PAG: F13SR01 -- EDI: FEB13

Explórote cos ellos

descúbrete por dentro
profanando o teu sangue que levo ó meu
desexo
paséome por ti
examino os teus procesos
orgánicos
mátote e morro en ti
máis docemente

ou mellor
inocúlame ti a min
veleno dos teus dentes
mergúllate no meu sangue
inxéctate nas veas
que te observan

e xa doente dóeme
a túa dor no teu desexo
berrando en cada óso
e a túa morte
mátame e resucítame
para ó final
morrerme

morre en min
sobrevive
letal amor
que nunca perde
o atento
coa súa sede de amor
e os seus cinco
sentidos.
l0lS pEREIRO

Poemas de amor
PAG: F13SR02 -- EDI: FEB13

Dise ámote. E ámase, reinventando o amor, pegados ó mandato de Rimbaud. Pero

¿pode alguén lembrar o amor?, pregúntase Arthur Miller convencido de que a respos-
ta é como querer conxurar o aroma das rosas nun soto: ‘‘poderías ver a rosa, pero o
perfume, endexamais. E esa é a verdade das cousas, o seu perfume’’. O amor é unha
palabra, ‘‘un pedacito de utopía’’, como a entende Mario Benedetti que posúe a forza
de relegar todo o demais, de converter o resto en secundario ou, parafraseando a Da-
río Xohán Cabana, de abrirlle a porta ó día. Pero tamén é amar máis o amor –paixón e su-
frimento– que o obxecto do amor: amar a paixón por si mesma: paixón que é dor, co-
mo a única clase de amor que consagra Stendhal. Os poetas galegos, homes e mulle-
res, cantan o amor como se de conxuros se tratasen e dende eles, abrolla subversión,
beleza, terra, patria, muller, home, erotismo ou soño, alimentando aquel romance de
impedimentos, excitacións ou separacións. Mesmo como ‘‘o amor de lonxe’’ dos tro-
badores. Mantén Denis de Rougemont en O amor e Occidente, que se estar namorado
é un estado, amar é un acto, e mentres o estado se sofre, o acto decídese. Enfronta An-

Ámote. Eu tamén thony Giddens o amor romántico ó amor confluente, que é un amor continxente, acti-
vo e, por conseguinte, bate con expresións propias do amor romántico como ‘‘para
sempre’’ ou ‘‘só e único’’. Cuestiónase a versión institucionalizada do amor eterno e
ábrense, en sisudas publicacións e edicións de peto, novas preguntas: ¿existe a
atracción fatal?; ¿é verdade que acabamos namorándonos de xentes que nos recor-
dan os nosos pais?; ¿namorámonos de nós mesmos, do noso propio ego idealiza-
do?; ¿é amor a dedicación obsesiva, esquizoide, cruel, impotente?; ¿pódese predicir
se unha parella está irrevogablemente destinada ó fracaso?. O amor é unha arte, diria
Erich Fromm, sen deixar de incidir na súa tipoloxía. Unha arte que require esforzo e
coñecemento e que tamén entrou nun inédito ciclo de politización pendente, parello á
independencia da muller e da súa sexualidade, cando a fidelidade e a exclusividade
son cuestionados como valores burgueses. Hoxe, neste monógrafico da rDl adicada
ós poemas de amor, volvemos ó perfume, a amar o amor, ó mal de amor, reinventán-
doo porque, entre outras razóns, ‘‘o amor é bonito’’, que di Lupe Gómez; porque amar
é esixir beleza, en palabras de Novoneyra; porque ‘‘sigo procurando razóns para non
amarte’’ e resulta imposible (Carlos Amado); ou simplemente porque ‘‘o teu pelo fai
xogo co meu vestido’’ (Yolanda Castaño). ‘‘As ‘‘brancas camelias’’ de Cunqueiro, ‘‘a
legalización do amor livre’’ que reclama Igor Lugris, mentres Ferrín canta ó ‘‘meu lobo
amor meu trobo de mel aspero’’ ou Fran Alonso escribe: ‘‘Eu quero ser ruin, amor,
/porque mo pide a sociedade’’. Eles, nun conxunto de 32 voces poéticas, axúdannos a
facer un percorrido no que as caricias son ás veces prácidas e outras, como navalla-
das.

