FLORANTE AT LAURA 8-STEM SCRIPT

SCENE 1: SA ISANG MADILIM NA GUBAT

—Kabanata 1—

Narrator: Sa gitna ng malawak na gubat na matatagpuan sa labas ng kahariang Albanya ay may isang
binatang nakagapos sa puno ng higera. Ang gubat ay pinamumgaran ng mababangis na hayop,
nakalulunos na huni ng mga ibon, naglalakihang mga punong-kahoy na may masangsang na amoy. Ang
binatang nakagapos sa higera ay si Florante isang mandirigma ng Albaya.

—Kabanata 2—

Florante: Diyos ko! Bigyan niyo po ng katarungan ang kasamaang nagyayari sa Albanya. Wala ka nang
makikitang mabuti! Dahil lahat ng nagpapakita ng kabutihan ay may parusa ng kamatayan. Naglipana
ang kalupitan, karahasan, pagsasamantala sa kapwa. Kaya wala nang magawa ang mga tao. Kakagawan
lahat nito ni Konde Adolfo! Dahil sa paghahangad niya sa kapangyarihan ng Albanya! Ano’t nagging
malupit satin ang kapalaran. Nasaan ang katarungan?

Florante: Nasaan na Laura ang iyong mga sumpa?!?! Nasaan ang iyong pangako? Isa kang taksil! Bakit
ngayon ay magpapakasal ka kay Adolfo?!??!?!

Narrator: Biglang nanumbalik sa gunita ng binata ang ilang bahagi ng lumipas…

Laura: Florante, ang bawat sandaling ika’y hindi ko kapiling ay katumbas ng maraming taon sa akin.

Florante: Wag kang mag-alala giliw kong Laura, ang pag-ibig ko sa’yo ay walang maliw.

Laura: Florante, hetong mga bulaklak, upang mapasaya kita.

Florante: Maraming salamat. Inahalintulad kita sa kagandahan ng mga bulaklak na ito.

Laura: Florante, heto ang espada mo, itago mo yan. Para sa iyong pakikidigma.

Florante: Wag kang mag-alala mahal kong Laura, hindi ako mapapahamak sa mga pakikidigma ko.

—Kabanata 3—
Narrator: Nagkataon namang sa gubat ding yaon ay napadako si Aladin na isang Morong taga – Persya
na anak ni Sultan Ali – Adab na dahil sa sama ng loob sa kanyang ama sa pagkakaagaw sa pag – ibig ng
kanyang kasintahan ay umalis sa sariling bayan.

Aladin: Flerida, bakit mo ako ipinagpalit sa aking ama? Sa dinami daming pwedeng umagaw sayo ay ang
ama ko pang iginagalang. Tapos na ang ating pagmamahalan.

Ngunit patuloy na pumapatak ang bawat sandaling natitira habang ika’y kapiling ko. Siguro nga’y paalam
na subalit may iniwan kang puwang sa aking puso.

***uupo si Aladin***

—Kabanata 4—

Narrator: Habang si Florante ay nakagapos pa rin sa higera ay may dalawang leon na nababakas ang
gutom at pagnanais na kainin ang binata sa harapan na si Florante.

—Kabanata 5—

Buti nalamang ay dumating si Aladin…Akala niya ay ito na ang katapusan niya.

—Kabanata 6—

***linabanan ni Aladin ung leon***

Narrator: Nagsa-apolo mandin ang gerero na inusig ng taga ang dalawang leon na naturan. Umamo ang
mga leon at umalis. Inalalayan ni Aladin si Florante.

—Kabanata 7—

Florante: Laura, giliw kong Laura,..(inaantok na saad)

***Nang tuluyan ng napukaw ang isipan ni Florante at nakita ang morong inaalayan siya

Florante: Ika’y..ika’y…ika’y isang Moro..! Sino ka? Hindi ako makapaniwalang isang Moro ang magliligtas
sa akin.

Aladin: Oo nga isa akong Moro, ngunit ako ay may puso at damdamin din. Wag kang matakot, ika’y aking
aalagaan muna. Nakikita ko sa iyong pananamit na ika’y taga – Albanya. Ako naman ay isang Persyano.
Kahit ang bayan niyo ang kaaway ng aming bayan ay itinuturing kitang katoto.

