Ignacy Jan Paderewski (ur. 6 listopada?18 listopada 1860 w Kuryłówce, zm.

29
czerwca 1941 w Nowym Jorku) polski pianista, kompozytor,
Od 1919 roku sprawował funkcje premiera i ministra spraw zagranicznych RP
W czasie zagranicznych wojaży Paderewski spotkał m.in. słynną polską aktorkę Helenę
Modrzejewską. Ta, zafascynowana jego talentem, podarowała mu pokaźną sumę pieniędzy. Za tę
kwotę mógł kontynuować naukę w Wiedniu, pod kierownictwem Teodora Leszetyckiego. Jego mistrz
polecił go później na posadę nauczyciela gry na fortepianie w Strasburgu. Pierwszy większy sukces
odniósł, debiutując jako pianista w 1887, a w 1888 roku miał miejsce jego pierwszy duży koncert
w Paryżu.
Paderewski skomponował swoje jedyne dzieło sceniczne, operę Manru[7][8], na przełomie stulecia. Jej
prapremiera odbyła się w Dreźnie 29 maja 1901 roku, a wkrótce zaprezentowano dzieło we Lwowie.
Paderewski zmarł na zapalenie płuc[17] 29 czerwca 1941 roku o jedenastej rano, w pokoju hotelowym
Hotelu Buckingham na Manhattanie

 Skomponował:

 Manru , Minuet in G,

 Piano Concerto

 Symfonia h-moll,

 Polish Fantasy

 Symphony in B minor, op. 24 "Polonia": I. Adagio maestoso - Allegro vivace

 Allegro de concerto

 Chants du voyageur, op. 8: No. 3. Mélodie. Andantino gracioso in B major

 Cracovienne fantastique, op. 14 no. 6

 Miscellanea, op. 16

 Polish Fantasy for Piano and Orchestra, op. 19: II. Vivace ma non troppo –

 Variations and Fugue on an Original Theme

2. Etnologia to nauka empiryczna o człowieku jako podmiocie i przedmiocie kultury. Nauka

ta bada człowieka jako istotę kulturową. Zajmuje się analizą i porównaniem

poszczególnych kultur
Etnografia to nauka o narodach, ludach i grupach etnicznych, spędzamy dużo czasu z badanymi osobami,

dzięki czemu możemy ich obserwować i zrozumieć postawy i zachowania.

Oskar Kolberg-Henryk Oskar Kolberg (ur. 22 lutego 1814 w Przysusze, zm. 3

czerwca 1890 w Krakowie) – polski etnograf, encyklopedysta, folklorysta i kompozytor.
Dorosły Kolberg pracował jako nauczyciel muzyki, urzędnik bankowy, księgowy.
W tym okresie komponował i wydawał liczne utwory muzyczne. W 1861 r. porzucił pracę urzędnika
kolejowego poświęcając się wyłącznie pracy naukowej i literackiej[4].
Kolberg opracował ponad 1000 haseł z zakresu muzyki, muzykologii, etnografii i etnologii do wydawanej
przez Samuela Orgelbranda w latach 1859–1868 28-tomowej Encyklopedii Powszechnej
Pomimo że Oskar Kolberg poświęcił się etnografii, pozostawił po sobie spory dorobek kompozytorski.
Jego spuścizna muzyczna to utwory na fortepian (głównie formy taneczne – polonezy, polki, kujawiaki,
mazurki, obertasy, ale także np. etiudy, formy sonatowe, marszowe i rapsodyczne[22]), pieśni i utwory
sceniczne

Kompozycje Oskara Kolberga

 Talizman. Ballada. „Pamiętnik Muzyczny Warszawski” 1836 nr 6.
 Pod twym okienkiem (sł. J. Heppen). Warszawa, Bernstein, Lit. J.V. Fleck, 1855.
 Trzy pieśni J.B. Zaleskiego ułożył do śpiewu O. Kolberg: „Rojenia wiosenne”, „Młodo zaswatana”,
„Śpiew poety”. Warszawa, R. Friedlein, 1857.
 Do dziewczyny (sł. Gustaw Zieliński). „Tygodnik Ilustrowany” 1868 t. 1, nr 24.
 Ułan polski (sł. Edmund Wasilewski). „Echa minionych lat” (z. 1 – słowa, z. 2 – nuty). Lwów, wyd. J.
Horoszkiewicz, 1889.
4. Cechy stref muzyki ludowej w Polsce
1. wyraźna dominacja metrum trójdzielnego i rytmiki mazurkowej.
2. obecność tempa rubato.
3. szeroki ambitus melodii.
4. urozmaicona, pełna dynamizmu melodyka.
5. dwutaktowa budowa fraz.
6. szybkie i bardzo szybkie tempo.
7. taneczna funkcja folkloru.
6. Przeznaczenie muzyki ludowej
Muzyka ludowa jest wyrazem życia i duszy ludzi poprzez muzykę.
Muzyka ludowa zazwyczaj wywodzi się z obszarów wiejskich danego
kraju. Obszary te mają bogate tradycje kulturowe, które przekazują
przyszłym pokoleniom poprzez muzykę ludową.
7. Budowa dud
1. Piszczałka melodyczna, tzw. przebierka
2. worek
3. trzonek
4. dymka (specyficzny ustnik)
5. tenorowe piszczałki burdonowe
6. piszczałka basowa
7. stroik
8. sznurek ozdobny