ANG PUTING TIGRE Korea
Lingid sa kaalaman ng
Sa isang malayong lugar malapit sa kabundukan ng
Kumgang sa Korea ay may namumuhay na sa isang
batang lalaki. Ulila na siya sa ama simula noong
sanggol pa. Naitatak na niya sa isipan niya na hindi
na babalik ang kanyang ama nang mangaso ito upang
hanapin at paslangin ang Puting Tigre.
Ang naninirahang tigre sa kabundukan ng Kumgang
ay malaki at mabagsik. Kasa-kasama niya ang alalay
niyang uwak na nagtuturo sa kanya ng susunod na
bibiktimahin. Bumababa sila sa kabundukan at wala
siyang pinipiling biktima, kabayo, baka, kung ano-
ano pang hayop at mga tao.
Lumaki ang batang lalaking may dinadalang
matinding galit sa tigre kaya ipinangako niya na siya
ang kikitil ng buhay sa tigre upang makapaghiganti.
Nang tumuntong siya sa edad na labinlima kinausap
niya ang kanyang ina at nagpaalam na pupunta siya
sa kabundukan upang hanapin ang tigre. Ngunit
nanumbalik ang takot ng ina noong nagpaalam ang
ama. Kayat sinabi niya sa anak na pagisipan muna
ito mabuti.
Nangako naman ang anak na kaya na niya hanapin
ang tigre. Pumayag naman ang ina sa isang
kondisyon, kung kaya niya gawin ang mga ginagawa
ng kanyang ama noon. Tumango naman ang anak at
tinanggap ang hamon. Noon daw ay pinatayo siya na
may sunong sa bangang puno ng tubig sa ibabaw ng
kanyang ulo. Babarilin niya ito sa hawakan sa layong
isang milya at hindi matatapon ang laman nitong
tubig. Kumuha ng baril ang anak at sinubukang
gawin ang hamon ngunit nabigo siya. Kaya
ipinagliban niya ang pagpunta sa kabundukan at
nagsanay pa ng tatlong taon.
Dating tinatawag na Choson na ang ibig sabihin ay
"Lupain ng Mapayapang Umaga"
Nahahati sa dalawa, ang Hilagang Korea at Timog
Korea
Pagkatapos ang tatlong taon ng pagsasanay ay
sinubukan niyang muli. Nagulat ang kanyang ina at
sa kalituhan, sinabi niya na ang kanyang ama ay
kayang patamaan ang butas ng karayom na may
layong isang milya. Sinubukan niya muli ngunit
hindi niya nagawa. Sinikap niya muli magsanay ng 3
taon at habang siya ay naghahanda ay muling
nanalasa ang puting tigre. Matapos ang 3 taon, nang
21 taon na ang binata ay sinubukan niyang muli at sa
pagkakataong ito ay nagtagumpay siya.
Kinabahan ang ina sa nakita.
anak, ang lahat ng sinabi ng kanyang ina ay pawang
kasinungalingan lamang at iyon ay kanyang ginawa
upang mapigilan na ang pag-aasam nito na hanapin
ang tigre. Ngunit nakita niya ang pagpupursigi kaya
pumayag na rin ito kahit labag sa kanyang kalooban
Noon rin ay iniwan ng anak ang bayan at pumunta sa
kabundukan. Noon ay nakilala niya ang isang
matandang babae na nagpapatuloy ng mga
mangangaso sa kanyang bahay. Tinanong ng
matanda kung ano nga ba ang pakay ng binata.
Kinuwento ng binata ang kanyang pakay at doon ay
binalaan siya na ang puting tigre na nakakaramdam
ng panganib.
Kinuwento ng matanda na natatandaan niya ang
kanyang ama na dumaan doon bago tumuloy sa
kabundukan. Sinabi niya na kayang kaya ng kanyang
ama na patamaan ang pinakamataas na dahon sa
puno kahit nakatalikod. Kung hindi niya ito kayang
gawin ay hindi niya makakayanan ang puting tigre.