Florante: Salamat sa pagkakaligtas mo sa buhay ko. Kung ako’y di mo nailigtas ay malamang nasa tiyan
na ako ng mga busog na leon.
Aladin: Walang anuman. Sino pa ba ang magtutulungan kundi tayo din naming parehong sawing palad.

***lumipat ng pwesto***

Aladin: Dito ka muna magpahinga kaibigan, magdamag kitang aalalayan.

***pagkagising ni Florante***

Florante: Hindi ka natulog?

Aladin: Oo. Para mabantayan kita sa gubat na ito. Na maraming mababangis na hayop.

Florante: Maraming salamat. Tunay na ika’y isang mabuting kaibigan? Paano kita mapapasalamatan?

Aladin: Magtiwala ka sa akin. Ikwento mo naman kung paano ka nagkaganito.

Florante: Isasalaysay ko sayo ang aking buhay mula sa aking kamusmusan. Ako si Florante. Taga –
Albanya. Ako’y anak nila Duke Briseo at Prinsesa Floresca. Ang aking ina ay anak ng hari sa kahariang
Crotona. At ang aking ama ay ang taga payo sa hari ng Albanya na si haring Linceo na ama ng aking
sinisinta na si Laura. Bantog ang ama ko sa karunungan.

Narrator: At isinalaysay na nya ang kanyang buhay…

(flashback)

SCENE 2: BUHAY NI FLORANTE

—Kabanata 8—

Narrator: Noong musmos pa lamang si Florante ay ikuwento ng kanyang ina na siya ay muntikan nang
madagit ng buwitre. Buti na lamang ay nandyan ang kanyang pinsan na si Menalipo.

Prinsesa Floresca: Florante! Anak ko!

Menalipo: Ako po ang bahala sa buwitre na iyan!

Prinsesa Floresca: Mag-ingat ka, Menalipo!

Menalipo: Opo, aking prinsesa!

***pinana ni Menalipo ang buwitre***

Prinsesa Floresca: Ang aking anak! Mabuti’y nasa mabuti kang kalagayan anak. Salamat na lamang
nandito ka, Menalipo. Kundi’y malamang napahamak na ang aking anak. Halika’t dalhin natin siya
sakanyang ama.

—Kabanata 9—
Narrator: Sa paglipas ng panahon si Florante ay nasa wastong gulang na upang tumuklas ng kanyang
karunungan napagtanto ng kanyang ama na si Duke Briseo na siya ay pag aralin sa Atenas.

Duke Briseo: Florante anak, kailangan mong mag – aral sa Atenas para mahasa ang iyong mga kakayanan
at kaalaman.

Prinsesa Floresca: Hindi maaring mag – aral si Florante sa Atenas! Ayoko siyang mawalay sa aking piling.

Florante: Paano po ang aking ina?

Duke Briseo: Batid ko ang pagmamahal na inuukol ng iyong ina, subalit kung tayo’y patatangay ng
kalungkutan sanhi ng ating paglalayo ay hindi mo matatagpuan ang tagumpay. Iyan ang dahilan kung
kaya’t dapat nating pagtiisan ang lahat. Ang kapangyarihan ng luha ay dapat nating pawalang kabuhulan.

SCENE 3: ANG ATENAS AT SI ADOLFO

—Kabanata 9—

Narrator:Labing isang gulang si Florante nang pumasok sa Atenas. Si Antenor ang kanyang guro. Naging
kamag aral niya si Adolfo na anak ni Konde Sileno.

—Kabanata 10—

Huwaran si Adolfo sa kabaitan sa klase. Ngunit, sila ay hindi naging malapit sa isa’t isa. Pagkaraan ng
anim na taon ay natuto si Florante ng Astrolohiya, Matematika at Pilosopiya.

—Kabanata 11—

Antenor: Ang ating paaralan ay magkakaroon ng pagsasadula hango sa buhay ni Reyna Yokasta.
Florante, papel ni Etyokles ang gagampanan mo. Katauhan naman ni Reyna Yokasta ang gagampanan ni
Menandro.

Narrator: Patuloy ang kanilang paghahanda, lahat ay masaya maliban kay Adolfo.

