Narito po ako nakatayo sa inyong harapan Reymil Donadillo Velarde bilang isang

mananalumpati. Isang makabuluhang hapon po sa ating lahat na naririto po ngayon, sa ating

guro at sa aking kapwa mag-aaral.
Ang mga magulang ang napakamagandang regalong natanggap ko, nating mga anak. Pero
naalala niyo pa ba kung kailan ninyo huling sinabi ang salitang “I LOVE YOU” o “MAHAL KITA”
sa ating mga magulang. Baka naman hindi mga magulang ang inyong mga pinagsasabihan
baka ang inyong kasintahan .
Akoy magiiwan ng isang tanong na tatatak sa inyong isipan “Mahal mo ba ang iyong mga
magulang”
Magulang walong letra pero maraming kahulugan
Maalaga, mapagmahal, mapagpatawad, maingay
Magulang minsan istrikto minsan nakakairita
Mga sermon ang bubungad sa umaga at sintoron pag ikay magkasala
Siyam na buwan tayoy ipinagbubuntis siyam na buwan rin tayong tiniis
Gaano ngaba tayo kamahal ng ating magulang?, Gaano ngaba tayo kamahal ng ating
magulang? kaya lang naman nila tiisin ang gutom para tayoy makakaiin, kaya nilang gawing
araw ang gabi, kaya lang naman nila magpuyat hanggang umaga bantayan ka lamang sa
kama, kinakaya tinitiis lahat ng problema.
Pero minsan sumagi na ba sa inyong isipan na silay iyong yakapin halikan o pagpahingahin.
Silay nagpapakahirap mapaghandaan lamang ang ating kinabukasan. Dugo’t pawis lamang
ang kanilang puhunan.
Nang tayoy isinilang, hindi masusukat ang kasiyahang naramdaman. Tinuruan tayong
maglakad, magsalita, magbasa at magsulat. Gumagabay sa tamang landas.
Kahit nalilito at namomoblema kung saan kukunin ang pampaaral sa atin, ginagawa nila ang
lahat mapag aral lamang tayo sa isang maganda at dekalidad na paaralan.
Nang tayoy lumaki, natuto tayo kung paano sagut-sagutin ang ating mga magulang. Minsan
sinumpa pang mawala na sila. Natuto rin tayo kung paano suwayin ang utos nila. Tila biglang
nakalimutan ang mga sakripisyong ginawa nila. Nagsisinungaling na mayroong gawaing
pampaaralan para matakasan lamang ang utos sa tahanan. Gumagawa gawa ng mga bayaran
makupitan lamang at mabili ang luho.
Isinawalang bahala natin ang mga araw na halos himatayin sa pagod sa pagtratrabaho ang
ating mga magulang. Pero alam niyo ba, na kahit nasasaktan sila sa mga maling ginagawa at
sa masasakit na salita na nagmumula sa ating dila ay hindi nilang magawang ipagtabuyan at
kalimutan tayo? Hindi nga talaga masusukat ang pagmamahal nila para sa atin, na kahit
talikuran, saktan at ipagtabuyan natin sila at sa mga sitwasyong ikinahihiya pa natin sila sa
ating mga kaibigan, ikinahihiya mo ba sila dahil sa kanilang trabaho o sa kanilang itsura. Pero
sa lahat ng ginagawa natin sa kanila, handa pa rin nila tayong tanggapin at mahalin.
Alam naman natin kung gaano nila tayo kamahal pero ang tanong magbubulag bulagan pa rin
ba tayo? Sa simpleng pag I LOVE YOU natin sa kanila, alam ninyo ba kung gaano na sila
kasaya?
Paano pa nga ba natin sila mapapasaya? Paano nga ba natin masusuklian ang mga
sakripisyong ginawa nila?
Simple lang, mag-aral nang Mabuti upang makatapos at magkaroon ng diploma medalya.
Dahil ang diploma natin katumbas ng isang ginto para sa kanila. Yaman na hindi mapapalitan.
Yaman na katumbas ay walang hanggang kasiyahan.
Lagi nating tatandaan na mabilis lang ang takbo ng oras. Bawat minuto bawat segundo ay
mahalaga, kaya habang nandyan at kapiling pa natin sila, iparamdam natin sa kanila kung
gaano sila kamahal at kung gaano sila kahalaga sa ating buhay.
Salamat, patawad, mahal ko kayo mga simpleng salita pero katumbas ay walang hanngang
kasiyahan ng mga magulang.
Gusto ko sanang iparating sa lahat, na ang magulang pa rin ang maiiwan sa atin sa bandang
huli, sila pa rin ang dadamay at aagapay sa ating paglaki, mawawalan tayo ng kaibigan pero
sila ay mananatili at hindi tayo pababayaan, ganyan nila tayo kamahal.
Habang silay buhay pa huwag hintayin ang pagsisisi, gawin ang nararapat, seize the moment
kung baga.
Maraming Salamat po sa inyong lahat sa pakikinig sa aking talumpati at magangdang hapon
po sa inyong lahat.