Sinubukan ito ng binata at siya ay nabigo. Kaya
ipinagpaliban niya ang pangangaso at nagsanay muli
upang magawa ang hamon. Bumalik siya at
nagtagumpay siya sa hamong ibinigay
Namangha ang matandang babae at sinabing hindi
dahil yun ay kaya na niyang talunin ang puting tigre.
Kinuwento niya na kaya ng kanyang ama na barilin
ang isang langgam sa bingit ng isang bangin.
Napatigil ang binata at napagisipang magsanay muli
ng 3 taon. Habang siya ay nagsasanay, nagpatuloy
ang pananalasa ng puting tigre. Sinubukang muli ng
binata at siya ay nagtagumpay. Lingid sa kaalaman
ng binata ay gawa gawa lamang ang mga tinuro ng
babae upang mapigilan itong umakyat sa
kabundukan.dahil sa kakaibang gilas ng binata ay
hindi na ito napigilan ng matandang babae.
Matiyagang naglakbay ang binata sa kabundukan.
Ilang araw na ang binilang ay hindi niya mawari
kung saan matatagpuan ang puting tigre. Isang araw
habang kumakain ang binata ay may dumating na
isang matandang pulubi at humingi ng pagkain.
Tinanong ng pulubi kung ano ang pakay ng binata.
Isinalaysay ng bata ang kanyang pakay sa
kabundukan. Pinayuhan siya ng pulubi na kung gusto
niyang paslangin ay tiyak na wala kang kalaban
laban
Tumanggi ang binata at sinabing kailangan niya iyon
gawin para sa ama niya. Kaya't pinayuhan siya ng
matanda na maging maliksi at mapagmasid. Sinabi
niya na kailangan niya itong barilin habang ang
nakikita pa lamang ay isang maliit na puting tuldok
at kailangan ay hindi ito magmintis sapagkat
masasayang lamang ang mga taong nilaan upang
mapaghandaan ito.
Nagpatuloy ang binata sa paglalayag. Nakaramdam
naman ang puting tigre na mayroon siyang kalaban.
Isang araw habang nagaabang ang tigre ay
nakaaninag ang binata ng puting tuldok. Ipinutok
agad ng binata ang kanyang baril. Agad namang
pumunta ang binata sa kinalalagyan ng binaril niya.
Namangha ang binata nang makita niya ang tigre na
nakahandusay. Nakita niya ang malaking bibig ng
tigre at kaniya itong tinahak. Ilan pang sandali ay
nakita niya sa isang sulok ang isang dalagang walang
malay.Pinainom ng binata ang dalaga ng tubig na
kanyang baon. Nagulat ang dalaga at pinasalamatan
niya ang binata at ikinuwento niya kung paano siya
napunta roon.
Sa gitna ng kanilang kwentuhan ay may narinig
silang anas ng isang tao. Sinundan nila ang
pinagmulan ng tinig at nagulat sila nang may
matagpuan silang matandang lalaki sa isang sulok.
Lalong nagulat ang lalaki nang malaman niyang iyon
pala ang nawawala niyang ama. Ubod ng galak ang
binata at pinasalamatan niya ang Panginoon.
Sa pagitan ng paghikbi niya ay nasabi niya na tunay
ngang kapag may ninais ka at pinagsikapan mo ito,
makakamtan mo ito at higit pa sa inaasahan mo.
Nang lilisanin na nila ang kabundukan ng Kumgang
ay nagdiwang ang mga hayop sa kabundukan,
sumisigaw at sinasabi, "Mabuhay ang binata!
Mabuhay ang pinakamahusay na mangangaso!"
Hindi naglaon ay napaibig na ng binata ang dalaga.
Ikinasal silang dalawa at naging saksi kanilang mga
magulang. Nagkapamilya at itinuro nila sa kanilang
supling ang karanasan nila sa Puting Tigre.
Si Alitaptap at si Paruparo
May isang paruparo na pinaglaruan ng isang batang
lalaki. Iniwan niya itong nakabaligtad at kakawag-
kawag sa lupa.
