Alamat ng Bakla
Narinig naman ito ni Ding kaya kinuha nya ang mahiwagang bato sa
May mag asawang hindi mag kaanak humiling sila sa diyos
na si dyosabel. Pinagbigyan naman ni dyosabel ang mag asawa
ngunit sa isang kundisyon ito ay ang pagbibigay ng alay na gamit na
mag kukundisyon sa kasarian ng anak nito. Pinag usapan ng
magasawa ang gusto nilang kasarian at napagkasunduan nila na
babae ang nais nilang pareho. Araw araw nilang inaalayan ng suklay
at palda si dyosabel. Napagisipan na rin nila na Lala ang ipangalan sa
anak. Dumaan ng mabilis ang mga araw at ganoon ang kanilang araw
araw na ginagawa.
Sa huling araw ng pagbubuntis ng asawang babae, nag
painom ang asawa nito sa kanilang mga kapitbahay. Masayang
masayang nagdiwang ang buong baryo. Sa kasiyahan ng asawang
lalaki nalimutan nitong mag alay kay dyosabel. Buti na lamang
pinaalala ito asawa. Nang dahil sa kalasingan ng asawang lalaki
nagkamali ito ng kukunin na alay na suklay at ang kanyang nakuha ay
tabako. Dumating na ang oras ng kapanganakan, nabigla ang mga ito
ng makita nila na lalaki ang lumabas noon lang nila nalaman ang
nagawang aksidente ng asawang lalaki. Pinangalanan nila ang bata
na Baki.
Lumaki si Baki na isang lalaking lalaking bata. May
kababata siya na ang ngalan ay carla, at napagbiruan nilang ipangako
na sila ang magkakatuluyan. Sa pagdating ng ika-6 na taon ni Baki
tinanong ng mga magulang nito ang gusto niyang regalo, bigla na
lang lumabas sa bunganga nito na ang gusto niya ay manika. Nabigla
ang magulang niya, subalit ang binigay pa din nilang regalo ay yoyo.
Habang dumadaan ang panahon napapansin ng magulang niya na
nagkikilos itong babae. Dumating ang oras ng pag alis ni Baki sa
kanila para mag aral sa lunsod. Nalungkot ang kanyang magulang at
si Carla ngunit natanggap pa din nila ito.
Namuhay ang kanyang magulang sa baryo nila na may pag
asang mag aaral ng mabuti si Baki. Taon taon naman nagpapadala ng
medalya si Baki na naayon sa karangalan nito sa pag aaral. Sa
panahon ng pag uwi nito nagbago ito ng lubos at nag mukha at kilos
babae naiba na rin ang pangalan nito at naging bakla. Wala ng
nagawa ang mga magulang nito kundi tanggapin. Nang magkita si
Carla at si Bakla, lumabas pa rin ang pagkagusto nila sa isa’t isa.
Natanggap naman ni Carla ang nangyari kay Baki napag usapan nila
na magpakasal. Nagparami sila at namuhay ng masaya.
May 13, 2015
Ang Alamat Ng Bading
Noong unang panahon hindi pa nauuso ang mga lalaking
may pusong babae. Sa dalawang uri lang ng pagkatao ang
pinaniniwalaan ng mga tao ‘yan ay ‘yung ang lalaki ay para sa babae
at ang babae ay para sa lalaki.
May isang taong tumiwalag sa paniniwala nito at sya ay si
Ding ang kapatid ni Darna.Dahil sa lambot at mala babaeng korteng
katawan ni Ding lagi syang napagkakamalang babae.
Kasikatan pa lang ni Darna noon ng magtapat si Ding sa
kapatid na siyay pusong babae ngunit di naniwala si Narda dahil
wala daw taong magkakagusto sa kapwa nitong kasarian.
Nagtampo si Ding sa kapatid kaya naglayas siya sa kanilang
bahay.Ng malaman ni Narda na naglayas si Ding hinanap nya ito
upang suyuin.
Naglalakad si Ding ng mamukaan sya ng mga nakalabang
halimaw ni Darna. Nagkataon naman nuon na nandun din si Narda
kaya narinig nya ang sigaw ng kapatid. “Ate Narda! Tulungan mo
‘ko” kaya sumigaw din si Narda “Ding ang bato nasa brief mo”
brief nya para maihagis sa kapatid.Ngunit napapaligiran na sya ng
mga halimaw kaya napagpasyahan nyang lunukin na lang ang bato.
Nang Siya’y naging Darna jinombag nya ng Jinombag ang mga
halimaw upang ito’y magkeribels. najombag nya lahat kaya gumora
na ang mga halimaw.
Nagtataka naman ngayon ang taong bayan sa nakita nila
“Ano kaya ang tawag sa lalaking nag-aastang babae” kaya dali-dali
nilang tinanung si Narda . Sa galit ni Narda kay Ding pinagsabihan
nya ang kapatid “Sa uulitin wag ka nang maglalayas ah! Ang Bad mo
talaga Ding!. Eh hindi pala alam ni Narda na may nagtatanong pala
sa kanya.
Narinig ito ng nagtatanung kay Narda “Ah! ang tawag pala
sa lalaki na nag-aastang babae ay Bading” kaya pinamalita nya ito sa
taumbayan kaya simula noon ang lalaking nag-aasta o may pusong
babae ay tinatawag na BADING!!
ANG ALAMAT NG BAKLA
Isang araw, isang grupo ang nagkukuwentuhan na malapit
sakin. Sa di inaasahan na mapankinggan ko ang isang kwento ng
isang bakla at ako ay nakinig sa kanya. Tungkol ito sa alamat ng bakla
at kanya itong isinalaysay. Isang ibon ang lumilipad at napadapo ito
sa kawayanan. Kanyang tinuka ang kawayan at nabiyak, lumabas ang
isang anyo na mahaba ang buhok at maganda. Isang kawayan din
ang nabiyak, pagkatapos ay lumabas din ang isang anyo na maiksi
ang buhok at makisig. Ngunit nakita ni Bathala na may isang anyo
ang lumalabas na di malaman kung sino ito dahil sa pabago-bago
ang anyo nito. Pinangalanan ni Bathala ang isang maganda at
mahabang buhok na Babae, samantala Lalake naman ang
ipinangalan sa maiksi ang buhok at makisig. Ngunit napaisip si
Bathala kung sino ang isang anyo na kanyang nakita. Kaya kanya
itong tinanong, "Sino ka?" sabi ng Bathala. Sumagot ang nilalang na
ito, "Ako ay isang nilalang na kaya kong gawin ang lahat ng bagay.
Kaya kong sumayaw, kumanta at pwede mo ko ibagay sa Babae at
Lalake". Dahil sa napakinggan ng Bathala, meron n siyang naisip na
pangalan para sa nilalang. Sabi ng Bathala, "Mula ngayon tatawagin
kitang BAKLA, Bahagi Ka ng Lahat..." Nagtawanan ang lahat dahil
sanapakinggan. Kahit ako ay natawa pero di ko ipinakita sa kanila.
Ito ay isang kuwento naginawa lamang. Isang katuwaan ng
magkakaibigan. Sa napakinggan kong ito, sumagi sa aking isipan na
kahit ano pa ang kanyang anyo o kahit siya ay isang bakla, siya ay
may talento at malaki pa rin ang maitutulong sa ating lipunan. Lahat
sa mundong ito na nilalang ng ating Diyos ay mahalaga. Bawat isa sa
atin ay may kanya kanyang abilidad, talino at talent kaya't ating
ipagmalaki at pagyamanin. Kaya mga bata! 'Wag maging masama
ang ugali! Tandaan, dito sa Mercury Drug, ang gamot ay laging bago.
repost
-chaw
Teoryang Queer
Ang layunin ng panitikan ay iangat at pagpantayin sa
paningin ng lipunan sa mga homosexual. Kung ang mga babae ay
may feminismo ang mga homosexual naman ay queer.
LOVING MY GAY BOSS: MAGANDANG PANAGINIP AT KUWENTO NG
PAG-IBIG
Sulat ako nang sulat ng mga akda at nababasa ng mga taong kulang
sa pag-ibig – tulad ko.
Gawa ako nang gawa ng mga tulang binibigkas ng mga makatang
nag-iisa sa buhay – tulad ko.
Isip ako nang isip ng mga eksenang kakikiligan ng mga taong tigang
sa pagmamahal – tulad ko.
Ako si Timmy. Dalawang taon na ang nakalilipas nang makapagtapos
ako ng kursong Literature sa isang premyadong unibersidad sa
Hilaga. Nang matapos ako sa pag-aaral, nakuha ako agad bilang
writer sa “Pen and Paper”, isang sikat na literary magazine at
nakilala bilang si Love Arch. Sa loob ng humigit-kumulang dalawang
taon, nakagawa na ako nang libu-libong mga tula, daan-daang mga
sanaysay, at dalawampung seryenobelang inilimbag, hindi lang sa
magazine na pinagtatrabahuhan ko, kundi sa mga sikat na literature
websites sa buong mundo. Unti-unting umangat ang aking pangalan
at dahil sa karangalang iyon, ay matagumpay akong nakapaglabas ng
