Vaan-Kapatid
Vanessa na umupo)
Mariane-Lola
Rhea-Nanay
Juvanne-Tatay
Vanessa-Apo
Princess-Panganay
Tirso: Doctor
(Pumunta si Vanessa sa bahay ng kanyang lola)
Vanessa: Magandang hapon Lola! Mano po!
Mariane: Oh apo! Anong ginagawa mo dito?
Magaggabi na ah? Pagagalitan ka na naman niyan ng
mama mo. Hala, umuwi ka na!
Vanessa: Lola! Eh gusto kong dito matulog eh!
Tsaka, ayaw ko dun sa bahay! Babanatan na naman
ako ng mga salita dun ni nanay! Nakakasakit na sa
tainga! Kaya dito muna ako lola! Magde-day off
muna ng dalawang buwan ang tainga ko.
Mariane: Dalawang buwan? Bakit saan ka pupunta?
Ay nakong bata ka, bakit may boypren ka na ba?
Makikipagtanan ka na sa kanya?
Vanessa: Lolaaaaa! Hindi po! Isa-isa lang ang tanong
lola! Umupo ka muna at baka magcollapse ka!
Haha!
Mariane: Hay nakung bat aka!
Vanessa: Lola! Opo, dalawang buwan kasi bakasyon
na. At dito po ako titira sa iyo sa loob ng dalawang
buwan. AAAATTTTT, WALA PO AKONG BOYPREN!
AAAAAATTT, hindi po ako makikipagtanan dahil wala
naman po akong boypren! Maliwanag po ba lola?
(tatayo si Mariane)
Mariane: Ay nakung bata ka, dito ka maglalagi ng
dalawang buwan, walang kasama ‘yung mga
magulang mo?
Vanessa: Paano naman kayo lola? Wala rin naman
kayong kasama dito ah? Mag-isa lang din po kayo
dito! Walang mag-aalaga sa inyo! Tsaka po, may
edad na kayo! Baka mamaya may mangyaring
masama sa inyo! Katok lang! Walang tutulong sa
inyo! Pero kapag nandito ako, No job is too big-No
Pups is to small! (kakanta ng paw patrol
background)
Mariane: ay nakung bata ka! Andami mo talagang
kalokohan!
(saka matutumba ng bahagya at aalalayan ni
Vanessa: O kita mo na Lola! Pano na lang kung wala
ako dito! Eh di natumba ka sa sahig! Hayys! Buti
nalang na-rescue kita with my Arf,arf Ladder.
Mariane: Puro ka talaga kalokohan! Huwag mo nga
akong pinaglololokong bata ka!
Vanessa: At least napatatawa kita lola! Oh diba!
(Sabay kakanta ng :With the smile on your face,
Let’s me know that you’re happy. With the truth in
your eyes let’s me know that you need mo. Habang
isnisayaw si lola)
Mariane: Pasaway ka talagang bata ka! Aray!
Maupo muna ako saglit! (saka aalalayan ni Vanessa)
Vanessa: Oh Kitams! Ang bilis niyo ng mapagod lola!
Kung hindi ako pupunta dito, sino magluluto ng
pagkain niyo? Sino maglilinis ng bahay? Sino
maglalaba ng damit niyo? Atleast
makakapagpahinga kayo! Oh diba, apo mo na ako-
instant yaya pa!
Mariane: Pasensya ka na apo, kung ambilis kung
mapagod! Ganito na siguro kapag matanda na!
Tsaka nandito naman si Vaan kasa-kasama ko.
Vanessa: Kaya nga po ako nandito diba? Tsaka kaya
rin po ako pumupunta tuwing sabado at linggo dito
kapag may pasok para maasikaso ko kayo. Wala
pong problema yun sa’kin. Basic!
Mariane: Salamat apo!
Vanessa: Wala pong problema ‘yun sa’kin.
( Saka prenteng uupo at magtatanong ng wala sa
sarili sa lola)
Vanessa: Lola!
Mariane: Bakit apo?
Vanessa: Ano pong pakiramdam ng nag-iisa? I mean,
syempre mag-isa na lang kayo dito bukod sa kasama
niyo si Aling Vaan! Kasi syempre si Aling Vaan may
ginagawa ring iba, tapos syempre madalas kang
walang kasama!