Adolfo: Ako ang dapat si Etyokles ngunit napili si Florante! Hindi ba nakikita ni Maestro Antenor na ako
ang mas mahusay sa aming dalawa? Nalalapit na ang araw mo, Florante! Sapagkat ikaw ang umagaw ng
kapurihan ko!

Narrator: Isang araw bago pasimulan ang pagtatanghal, si Adolfo ay hindi dalawin ng antok laging
sumasaisip niya ang maiitim na balak kay Florante.
Adolfo: Bukas magiging ganap ang aking paghihiganti! Bukas…

Narrator: At nang dumating na ang pagtatanghal ng dula, ipinakilala ang pangunahing tauhan ng
kasaysayan si Florante.

Mga tao: Mabuhay si Florante! Mabuhay!

Adolfo: Magpakabusog kana sa puri Florante at katapusan mo na.

Antenor: Magsisimula na ang ating dula kaya lahat ay pumwesto na!

Narrator: At sakalagitnaan ng kanilang pagtatanghal…

Adolfo: Magkatatag ka na! Ito ang iyong katapusan!

Narrator: Sa halip na sabihin ang nasa orihinal, ngunit iba ang nasabi ni Adolfo…

Adolfo: Ikaw na umagaw ng kapurihan ko’y dapat kang mamatay! Mamatay ka!

***Tinulak at hahampasin na sana ni Adolfo si Florante ngunit na pigilan siya ni Menandro

Menandro: Bitawan mo iyan!

Anternor: Anong nangyayari dito? Bakit Adolfo anong tinangka mong patayin ang iyong kababayan?

Menandro: Isa kang baliw, Adolfo!

Adolfo: Kailangang mawala siya pagkat siya ang umagaw sa karangalan ko!

Kamag-aral: Isa kang habang, ulupong at sakim! Patayin si Adolfo! Patayin ang sukab!

Narrator: Hindi na nga inabot pa ng kinabukasan si Adolfo, noon din ay pina uwi sa Albanya.

Adolfo: Sa muli nating pagtatagpo ay titiyakin ko ang aking tagumpay, Florante, titiyakin ko!

Antenor: Hindi masama na ang isang tao ay magkaroon ng matayog na layunin, ang masama ay ang
tamuhin ang katuparan na niyon sa kapinsalaan ng kapwa. Kung paano nagkaroon ng isang kain na
pumatay sa kanyang kapatid na si Abel ng dahil sa inggit, paano nga kayang hindi magkakaroon ng isang
Adolfong naghahangad ng pumatay sa kanyang sariling kababayan! Kahanga-hanga ang ginawa ni
Menandro, ito’y isang magandang halimbawa ng pagkabayani.

Florante: Paano kaya kita magagantihan Menandro? Kundi sa iyo ay isa na akong malamig na bangkay!

Menandro: Iwaksi mo sa iyong isip ang bagay na iyan, dapat tayong mag pasalamat sa dakilang lumikha!
Ang lahat ay utang lamang sa diyos ako’y kasangkapan lamang niya upang iligtas kasa kapahamakan!

Menandro: Florante, para ko ng nakikitang malapit ng dumating ang araw ng iyong pag-uwi

Florante: sa palagay ko’y hindi ako makakauwi ng hindi ka kasama

Menandro: Kung sumama kaya ako’y ipagkapuri mo naman kaya ako sa iyong mga kaibigan, sampu ng
ama mong Duke?

Florante: Aba’y syempre ipapakilala kita!

SCENE 4: ANG PAGBALIK NI FLORANTE

—Kabanata 12—

Mensahero: Ipagpatawad niyo po ang aking pang aabala. May sulat po galing kay Duke Briseo ng
Albanya para kay Florante. Narito ang liham:

“Iyan ang katotohan, anak, pumanaw na ang iyong ina. Hindi ko na ito ipinaalam sa iyo noon upang
huwag masira ang iyong pag-aaral. Ang iyong Ama, Duke Briseo”

Florante: Wala na ang mahal kong ina, O mahabaging langit!

Anternor: Lakasan mo ang iyong loob, Florante.