isang librong nobela ng pag-ibig na sobrang tinangkilik ng aking mga
masusugid na mambabasa sa magazine.
Sa totoo lang, hindi ko pa naranasan ang mga nakakakilig na
eksenang gawa-gawa ng aking imahinasyon. Minsan nga, nagbiro
ang mga katrabaho ko na humanap na raw ako ng prospect na
magmamahal sa akin. Pero ang lagi kong sagot sa kanila – “Naku, OK
lang akong mag-isa, kaysa masaktan pa ako sa pagkakamaling
gagawin ko.” Nanatili ang mga katagang iyon hanggang sa dumating
sa buhay ko si L.A.
Sobrang nakakapagod at bad trip ang Lunes ng hapon. Halos maidlip
ako sa loob ng aking opisina nang may kumatok sa pinto.
“Excuse me, eto po ba ang office ni Love Arch?”
“Pasok!” sagot ko sa nagtanong mula sa labas ng pintuan.
Pumasok ang isang maputing lalaki, may katangkaran, at mukhang
mahiyain. Pumasok siyang medyo nakayuko at tila nahihiyang
humarap sa akin.
“Sino ka?”
“Ako po si Lester Angelo Fuentes. Bago pong writer dito sa ‘Pen and
Paper’.”
Naiilang ako sa mga taong nakatungo sa akin. Hindi naman ako
napakataas na tao para yukuan ng sinuman, kaya sinuway ko siya at
sinabi kong tingnan niya ako. Sa pag-angat ng kanyang mukha’y
nasilayan ko ang isang mala-anghel na tingin at ang maaliwalas
niyang itsura na tila nakapagpalambot sa bato kong araw.
“Yan naman pala e. May itsure ka naman pala eh. Hindi mo
kelangang yumuko.”
“Ganun po ba? Kayo rin po naman, cute po pala kayo.”
Nagulat ako sa sinabi niya. Hindi ko alam kung ang narinig ko ay
totoo o gawa lang ng inaantok kong utak.
“Anong kelangan mo sa ‘kin?”
“Ako po yung magiging trainee na in-assign po sa inyo.”
“Ah, ikaw pala yun. Sige, upo ka muna Lester Angelo…”
“…L.A. na lang po.”
“Sige L.A., please sit down. Sasabihin ko kung ano ang mga
maitutulong mo sa akin at kung ano ang mga dapat mong
matutunan sa mga trabaho natin dito sa Pen and Paper…”
Sa halos isang buwan at sa araw-araw na papasok ako, lagi siyang
nakadikit sa akin at sinusundan ako sa lahat ng mga pupuntahan at
mga gagawin ko sa opisina. May oras na kapag tinuturuan ko siyang
hubugin ang kanyang pagsusulat, ay para lang kaming
magkabarkadang nagba-bonding sa isang masayang activity. Mas
palagi ko nga siyang kasabay sa pagkain ng lunch at dinner sa
paborito kong fastfood store. Ayaw ko ring pino-“po” niya ako dahil
magkasing-edad lang kami at hindi naman yun kawalan sa paggalang
niya sa akin bilang head writer ng “Pen and Paper”.
Isang gabi, nagsama-sama ang buong pool of writers para mag-enjoy
sa nalalapit na paglabas ng sinasabi naming pinakamagandang isyu
ng “Pen and Paper”. Nagdiwang kami sa bahay ng aming editor-in-
chief na si Jessie at talagang kantahan, inuman, kuwentuhan, at
tawanan ang ginawa namin. Tila wala ng bukas ang kasiyahan dahil
pagkatapos nito’y abala na naman ang lahat sa mga bagong
konsepto ng next issue.
Naglaro kami ng “Share or Dare” bilang bahagi ng aming bonding
session. Naglagay sila ng bote sa gitna at pinaikot ito. Kung kanino
tuturo ang ulunan ng bote ay siya ang tatanungin ng lahat na parang
kriminal na ini-interrogate, pero kapag hindi na-satisfy ang
nagtanong sa sagot, ay magpapagawa ang lahat ng “dare” na
gagawin nito sa isa sa amin.
Sa pagsisimula ng laro, unang tumutok ang bote sa pinakabagong
naming miyembro na si L.A. Ako naman ang masuwerteng unang
nagtanong sa kanya.
“Yung totoo lang, may natutunan ka ba sa ‘kin?”
“Marami akong natutunan sa’yo at parang naging makulay ang mga
ideya ko sa pagsusulat. Salamat talaga.”
Naghiyawan ang aming mga kasamahan at nagtawanan nang
marinig nila iyon.
Sumunod na nagtanong si Jessie. “L.A., kanino mo idinde-dedicate
ang pinaka-una mong published article sa ‘Pen and Paper’?”
Sa tinagal ko sa Pen and Paper ay ngayon lang kami nagkaroon ng
isang trainee na sa kaunting panahon pa lang ng pananatili sa
magazine ay matagumpay na nakapagsulat ng isang magandang
artikulo. Sabi nga ni Jessie,napakaganda ng pinasa nitong article at
walang dudang mas gagaling pa siya kapag nahasa pa nang husto.
Pero ang kataka-taka, hindi man lang pinabasa sa ‘kin ni L.A. yun.
“Yung article na ‘yon ay para sa taong lalong nagpasigla sa hilig ko sa
pagsusulat… at nagpasigla ng nananahimik kong mundo… siguro
malalaman n’yo na lang ‘pag lumabas na yung magazine sa
Monday.”
Na-curious ang lahat sa sinasabi ni Jessie na “napakagandang article”
ni L.A., at maging akong nagsanay sa kanya ay nahiwagaan sa
kanyang itinatago. Ngumingiti-ngiti lang si Jessie dahil siya lang sa
lahat ang nakabasa non.
Ang sunod naman na nagtanong ay ang writer assistant ni Ms. Greta
na si Aliya. “Anong impression mo kay Boss Timmy? ‘Di ba lagi
kayong magkasama niyan kahit saan?”
Naghiyawan ang mga inutil naming mga katrabaho at tipong kinikilig
sa tanong na binitawan ni Aliya. Halatang namula si L.A sa tanong at
ako nama’y ngumiti lang sa kalokohang pinag-iisip nila.
Naramdaman kong nahihiyang sagutin ni L.A. ang tanong kaya
pinagpasiyahan ko munang lumabas para hindi marinig ang kanyang
sasabihin.
“Boss Timmy, wag kang lalabas! Dapat nga marinig mo yung
sasabihin ng trainee mo eh!” giit ng isa naming senior writer na si
Anthony.
Sumang-ayon ang halos lahat sa sinabi ni Anthony na kelangan kong “Oo, galing sa applicant na gustong pumasok na writer dito.”
marinig ang sagot ni L.A. Patuloy pa ring nakayuko sa gitna ng
malalakas na asaran si L.A. Inabot sa akin ni Jessie ang envelope na naglalaman ng nasabing
artikulo.
“Nahihiya siya eh. Labas muna ako para makapagsalita siya, OK?”
“Nasa labas ng office yung nagsulat niyan. Papasukin ko ba?”
Sa gitna ng pagpipigil sa ‘kin ng ilan naming kasamahan, sa aking
pagtayo’y biglang nagsalita si L.A. na ikinagulat ng lahat ng mga “Sige. Ayos lang.” Pinapasok ni Jessie ang nasabing nagsulat ng
naroon. artikulong iyon. Pumasok ang isang maputing lalaki, may
katangkaran, at mukhang mahiyain. Pumasok siyang medyo
“Mahal ko na siya… at wala akong pakialam kahit bakla siya. Mahal nakayuko at tila nahihiyang humarap sa akin.
ko siya.”
“Anong pangalan mo?”
Nagulat ako sa katagang sinabi niya at lalong naghagalpakan sa kilig
at tawanan ang iba. Sa puntong iyo’y ako naman ang napayuko at “Ako po si Lester Angelo Fuentes. Nag-a-apply pong writer dito sa
namula. Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa katawan at bigla ‘Pen and Paper’.”
akong napatakbo palabas ng kuwartong ‘yon.
Nagulat ako sa kanyang narinig – Lester Angelo Fuentes. Parang
Tulala akong nakaupo sa damuhan, sa gitna ng magagandang pamilyar.
bulaklak sa hardin ng bahay ni Jessie. Nag-iisip kung kelangan ko
Dahil naiilang ako sa mga taong nakatungo sa akin, sinuway ko siya
bang seryosohin ang aking mga narinig o biruan lang yon na dapat
at sinabi kong tingnan niya ako. Sa pag-angat ng kanyang mukha’y
kong ikatawa. Pero ang totoo, dahil napamahal na rin siya sa akin at
nasilayan ko ang kanyang malaanghel na tingin at ang maaliwalas
yun ang unang beses na tumibok ang puso ko nang tulad nito sa
nitong itsura… na siyang ikinagulat ko.
isang lalake. Pero kailangan ko yung iwasan – dahil ayokong
maramdaman ang nararamdaman ng mga tauhan ko sa aking mga
Agad kong binuksan ang envelope para makita ang article na
sinulat, ang masaktan dahil nagmahal.
kanyang ginawa.
“Timmy…”
“Title: Loving My Boss. By: Lester Angelo Q. Fuentes.”