Mariane: Malungkot syempre. Kung nandito lang
sana ang lolo mo, pero wala tayong magagawa dahil
sadyang may mga bagay na hindi natin kayang
kontrolin dahil may plano ang Diyos. Alam ko
namang walang permanente sa mundo apo!
Vanessa: Wala nga kasing poreber!
Mariane: Kung hindi natin matututunan na
tanggapin ang pagkawala ng isang tao, paulit-ulit din
lang tayong masasaktan. Hindi naman sa
kinakalimutan ko ang lolo mo apo kasi mananatili
siya rito.(at ituturo ang puso). At sana’y sa kabilang
buhay ay magkasama kaming muli.
Vanessa: lola naman, parang gusto mo na akong
iwan ah! Wala namang ganyanan lola! Gusto ko
pang kunin ang diploma ko at kasama kitang aakyat
sa entablado. Magpo-food trip pa tayo. Pupunta pa
tayo sa Cebu, sa Bagiuo at sa lahat ng gusto niyong
puntahan.
Mariane: oo na! oo na! panalo ka na!
Vanessa: Syempre Lola! Ako pa! Teka, asan ba ‘yung
gitara ni lolo ?
Mariane: Nandon sa may hagdanan! Nakasabit!
Vanessa: Kukunin ko muna saglit lola ah?
Mariane: Sige apo!
Vanessa: Lola! Wala naman po doon ah?
Mariane: Ay nandun pala sa aparador!
Vanessa: Okay po!
-maya-maya-
Vanessa: Lola, wala din po doon!
Mariane: Saan ko nga ba nalagay iyon? Nandoon
pala sa ilalim ng mesang kulay luntian.
Vanessa: Okay po!
-maya-maya-
Vanessa: Wala naman lola ah? Huh? Makakalimutin
na talaga kayo la.
-sabay bubulong ng-----
Vanessa: Parang siya, ang dali niyang makalimutan
ang halaga ko.
Mariane: Ha? May sinasabi ka ba apo?
Vanessa: Wala po lola! I’m just wondering kung
bakit pag nakikinig tayo ng radio, nakatitig ka rin sa
radio? Bakit may mataas na bakod sa palibot ng mga
sementeryo? Tatakas ba ang mga patay? Naniniwala
rin bas a tao ang mga multo? Bakit mahirap
huminga kapag nakalabas ang dila? Bakit kaya may
mga taong nagsasabing Haayyy ang sarap naman ng
hangin, nalalasahan ba nila ‘yung hangin? Bakit kaya
sinasabi ng mga tao, pakisara naman ang pinto baka
lumbas yung aircon, bakit may paa ba ‘yung aircon?
Mariane: hay nakung bata ka! Natatandaan ko na
talaga apo kung saan ko linagay ang gitara, Nandoon
sa loob ng kuwarto ko, sa may lagayan ng mga damit
ko.
Vanessa: Okay po, siguraduhin mo lang lola na
nandodoon na talaga dahil ayoko po ng pabalik-
balik, ayoko na pong magkamali, ayoko na pong
maghanap ng paulit-ulit kung hindi rin naman
sigurado kung saan ko siya matatagpuan.
Mariane: Andami mo talagang alam apo!
Vanessa: O sige lola, kukunin ko muna saglit!
(Pagbalik niya ay nakita niyang nakahilata ang
kanyang lola)
Vanessa: Lola! Wala naman doon ah? Saan niyo po
ba talaga inilagay?
Lola?? Halaka!!! Lola! Huwag niyo naman po akong
iwan! Lolaaaaaaaaaaaa!!!!!!
Mariane: Ang OA mo apo, pinapraktis ko lang
naman kung mamimiss mo rin ako
Vanessa: Pwes hindi po magandang biro yun lola!
Ganon po ba talaga kapag may edad na, naglolook
forward na kayo na baka bukas, makalawa ay
mawala na kayo sa mundo!
Mariane: Hindi naman sa ganoon apo! Sadyang sa
mga ganitong edad ay inihahanda na namin ang
aming mga sarili sa mga posibleng mangyari dahil na
rin sa estado ng pisikal naming pangangatawang
may mga kaedaran na rin.
Vanessa: Lola naman eh!
Mariane: Kaya ikaw apo! Dapat hanggat bata ka pa!
Aba, disiplinahin mo ang sarili mo. Matutu kang
sumunod dahil isa iyan sa magandang paraan para
matutu. Mag-aral ka ng mabuti ng may pakinabang
ka naman sa lipunan. Anon a lang ipapakain mo sa
mga magiging anak mo kung hindi ka mag-aaral ng
mabuti? Dapat marunong kang manindigan hindi
‘yung hanggang salita lang.
Vanessa: Aba, Lola! Kahit ganito ako, nag-aaral po
ako ng mabuti at hindi pa po pumapasok sa isip ko
ang magkaroon ng pamilya. Kasi bata pa ako. Tsaka
ayokong pumasok sa isang responsibilidad na wala
naman pong kasiguruhan kung makakaya kong
patunayan. Inuulit ko lola! Bata pa po ako! Marami
pa po akong pangarap sa buhay!
