Karen P.

Buenavista HUMSS-Comte ENG 4 – Write-up #4

Karanasang Hindi Panghihinayangan

Siyam na taon na ang nakakalipas mula noong napag-alaman naming

ipapatupad na ng pamahalaan ang K to 12 Curriculum sa buong bansa, isang
patakarang naglalayong madagdagan ng dalawa pang taon ang pag-aaral
sa hayskul. Sa madaling sabi, magkakaroon na ng Senior High School sa
Pilipinas, at isa ako sa mga estudyanteng magiging kabilang sa kauna-unahang
batch ng Senior High.

Inisip ko noon na baka mas mabagot at lalong mapapagod na nga lang

akong mag-aral dahil matatagalan pa bago ako makakapagkolehiyo,
makakapagtapos, at makakapagtrabaho.

Grade 10 palang kami noong pinapili na kami ng aming paaralan kung

sa aling strand of concentration o espesyalisasyon sa Academic Track kami
magpaparehistro. Alam kong simula pa man noong una’y HUMSS na ang gusto
ko, kaya’t iyon ang minarkahan ko ng tsek sa listahan ng pagpipilian namin na
nakapaloob sa Registration Form.

Ngunit nag-aalinlangan ang kaloob-looban ko, dahil hindi ito ang gusto
ng mga magulang ko para sa akin. Iniisip nilang wala akong mapapala sa
pagkuha ng HUMSS at mahihirap ang mga kursong nakalinya sa strand na ito’t
baka maging peligroso o delikado para sa’kin. Maaari raw na madestino pa
ako sa mga liblib na bayan, na lubhang malayo mula sa amin dito sa GenSan.
Sa pananaw nila, ang dapat sa’kin ay maging engineer o accountant o kahit
anumang kursong nasa STEM o ABM, dahil kung tutuusin, ang mga kursong ito
naman ay talagang patungo sa mga pangengempleyong may malalaking
sahod. Labis ang paniniwala nilang kakayanin kong maging isang mag-aaral
ng STEM o ABM, dahil base nga raw sa resulta ng pagkuha ko ng NCAE, 99+
ang porsiyento o marka ko sa STEM na siyang pinakamataas, kumpara sa ABM
at HUMSS na pareho namang 96.

Sinamahan ako ni Mama noong araw ng enrolment, at sinuportahan ko

na lamang ang ninais niyang mangyari. Ginawa namin ang anumang paraan
para mailipat ang registry ko, mula HUMSS papuntang ABM, at nakahanap kami
noon ng kapalitan ko. Bumili na siya kaagad ng yellow envelop na tila ba
sigurado na ngang sa ABM na talaga ako ma-e-enrol. Halos mapaiyak ako sa
awa ko sa sarili ko, dahil pakiramdam ko’y mahihirapan akong paghusayan
ang pag-aaral at maging magaling sa isang strand na wala naman akong
interes. Ngunit, baka nga tama rin sila, kung pagpapaka-praktikal ang usapan.
‘Di ko na alam kung ano ang ipagdadarasal ko sa mga oras na iyon.

Sa kasamaang palad—ngunit kabutihang palad rin namang

maituturing—nung iniabot ko na ang yellow envelop kalakip ang aking mga
dokumento, napag-alaman ng enrolling officer na sa HUMSS ako naunang
nakarehistro, at hindi na pala pahihintulutan ng administrasyon na lumipat pa
ang mga nailistang mapabilang na sa HUMSS sa ibang strand, ni hindi
pinayagang makipagpalitan pa sa mga narehistro na sa STEM o sa ABM.

‘Di ko kayang tingnan si Mama sa mata sa sandaling iyon. Marahil ay

binabalot ako ng labis na kalungkutan para sa kanya o binabagabag ako ng
aking konsensya sa pagkabigong masunod siya. Ngunit ang nakapagtataka’y
‘di niya pinakita’t pinaramdam na nadismaya siya, at sa halip, ay bumili na
kaagad ng envelop pampalit sa yellow na una niyang binili.

“Final answer na ba ‘to? Siguradong HUMSS ka na ba talaga?” patawang

tanong sa’kin ng enrolling officer habang tinatanggap niya ang brown envelop
na iniabot ko.

“Opo. Ha-ha. HUMSS na po,” tugon ko naman.

Naniniwala ako na wala sa bokabularyo ng Diyos ang salitang

“aksidente”. May layunin siya sa bawat sitwasyong pinahihintulutan niyang
maganap. Natuloy ang pagpapa-enrol ko sa MSU-SHS Humanities and Social
Sciences strand, at sa palagay ko’y may malaki’t makatarungang dahilan kung
bakit ito’y nangyari pa kahit na sinubukan na naming mabago—marahil ay
‘pagkat isa ito sa mga pinakamahalagang kaganapan sa buong buhay kong
nagdulot ng mabubuti’t kaaya-ayang mga bagay, higit pa sa aking mga
hiningi’t inasahan. Ayon pa sa Roma 8: 28, “Alam nating sa lahat ng bagay ay
gumagawa ang Diyos para sa mabuti kasama ang mga nagmamahal sa
kanya, silang mga tinawag ayon sa kanyang layunin.”

