KAKAYAHANG DISKORSAL: PAGTIYAK SA KAHULUGANG IPINAHAHAYAG NG

MGA TEKSTO O SITWASYON AYON SA KONTEKSTOo

Bahagi ng komunikasyon ang diskurso. Ito ay tumutukoy sa pagpapahayag ng mga ideya,nosyon,
teorya, at sa pangkalahatan, ang kahulugang maaaring nasa pasulat o pasalitang paraan. Halimbawa ng
pasalitang diskurso ay pag-uusap tulad ng pagkukuwentuhan, debate, at kumustahan samantalangg ang
pasulat nito ay natutunghayan sa paitan ng liham at korespodensiyang nangangailangan ng tugon(De
Vera, 2010). Kung ang komunikasyon ay pagpapahayag, ang diskurso ang itinuturing na pagpapalitan
ng pagpapahayag. Sa pagsipat ng etimolohiya ng nagmula ito sa Middle Enghish na diseous na mula
salita,
sa Medieval at late Latin na discursus na nangangahulugang "argumento" at "kumbersasyon (Garcia,
2008:780).
Hindi lamang wika ang tinutukoy sa diskurso kundi ang aktuwal na gamit nitong lampas sa usapin
ng gramatika. Maaaring suriin ang diskurso sa pamamagitan ng pagting1n sa ugnayan ng wika at ng
konteksto kung saan ito ginamit. Kabilang sa komunikatibong kakayahan ng isang indibidwal ang
taglay nitong kakayahang diskorsal (discourse competence) na nagbibigay-pansin sa kakayahang bigyan
ng interpretasyon ang isang serye ng mga napakinggang pangungusap upang makagawa ng isang
makabuluhang kahulugan. Ang tagumpay ng pag-unawa sa isang diskurso ay sang-ayon sa kaalamang
taglay kapwa ng nag-uusap, "world knowledge" ng mga nag-uusap at maging ng kaalamang lingguwistika,
estruktura at diskurso, at kaalaman sa social seting (Tiongan, 2011).
May iba't ibang teorya ng diskurso na naipanukala ng mga iskolar sa komunikasyon. Nariyan ang
Spech Act Theory na tumutukoy sa paniniwalang anuman ang ating sabihin, lagi na itong may kaakibat na
kilos maging ito man ay paghingi ng paumanhin, Pagbibigay-babala, paghihimok, at iba
pa. Mahalagang
alamin ang kakabit na aksiyon ng tao sa kaniyang wikang ginamit. Kaugnay nito, may
tatlong gawi
ng pagsasalita ang taong tagapaghatid ng pahayag (De Vera, 2010). Ito ay maaaring lokusyunaryo
kung ang gawi ay nagpapahayag ng literal na paglalarawan at pagkaunawa sa ginamit na wika. Literal
sapagkat sinasabi ang aktuwal na ginagawa o kilos at binabanggit din ang mga tinatawag na performative
verb (halimbawa, iniuulat, tinatanong, sinusubok, at iba pa). Ikalawa, ang
ilokusyunaryo na may aktong
nagpapahayag ng tungkulin pagsasakatuparan ng bagay o mensahe batay sa nais o intensiyon ng
sa

tagapaghatid (halimbawa, Sasamahan kitang kumain sa labas. - pahiwatig ng pangako;, Maaari mo ba

akong samahang kumain sa labas? - pakiusap; Samahan mo akong kumain sa labas. - pautos). Ikatlo,

ang perlokusyunaryo na may aktong nagpapahayag ng bisa, puwersa, o epekto ng pahayag ng aktong
ilokusyunaryo (baimbawa, Tumupad siya sa käniyang pangako; Isinakatuparan ng anak ang utos ng
magulang).
 din sa
Kabilang mga teorya
ng diskurso ay ang etnograpiva ne
komunikasyon (etbnograpy
omnunication)
na nauukol
pag-aaral ng mga sitwasyon, gamit, pattern, at tungkulin ng pagsasalita;
sa

eoryang pragmatik na nakatuon sa kaangkupan ng gamit ng wika sa isang paru

ang teor
rtikular na sitwasyon;
VariationSt Theory na nakapokus sa baryasyon ng wikang ginaganmit ng mga taong Sango a
at ang a i a

isangdiskurso. Nakapaloob dito ang pagkakaiba sa tono, intonasyon, at gamit ng salita gayon din ang

estrukturang panggramatika ng nagsasalita.

