IBONG ADARNA

[Setting: Kaharian]
[nakapalibot si Don Pedro, Don Diego at Don Juan kay Haring Fernando.]
Narrator
: Noong unang panahon, mayroong isang kaharian na tinatawag na Berbanya. Ang
namumunodoon ay isang hari na hinahangaan ng lahat. Dahil sa angking kahusayan, maganda
ang nagingpamamalakad sa Berbanya. Ngunit, Isang araw, nagkasakit ito.
Haring Fernando:
(nakahiga at nanghihina ngunit gising)
Donya Valeria:
(Nakatingin sa mga anak at nalulungkot) Malubha na ang sakit ng inyong ama.[darating ang
isang alipin]
Alipin:
(yuyuko) Narito na po ang manggagamot. (aatras at yuyuko ulit bago umalis)
Manggagamot:
(yuyuko muna sa reyna at mga prinsipe bago lumapit sa hari.) ang sakit ng hari aymabigat at
maselan.
Don Pedro:
Maylunas pa ho ba ang kanyang karamdaman?
Manggamot:
(mag-
iisip… ngingiti) huwag kayong mawawalan ng pag
-asa mahal na prinsipe. (lalakad-lakad)May mabisang gamot na magpapagaling sa
hari. Kailangan niyang mapakinggan ang awitng ibong adarna.
Don Pedro:
Saan namin makikita ang ibong ito?
Manggagamot:
Naninirahan ito sa Bundok Tabor. Makikita niyo ito sa isang punong tinatawag naPiedras
Platas na makinang.
Haring Fernando:
Mga anak ko. Nanghihina na ako. Maaari nyo bang hulihin ang ibon na iyon para
saakin?[mananahimik ang lahat]
Haring Fernando:
Pedro?
Don Pedro:
Ano po ang aking maipag-lilingkod, ama.
Haring Fernando:
Ikaw ang nakatatanda. Maaari mo bang hulihin ito para sa akin?
Don Pedro:
isa poi tong malaking karangalan, aking ama.
Narrator:
at iyon nga ang nangyari. Naglakbay si Don Pedro papuntang bundok Tabor. At nang
maratingniya itong bundok.

[Setting: Bundok Tabor]Don Pedro:

(hinihingal)

hay nakakapagod. (sasandalan ang puno) ( iinum ng tubig at titingin sa itaas) Itona kaya
ang bahay ng Ibong iyon? (uupo sa paanan ng puno)
Ibong Adarna:
(aawit)
Don Pedro:
(makakatulog)
Narrator:
Sa kapagudan at sa awit ng Ibong Adarna nakatulog si Don Pedro. Ang ibon ay huminto
sapag-awit ngunit may ugaling magbawas pagkatapos ng kanyang magandang tinig.
Sakasamaang palad, Si Don Pedrong mahihimbing napatakan at naging batong buhay sa
ilalim ngPiedras Platas [pause] Sa hindi pagbalik ni Don Pedro, nagkagulo ang buong
Berbanya. At angIpinadala naman ay si Don Diego.[papasok si Don Diego. Lalakad-lakad
at mapapansin ang batong kapatid ngunit hindi nito makikilala.Uupo ito sa tabi ng batong
kapatid.]
Narrator:
kaparehong kapalaran ang sinapit ng magkapatid. Nakinig ng awit at siya’y napahimbing. At
sa
pagkakahimbing, napatakan ito at siyang kaawa-awang naging batong buhay din.

[Setting: Kaharian]
[Nakaupo si Donya Valeria sa Tabi ng Hari.]
Narrator:
Dahil sa hindi pagkakabalik ng dalawang magkapatid lumala lalo ang karamdaman ng
Hari.[Papasok si Don Juan]
Don Juan:
Ama, nais ko kayong gumaling. Maaari nyo poh ba akong payagang pumunta sa Tabor
upanghulihin ang ibon at hanapin ang aking mga kapatid?
Haring Fernando:
hindi maaari, anak. Ikaw na lamang ang natitira sa akin at kapag ikaw ay nawalay pa.
Tiyak ako’y mamamatay na.

