ეთიკა

ჰიპოკრატეს თავდაპირველი ფიცი კი ასეთი შინაარსის იყო:

„ვფიცავ აპოლონ მკურნალსა, ასკლეპიოსსა, ჰიგიასა და პანაკეას და ყველა ღმერთსა და ქალღმერთს,
მოწმეებად ვრაცხ რა მათ, რომ კეთილსინდისიერად, ჩემი ძალ–ღონისა და ჩემის მიხვედრილობის
შესაბამისად, აღვასრულო ქვემორე აღთქმა და წერილობითი ვალდებულება. ვინც შემასწავლა
მკურნალობის ხელოვნება, ჩემი მშობლების თანასწორად მივიჩნიო იგი, გავუნაწილო მას ჩემი მონაგარი და
საჭიროებისას შევეწიო გასაჭირში, მისი შთამომავალნი ჩემს ძმებად მივიღო და ხელოვნება, თუკი ისინი
მის დაუფლებას მოისურვებენ, შევასწავლო უსასყიდლოდ და ყოველგვარი პირობის გარეშე. რჩევა–
დარიგებანი, ზეპირი გაკვეთილები და ყოველივე დანარჩენი მოძღვრებისა ვამცნო ჩემსა ძეთ, ძეთ ჩემი
მასწავლებლისა და მოწაფეებსაც, რომელნიც შეკრულნი არიან ვალდებულებითა და ფიცითა საექიმო
კანონისდა კვალობაზე და არავის ვამცნო სხვას.
ვფიცავ ჩემი ძალ–ღონისა და მიხვედრილობის შესაბამისად მხოლოდ და მხოლოდ სასარგებლო განწესება
დავუდგინო ავადმყოფს და ავერიდო ყოველგვარი ვნების მიყენებას და უსამართლობას; არ მივცე არცერთ
მთხოვნელს მომაკვდინებელი საშუალება და არცა გზა ვასწავლო ასეთი ზრახვის შესრულებისა. ასევე არ
მივცე არცერთ ქალს მუცლის მოსაშლელი პესარიუმი. სპეტაკად და უმწიკვლოდ მოვიხმარო ჩემი ცხოვრება
და ჩემი ხელოვნება.
რომელ სახლშიც შევიდე მხოლოდ ავადმყოფის სასიკეთოდ შევაღო ამ სახლის კარი და არ იყოს გულსა
ჩემსა წინაგანზრახვა, უმართებულობა და ავი სურვილი, მითუმეტეს ზრახვანი სამიჯნურონი ქალთა
მიმართ, არცა აზატთა და არცა მონათა მიმართ. ოდეს მკურნალობის ჟამს ან თუ სხვა დროს ყური მოვკრა
ანდა ვიხილო რაიმე კაცთა ცხოვრებიდან, რაიცა არ უნდა იქნეს გამჟღავნებული, საიდუმლოდ მივიჩნიო
და არვის გავუმხილო იგი.
და მე, განუხრელად შემსრულებელსა ფიცისა, ბედნიერება მხვდეს ცხოვრებაში და ჩემს ხელოვნებაშიც და
მადიდონ კაცთა უკუნითი უკუნისამდე, ხოლო უკეთუ დავარღვიო ფიცი ანდა ცრუ აღთქმა დავდო,
პირუკუ მომეგოს მე!“, – წერდა ჰიპოკრატე.
 ფიცი მიიღო 1948 წლის სეტემბერში მსოფლიო სამედიცინო
ასოციაიის გენერალურმა ანსამბლეამ შვეიარიაში, ჟენევაში.
-განაახლა 22 მსოფლიო სამედიცინო ანსამბლეამ სიდნეიში 1968 წ
აგვისტო
-35-ე მსოფლიო სამედიცინო ანსამბლეამ 1983 წ ოტომბერში
ვენეცია, იტალია
-მსოლიო სამედიცინო ასოიაიის 46 გენერალურმა ანსამბლეამ
შვედეთში, სტოლომი, 1994 წ სეტემბერში

ეთიკა როგორ მენიერება მორალის შესახებ

მოაზრება თუ არა ეთიკურ ქევაში მორალი და ზნეობა, ღირსეული

საქციელი,ხშირად ისინი სინონიმებია, თუმცა მათ შორის არის გარვეული
სხვაობა.მორალი არის ერთობლივი სისტემა საზოგადოებაში მიღებული ნორმებისა-
მითითებების, არძალვების, მოთხოვნების, ტრადიიების, რა თაობიდან თაობას
გადაეცემა.
ზნეობა ადამიანის რეალური მომედებაა ამ ნორმებთან შესაბამისობით, ანუ
უზნეოდ მივინევთ ადამიანს, რომელი არღვევს ამ საზოგადოებაში მიღებულ
ნორმებს, მაგრამ შიძლება დაემორჩილოს სხვა ნორმებს და თავს თვლის ზნეობრივ
ადამიანად
.ეთიკასთან ერთად შემფასებელ დისციპლინად მიჩნეულია ლოგიკა და ესთეტიკა.
ლოგიკა არის მსჯელობების მიმართება სინამდვილის მოვლენებისადმი ამ
მსჯელობის ჭეშმარიტების ან მცდარობის თვალსაზრისით.
ესთეტიკაში შეფასების კრიტერიუმებია ,,მშვენიერი " და ,,უშნო", ეთიკაში კი
იყოფიან სიკეთედ და ბოროტებად
ექიმმა უნდა შუმსუბუოს ავადმყოფს ტანჯვა-ეს აღწერს გარვეულ მოვლენას და
გამონათქვამი არის დესკრიპტიული(აღმწერი ) ანუ ექიმის მოვალეობაა უნდა
შეამსუბუქოს, თუმა ვინ ავალდებულებს მას? უმეტესად მოვალეობა და
ვალდებულებანი კანონმდებლობითაა განსაზღვრული და შეუსრულებლობა ისჯება
იურიდიული, ადმინისტრაციული ან დისციპლინარული სანქციებით.

მორალი არის ინდივიდის პირად ცხოვრებაში ჩაურევლობა, რომელიც ჩვენს ქცევაში ნებადართულ
საქციელს გამოყოფს უნებართვოსგან, თუმცა ბევრი მნიშვნელოვანი მორალური ნორმა უფრო
არძალვის სახითაა, მაგ არა კაც კლა, არა იმრუშო, ეთიკურა თუ მივუდგებით ეს ნიშნავს არ
მივაყენოთ სხვას ზიანი.
ექიმმა ავადმყოფს ტანჯვა უნდა შუმსუბუოს და ყველა ადამიან მა ავადმყოფს ტანჯვა უნდა
შეუმსუბუოს -შევადაროთ ეს ორი გამონათქვამი ერთმანეთს..
როცა 2 ალტერნატივიდან არჩევანის გაკეთბა გვიხდება ვსაუბრობთ დილემაზე.
ბიოეთიკა
ბიოეთიასა და სამედიცინო ეთიკას შორის განსხვავება მნიშვნელოვაბია. ეთიკაში უპირატესობა
უფრო პაციენტთან ურთიერთობას ენიჭება, ექიმის მოვალეობას და პაციენტის უფლებას და სხვა
პროფესიის ადამიანთა ჩარევა არ ხდებოდა. ბიოეთიკამ გვიჩვენა რომ ეს საკითხი იმათი ჩარევითა
შეიძლება გადაწყდეს, ვინც პაციენტის და მისი ახლობლების ინტერესს წარმოაგენს