1

ਰੰ ਗ ਦੀ ਸਾਂਵਲੀ
“ਭੈਣੇ, ਮੈਂ ਵੀ ਚੱ ਲਾਂ ਪਾਰਲਰ…? ਮੈਂ ਕਦੇ ਦੇਖਿਆ ਨਹੀਂ…! ਪਰ ਰੀਝ ਬੜੀ ਐ,
ਪਾਰਲਰ ਦੇਿਣ ਦੀ…. ਸੁਖਣਆ ਐ ਉੱਥੇ ਤਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਕਾਇਆ ਹੀ ਕਲਪ ਹੋ ਜਾਂਦੀ
ਐ….! ਕੀ ਪਤਾ ਮੇਰੀ ਵਰਗੀ ਦੀ ਵੀ ਹੋਜ…
ੇ ! ਦੱ ਸ, ਲੈ ਕੇ ਚੱ ਲੇਂ ਗੀ ਮੈਨੂੰ ….?”

ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਅੱ ਜ ਜੱ ਕੋ ਤਕੀ ਸਵੱ ਚ ਆਪਣੀ ਵੱ ਡੀ ਭੈਣ ਗਗਨਦੀਪ ਨੂੰ ਪਾਰਲਰ ਸਲਜਾਣ

ਬਾਰੇ ਪੱ ਸਿਆ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਆਿ ਿੀ ਸਕ ਉਿਦੀ ਵੱ ਡੀ ਭੈਣ ਉਿਨੂੰ ਨਾਂਹ ਨਹੀਂ ਕਹੇਗੀ।
ਪਰ ਸਿਰ ਵੀ ਮਨ ਸਵੱ ਚ ਇੱ ਕ ਡਰ ਜ਼ਰਰ ਿੀ ਸਕ ਸਕੱ ਧਰੇ ਗਗਨਦੀਪ ਇਹ ਗੱ ਲ ਮੂੰ ਮੀ
ਹਰਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਦੱ ਿ ਦੇਵੇ। ਮੂੰ ਮੀ ਵੈਿੇ ਵੀ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਬਹਤਾ ਸਕਤੇ ਆਉਣ- ਜਾਣ ਨਹੀਂ
ਿੀ ਸਦੂੰ ਦੇ। ਬਚਪਨ ਸਵੱ ਚ ਹੋਰਾਂ ਕੜੀਆਂ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਤੋਂ ਰੋਕ ਸਦਆ ਕਰਨਾ, ਨਵੀਆਂ
ਿਹੇਲੀਆਂ ਬਣਾਉਣ ਤੋਂ ਵਰਜ ਸਦਆ ਕਰਨਾ, ਬਾਹਰ ਸਕਤੇ ਜਾਣਾ ਤਾਂ ਹਮੇਸਾ
ਗਗਨਦੀਪ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣਾ ਤੇ ਹਣ ਜਦੋਂ ਦੋਵੇਂ ਕੜੀਆਂ, ਮਾਿਾ ਵੱ ਡੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ
ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਸਵੱ ਚ ਸਿਰ ਤੋਂ ਓਹੀ ਹਮੇਸਾ ਵਾਲਾ ਭੇਦ- ਭਾਵ ਕਰਨਾ।

ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਿੀ ਸਕ ਉਿਦੀ ਮੂੰ ਮੀ ਉਿਨੂੰ ਸਪਆਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ। ਉਹ ਹਮੇਸਾ
ਉਿਦੀ ਵੱ ਡੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਹੀ ਤਰਜੀਹ ਸਦੂੰ ਦੀ ਆਈ ਹੈ ਤੇ ਅੱ ਗੋਂ ਵੀ ਸਾਇਦ ਇਹੀਓ ਹੋਣ
ਵਾਲਾ ਹੈ। ਪਰ ਬਾਵਜਦ ਇਿਦੇ ਉਿਦਾ ਆਪਣੀ ਮੂੰ ਮੀ ਪਰਤੀ ਿਸਤਕਾਰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਿੀ
ਘਸਿਆ। ਉਹ ਹਮੇਸਾ ਆਪਣੀ ਮੂੰ ਮੀ ਦੀ ਗੱ ਲ ਮੂੰ ਨ ਸਲਆ ਕਰਦੀ ਿੀ। ਜੇ ਮੂੰ ਮੀ ਉਿਨੂੰ
ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਰੋਕਦੀ, ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਉਿ ਨਾਲ ਜਾਣ ਦੀ ਸਜ਼ੱ ਦ ਨਾ ਕਰਦੀ। ਜੇ ਮੂੰ ਮੀ
ਉਿਨੂੰ ਹੋਰਾਂ ਕੜੀਆਂ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਤੋਂ ਰੋਕਦੀ, ਉਹ ਤਾਂ ਵੀ ਉਿਦਾ ਹਕਮ ਸਿਰ ਮੱ ਥੇ
ਪਰਵਾਨ ਕਰ ਲੈਂ ਦੀ।

2
ਦਿਰੇ ਪਾਿੇ ਗਗਨਦੀਪ ਆਪਣੀ ਮੂੰ ਮੀ ਦੇ ਇਿ ਵਰਤਾਓ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲਾਡਲੇ ਪਣ ਵਜੋਂ
ਵੇਖਦੀ। ਬੇਸੱਕ ਸਕ ਸਿਮਰਨ ਘਰ ਸਵੱ ਚ ਿਭਤੋਂ ਸਨਿੱਕੀ ਿੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦੋ ਵੱ ਡੇ ਭਰਾ ਵੀ
ਿਨ। ਪਰ ਗਗਨਦੀਪ ਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਿੀ ਸਜਵੇਂ ਉਿਦੀ ਮੂੰ ਮੀ ਿਭਤੋਂ ਵੱ ਧ ਸਪਆਰ ਓਿੇ ਨੂੰ
ਕਰਦੀ ਹੋਵੇ। ਆਪਣਾ ਿੋਹਣਾ ਰੂੰ ਗ – ਰਪ, ਸਤੱ ਖੇ ਨੈਣ – ਨਕਸ, ਹੱ ਿਮੱ ਖ ਸਚਹਰਾ ਤੇ
ਿਲੀਕੇ ਭਸਰਆ ਸਵਵਹਾਰ, ਇਿ ਿਭ ਤੇ ਗਗਨਦੀਪ ਨੂੰ ਮਾਣ ਵੀ ਿੀ ਤੇ ਹੂੰ ਕਾਰ ਵੀ।

ਬਚਪਨ ਸਵੱ ਚ ਤਾਂ ਗਗਨਦੀਪ ਵੀ ਇਹਨਾਂ ਗੱ ਲਾਂ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਿੀ ਕਰਦੀ। ਜਾਂ
ਖੌਰੇ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੀ ਿਖਸੀਅਤ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਗਣਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਿੀ। ਪਰ ਸਜਵੇਂ -
੨ ਦੋਵੇਂ ਭੈਣਾਂ ਵੱ ਡੀਆਂ ਹੂੰ ਦੀਆਂ ਗਈਆਂ, ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਖਬੀਆਂ ਤੇ ਖਾਮੀਆਂ ਪਤਾ
ਲੱਗਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਇੱ ਕ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹਿਨ ਦਾ ਮਾਣ ਿੀ ਤੇ ਦਜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਰੂੰ ਗ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ
ਗਲਾਨੀ। ਬਾਵਜਦ ਇਿਦੇ ਦੋਵਾਂ ਭੈਣਾਂ ਦਾ ਆਪਿੀ ਸਪਆਰ ਬਰਕਰਾਰ ਿੀ।

ਅੱ ਜ ਸਾਮ ਜਦੋਂ ਸਕ ਗਗਨਦੀਪ ਨੂੰ ਮੂੰ ਡੇ ਵਾਲੇ ਵੇਖਣ ਆ ਰਹੇ ਿਨ ਤਾਂ ਮੂੰ ਮੀ ਨੇ ਹੀ
ਗਗਨਦੀਪ ਨੂੰ ਪਾਰਲਰ ਜਾਣ ਦੀ ਿਲਾਹ ਸਦੱ ਤੀ ਿੀ। ਉਹ ਚਾਹੂੰ ਦੇ ਿੀ ਸਕ ਉਹਨਾਂ ਦੀ
ਕੜੀ ਵੇਖਣ ਵਾਸਲਆਂ ਨੂੰ ਪਸਹਲੀ ਨਜ਼ਰ ਸਵੱ ਚ ਹੀ ਪਿੂੰ ਦ ਆ ਜਾਵੇ।

“ਕੀ ਸਕਹਾ..? ਤੂੰ ਵੀ ਜਾਣੇਂ ਪਾਰਲਰ...!(ਮਖੌਲੀਆ ਅੂੰ ਦਾਜ਼ ਸਵੱ ਚ) ਭਲਾ ਤੂੰ ਕੀ
ਕਰਨੈ....? ਤੂੰ ਰਸਹਣ ਦੇ ਸਿਮਰਨ...! ਤੂੰ ਜੋ ਕੱ ਝ ਵੀ ਕਰਾਉਣਾ ਹੋਇਆ, ਮੈਥੋਂ ਕਰਾ
ਲਈ.ਂ ... ਵੈਿੇ ਵੀ ਕੀ ਹੂੰ ਦਾ ਉਥੇ...! ਓਹੀਓ ਕਰੀਮਾਂ- ਪੋਰਡਰ....! ਇਹ ਿਭ ਤਾਂ ਦੇਖੇ
ਹੀ ਹੋਣੇ ਤੂੰ ... ਸਕ ਨਹੀਂ....?!”

3
ਗਗਨਦੀਪ ਨੇ ਮੂੰ ਹ ਿੱ ਿ ਸਜਹਾ ਜਵਾਬ ਦੇ ਸਦੱ ਤਾ। ਸਿਮਰਨ ਵੀ ਿਮਝ ਗਈ ਸਕ ਭੈਣ
ਉਿਨੂੰ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਸਲਜਾਣਾ ਚਾਹੂੰ ਦੀ। ਆਖਰ ਉਹ ਠੂੰਡਾ ਸਜਹਾ ਹੌਂਕਾ ਭਰ ਕੇ ਰਸਹ
ਗਈ ਤੇ ਰਿੋਈ ਸਵੱ ਚ ਮੂੰ ਮੀ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਚਲੀ ਗਈ।

“ਕੀ ਕਸਹੂੰ ਦੀ ਿੀ ਤੂੰ ...? ਤੂੰ ਵੀ ਪਾਰਲਰ ਜਾਣਾ...??”

ਸਿਮਰਨ ਮੂੰ ਮੀ ਕੋਲ ਬੈਠੀ ਤਾਂ ਮੂੰ ਮੀ ਪਸਹਲਾਂ ਹੀ ਤਪੇ ਬੈਠੇ ਿਨ। ਉਹਨਾਂ ਸਿਮਰਨ ਦੀ
ਪਾਰਲਰ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਗੱ ਲ ਰਿੋਈ ਸਵੱ ਚ ਕੂੰ ਮ ਕਰਸਦਆਂ ਹੀ ਿਣ ਲਈ ਿੀ। ਪਰ ਸਕਹਾ
ਕੱ ਝ ਇਿ ਲਈ ਨਹੀਂ ਸਕਉਂਸਕ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਿੀ ਸਕ ਗਗਨਦੀਪ ਨੇ ਅੱ ਸਗਓਂ ਆਪ
ਹੀ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਨਾਲ ਸਲਜਾਣ ਤੋਂ ਮਨਹਾ ਕਰ ਦੇਣਾ ਿੀ।

“ਮੂੰ ਮੀ ਜੀ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਬੱ ਿ ਵੈਿੇ ਹੀ ਸਕਹਾ ਿੀ.... ਮੈਂ ਕਦੇ ਪਾਰਲਰ ਵੇਸਖਆ ਨਹੀਂ ਨਾ, ਬੱ ਿ
ਇਿ ਲਈ...!”

ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਡਰਦੇ-੨ ਸਜਹੇ ਜਵਾਬ ਸਦੱ ਤਾ। ਉਿਨੂੰ ਪਤਾ ਿੀ ਸਕ ਮੂੰ ਮੀ ਉਿਦੇ ਪਾਰਲਰ
ਜਾਣ ਦੀ ਗੱ ਲ ਤੋਂ ਨਰਾਜ਼ ਹੋਣਗੇ। ਉਹ ਉਂਝ ਵੀ ਤਾਂ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਘੱ ਿ ਹੀ
ਆਉਣ- ਜਾਣ ਸਦੂੰ ਦੇ ਿਨ। ਹਰ ਵਾਰ ਿਖਤਾਈ ਨਾਲ ਆਖ ਕੇ ਅੂੰ ਦਰ ਤਾੜ ਸਦਆ
ਕਰਦੇ ਿਨ। ਸਵਚਾਰੀ ਸਿਮਰਨ ਹੀ ਜਾਣਦੀ ਿੀ ਸਕ ਉਿ ਵੇਲੇ ਉਿ ਤੇ ਕੀ ਬੀਤਦੀ ਿੀ,
ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਅੂੰ ਦਰਲੀ ਪਰਵਾਜ਼ ਦੀ ਖਆਇਸ ਦੇ ਬਾਵਜਦ ਵੀ ਉੱਡ ਨਹੀਂ ਿੀ
ਪਾਉਂਦੀ।

“ਮੈਨੂੰ ਿਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ, ਤੈਨੂੰ ਇਹੋ ਸਜਹੀਆਂ ਪੱ ਠੀਆਂ ਮੱ ਤਾਂ ਦੇ ਕੌ ਣ ਸਦੂੰ ਦਾ...?
ਸਕੂੰ ਨੀ ਵਾਰੀ ਸਕਹਾ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਹੋਰਾਂ ਕੜੀਆਂ ਤੋਂ ਦਰ ਹੀ ਸਰਹਾ ਕਰ.... ਇਹ ਬਹਤ

4
ਚਲਾਕ ਹੂੰ ਦੀਆਂ.... ਉਤੋਂ-੨ ਤਾਂ ਹਮੈਤੜਹ ਬਣਦੀਆਂ... ਅੂੰ ਦਰੋਂ ਕੱ ਝ ਹੋਰ ਹੀ
ਹੂੰ ਦੀਆਂ...!”

ਐਤਕੀਂ ਮੂੰ ਮੀ ਿਮਝਾਉਣ ਵਾਲੇ ਲਸਹਜ਼ੇ ਸਵੱ ਚ ਆਖ ਰਹੇ ਿਨ। ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ
ਦੀ ਕਹੀ ਕੋਈ ਵੀ ਗੱ ਲ ਪੱ ਲੇ ਨਹੀਂ ਿੀ ਪੈ ਰਹੀ। ਉਿਨੂੰ ਤਾਂ ਬੱ ਿ ਇਹੀ ਿਮਝ ਅਾਾ
ਸਰਹਾ ਿੀ ਸਕ ਉਿਦੀ ਮੂੰ ਮੀ ਉਿ ਨਾਲ ਹਰ ਵਾਰ ਪੱ ਖਪਾਤ ਕਰਦੀ ਰਹੀ ਿੀ... ਤੇ
ਐਤਕੀਂ ਵੀ ਉਿ ਨੇ ਓਹੀ ਕੀਤਾ ਿੀ।

ਸਾਮ ਨੂੰ ਗਗਨਦੀਪ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਆਏ ਮੂੰ ਡੇ ਵਾਸਲਆਂ ਨੇ ਝੱ ਿ ਮੂੰ ਗਣੀ ਪੱ ਿ ਸਵਆਹ ਦੀ
ਗੱ ਲ ਿੇੜ ਸਦੱ ਤੀ। ਮੂੰ ਡਾ ਵੈਿਾ ਵੀ ਿੋਹਣਾ ਿੀ ਤੇ ਕਾਰੋਬਾਰ ਵੀ ਚੂੰ ਗਾ ਿੀ। ਸਰਸਤਾ ਕੜੀ
ਵਾਸਲਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਪਿੂੰ ਦ ਆ ਸਗਆ ਤੇ ਦੋਹਾਂ ਪਾਸਿਆਂ ਤੋਂ ਸਵਆਹ ਲਈ ਰਜ਼ਾਮੂੰ ਦੀ ਹੋ
ਗਈ। ਸਵਆਹ ਲਈ ਸਤੂੰ ਨ ਮਹੀਨੇ ਮਗਰੋਂ ਦੀ ਇੱ ਕੀ ਤਰੀਕ ਤੈਅ ਕਰ ਸਦੱ ਤੀ ਗਈ।

ਿਬਹ ਸਿਮਰਨ ਅੱ ਭੜਵਾਹੇ ਸਜਹੀ ਉੱਠੀ। ਉਹ ਅੱ ਖਾਂ ਖੱ ਲਦੇ ਹੀ ਇੱ ਧਰ- ਉਧਰ ਕੱ ਝ

ਤਲਾਸਣ ਸਜਹਾ ਲੱਗੀ। ਸਜਵੇਂ ਿਪਨੇ ਸਵੱ ਚ ਕੱ ਝ ਸਮਸਲਆ, ਨੀਂਦ ਿੱ ਿਦੇ ਹੀ ਗਆਚ
ਸਗਆ ਹੋਵੇ। ਉਿਨੂੰ ਿਮਝ ਨਹੀਂ ਿੀ ਆ ਰਹੀ ਸਕ ਕੀ ਉਿ ਨਾਲ ਜੋ ਵਾਪਸਰਆ ਉਹ
ਮਸਹਜ ਇੱ ਕ ਿਪਨਾ ਿੀ ਜਾਂ ਇਿ ਦਾ ਹਕੀਕਤ ਨਾਲ ਵੀ ਕੋਈ ਵਾਿਤਾ ਿੀ। ਿਪਨੇ
ਸਵੱ ਚ ਇੱ ਕ ਿੋਹਣਾ ਿਨੱਖਾ, ਲੂੰਮਾ ਉੱਚਾ ਗੱ ਭਰ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਲਾਵੇ ਸਵੱ ਚ ਭਰ ਕੇ
ਖੜਾ ਿੀ। ਉਿ ਨੂੰ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਸਕ ਉਿ ਵਕਤ ਉਿਦੇ ਸਵਆਹ ਦਾ ਜੋੜਾ ਪਾਇਆ ਵੀ
ਿੀ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਹਾਂ ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਸਵੱ ਚ ਸਗਨਾਂ ਦਾ ਚੜਾ ਜ਼ਰਰ ਿੀ...!

“ਕੀ ਹੋਇਆ ਸਿਮਰਨ....? ਇੂੰ ਨਾ ਤਰਭਕ ਕੇ ਸਜਹੇ ਸਕਉਂ ਉੱਠ ਖੜੀ...? ਕੋਈ ਬਰਾ
ਿਫ਼ਨਾ ਦੇਸਖਆ ਕੀ...?”

5
ਗਗਨਦੀਪ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਵੱ ਲ ਸਨਗਾਹ ਮਾਰੀ ਤਾਂ ਸਿਮਰਨ ਿੱ ਚਮੱ ਚ ਹੀ ਪਰੇਸਾਨ ਤੇ
ਬੇਬੱਿ ਨਜ਼ਰ ਆਈ। ਉਹ ਮੱ ਥੇ ਤੋਂ ਪਿੀਨਾ ਪੂੰ ਝਦੀ ਹੋਈ ਸਬਿਤਰ ਤੋਂ ਉੱਠ ਖੜੋਤੀ ਤੇ
ਬਾਥਰਮ ਸਵੱ ਚ ਮੂੰ ਹ ਧੋਣ ਲਈ ਚਲੀ ਗਈ।

“ਲੈ ਦੱ ਿ...! ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਵੀ ਨਹੀਂ...! ਇਹ ਵੀ ਨਾ ਕੜੀ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ-੨ ਿੋਚਦੀ
ਰਸਹੂੰ ਦੀ...!”

ਆਪਣੇ ਮਨ ਨੂੰ ਆਪ ਹੀ ਸਦਲਾਿਾ ਸਜਹਾ ਸਦੂੰ ਦੀ ਗਗਨਦੀਪ ਕੋਲ ਹੀ ਿਰਾਹਣੇ ਥੱ ਲੇ

ਪਏ ਆਪਣੇ ਮੋਬਾਈਲ ਫ਼ੋਨ ਨੂੰ ਿਿੋਲਣ ਲੱਗੀ। ਸਿਮਰਨ ਬਾਥਰਮ ਸਵੱ ਚੋਂ ਬਾਹਰ
ਸਨਕਲੀ, ਓਦੋਂ ਤੱ ਕ ਗਗਨਦੀਪ ਮੋਬਾਈਲ ਸਵੱ ਚ ਵੜੀ ਹੋਰ ਹੀ ਦਨੀਆਂ ਸਵੱ ਚ ਗਆਚੀ
ਪਈ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਦੀ ਰਤਾ ਵੀ ਸਬੜਕ ਨਹੀਂ ਿੀ ਪਈ ਤੇ
ਨਾ ਹੀ ਇਿ ਗੱ ਲ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਿੀ ਸਕ ਕਦੋਂ ਉਹ ਿਵੇਰ ਦਾ ਰੋਿੀ -ਿੱ ਕ ਸਤਆਰ
ਕਰਨ ਲਈ ਕਮਰੇ ਸਵੱ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਵੀ ਿੀ ਚਲੀ ਗਈ।

ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਰੋਜ਼ਮੱ ਰਾ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਲਗਭਗ ਇੱ ਕੋ ਸਜਹੀ ਹੀ ਚੱ ਲ ਰਹੀ ਿੀ। ਤੜਕੇ

ਉਠਣਾ, ਰੋਿੀ- ਿੱ ਕ ਦਾ ਕਰਨਾ, ਭੈਣ ਨੂੰ ਕਾਲਜ ਤੋਰਨਾ, ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਿਕਲ ਭੇਜਣਾ,
ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਿਿਨ ਸਤਆਰ ਕਰਨੇ, ਸਿਰ ਮੂੰ ਮੀ ਨਾਲ ਘਰੇਲ ਕੂੰ ਮਾਂ ਸਵੱ ਚ ਹੱ ਥ ਵਿਾਉਣਾ,
ਭਾਂਡੇ ਮਾਂਜਣੇ, ਕੱ ਪੜੇ- ਲੀੜੇ ਧੋਣੇ, ਿਾਂਭਣੇ, ਦਪਸਹਰ ਦੀ ਰੋਿੀ ਤੋਂ ਕੱ ਝ ਿਮਾਂ ਪਸਹਲਾਂ
ਸਿਲਾਈ ਦਾ ਕੂੰ ਮ ਕਰਨਾ ਤੇ ਦਪਸਹਰ ਮਗਰੋਂ ਸਿਰ ਤੋਂ ਰੋਿੀ- ਿੱ ਕ ਦੇ ਆਹਰ ਸਵਚ
ਜੱ ਿ ਜਾਣਾ।

ਉਿਦੀ ਬਾਰਵੀਂ ਹੋਈ ਨੂੰ ਹਣ ਮਹੀਨਾ ਬੀਤ ਚੱ ਸਕਆ ਿੀ। ਉਹ ਪੜਹਨ ਸਵੱ ਚ ਹਸਸਆਰ
ਿੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਅਸਧਆਪਕਾਂ ਦੀ ਚਹੇਤੀ ਵੀ ਿੀ। ਪਰੀਸਖਆ ਦਾ ਸਰਜਲਿ ਬੱ ਿ ਕੱ ਝ ਕ
ਸਦਨਾਂ ਸਵੱ ਚ ਹੀ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਿੀ। ਪਰ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਰਜਲਿ ਦਾ ਐਤਕੀਂ ਬਹਤਾ

6
ਕੋਈ ਚਾਅ ਨਹੀਂ ਿੀ ਸਰਹਾ। ਉਿਦੇ ਭਾਣੇ ਤਾਂ ਉਿਦੀ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਬੱ ਿ ਹਣ ਖੜਹੋ ਸਜਹੇ ਹੀ
ਗਈ ਿੀ। ਘਰ ਸਦਆਂ ਨੇ ਤਾਂ ਪਸਹਲਾਂ ਹੀ ਆਖ ਸਦੱ ਤਾ ਿੀ ਸਕ ਅਿੀਂ ਇਿਨੂੰ ਬੱ ਿ ਬਾਰਵੀਂ
ਤੱ ਕ ਹੀ ਪੜਹਾਉਣਾ। ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਤਾਂ ਹਲੇ ਹੋਰ ਵੀ ਪੜਹਨਾ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਿੀ।

ਓਹਦੇ ਅੂੰ ਦਰ ਅੱ ਗੇ ਵੱ ਧਣ ਦੀ ਖਆਇਸ ਿੀ। ਉਹ ਪੜਹ- ਸਲਖ ਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ

ਇਿ ਕਾਸਬਲ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਿੀ ਸਕ ਲੋ ਕ ਉਿਦੀ ਕਦਰ ਕਰਨਾ। ਉਿਦੀ ਇੱ ਜ਼ਤ
ਕਰਨ। ਉਹ ਖਦ ਨੂੰ ਇੂੰ ਨਾ ਆਤਮ ਸਨਰਭਰ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਿੀ ਸਕ ਕੋਈ ਵੀ ਉਿਨੂੰ
ਕੱ ਝ ਵੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕੇ ਨਾ। ਉਿਨੂੰ ਸਕਤੇ ਆਉਣ- ਜਾਣ ਤੋਂ ਿੋਕੇ ਨਾ।

ਆਪਣੇ ਅੂੰ ਦਰ ਦੀ ਗਲਾਨੀ, ਆਪਣੇ ਅੂੰ ਦਰ ਦੀ ਹੀਣ ਭਾਵਨਾ, ਉਿਨੂੰ ਸਦਨੋਂ- ਸਦਨ ਘਣ
ਵਾਂਗੂੰ ਖਾਂਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਿੀ ਸਕ ਉਹ ਆਪ ਸਦਨ- ਬ- ਸਦਨ ਖਰਦੀ
ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਵੱ ਲੋਂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਪੱ ਖਪਾਤ ਉਿਨੂੰ ਜ਼ਸਹਰ ਵਰਗਾ ਲੱਗਦਾ।
ਓਿਨੂੰ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਦਾ ਹਿਨ ਆਪਣੇ ਡੂੰ ਗ ਮਾਰਦਾ ਲੱਗਦਾ। ਉਿਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਸਜਵੇਂ
ਹਰ ਕੋਈ ਉਿਦੇ ਸਖਲਾਿ ਖੜਾ ਹੋ ਸਗਆ ਹੋਵੇ। ਹਰ ਕੋਈ ਉਿਦੇ ਸਵਰੱ ਧ ਬੋਲ ਸਰਹਾ
ਹੋਵੇ। ਉਿਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਖੜਾ ਨਾ ਸਦੱ ਿਦਾ। ਖਾਿਕਰ ਓਦੋਂ ਜਦੋਂ ਉਿਦੀ
ਰੀਝ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀਆਂ ਿੱ ਧਰਾਂ ਪਸਰਆਂ ਕਰਨ ਦੀ ਹੂੰ ਦੀ।

ਦਪਸਹਰੇ ਸਿਮਰਨ ਸਿਲਾਈ ਕਰਨ ਲਈ ਬੈਠੀ ਤਾਂ ਉਿਦਾ ਜੀਅ ਕੀਤਾ ਸਕ ਉਹ ਮੂੰ ਮੀ
ਤੋਂ ਪੱ ਿੇ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਉਿ ਨੂੰ ਹਮੇਸਾ ਚਾਰਦੀਵਾਰੀ ਅੂੰ ਦਰ ਹੀ ਸਕਉਂ ਡੱ ਕ ਕੇ ਰੱ ਸਖਆ?
ਭੈਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਕਦੇ ਕੱ ਝ ਨਹੀਂ ਆਸਖਆ। ਨਾ ਉਿਦੇ ਆਉਣ- ਜਾਣ ਤੇ ਕਦੇ
ਇਤਰਾਜ਼ ਜਤਾਇਆ। ਿੇਰ ਇਹ ਪੱ ਖਪਾਤ ਉਿ ਨਾਲ ਹੀ ਸਕਉਂ? ਕੀ ਉਿਦਾ ਿਾਂਵਲਾ
ਹੋਣਾ ਇੂੰ ਨਾ ਬਰਾ ਹੈ ਸਕ ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਉਿਦੇ ਕਰਕੇ ਸ਼ਰਮਸ਼ਾਰ ਹੋਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ?

7
ਉਹ ਹਲੇ ਇਹ ਿਭ ਗੱ ਲਾਂ ਿੋਚ ਹੀ ਰਹੀ ਿੀ ਸਕ ਮੂੰ ਮੀ ਮੂੰ ਜੀ ਘੜੀਿਦੇ ਹੋਏ ਉਿਦੇ
ਲਾਗੇ ਹੀ ਆਣ ਬੈਠੇ। ਉਹ ਜਾਣਦੇ ਿੀ ਸਕ ਇਿ ਵਕਤ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਸਦਮਾਗ ਸਵਚ ਕੀ
ਚੱ ਲਦਾ ਹੋ ਿਕਦਾ ਿੀ। ਆਖਰ ਉਹ ਵੀ ਤਾਂ ਇੱ ਕ ਮਾਂ ਿੀ ਤੇ ਮਾਂ ਕੋਲੋਂ ਆਪਣੇ ਜਆਕ
ਦੀ ਭਲਾ ਸਕਹੜੀ ਗੱ ਲ ਲਕੀ ਰਸਹ ਿਕਦੀ? ਿੋ ਉਹਨਾਂ ਆਪ ਹੀ ਸਿਮਰਨ ਨਾਲ ਕੱ ਲ
ਵਾਲੀ ਗੱ ਲ ਿੇੜ ਲਈ।

“ਵੇਖ ਕੜੇ, ਤੂੰ ਐ ਂ ਨਾ ਿਮਝੀਂ ਵੀ ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਸਵਤਕਰਾ ਕਰਦੀ ਐ.... ਮੈਨੂੰ
ਤਾਂ ਧੀਏ, ਸਜਵੇਂ ਦੀ ਗਗਨ ਐ ਓਵੇਂ ਦੀ ਹੀ ਤੂੰ ਐ.ਂ ... ਤਿੀਂ ਦੋਹੇਂ ਮੇਰੀਆਂ ਸ ੱ ਡੋਂ ਜਾਈਆਂ
ਉਂ.... ਤਿੀਂ ਦੋਹੇਂ ਮੈਨੂੰ ਸਪਆਰੀਆਂ ਉਂ.... ਮੇਰੇ ਕਲੇ ਜੇ ਦਾ ਿਕੜਾ ਉਂ ਤਿੀਂ....!”

“ਨਹੀਂ ਮੂੰ ਮੀ, ਤਿੀਂ ਝਠ ਬੋਲਦੇ ਉਂ.... ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਮੂੰ ਨਦੀ ਥੋਡੀ ਗੱ ਲ.... ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਤਿੀਂ
ਭੈਣ ਨੂੰ ਹੀ ਸਜ਼ਆਦਾ ਸਪਆਰ ਕਰਦੇ ਉਂ ਨਾ.... ਸਕਉਂਸਕ ਉਹ ਮੈਥੋਂ ਸਜ਼ਆਦਾ ਿੋਹਣੀ
ਏ...!”

ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਮੂੰ ਹ ਸਜਹਾ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਸਕਹਾ। ਮੂੰ ਮੀ ਿਮਝ ਗਏ ਿਨ ਸਕ ਸਿਮਰਨ

ਕੱ ਝ ਸਜ਼ਆਦਾ ਹੀ ਨਰਾਜ਼ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੀਤੇ ਸਵਵਹਾਰ ਦਾ ਅਿਿੋਿ ਿੀ।
ਪਰ ਉਹ ਜੋ ਵੀ ਕਰ ਰਹੇ ਿਨ, ਉਹਨਾਂ ਭਾਣੇ ਉਹ ਿਭ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਭਲਾਈ ਲਈ ਹੀ
ਿੀ।

“ਤੂੰ ਕੱ ਲਹ ਵਾਲੀ ਗੱ ਲ ਤੇ ਨਰਾਜ਼ ਐ ਂ ਨਾ...? ਵੀ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਪਾਰਲਰ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਸਦੱ ਤਾ...?”

“ਹਮਮ....!!”

ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਹੌਲੇ ਸਜਹੇ ਹੂੰ ਗਾਰਾ ਭਸਰਆ।

8
“ਚੱ ਲ ਚੂੰ ਗਾ, ਜਦ ਤੇਰਾ ਸਵਆਹ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਹੋਊ, ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਪਾਰਲਰ ਘੱ ਲ ਦਊਂ....
ਹਣ ਤਾਂ ਖਸ ਐ ਨਾ...?”

ਮੂੰ ਮੀ ਨੇ ਝਠ- ਮਠ ਦਾ ਸਦਲਾਿਾ ਸਦੱ ਤਾ। ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਨਰਾਜ਼ਗੀ ਦੀ ਵਜਹਾ ਮਸਹਜ

ਕੱ ਲ ਵਾਲੀ ਪਾਰਲਰ ਵਾਲੀ ਗੱ ਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਿੀ। ਉਿਦੇ ਮਨ ਅੂੰ ਦਰ ਤਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਕਈ
ਿਵਾਲ ਿਨ, ਜੋ ਿਾਲਾਂ ਤੋਂ ਉਿਦੇ ਅੂੰ ਦਰ ਰੜਕਦੇ ਰਹੇ ਿਨ। ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਵੀ
ਜਆਬ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਿੀ। ਉਹ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਿੀ ਸਕ ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਉਿਨੂੰ ਉਹ ਇੱ ਕ ਵਜਹਾ ਦੱ ਿ
ਦੇਵੇ ਸਜਿ ਨਾਲ ਉਿਦੀ ਤਿੱ ਲੀ ਹੋ ਜਾਵੇ ਸਕ ਹਾਂ ਇਹੀਓ ਉਹ ਕਾਰਨ ਹੈ ਜੋ ਉਿਦੀ
ਮਾਂ ਨੂੰ ਉਿ ਨਾਲ ਅਸਜਹਾ ਸਵਵਹਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜ਼ਬਰ ਕਰ ਸਰਹਾ ਹੈ।

“ਨਹੀਂ...! ਮੈਂ ਖਸ ਨਹੀਂ ਹਾਂ ਮੂੰ ਮੀ... ਤੇ ਤਿੀਂ ਜਾਣਦੇ ਉਂ ਸਕ ਇਿਦੀ ਵਜਹਾ ਕੀ ਹੈ...!”

ਸਿਮਰਨ ਹਣ ਸਿੱ ਧਾ ਮੱ ਦੇ ਤੇ ਆਉਣਾ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਿੀ।

“ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਸਕਵੇਂ ਿਮਝਾਵਾਂ ਮੇਰੀ ਬੱ ਚੀ... ਤੂੰ ਹਲੇ ਇਹ ਿਭ ਿਮਝਣ ਲਈ ਬਹਤ ਿੋਿੀ
ਐ.ਂ ..!”

ਮੂੰ ਮੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਲਾਚਾਰਗੀ ਜ਼ਾਸਹਰ ਕੀਤੀ। ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਤਾਂ ਅੱ ਜ ਸਜਵੇਂ ਆਪਣੀ

ਸਜ਼ੱ ਦ ਤੇ ਅੜੀ ਹੀ ਬੈਠੀ ਿੀ। ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਪਾਿੋਂ ਜਆਬ ਲੈ ਣ ਲਈ ਉਿਨੇ ਹੱ ਥਲਾ
ਸਿਲਾਈ ਦਾ ਕੂੰ ਮ ਵੀ ਿੱ ਡ ਸਦੱ ਤਾ ਤੇ ਮੂੰ ਹ ਘੂੰ ਮਾ ਕੇ ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱ ਖਾਂ ਸਵੱ ਚ ਵੇਖਣ ਲੱਗੀ।
ਸਜਹਨਾਂ ਸਵਚ ਸਕ ਹਣ ਹੂੰ ਝ ਿਲਕ ਆਏ ਿਨ।

9
“ਇਹ ਗੱ ਲ ਪੱ ਤ ਓਦੋਂ ਦੀ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਹਲੇ ਮੇਰੇ ਸ ੱ ਡ ਸਵੱ ਚ ਨਵੀਂ ਕਰੂੰ ਾੂੰਬਲ ਵਾਂਗ
ਪੂੰ ਗਰ ਹੀ ਰਹੀ ਿੀ.... ਮੈਂ ਤੇ ਤੇਰੇ ਡੈਡੀ ਜੀ ਅਿੀਂ ਸਮਲਕੇ ਆਪਣਾ ਇੱ ਕ ਨਵਾਂ ਘਰ
ਿੂੰ ਿਾਰ ਬਣਾ ਸਲਆ ਿੀ.... ਤੇਰੀ ਭੈਣ ਗਗਨ, ਿਾਡੀ ਪਸਹਲੀ ਔਲਾਦ ਿੀ.... ਮਗਰੋਂ
ਮੇਰੇ ਦੋ ਮੂੰ ਡੇ ਹੋਏ... ਤੇ ਿਭਤੋਂ ਸਪੱ ਿੋਂ ਤੂੰ .... ਮੈਂ ਤੇ ਤੇਰੇ ਡੈਡੀ ਜੀ ਨੇ ਤਾਂ ਹੋਰ ਜਆਕ
ਬਾਰੇ ਿੋਸਚਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਿੀ.... ਅਿੀਂ ਤਾਂ ਖਸ ਿੀ ਵੀ ਿਾਡੇ ਸਤੂੰ ਨ ਸਨਆਣੇ ਨੇ.... ਹੋਰ
ਜਆਕ ਕਰਨਾ ਤਾਂ ਬੱ ਿ ਪਸਰਵਾਰ ਸਵੱ ਚ ਵਾਧਾ ਕਰਨਾ ਹੀ ਿੀ....”

ਆਖਦੇ-੨ ਮੂੰ ਮੀ ਚੱ ਪ ਸਜਹੇ ਹੋ ਗਏ। ਉਿਦੀਆਂ ਗੱ ਲਾਂ ਿਣਕੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਸਜਵੇਂ
ਉਿਦੀ ਮੂੰ ਮੀ ਉਿਨੂੰ ਆਖਦੇ ਪਏ ਹੋਣ ਸਕ ਉਹ ਤਾਂ ਬੱ ਿ ਵਾਧ ਹੀ ਜੂੰ ਮ ਪਈ ਿੀ। ਆਪਣੇ
ਮੂੰ ਮੀ ਦੇ ਮੂੰ ਹੋਂ ਆਪਣੇ ਜਨਮ ਦੀਆਂ ਗੱ ਲਾਂ ਿਣਨ ਲਈ ਉਹ ਹਣ ਤੋਂ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਪਸਹਲਾਂ
ਸਜੂੰ ਨੀ ਉਤਿਕ ਿੀ, ਉਹ ਿਾਰਾ ਉਤਸਾਹ ਹਣ ਉਿਦਾ ਜਾਂਦਾ ਸਰਹਾ ਿੀ।

“ਮਤਲਬ ਮੂੰ ਮੀ ਮੇਰੇ ਜਨਮ ਦੀ ਤਹਾਨੂੰ ਖਸੀ ਨਹੀਂ ਿੀ ਹੋਈ...?”

ਸਿਮਰਨ ਮਨੋ- ਮਨੀ ਦੱ ਖ ਨਾਲ ਭਰੀ ਪਈ ਜਾਪਦੀ ਿੀ। ਉਹ ਲਗਾਤਾਰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ
ਦੇ ਹਾਵ- ਭਾਵ ਤਾੜਦੀ ਰਹੀ। ਇਹ ਪਖਤਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸਕ ਸਕਤੇ ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਐਤਕੀਂ
ਵੀ ਉਿਦੇ ਕੋਲੋਂ ਕੋਈ ਲਕੋ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਰੱ ਖ ਰਹੀ। ਪਰ ਮਾਂ ਸਜਵੇਂ ਆਪਣੀ ਧੀ ਦੀ ਮਨੋਦਸਾ
ਿਮਝ ਗਈ ਹੋਈ ਿੀ। ਉਹ ਝੱ ਿ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਨਿੱਘੇ ਕਲਾਵੇ ਸਵਚ ਲੈ ਕੇ
ਬਸਹ ਗਈ। ਕੱ ਝ ਪਲ ਉਿਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਸਪਆਰ ਨਾਲ ਪਲੋ ਿਦੀ ਰਹੀ ਤੇ
ਆਖਰ ਕਸਹਣ ਲੱਗੀ,

“ਮੈਂ ਸਕਹਾ ਿੀ ਨਾ ਸਕ ਇਹ ਿਭ ਿਮਝਣ ਲਈ ਤੂੰ ਹਾਲੇ ਬਹਤ ਿੋਿੀ ਐ.ਂ ...!”

“ਨਹੀਂ ਮੂੰ ਮੀ, ਤਿੀਂ ਬੱ ਿ ਮੈਨੂੰ ਦੱ ਿੋ ਸਕ ਤਿੀਂ ਮੈਥੋਂ ਖਸ ਿੀ ਜਾਂ ਨਹੀਂ...?”

10
ਸਿਮਰਨ ਖਦ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਬੱ ਕਲ ਸਵੱ ਚੋਂ ਕੱ ਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ।

“ਧੀਏ, ਮੈਂ ਮਾਂ ਹਾਂ.... ਮਾਂ....! ਤੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਆਪਣਾ ਹਰ ਬੱ ਚਾ ਇੱ ਕੋ ਸਜੂੰ ਨਾ ਹੀ ਸਪਆਰਾ
ਹੂੰ ਦਾ.... ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਹੋਣ ਤੇ ਵੀ ਓਨੀ ਹੀ ਖਸ ਿੀ ਸਜੂੰ ਨੀ ਆਪਣੀ ਪਸਹਲੀ ਔਲਾਦ ਦੇ ਹੋਣ
ਤੇ..... ਤੇ ਸਜਹੜਾ ਤੈਨੂੰ ਇਹ ਲੱਗਦਾ ਨਾ ਸਕ ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਤੈਨੂੰ ਸਬਲਕੱ ਲ ਸਪਆਰ ਨਹੀਂ
ਕਰਦੀ, ਤਾਂ ਧੀਏ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਿਗੋਂ ਿਭਤੋਂ ਵੱ ਧ ਸਪਆਰ ਕਰਦੀ ਹਾਂ.... ਤੇਰੇ ਮੇਰੀ ਕੱ ਖ
ਸਵੱ ਚ ਆਉਣ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਇਿ ਦਨੀਆਂ ਸਵੱ ਚ ਆਉਣ ਤੱ ਕ ਮੈਂ ਹਰ ਦੇਵੀ, ਹਰ ਬਾਬੇ ਤੋਂ
ਤੇਰੇ ਲਈ ਦਆ ਮੂੰ ਗੀ ਐ.... ਰੱ ਬ ਦਾ ਕੋਈ ਐਿਾ ਦਰ ਨਹੀਂ, ਸਜੱ ਥੇ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਿਲਾਮਤੀ
ਲਈ ਅਰਦਾਿ ਨਾ ਕੀਤੀ ਹੋਵੇ....!”

ਮੂੰ ਮੀ ਅਤੀਤ ਬਾਰੇ ਗੱ ਲ ਕਰਸਦਆਂ ਭਾਵਕ ਸਜਹੇ ਹੋ ਗਏ। ਕੱ ਝ ਪਲਾਂ ਦੀ ਖਾਮੋਸੀ ਸਪੱ ਿੋਂ
ਕਸਹਣ ਲੱਗੇ,

“ਤੇਰੇ ਹੋਣ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਕਾਫ਼ੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਿੀ.... ਡਾਕਿਰਾਂ ਦੀ ਿਲਾਹ ਿੀ ਸਕ ਹੋਰ ਬੱ ਚਾ ਨਾ
ਹੀ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ.... ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਿਲਾਹ ਨਾਲ ਤੇਰੇ ਡੈਡੀ ਜੀ ਵੀ ਿਸਹਮਤ ਿਨ... ਘਰ
ਦੇ ਹੋਰ ਜੀਅ ਵੀ ਸਿਰ ਹੌਲੀ-੨ ਇਹੀ ਕਸਹਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਕ ਹੋਰ ਸਨਆਣਾ ਕੀ
ਕਰਨਾ....? ਪਰ ਮੈਂ ਉਿ ਵਕਤ ਵੀ ਇੱ ਕ ਮਾਂ ਦੀ ਤਰਹਾਂ ਹੀ ਿੋਚ ਰਹੀ ਿੀ.... ਉਿ
ਵਕਤ ਮੈਂ ਖਦ ਨੂੰ ਸਿਰਿ ਤੇਰੀ ਭੈਣ ਜਾਂ ਤੇਰੇ ਭਰਾਵਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਵੱ ਜੋਂ ਨਹੀਂ, ਬਲਸਕ ਤੇਰੀ
ਵੀ ਮਾਂ ਦੇ ਵੱ ਜੋਂ ਵੇਖ ਰਹੀ ਿੀ... ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਖਨ ਿੀ.... ਮੇਰੇ ਸਜਿਮ ਦਾ ਸਹੱ ਿਾ...
ਮੈਂ ਸਕਵੇਂ ਤੈਨੂੰ ਖਦ ਨਾਲੋਂ ਵੱ ਖ ਕਰ ਿਕਦੀ ਿੀ...?”

