‫‪1‬‬ ‫

و زا – ن‬

‫ﻋﺸﻖ و ﻻزاﻧﻴﺎ‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‪ :‬ﺳﺎﻣﺎن‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com‬‬

‫ﻗﺮار دادن اﻳﻦ ﻓﺎﻳﻞ در ﺳﺎﻳﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺪون ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺑﺎ ذﻛﺮ ﻣﻨﺒﻊ از ﻧﻈﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﻼﻣﺎﻧﻊ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﻪ اﻓﺮاد زﻳﺮ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻧﻤﻴﺸﻮد‬

‫‪.‬‬

‫ﻟﻄﻔﺎً در ﺻﻮرت ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ داﺳﺘﺎن اﺑﺘﺪا داﺳﺘﺎن ﺳﮓ ﺧﺎﻧﻪ زاد را از آدرس زﻳﺮ داﻧﻠﻮد ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪.‬‬

‫‪http://www.box.net/shared/sykxvpnrqf‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻴﺪ ﻟﻴﻨﻚ را در وﺑﻼگ ﻫﻢ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪2‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫آخ ﻛﻪ ﭼﻪ دردي داﺷﺖ‪ .‬ﻫﻢ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ درد ﻣﻴﻜﺮد و ﻫﻢ ﺟﺎي ﺧﺮاش ﮔﻠﻮﻟﻪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻴﻜﺮد آن ﺳﺮﺑﺎز ﻻﻏﺮ زﭘﺮﺗﻲ ﺑﻬﺶ ﺷﻠﻴﻚ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻛﺸﻴﺪ ﮔﻮﺷﻪ دﻳﻮاري و ﺧﻮن را ﻛﻪ از ﭘﺎرﮔﻲ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺑﻴﺮون ﻣﻴﺰد ﺑﺎ آﺳﺘﻴﻦ دﻳﮕﺮش ﭘﺎك ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻒ ﻛﺮد روي زﺧﻤﺶ وﻟﻲ زﺧﻤﺶ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮد ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ از ﻛﻼﻧﺘﺮي ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻴﻜﺮد؟ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺑﺪﻫﻨﺪش؟ ﺑﺪﺗﺮ از آن‪ ...‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺑﻌﺪ ﻛﻪ‬

‫ﺗﺤﻮﻳﻠﺶ ﻣﻴﺪادﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺑﺮ ﺳﺮش ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪...‬‬

‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﺑﻼﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ؟‬

‫زﻧﻲ دﺳﺘﺶ را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد و ﻛﻒ دﺳﺘﺶ را دﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬او دﺳﺘﺶ را ﻣﺸﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد اﻣﺎ زن ﺑﻪ زور آﻧﺮا ﮔﺸﻮده ﺑﻮد‪ .‬و او ﺑﺎز دﺳﺘﺶ را ﻣﺸﺖ ﻛﺮده‬

‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻫﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﻓﺮار ﻛﺮدم‪...‬‬

‫آخ ﻛﻪ ﭼﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ام‪...‬‬

‫او را ﺳﻮال ﭘﻴﭻ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻓﻬﻤﻬﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺟﺎﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻴﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺟﺮات ﻛﺮد و دﺳﺖ ﺑﺮد ودر ﻧﺮده اي ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ را ﮔﺸﻮد‪ .‬در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻨﺎر دﻳﻮار ﺧﺰﻳﺪ و ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد ﺗﺎ در ﺣﻴﺎط ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻴﺮ آب را‬

‫ﺑﻴﺎﺑﺪ‪ .‬ﭼﺮاﻏﻲ روﺷﻦ ﺷﺪ و او ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ از ﺣﻴﺎط ﺑﻴﺮون ﺑﺪود اﻣﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻴﻪ؟ ﺣﺎﻣﺪ اوﻣﺪي ﺑﺎﺑﺎ؟‬

‫ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ‪ ...‬آب ﻣﻴﺨﻮام‪...‬‬

‫ﻣﺮدي ﻛﻪ از ﭘﺸﺖ ﻣﻴﻠﻪ ﻫﺎي ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻴﺮ آب ﺑﻐﻞ ﺑﺎﻏﭽﻪ س‪ ...‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺑﺮات آب ﺧﻨﻚ ﺑﻴﺎرم‪...‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﻣﻴﺨﻮام دﺳﺘﻤﻮ ﺑﺸﻮرم‪.‬‬

‫و روﻳﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﺎزوﻳﺶ را ﺑﺎ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺮد ﺑﺎزوي زﺧﻤﻲ اش را در ﻧﻮر ﺗﺎزه ﻣﻬﻤﺎن ﻧﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻏﭽﻪ رﻓﺖ و ﺷﻴﺮ‬

‫آب را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬دﺳﺘﺶ را زﻳﺮ ﻓﻮاره آب ﭘﺮ ﻛﺮد و ﺑﺮ ﺑﺎزوﻳﺶ ﻛﻪ ﻣﻴﺴﻮﺧﺖ رﻳﺨﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻇﺮف ﻣﻴﻮه را ﻛﻨﺎر ﭘﺪرش ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﺒﺎﻳﺶ را ﺑﻪ دورش اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮاﻧﺪن ﭼﻴﺰﻳﺴﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻗﺮآن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻼ‬

‫ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻗﺮآن ﻧﻤﻴﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻛﺘﺎب وِرد ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﻟﺮزﻳﺪ و ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺣﺎﻻﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻨﻲ از در وارد ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻼ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ وﻗﺘﺶ را ﺑﺮاي ﺑﻪ‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪3‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫دﺳﺖ آوردن ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺻﺮف ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻣﻼ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﻛﺸﺪار وردش را ﺧﺎﺗﻤﻪ داد و ﻛﺘﺎﺑﺶ را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻣﻴﻮه را ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل‬

‫ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻧﻴﻮﻣﺪه ﻫﻨﻮز‪ ...‬از ﺻﺒﺢ رﻓﺘﻪ ﺑﻴﺮون‪ ...‬ﮔﻔﺖ ﻣﻴﺮم ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻋﻠﻲ آﻫﻨﮕﻲ‪...‬‬

‫ﻣﻼ داد ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ‪ :‬ﻛﻲ ﮔﻔﺖ ﺑﺮه؟ ﻛﻲ ﺑﻬﺶ اﺟﺎزه داد؟‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺳﺮش را اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪.‬‬

‫ﻣﻼ ﺑﺎ ﺗﺸﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﺮه؟‬

‫ﻧﻪ ﺑﻪ ارواح ﺧﺎك ﻧﻨﻪ م! ﺧﻮدش رﻓﺖ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻛﻲ ﭘﻮل داد ﺑﻬﺶ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﺪا ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺪادم آﻗﺎ! ﻋﻠﻲ آﻫﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﭘﻮل ﻧﻤﻴﺨﻮاد! ﭘﻮﻟﻢ ﺑﻬﺶ ﻧﺪي ﻣﻴﺰﻧﻪ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻟﺒﺶ را ﮔﺰﻳﺪ و زﻳﺮ ﻟﺐ از ﻗﺴﻢ دروﻏﺶ اﺳﺘﻐﻔﺎر ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻼ ﺣﺮف دﻳﮕﺮي ﻧﺰد‪ .‬ﭘﺮﺗﻘﺎل را ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ از وﺳﻂ ﺑﻪ دو ﻧﻴﻢ ﻛﺮد و ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫زﻳﺮ ﻟﺐ ﻏﺮ ﻣﻴﺰد‪ .‬ﻧﺎﮔﺎه ﺑﺮآﺷﻔﺖ‪ :‬ﺷﺒﻪ! ﭼﺮا ﻫﻨﻮز ﻧﻴﻮﻣﺪه؟‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺻﺒﺢ دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻬﺎل دارد ﻛﻴﻔﺶ را ﭘﺮ از ﻟﺒﺎس ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﻛﻨﺎر در اﺗﺎق اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ او ﻫﻴﭻ‬

‫ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﻪ او ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻴﺮود ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻋﻠﻲ آﻫﻨﮕﻲ‪ .‬ﻓﻘﻂ او را ﺑﻮﺳﻴﺪه ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪.‬‬

‫ﻣﻼ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﭘﻴﮋاﻣﻪ اش را روي ﺷﻜﻢ ﮔﻨﺪه اش ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ و ﻋﺒﺎ را روي ﺷﺎﻧﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮد‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ‪ :‬ﺷﻬﻨﺎز! ﻧﻬﺎل ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺷﻬﻨﺎز ﻛﻪ ﺳﻔﺮه زﻳﺮ ﺑﻐﻞ داﺷﺖ و ﺳﻴﻨﻲ ﻇﺮﻓﻬﺎ را ﺑﻪ اﺗﺎق دﻳﻮار ﮔﭽﻲ و زرد ﻣﻴﺒﺮد ﺑﺎ ﺻﺪاي زﻳﺮش ﺟﻴﻎ زد‪ :‬دﺧﺘﺮه ﮔﻮر ﺑﻪ ﮔﻮر ﺷﺪه! ﻫﺮ ﮔﻮري‬

‫ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻴﺎد! ﮔﺸﻨﺶ ﻛﻪ ﺑﺸﻪ ﻣﻴﺎد!‬

‫ﻣﻼ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻴﻨﺎ ﺧﻮدش را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺎدرش ﺑﻪ اﺗﺎق رﺳﺎﻧﺪ‪ :‬آﻗﺎ واﺳﺶ ﻃﻠﺴﻢ ﺑﻨﻮﻳﺲ! زودي ﻣﻴﺎد!‬

‫ﺷﻬﻨﺎز ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺳﺮﻣﻪ ﻛﺸﻴﺪه اش را ﺑﺮاي ﺳﻮﺳﻦ ﻧﺎزك ﻛﺮد و وﺳﻂ اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺳﻔﺮه ﭘﻬﻦ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻼ ﺧﻮدش را از روي ﺗﺸﻜﭽﻪ ﻧﺦ ﻛﺶ ﺷﺪه اش ﻛﺸﻴﺪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﻔﺮه‪.‬‬

‫ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﻣﻴﻜﺮد ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺎي ﺑﺪي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ اﮔﺮ زوزه ﺳﮕﻬﺎ را ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺸﻨﻴﺪ اﻳﺪه آل ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ‬

‫اﺗﺎﻗﻚ ﺧﺮاﺑﻪ وﺳﻂ ﺑﺎغ ﻛﻪ راﺣﺖ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ در آن ﻣﺨﻔﻲ ﺷﻮد‪ .‬وارد ﺷﺪ و ﻓﻨﺪك زد‪ .‬ﻓﻨﺪك را ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻪ او داده ﺑﻮد‪ .‬در ﻧﻮر ﻛﻤﺴﻮ ﺧﻮب ﻫﻤﻪ‬

‫ﺟﺎ را ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﻤﻴﺪاد‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﻛﻪ ﻣﻴﺪﻳﺪ ﺣﻴﻮاﻧﻲ آﻧﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮاﻳﺶ ﻳﻚ دﻧﻴﺎ ﻣﻲ ارزﻳﺪ‪ .‬در ﻧﻮر ﻣﻬﺘﺎب ﭼﻮﺑﻬﺎﻳﻲ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻚ‬

‫ﺑﺮد‪ .‬در ﻓﻴﻠﻤﻲ دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮدم آﻧﻄﻮر آﺗﺶ روﺷﻦ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﻳﻮاﺷﻜﻲ او را ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ آﺗﺸﺶ روﺷﻦ ﺷﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ‬

‫ﮔﺎز ﻓﻨﺪﻛﺶ داﺷﺖ ﺗﻪ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻮر ﻋﺎدت ﻛﺮدﻧﺪ ﭼﺎﻗﻮ را از ﺟﻴﺐ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و رﺷﺘﻪ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را در ﻣﺸﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪4‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ آن روز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﺳﺎﻳﻴﺪن ﭼﺎﻗﻮ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﻳﺪ‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﻣﺎﻧﺘﻮ و روﺳﺮي ﻣﺪرﺳﻪ را ﻛﻪ ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬در آﺗﺶ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻛﻴﻪ؟ آﺗﻴﺶ روﺷﻦ ﻛﺮده ﺧﻮاﺑﻴﺪه! ﻧﻤﻴﮕﻪ آﺗﻴﺶ ﺳﻮزي ﻣﻴﺸﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫از ﺻﺪاي آن دﺧﺘﺮ از ﺟﺎ ﺟﺴﺖ و ﻛﻨﺎر دﻳﻮار ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را ﻣﺤﻜﻢ ﻣﺸﺖ ﻛﺮد‪ .‬دﺧﺘﺮي دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺴﺮه!‬

‫و دﻳﮕﺮي ﻛﻪ‪ :‬ﻧﻪ ﺟﻴﮕﺮ ﺟﻮن! دﺧﺘﺮه! ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﻲ ﻣﻮﻫﺎش اﻳﻨﺠﺎ رﻳﺨﺘﻪ؟‬

‫دﺧﺘﺮ اوﻟﻲ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﻴﻢ ﺧﻴﺰ ﺷﺪ‪ :‬ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ‪ ...‬ﺑﻪ ﺑﻪ‪ ...‬ﭼﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ﻫﺴﺖ‪ ...‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪاد‪.‬‬

‫ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﻤﻴﺰﻧﺪ در اﻣﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ اوﻟﻲ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎزوي او ﺑﺮد‪ :‬ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎزوﻳﺶ را ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ آرﻧﺠﺶ ﺑﻪ دﻳﻮار ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺧﻮرد‪.‬‬

‫ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮ ﺑﺎ دو اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره و ﻣﻴﺎﻧﻲ اش ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ او ﻛﻮﺑﻴﺪ و ﻧﮕﺎه ﺗﻨﺪش را در ﭼﺸﻤﺎن او ﺧﻴﺮه ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻲ ﻛﻠﻪ! ﻣﻮاﻇﺒﺶ ﻧﺒﺎﺷﻲ‬

‫ﭼﺮك ﻣﻴﻜﻨﻪ! ﻣﻴﻤﻴﺮي! ﺣﺎﻟﻴﺘﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ در را ﭘﺎﻳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ راﻫﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ و ﺑﮕﺮﻳﺰد‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻏﺮوب ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ دﺧﺘﺮي زﺷﺖ و‬

‫ﺳﻴﺎه و ﭼﺎق و ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ ﻣﻘﺎﺑﻞ در اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ اول ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﻴﻢ ﺧﻴﺰ ﺑﻮد ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻧﺼﻔﻪ اي از ﻛﻴﻒ دوﺷﻲ اش ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻴﺮون‪ :‬ﮔﺸﻨﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻓﻴﻨﻘﻴﻠﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ را ﻗﺎﭘﻴﺪ و ﮔﺎز ﺑﺰرﮔﻲ از آن زد‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ ﺳﺮدﺳﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬درو ﺑﺒﻨﺪ ﻫﻴﻮﻻ ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﺑﺸﻴﻦ‪ ...‬اون آﺗﻴﺸﻢ ﻛﻢ ﻛﻦ ﻧﻮر رو از ﺑﻴﺮون ﺑﺎغ ﻣﻴﺒﻴﻨﻦ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﻫﻴﻮﻻ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻫﻴﻮﻻ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬از ﻣﻘﺎﺑﻞ در ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ در را ﻣﻴﺒﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ را ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﮔﺎز ﺑﺰرگ ﭘﺎﻳﻴﻦ داد و ﺑﺎ ﺳﺮ آﺳﺘﻴﻦ دور دﻫﺎﻧﺶ را ﭘﺎك ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺮدﺳﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬آب ﻣﻴﺨﻮري؟ ﺑﮕﻢ ﺑﺮات ﺑﻴﺎرن؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ ﺳﺮدﺳﺘﻪ ﺑﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻲ؟ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ؟ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪي ﺟﻦ ﺑﻴﺎد ﺑﺒﺮﺗﺖ؟ اﻳﻨﺠﺎ ﺟﻦ داره ﻫﺎ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮدﺳﺘﻪ ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ .‬ﻛﻨﺎر دﻳﻮاري ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻴﮕﺎر ﺑﺪﺑﻮﻳﻲ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻧﺘﺮﺳﻲ‪ ...‬اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪5‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او دوﺧﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺮدﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﺻﺒﺮ اداﻣﻪ داد‪ :‬اﺳﻢ ﻣﻦ ﺗﺎراﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎرا دودر‪ .‬اﻳﻨﻢ ﻣﻌﺼﻮم ﻫﻴﻮﻻﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﭼﺎق اﺷﺎره ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ اﻳﻨﻢ ﻣﻴﮕﻴﻢ ﺳﺎرا رﻳﺰه‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﻪ دﺧﺘﺮ زﻳﺒﺎ و ﻛﻮﺗﺎه ﻗﺪي اﺷﺎره ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻧﻬﺎل اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻳﻪ ﻣﺎري ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﺷﺎدي ﺗﻴﻐﻲ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ﻛﻪ اﻣﺸﺐ ﺳﺮ ﻛﺎرن‪.‬‬

‫ﻛﺎم ﻋﻤﻴﻘﻲ از ﺳﻴﮕﺎرش ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺷﺎخ ﺷﺪي واﺳﻤﻮن ﻓﻴﻨﻘﻴﻠﻲ‪ .‬دوﺳﺖ ﻧﺪارم اﻳﻨﻮ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪ ،‬وﻟﻲ ﺗﺎ ﻳﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﻪ ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮي ﺑﻴﺮون‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ‬

‫ﻣﺎل آدم ﺑﺰرﮔﺎس‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺮش را ﺑﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺎدﺗﺶ را ﻓﻘﻂ دﻳﮕﺮان ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا دﻗﻴﻖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬اﮔﻪ زﺧﻤﻲ ﻧﺒﻮدي و ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدي ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ ﻓﺮار ﻧﻜﺮدي‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻓﺮار ﻛﺮدي‪ .‬ﻻل ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ را از او ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎرش دوﺧﺖ ﻛﻪ‪ :‬اﻗﻼً ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻮن و ﻧﻤﻜﻲ ﻛﻪ ﺧﻮردي رو ﻧﮕﻪ دار‪ .‬ارزون در ﻧﻴﻮﻣﺪه‪ .‬ﺑﮕﻮ اﺳﻤﺖ ﭼﻴﻪ‪ .‬ﭼﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﻟﺘﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺧﻔﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻴﺰده ﺳﺎﻟﻤﻪ‪ .‬ﻧﻬﺎل‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺗﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﮔﻪ ﺧﻮردي ﻛﻪ ﻓﺮار ﻛﺮدي! ﭼﺮا در رﻓﺘﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺗﺎرا اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻳﻪ ﻛﺎري ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﻴﻔﺘﻲ ﮔﻴﺮ ﺷﻬﻼ ﻗﺮﻣﺰ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ اون ﺑﺘﻮﻧﻪ ازت ﺣﺮف ﺑﻜﺸﻪ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻴﻮﻻ ﻣﭽﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﺎرا ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻛﻪ‪ :‬ﻛﻮﺟﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ زودي؟ از ﺟﻦ ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻲ‪ ،‬از ﺷﻬﻼ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﻴﺘﺮﺳﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺗﻼش ﻣﻴﻜﺮد دﺳﺖ ﻣﺸﺖ ﺷﺪه اش را ﺧﻼﺻﻲ دﻫﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻣﺪام ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻧﺘﺮس ﻓﻴﻨﻘﻴﻠﻲ! ﺷﻬﻼ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ! اﻧﻘﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺟﺮات ﻧﺪارﻳﻢ ﺑﺮﻳﻢ ﻃﺮﻓﺶ! ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب! ﻓﻌﻼً ﺑﺎش ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻲ ﻣﻴﺸﻪ!‬

‫ﺣﺎل ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺘﻤﺮگ ﺳﺮو ﺻﺪا راه ﻧﻨﺪاز!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻴﺮوﻧﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮو و ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺮﮔﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺑﺮﻧﮕﺮدي دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻣﻴﺸﻮي‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻣﻮﻫﺎي ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺶ و در‬

‫راﻫﻲ ﮔﻠﻲ از اﺗﺎﻗﻚ دور ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎغ ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ در دوردﺳﺖ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻛﻨﺎر ﺑﺎغ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎي راه ﻛﻪ رﺳﻴﺪ‬

‫ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻈﺮش را ﺟﻠﺐ ﻛﺮد‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﻐﺎزه اي ﺗﻚ ﺑﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬در ﻧﺒﺶ ﻛﻮﭼﻪ اي ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ درش ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﻪ‬

‫ﺗﻨﺪي ﺑﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﺣﺮﻛﺖ داد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آن رﻓﺖ‪ .‬دو دﺳﺘﺶ را دو ﻃﺮف ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و و ﺻﻮرﺗﺶ را ﭼﺴﭙﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ در‪ .‬دﻳﺪ ﻛﻪ‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮدي زﻳﺮ ﻧﻮر ﭼﺮاﻏﻲ ﭼﻴﺰي ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻠﻨﺪي داﺷﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را از ﭘﺸﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪاي زوزه ﺳﮕﻲ ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻜﻲ‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪6‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل را ﺗﻜﺎن داد و ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﭼﺮﺧﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺗﻨﮓ ﻛﺮد و ﻧﻬﺎل ﺑﻨﺎ ﺑﻪ دوﻳﺪن ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﻴﺮﻣﺮد زود ﺑﻪ او رﺳﻴﺪ و‬

‫ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ! ﻧﺘﺮس!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ زاﻧﻮ زد و ﻣﻮﻫﺎي ﭘﺮﻳﺸﺎن او را از ﺻﻮرﺗﺶ ﻛﻨﺎر زد‪ :‬ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻧﺪاد‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﮔﻢ ﺷﺪي؟‬

‫و ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﭗ ﺧﻮد ﻛﻪ از ﺧﻮن ﺧﻴﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬او را ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺎزه اش‪ :‬ﺑﻴﺎ! ﺑﺮﻳﻢ زﺧﻤﺘﻮ ﺑﺒﻨﺪ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻴﻔﺸﺮد‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﻧﺘﺮس! ﻣﻦ ﻛﺎري ﺑﺎﻫﺎت ﻧﺪارم!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫ﻣﻼ از ﺟﻌﺒﻪ اي ﻛﻪ ﺗﺎرﻫﺎي ﻣﻮي ﻧﻬﺎل را در آن ﻧﮕﻪ ﻣﻴﺪاﺷﺖ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و آﺗﺶ زد‪ .‬ﺧﺎﻛﺴﺘﺮش را ﻻﺑﻼي ﭘﺎرﭼﻪ اي زﺧﻴﻢ ﻛﻪ ﻗﻔﻠﻲ در‬

‫آن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭘﻮﺳﺖ ﻣﺎرﻣﻮﻟﻚ ﺧﺸﻜﻴﺪه اي و ﻃﻠﺴﻤﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ‪ ،‬رﻳﺨﺖ و آن را ﻣﻴﺎن ﺗﺸﻜﭽﻪ ﻧﻬﺎل ﻗﺮار داد‪ .‬ﺧﻮدش ﺑﻪ‬

‫ﺷﻬﻨﺎز ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺸﻜﭽﻪ او را ﭘﻬﻦ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻃﻠﺴﻢ ﺑﺮش ﻣﻴﮕﺮداﻧﺪ‪.‬‬

‫او ﺑﺪون ﻧﻬﺎل ﻫﻴﭻ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺮاﻳﺶ زﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻣﻴﮕﺸﺖ‪.‬‬

‫اﺳﻢ ﻣﻦ ﺧﻄﻴﺒﻴﻪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎم‪ .‬اﺳﻢ ﺗﻮ ﭼﻴﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ دﺳﺖ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل و ﻣﺎده ﻧﺎرﻧﺠﻲ رﻧﮕﻲ ﺑﺮ روي زﺧﻤﺶ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ و آﻧﺮا ﻣﻴﺴﻮزاﻧﺪ‪ .‬ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪاد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ اداﻣﻪ داد‪ :‬اﻳﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﺑﻴﺮون ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻲ؟ ﺷﺒﻴﻪ ﭘﺴﺮا ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪي اﻣﺎ ﭼﻬﺮه ت ﻧﺸﻮن ﻣﻴﺪه ﻛﻪ دﺧﺘﺮي‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﻣﺨﻔﻲ ﻛﻨﻲ‪.‬‬

‫دﺳﺘﻤﺎل را ﺑﻪ ﻛﻨﺎري ﮔﺬاﺷﺖ و دﺳﺘﻤﺎل دﻳﮕﺮي ﺑﺮ زﺧﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ روي آن ﭼﺴﭗ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺷﺒﻴﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﻴﺴﺘﻲ! اون ﻛﺎﻣﻼً ﺷﺒﻴﻪ‬

‫ﭘﺴﺮاس‪ .‬ﺷﻚ ﻧﻤﻴﻜﻨﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮه!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺗﻜﺎن داد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه دﻗﻴﻖ و ﺳﺮﻳﻌﻲ ﺑﻪ او اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﭼﺮا؟ ﭼﺮا ﺳﺮﺗﻮ ﺗﻜﻮن ﻣﻴﺪي؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او دﻗﻴﻖ ﺷﺪ‪ :‬ﻫﻤﻪ ﻣﻴﮕﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻜﻮن ﻧﻤﻴﺪم‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪7‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻫﺪاﻳﺘﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻮر ﭼﺮاغ را زﻳﺎد ﻛﺮد و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ذﻏﺎل را ﺑﺮ ﻗﻠﻴﺎن ﺗﺎزه ﭼﺎق ﺷﺪه‬

‫اش ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬آن را ﻗﻞ ﻗﻞ ﻛﻨﺎن آورد‪ :‬ﭼﻴﺰي ﺧﻮردي؟ ﮔﺮﺳﻨﻪ ت ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻧﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻗﻠﻴﺎﻧﺶ را ﭼﺎق ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻓﺮار ﻛﺮدي؟ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻴﻜﻲ! ﭼﺮا ﻓﺮار ﻛﺮدي؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﭘﺎﺳﺨﻲ او را ﻣﻴﻨﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دود ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ را ﺑﻴﺮون داد‪ :‬ﺧﻴﻠﻴﺎ ﻓﺮار ﻣﻴﻜﻨﻦ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﭽﻪ اي‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮدي ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر از ﺟﺎ ﺟﺴﺖ‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺘﺮس‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮرت ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻜﺴﻮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻜﺮدم‪.‬‬

‫ﻋﻴﻨﻚ رﻳﺰش را ﺑﺮ ﺑﻴﻨﻲ ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﻛﺮد‪ :‬ﻛﺴﻲ رو اﻣﺸﺐ ﻧﺪﻳﺪي؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﺮ ﺟﺎي ﻗﺒﻠﻲ ﺧﻮد روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻗﺪﻳﻤﻲ و زﻳﺒﺎ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎي آن رﺳﺘﻮران ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﻜﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و ﻃﻔﺮه‬

‫رﻓﺘﻦ از ﭘﺎﺳﺦ دادن ﺑﻪ آن ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ از زوزه ﺳﮕﻬﺎي ﺑﻴﺮون ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺗﺎرا رو ﻧﺪﻳﺪي؟ ﻳﺎ ﻣﻌﺼﻮم؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ دﻗﻴﻖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﭘﺲ دﻳﺪي‪ .‬اوﻧﺎ ﺑﻪ روش ﺧﻮدﺷﻮن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﻨﻦ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮه ﻧﺮي ﭘﻴﺸﺸﻮن‪ .‬اﻣﺎ اﮔﻪ ﺑﺮي ﻫﻢ ﺗﺎرا‬

‫ﻧﻤﻴﺬاره ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮت ﺑﻴﺎد‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﭽﻪ اي‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺟﺮات ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻬﻼ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪه اي ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺮ داد‪ :‬ﺷﻬﻼ رو ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻲ؟ اون ﻣﺎر ﭘﺪرﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﻮش ﺧﻂ و ﺧﺎل و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺟﺮﻋﻪ اي ﭼﺎي ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬اﺣﺘﻤﺎﻻً اون ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺮت ﮔﺮدوﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﮕﻲ ﭼﻲ ﺷﺪه ﻣﻦ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﻛﻪ اون ﺑﺮت ﻣﻴﮕﺮدوﻧﻪ ﻳﺎ ﻧﮕﻬﺖ‬

‫ﻣﻴﺪاره‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﺮ از اﺷﻚ ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ آﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻴﺮﻳﺨﺖ‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد آﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺮون ﺑﺮﻳﺰد‬

‫ﻣﻼ ﻛﺘﻜﺶ زده ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎ ﭼﺴﭗ ﭼﺴﭙﺎﻧﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻫﺎﻧﺶ را ﻣﻴﺒﺴﺖ ﺗﺎ او ﻓﺮﻳﺎدي ﻧﻜﺸﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل از ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻟﺮز ﺑﺮ وﺟﻮدش اﻓﺘﺎد و دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را ﻣﺸﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﺮش ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺻﻮرت او را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﭼﻲ ﺑﻪ ﺳﺮت آوردن؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪8‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻣﻼ ﭘﺸﺖ در اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻴﭽﺮﺧﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﻨﺪي زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻨﺎر در ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺷﻬﻨﺎز را در اﺗﺎق دﻳﮕﺮ‬

‫ﻣﻴﭙﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺳﺮﻣﻪ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎي ﻓﺮوز ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد و دو دﺧﺘﺮ و ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺷﻬﻨﺎز را درﻛﻨﺠﻲ از ﺣﻴﺎط ﻧﺸﺎﻧﺪه‬

‫ﺑﻮد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺟﺮات ﻧﻤﻴﺪاد وارد ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺷﻬﻨﺎز ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻧﻤﻴﺰاد ﺧﻔﻪ ﺧﻮن ﺑﮕﻴﺮه؟‬

‫ﻣﻼ ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ ورد ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ و ﺑﺨﻮر ﭼﺮاغ را ﺑﻪ در اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﻓﺮوز در آن درد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ ﻓﻮت ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺷﻬﻨﺎز داد و ﻗﺎل ﻛﺮد ﻛﻪ‪ :‬اﻳﻦ ﺗﺨﻢ ﺣﺮوم اﮔﻪ‬

‫از ﻻي ﭘﺎي اﻳﻦ زﻧﻴﻜﻪ درﺑﻴﺎد ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻳﻪ ﻧﻮن و ﻧﻮاﻳﻲ ﻣﻴﺮﺳﻴﻢ! وﻟﻲ ﺗﺎ اون ﻣﻮﻗﻊ ﺟﻮن ﺑﻪ ﻟﺒﻤﻮن ﻣﻴﻜﻨﻪ!‬

‫ﻣﻼ ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ ورد ﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ در ﭼﺎرﭼﻮب در ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻓﺮوز ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎي دردﻧﺎﻛﻲ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻬﻨﺎز ﺳﺮﺧﺎب ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻻﻏﺮش ﻣﻴﻤﺎﻟﻴﺪ‪ :‬ﻫﻔﺖ ﻣﺎه ﻛﻠﻔﺘﻴﺸﻮ ﻛﺮدم! ﺧﻮب ﺣﻘﻤﻪ!‬

‫ﻓﺮوز ﺟﻴﻐﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﻓﺮﻳﺎدي ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎن و ﻛﺸﺪار‪ .‬و ﺑﺎز ﻓﺮﻳﺎد ‪ .‬و ﺑﺎز ﻓﺮﻳﺎد‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ او آرام ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺷﻬﻨﺎز دودﻳﺪ‪ :‬ﻣﻼ زاﻳﻴﺪ! ﺑﺮو ﺗﻮ!‬

‫ﻣﻼ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻛﻨﺎرش را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎق دوﻳﺪ‪ .‬ﻃﻔﻞ ﻧﻮرﺳﻴﺪه را از ﻣﻴﺎن ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﭘﺎﻫﺎي ﻓﺮوز ﺑﺮداﺷﺖ و ﭘﻴﺎﻟﻪ را ﺑﻪ ﺣﻠﻖ او‬

‫رﻳﺨﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﻧﻬﺎل زد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎد و ﻣﺤﺘﻮاي ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻳﺶ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺷﻬﻨﺎز در ﭼﺎرﭼﻮب اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﺑﺴﺎﻃﺘﻮ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﮔﻮرﺗﻮ ﮔﻢ ﻛﻦ!‬

‫ﻓﺮوز ﺑﻲ ﺣﺎل ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺧﻮاﺑﺖ ﻧﻤﻴﺎد؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻤﻴﮕﻲ اﺳﻤﺖ ﭼﻴﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﻪ اﺳﻢ ﻗﺸﻨﮕﻲ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎت اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﻳﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ‪ .‬ﻧﻬﺎل اﺳﻢ ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻛﻴﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪9‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻮاﻫﺮم‪ .‬دﺧﺘﺮ زن اول آﻗﺎﻣﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﻮ دﺧﺘﺮ زن دوﻣﺸﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻪ‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﻣﻴﮕﻪ دﺧﺘﺮ زن ﺻﻴﻐﻪ اﻳﻢ‪ .‬ﺷﻬﻨﺎز ﻣﻴﮕﻪ ﺣﺮوم ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻼ ﺑﺎﺑﺎم ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻴﮕﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ زن ﺧﺮاب ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻓﺮار ﻛﺮدي ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ ﻧﻮازش ﺑﺮ ﺳﺮش ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻋﻴﺐ ﻧﺪاره‪ ،‬ﻧﮕﻮ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺮو ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺗﺨﺖ ﻣﻦ ﺑﺨﻮاب‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻴﺮم واﺳﻪ دﺧﺘﺮا ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺑﺬارم‪ .‬ﺻﺒﺤﺎ‬

‫ﻣﻴﺎن اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﺟﺎرو ﻣﻴﻜﺸﻦ و ﺗﻤﻴﺰ ﻣﻴﻜﻨﻦ‪ ،‬دم درو ﻣﻴﺸﻮرن و ﻣﻴﺰا رو دﺳﺘﻤﺎل ﻣﻴﻜﺸﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎش ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﻣﻴﺪﻣﺸﻮن‪ .‬ﺑﺮو ﺑﺨﻮاب‪.‬‬

‫ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﻴﺎد‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫دم ﺻﺒﺤﻪ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاي ﺗﺎ ﺧﻮد ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺪار ﺑﺎﺷﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫آره‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﻪ ﻣﺮﻏﺎ دوﻧﻪ ﺑﺪي؟ ﻣﻦ دو ﺗﺎ ﻣﺮغ و ﻳﻪ ﺧﺮوس و دو ﺗﺎ ﺟﻮﺟﻪ ﺗﻮ ﺣﻴﺎط ﭘﺸﺖ دارم‪ .‬ﻳﻪ ﻏﺎزم ﻫﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻴﺮم‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻼ ﭼﭙﻘﺶ را ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ :‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺮﻳﺰ ﺗﻮ ﺣﻠﻘﺶ ﺧﻔﻪ ش ﻛﻦ ﺳﻮﺳﻦ!‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ :‬ﭼﺸﻢ آﻗﺎ‪...‬‬

‫ﺷﻬﻨﺎز ﻋﺮق از ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ زدود و ﺑﺎ ﻛﻼﻓﮕﻲ از وز وز ﻣﮕﺴﻲ‪ ،‬آﻧﺮا ﺑﺎ ﻳﻚ دﺳﺖ ﭘﺲ زد‪ .‬ﻛﺎﻣﻮا را از دﺳﺖ دﺧﺘﺮش ﺟﻤﻊ ﻣﻴﻜﺮد ‪ :‬زﻧﻴﻜﻪ ﺟﻨﺪه! ﻣﻼ‬

‫اﮔﻪ ﺗﻮ ﻧﺒﻮدي ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻛﻨﻪ؟ ﺣﺎﻻ ﮔﺮﻳﻪ زارﻳﻢ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﺷﻮ داره ﻣﻴﺪه! ﺑﮕﻮ ﺣﺎﻻ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﭘﻴﺪا ﺷﺪه از ﻧﻜﺒﺖ ﻧﺠﺎﺗﺖ ﺑﺪه ﺣﻖ ﻧﺪاره‬

‫ﺣﻖ ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﮕﻴﺮه؟ دﻳﺪي ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺪ وﻳﺎر ﺑﻮد ﻣﻼ! اﻳﻦ ﺷﻴﺶ ﻣﺎه ﺟﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﻢ رﺳﻴﺪ! وﻟﻲ ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻛﺎري ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻣﻴﺸﻪ دو زار‬

‫ده ﺷﺎﻫﻲ در آورد! ﻓﻘﻂ ﺧﺪا ﻛﻨﻪ ﺑﺸﻪ!‬

‫ﻣﻼ ﺑﺎ ﺗﺎﻣﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺘﺎب ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺮوم ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻴﺸﻪ!‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻛﻨﺎر دﺧﺘﺮك ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎي آﻧﻬﺎ ﮔﻮش ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن روﺷﻨﺶ را ﺑﻪ دﺧﺘﺮك دوﺧﺖ و ﻗﻄﺮه اﺷﻜﻲ ﺑﺮاﻳﺶ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﭘﻮدري را‬

‫ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﺑﺎﻟﺶ او ﺑﻮد ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﻮدري ﻛﻪ او ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻨﻔﺲ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ او را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﻓﺮار ﻛﻦ‪...‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪10‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻇﺮف را در ﻣﺸﺖ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺑﺮاي ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎي ﺧﻄﻴﺒﻲ داﻧﻪ و ارزن ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ‪ .‬ﻣﺮﻏﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ دوﻳﺪﻧﺪ و دوره اش‬

‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮﻣﺎي آﻓﺘﺎب را ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﺮ ﺑﺎغ و ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي اﻃﺮاﻓﺶ آﻏﻮش ﻣﻴﮕﺸﻮد و ﺻﺪاي ﺷﺴﺘﻦ ﻗﻮري را از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﻮﭼﻚ‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺪاﻳﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺗﺸﺖ آﺑﺸﻮﻧﻢ از ﺷﻴﺮ آب ﭘﺮ ﻛﻦ! ﺑﺮو ﺗﻮ ﻟﻮﻧﻪ ﺑﺒﻴﻦ ﺗﺨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻦ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺗﺸﺖ ﻛﻮﭼﻚ را از ﺷﻴﺮ آب ﭘﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺎ ﺑﻪ درون ﻻﻧﻪ ﺳﻴﻤﻲ – ﭼﻮﺑﻲ ﻣﺮﻏﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬دو ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ از ﺟﺎي آﻧﻬﺎ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ‬

‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪ :‬آره‪ .‬ﺗﺨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻦ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻗﻮري را ﮔﺬاﺷﺖ ﺳﺮ ﻛﺘﺮي و دو ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ دﻳﮕﺮ از ﻳﺨﭽﺎل ﺑﻴﺮون آورد‪ :‬اﻳﻨﺎ رو ﻣﻴﺬارم واﺳﻪ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ‪ .‬دﺧﺘﺮا ﻫﻢ اﻵن ﻣﻴﺎن!‬

‫ﻧﻬﺎل روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺣﺼﻴﺮي ﻛﻨﺎر در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺖ و ﺧﻄﻴﺒﻲ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ رادﻳﻮي ﻛﻮﭼﻜﻲ را روﺷﻦ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ :‬ﺑﺬار ﺑﺒﻴﻨﻢ دﻧﻴﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺟﺮات ﻛﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اوﻧﺎ ﻓﺮار ﻛﺮدن؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و دﺳﺘﺶ را ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺒﻨﺪش ﭘﺎك ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺎدﺗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ داﺷﺖ‪ ،‬ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻴﻜﺮد ﻛﻪ دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺧﻴﺲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﺎ ﺧﺸﻚ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫آره‪ .‬ﺗﺎرا ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻓﺮار ﻛﺮده‪.‬‬

‫ﭼﺮا؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻫﻤﻪ اوﻧﺎ ﻣﻴﺨﻮان اﻳﻦ ﻳﻪ راز ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺗﻮ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﻬﺎل رﻓﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ ﻳﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﺑﺰرگ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻴﺨﻮاد راز ﺑﻤﻮﻧﻪ‪ .‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ از اوﻧﺎ ﻧﭙﺮس‪ .‬اوﻧﺎ ﻫﻢ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ‬

‫ازت ﻧﻤﻴﭙﺮﺳﻦ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻣﻨﻢ ﻓﺮار ﻛﺮدم‪ ...‬ﺗﺎرا ﮔﻔﺖ ﻣﻨﻮ ﻣﻴﺒﺮه ﭘﻴﺶ ﺷﻬﻼ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﻴﻬﺎي ﭘﺮورده ﺑﺎﻏﭽﻪ اش ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﭘﻮﺳﺘﺸﺎن ﺑﻜﻨﺪ‪ :‬ﻧﻪ‪ .‬اون ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻪ دﻫﻨﺘﻮ ﺑﺎز ﻛﻨﻪ‪ .‬اﮔﻪ اون ﻧﺘﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺷﻬﻼ ﻫﻢ‬

‫ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل در ﺻﻨﺪﻟﻲ اش ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺷﺪ‪ :‬ﺷﻬﻼ ﻛﻴﻪ؟‬

‫ﺧﺎﻟﻪ‪ .‬ﺧﺎﻟﻪ ﺷﻬﻼ‪ .‬دﺧﺘﺮاي ﻓﺮاري رو ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﻮن ﻣﻴﺪه‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻤﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺮﺷﻮن ﻣﻴﮕﺮدوﻧﻪ؟‬

‫ﺑﻌﻀﻴﺎ رو ﻣﻴﺸﻪ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﺑﻌﻀﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﺷﻬﻼ ﻣﻮﻧﺪن ﺑﻬﺘﺮه‪ .‬ﺷﻬﻼ ﺧﻮدش اﻳﻨﻮ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻴﺪه‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﻪ ﻃﻮري؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﻘﺪر درﺑﺎره ﺷﻬﻼ ﺳﻮال ﻣﻴﻜﻨﻲ! وﻟﺶ ﻛﻦ! ﺗﻮ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ اوﻧﻮ ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﻲ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﺑﺮم؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﺗﻮ ﺑﺮي ﭘﻴﺶ ﺗﺎرا‪ ...‬ﺧﻮب‪ ...‬اﺣﺘﻤﺎﻻً اون ﻧﺨﻮاد‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ‬

‫ﻛﻮﭼﻴﻜﻲ‪ ...‬و اﮔﻪ‪...‬‬

‫رو ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﻧﻤﻴﺸﻪ‪ ...‬ﻧﻤﻴﺸﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻲ‪ ...‬ﺟﻮاب ﻣﺮدﻣﻮ ﭼﻲ ﺑﺪم‪...‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪11‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫و ﻣﺸﻐﻮل رﻧﺪه ﻛﺮدن ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﻴﻬﺎ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫ﻣﻼ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺳﻪ ﺳﺎل را ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن درﺷﺖ ﺗﻴﺮه اش ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻼ در دﺳﺖ داﺷﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺑﻐﺾ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ‬

‫ﺑﻐﻀﺶ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﺷﻬﻨﺎز ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ آن را ﺑﻪ دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺮﻳﺰد و‪...‬‬

‫ﻣﻼ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺷﻬﻨﺎز‪ .‬ﺑﺴﻢ اﻟﻬﻮ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺮوع ﻛﻦ‪.‬‬

‫ﺑﺎد ﺳﺮدي ﻣﻴﻮزﻳﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺧﻮب آن را ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬در اﺗﺎق ﮔﺮم‪ .‬ﺧﻮد را ﻋﻘﺐ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ و ﺑﺮﻣﻴﮕﺸﺖ ﺗﺎ ﺑﺮود‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﻬﻨﺎز ﺑﺎ ﺗﺸﺮ او را ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮﻣﻴﮕﺮداﻧﺪ‪ .‬ﻣﻼ ﺑﺴﻢ اﻟﻪ را ﮔﻔﺖ و ﺑﺎ ورد او ﻣﺎﻳﻊ زرد رﻧﮓ ﻏﻠﻴﻆ ﺑﺪﺑﻮ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﺶ ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ .‬ﺷﻬﻨﺎز ﺑﺎ ﻛﺘﻚ و ﻓﺸﺎر ﮔﺮدﻧﺶ او را در ﺟﺎي ﺧﻮد‬

‫ﻣﻴﻨﺸﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن آراﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻼ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺎﻳﻊ را ﺑﻪ دﻫﺎﻧﺶ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ‪ .‬ﻣﻼ ﭼﻴﺰي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺷﻬﻨﺎز آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻧﻬﺎل از آن وﺣﺸﺖ داﺷﺖ‬

‫ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬در ﺻﻮرﺗﺶ ﺳﻴﻠﻲ زد و ﺑﺮ ﺳﺮش ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺖ دﺳﺖ ﭼﭗ او را ﮔﺸﻮد و ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﺮ ﻛﻒ آن‪ ،‬آﻧﺮا ﭘﺎره ﻛﺮد‪.‬‬

‫دﺳﺘﺶ را ﻣﺤﻜﻢ ﻓﺸﺮد و ﮔﺬاﺷﺖ ﺧﻮن آن ﺑﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ اي ﺑﺮﻳﺰد‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻛﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎ او ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ اﻳﻦ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ؟ ﭼﺮا دﻳﺸﺐ ﻧﻴﻮﻣﺪي ﻓﻴﻨﻘﻴﻠﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً دﻋﻮاﻳﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﮓ ﺑﻴﺮون ﺑﻮد‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻨﺪﻳﺪ و روﺳﺮي اش را ﭘﺸﺖ ﮔﺮدن ﮔﺮه زد‪ .‬ﺑﺮاي ﻛﺎر آﻣﺎده ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬اوﻧﻮﻗﺖ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻲ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺗﻮ اون اﺗﺎق ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ آﺗﻴﺶ روﺷﻦ ﻛﺮدم‪ .‬ﺣﻴﻮون از آﺗﻴﺶ ﻣﻴﺘﺮﺳﻪ! ﻣﻼ ﮔﻔﺖ!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺎر ﻛﺮدي؟ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺪون ﻛﺎر ﻛﺮدن ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﻧﻤﻴﺪن!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻪ ﺳﻄﻞ آب را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻴﻮﻻ ﻣﻴﺪاد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ! ﺻﺒﺢ ﻣﺮﻏﺎ رو آب و دون داده‪ ،‬ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ آورده! دﻳﺸﺒﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮش ﮔﺬروﻧﺪﻳﻢ!‬

‫ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﺳﺎرا ﻛﺮد ﻛﻪ‪ :‬ﺳﺎرا ﭘﻨﻴﺮ رﻧﺪه ﻛﻦ! ﭘﻨﻴﺮ رﻧﺪه ﺷﺪه ﻧﺪارﻳﻢ! ﺗﺎرا ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﺎﻫﻮ و ﻫﻮﻳﺞ ﺧﻮرد ﻛﻦ!‬

‫ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺎر رﻓﺘﻨﺪ و ﻧﻬﺎل را رﻫﺎ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰي ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻴﻜﻪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻳﻪ ﺑﺎزار اﻳﻦ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ‬

‫ﻣﻐﺎزه داراش ﻣﻴﺎن از اﻳﻨﺠﺎ ﻏﺬا ﻣﻴﮕﻴﺮن ﻣﻴﺒﺮن‪ .‬دم ﻇﻬﺮ ﺳﺮﻣﻮن ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻠﻮغ ﻣﻴﺸﻪ! ﺳﺎﻋﺖ ده ﺑﺎﻳﺪ ﻏﺬا ﺑﺎر ﺑﺬارﻳﻢ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺑﻬﺖ ﻳﺎد ﻣﻴﺪم ﺳﺎﻻد ﺑﭽﻴﻨﻲ ﺗﻮ ﻇﺮف‪ .‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺧﻨﺪه اي ﻛﺮد‪ :‬آره!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺟﻮاب ﺧﻨﺪه اش را داد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺎرا رﻓﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﻫﻮ ﻣﻴﺸﺴﺖ‪ .‬دم ﮔﻮش او زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺎﻫﺎش ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻴﻢ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪12‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻣﻴﺘﺮﺳﻪ‪ ...‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻴﺘﺮﺳﻪ‪ ...‬دﻳﺪي ﺳﺮﺷﻮ ﭼﻪ ﺟﻮري ﺗﻜﻮن ﻣﻴﺪه؟‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و در ذﻫﻨﺶ ﻛﻮر ﺳﻮﻳﻲ از ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪن ﻧﻬﺎل ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬دﻳﺸﺐ ﻣﻴﻠﺮزﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﻴﻜﺮد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻮﻫﺎﻳﺶ ﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻛﻪ اون ﺑﻴﺮون ﭼﻪ ﺧﺒﺮه‪ ...‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭼﺮا اون ﺑﻴﺮوﻧﻢ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻤﻜﺶ ﻛﺎﻫﻮ ﻫﺎ را ﭘﺮﭘﺮ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪ ...‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﻧﺮﻓﺘﻲ ﭘﻴﺶ ﺷﻬﻼ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﻲ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﻋﻴﻨﻚ رﻳﺰش ﻣﺘﻔﻜﺮ ﺑﻮد‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ آدم ﺧﻮﺑﻲ ام ﻳﺎ آدم ﺑﺪي‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﺎﻫﻮﻳﻲ را در آﺑﻜﺶ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮﺑﻲ ﺗﺎ ﺑﺪ‪ .‬وﻟﻲ اوﻧﻢ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﺮه ﭘﻴﺶ ﺷﻬﻼ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺟﺎي ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻣﻲ در دﻳﻮار ﺣﺼﻴﺮ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﻬﻼ‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﻛﺴﻲ ﻣﺜﻞ اون‪ .‬ﻧﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ اون ﺑﻴﺮون ﺑﻤﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﻣﻜﺜﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺑﻬﺘﺮه ﺗﺤﻮﻳﻠﺶ ﺑﺪم‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺗﻨﺪي او را ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪ :‬اﮔﻪ ﻧﺪوﻧﺴﺘﻪ ﻛﺎري رو ﻣﺜﻞ ﻛﺎر ﻣﻦ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻲ؟ ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮه؟ ﺗﻮ زﻧﺪان ﺧﺮاب ﻣﻴﺸﻪ! اون ﺑﭽﻪ س! ﺑﺪﺗﺮ‬

‫ﻣﻴﺸﻪ! ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ ﺗﻮ اون زﻧﺪاﻧﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه! ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ اوﻧﺠﺎ ﭼﻲ ازش ﻣﻴﺴﺎزن! اﮔﻪ ﺧﻼف ﺑﻮد دﻟﻢ ﺑﺮاش ﻧﻤﻴﺴﻮﺧﺖ! وﻟﻲ اون ﺧﻼﻓﻜﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬

‫اﮔﻪ ﻛﺎري ﻫﻢ ﻛﺮده ﻧﺪوﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮده‪...‬‬

‫ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﺷﻴﺮ آب دوﺧﺖ ﻛﻪ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬اﻳﻦ از اوﻧﺎش ﻧﻴﺴﺖ‪...‬‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﻛﺎرش ﻛﻨﻴﻢ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﭘﺮﺣﺮف و ﺑﻲ ﻛﻼم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد‪ :‬ﻳﻪ ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎه ﻧﮕﻬﺶ ﻣﻴﺪارم‪ ...‬ﺗﺎ ﺑﮕﻪ ﭼﺸﻪ‪...‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ او را روي زﻣﻴﻦ ﺳﺮد ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻮﺳﻴﺪش‪ .‬اﺷﻜﻬﺎي ﺧﻮد را ﭘﺎك ﻛﺮد و در ﻣﻘﺎﺑﻞ آﻏﻮش ﺑﺎز ﻧﻬﺎل ﻛﻪ او را دﻋﻮت ﻣﻴﻜﺮد ﺗﺎ ﺑﺎز ﺑﻐﻠﺶ ﻛﻨﺪ‬

‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﺮد‪ .‬دﺳﺖ ﭼﭗ او را ﺑﺎ ﭘﺎرﭼﻪ اي ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﭼﺎدرش را ﺑﻪ دورش ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻫﻴﺞ ﺟﺎ ﻧﺮﻳﺎ!‬

‫ﺧﻮب؟ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮن! ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮن! ﻫﻴﭻ ﺟﺎ ﻧﺮي! ﭘﻴﺸﻲ رو ﺑﺒﻴﻦ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از او دور ﺷﺪ‪ .‬اﺷﻚ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ و ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﻴﺰد‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻬﺎل ﻫﺮ ﺟﻬﻨﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺑﻬﺘﺮ از آن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺷﺐ ﻫﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺳﻮﺳﻦ ﻛﺘﻚ ﺧﻮرد ﻛﻪ در را ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﻫﻮا از در ﺧﺎرج ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻼ و ﺷﻬﻨﺎز ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬و او ﻓﻘﻂ دﻋﺎ‬

‫ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻬﺎل را ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و او ﺷﺐ در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻼ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﻃﻠﺴﻢ در ﺗﺸﻜﭽﻪ او ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻇﻬﺮ روز ﺑﻌﺪ ﻛﺴﻲ ﻧﻬﺎل را ﺑﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺤﻮﻳﻞ داد‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﺑﺮ ﺟﺎي ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮد ﻛﻮﺑﻴﺪ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪13‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﻴﺎ ﻧﻬﺎل! ﺑﻴﺎ! اﻳﻦ ﻏﺬا رو وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ! ﺑﻴﺎ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﺟﺎﻟﺒﻪ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و دﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺑﺎرﻳﻜﻲ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﻏﺬ را در ﺗﺎﺑﻪ اي ﻣﻴﭽﻴﻨﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻳﻜﻲ را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن او ﮔﺮﻓﺖ و ﺟﻮاﺑﺶ را داد‪ :‬ﻻزاﻧﻴﺎ! ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻤﺰه س! ﻻزاﻧﻴﺎي ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻃﺮﻓﺪار داره!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺗﻠﻔﻆ ﻛﻨﺪ‪ :‬ﻻزا‪ ...‬ﻧﻴﺎ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺮو ﻳﻪ ﺷﻴﺸﻪ آب ﺧﻨﻚ ﺑﺬار واﺳﻪ اون دوﺗﺎ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﺷﻮ ﺑﻬﺖ ﻳﺎد ﺑﺪم!‬

‫ﻧﻬﺎل دﺳﺘﻮر را اﺟﺮا ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ :‬اﻳﻨﺎ ﭼﻴﻪ؟‬