2 O Correo Galego 13/2/03 O Correo Galego 13/2/03 3

PAG: F13SR04 -- EDI: FEB13

Álvarez Torneiro Modesto Fraga Amado Carballo Carlos Amado

Bicáronse espidos sobre o visgo Nunca quen quixo amor foi ser querido Deixando aa fonte á chorar Inventamos illas para soñar
de tódalas ledicias e beberon nin quen a pedra odiou amou o lume. fuxe o río pol-o quenlle e desertos para esquecer...
o viño forte da libertá. Nunca onde non se amou medrou arume con pasadas de cristal... viaxando nos ríos
No monte enterraron as moedas, nin quen morreu de amor ficou no olvido. –Ay amante, amante esculcando vida nos accidentes
mais foron millonarios ¿cando voltarás?, e tanto por querer acadar tanto
mordendo neses froitos Nunca un amor forxado foi vencido será pol-a Páscoa hoxe tamén a dúas velas...
prohibidos. nin todo o que se amou crebou o cume. ou pol-a Trindá... como as necesidades procuran bolboretas douradas
Nunca se alguén amou pedreu costume O cantar do merlo nos parques
E o día atopóunos nin sempre amor finado foi perdido. quérea consolar: o maxín era unha forma de baleiro cando flotabamos...
espidamente amantes Voltará o amante así o amor pode afogar –tan etéreo e contradictorio..
naquela riqueza, E así cando no amor nos instalamos ben cedo cicais, sabe que non sço nos necesita
vivindo o sangue cicais poI-a Páscoa
a cousa amada torna en dor ausente necesítanos sobretudo
e dirixindo o sol. ou pol-a Trindá.
e ansiamos máis amor mentres vivimos. quixemos non ser máis quen de vivir nesa dependen-
Pon frores no pelo
cia...
Estibadores do seu propio viño si é de lei, virá.
bicáronse outra vez Sobre este mal de amores que falamos Contéstalle a fonte e preservamos a poesía...
combatindo nada no amor perdura eternamente no seu saloucar: contando con que temos cidades por descubrir
algunha sal escura. nin todo no amor calma o que sufrimos. Amores que fuxen cando xa facemos tantas concesións
...................................................................................................................................
(De Ese estraño silencio) xa non voltarán, deixamos mesmo de nos coñecer...
E seguiron andando nin pol-a Páscoa Sigo procurando a razón para non amarte
entre a oferta e a demanda daquel reino nin pol-a Trindá. e outono segue o seu xogo de follas en terra firme...
...................................................................................................................................
(eles soio levaban equipaxe Soyo follas secas
(De Río océano)
de bicos e esa chave Outono m’ha dar.
que libera ás campás e ás cotovías) Ficaban tan soyo
O mundo iba quedando nos camiños na branca mañán,
tecendo cordas, planificando selvas, o fuxir do río
analizando azufre. y-a fonte a chorar.
...................................................................................................................................

Collidos da man, coa alma ao vento, (De O galo)

