ANG ALAMAT NG PANYO

Noong unang panahon, panahon pa ng mga sinaunang Igorot, sa

isang hukbo ng mga Igorot may isang pamilya ang nakatira sa isang
gubat na kung saan ang bawat isa ay ipinagbabawal na lumabas sa
kanilang hukbo.May isang bata na napaka kinis at lambot ng balat
nito, siya ay si Panito,si Panito na malikot at mahilig na gumala,na
siyang anak rin ng kanilang pinuno na si Ibanis. Hindi pinapayagang
lumabas si Panito ngunit sumusuway ito,hindi naman siya
pinapagalitan kaya’t umaabuso ito dahil pinagsasabihan lang siya ng
kaniyang ama at dahil siya ay anak ng isang pinuno. Isang araw umalis
siya na hindi nagpaalam sa kaniyang ama na pupunta siya ng gubat.at
dir in namamalayan ng ama na umalis ang kaniyang anak. Malapit ng
lumubog ang araw ngunit hindi parin bumabalikang kaniyang
anak,ngunit hindi niya ito pinansin dahil alam niya na babalik ang
kaniyang anak sa lugar a kinalakihan. Makalipas ng limang araw di
parin nagbabalik si Panito sa kanilang hukbo kaya’t nagpasya na ang
kaniyang ama at mga kasama na tulungan siyang hanapin ang
kaniyang anak.

Sa kalagitnaan ng gubat,naroon si Panito na nagpapakasaya

habang di kasama ang kaniyang mga magulang at kasabay rin nito ang
paninira niya ng mga halaman sa gubat, hindi niya namamalayan na
pinagmamasdan nap ala siya ng isang diwata,habang patuloy ang
kaniyang paninira tila may naririnig siyang tinig ng isang
napakagandang babae na papalapit sa kanya,agad-agad naman siyang
tumago sa kakahuyan pero nahanap rin siya neto, nabato niya ng
maliliit na bato ang diwata dahil sa kanyang takot kaya naman nagalit
sakanya ang diwata. Kinausap siya ng diwata “matagal na kitang
pinagmamasdan bata, malaki na ang panmemerwesyo mo di to sa
aking gubat kayat ikay aking paparusahan” sabi ng diwata.Nagtangka
pang tumakbo si Panito ngunit nahabol din siya ng makapangyarihang
majika ng diwata.

Nagdaan na ang limang araw natunton na nila ang kalagitnaan ng

gubat,sa paglilibot ng kaniyang ama sa kagubatan ng mahigit limang
araw ,may nakita siyang isang isang bagay na hugis parisukat, nang
kaniya itong hawakan ito’y napakalambot at napakakinis kagaya ng
kaniyang anak. Iniuwi niya ito at ipinakita sa kanilang kababayan kung
may alam ba sila tungkol sa bagay na iyon, ngunit bigo siyang
malaman kung ano ito kaya’t pinangalanan niya itong PANYO na
kasingtunog ng pangalan ng kaniyang anak na si Panito.

Sa bawat gabi na pagtulog ng pinuno,palagi niyang naririnig ang

tinig ng kaniiyang anak,linapitan niya ito at pinakinggan,hindi nga siya
nagkakamali at doon nga nagmumula ang tinig ng kaniyang anak na
parang humihingi ng tulong. Pinuntahan niya ang gubat dala-dala ang
kaniyang anak na sinumpa. Nagdasal siya doon na sana’y bumalik na
ang anyo ng kaniyang anak,narinig naman ito ng diwata ang kaniyang
dasal at naawa ito sa ama ng bata kaya’t nagpakita siya rito,at sabay
sabing “ako ang nagparusa sa iyong anak dahil sinira niya ang mga
halaman dito sa gubat ko,ngayon ay pinapatawa ko na siya,ibabalik ko
na siya sa daing anyo niya pero sa isang kondisyon ibabalik rin niya
ang mga halaman na kaniyang nasira gaya ng pagbabalik ko ng
kaniyang anyo” tugon ng diwata, pumayag naman si Ibanis sa
kondisyon ng diwata kaya naibalik din agad-agad an gang kaniyang
anak.

Sa pagbabalik ni Panito,naghanda ng isang maliit na salo-salo ang

kanilang Pinuno at ang ibang pagkainay ibinigay sa diwata bilang
pasasalamat. At simula noon,palagi nang nagpapapalam si Panito
tuwing aalis sa kanila.