Don Juan:
Ngunit, ama, ang makita kang ganyan ay mas mahirap para sa akin. Patawarin ninyo akongunit
kung hindi ninyo ako papayagan, ako ay aalis na lamang ng labag sa inyong kalooban.
Haring Fernando:
(nalungkot) Sige anak magtagumpay ka nawa.
Don Juan:
(magmamano at yayakapin ng ama)
Narrator:
Umalis ang paboritong anak ng hari kahit labag ito sa kanyang kalooban. Hindi tulad
ngdalawang kapatid, umalis siyang limang tinapay lamang ang baon at hindi siya sumakay
ngkabayo. Sa bawat isang buwan ng paglalakbay ay saka lamang niya kakainin ang tinapay.
Nangmakalipas ang 4 na buwan, isang tinapay na lamang ang natitira sa kanya. Sa
kanyangpaglalakbay, nasalubong niya ang isang leprosong matanda.
[Setting: Gubat]Ermitanyo

Ginoo, maawa ka. Ako po’y humihingi kahit kaunting pagkain lamang

Don Juan:
(naawa, kukunin ang natitirang tinapay at ibibigay sa matanda)
Ermitanyo:
(kukunin ang tinapay) Maraming salamat, Ginoo, sa inyong kabaitan. Ano po ba ang
inyongpakay at baka maaari ko kayong matulungan.
Don Juan:
Ang aking ama ay may sakit at ang tanging lunas ay ang awit ng ibong adarna. Nauna na
angdalawa kong kuya ngunit tatlong taon na noong sila ay lumisan.
Ermitanyo:
Ginoo, mahirap ang inyong binabalak ngunit maaari ko kayong matulungan. Pagdating
sabundok ay may makikitang puno. Huwag doon tumigil. Tumingin lamang kayo sa ibaba at
maymakikita kayong kubo, kung saan naninirahan ang taong magbibigay sa inyo ng payo
upangmahuli ang ibon. (iaabot ang tinapay) mahaba pa po ang byahe ninyo kaya kunin
nyo na po ito.
Don Juan:
Nagbibiro ka ba? Ibinigay ko na iyan sayo.
Ermitanyo:
ngunit mas kailangan ninyo ito(iaabot ngunit aalis si Don Juan sa Set) , Ginoo! (pahabol
ngLeproso)

[Setting: Bahay ng Ermitanyo]

Narrator:
Nang marating ni Don Juan ang Bundok Tabor, Nakita niya ang sinasabi ng Leprosong
matandasa kanya. Nakita niya ang kubo at nagtungo doon.
Don Juan:
(nagulat at hindi makapaniwala) ako ba’y namamalikmata lamang o talagang kamukha mo
ang taong nilimusan ko ng tinapay.
Ermitanyo:
ano ang iyong hangad, Don Juan?
Don Juan:
ako po ay nandito upang hulihin ang Ibong Adarna na makapagpapagaling sa aking mahal
naama.
Ermitanyo:
Hindi madali ang iyong pakay, Don Juan. Sigarado ka ba sa iyong balak?
Don Juan:
natiis ko poh ang gutom, pagod at puyat sa paglalakbay. Disididong disidido po ako sa
akingpakay.
Ermitanyo:
kung gayon, ganito ang iyong gawin. Sa Piedras Platas (tuturo sa taas) nananahan ang
ibongadarna. Dumarating ito tuwing hating gabi. Sa pagkadapo, ito ay aawit. Ang awit nito
aynakaaantok, iwasan mo, Don Juan ang makatulog. (kukunin ang labaha at dayap tapos
ibibigaykay Don Juan) Heto ang labaha at dayap. Tuwing aantukin hiwain ang iyong palad ay
patakanito ng dayap. Tiyak antok mo ay mawawala. Pitong awit ang gagawin nito at pitong
beses dingmagpapalit ng balihibo. Pagkatapos nitong umawit, ito ay magbabawas. Iwasan mo,
Don Juan,
na ika’y mapatakan. Pagkatapos nito ang ibon ay matutulog.
(kukunin ang taling ginto atiaabot kay Don Juan.) Itali mo siya gamit ito.
[Setting: Bundok Tabor]
Narrator:
Nang marinig itong lahat, umalis na si Don Juan upang hulihin ang Adarna. Lahat ng utos
aykanyang ginawa. Sa bawat awit ng adarna, sinusugatan niya ang palad niya at pinapatakan
itong dayap. Sa sobrang hapdi siya ay nagigising. Pitong sugat ang natamo niya. Naiwasan
niyaang ipot ng ibon at naghintay siya na mahimbing na ito. Sa pagkakahimbing ng ibon ay
tinaliannya na ito at ipinakita sa Ermitanyo.
Ermitanyo:
magaling, Don Juan. Maari mo bang kunin ang palayok na iyon?(ituturo ang palayok)
Don Juan:
(kukunin ang palayok)
Ermitanyo:
magmadali ka at punuin iyan ng tubig at pagkatapos ay buhusan mo ang dalawang bato
atmawawala sa pagiging bato ang dalawa mong kapatid.
Narrator:
Iyon nga ang ginawa ni Don Juan. Naging tao muli sila Don Pedro at Don Diego. Bumalik
silangtatlo sa bahay ng Ermitanyo upang magpasalamat. Umuwi sila ng sabay-sabay.

