Millosh Gergj Nikolla – Migjeni (1911-1938)

- Millosh gjergj nikolla i njohur si Migjeni lindi me 13 tetor 1911 ne Shkoder ne nje familje te
varfer qytetare.
- Shkollen fillore e kreu ne qytetin e lindjes, ne v.1928-1932 ndoqi mesimet e mesme-
teologjike ne manastir.
- Ne vitet 1933-1937 punoi si mesues filloreje ne Vrake,Shkoder dhe ne Puke.
- Kjo eshte koha kur zhvilloi veprimtarin letrare. Shkrimet e para i botoi ne v.1934,
bashkpunoi me revistat “Iliria”, “Bota e re”.
- Ne v.1936 krijimet e veta poetike i permblodhi ne librin “Vargje te lira”.
- Nga fundi i v.1937 shkoi ne Itali per tu sheruar nga sumendja mushkerive.
- Vdiq me 26 Gusht ne v.1938 ne moshen 27 vjeqare ne nje spital pran Torinos ne Tore Peliqe.

Veprimtaria e Migjnit:
- Migjeni kishte bindje demokratike, revolucionare me te cilat filloj te brumoset qe ne bankat
e shkolles nen ndikimin e veprave te autoreve perparimtar.
- Ne themel te krijimtaris se Migjesnit qendron aspirada per nje bote te re, kur njerezit e
thjesht te jeteojn te lire dhe te lumtur me dinjitet njerezor dhe pa frik per te nesermen.
- Ky humanizem pershkon tej e mban vepren e tij.
- Ne poezit e para si “Zgjimi” , “Te Birt e shekulli te ri”, “Shkendija” etj.

Veprat me te njohura te tij jane:

- “Buken tone te pergjitshme falna zot”

- “Bukuria qe vret”
- “Molle e ndalueme”
- “Legjenda e misrit”
- “Adon qymyr zotni”
- “Poema e Mjerimit”
- “Studenti ne shtep” etj

Vjershat e veta Migjeni i ka ndar ne 6 cikle:

- Kenget e Ngjalljes,
- Kenget e Mjerimit.
- Kenget e Perendimit,
- Kenget me Vete,
- Kenget e Rinis dhe
- Kenget e Fundit.

Ne Ciklin e pare bejne pjes 5 vjershtat me te mira te migjenit.

Cikli i dyt i vargjeve te lira nis me poemen e mjerimit, kryeveper poetike e migjenit dhe nje prej krijimeve
me te bukura te poezis shqiptare.

Analiz e poemes se mjerimit.

- Kjo poem i kushtohet te varferve te cilet jetonin ne skamje, te kushte shume te veshtira per
jetes. I kushtohet atyre te cileve i shtrinin doren para kujtdo per lemoshe pasi nuk kishin
rugdalje tjeter, mjerimi nuk mund te fshihet sepse ai duket neper fytyrat e njerzve qe per
ate koh ishte i pashmangshem.
- Ata u luteshin atyre per te cilet shtroheshin sofra te medha e perseri ata ishin te pangopur e
te pakenaqur.
- Mjerimi jetonte ne kushte ne veshtira bashk me mijte e macet ne vende te erreta, te ndyta e
te lagura.
- Mjerimi jetonte edhe me ata qe fitonin 2 3 lek ne dit e nuk u mjaftonin per jetes, ata
mundoheshin ta shuajn etjen ne dashuri epshore nga i cili zene fillin sherbetoret dhe lypsat
te cilet do te lindin dhe do ti mbushin rruget. Ky femi refuzohet nga e ema ende pa e njohur,
ajo e mallkon foshnjen e saj, femija i saj kurr nuk do te ket buzeqeshjen e shpirtit vetem
mllef per jeten, ardhmeria e saj seshte asgje tejter veqse vuajtje dhe beteje e pameshirshme
te cilen ia shfaq jeta.
- Mjerimi e rrit femien para kohe e ben te forte dhe e meson se si ti dale ball jetes, fytyra e saj
nuk ka pamje e nje foshnjeje por hien e vdekjes.
- Viktimat e mjerimit jane te shumt te cilet edhe kunder deshires por per mbijetes benin ate
qka as ata nuk deshironin, falnin trupin e tyre per nje tregti te ndyr, ua besojne jeten dhe
veten e tyre dikujt tjeter qe ata tiu ndihmojne atyre.
- Mjerimi te shtyn ne rruget nga te cilat nuk del i gjall, behesh rob i tyre deri ne qastet e
fundit, e per ta haruar skamjen fillon e pin per ta harruar boten e per ta harruar dhe veten.
- Mjerimi ska meshir e as fund nuk ka, esht plage shekullore, skamja te drejton drejt ati litari
te cilin ta ka pergaditur vet dhe ne fund ste mendet gje tjeter veqse ti te vendosesh se kur
do ta perdoresh ate ndoshta sa me par me mir e me pak vuajtje, me pak dhembje e me pak
lot...