Kahalagahan, Kabutihan at

Kagandahan ng Pagbabasa
Posted on Disyembre 10, 2013

Mula pa pagkabata, mahilig na akong magbasa. Laking pasasalamat ko sa aking Mama at

Papa sapagkat sila ang nagturo sa akin kung paano magbasa. Oo nga’t sa eskwelahan ko mas
natutunan ang iba’t-ibang kasanayan sa pagbabasa pero sa aming tahanan ko unang naramdaman
ang saya at nalaman ang importansya ng pagbabasa. Natatandaan ko noong ako’y nasa preschool
level pa lang, ginagawa na namin ng aking Mama ang aking mga takdang aralin o binabasa ang
mga pinababasa ng guro bago pa n’ya ako payagang makipaglaro sa labas kasama ng aking mga
kaibigan. Noong ako’y nasa mababang paaralan, tinututukan ako ng aking Papa sa pagbabasa at
pagri-review tuwing ako’y may mga eksamen. Tuwang-tuwa ako noon pag bakasyon sapagkat
nakakapunta ako kina Lolo at Lola para makabasa ng encyclopedia. Masayang tumuklas ng mga
bagay na di ko pa nalalaman at pag-aralan pang maigi ang mga bagay na interesante para sa akin.
Ang saya-saya ko rin noon pag may nagriregalo sa akin ng libro tuwing Pasko o kaarawan ko.
Laking tuwa ko rin pag nakabili na kami ng mga libro sa eskwela pagka-enroll sapagkat bubuklatin
ko na ang mga ito at sisimulang basahin. Di man buong araw, ang pagbabasa ko ng mga librong
ito ay di pumapalya kahit ilang oras lamang. Malaki ang pasasalamat ko sa aking Lolo sapagkat
sa kanya ko nakuha ang hilig sa pagbabasa ng mga pahayagan. Nang mauso ang internet, tuwang-
tuwa ako sapagkat mas lumawak ang seleksyon ng aking pwedeng basahin. May ideya na siguro
kayo kung gaano ako kasaya sa pagbabasa, ano?

Ano ba ang Importansiya ng Pagbabasa?

Ayon sa website ng Gemm Learning, maraming mabubuting epekto ang pagbabasa.

Sinasabi rito na ang pagbabasa ay isang importanteng life skill. Mahihirapan umano sa pag-aaral
ang mga batang nagkakaproblema sa pagbabasa (lalo na siguro kung hindi ito maaagapan agad).
HIgit pa silang mahihirapan sa paghahanap ng trabaho, pagiging independent at pagiging
mabuting mamamayan, magulang o manggagawa kung sila man ay makapagtapos.

Ang pagbabasa rin daw ay isang mabuting pagi-ehersisyo sa ating utak. Sinasabing
mas demanding ito kumpara sa panonood ng telebisyon o pakikinig sa radyo. Ani Maryanne
Wolf, director ng Center for Reading and Language Research sa Tufts University, sa
pagbabasa raw ay mas mapipilitan tayong gumawa ng naratibo (narrative) at mag-imagine. Sa
pagbabasa raw kasi, mas may oras tayong mag-isip. Kumbaga maaari tayong huminto para sa pag-
intindi (comprehension) at pagkuha sa tunay na kahulugan at implikasyon(insight) ng ating binasa.
Ang pagbabasa ay nakatutulong din sa concentration at attention skills.
Dagdag pa ng website, ang pagbabasa rin ay nakatutulong sa pagtaas ng ating bokabularyo.
Totoo ito sapagkat sa pagbabasa ng iba’t-ibang babasahin ay makakaharap natin ang mga salitang
pamilyar at di pamilyar. Sa pagkaintindi natin sa ating mga binasa ay mauunawaan natin ang mga
salitang bago pa lamang sa atin.
 Nakatutulong din ang pagbabasa sa pagtaas ng tiwala sa sarili ng isang tao. Sinasabi na
isa umanong chain reaction ang nangyayari: pag tayo ay laging nagbabasa, marami tayong
malalaman; pag marami tayong nalalaman, marami ang mga taong hihingi sa atin ng mga
kasagutan tungkol sa iba’t-ibang bagay; pag maraming tao ang humihingi sa atin ng tulong,
matutulungan tayo nitong mas bumiti ang pagtingin at tiwala natin sa ating mga sarili.
Isa pa sa mga sinasabing magandang epekto ng pagbabasa ay ang paghasa sa
ating creativity. Dahil nai-expose tayo sa mga bagong ideya at mas maraming impormasyon sa
pamamagitan ng pagbabasa, maaaring magkaroon ng pagbabago (ikabubuti o ikagagaling) sa
paraan ng ating pag-iisip.

