Script for Radio Drama 2023

Title: Utang na loob; hanggang kaylan ba babayaran?

INTRO

Kleng: With a healthy mindset, utang na loob becomes an act of generosity and gratitude. But with
fixed mindset, utang na loob is a debt we will forever pay.
: Ako si Kleng, 27 years old. Breadwinner ako at kakagraduate ko lang ng college. Nakailang hinto na
ako sa pag aaral dahil sa kapos kami sa pera at may apat akong nakababatang kapatid na sa akin
umaasa. Working student ako simula high school hanggang sa makapagtapos ako ng kolehiyo. Kung
nagtataka kayo kung nasaan ang mga magulang ko, namatay ang tatay ko apat na taon na ang
nakalipas. Ang nanay ko naman ay nasa bahay lamang. Nag aalaga ng mga kapatid kong nasa
elementary at highschool pa lamang. Minsan napapadalas ang pagsusugal nya at madalas na
umuwing lasing. Hindi sya nagsusumbong sa akin pero alam ko na lubog sya sa utang dahil sa mga
bisyo nya.

:Matapos ang ilang linggong pag pa-process ng aking mga papeles ay nakatakda na akong
makipagsapalaran bukas. Nakuha ako bilang nurse sa bansang Amerika. Masaya akong nag iimpake ng
mga gamit ko ngayon. Sa wakas… maiaahon ko na sa hirap ang pamilya namin..
Eksaktong pagsara ko ng aking maleta ay narinig kong bumukas ang pinto ng aming kwarto… pag
lingon ko ay nakita ko ang nanay kong lango sa kalasingan.

Julie: magkano ba mapapadala mo kada sweldo mo?

Kleng: nay… ang ipapadala ko lamang po ay ang para sa mga kapatid ko at para sa mga bayarin dito sa
bahay. Papasobrahan ko po para sainyo.
Julie: Ay aba! Yung sobra lang talaga yung akin ha?! Ako yung nagpalaki at gumastos din sayo simula
nung ipinanganak kita tas sobra lang yung akin? Abay parang wala ka namang utang na loob.

:Ayan nanaman ang ugali ng nanay ko na ipinapamukha sa akin na parang utang ko sa kanya yung
buong buhay ko. Minsan nga sinasabi nya sa akin na sa akin nakasalalay ang retirement nya dahil
bayad ko na yon sa mga pagsasakripisyong nagawa nya.

NEXT SCENE:

*airplane landing sound*

*busy workplace sound*

Malaki ang hospital na pinasukan ko bilang nars. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko
ngayon. Naghahalo-halo ang kaba at excitement. Sa totoo lang sinunod ko lamang ang gusto ng aking
nanay na maging nars dito dahil daw maganda ang sahod. Wala na din ang nagawa at kumuha ng
kursong nursing. Habang gina-guide ako ng aking mga kasamahan sa mga aking gagawin sa hospital at
kung saan ako ia-assign ay hindi ko maiwasang mamangha sa ganda at kung gaano ka high tech ng
kanilang hospital.
Na-assign ako sa geriatrics kung saan mga matatandang pasyente ang aking aalagaan. Sanay naman
na akong mag alaga ng matanda dahil ilang beses na rin akong mamasukan bilang caregiver sa mga
bahay bahay sa aming probinsya.

Lunch break na agad at naisipan kong tawagan muna ang aking ina para maipalam na nasa trabaho na
ako.

*phone ring sound*

Julie: oh? Napatawag ka? *mahjong tiles noise*

Kleng: nay.. nasa trabaho na po ako… nasaan ka po? Kamusta ang mga kapatid ko?
Julie: nagpapaenroll na sila ngayon. Baka sa makalawa makapagpadala ka na nak para sa tuition nila.
Tawag ka nalang ulit bukas. *end call*
Kleng: *sigh*

NEXT SCENE: 3 years later

Tatlong taon na akong nagtatrabaho at kakapadala ko lang ng aking sahod sa aking inay.
Makakapagpadala na ulit ako kay inay para sa mga kapatid ko at sa pinaparenovate na bahay namin.
Sa wakas ay nakaramdam na ng kaginhawaan ang aking pamilya. Napagisipan kong tawagan ang aking
inay para ipaalam na naipadala ko na ang pera. Nasa canteen ako ngayon para makapag almusal na
kasama ang mga katrabaho kong naging kaibigan ko na din.

*phone cannot be reached*

Kleng: bakit kaya hindi sumasagot si nanay.

Mac: do you mind if we sit here?

Pagka angat ko ng aking tingin ay nakita ko si Mactracy at si laurence na may hawak na tray na may
lamang mga pagkain. Sila ay parang naging bestfriend ko na dahil pareho kaming incharge sa geriatrics
section. Nagkukwentuhan kami habang kumakain at patuloy ko paring kinocontact ang nanay ko dahil
sa pag-aalala.

Mac: who are you calling tho?

Kleng: my mom… I just want ot ask her if she already received the money that I sent.
Laurence: that’s sweet. Is it her birthday?
Kleng: no. Its for my little brother and sister’s allowance and tuition.
Mac: wow. Breadwinner huh?
Kleng: I’ve had no choice since im the oldest. I think that’s my obligation since my mom doesn’t have
any source of income.
Mac: is she disabled? Or old enough to get a job?
Laurence: stop being nosy.

Napaisip ako sa sinabi ni Mac. Oo nga may kakayahan pa naman ang aking inay para makapag trabaho
pero ayaw na nya kasi maginhawa naman na dawang buhay nya dahil sa akin.

Mac: im sorry for talking too much. I don’t mean to.

Laurence: I told you just cut it out. Im sorry Kleng.
Kleng: its fine. I just felt sad when you said that.
Mac: im really really sorry for making you feel that way. My mom is still working even tho shes
already in her 40s. shes a baker and that’s her passion so we don’t want to stop her from doing those
things. Since I already have my own life… my siblings are all married…. we just support her.
Kleng: thats good to know. I feel envious since my mom doesn’t want to go to work anymore. A lot of
opportunities came to her when my father passed away but she refused and instead she pressured
me to finish my studies and that’s why im here. Im here because of her.
Laurence: why are filipinos like that? We americans doesn’t hold any responsibility to our parents or
siblings. We all care about is ourselves and our future. Youre already 30 and you should plan for your
future.
Kleng: I dopnt know how to say this but in filipino valure we have utang na loob. It has no accurate
english term but some would call this debt of gratitude. But it goes further than that in the sense that
it is never fully repaid. that’s the reason why I am working hard. Because for my mom, I have a
lifelong debt to pay.
Mac: debt for what? For their sacrifices?
Laurence: isnt that their resposibility as a parent? Like duh its not your fault to be born.