UNIVERZITET

FAKULTET

SEMINARSKI RAD

Smjer:

Predmet: Pravo u biznisu

Tema: Pravna država

Mentor: Student:
Prof. Dr

1
APSTRAKT

Slobodna demokratija, koja odobrava sudelovanje građana u političkom odlučivanju, mora imati
pravno-državno uređenje. Demokratija i pravna država čine neodvojivu celinu. Pod pravnom državom
treba razumeti sve one principe i postupke koji osiguravaju slobodu pojedinca i njegovo sudelovanje
u političkom životu. Ona predstavlja suprotnost policijskoj državi, odnosno državi u kojoj vlada
samovolja. U takvim sistemima države pojedinac živi stalno kontrolisan "odozgo" i pod pretnjom od
upada dobro kontrolisanog aparata državne sigurnosti u njegov život.

Čovek se u svemu oseća kontrolisanim, i oseća veliko nepoverenje prema sebi, čime je zatrovan
suživot ljudi. Naprotiv svom oprezu i pokušajima, građani se ne mogu otrgnuti čvrstoj ruci države.
Onome ko se bori protiv takvog stanja, preti hapšenje ili šikaniranje, gubitak radnog mesta ili čak
smeštanje u zatvor, a da za to ne može zahtevati pravni sudski proces. A kad se on izvede pred
sudom, on prema njemu nastupa kao funkcionar vladajuće partije, jer nema nezavisnosti sudstva.

Jurisdiktivna vlast u takvim je sistemima samo jedna od organizacijskih tehnika da bi se "materijal-

ljudi" učinio "obradivim". U takvoj situaciji obični građanin nikad ne zna je li već zapeo za oko
vladajućim strukturama i samo je ta nesigurnost dovoljna da se oseća zavisnim i neslobodnim. Uz to,
čini se da pravo u području privatnog funkcioniše - jer se i u dikaturama kažnjavaju lopovi ili oni koji
naprave neki saobraćajni prekršaj. Ali, čovek se ne može osloniti samo na to. Jer svi pravni propisi
mogu se opozvati, a diktator ili državna partija određuju šta je pravilno, a šta nije.

Ključne reči: Demokratija, sloboda, pravo, pravna država, politika, diktatura, kontrola, sistem.

2
 SADRŽAJ

APSTRAKT...............................................................................................................................................2
1. Uvod...................................................................................................................................................4
2. DEFINISANJE MENADZMENTA............................................................................................................5
2.1. FUNKCIJE MENADŽMENTA..........................................................................................................9
3. SVETSKI MENADŽMENT......................................................................................................................9
3.1. MENADŽMENT U RAZVIJENIM ZEMLJAMA SVIJETA...................................................................13
4. ZAKLJUČAK.......................................................................................................................................17
LITERATURA..........................................................................................................................................19

3
 UVOD

Prema vrsti odnosa koji regulišu, po metodu kojim to čine i zavisno od domena u kojem deluju, grane
prava se mogu svrstati u velike srodne grupe koje se nazivaju pravne oblasti. Osnovna i najšira podela
prava je prema predmetu regulisanja na međunarodno i unutrašnje pravo. Međunarodno pravo grupiše
pravne norme kojima se regulišu međunarodni odnosi, bilo da je reč o odnosima između pojedinih
državnih organizacija ili o odnosima između fizičkih ili pravnih lica čija je pripadnost vezana za
različite države.

Prema tome, ova pravna oblast deli se na međunarodno javno pravo, kada su u pitanju odnosi između
država kao subjekata prava, i međunarodno privatno pravo, kada su u pitanju pravne norme koje
regulišu odnose između privatnih subjekata iz različitih zemalja.

Međunarodno javno pravo grupiše pravila kojima se regulišu međusobni odnosi između država, ali i
drugih subjekata prava, kao što su međudržavne organizacije kojima je priznat međunarodni pravni
subjektivitet, kao što je npr. Organizacija ujedinjenih nacija. Možemo reći da najznačajnije subjekte
međunarodnog javnog prava čine upravo državne organizacije. Ali kada država nastupa kao jedan od
subjekata u imovinsko-pravnim odnosima, ne kao nosilac suvereniteta i vršilac državne vlasti, onda se
takvi odnosi regulišu prema normama međunarodnog privatnog prava.