Dagdag ng Reader’s Digest, ang mga mabuting naidudulot pa ng pagbabasa ay ang mga
sumusunod:

1. Mas natututunan nating ang empathy. Sa pag-intindi natin umano sa mga karakter ng mga
istoryang ating binabasa, mas nahahasa ang pag-intindi natin sa pakiramdam ng ibang tao.
2. Pinababata nito ang ating mga utak. Nabanggit ko kanina na naiehersisyo ito, at dahil dito ay
lagi itong nagagamit at bumababa ang posibilidad ng pagkakaroon natin ng mga sakit tulad
ng Alzheimer’s Disesase.
3. Nakatatanggal ito ng stress. Sinasabing bumababa ang stress-inducing hormones na tulad
ng cortisoli sa tuwing tayo ay nagbabasa ng libro.
4. Nagbibigay motibasyon ang pagbabasa. Sa pagbabasa tungkol sa isang tao o karakter na
nakalampas sa mga pagsubok para marating ang gustong marating ay magbibigay sa atin ng
motibasyon para gawin natin ang ating personal na mithiin.
5. Mararamdaman nating tayo ay mas konektado sa ibang tao. Kapag nakaka-identify tayo sa
mga karakter ng mga istoryang ating binabasa, makatutulong itong makaramdam tayo ng
isang real-life relationship na maaaring magdulot sa atin ng pakiramdam na tayo ay bahagi ng
isang grupo (inclusion).
6. Makaliliwanag ito ng ating araw. Magandang ending man o maliliit na detalye sa istorya kung
saan ay makaka-relate tayo ay may malaking epekto sa ating pakiramdam.
7. Mas makatitipid tayo. Kumpara sa panonood ng pelikula, pagpunta sa mga amusement park o
pagkain sa labas, ang pagbabasa ay isang maganda at matipid na paraan para malibang.

Iilan pa sa mga dagdag na mabuting epekto ng pagbabasa mula sa website na LifeHack ay ang:

1. Mas matibay na thinking skills. Sa pamamagitan ng pag-alala at pag-intindi sa mga nangyari

sa ating binabasa ay mahahasa ang ating analytical at critical thinking skills.
2. Mas mabuting writing skills. Dulot na rin ng mas maigting na bokabularyo, ang pagbabasa ng
mga magaganda at mabubuti ang pagkakagawa na mga libro at iba pang babasahin ay
magkakaroon ng magandang epekto sa pagsusulat ng mga nakababasa sa mga ito. Maaaring may
matutunan tayo sa iba’t-ibang estilo ng mga manunulat ng mga babasahing ating binabasa.

Ang haba ng blog post kong ito, ano? Ayos lang yan. Marami ka namang natututunan e. Ang
magandang balita niyan, hindi pa ito tapos sapagkat may mga gusto pa akong sabihin. Hehe.
 Nakaka-miss ang magkaroon ng isang book club. Taong 2012 nang magtatag kami ng ilang mga
kaibigan ng isang book club kung saan bawat isa sa amin ay mamimili ng librong babasahin at pag-
uusapan ang tungkol dito sa katapusan ng buwan (isang libro, isang buwan. Tinawag naming
itong Thursday Book Club dahil tuwing Huwebes kami laging nagkikita at naglalaan ng ilang oras
pagkatapos ng trabaho (sa huling Huwebes ng buwan) upang mapag-usapan ang libro na aming binasa.
Isang libro lamang sa isang buwan ang amin noong pinag-uusapan at ang namili ng libro ang
siyang moderator ng pagpupulong na aming gagawin sa buwan na iyon. Ang ilan sa mga binasa at
pinag-usapan naming mga libro ay ang mga sumusunod: The Gospel According to Jesus
Christ ni Jose Saramago, World War Z ni Max Brooks, The Tale of Two Cities ni Charles
Dickens, The Little Prince ni Antoine de Saint- Exupery, Everything’s Eventual ni Stephen
King, The Rose & The Beast – Fairy Tales Retold ni Francesca Lia, Battle Hymn of the Tiger
Mother ni Amy Chua, Life of Pi ni Yann Martel at Men are from Mars, Women are from Venus ni
John Gray. Nakatutuwa ang ginagawa namin noong pagbibigayan ng opinyon at komento tungkol sa
aming mga binasa. Masasabi kong lumawak talaga ang aming perspektibo sa iba’t-ibang bagay at
nakatulong ito sa pag-intindi at pag-unawa namin tungkol sa iba’t-ibang tema at isyu. Umaasa ako na
sa darating na bagong taon ay manumbalik ang aming book club para mas mahasa at mas gumaling
kami sa pag-intindi sa mundong ating ginagalawan.
Huling Salita