Umugong ang isang boses mula sa aking likuran… si L.A. Nahihiya

Napatingin ako sa kanya. Nakangiti siyang nakatingin sa akin na tila
akong lingunin siya dahil hindi rin ako makakatingin sa kanya nang
may ibig iparating.
maayos. Nagulat ako dahil ilang sandali lamang ay niyakap niya ako
nang mahigpit. “Sana magustuhan mo, Timmy…”

“Hindi ko lang napigilan ang totoong nararamdaman ko. Hindi ko
alam kung bakit at paano, pero maniwala ka, mahal na kita.”
Tumulo ang aking luha sa aking mga narinig. Hindi ko akalaing ang
isang taong tulad ko’y makakapagpaibig ako ng isang tulad niya.
Hindi ako makakilos sa mga pangyayaring nagaganap. Hinawakan
niya ang aking kamay at hinalikan iyon at tila naramdaman ko ang
init ng pagmamahal na nararamdaman ko lang sa ‘king mga
sinusulat. Hindi ko napigilan ang pagpikit ng aking mga mata at
dinama ang kanyang yakap ng tunay na pagmamahal…
… at tuluyan akong nagising sa alarm ng aking cellphone. Dumilat
ang aking mata na iniisip ang panaginip na iyon.
“Uy Timothy Obrecillo! Baklang ‘to! Ilusyonado! Gising na! Panaginip
lang yun!” ang aking sinasabi habang sinasampal-sampal ang aking
pisngi para magising. Pagkatapos non ay lumingon ako sa orasan –
5:05p.m.
“Out na pala.”
At sa puntong iyon, ako’y napaluha at agad na tumayo para yakapin
ang lalaking nasa aking harapan. Kung totoo na talaga, o kahit isang
patong na panaginip na naman ang L.A. na aking niyayakap, ay may
napatunayan akong isang bagay – ang patuloy na maghintay at
maniwala sa paparating na isang tunay na pag-iibig.
…
Created and Written 22 June 2007. Tondo, Manila / 14:00
Philippines
Geyluv by Honorio Bartolome de Dios
‘Yun lang at hindi na siya nagsalita pang muli. Pigil-pigil ng umid
niyang dila ang reaksyon ko sa kanyang sinabi.
I love you, Mike. Nagpaulit-ulit ang mga kataga sa aking diwa.
Walang pagkukunwari, ngunit dama ang pait sa bawat salita.
Natunaw na ang yelo sa baso ng serbesa, lumamig na ang sisig,
namaalam na ang singer, pero wala pa ring umiimik sa aming
dalawa.

