Buod ng Ibong Adarna

Kabanata 1 Ito ang isang panalangin ng makata (writer) sa Diyos para tulungan siya sa
kanyang pagsusulat ng Ibong Adarna.
Kabanata 2 Ito ang umpisa ng kwento, sinasabi ng kabanatang ito ang mga tauhan sa
kahariang Berbanya. Ang hari ng Berbanya, si Don Fernando. Ang reyna ng Berbanya, si Donya
Valeriana. Ang mga prinsipe at anak nila, Don Pedro, Don Diego at Don Juan. At masaya ang
Berbanya. Isang araw, nagkasakit si Don Fernando dahil sa panaginip niya. Nawala ang
kanyang ganang kumain at naging mahina siya. Sabi ng manggagamot na hindi kaya ng gamot
ipagaling si Don Fernando, kailanang ang Ibong Adarna, isang mahiwagang ibon na kayang
alisin ng kahit anong sakit. Dahil dito, inutusan ni Don Fernando ang mga anak niya na
pumunta sila sa Bundok Tabor at hanapin ang Piedras Platas, kung saan ang Ibong Adarna
nakatira.
Kabanata 3 -Naglakbay si Don Pedro papuntang Bundok Tabor dahil siya ang panganay, siya
ang unang naglakbay, gamit ng kabayo, umabot siya ng tatlong buwan makarating siya sa baba
ng Bundok Tabor, at namatay ang kanyang kabayo, dahil dito, naglakad nalang siya pag-akiyat
ng bundok. Narating siya sa taas at nakita niya ang Piedras Platas, naaliw siya sa kagandahan
ni Piedras Platas parang dyamante. Pero nalilito siya kung bakit lumalayo ang mga ibon sa
Piedras Platas. Naghintay siya sa ilalim ng Piedras Platas para makita niya ang Ibong Adarna,
pero dahil sa pagod ng paglalakbay, natulog siya at hindi niya nakita ang Ibong Adarn.
Dumating ang Ibong Adarna at naghahanda ang Adarna matulog. Bago siyang matulog, tumae
siya at tinamaan si Don Pedro at naging isang bato.
Kabanata 4 Nagulo ang banyang Berbanya dahil hindi pa bumalik si Don Pedro dahil naging
isang bato. Inutos si Don Diego hanapin si Don Pedro at kunin ang Ibong Adarn. Gaya ni Don
Pedro, gumamit siya ng kabayo, pero inabot siya ng limang buwan.Nakarating siya sa baba ng
bundok at namatay ang kanyang kabayo, naka-akyat rin siya ng bundok at nakita niya ang
Piedras Platas. Sa tamang pagkataon, dumating ang Ibong Adarna, naghahanda matulog, pero
bago natulog siya, kumanta siya at natulog si Don Diego. Tumae ulit ang Ibong Adarna at
tinamaan si Don Diego at naging bato rin siya.
Kabanata 5 Hindi pa bumalik sina Don Pedro at Don Diego, nag-isip si Don Juan na
maglakbay siya papuntang Tabor para hanapin ang mga kapatid niya at kunin ang Ibong
Adarna, pero ayaw ni Don Fernando dahil siya ang paborito niyang anak at hindi niya pinaalis
si Don Juan sa Berbanya. Tinakot ni Don Juan si Don Fernando para magkalakbay siya
papuntang Tabor at pinayagan siya ni Don Fernando. Pero hindi niya ginamit ng kabayo
papunta Tab, lumakad lang siya at nagbaon ng limang piraso ng tinapay. Bawat buwan kakain
niya isang tinapay. Inabot siya ng limang buwan at narating siya sa baba ng Bundok Tabor.
Pagdating niya, may nakita siyang isang matandang leproso at hingi siya ng pagkain kay Don
Juan.
Kabanata 6 Kahit na yan ang huling piraso ng tinapay binigyan niya sa matandang leproso at
nagpasalamat siya kay Don Juan at tinanong niya kung nandito siya para hanapin ang Ibong
Adarna, sabi ni Don Juan hinahanap niya. Sabi ng leproso huwag kang pumunta agad sa
Piedras Plates at hanapin isang ermitanyo at tutulungan ka ihuli ang Ibong Adarna.
Kabanata 7: Ang Karapat-dapat
Pagdating ng oras na huhulihin na ni Don Juan ang Adarna at kumakanta na ito, hiniwa niya
ang kanyang kamay at pinigaan niya ito ng dayap para hindi siya makatulog sa mga kanta ng
Ibong Adarna. Ginawa niya ulit ito sa mga sumusunod na kanta ng Adarna. Noong nahuli na
niya ang Ibong Adarna, ginamot na ng Ermitanyo ang kanyang mga sugat sa kamay at ginawa
niyang tao ulit sina Don Pedro at Don Diego.
Kabanata 8: Bunga ng Masamang Gawa
Pauwi ng Berbanya, nagplano si Don Pedro na patayin si Don Juan dahil sa inggit. Sinabi niya
ang planong ito kay Don Diego pero ayaw niyang patayin si Don Juan. Binugbog nalang nila si
Don Juan. Kinuha na nina Don Pedro at Don Diego ang Ibong Adarna at nagpatuloy na sila
pauwi. Pagkauwi ng dalawang magkakapatid, pinakita na nila ang Ibong Adarna pero pumangit
na ito at ayaw din nitong kumanta. Mas-lalong nalungkot si Haring Fernando.
Kabanata 9: Sagot sa Taimtim na Dasal