Međunarodno privatno pravo predstavlja skup pravila kojima se regulišu imovinsko-pravni odnosi
između subjekata koji pripadaju različitim državama, pa i između samih država. Pošto ovi odnosi
nastaju, menjaju se ili prestaju na različitim teritorijama sa postojećim razlikama u pravnim sistemima
različitih državnih organizacija, onda je upravo zadatak međunarodnog privatnog prava da odredi
pravo zemlje koje treba da se primeni u razrešenju pravnih odnosa. Zato su pravne norme
međunarodnog privatnog prava posebne prirode i, s obzirom na njihovu funkciju, nazivaju se
kolizione norme. Unutrašnje pravo je pravo određene države čije je važenje ograničeno na teritoriji te
države. Reč je o konkretnom nacionalnom pravnom poretku i sistemu koji se sastoji iz većeg ili
manjeg broja pravnih grana.

4
 1. ISTORIJA PRAVNE DRŽAVE

Tragove zalaganja za vladavinu prava nalazimo u davna vremena, a nekih načela zakonitosti ima u
antičkim (grčkim i rimskim) zakonima. U starom Rimu su nastale poznate latinske izreke ''Zakon je
surov, ali je zakon'' (lat. Dura lex sed lex), što znači da se zakon mora poštovati i izvršavati bez
pogovora, i ''Ni vladar ne sme da povredi zakon'' (lat. Lex non a rege est violanta).

Jedna odredba iz rimskog prava glasi: ''Neka se svi pokoravaju zakonu'' (lat. Omnes oboediant legi).
Slične misli nalaze se i u nekim srednjovekovnim pravnim dokumentima. Tako u jednom francuskom
pravnom dokumentu stoji: ''Zakon je najviša svetinja po kojoj se svi moraju upravljati''. U Velikoj
povelji sloboda (1215) zapisano je pravo građana da se pobune protiv vladara u slučaju da se vladar ne
pridržava Povelje. U Dušanovom zakoniku (1349) izričito se insistira na zakonitosti i propisuje kazna
za onoga ko se ne pridržava odredaba zakona. Značajno je da je tamo zapisano da su i car i carica
''stavljeni pod zakon'', a u nekim odredbama se parafraziraju već spomenute izreke ili pravila iz
rimskog prava, kao ova iz člana 172: ''sve sudije da sude po zakoniku, pravo, kako piše u zakoniku, a
da ne sude po strahu od carstva im.''

Teorija o narodnoj suverenosti i demokratiji u savremenom smislu nastala je u toku XVII i XVIII
veka, pre svega u Engleskoj i Francuskoj. Tu se javlja čitava plejada filozofa, pravnika i političkih
mislilaca: Tomas Hobs, Džon Lok, Šarl Monteskije, Žan Žak Ruso i drugi. Njihova shvatanja izvršila
su ogroman uticaj na sadašnje društvo i dovela do prave duhovne revolucije. Te ideje su značile i
neposrednu pripremu za građansku demokratsku revoluciju u zemljama Evrope i Sjeverne Amerike, u
okviru borbe protiv apsolutizma i za ostvarivanje narodne suverenosti, stvarani su uslovi za
ostvarivanje vladavine prava odnosno pravne države kao negacije apsolutističke feudalne monarhije, u
kojoj je volja vladara predstavljala zakon. Kao rezultat građansko-demokratske revolucije, krajem
XVIII i tokom XIX veka veliki broj evropskih i američkih država donosi ustav i uspostavlja ustavnost
i zakonitost kao osnovne principe političkog i državnog uređenja moderne građanske države. Pravna
država svoj puni smisao dobija tek u savremenom društvu. Bila je to puna pobeda čoveka i čovečnosti,
jedna od najvažnijih i najvećih tekovina civilizacije. 1

Prvi prigovor pravnoj državi je formalnog karaktera i odnosi se na nesklad koji postoji između
proklamovane opšte obaveznosti i pravne obaveznosti suverena. U središtu ideje pravne države nalazi
se problem kako suveren, koji je po definiciji pravno neograničen, a često i pravno neodgovoran, može
da se dovede u vezu sa pravnom ograničenošću volja i opštom pravnom odgovornošću. Najpoznatiji
odgovor dao je Georg Jelinek teorijom o tzv. samoobvezivanju suverena. Ideja pravne države je prema

1
Radošin Rajović, ,,Ustav i prava građana'', Beograd, 2004. godine, str.18, 19.;

5
Jelineku formalno sačuvana činjenicom da suveren, stvarajući pravo i sebe samog pravno obavezuje,
pa je i sam podređen pravu. Drugi važan prigovor odnosi se na sadržinu pravne države.