[Setting: Gubat]
Narrator:
Habang naglalakad sa kagubatan
…
[naglalakad ng sabay si Don Pedro at Don Juan. Nasa likod nila si Don Diego. Hawak naman
ni Don Juanang ibon. Hihinto sila at magpapahinga sa ilalim ng isang Puno. Magkatabi si Don
Pedro at Don Juan]
Don Pedro:
(tumabi kay Don Diego) Naging maganda ang lakad ng ating bunso. Tiyak na sa kanyananaman
ang mga parangal at basbas ni ama.
Don Diego:
Mahusay si Don Juan, Kuya. Wala tayong magagawa doon. Kabiguan ang nasa atin
atkatagumpayan naman ay sa kanya.
Don Pedro:
Bakit hindi na lang natin sya patayin? (grin) Tiyak na sa atin ang mga parangal at basbas
ngama.
Don Diego:
Ayos ka lang ba, Kuya? Sarili mong kapatid ay papatayin mo?
Don Pedro:
Hindi ka ba naiinggit sa kanya? Tignan mo. Paborito sya ni ama at ngayon nasa kanyananaman
ang mga karangalan.
Don Diego:
Hindi, Kuya. (umiiling-iling) mali ito. Magkakapatid tayo.
Don Pedro:
Kung masama ang pagpatay (ibubulong sa kapatid ngunit rinig ng lahat) pagtulungan nalamang
natin siya.
Don Diego:
Bahala ka kuya, ngunit, hindi ako kasama dyan. Magbubulag-bulagan na lamang ako.(tumingin
sa malayo)
Don Pedro:
(tatawa at bubugbugin si Don Juan hanggang sa mawalan ito ng malay)(pagkataposbugbugin,
kakalabitin si Don Diego at aalis sila sa set)[papapasok ang Ermitanyo at aasikasuhin si Don
Juan][nagkamalay si Don Juan. Magaan na ang pakiramdam]
Don Juan:
maraming salamat po.
Ermitanyon:
Walang anuman, Don Juan. Ngayon ay umalis ka na. Tiyak na hinahanap ka na ng iyongama.
Narrator:
Dali-daling bumalik si Don Jua
n sa Berbanya. Ang mga paa niya’y tila lumilipad. Anung saya
ang naramdaman ng buong kaharian sa pagdating nya.
Nagmano sa ama’t ina at niyakap ang
dalawang kapatid.