TEKSTO AT KONTEKST0 NG DISKURSO

Teksto ang inilalarawang wika o ideyang itinatawid o pinagpapalitan sa diskurso samantalang ang
kahulugang (berbal o
di-berbal) matutunghayan mula rito ay tinatawag na konteksto. Itinuturing na

dimensiyon ng diskursO ang konteksto upang maging matagumpay ang pakikipagtalastasan. Isinasaalang
mithiin
alang dito ang kalikasan ng sitwasyon ng pag-uusap, mga taong sangkot sa usapan, layunin at
ng usapan, pagkakasunod-sunod ng mga pangyayari, paraan ng pagsasalita, gamit ng wika, kaangkupan
at kaakmaan ng usapan, at uri ng pananalita. Makatutulong din sa pag-unawa ng konteksto ang mga
uri ng di-berbal na komunikasyon gaya ng ipinakikitang ekspresyon, kilos, at ang lakas o hinahon ng
tinig Sinang-ayunan ito nina Paz at mga kasama (2003) na mahalagang suriin ang lugar, mga bagay sa
paligid, kultura, at konseptong pansarili ng mga taong kasangkot (pisikal na konteksto), ang mga salitang
ginamit sa pangungusap (lingguwistikong kontcksto), at ang ugnayan ng nagsasalita at nakikinig (sOsyal
na konteksto) sa isang diskurso (De Vera, 2010). Mula sa mga nabanggit, unang nmatutunghayan ang
larangan ng diskurso (ang mga pangyayari, panlipunang aksiyon na nagaganap); ikalawa, ang tenor ng
diskurso (kasangkot o kasali sa pag-uusap, kanilang estado o papel na ginagampanan at ugnayan sa isa't
isa; at panghuli, ang modo ng diskurso (gamit ng wika, inaasahan nila rito, tsanel ng pagsasagawa nito,
pasalita, o pasulat at paraan ng paglalahad nitopasalaysay, pahikayat, ckspositori, pangangatwiran,
pautos, at iba pa) (Garcia, et. al., 2007).

May iba't konteksto ang diskurso. Halimbawa nito ay ang

ibang kontekstong interpersonal
na

makikita sa usapan ng magkaibigan; ang kontekstong pampangkatan na matutunghayan sa pulong ng

pamunuan ng isang samahan; ang kontekstong pang-organisasyon na matatagpuan sa halimbawa ng
memorandum ng pangulo ng isang kompanya sa lahat ng empleyado; at kontekstong interkultural na
n4gtatampok sa pagpupulong o pag-uusap ng mga sangkot mula sa iba't ibang lahi at bansa.
Ang isang pasalitang diskurso ay may estruktura at isa ang modelo nina Sinclair at Coulthard (S&C) sa
ginagamit upang suriin ang nabanggit. Nagsimulang gamitin ang orihinal na modelong ito sa konteksto
ng eskuwelahang primarya noong 1970. Ang palitan o toka (exchange) ay kinapapalooban ng mga sulong
(mOnei). Dito sa mga sulong maturunghayan naman ang mga akto (actsi). Ang palitan ay may dalawang
uri ang boundary exchanges na nagbibigay-hudyat ng transisyon mula sa isang bahagi ng leksiyon tungo sa
Susunod sa pangunguna ng guro at teaching exchanges na kinasasangkutan ng tanong at sagot at pagbibigay
tugo
gon sa mga sagot. Sa modelong S&C matutunghayan ang imang uri ng sulong (moves): framing at
Josing na tumutukoy sa boundary exchanges, opening, answerng, at follon-up moves na tumutukoy sa teaching
banges. Bilang mga elemento ng estruktura, ang mga ito ay binigyan ng katawagang IRF na kadalasan
ay Tumutukoy sa modelong S&C at kinapapalooban ng tatlong-estrukturang bahagi (Cockayne, 2010).
Ang IRF nina Sinclair at Coulthard ay maaar1ng gamitin para sa analisiS ng diskurso. Nakapaloob
ditoang Inisasyon (), Responde (R), at Follon-iup ( ) ayon sa pagkakasunud-sunod. Maaaring magsimula
ang bawat
Dawat palitan sa pahayag, sa tanong, at sa utoS. Maaari ding respondehan ito ng salita o aksiyon,
Samantala, ang panunod o
folloW-up ay maaaring akto ng paggalang o apirmasyon na maaaring
pahabain pa.
Sa kabilang banda, sa pasulat na diskurso ay pangunahing
isinasaalang-alang ang estrukturang
gramatikal ng wika (parirala, sugnay, at pangungusap) at ang kontekstuwalisadong gamit nito. Ayon kina
Garcia at mga kasama (2007), sa pagbuo ng isang
maugnaying pasulat na diskurso ay kinakailangang
gumamit ng mga pang-ugnay gaya ng paggamit ng mga referens (balimbawa: mga panghalip panao gaya ng
Ssiya, ito, sila at pamatlig gaya ng ito, iyon, iyan, panandang ang at pang-abay na gaya); ang gamit ng elipsis
. , at gamit ng mga pangatnig.