Sa totoo lang, napakagandang gawain ng pagbabasa. Ang dami nitong magagandang epekto tulad ng
mga nabanggit sa itaas. Ayaw mo bang pansamantalang iwanan ang mundong iyong ginagalawan
upang maglakbay sa mundo ng iyong imahinasyon? Gusto mo bang makahanap ng pansamantalang
katahimikan mula sa napakaabalang mundo na iyong ginagalawan? Gusto mo bang makakilala ng mga
karakter na tutulong sa iyong makaunawa ng iba’t-ibang personalidad sa tunay na mundo? Higit sa
lahat, nais mo bang tumuklas ng maraming bagay at maunawaan ang mga bagay-bagay na nakaaapekto
sa atin? Kung gayun ay magbasa ka. Ano man ang edad mo sa ngayon, hindi iyan hadlang para hindi
ka magbasa. Hinding-hindi pa huli ang lahat. Hala, maghanap na ng babasahin at simulan mo na

P.S. Malaki ang pasasalamat ko sa mga pelikulang Harry Potter at The Hunger Games na hango
sa mga popular na libro nina J.K. Rowling at Suzanne Collins. Ang mga pelikula kasing ito ay
nahikayat at patuloy na nahihikayat ang mga tao, bata man o matanda, na bumalik sa pagbabasa ng
mga libro. Fictional books man ang mga ito, malaki pa rin ang nagagawa ng mga ito upang mapamahal
ang mga mambabasa nila sa pagbabasa mismo. Tama, hindi ba?
 Artikulo tungkol sa Panitikang Pilipino

Ang artikulo ay naglalaman ng maraming impormasyon tungkol sa panitikan. Sa pagbasa

ng artikulong ito ay nalaman ko kung saan mismo nagmula ang salitang “panitikan” pati
ang paraan kung paano nabuo ang salitang ito. Ito ay isa lamang salitang likha at
deribatibo. Ayon sa aking pagkakaalam, ang panitikan ay ang pagsulat ng patula. Subalit
upang maipagkaiba ito mula sa ibang mga walang saysay na babasahin o patalastas
lamang, ang mga panitikan ay ang mainam na pagsulat na may anyo, pananaw, at
diwang nakasasanhi ng matagal na pagkawili at gana. Samakatuwid, nakapagpapahaba
ng interes ng mambabasa ang isang sulating pampanitikan. Nagsasalaysay ng buhay,
pamumuhay, lipunan, pamahalaan, pananampalataya at mga karanasang kaugnay ng
iba't ibang uri ng damdamin. Ito ang isang dahilan kung bakit pinag-aaralan ang larangan
ng literatura sa mga paaralan. Malaki ang kontribusyon ng panitikan sa kasaysayan dahil
dito natin makikita kung ano ang buhay ng mga tao noon sa pamamagitan ng mga nobela
at marami pang iba . Nakakatuwang isipin na sa ganoong paraan pala nagmula ang
panitikan. Dahil sa panahon ngayon ay hindi na pumapasok sa isip ng mga kabataan ang
tungkol sa bagay na ito. Para sa mga kabataan, ito ay corny o hindi na cool kaya hindi na
pinaguukulan ng pansin. Bibihira nalang akong makakita ng taong makata at wala pa
akong nakikilala. Hinahangad ko na mas marami pang tao ang makabasa ng artikulong
ito upang mabuksan ang kanilang isipan sa kahalagahan ng panitikan sa atin at sa ating
buhay.
Isang pagtalakay sa artikulo ni G. Virgilio S. Almario na
pinamagatang “Pitong Tanong sa Multilingual Education”
with 5 comments
Isang pagtalakay sa artikulo ni G. Virgilio S. Almario na pinamagatang “Pitong Tanong sa
Multilingual Education”
ni Resty Cena