[Setting: Kaharian]
[nakapalibot si Don Pedro, Don Diego at Don Juan kay Haring Fernando. Nakasabit ang
hawla ng ibonmalapit sa hari.]
Narrator:
Noong dumating si Don Diego at Don Pedro, inilagay nila ang ibon sa tabi ng kanilang
ama.Kahit anong gawin nila ay ayaw nitong umawit. Ngunit, nang dumating si Don Juan,
hindilamang ang hari ang sumigla. Nagsimula na ding umawit ang Adarna.
Haring Fernando:
Mahal kong anak nagbalik ka. (niyakap ang anak pagkatapos nitong magmano sakanya at sa
kanyang ina.)
Ibong Adarna:
(aawit) Mahal na Haring Fernando, nasa inyong harapan ang inyong anak
namatatag.Nalampasan niya ang lahat ng mga pagsubok.Nagawa niya ang inyong pakay. Pitong
awit ko ay nalampasan niya, di tulad ng dalawang panganay nyong anak. Palad ay sinugatan ng
pitong beses. Sa hapdi ng dayap na ipinapatak sa sugat ay nagpanatili sakanyang maging
gising.Naiwasan niyang maging bato, di tulad ng dalawang panganay nyong anak. Siya ang nag
buhos ng mahiwagang tubig sa dalawang naging bato. At naging tao silang muli.
Sa paglalakbay, si
Don Pedro’y nakaisip ng isang masamang mithiin. Nais niyang mapatay ang inyong mahal na
anak upang mapunta dito ang inyong basbas at mga parangal. Kaya ni
pagkain o pagkanta ay di ko magawa. Ayoko sa taksil n’yong dalawang anak. Mga sarili lamang
ang nais nila. Kaya yaman ng kaharian ay dapat mapunta kay Don Juang tunay.
Haring Fernando:
(nagalit) Anong ginawa nyo sa inyong kapatid? Bakit nagkaganoon? Ang dapat sa
inyo’y nagmamahalan ng lubos. Kayong dalawa ay mga taksil.(ituturo ang dalawang
magkapatid na nasa tabi ng reyna)
Don Juan:
(hinawakan ang balikat ng ama) Ama, mahabag ka. Anak mo din po sila. Sila po’y napatawad
ko na at ako na po ang humihingi ng kapatawaran para sa kanila.
Haring Fernando:
kung iyon ang iyong nais. Patatawarin ko na din sila.
Haring Fernando:
aking tatlong anak, isa pang pabor ang nais kong ipagawa sa inyo. Paki bantayannaman ang
ibon.
Tatlong Prinsipe:
Opo![lalabas ang reyna at ang hari]

[matutulog si Don Juan]

Don Pedro:
Don Diego, gisingin natin si Don Juan at siya naman ang magbantay dito.
Don Diego:
sige kuya, inaantok na din ako ee.
Don Pedro at Don Diego:
(ginising si Don Jaun)[aalis si Don Diego sa set pagnagising na si Don Juan]
Don Juan:
opo (uupo sa tabi ng ibon at makakatulog muli)
Don Pedro:
(bago lumaba
s makikita ang kapatid na tulog) tignan mo ‘to? (ngingisi) (pakakawalan ang
ibon) bahala ka sa buhay mo. [aalis][nagising si Don Juan]
Don Juan:
naku! Nasan na kaya yung ibon.(kinakabahang hahanapin ang ibon) Hala! Nakalipad na
sigurosiya palabas. [pause] (mag-iisip) ah! Alam ko na. aalis na lamang ako ng Berbanya.
[aalis][papasok ang hari at magugulat sa makikita]
Haring Fernando:
Don Pedro, Don Diego, Don Juan! Nasaan kayo?! Nasaan ang Ibon? (pagalit)[papasok ang
dalawa at ang reyna]
Reyna Valeria:
Bakit? Bakit parang galit na galit ka?
Haring Fernando:
ang ibon… ang ibon ay nawawala.
Don Diego:
hindi po namin alam, ama si Don Juan po ang bantay kagabi.
Haring Fernando:
nasaan si Don Juan?
Don Pedro:
Hindi po namin alam, ama. Wala po siya dito sa loob ng kaharian.
Haring Fernando:
Hanapin ninyo sya. Magmadali kayo at hanapin nyo sya.