Habang nasa palasyo na sina Don Pedro at Diego, si Don Juan naman ay nagdasal nalang sa
Diyos. Nagdasal siya na maligtas ang kanyang ama kahit siyay mamatay na. Sinagot naman ito
ng Diyos, dumating ang isang matanda na nanggamot kay Don Juan. Pinasalamatan naman ni
Don Juan ang matandang ito at mabilis na siyang bumalik sa Berbanya.
Kabanata 10: Ang Katotohanan ay Lalabas
Nakita na siya ng Ibong Adarna at gumanda ulit ito. Nagsimula na rin itong kumanta tungkol sa
paglalakbay ng tatlong magkakapatid. Dahil ditoy muntik nang ipatapon o ipalayas sina Don
Pedro at Don Diego. Buti nalang ay nakipagusap si Don Juan kay Haring Fernando na patawarin
na sila, at sinunod ito ng Hari. Pinabantay niya sa kanyang mga anak ang Adarna.
Kabanata 11: Inggit ang Sanhi
Lumabas nanaman dito ang inggit ni Don Pedro. Sinabi niya kay Don Diego ang plano para
makaganti sila sa pagkakahiya nilang dalawa. Nagplano nanaman sila na magtaksil si Don
Juan. Ang plano nilay dayain ang kanilang mga oras ng pagbabantay. Pinahaba nila ang oras ni
Don Juan hanggat mapagod siya at makatulog. Noong nakatulog na si Don Juan, pinawalan na
ng dalawa ang Ibong Adarna. Pagkagising ni Don Juan, nalaman niya ito at umalis agad siya
dahil gusto niyang matago ang kataksilan ng kanyang mga kapatid. Pinahanap naman ng Hari
sa kanila Don Pedro at Don Diego si Don Juan. Nahanap nila si Don Juan sa Armenya.
Kabanata 12: Di Husto ang Tangan
Sa Armenyang Kabundukan, kung saan maganda ang mga pook at kalikasan, ay nakita si Don
Juan. Nagbati na ang tatlong magkakapatid at nag-isip pang manirahan nalang sa Armenya.
Ngunit naisip din nilang umuwi nalang sa Berbanya.
Kabanata 13
Isang araw habang naglalakad ang magkakapatid sa Armenya may nakita silang
isang balon. Ngunit walang tubig sa balon. Kaya nagpasya sila na pasukin ang balon.
Naunang pumasok si Don Pedro, ngunit hindi nagtagal na lumabas siya sa takot dahil ang
dilim sa balon. Ngayon, si Don Diego pero natakot din siya kagaya ni Don Pedro. Ang huli
ay si Don Juan. Bumaba siya sa balon at nilaban niya ang takot sa kadiliman ng balon.
SInabi niya na tatapusin niya ang kanyang sinimulan. Pero ang kanyang mga kapatid ay
naiinip sa kahihintay ni Don Juan. Pababa ng pababa si Don Juan hangang nasapit siya
sa lupa. At may nakita siyang isang palasyong ginto at pilak.
Kabanata 14
Nang makita niya ang palasyo, pumasok siya at may nakita siyang nakapagandang
babae at ang pangalan niya ay si Donya Juana. pinupuri ni Don Juan ang kagandahan
ni Donya Juana. Hinilingni Donya Juana na huwag siyang iiwanin dito dahil may isang
sakdal-lupit na higanteng na nagbabantay sa kanya pero hindi natakot si Don Juan.
Nang dumating ang higante, inaglahi niya si Donya Juana. Dahil dito, nagalit si Don Juan
at hinamon ang higante sa isang pagtutuos. Sa tulong ng Diyos, nanalo si Don Juan.
Aalis na sana sila pero sinabi ni Donya Juana na ang kapatid niya si Donya Leonora ay
nandoon pa. Si Leonora naman ay binabantayan ng pitong ulo na serpyente. Hinihingi ni
Donya Juana kay Don Juan na iligtas ang kapatid niya. Pumayag si Don Juan.
Kabanata 15
Nakita ni Don Juan si Donya Leonora sa ibang palasyo. Naguusap na sila.
Habang naguusap sila, nagkagustuhan ang dalawa. Ngayon, dumating ang serpyente
na nagbabantay si Donya Leonora at naglaban sila ni Don Juan. Sa pagtutuloy ng laban,
binuhusan ni Don Juan ng balsamo ang ulo ng serpyente para hindi mabalik ang ulo niya.
Matapos matalo ang ahas, umalis sila sa palasyo.
Kabanata 16
Kalalabas lamang sina Don Juan at si Donya Leonora. Ikinuwento nila kung ano ang nangyari sa
balon sa mga kapatid ni Don Juan. Naginggit si Don Pedro kay Don Juan. Nakalimutan ni
Leonora and kanyang singsing sa palasyo. Sinabi ni Don Juan na kukunin niya ang singsing at
habang bumababa siya, pinutol ni Don Pedro ang lubid at bumagsak si Don Juan. Umalis na sila
pero pinababa ni Leonora ang lobo niya para gamutin si Don Juan. Samantala sa itaas ng

