KAKATWA at kakaiba ang maliit na bahay, gawa sa kawa

yan, ng isang lalaki at

isang babaing nabubuhay sa mga gulay na tanim nila
sa malaking bakuran.
Mabait ang mag-asawa at mabuti ang turing sa kanila
ng lahat ng mga
kapitbahay. Subalit hindi sila maligaya sapagkat w
ala pa silang anak, bagay na
maraming taon na nilang hinangad. Ipinag-dadasal nila
araw-araw na kahit babae
o lalaki, magka-anak lamang sila, subalit walang sagot
ang kanilang mga
panalangin. At ngayong tumatanda na sila, nawawalan na
sila ng pag-asa.
Isa sa mga tanim nila sa bakuran ay puting kalabasa
na mayabong na
nagbubunga buong taon, kaya hindi sila nawawalan ng
pagkain kahit kailan,
hanggang isang araw nang napansin nilang walang umu
usbong na kalabasa.
Inusisa nilang maigi at inalagaan ang halaman araw-
araw subalit kahit panay ang
sulpot ng malalaking dilaw na bulaklak na, pagkala
nta at pagkatuyo ay dapat
sanang mapalitan ng usbong na bunga. Subalit wala kah
it isang kalabasa na
lumitaw at nagsimulang magutom ang mag-asawa.
Isang umaga, pagkaraan ng mahabang panahon, napasigaw
sa
galak ang
asawang babae nang masipat niya ang isang maliit na
usbong. Ipinasiya ng mag-
asawa na huwag kainin agad a
ng kalabasa, hintaying lumaki at mahinog ito
upang magkaruon sila ng mga buto na maitatanim uli
sa bakuran.
Lumaking napaka-gandang puting kalabasa ang bunga s
ubalit napakatagal
nahinog kaya, sa gutom, nagbago ang isip ng mag-as
awa at pinitas ang gulay
upang kainin. Hihiwain na sana nila ang kalabasa nan
g narinig nila mula sa luob
ang isang tinig.
“Mag
-
ingat kayo at baka mahiwa ako!”
Natigilan ang mag-asawa, akala minumulto sila, subalit
nagsalita uli mula sa luob
ng kalabasa.
“Buksan n’yo na
, nang makalabas
ako!”
Maingat nilang hiniwa at lumabas ang isang sanggol n
a
lalaki. Nakakatayo at
nakakapag-salita na ang bata. Tuwang-tuwa ang mag-
asawa, may “anak” na sila!
Agad umigib ng tubig ang asawang babae at naglatag
ng banig upang paliguan
ang bagong panganak na “anak.” Tuwing buhos ng tubi
g sa bata, bawat patak ay
naging ginto kaya matapos ng ligo, natakpan ng ginto an
g buong banig! Lalong
nalugod ang mag-
asawa, may “anak” na sila, yumaman pa sila sa ginto
.
Sapat na dapat ang nakamit ng mag-asawa, subalit pag
masid nila sa ginto,
hinangad nila ang mas marami pa. Kinabukasan, pinali
guan uli ng asawang babae
ang “anak” at natakpan uli ng ginto ang banig. May
sapat na sil
ang yaman upang
magpagawa ng isang malaking bahay, subalit
gusto pa nila ng higit. Kaya sa ika
-
3 araw, umigib uli ng tubig na pampaligo ang asawang
babae, subalit nalungkot
ang “anak,” umalis at naglaho. Kasabay, naglaho rin
ang lahat ng ginto. Naiwang
nag-iisa ang mag-asawa na, tulad ng dati, ay mahirap
at walang anak.
http://blogger-pinoy.blogspot.com/2009/07/gintong-bata-sa-p
uting-
kalabasa.html