Ang mga uri ng panitikang sumibol at sumikat sa Pilipinas noong sinaunang

panahon ay ang alamat, kwentong bayan, epiko, mga awiting bayan,

salawikain, karunungang bayan, sawikain, at bugtong.

Alamat kuwento tungkol sa pinagmulan ng isang bagay; halimbawa na

ang Ang Alamat ng Pinya

Kwentong bayan - mga salaysay hinggil sa mga likhang-isip na mga tauhan

na kumakatawan sa mga uri ng mamamayan, katulad ng matandang hari, isang
marunong na lalaki, o kaya sa isang hangal na babae. Karaniwang kaugnay ang
kwentong-bayan ng isang tiyak na pook o rehiyon ng isang bansa o lupain. Kaugnay
nito ang alamat at mga mito

Epiko - tumatalakay sa mga kabayanihan at pakikipagtunggali ng isang tao o

mga tao laban sa mga kaaway na halos hindi mapaniwalaan dahil may mga
tagpuang makababalaghan at di-kapani-paniwala.

Ang mga halimbawa ng mga ito:

a. Bidasari - Moro
b. Biag ni Lam- ang Iloko
c. Maragtas - Bisaya
d. Haraya - Bisaya
e. Lagda - Bisaya
f. Kumintang - Tagalog
g. Hari sa Bukid - Bisaya

Awiting bayan -ay mga awit ng mga Pilipinong ninuno

at hanggang ngayon ay kinakanta o inaawit pa rin.

hal. Leron, Leron Sinta, Dalagang Pilipina, Bahay Kubo, Atin

Cu Pung Singsing, at Paruparong Bukid.

Salawikain - nagsisilbing batas at tuntunin ng

kagandahang-asal ng ating mga ninuno. Halimbawa:
Aanhin pa ang damo kung wala na ang kabayo.