balon, sinabi ni Don Pedro na siya nalang ang mahalin ni Donya Leonora. Nang di pumayag si
Leonora, binuhat niya ni Don Pedro papuntang Berbanya.
Kabanata 17
Sa araw na nagdaan, nalungkot ang hari dahil sa pagkawala ni Don Juan. Nang bumalik ang
kapatid sa Berbanya, itinanong niya kung ano ang natagpuan nila sa bundok at gubat. Sinabi
ng dalawa na wala si Don Juan diyan at naligtas sila ang dalawang prinsesa sa serpyente at
higante sa loob ng balon. Hiningi ni Don Pedro na makasal agad sila ni Donya Leonora pero
sinabi ni Leonora na nangako siya sa Diyos na hindi siya may asawa sa loob ng pitong taon.
Samantala, inihanda ang kasal ni Don Diego at si Donya Juana. Siyam na aram na walang tigil
ng kasiyahan.
Kabanata 18
Naabutan ang lobo si Don Juan na sugatan at bali-bali ang mga buto niya. Para mapagaling si
Don Juan kumuha ang lobo ng tubig mula sa Ilog Herdan. Gumaling na si Don Juan. Iniwan ang
lobo si Don Juan mula umalis sila sa balon. Pero napagod siya. Nakita ni Don Juan ang Ibong
Adarna at nagising si Juan sa awit na ito. Kinuwento ng Ibong Adarna na limutin si Leonora at
maglakbay patungong sa Reyno de los Cristales upang hanapin si Donya Maria dahil mas
maganda pa siya.
Kabanata 19
Sobrang malunkot si Donya Leonora sa Kaharian ng Berbanya. Inaasam niya na sana buhay pa
si Don Juan sa lobong inutusan niyang magligtas kay Don Juan. Samantala pumunta ang lobo
sa ilog Jordan. Kinuha ng lobo ang tubig at binuhusan niya si Don Juan. Agad nawala ang mga
sugat niya. Lumabas siya sa balon pero hindi niya alam ang daan papuntang reyno de los
cristales. Naglakbay siya ng tatlong taon, ngunit hindi niya nakita ang daan pagpuntang Reyno
de los Cristales. Habang naglalakbay siya, hindi nawala ang kanyang pag-asa sa Diyos. Isang
araw nakakita siya ng isang matandang ermitanyo. Binigyan ng Ermitanyo ng pagkain si Don
Juan. Nagpasalamat si Don Juan at itinanong niya kung saan ang daan pagpunta sa Reyno de
los Cristales. Pinagpunta ng matanda sa ikapitong bundok at makikita niya isang ermitanyo.
Kabanata 20
Sa kanyang tirahan sa kaharian ng Berbanya, si Donya Leonora ay iniisip pa rin si Don Juan,
Biglang Pumasok si Don Pedro at tinanog niya kung pwede silang magpagkasal. Ayaw ni Donya
Leonora dahil mahal pa niya si Don Juan. Sinabi niya kay Don Pedro na bawal siyang
magpakasal sa loob ng pitong taon. Dahil dito, napilitan si Don Pedr maghintay ng pitong taon.
Kabanata 21
Naglakbay si Don Juan ng limang taon para makarating sa bundok para makita ang isa pang
ermitanyo. Nung nakita na silang dalawa, binigay ni Don Juan ang baro ni Jesus. Itinanong ng
ermitanyo kung ano ang ginagawa niya dito. Sinabi ni Don Juan na hinananap niya ang daan
pagpuntang Reyno de los Cristales.
Kabanata 22
Nakita ni Don Juan ang ermitanyo sa bundok na sinabi ng unang ermitanyo na puntahan ito.
Tinanog niya kung saan ang daan papuntang Reyno de los Cristales. Pero hindi niya alam kung
ito ay nasaan din kaya tinawag niya nag mga hayop at itinanog kung saan matatagpuan ang
lugar na ito. Subalit isa sa kanila ay hindi rin alam kung nasaan ang lugar na ito. Pinupunta ng
ermitanyo sa ia pang ermitanyo sa Olikomyo. Ginamit ni Don Juan ang Olikornyo para
makarating sa ika-dalawang ermitanyo. Inbinigay ni Don Juan ang baro ni Jesus at itinanong
niya kung saan ang daan pagpuntang Reyno de los Cristales. Tinanong ng ermitanyo ang mga
ibon pero gaya ng mga hayop walang rin nakakaalam dito. Nakarating ang Augila at tinanong
ng ermitanyo kung saan ang Reyno de los Cristales. Sa wakas alam ng Aguila ang nasasabing
lugar at sinamahan niya si Don Juan sa lugar na yun.
KABANATA 23
Sinabi ni Maria kay Juan na tumingin sa mga bato na nakapaligid sa palasyo. Mga ginagamit
upang maging prinsipe, mangangabayo at nagbibilang na may gusto kay Maria , ngunit ay
naging bato sa pamamagitan ng kanyang ama pagkatapos na sila nabigo ang kanyang mga
pagsusulit. Siya ay patuloy: Ang aking ama ay gisinging sa 05:00. Kung siya nagtatanong kung
bakit ikaw ay dito, sabihin mo sa kanya mo na dumating sa magtanong para sa kamay ng isa sa
mga prinsesa sa kasal. Kapag siya paanyaya sa iyo sa palasyo, tanggihan ang imbitasyon para
sa ikaw ay tiyak na mamamatay. Kung nais mong magpatuloy, tanggapin anuman ang gawain
niya humihingi sa inyo na magsagawa. Kukunin ko ang pag-aalaga ng lahat ng bagay! Umalis
si Maria at nagising si Salermo. Tulad ng inaasahan, siya nakikita kay Juan at nagiimbita sa

