Wilhelm Tomasz Sasnal (ur. 29 grudnia 1972 w Tarnowie) – polski malarz i autor filmów.

Życiorys

Wykształcenie

Ukończył Zespół Szkół Technicznych w Tarnowie[1]. W latach 1992–1994 studiował na Wydziale

Architektury Politechniki Krakowskiej im. Tadeusza Kościuszki, przeniósł się jednak na Wydział Malarstwa
Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, gdzie w 1999 uzyskał dyplom w pracowni prof.
Leszka Misiaka.

Działalność artystyczna

W latach 1996–2001 współtworzył grupę Ładnie (razem z modelem Józefem Tomczykiem oraz Rafałem
Bujnowskim i Marcin Maciejowskim). Jego malarstwo stanowi głos pokolenia lat 70., dorastającego w
okresie transformacji systemu politycznego. Bywa społecznie zaangażowane, krytykuje przejawy kultury
masowej za pomocą pastiszu jej sposobów obrazowania. Jednym z głównych motywów twórczości jest
życie codzienne, przenikanie się sfer prywatnej i publicznej. Tworzy portrety oraz pejzaże (Mościce I i II,
2005, Kraków-Warszawa, 2006), które cechuje dążenie do uchwycenia esencji poprzez syntezę, skrót,
wyabstrahowanie form. Często odnosi się do historycznych postaci i wydarzeń (Wyszyński, 2005).

Istotnym źródłem inspiracji oraz motywem jest muzyka – artysta tworzy krótkometrażowe filmy
inspirowane piosenkami swoich ulubionych zespołów punkowych, namalował plakat na 11. Wielkanocny
Festiwal Ludwiga van Beethovena (2007), przedstawia na płótnach poszczególne instrumenty (Perkusja 1,
2005), sprzęt grający (Hiena, 2008), okładki istniejących płyt (Def Jam, 2006) czy sceny z koncertów.
Fascynują go również komiksy: w 2001 wydał książkę Życie codzienne w Polsce w latach 1999–2001, w
której ukazał sceny z życia jego najbliższego otoczenia, ilustrował tygodnik „Przekrój” oraz tworzył
czarno-białe obrazy wyobrażające tła ze słynnego komiksu Maus Arta Spiegelmana[2]. 4 lipca 2007 mural
jego autorstwa wzbogacił Mur Sztuki w Ogrodzie Różanym w Muzeum Powstania Warszawskiego.

Wpływ na formalną warstwę jego malarstwa wywarły takie kierunki, jak fotorealizm, pop-art, abstrakcja,
minimalizm, malarstwo gestu, surrealizm czy kubizm. Prócz malarstwa, tworzy filmy używając kamery 8
mm: teledyski, symulacje wypadków i pożary, ostatni lot Concorde’a czy sceny z życia ulicy (Paryża czy
Brazylii). Pobyt rezydencjalny w Fundacji Chinati[w innych językach] w Marfie (Teksas, USA) w 2005
zaowocował realizacją filmów m.in. o cmentarzysku samolotów.

Współpracuje z warszawską Fundacją Galerii Foksal, Galerią Raster oraz z Krytyką Polityczną oraz
antyrasistowskim Stowarzyszeniem Nigdy Więcej[3]. Brał udział w wielu wystawach indywidualnych i
zbiorowych, jego prace znajdują się m.in. w zbiorach Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski,
Galerii Saatchi, Tate Modern w Londynie, Centrum Pompidou w Paryżu, Museum of Modern Art w
Nowym Jorku, Muzeum Guggenheima oraz Kunsthaus w Zurychu.

W 2008 jego obraz „Palące dziewczyny” zostały wylicytowane za 465 tys. dolarów w domu aukcyjnym
Philips de Pury w Londynie[4].

W 2009 – z powodu ówczesnego prezesa TVP, Piotra Farfała – zbojkotował rozdanie Gwarancji Kultury,
nagród przyznawanych przez TVP Kultura. Stwierdził wówczas: Brzydzę się ludźmi, którzy dyskryminują
innych ze względu na orientację seksualną, pochodzenie czy kolor skóry. Brzydzę się kimś, kto nie brzydzi
się faszyzmem – to dla mnie pryncypialne[5].

W 2019 odmówił przyjęcia Nagrody im. Jana Cybisa[6].

W 2020 namalował mural na ulicy Złotej 58 w Warszawie pamięci Jacka Kuronia[7].

W 2022 tygodnik "Polityka" uznał jego obraz "Samoloty" (1999) za jedno z dziesięciu najważniejszych
dzieł sztuki ostatniego trzydziestolecia[8].