‫حی علی العزاء‬

‫َ َ َ ُ ُ َّ‬
‫قال رسول الله‪: ‬‬
‫الد ُم ب َأ َحد ُكمأ‬
‫َ ُ َ ُ أ َ َّ َ َ ُ َ َ ُ أ َ َ َ َ َّ َ َّ‬
‫َل تعادوا اْليام فتعاديكم فإذا تبيغ‬
‫َأُ َ أ ُ َ َأ أ َ‬
‫فليهرقه و لو بمشقص‪.‬‬
‫دعائم اإلسالم ‪541/2‬‬

‫هرگاه خون دریکی از شما به هیجان آمد‪،‬این خون را‬

‫بریزد‪،‬هرچند با نوک پیکان باشد‪.‬‬

‫کاری از گروه فرهنگی کانال اخباری پر مخاطب تلگرام‬

‫عشاق اسدالوالیة‬
‫‪@Oshaghasadalvelae‬‬
 ‫فهرست‬
‫‪ -5‬برپایی مجلس عزا‪1....................................................................................‬‬
‫‪ -2‬سیاهی زدن‪2..............................................................................................‬‬
‫‪ -3‬سیاه پوشیدن ‪3...........................................................................................‬‬
‫‪ -4‬شال عزا انداختن ‪4....................................................................................‬‬
‫‪ -1‬خواندن زیارت عاشورا‪5............................................................................‬‬
‫طریق خواندن زیارت عاشورا ‪5 .................................... ................................‬‬
‫‪ -6‬محزون بودن و ترک خنده ‪6.....................................................................‬‬
‫‪ -7‬تباکی ‪7.......................................................................................................‬‬
‫‪ -8‬گریبان پاره کردن ‪8...................................................................................‬‬
‫‪ -9‬بر سر وصورت زدن ‪11 ...............................................................................‬‬
‫‪ -51‬ذکر حسین حسین کردن ‪11 .....................................................................‬‬
‫‪ -55‬غش کردن ‪12 ...........................................................................................‬‬
‫‪ -52‬هروله کردن‪14 ........................................................................................‬‬
‫‪ -53‬گریه با صدای بلند‪16 .............................................................................‬‬
‫‪ -54‬پا برهنه ‪17 ...............................................................................................‬‬
‫‪ -51‬حلقه به گوش کردن‪18 ...........................................................................‬‬
‫‪ -56‬خلخال‪21 .................................................................................................‬‬
‫‪ -57‬لعن کردن دشمنان امام حسین‪22 ..................................................‬‬
‫‪ -58‬تعطیلی کار و کاسبی‪24 ..........................................................................‬‬
‫‪ -59‬هدیه دادن به مداح و روضه خوان‪25 ....................................................‬‬
‫‪ -21‬روز شمار دهه اول محرم‪27 ....................................................................‬‬
‫‪ -15‬کل سال عزاداری کردن‪28 .....................................................................‬‬
‫عزاداری ماه محرم ‪37 .....................................................................................‬‬
‫‪ -5‬عزای سینه زنی ‪73 ................... ................................ ................................‬‬
‫‪ -1‬عزای لطمه زنی ‪73 ................. ................................ ................................‬‬
‫‪ -3‬عزای سینه خیز رفتن ‪37 ......................................... ................................‬‬
‫‪ -4‬عزای خاک بر سر ریختن ‪33 .................................. ................................‬‬
‫‪ -1‬عزای راه رفتن بر روی خار ‪33 .............................. ................................‬‬
‫‪ -6‬عزای راه رفتن بر روی آتش ‪55 ............................. ................................‬‬
‫‪ -7‬عزای خیمه سوزان ‪55 ............. ................................ ................................‬‬
‫‪ -8‬عزای مشق شمشیر ‪57 .............. ................................ ................................‬‬
‫‪ -9‬عزای سنگ بر سر زدن ‪55 ....................................... ................................‬‬
‫‪ -51‬عزای تازیانه ‪53 ...................... ................................ ................................‬‬
‫‪55‬و‪ -51‬عزای زنجیر چاقویی و انگشتر تیغی ‪53 ........................................‬‬
‫‪ -53‬عزای خودکشی‪61 ..................................................................................‬‬
‫‪ -51‬عزای قمه زنی ‪35 .................. ................................ ................................‬‬
‫دالئل خون ریختن برای اهل بیت ‪35 ........................... ................................‬‬
‫‪ -5‬آیات قرآن خون ‪35 ................... ................................ ................................‬‬
‫‪ -2‬روایات خون ‪37 ........................ ................................ ................................‬‬
‫‪ -3‬سختی دادن به بدن در اسالم ‪47 ............................................................‬‬

‫حجامت‪47 .......................................................................................‬‬
‫رگ زنی ‪47......................................................................................‬‬

‫ایذاء نفس ‪47...................................................................................‬‬

‫‪ -4‬خون ریخت اهل بیت‪09............................................................... ‬‬

‫‪ -1‬خون ریختن بنی هاشم‪09.....................................................................‬‬

‫‪ -6‬خون ریختن اصحاب اهل بیت‪099 ....................................................‬‬

‫‪ -7‬خون ریختن پیامبران الهی‪097 ..............................................................‬‬

‫‪ -5‬حضرت آدم‪097 ......................................................................‬‬

‫‪ -2‬حضرت ابراهیم‪097 ................................................................. ‬‬

‫‪ -3‬حضرت موسی‪094 ................................................................. ‬‬

‫‪ -8‬خون ریختن ریختن مخلوقات اهل بیت‪091 ......................................... ‬‬

‫‪ -9‬از کنترل خارج شدن‪111 ...........................................................................‬‬

‫‪ -51‬مواسات ‪111 ..............................................................................................‬‬
‫‪ -55‬خون در بدن عزادار به هیجان می آید‪111 ..........................................‬‬
‫قمه زنی و تاریخ‪121 ........................................................................................‬‬
‫اهدای خون ‪126 ..............................................................................................‬‬
‫شرکت زنان در مجلس ماتم‪127 .......................................................................‬‬
‫احادیث موضوعی ‪128 .....................................................................................‬‬
 ‫‪ -5‬برپایی مجلس عزا‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫الله‪َ ‬ق َال‪َ :‬ق َال ل ُف َض أيل‪َ :‬ت أجل ُس َ‬ ‫َ َ أ ُ َ أ َ أ أ ُ َ َّ َ أ َ َ أ َّ‬

‫ون‬ ‫‪ -1‬و عنه‪ ،‬عن بكر بن محمد‪ ،‬عن أبي عبد‬
‫ون؟‬‫َو ُت َح ِّد ُث َ‬
‫َ َ ََ ُ أ ُ َ َ‬
‫قال‪ :‬نع أم‪ ،‬جعلت فداك‪.‬‬
‫َأ َ َ‬ ‫َّ ُ‬ ‫ُ َ ََ أ َ َ ُ َ ُ َ‬ ‫أ َ أ َ‬ ‫َ َ‬
‫قال‪:‬إ َّن تلك ال َمجال َس أح ُّبها‪ ،‬فأح ُيوا أ أم َرنا َيا فض أيل‪ ،‬ف َرح َم الله َم أن أح َيا أ أم َرنا‪.‬‬
‫َ َ‬ ‫ُّ‬ ‫أُ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ َ ُ َ أ َ ََ َ‬ ‫ُ َ ُ‬
‫َيا فض أيل‪َ ،‬م أن ذك َرنا‪ -‬أ أو ذك أرنا عند ُه‪ -‬فخ َرج م أن ع أينه مثل جناح الذ َباب‪ ،‬غف َر‬
‫أَ أ ‪1‬‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َّ ُ َ ُ ُ ُ َ ُ َ َ أ َ َ أ َ أ َ‬
‫الله له ذنوبه و لو كانت أكثر من زبد البحر‪.‬‬
‫امام جعفر صادق ‪‬به فضیل فرمود‪:‬شما مینشینید و گفتگو میکنید؟‬
‫گفت‪:‬آرى فدایت شوم‪.‬‬
‫فرمود‪:‬این گونه مجالس را دوست دارم‪ ،‬اى فضیل! امر دین ما را زنده كنید‪ ،‬اى‬
‫فضیل!هر كسی نام ما را ببرد یا نام ما نزد او برده شود و بقدر بال مگس اشك از‬
‫چشمش خارج شود خدا گناهان او را میآمرزد‪،‬ولو اینکه بقدر كف دریا باشد‪.‬‬

‫«‪»1‬‬ ‫‪ . 5‬قرب اإلسناد (ط ‪ -‬الحدیثة) ‪36‬‬

 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -2‬سیاهی زدن‬
‫در كتاب مفتاح الجنة از كتاب كنزالغرائب روایت كرده است جناب فاطمه‪ ‬از‬
‫شنیدن این سخن(شهادت امام حسین‪ )‬چنین گریست كه صداي گریه اش از‬
‫حرم رسول خدا‪ ‬بلند شد‪ ،‬پس با دیده گریان عرض كرد‪ :‬یا ابتا رخصت مرحمت‬
‫فرما كه در حیات خودم تعزیه فرزند مظلومم را بر پا كنم ‪ ،‬حضرت فرمود‪ :‬آنچه كه‬
‫خواهي بکن پس با دو دیده گریان داخل خانه شد‪ ،‬كه تعزیه حسین‪ ‬را بر پا كند‪.‬‬
‫ّاول امر كرد كه در حجره ها پرده هاي سیاه آویختند‪ ،‬و در خانه صورت قبري درست‬
‫كردند‪ ،‬سیاهي بر روي قبر كشیدند‪ ،‬اما به جهت اعالم زنان بني هاشم زني فرستاده‬
‫فرمود‪ :‬به زنان بني هاشم از ما سالم برسان و بگو كه فاطمه دختر خاتم االنبیاء‪‬‬
‫مي گوید‪ ،‬اي زنان بني هاشم و اي اقربا و خویشان من ‪ ،‬به عزاي حسینم حاضر‬
‫شوید‪ ،‬و در ناله و زاري با من موافقت كنید‪ .‬پس زنان بني هاشم با نوحه و ناله و گریه‬
‫و فغان وقتي رسیدند‪ ،‬دیدند كه فاطمه زهرا‪ ‬گیسوان عنبرین خود را پریشان‬
‫كرده و لباس سیاه در بر كرده و خود را بر روي قبر افکنده و مي گرید و مي گوید‪ :‬اي‬
‫شهید مادر‪ ،‬واي غریب مادر‪ ،‬تو را در صحراي كربال تشنه شهید مي كنند‪ ،‬زنان بني‬
‫هاشم این حالت را كه دیدند‪ ،‬یکباره همگي مقنعه ها از سر كشیده خود را بر روي‬
‫‪1‬‬
‫قبر انداخته وا غریبا و وا مظلوما و وا حسینا گویان مشغول گریه شدند‪.‬‬

‫‪ . 5‬بحرالمصائب کنزالغرائب مالجعفر روضه خوان تبریزی‪533-532/5‬‬ ‫«‪» 2‬‬

 ‫‪ -3‬سیاه پوشیدن‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫َ‬
‫يسي أبن ع أبد‬ ‫ان َع أن ع َ‬ ‫‪َ -1‬ح َّد َث َنا َأ أح َم ُد أب ُن ُم َح َّمد أبن َأبي َن أصر َع أن َأ َبان أبن ُع أث َم َ‬
‫ً أ َ‬ ‫ُ َّ‬ ‫َ َ َ َ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ أ َ ََ َ َ َ‬ ‫َّ َ‬
‫الله َو ثابت ع أن حنظلة ع أن أبي ع أبد الله‪ ‬قال‪ :‬خط َب َر ُسول الله‪َ ‬ي أوما َبعد‬
‫َ ٌ َ أ َ ‪1‬‬
‫ََ َ‬ ‫أ‬ ‫أَ أ‬ ‫َ َّ‬ ‫َ‬
‫[صلي] الفج َر في ال َم أسجد َو عل أيه قميصة سوداء‬ ‫أ أن يصلي‬
‫امام صادق‪ ‬فرمودند ‪ :‬روزى رسول خدا‪ ‬از نماز صبح در حالی كه لباس‬
‫سیاهی در برداشتند در مسجد خطبه خواندند‪.‬‬
‫‪َ -2‬و فيه‪َ "،‬و ُنق َل َأ َّن َسك َين َة ب أن َت أال ُح َس أين‪ ‬قالت َيا َيز ُيد َرأ أيت ال َبار َحة ُرؤ َيا وَ‬
‫أ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫َ‬ ‫َّ ُ أ َ َ ُ‬ ‫َ أ َ َّ‬ ‫ُّ أ َ َ َ َ أ َ َ َ‬ ‫َ َ‬
‫الرؤ َيا إلي أ أن قالت فإذا بخ أمس ن أس َوة قد عظ َم الله خلقته َّن َو َزاد في‬ ‫ذك َرت‬
‫َّ َ َ أ َ ُ َّ أ َ َ ٌ َ َ ُ أ أ َ َ َ ٌ َ أ َ َ َ َ َ أ َ َ ٌ ُ ٌ َ َ َ‬ ‫ُ‬
‫نورهن و بينهن امرأة عظيمة الخلقة ناشرة شعرها و عليها ثياب سود و بيدها‬
‫أ َ َ َ ‪2‬‬ ‫َ ٌ ُ َ َّ ٌ َّ َ َ أ َ َ َ أ َ َّ َ َ َ أ َ َ َ َّ أ‬
‫الزه َر َاء‪ ‬الخبر‪.‬‬ ‫قميص مضمخ بالدم إلي أن ذكرت أنها كانت فاطمة‬
‫حضرت سکینه‪ ‬به یزید ملعون فرمود‪ :‬در عالم رویا دیدم‪ ...‬ناگاه با پنج نفر زن‬
‫مواجه شدم كه خداي توانا خلقت آنان را با عظمت و نور آنان رازیاد كرده بود‪ .‬در‬
‫میان ایشان زني بود عظیم الخلقت كه موي سر خود را باز كرده و لباسهاي سیاه‬
‫پوشیده بود‪ .‬وي پیراهن غرقه بخوني در دست داشت‪ -‬هر گاه او برمیخواست زنان‬
‫دیگر هم برمیخواستند و هر گاه مينشست آنان نیز مينشستند‪ .‬من به آن خادم‬
‫گفتم‪ :‬این زنان كه خدا خلقت آنان را بزرگ نموده كیستند؟‬
‫گفت‪ :‬اي سکینه! این بانوئي كه پیراهن غرقه به خون در دست دارد و هر گاه‬
‫ميایستد زنان دیگر هم با وي ميایستند و هر گاه مينشیند آنان نیز با او مينشیند‬
‫جدهات فاطمه زهراء‪ ‬است‪.‬‬

‫‪ . 5‬بصائر الدرجات ‪311/5‬‬

‫«‪»3‬‬ ‫‪ . 1‬بحار األنوار ‪591/ 11‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -4‬شال عزا انداختن‬
‫‪1‬‬
‫‪ -1‬امام حسن و امام حسین‪ ‬در شهادت حضرت زهرا‪ ‬شال عزا انداختن‪.‬‬
‫‪ -2‬امام زین العابدین‪ ‬فرمودند‪:‬اى بشیر تو شال عزا بر گردن نما و با دیده گریان‬
‫برو در مدینه و اهل مدینه را خبر كن‪ ...‬در آن وقت بشیر جزلم با محنت و غم روانه‬
‫مدینه شد‪ ،‬در وقت بشیر جزلم لباس سیاه در بر و شال عزا در گردن در كوچه هاى‬
‫‪2‬‬
‫مدینه (روضه)می گفت‪.‬‬

‫‪ . 5‬طوفان البکاء‪118‬‬
‫‪ . 1‬مقتل خطی حزن االئمه ‪38‬‬ ‫«‪» 4‬‬
 ‫‪ -1‬خواندن زیارت عاشورا‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫َق َال َأ ُبو َج أع َفر أال َباق ُر‪َ ‬يا َع أل َق َم ُة إن أاس َت َط أع َت َأ أن َت ُز َور ُه في ُك ِّل َي أوم ب َهذه ِّ‬
‫الز َي َارة‬
‫َّ ُ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬ ‫أ َ أ َ َ أَ أ ََ َ ََ ُ َ‬
‫‪1‬‬
‫اب جميع ذلك إ أن ش َاء الله تعالى‪.‬‬ ‫من دهرك فافعل فلك ثو‬
‫اى علقمه اگر بتوانی هر روز با این زیارت امام حسین‪ ‬را زیارت كنی البته این كار‬
‫را انجام بده كه ان شاء الله تمام ثوابهائی كه ذكر شده برایت منظور گردد‪.‬‬
‫طریق خواندن زیارت عاشورا‬
‫حدثني محمد بن الحسن الطوسي في الروضة الرضوية يوم اَلثنين ‪ 4‬محرم‬
‫‪ 1241‬قال ‪ :‬حدثني رئيس المحدثين العالم المحقق الشيخ حسين آل‬
‫عصفور البحراني قال حدثني والدي عن أبيه عن جده بسنده إلى اَلمام أبى‬
‫الحسن على الهادي النقي‪ ‬ان‪:‬من قرأ مرة اللعن في زيارة عاشوراء ثم قال‬
‫‪2‬‬
‫اللهم العنهم جميعا تسعا وتسعين مرة كفى عن المأة وكذا السالم‪.‬‬
‫امام هادى‪ :‬كسی كه قرائت كند یک بار لعن را در زیارت عاشورا و سپس بگوید‬
‫اللهم العنهم جمیعا تسعا وتسعین مرة(خدایا لعنت كن جمیع دشمنان را نود ونه بار)‬
‫كافی است و همچنین سالم آن‪.‬‬

‫‪ . 5‬کامل الزیارات‪579‬‬
‫«‪»5‬‬ ‫‪ . 1‬الذریعة‪-‬آقا بزرگ الطهراني‪19/51-‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -6‬محزون بودن و ترک خنده‬
‫ُ َّ ُ َ َ َ َّ َ َ أ‬ ‫َ َّ َ َ َ أ َ‬
‫‪ -1‬حدثنا جعف ُر أب ُن ُم َح َّمد أبن َم أس ُرور َرح َمه الله قال حدثنا ال ُح َس أي ُن أب ُن ُم َح َّمد‬
‫َ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫الله أبن َعامر َع أن إ أب َراه َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬
‫يم أبن أبي َم أح ُمود قال قال‬ ‫أبن عامر ع أن ع ِّمه ع أبد‬
‫ً َ َ أ َ ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ َ َ أ أ‬ ‫َ َ َ‬ ‫ِّ َ‬
‫ان أبي‪ ‬إذا دخل شه ُر ال ُم َح َّرم َل ُي َرى ضاحكا َو كانت الكئ َابة‬ ‫الرضا‪ ‬ك‬
‫َ َ َ َ أ‬
‫ان ذلك ال َي أو ُم َي أو َم‬
‫أَ‬
‫ان َي أو ُم العاشر ك‬‫َت أغل ُب َع َل أيه َح َّتى َي أمض َي م أن ُه َع َش َر ُة َأ َّيام َفإ َذا َك َ‬
‫أ‬ ‫ُ َ‬ ‫َّ‬ ‫ُ ُ ُ أ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬
‫‪1‬‬
‫ُمص َيبته َو ح أزنه َو ُبكائه َو َيقول ه َو ال َي أو ُم الذي قتل فيه ال ُح َس أي ُن‪.‬‬
‫امام رضا‪ ‬فرمودند‪ :‬پدرم‪ ‬را شیوه بود كه چون محرم میشد خنده نداشت و‬
‫اندوه بر او غالب بود تا روز دهم روز دهم روز مصیبت و حزن و گریهاش بود و میفرمود‬
‫در این روز حسین‪ ‬كشته شد‪.‬‬

‫‪ . 5‬األمالي( للصدوق)‪518‬‬ ‫«‪»6‬‬

 ‫‪ -7‬تباکی‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ أ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ َّ َ َ أ َ‬

‫‪ -1‬حدثني أ ُبو الع َّباس ع أن ُم َح َّمد أبن ال ُح َس أين عن ال َح َسن أبن عل ِّي أبن أبي‬
‫َ َ َ‬ ‫ُ أ َ َ َ أ َ َ أ َ ِّ أ َ أ ُ َ َ َ ُ َ أ أ‬
‫يرة ع أن أبي ع َم َارة ال ُمنشد ع أن أبي ع أبد‬ ‫عثمان عن حسن بن علي بن أبي المغ‬
‫أ َ‬‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬
‫ُ َ َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ً‬ ‫أ‬ ‫أ‬ ‫َأ َ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َّ‬
‫الله‪ ‬قال‪َ ... :‬م أن أنشد في ال ُح َس أين‪ ‬شعرا ف َبكى فله الجنة َو َم أن أنشد‬
‫ُ أ َ َّ ُ ‪1‬‬
‫أ ً ََ َ ََ‬ ‫أ‬
‫في ال ُح َس أين شعرا فت َباكى فله الجنة‪.‬‬
‫اگر شخصی در مصیبت امام حسین‪ ‬شعر بگوید و خویشتن را شبیه به‬
‫گریهكننده نماید جزاى وى بهشت خواهد بود‪.‬‬

‫«‪»7‬‬ ‫‪ . 5‬کامل الزیارات ‪514‬‬

 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -8‬گریبان پاره کردن‬
‫يسى‬ ‫‪َ -1‬ذ َك َر َأ أح َم ُد أب ُن ُم َح َّمد أبن َد ُاو َد أال ُق ِّم ُّي في َن َوادره َق َال َر َوى ُم َح َّم ُد أب ُن ع َ‬
‫َ َ َ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ‬ ‫َ أَ‬ ‫َ َ‬
‫يسى ع أن خالد أبن َسدير أخي حنان أبن َسدير قال‪ :‬قال‬ ‫ع أن أخيه جعفر أبن ع‬
‫ُ ََ‬ ‫أُ ُ َ أَ‬ ‫ََ‬ ‫الله‪َ : ‬و َق أد َش َق أق َن أال ُج ُي َ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ‬
‫وب َو لط أم َن الخدود الفاطم َّيات على‬ ‫أ َبا ع أبد‬
‫َ َ أ ُ أ َ أ ُ ُ ُ ُ َ ُّ أ ُ‬ ‫َ‬ ‫أ‬
‫ال ُح َس أين أبن علي‪َ ‬و على مثله تلط ُم الخدود َو تشق الج ُيوب‪.‬‬
‫ُ ‪1‬‬

‫امام صادق‪:‬همانا گریبان دریدند و برگونه ها لطمه زدند فاطمیات)دختران حضرت‬

‫زهرا‪(‬بر حسین بن علی‪ ‬و بر مثل چنین بزرگ مردى باید لطمه زد و گریبان‬
‫درید‪.‬‬
‫ُ ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬
‫‪ -2‬أبي هاشم قال‪:‬خرج أبو محمد‪ ‬في جنازة أبي الحسن‪ ‬و قميصه‬
‫أ‬ ‫َ أ ُ ٌ َ َ َ َ َ أ أ ُ َ أ َ أ َ َ أ َ َ أ َ َ َ َ َ أ َ َّ َ َّ َ َ ُ‬
‫يصه في مثل‬ ‫مشقوق فكتب إليه ابنعون من رأيت أو بلغك من اْلئمة شق قم‬
‫َ َ أ َ ُ َ َ ُ أ َ َ َ َ َ أ َ َّ ُ َ َ َ‬ ‫َ َ َ ََ َ َ‬
‫هذا فكت َب إل أيه أ ُبو ُم َح َّمد‪ ‬يا أحمق و ما يدريك ما هذا قد شق موسى على‬
‫َ‬
‫‪2‬‬
‫ه ُارون‬
‫ابوهاشم جعفرى گفت‪ :‬خارج شد امام حسن عسگرى‪ ‬در تشیع جنازه امام‬
‫هادى‪ ‬در حالی پیراهن خود را از پیش و از پس دریده بودند‪.‬ابن عون به حضرت‬
‫نامه نوشت‪:‬چه كسی از ائمه را دیدید كه لباس خودش را پاره كند‪،‬امام‪‬‬
‫فرمودند‪:‬اى احمق تو چه می دانی از این عمل‪ ،‬موسی براى هارون گریبان چاک‬
‫زد‪.‬‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬
‫‪َ -3‬و ل َّما قبض عل ُّي أب ُن ُم َح َّمد الع أسكر ُّي‪ُ ‬رئ َي ال َح َس ُن أب ُن علي‪ ‬قد خ َرج‬
‫ُ َّ‬ ‫َ أ‬ ‫َ َّ َ َ أ ُ َّ َ ُ ُ‬
‫‪3‬‬
‫يصه م أن خلف َو قدام‪.‬‬ ‫من الدار و قد شق قم‬
‫و چون امام هادى‪ ‬وفات كرد حضرت امام حسن عسکرى‪ ‬از خانه بیرون‬
‫آمدند و پیراهن خود را از پیش و از پس دریده بودند‪.‬‬

‫‪ . 5‬تهذیب األحکام (تحقیق خرسان) ‪321/8‬‬

‫‪ . 1‬وسائل الشیعة‪171/3‬‬
‫‪ . 3‬من ال یحضره الفقیه‪571/5‬‬ ‫«‪»8‬‬
 ‫َ َّ أ َ أ َ ُ َ أ َ َ‬ ‫أ َ َ َ َ أ َ َ َ َّ ُ ُ ِّ َ أ‬ ‫َ‬
‫‪1‬‬
‫‪ -4‬أاب ُن ع َّباس الحديث إلى أن قال لما توفيت‪ ‬شقت أسماء جيبها‪.‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫پس از آنکه فاطمه‪ ‬رحلت كرد حضرت اسماء گریبان خود را پاره كرد‪.‬‬
‫جىء ب َرأس الحسين‬ ‫يزيد َل َع َنه َو َ‬
‫َ‬ ‫َ‬
‫بن الحسين‪ ‬و ح َر ُمه على‬ ‫‪ّ -5‬أنه َل ّما ُّ‬
‫على ُ‬
‫َ‬
‫خص َرة كانت فى‬ ‫ين َي َديه فى َطشت‪َ ،‬ف َجعل َيضر ُب َثناياه بم َ‬ ‫‪َ ‬و ُوض َع َب َ‬
‫َ َ أ أ َ َ َ َ َ َّ أ ُ ُ َ َ أ‬ ‫َ‬ ‫ََ‬
‫َيده‪...‬فل َّما َرأت َز أين ُب‪ ‬ذلک فأه َوت إلى ج أيبها فشقته ث َّم نادت ب َص أوت‬
‫َ َ ُ َ أ َ أ‪2‬‬
‫ُ ُ أُُ‬ ‫َ‬
‫حزين تقرع القلوب‪:‬يا حسيناه‬
‫هنگامی كه علی بن الحسین‪ ‬و خانواده اش بر یزید كه خداوند او را لعنت كند‪.‬‬
‫وارد شدند و سر حسین‪ ‬آورده شد و در برابر یزید در داخل تشتی گذاشته شد‪ ،‬او‬
‫با چو دستی به دندانهاى پیشین امام زد‪...‬وقتی زینب‪ ‬آن را دید‪ ،‬دست به‬
‫گریبان برد و آن را پاره كرد و با صداى محزون كه دلها را می سوزاند فرمود‪ :‬واى‬
‫حسین!‪...‬‬

‫‪ . 5‬بحار األنوار‪254/43‬‬
‫«‪» 9‬‬ ‫‪ . 1‬بحاراالنوار‪531/11‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -9‬بر سر وصورت زدن‬
‫َ َ َّ َ َ أ َ ِّ َ ُ َ َ َ َ َ أ ّ ً َ َ أ َ أ َ َ أ َ َ َ أ ّ ً‬
‫‪ -1‬فى زيارة الناحية‪:‬فلما رأين النساء جوادک مخزيا و أبصرن سرجک ملويا‬
‫أ ُ‬ ‫أُ ُ َ‬ ‫ُّ ُ َ‬ ‫أُ ُ‬
‫َب َر أز َن م َن الخدور للشعور ناش َرات َو للخدود َلط َمات َو لل ُوجوه َساف َرات َو‬
‫َ‬ ‫أَ‬
‫‪1‬‬
‫بالعويل داع َيات‬
‫وقتی كه زنان آل الله اسب امام حسین‪ ‬را دیدند در حالیکه زین واژگون بود از‬
‫خیمه ها بیرون دویدند در حالیکه به سر و صورت میزدند‪...‬‬

‫‪ . 5‬بحار األنوار‪111/98‬‬ ‫«‪»10‬‬

 ‫‪ -51‬ذکر حسین حسین کردن‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫َّ‬ ‫َ َ‬ ‫أ َ ِّ َ‬ ‫‪َ -1‬ع أن ُه َق َال َح َّد َث َنا ُم َح َّم ُد أب ُن ُم َ‬

‫وسى أبن ال ُمت َوكل ع أن ُم َح َّمد أبن أبي ع أبد الله‬
‫َ َ َ‬ ‫أ‬ ‫َ َ‬ ‫أال ُكوف ِّي َع أن ُم َ‬
‫وسى أبن ع أم َر َان ع أن ع ِّمه ال ُح َس أين أبن َيزيد ع أن عل ِّي أبن َسالم‬
‫ُ ََ َ َ‬ ‫َ أَ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬
‫ع أن أبيه ع أن َسالم أبن دينار ع أن َسعد أبن طريف عن اْل أص َبغ أبن ن َباتة قال‬
‫أ‬ ‫ٌَ‬ ‫َ َّ‬ ‫أ َّ َ‬ ‫ُ َّ‬ ‫ُ ُ َ َ‬ ‫َ‬ ‫أ ُ‬
‫َسمعت أاب َن ع َّباس َيقول قال َر ُسول الله‪ ‬ذك ُر الله ع َّز َو جل ع َبادة َو ذكري‬
‫َ َ ‪1‬‬ ‫أ‬ ‫ٌَ أ أَ‬ ‫ٌَ أ َ‬
‫ع َبادة َو ذك ُر علي‪ ‬ع َبادة َو ذك ُر اْلئ َّمة‪ ‬م أن ُولده عبادة‪.‬‬
‫ذكر خداى عزوجل عبادتست و ذكر من عبادتست و ذكر علی‪ ‬عبادت است و‬
‫ذكر ائمه‪ ‬از ولد من عبادتست‪.‬‬

‫«‪»11‬‬ ‫‪ . 5‬اإلختصاص ‪113‬‬

 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -55‬غش کردن‬
‫‪1‬‬ ‫ً‬
‫‪ -1‬ثم بكى طويال‪‬فلما أفاق قال‪ :‬قتل الله قوما يقتلوک‪.‬‬
‫(حضرت رسول‪ ‬در نگاه به امام حسین‪)‬سپس گریه طوالنی نمود و از هوش‬
‫رفت‪ .‬وقتی به حال عادى برگشت‪ ،‬فرمود‪ :‬خدا بکشد قومی كه تو را می كشند‪.‬‬
‫ان‬‫الس َنان ُّي َق َال َح َّد َث َنا َأ أح َم ُد أب ُن َي أح َيى أبن َز َكر َّيا أال َقط ُ‬
‫َّ‬ ‫‪َ -2‬ح َّد َث َنا ُم َح َّم ُد أب ُن َأ أح َم َد ِّ‬
‫أ ُ َ َ َ َّ َ َ‬ ‫الله أبن َحبيب َق َال َح َّد َث َنا َتم ُ‬ ‫َ َ َ َّ َ َ َ أ ُ أ ُ َ أ َّ‬
‫يم أب ُن ُبهلول قال حدثنا‬ ‫قال حدثنا بكر بن عبد‬
‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ أ ُ َ أ أ َ أ َّ أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫الرح َمن ع أن ُمجاهد عن أابن ع َّباس قال‪:‬‬ ‫عل ُّي أب ُن عاصم عن الحصين بن عبد‬
‫ِّ َ َ َ َ َ‬
‫ين فل َّما ن َزل‬
‫َ‬ ‫َ َ‬
‫ين‪ ‬في خ ُروجه [في خ أرجته] إلى صف‬
‫ُ‬ ‫ُك أن ُت َم َع َأمير أال ُم أؤمن َ‬
‫َ َأ ُ َ َ أ َ أ َ‬ ‫َ َ َأَ َ أ َ أ َ َ‬ ‫ُ َ ُّ أ ُ‬ ‫َ َ‬
‫بن أين َوى َو ه َو شط الف َرات … قال بأعلى صوته يا ابن عباس أ تعرف هذا الموضع‬
‫َّ‬
‫َ َ ً‬ ‫َُ ُ َ‬ ‫أَ‬ ‫ََ‬ ‫أ‬ ‫َََ‬ ‫َ ُ أ‬
‫َيا َر َّب ‪َ ...‬ل ت َبارك في قتلته َو ال ُمعين عل أيه َو الخاذل له ث َّم َبكى ُبك ًاء طويال َو‬
‫ََ َ ً‬ ‫ُ‬ ‫ََ أ‬ ‫َ َ َ ُ َ َّ‬
‫‪2‬‬
‫َبك أينا َمعه حتى َسقط ل َوجهه َو غش َي عل أيه طويال‪.‬‬
‫امیرالمؤمنین‪ ‬در جنگ صفین از زمین كربال عبور نموده و فرمودند‪:‬‬
‫«خداوندا!‪...‬به كشندگان حسین‪ ‬و یارى دهندگان دشمن او و آنان كه او را كمک‬
‫نکنند بركت مده» ابن عباس می گوید‪:‬سپس گریست گریه اى طوالنی و ما نیز با او‬
‫مدت زیادى به حالت‬ ‫گریستیم تا آن كه از بسیارى گریه از صورت بر زمین خورد و ّ‬
‫غش بود‪.‬‬
‫‪ -3‬ثم خرج القاسم بن الحسن‪ ‬و هو غالم صغير لم يبلغ الحلم فلما نظر‬
‫‪3‬‬ ‫ّ‬
‫إليه الحسين‪ ‬إعتنقه جعال يبكيان حتى غشى عليهما‬
‫سپس قاسم‪ ‬فرزند امام حسن‪ ‬خارج شد كه نوجوانی كوچک بود و به سن‬
‫بلوغ نرسیده بود‪ .‬هنگامی كه حسین‪ ‬به او نگریست او را در آغوش گرفت و هر دو‬
‫گریستند تا جائی كه هر یک بر آغوش دیگرى بی هوش شدند‪.‬‬

‫‪ . 5‬عبرات المصطفین‪ 518/5:‬به نقل از مناقب امیرالمؤمنین علیه السالم‪.131/1:‬‬

‫‪ . 1‬األمالي( للصدوق) ‪197‬‬
‫‪ . 3‬مقتل الحسین علیه السالم‪179‬‬ ‫«‪»12‬‬
 ‫َ َ أ أ َ َ َ أ َ َ َ َ َ َّ أ ُ َ أ أ ً َ َ َ‬
‫‪1‬‬
‫‪ -4‬لط َمت َوجهها َو ه َوت إلى ج أيبها فشقته َو خ َّرت َمغش ّيا عل أيها‪.‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫حضرت زینب‪ ‬برصورت زدند وگریبان دریدند و در حالی كه غش كرده بودند‬

‫افتادند‪.‬‬
‫‪ -5‬در مورد حضرت ام سلمه نیز روایت شده كه چون خبر كشته شدن امام‬
‫ً‬
‫حسین‪ ‬به ایشان رسید گفت‪ :‬اوقد فعلوها مأل الله بيوتهم و قبورهم نارا آیا آن‬
‫كار زشت را مرتکب شدند خدا خانه ها و گورهاشان را از آتش پركند‪ .‬آنگاه چندان‬
‫شدت مصیبت‬ ‫بگریست كه بی هوش شد‪ .‬و بعد از سی روز از قتل امام حسین‪ ‬از ّ‬
‫‪2‬‬
‫جان داد‪.‬‬

‫‪ . 5‬اإلرشاد في معرفة حجج الله علی العباد ‪91/1‬‬

‫«‪»13‬‬ ‫‪ . 1‬دمع السجوم‪.379:‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -52‬هروله کردن‬
‫َ‬ ‫َ َ َ أ‬
‫‪1‬‬
‫‪ -1‬إذا َمشى إلى ال َح أرب ه أر َول‪.‬‬
‫امیرالمومنین‪ ‬چون به نبرد میرفت هروله میكرد‪.‬‬
‫َ َ َ‬ ‫ِّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫‪( -2‬في الزيارة الصادرة عن الناحية المقدسة)‪:‬فل َّما َرأ أي َن الن َس ُاء ج َوادك‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫أُ ُ‬ ‫أ ً‬ ‫َ َ ََ‬ ‫ََ‬ ‫أ ً‬
‫َمخز ّيا‪َ ،‬و نظ أر َن َس أرجك عل أيه َملو ّيا‪َ ،‬ب َر أز َن م َن الخدور… َو إلى َم أص َرعك‬
‫‪2‬‬
‫ُم َباد َرات‪.‬‬
‫در زیارت ناحیهي مقدسه آمده است‪ ... :‬آن هنگام كه بانوان اسب تو را دیدند كه‬
‫خوار و ذلیل گردیده و نگاه كردند به زین اسبت كه كج شده [و در هم پیچیده]‬
‫است‪ ،‬از حریم و پناهگاه خیمه ها خارج شدند‪ ...‬و به سوي محل كشته شدنت‬
‫شتابان ميرفتند‪.‬‬
‫‪ ... -3‬و لما سقط الحسين إلي اْلرض خرجت زينب‪ ‬من باب الفسطاط و‬
‫هي تنادي‪ :‬وا أخاه وا سيداه‪ ...‬و في تظلم الزهراء‪ : ‬إن زينب‪ ‬لما علمت‬
‫ً‬ ‫بالوقعة ّ‬
‫خرت مغشيا عليها‪ ،‬فلما أفاقت من غشيتها ركضت نحو المعركة و هي‬
‫تارة تعثر بأذيالها و تارة تسقط علي وجهها من عظم دهشتها‪ ،‬حتي انتهت إلي‬
‫ً‬ ‫ً‬
‫المعركة فجعلت تنظر يمينا و شماَل فرأت أخاها الحسين‪ ‬علي وجه‬
‫‪3‬‬
‫اْلرض‪...‬‬
‫…و هنگامي كه امام حسین‪ ‬به زمین افتاد حضرت زینب‪ ‬از درب خیمه‬
‫خارج شد‪ ،‬در حالي كه ندا سر ميداد‪ :‬واي از مصیبت برادرم! واي از مصیبت آقا و‬
‫بزرگم! و در كتاب تظلم الزهرا‪ ‬آمده است‪ :‬وقتي حضرت زینب‪‬از واقعه مطلع‬
‫شد بيهوش بر روي زمین افتاد‪ .‬آنگاه كه به هوش آمد دوان دوان به سمت معركه‬
‫رفت و در این حال گاهي پایش به پایین لباسش گیر ميكردو گاهي از شدت‬

‫‪ . 5‬وقعة صفین ‪133‬‬

‫‪ . 1‬المزار الکبیر (البن المشهدي)‪111‬‬
‫‪ . 3‬معالي السبطین ‪.37/1‬‬ ‫«‪»14‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫مصیبت و دهشت با صورت بر زمین ميافتاد‪.‬تا وقتي كه به آنجا رسید‪.‬در آن لحظه‬
‫شروع كرد به نگاه كردن به سمت چپ و راست و برادر خود حسین‪ ‬را دید كه بر‬
‫روي زمین افتاده است‪.‬‬
‫َ‬ ‫الصادق َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫الز َي َارة إلى آخرها َو َردت عن َّ‬ ‫َ‬ ‫أ‬
‫‪َ -5‬و أال َق أو ُل في ُم أب َت َدإ اْل أمر في ِّ‬
‫ين‪ ‬إذا‬
‫َّ َ َ ُ َّ َ‬ ‫َ أ َ َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫أَ‬ ‫َ ُ‬ ‫َ أ َ‬
‫أ َردت ز َي َارة ق ُبور اْلئ َّمة‪ ... ‬بأبي َو أ ِّمي َيا آل ال ُم أصطفى‪ ،‬إنا َل ن أملك إَل أ أن‬
‫ُ ‪1‬‬
‫َُ َ َ َ َ‬
‫نطوف ح أول َمشاهدكم‪.‬‬
‫پدر ومادر فداى شما اى خاندان مصطفی‪ ‬در دست ما چیزى نیست جز اینکه‬
‫پیرامون زیارتگاهی شما طواف كنیم‪.‬‬

‫«‪»15‬‬ ‫‪ . 5‬زیارت جامعه ائمه مومنین المزار الکبیر (البن المشهدي) ‪199‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -53‬گریه با صدای بلند‬
‫شهقه(ناله ى غم و نفسی كه از شدت غصه با ناله و فریاد از سینه بیرون می آید‪.‬كه‬
‫منتهی به مرگ می شود‪).‬‬
‫َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َّ َ‬
‫‪ -1‬حدثني ُم َح َّمد أب ُن ع أبد الله ع أن أبيه ع أن عل ِّي أبن ُم َح َّمد أبن َسالم ع أن ُم َح َّمد‬
‫أَ‬ ‫َ أ َ أ َّ أ َ َّ أ َ أ ِّ َ أ َ أ َّ أ َ أ َّ أ‬ ‫َ‬
‫الرح َمن اْل َص ِّم‬ ‫أبن خالد عن عبد الله بن حماد البصري عن عبد الله بن عبد‬
‫ُ َ ِّ ُ ُ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ ُأ ُ أ َ َ َ‬ ‫َ أ َ أ َّ أ ُ أ َ َ َ َ‬
‫ان ع أن أبي َبصير قال‪ :‬كنت عند أبي ع أبد الله‪ ‬أحدثه‬ ‫عن عبد الله بن مسك‬
‫ُ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َّ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ ُ‬ ‫ً‬ ‫ُ ُ ََ َ ُ َ‬
‫َ‬ ‫ََ َ َ ََ‬
‫فدخل عل أيه أابنه فقال له َم أرحبا َو ض َّمه َو ق َّبله َو قال حق َر الله َم أن حق َرك أم َو‬
‫أ َ َ َ َّ أ َ َ َ ُ أ َ َ َ َ َّ ُ َ أ َ َ َ ُ أ َ َ َ َ َّ ُ َ أ َ َ َ ُ أ َ َ َ َّ ُ َ ُ‬
‫ان الله لك أم‬ ‫انتقم ممن وتركم و خذل الله من خذلكم و لعن الله من قتلكم و ك‬
‫الص ِّديق َ‬ ‫اْل أنب َياء‪َ -‬و ِّ‬ ‫َ ّ ً َ َ ً َ َ ً َ َ أ َ َ ُ َ ُ ِّ َ َ ُ َ ُ أ َ‬
‫ين َو‬ ‫وليا و حافظا و ناصرا فقد طال بكاء النساء و بكاء‬
‫َ ََ أ ُ َ ُأ‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫الش َه َداء َو َم َالئ َكة َّ‬‫ُّ‬
‫الس َماء ث َّم َبكى َو قال َيا أ َبا َبصير إذا نظرت إلى ولد‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫ََ َ َ‬ ‫َ َ ُُ‬ ‫ََ‬ ‫أ‬
‫ال ُح َس أين‪ ‬أتاني َما َل أ أملكه ب َما أتى إلى أبيه أم َو إل أيه أم َيا أ َبا َبصير إ َّن‬
‫َ أ َ‬ ‫ََ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫‪1‬‬
‫فاط َمة‪ ‬لت أبكيه َو تشهق‪.‬‬
‫ابو بصیر گفت‪:‬محضر مبارك امام صادق‪ ‬بوده و براى آن جناب سخن میگفتم‬
‫َّ‬
‫در این هنگام یکی از فرزندان حضرت داخل شد‪.‬امام‪ ‬به او فرمودند‪ :‬بارك الله و‬
‫او را به سینه خود چسبانده و وى را بوسیده و فرمودند‪:‬خدا ذلیل كند كسانی را كه‬
‫شما را ذلیل كنند و انتقام كشد از آنان كه به شما ظلم كنند‪ ،‬و خوار كند افرادى را كه‬
‫شما را خوار كنند‪ ،‬و لعنت كند اشخاصی را كه شما را میكشند و خدا ولی و حافظ و‬
‫ناصر شما باشد‪ ،‬زنان و انبیاء و صدیقین و شهداء و فرشتگان آسمان بسیار بر شما‬
‫گریستند‪ ،‬سپس آن حضرت گریسته و فرمودند‪:‬اى ابو بصیر هرگاه به بچههاى‬
‫حضرت حسین‪ ‬مینگرم به واسطه مصیبت و ظلمی كه به پدرشان و خودشان‬
‫شده حالتی به من دست میدهد كه قابل كنترل نیست‪.‬اى ابا بصیربدرستی كه‬
‫حضرت فاطمه‪‬هرآینه گریه می كند بر حسین‪ ‬و در مصیبت او شهقه می زند‪.‬‬

‫‪ . 5‬بحار األنوار‪118/11‬‬ ‫«‪»16‬‬

 ‫‪ -54‬پا برهنه‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫ً‬ ‫َ ً َ‬ ‫َُ َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫أ ُ ِّ َ‬

‫الرضا‪َ :‬و َصاح ُب ال ُمص َيبة … َو ُي أست َح ُّب له أ أن َي أمش َي حافيا حاسرا‬ ‫‪ -1‬فقه‬
‫أ‬
‫‪1‬‬
‫الرأس‪.‬‬‫َم أك ُشوف َّ‬
‫َ‬

‫صاحب مصیبت جنازه را برندارد و خاک بر سر نریزد و مستحب است كه پابرهنه و‬

‫سربرهنه و سر باز باشد‪.‬‬
‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ُ ُ أ َ ِّ‬
‫َ َّ َ أ َ‬ ‫أ َ‬ ‫أَ‬ ‫‪َ -2‬ق َال َّ‬
‫الراوي ث َّم أخرج الن َس ُاء م َن الخ أي َمة َو أشعلوا فيها الن َار فخ َرج َن ح َواس َر‬
‫ِّ َّ ‪2‬‬
‫َ‬ ‫ُم َس َّل َبات َحاف َيات َباك َيات َي أمش َ‬
‫ين َس َب َايا في أسر الذلة‪.‬‬
‫أ‬
‫راوى می گویید‪:‬سپس زنان را از خیمه خارج كردند و آتش شعله می كشید پس‬
‫بانوان طاهرات خارج شدند در حالی كه سرهایشان باز بود و غارت شده‪ ،‬پابرهنه‬
‫بودند گریه می كردند و حركت می كردند به اسارت در نهایت ذلت‪.‬‬

‫‪ . 5‬مستدرک الوسائل‪551/1 :‬‬

‫«‪»17‬‬ ‫‪ . 1‬مقتل ابی مخنف‪311 :‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -51‬حلقه به گوش کردن‬
‫َأ ُ َ أ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ أ‬ ‫َ َ َ‬ ‫َ‬
‫يم ع أن أبيه عن ال ُح َس أين أبن خالد قال‪َ :‬سألت أ َبا ال َح َسن‬ ‫‪ -1‬عل ُّي أب ُن إ أب َراه‬
‫َّ أ َ أ َ َ َ َ َ َ َّ ُ َ َ َ َّ َ أ َ َ ُ أ ُ َ‬ ‫َ‬ ‫ِّ َ‬
‫الرضا‪ ‬عن التهنئة بال َولد متى فقال إنه قال لما ُولد الحسن بن علي‪‬‬
‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫النب ِّي‪ ‬في أال َي أوم َّ‬ ‫َّ‬ ‫َّ أ َ َ َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َ َ‬
‫السابع َو أ َم َر ُه أ أن ُي َس ِّم َيه َو‬ ‫ه َبط ج أب َرئيل بالتهنئة على‬
‫َ َ أ ُ َ أ ُ‬ ‫ُ َ ِّ َ ُ َ أ َ أ َ ُ َ ُ َّ َ أ ُ َ أ ُ َ ُ ُ َ ُ َ َ َ َ َ‬
‫يكنيه َو يحلق َرأسه َو يعق عنه َو يثقب أذنه َو كذلك كان حين ُولد الحسين‪‬‬
‫أَ‬ ‫أَ‬
‫ان له َما ذؤ َابتان في الق أرن اْل أي َسر‬
‫َََ َُ أ َ َ َ َ َ َ َ َ ُ ُ َ َ‬
‫السابع فأمره بمثل ذلك قال و ك‬ ‫َأ َت ُاه في أال َي أوم َّ‬
‫َأ َ أ ُُ‬ ‫أ‬ ‫َ أ َ أ ُُ‬ ‫أ ُُ أُ أ َ‬ ‫َ َ َ َّ أ‬
‫ان الثق ُب في اْلذن اليمنى في شحمة اْلذن و في اليسرى في أعلى اْلذن‬
‫َ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫وك‬
‫َ َ َ َ َُ‬ ‫َّ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ أ‬
‫فالق أرط في ال ُي أمنى َو الشنف في ال ُيس َرى َو قد ُروي أن النب َّي‪ ‬ترك لهما‬
‫َّ أ َ ُ َ َ َ ُّ َ أ َ‬ ‫َُ َ‬
‫‪1‬‬
‫ذؤ َابت أين في َو َسط الرأس و هو أصح من القرن‪.‬‬
‫أ‬
‫حسن بن خالد روایت میکند كه گفت‪ :‬از حضرت علی بن موسی‪ ‬راجع به تبریك‬
‫نوزاد جویا شدم‪ .‬فرمود‪ :‬آیا نه چنین است موقعی كه حسن بن علی‪ ‬متولد شد‬
‫جبرئیل روز هفتم نازل گردید و بررسول خدا‪ ‬تبریك گفت و گفت‪ :‬نام و كنیه آن‬
‫حضرت را تعیین نماید‪ ،‬سر مباركش را بتراشد و برایش عقیقه كند‪ ،‬گوش وى را‬
‫سوراخ كند‪ ،‬هنگامی كه امام حسین‪ ‬متولد شد همین دستورها انجام داده شد‪.‬‬
‫حضرت حسنین‪ ‬هر كدام دو گیسو در طرف چپ سر خود داشتند‪ ،‬سوراخ‬
‫گوش راست ایشان در نرمه گوش و سوراخ گوش چپ در باالى گوش بود‪.‬‬
‫أَ‬ ‫َ أ َ أ َ َ َ أ َ َ َ َ َ أ َ‬ ‫يم َع أن َه ُار َ‬ ‫‪َ -2‬عل ُّي أب ُن إ أب َراه َ‬
‫ون أبن ُم أسلم عن مسعدة بن صدقة عن أبي عبد‬
‫ُّ َّ ‪2‬‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ ُّ َّ َ َ َ ُ َ أ َ َ‬ ‫َ َ َّ َ أ َ ُ ُ أ ُ َ‬ ‫َّ‬
‫الله‪ ‬قال‪ :‬إن ثقب أذن الغالم من السنة و ختانه لسبعة أيام من السنة‪.‬‬
‫امام صادق‪ ‬فرمود‪ :‬سوراخ كردن گوش پسر بچه از سنت است و نیز ختنه كردن‬
‫پسر بچه از سنت است‪.‬‬
‫‪ -3‬حضرت قنبر در مقابل درخواست حضرت امیرالمومنین‪ ‬كه فرمود بیا‬

‫‪ . 5‬الکافي ‪33/6‬‬
‫‪ . 1‬الکافي‪31/6‬‬ ‫«‪»18‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫مسلمان شو‪ ،‬حضرت قنبر گفت‪ :‬یاعلی مسلمان می شوم بدین شرط كه اول مرا به‬
‫غالمی خود قبول فرمائی‪ ،‬دوم حلقه بندگی در گوشم نمائی‪،‬سوم مرا از خود دور‬
‫‪1‬‬
‫نگردانی‪.‬حضرت امیرالمومنین‪ ‬هر سه شرط را قبول نمودند‪.‬‬
‫‪ -4‬ثم قالوا و خرج غالم و بيده عمود من تلك اْلبنية و في أذنيه درتان و هو‬
‫مذعور فجعل يلتفت يمينا و شماَل و قرطاه يتذبذبان فحمل عليه هانئ بن‬
‫‪2‬‬
‫ثبيت فقتله فصارت شهربانو‪ ‬تنظر إليه و َل تتكلم كالمدهوشة‪.‬‬
‫گفتهاند‪ :‬سپس غالمی یعنی كودكی خارج شد كه عمودى بدست و دو گوشواره‬
‫لؤلؤ بگوش داشت‪ .‬او در حالی كه خائف بود متوجه یمین و یسار خود بود‪.‬‬
‫گوشوارههایش در حركت بودند ناگاه هانی بن ثبیت بر آن كودك حمله كرد و او را‬
‫شهید نمود‪.‬‬
‫شهربانو‪ ‬همچنان به او نظر میکرد و نظیر شخص مدهوش تکلم نمي كرد‪.‬‬

‫‪ . 5‬تحفه المجالس معجزه شانزدهم(ابن تاج الدین حسن سلطان محمد)‬

‫«‪»19‬‬ ‫‪ . 1‬بحار األنوار‪11/11‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -56‬خلخال‬
‫‪ -1‬ثم دعا [ابن زياد‪ :‬زخر بن قيس و معه] ابو بردة بن عوف اَلزدي و طارق بن‬
‫فسرح مع [هم] برأس الحسين‪ ‬و رءوس اصحابه الى يزيد‬ ‫ظبيان اَلزدي‪ّ ،‬‬
‫بن معاوية‪.‬‬
‫ّ‬ ‫ّ‬
‫ثم أمر بنساء الحسين‪ ‬و صبيانه فجهزن‪ ،‬و أمر بعلي بن الحسين‪ ‬فغل‬
‫ّ‬ ‫سرح ّ‬ ‫بغل الى عنقه‪ ،‬ثم ّ‬ ‫ّ‬
‫بهن مع محفز بن ثعلبة العائذي [القرشي] و شمر بن‬
‫‪1‬‬
‫ذي الجوشن‪.‬‬
‫سپس [ابن زیاد‪ ،‬زحر بن قیس] را خواست و سر حسین‪ ‬و سایر یارانش را‪ ،‬با وى‬
‫و دو تن از همراهانش‪ -‬ابو بردة بن عوف أزدى و طارق بن ظبیان أزدى‪ -‬به سوى‬
‫یزید بن معاویه فرستاد‪ .‬در ضمن دستور داد زنان و بچههاى حسین‪ ‬آماده شدند‬
‫و بر گردن علی بن الحسین‪ ‬غل و زنجیر بسته شد‪[ ،‬پس از آمادگی اسراء] آنان را‬
‫با مخفر بن ثعلبه عائذى [قرشی] و شمر بن ذى الجوشن [به طرف شام] فرستاد‪.‬‬
‫َ َ أَ ُ َ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ َ َّ َ‬ ‫ََ ٌ َ‬
‫ان َو أ ُبو ذر َو‬ ‫ان ع أن ُسل أيم قال حدثني عل ُّي أب ُن أبي طالب‪ ‬و سلم‬ ‫‪ -2‬أب‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ ُ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫أ أ َ ُ‬
‫المقداد َ[و حدث أ ُبو الج َّحاف د ُاود أب ُن أبي ع أوف الع أوف ُّي َي أروي ع أن أبي َسعيد‬
‫أ ُ َ َ ُ َ‬ ‫ُ ََ أ أ‬ ‫أ‬ ‫َ َ َ أ‬ ‫َ َ‬ ‫أُ أ‬
‫ان ال َح َس ُن‪َ ‬يأتيه َو ه َو على المن َبر َيخط ُب ف َي أصعد إل أيه‬ ‫الخدري] قال … و ك‬
‫ُ‬ ‫َ َّ‬ ‫أ َّ‬ ‫أ َ ََ‬ ‫أ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ ََ َ‬
‫ف َي أرك ُب على عاتق النب ِّي‪َ ‬و ُيدلي رجل أيه على َصدر النب ِّي‪ ‬حتى ُي َرى َبريق‬
‫ُ أ‬ ‫ُ ُ َ َ َ َ َّ أ َ‬ ‫أ ُ َ‬ ‫ُ َّ‬ ‫َ أَ‬
‫‪2‬‬
‫خلخاله َو َر ُسول الله‪َ ‬يخط ُب ف ُي أمسكه كذلك حتى َيف ُرغ م أن خط َبته‬
‫امام حسن‪ ‬نزد پیامبر‪ ‬میآمد در حالی كه آن حضرت بر فراز منبر خطبه‬
‫میخواند‪.‬از منبر باال میرفت و بر گردن آن حضرت سوار میشد و پاهایش را روى‬
‫سینه مبارك آویزان میكرد بطورى كه برق خلخال در پایش دیده میشد‪،‬و این در‬
‫حالی بود كه پیامبر‪ ‬مشغول خطبه بود و او را همچنان نگاه میداشت تا خطبهاش‬