Kapalaran ng mga tanyag na manunulat at kritiko, tulad ni G. Virgilio S. Almario, na ang

mga opinyon nila ay sinusuring mabuti ng publiko, lalo na kung ang paksa ay pambansa at
malawak ang konsekwensya, tulad ng edukasyon na gumagamit ng mahigit sa isang wika na
ang batayan ay ang unang wika ng mga bata (“mother tongue-based multilingual education”
(MTBMLE). Sa kaniyang artikulong “Pitong Tanong sa Multilingual Education,” nagpalaot siya ng
ilang tanong tungkol sa MLE, at, pagkatapos sagutin, binuo niya ang konklusyon na kalabisan
ang DepEd Order No 74 at ang Gunigundo Bill. Batay dito, ipinanukala niya na gamitin ang
Filipino na wikang panturo sa buong bansa, pati sa unang tatlong grado sa elementarya. Sa
kasalukuyang artikulo, susuriin at ipapakita na ang inilapag na mga katwirang pang-edukasyon
at pangwika sa artikulo ni G. Almario ay hindi sapat na suhay para maitindig ang panukala na
Filipino ang gawing pangunahing wika ng pagtuturo sa mga antas na pinatutungkulan ng
MTBMLE.

Basahin ang buong artikulo ni G. Almario dito. Naito ang mga tanong niya:
Unang Tanong: Kailangan ba ang Mother Tongue-Based Multilingual Education (MLE)?
Ikalawang Tanong: Ano ang bago sa DepEd Order No. 74?
Ikatlong Tanong: Pinalitan ba ng MLE ang Patakarang Bilingguwal sa edukasyon?
Ikaapat na Tanong: Gagamitin ba ang lahat ng unang wika ng Filipinas sa MLE?
Ikalimang Tanong: Umaalinsunod ba sa tadhanang pangwika ng 1987 Konstitusyon ang MLE?
Ikaanim na Tanong: May dagdag bang kabuluhan ang bill ni Congressman Guinigundo sa
DepEd Order No. 74?
Ikapitong Tanong: Kailangan ba ang DepEd Order No. 74 at Guinigundo bill?

Una, itinatag ni G. Almario ang paniniwala niya at pagtangkilik sa MLE: “ Walang duda:
KAILANGAN ang MLE” [diin sa orihinal]. Dagdag niya na “[h]igit na mabilis na matututo ang
batàng Filipino kung wika nila ang gagamitin sa pag-aaral.” Tinanggap niya na “alam na ng
lahat na (1) mas mabilis matutong bumása ang batà pag unang wika ang ginamit; (2) ang
batàng natutong bumàsa at sumulat sa unang wika ay mas mabilis matutong bumàsa, sumulat,
at magsalita sa ikalawa at kahit ikatlong wika; (3) ang batàng natutong bumása at sumulat sa
unang wika ay mas mabilis matuto ng ibang kompetensi.”

Sa kabila nito, tinutulan ni G. Almario ang DepEd Order No 74. Tatlong argumento ang
nahugot ko sa kaniyang artikulo. Una, aniya’y walang bagong naidagdag ang nasabing DepEd
Order sa “batayang pang-edukasyon at pangwika” dahil sa:

 (i) “Matagal nang alam ng mga guro at isinasapraktika ang MLE kahit walang DepEd Order
No 74.”
 (ii) “Matagal na ring nakadambana sa mga simulaing pangkultura at pang-edukasyon ng
Unesco ang paggálang sa mga wika ng bansa at pagkilála sa wikang katutubo bilang higit
na mabisàng wika ng edukasyon.”
 (iii)“Inulit lang ang alam na ng lahat” (ang tatlong kaalamang matatatamo sa programang
MTBMLE na inihanay sa itaas).

Hindi nilinaw ni G. Almario ang kahulugan ng “isinasapraktika.” Mahihinuhang tinutukoy

ang paggamit ng lokal na wika bilang wikang pantulong. Hindi naaayon ito sa MTBMLE, na
hinihiling ang paggamit ng unang wika ng mga bata bilang pangunahing wika sa pagtuturo.
Ang wika ng pagtuturo ang pinakamahalagang bahagi ng instruksyon, kayat malaking
kapabayaan kung iaasa ang bagay na ito sa “pagsasapraktika ng mga guro,” lalo pa nga’t ang
gayong pagsasapraktika ay puta-putaki, pahula-hula, at walang pamantayan na
pinagbabatayan. Ang mainam sa ma-institutionalize ang pagtuturo sa wikang lokal ay
magbubunsod ito ng pagsulat ng mga leksyon at araling-gamit sa wika ng mga bata,
makapaglalaan ng pondo para sa gayong pagsisikap at sa pagpapalaganap, magaganyak ang
mga kolehyo na magbukas ng nauugnay na mga kurso, at magkakaroon ng mga patakaran
para sa mabisa at epektibong pagpapalaganap. Hindi matutupad ang alinman sa mga
hangaring ito kung iaasa ang pagtuturo sa pasapraktika lang. Higit sa impormal na gamit ng
wikang lokal bilang tulong sa pagtuturo ito ang layon ng DepEd Order No 74 at ang
Gunigundo Bill.

