Ano Ang Kulturang Popular?

Kung noon ay radyo, dyaryo, telebisyon at magasin lang ang ating media para malaman kung anong uso,
anong sikat at ano ang popular, sa panahon ngayon, napakamoderno na ng teknolohiya at napakadali na
para sa mga tao na makiuso at magpauso sa pamamagitan ng lahat ng uri ng media --lahat ng nabanggit
kanina at idinagdag pa ang internet. Bakit ba napakaimportante sa mga tao makasabay sa uso? Ano nga
ba talaga ang kulturang popular? Ating alamin kung ano ba talaga ang ibig sabihin ng uso o mas pormal
na kilala bilang kulturang popular.

Ang kulturang popular ay masasabi nating isang paraan ng mga tao para maramdaman ang pagtanggap
sakanila ng nakararami. Ang pag-ayon sa kulturang popular, ang nagpapadama sa mga tao na tanggap
sila sa modernismo dahil ang kulturang popular ay kadalasang nagmumula sa mga modernong produkto
ng mga kumpanya at modernong mga bansa. Ang kulturang popular ang kadalasang nagbibigay ng
depinisyon kung ano ang maganda at kung ano ang katanggap-tanggap. Ang kulturang popular ay
maaaring teknolohiya, pagkain, kasuotan, musika at iba pa. Ito ay ang mga pinagsasama-samang kultura
na itinatakda ng makakapangyarihang tao, kumpanya at bansa. Ginagamit ito ng mga ordinaryong tao
para maipahayag ang kanilang pagsang-ayon sa isang kultura, pati na rin maipakilala ang kanilang sarili.

Ngunit bakit nga ba may kulturang popular? San ba ito galing?

May sinasabing anim na dahilan at pinagmumulan ng kulturang popular at ito ang mga:

1. Pangangailangan na itinatakda ng mga negosyante

Ang mga negosyante ay nagbibigay o nagpapakita sa mga tao ng isang pangangailangan. Maaaring ito ay
pangangailangan maging maputi, maging diretso ang buhok, magkaroon ng kolorete sa mukha at iba pa
para matawag na maganda. Maaari rin namang gamitin ito ng mga negosyante sa mga teknolohiya;
natatanim sa utak ng tao na hindi na sila mabubuhay ng wala silang magagandang cellphone, camera, at
iba pa. Dahil dito, napipilitan bumili ang mga tao ng mga produktong ginagawa ng mga negosyante para
lang matugunan ang pangangailangan na ito. Ang produktong ito ay siya namang nagiging sikat at
napapasama sa kulturang popular kinalaunan.

2. Latak

Sinasabi rin naman na ang kulturang popular ay isang latak. Panghalili sa mahal at sa orihinal. Sinasabing
nangyayari ito dahil ang masa ay hindi makabili ng mga kustal at kasuotan na mamahalin kaya sila ay
nagkakasya na lamang sa pagbili ng mga damit at bag na mura hanggang sa ito na ang maging uso at
gamit na ng lahat.

3. Pangmasa o komersyal na kultura

Kaugnay ng sinasabi natin kanina tungkol sa mamahaling mga gamit, ang mga mumurahing gamit ay
kadalasang sumasailalim sa maramihang produksyon o mass production. Ang kulturang popular ngayon
ay ang mga pagkakaparepareho ng mga kagamitan na nabili ng mga tao sa murang halaga.

4. Ginagawa ng tao

Ito naman ang nagsasabing ang kulturang popular ay ginagawa ng tao --maaaring ng isang sikat na
personalidad na nais tularan ng marami. Sa pag-gaya dito ng mga tao, unti-unti itong napupunta sa
mainstream. Ito ang tinatawag na pagpapauso. Ito ay maaaring ginagawang pang hanapbuhay,
pampasikat o tikis na pang-libangan lamang.

5. Larangan ng gahum

Sinasabi rin naman na ang kulturang popular ay isang ebidensya ng mataas na tingin natin sa isang
gahum na bansa. Kung ano ang mga gamit, damit, bag o kung ano man na ginagamit sa kanilang bansa
ay ating tinatangkilik dahil ito ang maganda, nakahihigit at nakatataas para sa ating paningin. Sinasabing
nakakasama ito para sa ating sariling bansa dahil unti-unti nitong nakikitil ang ating sariling industriya
dahil walang tumatangkilik sa ating sariling mga produkto. Dahil dito, sinasabing mas napapahalagahan
natin ang kalinangan at kabihasnan ng iba kaysa sa sarili nating kultura.

6. Pagkalusaw ng mga hangganan

Sa tumitingding globalisasyon at pagkakaugnay-ugnay ng mga kultura at sibilisasyon sa buong mundo,

hindi na nagiging hadlang ang distansya ng mga bansa para magkaroon ng iisang kulturang popular.
Nawawalan na ng distinksyon ang mataas at mababang kultura, ang sariling kultura, comersyal at
popular na kultura. Lahat ng kultura ay nagkakasabay-sabay na ginagamit at nagiging isa.

Ang kulturang popular ay isang kulturang maaaring sabayan at sakyan ng tao. Sa kabilang banda, maaari
rin namang tayo rin ang magpa-uso at gumawa ng kulturang ito. Ngunit dapat natin isaisip na ang
kulturang popular ay hindi maiiwasang magbago kaya marapat lang na panatilihin pa rin natin at wag
kalimutan ang kulturang "unique" at sariling atin. Hindi dapat natin ito hayaang matabunan ng kulturang
popular --kulturang nagbibigay depenisyon sa kasalukuyang panahon.
Kulturang popular
1. aktibidad ng sangkatauhan ang "kaparaanan ng mga tao sa buhay  sumasalamin sa iba't ibang
mga teoriya sa kaunawaan, o sukatan sa pagpapahalaga, sa aktibidad ng sangkatauhan.