Sabi ni Mama sa’kin, “Sige lang, Ate, ayos na sa’kin kung sa HUMSS ka na.
Malay natin, d’un ka pala mag-e-excel, o baka maging Valedictorian ka pa.”

Ngunit ‘di ko alam kung magdidilang-anghel si Mama. Tiyak na magiging

makitid at masikip ang daan sa pagkamit nito.
 Ang araw-araw na pagpasok sa eskwela mismo ay isang malaking
hamon para sa’kin. Kinailangang makaalis na ako ng bahay pagsapit ng ika-6
ng umaga, dahil dalawang oras pa ang itatagal ng biyahe papuntang
paaralan at alas otso ang unang period namin. Mahirap para sa’kin na
bumangon sa oras na hindi nakasanayan ng katawan ko. Minsan, para ‘di
nalang mahuli sa klase, napapasubo pa akong sumakay sa jeep kahit ‘di na
talaga sulit ang pagbayad ng pamasahe dahil ‘di na ako makaupo nang
maayos. May mga pagkakataon pa ngang nadadaig ako ng kama ko at
nagmamadali sa paghanda ng sarili, at halos mangiyak-ngiyak na
napapatakbo nalang sa daan na tila ba isang sprinter tuwing 8:15 na at wala
pa ako sa silid-aralan namin.

Noong unti-unti ko nang nakilala ang mga kaklase ko, nalaman kong ang
iba pala sa kanila’y mga Valedictorian, Salutatorian, o ‘di kaya’y top-
performing students sa kani-kanilang pinagmulang Junior High School.
Samantala, wala akong maipantatapat na karangalang katumbas ng kung
anong mayroon sila, dahil naging mahirap sa’kin ang maging consistent honor
student sa MSU-CETD. Aminado ako na nawalan ako ng ganang magsipag
noong panahong nasa Junior High School pa ako, dahil tila walang saysay ang
mga ginagawa ko dahil nawalan na ako ng pag-asang maging Academic
Achiever mula noong nabigyan akong ng 80 bilang marka sa Computer
Education noong nasa Grade 7 ako.

Ngunit sa yugtong ito ng pagpasok ko sa Senior High School,

naramdaman kong isa itong panibagong pagkakataon upang pukawin ang
pangarap ko at ng aming pamilya na apat na taon na ring nahimbing sa
pagpapahinga—ang pangarap na muli nila akong masasabitan ng medalya
ng karangalan.

Araw-araw naitatanong ko na ang sarili ko: Para saan pa’t nag-aral ako
kung ‘di ko lang pala aayusin? Kaya naman, sinimulan ko nang maniwala na
kakayanin kong baguhin ang nakasanayan ko at magtagumpay sa pag-aaral.

Dinoble ko ang pagkakayod. Kinakalimutan ko na ang hiya para

makapag-ulat ako sa harap ng mga kaklase ko at makapag-recite ako tuwing
hinihingi ng guro, kahit pa walang kasiguraduhang tama ang maisasagot ko.
Lagi ko nang sinisiguro na kumpleto ang laman ng kopya ko ng mga leksyon ng
mga guro’t propesor namin. Halos kopyahin ko na ang buong libro tuwing
nananaliksik o nagrerebyu ako sa library. Mas napapadalas ang pagrerebyu ko,
kahit sa free time na kung kailan pwede ko namang ilaan ang oras sa
pagpapahinga, kahit mahirap magbasa habang nakasakay papuntang
eskwelahan, kahit na pagod pa ko’t kakauwi ko lang at kagagaling lang sa
biyahe. Kung kaya lang naman na kabisaduhin o memoryahin ang mga
leksyon, ginagawa ko na. Kung may ipapagawang mga takdang-aralin o
proyekto, lagi kong sinusubukang tapusin at maipasa ang mga ito kaagad.
Naging aktibo rin ako sa paglahok sa mga patimpalak, kahit ilang gabing
kinukulang ng tulog ang kinailangang gugulin para rito.

