Η εφαρμογή της αρχής της συμπερίληψης σε γενικά σχολεία της Ελλάδας και

της Κύπρου εκλαμβάνεται ως απαραίτητη συνέχεια και με κάποια

καθυστέρηση στην εφαρμογή των αρχών της ομαλοποίησης και της ένταξης
στα εν λόγω σχολεία.
Οι λόγοι που επέβαλαν την εξέλιξη αυτή στη διαχρονική πορεία της Ειδικής
Εκπαίδευσης είναι οι ακόλουθοι (επίλεξε τη σωστή απάντηση (ή τις σωστές
απαντήσεις) σημειώνοντας με ένα (ν) από μια δοσμένη λίστα απαντήσεων που
ακολουθεί) και αναπτύσσοντας αυτή (ή αυτές) σε ένα ενιαίο συνοπτικό κείμενο
μισής σελίδας περίπου με την απαραίτητη επιχειρηματολογία και τεκμηρίωση.

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

1. Η εφαρμογή των αρχών της ομαλοποίησης και της ένταξης 

2. Πρόκειται για μια λογική συνέχεια εφαρμογής των αρχών αυτών
3. Αποτέλεσμα της Διακήρυξης της Σαλαμάνκα (UNESCO, 1994)
4. Εφαρμογή συγκεκριμένης εκπαιδευτικής πολιτικής των Υπουργείων
Παιδείας σε  Ελλάδα και Κύπρο
5. Επιρροή από τα ισχύοντα εκπαιδευτικά συστήματα της Ευρώπης
6. Αυθαίρετη εφαρμογή της συμπεριληπτικής αρχής στα εκπαιδευτικά
δρώμενα Ελλάδας και Κύπρου