Paruparo: Saklolo! Tulungan ninyo ako! (Dumaan si
Langgam at narinig ang sigaw ni Paruparo)
Langgam: Gusto kitang tulungan, ngunit
nagmamadali ako. Maganda ang sikat ng araw at
maghahanap pa ako ng pagkain. (Umalis si Langgam
at iniwan niya si Paruparo)
Paruparo: Saklolo! Maawa kayo sa akin. Tulungan
ninyo ako. (Dumating si Gagamba. Lumapit siya kay
paruparo)
Gagamba: Gusto kitang tulungan ngunit
pagagandahin ko pa ang aking bahay. Mangunguha
pa ako ng sapot. (At umalis si Gagamba)
Paruparo: O Bathala! Tulungan po ninyo ako.
Didilim na at masisitulog na aking mga kasamang
kulisap. Wala nang sa akin ay makakita. (Pagod at
gutom na si Paruparo. Napaiyak siya. Nang pahiran
niya ang kanyang luha ay may napansin siyang
papalapit na pakislap-kislap na liwanag)
Alitaptap: Naku! bakit ka nandiyan? Napaano ka at
kawag ka nang kawag?
Paruparo: Sa aking paghahanap ng nektar sa mga
bulaklak ay hinuli ako ng isang batang lalaki.
Pinaglaruan niya ako at iniwan niya akong
nakabaligtad dito. Hindi ko kayang tumindig na
mag-isa upang lumipad. Maaari bang tulungan mo
ako?
Alitaptap: Aba, oo. Sandali lang, tatawag ako ng
makakatulong ko. (Ilan pang sandali ay dumating
ang maraming alitaptap)
Paruparo: Maraming salamat sa inyo. Kayo ang
sagot ni Bathala sa aking dalangin. Kaybuti ng
inyong kalooban.
Alitaptap: Walang anuman, kaibigang
Paruparo. O sige, aalis na kami.
Paruparo: Aalis na rin ako. Pupunta na ako sa aking
tahanang bulaklak. Salamat na muli.
Pabula: Nagkamali ng Utos
Sa malayong kaharian ng mga tutubi ay may
naninirahang isang prinsesang tutubi. Siyay
bugtong na anak nina Haring Tubino at Reyna
Tubina ng kahariang Matutubina. Mahal na mahal ng
hari at reyna ang anak nila. Sinasabing ipaglalaban
ng buong kaharian ang anumang kaapihan ni
Prinsesa Tutubi.
Si Prinsesa Tutubi ay mahilig mamasyal at
magpalipad-lipad sa papawirin. Lagi niyang kasa-
kasama ang kaniyang mga piling dama at mga
tagasubaybay na mangyari pa ay pawang tutubi rin.
Isang araw, naisipan niyang lumipad patungo sa
labas ng kaharian. Ibig niyang alamin kung ano ang
daigdig sa labas ng kanilang kaharian. Tumakas siya
sa kaniyang mga dama at tagasubaybay. Mag-isa
niyang nilakbay ang malawak na papawirin.
Maligayang-maligaya si Prinsesa Tutubi. Umaawit-
awit pa siya sa kaniyang paglipad. Wiling-wili siya
sa lahat ng kaniyang nakikita. Totoong naibang si
Prinsesa Tutubi at hindi niya napansin ang pamumuo
ng maitim na ulap sa papawirin.
Huli na nang ito ay mapuna ni Prinsesa Tutubi.
Mabilis man siyang lumipad pabalik sa kaharian ay
inabutan din siya ng malakas na ulan.
Titigil muna ako sa punongkahoy na ito, ang sabi
sa sarili ng prinsesa.
Ngunit sa punongkahoy pala naman iyon ay
maraming mga matsing. Pinaalis nilang pilit ang
nakikisilong na tutubi. Bawat dapuang sanga ni
Prinsesa Tutubi ay niyuyugyog ng mga matsing.
Hindi lamang iyon. Pinagtawanan pa nila ang
prinsesa.
Kra-kra-kra! Nakakatawa. Malaki pa sa kaniyang
tuhod ang kaniyang mga mata. Malakas na na sabi
ng isa. Sinundan ito ng malakas na hagikgikan ng
mga matsing.