[Setting: Bundok Armenya]

Narrator:
Hinanap ni ng dalawang Prinsipe si Don Juan, ngunit hindi nila ito makita. Nahalughog na
nilaang mga malalapit na pook sa kanilang kaharian maliban sa Bundok Aremenya na
buongbuhay nila ay hindi pa nila nararating. Nang marating nila ito, nabighani sila sa
kagandahan ngmga tanawin. Ang mga puno ay naghuhumtik sa bunga at parang hiwagang
nawawala angkanilang mga problema.
Sa di kalayuan, nakita ng dalawang Prinsepe si Don Juan.[Don Juan nasa ilalim ng puno.
Magkasamang naglalakad si Don Pedro at Don Diego. Makikita ni DonPedro si Don Juan.]
Don Pedro:
(Pagkakita kay Don Juan, lilingon kay Don Diego upang bumulong dito) Diego, si Don
Juan!(Mahina lamang at may kasabay na turo)
Don Diego:
(Lilingon-lingon) Saan?
Don Pedro:
ayun oh! (ituturo) (bubulong) maganda ang lugar na ito ni Don Juan. Diego, manirahan nalang
tayo kasama niya?
Don Diego:
magandang ideya yan kuya sige.[lalapit ang dalawa kay Don Juan. Matutuwa at magyayakapan
ang magkakapatid]
Don Pedro:
Juan, aming bunso nagagalak ka naming makita ulit. Maganda ang pook na ito. Dito nalamang
kaya tayong manirahan lahat?
Don Juan:
Magandang ideya, kuya. Kung sabagay… mabubuhay tayo dito ng kaaya
-aya.
Don Diego:
tara libutin natin ang kabundukan.[maglalakad hangang sa balon]
Don Juan:
Mga kapatid, Tignan ninyo. (ituturo ang balon) ang gandang balon. Sino kayang nagmamay-
arinito?
Don Diego:
Imposibleng may nag mamay-ari ng balong iyan. Wala namang malapit na bahay sa
paligid.(titingin-tingin sa paligid)
Don Juan:
Tara tignan natin ang loob. Ako na ang mauuna.
Don Diego:
Teka, kapatid, mas matanda ako sa iyo kaya ako ang mauunang bumaba.
Don Pedro:
Teka teka… ako ang panganay. Ako na ang siyang mauuna.
Don Diego at Don Juan:
Sige kuya. Ibalita mo na lamang sa amin ang meron sa loob niyan.[bababa si Don Pedro sa
balon][makalipas ang ilang minuto aangat muli]

Don Juan:(excited) Kuya, anong meron doon?

Don Diego:
Kuya, Bat parang namumutla ka?
Don Pedro:
(nanginginig at namumutla) madilim. Lubhang napakalalim ng balon. Hindi ko narating
angilalim.
Don Diego:
kung gayon, ako naman ang bababa.[bababa si Don Diego sa balon][makalipas ang ilang
minuto aangat muli]
Don Juan:
(excited) Kuya, anong meron doon?
Don Pedro:
Diego, namumutla ka ng todo. Maupo ka muna
Don Diego:
(uupo sa lapag sasandal sa balon) Madilim. Lubhang malalim ang balon. Hindi ko rinnarrating
ang ilalim.
Don Juan:
Kung gayon ako naman ang bababa.

[Setting: Kaharian sa loob ng balon]