Ihahanda ko na ang aking sarili at ang aking mga babasahing mga

Mag-aalas-tres na, uwi na tayo.
artikulo nang may kumatok sa labas ng aking opisina.
Miss, bill namin.
“Pasok!” – si Sir Jessie pala yon.
Hanggang sa marating namin ang apartment n’ya. Wala pa ring
“Mukhang pagod ka ah!”
imikan. Kaya ako na ang nauna.

“Oo nga po Sir Jessie. Nakaidlip nga ako e.”

Tuloy ba ang lakad natin bukas sa Baguio, Benjie?

“Mukha nga, may muta ka pa,” ang nakakatawang banat ni Sir Jessie
Oo, alas-kwatro ng hapon, sa Dagupan Terminal. Good night. Ingat
sa akin. “Anyway, may papabasa ako sa’yo! Well, for me, this piece is
ka.
definitely superb, pero mas magaling ka sa creative story writing
kaya kukunin ko ang opinyon mo.” Are you okay, Benjie?

“Contribution?” Wala ni imik.

Are you sure you don’t want me to stay tonight?
Don’t worry, Mike. Okey lang ako.
Okey. Good night. I’ll call you up later.
Usaman nanamin iyon kapag naghihiwalay sa daan. Kung sino man
ang huling umuwi, kailangang tumawag pagdating para matiyak na
safe itong nakarating sa bahay.
That was two years ago. Pero mga ateeee, bumigay na naman ako sa
hiyaw ng aking puso. Di na ako nakapagsalita pagkatapos kong
banggitin sa kanyang “I love you, Mike.” At ang balak ko talaga,
habang panahon ko na siyang di kausapin, after that trying-hard-to-
be-romantic evening. Diyos ko, ano ba naman ang aasahan ko kay
Mike ano?
Noong una kaming magkita sa media party, di ko naman siya
pinansin. Oo, guwapo si Mike at macho ang puwit, pero di ko talaga
siya type. Kalabit nga ng kalabit sa akin itong si Joana. Kung napansin
ko raw ang guwapong nakatayo doon sa isang sulok. Magpakilala
raw kami. Magpatulong daw kami sa media projection ng aming mga
services. I-invite raw namin sa office. Panay ang projection ng luka-
luka. Pagtaasan ko nga ng kilay ang hitad! Sabi ko sa kanya, wala
akong panahon at kung gusto niyang maglandi nung gabing iyon,
siya na lang. Talaga naman pong makaraan ang tatlong masalimuot
na love-hate relationship na tinalo pa yata ang love story nina Janice
de Belen at Nora Aunor, sinarhan ko na ang puso ko sa mga lalaki. Sa
mga babae? Matagal nang nakasara. May kandado pa!
Aba, at mas guwapo pala sa malapitan ang Mike na ito. At ang
boses! Natulig talaga nang husto ang nagbibingi-bingihan kong puso.
And after that meeting, one week agad kaming magkasama sa
Zambales. Of course, siya ang nagprisinta. di ako. At noon na
nagsimula ang problema ko.
Imbyerna na ako noon kay Joana, noong magpunta kami sa
Zambales para sa interview nitong si Mike. Aba, pumapel nang
pumapel ang bruha. Daig pa ang “Probe Team” sa pagtatanong ng
kung anu-ano rito kay Mike. At ang Mike naman, napaka-
accomodating, sagot nang sagot. Pagdating naman sa Pampanga,
bigla nga akong nag-ayang tumigil para mag-soft drink. Kailangan ko
na kasing manigarilyo nang mga oras na iyon. Tense na ako.
Gasgas na sa akin ang puna ng mga amiga kong baklita na ilusyon ko
lang ang paghahanap ng meaningful relationship. Sabi ko naman,
tumanda man akong isang ilusyunadang bakla, maghihintay pa rin
ako sa pagdating ng isang meaningful relationship sa aking buhay.
Naniniwala yata akong pinagpala din ng Diyos ang mga bakla!
Mataray itong si Benjie, mataray na bakla, ‘ika nga. Pero mabait.
Habang lumalalim ang aming pagiging magkakilala, lalo ko namang
naiintindihan kung bakit siya mataray.
Well, if you don’t respect me as a person dahil bakla ako, mag-isa ka.
I don’t care. ‘Yun ang usual defense niya ‘pag may nanlalait sa
kanyang macho.
I’ve been betrayed before, and I won’t let anybody else do the same
thing to me, again. Ever!
Ang taray, ano po? Pero hanggang ganyan lang naman ang taray
nitong si Benjie. Para bang babala niya sa sarili. Lalo na pag nai-
involve siya sa isang lalaki. Natatakot na kasi siyang magamit, ang
gamiting ng ibang tao ang kanyang kabaklaan para sa sarili nilang
kapakanan. May negative reactions agad siya ‘pag nagiging malapit
at sweet sa kanya ang mga lalaki.
At halata ang galit niya sa mga taong nate-take advantage sa mga
taong vulnerable. Tulad noong nakikinig siya sa interview ko sa
namamahala ng evacuation center sa isang eskuwelahan sa
Zambales. Naikuwento kasi nito ang tungkol sa asawa ng isang
government official na ayaw sumunod sa regulasyong ng center sa
pamamahagi ng relief good upang maiwasan ang gulo sa pagitan ng
mga “kulot” at “unat na pawang mga biktima ng pagsabog ng
Pinatubo. Simple lang naman ang regulasyon: kailangang maayos
ang pila ng mga kinatawan ng bawat pamilya upang kumuha ng
relief goods. Ang gusto naman daw mangyari ng babaeng iyon,
tatayo siya sa stage ng eskuwelahan at mula doon ay ipamamahagi
niya ang mga relief goods, kung kanino man niya maiabot. Alam na
raw ng mga namamahala ng center ang gustong mangyari ng babae:
ang makunan siya ng litrato at video habang kunwa’y
pinagkakaguluhan ng mga biktima—unat man o kulot. Nasunod ang
gusto nung babae, ngunit ang mga unat lamang ang nagkagulo sa
kanyang dalang relief goods. Ayon sa namamahala ng center,
nasanay na raw kasi ang mga kulot sa organisadong pagkuha ng mga
relief goods. Pero nagreklamo rin sila nung bandang huli kung bakit
hindi sila nakatanggap ng tulong. Iiling-iling na kinuha ni Benjie ang
pangalan ng babaeng iyon.
Irereport mo?
Hindi.
Susulatan mo?
Hindi.
Ano’ng gagawin mo?
Ipakukulam ko. Ang putang inang iyon. Anong akala niya sa sarili
niya, Diyos? Isula mo iyon, ha. Para malaman ng lahat na hindi lahat
ng nagbibigay ng tulong ay nais talagang tumulong.
Takot din siyang makipagrelasyon. At ‘di rin siya nanlalalaki, ‘yun
bang namimik-ap kung saan-saan. Bukod sa takot itong si Benjie na