Menandro: Nakikiramay ako sa kalungkutan mo, Florante

Narrator: Napatingin sa malayo si Florante na wari ay natatanaw ang larawan ng kanyang ina…..

Florante: Ina, bakit hindi mo na ako hinintay? Hindi ba’t sinabi ko sa iyong ako’y magbabalik upang
handugan ka ng aking tagumapay?

Menandro: Huwag masayadong malumbay, Florante. Hindi makakatulong sa katawa mo ang

kalungkutan.

Florante: Salamat sa iyong paalala Menandro, isa kang dakilang kaibigan

Narrator: Nakaraan pa ng dalawang buwan, dumating ang ikalawang liham ni Duke Briseo.

Florante: Pinauuwi na po ako, mahal kong guro. Nasa daungan na raw po ang sasakyan.

Antenor: Florante sa pag babalik mo sa Albanya ay tandaan mong mayroon kang isang kalaban, ang
higanti ni Adolfo ay pakaingatan mo.

—Kabanata 13—

At kung ikaw ay salubungin ng ngiti, mag ingat ka pero wag kang magpapahalata, lagi mong ihanda ang
iyon sandata.

Florante: Samalat po sa iyong paggunita, mahal kong guro. Iyang pala Menandro, di ba sasama ka sa
akin?

Menandro: Ang pasiya lamang ng aking ama ang dapat nating hingin.

Narrator: Hindi na hinintay ni Antenor na tanungin siya ng dalawa. Noon din ay pumayag na sumama si
Menandro kay Florante, ilang saglit pa sa daungan.

Narrator: Pagkatapos ng mahabang paglalakbay, sila ay nakarating sa Albanya.

Kawal: Duke Briseo narito po ang iyong anak na si Florante

Florante: Ama ko, hindi ko akalain na ganito kapait ang ating pagkikitang muli.

Duke Briseo: anak ko sinubok tayo ng tadhana.

Florante: Marahil nga ama. Ama, may gusto po akong ipakilala sa inyo siya po ang aking kaibigan si
Menandro.

Menandro: Ang aking kaliitan ay handang maglingkod a inyo

Duke Briseo: Nabalitaan ko na ang lahat, isa kang tunay na kaibigan, nagtitiwala ako sa iyo Menandro.
Bilang araw ay makagaganti rin kami sa iyo.

Kawal: Duke, narito na po ang sugo.

Sugo: Galing na po ako sa palasyo ni Haring Linceo na siyang nagsabi na narito kayo. Aalis na po ako.

Florante: Ano ang sinabi, ama ko?

Duke Briseo: Ito’y galing sa iyong ninuno na siyang Monarko sa Krotona, kailangan niya ang tulong ni
Haring Linceo. Nakubkob ng mga kaaway na Moro ang Krotona sa pamumuno ng kilabot na si Heneral…

Florante: Heneral Osmalik!

Menandro: Ano ang pasya niyo, mahal na Duke?

SCENE 5: NANGANGANIB ANG KROTONA

—Kabanata 14—

Narrator: Hindi nag-aksaya ng sandali ang mag ama, noon din ay nagsadya sila sa palasyo ni Haring
Linceo at ng magkaharap sila ay…

Haring Linceo: Mabuti at nag sadya ka agad sa akin, ang Krotona ay nangangailangan ng ating tulong. O
duke, sino ang binatang kasama mo? Ang kiyas na ito ay siyang kamukha ng bunying gerero, ang aking
napangarap na sabi sa iyo na magiging haligi ng sentro ko’t reyno

Duke Briseo: Siya ang bugtong kong anak kararating lang mula sa Atenas. Si Florante na inihahandog sa
mahal mong yapak, ibilang na isang basalyo’t na alagad.

Florante: Haring poon, ako ngayon ay nasa iyong utos.

Haring Linceo: Mabuting pagdating, mula ngayon ay ikaw na ang halal kong Heneral ng aking hukbo,
Florante.

—Kabanata 15—

Laura: Narito pala kayo, mahal kong ama.

Haring Linceo: O Laura, anak ko

Narrator: Sa kagustuhan narin ng hari, ang magandang si Laura ay nakaumpok nila sa pag-uusap na iyon
kakaibang damdamin ang nadama ni Florante. Halos litung lito at di tuwid mag salita si Florante at laging
sumusulyap sa kagandahan ni Laura at di lingid sa kanya ay gayun di ang nadarama ni Laura.