Buong akala ko rin, matatakasan ko ang Matematika, Agham at

Teknolohiya, ngunit core subjects naman pala kung maituturing ang mga ito
base sa kurikulum ng K to 12 na iniatas para sa kahit anong strand. Kailangan rin
pala naming makapasa sa Physical Education at sa mga aktibidades na
kailangang isakatuparan namin—pagsasayaw ng Zumba, paglalaro ng
volleyball o kung ano pa at pagiging officiating facilitator ng sports games, at
marami pang iba. Masasabi kong sa mga asignaturang ito ako nagkakaroon
ng mahinang perpormans sa tinagal-tagal ko na sa pagiging isang mag-aaral.
Ngunit wala akong magagawa kundi ang mahalin ang mga ito gaya ng kung
paano ko tangkilikin ang mga paborito kong asignatura, at sikapin na lamang
na gawin ang lahat ng makakaya ko para lang ‘di magkaroon ng markang
mas mababa pa sa 85 sa mga nasabing asignatura.

Ngunit kapalit ng lahat ng ito sa aki’y mga ilang gabi ring kinulang ako sa
tulog, mga pananghaliang minsa’y nakakaligtaan kong kainin dahil sa
paghahabol na matapos na ang mga ipinapagawa sa amin, pagdami ng mga
tigyawat dahil napapabayaan na ang sarili at ‘di na maalagaan, at paglala ng
malabo kong paningin.

May mga araw na nag-iingay ang kaluluwa ng Mama ko dahil ‘di ko man
lang makuhang tapusin ang mga labahin at gawain sa bahay. May mga
gabing maaanghang ang palitan ng mga salita namin nina Mama’t Papa dahil
hatinggabi na’t ‘di pa ako natutulog. Minsan ang mas mahirap pa’y agad
akong nanlulumo tuwing napapagalitan ako ng mga mahal ko sa buhay. ‘Di ko
mawari kung bakit sila magagalit kung para rin naman sa kanila ang ginagawa
ko. Sila pa nga itong magrereklamo kung ‘di maayos ang mga marka ko, tapos
ngayong sinisipagan ko na para naman masiyahan sila sa’kin, aayaw sila.

‘Di ko sukat akalaing magbubunga pala ang mga pagpapagal na

ginawa ko. Naging Academic Excellence Awardee ako at lagi nang
napapabilang sa Top Three sa aming klase sa lahat ng Quarter noong Grade
11. Siguro itinadhanang maging mag-aaral ako ng HUMSS para mas makilala ko
ang mga kakayahan at kalakasan ko, at matukoy ang aspeto kung saan ako
ay higit na interesado.

Gayunpaman, higit na naging pahirapan sa akin ang mapasama sa

listahan ng mga pinakamahuhusay na mag-aaral sa strand na ito, lalong-lalo
na ang makamit ang pangunguna sa listahan. Marahil nga ay ‘di naging sapat
ang mga naging sakripisyo ko para mangyari ito. O baka naman hanggang
doon lang ang makakayanan kong gawin at wala na itong binatbat sa
kakayahan ni Lester, ang kaklase kong maituturing nilang naging
pinakamahigpit kong kakompitensya para sa pagka-Valedictorian.

‘Di ako mapanatag tuwing inilalagay ko ang sarili ko sa isang

kompetisyon, dahil maaaring maging mas nakakapagod ito para sa’kin. Ngunit
ayaw ko ring umuwing bigo o talunan. Kahit ganon, bukal na sa kalooban kong
tanggapin na maaaring ‘di ako ang mangunguna sa’min, at kasisiyahan ko
ang magiging tagumpay niya. Mapapanatag na ako kung ‘di ako ang
hihiranging Valedictorian ng HUMSS, basta’t magtatapos akong kahit
Salutatorian nalang.

Buong akala ko, sa akademiks lang iikot ang magiging karanasan ko.
Ngunit maraming sorpresa naman pala ang nag-aabang sa pagpasok ko sa
Senior High. Dahil sa nakakapanibagong pakikipagsapalaran kasama ang mga
dayuhang kasama sa biyaheng ito, panibagong pakikipagkaibigan at
samahan ang umusbong mula sa’min. Sabay-sabay kaming kumakain,
nagtatawanan, masinsinang nag-uusap patungkol sa mga pighati’t ng mga
dinaranas namin sa loob at maging sa labas ng apat na sulok ng aming
paaralan. Kaya nakakaligtaan na rin namin ang pag-iral ng kompetisyon at
mas binubuo ang matibay na samahan upang kalimutan na ang pataasan ng
marka at mas maging masaya sa aming buhay-estudyante.

Ngayong patapos na ang yugtong ito’y mas nauunawaan ko na ang

rason kung bakit dinisenyo ito ng Diyos na mangyari sa’kin. Nakakatuwa na
kahit 19 na ako, hayskul parin ako kung maituturing at medyo may “excuse” pa
para maging sobrang “young at heart”. ‘Di ko pinagsisisihan ang karanasang
ito. Ipinagpapasalamat ko na naging Senior High School student ako dahil
masasabi kong mas handa akong magkolehiyo ngayon kumpara sa kung
nagkolehiyo ako agad pagkatapos ng Junior High School.