Gimnazija”30.

septembar”Rozaje

SEMINARSKI RAD

Predmet:Filozofija

Tema:Zasto nam je pitanje religije

tako vazno?

Ucenik:Meta Skrijelj IV-1

Zasto nam je pitanje religije tako vazno?

Istorija ljudskog roda od početka potvrđuje da je jedna od

najznačajnih odrednica samog ljudskog postojanja vjera u nešto.
Ljudi su oduvijek vjerovali u nešto veće od njih samih, iako su se
forma i načini praktikovanja vere menjali kroz istoriju. “Da
nema Boga, trebalo bi ga izmisliti“ – rekao je Volter. Zašto je to
tako? Zašto je za mnoge ljude važno da veruju, čak iako nema
konkretnih dokaza za postojanje tzv. više inteligencije? Zašto je
važno verovati ako znamo da možemo da živimo bez vjere? Vjera
nije neophodna da bismo preživjeli, kao što je, na primjer,
hrana.Svakako da se ljudi dijele na teiste (one koji veruju u
Boga), ateiste (one koji ne veruju) i agnostike (one koji ne znaju
da li Bog postoji). Dakle, nisu svi ljudi verujući. Neki i ako su
verujući, nisu religiozni, to jest, ne veruju u Boga u strogo
religiozno institucionalnom smislu. Neki ljudi veruju u
univerzalne vrednosti kao što su: ljubav, pravda, sloboda za sve
itd. Zašto je za ljude uopšte važno da veruju, a neka istraživanja
čak tvrde da je korisno i dobro?
 Razvoj ljudske religioznosti kroz istoriju

Od najranijih vremena ljudi su verovali u nešto. Za to imamo

dokaze u vidu figura božanstava, totema, pisane reči itd. From je
razmatrao čovekov odnos prema Bogu kroz istoriju i opisao razvoj
ljudske duhovnosti u tom smislu. On smatra da je religioznost
nastala iz ljudske želje da se prevaziđe odvojenost egzistencije
pojedinca i postigne jedinstvo sa svetom. Od politeizma, odnosno
mnogobožanstva, do monoteizma čovek je, prema Fromu, zapravo
obožavao svoje moći i veštine koje je projektovao na razna
božanstva. U doba matrijarhata dominantni oblici izažavanja
religioznosti su bili vezani za žensko telo, plodnosti i uopšte ženske
aspekte, a takođe i aspekte vezane za prirodu i životinje.
Nakon doba matrijarhata čovek počinje da obožava muška
božanstva u skladu s nastupajućom dominacijom patrijarhata.
Religije koje se oslanjaju na patrijarhat kao što su : judeo-
hrišćanska, islamska itd, u središte stavljaju oca, pater familias koji
predstavlja vrhovno dobro. I u samom patrijarhalnom poimanju
Boga, slika o njemu se menja kroz vekove, pa se Bog u Starom
zavetu na primer, doživljava znatno drugačije nego u Novom. Slika
Boga se razvija od početnog principa „oko za oko“ do „ko tebe
kamenom ti njega hlebom“, što znači da je sam čovek menjao i
razvijao vrhovne vrednosti koje je projektovao na Boga kroz
istoriju.
Zanimljivo je primijetili da i ontogenetski, odnosno pojedinačni
razvoj čoveka takođe sledi put vezanosti prvo za majku, a onda za
oca, da bi se stiglo do konačne nezavisnosti i oformljavanja
sopstvenih vrednosti, kao i filogenetski put razvoja religioznosti
kod čovečanstva. Starogrčka božanstva su, prema opisima na koje
nailazimo, imala veoma mnogo ljudskih osobina i to ne baš lepih,
da bi se slika o Bogu kroz istoriju sve više oslobađala
antropomorfizma i kristalisala u stecište vrhovnih, univerzalnih
ljudskih vrednosti. Kao i u pojedničnom razvoju, od vezanosti za
majku koja štiti svojom sveobuhvatnom ljubavlju, do pokornosti i
poslušnosti ocu koji kažnjava i nagradjuje, čovek se u razvoju
religioznosti, prema Fromu, kreće ka dubljem uspostvaljanju
majčinskog i očinskog principa u sebi tj.on date vrednosti
pounutruje i postaje jedno sa Bogom.
Naravno, u savremenoj religijskoj praksi srećemo svaki od ovih
stepena odnosa prema Bogu, od onih najprimitivnijih do duhovno
uzvišenih. Ovakav stav je saglasan sa, u hrišćanskoj
praksi,poznatim stepenima odnosa prema Bogu: rob, sluga i sin.
From na kraju zaključuje da je čovekov odnos prema Bogu zapravo
njegov odnos prema drugom čoveku, kako u opštem, tako i u
pojedinačnom smislu. Zrela religioznost podrazumijeva, dakle,
pounutrenje univerzalnih vrednosti i oslobodjenje čoveka od
antropomorfnih predstava Boga.