Florante: Napakaganda niya. Ano kaya itong nararamdaman ko? Pag-ibig na ba ito?

Laura: Kay kisig na binata, sino kaya siya?

Narrator: Nang matapos ang kanilang pulong, umuwi na sila Florante.

—Kabanata 16—
Narrator: Hindi mapawi ang kanyang kalungkutan dahil malapit na ang digmaan at hindi pa rin siya
nakakapagtapat ng kanyang pag-ibig sa kanyang minamahal na si Laura. Ng minsang hindi sinasadyang
magkita ang dalawang nag iibigan ay…

Florante: Anong hiwaga ng pagkakataon, parang hindi ako makapaniwala na ako’y humihinga pa sa mga
sandaling ito.

Laura: Nalalaman ko ang sanhi ng iyong kalungkutan, ipinagluluksa mo ang pagpanaw ng iyong ina.

Florante: Hindi iyon ang dahilan, Laura, ang kalungkutang nadarama ko ngayon ay nagsimula ng kita’y
makilala.

Laura: Kung gayon kinalulungkot ko ang una nating pagkikita.

Florante: Hindi mo ako nauunawaan Laura, ang kalungkutan ko’y sanhi ng aking damdaming inuukol sa
iyo na hindi ko maipahayag! Subalit sa pagkakataong ito, ikamamatay ko kung di mo mababatid na ikaw
ay aking iniibig Laura! Laura, iniibig kita, at kung hindi kalabisan ay nais kong bago ako magtungo sa
larangan ay bigyan mo ng liwanag ang isinamo ko.

Laura: Hindi ko nais na lumisan kang malungkot, Florante.

Florante: Kay ligaya ko, sapat na ang mga luhang iyan upang sabihin kong ako ang pinakamapalad sa
daigdig.

Laura: Florante, lumakad ka na at umaasa kang patnunubayan ka ng aking mga dalanigin.

Florante: Ang iyong pag-ibig ang siyang magiging sandigan ng aking tagumpay. Paalam.

SCENE 6: ANG DIGMAAN

—Kabanata 17—

Laura: Diyos na mahabagin, huwag mo pong ituloy na mapahamak si Florante. Patnubayan niyo po siya
ng iyong mapagpalang kamay.

Narrator: Kinabukasan, ang hukbong patungo sa Krotona ay handang-handa na.

Narrator: Ang mga kawal at si Florante kasama si Menandro ay tumungo na sa Krotona.

Florante: Iyan ang Krotona Menandro, kailangang magsipaghanda na tayo.

Menandro: Gawin nating bigla ang pagsalakay upang malito ang mga kalaban.
Narrator: At gaya ng kanilang plano. Tila limbas na nagsisilakay sina Florante at Menandro.

Florante: Sugod mga Kasama!

Narrator: Sa marahas na pagdaluhong nina Florante. Ang mga moro ay nagulo at hindi matutuhan ang
gagawin. Nakipaglaban ang lahat hanggang magtapat sina Florante at Osmalik.

Mga kawal: *nag-aaway*

Heneral Osmalik: Kung ako ang hinahanap mo, magpakatatag ka na, mayabang na Heneral.

Florante: Ikaw pala ang sinasabi Osmalik, masusubukan ko ngayon ang tapang mo!

Mga kawal : *fighting in the background*

Florante: Ito ang nababagay sa iyo! Ito na ang wakas mo, Osmalik!

Menandro: Nagsitakas ang iba, nagtagumpay tayo, Florante! Isang kilabot na girero Florante, nagapi mo
ang bantog na Heneral ng mga Moro.

Florante: Ikaw naman Menandro, kahanga-hanga ang iyong tapang tayo na sa Palasyo.

Mga kawal: Mabuhay! Mabuhay ang tagapagligtas!

SCENE 7:

—Kabanata 17—

Narrator: Iniisip ni Florante ang kanyang minamahal na si Laura. Bumalik sila agad sa palasyo ngunit may
roong napansin si Florante.

