Professional Documents
Culture Documents
Woow
Woow
ANSWER SHEET
Topic: पाठ - वाचनाचे वेड, पंडिता रमाबाई, रोजनिशी, अदलाबदल कविता - शब्दांचे घर, लेक,संतवाणी
उत्तर : - सोनालीने दररोज अवांतर वाचन करावे असे आईला वाटत होते.
उत्तर : -सोनालीला प्रोत्साहन दे ण्यासाठी तिच्या बाबांनी तिला वाढदिवसानिमित्त छानसे पस्
ु तक भेट दिले.
उत्तर : -लेक घरात नसतांना घरातील सदस्यांच्या उरास आस लागते, वेळ जागीच थांबतो व मनही उदास
होते.
१४. गावशिवारातन
ू घरी परतल्यावरही मल
ु ांच्या जिभेवर कशाची चव रें गाळत होती?
उत्तर : - गावशिवारातन
ू घरी परतल्यावरही मल
ु ांच्या जिभेवर तेथे खाल्लेल्या बोरांची चव रें गाळत होती.
उत्तर : -वाढदिवसाच्या निमित्ताने वैष्णवी आदिवासी समाज कल्याण विभागाच्या एका वसतिगह
ृ ात गेली
होती.
१६. अमत
ृ व इसाब यांच्यात कपड्यांच्या बाबतीत काय साम्य होते?
उत्तर : -अमत
ृ व इसाब यांचे कपडे, रं ग, आकार समान होते.
१७. अमत
ृ व इसाब कोणत्या सणाला घराबाहे र पडले होते?
उत्तर : -अमत
ृ व इसाब होळीच्या सणाला घराबाहे र पडले होते.
१८. माता कामात गंत
ु ली असली तरी तिचे लक्ष कुणाकडे असते?
१९. संत तक
ु ाराम कुणापासन
ू आपणास सावध करतात?
उत्तर : -संत तक
ु ाराम भोंद ू लोकांपासन
ू आपणास सावध करतात.
१. शब्दांच्या सद
ंु र घरात सद
ंु र शब्दांतन
ू काय स्फुरते?
उत्तर :- कविता 'लेक' यातनू कवयित्री अस्मिता जोगदं ड यांनी घरातील मलु ीचे महत्त्व सांगितले आहे .
लेक घरात असतांना सर्वांशी चिमणी सारखी बोलत असते व घरातील सर्वांना बोलके ठे वते.
घरातील वातावरण आनंदी राहते. त्यामळ
ु े कवयित्रीने लेकीला बोलकी चिमणी म्हटले आहे .
एक घनदाट जंगल होते. त्या जंगलात अनेक प्राणी राहत होते. त्यातच एक छानसा हरणाचाही परिवार
होता. त्यात एक छोटे स,ं परं तु फारचं चपळ असे हरीण होते. ते हरीण रोज सायंकाळच्या वेळी रे ल्वे
रुळासमोर खेळायचे. आपल्या चपळाईचा त्याला फारच गर्व होता. त्याला प्रवासी रे ल्वे दिसताच वाटायचे,
“अरे माझ्यापेक्षा वेगवान हे कोण धावत आहे ? मी या रे ल्वेला धावण्यात नक्कीच हरवणार.” असा मनाशी
निश्चय करून त्याने गाडी सोबत धावणे सरू ु केले. थोड्याच वेळात हरणाने रे ल्वेला हरवले. याचमळ ु े आपण
रे ल्वेला सहजच हरवू शकतो, असा हरणाचा गैरसमज झाला. यामळ ु े तो इतर प्राण्यांसमोर तशी हुशारकी
दाखवू लागला.
जंगलातील इतर प्राणी त्याची ही बढाई ऐकून आश्चर्यचकित झाले. पण धर्त ू कोल्ह्याला मात्र हरणाची
ही हुशारकी काही पटली नाही. त्याने हरणाला म्हटले, “साफ खोट्टं आहे हे ! आमचा नाही विश्वास. तू काय
रे ल्वे गाडीला हरवणार उगीच बढाया मारू नकोस. चल,माझ्यासमोर लावतोस शर्यत उद्या?”
हरीण व कोल्हा दस ु ऱ्या दिवशी जंगलाच्या बाहे र आले. यावेळी रुळांवरून एक मालगाडी जात होती.
हरणाला या गाडीची काहीही कल्पना नव्हती. त्याला वाटले की रोज प्रमाणे आपण रे ल्वेला हरवच ू . मग
कोल्हा हरीण व रे ल्वे मालगाडीची शर्यत सरू ु झाली. “एक -दोन- साडे- माडे- तीन” असे कोल्ह्याने म्हणताच,
हरीण चपळाईने पळायला लागले. कोल्हा तर थोड्या वेळातच थांबला. रे ल्वे मात्र मालगाडी असल्यामळ ु े ती
जवळच्या कोणत्याही स्टे शनवर थांबली नाही. ती वेगाने पढ ु े -पढ
ु े जात राहिली. छान पैकी वाऱ्याच्या वेगावर
हरीणही धावत होते. परं तु तेही काही वेळाने खप ू थकून गेले आणि शेवटी त्याने स्वतःला थांबवले. “शेवटी
मानवाने तंत्रज्ञानाचा वापर करून बनवलेल्या रे ल्वेला, आपण हरवू शकत नाही. ही रे ल्वे आपल्यापेक्षा
वेगवान आह.” हे हरणाच्या लक्षात आले. कोल्हा मात्र हरणाच्या स्थितीला बघन ू मनातल्या मनात हसू
लागला.
तात्पर्य:- मानवी तंत्रज्ञानाचे महत्व आपण स्वीकारले पाहिजे.