2. ELEMENTI DRŽAVE

Država je jedna društvena, socijalna organizacija, koja kao svaka druga društvena socijalna
organizacija mora imati neke karakteristike:

- mora imati svoje članstvo,

- funkcije,
- delatnost,
- organe ili tela koja obavljaju te delatnosti,
- određena sredstva da bi njima ostvarila delatnost, propise itd.

Ona se od drugih društvenih organizacija razlikuje po tome što raspolaže posebnom vlašću, a ta je
vlast prema karakteristikama: društvena, suverena i prisilna.

Kakav će oblik vlasti poprimiti jedna država zavisi od oblika vladavine (monarhija ili republika) i
obliku državnog uređenja.

Georg Jelinek je razvio učenje o tri konstitutivna elementa države. Izučavajući predmoderne i moderne
političke zajednice, kao i njihove nazive, Jelinek je zaključio da se država sastoji od tri elementa:

a) državne teritorije,
b) državnog naroda,
c) državne vlasti.
Iako je ovo učenje o tri elementa podrvgnuto kritici ne samo u političkoj filozofiji nego i u političkoj
sociologiji i političkopravnoj teoriji, ono je veoma prihvaćeno u međunarodnom pravu i u uporednom
ustavnom pravu.

Upravo mnoštvo različitih država u međunarodnoj zajednici (autoritarnih, totalitarnih, demokratskih,

pravnih i nepravnih), ističe Matias Herdegen, zahteva prihvatanje Jelinekovog učenja o tri elementa
države. Na ovo Jelinekovo učenje vezuje se i čuvena definicija države kao subjekta međunarodnog
prava data u članu 1. Međunarodne konvencije o pravima i obavezama država, zaključena 1933.
godine u Montevideu. Prema toj definiciji, država kao subjekt međunarodnog prava poseduje sledeće
karakteristike:

a) stalno stanovništvo,

6
 b) određenu teritoriju,
c) vladu, i
d) sposobnost da stupa u odnose sa drugim državama.
Ova definicija predstavlja, kako je s pravom primetio Herdegen, moderno i prošireno Jelinekovo
učenje o tri elementa države. Savremeno mišljenje navodi pravo (pravni sisitem i pravni poredak) kao
četvrti element države.

2.1. VLAST KAO ELEMENT DRŽAVE

Državna vlast povezuje personalni i materijalni element države u jedinstvenu teritorijalnu zajednicu
ljudi. U poređenju s drugim oblicima organizovanih zajednica, specifično obeležje države je upravo
njena vlast (najvažnije i najizrazitije obeležje). Vlast je u stvari odnos između dva subjekta, dve strane
na kojima mogu biti i viša lica, u kome jedna strana, jedan subjekt naređuje a druga strana, drugi
subjekt sluša. To je odnos nadređenosti i podređenosti, izvesnog stepena pokornosti. U odnosu vlasti
uvek ima prinude, koja može biti različita, većeg ili manjeg stepena. S obirom na ovo mogu se vršiti
različite klasifikacije vlasti. U društvu postoje različite vlasti. Pored državne vlasti, postoje i druge
vlasti na državnoj teritoriji (školska, medijska, vlast političkih stranaka i sindikata, vlast upravnih i
nadzornih odbora, i dr.). Od svih drugih vlasti, državna vlast se razlikuje po tome što je na državnoj
teritoriji vrhovna, najviša vlast.

Tri suštinska svojstva državne vlasti su:

a) nezavisnost – znači da državna vlast nije podčinjena ni jednoj drugoj vlasti unutar svoje
teritorije ili van nje,

b) neprekidnost – svojstvo te vlasti da traje, bez obzira što se njeni nosioci menjaju,

c) nedeljivost - znači da je državna vlast jedna i kada se vrši posredstvom više organa.

