(Kwentong OFW: Saya, Lungkot at mga Samut-sari)

Mahirap umalis sa bayan. Pero mas mahirap na makita mo ang pamilya mo na naghihirap
Yan na siguro ang madaling sagot sa mga tanong kung bakit mas ninanais ng karamihan sa mga Pilipino
ang mangibang-bayan. Ano nga ba ang maasahan sa Pilipinas kung patuloy pa ring nananalakay ang
kanser ng kahirapan. Mas hinahangad ng mga Pinoy ang magpaalipin kesa sa mamatay sa gutom ang
myembro ng kanyang pamilya.
Ang paglisan sa bayan ay isang desisyon. Ito ang totoong laro ng buhay. Mahirap tanggapin ang
katotohanang hindi kayang intindihin ng mga iniwanan ang tunay na kahalagahan ng pag-alis, at mas
mahirap intindihin ng lahat ng umaalis ang katotoohanang napakahirap sumugal sa isang lugar na hindi
mo alam kung saan pasasaan. Pawis at dugo ang puhunan ng lahat ng sakit ng mga taong mas hinangad
ang paglisan. Akala ng lahat, madali ang dolyar na inuuwi ng mga OFW. Akala ng lahat, mayaman ang
umaalis, akala ng lahat sa atin ay mali!
Maraming umaalis ang tiyak na may nararamdamang bigat sa puso. Pero walang magagawa, kung ito
ang tanging paraan upang maiahon sa putik ang pamilya, kahit na mag-alaga ng ibang lahi, gagawin
makapag-uwi lang na matatawag na tagumpay.
Mas gugustuhin pa ng isang CPA sa Pinas ang maging isang ordinaryong office assistant!
Mas gugustuhin pa ng isang licensed doctor ang maging staff nurse sa London!
Mas gugustuhin pa ng mga engineers na maging isang construction worker sa Middle East!
At mas gugustuhin pa ng mga board passers na maging receptionist sa mga opisina sa America!
Sa takbo ng mundo, at sa pag-ikot ng gulong nito, mas pipiliin mo pa ba ang pride mo at tinapos mo kesa
sa kung ano ang sentimong maipapakain mo sa pamilya mo?
Ang maging OFW ay isa sa mga pambihirang karanasang mararanasan ng isang Filipino. Mahirap
magpaalipin mahirap isipin at mahirap tanggaping ito na ang katotohanan.
Hindi natin masisisi si Juan na umalis, ang isang ordinaryong Filipino ay iisip ng paraan kung paano
giginhawa ang sadlak sa dusang buhay sa Pilipinas.
Walang sinuman ang nagnanais at naghahangad ng isang marubdob na buhay. Kung ang tanging paraan
ay paglisan, walang sinuman ang makakapigil kung ang hatid naman nito ay ligaya.
Mahirap mawala sa piling ng mga minamahal mahirap ang araw-araw ay litrato na lamang ang iyong
kayakap sa tuwing ikaw ay natutulog. Mahirap magpakasaya kung ang nasa likod ng iyong utak ay mga
naiwan mo sa Pilipinas. Mahirap mangarap ng nag-iisa, pero kung pangarap na ito ang magtatawid sa
pamilya mo, walang makakahadlang sa lahat ng nanaisin mo. Masakit alalahanin ang mga luha na iniwan
mo sa pagkaway bago pumasok sa NAIA. Pero mas masakit na kapag lumipad na ang eroplanong iyong
sinasakyan. Lalong sasakit pa ang iyong pakiramdam sa bawat araw na magdaraan ay pinagmamasadan
mo lamang sa hangin ang lahat ng iyong naiwan sa Pinas.
Ang buhay OFW ay isang bahala na.

Bahala na kung ano ang maging trabaho!
Bahala na kung magkano maging sweldo!
Bahala na kung sino maging amo!
Bahala na si Lord, sa kung anong kapalaran ang mangyayari sa aking bagong mundo!
Ang kwento ng isang OFW, ay kwento ng lahat ng nakikipagsapalaran.
Ang buhay abroad ay walang katiyakan, hindi lahat ay swerte.
Lingid sa kaalaman ng iilan, hindi lahat ng mga OFW ay mayaman. Walang aalis ng bayan kung ikaw ay
natutulog na sa gintot kaban ng kaharian. Akala ng lahat, kapag nagtrabaho ka sa ibang bansa, mataas
na nakakaangat, maraming pera, marangya ang buhay at masaya.
Pero naisip na ba nila, na bago makuha ang dolyar, dirhamo, ringgit, euro, dinar, rupiah, rupee, pound,
bhat at shekel ay dugo at pawis ang kanilang pinuhunan? Naisip na ba ng iilan na tinitiis ng isang OFW
ang hindi kumain ng isang araw may maitabi lamang para ipandagdag sa kakulangan? Naisip ba nang
iilan na ang kanilang sinasabing mayayaman ay natutulog sa lansangan o di kaya naman sa masikip na
kwartong masabi lang na tulugan?