‫اﻳﻨﺎ رو ﻣﻴﺮﻳﺰﻳﻢ ﻻﺑﻪ ﻻش‪ .‬ﭘﺨﺘﻨﺸﻮ ﺑﻬﺖ ﻳﺎد ﻣﻴﺪم!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﭙﺎﺳﮕﺬار‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮو ﻳﻪ ﻇﺮف ﭘﻨﻴﺮ رﻧﺪه ﺷﺪه ﺗﻮ ﻳﺨﭽﺎﻟﻪ ﺑﻴﺎر‪ .‬ﻫﻤﻮن ﻛﻪ ﺳﺎرا رﻧﺪه ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻳﺨﭽﺎل رﻓﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ درون آﻧﺮا ﻛﺎوﻳﺪ‪ .‬ﻇﺮف را ﻳﺎﻓﺖ و آﻧﺮا ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻇﺮف ﺑﺰرگ را‬

‫ﻛﻪ او ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ اﻣﺎ ﭼﻴﺰي ﺷﻮﻛﻪ اش ﻛﺮد‪ :‬اﻳﻦ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮﻳﻊ دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﻣﺸﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد اﻣﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ دﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻇﺮف را ﺑﻪ ﻛﻨﺎري ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬اون ﭼﻲ ﺑﻮد ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﻧﻬﺎل دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺨﻔﻲ ﻛﺮد‪ :‬ﻫﻴﭽﻲ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ اﺻﺮار ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﻒ دﺳﺖ او را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ :‬ﭼﻲ ﺑﻮد؟ ﺑﺬار ﺑﺒﻴﻨﻢ!‬

‫و دﺳﺘﺶ را از ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬اﻳﻨﺎ ﭼﻴﻦ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ اﻧﺰﺟﺎر ﺑﻪ ﻛﻒ دﺳﺘﻪ ﭘﺎره ﭘﺎره اش ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺖ اﺿﺎﻓﻪ آورده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺑﺮﻳﺪه‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺗﺎﺛﺮ و ﺑﻲ ﺣﺮف ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﺶ‪ .‬دﺳﺘﺶ را رﻫﺎ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ‪ ...‬ﻳﺎدت ﺑﺪم اﻳﻨﺎ رو ﺑﭽﻴﻦ‪ ...‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﻪ ﻣﻴﺎن ﺑﺒﺮن‪...‬‬

‫ﺑﻪ او ﻳﺎد داد ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻻزاﻧﻴﺎ را در ﻇﺮف ﺑﭽﻴﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻮدش ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ زد ﺗﺎ او ﻛﺎرش ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻨﺪي رادﻳﻮ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد‪.‬‬

‫دﻳﮕﺮ اﺧﺒﺎر ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﺷﻬﻨﺎز ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺳﻮﺳﻦ ﻧﺬار ﺑﺮه ﺗﻮ ﻛﻮﭼﻪ!‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺟﺎرو را ﻛﻒ ﺣﻴﺎط اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺳﺮ ﻧﻬﺎل دوﻳﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ دﻳﺮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎدر و ﭘﺪري دﺳﺖ ﻛﻮدﻛﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﻣﻴﺨﻨﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪14‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﭘﺪر ﻋﺒﺎ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻣﺎدر ﺳﺮﻣﻪ ﻧﻜﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﺲ ﺳﻮﺳﻦِ آﻧﻬﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺧﻮدﺷﺎن‪ ،‬ﻣﺮدد‪ ،‬دﺳﺘﺶ را ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ زن و ﻣﺮد اﺷﺎره ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺮو‪ ...‬ﺑﮕﻮ ﻣﻴﺸﻪ دوﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ‪ .‬ﺑﻠﺪي ﭘﻮل ﺑﺸﻤﺎري ﻛﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﺶ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺧﻠﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﻳﻲ ﺑﺎ دو ﻣﺸﺘﺮي ﺗﺴﻮﻳﻪ ﻛﺮد و ﺳﻔﺎرﺷﻲ از ﻣﺸﺘﺮي ﺟﺪﻳﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻧﻬﺎل‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ :‬ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﭘﻮل ﺑﺸﻤﺎري؟ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺗﻮﻣﻨﻪ؟‬

‫و ﻳﻚ دوﻳﺴﺖ ﺗﻮﻣﺎﻧﻲ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﻘﺪش ﺷﺪ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ؟ ﺧﻮب روﺷﻮ ﺑﺨﻮن‪ ،‬ﻳﻪ ﺻﻔﺮ ازش ﻛﻢ ﻛﻦ! ﺑﺒﻴﻦ!‬

‫و ﻋﺪد دو ﻫﺰار را روي اﺳﻜﻨﺎس ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ داﺷﺖ‪ :‬ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪...‬‬

‫و دوﻳﺪ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و ﮔﻮﺷﻪ اي ﺑﺎ ﺗﻨﻲ ﻟﺮزان و ﭼﺸﻤﻲ ﭘﺮ اﺷﻚ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﻴﺠﻤﺒﺎﻧﺪ ﻛﺰ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﻴﮕﺎري از ﺟﻴﺐ آﺗﺶ زد و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬او ﻧﻴﺰ ﻣﻴﻠﺮزﻳﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ زاﻧﻮ زد‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﻋﻴﺐ ﻧﺪاره‪ ...‬ﺑﻴﺎ‪ ...‬ﺑﺒﻴﻦ! ﻣﺸﺘﺮﻳﻬﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮن! ﺑﻴﺎ ﺳﻔﺎرﺷﺸﻮﻧﻮ آﻣﺎده ﻛﻨﻴﻢ!‬

‫ﻧﻬﺎل دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ او داد و ﺑﺎ ﺗﻦ ﻟﺮزان ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻛﺘﻜﺶ ﻣﻴﺰد‪ :‬اﻻغ ﻧﻤﻴﮕﻲ ﻫﻤﻪ ﻣﻮن ﻣﺮﻳﺾ ﻣﻴﺸﻴﻢ؟ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻧﺮو ﻃﺮف اوﻧﺎ؟‬

‫ﻣﺎري ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺧﻮدش را از زﻳﺮ دﺳﺖ و ﭘﺎي او ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻫﺠﻮم ﺑﺮد‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻲ اوﻣﺪي! ﺻﺪ دﻓﻌﻪ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻣﺴﺖ ﻧﻜﻦ؟ ﻧﮕﻔﺘﻢ؟ ﻫﺮ ﻛﻮﻓﺘﻲ ﺑﺨﻮاي ﺑﻬﺖ ﻣﻴﺪم‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﻛﺴﻲ‬

‫ﻫﺴﺘﻲ ﻣﺴﺖ ﻧﻜﻦ!‬

‫ﻫﻴﻮﻻ دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺖ و ﻛﺸﻴﺪش ﻛﻨﺎر‪ :‬وﻟﺶ ﻛﻦ ﺗﺎرا! ول ﻛﻦ! ﺧﻮب ﺧﻮدﺷﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻪ!‬

‫ﺗﺎرا ﻛﻤﻲ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ و ﻣﺮﻳﻢ را ﻛﻨﺞ دﻳﻮار ول ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪا ﻧﺸﺴﺖ ﻛﻨﺎر دﻳﻮار و ﺳﻴﮕﺎر ﺳﺎرا را از دﺳﺘﺶ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮام اﻧﻘﺪر ﻧﻜﺶ!‬

‫و ﺧﻮدش ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪15‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻣﺮﻳﻢ دﺳﺘﺶ را ﻣﻴﻤﺎﻟﻴﺪ‪ :‬ﻣﻦ‪ ...‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم‪ ...‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﺷﻬﻼ‪ ...‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ...‬اون ﻗﺒﻮﻟﻤﻮن ﻣﻴﻜﻨﻪ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ او ﭘﺮﻳﺪ‪ :‬وﺟﺪاﻧﺖ ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻪ؟ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه؟‬

‫ﺷﺎدي ﻛﻪ ﺗﺎ آن ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎرا‪ ...‬اﻳﻨﺠﻮري ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﺧﻄﺮﻳﻢ‪ ...‬اﻳﻨﺠﻮري‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬اﻳﻨﺠﻮري اﻗﻼً ﻓﻘﻂ ﺧﻮدﻣﻮن در ﺧﻄﺮﻳﻢ! ﻫﺮ ﻛﻲ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺮه‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺎم!‬

‫و ﺳﺮش را ﻣﻴﺎن دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺎدي و ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﻮﻻ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻨﻢ ﻧﻤﻴﺮم‪ .‬ﺗﺎرا درﺳﺖ ﻣﻴﮕﻪ‪.‬‬

‫ﺳﺎرا ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺸﺘﺮﻳﺎش ﻣﻄﻤﺌﻨﻦ‪ ...‬ﺟﺎي ﮔﺮم و ﻧﺮم ﺑﻬﻤﻮن ﻣﻴﺪه‪ ...‬ﭘﻮرﺳﺎﻧﺘﺸﻢ ﺧﻮﺑﻪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺸﺘﺮﻳﺎش آدم ﺣﺴﺎﺑﻴﻦ‪ ...‬وﻟﻲ‪...‬‬

‫ﻫﻴﻮﻻ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ و ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬وﻟﻲ اﮔﻪ ﻣﺎرو ﺑﺸﻨﺎﺳﻦ‪ ...‬اوﻧﻢ ﻣﻴﺸﻪ ﻫﻤﺪﺳﺖ ﻣﺎ‪ ...‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺮم ﺧﻮدﻓﺮوﺷﻲ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮﻣﻮن ﻧﻴﺎد‪ ،‬اﻣﺎ از‬

‫ﻗﺘﻞ و دزدي و ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻦ ﺑﮕﺬرن‪ ...‬اﻳﻨﺠﻮري ﻓﻘﻂ ﺧﻮدﻣﻮﻧﻴﻢ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داد و دود ﺳﻴﮕﺎر را ﺑﺎﻻ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ :‬ﻣﺮﻳﻢ‪ ...‬ﺷﺎدي‪ ..‬ﺷﻤﺎ ﻣﻴﺘﻮﻧﻴﻦ ﺑﺮﻳﻦ‪ ...‬اﻣﺎ ﺟﺮم ﻣﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻨﮕﻴﻨﻪ‪ ...‬ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺶ ده‬

‫ﺳﺎل ﺣﺒﺲ دارﻳﻦ‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﺎ ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ اﻋﺪاﻣﻴﻢ‪ ...‬ﺷﻤﺎ ﻧﻪ‪...‬‬

‫ﺷﺎدي ﺗﻴﻐﻲ و ﻣﺎري ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻲ ﺣﺮﻓﻲ ﺧﺎرج ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎرا ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﻣﺎ ﭘﻴﺸﺶ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰﻧﻴﻦ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻦ ﻣﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺎرا زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪ :‬ﺣﺎﻟﻢ از اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻴﺨﻮره‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬آﺟﺮ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﻨﺪازي؟ ﮔﻞ ﻟﮕﺪ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﺳﺎرا ﺑﺎ ﭼﻬﺮه اي ﺟﺪي ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬آره!‬

‫ﺗﺎرا ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪ :‬اﮔﻪ زﻧﺪه از ﻻي ﻛﺎرﮔﺮا ﺑﻴﺎي ﺑﻴﺮون!‬

‫ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﻧﻤﻴﮕﻲ دﺳﺘﺖ ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻪ‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﮕﻮ ﻛﻲ ﻛﺮده‪ ...‬اﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪه‪ ...‬ﻫﻴﭽﻲ از ﻛﻒ دﺳﺘﺖ ﻧﻤﻮﻧﺪه‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺗﻠﻮزﻳﻮن روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﻟﻴﻮان ﺷﺮاﺑﺶ را از ﻳﺨﭽﺎل ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻬﺎل ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻣﺪرﺳﻪ رﻓﺘﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻛﻪ اﻧﻘﺪر ازت ﺳﻮال ﻣﻴﻜﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮام ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻢ ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﻃﻮري ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻢ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺑﺎ آراﻣﺶِ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻴﺮه اش در ﭼﻬﺮه ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ اش‪ ،‬در زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﺎه ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻬﻢ ﻻزاﻧﻴﺎ‬

‫ﭘﺨﺘﻦ ﻳﺎد ﺑﺪه‪ ...‬ﺧﻮﻧﺪن ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻳﺎد ﺑﺪه‪ ...‬اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﻣﻦ ﻳﻮاﺷﻜﻲ ﺑﺎ اﺗﺒﻮس اوﻣﺪم‪ ...‬ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻬﻢ ﭘﻮل داد‪ ...‬از ﻣﻴﻨﺎ دزدﻳﺪ‪ ...‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ اﻳﻨﺠﺎ‬

‫ﻛﺠﺎﺳﺖ‪...‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪16‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫اﻟﻮ؟ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮاب آﻟﻮده اش را ﻣﻴﻤﺎﻟﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻼم ﺧﻄﻴﺒﻲ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺳﻼم‪ ...‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺗﻮﻳﻲ؟ ﭼﻴﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ...‬ﺷﺮاب داري؟‬ ‫‪-‬‬

‫اﻳﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻻزم دارم‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺳﺎﻋﺖ دو ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﻪ ﭘﺴﺮ‪ ...‬ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬

‫ﻻزم دارم‪ ...‬داري؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫آره‪ ...‬ﺧﻴﻠﻲ‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺑﺎز دﻟﺖ واﺳﻪ دﺧﺘﺮت ﺗﻨﮓ ﺷﺪه؟ اﺳﻤﺶ ﭼﻲ ﺑﻮد؟ ﻣﻦ ﻣﺮﺗﺐ اﺳﻢ اﻳﻦ دﺧﺘﺮو ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻴﻜﻨﻢ!‬

‫ﻓﻠﻮر‪ ...‬ﺣﺎﻻ داري ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫دارم‪ ...‬ﭘﺎﺷﻮ‪ ...‬ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ‪ ...‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻴﺨﻮرﻳﻢ‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻦ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ دﻳﮕﻪ اوﻧﺠﺎم‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻟﺒﺎﺳﻲ روي ﻟﺒﺎس ﺧﻮاﺑﺶ ﭘﻮﺷﻴﺪ‪ .‬از ﻣﻘﺎﺑﻞ اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﻧﻬﺎل در آن ﺧﻮاب ﺑﻮد ﮔﺬﺷﺖ و ﭼﺮاﻏﻲ دﻳﻮاري روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﺻﺪاي‬

‫ﻧﻬﺎل آﻣﺪ‪ :‬ﻋﻤﻮ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد‪" :‬ﻋﻤﻮ"‪ ...‬ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺎﻧﻢ؟ ﺑﺨﻮاب!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻣﻘﺎﺑﻞ در اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ :‬ﭼﻲ ﺷﺪه ﻋﻤﻮ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﻬﺎل ﻧﺎﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺗﺎ او را ﺑﻪ آن ﺻﺪا ﺑﺰﻧﺪ‪ :‬ﭼﻴﺰي ﻧﺸﺪه‪ .‬ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎم ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‪ .‬دﺧﺘﺮش ﺗﺎﺑﺴﺘﻮﻧﺎ ﻣﻴﺮه ﻣﺴﺎﻓﺮت ﭘﻴﺶ‬

‫ﺧﺎﻟﻪ ش‪ .‬ﺣﺎﻻ اون ﻣﻴﺎد اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮود ﻛﻪ ﻧﻬﺎل ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭼﺎرﭼﻮب در ﭼﺴﭙﺎﻧﺪ‪ :‬ﻣﻨﻢ ﺑﻴﺎم؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ :‬ﻣﻴﺘﺮﺳﻲ؟‬

‫ﻧﻪ‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﻴﺎي؟‬ ‫‪-‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪17‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻴﮕﻲ ﻧﻪ؟ از ﭼﻲ ﻣﻴﺘﺮﺳﻲ؟ ﻫﻴﭽﻲ ﺗﻮ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ زاﻧﻮ زد‪ :‬ﻧﻬﺎل‪...‬‬

‫ﺻﺪاي زﻧﮓ او را ﺑﻪ ﺧﻮد آورد‪ :‬ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﻴﺎ‪ .‬دﻣﭙﺎﻳﻲ ﺑﭙﻮش‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي از روي ﻣﻮﻛﺖ ﻗﻬﻮه اي ﻛﻪ ﮔﻠﻬﺎي رﻳﺰ داﺷﺖ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬دﻣﭙﺎﻳﻲ ﻫﺎي ﺑﺰرگ را ﺑﻪ ﭘﺎ ﻛﺮد و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻄﻴﺒﻲ دوﻳﺪ‪ .‬ﻣﻘﺎﺑﻞ در ﻓﻠﺰي‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺮدي ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺳﮓ ﺑﺰرﮔﻲ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭼﺮاغ ﻣﻘﺎﺑﻞ در را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ :‬ﺣﺘﻲ ﺑﺎ ژاﻧﺖ اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫و او را ﺑﻪ داﺧﻞ دﻋﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬اون ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺳﮕﻪ‪...‬‬

‫رو ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻛﺮد و اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ اﻳﻦ ﻛﻴﻪ؟‬

‫و ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻛﻪ از ﺗﺮس ﺳﮓ دور ﻣﻴﺸﺪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ :‬ﻧﺘﺮس! اﻳﻦ اﻫﻠﻴﻪ! ﻛﺎري ﻧﺪاره!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ در را ﺑﺴﺖ و ﭼﻔﺖ را اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬دﺧﺘﺮ ﺑﺮادرم‪...‬‬

‫ﻣﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدي ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﻧﺪاري‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ روﻳﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن‪ ...‬ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ درﺑﺎره دﺧﺘﺮت ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﺗﻮ زن ﻧﺪاري و دﺧﺘﺮ داري‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺑﺮادر ﻧﺪارم و دﺧﺘﺮ ﺑﺮادر دارم‪ .‬ﻣﻦ‬

‫ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﭙﺮس‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ‪...‬‬

‫و ﺑﺎ ﺳﮕﺶ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪ ﺑﺎﻻ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ ﻣﻐﺎزه‪ .‬ﭘﺮده ﻫﺎ رو ﻣﻴﻜﺸﻢ‪ .‬اوﻧﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺷﻬﻨﺎز ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ‪ :‬ﻛﺠﺎﺳﺖ اﻳﻦ ﮔﻮر ﺑﻪ ﮔﻮر ﺷﺪه؟ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺳﻮﺳﻦ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﺧﺎﻛﻲ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻀﻄﺮب ﭼﺴﭙﻴﺪ ﺑﻪ دﻳﻮار‪ .‬دﺳﺘﺶ را ﻣﺸﺖ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻣﺮدي ﺑﺎ ﻧﺎن ﺑﺮﺑﺮي ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺳﺮﻳﻊ ﭼﺴﭙﻴﺪ ﺑﻪ‬

‫دﻳﻮار و ﺟﻴﻎ زد‪ .‬ﻣﺮد اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺟﻴﻐﻲ ﻛﻮﺗﺎه زد‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﭼﻴﻪ ﻋﻤﻮ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﻢ ﺷﺪي ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻴﻪ؟ ﭼﺮا ﻣﻴﻠﺮزي؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ .‬دﺳﺘﺶ را ﻣﺸﺖ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪18‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻣﺮد دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻴﺎ ﻋﻤﻮ‪ ...‬ﻧﺘﺮس‪ ...‬ﺑﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﻋﻤﻮ!‬

‫ﻧﻬﺎل دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮد ﻛﻪ دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ ﻧﻬﺎل ﺣﺲ ﻛﺮد دﺳﺖ او ﮔﺮم اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮد ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ :‬ﻣﺮﻳﻀﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮﻧﺘﻮن ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻣﻴﺪوﻳﺪ و ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎدي ﺧﻔﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﺮش آﻗﺎ!‬

‫ﺷﻬﻨﺎز ﭘﻲ اش‪ :‬اﻳﻨﺠﺎﻳﻲ؟ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺣﺮص ﺗﻮ رو ﺑﺨﻮرم ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮓ؟‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﭼﺴﭙﻴﺪ ﺑﻪ دﻳﻮار‪.‬‬

‫ﺷﻬﻨﺎز دﺳﺖ ﻧﻬﺎل را از دﺳﺖ ﻣﺮد ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻤﻨﻮن آﻗﺎ! ﺟﻴﮕﺮﻣﻮ ﺧﻮن ﻛﺮده!‬

‫ﺷﻬﻨﺎز او را ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻴﻠﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﻣﺮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬زﻳﺮ ﻟﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻤﻮ‪...‬‬

‫"ﻋﻤﻮ" ﺷﮕﻔﺖ زده ﺑﺮ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ و ﺳﻮﺳﻦ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮرده ﻣﻴﻨﮕﺮﻳﺴﺘﺶ‪.‬‬

‫ﻣﻬﺴﺘﻲ در ﻧﻮر ﺷﻤﻊ ﻫﺎي ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ و ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺎرﻣﺎن‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺷﺮاب را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ دارم ﻣﻴﻤﻴﺮم ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ...‬ﻛﻲ اﻳﻦ ﻳﻪ‬

‫ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻢ ﺗﻤﻮم ﻣﻴﺸﻪ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮده؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﻛﻒ دﺳﺖ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ را ﻣﺎﻟﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺑﻬﺶ واﺑﺴﺘﻪ اي؟ ﻣﻦ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ ﺗﻮ رو ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻢ و ﺗﻮ داري ﺳﺎل ﺑﻪ ﺳﺎل ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻴﺸﻲ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬

‫ﻫﻢ ﻛﻪ اون ﻣﻴﺎد دﻳﮕﻪ اﻳﻨﻮرا ﭘﻴﺪات ﻧﻤﻴﺸﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ش ﺑﺎ اوﻧﻲ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﻲ زد‪ :‬وﻗﺘﻲ اون ﻫﺴﺖ ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻴﺨﻮام‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻔﺴﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اوﻧﻢ ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﺑﻬﺖ واﺑﺴﺘﻪ س؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺗﻜﻴﻪ داد‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﻧﻪ‪ ...‬ﻧﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﻦ‪ .‬اون ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﻪ اي ﻫﻢ ﺗﻮ دﻧﻴﺎ داره‪.‬‬

‫ﻣﻨﻈﻮرت ﺧﺎﻟﻪ ﺷﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻪ‪ .‬اون ﺑﻠﺪه ﻧﻴﺎز دﻳﮕﺮاﻧﻮ ﻧﻴﺎز ﺧﻮدش ﺑﺪوﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﺎﻟﻪ ش اوﻧﻮ ﻣﻴﺨﻮاد‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺑﺎرﻫﺎ اﻳﻨﻮ ﺗﻮﺿﻴﺢ دادي‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺟﺮﻋﻪ اي ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺑﺎ ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﮕﻲ ﺳﺮ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﻣﻨﻢ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎ اﻳﻨﻮ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻴﺪم‪ .‬از ﻳﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪم‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻧﻬﺎل اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺻﺪا و ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ‪ ،‬روي ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﮔﻮﺷﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﺟﻬﻨﻤﻮ ﺑﮕﺬروﻧﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻴﺮه و ﺑﻲ رﻣﻘﺶ او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ...‬ازت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﺤﻤﻠﻢ ﻣﻴﻜﻨﻲ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ :‬ﻫﻤﻪ آدﻣﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ رو ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻴﻜﻨﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﭘﺮﺣﺮﻓﻮ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ش از ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺣﺮف ﻣﻴﺰﻧﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮدي!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪19‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺗﻜﺎن داد‪ :‬ﺗﻮ روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﻨﻲ! ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﭘﺮﺣﺮف ﻛﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﻮﻧﺎ ﺧﻂ ﺑﻪ ﺧﻂ روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺮام ﺗﻌﺮﻳﻒ‬

‫ﻣﻴﻜﻨﻪ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺟﺎي دوﺗﺎ ﮔﻮش ﺗﻮ رو ﺑﺮام ﭘﺮ ﻛﻨﻪ! ﺣﺎﻻ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻧﻬﺎل ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن آرﻧﺞ ﺑﺮ ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اﺳﻤﺶ ﻧﻬﺎﻟﻪ؟‬

‫آره‪ .‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻴﻪ‪ .‬ﻧﻬﺎل‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﺻﺪام ﻛﻦ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮕﻮ! ﺑﮕﻮ ﻋﻤﻮ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﭼﺸﻢ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻤﻮ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻧﻬﺎل!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻠﻮر ﻫﻢ اوﻟﺶ ﻓﻘﻂ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲ ﺑﻮد‪ ...‬اي ﻛﺎش اوﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻋﻤﻮ‪ ...‬اي ﻛﺎش ﭘﺎﻣﻮ از ﮔﻠﻴﻤﻢ درازﺗﺮ ﻧﻜﺮده‬

‫ﺑﻮدم‪ ...‬اي ﻛﺎش‪...‬‬

‫ﺟﺮﻋﻪ اي ﺷﺮاب ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺳﺮ ﻋﻘﺐ ﺑﺮد ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ وﺟﻮد آن ﺟﺮﻋﻪ را درك ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﺶ را ﮔﺎز ﻣﻴﺰد‪ :‬ﺑﺮاش ﺑﻬﺘﺮه ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻤﻮﻧﻪ‪....‬‬

‫ﻫﻴﻮﻻ دﺳﺘﺎﻧﺶ را روي آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﺷﺐ ﮔﺮم ﺑﻮد‪ :‬آره‪ .‬ﻣﻨﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮه‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ او اﺷﺎره ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﭘﻮل داري؟‬

‫ﻫﻴﻮﻻ ﻫﺮﭼﻪ ﭘﻮل داﺷﺖ ﺑﻴﺮون رﻳﺨﺖ‪ :‬ﻫﻤﻴﻨﺎ‪ ...‬واﺳﻪ ﭼﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﺶ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﻟﺒﺎس ﺑﺨﺮﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﭘﺘﻮ‪ .‬ﺳﺮد ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫ﺳﺎرا ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺒﺎﻳﺪ وﺳﺎﺋﻠﻮ ﻣﻴﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺗﻮ اون ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺷﺪه‪ ...‬ﺑﺬار ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻴﺸﻪ ﺳﭙﺮد ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪...‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﭘﻮﻟﻬﺎي ﺧﻮد را ﺑﻴﺮون رﻳﺨﺖ‪ :‬دﺳﺖ دو ﻣﻴﺨﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫ﺳﺎرا دﺳﺖ در ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮد‪ :‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‪ ...‬ﻣﻦ‪ ...‬داﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮدم‪...‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم و ﺗﺎرا ﻫﻤﺰﻣﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﭼﻲ؟‬

‫و ﺗﺎرا ﻛﻪ‪ :‬ﺷﻬﻼ ﻗﺮﻣﺰ؟‬

‫ﺳﺎرا ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﺑﻪ‪ ..‬ﺑﻪ ﻛﺎر‪ ...‬ﻣﻦ از اﻳﻦ ﻛﺎر ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻴﺨﻮره‪...‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺧﺮ ﺷﺪي؟ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﻤﻮن! ﻫﺮﺟﺎ ﺑﺮي ازت اﺻﻞ و ﻧﺼﺐ ﻣﻴﺨﻮان! اﺻﻞ و ﻧﺼﺐ ﻛﻪ ﻧﺪي آﺧﺮش ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎره!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪20‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪ :‬آره! اﮔﻪ اﻟﺘﻤﺎس ﻛﻨﻲ ﺑﻬﺖ ﻛﺎر ﻣﻴﺪن‪ ،‬وﻟﻲ ازت اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺎري ﺑﻲ ﺟﻴﺮ و ﻣﻮاﺟﺒﻢ ﻣﻴﺨﻮان! ﺑﭽﺴﭗ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎرت ﻛﻪ ﺷﺮاﻓﺖ داره‬

‫ﺑﻪ دروغ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدت! ﻣﺮد ﺑﺎش! ﺑﺎ ﺧﻮدت رو راﺳﺖ ﺑﺎش!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش ﻧﺴﻮزه ﻧﻬﺎل ﺟﻮن‪ ...‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ...‬وﻗﺘﻲ ﭘﻴﺎز زرد ﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ آروم و ﻣﺮﺗﺐ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﻲ ﺗﺎ ﻧﺴﻮزه! ﺳﺨﺘﺖ ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻪ ﻋﻤﻮ! ﻣﻮاﻇﺒﻢ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺘﻬﺎي ﺧﺸﻜﺶ را ﺑﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﻨﺪش ﭘﺎك ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻛﻮﭼﻜﺶ رﻓﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ ﺻﺪاي دﻧﮓ دﻧﮓ آوﻳﺰ ﻣﻘﺎﺑﻞ در را ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻨﻮﻳﻲ‬

‫را از روي ﻣﻴﺰ ﺧﻮد ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺗﻴﺮه ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮش ﻗﻴﺎﻓﻪ اي ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ وارد ﺷﺪه ﺑﻮد داد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺴﺮم ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎزه دﻫﻪ‪ ،‬ﻏﺬا آﻣﺎده‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻲ اﮔﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اي ﺑﺨﻮاي‪...‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺮﻳﺪ‪ :‬ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺪاره‪ .‬ﻣﻴﺸﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺸﻴﻨﻢ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺮاﭘﺎي ﻣﺮﺗﺐ او اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﻮﺋﻴﭻ ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ را دﻳﺪ ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰ ﺑﻮد‪ :‬ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬راﺣﺖ ﺑﺎش‪...‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﺳﻴﮕﺎري ﺑﻴﺮون آورد‪ :‬ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺪاره؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ :‬ﻧﻪ! ﻣﻨﻢ ﻣﻴﻜﺸﻢ!‬

‫و ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻳﻜﻲ روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﻬﺎل رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ وﻗﺖ ﻧﻤﻜﻪ! ﺑﺒﻴﻦ‪ ...‬ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﺑﺴﻪ‪ ...‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺮﻳﺰي ﺷﻮر ﻣﻴﺸﻪ!‬

‫ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻻي ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺖ و ﺗﻠﻮزﻳﻮن را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬رو ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﭘﺴﺮم؟‬

‫ﭘﺴﺮ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﺗﻨﻬﺎم‪ ...‬از اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻴﮕﺬﺷﺘﻢ‪ .‬ﺟﺎي دﻧﺞ و ﺧﻠﻮﺗﻴﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﺮﺳﻨﻪ ت ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺧﻮردي؟‬

‫ﺑﻠﻪ‪ ...‬اﻟﺒﺘﻪ‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻳﻪ ﭼﺎﻳﻲ ﻣﻴﺮﻳﺰم ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ رﺳﻢ ﻣﻬﻤﻮﻧﺪارﻳﻪ‪ ،‬رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪ‪-‬رﺳﺘﻮرانِ ﻣﻦ ﻧﺪاره‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل ﺟﻮن اول ادوﻳﻪ و زرد ﭼﻮﺑﻪ‪ .‬ﻳﺎدت ﻛﻪ ﻫﺴﺖ؟ رب رو ﻫﻢ ﻣﻴﺬاري ﺧﻮب ﺳﺮخ ﺑﺸﻪ! ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش اﮔﻪ ﺧﺮاب ﺷﺪ!‬

‫اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮي ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺪاره ﺧﺮاب ﻛﻨﻲ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻮاﻇﺒﻢ!‬

‫ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺧﻄﻴﺒﻲ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻲ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﺣﺘﺮام او ﻛﻤﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ اﺷﺎره دﺳﺖ او را ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ :‬وﺿﻊ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﺮاﺑﻪ!‬

‫ﭘﺴﺮ دﻳﺪ ﻛﻪ او ﺑﻪ ﺗﻠﻮزﻳﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ :‬ﺗﻮرم! ﭘﺪر ﻣﺮدﻣﻮ در ﻣﻴﺎره! اﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﺑﻲ ﭘﺪر ﻣﺮدﻣﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺮاب ﻛﺮد! اﮔﻪ ﺟﻨﮓ ﺷﺮوع ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﻨﺎ‬

‫ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪21‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫و ﺑﻪ ﻳﻚ آﺧﻮﻧﺪ در ﺗﻠﻮزﻳﻮن اﺷﺎره ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﭼﻨﺪﺳﺎﻟﻲ اﻳﺮان ﻧﺒﻮدم‪ ...‬زﻳﺎد ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم‪ ...‬ﺗﺎزه ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ ...‬ﭘﺪرم ﻫﻢ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه دﻳﮕﻪ ﺑﺮ‬

‫ﻣﻴﮕﺮده‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﻟﻴﻮان ﭘﺴﺮ اﺷﺎره ﻛﺮد و ﺧﻮد ﭼﺎﻳﺶ را ﻓﻮﺗﻲ ﻛﺮد‪ :‬ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي؟‬

‫آﻟﻤﺎن‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻮﺑﻪ‪ ...‬آدم ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ ....‬ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬اوﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ! ﭘﺪرم ﻛﺎري داره ﻛﻪ داره ﺑﺮﻣﻴﮕﺮده‪ .‬ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﭼﻪ ﻛﺎري‪.‬‬

‫ﻣﺎدرت ﭼﻲ؟ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه دﻳﮕﺮي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﭘﺴﺮ زن ﺻﻴﻐﻪ اي ﺑﺎﺑﺎم ﺑﻮدم!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﺳﭙﺲ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬دﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻬﺎل ﮔﻮﺷﺘﻬﺎ را ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻴﺘﺎﺑﻪ ﻣﻴﺮﻳﺰد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺴﻮزي ﻧﻬﺎل! ﺑﻴﺎم؟‬

‫ﻧﻪ ﻋﻤﻮ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ رو ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻋﻤﻮﺷﻢ‪ ...‬دوﺳﺖ داره ﭘﺨﺘﻦ ﻻزاﻧﻴﺎ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮه!‬

‫ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي دﻗﻴﻖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮﺑﻪ! ﻣﻦ ﻇﻬﺮ ﻻزاﻧﻴﺎ ﺳﻔﺎرش ﻣﻴﺪم! ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺪاره ﻛﻪ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺸﻴﻨﻢ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬اﺻﻼً! راﺳﺘﻲ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ ﭘﺴﺮم؟‬

‫ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺳﺦ داد ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ‪ .‬و ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺷﺼﺖ و دو ﺳﺎﻟﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪ و اداﻣﻪ داد‪ :‬اﻛﺜﺮ دوﺳﺘﺎي ﻣﻦ ﺟﻮون ﻫﺴﺘﻦ! اﻣﻴﺪوارم ﺑﺘﻮﻧﻢ‬

‫ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻫﻢ دوﺳﺖ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺎﺷﻢ!‬

‫ﻣﺸﺘﺮﻳﻬﺎي دﻳﮕﺮِ ﻣﻼ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮك ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و ﺳﺮ ﺑﺮ ﻣﻬﺮ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬اﺷﻚ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ و دﻋﺎ ﻣﻴﻜﺮد‪.‬‬

‫دﻋﺎ ﻣﻴﻜﺮد و دﻋﺎ ﻣﻴﻜﺮد‪.‬‬

‫ﻗﻠﺒﺶ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺗﭙﺶ اﻓﺘﺎد وﻗﺘﻲ ﺑﺎز ﺑﻮي ﻣﻮي ﺳﻮﺧﺘﻪ را در ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻼ ﺑﺎز داﺷﺖ ﻣﻮي ﻧﻬﺎل را آﺗﺶ ﻣﻴﺰد‪.‬‬

‫ﺗﻨﺪ زﻳﺮ ﻟﺐ دﻋﺎ ﺧﻮاﻧﺪ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ در ﺳﺠﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺪا را اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻴﻜﺮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل؟ ﻧﻬﺎل!‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﻴﻪ ﻋﻤﻮ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻛﺠﺎﻳﻲ؟ ﺗﺮﺳﻴﺪم! ﺑﻴﺎ!‬ ‫‪-‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪22‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻪ از ﺣﻤﺎم ﺑﻴﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬دﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻣﻴﺮود‪ .‬ﺣﻮﻟﻪ را روي ﺳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ اﺻﻼح‬

‫ﻛﺮده و ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را از ﭘﺸﺖ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬و دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ روز ﺻﺒﺤﻲ ﻛﻪ ﻧﻬﺎل ﭘﻴﺶ او ﺑﻮد ﭘﺎﭘﻴﻮن زده و ﺷﺎﺧﻪ اي رز ﻛﻮﭼﻚ در ﺟﻴﺐ ﺳﻴﻨﻪ‬

‫ﻛﺘﺶ ﻗﺮار داده؛ و ﺑﺎز دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ ﻋﻄﺮ زده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺴﺘﻪ اي ﺑﻪ دﺳﺖ او داد‪ :‬ﺧﺪا ﻛﻨﻪ اﻧﺪازه ت ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺴﺘﻪ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎل ﻣﻨﻪ؟‬

‫آره! ﺑﭙﻮش! ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﻣﻐﺎزه‪ ،‬دﺧﺘﺮا ﻫﻢ اوﻣﺪن! ﺑﻴﺎ ﻛﻪ اﻵن ﻣﺸﺘﺮﻳﺎ ﻣﻴﺎن واﺳﻪ ﻗﻬﻮه و ﺑﺴﺘﻨﻲ! ﺳﺎﻋﺖ ده ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺪو!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺷﺎدي ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﺟﺪﻳﺪش را ﺑﺮ ﺗﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﻛﻤﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﺸﺎد ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از ﺷﺮ آن ﭘﻴﺮاﻫﻦ آﺳﺘﻴﻦ ﭘﺎره ﺧﻼص ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻴﻔﺶ را در‬

‫ﻛﻼﻧﺘﺮي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﻛﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻨﺎر آن ﭘﻞ‪ ،‬ﭘﻠﻴﺴﻲ وارد اﺗﺒﻮس ﺷﺪه ﺑﻮد و او را ﺳﻮال ﺟﻮاب ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﺮده ﺑﻮدش‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ در ﺧﻨﻜﺎي ﺻﺒﺢ آن روز‪ ،‬دﻣﭙﺎﻳﻲ ﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪش را ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﻴﻜﺮد و ﻣﻮﻫﺎي ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﺶ را ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺶ ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎر ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﻴﺰي را ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﻴﻜﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل ﺟﻮن ﺑﺮو ﺣﻴﺎﻃﻮ ﻳﻪ ﺟﺎرو ﺑﺰن‪ .‬ﺳﺨﺘﺖ ﻛﻪ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺣﻴﺎط ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ .‬ﺧﻮﻧﻤﻮﻧﻮ ﺟﺎرو ﻣﻴﻜﺮدم‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻳﻪ ﺟﺎروي دﺳﺘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﺎر ﻟﻮﻧﻪ ﻣﺮﻏﺎﺳﺖ‪ .‬ﻳﻪ آﺑﻢ ﺑﭙﺎش ﻛﻪ ﺣﻴﺎط ﺗﺎزه ﺑﺸﻪ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻢ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﺎﻳﺪ روي ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﻏﻬﺎ ﭘﻼﺳﺘﻴﻚ ﺑﻜﺸﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮوﻳﺲ ﻛﺮدن رادﻳﺎﺗﻮر ﻛﻮﭼﻜﺸﺎن‪ ،‬آﻧﺠﺎ را ﺑﺮاي ﺳﺮﻣﺎ آﻣﺎده ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا دﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻬﺎل‪ ،‬از در ﺣﻴﺎط ﻛﻪ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﻣﻴﺸﺪ‪ ،‬ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ او دور ﺷﻮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻧﮕﺎر ﺣﺮف ﮔﻮش ﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬آره! دﺳﺖ ﭘﺨﺘﺸﻢ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﮔﻠﺪان ﮔﻠﻲ را ﻫﺮس ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻣﮕﻪ آﺷﭙﺰي ﻣﻴﻜﻨﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ رو ﺑﻪ ﺳﺎرا ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﺳﺎرا ﺟﻮن آب ﺟﻮش اوﻣﺪ‪ ،‬ﭼﺎﻳﻲ دم ﻛﻦ!‬

‫و رو ﺑﻪ ﺗﺎرا ﻛﻪ‪ :‬آره! دﻳﺮوز ﻻزاﻧﻴﺎ ﻣﻴﭙﺨﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻛﻢ ﻣﻮادش ﻟﻪ ﺷﺪ و ﻻزاﻧﻴﺎ وا رﻓﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺷﺪ‪ .‬ﻋﺠﻴﺐ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺷﺪ‪ ...‬ﺗﺎ ﺑﻪ‬

‫ﺣﺎل ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺮﮔﻬﺎي ﺧﺸﻜﻴﺪه را ﻛﻪ ﻻي روزﻧﺎﻣﻪ اي رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﻄﻞ آﺷﻐﺎل ﻣﻴﺒﺮد‪ :‬ﺧﻮﺑﻪ! ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ اﻃﺮاف را از ﻧﻈﺮ ﻣﻴﮕﺬراﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ ...‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ...‬وﻟﻲ دو دﻟﻢ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا در ﻇﺮﻓﺸﻮﻳﻲ ﻗﻴﭽﻲ را ﻣﻴﺸﺴﺖ‪ :‬دو دل؟‬

‫آره‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ اون ﭼﺮا ﻓﺮار ﻛﺮده‪ .‬ﻫﻴﭽﻲ ازش ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ دردﺳﺮ ﺑﺸﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫دردﺳﺮ؟ آره‪ ...‬ﻣﻤﻜﻨﻪ‪ ...‬اون ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻴﮕﻪ‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻒ دﺳﺘﺸﻮ دﻳﺪي؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪23‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻪ‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﻛﺎرش ﻛﺮدن‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺑﺮﻳﺪﻧﺶ‪ ...‬ﺑﺎرﻫﺎ‪ ...‬ﺟﺎي ﭼﺎﻗﻮ‪ ...‬زﻳﺎد‪ ...‬اﻧﮕﺎر ﻳﻜﻲ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺷﻜﻨﺠﻪ ش ﻛﻨﻪ‪ ...‬ﺟﺎي ﭼﺎﻗﻮي‬ ‫‪-‬‬

‫ﻗﺪﻳﻤﻲ و ﺟﺪﻳﺪ‪ ...‬ﻛﻒ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﭘﺮه‪ ...‬ﻫﻤﻴﺸﻪ دﺳﺘﺸﻮ ﻣﺸﺖ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻴﺮه و ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻧﻜﻨﻪ ﺧﻮدش اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻛﺮده؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﻪ ﺑﺎرﻫﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺷﺪه‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﻳﻪ آدم ﻣﺮﻳﺾ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ ...‬ﺑﻬﺶ ﻧﻤﻴﺎد اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻛﺮده‬

‫ﺑﺎﺷﻪ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ اداﻣﻪ داد‪ :‬اﻧﮕﺎر از ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدن ﻣﻴﺘﺮﺳﻪ ﺗﺎرا‪ ...‬ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺮﻓﺘﻪ‪ ...‬ﺣﺘﻲ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻮل ﺑﺸﻤﺎره‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ روي ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ اﺷﺎره دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺎرا ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ :‬اون ﻣﺜﻞ ﻳﻪ آدﻣﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻳﻪ ﺟﺰﻳﺮه ﻣﺘﺮوك ﺑﺰرگ ﺷﺪه‪...‬‬

‫ﻟﻐﺘﻬﺎي زﻳﺎدي ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺷﻮ ﺑﻔﻬﻤﻮﻧﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﺗﺎ ﻳﻪ ﻛﻠﻤﻪ رو ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﻴﺎره‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ ﺧﻄﻴﺒﻲ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام‪ ...‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﮕﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ‪ ...‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺸﻪ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر اون دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟ اون دﺧﺘﺮه ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮا ﻟﺒﺎس ﻣﻴﭙﻮﺷﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ :‬آره‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻛﻪ اون‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺗﻜﻴﻪ داد‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬اون ﺑﺎ دﺧﺘﺮاي ﺷﻬﻼ ﺣﺮف ﻣﻴﺰده‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ :‬دﺧﺘﺮا رو ﺧﻮب ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻪ‪ ...‬وﻟﻲ‪...‬‬

‫وﻟﻲ ﭼﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻫﻴﭽﻲ‪ ...‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اون ﭼﻪ ﻓﻜﺮي در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﺑﻜﻨﻪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻬﺎﻟﻢ اوﻣﺪه‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬ﻧﻬﺎﻟﺖ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭘﺎﺳﺦ ﻟﺒﺨﻨﺪش را ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي داد‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻪ ﻋﻤﻮ‪ ...‬ﻋﻤﻮ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﺗﻠﻮزﻳﻮن ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻇﺮﻓﻬﺎ را ﻣﻴﺸﺴﺖ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬از ﻓﺮدا درس ﺷﺮوع ﻛﻨﻴﻢ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﻣﺪرﺳﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺸﻘﺎب را در ﺳﺒﺪ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻣﺪرﺳﻪ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﺑﺮي‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻳﺎد ﻣﻴﺪم‪.‬‬

‫ﻇﺮﻓﻬﺎ را ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺴﺘﻪ رﻫﺎ ﻛﺮد‪ .‬دﺳﺘﺶ را ﺑﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﻨﺪ ﺧﺸﻚ ﻛﺮد و روي ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰ ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪24‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﻠﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﺮا ﻧﺮﻓﺘﻲ ﻣﺪرﺳﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬﻢ ﻧﻤﻴﮕﻲ؟ ﻧﻜﻨﻪ ﻣﺪرﺳﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻲ؟‬

‫ﺧﻮدش ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﻄﻮر ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ ﺣﺘﻲ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻧﻬﺎل را ﺑﻪ ﺣﺮف ﻧﻴﺎورد‪ .‬اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻤﻴﻜﻨﻲ؟ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻴﮕﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد‬

‫دوﺳﺘﺖ ﺑﺎﺷﻢ‪ ...‬ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﭼﺮا ﻧﺮﻓﺘﻲ ﻣﺪرﺳﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﻜﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻼ ﻧﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮه ﻣﺪرﺳﻪ‪ .‬ﻣﻼ ﻧﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﭼﺮا ﻧﺬاﺷﺖ ﺑﺮي؟ ﭼﻮن دﺧﺘﺮ زن ﺻﻴﻐﻪ اﻳﺶ ﺑﻮدي؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﺬاﺷﺖ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻢ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭘﺮ از ﺳﻮال او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻲ؟ از ﭼﻲ؟ از ﭼﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﺟﻮاب‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻴﺮه درﺷﺘﺶ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻇﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺸﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪ .‬ﻣﻦ واﺳﻄﻪ م‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺮ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ واﺳﻄﻪ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﭼﺸﻤﺎن درﺷﺘﺶ را‪ ،‬ﻣﺘﻌﺠﺐ‪ ،‬ﺗﻨﮓ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ؟‬

‫ﻧﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻦ واﺳﻄﻪ م! واﺳﻄﻪ!‬ ‫‪-‬‬

‫واﺳﻄﻪ ﭼﻴﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل اﺻﺮار ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬واﺳﻄﻪ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه اي ﻋﺼﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬واﺳﻄﻪ ﭼﻴﻪ ﻧﻬﺎل؟ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻦ واﺳﻄﻪ م‪ .‬ﭘﺮم ﻛﺮده‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻣﻴﺬارم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫و ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺮ ﺣﻴﺮت ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ،‬ﻛﻒ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را ﮔﺸﻮد‪ :‬از اﻳﻨﺠﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﺑﺮم ﻣﺪرﺳﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻳﺎد‬

‫ﺑﮕﻴﺮم ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻧﻮﺷﺘﻦ؟ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي دﺳﺘﺶ را ﻣﺸﺖ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻳﺎدم ﺑﺪه‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺸﻢ‪.‬‬

‫و ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪25‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻪ ﺗﺎرا‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮد‪ :‬واﺳﻄﻪ؟ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ ...‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ اي دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻧﮕﺎر‪ ...‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ ...‬اﻧﮕﺎر‪...‬‬

‫ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻣﺜﻞ ﺟﺎدوﮔﺮﻳﻪ‪.‬‬

‫اﻣﺸﺐ ﻣﻴﺨﻮري‪ .‬ﺻﺒﺢ ﻛﻪ رﻓﺘﻲ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﺑﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻇﺮف ﻓﻠﺰي را از ﻣﻼ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺖ‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ را دﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺣﻴﺎط ﺗﺎرﻳﻚ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺳﻮﺳﻦ‪ .‬ﭼﻲ‬

‫ﺗﻮﺷﻪ؟‬

‫ﺳﻮﺳﻦ آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻮي ﺳﮓ ﻣﺮده‪ ،‬ﺧﺎك ﻗﺒﺮ دو ﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬و ﺳﻴﺐ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﺸﺴﺖ وﺳﻂ اﺗﺎق‪ :‬واﺳﻪ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬واﺳﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻮﻫﺮ زﻧﻪ ﺑﻤﻴﺮه و اون ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ دوﺳﺘﺶ داره ازدواج ﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﻇﺮف ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اون دﻓﻌﻪ ﻛﻪ ﻧﺨﻮردم ﻓﻬﻤﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬اﻳﻨﺒﺎرم اﮔﻪ ﻧﺨﻮري ﻣﻴﻔﻬﻤﻪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﺟﻮري ﻣﻴﻔﻬﻤﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و ﺑﺎ اﻧﺰﺟﺎر ﻣﺤﺘﻮاي ﻇﺮف را ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ دﻫﺎن ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺪون ﺟﻮﻳﺪن ﺑﻠﻌﻴﺪ‪ .‬داﺷﺖ ﻋﻖ ﻣﻴﺰد اﻣﺎ ﺧﻮدش را ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻋﺼﺒﻲ ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﻳﻚ ﻛﻢ ﻛﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﺪي‪ ...‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮي‪...‬‬

‫ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﻼ ﻛﻒ دﺳﺘﺶ را ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ ﺷﻜﺎﻓﺖ و ﺧﻮن ﺳﺮخ او را در ﺷﻴﺸﻪ اي رﻳﺨﺖ و ﺑﻪ دﺳﺖ زن داد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻳﺰ ﺗﻮ ﻏﺬاي ﺷﻮﻫﺮت‪ .‬وﻗﺘﻲ‬

‫ﻛﺎر ﻛﺮد ﺑﺮﮔﺮد و ﭘﻮﻟﻤﻮ ﺑﺪه‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺮﻧﮕﺮدي ﺑﻪ روز ﺳﻴﺎه ﻣﻴﺸﻮﻧﻤﺖ‪.‬‬

‫زن ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻼ ﭘﻮل داد‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺮوزم از ﻫﻤﻮن ﻻزاﻧﻴﺎ ﻣﻴﺨﻮام‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻣﻴﮕﻢ ﺑﺮات ﺑﭙﺰه‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﻛﺎرش ﻣﻴﻜﻨﻪ اﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﻤﺰه ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ از ﭘﻨﺠﺮه آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و آن دو را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﺧﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﭘﺮم‪...‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪26‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫دو دﺧﺘﺮ و ﻳﻚ ﭘﺴﺮ وارد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻣﻨﻮ را ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺑﺮد‪ .‬آن ﻛﺎر را ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﻲ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺸﺘﺮﻳﻬﺎ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮد‪ .‬ﻳﻜﻲ از دﺧﺘﺮﻫﺎ رو ﺑﻪ‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻮه ﺗﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﭘﺴﺮ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ! ﻧﻮه ﻫﺎي ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﺮوژن‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﻮه ﺑﺮادرﻣﻪ! اوﻣﺪه اﻣﺴﺎل ﭘﻴﺶ ﻣﻦ!‬

‫دﺧﺘﺮ دﻳﮕﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ ﭘﻴﺸﺘﻮن؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺤﻮﻳﻞ آﻧﻬﺎ داد‪ :‬ﭘﺴﺮ ﺑﺮادرم ﺑﺎ زﻧﺶ واﺳﻪ ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ رﻓﺘﻦ ﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر‪.‬‬

‫ﻓﻘﻂ ﻣﻨﻮ داﺷﺘﻦ ﻛﻪ اﻳﻨﻮ ﺑﺬارن ﭘﻴﺸﺶ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻫﻨﻮز اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ از آﻧﻬﺎ ﺳﻔﺎرش ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬

‫ﭼﻘﺪر اﻳﻦ ﻛﺎر را دوﺳﺖ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ از ﺧﻮردن ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺑﺎل ﺳﻮﺳﻚ و ﺟﻠﺒﻚ ﺧﺸﻚ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﮕﻲ ﺑﺮه واﺳﻪ ﻣﻦ ﻻزاﻧﻴﺎ ﺑﭙﺰه؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺻﺪاش ﻛﻦ ﺑﻴﺎد‪ .‬اﺳﻤﺶ ﻧﻬﺎﻟﻪ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﺳﻔﺎرش ﺑﺪه‪ .‬دوﺳﺖ دارم ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮه ﺑﺎ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎ ﭼﻪ ﺟﻮري ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ آﻳﺎ اﻳﻦ ﻫﺮﮔﺰ دردي را از ﻧﻬﺎل درﻣﺎن ﻣﻴﻜﻨﺪ؟‬

‫ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه رو ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪ :‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻴﺮه ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬از اون ﻻزاﻧﻴﺎي ﺧﻮﺷﻤﺰه واﺳﻪ ﻧﺎﻫﺎر ﻣﻦ ﻣﻴﭙﺰي؟‬

‫ﭼﺸﻢ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫دﺧﺘﺮ ﺻﺪاﻳﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ دوﻳﺪ‪ :‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬

‫دو ﺗﺎ آب ﭘﺮﺗﻘﺎل ﺑﺎ ﻳﻪ ﻫﻮﻳﺞ ﺑﺴﺘﻨﻲ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و رو ﺑﻪ دوﺳﺖ ﺟﻮاﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻮﻳﺞ ﺑﺴﺘﻨﻲ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫ﺑﺎغ ﺟﻦ داره؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻛﻲ اﻳﻨﻮ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻪ! ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﺘﺖ ﻛﻪ ﺑﺮي ﺧﻮﻧﺘﻮن!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻦ از ﺟﻦ ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻢ!‬ ‫‪-‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪27‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺟﻦ ﻛﻪ وﺟﻮد ﻧﺪاره!‬ ‫‪-‬‬