Mariane: Tsaka ‘yung mga boypren, boypren na iyan
makapaghihintay iyan! Saka sa bawat sitwasyon na
papasukan at gagawin mo, dapat ang Diyos ang
laging sentro ng buhay mo.
Vanessa: Hindi ko naman nakakalimutan iyon lola!
Mariane: Aba dapat lang! Hala! Magbibhis muna
ako at pupunta ako sa simbahan para magrosaryo at
dadalo sana ako sa misa. Sasama ka?
Vanessa: Ahh—eehhh-iii—hindi po lola! Dito na
lamang po ako! Ganyan po ba talaga ang mga
matatanda- talagang strongly devoted sa simbahan?
Mariane: Ay naku! Ang dami mong tanong apo!
Mamaya na’ko makikipagkwentuhan sa’yo! Baka
malate ako sa misa.
Vanessa: Okay po!
Mariane: Kung naiinip ka na, hanapin mo muna
gitara ng lolo mo tapos kung gusto mo munang
umuwi sa bahay niyo, umuwi ka na muna at
magpaalam ka ng maayos sa nanay at tatay mo.
Vanessa: Okay po! Mag-iingat po kayo!
Narrator- (naisipan munang umuwi ni Vanessa at
nadatnan niyang nag-uusap ang kapatid niya at ang
nanay nila)
Vaan: nay, gusto ko na pong magboyfriend? Bakit
hindi niyo pa po ako pinapayagan? Nay naman eh!
Wala naman pong masama sa pagboboyfriend eh!
Rhea: Hay naku vaan! Mag-aral ka nga doon ng
leksyon niyo!
Vaan: payagan niyo na po kasi akong magboyfriend,
dali na!!
-biglang dadating si Juvanie-
Rhea: Oh Kita mo ‘tong anak mo, humihingi na ng
permiso sa akin na—
Vaan: Humihing po ako ng permiso kung pwede po
akong sumama sa bugtong bukas sa mga classmate
ko.
Juvanie: Okay! Gutom ka na ba anak?
Vaan: Ay tamang-tama! Kumakalam na po ang
sikmura ko!
Juvanie: oh ito!(saka ibinigay ang cup noodles)
Vaan: Ano ito tay?
Juvanie: Pagkain! Malamang!
Vaan: Opo Itay! Alam ko po na pagkain ito pero ito
po kakainin ko?
Juvanie: Anak, dalawang pagpipilian kasi iyan. Kung
magmamadali ka ng kumain at gutom na gutom ka
na talaga nandyan ang instant noodles pero kung
gusto mong kumain ng lulutuin kong paborito mong
arroz caldo matagal-tagal pa bago maluto ‘yon.
Kung pipiliin mo ang instant noodles-madali lang,
lalagyan mo lang ng tubig na mainit at maghintay ng
ilang minuto tapos kakainin mo na. Kung pipiliin mo
naman ang arroz caldo, kailangan mo ng pasensya at
matutu kang maghintay. Oo, kung sa instant
noodles-mabubusog ka nga pero may kulang pa rin.
Pero kapag Arroz Caldo bukod sa natutu kang
maghintay, masustansya na, nagbibigay pa ng lakas
at paniguradong mabubusog ka pa. Paniguradong
walang labis-walang kulang. Solve!
Rhea: Ganyan din sa pagboboyfriend anak! Kung
gusto mo ng panandalian darating ‘yung araw na
mararamdaman mong parang may kulang. Pero
kung matututu kang maghintay sa tamang oras at
tamang panahon panigurado, kung hindi
pangmatagalan, panghabambuhay.
-Biglang sisingit si Vanessa-
Vanessa: Kaya, kapatid! Subukan mo kayang
tanungin sa sarili mo na “isa ka rin ba sa mga taong
gusto ang panghabambuhay at pangmatagalan pero
mas pinipili pa rin ang panandalian?
Vaan: Pinagtutulungan niyo na ako eh!
Vanessa: Aba ! dapat lang! Wala munang boypren
boypren ngayon! Dahil kung gusto mo ng
pangmatagalan-maghintay ka!
Vaan: OO na! Oo na! Panalo na kayo!
Juvanie: Saan ka na naman galling anak?
Vanessa: Kina Lola po! Doon po ako titira sa bahay ni
Lola sa dalawang buwang bakasyon! Para po may
kasama rin siya kung wala si Aling Vaan.
Rhea: Ikaw ang bahala! Para mabawasan naman ng
isa ang mapapagalitan ko dito sa bahay!
Vanessa: Grabe kayo Nay sa’kin ah?
Rhea: Masanay ka na.
(Biglang may tumawag)
Rhea:
 Annnnnnoooooooooooooo???????
 Eh malakas naman siya kanina ah?
 Asan siya? Asan siya ngayon?
  Ha? Sige papunta!
Rhea: Ang nanay, nahimatay daw sa simbahan
kanina! Nasa hospital siya ngayon! Tara! Ilock niyo
ang pinto ng bahay. Madali kayo.
Narrator- (Lumipas ang mga araw at buwan at
nanatili si Lola Marianne sa Hospital at doon siya
inaalagaan ng kanyang pamilya.)
-Nag-uusap si Vaan at Lola Marianne-