Florante: Menandro, hindi ba ako namamalik mata lamang? Tingnan mo. Ang watawat ng Moro ay nasa
itaas ng palasyo ng Albanya.

Menandro: Nasasakop ngayon ng moro ang Albanya! Pinasok nila habang tayo’y nasa Krotona!

—Kabanata 18—
Kwala: Tila may kasama silang babae, Heneral!

Florante: Hindi ko gaanong maaninag…Diyos ko…si…Laura, siya nga.

Menandro: Si Laura nga, Florante!

Florante: Mamamatay kayong lahat sa ginawa niyo!

*insert fighting in the background*

Florante: Laura, aking Laura! Ano ang nangyari?

Laura: Florante, salamat at ako’y nailigtas niyo sa tiyak na kamatayan! Ang buong kaharian ay nasa
kamay ng mga Moro! Ang aking ama at si Duke Briseo ay kasalukuyang nakakulong.

Florante: Wag kang mag alala, ngayon din ay sasalakayin namin ang palasyo! Mga kawal, mga kaibigan
tayo’y maghanda. Tayo’y lulusob ngayon sa palasyo upang gupuin ang mga Moro. Lumusob na tayo.

*insert fighting scene again*

Narrator: Walang lakas at katapangan ang nakahadlang sa kanila. Ang mga kaaway ay parang dinaanan
ng salot. Kabi kabila ang mga bangkay na Moro. At pag katapos rin nu’y agad agad nilang pinasok ang
palasyo upang ilabas sa piitan ang hari at ama.

Florante: Ama! Haring Linceo! Nasaktan po ba kayo?

—Kabanata 19—

Duke Briseo: Florante, anak ko! Maayos naman kami ng hari!

Hari Linceo: salamat at inabot nyo kaming buhay! Hindi ako nagkamaling hirangin kang Heneral ng aking
Hukbo. Ikaw nga mandirigma na dumalaw sa aking panaginip.

Narrator: Subalit may isang hindi natutuwa – si Adolfo…

Adolfo: Talagang sa kanya na humaling ang hangal na hari. Kung mayroon mang anay na sumisira ng
kahoy. Ako ang anay na yaon na sisira sa inyong lahat.

—Kabanata 20—

Narrator: Ang tagumpay ni Florante ay sinundan pa ng lalong marami at malaking kapanalunan. Labing
pitong kaharian ang gumalang at sumuko sa kanyang katapangan. Ilang buwan ang lumipas, muling
sinalakay ang Albanya, pumasok ang mga Turko sa pamumuno ni Heneral Miramolin. At sa kahuli
hulihan ay nanalo uli sila laban sa mga Mapanakop na nilalang.

—Kabanata 21—

Nasa kaharian ng Etolya sina Florante pagkatapos ng laban ng may dumaring na liham galing kay Linceo.

SCENE 8: ANG TAKSIL

—Kabanata 21—

Kawal: Heneral, may liham po galing kay Haring Linceo.

Florante: Salamat.

Menandro: Ano ang sabi, Florante?

Florante: Pinauuwi ako sa Albanya at iwan ko raw sa iyo ang Hukbo. Paalam muna Menandro uuwi muna
ako sa Albanya. Aalis na ako.

Menandro: Nakakapagtaka naman yata. Hindi pinasama ang mga Hukbo.

Narrator: Nakarating na si Florante sa Albanya ngunit….

—Kabanata 22—

Florante: Ano ang ibig sabihin nito? Hindi niyo ba ako kilala?

Kawal: Ikinalulungkot namin, Heneral, subalit iyan ang pinag utos sa amin ng hari.

Narrator: At sa laki ng kanyang pagkamangha ay kinulong siya sa isang madilim na bilanguan at dito niya
nabatid na.

Adolfo: Magandang gabi, inutil na Heneral. Kamusta naman sa iyong kwarto? Maganda ba?

Florante: Adolfo? Bakit…pano’t…Bakit na sa iyo ang sentrong Korona? Taksil ka! Pano mo nagawa iyan sa
sarili mong bayan? Nasan ang hari at ang aking ama?

Adolfo: Florante… Florante… kawawa ka naman at hulog ka sa aking bitag. Alam mo pinugutan ko lang
naman ang iyong ama at ang hangal na hari. Dahil hindi sila nararapat mamuno dito sa Albanya. Mga
walang utak..