palasyo. Juan ang mga pagtanggi, ang kanyang estado tungkol sa kasal intensyon, at sabi na
siya ay handa na upang maglingkod sa hari. Hari Salermo nagtatanong ng isang lingkod na
magdala ng ilang trigo para sa unang gawain. Patagin na bundok, isabog ang trigo, ani ito
ngayong gabi, at buksan ito sa tinapay. gusto ko ng tinapay na nagsilbi sa aking almusal umaga
table bukas. Juan tumatagal sa trigo at naghihintay sa bahay ang concierges. Pagkatapos ng
lahat ay wala na sa pagtulog, Maria Blanca ang papunta sa Juan na pagkatapos ay
nagpapaliwanag sa kanya kung ano ang gawain ay lahat ng tungkol sa. Hari Salermo alam ang
madilim na sining o black magic, pero Maria Blanca ay well-dalubhasa sa white magic. Siya ay
mas malakas kaysa sa kanyang ama, kaya Juan ay kaya ang gawain madali. Ang mga
sumusunod na umaga, ang hari ay namangha na ang Juan ay able sa gawin ang gawain. Siya
pagkatapos ay nagbibigay ng mga tagubilin para Task Number 2.
Kabanata 24
Siya ay nagpapakita ng isang Juan alak bote na naglalaman ng 12 negritos. Ang hari
pagkatapos frees ang 12 sa dagat at instructs Juan na mahuli ang mga 12 at bumalik sila sa
bote ng alak. Tulad ng sa mga nakaraang gabi, Maria Blanca si Juan, ang makakakuha ng mga
tagubilin, at gumaganap ng mga gawain para sa kanya. Ang mga sumusunod na araw, Hari
Salermo nagbibigay Juan sa ikatlong gawain: Juan, ilagay na bundok sa gitna ng dagat.
Gumawa ng isang castle doon. gusto ko na makita ito sa pamamagitan ng bukas ng umaga.
Gumawa ng isang daan mula sa aking palasyo sa na mangarap ng gising. Tulad ng inaasahan,
ang gawain ay ginanap. Hari Salermo inspects ang kastilyo habang nagtataka kung saan ang
Juan ay pagkuha ng kanyang kapangyarihan. Sa panahon ng inspeksyon ng mga mata, Kings
Salermo singsing mapailalim sa dagat. Ito ay nagbibigay sa hari ng isang ideya sa kung paano
ang magtanong para sa isang kahit na mas mahirap na gawain. Siya nagtatanong Juan na
tanggalin ang castle mula sa dagat. Juan, sa tulong ng Maria Blanca, gumaganap ang gawain.
Ang hari at pagkatapos ay nagtatanong ng Juan upang mahanap ang kanyang nawawalang
singsing. Ang hari ay nangangailangan din na siya ay nagnanais na mahanap ang ring sa ilalim
ng kanyang unan. Sinabi ni Juan ang mensahe kay Maria Blanca, na para sa unang panahon
sabi na ang gawain ay lubos na mahirap. sumakay sila ng isang balsa sa gitna ng dagat. Maria