‫‪ . 5‬وقعة الطف ‪267‬‬

‫‪ . 1‬کتاب سلیم بن قیس الهاللي‪731/1‬‬ ‫«‪»20‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫به پایان میرسید!‪.‬‬
‫ان َق َال إنَّ‬
‫الص أب َي ُ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬
‫‪َ -3‬و َع أن َج أع َفر أبن ُمح َّمد‪ ‬أنه ُسئل عن الذهب ُيحلى به ِّ‬
‫َ‬
‫ُّ ُ‬ ‫َ أ َ ُ َّ‬ ‫أ َّ‬ ‫َّ َ‬ ‫َ َ َ ِّ َ َ َ‬
‫الس ُيوف َو‬ ‫ان ُي َحلي أ أوَلد ُه َو ن َس َاء ُه بالذهب َو الفضة َو َل َبأ َس أ أن ت َحلى‬‫أبي ك‬
‫َّ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬
‫‪1‬‬
‫ال َم َصاحف بالذهب َو الفضة‪.‬‬
‫ّ‬
‫از ابو عبد الله صادق‪ ‬پرسیدم‪ :‬زینت طال براى كودكان نابالغ رواست؟‬
‫جدم علی بن الحسین‪ ‬فرزندان و بانوان خود را با زیور طال‬ ‫ابو عبد ّالله‪ ‬گفت‪ّ :‬‬
‫و نقره میآراست‪.‬‬

‫در باب مواسات با غل و زنجير در دست و پاى اسراء كربال مى شود خلخال‬
‫انداخت ولى نبايد به نيت زينت بدن استفاده كرد‪.‬‬

‫«‪»21‬‬ ‫‪ . 5‬دعائم اإلسالم ‪563/2‬‬

 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -57‬لعن کردن دشمنان امام حسین‪‬‬
‫َ‬ ‫َّ ُ َ َ َ َ أ‬ ‫ََ‬ ‫ُ َّ‬ ‫َ َ‬
‫‪ -1‬قال َر ُسول الله‪َ … ‬و لع َن الله قتلة ال ُح َس أين‪َ ‬و ُمح ِّبيه أم َو ناصريه أم َو‬
‫َّ ُ َ َ أ َ َ َ َ‬ ‫َّ‬ ‫ُ ُ ََ‬ ‫َ َ‬ ‫َ َ َأ‬
‫ين على‬ ‫ين ع أن لعنه أم م أن غ أير تق َّية ُي أسكته أم أَل َو َصلى الله على الباك‬ ‫الساكت‬ ‫َّ‬
‫َ ً َ َ ً‬ ‫َ َأ َ أ َ أ ُ أ َ َ َ َ‬ ‫أ ً َ َ َ ً َّ‬ ‫أ‬
‫ين عل أيه أم غ أيظا َو حنقا‬ ‫ال ُح َس أين َرح َمة َو شفقة َو الالعنين ْلعدائهم و الممتلئ‬
‫ََََ ُ َأ َُ‬ ‫ُ َ َ َ َ ََ‬ ‫َ َأ أ‬ ‫أ ََل َو إ َّن َّ‬
‫َ‬
‫ين بقتل ال ُح َس أين‪ ‬ش َرك ُاء قتلته أَل َو إ َّن قتلته َو أع َوانه أم َو‬ ‫الراض‬
‫َّ َّ َّ َ َ َ أ ُ َ َ َ َ ُ أ ُ َ َ َ‬ ‫َأ أش َي َاع ُه أم َو أال ُم أق َتد َ‬
‫ين أ أن‬ ‫ين به أم ب َر ٌاء م أن دين الله إن الله ليأم ُر مالئكته المق َّرب‬
‫ُ َ‬ ‫أ َ َ‬ ‫َ أُ‬ ‫َ َ َ َّ أ ُ ُ َ ُ ُ أ َ أ ُ َ َ َ أ أ‬
‫وبة لقتل ال ُح َس أين‪ ‬إلى الخ َّزان في الجنان ف َي أم ُزجوها‬ ‫يتلقوا دموعهم المصب‬
‫َ أ َ َ َ َ َ ُ ُ ُ َ ُ َ َ ُ َ َ أ َ أ َ َ َّ أ َ َ َ َ َ َ َ َ َّ أ َ ُ ُ َ‬
‫بماء الحيوان فتزيد عذوبتها و طيبها ألف ضعفها و إن المالئكة ليتلقون دموع‬
‫ُ ََ‬ ‫أَ‬ ‫َ َ َّ َ َ‬ ‫َ َأ أ‬ ‫َ َّ‬ ‫أَ‬
‫ين لقتل ال ُح َس أين‪َ ‬يتلق أونها في الهاو َية َو َي أم ُزجونها‬ ‫ين الضاحك‬ ‫الفرح‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ َ‬ ‫َ َ ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫ب َحميمها َو َصديدها َو غ َّساقها َو غ أسلينها ف َيزيد في شدة ح َر َارتها َو عظيم‬
‫َأ َ‬ ‫َ َ َ‬ ‫أ َ َ ِّ ُ َ َ َ أ أ ُ‬ ‫َ َ َ َأ َ‬
‫ين إل أيها م أن أعداء آل ُم َح َّمد‬ ‫عذابها ألف ضعفها ُيشدد بها على ال َمنقول‬
‫َ َ َ ُ أ ‪1‬‬
‫عذابهم‪.‬‬
‫آگاه باشید؛ خدا قاتلهاى حسین‪ ‬را با آن افرادى كه آنان را دوست داشته باشند‬
‫و یاور ایشان باشند‪ ،‬و افرادى كه بدون تقیه از لعن بر آنان خوددارى نمایند لعنت‬
‫كرده است‪ .‬آگاه باشید؛ خدا بر گریهكنندگان امام حسین‪ ‬و اشخاصی كه‬
‫دشمنان او را لعنت كنند و افرادى كه قلبشان از غیظ و غضب بر آنان پر باشد صلوات‬
‫و رحمت میفرستد‪ .‬آگاه باشید؛ افرادى كه بقتل حسین‪ ‬راضی باشند در قتل آن‬
‫حضرت شریك خواهند بود! آگاه باشید؛ كشندگان امام حسین‪ ‬و یاران و تابعین‬
‫ایشان و اشخاصی كه از آنان پیروى نمودند از دین خدا بیزارند‪.‬‬
‫خداى مهربان به مالئکه مقربین خود دستور میدهد آن اشکهائی را كه در عزاى امام‬
‫حسین‪ ‬ریخته میشود به خازنهاى بهشت دهند تا آنها را با آب حیات ممزوج‬
‫نمایند و گوارائی آب حیات بدین وسیله هزار برابر آن خواهد شد‪.‬‬

‫‪ . 5‬بحار األنوار‪311/11‬‬ ‫«‪»22‬‬

 ‫كه براى خوشحال و خندان شدن از قتل امام حسین‪‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫مالئکه اشك افرادى را‬
‫میریزند در جهنم میبرند و آنها را به آب جوش و صدید و غساق و غسلین آن ممزوج‬
‫میکنند تا حرارت آن بیشتر و عذاب آن هزار برابر شدیدتر گردد و دشمنان آل‬
‫محمد‪ ‬كه در جهنم هستند بوسیله آن معذب شوند‪.‬‬
‫أ َ ُ ِّ َ ‪1‬‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ َُ‬ ‫َ َّ ُ َ َ َ ُ ِّ‬ ‫ِّ َ‬ ‫َ‬
‫الرضا‪ ‬أنه قال ك َمال الدين َوَل َيتنا َو ال َب َر َاءة من عدونا‪.‬‬ ‫‪َ -2‬و ُرو َي عن‬
‫كمال دین‪ ،‬والیت ماست و برائت از دشمنان ما‪.‬‬

‫«‪»23‬‬ ‫‪ . 5‬السرائر الحاوي لتحریر الفتاوي (و المستطرفات) ‪641/3‬‬

 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -58‬تعطیلی کار و کاسبی‬
‫ُ َّ ُ َ َ َ أ َ َ أ ُ‬ ‫َ‬ ‫‪َ -1‬ح َّد َث َنا ُم َح َّم ُد أب ُن إ أب َراه َ‬
‫يم أبن إ أس َحاق َرح َمه الله قال أخ َب َرنا أح َمد أب ُن ُم َح َّمد‬
‫أ‬ ‫َ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ َّ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ َ‬ ‫أَ َ‬
‫اله أمدان ُّي ع أن عل ِّي أبن ال َح َسن أبن عل ِّي أبن فضال ع أن أبيه ع أن أبي ال َح َسن‬
‫َأَ َ ُ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ أ َ َ َ َّ أ‬ ‫ِّ َ‬ ‫َعل ِّي أبن ُم َ‬
‫ور َاء قضى‬ ‫السع َي في ح َوائجه يوم عاش‬ ‫الرضا‪ ‬قال‪ :‬من ترك‬ ‫وسى‬
‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ان َي أو ُم َع ُاش َ‬ ‫الد أن َيا َو اْلأخ َرة َو َم أن َك َ‬‫َّ ُ َ ُ َ َ َ ُّ‬
‫ور َاء َي أو َم ُمص َيبته َو ح أزنه َو ُبكائه‬ ‫الله له حوائج‬
‫أ َ َ ُ ُ‬ ‫أ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ َّ‬ ‫َ َ َ َّ ُ َ‬
‫جعل الله ع َّز َو جل َي أو َم الق َي َامة َي أو َم ف َرحه َو ُس ُروره َو ق َّرت بنا في الجنان ع أينه َو‬
‫َ أ ً َ أ ُ َ َ أ َ ُ َ َّ َ‬ ‫أ‬ ‫َّ َ‬ ‫َ‬ ‫َم أن َس َّمى َي أو َم َع ُاش َ‬
‫يما ادخ َر‬ ‫ور َاء َي أو َم َب َركة َو ادخ َر فيه ل َمنزله شيئا لم يبارك له ف‬
‫أ َ َ َ ُ َّ ُ َ‬ ‫ُ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ ُ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬
‫َو حش َر َي أو َم الق َي َامة َمع َيزيد َو ع َب أيد الله أبن ز َياد َو ع َم َر أبن َسعد لعنه ُم الله إلى‬
‫‪1‬‬ ‫َ َّ‬ ‫أ‬ ‫َأ َ َ‬
‫أسفل درك من النار‪.‬‬
‫كسی كه روز عاشورا بدنبال كارى نرود خدا حاجتهاى دنیا و آخرت او را روا خواهد‬
‫كرد‪ .‬كسی كه روز عاشورا روز مصیبت و حزن و گریه او باشد خدا روز قیامت را روز‬
‫فرح و خوشحالی وى قرار خواهد داد و چشم او در بهشت بما روشن خواهد شد‪.‬‬
‫كسی كه روز عاشورا را روز خیر و بركت قرار دهد و در آن روز چیزى براى منزل خود‬
‫ذخیره كند بركتی در آن نخواهد بود و روز قیامت با یزید و عبید الله ابن زیاد و عمر‬
‫بن سعد لعنة الله علیهم در قعر دوزخ محشور خواهد بود‪.‬‬

‫‪ . 5‬األمالي( للصدوق) ‪519‬‬ ‫«‪»24‬‬

 ‫‪ -59‬هدیه دادن به مداح و روضه خوان‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫ُ‬ ‫أ َ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ َ َأ َ‬ ‫َ‬ ‫َّ ٌ‬

‫‪ -1‬عدة م أن أ أص َحابنا ع أن أح َمد أبن ُم َح َّمد ع أن عل ِّي أبن ال َحكم ع أن ُيون َس أبن‬
‫ََ‬ ‫َ أَ َ أ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ َ‬ ‫َّ‬ ‫َأ ُ َ َ َ َ‬
‫وب ع أن أبي ع أبد الله‪ ‬قال‪ :‬قال لي أبي َيا جعف ُر أ أوقف لي م أن َمالي كذا َو‬ ‫يعق‬
‫ً‬ ‫َ‬ ‫َ ً‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫أ ُ‬ ‫َ‬ ‫ََ َ‬
‫‪1‬‬
‫ين بمنى أ َّي َام منى‪.‬‬ ‫كذا لن َواد َب تند ُبني عش َر سن‬
‫امام صادق‪ ‬فرمودند‪:‬پدرم امام باقر‪ ‬به من فرمودند‪ :‬اى جعفر از مال خودم‬
‫فالن مقدار وقف نوحه خوانان كن كه به مدت ده سال در منی بر من نوحه خوانی و‬
‫سوگوارى كنند‪.‬‬
‫يها ه َش ُام أبنُ‬ ‫َ َ َ‬ ‫َّ َ َّ‬ ‫َ َّ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫أ َ َ‬
‫‪َ -2‬و منها‪ :‬أ َّن عل َّي بن الحس أين‪ ‬حج في السنة التي حج ف‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬
‫َ‬ ‫َ َ ُ َُ َ ُ‬ ‫أ ُ‬ ‫َ أ أ َ َ ُ َ َ َ ٌ َ أ َ أ َ َّ‬
‫استجه َر الن ُاس منه‪َ ‬و تش َّوفوا له َو قالوا لهشام َم أن‬ ‫عبد الملك و هو خليفة ف‬
‫ً َأ ََ َ أ ُ ُ‬ ‫ََ َ أََأَ ُ َ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫ُ َ َ َ َ َأ ُ َ‬
‫ه َو قال هش ٌام َل أعرف لئال ُي أرغ َب فيه فقال الفرزدق و كان حاضرا بل أنا أعرفه‬
‫أ ُ أ ُ ُ أ ُّ أ‬ ‫أ ََ ُ‬ ‫َأ ُ أ أ‬ ‫َ َ َّ‬
‫َو ال َب أيت َيعرفه َو الحل َو ال َح َر ُم‬ ‫هذا الذي تعرف ال َبط َح ُاء َوطأته‬
‫َ َ َ َ َ‬ ‫ِّ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ َ ََ ُ َ‬ ‫َ‬
‫إلى آخرها ف َبعثه هش ٌام َو ح َب َسه َو َم َحا أاس َمه م َن الد َيوان ف َبعث إل أيه عل ُّي أب ُن‬
‫ًَ‬ ‫َ َ َّ َ َ َ ُ أ ُ َ َ َّ‬ ‫أ‬
‫ال ُح َس أين‪ ‬بصلة ف َردها َو قال َما قلت ذلك إَل د َيانة‪.‬‬
‫َ ‪2‬‬
‫َ َ َ َ َ َ ً َ َ َ أ َ َ َّ ُ َ َ َ‬
‫ف َبعث بها إل أيه أ أيضا َو قال قد شك َر الله لك ذلك‪.‬‬
‫امام زین العابدین‪ ‬در سالی به حج رفته بود كه در آن سال‪ ،‬خلیفه وقت هشام‪،‬‬
‫نیز آمده بود‪ .‬هنگام طواف‪ ،‬مردم كنار میرفتند و براى امام راه باز میكردند و او را با‬
‫دیده اكرام مینگریستند‪ .‬از هشام پرسیدند این كیست؟‬
‫هشام گفت‪ :‬نمیشناسم‪ ،‬در حالی كه میشناخت! فرزدق شاعر حاضر بود‪ ،‬گفت‪:‬‬
‫ولی من او را میشناسم و اشعار معروف خود را در مدح امام‪ ‬سرود كه مطلع آن‬
‫این است‪.‬‬
‫ّ‬
‫و البیت یعرفه و الحل و الحرم‬ ‫هذا الذى تعرف البطحاء وطأته‬

‫‪ . 5‬الکافي‪557/1‬‬
‫«‪»25‬‬ ‫‪ . 1‬الخرائج و الجرائح ‪167/5‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫بدین سبب‪ ،‬هشام او را دستگیر نموده و زندانی كرد‪ .‬و اسمش را نیز از دیوان‪ ،‬حذف‬
‫كرد‪.‬‬
‫حضرت براى او صلهاى فرستاد ولی او برگرداند و گفت‪ :‬من از روى وظیفه دینی‪ ،‬این‬
‫اشعار را سرودم نه براى پول‪ .‬امام‪ ‬دوباره فرستاد و فرمود‪ :‬این كار تو مورد قبول‬
‫خداوند واقع شد‪.‬‬

‫«‪»26‬‬
 ‫‪ -21‬روز شمار دهه اول محرم‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫شب اول‪ :‬حضرت مسلم‪‬‬

‫شب دوم‪ :‬حضرت ّ‬
‫حر ریاحی‪‬‬
‫شب سوم‪ :‬حضرت رقیه‪‬‬
‫شب چهارم‪ :‬فرزندان حضرت زینب‪‬‬
‫شب پنجم‪ :‬حضرت عبدالله بن حسن ‪‬‬
‫بن الحسن‪‬‬ ‫شب ششم‪:‬حضرت قاسم‬
‫شب هفتم‪ :‬حضرت علي اصغر‪‬‬
‫شب هشتم‪ :‬حضرت علي اكبر‪‬‬
‫شب نهم‪ :‬حضرت عباس‪‬‬
‫شب دهم‪ :‬امام حسین‪‬‬

‫«‪»27‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -15‬کل سال عزاداری کردن‬
‫‪1‬‬
‫‪ -1‬حضرت آدم و حوا در عزاى هابیل ‪ 055‬سال جزع كردند‪.‬‬
‫‪ -2‬عن شرحبيل بن أبي عون‪ :‬انه قال‪ّ :‬لما ولد الحسين‪ ‬هبط ملك من‬
‫مالئكة الفردوس اْلعلي‪ ،‬و نزل إلي البحر اْلعظم و نادي في أقطار السموات و‬
‫‪2‬‬ ‫ّ‬ ‫ّ‬
‫اَلرض‪ :‬يا عباد الله ألبسوا ثياب اَلحزان و أظهروا التفجع و اْلشجان‪.‬‬
‫امام صادق‪ :‬وقتی امام حسین‪ ‬به دنیا آمد ملکی در آسمان ها و زمین فریاد‬
‫زد ‪ :‬اى بندگان خدا لباس هاى حزن بپوشید و ناراحتی و ناله هاى خود را آشکار‬
‫كنید‪.‬‬
‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬
‫‪َ -3‬ح َّدثني ال ُح َس أي ُن أب ُن َعل ّي َّ‬
‫الز أعف َران ُّي ب َّ‬
‫الر ِّي قال حدثنا ُم َح َّمد أب ُن ع َم َر‬
‫َ َ‬ ‫َ ُ َ أ َ َ َّ‬ ‫أ‬ ‫أ َ َ َأ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬
‫النصيب ُّي ع أن هشام أبن َسعد قال أخ َب َرني ال َمشيخة أ َّن ال َملك الذي ج َاء إلي‬
‫َ َ َ‬ ‫َ َ َ َ أ‬ ‫َ‬ ‫َأ أ‬ ‫َأ‬ ‫َّ‬
‫ان َملك الب َحار َو ذلك أ َّن‬ ‫َر ُسول الله‪َ ‬و أخ َب َر ُه بقتل ال ُح َس أين أبن علي‪ ‬ك‬
‫َ‬ ‫ََ َ َأ َ ُ ََ َ ُ‬ ‫َ َ ََ أ‬ ‫َ َ أ َ‬ ‫َ ً‬
‫َملكا م أن َمالئكة الف أرد أوس ن َزل علي ال َب أحر فنش َر أجن َحته عل أيها ث َّم َصاح‬
‫أ ٌ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ َ‬ ‫َ أ َ ً َ َ َ َ َ أ َ أ َ أَ ُ َأَ َ أ‬
‫اب ال ُح أزن فإ َّن ف أرخ َر ُسول الله‪َ ‬مذ ُبوح‬ ‫صيحة و قال يا أهل البحار البسوا أثو‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ٌ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫الس َم َاوات فل أم َي أبق َملك فيها إَل ش َّمها َو‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُث َّم َح َم َل م أن ُت أر َبته في َأ أجن َحته إ َلي َّ‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬
‫ٌ َ َ َ َ َ َ ُ َ أ َ َ ُ أ َ أَ َ ُ أ ‪3‬‬
‫أ َ َ َ ََ‬
‫َص َار عند ُه لها أثر و لعن قتلته و أشياعهم و أتباعهم‪.‬‬
‫فرشتهاي از فرشتههاي بهشت بر دریا نازل شد و بالهایش را روي سطح آب‬
‫گسترانید سپس فریادي بلند زد و گفت ‪ :‬اي اهل دریا لباسهاي حزن و اندوه‬
‫بپوشید زیرا فرزند رسول خدا‪ ‬را سر بریدهاند سپس از تربت آن حضرت در‬
‫بالهایش نهاد و به آسمانها پرواز كرد و فرشتهاي نبود در آسمانها مگر آن را بوئید و‬
‫در وي اثر گذارد و كشندهگان آن حضرت و تابعین آنها را لعنت نمود‪.‬‬
‫‪ -4‬عن الصادق‪ :‬رحم الله شيعتنا لقد شاركونا فى المصيبة بطول الحزن و‬

‫‪ . 5‬جنات الخلود ‪51‬‬

‫‪ . 1‬مدینة معاجز ‪438/3‬‬
‫‪ . 3‬کامل الزیارات‪67‬‬ ‫«‪»28‬‬
 ‫‪1‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫الحسرة على مصاب الحسين‪.‬‬
‫امام صادق‪: ‬خداوند رحمت كند شیعیان ما را‪ ،‬به تحقیق كه مشاركت كردند با ما‬
‫در مصیبت[و]با حزن و حسرت همیشگی بر مصایب امام حسین‪[ ‬با ما‬
‫همدردى كردند‪.‬‬
‫أ‬ ‫َ‬
‫َ َّ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬
‫ُ ُ‬ ‫َ َّ َ َ َ أ َ‬
‫‪ -5‬حدثنا جعف ُر أب ُن ُم َح َّمد أبن َم أس ُرور َرح َمه الله قال حدثنا ال ُح َس أي ُن أب ُن ُم َح َّمد‬
‫َ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫الله أبن َعامر َع أن إ أب َراه َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬
‫يم أبن أبي َم أح ُمود قال قال‬ ‫أبن عامر ع أن ع ِّمه ع أبد‬
‫أ َ َ َ أ ُ َّ أ‬
‫استحلت‬ ‫ون فيه القتال ف‬ ‫ان َأ أه ُل أال َجاهل َّية ُي َح ِّر ُم َ‬ ‫الر َضا‪ ‬إ َّن أال ُم َح َّر َم َش أه ٌر َك َ‬ ‫ِّ‬
‫ِّ‬ ‫ُ‬
‫َُ أ‬ ‫َ َ‬ ‫ُ َُ‬ ‫َُ ُ َ‬
‫ير ُان في‬ ‫الن َ‬ ‫فيه د َماؤنا َو هتك فيه ح أر َمتنا َو ُسب َي فيه ذ َرار ُّينا َو ن َساؤنا َو أضر َمت‬
‫َ َ‬ ‫ُ ٌ‬ ‫َّ‬ ‫ََ َ َ ُ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ أُ‬
‫َمضاربنا َو انته َب َما فيها م أن ثقلنا َو ل أم ت أرع ل َر ُسول الله‪ ‬ح أر َمة في أ أمرنا إ َّن‬
‫وع َنا َو َأ َذ َّل َعز َيز َنا ب َأ أرض َك أرب َو َب َالء وَ‬ ‫َ أ َ أ ُ َ أ َأ َ َ ُ ُ ََ َ َ أ َ َ ُ ُ َ‬
‫يوم الحسين أقرح جفوننا و أسبل دم‬
‫أ َ َََ أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ َ أ َ أ َ‬ ‫َ َأ َ َ َ َ‬
‫أ أو َرثتنا َ[يا أ أرض ك أرب َو َبالء أ أو َرثتنا] الك أر َب َ[و] ال َبال َء إلى َي أوم اَلنقضاء فعلى مثل‬
‫ان‬ ‫وب أالع َظ َام ُث َّم َق َال‪َ ‬ك َ‬ ‫الذ ُن َ‬ ‫أ َ ُ َ َ َّ أ ُ َ َ َ ُ ُّ ُّ‬
‫ال ُح َس أين فل َي أبك الباكون فإن البكاء يحط‬
‫َأ‬ ‫أ‬
‫َ َ َ َّ‬ ‫ً َ َ أ َ ُ َأ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ َ َ أ أ‬ ‫َ‬
‫أبي‪ ‬إذا دخل شه ُر ال ُم َح َّرم َل ُي َرى ضاحكا َو كانت الكئا َبة تغل ُب عل أيه حتى‬
‫ُ‬ ‫َ َ َ َ أ‬
‫ان ذلك ال َي أو ُم َي أو َم ُمص َيبته َو ح أزنه‬
‫أَ‬
‫ان َي أو ُم العاشر ك‬ ‫َي أمض َي م أن ُه َع َش َر ُة َأ َّيام َفإ َذا َك َ‬
‫أ‬ ‫ُ َ‬ ‫َّ‬ ‫ُ ُ ُ أ‬ ‫َ‬
‫‪2‬‬
‫َو ُبكائه َو َيقول ه َو ال َي أو ُم الذي قتل فيه ال ُح َس أي ُن‪.‬‬
‫محرم ماهی بود كه اهل جاهلیت نبرد را در آن حرام میدانستند و خون ما را در آن‬
‫حالل شمردند و حرمت ما را هتك كردند و ذرارى و زنان ما را اسیر كردند و آتش‬
‫بخیمههاى ما زدند و آنچه بنه در آن بود چپاول كردند و در امر ما رعایتی از رسول‬
‫خدا‪ ‬نکردند روز شهادت حسین‪ ‬چشم ما را ریش كرد و اشك ما را روان ساخت‬
‫و عزیز ما را در زمین كربال خوار كرد و گرفتارى و بال بما دچار ساخت تا روز قیامت بر‬
‫مانند حسین باید گریست این گریه گناهان بزرگ را بریزد سپس فرمود پدرم را شیوه‬
‫بود كه چون محرم میشد خنده نداشت و اندوه بر او غالب بود تا روز دهم روز دهم روز‬

‫‪ . 5‬اسرار الشهادات‪ 511/5‬نقل از المنتخب فی المقتل ‪.18‬‬

‫«‪»29‬‬ ‫‪ . 1‬األمالي( للصدوق) ‪528‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫مصیبت و حزن و گریهاش بود و میفرمود در این روز حسین‪ ‬كشته شد‪.‬‬
‫أ ٌ أ ُ َ ُّ َ َ‬ ‫أ ُ َ َ ِّ َ َ َّ ُ َ َ َ َ‬ ‫َ َّ َ‬ ‫أ‬ ‫َُ ُ َ ُ‬
‫ين أنه قال حكى دعبل الخزاعي قال‪:‬‬ ‫‪ -6‬أقول َرأ أيت في َبعض ُمؤلفات المتأخر‬
‫َ َ‬ ‫ُ أَ َ َ َ‬ ‫ِّ َ‬ ‫َد َخ أل ُت َع َلى َس ِّيدي َو َم أو ََل َي َعل ِّي أبن ُم َ‬
‫الرضا‪ ... ‬ث َّم التفت إل َّي َو قال‬ ‫وسى‬
‫ُ َ ُ َ َ‬ ‫ََأ َ َ َ‬ ‫أ‬ ‫أ ُ‬
‫‪1‬‬
‫لي َيا دعبل أارث ال ُح َس أي َن‪ ‬فأنت ناص ُرنا َو َمادحنا َما د أمت حيا‪.‬‬
‫دعبل بن علی خزاعی می گوید‪ :‬بر آقا و موالى خود علی بن موسی الرضا‪ ‬وارد‬
‫شدم‪ ...‬سپس به من رو كرد و فرمود‪ :‬اى دعبل! هماره رثاى حسین‪ ‬را بخوان كه‬
‫تو یار و كمک كار ما و مدح كننده ى ما هستی‪ .‬از این رو تا جایی كه می توانی و تا‬
‫زمانی كه زنده هستی‪ ،‬در یارى ما كوتاهی نکن ‪...‬‬
‫َ أ َ أ‬ ‫َ َ َ َ ُ َ َ‬ ‫أ‬ ‫َأ َ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ َّ َ‬
‫‪ -7‬حدثني ُم َح َّمد أب ُن ال َح َسن أبن أح َمد أبن ال َوليد و جماعة مشايخي عن سعد‬
‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫الله َع أن ُم َح َّمد أبن ع َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬
‫يسى أبن ع َب أيد ع أن َصف َو َان أبن َي أح َيى عن‬ ‫أبن ع أبد‬
‫أُ َ َ َ‬ ‫أُ ُ ُ ُ‬ ‫َ َ‬ ‫َّ‬ ‫َ ُأ َ َ َ َ‬ ‫أ‬
‫ومة قال‬ ‫ال ُح َس أين أبن أبي غندر ع أن أبي ع أبد الله‪ ‬قال َسمعته َيقول في الب‬
‫َّ َ َ َ أ َ َّ َ ً َ َ َ‬ ‫َ َُ َ َ َ ُ َأ َ‬ ‫َ أ َ َ ٌ أ ُ َ َّ َ‬
‫هل أحد منك أم َرآها بالنهار قيل له َل تكاد تظه ُر بالنهار َو َل تظه ُر إَل ل أيال قال أ َما‬
‫َ أ َ َ َأ َ َ َ‬ ‫َ ً ََ َ ُ َ أ‬ ‫أُ‬ ‫َّ َ َ َ أ َ أ‬
‫إنها ل أم ت َزل تأوي الع أم َر َان أ َبدا فل َّما أ أن قتل ال ُح َس أي ُن‪ ‬آلت على نفسها أ أن َل‬
‫ً َ َ ً َ َّ‬ ‫َ أ َ أ ُ أ َ َ َ َ ً َ َ َ أ َ َّ أ َ َ َ َ َ َ ُ َ َ َ‬
‫اب فال ت َزال نه َارها َصائ َمة حزينة حتى‬ ‫تأوي العمران أبدا و َل تأوي إَل الخر‬
‫َ َّ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ َّ َ َّ ُ َ َ َ َّ َ َّ ُ َ َ َ‬
‫َيجنها الل أيل فإذا جنها الل أيل فال ت َزال تر ُّن [ترث] على ال ُح َس أين‪ ‬حتى‬
‫ُ أ َ ‪2‬‬
‫تصبح‪.‬‬
‫امام صادق‪ ‬در باره جغد فرمودند‪ :‬آیا احدى از شما آن را در روز دیده است؟‬
‫محضر مباركش عرض شد‪ :‬خیر ابدا در روز ظاهر نشده و تنها در شب پیدا میگردد‪.‬‬
‫حضرت فرمودند‪ :‬اما اینکه این حیوان پیوسته در خرابهها مسکن گرفته و در آبادى‬
‫نمیآید جهتش آنست كه‪ :‬وقتی حضرت امام حسین‪ ‬شهید شدند این حیوان‬
‫بواسطه قسم بر خود حتم نمود كه ابدا در آبادى سکنا نکرده و منزلش تنها در‬
‫خرابهها باشد پس پیوسته در روز صائم و حزین است تا شب فرا برسد و وقتی شب در‬

‫‪ . 5‬بحار األنوار ‪217/41‬‬

‫‪ . 1‬کامل الزیارات‪99‬‬ ‫«‪»30‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫زمزمه و نوحهسرائی و‬ ‫حسین‪‬‬ ‫آمد از ابتداء آن تا صبح بر مصیبت امام‬
‫مرثیهخوانی میكند‪.‬‬
‫أ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬ ‫‪َ -8‬ح َّد َثني َحك ُ‬
‫يم أب ُن د ُاود أبن حكيم ع أن َسل َمة أبن أبي الخطاب عن ال ُح َس أين‬
‫َ َ َ َّ َ َ َ َ َ َ أ ُ‬ ‫أ َ أ َ ِّ َ ِّ ً َ أ ِّ َ‬ ‫َ‬
‫الرضا‪ ‬قال حدثني أبي قال‪ :‬دخلت‬ ‫أبن عل ِّي أبن َصاعد البربري قيما لقبر‬
‫َ َ ُأ ُ ُ أ ُ َ َ‬
‫وم َما َيقول الن ُاس قال قلت جعلت فداك‬
‫ُ ُ َّ‬ ‫الر َضا‪َ ‬ف َق َال لي َت َرى َهذه أال ُب َ‬ ‫َع َلى ِّ‬
‫َأ‬ ‫َّ‬ ‫أ ُ َ ُ َ َ أ َ َ َ أ َ ِّ‬ ‫أ َ َ َُ َ َ َ َ َ‬
‫ومة كانت على عهد جدي َر ُسول الله‪ ‬تأوي‬ ‫جئنا ن أسألك فقال هذه الب‬
‫َّ َ َ َ ُ َ َ ُ َ ُ‬ ‫َ َ أ َ َ َ َ َّ‬ ‫ُّ‬ ‫أال َم َناز َل َو أال ُق ُص َ‬
‫ير َو تقع أ َم َامه أم‬ ‫ور َو الد َور َو كانت إذا أكل الن ُاس الطعام تط‬
‫َ ُ َ َ َ َ َ َ َّ ُ َ أ ُ َ أ ُ‬
‫في أرمى إليها بالطعام َو تسقى َو ت أرجع إلى مكانها فلما قتل الحسين‪‬‬
‫ُ أ َ‬ ‫َّ َ‬ ‫َأ َ‬ ‫َُ َ‬
‫أ ُ ُ َأُ‬ ‫َ َ أ أ‬ ‫أ‬ ‫أ‬ ‫َ أَ‬ ‫أُ‬ ‫َ َ أ‬
‫خ َرجت م َن الع أم َران إلى الخ َراب َو الج َبال َو ال َب َراري َو قالت بئ َس اْل َّمة أنت أم‬
‫أ َ ُ َ ُ ُ َ َ َأ‬ ‫ََأُ‬
‫‪1‬‬
‫قتلت أم أاب َن بنت نب ِّيك أم َو َل َآمنك أم على نفسي‪.‬‬
‫پدرم براى من نقل نمود و گفت‪ :‬بر حضرت رضا‪ ‬وارد شدم‪ ،‬آن جناب به من‬
‫فرمود‪:‬این جغد را میبینی؟ مردم چه میگویند؟‬
‫عرض كردم‪ :‬فدایت شوم آمدهایم كه از شما بپرسیم‪.‬‬
‫حضرت فرمودند‪ :‬این جغد در عصر جدم رسول خدا‪ ‬در منازل و قصرها و خانهها‬
‫سکنی داشت و هر وقت مردم مشغول خوردن طعام بودند این حیوان پر میزد و در‬
‫مقابل ایشان خود را میرساند و مردم طعام و غذا جلویش میریختند و این حیوان‬
‫طعام خورده و از آب خود را سیراب میكرد و سپس به منزلش بر میگشت ولی‬
‫هنگامی كه حضرت حسین بن علی‪ ‬شهید شدند از شهر و آبادى خارج گشت و‬
‫در خرابهها و كوهها و بیابانها مکان گرفت و گفت‪ :‬بد امتی شما میباشید! پسر‬
‫دختر پیامبر خود را كشتید و من به نسبت به نفس خود از شما در امان نیستم‪.‬‬
‫أ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َّ َ َ َ َ َ َّ ُ َ أ ُ َ َ َ َّ َ َ َ أ َ ُ أ ُ أ َ َ‬
‫يس ع أن ُم َح َّمد أبن أح َمد‬ ‫‪ -9‬حدثنا أبي رضي الله عنه قال حدثنا أحمد بن إدر‬
‫َّ ِّ ِّ َ َ أ َ‬ ‫َ أ أَ َ أ أ َ َ َ أ ُ َ أ أ َ َ أ َ ُ َ أ َ‬
‫عن إبراهيم بن إسحاق عن الحسين بن زياد عن داود بن كثير الرقي قال‪ :‬عند‬

‫«‪»31‬‬ ‫‪ . 5‬کامل الزیارات‪99‬‬

 ‫َّ َ َ َ ً َ ُ َ َ أ‬ ‫َ َ َّ أ ُ َّ ُ َ َّ َ َ َ َ ُ‬ ‫َ َ أ َّ‬

‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫أبي عبد الله‪ … ‬و أما الخطاف فإن دورانه في السماء أسفا لما فعل بأهل‬
‫َ َ أ ُ ُ َ َ ُ أ َ أ ُ َّ َ ِّ أ َ َ َ َ َ َ ُ ُ ُ ُ َ‬
‫ين أ َل ت َر أونه َو ه َو َيقول َو َل‬ ‫َب أيت ُم َح َّمد‪ ‬و تسبيحه قراءة الحمد لله رب العالم‬
‫َّ ِّ َ ‪1‬‬
‫الضالين‪.‬‬
‫و اما پرستو‪،‬گردش او در آسمان براى اظهار تأسف از آنچه بر اهل بیت محمد‪‬‬
‫كردند و تسبیح او‪ ،‬گفتن الحمد لله رب العالمین است‪،‬آیا نمیبینید كه او میگوید‪:‬و‬
‫ال الضالین‪.‬‬
‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َّ‬ ‫َ‬ ‫أ َ َّ‬ ‫َ‬ ‫َّ َ‬ ‫أَ‬ ‫َ‬ ‫َ َّ َ‬
‫الر َّز ُاز عن أابن أبي الخطاب قال حدثني ُم َح َّمد أب ُن‬ ‫‪ -11‬حدثني أ ُبو الع َّباس‬
‫َ َ َ َ‬ ‫أ ُ َ ِّ َ أ َ َ أ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أُ َ‬
‫الفض أيل ع أن ُم َح َّمد أبن ُمضارب ع أن َمالك الجهني عن أبي جعفر‪ ‬قال قال‪:‬‬
‫َ‬ ‫َ َ َ َ َ َ َأ‬ ‫َّ َ َ َ َ َ َ َ ُ َ أ‬ ‫ُ‬
‫َيا َمالك إ َّن الله ت َب َارك َو تعالى ل َّما قبض ال ُح َس أي ُن‪َ ‬بعث إل أيه أ أر َبعة ألف َملك‬
‫أ َ َ ‪2‬‬ ‫ُ أ ً ُ ً ُ َُ َ‬
‫شعثا غ أبرا َي أبكونه إلى َي أوم القيامة‪.‬‬
‫اى مالك هنگامی كه حق تعالی حضرت امام حسین‪ ‬را قبض روح كرد چهار هزار‬
‫فرشته بر سر قبرش گسیل داشت كه جملگی ژولیده و غبار آلود و گرفته بوده و تا روز‬
‫قیامت بر او میگریند‪.‬‬
‫َ‬ ‫الز َي َارة إ َلى آخر َها َو َر َد أت َعن َّ‬ ‫َ‬ ‫أ‬
‫‪َ -11‬و أال َق أو ُل في ُم أب َت َدإ اْل أمر في ِّ‬
‫الصادقين‪ ‬إذا‬
‫اْلئ َّمة‪ ... ‬ب َأبي َو ُأ ِّمي َيا َآل أال ُم أص َط َفى‪ ،‬إ َّنا ََل َن أمل ُك إ ََّل َأنأ‬ ‫َ أ َ َ َ ُُ أَ‬
‫أ َردت زي َارة قبور‬
‫َ أ َ َ ُ ‪3‬‬
‫َ‬ ‫ُ َُ‬ ‫َُ َ َ َ َ‬
‫نطوف ح أول َمشاهدكم َو نع ِّز َي فيها أرواحكم‪.‬‬
‫پدر ومادر فداى شما اى خاندان مصطفی‪ ‬در دست ما چیزى نیست جز اینکه‬
‫پیرامون زیارتگاهی شما طواف كنیم‪،‬و به ارواح شما در آن زیارتگاه تسلیت گوییم‪.‬‬
‫َ‬ ‫الصادق َ‬ ‫الز َي َارة إ َلى آخر َها َو َر َد أت َعن َّ‬ ‫اْل أمر في ِّ‬ ‫ُأَ َ أَ‬ ‫أَ ُ‬
‫ين‪ ‬إذا‬ ‫‪َ -12‬و الق أول في مبتدإ‬
‫أ‬ ‫ُ‬
‫الس َماء ب ُح ِّبك أم َو بال َب َر َاءة م أن‬ ‫اْلئ َّمة‪َ ... ‬ب أل َي َت َق َّر ُب َأ أه ُل َّ‬ ‫أَ‬ ‫َ ُ‬ ‫َ أ َ‬
‫أ َردت ز َي َارة ق ُبور‬

‫‪ . 5‬الخصال‪317/5‬‬
‫‪ . 1‬کامل الزیارات‪591‬‬
‫‪ . 3‬زیارت جامعه ائمه مومنین المزار الکبیر (البن المشهدي) ‪199‬‬ ‫«‪»32‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪1‬‬ ‫يكم‪.‬أ‬ ‫َ ُ أ َ ُ ِّ ُ‬ ‫َ أ َ ُ أ َ ََ ُ أُ َ َ َ ُ َ ُ أ َ أ أ َ‬
‫أعدائكم‪ ،‬و تواتر البكاء على مصابكم‪ ،‬و اَلستغفار لشيعتكم و محب‬
‫بلکه اهل آسمان ها به خداوند تقرب می جویند به دوستی شما‪ ،‬و بیزارى از‬
‫دشمنانتان ‪ ،‬و پی در پی گریستن به مصیبتهایتان و آمرزش خواهی براى شیعیان و‬
‫دوستانتان‪.‬‬
‫ُ‬ ‫أَ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ََ‬
‫‪َ -13‬و م َّما كت َب‪ ‬إلى عل ِّي أبن ال ُح َس أين أبن َب َاب َو أيه الق ِّمي َو اعت َص أمت ب َح أبل‬
‫ين َو‬ ‫ين َو أالعاق َب ُة ل أل ُم َّتق َ‬ ‫عالم َ‬ ‫َ أ َ أ ُ َّ َ ِّ أ َ‬
‫الرحيم و الحمد لله رب ال‬ ‫الر أحمن َّ‬ ‫الله َّ‬ ‫َّ‬
‫الله ب أسم‬
‫َّ‬
‫َ َ َ َ َّ َّ ُ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ َ ُ أ َ َّ َ َ‬ ‫أ َ َّ ُ أ ُ َ ِّ َ َّ أ أ‬
‫ين َو َل إله إَل الله‬ ‫وان إَل على الظالم‬ ‫ين َو الن ُار لل ُملحدين و َل عد‬ ‫الجنة للموحد‬
‫ين من َها وَ‬‫أ‬ ‫َّ‬
‫الصالة َعلى خ أير خلقه ُم َح َّمد َو ع أت َرته الطاهر َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ين َو َّ‬ ‫َأ أح َس ُن أال َخالق َ‬
‫أ َ أَ‬ ‫ُ‬ ‫َ َ َأ َ ُ َأ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫أ َ أَ‬ ‫َع َل أي َك ب َّ‬
‫الص أبر َو انتظار الف َرج فإ َّن النب َّي‪ ‬قال أفضل أع َمال أ َّمتي انتظ ُار الف َرج‬
‫َُ أَ َ‬ ‫َّ‬ ‫َّ‬ ‫َّ‬ ‫َ َّ أ َ َ‬ ‫ُ‬ ‫ََُ‬ ‫َ َ ُ‬
‫َو َل ت َزال شيعتنا في ح أزن حتى َيظه َر َولد َي الذي َبش َر به النب ُّي‪َ ‬ي أمأل اْل أرض‬
‫ََ َ‬ ‫َ أ‬ ‫َ‬ ‫ما َف أ‬ ‫أ ً َ َ أً ََ ُ َ أ َ أ ً َ ُ أ ً‬
‫اصب أر َيا ش أيخي َيا أ َبا ال َح َسن على أ أمر‬ ‫قسطا و عدَل كما ملئت جورا و ظل‬
‫َ أ َ ُ‬ ‫ُ‬
‫اْل أر َض لله ُيورثها َم أن َي ُ‬ ‫َّ‬ ‫َّ أ َ َّ أ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫شاء م أن عباده و العاقبة‬ ‫جميع شيعتي بالصبر ف إن‬
‫َّ َّ ُ‬ ‫َ ُُ‬ ‫أ ُ َّ‬ ‫َ َ‬ ‫َ ََ َ ََ َ‬ ‫ل أل ُم َّتق َ‬
‫ين َو ال َّسال ُم عل أيك َو على جميع شيعتنا َو َرح َمة الله َو َب َركاته َو َصلى الله‬
‫ََ‬
‫‪2‬‬
‫على ُم َح َّمد َو آله‪.‬‬
‫یك قسمت از نامهاى كه براى علی بن حسین با بویه قمی نوشته است چنین است‪:‬‬
‫َّ‬ ‫َّ‬ ‫َّ‬
‫و اعتصمت بالله بسم الله الرحمن الرحیم‪ ،‬و الحمد لله رب العالمین‪ ،‬و العاقبه‬
‫للمتقین و الجنة للموحدین و النار للملحدین و ال عدوان اال علی الظالمین و ال اله اال‬
‫محمد و عترته الطاهرین‪.‬‬ ‫َّالله احسن الخالقین و الصالة علي خیر خلقه ّ‬
‫پیوسته شکیبائی را پیشه كن و منتظر فرج باش زیرا پیامبر اكرم‪ ‬فرموده است‪:‬‬
‫بهترین اعمال امت من انتظار فرج است پیوسته شیعیان ما در غم و اندوهند تا‬
‫موقعی كه ظهور كند فرزندم همان كسی كه پیامبر اكرم‪ ‬بشارت ظهور او را چنین‬
‫داده زمین را پر از عدل و داد نماید آن چنان كه پر از ظلم و ستم شده است‪.‬‬

‫‪ . 5‬زیارت جامعه ائمه مومنین المزار الکبیر (البن المشهدي) ‪294‬‬

‫«‪»33‬‬ ‫‪ . 1‬بحار األنوار ‪357/11‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫شکیبا باش اى پسر بزرگ یا ابو الحسن علی‪ !‬و بگو جمیع شیعیان صبر را پیشه‬
‫گیرند زمین در اختیار خداست به هر كس بخواهد میدهد عاقبت پسندیده‬
‫اختصاص به متقین دارد سالم و رحمت و بركت خدا بر تو و تمام شیعیانمان و درود او‬
‫محمد و آل پاكش‪.‬‬ ‫بر ّ‬
‫َ‬ ‫َ أ‬ ‫َ‬ ‫َ َ أ‬
‫‪َ -14‬و قال ال ُح َس أي ُن‪ ‬ل َّما ُوضع ال َح َس ُن‪ ‬في ل أحده‬
‫يب‬‫ور َو َأ أن َت َسل ٌ‬ ‫أ‬
‫َو َرأ ُس َك َم أع ُف ٌ‬ ‫يب َمجالسي‬
‫َأ َ ُ َ‬ ‫ََأ ُ أ‬
‫أ أده ُن َرأسي أم تط‬
‫يب‬ ‫َأ ََل ُك ُّل َما َأ أد َنى إ َل أي َك َحب ٌ‬ ‫ُ ُ‬ ‫َ َ َ ُ ُّ أ َ‬
‫أ أو أ أست أمتع الدن َيا لش أيء أح ُّبه‬
‫َع َل أي َك َو َما َه َّب أت َص َبا َو َج ُنوبٌ‬ ‫َ َ َ َّ أ َ َ َ ٌ‬ ‫أ‬ ‫ََ أ ُ َ‬
‫فال زلت أبكي ما تغنت حمامة‬
‫َو َما أاخ َض َّر في َد أوح أالح َجاز َقضيبٌ‬ ‫َ َّ أ َ أ َ ً‬
‫َو َما ه َملت ع أيني من الدمع قطرة‬
‫َ َ أ َ‬
‫يد َو أال َم َز ُار َقريبٌ‬ ‫َ َأ َ َ ٌ‬ ‫ُّ ُ َ ٌ‬ ‫َ َ ٌ‬
‫و أنت بع‬ ‫ُبكائي طويل َو الد ُموع غز َيرة‬
‫الت َراب َغر ٌ‬ ‫َ َ ُ ُّ َ أ َ أ َ ُّ‬ ‫َ ُ ُ‬ ‫َ ٌ َأ ُ أ‬
‫يب‬ ‫أَل كل من تحت‬ ‫يب َو أط َراف ال ُب ُيوت ت ُحوطه‬ ‫غر‬
‫أ‬
‫َو ُكل ف ًتى لل َم أوت فيه َنص ٌ‬ ‫َ‬ ‫ُّ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬
‫يب‬ ‫َو َل َيف َرح ال َباقي خالف الذي َمضى‬
‫ََ َ‬ ‫َ‬ ‫يبا َم أن ُأص َ‬ ‫ََأ َ َ ً‬
‫َو لك َّن َم أن َو َارى أخ ُاه حر أي ٌب‬ ‫يب ب َماله‬ ‫فليس حر‬
‫َ‬ ‫َ َ ُّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬
‫َ َ ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫‪1‬‬
‫َو ل أي َس ل َم أن ت أحت الت َراب نسيب‪.‬‬ ‫نس ُيبك َم أن أ أم َسى ُيناجيك ط أرفه‬
‫امام حسین‪ ‬وقتی می خواستند لحد امام حسن مجتبی‪ ‬را بگذارند این شعر‬
‫را خواندند‪:‬‬
‫‪ -1‬یعنی آیا جا دارد كه من روغن بسرم بزنم‪ ،‬یا مجالس من طیب و نیکو باشند؟ در‬
‫صورتی كه سر و صورت تو روى خاك باشد و تو برهنه باشی؟‬
‫‪ -2‬یا اینکه از آن چیزهاى دنیوى كه دوست دارم بهرهمند شوم‪ ،‬آگاه باش‪ :‬هر چه‬
‫كه بتو نزدیك شود محبوب است‪.‬‬
‫‪ -3‬من دائما بر تو گریه میكنم مادامی كه كبوتر بخواند و باد صبا و جنوب بوزد‪.‬‬
‫‪ -4‬و مادامی كه چشم من قطرات اشك بریزد و مادامی كه چوبی در میان درختان‬

‫‪ . 5‬مناقب آل أبي طالب علیهم السالم (البن شهرآشوب) ‪41/4‬‬ ‫«‪»34‬‬

‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫حجاز سبز باشد‪.‬‬
‫‪ -0‬گریه من طوالنی و اشك من ریزان است‪ .‬گرچه تو از من دور شدى ولی مزار تو‬
‫بمن نزدیك است‪.‬‬
‫‪ -6‬تو یکنوع غریبی هستی كه اطراف خانهها او را احاطه نمودهاند‪.‬آگاه باش هر‬
‫كسی كه زیر خاك باشد غریب است‪.‬‬
‫‪ -7‬بازماندگان بر خالف متوفی خوشحال نمیشوند‪ .‬هر جوانمردى از امر موت‬
‫بهرهاى خواهد داشت‪.‬‬
‫‪ -8‬غارت زده آن كسی نیست كه اموالش را برده باشند‪ .‬بلکه غارت زده آن شخصی‬
‫است كه برادرش را بخاك بسپارد‪.‬‬
‫‪ -9‬خویشاوندان تو باید تو را شب در خواب ببینند كسی كه زیر خاك است‬
‫خویشاوندى ندارد‪.‬‬
‫أ‬ ‫َ‬ ‫ً‬ ‫ُ َ‬ ‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ َّ َ َ‬
‫‪ -15‬حدثني أبي َو ُم َح َّمد أب ُن ال َح َسن َرح َمه ُم الله جميعا عن ال ُح َس أين أبن‬
‫َ ُ‬ ‫أ‬ ‫أ َ َ َ َ َّ َ َ َ أ‬ ‫َسعيد َق َال َح َّد َث َنا َعل ُّي أبن ُّ‬
‫الس أحت الخ َّزاز قال حدثنا حف ٌص ال ُم َزن ُّي ع أن ع َم َر أبن‬
‫َ ََ ُ َ َ أ ُ َ‬ ‫َ أَ‬ ‫َ َ َ َ‬ ‫َأ‬ ‫َ َ‬
‫ان َمتى عهدك‬ ‫َب َياض ع أن أ َبان أبن تغل َب قال‪ :‬قال لي جعف ُر أب ُن ُم َح َّمد‪ ‬يا أب‬
‫ََ َ‬ ‫َ أ ٌ أ ُ‬ ‫َّ‬ ‫َّ‬ ‫ُأ ُ َ‬ ‫َ أ‬
‫بق أبر ال ُح َس أين‪ ‬قلت َل َو الله َيا أاب َن َر ُسول الله َما لي به عهد ُمنذ حين فقال‬
‫َ َ‬ ‫َ أ‬ ‫ِّ َ َ أ ُ‬ ‫َ‬ ‫َأ َ‬ ‫ُ أ َ َ َّ أ َ‬
‫ان الله العظيم َو أنت م أن ُرؤ َساء الشيعة تت ُرك ز َي َارة ال ُح َس أين‪َ ‬ل ت ُز ُور ُه‪-‬‬ ‫سبح‬
‫أ‬ ‫ُ‬ ‫ِّ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬
‫َ ُ‬ ‫ً‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫ِّ‬ ‫ُ‬ ‫ُ ُ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬
‫َم أن َز َار ال ُح َس أي َن‪ ‬كت َب الله له بكل خط َوة ح َسنة َو َم َحا عنه بكل خط َوة‬
‫َ َ َ‬ ‫َ ِّ َ ً َ َ َ َ َ ُ َ َ َ َّ َ أ َ أ َ َ َ َ َّ َ َ َ َ ُ َ َ أ ُ َ أ‬
‫ان لقد قتل ال ُح َس أي ُن‪ ‬فه َبط‬ ‫سيئة و غفر له ما تقدم من ذنبه و ما تأخر يا أب‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ أ َ أ ُ َ َأ َ َ َ ُ أ ٌ ُ أ ٌ َأ ُ َ َ أ َ َُ ُ َ َ‬
‫َ‬
‫ون عل أيه إلى َي أوم‬ ‫على قبره سبعون ألف ملك شعث غبر يبكون عليه و ينوح‬
‫أ َ َ ‪1‬‬
‫القيامة‪.‬‬
‫محمد‪ ‬به من فرمودند‪:‬اى ابان چه وقت‬ ‫ابان بن تغلب گفت‪ :‬حضرت جعفر بن ّ‬
‫قبر حسین‪ ‬را زیارت كردى؟‬

‫«‪»35‬‬ ‫‪ . 5‬کامل الزیارات ‪335‬‬

 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫عرض كردم‪ :‬به خدا سوگند اى پسر رسول خدا تا بحال به زیارت آن حضرت نرفتهام‪.‬‬
‫َّ‬
‫حضرت فرمودند‪:‬سبحان الله‪ ،‬تو از رؤساى شیعه هستی و زیارت امام حسین‪ ‬را‬
‫ترك میكنی‪ ،‬به زیارتش نمیروى؟! كسی كه حسین‪ ‬را زیارت كند خداوند به هر‬
‫قدمی كه برمیدارد یك حسنه برایش مینویسد و از او در مقابل هر قدمش یك گناه‬
‫محو میفرماید و تمام گناهان سابق و الحقش را میآمرزد‪ ،‬اى ابان وقتی حسین‪‬‬
‫كشته شد هفتاد هزار فرشته ژولیده و غبار آلود بر قبرش از آسمان هبوط كرده و از‬
‫آن تاریخ تا ظهور قیامت بر او گریه و نوحهسرائی مینماند‪.‬‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫ين‪َ ‬بكى َعلى أبيه أ أر َبعينَ‬ ‫الصادق‪َ ‬أ َّن ُه َقا َل إ َّن َز أي َن أال َعابد َ‬ ‫‪َ -16‬ف ُرو َي َعن َّ‬
‫َ‬ ‫َ ً َ َُ َ َ َ َ أ أَ َ َُ ُ َ َ‬ ‫ً ََ‬ ‫َ ً‬
‫َسنة َصائما نه َار ُه َو قائما ل أيله فإذا حض َر اْلفط ُار ج َاء غال ُمه بطعامه َو ش َرابه‬
‫َّ َ ً ُ َ‬ ‫َ َ ُ ُ ُ َ‬ ‫َ َ ُ ُ ُأ‬ ‫َ َ ُ ُ‬
‫ف َيضعه َب أي َن َيد أيه ف َيقول كل َيا َم أوَل َي ف َيقول قتل أاب ُن َر ُسول الله جائعا قتل أاب ُن‬
‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ َّ َ َ ُ‬ ‫َ َّ‬ ‫ُ َ َ َ‬ ‫َّ َ أ َ ً َ َ‬
‫َر ُسول الله عطشانا فال َي َزال ُيك ِّر ُر ذلك َو َي أبكي حتى َي أبتل طع ُامه م أن د ُموعه ث َّم‬
‫َ‬ ‫أ َ َ َ َ َّ َ َ َّ َ‬ ‫ََ‬ ‫ُ َ ُ ُ‬
‫‪1‬‬
‫ُي أم َزج ش َر ُابه بد ُموعه فل أم َي َزل كذلك حتى لحق بالله ع َّز َو جل‪.‬‬
‫سجاد‪ ‬براى مصائب پدرش‪ ،‬چهل سال گریه كرد كه روزهایش را روزه‬ ‫همانا امام ّ‬
‫گرفت و شبهایش را با عبادت به سر میآورد‪ .‬هر گاه وقت افطار میشد‪ ،‬خدمتکار‬
‫خانه آب و غذاى آن حضرت را میآورد و نزد او مینهاد و میگفت‪« :‬اى موالى من‬
‫سجاد‪ ‬میفرمود‪ ، :‬پسر رسول خدا‪ ‬گرسنه كشته شد‪ ،‬پسر رسول‬ ‫بخور‪ ».‬امام ّ‬
‫خدا‪ ‬تشنه كشته شد‪.‬‬
‫این جملهها را پیوسته تکرار میكرد و میگریست تا اینکه غذایش از اشکهاى‬
‫چشمشتر میشد‪ ،‬و همچنین آب آشامیدنی آن حضرت با اشك چشمانش مخلوط‬
‫َّ‬
‫میشد‪ ،‬و حال او این گونه بود تا به لقاء الله پیوست‪.‬‬