‫وﺟﻮد داره‪ .‬اﻣﺎ از واﺳﻄﻪ ﻣﻴﺘﺮﺳﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ ﻧﻬﺎل؟ اﻳﻨﺎ ﻫﻤﻪ ش ﺧﺮاﻓﺎﺗﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﺮاﻓﺎت ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺳﻮﺳﻨﻢ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺧﺮاﻓﺎﺗﻪ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻣﻴﺒﻴﻨﻤﺸﻮن‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ ﻧﻬﺎل؟ ﺧﻴﺎﻻﺗﻲ ﻧﺒﺎش!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﻣﭙﺎﻳﻴﻬﺎﻳﺶ را ﻛﻨﺎر در اﺗﺎق ﺟﻔﺖ ﻛﺮد و در را ﺑﺴﺖ‪ .‬روي ﻣﺒﻞ روﺑﺮوي ﻧﻬﺎل ﻧﺸﺴﺖ و اداﻣﻪ داد‪ :‬اﻳﻨﺎ ﻫﻤﻪ ش اﻟﻜﻴﻪ! اﻳﻨﺎ رو ﻛﻲ ﺑﻬﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ؟‬

‫ﻛﺴﻲ ﻧﮕﻔﺘﻪ‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﺳﻮﺳﻨﻢ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺧﺮاﻓﺎﺗﻪ‪ .‬وﻟﻲ وﻗﺘﻲ ﺧﻮن ﻣﻦ ﻛﺎر ﻛﺮد ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺧﺮاﻓﺎت ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻛﻪ ﺟﻦ وﺟﻮد ﻧﺪاره! اﻳﻨﺎ رو از ﺳﺮت ﺑﻴﺮون ﻛﻦ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻪ ﻋﻤﻮ! ﺧﺮاﻓﺎت ﻧﻴﺴﺖ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل اﺻﺮار ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻣﻼ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻦ ﺑﮕﻴﺮه! وﻟﻲ ﺟﻦ از ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻴﺪ! ﻣﻨﻢ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺟﻦ ازم ﻣﻴﺘﺮﺳﻪ! ﻣﻼ ﮔﻔﺖ واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺎ‬

‫ﺗﻮ ﺟﻦ ﺑﮕﻴﺮم!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﻠﻮزﻳﻮن ﭘﺮ ﺣﺮف را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد و ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ ﻣﻼ؟ ﻣﻼ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﺮد؟ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﻜﻴﻪ داد‪ :‬ﻃﻠﺴﻢ و ﻣﻌﺠﻮن ﻣﻴﺪاد ﺑﻪ ﻣﺮدم‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺑﺎﺑﺎ اﻳﻨﺎ اﻟﻜﻴﻪ! ﻃﻠﺴﻢ ﭼﻴﻪ؟ ﻣﻌﺠﻮن ﭼﻴﻪ؟ اﻳﻦ ﭼﻴﺰا ﻛﺎر ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز اﺻﺮار ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬اﮔﻪ از ﻣﻦ رد ﺑﺸﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻪ! ﺑﺒﻴﻦ! ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮردم‪ ،‬ﻳﺎ‪ ...‬ﻳﺎ‪...‬‬

‫ﺣﺮﻓﺶ را ﺧﻮرد‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮردم‪ ،‬وﻗﺘﻲ از ﻣﻦ رد ﻣﻴﺸﺪ و ﺧﻮن ﻣﻦ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ ﺗﻮ ﻃﻠﺴﻢ و ﻣﻌﺠﻮن‪ ،‬ﻛﺎر ﻣﻴﻜﺮد! ﺑﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻮدم ﻛﺎر ﻧﻤﻴﻜﺮد ﭼﻮن‬

‫ﺧﻮب ﭘﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم! وﻟﻲ دو ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد ﻛﺎر ﻣﻴﻜﺮد!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد و ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬او را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل! اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻮده! اﻳﻦ ﭼﻴﺰا ﺧﺮاﻓﺎﺗﻪ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺧﻮد را ﭘﺲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻐﺾ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ :‬ﻧﻴﺴﺖ! ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي ﭼﺮا ﻏﺬام ﺧﻮﺷﻤﺰه ﻣﻴﺸﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺗﺮس ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ و او را ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎور ﻛﻨﻢ؟‬

‫آﻗﺎ ﻗﻮل ﻣﻴﺪم ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﺎﺷﻪ! ﻗﻮل ﻣﻴﺪم!‬ ‫‪-‬‬

‫اﮔﻪ ﭼﻴﺰﻳﺶ ﺑﺸﻪ ﻣﻴﺪﻣﺖ ﺑﻪ اﺻﻐﺮ ﻛﻠﻪ اي! ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﻬﺶ ﺑﺎﺷﻪ! ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺮش ﻣﻴﮕﺮدوﻧﻲ!‬ ‫‪-‬‬

‫آﻗﺎ ﻗﻮل ﻣﻴﺪم! ﻗﻮل ﻣﻴﺪم!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ دوﻳﺪ و ﻧﻬﺎل ده ﺳﺎﻟﻪ را ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺸﺎن ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﮔﺬاﺷﺖ! ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺒﺮﻣﺖ ﺑﻴﺮون!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪28‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺮ ﺧﻮد ﻟﺮزﻳﺪ‪ :‬ﺑﻴﺮون؟‬

‫آره! ﻧﺘﺮس!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺗﻨﺪ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﺑﻴﺮون ﭼﻲ داره؟‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺑﺎ ﺗﺎﺳﻒ ﺑﻪ او‪ ،‬ﻛﻪ از وﻗﺘﻲ ﺧﻮد را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﺷﺎن دوﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪...‬‬

‫ﻧﺘﺮس‪ ...‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮي ﺑﻴﺮون!‬

‫ﻧﻬﺎل از "ﺑﻴﺮون" ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﺳﻦ اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ روﺳﺮي را ﺳﺮ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﭘﺎي ﻟﺮزان ﻗﺪم ﺑﻪ "ﺑﻴﺮون" ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ دﺳﺘﺶ را ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ و او را از ﻣﻴﺎن دﻧﻴﺎﻳﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﻋﺒﻮر ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻣﻴﺠﻤﺒﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﻪ وﺟﻮدش ﻣﻴﻠﺮزﻳﺪ و ﺑﻐﺾ‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻨﻬﺎ از ﻫﻤﻪ ﻃﺮف ﻣﻴﺪوﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮار ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ و ﺟﻴﻎ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﺗﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﺮﻣﻴﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن اﺻﻠﻲ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ اﻳﺴﺘﺎد‪:‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻣﻴﺘﺮﺳﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺟﻮاب ﻧﺪاد‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮي! ﻳﻪ روز ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮي! ﻧﮕﺎه ﻛﻦ! ﺧﻮب ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮ! اﻳﻦ ﺟﺎ رو ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻳﻢ ﺧﻮب ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮ!‬

‫ﺟﻨﻬﺎ ﺟﻴﻎ ﻣﻴﺸﻜﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻣﻴﺪوﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺳﺨﻦ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻛﺠﺎ؟‬

‫ﺑﻴﺎ!‬ ‫‪-‬‬

‫و دﺳﺘﺶ را ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ...‬اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﻪ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ دﻳﺪن ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي رد ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﻫﻤﺮاه ﻫﻤﻪ ﺟﻨﻬﺎ ﺑﻨﺎي ﺟﻴﻎ زدن ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ وﺣﺸﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﻛﻨﺎرش‬

‫ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد او را آرام ﻛﻨﺪ‪ .‬زﻧﻲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ :‬ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻣﻦ و ﻣﻦ ﻛﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺮم‪ ...‬دﻳﻮوﻧﻪ س!‬

‫ﻣﺮدي ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻮاﻇﺒﺶ ﺑﺎش!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻳﻚ ﺑﻨﺪ ﺟﻴﻎ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺮش را ﺑﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ﺳﻔﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ ﺳﺮب ﺳﻨﮕﻴﻦ‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ واﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل! ﻧﻬﺎل!‬

‫ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻴﺰد‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎم! ﻧﺘﺮس! ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎم! ﻧﻬﺎل!‬

‫ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ دوره ﺷﺎن ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﻮﺳﻦ را ﺑﻪ وﺣﺸﺖ واﻣﻴﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ اﺻﻐﺮ زردﻧﺒﻮي ﻛﻠﻪ ﭘﺎﭼﻪ ﻓﺮوش ﺑﺎ آن ﺑﻮي ﮔﻨﺪ ﻋﺼﺒﻲ اش ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺑﺎز‬

‫ﻓﺮﻳﺎد زد‪ :‬ﻧﻬﺎل!‬

‫و او را ﺑﻪ آﻏﻮش ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻪ در آﻏﻮش او ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬آرام ﺷﺪ‪ .‬ﺟﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻨﺪ و ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ دﻳﮕﺮ "وﺣﺸﺖ" را ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻪ آراﻣﻲ در‬

‫ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎش! وﮔﺮﻧﻪ ﻣﻼ ﻣﻨﻮ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻴﺪه ﺑﻪ اﺻﻐﺮ! ﻣﻴﺨﻮاي ﻣﻨﻮ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺪه ﺑﻪ اﺻﻐﺮ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﮔﺮدش ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ اداﻣﻪ داد‪ :‬آروم ﺑﺎش و ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮ! ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮ! اﻳﻦ راﻫﻮ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮ!‬

‫ﻣﺮد ﻛﻢ ﻛﻢ ﻣﺘﻔﺮق ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﻮﺳﻦ دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻠﻨﺪش ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ...‬اﻳﻦ در زردو ﻛﻪ دﻳﺪي ﻣﻴﺮي ﻃﺮﻓﺶ‪ .‬ﻣﻴﺮي ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﺶ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪29‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫دﺳﺖ او را ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ و آدرس را ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎ در ذﻫﻦ او ﺣﻚ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬در آﺧﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ! ﺑﻪ اﻳﻨﺎ ﻣﻴﮕﻦ اﺗﺒﻮس! ﻣﻴﺮي ﺗﻮش و ﻣﻴﮕﻲ ﻣﻴﺨﻮام‬

‫ﺑﺮم ﺗﻬﺮان‪ ،‬ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻮ!‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺗﻤﺎم ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ او را از ﻫﻤﺎن راه ﺑﺮد و در زرد و ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ و ﻛﺒﺎﺑﻲ و ﭘﺎرك و ﭘﻞ را ﻧﺸﺎﻧﺶ داد‪ .‬و در اﻧﺘﻬﺎ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ!‬

‫ﺑﻪ اﻳﻨﺎ ﻣﻴﮕﻦ اﺗﺒﻮس! ﻣﻴﺮي ﺗﻮش و ﻣﻴﮕﻲ ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺮم ﺗﻬﺮان‪ ،‬ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻮ!‬

‫ﻳﻚ روز ﻫﻢ ﺷﻬﻨﺎز را راﺿﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ او را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﺗﺎ ﺳﺒﺰي ﺑﺨﺮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻗﺪم از "ﺧﺎﻧﻪ؟" ﺑﻴﺮون ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺴﺮ ﺗﻴﺮه ﭘﻮﺳﺖ رﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺜﻞ ﺷﺒﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎر ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻴﮕﻲ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ؟ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ ﻣﻦ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮام؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻزاﻧﻴﺎ‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺳﻴﮕﺎرش را ﺗﻜﺎﻧﻴﺪ‪ :‬آره‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮود ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻌﺪش ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻴﻨﻴﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ اﺳﻢ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺑﺎزي ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻠﺪي؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﺎن رﻓﺖ‪ :‬ﻧﻪ!‬

‫ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻬﺎل ﻫﻨﻮز ﻧﻪ ﺑﻠﺪ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﺧﻮب ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ .‬اداﻣﻪ داد‪ :‬اون ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺎﻫﻴﻦ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ اﺻﺮار ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮب ﻳﺎدش ﻣﻴﺪﻳﻢ! اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎزي اﻳﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻠﺪم!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻋﺘﺮاف ﺷﺪ‪ :‬اون درﺳﺖ ﺳﻮاد ﻧﺪاره‪ .‬ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮده‪ .‬ﺗﺎزه ﺧﻮب ﺷﺪه و داره ﻳﺎد ﻣﻴﮕﻴﺮه‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﺘﺎﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻌﺬرت ﻣﻴﺨﻮام‪ ...‬از ﭼﻬﺮه ش ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ‪ ...‬رﻧﮕﺶ ﭘﺮﻳﺪه س‪...‬‬

‫آره‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻞ دوﺳﺖ ﺟﻮاﻧﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﭘﻲ ﻻزاﻧﻴﺎ رﻓﺖ و آﻧﺪو را ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻫﻞ ﺣﺎل ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﻫﺎن؟‬

‫ﻓﻘﻂ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ اﻣﺎ‪ ،‬ﻧﮕﺎه دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﻧﻬﺎل‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﺮﻓﺖ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﺮﻳﻀﻴﺶ ﭼﻲ ﺑﻮده؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﺎﻣﻠﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟‬

‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ آﻳﺎ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻛﻒ دﺳﺖ او را دﻳﺪه اﺳﺖ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪30‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬اﻧﮕﺎر ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﻮده‪ ...‬ﺧﻴﻠﻲ ﻻﻏﺮ و رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه س‪ .‬ﭼﺸﻤﺎش ﻋﺠﻴﺒﻦ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺧﻴﻠﻲ زﺟﺮ ﻛﺸﻴﺪه‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻲ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و از ﺳﺒﺪ دو ﻟﻴﻮان ﺑﻴﺮون آورد و روي ﻣﻴﺰ ﻗﺮار داد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و دﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻬﺎل ﺑﻪ آراﻣﻲ‬

‫ﻇﺮﻓﻲ را از آب ﭘﺮ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﺑﻄﺮي ﺷﺮاب را ﺑﺮاي ﺧﻮدش و ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺮﻃﺎن ﺧﻮن‪ .‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ دﻳﮕﻪ ﻧﭙﺮس‪.‬‬

‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻛﻦ و ﻫﻴﭽﻮﻗﺘﻢ ﺑﻪ روش ﻧﻴﺎر‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻬﺮه ﻓﺘﻮژﻧﻴﻜﻲ داره‪.‬‬

‫ﻛﺎﻣﻲ دﻳﮕﺮ از ﺳﻴﮕﺎرش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮش را ﺑﻪ زﻳﺮ ﺳﻴﮕﺎري رﻳﺨﺖ‪ .‬اداﻣﻪ داد‪ :‬ﭘﺪرم اﮔﺮ ﺑﺒﻴﻨﺘﺶ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺷﺮاب ﺑﻪ ﻟﻴﻮاﻧﺶ رﻳﺨﺖ و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﭘﺪرت ﻋﻜﺎﺳﻪ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬آره‪...‬ﻳﻪ روزي ﻋﻜﺎس ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﭼﺮا اوﻣﺪي اﻳﻨﺠﺎ؟ ﺑﻴﺎ ﺗﻮ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل وارد ﺷﺪ و ﻛﻨﺎر دﻳﻮار اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻤﻮ ﮔﻔﺖ ﻣﻮﻫﺎﻣﻮ ﻣﺮﺗﺐ ﻛﻦ‪.‬‬

‫و ﻳﻚ ﻗﻴﭽﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ دراز ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎرا ﺑﺎ ﺧﻨﺪه اي ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ :‬ﭼﺮا ﺧﻮدش ﻛﻮﺗﺎه ﻧﻜﺮد؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﮔﻔﺖ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا دﺳﺘﺶ را ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﻴﺎ‪ ...‬وﻟﻲ آﺧﻪ اﻳﻨﺠﺎ‪ ...‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب‪ ...‬واﻳﺴﺎ‪ ...‬ﺑﺮﮔﺮد‪...‬‬

‫و ﺑﺎ ﻗﻴﭽﻲ ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﻲ ﻫﺎي ﻣﻮﻫﺎي او را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻣﻮﻫﺎي ﻗﻴﭽﻲ ﺷﺪه را از روي ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺗﻜﺎﻧﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻟﺒﺎﺳﺎت ﺑﻬﺖ ﻣﻴﺎد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻬﺖ داد؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻛﺎرﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ روي زﻣﻴﻦ ﭘﻬﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮد و ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬از ﻣﻦ ﻣﻴﺘﺮﺳﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬از ﻫﻴﻮﻻ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻗﻬﻘﻬﻪ زد‪ :‬اون ﻛﻪ ﺗﺮس ﻧﺪاره! ﺗﺎزه! ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ دوﺳﺘﺖ داره!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﺗﺎرا اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪش ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ...‬اﻵن ﻓﻘﻂ ﻣﻦ وﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎﻳﻴﻢ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﻢ‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاي‪ ...‬ﻧﻤﻴﺨﻮاي ﺑﮕﻲ ﭼﺮا ﻓﺮار ﻛﺮدي؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺸﻴﻦ‪ ...‬ﺑﺸﻴﻦ ﻳﻪ ﭼﺎي ﺑﺮات ﺑﺮﻳﺰم‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل رﻓﺘﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻧﺪاد‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪31‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ زود ﺑﺮم‪ ...‬اﻵن ﻓﻠﻮر ﻣﻴﺎد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ دو ﻟﻴﻮان ﻛﻮﭼﻚ ﭼﺎي ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﻳﺴﺘﺎد و ﺧﻴﺮه در ﭼﺸﻤﺎن او ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻮ اوﻣﺪي‪ .‬ﺑﺬار ﻳﻪ ﺑﺎرم ﻣﻦ ﺑﻴﺎم‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﻳﻪ روز از وﻗﺘﺘﻮ‬

‫ﺑﺬاري واﺳﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ دﻳﮕﻪ؟ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﻓﻠﻮر ﺣﺎﻻ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻛﻤﻚ داره؟‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻲ ﭘﺎﺳﺦ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻤﻜﺎﺗﻮ ﺑﻪ ﻓﻠﻮر ﻛﺮدي‪ ...‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي ﻣﻦ اﺣﻤﻘﻢ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻣﻴﺸﻪ ﻳﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺰﻧﻢ؟ ﻓﻠﻮر دوﺳﺖ ﻧﺪاره وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺎد ﻣﻦ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ اﺷﺎره ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﺶ ﮔﻔﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬ﻧﺸﺴﺖ و‬

‫ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ زد‪ :‬ﺧﻮب؟‬

‫راز داري؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻴﺮه اش ﻧﮕﺎه ﺗﻨﺪي ﺑﻪ او ﻛﺮد‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪي ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ در ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﻜﻨﻪ ﺑﻴﺎد‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ ...‬وﻟﻲ ازت ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪ .‬ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ رازﻣﻮ ﻧﮕﻪ ﻣﻴﺪاري‪ .‬و ﺑﺪون ﻛﻪ ﻣﻦ در ﻣﻮرد دﺧﺘﺮت‬

‫اﺣﻤﻖ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬و ﻧﻤﻴﺨﻮام ﻧﻬﺎل دﺳﺖ ﺷﻬﻼ ﺑﻴﻔﺘﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻋﺼﺒﻲ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ :‬اون ﺧﺎﻟﻤﻪ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ دﺧﺘﺮي رو دﺳﺘﺶ ﻧﻤﻴﺪم‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻓﺮارﻳﻪ ﻧﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻫﻤﻮن ﺷﺐ اول ﻓﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﻫﺰار ﺗﺎ از اﻳﻦ دﺧﺘﺮا دﻳﺪم‪ ...‬ﻛﻪ ﺑﺎ دﻳﺪن ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻫﺎ ﻛﺰ ﻣﻴﻜﻨﻦ و از ﺳﮓ‬

‫ﻣﻴﺘﺮﺳﻦ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن داد ﻣﻴﺰﻧﻪ ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ اي ﻧﺪارن‪ .‬اون ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﻛﻪ درﺷﺖ و ﺣﺮﻳﺺ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰو ﻣﻴﺒﻴﻨﻪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﻴﭻ ﺑﺮﻗﻲ ﺗﻮش ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ‬

‫ﺷﻮن رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه ن‪ .‬اﻛﺜﺮﺷﻮن ﻣﻮﻫﺎي ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ دارن ﭼﻮن ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺷﺒﻴﻪ ﭘﺴﺮا ﺑﺎﺷﻦ‪.‬‬

‫آرﻧﺞ ﺑﺮ ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﻴﺮﻣﺮد را ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬اﻛﺜﺮﺷﻮن زﺧﻤﻲ ان و ﻟﺒﺎﺳﺸﻮن ﺧﻮن آﻟﻮده‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻘﺪرم ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻲ اون ﺧﻮﻧﺎ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ از روي اون‬

‫ﻟﺒﺎﺳﺎ ﭘﺎك ﻧﻤﻴﺸﻦ‪.‬‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ...‬اﺳﺘﺜﻨﺎء ﻧﺪاره‪ .‬زاﻧﻮﻫﺎي ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﻣﻴﻠﺮزه‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺷﺪه ﺧﻔﻴﻒ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻫﻮرﺗﻲ ﭼﺎي را ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬ﻓﻠﻮر ﻓﺮاري ﺑﻮده؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺐ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬ﻓﻠﻮر ﺑﺎ دﻳﺪن ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻫﺎ ﻛﺰ ﻧﻤﻴﻜﺮد‪ .‬از ﺳﮓ ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺣﺲ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﭘﺎﻫﺎش ﻧﻤﻴﻠﺮزﻳﺪ‪ .‬زﺧﻤﻲ ﺷﺪ‪،‬‬

‫اﻣﺎ ﻧﻪ از ﺿﻌﻒ‪ .‬زﺧﻤﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ دﻳﮕﺮان زﺧﻤﻲ ﻧﺸﻦ‪ .‬ﻓﻠﻮر ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻓﺮار ﻧﻜﺮد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ :‬دوﺳﺘﺶ داري؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل رو ﻫﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ .‬ﺑﻔﻬﻢ‪ .‬ﺑﻔﻬﻢ ﭼﺮا ﻓﺮار ﻛﺮده‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﻓﺮار ﻛﺮده‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻔﻬﻢ ﭼﻪ ﺑﻼﻫﺎﻳﻲ ﺳﺮش آوردن‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻪ‬

‫ﻗﻄﺮه از درﻳﺎي ﺑﻼﻫﺎﻳﻲ رو ﻛﻪ ﺳﺮش اوﻣﺪه ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻨﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻴﻜﺸﻪ ﺑﮕﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻛﺎش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ! وﺣﺸﺖ داره! وﺣﺸﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻳﻪ ﻛﻪ اون دﺧﺘﺮو ﮔﺮﻓﺘﻪ!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪32‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻜﺚ ﻛﺮد و ﺳﻴﮕﺎرش را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن رﻓﻴﻖ ﭘﻴﺮش ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻠﻮر ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﻪ‪ .‬ﺣﺴﺎدت ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﻨﻮان ﻧﺒﺎﻳﺪ‬

‫ﺑﻔﻬﻤﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎﻻي ﺳﺮش ﺷﺘﺎﻓﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل؟ ﻧﻬﺎل ﺧﻮاب دﻳﺪي؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻣﻴﻠﺮزﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﺷﻚ ﻧﻤﻴﺮﻳﺨﺖ‪ :‬اون‪ ...‬اوﻧﺠﺎ‪...‬‬

‫و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ اﺷﺎره ﻣﻴﻜﺮد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ "اوﻧﺠﺎ" را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺧﻮد را در آﻏﻮش ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻓﺸﺮد‪ :‬اوﻣﺪه‪ ...‬ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪ ...‬ﺟﻦ‪ ...‬اوﻣﺪه‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﭼﺸﻤﺎت‪ ...‬ﻣﺚ اﻓﺴﺎﻧﻪ س‪ ...‬اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﻬﺮه ﺗﻮ ﻳﻪ ﻧﻘﺎش ﻛﺸﻴﺪه‪ ،‬وﻟﻲ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮ ﻳﻪ ﻧﻘﺎش دﻳﮕﻪ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ رو ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺘﻲ‪ ...‬ﺣﺘﻲ رﻧﮓِ ﭘﺮﻳﺪه ش! ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ...‬ﭘﺪر ﻋﺎﺷﻖ ﭼﻬﺮه ﻫﺎي رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه س!‬

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ از اوﻧﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻴﻜﻨﻪ! اﻳﻦ ﭼﻬﺮه ﻫﺎ ﺗﻮي ﻋﻜﺲ ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻴﻔﺘﻦ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ و آب ﭘﺎي ﮔﻠﺪان رﻳﺨﺖ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮاي دﺧﺘﺮ ﻣﻨﻮ ﻣﺪل ﻛﻨﻲ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ؟‬

‫و رو ﺑﻪ ﻧﻬﺎل‪ :‬ﻣﻴﺬاري ازت ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮم؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺗﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮاي ازش ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮي؟ ﺟﺎﻳﻲ ﭼﺎپ ﻣﻴﺸﻪ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻧﻪ! ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﻛﺎر ذوﻗﻴﻪ! ﭘﺪر ﻋﻜﺎس ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻲ دﻳﮕﻪ‪....‬‬

‫ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺟﻮاب داد‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻋﻜﺲ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﻧﻬﺎﻟﻮ ﺑﺒﻴﻨﻪ ﺗﺎ ﺑﺎزم ﻳﺎدش ﺑﻴﺎد ﻛﻪ ﻛﻲ ﺑﻮده‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ از او دور ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻠﻲ دﻳﮕﺮ آب دﻫﺪ‪ :‬ﺑﺎﺷﻪ! دورﺑﻴﻨﺘﻮ ﺑﻴﺎر!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺸﻪ‪ ...‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻴﺸﻪ‪ ...‬اﻣﺎ ﻧﻮر و ﻓﻀﺎي اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﻴﺴﺖ! آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ! ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻣﻴﺎرﻳﺶ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ازش ﻋﻜﺲ ﺑﻨﺪازم!‬

‫ﻣﻴﺎرﻳﺶ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ...‬ﻣﻴﺮﻳﻢ‪ ...‬ﻧﻬﺎل ﻫﻢ ﻳﻪ آب و ﻫﻮاﻳﻲ ﻋﻮض ﻣﻴﻜﻨﻪ!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪33‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل ﺣﺮف ﻧﻮن را ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﻴﻜﺮد و ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻴﺨﻮاد ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﺪاد ﻗﺮﻣﺰ او را ﺗﺮاﺷﻴﺪ و ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮاد ازت ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮه!‬

‫ﻋﻜﺲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫آره دﻳﮕﻪ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻋﻜﺲ ﭼﻴﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫آواري ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﺮاب ﺷﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل؟ ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ ﻋﻜﺲ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ،‬ﻋﺼﺒﻲ‪ ،‬روزﻧﺎﻣﻪ اي ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺗﺼﻮﻳﺮي ﻧﺸﺎﻧﺶ داد‪ :‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻴﮕﻦ ﻋﻜﺲ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬اﻳﻨﻪ؟ دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﺚ ﻓﻴﻠﻤﻪ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬آره! ﻣﮕﻪ ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ روزﻧﺎﻣﻪ را روي ﻣﻴﺰ ﻛﻮﺑﻴﺪ‪ :‬ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدن ﻧﻬﺎل؟ ﭼﺮا ﻧﻤﻴﮕﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻓﺮﻳﺎد زد‪ :‬ﭼﺮا؟ ﭼﺮا ﻓﺮار ﻛﺮدي؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻳﻚ ﺣﺮف ﻧﻮن دﻳﮕﺮ ﻧﻮﺷﺖ‪ :‬ﺳﻮﺳﻦ ﮔﻔﺖ ﻓﺮار ﻛﻦ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﺮو ﺳﻮار اﺗﺒﻮس ﺷﻮ ﺑﮕﻮ ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺮم ﺗﻬﺮان ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻮ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﮕﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺧﻮب ﭼﺮا؟‬

‫ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻛﻒ دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﺸﻮد‪ :‬ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ؟ اﻳﻨﺠﻮري ﺗﻴﻜﻪ ﭘﺎره ت ﻛﺮدن و ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي دﺳﺘﺶ را ﻣﺸﺖ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪن اداﻣﻪ داد‪ :‬ﭼﺮا دﺳﺘﺘﻮ ﻣﺸﺖ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟ ﭼﺮا؟ اﮔﻪ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ ﭼﺮا ﻣﺸﺖ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻮﺳﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ دﺳﺘﺘﻮ ﻣﺸﺖ ﻛﻦ! ﮔﻔﺘﻪ ﻧﮕﻮ واﺳﻄﻪ اي!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻐﺾ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻫﻨﻮز ﻋﺼﺒﻲ ﺑﻮد‪ :‬ﻧﻬﺎل! ﻣﻦ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ ﺗﻮ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ! ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ از ﺣﺮﻓﺎي ﻣﻨﻮ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻲ! واﺳﻄﻪ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﭼﻴﻪ؟ واﺳﻄﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪34‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﻟﺮزﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ وﺣﺸﺖ زده از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻳﻮار دوﻳﺪ و ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﺳﺮش را ﺑﻪ آن ﻛﻮﺑﻴﺪ‪.‬‬

‫و ﻛﻮﺑﻴﺪ و ﻛﻮﺑﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺟﻴﻎ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ زد و ﺑﺎز ﻛﻮﺑﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﺑﻪ او ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﺠﺎﻳﻲ؟ ﺑﻪ دادم ﺑﺮس!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن وارد ﺷﺪ و ﻗﻼده ﺳﮕﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬

‫ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم زﻧﺪاﻧﻴﺶ ﻛﻨﻢ! ﺑﻴﺎ! ﺑﻴﺎ ﺗﻮ! ﺷﺎﻧﺲ آوردم ﻣﺸﺘﺮي ﻧﺪاﺷﺘﻢ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﭼﻔﺖ در را اﻧﺪاﺧﺖ و او را ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮد‪ :‬اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن دﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻣﻠﺤﻔﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻐﺾ ﻛﺮده‪ ،‬ﻣﻴﻠﺮزد و ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺮ ﺗﻜﺎن ﻣﻴﺪﻫﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻘﺪر ﺧﻮب اﻳﻦ دﺧﺘﺮﻫﺎ را ﻣﻴﺸﻨﺎﺧﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل؟‬

‫اﻧﮕﺎر ﭼﺸﻤﺎن ﻧﻬﺎل ﻧﻤﻴﺪﻳﺪش‪ .‬ﺑﺎز ﻧﺎم او را ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻬﺎل؟ ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻮﻫﺎي او را ﻧﻮازش ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺮﻳﻊ ﺳﺮ او اﺟﺎزه ﻧﺪاد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻄﻴﺒﻲ رو ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﭼﻲ ﺷﺪ؟ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ! اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮده‪ ،‬ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ دﻳﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﮔﻔﺖ‪ .‬از زﺧﻤﻬﺎي ﻛﻒ دﺳﺖ او ﺗﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺧﻮد و ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﺮدن او و واﺳﻄﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪ را ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن دﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻬﺎل ﻫﻴﭽﻴﻚ از ﺣﺮﻓﻬﺎي آﻧﺪو را ﻧﻤﻴﺸﻨﻮد‪ .‬ﺑﺎز ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ورم ﻛﺮده او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺑﻐﻀﻲ ﻛﻪ وﺟﻮدش را‬

‫ﻣﻴﺨﻮرد‪ .‬ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ...‬ﺑﺮو ﺑﻴﺮون‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺗﺸﺮ زد‪ :‬ﺑﺮو ﺑﻴﺮون! ﻧﻤﻴﺨﻮام اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻪ ازش دﻓﺎع ﻧﻤﻴﻜﻨﻲ! ﻣﺠﺒﻮري ﺑﻬﻢ اﺟﺎزه ﺑﺪي!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﻜﻨﻲ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬اﮔﻪ ﭘﺸﻴﻤﻮن ﺷﺪي‪ ،‬اون ﺗﻮ‪ ،‬اون ﻓﻠﻮر‪ ،‬و اون ﭘﻠﻴﺲ! ﺑﺮو ﺑﻴﺮون و درو ﺑﺒﻨﺪ! ﻫﺮﭼﻲ ﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪي ﺑﻪ روت ﻧﻴﺎر! ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ‬

‫اﺗﻔﺎق ﺑﻴﻔﺘﻪ!‬

‫دﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺷﻚ ﺧﺎرج ﺷﺪ و در را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻣﺮدد ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و در را ﻗﻔﻞ ﻛﺮد‪ .‬دﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻬﺎل ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻫﻨﻮز ﻣﻴﻠﺮزد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭘﺸﺖ در‬

‫ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن! ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮش ﻧﻴﺎري!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪35‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻋﺼﺒﻲ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻓﻠﻮرﻣﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ وﺳﻂ! ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﻴﺪم!‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻬﺎل ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬اﺑﺘﺪا دﻫﺎن او را ﺑﺎز ﻛﺮد ﻛﻪ او ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺟﻴﻎ زدن ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻤﻴﺮﺳﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺮﺳﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﺑﺮ دﻫﺎن او ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﻬﺎل دﺳﺘﺶ را ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺳﮓ وﺣﺸﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﺎن ﻳﻚ ﺳﮓ وﺣﺸﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ را ﻳﻚ روز ﻓﻠﻮر ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮد و ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮕﺮﻳﺪ‪ .‬ﻓﻠﻮر ﻣﺴﺖ ﻣﺴﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﭼﺸﻤﺎت ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﺎي ﺳﮕﺎي وﺣﺸﻲ ﺷﺪه‪ ...‬از‬

‫اوﻧﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﻦ!‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺮ ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﻴﻠﻲ اي در ﮔﻮش ﻧﻬﺎل زد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺟﻴﻎ زدن اداﻣﻪ داد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن دﺳﺖ و ﭘﺎي دﺧﺘﺮ ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﻣﻮ ﺳﻴﺎه زﻳﺒﺎ را ﮔﺸﻮد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﺑﺎزوان ﻗﻮي اش او‬

‫را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎز ﺳﻴﻠﻲ اي ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ زد و ﻧﻬﺎل ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫او را روي زﻣﻴﻦ ﭘﺮت ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ آن ﻛﺎر را ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻮدش اﺷﻚ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻟﺮزﻳﺪ و ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎن او اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ و ﺑﻪ در ﻣﻴﻜﻮﺑﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﺰد ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ‪ .‬و ﻧﻬﺎل ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻐﺾ ﻣﻴﻜﺮد‪،‬‬

‫ﺟﻴﻎ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ و ﻣﻴﻠﺮزﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن دو ﺿﺮﺑﻪ ﺑﻲ وﻗﻔﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻟﻄﻴﻒ او ﻓﺮود آورد ﻛﻪ ﺧﻮن را از زﻳﺮ ﻟﺒﺎس ﺑﻪ او ﻫﺪﻳﻪ داد‪ .‬ﺑﺎ اﺷﻚ و اﻧﺰﺟﺎر ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬اﺷﻚ ﺑﺮﻳﺰ!‬

‫و ﺑﻐﺾ ﻫﺰاران ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻬﺎل ﺗﺮﻛﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن درﺷﺘﺶ ﺑﻪ زن و ﻣﺮدي ﻛﻪ روﺑﺮوي ﻣﻴﺰ ﭘﺎﻳﻪ ﻛﻮﺗﺎه ﻣﻼ روي زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻣﺮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻼ‪ ...‬ﻣﻴﮕﻦ ﻛﺎر ﺷﻤﺎ رد ﺧﻮر ﻧﺪاره‪.‬‬

‫ﻣﻼ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﻏﺮور ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺣﺮف ﻧﺪاره!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪36‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫زن ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﺑﺰﻧﺪ زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪ :‬ﻣﻼ ﻳﻪ ﻛﺎري ﻛﻦ! اﮔﻪ ﻧﻪ اﻳﻦ ﻃﻼﻗﻢ ﻣﻴﺪه!‬

‫ﻣﺮد ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﻪ زﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﻪ اﻳﻨﺒﺎرم ﻧﺸﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻴﺸﻪ دﻋﺎﻳﻴﺖ ﻛﺮدن! ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﻗﻔﻠﺘﻮ ﺑﺎز ﻛﻨﻪ! اﮔﻪ ﻣﻼ ﻫﻢ ﻧﺘﻮﻧﻪ دﻳﮕﻪ ﭼﺎره اي‬

‫ﻧﺪارم! ﻣﻦ آﺑﺮو دارم!‬

‫زن زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ زن زﻳﺒﺎ ﭼﻄﻮر ﭘﺸﺖ ﭼﺎدر ﻣﺸﻜﻲ اش اﺷﻚ ﻣﻴﺮﻳﺰد و اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﻲ آﻳﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻄﻮر ﮔﺮﻳﻪ‬

‫ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﻮﺳﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻼ دود ﭼﭙﻘﺶ را از دﻫﺎن ﺧﺎرج ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻮﻧﺼﺪ ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻴﮕﻴﺮم‪ .‬داري؟‬

‫ﻣﺮد ﻓﺮﻳﺎد زد‪ :‬ﭘﻮﻧﺼﺪ ﺗﻮﻣﻦ؟ ﻣﻼ ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎده!‬

‫ﻣﻼ ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮده و ﮔﻮﺷﻪ اي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺮوﻧﺘﺮه‪ .‬ﭼﻮن ﻫﻤﺸﻬﺮي ﻫﺴﺘﻲ ارزون ﻣﻴﮕﻴﺮم‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻣﻼ اداﻣﻪ داد‪ :‬اﮔﻪ ﻧﺸﺪ ﭘﻮل ﻧﺪه‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻼ اﻳﻨﺒﺎر ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﭼﻪ ﻛﻨﺪ؟‬

‫ﻣﺮد ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪاد‪.‬‬

‫ﻣﻼ ﻛﺘﺎﺑﻲ را ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮔﺸﻮد‪ :‬ﺑﺮو‪ .‬ﻫﻔﺘﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﻴﺎ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻨﻮ آﻣﺎده ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ زﻧﺖ دﺳﺖ ﻧﺰن‪ .‬اﻳﻨﻢ ﻗﺒﻮل ﻛﻦ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺎري ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻲ ﭼﻮن و‬

‫ﭼﺮا اﻧﺠﺎم ﺑﺪي‪ .‬اﻳﻨﻮ ﻛﻪ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻢ درﺳﺖ ﻛﻦ و ﻫﺮ روز ﺳﻪ ﻗﺎﺷﻖ ﺑﺨﻮر‪.‬‬

‫ﭼﻴﺰي ﻧﻮﺷﺖ و ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺮد داد‪.‬‬

‫ﻣﺮد و زن اﺗﺎق را ﺗﺮك ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻼ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ روي ﻛﺎﻏﺬ ﻧﻮﺷﺖ و ﺷﻬﻨﺎز را ﺻﺪا زد‪ :‬اﻳﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﻤﻴﺬاري اﻳﻦ ﭼﻴﺰا رو ﺑﺨﻮره‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻴﮕﻢ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﻧﻜﻦ‪.‬‬

‫ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ در آراﻣﺶ ﺑﻮد‪ ،‬آراﻣﺸﻲ ﺑﻪ دور از ﺧﻮردن آﺷﻐﺎﻟﻬﺎ و ﭘﺎره ﺷﺪن ﻛﻒ دﺳﺘﺶ؛ در ﺣﻴﺎط ﻣﻴﻨﺸﺴﺖ و ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎي ﺧﺸﻚ را ﺗﻤﺎﺷﺎ‬

‫ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺻﺪاي ﻛﻮﭼﻪ ﮔﻮش ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﻣﻼ اﺟﺎزه ﻧﻤﻴﺪاد ﺧﺎرج ﺷﻮد‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺑﺮاي ﻧﺎن ﻳﺎ ﺳﺒﺰي ﺧﺮﻳﺪن‪.‬‬

‫ﻣﺮد و زن ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ آﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻼ ﻧﻬﺎل را ﺻﺪا ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﻛﺎري ﺑﺎ زﻧﺖ ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﻜﻦ‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺘﻌﺠﺒﺶ را ﺑﻪ ﻣﻼ دوﺧﺖ‪ :‬ﻣﻼ؟ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ س!‬

‫ﻣﻼ ﺑﻲ ﺗﻔﺎوت ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮاي؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮش ﻛﻦ! اوﻧﻢ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻴﮕﻪ!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪37‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫و ﺑﻪ زن اﺷﺎره ﻛﺮد و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬زن ﺑﺎ ﺗﺎﺳﻒ ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻣﺮد ﭼﺮا آﻧﻄﻮر ﺑﺎ ﺗﺮس و دودﻟﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺟﻬﻴﺪ و ﻣﻼ را ﺻﺪا ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ‬

‫ﻣﻼ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻧﻤﻴﺨﻮاﻫﻲ ﺑﺮو! ﮔﻔﺖ آﻧﻘﺪر ﻣﺸﺘﺮي دارم ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﻫﺴﺘﻲ‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﺑﺎز در را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﻬﺎل رﻓﺖ‪ .‬ﻟﺮزان ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬از ﭼﻲ؟‬

‫ﻣﺮد ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﭼﺮا‪ ...‬آﻣﺎده ﻧﻤﻴﺸﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻫﻨﻮز ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟‬

‫ﻣﺮد ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﻟﺒﺎﺳﺎﺗﻮ در ﺑﻴﺎر‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬دوازده ﺳﺎﻟﻤﻪ‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﻣﻴﮕﻪ‪.‬‬

‫ﻣﺮد زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬دوازده؟‬

‫و اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺗﻮ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﺪي؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ واﺳﻄﻪ ام! ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮد او را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ روي زﻣﻴﻦ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻌﺼﻮم و زﻳﺒﺎﻳﺶ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻓﺮﻳﺎدي از درد ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮد‪.‬‬

‫او واﺳﻄﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫او واﺳﻄﻪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻬﺎل از وﻗﺘﻲ در ﺷﻜﻢ ﻣﺎدرش ﺑﻮده‪ ،‬ﻣﻼ ﺗﺮﺑﻴﺘﺶ ﻣﻴﻜﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ او ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺳﻮﺳﻦ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ او ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ دﻳﮕﺮي ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻲ‪.‬‬

‫ﺑﻪ او ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺗﻮ‪ ،‬در دﺳﺘﺎن ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪38‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل ﻓﺮﻳﺎدي دﻳﮕﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﺣﺲ ﻛﺮد ﻫﻤﻪ ﺗﻨﺶ ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮ ﻃﻮر ﺑﻮد ﻛﺎرش را ﺗﻤﺎم ﻛﺮد و ﻧﻬﺎل را در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﻠﺮزﻳﺪ روي زﻣﻴﻦ رﻫﺎ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺗﻨﺪي‬

‫اﺗﺎق را ﺗﺮك ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ در ﺣﻴﺮﺗﻲ ﻧﻮرﺳﻴﺪه ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ ﻧﺎﺧﻦ ﺟﻮﻳﺪ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﺟﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﺧﻮن اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻚ روز ﻣﻼ ﻧﻬﺎل را روي زﻣﻴﻦ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ ﺧﺮاش ﻋﻤﻴﻘﻲ روي ﺷﻜﻤﺶ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺧﻮن ﺗﻨﺶ را در ﻇﺮﻓﻲ رﻳﺨﺖ و در آﻧﺮا ﺑﺴﺖ‪ .‬روز‬

‫ﺑﻌﺪش ﺷﻴﺸﻪ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺮد داد‪ :‬اﻳﻨﻮ ﻣﻴﺪي ﺑﻪ زﻧﺖ‪ .‬ﻧﺼﻔﺸﻮ ﻣﻴﺨﻮره‪ ،‬ﻧﺼﻔﺸﻮ ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻬﺶ دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻲ ﻣﻴﻤﺎﻟﻪ ﻻي ﭘﺎش‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪي‬

‫ﺣﺎﻣﻠﻪ س ﭘﻮﻟﻮ ﺑﻴﺎر‪.‬‬

‫ﻣﻼ ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن از ﻣﺮد ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺿﺠﻪ اي ﺑﻠﻨﺪ زد و ﺑﻪ ﺗﻨﺪي دﺳﺖ او را ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻧﻮازﺷﺶ ﻛﻨﺪ ﭘﺲ زد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ‪...‬‬

‫ﻫﺮﭼﻲ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ‪...‬‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و روﺑﺮوي ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻟﻴﻮان ﺷﺮاﺑﻲ را ﻛﻪ او ﺑﺮاﻳﺶ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻠﻮر ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻨﻮ ﻣﻴﻜﺸﻪ‪ .‬ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ اوﻣﺪم‪ .‬ﻇﻬﺮاي ﺟﻤﻌﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاره ﺑﺨﻮاﺑﻪ‪ .‬اﻣﺎ اﻣﺮوز ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮد ﺑﻪ او ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻋﻴﻦ زﻧﺖ ازش ﺣﺴﺎب ﻣﻴﺒﺮﻳﺎ!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺗﻠﺦ زد‪ :‬اون ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻣﻪ‪ ...‬از زن و ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮ و دوﺳﺖ ﺑﺮام ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ .‬اون ﺧﻮد ﻣﻨﻪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻧﻴﺴﺘﺶ اﻧﮕﺎر ﺧﻮدﻣﻮ ﮔﻢ ﻛﺮدم‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻴﺸﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم‪ .‬ازش ﺣﺴﺎب ﻧﻤﻴﺒﺮم‪ .‬دوﺳﺘﺶ دارم‪.‬‬

‫ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺳﺮ روي ﻣﻴﺰي ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و آرام اﺷﻚ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻴﮕﻪ ﻻزاﻧﻴﺎي ﺧﻮﺷﻤﺰه اي درﺳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻲ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﮔﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻧﻬﺎل ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﺟﻮري ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﺮدي‪ ...‬ﺣﺎﻻم ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ‪ .‬ﺗﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ دﻟﺖ ﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺘﻮرﻣﺶ ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ او را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل ﻫﻤﻪ آدﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻦ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪه ﻛﻪ‬

‫آدم ﻧﺘﻮﻧﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻪ‪ .‬آدم ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻨﻪ ﺧﻮدش ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺪون ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺑﺎز ﺳﺮ ﺑﺮ ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪39‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن اداﻣﻪ داد‪ :‬آدم اون ﻟﺤﻈﻪ اي ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻤﺎي وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﻣﻴﮕﻴﺮه‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ آﻳﻨﺪه ﺷﻮ ﻋﻮض ﻛﻨﻪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﮔﺮﻳﻪ‬

‫ﻣﻴﻜﻨﻲ دﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدت دروغ ﻧﻤﻴﮕﻲ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻨﻲ راﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ آرام ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ‪...‬‬

‫او ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد ﺑﺎرﻣﺎن ﻟﻴﻮان را ﻧﺸﺎﻧﺶ داد و ﺑﻪ ﻧﻬﺎل اﺷﺎره ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﻨﺎن ﺳﺮزﻧﺸﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻪ ﺑﺎرﻣﺎن!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ :‬ﻛﻤﻜﺶ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻪ ذره ﻛﻪ اﻟﻜﻠﻲ ﻧﻤﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫ﺳﮕﺶ ﺑﻪ او ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ژاﻧﺖ‪ ...‬ﺑﺮو‪ ...‬ﺑﺮو‪...‬‬

‫ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻬﺎل از او ﻣﻴﺘﺮﺳﺪ‪ .‬ژاﻧﺖ ﺑﺎ اﺷﺎره او ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﻨﺎر ﻧﻬﺎل ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ او ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﻮ ﺑﺨﻮر‪ ....‬ﺑﺪﻣﺰه س‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﺨﻮر‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻴﺮه او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﻲ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺨﻮر‪ ...‬ﻳﻪ روز ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﺨﻮره‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ‬

‫ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻟﻴﻮان ﻧﻴﻤﻪ ﭘﺮ از ﻣﺎﻳﻊ ﺳﺮخ را از او ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻟﻴﻮان را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و آﻧﺮا ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب‬

‫ﺑﻮد‪ .‬از ﺟﺴﺪ ﻋﻨﻜﺒﻮت و ادرار ﮔﺮﺑﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻌﺠﻮن‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﻪ ﻣﺰه ﺷﺎد داﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺮ از "دﻧﻴﺎ" ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺮ از "زﻧﺪﮔﻲ"‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﻧﻬﺎل ﻟﻴﻮان را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺑﺎزم ﻣﻴﺨﻮام‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻟﻴﻮان را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻮازﺷﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻴﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﺎزم ﻣﻴﺨﻮام!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺰرگ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﻄﺮي رﻓﺖ ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﻴﻮان را ﻧﻴﻤﻪ ﭘﺮ ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮﺷﺤﺎل‬

‫ﺑﺎش‪ .‬داره ﺧﻮدش ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻋﻮﺿﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻫﻴﭽﻲ‪ ...‬ﻳﻪ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﺋﻪ! ﺑﺎ اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻛﻢ ﺗﻮﻫﻢ ﻣﻴﺰﻧﻲ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻛﺎﻣﺮان اﻳﻦ ﭼﻴﺰا رو ﻧﻤﻴﺪي دﺳﺖ اﻳﻦ دﺧﺘﺮا! ﺧﻮدت ﻫﺮ ﻏﻠﻄﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﻜﻦ اﻣﺎ رﻓﻴﻘﺎي ﻣﻦ ﻧﻪ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺎﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا ﻳﻘﻪ ﭘﺴﺮ رﻳﺰﻧﻘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪش ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻮ اون ﺧﺮاب ﺷﺪه ﻛﻠﻲ ﻛﺘﻚ ﺧﻮردم ﻛﻪ ﮔﻴﺮ اﻳﻦ ﭼﻴﺰا ﻧﻴﻔﺘﻦ! ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻋﻮﺿﻲ ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺪي‬

‫دﺳﺘﺸﻮن؟‬

‫ﻛﺎﻣﺮان ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺧﻮد را رﻫﺎﻧﻴﺪ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰرگ! ﺑﺎﺷﻪ!‬

‫و ﻳﻘﻪ اش را ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪40‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﺸﺴﺖ ﻛﻨﺎري و ﻣﺸﻐﻮل اداﻣﻪ ﻛﺎرش ﺷﺪ‪ :‬واﺳﻪ ﺧﻮدم ﺑﺎر ﻣﻴﺰﻧﻢ‪ ...‬اﻣﺸﺐ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﻴﺎن‪ .‬ﭘﻮرﺳﺎﻧﺖ ﻣﺎ ﻳﺎدت ﻧﺮه!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ؟‬

‫ﻛﺎﻣﺮان ﻛﺎﻣﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻳﻜﻴﺸﻮن ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻲ دﺳﺖ و ﭘﺎﺳﺖ‪ .‬دﻓﻌﻪ اوﻟﺸﻪ‪ .‬راش ﺑﻨﺪاز‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻣﻘﺎﺑﻞ درﺧﺖ اﻳﺴﺘﺎد و زﻳﺮ ﺑﺎران ﺑﻪ ﺗﻨﻪ آن ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ :‬ب‪ ...‬آ‪ ...‬ﺑﺎر‪ ...‬م‪ ...‬آ‪ ...‬ﺑﺎرﻣﺎن‪....‬‬

‫دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪ ﺑﺮ ﺗﻨﻪ درﺧﺖ ﻛﻪ ﺣﺮف "ن" ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ روي آن ﻛﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎدش آﻣﺪ ﻛﻪ اﺳﻢ آن ﻣﺮد ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫زﻳﺮ درﺧﺖ ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺘﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد ﺗﺎ ﻗﻄﺮات ﺑﺎران ﺑﺮ ﻛﻒ آﻧﻬﺎ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺗﺮ از ﻫﻤﻴﺸﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻲ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻲ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻲ‪.‬‬

‫آزاد‪.‬‬

‫ﻧﻔﺴﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺲ اﻳﻦ دﻧﻴﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺳﻮﺳﻦ او را ﻣﺠﺒﻮر ﻛﺮده ﺑﺮود‪.‬‬

‫ﻧﻔﺴﻲ دﻳﮕﺮ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﺳﺮش ﭘﺮ از ﻋﻄﺮ ﺑﺎران ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻗﻄﺮه اﺷﻜﻲ ﺑﺎز از ﻛﻨﺎر ﭼﺸﻤﺶ ﻏﻠﺘﻴﺪ‪.‬‬

‫ﭼﻪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ راﺣﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺳﻬﻞ اﺳﺖ‪.‬‬

‫آﺳﻤﺎن ﺑﺒﺎر‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺒﺎرم‪.‬‬

‫ﺻﺪاي ﺧﺶ ﺧﺶ ﻛﻔﺸﻲ روي ﺑﺮﮔﻬﺎ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن او را ﮔﺸﻮد‪ .‬دﺧﺘﺮي ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ :‬اﻳﻦ درﺧﺖ ﻣﺎل ﻣﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺑﺮو ﻳﻪ ﺟﺎي دﻳﮕﻪ ﺑﺸﻴﻦ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺎل ﻣﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻲ ﺣﺮﻓﻲ درﺧﺘﺶ را ﻋﻮض ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪41‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫زﻳﺮ درﺧﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺖ ﭼﺎﻗﻮﻳﺶ را از ﺟﻴﺐ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﭼﺮا آن دﺧﺘﺮ درﺧﺖ را ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺮ روي درﺧﺖ ﺧﻮد ﻧﺎم "ﺳﻮﺳﻦ" را ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺣﺮف "ن" را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺗﺮاﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫او از ﻫﻤﻴﺸﻪ "ﺧﺎﻟﻲ ﺗﺮ" ﺑﻮد‪.‬‬

‫او ﻳﻚ درﺧﺖ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل؟ دوﺳﺖ داري ﺑﺮﻳﻢ ﺷﺎﻫﻴﻦ ازت ﻋﻜﺲ ﺑﻨﺪازه؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺧﻄﻴﺒﻲ را ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ اداﻣﻪ داد‪ :‬آدرس و ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻨﺸﻮ داده‪ .‬ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﻣﻴﺰﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﺣﺮﻓﻲ ﺳﺮش را ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻼﻓﻪ ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن ﭼﻮن دوﺳﺘﺖ داﺷﺖ اون ﻛﺎرو ﻛﺮد‪ .‬اﻵن ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدي ﺧﻮﺷﺤﺎل‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام ﻻزاﻧﻴﺎ ﺑﭙﺰم‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺷﺎدي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻴﺒﺮﻳﻢ واﺳﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻤﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻮﻫﺎي او را ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎدش‪ .‬ﻟﺒﺎس ﮔﺮﻣﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﻛﺮد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‬