2. ang kuro o opinyon ng buong lipunan, na maaaring makita sa kanilang mga salita, aklat at mga
sinulat, relihiyon, musika, panan amit, pagluluto, at iba pa.

3. POPULAR

4. TANYAG KILALA BANTOG SIKAT

5. KULTURANG POPULAR Kulturang nakabatay sa pagkagusto o pagtangkilik ng maraming tao

6. KULTURANG PILIPINO ?

7. Paglawak ng impluwensya ng teknolohiya  komersyalisasyon Madaliang reproduksyon

8. Highbrow - mga bagay na tinatawag na klasik (classic)  mga klasikong akda mula sa panitikang
Griyego,Latin, Ingles at Europeo

9.  Magasin  Komiks  Radyo  Telebisyon  Pelikula  Moda sa pananamit

10.  kanta  patalastas  iba pang bagay na kasama sa isang maunlad na lipunan

KULTURANG POPULAR SA PILIPINAS

Sa ika-apat linggong pagsubaybay sa teleseryeng “Be Careful With My Heart”, Mayo 13-17, tuloy-tuloy na
talaga ang pagtupad ng mga pangarap ni Maya. Naging isa na siyang ganap na istuwardes sa pagtatapos
niya sa paaralan, kung saan nakahabol ang pinakamamahal niyang kapatid na si Kute sa tulong ni Ser
Chief. Nahuli si Kute sa paglipad patungong Maynila, at sinigurado ni Ser Chief na lahat ay magagawa
niya para makasama si Kute sa seremonya ni Maya. Dahil sa sobrang bagal ng pagdaloy ng mga sasakyan
sa kalsada, sumakay pa sila sa MRT, isang bagay na hindi ginagawa ni Ser Chief. Dito natin makikita ang
mga sakripisyo niya para sa pag-ibig niya kay Maya. Nagkaroon ng munting salusalo sa bahay nila Maya
kasama ang lahat ng mga mahal niya sa buhay sa pangunguna ni Ser Chief. Matapos ang gabing iyon,
nalaman ni Kute ang tungkol kay Maya at Ser Chief, at tulad ng lahat ng kapamilya ni Maya, tuwang tuwa
siya dito. Noong araw ng mga ina, binisita ni Ser Chief at ng kaniyang tatlong mga anak ang yumaong
asawa at nanay nila. Matapos batiin nina Abby, Nikki at Luke ang kanilang ina, napag-isa si Ser Chief
kasama ang una niyang asawa. Dito niya ipinagptapat ang tungkol kay Maya. Sinabi niyang walang
makakapantay sa kung ano ang mayroon sila noon, pero naniniwala siya na malaki ang posibilidad na
maging seryoso ang relasyon nila ni Maya. Bilang isang istuwardes, ang unang lipad ni Maya ay papuntang
Davao. Ngunit bilang “graduation present”, nilipat ni Sir James, isang piloting kaibigan ni Maya, ang
lipad ni Maya doon sa patungong San Nicolas, ang bayang pinanggalingan ni Maya. Plinano ni Ser Chief
na gulatin si Maya sa una niyang lipad, kaya nagpa-book rin siya ng lipad patungong Davao. Sinusubukan
niyang iwasan si Maya para higit itong magulat sa pinaplano niya. Nang malaman niyang sa San Nicolas
na pupunta si Maya, dalidali niyang pinalitan ang na-book niyang lipad. Kapansinpansing sa pagtagal ng
mga linggo, mas lumalalim na ang relasyon ng dalawang bida. Noong una ay silang dalawa lang ang

Be Careful With
nagkakaintindihan, pero ngayon, ang mga malalapit sa kanila ay nasasa

My Heart: Ikatlong Linggo

Sa ikatlong linggong pagsubaybay sa teleseryeng “Be Careful With My Heart”, Mayo 6-10,
mayroong makikitang malaking pagbabago sa buhay nina Maya at Ser Chief. Sa mga
episodong ito, muli nating makikita ang pantasiya na binubuo ng palabas para sa mga
manonood. Pinapakita kung gaanong kalaki ang pagsisikap ni Ser Chief, na dating amo ni
Maya, para maipakita sa kaniyang pamilya ang kaniyang pagmamahal para kay Maya.
Lumikas na ang mga kapamilya ni Maya sa Maynila upang makadayo sa kaniyang pagtatapos
bilang isang istuwardes. Talaga namang nagsikap si Ser Chief na ipadama sa kanila ang
kaniyang pagtanggap sa kanila, dahil nagmamahalan na sila ni Maya. Patuloy ang tila
pangamba ng nanay ni Maya sa tuwing nakikita niyia ang dalawang magkasama dahil hindi pa
siya sigurado kung ano ang namamagitan sa kanila. Para masulit ang pagbisita ng mga
kapamilya niya, dinala sila ni Maya sa Luneta para makapasyal. Si Simon, ang matalik na
kaibigan ni Maya, ang sinusuprtahan si maya sa kaniyang ikaliligaya. Sinabi niya na bagamat
komplikado pa ang relasyon nilang dalawa sa kasalukuyan, makakahanap rin sila ng paraan
para maayos ito kung talagang gugustuhin nila. Mamaya, dumating si Ser Chief na may baong
pang merienda para sa kanilang lahat. Kitang kita dito ang pagsisikap ni Ser Chief. Ang sunod
na nangyari ay ang hapunan sa bahay ni Ser Chief. Dito, nakapag-usap sina Manag Fe, isa sa
mga kasamahan ni Maya noong kasambahay siya ni Ser Chief, at ang nanay ni Maya. Sinabi ni
Manang Fe na mahusay ang pagpapalaki kay Maya dahil nanggaling siya sa mabuting
pamilya. Talagang mapapamahal ka raw agad kay Maya dahil sa pagkatao niya, at kahit na
isa ka pang masungit na tao, kaya kang baguhin ni Maya. Matapos ito sabihin ni Manang Fe,
tinanong ng nanay ni Maya kung si Ser Chief ba ang tinutukoy niya. Marami talagang
pangyayari kung saan mukhang nangangamba ang nanay ni Maya tungkol sa relasyon nilang
dalawa ni Ser Chief. Pero nabigyang linaw ang lahat nang pumunta sila sa isang amusement
park, kung saan nagkaroon ng oras na mag-isa sina Ser Chief at ang nanay ni Maya. Dito
ipinagtapat ni Ser Chief ang estado ng relasyon nila ni Maya. Sinabi niya na hindi naman
madalian ang pag-ibig iya kay Maya; nakilala una niya ito bago minahal. Matapos ang lahat,
natuwa ang nanay ni Maya at pinaniwalaan niya si Ser Chief. Sinabi rin niyang aprobado na
siya sa kanilang relasyon.
Leave a comment
May23