‫‪ . 5‬اللهوف علی قتلی الطفوف ‪ /‬ترجمه فهری ‪219‬‬ ‫«‪»36‬‬

 ‫عزاداری ماه محرم‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫‪ -5‬عزای سینه زنی‬

‫ُ َ‬ ‫َ أَ‬ ‫َ َ َ َّ َ َ َ أ َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َّ َ َ‬
‫‪ -1‬حدثنا ُم َح َّمد أب ُن ُم َح َّمد‪ ،‬قال‪ :‬حدثنا أ ُبو القاسم جعف ُر أب ُن ُم َح َّمد أبن قول َو أيه‬
‫َّ َ َ أ َ‬ ‫َ‬ ‫أ ُ‬ ‫َ َ َ َّ َ‬ ‫ُ َّ ُ َ َ َ َّ َ َ‬
‫َ(رح َمه الله)‪ ،‬قال‪ :‬حدثني أبي‪ ،‬قال‪ :‬حدثني َسعد أب ُن ع أبد الله‪ ،‬ع أن أح َمد أبن‬
‫أ َأ‬ ‫َ َ‬ ‫يسى‪َ ،‬عن أال َح َسن أبن َم أح ُبوب َّ‬
‫الز َّراد‪ ،‬ع أن أبي ُم َح َّمد اْلن َصار ِّي‪،‬‬ ‫ُم َح َّمد أبن ع َ‬
‫وه‬‫َع أن ُم َعاو َي َة أبن َو أهب‪َ ،‬ق َال‪َ :‬ق َال َج أع َفر أبن ُم َح َّمد‪ُ … ‬ك ُّل أال َج َزع َو أال ُب َكاء َم أك ُر ٌ‬
‫أ َ ََ أ‬ ‫أ َ‬
‫‪1‬‬
‫س َوى الج َزع َو ال ُبكاء على ال ُح َس أين‪.‬‬
‫هر جزع و فزع و گریهاى مکروه است غیر از جزع و گریه براى امام حسین‪.‬‬
‫الله أال َج ُام َ‬ ‫َ َّ َ َ َ َ ُ َّ ُ َ أ َ أ أ َ أ َّ َ أ َ َ أ َّ‬
‫وران ِّي‬ ‫‪ -2‬حدثني أبي رحمه الله عن سعد بن عبد الله عن أبي عبد‬
‫أُ ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ َ َ َ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ أ‬
‫عن ال َح َسن أبن عل ِّي أبن أبي ح أم َزة ع أن أبيه ع أن أبي ع أبد الله‪ ‬قال َسمعته‬
‫أ َ َ‬ ‫َ َ أ َ‬ ‫َ َ‬ ‫ُ ِّ‬ ‫َ ُ ُ َّ أ ُ َ َ َ أ َ َ َ َ أ ُ ٌ أ َ‬
‫وه للع أبد في كل َما جزع‪َ -‬ما خال ال ُبك َاء َو الج َزع‬ ‫يقول إن البكاء و الجزع مكر‬
‫َ ُ ٌ ‪2‬‬
‫أ‬ ‫َ َّ ُ‬ ‫َ‬ ‫ََ أ‬
‫على ال ُح َس أين أبن علي‪ ‬فإنه فيه مأجور‪.‬‬
‫براى بنده جزع نمودن و گریستن در تمام امور مکروه و ناپسند است مگر گریستن و‬
‫جزع كردن بر حسین بن علی‪ ‬زیرا شخص در این گریستن مأمور و مثاب‬
‫میباشد‪.‬‬
‫‪ -3‬در وفات امام موسی ابن جعفر‪ ‬شیعیان از خانه هاى خود خارج شدن در‬
‫‪3‬‬
‫حال كه به سینه هاى خود لطمه میزدندن ‪...‬‬
‫أ‬ ‫ُ‬
‫الص َراخ بال َو أيل‬ ‫جابرع أن َأبى َج أع َفر‪َ ‬ق َال ُق أل ُت َل ُه َما الجزع قال أشد الجزع ُّ‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫ُّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬
‫‪-4‬‬
‫َّ‬ ‫أ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫أ‬
‫َ أ ُ َ أ َ َّ أ‬ ‫َ‬ ‫أَ‬
‫‪4‬‬
‫الصدر َو ج ُّز الشعر من الن َواصى‬ ‫َو العويل و لطم الوجه و‬
‫روایت شده از جابر كه گوید به امام باقر‪ ‬گفتم ‪:‬جزع یعنی چه؟‬

‫‪ . 5‬األمالي (للطوسي) ‪565‬‬

‫‪ . 1‬کامل الزیارات‪511‬‬
‫‪ . 3‬حیا ت الرضا (ع) ‪91/5‬‬
‫«‪»37‬‬ ‫‪ . 1‬الکافي‪111/3‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫حضرت فرمودند‪:‬شدید ترین جزع فریاد زدن بویل و بلند گریه كردن و فریاد زدن و بر‬
‫سر و صورت زدن و سینه زدن و كندن موهاى پیشانی است‪.‬‬
‫ُ َ َ ُ ُ‬ ‫َ َ َ َ أ‬ ‫َّ‬ ‫ََ َ‬ ‫أ َ ُ‬ ‫َ َ‬
‫‪َ -5‬و قال‪[ ‬عند وق ُوفه] على ق أبر َر ُسول الله‪ ‬ساعة دفنه [دفن رسول‬
‫اب‬‫يح إ ََّل َع َل أي َك َو إ َّن أال ُم َص َ‬
‫َّ َّ أ َ َ َ ٌ َّ َ أ َ َ َّ أ َ َ َ َ َ ٌ‬
‫الله‪ -]‬إن الصبر لجميل إَل عنك و إن الجزع لقب‬
‫َّ‬
‫ٌ ‪1‬‬ ‫َ َ َ ٌ َّ ُ َ َ َ أ َ َ َ َ َ ٌ َ َ‬
‫بك لجليل َو إنه ق أبلك َو َبعدك لجلل [لقليل]‪.‬‬
‫كنار قبر رسول خدا‪ ‬به وقت دفن آن حضرت گفت‪ :‬شکیبایی زیباست مگر بر‬
‫مرگ تو‪ ،‬و بیتابی زشت است مگر در مصیبت تو‪.‬‬
‫هر آینه مصیبتی كه از مرگ تو به ما رسید بزرگ‪ ،‬و مصائب پیش از تو و بعد از تو‬
‫كوچك است‪.‬‬
‫‪ -6‬در روایتی آمده است ‪:‬چون حضرت رسول الله‪ ‬از دنیا رحلت نمودند اهل بیت‬
‫آن حضرت (امیرالمومنین ‪،‬حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا ‪،‬حسنین‪ )‬با‬
‫صحابه به دور جنازه آن حضرت برسروسینه می زدند وبراى آن حضرت می‬
‫‪2‬‬
‫گریستند‪.‬‬

‫‪ . 5‬نهج البالغة (للصبحي صالح) ‪127‬‬

‫‪ . 1‬مقتل خطی حزن األئمة (ربیع بن محمود)صفحه ‪529‬‬ ‫«‪»38‬‬
 ‫‪ -1‬عزای لطمه زنی‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫ِّ‬ ‫ً ً ََ َ‬ ‫ً‬ ‫َ َ‬ ‫َ َ ً َ‬ ‫َ َ َ‬
‫‪َ -1‬و أ أس َرع ف َر ُسک شاردا َو إلى خ َيامک قاصدا ُم َح أمحما َباكيا فل َّما َرأ أي َن الن َس ُاء‬
‫أ ُ‬ ‫أُ ُ َ‬ ‫ُّ ُ َ‬ ‫أُ ُ‬ ‫َ َ َ‬
‫ج َوادک ‪َ ...‬ب َر أز َن م َن الخدور للشعور ناش َرات َو للخدود َلط َمات َو لل ُوجوه‬
‫َ‬ ‫أَ‬
‫‪1‬‬
‫َساف َرات َو بالعويل داع َيات‪.‬‬
‫امام زمان‪ ‬در زیارت ناحیه مقدسه فرمودند‪ :‬در این هنگام اسب تو شیون كنان و‬
‫شیهه كنان باسرعت به سوى حرمت بازگشت ‪ ،‬زنان كه این صحنه را دیدند از خیمه‬
‫هاى بیرون آمدند در حالی كه موهایشان پریشان بود بر سر و صورت خود می زدند و‬
‫با صداى بلند گریه و شیون می كردند‪.‬‬
‫َ ُ َّ ‪2‬‬ ‫َ َ َ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫ِّ َ ُ‬ ‫ََ ََ‬
‫بن ُوجوههن‪.‬‬ ‫سوة إلى القتلى صحن و ضر‬ ‫‪ -2‬فل ّما نظ َرت الن‬
‫هنگامی كه چشم زنان به كشتگان افتاد شیون كردند و بر صورتشان زدند‪.‬‬
‫ُ ‪3‬‬ ‫ِّ ِّ َ َ َ َ َ أ َ َ أ َ أ ُ ُ أ‬ ‫َأَ‬ ‫َ ُ َ أ َ َ أ‬
‫ور العين‪.‬‬ ‫يمت لك ال َمآت ُم في أعلى عليين‪ ،‬و لطمت عليك الح‬ ‫‪ -3‬و أق‬
‫امام زمان‪ ‬در زیارت ناحیه مقدسه فرمودند‪:‬براى شهادت امام حسین‪‬‬
‫مجلس عزا برپا شد در اعلی علیین و حتی حورالعین هاى بهشتی برصورت هایشان‬
‫لطمه وسیلی زدند‪.‬‬
‫‪ -4‬فلما خطاب هذه الخطبة وسمعت بناته وأخته زينب‪ ‬بكين و ندبن و‬
‫ً‬ ‫أ‬
‫لطمن خدودهن و ارتفعت أصواتهن‪،‬فوجه إليهن أخاه العباس و عليا ابنه‪ ‬و‬
‫‪4‬‬ ‫سكتاهن فلعمرى لي ّ‬ ‫ّ‬
‫كثرن بكائهم‪.‬‬ ‫قال لهما‪:‬‬
‫‪ ...‬هنگامی كه امام حسین‪ ‬این خطبه را خواند و دخترانش و خواهرش حضرت‬
‫زینب‪ ‬آن را شنیدند گریه كردند و ندبه كردند و به گونه هاى خود لطمه زدند و‬
‫صداى آنها بلند شد‪ .‬آن گاه امام حسین و برادرش حضرت عباس و فرزندش‬

‫‪ . 5‬بحار األنوار‪241/98‬‬
‫‪ . 1‬بحار االنوار‪18/11‬‬
‫‪ . 3‬المزار الکبیر (البن المشهدي) ‪116‬‬
‫«‪»39‬‬ ‫‪ . 1‬معالی السبطین‪346/5‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫حضرت علی اكبر‪ ‬را به سوى آن بانوان فرستاد و به برادر و فرزند خود فرمود‪ :‬آن‬
‫بانوان را ساكت كنید كه به جان خودم قسم گریه ى آنها بعد از این بسیار زیاد خواهد‬
‫بود‪.‬‬
‫‪ -5‬قال أبو مخنف ‪...‬نظرت إلى تلک النسوة لمامررن بالحسين‪ ‬وأهله و‬
‫‪1‬‬
‫ولده وهم صرعى تسفى عليهم الرياح‪،‬فصحن و لطمن وجوههن‪.‬‬
‫ابومخنف گوید‪ ...:‬نگاه كردم به آن بانوان هنگامی كه بر حسین‪ ‬و خاندان و‬
‫فرزندانش گذر كردند؛ در حالی كه آنها كشته شده و بر زمین افتاده بودند و بادها بر‬
‫بدن آنان میوزید‪ ،‬پس آن بانوان فریاد غم سر دادند و به صورتهاى خود لطمه زدند‪.‬‬
‫‪( -6‬فى ورود أهل البيت‪ ‬بكربال)‪ :‬وأما أم كلثوم‪ ‬فقد نشرت شعرها‬
‫‪2‬‬
‫ولطمت خديها‪.‬‬
‫(در ورود اهل بیت‪ ‬به كربال)‪ :‬و اما حضرت امکلثوم‪ ،‬پس موى خود را پریشان‬
‫كرد و بر گونه هاى خود لطمه زد‪...‬‬
‫‪ -7‬قال بشير فركبت فرسى و ركضت حتى دخلت المدينة فلما بلغت‬
‫مسجدالنبى‪ ‬رفعت صوتى بالبكاء فأنشات‪.‬‬
‫أقول‪ :‬يا أهل يثرب َلمقام لكم بها‪ ...‬قال فما بقيت فى المدينة مخدرة وَل‬
‫محجبة إَل برزن من خدورهن مكشوفة شعورهن مخمشة وجوههن ضاربات‬
‫‪3‬‬
‫خدودهن يدعون بالويل والثبور‪.‬‬
‫بشیر گوید‪ :‬سوار بر اسبم شدم و آن را به سرعت راندم تا وارد شهر مدینه شدم‪.‬‬
‫هنگامی كه به مسجد النبی‪ ‬رسیدم صدایم را به گریه بلند كردم و شروع كردم این‬
‫ابیات شعر را بخوانم (اى اهل مدینه دیگر در مدینه جاى گاهی براى شما نیست‪)...‬‬
‫بشیر گوید‪ :‬در این هنگام احدى از بانوان پرده نشین و بانوان محجبه باقی نماند‬

‫‪ . 5‬عبرات المصطفین ‪222/2‬‬

‫‪ . 1‬معالی السبطین ‪587/2‬‬
‫‪ . 3‬معالی السبطین ‪592/2‬‬ ‫«‪»40‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫مگر آنکه از پس پرده و حریم خود خارج شد و زنان مدینه از خانه هاى خود بیرون‬
‫آمدند‪ ،‬در حالی كه موهاى آنان مکشوف دود و به صورتهاى خود پنجه میکشیدند و‬
‫بر گونه هاى خود ضربه میزدند و فریاد واویاله و واثبوراه سر میدادند‪( .‬و از شدت‬
‫حزن این واقعهی مهلک و مصیبت بار ش كایت و استغاثه میکردند)‪.‬‬
‫‪( -8‬فى ورود اهل البيت‪ ‬المدينة)‪...:‬فما كان إَلساعة وإذا قدأتت نساء أهل‬
‫‪1‬‬
‫المدينة فتلقتهن نساء ا لحسين‪ ‬بلطم يكاد الصخر يتصدع له‪.‬‬
‫(در ورود اهل بیت‪ ‬به مدینه)‪ ...‬ساعتی نگذشت كه زنان اهل مدینه آمدند و‬
‫بانوان حسین‪ ‬با آنان روبرو گردیدند در حالی كه چنان به خود لطمه میزدند كه‬
‫نزدیک بود سنگ از چنین لطمه زدنی قطعه قطعه شود‪.‬‬
‫َ ُ ُ ُ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ َ‬
‫‪َ -9‬و جل َس ال ُح َس أي ُن‪ُ ‬ي أصلح َس أيفه َو َيقول‪:‬‬
‫أَ‬ ‫َ َ َ أ أ‬ ‫َ‬ ‫َ أ ُ َ َ‬
‫ك أم لك باْلش َراق َو اْلصيل‬ ‫َيا ده ُر أف لك م أن خليل‬
‫َّ أ َ أ َ ُ أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫َو الده ُر َل َيقنع بال َبديل‬ ‫م أن طالب َو َصاحب قتيل‬
‫َ‬
‫الرحيل‬‫َما أ أق َر َب أال َو أع َد م َن َّ‬ ‫ٌ‬
‫َو كل حي َسالك َسبيل‬
‫ُ ُّ َ‬
‫َّ أ َ َ أ َ‬
‫َو إن َما اْل أم ُر إلى الجليل‬
‫ي‪:‬ف َسم َع أت َز أي َن ُب ب أن ُت َفاط َم َة‪َ ‬ذل َك َف َق َال أت َيا َأخي َه َذا َك َال ُم َمنأ‬ ‫َ‬ ‫َق َال َّ‬
‫الراو‬
‫ُ أَ أ َأ َ أ ُ َ أ ُ‬ ‫ََ َ ُ أ َ أ ََ َ أ َأَ ُ‬
‫أيقن بالقتل فقال‪ ‬نع أم يا أختاه فقالت زينب‪َ ‬وا ثكاله ينعى الحسين‪‬‬
‫َأ َ َ أ َ أ َ َ َ‬
‫أُ ُ َ َ َأ أ ُ‬ ‫َ ِّ ُ َ َ‬ ‫َ َأ ُ َ َ‬
‫‪2‬‬
‫إل َّي نف َسه قال‪َ :‬و َبكى الن أس َوة َو لط أم َن الخدود َو شقق َن الج ُيوب‪.‬‬
‫حسین‪ ‬نشست و باصالح شمشیر خود پرداخت و در ضمن‪ ،‬اشعارى بدین‬
‫مضمون میخواند‪:‬‬
‫بینی بهر صبحی و در هر شامگاهی‬ ‫اى چرخ اف در دوستی بادت كه خواهی‬
‫وین چرخ نبود قانع از گل بر گیاهی‬ ‫آغشته در خون از هوا خواهی و یارى‬
‫رسمی و راهی‬ ‫ّ‬ ‫گیتی ندارد غیر از این‬ ‫هر زندهاى باید به پیماید ره من‬

‫‪ . 5‬معالی السبطین ‪591/2‬‬

‫«‪»41‬‬ ‫‪ . 1‬اللهوف علی قتلی الطفوف ‪ /‬ترجمه فهری ‪85‬‬
 ‫جز بارگاه ّ‬

‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫عزتش نبود پناهی‬ ‫حالی كه نزدیك است وقت كوچ كردن‬
‫راوى گفت‪ :‬زینب دختر فاطمه‪ ‬اشعار را شنید گفت‪ :‬برادرم‪ ،‬كسی این سخن را‬
‫میگوید كه بکشته شدن خویش یقین كرده باشد فرمود‪:‬‬
‫آرى خواهرم‪ ،‬زینب‪ ‬گفت‪ :‬آه چه مصیبتی! حسین‪ ‬خبر مرگ خود را بمن‬
‫میدهد‪.‬‬
‫راوى گفت‪ :‬زنان همه گریان شدند و بصورتهاى خود سیلی میزدند و گریبانها چاك‬
‫كردند‪.‬‬

‫«‪»42‬‬
 ‫‪ -3‬عزای سینه خیز رفتن‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫ُ‬ ‫َّ ُ َ‬ ‫َ أ‬ ‫َ‬ ‫َ َّ أ ُ َ‬ ‫َ َ ُّ َ َّ َ ُ‬

‫ين آ ََمنوا َم أن َي أرتد منك أم ع أن دينه ف َس أوف َيأتي الله بق أوم ُيح ُّبه أم‬ ‫يا أيها الذ‬
‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ون ُه َأذلة على ال ُمؤمن َ‬
‫أ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ ُ ُّ َ‬
‫َ ‪1‬‬
‫ين أع َّزة على الكافرين‬ ‫ويحب‬
‫آشنایان با تفاسیر روایی می دانند كه منظور از مؤمنین؛ در آیات قرآن ابتدا اهل‬
‫بیت‪ ‬هستند‪ .‬در این آیه می فرماید‪ :‬هر كدام از شما كه از دین مرتد شوید خدا‬
‫قومی را خواهد آورد كه خدا ایشان را دوست دارد و آنها خدا را دوست دارند‪ .‬افرادى‬
‫كه بسیار ذلیل اند در برابر مومنین و در برابر كافرین بسیار شدیدند‪ .‬مصداق بارز‬
‫خطاب اذله علی المومنین؛ خوارى و ذلت در برابر اهل البیت‪ ‬است‪.‬‬
‫اما ذلت به چه معناست؟ اذلة به معناى‪ :‬ذلت‪ ،‬خوارى‪ ،‬انقیاد‪ ،‬فرمانبرى‪ ،‬كوچک‬
‫نمودن‪ ،‬رام است‪.‬‬
‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫ً‬ ‫َ أ َ‬
‫ور ل َّما أ َراد قتل أبي ع أبد الله‪ ‬أاستدعى ق أوما م َن‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ أ‬ ‫َ‬ ‫‪َ -1‬ق َال َو ُرو َي أ َّن ال َم أن ُص َ‬
‫أ‬
‫َ َ َ‬ ‫ِّ َ أ أ‬ ‫َ َأ َ ُ َ َ َ َأ ُ َ َ َ َ َ ََ‬ ‫أ ََ‬
‫ون فخلع عل أيه ُم الد َيباج َو ال َوش َي َو ح َمل إل أيه ُم‬ ‫اْلعاجم َل يفهمون و َل يعقل‬
‫َ ُ ً‬ ‫ُأ َُ‬ ‫َ َ َّ ُ‬ ‫ََ ُ‬ ‫َ ُ‬ ‫َ أ َ ُ‬ ‫أَ َ ُ‬
‫اْل أم َوال ث َّم أاستدعاه أم َو كانوا مائة َرجل َو قال للت أرج َمان قل له أم إ َّن لي عد ّوا‬
‫ين‬‫وه إ َذا َد َخ َل َق َال َف َأ َخ ُذوا َأ أسل َح َت ُه أم َو َو َق ُفوا ُم َت َم ِّثل َ‬ ‫الل أي َل َة َف أاق ُت ُل ُ‬ ‫َ أ ُ ُ َ َ َّ َّ‬
‫يدخل علي‬
‫أ َُ َ َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َّ ُ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫أ ُ َ أ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َأ َ أ َ أ َ َ أ َ ً‬
‫استدعى جعفرا َو أ َم َر ُه أ أن َيدخل َوحد ُه ث َّم قال للت أرج َمان قل له أم هذا‬ ‫ْلمره ف‬
‫َ َ َ أ ُ َ أ َ أ َ َ َ أ َ أ َ َ ُ أ َ َ َّ ُ‬ ‫َ ُ ِّ َ َ َ ُ ُ َ َ َّ َ َ َ‬
‫عدوي فقطعوه فلما دخل‪ ‬تعاووا عوى الكلب و رموا أسلحتهم و كتفوا‬
‫ََ َ‬ ‫ُّ‬ ‫ُ َ ُ ََ‬ ‫ُ‬ ‫َ ُ َّ ً‬ ‫َ‬ ‫َ ُ َ ُ ُ‬
‫أ أيد َيه أم إلى ظهوره أم َو خ ُّروا له ُسجدا َو َم َّرغوا ُوجوهه أم على الت َراب فل َّما َرأى‬
‫َ َ َ َ َ َ َ َ َ َ أ َ َ َ أ ُ َ َّ ُ أ َ ً‬ ‫أ َ أ ُ ُ َ َ َ َ َ َ َأ‬
‫ور ذلك خاف على نفسه و قال ما جاء بك قال أنت و ما جئتك إَل مغتسال‬ ‫المنص‬
‫ً َ َ َ َ َ أ ٌَ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬
‫َ أ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬
‫ُم َح ِّنطا فقال ال َمن ُص ُ َ‬
‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ً‬
‫ور معاذ الله أن يكون ما تزع ُم أارجع َراشدا فرجع جعفر‪‬‬
‫َ ََأُ َ ُ أ‬ ‫ُأ َُ‬ ‫َّ ً َ َ َ َّ ُ‬ ‫ُ‬ ‫أَ ََ‬
‫َو الق أو ُم على ُوجوهه أم ُسجدا فقال للت أرج َمان قل له أم ل َم َل قتلت أم عد َّو ال َملك‬
‫َ أ َ َ ُ َّ َ أ َ ُ َ ِّ ُ َ أ َ َ َ َ ُ َ ِّ ُ َّ ُ ُ أ َ َ َ أ ُ‬ ‫َ َّ‬ ‫ََ ُ َأ ُ ُ‬
‫الرجل ُولد ُه َو َل نعرف‬ ‫فقالوا نقتل َول َّينا الذي يلقانا كل يوم و يدبر أمرنا كما يدبر‬

‫«‪»43‬‬ ‫‪ . 5‬المائدة ایه‪11‬‬

 ‫الل أيل ُث َّم َق َت َل ُه‪ ‬ب َّ‬
‫َ ّ ً َ ُ َ َ َ أ َ أ ُ ُ أ َ أ أ َ َ َّ َ ُ أ َ أ َ َّ‬

‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫‪1‬‬
‫السم‬ ‫وليا سواه فخاف المنصور من قولهم و سرحهم تحت‬
‫روایت شده كه منصور تصمیم كشتن حضرت صادق‪ ‬را گرفت چند نفر از غیر‬
‫عرب كه زبان نمیفهمیدند و درك نداشتند آماده كرد و بآنها خلعتهاى فاخر و‬
‫جایزههاى گران داد و آنها صد نفر بودند‪ .‬به مترجم گفت به آنها بگو من دشمنی دارم‬
‫كه امشب پیشم خواهد آمد وقتی وارد شد او را بکشید‪ ..‬مأمورین سالحهاى خود را‬
‫بدست گرفتند و آماده انجام مأموریت خود شدند منصور از پی امام فرستاد كه تنها‬
‫پیش او بیاید‪ .‬به مترجم گفت بآنها بگوید كه دشمن من همین شخص است او را پاره‬
‫پاره كنید‪.‬‬
‫همین كه امام داخل شد آنها صدائی شبیه سگ در آوردند و اسلحه خود را بر زمین‬
‫انداختند دستهاى خود را به پشت سر نهادند و بسجده افتاده صورت بخاك‬
‫میمالیدند‪.‬‬
‫منصور كه این جریان را دید از خودش ترسید‪ .‬گفت آقا براى چه تشریف آوردهاید‪.‬‬
‫فرمود بدستور تو آمدم من غسل خویش را نموده و كفن پوشیدهام منصور گفت غیر‬
‫ممکن است پناه بخدا میبرم از چنین تصمیمی بسالمتی برگرد امام‪ ‬برگشت آنها‬
‫همین طور در سجده بودند مترجم گفت بپرس چرا دشمن پادشاه را نکشتید؟‪.‬‬
‫گفتند ما را دستور میدهد بکشیم سرپرست و آقاى خود را كه هر روز بکارهاى ما‬
‫چنان رسیدگی میکند مانند پدرى كه مواظب فرزندان خویش است ما جز او آقائی‬
‫نداریم‪ .‬منصور از گفتار آنها ترسید شبانه آنها را بمحل خود باز گردانید‪ .‬سپس امام‬
‫صادق‪ ‬را بوسیله زهر شهید نمود‪.‬‬
‫‪ -2‬و كان على بن جعفر كثير الفضل شديد الورع…و كان إذا رأى الجواد‪‬‬
‫مع الصبيان يقوم إليه من المسجد من بين جماعة الشيعة و ينكب على‬
‫أقدامه و يمسح شيبته على تراب رجليه و يقول قد رأى الله هذا الصبى أهال‬

‫‪ . 5‬إثبات الهداة بالنصوص و المعجزات ‪ . 584/ 4‬بحار األنوار‪585/ 47‬‬ ‫«‪»44‬‬

 ‫‪1‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫لإلمامة فجعله إماما و لم ير شيبتى هذه أهال لإلمامة‬
‫علی بن جعفر كثیر دمشقی بسیار پرهیزگار بود ‪ ..‬و او هر گاه امام جواد‪ ‬همراه با‬
‫بچه ها می دید از میان مسجد و از بین جماعت شیعه بلند می شد و به طرف ایشان‬
‫می رفت و صورت بر اقدام امام جواد‪ ‬كه خردسالند می گذاشت و محاسنش را با‬
‫خاک قدوم حضرت مسح می كرد و می گفت‪ :‬همانا خدا این طفل را شایسته امامت‬
‫دانست و او را امام قرار داد و این محاسن را (كنآیه از خودش) الیق امامت ندانست‪.‬‬
‫َ‬
‫يم أب ُن إ أس َحاق‬ ‫ان َأ أح َم ُد أب ُن َه أو َذ َة أال َباهل ُّي َق َال َح َّد َث َنا إ أب َراه ُ‬ ‫‪َ -3‬أ أخ َب َر َنا َأ ُبو ُس َل أي َم َ‬
‫َ‬ ‫َ َ َ َّ َ َ َ ُ َّ‬
‫ين َو مائت أين قال حدثنا ع أبد الله أب ُن ح َّماد‬
‫ََ‬ ‫الن َه َاو أند ُّي َس َن َة َث َالث َو َس أبع َ‬ ‫َّ‬
‫َ َ‬ ‫َ َ َ أَ‬ ‫َ َ أ َ‬ ‫ََ‬ ‫اْل أن َصار ُّي َس َن َة ت أسع َو ع أشر َ‬ ‫أَ‬
‫ين َو مائت أين ع أن أبي الج ُارود ع أن أبي جعفر‪ ‬قال‬
‫َ َ َ أ َ َ ُ َ َ ُ َ َ َ أ َ َ َ َ َ ِّ َ َ َ َ َ َ َ‬ ‫ُ‬ ‫َ ََ أ َ‬ ‫َ َ‬
‫قال لي يا أبا الجارود إذا دار الفلك و قالوا مات أو هلك و بأي واد سلك و قال‬
‫أُ‬ ‫َّ ُ َ ُ َ َّ َ ُ ُ َ َ َ َ أ َ َ أ َ ُ ُ َ أ َ َ َ َ أ َ ُ ُ َ‬
‫وه َو إذا َسمعت أم به‬ ‫الطالب له أنى يكون ذلك و قد بليت عظامه فعند ذلك فارتج‬
‫َّ أ‬ ‫َأُ ُ َ َ ً َ َ‬
‫‪2‬‬
‫وه َو ل أو ح أبوا على الثلج‪.‬‬ ‫فأت‬
‫ابو الجارود از امام باقر‪ ‬روایت كرده گوید‪ :‬آن حضرت به من فرمود‪ :‬اى ابا جارود‬
‫هر گاه زمانه (چندان) بگردد و در باره آن گویند كه مرده؟ یا هالك شده است؟ و به‬
‫كجا و به كدام سرزمین رفته است و چه شده و جستجوگر او (به خویشتن) گوید‪:‬‬
‫چگونه چنین چیزى شدنی است در حالی كه استخوانهاى او نیز پوسیده است‪ ،‬پس‬
‫در چنین وقتی به امید او باشید‪ ،‬و چون شنیدید ظهور كرده است نزد او بروید اگر‬
‫چه كشان كشان بر روى برف و یخ باشد‪.‬‬
‫أ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫‪َ -6‬ح َّد َثني ُم َح َّم ُد أب ُن أال َح َسن َع أن ُم َح َّمد أبن ال َح َسن َّ‬
‫أ‬
‫الصفار ع أن أح َمد أبن‬
‫َ َ َ َ َ‬
‫ون أبن خارجة قال‬ ‫ان َع َّم أن َح َّد َث ُه َع أن َه ُار َ‬ ‫يسى َع أن َع أمرو أبن ُع أث َم َ‬ ‫ُم َح َّمد أبن ع َ‬
‫َ أ ُ َ َ أ َ أ ً ‪3‬‬
‫ََ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ َ َ‬
‫قال أ ُبو ع أبد الله‪َ ‬و ل أو عل َم الن ُاس َما فيه ْلتوه و لو حبوا‪.‬‬

‫‪ . 5‬بحاراالنوار‪315/18 :‬‬
‫‪ . 1‬الغیبة للنعماني‪511‬‬
‫«‪»45‬‬ ‫‪ . 3‬کامل الزیارات ‪28‬‬
 ‫ّ‬

‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫و اگر مردم فضیلتی را كه در این مسجد است میدانستند مسلما به آن حاضر گشته‬
‫اگر چه به روش اطفال روى دست و شکم راه رفته و خود را روى زمین بکشند‪.‬‬
‫‪-7‬ثم تقدم صالح إلى‪ -‬باب الزهراء‪ -‬رافعا صوته بالثناء للسادة اَلمناء‪ ،‬و‬
‫جعل يمرغ وجهه و شيبته على عتبة دار فاطمة الزهراء‪ ‬و هو يقول‪ :‬يا بنت‬
‫محمد المصطفى‪ ‬عملت سوء بابنك و آذيت ولدك و أنا على فعلي نادم‬
‫‪1‬‬
‫فاصفحي عن ذنبي‪.‬‬
‫صالح آمد به سمت درب خانه حضرت زهرا‪ ‬در حالی كه صدایش را در مدح اهل‬
‫بیت بلند كرده بود و صورت و ریشش را به عتبه درب خانه حضرت زهرا‪ ‬می‬
‫كشید و می گفت اى دختر محمد‪ ‬با پسرت بد كردم و اذیتش كردم و من پشیمانم‬
‫گناهم را ببخش‪.‬‬

‫‪ . 5‬مدینة معاجز‪197/3‬‬ ‫«‪»46‬‬

 ‫‪ -4‬عزای خاک بر سر ریختن‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫وع َو أل َي أبک أال َب ُاك َ‬

‫ُّ ُ ُ‬ ‫َأَ ُ‬ ‫أ‬ ‫‪َ -1‬ق َال أاْل َمام َّ‬
‫ون َو‬ ‫الصادق‪َ :‬و لمثل ذلک فلتد َرف الدم‬
‫َ ‪1‬‬ ‫َّ أ َ ُّ‬ ‫الصار ُخ َ‬
‫ون َو َيض ّج الض ّاج َ‬ ‫ون َو أل َي أص ُرخ َّ‬ ‫َّ‬
‫الناد ُب َ‬ ‫أ ُ‬
‫ون َو َيعج العاجون‪.‬‬ ‫َليندب‬
‫و براى امثال آن بزرگواران باید اشکها روان شود و باید بگریند گریه كننندگان و ندبه و‬
‫افغان كنند و شیون از دل بركشند و ضجه و زارى كنند و ناله جان سوز سر دهند و‬
‫صداها را به گریه بلند كننند و خاک بر سر بریزند‪.‬‬
‫‪ -2‬طرماح بن عدى روایت كرده راجع به آمدن حضرت خاتم االنبیاء‪ ‬و عده اى از‬
‫پیغمبران به زمین كربال و در قتلگاه در شب یازدهم محرم كه‪:‬‬
‫هو يحثو التراب على رأسه و شيبته‪(2‬آن حضرت خاک بر سر و محاسن می‬
‫ریخت‪).‬‬
‫َ ُِّ‬ ‫َ َّ َ أ َ أ َ َ َّ َ َ َ أ َ َ َ َ ُ ُ َّ‬ ‫أ‬ ‫َ‬
‫‪َ -3‬و ج َاء في ال َم َراسيل أن سلمى المدنية قالت دفع رسول الله‪ ‬إلى أم‬
‫ً َ أ َ َ َ‬ ‫َّ ِّ َ َ َ َ َ َ َ َ َ َ ً َ‬ ‫َ َ َ ً َ ٌ‬
‫َسل َمة ق ُار َورة فيها َر أمل م َن الطف َو قال لها إذا ت َح َّول هذا دما عبيطا فعند ذلك‬
‫ُ أ ُ َ َ َ ُأ ُ َ َ‬ ‫ٌ‬ ‫َ ََ َ أ‬ ‫َ َ أ أ‬ ‫أَُ أ‬
‫ُيقتل ال ُح َس أي ُن‪ ‬قالت َسل َمى ف أارتفعت َواع َية م أن حج َرة أ ِّم َسل َمة فكنت أ َّول‬
‫أ َ‬ ‫َ َّ‬ ‫َ َ َ أ َ ُ‬ ‫ُ أ أ‬ ‫َ َ‬ ‫ََ َ َ ُ أ ُ‬
‫ين قالت َرأ أيت َر ُسول الله‪ ‬في ال َمنام َو‬ ‫َم أن أتاها فقلت َما دهاك َيا أ َّم ال ُمؤمن‬
‫ُّ َ ُ َ َ َ أ َ ُ أ ُ َ َ َ َ َ َ َ َ َ َّ ُ َ َ أ َ َ َ ُ ُ َ أ َ أ ُ ُ‬
‫وه َو قد شهدته‬ ‫التراب على رأسه فقلت ما لك فقال وثب الناس على ابني فقتل‬
‫َ َ َأ ُ َ أ َ ُ َ َ َ َ أ ُ َ َ ُ ُ َ ً َ َ أ‬ ‫أ‬ ‫َّ َ َ َ أ َ َ‬ ‫َ ً‬
‫الساعة فاقشع َّر جلدي فوثبت إلى القارورة فوجدتها تفور دما قالت‬ ‫قتيال‬
‫َ أ ُ َ َ أ ُ َ ً َأ َ َ َ أ َ ‪3‬‬
‫َ َ‬ ‫أ‬
‫َسل َمى فرأيتها موضوعة بين يديها‪.‬‬
‫در مراسیل آمده كه سلماى مدنی گفت كه رسول خدا‪ ‬به ام سلمه ظرفی داد از‬
‫خاک كربال و به او گفت وقتی این خاک تبدیل به خون تازه شد در آن هنگام‬
‫حسین‪ ‬كشته شده‪.‬‬
‫سلمی گفت ما صداى شیون از حجره ام سلمه شنیدیم و من اولین كسی بودم نزد او‬

‫‪ . 5‬بحاراالنوار‪516/99‬‬
‫‪ . 1‬ناسخ التواریخ‪-51/3‬فرسان الهیجاء ‪76/5‬‬
‫«‪»47‬‬ ‫‪ . 3‬بحار األنوار ‪232/41‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫رفتم گفتم چه مصیبتی دارى اى ام المؤمنین؟‬
‫گفت‪ :‬رسول خدا‪ ‬را در خواب دیدم كه خاک بر سر دارد گفتم به رسول خدا چه‬
‫شده؟‬
‫فرمودند مردم بر پسرم حمله كردند‪ .‬و او را كشتند و من االن او را كشته دیدم‪.‬‬
‫بدنم لرزید سمت آن ظرف رفتم دیدم خون از آن می ریزد‪.‬‬
‫سلمی گفت‪ :‬آن ظرف را مقابلش دیدم‪.‬‬

‫«‪»48‬‬
 ‫‪ -1‬عزای راه رفتن بر روی خار‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫بقية‬‫‪ ... -1‬إن زينب الكبري‪ ‬أقبلت علي زين العابدين‪ ‬و قالت‪ :‬يا ّ‬
‫الماضين و ثمال الباقين قد أضرموا النار في مضاربنا فما رأيك فينا؟ فقال‪:‬‬
‫‪1‬‬
‫عليكن بالفرار‪ .‬ففررن بنات رسول الله‪ ‬صائحات باكيات نادبات‪.‬‬
‫‪ ...‬حضرت زینب كبري‪ ‬به سوي حضرت زین العابدین‪ ‬رو آورد و گفت‪ :‬اي‬
‫باقي ماندهي از گذشتگان و اي سرپرست و مددكار بازماندگان! اینان در خیمه هاي‬
‫ما آتش افروختند‪ .‬اینك دربارهي ما چه درستوري ميفرمایي؟‬
‫امام سجاد‪ ‬فرمودند‪ :‬بر شما باد به فرار كردن‪ .‬آنگاه دختران رسول خدا‪ ‬از‬
‫دشمنان فرار كردند در حالي كه صیحه ميزدند و گریه ميكردند و ندبه مينمودند‪.‬‬
‫ُ ََ َ َ َ‬ ‫ً َ ُ َ ُ‬ ‫َ ُ َ َ َّ ُ َ َ َ َ َ‬
‫ان ذات َي أوم َسائرا َو َمعه ُيوشع أب ُن نون فل َّما ج َاء إلى أ أرض‬ ‫‪ -2‬و روي أن موسى ك‬
‫أ َأ َ َ َ َ ُ ُ ََ َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُُ َ‬ ‫َ َ أَ َ َأُ ُ أ َ َ‬
‫َ‬
‫ك أر َبال َء انخ َرق نعله َو انقطع ش َراكه َو دخل الخ َسك في رجليه و سال دمه فقال‬
‫َ ُ‬ ‫َُ‬ ‫َ َ َ ِّ َ َ َ َ َ ُ َ أ َ ُ أ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬
‫إلهي أ ُّي ش أيء حدث مني فأ أوحى إل أيه أ َّن هنا ُيقتل ال ُح َس أي ُن‪َ ‬و هنا ُي أسفك‬
‫ََ ً َ‬ ‫َ ُ َ َ َ َ‬
‫‪2‬‬
‫د ُمه ف َسال د ُمك ُم َوافقة لدمه‪.‬‬
‫یك روز حضرت موسی و یوشع بن نون در عبور بودند‪ ،‬وقتی بزمین كربال عبور كردند‬
‫نعلین حضرت موسی و بند آن پاره شد! و خار بپاهاى مبارك آن حضرت رفت و خون‬
‫جارى شد‪ .‬حضرت موسی گفت‪ :‬پروردگارا! چه گناهی از من صادر شده؟ خطاب‬
‫آمد‪ :‬چون حسین بن علی‪ ‬در اینجا شهید و خون مباركش ریخته خواهد شد لذا‬
‫خون تو در اینجا جارى شد كه با خون او موافقت كرده باشد‬

‫‪ . 5‬معالي السبطین ‪.83/1‬‬

‫«‪»49‬‬ ‫‪ . 1‬بحار األنوار‪244/44‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -6‬عزای راه رفتن بر روی آتش‬
‫‪ -1‬جعلوا البيوت في ظهورهم و أمر بحطب و قصب كان من وراء البيوت أن‬
‫يترك في خندق كان قد حفرهناك وأن يحرق بالنار مخافة أن يأتوهم من‬
‫‪1‬‬
‫ورائهم‪.‬‬
‫امام حسین‪ ‬خیمهها را پشت سر خود قرار دادند‪ .‬سپس دستور داد تا هیزم و نی‬
‫كه پشت خیمهها بود آوردند و در میان آن خندقی كه در آنجا بود ریختند و آنها را‬
‫آتش زدند كه مبادا دشمن از پشت سر به ایشان حمله كند‪.‬‬
‫بقية الماضين و‬ ‫‪ ...-2‬إن زينب الكبري‪ ‬أقبلت علي زين العابدين و قالت‪ :‬يا ّ‬
‫ثمال الباقين قد أضرموا النار في مضاربنا فما رأيك فينا؟ فقال‪ :‬عليكن بالفرار‪.‬‬
‫‪2‬‬
‫ففررن بنات رسول الله‪ ‬صائحات باكيات نادبات‪.‬‬
‫‪ ...‬حضرت زینب كبري‪ ‬به سوي حضرت زین العابدین‪ ‬رو آورد و گفت‪ :‬اي‬
‫باقي ماندهي از گذشتگان و اي سرپرست و مددكار بازماندگان! اینان در خیمه هاي‬
‫ما آتش افروختند‪ .‬اینك دربارهي ما چه دستوري ميفرمایي؟‬
‫امام سجاد‪ ‬فرمودند‪ :‬بر شما باد به فرار كردن‪ .‬آنگاه دختران رسول خدا‪ ‬از‬
‫دشمنان فرار كردند در حالي كه صیحه ميزدند و گریه ميكردند و ندبه مينمودند‪.‬‬
‫َ‬
‫ور إ َلى أال َح َسن أبن َز أيد َو ُهوَ‬‫‪ -3‬أال ُم َف َّضل أبن ُع َم َر َق َال‪َ :‬و َّج َه أ ُبو َج أع َفر أال َم أن ُص ُ‬
‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ ََأ َ‬ ‫َ َأ أ ََ َ أَ‬ ‫ََ أ‬
‫َواليه على ال َح َر َم أين أ أن أحرق على جعفر أبن ُم َح َّمد‪ ‬د َار ُه فألقى الن َار فى دار‬
‫َ َ َ َ َ ُ َ أ َّ َ َ َ َّ‬ ‫أ َ َ ِّ أ‬ ‫ُ‬ ‫َّ‬ ‫ََ َ َ‬ ‫َ َ أ َّ‬
‫أبى عبد الله‪ ‬فأخذت النار فى الباب و الدهليز فخرج أبو عبد الله يتخطى‬
‫َّ‬ ‫َّ َ َ َ أ ُ أ َ َ َ‬ ‫َأ‬ ‫َ ُ ُ ََ‬ ‫َّ‬
‫‪3‬‬
‫يم خليل الله‪.‬‬ ‫الن َار َو َي أمشى فيها َو َيقول أنا أاب ُن أع َراق الثرى أنا ابن إبراه‬
‫مفضل بن عمر گفت‪ :‬منصور دوانیقی شخصی را فرستاد پیش فرماندار خود حسن‬
‫بن زید كه فرماندارى مکه و مدینه را به عهده داشت‪ .‬به او پیغام داد كه خانه جعفر‬

‫‪ . 5‬بحار األنوار‪1/11‬‬
‫‪ . 1‬معالي السبطین ‪.83/1‬‬
‫‪ . 3‬الکافی‪173/5‬‬ ‫«‪»50‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬ ‫بن ّ‬
‫محمد‪ ‬را آتش بزند‪ .‬خانه امام را آتش زدند‪ .‬آتش بر در خانه و اطاق ها رسید‪.‬‬
‫حضرت صادق‪ ‬پاى بر روى آتش گذاشت و از روى آتش می رفت و می گفت «من‬
‫َّ‬
‫پسر ریشه هاى زمین هستم من پسر ابراهیم خلیل الله هستم‪».‬‬
‫‪ -4‬زنهاي شامي از باالي بامها آب و آتش بر سر ما مي ریختند‪ .‬آتش به عمامه ام مي‬
‫افتاد دستهایم كه به غل جامعه بسته بود نمي توانستم آنرا خاموش كنم ‪ ،‬عمامه ام‬
‫‪1‬‬
‫مي سوخت و آتش به سرم مي رسید و سرم نیز مي سوخت‪.‬‬
‫‪ -5‬عن حميد بن مسلم قال ‪ :‬رأيت زينب‪ ‬حين إحراق الخيام ـ قد دخلت‬
‫ً‬
‫في وسط النار‪،‬وخرجت وهي تسحب إنسانا من وسط لهيب النار‪ ،‬فظننت أنها‬
‫ً‬
‫تسحب ميتا قد احترق ‪ ،‬فاقتربت ْلنظر إليه‪ ،‬فإذا هو زين العابدين علي بن‬
‫‪2‬‬
‫الحسين‪.‬‬
‫حمید بن مسلم میگوید زینب‪ ‬را دیدم كه در زمان آتش كشیدن خیام وارد شعله‬
‫هاى آتش شد و درحالیکه فردى را حمل میکرد از آتش ها خارج شد؛من گمان كردم‬
‫كه او جنازه اى را برداشته و حمل میکند كه سوخته است پس نزدیک رفتم تا آنرا‬
‫ببینم و دیدم كه آن فرد امام زین العابدین‪ ‬است‪.‬‬

‫‪ . 5‬ریاض االحزان‪ ,518 ،‬تذکرةالشهداء‪452 ،‬‬

‫«‪»51‬‬ ‫ّ‬
‫‪ . 1‬الطراز المذهب في أحوال سیدتنا زینب سالم الله علیها‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -7‬عزای خیمه سوزان‬
‫‪ -1‬و روى حميد بن مسلم قال رأيت امرأة من بكر بن وائل كانت مع زوجها في‬
‫أصحاب عمر بن سعد فلما رأت القوم قد اقتحموا على نساء الحسين‪‬‬
‫فسطاطهن و هم يسلبونهن أخذت سيفا و أقبلت نحو الفسطاط فقالت يا آل‬
‫بكر بن وائل أ تسلب بنات رسول الله‪َ ‬ل حكم إَل لله يا ثارات رسول الله‪‬‬
‫فأخذها زوجها و ردها إلى رحله‪ .‬قال ثم أخرجوا النساء من الخيمة و أشعلوا‬
‫فيها النار فخرجن حواسر مسلبات حافيات باكيات يمشين سبايا في أسر‬
‫الذلة و قلن بحق الله إَل ما مررتم بنا على مصرع الحسين‪ ‬فلما نظرت‬
‫‪1‬‬
‫النسوة إلى القتلى صحن و ضربن وجوههن‪.‬‬
‫حمید بن مسلم میگوید‪ :‬زنی را از قبیله‪ :‬بکر بن وائل دیدم كه با شوهرش در میان‬
‫لشکر ابن سعد بودند‪ .‬هنگامی كه آن گروه نابکار بطور ناگهانی داخل خیمههاى‬
‫زنان امام حسین‪ ‬شدند و مشغول غارت اموال گردیدند شمشیرى بدست گرفت و‬
‫متوجه خیمهها گردید و فریاد زد‪ :‬اى آل بکر بن وائل! آیا جا دارد هستی دختران‬
‫پیغمبر خدا‪ ‬به یغما برود؟ فرمانروائی نیست مگر براى خدا‪ ،‬اى خونخواهان‬
‫پیغمبر اسالم! شوهرش آن زن را گرفت و بطرف جایگاه خود بازگردانند‪ .‬راوى‬
‫میگوید‪ :‬سپس آن گروه نابکار زنان را از خیمه خارج كردند و خیمهها را طعمه آتش‬
‫قرار دادند‪ .‬دختران پیغمبر خدا‪ ‬در حالی خارج شدند كه برهنه‪ ،‬لباس ماتم‬
‫پوشیده‪ ،‬پا برهنه‪ ،‬گریان و در حال اسیرى و ذلت بودند‪ ،‬میگفتند‪ :‬شما را بخدا ما را‬
‫به قتلگاه حسین‪ ‬ببرید‪ .‬وقتی زنان به اجساد شهیدان نظر كردند صیحه میزدند‬
‫و بصورت خود میزدند‪.‬‬

‫‪ . 5‬بحار األنوار‪18/11‬‬ ‫«‪»52‬‬

 ‫‪ -8‬عزای مشق شمشیر‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫‪ -1‬امام حسین‪ ‬درون خیمه خواهرش زینب‪ ‬رفت‪ .‬نافع ایستاده بود و انتظار‬
‫حسین‪ ‬را می كشید‪ .‬زینب به برادرش گفت‪ :‬آیا از باطن یارانت اطمینان‬
‫خاطردارى كه هنگام سختی و كشاكش نیزه ها تو را رها نکنند؟‬
‫امام‪ ‬فرمود‪ :‬آرى خواهرم! اینان را آزموده ام‪ .‬همه اینان دلیرمردانی هستند كه‬
‫شیفته شهادتند‪ ،‬آن گونه كه كودك به شیر مادرش مشتاق است‪.‬‬
‫نافع كه سخنان این خواهر و برادر را شنیده بود‪ ،‬بسرعت نزد حبیب بن مظاهر آمد و‬
‫آن گفتگو و همچنین تعبیر امام را درباره اصحابش براى او نقل كرد‪.‬‬
‫حبیب بن مظاهر گفت‪ :‬به خدا سوگند! اگر خالف انتظار امام نبود‪ ،‬هم اكنون می‬
‫رفتم و تا شمشیر در كف دارم با آنان می جنگیدم‪.‬‬
‫نافع گفت‪ :‬برادرم! دختران رسول خدا را در حال اضطراب خاطر واگذاشتم‪ ،‬بیا به‬
‫اتفاق دیگر اصحاب‪ ،‬حضورشان برسیم و دلهایشان را آرام كرده و ترس را از آنان زایل‬
‫كنیم‪.‬‬
‫حبیب بن مظاهر‪ ،‬همرزمان را در آن شب مقدس‪ ،‬چنین صدا زد‪:‬‬
‫«انصار خدا و پیامبر كجایند؟‬
‫انصار فاطمه‪ ‬و یاران اسالم و اصحاب حسین‪ ‬كجایند؟» اصحاب همچون‬
‫شیران خشمگین‪ ،‬با شتاب از خیمه ها بیرون آمدند‪ ،‬عباس بن علی هم در میانشان‬
‫بود‪ ،‬كه به خواسته حبیب‪ ،‬عباس و دیگر افراد از بنی هاشم به خیمه هاى خود‬
‫بازگشتند‪ .‬حبیب ماند و بقیه اصحاب‪.‬‬
‫آنگاه حبیب بن مظاهر رو به آن قهرمانان غیور و با حمیت‪ ،‬آنچه را كه از نافع شنیده‬
‫بود بیان كرد‪ ،‬تا میزان آمادگی آنان را ببیند‪ .‬اصحاب‪ ،‬شمشیرها را از نیام كشیدند و‬
‫گفتند‪ :‬حبیب! به خدا قسم! اگر دشمن به سوى ما سرازیر شود‪ ،‬سرهایشان را شکار‬
‫كرده و آنان را به بزرگانشان ملحق خواهیم نمود و نگهبان عترت و ذریه پیامبر‪‬‬
‫«‪»53‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫خواهیم بود‪.‬‬
‫حبیب گفت‪ :‬پس با هم به سوى حرم رسول الله‪ ‬برویم و ترسشان را زائل كنیم‪.‬‬
‫همگی رفتند و بین طنابهاى خیمه ها ایستادند‪.‬‬
‫حبیب گفت‪ :‬سالم بر شما اى سروران ما! سالم برشما اى خاندان رسالت! این‬
‫شمشیرهاى جوانانتان است كه سوگند خورده اند آن را غالف نکنند‪ ،‬تا اینکه به‬
‫گردن بدخواهان شما برسانند‪ ،‬و این هم نیزه غالمان شماست كه سوگند خورده اند‬
‫آن را كنار ننهند‪ ،‬مگر اینکه در سینه آنان كه ندا دهنده شما را پراكنده ساختند‪،‬‬
‫‪1‬‬
‫بنشانند‪.‬‬
‫‪ -2‬از جمله این تحاكی و تماثیل‪ ،‬مشق شب عاشوراست كه به یاد رزمایش نمادین و‬
‫ّ‬
‫تمثیلی حبیب بن مظاهر در شب عاشورا براى تسالى خاطر حضرت زینب‪ ،‬قمه‬
‫ها و شمشیرها را حركت می دهند و در صبح عاشورا شیعیان به یاد ضربات و زخم‬
‫هایی كه بر بدن و فرق مقدس اباعبدالله‪ ‬وارد شد‪ ،‬سر می شکنند‪ .‬شیعیان چه‬
‫زیبا بیان می دارند كه اگر دست روزگار آنان را به این زمان انداخت و نبودند تا سر و‬
‫جان را فداى یک تار موى امام حسین‪ ‬كنند‪ ،‬نه تنها در این غم بگریند‪ ،‬بلکه به‬
‫ّ‬
‫یاد مصائب بی شمار موالیشان به یاد شالق ها و زنجیرهاى سنگینی كه بر سر‬
‫وصورت و بازوان اطفال و اهل حرم امام حسین‪ ‬زدند‪ ،‬زنجیر بر تن خویش می‬
‫زنند و اگر نبودند تا ضربه هاى تیر و سنان و نیزه و شمشیر را بر جان بخرند؛ خود را به‬
‫خون خویش ّ‬
‫مزین می كنند تا عالوه بر اینکه تشبیه و تمثیلی از واقعه عاشورا بوده‪،‬‬
‫سیدالشهداء‪‬‬ ‫نماد آمادگی و ایستادن تا مرز خون و جان دادن در راه انتقام خون ّ‬
‫باشد‪ .‬اینگونه است كه حبیب وار به امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف تسلیت‬
‫عرض می كنند‪ .‬ذكر روایت ذیل خالی از لطف نیست‪.‬‬
‫فرعون دلقک و مسخره گرى داشت كه با افعال و حركات او تفریح می كرد و براى‬

‫‪ . 5‬عبدالحسین شرف الدین‪ ،‬المجالس الفاخره فی مآتم العترة الطاهرة‪.91 - 91 ،‬‬ ‫«‪»54‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫تمسخر و استهزاء خود را در گفتار و حركات و لباس به شکل حضرت موسی در می‬
‫آورد‪ ،‬تا اینکه فرعون با قوم خود غرق شدند‪ ،‬ولی او به سالمت نجات یافت‪ .‬حضرت‬
‫موسی به خداوند عرض كرد‪ :‬خدایا! او به من اذیت و اهانت نمود‪ ،‬چرا او هالک‬
‫نشد؟ خطاب شد‪:‬‬
‫ّ‬
‫«يا موسى! إنه تشبه بک فى الثياب و الكالم فأنجيته لما تشبه بأحبائى»‬
‫«اى موسی! او در لباس و سخن گفتن به تو شباهت پیدا كرد و به جهت این كه به‬
‫‪1‬‬
‫دوستان من شبیه شد‪ ،‬او را نجات دادم‪».‬‬