‫ﻛﻪ ﺳﻮار ﭘﻴﻜﺎن اﺳﺘﻴﺸﻨﺶ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ در را ﺑﻪ روﻳﺸﺎن ﮔﺸﻮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭼﻪ ﻛﺎر ﺧﻮﺑﻲ ﻛﺮدي! ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﻬﺎم!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻬﺎل را ﺑﻪ داﺧﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺎي اوﻧﺠﺎ؟ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ دوﺳﺘﺎم ﻫﺴﺘﻢ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ آﻧﻬﺎ در را ﺑﺴﺖ و ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪه! ﭼﺸﻤﺎش ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮده‪ ...‬ﺑﺮق ﻣﻴﺰﻧﻪ‪...‬‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻮﻫﺎي او را از ﺻﻮرﺗﺶ ﻛﻨﺎر زد‪ .‬اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺣﺎﻻ اﻧﮕﺎر ﻳﻪ ﻛﺴﻲ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﺷﻪ‪ .‬ﻗﺒﻼً ﻧﺒﻮد‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﻛﻼﻓﮕﻲ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﺎز ﺑﺴﺖ‪ :‬اﺛﺮ داروﻫﺎﺳﺖ‪ .‬داره ﺟﻮن ﻣﻴﮕﻴﺮه‪.‬‬

‫ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و اداﻣﻪ داد‪ :‬واﻗﻌ‪ ًĤ‬ﻣﺸﺨﺼﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ؟ اﻧﻘﺪر ﻣﺸﺨﺼﻪ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬اﮔﻪ زﻳﺮ دﺳﺖ ﭘﺪر ﻣﻦ ﻋﻜﺎﺳﻲ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ اﻳﻨﻮ‬

‫ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ‪ .‬ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﺎد داد ﻛﻪ آدﻣﺎ رو ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎﺷﻮن ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ...‬آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﻛﻪ ﭘﺪرﻣﻮ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش دﻳﺪم‪ ...‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد‪ ...‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ اوﻧﻘﺪر ﻣﻐﺮور‬

‫ﺑﻮد ﻛﻪ دم ﻧﺰﻧﻪ‪....‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪42‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﻇﺮف را در ﻳﺨﭽﺎل ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬اﻳﻨﻮ ﻧﻬﺎل درﺳﺖ ﻛﺮده‪ .‬ﭘﺪرت ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﻲ ﺑﻮد؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﺲ از ﻣﻜﺜﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻨﻮزم ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪....‬‬

‫ﭼﺮا؟ ﭼﺮا اون ﻛﺎرو ﻛﺮدي ﺗﺎرا؟ ﺗﻮ ﻧﺎﺟﻮر ﻧﻴﺴﺘﻲ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا دود ﺳﻴﮕﺎرش را ﺑﻴﺮون داد‪ :‬ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ ﺟﺎﻛﺶ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮد ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ ﻧﻴﺎز داره اﻳﻦ ﻛﺎره س! ﺧﻴﺎﻃﻲ ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻮد! اون ﺑﻪ ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮاﻳﻲ ﻛﻪ‬

‫ﻣﻴﺮﻓﺘﻦ اوﻧﺠﺎ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ! ﻫﻲ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮدم‪ .‬ﻫﻲ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﺮدم‪ .‬از ﺧﻮدم ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﺬرم‪ ...‬از اﺷﻜﺎي اون زﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻛﻮﭼﻴﻚ داﺷﺖ و‬

‫ﺷﻮﻫﺮش ﻣﺮده ﺑﻮد‪ ،‬از ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﻋﺼﺒﻲ اون دﺧﺘﺮ‪ ...‬از اوﻧﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﺬرم‪...‬‬

‫ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻫﻴﻮﻻ ﻛﻪ ﺳﻮال ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻛﻤﺘﺮ از اﻳﻦ ﺣﻘﺶ ﺑﻮد؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﻣﻨﺘﺨﺐ او را ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﻳﺴﺘﺎد و ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را درﺳﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﺷﻴﺸﻪ ﻋﻄﺮ را ﻛﻨﺎر ﮔﻮﺷﺶ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮ او را ﻧﺒﻮﺳﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر ﻣﻴﮕﻪ ﻋﻄﺮ ﺣﺲ دروﻧﺘﻮ ﻋﻮض ﻣﻴﻜﻨﻪ و وﻗﺘﻲ ﺣﺲ دروﻧﺖ‬

‫زﻳﺒﺎ ﺑﺸﻪ اون زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺟﺴﻤﺖ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻴﺸﻪ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﺘﻔﻜﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﻲ داري‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﺑﺰرﮔﺘﺮ از اوﻧﭽﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻲ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ :‬دوﺳﺘﺶ داري‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻋﺎﺷﻘﺸﻢ‪ ...‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺮ ﻫﻢ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻛﻨﺎرش زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدم‪ ...‬ﺑﻴﺎ ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﻛﻨﺎر اﻳﻦ در ﺑﺎﻳﺴﺖ‪ ...‬ﻣﻴﺨﻮام ﺷﻴﺸﻪ ﻛﻪ ﺑﺎرون ﺧﻮرده‬

‫ﺗﻮ ﻋﻜﺲ ﺑﺎﺷﻪ‪...‬‬

‫و دﺳﺖ ﻧﻬﺎل را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺳﺮاﺳﺮ ﺷﻴﺸﻪ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﻛﺎوﺷﮕﺮ اﻃﺮاف را ﻣﻴﺠﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ‪ ...‬ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺪي ﺟﻠﻮي در و ﻛﻒ دﺳﺘﺎﺗﻮ از ﭘﺸﺖ ﺑﭽﺴﭙﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ‪ ...‬ﻳﻚ ﻛﻢ دﺳﺘﺎﺗﻮ از ﺗﻨﺖ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺪه‪ ...‬اﻳﻨﻮ‬

‫ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻛﻦ‪ ...‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻴﺎ ﺟﻠﻮ‪ ،‬ﺑﺮو ﻋﻘﺐ‪ ،‬و اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺑﻜﻦ‪ ...‬ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﻦ‪ ...‬ﭼﺸﻤﺎي ﺗﻮ ﺟﺰء ﻣﻌﺪود ﭼﺸﻤﺎﻳﻴﻪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻟﻨﺰ‬

‫دورﺑﻴﻦ ﺧﻴﺮه ﻣﻴﺸﻪ ﻗﺸﻨﮓ ﻣﻴﻔﺘﻪ‪ ...‬آره‪ ...‬ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري‪ ...‬ﺑﻴﺎ ﺟﻠﻮ‪ ...‬ﻧﮕﺎﻫﺘﻮ از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮ ﻧﺪار‪ ...‬ﺣﺎﻻ ﻋﻘﺐ‪ ...‬دﺳﺘﺎﺗﻮ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﻓﺸﺎر ﺑﺪه‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻟﻨﺰ ﺧﻴﺮه ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪43‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭼﺮﺧﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎز "ﺟﻦ" آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺟﻦ ﮔﻮﺷﻪ دﻳﻮار اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻛﺮﻳﻬﻲ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ و ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﺧﻴﺮه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﻧﻬﺎل ﺧﺎﻟﻲ ﺗﺮ ﻣﻴﺸﺪ‪ ،‬ﺟﻦ ﭘﺮ رﻧﮓ ﺗﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﺮ وﺣﺸﺖ و رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﺳﺮد ﭼﺴﭙﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮﻣﺎ را ﻛﻪ ﻛﻒ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺣﺲ ﻛﺮد ﺟﻦ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻲ ﻫﻮا ﻋﻜﺲ را اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ زودي ﺑﺮاﺗﻮن ﻋﻜﺴﻮ ﻣﻴﺎرم‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻋﻜﺲ را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در دل ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻲ ﻧﻈﻴﺮي‪ ...‬ﻋﺠﺐ ﭼﻬﺮه ﻏﺮﻳﺒﻲ داري‪ ...‬اﻧﮕﺎر ﻣﺎل ﻳﻪ دﻧﻴﺎي دﻳﮕﻪ س‪ ...‬ﭼﺸﻤﺎش‪...‬‬

‫ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻄﻮر ﺗﻮ ﺻﻮرت ﻣﻬﺘﺎﺑﻴﺶ ﺧﻮدﺷﻮ ﻧﺸﻮن ﻣﻴﺪه‪ ...‬ﺗﻮ آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪي ﺗﺎ ﻳﻪ ﻣﺪل ﺑﺎﺷﻲ‪ ...‬ﭼﻬﺮه ت ﻓﻘﻂ واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮاﺣﻲ ﺷﺪه‪...‬‬

‫ﻛﻤﻲ ﻻزاﻧﻴﺎي ﺳﺮد ﺑﻪ دﻫﺎن ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻣﺪل آﺷﭙﺰ‪ ...‬ﺑﻪ ﻛﺪوﻣﺶ ﻣﻴﺸﻪ دل ﺑﺴﺖ؟ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﻃﺮاﺣﻲ ﺷﺪه ت ﻳﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻻزاﻧﻴﺎ؟‬

‫ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻫﻤﻪ رو ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻲ! ﺑﺎور ﻣﻴﻜﻨﻲ؟ اﻧﻘﺪر زود؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل روزﻧﺎﻣﻪ اي را ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ اﻳﻨﺎ رو ﺑﺨﻮﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ ﺑﺮ دﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و آرام ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ!‬

‫ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻬﺎل‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ در ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻐﺎزه اش ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﻧﻤﻴﺨﻮاي ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ؟ ﻧﻤﻴﺨﻮاي ﺑﮕﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﭼﻲ ﺑﮕﻢ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﺑﺎﻫﺎت ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدن؟ ﻧﻤﻴﺨﻮاي ﺑﮕﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮب ﻣﻦ واﺳﻄﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪44‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻼﻓﻪ و آرام ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل ﻫﻨﻮز ﻧﻔﻬﻤﻴﺪي؟ ﻫﻨﻮزم ﻧﻔﻬﻤﻴﺪي ﻛﻪ اﻳﻦ ﻋﺎدي ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻪ واﺳﻄﻪ ﭼﻴﻪ! ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﺎرا‪ ،‬ﺷﺎﻫﻴﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻪ‬

‫ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻴﺎن اﻳﻨﺠﺎ! ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﻮن ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ! اوﻧﺎ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻦ واﺳﻄﻪ ﭼﻴﻪ! اوﻧﺎ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻦ ﭼﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﻮ اوﻣﺪه!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻐﺾ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻐﺾ از ﺟﻬﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ اش‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻧﻬﺎل! ﺗﻮ ﻳﻪ آدم ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻫﺴﺘﻲ! ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ! ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮاي دﻧﻴﺎ! ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﺣﻖ داﺷﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺮي‬

‫ﻣﺪرﺳﻪ! ﺗﻮ ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻲ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮا ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮي‪ ،‬ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻲ ﻟﺒﺎﺳﺎي ﻗﺸﻨﮓ ﺗﻨﺖ ﻛﻨﻲ و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮا ﺣﻖ داﺷﺘﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻲ! ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ! ﭼﺮا؟ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎرا رو ﻧﻤﻴﻜﺮدي؟ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻻي ﻋﻤﺮﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي؟‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻼ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻼ ﻛﻴﻪ ﻧﻬﺎل؟ اﺳﻤﺶ ﭼﻴﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫اﺳﻤﺶ ﻣﻼﺳﺖ‪ .‬دﻋﺎﻧﻮﻳﺴﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮﻧﺶ ﺑﻮدم‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺧﻮﻧﻪ ش ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﺗﻮ از ﻛﺠﺎ اوﻣﺪي؟ اﺳﻢ ﺷﻬﺮت ﭼﻴﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه از او ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻛﺎﻣﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎز ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻴﺮه و درﺷﺖ او ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺮ از اﺷﻚ ﺑﻮد ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻤﻲ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ :‬از ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺪت ﻣﻴﺎد؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﻲ ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻟﺖ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ ﻧﻬﺎل؟ اون ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﻫﺎ رو دوﺳﺖ داره‪ .‬ﺧﻮدﺷﻢ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ داره‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮﻳﻊ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻫﻤﻮن ﻛﻪ ﻗﺪش ﺑﻠﻨﺪه؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺟﺎ ﺧﻮرد‪ :‬ﺗﻮ از ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺪوﻧﻲ؟ دﻳﺪﻳﺶ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬آره‪ .‬دﺧﺘﺮش ﻳﻪ درﺧﺖ ﺗﻮي ﺑﺎغ داره‪ .‬ﻳﻪ درﺧﺖ ﻛﻪ اﺳﻢ ﺑﺎرﻣﺎﻧﻮ روش ﻧﻮﺷﺘﻪ‪.‬‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﭘﺮ آراﻣﺶ زد‪ :‬ﻣﻨﻢ ﻳﻪ درﺧﺖ دارم‪ .‬ﻳﻪ درﺧﺖ ﻛﻪ اﺳﻢ ﺳﻮﺳﻨﻮ روش ﻧﻮﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ او را ﺑﺮاﻧﺪاز ﻛﺮد‪ :‬اﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺑﻪ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل اﺷﻜﻬﺎﻳﺶ را ﭘﺎك ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻋﻤﻮ‪ ...‬ﺑﺎ ﺟِﻨﺎ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟‬

‫اوﻟﻴﻦ ﻣﺸﺘﺮﻳﻬﺎي ﻇﻬﺮ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﻨﺎر در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﻓﻠﻮر ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻴﺮوﻧﻪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﻴﺴﺘﺶ ﺑﻴﺎم‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ...‬ﺣﺴﻮدي ﻣﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻤﻴﺨﻮام ﺣﺴﺎس ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ او ﻧﻬﺎد‪ :‬ﻛﺎر ﺧﻮﺑﻲ ﻛﺮدي‪ .‬ﺑﻴﺎ‪ ...‬اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪45‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫و او را ﺑﻪ اﻧﺒﺎر ﭘﺸﺖ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮد و دﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻬﺎل آﻧﺠﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺟﺪا ﻛﺮدن ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺻﺪاﻳﺶ زد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﻌﺪ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬راﺳﺖ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪ :‬اوﻣﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﺘﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫و دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او دراز ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻬﺎل درﺳﺖ ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﺑﺎ آن ﭼﻪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎرﻣﺎن آﻧﺮا ﻓﺸﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ‪ ...‬ﺑﻴﺎ ﻳﻚ‬

‫ﻛﻤﻲ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻳﻪ ﺟﺎي ﺧﻠﻮت‪ .‬دﻟﺖ ﻣﻴﺨﻮاد؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻛﺠﺎ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺜﻼً ﺗﻮ ﻧﺸﻴﻤﻦ ﺧﻮﻧﻪ‪ ...‬ﺧﻮﺑﻪ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ :‬ﻋﺎﻟﻴﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﺑﻄﺮي ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه ﺧﻄﻴﺒﻲ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻳﻚ ﺑﻄﺮي ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻧﺼﻴﺤﺘﮕﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﭼﺸﻤﻜﻲ زد‪ :‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ روﺷﻪ‪ .‬ﺿﺮر ﻫﻢ ﻧﺪاره‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻫﻴﭙﻨﻮﺗﻴﺰﻣﻪ‪ .‬اﻳﻦ‬

‫ﻛﺎرو ﺧﻮب ﺑﻠﺪم‪.‬‬

‫دﺳﺖ ﻧﻬﺎل را ﮔﺮﻓﺖ و او را ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺎران ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﻣﻴﺰد و ﻓﻠﻮر ﻋﺎﺷﻘﺘﺮ از ﻫﻤﻴﺸﻪ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻘﺘﺮﻳﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﺸﻤﺎن آﺑﻲ ﻏﺮﻳﺒﻪ در ﻏﺮوب ﭘﺎﻳﻴﺰ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﺎﻣﺪ در ﻛﺎﻓﻪ اي ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺤﻞ ﻛﺎر ﭘﺪر او‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻗﻬﻮه ﻣﻴﻨﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻗﻬﻮه اي ﺧﻮﺷﺒﻮ‪ .‬ﺑﺎز آن را ﺑﻮ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﻄﺮش در ﻋﻄﺮ ﺳﻴﮕﺎرش ﻣﻲ آﻣﻴﺨﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻣﺪ‪ ...‬آرزوي ﻣﻦ ﮔﻴﺘﺎر‬

‫زدن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻘﺎش ﺷﺪن ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آرزوم زﻳﺒﺎ ﺑﻮدن و ازدواج ﻛﺮدن ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬درس ﺧﻮﻧﺪن ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻣﺪ ﺳﻴﮕﺎر را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻛﺎﻣﻲ زد‪ ،‬و ﺑﺎز ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد‪ :‬ﭘﺲ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﻪ آﻛﻮارﻳﻮم ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺎﻓﻪ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬ﺧﻮب ﺑﻮدن‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻫﻤﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺪ ﻣﻴﺒﻴﻨﻦ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن‪ ،‬ﻧﻬﺎل را روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ و ﻛﻤﻲ آﻧﺮا ﮔﺸﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻮاي ﺗﺎزه ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﻛﻪ ﺑﺎروﻧﻲ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻴﻨﻮﺷﻲ‬

‫ﮔﺮﻣﺖ ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻲ؟‬

‫و ﺑﺮﮔﺸﺖ و او را ﻛﻪ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬اداﻣﻪ داد‪ :‬دوﺳﺖ داري؟‬

‫و ﺑﻪ ﺑﻄﺮي ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰ ﺑﻮد اﺷﺎره ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺗﺎﻳﻴﺪﮔﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﻣﻴﺨﻮرﻳﻢ!‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ و اﺳﺘﻜﺎﻧﻲ ﻛﻮﭼﻚ و ﻧﻴﻤﻪ ﭘﺮ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺨﻮري‪ ...‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺰﻧﻴﻤﺸﻮن ﺑﻪ ﻫﻢ‪ ...‬و ﺑﺮاي ﻳﻪ ﭼﻴﺰي دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫دﻋﺎ ﺑﻠﺪي؟‬

‫ﻧﻬﺎل اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻬﻢ ﻳﺎد ﺑﺪه‪ .‬ﻣﻼ ﻧﻤﻴﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺤﺚ ﻧﻜﺮد‪ :‬ﺧﻮب‪ .‬ﻣﻦ ﻳﺎدت ﻣﻴﺪم‪ .‬اﻳﻨﺠﻮري‪ :‬ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻧﻬﺎل‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻬﺎل ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪46‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل ﺧﻨﺪﻳﺪ و اﺳﺘﻜﺎﻧﺶ را ﺑﻪ اﺳﺘﻜﺎن او زد‪.‬‬

‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﻧﻔﺴﺶ را در ﺳﻴﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬از ﻛﺠﺎ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل اﺳﺘﻜﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او دراز ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻴﺰاي ﺑﺪﻣﺰه و ﻣﻔﻴﺪ رو ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻨﺠﻮري ﺧﻮرد‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺮاﻳﺶ رﻳﺨﺖ‪ :‬ﻣﻔﻴﺪ؟ ﺗﻮ از ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﻴﺪه؟ زﻳﺎدش ﺿﺮر داره‪ ...‬ﻛﻤﺶ ﻣﻔﻴﺪه‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﻛﺮد و ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬ﭼﻴﺰاي ﺑﺪﻣﺰه ﻣﻔﻴﺪن‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻃﻠﺴﻤﺎ ﻛﻪ ﺗﻠﺦ و ﻛﺜﻴﻔﻦ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻛﻤﻚ ﻣﻴﻜﻨﻦ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن در ﭘﺸﺘﻲ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻓﺮو رﻓﺖ و او را ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪ :‬ﻃﻠﺴﻢ؟ ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي ﻛﻪ اوﻧﺎ ﻣﻔﻴﺪ ﻧﻴﺴﺘﻦ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻣﻼ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻣﻔﻴﺪن‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻼ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻴﻜﺮده! اوﻧﺎ ﺿﺮر ﻣﻴﺰﻧﻦ! ﺑﺒﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدن!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ اﺳﺘﻜﺎن را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺑﺎزم ﺑﻬﻢ ﺑﺪه‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ زد‪ .‬ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد‪ :‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺧﻄﻴﺒﻲ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﻣﻨﻮ ﺑﺒﻴﻨﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻪ روز ﺑﺎ ﻓﻠﻮر ﻛﺮدم‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﻲ ﺳﻴﮕﺎر را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻣﻼ ﻣﻴﮕﻔﺖ اﻳﻦ آدﻣﻮ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺤﺚ ﻧﻜﺮد‪ .‬ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدش آﺗﺶ زد و ﺑﺎز ﺑﺮاﻳﺶ رﻳﺨﺖ‪ :‬ﺑﺨﻮر‪ .‬ﺑﺨﻮر و ﺑﻜﺶ‪.‬‬

‫ﺑﻪ او دﻗﻴﻖ ﻣﻴﺸﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﻨﻮﺷﻴﺪ‪ :‬ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮي ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻣﺜﺒﺖ ﺗﻜﺎن داد‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺟﻨﺎ ﻧﻴﺴﺘﻦ آره‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ "ﺧﺮاﻓﺎتِ" او ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺧﻢ ﺷﺪ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮت ﺑﻴﺎرن؟ ﭼﺮا ﻓﺮار ﻛﺮدي؟ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻴﺎﺑﻮن اﻧﻘﺪر ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد؟‬

‫ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﺮا؟ ﭼﺮا ﻓﺮار ﻛﺮدي؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﮔﻔﺖ‪ .‬راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ .‬ﺑﻴﺮون ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻼﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻬﺖ ﭼﻲ ﮔﻔﺖ؟ دﻗﻴﻖ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم دﻧﺒﺎل ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻛﺠﺎ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺮو‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﺮو اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﺎش‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻣﻼ آﺧﺮش ﻣﻴﻜﺸﺘﺖ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﺮا؟ دﻳﮕﻪ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻔﺖ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻓﺮار ﻛﻦ‪ .‬ﻣﻴﮕﻔﺖ ﭘﻴﺶ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻮن‪ .‬ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻏﺬا ﺑﺪزد‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﺑﺨﻮاب‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮﻧﮕﺮد‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﺎﻣﻲ از ﺳﻴﮕﺎر ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه اش ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﺳﻮﺳﻦ ﻧﻴﻮﻣﺪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺧﻮدش ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ‪ :‬ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻼ ﺟﺎدوش ﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ اﺳﺘﻜﺎن او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي را از ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬دﺧﺘﺮﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪن را‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪47‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اﮔﻪ ﺑﺮﮔﺮدي ﭘﻴﺶ ﻣﻼ‪ ،‬اون ﺑﺎﻫﺎت ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬ﻣﻼ ﺑﺎﻫﺎت ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﺮد؟ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻮﺳﻦ ﻧﻤﻴﻜﺮد؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ .‬ﻃﻮر دﻳﮕﺮي ﺳﻮال ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻛﺎر واﺳﻄﻪ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﻛﺎﻣﻠﺘﺮﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻤﻜﻦ را ﻣﻴﺸﻨﻴﺪ‪ :‬واﺳﻄﻪ ﻳﻪ ﻇﺮف ﭘﺮه‪ .‬ﻫﺮ ﻃﻠﺴﻤﻲ ﻛﻪ وارد واﺳﻄﻪ ﺑﺸﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﭘﺬﻳﺮ ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬واﺳﻄﻪ ﻃﻠﺴﻤﻮ ﻧﮕﻪ ﻣﻴﺪاره و روش‬

‫ﻋﻤﻞ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﻃﻠﺴﻤﻬﺎ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮري ﻫﻢ ﻣﻤﻜﻨﻪ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻦ ﭼﻮن ﻣﻤﻜﻨﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮﺷﻮﻧﻮ از ﻣﺤﻴﻂ ﺑﮕﻴﺮن‪ .‬ﻣﺜﻼً از ﻋﺸﻖ ﻳﺎ از ﺗﻨﻔﺮ ﻳﻪ آدم ﻛﻪ ﻃﻠﺴﻤﻮ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﭘﻴﺶ واﺳﻄﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﺣﺘﻤﺎً ﻋﻤﻞ ﻣﻴﻜﻨﻦ‪ .‬واﺳﻄﻪ اوﻧﺎ رو ﻣﻮﺛﺮ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪ اون ﻃﻠﺴﻤﺎ ﺑﺎ واﺳﻄﻪ ﻳﻜﻲ ﻣﻴﺸﻦ‪ .‬ﻫﺮﭼﻲ ﻃﻠﺴﻤﺎي‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﻪ وﺟﻮد واﺳﻄﻪ وارد ﺑﺸﻪ اون ﻗﻮﻳﺘﺮ ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬ﭼﻮن ﻃﻠﺴﻤﺎ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اي از ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﻀﻴﺎﺷﻮن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺪاﺧﻞ دارن‪ .‬ﻣﺜﻼً ﺗﻮﻟﺪ ﺑﺎ‬

‫ﻣﺮگ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻧﻔﺮت ﺗﺪاﺧﻞ داره‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ واﺳﻄﻪ ﺑﺎﻳﺪ از اون ﻧﻴﺮو ﭘﺎك ﺑﺸﻪ‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ ﻳﻪ ﻣﺪت ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻃﻠﺴﻤﻲ ﺑﮕﻴﺮه‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ در آﺳﺎﻳﺶ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ‬

‫اون ﻧﻴﺮوﻫﺎ ازش دور ﺑﺸﻦ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻪ ﻛﺎر ﺑﺮﻋﻜﺴﻪ‪ .‬ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻫﻤﻪ ﺟﺎدوﻫﺎ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻃﻠﺴﻤﺎ وارد واﺳﻄﻪ ﻣﻴﺸﻦ و ﺟﺰء اون ﻣﻴﺸﻦ‪ ،‬واﺳﻄﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﻮن‬

‫ﺧﻮدش ﻫﺮ ﻛﺎري ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫و ﻛﻒ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎز ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن‪ ،‬ﺷﮕﻔﺖ زده دﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻮار ﺿﺒﻂ ﺷﺪه اي را ﮔﻮش ﻣﻴﻜﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل در ﻣﺴﺘﻲ اش ﻋﻴﻦ آﻣﻮزه ﻫﺎي ﻣﻼ را ﺗﺤﻮﻳﻠﺶ ﻣﻴﺪاد‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎز ﭘﺮ ﻛﺮد و ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد‪ :‬ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺑﺎزم ﺑﮕﻮ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﻲ ﺣﺮف او را ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻣﺤﻜﻢ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﭼﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ!‬

‫دارم ﻛﻢ ﻛﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻢ‪ ...‬ﻫﺮ ﭼﻲ ﺧﺎﻟﻴﺘﺮ ﻣﻴﺸﻢ ﺟﻦ ﭘﺮ رﻧﮓ ﺗﺮ ﻣﻴﺸﻪ‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫اﺳﺘﻜﺎن را ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬اﻳﻦ ﻣﻨﻮ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ :‬ﻗﻠﺒﺘﻮ ﺑﺰرگ ﻣﻴﻜﻨﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ رﻣﻖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺰرﮔﻪ‪ .‬وﻟﻲ اﻳﻦ ﺧﺎﻟﻴﺶ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻟﺤﻨﺶ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺻﺪاي ﻋﻤﻮ رو ﻧﻤﻴﺸﻨﻮم‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺸﻨﻮم‪ ...‬وﻟﻲ ﺟﻦ‪ ...‬وﻗﺘﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻢ ﺟﻦ ﻣﻴﺨﻮاد ﻣﻨﻮ ﺑﻜﺸﻪ‪...‬‬

‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻛﺎﻣﻲ از ﺳﻴﮕﺎر ﺑﮕﻴﺮد‪ :‬ﺻﺪاي ﻋﻤﻮ رو ﻣﻴﺸﻨﻴﺪم‪ .‬از اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﺒﻬﻤﻪ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺸﻨﻮم ﺑﺎ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻪ‪ ...‬اﻣﺎ از ﺟﻨﺎ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪...‬‬

‫ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﺟﻦ رو ﻣﻴﺸﻨﻮم‪ ...‬وﻗﺘﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﺒﻮدم ﺟﻦ از ﻣﻦ ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺻﺪاي ﻋﻤﻮ رو ﻧﻤﻴﺸﻨﻮم‪ ...‬ﺻﺪاي ﺟﻦ ﻫﺎ رو ﻣﻴﺸﻨﻮم‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﻛﻤﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﺑﺮﻳﺰد‪ .‬ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ زﻳﺎد ﻧﺸﻴﻤﻦ ﺗﺎ رﺳﺘﻮران ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ و ﺳﻌﻲ داﺷﺖ ﻣﻬﻤﻼت ﺧﺮاﻓﻲِ ﻧﻬﺎل را ﺑﺎور ﻧﻜﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﭘﺮ ﺣﺮف ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬ﺻﺪاي ﺗﺎرا رو ﻫﻢ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺸﻨﻮم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﻤﺶ‪ .‬وﻟﻲ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﻳﻜﻴﺸﻮن داره ﮔﺮﻳﻪ‬

‫ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﻫﻤﻮن ﺑﭽﻪ ﻛﻪ ﺧﻮن ﻣﻦ ﺑﻪ وﺟﻮد آوردش‪ .‬اون ﺣﻖ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ درد ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪48‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎز ﺑﺮاي ﺧﻮد رﻳﺨﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺗﺎ اﺑﺪ اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ واﺳﻄﻪ م‪ .‬واﺳﻄﻪ "ﭼﻴﺰا" رو ﻣﻴﺒﻴﻨﻪ‪.‬‬

‫واﺳﻄﻪ از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاره‪ .‬آدﻣﺎ اﻧﮕﺎر دﻧﻴﺎي واﺳﻄﻪ رو ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﻦ‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﻣﻴﮕﻔﺖ دﻧﻴﺎ ﺑﺰرﮔﻪ‪ .‬اﻣﺎ واﺳﻄﻪ دﻧﻴﺎ رو ﻳﻪ ﺟﻮر دﻳﮕﻪ ﻣﻴﺒﻴﻨﻪ‪ .‬ﻣﻦ‬

‫ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺘﺎ ﻳﻪ دﺧﺘﺮم‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺘﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺘﺎ ﻳﻪ آدﻣﻢ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺘﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﭘﻨﺠﺮه روﺷﻦ‬

‫ﺷﺪه؟ ﺟﻦ داره ﻣﻴﺎد ﻧﺰدﻳﻚ‪ ...‬ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺳﺮ و ﺻﺪا ﻣﻴﻜﻨﻪ؟ ﻧﻤﻴﺬاره ﻣﻦ ﺻﺪاي ﻋﻤﻮ رو ﺑﺸﻨﻮم‪ ...‬ﭼﺮا ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮام ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮم‪...‬‬

‫ﺳﺮم‪ ...‬ﮔﻮﺷﺎم‪ ...‬ﺟﻦ داره ﺟﻴﻎ ﻣﻴﻜﺸﻪ‪...‬‬

‫ﺳﺮش را ﻣﻴﺎن دﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻗﺪرت ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺶ را ﻓﺸﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﻪ ﺗﺎ آن ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻴﺮه او را ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد ﺳﻌﻲ ﻛﺮد او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻴﺎورد‪ :‬ﻧﻬﺎل؟‬

‫دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺖ و دﻳﺪ ﻛﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ .‬ﺑﺮو ﺑﺨﻮاب‪ .‬ﻣﻴﺮي ﺑﺨﻮاﺑﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻛﺮﺧﺘﻲ و ﭘﺮ ﺗﻨﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﻴﮕﺎر ﻧﻴﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ اش را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻣﻴﺠﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮام ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام اون ﻟﺒﺎﺳﺎي ﻗﺸﻨﮕﻮ ﺗﻨﻢ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﭽﺴﭙﻢ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ‪ .‬ﺷﻴﺸﻪ ﻳﺦ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ...‬ﺟﻦ از ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻴﺘﺮﺳﻪ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺨﺘﻲ ﻣﻴﺒﺮد‪ :‬ﺷﻴﺸﻪ ﺳﺮد ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎرﻳﻚ و داغ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻮي ﺧﻮب رو دوﺳﺖ دارم‪ .‬ﻣﻨﻮ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﺟﻦ از ﺑﻮي ﺧﻮب‬

‫ﻣﻴﺘﺮﺳﻪ‪ ...‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎﻣﻮ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺑﺮﻳﻢ ﭘﻴﺸﺶ ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن آﻧﻘﺪر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و آﻧﻘﺪر ﺑﺎﻻي ﺳﺮش ﻧﺸﺴﺖ و ﺷﻨﻴﺪش ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ او ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﻴﺮود‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻋﻜﺲ دﻳﮕﺮي را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻴﺎه ﭘﺮ از وﺣﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﺧﻴﺮه ﺑﻮدﻧﺪ و دﺳﺘﺎن ﻇﺮﻳﻒ ﺑﺎ وﻟﻊ ﺷﻴﺸﻪ را ﭼﺴﭙﻴﺪه‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‪ :‬اﻳﻦ ﻋﻜﺴﻮ ﺑﺰرگ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪...‬‬

‫ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻓﻠﻮر دﻳﮕﻪ ﺑﺮﮔﺮده‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﻲ ﺷﺪ؟ ﭼﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪي؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻳﻚ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن آﻧﺮا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﭼﻴﺰ زﻳﺎدي ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﻛﺎر ﻣﻴﺒﺮه‪ .‬اون ﻛﻢ ﻛﻢ ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻴﺮون ﻣﻴﺮﻳﺰه‪.‬‬

‫ﺑﺬار ﺑﺮﻳﺰه‪ .‬ﻛﻠﻲ ﺣﺮف زد‪ .‬اﻣﺸﺐ ﻣﻴﮕﻔﺖ دارم ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻢ‪ ...‬ﺧﺮاﻓﺎﺗﻴﻪ‪ ...‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻛﻴﻪ؟ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺑﺮﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺧﺎﻟﻲ‬

‫ﻣﻴﺸﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺘﺶ را ﺑﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﻨﺪش ﭘﺎك ﻛﺮد و ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ :‬ﻳﻪ دوﺳﺘﻪ‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺗﻠﺦ زد‪ :‬ﻓﻘﻂ اﺛﺮ ﺷﺮاب ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻫﺮﭼﻲ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻼ‪ ،‬ﻳﺎ اوﻧﺠﺎ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﭼﻴﺰ ﺑﻬﺘﺮي ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻮد؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪49‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬اﻣﺎ‪ ....‬ﺑﺬار ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮه‪ .‬ﻫﺮﭼﻘﺪر ﻣﻴﺨﻮاد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ زد‪ :‬ﺑﺎﻫﺎش ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟ ﺗﺎ ﻛﻲ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﻧﮕﻬﺶ دارم؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ :‬ﻣﻨﻢ ﻳﻪ روز در ﻣﻮرد ﻓﻠﻮر ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮو ﻛﺮدم‪ .‬اﻣﺎ ﻧﮕﻬﺶ داﺷﺘﻢ‪ .‬و ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻴﻔﺘﺎده‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪ :‬اﻣﺎ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲ اﻓﺘﻪ‪ ...‬ﻣﻲ اﻓﺘﻪ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ داﺷﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻪ روز ﻳﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲ اﻓﺘﻪ‪ .‬ﻣﻦ از اون روز ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪ .‬و ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻓﻠﻮر ﺧﻮدش‬

‫دﻧﺒﺎل اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﻴﮕﺮده‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﺧﻮدش ﻣﻴﺮه دﻧﺒﺎل اﺗﻔﺎﻗﺶ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ وﺣﺸﺖ ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ ...‬ﺷﺎﻳﺪ اﻧﺘﻘﺎم‪ ...‬از ﻛﺴﻲ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ رو ﺑﺮاش اﻳﻨﺠﻮري ﺳﺎﺧﺘﻪ‪...‬‬

‫ﺻﺪاي ﺟﻴﻎ ﻧﻬﺎل آﻧﺪو را ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﮕﻮ ﺑﺮه! ﻣﻴﺨﻮاد ﻣﻨﻮ ﺑﻜﺸﻪ! ﺑﺮو! ﺑﺮو!‬

‫ﺳﺮدﻣﻪ ﺗﺎرا‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﻴﺎ‪ .‬اﻳﻨﻮ ﺑﭙﻮش‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا ﻛﺎﭘﺸﻦ دﺳﺖ دو ﺧﻮد را از ﺗﻦ در آورد و ﺑﻪ ﺳﺎرا داد‪ .‬ﺳﺎرا آﻧﺮا ﮔﺮﻓﺖ و دور ﺧﻮدش ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬ﻋﻄﺴﻪ اي ﻛﺮد‪ :‬آب ﻣﻴﺎد ﺗﻮ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﻛﺎري‬

‫ﺑﻜﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ درزﻫﺎي در ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺮف ﻛﻪ ﺑﻴﺎد ﺑﺪﺗﺮم ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫ﺳﺎرا ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ :‬ﭘﺎﻫﺎم ﻳﺦ ﻛﺮده‪ ...‬آﺗﻴﺶ روﺷﻦ ﻧﻤﻴﻤﻮﻧﻪ‪ ...‬ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻴﻢ؟‬

‫ﺗﺎرا اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﻛﻢ ﻧﻔﺖ ﺑﺨﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﭘﺎرﺳﺎل‪.‬‬

‫ﺻﺪاي ﭘﺎﻳﻲ آﻣﺪ‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم از ﭘﺸﺖ در ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺘﺮﺳﻴﻦ‪ .‬ﻣﻨﻢ‪...‬‬

‫وارد ﺷﺪ و ﻛﻴﺴﻪ اي ﻣﻴﺎن ﺧﻮدﺷﺎن ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻣﻴﺎن‪ .‬اﻣﺸﺒﻢ ﻣﻴﺎن‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد‪ :‬ﺑﻨﺎزم ﺑﻪ اﻣﻨﻴﺘﻲ ﻛﻪ اﻳﻨﺎ درﺳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻦ! ﭘﺲ ﻛﻲ ﮔﺸﺖ ﻣﻴﺰﻧﻦ؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺗﻠﺦ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﺠﺎ اﻗﻼً ﺟﺎﻣﻮن اﻣﻨﻪ‪ .‬ﺧﺮج داره‪ ...‬وﻟﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﮔﺸﺘﻴﺎ ﻛﻨﺎر اوﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﻫﻔﺘﻪ اي دوﺑﺎر ﺑﺎج‪ ،‬ﻣﻲ‬

‫ارزه‪ ...‬ﻣﻲ ارزه ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ دارﻣﻮن ﻧﺰﻧﻦ‪.‬‬

‫ﺳﺎرا ﺑﻐﺾ ﻛﺮد و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬دار؟ ﺳﻨﮕﺴﺎر‪ ...‬ﻣﻦ ﺳﻨﮕﺴﺎر دارم‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺑﻪ دﻳﻮار ﭼﺴﭙﺎﻧﺪ‪ :‬ﻳﺎدم ﻧﻴﺎر ﺳﺎرا‪...‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪50‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺳﺎرا ﺑﻐﺾ ﻓﺮوﺧﻮرده اش را ﺑﻴﺮون رﻳﺨﺖ‪ :‬ﭼﺮا؟ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﮕﻢ؟ ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻋﻮﺿﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻣﺸﺐ ﻣﻴﺎن اﻳﻨﺠﺎ؟ ﺑﮕﻢ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻨﻢ ﻟﻨﮕﻪ ﻫﻤﻮﻧﺎ ﺑﻮد؟‬

‫ﺑﮕﻢ واﺳﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻼﻓﻲ ﻛﻨﻢ رﻓﺘﻢ اون ﻛﺎرو ﻛﺮدم؟ ﺑﮕﻢ ﻳﻜﻲ از ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﻨﻮ ﻟﻮ داد؟ ﺑﮕﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ زن واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎري ﻛﻪ اﻣﺸﺐ دارن ﺑﺎﻫﺎش‬

‫ﻣﻴﻜﻨﻦ ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺴﺎر ﺷﺪﻧﻪ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ اﺷﻚ ﺑﺮﻳﺰد‪ :‬ﺧﻔﻪ ﺷﻮ ﺳﺎرا!‬

‫ﺳﺮ از دﻳﻮار ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻛﻴﺴﻪ را ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻛﺸﻴﺪ و ﻳﻚ ﺳﻴﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ را ﺑﻴﺮون آورد‪ :‬ﺧﻔﻪ ﺷﻮ ﻛﺎرﺗﻮ ﺑﻜﻦ! اﻳﻦ آدﻣﺎ اﮔﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺑﻔﻬﻤﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻮن وﻗﺘﻲ‬

‫ﻛﻪ دادﮔﺎﻫﻴﺖ ﻛﺮدن ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪن!‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺧﻮد را ﺟﻠﻮ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ ﺳﺎرا‪ .‬ﻧﺬار اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ رو ﺑﻪ اوﻧﺎ ﺑﺰﻧﻲ‪ .‬ﺑﺮات ﮔﺮون ﺗﻤﻮم ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬اوﻧﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﻦ ﻣﺎ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺬار ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻦ‬

‫از ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮاﻳﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺑﺎﺑﺎﺷﻮن ﺑﺮاﺷﻮن ﻗﺎﻗﺎﻟﻲﻟﻲ ﻧﺨﺮﻳﺪه از ﺧﻮﻧﻪ در رﻓﺘﻦ!‬

‫ﭼﺮا ﻛﻢ ﻣﻴﺎي ﺷﺎﻫﻴﻦ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺗﺤﻮﻳﻞ داد‪ :‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎم؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﻠﻮزﻳﻮن را روﺷﻦ ﻛﺮد و ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ؟ اﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎم رﺳﺘﻮراﻧﻮ ﻛﻲ ﺑﭽﺮﺧﻮﻧﻪ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﻴﮕﺎري ﺑﻪ او ﺗﻌﺎرف ﻛﺮد‪ :‬ﺷﺐ ﭼﻲ؟ ﻣﮕﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزده ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻧﻤﻴﺸﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﻴﮕﺎر را آﺗﺶ زد‪ :‬ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﻴﺸﻪ‪ ،‬اﻣﺎ دﻳﺮه!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺷﺎﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﺎﻻ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻴﺪارم!‬

‫و ﺑﺴﺘﻪ اي را از ﻛﻨﺎر ﺻﻨﺪﻟﻲ اش ﺑﻪ او داد‪ :‬اﻳﻦ ﻣﺎل ﻧﻬﺎﻟﻪ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎ را از روي ﻗﺎب ﻛﻨﺎر زد و ﺷﮕﻔﺖ زده ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﻮ ﺑﺒﻴﻦ! ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻛﻢ اِدﻳﺘﺶ ﻛﺮدم! زﻣﻴﻨﻪ رو ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﺪم و ﺑﻌﻀﻲ ﻟﻜﻪ ﻫﺎي اﺿﺎﻓﻲ رو ﺣﺬف ﻛﻨﻢ! اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻧﻬﺎل دﺳﺖ‬

‫ﻧﺰدم!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﺑﺎورم ﻧﻤﻴﺸﻪ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻴﻦ اﮔﻪ ﻧﻬﺎل در اروﭘﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﭼﻘﺪر ﻣﻌﺮوف ﻣﻴﺸﺪ؟ ﻫﻤﻪ اﺳﺘﻮدﻳﻮﻫﺎي ﻣﺪ درﺑﻪ در ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻬﺮه ﻫﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻦ! ﻧﮕﺎش‬

‫ﻛﻦ!‬

‫و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او اﺷﺎره ﻛﺮد‪ :‬ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺮق ﻣﻴﺰﻧﻪ! ﻣﺮدﻣﻚ ﭼﺸﻢ ﺑﺰرگ‪ ،‬و ﺳﻔﻴﺪي ﻛﺎﻣﻞ ﭼﺸﻢ! ﭘﺸﺖ ﭘﻠﻜﻲ ﻛﻪ ﺟﺎي آراﻳﺶ داره‪ .‬ﻟﺒﺎي ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ‪،‬‬

‫ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ از ﺑﻴﻨﻲ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﺷﻮ‪ ...‬دﻗﺖ ﻛﻦ‪ ...‬ﺿﺨﺎﻣﺖ ﻣﻮﻫﺎش ﻛﺎﻓﻴﻪ‪ .‬ﺣﺎﻟﺘﺶ ﻋﺎﻟﻴﻪ‪ .‬ﻫﺮ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻲ ﻣﻴﮕﻴﺮه‪ .‬ﭼﻮﻧﻪ ش ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ‬

‫ﻟﺒﺎﺷﻪ‪ .‬ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻠﻨﺪه‪ ...‬در ﻧﻬﺎﻳﺖ‪ .‬اون اﻧﺪام ﻣﺎﻧﻜﻨﺎي ﻧﻮﺟﻮاﻧﻮ داره‪ .‬ﻛﻪ ﻫﺮ ﻟﺒﺎﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺗﻮي ﺗﻨﺶ ﻣﻴﺸﻴﻨﻪ‪ .‬اﺳﺘﺨﻮﻧﺎي ﻛﺸﻴﺪه‪.‬‬

‫ﻋﻀﻼت ﻛﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺘﻲ ﻧﺴﺒﺖ اﻧﺪاﻣﺸﻮ ﺑﺎ ﺧﻂ ﻛﺶ اﻧﺪازه ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ...‬اون دﻗﻴﻘﺎً ﻳﻪ ﻣﺎﻧﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪51‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻲ ﺣﺮف او را ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ اداﻣﻪ داد‪ :‬اﮔﻪ‪ ...‬از ﻧﻈﺮ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪاره‪....‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ و ﺣﺮف او را ﺑﺮﻳﺪ‪ :‬ﭼﺮا‪ .‬اﺷﻜﺎل داره‪.‬‬

‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ آﻳﺎ اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﻧﻬﺎل ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟‬

‫ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻲ ﺷﻌﻒ ﻧﻬﺎل را ﺻﺪا زد‪ :‬ﺑﻴﺎ! ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺟﺎن ﻟﻄﻒ ﻛﺮده ﻋﻜﺴﺘﻮ ﺑﺰرگ ﻛﺮده و ﻗﺎب ﮔﺮﻓﺘﻪ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻨﺎر او اﻳﺴﺘﺎد و ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻋﻤﻮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﻲ آﻧﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﭼﻪ ﻃﻮري؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﭼﻲ؟ ﭼﻲ ﭼﻄﻮري؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ او ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬او را ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺎد‪ :‬ﻧﻤﻴﺨﻮاي واﺳﻪ ﻧﻬﺎرﻣﻮن ﻻزاﻧﻴﺎ درﺳﺖ ﻛﻨﻲ؟‬

‫او رﻓﺖ و ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪه اي ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮب ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻪ ﻏﺬا رو ﺑﻠﺪه!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ اﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺑﺎران ﺗﻨﺪي ﺑﺮ آن ﻣﻴﺰد‪ :‬اون ﻓﻮق اﻟﻌﺎده س‪ .‬ﭼﺮا؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از ﻳﺨﭽﺎل ﺑﻄﺮي اي ﺑﻴﺮون آورد‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻫﻢ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ دارد و ﻣﺸﺘﺮي ﻧﺪارد از ﻓﺮﺻﺘﺶ اﺳﺘﻔﺎده‬

‫ﻛﻨﺪ‪ :‬اون ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﻌﻤﻮﻟﻴﻪ ﻛﻪ ﻣﺪت زﻳﺎدي ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮده‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ش ﻛﺮده!‬

‫ﻓﻨﺠﺎﻧﻲ ﺑﺮاي ﺷﺎﻫﻴﻦ رﻳﺨﺖ‪ :‬وﻗﺘﻲ دﺧﺘﺮش ﺑﺮﻣﻴﮕﺮده‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺎد‪ .‬ﻣﮕﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ زور ﺑﻜﺸﻤﺶ اﻳﻨﺠﺎ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﻴﮕﺎرش را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ :‬ﻛﻲ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎم‪ .‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺎغ روﺑﺮوﺋﻪ‪ .‬اون ﻳﻪ دﺧﺘﺮ داره‪ .‬ﺗﺎﺑﺴﺘﻮﻧﺎ ﻣﻴﺎد ﭘﻴﺸﻢ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ دﺧﺘﺮش ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ‬

‫دﺧﺘﺮش ﺑﺮﻣﻴﮕﺮده‪ ،‬ﻧﻤﻴﺎد اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬ﭼﻮن دﺧﺘﺮش ﻓﻘﻂ ﻏﺬاي ﺧﻮﻧﮕﻲ ﻣﻴﺨﻮره‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻓﻨﺠﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﻓﻨﺠﺎن او زد‪ :‬ﺧﻮدش ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﻤﻴﺎد؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ! ﻧﻪ‪ .‬ﻫﺮ ﺟﺎ دﺧﺘﺮش ﺑﺎﺷﻪ اوﻧﻢ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﻋﺎﺷﻖ اوﻧﻪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ذﻫﻦ او را ﻣﻨﺤﺮف ﻛﻨﺪ‪ :‬ﺑﻴﺎرﻳﻨﺶ‪ .‬ﺑﺎزم ﺑﻴﺎرﻳﻨﺶ‪.‬‬

‫ﻣﻴﺨﻮام ازش ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻣﻴﺮم ﻟﺒﺎﺳﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺮاش ﻣﻴﮕﻴﺮم‪ .‬ﭘﺪر ﺗﻮي اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻟﺒﺎﺳﺎي زﻧﻮﻧﻪ داره‪ .‬اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺪرﻳﺶ ﺑﻮده‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ ﻛﻪ اوﻧﻢ ﻋﻜﺎس ﺑﻮده!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺟﻮاﺑﺶ داد‪ :‬ﻧﻪ! ﻧﺒﻮده! وﺳﺎﺋﻞ ﻣﺎل ﭘﺪره‪ ...‬ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻜﺎﺳﻲ ﻛﺮدن اوﻧﻮ ﺑﺒﻴﻨﻴﻦ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻋﻜﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﻨﺪازه ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺎم‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪم‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻗﺖ ﻣﻴﺬاره‪ .‬ﻫﺰار ﺑﺎر ﻋﻜﺲ ﻣﻴﻨﺪازه‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻨﺎ رو ﺟﺪا ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻳﻪ داﺳﺘﺎن ﻣﻴﺒﻴﻨﻴﻦ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻋﻜﺴﺎ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺣﺮف‬

‫ﻣﻴﺰﻧﻦ! ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻴﻦ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎﻳﻴﻦ! ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻪ وﺟﻮد اون ﻛﺴﻲ رو ﻛﻪ ﭘﺪر ازش ﻋﻜﺲ ﻣﻴﮕﻴﺮه ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﻦ! ﻫﻤﻪ ﻗﺼﻪ ﺷﻮ ﻣﻴﺸﻨﻮﻳﻦ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻳﻚ ﻟﻴﻮان ﭼﺎي ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮد رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ :‬ﭼﻮن آدم ﺗﻮي ﻋﻜﺴﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻪ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﻲ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﺮﺳﺸﮕﺮ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﺶ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻛﻨﺎر آﻧﺪو ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل؟ ﺗﻮ‪ ...‬ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻲ؟ ﺑﺎ ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ درﻣﺎﻧﺪه ﺷﺪ‪ :‬ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻪ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪52‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮد‪ :‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ! ﻧﻬﺎل؟ ﻫﻨﻮزم ﻣﻴﺨﻮاي ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬

‫ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻓﻘﻂ دﻳﻮاﻧﮕﻲ ﻣﺴﺘﻲ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻴﻜﻨﻲ!‬

‫ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن دارم!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮش را ﺑﺮاي ﺗﺎﻳﻴﺪ ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪ و ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن ﺷﮕﻔﺖ زده ﺷﺎﻫﻴﻦ‪ ،‬ﻧﻬﺎل را در آﻏﻮش ﻛﺸﻴﺪ و ﻏﺮق ﺑﻮﺳﻪ اش ﻛﺮد‪ :‬ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﺑﺨﻮاي ﻋﻜﺲ ﻣﻴﮕﻴﺮي!‬

‫ﻣﻼ دود در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﮕﺮداﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻛﻨﺎر در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ زﻳﺮ ﻟﺐ دﻋﺎ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ .‬ﺷﻬﻨﺎز ﺑﺎ ﺷﻜﻢ ﺑﺎﻻ آﻣﺪه اش آﻣﺪ ﺗﻮ‪ :‬ﻳﻪ ﻋﻜﺴﻢ ازش ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ازش ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ! ﺗﺎ ﻋﻜﺲ ﻧﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﻤﻴﺰﻧﻦ!‬

‫ﻣﻼ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮه زن! ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ واﺳﻪ ﭼﻲ ﻧﻤﻴﺬاﺷﺘﻢ از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮه ﺑﻴﺮون! واﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ روزا ﺑﻮد دﻳﮕﻪ! ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺖ! ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻛﻪ ﻳﻪ ﺟﺎي دﻳﮕﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ!‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺟﺮات ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬آﺧﺮش ﻛﻪ ﭼﻲ؟ اون ﺣﺘﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻧﺪاره ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻴﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻴﻦ ﺑﭽﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ!‬

‫ﻣﻼ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ آﺧﺮﺷﻮ ﻫﻤﻪ ﻣﻮن ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻴﻢ! از ﻫﻤﻮن اول! ﺑﻪ ﻣﺎدرﺷﻢ ﮔﻔﺘﻢ! ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﻜﺸﻴﺶ‪ ،‬ﻣﻦ‬

‫ﻫﻴﺠﺪه ﺳﺎل دﻳﮕﻪ ﻣﻴﻜﺸﻤﺶ! ﻗﺒﻮل ﻛﺮد! ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺖ ﻗﺒﻮل ﻧﻜﻨﻪ!‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﮔﻨﺎه داره ﻣﻼ! وﻟﺶ ﻛﻦ! ﺑﺬار ﺑﺮه!‬

‫ﻣﻼ ﺑﻲ ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮي ﺳﻴﻠﻲ اي در ﺻﻮرت او زد ﻛﻪ ﺑﺮق را از ﺳﺮ ﺳﻮﺳﻦ ﭘﺮاﻧﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺟﻮاب ﺷﺪي! ﻛﺎر ﺧﻮدت ﺑﻮد؟ ﻛﺎر ﺗﻮ ﺑﻮد ﻧﻪ؟ ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻪ؟‬