Postmodernismo Sa Ating Mundo

Ang postmoderismo ay isang nakakalito at nakakapagpabagabag na kaganapan. Para sa akin
kasi, mayroon nang nabuong istruktura o porma kung paano ginagawa ang mga bagay, ngunit
nag-iba ito sa pag-usbong at paglaganap ng postmodernismo; mula sa sining, arkitektura, at
midya hanggang sa panitikan at kultura. Pupwede ring makita bilang isang hamak ang
postmodernismo dahil tila ito isang maze; magsisimula ka sa isang punto, at kapag sumabak
ka na ng palalim sa loob, unti-unting mawala sa pananaw mo ang pinagmulan mong punto, at
sa iyong pagkawala ay gagawa ka ng panibagong simula kung saan ka na nakahinto. Dito
pumapasok ang mga simulacrum at ang pagdedehistorisado. Ang simulacrum ay mga imaheng
kulang sa realidad ng bagay na ginagaya nito. Isang halimbawa rito ay ang mga larawan o
painting na itinutulad sa mga litrato o photograph. Ang litrato ay isa mismong kopya ng
katunayan; ang litrato ng tao ay kopya ng tao. Minsan, may mga nagnanais na magpapagawa
ng larawan sa paggaya sa litrato. Sa gawaing ito, may nagaganap na simulacrum, kung saan
kinokopya ng larawan ang litrato, na kopya na nga tao. Ang pagdedehistorisado naman ay ang
paghukay sa mga nakaraang mga kahulugang binibigay sa iba’t ibang bagay at simbolo. Isang
sikat na halimbawa dito ay ang krus. Bago patayin si Hesus sa pamamagitan ng krus, ang krus
ay tumatayo bilang nakakatakot na simbolo para sa karamihan dahil isa ito sa mga
pinakamarahas na uri ng pagpapatay noong panahong iyon. Nang matapos naman ibuwis ni
Hesus ang buhay niya sa krus, nabigyan ito ng labis na ibang kahulugan: naging banal na
representasyon ito ng pagmamahal ng Diyos sa ating lahat. Ngunit matapos pa ito, ginagamit
naman sa kasalukuyan ang krus sa kulturang popular bilang iba na namang bagay. Ang mga
tanyag na mang-aawit na sina Madonna, Ke$ha, at Lady Gaga (at iba pang mga artista) ay
ginagamit ito bilang mga dekorasyon o simpleng mga palamuti lamang nila at hindi na bilang
isang banal na bagay. Dahil sa mga bagay na ito, nawawala ang una o tunay na kahulugan nito,
ngunit hindi naman naiiwang ganooon dahil napapalitan ito ng panibagong kahulugan. Maaari
rin nating makita ang postmodernismo bilang isang outlet o avenue kung saan naaanyayahan
kang magpamalas ng iyong pagkamalikhain. Dahil sinuway na nito ang mga tinakdang mga
panuto, pinapayagan nito ang tao na labis at buong buong maipahayag ang kaniyang sarili;
ang tao ang masusunod kung paano man niya gustong gawin ang isang bagay. Sa gayon, ang
postmodernismo ay healthy o malusog na kasanayan dahil nasasanay ng tao ang kaniyang
sarili na makasubok ng ibang mga approach o paglapit at pananaw sa iba’t ibang mga bagay.
Sa ilang mga debate, mas mabuti nga ba o mas masama ang mga dulot ng pagsilang ng
postmodernismo? Para sa akin, higit ang kabutihang naidudulot ng postmodernismo. Pero
katulad ng maraming bagay, nagbibigay ito ng opsyon na nakabubuti at nakakasama. Ngunit
higit pa sa mga ito, binibigyan nito ang tao ng kapangyarihan; kapangyarihang maghari at
magdesisiyon na hindi kinakailangan sumunod sa anumang istruktura o panlipunang
pagtatanggap (social norms). Sa kapangyarihang ito, nakasalalay na sa tao kung paano niya ito
sasanayin. Maaaring maraming konsepto na ang nabago ng postmodernismo, pero sa huli,
sumusunod at nirerespeto pa rin nito ang isang paniniwala: na ang sangkatauhan pa rin ang
may pinakamataas na karapatang gumawa ng mga desisyon.
Leave a comment
May22