Florante: Pakawalan mo ako dito! Pagbabayaran mo ito ng mahal, Adolfo. Ngunit hindi ko lubos na
maisip kung paano naging hari ang isang duwag.
Narrator: Pagkalipas ng labing walong araw ay inilabas siya sa piitan subalit…

Florante: Saan niyo ako dadalhin?

Kawal: Ikaw ay isang billango at ang hatol sa iyo ay igapos sa madilim na gubat.

Florante: At kailan pa siya nagkaroon ng kapangyarihag humatol?

Kawal: Gaya ng aking sinabi noon. Siya ang hari ngayon at dimagtatagal ay pakakasalan niya si Prinsesa
Laura.

Florante: Ano? Kailangan niyo ako! Patutunayan ko na di karapatdapat mamuno si Adolfo! At di rin
pakakasal si Laura sa duwag niyong hari!

Kawal: Huli ka na. Wala ka ng magagawa at sa palagay ko ito na ang ito na ang iyong katapusan.

SCENE 9: MULI, SA ISANG MADILIM NA GUBAT

—Kabanata 22—

Narrator: Inilabas na ng piitan si Florante at idinala na siya sa madilim na gubat at iginapos sa puno ng
higera. At si Florante ay iniwan sa gubat.

(end of flashback)

Florante: At sa tuwing maaalala ko si Laura ay halos mawalan ako ng diwa.

—Kabanata 23—

Aladin: Masalimuot pala ang pinagdaanan ng iyong buhay, Florante.

Aladin: Ang akin namang kasawian ay dahil naman sa aking amang sultan na si Ali-adab. Siya ang
umagaw sa mahal kong si Flerida.

Narrator: Isinalaysay ni Aladin ang ilang

Bahagi ng kanyang kahapon kay Florante. Pati narin ang dahilan ng alitan nilang mag ama.
Aladin: Papakasalan ko dapat ang aking irog, si Flerida. Ngunit, ang hindi ko alam, nais rin pala ng aking
ama ang minamahal kong Flerida. Pagbalik ko galing sa isang giyera, ako’y kinulong ng aking ama!
Pinalaya niya ako subalit hindi na ako maaaring bumalik sa Persia kundi ako ay papatayin.

—Kabanata 24—

Narrator: Nagpalagayang loob ang dalawang dalaga at sanhi narin ng pangyayari isinalaysay nilang
pareho ang kani kanilang karanasan bago ang pagkakataong iyon.

Aladin: At ng gabing iyon ay nilisan ko na ang Persiya at nilakbay ang madilim na gabi…

Florante: Hintay. Wala ka bang naririninig?

Aladin: Oo nga! halika at ating pakinggan!

—Kabanata 25—

Flerida: Subalit sadyang hindi ko matanggap ang pag-ibig ng sultan.

(flashback)

Narrator: Sa araw ng kasal nina Sultan Ali-Adab at Flerida tumakas si Flerida sapagkat hindi niya ninanais
na pakasalan ang ama ng kanyang iniibig.

(end of flashback)

Ninais ko pang magpakamatay ngunit paano si Aladin? Hanggang sa maisipan ko ang tumakas. Nilandas
ko ang kaparangan at kabundukan hanggang marating ko ang kagubatan at…

Laura: Isa ka rin palang sawing nalayo sa iyong tunay na minamahal.

—Kabanata 26—

Florante: Diyata’t si Laura ang narinig ko!.

Aladin: At kasama niya ang mutya kong si Flerida.

Florante: Laura! O aking Laura!

Laura: Florante!

Aladin: Flerida!

Flerida: Aladin!
Narrator: Walang pagsidlan ng galak ang apat sa kanilang muling pagtatagpo at ang madawag na gubat
na iyon ay naging paraiso.

Laura: O Florante, mula ng lumisan ka ay nagkaroon na ng gulo sa Albanya.

Florante: Gulo? Anong gulo ang naganap, mahal kong Laura?

Narrator: Sa gitna ng pananabik sa muli nilang pagkikita. Ikinuwento ni Laura ang mga nangyari sa
Albanya habang siya ay nakikipagdigmaan sa Etolya.