escandalosamente
baixaron hasta o mar
fermosos coma cervos,
e inocentes
mandaron mensaxes
Ana Romaní Airas Nunes Gonzalo Navaza
en botellas azules
pra tódolos naúfragos. Porque sei que te vas ás veces Que muito m’eu pago deste verão Amamos, tramamos,
Mensaxes que non foron entendidos. e sinto o roce do teu corpo por estes ramos e por estas flores, tememos, teimamos
................................................................................................................................... contra as silveiras. e polas aves que cantan d’amores tan só
(De Memoria dun silencio) Non esquezo. por que ando i led’e sen cuidado por ti, por termos termos
Sei e assí faz tod’homen namorado: a determinarnos,
do longo camiño que te leva sempr’i anda led’e mui loução. a termar de nós.
do amor ó abandono.
Presinto entón Cand’eu passo per algüas ribeiras, Palabra, nó plural,
tanta valentía so bÎas arvores, per bÎos prados, lazo, luz, tenza, trenza
Lupe Gómez que andaría tebras e agonçias
por ser a póla da memoria
se cantan i passaros namorados que traza no lenzo o voo.
logu’eu con amores i vou cantando
Penetrar unha muller que docemente te roza e log’alí d’amores vou trobando En ti, de ti, por ti me afirmo,
é poseer unha montaña. cando volves e faço cantares en mil maneiras. e non amo tramo tremo
Deixar entrar a un home do silencio á miña roupa.
................................................................................................................................... temo teimo só.
é abrir a Natureza. Hei eu gran viço e grand’alegría, ...................................................................................................................................
(De Das últimas mareas)
................................................................................................................................... quando mi as aves cantan no estío. (De Casa Común)
(De Poesía fea)

4 O Correo Galego 13/2/03 O Correo Galego 13/2/03 5

PAG: F13SR06 -- EDI: FEB13

Antom Fortes Yolanda Castaño Rosalía de Castro Méndez Ferrín

OFRENDAS-ME um corpo de ame- Se falase de ti non pronunciaría ‘‘Quixente tanto, meniña, Pro vin o teu aberto e teño frouma
aças, as sílabas supremas Tívenche tan grande amor, de ligazón de pócima de logo
como todos os corpos pero bicas ben e gústame estar contigo. Que para min eras lua, Apreixo a tua carne miña amada
moços, perigo- O meu verde co teu azul. Branca aurora e craro sol; Laluma laba alabo a luva louca
so. Delirio de ramas. Augua limpa en fresca fonte, de despernar a estepa nunha alauda
O meu verde co teu azul. Rosa do xardín de Dios, moumeando o segredo desespero
Safas-te e Alentiño do meu peito, Abrango o ciño ou relembranza brosma
quedam-me so- Abstéñome de pronunciar esas sílabas sublimes Vida do meu corazón’’. e abrancazo no azúcar do teu pelo
mente entre pero gústame cómo abrazas e o teu pelo fai xogo co Asi che falin un dia pois teño risos teus engaiolados
as maos meu vestido. Camiñiño de San Lois, e percórroche os líquidos escuros
puriçados anacos do teu ventre. Os teus dedos patinan nas miñas medias. Tod’oprimido d’angustia, polo fondal das rochas polos dentes
...................................................................................................................................
O meu verde co teu azul. Todo ardente de pasion, clavicémbalo que devala alanca
(De Sexto fetiche) ...................................................................................................................................
Mentres que ti m’escoitabas polo mesto de carnes que me entregas
(De Delicia)
Depinicando unha frol, abertas docemente polo curso
Por que’eu non vise os teus ollos de verbas estandartes acritudes
Que refrexaban traiciós. danzas lúas acróbatas e o pranto
Dempois que si me dixeches, Prorrumpo porque a noite non é miña
En proba de teu amor en cromos descravados estrumentos
Dechesme un carabeliño e mamo o moucho o estraño ramo horrendo
Que gardin no corazon. porque ti non descansas no meu hombro
¡Negro caravel maldito Amada de ledicias acedume
Que me fireu de dolor...! e perfectas estancias seixo liso
Mais á pasar pó lo rio, Chamo por ti nos ángulos da noite
¡O carabel afondou...! oh lonxana zugada veiga abábaro
‘‘Tam bó camiño ti leves Remato en logo en cúspide en estrondo
Com’o carabel levou’’ porque teño e non teño a tua boca
X.M.A. Cáccamo Xavier R. Baixeras ...................................................................................................................................
e lembro con nostalxias acedísimas
(De Cantares gallegos)
os intres en alabo a luva louca
DISPUXO o seu corpo con doce parsimónia, finxindo Cómo me movo en ti, ventre diáfano, estremecido laba o teu laluma
no alto mar de carne, nesta hora meu lobo amor meu trobo de mel áspero
unha grave experiéncia en cada movimento do corpo, dos últimos agoiros. ...................................................................................................................................
(De O fin dun canto)
unha notábel A luz xa será branca para sempre,
os visitantes nunca chegarán,
seguridade no pregado das roupas, todas brancas. non voltarán as aves: vivirás con soseho.

