Ang Epiko o Epic sa

wikang Ingles ay uri

ng panitikan na
matatagpuan sa
iba’t-ibang grupong
etniko.
Ito ay tumatalakay sa mga
kabayanihan at
pakikipagtunggali ng isang
tao o mga tao laban sa
mga kaaway na halos hindi
mapaniwalaan dahil may
mga tagpuang
makababalaghan.
Kwento ito ng
kabayanihan noong
unang panahon na
punung-puno ng
mga kagila-gilalas
na pangyayari.
Ang mga pangunahing
tauhan dito ay
nagtataglay ng
katangiang nakahihigit
sa karaniwang tao at
kadalasan siya ay
buhat sa lipi ng mga
diyos o diyosa.
Ang epiko ay galing sa
salitang Griyego na ‘epos’
na ang kahulugan ay ‘awit’.
Ang mga ito ay nasa anyo
ng berso o talata ngunit ito
ay iba-iba at bukod-tangi
sa bawat rehiyon at hindi
maikukumpara sa mga
Kanluraning epiko.
Katangian
ng
Epiko
Paggamit ng
mga bansag sa
pagkilala sa tiyak
na tao
Mga inuulit na
salita o parirala
Mala-talata
na paghahati
o dibisyon sa
mga serye ng
kanta
Kasaganaan ng mga
imahe at metapora na
makukuha sa pang
araw-araw na buhay
at kalikasan
(halaman, hayop, mga
bagay sa kalangitan,
atbp.)
Kadalasang umiikot sa
bayani, kasama ang
kanyang mga sagupaan
sa mga mahihiwagang
nilalang, anting-anting, at
ang kanyang paghahanap
sa kanyang minamahal o
magulang; ito rin ay
maaaring tungkol sa
panliligaw o pag-aasawa.
Halimbawa
ng
Epiko
Narito ang ilan sa mga
kilalang halimbawa ng epiko
ng Pilipinas
Hudhud: Kwento ni
Aliguyon (Ifugao)
Ibalon (Bicol)
Biag ni Lam-ang (Ilokano)
Maragtas (Bisaya)
Labaw Donggon (Bisaya)
Agyu (Mindanao)
Bantugan (Mindanao)
Darangan (Maranao)
Bidasari (Mindanao)
Indarapatra at
Sulayman (Mindanao)
Tuwaang (Mindanao)
Hinilawod (Panay)
Humadapnon (Panay)