Walang Himala!
Pangatlong beses ko nang napanood ang pelikulang “Himala”. Mula sa pamagat, ang
pelikulang ito ay tungkol sa mga himala o milagro. Tungkol ito sa bulag na pananampalataya
ng mga tao, at kung papaano nakaapekto sa mabuti at masamang paraan ang himala sa bayan
ng Cupang. Sa unang dalawang beses, mas nakatutok ang atensyon ko sa istorya at pag-arte ng
mga aktor. Pero noong huling nood ko, mas nabigyang pansin ko ang paggamit sa iba’t ibang
elemento ng kamera, at ung paano ito naiuugnay at nakatutulong sa kuwento ng “Himala”.
Ang mga himala ay pangkaraniwang nauugnay sa Panginoon, kaya nakakagulat na lamang
ang kawalan ng representasyon ng diyos sa pelikulang ito. Ang mga representasyon na aking
tinutukoy ay ang labis na matingkad na ilaw, ang mga himig ng anghel, at “bird’s eye view” o
punto de bista na nagmumula sa malayong itaas. Ang ilang mga bagay bagay na konektado sa
Panginoon na makikita sa pelikula ay ang pari, simbahan, misa, ang pagpapakita ng mahal na
Birhen, at ang stigmata ni Elsa; ngunit hindi nabigyan ng mga ito ang diyos ng tama o
inaasahang pagpapahalaga sa pelikula. Isa itong stratehiya upang ipaalam sa mga manonood
na ang himala na tinutukoy sa pelikula ay ihihiwalay sa Diyos at mga banal na bagay; sa halip,
ikakabit ito sa tao at ang kaniyang personal na pananaw at paniniwala rito.
Sa mga huling eksena na naganap sa burol, ginamitan ng malayong kuha ang mga taong
dumayo para marinig ang anunsyo ni Elda. Ginamit ito upang masakop ang kalawakan ng
mga tagasuporta ng bida. Isa pa, ang kamera ay nakaharap sa entablado imbis na magmula
roon. Ginawa ito para ipadama sa mga manonood na parte sila sa mga dumayo sa tipong iyon.
Noong nagsimula na ang talumpati ni Elsa, nagkaroon ng pagpuputol mula sa kanya at sa mga
mamamayan ng Cupang na nakikinig sa kaniya. Ginawa ito upang mula doon ay may
mabuong paghahambing sa dalawa: si Elsa, na tumatayo bilang simbolo ng himalang
inaasahan ng lahat, ay ihahambing sa mga tao, na representasyon ng Cupang bilang isang
malungkot, walang buhay at walang kuwelang bayan. Sa pagpuputol na ito, ipinapakita na
habang binabawi ni Elsa ang kaniyang proklamasyon tungkol sa himala, ay may matinding
lungkot at pangamba ang mga mamamayan ng Cupang dahil bilang mga mahihirap at
sawimpalad na tao, wala na silang iba pang aasahan o kakapitan kung hindi ang kanilang
pananampalataya sa himala. Hindi mayayaman o pinagpala ang mga tao sa Cupang kaya
talagang pinahahalagahan nila ang ano mang bagay na pupwede nilang panghugutan ng lakas,
dahilan o inspirasyon.
Kapag hininto ang pelikula sa eksena kung saan babarilin na si Elsa, makikita natin na tila
tayo, ang mga nanonood, ang pumatay sa kaniya. Ang kamay na may hawak ng nakatutok na
baril ay nanggagaling mula sa kamera, at iminumungkahi nito na tayo ang may kagagawan ng
pagpatay sa bida. Marahil ginawa ito ng direktor upang sabihin na minsan ay wala tayong
binibigay na pagpapahalaga sa mga tao kapag nagwakas na ang mag kailangan natin mula sa
kanila. Nang tapusin ni Elsa ang paglaganap ng himala, nawalan na rin ng pangunahing source
ng paniniwala ang mga tao, at dahil dito ay nagawa siyang barilin.
Sa pinakahuling eksena, paluhod na gumagapang ang mga tao papunta sa burol habang
nagdarasal. Pinapatunayan nito na bagamat wala na ang nagpasimuno ng “pagpapauso” sa
himala, patuloy pa rin nilang itataguyod ang kanilang bulag na pananampalataya dahil wala
na silang ibang kakapitan pa kung hindi ito. Ang anggulong ginamit ay iyong kapantay ng mga
tauhan. Ulit, nakaharap ang kamera sa patutunguhan nila imbis na magmula roon. Ginagamit
ito upang ipakita na kasama tayo sa pagpapatuloy ng bulag na pananampalataya kung saan
lahat ng nakikilahok ay tila mga zombie (patay na muling nabuhay).
Sa katotohanan, hindi ko ikinasaya nang malamang panunuorin ko ulit sa ikatlong
pagkakataon ang “Himala” dahilan sa hindi ko talaga ito nagustuhan noong mga unang beses
kong napanood. Ngunit ngayon ay nagpapasalamat naman ako. Marahil “third time’s the
charm”, kung kaya’t ngayon lang ako nagkaroon ng masmalalim na pagpapahalaga at pag-
intindi sa tema at mensahe ng pelikula. Higit pa rito, nakakuha ako ng panibagong persektibo
tungkol sa mga iba’t ibang paraan ng paggamit sa kamera para makalikha ng isang obra
maestra.
Leave a comment
May6

Be Careful With My Heart: Ikalawang Linggo

Ito ang pangalawang blog entry para sa ikalawang linggo ng panonood namin ng
teleseryeng “Be Careful With My Heart”, at hanggang ngayon ay hindi pa rin ako boto sa
tambalan nina Jodi Sta. Maria at Richard Yap dahil hindi talaga sila nababagay para sa akin.
Gayon pa man, natutuwa pa rin ako sa hinahandog na pantasiya ng teleseyeng ito para sa
masa, partikular sa ating mga kasambahay o mga pangkaraniwang taong lumuluwas sa
Maynila upang magtamo ng higit na magandang kinabukasan.