Vlast se može različito manifestovati. U nekim organizacijama skoro se i ne primećuje. Međutim, u

zajednicama gde su odnosi antagonistički, neprijateljski, gde postoje nepomirljivi sukobi, kao što je to
slučaj sa državom, vlast dolazi naročito do izražaja. Država mora u takvim odnosima da obezbedi
poštovanje pravnih normi. Za razliku od drugih, vlast države odlikuje se monopolom prinude. Država
u vršenju vlasti ne mora da upotrebi vlast u potpunosti, da primeni najoštrije mere i sredstva. Građani
će poštovati pravne norme veoma često zato što su u njihovom interesu. Tada je država u najboljoj
situaciji. Ponekad će građani poštovati pravo iz straha od upotrebe državne vlasti. Ono što je izuzetno

7
bitno u vršenju državne vlasti je da država raspolaže najjačom silom, monopolom fizičke sile koju
može bolje upotrebiti od svih zajednica i naterati građane na poštovanje i pokornost onda kada je to
potrebno, odnosno kada građani ne poštuju pravo. Sa ovakvim kvalitetom vlasti država može da natera
na pokornost i sve druge organizacije i zajednice na svojoj teritoriji. Na taj način se državna vlast
izdiže iznad svih vlasti.

Vlast se manifestuje u donošenju pravila ponašanja po kojima se ljudi moraju ponašati i obezbjeđenje
primjene tih pravila putem prinudnih mjera. Tako se državna vlast sastoji u donošenju pravnih normi i
u obezbjeđenju njihove primjene od strane građana putem državne vlasti. U slučaju povrede tih normi
država može prema svakom pojedincu, grupi, organizaciji ili zajednici na svojoj teritoriji upotrijebiti i
jače sredstvo i način u ostvarenju vlasti – manifestovati monopol fizičke sile.

3. PRAVNI AKT

Pravni akt je izjava volje, izraz razuma, koji sadrži pravnu normu ili predstavlja uslov za primenu neke
druge pravne norme. Pravni akt je psihički tj. unutrašnji akt. Ali takođe moramo reći da svaki psihički
akt nije i pravni akt. A pravni akt je samo onaj akt koji sadrži pravnu normu ili predstavlja uslov za
primenu te pravne norme. Svaki pravni akt odlikuje se određenim oblikom i sadržinom. Tako kod
ustava, zakona, presude, rešenja i drugih akata vidimo da se donose važne odluke na određeni način,
da se različito izražavaju kao i da imaju razni sadržaj. U obliku (formi) tj. u formalnoj strani pravnog
akta, razlikujemo tri dela: nadležnost, postupak i materijalizaciju. Kod svakog akta se određuje ko će
akt doneti i određuje se nadležnost. U uvodu u pravo pravni akti se mogu podeliti pre svega prema
subjektima koji ih donose. Kako se subjekti mogu podeliti na tri glavne grupe: državne organe,
društvene organizacije, i pravna lica, tako se i akti dele na: akte koje donose državni organi, akte koje
donose društvene organizacije i akte privatnih lica. Polazeći od materije koja se reguliše u aktima,
načinu regulisanja, kao i organima koji donose akte i načinu po kom se donose opšte pravne akte
delimo na: Ustav, Zakone, Uredbe i druge podzakonske akte.

Ustav - Najvažniji opšti pravni akt u državi je ustav. U formalnom smislu ustav je akt koji donosi
najviši organ u državi po posebnom postupku i u pisanoj formi - formalni pojam ustava. To može biti i
organ formiran, izabran sa zadatkom da donese ustav, kao npr. ustavotvorna skupština. Donošenje
ustava od najviših organa predstavlja pravilo. Ustav moze biti i podaren - nametnut. Ustavi se dele
različito, a to zavisi od kriterijuma i cilja koji sa želi postići, pa tako imamo: pisane i nepisane, čvrste i
meke itd. Posle ustava najvažniji pravni akt u državi je zakon.