Blanca nagtatanong Juan upang tagain ang kanyang up at drop ang mga piraso sa dagat. Siya
cautions kaniya hindi upang mawala ang anumang ng mga piraso, at na siya ay dapat na alerto
at manatiling gising kaya na siya ay maaaring makakuha ng ring beses Maria Blancas kamay
emerges mula sa tubig. bilang niya ay sa mga nagturo at ang mga piraso ng Maria Blanca turn
sa maraming mga isda. Sa kasamaang palad, Juan talon tulog at nabigo upang makakuha ng
ring mula sa takip ng kamay Maria Blanca. Sila pagkatapos ay pumunta sa pamamagitan ng
mga buong bagay muli. Juan yantok at end up ng pagkawala ng daliri ng Maria Blanca. Sa
kabutihang palad, siya ay hindi na nakatulog kaya siya ay able sa kumuha ng ring kapag
Marias kamay umakyat. Maria nagpapakita Juan ang kanyang mga daliri at nagsasabi sa kaniya
na tandaan na siya ay kulang ng isa sa kanyang mga daliri. Siya nagtatanong siya na tandaan
na, kaya na siya ay makilala ang kanyang pagdating ng oras. Ang mga sumusunod na araw,
Hari Salermo nakakahanap ng mga singsing sa ilalim ng kanyang unan. Siya mga tawag Juan
para sa pangwakas na gawain.
Kabanata 25
Si Hari Salermo ay walang iba pang mga gawain na italaga sa Don Juan, siya patawag sa kanya
kaya na Don Juan ay maaaring pumili na sa gitna ng tatlong prinsesa siya magpakasal.
Dahil ang mga mukha ng mga princesses ay sakop, Juan ay maaaring pumili lamang sa
pamamagitan ng paghawak ng kanilang mga daliri. Juan remembers na Maria Blanca ay kulang
ng isang daliri, kaya siya madaling pipili sa kanya. Hari Salermo abiso sa hindi pangkaraniwang
pagkakalapit sa pagitan Juan at Maria Blanca, at mga plano upang magkaroon ang mga ito
banished sa England. Ang ilang magtanan at ay able sa pagtakas mula sa hari.Hari Salermo
breathes isang sumpa sa Maria Blanca: Ikaw ay nakalimutan ni Don Juan! Siya ay umalis ka at
magpakasal sa ibang tao! Sa katarantahan ng kaniyang paghihirap, siyay sickens at namatay,
at ay hindi upang saksihan ang katuparan ng kanyang sumpa.
Kabanata 26
Bago pumunta si Don Juan sa Berbanya, Iniwan niya si Donya Maria sa isang bayan. Pag dating
ni Don Juan sa Berbanya, sumalubong ang buong pamilya niya sa kanya lalo na si Donya
Leonora. Nagsaya ang buong Berbanya.Dahil sa sumpa ni Haring Salermo kay Don Juan,
pagkita niya kay Donya Leonora, nakalimutan niya si Donya Maria. Ang sumunod ay ipinamalita
ang darating kasal ni Don Juan at Donya Leonora. Nalaman nito ni Donya Maria at nagalit siya.
Kabanata 27

