Ang Tagalog ay isa sa Nangungunang 40 wika ng

mundo na may 24 milyong nagsasalita nito bilang

kanilang unang wika at higit sa 65 milyong mga
nagsasalita nito bilang kanilang pandagdag na wika.
Ang Tagalog ay katutubo sa rehiyon ng Katagalugan ng
bansa, na kung tutuusin ay ang binubuo ng kabisera ng
bansa, ang Maynila, at ang 10 katabi nitong mga
lalawigan sa kalagitnaan hanggang katimugang bahagi ng
isla ng Luzon kasama ang ilang mga bahagi ng mga isla
ng Marinduque at Mindoro.
Ang Tagalog, na kasama sa bokabularyong Austronesian
ay pangunahing binubuo ng mga salitang may
pinagmulang Austronesian na may ilang mga hiniram
mula sa Espanyol, Min Nan/Hokkien Chinese, Malay,
Sanskrit, Arabic, Tamil, Persian, Kapampangan, mga
wikang sinasalita sa Luzon, at iba pa, lalo na ang iba pang
mga wikang Austronesian.
Sa kabilang banda, ang wikang "Filipino" ay ang pangalan
ng opisyal na wika ng Pilipinas, ang ang opisyal na wikang
ito ay ibinatay sa Tagalog.
Marami pang ibang mga wikang sinasalita sa Pilipinas
(tulad ng Cebuano, Ilokano, Ilonggo) ngunit nang
magpasya ang pamahalaan ng Pilipinas na pumili ng
isang opisyal na wika para sa bansa, pinili nila ang
Tagalog upang maging siyang basehan para sa opisyal na
wika na iyon (na siya namang nakilala bilang Filipino).
Ang Surian ng Wikang Pambansa ("National Language
Institute", na ngayon ay kilala na bilang Komisyon ng
Wikang Filipino) ay inatasan para sa gawaing ito. Ang
unang direktor ng Surian na si Jaime de Veyra ang siyang
kinikilala bilang nagpanukala ng Tagalog na maging
basehan para sa wikang pambansa. Noong Nobyembre
13, 1936, pinili ng Surian ng Wikang Pambansa ang
Tagalog upang maging basehan ng wikang pambansa, at
ang mga pangunahing dahilan ay ang pagiging laganap
nito sa pananalita at sa mga akdang nakasulat, at pati na
rin sa pagiging siyang wikang ginagamit sa kabisera ng
bansa, ang Maynila.
Pagkatapos ay inilathala ng Surian noong 1940 ang isang
opisyal na balarila ang diksyunaro, ang Balarila ng Wikang
Pambansa ("Grammar of the National Language") na
isinulat ni Lope K. Santos, at ang "Tagalog-English
Vocabulary".
Ang alpabetong Pilipino, na gumagamit ng mga Latin na
pagsusulat at binubuo na ngayon ng 28 titik, ay nagbago
na nang husto mula sa panahon ni Lope K. Santos, na
siyang opisyal na naglabas ng isang alpabetong
“ABAKADA” na may 20 titik na siya namang ginamit ng
Surian ng Wikang Pambansa noong 1973--ang parehong
taon kung kailan ay itinakda ng batas na ang “Pilipino” ang
maging pangalan ng wikang pambansa.
Ang pambansang alpabeto ay lumawak upang magkaroon
ng 31 titik—ang 26 titik ng alpabetong Ingles, ang ñ mula
sa Espanyol, ll, rr, at ch, at ang ng ng Tagalog—at muli,
noong 1976 ay nabago ito upang maisama ang mga titik
na C, Ch, F, J, Ll, Ñ, Q, Rr, V, X, at Z upang maisama ang
mga salita na nagmula sa Espanyol at Ingles.
Pagsapit ng 1987, ang alpabeto ay nabawasan at naging
28 titik, at natanggal ang rr, ll at ch, na kapwa nagmula sa
Espanyol, at kasabay nito ay ang pangalan ng opisyal na
wika ay napalitan mula “Pilipino” upang maging “Filipino”.
Kaakibat ng pagbabagong ito, may ilang mga
"makalumang" patakaran sa pagbaybay ang pinalitan (hal.
ang "Caloocan City" ay naging “Kalookan City”) habang
sinimulng talikuran ang transliteration o ang literal na
pagbaybay ng mga salita kapalit ang paggamit ng mga
direktang katumbas na salita (hal. “Pamantasan” para sa
“University” sa halip na “Unibersidad”) at--hangga't
naaangkop--assimilation o pagtanggap ng mga dayuhang
salita (hal. “computer” sa halip na “kompyuter” para sa
“computer”).
Samakatuwid, ang Filipino ang siyang itinakdang salita sa
pagtuturo para sa ilang mga asignatura sa paaralan sa
buong bansa--pati na sa mga lugar kung saan ay hindi
sinasalita ang Tagalog (hal. sa lalawigan ng Cebu kung
saan ang Cebuano ang siyang katutubong salita).
Ngayon, ang makabagong wikang Filipino ang siyang
itinuturing na isinapamantayang bersyon, bagaman kung
tutuusin ay kaiba ito. Ang Filipino ay itinuturing ng
Ethnologue bilang isang uri ng Tagalog, isang wika ng
Kalagitnaang Pilipinas sa loob Malayo-Polynesian na
sangay ng pamilya ng mga wikang Austronesian. Sanhi
nito, ang Tagalog ay lubhang katulad ng Filipino, ngunit
hindi sila eksaktong magkapareho.
Sa praktikal na punto-de-bista, ang pangunahing
pagkakaiba ay ang Tagalog ay mas hindi gaanong
nababago (sapagkat matatag ang pagkakatanim nito sa
mga pinagmulan nitong lugar kung saan ito ay sinasalita
nang walang gaanong pagbabago) habang ang Filipino
naman ay mas mapag-angkop sapagkat mas bukas-loob
ito sa mga impluwensyang matatagpuan hindi lamang sa
loob ng bansa (ibig sabihin sa mga hindi nagsasalita ng
Tagalog tulad ng mga Cebuano) ngunit pati na rin mula sa
labas ng bansa (hal. Ingles).
Samakatuwid para sa mga paggagamitan na may
kasangkot na estilo ng pagsusulat na mas moderno,
natural at katanggap-tanggap ng iba't-ibang mga tao--lalo
na sa pagsasalokal—ang Filipino ay mas naaakma kaysa
sa Tagalog para makamit ang layunin ng taos-pusong
pakikipag-ugnay sa merkadong pang-Pilipinas at sa mga
PIlilino sa kabuuan.