‫«‪»55‬‬ ‫‪ . 5‬االنوار النعمانیه‪577/3 :‬‬

 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -9‬عزای سنگ بر سر زدن‬
‫‪ -1‬هنگامی كه می خواستند پیکر مطهر حضرت رقیه‪ ‬را بر دارند ‪ .‬مردم شام‬
‫همگی جمع شدند و علم هاى سیاه بر پا كردند ‪،‬مردان و زنان شام همگی جمع‬
‫‪1‬‬
‫شدند ‪،‬گریه و زارى كنان با سنگ بر سر و سینه خود می زدند‬
‫‪ -2‬نویسند كتاب رساله فیروزیه میرزا عبدالله افندى اصفهانی كه از علماى زمان‬
‫عالمه مجلسی است می نویسد‪ :‬شیخ احمد اردبیلی كه از علماى زمان شاه‬
‫طهماسب و شاه عباس اول است در مورد عزاى سنگ زدن بر سر خوابی می بیند كه‬
‫در بین خاص و عام معروف است و در اینجا اوردن ان خالی از لطف نیست‪ .‬در زمان‬
‫مقدس اردبیلی مردم عامی و اوباش مجلسی می گرفتند كه از نظر مقدس اردبیلی‬
‫ناشایست بوده است‪ .‬مقدس اردبیلی چون عزادارى ها در بازار انجام می شده ‪،‬ترک‬
‫محل كار خود می كرده و به بازار نمی رفته و مردم را از آن نهی میکرده است ‪.‬‬
‫شبی در خواب مقدس اردبیلی امام حسین‪ ‬را می بیند كه این خواب طوالنی‬
‫هست ولی اجمال ان این است ‪ .‬حضرت سیدالشهدا‪ ‬به او می فرماید‪ :‬چرا مردم‬
‫را از عزاى من نهی می كنی ‪ .‬و مقدس اردبیلی از خواب بیدار می شود و به دسته‬
‫عزادارى ملحق می شود و سنگ زنان بر سر و سینه و حسین حسین گویان به كوچه‬
‫‪2‬‬
‫و بازار همراه ایشان عزادارى می كرده است‬

‫‪ . 5‬انوارالشهاده‪246‬‬
‫‪ . 1‬رساله فیروزیه‪566-561‬‬ ‫«‪»56‬‬
 ‫‪ -51‬عزای تازیانه‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫ُ‬ ‫أ َ ُ َّ َ َ َ ُ َ َ َ َ َ أ َ أ َ أ ُ َ‬ ‫َّ َ َ أ َ‬ ‫َ َ ُ‬
‫استق َبلته فاط َمة‪َ ‬و‬ ‫‪َ -1‬و دعا ع َم ُر بالنار فأض َر َمها في الباب ثم دفعه فدخل ف‬
‫َ َ َ َ أ َ‬ ‫َ َ أ َ َ َ َ أ َ َ ُ َ َّ َ َ َ َ ُ َ ُ َّ َ ُ‬
‫الس أيف َو ه َو في غ أمده ف َوجأ به جن َبها‬ ‫صاحت يا أبتاه يا رسول الله فرفع عمر‬
‫أ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫َ َ َ َ أ‬ ‫َ َ َ َ أ َ َ َ َ أ َ َ َ َ َّ َ َ َ‬
‫الس أوط فض َر َب به ذ َراعها فنادت َيا َر ُسول الله لبئ َس َما‬ ‫فصرخت يا أبتاه فرفع‬
‫َ َّ َ َ َ أ ُ‬
‫خلفك أ ُبو َبكر َو ع َمر‪.1‬‬
‫عمر آتش طلبید و آن را بر در خانه شعلهور ساخت و سپس در را فشار داد و باز كرد و‬
‫داخل شد! حضرت زهرا‪ ‬در مقابل او در آمد و فریاد زد‪« :‬یا ابتاه‪ ،‬یا رسول الله»!‬
‫عمر شمشیر را در حالی كه در غالفش بود بلند كرد و به پهلوى حضرت زد‪ .‬آن‬
‫حضرت ناله كرد‪« :‬یا ابتاه»! عمر تازیانه را بلند كرد و به بازوى حضرت زد‪ .‬آن حضرت‬
‫صدا زد‪« :‬یا رسول الله‪ ،‬ابو بکر و عمر با بازماندگانت چه بد رفتارى كردند»!‬
‫َ َ أ َ َ َ أَ‬ ‫َ َ َ َ أ ُ ُ ََ أ‬ ‫َ‬ ‫ُ َ‬ ‫ُ َ َ‬
‫‪ -2‬ث َّم دعا َيزيد بقضيب خ أي ُز َران فجعل َينكت به ثن َايا ال ُح َس أين‪ ‬فأقبل عليه‬
‫َ َأ أ‬ ‫ُ َ َأ ُ ُ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ أَ َ‬ ‫َ‬
‫أ ُبو َب أر َزة اْل أسلم ُّي َو قال َو أي َحك َيا َيزيد أ تنكت بقضيبك ثغ َر ال ُح َس أين أبن‬
‫أ‬ ‫ََ َ‬ ‫ُ ُ ََ‬ ‫َ أ َ ُ َ َ أ َ ُ َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫فاط َمة‪ ‬أشهد لقد َرأ أيت النب َّي‪َ ‬ي أرشف ثن َاي ُاه َو ثن َايا أخيه ال َح َسن‪َ ‬و‬
‫َ َ َ ُ َ َ َّ َ ُ َ َ َّ‬ ‫َ أ أ َ َّ َ َ َ َ َّ ُ َ َ ُ‬ ‫َ َ‬ ‫ُ ُ َأُ‬
‫َيقول أنت َما َس ِّيدا ش َباب أهل الجنة فقتل الله قاتلك َما َو لعنه َو أعد له جهن َم َو‬
‫َُ أ َ‬ ‫أ‬ ‫ُ َ‬ ‫ًَ َ ََ‬ ‫َ أ‬
‫‪2‬‬
‫ساءت َمصيرا قال فغض َب َيزيد َو أ َم َر بإخ َراجه فأخرج َس أحبا‪.‬‬
‫یزید پس از این جریان چوب خیزران خواست و با آن به دندانهاى ثنایاى امام‬
‫حسین‪ ‬زد‪ .‬ابو برزه اسلمی متوجه یزید شد و گفت‪ :‬اى یزید! واى بر تو! آیا با‬
‫چوب بدندانهاى حسین بن فاطمه‪ ‬میزنی! من شهادت میدهم كه دیدم پیامبر‬
‫خدا‪ ‬دندانهاى این حسین‪ ‬و برادرش حسن‪ ‬را مي مکید و مي بوسید و به‬
‫ایشان میفرمود‪ :‬شما دو بزرگ جوانان اهل بهشت میباشید‪ ،‬خدا قاتل شما را بکشد‬
‫و او را لعنت كند و جهنم را كه بد جایگاهی است براى او مهیا كند یزید خشمناك شد‬

‫‪ . 5‬کتاب سلیم بن قیس الهاللي ‪181/2‬‬

‫«‪»57‬‬ ‫‪ . 1‬بحار األنوار ‪532/41‬‬
 ‫و دستور داد‪ :‬او را خارج نمایند‪ .‬وى را كشیدند و از مجلس خارج كردند‪.‬‬

‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫«‪»58‬‬
 ‫‪55‬و‪ -51‬عزای زنجیر چاقویی و انگشتر تیغی‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫در اين عزاها فقط به باب مساوات و محاكات تكيه مى كنيم‪.‬‬

‫هنگامی كه بدن مبارك امام حسین‪ ‬بوسیله زخم و جراحات داغ شد و تیرها نظیر‬
‫خار خارپشت بر بدن مقدسش فرو رفتند صالح بن وهب مزنی با نیزه بنحوى بر‬
‫تهیگاه آن حضرت زد كه آن امام مظلوم از اسب خود سقوط كرد و با طرف راست‬
‫صورت خود روى زمین قرار گرفت و پس از آن برخاست‬
‫زریة بن شریك ضربهاى به كتف چپ آن حضرت زد و آن را جدا كرد‪ ،‬سپس ضربه‬
‫بدوش مباركش زد و از اطراف آن بزرگوار پراكنده شدند‪ .‬امام حسین‪ ‬گاهی‬
‫بصورت روى زمین افتاد و گاهی بر میخواست‪.‬‬
‫پس از این جریان بود كه سنان بن انس نخعی نیزهاى بگلوى مباركش زد و نیزه را‬
‫خارج نموده آن را به استخوانهاى سینه مقدسش فرو برد‪ .‬سپس سنان بن انس‬
‫ملعون نیز تیرى بجانب آن حضرت انداخت كه بگلوى مباركش فرو نشست‪ .‬آن‬
‫بزرگوار سقوط كرد و نشست‪ .‬امام حسین‪ ‬آن تیر را از گلوى خود بیرون كشید و‬
‫دو كف دست خود را زیر گلوى مبارك خود آورد‪.‬‬
‫وقتی پر از خون میشدند سر و محاسن مبارك خود را بوسیله آن خضاب میکرد و‬
‫میفرمود‪ :‬من با همین قیافه خدا را مالقات میکنم كه با خون خود خضاب كردهام و‬
‫حقم غصب شده است‪.‬‬
‫حصین ابن تمیم تیرى به دهان مقدس او زد! ابو ایوب غنوى تیرى بحلق مباركش‬
‫زد! زرعه شریك تمیمی ضربهاى به كتف وى زد‪ .‬سنان بن انس نیزهاى به سینه‬
‫مباركش زد‪ .‬صالح بن وهب مزنی نیزهاى به پهلوى مباركش زد و آن حضرت از طرف‬
‫راست صورت بروى زمین افتاد‪ .‬پس از آن نشست و تیر را از حلق خود بیرون آورد‪.‬‬
‫بعد از شهادت امام حسین‪ ‬نزدیك آن بزرگوار رفتم و دست بردم تا آن بند شلوار را‬
‫غارت نمایم‪ .‬ولی دیدم آن حضرت چندین گروه بآن زده است‪ .‬من همچنان فعالیت‬
‫میکردم تا یك گره از آنها را باز كردم‪.‬‬
‫ناگاه دیدم آن بزرگوار دست راست خود را آورد و به نحوى آن بند شلوار را گرفت كه‬
‫«‪»59‬‬ ‫من نتوانستم دست مقدسش را رد كنم و بند شلوار را برگیرم و به آن دست یابم‪ .‬نفس‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫ملعون من مرا وادار نمود تا چیزى بدست آورم و دستهاى حسین‪ ‬را بوسیله آن‬
‫قطع نمایم‪ .‬لذا شمشیر شکستهاى را كه بنظرم آمد برداشتم و دست راست مقدس‬
‫آن حضرت را بوسیله آن از بند جدا كردم‪ .‬سپس دست آن مظلوم را از بند شلوار دور‬
‫نمودم و دست خود را بردم تا گره بند شلوار را باز كنم‪ .‬ولی دیدم آن حضرت دست‬
‫چپ خود را دراز كرد و آن را گرفت‪ ،‬چون من نتوانستم آن بند شلوار را غارت كنم لذا‬
‫آن شمشیر شکسته را برداشتم و دست مبارك او را بریدم و از آن بند شلوار جدا‬
‫نمودم‪ .‬هنگامی كه امام حسین‪ ‬آخرین رمق را داشت و زبان خود را از تشنگی‬
‫میجوید و طلب آب میکرد آمدند‪ .‬شمر لعین با لگد به سینه آن بزرگوار زد و گفت‪ :‬اى‬
‫پسر ابو تراب! آیا نه چنین است كه تو گمان میکنی‪ :‬پدرت لب حوض كوثر است و‬
‫هر كسی را كه دوست دارد سیراب مینماید؟ پس تو نیز صبر كن تا از دست وى آب‬
‫‪1‬‬
‫بگیرى سپس آن جنایت كار تعداد دوازده ضربت به آن حضرت زد‬

‫‪ . 5‬بحاراالنوار جلد‪41‬‬ ‫«‪»60‬‬

 ‫‪ -53‬عزای خودکشی‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫‪ -1‬روایت شده كه مردم در شهادت امیرالمؤمنین‪ ‬دیدند كه حضرت خضر آمد و‬

‫فضائل حضرت امیرالمؤمنین‪ ‬را بر شمرد و ناله می كرد سپس گفت‪:‬‬
‫يدا َف َج َل أل َت َعن أال ُب َكاء َو َع ُظ َم أت َرز َّي ُت َك في َّ‬
‫ً‬ ‫أ َ َ ََ ً َ‬ ‫َأَ َ‬
‫الس َماء َو‬ ‫َو أتع أبت َم أن َبعدك تعبا شد‬
‫ُ‬ ‫ُ َ أ َ َ َ َّ َّ َّ َ‬ ‫َ َّ أ‬
‫‪1‬‬
‫هدت ُمص َيبتك اْلن َام ف إنا لله َو إنا إل أيه راجعون‪.‬‬
‫عالمه مجلسی در ذیل این روایت‪ ،‬این كالم را معنی می كنند‪:‬‬
‫(فجللت عن البكاء) اى انت اجل من ان يقضى حق مصيبتک البكاء‪.‬‬
‫‪2‬‬
‫مصیبت تو اجل از این است كه حق آن با گریه ادا شود‪.‬‬
‫همچنین در جاى دیگر دو احتمال می دهند و احتمال اول را می پذیرند‪:‬‬
‫فجللت عن البكاء اى انت اجل من ان يقضى حق مصيبتک و الجزع عليک‬
‫بالبكاء بل بما هو اشد منه او انت اجل من ان يكون للبكاء عليكم حد و اَلول‬
‫‪3‬‬
‫اظهر‬
‫جللت عن البکاء (معناى اول) یعنی تو بسی باالتر از آن هستی كه حق مصیبت تو و‬
‫جزع بر تو‪ ،‬با گریه ادا شود‪ .‬بلکه باید شدیدتر از گریه باشد‪ .‬یا (معناى دوم) تو باالتر‬
‫از آن هستی كه گریه براى تو حدى داشته باشد‪ .‬احتمال اول ظاهر تر است‪.‬‬
‫همانطور كه از كالم مرحوم عالمه مجلسی بر می آید این است كه منظور از جللت‬
‫عن البکاء‪ ،‬یعنی گریه ولو تا ابد الدهر باشه‪ ،‬حق مصیبت تو را نه تنها ادا نمی كنه‪.‬‬
‫بلکه به كار بردن جللت‪ ،‬یعنی تو خیلی عظیم تر و جلیل تر از آن هستی كه فقط به‬
‫گریه ولو تا ابد الدهر حق مصیبت تو ادا شود‪.‬‬
‫صاحب مرآة العقول بسیار زیبا و البته صریح مطلب را بیان می كنند‪:‬‬
‫فجللت عن البكاء اى انت اجل من ان تتدارک مصيبتک بالبكاء‪ ،‬بل قتل‬

‫‪ . 5‬الکافي‪116/5‬‬
‫‪ . 1‬بحاراالنوار‪316/11‬‬
‫«‪»61‬‬ ‫‪ . 3‬بحاراالنوار‪318/97‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫اَلنفس ايضا قليل فى ذلک‪ ،‬جللت عن البكاء‬
‫یعنی تو اجل از آن هستی كه مصیبت تو با گریه جبران شود بلکه قتل نفس هم در‬
‫‪1‬‬
‫این راه اندک است‪.‬‬
‫حق این است و جز این نیست‪ .‬كه در مصیبت حجت و ولی و خلیفه خدا او كه سبب‬
‫خلقت و غایت خلقت است قتل نفس نه تنها جائز است بلکه راجح و پسندیده است‪.‬‬
‫َ َ ُّ ً‬ ‫َ‬ ‫ََ ً َ‬
‫‪ -2‬امام زمان‪ ‬در زیارت مقدسه می فرمایند‪َ :‬و تأ ُّسفا على ما دهاک َ َو تلهفا‬
‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ ّ َ َ َ َ أ‬
‫‪2‬‬
‫حتى أ ُموت بل أوعة ال ُمصاب ‪َ ،‬و غ َّصة اَلكتياب‪.‬‬
‫اندوه مصیبت‪ ،‬وغم و‬ ‫و افسوس بر مصیبت هائی كه برتو واردشد‪ ،‬تا جائی كه از فرط ِ‬
‫شد ِت حزن جان سپارم‪.‬‬ ‫غصه ّ‬ ‫ّ‬
‫عمهاش زینب‪ ‬گفت‪:‬‬ ‫‪ -3‬پس علی بن الحسین‪ ‬سخت گریست‪ .‬آنگاه به ّ‬
‫عمه جان! شمشیر و عصایم را حاضر كن‪.‬‬ ‫الس أيف َو أال َعصا؛ ّ‬ ‫تاه َع َل َّى ب َّ‬
‫يا َع َّم ُ‬
‫أ َ َ َ َ َّ ُ‬ ‫َ َ ُ‬
‫پدرش فرمود‪َ :‬و ما ت أصنع بهما؛ میخواهی چه كنی؟ عرض كرد‪َّ :‬أما العصا فأت َوكأ‬
‫أ‬ ‫َ َّ ُ َ َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ َ أ َ َ َّ َّ ُ َ َ ُ‬
‫الس أيف فأذ ُّب به َب أي َن َيد أى إ أبن َر ُسول الله‪ ‬فإنه َلخ أي َر في ال َحياة‬ ‫عليها‪ ،‬و أما‬
‫أ َ‬
‫َبعد ُه؛‬
‫بر عصا تکیه كنم و با شمشیرم از فرزند رسول خدا‪ ‬دفاع نمایم‪ ،‬چرا كه زندگانی‬
‫‪3‬‬
‫پس از او ارزش ندارد‪.‬‬
‫أَ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬
‫ان الث أور ِّي َع أن ق ُاب َ‬ ‫الن َّقاش بإ أسناده َع أن ُسف َي َ‬
‫أ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َأ‬
‫ان ع أن‬ ‫وس أبن أبي ظبي‬ ‫‪ -4‬تفسير‬
‫أَ‬
‫اْل أي َسر أاب ُن ُه إ أب َراه ُ‬ ‫ََ َ‬ ‫َ َ ُ أ ُ أ َ َّ‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬
‫يم َو‬ ‫أبيه عن أابن ع َّباس قال كنت عند النب ِّي‪َ ‬و على فخذه‬
‫ُ َ ً َ ُ َ َ َ ً َ ُ َ َ أ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫أَ‬ ‫ََ َ‬
‫على فخذه اْل أي َمن ال ُح َس أي ُن أب ُن علي‪َ ‬و ه َو ت َارة ُيق ِّبل هذا َو ت َارة ُيق ِّبل هذا إذ‬
‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ أ ُ َ َ ََ‬ ‫أ َ ِّ أ َ َ َ َ َ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ َ َ‬
‫ين فل َّما َس َرى عنه قال أتاني ج أب َرئيل م أن‬ ‫ه َبط ج أب َرئيل ب َوحي من رب العالم‬
‫ُ ُ َ ُ َأ ُ ُ َ أ‬ ‫َ ِّ َ َ َ َ ُ َ َّ ُ َّ َ َّ َ َ أ َ ُ َ َ أ َ َّ َ‬
‫السال َم َو َيقول ل أست أج َمعه َما فافد‬ ‫ربي فقال يا محمد إن ربك يقرأ عليك‬

‫‪ . 5‬مرآة العقول‪.313/1‬‬
‫‪ . 1‬بحار األنوار‪238/98‬‬
‫‪ . 3‬معالی السبطین‪25-21/2‬‬ ‫«‪»62‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬ ‫ََ َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َ َ َ َّ ُّ َ أ َ َ َ َ َ َ َ َ َ َ أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ََ َ ُ‬
‫أحدهما بصاحبه فنظر النبي إلى إبراهيم فبكى و نظر إلى الحسين‪ ‬فبكى‬
‫وه‬‫ات َل أم َي أح َز أن َع َل أيه َغ أيري َو ُأ ُّم أال ُح َس أين َفاط َم ُة َو َأ ُب ُ‬‫َّ أ َ َ ُ ُّ ُ َ َ ٌ َ َ َ َ َ‬
‫إن إبراهيم أمه أمة و متى م‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ أ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫عل ٌّي أاب ُن ع ِّمي‪ ‬ل أحمي َو دمي َو َمتى َمات حزنت أابنتي َو حز َن أاب ُن ع ِّمي َو‬
‫َ أ ُ ََ َ َ أ َ ََ ُأ ُ ُ أ َ َ ُ أ َ َ َ أ َ ُ ُ أ َ ُ أَ َ َ َ ُ ُ‬
‫يم فد أيته‬ ‫حزنت أنا عليه و أنا أؤثر حزني على حزنهما يا جبرئيل يقبض إبراه‬
‫ُأ ً‬ ‫َ َ أ‬ ‫َ َ َ ُ َ َ أ َ َ َ َ َ َ َ َّ‬ ‫أ‬
‫ان النب ِّي إذا َرأى ال ُح َس أي َن‪ ‬مقبال‬ ‫بال ُح َس أين‪ ‬قال فقبض بعد ثالث فك‬
‫ََ ُ ُ‬ ‫َ َ ََ ُ‬ ‫َّ َ َ َ‬ ‫أ‬ ‫َ َُ َ ُ َ‬
‫‪1‬‬
‫ق َّبله َو ض َّمه إلى َصدره َو َرشف ثن َاي ُاه َو قال فد أيت َم أن فد أيته ب أابني إ أب َراهيم‪.‬‬
‫در تفسیر نقاش از ابن عباس نقل میکند كه گفت‪ :‬من در حضور پیغمبر‪ ‬بودم‪،‬‬
‫ابراهیم فرزند آن حضرت روى ران چپ و امام حسین‪ ‬روى ران راست آن بزرگوار‬
‫بودند‪ .‬پیامبر خدا‪ ‬گاهی حسین‪ ‬و گاهی ابراهیم را میبوسید در همین اثناء‬
‫جبرئیل نازل شد و براى آن حضرت وحی آورد‪.‬‬
‫هنگامی كه جبرئیل مراجعت نمود پیامبر اعظم‪ ‬فرمود‪ :‬جبرئیل نزد من آمد و‬
‫گفت‪ :‬خدا میفرماید‪ :‬من این دو فرزند را براى تو باقی نمیگذارم‪ ،‬یکی از ایشان را‬
‫فداى دیگرى بکن‪ .‬پیغمبر‪ ‬یك نظر به ابراهیم كرد و گریه نمود و یك نگاه به امام‬
‫حسین‪ ‬كرد و گریه كرد‪.‬‬
‫آنگاه فرمود‪ :‬مادر ابراهیم كنیز است‪ .‬چنانچه ابراهیم بمیرد غیر از من كسی محزون‬
‫نمیشود‪ .‬ولی مادر حسین فاطمه و پدرش علی‪ ‬است كه پسر عموى من و‬
‫گوشت وى گوشت من و خون او خون من است اگر حسین‪ ‬بمیرد فاطمه دخترم‬
‫و پسر عمویم و من عموما محزون خواهیم شد‪ .‬لذا من محزون بودن‬
‫خود را بایشان مقدم میدارم‪ .‬اى جبرئیل من ابراهیم را فداى حسینم مینمایم‪.‬‬
‫راوى میگوید‪ :‬بعد از سه روز بود كه ابراهیم از دنیا رفت‪ .‬هر وقت پیغمبر خدا‪ ‬امام‬
‫حسین‪ ‬را میدید كه نزد آن حضرت میآمد او را به سینه خود میچسبانید و‬
‫میبوسید و دندانهاى ثنایاى آن حضرت را مي مکید‪.‬‬

‫«‪»63‬‬ ‫‪ . 5‬مناقب آل أبي طالب علیهم السالم (البن شهرآشوب) ‪85/4‬‬

 ‫َّ ُ ُ أ ُ َ َّ َ َ‬ ‫َ َ أ َ أ ُ َ َ أ ََ‬ ‫َ‬

‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫على اميرالمؤمنين‪ :‬يا أهل الكوفة قد أتاني الصريخ يخبرني أن أخا‬ ‫قال َ‬ ‫‪-5‬‬
‫َأ َ َ َ َ َ َ َ َ َ أ أ َ َ ُ َ ُ َ َ‬ ‫َ أ َ َ َ أ َأَ َ َ َ َ أ َ َأ ً‬ ‫َ‬
‫غامد قد نزل اْلنبار على أهلها ليال في أربعة آَلف فأغار عليهم كما يغار على‬
‫َ أ‬ ‫َ َ‬ ‫أ َ َ َّ َ َ َ َ َ ُ َ ً‬ ‫أَ ََََ َ َ‬
‫ين ذوي فضل‬ ‫ان َو قتل َمعه رجاَل َصالح‬ ‫الروم َو الخ َزر فقتل بها عاملي ابن حس‬ ‫ُّ‬
‫أُ َ‬ ‫َ‬ ‫َّ ُ َ َ َ َ أ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َّ ُ َ ُ َ َّ‬ ‫َ‬ ‫َ َأ َ‬
‫َو ع َبادة َو نجدة َب َّوأ الله له أم جنات النعيم َو أنه أ َباحها َو لقد َبلغني أ َّن الع أص َبة‬
‫اْل أخ َرى أال ُم َع َاه َدة َف َي أهت ُك َ‬ ‫أ َأ َ ُ َأ ُ ُ َ َ َ أ َأَ أ ُ أ َ َ أُ‬
‫ون‬ ‫من أهل كانوا يدخلون على المرأة المسلمة و‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫أ َ أُ‬ ‫أ َ َ َ َأ ُ ُ َ أ َ َ‬
‫ون القناع م أن َرأسها َو الخ أر َص م أن أذنها َو اْل أوضاح م أن َيد أيها َو‬ ‫سترها و يأخذ‬
‫أ َ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ َ َ َ ُ َ َ أَ َ َ أ أ‬
‫أ‬
‫اَلست أرجاع َو‬ ‫رجل أيها َو عضد أيها َو الخلخال َو المئ َز َر م أن ُسوقها ف َما ت أمتنع إَل ب‬
‫َ َ َ ُ ُ َ ُ ٌ َ َ َ أ ُ ُ َ َ ٌ َ َ أ َ َّ ُ أ ً َ َ‬ ‫َأ‬ ‫ِّ َ‬
‫ات منأ‬ ‫النداء َيا لل ُم أسلمين فال يغيثها مغيث و َل ينصرها ناصر فلو أن مؤمنا م‬
‫ً‬ ‫َ ُ ً َأ َ َ أ‬ ‫َ َ ََ ً َ َ َ أ‬ ‫ُ‬
‫‪1‬‬
‫ان عندي َب ّارا ُم أحسنا‬ ‫ان عندي ملوما بل ك‬ ‫دون هذا أسفا ما ك‬
‫حضرت مولی الموحدین‪ ‬می فرماید‪:‬به من خبر رسیده كه مردى از لشکر شام به‬
‫خانه زنی مسلمان و زنی غیر مسلمان كه در پناه حکومت اسالم بوده وارد شده و‬
‫خلخال و دستبند و گردن بند و گوشوارههاى آنها را به غارت برده در حالی كه هیچ‬
‫وسیلهاى براى دفاع‪ ،‬جز گریه و التماس كردن‪ ،‬نداشتهاند‪ .‬لشکریان شام با غنیمت‬
‫حتی یك نفر آنان‪ ،‬زخمی بردارد‪ ،‬و یا قطره خونی از او‬ ‫فراوان رفتند بدون این كه ّ‬
‫غصه بمیرد‪ ،‬مالمت نخواهد‬ ‫ریخته شود اگر براى این حادثه تلخ‪ ،‬مسلمانی از روى ّ‬
‫شد و از نظر من سزاوار است!‪.‬‬
‫‪ -6‬مرد فقیرى بود كه مدت یک سال امیرالمومنین‪ ‬كارهاى او را انجام می داد ‪.‬‬
‫و من یک پدر غمخوار از او مراقبت می كرد‪.‬امام حسن و امام حسین‪ ‬وقتی از‬
‫خاكسپارى امیرالمومنین‪ ‬برمی گشتند او را دیدند و به سر قبر امیرالمومنین‪‬‬
‫اوردند‪ .‬ان پیرمرد آنقدر جزع و فزع كرد تا جان داد و امام حسن و امام حسین‪ ‬او‬
‫‪2‬‬
‫را كنار پدرنش دفن كردند‪.‬‬
‫‪ -7‬ام حبیبه نام زنی است كه از كنیزان دختر خیراالنام بود‪ .‬و در كوفه در حباله‬
‫حارث بن وكیده بود‪ .‬حارث او را از اسیرى اهل بیت كرام‪ ‬اعالن نمود‪ .‬ام حبیبه‬

‫‪ . 5‬اإلحتجاج (للطبرسي)‪576/5‬‬
‫‪ . 1‬کتاب منتخب الروضه ‪(512‬عبدالکریم بن مرشدکیکانی از علمای قرن‪)52‬‬ ‫«‪»64‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫براى پرسش حال اسیران به پیش حضرت زینب‪ ‬رفت ‪.‬و حضرت روضه كربال را‬
‫خواندن ‪.‬ام حبیبه از كالم آن مخدره آن قدر لطمه بر رخسار و چهره زد و اشک به‬
‫‪1‬‬
‫دامان روان كرد و از شدت جزع و فزع جان داد‬
‫‪ -1‬در كتاب تحفه مسطور است كه یکی از محدثین نقل كرد سرهالل بن نافع داخل‬
‫سرهاى شهداء وارد مجلس ابن زیاد(لعنت الله علیه ) شد ودستورداد ‪ ،‬گوشهاى اورا‬
‫سوراخ كرده وازدوطرف با طنابی به داراإلماره آویزان كنند‪ ،‬وموقعی كه سرهالل به‬
‫داراإلماره آویزان شد ‪ ،‬یکی ازدوستان هالل كه ازآن منطقه گذرمی كرد وازاین‬
‫ماجراى جنگ خبرى نداشت به داراإلماره قدم گذاشت ناگهان نظرش برآن سرافتاد‬
‫‪،‬گریه كنان ازمردى پرسید این سرهالل است؟ آن ملعون گفت بله و اوجانش را فداى‬ ‫ّ‬
‫موالیش نموده آن مردگفت‪:‬چه می گوى واى برتو با فرزند اسدالله مقابله ومقاتله‬
‫كردى؟ آن ملعون گفت‪:‬اگرباور ندارى بامن بیا تاسرحسین بن علی‪ ‬را به‬
‫توبنمایم ودرد دل ترا بیفزایم ‪ ،‬آن دو باهم روانه شدند وقتی كه به بازار رسیدند ‪ ،‬سرآن‬
‫َ‬
‫انور باالى قناره آویخته دیدند ‪ ،‬نشانش داد آن محنت از مشاهده ى این حالت‬
‫طاقت نیاورده سرخودرا به سنگی كه نزدیک قناره سرآن حضرت بود چنان زد كه‬
‫حلقه برد ودروازه ى محنت زدوفرش عیش در روضه ى رضوان گسترد(رحمة الله‬
‫‪2‬‬
‫علیه)‪.‬‬
‫‪ -9‬قال‪ :‬و أقبل فرس الحسين‪ ‬و قد عدا من بين أيديهم أن َل يؤخذ‪ ،‬فوضع‬
‫ناصيته في دم الحسين‪ّ ،‬ثم أقبل يركض نحو خيمة النساء‪ ،‬و هو يصهل و‬
‫‪3‬‬
‫يضرب اْلرض برأسه عند الخيمة حتى مات‪.‬‬
‫اسب آن حضرت از میان لشکر ابن سعد دوید كه دستگیر نشود و آمد پیشانی خود را‬
‫بخوان آن بزرگوار رنگین نمود‪ .‬سپس بسرعت متوجه خیمهها شد‪ .‬وقتی نزد خیمه آمد‬

‫‪ . 5‬بحرالمصائب‪،‬کنزالغرائب‪479‬مجلس اول‬
‫‪ . 1‬بحرالمصائب‪،‬کنزالغرائب‪479‬مجلس اول‬
‫«‪»65‬‬ ‫‪ . 3‬تسلیة المجالس و زینة المجالس (مقتل الحسین علیه السالم) ‪.327/2‬بحاراألنوار ‪61/41‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫همچنان بانگ میزد و سر خود را بزمین میكوبید تا مرد‪.‬‬
‫‪ -11‬و قال صاحب المناقب و محمد بن أبي طالب قتل الحسين‪ ‬باتفاق‬
‫الروايات يوم عاشوراء عاشر المحرم سنة إحدى و ستين و هو ابن أربع و‬
‫خمسين سنة و ستة أشهر و نصف قاَل و أقبل فرس الحسين‪ ‬و قد عدا من‬
‫بين أيديهم أن َل يؤخذ فوضع ناصيته في دم الحسين‪ ‬ثم أقبل يركض نحو‬
‫‪1‬‬
‫خيمة النساء و هو يصهل و يضرب برأسه اْلرض عند الخيمة حتى مات‪.‬‬
‫صاحب كتاب مناقب و محمد بن ابی طالب مینویسند‪ :‬به اتفاق روایات امام‬
‫حسین‪ ‬در روز عاشورا دهم ماه محرم سنه‪ -61 -‬قمرى در سن پنجاه و چهار‬
‫سال و شش ماه نیم شهید شد و اسب آن حضرت از میان لشکر ابن سعد دوید كه‬
‫دستگیر نشود و آمد پیشانی خود را بخوان آن بزرگوار رنگین نمود‪ .‬سپس بسرعت‬
‫متوجه خیمهها شد‪ .‬وقتی نزد خیمه آمد همچنان بانگ میزد و سر خود را بزمین‬
‫میكوبید تا مرد‪.‬‬
‫‪ -11‬هنگامی كه حضرت از دنیا رفت و به خاك سپرده شد‪ ،‬آن شتر گردنش را روى‬
‫قبر امام‪ ‬نهاد و نالههاى سوزناك سرداد‪ .‬امام باقر‪ ‬تا دو مرتبه آن شتر را‬
‫برگرداند اما طولی نکشید كه بازگشت و در خاك غلطید و از دیدگان اشك ریخت و تا‬
‫سه روز در آن حالتباقی ماند‪.‬‬
‫امام باقر‪ ‬وقتی این حالت عجیب آن حیوان را مالحظه نمود‪ ،‬فرمود‪ :‬شتر را رها‬
‫كنید كه در حال وداع است‪.‬‬
‫‪2‬‬
‫مدتی نگذشت كه آن شتر در كنار قبر مطهر امام سجاد‪ ‬جان سپرد‪.‬‬
‫‪ -12‬ناقه امام حسین‪ ‬بعد از شهادت ایشان ان قدر سرش را بر زمین زد تا هالک‬
‫‪3‬‬
‫شد‪.‬‬

‫‪ . 5‬بحار األنوار‪61/41‬‬
‫‪ . 1‬منتهی اآلمال ‪61/2‬‬
‫‪ . 3‬ذریعة النجاة ‪ -514‬خصایص الحسینیه‪565‬‬ ‫«‪»66‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬ ‫َّ ُ َ َ َ َّ َ َ أ ُ‬ ‫َ َّ َ َ ُ أ ُ َ أ ُ َ َّ ُ أ ُ َ أ َّ أ َ‬
‫‪ -13‬حدثني أبو الحسين محمد بن عبد الله بن علي الناقد قال حدثني عبد‬
‫أ ُ‬ ‫ُّ َ َ‬ ‫َ ُ َ‬ ‫أ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ‬ ‫أَ َ‬ ‫َّ أ‬
‫الز َب أير قال‪َ :‬سمعت‬ ‫الرح َمن اْل أسلم ُّي ع أن ع أبد الله أبن ال ُح َس أين ع أن ع أر َوة أبن‬
‫َ َ َ‬ ‫َّ َ َ َ َ َ ُ َّ‬ ‫ََ َ َ ُ َ َ أ َ َ أ َ أ َ َ ُ ُ أ َ ُ َ‬
‫الر َبذة فقال له الن ُاس َيا أ َبا ذر أ أبش أر‬ ‫ان إلى‬ ‫أبا ذر و هو يومئذ قد أخرجه عثم‬
‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ َ َ َ َ َ َ‬ ‫َ َ َ َ ٌ‬
‫فهذا قليل في الله تعالى فقال َما أ أي َس َر هذا َو لك أن ك أيف أنت أم إذا قتل الح َس أي ُن‬
‫أ َ َأ أَ َ‬ ‫أ َ‬ ‫الله ََل َي ُك ُ‬ ‫َ أ ً َ أ َ َ ُ َ َ أ ً َ َّ‬ ‫َ‬
‫ون في اْل أسالم َبعد قتل الخليفة‬ ‫أب ُن علي‪ ‬قتال أو قال ذبح ذبحا و‬
‫ُّ‬ ‫َّ َ‬ ‫َأ َ َ ً أ ُ‬ ‫َأ َ َأً أ ُ أ َ َأ أ‬
‫أعظ ُم قتال منه َ[بعد قتل ال ُح َس أين‪ ‬أعظ ُم قتيال منه]‪َ -‬و إ َّن الله َس َي ُسل‬
‫َ أَ‬ ‫ُ‬ ‫َ ُ َ ً َ ً‬ ‫أُ َ أ ُ َ ً‬ ‫َ ُ ََ َ‬
‫َس أيفه على هذه اْل َّمة َل َيغمد ُه أ َبدا َو َي أبعث ناقما [قائما] م أن ذ ِّر َّيته ف َينتق ُم م َن‬
‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ َّ ُ أ َ أ َ أ َ ُ َ َ َ أ ُ ُ َ َ َ أ أ َ َ ُ َّ أ‬ ‫َّ‬
‫الناس و إنكم لو تعلمون ما يدخل على أهل البحار و سكان الجبال في الغياض‬
‫َّ َ َّ َ َ َ َ أ ُ ُ‬ ‫َأ َ َ ُ‬ ‫َو اْل َأكام َو َأ أهل َّ‬
‫الس َماء م أن قتله ل َبك أيت أم َو الله حتى ت أزهق أنف ُسك أم َو َما م أن‬
‫َّ َ َ َ ُ َ أ ُ َ َ أ َ َ َ َ ُ ُ َ َ َ ُ أ ُ‬ ‫ُ أ‬
‫َس َماء َي ُم ُّر به ُروح ال ُح َس أين‪ ‬إَل فزع له سبعون ألف ملك يقومون قياما ترعد‬
‫ُ ُ ُ ُ َّ َ َ َ أ َ َ ُ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ ُ ُ َ‬
‫َمفاصله أم إلى َي أوم الق َي َامة َو َما م أن َس َح َابة ت ُم ُّر َو ت أرعد َو ت أبرق إَل لعنت قاتله َو َما‬
‫َ أَ‬ ‫َّ‬ ‫ُ ُ ََ‬ ‫َّ ُ أ ُ‬
‫‪1‬‬
‫م أن َي أوم إَل َو تع َرض ُروحه على َر ُسول الله‪ ‬ف َيلتق َيان‪.‬‬
‫عروة بن زبیر گفت‪:‬در روزى كه عثمان ابا ذر را به ربذه تبعید كرد از وى در پاسخ‬
‫مردم كه به او گفتند‪:‬بشارت باد تو را‪ ،‬این مصیبت در راه خدا اندك است‪.‬‬
‫شنیدم كه فرمود‪ :‬این بال سهل و آسان است ولی در چه حالی هستید هنگامی كه‬
‫حسین بن علی‪ ‬شهید شود شهیدشدنی‪.‬‬
‫یا فرمود‪:‬چه حالی دارید وقتی حسین بن علی‪ ‬ذبح شود ذبحشدنی‪.‬‬
‫به خدا قسم در اسالم بعد از قتل حسین بن علی‪ ‬قتلی بزرگتر از آن واقع‬
‫نخواهد شد و خداوند عنقریب شمشیر انتقامش را بر این امت از نیام بیرون خواهد‬
‫ذریه آن حضرت خون خواهی را بر انگیزد كه از‬ ‫آورد و هرگز در غالف نخواهد برد و از ّ‬
‫مردم انتقام خون آن جناب را بگیرد و شما اگر بدانید كه از ناحیه قتل آن حضرت چه‬
‫بر اهل دریا و ساكنین كوهها در جنگلها و تپهها خواهد آمد بخدا قسم آن قدر گریه‬

‫«‪»67‬‬ ‫‪ . 5‬کامل الزیارات ‪73‬‬

 ‫ّ ّ‬

‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫سید الشهداء‪ ‬به آن عبور كند‬ ‫میكنید تا از بین بروید و آسمانی نیست كه روح‬
‫مگر آنکه هفتاد هزار ملك به فزع در میآیند‪ ،‬این مالئك و فرشتگان میایستند به‬
‫طورى كه مفاصل آنها تا روز قیامت بانك و فریاد میكنند و هیچ ابرى نیست كه‬
‫بغرد و برق زند مگر آنکه كشنده آن حضرت را لعنت میكند و هیچ‬ ‫حركت كرده و ّ‬
‫مطهر آن حضرت را بر رسول خدا‪ ‬عرضه داشته پس آن‬ ‫روزى نیست مگر آنکه روح ّ‬
‫دو با هم مالقات میكنند‪.‬‬
‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬
‫‪ُ -14‬م َح َّمد أب ُن ال ُح َس أين َو عل ُّي أب ُن ُم َح َّمد ع أن َسهل أبن ز َياد ع أن ُم َح َّمد أبن‬
‫الله‪َ ‬ق َال‪َ … :‬ف َذ َكرَ‬‫َّ أ َ ِّ َ أ َ َ أ ُ أ َ َ َ أ َ َ أ َّ‬ ‫َ‬ ‫أ‬
‫ال َوليد ش َباب الصيرفي عن أبان بن عثمان عن أبي عبد‬
‫ُ‬ ‫َ َ ُ َ‬ ‫َ َّ َ ِّ ُ ِّ ُ َ‬ ‫َ َ َ َ‬ ‫ير أال ُم أؤمن َ‬ ‫َ‬
‫اب ت ُوف َي عف أي ٌر َساعة قبض َر ُسول‬ ‫ين‪ ‬أ َّن أ َّول ش أيء من الدو‬ ‫أم ُ‬
‫َ أ َ َ َُ َََ َأ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ َ َ ُ ُ َّ َ َّ َ أ ُ ُ َ َّ َ َ أ‬ ‫َّ‬
‫الله‪ ‬قطع خطامه ثم مر يركض حتى أتى بئر بني خطمة بقبا فرمى بنفسه‬
‫أ َ ُ ‪1‬‬
‫َ َ َ َ أ َ‬
‫فيها فكانت قبره‪.‬‬
‫امیر المؤمنین‪ ‬گوید‪ :‬نخستین چارپائی كه مرد‪ ،‬همان عفیر بود‪ ،‬ساعتی كه‬
‫پیغمبر‪ ‬درگذشت‪ ،‬افسارش را پاره كرد و میتاخت تا در محله قبا بر سر چاه بنی‬
‫خطمه رسید‪ ،‬خود را در آن افکند و همان چاه گورش گشت‪.‬‬
‫َ َّ َ َ َ َ َ َّ ُ َ أ ُ َ َ َ َّ َ َ َ أ ُ أ ُ َ أ َّ َ َ َ َّ َ ُ َ َّ ُ‬
‫‪ -15‬حدثنا أبي رضي الله عنه قال حدثنا سعد بن عبد الله قال حدثني محمد‬
‫َ َ ِّ أ‬ ‫َ أَ‬ ‫أ أ‬ ‫ُ‬
‫يسى أبن ع َب أيد ال َيقطين ُّي عن القاسم أبن َي أح َيى ع أن جده ال َح َسن أبن‬ ‫أب ُن ع َ‬
‫َ َ َ َّ َ َ‬ ‫َ أ َ َ أ َّ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ أ َ‬
‫َراشد عن أبي بصير و محمد بن مسلم عن أبي عبد الله‪ ‬قال حدثني أبي‬
‫َ أ َ َ‬ ‫َ‬
‫َ ً‬ ‫أ َ ََ‬
‫ين‪ :‬فاخت َارنا َو اخت َار لنا شيعة‬ ‫ير أال ُم أؤمن َ‬ ‫َع أن َج ِّدي َع أن َآبائه‪َ ‬قال أم َ‬
‫َ‬ ‫َأُ ُ‬ ‫َأ ُ ُ ََ َ َ أ َ ُ َ َ َ َ َ َ أ َُ َ ُ أ َ َ َأ ُ ُ َ َ َ ُ‬
‫ون أ أم َواله أم َو أنف َسه أم فينا‬ ‫ينصروننا و يفرحون لفرحنا و يحزنون لحزننا و يبذل‬
‫َّ َ َ أ َ ‪2‬‬ ‫ُ َ َ‬
‫أولئك منا و إلينا‪.‬‬
‫و خداوند براى ما شیعیانی اختیار كرد كه ما را یارى نمایند و براى شادى ما اظهار‬
‫شادى و براى ناراحتی ما ناراحت می گردند و در راه ما از جان و مال خود می گذرند‬

‫‪ . 5‬الکافي‪237/5‬‬
‫‪ . 1‬الخصال‪631/2‬‬ ‫«‪»68‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫ایشان از ما هستند و عاقبت امرشان به سوى ما می باشد‪.‬‬
‫ً‬
‫‪ -16‬درروزگارخالفت متوكل عباسی لعنت الله علیه درمدت ‪ 25‬سال مکررا راه را‬
‫برزائران قبرمطهرحسین‪ ‬بستندوكاربه جاى رسید كه گاهی دست وگاهی پاى‬
‫وحتی كاربه كشتن آن ها نیز رسید‬ ‫قبرمطهرامام حسین‪ ‬راقطع می كردند ِّ‬ ‫ّ‬ ‫زائر‬
‫‪1‬‬
‫‪،‬ولی نهی از آقاامام هادى‪ ‬وارد نشده است‪.‬‬
‫َ‬
‫َّ َّ َ ُ أ َ َ ُ َ َ َ َ َّ َ َ َ أ أ َ أ َ َ َ‬ ‫َ‬
‫ين‪ :‬إن الله سبحانه و تعالى اطلع إلى اْلرض فاختارنا‬ ‫ير أال ُم أؤمن َ‬ ‫‪َ -17‬قال أم َ‬
‫ون‬ ‫ون ل ُح أزن َنا َو َي أب ُذ ُل َ‬ ‫ون ل َف َرح َنا َو َي أح َز ُن َ‬ ‫يع ًة َي أن ُص ُر َون َنا َو َي أف َر ُح َ‬ ‫َ‬ ‫أ َ ََ‬
‫َو اخت َار لنا ش‬
‫‪2‬‬ ‫أ َ‬ ‫َ أ ُ َ ُ أ َ َ أ َ َ ُ أ َ َ ُ َ َ َّ َ َ أ َ َ ُ أ َ َ َ‬
‫أنفسهم و أموالهم فينا فأولئك منا و إلينا و هم معنا في الجنان‪.‬‬
‫بدرستی كه خدا كه بلند مرتبه است آمده بسوى زمین پس برگزیده ما را و برگزیده از‬
‫براى ما پیروانی كه یارى میکنند ما را و شاد میشوند از براى شادى ما و اندوهگین‬
‫میشوند بسبب اندوه ما‪ ،‬و میدهند جانهاى خود را و مالهاى خود را در راه ما‪ ،‬پس‬
‫ایشان از مایند و بسوى ماند‪.‬‬
‫‪ -18‬ام حبیبه خادمه حضرت زهرا‪ ‬بود كه حضرت زهرا‪ ‬در عروسی او شركت‬
‫كردند و او كه عروس بود مرده بود و به دعاى حضرت زهرا‪ ‬زنده شد چون شوهر‬
‫داشت نتوانست به كربال برود وقتی كاروان اسرا رسید رفت باالى بام خودش را‬
‫‪3‬‬
‫انداخت(پایین)‪.‬‬
‫‪َ -19‬ح َّد َث َنا َع أب ُد ال َواحد أب ُن ُم َح َّمد أبن ُع أب ُدوس الن أي َس ُابور ُّي ال َعط ُار بن أي َس ُاب َ‬
‫ور‬
‫َ‬ ‫َّ‬ ‫أ‬ ‫َّ‬ ‫أ‬
‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َ َ َ َ َ َ َّ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ أ َ َ َ َ أَ َ‬
‫ين َو ثالثمائة قال حدثنا ُم َح َّمد أب ُن عل ِّي أبن‬ ‫ان َسنة اثنت أين َو خ أمس‬ ‫في شعب‬
‫َُ ُ‬ ‫َ أ ُ ِّ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬
‫الرضا‪ ‬يقول‬ ‫ُم َح َّمد أبن قت أي َبة الن أي َس ُابور ُّي عن الفضل أبن شاذ َان قال سمعت‬
‫َ أ َ َ َّ‬
‫ان أابنه إ أس َماعيل الك أبش الذي‬ ‫يم َأ أن َي أذ َب َح َم َك َ‬ ‫الل ُه َت َب َار َك َو َت َع َالى إ أب َراه َ‬ ‫َ َّ َ َ َ َّ‬
‫لما أمر‬
‫َ أ َ َ ُ َ َ أ َ َ َّ أ َ ُ َ أ َ ُ َ َ أ َ ُ أ َ ُ أ َ َ َ َ َ َّ ُ َ أ ُ أ َ أ أَ‬
‫أنزله عليه تمنى إبراهيم أن يكون يذبح ابنه إسماعيل بيده و أنه لم يؤمر بذبح‬

‫ّ‬
‫الحسینیه ص ‪327‬باب جنایات متوکل عباسی لعنت الله علیه‬ ‫‪ . 5‬خصائص‬
‫‪ . 1‬عیون الحکم و المواعظ (للیثي) ‪512‬‬
‫«‪»69‬‬ ‫‪ . 3‬کتاب مالئکه (سبزواری) ‪8‬‬
 ‫َ أ َ ُ َ َ َّ ُ أ‬ ‫َّ‬ ‫ُ َ َأ أ‬ ‫َ َ َأ‬ ‫َ َُ‬ ‫أ َ‬
‫الك أبش َمكانه ل َي أرجع إلى قلبه َما َي أرجع إلى قلب ال َوالد الذي يذبح أعز ولده‬

‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫َّ ُ َ‬ ‫ََ َ‬ ‫ََ أ‬ ‫َّ‬ ‫َأ‬ ‫َ َ َّ َ َ َ َ َ َ َ‬
‫ب َيده ف َي أستحق بذلك أ أرفع د َرجات أهل الث َواب على ال َم َصائب فأ أوحى الله ع َّز َو‬
‫َ َأ َ َ أ ً ُ ََ‬ ‫َ َ ََ َ‬ ‫َ أ‬ ‫ََ‬ ‫َج َّل إ َل أيه َيا إ أب َراه ُ‬
‫يم َم أن أح ُّب خلقي إل أيك فقال َيا َر ِّب َما خلقت خلقا ه َو أح ُّب‬
‫َ َ‬ ‫َّ ُ َ َّ َ َ َّ َ أ َ أ َ ُ َ َ ُ َ َ‬ ‫ََ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫يم أ فه َو أح ُّب إل أيك‬ ‫إل َّي م أن حبيبك ُم َح َّمد‪ ‬فأ أوحى الله عز و جل إليه يا إبراه‬
‫َ َ َ َُ َ َ َ أ‬ ‫َ َ َ َُ ََ‬ ‫َأ‬ ‫َ‬ ‫َ َأ َ َ َ أ ُ َ َ‬
‫أ أو نف ُسك قال َبل ه َو أح ُّب إل َّي م أن نفسي قال ف َولد ُه أح ُّب إل أيك أ أو َولدك قال َبل‬
‫َ‬ ‫َُ َ َ ََ ُ َ ُ أ ً ََ َأ َ َ َ ُ َأ َ َ َ ُ َ َ‬
‫َولد ُه قال فذ أبح َولده ظلما على أعدائه أوجع لقلبك أ أو ذ أبح َولدك ب َيدك في‬
‫َأ َ َأ َ ُ َ أ َ َ َ أَ ُ َ‬ ‫أ َ ُ ََ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ َ‬
‫يم فإ َّن‬ ‫طاعتي قال َيا َر ِّب َبل ذ أب ُحه على أ أيدي أعدائه أوجع لقلبي قال يا إبراه‬
‫ما وَ‬ ‫أَ ُ أ َأ ُ أ ً‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َأُُ أ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ ً َ أ ُ ُ َ َّ َ أ ُ‬
‫طائفة تزعم أنها من أمة محمد‪ ‬ستقتل الحسين‪ ‬ابنه من بعده ظل‬
‫َ‬ ‫َ َ َ أَ ُ َ‬ ‫ُ أ َ ً َ َ ُ أ َ ُ أ َأ ُ ََ أ َ أ ُ َ َ َ َ‬
‫يم لذلك َو‬ ‫ون بذلك َسخطي فجزع إبراه‬ ‫عدوانا كما يذبح الكبش فيستوجب‬
‫أ َ أَ ُ أ َ أ ُ َ َ َ َ‬‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َّ ُ َ َّ َ َ‬ ‫ََأ َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َّ َ َ أ ُ ُ َ َ أ َ َ‬
‫توجع قلبه و أقبل يبكي فأوحى الله عز و جل إليه يا إبراهيم قد فديت جزعك‬
‫َأ‬ ‫َ َ َ ََ أ‬ ‫َ َ َ َ ُ‬ ‫َ‬ ‫ََ‬
‫على أابنك إ أس َماعيل ل أو ذ َب أحته ب َيدك بج َزعك على ال ُح َس أين‪َ ‬و قتله َو‬
‫َ َ‬ ‫َ َ َ َ ُ َّ َ‬ ‫ََ أ‬ ‫َّ‬ ‫َأ‬ ‫َ َ ُ َ َ َ ََ َ َ‬
‫أ أوج أبت لك أ أرفع د َرجات أهل الث َواب على ال َم َصائب فذلك ق أول الله ع َّز َو جل َو‬
‫‪1‬‬ ‫أَ‬ ‫َ َ َ َ ُ َ َّ َّ أ َ‬
‫ناه بذ أبح عظيم َو َل ح أول َو َل ق َّوة إَل بالله العل ِّي العظيم‪.‬‬
‫َ‬ ‫َف َد أي ُ‬
‫از فضل بن شاذان مروى است كه گفت از حضرت رضا‪ ‬شنیدم كه میفرمود‬
‫هنگامی كه حقتعالی حضرت ابراهیم را امر فرمود كه جاى فرزندش اسماعیل بره كه‬
‫از براى او فرستاده بود قربانی كند ابراهیم از خداوند آرزو كرد كه كاش فرزند خود‬
‫اسماعیل را بدست خود در راه خدا قربانی میکردم و كاش مأمور نشده بودم بقربانی‬
‫كردن بره جاى اسماعیل تا اینکه قلب من رجوع كند و قلب پدرى شود كه عزیزترین‬
‫فرزندان خود را بدست خود در راه دوست قربانی كند و باین سبب درجههاى او‬
‫بلندتر شود از كسانی را كه حقتعالی بآنها ثواب عطا فرموده بجهت نزول مصائب بآنها‬
‫حقتعالی وحی بسوى او فرستاد كه اى ابراهیم از مخلوق من كیست دوستتر بسوى‬
‫تو عرض كرد پروردگارا این همه مخلوق را كه آفریدى احدى را بیش از حبیب تو‬

‫‪ . 5‬عیون أخبار الرضا ‪219/5‬‬

‫«‪»70‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫محمد مصطفی‪ ‬دوستتر ندارم حقتعالی باو وحی فرستاد كه آیا او را بیشتر‬
‫دوست میدارى یا خود را عرض كرد بلکه او را فرمود فرزند او را بیشتر دوست میدارى‬
‫یا فرزند خودت را عرض كرد بلکه فرزند او را فرمود قربانی شدن فرزند او بر دست‬
‫دشمنان او از روى ظلم بیشتر دل ترا بدرد میآورد یا قربانی كردن فرزند خود را‬
‫بدست خود در اطاعت من عرض كرد بلکه قربانی شدن فرزند او بر دست دشمنان او‬
‫بیشتر دلم را بدرد می‪ -‬آورد فرمود اى ابراهیم طائفه را گمان برسد كه از امت‬
‫محمد‪ ‬باشند و بکشند فرزند او حسین را بعد از او به جور و ستم مانند آنکه بره را‬
‫ذبح كنند یعنی قتل آن حضرت نزد آنها عظمی ندارد و مستوجب شوند باین سبب‬
‫سخط و غضب مرا پس فریاد و فغان ابراهیم بلند شد و دل او بدرد آمد و شروع كرد‬
‫بگریه كردن پس خطاب از مصدر جالل الهی رسید كه اى ابراهیم جزع و فغان تو را‬
‫فداى فرزندت اسماعیل قرار دادم مثل آنکه اسماعیل را بدست خودت فدا كرده‬
‫چون بر حسین و قتل او گریه كردى و واجب گردانیدم از براى تو بلندترین درجات‬
‫كسانی را كه ثواب دادم بجهت مصائب و این است تفسیر قول حقتعالی كه میفرماید‬
‫و فدیناه بذبح عظیم و ال حول و ال قوة اال بالله العلی العظیم‪.‬‬

‫«‪»71‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -51‬عزای قمه زنی‬
‫دالئل خون ریختن برای اهل بیت‬
‫‪ -5‬آیات قرآن خون‬
‫وبوا‬‫وسى ل َق أومه َيا َق أوم إ َّن ُك أم َظ َل أم ُت أم َأ أن ُف َس ُك أم ب ِّات َخاذ ُك ُم أالع أج َل َف ُت ُ‬
‫‪َ -1‬وإ أذ َق َال ُم َ‬
‫إ َلى َبارئ ُك أم َف أاق ُت ُلوا َأ أن ُف َس ُك أم َذل ُك أم َخ أي ٌر َل ُك أم ع أن َد َبارئ ُك أم َف َت َ‬
‫اب َع َل أي ُك أم إ َّن ُه ُهوَ‬
‫ُ ‪1‬‬ ‫اب َّ‬ ‫َّ‬
‫الت َّو ُ‬
‫الرحيم‬
‫و آن هنگام را كه موسی به قوم خود گفت ‪ :‬اى قوم من ‪ ،‬شما بدان سبب كه گوساله‬
‫را پرستیدید بر خود ستم روا داشتید اینك به درگاه آفریدگارتان توبه كنید و یکدیگر را‬
‫بکشید ‪ ،‬كه چنین كارى در نزد آفریدگارتان ستودهتر است ‪ .‬پس خدا توبهء شما را‬
‫بپذیرفت ‪ ،‬زیرا توبهپذیر و مهربان است ‪.‬‬
‫در تفسیر این آیه خداوند خون ریختن را باعث آمرزش گناهان و خلود در بهشت قرار‬
‫داده است‪.‬‬