Zakon - Ponekad se ustav i zakon zajedno izlazu zbog sličnosti kako u formalnom tako i u
materijalnom smislu. Oboje donose slični ili isti organi. Zakoni sa donose po posebnom

8
zakonodavnom postupku. I njih donose najviši organi i na osnovu njih se dalje razrađuju i primenjuju
pravne norme.

Zakonodavni organi pored zakona donose i ostale pravne norme. To mogu biti razni zakoni iz oblasti
finansija, planiranja kao i politiike.

Uredba - U formalnom smislu to je akt koji donosi organ uprave ili izvršni organ po određenom
postupku. Uredbe delimo različito, a najvažnije su one uredbe sa zakonskom snagom. Posle uredbe
imamo statut i druge opšte pravne akte organizacija i vazne ugovore.

4. POJAM PRAVNE DRŽAVE – VLADAVINE PRAVA

Pojmovi ''vladavina prava'' i ''pravna država'' imaju približno isto značenje. Prvi je anglosaksonskog
porekla (Rule of Law – vladavina prava), a drugi nemačkog (Rechsstaat – pravna država). Suština
jednog i drugog pojma jeste suprostavljanje neograničenoj vlasti državnih organa, a naročito samovolji
apsolutističkih vladara i njihovim zloupotrebama vlasti, zatim zalaganjem za zaštitu pojedinca
(čoveka, građanina) i njegovih prava i obratno, zaštitu države od pojedinaca koji krše društvena
pravila ponašanja. Otuda je dubok, humanistički misao pojmova ''vladavina prava'', odnosno ''pravna
država''. Pojam pravne države podrazumeva podvođenje pod pravni poredak svih organa vlasti i
pojedinaca, kao i organizacija i ustanova. Pri tom svako postupanje suprotno pravnom poretku (a to
pre svega znači suprotno ustavu i zakonu), bez obzira da li je reč o nosiocima vlasti ili o građanima,
ustanovama i organizacijama - podleže odgovornosti i sankcijama. Ustav i zakon ustanovljavaju
pravila ponašanja (pravni poredak) obavezna za sve, utvrđuju prava, dužnosti i obaveze građana i
organizacija, ali isto tako i prava, dužnosti i obaveze organa državne vlasti. Pri tome su za shvatanje
suštine vladavine prava (pravne države) i za njeno ostvarivanje bitna i ova dva pravila:

- da u državi nema sile koja bi bila jača od prava i

- da niko nema više prava od drugih, tj. da su svi pred zakonom jednaki. 2

Danas postoji više značenja pojma pravne države. Međutim, ona u osnovi mogu da se svedu na četiri
sukcesivna značenja, gde je svako prethodno značenje premisa narednog značenja pojma pravne
države. Prvo značenje pojma pravne države označava se terminom ''minimalna pravna država'' (ono je
slično značenju države koja je minimalna i pravna). To znači da država nije samo izvor prava, nego i
pravno normirana društvena kategorija sa utvrđenom ulogom politike, politika kao racionalna, a ne
iracionalna kategorija u kumovanju pravu, čime je i država vezana, jer čini njen stub. Drugo značenje
svodi pojam pravne države na zakonitost (legalitet), gde svi nosioci vlasti imaju precizno pravno
utvrđene odgovornosti, odnosno, ne postoje diskreciona prava. Treće značenje pojma pravne države

2
Radošin Rajović, ,,Ustav i prava građana'', Beograd, 2004. godine, str.18, 19.;

9
zasniva se na legitimitetu. Legalitet i legitimitet su dva bitna svojstva državne vlasti. Kao takvi oni
utiču na osnovne osobenosti formiranja, organizovanja i funkcionisanja države. Sadržina vrednosti
legaliteta i legitimiteta izvodi se iz suštine moderne države i njene uloge u društvu. Naravno, to ima
svoje korene, pre svega u velikim buržoaskim revolucijama, kao i u razvoju politike i pravne misli,
povezano sa ulogom države i prava.

