SEJARAH PERKEMBANGAN MATEMATIK

Perkataan "matematik" berasal daripada perkataan Yunani yang

bermaksud sains, ilmu, atau pembelajaran. Istilah ini kini merujuk kepada
sejumlah ilmu yang tertentu -- pengajian deduktif pada kuantiti, struktur,
ruang, dan tukaran.

Matematik juga dahulunya dikenali sebagai ilmu hisab, merupakan satu

bidang ilmu yang mengkaji kuantiti, struktur, ruang dan perubahan. 
Sejarah perkembangan Matematik boleh dibahagikan kepada empat peringkat:
Peringkat Pertama
(sebelum 400 SM)
Bermula dari masa manusia
menggunakan tanda atau simbol
untuk membilang hingga tokoh-
tokoh matematik Yunani
menemui sistem teori matematik
yang pertama.
Peringkat Ketiga
(1700 TM – 1900 TM)
Pada tahap ini, banyak bidang,
teori dan hukum baru ditemui
dan didemonstrasikan oleh
tokoh-tokoh matematik khasnya
dari negara-negara barat. Antara
bidang matematik yang baru
ditemui ialah geometri koordinat,
kalkulus dan rumus-rumus
kalkulus.
Peringkat Kedua
(400 SM – 1700 TM)
Peringkat ini merupakan
peringkat perkembangan
aritmetik, geometri, algebra dan
trigonometri ke tahap yang
mantap, menjadi satu sistem yang
sempurna.
Peringkat Keempat
(1900 TM - kini)
Peringkat keempat ini dikenali
sebagai peringkat moden dan
merupakan peringkat
perkembangan
matematik daripada konkrit
kepada abstrak. Dalam tempoh
ini, teori-teori baru ditemui oleh
tokoh-tokoh matematik untuk
digunakan dalam bidang sains
teknologi, ekonomi dan sosiologi.
Antaranya ialah kebarangkalian,
teori set, teori nombor,
penaakulan mantik dan logik.
 Perkembangan Matematik boleh dilihat dalam pelbagai tamadun:

Babylon Yunani Mesir

(k.k 1800 – 550 (k.k 550 SM – (k.k 1850 SM –
SM) 300 Masihi) 600 Masihi)

Tanah arab  India China

(k.k 700 – (k.k 400 – 1600 (1300 SM - 200
1600) Masihi) Masihi)

Eropah
(k.k 1200–
1600)