magkaroon ng sakit at mabugbog, di rin niya gustong arrangement
ang money for love. Gusto niya, ture love at meaningful relationship.
‘Yun din naman ang hanap ko. Now, don’t get me wrong. I’m
straight, okay?
Si Carmi ang pinakahuling naging syota ko. Sabi nila maganda.
Sabagay, maganda naman talaga itong si carmi. Sexy pa. Ewan ko
nga lang dito kay Carmi kung bakit laging nagseselos sa akin.
Hanggang ngayon, di pa rin niya maintindihan ang nature ng trabaho
ko, e dalawang taon na kaming magsyota. Kung mag-demand sa
akin, para bang gugunawin ng Diyos ang mundo kinabukasan. E, para
sa’kin, di rin ito ang ibig sabihin ng meaningful relationship. Ayoko
nang binabantayan ang lahat ng kilos ko. Ayoko ng laging ini-
interrogate. Ayaw ko ng pinamimili ako between my career at
babae. Para sa akin, pareho itong bahagi ng future ko.
Last year, inisplitan ako ni Carmi. Di na raw niya ma-take. Gusto raw
muna niyang mag-isip-isip tungkol sa aming relasyon. Gusto raw
niyang magkaanak sa akon, pero di niya tiyak kung gusto niya akong
pakasalan. Naguluhan din ako. Parang gusto kong ayaw ko. Mahal ko
si Carmi, and I’m sure of that. Pero kung tungkol sa pagpapakasal,
out of the question ang usaping ‘yun. Una, di kayang buhayin ng
sweldo ko an gpagbuo ng isang pamilya. Pangalawa, di ko alam kung
an gpagpapakasal nga ay solusyon para matigil na ang pagdedemand
sa akin ni Carmi. At pangatlo, di rin sigurado itong si Carmi sa gusto
niyang gawin. Pumayag ako.
Almost one year din akong walang syota. Isinubsob ko ang sarili sa
trabaho. Pero, from time to time, nagkikita kami ni Carmi para
magkumustahan. Well, every time na nagkikita kami ni Carmi para
magkumustahan, bigla ko siyang mamimi-miss, kung kailan kaharap
ko na. Siguro’y dala ng lungkot o ng libog. Kung anumang dahilan ng
magka-miss ko sa kanya ay di ko tiyak. Pinipigilan ko na lang ang
sariling ipadama sa kanya ang nararamdaman ko, dahil sa tingin ko’y
mas naging masaya siya mula nang isplitan niya ako. Nakakahiya mga bagay na gusto kong gawin, ang mga frustrations ko, ang mga
naman yatang ako pa ang unang umamin na gusto ko ulit siyang libog ko. Mahusay makinig itong si Benjie. Naipapakita niya sa akin
balikan, e siya itong nakipag-break sa akin. ang mga bagay na di binibigyan ng pansin. Tulad ng
pakikipagrelasyon ko kay Carmi. May karapatan naman daw mag-
Naipakilala ko si Camrmi kay Benjie sa mga dates na iyon. At demand si Carmi sa akin dahil siya ang kalahating bahagi ng
naikuwento ko na rin noon kay Benjie ang tungkol sa nakaraan relasyon. Bada daw kasi di ko pa nalalampasan ang nangyari sa akin
namin ni Carmi. nang iwan na lamang ako basta-basta nu’ng una kong syota kaya di
ko mabigay ang lahat ng pagmamahal ko kay Carmi. Di lamang daw
Carmi, this is Benjie. Benjie, this is Carmi.
ako ang lagin iintindihin. Unawain ko rin daw si Carmi.
Hi.
Di ba totoo naman? Na baka mahal pa rin niya talaga si Carmi? Kahit
ba mag-iisang taon na silang break, nagkikita pa rin naman sila
Hello.
paminsan-minsan. Ni hindi pa nga siya nakikipag-relasyon sa ibang
Daaay. Maganda ang Carmi. Mas maganda at mas sexy kaysa kay babae after Carmi. Ito ngang si Joana, panay na ang dikit sa kanya
Carmi Martin. Pinaghalong Nanette Medved at Dawn Zulueta ang ‘pag dinadaanan ako ni Mike sa office, di pa rin niya pansin. Sabagay,
beauty ng bruha. Ano? At bakit naman ako mai-insecure, ‘no? May di naman talaga niya matitipuhan si Joana. Not after Carmi.
sariling ganda yata itong ditse mo. At isa pa, wa ko feel makipag-
So, noong una, sabi ko, wala namang masama kung magiging
compete sa babae. Alam ko namang may naibibigay ang babae sa
magkaibigan kami. Nasa akin na ang problema kapag nahumaling na
lalaki na di ko kaya. Pero manay. Mayroon din akong kayang ibigay
naman ako sa lalaki. Madalas kaming lumabas, lalo na after office
sa lalaki na di kayang ibigan ng babae. Kaya patas lang.. kung may
hours at during weekends. Manonood ng sine, kakain, iimbitahan ko
labanan mang magaganap. Pero maganda talaga ang bruha. Bagay
siya sa apartment for beer o kapag may niluto akong espesyal na
na bagay sila ni Mike. Nagtataka nga ako kung bakit pa niya
ulam o kaya’y nag-prepare ako ng salad. Kapag umuwi ako sa Los
pinalampas itong si Mike, e ang kulang nal ang sa kanila ay isang fans
Baños para umuwi sa amin, sumasama siya minsan. Na-meet na nga
club at buo na ang kanilang love team. Nanghihinayang talaga ako sa
niya ang mother ko. Nagpapalitan rin kami ng tapes at siya ang
kanilang dalawa. They’re such a beautiful couple. Na-imagin ko agad
nagtuturo sa akin ng mga bagong labas na computer programs.
ang kanilang mgagiging mga anak. The heirs to the thrones of Hilda
Koronel and Amalia Funetes o kaya’y ni Christopher de Leon at
So, okey lang. Pero unti-unti, di na lang tapes at salad o computer
Richard Gomez. Noong una, medyo naaalangan ako kay Carmi. Para
programs ang pinagsasaluhan namin. Aba, may kadramahan din sa
kasing nu’ng makita ko silang dalawa, ang pakiramdam ko, kalabisan
buhay itong si Mike. Ang dami pa raw niyang gustong gawin sa
na ako sa lunch date na pinagsaluhan namin. Di naman feeling of
buhay na parang di niya kayang tuparin. Gusto raw niyang
insecurity dahil ang gusto ko lang, makausap sila ng tanghaling iyon
makapagsulat ng libro, gusto daw niyang mag-aral muli, gusto raw
at baka sakaling maayos na ang kanilang relationship. Tingin ko
niyang mag-abroad. Kung bakit daw kasi di pa niya matapus-tapos
naman dito kay Carmi, ganoon din. Parang may laging nakaharang
ang kanyang M.A. thesis para makakuha siya ng scholarshi? Kung
na kutsilyo sa kanyang bibig ‘pag nagtatanong siya sa akin o kay