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Σωστές απαντήσεις: 1,2,3
Η δυναμική τάση για μια ειδική αντιμετώπιση και προσέγγιση όσον αφορά στην
εκπαίδευση, μολονότι ήταν η «σωτήρια λέμβος» σε μια θάλασσα απελπισίας,
όσον αφορά στην εκπαίδευση, ώθησε σε δομές που ξεχώριζαν αν όχι απομόνωναν
τα άτομα με ιδιαίτερες μαθησιακές ανάγκες. Και, όντως, αυτό ήταν κάτι
πρωτοποριακό αν λάβει κανείς υπόψη την πραγματικά ιδρυματική θα έλεγε
κανείς, οπτική με την οποία  αντιμετωπίζονταν τα άτομα αυτά, με πρακτικές
στιγματοποίησης, περιθωριοποίησης και απομόνωσης. Η εκπαιδευτική διαδικασία
που άρχισε να γεννάται από τις στάχτες της οποιασδήποτε ισχνής ιδιωτικής  (και
φυσικά με απουσία κρατικής) πρωτοβουλίας, για την εκπαίδευση και κατάρτιση
ατόμων με «εκπαιδευτικές ιδιαιτερότητες», και άρχισε να καταδεικνύει ως
επιτακτική ανάγκη μιαν εκπαίδευση όχι απορριπτική, όχι εγκλεισμού, αλλά 
ισότιμη και ουσιαστική, ήταν οι πρώτες αχτίδες φωτός που σήμαιναν την
ομαλοποίηση, έννοια επιφορτισμένη με ιδιαίτερο συναισθηματικό βάρος, καθώς
κουβαλά πάνω της αγώνες και διαδρομή αιώνων, όλων αυτών που εργάσθηκαν
για να ξετυλιχθεί το νήμα της πολυτάραχης εκπαίδευσης των ατόμων με
ιδιαίτερες εκπαιδευτικές ανάγκες και να δημιουργηθούν τα πρώτα «καλούπια»
μέσα από τα οποία θα γεννιούνταν οι πρώτες δομές εκπαίδευσης, με ίσες
ευκαιρίες. Οπότε η «ομαλοποίηση», αφενός σήμανε μιαν αφύπνιση σε σχέση με
το εκπαιδευτικό γίγνεσθαι δίνοντας ταυτότητα και θέση στο τι πραγματικά έπρεπε
και πρέπει να είναι η ειδική αγωγή και εκπαίδευση σε παγκόσμια κλίμακα, μέσα
στο μεγάλο πεδίο της εκπαίδευσης γενικώς, αλλά συγχρόνως καθόρισε τις τάσεις,
τις δομές, τις αναγκαιότητες, τις πρακτικές και έδωσες πολλές αναγνώσεις
δημιουργώντας έναν ανατροφοδοτικό διάλογο, στο μεγάλο αυτό «πρόβλημα» μα
και συνάμα καρποφόρο δέντρο της ειδικής εκπαίδευσης. Οπότε, η ομαλοποίηση
με τα όποια εμπόδια με τα οποία διασταυρώθηκε, καθ’ όλη την πορεία της, ήταν
ευεπίφορη αρχή δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος στην εξέλιξη της ειδικής
αγωγής, ώστε να μπορούμε να μιλάμε για ένταξη και συμπερίληψη που είναι ίσως
από τις ιδανικότερες εκφάνσεις της κοινωνικής πρόνοιας με την έννοια μιας ολικά
προσβάσιμης κοινωνίας και εκπαίδευσης (Alevriadou & Lang, 2011). Οι μαθητές
μέσα στα πλαίσια της ομαλοποίησης, βιώνουν την ένταξη σε ποικίλες κανονικές
μορφές της ζωής, ήτοι εκπαιδευτική, κοινωνική, επαγγελματική, πολιτιστική,
όποιο και αν είναι το επίπεδο ή η μορφή ανεπάρκειας ή έλλειψής τους (Hallahan
and Kauffman, 1978).  Με την ενσωμάτωση & την ένταξη στο σώμα της
κανονικής εκπαίδευσης, μέσω ειδικών μονάδων, παράλληλων τάξεων και
τμημάτων παράλληλης στήριξης,  τα άτομα με ιδιαίτερες μαθησιακές ανάγκες,
έγιναν για πρώτη φορά αποδεκτά με διάχυτο πλέον το πνεύμα ίσης μεταχείρισης,
αποδοχής και ένταξης. Όλα οδήγησαν στη δεκαετία του 1990, οπότε και
η UNESCO το 1994 με την αρχή της Σαλαμάνκα στην ουσία αποτύπωσε αυτό
που ήδη μορφωνόταν από τις επιταγές της ίδιας της κοινωνίας: μεγαλύτερη
ένταξη, συμμετοχή όλων στα κοινωνικά και παντός είδους δρώμενα των χωρών
με ίσες ευκαιρίες για όλους σε όλα. Το ενδιαφέρον πλέον μετακυλύετε από -μόνο-
το παιδί με τις ειδικές ανάγκες, στο σύνολο των μαθητών και αυτό όλο, γίνεται
σημείο αναφοράς της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αυτό όμως, μπορεί να επιφέρει,
-εάν δεν χειριστεί με εξαιρετική δεξιοτεχνία και γνώση-, μια διαφοροποίηση των
μαθητών με κανονική ανάπτυξη, με πολλά αρνητικά συνακόλουθα τόσο για την
ένταξη των παιδιών με ειδικές ανάγκες, όσο και για την πρόοδο των μαθητών με
κανονική ανάπτυξη.  Εν κατακλείδι, μετά την ενσωμάτωση και ένταξη σαν
φυσική ροή σε μια νέα εποχή, έρχεται σαν πανάκεια η συμπεριληπτική ή ολική
εκπαίδευση η οποία αμβλύνει τις αναταραχές που μπορεί να δημιουργήσει, η
διαφοροποίηση και συμπεριλαμβάνει όλους τους μαθητές στην μικρή κοινωνία
της τάξης, μορφώνοντάς τους σε συμμέτοχους των δρώμενών της (Green
Paper - DfEE, 1997), αποτυπώνοντας την μικρογραφία της κοινωνίας που θα
κληθούν οι συμμετέχοντες μαθητές να διαμορφώσουν και να ζήσουν σε αυτήν με
ίσες ευκαιρίες και προσβάσεις.     
Βιβλιογραφικές πηγές:
Alevriadou, A. & Lang, L. (2011). Active Citizenship & Contexts of Special
Education. Education for the inclusion of all students. London: Cice.
Green Paper – DfEE. (1997). Excellence for all children Meeting Special
Educational Needs. London: HMSO.

Hallahan and Kauffman. (1978). Selective Attention and Locus of Control in

Learning Disabled and Normal Children. Journal of Learning Disabilities. Austin,
Texas.