‫ﺳﻮﺳﻦ اﺷﻚ رﻳﺨﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻼ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮ آورد‪ :‬ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻪ؟ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ اﮔﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺷﻜﻢ ﺗﻮ ﻟﺠﻨﻮ ﭼﻪ ﺟﻮري ﺳﻴﺮ ﻛﻨﻢ؟ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﻳﮕﻪ ﻣﺮدم ﻣﻴﻔﻬﻤﻦ دﻋﺎﻫﺎم دﻳﮕﻪ ﻛﺎر ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ‪،‬‬

‫دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ از ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﺑﻬﺸﻮن "ﺧﺒﺮ" ﺑﺪم‪ ،‬ﻧﻮﻧﻤﻮن ﻗﻄﻊ ﻣﻴﺸﻪ! ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﻜﻮت ﺳﻮﺳﻦ اﻳﺴﺘﺎد و ﻟﻨﮕﻪ دﻣﭙﺎﻳﻴﺶ را از ﭘﺎ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ دوﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﺮار ﻣﻴﻜﺮد و ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ .‬ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﺗﺎ او را‬

‫ﺑﻪ دﺳﺖ آورد‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻮي ﮔﻨﺪ اﺻﻐﺮ ﻛﻠﻪ اي زردﻧﺒﻮ را ﺑﺎ آن ﺷﻜﻢ ﮔﻨﺪه اش ﺣﺲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ اﺑﺮوﻫﺎي ﭘﺮ و اﺧﻤﺎﻟﻮد زن اﺟﺎق ﻛﻮر و ﭼﺎق او را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎﻟﻢ! ﺑﺮو ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻦ اﺻﻐﺮ را ﺗﺤﻤﻞ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪53‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫اﻳﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ آن روز ﺻﺒﺢ اول وﻗﺖ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻧﻬﺎل او را ﺑﻮﺳﻴﺪه ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬در دل ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺷﻬﻨﺎز ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﻛﻮﺗﺎه ﻣﻼ ﻧﺸﺴﺖ و ﭼﭙﻖ او را ﺑﺮاي ﺧﻮد ﭼﺎق ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻇﺮف را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻴﺎد؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ از روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺮ روز ﺻﺒﺤﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﻋﻴﻨﻚ ﮔﺮد و رﻳﺰش را روي ﺑﻴﻨﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد‪ ،‬از ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻜﺶ ﻧﻬﺎل را دﻳﺪ زد‪ :‬ﭼﻲ؟‬

‫ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﻇﺮف را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او رﻓﺖ‪ .‬آﻧﺮا ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻤﻮﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻣﻴﺎد؟ اﻳﻨﻮ ﭘﺨﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻋﻴﻨﻚ را ﺑﺮداﺷﺖ و آﻧﺮا در ﺟﻴﺐ ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻛﻨﺎر دﺳﺘﻤﺎﻟﺶ‪ :‬ﻧﻬﺎل! ﺗﻮ ﻛﻲ اﻳﻨﻮ ﭘﺨﺘﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﻇﺮف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬اﻵن‪ .‬ﻻزاﻧﻴﺎ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻻزاﻧﻴﺎ ﻣﻴﺨﻮاد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ رﻳﺰ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬اﺻﻼً ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد داري ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻲ! ﻣﮕﻪ ﻻزاﻧﻴﺎ داﺷﺘﻴﻢ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻣﺜﺒﺖ ﺗﻜﺎن داد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ در اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﺑﻴﺎد ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻴﺎد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي و ﻧﮕﺮان ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻧﻴﺎد؟ ﭼﺮا؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺧﻮب ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ! ﻗﺮار ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﺑﻴﺎد!‬

‫اﻣﺎ ﻧﻬﺎل اﺻﺮار ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻴﺎد! ﻣﻴﺎد ﻛﻪ ﺑﺮﻳﻢ ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮم!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﻗﻴﻖ او را ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻧﻬﺎل ﺗﻮ ﻣﻴﺨﻮاي ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮي؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻣﻄﻤﺌﻦ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻮﻫﺎي او را از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰد‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﻣﺎ ﻣﻴﺮﻳﻢ اوﻧﺠﺎ‪ ...‬ﺑﺬار ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪...‬‬

‫و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ اي ﻧﻔﻬﻢ ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد و ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﺑﻔﻬﻤﺪ در وﺟﻮد او ﭼﻪ ﻣﻴﮕﺬرد‪ ،‬ﺻﺤﺒﺘﺶ‬

‫را ﺗﻤﺎم ﻛﺮد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﻣﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﻏﺬاي ﺑﺎزارو ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﻣﻴﺮﻳﻢ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪ دوﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻇﺮف او را در ﻳﺨﭽﺎل ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺷﻤﻊ روي ﻛﻴﻚ ﻫﺎ را ﻓﻮت ﻛﺮد؛ ﻳﻚ ﺷﻤﻊ روي ﻳﻜﻲ از ﺳﻪ ﻛﻴﻚ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ اي ﻛﻪ روي روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎرا و ﺗﺎرا او را ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ و‬

‫ﻛﺎدوﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﺎز ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺳﺎرا! ﺳﺎرا! ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻛﺮدي؟ اﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺮوﻧﻪ!‬

‫ﺳﺎرا ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻧﻪ زﻳﺎد! وﻟﻲ آﺧﺮﻳﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺎﻧﺲ آوردم!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪54‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﺎ ﺷﺎدي ﺑﻮﻟﻴﺰ ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ ﻧﺎرﻧﺠﻲ رﻧﮓ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬واي! ﻫﺮ وﻗﺖ از ﺟﻠﻮي اون ﻣﻐﺎزه رد ﻣﻴﺸﺪم اﻳﻦ ﻣﻨﻮ‬

‫ﻣﻴﺨﻜﻮب ﻣﻴﻜﺮد!‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻛﻪ‪ :‬ﮔﺮم ﻫﻢ ﻫﺴﺖ! دﻳﮕﻪ ﺷﺒﺎ ﻳﻪ ﭘﺘﻮ ﻛﻤﺘﺮ داري!‬

‫و ﺟﻮراﺑﻬﺎي ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ را ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﻴﺸﻪ دوﺗﺎ ﭘﺘﻮ ﻛﻤﺘﺮ! ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﻴﭽﻲ روت ﺑﻨﺪازي!‬

‫ﻣﻌﺼﻮم او را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺮم دم در ﺑﺨﻮاﺑﻢ؟‬

‫ﺳﺎرا ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ زد و ﻛﻴﻚ ﺧﻮد را ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬دم در زﻳﺎدم ﺑﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﺪاره!‬

‫ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﺎزي ﻛﻮﭼﻚ از ﻛﻴﻜﺶ زد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺐ آﺧﺮ وﻗﺖ ﻣﻴﺮﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ .‬ﻳﻪ ﺟﺸﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ اوﻧﺎ دارﻳﻢ! اﻣﺸﺐ ﻛﺎر ﺗﻌﻄﻴﻞ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﭼﺴﭙﻴﺪ ﺑﻪ دﻳﻮار و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮕﻴﺮ‪.‬‬

‫ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﻟﻨﺰ درﺧﺸﺎن ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻛﻪ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺳﺘﺎره ﻣﻴﻨﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ از ﺑﻴﻦ دورﺑﻴﻦ او را ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد آورد‪" :‬ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻢ‪ ".‬دﻛﻤﻪ را ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﻓﺸﺎر داد و ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ :‬از ﭼﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻲ ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻪ روي ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻟﻴﻮاﻧﻲ ﭼﺎي ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬از درد‪ .‬از درد ﻳﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻴﻤﺎري‪ .‬وﻟﺶ ﻛﻦ ﺷﺎﻫﻴﻦ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻣﻌﺬرت ﻣﻴﺨﻮام‪ .‬ﻧﻬﺎل‪...‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﻬﺎل رﻓﺖ‪ .‬دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ‪ .‬ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺸﻴﻦ‪ ...‬ﻧﻪ‪ ...‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ‪...‬‬

‫اﻳﺴﺘﺎد و او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻳﻜﺪﺳﺘﺶ و ﺳﺎﻳﻪ اي ﻛﻪ از ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮ زﻳﺒﺎﻳﻲ آﻧﻬﺎ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد‪ .‬او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﺗﻮ‪ ...‬دﻟﺖ ﻣﻴﺨﻮاد ﭼﻪ‬

‫ﺟﻮري ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮي؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬ﺗﻮ ﺑﮕﻮ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاي ﻛﺠﺎ ﺑﺎﺷﻲ؟ دﻟﺖ ﻣﻴﺨﻮاد ﻛﺠﺎ ﺑﺎﺷﻲ؟ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﻛﺠﺎ؟ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺗﻜﺎن داد و ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻣﻴﻔﻬﻤﻢ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ‪ ...‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻳﻪ ﻛﻪ ﭘﺪرم ﻣﻴﮕﻪ‪ .‬ﺑﮕﻮ‪ .‬دﻟﺖ ﻣﻴﺨﻮاد ﻛﺠﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﻲ؟ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻮت‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﭘﺪر و ﻣﺎدرت‪ ،‬ﻛﻨﺎر درﻳﺎ‪ ،‬ﺗﻮي ﺟﻨﮕﻞ‪ ،‬ﺗﻮي ﺟﺎده‪ ...‬ﻛﺠﺎ؟ دﻟﺖ ﻣﻴﺨﻮاد ﻛﺠﺎ ﺑﺎﺷﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻤﻲ از او ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﻪ آراﻣﻲ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻤﻮﻳﺶ‪ .‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻳﺦ زده‪ :‬ﻣﻦ‪ ...‬ﺳﻮﺳﻦ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزي ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ :‬ﺳﻮﺳﻦ؟ ﻣﻴﺨﻮاي ﭘﻴﺶ ﺳﻮﺳﻦ ﺑﺎﺷﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر و ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪي ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻧﻪ!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪55‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻓﺮﻳﺎدش ﺧﻄﻴﺒﻲ را از ﺟﺎ ﭘﺮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻬﺎل ﺧﻮد را ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد‪ ...‬ﻛﻨﺎر درﺧﺖ ﺳﻮﺳﻦ ﺑﺎﺷﻢ‪ ...‬ﻣﻦ ﻣﺜﻞ اون دﺧﺘﺮ ﻳﻪ‬

‫درﺧﺖ دارم‪ .‬ﻳﻪ درﺧﺖ ﻛﻪ ﻣﺎل ﺳﻮﺳﻨﻪ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﻛﻨﺎر درﺧﺘﺶ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﮔﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬درﺧﺖ؟ درﺧﺖ ﺳﻮﺳﻦ؟ اون ﻓﺮق داره؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻓﺮق داره‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دورﺑﻴﻨﺶ ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ :‬وﻗﺘﻲ اوﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﻧﮕﺎه از او ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺳﻮﺳﻨﻮ دوﺳﺖ دارم‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻴﭽﺎره س‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺑﺮ ﺟﺎي ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻮاﻟﺶ را ﻓﺮو ﺧﻮرد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻓﻜﺮ ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻮﺳﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ؟‬

‫ﻣﻜﺚ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎز دورﺑﻴﻦ را رﻫﺎ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﻬﺎل رﻓﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬اﻵن ﺷﺒﻪ ﻳﺎ روزه؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺮ ﺧﻮد ﻟﺮزﻳﺪ‪ :‬ﺷﺒﻪ؟ ﺷﺒﻪ‪ ...‬ﺳﻮﺳﻦ اوﻧﺠﺎﺳﺖ‪ ...‬ﺗﻮي اﺗﺎق‪ ...‬ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه‪ .‬ﻳﺦ زده‪ .‬داره ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ ...‬داره دﻋﺎ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎي او ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻣﻴﺒﻴﻨﻴﺶ؟ ﺑﻮي اون اﺗﺎﻗﻮ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﻧﮕﺎه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪ .‬ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺮدم ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬ﻣﻦ‪ ...‬ﻣﻦ‪ ...‬ﺑﺎﻳﺪ درﺳﺘﺶ ﻛﻨﻢ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﺳﺮد ﺻﻮرت او را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﭼﻲ رو درﺳﺖ ﻛﻨﻲ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ!‬

‫ﺻﺪاي او ﻫﺮ دوي آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد آورد‪ :‬ﻣﻌﺬرت ﻣﻴﺨﻮام آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ .‬دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ .‬ﮔﻮش ﻛﻦ‪ .‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺗﻮي ﻋﻜﺴﺎ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬آدﻣﻮ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﭼﺮا؟ وﻗﺘﻲ ﻋﻜﺲ ﻣﻴﮕﻴﺮي ﺑﺎ ﻫﻤﻪ وﺟﻮدت ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﺣﺮف ﻣﻴﺰﻧﻲ! اﻧﮕﺎر ﻫﺰار ﺗﺎ دﻫﻦ داري و ﻫﺰار ﺗﺎ زﺑﻮن ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻠﺪي!‬

‫اوﻧﻮﻗﺖ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮ ﻣﻴﻔﻬﻤﻦ! ﺑﻴﺎ! ﺑﻴﺎ ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮ و ﻫﺮ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﮕﻲ رو ﺑﺎ ﻫﻤﻪ وﺟﻮدت ﺑﮕﻮ! از ﺳﻮﺳﻦ ﺑﮕﻮ! ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ!‬

‫او را ﻣﻘﺎﺑﻞ دورﺑﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط از ﻛﻨﺎر "ﺟﻦ" ﻛﻪ ﺑﺎ وﻟﻊ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد رد ﺷﺪ و ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺮ ﺟﻴﻐﻬﺎي درون ﺳﺮش ﺑﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻣﻴﻜﺮد و ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﻲ آﻧﺪو را ﻣﻴﻨﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎور ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻋﺠﻴﺒﻪ ﺑﺎرﻣﺎن‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪ اون ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﺎﻣﻲ از ﺳﻴﮕﺎر ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬او را ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻴﻜﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺣﺮﻓﺎي ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻣﻴﺰﻧﻪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻣﻴﻔﻬﻤﻪ ﻧﻬﺎل ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﺎﻣﻲ دﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪56‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻲ رو ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ را ﺗﻜﺎﻧﻴﺪ‪ :‬ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺬاري اون ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺸﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ داري ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ ﻧﻬﺎل رو ﺧﺮاﻓﺎﺗﻲ ﻛﺮدن! اراﺟﻴﻒ ﻛﺮدن ﺗﻮ ﺳﺮش! اون ﻣﻴﮕﻪ ﺟﻦ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ! ﻓﺮار ﻛﺮده ﺑﺎرﻣﺎن! ﻧﻬﺎل‬

‫ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺷﺪه و ﻓﺮار ﻛﺮده‪ .‬ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ؟ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﭘﻨﺎه دادم‪ .‬ﻛﺎر ﻣﻦ ﺟﺮﻣﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺟﺮﻋﻪ اي از ﺷﺮاب دﺳﺖ ﺳﺎز ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﻟﻴﻮان را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن او ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﭼﻲ؟ ﺗﻮ ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ ﻧﻮﺷﻴﺪن ﻣﺸﺮوب‬

‫ﻫﻢ ﺟﺮﻣﻪ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﻫﻤﺮاه ﻏﺮﻳﺒﻪ اي ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺮﻳﺘﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎ اون ﭘﺴﺮه ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردي‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﻣﻨﻮ ﻣﺠﺒﻮر ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ اون ﭼﻪ ﻛﺎره س‪ .‬ﺳﺮو وﺿﻌﺶ ﺧﻮﺑﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻴﺎد‬

‫ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﻴﮕﻪ ﺧﺎرج از اﻳﺮان ﺑﻮده‪ .‬ﺧﻮب‪ ...‬ﻣﻦ ﻳﻚ ﻛﻢ ﺑﺎﻫﺎش آﻟﻤﺎﻧﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم و دﻳﺪم اﻧﮕﺎر اون از ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻂ ﺗﺮه‪ ...‬وﻟﻲ ﻫﻴﭽﻜﺲ‬

‫دورو ﺑﺮش ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از ﭘﺪرش ﺣﺮف ﻣﻴﺰﻧﻪ و ﻣﻴﮕﻪ اوﻧﻢ ﻗﺮاره ﺑﺮﮔﺮده‪ .‬ﭼﺮا؟ ﭼﺮا اوﻧﻮرو ول ﻛﺮدن ﻣﻴﺨﻮان ﺑﺮﮔﺮدن؟ ﻣﮕﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻲ داره؟ ﻧﻪ ﺑﺎرﻣﺎن!‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارم‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻨﺪ درﺻﺪ ﺣﺮﻓﺎش درﺳﺘﻪ‪ ...‬ﺧﻮﻧﻪ ش‪ ...‬ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ش ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻴﭻ وﺳﻴﻠﻪ اي ﻧﺪاره‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ‬

‫ﻣﺸﻜﻮﻛﻪ‪...‬ﺣﺘﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ دﻳﮕﻪ ﻧﺮم‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻬﺎل رﻓﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ و دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎران ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﻣﻴﺒﺎرد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺑﻴﺮون زدﻧﺶ راه ﻫﻤﻪ دردﺳﺮا رو ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮدش ﺑﺎز ﻛﺮده‪ .‬ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻫﻴﭽﻲ از ﺣﺮﻓﺎش ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻴﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻔﻬﻤﻪ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪه‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺘﻤﺎل از ﺟﻴﺐ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اش را ﺑﺎ آن ﭘﺎك ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻲ ﺑﮕﻢ؟ ﺑﮕﻢ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﻓﺮار ﻛﺮده؟ ﺑﮕﻢ ﺟﻦ ﻣﻴﺒﻴﻨﻪ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺮاش ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻴﺪم‪ .‬ﻳﻪ روز ﺑﺎﻫﺎش ﻗﺮار ﺑﺬار‪ .‬ﺣﺎﻟﻴﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻲ رﻣﻖ او را ﺑﺮاﻧﺪاز ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻟﻴﻮان را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﮕﺶ اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻴﺮم‪ .‬اﻵن ﻓﻠﻮر از‬

‫ﻛﻼس ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻴﺎد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ اﺷﺎره دﺳﺖ او را ﺑﻪ ﺳﻜﻮت دﻋﻮت ﻛﺮد‪ :‬ازش ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻢ! دوﺳﺘﺶ دارم‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل رادﻳﺎﺗﻮر ﻛﻮﭼﻚ اﺗﺎق ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎ را روﺷﻦ ﻛﺮد و وﻗﺘﻲ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﻣﺎﻳﻲ ﺑﻪ آن ﻧﻔﻮذ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﻻﻣﭗ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد و در را‬

‫ﺑﺴﺖ‪ .‬دﺳﺘﺶ را ﺑﺎ ﺑﺨﺎري ﻛﻪ از دﻫﺎﻧﺶ ﺧﺎرج ﻣﻴﺸﺪ ﮔﺮم ﻛﺮد و ﺳﭙﺲ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﻛﻒ دﺳﺘﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن آﻧﻬﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺪاي ﻋﻤﻮﻳﺶ او را ﺑﻪ ﺧﻮد آورد‪ :‬ﻧﻬﺎل ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻲ دﺧﻤﺮي؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺧﻨﺪﻳﺪ و دﺳﺖ در ﺟﻴﺐ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ دوﻳﺪ و آﻧﺠﺎ ﻳﻚ ﻟﻴﻮان ﺷﻴﺮ داغ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺮدم ﺷﺪ ﻋﻤﻮ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﻮﻫﺎي او را ﺑﻪ ﻫﻢ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻤﻴﺪاﻧﺪ ﻛﻪ او ﻗﺒﻼً ﺳﺮدش ﻧﻤﻴﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻟﻴﻮان را ﺑﻪ‬

‫ﻟﺒﻬﺎي ﺧﻮد ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮد و ﺷﻴﺮ را ﻓﻮت ﻛﺮد‪ .‬زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺮﻳﻬﺎي ﻧﻮرﺳﻴﺪه اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻨﻮ را از روي ﻛﺎﺑﻴﻨﺖ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﻧﻬﺎ‬

‫رﻓﺖ‪ :‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪57‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫زن ﻛﻮدﻛﺶ را روي ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ‪ ،‬ﻛﻨﺎرش ﻣﻴﻨﺸﺎﻧﺪ‪ :‬ﭼﻘﺪر ﺧﻮب ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺑﻮدﻳﻦ! ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﻌﻄﻴﻠﻪ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺘﺎن ﺗﻤﻴﺰ و ﺧﺸﻜﺶ را ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺒﻨﺪ ﭘﺎك ﻛﺮد‪ :‬اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ روي ﻣﺸﺘﺮﻳﺎ ﺑﺎزه ﺧﺎﻧﻢ! ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزده درو ﻣﻴﺒﻨﺪم‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ در ﺑﺰﻧﻴﻦ‬

‫ﻫﺴﺘﻢ!‬

‫ﻣﺮد ﻛﻪ ﻣﻨﻮ را ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ دﻳﮕﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﺑﺸﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮﻳﻢ‪ .‬داﺷﺘﻴﻢ ﻣﻴﺮﻓﺘﻴﻢ ﻗﺰوﻳﻦ ﺑﺮاي ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺗﺴﻠﻴﺖ ﻣﻴﮕﻢ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل روي ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎز ﻣﺸﻐﻮل ﻓﻮت ﻛﺮدن ﺷﻴﺮ ﺷﺪ‪ .‬دﺳﺘﮕﻴﺮه در ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﻛﺴﻲ وارد ﺷﺪ‪ .‬آوﻳﺰ ﻣﻘﺎﺑﻞ در دﻧﮓ دﻧﮓ ﺻﺪا ﻛﺮد‪:‬‬

‫ﺑﻴﺪاري ﺻﺎﺣﺒﺨﻮﻧﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ از ﺷﺴﺘﻦ ﻇﺮﻓﻬﺎ ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬ﺑﻪ! ﭘﺴﺮ ﮔﻞ ﺧﻮدم! ﺑﻴﺎ ﺗﻮ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ وارد ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺮﻳﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﻮﺿﻴﺢ داد‪ :‬اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎزه! ﺑﺴﺘﻦ در ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﻪ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل دوﻳﺪ و ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ‪ .‬دارم ﻛﺎﻣﻼً ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻢ! اﻣﺸﺐ ﺳﺮدم ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﺮﺳﺸﮕﺮاﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ اي ﻛﻪ در ﺻﺪاي ﺗﻠﻮزﻳﻮن ﺑﻪ ﮔﻮش ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﺮﺳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﻗﺒﻼً ﺳﺮدت ﻧﻤﻴﺸﺪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ .‬اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺗﻮ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﺑﺎزم ازم ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮي؟ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﻫﻴﭽﻲ ﺗﻮم ﻧﺒﺎﺷﻪ؟ ﺟﻦ ﻣﻴﺎد‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﺮ ﺑﻮدن ﺧﻴﻠﻲ‬

‫ﺑﺪﺗﺮه‪ ...‬ﺳﻨﮕﻴﻨﻪ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻧﺪاد‪ .‬از ﺧﻮدش ﺷﺮﻣﺶ ﻣﻴﺸﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺎب ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﺻﺪاﻳﺶ را آراﻣﺘﺮ ﻛﺮد‪ :‬ﺟﻦ ﭼﻴﻪ؟ ﭼﻲ ﺗﻮي ﺗﻮ ﻫﺴﺖ ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ .‬ﻟﻴﻮان ﺷﻴﺮش را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬وﻟﺮم ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺨﻮر‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻴﻪ‪ .‬ﺷﻤﺎﻫﺎ اوﻧﻮ ﻧﺪارﻳﻦ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻟﻴﻮان را ﻛﻨﺎر زد و ﺑﻪ ﺗﻨﺪي دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬دارﻳﻢ! ﻫﻤﻪ آدﻣﺎ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺗﻮ ﺧﻮدﺷﻮن دارن!‬

‫ﺧﻮدش را ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ وﻗﺘﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون آﻣﺪه و ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻔﺎرش ﺷﺎم از ﻣﺸﺘﺮﻳﻬﺎي ﺑﻲ وﻗﺘﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ‬

‫اﻳﺴﺘﺎد و ﻣﺪﺗﻲ آﻧﺪو را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ روان ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل رو ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻪ‪ ...‬ﻳﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﺪي؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺳﻴﮕﺎر؟ ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻴﻜﺸﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻳﻪ ﺑﺎر دوﺳﺖ ﻋﻤﻮ ﺑﻬﻢ داد‪ .‬ﺧﺎﻟﻴﻢ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﻴﮕﺎري در آورد و روﺷﻦ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ ﭘﺸﺖ اون دﻳﻮار‪ .‬ﭘﺸﺖ اون ﻳﻜﻲ ﻣﻴﺰ‪.‬‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺻﺪاي ﺧﻄﻴﺒﻲ او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ! ﻳﻪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﺮﻓﺖ داﺷﺖ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻲ آورد‪ :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ...‬اون ﺧﻮدش‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ او ﮔﺬاﺷﺖ و راه ﭘﻠﻪ ﺧﺎﻧﻪ را ﻛﻪ در اﻧﺒﺎري ﺑﻮد ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد‪ :‬ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮﻳﻦ ﺗﻮي ﻧﺸﻴﻤﻦ‪ ...‬ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻢ ﻧﺒﺎﺷﻴﻦ ﺑﻬﺘﺮه‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬اون ﺧﻮدش دوﺳﺖ داره ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻪ‪...‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪58‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺘﺶ را ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ او ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮد ﻓﺸﺎر داد‪ :‬ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ ﺷﺎﻫﻴﻦ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ اﺟﺎزه داره ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰو ﺑﮕﻪ‪ .‬ﻛﻤﻜﺶ ﻛﻦ‪ ...‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺗﻮ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﻛﻤﻜﺶ ﻛﻨﻲ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﻛﻨﺎر درﺧﺖ ﺗﻜﻴﻪ داد‪ .‬در ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻟﺮزﻳﺪ و دﺳﺘﺎﻧﺶ را در ﺟﻴﺒﻬﺎي ﺳﻮراخ ﻛﺎﭘﺸﻦ دﺳﺖ دو ﻓﺸﺎر داد‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ‬

‫را ﺑﺪوزد‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬از ﻻي در ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑﻮد و دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ او ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺷﺐ را ﺑﺎز ﻣﻴﮕﺮدد‪ .‬اﻧﺘﻈﺎر ﻛﺸﻴﺪ و اﻧﺘﻈﺎر‪ .‬از اﻧﺘﻬﺎي ﻛﻮﭼﻪ دو ﻧﻮر وارد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎرا ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﺸﺖ درﺧﺖ اﻧﺘﻬﺎي ﻛﻮﭼﻪ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻣﻘﺎﺑﻞ در ﭘﺎرﻛﻴﻨﮓ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ دو ﺑﻮق ﻧﺰد‪ .‬در ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ راﻧﻨﺪه ﺑﺎز ﺷﺪ و دﺧﺘﺮ ﻧﻮﺟﻮاﻧﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺎﻣﺖ و زﻳﺒﺎ ﭘﻴﺎده ﺷﺪ‪.‬‬

‫راﻧﻨﺪه ﭘﻴﺎده ﺷﺪ ﭘﻲ اش‪ .‬ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻠﻮرم‪ ...‬ﻓﻠﻮر‪ ...‬ﺑﺎور ﻛﻦ‪...‬‬

‫دﺧﺘﺮ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻮ ﻫﻤﺶ ﺑﺎ اوﻧﺎﻳﻲ! ﻣﻴﺨﻮاي ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎت ﻧﻴﺎم؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن او را ﺑﻪ آﻏﻮش ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺪون ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﺟﺎ ﻧﻤﻴﺮم! اﻳﻨﻮ ﺑﻔﻬﻢ!‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺎرا ﺳﺮ ﭼﺮﺧﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺗﻨﻪ درﺧﺖ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻬﺮه او را دﻳﺪه ﺑﻮد‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺮاي اﻣﺸﺒﻢ ﻛﺎﻓﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ آراﻣﻲ ﻟﺐ ﺑﺮ ﻟﺒﺎن دﺧﺘﺮش ﻧﻬﺎد و ﺑﻮﺳﻪ اي ﻛﻮﭼﻚ از آن ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻓﻠﻮر‪ ...‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﺑﺪ ﻣﺴﺘﻲ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪ ...‬ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ‪...‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﻪ آراﻣﻲ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي او ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺳﻠﻄﺎن ﻗﻠﺒﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟‬

‫ﻧﮕﺬاﺷﺖ او ﭘﺎﺳﺨﻲ دﻫﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ ﻛﻪ ﺳﺮاﻳﺪار درش را ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ درﺧﺖ ﭼﺴﭙﻴﺪ و ﺳﻴﮕﺎرش را آﺗﺶ زد‪ .‬اﺧﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ :‬ﺳﻠﻄﺎن ﻗﻠﺐ؟ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ دﺧﺘﺮش ﻧﻴﺴﺘﻲ؟‬

‫ﻛﻨﺎر درﺧﺖ ﺗﻜﻴﻪ زد و ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎي ﺳﻴﮕﺎر را ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻓﻴﻠﺘﺮ را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻟﮕﺪ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻢ او را ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻲ ارزد‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻫﻢ از ﻋﺸﻖ ﺑﺎزي اﻣﺸﺐ ﻣﺎ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ و ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻋﻤﻮت ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮش ﺳﻠﻴﻘﻪ س!‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻢ ﺑﻴﺎد ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ رو ﻫﻢ درﺳﺖ ﻛﻨﻪ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﻚ ﻧﻔﺮه ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﻳﻚ وري ﺑﺮ ﻟﺒﻪ اش ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺎﻫﻴﻦ دراز ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻴﺪﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎر اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد‪ :‬آره‪ .‬ﺑﻴﺎ‪.‬‬

‫ﺳﻴﮕﺎر را ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد و او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻲ ﻣﻴﮕﻴﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻤﻮت‪ ...‬ﮔﻔﺖ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻲ‪ .‬ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﻛﻤﻜﺖ ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﻧﺪارم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺨﻮام ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺸﻢ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺸﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪59‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﺎ روي ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ؟ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺧﺎﻟﻴﺖ ﻛﻨﻢ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد و ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ‪.‬‬

‫ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺳﻴﮕﺎرش را در ﻇﺮف ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺗﻜﺎﻧﺪ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﭼﻲ ﺗﻮي وﺟﻮدت ﻫﺴﺖ؟ ﺗﻮ ﺳﺮﻃﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻲ‪ ...‬داﺷﺘﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺳﺮﻃﺎن ﭼﻴﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻳﻪ ﻣﺮﻳﻀﻴﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻋﻤﻮ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫آره‪ .‬وﻟﻲ ﺗﻮ ﺳﺮﻃﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻲ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﻃﺎن دارن ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻢ ﻣﻴﺮن‪ .‬ﺗﻮ ﭼﺮا ﻧﺮﻓﺘﻲ ﻣﺪرﺳﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻋﻤﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ؟‬ ‫‪-‬‬

‫آره‪ .‬ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪ .‬اﮔﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﺮو ازش ﺑﭙﺮس‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻼ ﻧﺬاﺷﺖ ﺑﺮم ﻣﺪرﺳﻪ‪ .‬ﻣﻼ ﺑﺎﺑﺎﻣﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺎﺑﺎت؟ ﺑﺎﺑﺎت ﻧﺬاﺷﺖ ﺑﺮي ﻣﺪرﺳﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺎﺑﺎم ﻛﻪ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ دﺧﺘﺮ زن ﺻﻴﻐﻪ اﻳﺶ ﺑﻮدم‪ .‬زﻧﺶ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺣﺮوم ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻣﻼ ﻣﺎدرﺗﻮ ﺻﻴﻐﻪ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺗﻮ رو ازش ﺑﮕﻴﺮه‪ .‬ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻣﺎدر‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻦ زن ﺧﺮاب ﺑﻮده‪.‬‬

‫ﭼﺮا؟ اﮔﻪ ﺑﺎﺑﺎت ﻧﺒﻮده واﺳﻪ ﭼﻲ ﺗﻮ رو ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻨﻮ ﻻزم داﺷﺘﻪ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻪ ﻣﻨﻮ واﺳﻄﻪ ﻛﻨﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫واﺳﻄﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ‪ ...‬ﭘﺲ ﺗﻮ اﻵن اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻲ؟ واﺳﻄﻪ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻲ وﻗﻔﻪ ﺳﻮال ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬واﺳﻄﻪ ﭼﻴﻪ؟ ﻣﻼ اﻵن ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﻣﺎدر ﺧﻮدت ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﺗﻔﺎوت ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺻﺎف ﺑﺮ ﻟﺒﻪ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﺎﻣﻲ دﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ واﺳﻄﻪ ﭼﻴﻪ؟ ﻫﻴﭽﻜﺲ‬

‫ﻧﻤﻴﺪوﻧﻪ واﺳﻄﻪ ﭼﻴﻪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺟﻠﻮ ﻛﺸﺪ‪ .‬دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﺧﻮد را در دﺳﺖ او ﻓﺸﺮد‪ :‬ﭼﻲ؟ ﭼﻲ ﺑﮕﻢ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻛﻤﻲ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺷﺪ‪ :‬واﺳﻄﻪ ﭼﻴﻪ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪60‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﻓﻜﺮش را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ و ﻛﻠﻤﺎت را درﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺒﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺻﺪاي ﺟﻴﻎ درون ﺳﺮش ﮔﻮش ﻧﻤﻴﺪاد‪ :‬واﺳﻄﻪ ﻳﻪ ﻇﺮﻓﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﻇﺮﻓﻪ ﻛﻪ‬

‫از ﻃﻠﺴﻢ ﭘﺮ ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬وﻗﺘﻲ از ﻃﻠﺴﻢ ﭘﺮ ﻣﻴﺸﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اي ﺗﻮش ﺑﺎﺷﻪ و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺎراﻳﻲ ﺑﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺸﻪ‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ و ﻛﻼﻣﺶ را ﺑﺮﻳﺪ‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ ﻃﻠﺴﻢ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻣﺼﺮاﻧﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻴﺪاد‪ :‬ﻃﻠﺴﻢ! ﺟﺎدو! ﻣﻼ ﺟﺎدو ﻣﻴﻜﺮد! دﻋﺎ و ﻃﻠﺴﻢ ﻣﻴﻨﻮﺷﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺠﻮن ﻣﻴﺪاد ﺑﻪ ﻣﺮدم! ﻣﻦ ﻇﺮﻓﺶ ﺑﻮدم! وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﭘﺮ ﺷﺪم‬

‫ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻫﺮ ﻛﺎري رو ﺑﺎ ﺧﻮن ﺧﻮدم ﺑﻜﻨﻢ! ﭼﻮن ﺣﺮوﻣﺰاده ﺑﻮدم ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ آن ﻣﻬﻤﻼت را ﺑﺎور ﻛﻨﺪ‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ ﺑﺎ ﺧﻮن ﺧﻮدت؟ ﭼﻪ ﻃﻮري آﺧﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﻛﻒ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﺸﻮد‪ :‬اﻳﻨﺠﻮري‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻛﻒ دﺳﺖ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬اﺑﺮو در ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬رو ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻫﻤﻪ آن دردﻫﺎ را ﺣﺲ ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻟﺤﻈﻪ اي او را ﺑﻪ‬

‫ﺑﻐﻞ زد و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻨﺪي از اﻧﺒﺎر ﭘﺸﺖ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻪ ﻇﺮﻓﻬﺎ را در ﻗﻔﺴﻪ ﻫﺎ ﻣﻴﮕﺬاﺷﺖ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﻲ‬

‫اﺧﺘﻴﺎر و ﭘﺮ از ﺧﺸﻢ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﺮادر زاده ت ﺑﺎ اﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮده؟ ﻣﻦ ﻣﻴﺒﺮﻣﺶ! ﻧﻤﻴﺬارم‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺸﻘﺎب را در ﻗﻔﺴﻪ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻨﺎري ﻧﻬﺎد و ﺑﻪ آراﻣﻲ رو ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬اون ﻧﺴﺒﺘﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺪاره‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻓﺮار‬

‫ﻛﺮده ﺷﺎﻫﻴﻦ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل! ﻧﻬﺎل! ﺑﻴﺪار ﺷﻮ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل در ﺟﺎﻳﺶ ﻏﻠﺘﻴﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ روﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻧﺎﺗﻨﻲ اش ﮔﺸﻮد‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟‬

‫ﭘﺎ ﺷﻮ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻴﺰاﻳﻲ رو ﻛﻪ ﺧﻮردي ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎر!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل در ﺟﺎﻳﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﭼﺸﻤﺎم‪ ...‬ﺗﺎر ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ‪...‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ او دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬اون ﭼﻴﺰاﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻬﺖ داده ﺳﻤﻴﻪ! اﮔﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﻴﺎري ﻣﺮﻳﻀﺖ ﻣﻴﻜﻨﻪ! ﻳﺦ ﻛﺮدي!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد‪ :‬ﻣﻴﻔﻬﻤﻪ‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ و ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺑﮕﻮ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﺑﺎزم ﺑﻬﻢ ﻣﻴﺪه ﺑﺨﻮرم‪.‬‬

‫ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ در ﺟﺎﻳﺶ دراز ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﻴﺎرم‪ .‬واﺳﻄﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ راﺣﺘﻴﺎ ﻧﻤﻴﻤﻴﺮه‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻴﮕﺎرش در دﺳﺘﺶ ﻣﻴﻠﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭘﺮده ﻫﺎي ﺟﻠﻮي در و ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎ را ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل‬

‫ﭼﺮاﻏﺎ رو ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮه ﻧﻔﻬﻤﻦ ﻛﺴﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺪاره‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻴﺮم ﻣﺸﺮوب ﺑﻴﺎرم‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪61‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل از ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮد‪ .‬رو ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻬﺖ زده ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ .‬ﺑﺎز ﻣﻘﺎﺑﻞ او‬

‫ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺠﻴﺒﻪ؟ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻪ‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺳﺮدش دﺳﺖ او را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬داﺷﺘﻲ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﻴﺸﺪي ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﮔﺎﻫﻲ آدم ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﻳﻲ رو ﺗﻮي ﺧﻮدش ﻧﮕﻪ داره‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺮام زﻳﺎد ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺑﻄﺮي و دو ﻟﻴﻮان ﻛﻨﺎرﺷﺎن ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﻲ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﺮو ﺑﺮاي ﺧﻮدت ﻟﻴﻮان ﺑﻴﺎر‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﺑﻪ دوﺳﺖ ﺟﻮاﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻔﻬﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدن‪ .‬ﺑﺬار ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ‪ .‬ﺑﻔﻬﻢ ﻣﻼ و زﻧﺶ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻦ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا زﻳﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ در آن ﺳﺮﻣﺎ ﻧﻮازﺷﺶ ﻣﻴﻜﺮد و ﺳﺮ و ﺻﺪاي ﭼﻨﺪش آوري ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ "او" ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭼﻪ ﻣﻴﺸﺪ اﮔﺮ ﻳﻚ ﺑﺎر‪ ،‬و ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ؟‬

‫ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻴﺴﺖ و ﻧﻪ ﺳﺎﻟﺘﻪ! ﻫﻨﻮزم ﻋﻴﻦ دﺧﺘﺮاي دﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻧﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟ دﺧﺘﺮاي دﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻧﻲ ﭘﺎك و ﻣﻌﺼﻮﻣﻦ! ﺗﻮ ﭼﻲ؟‬

‫ﻳﻪ آدم ﻛﺜﻴﻒ و آدﻣﻜﺶ!‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻛﻨﺎر ﺧﺎﻧﻪ اش ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻧﻈﺮ ﺑﺒﻴﻨﺘﺶ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻣﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﻌﺼﻮم اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻦ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻼﻫﺶ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻇﺮف ارزن را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻗﻔﺲ ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎ رﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮﻣﺎي آﻧﺠﺎ ﺻﻮرﺗﺶ را ﻧﻮازش ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻮي ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎ آزردش‪.‬‬

‫از ﻗﻔﺲ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻋﻤﻮﻳﺶ را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎي ﺣﻴﺎط را ﺟﺎرو ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻋﻤﻮ ﻛﻲ ﺟﻮﺟﻪ ﻣﻴﺪن؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬﺎر!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻨﺎرش اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻗﻔﺲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺧﺪا ﻛﻨﻪ ﺟﻦ ﺟﻮﺟﻪ ﻫﺎ رو ﻧﺒﺮه‪...‬‬

‫ﺑﺎز رو ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻗﺘﻲ ﺟﻮﺟﻪ دادن ﻳﻜﻴﺸﻮﻧﻮ ﻣﻴﺪي ﺑﻪ ﻣﻦ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻳﻚ وري ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ اﻵﻧﻢ ﻫﻤﺸﻮن ﻣﺎل ﺗﻮان! آﺧﻪ ﺗﻮ داري ﺑﻬﺸﻮن ﻣﻴﺮﺳﻲ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﺮﻣﻲ زد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻴﺮم ﻻزاﻧﻴﺎ درﺳﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﮔﻔﺖ اﻣﺮوز ﻣﻴﺎد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ از ﻛﺎرش ﻛﺸﻴﺪ و او را دﻳﺪ ﻛﻪ دوان ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﻓﻘﻂ اﻣﻴﺪوار ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪62‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل ﻣﺎﻫﻴﺘﺎﺑﻪ ﺑﺰرگ را از ﻗﻔﺴﻪ زﻳﺮ ﮔﺎز ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬آﻧﺮا روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺳﻮزان ﻣﺸﻐﻮل رﻧﺪه ﻛﺮدن ﭘﻴﺎز ﺷﺪ‪ .‬ﻛﺴﻲ وارد ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل‬

‫ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪ و دﻳﺪ ﻋﻼوه ﺑﺮ دو ﻣﺸﺘﺮي ﺟﻮان ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎرﻣﺎن آﻧﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ؟‬

‫ﺳﻼم ﺑﺎرﻣﺎن‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮق ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ از ﭘﻴﺎز اﺷﻚ آﻟﻮد ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ او دﻣﺎﻏﺶ را ﺑﺎﻻ‬

‫ﻣﻴﻜﺸﺪ‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻴﺎط رﻓﺖ‪ :‬ﺻﺪاش ﻣﻴﻜﻨﻢ!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن روي ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ دوﻳﺪ‪ :‬ﮔﻔﺖ ﺑﺮﮔﺎ رو ﺑﺮﻳﺰم ﺗﻮ ﻛﻴﺴﻪ ﻣﻴﺎم‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻣﻴﺨﻮري؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺷﮕﻔﺖ زده ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻬﺎل؟ ﺧﻮب‪ ...‬آره‪ ...‬ﭼﺎي ﮔﺮم‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻳﻚ ﻟﻴﻮان ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬اﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻟﻴﻮان را ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﺑﺰرگ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺳﻮﺳﻨﻢ ﺑﺰرگ ﻣﻴﺨﻮرد‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن اﺷﺎره اش ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺸﻴﻦ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ! ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم ﻏﺬا درﺳﺖ ﻛﻨﻢ! ﻻزاﻧﻴﺎ!‬

‫و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ دوﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن در ﻣﺴﻴﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ او را دﻧﺒﺎل ﻛﺮد‪ :‬ﭼﺮا ﻣﻦ اﻧﻘﺪر در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻓﻠﻮر واﻣﺎﻧﺪه ام؟ ﻫﻤﻪ را ﻣﻴﻔﻬﻤﻢ‪ ...‬ﺟﺰ او را‪ ...‬اوﻳﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﻢ‪ ...‬آﻳﺎ از اﻳﻦ‬

‫روﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ در دﻧﻴﺎي ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮده؟ ﭼﻮن اﻳﻨﻄﻮر ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻛﺸﻒ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه؟ و آﻳﺎ روزي ﻛﻪ او را ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻢ ﺑﺮاﻳﻢ ﭼﻮن دﻳﮕﺮ‬

‫دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟ ﻧﻤﻴﺨﻮاﻫﻢ‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﻫﻢ او را ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻢ‪ .‬او ﻫﻤﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﻫﻢ ﻛﻪ او ﻛﺸﻒ ﻧﺸﺪه و ﻋﺰﻳﺰ در زﻧﺪﮔﻲ ام‬

‫ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﻧﻴﺎي او را ﺷﻜﺴﺖ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﺮﻓﺘﻲ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن در ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺷﺪ‪ :‬ﻓﻠﻮر ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮد‪ .‬دﻳﺮ رﻓﺖ ﻣﺪرﺳﻪ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﻮﻧﺪم‪ .‬ﻧﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ ﺧﻮرده ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد‪ :‬ﺗﻮ ورﺷﻜﺴﺖ ﻣﻴﺸﻲ!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن آﻧﺮا از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻣﺠﺘﺒﻲ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎﻫﻪ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻤﻲ اﻓﺘﻪ‪ .‬ﻛﺎرا ﻣﻴﮕﺬره‪ ...‬در ﺿﻤﻦ‪ .‬ﻫﻴﭽﻲ ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﻓﻠﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻋﻴﻨﻜﺶ را ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﭘﺎك ﻛﺮد و ﺑﺎز ﺑﻪ ﭼﺸﻢ زد‪ :‬ﺗﻮ ﻧﺎﺑﻐﻪ اي ﺑﺎرﻣﺎن!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن درﻣﺎﻧﺪه ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺑﺎ ﺷﺎﻫﻴﻦ راﺣﺖ ﺣﺮف ﻣﻴﺰﻧﻪ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻴﻔﻬﻤﻪ اون ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻪ‪ .‬ﭼﻴﺰاﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻴﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اﻳﻨﻄﺮف و آﻧﻄﺮف ﻣﻴﺮﻓﺖ و ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﭘﺮي ﻛﻮﭼﻚ ﻻﻏﺮ اﻧﺪام و ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﺟﺎدو ﻏﺬا ﻣﻴﭙﺨﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﺸﻪ ﻳﻪ روز ﻫﻢ ﻳﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﻴﺪا ﺑﺸﻪ ﻛﻪ ﻓﻠﻮر ﻣﻨﻮ ﺑﻔﻬﻤﻪ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪63‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫زن اﺻﻐﺮ ﻛﻠﻪ اي ﭼﺎدرش را ﺟﻠﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﻴﺎد ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﻮاﻓﻖ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺷﻬﻨﺎز ﺧﺎﻧﻢ‪.‬‬

‫اﺻﻐﺮ ﺧﻨﺪه اي ﻛﺮد‪ .‬دﻧﺪاﻧﻬﺎﻳﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪش را زﻧﻨﺪه ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪ :‬ﺳﻮﺳﻦ ﺧﺎﻧﻤﻮ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻴﮕﻴﺮه! ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ دارم ﺑﻬﺖ ﻣﻴﮕﻢ ﻣﻼ! ﻛﺴﻲ‬

‫ﻧﻤﻴﮕﻴﺮﺗﺶ! ﺑﻪ ﻧﻔﻌﺸﻪ زن ﻣﻦ ﺑﺸﻪ!‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻛﻨﺎر آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺷﻬﻨﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻮﺳﻦ ﻳﻪ ﭼﺎﻳﻲ ﺑﻴﺎر!‬

‫ﺳﻮﺳﻦ از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺳﺘﻜﺎﻧﻬﺎ ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ!‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﭼﺎﻗﻮﻳﻲ از ﻛﻨﺎر ﻇﺮﻓﺸﻮﻳﻲ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺳﻮﺳﻦ ﺑﺎز ﺳﻮال ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺧﺮاﺷﻲ ﺑﺮ ﻛﻒ دﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ‪ ،‬از اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره ﺗﺎ ﻛﻨﺎر اﻧﮕﺸﺖ ﻛﻮﭼﻚ اﻳﺠﺎد ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮن ﺧﻮد را در ﻗﻮري ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻬﺖ زده ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ و اﻣﻴﺪوار ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻳﻪ ﻃﻠﺴﻢ دﻋﻮا دارم! اﻵن دﻋﻮاﺷﻮن ﻣﻴﺸﻪ!‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺗﻜﺎن داد و او را در ﺑﻐﻞ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺷﻬﻨﺎز داد ﻣﻴﺰد‪ :‬ﻧﻴﻮﻣﺪي؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي دﺳﺘﺶ را ﺷﺴﺖ و ﺳﻮﺳﻦ اﺳﺘﻜﺎﻧﻬﺎي ﭼﺎي را ﺑﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ او را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻴﺮه اش ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و‬

‫زﻳﺒﺎﻳﻲ آﻧﻬﺎ را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻴﭻ دﻋﻮاﻳﻲ ﻧﺸﺪ‪.‬‬

‫اﺻﻐﺮ و زﻧﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺒﺮش ﺷﺎﻫﻴﻦ‪ .‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺲ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫از ﻛﺠﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻦ ﻫﺮ روز دارم ﺳﻪ ﺗﺎ روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﻴﺨﻮﻧﻢ! ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ! ﻫﻴﭻ آﮔﻬﻲ اي ﺑﺮاش ﻧﺪادن! ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺻﺪاﻳﺶ را آراﻣﺘﺮ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ ﻣﻼ ﺣﺘﻲ از اون ﻳﻪ ﻋﻜﺴﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ! ﻧﻬﺎل اﺻﻼً ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺖ ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭼﻴﻪ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻟﺮزان زد‪ :‬ﺑﻬﻢ ﻧﺨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ آدﻣﻮ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻣﻼ ﻧﻤﻴﺬاﺷﺘﻪ اون ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮه!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻌﺘﺮﺿﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬﻢ ﻧﺨﻨﺪ! اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺘﻪ! ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻧﺬاﺷﺘﻪ اون ﺑﺮه ﻣﺪرﺳﻪ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ اش زد‪ :‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ! ﺑﺮﻳﻦ ﺗﺎ ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﻧﺸﺪه! ﻓﺎﻛﺘﻮراﺷﻢ ﺑﻴﺎر ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﭘﻮل ﻟﺒﺎﺳﺎﺷﻮ ﻣﻴﺪم!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻴﻨﻲ اش ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬اﺻﻼً ﺣﺮﻓﺸﻢ ﻧﺰﻧﻴﻦ! ﻟﺒﺎﺳﺎ ﻣﻴﺮه ﺗﻮي آرﺷﻴﻮ! ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻧﻤﻴﺮﺳﻪ!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪64‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫و ﻧﻬﺎل را ﺻﺪا زد‪ .‬ﻧﻬﺎل از در اﻧﺒﺎري آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪ :‬ﺑﺮﻳﻢ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش! ﻛﻼﻫﺘﻢ ﺑﻜﺶ رو ﻣﻮﻫﺎت! ﻳﺎدم رﻓﺖ ﺑﺮات ﻳﻪ روﺳﺮي ﺑﺨﺮم!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭼﺸﻤﻜﻲ زد‪ :‬و ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﻧﻤﻴﺨﺮم!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ از ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺑﺮﻧﻤﻴﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺟﻠﻮي در ﺑﻮدﻧﺪ‪ :‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻴﻦ! ﮔﺸﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻦ! ﺗﻮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻤﻮﻧﻴﻦ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ‬

‫ﻛﺮدن ﭘﻴﺎده ﺑﺸﻴﻦ! ﻧﮕﻴﺮﻧﺘﻮن!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ .‬اﮔﻪ ﻫﻢ ﺑﮕﻴﺮن‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﻦ اﻧﻘﺪر آدم داره ﻛﻪ ﺑﻲ ﺳﺮ و ﺻﺪا درﻣﻮن ﺑﻴﺎرن!‬

‫ﻧﻬﺎل دﺳﺘﺶ را ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﻴﺎ اﻳﻨﻮر‪ ...‬ﻳﻪ ﺟﻦ ﻛﻨﺎرﺗﻪ‪...‬‬

‫ﺟﻨﻬﺎ در ﺳﺮش داد و ﻗﺎل ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﻄﻴﺒﻲ را ﺑﺎ دﻧﻴﺎﻳﻲ ﺳﻮال ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎ را روي زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ در ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد و دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻓﻲ ﻧﻢ ﻧﻤﻚ و درﺧﺸﺎن در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺗﺎزه رﺳﻴﺪه ﺷﺐِ آﺧﺮِ‬

‫ﭘﺎﻳﻴﺰ‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺳﺮد ﻣﻴﻨﺸﻴﻨﺪ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻻﻳﻪ ﻧﺎزك ﻳﺦ را روي زﻣﻴﻦِ ﺣﻴﺎط ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﻃﺒﻘﻪ ﺗﺸﺨﻴﺺ دﻫﺪ‪ .‬دﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ از ﺳﻪ ﭘﻠﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ‬

‫آﻳﺪ و دﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش در ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻛﺎﭘﺸﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭼﻮب ﻟﺒﺎﺳﻲ ﻛﻨﺎر در آوﻳﺰان ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﺑﺮو ﻛﻨﺎر ﺑﺨﺎري ﮔﺮم ﺑﺸﻲ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺨﺎري رﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﺣﺮارﺗﺶ ﻛﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﮔﺮم ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ رﻓﺖ‪ :‬ﭼﺮا زﻳﺎدش ﻧﻤﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫و ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺷﻌﻠﻪ را زﻳﺎد ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﺶ را از او ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺎ او راﺳﺖ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﺜﻞ او دﺳﺘﺎﻧﺶ را روي ﺑﺨﺎري ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﺟﺎﻧﻢ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻫﻢ ﺧﻴﺮه ﺑﻪ او ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ او ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ رك و ﺑﻲ ﭘﺮوا اﺣﺴﺎﺳﺶ را ﺑﻴﺎن ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﻜﻨﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ .‬ﺗﻮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮا اﻳﻨﻮ ﺑﮕﻲ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻫﻨﻮز ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﺮﻧﻤﻴﺪاﺷﺖ‪ :‬ﭼﺮا؟ ﻣﮕﻪ ﺣﺮف ﺑﺪﻳﻪ؟ ﺗﻮ ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻛﺎﭘﺸﻨﺶ ﻛﻪ ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﭘﻴﺶ از ﺗﻦ درآورده ﺑﻮد رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﮕﺎرش را ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﺗﻮ ﺑﺮو‬

‫ﺣﻤﻮم‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ ﻣﻮﻫﺎﺗﻮ درﺳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪم ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﺎي ﺟﺪﻳﺪت ﻋﻜﺲ ﻣﻴﻨﺪازي‪ .‬ﭘﺪرم ﺑﻪ زودي ﻣﻴﺎد‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺎد ﻋﻜﺴﺎت ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل دﺳﺘﺶ را از روي ﺑﺨﺎري ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﺪه‪ .‬ﻣﻦ از ﺳﻴﮕﺎر ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﺎد‪ .‬آدﻣﻮ‪...‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪65‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﮕﺎر ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬آدﻣﻮ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻴﻜﺸﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ﻧﻜﺸﻲ‪ .‬ﺳﻌﻲ‬