Narrator:
Si Don Juan lamang ang nakarating sa pinakailalim ng balon. Ang dalawang kapatid nya
aymuling nakadama ng pagkabigo. Sa ilalim ng balon ay mayroong kaharian. Isang Kaharian
napagkaganda-ganda. Sa Kahariang iyon naninirahan, magkapatid na parehong
mayroongbantay.[nakaupo sa sahig at nananahi si Prinsesa Juana]
Prinsesa Juana:
lalalalala (habang nananahi)[papasok si Don Juan]
Don Juan:
napakagandang binibini.
Prinsesa Juana:
(magugulat pagkakita kay Don Juan) sino ka?! Ano ang iyong pakay?
Don Juan:
magandang binibini, huwag mo sanang masamain ang aking pagpunta dito.Naparito ako mulasa
itaas, ngunit nang makita ka ay ayaw ko nang bumalik pa. Nabihag ako ng iyongkagandahan at
(luluhod at aabutin ang kamay upang halikan ngunit aalisin ng prinsesa angkamay bago pa
ito mahalikan.) handa akong paglingkuran ka panghabang buhay.
Prinsesa Juana:
(napapangiti ngunit pinipigilan) kay tamis ng iyong mga salita ngunit…
ayoko.(tatalikodsa prinsipe ngingiti)
Don Juan:
Mahal kong prinsesa, ang buhay ko ay ikaw. Anu pang saysay nitong aking buhay kung sawi
rin lang naman sa pagsinta. Kung gayon din lang naman, ako’y patayin mo na lamang.
Prinsesa Juana:
(nalungkot) (haharap at itatayo si Don Juan) Tanggapin mo itong aking puso. Pag iyangpuso
ay naglaho, nagtaksil ka sa iyong pangako.
Don Juan:
Pagtataksil? Hinding- hindi ko magagawa iyan sa aking pinakamamahal.[darating ang higante.
Magugulat at matatakot si Juana]
Higante:
Juana! Nasaan ang tanghalian ko?
Don Juan:
Sino ka?
Higante:
aba Juana, mukhang masarap ang inihain mo ngayon ah?
Don Juan:
Aking prinsesa, magtago ka.[tatakbo ang prinsesa paalis ng set][maglalaban si Juan at ang
higante. Mapapatay ang higante.]

[papasok muli ang prinsesa]

Don Juan:
Tara na, aking mahal,
at tayo’y magpakasal.
Prinsesa Juana:
Sandali. Hindi pa tayo pwedeng umalis
…
Ang kapatid ko… hindi ko siya pwedeng iwan.
Don Juan:
Nasaan siya at susunduin ko.
Prinsesa Juana:
Hindi iyon ganun-ganon na lamang iniirog ko. Tulad ko, ang kapatid ko ay mayroongbantay.
Ang bantay niya ay mas mahirap mapatay. Pito ang ulo ng ahas na ito at kahit putulinmo ang
mga ito, tutubo at tutubo pa rin ito.
Don Juan:
Walang akong ibang hangad kundi ikaw ay mapasaya, aking prinsesa.
Ako’y hayaang
pumuntasa iyong kapatid at siya ay aking ililigtas.(aalis)[makikita si Prinsesa Leonora na
nagluluto]
Narrator:
Sa pag-alis ni Don Juan, nalungkot ang dalawang mag-irog. Pag-dating ni Don Juan
sapalasyong kinalalagyan ni Prinsesa Leonora. Nabihag ito ng kanyang kagandahan. Tila
banakalimutan na ang sintang minamahal.
Don Juan:
napakagandang binibini.
Prinsesa Leonora:
Sino ka?! Bakit ka naparito? (matatakot kay Don Juan)
Don Juan:
Patawarin ninyo ako sa aking kapangahasan ngunit narito ako upang kayo ay paglingkuran.
Prinsesa Leonora:
Ginoo, hindi mo poh ba nalalaman na ang buhay mo ay nasa panganib dahil saserpyenteng
nagbabantay sa akin?
Don Juan:
Mapanganib man ang aking haharapin. Kung ito nga talaga ang aking kapalaran, wala naakong
ibang magagawa kundi tanggapin ito ng walang luha. Ang tunay na kamatayan ay ang dika
masilayan.
Prinsesa Leonora:

ikaw ba’y nagbibiro, ginoo? Mga pagsuyong iyan ay hindi totoo. Ikaw nga ay lumayu
-layo pagkat hindi kita kailangan. Buhay mo ay masasayang lamang.
Don Juan:
Minamahal kong Prinsesa, Huwag ka nang magalit sa akin. Kamatayan na ang nais ko kung
ako’y mahiwalay sa iyo. Ikaw na ang sa humatol sa aking buhay at handing
-handa na akongmamatay sa iyong mga kamay.
Prinsesa Leonora:
(maaawa) (yayakapin si Don Juan) Heto ang bote na magkapagpapatay saserpyenteng aking
bantay. Galingan mo at ako ay balikan.[aalis si Don Juan]
Narrator:
Kinalaban ni Don Juan ang ahas na bantay ng Prinsesa. Ito ay napatay nya, salamat sa
tulongng boteng binigay ng Prinsesa. Nang mapatay ay bumalik sa dalawang Prinsesa at
umakyat silasa balon. Pagdating nila sa itaas, anung inggit ang nadama ng dalawa niyang
kapatid.
[Setting:Bundok Armenya]
Don Pedro:
(tititigan si Prinsesa Leonora) Kay gandang Prinsesa niya aking kapatid.
Don Juan:
iniligtas ko sila sa loob ng balon.
Prinsesa Juana:
Naku! Ang singsing ko. Naiwan ko ang singsing ko sa ibabaw ng lamesa. Pamana panaman iyon
ng aking butihing ina.
Don Juan:
Huwag mag-alala, prinsesa. Kukunin ko ang iyong singsing. (bumababa ng balon)