“ਮਤਲਬ ਮੂੰ ਮੀ ਜੇ ਤਿੀਂ ਨਾਂਹ ਨਾ ਕਰਦੇ ਤਾਂ ਅੱ ਜ ਮੈਂ ਇਿ ਦਨੀਆਂ ਸਵੱ ਚ ਨਹੀਂ ਿੀ
ਹੋਣਾ...?”

11
ਸਿਮਰਨ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱ ਲਾਂ ਬੇਹੱਦ ਸਧਆਨ ਨਾਲ ਿਣਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ
ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਕਹੇ ਇਕ-੨ ਹਰਫ਼ ਸਵੱ ਚੋਂ ਉਿਦੀ ਿੱ ਚਾਈ, ਉਿਦੀ ਮਮਤਾ ਤੇ ਉਿਦੀ
ਪੀੜਾ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੀ ਿੀ। ਉਹ ਿੋਚ ਰਹੀ ਿੀ ਸਕ ਉਿਨੇ ਆਪਣੀ ਹੀ ਮਾਂ ਦੇ ਪਰਤੀ
ਆਪਣੇ ਸਦਲ ਸਵੱ ਚ ਗਜ਼ਰੇ ਤਮਾਮ ਿਾਲਾਂ ਸਵੱ ਚ ਸਕੂੰ ਨਾ ਜ਼ਸਹਰ ਘੋਲ ਕੇ ਰੱ ਸਖਆ ਿੀ।
ਪਰ ਜਦੋਂ ਿੱ ਚਾਈ ਿਾਹਮਣੇ ਆਈ ਤਾਂ ਉਹ ਖਦ ਵੀ ਖਦ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਸਵੱ ਚ ਸਰਸਮੂੰ ਦਾ
ਸਜਹੀ ਹੋ ਕੇ ਰਸਹ ਗਈ।

ਉਿ ਸਦਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸਵਤਕਰੇ ਭਸਰਆ
ਿਲਕ ਨਾ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਿਮਝ ਗਈ ਸਕ ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਸਕਉਂ ਇੂੰ ਨੇ ਿਾਲਾਂ ਤੱ ਕ ਉਿ ਨਾਲ
ਇਹੋ ਸਜਹਾ ਵਤੀਰਾ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਅਿਲ ਕਮੀ ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਸਵੱ ਚ ਨਹੀਂ, ਬਲਸਕ ਉਹ
ਹੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਚੂੰ ਗੀ ਤਰਾਂ ਿਮਝ ਨਹੀਂ ਿੀ ਪਾਈ।

ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਿਾਂਵਲੇ ਰੂੰ ਗ ਦੇ ਕਰਕੇ ਪਸਹਲਾਂ ਹੀ ਪਤਾ ਿੀ ਸਕ ਬਾਹਰ
ਲੋ ਕੀਂ ਸਕਹੋ-੨ ਸਜਹੀਆਂ ਗੱ ਲਾਂ ਕਰਨਗੇ। ਉਹ ਤਾਹੀਓਂ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਘਰ ਸਵੱ ਚ ਤਾੜ
ਕੇ ਰੱ ਖਦੀ ਿੀ। ਤਾਂ ਜੋ ਉਿਨੂੰ ਹੋਰਾਂ ਪਾਿੋਂ ਕੋਈ ਕੋਝੀ ਗੱ ਲ ਨਾ ਿਣਨੀ ਪੈ ਜਾਵੇ। ਪਰ
ਸਿਮਰਨ ਤਾਂ ਇਹੀ ਿਮਝਦੀ ਰਹੀ ਿੀ ਸਕ ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਹੋਰਾਂ ਜਵਾਕਾਂ ਨੂੰ
ਸਿਮਰਨ ਨਾਲੋਂ ਵੱ ਧ ਸਪਆਰ ਕਰਦੀ ਿੀ।

ਮਾਂ- ਧੀ ਦਾ ਸਰਸਤਾ ਿਧਸਰਆ ਤਾਂ ਕੱ ਝ ਮਹੀਸਨਆਂ ਬਾਅਦ ਗਗਨ ਦਾ ਸਵਆਹ ਵੀ

ਨੇਪਰੇ ਚੜਹਨ ਤੇ ਅਾਾ ਸਗਅਾਾ। ਉਿਦੀ ਪੜਹਾਈ ਓਦੋਂ ਤੱ ਕ ਪਰੀ ਹੋ ਗਈ ਿੀ।
ਿਮੈਿਿਰ ਦੇ ਪੇਪਰ ਸਨਿੱਬੜ ਗਏ ਿਨ ਤੇ ਉਹ ਹਣ ਿਹਰੇ ਘਰ ਜਾਣ ਲਈ ਸਤਆਰ
ਬਰ ਸਤਆਰ ਿੀ।

12
ਸਵਆਹ ਵਾਲੇ ਸਦਨ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਿੋਹਣੇ ਸਸੂੰ ਗਾਰ ਸਵੱ ਚ ਵੇਖ ਸਿਮਰਨ ਵੀ ਮਨੋਂ-
ਮਨੀ ਆਪਣੇ ਸਵਆਹ ਦੇ ਹਿੀਨ ਿਪਨੇ ਬਨਣ ਲੱਗੀ। ਸਿਰ ਸਵਆਹ ਦੀ ਸਜਹੜੀ-੨
ਵੀ ਰਿਮ ਹੂੰ ਦੀ ਗਈ, ਸਿਮਰਨ ਿਭ ਰੀਤਾਂ- ਸਰਵਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਖਆਬਾਂ ਦੇ ਸ਼ਸਹਜ਼ਾਦੇ
ਦੇ ਨਾਲ ਸਜਉਂਦੀ ਰਹੀ।

“ਅਗਲੀ ਵਾਰੀ ਤੇਰੀ ਐ ਪੱ ਤ, ਤੂੰ ਵੀ ਹੋ ਜਾ ਸਤਆਰ..!”

ਸਪੱ ਿੋਂ ਸਕਿੇ ਗਆਂ ਣ ਨੇ ਮਖੌਲ ਸਜਹਾ ਕਰਦੀ ਨੇ ਸਕਹਾ। ਸਿਮਰਨ ਗੱ ਲ ਿਣਕੇ ਸਪੱ ਿੇ
ਮੜੀ ਤਾਂ ਦੇਸਖਆ ਉਿਦੇ ਗਆਂ ਦੀਆਂ ਹੀ ਕੱ ਝ ਔਰਤਾਂ ਉਿਦੇ ਲਾਗੇ ਆਕੇ ਖੜਹ
ਗਈਆਂ ਿਨ। ਗੱ ਲ ਦੇ ਜਆਬ ਪਾਿੋਂ ਉਹ ਥੋੜਹਾ ਮਿਕਰਾਈ। ਪਰ ਗਆਂ ਣਾਂ ਤਾਂ ਸਜਵੇਂ
ਉਿਨੂੰ ਿੇੜਨ ਲਈ ਹੀ ਆਈਆਂ ਿਨ। ਸਵੱ ਚੋਂ ਹੀ ਇੱ ਕ ਜ਼ਨਾਨੀ ਕਸਹਣ ਲੱਗੀ,

“ਇਹ ਸਕੱ ਥੇ ਭੈਣੇ.... ਹਲੇ ਇਹਦਾ ਨਹੀਂ ਸਵਆਹ ਕਰਦੇ..... ਇਹ ਤਾਂ ਗਗਨ ਿੋਹਣੀ
ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਿੇਤੀ ਸਵਆਹੀ ਗਈ.... ਓਦਾਂ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਤੇ ਨਾਂਹ ਵੀ ਕੀਹਨੇ ਕਰਨੀ ਿੀ....
ਇਹਦਾ ਹਣ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਭਾਈ.... ਕਦੋਂ ਦੇ ਿੂੰ ਜੋਗ ਸਲਖੇ ਹੋਏ....!”

ਯਕੀਨਨ ਇਹ ਗੱ ਲ ਚਭਵੀਂ ਿੀ। ਸਦਲ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਵੀ ਿਲਣੀ ਹੋਇਆ ਿੀ। ਪਰ

ਉਿਨੇ ਮੌਕੇ ਸਿਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਿੂੰ ਭਾਲ ਸਲਆ ਿੀ। ਜਵਾਬ ਪਾਿੋਂ ਉਿਨੇ ਕੋਈ ਗੱ ਲ
ਨਹੀਂ ਿੀ ਕਹੀ। ਬੱ ਿ ਚੱ ਪ ਕਰਕੇ ਦਜੇ ਪਾਿੇ ਚਲੀ ਗਈ ਿੀ। ਸਜੱ ਥੇ ਸਕ ਉਿਦੀ ਭੈਣ ਤੇ
ਉਿਦੀਆਂ ਕੱ ਝ ਿਹੇਲੀਆਂ ਖੜੀਆਂ ਿਨ।

13
“ਬਹਤ ਬਹਤ ਮਬਾਰਕਾਂ ਤੈਨੂੰ ਗਗਨ.... ਯਾਰ ਤੂੰ ਤਾਂ ਬੜੀ ਸਕਿਮਤ ਵਾਲੀ
ਸਨਕਲੀ.... ਐਨੀ ਿੇਤੀ ਸਵਆਹ ਤੇ ਅਾੈਡਾ ਿੋਹਣਾ ਮੂੰ ਡਾ.... ਇਹੋ ਸਜਹੇ ਸਰਸਤੇ ਤਾਂ
ਿੱ ਚੀਂ ਭਾਗਾਂ ਵਾਸਲਆਂ ਨੂੰ ਹੀ ਸਮਲਦੇ ਨੇ...!”

ਇਹ ਗਗਨ ਦੀ ਿਹੇਲੀ ਸਾਲ ਿੀ। ਸਾਲ ਦਾ ਗਗਨ ਨਾਲ ਸਰ ਤੋਂ ਹੀ ਬੜਾ ਮੋਹ ਸਰਹਾ
ਿੀ। ਿਕਲ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਕਾਲਜ ਦੀ ਪੜਹਾਈ ਤੱ ਕ ਦੋਵੇਂ ਇਕੱ ਠੀਆਂ ਹੀ ਪੜਹੀਆਂ। ਕਦੇ-੨
ਸਾਲ ਖੇਡਣ ਲਈ ਘਰ ਵੀ ਅਾਾ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀ।

ਸਾਲ ਪਰ ਬਹਤਾ ਗਗਨ ਦਾ ਹੀ ਕਰਦੀ ਿੀ। ਭਾਵੇਂ ਸਕ ਸਿਮਰਨ ਵੀ ਗਗਨ ਦੀ ਹੀ

ਭੈਣ ਿੀ, ਪਰ ਸਾਲ ਨੇ ਕਦੇ ਉਿ ਨਾਲ ਨੇੜਤਾ ਵਧਾਉਣ ਦਾ ਯਤਨ ਨਹੀਂ ਿੀ ਕੀਤਾ।
ਘਰੇ ਵੀ ਉਹ ਜਦ ਗਗਨ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਲਈ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਹਮੇਸਾ ਆਪਣੀ
ਖੇਡ ਸਵੱ ਚੋਂ ਿੇਤੀ ਬਾਹਰ ਕਰ ਸਦੂੰ ਦੀ। ਸਿਮਰਨ ਵੀ ਉਿਦੀਆਂ ਚਲਾਕੀਆਂ ਿਮਝਦੀ
ਿੀ। ਪਰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਕਰਕੇ ਹਮੇਸਾ ਚੱ ਪ ਰਸਹੂੰ ਦੀ। ਸਕ ਸਕਤੇ ਇਹਨਾਂ ਦੋਹਾਂ
ਿਹੇਲੀਆਂ ਦੇ ਸਰਸਤੇ ਸਵੱ ਚ ਦਰਾਰ ਨਾ ਪੈ ਜਾਵੇ।

ਸਵਆਹ ਕਾਰਜ ਿੂੰ ਪੂੰ ਨ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਗਗਨ ਆਪਣੇ ਿਹਰੇ ਘਰ ਚਲੀ ਗਈ। ਹਣ ਘਰ
ਸਵੱ ਚ ਮਾਂ ਦਾ ਿਾਰਾ ਲਾਡ ਸਪਆਰ ਸਿਮਰਨ ਲਈ ਿੀ। ਕੱ ਝ ਸਦਨਾਂ ਨੂੰ ਸਿਮਰਨ ਦੇ
ਇਮਸਤਹਾਨਾਂ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਆਇਆ ਤਾਂ ਿਭ ਹੈਰਾਨ ਹੀ ਰਸਹ ਗਏ। ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਿਕਲ
ਸਵੱ ਚ ਅੱ ਵਲ ਦਰਜਾ ਹਾਸਿਲ ਕੀਤਾ ਿੀ। ਉਿਦਾ ਨਾਂ ਮੈਸਰਿ ਸਵੱ ਚ ਆਇਆ ਿੀ ਤੇ
ਉਿਨੂੰ ਅੱ ਗੇ ਦੀ ਪੜਹਾਈ ਲਈ ਿਕਾਲਰਸਸੱ ਪ ਵੀ ਲੱਗ ਗਈ ਿੀ। ਆਪਣੀ ਪਰਾਪਤੀ ਤੇ
ਸਿਮਰਨ ਵੀ ਬੇਹੱਦ ਖਸ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਤਾਂ ਯਕੀਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਿੀ ਹੋ ਸਰਹਾ ਸਕ ਇਹ ਿਭ
ਉਿਦੇ ਨਾਲ ਵਾਪਸਰਆ ਿੀ।

14
ਉਹ ਓਿੇ ਸਦਨ ਗਰਦਆਰਾ ਿਾਸਹਬ ਮੱ ਥਾ ਿੇਕਣ ਲਈ ਗਈ ਿੀ। ਨਾਲ ਉਿਦੇ ਮੂੰ ਮੀ
ਤੇ ਪਾਪਾ ਵੀ ਿਨ। ਜੋ ਧਰ ਅੂੰ ਦਰ ਤੱ ਕ ਆਪਣੀ ਧੀ ਦੀ ਪਰਾਪਤੀ ਤੇ ਖਸੀ ਨਾਲ ਿੱ ਲੇ
ਨਹੀਂ ਿਨ ਿਮਾ ਰਹੇ। ਿਕਲ ਦੀ ਪੜਹਾਈ ਪਰੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਹਣ ਵਾਰੀ ਕਾਲਜ ਦੀ ਪੜਹਾਈ
ਦੀ ਿੀ। ਸਿਮਰਨ ਅੱ ਗੇ ਪੜਹਨਾ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਿੀ ਤੇ ਉਿਨੂੰ ਅੱ ਗੇ ਪੜਹਨ ਲਈ ਮੌਕੇ ਵੀ ਸਮਲ
ਰਹੇ ਿੀ।

ਉਿ ਨੇ ਘਰ ਗੱ ਲ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਘਰ ਸਦਆਂ ਨੇ ਪੜਹਨ ਲਈ ਤਾਂ ਹਾਂ ਕਰ ਸਦੱ ਤੀ ਪਰ ਉਹ

ਇਿ ਗੱ ਲ ਤੇ ਅੜ ਗਏ ਸਕ ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਜੇ ਅੱ ਗੇ ਪੜਹਨਾ ਹੈ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਹੀ ਸਸਹਰ
ਸਵੱ ਚ ਰਸਹਕੇ ਪੜਹੇ। ਉਹ ਉਿਨੂੰ ਦਰ ਸਕਤੇ ਪੜਹਨ ਲਈ ਭੇਜਣਾ ਨਹੀਂ ਿੀ ਚਾਹੂੰ ਦੇ। ਪਰ
ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਆਪਣੀ ਅੱ ਗੇ ਦੀ ਪੜਹਾਈ ਲਈ ਸਜਹੜਾ ਕਾਲਜ ਚਸਣਆ ਿੀ, ਉਹ ਹੋਰ
ਸਕਿੇ ਸਸਹਰ ਸਵੱ ਚ ਿੀ ਤੇ ਉੱਥੇ ਰੋਜ਼-੨ ਆਉਣ- ਜਾਣ ਦੀ ਵੀ ਿਮੱ ਸਿਆ ਿੀ।

ਸਿਮਰਨ ਬੜੀ ਪਰੇਸਾਨ ਹੋਈ। ਇੱ ਕ ਵਾਰ ਸਿਰ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੇ ਿਪਨੇ ਿੱ ਿਦੇ ਹੋਏ ਨਜ਼ਰ
ਆਏ। ਸਕੂੰ ਨੇ ਸਦਨ ਉਹ ਇਹੀ ਿੋਚਦੀ ਰਹੀ ਸਕ ਉਹ ਉਿ ਕਾਲਜ ਸਵੱ ਚ ਆਪਣਾ ਦਾਖਲਾ
ਕਰਵਾਵੇ ਵੀ ਜਾਂ ਨਾ। ਸਿਰ ਇੱ ਕ ਸਦਨ ਉਿਨੂੰ ਗਲੀ ਸਵੱ ਚੋਂ ਆਪਣੇ ਿਕਲ ਦੇ ਇੱ ਕ
ਂ ਕਰਾਿਿ ਦੇ ਅਸਧਆਪਕ ਿਨ ਤੇ
ਅਸਧਆਪਕ ਲੂੰਘਦੇ ਹੋਏ ਸਮਲੇ । ਇਹ ਆਰਿ ਐਡ
ਸਿਮਰਨ ਇਹਨਾਂ ਕੋਲ ਹੀ ਪੜਹਦੀ ਰਹੀ ਿੀ।

ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਬਹਤ ਕੱ ਝ ਸਿੱ ਸਖਆ ਿੀ। ਉਹ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਇਹਤਰਾਮ ਵੀ

ਕਰਦੀ ਿੀ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਤੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਗੱ ਲ ਲਕੋ ਕੇ ਨਹੀਂ ਿੀ ਰੱ ਖਦੀ। ਇਿ ਵਾਰ ਵੀ
ਉਿਨੇ ਆਪਣੇ ਅਸਧਆਪਕ ਨੂੰ ਰੋਕ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਪਰੇਸਾਨੀ ਿਾਂਝੀ ਕਰਨ
ਦੀ ਿੋਚੀ।

“ਿਸਤ ਸਰੀ ਅਕਾਲ ਮੈਡਮ ਜੀ.....!”

15
“ਿਾਿਰੀਕਾਲ......! ਹੋਰ ਸਿਮਰਨ ਸਕਵੇਂ...? ਲੈ ਸਲਆ ਦਾਖਲਾ ਕਾਲਜ ਸਵੱ ਚ...?”

ਮੈਡਮ ਿਤਸਵੂੰ ਦਰ ਨੂੰ ਿੀ ਸਕ ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਹਣ ਤੱ ਕ ਤਾਂ ਕਾਲਜ ਸਵੱ ਚ ਦਾਖਲਾ ਲੈ

ਸਲਆ ਹੋਣਾ। ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਮੂੰ ਹੋਂ ਨਾਂਹ ਿਣ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਜਵੇਂ ਧੱ ਕਾ ਸਜਹਾ
ਲੱਗਾ। ਆਖਣ ਲੱਗੇ,

“ਕੀ ਗੱ ਲ ਹੋ ਗਈ..? ਸਕਤੇ ਘਰ ਸਦਆਂ ਨੇ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਮਨਾਂ ਕਰ ਸਦੱ ਤਾ...?”

“ਹਾਂ ਵੀ ਤੇ ਨਹੀਂ ਵੀ....! ਮੈਮ ਘਰ ਸਦਆਂ ਨੇ ਸਕਹਾ ਹੈ ਸਕ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਅੱ ਗੇ ਦੀ

ਪੜਹਾਈ ਨਾਲ ਕੋਈ ਪਰੇਸਾਨੀ ਨਹੀਂ, ਬੱ ਿ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਸਕਤੇ ਦਰ ਨਹੀਂ ਭੇਜਣਾ ਚਾਹੂੰ ਦੇ....
ਪਰ ਥੋਨੂੰ ਤਾਂ ਮੈਮ ਪਤਾ ਹੈ ਨਾ ਸਕ ਮੈਂ ਅੱ ਗੇ ਿੈਸਨ ਸਡਜਾਈਸਨੂੰਗ ਵਾਲੇ ਪਾਿੇ ਜਾਣਾ....
ਤੇ ਉਹ ਕਾਲਜ... ਉਹਦੇ ਬਾਰੇ ਵੀ ਤਾਂ ਤਿੀਂ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਦੱ ਸਿਆ ਿੀ....”

“ਹਮਮ...! ਚੱ ਲ ਮੈਂ ਚੱ ਲਦੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਘਰ.... ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਤੂੰ ਇਿ ਲਾਈਨ ਸਵੱ ਚ ਬਹਤ
ਅੱ ਗੇ ਤੱ ਕ ਜਾਣਾ.... ਤੇਰੇ ਸਵੱ ਚ ਜ਼ਜ਼ਬਾ ਵੀ ਅਾਾ ਤੇ ਸਿੱ ਖਣ ਦੀ ਚਾਹ ਵੀ.... ਚੱ ਲ, ਮੈਂ
ਿਮਝਾਉਣੀ ਅਾਾਾਂ ਤੇਰੇ ਘਰ ਸਦਆਂ ਨੂੰ ...!”

ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਅਸਧਆਪਕ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਘਰ ਚਲੇ ਗਏ। ਮੂੰ ਮੀ ਸਵਹੜੇ ਸਵੱ ਚ ਹੀ
ਝਾੜ ਲਾਉਂਦੇ ਪਏ ਿਨ। ਅਸਧਆਪਕ ਜੀ ਨੂੰ ਵੇਖ ਉਹ ਥੋੜਹਾ ਠਸਹਰ ਸਜਹੇ ਗਏ ਤੇ
ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਇਹਤਰਾਮ ਸਵੱ ਚ ਿਸਤ ਸਰੀ ਅਕਾਲ ਆਖ ਕੇ ਅੂੰ ਦਰ ਆਉਣ ਲਈ ਸਕਹਾ।

“ਮੈਂ ਬੀਬੀ ਜੀ ਥੋਡੇ ਨਾਲ ਇੱ ਕ ਗੱ ਲ ਕਰਨੀ ਿੀ...!”

16
ਮੈਡਮ ਨੇ ਰਿਮੀ ਸਜਹੀ ਸਰਆਤ ਕਰਸਦਆਂ ਗੱ ਲ ਅੱ ਗੇ ਤੋਰੀ।

ਹਾਂਜੀ ਮੈਡਮ ਜੀ, ਦੱ ਿੋ.... ਕੀ ਗੱ ਲ ਕਰਨੀ ਿੀ...? ਕੋਈ ਪਰੇਸਾਨੀ ਵਾਲੀ ਗੱ ਲ ਤੇ

ਨਹੀਂ...? ਜਾਂ ਮੇਰੀ ਧੀ ਤੋਂ ਕੋਈ ਗਲਤੀ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ...? ਅਿੀਂ ਤਾਂ ਮੈਡਮ ਜੀ ਸਨਮਾਣੇ
ਸਜਹੇ ਲੋ ਕ ਆਂ.... ਜੇ ਮੇਰੀ ਧੀ ਰਾਣੀ ਤੋਂ ਕੋਈ ਵਾਧ- ਘਾਿ ਹੋ ਵੀ ਗਈ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਸਨਆਣੀ
ਿਮਝ ਕੇ ਮਾਫ਼ ਕਰ ਸਦਓ ਜੀ...!”

ਮੂੰ ਮੀ ਅਸਧਆਪਕ ਦੇ ਅਚਾਨਕ ਆਉਣ ਨਾਲ ਇਹੀ ਿਮਝ ਰਹੇ ਿੀ ਸਕ ਉਹ ਸਾਇਦ

ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਕੋਈ ਸਸਕਾੲਸਾਤ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਨੇ। ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਤਾਂ ਇਿ ਵਾਰੀ ਿਕਲ
ਸਵੱ ਚ ਵੀ ਿਭਤੋਂ ਵਧੀਆ ਨੂੰਬਰਾਂ ਨਾਲ ਪਾਿ ਹੋਈ ਿੀ। ਇਿ ਲਈ ਮੂੰ ਮੀ ਜੀ ਨੂੰ
ਅਸਧਆਪਕ ਦੇ ਇੱ ਕਦਮ ਆਉਣ ਦੀ ਸਜ਼ਆਦਾ ਿਮਝ ਨਹੀਂ ਿੀ ਪੈ ਰਹੀ।

“ਤਿੀਂ ਬੀਬੀ ਜੀ, ਘਬਰਾਓ ਨਾ....! ਹਾਂ ਪਰ ਗੱ ਲ ਤਾਂ ਪਰੇਸਾਨੀ ਵਾਲੀ ਹੀ ਹੈ....!”

ਮੈਡਮ ਨੇ ਗੱ ਲ ਦੀ ਗੂੰ ਭੀਰਤਾ ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਸਦੂੰ ਸਦਆਂ ਸਕਹਾ।

“ਦੱ ਿੋ ਨਾ ਮੈਡਮ ਜੀ.... ਅਾੈਵੇਂ ਬਝਾਰਤਾਂ ਸਜਹੀਆਂ ਨਾ ਪਾਈ ਜਾਓ....ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਸਦਲ
ਬੈਠਦਾ ਜਾਂਦਾ...!”

ਆਖਦੀ ਹੋਈ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਮੂੰ ਮੀ ਅਸਧਆਪਕ ਦੇ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਆਕੇ ਬਸਹ ਗਈ।

“ਗੱ ਲ ਇਹ ਵੇ ਬੀਬੀ ਜੀ ਸਕ ਥੋਡੀ ਕੜੀ ਪੜਹਨ ਸਵੱ ਚ ਵਾਕਈ ਬਹਤ ਹਸਸਆਰ ਹੈ....
ਇਹਨੇ ਇਿ ਵਾਰ ਪੜਹਾਈ ਸਵੱ ਚ ਜੋ ਪਰਦਰਸਨ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਿਾਨੂੰ ਿਭ ਨੂੰ ਬਹਤ ਮਾਣ ਹੈ

17
ਇਹਦੇ ਤੇ.... ਤੇ ਮੇਰਾ ਸਖਆਲ ਹੈ ਸਕ ਇਿ ਗੱ ਲ ਤੇ ਥੋਨੂੰ ਵੀ ਬੜਾ ਮਾਣ ਹੋਣਾ
ਚਾਹੀਦਾ....!”

“ਅਿੀਂ ਤਾਂ ਮੈਡਮ ਜੀ ਆਪਣੀ ਧੀ ਦੀ ਪਰਾਪਤੀ ਤੇ ਬਹਤ ਖਸ ਹਾਂ..... ਇਹਨੇ ਤਾਂ ਿਾਡਾ
ਨਾਂ ਰੌਸਨ ਕਰ ‘ ਤਾ..... ਜਗ-੨ ਜੀਵੇ ਮੇਰੀ ਧੀ....!”

ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਸਿਰ ਪਲੋ ਿਦੇ ਹੋਏ ਮੂੰ ਮੀ ਜੀ ਹਣ ਥੋੜਹਾ ਭਾਵਕ ਹੋ ਚੱ ਲੇ ਿੀ।

“ਮੈਂ ਵੀ ਬੀਬੀ ਜੀ ਓਹੀਓ ਗੱ ਲ ਕਰਨ ਆਈ ਆਂ.... ਵੀ ਜੇ ਥੋਡੀ ਧੀ ਐਨੀ ਕਾਸਬਲ

ਐ... ਤੇ ਥੋਨੂੰ ਆਪਣੀ ਧੀ ਤੇ ਮਾਣ ਵੀ ਏ ਤਾਂ ਥੋਨੂੰ ਚਾਹੀਦਾ ਐ ਸਕ ਤਿੀਂ ਓਿਨੂੰ ਅੱ ਗੇ
ਵੀ ਜ਼ਰਰ ਵੱ ਧਣ ਸਦਓਂ....”

“ਜੀ ਜੀ ਮੈਡਮ ਜੀ..... ਜ਼ਰਰ..... ਚਾਹੂੰ ਨੇ ਤਾਂ ਅਿੀਂ ਵੀ ਆਂ ਵੀ ਇਹ ਅੱ ਗੇ ਪੜਹੇ -

ਸਲਖੇ.... ਅੱ ਗੇ ਵਧੇ.... ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਖੜਹੀ ਹੋਵੇ.... ਪਰ ਮੈਡਮ ਜੀ ਿਾਡੇ ਘਰ ਦੀ
ਹਾਲਤ ਤਾਂ ਥੋਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਐ.... ਹਲੇ ਥੋੜਹੇ ਸਦਨ ਪਸਹਲਾਂ ਤਾਂ ਗਗਨ ਦਾ ਸਵਆਹ ਕੀਤਾ
ਐ.... ਭਲਕੇ ਇਹਦਾ ਵੀ ਕਰਨਾ ਐ.... ਤੇ ਸਵਆਹ ਤੇ ਤਾਂ ਥੋਨੂੰ ਪਤਾ, ਿੌ ਕੱ ਝ ਕਰਨਾ
ਪੈਂਦਾ.... ਜੇ ਹਣੇ ਤੋਂ ਥੋੜਹਾ-੨ ਕਰਕੇ ਕੱ ਝ ਜੋੜਾਂਗੇ ਤਾਂ ਜਾ ਕੇ ਸਕੱ ਧਰੇ ਕੱ ਝ ਬਣ....”

“ਮੈਂ ਥੋਡੀ ਗੱ ਲ ਤੋਂ ਿਸਹਮਤ ਹਾਂ ਬੀਬੀ ਜੀ.... ਧੀਆਂ- ਸਧਆਣੀਆਂ ਤਾਂ ਹੂੰ ਦਾ ਹੀ
ਪਰਾਇਆ ਧਨ ਨੇ... ਜੱ ਗ ਦੀ ਿਦੀਆਂ ਤੋਂ ਜੋ ਰੀਤ ਚੱ ਲੀ ਆ ਰਹੀ ਐ, ਭਲਾ ਉਹਨੂੰ
ਕੌ ਣ ਤੋੜ ਿਕਦਾ...? ਪਰ ਬੀਬੀ ਜੀ, ਧੀ ਦੇ ਸਵਆਹ ਦਾ ਿੋਚ-੨ ਕੇ ਆਪਾਂ ਉਿਨੂੰ
ਅੱ ਗੇ ਵੱ ਧਣ ਤੋਂ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਰੋਕ ਿਕਦੇ..... ਕੀ ਪਤਾ ਕੱ ਲ ਨੂੰ ਕੱ ਝ ਐਿਾ ਹੋ ਜਾਵੇ ਸਕ
ਥੋਡੀ ਿਾਰੀ ਸਚੂੰ ਤਾ ਹੀ ਦਰ ਹੋ ਜਾਵੇ....

18
ਮੇਰੀ ਮੂੰ ਨੋ ਬੀਬੀ ਜੀ, ਜੇ ਇਹ ਕੜੀ ਪੜਹ- ਸਲਖ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਖੜਹੀ ਹੋ ਗਈ ਨਾ,
ਸਿਰ ਇਹਨੇ ਥੋਡੀ ਿਾਰੀ ਸਚੂੰ ਤਾ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਲੈ ਲੈ ਣੀ.... ਸਿਰ ਨਹੀਂ ਇਹਨੇ ਥੋਨੂੰ ਸਕਿੇ
ਪਰੇਸਾਨੀ ਸਵੱ ਚ ਵੇਖ ਪਾਉਣਾ..... ਨਾਲੇ ਬੀਬੀ ਜੀ, ਕਰਨ- ਕਰਾਉਣ ਵਾਲਾ ਤਾਂ
ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੂੰ ਦੈ... ਉਹਦਾ ਹੱ ਥ ਹੋਵੇ ਸਿਰ ਤੇ ਤਾਂ ਬੂੰ ਦਾ ਕੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਿਕਦਾ.... ਸਿਰ
ਵੀ ਜੇ ਥੋਨੂੰ ਸਕਤੇ ਵੀ ਮੇਰੀ ਸਕਿੇ ਮਦਦ ਦੀ ਲੋ ੜ ਪਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਹਮੇਸਾ ਥੋਡੇ ਲਈ ਹਾਜ਼ਰ
ਹਾਂ.... ਬੱ ਿ ਤਿੀਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਸਹਣਾ ਸਕ ਅਿੀਂ ਨਹੀਂ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਅੱ ਗੇ ਪੜਹਾਉਣਾ...!”

ਆਖਰਕਾਰ ਅਸਧਆਪਕ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਮੂੰ ਮੀ ਜੀ ਨੂੰ ਮਨਾ ਹੀ ਸਲਆ। ਮੂੰ ਮੀ ਦੇ ਮੂੰ ਨ

ਜਾਣ ਨਾਲ ਸਿਮਰਨ ਵੀ ਸਜਵੇਂ ਚਸਹਕ ਪਈ ਿੀ। ਆਪਣੇ ਿਝਵਾਨ ਅਸਧਆਪਕ ਦੇ
ਜ਼ਰੀਏ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੇ ਭਸਵੱ ਖ ਦੇ ਅਗੇਤੇ ਰਾਹ ਰੌਸਨ ਹੂੰ ਦੇ ਹੋਏ ਸਦੱ ਿ ਰਹੇ ਿਨ। ਉਿਨੂੰ
ਆਪਣੀ ਮੂੰ ਸਜ਼ਲ ਕਰੀਬ ਆਉਂਦੀ ਜਾਪ ਰਹੀ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਆਪਣਾ ਿਨਸਹਰੀ ਿਪਨਾ
ਿਾਕਾਰ ਹੂੰ ਦਾ ਹੋਇਆ ਨਜ਼ਰ ਅਾਾ ਸਰਹਾ ਿੀ।

ਕੱ ਝ ਸਦਨਾਂ ਨੂੰ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਦਾਖਲਾ ਓਿੇ ਕਾਲਜ ਸਵੱ ਚ ਕਰ ਸਦੱ ਤਾ ਸਗਆ, ਸਜੱ ਥੇ ਸਕ
ਜਾਣ ਦੀ ਉਿਦੀ ਸਦਲੀ ਖਆਇਸ ਿੀ। ਪਸਹਲਾ ਸਦਨ, ਪਸਹਲਾ ਅਨਭਵ। ਉਹ ਸਜੂੰ ਨੀ
ਅੂੰ ਦਰੋਂ ਖਸ ਿੀ, ਬਾਹਰੋਂ ਓਨੀ ਹੀ ਹੈਰਾਨ ਨਜ਼ਰ ਅਾਾ ਰਹੀ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਿਭ ਕੱ ਝ
ਨਵਾਂ-੨ ਵੀ ਜਾਪ ਸਰਹਾ ਿੀ ਤੇ ਿਭ ਕੱ ਝ ਓਪਰਾ- ੨ ਵੀ। ਇੱ ਕ ਕੜੀ ਜੋ ਸਕ ਇੱ ਕ ਸਨਿੱਕੇ
ਸਜਹੇ ਸਪੂੰ ਡ ਸਵੱ ਚ ਰਸਹੂੰ ਦੀ ਿੀ, ਇੱ ਕੋਦਮ ਸਕਿੇ ਵੱ ਡੇ ਸਜਹੇ ਸ਼ਸਹਰ ਸਵੱ ਚ ਆਕੇ ਆਪਣੀ
ਸਜੂੰ ਦਗੀ ਦੀ ਨਵੀਂ ਸਰਆਤ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੀ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਅੂੰ ਦਾਜ਼ਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਿੀ ਸਕ
ਅੱ ਜ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਿ ਦੀ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਸਕੂੰ ਨੀ ਬਦਲਣ ਵਾਲੀ ਿੀ! ਉਹ ਆਪ ਸਕੂੰ ਨੀ ਬਦਲਣ
ਵਾਲੀ ਿੀ! ਉਿਦੀ ਿੋਚ ਸਕੂੰ ਨੀ ਬਦਲਣ ਵਾਲੀ ਿੀ!

ਪਸਹਲੇ ਸਦਨ ਤਾਂ ਅਸਧਆਪਕਾਂ ਵੱ ਲੋਂ ਰਿਮੀ ਜਾਣ- ਪਿਾਣ ਸਜਹੀ ਹੀ ਹੋਈ। ਹਰੇਕ
ਅਸਧਆਪਕ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਦੱ ਸਿਆ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਦੱ ਸਿਆ ਸਕ ਉਹ ਸਵਸਦਆਰਥੀਆਂ

19
ਨੂੰ ਸਕਹੜਾ ਸਵਸਾ ਪੜਹਾਉਣਗੇ। ਸਿਰ ਵਾਰੀ-੨ ਸਵਸਦਆਰਥੀਆਂ ਤੋਂ ਉਹਨਾਂ ਬਾਰੇ ਵੀ
ਪੱ ਸਿਆ ਸਗਆ। ਪਸਹਲਾਂ- ਪਸਹਲ ਤਾਂ ਸਿਮਰਨ ਘਬਰਾਉਂਦੀ ਰਹੀ ਸਕ ਪਤਾ ਨਹੀਂ
ਅਸਧਆਪਕ ਉਿਤੋਂ ਕੀ ਪੱ ਿ ਲੈ ਣ? ਉਿਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਡਰ ਿੀ ਸਕ ਉਿਨੂੰ ਜਵਾਬ ਵੀ
ਹੋਰਨਾਂ ਸਵਸਦਆਰਥੀਆਂ ਵਾਂਗ ਅੂੰ ਗਰੇਜੀ ਸਵੱ ਚ ਹੀ ਦੇਣਾ ਪਊ ਤੇ ਅੂੰ ਗਰੇਜ਼ੀ ਬੋਲਣ ਸਵੱ ਚ
ਵੈਿੇ ਹੀ ਉਿਦਾ ਹੱ ਥ ਕਮਜ਼ੋਰ ਿੀ। ਪਰ ਸਜਵੇਂ-੨ ਸਵਸਦਆਰਥੀ ਆਪਣਾ ਤਾਰਫ਼
ਕਰਵਾਉਂਦੇ ਗਏ, ਉਿਦੀ ਵੀ ਸਹੂੰ ਮਤ ਪੈਂਦੀ ਗਈ ਤੇ ਅੂੰ ਗਰੇਜ਼ੀ ਬਹਤੀ ਨਾ ਆਉਣ ਦੇ
ਬਾਵਜਦ ਵੀ ਉਿਨੇ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਸਵੱ ਚ ਪੂੰ ਜਾਬੀ ਸਵਚ ਹੀ ਿਭਨੂੰ ਦੱ ਸਿਆ।

ਸਿਰ ਜਦ ਿਭਨੇ ਉਿਦੇ ਕਹੇ ਤੇ ਖੱ ਲ ਕੇ ਤਾੜੀਆਂ ਮਾਰੀਆਂ ਤਾਂ ਉਿਦਾ ਅੂੰ ਦਰਲਾ ਡਰ
ਮਲੋਂ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਸਰਹਾ। ਮਗਰੋਂ ਉਿਨੇ ਸਜੂੰ ਨੀ ਦਫ਼ਾ ਵੀ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਦੱ ਸਿਆ, ਪਰੇ
ਆਤਮ ਸਵਸਵਾਿ ਨਾਲ ਦੱ ਸਿਆ। ਕਾਲਜ ਦੇ ਪਸਹਲੇ ਸਦਨ ਹੀ ਉਿਦੀ ਦੋਿਤੀ ਕਈ
ਹੋਰਨਾਂ ਸਵਸਦਆਰਥੀਆਂ ਨਾਲ ਪੈ ਗਈ। ਉਿਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਿੀ ਸਕ ਕਾਲਜ ਸਵੱ ਚ ਕੋਈ
ਉਿਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦੋਿਤ ਨਹੀਂ ਬਣਾਵੇਗਾ। ਉੱਥੇ ਿਭ ਵੱ ਡੇ ਘਰਾਂ ਦੇ ਹੋਣਗੇ। ਵੱ ਡੇ ਿਰੇਂਡ
ਿਰਕਲ ਵਾਲੇ ਹੋਣਗੇ। ਸਜਹੜੇ ਵੱ ਡੀਆਂ-੨ ਿੀਿਾਂ ਦੇਕੇ ਪੜਹਨ ਲਈ ਆਏ ਹੋਣਗੇ।

ਉੱਥੇ ਉਿਨੂੰ ਗਰੀਬੜੀ ਸਜਹੀ ਨੂੰ ਕੌ ਣ ਪੱ ਿੇਗਾ? ਇਿਤੋਂ ਿੱ ਿ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੇ ਿਾਂਵਲੇ
ਰੂੰ ਗ ਦਾ ਵੀ ਡਰ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਡਰ ਿੀ ਸਕ ਕਾਲਜ ਦੇ ਪਸਹਲੇ ਸਦਨ ਹੀ ਕੋਈ ਉਿਦਾ
ਮਜ਼ਾਕ ਨਾ ਉਡਾ ਦੇਵੇ। ਕਾਲਜ ਸਵੱ ਚ ਹੋਣ ਵਾਲੀਆਂ ਰੈਸਗੂੰ ਗਿ ਬਾਰੇ ਵੀ ਉਿਨੇ ਿਸਣਆ
ਿੀ। ਪਰ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਸਕਰ ਿੀ ਸਕ ਉਿ ਨਾਲ ਅਸਜਹਾ ਕੱ ਝ ਨਹੀਂ ਿੀ ਵਾਪਸਰਆ।
ਉਿਦੇ ਦੋਿਤ ਵੀ ਚੂੰ ਗੇ ਬਣ ਗਏ ਿਨ ਤੇ ਉਿਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਗੱ ਲਬਾਤ ਕਰਨ ਸਵੱ ਚ
ਵੀ ਕੋਈ ਪਰੇਸਾਨੀ ਨਹੀਂ ਿੀ ਆਈ।

ਕਾਲਜ ਦਾ ਅੱ ਧਾ ਿਮਾਂ ਬੀਤਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਿਾਰੇ ਆਪੋ ਆਪਣੀਆਂ ਕਲਾਿਾਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ
ਚਲੇ ਗਏ ਿਨ। ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਦੋਿਤ ਵੀ ਉਿਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਕੂੰ ਿੀਨ ਸਵੱ ਚ ਚਲੇ ਗਏ।

20
ਕੱ ਝ ਸਚਰ ਗੱ ਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਸਧਆਨ ਆਪਣੇ ਿਾਹਮਣੇ ਨਜ਼ਰ ਆ
ਰਹੀ ਭੀੜ ਤੇ ਸਪਆ। ਇੱ ਕ ਿਮਾਰਿ ਸਜਹਾ ਮੂੰ ਡਾ, ਸਜਿਦਾ ਸਕ ਨਾਮ ਅਕਾਸਦੀਪ ਿੀ,
ਉਿਦੇ ਕਾਲਜ ਦੀ ਸਕਿੇ ਿੀਨੀਅਰ ਕਲਾਿ ਦਾ ਸਵਸਦਆਰਥੀ ਿੀ। ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਵੇਸਖਆ
ਸਕ ਉਿਦੇ ਆਲੇ ਦਆਲੇ ਜੂੰ ਡਲੀ ਕਾਿੀ ਸਚਰ ਦੀ ਹੀ ਇਕੱ ਠੀ ਹੋਈ ਖੜਹੀ ਿੀ। ਸਜਵੇਂ
ਉਹ ਆਪ ਕੋਈ ਬਹਤ ਵੱ ਡਾ ਿੈਲੀਸਬਰਿੀ ਹੋਵੇ ਤੇ ਬਾਕੀ ਿਾਰੇ ਉਿਦੇ ਸਨਮਾਣੇ ਸਜਹੇ ਿੈਨ
ਹੋਣ।

ਉਿਨੂੰ ਿਾਹਮਣੇ ਵੇਖਸਦਆਂ ਉਿਦੀ ਇੱ ਕ ਦੋਿਤ ਨੇ ਆਖਰਕਾਰ ਪੱ ਿ ਹੀ ਸਲਆ ਸਕ ਕੀ

ਹੋ ਸਗਆ? ਐਿਾ ਕੀ ਵੇਖ ਸਲਆ ਉਿਨੇ, ਜੋ ਉਿਦੀ ਹਣ ਿਾਹਮਸਣਉਂ ਨਜ਼ਰ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਹੱ ਿ ਰਹੀ..?

