Ang Munting Prinsipe

(Sipi)
Antoine de Saint Exupery

Buod: Matapos ang sapilitang pagbaba sa disyerto ng Sahara, ang tagapagsalaysay ng nobela ay
nakatagpo ng isang munting prinsipe. Sa simula, siya ay naguguluhan kung bakit ang isang
napakagandang bata ay mag-isang naglalakad sa gitna ng disyerto. Matapos ang kakaunting pag-uusap ay
napagtanto niyang ang prinsipe ay nagmula sa ibang planeta.Sa sarili niyang paraan, ang prinsipe ay
nagkuwento nang kamangha-mangha at puno ng karunungan. Ang prinsipe ay nagsalaysay na kung saan
sa kanyang planetang pinanggalingan, siya ay nagmamay-ari ng tatlong bulkan, isa sa mga rito ay ‘di na
matatagpuan. Siya rin ay nagmamay-ari ng isang maganda ngunit mayayabong na rosas.Maingat niyang
nililinisan ang kanyang mga bulkan upang maiwasan ang pagputok ng mga ito. Ibinibigay rin niya ang
lahat ng kailangan ng kanyang rosas, Ikinuwento ng prinsipe ang kanyang paglalakbay sa ibang planeta at
tungkol sa mga taong namamahala rito. Sa kanyang paglalakbay sa planetang Earth ay iniugnay niya ang
kanyang mga kuwento sa kung paano niya unang nakatagpo ang isang ahas at sunod ay ang soro. Ang sipi
na makikita sa ibaba ay magkukuwento tungkol sa pagtatagpo nila ng soro.

At pagkatapos ay lumitaw na ang soro.

“Magandang umaga,” ang sinabi ng soro.

“Magandang umaga,” magalang na tumugon ang prinsipe kahit sa kanyang paglingon ay wala siyang
nakita.

“Nandito ako,” ang sinabi ng boses,”sa ilalim ng puno ng mansanas.”

“Sino ka?” tanong ng munting prinsipe, at idinagdag na,”Napakaganda mong pagmasdan.”

“Isa akong soro,” ang sinabi ng soro.

“Halika at maglaro tayo,”ang pagyaya ng munting prinsipe.

“Hindi ako maaaring makipaglaro sa iyo,” ang sinabi ng soro.“Hindi ako maamo.”

“Ah!Mangyaring patawarin mo ako,”ang sinabi ng munting prinsipe. Ngunit,pagkatapos ng ilang saglit na

pag-iisip, idinagdag niyang:

“Ano ang ibig sabihin—‘maamo’?

“Hindi ka nakatira rito,”ang sinabi ng soro,”Ano ba ang nais mong mahanap rito?”
“Naghahanap ako ng mga kalalakihan,”ang sinabi ng munting prinsipe.”Ano ang ibig sabihin ng
—‘maamo’?

“Kalalakihan,”ang sinabi ng soro,”Mayroon silang mga baril,at sila ay nangangaso. Talagang ito’y
nakababahala. Nag-aalaga rin sila ng mga manok. Ito lamang ang kanilang tanging interes. Naghahanap
ka ba ng mga manok?”

“Hindi,” ang sinabi ng munting prinsipe,”Naghahanap ako ng mga kaibigan.Anong ibig sabihin ng
—‘maamo’?”

“Ito ay isang gawain na madalas napababayaan,”ang sinabi ng soro.”Ang ibig sabihin nito ay pakikipag-
ugnayan.”

“Pakikipag-ugnayan?”

“Iyan lang,”ang sinabi ng soro.

“Para sa akin wala kang ipinagkaiba na higit pa sa isang batang lalaki na tulad lamang ng iba
pang sandaang libong batang lalaki.At wala akong kailangan sa iyo. At ikaw, sa iyo, wala ka ring
kailangan sa akin.Para sa’yo,ako ay walang ipinagkaiba higit pa sa isang soro tulad ng iba pang sandaang
libong soro.Ngunit kung paaamuhin mo ako,kung gayon ay kakailanganin natin ang isa’t isa.Para sa akin,
ikaw ay magiging katangi-tangi sa buong mundo.Para sa’yo,ako ay magiging katangi-tangi sa buong
mundo…”

“Nasisimulan ko ng maintindihan,”ang sinabi ng munting prinsipe.