[pagkababa ni Don Juan puputulin ni Don Pedro ang tali][sisigaw si Don Juan][Tatalon sana si
Prinsesa Leonora ngunit mahihila ito ni Don Pedro. Mahihimatay si Prinsesa Leonora sakamay
ng don.]

[Setting: Kaharian sa loob ng balon]

Narrator:
Umuwi ng Berbanya ang dalawang magkapatid. Doon ikinasal si Prinsesa Juana kay Don
Diego.Ayaw naman magpakasal ng kapatid niyang si Leonora kay Don Pedro dahil ang mahal
niyangtalaga ay si Don Juang hirang. Sa Kabilang banda, si Don Juan na nahulog sa balon ay
lubhangnakaratay. Pinagaling ng mahiwagang lobo na alaga ng prinsesang si Leonora.
:
Nagsimulang maglakbay si Don Juan pauwi at sa paglakbay ay may nasalubong. Isang ibong
marikit ang saknya’y lumapit. Magandang tinig nito ay ipinarinig.
[Don Juan ay nakaupo sa ilalim ng puno. Ang ibong Adarna ay nasa sanga ng puno]
Ibong Adarna:
(awit) Mahal na prinsepe, kay tagal nating nawalay sa isa’t isa. Anung ligaya angnadarama,
nang ika’y makitang masigla. Ako ay umalis ngunit di dahil naghinanakit kundi dahilsa dalawa
mong kapatid na nais tayong patayin. Mabuti’t hawla lama
ng ang kanilang binuksanat di natuloy ang kanilang maitim na balak. Sa kahapong nagdaan ay
wala na tayong
magagawa kaya’t nararapat mo nang hanapin ang iyong kaligayahan. Iyo nang limutin si
Leonora mong iniibig pagkat mayroong mas magandang binibini. Kaya tayo na, Don Juan, sa
reyno ng De Los Cystal.
Narrator:
Pinakinggan ni Don Juan ang awitin ng ibon at nagtungo nga sa De Los Cystal.
[setting: kagubatan]
[nakaupo si Donya Maria sa isang bato at doon nagsusuklay][darating si Don Juan]
Don Juan:
(ipinikit at minulat ulit ang mata. Hindi makapaniwala sa magandang dilag na nakikita.)
Donya Maria:
(ngingiti-ngiti)
Don Juan:
(lalapit at luluhod sa binibini) Ako’y nabihag ng iyong kagandahan. Nang makita ang
iyongkariktan, puso ko’y kakaba
-kaba. Ak
o’y anak ng Berbanyang Kaharian upang ikaw ay sadyangpuntahan. Narito ako upang
ika’y paglingkuran at ialay ang aking buhay magpakailan.

Donya Maria:
tumindig ka, ginoo ,kung ang sinasabi mo ay totoo.

[tumayo si Don Juan at hinawakan ang kamay ng donya]