“ਕੱ ਝ ਨਹੀਂ ਯਾਰ, ਬੱ ਿ ਮੈਂ ਤੇ ਉਹ ਭੀੜ ਸਜਹੀ ਲੱਗੀ ਵੇਖ ਰਹੀ ਿੀ.... ਲੱਗਦਾ ਇਹ
ਮੂੰ ਡਾ ਕਾਿੀ ਚਹੇਤਾ ਐ ਿਭਦਾ...!”

ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਦਲ ਦੀ ਗੱ ਲ ਆਖੀ।

“ਹਾਂ ਹੋ ਿਕਦਾ..... ਵੈਿੇ ਪਤਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ.... ਪਰ ਲੱਗਦਾ ਇਹ ਿੀਨੀਅਰ ਹੀ

ਅਾਾ ਕੋਈ.... ਚੱ ਲ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਲੈ ਣਾ- ਦੇਣਾ...! ਅਾਾ ਆਪਾਂ ਬਾਹਰ ਚੱ ਲਕੇ ਕਾਲਜ
ਦੇਖਦੇ ਆਂ...”

ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਨਵੀਂ ਬਣੀ ਿਹੇਲੀ ਿਖਪਰੀਤ ਉਿਨੂੰ ਤੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਬੈਠੀਆਂ ਹੋਰਨਾਂ
ਕੜੀਆਂ ਨੂੰ ਧੱ ਕੇ ਨਾਲ ਹੀ ਬਾਹਰ ਲੈ ਗਈ। ਿਭ ਉਿਦੇ ਮਗਰ- ੨ ਉੱਠ ਵੀ ਖੜੀਆਂ।
ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਤਾਂ ਸਜਵੇਂ ਨਾ ਚਾਹੂੰ ਦੇ ਹੋਏ ਹੀ ਉੱਠਣਾ ਸਪਆ ਿੀ। ਕੂੰ ਿੀਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ
ਆਕੇ ਵੀ ਉਹ ਬੱ ਿ ਓਿੇ ਮੂੰ ਡੇ ਬਾਰੇ ਿੋਚਦੀ ਰਹੀ। ਉਹ ਿੋਚਦੀ ਰਹੀ ਸਕ ਕਾਸ ਉਹ

21
ਉਿਦਾ ਸਚਹਰਾ ਵੇਖ ਪਾਉਂਦੀ! ਪਰ ਸਿਰ ਿੋਚਦੀ ਸਕ ਜੇਕਰ ਉਹ ਵੀ ਉਿਦਾ ਸਚਹਰਾ
ਵੇਖ ਲੈਂ ਦਾ ਤੇ ਿੇਰ...? ਸਾਇਦ ਉਿਨੂੰ ਉਿਦਾ ਸਚਹਰਾ ਪਿੂੰ ਦ ਨਾ ਹੀ ਆਉਂਦਾ... !
ਉਹ ਅੱ ਖਾਂ ਿੇਰ ਲੈਂ ਦਾ ਜਾਂ ਉੱਥੋਂ ਉੱਠ ਕੇ ਖੌਰੇ ਚਲਾ ਹੀ ਜਾਂਦਾ, ਿੇਰ...??

ਐਿੇ ਕਈ ਸਖਆਲ ਹਣ ਲਗਾਤਾਰ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਸਜ਼ਹਨ ਸਵੱ ਚ ਆਉਂਦੇ – ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ।

ਉਿਨੂੰ ਉਿ ਮੂੰ ਡੇ ਨਾਲ ਇੱ ਕ ਲਗਾਅ ਸਜਹਾ ਮਸਹਿਿ ਹੋਇਆ। ਪਰ ਆਪਣੇ ਿਾਂਵਲੇ
ਰੂੰ ਗ ਕਰਕੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਹੀ ਨੇਕ ਸਖਆਲ ਨੂੰ ਅੱ ਵਲੋਂ ਹੀ ਰੱ ਦ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਕਦੇ ਉਹ
ਿੋਚਦੀ ਸਕ ਉਹ ਲੱ ਕ ਕੇ ਸਜਹੇ ਉਿਨੂੰ ਵੇਖ ਲੈਂ ਦੀ ਤਾਂ ਸਾਇਦ ਚੂੰ ਗਾ ਹੂੰ ਦਾ ਤੇ ਕਦੇ
ਿੋਚਦੀ ਸਕ ਕਾਸ ਉਹ ਸਬਲਕੱ ਲ ਹੀ ਬੇਬਾਕ ਹੋਕੇ ਉਿ ਨਾਲ ਮਖਾਸਤਬ ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ!

ਨਵੇਂ ਸਸਹਰ ਸਵੱ ਚ ਰਸਹਣ ਲਈ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਅਸਧਆਪਕਾ ਨੇ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਕਿੇ

ਖਾਿ ਿਹੇਲੀ ਦਾ ਪਤਾ ਵੀ ਸਦੱ ਤਾ ਿੀ। ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਏਦਾਂ ਸਬਨਹਾਂ ਸਕਰਾਏ ਦੇ ਉੱਥੇ
ਰਸਹਣਾ ਨਹੀਂ ਿੀ ਚਾਹੂੰ ਦੀ। ਇਿ ਲਈ ਉਿਨੇ ਕਾਲਜ ਦੇ ਕੜੀਆਂ ਦੇ ਹੋਿਿਲ ਸਵੱ ਚ
ਹੀ ਰਸਹਣਾ ਸਰ ਕਰ ਸਦੱ ਤਾ। ਉਿਦੇ ਕਮਰੇ ਸਵੱ ਚ ਉਿਦੇ ਨਾਲ ਉਿਦੀ ਿਹੇਲੀ ਿਖਪਰੀ ਤ
ਵੀ ਰਸਹਣ ਲੱਗੀ। ਏਦਾਂ ਦੋਹਾਂ ਜਣੀਆਂ ਨਾਲੇ ਤਾਂ ਇਕੱ ਠੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ, ਨਾਲੇ ਇੱ ਕ-
ਦਜੀ ਦੀਆਂ ਿੱ ਖ- ਦੱ ਖ ਦੀਆਂ ਿਾਥਣ।

ਕੜੀਆਂ ਦਾ ਇਹ ਹੋਿਿਲ ਕਾਲਜ ਸਬਲਸਡੂੰ ਗ ਦੇ ਿੱ ਜੇ ਪਾਿੇ ਬਸਣਆ ਹੋਇਆ ਿੀ।

ਜਦਸਕ ਮੂੰ ਸਡਆਂ ਦਾ ਹੋਿਿਲ ਇਿਤੋਂ ਪਰਲੇ ਪਾਿੇ ਿੀ। ਸਿਮਰਨ ਜਦ ਕਾਲਜ ਦੀ ਿੱ ਿੀ
ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਸਵੱ ਚ ਵਾਪਿ ਆਈ ਤਾਂ ਪਸਹਲਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਮੂੰ ਹ- ਹੱ ਥ ਧੋਕੇ
ਆਪਣਾ ਉਹ ਿਮਾਨ ਿਜਾਉਣ ਲੱਗੀ ਸਜਹੜਾ ਉਹ ਸਪੂੰ ਡੋਂ ਇਥੇ ਨਾਲ ਸਲਆਈ ਿੀ।
ਆਪਣੇ ਿਿਕੇਿ ਸਵੱ ਚ ਉਿਨੇ ਰੋਜ਼ਮੱ ਰਾ ਦੀਆਂ ਕੂੰ ਮ ਸਵੱ ਚ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਿੋਿੀਆਂ -
੨ ਸਜਹੀਆਂ ਕਈ ਸ਼ੈਆਂ ਪਾਈਆਂ ਹੋਈਆਂ ਿਨ।

22
ਉਹ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਖਾਣ- ਪੀਣ ਦਾ ਕੱ ਝ ਸਨਿੱਕ- ਿੱ ਕ ਸਜਹਾ ਵੀ ਪੈਕ ਕਰ ਸਲਆਈ ਿੀ।
ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਹੱ ਥਾਂ ਦਾ ਬਸਣਆ ਆਚਾਰ ਵੀ ਉਿ ਬਰਨੀ ਸਵੱ ਚ ਪਾ ਸਲਆ ਿੀ ਤੇ
ਨਾਲ ਹੀ ਿਾਂਭ ਲਈ ਿੀ ਉਿ ਨਾਲ ਸਖਚਵਾਈ ਆਪਣੀ ਬਚਪਨ ਦੀ ਇੱ ਕ ਤਿਵੀਰ ਜੋ
ਏਥੇ ਹਣ ਉਿਦੇ ਕਮਰੇ ਸਵੱ ਚ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਪਰਿਾਈ ਵਾਂਗ ਉਿਦੇ ਨਾਲ ਰਸਹਣ
ਵਾਲੀ ਿੀ। ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਿਿਕੇਿ ਸਵੱ ਚੋਂ ਿਭਤੋਂ ਪਸਹਲਾਂ ਇਿੇ ਤਿਵੀਰ ਨੂੰ ਕੱ ਸ ਆ ਿੀ
ਤੇ ਸਿਰ ਆਪਣੀ ਚੂੰ ਨੀ ਦੇ ਲੜਹ ਨਾਲ ਿਾਿ ਕਰਕੇ ਇਿਨੂੰ ਿਾਹਮਣੇ ਦੀ ਕੂੰ ਧ ਤੇ ਜਾ
ਿੂੰ ਸਗਆ ਿੀ।

“ਮਾਂ ਮੈਂ ਆਵਦੀ ਤਿਵੀਰ ਏਿ ਜਗਹਾ ਿੂੰ ਗ ਲਈ ਏ.... ਹਣ ਇਿ ਕਮਰੇ ਸਵੱ ਚ ਇਹ ਵੀ

ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਰਹ.... ਬੱ ਿ ਮਾਂ ਤੂੰ ਹਮੇਸਾ ਦਆ ਕਰੀਂ ਸਕ ਮੈਂ ਿੇਤੀ-੨ ਤੇਰੇ ਿਾਰੇ ਿਪਨੇ
ਪਰੇ ਕਰਨ ਜੋਗੀ ਹੋ ਜਾਂ.... ਮੈਂ ਮਾਂ ਤੈਥੋਂ ਦਰ ਨਹੀਂ ਰਸਹਣਾ.... ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸਕ ਤੂੰ ਵੀ
ਆਪਣੀ ਧੀ ਦੀ ਜਦਾਈ ਤੋਂ ਡਰਦੀ ਮੈਨੂੰ ਇੂੰ ਨੀ ਦਰ ਨਹੀਂ ਿੀ ਭੇਜਣਾ ਚਾਹੂੰ ਦੀ.... ਪਰ
ਚੱ ਲ ਕੋਈ ਨਾ ਮਾਂ.... ਵੇਖੀਂ ਿੇਤੀ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਹੋਣਾ.... ਮੈਂ ਮਾਂ ਇਥੋਂ ਆਪਣੀ ਇੱ ਕ
ਵੱ ਖਰੀ ਪਿਾਣ ਬਣਾਕੇ ਬਾਹਰ ਸਨਕਲਣਾ.... ਕੱ ਝ ਐਿਾ ਬਣ ਕੇ ਸਨਕਲਣਾ ਸਕ ਤੈਨੂੰ
ਵੀ ਮੇਰੇ ਤੇ ਮਾਣ ਹੋਵੇ... ਤੇ ਤੂੰ ਫ਼ਖਰ ਨਾਲ ਕਸਹ ਿਕੇਂ ਸਕ ਸਿਮਰਨ ਿਾਡੀ ਧੀ ਆ....
ਿਾਡਾ ਮਾਣ ਅਾਾ...!”

ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਤਿਵੀਰ ਨੂੰ ਵੇਖਦੀ ਸਿਮਰਨ ਆਪ ਮਹਾਰੇ ਹੀ ਬੋਲਣ ਲੱਗ ਪਈ ਿੀ।
ਉਿਦੇ ਮਨ ਦੇ ਵਲਵਲੇ , ਉਿਦੀਆਂ ਇੱ ਿਾਵਾਂ, ਉਿਦੀਆਂ ਆਿਾਂ ਹਣ ਵਾਰੋ- ਵਾਰੀ ਸਿਰ
ਕੱ ਣ ਲੱਗੀਆਂ ਿਨ। ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦਾ ਉਿਨੂੰ ਚੇਤਾ ਤਾਂ ਬਹਤ ਅਾਾ ਸਰਹਾ ਿੀ ਪਰ
ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਚੇਤੇ ਕਰਦੀ ਰੋਣਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਿੀ ਚਾਹੂੰ ਦੀ। ਕੱ ਝ ਹੀ ਦੇਰ ਸਵੱ ਚ
ਉਿਨੇ ਆਪਣੇ ਿਿਕੇਿ ਦਾ ਿਾਰਾ ਿਮਾਨ ਕਮਰੇ ਸਵੱ ਚ ਿਜਾ ਸਲਆ। ਹਲੇ ਤਾਂ ਉਿ
ਕੋਲ ਿਮਾਨ ਵੀ ਬਹਤਾ ਨਹੀਂ ਿੀ ਇਿ ਲਈ ਉਿਨੂੰ ਿਮਾਨ ਸਿਕਾਉਣ ਸਵੱ ਚ ਸਜ਼ਆਦਾ
ਵਖ਼ਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਿੀ ਲੱਸਗਆ।

23
ਉਿਨੂੰ ਉਿਦੇ ਘਰ ਦੇ ਕੱ ਲਹ ਸਾਮੀਂ ਹੀ ਹੋਿਿਲ ਿੱ ਡ ਕੇ ਗਏ ਿਨ। ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਆਪ
ਸਕਤਾਬਾਂ ਵਗੈਰਾ ਲੈ ਣ ਤੇ ਬਾਕੀ ਿਾਰਮੈਸਲਿੀਆਂ ਵਗੈਰਾ ਕਰਨ ਸਵੱ ਚ ਸਵਅਿਤ ਹੋ
ਗਈ। ਇਿ ਲਈ ਉਿਨੂੰ ਿਮਾਨ ਸਿਕਾਉਣ ਦਾ ਵਕਤ ਨਾ ਲੱਗਾ। ਪਰ ਹਣ ਜਦ ਿਾਰਾ
ਿਮਾਨ ਸਿਕ ਸਗਆ ਤਾਂ ਉਿਨੂੰ ਉਹ ਿਮਾਨ ਵੇਖ-੨ ਆਪਣੇ ਘਰ ਸਦਆਂ ਦੀ ਯਾਦ
ਆਉਣ ਲੱਗੀ।

ਆਪਣੇ ਮਨ ਨੂੰ ਸਿਕਾਉਣ ਲਈ ਉਹ ਕੱ ਝ ਸਚਰ ਲਈ ਆਪਣੇ ਨੋਿਿ ਲੈ ਕੇ ਬਸਹ ਗਈ।

ਇੂੰ ਨੇ ਨੂੰ ਹੀ ਉਿਦੀ ਿਹੇਲੀ ਿਖਪਰੀਤ ਵੀ ਕਮਰੇ ਸਵੱ ਚ ਆ ਗਈ। ਦੋਵੇਂ ਿਹੇਲੀਆਂ ਚਾਹ
ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਸਤਆਰੀ ਕਰਨ ਲੱਗੀਆਂ। ਿਖਪਰੀਤ ਚਾਹ- ਕਾਿੀ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਇੱ ਕ
ਸਨਿੱਕੀ ਸਜਹੀ ਮਸੀਨ ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਸਲਆਈ ਿੀ। ਦੋਵੇਂ ਹਣ ਓਿੇ ਸਵੱ ਚ ਚਾਹ ਬਣਾ
ਰਹੀਆਂ ਿਨ ਤੇ ਨਾਲੋਂ - ਨਾਲ ਕਾਲਜ ਤੇ ਉਿਦੇ ਵਾਤਾਵਰਨ ਬਾਰੇ ਗੱ ਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗ
ਪਈਆਂ ਿਨ।

“ਕੀ ਗੱ ਲ ਸਿਮਰ...? ਸਕਤੇ ਗਆਚੀ-੨ ਸਜਹੀ ਲੱਗਦੀ ਐ.ਂ ..!”

ਿਖਪਰੀਤ ਨੇ ਚਾਹ ਬਣਾਉਂਦੀ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਦੀਆਂ ਝਕੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵੇਖ ਅੂੰ ਦਾਜ਼ਾ
ਲਗਾਉਂਸਦਆਂ ਸਕਹਾ।
“ਨਹੀਂ-੨ ਿੱ ਖ..... ਗਆਚੀ ਤਾਂ ਸਕੱ ਥੇ ਆਂ...! ਬੱ ਿ ਘਰ ਦੀ ਜ਼ਰਾ ਕ ਯਾਦ ਆ ਗਈ
ਿੀ...”

ਸਿਮਰਨ ਆਖਦੀ-੨ ਮਨ ਮਿੋਿ ਕੇ ਸਜਹੇ ਰਸਹ ਗਈ। ਸਜਵੇਂ ਚਾਹ ਰਹੀ ਹੋਵੇ ਸਕ
ਸਾਇਦ ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਸਦਆਂ ਨਾਲ ਸਕੱ ਧਰੇ ਿੇਤੀ ਸਮਲ ਿਕਦੀ ਹੂੰ ਦੀ। ਪਰ ਹਣ
ਏਥੇ ਇੂੰ ਨੀ ਦਰ ਉਹ ਸਕਵੇਂ ਆਪਣਾ ਹਾਲ- ਚਾਲ ਆਪਣੇ ਘਰ ਸਦਆਂ ਨੂੰ ਿਣਾਵੇ? ਉਿ

24
ਕੋਲ ਤਾਂ ਆਪਣਾ ਮੋਬਾਈਲ ਿੋਨ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਵਰਨਾ ਹਣ ਤੱ ਕ ਤਾਂ ਉਿਦੀ ਗੱ ਲ ਆਪਣੀ
ਮੂੰ ਮੀ ਜੀ ਨਾਲ ਹੋ ਹੀ ਜਾਣੀ ਿੀ। ਉਹ ਵੀ ਸਵਚਾਰੇ ਖੌਰੇ ਉਹਨੂੰ ਹੀ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਪਏ
ਹੋਣ!

“ਤੂੰ ਫ਼ੋਨ ਸਕਉਂ ਨਹੀਂ ਲਗਾ ਲੈਂ ਦੀ...?”

ਿਖਪਰੀਤ ਨੇ ਸਜਵੇਂ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਮਨ ਦੀ ਗੱ ਲ ਆਖੀ ਿੀ। ਪਰ ਉਹ ਿੋਨ ਨਾ ਹੋਣ ਦੀ
ਗੱ ਲ ਿਖਪਰੀਤ ਕੋਲ ਕਸਹਣ ਕੂੰ ਨੀਓਂ ਜੱ ਕ ਸਜਹੇ ਰਹੀ ਿੀ।

“ਅੱ ਿਾ ਉਹ ਓਥੇ ਸਪਆ ਮੇਰਾ ਫ਼ੋਨ..... ਤੂੰ ਗੱ ਲ ਕਰਨੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਿੂੰ ਗੀ ਨਾ.... ਮੈਨੂੰ
ਪਤਾ ਤੂੰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਾਹਲਾ ਹੀ ਯਾਦ ਕਰ ਰਹੀ.... ਚੱ ਲ ਚੱ ਕ ਚਾਹ ਪੀ....!”

ਿਖਪਰੀਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਿਾਰੀ ਸਚੂੰ ਤਾ ਹੀ ਜੀਕਣ ਕਾਿਰ ਕਰ

ਸਦੱ ਤੀ ਿੀ। ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਸਜਵੇਂ ਿੱ ਖ ਉਿਦੇ ਸਦਲ ਦੀ ਗੱ ਲ ਜਾਣ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਿੱ ਖ
ਨੇ ਹੱ ਥ ਅੱ ਗੇ ਕਰਸਦਆਂ ਚਾਹ ਿੜਾਈ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਆਪਣੀਆਂ ਗੱ ਲਾਂ ਦਾ ਰਖ ਸਕੱ ਧਰੇ
ਹੋਰ ਪਾਿੇ ਮੋੜ ਸਲਆ।
“ਅੱ ਿਾ ਿੱ ਚ ਸਿਮਰਨ, ਉਹ ਯਾਦ ਐ ਮੂੰ ਡਾ.... ਸਜਹੜਾ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਕੂੰ ਿੀਨ ਸਵੱ ਚ ਬੈਠਾ
ਸਮਸਲਆ ਿੀ.... ਜੀਹਦੇ ਆਲੇ - ਦਆਲੇ ਬੜੀ ਭੀੜ ਿੀ....!”

ਿੱ ਖ ਇਿ ਵਖ਼ਤ ਅੱ ਖਾਂ ਨਚਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਗੱ ਲ ਕਰ ਰਹੀ ਿੀ।

“ਕੌ ਣ...? ਕੀਹਦੀ ਗੱ ਲ ਕਰ ਰਹੀ ਿੱ ਖ....??”

ਇਹ ਜਆਬ ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਸਾਇਦ ਿੋਚ- ਿਮਝ ਕੇ ਤੇ ਜਾਣ- ਬੱ ਝ ਕੇ ਸਜਹੇ ਸਦੱ ਤਾ ਿੀ।

ਵਰਨਾ ਉਹ ਇੱ ਕ ਝਲਕ ਤਾਂ ਇਿ ਕਦਰ ਉਿਦੇ ਸਦਲ ਤੇ ਜ਼ਸਹਨ ਸਵੱ ਚ ਵੱ ਿ ਗਈ ਿੀ
ਸਕ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਉਿਨੂੰ ਭੱ ਲ ਨਹੀਂ ਿੀ ਿਕਦੀ।

25
“ਹਾਂ-੨..... ਤੂੰ ਸਕਉਂ ਗੱ ਲ ਿੇੜਨੀ ਉਹਦੀ....? ਨਾਲੇ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਕੀ.... ਉਹ ਸਕਹੜਾ
ਆਪਣਾ ਕੱ ਝ ਲੱਗਦਾ...! ਉਹ ਤਾਂ ਿਗੋਂ ਆਪਣੀ ਕਲਾਿ ਸਵੱ ਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪੜਹਦਾ.... ਿੇਰ
ਆਪਾਂ ਉਹਦੇ ਬਾਰੇ ਜਾਣ ਕੇ ਕੀ ਲੈ ਣਾ...? ਹਨਾਂ ਸਿਮਰਨ....! ਏਦਾਂ ਹੀ ਆ ਨਾ...!”

ਿਖਪਰੀਤ ਜਾਣਬੱ ਝ ਚਿਕੇ ਲੈਂ ਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ। ਓਦਾਂ ਪਤਾ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਿੀ ਸਕ ਉਿ
ਮੂੰ ਡੇ ਦੇ ਮਸਹਜ਼ ਸਜ਼ਕਰ ਕਰਨ ਨਾਲ ਹੀ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਸਚਹਰੇ ਦੇ ਹਾਵ- ਭਾਵ ਪਲੋ -
ਪਲੀ ਹੀ ਬਦਲ ਗਏ ਿਨ।

“ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਿੱ ਖ.... ਏਦਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱ ਲ ਨਹੀਂ.... ਸਜੱ ਦਾਂ ਤੂੰ ਿੋਚ ਰਹੀ.... ਨਾਲੇ ਵੈਿੇ
ਵੀ ਉਹ ਆਪਣਾ ਿੀਨੀਅਰ ਐ.... ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਓਹਦੇ ਨਾਲ ਕੀ ਮਤਲਬ...?”

ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਸਾਇਦ ਕੱ ਝ ਐਿਾ ਸਕਹਾ ਿੀ, ਜੋ ਉਹ ਕਸਹਣਾ ਨਹੀਂ ਿੀ ਚਾਹੂੰ ਦੀ। ਪਰ

ਮੌਕੇ ਦੀ ਨਜ਼ਾਕਤ ਨੂੰ ਵੇਖ ਉਿਨੂੰ ਿਖਪਰੀਤ ਨੂੰ ਇਹੋ ਜਵਾਬ ਦੇਣਾ ਹੀ ਠੀਕ ਲੱਸਗਆ।
ਸਿਰ ਚਾਹ ਪੀਕੇ ਦੋਵੇਂ ਜਣੀਆਂ ਆਪੋ- ਆਪਣੇ ਘਰ ਪਸਰਵਾਰ ਦੀਆਂ ਗੱ ਲਾਂ ਲੈ ਕੇ ਬਸਹ
ਗਈਆਂ। ਇਿੇ ਤਰਾਂ ਹੀ ਸਾਮ ਉਤਰ ਆਈ ਤੇ ਹਣ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਦੀ
ਬਾਲਕਨੀ ਸਵੱ ਚ ਜਾ ਖੜੀਆਂ।

“ਸਕੂੰ ਨਾ ਖਬਿਰਤ ਨਜ਼ਾਰਾ ਐ ਨਾ ਿੱ ਖ... ! ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਠੂੰਡੀਆਂ-੨ ਸਜਹੀਆਂ

ਸ਼ਾਮਾਂ ਸਕੂੰ ਨੀਆਂ ਚੂੰ ਗੀਆਂ ਲੱਗਦੀਆਂ...!”

ਸਿਮਰਨ ਿਾਹਮਣੇ ਦੇ ਸਦਰਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਉਤਸਾਸਹਤ ਹੂੰ ਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ ਿੀ। ਦਰ ਸਕਤੋਂ
ਪੂੰ ਿੀਆਂ ਦੀ ਇੱ ਕ ਡਾਰ ਉਿਦੇ ਨੈਣਾਂ ਮਹਰੋਂ ਦੀ ਲੂੰਘੀ ਤੇ ਚਾਣਚੱ ਕ ਇੱ ਕ ਹਿੀਨ ਸਜਹੀ
ਝਲਕ ਉਿਦੇ ਸਜ਼ਹਨ ਸਵੱ ਚ ਮੜ ਤੋਂ ਤਾਜ਼ਾ ਹੋ ਗਈ।

26
“ਹਾਏ ਕਾਸ ਮੈਂ ਉਿਦਾ ਸਚਹਰਾ ਵੇਖ ਪਾਉਂਦੀ...!”

ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗਾ ਸਕ ਕਦ ਉਿਦੇ ਸਦਲ ਦੀ ਗੱ ਲ ਉਿਦੇ ਬੱ ਲਹਾਂ ਤੱ ਕ ਆਣ

ੱ ਕੀ। ਉਿਨੂੰ ਤਾਂ ਓਦੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਜਦ ਕੋਲ ਖੜਹੀ ਿੱ ਖ ਨੇ ਕਹਣੀ ਮਾਰ ਕੇ ਉਿਨੂੰ
ਿੇਸੜਆ ਤੇ ਸਿਮਰਨ ਸਵਚਾਰੀ ਚਕਰਾ ਕੇ ਸਜਹੇ ਰਸਹ ਗਈ।

“ਅੱ ਿਾ ਤਾਂ ਗੱ ਲ ਏਥੇ ਤੱ ਕ ਪਹੂੰ ਚ ਗਈ...! ਚੱ ਲ ਆ, ਆਪਾਂ ਉਧਰ ਨੂੰ ਗੇੜਾ ਕੱ ਕੇ

ਆਉਂਦੇ ਆਂ.... ਕੀ ਪਤਾ ਉਿ ਪਾਿੇ ਦਰਸਨ ਹੋ ਹੀ ਜਾਣ...!”

ਿੱ ਖ ਨੇ ਮੂੰ ਸਡਆਂ ਦੇ ਹੋਿਿਲ ਵੱ ਲ ਇਸਾਰਾ ਕੀਤਾ। ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਸਜਵੇਂ ਉਹ ਉਥੇ
ਜਾਣ ਦੀ ਗੱ ਲ ਕਰ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਇਿ ਲਈ ਉਿਨੇ ਿੱ ਖ ਨੂੰ ਉਿਦਾ ਹੱ ਥ ਘੱ ਿਦੇ ਹੋਏ ਚੱ ਪ
ਕਰਵਾ ਸਦੱ ਤਾ ਤੇ ਆਪ ਅੂੰ ਦਰ ਕਮਰੇ ਸਵੱ ਚ ਜਾ ਸਕਤਾਬਾਂ ਨਾਲ ਰੱ ਝ ਗਈ।

ਉਿਦੇ ਅੂੰ ਦਰ ਆਉਂਸਦਆਂ ਹੀ ਿੱ ਖ ਉਿਨੂੰ ਧੱ ਕੇ ਨਾਲ ਿੜਹ ਕੇ ਮੜ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਸਖੱ ਚ

ਸਲਆਈ ਤੇ ਇੱ ਕ ਥਾਂ ਵੱ ਲ ਇਸਾਰਾ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਕਸਹਣ ਲੱਗੀ,

“ਓਹ ਵੇਖ, ਓਹ ਬੈਠਾ ਹੈ ਉਹ...!”

ਉਹ ਲੜਕਾ ਿੱ ਚਮੱ ਚ ਹੀ ਉੱਥੇ ਬੈਠਾ ਹੋਇਆ ਿੀ ਤੇ ਐਤਕੀਂ ਵੀ ਉਿਦੇ ਆਲੇ - ਦਆਲੇ

ਉਿਦੇ ਦੋਿਤਾਂ ਤੇ ਪਰਸੂੰਿਕਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਿੀ। ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਉਿ ਪਾਿੇ ਨੂੰ
ਵੇਸਖਆ ਤਾਂ ਇੱ ਕ ਵਾਰ ਸਿਰ ਤੋਂ ਉਿਦੇ ਸਦਲ ਦੀ ਧੜਕਨ ਬੇਕਾਬ ਸਜਹੀ ਹੋ ਗਈ। ਉਿ
ਨੇ ਜਦੇ ਆਪਣੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਉਿ ਲੜਕੇ ਪਾਿੋਂ ਹਿਾ ਲਈਆਂ।

27
ਿਰਤ ਤਾਂ ਖੈਰ ਉਿਨੂੰ ਹਲੇ ਵੀ ਚੂੰ ਗੀ ਤਰਹਾਂ ਨਹੀਂ ਿੀ ਸਵਖੀ, ਪਰ ਉਿਦੇ ਚਮਕਦੇ ਗੋਰੇ
ਰੂੰ ਗ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਉਿ ਪਾਸਿਓਂ ਵੇਖਣ ਤੋਂ ਸਜਵੇਂ ਵਰਜ ਸਜਹੇ ਸਦੱ ਤਾ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਮੜ
ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਿਾਂਵਲੇ ਰੂੰ ਗ ਦਾ ਅਸਹਿਾਿ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਰੀਤ ਕਹਾਣੀ
ਸਰ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਸਹਲਾਂ ਹੀ ਖਤਮ ਹੂੰ ਦੀ ਸਦੱ ਿ ਰਹੀ ਿੀ।

“ਕੀ ਇਹ ਕਦੇ ਮੈਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਭਰ ਕੇ ਵੇਖੇਗਾ ਵੀ...?”

ਉਿਦੇ ਮਨ ਸਵੱ ਚ ਤਰਹਾਂ-੨ ਦੇ ਸਖਆਲ ਿਨ। ਇੱ ਕ ਅਜੀਬ ਸਜਹੀ ਕਸਮਕਸ ਿੀ। ਇੱ ਕ

ਅਜੀਬ ਸਜਹੀ ਅਿਰੱ ਸਖਆ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਿੀ। ਸਜਿਤੋਂ ਸਕ ਉਿਨੇ ਆਉਂਦੇ ਵਖ਼ਤਾਂ ਸਵਚ
ਪਾਰ ਉਤਰਨਾ ਿੀ।

ਸਿਮਰਨ ਹਲੇ ਆਪਣੇ ਅੂੰ ਦਰ ਦੀ ਭਾਵਾਂ ਦੀ ਜੂੰ ਗ ਨਾਲ ਲੜਹ ਹੀ ਰਹੀ ਿੀ ਸਕ ਿੱ ਖ

ਉਿਨੂੰ ਸਖੱ ਚਦੀ ਹੋਈ ਹੇਠਾਂ ਪਾਰਕ ਸਵੱ ਚ ਲੈ ਗਈ। ਦੋਵੇਂ ਜਣੀਆਂ ਦਰੋਂ ਹੀ ਉਿ ਮੂੰ ਡੇ
ਅਕਾਸਦੀਪ ਤੇ ਉਿਦੇ ਆਲੇ - ਦਆਲੇ ਉਮੜੀ ਭੀੜ ਨੂੰ ਵੇਖਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ।

“ਹਾਏ ਜੇ ਇੂੰ ਨੀ ਭੀੜ ਲੱਗੀ ਏ ਤਾਂ ਮੂੰ ਡਾ ਤਾਂ ਿੋਹਣਾ ਹੀ ਹੋਊ.... ! ਵੇਖ ਤਾਂ ਸਕੂੰ ਨੀਆਂ
ਕੜੀਆਂ ਖੜੀਆਂ ਨੇ ਉਹਦੇ ਆਲੇ - ਦਆਲੇ ....!”

ਿੱ ਖ, ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਹੱ ਝ ਸਜਹੀ ਮਾਰਦੀ ਬੋਲੀ। ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਤਾਂ ਸਜਵੇਂ ਕੱ ਝ ਿਸਣਆ
ਹੀ ਨਹੀਂ ਿੀ। ਉਹ ਤਾਂ ਬੱ ਿ ਉਿ ਮੂੰ ਡੇ ਦੀ ਇੱ ਕ ਝਲਕ ਲੈ ਣ ਖਾਸਤਰ ਬੇਤਾਬ ਹੋਈ ਖੜਹੀ
ਿੀ। ਪਰ ਉਿਦੇ ਆਲੇ - ਦਆਲੇ ਦਾ ਝਰਮਿ ਇਿ ਕ਼ਦਰ ਸਵਉਂਸਤਆ ਹੋਇਆ ਿੀ ਸਕ
ਉਿਦੀ ਸਨਗਾਹ ਆਪਣੀ ਮਨ-ਇੱ ਿਤ ਝਲਕ ਨੂੰ ਿੇਤੀ ਹਾਸਿਲ ਨਹੀਂ ਿੀ ਕਰ ਪਾ ਰਹੀ।

“ਚੱ ਲ ਅਾਾ, ਅੱ ਗੇ ਚੱ ਲ ਕੇ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ....”

28
ਿੱ ਖ ਤੇ ਸਿਮਰਨ ਭੀੜ ਵੱ ਲ ਨੂੰ ਥੋੜਹਾ ਅੱ ਗੇ ਵਧੀਆਂ ਤਾਂ ਸਤੂੰ ਨ- ਚਾਰ ਕੜੀਆਂ ਦੀ ਿੋਲੀ
ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਭੀੜ ਨੂੰ ਸਤੱ ਤਰ- ਸਬੱ ਤਰ ਕਰਦੀ ਅੱ ਗੇ ਜਾ ਖੜੋਈ। ਇਹ ਕੜੀਆਂ ਅਿਲ
ਅਕਾਸ ਦੀਆਂ ਵੀ ਿੀਨੀਅਰ ਿਨ। ਇਹਨਾਂ ਸਵੱ ਚੋਂ ਸਜਹੜੀ ਕੜੀ ਮੋਹਰੀ ਿੀ ਉਿਦਾ
ਨਾਮ ਕਾਜਲ ਿੀ ਤੇ ਬਾਕੀ ਿਭ ਉਿਦੀਆਂ ਿਹੇਲੀਆਂ ਹੀ ਿਨ। ਕਾਲਜ ਸਵੱ ਚ ਿਾਰੇ
ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਾਜਲ ਦੀਆਂ ਚਮਚੀਆਂ ਕਸਹੂੰ ਦੇ ਿਨ। ਬਾਵਜਦ ਇਿਦੇ ਇਹ ਕਾਜਲ ਦਾ
ਖਸਹੜਾ ਨਹੀਂ ਿਨ ਿੱ ਡਦੀਆਂ। ਬਲਸਕ ਆਪਣੀ ਚਮਚਾਸਗਰੀ ਤੇ ਵੀ ਫ਼ਖਰ ਮਸਹਿਿ
ਕਸਰਆ ਕਰਦੀਆਂ ਿਨ।
“ਹਣ ਇਹ ਕੀ ਬਲਾ ਏ....!”

ਿਖਪਰੀਤ ਨੇ ਪਰੀ ਹੈਰਾਨੀ ਜਤਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਪੱ ਸਿਆ। ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਸਧਆਨ ਤਾਂ

ਹਲੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਓਿ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਦੀ ਇੱ ਕ ਝਲਕ ਹਾਸਿਲ ਕਰਨ ਤੇ ਿੀ। ਇੂੰ ਨੇ ਨੂੰ ਸਪੱ ਿੋਂ
ਇੱ ਕ ਮੂੰ ਡਾ ਆਕੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਧੱ ਕਾ ਮਾਰਦਾ ਹੋਇਆ ਅੱ ਗੇ ਲੂੰਘ ਸਗਆ। ਉਿਨੇ ਕਾਜਲ
ਦੇ ਕੂੰ ਨ ਸਵੱ ਚ ਹੌਲੀ ਸਜਹੇ ਕੱ ਝ ਸਕਹਾ ਤੇ ਕਾਜਲ ਜਦੇ ਓਥੋਂ ਅਕਾਸ ਤੇ ਆਪਣੀਆਂ
ਿਹੇਲੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਤਰ ਪਈ। ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਸਿਮਰਨ, ਅਕਾਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਨਾ ਪਾਈ।
ਉਿਦੀ ਸਪੱ ਠ ਸਿਮਰਨ ਵੱ ਲ ਿੀ ਤੇ ਉਹ ਭੀੜ ਸਵੱ ਚੋਂ ਲੂੰਘਦਾ ਹੋਇਆ ਅੱ ਗੇ ਤਰ ਸਰਹਾ
ਿੀ।

“ਹਾਏ ਵੇ! ਬਸਹ ਜੇ ਤੇਰਾ ਬੇੜਾ..... ਵੇਖਦਾ ਨਹੀਂ ਅਿੀਂ ਇਥੇ ਖੜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਾਂ...!”

ਿੱ ਖ ਨੇ ਉਿ ਮੂੰ ਡੇ ਨੂੰ ਚੂੰ ਗੀ ਝਾੜ ਪਾਈ। ਪਰ ਹਣ ਕੀ ਿਾਇਦਾ? ਹਣ ਤਾਂ ਜੋ ਹੋਣਾ ਿੀ,

ਹੋ ਹੀ ਚੱ ਸਲਆ ਿੀ।

29
ਸਿਮਰਨ ਬੱ ਝੇ ਸਜਹੇ ਮਨ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਸਵੱ ਚ ਆਕੇ ਲੂੰਮੀ ਪੈ ਗਈ। ਹਣ ਤਾਂ
ਉਿਦਾ ਰੋਿੀ ਖਾਣ ਨੂੰ ਵੀ ਸਚੱ ਤ ਨਹੀਂ ਿੀ ਕਰਦਾ। ਿੱ ਖ ਨੇ ਵਾਰ-੨ ਉਿਨੂੰ ਮੈਿੱਿ ਜਾਣ
ਲਈ ਸਕਹਾ, ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਸਿਰ ਦਰਦ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਕਰਕੇ ਲੂੰਮੀ ਪਈ ਰਹੀ। ਸਿਰ
ਜਦ ਿੱ ਖ ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਲਈ ਚਲੀ ਗਈ ਤਾਂ ਸਿਮਰਨ ਮੜ ਤੋਂ ਬਾਲਕਨੀ ਸਵੱ ਚ ਆਕੇ
ਖੜਹ ਗਈ। ਕਾਲਜ ਦੀ ਸਬਲਸਡੂੰ ਗ ਦੀਆਂ ਿਾਵੀਆਂ-੨ ਸਜਹੀਆਂ ਬੱ ਤੀਆਂ ਜਗਣ ਲੱਗ
ਪਈਆਂ ਿਨ। ਪਾਰਕ ਸਵੱ ਚ ਸਾਂਤੀ ਿੀ। ਕੱ ਝ ਇੱ ਕ ਸਵਸਦਆਰਥੀ ਹੀ ਬੱ ਿ ਿਸਹਲ ਕਦਮੀ
ਕਰਦੇ ਨਜ਼ਰ ਅਾਾ ਰਹੇ ਿਨ।

ਸਾਮ ਵੀ ਹੋਰ ਗਸਹਰੀ ਹੋ ਗਈ ਜਾਪਦੀ ਿੀ। ਅਿਮਾਨ ਸਵੱ ਚ ਧਰਵ ਤਾਰਾ ਆਪਣੇ
ਵਜ਼ਦ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਭਰ ਸਰਹਾ ਿੀ। ਵਾਤਾਵਰਨ ਠੂੰਡਾ ਿੀ, ਿਕਨ ਭਸਰਆ ਿੀ, ਪਰ
ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਇਹ ਸਿਜ਼ਾ ਸਿਰ ਵੀ ਗ਼ਮਗੀਨ ਸਜਹੀ ਹੀ ਜਾਪ ਰਹੀ ਿੀ। ਅਿਲ ਗਮ ਤਾਂ
ਉਿਦੇ ਅੂੰ ਦਰ ਸਕਤੇ ਿੀ ਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹਣ ਇਹ ਗਮ ਸਕਿ ਵੇਲੇ ਉਿਦੀਆਂ ਅੱ ਖਾਂ
ਥਾਣੀਂ ਦੀ ਬਾਹਰ ਸਨਕਲ ਜਾਣਾ ਿੀ!

“ਜੀ ਿਸਣਓ...!”
“ਹਾਂਜੀ ਜੀ.... ਦੱ ਿੋ...!”

ਇੱ ਕ ਹਿੀਨ ਸਜਹਾ ਸਚਹਰਾ ਇਿ ਵਕਤ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਿਾਹਮਣੇ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਯਕੀਨ

ਨਹੀਂ ਿੀ ਹੋ ਸਰਹਾ ਸਕ ਰੱ ਬ ਨੇ ਉਿਦੀ ਇੂੰ ਨੀ ਿੇਤੀ ਿਣ ਲਈ ਿੀ। ਆਪਣੀਆਂ ਅੱ ਖਾਂ ਨੂੰ
ਵਾਰ-੨ ਮਲ਼ਦੀ ਉਹ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਕੂੰ ਨੀ ਕ ਵਾਰੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਹ ਯਕੀਨ
ਦਵਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸਸਸ ਕਰ ਚੱ ਕੀ ਿੀ ਸਕ ਇਹ ਜੋ ਵੀ ਹੈ, ਜਾਂ ਜੋ ਵੀ ਹੋ ਸਰਹਾ ਹੈ, ਉਹ
ਿਭ ਹਕੀਕਤ ਹੈ, ਕੋਈ ਿਪਨਾ ਨਹੀਂ...!

“ਸਿਮਰਨ...! ਓ ਸਿਮਰਨ...!!”

30
ਿਵੇਰੇ ਿੱ ਖ, ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਮਾਰ ਰਹੀ ਿੀ। ਸਿਮਰਨ ਗੜਹੀ ਨੀਂਦੇ ਿੱ ਤੀ ਪਈ
ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਿੀ ਸਕ ਉਹ ਮਸਹਜ਼ ਇੱ ਕ ਿਪਨਾ ਹੀ ਵੇਖ ਰਹੀ ਿੀ।

“ਿੱ ਖ..! ਿੱ ਖ ਉਹ ਸਕੱ ਥੇ ਸਗਆ....?”

ਅੱ ਭੜਵਾਹੇ ਸਜਹੀ ਉੱਠੀ ਸਿਮਰਨ, ਆਪਣੇ ਿਪਨੇ ਦੇ ਿਸਹਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਹੀ ਤਲਾਸ ਰਹੀ
ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਿਮਝ ਨਹੀਂ ਿੀ ਪੈ ਰਹੀ ਸਕ ਇਹ ਆਖਰ ਉਿ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਕੀ ਿੀ..??!