Ang mga palabas mula ika-29 ng Abril hanggang sa ika-3 ng Mayo ay nagpapakita ng
mas malalim na pagtitinginan nina ‘Ser Chief’ at ‘Maya’. Sa palabas noong Lunes, ipinakita
na tinanggihan ni Maya ang panunuyo sa kaniya ni ‘Captain James’, isang piloto na madalas
niyang makasama sa trabaho. Noong nakaraang episodyo, sinabi ni Maya kay James na wala
siyang nobyo, at dahil dito, inisip ni James na maaari niya nang ligawan si Maya. Ngunit
nilinaw ni Maya na wala nga siyang nobyo sa kasalukuyan, ngunit may pag tingin siya para sa
isang tao. Tinanggap naman ni James ang pagpapaliwanag at pagpapaumanhin ni Maya. Sa
huling bahagi ng episodyong iyon, biglang nag-aminan sina Ser Chef at Maya na mahal nila
ang isa’t isa sa telepono; isang bagay na ikinagulat ng dalawa.

Noong Martes, nag-usap sina Maya at ang kaniyang mga kaibigan tungkol sa kanilang
kalagayan bilang mga istuwardes, at kung paano ito nakakaapekto sa mga personal sa aspekto
ng kanilang buhay (love vs. career). Marami pa raw madaraanang karanasan si Maya bilang
baguhang istuwardes, at kasama nito ay higit na maraming responsibilidad na tiyak na kakain
sa kaniyang oras.

Noong Miyerkules, dinala ni Ser Chief si Maya sa kaniyang kolehiyo (dahil gusto niya
raw ipakita kay Maya kung saan niya dinala ang kaniyang anak na si Luke noong isang na
araw) matapos siya sunduin sa paliparan. Doon ay nagkaroon sila ng munting ‘date’ sa ilalim
ng mga bituin habang kumakaing nakaupo sa banig. Dito nila masinsinang pinag-usapan ang
tungkol sa mga binitawan nilang salita noong isang araw. Sinabi ni Ser Chief na bagamat
‘casual’ ang pagpapahayag niya ng kaniyang pag-ibig, talagang tunay ang kaniyang mga
nararamdaman para kay Maya. Sinabi rin niya na naiintindiihan niya kung uunahin ni Maya
asikasuhin ang kaniyang karera bago ang ganoong klaseng relsyon.
 Noong Huwebes at Biyernes, ipinakita lang ang epekto ng pag-aaminan ng dalawang
bida ng kanilang nararamdaman para sa isa’t isa, at ang pag-ikot ng mga buhay ng mga
pumapaligid sa kanila. Ang lumulutang na pangyayari sa mga araw na ito ay ang naglalapit na
pagtatapos ni Maya sa paaran; isang bagay na ikinasasabik nilang lahat. Ang mga kapamilya
ni Maya ay luluwas sa Maynila upang suportahan siya, ngunit nagkaroon sila ng problema
nang hindi nakaabot ang kapatid ni Maya, si Kute, sa kanilang oras ng pag-alis. Maliban sa
problemang ito, labis na ikinatuwa ni Maya ang muling pagkikita nila ng mga kapamilya niya,
lalong lalo na ang kaniyang nanay. Nang ipalabas ang maikling pagpapakita nga mga dapat
abangan sa susunod na episodyo, ang nanay ni Maya ay katulad kong tila hindi sumasang-ayon
sa relasyon ng dalawa.

Sa mga palabas ng nakaraang linggo, ipinakita ang posibleng problema ni Maya: ang
maging hadlang ang isa sa kaniyang mga pangarap doon sa isa. Nabanggit ni Maya na minsan
ay hindi siya makapaniwala sa mga pangyayari dahil unti-unting natutupad ang kaniyang mga
pangarap; una ay ang pagiging ganap niyang istuwardes at ang isa naman ay ang “fairytale”
nila ni Ser Chief. Ipinakita ang posibleng problema ni Maya sa mga kaibigan niyang
nahihirapang pagsabayin ang buhay pag-ibig at buhay sa trabaho. Ngunit kahit na matapos
umamin sina Maya at Ser Chief ng kanilang mga nararamdaman para sa isa’t isa, nababalanse
pa rin ni Maya ang iba’t ibang aspekto sa buhay niya. Mayroon siyang nakatakdang oras para
sa kaniyang trabaho, at pagkatapos nito ay susunduin siya ni Ser Chief kung saan sa kaniya
naman nakalaan ang kaniyang oras. May oras rin siyang itinatabi para sa sarili niya at pati na
rin sa pamilya niya.

