Jakie prawdy o człowieku ujawniają jego sny albo widzenia?

Omów zagadnienie na podstawie

Dziadów części III Adama Mickiewicza. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Sen od niepamiętnych czasów fascynował ludzkość. Przypisywano mu najrozmaitsze pochodzenie, od

swobodnej wędrówki świadomości po lustrzane odbicie własnej egzystencji, która lepiej pozwala
zrozumieć otaczający nasz świat. Widzenia bohaterów pozwalają głębiej zrozumieć poszczególne
decyzje, oraz przedstawiają pełniejszy obraz ich charakterystyki (ukrytych pragnień, lęków,
wewnętrznych rozterek czy kompleksów). Dramat romantyczny ,,Dziady” cz.III Adama Mickiewicza,
jest dziełem w którym występuje mnóstwo motywów onirycznych, oraz profetycznych wizji, a główni
bohaterzy zawieszeni są pomiędzy jawą a utopią własnych złudzeń i wyobraźni.

Jedną ze scen której to bohater unosi się pomiędzy światem widzialnym a własnym metafizycznym
pierwiastkiem, jest moment ,,małej improwizacji”, w której to Konrad, zapominając o otaczającym go
środowisku, wzbija się w obłoki. Główny bohater dostrzega siebie jako orła – ptaka szybującego nad
innymi, patrzącego na świat z góry. Sama postać jaką przybrał w owym doświadczeniu, mówi o
przekonaniu o własnej wyjątkowości oraz egocentryzmie. Mężczyzna, sądzi iż talent jakim został
obnażony, czyni go lepszym od ludzkości i obdarowuje go możliwością by jako wieszcz, kaznodzieja
oraz poeta naprawił obecną sytuację swoich rodaków, wyzwalając ich z władzy okrutnego cara. Próbę
odgadnięcia przyszłości ojczyzny, niweczy mu jednak ogromny kruk – symbol pychy, który zasłaniając
swoim cieniem obszar widzenia, uniemożliwia artyście dalszy lot. Brak pokory, egoizm, tryumfalizm
oraz wulgarne zuchwalstwo, blokują bohatera przed rozwojem i uwolnieniem torturowanych
małoletnich. Podobna sytuacja miała miejsce w książce ,,Opowieść wigilijna” autorstwa Charlesa
Dickensa, w której główny bohater – Ebenezer Scrooge, odbył długą metafizyczną podróż do
zakątków własnej duszy, by odkryć głęboko skrywaną prawdę o własnym egoizmie, szorstkości i
wyniosłości, co dało odbiorcom szerszy pogląd owego mężczyzny i pozwoliło mu później na zmianę
własnego postępowania.

Najbardziej wyrazistym snem z owej lektury jest jednak koszmar Nowosilcowa, który nękany przez
diabły, wyjawia czytaczom swoje najskrytsze pragnienia, oraz największe lęki. Zesłane przez szatany
widzenia miały być formą przedsmaku do czekającego go piekła. Senator początkowo śni o swych
marzeniach, do których zalicza się bogactwo, zdobycie tytułu książęcego, czy wzbudzanie ogólnego
podziwu i przerażenia wśród ludzi z własnego środowiska – co za tym idzie zaszczytu i podziwu cara.
Następnie odprężający wypoczynek, zmienia się w wyimaginowane katusze. Mężczyzna jest
przedmiotem nieprzychylnego wzroku despotycznego władcy, co równoznaczne jest z wypadnięciem
z łask rządzącego, oraz uwierającymi cierpkimi szmerami popleczników głowy państwa, co wywołuje
w nim silną reakcję przerażenia które przybiera wręcz formę paniki oraz niepohamowanego
szaleństwa z żalu i rozpaczy. Tym samym koszmar ujawnia odbiorcy niewypowiedzianą prawdę o
wewnętrznym życiu bohatera, a konkretnie o jego małostkowości, materializmie oraz
niewyobrażalnej podłości.

Podsumowując sen stanowi wędrówkę, podczas której odnajdujemy poszczególne wskazówki i klucze
do naszych umysłów. Zawierają się w nim ukryte pragnienia, podświadome lęki, oraz zagadki
egzystencjalne, co sprawia że owy rodzaj odpoczynku staje się swoistą płaszczyzną poznania,
posiadającą własny metafizyczny pierwiastek, wykraczający poza doświadczalną logikę. Owe zjawisko
pozwala nam również dostrzec prawdziwe ,,ja”, które ukrywane pod płachtą codzienności i starannie
przygotowanymi maskami, jest dla nas niewidoczne.