“ਕੌ ਣ ਸਿਮਰਨ...? ਕੀਹਦੀ ਗੱ ਲ ਕਰ ਰਹੀ ਤੂੰ ...? ਕੋਈ ਆਇਆ ਿੀ ਕੀ ਰਮ

ਸਵੱ ਚ...?”

“ਨਹੀਂ..! ਕੱ ਝ ਨਹੀਂ...! ਿੋ ਿੌਰੀ...! ਮੈਂ ਵੀ ਨਾ ਬੱ ਿ...!!”

ਆਪਣੇ ਮੱ ਥੇ ਤੇ ਪੋਲਾ ਸਜਹਾ ਹੱ ਥ ਮਾਰਦੀ ਸਿਮਰਨ ਹੱ ਿਣ ਲੱਗੀ। ਿੱ ਖ ਨੂੰ ਵੀ ਅੂੰ ਦਾਜ਼ਾ

ਹੋ ਸਗਆ ਸਕ ਸਿਮਰਨ ਸਕਿਦੀ ਗੱ ਲ ਪਈ ਕਰਦੀ ਿੀ। ਉਹ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਸਖੱ ਚਦੀ ਹੋਈ
ਬਾਹਰ ਬਾਲਕਨੀ ਤੱ ਕ ਲੈ ਗਈ। ਸਜਥੋਂ ਸਕ ਮੂੰ ਸਡਆਂ ਦਾ ਹੋਿਿਲ ਿਾਫ਼ ਸਦਿ ਸਰਹਾ ਿੀ
ਤੇ ਿਬੱ ਬ ਨਾਲ ਆਕਾਸ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਸਖੜਕੀ ਵੀ ਖੱ ਲੀ ਿੀ।

“ਉਹ ਵੇਖ...! ਉਹ ਆ ਉਹਦਾ ਕਮਰਾ...”

ਿੱ ਖ ਨੇ ਹੱ ਥ ਨਾਲ ਇਸਾਰਾ ਕਰਦੀ ਨੇ ਸਕਹਾ। ਸਿਮਰਨ ਹੈਰਾਨ ਿੀ ਸਕ ਿੱ ਖ ਨੂੰ ਉਿ

ਮੂੰ ਡੇ ਦਾ ਕਮਰਾ ਸਕਵੇਂ ਪਤਾ। ਉਹ ਕਦੇ ਆਕਾਸ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵੱ ਲ ਵੇਖਦੀ ਤੇ ਕਦੇ ਿੱ ਖ
ਵੱ ਲ। ਿੱ ਖ ਦੇ ਚੇਹਰੇ ਤੇ ਉਿਨੂੰ ਇੱ ਕ ਅਜੀਬ ਸਜਹੀ ਹੀ ਸਰਾਰਤ ਝਲਕਦੀ ਨਜ਼ਰ
ਆਈ।

31
“ਕੀ ਿੋਚ ਰਹੀ ਏ.ਂ ..? ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਸਕਵੇਂ ਪਤਾ ਸਕ ਇਹ ਕਮਰਾ ਓਿੇ ਮੂੰ ਡੇ ਦਾ ਆ...?
ਹਹਾ....! ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਮੈਡਮ ਜੀ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹਤ ਕੱ ਝ ਪਤਾ.... ਜੇ ਆਖੋਂ ਤਾਂ ਦੱ ਿ ਸਦਆਂ...!”
ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਹੈਰਾਨੀ ਹਣ ਵੱ ਧਦੀ ਹੀ ਜਾ ਰਹੀ ਿੀ। ਉਹ ਉਿ ਮੂੰ ਡੇ ਬਾਰੇ ਿਭ ਕੱ ਝ
ਜਾਨਣ ਲਈ ਉਤਿਕ ਿੀ।

“ਹਾਂ ਦੱ ਿ ਨਾ...! ਕੀ ਪਤਾ ਐ ਤੈਨੂੰ ...?”

“ਨਾ ਜੀ... ਇੂੰ ਨੀ ਿੇਤੀ ਨਹੀਂ....! ਪਸਹਲਾਂ ਇਹ ਤਾਂ ਦੱ ਿ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਸਕਤੇ ਉਿ ਮੂੰ ਡੇ ਨਾਲ
ਸਪਆਰ- ਸਵਆਰ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਗਆ....?!”

ਿੱ ਖ ਹੱ ਿਦੀ ਹੋਈ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਿੇੜਨ ਸਜਹੇ ਲੱਗੀ। ਸਿਮਰਨ ਥੋੜਹਾ ਸਜਹਾ ਸਰਮਾਈ।
ਪਰ ਿੇਤੀ ਹੀ ਗੂੰ ਭੀਰ ਹੂੰ ਦੀ ਹੋਈ ਉਲਿਾ ਿੱ ਖ ਨੂੰ ਹੀ ਸਝੜਕਦੀ ਹੋਈ ਕਸਹਣ ਲੱਗੀ,

“ਤੂੰ ਵੀ ਨਾ ਿੱ ਖ...! ਸਕਥੋਂ ਦੀ ਗੱ ਲ ਸਕੱ ਥੇ ਲੈ ਜਾਨੀਂ...! ਭਲਾ ਇਹਦੇ ਸਵੱ ਚ ਸਪਆਰ-

ਸਵਆਰ ਵਾਲੀ ਗੱ ਲ ਸਕਥੋਂ ਅਾਾ ਗਈ...? ਬਾਕੀ ਜੇ ਤੂੰ ਦੱ ਿਣਾ ਤਾਂ ਦੱ ਿ.... ਨਹੀਂ ਮੈਂ
ਸਤਆਰ ਹੋਣ ਲਈ ਚੱ ਲੀ..!”

“ਓ ਠਸਹਰ ਜਾ ਕਮਲੀਏ...! ਸਕੱ ਥੇ ਭੱ ਜੀ ਚੱ ਲੀ ਐ.ਂ .? ਹਲੇ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਓਿ ਮੂੰ ਡੇ ਦੇ

ਦਰਸਨ ਵੀ ਕਰਾਉਣੇ ਨੇ..!”

ਿੱ ਖ ਇਿ ਵਖ਼ਤ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਬਾਂਹ ਿੜਹ ਕੇ ਖੜਹ ਗਈ। ਸਿਮਰਨ ਉੱਥੋਂ ਭੱ ਜੀ ਵੀ ਜਾਵੇ

ਤੇ ਰੱ ਕ ਕੇ ਉਿ ਮੂੰ ਡੇ ਦਾ ਇੂੰ ਤਜ਼ਾਰ ਵੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੇ। ਆਖਰ ਆਪਣੀ ਿਹੇਲੀ ਦੀ ਸਜ਼ੱ ਦ
ਅੱ ਗੇ ਉਹ ਹਾਰ ਹੀ ਗਈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਸਦਲ ਦੇ ਆਖੇ ਲੱਗ ਉਿ ਮੂੰ ਡੇ ਦੀ ਇੱ ਕ ਝਲਕ
ਹਾਸਿਲ ਕਰਨ ਲਈ ਉਹ ਬਾਲਕਨੀ ਸਵੱ ਚ ਖੜਹੀ ਰਹੀ।

32
“ਓ ਦੇਖ... ਓ ਦੇਖ.... ਅਾਾ ਸਗਆ ਉਹ...!”
ਿੱ ਖ ਨੇ ਇਸਾਰਾ ਕਰਦੀ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਸਧਆਨ ਆਕਾਸ ਦੀ ਬਾਲਕਨੀ ਵੱ ਲ
ਦਵਾਇਆ। ਉਹ ਬਾਲਕਨੀ ਸਵੱ ਚ ਿੱ ਚਮੱ ਚ ਹੀ ਖੜਹਾ ਿੀ। ਨੀਲੇ ਰੂੰ ਗ ਦੀ ਸ਼ਰਿ ਪਾਈ ਂ
ਤੇ ਲੱਕ ਦਆਲੇ ਇੱ ਕ ਸਿੱ ਕੇ ਗਰੇ ਰੂੰ ਗ ਦਾ ਤੌਲੀਆ ਲਪੇਿੀਂ। ਸਿਮਰਨ ਤਾਂ ਉਿਨੂੰ ਵੇਖ
ਸਰਮਾ ਸਜਹੇ ਹੀ ਗਈ। ਉਿਨੇ ਚੱ ਜ ਨਾਲ ਉਿਦਾ ਸਚਹਰਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਵੇਸਖਆ ਤੇ
ਮਿਕਰਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਆਪਣੀ ਬਾਲਕਨੀ ਤੋਂ ਅੂੰ ਦਰ ਵੱ ਲ ਨੂੰ ਭੱ ਜ ਆਈ।

“ਲੈ ਦੱ ਿ....! ਸਦਾਈ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤੇ..!! ਤੂੰ ਕਮਲੀਏ ਘੱ ਿੋ- ਘੱ ਿ ਉਹਦਾ ਸਚਹਰਾ ਤਾਂ ਵੇਖ
ਲੈਂ ਦੀ... ਹਲੇ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਸਪੱ ਠ ਭਆਈ ਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਿੀ ਸਕ ਤੂੰ ਪਸਹਲੋਂ ਹੀ ਿੂੰ ਗਦੀ ਹੋਈ
ਏਥੇ ਘਰਨੇ ਸਵੱ ਚ ਆਕੇ ਬਸਹ ਗਈ.... ਹਣ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਅਗਲੀ ਵੇਰਾਂ ਉਹਦੇ ਦਰਸਨ
ਕਦੋਂ ਹੋਣ...?”

ਿੱ ਖ, ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਹਰਕਤ ਲਈ ਉਿਨੂੰ ਡਾਂਿਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਿੀ। ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਤਾਂ

ਿਾਰਾ ਸਧਆਨ ਆਕਾਸ ਦੀ ਸਮਲੀ ਇੱ ਕ ਝਲਕ ਤੇ ਹੀ ਿੀ। ਉਿਦਾ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਿੀ
ਸਕ ਉਹ ਹਣੇ ਆਪਣੀ ਬਾਲਕਨੀ ਤੋਂ ਉੱਡ ਕੇ ਆਕਾਸ ਦੀ ਬਾਲਕਨੀ ਤੱ ਕ ਅੱ ਪੜ ਜਾਵੇ।
ਉਹਨੂੰ ਸਪਿੋਂ ਹੀ ਘੱ ਿ ਕੇ ਿੀਨੇ ਨਾਲ ਲਗਾ ਲਵੇ ਤੇ ਸਿਰ ਉਿਦੇ ਆਪਣੀ ਸਕਲ ਦੇਖਣ
ਤੋਂ ਪਸਹਲਾਂ-੨ ਹੀ ਉੱਡ ਕੇ ਵਾਪਿ ਵੀ ਅਾਾ ਜਾਵੇ।

“ਹਣ ਸਕੱ ਥੇ ਗਆਚ ਗਈ ਮੇਰੀ ਜਾਨੇਮਨ...? ਚੱ ਲ ਅਾਾ, ਸਤਆਰ ਹੋਈਏ.... ਪਸਹਲਾਂ

ਲੈ ਕਚਰ ਵੀ ਅੱ ਜ ਤਾਂ ਿੈਮ ਤੇ ਹੀ ਲੱਗਣਾ....”

ਹੱ ਿਦੀ ਹੋਈ ਿੱ ਖ, ਹਣ ਅਲਮਾਰੀ ਸਵੱ ਚੋਂ ਆਪਣੇ ਕੱ ਪੜੇ ਕੱ ਣ ਲੱਗੀ। ਤਦੇ ਸਿਮਰਨ
ਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਸਕ ਿੱ ਖ ਤਾਂ ਉਿਨੂੰ ਕਸਹੂੰ ਦੀ ਿੀ ਵੀ ਉਹ ਉਿ ਮੂੰ ਡੇ ਬਾਰੇ ਕਾਿੀ ਕੱ ਝ

33
ਜਾਣ ਚੱ ਕੀ। ਉਿਦਾ ਜੀਅ ਕੀਤਾ ਸਕ ਉਹ ਿੱ ਖ ਨੂੰ ਪੱ ਿੇ ਵੀ ਉਹ ਉਿ ਮੂੰ ਡੇ ਬਾਰੇ ਕੀ-
੨ ਜਾਣਦੀ। ਪਰ ਿੱ ਖ ਨੂੰ ਸਤਆਰ ਹੋਣ ਸਵੱ ਚ ਸਵਅਿਤ ਵੇਖ ਉਹ ਓਿਨੂੰ ਕੱ ਝ ਕਸਹ ਨਾ
ਪਾਈ ਤੇ ਸ ੱ ਲਾ ਸਜਹਾ ਮੂੰ ਹ ਕਰਕੇ ਬਾਥਰਮ ਸਵੱ ਚ ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਚਲੀ ਗਈ।

ਪਸਹਲੇ ਲੈ ਕਚਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਗਲਾ ਲੈ ਕਚਰ ਖਾਲੀ ਹੀ ਿੀ। ਦੋਵੇਂ ਿਹੇਲੀਆਂ ਥੋੜਹੀ
ਗੱ ਪਸੱ ਪ ਕਰਨ ਲਈ ਕੂੰ ਿੀਨ ਸਵੱ ਚ ਚਲੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਿਬੱ ਬ ਨਾਲ ਆਕਾਸ ਵੀ ਉੱਥੇ
ਹੀ ਿੀ ਤੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਉਿਦੇ ਆਲੇ - ਦਆਲੇ ਇੱ ਕ ਵੱ ਡਾ ਿਾਰਾ ਝਰਮਿ। ਸਿਮਰਨ ਉਿ
ਝਰਮਿ ਸਵੱ ਚੋਂ ਦੀ ਆਪਣੇ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਦੀ ਜੱ ਦੋਜਸਹਦ ਸਵੱ ਚ ਿੀ ਸਕ ਇੂੰ ਨੇ ਨੂੰ ਇੱ ਕ
ਕੜੀ ਨੇ ਅੱ ਗੇ ਆਕੇ ਿਾਸਰਆਂ ਦਾ ਸਧਆਨ ਆਪਣੇ ਵੱ ਲ ਸਖੱ ਚਦੀ ਹੋਈ ਨੇ ਆਸਖਆ,

“ਹੇਅ ਗਾਈਜ਼...! ਪਰਿੋਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਇੱ ਕ ਰੌਕ ਪਾਰਿੀ ਕਰਨ ਦਾ ਪਲਾਨ ਹੈ.... ਿੋ ਜੋ -
੨ ਵੀ ਇਿ ਪਾਰਿੀ ਸਵੱ ਚ ਸਾਸਮਲ ਹੋਣਾ ਚਾਹੇ, ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਮੈਨੂੰ ਨੋਿ ਕਰਵਾ ਦਵੇ....
ਿਾਈਮ ਤੇ ਵੇਸਨਊ ਥੋਨੂੰ ਦੱ ਿ ਸਦੱ ਤਾ ਜਾਊ...”

ਉਿਦੀ ਗੱ ਲ ਿਣ ਕੂੰ ਿੀਨ ਸਵੱ ਚ ਬੈਠੇ ਿਾਰੇ ਸਵਸਦਆਰਥੀ ‘ ਵਅ-੨ ‘ ਕਰਦੇ ਆਪਣੀ
ਖਸੀ ਜ਼ਾਸਹਰ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਸਿਮਰਨ ਤੇ ਿੱ ਖ ਸਜੱ ਥੇ ਬੈਠੇ ਿਨ, ਉੱਥੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕੱ ਝ ਹੋਰ
ਪਰਾਣੇ ਸਵਸਦਆਰਥੀ ਵੀ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਿਨ। ਉਹ ਆਪਿ ਸਵੱ ਚ ਗੱ ਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਿਨ ਸਕ
ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਪਾਰਿੀ ਤਾਂ ਿੱ ਚਮੱ ਚ ਹੀ ਬੜੀ ਐਕਿਾਈਸਿੂੰ ਗ ਹੂੰ ਦੀ। ਹਰ ਵਾਰ ਦੀ ਤਰਹਾਂ
ਇਿ ਪਾਰਿੀ ਸਵੱ ਚ ਆਪਣਾ ਿਭਦਾ ਚਹੇਤਾ ਰੌਕ ਿਿਾਰ ਜੋ ਸਾਸਮਲ ਹੂੰ ਦਾ।

ਸਵੱ ਚੋਂ ਹੀ ਇੱ ਕ ਕੜੀ ਕਸਹਣ ਲੱਗੀ,

“ਹਮਮ ਗਾਈਜ਼...! ਆਕਾਸ ਦਾ ਤਾਂ ਮਤਲਬ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ....ਆਪਣੇ ਪਰੇ ਕਾਲਜ
ਸਵੱ ਚ ਇੱ ਕੋ ਤਾਂ ਹੈ ਉਹ ਿਪਰ ਿਿਾਰ.... ਤੇ ਉਿਦੀ ਪਾਰਿੀ.... ਮਾਇੂੰ ਡ ਬਲੋ ਇੂੰਗ...!
ਮੈਂ ਤਾਂ ਪੱ ਕਾ ਜਾ ਰਹੀ.... ਤਿੀਂ ਦੱ ਿੋ...?”

34
ਅੱ ਗੋਂ ਇਿਦੇ ਜਵਾਬ ਸਵਚ ਓਿੇ ਦੀ ਿਹੇਲੀ ਕਸਹਣ ਲੱਗੀ,
“ਅਿੀਂ ਵੀ ਜਾਵਾਂਗੇ ਹੀ.... ਭਲਾ ਅੱ ਜ ਤੱ ਕ ਉਹਦੀ ਕੋਈ ਪਾਰਿੀ ਸਮਿ ਕੀਤੀ ਆਪਾਂ..?”
ਇਿੇ ਤਰਹਾਂ ਹੱ ਿਦੇ- ਮਿਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਿਾਰੇ ਸਵਸਦਆਰਥੀ ਆਪਿ ਸਵੱ ਚ ਜਾਣ ਦੀਆਂ
ਿਲਾਹਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਕੱ ਝ ਦੇਰ ਨੂੰ ਮੜ ਓਿੇ ਕੜੀ ਨੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਅੂੰ ਨੌਂਿ ਕੀਤਾ ਸਕ ਐਤਕੀਂ
ਇਿ ਪਾਰਿੀ ਲਈ ਨਵੇਂ ਆਏ ਜਨੀਅਰ ਸਵਸਦਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਿੱ ਦਾ। ਉਹ ਜੇ ਚਾਹਣ
ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਆਕੇ ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਸਲਖਾ ਦੇਣ।

ਇਹ ਗੱ ਲ ਿਣਦੇ ਹੀ ਿੱ ਖ ਵੀ ਖਸੀ ਨਾਲ ਝੂੰ ਮ ਉੱਠੀ। ਉਹ ਤਾਂ ਪਸਹਲਾਂ ਹੀ ਇਿ

ਪਾਰਿੀ ਸਵੱ ਚ ਜਾਣ ਦਾ ਮਨ ਬਣਾ ਚੱ ਕੀ ਿੀ ਤੇ ਦੋ ਸਦਨਾਂ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ
ਸਜਵੇਂ- ਸਤਵੇਂ ਮਨਾ ਕੇ ਸਜਹੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਪਾਰਿੀ ਸਵੱ ਚ ਸਸਰਕਤ ਕਰਨ ਲਈ ਪਹੂੰ ਚ
ਵੀ ਚੱ ਕੀ ਿੀ।

“ਹੇਅ ਗੋਰਜਿ...!”
ਅਚਾਨਕ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਸਕਿੇ ਕੜੀ ਨੇ ਸਪਿੋਂ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ। ਸਿਮਰਨ ਇੱ ਕਦਮ ਚੌਂਕ
ਗਈ। ਉਿਨੇ ਸਪੱ ਿੇ ਪਲਿ ਕੇ ਵੇਸਖਆ ਤਾਂ ਉਹੀ ਕੜੀ ਕਾਜਲ। ਸਜਹੜੀ ਸਕ ਇੱ ਕ ਦਫ਼ਾ
ਪਸਹਲਾਂ ਵੀ ਉਿਨੂੰ ਸਦਿ ਚੱ ਕੀ ਿੀ।

“ਹਾਂਜੀ...!”
ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਿੂੰ ਖੇਪ ਸਜਹਾ ਸਕਹਾ ਤੇ ਉਹ ਕੜੀ ਕਾਜਲ ਆਪਣੀਆਂ ਹੋਰ ਿਹੇਲੀਆਂ ਨੂੰ
ਬਲਾਉਂਦੀਆਂ ਹੋਈ ਕਸਹਣ ਲੱਗੀ,

“ਹੇਅ ਗ਼ਾਈਜ਼....! ਮੀਿ ਸਦ ਮੋਿਿ ਸਬਊਿੀਿੱ ਲ ਗ਼ਰਲ ਆਿ ਸਦਿ ਈਵ...!!”

35
ਬੱ ਿ ਇੂੰ ਨਾ ਹੀ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਇੂੰ ਬੈਰਿ ਕਰਨ ਲਈ ਕਾਿੀ ਿੀ। ਉਹ ਿਮਝ ਗਈ ਿੀ ਸਕ
ਇਿ ਪਾਰਿੀ ਸਵੱ ਚ ਹਣ ਸਿਰਿ ਉਿਦੀ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਹੀ ਹੋਣੀ। ਹਰੇਕ ਨੇ ਉਿਦੇ ਿਾਂਵਲੇ
ਰੂੰ ਗ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਣਾ। ਸਕਉਂਸਕ ਇਿ ਪਾਰਿੀ ਸਵੱ ਚ ਇੱ ਕੋ ਇੱ ਕ ਿਾਂਵਲੇ ਰੂੰ ਗ ਦੀ
ਕੜੀ ਸਿਮਰਨ ਹੀ ਿੀ।

ਕਾਜਲ ਦੇ ਬੇਹਦਾ ਕੋਮੈਂਿ ਪਾਿ ਕਰਨ ਤੇ ਿਾਰੀਆਂ ਕੜੀਆਂ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਹੱ ਿਣ
ਲੱਗ ਪਈਆਂ। ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਬੜੀ ਸਰਸਮੂੰ ਦਗੀ ਮਸਹਿਿ ਹੋਈ। ਉਿਦਾ ਜੀਅ ਕੀਤਾ ਸਕ
ਉਹ ਹਣੇ ਇਿ ਪਾਰਿੀ ਨੂੰ ਿੱ ਡ ਕੇ ਭੱ ਜ ਜਾਵੇ। ਪਰ ਿੱ ਖ ਉਿ ਨੂੰ ਰੋਕਦੀ ਰਹੀ। ਉਹ
ਕਸਹੂੰ ਦੀ ਰਹੀ ਸਕ ਅੱ ਜ ਜੇ ਉਹ ਇਥੋਂ ਭੱ ਜ ਗਈ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਕੜੀਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਹਰ ਵਾਰ
ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਹੀ ਲੱਭ ਜਾਣਾ। ਸਿਰ ਕੀ ਉਹ ਹਰ ਵਾਰ ਏਦਾਂ ਹੀ
ਭੱ ਜਦੀ ਸਰਹਾ ਕਰੇਗੀ..? ਕਦੇ ਨਾ ਕਦੇ ਤਾਂ ਉਿਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਿਾਸਰਆਂ ਨੂੰ ਜਵਾਬ ਦੇਣਾ
ਹੀ ਪਊ!

“ਸਿਮਰਨ, ਤੂੰ ਘਬਰਾ ਨਾ...! ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਕੀ ਐ...? ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਕੂੰ ਮ ਹੀ ਇਹੀ
ਹੈ.... ਆਪੇ ਹਾਿਾ- ਠੱਠਾ ਕਰਕੇ ਬਸਹ ਜਾਣਗੀਆਂ..... ਤੂੰ ਚੱ ਲ ਅਾਾ.... ਆਪਾਂ ਉੱਧਰ
ਿੇਬਲ ਤੇ ਜਾਕੇ ਬਸਹਨੇ ਅਾਾਾਂ..”
ਿੱ ਖ, ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਿੂੰ ਭਾਲਦੀ ਹੋਈ ਸਕਿੇ ਹੋਰ ਪਾਿੇ ਸਲਜਾਣ ਦੀ ਕੋਸਸਸ ਕਰਨ ਲੱਗੀ।
ਪਰ ਆਪਣੇ ਆਿੇ- ਪਾਿੇ ਦੀ ਭੀੜ ਸਵੱ ਚ ਆਪਣੇ ਰੂੰ ਗ ਬਾਰੇ ਹੋ ਰਹੀ ਚਰਚਾ ਨਾਲ
ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਸਦਲ ਅੂੰ ਦਰੋਂ ਦਖੀ ਹੂੰ ਦਾ ਸਰਹਾ। ਜਦ ਉਿਤੋਂ ਹੋਰ ਬਰਦਾਸਤ ਨਾ ਹੋਇਆ
ਤਾਂ ਉਹ ਚਾਣਚੱ ਕ ਹੀ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਹੌਲੀ-੨ ਪਾਰਿੀ ਸਵੱ ਚ ਮੌਜਦ ਹੋਰ ਸਵਸਦਆਰਥੀ
ਵੀ ਭੀੜ ਵੱ ਲ ਉਮੜਨ ਲੱਗੇ। ਸਜਹੜੇ ਤਾਂ ਸਿਮਰਨ ਨਾਲ ਹਮਦਰਦੀ ਰੱ ਖਦੇ ਿਨ, ਉਹ
ਇੱ ਕ ਪਾਿੇ ਹੋ ਗਏ ਤੇ ਸਜਹੜੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹੀ ਸਰੇਸਿ ਮੂੰ ਨਦੇ ਿਨ, ਉਹ ਇੱ ਕ ਪਾਿੇ।

36
ਸਿਰ ਕੱ ਝ ਹੀ ਪਲਾਂ ਸਵੱ ਚ ਪਾਰਿੀ ਸਵੱ ਚ ਦੋ ਸਧਰਾਂ ਬਣ ਗਈਆਂ। ਗੱ ਲ ਿੀਨੀਅਰ ਤੇ
ਜਨੀਅਰ ਦੇ ਹੱ ਕਾਂ ਤੱ ਕ ਪਹੂੰ ਚ ਗਈ। ਜਨੀਅਰ, ਿੀਨੀਅਰ ਿਿਡੈਂਿਿ ਤੇ ਇਲਜ਼ਾਮ
ਲਗਾਉਣ ਲੱਗੇ ਸਕ ਇਹ ਿਾਡੀ ਰੈਸਗੂੰ ਗ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਜਦਸਕ ਿੀਨੀਅਰ ਿਿਡੈਂਿ
ਰੈਸਗੂੰ ਗ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਹੱ ਕ ਦੱ ਿਦੇ ਹੋਏ ਕਸਹਣ ਲੱਗੇ ਸਕ ਭਲਾ ਇਹਦੇ ਸਵੱ ਚ ਕੀ ਗਲਤ
ਹੈ? ਇਹ ਤਾਂ ਹਰੇਕ ਜਗਹਾ ਹੀ ਹੂੰ ਦਾ!

“ਦੇਖੋ ਮੈਡਮ ਜੀ... ਸਿਮਰਨ ਿਾਡੀ ਕਲਾਿ ਦੀ ਕੜੀ ਅਾਾ... ਤੇ ਅਿੀਂ ਆਪਣੀ ਕਲਾਿ
ਿੈਲੋ ਨਾਲ ਹੋ ਰਹੀ ਇਹ ਸਜ਼ਆਦਤੀ ਬਰਦਾਸਤ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗੇ...!”

ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਕਲਾਿ ਦਾ ਇੱ ਕ ਮੂੰ ਡਾ, ਜੋ ਸਕ ਕਲਾਿ ਦਾ ਮਨੀਿਰ ਵੀ ਿੀ, ਅੱ ਗੇ

ਆਇਆ। ਉਿਨੇ ਕਾਜਲ ਨੂੰ ਉਿਦੇ ਸਿਮਰਨ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਬਦਿਲਕੀ ਦੇ ਬਦਲੇ ਖਬ
ਖਰੀ- ਖੋਿੀ ਿਣਾਈ। ਸਜਿ ਨਾਲ ਮਾਮਲਾ ਹੋਰ ਵੀ ਭੱ ਖ ਸਗਆ। ਿੀਨੀਅਰ ਿਿਡੈਂਿਿ
ਸਵੱ ਚੋਂ ਕੱ ਝ ਮੂੰ ਡੇ ਅੱ ਗੇ ਆਕੇ ਉਿ ਮਨੀਿਰ ਮੂੰ ਡੇ ਨਾਲ ਤੂੰ - ਤੜਾਕ ਕਰਨ ਲੱਗੇ।
“ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਹੂੰ ਨਾ ਕੌ ਣ ਆਂ, ਿਾਡੇ ਨਾਲ ਏਦਾਂ ਗੱ ਲ ਕਰਨ ਵਾਲਾ...? ਅਿੀਂ ਿੀਨੀਅਰ ਆਂ
ਿੀਨੀਅਰ..! ਤੇ ਆਹ ਜੀਹਦੇ ਸਪੱ ਿੇ ਤੂੰ ਗੱ ਿੇ ਨਾਲ ਲਾਲ- ਪੀਲਾ ਹੋਇਆ ਸਿਰਦੈਂ....
ਇਹ ਲੱਗਦੀ ਕੀ ਆ ਤੇਰੀ..? ਗਰਲਿਰੈਂਡ ਆ...? ਆਖਰ ਹੈ ਕੀ ਇਹਦੇ ਸਵੱ ਚ...? ਨਾ
ਸਕਲ, ਨਾ ਅਕਲ...! ਮਾੜਾ ਸਜਹਾ ਕਝ ਸਕਹਾ ਨਹੀਂ, ਵੇਖ ਸਕਵੇਂ ਡਿਕਣ ਲੱਗ ਪਈ...!
ਹਹਾ...!!”

ਿਾਰੇ ਉਹਨਾਂ ਿੀਨੀਅਰ ਮੂੰ ਸਡਆਂ ਦੇ ਸਪੱ ਿੇ-੨ ਹੱ ਿਦੇ ਰਹੇ। ਇੂੰ ਨੇ ਨੂੰ ਇੱ ਕ ਕੜਕਵੀਂ
ਸਜਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਿਾਸਰਆਂ ਦੇ ਕੂੰ ਨੀਂ ਪਈ। ਇਹ ਆਕਾਸ ਿੀ। ਿਭ ਉਿ ਨੂੰ ਹੈਰਤ ਭਰੀਆਂ
ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਵੇਖ ਰਹੇ ਿਨ। ਉਹ ਇਿ ਵਖ਼ਤ ਕਾਿੀ ਗੱ ਿੇ ਸਵੱ ਚ ਨਜ਼ਰ ਅਾਾ ਸਰਹਾ
ਿੀ। ਕਾਜਲ ਵੱ ਲ ਵੀ ਉਿਨੇ ਘਰੀ ਵੱ ਿ ਕੇ ਹੀ ਵੇਸਖਆ ਿੀ। ਉਹ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਕੋਲ

37
ਆਇਆ ਤੇ ਉਿਦਾ ਹੱ ਥ ਿੜਹ ਕੇ ਖੜਹਾ ਹੋ ਸਗਆ। ਸਿਮਰਨ ਹਲੇ ਵੀ ਰੋਈ ਹੀ ਜਾ ਰਹੀ
ਿੀ।

“ਤਿੀਂ ਪਲੀਜ਼ ਰੋਵੋ ਨਾ...! ਆਹ ਲਓ ਰਮਾਲ..!”

ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਸਵੱ ਚੋਂ ਰਮਾਲ ਕੱ ਦਾ ਹੋਇਆ ਆਕਾਸ, ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਬੇਹੱਦ ਮੋਹ ਭਰੀਆਂ
ਅੱ ਖਾਂ ਨਾਲ ਵੇਖ ਸਰਹਾ ਿੀ।

“ਤੇ ਤਿੀਂ ਿਾਰੇ... ਮੇਰੀ ਗੱ ਲ ਸਧਆਨ ਨਾਲ ਿਣ ਲਓ... ਜੇ ਅੱ ਜ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਥੋਡੇ ਸਵੱ ਚੋਂ
ਸਕਿੇ ਨੇ ਸਕਿੇ ਜਨੀਅਰ ਨਾਲ ਬਦਿਲਕੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂ ਉਿ ਨਾਲ ਰੈਸਗੂੰ ਗ ਕਰਨ ਦੀ
ਕੋਸਸਸ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਮੈਥੋਂ ਬਰਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ...! ਤੇ ਆਹ ਜੋ ਤਿੀਂ ਇਿ ਕੜੀ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ
ਬਣਾ ਰਹੇ ਓਂ ਨਾ... ਤਾਂ ਮੈਂ ਅਕਾਸਦੀਪ ਅੱ ਜ ਥੋਡੇ ਨਾਲ ਇਹ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦਾਂ ਸਕ ਇਹ
ਕੜੀ ਇੱ ਕ ਸਦਨ ਆਪਣੀ ਕਾਬਲੀਅਤ ਿਾਰੀ ਦਨੀਆਂ ਅੱ ਗੇ ਪੂਵ ਕਰ... ਰੂੰ ਗਾਂ ਤੇ
ਸਕਲਾਂ ਸਵੱ ਚ ਕੱ ਝ ਨਹੀਂ ਰੱ ਸਖਆ.... ਮੱ ਲ ਸਕਰਦਾਰ ਦਾ ਪੈਂਦਾ.... ਕਾਬਲੀਅਤ ਹੀ
ਮਾਇਨੇ ਰੱ ਖਦੀ.... ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਪਰਾ ਯਕੀਨ ਹੈ ਸਕ ਇਹ ਕੜੀ ਸਕਰਦਾਰ ਦੀ ਵੀ ਚੂੰ ਗੀ ਹੈ
ਤੇ ਇਿ ਸਵਚ ਕਾਬਲੀਅਤ ਵੀ ਬਹਤ ਹੈ....!”

ਸਿਮਰਨ ਸਿਿਕੀਆਂ ਭਰਦੀਆਂ ਹੋਈ ਹਣ ਹੌਲੀ-੨ ਸਾਂਤ ਹੋ ਚੱ ਕੀ ਿੀ। ਉਿ ਲਈ ਇਹ

ਸਕਿੇ ਿਪਨੇ ਤੋਂ ਘੱ ਿ ਨਹੀਂ ਿੀ ਸਕ ਅੱ ਜ ਉਿਦੇ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਨੇ ਆਪ ਆਕੇ ਉਿਦਾ ਪੱ ਖ
ਪਸਰਆ ਿੀ। ਉਿਦੇ ਹੱ ਥਾਂ ਦੀ ਿੋਹ ਉਿਨੇ ਿਦਾ ਲਈ ਆਪਣੇ ਹੱ ਥਾਂ ਸਵੱ ਚ ਿਮੇਿ ਲਈ
ਿੀ। ਉਿਦੀ ਉਹ ਮੋਹ ਭਰੀ ਤੱ ਕਣੀ ਹਣ ਉਮਰ ਭਰ ਉਿਦੇ ਸਦਲ ਸਵੱ ਚ ਿਰੱ ਸਖਅਤ
ਰਸਹਣ ਵਾਲੀ ਿੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਬੇਇਜ਼ਤੀ ਭੱ ਲ ਚੱ ਕੀ ਿੀ। ਹਣ ਉਿਨੂੰ ਬੱ ਿ ਆਕਾਸ
ਤੇ ਉਿਦੀਆਂ ਉਮੀਦਾਂ ਤੇ ਖਰਾ ਉਤਰਨ ਦੀ ਤਮੂੰ ਨਾ ਿੀ।

38
ਅਗਲੇ ਸਦਨ ਸਿਮਰਨ ਰਤਾ ਕ ਦੇਰੀ ਨਾਲ ਉੱਠੀ। ਉਿਨੂੰ ਯਾਦ ਹੀ ਨਹੀਂ ਿੀ ਸਕ ਰਾਤੀਂ
ਉਿ ਨਾਲ ਕੀ ਵਾਪਰ ਕੇ ਹਸਿਆ ਿੀ। ਿੱ ਖ ਉਿਨੂੰ ਉਠਾਉਂਦੀ ਰਹੀ ਤਾਂ ਜਾਕੇ ਸਕੱ ਧਰੇ
ਮਿੀਂ ਉਹ ਉੱਠੀ।

“ਸਿਮਰਨ, ਕੀ ਗੱ ਲ...? ਰਾਤ ਵਾਲਾ ਨਸਾ ਤੇਰਾ ਹਲੇ ਤੱ ਕ ਨਹੀਂ ਉਤਸਰਆ...?”

ਮਖੌਲ ਕਰਦੀ ਿੱ ਖ, ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਲਾਗੇ ਹੀ ਬੈਠ ਗਈ। ਅੱ ਜ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਉਠਾਉਣ ਦੇ

ਚੱ ਕਰ ਸਵੱ ਚ ਉਿਦੀ ਆਪਣੀ ਵੀ ਕਲਾਿ ਸਮਿ ਹੋ ਗਈ ਿੀ।

“ਨਸਾ...! ਸਕਹੜਾ ਨਸਾ... ਿੱ ਖ...? ਤੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਏਦਾਂ ਸਕਉਂ ਵੇਖ ਰਹੀ ਐ.ਂ ..? ਮੇਰਾ
ਿੱ ਖ ਸਿਰ ਵੀ ਬੜਾ ਚਕਰਾ ਸਰਹਾ... ਦੱ ਿ ਨਾ..! ਕੱ ਲ ਰਾਤ ਮੈਂ ਕੱ ਝ ਗਲਤ ਕੀਤਾ
ਕੀ..? ਤੇ ਿਾਈਮ...! ਿਾਈਮ ਕੀ ਹੋਇਆ ਿੱ ਖ..?”

ਇੱ ਕੋ ਿਾਹੇ ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਕਈ ਿਵਾਲ ਪੱ ਿ ਲਏ। ਉਿਨੂੰ ਿਮਝ ਨਹੀਂ ਿੀ ਪੈ ਰਹੀ ਸਕ

ਉਿ ਨਾਲ ਆਖਰ ਹੋ ਕੀ ਸਰਹਾ ਿੀ। ਸਿਰ ਘੜੀ ਵੱ ਲ ਸਨਗਹਾ ਪੈਂਦੇ ਹੀ ਉਹ ਕਾਹਲੀ
ਨਾਲ ਸਬਿਤਰ ਤੋਂ ਉੱਠ ਖੜੀ ਹੋਈ ਤੇ ਿੱ ਖ ਨੂੰ ਿੇਤੀ ਨਾ ਜਗਾਉਣ ਲਈ ਸਝੜਕਣ ਵੀ
ਲੱਗੀ।

“ਮੈਨੂੰ ਸਕਉਂ ਸਝੜਕੀ ਜਾਨੀ ਐ ਂ ਹਣ...? ਿਭ ਕੀਤਾ- ਕਰਾਇਆ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਹੀ ਹੈ...!
ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਕੱ ਲਹ ਜੋਸ-੨ ਸਵੱ ਚ ਤੂੰ ਸਕਵੇਂ ਆਪਣੇ ਹੋਸ ਵੀ ਗਵਾ ਕੇ ਬੈਠੀ ਿੀ....! ਇਹ
ਤਾਂ ਸਕਰ ਅਾਾ ਉਿ ਆਕਾਸ ਦਾ, ਜੀਹਨੇ ਮੌਕੇ ਤੇ ਤੈਨੂੰ ਿਾਂਭ ਸਲਆ.... ਵਰਨਾ ਤਾਂ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਹੋ ਜਾਣਾ ਿੀ...!”

39
“ਕੀ ਹੋ ਜਾਣਾ ਿੀ, ਿੱ ਖ....? ਮੈਨੂੰ ਕੱ ਝ ਵੀ ਕੱ ਲਹ ਦਾ ਯਾਦ ਨਹੀਂ...! ਪਲੀਜ਼ ਦੱ ਿ ਨਾ....
ਕੱ ਲਹ ਰਾਤੀਂ ਕੀ ਹੋਇਆ...!”

“ਸਿਮਰਨ, ਕੱ ਲ ਤੇਰੀ ਡਸਰੂੰ ਕ ਸਵੱ ਚ ਸਕਿੇ ਨੇ ਨਸੇ ਦੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਪਾ ਸਦੱ ਤੀਆਂ ਿੀ....
ਉਹਦੇ ਕਰਕੇ ਤੇਰਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਹੀ ਕੋਈ ਕੂੰ ਿਰੋਲ ਨਹੀਂ ਿੀ ਸਰਹਾ.... ਆਕਾਸ ਦੀ
ਿੂੰ ਗੀਤਕ ਪੇਸਕਾਰੀ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਤੂੰ ਇੱ ਕਦਮ ਿਿੇਜ ਤੇ
ਚੜਹ ਗਈ... ਤੇ ਉੱਚੀ-੨ ਿਾਸਰਆਂ ਨੂੰ ਿਣਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਆਖਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸਕ ਇੱ ਕ ਸਦਨ
ਤੂੰ ਜ਼ਰਰ ਿਭਨੂੰ ਕੱ ਝ ਵੱ ਡਾ ਕਰਕੇ ਸਵਖਾਵੇਂਗੀ....ਤੇ ਸਿਰ...!”
ਕਸਹੂੰ ਦੀ-੨ ਿੱ ਖ ਅਚਾਨਕ ਚੱ ਪ ਸਜਹੇ ਹੋ ਗਈ। ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਸੱ ਕ ਹੋਇਆ ਸਕ ਇਿਤੋਂ
ਮਗਰੋਂ ਜ਼ਰਰ ਉਿਤੋਂ ਕੱ ਝ ਗਲਤ ਹੋਇਆ ਹੋਣਾ.... ਵਰਨਾ ਿੱ ਖ ਨੇ ਦੱ ਿਦੀ ਨੇ ਏਦਾਂ
ਚੱ ਪ ਨਹੀਂ ਿੀ ਹੋਣਾ।

“ਬੋਲ ਨਾ...! ਸਿਰ ਕੀ ਹੋਇਆ....? ਸਿਰ ਕੱ ਝ ਹੋਰ ਵੀ ਸਕਹਾ ਮੈਂ....??”

“ਨਹੀਂ ਸਿਮਰਨ, ਸਿਰ ਤੂੰ ਕੱ ਝ ਸਕਹਾ ਨਹੀਂ.... ਬਲਸਕ ਕੱ ਝ ਕੀਤਾ.... ਤੇ ਕੀਤਾ ਵੀ

ਕੱ ਝ ਏਦਾਂ ਦਾ ਸਕ.... ਮੈਂ ਸਿਮਰਨ ਹਣ ਸਕਵੇਂ ਦੱ ਿਾਂ ਤੈਨੂੰ ...?”

ਿੱ ਖ ਇੱ ਕ ਵਾਰ ਸਿਰ ਤੋਂ ਦੱ ਿਦੀ ਹੋਈ ਮਾਿਾ ਿੂੰ ਕੋਚ ਸਜਹਾ ਕਰ ਗਈ।
“ਤੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਿੌਂਹ, ਿੱ ਖ.... ਿੇਤੀ ਦੱ ਿ....! ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਜੀਅ ਕਾਹਲਾ ਪਈ ਜਾਂਦਾ...!”
“ਸਿਮਰਨ ਸਿਰ ਹੋਇਆ ਏਦਾਂ ਸਕ ਤੂੰ ਿਾਸਰਆਂ ਦੇ ਿਾਹਮਣੇ ਆਕਾਸ ਨੂੰ ਸਕੱ ਿ ਕਰ
ਸਦੱ ਤੀ....!”

“ਕੀ.....??! ਇਹ ਕੀ ਕਸਹ ਰਹੀ ਤੂੰ ਿੱ ਖ...?”

40
“ਹਾਂ ਸਿਮਰਨ..... ਮੈਂ ਤਾਹੀਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਕੱ ਝ ਦੱ ਿਦੀ ਨਹੀਂ ਪਈ ਿੀ...!”