Vaan: Lola. Nakikita niyo yung picture na ito. Ito po

ako an gap niyong si Vaan. Ito naman po si Ate van
-Agad na nagpunta ang buong pamilya sa hospital-
ang panganay ko pong kapatid at apo rin po ninyo.
Juvanie: Doc? KUmusta po si nanay! ‘Yung isinugod Ito po si Nanay Rhea-ang anak niyo po. At ito po si
po dito na nahimatay sa simbahan. Tatay Juvanie-ang Asawa po ng anak niyong si Rhea.
Tapos eto po kayo.
Doc: maayos na ang kanyang lagay. Inaayos na ang
kwarto niya at maya-maya ay pwede niyo na siyang -Tumititig lamang ang matanda sa mga larawan-
makita. Sa ngayon, kailangan kop o kayong maka-
Vaan: Ito lola, yung ikalabinglimang kaarawan ni ate
usap. May mahalaga po tayong pag-uusapan
van, nung diyan sinelebrate sa bahay niyo.
tungkol kay Nanay Mariane.
Vaan: Ito naman po, ‘yung picture natin nung
nagsimba tayo ‘nung death anniversary ni Lolo.
Rhea: Ano po ‘yun Doc? Sabihin niyo na po sa’min. Naaalala niyo po ba?
May nangyari po bang masama kay Nanay? Handa
po akong bayaran lahat ng mga bayarin dito sa
Hospital. ILigtas niyo lamang po si Nanay. Ano pong Mariane: -Wala sa sariling umiling.-
sakit niya? (iiyak)
-Habang kumakain-
Doc: Huminahon po kayo Mrs.! Nakakalungkot pong
Vanessa: Lola! Kakain na po tayo! Masarap po ang
isipin na mayroong pong sakit na Alzheimer si nanay
luto ni Nanay! Kumain po kayo ng marami ah! Para
Marianne.
maging madali po ang pagaling niyo.
Alzheimer’s Disease, progressive brain disorder
-At saka aalalayan itong umupo ng maayos sa
that causes a gradual and irreversible decline in
hapagkainan-
memory, language skills, perception of time and
space, and, eventually, the ability to care for -aktong susubuan na ni vanessa si mariane ng
oneself. tabigin nito ang kutsara-

Mayroong maraming bahagi ng mga ala-ala niya ang Vanessa: Ay si lola! Nagpapabebe na naman!
nawala. Partikular kayo na kanyang mga kamag- Kailangan niyong kumain la! Kasi mawawalan kayo
anak. Dahil sa sakit na iyon ay hindi na niya ng lakas nyan!
makakaya pang alagaan ang sarili niya. Mayroon
(aktong susubuan ulit si lola ng tabigin niyang muli
siyang brain disorder at naapektuhan din po ang
ang kutsara)
language skills niya. Bumabalik siya sa mga bagay na
nakasanayan niya noon na hindi na akma sa edad
niya ngayong sa kasalukuyan.
Mariane: Sino ka ba ha? Bakit ka nandito? Kilala ba
kita?

Vaan: Doc, gagaling pa po ba si Lola? Vanessa: Lola naman eh! (yk) Ako ito! Si Vanessa,
yung apo niyo! Yung anak ni Rhea at Juvanie
Doc: Depende. Samahan na rin po natin ng dasal.
Batumbakal! Yung laging nangungulit sa inyo. Ako
Ang kailangan po natin ngayon ay alagaan at
ito la! Yung makulit niyong apo! Yung laging
intindihin ang mga possible behaviuor ng pasyente
anggugulo sa iyo! Lola! Ako ‘to!
dahil sa sakit nito. Magtiwala lamang po tayo.
Kailangan po ng regular na pagkonsulta sa akin. Mariane: Lumayo ka sa’kin! Hindi kita kaano-ano!
Kung maaari, ang rekomendasyon ko ay mamalagi Hindi kita kilala! Lumayo ka sa’kin!
muna siya dito sa hospital hanggat hindi siya
gumagaling, upang maobserbahan at
Vanessa: Lola naman eh!
masubaybayan ang pasyente.
Mariane: magnanakaw ka siguro ah!
Rhea: Wala pong problema doc. Gawin niyo pong
lahat ng pwedeng gawin upang gumaling si Nanay! -Saka kinuha ang tinidor at sasaksakin si Vanesa
Handa po ako sa lahat ng gastusin. pero umiiwas lamang ito at---
Vanessa: Lola! Ako ito si Vanessa! Yung may sira
niyong apo! Yung apo niyong mahal na mahal kayo!
Yung apo niyo na laging nangungulit sa inyo!
Nay! Tay! TUlong! Si Lola!
Mariane: Vanessa! Apo, bakit ka umiiyak? Rhea,
anak?
-Saka, yayakapin ni Rhea at Vanessa si Mariane-

