რომაული ქანდაკება

თეკლა
გველესიანი
ანა ნავერიანი
რომის ხელოვნების ერთ–ერთი
უდიდესი შენაძენი რომაული
ქანდაკებაა, რომელიც თავის საწყისებს
აპენინის ნახევარკუნძულის უძველეს
მკვიდრთა – ეტრუსკების ხელოვნებიდან
იღებს. რომის ხელოვნების ყველა სხვა
დარგთან ერთად, ქანდაკებამაც
განვითარების რთული და თავისებური
გზა განვლო. რომაული ქანდაკების
შესწავლას ართულებს მისი კავშირი
ბერძნულ ქანდაკებასთან.
რომაულმა ქანდაკებამ თავის უმაღლეს
წერტილს იმპერატორთა ეპოქაში
მიაღწია, მაგრამ იგი მეტად
თავისებურად განვითარდა
რესპუბლიკის ხანაში.
 რომაული ქანდაკება
მოიცავს იტალიის უძველეს ხელოვნებას
(უძველესი ხანიდან ძვ.წ. III საუკუნემდე), რომის
რესპუბლიკის ხანის ხელოვნებას (ძვ. წ. III-
ძვ.წ.I საუკუნეებს) და იმპერიის ეპოქის
ხელოვნებას.
ძირითადი მიღწევები რომაულმა
ქანდაკებამ მაინც პორტრეტულ
ხელოვნებაში მოიპოვა. ავგუსტუსის დროს
ოფიციალური, პირადული პორტრეტის
გვერდით რომლისთვისაც
დამახასიათებელი იყო მეტი გაიდეალება,
განდიდება, სიმკაცრე, ვითარდება
პორტრეტის უფრო რეალისტური ხაზი, მეტი
ინდივიდუალიზაციით, მეტი სიახლოვით
ნატურასთან, გარკვეული დინამიურობით
პორტრეტის კომპოზიციურ აგებაში
ვერისტული პორტრეტი. რომაული
პორტრეტები რესპუბლიკის დროს
გამოირჩევა მისი მნიშვნელოვანი
რეალიზმით, რომელიც ცნობილია
როგორც ვერისტული პორტრეტები.
ვერიზმი აღნიშნავს სუბიექტის სახის
მახასიათებლების ჰიპერრეალისტურ
გამოსახვას. ... ვერისტულ
გამოსახულებებში ხშირად ჩანს მათი
მამრობითი სუბიექტები თმის ცვენის
ხაზებით, ღრმა ქუთუთოებით და
მეჭეჭებით.
შესრულების მანერა: მიმდინარეობს
მარმარილოს ზედაპირის დამუშავება.
მოქანდაკე ხშირად იყენებს ბურღს
თვალების, თმების დამუშავებისთვის,
დიდი ყურადღება ექცევა სახისა და
თმების ფაქტურულ კონტრასტებს, შუქ–
ჩრდილის ეფექტებს.
ავგუსტუსისდროინდელ სიმშვიდეს,
მკაფიოებასა და თავშეკავებას ცვლის
მოძრაობა, ცხოველხატულობა.
 თვითშეფასება
ჩვენი აზრით, მუშაობამ არც ისე
ცუდად ჩაიარა, მაგრამ შეგვექმნა
პატარ-პატარა პრობლემები
ინფორმაციასთან დაკავშირებით.
თავიდან ინფორმაციის შეკრება
არასწორად დავიწყეთ, მიუხედავად
ამისა მაინც მოვახერხეთ
ინფორმაციის ერთად შეკრება და
ვფიქრობთ, რომ არც ისე ცუდი
ნამუშევარია. ჩვენთვის ეს თემა
საინტერესო აღმოჩნდა.