‫‪ . 5‬سوره بقره ایه‪11‬‬ ‫«‪»72‬‬

 ‫‪ -2‬روایات خون‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫َ َ َ َ َ‬ ‫أ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َأ ُ َ أ‬
‫‪ -1‬عنه عن ال َح َسن أبن عل ِّي أبن ال َحكم ع أن عل ِّي أبن أبي ح أم َزة ع أن أبي َبصير‬
‫َّ َ‬ ‫أ َ‬ ‫َ َ ِّ‬ ‫َّ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ َ َ أَ‬
‫‪1‬‬
‫ع أن أبي جعفر‪ ‬قال‪ :‬إ َّن الله ُيح ُّب ه َراقة الد َماء َو إطع َام الطعام‪.‬‬
‫ً‬
‫قطعا خداونددوست دارد ریختن خون وغذادادن را‪.‬‬
‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َأ َ َ َ‬ ‫َ َّ‬ ‫َ‬ ‫َأ ُ َ أ‬
‫‪ -2‬عنه عن ال َح َسن أبن عل ِّي أبن فضال ع أن ثعل َبة ع أن ُم َح َّمد أبن ق أيس قال‬
‫َ َ ِّ‬ ‫َّ َ‬ ‫أ َ‬ ‫َّ َ‬ ‫ُ ُ‬ ‫أ ُ َ َ أَ‬
‫‪2‬‬
‫َسمعت أ َبا جعفر‪َ ‬يقول إ َّن الله ُيح ُّب إطع َام الطعام َو ه َراقة الد َماء‪.‬‬
‫خداوند تبارک وتعالی طعام دادن و خون ریختن را دوست دارد‪.‬‬
‫َ َ ُّ أ َ أ ُ ُ َ ُ أ َ ُ أ َ أ ُ ُ َ أ َ َ َ ً َ‬
‫‪ -3‬قال اَلمام الحسين‪:‬تقر بهم عينه و ينجز بهم وعده من كان باذَل فينا‬
‫َ أ َ أ َ َ َ ‪3‬‬
‫ِّ ً َ َ َ َّ َ أ ُ َ أ‬ ‫أ َ َ ُ‬
‫ُمهجته َو ُم َوطنا على لقاء الله نف َسه فليرحل معنا‪.‬‬
‫هر كس كه در راه ما خون نثار و بذل میكند‪ ،‬و لقاى خدا را توطین نفس خویش‬
‫مینماید‪ ،‬پس آماده كوچیدن با ما باشد‪.‬‬
‫أ َ َ ِّ ُّ ُ َ َّ َ أ َ َ َ أ َ ُ ُُ‬
‫‪ -4‬قال اَلميرالمومنين‪ :‬من أحب السبل إلى الله قطرتان قطرة دموع في‬
‫َّ‬ ‫َأ ُ َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬
‫‪4‬‬
‫ج أوف الل أيل َو قط َرة دم في َسبيل الله‪.‬‬
‫از محبوبترین راهها بسوى حق فرو ریختن دو قطره است‪ :‬قطرهاى اشک در دل‬
‫شب‪ ،‬و قطرهاى خون در راه خدا‪.‬‬

‫‪ . 5‬الکافي‪15/4‬‬
‫‪ . 1‬المحاسن‪388/1‬‬
‫‪ . 3‬اللهوف علی قتلی الطفوف ‪ /‬ترجمه فهری ‪65‬‬
‫«‪»73‬‬ ‫‪ . 1‬تحف العقول‪259‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -3‬سختی دادن به بدن در اسالم‬
‫حجامت‬
‫َ َأ َ‬ ‫َ‬ ‫َّ َ أ‬ ‫َ َ‬ ‫َ َ أ َ َ َأ َ‬
‫‪َ -1‬و بهذا اْل أسناد ع أن أح َمد أبن أبي ع أبد الله عن ال َح َسن أبن علي ع أن أح َمد‬
‫أ َ َ َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َ ُ َ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫أبن عائذ عن أابن َسل َمة َو ه َو أ ُبو خديجة َو أاس ُمه َسال ُم أب ُن ُمك َرم ع أن أبي ع أبد‬
‫أ َأ‬ ‫ََ‬ ‫أ‬
‫أ‬ ‫َ‬
‫الرأس على ش أبر م أن ط َرف اْلنف َو فتر َب أي َن‬ ‫الله‪َ ‬ق َال‪ :‬أالح َج َام ُة َع َلى َّ‬ ‫َّ‬
‫أ ُ أ َ ‪1‬‬ ‫َ‬
‫ان َر ُسول الله‪ُ ‬ي َس ِّميها بالمنقذة‪.‬‬
‫ُ َّ‬ ‫أال َحاج َب أين َف َك َ‬
‫محل حجامت در سر یك وجب از نوك بینی باالترست و به اندازه میان سر انگشت‬
‫بزرگ (شصت) و سر انگشت سبابه (انگشت شهادت وقتی از هم بگشاید) باالى دو‬
‫ابرو‪ ،‬و پیامبر خدا‪ ‬آن را نجاتبخش مینامید‪.‬‬
‫َ َ أ َ َ ُ‬ ‫َ أ ُ أ ُ َ َ أ َ َّ َ َّ أ َ َ َ ُ َ أ َ َ أ َّ‬
‫‪ -2‬سهل بن زياد عن ابن فضال عمن ذكره عن أبي عبد الله‪ ‬قال‪ :‬الحجامة‬
‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫يث ُة َت أن َف ُع م أن ُك ِّل َداء إ ََّل َّ‬
‫َ أُ َ‬ ‫أ‬
‫الس َام َو ش َب َر م َن ال َحاج َب أين إلى‬ ‫الرأس هي المغ‬ ‫في َّ‬
‫َ َ ُ َ ‪2‬‬
‫َ ُ ََ َ ُ ُ َ‬
‫ح أيث َبلغ إ أبه ُامه ث َّم قال هاهنا‪.‬‬
‫امام صادق‪ ‬میفرماید‪ :‬حجامت در سر‪ ،‬همان حجامت مغیثه [دادرس] است كه‬
‫براى هر دردى سودمند است مگر مرگ‪ ،‬سپس [براى نشان دادن جاى حجامت] از‬
‫ابرو وجب كرد تا آن جا كه انگشت بزرگ دستش رسید و سپس فرمود‪ :‬همین‬
‫جاست‪.‬‬
‫أ‬ ‫َ‬ ‫أ َ َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ أ‬
‫‪3‬‬
‫‪ -3‬قال جعف ٌر‪ ،‬ع أن أبيه‪:‬أ َّن َر ُسول الله‪ ‬احتج َم َو َسط َرأسه‪.‬‬
‫رسول خدا‪ ‬وسط سر خود را حجامت می كرد‪.‬‬

‫‪ . 5‬معاني األخبار‪117‬‬
‫‪ . 1‬الکافي ‪561/8‬‬
‫‪ . 3‬قرب اإلسناد (ط ‪ -‬الحدیثة) ‪555‬‬ ‫«‪»74‬‬
 ‫رگ زنی‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫َ َ أ َ ََ َ أَ‬ ‫َّ‬ ‫أ َّ َ َ َ َ ُ َ َ َ‬ ‫َ‬

‫ع أن ُم َح ِّسن ال َوشاء قال شك أوت إلى أبي ع أبد الله‪َ ‬وجع الكبد فدعا بالفاصد‬
‫َ أَ‬ ‫أ َ‬ ‫َ َ أ‬ ‫ََ‬ ‫ََ َ‬
‫فف َصدني م أن قدمي َو قال اش َر ُبوا الكاش َم ل َوجع الخاصرة‪.‬‬
‫َ ‪1‬‬

‫محسن و شاء گوید‪ :‬به حضرت صادق‪ ‬از بیمارى كبد شکایت كردم‪ ،‬حضرت‬
‫رگزنی را خواست و پایم را فصد كرد (رگ زد) و بعد فرمود براى بیمارى و درد پا و‬
‫خاصره انجدان رومی بخورید‪.‬‬

‫«‪»75‬‬ ‫‪ . 5‬مکارم األخالق ‪76‬‬

 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫ایذاء نفس‬
‫َ َ َ َ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ َّ ُ َ َّ َ َ َ أ َ‬
‫‪ -1‬فإنه حدثني أبي عن القاسم أبن ُم َح َّمد ع أن عل ِّي أبن [أبي ح أم َزة ع أن] أبي‬
‫َ َّ َ‬
‫ان َر ُسول الله‪ ‬إذا َصلى ق َام‬
‫ُ َّ‬ ‫الله َو َأبي َج أع َفر‪َ ‬قاَل َك َ‬ ‫َ أ َ َ أ َّ‬
‫َبصير عن أبي عبد‬
‫َ َ َّ َ أ َ َ َّ َ ‪1‬‬ ‫َ َّ‬ ‫أ َ‬ ‫ََ َ‬
‫على أ َصابع رجل أيه‪ -‬حتى تورمت [تبرم]‪.‬‬
‫پیامبر اكرم‪ ‬به قدرى در نماز بر انگشتان پاهایشان می ایستادند تا اینکه ورم می‬
‫نمود‪.‬‬
‫ير وَ‬ ‫َّ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ً‬
‫ان قال كانت فاط َمة‪َ ‬جال َسة ق َّد َام َها َر ًحى تط َح ُن ب َها الشع َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫‪َ -2‬أ َّن َسل َم َ‬
‫أ‬
‫َُأ ُ أ َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ٌ أ‬ ‫َّ َ َ‬ ‫ََ َ‬
‫الرحى د ٌم َسائل َو ال ُح َس أي ُن‪ ‬في ناح َية الدار َي أبكي فقلت َيا بنت‬ ‫على ع ُمود‬
‫الله‪َ ‬أ أن َت ُكونَ‬ ‫َ ُ ُ َّ‬ ‫َ‬ ‫َّ ُ َ َ َ أ َ‬
‫َر ُسول الله دب َرت كفاك َو هذه فضة‪ .‬فقالت أوصاني رسول‬
‫أ‬ ‫َ‬ ‫َّ َ أ َ َّ‬
‫أ َ َ ‪2‬‬
‫أ أ َ ُ ََ َأ ًَ َأ ً َ َ َ َ‬
‫ان أ أمس َي أو َم خدمتها‪.‬‬ ‫الخدمة لها يوما و لي يوما فك‬
‫سلمان فارسی میگوید‪ :‬فاطمه‪ ‬نشسته بود دستاسی در مقابلش قرار داشت كه‬
‫با آن جو‪ ،‬آسیاب میكرد‪ .‬و از دسته آن دستاس‪ ،‬خون جارى بود‪ ،‬و حسین‪ ‬در‬
‫یك گوشه خانه میگریست‪ .‬گفتم‪ :‬اى دختر رسول خدا! این زخم تو را بس است‪،‬‬
‫فضه هم اینجا نشسته است‪ .‬فرمود‪ :‬رسول خدا‪ ‬سفارش كرده است یك روز من‬
‫كار كنم و روز دیگر «فضه» و دیروز نوبت خدمت او بود ‪.‬‬
‫ُ َ َّ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫ُّ أ َ َ أ َ َ‬ ‫‪َ -3‬و َق َال أال َح َس ُن‪َ ‬ما َك َ‬
‫ان في الدنيا أعبد من فاطمة‪ ‬كانت تقوم حتى‬
‫َ‬
‫َ َ َ َّ َ َ َ َ ‪3‬‬
‫تتورم قدماها‪.‬‬
‫امام حسن‪ ‬مي فرمایند‪:‬كسی در دنیا از فاطمه اطهر‪ ‬عابدتر نبود‪ ،‬زیرا بقدرى‬
‫براى عبادت میایستاد كه پاهایش ورم میکرد‪.‬‬
‫ي‪‬‬ ‫الر أح َمن أال ُخ َزاع ِّي َق َال ُوج َد َعلى ظ َه َر ال ُح َس أين أبن َعل ِّ‬
‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫‪ُ -4‬ش َع أيب أبن َع أبد َّ‬
‫اب‬ ‫ان َي أن ُق ُل أالج َر َ‬ ‫ين‪َ ‬ع أن َذل َك َف َق َال َه َذا م َّما َك َ‬ ‫َي أو َم أال ُط أف َأ َثر َف َس َأ ُلوا َز أي ُن أال َعابد َ‬

‫‪ . 5‬تفسیر القمي ‪17/2‬‬

‫‪ . 1‬الخرائج و الجرائح‪131/2‬‬
‫‪ . 3‬بحار األنوار‪76/43‬‬ ‫«‪»76‬‬
 ‫أ‬ ‫أ َ‬ ‫ََ َ أ َ َ َ أَ‬
‫على ظهره إلى َمنازل اْل َرامل َو ال َيت َامى َو ال َم َساكين‪.‬‬
‫‪1‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫روز عاشورا یك اثرى به پشت مبارك امام حسین‪ ‬مشاهده شد‪ ،‬وقتی از حضرت‬
‫امام زین العابدین‪ ‬راجع به آن اثر جویا شدند فرمود‪ :‬آن اثر آن كیسههاى غذائی‬
‫است كه بدوش میگرفت و براى بیوه زنان و یتیمان و بینوایان میبرد‪.‬‬
‫َ َ أ َ‬ ‫أ‬ ‫َ َ َ َ َ‬ ‫‪ُ -5‬م َع ِّت ٌب َعن َّ‬
‫ان عل ُّي أب ُن ال ُح َس أين‪ ‬شديد اَلجتهاد في‬ ‫الصادق‪ ‬قال ك‬
‫َُأ ُ َُ َ أ َ َ َ‬ ‫ََ َ َ َ‬ ‫َ ُُ َ‬ ‫أ َ ََ‬
‫الع َبادة نه ُار ُه َصائ ٌم َو ل أيله قائ ٌم فأض َّر ذلك بج أسمه فقلت له َيا أ َبه ك أم هذا‬
‫َ َ َّ ُ ُ‬ ‫َ‬ ‫ُّ ُ ُ َ َ َ َ َ‬
‫‪2‬‬
‫وب فقال أت َح َّب ُب إلى َر ِّبي لعله ُي أزلفني‪.‬‬ ‫الدء‬
‫از حضرت صادق‪ ‬روایت شده كه امام زین العابدین‪ ‬خیلی زیاد عبادت میکرد‬
‫روزها روزه داشت و شبها به قیام بسر میبرد این كار بجسم او زیان رساند‪ ،‬عرضکردم‬
‫بابا چقدر خود را میآزارى؟‬
‫فرمود اظهار عالقه بخدا میکنم شاید مرا ضیافت نماید‪.‬‬
‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ ََ َ َأ‬ ‫أ َ ُ‬ ‫َ َ َ‬ ‫َ َ‬
‫‪ -6‬ع أن أبي إ أس َحاق‪ :‬أ َّن أ أس َم َاء بنت ع َم أيس ل َّما أتاها نع ُي ُم َح َّمد أبن أبي َبكر َو َما‬
‫َ َ َ أ َ ً ‪3‬‬ ‫َ َ َّ‬ ‫َ ََ أ ُ ََ َ أ َ‬
‫ُصنع به كظ َمت ح أزنها َو ق َامت إلى َم أسجدها حتى شخبت دما‪.‬‬
‫ابو اسحاق گوید‪ :‬وقتی كه خبر قتل محمد بن ابی بکر و آنچه بر سر او آمده بود به‬
‫مادرش اسماء بنت عمیس رسید‪ ،‬اندوه خود فرو خورد و به مصالى خود رفت‪ .‬و به‬
‫ناگاه از پستانهایش خون جارى شد‪.‬‬
‫َ َ ََ َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬
‫َّ َ أ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َّ ُ َ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ َ‬
‫‪ -7‬ف ُروي عن الصادق‪ ‬أنه قال إن زين العابدين‪ ‬بكى على أبيه‪‬‬
‫َ ً َ َُ َ َ َ َ أ أَ َ َُ ُ َ َ‬ ‫ً ََ‬ ‫َأ َ َ َ ً‬
‫ين َسنة َصائما نه َار ُه َو قائما ل أيله فإذا حض َر اْلفط ُار ج َاء غال ُمه بطعامه َو‬ ‫أربع‬
‫َ ً‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ ُ ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫ش َرابه ف َيضعه َب أي َن َيد أيه ف َيقول كل َيا َم أوَل َي ف َيقول قتل أاب ُن َر ُسول الله‪ ‬جائعا‬
‫َ َّ َ َ ُ‬ ‫َ َّ‬ ‫ُ َ َ َ‬ ‫َ أ َ ً ََ‬ ‫َّ‬ ‫ُ َ‬
‫قتل أاب ُن َر ُسول الله‪ ‬عطشانا فال َي َزال ُيك ِّر ُر ذلك َو َي أبكي حتى َي أبتل طع ُامه‬
‫َ َ‬ ‫أ َ َ َ َ َّ َ َ َّ َ‬ ‫ََ‬ ‫ُ َ ُ ُ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬
‫م أن د ُموعه ث َّم ُي أم َزج ش َر ُابه بد ُموعه فل أم َي َزل كذلك حتى لحق بالله ع َّز َو جل‬

‫‪ . 5‬مناقب آل أبي طالب علیهم السالم (البن شهرآشوب) ‪66/1‬‬

‫‪ . 1‬بحار األنوار ‪95/46‬‬
‫«‪»77‬‬ ‫‪ . 3‬الغارات‪589/5‬‬
 ‫َّ أ َ َ َ َ َ أ ُ ُ َ َ َ أ ُ ُ َ أ َ َ َ َ َ‬ ‫َ َ َّ َ َ أ ً َ ُ َ َّ ُ َ َ َ َ أ ً َ‬

‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫و حدث مولى له أنه برز يوما إلى الصحراء قال فتبعته فوجدته قد سجد على‬
‫ُ َ َ َأ َ‬ ‫َأ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ َ أ ُ ََ َ ُ َ َ ُ‬ ‫َ‬
‫حج َارة خشنة ف َوقفت َو أنا أ أس َمع شهيقه َو ُبك َاء ُه َو أح َص أيت عل أيه ألف َم َّرة‬
‫ً‬ ‫ً َ‬ ‫ُ ُ َ َ َ َّ َّ ُ َ ّ ً َ ّ ً َ َ َ َّ َّ ُ َ َ ً ّ ً َ َ َ َّ َّ ُ‬
‫َيقول‪َ :‬ل إله إَل الله حقا حقا َل إله إَل الله تع ُّبدا َو رقا َل إله إَل الله إ َيمانا َو ت أصديقا‬
‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ ُ أ َ ُ َأ ُ‬ ‫ُ‬ ‫أ ً ُ ََ أ ُ‬
‫َو صدقا ث َّم َرفع َرأ َسه م أن ُسجوده َو إ َّن ل أح َيته َو َوجهه قد غم َرا بال َماء م أن د ُموع‬
‫َّ َ َ َ‬ ‫َ َ َ‬ ‫َ َ أَ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َُأ ُ‬
‫ع أين أيه فقلت َيا َس ِّيدي أ َما َآن ل ُح أزنك أ أن َينقض َي َو ل ُبكائك أ أن َيقل فقال لي‬
‫ً‬ ‫َ َ ُ أَ َ َ‬ ‫َ أ َ َ َّ َ أ ُ َ أ َ أ َ َ أ أ َ َ َ َ َ ً‬
‫ان نب ّيا أاب َن نبي له اثنا عش َر أابنا‬ ‫ويحك إن يعقوب بن إسحاق بن إبراهيم ك‬
‫أَ‬ ‫أ َ َ َ أ‬ ‫أ‬ ‫ً أ ُ أ َ َ َ أ ُ‬ ‫َّ ُ‬ ‫ََ‬
‫اب َرأ ُسه م َن ال ُح أزن َو احد أود َب ظه ُر ُه م َن الغ ِّم َو‬ ‫فغ َّي َب الله َواحدا منهم فش‬
‫َ َ أَ َ‬ ‫ُّ أ َ َ َ َ َ أ ُ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫ُ ُ َ‬ ‫أ َ‬ ‫َ َ‬
‫ذه َب َب َص ُر ُه م َن ال ُبكاء َو أابنه ح ٌي في دار الدنيا و أنا َرأيت أبي و أخي و سبعة‬
‫ُّ َ‬ ‫ُ‬ ‫َ أَ َأُ َ َ َ َ أَ‬ ‫َأ‬ ‫َ َ‬
‫‪1‬‬
‫ين فك أيف َينقضي ح أزني َو َيقل ُبكائي‪.‬‬ ‫عش َر م أن أهل َب أيتي صرعى مقتول‬
‫از امام صادق‪ ‬روایت شده كه فرمود‪ :‬براستی كه زین العابدین‪ ‬چهل سال بر‬
‫پدر گریست‪ ،‬روزها صائم و شبها را به عبادت قیام فرمود‪ ،‬چون خادم افطارى وى را از‬
‫آب و غذا میآورد و نزدش مینهاد و عرض میكرد‪ :‬موالیم تناول فرمایید‪.‬‬
‫َّ‬
‫میفرمود‪ :‬فرزند رسول‪ ‬را گرسنه كشتند‪ ،‬فرزند رسول الله‪ ‬را با لب تشنه‬
‫كشتند‪ ،‬و مرتبا تکرار میكرد و میگریست تا غذایش از اشك چشم تر میشد‪ ،‬و با‬
‫آب امتزاج مییافت‪ .‬این برنامه همیشگی امام بود تا به رفیق اعلی پیوست‪.‬‬
‫خادمی به نقل از امام میگفت‪ :‬روزى امام به صحرا رفت و من در پی وى بودم‪،‬‬
‫دریافتمش كه بر بستر سنگی خشن به سجده رفت‪ ،‬من ایستادم و بانگ گریهاش را‬
‫میشنیدم و شمردم كه هزار بار در سجده گفت‪:‬‬
‫ّ َّ‬ ‫ّ‬ ‫حقا ال اله ّاال َّالله ّ‬‫ّ َّ ّ ّ‬
‫تعبدا و رقا ال اله اال الله ایمانا و تصدیقا»‬ ‫«ال اله اال الله حقا‬
‫‪ .‬بعد سر از سجده برداشت در حالی كه چهره و محاسن وى غرقه در اشك بود‪.‬‬
‫گفتمش‪ :‬موالى من‪ ،‬آیا زمان آن نرسیده كه اندوهت پایان گرفته اشکت رو به نقصان‬
‫نهد! به من فرمود‪ :‬واى بر تو‪ ،‬یعقوب بن اسحاق بن ابراهیم پیامبر بود و پیامبرزاده و‬

‫‪ . 5‬اللهوف علی قتلی الطفوف ‪ /‬ترجمه فهری ‪219‬‬ ‫«‪»78‬‬

‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫نوه پیامبر و داراى دوازده پسر‪ ،‬خداى سبحان یك پسر را از دید او پنهان كرد‪ ،‬موى‬
‫هم خمیده و از گریه نابینا گردید‪ ،‬با آن كه‬ ‫سرش از اندوه سپید و پشتش از غم و ّ‬
‫پسرش زنده بود‪ ،‬و من با چشم خود دیدم كه پدر و برادرم و هفده نفر از اهل بیتم به‬
‫شهادت رسیدند‪ ،‬پس چگونه اندوهم پایان پذیرفته و اشکم رو به كاهش نهد!‬
‫‪ -8‬ان الرباب‪ ‬زوجه الحسين‪ ‬آلت على نفسها بعد رجوعها الى المدينه‬
‫‪1‬‬
‫ان َل تستظل تحت سقف وعاشت بعد الحسين سنه واحده ثم ماتت كمدا‪.‬‬
‫همانا حضرت رباب‪ ‬همسر امام حسین‪ ‬بعد از آن كه به مدینه بازگشت سوگند‬
‫خورد كه دیگر زیر سایه هیچ سقفی ننشیند و یک سال بعد از واقعه ى كربال بر اثر‬
‫غم و اندوه زیاد از دنیا رفت‪.‬‬
‫َ َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫ً‬
‫ُأَََ ُ َ ُأ َ َ‬ ‫أ‬ ‫أ ُ‬
‫ُ‬ ‫َأ‬ ‫َُ ُ َ َأ ُ‬
‫‪ -9‬أقول رأيت في بعض الكتب المعتبرة روي مرسال عن مسلم الجصاص قال‪:‬‬
‫َ ََ‬ ‫أ ُ َ َ َ أ َ َ َ َ ُ َ ِّ ُ أ َ‬ ‫َ َ أ‬ ‫َ َ‬
‫اب َو إذا أنا‬ ‫اْل أب َو َ‬ ‫دعاني أاب ُن ز َياد ْل أصالح دار اْل َم َارة بالكوفة فبينما أنا أجصص‬
‫َ َ ََ َُأ ُ‬ ‫أ ُ َ ََأ أ ُ َ َ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َّ َ َ َ َ َ َ أ‬
‫ان َمعنا فقلت َما‬ ‫الزعقات قد أارتفعت م أن جن َبات الكوفة فأق َبلت على خادم ك‬ ‫ب‬
‫ُ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬
‫الساعة أت أوا ب َرأس خارجي خ َرج على َيزيد فقلت َم أن‬ ‫لي أ َرى الكوفة تضج قال َّ‬
‫َ َّ َ َ‬ ‫َ َ ََ أ ُ أَ‬ ‫َ‬ ‫ََ َ أ‬ ‫َ َ أَ‬
‫هذا الخارج ُّي فقال‪ -‬ال ُح َس أي ُن أب ُن علي‪ ‬قال فت َركت الخاد َم حتى خ َرج َو‬
‫ُ ََ َ‬ ‫َ َّ َ‬ ‫ََ ُ أ‬
‫‪2‬‬
‫لط أمت َوجهي حتى خشيت على ع أيني‪.‬‬
‫در بعضی از كتب معتبره دیدم از مسلم گچکار نقل شده كه گفت‪ :‬ابن زیاد مرا‬
‫خواست تا دار االماره كوفه را تعمیر نمایم‪ .‬در آن حینی كه من درها را گچکارى‬
‫میکردم ناگاه شنیدم فریادهائی از اطراف كوفه بلند شد‪ .‬من متوجه خادم خود شدم‬
‫و گفتم‪ :‬چه شده كه كوفه دچار ضجه گردیده است!؟‬
‫گفت‪ :‬الساعه سر یکی از خارجیها را كه بر یزید خروج كرده است آوردهاند‪.‬‬
‫گفتم‪ :‬آن خارجی كیست!؟ گفت‪ :‬حسین بن علی‪ ‬است‪ .‬من صبر كردم تا‬
‫خادم خارج شد و آنچنان طپانچه بصورت خود زدم كه ترسیدم چشمم نابود شود‪.‬‬

‫‪ . 5‬منتهی االمال ‪829/5‬‬

‫«‪»79‬‬ ‫‪ . 1‬بحار األنوار‪551/11‬‬
 ‫ُ‬ ‫َّ ُ َ أ ُ َ َ َ َّ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َّ َ َ‬
‫‪ -11‬حدثنا ُم َح َّمد أب ُن علي َماجيل َو أيه َرض َي الله عنه قال حدثنا ع ِّمي ُم َح َّمد أب ُن‬

‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫َ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َّ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ َأ َ‬ ‫أَ‬ ‫َ‬
‫أبي القاسم ع أن أح َمد أبن أبي ع أبد الله عن أابن أبي ن أصر ع أن أ َبان ع أن ع أبد‬
‫ََ َ‬ ‫َ َ ََ أ َ َ َ أ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ َ َ‬ ‫َّ أ‬
‫الرح َمن أبن َس َيا َبة ع أن أبي ع أبد الله‪ ‬قال‪ :‬لقد طاف آد ُم بال َب أيت مائة عام َما‬
‫أ ُ َّ أ‬ ‫َ َ َ َّ‬ ‫َ َ أ َ َ َ أ َ َّ َ َّ‬ ‫أ ُ َ َ‬
‫َينظ ُر إلى ح َّو َاء َو لقد َبكى على الجنة حتى َص َار على خد أيه مثل النه َر أين‬
‫‪1‬‬ ‫ُّ‬
‫يم أين م َن الد ُموع‪.‬‬ ‫أال َع َّج َاج أين أال َعظ َ‬
‫حضرت آدم یك صد سال به دور خانه كعبه طواف كرد‪ ،‬و نگاه به حوا نمینمود‪ ،‬و از‬
‫فراق بهشت آنقدر گریست كه بر دو گونه مباركش اثرى مانند دو نهر بزرگ نمودار شد‪.‬‬
‫الله أبن َأبي َرافع َع أن َأبيه َعنأ‬ ‫َ أ ُ َ َّ أ ُ َ أ َّ‬
‫‪َ -11‬و َر َوى عل ُّي أب ُن هاشم عن محمد بن عبيد‬
‫َ‬ ‫َ‬
‫َّ َ‬ ‫أَ أ‬ ‫ين َك َ‬ ‫َ َ َ َ َ ٌّ ُ َ ِّ ُ َّ‬ ‫َ ِّ َ‬
‫ان في الغار َيأتيه بالطعام َو‬ ‫النب َّي‪ ‬ح َ‬ ‫جده أبي َرافع قال‪ :‬كان علي يجهز‬
‫َ َ َّ َ ُ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ َّ‬ ‫َ أ َ َ ُ ََ َ‬ ‫َّ‬
‫الش َراب َو أاستأج َر له ثالث َر َواحل للنب ِّي َو ْلبي َبكر َو لدليله أم َو قيل َو خلفه‬
‫ان‬ ‫النب ُّي ُي أخر ُج إ َل أيه َأ أه َل ُه َف َأ أخ َر َج ُه أم َو َأ َم َر ُه َأ أن ُي َؤ ِّد َي َع أن ُه َأ َم َان َت ُه َو َو َص َاي ُاه َو َما َك َ‬ ‫َّ‬
‫ًَ‬ ‫ُ‬ ‫َ َ َ ُ ُ َّ َ َ َ َ ُ َّ‬ ‫َ َ َّ َ‬ ‫ََ‬ ‫أَ‬
‫ب ُمؤت َمن عل أيه م أن َماله فأدى عل ٌّي‪ ‬أ َمانته كلها َو قال له النب ُّي‪ ‬إ َّن ق َر أيشا ل أن‬
‫ُ ً‬ ‫َ َ َ أ ُ ٌ َ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ َ أ َ َ َ ََ‬ ‫أَ ُ‬
‫َيفتقدوني َما َرأ أوك فاضطجع على ف َراش َر ُسول الله‪ ‬فكانت ق َر أيش ت َرى َرجال‬
‫َ َ‬ ‫ُ َّ ُ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫ٌ‬ ‫ََُ ُ َ ُ‬ ‫َّ‬ ‫ََ‬
‫ون ه َو ُم َح َّمد‪ ‬ف َح َب َسه ُم الله ع أن طلبه َو خ َرج‬ ‫على ف َراش النب ِّي‪ ‬فيقول‬
‫أ َ َ‬ ‫ََ َ‬ ‫أ ََ‬ ‫أ َ ََ‬ ‫ً ََ‬ ‫َ أ َ‬ ‫َ‬
‫عل ٌّي‪ ‬إلى ال َمدينة َماشيا على رجل أيه فت َو َّر َمت قد َم ُاه فل َّما قد َم ال َمدينة َو َر ُآه‬
‫َ ً‬ ‫َ َّ ُ أ ُ‬ ‫أ‬ ‫َ َ َ‬ ‫أ ً َُ‬ ‫َ‬ ‫َ أَََ ُ‬ ‫َّ‬
‫النب ُّي فاعتنقه َو َبكى َرح َمة له م َّما َرأى بقد َم أيه م َن ال َو َرم َو أنه َما َيقط َران دما‬
‫أ َ َ‬ ‫َ أ َ ََ أ َ‬ ‫ََ َ َُ أَ‬
‫‪2‬‬
‫فدعا له بالعاف َية َو َم َسح رجل أيه فل أم َيشتكه َما َبعد ذلك‪.‬‬
‫ابو رافع گوید‪ :‬هنگامی كه حضرت رسول‪ ‬در غار بودند علی‪ ‬وسائل زندگی آن‬
‫جناب را فراهم میکرد و براى او نان و آب میبرد و سپس وسائل مسافرت پیغمبر‪ ‬را‬
‫مهیا نمود و بطرف مدینه مهاجرت كرد‪.‬‬
‫گویند پیغمبر‪ ‬امیر المؤمنین‪ ‬را در مکه بجاى خود گذاشتند تا دیون حضرت‬
‫رسول‪ ‬را بپردازد و امانات مردم را كه در نزد پیغمبر‪ ‬بوده به صاحبانش برگرداند‪،‬‬

‫‪ . 5‬معاني األخبار‪269‬‬
‫‪ . 1‬إعالم الوری بأعالم الهدی (ط ‪ -‬القدیمة) ‪591‬‬ ‫«‪»80‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫و اهل بیتش را با خود بمدینه بیاورد علي‪ ‬نیز طبق وصایاى او عمل كرد‬
‫پیغمبر‪ ‬به علی‪ ‬فرمودند‪ :‬تا وقتی كه در بسترم باشی قریش بخیال اینکه من‬
‫در آنجا خوابیدهام مرا از نظر دور نخواهند داشت علی‪ ‬در جاى پیغمبر‪‬‬
‫خوابیدند كفار قریش دیدند مردى در جاى پیغمبر‪ ‬خوابیده و آنان با خود‬
‫میگفتند اینك محمد‪ ‬است كه در بسترش آرمیده خداوند به این وسیله پیغمبرش‬
‫را از گزند دشمنان نگهدارى فرمود و آن جناب با كمال آسایش و اطمینان بسوى‬
‫یثرب مهاجرت كرد‪.‬‬
‫امیر المؤمنین‪ ‬نیز پس از چند روز بسوى مدینه حركت كرد و آن مسافت بعیده را‬
‫با پاى پیاده طی فرمود و در مدینه خدمت حضرت رسول‪ ‬رسید در حالی كه‬
‫پاهایش ورم كرده بود هنگامی كه چشم پیغمبر‪ ‬بر آن جناب افتاد گریه كرد و بر‬
‫وى ترحم فرمود و از شدت تعب و سختیهائی كه بر او وارد شده بود فوق العاده متأثر‬
‫گردید و دست مبارک بر دو پاى حضرت كشیدند كه بعد از آن درد پا به خویشتن‬
‫ندید‪.‬‬
‫‪ -12‬امام حسین‪ ‬در شهادت مادرش حضرت زهرا‪ ‬انقدر گریه كردند كه‬
‫‪1‬‬
‫چشمانشان زخم شد‪.‬‬
‫‪2‬‬
‫‪ -13‬ذهب بصر ابن عباس من كثرة بكائه على علي بن أبي طالب‪.‬‬
‫و چشمانش نیز به دلیل گریه بسیار در فقدان حضرت علی بن ابی طالب نابینا شد‪.‬‬
‫َ أ َ أ أ َ أ ُ ُ َ َّ َ أ َ أ َ َّ‬ ‫‪َ -14‬ق َال أاْل َمام َّ‬
‫‪3‬‬
‫وه التي قد غ َّي َرتها الش أمس‪.‬‬‫الصادق‪:‬فارحم تلك الوج‬
‫پس به آن صورت هایی كه در اثر تابش آفتاب تغییر كرده است رحم فرما‪.‬‬
‫َ َ َّ ُ َ أ ُ َ َ َ َّ َ َ‬ ‫أ‬ ‫َأ َ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ َّ َ َ‬
‫‪ -15‬حدثنا ُم َح َّمد أب ُن ال َح َسن أبن أح َمد أبن ال َوليد رضي الله عنه قال حدثنا‬
‫أ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫أَ‬ ‫َّ َّ َ َ َ َّ َ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬
‫الصف ُار قال حدثني الع َّب ُاس أب ُن َمع ُروف ع أن ُم َح َّمد أبن َسهل‬ ‫ُم َح َّمد أب ُن ال َح َسن‬

‫‪ . 5‬کبریت احمر‪269‬‬
‫‪ . 1‬بحار األنوار‪511/89‬‬
‫«‪»81‬‬ ‫‪ . 3‬الکافي‪182/4‬‬
 ‫ون َخ أم َس ٌة َآد ُم َو َي أع ُق ُ‬ ‫الله‪َ ‬ق َال‪ :‬أال َب َّك ُاء َ‬ ‫َّ‬ ‫أ‬ ‫أ َ أ َ ِّ َ أ َ ُ ُ َ َ َ‬

‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫وب وَ‬ ‫البحراني يرفعه إلى أبي عبد‬
‫َ َ َّ َ ُ َ َ َ َ َ أ َ َّ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُ أ ُ‬ ‫ُ ُ ُ َ‬
‫وسف َو فاط َمة بنت ُم َح َّمد َو عل ُّي أب ُن الح َس أين‪ ‬فأما آدم فبكى على الجنة‬
‫ُ‬ ‫ي‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫وب ف َبكى َعلى ُي ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫َح َّتى َص َار في خ َّد أيه أ أمثال اْل أود َية َو أ َّما َي أعق ُ‬‫َ‬
‫وسف حتى ذه َب‬
‫ون م َن‬ ‫ضا َأ أو َت ُك َ‬
‫َ َ ُ َ َّ َ أ َ ُ َ أ ُ ُ ُ ُ َ َ َّ َ ُ َ َ َ ً‬
‫َب َص ُر ُه َو حتى قيل له تالله تفتؤا تذكر يوسف حتى تكون حر‬
‫َ َّ‬
‫َ أ ُ ِّ أ َ َ ُ َ ُ‬ ‫َ َ َ َّ ُ ُ ُ َ َ َ َ َ َ أ ُ َ َ َّ َ َ َّ‬ ‫أ‬
‫السجن فقالوا له‬ ‫وب حتى تأذى به أهل‬ ‫الهالكين و أما يوسف فبكى على يعق‬
‫َ ُ َ َّ‬ ‫َّ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ ُ َ َّ َ‬ ‫َّ َ‬ ‫َ َ‬
‫إ َّما أ أن ت أبك َي الل أيل َو ت أسكت بالنهار َو إ َّما أ أن ت أبك َي النه َار َو ت أسكت بالل أيل‬
‫َ َّ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ أ ََ‬ ‫ُ‬ ‫أ ُ َ َ‬ ‫َ َ ُ ََ‬
‫ف َصال َحه أم على َواحد منه َما أ َّما فاط َمة‪ ‬ف َبكت على َر ُسول الله‪ ‬حتى‬
‫َ َ َ أ َأ ُ ُ َ‬ ‫َ َأ ُ أ َ َ ََ ُ َ َ َ أ َأ َ َأَ ُ َ‬ ‫َ َ َّ‬
‫تأذى بها أهل المدينة فقالوا لها قد آذيتنا بكثرة بكائك فكانت تخرج إلى‬
‫ُ َ َ‬ ‫َ َ َ َ ُ َأ‬ ‫َ َّ َ أ‬ ‫ُّ َ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫أ َ‬
‫ال َمقابر َمقابر الشهداء فت أبكي حتى تقض َي حاجتها ث َّم تن َصرف َو أ َّما عل ُّي أب ُن‬
‫أ َ َ َ ً َأ َأ َ َ َ َ ً َ ُ َ‬ ‫َ َ ََ أ‬ ‫أ‬
‫ال ُح َس أين‪ ‬ف َبكى على ال ُح َس أين‪ ‬عشرين سنة أو أربعين سنة ما وضع‬
‫َّ ِّ‬ ‫َ َ َ َّ َ َ َّ َ َ َ ُ ً َ ُ ُ أ ُ َ َ‬
‫َب أي َن َيد أيه طع ٌام إَل َبكى حتى قال له َم أولى له جعلت فداك َيا أاب َن َر ُسول الله إني‬
‫َ َّ َ أ َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َ َّ َ أ ُ ِّ‬ ‫أ‬ ‫اف َع َل أي َك َأ أن َت ُك َ‬ ‫ََ ُ‬
‫ين قال إنما أشكوا َبثي َو ح أزني إلى الله َو أعل ُم‬ ‫ون م َن الهالك‬ ‫أخ‬
‫َ َ‬ ‫َّ َ َ َ أ‬ ‫َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ِّ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬
‫م َن الله ما َل تعل ُم َ‬ ‫َّ‬
‫ون إني َما أذك ُر َم أص َرع َبني فاطمة‪ ‬إَل خنقتني لذلك‬
‫َ أ َ ٌ ‪1‬‬
‫عبرة‪.‬‬
‫محمد بن سهل بحرانی از امام صادق‪ ‬نقل میكند‪ :‬كه فرمود‪ :‬بسیار‬
‫گریهكنندگان پنج نفرند‪ :‬آدم و یعقوب و یوسف و فاطمه دختر محمد‪ ‬و علی بن‬
‫الحسین‪ .‬آدم به خاطر بهشت آنقدر گریه كرد كه بر گونهاش مانند بیابانها خط‬
‫افتاد‪ ،‬و یعقوب آنچنان در فراق یوسف گریه كرد كه چشم خود را از دست داد تا جایی‬
‫كه به او گفته شد‪« :‬به خدا سوگند كه آن قدر از یوسف یاد میكنی كه در آستانه مرگ‬
‫قرار گیرى یا هالك شوى» و یوسف در فراق یعقوب آنچنان گریه كرد كه اهل زندان‬
‫اذیت شدند و به او گفتند‪ :‬یا شب گریه كن و روز ساكت باش و یا در روز گریه كن و‬
‫شب ساكت باش و او یکی از آنها را پذیرفت‪.‬‬
‫و فاطمه‪ ‬در فراق پیامبر خدا‪ ‬آن قدر گریه كرد كه اهل مدینه اذیت شدند و به‬

‫‪ . 5‬الخصال‪171/5‬‬ ‫«‪»82‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫او گفتند‪ :‬ما را با گریه بسیار خود اذیت كردى و او به قبرستانهاى شهدا میرفت و تا‬
‫مقدارى كه میخواست گریه میكرد و برمیگشت‪ ،‬و امام علی بن الحسین‪ ‬براى‬
‫حسین‪ ‬بیست سال (یا چهل سال) گریه كرد‪ ،‬هیچ وقت پیش روى او طعامی‬
‫گذاشته نمیشد مگر اینکه گریه میكرد تا جایی كه یکی از خدمتکارانش به او‬
‫گفت‪ :‬یا بن رسول الله فدایت شوم‪ ،‬میترسم كه هالك شوى‪ ،‬فرمود‪ :‬غم و اندوه‬
‫خود را به خدا شکایت میكنم و من چیزى را میدانم كه شما نمیدانید ولی هیچ‬
‫وقت قتلگاه فرزندان فاطمه‪ ‬را به یاد نمیآورم مگر اینکه گریه گلوگیرم میكند‪.‬‬
‫َ َّ َ َ ُ َ َّ ُ أ ُ أ َ َ أ أ َ َ َّ َ َ ُّ َ َ َّ ُ َ أ ُ َ َ َ َّ َ َ‬
‫‪ -16‬حدثنا محمد بن إبراهيم بن إسحاق الطالقاني رضي الله عنه قال حدثنا‬
‫يم‬ ‫الر َّيان َق َال َح َّد َث َنا أال َقاس ُم أب ُن إ أب َراه َ‬ ‫ان أبن َّ‬ ‫وس َف أبن ُس َل أي َم َ‬ ‫َأ ُبو َح أفص ُع َم ُر أب ُن ُي ُ‬
‫َ‬
‫َ‬
‫الر َّزاق ع أن‬ ‫الر ِّق ُّي َق َال َح َّد َث َنا َع أب ُد َّ‬
‫الر ِّق ُّي َق َال َح َّد َث َنا ُم َح َّم ُد أب ُن أ أح َم َد أبن َم أهدي َّ‬ ‫َّ‬
‫َّ َ‬ ‫ُ‬ ‫َ ُ َ‬ ‫ُ َّ‬ ‫َ َ َ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫ُّ أ‬ ‫أ َ‬
‫الزهر ِّي ع أن أنس قال قال َر ُسول الله‪َ ‬بكى شع أي ٌب م أن ح ِّب الله ع َّز‬ ‫َمع َمر عن‬
‫َ َّ َّ ُ‬ ‫ُ َ َ َّ َ‬ ‫َ َّ َ َ‬ ‫َ َّ َّ ُ َ‬ ‫َ َّ َ َّ َ‬
‫َو جل حتى عم َي ف َرد الله ع َّز َو جل عل أيه َب َص َر ُه ث َّم َبكى حتى عم َي ف َرد الله‬
‫َّ ُ‬ ‫َّ َ ُ َ َ‬ ‫ََ َ َ‬ ‫َ َّ َّ ُ َ َ‬ ‫ُ َ َ َّ َ‬ ‫ََ‬
‫الرابعة أ أوحى الله‬ ‫عل أيه َب َص َر ُه ث َّم َبكى حتى عم َي ف َرد الله عل أيه َب َص َر ُه فل َّما كانت‬
‫َّ َ َ أ‬ ‫ُ َ َ َ ً‬ ‫َأ َ ُ َ أ ُ َ َ َ َ ُ ُ َ َ َ ً أ َ‬
‫ون هذا أ َبدا منك إ أن َيك أن هذا خ أوفا م َن النار فقد‬ ‫إليه يا شعيب إلى متى يك‬
‫َ أ َ َ أ َ ُ َ ِّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫ُ َ ً َ‬ ‫ََ ُ َ‬
‫أج أرتك َو إ أن َيك أن ش أوقا إلى الجنة فقد أ َب أحتك قال إلهي َو َس ِّيدي أنت تعلم أني‬
‫َ َ َ ُ َ ََ َأ‬ ‫َ َ َ َ ً َ َ َّ َ َ‬ ‫َ ُ َ ً‬
‫َما َبك أيت خ أوفا م أن نارك َو َل ش أوقا إلى جنتك َو لك أن عقد ح ُّبك على قلبي‬
‫َّ ُ َ َّ َ َ ُ ُ َ أ َ َّ َ َ َ َ َ َ َ َ َ َ أ‬ ‫َ َ َ ََ َ‬ ‫ََ ُ َ‬
‫ان هذا هكذا فم أن أجل‬ ‫فل أست أ أصب ُر أ أو أ َراك فأ أوحى الله جل جالله إليه أما إذا ك‬
‫‪1‬‬
‫وسى أب َن ع أم َران‪.‬‬ ‫َه َذا َس ُأ أخد ُم َك َكليمي ُم َ‬
‫ّ ّ‬ ‫رسول خدا‪ ‬فرمودند‪ :‬شعیب از ّ‬
‫عز و جل آن قدر گریست تا نابینا شد‪،‬‬ ‫حب خداى‬
‫حق تعالی بینایی را به او برگرداند سپس آن قدر گریست تا بینایی خود را از‬ ‫پس ّ‬
‫دست داد باز خداوند چشمانش را به او بازگرداند‪ ،‬پس از آن باز آن قدر گریست تا‬
‫ّ‬ ‫نابینا گردید‪ ،‬این بار نیز خداى ّ‬
‫عز و جل بینایی را به وى برگرداند‪ ،‬پس چون بار‬
‫حق تعالی به او وحی نمود و فرمود‪:‬اى شعیب تا كی این طور میكنی‪،‬‬ ‫چهارم شد ّ‬

‫«‪»83‬‬ ‫‪ . 5‬علل الشرائع ‪17/5‬‬

 ‫اگر از خوف ّ‬

‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫جهنم میگریی‪ ،‬تو را از آن آزاد و رها كردم و اگر به جهت شوق به بهشت‬
‫گریه میكنی‪ ،‬بهشت را برایت مباح نمودم‪.‬‬
‫ّ‬
‫شعیب عرض كرد‪ :‬پروردگارا‪ ،‬تو میدانی كه نه از خوف جهنم میگریم و نه به خاطر‬
‫حب و شوق تو قلبم را فرا گرفته به طورى كه صبر‬ ‫شوق بهشت اشگ میریزم بلکه ّ‬
‫نمیتوانم نمود تا تو را ببینم‪.‬‬
‫ّ‬
‫خداوند جل جالله وحی به او نمود و فرمود‪ :‬حال كه چنین است كلیم و هم سخنم‬
‫موسی بن عمران را به زودى خادم تو قرار میدهم‪.‬‬
‫أُ‬ ‫ُُّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ َ َّ ُ َ َ َّ َ َ‬ ‫َ‬
‫‪َ -17‬و في حديث آخ َر أنه َبكى حتى خ َرج م أن إحدى ع أين أيه م َن الدموع مثل‬
‫أُ‬ ‫أُ‬ ‫أُأ‬ ‫أ ََ‬
‫‪1‬‬
‫َماء دجلة َو م َن اْلخ َرى مثل َماء الف َرات‪.‬‬
‫در روایتی دیگر آمده است‪ :‬آدم آنقدر گریست كه یکی از چشمانش بسان دجله و‬
‫دیگرى همچو فرات در خون نشست‪.‬‬
‫َ‬ ‫َ أ َّ أ َ أ َ أ أ َ ِّ أ َ‬ ‫َّ َ‬ ‫َ‬
‫‪ -18‬كتاب النجوم م أن كتاب الدَلئل لعبد الله بن جعفر الحميري بإسناده إلى‬
‫أ‬ ‫ً َ‬ ‫َّ َ َ ً‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ َ أ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ‬
‫أبي ع أبد الله‪ ‬قال‪ :‬خ َرج ال ُح َس أي ُن أب ُن علي‪ ‬إلى َمكة َسنة َماشيا ف َور َمت‬
‫َ َ َ َ َّ َ َ َ َ‬ ‫ُ َأ َ َ َ أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ََ َ َُ أ ُ‬ ‫ََ‬
‫قد َم ُاه فقال له َبعض َم َواليه ل أو َرك أبت ل َي أسك َن عنك هذا ال َو َر ُم فقال كال إذا أت أينا‬
‫أُ ََ َ َُ‬ ‫أ ُ َ ُ‬ ‫َ َ أ أ َ َ َّ ُ َ أ ُ َ َ ُ َ ُ ُ أ َ أ َ‬
‫هذا ال َمنزل فإنه َي أستقبلك أ أس َود َو َمعه ده ٌن فاشتره منه َو َل ت َماسكه فقال له‬
‫َ َ ٌ َ ُ َ َ َّ َ َ َ َ َ َ َ َ َ َ َ‬ ‫َ أ َ ُ َ َ أ َ َ ُ ِّ َ ُ َّ َ َ َ أ ٌ‬
‫موَله بأبي أنت و أمي ما قدامنا منزل فيه أحد يبيع هذا الدواء فقال بلى أمامك‬
‫َ أ َ ُ ُ َ َ َّ ُ َ‬ ‫ََ َ أ‬ ‫ً َ َ ُ أَ‬ ‫ُ َ أ أ َ‬
‫الرجل‬ ‫ون ال َمنزل ف َس َار ميال فإذا ه َو باْل أس َود فقال ال ُح َس أي ُن‪ ‬لموَله دونك‬ ‫د‬
‫َ ُ أ أ ُ ُّ أ َ َ َ َ َ أ ُ ُّ أ َ َ َ أ َ ُ َّ َ َ َ َ َ َ ُ أ ُ َ ُ َ أ َ َ أ َ َ َ‬
‫فخذ منه الدهن فأخذ منه الدهن و أعطاه الثمن فقال له الغالم لمن أردت هذا‬
‫َأ َ َ َ أ َأ َ ُ َ أ َ ُ ََ َ‬ ‫ََ َ أَ أ‬ ‫َ‬ ‫ُّ أ َ َ َ أ‬
‫الده َن فقال لل ُح َس أين أبن علي‪ ‬فقال انطلق به إليه فصار اْلسود نحوه فقال‬
‫َ ً َ َ ً‬ ‫َ‬ ‫أ ُ َّ َ َ‬ ‫َ َ َ ُ ُ َُ َ ً َ‬ ‫َّ ِّ‬
‫َيا أاب َن َر ُسول الله إني َم أوَلك َل آخذ له ث َمنا َو لكن ادع الله أ أن َي أر ُزقني َولدا ذكرا‬
‫أ َ‬ ‫َ َ َ ُ ََ َ أَ أ َ‬ ‫َ ِّ َ َّ أ ُ‬ ‫ُ َأَ أ‬ ‫ً‬
‫َسو ّيا ُيح ُّبك أم أهل ال َب أيت فإني خلفت أام َرأتي ت أمخض فقال انطلق إلى َمنزلك‬
‫ً ُ َ َ أَ ُ َ‬ ‫ً َ ََ أ َُ ً‬ ‫َّ َ َ أ َ َ َ َ ً َ َ ً‬ ‫َ‬
‫فإ َّن الله قد َوه َب لك َولدا ذكرا َسو ّيا ف َولدت غالما َسو ّيا ث َّم َرجع اْل أس َود إلى‬
‫َ أ َ َ‬ ‫َأ‬ ‫أ‬ ‫َ َ أَُ َُ‬ ‫َ َ َُ أَ‬ ‫أ‬
‫ال ُح َس أين َو دعا له بالخ أير بوَلدة الغالم له َو إ َّن ال ُح َس أي َن‪ ‬قد َم َسح رجل أيه ف َما‬

‫‪ . 5‬النور المبین في قصص األنبیاء و المرسلین (للجزائري) ‪47‬‬ ‫«‪»84‬‬

 ‫َ َ َ أ‬ ‫َ َّ‬ ‫َ‬
‫‪1‬‬
‫ق َام م أن َم أوضعه حتى َزال ذلك ال َو َر ُم‪.‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫یك سال امام حسین‪ ‬پاى پیاده متوجه مکه معظمه شد و پاهاى مباركش متورم‬
‫شدند‪ ،‬بعضی از غالمانش به آن حضرت گفتند‪ :‬كاش سوار میشدى تا این ورم پاى‬
‫شما برطرف میشد‪ .‬فرمود‪ :‬ابدا! وقتی وارد آن منزل شویم شخص سیاه چهرهاى به‬
‫استقبال تو میآید كه روغنی دارد‪ ،‬تو از آن روغن بخر و براى قیمتش مضایقه مکن‪.‬‬
‫غالم گفت‪ :‬پدر و مادرم بفداى تو! در جلو ما منزلی نیست كه كسی این دواء را‬
‫بفروشد!؟ فرمود‪ :‬چرا در آن منزل جلو تو میباشد‪.‬‬
‫هنگامی كه بقدر یك میل راه رفت ناگاه آن شخص سیاه چهره پیدا شد‪ .‬امام‬
‫حسین‪ ‬بغالم فرمود‪ :‬این همان مردى است كه گفتم‪ ،‬آن دوا را از او بگیر! غالم‬
‫آن دواء را گرفت و پول آن را داد‪ .‬آن شخص گفت‪ :‬این روغن را براى كه میخواهی؟‬
‫گفت‪ :‬براى حسین بن علی‪ .‬گفت‪ :‬مرا نزد آن حضرت ببر‪ ،‬وقتی بحضور آن‬
‫َّ‬
‫حضرت آمد گفت‪ :‬یا بن رسول الله! من غالم تو میباشم‪ ،‬پول این روغن را نخواهم‬
‫گرفت‪ .‬فقط دعا كن تا خدا یك پسر صحیح و سالمی بمن عطا كند كه شما اهل بیت‬
‫را دوست داشته باشد‪ ،‬زیرا من زنم را در حالی ترك نمودم كه مشغول وضع حمل بود‪.‬‬
‫امام‪ ‬فرمود‪ :‬بطرف منزل خود باز گرد كه خدا یك چنین پسرى بتو عطا فرموده‬
‫است‪.‬‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َّ أ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ ُ َ َ أ َ أ َ َ أ َ َُ َ َ َ‬
‫‪ -19‬ما روي عن صندل عن أبي أسامة عن الصادق عن آبائه‪ ‬أن الحسن‪‬‬
‫َ َ َ َأ َ‬ ‫َ َ َُ َ‬ ‫أ ََ‬ ‫أ َ ََ‬ ‫ً‬ ‫َّ َ‬ ‫َ َ َ‬
‫خ َرج إلى َمكة َماشيا م َن ال َمدينة فت َو َّر َمت قد َم ُاه فقيل له ل أو َرك أبت ل َسك َن عنك‬
‫َ َ أ َ َ ُ َ َ َ َ َّ َ َ َّ َ َ َ أ َ أ َ أ َ َ َّ ُ َ أ َ أ ُ َ َ أ َ ُ َ َ ُ ُ أ ٌ َ أ ُ ُ‬
‫هذا الورم فقال كال و لكنا إذا أتينا المنزل فإنه يستقبلنا أسود معه دهن يصلح‬
‫َ َ أ ٌ‬ ‫َ‬ ‫َ َ أََ َ أ َُ أ ُ َ َ َُ ُ ُ ََ َ َُ أ ُ‬
‫وه فقال له َبعض َم َواليه ل أي َس أ َم َامنا َمنزل‬ ‫لهذا الورم فاشتروا منه و َل تماكس‬
‫َ َ ٌ َ ُ أ َ َ َ َّ َ َ َ َ َ َ َّ ُ َ َ َ َ َ َ ُ َ أ َ ً َ َ أ َ أ َ ُ َ‬
‫فيه أحد يبيع مثل هذا الدواء فقال بلى إنه أمامنا و ساروا أمياَل فإذا اْلسود قد‬
‫ََ َ‬ ‫أ ُ َ‬ ‫ُّ أ‬ ‫َ ُ َ َ أَ ُ َُ‬ ‫َأ َ ُ ََ َ أ‬
‫أاستق َبله أم فقال ال َح َس ُن ل َم أوَل ُه دونك اْل أس َود فخذ الده َن منه بث َمنه فقال‬
‫َ َ أَ أ‬ ‫أ َ أ َ ُ َ أ َ أ ُ ُ َ َ ُّ أ َ َ َ أ َ َ أ َ ِّ أ َ َ‬
‫اْلسود لمن تأخذ هذا الدهن قال للحسن بن علي بن أبي طالب‪ ‬قال انطلق‬