ਿੱ ਚ ਿਣਕੇ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਸਿਰ ਹਣ ਚਕਰਾਉਣ ਨੂੰ ਕਰ ਸਰਹਾ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੇ

ਕੀਤੇ ਤੇ ਬੜੀ ਸਰਸਮੂੰ ਦਗੀ ਮਸਹਿਿ ਹੋ ਰਹੀ ਿੀ। ਹਣ ਉਿਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਡਰ ਿੀ ਸਕ
ਕਾਲਜ ਦੇ ਸਵਸਦਆਰਥੀ ਸਕਤੇ ਉਿਦੀ ਕੀਤੀ ਇਿ ਹਰਕਤ ਮਗਰੋਂ ਉਿਨੂੰ ਰੋਜ਼ -੨
ਤੂੰ ਗ ਨਾ ਕਸਰਆ ਕਰਨ ਤੇ ਜੇ ਗੱ ਲ ਸਕਤੇ ਪਰੋਫ਼ੈਿਰਾਂ ਜਾਂ ਉਿਦੇ ਘਰ ਵਾਸਲਆਂ ਤਾਂ ਪਹੂੰ ਚ
ਗਈ ਤਾਂ ਿੇਰ ਤਾਂ ਗੱ ਲ ਹੋਰ ਵੀ ਸਜ਼ਆਦਾ ਸਵਗੜ ਜਾਣੀ ਿੀ। ਉਿਦੀ ਕਾਲਜ ਸਵੱ ਚ
ਬਦਨਾਮੀ ਹੋਣੀ ਿੀ ਤੇ ਉਿਨੂੰ ਸਾਇਦ ਕਾਲਜ ਵੀ ਿੱ ਡਣਾ ਪੈ ਿਕਦਾ ਿੀ।

“ਕੀ ਿੋਚੀ ਜਾਨੀ ਐ ਂ ਸਿਮਰਨ...?”

ਿੱ ਖ, ਲਗਾਤਾਰ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਚੇਹਰੇ ਦੇ ਹਾਵ- ਭਾਵ ਤਾੜ ਰਹੀ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਅਨਮਾਨ
ਹੋ ਸਗਆ ਿੀ ਸਕ ਸਿਮਰਨ ਕਾਿੀ ਘਬਰਾ ਗਈ ਿੀ। ਇਿ ਲਈ ਿਹੇਲੀ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ
ਿੱ ਖ ਉਿਦੀ ਹਰ ਿੂੰ ਭਵ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਸਤਆਰ ਿੀ। ਉਹ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਪਰੇਸਾਨੀ
ਸਵੱ ਚ ਨਹੀਂ ਿੀ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੂੰ ਦੀ। ਅਿਲ ਿੱ ਖ ਹੀ ਇੱ ਕੋ- ਇੱ ਕ ਇਿ ਕਾਲਜ ਸਵੱ ਚ ਉਿਦੀ
ਖੈਰ- ਖਵਾਹ ਿੀ।

“ਿੱ ਖ ਮੈਂ ਿੋਚ ਰਹੀ ਹਾਂ ਸਕ ਮੇਰੇ ਏਦਾਂ ਕਰਨ ਨਾਲ ਆਕਾਸ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਸਵੱ ਚ
ਕੀ ਿੋਚ ਸਰਹਾ ਹੋਣਾ..? ਸਕਤੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਗਲਤ ਨਾ ਿਮਝ ਲਵੇ...!”

ਸਿਮਰਨ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਸਚੂੰ ਤਾ ਜਾਸਹਰ ਕਰਨ ਲੱਗੀ।

41
“ਨਹੀਂ ਸਿਮਰਨ, ਆਕਾਸ ਨੇ ਏਦਾਂ ਦਾ ਕੱ ਝ ਵੀ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਿੋਸਚਆ ਹੋਣਾ.... ਉਹ
ਵਾਕਈ ਸਵੱ ਚ ਬਹਤ ਹੀ ਚੂੰ ਗਾ ਮੂੰ ਡਾ ਹੈ.... ਜੇ ਉਹਦੇ ਮਨ ਸਵੱ ਚ ਕੋਈ ਮੈਲ ਹੂੰ ਦੀ ਤਾਂ
ਤੇਰੇ ਸਕੱ ਿ ਕਰਨ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਜ਼ਰਰ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਕੱ ਝ ਗਲਤ ਕਰਨ ਦੀ ਿੋਚਦਾ.....
ਪਰ ਉਿਨੇ ਅਸਜਹਾ ਕੱ ਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ... ਿਗੋਂ ਵਾਪਿ ਇਿ ਹੋਿਿਲ ਤੱ ਕ ਤੈਨੂੰ ਡਰੌਪ
ਵੀ ਕਰਨ ਆਇਆ...”

“ਅੱ ਿਾ....! ਿੱ ਚੀਂ ਉਹ ਏਥੇ ਆਇਆ ਿੀ...?”

ਸਿਮਰਨ, ਆਕਾਸ ਦੇ ਆਪਣੇ ਹੋਿਿਲ ਤੱ ਕ ਆਉਣ ਦੀ ਖਬਰ ਨਾਲ ਕਾਿੀ ਉਤਸਾਸਹਤ

ਹੋ ਗਈ ਲੱਗਦੀ ਿੀ।

“ਹੱ ਮ.... ਆਇਆ ਿੀ...! ਚੱ ਲ ਹਣ ਆਪਾਂ ਵੀ ਆਪਣਾ ਲੈ ਕਚਰ ਲਾਉਣ ਲਈ

ਚੱ ਲੀਏ.... ਇੱ ਕ ਤਾਂ ਸਮਿ ਹੋ ਹੀ ਸਗਆ.... ਹਣ ਸਕਤੇ ਅਗਲਾ ਵੀ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ...”

ਮਗਰੋਂ ਦੋਵੇਂ ਿਹੇਲੀਆਂ ਕਾਲਜ ਲਈ ਸਤਆਰ ਹੋਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਪੂੰ ਦਰਾਂ ਕ ਸਮੂੰ ਿਾਂ ਮਗਰੋਂ
ਜਦ ਉਹ ਕਲਾਿ ਸਵੱ ਚ ਪੱ ਜੀਆਂ ਤਾਂ ਉੱਥੋਂ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੜਾ ਅਣਿਖਾਵਾਂ
ਸਜਹਾ ਜਾਸਪਆ। ਰਿਤੇ ਸਵੱ ਚ ਵੀ ਹਰ ਕੋਈ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਜੀਬ ਸਜਹੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਹੀ
ਵੇਖਦਾ ਸਰਹਾ। ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਸੱ ਕ ਤਾਂ ਓਦਾਂ ਪਸਹਲਾਂ ਵੀ ਿੀ, ਪਰ ਹਣ ਇਿ ਿਭ ਕਾਿੇ
ਨਾਲ ਉਿਦਾ ਸੱ ਕ ਯਕੀਨ ਸਵੱ ਚ ਬਦਲਦਾ ਜਾ ਸਰਹਾ ਿੀ।

“ਿੱ ਖ, ਮੈਨੂੰ ਜੀਹਦਾ ਡਰ ਿੀ, ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹਣ ਉਹੀ ਹੋਊ....! ਕੱ ਲ ਵਾਲੀ ਗੱ ਲ ਪੱ ਕਾ

ਿਭ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਈ ਹੋਣੀ... ਯਾਰ, ਹਣ ਮੇਰਾ ਕੀ ਬਣ...? ਮੈਂ ਸਕੱ ਦਾਂ ਿੇਿ ਕਰੂੰ
ਿਭਨੂੰ ...?”

42
ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਕਲਾਿ ਸਵੱ ਚ ਜਾਂਦੀ ਦੇ ਵੀ ਹੱ ਥ- ਪੈਰ ਕੂੰ ਬਣ ਲੱਗ ਪਏ ਿਨ। ਉਹ ਡਰਦੀ
ਮਾਰੀ ਅੂੰ ਦਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਿੀ ਵੜਹ ਰਹੀ। ਕਲਾਿ ਦੇ ਬਾਹਰੋਂ ਹੀ ਉਿਨੇ ਕੱ ਝ ਕ
ਸਵਸਦਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਉੱਤੇ ਹੱ ਿਸਦਆਂ ਵੇਖ ਸਲਆ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਪਤਾ ਿੀ ਸਕ
ਿਭ ਉਿਦਾ ਅੂੰ ਦਰ ਆਉਣ ਤੇ ਮਜ਼ਾਕ਼ ਹੀ ਉਡਾਉਣਗੇ। ਹਰ ਕੋਈ ਉਿਨੂੰ ਆਕਾਸ ਦੇ
ਨਾਂ ਤੋਂ ਿੇੜੇਗਾ। ਸਵੱ ਚੋਂ ਕੋਈ ਉਿ ਸਕੱ ਿ ਵਾਲੀ ਗੱ ਲ ਨੂੰ ਮੜ ਤੋਂ ਸਰ ਵੀ ਕਰ ਿਕਦਾ।
ਇਿ ਲਈ ਘਬਰਾਹਿ ਦੇ ਮਾਰੇ ਸਿਮਰਨ ਅੂੰ ਦਰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਕਤਰਾਉਂਦੀ ਰਹੀ।

“ਿਾਈਲੇਂ ਿ...! ਕੀ ਹੋ ਸਰਹਾ ਕਲਾਿ ਸਵੱ ਚ..? ਤੇ ਤਿੀਂ ਦੋਵੇਂ, ਕੀ ਕਰਦੀਆਂ

ਏਥੇ...?(ਸਿਮਰਨ ਤੇ ਿੱ ਖ ਵੱ ਲ ਵੇਖਦੇ ਹੋਏ)...”

ਸਿਮਰਨ ਕਲਾਿ ਸਵੱ ਚ ਜਾਂਦੀ, ਇਿਤੋਂ ਪਸਹਲਾਂ ਹੀ ਪਰੋਿੈਿਰ ਪਰਦੀਪ ਕਮਾਰ ਆਪਣਾ
ਲੈ ਕਚਰ ਲੈ ਣ ਲਈ ਅਾਾ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕਲਾਿ ਦੇ ਸਵਸਦਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਆਉਂਦੇ ਹੀ
ਚੱ ਪ ਕਰਵਾ ਸਦੱ ਤਾ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਹੇ ਸਿਮਰਨ ਤੇ ਿੱ ਖ ਵੀ ਕਲਾਿ ਅੂੰ ਦਰ ਅਾਾ
ਗਈਆਂ।

“ਬੇਿਾ ਿਾਰੇ ਜਣੇ ਿਣੋ.... ਇਿ ਵੀਕੇਂਡ ਆਪਣੇ ਕਾਲਜ ਸਵੱ ਚ ਇੱ ਕ ਮਕਾਬਲਾ ਹੋਣ ਜਾ
ਸਰਹਾ.... ਇਹ ਮਕਾਬਲਾ ਆਪ ਿਭ ਿੈਸਨ ਦਾ ਕੋਰਿ ਕਰਦੇ ਸਵਸਦਆਰਥੀਆਂ ਲਈ
ਹੀ ਹੈ.... ਤਿੀਂ ਇਿ ਮਕਾਬਲੇ ਸਵੱ ਚ ਆਪਣੀ ਕਰੀਸਿਸਵਿੀ ਸਵਖਾਉਣੀ ਹੈ.... ਮੈਨੂੰ ਪੱ ਕਾ
ਯਕੀਨ ਹੈ ਸਕ ਇਿ ਲਾਈਨ ਸਵੱ ਚ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਸਹਲਾਂ ਤਿੀਂ ਜ਼ਰਰ ਕੱ ਝ ਨਾ ਕੱ ਝ
ਿੋਸਚਆ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ....

ਹਣ ਜੇ ਤਿੀਂ ਿੈਸਨ ਸਵੱ ਚ ਹੀ ਆਪਣਾ ਕਰੀਅਰ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਿੋਚੀ ਹੈ ਤਾਂ ਤਹਾਨੂੰ

ਹਰ ਪਲ ਇੱ ਕ ਨਵੇਂ ਮਕਾਬਲੇ ਲਈ ਸਤਆਰ ਵੀ ਰਸਹਣਾ ਪੈਣਾ.... ਿੋ ਮੈਂ ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ
ਹਾਂ ਸਕ ਤਿੀਂ ਿਾਰੇ ਵੱ ਧ ਤੋਂ ਵੱ ਧ ਇਿ ਮਕਾਬਲੇ ਸਵੱ ਚ ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਦਰਜ ਕਰਵਾਉਂਗੇ....

43
ਸਵਜੇਤਾ ਰਸਹਣ ਵਾਲੇ ਸਵਸਦਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਇੂੰ ਿਰ- ਕਾਲਜ ਿੀਮ ਲਈ ਿਲੈ ਕਿ ਕੀਤਾ
ਜਾਵੇਗਾ... ਿੋ ਸਵਦ ਬੈਿਿ ਸਵਸ’ਸ਼.... ਲੇ ਿ’ਿ ਿਿਾਰਿ ਰੀਸਡੂੰ ਗ...”
ਪਰੋਿੈਿਰ ਪਰਦੀਪ ਕਮਾਰ ਦੇ ਜਾਂਸਦਆਂ ਹੀ ਮੜ ਤੋਂ ਕਲਾਿ ਸਵੱ ਚ ਘਿਰ- ਮਿਰ ਸਜਹੀ
ਹੋਣੀ ਸਰ ਹੋ ਗਈ। ਹਣ ਸਕਿੇ ਦਾ ਸਧਆਨ ਸਿਮਰਨ ਵੱ ਲ ਨਹੀਂ ਿੀ। ਿਭ ਹੋਣ ਵਾਲੇ
ਮਕਾਬਲੇ ਦੀਆਂ ਸਤਆਰੀਆਂ ਕਰਨ ਸਵੱ ਚ ਰੱ ਝ ਗਏ ਲੱਗਦੇ ਿੀ।

“ਯਰ ਸਿਮਰਨ, ਆਪਾਂ ਵੀ ਲਵਾਂਗੇ ਇਿ ਮਕਾਬਲੇ ਸਵੱ ਚ ਸਹੱ ਿਾ..... ਕੀ ਪਤਾ ਆਪਣਾ
ਨੂੰਬਰ ਲੱਗ ਹੀ ਜਾਵੇ....!”

ਿੱ ਖ, ਮਕਾਬਲੇ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਨਾਲ ਿਲਾਹ ਮਸਵਰਾ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਸਿਮਰਨ ਤਾਂ
ਪਸਹਲਾਂ ਹੀ ਇਿ ਮਕਾਬਲੇ ਸਵੱ ਚ ਨਾਂ ਦਰਜ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਸਤਆਰ ਹੋਈ ਬੈਠੀ ਿੀ।
ਉਿਨੂੰ ਪਤਾ ਿੀ ਸਕ ਇਹ ਮਕਾਬਲਾ ਉਿਦੀ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਤੇ ਉਿਦੇ ਕਰੀਅਰ ਲਈ ਸਕੂੰ ਨਾ
ਮਹੱ ਤਵਪਰਨ ਸਿੱ ਧ ਹੋਣ ਵਾਲਾ। ਿੋ ਉਿਨੇ ਸਬਨਹਾਂ ਇੱ ਕ ਵੀ ਪਲ ਗਆਏ ਮਕਾਬਲੇ ਲਈ
ਆਪਣੀ ਨਾਮਜ਼ਦਗੀ ਕਰਵਾ ਸਦੱ ਤੀ।

“ਿੱ ਖ, ਰੱ ਬ ਨੇ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਬਹਤ ਚੂੰ ਗਾ ਮੌਕਾ ਸਦੱ ਤਾ ਹੈ... ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਿਾਸਬਤ ਕਰਨ
ਦਾ.... ਕੱ ਲ ਜੋ ਪਾਰਿੀ ਸਵੱ ਚ ਹੋਇਆ, ਿੋ ਹੋਇਆ.... ਪਰ ਜੇਕਰ ਇਿ ਮਕਾਬਲੇ ਦੀ
ਸਵਜੇਤਾ ਿੀਮ ਸਵੱ ਚ ਸਵੱ ਚ ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਅਾਾ ਸਗਆ ਨਾ, ਿੇਰ ਿੱ ਖ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਕੱ ਝ
ਨਹੀਂ ਕਹ.... ਦੇਖੀਂ ਿੇਰ ਆਪਾਂ ਿਾਸਰਆਂ ਦੇ ਮੂੰ ਹ ਬੂੰ ਦ ਕਰਵਾ ਦੇਣੇ....!”

ਨਾਮ ਦਰਜ ਕਰਵਾ ਕੇ ਸਿਮਰਨ, ਿੱ ਖ ਅੱ ਗੇ ਆਪਣੀ ਮਨੋਿਸਥਤੀ ਜਾਸਹਰ ਕਰਸਦਆਂ

ਕਸਹਣ ਲੱਗੀ।
“ਹਾਂ ਸਿਮਰਨ.... ਤੂੰ ਿਹੀ ਕਸਹੂੰ ਨੀ ਐ.ਂ ... ਬੱ ਿ ਤੂੰ ਭਰੋਿਾ ਰੱ ਖ ਆਪਣੇ ਿੱ ਚੇ ਵਾਸਹਗਰ
ਤੇ.... ਉਹ ਸਕਤੇ ਨਹੀਂ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਡੋਲਣ ਸਦੂੰ ਦਾ...”

44
ਇੂੰ ਨੇ ਨੂੰ ਕਾਜਲ ਤੇ ਉਿਦੀਆਂ ਚਮਚੀਆਂ, ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਦੀ ਲੂੰਘੀਆਂ। ਇਿ ਮਕਾਬਲੇ
ਲਈ ਨਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਵੀ ਦਰਜ ਕਰਵਾ ਰੱ ਸਖਆ ਿੀ।

“ਹੇਅ..! ਤੂੰ ਉਹੀ ਅਾਾ ਨਾ, ਸਜਹੜੀ ਕੱ ਲ ਪਾਰਿੀ ਸਵੱ ਚ....! ਹਹਾ....!!”

ਆਪਣੀਆਂ ਿਹੇਲੀਆਂ ਨਾਲ ਹੱ ਿਦੀ ਹੋਈ ਕਾਜਲ, ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਕੱ ਲਹ ਵਾਲੀ ਗੱ ਲ ਚੇਤੇ
ਕਰਵਾਉਂਦੀ ਮਖੌਲ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਸਿਮਰਨ ਤੇ ਿੱ ਖ ਚੱ ਪਚਾਪ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦੀਆਂ
ਰਹੀਆਂ। ਸਕਉਂਜੋ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦਬਾਰਾ ਇਿ ਗੱ ਲ ਤੇ ਕੋਈ ਬਸਹਿ- ਬਾਜੀ ਨਹੀਂ ਿੀ
ਚਾਹੀਦੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਿੀ ਸਕ ਲੜਨ ਸਵੱ ਚ ਇਹ ਸਤੂੰ ਨੋਂ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਦੋਹਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱ ਧ
ਤੇਜ ਿਨ ਤੇ ਹਣ ਜੇ ਕੋਈ ਗੱ ਲ ਹੋਈ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਸਿਰ ਤੋਂ ਚੂੰ ਗਾ ਖਾਿਾ ਤਮਾਸਾ ਖੜਹਾ
ਕਰ ਲੈ ਣਾ ਿੀ।

“ਬੇਬਿ....! ਹਮੇਂ ਨਹੀਂ ਇਨ ਜੇਿੋ ਕੇ ਮਹ ਲਗਨਾ ਚਾਹੀਏ... ਨੋ ਕਲਾਿ, ਨੋ ਿਿੇਿਿ..

ਯ ਨੋਅ…..!”

ਸਵੱ ਚੋਂ ਹੀ ਕਾਜਲ ਦੀ ਇੱ ਕ ਚਮਚੀ ਬੋਲ ਪਈ। ਿੱ ਖ ਨੂੰ ਉਿਦੀਆਂ ਗੱ ਲਾਂ ਤੇ ਗੱ ਿਾ ਤਾਂ
ਬਹਤ ਆਇਆ, ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਕਹੇ ਉਹ ਹਾਲ ਦੀ ਘੜੀ ਆਪਣਾ ਿਾਰਾ ਗੱ ਿਾ ਪੀ
ਗਈ।
“ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਿੱ ਖ.... ਹਰ ਇੱ ਕ ਦਾ ਿਮਾਂ ਆਉਂਦਾ... ਬੋਲ ਲੈ ਣ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ , ਜੋ
ਬੋਲਦੀਆਂ.... ਜਦੋਂ ਆਪਣਾ ਵੇਲਾ ਆਇਆ ਨਾ, ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਸਕਿੇ ਨੂੰ ਦੱ ਿਣ ਦੀ ਵੀ ਲੋ ੜ
ਨਹੀਂ ਰਸਹਣੀ... ਿੇਰ ਆਪਾਂ ਨਹੀਂ, ਆਪਣਾ ਕੂੰ ਮ ਬੋਲ..!”

45
ਸਿਮਰਨ ਪਰੇ ਆਤਸਵਸਵਾਿ ਦੇ ਨਾਲ ਸਵਰੋਧੀਆਂ ਨੂੰ ਜਵਾਬ ਸਦੂੰ ਦੀ ਹੋਈ ਲੂੰਘ ਚੱ ਕੀ
ਿੀ। ਕਾਜਲ ਤੇ ਉਿਦੀਆਂ ਚਮਚੀਆਂ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ ਿਨ।
ਪਰ ਸਕਿੇ ਦੀ ਵੀ ਸਹੂੰ ਮਤ ਨਹੀਂ ਿੀ ਪਈ ਸਕ ਹਣ ਉਹਨਾਂ ਚੋਂ ਸਕਿੇ ਨੂੰ ਕੱ ਝ ਕਸਹ ਿਕਣ।

ਹਾਲਿ ਿਾਈਮ ਤੇ ਸਿਮਰਨ ਤੇ ਿੱ ਖ ਕਾਲਜ ਦੀ ਕੂੰ ਿੀਨ ਸਵੱ ਚ ਿਨ। ਿਬੱ ਬ ਨਾਲ
ਆਕਾਸ ਵੀ ਉੱਥੇ ਹੀ ਬੈਠਾ ਿੀ। ਉਿਨੇ ਸਿਮਰਨ ਤੇ ਉਿਦੀ ਿਹੇਲੀ ਨੂੰ ਆਉਂਸਦਆਂ ਤਾਂ
ਵੇਸਖਆ ਨਹੀਂ ਿੀ, ਪਰ ਦਿਾਂ ਕ ਸਮੂੰ ਿਾਂ ਮਗਰੋਂ ਉਿਦਾ ਸਧਆਨ ਸਿਮਰਨ ਵੱ ਲ ਆਪ
ਮਹਾਰੇ ਹੀ ਸਖੱ ਸਚਆ ਸਗਆ ਿੀ। ਉਹ ਿੱ ਖ ਨਾਲ ਸਕਿੇ ਗੱ ਲ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਹਾਿਾ ਠੱਠਾ ਕਰ
ਰਹੀ ਜਾਪਦੀ ਿੀ। ਆਪਣੇ ਿਾਂਵਲੇ ਰੂੰ ਗ ਦੇ ਬਾਵਜਦ ਵੀ ਉਹ ਮਿਕਰਾਉਂਦੀ ਹੋਈ
ਸਕੂੰ ਨੀ ਿੋਹਣੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਿੀ।

“ਸਿਮਰਨ, ਉਹ ਦੇਖ.... ਆਕਾਸ...!”

ਅਚਾਨਕ ਿੱ ਖ ਦਾ ਸਧਆਨ ਆਕਾਸ ਵੱ ਲ ਸਗਆ ਤੇ ਉਿਨੇ ਦੇਸਖਆ ਸਕ ਉਹ ਲਗਾਤਾਰ

ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਹੀ ਸਨਹਾਰ ਸਰਹਾ ਿੀ। ਿੱ ਖ ਇਹ ਵੇਖਕੇ ਬੜੀ ਖਸ ਹੋਈ। ਉਿਨੇ ਝੱ ਿ
ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਵੀ ਆਕਾਸ ਵੱ ਲ ਵੇਖਣ ਲਈ ਸਕਹਾ। ਪਰ ਆਕਾਸ ਵੱ ਲ ਵੇਖਸਦਆਂ ਹੀ
ਸਿਮਰਨ ਿੂੰ ਗ ਗਈ। ਉਿਦੀਆਂ ਗੱ ਲਹਾਂ ਲਾਲ ਹੋ ਗਈਆਂ ਤੇ ਸਦਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਵੀ
ਪਸਹਲੋਂ ਤੇਜ਼ ਚੱ ਲਣ ਲੱਗੀ।

“ਚੱ ਲ ਿੱ ਖ, ਆਪਾਂ ਚੱ ਲੀਏ..!”

ਸਿਮਰਨ ਇੱ ਕਦਮ ਿੇਬਲ ਤੋਂ ਿਿਾਿਿ ਉੱਠੀ। ਸਜਵੇਂ ਉਿਨੂੰ ਕੋਈ ਅਜੀਬ ਸਜਹੀ ਹੀ
ਕਾਹਲ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਹੋਵੇ।

46
“ਕੀ ਹੋਇਆ ਸਿਮਰਨ....? ਨਾਲੇ ਸਕੱ ਥੇ ਜਾਣਾ....? ਿਵੇਰੇ ਆਪਣੀ ਗੱ ਲ ਨਹੀਂ ਿੀ ਹੋਈ
ਸਕ ਆਪਾਂ ਆਕਾਸ ਨਾਲ ਬਸਹ ਕੇ ਗੱ ਲ ਕਰਨੀ... ਤੂੰ ਉਿ ਕੋਲੋਂ ਮਆਿੀ ਵੀ ਤਾਂ
ਮੂੰ ਗਣੀ...!”

ਿੱ ਖ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਿਵੇਰ ਦੀ ਗੱ ਲ ਦਾ ਚੇਤੇ ਕਰਵਾਇਆ। ਉਹ ਿੱ ਚਮੱ ਚ ਹੀ ਆਕਾਸ

ਪਾਿੋਂ ਮਆਫ਼ੀ ਵਾਲੀ ਗੱ ਲ ਭੱ ਲ ਗਈ ਿੀ। ਪਰ ਹਣ ਜਦਸਕ ਆਕਾਸ ਉਿਦੇ ਿਾਹਮਣੇ
ਿੀ ਤਾਂ ਉਿਦਾ ਹੀਆ ਨਹੀਂ ਿੀ ਪੈ ਸਰਹਾ ਸਕ ਉਹ ਉਿ ਕੋਲ ਜਾ ਵੀ ਪਾਵੇ।

“ਸਿਮਰਨ...!”
ਇੱ ਕਦਮ ਆਕਾਸ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਨਾਂ ਲੈ ਕੇ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬਲਾਇਆ। ਸਿਮਰਨ
ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਆਕਾਸ ਦੇ ਮੂੰ ਹੋਂ ਿਣਕੇ ਤਾਂ ਸਜਵੇਂ ਹੱ ਕੀ ਬੱ ਕੀ ਹੀ ਰਸਹ ਗਈ।

“ਇਹਨੂੰ ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਸਕਵੇਂ ਪਤਾ...?!”

ਸਿਮਰਨ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਿੋਚਦੀ ਰਹੀ।

“ਐਕਿਸਕਊਜ਼ ਮੀ.....! ਹੈਲੋ...!!”

ਹੱ ਥ ਨੂੰ ਹਵਾ ਸਵੱ ਚ ਲਸਹਰਾਉਂਸਦਆਂ ਆਕਾਸ ਸਿਰ ਤੋਂ ਦੋਹਾਂ ਕੜੀਆਂ ਦਾ ਸਧਆਨ ਆਪਣੇ
ਵੱ ਲ ਦਵਾਉਣ ਲੱਗਾ।

“ਸਿਮਰਨ, ਉਹ ਬਲਾ ਸਰਹਾ ਆਪਾਂ ਨੂੰ .... ਚੱ ਲ ਆ, ਚੱ ਲੀਏ...!”

ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਧੱ ਕੇ ਸਜਹੇ ਨਾਲ ਤੋਰਦੀ ਹੋਈ ਿੱ ਖ ਉਿਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਆਕਾਸ ਵਾਲੇ ਿੇਬਲ ਤੇ
ਬੈਠ ਗਈ। ਸਿਮਰਨ ਹਲੇ ਵੀ ਨਰਵਿ ਹੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਇਹੋ ਿੋਚ-੨

47
ਤਰੇਲੀਆਂ ਅਾਾ ਰਹੀਆਂ ਿਨ ਸਕ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਆਕਾਸ ਹਣ ਉਿਤੋਂ ਕੀ ਿਆਲ ਪੱ ਿ
ਲਊ।

ਇੱ ਕ ਡਰ ਉਿਨੂੰ ਕੱ ਲ ਵਾਲੀ ਗੱ ਲ ਦਾ ਵੀ ਿੀ। ਉਹ ਿੋਚ ਰਹੀ ਿੀ ਸਕ ਮੂੰ ਡੇ ਤਾਂ ਆਖਰ

ਮੂੰ ਡੇ ਹੀ ਹੂੰ ਦੇ ਨੇ! ਕੀ ਪਤਾ ਇਹ ਵੀ ਹੋਰਾਂ ਵਰਗਾ ਹੀ ਹੋਵੇ..! ਕੱ ਲ ਤਾਂ ਿਾਸਰਆਂ ਿਾਹਮਣੇ
ਚੂੰ ਗਾ ਬਣਨ ਲਈ ਇਹਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੱ ਝ ਨਹੀਂ ਸਕਹਾ। ਪਰ ਹਣ ਹੋ ਿਕਦਾ ਸਕ ਇਹ
ਨਵੀਆਂ ਤੇ ਭੋਲੀਆਂ ਿਮਝ ਕੇ ਿਾਨੂੰ ਠੱਗਣ ਦੀ ਕਰੇ...! ਿਾਨੂੰ ਬਲੈ ਕਮੇਲ ਕਰੇ..! ਜਾਂ
ਕੱ ਝ ਹੋਰ.... ਇਹੋ ਸਜਹਾ ਹੀ..!!

“ਸਿਮਰਨ, ਤਿੀਂ ਕੱ ਲ ਵਾਲੀ ਗੱ ਲ ਬਾਰੇ ਿੋਚ ਰਹੇ ਓ ਨਾ....? ਤੇ ਸਾਇਦ ਇਹ ਵੀ ਸਕ

ਮੈਂ ਸਕਤੇ ਹਣ ਥੋਨੂੰ ਬਲੈ ਕਮੇਲ ਨਾ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਵਾਂ..? ਥੋਡੀ ਹੋਈ ਗਿਤਾਖੀ ਦੇ
ਬਦਲੇ ਥੋਡੇ ਤੋਂ ਕੋਈ ਗਲਤ ਕੂੰ ਮ ਕਰਵਾਵਾਂ... ਜਾਂ ਥੋਨੂੰ ਤੂੰ ਗ ਪਰੇਸਾਨ ਕਰਾਂ..?”

ਇਹ ਵਾਕਈ ਸਿਮਰਨ ਲਈ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਿੀ ਸਕ ਉਹ ਜੋ-੨ ਵੀ ਿੋਚ ਰਹੀ ਿੀ,

ਉਿਦਾ ਅੂੰ ਦਾਜ਼ਾ ਆਕਾਸ ਨੂੰ ਪਸਹਲਾਂ ਹੀ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ ਿੀ।

“ਸਿਮਰਨ, ਤਿੀਂ ਮੇਰੇ ਜਨੀਅਰ ਉਂ... ਮੈਂ ਮੂੰ ਨਦਾ... ਪਰ ਤਿੀਂ ਇਿ ਗੱ ਲੋਂ ਬੇਸਫ਼ਕਰ
ਰਹੋ ਸਕ ਮੈਂ ਿੀਨੀਅਰ ਹੋਕੇ ਥੋਡੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਬਦਿਲਕੀ ਕਰੂੰ ਜਾਂ ਥੋਡੀ ਕਦੇ ਰੈਸਗੂੰ ਗ
ਕਰਨ ਦੀ ਿੋਚੂੰ .... ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸਕ ਕੱ ਲ ਜੋ ਵੀ ਹੋਇਆ ਉਹਦੇ ਸਵੱ ਚ ਥੋਡਾ ਕੋਈ ਕਿਰ
ਨਹੀਂ...

ਥੋਨੂੰ ਤਾਂ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਿੀ ਸਕ ਥੋਡੀ ਡਸਰੂੰ ਕ ਸਵੱ ਚ ਸਕਿੇ ਨੇ ਨਸਾ ਸਮਲਾ ਰੱ ਸਖਆ ਿੀ....
ਇਹ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਹੀ ਕਲਾਿ ਦੇ ਕੱ ਝ ਸਵਸਦਆਰਥੀ....! ਖੈਰ... ਮੈਂ ਬੱ ਿ ਸਿਮਰਨ ਥੋਨੂੰ
ਇਹੀ ਕਸਹਣਾ ਚਾਹੂੰ ਨਾ ਸਕ ਤਿੀਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਤੇ ਕੋਈ ਬੋਝ ਨਾ ਰੱ ਸਖਓ.... ਜੋ ਹੋਇਆ,

48
ਿੋ ਹੋਇਆ.... ਤਿੀਂ ਕੱ ਲਹ ਨੂੰ ਿੱ ਡੋ ਤੇ ਆਪਣੇ ਅੱ ਜ ਤੇ ਿੋਕਿ ਕਰੋ.... ਮੈਂ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦਾਂ
ਸਕ ਅੱ ਸਗਓਂ ਥੋਡੇ ਨਾਲ ਅਸਜਹੀ ਕਦੇ ਬਦਿਲਕੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ.... ਇਹ ਸਜੂੰ ਮੇਵਾਰੀ ਮੈਂ
ਲੈ ਨਾਂ....”

ਆਪਣੀਆਂ ਗੱ ਲਾਂ ਨਾਲ ਆਕਾਸ ਨੇ ਤਾਂ ਿੱ ਚਮੱ ਚ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਲਾਜਵਾਬ ਹੀ ਕਰ ਸਦੱ ਤਾ
ਿੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਪਿੂੰ ਦ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਸਜੂੰ ਨੀ ਅੂੰ ਦਰੋਂ ਅੂੰ ਦਰੀਂ ਖਸ ਹੋ ਰਹੀ ਿੀ, ਓਨਾ ਉਿਨੂੰ
ਆਪਣੀ ਸਕਿਮਤ ਤੇ ਰਸ਼ਕ ਵੀ ਹੋ ਸਰਹਾ ਿੀ। ਉਿਦਾ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਿੀ ਸਕ ਉਹ ਹਣੇ
ਉਠ ਕੇ ਆਕਾਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਗਲ਼ ਨਾਲ ਲਗਾ ਲਵੇ ਤੇ ਉਿਨੂੰ ਕਹੇ ਸਕ ਉਹ ਿੱ ਚਮੱ ਚ
ਉਿਨੂੰ ਬਹਤ ਪਿੂੰ ਦ ਕਰਦੀ ਹੈ।

“ਸਕੱ ਥੇ ਖੋ ਗਏ ਤਿੀਂ, ਸਿਮਰਨ..?”

ਆਕਾਸ ਨੇ ਵੇਸਖਆ ਸਕ ਸਿਮਰਨ ਆਪਣੇ ਹੀ ਸਖਆਲਾਂ ਸਵੱ ਚ ਸਕੱ ਧਰੇ ਗੂੰ ਮ ਹੋ ਚੱ ਕੀ ਿੀ।
ਉਿਨੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਇੱ ਕਦਮ ਹਲਸਣਆ ਤਾਂ ਉਿਦੀ ਿੋਹ ਨੇ ਇੱ ਕਦਮ ਸਿਮਰਨ ਦੇ
ਿਾਰੇ ਵਜਦ ਸਵੱ ਚ ਕੂੰ ਬਣੀ ਸਜਹੀ ਿੇੜ ਸਦੱ ਤੀ।

“ਜੀ...… ਤਿੀਂ ਕੱ ਝ ਸਕਹਾ...?”

ਸਿਮਰਨ ਲਗਭਗ ਹਲੇ ਵੀ ਗੂੰ ਮ ਸਜਹੀ ਹਾਲਤ ਸਵਚ ਹੀ ਿੀ। ਇੂੰ ਨੇ ਨੂੰ ਆਕਾਸ ਨੇ
ਆਪਣੀਆਂ ਗੱ ਲਾਂ ਦਾ ਰਖ ਹੋਰ ਪਾਿੇ ਮੋੜ ਸਲਆ। ਉਿਨੂੰ ਉਮੀਦ ਿੀ ਸਕ ਆਉਣ ਵਾਲੇ
ਸਦਨਾਂ ਸਵਚ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਮਕਾਬਲੇ ਸਵੱ ਚ ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਨਾਮਜ਼ਦਗੀ ਜ਼ਰਰ
ਕਰਵਾਈ ਹੋਈ ਹੋਵੇਗੀ ਤੇ ਇਿ ਮਕਾਬਲੇ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਉਹ ਕਾਿੀ ਉਤਸਾਸਹਤ ਵੀ ਹੋਵੇਗੀ।

ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਭਾਗ ਲੈ ਣ ਦੀ ਗੱ ਲ ਕੋਈ ਬਹਤੀ ਖਸੀ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਿਣਾਈ।

ਉਿਨੇ ਸਕਹਾ ਸਕ ਉਿਨੂੰ ਤਾਂ ਿਗੋਂ ਡਰ ਹੈ ਸਕ ਸਕਤੇ ਮਕਾਬਲੇ ਸਵੱ ਚ ਸਹੱ ਿਾ ਲੈ ਣ ਤੋਂ
ਪਸਹਲਾਂ ਹੀ ਉਿਨੂੰ ਇਿ ਮਕਾਬਲੇ ਸਵੱ ਚੋਂ ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਵਾਪਿ ਨਾ ਲੈ ਣਾ ਪੈ ਜਾਵੇ। ਸਕਉਂਸਕ

49
ਕੂੰ ਿੀਨ ਸਵੱ ਚ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਸਹਲਾਂ ਕਾਜਲ ਨੇ ਉਿਨੂੰ ਖੱ ਲਹੇਆਮ ਧਮਕੀ ਸਦੱ ਤੀ ਿੀ ਸਕ
ਉਹ ਉਿਨੂੰ ਇਿ ਮਕਾਬਲੇ ਸਵੱ ਚ ਸਹੱ ਿਾ ਨਹੀਂ ਲੈ ਣ ਦੇਵੇਗੀ।

“ਤਿੀਂ ਸਫ਼ਕਰ ਨਾ ਕਰੋ, ਸਿਮਰਨ..…ਕਾਜਲ ਨੂੰ ਮੈਂ ਚੂੰ ਗੀ ਤਰਹਾਂ ਜਾਣਦਾ... ਉਹ ਗੱ ਲਾਂ
ਵੱ ਡੀਆਂ-੨ ਕਰਦੀ ਹੈ... ਪਰ ਹੂੰ ਦਾ ਉਿਤੋਂ ਕੱ ਝ ਵੀ ਨਹੀਂ.... ਬੱ ਿ ਉਹ ਥੋੜੀ ਐਰੋਗੇਂਿ
ਹੈ... ਇਿ ਲਈ ਹਰ ਸਕਿੇ ਨਾਲ ਆ ਾ ਲਾਈ ਰੱ ਖਦੀ ਹੈ.... ਓਦਾਂ ਸਦਲ ਦੀ ਤਾਂ ਉਹ
ਵੀ ਮਾੜੀ ਨਹੀਂ...!”

ਆਕਾਸ ਦੇ ਮੂੰ ਹੋਂ ਕਾਜਲ ਦੀ ਤਰੀਫ਼ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਚੂੰ ਗੀ ਨਹੀਂ ਿੀ ਲੱਗੀ। ਸਕਉਂਸਕ ਉਹਨੂੰ
ਪਤਾ ਿੀ ਸਕ ਕਾਜਲ ਓਨੀ ਚੂੰ ਗੀ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਸਜੂੰ ਨਾ ਆਕਾਸ ਉਿਨੂੰ ਿਮਝਦਾ ਿੀ।
ਕਾਜਲ ਤਾਂ ਵੈਿੇ ਵੀ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਪਿੂੰ ਦ ਨਹੀਂ ਿੀ ਕਰਦੀ ਤੇ ਹਣ ਉਿਦੇ ਮਕਾਬਲੇ
ਸਵੱ ਚ ਭਾਗ ਲੈ ਣ ਦੀ ਗੱ ਲ ਨਾਲ ਕਾਜਲ ਤਾਂ ਸਜਵੇਂ ਅੂੰ ਦਰੋਂ ਅੂੰ ਦਰੀਂ ਿੜ- ਭੱ ਜ ਹੀ ਗਈ
ਿੀ। ਉਹ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਸਕਿੇ ਵੀ ਿਰਤ ਸਵੱ ਚ ਇਿ ਮਕਾਬਲੇ ਦਾ ਸਵਜੇਤਾ ਬਸਣਆ
ਦੇਖਣਾ ਨਹੀਂ ਿੀ ਚਾਹੂੰ ਦੀ। ਇਿੇ ਲਈ ਉਹ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਿੀ ਸਕ ਚਾਹੇ ਡਰਾ- ਧਮਕਾ ਕੇ ਹੀ
ਿਹੀ, ਉਹ ਸਿਮਰਨ ਤੋਂ ਉਿਦੀ ਨਮਾਜ਼ਦਗੀ ਵਾਪਿ ਕਰਵਾ ਲਵੇ।

“ਪਰ ਆਕਾਸ, ਅਿੀਂ ਕਦੇ ਅਸਜਹੇ ਸਕਿੇ ਮਕਾਬਲੇ ਸਵੱ ਚ ਸਹੱ ਿਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਲਆ....
ਇਿ ਲਈ ਿਾਨੂੰ ਬਹਤਾ ਕੱ ਝ ਨਹੀਂ ਪਤਾ, ਵੀ ਸਕਵੇਂ ਕੀ-੨ ਕਰਨਾ.... ਉੱਤੋਂ ਇਹ
ਮਕਾਬਲਾ ਵੀ ਤਾਂ ਿਖਤ ਹੋਊ.... ਇਹਦੇ ਸਵੱ ਚ ਿੀਨੀਅਰ ਜਨੀਅਰ ਿਾਰੇ ਹੀ ਤਾਂ
ਸਾਮਲ ਨੇ....”

ਿੱ ਖ ਸਵੱ ਚੋਂ ਹੀ ਮਾਹੌਲ ਦੀ ਚੱ ਪੀ ਤੋੜਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ। ਉਿਦੀ ਇਿ ਗੱ ਲ ਨਾਲ ਤਾਂ

ਸਿਮਰਨ ਤੇ ਆਕਾਸ ਵੀ ਿਸਹਮਤ ਿਨ। ਉਹ ਿਮਝਦੇ ਿਨ ਸਕ ਇਹ ਮਕਾਬਲਾ ਵਾਕਈ
ਸਵੱ ਚ ਸਕੂੰ ਨਾ ਕਰੜਾ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਿੀ... ਸਕੂੰ ਨਾ ਜ਼ਬਰਦਿਤ...! ਇਿੇ ਲਈ ਆਕਾਸ ਨੇ

50
ਮੌਕੇ ਦੀ ਨਜ਼ਾਕਤ ਨੂੰ ਦੇਖਸਦਆਂ ਸਿਮਰਨ ਤੇ ਉਿਦੀ ਿਹੇਲੀ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਵਾਇਆ
ਸਕ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਜਦੋਂ ਲੋ ੜ ਪਵੇ, ਬੇਸਝਜਕ ਉਿ ਪਾਿੋਂ ਮਦਦ ਲੈ ਲੈ ਣ। ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ
ਕਦੇ ਨਾਂਹ ਨਹੀਂ ਕਹੇਗਾ। ਆਪਣੇ ਵੱ ਲੋਂ ਉਹ ਸਜੂੰ ਨਾ ਹੋ ਿਕੇ, ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਿਪੋਰਿ
ਕਰੇਗਾ ਤੇ ਮਕਾਬਲੇ ਦੇ ਅੂੰ ਤ ਤੱ ਕ ਉਿ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਿਾਥ ਬਣਾਈ ਰੱ ਖੇਗਾ।

ਸਨਯਤ ਸਦਨ ਮਕਾਬਲਾ ਸਰ ਹੋਇਆ। ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਚਾਰ ਡਰੈਿੱਿ ਸਡਜ਼ਾਈਨ ਕੀਤੀਆਂ।

ਿਾਰੀਆਂ ਹੀ ਬੇਹੱਦ ਖਬਿਰਤ। ਨਮਾਇਸ ਲਈ ਉਿਨੇ ਆਪਣੀ ਕਲਾਿ ਦੀ ਇੱ ਕ ਕੜੀ
ਨੂੰ ਵੀ ਮਨਾ ਸਲਆ। ਪਰ ਇਿਤੋਂ ਪਸਹਲਾਂ ਸਕ ਉਹ ਸਿਮਰਨ ਦੀਆਂ ਬਣਾਈਆਂ ਡਰੈਿੱਸਿਿ
ਪਾਕੇ ਜੱ ਜਾਂ ਿਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦੀ, ਕਾਜਲ ਦੀਆਂ ਚਮਚੀਆਂ ਨੇ ਵਰਗਲਾ ਕੇ ਸਜਹੇ ਉਿਨੂੰ
ਆਪਣੇ ਪਾਿੇ ਕਰ ਸਲਆ।

“ਯਰ, ਹਣ ਕੀ ਬਣ ਿੱ ਖ....? ਉਹ ਕੜੀ ਤਾਂ ਸਕੱ ਧਰੇ ਸਮਲ ਨਹੀਂ ਰਹੀ.... ਹਣ ਇਹ

ਡਰੈਿੱਿ ਕੌ ਣ ਪਾਊ...?”