Bukod sa “alam na at ginagawa na” ang MTBMLE, sinabi ni G. Almario na walang kabuluhan
ang DepEd Order No 74 dahil sa hindi naman maisasakatuparan nang ganap ang MLE. Ito ang
takbo ng pangangatwiran:

 “… upang ganap na maging epektibo ang MLE, kailangang gamitin ang 150 wika’t wikaing
ito sa mga paaralan ng bansa.”
 “Posible ba ito? Imposible.”
 “Kung hindi rin lamang totoong gagamitin ang mga unang wika ng Filipinas, ano ang
totoong kabuluhan ng MLE na mga wikang rehiyonal lamang ang gagamiting panturo?”
 “Kung hindi rin lamang matutupad ang totoong simulain ng MLE, walang silbi ang DepEd
Order No. 74 at ang Guinigundo bill.”
 “Ano ang totoong kabuluhan ng MLE na mga wikang rehiyonal lamang ang gagamiting
panturo?”

Makikita na binasa ni G. Almario nang literal ang “mother tongue-based multi-lingual

education” Dahil sa imposibleng maisakatuparan turuang lahat ang mga bata sa kanilang unang
wika, “walang silbi” ang pagsasa-institutionalize nito. Hindi naman sa lahat ng pagkakataon ay
walang kabutihang sasapitin ang isang pagsasakatuparan kung hindi ito “all or nothing,” o 100%.
Sa maraming pagkatataon, at isa na rito ang “silbi ng MTBMLE,” ito ay isang timbangan: ang
matimbang ay puwede na. Ipagpalagay natin na 25% ng mga mag-aaral ang mga taal na Tagalog,
55% ang nagsasalita ng pito pang malalaking wika ng bansa, at 15% naman ang nagsasalita ng
wika na hindi kabilang sa walong malalaking wika (hula lang ang mga numero, pero nasa ‘ball
park’, wika nga). Kung ipatutupad ang MTBMLE, 85% (mga taal na nagsasalita ng walong
malalaking wika) ang matututong mabuti, at 15% (ang hindi nagsasalita ng alinman sa walong
pangrehyong wika) ang masasangkalanan. Kung susundin ang panukala ni G. Almario na turuan
ang lahat ng mga bata sa Filipino, 25% (ang mga taal na Tagalog) ang matututong mabuti, at 75%
(hindi taal na nagsasalita ng Tagalog) ang mahihirapan sa pag-aaral. Sa aking palagay, mas
malaking ‘silbi’, mas mainam isulong, ang panukala na makinabang ang 85% ng mga bata, kaysa
sa 25% lang, lalo pa’t ang nasabing 25% ay kabilang din sa 85%. Malaking kapabayaan kung, dahil
sa hindi matuturuan ang isang pangkat ng mga nag-aaral sa kanilang unang wika, idadamay na
ring hindi turuan sa kanilang unang wika ang iba at higit na malalaking pangkat ng mga batang
nag-aaral.

Ang ikatlong katwiran ni G. Almario kung bakit ipinalagay niyang hindi kailangan ang DepEd
Order No 74 at ang Gunigundo Bill ay batay sa diwa ng konstitusyon tungkol sa wika:

 “Ang planong pagpapatupad ng DepEd Order No. 74 ay malinaw nang nakasaad sa 1987
Konstitusyon”
 “Sa kabilang banda, maliwanag na salungat ang DepEd Order No. 74 sa diwa
ng pangunahing tadhana ng Artikulo XIV”
Sa unang sipi sa itaas, tinutukoy ni G. Almario ang paggamit ng mga rehyonal na wika bilang
wikang pantulong, samantalang ang sinusuportahan ng DepEd No 74 ay ang paggamit ng unang
wika ng mga bata bilang pangunahing wika ng pagtuturo; hindi ito nakasaad sa konstitusyon.
Tatalakayin ko pamaya-maya ang punto tungkol sa pagsunod o di-pagsunod ng DepEd Order No
74 sa diwa ng konstitusyon .
Batay sa kaniyang mga obserbasyon at paglilimi, ipinanukala ni G. Almario na Filipino ang gamitin
bilang wika ng pagtuturo sa buong bansa:

 “Ang ibig sabihin, ang dapat gawin ng mga ahensiya ng Gobyerno ay gumawa ng mga
hakbang para sa totoo at lubusang paggamit sa Filipino bilang wikang panturo sa buong
sistemang pang-edukasyon.” [diin sa orihinal]
 “Bukod sa magastos [ang MTBMLE] ay magiging hadlang ito sa totoo at lubusang paggamit
sa Filipino bilang wikang panturo.” [diin sa orihinal] “
Sa kabuuan, ganito ang buod ng pangangatiwrian ni G. Almario:

1. Alam natin na matututong mabuti ang mga bata kung wikang sarili ang gagamitin sa pag-
aaral,
2. Pero hindi maaaring turuan ang lahat ng mga mag-aaral sa kanilang wika,
3. Kung gayon, ibang wika na (sa labas na katagalogan) ang gamiting wika ng pagtuturo sa
kanila.
Mahirap para sa akin na makita na ang konklusyon ay sumusunod sa unang dalawang tadhana.
Maaaring may malalakas at kaakit-akit na mga argumento para gamitin ang Filipino bilang
pambansang wika ng pagtuturo, pero hindi nailabas sa artikulo ni G. Almario ang gayong mga
argumento.

Sa aking palagay, isang punto sa artikulo ni G. Almario ang makabuluhang pag-usapan at

hangaring malapatan ng resolusyon sa lalong madaling panahon — ang posibilidad na taliwas
ang DepEd Order No 74 sa diwa ng konstitusyon.

Naito ang Seksyon 6 at 7 ng Artikulo XIV

Section 6. The national language of the Philippines is Filipino. As it evolves, it shall be further
developed and enriched on the basis of existing Philippine and other languages.

Subject to provisions of law and as the Congress may deem appropriate, the Government shall
take steps to initiate and sustain the use of Filipino as a medium of official communication and
as language of instruction in the educational system.
Section 7. For purposes of communication and instruction, the official languages of the
Philippines are Filipino and, until otherwise provided by law, English.
The regional languages are the auxiliary official languages in the regions and shall serve as
auxiliary media of instruction therein.
Natio ang ilang pagbasa ni G. Almario sa mga probisyong pangwika ng konstitusyon na nauugnay
sa DepEd Order No 74.

 “Sa kabilâng bandá, maliwanag na salungat ang DepEd Order No. 74 sa diwa
ng pangunahing tadhana ng Artikulo XIV. Bukod sa pagkilála sa Filipino bilang wikang
pambansa, … “
 “… nakasaad din sa 1987 Konstitusyon na: “Subject to provision of law and as Congress may
deem appropriate, the Government shall take steps to initiate and sustain the use of Filipino
as a medium of communication and as language of instruction in the educational system.”

Sa unang sipi sa itaas, ipinalagay ni G. Almario na ang pagtuturo sa unang wika ng mga bata
ay salungat sa pagkilala sa Filipino bilang wikang pambansa. Malaking lundag ng isip ang
hinihingi sa mambabasa para mapag-ugnay ang dalawang bahagi ng argumento. Sa ikalawang
sipi sa itaas, makikita na binasa ang probisyon ni G. Almario, tulad ng marami sa atin, na
isinasaad ang Filipino “…as the language of instruction” o “siyang” wika ng pagtuturo, lalo pa nga
kung isasaalang-alang ang ikalawang parapo ng Seksyon 7. Gayon man, hindi rin naman sinabi
na “… as a language of instruction”; ihambing ang sinundang sugnay: “… the use of Filipino
as a medium of communication,” na dito ay nilinaw na ang Filipino ay itinatadhana na isamg wika
ng komunikasyon. Ano ba talaga ang diwa ng nasabing probisyon? Ang isyong ito ay nasa
bakuran ng kataas-taasang hukuman.
Isang tanong:
Napatunayan na:

1. Mas mabilis matutong bumása ang batà ‘pag unang wika ang ginamit;
2. Ang batàng natutong bumàsa at sumulat sa unang wika ay mas mabilis matutong
bumàsa, sumulat, at magsalita sa ikalawa at kahit ikatlong wika;
3. Ang batàng natutong bumása at sumulat sa unang wika ay mas mabilis matuto ng ibang
kompetensi.”
Ngayon, anong katwiran ang maihahain para sang-ayunan na turuan ang mga bata sa isang
wikang banyaga sa kanila?