‘Non teñas medo, nada do que vai desde o meu corpo Tal dicía, aquela voz terrestre.
ao teu está feito para dano. Todo son Mentindo, Pois, de pronto, as ondas, os teus seos
aínda frescos, das augas encrespadas, Álvaro Cunqueiro Igor Lugris
lábios e tarreas que procuran unha fonte. Sentirás emerxían entre un ardor de xerfa, Fumarás a miña vida aos poucos
a as túas coxas líquidas abrían De todolos amores o voso amor escollo: entre a clandestinidade e o escándalo público
un vaso de luz no momento da primeira os odores das grutas, e as miñas maos buscaban Miñas donas Giocondas, en vós ollo mercando às agachadas o meu corpo
a fonte do teu sangue, e todo o meu desexo todalas damas que foron no país, para mesclá-lo co tabaco rúbio que nunca fumas
exaltación, pero nada era verter en ti tódolos brazos unhas brancas camelias, outras froles de lis. Quentarás o amor coas tuas maos
de cada vez, nadarte corpo adentro, e vestido envolto liado co teu cabelo
do que vai do meu desexo a ti está feito con forza de supura na ferida, conseguir Le temps s’en va! Ou dádesme ese bico prenderás cos teus ollos a paixón
queimar. o ritmo, o desvarío, que cheira a rosas de abril do Mil e Pico e arderá o sexo mentres reclamamos
a forma dos meus labios no clamor ou finarei chorando na miña soedá, tranquilamente
Vou pedir que ti sexas a fonte’’. dos teus ollos atentos. Cómo me movo en ti. namentras envellezo: Le temps,le temps s’en va! a legalización do amor livre e as tuas cadeiras
................................................................................................................................... ................................................................................................................................... ................................................................................................................................... ...................................................................................................................................
(De O lume branco) (De Nadador) (De Dona do corpo delgado) (De ¿Quen nos defende a nós dos idiotas?)

