Si Ina at ang Bituin

ni Geraldine Enriquez

Oo’t pareho silang nagbibigay tanglaw

Sa mundo’t tahanan ay nagsisilbing ilaw
Sa mga buhay na gabing nababalot ng dilim
Tunay na nangingibabaw kanilang ningning

Si ina marahil ang pinakamagandang bituin

Na biyaya ng Diyos para sa akin
Kakaibang sinag at init ang kanyang binibigay
Sa nanlalamig ko nang buhay

Si ina’y isang bituin na kahit minsa’y malayo

Ay minamahal ako’t hindi binibigo
Hindi hadlang sakanya ang milya ng layo
Upang aluin ang anak na sa pag-ibig nabigo

Si ina’y isang bituin na kaysarap abutin

Mahawakan ng kamay at siyang haplusin
Nais maramdaman init ng kanyang lambing
Nang mapawi ang galit na sa dibdib nakakimkim

Si ina’y isang bituin na kaygandang pagmasdan

Tuwing sa sarili ako’y nahihirapan
Ang kanyang mga kinang ang siyang pampakalma
Kapag ang aking isip ay naguguluhan na
 Si ina’y isang bituin, ito’y walang duda
Walang oras at araw na siya’y nagkulang sa aruga
Ang mga pawis at pagod na bunga ng pagtiyatiyaga
Iaalay sa mga anak na sa kanya’y nagmula

Si ina’y isang bituin, alam kong ito’y tunay

Matakpan man ng ulap’y muling sisilay
Isang bituin na kahit mawalan ng buhay
Patuloy na nakatingin saami’t gagabay

Kaya ina, sa’yo ko iaalay itong tula

Bilang pasasalamat sa lahat ng iyong nagawa
Hangad kong balang araw ako’y makabawi’t
Maghatid ng ngiti sa iyong mga labi