Sa araw ng kasal ni Don Juan at Donya Leonora, pumunta si Donya Maria sa kasal gamit ng
isang magandang kalesa/carriage na nakuha niya galling sa maliwagang singsing niya. Siya ay
ginawa din ng isang magandang kasuotan gamit ng sing sing niya. Pag dating niya, itinigil ang
kasal upang parangalan ang panauhing dumating. Bilang isang rigalo ni Donya Maria kay Don
Juan at Donya Leonora, nagbigay siya ng isang palabas. Isang negrito at isang negrita.
Hinampas ng negrita ang negrito. Naramdaman nito ni Don Juan ang hampas.
Kabanata 28
Nagalit na nang tuluyan si Donya Maria kaya kinuha niya ang isang botrlya at binatawan niya
ito upang gunawing ang buong Berbanya. Dahil nito, bumalik ang alaala ni Don Juan ang mahal
niya kay Donya Maria. Niyakap niya si Donya Maria at humingi ng tawad. Sinabi ni Don Juan sa
lahat ng Berbanya na si Donya Maria ay ang tunay niyang mahal. Inihahandog niya si Leonora
kay Don Pedo dahil sinabi niya na masama magaway ang mga kapatid.
Kabanata 29
Hiningi ni Don Juan na maikasal saila ni Donya Maria. Pumayag na rin ang hari at ang asobispo.
Si Donya Leonora naman ay ikakasal kay Don Pedro. Pumili si Haring Fernando ng kanyang
kapalit at ang kanyang napili ay si Don Pedro kasi si Don Juan ay mayroon nang sariling
kahariang pamumunan. Umalis ang mag-asawa sa Berbanya.