‫ﻛﻦ ﻳﻪ ﺟﻮر دﻳﮕﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺸﻲ‪ .‬ﺳﻴﮕﺎر راﺣﺖ ﺗﺮﻳﻦ راﻫﻪ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ راﻫﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﺧﻴﺎل ﺳﻴﮕﺎر را ﮔﺮﻓﺖ و ﻟﺒﻪ ﻣﺒﻠﻲ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﻧﮕﻢ؟ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﮕﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﻫﻨﻮز از دﺳﺘﺶ ﻧﺎراﺣﺘﻢ‪ .‬اون ﻣﻨﻮ ﻛﺘﻚ زد‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻲ ﻓﻜﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻲ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻲ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻛﺘﻜﺖ زده؟ اون ﻛﻴﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬دوﺳﺖ ﻋﻤﻮ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻲ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ در ﭘﺸﺘﻲ ﻣﺒﻞ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﺑﻪ ﭼﻬﺮه او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬ﭼﺮا؟ ﭼﺮا ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﻲ ﺷﻜﻔﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻗﺒﻼً ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﻴﻜﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻢ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺗﻜﺎن داد و اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﻗﺒﻼً ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﻴﻜﺮدم؟‬

‫او را ﺗﻨﻬﺎ در وﺳﻂ ﺧﺎﻧﻪ درﻧﺪﺷﺖ رﻫﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﺑﺮاي ﺧﻮد رﻳﺨﺖ و ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬از ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬زود ﺑﺎش‪ .‬ﻳﺎ ﺑﺮو ﺣﻤﻮم ﻳﺎ ﺑﺮو‬

‫ﻣﻮﻫﺎﺗﻮ ﺧﻴﺲ ﻛﻦ‪ .‬ﺻﻮرﺗﺘﻢ ﺑﺎ ﺻﺎﺑﻮن ﺑﺸﻮر‪.‬‬

‫ﺻﺪاي در ﺣﻤﺎم را ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪ ﮔﻮﺷﻲ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺷﻤﺎره ﺧﻄﻴﺒﻲ را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﻴﻪ؟ ﭼﺮا ﻛﺘﻜﺶ زده؟‬

‫ﺑﻴﺎ‪ .‬ﺑﺮات ﻗﺮص ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ...‬ﺷﺎﻳﺪ از ﺳﺎرا ﮔﺮﻓﺘﻲ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا ﻗﺮص ﻣﺴﻜﻦ را از دﺳﺖ ﻣﻌﺼﻮم ﻗﺎﭘﻴﺪ و ﺑﺎ آب ﻣﺎﻧﺪه در ﺑﻄﺮي آﻧﺮا ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﺳﺮﻓﻪ اي ﻛﺮد و ﭘﺘﻮ را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬ﺳﺎرا ﻛﻨﺎرش‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺗﺎرا‪ ...‬ﺗﻮ ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻲ‪ .‬ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻴﺸﻲ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ و ﺗﺐ دار ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺠﺎ ﺑﺮم؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻪ ﺳﺎرا ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد و ﺑﺎز ﺑﻪ ﺗﺎرا ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﻳﻪ ﺷﺐ ﻛﻪ ﻫﺰار ﺷﺐ ﻧﻤﻴﺸﻪ‪ .‬ﺑﺮو ﺗﻮ ﻣﻐﺎزه ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻪ اﻣﺸﺒﻮ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪ :‬ﻣﮕﻪ اوﻧﺠﺎ ﻫﺘﻠﻪ؟ اون ﺣﻠﺒﻲ رو ﺑﻜﺶ اﻳﻨﺠﺎ‪ ...‬ﺳﺮدﻣﻪ‪...‬‬

‫ﺳﺎرا ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮم ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻠﺒﻲ ﭘﺮ از آﺗﺶ ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻟﻲ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﺗﺤﻜﻤﻲ ﺑﻴﻤﺎرﮔﻮﻧﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ!‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﺎ ﭘﺎﻳﺶ آﺧﺮﻳﻦ ﻫﻞ را ﺑﻪ ﺣﻠﺒﻲ داد و ﻓﺮﻳﺎد زد‪ :‬ﺗﻮ ﺧﻮدﺗﻮ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﻣﻴﺪي! ﺗﺎرا ﭼﺮا ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻲ؟ ﻣﺎ از ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺠﺮﻣﻴﻢ! ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﻧﻴﻢ‬

‫ﻣﺜﻞ ﻣﺠﺮﻣﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﺗﻨﻲ ﭘﺮ درد ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻄﺮي ﻛﺜﻴﻒ آب را ﺑﻪ ﻣﻴﺎن اﺗﺎﻗﻚ ﭘﺮت ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻤﻴﻜﻨﻴﻢ؟‬

‫و ﺗﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﻏﺬا را‪ :‬ﻧﻤﻴﻜﻨﻴﻢ؟‬

‫و ﻟﺒﺎس دﺳﺖ دوي ﺧﻮد را‪ :‬ﻧﻤﻴﻜﻨﻴﻢ؟‬

‫و ﭼﺎﻗﻮي ﺿﺎﻣﻦ دارش را‪ :‬ﻧﻤﻴﻜﻨﻴﻢ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪66‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫آﺳﺘﻴﻦ ﺧﻮد را ﺗﺎ ﺑﺎﻻي آرﻧﺞ ﺑﺎﻻ زد‪ :‬ﻧﻤﻴﻜﻨﻴﻢ؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم‪ ،‬ﻣﺒﻬﻮت ﺑﻪ زﺧﻢ ﻣﻨﺰﺟﺮ ﻛﻨﻨﺪه روي آرﻧﺞ او‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ روﻧﻤﺎﻳﻲ ﻣﻴﺸﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدي؟ دﻳﻮوﻧﻪ اﻳﻦ ﭼﺮك ﻛﺮده! ﺗﺐ و ﻟﺮزت‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻨﻪ! ﺑﺎ ﻛﻲ درﮔﻴﺮ ﺷﺪي؟‬

‫ﺗﺎرا ﺻﻮرت ﺧﻮد را ﻣﻴﺎن دﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺑﺎ ﻳﻪ آﺷﻐﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﮔﻴﺮ داده ﺑﻮد ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻴﺎ ﭘﻮل ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﺪم! ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟ ﺗﻬﺪﻳﺪم ﻛﺮد! روم‬

‫ﭼﺎﻗﻮ ﻛﺸﻴﺪ! ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم!‬

‫ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺑﻪ آﻧﺪو ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻴﺮت ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ‪ :‬ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﺳﺎرا آرام ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮدي؟‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﻣﻴﺎن دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﺰد‪ :‬ﭼﻴﻪ؟ آدم ﺧﺮ ﻧﺪﻳﺪﻳﻦ؟‬

‫ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺗﺐ دار آن دو را ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪ :‬آدم ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺪﻳﺪﻳﻦ؟‬

‫ﻓﺮﻳﺎدش ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ! ﺑﺮﻳﺪم! زﻳﺮ ﻫﺮ ﺑﻲ ﻏﻴﺮﺗﻲ ﻣﻴﺨﻮاﺑﻢ اون ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎﻣﻪ! ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ! ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ!‬

‫ﺑﻲ ﭘﺮوا ﺑﻐﺾ ﻓﺮوﺧﻮرده اش را ﺑﻴﺮون رﻳﺨﺖ‪ :‬ﻣﻴﺮم دزدي! ﻫﺮ ﻛﺎري! ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ!‬

‫ﺳﺎرا ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻮﻫﺎي او را ﻋﻘﺐ داد‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪش ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ آﻟﻮده ﺑﻮد‪ :‬ﻛﻲ؟ ﻛﻴﻮ ﻣﻴﮕﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻓﺮﺻﺖ ﺣﺮف زدن ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻫﻨﻮزم رﺋﻴﺴﻲ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﻳﺴﺘﺎد و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﻲ را ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد‪ :‬ﺑﻴﺎ‪ .‬اﻳﻨﺎرو ﺑﭙﻮش‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﻮﻟﻪ ﺑﺎ ﻧﻤﻚ ﺷﺪي!‬

‫ﻧﻬﺎل ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻴﺮه و ﺑﺮاق ﺧﻮد را ﺑﻪ او دوﺧﺖ و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺣﻮﻟﻪ را از ﺗﻦ ﺧﻮد ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ‪:‬‬

‫ﻧﻬﺎل؟‬

‫اﻣﺎ دﻳﺪ ﻛﻪ او ﻫﻤﻪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺗﻦ دارد‪ :‬اي ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻟﺒﺎس ﺗﻨﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫و ﺑﻪ او ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻲ رﻓﺖ‪ .‬در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﻗﻔﻞ ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﻔﺲ راﺣﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺷﺎم را ﺑﺮاي ﺧﻮدﺷﺎن ﮔﺮم‬

‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻋﻜﺲ ﭼﻴﺰي ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ وﺿﻊ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي او ﻧﻈﺮ ﻛﺮد و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل! اﻳﻦ ﺑﻮﻟﻴﺰ ﻛﻮﺗﺎﻫﻪ! ﺗﻮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻮﻟﻴﺰ ﺧﻮدﺗﻮ زﻳﺮش ﺑﭙﻮﺷﻲ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻟﺮزﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪67‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮش ﭘﺮ از ﻗﻴﻞ و ﻗﺎل ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺗﻨﺶ ﻣﺘﺸﻨﺞ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺶ را ﭼﺴﭙﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻲ ﻣﻬﺎﺑﺎ اﺷﻚ رﻳﺨﺖ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎغ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎرﻣﺎن آن ﭘﻴﺮﻣﺮد را ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﭼﺮاﻏﻬﺎي ﻣﻐﺎزه روﺷﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻲ اﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ‬

‫آن ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻫﻨﻮز اﻓﻜﺎرش ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮف ﺳﺮد و ﭘﻨﺒﻪ اي ﻛﻢ ﻛﻢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺑﺎراﻧﻲ ﺑﻲ رﻣﻖ ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ آﻧﺮا "ﺑﺮف" ﺣﺲ ﻧﻤﻴﻜﺮد‪ .‬و ﺑﻌﺪ از‬

‫ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﻣﻬﺘﺎب را دﻳﺪ ﻛﻪ از ﭘﺲ اﺑﺮﻫﺎي ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪه ﺳﺮ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬از ﻣﻴﺎن ﺑﺎغ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻟﺶ‬

‫ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻘﺎﺑﻞ "درﺧﺘﺶ" اﻳﺴﺘﺎد و ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎرش را زﻳﺮ ﻛﻔﺶ ﮔﻞ آﻟﻮدش ﻟﮕﺪ ﻛﺮد‪ .‬دﺳﺖ ﺑﺮ ﺗﻨﻪ درﺧﺖ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬در ﻧﻮر ﻣﻬﺘﺎب‪ ،‬ﺣﺮوف ﻛﻠﻤﻪ‬

‫اي را ﻛﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻗﺒﻞ آﻧﺠﺎ ﻛﻨﺪه ﺑﻮد ﺗﺸﺨﻴﺺ داد‪ .‬ﺣﺮف ﻧﻮن را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺗﺮاﺷﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺻﺪاﻳﻲ او را ﺑﻪ ﺧﻮد آورد‪ :‬ﺣﺸﻴﺶ داري؟‬

‫ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮرت ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ ﻧﻬﺎل!‬ ‫‪-‬‬

‫اﺷﻜﻬﺎي او را از ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﺎك ﻛﺮد و دﺳﺘﺶ را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ‪ ...‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻨﻢ‪ ...‬ﻧﻤﻴﺨﻮام ﻛﺴﻲ ﺑﺒﻴﻨﺘﺶ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ دﺳﺘﺶ را ﻛﺸﻴﺪ و او را ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﻠﻮزﻳﻮن ﭘﺮﺣﺮف را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد و ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺣﺮف ﻣﻴﺰد‪ :‬ﭼﻲ رو ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻟﻴﻮان روي ﻣﻴﺰ روﺑﺮوﻳﺶ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪ و آﻧﺮا ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﮕﻢ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ‪ ...‬ﺷﺎﻳﺪ‬

‫ﺟﻨﺎ ﺑﺮن‪ ...‬ﺷﺎﻳﺪ دﻳﮕﻪ ﺟﻴﻎ ﻧﻜﺸﻦ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﻣﺒﻠﺶ ﺗﻜﻴﻪ داد‪ :‬ﺑﮕﻮ! ﺑﮕﻮ ﻧﻬﺎل!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﻔﺴﺶ را ﺣﺒﺲ ﻛﺮد و ﺟﺮﻋﻪ اي ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﮔﻠﻮﻳﺶ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﺑﻮي اﻟﻜﻞ ﻫﻤﻪ ﺳﺮش را ﭘﺮ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻲ ﺣﺮف ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻴﺪ ﭘﺸﺖ آن دو ﭼﺸﻢ زﻳﺒﺎ ﭼﻪ ﻣﻴﮕﺬرد‪ .‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ آن دو ﭼﺸﻢ ﭼﻪ دﻳﺪه اﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ‬

‫ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﻧﻈﺎره ﮔﺮ ﺑﻮده اﻧﺪ ﻛﻪ او در ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮش ﺣﺘﻲ از وﺟﻮد آﻧﻬﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ او‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ و ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻴﻠﻴﺎردﻫﺎ اﻧﺴﺎن دﻳﮕﺮ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎﻟﺶ در دﻧﻴﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ زﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻄﺮي را از روي ﻣﻴﺰ ﻗﺎﭘﻴﺪ‪.‬‬

‫در ﺟﻬﻨﻢ او ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪68‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﺮاي ﺧﻮدش روﺷﻦ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ او ﺳﻴﮕﺎر را واﻗﻌﺎً ﻧﻤﻴﻜﺸﺪ و ﺑﻲ ﻣﺼﺮف دود ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬

‫ﺣﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻴﺎن دو اﻧﮕﺸﺖ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ او را ﺑﺎ ﺧﻮد آﺷﺘﻲ دﻫﺪ‪ .‬او اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را ﻣﻴﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﻮدش را ﻣﻴﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن "ﺧﻮد" ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪" .‬ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد اﺳﺖ‪".‬‬

‫زﻳﺮﻟﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ .‬ﺣﺮف ﺑﺰن‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬اﺧﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺻﻮرت ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ اش ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ رﻧﮕﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اون دﺧﺘﺮ‪ .‬اوﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻨﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ درﺧﺖ داره‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻛﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻄﺮي را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬دﺧﺘﺮ ﺑﺎرﻣﺎن‪ .‬ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎش دﻳﺪم‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺗﻮ‪ .‬ﻣﻦ اوﻧﻮ ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎش دﻳﺪم‪ .‬ﻣﻦ‬

‫ﻓﻬﻤﻴﺪﻣﺶ‪ .‬اوﻧﻢ ﻳﻪ درﺧﺖ داره‪.‬‬

‫ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻧﻔﺴﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬ﻫﺮﻛﺲ ﻳﻪ ﺣﺮﻓﻲ داره ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﺰﻧﻪ‪ ،‬ﻳﻪ درﺧﺖ داره‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن اﺧﻢ ﻛﺸﻴﺪه اش ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻳﻪ درﺧﺖ داري؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﺒﻬﻮت ﺑﻮد‪ :‬ﻧﻪ‪ .‬ﻧﺪارم‪...‬‬

‫ﺳﺮ ﻛﺞ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم داري‪ ...‬ﻳﻪ درﺧﺖ ﺑﺮاي ﺧﻮدت درﺳﺖ ﻛﻦ‪ .‬اوﻧﻮﻗﺖ اون درﺧﺖ ﻣﻴﺸﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﻧﻪ ت‪ .‬ﻛﺴﻲ‬

‫ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ واردش ﺑﺸﻪ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﺬاﺷﺖ ﻣﻦ ﻛﻨﺎر درﺧﺘﺶ ﺑﺸﻴﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻄﺮي را از دﺳﺖ او ﻛﻪ ﺑﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻨﻮﺷﻴﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﺲ ﻧﻤﻴﻜﺮد‪ .‬ﻛﺎﻣﻲ از ﺳﻴﮕﺎر ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺣﺲ ﻛﺮد اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر اﺳﺖ ﻛﻪ او‬

‫ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي واﻗﻌﻲ ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻴﻜﺸﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﻟﺮزﻳﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ دﺳﺖ دور ﻛﻤﺮش اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﺮ‬

‫ﻣﻮﻫﺎي ﺑﺮﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪ اش زد‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﻣﻴﺮم ﺑﻴﺮون‪ ...‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ‪ ...‬ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ ﻣﻴﺎم‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﺎرا و ﻣﻌﺼﻮم ﺷﻮد از اﺗﺎﻗﻚ ﺧﺎرج ﺷﺪ و در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻣﻨﻮ ﻣﻴﺒﻮﺳﻲ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﺸﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﻋﻘﺐ ﺑﺮد و ﺷﺎﻫﻴﻦ او را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ آﻧﻄﻮر ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ آﻧﻄﻮر آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﭘﺲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻬﺎل اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ‪.‬‬

‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ دراز ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪69‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ او را ﻧﮕﻪ ﻣﻴﺪاﺷﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﻣﻴﺨﻮام ازت ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬

‫او را ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮد‪ :‬ﺑﺸﻴﻦ اﻳﻨﺠﺎ‪...‬‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ زاﻧﻮ زد و ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ و ﺷﺎﻧﻪ ﻧﻜﺮده اش را از ﺻﻮرت ﻋﻘﺐ داد‪ .‬دﺳﺘﻲ در آﻧﻬﺎ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ :‬ﻋﺎﺷﻖ اﻳﻦ ﻣﻮﻫﺎﺷﻢ‪...‬‬

‫اﺑﺮوﻫﺎي در ﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪ او را ﺻﺎف ﻛﺮد‪ .‬ﺟﺮات ﻛﺮد و ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻛﻮﺗﺎه را از ﺗﻦ او ﺑﻴﺮون آورد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ .‬ﺑﻮﻟﻴﺰﺗﻮ در ﺑﻴﺎر‪.‬‬

‫ﻓﻘﻂ اﻳﻨﻮ ﺑﭙﻮش‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺴﺖ و ﺗﻴﺮه اش ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻐﺾ ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻛﻨﺎر ﮔﺮدﻧﺶ را ﻧﻮازش ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻧﻤﻴﺨﻮاي؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻟﺒﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ را ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺗﻠﻮ ﺗﻠﻮ ﻧﺨﻮرد‪ .‬ﺳﺮش ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﻣﻴﺠﻤﺒﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام‪.‬‬

‫واﻳﺴﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا ﻳﻘﻪ اش را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪ و او را ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﻳﻘﻪ ﺧﻮد را آزاد ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻴﻪ؟ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﺧﻮد را ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ و ﺗﺎرا را ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻴﻪ ﻋﻴﻦ ﺳﮓ ﭘﺎﭼﻪ ﻣﻴﮕﻴﺮي؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎز ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ :‬ﺑﺎﻫﺎش ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدي ﭘﻴﻤﺎن؟ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدي؟‬

‫ﭘﻴﻤﺎن ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻴﻤﺎر او دﻗﻴﻖ ﺷﺪ‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ ﺑﺎ ﻛﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ در ﺧﺎﻧﻪ اي ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﻴﺶ دﺧﺘﺮ واردش ﺷﺪه ﺑﻮد اﺷﺎره ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺎ اون! ﻛﺸﻴﻜﺘﻮ ﻛﺸﻴﺪم!‬

‫ﭘﻴﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ ﺧﻮدش ﺧﻮاﺳﺖ! ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﻮدش ﺧﻮاﺳﺖ!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺧﻔﮕﻲ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻫﺮ ﻛﺎري ﺑﺨﻮاد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻜﻨﻲ؟ اوﻧﻢ اﻳﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ؟‬

‫ﭘﻴﻤﺎن ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﻣﺎﻧﺪ‪ :‬ﺗﺎرا! ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ از ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮار ﻛﻨﻪ! ﺑﻴﭽﺎره ﺷﺪم ﺗﺎ راﺿﻲ ﺷﺪ ﺑﺮﮔﺮده!‬

‫ﺗﺎرا اﺧﻤﻬﺎﻳﺶ را درﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﭼﻲ؟ ﻓﺮار ﻛﻨﻪ؟ از ﭼﻲ؟‬

‫ﭘﻴﻤﺎن ﻛﺎﭘﺸﻨﺶ را ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮد و زﻳﭙﺶ را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ! ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻋﻤﻮم دﻋﻮام ﺷﺪه!‬

‫ﻋﻤﻮش؟ اون ﻋﻤﻮﺷﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﭘﻴﻤﺎن ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻛﻲ؟ ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻴﺸﻮن؟‬

‫ﺗﺎرا رو ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﺑﺮو‪ .‬آره‪ .‬ﻳﻚ ﻛﻢ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻤﺸﻮن‪.‬‬

‫ﭘﻴﻤﺎن راه اﻓﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﺮود‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺎرا ﺑﺎز ﺻﺪاﻳﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﭘﻴﻤﺎن؟‬

‫ﭘﻴﻤﺎن اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺗﺎرا اداﻣﻪ داد‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاي ﺗﺎ ﺑﺮام ازﺷﻮن آﻣﺎر ﺑﻴﺎري؟‬

‫ﭘﻴﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻜﺶ ﺷﺪ‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ ﭼﻪ آﻣﺎري؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﮔﻮش ﻛﻦ! ﻣﻮﺿﻮع اون ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﻔﻬﻤﻢ اﻳﻦ دﺧﺘﺮه ﻛﻴﻪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪70‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﭘﻴﻤﺎن ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬اﺳﻤﺶ ﻓﻠﻮره‪ .‬ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﺸﻪ‪ .‬در ﺿﻤﻦ‪...‬‬

‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﺎرا ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬ﺑﺎﻛﺮه ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا اﻃﺮاﻓﺶ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻴﺴﺖ؟ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ اون ﺑﭽﻪ س!‬

‫ﭘﻴﻤﺎن ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺷﺪ‪ :‬ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻴﺨﻮام‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺎﻫﺎش دوﺳﺖ ﺑﺸﻢ‪ .‬ﻗﺮاره ﺑﺎﻫﺎم ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮه‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ دوﺳﺘﻢ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫و راﻫﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺑﮕﻮ! ﺑﮕﻮ! ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ داره ﻣﻲ اﻓﺘﺎده؟ اون اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ ﻧﻬﺎل! ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻜﺲ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﺘﺎره درون ﻟﻨﺰ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﻋﻘﺐ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺟﻦ را در ﻟﻨﺰ ﻣﻴﺪﻳﺪ‪ .‬ﭘﺮ رﻧﮓ و ﭘﺮ رﻧﮕﺘﺮ‪ .‬ﺻﺪاي ﺟﻴﻐﺶ را ﻣﻴﺸﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻲ ﺻﺒﺮ ﺑﻮد‪ :‬ﺑﮕﻮ‪ ...‬ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ! ازش ﻧﺘﺮس! اﮔﻪ ازش ﺑﺘﺮﺳﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻫﺎت ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ! ﻓﻜﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺸﻲ!‬

‫ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻬﺎل درﺧﺸﻴﺪ و اﺷﻜﻲ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه اش ﻏﻠﺘﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻓﻼش زد و ﺑﺎز دورﺑﻴﻦ را آﻣﺎده ﻛﺮد‪ :‬آره ﻧﻬﺎل! ﺑﺬار ﺑﻴﺎد! ﻓﻜﺮ ﻛﻦ! ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰش! ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎش!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﺸﺴﺖ و ﻛﺰ ﻛﺮد‪ .‬ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻨﺪي‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ اي ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮدش ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﭼﻪ در ﺧﻮد دارد‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺮ‬

‫ﻧﻴﻤﺮخ ﺻﻮرت زﻳﺒﺎﻳﺶ ﻓﻼش زد‪ :‬ﻧﻬﺎل! ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ! ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﺑﮕﻲ؟ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﮕﻮ!‬

‫ﻧﻬﺎل اﺷﻚ رﻳﺨﺖ و رﻳﺨﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ‪ .‬اون اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ دورﺑﻴﻦ را رﻫﺎ ﻧﻤﻴﻜﺮد‪ :‬ﺑﺮو ﺑﺮاي ﺧﻮدت ﻣﺸﺮوب ﺑﺮﻳﺰ‪ .‬ﻫﺮﭼﻘﺪر ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﺨﻮر‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺑﻪ دورﺑﻴﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻓﻼش زد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻛﺮﺧﺘﻲ و ﻟﺮزان ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ در ﭼﺴﭙﻴﺪ‪ .‬دﺳﺘﺶ ﺑﺮ دﺳﺘﮕﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ :‬اﮔﻪ‬

‫ﺑﺨﻮرم ﻣﻴﮕﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ در ﭼﺴﭙﺎﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ دورﺑﻴﻦ را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﻓﻼش زد‪ .‬ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ ﭼﻬﺮه اش را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﻗﺎﻣﺖ در را‬

‫ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎز ﻓﻼش زد‪ :‬اﮔﻪ از در ﺑﺮي ﺑﻴﺮون‪ ...‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ از در ﺑﺮو ﺑﻴﺮون‪ ...‬ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﺗﻨﺪي در را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎز ﻓﻼش زد‪ .‬دورﺑﻴﻦ را از ﺳﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او رﻓﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻟﻴﻮاﻧﻲ ﭘﺮ از‬

‫ﺳﺤﺮ ﺳﺮخ رﻧﮓ روي زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪" :‬اﮔﺮ ﭘﺪر اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻣﻴﻜﺮد‪ ".‬او را دﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺖ‪ ،‬اﺧﻢ در ﻫﻢ‬

‫ﻛﺸﻴﺪ و ﻣﺤﺘﻮاي ﻟﻴﻮان را ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻓﻼش زد‪ .‬آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﻟﻴﻮان را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻟﺮزﺷﻲ ﭘﺮ از درك ﻃﻌﻢ داغ و‬

‫ﺣﺲ ﺷﻴﺮﻳﻦ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻄﺮي را از ﻣﻴﺰ ﻗﺎﭘﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ دﺳﺖ دﻳﮕﺮ ﻟﻴﻮان را ﭘﺲ زد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻓﻼش زد‪ .‬ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﻛﺮد‪ .‬از‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪71‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﻄﺮي ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻓﻼش زد‪ .‬ﺑﺮ آن ﭼﻬﺮه رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه و ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﺎه آﺷﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ داﻣﻦ ﻛﻮﺗﺎه زرﺷﻜﻲ رﻧﮓ و ﺑﻮﻟﻴﺰ ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ راه راه و‬

‫ﭘﻮﺗﻴﻦ آﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﺖ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺴﺖ ﺷﻮد ﺗﺎ رﻫﺎ ﺷﻮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎز ﻓﻼش زد و ﺑﺎز و ﺑﺎز‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ او‬

‫ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺲ ﻛﻨﺪ‪" :‬ﻣﺮدن ﺑﻬﺘﺮ از ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﻫﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدن‪ ".‬ﻧﻬﺎل ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺗﻠﻮ ﺗﻠﻮ ﺧﻮرد‪ .‬ﺳﺮش ﺗﻜﺎن ﺧﻮرد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﻛﺮد‪ :‬ﺳﻴﮕﺎر‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻓﻠﺶ زد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺳﻴﮕﺎر! ﺳﻴﮕﺎر! ﻣﺠﻨﻮن ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮد و ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺖ و ﺑﺎ‬

‫ﺳﺮي از درون در دوران و از ﺑﻴﺮون ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻲ‪ ،‬ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻛﺎﻣﻲ ﻋﻤﻴﻖ‪ .‬ﻛﺎﻣﻲ ﺣﻘﻴﻘﻲ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻓﻠﺶ زد ﺑﺮ ﭼﻬﺮه ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ‬

‫دود ﺳﻴﮕﺎر ﻣﺤﻮ ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻛﺎﻣﻲ دﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬و ﻛﺎﻣﻲ دﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺖ و اﺷﻚ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻓﻠﺶ زد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﻠﻮ ﺗﻠﻮ ﺧﻮرد‪:‬‬

‫اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ! اﻳﻨﺎﻫﺎش! اﻳﻨﺎﻫﺎش!‬

‫ﺑﺎ ﭘﻨﺠﻪ دﺳﺖ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﭼﻨﮓ ﻣﻴﺰد‪ .‬ﻛﺎم ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ و ﭼﻨﮓ ﻣﻴﺰد و ﺑﻲ وﻗﻔﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ! اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻓﻠﺶ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ را ﻫﻴﭻ دورﺑﻴﻨﻲ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺛﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫دورﺑﻴﻦ را ﺑﻪ ﻛﻨﺎري اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻛﺠﺎ ﺑﻮد؟‬

‫ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻗﺺ! اﻵن ﻣﻴﺎن! ﺑﺮﻗﺺ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ رادﻳﻮ ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ :‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ اﺻﺮار ﻛﺮد و ﺧﻮدش را ﺑﻪ رﻗﺼﻴﺪن زد‪ :‬ﺑﺮﻗﺺ ﻧﻬﺎل! ﺑﺮﻗﺺ!‬

‫دﺳﺖ ﻧﻬﺎل را ﻛﺸﻴﺪ و او را روي ﮔﻞ وﺳﻂ ﻗﺎﻟﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬دﺳﺘﺎن او را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪ :‬ﺑﺮﻗﺺ! ﺑﺮﻗﺺ! ﺧﻴﺎل ﻛﻦ ﻣﻦ ﻋﺮوس ﺷﺪم! ﺑﺮﻗﺺ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﻬﺎي ﺑﺴﺘﻪ ﻟﺮزاﻧﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺎﻻ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪ .‬رادﻳﻮ ﺳﺮودي ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ و او "ﻣﻴﺮﻗﺼﻴﺪ"‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ‬

‫"آﻧﺠﺎ" را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺳﻮﺳﻦ درﺑﺎره اش ﻣﻴﮕﻔﺖ‪" :‬ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ‪ ".‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺻﺪاي ﺳﻮﺳﻦ را‬

‫ﻣﻴﺸﻨﻴﺪ‪ :‬ﺑﺮﻗﺺ! ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﻮ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻗﺼﻲ! ﺑﺮﻗﺺ! دﺳﺘﻬﺎي او دﺳﺘﺶ را ﻓﺸﺮد‪ .‬او را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﭘﺎ ﺟﺎي ﭘﺎي دﻳﮕﺮ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺳﺮود در‬

‫ﺗﻨﺶ ﻣﻴﺘﭙﻴﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰ ﻛﻮﺑﻨﺪه اي در ﺳﺮود‪ ،‬ﭼﻴﺰي را در ﺗﻦ او ﻣﻴﻜﻮﺑﻴﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﺳﻮﺳﻦ را ﻓﺸﺮد‪ .‬ﺑﺎز ﭘﺎ ﺟﺎي ﭘﺎي‬

‫دﻳﮕﺮش ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎز ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﺎز رﻗﺼﻴﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﮔﺸﻮد‪ .‬ﺑﺎز ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎز ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﭘﺎ ﺟﺎي ﭘﺎي دﻳﮕﺮ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎز ﭼﺮﺧﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﺎز رﻗﺼﻴﺪ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﻮﺳﻦ ﻣﻴﺨﻨﺪد‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﭼﺮﺧﻴﺪ و رﻗﺼﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ در دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺧﻨﺪه اش ﺑﻮد و رﻗﺼﺶ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪72‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺮﻗﺺ‪.‬‬

‫ﺑﺮﻗﺺ‪.‬‬

‫ﺑﺮﻗﺺ‪ ...‬ﺑﺮﻗﺺ‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎﻻي ﺳﺮش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و او را ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻫﻨﻪ‪ ،‬زﻳﺮ ﻧﻮر ﻣﻬﺘﺎب ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ‪ ،‬روي ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺨﺘﺨﻮاب ﺧﺎﻧﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻟﺒﺨﻨﺪي‬

‫زد و ﻻي ﭼﺸﻤﺎن ﻧﻤﻨﺎﻛﺶ را ﮔﺸﻮد‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ‪ ...‬ﻫﻤﻪ ﺷﻮ ﮔﻔﺘﻢ‪...‬‬

‫ﺑﺎز ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ او زد‪ .‬از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺎ ژاﻛﺘﻲ ﺗﻦ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺧﻮد را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ او ﭼﻪ ﻛﺮدم؟ او ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺮد و ﻣﻦ ﺑﻪ او ﺧﻴﺎﻧﺖ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ و درﻣﺎﻧﺪه در ﻳﺨﭽﺎل را ﺑﺎز‬

‫ﻛﺮد و ﺑﻄﺮي آب را ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﻧﻔﺴﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﺎز و ﺑﺎز‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ آن ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺑﻪ زﻣﺎن ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻮﺷﻲ ﺗﻠﻔﻦ را‬

‫ﺑﺮداﺷﺖ و دﻛﻤﻪ ﺗﻜﺮار ﺷﻤﺎره ﮔﻴﺮي را ﻓﺸﺎر داد‪ :‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰو‪ .‬ﻫﻤﻪ درداﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪه‪ .‬ﻫﻤﻪ‬

‫ﺗﺠﺎوزاﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﺷﺪه‪ .‬ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﺑﮕﻢ ﻛﻪ اون ﭼﻴﺰاي ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪي رو ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮده‪.‬‬

‫ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻨﻴﺪن ﭘﺎﺳﺨﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫اي ﻛﺎش ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ و او را ﺑﺒﺮد‪.‬‬

‫اي ﻛﺎش ﻣﺮا ﻛﺘﻚ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺪاي ﻧﻬﺎل ﻣﻲ آﻣﺪ‪ :‬ﺟﻨﺎ دارن ﻣﻴﺮﻗﺼﻦ‪ ...‬ﺑﻴﺎ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻗﺼﻴﻢ‪...‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻴﻜﺸﻤﺖ ﻛﺎﻣﺮان! ﺑﻪ ارواح ﺧﺎك ﺑﺎﺑﺎم ﻣﻴﻜﺸﻤﺖ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم او را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮارت ﺗﻦ او را ﺣﺲ ﻛﻨﺪ‪ :‬ﺗﺎرا! ﺧﻮدﺗﻮ ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻦ! اون ﻋﻮﺿﻲ ارزﺷﺸﻮ ﻧﺪاره!‬

‫ﺗﺎرا ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ :‬ﻧﺪاره؟ ﭼﻮن ﻧﺪاره ﻣﻴﻜﺸﻤﺶ! ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻲ ﺑﻪ روز اﻳﻦ آورده! آﺧﻪ ﺗﻮ اﺳﻢ ﺧﻮدﺗﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻲ ﻣﺮد؟ ﺗﻮ ﻧﺎﻣﺮد اﺳﻢ ﺧﻮدﺗﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻲ‬

‫ﻣﺮد؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺗﻦ ﻧﺤﻴﻒ او را ﻛﻪ روز ﺑﻪ روز ﻫﻢ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ اي ﭘﺮت ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻔﻪ ﺷﻮ ﺗﺎرا!‬

‫رو ﺑﻪ ﻛﺎﻣﺮان ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﻛﻨﺎر درﺧﺘﻲ ﺳﻴﮕﺎر روﺷﻦ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻛﺠﺎ ﭘﻴﺪاش ﻛﺮدي؟‬

‫ﻛﺎﻣﺮان ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻴﺎه و ﻣﻮﻫﺎي ژوﻟﻴﺪه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮدش آوﻳﺰون ﺷﺪ! ﺑﭽﻪ ﺷﻤﺎﻟﻪ! ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻫﺮ ﻛﺎري ﻣﻴﮕﻴﻢ ﺑﻜﻨﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ‬

‫ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ! ﻧﻜﺮد! ﻣﻨﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم!‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﺮده ﺑﻮدم؟ ﻫﺎن؟ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﺮده ﺑﻮدم؟ ﭼﺮا اﻳﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪73‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫و ﺑﻪ دﺧﺘﺮي ﻛﻪ ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﻲ زﺧﻤﻲ و ﺗﻨﻲ ﭘﺮ از درد ﮔﻮﺷﻪ اي ﻛﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد اﺷﺎره ﻛﺮد‪ .‬ﻛﺎﻣﺮان ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻴﺪاد‪ :‬ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﺮدي ﺗﺎرا!‬

‫و راﻫﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﻴﺮون ﺑﺎغ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﺎرا ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺗﺐ آﻟﻮد و ﭘﺮ ﺧﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد ﺗﺎ دور ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬دﻳﮕﻪ دور و ﺑﺮ ﻣﺎ ﭘﻴﺪات ﻧﺸﻪ!‬

‫ﻣﺸﺘﺮﻳﺎي ﻋﻮﺿﻴﺘﻢ ﻣﺎل ﺧﻮدت! دﻳﮕﻪ ﻧﺒﻴﻨﻤﺖ ﻛﺎﻣﺮان!‬

‫ﻛﺎﻣﺮان ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪي ﭘﺎﺳﺨﺶ داد‪ :‬از ﮔﺸﻨﮕﻲ ﻣﻴﻤﻴﺮﻳﻦ!‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﺼﻮم دﺧﺘﺮ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮده اﺳﺖ و او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﻜﺸﺎن ﻣﻴﺒﺮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ از ﺗﺐ ﻣﻴﺴﻮﺧﺖ‪ .‬ﺣﺲ ﻛﺮد‬

‫ﺣﺎﻻﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻮر ﺷﻮد‪ .‬از ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺧﻲ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ راه را ﺗﺸﺨﻴﺺ داد و ﭘﻲ رﻓﻴﻘﺶ روان ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد در اﺗﺎﻗﻚ را ﺑﺴﺖ و ﭘﻼﺳﺘﻴﻚ را‬

‫ﭘﺸﺖ آن اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﻴﺶ از آن ﺳﺮﻣﺎ وارد ﻧﺸﻮد‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ اﮔﻪ اون ﻣﺸﺘﺮي ﻧﻴﺎره ﻣﺎ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻴﻢ؟‬

‫ﺗﺎرا ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪاد‪ .‬ﻛﻨﺎري ﻧﺸﺴﺖ و آﺧﺮﻳﻦ ﺳﻴﮕﺎرش را از ﺟﻴﺐ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و آﺗﺶ زد‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻄﺮي آب را از ﮔﻮﺷﻪ اي ﺑﺮداﺷﺖ و روﺳﺮي ﺧﻮد‬

‫را از ﺳﺮ ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬آب روي آن رﻳﺨﺖ و ﺑﺮ ﺧﻮﻧﻬﺎي روي ﺻﻮرت دﺧﺘﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻋﺼﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺳﺎﻟﻤﺎﺷﻮ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﺮﻣﻴﺪارن زﺧﻤﻴﺎﺷﻮ ﻣﻴﻨﺪازن‬

‫دور! ﻋﻮﺿﻴﺎ! اﺳﻤﺖ ﭼﻴﻪ؟ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ؟‬

‫دﺧﺘﺮ ﺑﻐﺾ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ :‬ﻧﺎزي‪ ...‬ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻤﻪ‪...‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺳﻮﺗﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺘﻲ! ﭼﺮا ﺧﻮﻧﻪ رو ول ﻛﺮدي؟ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﻼ ﺳﺮت ﺑﻴﺎد؟‬

‫دﺧﺘﺮ روﺳﺮي او را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ اﻳﻨﺠﻮري ﺑﺸﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا دود را ﻏﻠﻴﻆ ﺑﻴﺮون ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻲ رﻣﻖ و ﺳﺮزﻧﺸﮕﺮ ﻣﺴﺨﺮه اش ﻛﺮد‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟ ﺣﻠﻮا ﭘﺨﺶ ﻣﻴﻜﻨﻦ؟ ﻧﻪ ﺟﻮﻧﻢ! اﻳﻨﺠﺎ "ﻣﺮگ"‬

‫ﭘﺨﺶ ﻣﻴﻜﻨﻦ‪ .‬زﻧﺪه زﻧﺪه ﻣﻴﻜﺸﻨﺖ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ او را ﻛﻪ دور ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻫﺎﻟﻪ اي ﺳﺮخ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ :‬زﺧﻤﺎي روي ﺷﻜﻤﺶ ﺧﻴﻠﻲ اذﻳﺘﺶ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪ اون ﺣﻮادﺛﻮ ﻳﺎدش ﻣﻴﺎره‪ .‬ﻃﻮري اوﻧﺎ رو ﺑﺮام‬

‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ اوﻧﺠﺎﺳﺖ و داره اوﻧﺎ رو ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪ وﺟﻮد ﻣﻨﻮ ﺳﻮزوﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻴﻦ ﺑﻔﻬﻤﻴﻦ ﭼﻲ ﻛﺸﻴﺪه‪ .‬اي ﻛﺎش‬

‫ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ازش ﻓﻴﻠﻢ ﺑﮕﻴﺮم ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻦ‪ .‬ﻫﻤﻪ وﺟﻮدش ﻣﻴﻠﺮزﻳﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ .‬درد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ .‬اﺷﻚ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ازش ﻓﻴﻠﻢ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﺑﻲ‬

‫ﺣﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎورم ﻧﻤﻴﺸﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻫﺎي ﺑﺪوي آﻓﺮﻳﻘﺎ ﻣﻤﻜﻨﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري رو ﺑﺎ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻜﻨﻦ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮش را ﻣﻴﺎن دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ اداﻣﻪ داد‪ :‬آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ...‬ﻧﻤﻴﺨﻮام ﻳﻜﻲ از اون آدﻣﺎي‬

‫ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاري ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻴﺸﻪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻪ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻢ ﻛﻪ اﮔﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻦ ﻣﻨﻮ ﻛﺘﻚ ﺑﺰﻧﻴﻦ‪ .‬ﻫﺮ‬

‫ﻛﺎري دﻟﺘﻮن ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻜﻨﻴﻦ‪ .‬ﺣﺘﻲ اﮔﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻦ ﻣﻨﻮ ﺑﻜﺸﻴﻦ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪74‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﭘﺮﺳﺸﮕﺮ او را ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎ اون ﻋﺸﻘﺒﺎزي ﻛﺮدم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻛﻢ‪ .‬ﻧﻮازﺷﺶ ﻛﺮدم و ﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺶ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ .‬ﻣﻦ‬

‫اوﻧﻮ دوﺳﺖ دارم‪ .‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪم‪ .‬ﺣﺎﺿﺮم ﺑﺮاش ﻫﺮ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬و ﺧﻴﺎﻟﺘﻮن راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺎري ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺎري ﻛﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ اراده ﻛﻨﻴﻦ ﻳﺎ اون اراده ﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ را از او ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﻣﻜﺚ و ﻃﻮﻻﻧﻲ اي ﻛﺮد ﻛﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ را ﻣﻴﻜﺸﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدي؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺗﻮﻗﻊ زﻳﺎدﻳﻪ‪ ...‬ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺧﻮدﻣﻮ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎش و ﻣﻼﺣﺖ و زﻳﺒﺎﻳﻴﺶ ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮﻗﻊ زﻳﺎدﻳﻪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎم‬

‫ﺧﻴﺮه ﻣﻴﺸﻪ و ﺑﻬﻢ ﻣﻴﮕﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ اون راه‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر؟ ﭼﻘﺪر؟ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ و ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ‬

‫ﻧﻜﻨﻢ؟ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﭽﻪ س‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻫﺰار ﺳﺎل زﺟﺮ ﻛﺸﻴﺪه‪ .‬ﺑﺮاش ﺑﺴﻪ‪ .‬ﺑﺴﻪ آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ .‬ﺑﺬار ﻳﻪ ﻛﺎري ﺑﺮاش ﺑﻜﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﮕﺎر واﻣﺎﻧﺪه روي ﻣﻴﺰ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺎري؟ ﭼﻪ ﻛﺎرش ﻛﻨﻢ ﺷﺎﻫﻴﻦ؟ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺑﮕﻢ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﮕﺎر را از ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن او ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﻫﺮ ﻛﺎري ﺑﺮاش ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ از ﻛﺸﻮر ﺧﺎرﺟﺶ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺴﭙﺮﻣﺶ ﺑﻪ ﻳﻪ‬

‫ﻣﺸﺎور ﺧﻮب ﺗﺎ اﻳﻦ ﺧﺮاﻓﺎت از ﺳﺮش ﺑﺮه ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺸﻢ ﺗﺎ ﭘﺪرم ﺑﺮﮔﺮده‪ .‬اون ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﻫﺮ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﭘﺪر ﺗﻮ ﻛﻴﻪ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ آﺗﺶ ﻓﻨﺪك ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺮدﻳﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻴﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻓﻨﺪك را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد و دﺳﺘﺶ را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﭘﺪر ﻣﻦ ﻳﻪ ﻣﺎﻓﻴﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل دﺳﺘﮕﻴﺮه ﺑﺰرگ را ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺎﻫﻴﺘﺎﺑﻪ را از روي ﮔﺎز ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد‪ .‬آﻧﺮا ﻛﻒ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻤﻮ ﻳﻪ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﺨﺮ‪.‬‬

‫اوﻧﺠﻮري دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮاد دو ﺗﺎ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﺑﺮﻧﺞ درﺳﺖ ﻛﻨﻲ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ از ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻴﻨﺖ ﺑﺮﺳﺪ و ﻗﺎﺷﻘﻲ ﺑﺮدارد‪ .‬دﻳﺪ ﻛﻪ آﻓﺘﺎب ﺑﻲ ﺟﺎن ﻇﻬﺮ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ زور‬

‫ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و رﺳﺘﻮران ﺑﻴﻨﺪازد‪ .‬ﺑﺎز ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﻏﻬﺎي ﺳﺮخ ﺷﺪه را روي ﺑﺮﻧﺠﻬﺎ در ﻇﺮﻓﻬﺎي ﻣﺸﺘﺮﻳﺎن ﺑﺎزار ﻣﻴﭽﻴﺪ‪ .‬از ﺟﺎ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻛﻨﺎرش روي زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺳﺮ‪-‬ﭘﺎ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺑﺬار ﻣﻨﻢ ﻫﻮﻳﺞ ﺑﭽﻴﻨﻢ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻣﭻِ دﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖِ او را ﻛﻨﺎر زد‪ :‬ﺧﺮاب ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻋﻤﻮ! ﻣﻴﺨﻮام ﺗﺰﺋﻴﻨﺸﻮن ﻛﻨﻢ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪه آراﻣﻲ را ﺷﺮوع ﻛﺮد و ﻛﻢ ﻛﻢ ﺧﻨﺪه اش ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻗﻬﻘﻬﻪ اي ﻋﺼﺒﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻛﺲ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ اﻳﻦ‬

‫ﻓﺴﻘﻠﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻪ ﺧﺮاب ﻣﻴﻜﻨﻲ! ﺑﺒﻴﻦ ﺗﻮ رو ﺧﺪا!‬

‫و دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺮﻳﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ او ﻣﻴﺨﻨﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮد و اﺷﻜﻲ را ﻛﻪ از ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺳﺮازﻳﺮ ﺑﻮد زدود‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻛﻨﺎر ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻛﻨﺎر ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ اﺧﺒﺎر ﺗﻠﻮزﻳﻮن و رادﻳﻮ و روزﻧﺎﻣﻪ‬

‫ﻫﺎ در اﻃﺮاﻓﺶ رخ ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻠﻮزﻳﻮن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و دﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ زِر زِر ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﻣﺘﺤﺮك آن ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺧﻴﺮه‪ .‬ﺧﻴﺮه‪.‬‬

‫ﺧﻴﺮه‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪75‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ؟ آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد و ﺑﻪ ﻣﺮد ﻛﻪ دﺳﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺣﺮﻛﺖ داده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮد ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺣﺴﺎب ﻣﺎ ﭼﻘﺪر ﺷﺪ "ﻋﻤﻮ"؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت او ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰش رﻓﺖ‪ :‬ﭼﻲ داﺷﺘﻲ؟‬

‫ﻣﺮد ﺷﻤﺮد‪ :‬دو ﺗﺎ ﻗﻮرﻣﻪ ﺳﺒﺰي‪ .‬ﻳﻪ ﻻزاﻧﻴﺎ‪ .‬ﺳﺎﻻد دو ﺗﺎ‪ .‬ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺳﻪ ﺗﺎ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻋﻤﻮ ﻗﻮرﻣﻪ ﺳﺒﺰي ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﺳﻔﺎرش ﻧﮕﻴﺮ‪.‬‬

‫آﺧﺮﻳﻦ ﻇﺮف را ﻛﻪ از ﻗﻮرﻣﻪ ﺳﺒﺰي ﭘﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺴﺖ و روي ﺑﻘﻴﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺣﺴﺎب ﻣﺮد و ﺧﺎﻧﻮاده اش را ﻛﺮد و ﻛﻨﺎر در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﻧﻬﺎل ﺟﻮن ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻲ؟ ﺑﺬار ﻣﻨﻢ ﻳﻪ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﻢ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ :‬ﻛﺎرا ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻇﺮﻓﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﻛﻪ ﺳﺎرا ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻴﺎم ﻣﻴﺸﻮرم‪ .‬ﺳﺒﺰي ﻫﻢ ﻣﻌﺼﻮم و ﺗﺎرا ﭘﺎك ﻣﻴﻜﻨﻦ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﻛﻮه ﻇﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬اون ﻃﻔﻠﻚ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺸﻮره؟ ﻧﻪ! ﻣﻨﻢ ﻛﻤﻜﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪...‬‬

‫ﺑﻲ ﺧﻴﺎل ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد و ﻇﺮﻓﻬﺎ را ﺑﻪ ﻇﺮﻓﺸﻮﻳﻲ رﻳﺨﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺟﺎﻳﻲ را ﺑﻴﺎﺑﺪ ﺗﺎ در آن ﮔﻢ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻜﺲ ﭼﻴﺰﻳﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻴﺸﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻪ‪ .‬ﺳﻜﺲ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻴﺸﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ اوﻧﻮ ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ اﻳﻦ دﻟﻴﻠﻴﻪ‬

‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﻓﻠﻮر رو ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻧﻤﻴﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻴﺸﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻗﺪم از ﻗﺪم ﺑﺮﻣﻴﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻓﻘﻂ رﻧﮕﻬﺎﻳﻲ را ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺗﺎري ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺗﻮر ﺳﻔﻴﺪِ ﻣﻘﺎﺑﻞِ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‪ ،‬دﻧﻴﺎﻳﺶ را ﺳﻴﺎه ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻛﻮﺑﺶ دﺳﺖ زدن ﻣﺘﻮاﻟﻲ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ ﺳﺮش را ﺑﻪ دوران وا ﻣﻴﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻛﺴﻲ آن وﺳﻂ ﺷﻠﻨﮓ ﺗﺨﺘﻪ ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﻴﺰد‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻧﻬﺎل آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ "ﺑﺮﻗﺼﺪ"‪.‬‬

‫ﺑﻮي ﻋﻄﺮﻫﺎي ارزان ﻗﻴﻤﺖ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ دل و روده اش را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻴﭙﻴﭽﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻜﻪ ﻫﺎي ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻮﭼﻚ و ﻧﻘﻠﻬﺎي ﺳﻔﺖ ﺑﺮ ﺳﺮش رﻳﺨﺘﻨﺪ و ﻣﻐﺰ او را ﺳﻮراخ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪76‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫زﻧﻬﺎ ﻛﻞ زدﻧﺪ‪.‬‬

‫او ﺑﻪ ﺣﺠﻠﻪ ﻣﻴﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ! ﺑﺒﻴﻦ ﻟﺒﺎﺳﻤﻮ! ﻋﻄﺮﻣﻮ ﺑﺒﻴﻦ!‬ ‫‪-‬‬

‫و ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻮﻳﻴﺪ‪ :‬ﻋﻄﺮ ﺗﻮي ﻋﻜﺲ ﻧﻤﻲ اﻓﺘﻪ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺣﺮﻳﺮي ﺗﺎ زﻳﺮ زاﻧﻮاﻧﺶ ﭘﻮﺷﻴﺪه و ﻫﻤﻪ اﻧﺪام ﺑﻲ ﻟﺒﺎﺳﺶ از زﻳﺮ آن ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﺑﺎ ﻛﻔﺸﻬﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ دارش‬

‫راه ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او رﻓﺖ‪ :‬ﺧﺪاﻳﺎ‪ ...‬اﻳﻨﻮ ﺑﺒﻴﻦ‪...‬‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮد و ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﺶ را ﻧﻮازش ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﻗﺸﻨﮕﻲ ﻧﻬﺎل‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﻬﺎي ﺑﺴﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻟﺒﺎﺳﺎ ﻗﺸﻨﮕﻦ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪" :‬ﺗﻮ" ﻗﺸﻨﮕﻲ‪.‬‬

‫دﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﻛﻤﺮ و زاﻧﻮاﻧﺶ ﺑﺮد و او را از زﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻮ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي؟ ﻫﻴﭻ ﻣﻴﺪوﻧﻲ آدﻣﺎي زﻳﺎدي ﺗﻮي دﻧﻴﺎ دﻧﺒﺎل دﺧﺘﺮاﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ‬

‫ﻣﻴﮕﺮدن؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﺮا؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ او را ﻣﻘﺎﺑﻞ دورﺑﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺑﻲ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰت‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻛﺎﺗﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ت‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻞ دورﺑﻴﻦ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﻤﺮ اﻳﺴﺘﺎد و ﺳﺮ ﻛﺞ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﺮ از ﭘﺸﺖ دورﺑﻴﻦ ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻧﮕﻔﺘﻢ؟ اﻳﻦ ژﺳﺘﻮ از ﻛﺠﺎ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻤﻮ وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ "ﺧﺮ ﺧﻮدﺗﻲ" اﻳﻨﺠﻮري ﻣﻴﻜﻨﻪ!‬

‫آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ! آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎز ﻛﻦ ﺗﻮ رو ﺧﺪا!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮد را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻘﺎﺑﻞ در رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل از ﭘﻲ اش دوﻳﺪ‪ .‬در ﻧﻮري ﻛﻪ از راﻫﺮوي ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون دوﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻫﻴﻜﻞ‬

