Parilla, Jessiely B.

STEM 1209 Agosto 05, 2019

Replektibong Sanaysay: Regalo ng Bulkan Para sa mga Minerong Mamamayan
“Sa dulo ng impyerno ay may nakatagong tagumpay.” Mula mismo sa umpisa
hanggang sa matapos ang dokumentaryong aking napanuod ay awa at pag-aalala
lamang ang aking naramdaman. Tunay ngang naipaliliwanag kung gaano kahirap ang
buhay ng mga mamamayang minero sa Indonesia sapagkat ginagawa nila ang lahat ng
kanilang makakaya upang mayroon lamang silang pantustos sa kanilang mga pamilya.
Hindi biro ang hinaharap nilang hamon sa bawat araw dahil buhay nila mismo ang at
buong lakas ng kanilang katawan ang nakataya sa hanapbuhay na iyon. Sa
dokumentaryong iyon ay sinubaybayan ng mga mananaliksik ang buhay ni Unaini na
apatnapu’t-limang taon nang nagbubuhat ng kilo-kilong asupre para may makain
lamang ang kaniyang pamilya. Ito’y nakaaapekto sa aking pagkatao dahil kung iisipin ay
lubos kaming pinagpala ng aking pamilya dahil hindi na nila kailangang umakyat at
kumuha ng mga tipak tipak ng asupre buong araw upang makatanggap lamang ng
perang hindi aabot sa halagang isang-daan.
Ang mga minerong katulad ni Unaini ay nagsusumikap na akyatin ang bulkan ng
Kawah Ijen para lamang kumuha ng mga malalaking tipak ng asupre araw-araw. Ayon
sa aking napanuod ay may taas ang nasabing bulkan na umaabot sa 2,799 na metro at
ito’y isa sa pinakamagandang bulkan sa bansang Indonesia. Hindi man ito masyadong
matarik kung ikukumpara sa ibang mga bulkan ngunit ang lahat ng umaakyat dito ay
naninikip ang paghinga habang pataas nang pataas ang kanilang naaakyat. Unang
pumutok ang bulkang ito noong 1796 at gumawa ito ng isang “crater lake” na may mala-
salaming tubig ngunit ito’y mapanganib at maaaring maging dahilan ng pagkamatay
sapagkat aktibo pa rin ito kaya ito’y patuloy na nagbubuga ng usok ng asupre at iba
pang nakalalasong kemikal. Sa katunayan nga ay itinatayang nasa pitumpu na ang
namatay na mga minero na umaakyat sa bulkang ito sa nakalipas na apatnapung taon.
Sa isang minero ay nasa tatlumpu hanggang walumpung kilo ng malalaking tipak ng
asupre ang kanilang kinukuha depende sa kanilang lakas at ito’y ibinibenta sa tindahan
na bumibili nito. Ngunit ang kapalit ng kanilang hirap sa buong maghapon ay hindi man
lamang umaabot sa isang daang piso at may kendi pang pamalit sa kulang na sentimo.
Sa lahat ng hanapbuhay sa ating mundo, ang pagmimina ay maituturing na
kabilang sa napakapeligrosong trabaho ng isang haligi ng tahanan para may pantustos
lamang siya at may maipakain para sa kaniyang mahal na pamilya. Kahit alam nilang
mapanganib at nakasalalay ang kanilang buhay sa pagmimina ay ibinubuhos pa rin nila
ang lahat ng kanilang lakas kahit ang kapalit nito’y kakarampot na halaga lamang ng
pera. Ako’y saludo sa lahat ng mga minerong katulad ni Unaini at ng kaniyang anak na
si Mislani dahil kahit bakas na sa kanilang katawan ang mga paghihirap na kanilang
pinagdaanan ay hindi pa rin sila humihinto para sa kanilang pamilya. Malungkot kong
inaamin na minsan ay nagreklamo ako sa paulit-ulit naming ulam at hindi ko kailanman
naisip sa mga oras na iyon kung gaano ako kapalad dahil hindi ko naranasang
maghirap sa buhay. Ngayon ay lubos akong nagsisisi dahil sa aking inasta noon.
Napakarami kong napagtanto at isa na roon ang pagpapahalaga sa buhay na mayroon
ako. Hindi ko man naranasang maghirap tulad ng naranasan nina Unaini at Mislani,
tumatak naman ang aral na kailangang makuntento na ako na hatid nila sa akin.