-saka dumating ang mga magulang ni Vanessa-

Rhea: Nay! Tama na po! Pamilya niyo po kami! Tama

na po!

Mariane: Lumayas kayo dito! Hindi ko kayo kilala!

Mga walang hiya! Mga magnanakaw siguro kayo
ano?

-Hinawakan ni Vaan at Juvanie ang magkabilaang

kamay ng matanda at pilit na sinusubuan ni Vanessa
upang kumain ito.-

Vanessa: Lola! Paki-usap naman! Kumain na po

kayo! Paano po kayo gagaling niyan?

-Saka tinapon ulit ng matanda ang pinggan at hinila-

hila ang buhok ni Vaan-

Mariane: Hindi ko kayo kaano-ano! Lumayas kayo

rito!

Rhea: Juvanie, tawagin mo yung nurse!

Juvanie: Nurse! Nurse!

Narrator: (Dumating ang nurse at saka tinurukan ng

injection upang makatulog ito)

Vanessa: Bumalik ka na sa dati Lola! Please!

Magpagaling ka po!

-Saka, pipigain ulit ang bimpo at pupunasan ang

mukha nito at papalitan ng damit at pagkatapos ay
kinumutan ito at hinagkan sa noo-

Vanessa: Pagaling ka na Lola Please!

Narrator-(Lumipas ang mga buwan at araw na

ganoon ang sitwasyon ng pamilya)

-Habang natutulog ay kinakausap ito ni Rhea:S-A-M.

(w/Background

-Kakausapin naman ni Vanessa at tutugtugan ng

paboritong kanta ng Lola nito.