Hindi lahat ay alam ninyo hanggat hindi ninyo nararanasan ang sinasapit ng iilang nagnais na umalis.
Hindi biro ang magpaalipin kung ang sarili mo ngang pamilya ay hindi mo magampanan ang tungkulin
nung nasa Pinas pa. Hindi kayang intindihin ng mga iniwan kung bakit sila iniwanan at mas mahirap
unawain ng mga umalis ang katotohanang kailangan nilang magsakrpisyo.
Birthdays, anniversaries, pasko, bagong taon at mga pagtitipon. Mga pagkakataong kasama mo ang
mga anak mo sa Pinas, pagkakataong naglalaro kayo, pagkakataong magkakasama ang iyong pamilya,
kapalit nito ay buhay at sakripisyo
Magpasalamat tayong OFW, dahil bibihira sa mga lahi, ang maging katulad natin na kahit anong
hampas at pasakit kaya nating indahin, kaya nating lunukin ang lahat ng masasamang sinasabi sa atin
ng ibang lahi. Dahil tayong mga Pinoy ay mapagpatawad, at mapagpasensya. Walang ibang lahi ang
nakakagawa ng lahat ng ginagawa ng mga pinoy overseas workers!
Minsan naisip ko, paano na lang kung walang OFW Paano na lamang kung walang magsasakripisyo
para sa kapakanan ng mundo?
Minsan sa isang resto, napaisip ako pareho kaya ng kwento ko, ang kwento nya? Ano kaya ang buhay
niya sa Pinas? Ano kaya ang rason nya sa paglisan? Ang ngiti ba nya sa labi ay totoo o may halong
lungkot at pananabik? Ano kaya ang pakiramdam ng pamilya niya kung sakaling nakakapagpadala sya ng
sentimo sa Pinas? Ano kaya ang sakit ng kanyang kalooban sa tuwing naiisip nya ang mahal nya sa
buhay? Gusto kaya niya ang ginagawa nya sa mga pagkakataong ito? Paano kaya? ,,, ano at bakit?
Ang kwentong OFW ay kwento ng bawat isa sa atin. At ang pangakong pagbabalik ang siyang nakatatak
sa bawat puso at isipan ng bawat umaalis. Na ang buhay na ito ay daraan lamang at tayong lahat ay
magkakaksamang muli. Hindi habang panahon ang Juan dela Cruz ay alipin! Hindi habang panahon, ang
Pilipino ay tatapak-tapakan!! Ang nangyaayari ngayon ay pagkakataon na kahit ang hinahaharap ay hindi
ginusto. Nagkakataon ang lahat ng mga bagay. Pagkakataon din na masaya ang iilan.
Ang mga OFW ay tutuntong muli sa kanyang bayan, at buong giting na iwawagayway ang tanang bandila
ng kalayaan. Ang pagnanais ng magandang bukas ng isang manlalakbay ay masusungkit din kung ang
lahat ay magtutulungan. May pag-asa pang mayayakap na muli nila ang kanilang mahal sa buhay.
Sa mga kapwa ko OFW, konting tiis lamang. Kung ang pagtitiis na ito ang siyang tanging paraan para
pawiin ang lungkot ng lahat ng iyong iniwan. Isipin natin, na kung wala tayo, walang magtataguyod sa
mundong ito. Karangalan ang maging dayuhan, karangalan ang maglingkod sa lahat ng nangangailangan.
Bayani tayong matatawag kahit anong mangyayari! Malalampasan natin ang dagok ng buhay.
Ang OFW, uuwi at uuwi, dahil may pag-asa. Ang sakripisyong ating ginagawa ay tutulong sa ating
pamahaalan at sa ating pamilya. Ang ating kinikitang pawis at dugo ay syang sandalan ng ating mahal sa
buhay. Ang ating inuuwing salapi ang nasa sa kanilang hapag-kainan. Mapapawi ang kanilang gutom sa
pagtitiis na ating gagawin. Ang bawat hirap natin ay mapapalitan ng saya, kapag nakita na nating mga
OFW ang lahat ng pawis na ginawa sa pagtatrabaho para sa pamilya at para sa bansa.
Oo, mayaman ang OFW sa prinsipyo, sa sakripisyo, sa tiyaga, sa pag-unawa at pagmamahal
Oo, marangal ang OFW dahil malinis ang konsensyang galing sa pawis at dugo ang bawat salaping
inuuwi ko
Oo, matatag ang OFW dahil ang sandigan ng bawat isa sa amin ay larawan ng pag-asa at
pagpupunyagi
Oo, nakakaangat kami sa ibang lahi dahil ang Pinoy, tinitingala, ginagalang at nirerespeto.
Kahit na anong sabihin ng iilan sa mga umaalis, wala kaming pakialam, dahil sa puso namin.. iisa ang
aming adhikain
Na ang
Paglisan ay isang kwentong magdudulot ng saya, lungkot at mga samut sari