“ALINGAWNGAW SA DILIM”

Isang mahabang paglalakbay ang pagdadaanan nating mga

kabataan bago natin makamit Ang rurok Ng tagumpay sa buhay,
ngunit sa mahabang paglalakbay na Ito ay may kalakip na mga
problema o mga balakid na maaari nating pagdaanan. Sa panahon
ngayon, Isa sa malaking balakid natin sa pagkamit Ng ating mga
pangarap ay ang mga labis na kalunglutan, kawalan ng tiwala at
pag asa sa buhay na resulta ng tinatawag na depresyon.

Mga pagbabago sa nararamdaman, pananaw at kilos ang

pangunahing sintomas sa sakit na depresyon. Ang mga dating
positibo sa iyong pananaw ay unti unting nag iiba ang kulay.
Nagiging malabo at madilim na sumisira sa iyong pagiisip.
 Maraming tao sa mundong ibabaw ang nakararanas ng
depresyon. Isa Ito sa ma problema nating mga kabataan sa
kasalukuyan ay Kung paano natin haharapin Ang sunod sunod na
suliranin sa ating buhay. Bilang isang indibidwal na minsan nang
nakaranas ng mga problemang pampamilya, pag aaral, kaibigan,
pagdidiin sa aking sariling kakayahan at kaalaman para sa akin
ang mga kabataang tulad ko ay maiihahalintulad ko sa mga taong
nasa "asylum", pinipili na lamang na lamang na ikulong at ibukod
Ang sarili rito. Paunti unting sinisira ang koneksyon mula sa iba na
nagiging dahilan ng hindi pagiging mulat. Ang kaliwanagan ay
nawawala at wari’y kadiliman na lamang Ang nananalaytay.

Kung saan darating sa punto na makararamdam ng mga guni-

guni o mga bulong na puno ng negatibo ang sinasabi.
Sinusubukang hindi pakinggan ngunit sadyang mas malakas ang
bulong at natatalo ang pagpipigil. Dahil sa bulong ay napaiigting
ang depresyon at mas lalong binabagabag ang pananaw sa mga
bagay.

At kung hindi malalabanan ay hahantong sa kamatayan.

Sariling pagkitil sa buhay dahil sa bigat na nararamdaman na hindi
na kayang dalhin sa buhay. Sa iyong palagay, makatarungan bang
isipin Ang pagkitil sa sariling buhay sa harap lamang ng mga
problema? Maituturing pa rin bang pag-asa ang mga kabataan
kung gayon rin lang naman ang ipinapakita nila?

Di ko Rin sila masisi dahil bilang estudyante, masasabi kong

minsan ay gusto ko nang umiyak na lamang sa kadahilanan na
pagod na ako sa sabay-sabay na mga gawain at mga takdang
nakalaan sa akin. Hindi naman kasi natin maitatangging ang tao
ay talagang nahahapo minsan sa kalungkutan at sa sobrang pag-
iisip. Ngunit may pinang hahawakan ako sa mga panahong ako ay
nahuhulog sa kawalan Ito ay ang pananalig ko sa Diyos na siyang
gabay sa kaluwalhatian ng aking puso’t isipan. Ikalawa ay ang
pagsama sa mga taong nagpaparamdam sa akin ng importansiya’t
pagmamahal. Nakadadagdag rin sa pagresolba ng depresyon ay ang
pakikinig sa mga payo ng mga taong tunay mong maaasahan sa
pagharap ko sa tarik na daan ng aking buhay. At ikatlo, ay ang
tiwala sa sarili.

Paano mo masasabing kaya mo kung sa una palang ay hindi

ka na naniniwala sa iyong kapasidad at kakayanan? Kailangan
mong ihanda ang sarili mo na ang buhay ay hindi laging nakatapat
sa maliwanag na anino ng mga bituin kung hindi minsan ay
nakatuon din sa kawasakan ng mga pagsubok at suliranin.
Mahirap mang ituring na ang lahat ng dumadaan sa ating buhay ay
bagyo, aking maihahayag lamang ay dapat tayong matutong
sumabay sa agos ng buhay at tanawin ang mas maganda at
matayog na bukas. Lagi rin nating itatak sa puso’t isipan na lahat
ng nangyayari ay may dahilan.