“Mayroong isang bulaklak, sa tingin ko ay napaamo niya ako…”

“Iyan ay posible,”ang sinabi ng soro.”Sa mundo, ang isang nilalang ay nakakakita ng lahat ng uri ng mga
bagay.”

“Oh,ngunit wala ito sa mundo!” ang sinabi ng munting prinsipe. Ang soro ay tila naguguluhan at labis na
nauusisa.

“Sa ibang planeta?”

“Oo.”

“May mga mangangaso ba sa planetang iyon?”

“Wala.”

“Ah,iyan ay nakapananabik!May mga manok ba?”

“Wala.”

“Walang perpekto,”napabuntong hininga ang soro.

Ngunit muli siyang bumalik sa kanyang kuro-kuro.

“Ang buhay ko ay hindi nagbabago,”ang sinabi niya.”Nanghuhuli ako ng mga manok.Lahat ng

mga manok ay magkakatulad lang.At,bunga nito, ako ay kaunting nababagot.Ngunit kung paaamuhin mo
ako,ito ay magiging para bang ang araw ay lumiliwanag na sa aking buhay.Malalaman ko na ang tunog ng
yapak na magiging iba sa iba pang yapak.Ang ibang mga yapak ay magtutulak sa akin na magtago.Sa iyo
ay tatawagin ako,tulad ng musika,sa labas ng aking lungga.At pagkatapos ay:makikita mo ang mga butil
ng palay na pumaparoon?Hindi ako kumakain ng tinapay. Ang trigo ay walang gamit sa akin. Ang mga
bukirin ng trigo ay wala lang sa akin. At iyan ay nakalulungkot. Ngunit mayroon kang buhok na
kasingkulay ng ginto. Pag-isipan mo kung gaano kaganda kung paaamuhin mo ako!Ang trigo,na kung
saan ay ginto rin, na sa akin ay magpapaalala sa iyo. At magugustuhan ko nang pakinggan ang hangin sa
palayan…”

Tinitigan nang matagal ng soro ang munting prinsipe.

“Pakiusap—paamuhin mo ako!”ang sinabi niya.

“Talagang gusto ko,”ang tugon ng munting prinsipe.”Ngunit wala akong sapat na oras.May mga kaibigan
akong kailangang makilala,at maraming bagay na kailangan pang maunawaan.”

“Isa lamang ang nakauunawa sa mga bagay na pinapaamo ng isang nilalang,”ang sinabi ng soro. “Ang
mga tao ay walang kakayahan na intindihin ang kahit na anong bagay.Bumibili lang sila ng mga bagay na
makikita na sa tindahan.Ngunit walang tindahan na kung saan makabibili ng pagkakaibigan,kaya ang mga
tao ay mawawalan na ng kaibigan.Kung gusto mo ng kaibigan, paamuhin mo ako…”

“Ano ang kailangan kong gawin upang mapaamo ka?”ang tanong ng muntining prinsipe.

“Kailangan mong maging mapagtimpi,”ang tugon ng soro. “Una, uupo ka nang may kaunting kalayuan sa
akin—tulad niyan—sa may damuhan. Titingnan kita,at wala kang sasabihin. Ang mga salita ang nagiging
dahilan ng hindi pagkakaintindihan.Ngunit unti-unti kang uupo ng malapit sa akin,araw-araw…”

Sa sumunod na araw ang prinsipe ay bumalik.

“Mas nakabubuti kung bumalik ka sa parehong oras,”ang sinabi ng soro. “Kung sa

halimbawa,dumating ka ng ikaapat ng hapon, tuwing ikatlo ng hapon ay magsisimula na akong
masiyahan,mas masisiyahan pa ako habang papalapit na oras. At sa ikaapat ng hapon,ay talagang
makararamdam na ako ng pag-aalala at magtatalon-talon sa pag-iisip nito. Talagang maipapakita ko sa iyo
kung gaano ako kasaya! Ngunit kung darating ka sa ano mang oras, hindi ko malalaman kung anong oras
magiging handa ako sa pagsalubong sa iyo…Ang isa sa atin ay dapat alam kung ano ang mga tamang
gawi…”

“Ano ang tamang gawi?”tanong ng munting prinsipe.

“Iyan ay ang mga kilos na madalas ring nakalilimutan,”ang sinabi ng soro.