-At nagising si Lola Mariane. -Biglang dumating ang panganay na kapatid nila
Vanessa, Vaan na si Princess, na kasalukuyang
nagtatrabaho bilang isang nurse.
Princess: Nay, ano pong nangyari kay lola? Kumusta
nap o ang lagay niya?
Rhea: may Alzheimer disease ang lola mo. At
paminsan-minsan niya na lang tayo nakikilala.
Madalas na hindi niya tayo maalalang kamag-anak
niya. (yk)
Princess: sa pagkakaalam ko po, walang pang
masasabing gamot sa sakit ni Lola. Ang kailangan
lang po natin ngayon ay pang-unawa, pag-aalaga at
pasensya. Ganun po kasi madalas ang tumatamang
sakit sa mga matatanda at madalas silang bumabalik
sa pagkabata.
Vaan: Buti pa ‘yan bumabalik.
-at saka babatukan ni Vanessa si Vaan-
Vanessa: Nasa seryosong usapan tayo Vaan. Umayos
ka.
Vaan: Sorry lang!
Vanessa: Wala ng magagawa ang sorry mo kung
nagawa na ang kasalanan!
Vaan: Oh pati ikaw din naman ah!
Princess: Tama na nga! Umayos kayong dalawa ah!
-Biglang dadating ang doctor-
Doc: Excuse me po, pero gusto kop o sana kayong
maka-usap na pamilya ng pasyente.
Princess: Sige po!
Doc: Base sa obserbasyon namin. Mahina na ang
katawan ni Lola! Makakalakad pa naman siya pero
hindi na sa matagal na oras, kailangan na rin
alalayan at dapat na oras-oras at araw-araw ay
mayroong nagbabantay. Naaalala niya na kayo pero
may mga iilang bahagi ng kanyang ala-ala ang hindi
na niya maala-ala pa. Kailangan na lagi siyag may
kasama, dahil baka magkaroon ng misbehaviuor ng
pasyente. Pupwede niyo na siyang idischarge at
alagaan sa bahay pero kailangan ay noramal pa rin
ang pagpapakonsulta sa akin. Excuse me po!(at
aalis)
Princess: salamat naman sa Diyos at mabuti-buti na
rin ang lagay niya. Araw-araw ko na lang bibisitahin
sa bahay niya para matingnan ang lagay nito.
Narrator- (Nang mai-discharge si Lola Mariane ay
nagpasya ang buong mag-anak na doon na lamang
mamalagi sa bahay ng matanda upang
masubaybayan at matignan ang lagay nito. )
_Sa sala_
Habang hinihilot ni Princess ang likod ng lola nito.
Princess: Lola! Pagaling na po kayo ah? Kasi aattend
pa kayo sa kasal ko at makikita niyo p ang mga apo
niyo sa tuhod. Diba?
-Wala sa sariling tumango ang matanda-
Princess: Ito na lola! Uminom ka na ng gamot niyo!
-Saka pina-inom ng gamot ang matanda-
Princess: Nakakapagod na ring mabuhay hindi ba
lola? Kasi parang paulit-ulit na cycle din lang ang
nangyayari sa buhay ng isang tao eh! Pabalik –balik!
Simula sa pagkabata, tapos magiging matured tapos
pag matanda na magiging asal bata na at magiging
isip bata na ulit. At natatakot din ako nab aka
dumating ‘yung araw na makakalimutan ko rin ang
mga ala-ala ng taong mahal ko gaya ng nangyayari
sa inyo ngayon lola. Parang naiisip ko na dapat
mawala na ako ngayon eh kasi anhirap palang
umabot sa sitwasyon na meron kayo ngayon! Pero
isa lang ang tumatak sa isip ko, hindi pa ako
pwedeng mawala sa tabi mo kasi isa ako sa mga
taong kumakapit at patuloy na lumalaban para
sa’yo.
-saka kusang yinakap ng matanda ang apo nitong si
Princess-
Mariane: Salamat apo! Salamat!
Princess: wala ‘yun lola! Lablab ko kayo eh!
Mariane: Sige! Iwan mo muna ako dito apo!
Magpapahangin lang ako !
Princess: Sige po! Tawagin niyo lang po ako kung
kailngan niyo po ako ah??Pupunta na lang po ako sa
kusina!
-Sa kusina-
-Habang pilit na tinatanggal ang bracelet sa kanyang
pulsuan-
Vanessa: Ano ba yan? Bakit hindi makaaalis? Ayoko
na sa ganitong sitwasyon! Paulit-ulit na lang! Bakit
ba ayaw mong bumitaw? Nakakaloka na! Hindi na
nakakatuwa ah?
Princesss: Ano Vanessa? Dadalhin na ba kita sa
mental ngayon? Nababaliw ka na ata ah?
Vanessa: Hindi ! Kasalanana ng bracelet na ito!
Ayaw umalis eh!
Princess: Pero bukal nga ba sa kalooban mong Vaan: Hindi! Lola naman eh! Ako ‘to ‘yung very
tanggalin ‘yan? ‘Pag tinanggal mo yan panigurado beautiful niyong apo.
itatago mo pa rin ‘yan eh! Panghahawakan mo pa
Mariane: BanaK?
rin at kung gugustuhin mo susuotin mo ulit pero
kapag sinusuot mo ‘yung bracelet, pagkalipas ng Vaan: Hindi banak lola! Vaan! As in V-A-A-N! VAAN!
isang linggo magakakaroon ka ng rushes, nasasaktan
ka. Hindi ba? -Biglang darating sina Vanessa, princess, juvanie at
rhea.
Vanessa: Ano na naman bang pakulo yan soon to be
Mrs. Favillonia? Princess: Hoy, vaan! Kung ano-ano na naman
pinagsasasabi mo kay lola! Okay Lola! Anong araw
Princess: halika nga rito kapatid! Dalhin mo yang ngayon?
dalawang plastic bottle.
Mariane: Lunes
Vanessa: Eto na po! Nandito na!
Princess: Uupo po kaming lahat dito tapos ituturo
Princess: Oh ito, coke! mo kami isa-isa at babanggitin niyo po ‘yung
pangalan naming.
Vanessa: Paano ko mahahawakan iyan? Eh hawak ko
‘to? -At isa-isang itinuro ng matanda ang mag-anak at
tamang nabanggit ang mga pangalan nito.
Princess: Minsan ganun ang iilang mga tao eh! May
ginagawa na ang Diyos, may ibinibigay na siya sayo Mga apo: Yeheey! Nakikilala kami ni lola!
pero mas ginugusto mo paring manatili sa iisang
lugar, sa mga lugar na nakasanayan mo na kahit na Rhea: Sus, para kayong mga bata!
nasasaktan ka na. May ibinibigay na ang Diyos na Princess: Minsan lang naman Nay! Saka
mas karapat-dapat sa’yo-hindi mo lang nakikita kasi nagtawanan!
nabubulag ka ng mga bagay na ina-assume mong
para sa’yo. Tatanggapin mon a lang hindi mo pa
magawa kasi patuloy mo ka paring kumakapit sa THE END
mga bagay na not destined to be yours. You’ve
been staying in that situation for far too long! Move.
Let go. Grab and Hold. Pakawalan mo muna ng kusa
bago mo ulit panghawakan ang mga bagay na para
talaga sa’yo. Let go first before to start a new
beginning and grab and hold. Hindi mo maiinom
tong coke hanggat hindi mo binibitawan ng kusa
yang dalawang plastic bottle na ‘yan. Gusto mo ‘to
diba?