Gaya nga nang nasabi ko sa nakaraan blog entry, ang teleseryeng ito ay isang paraan
para makapaglibang at makatakas ang mga manonood mula sa katotohanan kahit
panandalian lamang. Bukod ditto, isa rin itong larawan ng pag-asa para sa mga manonood.
Kahit na hindi makatotohanan ang mga pangyayari rito, mayroon pa rin namang mga ibang
bagay na repleksyon ng katotohanan. Isa na rito ang pagpursiging makamit ang mga pangarap
ng isang tao at ang pagsisikap upang mapanatili at magawang kasama sa buhay mo ang
nasabing pangarap.
Leave a comment
May5

Ang “The World of Wrestling” ni Roland Barthes

Dati ko nang nakasalamuha ang pangalang Roland Barthes sa larangan ng panitikan,
ngunit hindi ako pamilyar sa mga gawa ng nasabing may akda. Kaya nang suriin namin sa
klase ang isa sa kaniyang mga sanaysay, ang “The World of Wrestling”, hindi ako sigurado
kung ano ang aking aasahan. Mayroon akong kaunting pag-aalinlangan ukol sa lebel ng
pagkakagusto at pagkakaugnay ko sa kaniyang sanaysay dahilan sa pagkamuwang at
pagkawalang interes ko sa pagbubuno. Ngunit nang unti-unting tumagal ang aming
pagtatalakay, higit kong napahalagahan ang mga pagsisikap ng awtor upang mapaliwanag ng
mabuti ang kaniyang mga palagay sa pagbubuno; hindi lamang sa paraang mauunawan
lamang ng mga “wrestling junkies”, kung hindi para na rin sa mga katulad kong estranghero
sa mundo ng pagbubuno.
Pangkalahatan, maraming nailahad na mahuhusay na punto si Barthes. Isa sa mga
nagustuhan ko ay ang paghahambing niya sa wrestling at boxing, kung saan higit pa niyang
ibinulgar ang pagkapeke ng pagbubuno. Ipinaliwanag niya ang mekaniks ng boxing, kung saan
dinidikta ng takbo ng laban ang sunud-sunod na galaw ng dalawang naglalabang boksingero.
Ito ay maihahalintulad sa tubig na patuloy na dumadaloy. Walang makapagsasabi kung paano
matatapos hanggang humantong sa pagwawakas ang pagdaloy; hanggang nasuntok na ang
huling suntok. Samantalang sa pagbubuno, planado na ang bawat galaw ng dalawang
maglalaban, at nakatakda na kung paano ito magtatapos at kung sino ang mananalo. Sinasabi
rin ni Barthes na ang mga ipinamamalas ng mga nagbubuno ay iyong inaasahang makita ng
mga nanonood. Dinadagdagan, sinosobrahan, at pinagmamalabis ang iba’t ibang aspekto sa
pagbubuno dahil ito ang gustong makita ng mga nanonood. Ito’y mauugnay natin sa unang
pangangatuwiran ni Barthes, na ang pagbubuno raw ay isang “spectacle of excess” o
ispektakulo ng pagmamalabis. Dahil nga nanonood ang mga manonood para makakita ng
karahasan, pinapawi ng mga mambubuno ang mga hangad na ito sa pamamagitan ng
pagmamalabis ng kabuuan ng kanilang laban. Itong isang bahagi mula sa sanaysay ni Barthes
ay nakatulong sa aking pag-uunawa:
“What is thus displayed for the public is the great spectacle of Suffering, Defeat, and Justice.
Wrestling presents man’s suffering with all the amplification of tragic masks. The wrestler who
suffers in a hold which is reputedly cruel (an arm-lock, a twisted leg) offers an excessive portrayal
of Suffering; like a primitive Pieta, he exhibits for all to see his face, exaggeratedly contorted by
an intolerable affliction.”

Mula sa siniping bahagi na nasa itaas, binanggit ng may-akda na ang pagbubuno ay

nagpapahiwatig ng pagdurusa, pagkakatalo, at katarungan. Sumasang-ayon ako sa pagdurusa
at pagkakatalo, ngunit sa buong sanaysay ni Barthes, ang kaniyang argumento na nagsasabi na
ang pagbubuno ay isang repleksyon ng katarungan lamang ang hindi namin
pinagkakasunduan. Sinasabi ni Barthes na ang pagkakatalo daw sa pagbubuno ay hindi tunay
na pagkakatalo, sa halip, ito ay isang pagtatanghal lamang – ang pagtatanghal ng katarungan.
Bagamat wal naman daw nakatatag na plot o paglalarawan ng katauhan bago mag-umpisa ang
laban, sinisiguro ng mga mambubuno na magiging malinaw sa mga manonood na nararapat
na matalo ang matatalo, at kapalit nito ay ang walang dudang pagtanggap ng masa rito.
Ngunit para sa akin, pansariling pagintindi ang ginagamit sa panghusga ng kalalabasan ng
laban. Sabihin nating mayroong dalawang mambubuno, si A at si B. Mayroong sampung
tagasuporta si A, at gayon rin si B. Kapag nanalo si A, walang katarungan ito para sa mga
tagasuporta ni B. Kapag nanalo naman si B, walang katarungan ito para sa mga tagasuporta
ni A. Dahil nga walang namamalaging istruktura ang pangbubuno at ang mga mambubuno na
lamang ang lumulikha ng kahulugan para sa katarungan, maaaring mabaluktot ang nais na
ideya, depende sa tao. Dahil dito, naniniwala ako na hindi tumpak na ibilang ang pagbubuno
bilang isang larawan ng katarungan.
Kung mayroon akong hindi pinasasang-ayunan sa sanaysay ni Barthes, siyempre ay
mayroon rin akong pinaka sinasang-ayunan. Tinalakay sa klase ang pagpapahiwatig ng
katarsis sa pagbubuno. Ang katarsis (o Catharsis sa Ingles) ay isang paraan ng pagkakatas ng
mga masamang damdamin, lalong lalo na ang awa at takot, mula sa tao sa pamamagitan ng
sining. Ang pagbubuno, ayon kay Barthes, ay isang uri ng sining na nasa ilalim ng katergoriya
ng dula. Para itong dula dahil mayroong tauhan, munting kwento, kasuotan, at pag-arte sa
pamamagitan ng pagmamalabis. Dahil nakakakita na ng matinding karahasan ang mga
manonood, napapawi na sa kanila ang anumang pagnanais na magpakita ng mararahas na
gawain. Naaalala ko noong ako’y nasa ikalimang baitang ng mababang paaralan, naging isyu
sa mga magulang ang paglaganap ng pagbubuno bilang isa sa mga pangunahing uri ng
paglilibang ng mga kabataan. Ikinatatakot nila na kapag masyadong nalantad ang mga bata sa
ganoong klaseng karahasan ay tutularan nila ito. Mula noon hanggang ngayon, wala akong
nasaksihang kahit sinong bata na seryosong nanakit ng ibang bata dahil gusto nilang tularan
ang napanood na pagbubuno (marami ang naglalaro nito, pero pabiro naman J), at
ikinatutuwa kong malaman ang dahilan sa likod nito. Hindi na kakailanganing problemahin
masyado ang posibilidad ng pag kopiya ng mga manonood sa karahasang nakikita nila,
pagka’t “nalinisan” na sila mula sa pagnanasang gumawa ng masama dahil naging outlet nila
ang panonood ng pagbubuno. At dahil dito, ang pagpapahiwatig ng katarsis ay ang
pinakamabuti at pinakamahusay na katangian ng pagbubuno para sa akin.
Hindi ko talaga ikinasabik nang una kong makita ang pamagat ng sanaysay na aming
babasahin, dahil wala talaga akong hilig rito. Dati ang mabilis kong nililipat ang palabas sa
telebisiyon tuwing makakakita ako ng WWE o anumang palabas tungkol sa pagbubuno dahil
naniniwala ako ng walang kwenta at walang katuturan ang mga bagay na iyon. Ngunit
matapos matalakay ang lahat ng kaalaman at opinyon ni Barthes tungkol dito, nagkaroon ako
ng bagong pag-unawa sa paksang ito. Hindi talaga maituturi bilang isport ang pagbubuno, sa
halip ito ay matuturing isang mabuting uri ng sining. Pupuwede itong suriin parang isang tula
o larawan, katulad na lamang ng ginawa ni Barthes. At tulad ni Barthes, naniniwala akong
marami rin tayong puwedeng makuhang pagkatanto mula rito.
Leave a comment
Apr29