‫ﻣﻌﺼﻮم را ﺗﺸﺨﻴﺺ داد ﻛﻪ ﻛﺴﻲ را ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻫﻤﺮاه ﺳﺎرا و دﺧﺘﺮي دﻳﮕﺮ آﻧﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪ :‬ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬

‫ﺳﺎرا ﭘﻴﺮاﻫﻦ او را ﮔﺮﻓﺖ و اﻟﺘﻤﺎس ﻛﺮد‪ :‬داره ﻣﻴﻤﻴﺮه! داره ﻣﻴﻤﻴﺮه!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻛﻮﺗﺎه اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ را ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن اﺻﻠﻲ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬دو ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺗﻮ!‬

‫و راه را ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﮔﺸﻮد‪.‬‬

‫ﺳﻪ دﺧﺘﺮ وارد ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻌﺼﻮم‪ ،‬ﺗﺎراي ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎن را ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ داﺧﻞ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪77‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ راﻫﻨﻤﺎﻳﻴﺸﺎن ﻛﺮد و ﻣﻌﺼﻮم او را ﺑﺮ ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ اي در اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭼﺮاغ روﺷﻦ ﻛﺮد‪ :‬اﻳﻦ ﭼﺶ ﺷﺪه؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻛﻤﺮ راﺳﺖ ﻛﺮد‪ :‬ﺗﺐ ﻛﺮده‪ .‬زﺧﻤﺶ ﭼﺮك ﻛﺮده ﺗﺐ ﻛﺮده‪.‬‬

‫ﺳﺎرا اﺷﻚ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ و دﺧﺘﺮِ دﻳﮕﺮ ﺑﻲ ﺣﺮف و ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ اي اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه روي آن ﺳﻪ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ :‬ﭼﻪ زﺧﻤﻲ؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻛﻨﺎر ﺗﺎرا ﻧﺸﺴﺖ و آﺳﺘﻴﻦ او را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﺎﻻ زد‪ :‬اﻳﻦ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺮاي آدم ﻧﺎزﭘﺮورده اي ﻣﺜﻞ او ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎد ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬زﺧﻤﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ رو ﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﺮﻳﻨﺶ دﻛﺘﺮ‪.‬‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻧﻤﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺘﻲ ﺑﺮ ﻣﻮﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ اش ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﺎز ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻋﻴﻨﻜﺶ را از ﮔﻮﺷﻪ اي ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺮ ﭼﺸﻢ زد‪ .‬ﮔﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ‪:‬‬

‫ﺷﻨﻴﺪم اﮔﻪ ﻧﺎﺟﻮر ﺑﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺘﻮ ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻦ‪.‬‬

‫ﺳﺎرا ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﺴﺖ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻣﻀﻄﺮب ﺗﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎوري ﭘﻴﺮﻣﺮد را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ اداﻣﻪ داد‪ :‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻧﻜﻨﻦ ﻣﻴﻤﻴﺮه‪...‬‬

‫ﺳﺎرا ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ‪ .‬و ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻪ اﻟﺘﻤﺎس‪ :‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ! ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻮ ﻳﻪ دوﺳﺖِ دﻛﺘﺮ ﻧﺪاري؟ ﺣﺘﻲ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ راﻫﺮو رﻓﺖ ﺗﺎ ﮔﻮﺷﻲ ﺗﻠﻔﻦ را ﻛﻪ ﺑﺮ دﻳﻮار آوﻳﺰان ﺑﻮد ﺑﺮدارد‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ اون ﺑﺘﻮﻧﻪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻪ؟ اﻳﻨﺠﺎ؟ ﺣﺘﻲ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻴﺎد!‬

‫ﺷﻤﺎره اي را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺳﻼم دﺧﺘﺮم‪ ...‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺎ ﺑﺎرﻣﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ دﺧﺘﺮا رو اﻳﻨﺠﻮري راه ﺑﺪي ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ت‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮزﻧﺸﮕﺮ و زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻲ ﺑﺬارم ﺑﻤﻴﺮه؟‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮي ﮔﻔﺖ‪ :‬وﺿﻌﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪه‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﺮﻳﻤﺶ ﻣﻄﺐ ﻣﻦ‪ .‬اوﻧﺠﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮاش ﻳﻪ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺎرا ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺿﺠﻪ زد‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻴﺨﻮاﻳﻦ دﺳﺘﺸﻮ ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻴﻦ؟‬

‫دﻛﺘﺮ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺨﺸﻲ رو ﻛﻪ ﭼﺮك ﻛﺮده ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮدارم‪ .‬ﭼﺎره اي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬و ﺑﻬﺘﺮه ﺷﻤﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﻧﻴﺎﻳﻦ‪.‬‬

‫ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮ را در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻮد را ﺟﻠﻮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎت ﻣﻴﺎم دﻛﺘﺮ‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد و ﺧﻄﻴﺒﻲ او را ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﺮد‪ :‬ﻫﻴﭻ داروﻳﻲ ﺑﻬﺶ ﻧﻤﻴﺪﻳﻦ؟‬

‫دﻛﺘﺮ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺗﺎﺳﻒ ﺑﺎر ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬اﻧﻘﺪر ﺳﺮﺧﻮد دارو ﺧﻮرده ﻛﻪ اﺻﻼً ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﺑﻪ داروﻳﻲ ﺟﻮاب ﺑﺪه ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ در آﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺮﻳﻀﺶ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن ﺳﺒﺰ ﺷﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻴﺮم ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﺑﺮو‪ .‬ﺗﻮي اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺟﺰ دﺧﺘﺮت ﺑﺮات ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را از ﭼﺸﻤﺎن او ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاي ﻣﻴﻤﻮﻧﻢ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪78‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪﻗﺪﺗﺮ ﺑﻮد اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮرت ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ‪ ...‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﻫﻢ ﺧﻮردي‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن دﺳﺖ ﺑﺮ ﭼﺎرﭼﻮب ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬اﺟﺒﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاي ﻛﻨﺎرت ﻣﻴﻤﻮﻧﻢ‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﭼﺮا اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻮ ﻣﻴﺰﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ و ﺗﻮ‪ ،‬ﻫﺮ دو دﻻﻳﻞ ﺧﻮدﻣﻮﻧﻮ‬

‫دارﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺣﺮﻓﻲ دﻳﮕﺮ از او ﺑﺸﻨﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻛﺴﺘﺮيِ ﺻﺒﺢ ﺑﺮ ﺻﻮرﺗﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و او ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻨﺠﺮه ﺧﺎﻛﺴﺘﺮيِ ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬دودِ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي را ﺑﻴﺮون ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﻫﻤﻪ دﻧﻴﺎ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪.‬‬

‫آن ﺧﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬آن ﻣﻄﺐ و اﻧﻌﻜﺎس ﭼﻬﺮه اش در ﭘﻨﺠﺮه‪ :‬ﺑﻲ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻲ ﺣﺴﻲ ﻗﻮي ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻤﻴﻜﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ اﻧﺰﺟﺎر ﻛﻨﺎر ﺑﺎرﻣﺎن اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﻣﻴﺨﻮاد ﺳﺮ اﻳﻨﺎ ﺑﻴﺎد؟ ﭼﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻲ در‬

‫اﻧﺘﻈﺎرﺷﻮﻧﻪ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮدرﮔﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻫﻢ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪاد‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم‪ .‬اوﻧﺎ ﻫﻴﭻ آﻳﻨﺪه اي‬

‫ﻧﺪارن‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎنِ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﻫﻴﭽﻜﺲ آﻳﻨﺪه اي ﻧﺪاره ﺧﻄﻴﺒﻲ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ روي ﺳﻜﻮي ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻨﺠﺮه ﻛﻪ ﮔﻠﻬﺎي ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ زﻳﻨﺘﺶ داده ﺑﻮد ﻓﺸﺮد‪ :‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻴﺬارم ﻧﻬﺎل ﺑﺮه دﻧﺒﺎل آﻳﻨﺪه ش‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬

‫ﻛﻲ اوﻧﻮ ﻣﻴﺒﺮه‪ .‬اون ﻣﻴﺮه دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﺮاش ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﻛﻢ ﺧﻮاﺑﺶ او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻪ آﻳﻨﺪه اي؟ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﭼﻪ آﻳﻨﺪه اي ﻣﻴﺘﻮﻧﻴﻢ ﺑﺮاي اوﻧﺎ ﺑﺴﺎزﻳﻢ؟‬

‫ﭘﺸﺖ ﺑﻪ دﻳﻮار ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﺗﻜﻴﻪ داد‪ :‬ﻣﻦ ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ اون ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاد‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﺗﺎ ﻛﻲ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻛﻴﻨﻪ ﻫﺎش زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﺗﺎ ﻛﻲ‬

‫ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫در ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ دو ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ از دﺳﺖ ﺑﺪﻣﺶ‪ .‬اون ﻣﻴﺮه ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ .‬اﻳﻨﻮ ﻣﻴﺪوﻧﻲ؟ اون ﻣﻴﺮه‪...‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد دوﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺳﺮﻓﻪ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻋﺼﺒﻲ ﭘﺮت و ﭘﻼ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﭻ آﻳﻨﺪه اي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ‬

‫ﺣﺎﻻﺳﺖ‪ .‬اون ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺮه‪ .‬اون ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﻲ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻪ‪ .‬اﺻﻼً ﺑﻮدن ﻳﺎ ﻧﺒﻮدن ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اون دﻧﺒﺎل اﻋﺘﻤﺎده‪ .‬اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ‬

‫ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ‪ .‬اون ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاره‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻨﻢ ﻣﻴﺮه‪ .‬دو ﺷﺐ ﭘﻴﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎزم ﻣﻴﺮه‪ .‬اون ﻳﻪ روزي ﻣﻴﺮه‪ .‬اﻳﻨﻮ ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺻﻨﺪﻟﻲ را ﺟﻠﻮ ﻛﺸﻴﺪ و ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎرﻣﺎن اﻣﺎﻧﺶ ﻧﺪاد‪ .‬ﺑﻪ ﺗﺎرا ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺑﻮد اﺷﺎره ﻛﺮد‪ :‬اوﻧﺎ ﻫﻤﻪﺷﻮن‬

‫ﻣﻴﺮن‪ .‬اوﻧﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻳﻪ دﻧﻴﺎي دﻳﮕﻪن‪ .‬ﻳﻪ دﻧﻴﺎ ﻏﻴﺮ از دﻧﻴﺎي ﻣﻦ و ﺗﻮ‪ .‬اوﻧﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﺮﮔﺮدن‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮدن ﺗﺎ "ﮔﺬﺷﺘﻪ‬

‫ﺷﻮﻧﻮ" از ﻧﻮ ﺑﺴﺎزن‪ .‬اوﻧﺎ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﺷﻴﻚ و ﻣﺠﻠﻞ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارن‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻼﻣﺶ را ﻛﻪ آﻣﺎده ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻦ دﻫﺎن ﺧﻔﻪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪79‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﻇﺮف را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﺲ ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﻲ را روي آن ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮدش ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺑﺨﻮر دﻳﮕﻪ! اﻵن ﺳﺮد‬

‫ﻣﻴﺸﻪ! ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮت ﻣﻮﻧﺪم!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺗﻜﻪ اي ﺑﺮداﺷﺖ ﻛﻪ دﺳﺘﺶ را ﺳﻮزاﻧﺪ‪ :‬ﻣﺮغ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ :‬اوﻫﻮم‪ .‬ﺗﺎزه ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻮل ﺑﺪﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺗﻜﻪ اش را در دﺳﺖ داﺷﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺳﺮد ﺷﻮد‪ :‬ﭼﻪ ﻗﻮﻟﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻔﺘﻪ اي ﺳﻪ روز ﻻزاﻧﻴﺎ درﺳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﻴﺎي اﻳﻨﺠﺎ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺗﻜﻪ اش را در ﺑﺸﻘﺎب ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬آﺧﻪ ﭼﺮا؟‬

‫ﻧﻬﺎل دﺳﺖ دراز ﻛﺮد و ﻧﻮك ﺑﻴﻨﻲ او را ﻓﺸﺎر داد‪ :‬ﭼﻮن ﺗﻮ ﻻزاﻧﻴﺎ دوﺳﺖ داري‪ .‬ﻣﻨﻢ دوﺳﺖ دارم ﺑﭙﺰم‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺎ ﻻزاﻧﻴﺎ ﭘﺨﺘﻦ ﺳﺨﺘﻪ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎز ﺗﻜﻪ اش را ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ...‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻪ روز ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻴﺸﻲ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺑﻄﺮي ﺷﺮاب ﻋﺎﻟﻲ اش ﻛﻨﺎر آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺖ و ﺗﻜﻪ اي از ﻇﺮف ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬ﺧﻮﺑﻴﺶ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﻧﻮاﻳﻲ ﻣﻴﺮﺳﻢ!‬

‫ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ و ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻟﻴﻮاﻧﻬﺎي ﺧﻮدﺷﺎن را ﻧﻴﻤﻪ ﭘﺮ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ ﺗﺎرا؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎه ﺑﻲ رﻣﻘﺶ را ﺑﻪ ﻧﻬﺎل دوﺧﺖ‪ :‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ ...‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺖ دادم‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﻬﺎي ﺑﺴﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دﺳﺖ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ او ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻟﻴﻮان آب را ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد و ﺑﺴﺘﻪ ﻗﺮص را از ﻛﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬ﻋﻤﻮ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ اﻳﻨﻮ ﺑﺨﻮري‪.‬‬

‫و ﻗﺮﺻﻲ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا آﻧﺮا ﺑﺎ ﺟﺮﻋﻪ اي ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ :‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎد؟ ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪ ...‬ﺑﺎزوم ﻣﻴﺴﻮزه‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻳﺎدﺗﻪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻲ اﮔﻪ ﻣﻮاﻇﺒﺶ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﭼﺮك ﻣﻴﻜﻨﻪ؟ زﺧﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﭼﺮك ﻛﺮد!‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎه ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ :‬آره ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﭼﺮك ﻛﺮد‪ ...‬ﺑﻌﺪش ﺗﺐ ﻛﺮدم‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﻳﺎدﻣﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﻣﻴﺴﻮﺧﺖ‪ ...‬اﻧﮕﺎر ﺗﻮي آﺗﻴﺶ ﺑﻮدم‪ ...‬ﺗﺸﻨﻪ‬

‫م ﺑﻮد ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺸﻨﻪ م ﺑﻮد‪ ...‬ﺑﻌﺪﺷﻢ اﻧﮕﺎر ﺑﻴﻬﻮش ﺷﺪم‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬رﻧﮕﺖ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺑﻮد ﺗﺎرا‪ ...‬زﺧﻤﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺑﻮد‪ ...‬دﻛﺘﺮ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮش دارم‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪80‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﻟﻴﻮان در دﺳﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬آره ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﻃﻮل ﻣﻴﻜﺸﻪ ﺗﺎ ﺟﺎش ﺧﻮب ﺑﺸﻪ‪ ...‬ﮔﻔﺖ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﺳﺎل‪ ...‬اﮔﻪ ﺗﻮ و ﻋﻤﻮت ﻧﺒﻮدﻳﻦ‪...‬‬

‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮم ﻣﻲ اوﻣﺪ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺗﺒﺖ ﻗﻄﻊ ﺷﺪه‪ ...‬دﻳﺪي ﻛﻪ‪ ...‬دﻛﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﺎد داد ﭘﺎﻧﺴﻤﺎﻧﺘﻮ ﻋﻮض ﻛﻨﻢ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ! ﺧﻮدم اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻣﻴﻜﻨﻢ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ آراﻣﻲ دﺳﺘﺶ را ﻓﺸﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺪم ﻧﻤﻴﺎد! دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد ﻳﻪ روزي دﻛﺘﺮ ﺑﺸﻢ!‬

‫ﺗﺎرا دﺳﺖ از دﺳﺖ او ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﻧﻮازش ﻛﺮد‪ :‬ﭼﺮا ﻧﻬﺎل؟ ﭼﺮا ﺗﻮ؟‬

‫ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را از ﺻﻮرﺗﺶ ﻛﻨﺎر زد‪ :‬ﭼﺮا ﻓﺮار ﻛﺮدي؟ ﭼﺮا ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻴﮕﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﭼﺸﻢ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺮ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻦ‪ ...‬ﻣﻼ ﻣﻨﻮ اذﻳﺖ ﻣﻴﻜﺮد‪ ...‬ﺧﻴﻠﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪه س‪ .‬ﻣﺠﺒﻮرم‬

‫ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪم‪ ...‬وﻗﺘﻲ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﺷﺪ ﺑﺮات ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎز ﮔﻮﻧﻪ اش را ﻧﻮازش ﻛﺮد‪ :‬اﻵن ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺑﻪ‪ ...‬ﺑﮕﻮ‪ ...‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻴﮕﻢ‪...‬‬

‫ﺧﻨﺪﻳﺪ و اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻓﻜﺮ ﺷﻬﻼ رو ﻫﻢ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ!‬

‫ﺑﺒﻴﻦ ﺷﺎﻫﻴﻦ‪ ...‬وﻗﺘﻲ دﻛﺘﺮ ﺑﺸﻢ‪ ...‬اﻳﻨﺠﻮري ﻋﻜﺲ ﻣﻴﮕﻴﺮم!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺎ ﺳﺎراﻓﻦ ﺳﻮرﻣﻪ اي و ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺳﻔﻴﺪش‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﻤﺮ زد و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺟﺪي ﺑﻪ ﻟﻨﺰ دورﺑﻴﻦ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬اوف! ﭼﻪ دﻛﺘﺮ‬

‫ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ! ﻛﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ وﻗﺖ ﻣﻴﺪي ﺧﺎﻧﻢ دﻛﺘﺮ؟‬

‫ﻧﻬﺎل دﺳﺘﺎﻧﺶ را از ﺳﻴﻨﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و از ﺧﻨﺪه رﻳﺴﻪ رﻓﺖ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻓﻼش زد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﻪ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻠﻚ زدي! ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ‬

‫اﻳﻨﺠﻮري ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮم!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪﺧﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻓﺘﺎد! ﻛﺎرﻳﺸﻢ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﻛﺮد!‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻞ دورﺑﻴﻨﺶ اﻳﺴﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﺎز آن را ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻛﻨﺎرش اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ از ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻬﺎل اداﻣﻪ داد‪ :‬راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻲ‪ ...‬دﻛﺘﺮا ﺗﻮي ﻋﻜﺲ ﺧﻮب ﻧﻤﻲاﻓﺘﻦ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ! ﻣﻬﻢ ﺣﺮﻓﻴﻪ ﻛﻪ ﻋﻜﺲ ﻣﻴﺰﻧﻪ! ﺣﺎﻻ ﺑﺮو ﻣﺜﻞ ﻳﻪ دﻛﺘﺮ واﻗﻌﻲ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﻳﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎز ژﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻓﻼش زد و ﺑﺎز و ﺑﺎز‪ .‬ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ :‬اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ دﺧﺘﺮﻳﻪ ﻛﻪ دوﺳﺖ داره دﻛﺘﺮ ﺑﺸﻪ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﻴﻔﺘﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺎراﻓﻨﺶ را از ﺗﻦ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﺟﻮراب ﺷﻠﻮاري ﺳﻔﻴﺪ و ﭘﻴﺮاﻫﻦ آﺳﺘﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪش اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻟﺒﺎس ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮب رﻗﺼﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﻜﺲ‬

‫دﻛﺘﺮ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺮﻗﺼﻢ و ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ازم ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺮﻗﺼﻢ‪...‬‬

‫و دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﭘﺎ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺎي دﻳﮕﺮش ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪81‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ "آﻧﻬﺎ" را ﻣﻴﺸﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺟﻦ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺗﻦ ﺧﻮد را ﺑﺎ "آﻫﻨﮕﺸﺎن" ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ و زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ "او" را‪ ،‬ﻳﺎ "آن" را ﻛﻪ ﭘﺮ رﻧﮓ و ﻛﺮﻳﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ ﺑﻬﺖ ﻓﻼش زد‪.‬‬

‫ﺧﻮب ﺣﺎﻻ وﻗﺖ ﭼﺴﭙﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن ﺧﻮرده ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﻧﻬﺎل ﺑﺮ آن ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن ﭼﺴﭗ ﺑﺰﻧﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم‪ .‬ﺧﻮدم ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭘﺎﻧﺴﻤﺎﻧﺸﻮ‬

‫ﻋﻮض ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل آﺧﺮﻳﻦ ﭼﺴﭗ را ﺑﺮ ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻋﻤﻮ ﻧﻤﻴﺬاره‪ .‬ﻣﻨﻢ ﻧﻤﻴﺬارم‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺮي ﻣﺮﻳﻀﺘﺮ ﻣﻴﺸﻲ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﻣﻌﺼﻮم و ﺳﺎرا دارن ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻦ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم‪ .‬اﮔﻪ ﻧﺮم ﻣﻤﻜﻨﻪ ﻳﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮﺷﻮن ﺑﻴﺎد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﭘﺎﺳﺦ وﺳﺎﺋﻞ را ﺟﻤﻊ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺗﺎرا اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻫﺰار ﺗﺎ ﺧﻄﺮ اون ﺑﻴﺮون ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺑﺪون ﻣﻦ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮﺷﻮن ﺑﻴﺎد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﺮﺳﺸﮕﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺗﺎرا ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﺑﺮاﺷﻮن ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﻫﻴﭽﻲ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺮي؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮدش ﻫﻢ درﺳﺖ ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻣﻦ از اوﻧﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮم‪ .‬اوﻧﺎ ﻣﻨﻮ رﺋﻴﺲ ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﻴﺪوﻧﻦ‪ .‬ﺑﺪون ﻣﻦ‬

‫ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮن‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻬﺸﻮن ﻣﻴﮕﻢ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻦ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻟﺒﺨﻨﺪش زد‪ :‬ﻣﺜﻞ ﺳﻮﺳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟‬

‫ﺗﺎرا دﻗﻴﻖ ﺷﺪ‪ :‬درﺳﺘﻪ‪ ...‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻻزﻣﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻪ ﻟﻮازم را در ﻛﺸﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎز ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺪون ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻦ؟‬

‫ﺗﺎرا دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ ...‬وﻟﻲ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ ﻳﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮن ﻛﻪ ﺑﺮاﺷﻮن ﺧﻮب ﻧﺒﺎﺷﻪ‪ .‬ﻳﺎ ﺑﺎ آدﻣﺎﻳﻲ دوﺳﺖ ﺑﺸﻦ ﻛﻪ ﺑﺮاﺷﻮن ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻤﻲ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮ آدﻣﺎي ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻮ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻣﻜﺚ ﻛﺮد‪ .‬واﻗﻌﺎً ﻧﻪ‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً او ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺧﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺟﻮاب داد‪ :‬آره‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ از اوﻧﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ دارم‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮاﺷﻮن ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﻣﺎدرم‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﻛﺞ ﻛﺮد‪ :‬ﺗﺎرا؟ ﻣﺎدر ﭼﻪ ﻃﻮرﻳﻪ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺗﻠﺦ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ زد‪ :‬ﻣﺎدر ﻣﺜﻞ ﺳﻮﺳﻨﻪ ﻧﻬﺎل‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺳﻮﺳﻦ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ اﻵن ﻛﻪ ﺳﻮﺳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻦ ﻣﻤﻜﻨﻪ ﺑﺎ آدﻣﺎي ﺧﻄﺮﻧﺎك دوﺳﺖ ﺑﺸﻢ؟‬

‫ﺗﺎرا داﺷﺖ ﻻل ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻓﻜﺮش را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ :‬ﺧﺪا ﺗﻮ رو ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داره‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪82‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل ﮔﺸﻮده ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬ﭼﻮن ﺳﻮﺳﻦ ﺑﺮام دﻋﺎ ﻛﺮده‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻘﺎﺑﻞ درﺧﺖ اﻳﺴﺘﺎد و دﺳﺖ ﺑﺮ ﺗﻨﻪ ﺑﺎران ﺧﻮرده آن ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺮﻧﺪه اي ﭘﺮ ﮔﺸﻮد و از درﺧﺖ ﭘﺮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻏﺮوب ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و‬

‫ﭘﺮﻧﺪه را ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻛﺮد ﺗﺎ دور و دورﺗﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ درﺧﺖ زﻳﻦ ﭘﺲ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ آن ﻧﻨﺸﻴﻨﻲ‪ .‬ﭼﺎﻗﻮﻳﻲ را ﻛﻪ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﭘﺪرش ﺑﻪ او ﻫﺪﻳﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد از ﺟﻴﺐ ﺑﻴﺮون آورد‪.‬‬

‫ﺑﺮ ﺗﻨﻪ درﺧﺖ ﻧﺘﺮاﺷﻴﺪ "ﺳﻴﻒ اﻟﻪ"‪.‬‬

‫ﺗﺮاﺷﻴﺪ‪" :‬ﻧﻬﺎل"‬

‫ﺑﺒﻴﻦ آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ...‬اﻧﮕﺎر اون واﻗﻌﺎً ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﻣﻴﺒﻴﻨﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫در ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ﻣﺸﺘﺮﻳﻬﺎ‪ ،‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﻦ ﺟﻠﻮ ﻛﺸﻴﺪ و ﻋﻜﺲ را از دﺳﺖ او ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻋﺠﺐ ﻋﻜﺲ ﻗﺸﻨﮕﻲ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ اﺻﺮار ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻧﻬﺎل در ﺗﺼﻮﻳﺮ اﺷﺎره ﻛﺮد‪ :‬آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ اﻧﮕﺎر واﻗﻌﺎً داره ﺑﻪ ﻳﻪ "ﭼﻴﺰي" ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﻨﻪ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻋﻜﺲ را ﺑﻪ او ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺗﻮ ﺣﺮﻓﺎﺷﻮ ﺑﺎور ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻋﻜﺲ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ ...‬ﻛﻢ ﻛﻢ دارم ازش ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪ ...‬ﮔﺎﻫﻲ ﺣﺮﻛﺎت ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﺳﺮﺷﻮ ﺧﻢ ﻣﻴﻜﻨﻪ‬

‫و ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ ﻓﺸﺎر ﻣﻴﺪه‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺼﺒﻲ ﻣﻴﺸﻪ‪ ...‬ﻛﻨﺎر ﮔﺮدﻧﺸﻮ ﻣﻴﻤﺎﻟﻪ‪ .‬ﺳﺮﺷﻮ ﺗﻨﺪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻴﺪه‪ ...‬وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻢ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎرا رو ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻣﻴﮕﻪ‬

‫ﻣﻦ ﻛﺎري ﻧﻜﺮدم‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺻﺪاﻳﺶ را ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد‪ :‬ﻣﻨﻢ دﻳﺪم ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرا رو ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬از ﺷﺐ اوﻟﻲ ﻛﻪ دﻳﺪﻣﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ ...‬ﻧﻪ‪ ...‬ﻧﻬﺎل‬

‫دﻳﻮوﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬ﻋﺼﺒﻴﻪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪ ...‬اوﻻ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺟﻦ از ﻣﻦ ﻣﻴﺘﺮﺳﻪ‪ ...‬ﺣﺎﻻ ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻦ از ﺟﻦ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪ ...‬اﻳﻨﺎ ﺧﻴﺎﻻﺗﻪ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ دل از ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﻨﺪ و آن را ﻣﻴﺎن ﻛﺘﺎﺑﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮه ﭘﻴﺶ رواﻧﭙﺰﺷﻚ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ورود ﻣﺸﺘﺮي اي ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و وﻗﺘﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺮي ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎز ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻴﮕﻢ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ رو‬

‫ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﻨﻪ‪ .‬اون آدﻣﺎي زﻳﺎدي رو ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻤﻴﺨﻮاﻳﻦ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺗﻤﻮم ﻛﻨﻴﻦ؟ ﺗﺎ ﻛﻲ ﻣﻴﺘﻮﻧﻴﻦ اﻳﻨﺠﻮري زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻦ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺳﺎرا دود ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻴﮕﻲ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻴﻢ؟ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﺟﻮري ﺧﺮﺟﻤﻮﻧﻮ در ﺑﻴﺎرﻳﻢ!‬

‫ﻧﺎزي ﺑﺎ اﻧﺰﺟﺎر ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺟﻮري ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻴﻜﻨﻴﻦ؟ ﻣﻦ داﺷﺘﻢ دﻳﻮوﻧﻪ ﻣﻴﺸﺪم‪ ...‬ﻳﻪ ﺑﺎر ﺑﺎﻻ آوردم‪...‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪83‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺗﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬اﺻﻼً ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ ﺗﻮ ﺗﺎزه ﻓﺮار ﻛﺮدي‪ ،‬ﺷﻜﻤﺖ ﺳﻴﺮه! ﻣﺚ ﻣﺎ ﻳﻪ ﺳﺎل ﺗﻤﻮم آوارﮔﻲ و ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪي! اﺻﻼً ﺗﻮ‬

‫واﺳﻪ ﭼﻲ زدي ﺑﻴﺮون؟‬

‫ﻧﺎزي ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ‪ ،‬در ﺟﻮاب اﻳﻦ ﺳﻮال ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﻲ ﺑﺎﻳﺪ دﻧﮕﺸﻮ ﺑﺪه‪.‬‬

‫ﻧﺎزي ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او زل زد‪ :‬ﺟﻮر ﻣﻴﻜﻨﻢ‪ .‬دﻧﮓ ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﻴﺎرم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻧﻤﻴﺨﻮام ﺷﺒﺎ در ﺑﻪ در ﺑﺸﻢ‪ .‬ﻛﺮاﻳﻪ ﻣﻴﺪم ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺎرا ﺧﺎك ﺳﻴﮕﺎر را ﺗﻜﺎﻧﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻲ ﭼﺮا زدي ﺑﻴﺮون‪ .‬وﺿﻌﺖ از ﻣﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺴﺖ؟ ﻣﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ دار و ﺳﻨﮕﺴﺎر دارﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ از زﻧﺪان‬

‫ﻓﺮار ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻧﻪ از ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻧﺎزي ﻣﻜﺚ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮد را ﺟﻠﻮ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ آﺗﺶ ﻛﻢ رﻧﮓ ﺣﻠﺒﻲ ﺳﻴﮕﺎرش را آﺗﺶ زد‪ :‬ﻣﻦ زودﺗﺮ زدم ﺑﻴﺮون‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ زﻧﺪان ﻋﺮﺿﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻓﺮار‬

‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺳﺮم ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺑﺎﻻي دار‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺧﻮد را ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻛﺮد‪ :‬ﻛﻲ ﺑﻮد؟‬

‫ﻧﺎزي ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ زد و اوﻟﻴﻦ ﻛﺎﻣﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺷﻮﻫﺮم‪ .‬زور ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ .‬ﺷﻜﺎك ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻨﻮن داﺷﺖ‪ .‬ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﭽﻪ دو ﻣﺎﻫﻤﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‬

‫ﺟﻠﻮي ﭘﺮورﺷﮕﺎه‪.‬‬

‫ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﺠﺎﻳﻲ ﭘﺴﺮ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮدم‪ .‬روز ﺑﻪ روز ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪم‪ .‬ﻓﻠﻮر ﻫﻢ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺷﺮاﺑﺖ آﻣﺎده س‪ .‬ﻫﻤﻮﻧﻘﺪر ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻲ‪ ...‬ﺳﮕﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻟﻤﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺗﺮﺳﻴﺪي ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮره؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺗﻠﺦ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﺎﻳﺪ ردش ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻗﻠﻴﺎﻧﺶ را ﭼﺎق ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪي؟ ﺳﮓ ﺑﻪ اون ﺧﻮﺑﻲ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﻓﻠﻮر دوﺳﺖ ﻧﺪاره اون ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دود ﺧﻮﺷﺒﻮي ﻗﻠﻴﺎﻧﺶ را ﺑﻴﺮون داد و ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﺎﻧﻪ‪ ،‬اﺑﺮواﻧﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪ :‬ﺗﻮ ﺣﺴﺎس ﺷﺪي‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻛﻪ اون از ﺳﮕﺖ ﺑﺪش ﻣﻴﺎد‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ دﺳﺖ در ﺟﻴﺐ ﻛﺎﭘﺸﻨﺶ داﺷﺖ آﻧﺮا ﺑﻴﺮون آورد و ﻛﺎﻏﺬي را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ...‬دﻛﺘﺮ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻧﺴﺨﻪ اﻳﻦ‬

‫ﻫﻔﺘﻪ ﺗﺎراﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاش ﺑﮕﻴﺮ‪ .‬ﮔﻔﺖ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻢ ﺑﻴﺎرش ﻣﻄﺐ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻋﻴﻨﻚ رﻳﺰش را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ زد و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻧﺴﺨﻪ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ :‬ﻣﻤﻨﻮن ﻛﻪ آوردﻳﺶ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺑﺪم ﻧﻤﻴﺎد ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻴﻪ‪ ...‬ﭼﺮا ﻓﺮار ﻛﺮده‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد و ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮﺷﻢ ﻧﻜﻦ‪ .‬اون ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻬﺖ ﻧﻤﻴﮕﻪ‪ ...‬ﺑﻌﺪش‪ ...‬ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺮاش ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻲ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪84‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺸﻪ ﺑﺮش ﮔﺮدوﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺸﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ وﻟﺶ ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدش ﺑﺬارش‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﺑﺎرﻣﺎن ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ او ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺷﻴﺸﻪ اي را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻴﺰﻧﺪ‪ :‬اﻗﻼً ﺑﺬار ﺑﺮه ﭘﻴﺶ ﺷﻬﻼ‪ .‬اﻳﻨﺠﻮري آواره ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﻼﻫﺎ‬

‫ﺳﺮش ﺑﻴﺎد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ دو ﻧﻴﻢ ﻟﻴﻮان ﭼﺎي ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻮ رو ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺳﻪ؟ ﺧﻮب ﻫﻢ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﻼح ﺧﺎﻟﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اون ﺑﺮه‬

‫ﭘﻴﺸﺶ‪ .‬ﻧﻪ اون‪ ،‬و ﻧﻪ دوﺳﺘﺎش‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﻴﮕﺎر روﺷﻦ ﻛﺮد‪ :‬داري ﺑﺮام ﻣﻌﻤﺎ ﻃﺮح ﻣﻴﻜﻨﻲ؟ ﻣﻴﺨﻮاي ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺑﺸﻢ؟ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻲ ﻗﻠﻴﺎﻧﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﻪ ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺒﻴﻨﻴﺶ ﺑﺮو ﺑﺎﻻ‪ .‬وﻟﻲ ﻓﻘﻂ ﻋﻴﺎدت ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻧﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﻣﺸﺎوره رواﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﻳﺎ ﺑﺎزﺟﻮﻳﻲ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ‪ ...‬اﮔﻪ ﻳﻪ روز ﻣﻨﻮ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻦ ﭼﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﻓﺸﺮدش‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻮن اﮔﻪ اﻳﻨﺠﻮري ﺑﻮد ﺗﺎ ﺣﺎﻻ آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺗﻮ روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ دﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻤﻲ او را از ﺧﻮد ﺟﺪا ﻛﺮد‪ :‬وﻟﻲ اﮔﻪ ﭘﻴﺪام ﻛﻨﻦ‪ ...‬ﺑﺎزم ﻫﻤﻮﻧﺠﻮري ﻣﻴﺸﻪ‪ ...‬ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ اوﻧﺠﻮري زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اش زد‪ :‬ﭘﻴﺪات ﻧﻤﻴﻜﻨﻦ‪ ...‬وﻗﺘﻲ ﭘﺪرم ﺑﻴﺎد ﻣﻦ از اﻳﺮان ﻣﻴﺒﺮﻣﺖ! آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻗﺒﻮل ﻛﺮد! ﻣﻴﺒﺮﻣﺖ و اوﻧﺎ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻦ‬

‫ﭘﻴﺪات ﻛﻨﻦ! ﺗﻮ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ دﻳﮕﻪ ﻣﻴﺸﻲ‪ .‬ﭘﺪرم ﻳﻪ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮات درﺳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻪ!‬

‫ﻧﻬﺎل دﺳﺖ دور ﻛﻤﺮ او اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺳﻮﺳﻦ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻧﺪارم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮه ﻣﺪرﺳﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮم‬

‫ﻣﺪرﺳﻪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻛﻨﺎر او دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﺗﻨﮓ در آﻏﻮش ﻛﺸﻴﺪش‪ :‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه‪ .‬ﻣﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﻴﺮي ﺑﻪ ﻛﻼﺳﺎي آﺷﭙﺰي‪ .‬اﺻﻼً ﻣﻴﺮي‬

‫ﻣﺪرﺳﻪ رﻗﺺ‪ .‬رﻗﺺ ﺑﺎﻟﻪ ﻳﺎد ﻣﻴﮕﻴﺮي‪ ...‬ﻣﻴﺮي ﺑﻪ اﺳﺘﻮدﻳﻮﻫﺎي ﻣﺪ دﺧﺘﺮاي ﻧﻮﺟﻮان‪ ...‬ﭘﺪرم ﻏﻮﻟﻬﺎي ﻣﺪ اروﭘﺎ رو ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻪ‪ .‬ﺗﻮ رو ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ ...‬ﺗﻮ‬

‫ﻳﻪ ﺳﺘﺎره ﻣﻴﺸﻲ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺶ را ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻮﺳﻪ زد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا‪ ...‬دوﺳﺘﻢ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺒﻴﻨﺘﺖ‪ ...‬اون ﺷﺐ ﺑﻬﻤﻮن ﻛﻤﻚ ﻛﺮد‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا "ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻮرﻳﻮ" را ﺑﺴﺖ و ﺑﻪ ﻛﻨﺎري ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ .‬دﺳﺘﺶ را ﻛﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﻴﺒﺮد ﺟﺎي زﺧﻤﺶ‬

‫ﻣﻴﺴﻮﺧﺖ‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﺑﺎﺷﻪ‪...‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪85‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ رو ﺑﻪ در ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﺑﺎرﻣﺎن‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻮﺿﻮع ﺷﻬﻼ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و ﻧﻔﺴﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺷﻬﻼ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺎرﻣﺎن ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺷﻬﻼ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬ﭘﻴﺶ‬

‫ﺷﻬﻼ ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﻳﻜﺒﺎر ﺑﻮدن ﺑﺎ ﺑﺎرﻣﺎن؛ اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ اي ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ دور دﺳﺖ ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺖ ﺳﺮدش دﺳﺖ او را ﻓﺸﺮد‪:‬‬

‫ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﻛﻪ اوﻣﺪي‪ .‬اﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮدي‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن اﻃﺮاف اﺗﺎق را ﺑﺮاﻧﺪاز ﻛﺮد و ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻳﺎﻓﺖ‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﻳﻪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮره‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﺑﺎ ﻣﺸﺮوب ﭼﻄﻮرﻳﻦ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬از ﺷﺮاب ﻣﻦ ﻛﺶ ﻧﺮي‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ و اﺗﺎق را ﺗﺮك ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎرا ﻛﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ زل زده ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬آدﻣﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻛﻢ ﭘﻴﺪا ﻣﻴﺸﻦ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬وﺟﻪ ﺗﻤﺎﻳﺰ ﻣﻦ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰو ﺧﺼﻮﺻﻲ دارم‪ .‬ﺣﺘﻲ دﻛﺘﺮم رو‪ .‬اوﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬اون دﻛﺘﺮ دوﺳﺖ ﭘﺪرم ﺑﻮد و دﻛﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﺼﻮﺻﻲ‬

‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻫﺎ ﺑﻬﺶ ﻧﻴﺎز ﭘﻴﺪا ﻣﻴﻜﻨﻢ‪ .‬ﭘﺰﺷﻜﺎ ﺗﻨﻬﺎ آدﻣﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻦ ﻛﻪ آدم ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﻬﺸﻮن اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻪ‪ .‬اوﻧﺎ ﻗﺴﻢ ﺧﻮردن‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻴﺎ ﻗﺴﻢ ﻣﻴﺨﻮرن‪ .‬ﺧﻴﻠﻴﺎ وﻗﺘﻲ ﺳﻨﺪ ازدواج رو اﻣﻀﺎء ﻣﻴﻜﻨﻦ ﻗﺴﻢ ﻣﻴﺨﻮرن و ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺶ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻴﻜﻨﻦ‪.‬‬

‫ﻣﻴﺪوﻧﻴﻦ ﻛﻪ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﺗﻨﺪي او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻨﻈﻮرت ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺣﺮوﻣﺰاده ن؟‬

‫ﺗﺎرا ﮔﻴﺞ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬اﺻﻼً ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﻧﺒﻮد‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ در اﺗﺎق را ﺑﺎ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﺴﺖ و روي ﻓﺮش اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎﻳﻦ‪ .‬ودﻛﺎي ﻋﻤﻮ!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن‪ ،‬اول ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ زود ﺑﺮم!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ در ﻟﻴﻮان او ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺲ ﻛﻦ ﺑﺎرﻣﺎن! ﻳﻪ اﻣﺮوزو ﺑﺲ ﻛﻦ! دﺧﺘﺮت ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺪرﺳﻪ س!‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻴﺮه ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﻳﻀﻪ‪ .‬ﺧﻮﻧﻪ ﺳﺖ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ س ﻧﺮﻓﺘﻪ ﻣﺪرﺳﻪ‪ .‬ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اون ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ زﻳﺎد‬

‫ﺗﻨﻬﺎش ﺑﺬارم!‬

‫ﺗﺎرا ﻛﻨﺎرﺷﺎن ﻧﺸﺴﺖ و ﻫﻤﻪ اﺣﺘﻤﺎﻟﻬﺎي ﻣﻤﻜﻦ را در ذﻫﻦ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﺮد‪ :‬ﻋﻤﻮ؟ ﭘﺪر؟ دﺧﺘﺮ؟ ﺳﻠﻄﺎن ﻗﻠﺐ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﺑﻪ ﻟﻴﻮان او زد‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ ﻛﻪ اﺻﻼً از ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻤﻴﺮي ﺑﻴﺮون‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺟﺮﻋﻪ اي ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺧﻴﺮه ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬درﺳﺘﻪ‪ ...‬ﭘﻴﺸﺶ ﻣﻴﻤﻮﻧﻢ‪ ...‬ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد و ﺑﺎز ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﻋﺸﻖ آﺧﺮ ﺗﻮ رو ﻣﻴﻜﺸﻪ! ﺑﺮو دﻛﺘﺮ!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪86‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫راﺣﺖ ﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮد ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻧﺎزي ﭘﻮﻟﻬﺎ را در ﺟﻴﺒﻬﺎﻳﺶ ﭼﭙﺎﻧﺪ و ﻣﻐﺎزه را ﺗﺮك ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻐﺎزه دار ﻫﻨﻮز در اﻧﺒﺎرش ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻛﻔﺶ ﺳﺎﻳﺰ ﭘﺎي او ﻣﻴﮕﺸﺖ و از دﺧﻠﺶ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎزي ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه اﺗﺒﻮس رﺳﺎﻧﺪ و ﺳﻮار ﻫﻤﺎن اﺗﺒﻮﺳﻲ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد اﺗﺒﻮس ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺑﻌﺪ ﭘﻴﺎده‬

‫ﺷﺪ و ﻣﻘﺼﺪ ﺧﻮد را در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺒﺎ ﻣﻴﺘﺮﺳﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻢ‪ .‬اﺻﻼً ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻢ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﺰﻧﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫آﺧﻪ ﺟﻦ ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ ﻣﻴﺎد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻣﻴﺨﻮاد ﻣﻨﻮ ﺑﻜﺸﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﻤﺶ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺘﻬﺎي او را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪي ﻧﻬﺎل؟ اﻵن راﺣﺘﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را در دﺳﺘﺎن او ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺧﺎﻟﻲِ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﻤﻴﺸﻢ‪ .‬ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪاره‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻫﺮ ﭼﻲ ﺧﺎﻟﻴﺘﺮ ﻣﻴﺸﻢ‪،‬‬

‫ﺟﻦ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﻣﻴﺸﻦ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﻲ ﺟﻦ از ﺗﻮ ﻣﻴﺘﺮﺳﻪ؟‬

‫ﻗﺒﻼً ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ازش ﻣﻴﺘﺮﺳﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل دل دل ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪ .‬ﺻﺪاﻫﺎ ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﻦ‪ .‬ﺷﻤﺎ اون ﺻﺪاﻫﺎ رو ﻧﻤﻴﺸﻨﻮﻳﻦ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺪاي اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻫﻢ ﻣﻴﺸﻨﻮم‪ .‬ﻳﻜﻴﺸﻮن رو ﻫﻢ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺟﻠﻮم ﻣﻲ اﻳﺴﺘﻪ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ازش ﺑﺪم ﻣﻴﺎد‪ .‬زﺷﺘﻪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ زﺷﺘﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﻪ ﻛﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻢ ﺗﺎ دﻳﮕﻪ اوﻧﺎ رو ﻧﺒﻴﻨﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫اوﻧﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺣﺎﻻ ﺻﺪاﺷﻮﻧﻮ ﻣﻴﺸﻨﻮم‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪87‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا ﻛﻨﺎر دﻳﻮار اﺗﺎﻗﻚ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮم ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ اﻧﺪام ﺑﺰرﮔﺶ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﻴﺸﺪ و روﺑﺮوﻳﺶ ﻣﻴﻨﺸﺴﺖ‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺎر ﺧﻮﺑﻲ ﻛﺮدي‬

‫اوﻣﺪي‪ .‬وﻟﻲ زﻳﺎد ﻧﻤﻮن‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮدي و اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻲ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﻛﻲ؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را دور زاﻧﻮانِ ﺟﻠﻮي ﺳﻴﻨﻪ اش ﺣﻠﻘﻪ ﻛﺮد‪ :‬ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮب ﺑﺸﻲ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮش را ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺗﻜﺎن داد‪ :‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬ﻣﻌﺼﻮم‪ ...‬دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺎ ﻳﻜﻲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪...‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﮔﺮدﻧﺶ را ﻛﺞ ﻛﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺑﻪ او دوﺧﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﻛﻪ اون ﻛﻴﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻣﺜﻞ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮ ﺳﻴﻨﻪ ﻧﮕﻬﺶ ﻣﻴﺪارم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺘﻌﺠﺒﺶ را روي او ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﺮد‪ :‬ﻫﻤﻮن ﺑﺎرﻣﺎن؟‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬ﻣﮕﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻴﻢ؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ و ﻧﻔﻬﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﻃﻮري؟ ﻳﻌﻨﻲ‪ ...‬ﭼﺮا اون؟ ﺗﻮ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ دﺳﺘﺖ ﺑﻪ اون ﻧﻤﻴﺮﺳﻪ! ﺗﻮ ﻛﺠﺎ‪ ...‬اون ﻛﺠﺎ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﻴﮕﺎر آﺗﺶ زد و ﻧﻔﺲ را درون ﺳﻴﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻐﻀﺶ ﻓﺮو ﺑﺮﻳﺰد‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪ ...‬وﻟﻲ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺳﻴﮕﺎري از ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﮕﺎر ارزان ﻗﻴﻤﺖ او ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎرا ﻣﺎ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺗَﻮ‪‬ﻫ‪‬ﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻲ ﻛﻼم و ﺑﻲ روح ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﺣﺘﻲ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﺸﺘﺮﻛﻲ ﺑﻴﻦ ﺗﻮ و اون ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ زد‪ .‬از ﭘﺸﺖ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﻛﻪ روي ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻮد ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ آﺳﻤﺎن ﺗﺎرﻳﻚِ‬

‫ﺗﺎرﻳﻚ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﺶ را درون ﻛﺎﭘﺸﻦ دﺳﺖ دوﻳﺶ ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﻛﺎﻣﻲ زد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﺎﻣﻞ دود را ﺑﻴﺮون ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ :‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺸﺘﺮك ﻫﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺧﻨﺪﻳﺪ و دﺳﺘﺎﻧﺶ را رو ﺑﻪ او ﮔﺸﻮد‪ :‬آﺧﻪ ﭼﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ را دور ﺗﺎ دور اﺗﺎﻗﻚ ﺧﺎﻟﻲ اﺷﺎن ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻌﺼﻮم‪ ...‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﻔﻬﻢ اون دﺧﺘﺮ ﻛﻴﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺳﺮ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داد‪ :‬ﻛﺪوم دﺧﺘﺮ ﺗﺎرا؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻓﻠﻮر‪.‬‬

‫ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﺷﺎﻫﻴﻦ‪ ...‬وﻗﺘﻲ زﻧﻢ از دﻧﻴﺎ رﻓﺖ ﻣﻦ از ﻋﺎﻟﻢ و آدم ﺑﺮﻳﺪم‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﻳﻪ ﻛﺸﻮر ﻏﺮﻳﺐ ﺑﺪون اون زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻦ‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ اﻗﻼً ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎﻣﻮ داﺷﺘﻢ‪ .‬اﻗﻼً اﻳﻦ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ رو داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ آﺳﻤﻮن ﺑﺮام ﻳﻪ‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪88‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫دﻧﻴﺎ ﻣﻲ ارزﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ‪ ،‬ﺳﺎﻟﻬﺎي ﺳﺎل دوﺳﺘﺎ و ﻣﺸﺘﺮﻳﻬﺎي ﻣﻦ ﺑﻮدن‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺷﻬﻼ‪ ...‬اون آدﻣﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺸﻮن‬

‫ﻣﻴﺪه‪ ...‬اﻣﺎ ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ؟ ﻫﻤﻪ اوﻧﺎ ﻳﻪ ﻛﺴﻲ رو دارن‪ .‬دﺳﺖ ﻛﺴﻲ رو ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ رو ﺑﻪ او ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ؟ اوﻧﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻮ رو دوﺳﺖ دارن‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻓﺮق داره‪ .‬اﮔﻪ ﻧﻬﺎﻟﻢ ﺑﺨﻮاد ﺑﺮه‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬اﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاﻳﻦ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﻨﺪ ﺑﻪ او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﺑﺒﺮش‪ .‬ﺣﺘﻲ اﮔﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮت اﻟﺘﻤﺎﺳﺖ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻲ رﺣﻢ ﺑﺎش و ﺑﺒﺮش‪.‬‬

‫ﺳﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬ﻣﺎﻓﻴﺎﻳﻲ ﺑﺎش و ﺑﺒﺮش‪.‬‬

‫ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و ﻧﮕﺎﻫﺶ را از او ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮو ﭘﻴﺸﺶ‪ .‬ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ ﺑﻴﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﺎ اﺣﺴﺎس ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺑﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و دﺳﺖ ﻧﻬﺎل را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎنِ درﺷﺖ و ﺑﺮاﻗﺶ را دﻳﺪ ﻛﻪ در آن اﺗﺎق ﺑﺰرگ ﻛﻪ ﺑﺎ رﻧﮕﻬﺎي ﺑﮋ و ﻗﻬﻮهايِ روﺷﻦ ﭼﺸﻢ‬

‫را ﻣﻴﻨﻮاﺧﺖ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎي ﺧﻄﻴﺒﻲ را از ﻧﻈﺮ ﻣﻴﮕﺬراﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻗﺼﻴﻢ ﻧﻬﺎل‪...‬‬

‫ﻧﻮرِ ﻛﻢِ اﺗﺎق و آراﻣﺶ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻗﺼﻴﺪﻧﺪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ دﺳﺘﻬﺎي او را روي ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬دﺳﺖ دور ﻛﻤﺮ او ﺣﻠﻘﻪ‬

‫ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ اش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻي ﮔﺮدﻧﺶ ﻣﻴﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﻮﺳﻪ زد‪ :‬اﺳﻢ اﻳﻦ رﻗﺺ ﻫﺴﺖ ﺗﺎﻧﮕﻮ‪ .‬ﺳﺮﺗﻮ ﺑﺬار رو ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻦ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ او ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ رو از ﭘﺨﺘﻦ ﻻزاﻧﻴﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ دارم‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ آراﻣﻲ در ﮔﻮﺷﺶ ﻧﺠﻮا ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻨﻢ ﺗﻮ رو ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻻزاﻧﻴﺎ دوﺳﺖ دارم‪ .‬اﺻﻼً ﻻزاﻧﻴﺎ رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ دوﺳﺖ دارم‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺧﻨﺪه آراﻣﻲ ﻛﺮد و رﻗﺼﻴﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ را ﮔﻮش ﺳﭙﺮد‪ .‬ﻋﻄﺮ ﺗﺎرﻳﻜﻲ و ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ را ﻣﻴﭙﺮﺳﺘﻴﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺻﻮرﺗﺶ را‬

‫ﻧﻮازش ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ او را ﺑﻪ ﻛﻨﺎر ﭘﺮده ﺣﺮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪ و زﻳﺮ ﻧﻮر ﻧﻮازﺷﮕﺮ‪ ،‬ﻟﻴﻮاﻧﻲ ﺷﺮاب ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد‪ .‬ﺧﻮد ﺟﺮﻋﻪ اي ﻧﻮﺷﻴﺪ؛ اﻋﺘﺮاف ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ‬

‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﺮاﺑﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮش ﻧﻮﺷﻴﺪه‪ .‬ﺑﺎز ﺻﻮرت ﻧﻬﺎﻟﺶ را ﻧﻮازش ﻛﺮد و ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﺮ ﻟﺒﺎن ﻣﻠﻴﺤﺶ زد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ،‬ﻣﺮدي را ﻫﻤﺮاه ﺳﮕﻲ و دﺧﺘﺮي ﺧﻮش اﻧﺪام ﺑﻪ داﺧﻞ دﻋﻮت ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ و ﻣﺴﺘﻲ اش ﭼﻬﺮه آﻧﻬﺎ را ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﺪاد‪.‬‬