6 O Correo Galego 13/2/03 O Correo Galego 13/2/03 7

PAG: F13SR08 -- EDI: FEB13

María Xosé Queizán Carvalho Calero Úrsula Heinze Fran Alonso

XORDES ao meu lado Dormiste no meu leito, e, à manhá, ¿Sabes A nosa relación, amor, é esteril.
cada mañá deste-me um beijo e quijestes alongar-te. como é Por veces non produce.
como un milagro Cuidei asir-te para te reter; ¿Debemos, daquela, seguir amándonos?
no leito asim a tua camisa, e espaçou-se, cando un amor Eu quixera facer da vinga o ritual de cada noite,
templo dos aromas que aspiramos cando tu, rindo, remontaste o voo non te ama para ensarillarte coma un cefalópodo nervioso
con ansia. com as ruas invisíveis e toda tenrura nas mallas baleiras da miña querencia erma.
Vagorosas asas de deusa, deixando-me nas maos morre de inanición? Mais a falsidade tampouco me produce.
distinguimos polos bafos um farrapo tam só de eternidade. Eu quero ser ruín, amor,
os sorrisos ledos ...................................................................................................................................
Na túa noite porque mo pide a sociedade.
na obscuridade. (De Reticências...) ...................................................................................................................................
As nosas bocas non precisan guías amorríñome
(De Persianas, Pedramol e outros nervios)
para encontrarse. cegamente.
...................................................................................................................................
Únense de seu. (De Ambra)
Conservan ainda o sabor
dos labios
do corpo
da pel
saboreada palmo a palmo
do sexo
aroma impregnado nos dedos
que surcaron leves
aves nas blanduras do pracer
elevando a carne
como grito
mans que foron medusas
nas mareas da pel
á noite
e volven encontrarse
á mañá
esbarando nos corpos mollados Claudio Rodríguez Fer
recollendo suores de soños Darío Xohan Cabana
en que tamén nos amábamos... Branca como a auga dunha gama de mármore
Unimos as pingas que perlan os peitos a iña man te escribe e os olliños de améndoa QUE SERIA DE MIN SEN A PRESENCIA
orballando de amor no mencer. que axexan ereguendo a tua gorxa de garza da tua lene risa luminosa,
Pegamos os ventes corren cara min como gacelas trouleiras. que sería de min sen a promesa
como ríos de do teu corpo froital xa floreado.
desexo que xorde en caneiros. A esfarna que derrocas fertiliza os meus soños
A emoción anega mesmo as voces
e síntome pletóricvo de amor á betuliña. Que sería de min sen os teus beizos,
o saúdo
Todas as posturas acollen á tenrura dóce veleño antigo que me invade,
o espertar ao milagro.
¡Deixa que o temor dos nosos corpos fale por nós!
Eduardo Blanco-Amor sen medo de ser ceibes no único que importa que sería de min sen os teus ollos
................................................................................................................................... e as xemas dos meus dedos descubren as xemas de noite aluarada e desmedida.
(De Despertar das amantes) Teus labios de chuchamel! máis ocultas do teu corpo a ti mesma.
frolíronme todo a eito A man ás veces entra en seivas sen remate Que seria de min sen os teus rios,
e amor noviño, no peito, e outras recóllete e veste pequeniña sen o teu pozo fondo en que me afogo,
abreume craro ronsel. rolando cal formiga polas liñas da palma. sen a tua fonte de auga sempre viva.
Corazón é caravel
Uxío Novoneyra que adoenta en primavera. O meu agarimo penetra con amorosa minucia Que sería de min sen as tuas mans
Tua manciña, manciñeira, onde se perde o sentido dos lindes que me estremecen, que me queiman vivo;
Non podo evitar o reproche. cure de curarme del. porque nada hai alleo ao amor que che teño. que sería de min sen ti á beira.
Amo e por iso esixo a beleza. ................................................................................................................................... ................................................................................................................................... ...................................................................................................................................
................................................................................................................................... (De Romances galegos) (De Vulva) (De Ábrelle a porta ó día)
(De Poemas da doada certeza)

