Nang sa Haring mapakinggan

Mahigit na tatlong buwang

Ang hatol na kagamutan,
Kapagdaka’yinutusan
Ang anak niyang panganay.

Si Don Pedro’y tumalima

Sa utos ng Haring ama,
Iginayak kapagdaka
Kabayong sasakyan niya.
Nang sa Haring mapakinggan Mahigit na tatlong buwang
Ang hatol na kagamutan, Binagtas ang kaparangan,
Kapagdaka’yinutusan Hirap ay diano lamang
Ang anak niyang panganay. Sa haba nanang nalakbay.

Si Don Pedro’y tumalima Isang landas ang nakita

Sa utos ng Haring ama, Mataasat pasalunga,
Iginayak kapagdaka Inakyat nang buong sigla
Kabayong sasakyan niya. Katawan man ay pata na.

Yumao nang nasa hagap Sa masamang kapalaran

Kabundukan ay matahak; Ang Prinsipe’ynakatagal,
Kahit siya mapahamak Narrating ding mahinusay
Makuha lamang ang lunas. Ang Tabor na kabundukan.
Di ano ang gagawin pa’y Takipsilim nang sumapit
Wala nang masasakyan siya, Sa itaas ay namasid,
Dala-dalaha’ykinuha’t Daming ibong lumiligpit,
Sa bundok ay naglakad na. Kawan-kawa’tumaawit.

Sa masamang kapalaran Bawat ibong dumaraa’y

Ang Prinsipe’ynakatagal, Walang hindi inatanaw,
Nrating ding mahinusay Nais niya’ymahulaan
Ang Tabor ng kabundukan. Ang sa kahoy aymay-bahay.

May namasdang punongkahoy Nguni’t laking pagtataka

Mga sanga’ymayamungmong, Ni Don Pedro sa napuna
Sa nagtubong naroroo’y Ang kahoy na pagka-ganda
Bukod-tangi yaong dahon. Sa mga ibo’y ulila.
Magaganda’tkumikislap, Wala isa mang dumapo
Dyamante yaong katulad, Pagtapat ay lumalayo,
Pag hinahakgan ng araw Mana bagang marahuyong
Sa mata’y nakasisilaw. Sa sanga muna maglaro…

Sa kanyang pagkabighani May maghagis man ng tingin

Sa sarili ay niyaring, Saglit lamang kung mag-aliw
Doon na muna lumagi Sa lipad ay nagtutulin,
Nang ang pagod aymapawi. Parang ayaw na mapansin.

Habang siya’y naglilibang Latag na angkadiliman,

Biglang nasok sa isipang, Ang langit kung masaya man,
Baka yaon na ang bahay Ang lungkot sakabundukan
Ng Adarnang kanyang pakay. Kay Don Pedro’y pumapatay.
Ngunit kahit anong lungkot Magparaan ng magdamag
Inaaliwrin ang loob, Sa umaga na lumakad,
Sa kaho’y nanubok, Pagod kasi,kaya agad
Baka anya may matulog. Magulaylay nang panatag.

Patuloy ang paglalayag Tila man isang tikso’t

Ng buwan sa alapaap, Kasawian ni Don Pedro,
Sa dahon ng Piedras Platas Ang Adarnang may engkanto
Ay lalong nagpapakintab. Dumating nang di naanino.

Sinisipapat bawat sanga Ibo’y marahang lumapag

Kaunting galaw,tinangala na’t Sa sanga ng Piedras Platas
Baka hindi napupunta’t Balahibo’y pinangulag
Nakadapo ang Adarna. Nagbihis na ng magilas.
Datapwa’t wala, walang ibong Sinimulan ang pagkanta
Makita sa punong kahoy, Awit ay kaaya-aya,
Kaluskos na umuugong Kabundukang tahimik na
Doho’t sanga’y umuugoy. Ay nagtalik sa ligaya.

Pagkabigo’t pagtataka’y Liwanag sa punongkahoy

Kapwa nagbibigay dusa, Nag-aamlimpuyong apoy,
Hanggang pati na pag-asa Mawisikang daho’t usbong
Sa sarili’y nawala na. Nangagbiting mga parol.

Natira sapamamanlaw At lalo nang pinatamis

At inipng kalooban, Ang sa Adarnang pag-awit,
Yamang walang hinihintay Bawa’t kanata’yisang bihis
Mamahinga ng mainam. Nang balahibong marikit.
Pitong kanta ang ginawa’t Ugali nitong Adarna
Nitong bihis na magara Matapos ang kanyang kanta,
Natapos nantuwang-tuwa’t Ang siya’y magbawas muna
Ang langit pa’y tiningala. Bago matulog sa sanga.
Sa masamang kapalaran
Ang lahat na’y di napansin Si Don Pedro’y napatakan
Ng Prinsipeng nagupiling biglang naging batong-
Sa pagtulong na mahimbing, buhay
Patay wari ang kahambing Sa punong kinnasandalan.
Wala na nga si Don
Pedro’t
Sa Tabor ay naging bato:
At sa di-pagdating nito
Ang Berbanya ay nagulo.