Vanessa: Malamang ate, coke yan! Paborito ko ‘yan

eh!

Princess: Then let go, bitawan mo ‘yang plastic

bottle ng kusa at kunin mo ‘to sa akin.

Vanessa: Sus, andami pang pakulo! Ibibigay din lang

naman sa’kin!

Princess: Kunwari kpa, nakarelate ka rin naman.

Vanessa: Bahala ka nga dyan! Tara balikan na natin

si Lola! Baka hinahanap na niya tayo!

-Sa sala kung saan si Lola Mariane-

Vaan: Lola, nakikilala niyo ako diba? ako ‘to! ‘yung Narrator: Lumipas ang mga buwan at araw. Nang
maganda niyong apo! maayos na rin ang lagay ni Lola Marriane pero may
mga araw na hindi niya naaalala ang pamilya nito
Mariane: Si Princess? kung kayat mas lalo pa siyang inaalagaan ng pamilya
Vaan: Hindi! Lola naman eh! Ako ‘to ‘yung pretty batumbakal at mas lalo pa silang naging malapit sa
niyong apo! isa’t isa.

Mariane: Si Vanessa? Vaan: Lola! Lola! Tara magsimba tayo.

Mariane: Asana ng mga kapattid at mga magulang
mo?
Vaan: May mga inaasikaso po sila. Kaya, magsimba
po muna tayo Lola! Total linggo naman ngayon at
wala naman tayong ginagawa rito.
Mariane: Tara na nga! Ang kulit mo talagang bata ka.
-Sa simbahan-Habang sila’y naka-upo-
Vaan: Lola! Bakit tayo nagsisimba?
Mariane: Para mapanatili ang ugnayan natin sa
Diyos at mas lalong mapalakas an gating
pananampalataya.
Narrator: Habang busy si Vaan sa pagpipindot ng
kanyang Cellphone ay hindi niya namamalayang
umalis na sa tabi niya ang lola nito.
Mariane: Lola! Lola! Halaaaa! Asan na siya! Lolaa!!
Narrator: Hindi na alam ni Lola Marriane ang daan
pauwi kung kayat kuno’t-noo niyang tinatahak ang
daan at paika-ikang naglalakad dala-dala ang
kanyang baston!
Polds: Lola??? Nawawala po ba kayo? Bakit po kayo
Nandirito? Malapit na pong sumapit ang gabi?
Mariane: Haay! Hindi ko na nga iho alam kung
nasaan ang daan pauwi.
Polds: Huwag po kayong mag-aalala lola! Ako pong
bahala sa inyo. Saan po ba kayong huling naglagi?
Mariane: Sa simbahan ata iho! Kasama ko ‘yung
apo ko! Hindi ko na rin alam kung bakit ako napunta
dito. Wala akong maalala!
Polds: Ahhh! Parang siya, hindi niya alam paulit-ulit
niya na akong nasasaktan. Ang manhid niya kasi
hindi man lang niya maramdaman. Tapos kung
tatanungin mo kung bakit na niya ko nasasaktan,
isasagot niya “Wala akong maalala”. Ano ‘yun tulog
siya ‘nung nangyayari ang karumal-dumal na
krimeng pagdurog sa puso ko??
Mariane: Ha? Ano bang pinagsasasabi mo iho?
Polds: Ganyan din po ang sinabi niya sa akin? Kesyo
sasabihin niya “ Ano bang pinagsasasabi mo Polds?
Hindi kita maintindihan!” Tatanong-tanong pa eh
dapat siya nga unang nakakaintindi sa akin. Maiba
tayo lola! Saan po ba kayo huling pumunta?
Mariane: Ha? Sa simbahan iho ang natatandaan
kong lugar.
Polds: Lugar?? Ganyan din ang sinabi niya sa akin!
Hindi niya raw alam kung saan siya lulugar sa buhay
ko. Magtatanong-tanong pa eh, Sa puso ko rin lang
naman ang lugar na nakalaan para sa kanya.
Mariane: hay nakung bata ka! Kanin aka pa ng satsat
ng satsat, hindi ko nga alam kung ano mga
pinagsasasabi mo.
Polds: Ganito po lola! Istraight niyo ho ang daan
tapos liliko kayo pakaliwa. Tapos i-straight then
nandun nap o ‘yung simbahan. Ganyan din ang
ginawa niya sa akin alam niya na kung saan ako
matatagpuan pero naligaw pa rin sia at napunta sa
iba. Pero huwag ka pong mag-alala dahil ihahatid ko
na lamang po kayo sa simbahan.
Mariane: Okay! Salamat iho! Andami mong sinasabi,
ihahatod mo din lang ako.
Polds: Yun nga po lola------
Mariane: Huwag ka ng magsalita, mamaya may
sasabihin ka na namang hindi ko maintindihan.
Polds: Ganyan din po ang sinabi niya sa akin! Huwag
na daw akong magsalita eh pa’no niya maririnig ang
pagtatapat ko sa kanya kung hindi ako magsasalita?
Mariane: Tara na nga iho!
Polds: Tara ho lola! Baka mamaya mapunta naman
kayo sa maling tao-este maling daan pala.
-Sa simbahan-
Vaan: Lolaaaa! Mabuti naman at ligtas ka! Saan po
ba kayo nagpupupunta??? Kanina ko pa po kayo
hinahanap!
Polds: Bakit mo kasi pinababayaan ang lola mo!
Kung hindi ko siya nakita siguro malayo na rin ang
narating niyang lugar at baka mahirapan kayong
hanapin siya. Parang ikaw, ang lapit-lapit ko na
tumatanaw ka pa rin sa malayong direksyon ng iba.
Vaan at Polds: Ikaw na naman!!!!!!
Mariane: Vaan! Tama na ‘yan! tara umuwi na tayo!
At ikaw iho, sumama ka na muna sa amin at doon ka
na maghapunan ah?
Polds: Okay po!
Narrator: Tahimik lamang sila habang nasa daan! AT
walang nagsasalita
-Sa bahay-
Rhea: Oh anak, nay? Bakit ngayon lang kayo naka-
uwi? Tara na Nay, kailangan niyo ng inumin ang
gamot niyo at kailangan niyo ng inumin ang gatas
mo.
Polds: Pinabayaan niya po kasi kaya ‘yan muntik ng
mawala at makalayo sa tabi niya.
Vaan: May sinasabi ka?
Polds: Wala naman! Iniisip ko pa rin kung bakit hindi
mo ako pinapansin!
Vaan: Heto na naman tayo eh! Magdadrama ka na
naman!
Polds: Pwes, hindi na kita mahal! Mayroon na akong
iba!
Vaan: O-okay!