“Ito ang mga gawi na kailangang naiiba sa mga iba pang araw,isang oras sa iba pang oras. May
isang tamang gawi, kung sa halimbawa, sa mga nangangaso sa akin. Tuwing Huwebes, sumsayaw sila
kasama ang mga kababaihan sa nayon. Kaya ang Huwebes ay magandang araw para sa akin!
Nakapaglalakad ako hanggang sa kung gaano man ito kalayo.Ngunit kung ang mga mangangaso ay
sumasayaw sa kahit ano mang oras, araw-araw ay parang tulad lamang ng mga dadaan pang araw, at
kailanman hindi ako magkakaroon ng pagkakataon na makapagbakasyon.”

Kaya pinaamo ng munting prinsipe ang soro. “Hindi ko kailanman ninanais na masaktan ka;ngunit gusto
mong paamuhin kita…”

“Oo,’yan nga,”ang sinabi ng soro.

“Ngunit ngayon ikaw ay iiyak!”ang sinabi ng munting prinsipe.

“Oo,’yan nga,” ang sinabi ng soro.

“Kung ganoon ay wala itong magandang maidudulot sa iyo!”

“May maganda itong maidudulot sa akin,”ang sinabi ng soro, “dahil sa kulay ng palayan.” At pagkatapos
ay kanyang dinagdagan na:

“Sige at pagmasdan mong muli ang mga rosas. Ngayon ay maiintindihan mo na ang sa iyo ay natatangi sa
buong mundo. At pagkatapos ay bumalik ka sa akin at magpaalam, at bibigyan kita ng isang lihim na
regalo.”

Ang munting prinsipe ay umalis upang pagmasdang muli ang mga rosas.

“Hindi ka kailanman tulad ng aking rosas,”ang sinabi niya. “Sa katotohanang ikaw ay wala lang.
Walang nagpaamo sa iyo,at wala ka ring pinaamo. Tulad ka lamang ng isang soro nang unang ko siyang
makilala. Isa lamang siyang soro tulad ng iba pang sandaang libong soro.Ngunit ginawa ko siyang
kaibigan, at ngayon siya ay naging katangi-tangi sa buong mundo.”

At ang mga rosas ay talagang napahiya.

“Maganda ka,ngunit ikaw ay walang laman,”nagpatuloy siya.

“Hindi mamamatay ang isang nilalang para sa iyo. Nasisiguro kong,ang isang ordinaryong taong
mapapadaan ay mag-iisip na ang rosas ko ay tulad mo lang—ang rosas na pag-aari ko. Ngunit para sa
kanyang sarili siya ay higit na mahalaga kaysa iba pang sandaang rosas: dahil siya ang iyong aking
diniligan;dahil siya ang iyong aking sinisilungan sa likod ng mga pansilong; dahil siya iyong dahilan kaya
pumapatay ako ng mga uod(maliban doon sa mga itinatabi ko para maging paro paro); dahil siya iyong
aking pinapakinggan, kung siya ay nagrereklamo at nagmamayabang, o kahit na wala siyang sabihin.
Dahil siya ay ang aking rosas.”

At siya ay umalis at bumalik upang makipagtagpo sa soro.

“Paalam,” ang sinabi niya.

“Paalam,”ang sinabi ng soro. “At ngayon,narito ang lihim ko,napakasimple nito:Sa pamamagitan lamang
ng puso makakakitang mabuti.Kung ano ang nararapat ay hindi nakikita ng mata.”

“Kung ano ang nararapat ay hindi nakikita ng mata,” ang pag-uulit ng munting prinsipe, upang
masigurong kanyang matatandaan.

“Iyon ay ang oras na iyong inilaan sa iyong rosas upang siya ay naging pinakamahalaga.”

“Iyon ay ang oras na inilaan ko sa aking rosas…” ang sinabi ng munting prinsipe upang masigurong ito’y
kanyang matatandaan.

“Ang mga tao ay nakalimot sa ganitong katotohanan,”ang sinabi ng soro. “Ngunit ito ay dapat di mo
makalimutan. Ikaw ay naging responsable na, sa kung ano ang iyong pinaamo. Ikaw ay may tungkulin sa
iyong rosas…”

“Ako ay may tungkulin sa aking rosas,”inulit ng munting prinsipe,upang masigurong kanyang

matatandaan.