—Kabanata 27—

(Flashback)

***Ipapakita ang pagpaslang ni Adolfo kina Duke Briseo at Haring Linceo at pamumuno ni Adolfo

(end of flashback)

Aladin: Teka, tila mga yabag ng maraming kabayo ang tunog na iyon.

Florante: Oo nga! Dali! Magsipag kubli tayo!

Narrator: At mula sa kanilang pinagkukublihan, ay ito ang kanilang nakita…..

Florante: Teka, tila namumukaan ko ang nangunguna. Oo nga, si Menandro!

Menandro: Florante! Oh kaibigang Florante, ang akala ko’y hindi na tayo magkikita!

Florante: Menandro, salamat, salamat sa pagdating niyo.

—Kabanata 28—

Menandro: Florante ako’y nagagalak na ika’y aming natagpuan. Pagkaalis mo’y isang sulat ang tinanggap
ko, mula kay Laura, doon ko nabatid ang inilaang patibong ni Adolfo para sayo. Hindi ako nag aksaya ng
panahon, tinipon ko ang dating hukbo at noon din ay sinalakay namin ang Albanya.

(flashback)

Menandro: Mukhang nagkakasiyahan kayo.

Kawal: May liham galing kay binibining Laura!

Menandro: Kay Laura? Tama nga ang aking hinala. Mga kawal, maghanda kayo ngayun din at lulusob
tayo sa Albanya.

Narrator: At ng sila’y makarating sa kaharian ng Albanya…

Menandro: Sugod, mga kawal! Patayin ang mga taksil

(end of flashback)

Laura: Kasalukuyan akong itinatakas sa palasyo ng itakas ako’t dalhin ni Adolfo sa gubat at dito ako
nakita ni Flerida. Na siyang nagligtas sa akin.

(flashback)

Pag sugod ni Menandro sa hukbo ni Adolfo

*Nag-away ang magkaibang panig

Narrator: Habang nagkakagulo ang mga tao sa Albanya, tumakas si Adolfo kasamq si Laura.

Adolfo: Magiging akin ka ngayon!

Laura: Bitiwan mo ako! Halimaw!

Flerida: Bitiwan mo siya. Nilalang, isa kang halimaw! Ito ang nababagay sa iyo.

*Flerida shot Adolfo in the heart with a bow and arrow*

Laura: Maraming salamat. Pwede ko bang malaman ang pangalan mo?

Flerida: Ako ay si Flerida.

Laura: Maraming salamat Flerida. Kung hindi dahil sa iyo na ituloy ni Adolfo ang kanyang masamang
balak. Siya nga pala, ako pala si Laura.

(End of flashback)

Menandro: Kay ganda ng pagkakataon ngayon, wala ng liligalig sa bayan ng Albanya!

Kawal: Mabuhay si Florante! Mabuhay si prinsesa Laura!

Narrator: At nilisan nila ang madawag na kagubatang iyon upang magbalik sa Albanya. Gayon na lamang
kanilang kagalakan ng matanaw na nila ang Albanya. Sa pagpasok nila ang lungsod ay sinalubong sila ng
di magkamayaw ng mga mamamayan.

Mamamayan sa Albanya: Mabuhay ang bagong hari, mabuhay sina Florante at Laura.

—Kabanata 29—

Narrator: At di naglipat araw ang dalawang puso ay pinag tali, sina Florante at Laura, Aladin at Flerida.
Pagkatapos ng malaking pigging sa palasyo ay nagpaalam na sina Aladin at Flerida.

Aladin: Paalam na Florante, Laura, hanggang sa muli nating pagkikita

Florante: Pagpalain kayo ni Bathala, Aladin, Flerida.

Narrator: At si Florante at Laura ay naging uliran sa pamamahala ng kaharian, malaki ang isinulong ng
Albanya. Magbuhat noon ay di na humiwalay sa kanila ang kaligayahan.

THE END

Kredito:

Orihinal na nagmamay ari ng iskrip: JVNE0E

https://www.wattpad.com/story/101934739?
utm_medium=link&utm_source=android&utm_content=share_reading

Dinagdagan at Isinaayos ni: Lenselle Dawn A. Odivilas