Sa laki ng galit ng Prinsesa Tutubi umuulan pa ay
umalis na siya sa punongkahoy na iyon at lumipad
pauwi sa palasyo. Tuloy-tuloy siya sa silid ng
kaniyang amang hari. Kaniyang isinumbong kay
Haring Tubino ang mga matsing. Laking galit ng
hari. Nagpatawag agad ang hari ng kawal.
Pumunta ka ngayon din sa kaharian ng mga
matsing, ang utos niya sa kawal. Sabihin mong
dahil sa ginawa nila sa aking anak na Prinsesa, gusto
kong hamunin ang kaharian ng mga matsing sa isang
labanan.
Mabilis na lumipad ang inatasang kawal. Pagdapo
niya sa kaharian ng mga mating ay walang paligoy-
ligoy niyang sinabi ang kaniyang pakay. Malakas na
tawanan ng mga matsing ang nagging sagot sa
pahayag ng kawal na tutubi.
Mga tutubi laban sa mga matsing! Ha-ha-ha-ha!
Muling nagtawanan ang mga matsing. Nakakatawa
, ngunit pagbibigyan naming anginyong hari, ang
sabi ng pinuno. Ang mga mating laban sa mga
tutubi! Nagtawang muli ang mga matsing.
Kailan at saan gaganapin ang labanan? ang tanong
ng pinuno.
Bukas ng umaga sa gitna ng parang! ang tugon ng
kawal.
Magaling! Bukas ng umaga sa gitna ng parang kung
gayon, masiglang pag-ulit ng matsing sa sinabi ng
tutubi.
Bumalik sa kanilang kaharian ang kawal a tutubi at
ibinalita sa Haring Tubino ang nagging katugunan ng
mga matsing.
Kinabukasan naroroon na sa isang panig ng parang
ang hukbo ng mga matsing. Anong daming matsing.
Waring ang buong kamatsingan ay naroroon at
pawing sandatahan. Bawat isa ay may dalang putol
na kahoy na pamukpok.
Nasa kabilang panig naman ng parang ang makapal
na hukbo ng mga manlilipad na tutubi.
Kailangang pukpukin ninyo ang bawat makitang
tutubi, ang malakas na utos ng haring matsing.
Sa kabilang dako naman ay ibinigay na rin ng pinuno
ng mga tutubi ang kaniyang utos. Dapat nating
ipaghiganti ang kaapihan ni Prinsesa Tutubi.
Kailangang magbayad ang mga matsing. Dumapo
sa ulo ng mga matsing. Kapag may panganib ay
dagling luang malinaw at marahan niyang utos.
Nagsalubong sa gitna ng parang ang mga manlilipad
na tutubat ang hukbo ng sandatahang matsing.
Buong-buo ang pagtitiwala ng mga sandatahang
matsing sa kanilang sandatang pamukpok. Matapang
din naming sumunod ang mga kawal na tutubi
palibhasa ay nais nilang ipaghiganti ang kaapihan ng
prinsesa at ng buong kahariang Matutubina.
Nagsimula ang labanan. Dapo at lipad, dapo at lipad
ang mga tutubi. Pukpok dito, pukpok doon naman
ang mga matsing. Kung tatanawin buhat sa malayo
ang labanan, ay wari bang matsing laban sa matsing.
Nakita ng pinuno ng mga matsing ang pangyayari.
Nagkamali siya ng utos. Hindi nalaman agad na sa
ulo pala ng kaniyang mga kawal darapo ang
maliliksing tutubi. Babaguhin sana niya ang kanyang
utos, subalit huli na ang lahat. Isang kawal na
matsing ang pilit na pinukpok pa ang tutubi sa ulo ng
pinunong matsing. Kayat nang matapos ang labanan
nakabulagtang lahat ang mga matsing. Samantala,
walang sinumang tinamaan sa mga mabilis umiwas
at lumipad na mga tutubi. Naipaghiganti nila ang
pagkaapi ng kanilang prinsesa at ng buong kahariang
Matutubina.