Legalitet i legitimitet, kao vrednosni principi pravne države, imaju značajnu ulogu u životu građana u
mnogim zemljama, a u skladu sa njihovim određenim uslovima. Princip legaliteta temelji se na
činjenici da je u društvu moguće vladati pomoću pravnih normi, o čemu se govorilo i u antici. U bit
legaliteta ulazi stalna neminovnost usavršavanja normi putem promena. To može da vodi ka riziku,
kada određeni subjekti sistema, konkretno, nosioci vlasti u cilju realizacije svojih ciljeva stalno donose
nove odluke, čiji broj i kvalitet veoma teško može da se prati zbog ''gužve'' pravnih normi pred vratima
ustava, što vodi do sukoba sa najvišim dokumentom. U tom slučaju legalitet postaje instrumentom
razaranja ustavnosti. Zato državna vlast u pravnoj državi mora da se oslanja na granice strategije,
politike i prava i njihove modernizacije, koja se posebno ogleda u modelu države blagostanja, krajem
sedamdesetih godina razvijenih zemalja o čemu će biti posebno reči. To pretpostavlja značajan uticaj
homo politicusa na nosioce vlasti u procesu odlučivanja.

Legalitet i legitimitet koji se formalno podudaraju, predstavljaju bitne elemente pojma pravne države.
Za razliku od legaliteta, suština legitimiteta temelji se na situaciju i vršenju vlasti (izbor, regulisano
ponašanje političkih partija i nosilaca vlasti u skladu sa načelima i procedurom izbornog sistema).
Njihovo ostvarivanje označava uspostavljanje sistema i procedure utemeljen na utvrđenim načelima
umesto haosa. Međutim, u političkoj empiriji mogu se javiti određeni problemi legitimiteta u vidu
stalne i sve veće preopterećenosti nosilaca vlasti i sve obimnijim zahtevima, čemu ona ne može
adekvatno da odgovori. Zato dolazi do promena sistema izbora i izbornog mandata. Značajnu ulogu u
pravnoj državi ima i ustav, u kome se utvrđena načela, osnovne slobode i prava građana, njihovo
garantovanje i zaštita; osnovne funkcije, odnosno, odgovornosti; granice, mehanizmi i institucije
državne vlasti. Na kraju, jedna od premisa pravne države jeste da je ona i ''pravedna''. Tako se u
značenju pojam pravne države shvata onaj model države koji se temelji i na principima pravde. 3

5. PRAVI SISTEM REPUBLIKE KOSOVA

Vrhovni sud Kosova je najviša sudska vlast. Organizacija, funkcionisanje i jurisdikcija Vrhovnog suda
i ostalih sudova, uređuje se zakonom. Najmanje 15% sudija Vrhovnog suda , ali ne manje od tri sudije
biće iz redova zajednica koje ne čine većinu na Kosovu.

3
Abedin Ferović, ,,Granica ispravne politike, alias vlasti pravne države'', Novi Pazar, 2006 . godine, str. 157,
158.;

10
Predsednika Vrhovnog suda imenuje i razrešava Predsednik Kosova, iz redova sudija Vrhovnog suda,
na mandat od sedam godina, bez mogućnosti ponovnog izbora, nakon predloga Sudskog veća Kosova
o njegovom imenovanju ili razrešenju.4

Predsednici svih ostalih sudova imenuju se na način predviđen zakonom. Najmanje 15% sudija iz bilo
kojeg drugog suda, osnovanog apelacionom jurisdikcijom, ali ne manje od 2 sudija biće iz redova
zajednica koje ne čine većinu na Kosovu.

Specijalni sudovi mogu se osnivati zakonom, onda kada je to neophodno, ali se ni u kojem slučaju ne
mogu osnivati vanredni sudovi. Sudije imenuje, ponovo imenuje i razrešava Predsednik Republike
Kosovo, na predlog Sudskog veća Kosova.

Početni mandat za sudije je tri godine. U slučaju ponovnog imenovanja mandat je stalan do
penzionisanja, kao što je određeno zakonom, osim ako se sudija razreši u skladu sa zakonom.
Kriterijumi i postupci za ponovno imenovanje jednog sudije, određuju se od strane Sudskog veća
5
Kosova i oni se mogu razlikovati u po stepenu od kriterijuma upotrebljenih za razrešenje sudija.