‫«‪»85‬‬ ‫‪ . 5‬بحار األنوار ‪581/44‬‬

‫الله إ ِّني َم أو ََل َك ََل ُآخ ُذ َل ُه َث َم ًنا وَ‬
‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َأ َ َ َ أ َأ َ ُ َأ ََ َ‬

‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫َ‬
‫بي إليه فصار اْلسود إليه فقال يا ابن رسول‬
‫أ ُ َّ َ َ أ َ ُ َ َ َ ً َ ّ ً َ َ ً ُ ُّ ُ أ َ أ َ أ َ أ َ ِّ َ َّ أ ُ أ َ‬ ‫َ‬
‫لكن ادع الله أن ي أرزقني ولدا سويا ذكرا يحبكم أهل البيت فإني خلفت امرأتي‬
‫َ‬
‫ً‬ ‫َّ َ َ َ َ َ أ َ َ َ َ ً َ َ ً‬ ‫أ َ َ‬ ‫َ َ ُ ََ َ أَ أ َ‬
‫ت أمخض فقال انطلق إلى َمنزلك فإ َّن الله تعالى قد َوه َب لك َولدا ذكرا َسو ّيا‬
‫ً ُ َ َ أَ ُ َ‬ ‫َُ ُ َ أ َ َ أ ُ َ ً‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ أَ ُ‬
‫ف َرجع اْل أس َود م أن ف أوره فإذا أام َرأته قد َولدت غالما َسو ّيا ث َّم َرجع اْل أس َود إلى‬
‫َ أ َ‬ ‫َأ‬ ‫أ‬ ‫َ َ أَُ َُ‬ ‫َ َ َُ أَ‬ ‫أ‬
‫ال َح َسن‪َ ‬و دعا له بالخ أير بوَلدة الغالم له َو إ َّن ال َح َس َن‪ ‬قد َم َسح رجل أيه‬
‫َ َ أ َ َ ُ ‪1‬‬ ‫َ َّ‬ ‫َ َ ُّ أ َ َ‬
‫بذلك الدهن ف َما ق َام م أن َم أوضعه حتى زال الورم‪.‬‬
‫یك سال امام حسن‪ ‬پاى پیاده متوجه مکه معظمه شد و پاهاى مباركش متورم‬
‫شدند‪ ،‬بعضی از غالمانش به آن حضرت گفتند‪ :‬كاش سوار میشدى تا این ورم پاى‬
‫شما برطرف میشد‪ .‬فرمود‪ :‬ابدا! وقتی وارد آن منزل شویم شخص سیاه چهرهاى به‬
‫استقبال تو میآید كه روغنی دارد‪ ،‬تو از آن روغن بخر و براى قیمتش مضایقه مکن‪.‬‬
‫غالم گفت‪ :‬پدر و مادرم بفداى تو! در جلو ما منزلی نیست كه كسی این دواء را‬
‫بفروشد!؟ فرمود‪ :‬چرا در آن منزل جلو تو میباشد‪.‬‬
‫هنگامی كه بقدر یك میل راه رفت ناگاه آن شخص سیاه چهره پیدا شد‪ .‬امام‬
‫حسن‪ ‬بغالم فرمود‪ :‬این همان مردى است كه گفتم‪ ،‬آن دوا را از او بگیر! غالم آن‬
‫دواء را گرفت و پول آن را داد‪ .‬آن شخص گفت‪ :‬این روغن را براى كه میخواهی؟‬
‫گفت‪ :‬براى حسن بن علی‪ .‬گفت‪ :‬مرا نزد آن حضرت ببر‪ ،‬وقتی بحضور آن‬
‫َّ‬
‫حضرت آمد گفت‪ :‬یا بن رسول الله! من غالم تو میباشم‪ ،‬پول این روغن را نخواهم‬
‫گرفت‪ .‬فقط دعا كن تا خدا یك پسر صحیح و سالمی بمن عطا كند كه شما اهل بیت‬
‫را دوست داشته باشد‪ ،‬زیرا من زنم را در حالی ترك نمودم كه مشغول وضع حمل بود‪.‬‬
‫امام‪ ‬فرمود‪ :‬بطرف منزل خود باز گرد كه خدا یك چنین پسرى بتو عطا فرموده‬
‫است‪.‬‬
‫َ َ ُ أ ُ َ ُ ِّ‬ ‫َ أ َ َ ِّ َ أ ُ َ أ َ أ َ َ أ َّ‬ ‫َ أ َ‬
‫‪ -21‬و بإسناده عن اْلصم عن ابن بكير عن أبي عبد الله‪ ‬قال‪ :‬قلت له إني‬
‫َ ٌ ُ أ ٌ‬ ‫َ َأ َ َ َ َ َ َ أ ُ ََأ‬ ‫َ أ ُ أ َ َّ َ َ َ َ أ ُ َ ُ‬
‫أنزل اْلرجان و قلبي ينازعني إلى قبر أبيك فإذا خرجت فقلبي وجل مشفق‬

‫‪ . 5‬الخرائج و الجرائح ‪239/5‬‬ ‫«‪»86‬‬

 ‫ََ َ َ أ َ ُ َأ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ َّ َ َ َ أ ً َ ُّ أ َ َ ُّ َ َ َ‬
‫حتى أ أرجع خوفا من السلطان و السعاة و أصحاب المسالح فقال يا ابن بكير أ‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫ِّ‬ ‫َ َ َ َ َ َ َّ ُ َّ ُ‬ ‫َ َّ ُ َ َ ً َ َ أ َ َ َّ ُ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬
‫َما تح ُّب أ أن َي َراك الله فينا خائفا أ َما تعل ُم أنه َم أن خاف لخ أوفنا أظله الله في ظل‬
‫أ‬ ‫َأ‬ ‫َ ُ َّ ُ‬ ‫َ َ أَ‬ ‫ِّ ُ ُ أ‬ ‫َع أرشه َو َك َ‬
‫ان ُم َحدثه ال ُح َس أي َن‪ ‬ت أحت الع أرش َو َآمنه الله م أن أف َزاع َي أوم الق َي َامة‬
‫َّ َ أ َ أ ُ أ َ‬ ‫َ أ ُ َ َ َ َّ أ ُ َ أ ُ أ َ َ ُ‬ ‫أ ُ َّ‬
‫َ ‪1‬‬
‫َيف َزع الن ُاس َو َل َيف َزع فإ أن فزع َوق َرته [ق َّوته] ال َمالئكة َو َسكنت قل َبه بالبشارة‪.‬‬
‫َّ‬
‫ابن بکیر‪ ،‬از حضرت ابی عبد الله‪ ‬نقل كرده‪ ،‬وى گفت‪ :‬محضر مبارك امام‪‬‬
‫عرضه داشتم‪ :‬من به شهر ارجان وارد شده و در آنجا نازل شدم ولی قلب و دلم آرزوى‬
‫مطهر پدر بزرگوارتان را داشت لذا از شهر به قصد زیارت آن جناب خارج‬ ‫زیارت قبر ّ‬
‫عمال وى و‬ ‫شدم ّاما دلم ترسان و لرزان بود و از خوف و ترس سلطان و ساعیان و ّ‬
‫مرزبانان تا زمان مراجعت در وحشت و دهشت بودم‪.‬‬
‫حضرت فرمودند‪ :‬اى پسر بکیر آیا دوست ندارى كه خداوند تو را از كسانی كه در راه‬
‫ما ترسان و خائف میباشند محسوب فرماید؟‬
‫آیا میدانی كسی كه به خاطر خوف ما خائف باشد حقتعالی او را در سایه عرش‬
‫مکان دهد و هم صحبتش حضرت امام حسین‪ ‬در زیر عرش میباشد و حق‬
‫تعالی او را از فزعهاى روز قیامت در امان میدارد‪ ،‬مردم به فزع و جزع آمده ولی او‬
‫فزع نمیكند‪ ،‬پس اگر فزع كند فرشتگان آرامش كرده و بواسطه بشارت دادن قلبش‬
‫را ساكت و ساكن مینمایند‪.‬‬
‫ين َس َن ًة َو َما ُوض َع َب أي َن َي َد أيه َط َعامٌ‬ ‫الصاد ُق‪َ ‬ب َكى َعل ُّي أب ُن أال ُح َس أين ع أشر َ‬ ‫‪َّ -21‬‬
‫ون‬ ‫اف َأ أن َت ُك َ‬ ‫َّ ِّ َ َ ُ‬ ‫َّ َ َ َّ َ َ ً َ ُ ُ أ ُ َ َ‬
‫إَل َبكى حتى قال َم أولى له جعلت فداك َيا أاب َن َر ُسول الله إني أخ‬
‫الله ما َل َت أع َل ُمونَ‬ ‫َ َ َّ َ أ ُ َ ِّ َ ُ أ َ َّ َ َ أ َ ُ َ َّ‬ ‫أ‬
‫م َن الهالكين قال إنما أشكوا بثي و حزني إلى الله و أعلم من‬
‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫أَ ُ‬ ‫َ َّ َ َ َ أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ِّ َ َ أ ُ‬
‫إني ل أم أذك أر َم أص َرع َبني فاط َمة إَل خنقتني الع أب َرة َو في ر َو َاية أ َما َآن ل ُح أزنك أ أن‬
‫ً‬ ‫َّ ُ‬ ‫ً ََ‬ ‫َ أ َ َ َ َ َ َ ُ َ أ َ َ َّ َ أ ُ َ َّ َّ َ َ َ ُ أ َ َ َ‬
‫ان له اثنا عش َر أابنا فغ َّي َب الله َواحدا‬ ‫ينقضي فقال له ويحك إن يعقوب النبي ك‬
‫ان‬ ‫ناه م أن َك أث َرة ُب َكائه َع َل أيه َو احد أود َب ظه ُر ُه م َن الغ ِّم َو ك َ‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫م أن ُه أم َف أاب َي َّض أت َع أي ُ‬
‫َ َ ِّ َ َ أ َ َ َ َ َ أ َ أ‬ ‫ُّ أ َ َ َ َ َ َ ُ َ َ َ َ‬ ‫ُ ُ َ ً‬
‫أابنه ح ّيا في الدنيا و أنا نظ أرت إلى أبي و أخي و عمي و سبعة عشر من أهل‬

‫«‪»87‬‬ ‫‪ . 5‬کامل الزیارات ‪521‬‬

 ‫َ‬ ‫أ أ َ‬ ‫َأ َ َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َ َ أَ‬ ‫َأُ َ َ‬
‫ين ح أولي فك أيف َينقضي ح أزني َو قد ذك َر في الحل َية ن أح َو ُه‪َ -‬و قيل‬ ‫َب أيتي مقتول‬

‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫َ ََ َ َ‬ ‫َّ ُ َ َ َّ‬
‫إنه َبكى حتى خيف على ع أين أيه‬
‫َ َ ََ َ‬ ‫َََ َ ً َ َ َُ‬ ‫َ َ َّ‬ ‫َ َ َ َ ََ َ َ أ‬
‫ان إذا أخذ إن ًاء َيش َر ُب َم ًاء َبكى حتى َي أمألها د أمعا فقيل له في ذلك فقال َو‬ ‫وك‬
‫َ َ ُ أ َ ً ِّ َ َ أ ُ ُ‬ ‫َ أ َ َّ‬ ‫َ َأ ُ َ َ‬ ‫َ أ َ َ أَ‬
‫كيف َل أبكي و قد منع أبي من الماء الذي كان مطلقا للسباع و الوحوش‬
‫َ أ َ َ ََ أ ََأ َ َأ َ َ َ َ أ َ َ َ َ َ ََ َ َأ‬ ‫َ َ ُ َّ َ َ َ‬
‫َو قيل له إنك لت أبكي دهرك فلو قتلت نفسك لما زدت على هذا فقال نفسي‬
‫ََأُ َ ََ َ َ‬
‫‪1‬‬
‫قتلتها َو عل أيها أ أبكي‪.‬‬
‫حضرت صادق‪ ‬فرمود زین العابدین‪ ‬بیست سال گریه كرد هر روزى رفت در‬
‫كنار كوه جبان (كوهی است در مدینه) روى سنگ خشن و سوختهاى ایستاد و‬
‫شروع بنماز كرد خیلی گریه مینمود سر از سجده برداشت از زیادى اشگ مثل اینکه‬
‫صورت در آب فرو برده‪.‬‬
‫وقت غذا پیش آن جناب مینهادند اشک میریخت باالخره یکی از غالمانش عرض‬
‫كرد فدایت شوم یا ابن رسول الله من میترسم از بین روى فرمود اندوه و ناراحتی خود‬
‫را بخدا شکایت میکنم چیزهائی را از جانب خدا میدانم كه شما خبر ندارید من هر‬
‫وقت یادم از قتلگاه عزیزان زهراء‪ ‬میآید گریه مجالم نمیدهد در روایت دیگرى‬
‫است كه غالم گفت یك موقع نمیرسد كه اندوه شما تمام شود فرمود واى بر تو‬
‫یعقوب پیامبر دوازده پسر داشت یك پسرش از نظر او پنهان شد آنقدر گریه كرد كه‬
‫چشمهایش سفید گردید و از اندوه پشتش خمیده شد با اینکه پسرش زنده بود من‬
‫بچشم خود دیدم پدر و برادر و عمویم و هفده نفر از بستگانم روى زمین كشته‬
‫شدهاند چگونه حزنم پایان داشته باشد‪ .‬آن قدر بر پدرش گریه كرد تا این كه نزدیک‬
‫بود كور گردد‪.‬‬
‫هر وقت ظرف آبی را میگرفت آنقدر گریه میکرد كه پر از اشک میشد عرضکرد چرا‬
‫این قدر ناراحتی میکنید فرمود گریه نکنم با اینکه آبی كه پرنده و درنده از آن‬
‫استفاده میکردند به پدرم‪ ‬ندادند‪.‬‬

‫‪ . 5‬مناقب آل أبي طالب علیهم السالم (البن شهرآشوب) ‪561/4‬‬ ‫«‪»88‬‬

‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ ُ ُ َ أ َ َ أ َ أ َ َ َ ُ َ َ َ َ َ أ َ أ ُ َ َ َّ ُ َ ِّ‬
‫‪ -21‬الصدوق عن أبيه عن سعد رفعه قال‪ :‬كان يحيى بن زكريا يصلي و يبكي‬
‫ُّ ُ َ َ‬ ‫أ‬ ‫َ َ َ َ ً َ أ َ ُ َ ِّ َ َّ‬ ‫َ ِّ‬ ‫َ َّ َ َ َ‬
‫حتى ذه َب ل أح ُم خده َو جعل ل َبدا َو أل َزقه بخده حتى َيجر َي الد ُموع عل أيه َو‬
‫َ َ َأ َ َ ََ َ‬ ‫َ أ ُ َّ َ َ‬ ‫َ َ َ َ َ ُ َ َ َ َ ُ ُ َ ِّ‬
‫وه َيا ُبن َّي إني َسألت الله أ أن َي أر ُزقنيك ْلف َرح بك َو تق َّر ع أيني‬ ‫كان َل ينام فقال أب‬
‫ُ أ َ َ ِّ َ َ َ َ َ َ ُ َ أ َ َّ َ أ َ َ َ َّ َ َ َّ َ َ َ َّ َ َ َ ٌ َ َ ُ ُ َ َّ‬
‫قم فصل قال فقال له يحيى إن جبرئيل حدثني أن أمام النار مفازة َل يجوزها إَل‬
‫َ ‪1‬‬ ‫أ‬ ‫أ َ َّ ُ َ َ َ َ َ ُ َ َّ َ أ َ َ ٌّ َ َ َ أ َ‬
‫البكاءون فقال يا بني فابك و حق لك أن تبكي‪.‬‬
‫مرحوم صدوق از پدر خود مرفوعا نقل میکند كه حضرت یحیی بن زكریا بقدرى با‬
‫نماز و گریه و ناله سر و كار داشت كه در اثر گریه فراوان گوشت چهرهاش آسیب دیده‬
‫و از بین رفت‪ .‬حضرت یحیی دو قطعه نمد روى چهره خود نهاد كه اشکهاى او را به‬
‫خود بگیرد و شبها هم ببیدارى میگذارند پدر بزرگوارش فرمود‪ :‬اى پسر عزیزم من تو‬
‫را از خدا درخواست كردم كه سرور قلب و روشنی چشمم باشی از گریه كم كن و نماز‬
‫بخوان گفت‪ :‬پدر‪ ،‬جبرئیل بمن خبر داد كه در پیش آتش بیابانی است كه فقط‬
‫گریهكنندگان از آنجا میتوانند عبور كنند‪ .‬فرمود پسر عزیزم گریان باش و سزاوار‬
‫است كه چنین باشی‪.‬‬

‫«‪»89‬‬ ‫‪ . 5‬قصص األنبیاء علیهم السالم (للراوندي) ‪256‬‬

 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -4‬خون ریخت اهل بیت‪‬‬
‫ّ‬
‫‪ -1‬قام على طوله و نطح الجدار بوجهه فكسر انفهه و شج رأسه و سال دمه‬
‫‪1‬‬
‫ّ ّ‬
‫خر مغشيا عليه من شدة الحزن و البكاء‪.‬‬ ‫على صدره و‬
‫(امام سجاد‪ ‬پس از شنیدن روضه امام حسین‪ )‬تمام قد حضرت سجاد‪‬‬
‫ایستاد و صورت خود را به دیوار منزل كوبید پس بینی آن حضرت و سر ایشان‬
‫شکست و خونش بر صورت ایشان ریخت و از شدت حزن و گریه از هوش رفتند‪.‬‬
‫َ َ َ ً ‪2‬‬
‫َ‬ ‫َ َ َّ‬ ‫ََ َ َ َ َ َ أ‬
‫ان إذا أخذ إن ًاء َيش َر ُب َم ًاء َبك َى حتى َي أمألها دما‪.‬‬ ‫‪ - 2‬وك‬
‫هر گاه امام زین العابدین‪ ‬ظرف آبي را مي گرفت تا آن را بیاشامد آن قدر مي‬
‫گریست كه آن ظرف را از خون پر مي ساخت‪.‬‬
‫‪3‬‬
‫‪ -3‬كان يبكى عند شرب الماء‪ .‬حتى يجرى مع الدمع الدم فى اَلناء‪.‬‬
‫گریان بود نزد نوشیدن آب تا اینکه جارى شد همراه اشک‪ ،‬خون در ظرف‪.‬‬
‫َ أ َ َ ُ ُ َ َ َ َ أ َ َ ُ ُ َ َ َ َ َ َّ َ َ َ‬ ‫أ‬
‫‪ -4‬قال الرضا‪َ : ‬ي أو َم ال ُح َس أين‪ ‬أقرح جفوننا و أسبل دموعنا و أذل عزيزنا‬
‫أ‬ ‫أ َ َََ‬ ‫َ‬ ‫أ َ‬ ‫َ َ َأ َ أ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫بأ أرض ك أرب َو َبالء أ أو َرثتنا الك أر َب َو ال َبال َء إلى َي أوم اَلنقضاء فعلى مثل‬
‫أَ ُ َ ‪4‬‬
‫َأ‬ ‫أ‬
‫ال ُح َس أين‪ ‬فل َي أبک الباكون‬
‫براستی كه روز حسین‪[ ‬یعنی عاشورا] پلک دیدگان ما را به خون نشاند [یعنی‬
‫باید خون گریست] و اشک ما را سرازیر كرد و عزیز ما را در زمین كرب [اندوه] و بال‬
‫[سختی] گرفتار ساخت‪ .‬آن زمینی كه براى ما اندوه و سختی تا روز قیامت به ارث‬
‫گذاشت‪ .‬پس بر مثل حسین‪ ‬گریه كنندگان‪ ،‬بگریند‪.‬‬
‫َ‬ ‫ُّ ُ ُ َ َ‬ ‫َ َ َ َّ أ‬
‫حاربک َ‬ ‫َ‬ ‫عاقنى َع أن َن أصرک َ أال َم أق ُد ُور َو ل أم أكن ل َمن َ‬
‫أ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬
‫‪ -3‬فلئ أن أخ َرتنى الدهور ‪ ،‬و‬
‫َ‬ ‫ً‬ ‫ً َ َ أ ُ َّ‬ ‫أَ ََ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ً‬
‫سآء ‪َ ،‬و َل‬ ‫باحا َو َم ً‬ ‫داوة ُمناصبا‪،‬فال ند َبنک َ َص‬ ‫ُمحاربا‪َ ،‬و ل َم أن ن َص َب لک َ الع‬

‫‪ . 5‬درالسالم ‪.579/2‬دارالسالم(چاپ موسسة التاریخ العربی‪.‬بیروت)‪548/2‬‬

‫‪ . 1‬النقدالنزیه‪ – 537‬االیات البینات(کاشف الغطاء)‪11‬‬
‫‪ . 3‬تاریخ النیاحة ‪ 516/6‬از جالءالعیون سید عبدالله ّ‬
‫شبر‪ .‬رسائل الشعائر الحسینیة (بخش النقد النزیه)ص‪551‬‬
‫‪ . 1‬امالی صدوق ‪555‬‬ ‫«‪»90‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬ ‫َ َ َ ُّ ً َ ّ‬ ‫َ‬ ‫أ َ َّ َ َ َ َ ُّ ُ َ ً َ أ َ ً َ َ أ َ َ َ ُّ ً َ‬
‫بكين لک َ بدل الدموع دما حسرة عليک و تأسفا على ما دهاک َ و تلهفا حتى‬
‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ َ َ َ أ‬
‫‪1‬‬
‫أ ُموت بل أوعة ال ُمصاب ‪َ ،‬و غ َّصة اَلكتياب‬
‫َّ‬
‫امام زمان‪ :‬اگرچه زمانه مرا به تأخیر انداخت‪ ،‬ومقدرات الهی مرا ازی ِ‬
‫ارى تو‬
‫بازداشت ونبودم تا با آنانکه با تو جنگیدند بجنگم با كسانیکه با تو دشمنی كردند‬
‫خصومت نمایم‪.‬‬
‫(درعوض) صبح وشام بر تو مو ِیه میکنم‪،‬و به جاى اشک براى توخون گریه میکنم‪،‬از‬
‫تأسف و افسوس برمصیبت هائی كه بر تو واردشد‪ ،‬تا جائی كه از فرط‬ ‫روى حسرت و ّ‬
‫شد ِت حزن جان سپارم‪.‬‬ ‫غصه ّ‬ ‫اندوه مصیبت‪ ،‬وغم و ّ‬
‫ِ‬
‫‪ -4‬قال اَلمام الباقر‪ :‬علم أبى‪ ‬بما جرى لحسين بن على‪ ‬اخرج دم‬
‫‪2‬‬
‫من راسه فى خيمة‪.‬‬
‫امام باقر‪ ‬فرمودند‪:‬روز عاشورا وقتی امام حسین‪ ‬شهید شدند دیدم از سر‬
‫پدرم(امام سجاد‪ )‬خون جارى شد در خیمه‪.‬‬

‫‪ . 5‬بحار األنوار‪238/98‬‬
‫«‪»91‬‬ ‫‪ . 1‬ناسخ التواریخ امام سجاد‪ ‬چاپ سنگی‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -1‬خون ریختن بنی هاشم‬
‫‪ -1‬زید بن ارقم می گویید من با چندنفر از شیعیان در غرفه خانه ام نشسته بودیم و‬
‫تاسف می خوردیم از آن شکستی كه بر آل رسول‪ ‬واقع شده‪ ،‬در این اثناء دیدم‬
‫غرفه روشن شد‪ ،‬تعجب كردم كه روزنه به سمت خورشید نبود‪ ،‬برخواستم نظر كردم‬
‫دیدم سر انور جناب سیدالشهداء‪ ‬باالى نیزه مقابل دریچه غرفه شده و آن نور از‬
‫آن سر بزرگوار است بر حجره تابیده و سر آن جناب قرآن تالوت می نمود به این آیه‬
‫آیاتنا َع َجبا‪.‬‬ ‫ْ‬ ‫حاب ْال َک ْه ِف َو َّ‬ ‫شریفه رسید كه َ َأ َّن َأ ْص َ‬
‫قیم كانوا ِمن ِ‬ ‫ِ‬ ‫الر‬
‫گفتم به خدا قسم اى پسر پیغمبر امر تو از حکایت اصحاب كهف عجیب تر است در‬
‫این اثناء خولی ملعون كه آن سر منور بر سر نیزه اش بود از پهلوى كجاوه حضرت‬
‫زینب خاتون‪ ‬گذشت‪،‬نور آن سرور تابید بر حضرت زینب‪ ‬و بی تاب شدند‬
‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ َ ْ‬
‫ف َنط َحت َج ِب َین َها ِبمق َّد ِم ال َم ْح ِمل‪ .‬سرش را چنان به چوب محمل زد كه پیشانیش‬
‫شکست‪.‬‬
‫راوى می گوید صدائی شنیدم كه سر به چوب كجاوه خورد لکن ندیدم كه بود‪،‬نظر‬
‫می كردم همین كه شتر حضرت زینب‪ ‬گذشت دیدم خون از زیر كجاوه می‬
‫‪1‬‬
‫ریزد‪.‬‬
‫َ َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫ً‬
‫ُأَََ ُ َ ُأ َ َ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َأ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬
‫‪ -2‬أقول رأيت في بعض الكتب المعتبرة روي مرسال عن مسلم الجصاص قال‪:‬‬ ‫َ‬
‫َ ََ‬ ‫أ ُ َ َ َ أ َ َ َ َ ُ َ ِّ ُ أ َ‬ ‫َ َ أ‬ ‫َ َ‬
‫اب َو إذا أنا‬ ‫اْل أب َو َ‬ ‫دعاني أاب ُن ز َياد ْل أصالح دار اْل َم َارة بالكوفة فبينما أنا أجصص‬
‫ان َم َع َنا َف ُق أل ُت ماَ‬ ‫وفة َف َأ أق َب أل ُت َع َلى َخادم َك َ‬ ‫أ ُ َ‬ ‫َ َ‬
‫الزعقات قد أارتفعت م أن جن َبات الك‬
‫َّ َ َ َ َ َ َ أ‬
‫ب‬
‫ُ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬
‫الساعة أت أوا ب َرأس خارجي خ َرج على َيزيد فقلت َم أن‬ ‫لي أ َرى الكوفة تضج قال َّ‬
‫َ َّ َ َ‬ ‫َ َ ََ أ ُ أَ‬ ‫َ‬ ‫ََ َ أ‬ ‫َ َ أَ‬
‫هذا الخارج ُّي فقال‪ -‬ال ُح َس أي ُن أب ُن علي‪ ‬قال فت َركت الخاد َم حتى خ َرج َو‬
‫أ‬ ‫َ أ ُ َ‬ ‫َ أ َ‬ ‫ُ ََ َ‬ ‫َ َّ َ‬ ‫ََ ُ أ‬
‫لط أمت َوجهي حتى خشيت على ع أيني أ أن َيذه َب َو غ َسلت َيد َّي م َن الج ِّص َو‬
‫الن ُاس َي َت َو َّق ُع َ‬ ‫َ َ أ َ َ َ َ َ ٌ َ َّ‬ ‫ََ ُ َ أ َ‬ ‫َ أ أَ‬ ‫َ أ ُ‬
‫ون‬ ‫خ َرجت م أن ظهر الق أصر َو أت أيت إلى الكناس فبينما أنا واقف و‬

‫‪ . 5‬کتاب عددالسنه (سبزواری) ‪31‬‬ ‫«‪»92‬‬

‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫ين ُش َّق ًة ُت أح َم ُل َع َلى َأ أر َبعينَ‬ ‫الر ُءوس إ أذ َق أد َأ أق َب َل أت َن أح َو َأ أر َبع َ‬ ‫الس َب َايا َو ُّ‬ ‫ول َّ‬ ‫َ ُ َ‬
‫وص‬
‫ََ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ِّ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ً‬ ‫َ‬
‫ج َمال فيها الح َر ُم َو الن َس ُاء َو أ أوَلد فاط َمة‪َ ‬و إذا بعل ِّي أبن الح َس أين‪ ‬على‬
‫ُ ُ‬ ‫َ َ ُ ُ َ أ ُ َ ً ُ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫َبعير بغ أير وطاء َو أ أوداجه تشخ ُب دما َو ه َو َمع ذلك َي أبكي َو َيقول‪-‬‬
‫َ َّ َ َ‬ ‫ُ ً َ ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ ُ َّ َ َّ َ أ‬
‫َيا أ َّمة ل أم ت َراع جدنا فينا‬ ‫الس أوء َل ُسق َيا ل َر أبعك أم‬ ‫يا أمة‬
‫ُ‬
‫ُأ ُ َُ َ‬ ‫أ‬ ‫أ َُ‬ ‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫َ َ َّ َ‬
‫َي أو َم الق َي َامة َما كنت أم تقولونا‬ ‫ل أو أننا َو َر ُسول الله َيج َمعنا‬
‫ً‬ ‫َ َ َّ َ َ ُ َ أ ُ‬ ‫َ ً‬ ‫َ َ َ أ َأ َ‬ ‫ُ‬
‫كأننا ل أم نش ِّيد فيك أم دينا‬ ‫ت َس ِّي ُرونا على اْلقتاب عار َية‬
‫َ ُ َ ُّ َ َ َ‬ ‫أ َ أ‬ ‫ُ َ َ َ أ ُ ُ ََ‬
‫ون داع َينا‬ ‫تلك ال َم َصائب َل تلب‬ ‫َبني أ َم َّية َما هذا ال ُوقوف على‬
‫أ َأ َ أ ُ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َأُ‬ ‫ُ َ ِّ ُ َ َ َ َ َ َّ ُ َ ً‬
‫و أنتم في فجاج اْلرض تسبونا‬ ‫ُ‬ ‫ون عل أينا كفك أم ف َرحا‬ ‫تصفق‬
‫َ أ َ أ َ َّ أ ُ ُ أ ُ ِّ َ‬ ‫َ َ أ َ َ ِّ َ ُ ُ َّ َ أ َ أُ‬
‫أهدى البرية من سبل المضلينا‬ ‫أ ليس جدي رسول الله ويلكم‬
‫َ‬ ‫َ َّ ُ َ أ ُ َ أ َ َ ُأ‬ ‫َ َ ً‬ ‫َ َ أ َ َ َّ ِّ َ أ َ أ َ أ‬
‫و الله يهتك أستار المسيئينا‬ ‫يا وقعة الطف قد أورثتني حزنا‬
‫َ أ َ َّ أ َ أ أُ‬ ‫َ‬ ‫َأ‬ ‫َ َ َ َ َ أ ُ أ ُ َ ُ َ ُ َ أ َ أ َ َ َّ َ َ َ‬
‫قال صار أهل الكوفة يناولون اْلطفال الذين على المحامل بعض التمر و الخبز‬
‫َ َ َ أ َ َ أ َ أ ُ َ َّ َّ َ َ َ َ َ َ َ‬ ‫ُ ُأ ُ‬ ‫أ َ َ َ أ‬
‫الصدقة عل أينا ح َر ٌام‬ ‫َو الج أوز ف َصاحت به أم أ ُّم كلثوم‪ ‬و قالت يا أهل الكوفة إن‬
‫َ َ ُ ُّ‬ ‫َ أَ‬ ‫َ‬ ‫َأ‬ ‫أ َأ َ‬ ‫َ‬ ‫أ َأ ُ ُ َ َ‬
‫َو َص َارت تأخذ ذلك م َن أ أيدي اْلطفال َو أف َواهه أم َو ت أرمي به إلى اْل أرض قال كل‬
‫ُ ُأ ُ َأ َ َ أ أ َ‬ ‫ُ‬ ‫َ ُ‬ ‫َ َ َ َّ ُ َ أ ُ َ َ َ‬
‫ون على َما أ َص َابه أم‪ -‬ث َّم إ َّن أ َّم كلثوم أطلعت َرأ َسها م َن‬ ‫ذلك و الناس يبك‬
‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ َ أ َُ‬ ‫أ‬
‫ال َم أحمل َو قالت له أم َصه َيا أهل الكوفة تقتلنا رجالك أم َو ت أبكينا ن َساؤك أم فال َحاك ُم‬
‫ُ َ َ َّ َ َ َ َ أ‬ ‫َُ‬ ‫أَ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ ُ َّ ُ‬ ‫ََ‬
‫َب أيننا َو َب أينك ُم الله َي أو َم ف أصل القضاء ف َب أين َما ه َي تخاط ُبه َّن إذا بضجة قد أارتفعت‬
‫َ ُ َ َ أ ٌ ُ أ ٌّ َ َ ٌّ َ أ َ ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َأ ُ ُ ُ أ َأُ أ‬ ‫ُ‬ ‫ُّ‬ ‫أ‬ ‫َ َ ُ أ ََ‬
‫فإذا هم أتوا بالرءوس يقدمهم رأس الحسين‪ ‬و هو رأس زهري قمري أشبه‬
‫أ ُ ُ‬
‫اب َو َوجهه‬ ‫الس َبج َقد أان َت َص َل م أن َها أالخ َض ُ‬ ‫الله‪َ ‬و ل أح َي ُت ُه َك َس َواد َّ‬ ‫َّ‬
‫الخلق ب َر ُسول‬
‫أَ أ‬
‫َ َ أ أ‬ ‫ً َ أَ َ َ أ َ‬ ‫ً‬ ‫َ‬ ‫َ ُّ ُ َ أ َ‬ ‫َ ُ َ َ‬
‫الر أمح تلع ُب بها َيمينا َو ش َماَل فالتفتت َز أين ُب‪ ‬ف َرأت َرأ َس‬ ‫د َارة ق َمر طالع و‬
‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َّ َ َ َّ أ ُ‬ ‫َ َ َ َ َ أ َ َ َ َ َّ أ‬
‫أخيها فنط َحت جبينها ب ُمقدم ال َم أحمل حتى َرأ أينا الد َم َيخ ُرج م أن ت أحت قناعها‬
‫َ َأ أ َُ ُ‬ ‫َ‬ ‫َ َ أ َ‬
‫َو أ أو َمأت إل أيه بخرقة [ب ُح أرقة] َو جعلت تقول‪-‬‬
‫َ َ ُ َ ُ ُ ََ َ ُ‬ ‫ََ َ ً‬ ‫َ ً َ‬
‫غاله خ أسفه فأ أبدا غ ُر َوبا‬ ‫َيا هالَل ل َّما أاستت َّم ك َماَل‬
‫ان َه َذا ُم َق َّد ًرا َم أك ُت َ‬ ‫َك َ‬ ‫َ َّ ُ َ َ ُ َ‬
‫وبا‬ ‫َما ت َوه أمت َيا شقيق فؤادي‬
‫«‪»93‬‬
‫َف َق أد َك َاد َق َل ُب َها َأ أن َي ُذوباَ‬ ‫َ َ َّ َ َ َ ِّ أ َ‬
‫يا أخي فاطم الصغيرة كلمها‬
‫َ َ‬
 ‫َُ َأ َ‬ ‫َ أ ُ َ َّ ُ َ َ أ َ‬ ‫َ َ‬
‫َما له قد ق َسى َو َص َار َصل َيبا‬

‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫يا أخي قلبك الشفيق علينا‬
‫يق ُو ُج َ‬ ‫َ َ أُ أ َ ُ ُ‬ ‫َ َ َ ًََ أَ‬ ‫َ‬
‫وبا‬ ‫مع اليتم َل يط‬ ‫َيا أخي ل أو ت َرى عل ّيا لدى اْل أسر‬
‫ُ‬ ‫ً‬
‫يض َد أمعا َسك َ‬ ‫ُ َ ُ‬ ‫َ َ َ‬ ‫ُ َّ َ َ أ َ ُ ُ َّ‬
‫وبا‬ ‫بذل يغ‬ ‫وه بالض أرب ناداك‬ ‫كلما أوجع‬
‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬
‫َو َس ِّك أن فؤاد ُه ال َم أرع َ‬ ‫ُ َّ ُ َ أ َ َ َ ِّ أ ُ‬ ‫َ‬
‫وبا‬ ‫َيا أخي ضمه إليك و قربه‬
‫َ ‪1‬‬
‫َ‬ ‫َ‬
‫بأبيه َو َل َي َر ُاه ُمجيبا‪.‬‬ ‫ين ُينادي‬
‫َ َ‬ ‫َما َأ َذ َّل أال َيت َ‬
‫يم ح‬
‫در بعضی از كتب معتبره دیدم از مسلم گچکار نقل شده كه گفت‪ :‬ابن زیاد مرا‬
‫خواست تا دار االماره كوفه را تعمیر نمایم‪ .‬در آن حینی كه من درها را گچکارى‬
‫میکردم ناگاه شنیدم فریادهائی از اطراف كوفه بلند شد‪ .‬من متوجه خادم خود شدم‬
‫و گفتم‪ :‬چه شده كه كوفه دچار ضجه گردیده است!؟‬
‫گفت‪ :‬الساعه سر یکی از خارجیها را كه بر یزید خروج كرده است آوردهاند‪.‬‬
‫گفتم‪ :‬آن خارجی كیست!؟ گفت‪ :‬حسین بن علی‪ ‬است‪ .‬من صبر كردم تا‬
‫خادم خارج شد و آنچنان طپانچه بصورت خود زدم كه ترسیدم چشمم نابود شود‪،‬‬
‫سپس گچها را از دست خود شستم و از پشت قصر فرود آمدم و وارد كناسه كوفه‬
‫شدم‪.‬‬

‫ّ‬
‫شبر)‪-1–138‬‬ ‫العیون(عالمه‬ ‫جالء‬ ‫العلوم(بحرانی)‪-3–371/57‬‬ ‫‪-5‬بحاراالنوار(مجلسی)‪-1-551/11‬عوالم‬ ‫‪.‬‬ ‫‪5‬‬
‫منتخب(طریحی)‪-1–177‬مستدرک سفینة البحار(نمازی شاهرودی)‪ -6–116/6‬ترجمه نفس المهموم(مرحوم شعرانی)‬
‫‪225‬و‪-7–222‬سحاب رحمت(یزدی)‪ -8-666‬کبریت احمر(بیرجندی)‪ -9-116‬حیاة الحسین(باقرقریشی)‪-51-333/3‬‬
‫زینب الکبری من المهد الحد(قزوینی)‪ -55-‬وسیلة الدارین(زنجانی)‪316‬الی‪ -51-318‬معالی السبطین(مازندرانی)‪-99/1‬‬
‫‪ -53‬الدمعة الساکبه(بهبهانی)‪ -51-11/1‬زینب الکبری(مرحوم نقدی)‪ -51-551‬سوگ نامه ال محمد(ابن طاووس)‪-158‬‬
‫‪ -56‬امام حسین(اشتهاری)‪ -57-135‬بحرالمصائب‪ -58-115-111/1‬ریاحین الشریعه(ذبیح الله محالتی)‪ -59-537/3‬ناسخ‬
‫التواریخ(سپهر)‪ -11-11-11/6‬الفردوس االعلی(محمدحسین آلکاشفالغطاء)‪59‬الی‪ -15-11‬المجالس الفاخرة(سید شرف‬
‫الدین)‪ -11-198‬صراط النجاة(شیخ جواد تبریزی)‪ -13-376/1‬ینابیع المودة(قندوزی)‪ -11-87/3‬محرق القلوب مرحوم‬
‫نراقی ‪ -21-296‬فرهنگ عاشورا ‪537‬و‪ -26-367‬فرسان الهیجاء‪ -27-266/2‬وفیات االئمه ‪ -28-564‬خصائص الزینبیه‬
‫خصیصه ‪ 31‬ص ‪ -29-249‬اسرار الشهادة(مال اقای در بندی)‪ -31-117/3‬المنتخب ‪ -35-163‬چهره درخشان عقیله بنی‬
‫هاشم‪ -31-111‬موسوعة شهادة المعصومین‪ -33-337/1‬االنتصار(شیخ علی کورانی عاملی)‪ -31-191/9‬المجالس‬
‫تذکرة‬ ‫العاشوریه فی الماتم الحسینیه(ال درویش)‪ -31-111‬الطرازالمذهب(عباسقلی خان سپهر)‪-36-318/5‬‬
‫الشهدا‪ -37-355/1‬در کربال چه گذشت‪ -38-156‬شهید کربال(سیدتقی قمی طباطبائی)‪ -39-13‬جالء العیون(عالمه‬
‫مجلسی)‪ -11-198‬مقتل خطی طوفان البکاء ‪ -111‬مقتل خطی عین الدموع(محمدصادق حسینی) ‪ -78‬مقتل خطی مجالس‬
‫الشهداء ‪ -563‬مقتل خطی حزن االئمه ‪ -198‬مقتل خطی بحرالبکاء (مهجوراصفهانی) ‪ – 117‬مقتل خطی تحفة الحسینیه ‪- 55‬‬
‫ُ‬
‫مفتاح الجنة‪-‬للنار جنة(مقدس زنجانی)‪.13‬انیس الواعظین ‪.66‬مقتل خطی ریاض الشهادة ‪638‬‬ ‫«‪»94‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫در آن حینی كه من ایستاده بودم و مردم در انتظار ورود اسیران و سر شهیدان بودند‬
‫ناگاه دیدم تعداد چهل هودج بر پشت چهل شتر نصب شده كه زنان و دختران‬
‫فاطمه زهراء در میان آنها جاى دارند‪ .‬ناگاه حضرت علی بن الحسین‪ ‬را دیدم كه‬
‫سوار بر شتر عریان و خون از رگهاى گردنش روان بود و آن بزرگوار در حالی كه گریان‬
‫بود اشعارى را میفرمود كه مطلع آنها این بود‪:‬‬
‫‪-1‬اى امت بد رفتار خدا شما را از باران رحمت خود سیراب نکند اى امتی كه احترام‬
‫جد ما را در باره ما مراعات نکردید‪.‬‬
‫‪ -2‬اگر روز قیامت پیغمبر خدا‪ ‬ما را جمع كند شما در جواب ما چه خواهید‬
‫گفت!!‬
‫‪ -3‬شما ما را بر پشت شتران بیجهاز میگردانید‪ .‬گویا‪ :‬ما آن افرادى نیستیم كه پایه‬
‫دین را براى شما محکم كرده باشیم!‬
‫‪ -4‬اى گروه بنی امیه! این چه توقفی است كه شما در باره مصائب ما میکنید و‬
‫جواب ما را نمیدهید‪.‬‬
‫‪ -0‬شما براى خوشحالی كه دارید بر علیه ما كف میزنید و در زمین بما ناسزا‬
‫میگوئید!‬
‫‪ -6‬واى بر شما! آیا جد من پیامبر خدا‪ ‬نیست كه بشر را از طریق گمراهی بشاه راه‬
‫هدایت راهنمائی كرد؟‬
‫‪ -7‬اى وقعه كربال حقا كه تو غم و اندوه را به ارث بمن دادى‪ .‬خدا پرده افرادى را كه با‬
‫ما بد رفتارى نمودند پاره خواهد كرد‪.‬‬
‫اهل كوفه بکودكانی كه در میان محملها بودند خرما و نان و گردو میدادند‪ .‬ولی ام‬
‫كلثوم بر آنان فریاد زد و فرمود‪:‬اى اهل كوفه صدقه بر ما حرام است‪ .‬بعدا آن بانو آن‬
‫نان و خرماها را از دست و دهان كودكان میگرفت و بروى زمین میریخت‪ .‬اهل كوفه با‬
‫این جنایاتی كه در باره آنان كرده بودند براى مصیبت ایشان گریه میکردند‪.‬‬
‫«‪»95‬‬ ‫سپس ام كلثوم‪ ‬سر خود را از محمل خارج كرد و به اهل كوفه گفت‪ :‬اى اهل‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫كوفه! آرام باشید‪ .‬مردان شما ما را میکشند و زنان شما براى ما گریه میکنند!؟ خدا‬
‫در روز قیامت بین ما و شما داورى خواهد كرد‪ .‬در آن حینی كه آن بانو آنان را‬
‫مخاطب قرار داده بود ناگاه صداى ضجه بلند شد و سر شهیدان را كه سر امام‬
‫حسین در جلو آنان بود آوردند‪.‬‬
‫سرى بود نورانی‪ ،‬نظیر ماه‪ ،‬شبیهترین مردم بود برسول خدا‪ ‬محاسن شریف امام‬
‫حسین‪ ‬نظیر شبه مشکی و رنگ خضاب از آن رفته بود‪ .‬صورت آن حضرت مثل‬
‫ماه تابان و گرد بود‪ .‬نیزه سر و محاسن آن امام مظلوم را بطرف راست و چپ حركت‬
‫میداد‪ .‬هنگامی كه زینب‪ ‬متوجه سر مبارك امام حسین‪ ‬شد‪.‬‬
‫پیشانی خود را بنحوى بجلو محمل زد كه دیدم خون از زیر مقنعه آن بانو خارج شد‪.‬‬
‫سپس با یك قطعه پارچه به سر امام حسین‪ ‬اشاره كرد و اشعارى را خواند كه‬
‫مطلع آنها این است‪:‬‬
‫‪ -1‬اى ماه شب اول‪ ،‬اكنون كه بسر حد كمال رسید خسوف او را بناگهانی ربود و‬
‫غروب او را ظاهر نمود‪.‬‬
‫‪ -2‬اى پاره قلبم! من گمان نمیکردم كه این مصیبت عظما مقدر و نوشته شده باشد‪.‬‬
‫‪ -3‬اى برادر من با فاطمه صغیره تکلم كن‪ .‬زیرا نزدیك است كه قلبش آب شود‪.‬‬
‫‪ -4‬اى برادرم! آن قلب تو كه بر ما مهربان بود اكنون چه شده كه بما قسی و سفت‬
‫گردیده است!‬
‫‪ -0‬اى برادر! كاش علی بن الحسین‪ ‬را میدیدى كه اسیر شده و بعلت غم یتیمی‬
‫طاقت خوددارى ندارد‪.‬‬
‫‪ -6‬آنچه كه وى را بوسیله ضربه اذیت و آزار مینمایند در حالی تو را صدا میزند كه‬
‫ذلیل و اشگش ریزان است‪.‬‬
‫‪ -7‬اى برادرم! علی بن الحسین‪ ‬را در بر بگیر و بخود نزدیك كن و قلب وى را كه‬
‫دچار ترس شده تسکین بده‪.‬‬
‫‪ -8‬یتیم چقدر ذلیل است در آن موقعی كه پدر خود را صدا میزند ولی جواب‬ ‫«‪»96‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫نمیشنود!!‬
‫‪ -3‬موافق بعضی از نسخ آمده است كه عبد ربه اسدى گوید‪:‬دیدم زنان اهل‬
‫بیت‪ ‬را با گریبان هاى دریده كه رو هاى خود را می خراشیدند وطپانچه بر‬
‫رخسارها می زدند وزنی را دیدم كه برروى شتر برهنه (بدون هودج نه بدون محمل)‬
‫سوار بود ومی گریست ومی گفت وا اخاه واحبیباه وخون از زیر مقنعه ى او جارى‬
‫بود‪،‬پرسیدم كه این زن كیست؟‬
‫‪1‬‬
‫بعضی گفتند؛این زینب‪ ‬خواهر امام حسین‪ ‬است‪.‬‬
‫‪ -4‬وقتی مردم حلب براى استقبال سرهاى شهداى كربال آمدند‪ ،‬شروع به‬
‫سنگ پرتاب كردن به سوى سرها كردند‪.‬در آن موقع یک سنگ به پیشانی ابی‬
‫عبدالله الحسین‪ ‬برخورد كرد و از آن سر خون تازه جارى شد ‪.‬‬
‫حضرت زینب‪ ‬وقتی این قضیه را دید چنان سرشان را به چوب محمل زدند‬
‫‪2‬‬
‫‪،‬و خون تازه از بر صورتشان جارى شد‪.‬‬
‫لما كان اليوم العاشر من المحرم جلس حبيب بإزاء خيمة النساء ‪,‬‬ ‫‪ -5‬و ّ‬
‫ً‬
‫واضعا رأسه في حجره يبكي ‪ّ ,‬ثم رفع رأسه وقال ‪ :‬آه آه لوجدك يا زينب يوم‬
‫ُ‬ ‫ُ‬
‫تحملين على بعير ظالع ‪ ,‬يطاف بك البلدان ‪ ,‬و رأس أخيك الحسين‪‬‬
‫ّ‬
‫أمامك ‪ ,‬و كأني برأسي هذا معلق بلبان الفرس ‪ ,‬تضربه بركبتيها !‬
‫فضربت زينب‪ ‬رأسها بعمود الخيمة وقالت ‪ :‬بهذا أخبرني البارحة ‪,‬‬
‫‪3‬‬
‫لوددت أن أكون عمهاء‪.‬‬
‫وقتی روز دهم محرم شد جناب حبیب آمد مقابل خیمه زنان نشست و سرش را‬
‫در دامنش كرد و گریه كرد‪،‬سپس سرش را باال آورد و گفت خطاب به حضرت‬
‫زینب‪:‬آه آه همانا میبینم اى زینب روزى را كه تو را بر شترى لنگ حمل‬

‫‪ . 5‬مقتل بحرالمصائب ‪371/2‬‬

‫‪ . 1‬بحرالمصائب‪،‬کنزالغرائب‪111/1‬‬
‫«‪»97‬‬ ‫‪ . 3‬ثمرات األعواد ـ الجزء ّ‬
‫األول ‪ -‬ص ‪.151‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫می كنند ودر شهر ها می گردانند و سر برادرت حسین‪ ‬مقابلت است و گویا‬
‫سر من بر سینه شتر آویزان كه به زانوان شتر می خورد‬
‫وقتی حضرت زینب‪ ‬شنیدند سرشان را به چوبه خیمه زدند‪.‬‬
‫‪ -6‬در شهر شام وقتی كه سرها زا می گذرانیدند‪ ،‬رسیدند مقابل غرفه كه پنج‬
‫زن در آن غرفه نشسته بودند و پیر زنی در آن میان بود‪ ،‬پرسید سر حسین بن‬
‫علی‪ ‬كدام است؟‬
‫محضر بن ثعلبه نشان داد سر را‪.‬‬
‫آن ملعونه گفت‪:‬علی‪ ‬در صفین جمعی از خویشان مرا كشته‪،‬حاال وقتی‬
‫است كه داد دلم را بگیرم‪،‬صدا زد اى جاریه سنگی به من بده و چنان به سر زد‬
‫كه از روى نیزه افتاد بر روى زمین‪.‬تا حضرت زینب‪ ‬این صحن را دید سرشان‬
‫‪1‬‬
‫را ضدند به محمل و از سرشان خون جارى شد‪.‬‬
‫‪ -7‬یزید سر امام حسین‪ ‬را براى مخدرات در خرابه فرستاد‪.‬تا حضرت رقیه‪‬‬
‫سر بابا را دید‪ :‬فانكبت عليه تقبله و تبكى و تضرب على راسها و وجهها حتى‬
‫امتأل فمها بالدم‬
‫خود را بر ان سر انداخت و صورت پدر را می بوسید و بر سر و صورت می زد تا اینکه‬
‫‪2‬‬
‫دهانش پر از خون شد‪.‬‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ َ َ‬ ‫أ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬
‫يسى ع أن عل ِّي أبن ال َحكم عن‬ ‫‪ُ -8‬م َح َّمد أب ُن َي أح َيى ع أن أح َمد أبن ُم َح َّمد أبن ع‬
‫أ َأ‬ ‫ِّ‬ ‫َ َ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ َ‬ ‫َ أ َ َ أ َ َّ‬ ‫أ‬
‫ال ُح َس أين أبي العالء الخفاف ع أن أبي ع أبد الله‪ ‬قال‪َ …:‬و الن َس ُاء ن َس ُاء اْلن َصار‬
‫وب َو‬ ‫الن َواص َي َو َخ َر أق َن أال ُج ُي َ‬ ‫َ أ َ َ أ َ أ ُ ُ َ َ َ َ أ َ ُّ ُ َ َ َ َ أ َ َّ‬
‫قد خدشن الوجوه و نشرن الشعور و جززن‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ً‬ ‫َ‬ ‫ََ َ َ ُ َ َ َ ُ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ أ َ أُ ُ َ َ َ‬
‫ون على النب ِّي‪ ‬فل َّما َرأ أينه قال له َّن خ أيرا َو أ َم َره َّن أ أن َي أستت أر َن َو‬ ‫حزمن البط‬
‫أ ُ أ َ ُ‬
‫َ‬
‫‪3‬‬
‫َيدخل َن َمنازلهن‪.‬‬

‫‪ . 5‬عددالسنه (سبزواری) ‪35‬‬

‫‪ . 1‬ریاض القدس ‪323/2‬‬
‫‪ . 3‬الکافی ‪311/8‬‬ ‫«‪»98‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫امام صادق‪ ‬در مورد عزادارى زنان انصار در عزاى عموى پیامبر‪ ‬فرمودند‪:‬زنان‬
‫انصار‪ ،‬صورت هایشان را خراشیدند و موهایشان را پراكنده كردند و موهاي باالي‬
‫پیشانی خود را كندند و گریبان پاره كردند و غذا نمي خوردند بر (مصیبت عموى)‬
‫پیامبر‪ .‬هنگامي كه زنان حضرت را دیدند‪ ،‬حضرت براي آن ها دعا كرد و امر‬
‫كردند كه خودشان را بپوشانند و داخل منازلشان شوند‪.‬‬
‫ََ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ َ َ َ َأ‬ ‫َ َ‬
‫‪َ -9‬و ع أن خالد أبن َسل َمة قال ل َّما ج َاء نع ُي َز أيد أبن حارثة إلى النب ِّي‪ ‬أتى‬
‫َ َ أ‬ ‫َ َّ‬ ‫ََ َ أ‬ ‫ََ َ أ َ َ ٌ‬ ‫أ َ‬ ‫َّ‬
‫النب ُّي‪َ ‬منزل َز أيد فخ َرجت إل أيه ُبن َّية ل َز أيد فل َّما َرأت َر ُسول الله‪ ‬خ َمشت في‬
‫َ َ َ َ َ ُ‬ ‫َ َّ‬ ‫َ َ َ َ َ َ‬ ‫ُ َّ‬ ‫أ َ َ َ‬
‫َوجهها ف َبكى َر ُسول الله‪ ‬قال ه أاه ه أاه فقيل َيا َر ُسول الله َما هذا قال ش أوق‬
‫َ َ‬ ‫أ‬
‫‪1‬‬
‫ال َحبيب إلى حبيبه‪.‬‬
‫موقعي كه خبر جان دادن زید بن حارثه به پیامبر‪ ‬رسید‪ ،‬دختري از زید به طرف‬
‫حضرت آمد و بر صورت خود پنجه زد‪ .‬پس حضرت رسول‪ ‬گریه كرده و فرمودند‪:‬‬
‫هاه هاه‪ ،‬عرض كردند‪ :‬این چیست؟‬
‫فرمودند‪ :‬شوق حبیب به حبیبش‪.‬‬

‫«‪»99‬‬ ‫‪ . 5‬مسکن الفؤاد ‪516‬‬

 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -6‬خون ریختن اصحاب اهل بیت‪‬‬
‫‪ -1‬وقتی هنده همسر یزید حضرت زینب‪ ‬و سر به خاک و خون آغشته موالیش‬
‫حسین را می شناسد نعره حانسوز می زند و می گوید ‪ :‬و اماما واسيدا وا حسينا‬
‫ليتنى كنت قبل هذا اليوم عمياء وَل انظر بنات فاطمه الزهراء على هذا الحاله‬
‫پس از شدت ناراحتی سنگی از زمین برداشت و بر سرش كوبید و خون از سرش به‬
‫‪1‬‬
‫صورتش جارى گردید و بی هوش شد‪.‬‬
‫‪ -2‬یکی از شیعیان كوفه می گوید‪:‬صحنه هاى عجیب و غریبی را مشاهده كردم از‬
‫جمله اینکه دیدم زنی مشغول صحبت است از وى پرسیدم این سرها مربوط به چه‬
‫كسانی است؟این اسیران كیانند؟در این موقع آن زن اسیر بر آورد‪:‬شما حیا نمی‬
‫كنید از خدا كه به ما نگاه می كنید؟!‪...‬آن مرد با شنیدن این سخنان سرش را به‬
‫سنگ زد و شکست ‪ .‬پیراهن خود را پاره پاره كرد‪ .‬صورت خود را خراشید و گفت ‪:‬‬
‫اى خانم كور باشد آن چشمی كه با نظر خیانت بر شما نگاه كند ‪.‬من ّ‬
‫محب شما‬
‫‪2‬‬
‫هستم و بر من سخت است آنچه كه بر شما وارد شد‪.‬‬
‫‪ -3‬ثم قال ‪ :‬أَل ومن كان في رحله إمرأة فلينصرف بها إلى بني أسد‪.‬‬
‫فقام علي بن مظاهر وقال ‪ :‬ولماذا يا سيدي ؟‬
‫فقال ‪ :‬إن نسائي تسبى بعد قتلي ‪ ،‬وأخاف على نسائكم من السبي‪.‬‬
‫ً‬
‫فمضى علي بن مظاهر إلى خيمته ‪ ،‬فقامت زوجته إجالَل له ‪ ،‬فاستقبلته‬
‫وتبسمت في وجهه‪.‬‬
‫فقال لها ‪ :‬دعيني والتبسم !‬
‫فقالت ‪ :‬يا بن مظاهر ! إني سمعت غريب فاطمة ! خطب فيكم وسمعت في‬
‫آخرها همهمة ودمدمة ‪ ،‬فما علمت ما يقول ؟‬