8 O Correo Galego 13/2/03 O Correo Galego 13/2/03 9

PAG: F13SR10 -- EDI: FEB13

Alfonso Pexegueiro Olga Novo Aviles de Taramancos Pilar Pallarés

Non, meu amor, durme; durme; entre o meu peito e as tuas sabas existe a calma primor- ¡Pido para o amor un gran silencio Dime, amor, que ti és
entre os soños do amor, durme; dial dos cimiterios, que se faga de dor no peito mozo! éste que eu quero que sexas,
de nada che serve esquecer as casas rebentadas nos camiños como cadelas derro- e que todo na man sexa infinito que o pobo e a liberdade
cando a mentira sobe chanzos de democracia, tadas polo amor, coas tripas fóra, dende o mais pobre bico á paixón forte. latexan nas tuas verbas,
enche os nosos bocois, e un cego que recita romances, que non todo son cartos,
e no berce é un clima de xestos que contaxia; que ten a voz como a auga negra dos cabos, Amo a palabra plena que se arrinca hipocresia, mentira, suxa comenéncia.
durme, durme; ¡non é traizón! como o bruar das bestas cando se lles vai a vida. do curruncho máis íntimo do ser, Quérote asi, pobre e doce,
que o frío da mañá e a sinxeleza quérote árbore apaleada,
te achegue ó corpo novo do amor, en ocasións o pole densísimo dos pinos golpéame nos de decir bolboreta ou margarida. loitando con ternura, voz de pobo,
e en nada envexes pulsos, voz de pobo e canto, pucharquiña morna.
ós que con barullo de pracer a acumulación de saiva nas veas acabará por matarme, E os carreiros estreitos onde poida Quizais nen siquera te quero. Mais
acochan o silencio de dous corpos amándose; pero tanto me ten. estourear a xeito unha ledicia, non te esquezo. Ao fin ¿qué é o amor?
que nada arrede aturuxar tan forte que se crebe un home, unha muller, un aloumiño tenro,
a sensación sensible dos peitos tan escarpada, o mais barudo peito nese intre. un mencer relembrado por oito relembranzas.
e o cauce secreto dos anceios dunha nación. non sabes cómo é cando a herba da aire me chega pola Non sei nada de ti, a historia dos teus ollos.
...................................................................................................................................
cintura: O silencio ¿non ves? tan pracenteiro ¿Qué bocas terán xa percorrido os teus beizos?
(De Blasfemias de silencio)
mesturo a sombra coa resina que me sae das vértebras, que corre polas testas namoradas, Quizais as tuas mans xa estexan cheas,
para que haxa un lugar no que non sintas estranxeiro. acouga e arrepíase, tolea, quizais ti nen te lembres xa de min.
e logo vén a ti cativo e manso. Un verme misterioso percorre as miñas veas.
...................................................................................................................................
descálzome e con cánto temor ando os corredores da Ai, o pranto, as lembranzas, a melancolia
(De O tempo no espello)
túa catedral, de terte e de non terte.
porque visitas Viena cunha dozura de pintor a olla-la mi- Mentres vou, pobre camiñante, pola vida,
ña uva húmida. lémbrome dos teus ollos
noutro lugar, quizais, pediríasme pan e non poemas, e sigo, viaxeira, adiante.
...................................................................................................................................
bicaríasme para que non fose a morte quen me selase
(De Entre lusco e fusco)
os beizos para sempre.
Estevo Creus
sen embargo, cando as augas te arrastren amara-lo dio-
SOMOS COMO UN LUGAR DE CETÁCEOS ivo e as ramas que leva ó seu paso.
E TRES DÍAS A SEMANA
VOMITAMOS O AMOR saberás que o teu corpo aínda garda correntes prehistó-
DE BOCA A BOCA ricas.
LOGO ABRIMOS OS ARMARIOS e os ríos continentais esperarán as túas crecidas.
ONDE ESTÁN OS PINCEIS ...................................................................................................................................
(De Nós nus)
AS FOTOGRAFÍAS
E AS CINTAS DE VÍDEO Pilar Beiro Miro Villar
COAS NOSAS PORTURAS MÁIS INTIMAS.
Recorda corpo Como o que consome alenta
TI NUNCA LEVAS BRAGAS as horas trasparentes enfraquezo desdeixado
E SEMPRE FAS O MESMO CADRO co bebedizo da marea viva e resisto ben calado
AZUL
Rafa Villar e os argazos da vixilia que te anegan o que de min se comenta
AZUL COBALTO entra a campaña de mariscadora con linguaxe virulenta,
Hai veces en que sendo feliz,
e a paixón das letras porque Amar non é delito
estando triste,
EU QUEDO A MIRARTE LENTAMENTE nin figuran por escrito
agardo que volvas,
NON SEI Toda a miña tristeza no teu nome normas de comportamento
que regreses a estas mans e a esta voz,
COMO SE ALGO DE TODO ISTO ou como organizar a resistencia para atallar no momento
que regreses a este corpo,
ME RECORDARA A TI. e desvelarnos. a enfermidade que cito.
................................................................................................................................... con tantas indecisións e madrugadas. ................................................................................................................................... ...................................................................................................................................
...................................................................................................................................
(De Areados) (De Hinterland) (De 42 décimas de febre)
(De O devalo do mar)

10 O Correo Galego 13/2/03 O Correo Galego 13/2/03 11