Donya Maria:
Sa ating pagsusuyuan, ang maglihim ay kataksilan. Ako ay isang prinsesa sa kaharian ng
DeLos Reyes. Tumingin ka sa palagid. Lahat ng makikita mong bato diyan ay buhay na buhay
natao noon. Iyan ang inilapat na parusa ng aking ama sa mga prinsepeng hindi nagtagumpay
sa
kanyang mga pagsubok. Ngunit, aking mahal, hindi ko hahayaang matulad ka sa kanila. Tayo’y
pumanhik sa palasyo at Tinitiyak kong hinding-hindi ka magiging bato.
[Setting: Palasyo]
[Hari ay nakaupo sa trono][papasok si Donya Maria at si Don Juan. Si donya maria ay
tatabi sa hari]
Don Juan:
Magandang Hapon, Mahal na hari (yuyuko)
Haring Salermo:
Magandang Hapon din sa iyo. Ano ang nais ng mahal na ginoo?
Don Juan:
Narito poh ako upang hingin ang kamay ng inyong pinakamagandang anak na si Donya Maria.
Haring Salermo:
Kung ganoon, maaari mo ba akong bigyan ng kaunting pabor.
Don Juan:
Lahat poh ay gagawin para sa mahal na hari (yuyukong muli)
Haring Salermo:
Narito ang mga buto ng Trigo[ibibigay ng isang alipin ang mga buto ng trigo]
Haring Salermo:
itanim mo ito ngayong gabi. At sa gabing ito mo rin siyang aanihin at gagawing tinapay.Upang
bukas ay may maihahanda sa aking pang-almusal.
Don Juan:
Masusunod poh mahal na hari. (yuyukong muli)
Haring Salermo:
Oh siya. M
aiwan ko muna kayo at ako’y matutulog na.
[maiiwan sa set si Donya Maria at Don Juan]
Don Juan:
Aking mahal na prinsesa, Mukhang imposible ang pinagagawa ng iyong ama sa akin.
Donya Maria:
Huwag mag alala hindi kita hahayaang maging bato. Oh siya, matulog ka na rin at ako naang
gagawa ng paraan.
Narrator:
Dahil sa talentong majika blangka ng prinsesa. Nagawa nito ang pinapagawa ng Hari.
Kinabukasan ay mayroon na itong tinapay sa hapag. Hindi makapiniwala ang hari kaya ito’y
nag-utos muli. Lahat ng utos ng hari ay napagtagumpayan ni Don Juan at walang nagawa
anghari kundi ibigay ang kamay ng kanyang mahal na anak. Ngunit paalis pa lamang ang
dalawang magbago ang isip ng hari at hinabol sila. Tumakas ang dalawa at napunta sa
kagubatab.
[setting: Kagubatan]

Donya Maria:
Aking iniibig, huwag mangamba. Ikaw ay bumalik na muna sa inyong kahirian. Lapitan komuna
ang aking mahal na ama upang hindi ito mag-alala ng tunay. Ngunit, ipangako mo saakin, Don
Juan, na hinding-hindi ka lalapit sa kung sinong kababaihan man.
Don Juan:
Pangako aking mahal.
Narrator:
Sila ay nagkahiwalay at si Don Juan ay umuwi.

[Setting: Kaharian]Narrator:
Natuwa ang buong kaharian sa kanyang pagdating lalo na si Leonora na nag-aantay sa
kanyang pitong taon.[masayang naghahapunan si Don Pedro, Don Diego, Don Juan, Prinsesa
Leonora, Prinsesa Juana, HaringFernando at Reyna Valeria]
Prinsesa Leonora:
(tatayo) sa pitong taong paghihintay ay nasilayan ko din ang aking mahal. Mahal naHari ang
magpakasal sa iba ay kataksilan sa aking mahal. Kaya ngayong nandito siya anongsaya ang
naramdaman.
Haring Fernando:
Kung gayon, bukas na bukas din kayo ay ikakasal.
[Setting: Kasalan]
[Si Leonora at si Don Juan ay nasa tapat na ng altar][darating si Donya Maria]
Donya Maria:
Sandali lamang. Mayroon akong handog sa ikakasal (ilalabas ang isang bote
at bubuksan)[lalabas ang isang negro at isang negra at nagsayaw-sayaw ang mga ito.
Isinasalaysay ng sayaw angnangyari kay donya Maria at kay Don Juan.][pagkatapos nilang
sumayaw ay yayakapin ng Don si Donya Maria at silang dalawa ang ikakasal]
Narrator:
Ikinasal si Donya Maria kay Don Juan. Si Don Juan ang nagmana ng kaharian ng
Berbanya atnamuno doon ng tulad ng kanyang mahal na ama.