‫‪ . 5‬معالی السبطین‪571-573/2‬‬
‫‪ . 1‬الدمعه الساکیه ‪46/1‬‬ ‫«‪»100‬‬
 ‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫قال ‪ :‬يا هذه ! إن الحسين‪ ‬قال لنا ‪ :‬أَل ومن كان في رحله إمرأة فليذهب بها‬
‫ً‬
‫إلى بني عمها ‪ْ ،‬لني غدا أقتل ‪ ،‬ونسائي تسبى‪.‬‬
‫فقالت ‪ :‬وما أنت صانع ؟‬
‫قال ‪ :‬قومي حتى ألحقك ببني عمك ‪ :‬بني أسد‪.‬‬
‫فقامت ‪ ،‬ونطحت رأسها بعمود الخيمة ‪ ،‬وقالت ‪:‬‬
‫والله ما انصفتني يا بن مظاهر ‪ ،‬أيسرك أن تسبى بنات رسول الله‪ ‬وأنا آمنة‬
‫من السبي ؟!‬
‫أيسرك أن تسلب زينب‪ ‬إزارها من رأسها وأنا استتر بإزاري ؟!‬
‫أيسرك أن يبيض وجهك عند رسول الله‪ ‬ويسود وجهي عند فاطمة الزهراء‬
‫‪‬؟!‬
‫والله أنتم تواسون الرجال ‪ ،‬ونحن نواسي النساء‪.‬‬
‫فرجع علي بن مظاهر إلى اْلمام الحسين‪ ‬وهو يبكي‪.‬‬
‫فقال له الحسين‪ :‬ما يبكيك ؟‬
‫قال ‪ :‬سيدي ‪ ..‬أبت اْلسدية إَل مواساتكم !!‬
‫‪1‬‬ ‫ً‬
‫فبكى اْلمام الحسين‪ ،‬وقال ‪ :‬جزيتم منا خيرا‪.‬‬
‫امام حسین‪ ‬در شب عاشورا به یاران فرمود‪ :‬هر كس از شما بانویی به همراه‬
‫دارد‪،‬او را به منطقۀ زندگی قبیلۀ بنی اسد ببرد‪.‬‬
‫علی بن مظاهر به پاخاست و عرض كرد‪ :‬چرا اى سرورم؟‬
‫فرمود‪ :‬براى اینکه بانوان و دختران من به اسارت برده می شوند و می ترسم اگر‬
‫زنانتان در كنار آنان باشند به اسارت برده شوند‪.‬‬
‫علی بن مظاهر به خیمۀ خویش رفت‪ .‬همسرش به پیشوازش آمد و او را گرامی‬
‫داشت و بر همسر با وفایم! حسین‪ ‬فرمود‪ :‬یاران من! هر كس از شما زنی به‬

‫«‪»101‬‬ ‫‪ . 5‬معالی السبطین‪ /5 :‬مجلس ‪3‬‬

 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫همراه دارد او را به منطقۀ زندگی بنی اسد و نزد بستگان خود ببرد چرا كه من فردا‬
‫كشته می شوم و بانوان و دخترانم به اسارت برده می شوند و می ترسم اگر زنانتان در‬
‫كنار آنان باشند به اسارت برده شوند‪،‬برخیز تو را به عموزاده هایت برسانم‬
‫گفت‪:‬اینک تو چه می خواهی؟‬
‫همسرش گفت‪:‬آن بانو سرش را به ستون خیمه كوبید و گفت‪:‬‬
‫فرزند مظاهر! به خداى سوگند در مورد من انصاف نمی ورزى‪ ،‬آیا شادمان می گردى‬
‫كه دختران پیامبر‪ ‬به اسارت برده شوند‪،‬آنگاه من در این سرزمین و در كنار آنان‬
‫باشم و از اسارت در امان بمانم آیا شادمان می گردى كه لباس هاى زینب به غارت‬
‫رود و آنگاه من در این سرزمین و در كنار سراپرده باشم‪ ،‬نه به خداى سوگند در مورد‬
‫من انصاف نمی ورزى‪.‬‬
‫آیا شادمان می گردى كه خودت در پیشگاه پیامبر رو سپید گردى‪ ،‬اما من در پیشگاه‬
‫فاطمه‪ ‬روسیاه گردم‪.‬‬
‫آنگاه فرمود‪:‬نه به خداى سوگند شما مردان باید با مردان خاندان پیامبر‪ ‬مواسات‬
‫و فداكارى كنید و ما زنان نیز با زنان آن خاندان‪.‬‬
‫علی بن مظاهر گریان به سوى امام حسین‪ ‬بازگشت‪.‬‬
‫آن حضرت فرمودند‪ :‬چه چیز تو را به گریه انداخت؟‬
‫گفت‪:‬ساالر من! همسرم كه خود از قبیلۀ بنی اسد است‪ ،‬جز یارى و مواسات با‬
‫خاندان شما را نمی پذیرد‪.‬‬
‫امام حسین‪ ‬هم گریست و فرمود‪:‬خداى بهترین پاداش ها را به خاطر یارى ما‬
‫روزى شما سازد‪.‬‬
‫‪ -4‬چنانچه اویس قرنی درجه محبت را به خاتم انبیاء‪ ‬به جاى رسانیده بود كه‬
‫چون شنید دندان مبارک پیغمبر‪ ‬درغزوه احدشکسته شده است ‪،‬پس اویس‬
‫باسنگ دندان خودراشکست وگفت الخلیل موافق الخلیله دوست باید با دوست خود‬
‫«‪»102‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫موافق باشد دندان پیغمبر‪ ‬شکسته باشد ودندان من سالم بماند پس سنگ زد‬
‫‪1‬‬
‫ودندان خود راشکست ‪.‬‬
‫در كتاب انسان واعظ سبزوارى است كه چون پیغمبر‪ ‬شنید كه اویس دندان خود‬
‫را شکسته‪ ،‬فرمودند‪:‬هركس دندانش درد كند‪ ،‬دستش را بر آم موضع بگذارد و سوره‬
‫حمد را بخواند و ثواب او را قربت كند به روح اویس قرنی‪ ،‬آن درد دندان برطرف می‬
‫شود‪.‬‬
‫ً‬
‫‪ -5‬نقال عن احدى الوثاق اَلسالمية فى القرن الثانى الهجرى أنه‪ :‬عندما عزن‬
‫ّ‬
‫اَلمام الحسين‪ ‬التوجه الى الكوفة بعدما أتته كتب أهلها أن أقدم‪....‬‬
‫أرسل الى شيعته فى اليمين و البحرين و جبل عامل‪ ،‬يطلب منهم اَللتحاق به‬
‫فى العراق‪ ،‬و قد تحرک جيش من البحرين بقيادة صعصعة بن صوحان العبدى‬
‫ها الى العراق و ّ‬‫ّ ً‬
‫مر بالبصرة فى طريقه الى الكوفة فالتحق به جماعة‬ ‫متوج‬
‫ّ‬ ‫ّ‬
‫كبيرة‪ ،‬اخبرتهم أن اَلمام الحسين‪ ‬قد توجه الى كربالء و لما وصل الجيش‬
‫ُ‬ ‫ً‬
‫البحرانى البصراوى كربالء سمع مناديا من عشيرة بنى أسد ينادى قتل‬
‫ّ‬
‫فانكبوا على‬ ‫الحسين و صحبه‪ ،‬فسألوا عن قبرالحسين‪ ‬فقيل لهم هذا‪،‬‬
‫ً‬
‫تراب القبر يبكون و يضربون بأيديهم على رووسهم و صدورهم هم حزنا و‬
‫ً‬
‫حسرة على استشهاء الحسين‪ ‬ثم رفعوا سيوفهم من أغمادها و ضربوا‬
‫رووسهم بالسيوف حتى سالت دماؤهم و اختلطت بتراب قبرالحسين‪...‬و‬
‫‪2‬‬
‫كانت هذا الحادثة بعد مقتل اَلمام الحسين‪ ‬يتسعة أيام‬

‫‪ . 5‬خزینه الجواهر نهاوندی‪523‬‬

‫‪ . 1‬وقد ذکر محب الدین الطبري الشافعي في کتابه ‪ ،‬عن توجه هذا الجیش البحراني إلی العراق لاللتحاق باإلمام‬

‫الحسین‪ ‬إال أنه لم یذکر أن الجیش مر بالبصرة ‪ ،‬راجع کتابه (لم تکن ردة) ص‪. 272‬‬
‫(محب الدین الطبري هو أحمد بن عبدالله بن محمد الطبري ‪ ،‬أبو العباس ‪ ،‬ولد سنة ‪ 651‬هـ وتوفي سنة ‪694‬هـ‪ .‬وهو حافظ فقیه‬
‫من فقهاء الشافعیة ‪ ،‬ولد وتوفي بمکة ‪ ،‬وکان شیخ الحرم في عهده‪ .‬من أشهر کتبه (الریاض النضرة في مناقب العشرة)‪ .‬وکتابه‬
‫اآلخر (ذخائر العقبی في مناقب ذوي القربی)‪ .‬ولم یکن من المشتهرین بالتفسیر والتصنیف فیه‪ .‬وتجد ترجمته في األعالم‬
‫«‪103‬‬ ‫للزرکلي ‪)519-518/5‬‬

‫»‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫وقتی امام حسین‪ ‬راهی شد به طرف كوفه‪....‬‬
‫ارسل كرد به سوى شیعیانش در یمن‪،‬بحرین‪،‬جبل عامل‪،‬و از انها خواست كه بیایند‬
‫عراق‪.‬‬
‫و یک لشکرى از بحرین قیام كردند به فرماندارى صعصعه بن صوحان عبدى و به‬
‫سوى عراق امدند‪.‬و گذشتند از بصره ‪،‬در راه بصره به سوى كوفه ملحق شدند‬
‫جمعیت بسیارى‪،‬خبرشان داد كه امام حسین‪ ‬داره میره كربال‪،‬وقتی شنید كه‬
‫منادى صدا می زند كشته شد امام حسین‪ ،‬و سوال كردند از قبر امام‬
‫حسین‪ ،‬و گفت اینجا است و با دست هایشان بر سر و صورت می زدند و دست‬
‫بردند به قبضه شمشیر و گردن هاى خودشان را زدند تا اینکه خون جارى شد و‬
‫ریختن بر قبر امام حسین‪.... ‬این حادثه ‪9‬روز بعد از شهادت امام حسین بود‬

‫«‪»104‬‬
 ‫‪ -7‬خون ریختن پیامبران الهی‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫‪ -5‬حضرت آدم‪‬‬
‫ُ ُ أَ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ً َ َ َ َ َ َ أَ‬
‫َو ُرو َي ُم أر َسال أ َّن آد َم ل َّما ه َبط إلى اْل أرض ل أم َي َر ح َّو َاء ف َص َار َيطوف اْل أرض في‬
‫َّ‬ ‫أ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ أ‬ ‫َ َ َ أَ‬ ‫َ َ َ َ‬
‫طلبها ف َم َّر بك أر َبال َء فاغت َّم َو ضاق َصد ُر ُه م أن غ أير َس َبب َو عث َر في ال َم أوضع الذي‬
‫َ َ‬
‫الس َماء َو قال‬ ‫الد ُم م أن ر أجله َف َر َف َع َر أأ َس ُه إ َلى َّ‬
‫َ َّ َ َ َّ‬ ‫أ‬
‫قتل فيه ال ُح َس أي ُن‪ ‬حتى سال‬
‫ُ َ‬
‫اْل أرض َو ماَ‬‫َ ِّ ُ أ ُ َ َ أ َ‬ ‫َ ََ َ َ‬ ‫َ أ َ َ َ ِّ َ أ‬ ‫َ‬
‫إلهي هل حدث مني ذن ٌب آخ ُر فعاق أبتني به فإني طفت جميع‬
‫َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َّ ُ َ‬ ‫ََ َ‬ ‫أَ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ ٌ أُ‬ ‫َ‬
‫وء مثل َما أ َص َابني في هذه اْل أرض فأ أوحى الله إل أيه َيا آد ُم َما حدث‬ ‫أ َص َابني س‬
‫ُ أ ً َ َ َ َ ُ َ‬ ‫ُ‬ ‫أ َأ َ َ ُ َ أ‬ ‫َ‬ ‫أَُ‬ ‫َ‬ ‫أ َ َأ‬
‫منك ذن ٌب َو لك أن ُيقتل في هذه اْلرض ولدك الحسين‪ ‬ظلما فسال دمك‬
‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬
‫ََ ً َ‬
‫‪1‬‬
‫ُم َوافقة لدمه‪.‬‬
‫هنگامی كه حضرت آدم به زمین هبوط كرد حضرت حواء را ندید‪ ،‬آن حضرت براى‬
‫یافتن حواء شروع به جستجو نمود‪ .‬موقعی كه عبور آن بزرگوار به كربال افتاد بدون‬
‫جهت اندوهگین و نفس در سینهاش تنگ شد!! وقتی به محل شهادت امام‪‬‬
‫رسید پاى مباركش صدمه دید و خون از آن جارى شد! سر مقدس خود را بطرف‬
‫آسمان بلند كرد و گفت‪ :‬بار خدایا! آیا گناهی از من سرزد كه تو مرا عقاب كردى؟ زیرا‬
‫من كلیه زمین را گردیدم و یك چنین مصیبتی را كه در این زمین دیدم مشاهده‬
‫ننمودم؟‬
‫خطاب رسید‪ :‬یا آدم! گناهی از تو صادر نشده‪ .‬ولی چون فرزندت حسین‪ ‬بظلم‬
‫در این زمین شهید میشود لذا خون تو جارى شد تا با خون حسین‪ ‬موافقت‬
‫كرده باشد‪.‬‬

‫«‪105‬‬ ‫‪ . 5‬بحار األنوار‪242/44‬‬

‫»‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -2‬حضرت ابراهیم‪‬‬
‫َأ َ أ ََ َ َ ُ َ َ ٌ َ َ ً‬
‫سا َف َع َث َر أت به َو َس َق َط إ أب َراه ُ‬ ‫َو ُرو َي َأ َّن إ أب َراه َ‬
‫يم‬ ‫يم َم َّر في أرض كربالء و هو راكب فر‬
‫َ َ َ ِّ‬ ‫َ َ‬ ‫َ َ َ‬ ‫أَ‬ ‫َ َ ُ ََ َ َ‬ ‫ُ َّ أ ُ‬
‫َو شج َرأ ُسه َو َسال د ُمه فأخذ في اَل أستغفار َو قال إلهي أ ُّي ش أيء حدث مني‬
‫ُ‬ ‫َُ أَُ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ أ َ َأ‬
‫يم َما حدث منك ذن ٌب َو لك أن هنا ُيقتل س أبط‬ ‫َف َن َز َل إ َل أيه َج أب َرئ ُيل َو َق َال َيا إ أب َراه ُ‬
‫ََ ً َ‬ ‫َ َ َ َ‬ ‫َ َ أَ‬ ‫َ َ أ َأ‬
‫‪1‬‬
‫خاتم اْلنب َياء َو أاب ُن خاتم اْل أوص َياء‪ ‬ف َسال د ُمك ُم َوافقة لدمه‪.‬‬
‫عبور حضرت ابراهیم كه سوار بر اسب بود به كربال افتاد‪ .‬پاى آن اسب به زمین گرفت‬
‫و حضرت ابراهیم به نحوى سقوط كرد كه سر مباركش شکست و خون جارى شد‪.‬‬
‫آن بزرگوار شروع كرد به استغفار و گفت‪:‬‬
‫پروردگارا! چه گناهی از من سرزده؟ جبرئیل نازل شد و گفت‪ :‬گناهی از تو سر نزده‪.‬‬
‫ولی چون سبط خاتم األنبیاء و پسر خاتم االوصیاء‪ ‬در اینجا شهید خواهد شد‪ .‬لذا‬
‫خون تو جارى شد تا با خون مقدس وى موافقت كرده باشد‪.‬‬

‫‪ . 5‬بحار األنوار‪243/44‬‬ ‫«‪»106‬‬

 ‫‪ -3‬حضرت موسی‪‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫ُ ََ َ َ َ‬ ‫ً َ ُ َ ُ‬ ‫َ ُ َ َ َّ ُ َ َ َ َ َ‬
‫ان ذات َي أوم َسائرا َو َمعه ُيوشع أب ُن نون فل َّما ج َاء إلى أ أرض‬ ‫و روي أن موسى ك‬
‫أ َأ َ َ َ َ ُ ُ ََ َ‬ ‫َ أ ََ َ أ َ َ َ َ أ ُ ُ َ أَ َ َ َ ُ ُ َ َ َ َ أ َ َ ُ‬
‫كربالء انخرق نعله و انقطع شراكه و دخل الخسك في رجليه و سال دمه فقال‬
‫َ ُ‬ ‫َُ‬ ‫َ َ َ ِّ َ َ َ َ َ ُ َ أ َ ُ أ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬
‫إلهي أ ُّي ش أيء حدث مني فأ أوحى إل أيه أ َّن هنا ُيقتل ال ُح َس أي ُن‪َ ‬و هنا ُي أسفك‬
‫ََ ً َ‬ ‫َ ُ َ َ َ َ‬
‫‪1‬‬
‫د ُمه ف َسال د ُمك ُم َوافقة لدمه‪.‬‬
‫یك روز حضرت موسی و هارون در عبور بودند‪ ،‬وقتی به زمین كربال عبور كردند‬
‫نعلین حضرت موسی و بند آن پاره شد! و خار بپاهاى مبارك آن حضرت رفت و خون‬
‫جارى شد‪ .‬حضرت موسی گفت‪ :‬پروردگارا! چه گناهی از من صادر شده؟ خطاب‬
‫آمد‪ :‬چون حسین بن علی‪ ‬در اینجا شهید و خون مباركش ریخته خواهد شد لذا‬
‫خون تو در اینجا جارى شد كه با خون او موافقت كرده باشد‪.‬‬

‫«‪107‬‬ ‫‪ . 5‬بحار األنوار‪244/44‬‬

‫»‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -8‬خون ریختن ریختن مخلوقات اهل بیت‪‬‬
‫َ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ أَ أ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َّ َ‬
‫‪َ -1‬و حدثني ُم َح َّمد أب ُن ع أبد الله أبن جعفر الح أم َير ُّي ع أن أبيه ع أن عل ِّي أبن‬
‫َ َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫ُم َح َّمد أبن َسالم ع أن ُم َح َّمد أبن خالد ع أن ع أبد الله أبن ح َّماد ال َب أصر ِّي ع أن ع أبد‬
‫َ َ َ‬ ‫َّ أ َ أ َّ أ َ أ َ َ ِّ َ أ َ َ أ ُ َ َ أ َ َ أ ُ أ َ َ َ‬
‫ان ع أن ُز َر َارة قال‬ ‫الله بن عبد الرحمن اْلصم عن أبي يعقوب عن أبان بن عثم‬
‫َأ َ َ َ َ ً‬ ‫َ أ ََ أ‬ ‫الله‪َ ‬يا ُز َر َار ُة إ َّن َّ‬ ‫َ َ َ ُ َ أ َّ‬
‫الس َم َاء َبكت على ال ُح َس أين‪ ‬أربعين صباحا‬ ‫قال أبو عبد‬
‫َ‬ ‫َّ‬
‫الس َواد َو إ َّن الش أم َس َب َك أت أ أر َبع َ‬ ‫احا ب َّ‬ ‫َ‬
‫َّ َ َّ أ َ َ َ أ أ َ َ َ َ ً‬ ‫َ‬ ‫أ‬
‫ين‬ ‫بالدم و إن اْلرض بكت أربعين صب‬
‫أ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫أ‬ ‫ً أ ُ‬
‫َص َباحا بالك ُسوف َو ال ُح أم َرة َو إ َّن الج َبال تقطعت َو انتث َرت َو إ َّن الب َح َار تفج َرت َو‬
‫‪1‬‬ ‫ً ََ أ‬
‫ين َص َباحا على ال ُح َس أين‪.‬‬ ‫إ َّن أال َم َالئ َك َة َب َك أت َأ أر َبع َ‬
‫امام جعفر صادق‪ ‬فرمود‪ :‬اى زراره!آسمان مدت چهل روز براى امام حسین‪‬‬
‫خون گریه كرد‪ .‬زمین مدت چهل روز براى امام حسین‪ ‬گریه كرد‪ .‬گریه زمین این‬
‫بود كه سیاه چهره شد آفتاب مدت چهل روز براى حسین‪ ‬گریه كرد‪.‬‬
‫‪ -2‬جغد هر روز در عزاى امام حسین‪ ‬اینقدر ناله می كند (حتی یجریالدم من‬
‫‪2‬‬
‫فمه) كه خون از دهانش جارى می شود‪.‬‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ ُ‬ ‫َأ ُ َ َ‬
‫‪َ -3‬و عنه ع أن ن أصر أبن ُم َزاحم ع أن ع َم َر أبن َسعد قال حدثني أ ُبو َمعشر عن‬
‫‪3‬‬ ‫َ‬
‫الس َم ُاء دما‪.‬‬ ‫الز أهر ِّي َق َال‪َ :‬ل َّما ُقت َل أال ُح َس أي ُن‪َ ‬أ أم َط َرت َّ‬ ‫ُّ‬
‫هنگامی كه حضرت حسین بن علی‪َ ‬شهید شدند آسمان خون بارید‪.‬‬
‫ُّ أ ِّ َ َ َ َّ ُ َ‬ ‫أ َ َ‬ ‫َ َّ َ‬ ‫أ‬ ‫َ َ ُ‬
‫‪َ -4‬و قال ع َم ُر أب ُن َسعد َو حدثني أ ُبو َمعشر عن الزهري قال‪ :‬لما قتل‬
‫َ َ َ َ َ َ‬ ‫َ ٌ َّ‬ ‫أ أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬
‫‪4‬‬
‫ال ُح َس أي ُن‪ ‬ل أم َي أبق في َب أيت ال َمقدس ح َصاة إَل ُوجد ت أحتها د ٌم عبيط‪.‬‬
‫المقدس ریگی باقی‬ ‫ّ‬ ‫هنگامی كه حضرت حسین بن علی‪ ‬شهید شد در بیت‬
‫نماند مگر زیر آن خون تازه بود‪.‬‬

‫‪ . 5‬کامل الزیارات ‪81‬‬

‫‪ . 1‬انوارالشهاده فصل هشتم‪92‬‬
‫‪ . 3‬کامل الزیارات‪91‬‬
‫‪ . 1‬کامل الزیارات‪91‬‬ ‫«‪»108‬‬
 ‫‪ -9‬از کنترل خارج شدن‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫َ‬ ‫َّ َ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َّ َ‬

‫‪ -1‬حدثني ُم َح َّمد أب ُن ع أبد الله ع أن أبيه ع أن عل ِّي أبن ُم َح َّمد أبن َسالم ع أن ُم َح َّمد‬
‫أَ‬ ‫َ أ َ أ َّ أ َ َّ أ َ أ ِّ َ أ َ أ َّ أ َ أ َّ أ‬ ‫َ‬
‫الرح َمن اْل َص ِّم‬ ‫أبن خالد عن عبد الله بن حماد البصري عن عبد الله بن عبد‬
‫ُ َ ِّ ُ ُ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ ُأ ُ أ َ َ َ‬ ‫َ أ َ أ َّ أ ُ أ َ َ َ َ‬
‫ان ع أن أبي َبصير قال‪ :‬كنت عند أبي ع أبد الله‪ ‬أحدثه‬ ‫عن عبد الله بن مسك‬
‫ُ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َّ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ً‬ ‫ُ ُ ََ َ ُ َ‬
‫َ‬ ‫ََ َ َ ََ‬
‫فدخل عل أيه أابنه فقال له َم أرحبا َو ض َّمه َو ق َّبله َو قال حق َر الله َم أن حق َرك أم َو‬
‫أ َ َ َ َّ أ َ َ َ ُ أ َ َ َ َ َّ ُ َ أ َ َ َ ُ أ َ َ َ َ َّ ُ َ أ َ َ َ ُ أ َ َ َ َّ ُ َ ُ‬
‫ان الله لك أم‬ ‫انتقم ممن وتركم و خذل الله من خذلكم و لعن الله من قتلكم و ك‬
‫ين وَ‬ ‫الص ِّديق َ‬ ‫اْل أنب َياء‪َ -‬و ِّ‬ ‫َ ّ ً َ َ ً َ َ ً َ َ أ َ َ ُ َ ُ ِّ َ َ ُ َ ُ أ َ‬
‫وليا و حافظا و ناصرا فقد طال بكاء النساء و بكاء‬
‫َ ََ أ ُ َ ُأ‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫الش َه َداء َو َم َالئ َكة َّ‬ ‫ُّ‬
‫الس َماء ث َّم َبكى َو قال َيا أ َبا َبصير إذا نظرت إلى ولد‬
‫أ َ َأ أ ‪1‬‬
‫ََ َ َ َأ ُ ُ َ ََ َ َ‬ ‫أ‬
‫ال ُح َس أين‪ ‬أتاني ما َل أملكه بما أتى إلى أبيهم و إليهم‪.‬‬
‫ابو بصیر گفت‪:‬محضر مبارك امام صادق‪ ‬بوده و براى آن جناب سخن میگفتم‬
‫در این هنگام یکی از فرزندان حضرت داخل شد‪.‬‬
‫َّ‬
‫امام‪ ‬به او فرمودند‪ :‬بارك الله و او را به سینه خود چسبانده و وى را بوسیده و‬
‫فرمودند‪:‬خدا ذلیل كند كسانی را كه شما را ذلیل كنند و انتقام كشد از آنان كه به‬
‫شما ظلم كنند‪ ،‬و خوار كند افرادى را كه شما را خوار كنند‪ ،‬و لعنت كند اشخاصی را‬
‫كه شما را میكشند و خدا ولی و حافظ و ناصر شما باشد‪ ،‬زنان و انبیاء و صدیقین و‬
‫شهداء و فرشتگان آسمان بسیار بر شما گریستند‪ ،‬سپس آن حضرت گریسته و‬
‫فرمودند‪:‬اى ابو بصیر هر گاه به بچههاى حضرت حسین‪ ‬مینگرم به واسطه‬
‫مصیبت و ظلمی كه به پدرشان و خودشان شده حالتی به من دست میدهد كه‬
‫قابل كنترل نیست‪.‬‬
‫أ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫‪َ -2‬و َع أن ُب َر أي َد َة َقال َك َ‬
‫َ‬
‫ان َر ُسول الله‪َ ‬يخط ُب فأق َبل ال َح َس ُن َو ال ُح َس أي ُن‪َ ‬و‬
‫َ‬ ‫ُ َ َ ََ َ ُ ُ‬ ‫َ َأ َ َ َ َ أ َ َ َأ َُ َ َُ َ ََ‬
‫ومان فل َّما َرآه َما ن َزل َو أخذه َما ث َّم َصعد‬ ‫عليهما قميصان أحمران يعثران و يق‬
‫َ أ ُ َّ َ َ َ َ َ َّ ُ َّ َ أ ُ ُ أ َ َ أ ُ ُ أ أ َ ٌ َ َ أ ُ َ أَ‬ ‫َ َ َ ُ‬
‫ف َوضعه َما في حجره ثم قال صدق الله إنما أموالكم و أوَلدكم فتنة رأيت هذين‬

‫«‪»109‬‬ ‫‪ . 5‬بحار األنوار‪118/11‬‬

 ‫َ‬ ‫َ َ أ َ أ أ َ َّ َ َ أ ُ ُ‬

‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫‪1‬‬
‫فلم أصبر حتى أخذتهما‪.‬‬
‫َّ‬
‫بریده گوید رسول الله‪ ‬یك روزى در خطبه بود كه امام حسن و امام حسین‪‬‬
‫آمدند جامهاى سرخ پوشیده در آمدن افتان و خیزان بودند؛ آن حضرت آن را‬
‫مشاهده فرمود از منبر بزیر آمد و ایشان را برداشته برد بر باالى منبر و در پیش خود‬
‫ٌ‬ ‫َ‬ ‫َّ َ َّ َ‬
‫نشاند و فرمود كه صدق الله أنما أ ْموالک ْم َو أ ْوالدك ْم ِف ْت َنة من نظر كردم باین دو كودك‬
‫كه در آمدن بسر درمیآمدند نتوانستم بر آن صبر كرد تا حدیث را قطع كردم و ایشان‬
‫را برداشتم‪.‬‬
‫َ ُ َ أ ُ‬‫أ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُ َ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬
‫َأ َ‬ ‫َّ‬ ‫أ ُ ُ َ َّ‬
‫‪ -3‬ابن عم َر إن النب َّي‪ ‬بينما ه َو يخطب على المنبر إذ خ َرج الحسين‪‬‬
‫َ َ َ َ َ َّ ُ‬ ‫َ أ أ َ َ ُ َ‬ ‫َ َ َ َ َّ‬ ‫َ َ ََ‬ ‫َ‬
‫ف َوط َئ في ث أوبه ف َسقط َو َبكى فن َزل النب ُّي عن المن َبر فض َّمه إل أيه َو قال قاتل الله‬
‫َ َ َ َ أ ُ َ ِّ َ َ أ ُ َ أ أ‬ ‫َأ‬ ‫أ َ َ َ أ َ ٌ َّ‬ ‫َّ‬
‫الش أي َط َ‬
‫‪2‬‬
‫ان إ َّن ال َولد لفتنة َو الذي نفسي بيده ما دريت أني نزلت عن منبري‪.‬‬
‫َ‬
‫ابن عمر میگوید‪ :‬در حالیكه پیامبر‪ ‬بر فراز منبر مشغول سخنرانی بود‪ ،‬امام‬
‫حسین‪ ‬خارج شد‪ ،‬دامن لباس آنحضرت به پاى مباركش پیچید و به زمین افتاد‬
‫و گریان شد‪ .‬پیامبر از منبر فرود آمد و ایشان را در برگرفت و فرمود‪:‬خدا شیطان را‬
‫ً‬
‫بکشد‪ ،‬حقا كه فرزند وسیله امتحان است‪ .‬قسم به حق‪ ،‬آن خدایی كه جان من در‬
‫دست قدرت او است من متوجه نشدم كه چطور از منبر فرود آمدم‪.‬‬
‫َ َ َّ ُ َ َ َ ُ ُ‬ ‫َ‬ ‫ُ َ َ‬ ‫‪َ -4‬ما َر َوى َي أح َيى أب ُن َأبي َكثير َو ُس أف َي ُ‬
‫ان أب ُن ع َي أينة بإ أسنادهما أنه سمع رسول‬
‫َ ُ َ َ َ أ أ َ َ َ َ َ ً ُ َّ َ َ َ ُّ َ‬ ‫أ‬ ‫َ أ‬ ‫َّ‬
‫الله‪ُ ‬بك َاء ال َح َسن َو ال ُح َس أين‪ ‬و هو على المنبر فقام فزعا ثم قال أيها‬
‫َ أ‬ ‫أ َ ُ َّ أ َ ً َ َ أ ُ ُ َ‬ ‫َّ‬
‫‪3‬‬
‫الن ُاس َما ال َولد إَل فتنة لقد ق أمت إل أيه َما َو َما َمعي عقلي‪.‬‬
‫روزى پیامبر‪ ‬بر فراز منبر بود‪ .‬وقتی صداى گریه حسنین‪ ‬را شنید‪ ،‬با ترس و‬
‫ناله از جاى برخاست آنگاه فرمود‪:‬اى مردم! فرزند وسیله امتحان است‪ .‬من از جاى‬
‫خود برخاستم در حالی كه اختیارى از خود نداشتم‪.‬‬

‫‪ . 5‬شرح األخبار في فضائل األئمة األطهار علیهم السالم ‪516/3‬‬

‫‪ . 1‬مناقب آل أبي طالب علیهم السالم (البن شهرآشوب) ‪75/4‬‬
‫‪ . 3‬مناقب آل أبي طالب علیهم السالم (البن شهرآشوب) ‪381/3‬‬ ‫«‪»110‬‬
 ‫‪ -51‬مواسات‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫َ أ َ َّ‬ ‫أ‬ ‫َ َّ َ ُ َ َّ ُ أ ُ َ أ َ َّ َ‬
‫الر َّز ُاز ع أن ُم َح َّمد أبن ال ُح َس أين أبن أبي الخطاب َو‬ ‫‪ -1‬حدثني محمد بن جعفر‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َأ َ‬
‫أح َمد أبن ال َح َسن أبن عل ِّي أبن فضال ع أن أبيه ع أن َم أر َو َان أبن ُم أسلم ع أن ُب َر أيد أبن‬
‫َ‬ ‫َّ َ أ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ ُأ ُ َ َ‬ ‫َ َ أ أ‬
‫ُمعاو َية العجل ِّي قال‪ :‬قلت ْلبي ع أبد الله‪َ ‬يا أاب َن َر ُسول الله أخب أرني ع أن‬
‫َ‬ ‫أ‬ ‫أ ُ‬ ‫َ َ ُ ُ ُ‬ ‫َّ ُ‬ ‫َ َ‬ ‫َ َّ‬
‫إ أس َماعيل الذي ذك َر ُه الله في كتابه ح أيث َيقول‪َ -‬و اذك أر في الكتاب إ أسماعيل‬
‫َّ‬ ‫َ أ َ أ َ َ َ ُ ً َ ًّ َ َ َ أ َ َ أ َ أ َ َ َ‬ ‫إ َّن ُه َ‬
‫يم فإ َّن الن َاس‬ ‫كان صادق الوعد و كان رسوَل نبيا أ كان إسماعيل بن إبراه‬
‫يم َو إنَّ‬ ‫ات َق أب َل إ أب َراه َ‬‫َّ أ َ َ َ َ‬ ‫َ أ ُ ُ َ َ َّ ُ أ َ ُ أ ُ أ َ َ َ َ َ‬
‫يزعمون أنه إسماعيل بن إبراهيم فقال‪ ‬إن إسماعيل م‬
‫ما] َصاح َب َشر َيعة َفإ َلى َم أن ُأ أرس َل إ أس َماع ُيل إ َذنأ‬ ‫أ َ َ َ َ ُ َّ ً َّ ُ َّ َ َ ً‬
‫إبراهيم كان حجة لله كلها [قائ‬
‫َ َ أ َ ُ أ ُ أ َ َّ ُّ َ َ َُ‬ ‫َُأ ُ ُ أ ُ َ َ ََ أ َ َ َ َ‬
‫فقلت جعلت فداك فمن كان قال‪ ‬ذاك إسماعيل بن حزقيل النبي بعثه‬
‫َ َّ َ َ‬ ‫َّ ُ َ ُ َ َ‬ ‫أ َ ُ ََ‬ ‫َُ‬ ‫وه َف َق َت ُل ُ‬ ‫الل ُه إ َلى َق أومه َف َك َّذ ُب ُ‬
‫َّ‬
‫وه َو َسلخوا َوجهه فغض َب الله له عل أيه أم ف َوجه إل أيه‬
‫ُ ََ َ َ َ ُ َ ُ أ َ َ‬ ‫ََ َ َُ‬ ‫َ َ َ َ َ َ أَ َ‬
‫أ أسطاطائيل َملك العذاب فقال له َيا إ أس َماعيل أنا أ َسطاطائيل َملك العذاب‬
‫أ َ ََ َ َُ‬ ‫أَ َ‬ ‫َ َ َأ‬ ‫ُ َ ِّ‬ ‫أ‬ ‫َ َ‬ ‫َّ َ‬
‫َوجهني إل أيك َر ُّب الع َّزة ْلعذ َب ق أو َمك بأن َواع العذاب إ أن شئت فقال له‬
‫ُ ََ َ‬ ‫َّ ُ َ َ َ َ ُ َ‬ ‫َ َ ََ َ‬ ‫ُ َ َ َ َ‬
‫إ أس َماعيل َل حاجة لي في ذلك فأ أوحى الله إل أيه ف َما حاجتك َيا إ أس َماعيل فقال‬
‫أ َ‬ ‫َ‬ ‫ُّ‬ ‫يث َاق ل َن أفس َك ب ُّ‬ ‫َ َ ِّ َّ َ َ َ أ َ أ َ‬
‫الر ُبوب َّية َو ل ُم َح َّمد بالن ُب َّوة َو ْل أوص َيائه بال َوَل َية‬ ‫يا رب إنك أخذت الم‬
‫أ َ َ َّ َ‬ ‫َ‬ ‫َأ َ ُ ُ ُ أ‬ ‫ُ‬ ‫َأ َ َ َ أ َ‬
‫َو أخ َب أرت خ أي َر خلقك ب َما تفعل أ َّمته بال ُح َس أين أبن علي‪ ‬م أن َبعد نب ِّيها َو إنك‬
‫َّ أ َ َ َ َ َ‬ ‫ُّ أ َ َ َّ َ أ َ َ َ أ‬ ‫َ أ َ ُ َّ ُ َ‬ ‫َ أ َ أ‬
‫َوعدت ال ُح َس أي َن‪ ‬أن تكره إلى الدنيا حتى ينتقم بنفسه ممن فعل ذلك به‬
‫َ‬ ‫َََ َ َ‬ ‫ُّ أ َ َّ َ أ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ ُ‬ ‫َ َ‬ ‫َ َ‬
‫ف َحاجتي إل أيك َيا َر ِّب أ أن تك َّرني إلى الدن َيا حتى أنتق َم م َّم أن فعل ذلك بي ك َما‬
‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ َ ُ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ َّ ُ‬ ‫َ ُ أ‬
‫تك ُّر ال ُح َس أي َن‪ ‬ف َوعد الله إ أس َماعيل أب َن ح أزقيل ذلك فه َو ُيك ُّر َمع‬
‫أ‬
‫‪1‬‬
‫ال ُح َس أين‪.‬‬
‫اسماعیل بن حزقیل پیغمبر میباشد كه خداوند متعال او را به جانب قومش مبعوث‬
‫نمود و آنها وى را تکذیب كرده و كشتند و سپس پوست صورتش را كندند پس‬
‫خداوند به ایشان غضب نمود و سطاطائیل را كه فرشته عذاب است بر او نازل كرد‪،‬‬

‫«‪»111‬‬ ‫‪ . 5‬کامل الزیارات‪61‬‬

 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫فرشته عرضه داشت‪ :‬اى اسماعیل من سطاطائیل بوده كه فرشته عذاب میباشم‬
‫پروردگار متعال من را نزد شما فرستاده تا قوم شما را به انواع عذابها معذب نمایم و‬
‫در صورتی كه نخواهی ایشان را به بالها و گرفتارىها مبتال سازم‪ .‬اسماعیل به او‬
‫فرمود‪ :‬به این امر نیاز و احتیاجی ندارم‪.‬‬
‫پس حق تعالی وحی فرستاد‪ :‬اى اسماعیل حاجت تو چیست؟‬
‫عرض كرد‪ :‬پروردگارا از بندگانت عهد و میثاق گرفتی كه تو را رب و پروردگار دانسته و‬
‫حضرت محمد‪ ‬را پیغمبر و اوصیاء كرامش را ولی بدانند و به بهترین مخلوقاتت‬
‫خبر دادى كه امتش با حسین بن علی‪ ‬بعد از پیامبر چه خواهند نمود و به‬
‫حسین‪ ‬وعده دادى كه به دنیا برگردانده میشود تا خودش از آن قوم جفا كار‬
‫انتقام بگیرد و حاجت من به تو اى پروردگارم آن است كه من را نیز به دنیا برگردانی تا‬
‫انتقام خود را از ظالمین بگیرم همان طورى كه حسین‪ ‬را به دنیا بازگردانیدى‪،‬‬
‫پس حق تعالی به اسماعیل بن حزقیل وعده داد او را با حسین بن علی‪ ‬به دنیا‬
‫برگرداند‪.‬‬
‫أ‬ ‫ُ َ‬ ‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َّ َ‬
‫‪ -2‬حدثني أبي َو أخي َو عل ُّي أب ُن ال ُح َس أين َو غ أي ُره أم َرح َمه ُم الله ع أن َسعد أبن‬
‫أ‬ ‫ِّ‬ ‫أ َ أ َ ِّ َ أ َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ أ َّ أ َ َ َ َ أ َ أ َ َ‬
‫عبد الله بن أبي خلف عن أحمد بن محمد بن عيسى اْلشعري عن علي بن‬
‫َ َ َ َ أ َ َ َ أ ُ َ أ‬ ‫أ َ َ َ أ َ أ َ أ َ َ َ أ َ َ أ َّ‬
‫الحكم عن بعض أصحابنا عن أبي عبد الله‪ ‬قال‪ :‬إذا أ َردت زي َارة الحسين‪‬‬
‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ ُ أ ُ َ َ أ َ َ ٌ َ ٌ َ أ ُ ٌ َ ً ُ أ َ ّ ً َ ً َ أ َ ً َ َّ أ‬
‫فزره و أنت كئيب حزين مكروب شعثا مغبرا جائعا عطشانا فإن الحسين‪‬‬
‫َ أ أ َأ ُ َ‬ ‫أُ أ‬ ‫ُ َ َ ً أ ً َ ً أ ً َ ً َ أ َ ً‬
‫قتل حزينا َمك ُروبا شعثا ُمغ َب ّرا جائعا عطشانا‪َ -‬و َسله ال َح َوائج َو ان َصرف عنه َو َل‬
‫أ ُ َ َ ً ‪1‬‬ ‫َ َّ‬
‫تتخذه وطنا‪.‬‬
‫هنگامی كه اراده زیارت حضرت حسین‪ ‬را نمودى پس آن حضرت را با حالی‬
‫غمگین و اندوهناك و ناراحت و ژولیده و گرفته و گرسنه و تشنه زیارت نما زیرا‬
‫حضرتش كشته شدند در حالی كه غمگین و ناراحت و ژولیده و گرفته و گرسنه و‬

‫‪ . 5‬کامل الزیارات‪535‬‬ ‫«‪»112‬‬

‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫تشنه بودند و از آن جناب حوائج و خواستههاى خود را بخواه و سپس از آنجا برگرد و‬
‫آن مکان شریف را وطن براى خود قرار مده‪.‬‬
‫ُ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ َأ َ‬ ‫َّ أ ُ‬ ‫َ‬ ‫أ ُ‬
‫‪َ -3‬سعد أب ُن ع أبد الله الق ِّم ُّي اْلشعر ُي قال‪ :‬سالت عن قائم‪…: ‬فقلت‬
‫َ أ َ َ َّ ُ َ َ َ‬ ‫َأ أ َ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ َ َ‬ ‫َ َأ‬ ‫َأ‬
‫أخب أرني ع أن تأويل كهيعص قال هذه ال ُح ُروف م أن أن َباء الغ أيب أطلع الله عل أيها‬
‫َ َ ُ َ َ ِّ ُ أ َ‬ ‫َ َ َ َ‬ ‫َ َ َ ُ َ َ ََ‬
‫ع أبد ُه َزكر َّيا ث َّم ق َّصها على ُم َح َّمد‪َ ‬و ذلك أ َّن َزكر َّيا َسأل َر َّبه أ أن ُيعل َمه اْل أس َم َاء‬
‫ً َ ً‬ ‫َ َ َ‬ ‫أ َ أ َ َ َ َ أ َ َ َ َ أ َ أ َ َ َ َ َّ َ ُ َّ َ َ َ َ َ‬
‫ان َزكر َّيا إذا ذك َر ُم َح َّمدا َو عل ّيا َو‬ ‫الخمسة فأهبط عليه جبرئيل فعلمه إياها فك‬
‫َ أ أ ُ َ أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ َ َ أ ُ َ ُّ ُ أ َ َ َ ُ ُ‬
‫فاطمة َو الحسن‪ ‬س ِّري عنه همه َو انجلى ك أربه َو إذا ذك َر اس َم الحسين‪‬‬
‫َ َ َ أ َ َ َ‬
‫َ َ َ أ ُ َأ َ ً‬ ‫َ‬ ‫َ ََأ ُ أَ ُ ََ أ ََ أ أ ُ ََ َ َ َ‬
‫خنقته الع أب َرة َو َوقعت عل أيه ال ُبه َرة فقال ذات َي أوم إلهي َما َبالي إذا ذكرت أربعا‬
‫َأ ُ َ‬ ‫َ َ َ ُ أ‬ ‫ُ‬ ‫أ ُ َ َّ ُ َ‬
‫منه أم ت َسل أيت بأ أس َمائه أم م أن ه ُمومي َو إذا ذك أرت ال ُح َس أي َن‪ ‬تد َمع ع أيني َو‬
‫َ أ َ ُ‬ ‫ََ َ‬ ‫َ َ أ َ َّ ُ َ َ َ َ َ َ‬ ‫َُ ُ أ‬
‫ور َزف َرتي؟ فأن َبأ ُه الله ت َب َارك َو تعالى ع أن ق َّصته فقال كهيعص فالكاف أاس ُم‬ ‫تث‬
‫َ أَأ ُ َ َ ُ ُ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫أ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫ك أر َبال َء َو اله ُاء هالك العت َرة َو ال َي ُاء َيزيد َو ه َو ظال ُم الح َس أين‪ ‬و العين عطشه‬
‫َ َ‬ ‫َ ََ َ َ َ‬ ‫َ َ َ َ َ َ أ‬ ‫ََ‬ ‫َ َّ ُ‬
‫الصاد َص أب ُر ُه فل َّما َسمع بذلك َزكر َّيا ل أم ُيفارق َم أسجد ُه ثالثة أ َّيام َو َمنع فيه َّن‬ ‫و‬
‫َ ُأ ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫أ‬
‫الن َاس م َن الدخول عل أيه َو أق َبل على ال ُبكاء َو النحيب َو ك َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُّ‬ ‫َّ‬
‫ان ُي أرثيه إلهي أ تفجع‬
‫َ ُأ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫َخ أي َر َجميع َخ ألق َك ب َو َلده؟ إ َلهي أ ُت أنز ُل َب أل َوى َهذه َّ‬
‫الرز َّية بفنائه؟ إلهي أ تلب ُس‬
‫ُ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫ُ ُّ ُ َ َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ ً َ‬
‫عل ّيا َو فاط َمة ث أو َب هذه ال ُمص َيبة؟ إلهي تحل ك أر َبة هذه ال ُمص َيبة ب َساحته َما ث َّم‬
‫َ أ ِّ‬ ‫َ َ أَ‬ ‫ََ أ‬ ‫َ‬ ‫َ ً ََ‬ ‫أ‬ ‫َ َ ُ ُ َ‬
‫ان َيقول إلهي أار ُزقني َولدا تق ُّر به ع أيني على الك َبر فإذا َر َزقتنيه فافتني ب ُح ِّبه‬ ‫ك‬
‫َ َ ُ‬ ‫َ‬ ‫ُ ُ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ً‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ أ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬
‫ث َّم افجعني به ك َما تفجع ُم َح َّمدا حب َيبك ب َولده ف َر َزقه الله َي أح َيى َو فجعه به َو‬
‫ََ‬ ‫َّ َ َ أ ُ َ ُ أ‬ ‫َ َ َ ُ‬
‫‪1‬‬
‫ان ح أمل َي أح َيى ستة أشهر َو ح أمل ال ُح َس أين‪ ‬كذلك‪.‬‬ ‫ك‬
‫سعد بن عبد الله روایت میکند كه گفت‪ :‬به حضرت قائم آل محمد‪ ‬گفتم‪ :‬تأویل‬
‫كهیعص چیست؟‬
‫فرمود‪ :‬این حروف از اخبار غیبی میباشند كه خداى علیم بنده خود حضرت زكریا را‬
‫از آنها آگاه نمود و سپس داستان آن را براى حضرت محمد‪ ‬شرح داد‪ .‬جریان این‬

‫«‪113‬‬ ‫‪ . 5‬اإلحتجاج علی أهل اللجاج (للطبرسي) ‪463/2‬‬

‫»‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫قضیه بدین شرح است كه حضرت زكریا از خدا خواست كه نامهاى مبارك پنج تن‬
‫آل عبا را به او یاد دهد‪ .‬جبرئیل بزمین هبوط كرد و آنها را بحضرت زكریا تعلیم داد‪.‬‬
‫هر وقت حضرت زكریا نامهاى مبارك‪ :‬محمد‪ ،‬علی‪ ،‬زهراء‪ ،‬و حسن‪ ‬را میبرد غم و‬
‫اندوه وى برطرف میشد‪ ،‬ولی هر گاه نام مبارك حسین‪ ‬را میبرد گریه راه گلوى‬
‫او را میگرفت و نفس وى بشماره میافتاد! تا اینکه یك روز حضرت زكریا گفت‪ :‬بار‬
‫خدایا! براى چیست كه هر وقت من نام آن چهار نفر را میبرم غم و اندوه من برطرف‬
‫میشود‪ ،‬ولی موقعی كه نام حسین‪ ‬را میبرم چشمانم اشکبار و نفسم به شماره‬
‫میافتد!؟ خداى علیم داستان شهادت امام حسین‪ ‬را براى زكریا شرح داد و‬
‫فرمود‪ :‬كهیعص ك اشاره به كربالى امام حسین‪ ‬است‪ .‬ه اشاره به هالكت عترت‬
‫پاك میباشد‪ .‬ى اشاره بنام یزید است كه در حق حسین‪ ‬ظلم كرد‪ ،‬ع اشاره به‬
‫عطش حسین‪ ‬و ص اشاره به صبر آن بزرگوار است‪.‬‬
‫هنگامی كه حضرت زكریا این جریان را شنید مدت سه روز از مسجد خویشتن خارج‬
‫نشد و در آن مدت اجازه ورود به احدى نداد‪ .‬آنگاه مشغول گریه و زارى شد‪ ،‬وى از‬
‫براى امام حسین‪ ‬مرثیه میخواند و میگفت‪:‬‬
‫پروردگارا! آیا بهترین خلق خود (یعنی حضرت محمد‪ ‬را) دچار مصیبت فرزندش‬
‫میکنی؟ بار خدایا! آیا یك چنین بالئی را بر در خانه آن حضرت پیاده خواهی كرد؟‬
‫پروردگارا! آیا لباس یك چنین مصیبتی را به علی و زهراء‪ ‬میپوشانی! بار خدایا!‬
‫آیا چنین مصیبتی را نصیب آنان خواهی كرد؟ سپس حضرت زكریا دعاء كرد و گفت‪:‬‬
‫پروردگارا! یك پسرى بمن عطا كن كه در این زمان پیرى چشم من به وى روشن‬
‫شود‪ ،‬موقعی كه این پسر را بمن عطا كردى مرا شیفته محبت وى بگردان‪ ،‬سپس مرا‬
‫دچار مصیبت او بکن همچنان كه حضرت محمد حبیب خود را دچار مصیبت فرزند‬
‫خواهی كرد! آنگاه خدا حضرت یحیی را به زكریا عطا كرد و او را دچار مصیبت وى‬
‫نمود‪ .‬مدت حمل حضرت یحیی شش ماه بود و مدت حمل امام حسین‪ ‬نیز‬
‫شش ماه بود‪.‬‬ ‫«‪»114‬‬
 ‫ُ َّ َ َ َ أ ٌ َ َ ٌ َ‬ ‫َُ ًَُ َ َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َ َ‬
‫‪َ -4‬و َبعث ع أم ُرو أب ُن ح َر أيث غالما له فج َاء ُه بقلة عل أيها منديل َو قدح ف َص َّب فيه‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫ََ أ َ أ‬ ‫ََ َ أَ َ ُ َ ً‬ ‫َ َ َ َ ُ َّ َ‬ ‫ََ َ َُ أ‬
‫َم ًاء فقال له اش َر أب فأخذ كل َما شر َب أامتأل القدح دما م أن فيه فال َيقد ُر أ أن َيش َر َب‬
‫ََ أ َ َ‬ ‫أ‬ ‫َّ َ‬ ‫ََ َ َ‬ ‫َ‬ ‫ً‬ ‫ََََ َ َ‬
‫ففعل ذلك َم َّرة َو َم َّرت أين فل َّما ذه َب في الثالثة ل َيش َر َب َسقطت ثن َّيت ُاه في‬
‫َ أُ ُ ‪1‬‬ ‫أ أ‬
‫الر أزق ال َمق ُسوم شربته‪.‬‬ ‫ان لي م َن ِّ‬ ‫أال َق َدح َف َق َال أال َح أم ُد ل َّله َل أو َك َ‬
‫عمرو بن حریث غالم خود را فرستاد كوزه آبی كه دستمالی بر سر آن بود با قدحی‬
‫آورد‪ ،‬پس در آن آب ریخت و باو گفت‪ :‬بیا شام‪ ،‬حضرت مسلم‪ ‬قدح را گرفت و‬
‫چون میخواست بیاشامد پر از خون دهانش میشد‪ ،‬و نمیتوانست بیاشامد یك بار یا‬
‫دو بار قدح را ریختند و دوباره آب كردند و نتوانست بیاشامد‪ ،‬بار سوم كه خواست‬
‫بیاشامد دندانهاى پیشین آن جناب در قدح افتاد‪ .‬پس فرمود‪ :‬سپاس خداى را اگر‬
‫روزى من شده بود خورده بودم (چنین قسمت شده كه من تشنه باشم)‪.‬‬
‫َ َ‬ ‫أ َ‬ ‫ُ َّ‬ ‫َ َ‬ ‫ََ‬
‫‪ -5‬قال اَلمام الرضا ‪َ : ‬ما م أن أحد م أن شيعتنا َي أم َرض إَل َمرضنا ل َم َرضه و َل‬
‫َ أ ُ َّ َ أ َ َ‬ ‫أ َ َّ أ َ َ َ‬
‫‪2‬‬
‫َيغت ُّم إَل اغت َم أمنا لغ ِّمه َو َل َيف َرح إَل فرحنا لف َرحه‪.‬‬
‫هیچ یك از شیعیان ما مریض نمیشود مگر این كه ما به خاطر بیمارى او بیمار‬
‫میشویم‪ ،‬و مغموم و اندوهگین نمیشود مگر این كه ما به خاطر غم و غصهاش‬
‫اندوهناك میشویم‪ ،‬و شاد نمیشود مگر این كه ما به خاطر شادىاش فرحناك‬
‫میشویم‪.‬‬
‫َ َ‬ ‫أ َ َ ُ أ َ ُ َ أ َ أ َ َ َ أ ُ َ َّ أ َ أ َ ِّ َ أ َ َ أ َ َأ‬
‫‪ -6‬المزار القديم‪ ،‬عن علقمة بن محمد الحضرمي عن أبي جعفر الباقر‪ ‬قال‬
‫َ‬ ‫َ‬
‫ُ أ‬
‫ور َاء َو ه َو ال َي أو ُم‬ ‫َم أن أ َر َاد ز َي َار َة أال ُح َس أين أبن َعل ِّي أبن أبي َطالب‪َ ‬ي أو َم َع ُاش َ‬
‫ُ َ ُ ُ َ َ ُ أ ‪3‬‬ ‫َُ‬ ‫َأُ‬ ‫أال َعاش ُر م َن أال ُم َح َّرم ‪َّ ...‬الذ َ‬
‫ين َو َاس أو ُه بأنفسه أم َو َبذلوا دونه مهجهم‪.‬‬
‫حد جان نثارى رسانیدند و جان را نزد او‬ ‫آن اصحاب وفادارى كه با او مواسات را به ّ‬
‫فدا كردند‪.‬‬

‫‪ . 5‬اإلرشاد في معرفة حجج الله علی العباد‪61/1‬‬

‫‪ . 1‬بحار األنوار ‪568/61‬‬
‫«‪115‬‬ ‫‪ . 3‬مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل ‪456/51‬‬