Sudsko veće Kosova obezbeđuje nezavisnost i nepristrasnost sudskog sistema. Sudsko veće Kosova je
institucija potpuno nezavisna u vršenju njegovih funkcija. Sudsko veća obezbeđuje da su sudovi na
Kosovu nezavisni, stručni i nepristrasni i da odražavaju u potpunosti multietničku prirodu Republike
Kosovo i da se pridržavaju načela polne jednakosti. Sudsko veće Kosova sastoji se od 13 planova, sa
stručnom i profesionalnom ekspertizom. 6

Članovi se imenuju na mandat od pet godina. Sudsko veće će dati prednost imenovanju za sudije,
pripadnicima zajednica koji nisu dovoljno zastupljene, na zakonom propisan način.

Sudsko veće Kosova je odgovorno za zapošljavanje i predlaganje kandidata za imenovanje i ponovno

imenovanje na pozicije u sudstvu, za sudsku inspekciju, sudsku administraciju, izradu sudskih pravila
u skladu sa zakonom, zapošljavanjem i upravnim nadzorom sudova, izradom i nadzorom budžeta
sudstva, određivanjem broja sudija u svakoj jurisdikciji za davaje preporuka za osnivanje novih
sudova. Osnivanje novih sudova vrši se zakonom.

4
Ustav Republike Kosova, Član 104, str. 36.
5
Ustav Republike Kosova, Član 104, str. 38.
6
Ustav Republike Kosova, Član 104, str. 41.

11
 4. ZAKLJUČAK

Država, kao odraz politike integracije naroda i građana u društvu, koji živi na određenoj teritoriji i
''podčinjava'' se jedino legitimnoj i suverenoj vlasti, ima politički karakter. Problem legitimnosti
odnosi se na državnu vlast, na situacije i vršenje vlasti. Legitimitet je suštinski problem političkog
života. U zavisnosti od konkretne situacije države i njenog sistema legitimitet vlasti se i osporava. Po
pravilu da osporavanja nastupa u revoluciji i ratu, kao i u situacijama: zavjere, prevrata (državnog
udara), uzurpacije vlasti itd. S druge strane, teritorija, stanovništvo (građani) su osnova političkog
života države i suverena (najviša) vlast, kao najcenjenije čovekovo delo i sredstvo.

Pravno poimanje države nalazi se iznad političkog, posebno, kada se sticanje i vršenje vlasti reguliše i
sankcioniše ustavom i zakonom, koji su opštevalidni (ispravni). Niko od političkih subjekata svojim
učešćem u strukturama vlasti, kao i u donošenju odluka, ne može po njihovom donošenju vršiti
njihovu izmjenu ili dopunu sem zakonom predviđenom procedurom. Ali, zato su politički subjekti,
kao pozicija ili opozicija odgovorni da aktivno deluju u okviru svoje odgovornosti na njihovom
ostvarivanju. Ujedno, a što je primarno, nijedan subjekt – ne može da se postavi iznad zakona. Svako
osporavanje zakona i odgovornosti nosioca vlasti, može da se vrši samo po propisanom postupku,
utvrđenom od strane države. To je jedno od velikih otkrića kraja XX veka. Jednakost svih pred
zakonom označava da niko, bilo individua ili kolektivitet (institucija ili organizacija) kao delovi
društva ne mogu da koriste državu za ''korisne ciljeve'', ''interese'', jer država nije samo cilj i
samovrednost. Ona je metod da se postigne korist za sve članove društva, narode i građane kao cjeline.
Drukčije rečeno, država je pozvana da služi opštoj koristi naroda i građana, a u skladu sa njenim
interesima kao celine.

Država, posebno moderna država, kompleksna je kategorija, sa širokom lepezom različitih sastavnih
elemenata. U zavisnosti od modela uređenja odnosa među različitim sastavnim delovima države,
određenih sredina kao i odnosa nosioca vlasti prema narodu i građanima obrnuto, razlikujemo i njen
politički sistem.

12
 LITERATURA

1. Abedin Ferović, ,,Granica ispravne politike, alias vlasti pravne države'', Novi Pazar, 2006 .
godine;
2. Lukić, Košutić, Mitrović, ,,Uvod u pravo'', Beograd, 1999. godine;
3. Radošin Rajović, ,,Ustav i prava građana'', Beograd, 2004. godine;

Ostali izvori

1. Ustav Republike Kosova.

2. http://sr.wikipedia.com;
3. http://www.ius.bg.ac.rs;

13