Be Careful With My Heart: Isang Komentariyo

Isa sa mga pinakapopular na teleserye ngayon ay ang “Be Careful With My Heart” na pinapalabas sa
ABS-CBN tuwing tanghali mula Lunes hanggang Biyernes. Kung ating titignan ng mabuti,
pangkaraniwan o tipikal lamang ang kuwento nito, kung saan may namumuong masmalalim na
pagtitinginan kina Maya at Richard; isang katulong at ang kaniyang amo. Isang dahilan kung bakit
malakas na lamang ang pagtangkilik ng mga manunuod dito ay dahil karamihan sa mga
sumusubaybay ng palabas na ito ay ang mga kasambahay natin, at natural na umapila sa kanila ang
isotrya kung saan bida ang isang katulad nila. Ngunit bukod dito, may iba pa ring mga dahilan kung
bakit talaga namang pumapatok ito sa masa.

Para sa akin, may kaunting pakakatulad ang plot ng “Be Careful With My Heart” sa pelikulang
“Sound of Music”, sa kontekstong ang bidang babaeng tagapangalaga ng mga anak ng bidang lalaki
at ang bidang lalaki ay unti-unting nahulog para sa isa’t isa. Nang ipinalabas ang “Sound of Music”
noong 1965, malugod itong tinanggap ng masa. Mainit rin siguro ang pagtanggap ngayon ng mga tao
sa “Be Careful With My Heart” dahil mayroong familiarity o pagkakakakilala sa plot na nagasgas na
sa paulit-ulit nang pagkakagamit, isang bagay na mabilis na pinapatawad at pinapalampas sa
kulturang popular dito sa Pilipinas.

Sa aking pampersonal na pananaw, hindi ko talaga nagustuhan ang “Be Careful With My Heart”
noong una dahil hindi ko masikmura ang tambalan nina Jodi Sta. Maria at Richard Yap. Ngunit nang
bigyan ko ng pangalawang tingin, naiintindihan ko ang kahalagahan ng pagganap ni Richard Yap
bilang si ‘Ser Chief’. Sa totoong buhay, karamihan ng mga amo dito sa Pilipinas ay Instik at
masasabi natin na ginagamit ang artistang si Richard Yap bilang repleksyon sa realidad sa
kontekstong Pilipino sa kasalukuyan. Isa pang puntong puwede nating isaalang-alang ay hindi
kailanman nangyayari ang ganitong klaseng relasyon sa tunay na buhay, kaya’t ikinagagalak ng mga
manunuod na naisasakatuparan ng palabas sa harapan nila ang mga pangarap o pantasiya nila. Kung
tutuusin, wala namang masama sa ganitong klase ng paglilibang. Kadalasan, mabuti pa nga ito dahil
ito ay isang pagkakataon para makatakas tayo sa “real life”, katiyakan, ang ating mga kasambahay.
Isipin pa lang ang pagod na natatamo nila sa pang-araw araw na batayan ay nakakapagod na rin.
Mayroon na silang nakaugaliang pamamaraan kung paano maglinis at magluto na tunay na
nakakasawa at nakakapgod. Karapat-dapat lang sa kanila ang magkaroon ng pahinga paminsan-
minsan, at isang silbi ito ng mga teleserye tulad ng “Be Careful With My Heart” kahit na sa
pinakamababaw na paraan man lamang.

Kung muli kong titignan ang mga natala sa itaas, masasabi ko na higit na mas maraming nadudulot
na mabuti ang teleseryeng ito sa halip na masama. Ikinalulugod ko ang mga pagsisikap ng mga
bumubuo nito.