Polds: HAHAHAHAH! Kailan ba ako nagseryoso?

Naniwala ka naman. Pero totoo, seryoso ako sa iyo.

-Biglang dumating si Rhea-

Rhea: Iho? Ikaw ba ang nakakita kay Nanay Marian?

Salamat ha! Maraming salamat talaga!

Polds: Ito ho kasing anak niyo, kung ano-ano ang

pinagkakaabalahan kaya’t hindi niya makita ang
halaga ko.

Rhea: Ha??? May gusto ka ba sa anak ko?

POlds: Didiretsuhin ko na po kayo! Opo, gusto kop o

siya at mahal ko po siya! At gusto ko pong humingi
ng permiso kung pupwede ko siyang ligawan.

Vaan: Ay hindi na nahiya kay Nanay!

Polds: Ganyan ako, kasi hindi kita ikakahiya.

Rhea: Hmm, papayagan kitang HUMINGI NG

PERMISO pero na kay Vaan pa rin kung papayagan
ka niya. Maliwanag ba?

Polds: Salamat po! Sige po mauuna na muna po ako!

Naalala ko po pala na may iuutos si nanay sa akin
ngayon.

Rhea: Ikaw ang bahala, pero kung ako ang

masusunod mas gugustuhin ko munang
maghapunan ka muna dito.

Polds: Next time na lang po! Kapag magkakaroon na

akong lakas ng loob na humingi ng permiso sa tatay
niya.

Rhea: Ikaw ang bahala! Vaan, ihatid mo muna si

Polds sa labas ah! Umayos ka!

Vaan: At talagang humingi pa ka pa ng permis kay

Nanay ha??

Polds: ganun ako kaseryoso sa’yo.

Vaan: Oo na! Oo na! Umuwi ka na nga!

Polds: Anong ibig mong sabihing oo na?

Vaan: Pinapayagan na kitang manligaw. Ano okay

na? Umuwi ka na nga dun! Gabi na oh! Baka
mamaya may mangyaring masama sa’yo sa daan.

Polds: Oy, concern!

Vaan: Uwi na sabi!

Polds: Ito na po, uuwi na nga!