kuntento na raw ba ako sa buhay ko? Ang lahat ng iyon ay kayang-
Mike. Di kaya siya na-insecure sa beauty ko? Tingin n’yo?
kaya kong sagutin para kahit papaano ay ma-challenge siya na gawin
niya kung ano ‘yung gusto niya at kaya niyang gawin. Maliban na
Naging magkaibigan na nga kami ni Benjie. Kahit tapos na ang
lang sa isang tanong na unti-unti ko nang kinatatakutang sagutin
ginagawa kong article tungkol sa kanilang project, madalas pa rin
nang totoo: kung mahal pa raw kaya niya ni Carmi?
kaming magkita. Nag-iinuman kami, nanonood ng sine, o kaya’y
simpleng kain lang sa labas o pagbili ng tape sa record bar. Marami
Madalas akong malasing na siya ang kasama, pero ni minsan, di niya
naman akong naging kaibigang lalaki, pero iba na ang naging
ako “ginalaw” (to use the term). May mga pagkakataong tinutukso
pagkakaibigan namin ni Benjie. Noong una’y naalangan nga ako.
ko siya, pero di siya bumibigay. Tinanong ko nga siya minsan:
Aba, e baka ‘ka ko mapaghinalaan din akong bakla kung isang bakla
ang lagi kong kasama. Sabagay, di naman kaagad mahahalatang Don’t you find me attractive, Benjie?
bakla nga itong si Benjie.
At bakit?
Loveable naman si Benjie. Kahit may katarayan, mabait naman.
Okey, okey, aaminin ko. Sa kanya ko uanang naranasang magkaroon Wala.
ng lakas ng loob na ihinga ang lahat ng nararamdaman ko. ‘Yun bang
pouring out of emotions na walang kakaba-kabang sabihan kang Wala rin naman akong lakas ng loob na sabihin sa kanya kung bakit.
bakla o mahina. At pagkaraan ay ang gaan-gaan ng pakiramdam mo. Baka siya masaktan, maka ‘di niya maintindihan, baka lumayo siya sa
Sa barkada kasi, parang di nabibigyan ng pansin ‘yang mga akin. Ayaw kong lumayo sa akin si Benjie.
emotions-emotions. Nakakasawa na rin ang competition. Pataasan
Di rin naman perpekto itong si Benjie. Pero di ko rin alam kung
ng ihi, patibayan ng sikmura sa mga problema sa buhay, patigasan
ituturing kong kahinaan ang naganap sa amin minsan.. Kung
ng titi. Kapag nag-iinuman kami (at dito lang kami madalas
kasalanan man iyon, dapat ay sisihin din ako.
magkasama-sama ng barkada), babae at trabaho ang pulutan namin.
Sino ang minakamahusay na mambola ng babae, sino sa mga
Nagkasunod-sunod ang disappointments ko. Di ko matapus-tapos
waitress sa katapat na beerhouse ng opisina ang nadala na sa motel,
‘yung article na ginagawa ko tungkol sa open-pit mining sa Baguio
sino ang pinakahuling sumuka nu’ng nakaraang inuman? Well,
dahil nagkasakit ako ng tatnlong araw at naiwan ako ng grupong
paminsan-minsan, napag-uusapan ang tungkol sa mga problemang
pumunta sa site para mag-research. Na-virus ‘yung diskette ko ng
emosyonal, pero lagi at lagi lang nagpapaka-objective ang barkada.
sangkaterbang raw data ang naka-store. Nasigawan ako nu’ung
Kanya-kanyang pagsusuri ng problema at paghaharap ng immediate
office secretary na pinagbintangan kong nagdala ng virus sa aming
solutions bago pa man pagpakalunod sa emotions. Kaya hindi ako
mga computers. Na-biktima ng akyat-bahay ‘yung kapatid kong taga-
sanay na nagsasabi kung ano ang nararamdaman ko. Ang tumbok
Ermita. At tinawagan ako ni Carmi, nagpaalam dahil pupunta na raw
agad, ano ang problema at ano ang solusyon. Pero ‘yun nga, iba pala
siya ng States.
kapag nasusuri mo rin pati ang mga reactions mo sa isang problema,
basta nase-share mo lang kung bakit ka masaya, kung bakit ka Ang dami kong nainom noon sa apartment ni Benjie. Nang nakahiga
malungkot. Kay Benjie ko nga lang nasasabi nang buong-buo ang na kami, yumakap ako sa kanya, mahigpit. Bulong ako ng bulong sa
kanyang tulungan niya ako. Kung ano ang gagawin ko. Pakiramdam
ko kasi, wala na akong silbi. Ni ang sarili kong mga relasyon ay di ko
maayos. Alam kong nabigla si Benjie sa pagyakap ko sa kanya. Kahit
nga ako’y nabigla sa bigla kong pagyakap sa kanya. Pero parang sa
pagyakap ko kay Benjie ay nakadama ako ng konting pahinga, ng
konting kagaanan ng loob. Matagal bago niya ako sinuklian ng yakap.
Na nang ginawa niya’y lalong nagpagaan sa pakiramdam ko. At ang
natatandaan ko, hinalikan niya ako sa labi bago ako tuluyang
makatulog.
Ako ang hindi makatingin sa kanya nang diretso kinabukasan.
Sorry.
For what?
Kagabi, tinukso kita uli.
Nagpatukso naman ako, e.
Pero wala namang malisya sa akin iyon.
‘Wag na nating pag-usapan.
Nakatulog ka ba?
Hindi.
Bakit?
Binantayan kita.
Bakit?
Iyak ka ng iyak.
Oo nga. Para akong bakla.
Di porke bakla, iyakin.
Sorry.
Mag-almusal ka na. Di ka ba papasok?
Hindi muna. Labas na lang tayo.
Marami akong gagawin sa office. Di ako pwede.
Pwedeng dito na lang muna ako sa bahay mo?
Sure. Mamayang gabi na lang tayo lumabas.
Sige. Ikaw ang bahala.
Inaamin ko ulit. Kakaibang closeness ang nadama ko kay Benjie mula
nung gabing iyon. Noong una’y idini-deny ko pa sa sarili ko. Pero sa
loob-loob ko, bakit ko idi-deny? Anong masama kung maging close
ako sa isang bakla? Kaibigan ko si Benjie, and it doesn’t matter kung
anong klaseng tao siya. Sigurado naman ako sa sexuality ko. ‘Yun
ngang mga kasama ko sa trabaho, okey lang sa kanila nang malaman
nilang bakla pala si Benjie. Di sila makapaniwalang bakla si Benjie at
may kaibigan akong bakla. E, super-macho ang mga iyon. Ingat lang
daw ako. Na ano? Baka raw mahawa ako. Never, sabi ko pa.
Hanggang kaibigan lang.
Sinasabi ko na nga ba, walang patutunguhang maganda ang pagka-
kaibigan namin nitong si Mike. Ayoko, ayoko, ayokong ma-in love. Di
ko pa kayang masaktan muli. Ayokong sisihin niya ako sa bandang
huli. Baka mawala ang respeto niya sa akin. Baka masira ang
magandang pagkakaibigan namin. Pero, Mike, di ako perpektong
tao. May damdamin ako, may libog ako, marunong din akong umibig
