SEGUNDO, JEMILYN C.

BSBA-HRDM 3-2N

Lipunan: Sa Aking Pananaw

Ako ay kabilang sa bilyon-bilyong taong namumuhay sa ating daigdig. Ipinanganak
ako ng aking mga magulang at nagkaroon ng pamilya. Ang aking ama, ina at mga kapatid
ang nagsilbing kaagapay ko sa pagsisimula ng aking buhay. Binigyan nila ng kaliwanagan
ang aking kamusmusan at inakay ako sa tamang landas hanggang sa kung nasaan ako
ngayon. Habang-buhay kong magiging utang ang aking buhay sa aking pamilya.

Sa aking paglaki, unti-unti akong nagkaroon ng mga kaibigan. Sila ang nagdagdag
ng aliw at saya sa aking buhay. Binigyan nilang kulay ang lapis na iginuhit ng mga
magulang ko para sakin. Mula sa paglalaro hanggang sa pagtutulungan at pagdadamayan,
nariyan ang kaibigan. Iminulat rin nila ako sa di kanais-nais na maidudulot ng
pakikipagkaibigan. Ang pagtataksil, paninira, panloloko, pananakit at pang-iiwan ay
isinampal ng reyalidad sa aking mga mukha. Doon ko natutuhang hindi basta-bastang
buksan ang aking puso sa lahat ng gustong pumasok, sapagkat kailangan kong ingatan ang
mga kayamanan sa loob nito na maaari nilang sirain at nakawin.

May mga pangangailangan at kagustuhan ako na hindi ko kayang matugunan ng

mag-isa. Nakukuha ko ito sa aking kapwa. Mula sa aking mga guro na nagbibigay sakin
ng edukasyon na kinakailangan ko sa aking paglaki at pag-unlad, hanggang sa mga
magsasaka na nagtatanim ng mga masusustansya pagkain tulad ng mga bigas, prutas at
gulay. Ang mga manok at baboy aking kinakain ay nagmumula sa aking nanay na nagluto
nito na nagmula sa palengke na nagtitinda nito na nagmula sa mga taong nag-alagat
nagpalaki nito. Kay sarap isiping tayo ay magkakaugnay sa lipunang ating ginagalawan.

Dinala ako ng aking mga paa sa di kalayuang baryo sa aming lugar. Dito ko
natunghayan ang mga Igorot na namumuhay ayon sa kanilang nakagisnan. Ibang-iba sa
aking uri ng pamumuhay. Mula sa kanilang suot, hanggang sa kung paano sila kumilos at
magsalita. Dito ko natuklasan na may kanya-kanyang uri ng kultura ang meron tayo sa
ating bayan.

Madilim na sa aking pag-uwi. Nakakatakot. Hanggang sa di kalayuan, may nasagip

ang tainga kong malakas na hiyaw ng isang babae. Ahh! Magnanakaw! Nagtalo ang tama
at takot ko nang matanaw ko kung paano hinablot ng lalaking may patalim ang bag ng
walang kalaban-labang babae sabay sinaksak sa tagiliran upang di makalaban. Nang makita
ako ng lalaki, agad siyang kumaripas ng takbo at agad ko namang tinulungan ang kaawaawang babae. Dinala ko siya sa ospital. May mga sumalubong saming mga nurse at doctor
na agad siyang ginamot at inalagaan. Di rin kalaunan ay dumating ang kanyang pamilya
na lubhang nag-alala sakanya. Taimtim silang nagdarasal sa chapel upang dinggin ng
Panginoon ang kanilang kahilingan. Maya-mayay dumating ang mga pulis upang hingan
ako ng salaysay sa kung ano ang mga nangyari. Kailangan raw kasi nila itong malaman
upang mabigyan nila ng karampatang kaparusahan ang sinumang lumabag sa batas na
ginawa ng pamahalaan.

Ito ang lipunan. Ako, ikaw, tayo na namumuhay ng may kani-kaniyang papel na
ginagampanan sa bawat isa. Namumuhay upang magbigay buhay sa ibang tao. Nariyan
ang pamilyang nagsisilbing sanktwaryo ng bawat isa, kaibigang handang umalalay sayot
magbigay saya, ekonomiyang sumusustento sa ating pamumuhay, relihiyong nagbibigay
pag-asa satin at pananampalataya sa Diyos at pamahalaang nagbibigay direksyon sa ating
bansa. Ngunit ang lipunan ay may taglay na malubhang sakit na dulot ng mga kanser sa
lipunan na resulta ng kawalang-malasakit sa isat isa. Ang lipunan ay sumasalamin sa ibat
ibang uri ng buhay mayroon ang bawat tao.