Buod ng Florante at Laura

Ang kuwento ng Florante at Laura ay nagsisimula sa isang madilim na gubat sa may dakong
labas ng bayang Albanya, malapit sa ilog Kositong na ang tubig ay makamandag. Dito
naghihimutok ang nakataling Florante na inusig ng masamang kapalaran. Ang mga gunita niya
ay naglalaro sa palagay niya ay nagtaksil na giliw na si Laura, sa kanyang nasawing ama, at
kahabag-habag na kalagayan ng bayan niyang mahal.
Sa gubat ay nagkataong may naglalakad na isang Moro na nagngangalang Aladin. Narinig niya
ang tinig ni Florante at dali-dali niya itong tinunton. Dalawang leon ang handang sumakmal sa
lalaking nakatali. Pinatay ni Aladin ang dalawang mababangis na hayop at kanyang kinalagan
at inalagaan si Florante hanggang sa muling lumakas.
Ikinuwento ni Florante ang kanyang buhay. Siya ay anak nina Duke Briseo at Prinsesa Floresca.
Muntik na siyang madagit ng buwitre at iniligtas siya ng kanyang pinsang si Menalipo na tagaEpiro. Sinambilat ng isang halkon ang kwintas niyang diyamante. Pinadala siya ng kanyang
ama sa Atena upang mag-aral sa ilalim ng gurong si Antenor. Natagpuan niya doon ang kanyang
kababayang si Adolfo na kanya ring lihim na kaaway. Iniligtas siya ni Menandro sa mga taga ni
Adolfo nang minsang magtanghal sila ng dula sa kanilang paaralan. Tapos ay nakatangap si
Florante ng liham tungkol sa pagkamatay ng sinisinta niyang ina.
Pagkabalik niya sa Albanya kasama ang matalik niyang kaibigang si Menandro, pinatay niya si
Heneral Osmalik na kumubkob sa Krotona. Nagkaroon siya ng mga tagumpay sa labimpitong
kahariang di-pa-binyagan matapos niyang iligtas si Laura sa hukbo ni Aladin na umagaw sa
Albanya nang siyay nakikipaglaban sa ibang bayan. Natalo din niya ang Turkong hukbo ni
Miramolin at iba pa. Nagwakas ang kanyang pagsasalaysay sa pandarayang ginawa sa kanya ni
Adolfo matapos kunin ang trono ng Albanya at agawin sa kanya si Laura.
Nagpakilala ang Moro na siyay si Aladin, kaaway na mahigpit ng relihiyong Kristiyano at ng
bayan ni Florante. Ang kanyang kapalaran ay sinlagim ng kay Florante. Inagaw sa kanya ng
kanyang amang si Sultan Ali-Adab ang kanyang kasintahang si Flerida.
Pagkatapos ng pagsasalaysay ay narinig nila ang dalawang tinig na nag-uusap. Tumayo ang
dalawang lalaki at nakita nila sina Laura at Flerida na nag-uusap. Si Fleriday tumakas sa

Persya upang hanapin si Aladin at nang mapagawi siya sa may dakong gubat ay nasumpungan
niya si Laura na ibig gahasain ni Adolfo, pinana niya ito at naligtas si Laura sa kamay ng sukab.
Ikinuwento ni Laura ang paghuhuwad ni Adolfo sa lagda ng kanyang ama upang madakip si
Florante. Isinalaysay niya ang pamimilit ni Adolfo sa kanya at pagdadala sa gubat.
Sa ganoon ay nabatid nina Florante at Aladin na ang kani-kanilang mga katipan ay pawang
tapat sa kanila. Sina Florante at Laura ay matagumpay na naghari sa Albanya at sina Aladin at
Flerida, pagkatapos na maging binyagan at pagkamatay ni Sultan Ali-Adab, ay naghari sa
Persya.
HULING PAALAM

paghingang papanaw ngayong biglangbigla.

Jose Rizal
Pinipintuho kong Bayan ay paalam,
Lupang iniirog ng sikat ng araw,
mutyang mahalaga sa dagat Silangan,
kaluwalhatiang sa ami'y pumanaw.
Masayang sa iyo'y aking idudulot
ang lanta kong buhay na lubhang
malungkot;
maging maringal man at labis ang alindog
sa kagalingan mo ay akin ding handog.
Sa pakikidigma at pamimiyapis
ang alay ng iba'y ang buhay na kipkip,
walang agam-agam, maluwag sa dibdib,
matamis sa puso at di ikahahapis.
Saan man mautas ay di kailangan,
cipres o laurel, lirio ma'y patungan
pakikipaghamok, at ang bibitayan,
yaon ay gayon din kung hiling ng Bayan.
Ako'y mamamatay, ngayong namamalas
na sa Silanganan ay namamanaag
yaong maligayang araw na sisikat
sa likod ng luksang nagtabing na ulap.
Ang kulay na pula kung kinakailangan
na maitina sa iyong liwayway,
dugo ko'y isaboy at siyang ikikinang
ng kislap ng iyong maningning na ilaw.
Ang aking adhika sapul magkaisip
noong kasalukuyang bata pang maliit,
ay ang tanghaling ka at minsang masilip
sa dagat Silangan hiyas na marikit.
Natuyo ang luhang sa mata'y nunukal,
taas na ang noo't walang kapootan,
walang bakas kunot ng kapighatian
gabahid man dungis niyong kahihiyan.
Sa kabuhayan ko ang laging gunita
maningas na aking ninanasa-nasa
ay guminhawa ka ang hiyas ng diwa