at masaktan. Ang drama, ateeee. Pero ang mga ito ang gusto kong
sabihin sa kanya nang gabing iyon. Gusto ko siyang tilian at sabihing:
tigilan mo ako, kung gusto mo pang magkita tayo kinabukasan!
Naloka talaga ako nang bigla na lang isyang yumakap sa akin. E, ano
naman ang gagawin ko, ano? Lungkot na lungkot na nga ‘yung tao,
alangan namang ipagtabuyan ko pa. At para ano? Para lang manatili
akong malinis sa kanyang paningin? Para lang mapatunayan sa
kanyang ako ang baklang ipagduldulan man sa lalaking nasa
kalagayang katulad niya, sa gitna ng madili na kuwartong kaming
dalawa lang ang laman, ay di lang yakap at halik ang gusto kong
isukli sa kanya nang gabing iyon. At di rin kahalayan. Gusto ko siyang
mahalin. Gusto kong ipadama ang nararamdaman ko para sa kanya.
Isang gabi lang iyon. Marami pang gabi ang naghihintay sa amin. At
di ako bato para di matukso. Higit sa lahat, bakla ako.
Take it easy, Benjie.
How can I take it easy, Mike, biglang-bigla ang pagkamatay ni Nanay.
Ni hindi ko alam ngayon kung magsu-survive ako ng wala siya.
Kaya mo, matatag ka naman.
Not without Nanay. Napaka-dependent ko sa kanya. Alam mo ‘yan.
Nandito naman ako, Benjie.
Napatingin ako kay Mike. Oh, my hero! Sana nga’y totoo ang
sinasabi mo. Sana nga’y nandito ka pa rin five or ten years after.
Kahit di ko na iniinda ang pagkawala ng nanay. Sana nga’y nandiyan
ka pa rin even after one year. Ewan ko lang, Mike. Di ko alam kung
alam mo nga ang sinasabi mo.
Pampadagdag talaga sa mga dalahin kong ito si Mike. Sa halip na
isipin ko na lang kung paano mabuhay nang wala ang nanay ko,
iisipin ko pa ngayon kung paano mabuhay ng wala siya. Okay, okay, I
admit it. Mahal ko nga si Mike. Pero sa sarili ko lang inaamin ito.
Hanggang doon lang. Di ko kayang sabihin sa kanya nang harap-
harapan. He’s not gay. Imposibleng mahalin din niya ako ng tulad ng
pagmamahal ko sa kanya. Kaibigan ang turing niya sa akin. At alam
ko na kung ano ang isasagot niya sa akin kapag ipinagtapat ko sa
kanyang higit pa sa kaibigan ang pagmamahal ko sa kanya ngayon:
that we are better off as friends. Masakit iyon, daaay. Masakit ang
ma-reject. Lalo na’t nag-umpisa kayo bilang magkaibigan. Nasawi ka
na sa pag-ibig, guilty ka pa dahil you have just betrayed a dear friend
and destroyed a beautiful friendship.
Naalala ko ang nanay. Di niya inabutan ang lalaking mamahalin ko at
makakasama sa buhay. Sana raw ay matagpuan ko na “siya” agad,
bago man lang siya mamatay. Noong una niyang makilala si Mike,
tinanong niya ako kung si Mike na raw ba? Ang sagot ko’y hindi ko
alam.
Nandito lang naman ako. Tumingin sa akin si Benjie. Napatingin rin
ako sa kanya. Siguro’y kapwa kami nabigla sa sinabi ko. Nandito
naman ako. Ano bang ibig sabihin nito? Well, nandito ako as your
friend. I’ll take care of you. Di kita pababayaan. Ganyan ako sa
kaibigan, Benjie. Pero sa sarili ko lang nasabi ang mga ito. Buong
magdamag nag-iiyak si Benjie sa kuwarto nang gabing iyon bago
ilibing ang nanay niya. Hinayaan ko siyang yumakap sa akin.
Hinayaan ko siyang pagsusuntukin ang dibdib ko. Yakap, suntok,
iyak. Hanggang sa makatulog sa dibdib ko. Noon ako naiyak.
Tahimik pa rin si Benjie hanggang sa matapos ang seminar na
dinaluhan niya sa Baguio. Habang sakay ng bus pauwi, noon lamang
siya nagsalita.
Sorry sa mga sinabi ko kagabi sa bar, Mike.
Sabi ko na’t ‘yun pa rin ang iniisip mo.
Bakit, di mo ba naiisip ang ibig sabihin nu’ng mga sinabi ko sa’yo?
Iniisip ko rin. So what’s wrong with that?
What’s wrong? Mike, umaasa ako sa imposible.
Di masamang umasa.
Kung may aasahan. At alam ko namang wala.
But don’t you think that we are better off as friends?
(Sabi ko na. Sabi ko na!) But I’ve gone beyond my limits.
Alam mo naman ang ibig kong sabihin.
So what do you expect from me?
Ano ba talaga ang gustong palabasin nitong si Mike? Ni hindi nagalit.
Di rin naman nagko-confirm na mahal din niya ako. Ay naku daaay,
imbyerna na ako, ha! Ayoko ng mga guessing game na ganito. Pero
mukhang masaya siya sa mga nangyayari sa buhay niya lately. Open
pa rin siya sa akin at mukhang wala namang itinatago. Wala naman
siyang resentment nang sabihin niya sa aking umalis na sa Pilipinas si
Carmi.
Pero ako na naman ang naipit sa sitwasyon. Kung pagdedesisyunin
ko siya, baka di ko makaya. Pero dalawa lang naman ang maaari
niyang isagot: oo, mahal din niya ako bilang lover. Ang problema na
lang ay kung matatanggap kong hanggang sa pagiging magkaibigan
na lang talaga ang relasyon namin.
Ayain ko kaya siyang maki-share sa aking apartment? ‘Pag pumayag
siya, di magkakaroon ako—at kami—ng pagkakataong palalimin ang
aming relasyon. ‘Pag tumanggi siya, bahala na. Sanay na naman
akong nag-iisa.
Tiningnan ko sandali si Mike at pagkaraan ay muli kong ibinaling sa
may bintana ang aking tingin. Mabilis ang takbo ng bus sa North
Diversion Road. Mayamaya lang ay nasa Maynila na kami. Sana,
bago kami makarating ng Maynila, masabi ko na sa kanya ang balak
ko. Ano kaya ang isasagot ni Mike? But, does it matter?
Hindi na siya uli nagsalita. Pero, habang nagbibiyahe kami ay marami
na uli akong naikuwento sa kanya. Nai-enroll ko na uli ‘yung MA
thesis ko at papasok na uli ako this semester. Tinanong ko siya kung
pwede niya akong tulungan sa research dahil ‘yung thesis ko rin ang
balak kong pag-umpisahan ng isinusulat kong libro. Ikinuwento ko
ring umalis na si Carmi at kasama ako sa mga naghatid. Tumawag
nga rin daw sa kanya at ibinigay ang address sa States para daw
sulatan niya. tinanong ko kung susulatan niya. Kung may time raw
siya.
Inaya niya akong umuwi ng Los Baños para dalawin ang puntod ng
nanay niya. Sabi ko’y sure this coming weekend.