‫»‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -7‬و من نصرنا بنفسه فيكون معنا فى الدرجات العالية من الجنان فقد‬
‫ً‬ ‫ً‬ ‫ً‬ ‫ّ‬ ‫ّ‬
‫أخبرنى جدى ّإن ولدى الحسين‪ ‬يقتل بطف كربالء غريبا وحيدا عطشانا‪،‬‬
‫ّ‬
‫فمن نصره فقد نصرنى و نصر ولده القائم‪ ‬و من نصرنا بلسانه فإنه فى حزبنا‬
‫‪1‬‬
‫فى القيامة‪.‬‬
‫حضرت سیدالشهداء‪ ‬در كربال به اصحاب خود فرمودند‪:‬هر كس ما را به جان‬
‫خودش یارى نماید‪ ،‬پس با ما در درجات عالیه بهشت خواهد بود‪ ،‬پس به تحقیق به من‬
‫جد بزرگوارم‪ ‬خبر دادند كه‪ :‬فرزندم حسین‪ ‬در زمین كربال‪ ،‬در حالتی كه بی كس‬ ‫ّ‬
‫و تنها و تشنه باشد شهید خواهد شد‪ ،‬پس هر كس او را یارى كند; به تحقیق چنین‬
‫است كه مرا یارى كرده است‪ ،‬و فرزند او حضرت قائم‪ ‬را یارى كرده است‪ ،‬و هركس‬
‫مارا به زبان خود یارى نماید‪ ،‬پس بدرستیکه او در روز قیامت; در زمره ما خواهد بود‪.‬‬
‫َ َّ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫‪َ -8‬و ُرو َي أ َّن إ أس َماع َيل َك َان أت أ أغ َن ُام ُه َت أر َعى ب َش ِّط أال ُف َرات َفأ أخ َب َر ُه َّ‬
‫الراعي أنها َل‬
‫َ َ ََ َ‬ ‫ً َ ََ ُ َ‬ ‫أ أ َ أ ُ ََ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ أ‬
‫تش َر ُب ال َم َاء م أن هذه ال َمش َرعة ُمنذ كذا َي أوما ف َسأل َر َّبه ع أن َس َبب ذلك فن َزل‬
‫َ َ ََ َ ََ‬ ‫َ َ‬ ‫ُ أ َ َ َ َ َّ َ ُ‬ ‫ُ َ َ‬ ‫َ‬
‫ج أب َرئيل َو قال َيا إ أس َماعيل َسل غن َمك فإنها تج ُيبك ع أن َس َبب ذلك فقال لها ل َم‬
‫َ أ َ َ َ َ َ َّ َ َ َ أ ُ َ أ َ‬ ‫َ‬
‫َل تش َربين من هذا الماء فقالت بلسان فصيح قد بلغنا أن َولدك الحسين‪‬‬
‫َ أ َ َ أَ ََ َ أ َ‬ ‫َ َ أ‬
‫أ أ َ َ ً ََ‬ ‫َ‬ ‫َ َ أ‬ ‫أَُ َُ َ أ َ ً ََ‬ ‫َ‬
‫س أبط ُم َح َّمد ُيقتل هنا عطشانا فن أح ُن َل نش َر ُب م أن هذه ال َمش َرعة ح َزنا عل أيه‬
‫َ أَ َ‬
‫ين َو الخالئق‬
‫أَ‬
‫الس َم َاوات َو اْل َرض‬ ‫ين َأ أهل َّ‬ ‫َف َس َأ َل َها َع أن َقاتله‪َ -‬ف َق َال أت َي أق ُت ُل ُه َلع ُ‬
‫‪2‬‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ أ َ َ َ َ َ أ َ ُ َّ ُ َّ أ َ أ َ َ أ‬
‫أجمعين فقال إسماعيل اللهم العن قاتل الحسين‪.‬‬
‫روایت شده‪ :‬كه حضرت اسماعیل گوسفندان خود را بر لب فرات میچرانید‪ .‬چوپان‬
‫آن حضرت به او خبر داد‪ :‬از فالن موقع ببعد این گوسفندان از این شریعه آب‬
‫نمیآشامند! حضرت اسماعیل دعا كرد و از سبب این موضوع جویا شد‪ .‬جبرئیل‬
‫نازل گردید و گفت‪ :‬یا اسماعیل! این موضوع را از گوسفندان جویا شو! زیرا كه علت‬
‫این مطلب را براى تو خواهند گفت‪ .‬وقتی آن بزرگوار بگوسفندان فرمود‪ :‬چرا از این‬

‫‪ . 5‬کتاب «نجم الثاقب» از شیخ جلیل جعفر شوشتری (رضی الله عنه) در «فوائد المشاهد»‬
‫‪ . 1‬بحار األنوار ‪243/44‬‬ ‫«‪»116‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫آب نمیآشامید!؟ بزبان فصیح گفتند‪ :‬بما این طور رسیده‪ :‬فرزند تو كه سبط‬
‫محمد‪ ‬است در اینجا با لب تشنه كشته خواهد شد‪ ،‬لذا ما بعلت غم و‬ ‫حضرت ّ‬
‫اندوهی كه براى آن بزرگوار داریم از این شریعه آب نمیآشامیم‪ .‬حضرت اسماعیل‬
‫راجع به قاتل امام حسین‪ ‬جویا شد‪ ،‬گوسفندان گفتند‪ :‬همان كسی است كه‬
‫اهل آسمانها و زمین و عموم خالئق او را لعنت خواهند كرد‪ .‬حضرت اسماعیل هم‬
‫گفت‪ :‬پروردگارا! قاتل امام حسین‪ ‬را لعنت كن!!‬
‫ً َ‬ ‫َّ َ أ ُ َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫ُ َّ ُ َ‬ ‫َ َّ َ َ‬
‫‪َ -9‬و حدثني أبي َرح َمه الله ع أن َسعد أبن ع أبد الله عنه َما جميعا ع أن ُم َح َّمد أبن‬
‫َ َ َّ ُ‬ ‫أ َ َ َ أ َ َ أ َّ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ‬
‫سنان ع أن ع َّمار أبن َم أر َو َان ع أن َس َماعة أبن مهران عن أبي عبد الله‪ ‬قال‪ :‬إنه‬
‫َََ‬ ‫َ َ أ‬ ‫أَ َ أ‬ ‫ً َ ً َ َّ َ َ َ َ ُ َ َ َ‬ ‫َ َ َّ‬
‫ان لله َر ُسوَل نب ّيا ت َسلط عل أيه ق أو ُمه فقش ُروا جلدة َوجهه َو ف أر َوة َرأسه‪ -‬فأت ُاه‬ ‫ك‬
‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫ين فقال ل ُه َر ُّب َك ُيقرئ َك َّ‬‫َ‬ ‫َ‬ ‫أ‬
‫َر ُسول م أن َر ِّب ال َعالم َ‬‫ٌ‬
‫السال َم َو َيقول قد َرأ أيت َما ُصنع‬
‫أ َ ٌ ‪1‬‬
‫ُ‬ ‫أ‬ ‫ب َك َو َق أد َأ َم َرني ب َط َاعت َك َف ُم أرني ب َما ش أئ َت َف َق َال َي ُك ُ‬
‫ون لي بال ُح َس أين‪ ‬أسوة‪.‬‬
‫ّ‬
‫خداوند متعال پیامبرى داشت كه قومش بر او مسلط شده و پوست صورت و سر او را‬
‫كندند ملکی از ملک هاى پروردگار عالمیان نزد او آمد و گفت‪ :‬پروردگارت به تو سالم‬
‫میرساند و میفرماید‪ :‬آنچه به تو وارد شد را دیدم و به من امر فرمود كه تو را اطاعت‬
‫نمایم حال آنچه میخواهی به من بفرما‪ .‬وى فرمود‪ :‬من خواستارم كه آنچه به‬
‫حضرت حسین‪ ‬از بال و محنت رسید پیرو آن حضرت باشم وآن حضرت الگوى‬
‫من می باشد‪.‬‬
‫‪ -11‬قال‪ :‬و لما اشتد على الحسين‪ ‬و أصحابه العطش دعا ّ‬ ‫ّ‬
‫العباس بن علي‬
‫بن أبي طالب‪ ‬أخاه‪ ،‬فبعثه في ثالثين فارسا و عشرين راجال‪ ،‬و بعث معهم‬
‫بعشرين قربة‪ .‬فجاءوا حتى دنوا من الماء ليال‪ ،‬و استقدم أمامهم باللواء نافع‬
‫ّ‬
‫الزبيدي‪ :‬من ّ‬ ‫ّ‬
‫الرجل؟[فقال‪ :‬نافع بن‬ ‫بن هالل الجملي فقال عمرو بن الحجاج‬
‫هالل]‪.‬‬

‫«‪117‬‬ ‫‪ . 5‬کامل الزیارات ‪64‬‬

‫»‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫فقال‪ :‬ما جاء بك؟ قال‪ :‬جئنا نشرب من هذا الماء الذي حألتمونا عنه‪ ،‬قال‪:‬‬
‫ّ‬
‫فاشرب هنيئا‪ :‬قال‪َ :‬ل و الله َل أشرب منه قطرة و حسين عطشان و من ترى‬
‫من أصحابه [و أشار الى اصحابه]‪1.‬‬
‫شدت‬ ‫روز قبل از كشته شدن حسین‪ ‬بود!» وقتی تشنگی حسین‪ ‬و یارانش ّ‬
‫یافت برادرش عباس بن علی بن ابی طالب‪ ‬را خواست و با سی اسب سوار و‬
‫بیست پیاده همراه با بیست مشك به طرف شریعه فرستاد؛ آنها آمدند تا این كه‬
‫شبانگاه به آب نزدیك شدند‪ ،‬نافع بن هالل جملی پرچم به دست‪ ،‬پیشاپیش آنها‬
‫حجاج زبیدى گفت‪ :‬اى مرد كیستی؟ [نافع گفت‪ :‬نافع بن‬ ‫حركت میكرد عمرو بن ّ‬
‫هالل] عمرو گفت‪ :‬چرا اینجا آمدى؟‬
‫هالل گفت‪:‬آمدهایم تا از این آبی كه ما را از آن منع كردهاید بنوشیم‪.‬‬
‫عمرو گفت‪ :‬بنوش‪ ،‬گوارایت باشد‪ .‬هالل گفت‪ :‬نه‪ ،‬و الله قطرهاى از آن نمینوشم در‬
‫حالی كه حسین‪ ‬و اصحابش تشنهاند‪.‬‬
‫‪ -11‬در بعضی از روایات منقولست كه بار دیگر آن امام مظلوم خود را به آب فرات‬
‫رسانید و كفی از آب برداشته‪ ،‬خواست بیاشامد از تشنگی زنان و كودكان اهل‬
‫‪2‬‬
‫بیت‪ ‬یاد آورده و آب را ریختند‪.‬‬
‫‪ -12‬حضرت رباب‪ ‬روزها در آفتاب می نشست‪ ،‬حضرت سکینه‪ ‬را در دامن‬
‫خود می نشاند ومی بوئید و می بوسید و می گفت‪:‬اى یادگار حسین من بوى‬
‫حسین‪ ‬را از تو می شنوم‪ ،‬زنان مدینه می گفتند‪:‬چرا در سایه نمی شینی؟‬
‫می فرمودند‪:‬مالمتم نکنید آنچه من دیدم شما ندیده اید من بدن عزیز فاطمه‪ ‬را‬
‫‪3‬‬
‫برهنه و عریان برابر آفتاب دیدم‪.‬‬

‫‪ . 5‬وقعة الطف ‪595‬‬

‫‪ . 1‬ریاض الشهادة ‪198‬‬
‫‪ . 3‬عددالسنه سبزواری ‪579‬‬ ‫«‪»118‬‬
 ‫‪ -55‬خون در بدن عزادار به هیجان می آید‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫َ ُ َ ُ أ َ َ ُ َ ُ َ َ َ َ َّ َ َ ُ َ أ َ أ ُ‬ ‫ُ َّ‬ ‫َ َ‬
‫‪ -1‬قال َر ُسول الله‪َ: ‬ل تعادوا اْل َّي َام فتعاد َيك أم فإذا ت َب َّيغ الد ُم بأحدك أم فل ُيهرقه‬
‫أ َ‬ ‫َ‬
‫‪1‬‬
‫َو ل أو بمشقص‪.‬‬
‫هرگاه خون دریکی از شما به هیجان آمد‪،‬این خون را بریزد‪،‬هرچند بانوک پیکان‬
‫باشد‪.‬‬

‫«‪»119‬‬ ‫‪ . 5‬دعائم اإلسالم ‪541/2‬‬

 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫قمه زنی و تاریخ‬
‫محرم تهران در ّاولین سال سلطنت‬‫‪ -1‬یکي از جهانگردان روسي‪ ،‬در گزارش خود از ّ‬
‫ّ‬
‫محمد شاه ميگوید ‪:‬‬
‫مجلل است‪ .‬در روزهاي ّاول ّ‬ ‫ّ‬ ‫برگزاري مراسم ّ‬
‫محرم در‬ ‫محرم در تهران‪ ،‬فوق العاده‬
‫ّ‬
‫نقاط مختلف شهر چادرهاي سیاه بلندي برپا ميدارند‪ .‬در این چادرها‪ ،‬مالیي بر‬
‫منبر ميرود و با صدایي بلند‪ ،‬تاریخچه این روزهاي مصیبت بار را بیان ميكند‪ .‬مردم‬
‫شدت به گریه ميافتند و قیافههایي حزنآور پیدا‬ ‫هم‪ ،‬همصدا با سخنان او به ّ‬
‫ً‬
‫ميكنند‪ .‬شب هنگام جماعات انبوهي از عزاداران‪ ،‬مجددا در این چادرها گرد‬
‫ميآیند؛ مشعلها را روشن ميكنند؛ به مدت دو یا سه ساعت و گاهي تمام شب‬
‫گریه و زاري ميكنند‪ .‬سینه ميزنند و با تمام حنجره‪ ،‬فریاد «یا حسین» بر ميآورند‪.‬‬
‫تعصب برخي مؤمنان عزادار تا جایي است كه با آالتي تیز یا با قمه‪ ،‬زخمهایي‬ ‫ّ‬
‫سهمگین بر خود وارد ميآورند‪ .‬در این لحظات‪ ،‬در خیابانهاي تهران چنان‬
‫فریادهایي بلند است كه ممکن است شنونده گمان برد كه دشمن به شهر یورش‬
‫‪1‬‬
‫آورده‪ ،‬مشغول كشت و كشتار است‪.‬‬
‫ً‬
‫‪ -2‬در گزارش جیمز ویلس از پیش درآمد برگزاري یک مراسم تعزیه [احتماال ]در‬
‫تکیه دولت آمده است ‪:‬‬
‫وقتي تمام تداركات و اسباب تعزیهخواني فراهم آمد‪ ،‬آن وقت ّنواب واال حکم ميكند‬
‫كه درها را باز نموده و زنها را داخل تکیه كنند ‪ ...‬و چون درها باز شد‪ ،‬یک مرتبه‬
‫زنها با كمال سرعت‪ ،‬داخل تکیه شده و هر كدام سعي مينمایند كه به قدر امکان‪،‬‬
‫بهترین مکان را از براي [نشستن] خود تحصیل نمایند‪ .‬و بعضي از زنهاي ّ‬
‫متموله و‬
‫معروفه آنجا‪ ،‬قبل از وقت‪ّ ،‬‬
‫خدام خود را با فرش به تکیه فرستاده و آنها فرشها را بر‬
‫روي زمین انداختهاند‪ ،‬انتظار خانمهاي خود را ميكشند‪ .‬و در وقت دخول زنان‪،‬‬

‫‪ . 5‬سفرنامه فیو دور کورف ‪245‬‬ ‫«‪»120‬‬

 ‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫قیل و قال و منازعه و گفتگوهاي سخت‪ ،‬بسیار واقع ميشود‪ .‬ولي چندان طول‬
‫نميكشد كه ّفراشهاي جوان با چوب دستي خود‪ ،‬تکیه را ساكت و صامت‬
‫ً‬
‫ميكنند‪ .‬عدد زنها تقریبا پنج ‪ -‬شش هزار نفر است‪ .‬الغرض پس از چند دقیقه‬
‫دیگر‪ ،‬درب دویم باز ميشود و جمعیت مردها‪ ،‬با كمال هیاهو داخل شده و در طرف‬
‫راست تکیه‪ ،‬كه در مقابل سکوي مجلس تعزیهخواني است‪ ،‬صف ميكشند و‬
‫ميایستند‪ .‬آن وقت‪ ،‬صداي توپ‪ ،‬دخول روضهخوانان و تعزیه خوانان را به مجلس‬
‫اعالن ميدهد‪[ .‬یکي از روضهخوانان] باالي عرشه منبر ميرود و با كمال وقار و ادب‬
‫مينشیند و سایرین‪ ،‬یا در اطراف منبر و یا بر روي پلههاي زیرین منبر مينشینند‪ .‬آن‬
‫ّ‬
‫وقت تمام حضار سکوت نموده و استماع روضهخواني مشار إلیه را مينمایند‪.‬‬
‫َّ‬
‫روضهخوان‪ّ ،‬اول با صداي مالیم ميگوید ‪« :‬بسم الله الرحمن الرحیم» و بعد از حمد‬
‫و ثناي الهي‪ ،‬مختصري از مصائب و بالیاي حزن انگیز حضرت امام حسین‪ ‬را‬
‫ً‬
‫بیان مينماید و چون اسم حضرت حسین‪ ‬برده ميشود‪ ،‬فورا از جمعیت‬
‫تماشاییان‪ ،‬یک صداي ناله و گریه وحشتناک حزن انگیزي بلند ميشود و بعضي از‬
‫آنان ميگویند ‪« :‬اي حسین! دل ما براي مصائب تو سوزد»‪ .‬در این حال‪،‬‬
‫روضهخوان با صداي بسیار بلند فریاد ميكند ‪« :‬حسن حسین ‪ -‬حسن حسین» و‬
‫ً‬
‫ضمنا با كمال ّ‬
‫شدت‪ ،‬مشت بر سینه لخت خود ميزند‪ .‬آن وقت جمعیت مردان‪ ،‬با‬
‫كمال عجله [این عمل] او را تقلید نموده‪ ،‬آنها هم یک مرتبه ميگویند ‪ :‬حسن‬
‫حسین‪ .‬این صداي هیاهو اسباب آن ميشود كه تمام مستمعین به حالت جنون‬
‫شدت‪ ،‬گریه و زاري كنند‪ .‬بعد از گریه بسیار‪ ،‬روضه خوان از منبر به زیر‬ ‫برسند و به ّ‬
‫آمده و از پي كار خود ميرود‪ .‬پس از او‪ ،‬دسته موزیک نواب واال شاهزاده داخل شده‬
‫‪ ...‬و بعد از اتمام موزیک‪ ،‬چند دسته مختلف [به ترتیب] وارد تکیه ميشوند ‪:‬‬
‫ّ‬
‫ّاول‪ ،‬یک دسته سقا هستند كه هر كدام مشکي بر دوش خود گذاردهاند و چون در‬
‫میان مردان و زنان ميرسند‪ ،‬بعضي فریادهاي مخصوص ميكنند و چیزهایي‬
‫ً‬
‫«‪»121‬‬ ‫ميگویند كه مزید سوزش قلب و ناله مستمعین ميشود‪ .‬مثال یکي از آنها ميگوید ‪:‬‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫«حسین از براي قطرهاي آب‪ ،‬جان داد» و دیگري ميگوید ‪« :‬آي حسین جان!»‪.‬‬
‫ّ‬
‫بعد از ورود سقایان‪ ،‬یک دسته درویش داخل تکیه ميشوند و هر كدام‪ ،‬دسته‬
‫زنجیري در دست دارند كه الینقطع بر روي پشت و دوش برهنه خود ميزنند و‬
‫ّمتصل ميگویند ‪« :‬حسن‪ ،‬حسین»‪ .‬بعد از ورود درویشها‪ ،‬یک دسته مردمان‬
‫منتخب وارد تکیه شدند‪ .‬آنها به افتخار عزاداري حضرت حسین نذر نمودهاند كه‬
‫خون خود را بریزند‪ .‬این دسته‪ ،‬مانند شهدایي كه در وقت جنگ بر خود كفن‬
‫ملبس گشته بودند و هر یک در دست خود‪ ،‬قمه بزرگي‬ ‫ميپوشند‪ ،‬به لباس سفید ّ‬
‫دارند كه در وقت حركت‪ ،‬پیشاني و سر را به واسطه آن زخمي ميكردند و خون‬
‫زیادي از پیشاني آنها جاري بود و وقتي كه بر روي كفنشان ریخته ميشد‪ ،‬وضع‬
‫متعصبین به قدري قمه بر سر و پیشاني خود زده‬ ‫ّ‬ ‫مخصوصي داشت‪ .‬و بعضي از‬
‫محرک گریه و زاري مستمعین‬ ‫شدت جریان خون‪ ،‬بر زمین ميافتادند و ّ‬ ‫بودند كه از ّ‬
‫ميشدند‪ .‬دسته جات [مذكور] كه از تکیه بیرون ميرفتند‪ ،‬دسته موزیکانچي نواب‬
‫قوت به نواختن آالت موزیک شروع مينمودند‪ .‬بعد از اتمام موزیک‪،‬‬ ‫واال‪ ،‬با كمال ّ‬
‫‪1‬‬
‫تعزیه خوانها داخل تکیه ميشدند ‪...‬‬
‫‪ -3‬مستوفي از آغاز رواج قمهزني و تیغزني در عهد ناصري‪ ،‬چنین روایت ميكند ‪:‬‬
‫تیغ زدن روز عاشورا‪ ،‬از كارهایي است كه این آخوند [ ‪ :‬فاضل دربندي ]در عزاداري‬
‫وارد‪ ،‬یا ال محاله آن را عمومي كرده و فعل حرام را موجب ثواب پنداشته است‪ .‬و‬
‫ترکهاي عوام هم این عزاداري را پذیرفتهاند و این خالف شرع ّبین‪ ،‬جزو عزاداري و‬
‫كار ثواب وانمود شده است‪ .‬چنان كه ذكر «شاخسین واخسین» و «حیدر! صفدر!»‬
‫ً‬
‫كه قبل از تیغ زني معموال ميگفتند‪ ،‬ذكر تركي [بوده] و همیشه ترکهاي معتقد‬
‫بودهاند كه به این عزاداري ميپرداختهاند و اهل عراق هم اگر در این [نوع] عزاداري‬
‫‪2‬‬ ‫شركتي ميكردهاند‪ ،‬از حیث نفرات بي ّ‬
‫اهمیت بودهاند‪.‬‬

‫‪ . 5‬تاریخ اجتماعی ایران(در عهدقاجاریه)‪269-267‬‬

‫‪ . 1‬شرح زندگاني من یا تاریخ اجتماعي و اداري دوران قاجاریه‪276-277‬‬ ‫«‪»122‬‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪ -4‬گزارش بنجامین از قمهزني در عهد ناصري‪ ،‬بدین شرح است‪:‬‬
‫سال ‪[ 1884‬میالدي] من در تهران اقامت داشتم‪ .‬دستههایي در خیابانها حركت‬
‫ميكردند و احساسات تند و شدید و بيسابقهاي از خود نشان ميدادند‪ ...‬در این‬
‫میان‪ ،‬ناگهان جمعي سفیدپوش كه كاردهایي در دست داشتند‪ ،‬پدیدار شدند كه با‬
‫هیجان زیاد‪ ،‬كاردها را باال برده و به سر خود ميزدند و خون از سر آنها و از [زیر]‬
‫ً‬
‫كاردهایي كه در دست داشتند‪ ،‬فواره ميزد و سر تا پایشان را سرخ كرده بود‪ .‬واقعا‬
‫ّ‬
‫كه منظره دلخراش و بسیار تأثرآوري بود كه هرگز نميتوانم آن را از یاد ببرم‪ .‬كساني‬
‫كه در این دستهها سینه یا قمه ميزنند‪ ،‬گاهي اوقات آن قدر به هیجان آمده و یا‬
‫خوني كه از آنها ميرود‪[ ،‬آنقدر زیاد است] كه بيحال شده و روي زمین ميافتند و‬
‫‪1‬‬ ‫ً‬ ‫ّ‬
‫حتي ممکن است اگر فورا مداوا نشوند‪ ،‬جان خود را از دست بدهند‪.‬‬
‫‪ -5‬مراسم عزادارى ماه محرم را از كنسولگرى ایران در استانبول مشاهده كرده‬
‫بودم‪ .‬در مشهد نیز مانند استانبول مردم عزادارى كه در مراسم شركت جسته بودند‪.‬‬
‫لباس سیاه روزهاى قبل را از تن بدر آورده و كفن سفیدى پوشیده بودند‪ .‬از آنجا كه‬
‫این منظره را قبال هم دیده بودم به اندازه روز قبل متعجب نشدم‪.‬‬
‫در ابتدا‪ ،‬دو صف از مردان كه بدست قمه و شمشیر داشتند در دو سوى خیابان با‬
‫آهنگ مالیمی به حركت درآمدند‪ .‬سپس چهره اصلی مراسم در وسط و بین دو صف‬
‫هویدا شد مردى تا كمر لخت بود و بدنش در زیر قمهها‪ ،‬نعل اسبها‪ ،‬عینكها و خرت‬
‫و پرتهاى دیگرى كه به آن متصل شده بود پیدا نبود‪ .‬براى مثال یك جفت خنجر در‬
‫قسمت جلو سینه و پشت كمر وى فرو رفته بود‪ .‬مقدار زیادى نعل اسب به قسمت‬
‫شانههاى او متصل شده بود‪ ،‬و تعداد زیادى قفل نیز از پوست بدن وى داخل رفته و‬
‫چفت شده بود‪ .‬بالفاصله در پشت سر این مرد‪ ،‬تعدادى از مردان كه سرها را تراشیده‬
‫و كفن سفید به تن كرده بودند دیده میشدند‪ .‬آنان همگی در دست خود قمههایی‬

‫«‪123‬‬ ‫‪ . 5‬ایران و ایرانیان ‪284‬‬

‫»‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫داشتند كه پیشانی و سر خود را با آن تیغ زدند به نحوى كه خون به بیرون فوران كرده‬
‫و روى لباس سفیدشان ریخته شد‪.‬‬
‫همه با هم به نحو غمانگیز و سوزناكی شعرهایی به صداى بلند میخواندند‪ .‬قبال‬
‫گفته بودم تا خدمتکاران ظرف بزرگی از شربت فراهم كنند‪ .‬از آنان خواستم تا از‬
‫عزاداران با آن پذیرایی نمایند‪ ،‬عزاداران كه تشنه هم بودند شربت را مینوشیدند و از‬
‫این بابت بسیار خوشحال بودند‪ .‬هنگامی كه عزاداران به انجام مراسم مشغولند‪.‬‬
‫میتوان با پذیرایی از ایشان تا حدى در غمشان شریك شد و با آنان همراهی كرد‪.‬‬
‫بعد از دسته قمهزنهاى كفنپوش‪ ،‬تعدادى بچه كوچك كه آنان نیز كفن به تن‬
‫داشتند از راه رسیدند‪ ،‬با كمال تعجب دیدم كه اینان خیلی شدیدتر قمهزده بودند‪.‬‬
‫آخر از همه بچه كوچك سه سالهاى بود كه تمام سر خود را زخمی كرده بود و تمامی‬
‫صورت وى از خون پوشیده بود‪ ،‬در حالیکه او را بغل كرده و از معركه بیرون میبردند‬
‫‪1‬‬
‫هنوز چاقوى كوچك خود را در دست داشت‪.‬‬
‫‪ -6‬ابن بطوطه" در ضمن شرح مراسم سوگواري براي جوان مزبور مي گوید كه‬
‫بعضي از افراد در مرگ وي پیشاني خود را شکسته بودند‪ .‬و اما درباره پیشاني‬
‫شکستن براي امام حسین‪ ‬این طور كه معلوم است عده اي از شیعیان در نواحي‬
‫مختلف در قرنهاي نهم و دهم هجري اینکار را مي كرده اند(از زمانهاي جلوتر‬
‫نویسنده اطالعي ندارد) دلیل این امر نوشتة "شمس الدین محمد بن طولون" از‬
‫نویسندگان قرن دهم هجري است كه در ضمن شرح وقایع سال نهصد و هفت‬
‫هجري گفته است‪:‬‬
‫َ َ‬ ‫َ َ َ‬ ‫َ ََ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ َ َ ٌ‬
‫َو في َيوم عاشورا اجتمع جماعة من اوباش اَلعجام و القلندريه و اظهروا قاعدة‬
‫َ‬ ‫َ َ َ َ ََ‬
‫قام عليهم َبعض الناس‪...‬‬ ‫الروافض من ادماء الوجوه و غير ف‬‫َ‬
‫روز عاشورا(سال نهصد و هفت) گروهي از اوباش عجم و قلندریان گردهم برآمدند و‬

‫‪ . 5‬خراسان و سیستان‪ ،‬سفرنامه کنلل ییت به ایران و افغانستان ص‪533‬‬ ‫«‪»124‬‬

‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫به رسم رافضیها‪ ،‬صورت و پیشاني خود را زخم زدند و خون آلوده كردند و كارهاي‬
‫دیگري نیز از این قبیل انجام دادند جمعي از مردم در برابر ایشان قیام نمودند‪ .‬از‬
‫ض"‪(.‬رسم رافضیان را آشکار كردند) معلوم مي شود كه‬ ‫واف‬‫الر‬ ‫جملة" َا َ‬
‫ظهروا قاع َد َة َ‬
‫ِ ِ‬ ‫ِ‬
‫این رسم و قاعده در میان شیعه معمول بوده است و در روز عاشورا سال ‪ 957‬در‬
‫‪1‬‬
‫دمشق آن را آشکارا انجام داده اند‪.‬‬

‫«‪125‬‬ ‫‪ . 5‬مفاکهه الخالن‪:‬قسم ‪5‬ـ صفحه ‪.244‬‬

‫»‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫اهدای خون‬
‫یک شبکه اي مویرگي در بدن وجود داره به نام شبکه ي لنفي كه كارش نگه داشتن‬
‫خون كثیف و برگردوندن این خون به تدریج به شبکه ي شریاني هست اما طي یه‬
‫مدتي مثال بین سه تا چهار ماه این فرآیند طول میکشه و همین باعث كسالت و سر‬
‫درد و بدخوابي و عصبي بودن و ‪ ...‬میشه كه براى رفع این مشکل در دستورات دینی‬
‫اسالم داریم میتونید حجامت كنید حتي حضرت رسول‪ ‬فرمودن اگر سخت نبود‬
‫بر امتم حجامت رو از لحظه اي كه بچه دنیا میاد واجب مي كردم‪.‬‬
‫و بهترین نوع حجامت و مؤثر ترین نوع حجامت كه درمان و پیشگیري كننده از‬
‫برس‪ ،‬میگرن‪ ،‬آلزایمر‪ ،‬گري‪ ،‬سر درد‪ ،‬و ‪ ...‬حجامت سر هست‪ .‬قمه زدن در واقع‬
‫نوعي حجامت سر محسوب میشه‪.‬‬
‫خون قمه خوني ست كه از شبکه ي لنفي و خون آلوده ي بدنه كه بوسیله تطبیر‬
‫خارج میشه‪ .‬اما در مورد خوني كه هالل احمر مي گیره‪ :‬این خون مستقیما از‬
‫شریان خارج میشه و خون در گردش بدنه و خوني ست كه بدن ما براي ساخت هر‬
‫‪ 2٢٢‬سي سي ش باید ‪ ٥‬تا ‪ ٧‬هفته وقت صرف كنه !!! در واقع خون تمیز بدن‬
‫ماست كه از سرخرگ خارجش مي كنن نه مثل شبکه ي لنفي از سیاهرگ باشه!‬
‫یني خوني كه پالكت داره گلبول سفید و قرمز داره و همه چیزش میزونه اهدا میشه‬
‫نه خون شبکه ي لنفي كثیف و سرشار از گلبول سفید باشه فلذا خون حجامت و‬
‫قمه زني زمین تا آسمون با خوني كه مي گیرن از داخل رگ متفاوته‪.‬‬

‫«‪»126‬‬
 ‫شرکت زنان در مجلس ماتم‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫َّ‬ ‫أ َ َ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ َأ َ‬ ‫ُ‬
‫‪ُ -1‬م َح َّمد أب ُن َي أح َيى ع أن أح َمد أبن ُم َح َّمد ع أن عل ِّي أبن ال َحكم ع أن ع أبد الله‬
‫َأ َ‬ ‫ََ‬ ‫َ‬ ‫َ َ ُأ ُ َ أ‬ ‫أ َ‬
‫الكاهل ِّي قال‪ :‬قلت ْلبي ال َح َسن‪ ‬إ َّن أام َرأتي َو أام َرأة أابن َمارد تخ ُرجان في‬
‫َ‬ ‫أ َ َ َ ً َ أ َ َ َ أ ُ َ َّ َ أ َ ُ‬ ‫َ‬ ‫أ أَ ََأ َ ُ َ َ ُ ُ‬
‫ان ح َراما فانهنا عنه حتى نت ُركه َو إ أن ل أم‬ ‫ال َمأتم فأنهاه َما فتقول ل َي أام َرأتي إن ك‬
‫أَ ََ ٌ َ َ ََ َ َ‬ ‫ٌ َ‬ ‫َ ََ‬ ‫َ ََُ َ َ‬ ‫ُ َ ً َ َ َ‬
‫َيك أن ح َراما فأل ِّي ش أيء ت أمنعن ُاه فإذا َمات لنا َم ِّيت ل أم َيجئنا أحد قال فقال أ ُبو‬
‫ُ َ َ َأ‬ ‫َ ُ ُ‬ ‫َ َ َ‬ ‫َ َُ‬ ‫َ أ ُ‬ ‫أ‬
‫ان أبي‪َ ‬ي أبعث أ ِّمي َو أ َّم ف أر َوة تقض َيان‬ ‫ال َح َسن‪ ‬عن ال ُحقوق ت أسألني ك‬
‫َ ‪1‬‬ ‫َ‬ ‫ُ ُ َ َأ أ‬
‫حقوق أهل المدينة‪.‬‬
‫از كاهلی روایت شده كه گفت‪ :‬به امام موسی بن جعفر‪ ‬عرض كردم‪ :‬كه همسرم‬
‫محمد بن مارد است‪ -‬در مجالس ماتم شركت میکنند و من‬ ‫و خواهرم‪ -‬كه همسر ّ‬
‫ایشان را از این كار منع میکنم‪ ،‬و آنان بمن میگویند‪ :‬اگر حرام است ما به این عمل‬
‫خاتمه میدهیم و دیگر تکرار نمیکنیم‪ ،‬و اگر حرام نیست پس چرا ما را منع میکنی تا‬
‫اگر كسی از ما فوت شود مردم نیز از اداى حقوق ما و شركت در مجلس ما خوددارى‬
‫كنند و به تعزیت ما نیایند‪ ،‬آن حضرت فرمود‪ :‬از حقوق سؤال میکنی (یعنی آنان كه‬
‫ّ‬
‫به عزا و عروسی شما میآیند ایشان نسبت به شما داراى حقی هستند و رفتن به‬
‫مجالس ایشان كار عبث نیست) پدرم‪ ‬به مادرم و ّام فروه رخصت میداد كه حقوق‬
‫اهل مدینه را بجا آورند‪.‬‬

‫«‪127‬‬ ‫‪ . 5‬الکافي ‪257/3‬‬

‫»‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫احادیث موضوعی‬
‫‪ -1‬بچه ناقه صالح تاروز قیامت در صحرا وكوه ها ناله وعزادارى می كند براى پدر‬
‫‪1‬‬
‫خود‪.‬‬
‫َ َّ َ َ ُّ أ ُ أ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬
‫ُ ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬
‫َ َّ َ‬
‫يم ع أن‬ ‫‪ -2‬حدثنا ُم َح َّمد أب ُن علي َماجيل َو أيه َرح َمه الله قال حدثنا علي بن إبراه‬
‫أ‬ ‫َ‬ ‫ِّ َ‬ ‫َ َ َ َ أ ُ ََ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫الرضا‪ ‬في أ َّول َي أوم م َن ال ُم َح َّرم‪-‬‬ ‫الر َّيان أبن شبيب قال‪ :‬دخلت على‬ ‫أبيه َعن َّ‬
‫أَُ‬ ‫َّ َ‬ ‫أ َ َّ َ َ أ َ ُ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫ََ َ‬
‫ون َمعنا في الد َرجات العلى م َن‬ ‫فقال لي ‪َ ...‬يا أاب َن شبيب إن سرك أن تك‬
‫أ َ َ أ َ أ ُ أ َ َ أ َ أ َ َ َ َ َ َ أ َ َ َ َ َ َ َ أ َ َّ َ ُ ً َ َ َّ َ َ ً‬
‫الجنان فاحزن لحزننا و افرح لفرحنا و عليك بوَليتنا فلو أن رجال تولى حجرا‬
‫ُ َ َ ُ َ أ َ أ َ َ ‪2‬‬
‫َّ‬ ‫َ َ‬
‫ل َحش َر ُه الله معه يوم القيامة‪.‬‬
‫ریان بن شبیب گوید روز اول ماه محرم خدمت حضرت رضا‪ ‬رسیدم به من فرمود‬
‫‪ ...‬اى پسر شبیب اگر خواهی با ما در درجات بلند بهشت باشی براى حزن ما‬
‫محزون باش و و براى شادى ما شاد باش و مالزم والیت ما باش و اگر مردى سنگی را‬
‫دوست دارد با آن خدا روز قیامت محشورش كند‪.‬‬
‫ُ ُ‬ ‫َُ ُ ُ‬
‫الصادق‪:‬رحم الله شيعتنا خلقوا م أن فاضل طينتنا َو عجنوا‬ ‫‪َ -3‬ق َال أاْل َمام َّ‬
‫َ َ َ أ َُ َ ُ أ َأ َ ُ َ َ‬
‫‪3‬‬
‫ون لف َرحنا‪.‬‬ ‫بماء وَليتنا يحزنون لحزننا ويفرح‬
‫خدا شیعیان ما را رحمت كند كه از زیادي طینت ما آفریده شده اند و با آب والیت ما‬
‫عجین گشته اند و در ایام حزن ما محزون و در ایام سرور ما شادمان هستند‪.‬‬
‫النب ِّي‪َ ‬أ َّن ُه َق َال إ َذا َك َ‬
‫ان َي أو ُم ا ألق َي َامة ُنصبَ‬ ‫َ أ َ ُ ُ َ َّ‬
‫الصادق‪ ‬يرفعه إلى‬ ‫‪َ -4‬و ُرو َي َعن َّ‬
‫َ َ َ َ َأ ُ َ َ َ أ‬ ‫َ َأ ُ ُ‬ ‫أ ُ أ‬ ‫ُ‬ ‫ُ ٌ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫لفاط َمة‪ ‬ق َّبة م أن نور َو ُيقبل ال ُح َس أي ُن‪ ‬و رأسه في يده فإذا رأته شهقت‬
‫ٌ َّ َ َ َ َ ِّ ُ ُ َّ ُ‬ ‫َ َ‬ ‫َ ٌ َ‬ ‫أ َ‬ ‫َ أَ ً َ َ‬
‫شهقة َل َي أبقى في الج أمع َملك ُمق َّر ٌب َو َل نب ٌّي ُم أر َسل إَل َبكى لها ف ُي َمثله الله‬
‫َ َ َ َ ُ َ أ َ أ ُ َّ ُ َ‬ ‫ُ َ‬ ‫َ‬
‫َع َّز َو َج َّل َل َها في أ أح َسن ُص َ‬
‫ورة َو ه َو ُيخاص ُم قتلته بال َرأس ف َيج َمع الله ع َّز َو‬
‫ََ‬ ‫َ أ َ َ أ ُ ُ ُ َ َّ‬ ‫َ َُ‬ ‫َ ََ‬ ‫َ َّ َ َ َ َ َ َ ُ أ أ‬
‫ين عل أيه َو َم أن ش َركه أم في قتل فأقتله أم حتى آت َي على‬ ‫جل لها قتلته َو ال ُمجهز‬

‫‪ . 5‬مقتل خطی حزن األئمة ص ‪54‬‬

‫‪ . 1‬األمالي( للصدوق) ‪531‬‬
‫‪ . 3‬شجره طوبی ‪ -‬شیخ محمد مهدي حائري ‪3/5 -‬‬ ‫«‪»128‬‬
 ‫ون َف َي أق ُت ُل ُهمُ‬
‫ين‪ُ ‬ث َّم ُي أن َش ُر َ‬ ‫َ‬
‫ون َف َي أق ُت ُل ُه أم أم ُ‬
‫ير أال ُم أؤمن َ‬ ‫آخره أم ُث َّم ُي أن َش ُر َ‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬

‫ُ َّ ُ أ َ ُ َ َ َ َ َ َ ٌ‬ ‫ُ َّ ُ أ َ ُ َ َ أ ُ ُ ُ أ‬ ‫أ‬
‫ون فال َي أبقى أحد م أن‬ ‫ون ف َيقتله ُم ال ُح َس أي ُن‪ ‬ثم ينشر‬ ‫ال َح َس ُن‪ ‬ثم ينشر‬
‫ُ َ َ‬ ‫أ‬ ‫أ‬ ‫ُ َ َّ َ َ َ ُ َ أ َ ً َ أ َ َ َ أ َ ُ أ َ ُ‬
‫ذ ِّر َّيتنا إَل قتله أم قتلة فعند ذلك ُيكشف الغ أيظ َو ُين َسى ال ُح أز ُن‪ -‬ث َّم قال‬
‫َ ُ َ ُ أ َ َّ أ ُ أ ُ َ َ َ أ َّ َ ُ َ‬ ‫َّ ُ َ َ َ‬ ‫َّ ُ‬
‫ون فقد َو الله ش َركونا في‬ ‫الصادق‪َ ‬رح َم الله شيعتنا شيعتنا هم و الله المؤمن‬
‫َ أ َ أ َ ‪1‬‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬
‫ال ُمص َيبة بطول ال ُح أزن و الحسرة‪.‬‬
‫و از امام صادق‪ ‬روایت شده است‪ :‬كه رسول خدا‪ ‬فرمود‪ :‬چون روز قیامت شود‬
‫براى فاطمه زهرا ّقبهاى از نور نصب شود حسین‪ ‬در حالی كه سر خویش بدست‬
‫گرفته روى به آن ّقبه میآید چون چشم فاطمه‪ ‬بر آن منظره بیفتد چنان نعره‬
‫مقرب الهی و پیغمبران مرسل كه آنجا جمعند بحال‬ ‫برآورد كه تمام فرشتگان ّ‬
‫فاطمه‪ ‬بگریه در آیند‪ ،‬پس خداوند‪ ،‬حسین‪ ‬را براى فاطمه در زیباترین‬
‫صورتی جلوه دهد كه بیسر از كشندگان خود انتقام میگیرد پس خداوند همه‬
‫كشندگان آن حضرت و یارىكنندگان بر آنان و هر كس كه شركت در كشتن آن‬
‫حضرت نموده جمع میکند و من تا آخرین نفر آنان را میكشم سپس زنده میشوند‬
‫و امیر المؤمنین‪ ‬آنان را میكشد و سپس زنده میشوند و حسن آنان را میكشد‬
‫سپس زنده میشوند و حسین‪ ‬آنان را میکشد سپس زنده میشوند یك نفر از‬
‫خاندان ما باقی نمیماند مگر آنکه هر كدام یك بار آنان را میكشد چون چنین شود‬
‫آتش خشم فرو نشیند و اندوه از یاد برود سپس راوى گفت‪ :‬امام صادق‪ ‬فرمود‪:‬‬
‫خداوند شیعیان ما را رحمت كند بخدا كه مؤمنین واقعی آنانند آنان كه (بخدا‬
‫سوگند) شریك مصیبت ما هستند و همواره در مصیبت ما غم خورند و حسرت برند‪.‬‬
‫َّ‬ ‫َ‬
‫يم أب ُن ع أبد الله‬ ‫‪َ -5‬أ ُبو ُم َح َّمد أال َف َّح ُام‪َ ،‬ق َال‪َ :‬ح َّد َثني َع ِّمي‪َ ،‬ق َال‪َ :‬ح َّد َثني إ أب َراه ُ‬
‫َّ ُ ُ‬ ‫ََُ ُ‬
‫الصادق‪ ‬قال‪ :‬شيعتنا ج أز ٌء منا‪ ،‬خلقوا م أن‬
‫َ َ‬ ‫أال ُك أت ُنج ُّي‪َ ،‬ع أن َأبي َعاصم‪َ ،‬عن َّ‬
‫َ َ َ ُ ُ ُ أ َ َ ُ ُ َ َ َ ُ ُّ ُ أ َ َ ُ ُّ َ ‪2‬‬ ‫َ أ‬
‫فضل طينتنا‪ ،‬يسوؤهم ما يسوؤنا‪ ،‬و يسرهم ما يسرنا‪.‬‬

‫‪ . 5‬اللهوف علی قتلی الطفوف ‪ /‬ترجمه فهری ‪537‬‬

‫«‪129‬‬ ‫‪ . 1‬األمالي (للطوسي) ‪299‬‬

‫»‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫شیعیان ما جزئی از ما هستند و از فزوني طینت ما آفریده شده اند از ناراحتی و‬
‫سوءى كه به ما میرسد‪ ،‬آنها هم ناراحت می شوند‪.‬و از ناراحتی آنها ما ناراحت می‬
‫شویم‪.‬‬
‫ً َ أ َ ِّ أ ُ َ َّ أ َ أ‬ ‫أ ُ َ أ ُ أ ُ ُ َ َّ َ ُ َ َّ ُ أ ُ َ أ َ َ‬
‫‪ -6‬الحسين بن محمد و محمد بن يحيى جميعا عن علي بن محمد بن سعد‬
‫أ َ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫ع أن ُم َح َّمد أبن ُم أسلم ع أن ُم َح َّمد أبن َسعيد أبن غ أز َو َان ع أن عل ِّي أبن ال َحكم ع أن‬
‫ُ ُ ََ‬ ‫َّ‬ ‫أ ُ َ َ‬ ‫َ َ‬ ‫أ‬ ‫َ‬ ‫ُع َم َر أبن َأ َبان َع أن ع َ‬
‫يسى أبن أبي َمن ُصور قال َسمعت أ َبا ع أبد الله‪َ ‬يقول نف ُس‬
‫َ َ ٌ‬ ‫َ ٌ أ ُُ‬ ‫ٌ َ ُ َ َ‬ ‫ََ أ أ َ ُ أ َ َ‬ ‫أ أ‬
‫ال َمه ُموم لنا ال ُمغت ِّم لظلمنا ت أسبيح َو ه ُّمه ْل أمرنا ع َبادة َو كت َمانه لس ِّرنا جهاد في‬
‫الذ َهب َف َما َك َت أب َت َش أي ًئا َأ أح َسنَ‬ ‫أ ُ أ َ َ َّ‬ ‫ُ‬
‫َسبيل الله قال لي ُم َح َّمد أب ُن َسعيد اكتب هذا ب‬
‫َّ َ َ‬
‫أ ُ ‪1‬‬
‫منه‪.‬‬
‫نفس كشیدن كسی كه براى ما اندوهگین است و براى ستمی كه بما شده غمگین‬
‫است‪ ،‬تسبیح میباشد‪ ،‬و همت گماشتنش براى امر ما عبادتست و پنهان داشتنش‬
‫راز ما را جهاد در راه خداست‪ ،‬راوى گوید‪ :‬محمد بن سعید بمن گفت‪ :‬این روایت را با‬
‫آب طال بنویس كه من چیزى بهتر از این ننوشتهام‪.‬‬
‫َ َّ َ َ أ ُ َ أ ُ أ ُ َ أ َ َ أ أ َ َ َ ُ َّ ُ َ َ َ َّ َ َ َ َ َ َ َّ ََ‬
‫‪ -7‬حدثنا الحسين بن أحمد بن إدريس رحمه الله قال حدثنا أبي قال حدثنا‬
‫َ أ ُ َ َّ أ َ أ‬ ‫ُ‬ ‫َ َ َ َ َّ َ َ أ َ َّ ُ أ ُ َ أ‬ ‫أ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫أ‬ ‫َأ َ ُ‬
‫أحمد بن محمد بن عيسى قال حدثنا العباس بن معروف عن محمد بن سهل‬
‫الصادق َج أع َفر أبن ُم َح َّمد‪َ ‬ق َال‪ :‬أال َب َّك ُاء َ‬ ‫الله َّ‬ ‫َّ أ َ ِّ َ َ َ ُ َ َ َ أ َّ‬
‫ون‬ ‫النجراني رفعه إلى أبي عبد‬
‫أ‬
‫َ أ ُ ُ َ أ‬ ‫ُ ُ َ َّ‬ ‫أ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ أ َ ٌ َ ُ َأ ُ ُ ُ ُ ُ‬
‫خمسة آدم َو يعقوب َو يوسف َو فاطمة بنت محمد‪َ ‬و عل ُّي بن الحسين‪‬‬
‫وب‬ ‫اْل أود َية َو َأ َّما َي أع ُق ُ‬
‫َ َّ أ َ أ َ ُ أ َ‬ ‫َ َ َ َ َ َ َ أ َ َّ َ َّ‬
‫فأ َّما آد ُم ف َبكى على الجنة حتى َص َار في خديه أمثال‬
‫َ َ ُ َ َّ َ أ َ ُ َ أ ُ ُ ُ ُ َ‬ ‫َ َّ‬ ‫َ َ َ َ َ ُ ُ َ َ َّ َ َ‬
‫وسف‬ ‫وسف حتى ذه َب َب َص ُر ُه َو حتى قيل له تالله تفتؤا تذكر ي‬ ‫فبكى على ي‬
‫َ َ َ َّ ُ ُ ُ َ َ َ َ َ َ أ ُ َ َ َّ‬ ‫َ َّ َ ُ َ َ َ ً َ أ َ ُ َ َ أ‬
‫حتى تكون حرضا أو تكون من الهالكين و أما يوسف فبكى على يعقوب حتى‬
‫َ َ‬ ‫َ ُ َ َّ‬ ‫َّ َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ أ ُ ِّ أ َ َ ُ‬ ‫َ َ َّ‬
‫لسجن فقالوا إ َّما أ أن ت أبك َي بالنهار َو ت أسكت بالل أيل َو إ َّما أ أن ت أبك َي‬ ‫تأذى به أهل ا‬
‫أ ُ َ َ َّ َ َ ُ أ ُ ُ َ َّ‬
‫بالليل َو تسكت بالنهار فصالحه أم على َواحد منهما َو أما فاطمة بنت محمد‪‬‬
‫َ أ ُ َ َّ َ َ َ َ َ ُ َ َ‬ ‫َّ أ‬

‫‪ . 5‬الکافي ‪226/2‬‬ ‫«‪»130‬‬

 ‫َ َأُ أَ َ َ َ ُ َ َ َ أ َأ َ‬ ‫َ َّ َ َ َّ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ أ ََ‬
‫ف َبكت على َر ُسول الله‪ ‬حتى تأذى بها أهل المدينة و قالوا لها قد آذيتنا‬
‫لعنت بر عمر ملعون ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫َ َّ َ أ‬ ‫ُّ َ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َ أ َأ ُ َ أ َ‬ ‫َ‬ ‫َأ‬
‫بكث َرة ُبكائك فكانت تخ ُرج إلى ال َمقابر َمقابر الشهداء فت أبكي حتى تقض َي‬
‫ََ َ َ َ أ ُ َ أ‬ ‫أ ُ أ ُ َ أ‬ ‫َ َّ َ‬ ‫َ َ َ َ ُ َأ َ َ‬
‫حاجتها ث َّم تنصرف َو أما عل ُّي بن الحسين‪ ‬فبكى على الحسين‪‬‬
‫َ َ َ َّ َ َ َّ َ َ َ ُ‬ ‫َ‬ ‫أ َ َ َ ً َأ َأ َ َ َ ً‬
‫ين َسنة َو َما ُوضع َب أي َن َيد أيه طع ٌام إَل َبكى حتى قال له‬ ‫عشرين سنة أو أربع‬
‫أ‬
‫ون م َن ال َهالك َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬
‫اك َيا أاب َن َر ُسول الله إ ِّني أخاف َعل أي َك أ أن َت ُك َ‬ ‫َ أً َُ ُ أ ُ َ َ‬
‫ين‬ ‫مولى له جعلت فد‬
‫َ أ َ ُ َ ِّ َ أ َ أ أُ‬ ‫َّ َ َ أ َ ُ َ َّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َ َّ َ أ ُ ِّ‬
‫قال إنما أشكوا َبثي َو ح أزني إلى الله و أعلم من الله ما َل تعلمون إني لم أذكر‬
‫َ َ َ أ َ ٌ ‪1‬‬ ‫َّ َ َ َ أ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬
‫َم أص َرع َبني فاط َمة‪ ‬إَل خنقتني لذلك عبرة‪.‬‬
‫امام صادق‪ ‬فرمود پر گریهها پنجند آدم‪ ،‬یعقوب‪ ،‬یوسف‪ ،‬فاطمه دختر محمد و‬
‫علی بن الحسین‪ ‬آدم از فراق بهشت گریست تا در گونهاش مانند نهرها پدید شد‬
‫و یعقوب بر یوسف گریست تا دیدهاش رفت و تا باو گفتند بخدا یوسف را از یاد نبرى تا‬
‫مانده شوى یا نابود گردى یوسف بر یعقوب گریست تا زندانیان در آزار شدند و گفتند‬
‫یا روز گریه كن و شب آرام باش یا شب گریه كن و روز آرام باش و با آنها بیکی از آن دو‬
‫سازش كرد‪.‬‬
‫و اما فاطمه دختر محمد‪ ‬بر رسول خدا‪ ‬گریست تا مردم مدینه بوى در آزار‬
‫شدند و گفتند از فزونی گریهات ما را آزار دادى و سر مقابر شهداء میرفت و تا‬
‫میخواست میگریست و اما علی بن الحسین‪ ‬بیست تا چهل سال بر حسین‪‬‬
‫گریست و هر خوراكی پیشش میگذاشتند میگریست تا یکی از چاكرانش گفت یا ابن‬
‫َّ‬
‫رسول الله میترسم خود را هالك كنی فرمود من از درد دل و اندوه خود بخدا شکایت‬
‫كنم و میدانم از جانب خدا آنچه شما ندانید من هر وقت بیاد قتلگاه فرزندان‬
‫فاطمه‪ ‬افتم گریه مرا میگیرد‪.‬‬
‫‪2‬‬
‫‪ -8‬جناب هاجر خط سرخی بر گلوى حضرت اسماعیل دید بعد از سه روز مرد‪.‬‬
‫‪ -9‬فاطمه صغرى‪ ‬در مدینه احوال خواهر كوچکش را پرسید‪.‬‬

‫‪ . 5‬األمالي( للصدوق) ‪541‬‬

‫«‪131‬‬ ‫‪ . 1‬مجمع النورین سبزواری ‪519‬‬

‫»‬
 ‫لعنت بر عایشه ملعونه ‪......................................................................................................................................................‬‬
‫‪1‬‬
‫گفتند‪ :‬زیر دست و پا ى شتر پامال شد غش كرد و بعد سه روز از دنیا رفت‪.‬‬
‫‪ -11‬در كتاب مفجع القلوب از سـلیمان شامی منقولست كه چون با اسـراء و رؤس‬
‫شـهداء بشام رسـیدیم در مجاورت ما زنی از طایفه بنی هاشم كه او را حمیـده می‬
‫گفته اند و پسـري داشت كه سـعدش مینامیدند و او را كنیزكی بود زینبه نام چون‬
‫همهمه ورود اسراي در همه جا برخواست و مردمان به تماشا بیرون شدند سعد و‬
‫زینبه برفته اند تـا خبر را معلوم كننـد بعـد از تحقق مطلب گریه كنان مراجعت كردنـد‬
‫و حمیـده را از قصه آگاه نمودنـد حمیـده از اسـتماع این خبر محشـر اثر بیهوش‬
‫گردید بیفتاد چون بهوش آمد با سر و پاي برهنه شیون كنان به جانب اسیران دوید‬
‫خود را به محمل علیا مخدره زینب‪ ‬رسانید چون آن مخدره را بان حال پریشان‬
‫بدید صـیحه بركشید كه اى خاتون دوسرا و اي ثانیه حضرت زهرا‪ ‬برادرت چه شد‬
‫كه تو را در چنین حال باین شـهر در آوردنـد آن مخدره با كمال اندوه و ضـجرت به آن‬
‫سـر مبارك اشاره نمود چون حمیده را آن سـر منور كه بر فراز سـنان بود نظر افتاد‬
‫چنان صـیحه وا حسیناه وا ذلتاه بركشید كه حاضر آنرا از خود بیخبر گردانید و‬
‫بیهوش بروي زمین افتاد جون بر او نگریسـتهاند دیدنـد جـان بجان آفرین تسـلیم‬
‫نموده سـعد و زینبه نیز خود را از گریه هالك كردنـد و هر سه تن روحشان بعالم‬
‫‪2‬‬
‫قـدس پرواز كرد‪.‬‬

‫‪ . 5‬مجمع النورین سبزواری ‪596‬‬

‫‪ . 1‬بحر المصائب‬ ‫«‪132‬‬
‫»‬
 ‫اللهم عجل لوليک الفرج‬

‫ما درون سينه غم داريم‬

‫از غم كرببال ناله دما دم داريم‬

‫عجبى نيست اگر بى سر بود ارباب ما‬

‫عجب اينجاست كه او بى سر ما سر داريم‬