Ikaw'y guminhawa laking kagandahang

akoy malugmok, at ikaw ay matanghal,
hininga'y malagot, mabuhay ka lamang
bangkay ko'y maisilong sa iyong Kalangitan.
Kung sa libingan ko'y tumubong mamalas
sa malagong damo mahinhing bulaklak,
sa mga labi mo'y mangyayaring ilapat,
sa kaluluwa ko halik ay igawad.
At sa aking noo nawa'y iparamdam,
sa lamig ng lupa ng aking libingan,
ang init ng iyong paghingang dalisay
at simoy ng iyong paggiliw na tunay.
Bayaang ang buwan sa aki'y ititig
ang liwanag niyang lamlam at tahimik,
liwayway bayaang sa aki'y ihatid
magalaw na sinag at hanging hagibis.
Kung sakasakaling bumabang humantong
sa krus ko'y dumapo kahit isang ibon,
doon ay bayaan humuning hinahon
at dalitin niya payapang panahon.

Bayaan ang ningas ng sikat ng araw

ula'y pasingawin noong kainitan,
magbalik sa langit ng buong dalisay
kalakip ng aking pagdaing na hiyaw.
Bayaang sino man sa katotong giliw
tangisang maagang sa buhay pagkitil;
kung tungkol sa akin ay may manalangin
idalangin, Bayan, yaring pagkahimbing.
Idalanging lahat yaong nangamatay,
Nangag-tiis hirap na walang kapantay;
mga ina naming walang kapalaran
na inihihibik ay kapighatian.
Ang mga balo't pinapangulila,
ang mga bilanggong nagsisipagdusa;
dalanginin namang kanilang makita
ang kalayaan mong ikagiginhawa.

At kung ang madilim na gabing mapanglaw

ay lumaganap na doon sa libinga't
tanging mga patay ang nangaglalamay,
huwag bagabagin ang katahimikan.
Ang kanyang hiwagay huwag gambalain;
kaipala'y marinig doon ang taginting,
tunog ng gitara't salterio'y magsaliw,
ako, Bayan yao't kita'y aawitan.
Kung ang libingan ko'y limot na ng lahat
at wala ng kurus at batong mabakas,
bayaang linangin ng taong masipag,
lupa'y asarolin at kahuyay ikalat.

Ang mga buto ko ay bago matunaw,

mauwi sa wala at kusang maparam,
alabok na iyong latag ay bayaang
siya ang babalang doo'y makipisan.
Kung magkagayon ma'y, alintanahin
na ako sa limot iyong ihabilin,
pagka't himpapawid at ang panganorin,
mga lansangan mo'y aking lilibutin.
Matining na tunog ako sa dinig mo,
ilaw, mga kulay, masamyong pabango,
ang ugong at awit, paghibik ko sa iyo,
pag-asang dalisay ng pananalig ko.

Bayang iniirog, sakit niyaring hirap,

Katagalugan kong pinakaliliyag,
dinggin mo ang aking pagpapahimakas;
diya'y iiwan ko sa iyo ang lahat.
Ako'y patutungo sa walang busabos,
walang umiinis at berdugong hayop;
pananalig doo'y di nakasasalot,
si Bathala lamang dooy haring lubos.
Paalam, magulang at mga kapatid
kapilas ng aking kaluluwa't dibdib
mga kaibigan, bata pang maliit,
sa aking tahanan di na masisilip.
Pag-papasalamat at napahinga rin,
paalam estranherang kasuyo ko't aliw,
paalam sa inyo, mga ginigiliw;
mamatay ay siyang pagkakagupiling!
The Spanish poem was translated into
Tagalog by
the Filipino revolutionary hero Andres
Bonifacio.