‘Yung tungkol doon sa sinabi niya sa akin noong isang gabi, pinag-
iisipan ko naman talaga nang malalim. Di ako na-offend pero di rin
naman ako sure kung gusto ko nga ulit marinig sa kanyang mahal
niya ako. Natatakot akong magbigay ng anumang reaksyon sa kanya.
baka mai-misinterpret niya ako. Ayokong mag-away kami dahil sa
nararamdaman niya sa akit at nararamdaman ko sa kanya. One thing
is sure, though. Ayokong mawala si Benjie sa akin. Napakahalaga
niya sa akin para mawala.
Ang balak ko’y ganito: tatanungin ko siya kung puwede akong maki-
share sa kanyang apartment. ‘Pag pumayag siya, di mas mapag-
aaralan ko talaga ang gusto ko—at namin—na mangyari sa aming
relasyon. Kung gusto ko siyang makasama nang matagalan. Kung
mahal ko rin siya. Kapag hindi, we’ll still be friends.
Mabilis ang takbo ng bus sa North Diversion Road. Nakatingin sa
labas ng bintana si Benjie. Alam kong nahihirapan siya. Kinuha ko
ang palad niya at pinisil ko ito. Kung bakla rin ako? Hindi ako
sigurado. But, does it matter?
Big Concepts from Big Minds
Phallus
We know that the word “phallus”can simply mean penis. But to
Sigmund Freud and other theorists, the phallus is the social power of
the penis. It’s what men are entitled to just by being born men, and
what women want out of men.
Ever heard the phrase “penis envy”? Well, yeah. Phallus essentially
captures that notion. But do you think it’s a coincidence that the
dude who came up with this idea of the phallus was, well, a dude?
Nope, neither do we.
Gender Performance
Have you ever heard a parent scold a child by saying something like,
that’s not lady-like. Or, boys don’t cry. We certainly have. And
comments like these key us into the idea that gender is not just
about (or, perhaps, at all about) biology; gender is composed of a
series of carefully choreographed cultural performances.
There are things boys are “supposed” to be, say, and do in a culture,
and things that girls are “supposed” to be, say, and do in a culture—
and your parents and your peers will likely remind you of these
gender normative rules if you decide to break them. But some days
you feel like acting the part, and some days you don’t, are we right?
Heteronormative
Do you know any of those painfully normal Mr. and Mrs. Jones-type
families? The kind where there’s a Mom and a Dad and a baby and a
dog and a white picket fence and a mortgage on a house in the
suburbs with nice neighbors and a nice lawn with pretty flowers?
If something or someone is actin’ all heteronormative, then they’re
expecting that everyone has, wants, or should want this kind of
lifestyle. Which just isn’t fair. Some women like sleeping with other
women. Some men don’t want kids. Some people just want to win
RuPaul’s Drag Race.
Ya hear?
Social Constructionism
Basically, this is the idea that things we often thing are essential
about people—that he’s a he and she’s a she, that one girl is Black
and another white, etc.—are actually not essential at all. While
some of these social characteristics might have some basis in
biology, they are blown way up by cultural practices and people’s
expectations of how certain “kinds of people should act.”
As a result, we take these kinds of social categories way, way too
seriously. And you can see how buying into male-female kinds of
dichotomies quickly leads to prejudice, yes? Like, if women are
better at child-rearing because genetics, then it makes sense for
women to leave their satisfying, high-paying jobs to be housewives,
right? Yikes.
So, one of the lynchpins of social constructionism is that these
people categories are primarily defined by the social group(s) that
are currently in power. You know, if women ruled this world, we
might all be walkin’ around wondering why men make such good
pie—it must be in their biology. Think about it.
Homophobia
Homophobia is the hatred of gay people for, well, being gay. (No, it
doesn’t make any sense to us either.) If you want to get all
psychoanalytic about it—and some people do—you might argue
that people are homophobic because: (a) people are afraid of
anything they don’t understand; and/or (b) many people harbor
some romantic feelings towards people of the same sex at some
point in their lives, and that scares them.

Abnormal

Whatever you are that most people are not. Whatever you’re not
that most people are. You get the picture.

Queer

People came up with the word “queer” because “gay” just wasn’t
cuttin’ it for some folks anymore. Why, you ask? Well, first of all,
“gay” used to mean “happy,” and then it seemed to be used against
gay people as a pejorative term.

But then there’s this in-group issue of inclusivity. Not everyone is

simply gay or straight, right? Some people are bisexual, and others
asexual. And some people are straight, but they want to make it
clear to others that they are allies of gay communities. All of these
people, then, can call themselves queer.

And that makes for one big, happy queer family.

Gay

Happy? Yes. Same-sex attracted? Yes. Desirous of equal protection

and civil rights? Yes. (Usually.) Since to be “gay” partially identifies
one as a member of some community, and partially labels oneself as
a “certain kind of person,” what it means to be gay can vary widely
from individual to individual, of course.

Third-Wave Feminism

This brand o’ feminism most strongly asserts that gender is not real.
A body makes sperm or a body makes eggs or maybe some bodies
don’t make either, but beyond that—we’ve made the rest up.
Women can be aggressive and challenging and men can be sensitive
and caring. We are all mixtures of social codes and wild biology.
Bam.