Irish Pauline L.

Ereno PS2B

Ika-6 ng Setyembre, 2010

Mahal Kong Talaarawan,

Maganda ang naging gising ko kaninang umaga. Ang saya-saya ko at

palagi pang nakangiti, ibang-iba sa mga naging gising ko nitong mga
nakaraang araw. Agad akong bumangon at nagbihis, nag-ayos ng
gamit at bumababa na para kumain. Pritong itlog, hotdog at sinangag
ang handa ni ina, na sinamahan pa ng mainit na kape. Oh, ang sarap.
Busog na busog talaga ako. Pagkatapos ay nagsepilyo na ako’t
nagmadaling pumasok sa paaralan.

English ang una naming klase. Kakaunti lang kami habang naroroon.
Wala raw kasi ang guro namin ngayon kaya nag-alisan na rin daw ang
iba. At dahil sa wala na rin naman akong ibang mapupuntahan, nanatili
na lang ako sa silid at nakinig sa mga tugtuging nasa cellphone ko.
Maya-maya’y pumasok na rin ako sa isa ko pang klase, ang Filipino.

Pinabasa sa amin ng aming guro ang mga sinulat naming komposisyon

tungkol sa Charter Change. Nagbigay siya ng ilang opinion ukol dito at
nagpatuloy na sa pagtalakay ng aming aralin. Natapos din ang klase at
agad akong nagtungo sa silid-aklatan. May kailangan pa kasi akong
tapusing research paper kaya ako naroroon.

Susunod naman ay ang Theories of Personality. Object-Relations

Theory ang paksa namin ngayon. Ito ay tumatalakay sa importansya’t
kahalagan ng relasyon ng ina sa kanyang anak sapagkat ito raw ang
siyang huhubog at tatayong pundasyon ng anak sa kanyang pag-
uugali’t pakikipagkapwa-tao sa hinaaharap. Sadyang interesante ito
para sa akin.

Pagkatapos ay umuwi na ako sa amin at nagpahinga. Kumain na muna

ako ng meryenda at tsaka na sinimulan ang talaarawang pinagagawa
sa amin sa Filipino. Sinimulan ko na rin ang iba ko pang mga takdang
aralin sa ibang asignatura. At iyan ang mga ginawa ko sa buong araw
na ito.

Nagmamahal,

Irish

Ika-7 ng Setyembre, 2010

Mahal kong Talaarawan,

Halos lahat ng kurso namin ngayon ay may gawain. Wala akong

nagawa ni isa man sa mga ito dahil nga ako’y tinamad at maghapong
gumala noong Linggo. Pinagana ko nanaman ang pagiging highschool
student ko. Nauso nanaman sakin ang pag-cram. Hindi pa rin pala ako
gasgas sa ganitong klaseng gawain dahil sadyang nagawa ko naman
lahat ng takdang aralin ko at nakapag-aral pa ako sa quiz namin.
Kapalit naman nito ang pagiging lantang gulay ng katawan ko dahil
lahat ng enerhiya ko sa katawan ay nasimot na.

Pagkatapos na pagkatapos ng klase namin ay para akong tangang

nakangiti lang habang naglalakad. Hindi ako makapaniwalang buhay
pa ako pagkatapos ng lahat. Dahil sa saya ko ay nilibre ko ang aking
sarili ng masarap na pagkain at napagdesisyunan ko na ring maglibang
muna bago umuwi. Nasulit ko yung oras ko at nakauwi ako ng mga
alas singko na.

Sumakay ako ng jeep at mag-isa lang akong pasahero. Matapos kong

magbayad ay nakiramdam ako sa mga mangyayari. Pakiramdam ko
may masamang binabalak ung tsuper kasi senyasan sila ng senyasan
nung katabi niya. Tingin pa sila nang tingin sa akin at sa kung ano
iyung mga dala ko. Sa loob-loob ko ay iniisip ko na kung ano ang
gagawin ko kapag biglang huminto iyung jeep at holdapin nila ako.
Iniisip ko pa lang ay kinakabahan na ako. Alam kong kahit makauwi
ako nang buhay ay manganganib pa rin ako dahil sa mga sermon na
aabutin ko kina mama’t papa. Mahigit 45 minuto akong mag-isa sa
loob nung jeep dahil traffic talaga kanina patungong Pateros at
salamat sa Diyos ay wala namang nangyaring masama sa akin.
Tumatak kasi sa isip ko yung sinabi sa akin ng tita ko dati, na kasama
raw talaga sa buhay kolehiyo ang pagkastranded at pagkahold-up. Buti
na lang hindi pa ako nabinyagan, at sana, hindi ako mabinyagan.