ਸਿਮਰਨ, ਮਾਡਲ ਨਾ ਸਮਲਣ ਕਰਕੇ ਪਰੇਸਾਨੀ ਸਵੱ ਚ ਪੈ ਗਈ। ਇੂੰ ਨੇ ਨੂੰ ਆਕਾਸ ਵੀ
ਗਰੀਨ ਰਮ ਸਵੱ ਚ ਅਾਾ ਸਗਅਾਾ। ਿੱ ਖ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਪਰੇਸਾਨੀ ਉਿਨੂੰ ਦੱ ਿੀ ਤਾਂ ਆਕਾਸ
ਨੇ ਮੌਕਾ ਵੇਖਸਦਆਂ ਉਿਨੂੰ ਰਾਏ ਸਦੱ ਤੀ ਸਕ ਉਹ ਆਪ ਹੀ ਆਪਣੀ ਬਣਾਈ ਡਰੈਿੱਿ ਸਕਉਂ
ਨਹੀਂ ਪਾ ਲੈਂ ਦੀ..? ਇਿ ਨਾਲ ਇੱ ਕ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਕੂੰ ਮ ਿਭਤੋਂ ਹੱ ਿ ਕੇ ਹੋਜ... ਤੇ ਉੱਤੋਂ
ਜੱ ਜ ਵੀ ਇਹ ਵੇਖ ਕੇ ਬਹਤ ਖਸ ਹੋਊ ਸਕ ਇਿ ਕੜੀ ਸਵੱ ਚ ਵਾਕਈ ਆਪਣੀ
ਕਾਬਲੀਅਤ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਕੂੰ ਿੀਡੇਂਿ ਹੈ....!

ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਆਕਾਸ ਦੀ ਗੱ ਲ ਜੱ ਚਵੀ ਲੱਗੀ। ਉਿਦਾ ਵੀ ਜੀਅ ਕੀਤਾ ਸਕ ਉਹ ਆਪ

ਆਪਣੇ ਬਣਾਏ ਕੱ ਪਸੜਆਂ ਨੂੰ ਪਸਹਨ ਕੇ ਲੋ ਕਾਂ ਦੇ ਿਾਹਮਣੇ ਆਵੇ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਦਖਾਵੇ

51
ਸਕ ਵਾਕਈ ਉਿ ਸਵੱ ਚ ਸਕੂੰ ਨੀ ਕਾਬਲੀਅਤ ਹੈ। ਇੱ ਕ ਸਨਿੱਕੇ ਸਜਹੇ ਇਲਾਕੇ ਦੀ ਕੜੀ
ਸਕੱ ਦਾਂ ਆਪਣੇ ਗਣ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਅੱ ਗੇ ਵੱ ਧ ਿਕਦੀ ਹੈ।

ਸਕੱ ਦਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਨਖਾਰ ਿਕਦੀ ਹੈ ਤੇ ਆਪਣਾ ਸਵਕਾਿ ਖਦ ਆਪ ਕਰ

ਿਕਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਦਨੀਆਂ ਨੂੰ ਦੱ ਿਣਾ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਹੈ ਕੀ ਔਰਤ ਿੱ ਚਮੱ ਚ ਹੀ ਮਹਾਨ ਹੈ।
ਉਹ ਜੇ ਚਾਵੇ ਤਾਂ ਕੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਿਕਦੀ। ਿਭ ਕੱ ਝ ਉਿ ਲਈ ਿੂੰ ਭਵ ਹੈ। ਬਸਰਤੇ ਉਹ
ਆਪ ਸਹੂੰ ਮਤ ਨਾ ਹਾਰੇ।

“ਸਿਮਰਨ, ਕੀ ਿੇਰ ਤੂੰ ਓਵੇਂ ਕਰੇਂਗੀ, ਸਜਵੇਂ ਆਕਾਸ ਨੇ ਤੈਨੂੰ ਕਰਨ ਨੂੰ ਸਕਹਾ....?”

ਕੋਲ ਖੜਹੀ ਿੱ ਖ, ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਸਦਲ ਦੀ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਪਰੀ ਉਮੀਦ ਿੀ
ਸਕ ਸਿਮਰਨ, ਆਕਾਸ ਦਾ ਸਕਹਾ ਨਹੀਂ ਮੋੜੇਗੀ।

“ਪਰ ਿੱ ਖ, ਕੀ ਇਹ ਡਰੈਿੱਿ ਮੇਰੇ ਤੇ ਜਚੇਗੀ ਵੀ...? ਕੀ ਇਿਨੂੰ ਪਸਹਨ ਕੇ ਲੋ ਕ ਮੇਰਾ

ਜਾਂ ਮੇਰੇ ਕੱ ਪਸੜਆਂ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਉਡਾਉਣਗੇ....? ਲੋ ਕ ਇਹ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕਸਹਣਗੇ
ਵੀ ਇਹ ਕੀ ਮਜ਼ਾਕ ਹੈ....?”

ਸਿਮਰਨ ਹਣ ਮੜ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਅੂੰ ਦਰਲੇ ਗਲਾਨੀ ਦੇ ਭਾਵ ਨਾਲ ਜਝ ਰਹੀ ਿੀ। ਆਪਣੇ
ਿਾਂਵਲੇ ਰੂੰ ਗ ਨਾਲ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੱ ਪਸੜਆਂ ਦੀ ਚਮਕ ਮੱ ਧਮ ਪੈ ਰਹੀ ਜਾਪ ਰਹੀ
ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਡਰ ਿੀ ਸਕ ਸਕਤੇ ਉਿਦੇ ਆਪਣੇ ਬਣਾਏ ਕੱ ਪੜੇ ਪਸਹਨਣ ਨਾਲ ਮਾਹੌਲ
ਹਾਿੋਹੀਣਾ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਲੋ ਕ ਉਿਦੇ ਕੱ ਪਸੜਆਂ ਦੀ ਤਾਂ ਤਰੀਫ਼ ਕਰਨ, ਪਰ ਉਿਦੇ
ਆਪਣੇ ਰੂੰ ਗ ਦੇ ਕਰਕੇ ਲੋ ਕ ਉਿਨੂੰ ਦਰਕਾਰਨ ਲੱਗ ਜਾਣ।

52
“ਸਿਮਰਨ, ਮੈਂ ਿਮਝਦਾ... ਤਿੀਂ ਕੀ ਿੋਚ ਰਹੇ ਉਂ... ਪਰ ਸਿਮਰਨ, ਹਮੇਸਾ ਯਾਦ ਰੱ ਖੋ
ਸਕ ਸਮਹਨਤ ਕੀਤੀ ਕਦੇ ਵੀ ਅਜਾਈ ਂ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ.... ਤਿੀਂ ਆਪਣੇ ਕੂੰ ਮ ਤੇ ਸਮਹਨਤ
ਕੀਤੀ ਹੈ.... ਤੇ ਤਹਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਮਹਨਤ ਦਾ ਮੱ ਲ ਵੀ ਜ਼ਰਰ ਸਮਲੇ ਗਾ.... ਤਿੀਂ ਬੱ ਿ
ਹੋਰ ਿਭ ਕਝ ਿੋਚਣਾ ਿੱ ਡ ਸਦਓ...

ਤੇ ਕੇਵਲ ਤੇ ਕੇਵਲ ਇਿ ਗੱ ਲ ਤੇ ਸਧਆਨ ਸਦਓ ਸਕ ਸਕਵੇਂ ਤਿੀਂ ਆਪਣੀ ਕਲਾ ਨੂੰ

ਬੇਹਤਰ ੂੰ ਗ ਨਾਲ ਪਰਦਰਸਸਤ ਕਰ ਿਕਦੇ ਉਂ.... ਇਹ ਸਜਿਮਾਂ ਦੇ ਰੂੰ ਗ- ਰੂੰ ਗ ਕੋਈ
ਮਾਇਨੇ ਨਹੀਂ ਰੱ ਖਦੇ.... ਕਲਾ ਤੇ ਈਮਾਨਦਾਰੀ ਇਹਨਾਂ ਵਖਰੇਸਵਆਂ ਤੋਂ ਸਕਤੇ ਉੱਤੇ
ਹੈ.... ਤੇ ਤਹਾਡੇ ਕੂੰ ਮ ਸਵੱ ਚ ਕਲਾ ਵੀ ਹੈ ਤੇ ਈਮਾਨਦਾਰੀ ਹੈ.... ਿੋ ਤਿੀਂ ਘਬਰਾਓ
ਨਾ... ਪਰਮਾਤਮਾ ਤਹਾਡੇ ਨਾਲ ਹੈ.... ਅਿੀਂ ਿਭ ਤਹਾਡੇ ਨਾਲ ਹਾਂ....”

ਆਖਸਦਆਂ ਆਕਾਸ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਹੱ ਥ ਘੱ ਿ ਕੇ ਆਪਣੇ ਹੱ ਥਾਂ ਸਵੱ ਚ ਿੜਹ ਸਲਆ।

ਇਹ ਪਸਹਲੀ ਦਫ਼ਾ ਿੀ ਜਦੋਂ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਆਕਾਸ ਪਾਿੋਂ ਓਹੋ ਸਜਹਾ ਹੀ ਅਸਹਿਾਿ
ਸਮਸਲਆ ਿੀ, ਸਜਹੋ ਸਜਹਾ ਸਕ ਉਹ ਹਮੇਸਾ ਤੋਂ ਹੀ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਿੀ। ਆਪਣੇ ਸਪਆਰੇ ਦੀ
ਿੋਹ ਨਾਲ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਮਨ ਅੂੰ ਦਰਲੇ ਿਾਰੇ ਡਰ ਸਜਵੇਂ ਕਾਿਰ ਹੋ ਗਏ ਿਨ। ਉਿਨੂੰ
ਆਪਣਾ ਆਪ ਬੇਹੱਦ ਚੂੰ ਗਾ ਮਸਹਿਿ ਹੋ ਸਰਹਾ ਿੀ। ਉਹ ਿੱ ਚਮੱ ਚ ਬੇਹੱਦ ਖਸ ਮਸਹਿਿ
ਕਰ ਰਹੀ ਿੀ।

ਅਖੀਰ ਪਰਦਰਸਨੀ ਮਕੂੰ ਮਲ ਹੋਈ ਤੇ ਨਤੀਜੇ ਦੀ ਘੜੀ ਆਈ। ਨਤੀਜਾ ਿਣ ਕੇ ਿਾਰੇ

ਹੀ ਇੱ ਕਦਮ ਹੈਰਾਨ ਰਸਹ ਗਏ। ਸਕਿੇ ਨੂੰ ਉਮੀਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਿੀ ਸਕ ਸਨਿੱਕੇ ਸਜਹੇ ਪੇਂਡ
ਇਲਾਕੇ ਦੀ ਰਸਹਣ ਵਾਲੀ, ਿਧਾਰਨ ਸਜਹੀ ਇੱ ਕ ਕੜੀ ਸਿਮਰਨ ਇਹ ਮਕਾਬਲਾ ਸਜੱ ਤ
ਲਵੇਗੀ। ਉਿਦੀ ਸਜੱ ਤ ਨੇ ਹਰ ਸਕਿੇ ਨੂੰ ਹੈਰਤ ਨਾਲ ਭਰ ਸਦੱ ਤਾ ਿੀ। ਕਾਜਲ ਤੇ
ਉਿਦੀਆਂ ਚਮਚੀਆਂ ਤਾਂ ਿਭਤੋਂ ਵੱ ਧ ਹੈਰਾਨ ਿਨ। ਉਹ ਤਾਂ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਨਾਂ ਅਨਾਉਂਿ

53
ਹੂੰ ਦੇ ਹੀ ਬੇਹੋਸ ਸਜਹੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਿਨ। ਏਦਾਂ ਜਾਪਦਾ ਿੀ ਸਜਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪੈਰਾਂ
ਥੱ ਲੋਂ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਹੀ ਸਖਿਕ ਗਈ ਹੋਵੇ।

ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਿਮਰਨ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਸਵੱ ਚ ਿੌਣ ਦੀ ਸਤਆਰੀ ਕਰ ਰਹੀ ਿੀ ਤਾਂ ਉਿਨੂੰ
ਵਾਰ-੨ ਇੱ ਕੋ ਗੱ ਲ ਯਾਦ ਅਾਾ ਰਹੀ ਿੀ। ਮਕਾਬਲੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਕਾਸ ਨੇ ਜੋ ਉਿਨੂੰ
ਸਕਹਾ ਿੀ “ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਿਮਰਨ ਤੇ ਪਰਾ ਭਰੋਿਾ ਹੈ ਸਕ ਉਹ ਇਹ ਮਕਾਬਲਾ ਜ਼ਰਰ
ਸਜੱ ਤੇਗੀ...!” ਇਹ ਗੱ ਲ ਉਹ ਸਜੂੰ ਨੀ ਵਾਰ ਵੀ ਯਾਦ ਕਰਦੀ, ਮੱ ਲੋ - ਮੱ ਲੀ ਉਿਦੇ ਸਦਲ
ਦੀ ਧੜਕਣ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ।

‘ ਆਪਣੀ ਸਿਮਰਨ, ਆਪਣੀ ਸਿਮਰਨ ‘.....!!

ਉਿ ਿਾਰੀ ਰਾਤ ਇਹ ਲਫ਼ਜ਼ ਵਾਰ-੨ ਉਿਦੇ ਸਜ਼ਹਨ ਸਵੱ ਚ ਘੂੰ ਮਦੇ ਰਹੇ ਤੇ ਿਵੇਰੇ ਜਦ
ਉਹ ਬਾਲਕਨੀ ਸਵੱ ਚ ਖੜਹੀ ਤਾਂ ਉਿਨੂੰ ਿਾਹਮਸਣਓਂ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਬਾਲਕਨੀ ਸਵੱ ਚੋਂ,
ਆਪਣਾ ਸਪਆਰਾ ਆਪਣੇ ਵੱ ਲ ਵੇਖਦਾ ਹੋਇਆ ਨਜ਼ਰ ਆਇਆ। ਸਿਮਰਨ ਓਿੇ ਵੇਲੇ
ਉਿਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਿੂੰ ਗ ਸਜਹੇ ਗਈ। ਉਿਨੂੰ ਜਾਸਪਆ ਸਜਵੇਂ ਉਹ ਕੋਈ ਿਪਨਾ ਵੇਖ ਰਹੀ
ਹੋਵੇ। ਪਰ ਨਹੀਂ...! ਇਹ ਿੱ ਚਮੱ ਚ ਹੋ ਸਰਹਾ ਿੀ। ਆਕਾਸ ਹਲੇ ਵੀ ਬਾਲਕਨੀ ਸਵੱ ਚ ਹੀ
ਖੜਹਾ ਿੀ। ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਉਿਨੂੰ ਮੜ ਤੋਂ ਇੱ ਕ ਵਾਰ ਚੋਰ ਤੱ ਕਣੀ ਨਾਲ ਝਾਕ ਕੇ ਆਪਣੇ
ਕਮਰੇ ਸਵੱ ਚ ਚਲੀ ਗਈ ਿੀ।

“ਕੀ ਗੱ ਲ ਸਿਮਰਨ, ਬੜੀ ਿੇਤੀ ਅੂੰ ਦਰ ਆ ਗਈ....? ਤੂੰ ਤਾਂ ਬਾਲਕਨੀ ਸਵੱ ਚ ਗਈ
ਿੀ ਨਾ...!”
ਿੱ ਖ ਜਾਣਦੀ ਿੀ ਸਕ ਸਿਮਰਨ ਿਵੇਰੇ ਕੱ ਝ ਦੇਰ ਬਾਲਕਨੀ ਸਵੱ ਚ ਜਾਕੇ ਯੋਗਾ ਕਸਰਆ
ਕਰਦੀ ਿੀ। ਪਰ ਅੱ ਜ ਉਿਨੂੰ ਿੇਤੀ ਕਮਰੇ ਸਵੱ ਚ ਆਇਆਂ ਵੇਖ ਉਹ ਥੋੜੀ ਹੈਰਾਨ ਸਜਹੀ
ਹੋ ਗਈ।

54
“ਨਹੀਂ-੨ ਕੱ ਝ ਨਹੀਂ ਿੱ ਖ.... ਅੱ ਜ ਬੱ ਿ ਮੈਂ ਿੋਚ ਰਹੀ ਸਕ ਬਾਹਰ ਗਰਾਊਂਡ ਸਵੱ ਚ ਹੀ
ਦੋ ਚੱ ਕਰ ਕੱ ਆਵਾਂ...”

ਸਿਮਰਨ ਇਿੇ ਬਹਾਨੇ ਆਕਾਸ ਨੂੰ ਨੇਸੜਓਂ ਵੇਖਣ ਤੇ ਉਿਨੂੰ ਸਮਲਣ ਦੀਆਂ ਸਵਉਂਤਾਂ
ਬਣਾ ਰਹੀ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਪਤਾ ਿੀ ਸਕ ਆਕਾਸ ਵੀ ਲਗਭਗ ਇਿੇ ਿਮੇਂ ਤੇ ਗਰਾਊਂਡ ਸਵੱ ਚ
ਚੱ ਕਰ ਕੱ ਣ ਲਈ ਆਉਂਦਾ ਿੀ। ਬਹਤੀ ਵਾਰੀ ਉਿਨੇ ਆਪਣੀ ਬਾਲਕਨੀ ਸਵੱ ਚੋਂ ਦੀ
ਆਕਾਸ ਨੂੰ ਇੂੰ ਝ ਕਰਸਦਆਂ ਤੱ ਸਕਆ ਵੀ ਿੀ। ਪਰ ਓਦੋਂ ਉਿਦੀ ਕਦੇ ਸਹੂੰ ਮਤ ਨਹੀਂ ਿੀ
ਪਈ ਸਕ ਉਹ ਵੀ ਥੱ ਲੇ ਉਤਰ ਕੇ ਆਕਾਸ ਨਾਲ ਮੋਰਸਨੂੰਗ ਵਾਕ ਜਾਂ ਜੌਸਗੂੰ ਗ ਸਵੱ ਚ
ਉਿਦਾ ਿਾਥ ਦੇ ਿਕੇ। ਅੱ ਜ ਜਦੋਂ ਸਕ ਉਹ ਮਨ ਸਜਹਾ ਬਣਾ ਕੇ ਹੇਠਾਂ ਗਈ ਸਕ ਉਿਨੂੰ
ਕਾਜਲ ਪਸਹਲੋਂ ਹੀ ਆਕਾਸ ਨਾਲ ਜੌਸਗੂੰ ਗ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਨਜ਼ਰ ਆ ਗਈ।

“ਹਣ ਇਹ ਸਕੱ ਥੋਂ ਿਪਕ ਪਈ...?!”

ਸਵਚਾਰੀ ਸਿਮਰਨ ਅੂੰ ਦਰ ਹੀ ਅੂੰ ਦਰ ਮਨ ਸਜਹਾ ਮਿੋਿ ਕੇ ਰਸਹ ਗਈ। ਮਿੀਂ ਤਾਂ ਉਿਨੂੰ
ਅੱ ਜ ਮੌਕਾ ਸਮਸਲਆ ਿੀ। ਉਿਦੇ ਸਦਲ ਨੇ ਵੀ ਹਾਮੀ ਭਰੀ ਿੀ। ਪਰ ਇਹ ਮੌਕਾ ਵੀ
ਉਿਨੂੰ ਨਿੀਬ ਨਹੀਂ ਿੀ ਹੋਇਆ। ਉਹ ਜਦੋਂ ਜਾਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਕਾਜਲ ਨੇ ਉਿਨੂੰ ਵੇਖਸਦਆਂ
ਮਖੌਲ ਸਜਹਾ ਕਰਨਾ ਸਰ ਕਰ ਸਦੱ ਤਾ ਸਕ ਅੱ ਜਕਲਹ ਤੇ ਪਤਲੇ ਲੋ ਕ ਵੀ ਜ਼ੀਰੋ ਸਫ਼ਗਰ
ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਆਉਣ ਲੱਗ ਪਏ ਨੇ...! ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਕਾਜਲ ਦਾ ਇਹ ਭੱ ਦਾ ਸਜਹਾ
ਮਜ਼ਾਕ ਸਬਲਕੱ ਲ ਵੀ ਪਿੂੰ ਦ ਨਹੀਂ ਆਇਆ।

ਪਰ ਉਹ ਆਕਾਸ ਕਰਕੇ ਿੇਰ ਵੀ ਚੱ ਪ ਰਹੀ। ਆਪਣੀ ਇਮੇਜ਼ ਉਹ ਆਕਾਸ ਅੱ ਗੇ

ਖਰਾਬ ਨਹੀਂ ਿੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੂੰ ਦੀ। ਵਰਨਾ ਕਾਜਲ ਨਾਲ ਲੜਹਨਾ ਉਿ ਲਈ ਸਕੂੰ ਨੀ ਕ
ਵੱ ਡੀ ਗੱ ਲ ਿੀ! ਉਹ ਜੇ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਤਾਂ ਕਾਜਲ ਨੂੰ ਓਿੇ ਵਖ਼ਤ ਉਿਦਾ ਜਵਾਬ ਦੇ ਿਕਦੀ

55
ਿੀ। ਪਰ ਉਿਨੇ ਅਸਜਹਾ ਕੱ ਝ ਵੀ ਨਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਚੱ ਪ- ਚਾਪ ਉੱਥੋਂ ਦੀ ਸਖਿਕਣ ਦੀ
ਕੀਤੀ। ਸਪੱ ਿੇ ਆਕਾਸ ਵੀ ਉਿਨੂੰ ਜਾਂਦੀ ਨੂੰ ਵੇਖਦਾ ਸਰਹਾ।

ਇੱ ਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਵੀ ਜੀਅ ਕੀਤਾ ਸਕ ਉਹ ਆਪ ਉਿਨੂੰ ਹੱ ਕ ਨਾਲ ਰੋਕ ਲਵੇ।

ਪਰ ਕਾਜਲ ਕਰਕੇ ਉਿਨੂੰ ਵੀ ਚੱ ਪ ਰਸਹਣਾ ਸਪਆ। ਜਦਸਕ ਕਾਜਲ, ਉਹ ਤਾਂ ਚਾਹੂੰ ਦੀ
ਹੀ ਇਹੋ ਿੀ ਸਕ ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਕਦੇ ਵੀ ਇੱ ਕ ਨਾ ਹੋਵਣ। ਇਿੇ ਕਰਕੇ ਉਹ ਜਾਣ- ਬੱ ਝ ਕੇ
ਸਿਮਰਨ ਤੇ ਆਕਾਸ ਦੇ ਸਰਸਤੇ ਦੇ ਦਰਸਮਆਨ ਆ ਰਹੀ ਿੀ। ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦਰ-
੨ ਰੱ ਖਣਾ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਿੀ। ਨਾਲ ਹੀ ਉਿਦੀ ਮੂੰ ਸਾ ਇਹ ਵੀ ਿੀ ਸਕ ਆਕਾਸ ਸਕਿੇ ਵੀ
ਤਰੀਕੇ ਉਿਦੇ ਆਪਣੇ ਕਰੀਬ ਆ ਜਾਵੇ। ਪਰ ਆਕਾਸ ਦਾ ਝਕਾਅ ਸਿਮਰਨ ਵੱ ਲ
ਵੱ ਧਦਾ ਵੇਖ ਹਣ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣਾ ਡਰ ਿਤਾਉਣ ਲੱਗ ਸਪਆ ਿੀ। ਉਹ ਆਕਾਸ ਲਈ
ਹਰਦਮ ਚੂੰ ਗੀ ਬਣੀ ਰਸਹਣਾ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਿੀ। ਤਾਂ ਜੋ ਆਕਾਸ ਵੀ ਉਿਦੇ ਹਰਦਮ ਨੇੜੇ
ਰਹੇ।

ਕੱ ਝ ਸਦਨਾਂ ਨੂੰ ਇੂੰ ਿਰ ਕਾਲਜ ਮਕਾਬਲਾ ਹੋਇਆ। ਇਿ ਮਕਾਬਲੇ ਸਵੱ ਚ ਵੀ ਸਿਮਰਨ

ਹੀ ਜੇਤ ਰਹੀ। ਉਿਦੀ ਇਿ ਕਾਮਯਾਬੀ ਤੇ ਪਰੇ ਕਾਲਜ ਨੇ ਉਿਨੂੰ ਵਧਾਈ ਸਦੱ ਤੀ।
ਸਿਮਰਨ ਵੀ ਆਪਣੀ ਿਿਲਤਾ ਤੇ ਬਹਤ ਖਸ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਜਾਪ ਸਰਹਾ ਿੀ ਸਜਵੇਂ ਹਣ
ਉਿਦਾ ਗੋਲਡਨ ਪੀਰੀਅਡ ਚੱ ਲ ਸਰਹਾ ਹੋਵੇ। ਸਜਵੇਂ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਉਿਨੂੰ ਆਪ ਕਲਾਵੇ ਸਵੱ ਚ
ਲੈ ਕੇ ਬੈਠੀ ਹੋਵੇ। ਆਕਾਸ ਦੀ ਵੀ ਸਿਮਰਨ ਨਾਲ ਨੇੜਤਾ ਹਣ ਵੱ ਧਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਿੀ।
ਉਿਨੇ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਮਕਾਬਲੇ ਲਈ ਹਰ ਿੂੰ ਭਵ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਿੀ। ਨਵੇਂ ਸਡਜ਼ਾਈਨ,
ਨਵੇਂ ਤਰੀਕੇ ਿਭ ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਆਕਾਸ ਨੇ ਇੂੰ ਿਰਨੈਿੱਿ ਤੋਂ ਸਿਮਰਨ ਲਈ ਹੀ ਇਕੱ ਠੀ
ਕੀਤੀ ਿੀ।

ਇੱ ਕ ਮਹੀਨੇ ਮਗਰੋਂ ਸਕਿੇ ਕੂੰ ਪਨੀ ਵੱ ਲੋਂ ਸਿਮਰਨ ਲਈ ਨੌਕਰੀ ਦਾ ਪਰਪੋਜ਼ਲ ਆਇਆ।
ਉਹ ਇਹ ਨੌਕਰੀ ਪਾਰਿ ਿਾਈਮ ਜੌਬ ਵੱ ਜੋਂ ਕਰ ਿਕਦੀ ਿੀ। ਇਿ ਨੌਕਰੀ ਨਾਲ

56
ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਹਣ ਕਾਿੀ ਹੌਂਿਲਾ ਹੋ ਸਗਆ ਿੀ। ਉਿਦੇ ਘਰ ਦੇ ਵੀ ਉਿਤੋਂ ਬਹਤ ਖਸ
ਿਨ। ਖਾਿਕਰ ਸਕ ਉਿਦੀ ਮਾਂ। ਸਿਮਰਨ ਕਰ ਵੀ ਤਾਂ ਇਹ ਿਭ ਕੱ ਝ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਲਈ
ਹੀ ਰਹੀ ਿੀ। ਉਹ ਜੋ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਿੀ ਸਕ ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਉਿ ਉੱਤੇ ਫ਼ਖਰ ਹੋਵੇ, ਹਣ
ਉਿਦਾ ਓਹੀ ਿਪਨਾ ਿਾਕਾਰ ਹੂੰ ਦਾ ਹੋਇਆ ਨਜ਼ਰ ਆ ਸਰਹਾ ਿੀ।

ਵਖ਼ਤ ਇਿੇ ਤਰਹਾਂ ਬੀਤਦਾ ਜਾ ਸਰਹਾ ਿੀ। ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਪੜਹਾਈ ਵੀ ਹਣ ਮਕੂੰ ਮਲ ਹੋਣ
ਦੇ ਨੇੜੇ ਿੀ। ਪਰ ਇਿਤੋਂ ਪਸਹਲਾਂ ਹੀ ਉਿਦੀ ਆਪਣੇ ਪਰੀਤਮ ਤੋਂ ਜਦਾਈ ਪੈਣ ਵਾਲੀ
ਿੀ। ਆਪਣੇ ਿੀਨੀਅਰਿ ਦੀ ਸਵਦਾਇਗੀ ਪਾਰਿੀ ਤੇ ਉਿਨੂੰ ਪਤਾ ਚੱ ਸਲਆ ਸਕ ਕਾਜਲ
ਨੇ ਆਕਾਸ ਨੂੰ ਹਮੇਸਾ ਲਈ ਉਿਤੋਂ ਖੋਹ ਸਲਆ।

ਉਿਨੇ ਆਕਾਸ ਨੂੰ ਮੈਸਰਜ ਪਰਪੋਿਲ ਸਦੱ ਤਾ ਤੇ ਆਕਾਸ ਨੇ ਿਭ ਦੇ ਿਾਹਮਣੇ ਉਹ

ਿਵੀਕਾਰ ਵੀ ਕਰ ਸਲਆ। ਪਰ ਉਿ ਨੇ ਏਦਾਂ ਸਕਉਂ ਕੀਤਾ, ਸਕਉਂ ਨਹੀਂ...? ਉਿਨੇ
ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਇਿਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਿਪੱ ਸਿੀਕਰਨ ਨਾ ਸਦੱ ਤਾ। ਜਦਸਕ ਸਿਮਰਨ....! ਉਿਦਾ
ਤਾਂ ਸਵਚਾਰੀ ਦਾ ਸਦਲ ਿੱ ਿ ਸਗਆ...!! ਉਿਨੂੰ ਮੜ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਵੀਰਾਨ ਜਾਪਣ
ਲੱਗੀ। ਉਿਨੂੰ ਜਾਸਪਆ ਸਜਵੇਂ ਉਿਦਾ ਆਕਾਸ ਉਿਦੀ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਦੇ ਿਾਰੇ ਰੂੰ ਗ ਆਪਣੇ
ਨਾਲ ਹੀ ਲੈ ਕੇ ਚਲਾ ਸਗਆ...!!

ਆਪਣੇ ਿੀਨੀਅਰਿ ਦੀ ਸਵਦਾਇਗੀ ਪਾਰਿੀ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਆਪਣੇ ਕੂੰ ਮ ਪਰਤੀ
ਝਕਾਅ ਘਿਣ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਮੜ-੨ ਆਕਾਸ ਨੂੰ ਹੀ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਰਸਹੂੰ ਦੀ। ਹਣ ਉਿਦਾ
ਸਕਿੇ ਵੀ ਕੂੰ ਮ ਸਵੱ ਚ ਸਦਲ ਨਾ ਲੱਗਦਾ। ਉਿਦੇ ਪਰੋਿੈਿਰ ਪਰਦੀਪ ਕਮਾਰ ਵੀ ਉਿਦੇ ਸਦਲ
ਦੀ ਅਵਿਥਾ ਨੂੰ ਿਮਝਦੇ ਿਨ। ਉਹਨਾਂ ਸਿਮਰਨ ਦੀਆਂ ਅੱ ਖਾਂ ਸਵੱ ਚ ਆਕਾਸ ਲਈ
ਸਪਆਰ ਨੂੰ ਵੇਖ ਸਲਆ ਿੀ।

57
ਆਕਾਸ ਵੀ ਤਾਂ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਕਰਦਾ ਿੀ। ਉਿਦੇ ਕੂੰ ਮ ਸਵੱ ਚ ਉਿਦਾ ਿਾਥ
ਸਦੂੰ ਦਾ ਸਰਹਾ ਿੀ। ਮਸਹਿਿ ਹੂੰ ਦਾ ਿੀ ਸਜਵੇਂ ਉਿਦੇ ਵੀ ਸਦਲ ਅੂੰ ਦਰ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਲਈ
ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਹੋਣ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਆਕਾਸ ਨੇ ਕਾਜਲ ਨਾਲ ਸਵਆਹ ਦੀ ਗੱ ਲ ਿਵੀਕਾਰ ਕੀਤੀ
ਤਾਂ ਇਿ ਗੱ ਲ ਤੇ ਿਭ ਨੂੰ ਬੜੀ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਈ। ਪਰੋਿੈਿਰ ਪਰਦੀਪ ਕਮਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਆਕਾਸ
ਤੋਂ ਇਹੋ ਸਜਹੀ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਿੀ। ਭਲਾ ਸਕਿੇ ਦਾ ਸਦਲ ਤੋੜਨਾ ਸਕੂੰ ਨੀ ਕ ਵਾਸਜ਼ਬ ਗੱ ਲ
ਿੀ..??

ਬਾਵਜਦ ਇਿ ਿਭ ਦੇ ਆਕਾਸ ਨਾਲ ਇਿ ਮੱ ਦੇ ਤੇ ਸਕਿੇ ਨੇ ਕੋਈ ਵੀ ਗੱ ਲਬਾਤ ਨਾ

ਕੀਤੀ। ਆਕਾਸ ਦੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਸਿਮਰਨ ਅੂੰ ਦਰੋਂ ਅੂੰ ਦਰੀਂ ਘੱ ਿਦੀ ਰਹੀ। ਉਹ ਿੋਚਦੀ
ਰਹੀ ਸਕ ਜੇਕਰ ਆਕਾਸ ਨੇ ਉਿ ਨੂੰ ਇਿ ਕਦਰ ਧੋਖਾ ਹੀ ਦੇਣਾ ਿੀ ਤਾਂ ਉਹ ਸਕਉਂ
ਉਿਦੇ ਸਦਲ ਦੇ ਇੂੰ ਨਾ ਕਰੀਬ ਆਇਆ..? ਸਕਉਂ ਉਿਨੇ ਸਿਮਰਨ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੇ
ਨਾਲ ਖੇਸਡਆ...? ਿਭ ਕੱ ਝ ਜਾਣਦੇ- ਿਮਝਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਸਕਉਂ ਨਾ ਉਿਨੂੰ ਇਹ ਦੱ ਿ
ਸਦੱ ਤਾ ਸਕ ਉਿਦਾ ਤੇ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਮੇਲ ਨਹੀਂ...?

ਸਵਚਾਰੀ ਸਿਮਰਨ ਆਪਣੀ ਸਪਆਰ ਦੀ ਦਨੀਆਂ ਸਵੱ ਚ ਇਕੱ ਲੀ ਰਸਹ ਗਈ। ਇੱ ਕ

ਅਸਜਹੀ ਦਨੀਆਂ, ਸਜਹੜੀ ਉਿਨੇ ਆਪ ਸਿਰਜੀ ਿੀ। ਸਜਿ ਸਵੱ ਚ ਉਿਨੇ ਆਕਾਸ ਨੂੰ
ਆਪਣੇ ਸਦਲ ਦਾ ਰਾਜਾ ਤੇ ਖਦ ਨੂੰ ਆਕਾਸ ਦੇ ਸਦਲ ਦੀ ਰਾਣੀ ਸਿਰਸਜਆ ਿੀ। ਉਹ
ਦਨੀਆਂ ਸਕੂੰ ਨੀ ਖਬਿਰਤ ਿੀ..!! ਪਰ ਸਖਆਲਾਂ ਦੀ ਸਿਰਜੀ ਇਹ ਦਨੀਆਂ, ਬੱ ਿ
ਸਖਆਲਾਂ ਜੋਗੀ ਹੀ ਰਸਹ ਗਈ...! ਇਹ ਕਦੇ ਹਕੀਕਤ ਨਾ ਬਣ ਪਾਈ ਤੇ ਹਣ ਤਾਂ ਜਦੋਂ
ਬੇੜੀ ਪੱ ਤਣ ਤੇ ਸਬਨਹਾਂ ਖਲੋ ਇਆਂ ਹੀ ਵਗ ਚੱ ਕੀ ਿੀ, ਤਾਂ ਉਿਦੇ ਵਾਪਿ ਮੜਨ ਦੀ ਵੀ
ਪੱ ਤਣ ਨੂੰ ਖਾਿ ਕੋਈ ਉਮੀਦ ਬਾਕੀ ਨਹੀਂ ਿੀ ਰਹੀ...!

ਆਪਣਾ ਕੋਰਿ ਪਰਾ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਪਰੋਿੈਸਨਲ ਤੌਰ ਤੇ ਕੂੰ ਮ ਕਰਨਾ ਸਰ
ਕਰ ਸਦੱ ਤਾ। ਉਹ ਹਣ ਆਪਣਾ ਿਾਰਾ ਿਮਾਂ ਆਪਣੇ ਕੂੰ ਮ ਨੂੰ ਦੇਣ ਲੱਗੀ। ਕੱ ਝ ਿਾਲਾਂ

58
ਤੱ ਕ ਉਹ ਸਦੱ ਲੀ ਦੀ ਸਕਿੇ ਸਡਜ਼ਾਈਨਰ ਕੂੰ ਪਨੀ ਸਵੱ ਚ ਕੂੰ ਮ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਮਗਰੋਂ ਉਿਦੀ
ਪਰਮੋਸਨ ਮੂੰ ਬਈ ਦੀ ਹੋ ਗਈ। ਮੂੰ ਬਈ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਸਹਲਾਂ ਉਹ ਕੱ ਝ ਸਦਨਾਂ ਲਈ ਆਪਣੇ
ਘਰ ਵੀ ਗਈ। ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਉਿਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਬਹਤ ਖਸ ਿੀ। ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਿੱ ਚਮੱ ਚ ਆਪਣੀ
ਮਾਂ ਦਾ ਨਾਂ ਰੌਸਨ ਕੀਤਾ ਿੀ।

ਆਪਣੇ ਕੂੰ ਮ, ਆਪਣੀ ਕਾਬਲੀਅਤ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਉਿਨੇ ਿਮਾਜ ਸਵੱ ਚ ਆਪਣਾ ਇੱ ਕ

ਚੂੰ ਗਾ ਨਾਂ ਿਥਾਪਤ ਕਰ ਸਲਆ ਿੀ। ਹਣ ਲੋ ਕ ਉਿਨੂੰ ਉਿਦੀ ਸਿਜ਼ੀਕਲ ਅਪੀਰੇਂਿ
ਕਰਕੇ ਨਹੀਂ, ਬਲਸਕ ਉਿਦੀ ਕਾਬਲੀਅਤ ਕਰਕੇ ਉਿਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਿਨ। ਵੱ ਡੇ-੨ ਨਾਮੀ
ਸਡਜ਼ਾਈਨਰਾਂ ਸਵੱ ਚ ਉਿਦਾ ਨਾਂ ਸਗਸਣਆ ਜਾਂਦਾ ਿੀ। ਉਿਦੀ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਹਣ ਬਹਤ
ਸਬਹਤਰ ਹੋ ਗਈ ਿੀ। ਉਿ ਕੋਲ ਿਭ ਕੱ ਝ ਿੀ। ਹਰ ਮਸਹੂੰ ਗੀ ਤੋਂ ਮਸਹੂੰ ਗੀ ਸ਼ੈਅ ਉਹ
ਅਿੋਰਡ ਕਰ ਿਕਦੀ ਿੀ। ਪਰ ਇੱ ਕ ਸ਼ੈਅ ਜੋ ਸਕ ਿਭਤੋਂ ਬੇਸਕੀਮਤੀ ਿੀ, ਉਿਦਾ ਉਿ
ਸ਼ੈਅ ਉੱਤੇ ਜ਼ੋਰ ਨਹੀਂ ਿੀ ਚੱ ਸਲਆ।

ਭਲਾ ਸਕਵੇਂ ਉਹ ਆਕਾਸ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਹੋਣ ਲਈ ਆਖ ਸਦੂੰ ਦੀ...? ਜਦ ਉਹ ਤਾਂ ਪਸਹਲੋਂ
ਹੀ ਸਕਿੇ ਹੋਰ ਦਾ ਿੀ...! ਕੱ ਝ ਿਮੱ ਸਿਆ ਉਿ ਲਈ ਇਹ ਵੀ ਿੀ ਸਕ ਉਹ ਇਹ ਵੀ
ਨਹੀਂ ਿੀ ਜਾਣਦੀ ਸਕ ਆਕਾਸ ਉਿਨੂੰ ਵਾਕਈ ਸਵੱ ਚ ਸਪਆਰ ਕਰਦਾ ਵੀ ਿੀ ਜਾਂ ਨਹੀਂ..?

ਆਪਣੇ ਇੱ ਕ ਤਰਫ਼ਾ ਅਸਹਿਾਿਾਂ ਨਾਲ ਉਹ ਆਕਾਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਮਹੱ ਬਤ ਕਰਨ
ਲਈ ਮਜ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਿੀ ਕਰ ਿਕਦੀ। ਬੇਸੱਕ ਸਕ ਆਕਾਸ ਦੇ ਮਨ ਸਵੱ ਚ ਸਿਮਰਨ ਦੇ
ਲਈ ਪਰਵਾਹ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਿੀ, ਉਹ ਉਿਦੀ ਕੇਅਰ ਕਰਦਾ ਿੀ, ਪਰ ਸਪਆਰ..!
ਸਪਆਰ ਤਾਂ ਅਿਲੋਂ ਹੀ ਹੋਰ ਗੱ ਲ ਿੀ...! ਤੇ ਸਪਆਰ ਕਰਨ ਲਈ ਦੋਹਾਂ ਸਧਰਾਂ ਦਾ ਰਾਜ਼ੀ
ਹੋਣਾ, ਪਸਹਲੀ ਤੇ ਲਾਜ਼ਮੀ ਸਰਤ ਵੀ ਿੀ..!

59
ਆਪਣੇ ਘਰ ਸਵੱ ਚ ਵੀ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਬੱ ਝੀ-੨ ਸਜਹੀ ਵੇਖਕੇ ਮਾਂ ਦਾ ਸਦਲ ਪਾਿਣ ਨੂੰ ਕਰ
ਸਰਹਾ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ ਇਹ ਤਾਂ ਅੂੰ ਦਾਜ਼ਾ ਿੀ ਸਕ ਉਿਦੀ ਧੀ ਜ਼ਰਰ ਸਕਿੇ ਗੱ ਲ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ
ਪਰੇਸਾਨ ਹੈ। ਪਰ ਉਿਦੀ ਪਰੇਸਾਨੀ ਦੀ ਵਜਹਾ ਕੀ ਹੈ, ਇਹ ਉਹ ਨਹੀਂ ਿੀ ਜਾਣਦੀ। ਸਿਰ
ਇੱ ਕ ਸਾਮ ਉਿਨੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਸਬਠਾਇਆ ਤੇ ਕਸਹਣ ਲੱਗੀ,

“ਧੀਏ, ਤੂੰ ਤੇ ਜਾਣਦੀ ਹੀ ਐ ਂ ਸਕ ਧੀਆਂ ਤਾਂ ਹੂੰ ਦੀਆਂ ਹੀ ਪਰਾਇਆ ਧਨ ਨੇ.... ਪਸਹਲਾਂ
ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਤੋਸਰਆ ਤੇ ਹਣ ਤੂੰ ... ਤੂੰ ਵੀ ਤਾਂ ਇੱ ਕ ਨਾ ਇੱ ਕ ਸਦਨ ਆਪਣੇ ਿਹਰੇ
ਘਰ ਤਰ ਹੀ ਜਾਣਾ ਹੈ..…ਇਿੇ ਲਈ ਧੀਏ, ਜੇ ਤੇਰੇ ਮਨ ਸਵੱ ਚ ਕੋਈ ਗੱ ਲ ਹੈ ਜਾਂ ਤੂੰ
ਸਕਿੇ ਨੂੰ ਪਿੂੰ ਦ ਕਰਦੀ ਐ ਂ ਤਾਂ ਿਾਨੂੰ ਦੱ ਿ ਦੇ.... ਅਿੀਂ ਸਜੱ ਥੇ ਤੂੰ ਕਹੇਂਗੀ, ਤੇਰਾ ਸਵਆਹ
ਉੱਥੇ ਹੀ ਕਰ ਦੇਵਾਂਗੇ.. ਬੱ ਿ ਮੇਰੀ ਧੀ, ਤੂੰ ਿਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਕੋਈ ਲਕੋ ਨਾ ਰੱ ਖੀਂ...!”