1 Comment
Apr19

Unang Blog Entry

Ayon sa tekstong “Introduksyon: Ang Pagkatuto at Pagtatanghal ng Kulturang Popular”, walang
ibang panahon sa kasaysayan na ang kulturang popular ay may malaganapan at malalimang sakop sa
ating pagkatao kung hindi sa ngayon. Ang tanong ay bakit nga ba humantong sa ganitong kalagayan
ang kulturang ito? Sa aking pananaw mula sa mga personal na karanasan, naging ganito na lamang
ang pagtangkilik ng madla sa edad ng midyang pangmasa sapagkat tumutok at sumubaybay na sila sa
pag-unlad ng nasabing kultura mula pa lamang nung nag-umpisa ito.

Nagsimula ang lahat sa Hollywood na tumuntong sa kasikatan noong umpisa nang ika-20 siglo. Ang
Hollywood ay nagsilbi bilang figure ng kasikatan, kahalinahan, at prestihiyo, kung kaya’t natural na
lamang ang mabilisan at malugod na pagtanggap ng masa rito. Dahil sa kaaya-ayang imaheng
hinandog nito, maraming “napakagat” sa kanila, at mula doon ay sumapit ang simula ng panibagong
kapanahunan. Ang Hollywood ay ang paraan upang mapalaganap ang midya sa mundo. Sa
kasalukuyan, karamihan, kung hindi lahat, ng mga bansa ay may pangkasalukuyang intinuturing
kanilang lokal na Hollywood, kasama na rin dito ang ating bansa, ang Pilipinas.

Napakalaki ng bilang ng tauhan na tumatangkilik sa ating kulturang popular, dahilan dito ay ang
napakaraming seleksyon na pagpipilian ng madla. Sa larangan ng musika ay may iba’t ibang klase at
genre, sa pag-arte ay maroong mga pelikula, teleserye, dula at iba pa, maging sa mga personalidad ay
samu’t sari ang mga taong nariyan, tulad na lamang nila Vice Ganda at Vic Sotto. Kung ating
babalikan ang nakaraang mga taon at dekada sa mundo ng Philippine showbiz at ikukumpara sa
nakamit na estado nito ngayon, isang mainam na obserbasyon ay ang paglaki ng saklaw nito. Sa
aking palagay, mayroong nabuong relasyong direkta (direct relationship) sa pagitan nang mga
tagapagtangkilik at ng mga tinatangkilik. Habang nakikita ng mga tauhan sa midya ng kulturang
popular na labis na sinusuportahan ng masa ang kanilang nililikhang produkto ay higit silang
naengganyohang palawakin pa ang kanilang negosyo. Sa ganitong paraan sila kumikita, kaya na
lamang nagpupursige silang ipagpatuloy ang pagpapalawak ng kanilang imperyo. Malakas ang
kanilang kumpiyansa sapagkat alam nilang mabenta sa mga tao ang mga inihahandog nilang mga
produkto. Bilang kapalit naman, natatamo ng masa ang kanilang inaasam na mga pang-aliw at
panglibang mula sa iba’t ibang uri at anyo ng kulturang popular.

Bagamat magandang pakinggan na ang mga negosiyante at madla ay parehong nakikinabang sa

kanilang naitatag na kaugnayan, mayroong katotohanan na hindi talaga patas ang ganitong relasyon.
Isang dahilan dito ay ang pag-unlad ng sado masokismo sa mga tagatangkilik. Ang sado masokismo
ay nangangahulugang pagtamo ng kaluguran sa pamamagitan ng pagpapasakit o pagdurusa.
Pangkaraniwang nauugnay ang terminong ito sa pakikipagtalik, ngunit totoong makikita rin ito sa
ating kulturang popular. Dahil nga sa napakabilis at drastikong magusbong ng kulturang popular sa
Pilipinas, mayroong hindi maiiwasang presyur na lumitaw mula sa mga “dinedemanda” ng
pakikisama sa gayong kultura. Ako man ay naging biktima nitong phenomena na ito. Noon 2007, ako
ay 13 taong gulang at papalapit sa punto ng pagdadalaga. Nauso noon ang mga iba’t ibang tatak ng
damit, na sa tingin ko ay masyadong mahal para sa kalidad. Kahit na ganon ang aking pananaw ukol
doon, mayroong boses sa loob ko na nagsasabing kinakailangan kong bumili ng kahit ilang pirasong
damit lamang mula sa tatak na iyon para lang makibagay sa uso. Sa huli, bumigay rin ako sa pagbili
ng damit, kung saan natuwa ako ng panandalian bago muling mapagtanto na hindi talaga sulit ang
aking nabili. Ang maganda lamang dito ay may nahugot akong aral mula sa pangyayaring ito – ang
huwag bumibigay sa presyur na pinapatong sa iyo ng kahit sino o ano at manatiling tapat sa iyong
mga prinsipiyo.

Sa lahat ng bagay, may mabuti at may masama, sakop rin nito ang kulturang popular. Mahusay at
tama na ginagamit natin ito upang libangin at aliwin ang ating mga sarili, ngunit kinakailangan rin
nating maunawaan ito at matutong magtakda ng ating mga personal na limitasyon ukol dito.
Maraming puwedeng idulot na mabuti ang patok na patok na kulturang popular sa ating pamumuhay,
iyon ay kung tayo ay magiging responsableng mga tagapagtangkilik at bibigyan ng tamang
kahulugan ang mga ibinabahagi sa atin ng kulturang ito.

ngkot na rin sa kanilang pag-iibigan.