Nagmamahal,

Irish

Ika-8 ng Setyembre, 2010

Mahal kong Talaarawan,

Sa wakas ay muli ko nang nakapiling ang aming speaker para sa

banyo. Hindi ko maipaliwanag kung gaano ako kasaya pagkatapos
kong maligong muli na may saliw na musika. Hindi ko mapigilang
mapakanta at sumigaw sa sobrang tuwa. Sa maikling panahon ay
nakalimutan kong may isa pa pala akong kursong kailangang pag-
aralan na sa sobrang haba ay baka mapuyat ako ngayon. Para akong
tangang walang pakialam kung naririnig ba ng kapitbahay namin o
kaya nama’y baka nakakakaabot sa elevator iyung boses ko. Masaya.
Sobrang saya.
Pero dahil tapos na naman ang saya, panahon na para muling mag-
aral at simulang buuin ang aking kinabukasan. Panahon na para
ligawan ang College Algebra na magiging daan upang magkaintindihan
kami at sana pagdating ng aming pagsusulit bukas ay mailabas ko ang
lahat ng pagmamahal ko sa kanya at mailigtas niya ako sa panganib
ng pagkakabagsak.
Pero maliban doon, alam mo iyung pakiramdam na matapos ang
sadyang napakahabang panahon ay nagvibrate ulit ung bonggang
selpon mo at hindi lang isa, kundi tatlong kaibigan mo ang nagtext
saiyo, para sayo lang, hindi GM o kung anuman, tipong nasulat doon
yung pangalan mo at nag-sayang sila ng piso para itext ka lang?
Tapos heto ka sobrang saya dahil sa wakas may makakausap ka pero
wala ka palang load… eh di nagpaload ka, tapos di ka naman
makaunli. Nakakainis. Kung kelan meron nang mga taong nakaaalala
saiyo tsaka ka naman binigo ng tadhana. Ang saya talaga ng buhay.
Ginintuang aral para sa ngayon: Wag mag text ng UNLITXT20 sa
kaibigan dahil baka mahalata niyang nagpa-unli ka para lang sa kanya.

Nagmamahal,

Irish

Ika-9 ng Setyembre, 2010

Mahal kong Talaarawan,

Matagal-tagal na rin bago ako nagkaroon ng oras na muling

maupo sa harap ng laptop para makapaginternet. Sa totoo lang
nasasabik na rin akong makapagsulat ng kung anu-ano rito sa
sarili kong talaarawan kung saan maaari kong sabihin ang lahat
na pwede kong sabihin. Pero wala talaga akong magagawa,
sadyang napakaraming pagkakataon na nawawalan na ako ng
oras para makapagliwaliw kahit kaunti. Hindi rin naman ako
makasingit kapag ang kapatid ko na ang gumagamit.
Sa mga araw na nagdaan sadyang napakaraming mga haraya ang
pumasok sa utak ko at kating-kati na akong makapagsulat. Dahil
nga sadyang ginagamit ito ng aking kapatid ay sa papel ko na
lang inilabas lahat ng mga ideyang pumapasok na lang nang
basta-basta sa utak ko. Nasa basurahan na ata sila ngayon dahil
natapon ng kasambahay namin ang lahat ng papel na
napagsulatan ko kagabi.

Kanina nga pala, umuwi akong gulat na gulat. Lahat ng kulang sa

bahay ay nabigyan ng kaukulang laman. Napuno ng Yakult, C2, at
Cream-O yung ref, nagkaroon ng lansones, pinya, at kung anu-ano
pang prutas ang hapag-kainan. Dumating ang lolo’t lola namin upang
kamustahin kaming mag-anak. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o
kung ano dahil bawat labas ko ng bahay ay ang pangit ng tingin nila sa
akin na parang ako na ang may pinakamalaking pimpol sa mukha.
Nakakailang. Ang pangit ng tingin nila sa akin. Yung tipong hindi na
ako umuuwi kakalakwatsa at pariwara na ang buhay. Ewan ko ba.
Hindi na lang ako magsasalita.

Nagmamahal,

Irish

Ika-10 ng Setyembre, 2010

Mahal kong Talaarawan,

Hindi ko alam ang nangyayari sakin pero parang pagod na lamang ako
lagi. Wala naman akong ginagawang magiging sanhi ng pagkapagod
ko.

Walang pasok ngayon kaya may panahon pa ako para ilipat sa laptop
ang lahat ng mga naisulat ko ng talaarawan. Konting edit dito, konting
edit doon, akala ko nga’y hindi na ako matatapos dito e. Kumain muna
ako sandali tsaka nagpahinga. Lumabas ako ng bahay at
nakipagkwentuhan sa iba pa naming mga kapit-bahay. Pagkatapos ay
nagdatingan na ang mga kaibigan ko.

Niyayaya nila akong sumama sa kanila sa Market Market. Matagal na

akong hindi nakakasama sa kanila kasi iba-ibang paaralan ang
pinasukan naming tatlo. Masaya ako’t kasama ko sila uli. Wala naman
kaming masyadong biniling tatlo sa mall, kumain lang kami roon at
nagpagala-gala…ang dami naming napagkwentuhang tatlo.
Nagkwentuhan kami nang halos dalawang oras at hindi kami tumigil sa
kakatawa.

Nalibang talaga ako sa pamamasyal kasama nila. Pagkatapos ay

umuwi na rin kami isa-isa. Sana raw ay maulit pa uli ito sa susunod.
Sana nga…umaasa talaga ako. Pagdating sa bahay ay nagpahinga uli
ako. Natulog sandali at kinuha ang laptop. Nag-internet at naglaro ng
online games. Maya-maya lang ay ipapasa ko na rin ang talaarawang
ito via email. Yun lang at maraming salamat sa pagbabasa.

Nagmamahal, Irish