ਮਾਂ ਨੇ ਗੱ ਲਾਂ-੨ ਸਵੱ ਚ ਹੀ ਆਪਣੀ ਧੀ ਦੇ ਸਦਲ ਦੀ ਗੱ ਲ ਜਾਨਣੀ ਚਾਹੀ। ਇੱ ਕ ਪਲ

ਲਈ ਤਾਂ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਵੀ ਲੱਗਾ ਸਕ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਿਭ ਕੱ ਝ ਦੱ ਿ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ
ਹੈ। ਪਰ ਸਿਰ ਇਹ ਿੋਚ ਕੇ ਉਹ ਚੱ ਪ ਰਸਹ ਗਈ ਸਕ ਉਿਦੇ ਇੱ ਕ ਤਰਫ਼ਾ ਸਪਆਰ ਦਾ
ਆਖਰ ਹਸਰ ਹੀ ਕੀ..?

ਹਣ ਤੱ ਕ ਤਾਂ ਆਕਾਸ ਨੇ ਕਾਜਲ ਨਾਲ ਸਵਆਹ ਵੀ ਕਰਵਾ ਸਲਆ ਹੋਣਾ ਤੇ ਹੋ ਿਕਦਾ

ਹੈ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬੱ ਚੇ ਵੀ ਹੋ ਗਏ ਹੋਣ! ਬੱ ਿ ਇਹੀਓ ਿੋਚ ਕੇ ਉਹ ਮਾਂ ਨੂੰ ਉਿ ਸਦਨ
ਦੱ ਿਦੀ-੨ ਰਸਹ ਗਈ ਤੇ ਅਗਲੇ ਹਫ਼ਤੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰ ਬਈ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਸਹਲਾਂ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕਸਹ
ਗਈ ਸਕ ਉਹ ਸਜਵੇਂ ਵੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹਣ, ਕਰ ਲੈ ਣ। ਉਿਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਹਰ ਇੱ ਕ ਿੈਿਲਾ
ਮੂੰ ਜ਼ਰ ਹੋਵੇਗਾ ਤੇ ਉਹ ਸਜਿ ਵੀ ਮੂੰ ਡੇ ਨਾਲ ਕਸਹਣਗੇ ਉਿ ਨਾਲ ਸਵਆਹ ਵੀ ਕਰ
ਲਵੇਗੀ। ਇੱ ਕ ਮਾਂ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ ਭਲਾ ਉਹ ਆਪਣੀ ਧੀ ਲਈ ਕੋਈ ਮਾੜਾ ਵਰ ਥੋੜਹੇ ਨਾ
ਲੱਭੇਗੀ!

60
ਮੂੰ ਬਈ ਪਹੂੰ ਚ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਹਣ ਆਪਣੇ ਿਲੈ ਿ ਸਵੱ ਚ ਬੈਠੀ ਕੱ ਲ ਦੀ ਐਗਸਜ਼ਸਬਸ਼ਨ
ਦੀਆਂ ਸਤਆਰੀਆਂ ਕਰ ਰਹੀ ਿੀ। ਉਿਦੇ ਿਲੈ ਿ ਦੀ ਬਾਲਕਨੀ ਸਵੱ ਚੋਂ ਿਮੂੰ ਦਰ ਦਾ
ਨਜ਼ਾਰਾ ਬੇਹੱਦ ਸਾਨਦਾਰ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਿੀ। ਕੂੰ ਮ ਕਰਨ ਦੌਰਾਨ ਉਹ ਸਵੱ ਚ-੨
ਿਮੂੰ ਦਰ ਦੀਆਂ ਸਕਨਾਰੇ ਨੂੰ ਿਹਦੀਆਂ ਲਸਹਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਵੇਖ ਸਲਆ ਕਰਦੀ ਿੀ। ਪਤਾ
ਨਹੀਂ ਸਕ ਸਕਉਂ ਅੱ ਜ ਉਿਦਾ ਸਚੱ ਤ ਓਦਾਂ ਹੀ ਡਾਵਾਂ- ਡੋਲ ਸਜਹਾ ਹੋ ਸਰਹਾ ਿੀ। ਉਿਦਾ
ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਿੀ ਸਕ ਉਹ ਿਭ ਕੱ ਝ ਿੱ ਡ- ਿਡਾ ਕੇ ਿਮੂੰ ਦਰ ਦੇ ਸਕਨਾਰੇ ਬਸਹ ਜਾਵੇ।
ਇਿਦੀਆਂ ਉੱਚੀਆਂ ਉੱਠਦੀਆਂ ਲਸਹਰਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦੀ ਰਹੇ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਗਲ਼ ਲੱਗ ਕੇ
ਆਪਣੇ ਸਵਿੜੇ ਪਰੀਤਮ ਦਾ ਸਵਰਲਾਪ ਕਰੇ।

ਸਾਮ ਤੱ ਕ ਮਿੀਂ ਉਿਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕੂੰ ਮ ਸਵੱ ਚ ਰੱ ਸਝਆਂ ਰੱ ਸਖਆ। ਸਿਰ ਸਜਵੇਂ -੨
ਿਰਜ ਲਦਾ ਸਗਆ, ਉਿਦਾ ਸਚੱ ਤ ਿਮੂੰ ਦਰ ਸਕਨਾਰੇ ਬੈਠਣ ਨੂੰ ਕਾਹਲਾ ਪੈਂਦਾ ਸਰਹਾ।
ਕਰੀਬ ਅੱ ਠ ਕ ਵਜੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਿਲੈ ਿ ਨੂੰ ਲਾਕ਼ ਕਰਕੇ ਬਾਹਰ ਚਲੀ ਗਈ। ਿਮੂੰ ਦਰ
ਦੇ ਸਕਨਾਰੇ ਬੈਠੀ ਉਹ ਸਕਿੇ ਡੂੰ ਘੀਆਂ ਿੋਚਾਂ ਸਵਚ ਗਆਚ ਗਈ। ਦਰ ਜਗਦੀਆਂ
ਬੱ ਤੀਆਂ ਦੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ਉਿਦੀਆਂ ਨਮ ਅੱ ਖਾਂ ਸਵੱ ਚ ਦੀ ਧੂੰ ਦਲੇ ਪੈਂਦੇ ਰਹੇ। ਉਿਨੂੰ ਜਦ ਨੂੰ
ਹੋਸ ਆਈ ਤਾਂ ਉਿਨੇ ਮਸਹਿਿ ਕੀਤਾ ਸਜਵੇਂ ਇੱ ਕ ਿਖਸ਼ ਕਾਿੀ ਿਮੇਂ ਤੋਂ ਉਿਦੇ ਕੋਲ
ਹੀ ਬੈਠਾ ਹੋਵੇ। ਉਿਨੂੰ ਵੇਖ ਸਰਹਾ ਹੋਵੇ। ਉਿ ਦੀ ਤਕਲੀਿ ਨੂੰ ਿਮਝ ਸਰਹਾ ਹੋਵੇ।

“ਇਹ ਿਮੂੰ ਦਰ ਵੀ ਸਕੂੰ ਨਾ ਅਜੀਬ ਹੈ ਨਾ...! ਸਕੂੰ ਨਾ ਰਹੱ ਿਮਈ...! ਇਿਦੇ ਅੂੰ ਦਰ ਕੀ
ਹੈ, ਕੀ ਨਹੀਂ... ਕੋਈ ਕੱ ਝ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ...! ਬੱ ਿ ਇੱ ਕ ਅਥਾਹ ਪਿਾਰਾ ਸਵਖਦਾ ਹੈ....!
ਆਕਾਸ ਦੇ ਰੂੰ ਗ ਸਜਹਾ...!”

ਓਿ ਿਖਸ਼ ਨੇ ਇੱ ਕਦਮ ਆਪਣੀ ਚੱ ਪੀ ਤੋੜਸਦਆਂ ਕੱ ਝ ਸਕਹਾ। ਪਰ ਉਿ ਿਖ਼ਸ਼ ਦੇ

ਕਹੇ ਅਲਫ਼ਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਕੱ ਝ ਿਮਝ ਸਜਹੀ ਨਾ ਲੱਗੀ। ਉਿਦਾ ਤਾਂ ਸਧਆਨ
ਬੱ ਿ ਇੱ ਕੋ ਲਫ਼ਜ਼ ਤੇ ਆਕੇ ਅੜ ਸਗਆ....’ ਆਕਾਸ...’...!!

61
“ਕੀ ਿੋਚਦੇ ਪਏ ਓਂ....? ਜੇ ਮਨ ਸਵੱ ਚ ਕੋਈ ਕਸ਼ਮਕਸ਼ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਿਾਂਝੀ
ਕਰੋ... ਹੋ ਿਕਦਾ, ਮੈਂ ਥੋਡੀ ਕੋਈ ਮਦਦ ਕਰ ਿਕਾਂ..!”

ਉਿ ਿਖ਼ਸ਼ ਦੀ ਇਿ ਗੱ ਲ ਤੇ ਸਿਮਰਨ ਹੈਰਤ ਨਾਲ ਭਰ ਗਈ। ਭਲਾ ਇੱ ਕ ਅਣਜਾਣ

ਸਵਅਕਤੀ ਨੂੰ ਉਿਦੀ ਪਰੇਸਾਨੀ ਨਾਲ ਕੀ..? ਲੋ ਕ ਤਾਂ ਅੱ ਜਕਲਹ ਦਸਜਆਂ ਨੂੰ ਪਰੇਸਾਨ
ਕਰਨ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਲੱਭਦੇ ਨੇ.... ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦਖੀ ਕਰਦੇ ਨੇ.... ਤੇ ਿੇਰ ਦਖੀ ਲੋ ਕਾਂ ਦੀ
ਤਕਲੀਫ਼ ਵੇਖਕੇ ਿਆਦ ਲੈਂ ਦੇ ਨੇ.... ਹੱ ਿਦੇ ਨੇ.. ਮਖੌਲ ਕਰਦੇ ਨੇ...! ਪਰ ਇਹ
ਿਖ਼ਸ਼...! ਇਹ ਸਕਉਂ ਉਿ ਨਾਲ ਇੂੰ ਨੀ ਹਮਦਰਦੀ ਸਵਖਾ ਸਰਹਾ ਿੀ..?

ਇਿ ਿਆਰਥ ਨਾਲ ਭਰੀ ਦਨੀਆਂ ਸਵੱ ਚ ਕੀ ਸਿਮਰਨ ਲਈ ਇੱ ਕ ਅਣਜਾਣ ਤੇ

ਸਵਸਵਾਸ ਕਰਨਾ ਿਹੀ ਿੀ..? ਕੀ ਉਿ ਨਾਲ ਦਰਦ ਵੂੰ ਡਾਇਆਂ, ਉਿਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦੱ ਖ
ਦੱ ਸਿਆਂ, ਸਿਮਰਨ ਦੀਆਂ ਪਰੇਸਾਨੀਆਂ ਘੱ ਿ ਹੋ ਜਾਣੀਆਂ ਿੀ..??

ਇਹ ਿਖ਼ਸ਼ ਹਣ ਉਿ ਲਈ ਕੀ ਿਾਸਬਤ ਹੋਣਾ ਿੀ, ਇਹ ਤਾਂ ਿਭ ਵਖ਼ਤ ਨੇ ਹੀ ਦੱ ਿਣਾ

ਿੀ। ਪਰ ਹਾਲ ਦੀ ਘੜੀ ਉਿਦੇ ਸਮੱ ਠੇ ਬੋਲਾਂ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਸਜਵੇਂ ਉਿ ਵੱ ਲ ਮੋਸਹਤ
ਕਰ ਸਦੱ ਤਾ ਿੀ।

“ਮੇਰੀ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਇਿ ਿਮੂੰ ਦਰ ਵਰਗੀ ਹੈ.... ਤੇ ਮੇਰਾ ਵਜਦ ਉਿ ਆਕਾਸ ਵਰਗਾ....
ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਮੇਰੇ ਅੂੰ ਦਰ ਨੇ.... ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਸਵੱ ਚ ਕੱ ਝ ਵੀ ਨਹੀਂ...!”

ਐਤਕੀਂ ਸਿਮਰਨ ਉਿ ਿਖ਼ਸ਼ ਨਾਲ ਮਖਾਸਤਬ ਹੋ ਚੱ ਕੀ ਿੀ। ਉਿ ਦੇ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਸਵੱ ਚ

ਦਰਦ ਿੀ। ਉਿਦੇ ਲਸਹਜ਼ੇ ਸਵੱ ਚੋਂ ਇਕਲਾਪਾ ਝਲਕਦਾ ਿੀ।

62
“ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਥੋਡੇ ਸਦਲ ਨੂੰ ਸਕਿੇ ਨੇ ਗਸਹਰੀ ਚੋਿ ਪਹੂੰ ਚਾਈ ਹੈ...?!”

ਕੋਲ ਬੈਠਾ ਸਖਸ ਹਣ ਤੱ ਕ ਇਹ ਿਮਝ ਚੱ ਕਾ ਿੀ ਸਕ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਪਿਲੀ

ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਸਵੱ ਚ ਜ਼ਰਰ ਸਕਿੇ ਨਾ ਸਕਿੇ ਕੋਲੋਂ ਧੋਖਾ ਸਮਸਲਆ ਿੀ। ਏਵੇਂ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਉਹ ਇੂੰ ਨੀ
ਗਮਜ਼ਦਾ ਿੀ...! ਇੂੰ ਨੀ ਬੇਜ਼ਾਰ...!!

“ਇਹ ਚੋਿ ਮੈਂ ਆਪ ਖਾਧੀ ਹੈ...! ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਚੋਿਾਂ ਨਾਲ ਬੜੀ ਡੂੰ ਘੀ ਿਾਂਝ ਰਹੀ ਹੈ
ਮੇਰੀ.... ਸਦਲ ਤੇ ਲੱਗੇ ਜ਼ਖਮ ਅਨੇਕਾਂ ਨੇ.... ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਦੇ ਇੱ ਕ ਮੋੜ ਤੇ ਜਦੋਂ ਲੱਸਗਆ
ਸਕ ਹਣ ਇਹਨਾਂ ਜ਼ਖਮਾਂ ਤੇ ਕੋਈ ਮੱ ਲਹਮ ਲਾਉਣ ਵਾਲਾ ਆ ਸਗਆ ਤਾਂ ਉਹ ਸ਼ਖ਼ਸ਼ ਵੀ
ਵੇਖੋ....! ਸਕੂੰ ਨਾ ਸਨਰਦਈ ਸਨਕਸਲਆ...!! ਜੋ ਆਪ ਹੀ ਮੱ ਲਹਮ ਲਾਉਂਦਾ ਜ਼ਖਮ ਦੇ
ਸਗਆ...!!!”

ਸਿਮਰਨ ਰੋਣਹੱ ਕੀ ਹੋ ਚੱ ਲੀ ਿੀ।

“ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਿਮੇਂ-੨ ਤੇ ਬੂੰ ਦੇ ਦਾ ਇਮਸਤਹਾਨ ਲੈਂ ਦੀ ਰਸਹੂੰ ਦੀ ਹੈ... ਕਦੇ ਸਕਿੇ ਮੋੜ ਤੇ ਖਸੀ
ਹੈ ਤੇ ਕਦੇ ਸਕਿੇ ਮੋੜ ਤੇ ਗਮ.... ਹਰ ਵੇਲੇ ਿਮਾਂ ਇੱ ਕੋ ਸਜਹਾ ਨਹੀਂ ਰਸਹੂੰ ਦਾ.... ਤਿੀਂ
ਵੇਖਣਾ, ਇਹ ਿਮਾਂ ਵੀ ਲੂੰਘ ਜਾਵੇਗਾ.... ਅੱ ਜ ਸਜਹਨਾਂ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਤਿੀਂ ਉਦਾਿ
ਹੋ... ਕੱ ਲ ਨੂੰ ਬਦਲੇ ਵਖ਼ਤ ਸਵੱ ਚ ਿਭ ਕੱ ਝ ਠੀਕ ਨਜ਼ਰ ਆਏਗਾ... ਬੱ ਿ ਆਪਣੇ ਆਪ
ਤੇ ਭਰੋਿਾ ਰੱ ਖੋ.... ਤੇ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਸਵੱ ਚ ਹਮੇਸਾ ਅੱ ਗੇ ਵੱ ਧਦੇ ਰਹੋ..... ਸਬਲਕੱ ਲ ਇਹਨਾਂ
ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਿੱ ਲਾਂ ਵਾਂਗ.... ਇਹਨਾਂ ਿਮੂੰ ਦਰ ਦੀਆਂ ਲਸਹਰਾਂ ਵਾਂਗ.... !”

ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਕਉਂ ਪਰ ਉਿ ਸਖਸ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਸਵੱ ਚ ਆਪਣਾਪਨ ਨਜ਼ਰ
ਆਇਆ। ਉਿਨੇ ਰੋਣਾ ਿੱ ਡ ਸਦੱ ਤਾ ਤੇ ਉਿਦੀਆਂ ਗੱ ਲਾਂ ਦਾ ਹੂੰ ਗਾਰਾ ਭਰਦੀ ਕਸਹਣ
ਲੱਗੀ,

63
“ਤਿੀਂ ਕਾਿੀ ਤਜ਼ਰਬੇਦਾਰ ਮਸਹਿਿ ਹੂੰ ਨੇ ਉਂ..... ਲੱਗਦਾ ਐ ਸਜਵੇਂ ਥੋਨੂੰ ਵੀ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ
ਸਵੱ ਚ ਜੱ ਦੋ- ਜਸਹਦ ਦੇ ਝਪੇੜੇ ਕਈ ਵਾਰ ਝੱ ਲਣੇ ਪਏ ਨੇ...! ਜੇ ਤਿੀਂ ਬਰਾ ਨਾ ਮਨਾਓ
ਤਾਂ ਕੀ ਮੈਂ ਜਾਣ ਿਕਦੀ ਹਾਂ ਸਕ ਥੋਡਾ ਨਾਮ ਕੀ ਹੈ...? ਤਿੀਂ ਕਰਦੇ ਕੀ ਉਂ...? ਸਕੱ ਥੇ
ਰਸਹੂੰ ਦੇ ਉਂ..??”

ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਿਵਾਲਾਂ ਤੇ ਉਿ ਸਖ਼ਿ ਨੇ ਬੱ ਿ ਹੱ ਿਕੇ ਸਜਹੇ ਿਾਰ ਸਦੱ ਤਾ। ਸਾਇਦ ਇਿ

ਵਕਤ ਉਿਦਾ ਕੱ ਝ ਦੱ ਿਣ ਦਾ ਮਡ ਨਹੀਂ ਿੀ। ਉਹ ਬੱ ਿ ਇੂੰ ਨਾ ਕਸਹ ਕੇ ਉੱਥੋਂ ਉੱਠ ਖੜਹਾ
ਹੋਇਆ ਸਕ ਜੇ ਸਕਿਮਤ ਨੇ ਚਾਸਹਆ ਤਾਂ ਿੇਰ ਮਲਾਕਾਤ ਹੋਵੇਗੀ.... ਵਰਨਾ ਰੱ ਬ
ਰਾਖਾ.....!!

ਸਪੱ ਿੇ ਸਿਮਰਨ ਉਿ ਸਖ਼ਿ ਨੂੰ ਜਾਂਸਦਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦੀ ਰਹੀ। ਇੱ ਕ- ਅੱ ਧ ਦਫ਼ਾ ਉਿਨੇ
ਰੋਕਣ ਦੀ ਵੀ ਕੋਸਿਸ ਕੀਤੀ। ਪਰ ਸਿਰ ਇਹ ਿੋਚਕੇ ਸਕ ਉਹ ਸਕਹੜਾ ਉਿਦਾ ਕੱ ਝ
ਲੱਗਦਾ, ਉਹ ਚੱ ਪ ਹੀ ਰਹੀ ਤੇ ਉਿਨੂੰ ਜਾਂਸਦਆਂ ਨੂੰ ਓਦੋਂ ਤੱ ਕ ਵੇਖਦੀ ਰਹੀ ਜਦੋਂ ਤੱ ਕ
ਉਹ ਉਿਦੀਆਂ ਅੱ ਖਾਂ ਤੋਂ ਓਝਲ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਗਆ।

ਸਿਰ ਰਾਤ ਸਕਵੇਂ ਲੂੰਘ ਗਈ, ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗਾ। ਕੂੰ ਮ ਕਰਸਦਆਂ ਉਿਨੂੰ
ਨਾ ਵਕਤ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਾ, ਨਾ ਨੀਂਦ ਦਾ। ਅਗਲੀ ਸਾਮ ਉਹ ਸਿਰ ਿਸਹਲਣ ਲਈ
ਿਮੂੰ ਦਰ ਦੇ ਸਕਨਾਰੇ ਗਈ। ਅੱ ਜ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਕਉਂ ਉਿਨੂੰ ਉਿ ਅਣਜਾਣ ਸਖਸ ਦੀ ਹੀ
ਉਡੀਕ ਿੀ। ਿਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਜਾ ਸਰਹਾ ਿੀ।

ਿੱ ਤ ਤੋਂ ਅੱ ਠ.... ਅੱ ਠ ਤੋਂ ਨੌਂ.... ਸਿਰ ਦੱ ਿ ਤੇ ਆਖਰ ਸਗਆਰਾਂ....! ਰਾਤ ਦੇ ਸਗਆਰਾਂ

ਵੱ ਜ ਰਹੇ ਿਨ। ਹਣ ਤਾਂ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਉਿ ਸਖ਼ਿ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਿੀ।
ਉਹ ਬੱ ਿ ਮਨ ਸਜਹਾ ਮਾਰ ਕੇ ਰਸਹ ਗਈ ਿੀ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਉੱਥੋਂ ਵਾਪਿ ਪਰਤਣ

64
ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਉਿਨੂੰ ਮੜ ਤੋਂ ਓਹੀ ਸਖ਼ਿ ਸਮਲ ਸਪਆ। ਇਿ ਵਾਰ ਉਹ ਕੱ ਲ ਨਾਲੋਂ ਸਕਤੇ
ਵੱ ਖਰਾ ਲੱਗ ਸਰਹਾ ਿੀ। ਿੋਹਣਾ ਿਿ- ਬਿ ਤੇ ਚੇਹਰੇ ਤੇ ਚਮਕ। ਪਰ ਜੇ ਸਕਤੇ ਉਿਨੇ
ਸਰਾਬ ਨਾ ਪੀਤੀ ਹੂੰ ਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਸਾਇਦ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਿੱ ਚਮੱ ਚ ਹੀ ਹੋਰ ਵੀ ਿੋਹਣਾ
ਲੱਗਦਾ...!

“ਏ.... ਰਕੋ....!!”
ਯੱ ਕਦਮ ਇੱ ਕ ਗੂੰ ਦੀ ਸਜਹੀ ਹਵਾੜ...! ਤੇ ਆਿਾ ਪਾਿਾ ਵੀ ਨੱਕ ਵੱ ਿਣ ਲੱਗ ਸਪਆ...!!!

ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਹਣ ਓਿ ਸਖ਼ਿ ਪਾਿੋਂ ਸਘਣ ਸਜਹੀ ਮਸਹਿਿ ਹੋਣ ਲੱਗੀ। ਉਹ ਜੋ ਕੱ ਝ

ਸਚਰ ਪਸਹਲਾਂ ਇਿ ਅਣਜਾਣ ਸਖਸ ਦੀ ਆਮਦ ਖਾਤਰ ਤੜਪ ਰਹੀ ਿੀ, ਹਣ ਇਿੇ
ਸਖਸ ਨੂੰ ਸਰਾਬ ਸਵੱ ਚ ਗੜੱ ਚ ਵੇਖ ਉਿਨੂੰ ਉਿਤੋਂ ਸਚੜ ਸਜਹੀ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਈ ਿੀ।
ਉਿਦਾ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਿੀ ਸਕ ਉਹ ਿੇਤੀ ਇਥੋਂ ਭੱ ਜ ਜਾਵੇ। ਪਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਕ ਸਕਉਂ,
ਉਹ ਸਿਰ ਵੀ ਉੱਥੇ ਹੀ ਖੜੀ ਿੀ...!!

“ਓ.....!! ਐਮ ਿੌਰੀ...! ਐਮ ਿੋ ਿੌਰੀ...!! ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਮੈਨੂੰ ਡਸਰੂੰ ਕ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ

ਚਾਹੀਦੀ...! ਪਰ..... ਪਲੀਜ਼ ਮੈਨੂੰ ਮਆਫ਼ ਕਰ ਸਦਓ...!”

ਸਿਮਰਨ ਮਹਰੇ ਇਿ ਵਖ਼ਤ ਉਹ ਸਖਸ ਹੱ ਥ ਜੋੜੀ ਖੜਹਾ ਿੀ। ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਿਮਝ
ਨਹੀਂ ਿੀ ਪੈ ਰਹੀ ਸਕ ਹਣ ਉਹ ਆਖਰ ਕੀ ਕਰੇ। ਇਿਤੋਂ ਪਸਹਲਾਂ ਸਕ ਉਹ ਕੱ ਝ ਕਸਹੂੰ ਦੀ,
ਉਹ ਸਖਸ ਸਿਰ ਤੋਂ ਕਸਹਣ ਲੱਗਾ,

“ਤਿੀਂ ਜਾਣਦੇ ਓੂੰ, ਉਹ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਇਹੀ ਕਸਹੂੰ ਦੀ ਹੂੰ ਦੀ ਿੀ.... ਵੀ ਨੋ ਡਸਰੂੰ ਕ..... ਨੋ...!!!
ਹਹਾ.....! ਜਮਾਂ ਝੱ ਲੀ ਿੀ....! ਮੈਂ ਹੀ ਤਾਂ ਕੀਤਾ ਿੀ ਉਹਨੂੰ ਝੱ ਲੀ..... ਪਤਾ...? ਮੈਨੂੰ

65
ਕੀ ਕਸਹੂੰ ਦੀ ਿੀ...?! ਕਸਹੂੰ ਦੀ ਿੀ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਬਹਤ ਸਪਆਰ ਕਰਦੀ....! ਬਹਤ
ਸਪਆਰ....!! ਹਹਾ....! ਿੇਰ ਪਤਾ ਕੀ ਕਸਹੂੰ ਦੀ ਿੀ...???”

ਸਿਮਰਨ ਵੱ ਲ ਗੌਰ ਨਾਲ ਵੇਖਦਾ ਹੋਇਆ ਉਹ ਸਖਸ ਆਪਣੀ ਸਨਿੱਜੀ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਦੇ ਇਿ
ਵਕਤ ਪੂੰ ਨੇ ਿਰੋਲ ਸਰਹਾ ਿੀ। ਸਿਮਰਨ ਵੀ ਚੱ ਪ ਚਾਪ ਿਭ ਕੱ ਝ ਿਣਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਿੀ।
ਅੱ ਜ ਆਪਣੇ ਵਰਗਾ ਹੀ ਹਾਲ ਉਿਨੂੰ ਓਿ ਸਖਸ ਦਾ ਹੋਇਆ ਮਸਹਿਿ ਹੋ ਸਰਹਾ ਿੀ।
ਪਰ ਉਿਦਾ ਦਰਦ....! ਉਿਦਾ ਦਰਦ ਤਾਂ ਸਾਇਦ ਸਿਮਰਨ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਸਕਤੇ ਵੱ ਡਾ
ਿੀ...!!

“ਕੀ ਕਸਹੂੰ ਦੀ ਿੀ ਉਹ...?”

ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਚੱ ਪੀ ਤੋੜਸਦਆਂ ਪੱ ਸਿਆ। ਉਿਦੇ ਅਚਾਨਕ ਪੱ ਿਣ ਤੇ ਉਿ ਸਖਸ ਨੂੰ ਪਤਾ
ਨਹੀਂ ਕੀ ਿੱ ਝੀ, ਉਹ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੋ ਸਗਆ। ਸਿਮਰਨ ਘਬਰਾ ਗਈ ਤੇ ਮਾਿਾ
ਸਪੱ ਿੇ ਹੱ ਿ ਗਈ। ਉਿ ਸਖਸ ਨੇ ਮੜ ਤੋਂ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬਲਾਇਆ ਤੇ ਸਕਹਾ,

“ਤਿੀਂ ਸਕਉਂ ਘਬਰਾ ਰਹੇ ਉਂ...? ‘ ਉਹ ‘ ਤਿੀਂ ਥੋੜਹੇ ਉਂ...!! ਹਹਾ....! ਉਹ ਤਾਂ ਬੱ ਿ
ਉਹ ਿੀ...!!! ਉਹ...!!!”

ਆਖਸਦਆਂ ਉਹ ਸਖਸ ਇੱ ਕਦਮ ਬੱ ਸਚਆਂ ਵਾਂਗੂੰ ਰੋਣ ਲੱਗ ਸਪਆ ਿੀ। ਸਿਮਰਨ ਨੇ
ਉਿਨੂੰ ਕੋਲ ਹੀ ਪਏ ਬੈਂਚ ਤੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਸਕਹਾ। ਉਿਨੂੰ ਹੌਂਿਲਾ ਸਦੱ ਤਾ। ਸਿਰ ਸਕਤੋਂ
ਜਾਕੇ ਇੱ ਕ ਪਾਣੀ ਦੀ ਬੋਤਲ ਸਲਆਂਦੀ। ਪਾਣੀ ਪੀ ਕੇ ਉਹ ਸਖ਼ਿ ਕੱ ਝ ਠੀਕ ਮਸਹਿਿ
ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਉਿਦਾ ਨਸਾ ਵੀ ਉਤਰਨ ਲੱਗਾ। ਪਰ ਉਿਨੂੰ ਉਹ ਿਭ ਭੱ ਲ ਸਗਆ ਜੋ
ਹਣ ਤੋਂ ਕੱ ਝ ਿਮਾਂ ਪਸਹਲਾਂ ਉਿਨੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਸਕਹਾ ਿੀ।

66
“ਮੇਰੇ ਸਖਆਲ ਨਾਲ ਹਣ ਥੋਨੂੰ ਘਰ ਚਲੇ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ.... ਮੇਰੇ ਕਰਕੇ ਤਿੀਂ ਏਵੇਂ ਹੀ
ਖੱ ਜਲ- ਖਆਰ ਹੋ ਰਹੇ ਉਂ...!”

ਉਿ ਸਖਸ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਸਵੱ ਚ ਹਣ ਨਰਮਾਈ ਿੀ। ਉਹ ਸ ੱ ਲਾ ਪੈ ਚੱ ਕਾ ਿੀ। ਪਰ ਉਿਦੇ

ਚੇਹਰੇ ਤੇ ਉਦਾਿੀ ਹਲੇ ਵੀ ਬਰਕਰਾਰ ਿੀ।

“ਤੇ ਤਿੀਂ...? ਤਿੀਂ ਘਰ ਸਕਵੇਂ ਜਾਓਗੇ...? ਥੋਡਾ ਕੋਈ ਦੋਿਤ- ਸਮੱ ਤਰ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ
ਦੱ ਿ ਸਦਓ... ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਿੋਨ ਕਰਕੇ ਇਥੇ ਹੀ ਬਲਾ ਲੈ ਨੀ ਆਂ.... ਉਹ ਥੋਨੂੰ ਆਪੇ ਹੀ
ਥੋਡੇ ਘਰ ਿੱ ਡ ਆਊ...! ਸਲਆਓ.... ਸਦਓ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਫ਼ੋਨ...!”

“ਸਕਹੜਾ ਘਰ...? ਮੇਰਾ ਹਣ ਆਪਣਾ ਕੋਈ ਘਰ ਨਹੀਂ..! ਮੈਂ ਤਾਂ ਬੱ ਿ ਭਿਕ ਸਰਹਾ
ਹਾਂ..... ਇੂੰ ਨੇ ਸਦਨਾਂ ਤੋਂ.... ਮਹੀਸਨਆਂ ਤੋਂ..... ਿਾਲਾਂ ਤੋਂ.... ਇਹ ਦਨੀਆਂ ਭਿਕਣ ਲਈ
ਬਣੀ ਹੈ...! ਤੇ ਮੈਂ ਇਿ ਸਵੱ ਚ ਭਿਕ ਸਰਹਾ ਹਾਂ...!!”

ਉਿ ਸਖਸ ਨੇ ਡੂੰ ਘੀ ਸਜਹੀ ਗੱ ਲ ਕਹੀ। ਸਜਿ ਸਵਚੋਂ ਉਿਦੇ ਦਰਦ ਦਾ ਨਜ਼ਾਰਾ ਿਾਿ
ਝਲਕਣ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਪੈਂਿ ਸਵੱ ਚੋਂ ਸਨਕਲੀ ਕਮੀਜ਼ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ
ਉੱਠ ਖੜਹਾ ਹੋਇਆ ਤੇ ਿਾਈ ਨੂੰ ਸ ੱ ਲਾ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਲੜਖੜਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਿੱ ਿਪਾਥ
ਤੇ ਡਾਵਾਂ- ਡੋਲ ਸਜਹਾ ਹੋਇਆ ਤਰਨ ਲੱਗਾ।

“ਤਿੀਂ ਠੀਕ ਤਾਂ ਹੋ ਨਾ....? ਮੈਂ ਸਕਿੇ ਨੂੰ ਥੋਡੀ ਮਦਦ ਲਈ ਭੇਜਾਂ...?”

ਸਿਮਰਨ ਉਿ ਸਖ਼ਿ ਨੂੰ ਇਿ ਹਾਲਤ ਸਵੱ ਚ ਵੇਖ ਨਹੀਂ ਿੀ ਪਾ ਰਹੀ। ਉਹ ਆਿੇ ਪਾਿੇ
ਵੇਖਦੀ ਹੋਈ ਸਕਿੇ ਹੋਰ ਬੂੰ ਦੇ ਨੂੰ ਉਿ ਸਖ਼ਿ ਦੀ ਮਦਦ ਖਾਤਰ ਲੱਭਣ ਲੱਗੀ। ਪਰ ਇੂੰ ਨੇ
ਸਵੱ ਚ ਹੀ ਉਹ ਸਖਸ ਸਕਤੇ ਦਰ ਜਾ ਸਨਕਸਲਆ ਤੇ ਸਿਮਰਨ ਵਾਪਿ ਆਪਣੇ ਿਲੈ ਿ

67
ਸਵੱ ਚ ਪਰਤ ਆਈ। ਉਿ ਰਾਤ ਉਿਨੂੰ ਠੀਕ ਨਾਲ ਨੀਂਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਈ ਤੇ ਅਗਲੇ ਕੱ ਝ
ਸਦਨ ਵੀ ਉਹ ਸਖ਼ਿ ਉਿਨੂੰ ਸਕਧਰੇ ਨਾ ਲੱਭਾ।

ਉਹ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਿਮੂੰ ਦਰ ਦੇ ਸਕਨਾਰੇ ਜਾਂਦੀ। ਘੂੰ ਸਿਆਂ ਬੱ ਧੀ ਉਿ ਅਣਜਾਣ ਸਖਸ ਦਾ

ਇੂੰ ਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੀ। ਪਰ ਉਹ ਸਖਸ...! ਉਹ ਸਖਸ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਕਹੜੀ ਦਨੀਆਂ ਸਵੱ ਚ
ਲੋ ਪ ਹੋ ਸਗਆ। ਦੋ ਹਫ਼ਸਤਆਂ ਮਗਰੋਂ ਉਿਨੂੰ ਇੱ ਕ ਹੋਰ ਨਾਮੀ ਕੂੰ ਪਨੀ ਨੇ ਹਾਈਰ ਕਰ
ਸਲਆ। ਕੂੰ ਪਨੀ ਸਵੱ ਚ ਉਿਦੀ ਮਲਾਕਾਤ ਓਿੇ ਸਖ਼ਸ ਨਾਲ ਹੋਈ। ਉਹ ਉਿਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ
ਹੈਰਾਨ ਰਸਹ ਗਈ। ਇਿ ਕੂੰ ਪਨੀ ਦਾ ਮਾਲਕ ਇਹੋ ਸਖਸ ਿੀ। ਸਮਿਿਰ
ਸ਼ਸਹਬਾਜ਼.......!

“ਜੀ ਤਿੀਂ ਇਥੇ...?”

ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਮੂੰ ਹੋਂ ਯੱ ਕਦਮ ਇਹ ਵਾਕ ਸਨਕਸਲਆ। ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਉਿਨੂੰ ਹੱ ਕੀ
ਬੱ ਕੀ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਹੱ ਸਿਆ। ਸਿਰ ਗੂੰ ਭੀਰ ਸਜਹਾ ਹੂੰ ਦੇ ਹੋਏ ਕਸਹਣ ਲੱਗਾ,

“ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਵੀ ਸਕੂੰ ਨੀ ਅਜੀਬ ਹੈ ਨਾ ਵੇਖੋ...! ਤਿੀਂ ਕਦੇ ਿੋਸਚਆ ਿੀ ਵੀ ਥੋਡੀ ਮਲਾਕਾਤ
ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸਿਰ ਤੋਂ ਕਦੀ ਹੋਵੇਗੀ...? ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਇਿ ਤਰਾਂ...?? ਖੈਰ...! ਹਣ ਆਪਾਂ
ਆਸਫ਼ਿ ਸਵੱ ਚ ਆਂ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਸਖਆਲ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਕੂੰ ਮ ਦੀ ਗੱ ਲ ਕਰ ਲੈ ਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ....
ਉਮੀਦ ਹੈ ਤਿੀਂ ਵੀ ਇਹੀ ਚਾਹੋਂਗੇ...!”

ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਸਿਰ ਤੋਂ ਲਾਜਵਾਬ ਕਰ ਸਦੱ ਤਾ। ਸਕੂੰ ਨੇ ਹੀ ਿਆਲ,
ਸਕੂੰ ਨੀਆਂ ਹੀ ਕਸ਼ਮਕਸ਼ਾਂ ਉਿਦੇ ਅੂੰ ਦਰ ਚੱ ਲਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ। ਪਰ ਉਿਦਾ ਹੀਆ ਨਾ
ਸਪਆ ਸਕ ਉਹ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਨੂੰ ਕੱ ਝ ਪੱ ਿ ਿਕੇ।

68
ਸਾਮੀਂ ਘਰ ਜਾਣ ਵੇਲੇ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਆਪ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਉਿਦੇ ਿਲੈ ਿ ਤੱ ਕ ਿੱ ਡਣ
ਆਏ। ਮਗਰੋਂ ਤਾਂ ਇਹ ਸਿਲਸਿਲਾ ਲਗਭਗ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਚੱ ਲਣ ਲੱਗਾ। ਹੌਲੀ- ੨ ਸਮਿਿਰ
ਸਸਹਬਾਜ਼ ਦਾ ਵੀ ਸਿਮਰਨ ਵੱ ਲ ਆਕਰਸਣ ਵੱ ਧਣ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਨਿੱਜੀ
ਿਮਾਗਮਾਂ ਸਵੱ ਚ ਵੀ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਿੱ ਦਾ ਭੇਜਣ ਲੱਗੇ। ਕੱ ਝ ਮਹੀਸਨਆਂ ਬਾਅਦ ਸਿਮਰਨ
ਨੂੰ ਉਿਦੀ ਮੂੰ ਮੀ ਦਾ ਿੋਨ ਆਇਆ।

ਉਿਨੇ ਕੱ ਝ ਸਦਨ ਸਿਮਰਨ ਕੋਲ ਮੂੰ ਬਈ ਆਕੇ ਰਸਹਣ ਦੀ ਆਪਣੀ ਇੱ ਿਾ ਜ਼ਾਸਹਰ

ਕੀਤੀ। ਸਿਮਰਨ ਪਸਹਲਾਂ ਤਾਂ ਉਿਨੂੰ ਮਨਾਂ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਪਰ ਸਿਰ ਮਾਂ ਦਾ ਮੋਹ ਉਿਨੂੰ
ਹਾਮੀ ਭਰਨ ਲਈ ਪੱ ਕਾ ਕਰ ਹੀ ਸਗਆ। ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਮਾਂ ਲਈ ਮੂੰ ਬਈ ਦਾ ਮਾਹੌਲ
ਸਬਲਕੱ ਲ ਹੀ ਵੱ ਖਰਾ ਿਾਸਬਤ ਹੋਇਆ। ਉਹ ਸਜੂੰ ਨਾ ਇਿ ਸ਼ਸਹਰ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਖਸ ਹੂੰ ਦੀ,
ਓਨਾ ਸਜ਼ਆਦਾ ਹੈਰਾਨ ਵੀ ਹੂੰ ਦੀ।

ਉਿਨੂੰ ਕਦੇ-੨ ਤਾਂ ਿਮੂੰ ਦਰ ਕੋਲੋਂ ਵੀ ਡਰ ਲੱਗਦਾ। ਉਹ ਿੋਚਦੀ ਸਕ ਜੇ ਸਕਤੇ ਿਮੂੰ ਦਰ

ਸਵੱ ਚ ਇੱ ਕਦਮ ਕੋਈ ਬਵੂੰ ਡਰ ਆ ਸਗਆ ਤਾਂ ਉਹ ਤੇ ਉਿਦੀ ਧੀ ਦਾ ਕੀ ਬਣ..? ਉਿਨੇ
ਤਾਂ ਹਲੇ ਆਪਣੀ ਮੂੰ ਬਈ ਆਉਣ ਦੀ ਮੂੰ ਸਾ ਵੀ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱ ਿੀ..! ਉਹ ਰੋਜ਼
ਸਿਮਰਨ ਨਾਲ ਉਿਦੇ ਭਸਵੱ ਖ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਗੱ ਲ ਕਰਨ ਦੀ ਿੋਚਦੀ। ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਆਪਣੇ
ਕੂੰ ਮ ਸਵੱ ਚ ਇੂੰ ਨਾ ਸਜ਼ਆਦਾ ਸਵਅਿਤ ਰਸਹੂੰ ਦੀ ਿੀ ਸਕ ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਉਿ ਨਾਲ ਗੱ ਲ
ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਿੀ ਸਮਲਦਾ।

ਪਰ ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਉਿਦੀ ਹਰ ਇੱ ਕ ਹਰਕਤ ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਰੱ ਸਖਆ ਕਰਦੀ ਿੀ। ਉਿਦਾ

ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਨਾਲ ਆਉਣਾ- ਜਾਣਾ ਵੀ ਉਿਨੇ ਨੋਿ ਕੀਤਾ ਿੀ। ਉਹ ਇਹ ਵੀ
ਮਸਹਿਿ ਕਰ ਰਹੀ ਿੀ ਸਕ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਵੀ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਦੇ ਪਰਤੀ ਝਕਾਅ
ਵੱ ਧਦਾ ਜਾ ਸਰਹਾ ਹੈ ਤੇ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਤਾਂ ਪਸਹਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਪਰਤੀ
ਆਕਰਸਣ ਰੱ ਖਦਾ ਿੀ।

69
ਸਿਰ ਇੱ ਕ ਸਾਮ ਜਦ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼, ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਘਰ ਿੱ ਡਣ ਲਈ ਆਇਆ ਤਾਂ
ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਓਹਲੇ ਸਜਹੇ ਸਵੱ ਚ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਨਾਲ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਨਾਲ ਸਵਆਹ
ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਗੱ ਲ ਕਰ ਹੀ ਲਈ। ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਲਈ ਤਾਂ ‘ ਅੂੰ ਨਹਾ ਕੀ ਭਾਲੇ ਦੋ
ਅੱ ਖੀਆਂ ‘ ਵਾਲੀ ਗੱ ਲ ਹੋ ਗਈ। ਉਹ ਝੱ ਿ ਇਿ ਸਰਸਤੇ ਲਈ ਮੂੰ ਨ ਸਗਆ। ਹਣ ਮਿਲਾ
ਬੱ ਿ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਦਾ ਿੀ ਤੇ ਇਿ ਿਬੂੰ ਧ ਸਵੱ ਚ ਵੀ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਇੱ ਕ
ਤਰਕੀਬ ਿੋਚੀ ਹੋਈ ਿੀ।

ਅਗਲੀ ਿਵੇਰ ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਵੇਸਖਆ ਸਕ ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਰਿੋਈ ਦੇ ਲਾਗੇ ਫ਼ਰਸ ਤੇ ਸਡੱ ਗੀ
ਪਈ ਿੀ। ਉਹ ਕੱ ਝ ਕਸਹਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰ ਰਹੀ ਿੀ ਪਰ ਉਿਦੇ ਮੂੰ ਹ ਸਵੱ ਚੋਂ ਬੋਲ ਨਹੀਂ
ਿਨ ਸਨਕਲ ਰਹੇ। ਸਿਮਰਨ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਇਿ ਹਾਲਤ ਸਵੱ ਚ ਵੇਖ ਕੇ ਇੱ ਕਦਮ ਿਸਹਮ
ਸਜਹੀ ਗਈ ਿੀ। ਉਹ ਘਰ ਸਕਿੇ ਨੂੰ ਿੋਨ ਨਹੀਂ ਿੀ ਕਰ ਿਕਦੀ।

ਸਕਉਂਸਕ ਉਿਦੇ ਿੋਨ ਕਰਨ ਨਾਲ ਘਰ ਸਦਆਂ ਨੇ ਹੋਰ ਸਚੂੰ ਤਾ ਸਵਚ ਆ ਜਾਣਾ ਿੀ। ਆਪ
ਉਹ ਇੂੰ ਨੀ ਜੋਗੀ ਨਹੀਂ ਿੀ ਸਕ ਉਿਨੂੰ ਇਕੱ ਸਲਆਂ ਹੀ ਿੂੰ ਭਾਲ ਿਕੇ। ਉਿਨੂੰ ਸਕਿੇ ਦੀ
ਮਦਦ ਦੀ ਲੋ ੜ ਿੀ ਤੇ ਇਿ ਵਖ਼ਤ ਉਿਦੇ ਜ਼ਸਹਨ ਸਵੱ ਚ ਇੱ ਕੋ ਨਾਂ ਆ ਸਰਹਾ ਿੀ।
ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼। ਉਿਨੇ ਝੱ ਿ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਨੂੰ ਿੋਨ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੇ
ਿਲੈ ਿ ਸਵੱ ਚ ਬਲਾ ਸਲਆ।

ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਦੇ ਆਉਣ ਤੱ ਕ ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਹੌਲੇ -੨ ਿੋਫ਼ੇ ਤੱ ਕ ਲੈ

ਆਂਦਾ ਿੀ ਤੇ ਹਣ ਉਹ ਿੋਫ਼ੇ ਨਾਲ ਸਪੱ ਠ ਲਾਕੇ ਬੈਠੀ ਿੀ। ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਉਿਨੂੰ ਪੀਣ
ਲਈ ਪਾਣੀ ਦਾ ਸਗਲਾਿ ਵੀ ਸਲਆ ਕੇ ਸਦੱ ਤਾ। ਪਰ ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਉਿ ਸਵੱ ਚੋਂ ਇੱ ਕ ਘੱ ਿ
ਵੀ ਪਾਣੀ ਨਾ ਪੀਤਾ।

70
ਜਦ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਘਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਿਨੇ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ
ਉਿਦੇ ਕਮਰੇ ਸਵੱ ਚ ਸਲਜਾਣ ਸਵਚ ਉਿਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ। ਇਿੇ ਵਖ਼ਤ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਮਾਂ
ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਦਾ ਹੱ ਥ ਿੜਹਦੇ ਹੋਏ ਕਸਹਣ ਲੱਗੀ,

“ਪੱ ਤ, ਕੀ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਅਮਾਨਤ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਰੇਂਗਾ...?”

ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਬੋਲਾਂ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨ- ਪਰੇਸਾਨ ਕਰ ਸਦੱ ਤਾ। ਉਹ
ਸਬਿਰ-੨ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਵੱ ਲ ਝਾਕਦੀ ਰਹੀ। ਤਦ ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਉਿਦਾ ਵੀ ਹੱ ਥ ਿੜਹਦੇ
ਹੋਏ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਦੇ ਹੱ ਥ ਉੱਤੇ ਧਰ ਸਦੱ ਤਾ। ਉਿ ਆਸਖਆ ਸਕ ਉਹ ਬੱ ਿ ਹਣ
ਇਹੋ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਧੀ ਦਾ ਹੱ ਿਦਾ- ਵੱ ਿਦਾ ਪਸਰਵਾਰ। ਹੋਰ ਉਿਨੂੰ ਹਣ
ਕੱ ਝ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ। ਬੱ ਿ ਸਿਮਰਨ ਇਿ ਸਰਸਤੇ ਲਈ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਉਹ ਿਮਝੇਗੀ
ਸਕ ਉਿਦੀ ਧੀ ਨੇ ਉਿਨੂੰ ਿਭ ਕੱ ਝ ਦੇ ਸਦੱ ਤਾ।

ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਿੱ ਚਮੱ ਚ ਹੀ ਦਸਚੱ ਤੀ ਸਵੱ ਚ ਪਾ ਸਦੱ ਤਾ ਿੀ। ਯੱ ਕਦਮ
ਉਹ ਇਿ ਿਸਥਤੀ ਸਵੱ ਚ ਕੀ ਜਆਬ ਦੇ ਿਕਦੀ ਿੀ...? ਉਿਨੂੰ ਿੋਚਣ ਲਈ ਵਖ਼ਤ
ਚਾਹੀਦਾ ਿੀ। ਉਹ ਹਲੇ ਕੱ ਝ ਵੀ ਕਸਹਣ ਦੇ, ਿਮਝਣ ਦੇ ਿਮਰੱ ਥ ਨਹੀਂ ਿੀ। ਆਪਣੇ
ਿਾਹਮਣੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਲਚਾਰਗੀ ਭਰੀ ਹਾਲਤ ਸਵੱ ਚ ਵੇਖ ਰਹੀ ਿੀ ਤੇ ਸਮਿਿਰ
ਸਸਹਬਾਜ਼...! ਉਿ ਪਰਤੀ ਵੀ ਤਾਂ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਹਮਦਰਦੀ ਿੀ...! ਪਰ ਸਵਆਹ...!!
ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਨਾਲ ਸਵਆਹ ਦਾ ਤਾਂ ਕਦੇ ਿੋਸਚਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਿੀ।
ਇਿ ਲਈ ਮੌਕੇ ਤੇ ਉਿਨੂੰ ਕੋਈ ਿੈਿਲਾ ਲੈ ਣਾ ਬੇਹੱਦ ਔਖਾ ਹੋ ਸਰਹਾ ਿੀ।

ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਇਹ ਮਨੋਿਸਥਤੀ ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਵੀ ਵੇਖ ਰਹੀ ਿੀ। ਇਿੇ ਲਈ ਉਿਨੇ

ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਅਗਲੇ ਸਦਨ ਤੱ ਕ ਦਾ ਿਮਾਂ ਦੇ ਸਦੱ ਤਾ ਿੀ। ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਉਿ ਉੱਤੇ
ਇਿ ਗੱ ਲ ਦਾ ਦਬਾਅ ਵੀ ਬਣਾ ਰਹੀ ਿੀ ਸਕ ਉਹ ਆਪਣਾ ਿੈਿਲਾ ਹਾਂ ਪੱ ਖੀ ਹੀ ਦੇਵੇ।
ਸਵਚਾਰੀ ਸਿਮਰਨ ਹਣ ਸਕਿ ਤਰਹਾਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਗੱ ਲ ਿਮਝਾਉਂਦੀ ਸਕ ਉਹ

71
ਉਿ ਵੇਲੇ ਸਕਿ ਤਰਹਾਂ ਦਾ ਮਸਹਿਿ ਕਰ ਰਹੀ ਿੀ..? ਇੱ ਕ ਪਾਿੇ ਉਿਦਾ ਅਤੀਤ ਿੀ,
ਉਿਦਾ ਸਪਆਰ....ਸਜਹੜਾ ਵਾਰ-੨ ਉਿਦੇ ਿਾਹਮਣੇ ਆਕੇ ਖੜਹਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਿੀ।

ਉਿਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ, ਉਿ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਲਗਾਅ, ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਭਲਾਇਆਂ ਨਹੀਂ ਿੀ

ਭੱ ਲਦਾ। ਬੇਸੱਕ ਸਕ ਆਕਾਸ ਨਾਲ ਹਣ ਉਿਦਾ ਕੋਈ ਭਸਵੱ ਖ ਨਹੀਂ ਿੀ ਸਰਹਾ ਪਰ ਉਹ
ਉਿਨੂੰ ਮੜ-੨ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਰਸਹੂੰ ਦਾ ਿੀ। ਇੱ ਕ ਸਦਲ ਉਿਦਾ ਕਸਹੂੰ ਦਾ ਿੀ ਸਕ ਆਕਾਸ
ਨੇ ਜੋ ਉਿ ਨਾਲ ਕੀਤਾ, ਉਹ ਤਾਂ ਕੋਈ ਦਸਮਣ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਪਰ ਜਦੇ ਉਿਦਾ
ਸਦਲ ਹੋਰ ਪਾਿੇ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਪਰੀਤਮ ਦੇ ਸਨਰਦੋਸ ਹੋਣ ਦੀਆਂ ਦਹਾਈਆਂ ਪਾਉਣ
ਲੱਗਦਾ। ਹਣ ਸਿਮਰਨ ਇੱ ਕ ਅਜੀਬ ਸਜਹੀ ਹੀ ਕਸਮਕਸ ਸਵੱ ਚ ਿੱ ਿ ਚੱ ਕੀ ਿੀ। ਿਾਰੀ
ਰਾਤ ਉਿਦੀ ਇਹੋ ਕੱ ਝ ਿੋਚਸਦਆਂ ਹੀ ਲੂੰਘੀ ਿੀ।

ਮੜ-੨ ਆਕਾਸ ਦਾ ਚੇਹਰਾ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱ ਖਾਂ ਅੱ ਗੇ ਆਉਂਦਾ ਰਸਹੂੰ ਦਾ ਿੀ। ਉਹ ਆਕਾਸ

ਨੂੰ ਸਕੂੰ ਨਾ ਸਪਆਰ ਕਰਦੀ ਿੀ। ਆਕਾਸ ਵੀ ਤਾਂ ਕਰਦਾ ਿੀ...! ਉਿਦੇ ਿਾਂਵਲੇ ਰੂੰ ਗ ਦੇ
ਬਾਵਜਦ ਵੀ ਆਕਾਸ ਨੇ ਹਰ ਵਾਰੀ, ਹਰ ਜਗਹਾ ਤੇ ਉਿਦਾ ਿਾਥ ਸਦੱ ਤਾ ਿੀ। ਉਿਨੂੰ
ਕਦੇ ਨੀਵਾਂ ਨਹੀਂ ਿੀ ਮਸਹਿਿ ਹੋਣ ਸਦੱ ਤਾ। ਉਿਦੀ ਖਾਤਰ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੋਿਤਾਂ-
ਸਮੱ ਤਰਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਲੜ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ ਿੀ। ਸਿਰ ਆਖਰ ਐਿਾ ਕੀ ਹੋਇਆ ਸਕ ਉਿਨੇ
ਸਿਮਰਨ ਪਾਿੋਂ ਜਮਾਂ ਹੀ ਸਕਨਾਰਾ ਕਰ ਸਲਆ...? ਸਕਉਂ ਉਿਨੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਐਨਾ
ਵੱ ਡਾ ਧੋਖਾ ਸਦੱ ਤਾ...? ਸਕਉਂ ਨਾ ਉਿਦੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਿਮਸਝਆ...??

ਬੱ ਿ ਇਹੋ ਕਝ ਿੋਚਸਦਆਂ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਦੀ ਅਗਲੀ ਿਵੇਰ ਹੋਈ। ਉਿਦੀ ਮਾਂ
ਨੇ ਜਦ ਉਿਤੋਂ ਉਿਦਾ ਿੈਿਲਾ ਪੱ ਸਿਆ ਤਾਂ ਉਿਦੀ ਉਮੀਦ ਮਤਾਸਬਕ ਉਿਨੂੰ ਸਿਮਰਨ
ਪਾਿੋਂ ਹਾਂ ਹੀ ਿਣਨ ਨੂੰ ਸਮਲੀ। ਪਰ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਮਨ ਸਵੱ ਚ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਨੂੰ
ਲੈ ਕੇ ਹਲੇ ਵੀ ਬਹਤ ਿਾਰੇ ਿਆਲ ਿਨ। ਸਜਹਨਾਂ ਦੇ ਉਹ ਜਆਬ ਚਾਹੂੰ ਦੀ ਿੀ। ਉਿਦੀ

72
ਸਪਿਲੀ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ, ਉਿਦਾ ਹਣ ਦਾ ਹਾਲ...! ਿਭ ਕੱ ਝ...! ਇਿੇ ਲਈ ਉਿਨੇ ਸਵਆਹ
ਤੋਂ ਪਸਹਲਾਂ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਨਾਲ ਇਿ ਿਬੂੰ ਧੀ ਗੱ ਲ ਕਰਨੀ ਹੀ ਵਾਜ਼ਬ ਿਮਝੀ।

ਉਿ ਸਾਮ ਉਹ ਇੱ ਕ ਵਾਰੀ ਿੇਰ ਤੋਂ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਦੇ ਨਾਲ ਿਮੂੰ ਦਰ ਦੇ ਸਕਨਾਰੇ

ਿਸਹਲਣ ਦੇ ਲਈ ਗਈ। ਇਿ ਉਮੀਦ ਦੇ ਨਾਲ ਸਕ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੀ
ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਦਾ ਿਭ ਕੱ ਝ ਿੱ ਚ-੨ ਦੱ ਿ ਦੇਵੇਗਾ ਤੇ ਉਿ ਦੇ ਅਸਜਹਾ ਕਰਨ ਤੇ ਸਿਮਰਨ
ਆਪ ਵੀ ਉਿ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਸਦਲ ਦਾ ਦਰਦ ਿਾਂਝਾ ਕਰ ਲਵੇਗੀ। ਜਦੋਂ ਦੋਹਾਂ ਸਵੱ ਚ
ਦੱ ਿਣ ਨੂੰ ਕੱ ਝ ਨਹੀਂ ਰਹੇਗਾ, ਿਭ ਿੱ ਚ ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਿਾਹਮਣੇ ਹੋਵੇਗਾ, ਓਦੋਂ ਹੀ ਉਹ ਸਰ
ਕਰੇਗੀ.... ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਇੱ ਕ ਨਵੀਂ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ...!

“ਤਿੀਂ ਇਿ ਸਰਸਤੇ ਤੋਂ ਖਸ ਤਾਂ ਉਂ ਨਾ...? ਮੇਰਾ ਮਤਲਬ ਸਕ ਸਕਤੇ ਏਦਾਂ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਵੀ
ਥੋਡੇ ਉੱਤੇ ਸਕਿੇ ਤਰਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਦਬਾਅ ਪਾਇਆ ਜਾ ਸਰਹਾ ਹੋਵੇ...? ਤਿੀਂ ਆਪ ਇਹ
ਸਵਆਹ ਨਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੂੰ ਦੇ ਉਂ.... ਪਰ ਸਕਿੇ ਮਜ਼ਬਰੀ ਦੇ ਚੱ ਲਦੇ ਤਿੀਂ ਹਾਂ ਕਰ ਸਦੱ ਤੀ
ਹੋਵੇ...?”

ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜਾਚ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਸਦਲ ਦੀ ਜਾਨਣੀ ਚਾਹੀ ਿੀ। ਪਰ

ਸਿਮਰਨ ਨੇ ‘ ਨਹੀਂ ਏਦਾਂ ਦੀ ਤਾਂ ਕੋਈ ਗੱ ਲ ਨਹੀਂ..!’ ਆਖ ਕੇ ਿਾਰ ਸਦੱ ਤਾ। ਜਦਸਕ
ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਸਵੱ ਚ ਉਿਦੇ ਵੀ ਇੱ ਕ ਕਸਮਕਸ ਸਜਹੀ ਚੱ ਲ ਰਹੀ ਿੀ।

ਹਾਂ- ਨਾਂਹ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਉਹ ਦਸਚੱ ਤੀ ਸਵੱ ਚ ਿਿੀ ਹੋਈ ਿੀ। ਇੱ ਕ ਪਾਿੇ ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਦੀ ਖਸੀ
ਿੀ ਤੇ ਦਜੇ ਪਾਿੇ ਉਿਦੀ ਆਪਣੀ ਖਸੀ... ਆਕਾਸ..! ਪਰ ਉਿਦੀ ਆਪਣੀ ਖਸੀ,
ਉਿਦੀ ਮਾਂ ਦੀ ਖਸੀ ਨਾਲੋਂ ਉਹ ਵਧੇਰੇ ਨਹੀਂ ਿੀ ਿਮਝਦੀ। ਸਜਿ ਕਰਕੇ ਉਹ ਅਣਮਨੇ
ਸਜਹੇ ਹੀ ਿਹੀ, ਪਰ ਇਿ ਬੇਮੇਲ ਸਵਆਹ ਲਈ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋ ਗਈ ਿੀ।

73
“ਸਿਮਰਨ, ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਇਿ ਵਖ਼ਤ ਥੋਡੇ ਮਨ ਸਵਚ ਸਕੂੰ ਨੇ ਹੀ ਿਆਲ ਚੱ ਲ ਰਹੇ ਹੋਣੇ....
ਤਿੀਂ ਇਹ ਵੀ ਿੋਚ ਰਹੇ ਹੋਵੋਂਗੇ ਸਕ ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਥੋਡੀ ਉਮਰ ਨਾਲ ਸਕੂੰ ਨਾ ਫ਼ਰਕ ਹੈ...!
ਸਿਰ ਵੀ ਇਹ ਸਰਸਤਾ....! ਇਹ ਸਵਆਹ...!! ਸਿਮਰਨ, ਮੈਂ ਿਹੀ ਦੱ ਿਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ
ਉਮਰਾਂ- ਅਮਰਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮੂੰ ਨਦਾ....

ਬੂੰ ਦੇ ਦੇ ਸਦਲ ਸਵੱ ਚ ਸਪਆਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ.... ਸਜੱ ਥੇ ਸਦਲ ਰਾਜ਼ੀ, ਉੱਥੇ ਿਭ ਕੱ ਝ
ਰਾਜ਼ੀ.... ਿੋ ਮੈਨੂੰ ਇਿ ਚੀਜ਼ ਨਾਲ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ.... ਮੈਂ ਬੱ ਿ ਇੂੰ ਨਾ ਹੀ
ਕਹਾਂਗਾ ਸਕ ਮੈਂ ਹਮੇਸਾ ਥੋਨੂੰ ਖਸ ਰੱ ਖਾਂਗਾ... ਕਦੇ ਸਕਿੇ ਵੀ ਗੱ ਲੋਂ ਥੋਨੂੰ ਕੋਈ ਕਮੀ ਨਹੀਂ
ਆਉਣ ਦੇਵਾਂਗਾ.... ਇਹ ਪੈਿਾ, ਇਹ ਨਾਮ, ਇਹ ਸੋਹਰਤ, ਇਹ ਹਣ ਤੋਂ ਿਭ ਥੋਡਾ.....
ਬੱ ਿ ਹਣ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਸਹੱ ਿੇ ਤਿੀਂ ਚਾਹੀਦੇ ਉਂ...!”

ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਲਈ ਐਤਕੀਂ ਆਪਣੇ ਵੱ ਲੋਂ ਕੋਈ ਵੀ

ਕਿਰ ਨਾ ਿੱ ਡੀ। ਉਿਦੀਆਂ ਗੱ ਲਾਂ ਦਾ ਪਰਭਾਵ ਇੂੰ ਨਾ ਕ ਜਾਦਮਈ ਸਰਹਾ ਸਕ ਸਿਮਰਨ
ਨੇ ਵੀ ਹੋਰ ਪਾਿੇ ਨੂੰ ਿੋਚਣਾ ਬੂੰ ਦ ਕਰ ਸਦੱ ਤਾ। ਹਣ ਉਿਨੂੰ ਵੀ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਦੇ
ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਿਨਸਹਰੀ ਭਸਵੱ ਖ ਸਿਰਜਦਾ ਹੋਇਆ ਨਜ਼ਰ ਆਉਣ ਲੱਗਾ। ਉਿਨੇ
ਆਪਣੇ ਪਰੇ ਤਨੋਂ- ਮਨੋਂ ਇਿ ਸਰਸਤੇ ਲਈ ਹਾਮੀ ਭਰ ਸਦੱ ਤੀ ਤੇ ਘਰ ਜਾਕੇ ਸਵਆਹ
ਦੀਆਂ ਸਤਆਰੀਆਂ ਕਰਨ ਲੱਗੀ।

ਆਸਖਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਸਕ ਮਕੱ ਦਰ ਤੋਂ ਵੱ ਧ ਕੇ ਸਕਿੇ ਨੂੰ ਕੱ ਝ ਨਹੀਂ ਸਮਲਦਾ। ਸਮਿਿਰ

ਸਸਹਬਾਜ਼ ਨਾਲ ਵੀ ਇਹੋ ਹੋਇਆ। ਉਿ ਰਾਤ ਉਿਦੇ ਸਿਮਰਨ ਨਾਲ ਸਵਆਹ ਤੋਂ
ਪਸਹਲਾਂ ਹੀ ਉਿਦੀ ਿਾਰੀ ਿੱ ਚਾਈ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਿਾਹਮਣੇ ਆ ਗਈ। ਸਿਮਰਨ ਆਪਣੀ
ਸ਼ੋਸਪੂੰ ਗ ਦੇ ਸਿਲਸਿਲੇ ਸਵਚ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਨੂੰ ਸਮਲਣ ਖਾਸਤਰ ਗਈ। ਆਪਣੇ
ਆਉਣ ਦੀ ਿਚਨਾ ਉਹਨੇ ਪਸਹਲਾਂ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਨੂੰ ਨਾ ਸਦੱ ਤੀ।

74
ਜਦ ਉਹ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਦੇ ਬੂੰ ਗਲੋ ਸਵੱ ਚ ਗਈ ਤਾਂ ਉਿਦੇ ਕਮਰੇ ਸਵੱ ਚ ਜਾਣ ਤੋਂ
ਪਸਹਲਾਂ ਹੀ ਇੱ ਕ ਿਸਕਓਰਿੀ ਗਾਰਡ ਨੇ ਉਿਨੂੰ ਅੂੰ ਦਰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਰੋਕ ਸਦੱ ਤਾ। ਇਹ
ਕਸਹ ਕੇ ਸਕ ਅੂੰ ਦਰ ਿਾਸਹਬ ਦੀ ਸਕਿੇ ਨਾਲ ਜ਼ਰਰੀ ਮੀਸਿੂੰ ਗ ਚੱ ਲ ਰਹੀ ਹੈ। ਸਿਮਰਨ
ਓਿ ਵਖ਼ਤ ਕੱ ਝ ਸਚਰ ਤਾਂ ਕਮਰੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਉਿਦੀ ਮੀਸਿੂੰ ਗ ਖਤਮ ਹੋਣ ਦਾ ਇੂੰ ਤਜ਼ਾਰ
ਕਰਦੀ ਰਹੀ।

ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਿਨੂੰ ਸੱ ਕ ਸਜਹਾ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਹ ਿਸਕਓਰਿੀ ਗਾਰਡ ਨੂੰ ਚਲਾਕੀ ਨਾਲ
ਬਾਹਰ ਵੱ ਲ ਨੂੰ ਭੇਜਦੀ, ਆਪ ਬੜੀ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਦੇ ਬੈਿੱਡਰਮ ਸਵੱ ਚ
ਵੜਹ ਗਈ। ਮਗਰੋਂ ਉੱਥੇ ਉਿਨੇ ਜੋ ਵੇਸਖਆ, ਉਿ ਨਾਲ ਉਹ ਸਬਲਕੱ ਲ ਸਰਮਸਾਰ ਹੋਈ,
ਰੋਂਦੀ ਹੋਈ ਕਮਰੇ ਸਵੱ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਸਨਕਲ ਗਈ।

ਤਦ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਨੇ ਿਿਾਿਿ ਆਪਣੇ ਕੱ ਪੜੇ ਪਾਏ ਤੇ ਿਸਕਓਰਿੀ ਗਾਰਡ ਨੂੰ

ਉਿਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਸਕਹਾ। ਪਰ ਉਿਦੇ ਰੋਕਣ ਤੋਂ ਪਸਹਲਾਂ ਹੀ ਸਿਮਰਨ ਉਿਦੇ ਬੂੰ ਗਲੋ
ਸਵੱ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਦੌੜ ਗਈ ਿੀ। ਉਹ ਮੜ ਿਮੂੰ ਦਰ ਦੇ ਸਕਨਾਰੇ ਪਹੂੰ ਚ ਗਈ ਿੀ। ਪਰ
ਐਤਕੀਂ ਉਿਦੀ ਮੂੰ ਸਾ ਕੱ ਝ ਹੋਰ ਹੀ ਿੀ...!

ਸਿਮਰਨ ਿਮੂੰ ਦਰ ਸਵੱ ਚ ਿਾਲ ਮਾਰਕੇ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਦੇਣ ਹੀ ਵਾਲੀ ਿੀ ਸਕ ਇੱ ਕ

ਜਾਣੀ- ਪਿਾਣੀ ਸਜਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੇ ਉਿਨੂੰ ਰੋਕ ਸਲਆ। ਨੇੜਹੇ ਆਉਣ ਤੇ ਉਿਨੇ ਇੱ ਕੋ
ਝਿਕੇ ਨਾਲ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਲਾਵੇ ਸਵਚ ਭਰ ਸਲਆ। ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਉਿ ਵਖ਼ਤ
ਿੱ ਚਮੱ ਚ ਬੇਹੱਦ ਿਕਨ ਮਸਹਿਿ ਹੋਇਆ। ਸਜਵੇਂ ਉਿਨੂੰ ਮਰਦੀ ਨੂੰ ਸਕਿੇ ਨੇ ਜੀਵਨ
ਦਾਨ ਦੇ ਸਦੱ ਤਾ ਹੋਵੇ।

ਸਕੂੰ ਨਾ ਸਚਰ ਉਹ ਉਿ ਬਚਾਉਣ ਵਾਲੇ ਿਖਸ ਦੇ ਿੀਨੇ ਨਾਲ ਲੱਗਕੇ ਰੋਂਦੀ ਰਹੀ। ਜਦੋਂ
ਉਿਨੂੰ ਕਝ ਹੌਿਲਾ ਸਜਹਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਇਹ ਵੇਖ ਕੇ ਇੱ ਕਦਮ ਿੂੰ ਨ ਸਜਹੀ ਰਸਹ

75
ਗਈ ਸਕ ਉਿਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਵਾਲਾ ਉਹ ਿਖ਼ਸ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ, ਬਲਸਕ ਖਦ ਆਕਾਸ
ਹੀ ਿੀ।

ਤਦ ਆਕਾਸ ਨੇ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਪੱ ਿੇ ਤੋਂ ਹਣ ਤੱ ਕ ਦੀ ਿਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱ ਿੀ। ਉਿ

ਦੱ ਸਿਆ ਸਕ ਸਕਉਂ ਉਿਨੇ ਕਾਜਲ ਨਾਲ ਸਵਆਹ ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਹਾਮੀ ਭਰੀ। ਇਹ
ਸਰਸਤਾ ਉਿਦਾ, ਉਿਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਹੋਇਆ ਿੀ।

ਦੋਹਾਂ ਪਸਰਵਾਰਾਂ ਨੇ ਆਪਿ ਸਵੱ ਚ ਚੂੰ ਗੇ ਵਪਾਰਕ ਿਬੂੰ ਧ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਬਦਲੇ ਉਿ ਦੀ

ਤੇ ਕਾਜਲ ਦੀ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਦੇ ਨਾਲ ਸਖਲਵਾੜ ਕੀਤਾ ਿੀ। ਉਹ ਕਾਜਲ ਨੂੰ ਪਿੂੰ ਦ ਨਹੀਂ
ਿੀ ਕਰਦਾ। ਬੇਸੱਕ ਸਕ ਉਹ ਬੇਹੱਦ ਖਬਿਰਤ ਿੀ, ਚੂੰ ਗੀ ਪੜਹੀ- ਸਲਖੀ ਿੀ ਤੇ ਚੂੰ ਗੇ
ਖਾਨਦਾਨ ਸਵੱ ਚੋਂ ਵੀ ਿੀ। ਪਰ ਕਾਜਲ ਨਾਲ ਉਿਦਾ ਕਦੇ ਸਦਲ ਨਹੀਂ ਿੀ ਸਮਸਲਆ।

ਉੱਤੋਂ ਕਾਜਲ ਨੇ ਵੀ ਅੱ ਗੇ ਜਾਕੇ ਉਿ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਕੀਤਾ ਿੀ। ਸਵਆਹ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਉਿਦੇ
ਸਬਲਕੱ ਲ ਰੂੰ ਗ- ੂੰ ਗ ਹੀ ਬਦਲ ਗਏ ਿਨ। ਪਸਹਲਾਂ ਸਜਿ ਆਕਾਸ ਦਾ ਉਹ ਨਾਂ ਲੈਂ ਦੀ
ਨਹੀਂ ਿੀ ਥੱ ਕਦੀ, ਹਣ ਓਹੋ ਆਕਾਸ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੇ ਗਲ਼ ਬੂੰ ਨੀਂ ਿੱ ਲੀ ਲੱਗਣ ਲੱਸਗਆ
ਿੀ। ਸਵਆਹ ਤੋਂ ਸਤੂੰ ਨ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਹੀ ਕਾਜਲ ਮੂੰ ਬਈ ਆ ਗਈ ਿੀ। ਇੱ ਥੇ ਰਸਹ ਕੇ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਿਦਾ ਕੀ ਖਾਨਾ ਖਰਾਬ ਹੋਇਆ ਸਕ ਿੇਤੀ ਹੀ ਉਹ ਆਕਾਸ ਨੂੰ ਤਲਾਕ
ਦੇਣ ਦੀਆਂ ਧਮਕੀਆਂ ਦੇਣ ਲੱਗੀ।

ਆਕਾਸ, ਕਾਜਲ ਨਾਲ ਤਲਾਕ ਲੈ ਣ ਦੇ ਪੱ ਖ ਸਵੱ ਚ ਨਹੀਂ ਿੀ। ਉਹ ਸਵਆਹ ਨੂੰ ਵੀ ਕੋਈ
ਗੱ ਡੇ- ਗੱ ਡੀਆਂ ਦਾ ਖੇਡ ਨਹੀਂ ਿੀ ਿਮਝਦਾ। ਉਹ ਚਾਹੂੰ ਦਾ ਿੀ ਸਕ ਇਹ ਸਰਸਤਾ ਬਸਚਆ
ਰਹੇ। ਆਪਣੀ ਵਾਅ ਤਾਂ ਉਿਨੇ ਇਿ ਸਰਸਤੇ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਦੀ ਪਰੀ ਕੋਸਸਸ ਕੀਤੀ, ਪਰ
ਕਾਜਲ ਦੀਆਂ ਬਦਲੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਨੇ ਉਿਨੂੰ ਬਹਤ ਸਰਮਸਾਰ ਕੀਤਾ।

76
ਸਜਿ ਕੂੰ ਪਨੀ ਸਵੱ ਚ ਉਹ ਕੂੰ ਮ ਕਰਦੀ ਿੀ, ਉਿਦੇ ਮਾਲਕ ਨਾਲ ਹੀ ਕਾਜਲ ਦੇ ਗਲਤ
ਿਬੂੰ ਧ ਿਥਾਪਤ ਹੋਣ ਲੱਗੇ। ਆਖਰ ਜਦ ਪਾਣੀ ਸਿਰੋਂ ਹੀ ਲੂੰਘਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਿਨੇ
ਕਾਜਲ ਨੂੰ ਤਲਾਕ ਦੇਣਾ ਹੀ ਵਾਜਬ ਿਮਸਝਆ। ਕਾਜਲ ਨੇ ਉਿ ਨਾਲ ਓਦੋਂ ਵੀ ਮਾੜੀ
ਕੀਤੀ ਤੇ ਉਿਨੂੰ ਤਲਾਕ ਦੇਣ ਦੇ ਬਦਲੇ ਉਿਦਾ ਿਭ ਕਝ ਹੀ ਉਿਤੋਂ ਖੋਹ ਸਲਆ।

ਤਦ ਤੋਂ ਆਕਾਸ ਿਮੂੰ ਦਰ ਦੇ ਸਕਨਾਰੇ ਇੱ ਕ ਿੋਿੀ ਸਜਹੀ ਦਕਾਨ ਕਰਕੇ ਰਸਹਣ ਲੱਗਾ।
ਸਜਿ ਨਾਲ ਉਿਦਾ ਤੋਰੀ- ਿਲਕਾ ਤਾਂ ਚੱ ਲਦਾ ਸਰਹਾ, ਪਰ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ
ਸਵੱ ਚ ਉਹ ਿਕਨ ਨਾ ਸਮਸਲਆ, ਜੋ ਸਾਇਦ ਉਿਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਸਿਮਰਨ ਨਾਲ
ਗਜ਼ਾਰਸਦਆਂ ਸਮਲਣਾ ਿੀ।

ਮਗਰੋਂ ਆਕਾਸ ਨੇ ਉਿਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਦੱ ਸਿਆ ਸਕ ਉਹ ਜਦ ਿਮੂੰ ਦਰ ਦੇ ਸਕਨਾਰੇ ਆਇਆ

ਕਰਦੀ ਿੀ ਤਾਂ ਉਹ ਉਿਨੂੰ ਦਰੋਂ ਹੀ ਪਿਾਣ ਸਲਆ ਕਰਦਾ ਿੀ। ਇੱ ਕ ਸਾਮ ਜਦ ਉਿਨੇ
ਇਹ ਿੈਿਲਾ ਕੀਤਾ ਸਕ ਉਹ ਹਣ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਿਾਹਮਣੇ ਆਵੇਗਾ ਤੇ ਉਿਨੂੰ ਇਹ ਯਕੀਨ
ਦਵਾਵੇਗਾ ਸਕ ਉਿਨੇ ਸਿਮਰਨ ਨਾਲ ਕੋਈ ਧੋਖਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ, ਬਲਸਕ ਧੋਖਾ ਤਾਂ
ਸਕਿਮਤ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਿ ਵਖਤ ਉਹ ਸਿਰ ਤੋਂ ਸਪੱ ਿੇ ਹੱ ਿਣ ਲਈ
ਮਜ਼ਬਰ ਹੋ ਸਗਆ, ਜਦ ਉਿਨੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਸਕਿੇ ਹੋਰ ਿਖ਼ਸ਼ ਦੇ ਨਾਲ ਵੇਸਖਆ।

ਉਿਨੂੰ ਇਿ ਗੱ ਲ ਦਾ ਵੀ ਮਲਾਲ ਿੀ ਸਕ ਓਦੋਂ ਉਹ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਦੀ ਸਕਲ

ਨਹੀਂ ਿੀ ਵੇਖ ਪਾਇਆ। ਸਿਮਰਨ ਓਦੋਂ ਪਾਣੀ ਦੀ ਬੋਤਲ ਲੈ ਣ ਦੇ ਲਈ ਉਿਦੀ ਦਕਾਨ
ਤੇ ਆਈ ਿੀ। ਉਹ ਚਾਹੂੰ ਦਾ ਿੀ ਸਕ ਉਹ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਉੱਥੇ ਹੀ ਰੋਕ ਲਵੇ। ਪਰ ਸਿਮਰਨ
ਇੂੰ ਨੀ ਕਾਹਲ, ਘਬਰਾਹਿ ਤੇ ਹੜਬੜਾਹਿ ਸਵੱ ਚ ਿੀ ਸਕ ਉਿਨੇ ਤਾਂ ਇਹ ਤੱ ਕ ਵੀ
ਗੌਰ ਨਹੀਂ ਿੀ ਕੀਤਾ ਸਕ ਉਿਦਾ ਪਰੀਤਮ ਐਨ ਉਿਦੇ ਿਾਹਮਣੇ ਿੀ।

77
ਕਾਜਲ ਦੇ ਧੋਖੇਬਾਜ ਹੋਣ ਨਾਲ ਤਾਂ ਸਿਮਰਨ ਵੀ ਿਸਹਮਤ ਿੀ। ਸਕਉਂਸਕ ਹਣ ਤੋਂ ਕਝ
ਿਮਾਂ ਪਸਹਲਾਂ ਉਿਨੇ ਕਾਜਲ ਨੂੰ ਹੀ ਸਮਿਿਰ ਸ਼ਸਹਬਾਜ਼ ਦੇ ਨਾਲ ਹਮਸਬਿਤਰ ਹੂੰ ਦੇ
ਹੋਏ ਵੇਸਖਆ ਿੀ। ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਦੀ ਪਸਹਲੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ
ਖਦ ਨੂੰ ਬੇਹੱਦ ਤਨਹਾ ਮਸਹਿਿ ਕਰਨ ਲੱਗ ਸਪਆ ਿੀ।

ਆਪਣੀ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਸਵੱ ਚ ਇੱ ਕ ਹਮਿਫ਼ਰ ਦੀ ਘਾਿ ਉਿਨੂੰ ਹਮੇਸਾ ਰੜਕਦੀ ਿੀ। ਪਰ
ਕਾਜਲ ਨਾਲ ਉਿਦਾ ਸਰਸਤਾ ਪਤੀ- ਪਤਨੀ ਵਰਗਾ ਪਾਕ ਨਹੀਂ ਿੀ। ਉਿਨੇ ਕਾਜਲ
ਨਾਲ ਕਦੇ ਸਵਆਹ ਨਹੀਂ ਿੀ ਕਰਵਾਇਆ। ਪਰ ਕਾਜਲ ਨੂੰ ਇੂੰ ਨੇ ਿਮੇਂ ਤੋਂ ਇਿ ਲਾਰੇ
ਸਵੱ ਚ ਜ਼ਰਰ ਰੱ ਸਖਆ ਹੋਇਆ ਿੀ ਸਕ ਉਹ ਜਲਦ ਹੀ ਉਿ ਨਾਲ ਸਵਆਹ ਕਰਵਾਏਗਾ
ਤੇ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਇੱ ਕ ਨਵੀਂ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਦੀ ਸਰਆਤ ਕਰਨ ਦੇ ਲਈ ਸਵਦੇਸ ਚਲੇ ਜਾਣਗੇ।

ਅੱ ਜ ਸਿਮਰਨ ਨਾਲ ਸਵਆਹ ਤੋਂ ਪਸਹਲਾਂ ਉਹ ਕਾਜਲ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਿਾਰੇ ਸਹਿਾਬ-
ਸਕਤਾਬ ਪਰੇ ਕਰਨਾ ਚਾਹੂੰ ਦਾ ਿੀ। ਸਕਉਂਸਕ ਕਾਜਲ ਤੋਂ ਉਿਨੂੰ ਸਜਿਮਾਨੀ ਿਕਨ ਤਾਂ
ਭਾਵੇਂ ਸਮਲਦਾ ਸਰਹਾ ਿੀ, ਪਰ ਉਹ ਵਿਾਦਾਰੀ ਸਜਹੜੀ ਇੱ ਕ ਸਰਸਤੇ ਸਵੱ ਚ ਲਾਜ਼ਮੀ
ਿੀ, ਉਹ ਨਹੀਂ ਿੀ ਸਮਲ ਰਹੀ। ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਸਮਲਕੇ ਉਿਨੂੰ ਇਹ ਅਸਹਿਾਿ ਹੋਇਆ
ਿੀ ਸਕ ਖਬਿਰਤੀ ਸਜਿਮ ਦੇ ਰੂੰ ਗਾਂ ਦੀ ਨਹੀਂ, ਰਹ ਤੇ ਸਦਲਾਂ ਦੀ ਹੂੰ ਦੀ ਹੈ।

ਉਿਦੀ ਮਾਿਮੀਅਤ ਨੇ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਨੂੰ ਵੀ ਮੋਹ ਸਲਆ ਿੀ। ਇਿੇ ਕਰਕੇ ਉਹ
ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਿਾਂਵਲੇ ਰੂੰ ਗ ਦੇ ਬਾਵਜਦ ਵੀ ਉਿ ਨਾਲ ਸਵਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਸਤਆਰ
ਿੀ। ਪਰ ਬਾਵਜਦ ਇਿਦੇ, ਇਿ ਗੱ ਲ ਤੋਂ ਵੀ ਮਨਕਰ ਨਹੀਂ ਿੀ ਹੋਇਆ ਜਾ ਿਕਦਾ
ਸਕ ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼, ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦੇ ਸਰਹਾ ਿੀ। ਉਿਨੇ ਉਿਤੋਂ ਿੱ ਚਾਈ ਲਕੋਈ
ਿੀ ਤੇ ਉਿਦੇ ਹੋਰਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਸਜਿਮਾਨੀ ਗੈਰ- ਤਾਲੱ ਕਾਤ ਰਹੇ ਿਨ।

78
ਇਹੋ ਗੱ ਲ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਸਦਲ ਤੇ ਿੱ ਿ ਬਣਕੇ ਲੱਗੀ ਿੀ। ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਇੂੰ ਨਾ
ਵੱ ਡਾ ਧੋਖਾ ਹਣ ਉਿਦੇ ਬਰਦਾਸਤ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਿੀ। ਇਿੇ ਕਰਕੇ ਉਿਨੇ ਆਤਮਘਾਤ
ਸਜਹਾ ਵੱ ਡਾ ਕਦਮ ਉਠਾਉਣ ਦੀ ਿੋਚ ਲਈ ਿੀ। ਇਹ ਤਾਂ ਸਕਰ ਿੀ ਸਕ ਐਨ ਵਖ਼ਤ
ਤੇ ਆਕਾਸ ਦੇ ਉਿਨੂੰ ਵੇਖ ਲੈ ਣ ਨਾਲ ਉਿਦੀ ਜਾਨ ਬੱ ਚ ਗਈ ਤੇ ਉਿਦੀ ਵਾਪਿੀ ਨਾਲ
ਉਹ ਮੜ ਤੋਂ ਸਜਉਣ ਜੋਗੀ ਹੋ ਗਈ।

ਸਿਮਰਨ ਲਈ ਆਕਾਸ ਦਾ ਉਿਦੀ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਸਵਚ ਵਾਪਿ ਆਉਣਾ ਸਕਿੇ ਚਮਤਕਾਰ
ਨਾਲੋਂ ਘੱ ਿ ਨਹੀਂ ਿੀ। ਉਹ ਬਹਤ ਖਸ ਿੀ.... ਬਹਤ...!! ਸਮਿਿਰ ਸਸਹਬਾਜ਼ ਤੇ
ਕਾਜਲ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗਨਾਹਾਂ ਦੇ ਬਦਲੇ ਜੋ ਿਜ਼ਾ ਸਮਲਣੀ ਿੀ, ਉਹ ਤਾਂ ਸਮਲੀ ਹੀ।
ਪਰ ਅਖੀਰ ਤੇ ਸਿਮਰਨ ਤੇ ਆਕਾਸ ਦਾ ਇੱ ਕ- ਦਜੇ ਨੂੰ ਸਮਲਣਾ, ਦੋਹਾਂ ਲਈ ਹੀ
ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਦਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਖਸਸਆ ਇੱ ਕ ਸਾਨਦਾਰ ਤੋਹਫ਼ਾ ਿਾਸਬਤ ਹੋਇਆ ਿੀ।

ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਹਣ ਨਾਲੋਂ - ਨਾਲ ਿਨ। ਇੱ ਕ- ਦਜੇ ਦੀ ਆਗੋਸ ਸਵੱ ਚ..... ਇੱ ਕ- ਦਜੇ ਦੇ

ਿਾਥ ਸਵਚ...! ਇੱ ਕ ਖਸਨਮਾ ਤੇ ਖਸਹਾਲ ਸਜ਼ੂੰ ਦਗੀ ਹੂੰ ਾਉਂਦੇ...! ਸਜਿ ਸਵੱ ਚ ਗ਼ਮ ਦੀ
ਕੋਈ ਿਾਂ ਨਹੀਂ ਿੀ....! ਬੱ ਿ ਿੀ ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਿਕਨ...!! ਇੱ ਜ਼ਤ...!! ਤੇ ਮਹੱ ਬਤ...!!

ਲੇ ਖਕਾ_ਸਸਮਰਨ ਲੁਸਿਆਣਵੀ
Simranjeet.dhiman13@gmail.com

79
80