‫ﭼﻴﺰي ﮔﺮم در وﺟﻮدش او را ﺑﻪ ﻟﺬت ﻣﻴﺒﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻌﺼﻮم‪ ...‬اوﻧﻪ‪ ...‬اون ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﻴﻨﻪ‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﻤﺶ‪ .‬ﺗﺎرﻳﻜﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺸﺐ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻬﻤﻮﻧﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ‪ .‬اوﻧﺎ ﻫﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدن‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﭼﻪ ﺟﻮري ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ اون ﻛﻴﻪ؟ اﺻﻼً ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻴﮕﻪ دﺧﺘﺮﺷﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﻫﺴﺖ!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪89‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا راه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎغ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻌﺼﻮم را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮد ﻛﺸﺎﻧﺪ‪ :‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻢ‪ .‬دﺧﺘﺮه ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﮔﻔﺘﻪ اون ﻋﻤﻮﺷﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﺷﺐ ﻓﺮار ﻛﺮده‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﻮده‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎ ﻋﻤﻮم دﻋﻮام ﺷﺪه‪.‬‬

‫اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮم ﻛﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻏﻴﺮ از اون دوﺗﺎ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺗﻮ اون ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻪ ﻣﺮد دﻳﮕﻪ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎرﻣﺎن‬

‫ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﻋﻤﻮش ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪ اي اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎز ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪ :‬زود ﺑﺎش ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﺳﺎرا و ﻧﺎزي ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻦ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﭘﻲ اش رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻪ ذﻫﻨﺶ را ﻛﻒ دﺳﺖ ﻣﻌﺼﻮم ﺑﮕﺬارد‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ رو ﻣﻴﻜﺸﻪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ دﺧﺘﺮت ﺗﻮ‬

‫رو ﻣﻴﻜﺸﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ ﺗﻮ ﭼﺮا ﻣﻴﺨﻮاي اﻳﻨﻮ ﺑﺪوﻧﻲ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﺶ را ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ اون دﺧﺘﺮه ﻫﻢ ﻓﺮارﻳﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻛﻨﺪ ﺷﺪ و او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺗﺎرا ﺗﻮ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاي؟ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪﺷﻢ‪ ...‬ﻣﺎ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ اوﻧﺎ رو ﻣﻴﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬اون دﺧﺘﺮ از ﺳﺎﻟﻬﺎ‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﺎ ﺑﺎرﻣﺎن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﺮده‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﺮ آدم ﻟﻌﻨﺘﻲ اي ﻛﻪ ﻫﺴﺖ! ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ رﺑﻄﻲ داره؟‬

‫ﺗﺎرا اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﺑﻪ دور ﺧﻮد ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ اﺑﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و ﻧﻔﺴﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺳﺮﻣﺎي آن ﺷﺐ را ﺑﻪ‬

‫رﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻠﻮر ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺳﻠﻄﺎن ﻗﻠﺒﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟ ﻣﻌﺼﻮم ﻣﻨﻮ ﺑﻔﻬﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺧﻴﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻲ اﺣﺴﺎس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺴﻮدﻳﺖ ﻣﻴﺸﻪ؟ ﺗﻮ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاي؟ ﺗﻮ ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﻨﻲ ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ اون ﻇﺎﻫﺮ و ﺛﺮوﺗﺶ واﺳﻪ ﺧﻮدش‬

‫ﻛﺴﻲ رو ﻧﺪاره؟ ﺣﺎﻻ اون دﺧﺘﺮ ﻧﻪ‪ ،‬ﻳﻪ ﻛﺲ دﻳﮕﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺧﻮرد و دﺳﺖ در ﺟﻴﺐ ﻛﺮد‪ :‬ﻓﺮﻗﺶ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ اون ﻋﺎﺷﻖ ﻓﻠﻮره‪.‬‬

‫ﻗﺪﻣﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دوﺳﺘﺶ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺮﻳﻀﺸﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﮔﻴﺮﻳﻢ اون ﻋﺎﺷﻖ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺗﻮ ﻣﻴﻜﻨﻪ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻋﺼﺒﻲ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد و ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﻟﺮزان ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ زد‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻛﻪ اﺟﺎزه دارم ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺸﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ‪...‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ و ﺻﻮرت او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﻧﺎﻣﺶ را ﺑﺮ زﺑﺎن راﻧﺪ و در آﻏﻮش ﻛﺸﻴﺪش‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﺑﺎ دوﺳﺘﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺟﻤﻌﻪ‪ ...‬ﻳﻚ ﻛﻢ ﺑﺮام ﻋﺠﻴﺒﻪ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ در ﻣﻐﺎزه را ﺑﺴﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﻋﺠﻴﺒﻪ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻲ ﭼﺎي ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﺎن ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ :‬اون ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﺎ ﻛﺲ دﻳﮕﻪ اي ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻴﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ را از روي روزﻧﺎﻣﻪ ﭼﻨﺪ روز ﭘﻴﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ دﻫﺎن ﺻﺪاي "ﭘﻮف" در آورد‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪90‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪش و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ :‬ﻧﻤﻴﺨﻮاي ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻛﻴﻪ؟ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪوﻧﻲ اون ﺑﺎ ﻛﻲ ﻣﻴﮕﺮده‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﭘﺎﺳﺨﺶ ﻧﺪاد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺳﺮ ﺑﺎﻻ آورد و ﺻﺪاﻳﺶ زد‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﺑﻪ او ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﺴﺌﻮﻟﺸﻲ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮاﻗﺒﺶ ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺟﺮﻋﻪ اي ﭼﺎي ﻧﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ ﺑﺮ ﻧﻤﻴﺪاﺷﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﺟﻮاب ﻧﻤﻴﺪي؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻓﻨﺠﺎن را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬اون ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﻣﻴﺪوﻧﻪ‪ .‬اون دﻗﻴﻘﺎً ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻢ و دﻗﻴﻘﺎً ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ‬

‫ﻛﺎر ﻛﻨﻪ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻴﺎ اﻳﻦ ﺑﺤﺜﻮ ﺗﻤﻮم ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ اﺑﺮوﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﺑﻲ ﻫﺪف ﺑﻪ روزﻧﺎﻣﻪ اش ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ .‬ﻇﻬﺮاي ﺟﻤﻌﻪ دﻟﻢ ﻣﻴﮕﻴﺮه‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻳﻪ ﭼﻴﺰي رو ﮔﻢ ﻛﺮدم‪ .‬آﺧﻪ ﺑﺎزار‬

‫ﺗﻌﻄﻴﻠﻪ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاش ﺳﻔﺎرش ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ اﻧﮕﻴﺰه ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻫﺎن‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ واﻧﻤﻮد ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺧﻄﻮﻃﻲ را ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻦ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺻﺎف ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺗﻜﻴﻪ داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ .‬ﻣﻦ و ﺗﻮ وﻗﺘﻲ اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﻤﻴﻜﻨﻴﻢ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮاي ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬درﺳﺖ ﻣﻴﮕﻲ ﭘﺴﺮ! درﺳﺖ ﻣﻴﮕﻲ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي ﺧﻮد را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺻﺪاي آوﻳﺰ ﻣﻘﺎﺑﻞ در ﺳﺮ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎرا از در وارد ﺷﺪ‪ :‬آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ .‬ﺑﺎ‬

‫اﺟﺎزه ت ﻣﻦ رﻓﻊ زﺣﻤﺖ ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎ دﻳﺪن ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺮ ﺟﺎ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺑﺮي‪ .‬اﮔﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮري ﻣﻴﻤﻴﺮي‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﺮ ﺳﺮش ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻛﻲ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺮي؟‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎه ﺧﻴﺮه اش را از ﻧﮕﺎه ﺧﻴﺮه ﺑﺎرﻣﺎن دزدﻳﺪ‪ :‬آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪ :‬ﺗﺎرا‪ ...‬ﻳﻚ ﻛﻢ دﻳﮕﻪ ﺑﻤﻮن‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﻛﺞ ﻛﺮد‪ :‬اﮔﻪ اﻳﻨﺪﻓﻌﻪ ﭼﻴﺰﻳﺖ ﺑﺸﻪ ﺑﺮات ﻛﺎري ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ‪ .‬ﺑﻤﻮن ﺗﺎ دﺳﺘﺖ ﻛﺎﻣﻼً ﺧﻮب ﺑﺸﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻴﺰ ﺑﺮد‪ .‬ﺳﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮد ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ اي ﭘﻴﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺸﺎﻧﺪش‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺮات ﭼﺎﻳﻲ ﺑﺮﻳﺰم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا در ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ دور از ﭼﺸﻢ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺼﺎوﻳﺮ روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺰار ﺑﺎر ﺧﻮاﻧﺪه اش ﻣﻴﭽﺮﺧﻴﺪ ﺑﻪ ﺑﺎرﻣﺎن زل زده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎه از‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻴﺮه او ﻧﻤﻴﮕﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎز ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺗﻜﻴﻪ داد و ﺳﺮ ﻛﺞ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﺷﺎره ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎرا ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﺮ ﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻴﺮم ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ .‬ﻓﻠﻮر ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺮﻣﻴﮕﺮده‪.‬‬

‫ﺑﻲ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﺗﺮك ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﺗﻌﻘﻴﺒﺶ ﻛﺮد ﺗﺎ رﻓﺖ‪ :‬از اﻳﻦ ﻛﺎراش ﻣﺘﻨﻔﺮم‪ ...‬اون ﻓﻘﻂ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ س‪...‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪91‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ :‬ﺗﻮ ﺳﻲ و دو ﺳﺎﻟﺘﻪ ﭘﺴﺮ! ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻜﺶ‪ .‬اون ﻧﺼﻒ ﺳﻦ ﺗﻮ رو ﻫﻢ ﻧﺪاره!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﻣﻴﺮي ﺑﺮام ﻗﺮص ﺑﻴﺎري؟ ﻛﻨﺎر ﺗﺨﺘﻤﻪ‪ .‬دﺳﺘﻢ درد ﻣﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﺣﺮف ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎرا ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮد‪ :‬آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ اون دﺧﺘﺮ ﻛﻴﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ راﺳﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﻋﻴﻨﻚ از ﭼﺸﻢ ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﺗﺎرا‪ ...‬ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮادر ﻧﺪارم و دﺧﺘﺮ ﺑﺮادر دارم‪ ،‬اوﻧﻢ زن ﻧﺪاره و دﺧﺘﺮ داره‪.‬‬

‫ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﻛﻴﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎرﻣﺎن اون دﺧﺘﺮه‪ .‬اون دﺧﺘﺮو ازش ﺑﮕﻴﺮي ﻫﻴﭽﻲ ازش ﻧﻤﻴﻤﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﻴﮕﺎري از ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﮕﺎر او ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻐﺾ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺎﺷﻖ اون دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ س؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﺎﻣﻠﻲ ﻛﺮد و ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺗﻜﺎن داد‪ :‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻲ ﻣﻌﻨﻴﻪ‪...‬‬

‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻧﺨﻴﺮ‪ ...‬اﻧﮕﺎر ﺑﺮف ﻧﻤﻴﺬاره واﺳﻪ ﻣﺎ ﻣﺸﺘﺮي ﺑﻴﺎد‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻣﻴﺨﻮري؟‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮد ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ودﻛﺎ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﻗﺮص وارد ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻬﺮه اش ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﻲ دﻗﻴﻖ ﺑﻪ او اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺑﺎزم ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻪ ﻋﺮق ﺳﺮد ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ داﺷﺖ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ .‬از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﺴﺘﻪ ﻗﺮص را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺎرا ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺟﻦ؟‬

‫ﻗﺮﺻﻲ از ﺑﺴﺘﻪ اش ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﺑﺨﻮر‪ .‬ﻣﺴﻜﻨﻪ‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﻗﺮص ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و آﻧﺮا ﺑﺎ ﭼﺎي وﻟﺮم ﭘﺎﻳﻴﻦ داد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻗﻮﻃﻲ و دو ﻟﻴﻮان ﻛﻨﺎر آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺗﺎ ﺗﻪ ﻓﻨﺠﺎﻧﺶ را ﻧﻮﺷﻴﺪ‬

‫و آﻧﺮا ﻛﻨﺎر ﻟﻴﻮاﻧﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻧﻪ ﻧﻬﺎل‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ اﺣﺴﺎس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪه‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ اﻧﺪازه دو ﺟﺮﻋﻪ ﺑﺮاﻳﺶ رﻳﺨﺖ و ﺑﻌﺪ ﻟﻴﻮاﻧﻬﺎي ﺧﻮدﺷﺎن را ﻧﻴﻤﻪ ﭘﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﻧﻴﻤﻪ اش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ اﻳﻨﺠﻮري‬

‫اداﻣﻪ ﺑﺪم‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام آدم ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺸﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻔﺲ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬دﻳﮕﻪ از ﺗﻮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺎرا‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎه از ﺳﻴﮕﺎرش ﻛﻪ دود ﻣﻴﻜﺮد ﺑﺮﻧﻤﻴﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻪ راﻫﻲ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻧﺎزي دزدي ﻣﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺳﺸﮕﺮ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد و ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮ ﺟﺪﻳﺪه‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﺎز ﺑﺴﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮاي اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺑﻜﻨﻲ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬آدﻣﺶ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻮن ﻛﺎر ﺧﻮردم‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﺎﻳﻴﺪﮔﺮ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ :‬ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را از ﺻﻮرت ﻛﻨﺎر زد و ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬وﻟﻲ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ اون ﻛﺎرو ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ و دﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺎرا ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﺎ رو ﺑﻬﺖ ﻧﻤﻴﮕﻢ ﻛﻪ ﺑﺮام ﻳﻪ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﻲ‪ .‬ﻧﻪ‪ .‬از ﺧﻮدم ﻣﻄﻤﺌﻦ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺎزم ﻳﻪ ﻧﺎﻣﺮدي ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺎزم ﻫﻤﻮن ﻛﺎرو ﻣﻴﻜﻨﻢ‪ .‬ﺑﻬﻢ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻜﻨﻲ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ .‬اﻳﻦ ﻓﻘﻂ درد دﻟﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد و ﺑﺎز ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﺗﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻲ‪ .‬ﺗﻮ از ﻫﻤﻪ ﻣﺮداﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﻳﺪم ﻣﺮدﺗﺮي‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪92‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ اون دﺧﺘﺮا رو ول ﻛﻨﻢ ﺑﻪ اﻣﺎن ﺧﺪا‪ .‬روزي ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪﻣﺸﻮن ﺑﻴﺮون ﺧﻴﺎل ﻛﺮدم‬

‫دارم ﺑﻬﺸﻮن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﺪم‪ .‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم دارم ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﻬﻨﻤﻲ ﻣﻴﺒﺮﻣﺸﻮن‪.‬‬

‫دﺳﺖ ﺷﺎﻫﻴﻦ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮد را زﻳﺮ آﺳﻤﺎن ﻧﻴﻤﻪ ﺗﺎرﻳﻚ‪ ،‬ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺣﺮﻛﺘﻲ داد‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭘﺪرت ﻛﻲ ﻣﻴﺎد؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ ﻫﺮ دو دﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻳﻚ ﻣﺎه دﻳﮕﻪ‪ .‬ﺟﺪﻳﺪاً ﺑﺎﻫﺎم ﺗﻤﺎس ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻮزوﻧﺶ ﺑﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ اداﻣﻪ داد‪ :‬وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺎد ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻳﻢ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺎﻣﺸﺨﺺ در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬آره‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻲ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﻣﻜﺚ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﺮا؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدن ﺑﺮاي ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺨﺘﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﻋﻤﻮ ﭘﻴﺸﻢ ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻴﺸﺶ ﺑﻤﻮﻧﻲ‪ .‬اﮔﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻔﻬﻤﻪ‪ ...‬اون ﻣﻤﻜﻨﻪ ﺑﺮه زﻧﺪان‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺣﺮﻛﺘﺶ را ﺑﺲ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮام ﻋﻤﻮ ﺑﺮه زﻧﺪان‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻧﻬﺎل دوﺧﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدﺗﻢ ﻫﺴﺖ ﻧﻬﺎل‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ازدواج ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ‬

‫ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﻳﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻋﺎدي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﻣﺮد ﻛﻨﺎرت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬اوﻧﺎ ﺗﻮ رو ﻳﻪ آدم ﻧﻤﻴﺪوﻧﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻫﻴﭻ ﺣﻘﻲ‬

‫ﻧﺪاري‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن آراﻣﺶ و ﺑﺎ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﻣﻴﭙﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اوﻧﺎ ﻛﻴﻦ؟ ﭼﻪ ﺣﻘﻲ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ دﺳﺘﺶ را ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﻛﻼﻓﮕﻲ او را از ﺣﻴﺎط ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد‪ .‬در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل را روي ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﻛﻨﺎر ﺑﺨﺎري ﻧﺸﺎﻧﺪ و از ﻛﺘﺮي‬

‫روي ﺑﺨﺎري ﺑﺮاي ﺧﻮدﺷﺎن ﭼﺎي ﮔﺮﻣﻲ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬اوﻧﺎ ﻫﻤﻪ آدﻣﺎﻳﻴﻦ ﻛﻪ ﺗﻮي اﻳﻦ ﻛﺸﻮر زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﻨﻦ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم‪ .‬اوﻧﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﺗﻮ‬

‫ﻳﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﻣﻴﺨﻮان‪ .‬ﻳﻪ ﻣﺮد ﻛﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮت ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اﻳﻦ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﻟﻴﻮان ﻧﻴﻤﻪ ﭘﺮ ﭼﺎﻳﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ دوﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭼﺎي را ﻓﻮت ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ در درﮔﺎه ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬دل دل ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺑﻪ دﻛﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻛﺘﺮ‪ ...‬ﻳﻪ ﺧﻮاﻫﺸﻲ دارم‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ از ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰش ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻧﺪو اﻧﺪاﺧﺖ و ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻤﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ :‬ﻳﻪ رواﻧﭙﺰﺷﻚ‪ ...‬ﻛﻪ ﻣﺜﻞ‬

‫ﺧﻮدت ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻪ‪ ...‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﺴﻲ رو ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ :‬ﺑﺮاي ﺗﺎرا؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪93‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺜﻞ اون‪ .‬ﺳﻴﺰده ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻴﻦ ﻛﻪ‪...‬‬

‫دﻛﺘﺮ از ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰش ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻞ او اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ داري ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﻴﺘﻮ واﺳﻪ اوﻧﺎ ﻣﻴﺬاري‪ .‬ﻛﺎري ﻛﻪ ﻳﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﺎرﻣﺎن‬

‫ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬داﺷﺖ دﻳﻮوﻧﻪ ﻣﻴﺸﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬اﻳﻨﻄﻮر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﺮام ﻓﺮق داره‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺑﭽﻪ ﺧﻮدﻣﻪ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮﻋﺶ ﺟﺪﻳﻪ‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ او ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻛﻲ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﺑﻴﺎرﻳﺶ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﭙﺎﺳﮕﺬار ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻬﺘﺮ‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ و روﭘﻮﺷﺶ را از ﺗﻦ در آورد‪ :‬اﻣﺸﺐ ﺳﺎﻋﺖ ده اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎش‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪ :‬اﻳﻨﺠﺎ؟‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮي ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﻫﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻌﻼً ﺷﻴﺮازه‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﻳﻪ ﭘﺮوﻧﺪه ﺑﺮاش ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪.‬‬

‫"ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺧﻴﺮه ﺑﺸﻪ‬

‫ﻏﻢ ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﻤﻮ ﺑﺎور ﻣﻴﻜﻨﻪ‬

‫آرزوﻣﻪ ﻛﻪ ﻳﻪ روز‬

‫ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ رو ﺑﺎ ﻣﻦ آﺷﻨﺎﺗﺮ ﺑﻜﻨﻪ‬

‫اﮔﻪ ﺗﻮ ﻳﻪ روزي ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺸﻲ‬

‫ﻣﻴﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﻗﻠﻪ آرزوﻫﺎم‬

‫ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﻪ ﺗﻮ ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﺸﻲ‬

‫دﻳﮕﻪ ﻣﻦ از ﺧﺪا ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻴﺨﻮام"‬

‫ﺳﺎرا ﺑﺎ ﺷﻌﻒ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬اﻳﻨﻮ از ﻛﺠﺎ آوردي؟‬

‫ﻧﺎزي ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺳﺮ ﻛﺞ ﻛﺮد‪ :‬از اوﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﭼﻴﺰا رو ﻣﻴﺎرم!‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﺎ ﻧﺎ اﻣﻴﺪي ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﮔﻴﺮﻣﻮن ﻣﻴﻨﺪازي ﻧﺎزي‪.‬‬

‫ﻧﺎزي دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻪ ﺟﻮن ﺑﭽﻪ م ﺷﻤﺎ رو درﮔﻴﺮ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺎرا اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎز ﺑﻪ او ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اﺳﻤﺶ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﻧﺎزي ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﺑﻲ ﺗﻔﺎوت ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬آرﻳﺎ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪94‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺳﺎرا ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ :‬اﺳﻢ ﻗﺸﻨﮕﻴﻪ‪.‬‬

‫ﻧﺎزي آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮدم اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدم‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻪ ﺿﺒﻂ دزديِ ﻧﻮ رﺳﻴﺪه ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻧﺎزي‪ ...‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ اﻵن اون ﻃﺮﻓﺎ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده؟‬

‫ﻧﺎزي ﻫﻨﻮز ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬اﺣﻤﻖ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭽﻪ رو ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﻴﺎوردم‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ...‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻨﻪ ﻛﻪ‪ ...‬ﺣﺘﻤﺎً ﻓﻬﻤﻴﺪن ﻛﺎر ﺗﻮ ﺑﻮده ﻧﻪ؟‬

‫ﻧﺎزي ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد‪ :‬دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪي؟ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪن!‬

‫ﺳﺎرا ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﻪ ﻓﺮار ﻧﻤﻴﻜﺮدي ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻴﺪن!‬

‫ﻧﺎزي ﺳﻌﻲ داﺷﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﻛﻪ ﻛﻢ ﻛﻢ اﺷﻚ در آﻧﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻴﺸﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﺻﺪاي ﺑﻲ ﺟﺎن ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺻﺪاﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻴﺸﺪ‪:‬‬

‫ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪن‪ ...‬اﮔﻪ ازم ﻣﻴﭙﺮﺳﻴﺪن ﻣﻦ اﻋﺘﺮاف ﻣﻴﻜﺮدم‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺗﺎرا اﻋﺘﺮاف ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﺰد زﻳﺮ ﭼﻴﺰي‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎز ﺑﻪ در ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ اش ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﻦ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮي‪.‬‬

‫در ورودي ﻣﻄﺐ دﻛﺘﺮ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ اﻳﻔﻮن ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻋﻤﻮ ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺘﻲ ﺑﺮ ﺳﺮش ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﻴﻪ ﻧﻬﺎل‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺮ ﻟﺒﻪ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد و ﻛﺎﭘﺸﻨﺶ را از ﺗﻦ ﺑﻴﺮون آورد‪ .‬دﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻣﻴﻨﺸﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن‬

‫ﺧﻴﺮه زد و ﺑﺎز ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﮕﺎه از او ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬و آﻳﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﻴﺶ‬

‫آﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﻗﺸﻨﮕﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮي ﻛﻨﺎرﺷﺎن ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬واﻗﻌﺎً ﻗﺸﻨﮕﻪ ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﻴﺤﺶ و ﭼﺸﻤﺎن درﺷﺖ و ﺧﻴﺮه اش ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬اوﻫﻮم‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﺗﻜﻴﻪ داد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ .‬ﭼﻪ رﻧﮕﻲ رو دوﺳﺖ داري؟‬

‫ﻧﻬﺎل اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ و ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ :‬رﻧﮓِ‪ ...‬آﺳﻤﻮن‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬آﺑﻲ؟‬

‫و ﻧﻬﺎل ﺑﻪ اﺻﺮار‪ :‬ﻧﻪ! ﻧﻪ! آﺳﻤﻮن!‬

‫دﻛﺘﺮ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ اي ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺖ و از ﻛﺎرش اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﺟﻨﺎ رو ﺑﺒﻴﻨﻲ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪95‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪش ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﺧﺸﻜﻴﺪ‪ :‬اوﻫﻮم‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ از ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎﻫﺶ ﺟﺪا ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ‪ .‬ﻣﻨﻢ دوﺳﺖ دارم ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﻲ؟ ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺒﻴﻨﻴﺸﻮن؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺶ ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﺮ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻣﻨﻔﻲ ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﺑﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻲ ﻫﺎ ﻣﻴﺒﻴﻨﻴﺸﻮن؟‬

‫ﻧﻬﺎل اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬وﻗﺘﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﺸﻢ‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﭼﻴﺰي ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎورد‪ :‬وﻗﺘﻲ ﺗﺎرﻳﻜﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﺸﻢ‪.‬‬

‫وﻟﻲ ﻋﻤﻮ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ‪ .‬ﻳﻪ ﺑﺎر ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻋﻤﻮ و ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻫﻢ ﺑﻮدي دﻳﺪي‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﺸﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻋﻤﻮ داره ﺑﺎ ﻣﺸﺘﺮي ﺣﺮف ﻣﻴﺰﻧﻪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ دورﺑﻴﻨﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﺷﮕﻔﺖ زده ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪" :‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﺸﻢ"‪.‬‬

‫ﭼﻪ "ﻋﻤﻴﻖ" ﺣﺲ ﻣﻴﺸﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ،‬ﻧﻬﺎل را ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﺑﺮد ﺗﺎ ﺳﺮش را ﮔﺮم ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻋﻜﺴﻬﺎ را ﺑﻪ دﻛﺘﺮ داد‪ .‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ از زﺑﺎن ﻧﻬﺎل ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﻣﻘﺎﺑﻞ دورﺑﻴﻦ‬

‫ﻛﻪ از ﺳﺎﻋﺘﻲ ﭘﻴﺶ در ﺣﺎل ﺿﺒﻂ ﻛﺮدن ﺑﻮد ﺗﻮﺿﻴﺢ داد‪ .‬ﻫﻤﻪ "ﻃﻠﺴﻤﻬﺎي" ﻧﻬﺎل را‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻓﻴﻠﻢ را ﭼﻚ ﻛﺮد و دورﺑﻴﻦ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺠﺐ روز ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻮد اﻣﺮوز‪...‬‬

‫آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪي؟ ﻣﻴﺨﻮاي اون ﺑﭽﻪ رو ﺑﺎ ﻳﻪ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﻲ ﺧﺎرج از ﻛﺸﻮر؟ ﻋﻘﻠﺘﻮ از دﺳﺖ دادي؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎرش را در زﻳﺮ ﺳﻴﮕﺎري ﻓﺸﺮد و ﺳﻔﺮه ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را ﺑﻲ ﻧﻈﻢ ﺗﺎ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻴﺰ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭼﻨﺪ ﻇﺮف را در‬

‫ﻇﺮﻓﺸﻮﻳﻲ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻋﺎﻗﻠﺘﺮ از اوﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻲ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﺷﻮ ﻛﺮدم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﻓﻜﺮي؟ ﻧﻬﺎل ﻫﺮ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ اون ﭘﺴﺮه س! اﮔﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮش ﺑﻴﺎره ﭼﻲ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ زل زد‪ :‬ﻫﺮ ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮش ﺑﻴﺎد‪ ،‬ﺳﺮش اوﻣﺪه‪ .‬ﺑﺮاش ﺑﺴﻪ!‬

‫ﺗﺎرا اﺧﻤﻬﺎﻳﺶ را در ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﭼﻲ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫ﺑﺎورم ﻧﻤﻴﺸﻪ‪ ...‬آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﻴﻢ! ﺑﺎﻳﺪ اون ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ رو ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻦ ﻣﻼ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮدن ﺳﻔﺮه روي ﻣﻴﺰ ﺷﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و ﺻﻮرت ﺑﻪ ﺗﺎرا ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ :‬ﺧﻮدﺗﻮ ﺑﺬار ﺑﻪ ﺟﺎي ﻧﻬﺎل‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎل دﻳﮕﻪ‪ ...‬ﻣﻴﺨﻮاي ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻲ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪96‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﭘﻠﻴﺲ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﻣﻼ رو ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺮش را ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺗﻜﺎن داد و ﺣﺮف او را ﺧﻂ زد‪ :‬ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﻧﻬﺎﻟﻪ‪ .‬ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻼ رو ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن و ﻣﺠﺎزات ﺷﺪ‪.‬‬

‫اﺻﺮار ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﻧﻬﺎﻟﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ او "ﻧﮕﺎه" ﻛﻨﺪ ﺧﻴﺮه اش ﺑﻮد‪ :‬ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ .‬اون ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻪ؟‬

‫ﺗﺎرا آرﻧﺠﺶ را ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻣﻦ‪ ...‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺮورﺷﮕﺎه‪ .‬آﻳﻨﺪه ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم‪ ...‬اوﻧﻢ ﺑﺎ ﺑﻴﻤﺎري اي ﻛﻪ داره‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮي اﺻﺮار داره ﻛﻪ اون ﺑﻴﻤﺎره‪.‬‬

‫ﺑﺎز ﻛﻨﺎر ﺗﺎرا ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬اﻳﻨﻮ درك ﻛﻦ! ﺷﺎﻫﻴﻦ دوﺳﺘﺶ داره!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﭘﺴﺮا رو ﻛﻪ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻲ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﻜﻨﺪ‪ :‬ﺧﻮدم ﺗﺎ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﻴﺮم‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻛﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻲ رﻣﻖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻘﺼﺪ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﺧﻮد ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻴﺪوﻧﻪ‪ .‬ﻣﻴﮕﻪ ﭘﺪرم ﮔﻔﺘﻪ ﻗﺮاره ﻳﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺟﺪﻳﺪ رو ﺷﺮوع ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و ﺳﭙﺲ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺎل‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﭽﮕﻴﺸﻮ ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺘﺎراي رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﮔﺬروﻧﺪه‪ .‬ﭘﺪرش ﺑﻪ دﻻﻳﻞ ﻣﻌﻠﻮﻣﻲ‬

‫ﻫﺮ ﺷﺶ ﻣﺎه ﭘﺮﺳﺘﺎر اوﻧﻮ ﻋﻮض ﻣﻴﻜﺮده‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را رﻳﺰ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻪ دﻻﻳﻞ ﻣﻌﻠﻮم؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺐ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬ﺑﻪ دﻻﻳﻞ ﻣﻌﻠﻮم‪.‬‬

‫ﺑﻲ ﺗﻮﺿﻴﺢ دﻳﮕﺮي ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺳﻔﺮه را ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺮ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺰرگ اﺗﺎق ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و اوﻟﻴﻦ ﺑﺮف درﺷﺖ آن ﺳﺎل را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪ‬

‫ﺧﺸﻚ ﻣﻴﻜﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬آﻣﺎده ﺷﻮ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ :‬ﭘﺪرت ﻣﻨﻮ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻪ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﺑﻬﺶ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﻣﻴﺎن دو ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻣﻴﺸﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺎم؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ‪ ،‬دﺳﺖ از ﺗﻜﺮاري ﺣﺮﻛﺖ دادن ﺣﻮﻟﻪ ﺑﺮ ﻣﻮﻫﺎي ﺻﺎﻓﺶ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﭼﺮا؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺎﻳﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻴﻜﺸﻲ ﻧﻬﺎل؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪97‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫وﻗﺘﻲ او ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﺪاد ﺑﺎ دﺳﺖ ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ :‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻴﻜﺸﻲ؟ ﺗﻮي رﺳﺘﻮران ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺮﻳﻬﺎ ﻣﻨﻮ ﻣﻴﺪي وﻟﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻴﻜﺸﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد ﺗﺎ او ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺖ‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﺮدارد‪.‬‬

‫آن ﺟﻨﻬﺎي ﻟﻌﻨﺘﻲ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻳﺮ ﻟﺮزان در ﺑﺎد ﭼﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻜﻨﻨﺪ؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﺎ ﻛﻼﻓﮕﻲ ﻧﺼﻴﺤﺘﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﺑﺲ ﻛﻦ ﻧﺎزي! ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ اﺟﺎره ﺑﺪي! ﻓﻘﻂ ﺧﺮج ﺧﻮدﺗﻮ در ﺑﻴﺎر! اﻳﻨﺠﻮري ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻧﻮ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﻣﻴﺪي!‬

‫ﻧﺎزي ﻫﻨﻮز رﻧﮓ ﺑﺮ ﭼﻬﺮه ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻨﮓ او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺳﺎرا‪ ،‬ﻣﻌﺼﻮم را اداﻣﻪ ﻣﻴﺪاد‪ :‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻨﺖ! ﻋﻜﺴﺖ ﺑﻴﻦ ﭘﻠﻴﺴﺎ ﭘﺨﺶ ﻣﻴﺸﻪ! ﺑﺲ ﻛﻦ! اﮔﻪ ﺑﮕﻴﺮﻧﺖ ﺟﺮﻣﺖ ﻓﻘﻂ دزدي ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﺗﺎﻳﻴﺪش ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻮ آدم ﻛﺸﺘﻲ‪ ،‬ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ؟ ﺣﺎﻻ اون آدم ﻫﺮ ﭼﻘﺪر دﻳﻮوﻧﻪ ﺑﻮده! ﺗﻮ ﻛﺸﺘﻴﺶ! اوﻧﺎ "اﻳﻨﻮ" ﻣﻴﺪوﻧﻦ!‬

‫ﻧﺎزي ﺑﻪ دﺳﺘﺎن ﻳﺦ زده و رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه اش ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬ﺑﭽﻪ م‪ ...‬ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻣﻮ ﻣﻴﺨﻮام‪...‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻛﻼﻓﻪ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد و ﺳﻴﮕﺎر ﺳﺎرا را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﻛﺮد اﻣﺎ ﻛﺎﻣﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﺑﻪ رﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ داد‪ .‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ آن زن‬

‫درﻣﺎﻧﺪه ﻫﻤﺪردي ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻜﻮﺑﺪش‪ .‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﺠﺎي ﻛﺎر اﻳﺮاد دارد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺎزي آﻧﺠﺎﺳﺖ و "ﺑﭽﻪ‬

‫اش" را ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﺮدي را ﻛﻪ ﺑﻪ درك ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدش‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻜﻲ را ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻞ و ﻻي درون اﺗﺎﻗﻚ ﻧﻈﺮ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻣﻴﺨﻮاي ﺗﻮ اﻳﻦ ﻛﺜﺎﻓﺘﺎ ﺑﺰرﮔﺶ ﻛﻨﻲ؟‬

‫ﻧﺎزي ﮔﻨﮓ و ﻣﻨﮓ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم ﻣﻼﻳﻢ ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬دزدي رو ﺑﺬار ﻛﻨﺎر‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬

‫ﻧﺎزي ﺑﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﻛﺎر دﻳﮕﻪ ﺑﻜﻨﻲ‪.‬‬

‫ﻧﺎزي ﻣﻦ و ﻣﻦ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﻳﻪ ﻛﺎري ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺎرا ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪ :‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﻬﺖ ﻛﺎر ﻧﻤﻴﺪه‪ .‬ﻧﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﻌﺮﻓﻴﺖ ﻧﻜﺮده‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻛﺎم دﻗﻴﻘﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻳﻪ ﻣﺪت ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮي‪ .‬اﮔﻪ اون ﻛﻪ اﻣﺮوز ﺗﻮ رو ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮدن دﺧﻞ دﻳﺪه‪ ،‬ﺑﺎزم ﺑﺒﻴﻨﺘﺖ‪ ،‬ﻛﺎر ﻫﻤﻪ ﻣﻮن ﺗﻤﻮﻣﻪ‪.‬‬

‫اﻣﻴﺪوارم ﻳﻪ روزي ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺟﺒﺮان ﻛﻨﻢ‪ ...‬ﻣﻦ از اون دﺧﺘﺮاﻳﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ اﻟﻜﻲ زدن ﺑﻴﺮون‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﺑﻪ ﺗﺎرا ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬اﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻨﻪ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﻀﻢ ﻛﻲ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﻮﻇﻔﻢ ﺣﺘﻲ ﻳﻪ ﻗﺎﺗﻞ رو از ﻣﺮگ ﻧﺠﺎت ﺑﺪم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺗﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺣﺘﻲ ﻳﻪ ﻗﺎﺗﻞ رو؟‬

‫دﻛﺘﺮ ﺑﺎ ﺗﺎﻣﻞ اﺑﺮو ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ از ﭘﺎي ﭼﻮﺑﻪ دار‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﻋﺼﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﺧﻴﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺷﺪ!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪98‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫و ﺑﺎز ﻧﻴﺸﺶ را ﺑﺴﺖ‪ .‬دﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﭘﺴﺮِ ﭘﺨﺶ ﺑﺴﺘﻨﻲ ﺳﺮ و ﻛﻠﻪ ﻣﻴﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از آن ﻧﻴﺎز ﻧﺪارد‪ .‬ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪ :‬ﻛﻲ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎ‬

‫ﺑﺴﺘﻨﻲ ﻣﻴﺨﻮره؟‬

‫دﻛﺘﺮ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﻣﻦ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ دﻫﺎﻧﺶ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻨﺪه دﻧﺪاﻧﻬﺎي ﻣﺮﺗﺒﺶ را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻴﮕﺬاﺷﺖ‪ ،‬و ﺑﺮق ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻴﺎه و ﮔﻴﺮاﻳﺶ ﺑﻪ او ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬

‫رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﭘﺨﺶ ﺑﺴﺘﻨﻲ دﻓﺘﺮ دﺳﺘﻜﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و رﺳﺘﻮران را ﺗﺮك ﮔﻔﺖ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻳﻚ دﺳﺖ روي ﻣﻴﺰ ﺿﺮب ﻣﻮزوﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﺗﺎرا‪ ...‬ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب و ﻗﺸﻨﮕﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ ...‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ ﭼﺮا از ﺧﻮﻧﻪ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا از ﻻي در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻦ از "ﺧﻮﻧﻪ" ﻓﺮار ﻧﻜﺮدم‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺒﻨﺪ ﭘﺎك ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬اون ﺟﺎ و ﻛﺴﻲ رو ﻧﺪاره‪ .‬اﻳﻨﺠﻮري ﻓﻜﺮ ﻛﻦ‪.‬‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻞ دﻛﺘﺮ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﻧﺪاره‪ ...‬وﻟﻲ ﺗﺎرا از اون دﺧﺘﺮاي ﺧﻴﺎﺑﻮﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎز ﺳﺮ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻪ اﻧﺒﺎر رﻓﺖ ﺗﺎ از ﻓﺮﻳﺰر ﺑﺰرگ ﺑﺴﺘﻨﻲ ﺑﺮدارد‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﺻﺪاﻳﺶ را آرام ﻛﺮد‪ :‬ﭘﺲ ﭼﺮا‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻔﺘﻲ دﻳﻮوﻧﻪ ﻣﻴﺸﻢ؟ اون ﻳﻪ آدﻣﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﺮده ﺣﺴﺎب ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬زﻳﺎد در ﻣﻮردش ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﻧﻜﻦ‪ .‬ﺑﺮات‬

‫دردﺳﺮ درﺳﺖ ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻛﺮاواﺗﺶ را ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮد‪ :‬ﺷﺒﺎ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺨﻮاﺑﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﭘﺎﺳﺦ را ﺑﺎ ﺳﻮاﻟﻲ داد‪ :‬ﺑﻬﺖ ﺑﺪﻫﻜﺎرم دﻛﺘﺮ؟‬

‫ﺗﺎرا از در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون زد‪ :‬از زﻧﺪان ﻓﺮار ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻴﮕﻔﺖ دﻛﺘﺮا ﻗﺴﻢ ﺧﻮردن‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﺘﻤﺎد دارم‪ .‬ﻣﻦ ﻗﺎﺗﻠﻢ‪.‬‬

‫ﻟﻴﻮان ﺑﺴﺘﻨﻲ را ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻋﺠﻴﺒﻪ؟‬

‫دﻛﺘﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او زل زده ﺑﻮد‪ :‬ﻫﻮﻣﻤﻤﻢ‪ ....‬اﮔﻪ ﻣﺎﺟﺮاي ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺮام ﭘﻴﺶ ﻧﻴﻮﻣﺪه ﺑﻮد ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻲ ﺣﺎﻻ ﻫﻴﭽﻲ ﺗﻮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﻗﻠﻴﺎﻧﺶ ﻗﻞ ﻗﻞ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﺎﺟﺮاي ﺟﻤﻌﻪ؟‬

‫دﻛﺘﺮ ﺑﺎ ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬ﻣﻦ ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم‪ ...‬وﻟﻲ ﺗﻮ از اون ﻗﺎﺗﻼي زﻧﺠﻴﺮه اي ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ ،‬ﻫﺴﺘﻲ؟‬

‫روي ﺳﻮاﻟﺶ ﺑﻪ ﺗﺎرا ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎرا ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﺴﺘﻨﻲ را ﺑﻪ او ﺗﻌﺎرف ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ!‬

‫دﻛﺘﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻛﺎرﺗﻮ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻧﻤﻴﻜﻨﻲ‪ .‬ﻣﺸﺨﺼﻪ ﻛﻪ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﻲ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺣﻴﺮان او را ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻴﻜﺮد‪ :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب و ﻗﺸﻨﮕﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﺣﻴﻔﻲ ﺗﺎرا‪ .‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت ﻟﻴﻮان ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﻪ ﭘﺮوﻧﺪه رو ﺑﺮاش ﺧﻮﻧﺪم‪ .‬ﺑﺎزم ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻬﺎل رو ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪99‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻣﻤﻨﻮن ﻛﻪ اوﻣﺪي ﻓﺮودﮔﺎه‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ زودﺗﺮ ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ داري‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻮب‪ ...‬ﻣﺎﺟﺮاش ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻮد ﭘﺪر‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻳﻚ ﻛﻢ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﺮدي ﺑﺮات ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻴﺪم‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ از آﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎز ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺗﻨﮓ ﻛﺮد و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ آن ﭼﻬﺮه دﻗﻴﻖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ آرام ﺧﻴﺎﺑﺎن را ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد و ﻣﻴﺪﻳﺪ‬

‫ﻛﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﻪ ﺗﻨﺪي از ﻛﻨﺎرش ﻣﻴﮕﺬرد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺳﻢ ﻗﺸﻨﮕﻲ داري‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ درون آﻳﻨﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻴﺸﻪ دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﭘﺪر ﺗﻼﺷﻲ ﻧﻜﺮدي!‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻗﻬﻘﻬﻪ اي زد‪ :‬ﺗﻼش؟ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻼش ﻛﺮدم!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ او ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ آرام ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻮاﻟﺶ را از آن ﺷﺐ آﻣﺎده ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬از ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﻛﻪ راز ﻧﻬﺎل ﺑﺮ او ﮔﺸﻮده ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر‪ ...‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﻳﻪ‬

‫دﻋﺎ ﻧﻮﻳﺲ ﺑﻪ اﺳﻢِ "ﻣﻼ" رو ﺑﺮام ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻲ؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺮات دﻋﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻪ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺮاش دﻋﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻧﻴﺸﺶ را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﻣﻤﻜﻨﻪ ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻧﺘﻮﻧﻪ ﻛﺴﻲ رو ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻪ؟ اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺮاش در اوﻟﻮﻳﺖ دوم ﻗﺮار داره‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﭘﺪر‪ ...‬ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﭘﺸﺖ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ﺗﺮﻣﺰ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻪ زودي ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻲ ﺻﺒﺮ ﻣﻴﭙﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﺮا ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻲ اوﻣﺪم؟ اﮔﺮ ﻣﺎدرﻣﻮ ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ ﻣﻴﺨﻮاﻳﻦ ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﻣﺎدرم ﺳﻮرﭘﺮﻳﺰ ﻛﻨﻴﻦ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ زﻳﺮ ﻟﺒﻲ ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻪ زودي ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ‪ .‬ﻇﺮف ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻜﻲ دو روز‪.‬‬

‫در ﺳﻜﻮت ﭘﺸﺖ ﭼﺮاغ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎز ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﺮ ﭘﺪال ﮔﺎز ﻓﺸﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﺷﺎﻫﻴﻦ‪ ...‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ آدم ﻧﺎﻣﺮدي ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﺒﻮده‪.‬‬

‫آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻦ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم‪ .‬ﻧﺎزي ﻣﻤﻜﻨﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻧﻮ ﮔﻴﺮ ﺑﻨﺪازه! ﻣﻌﺼﻮم ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻟﻮ رﻓﺘﻪ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﻛﻼﻓﮕﻲ در ﭼﻮﺑﻲ و ﺳﻨﮕﻴﻦ اﺗﺎق را ﺑﺴﺖ و ﺑﻪ راﻫﺮو ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﺑﻜﻨﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﭘﺮت و ﭘﻼ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﻼ رو ﺳﺮﺷﻮن آوردم! ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪم اوﻧﺎ اﻵن ﺗﻮ اﻳﻦ ﻛﺜﺎﻓﺖ ﺑﺎﺷﻦ!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪100‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺮ ﺳﺮش ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻫﺎن؟ ﺗﻮ اوﻧﺎ رو ﻛﺸﻴﺪي ﺑﻴﺮون! ﺗﻤﻮم ﺷﺪ! ﺣﺎﻻ اوﻧﺎ ﺑﺎﻳﺪ از ﭘﺲ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﺮ ﺑﻴﺎن! ﻛﺎر ﺗﻮ ﺗﻤﻮم‬

‫ﺷﺪه! ﺗﻮ دوﺑﺎره ﺑﻬﺸﻮن زﻧﺪﮔﻲ دادي!‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮش را ﻣﻴﺎن دﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬اﻳﻦ از ﻣﺮدن ﺑﺪﺗﺮه! ﺧﻄﻴﺒﻲ اوﻧﺎ ﻫﺮ روز زﻳﺮ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﻴﺨﻮاﺑﻦ! اﻳﻦ از ﻣﺮدن ﺑﺪﺗﺮه!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﻟﻴﻮان ﺷﺮاب آﺧﺮ ﺷﺒﺶ ﺑﺮ ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﭘﻬﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﻛﺶ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ :‬ﺣﺘﻤ‪ ًĤ‬ﺧﻴﺎل داري ﺟﻮر اوﻧﺎ رو ﻫﻢ ﺑﻜﺸﻲ ﻧﻪ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﺎه ﺣﺎﻟﺖ دارش ﺑﺮ ﭼﻬﺮه اش ﭘﺨﺶ ﺑﻮد و روي ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ را ﻛﻪ ﺑﺎز رﻧﮓ ﺳﺮخ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ دوﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻴﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد‬

‫ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻦ دﻳﮕﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ! ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻴﺨﻮام آدم ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺸﻢ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪ :‬آدم ﺣﺴﺎﺑﻲ؟ از ﺗﻮ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎرا!‬

‫ﻗﻄﺮات اﺷﻚ‪ ،‬ﺑﻲ ﺧﺠﺎﻟﺖ از ﭼﺸﻤﺎن ﺗﺎرا ﺑﻴﺮون رﻳﺨﺘﻨﺪ و ﺑﺮ ﺻﻮرت ﮔﺮدش اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ :‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﻳﻨﻮ ﻧﮕﻮ آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ! ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﻳﻨﻮ ﻧﮕﻮ!‬

‫ﺳﺮ ﻣﻴﺎن دﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﺎي ﻫﺎي ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺳﺮ داد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎي او را ﺑﻮﺳﻪ اي زد و ﻟﻴﻮان ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ‬

‫او داد‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ ﺗﺎرا‪ .‬از وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﺗﻮ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم دﻳﮕﻪ ﻓﺮق ﺑﻴﻦ آدم ﺧﻮب و ﺑﺪ رو ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﻤﻴﺪم‪ .‬دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﻋﺪاﻟﺖ ﭼﻴﻪ و ﺑﻲ ﻋﺪاﻟﺘﻲ‬

‫ﭼﻴﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺧﺪا ﺷﻚ ﻛﺮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺣﺘﻲ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﻳﻪ ﻣﺎﻓﻴﺎﻳﻲ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻢ‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺪوﻧﻢ وﻗﺘﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﻢ و ﻫﻴﻜﻞ ﻗﻨﺎﺻﻢ ﻓﻴﻠﻢ‬

‫ﻳﺎد ﻫﻨﺪِﺳﺘﻮن ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻣﻴﺮم ﺳﺮاغ ﺷﻬﻼ و ﺑﻪ دﺧﺘﺮاي دور و ﺑﺮم ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺑﺮاي اﻣﺮار ﻣﻌﺎش اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻜﺮدن‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﻔﺴﺶ را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ و ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺟﺮﻋﻪ اي ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻻﺧﺮه‪ ...‬ﻧﻪ‪ ...‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻛﺎري ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻴﺸﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻜﻨﻢ‪...‬‬

‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﻣﺒﻞ ﺗﻜﻴﻪ زد و ﺳﺮ ﻋﻘﺐ داد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ...‬ﻓﺮﻗﻲ ﻧﺪاره ﻛﻪ ﻛﺴﻲ رو ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻴﺸﻲ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﻛﺶ ﻛﻪ دور ﻣﭻ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺴﺖ‪ :‬ﻋﺎﺷﻖ؟‬

‫ﺗﺎرا آرام ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ...‬ﻋﺸﻖ زﻧﺪﮔﻲ رو ﻋﻮض ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﺮﺳﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻴﺸﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﻛﺎرا رو ﻧﻜﻨﻲ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻌﻀﻲ ﻛﺎرا‬

‫رو ﺑﻜﻨﻲ‪ .‬ﺣﺪاﻗﻞ اﻳﻨﺶ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻨﺠﺮه اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﭘﺮده ﻫﺎي ﺳﻨﮕﻴﻦ را ﻛﻨﺎر زد و ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي داﻧﻪ ﻫﺎي ﻧﻘﺮه اي ﺑﺮف‪ ،‬در ﺷﺐ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺗﺎرا ﺑﺮاي ﺧﻮد‬

‫ﺳﻴﮕﺎر روﺷﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل اﻣﺸﺒﻢ ﻧﻤﻴﺎد ﻧﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺑﺮﮔﺮدد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ...‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺸﺪه ﻛﻪ ﺷﺒﻲ ﻛﻨﺎر ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎﺷﻪ و ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ از ﺧﻮاب ﺑﭙﺮه ﻳﺎ ﺟﻦ ﺑﺒﻴﻨﻪ‪ .‬ﭘﺪر ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻫﻢ‬

‫اﻣﺮوز اوﻣﺪه‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺖ اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ‪...‬‬

‫ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﭘﻨﺠﺮه دﻗﻴﻖ ﺷﺪ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎﻧﻪ‪ ...‬داره ﻣﻴﺎد اﻳﻨﺠﺎ‪ ...‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﺪون ﺷﺮاب ﻣﻮﻧﺪه‪...‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻛﻠﻴﺪ ﺧﺎﻧﻪ را از روي آن ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﻴﻤﻮﻧﻪ‪ .‬ﺷﺮاﺑﺸﻮ ﻣﻴﮕﻴﺮه و ﻣﻴﺮه‪.‬‬

‫و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﻫﺮو و ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻛﻤﺮ ﺧﻢ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻟﻴﻮاﻧﺶ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺣﺴﺮت ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪101‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﺟﻦ ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪...‬‬

‫ﻋﻜﺴﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻬﺎل داد‪ :‬اﻳﻨﺠﺎ دﻳﺪﻳﺶ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﻮدش را از دﺳﺖ او ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ در ﺷﻴﺸﻪ اي ﺳﺮد ﭼﺴﭙﻴﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ اﻧﺰﺟﺎر ﺑﻪ ﺟﻨﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺑﺎز ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ‬

‫ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺸﺨﺼﻪ‪ .‬ﺷﻴﺸﻪ ﺳﺮد ﺑﻮد ﻧﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻪ‪ :‬ﺳﺮد ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺳﺮﻣﺎي ﺷﻴﺸﻪ رو دوﺳﺖ داري‪ .‬ﺑﻬﺶ ﭘﻨﺎه ﺑﺮدي‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ...‬ﺟﻦ ﻧﻤﻴﺎد ﻃﺮف ﺳﺮﻣﺎ‪.‬‬

‫ﺷﻤﺎ از ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺪوﻧﻴﻦ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬ﻧﻬﺎل ﺗﻮي ﻋﻜﺲ داره اﻳﻨﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و ﺳﻴﮕﺎر ﺑﺮگ ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ را آﺗﺶ زد‪ :‬ﺑﺬار ﻛﻒ دﺳﺘﺘﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻒ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﮔﺸﻮد‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪ :‬ﻣﺎﻓﻴﺎ؟ در ﺑﺮاﺑﺮ اﻳﻦ ﻳﻪ ﻗﺪﻳﺴﻪ!‬

‫ﻛﺎﻣﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﻴﮕﺎرش را ﭼﺎق ﻛﻨﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ دﺧﺘﺮ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻼ رو ﺑﺒﻴﻨﻲ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻲ ﺧﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎز ﮔﻮﺷﺶ ﭘﺮ از ﻓﺮﻳﺎد ﺷﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﺑﺮ آن ﮔﺬاﺷﺖ و ﻓﺸﺮد‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻴﺘﺮﺳﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻛﻪ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺳﻮزش اﺷﻚ در آﻧﻬﺎ ﻣﻴﺪوﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺘﺮﺳﻲ‪ .‬ﻣﻼ ﻳﻪ آدم ﺿﻌﻴﻔﻪ‪ .‬ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ از ﺗﻮ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻴﻜﺮده‪.‬‬

‫در ﺳﺮ ﻧﻬﺎل ﻫﻠﻬﻠﻪ اي ﺑﺮﭘﺎ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ دﺳﺖ از ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪن ﺑﺮ ﻧﻤﻴﺪاﺷﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻲ! ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ؟ ﻣﻼ دﻳﮕﻪ وﺟﻮد ﻧﺪاره! ﻣﻼ ﻣﺮده!‬

‫ﻧﻬﺎل دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺮ ﮔﻮﺷﺶ ﻣﻴﻔﺸﺮد و اﺷﻚ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺳﻴﻒاﻟﻪ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻢ‪ .‬ﺑﮕﻮ ﻣﻼ‬

‫ﻣﺮده‪.‬‬

‫ﻟﺒﻬﺎي ﻧﻬﺎل ﻟﺮزﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ دﺳﺖ ﺑﺮﻧﻤﻴﺪاﺷﺖ‪ :‬ﻣﺮده ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻨﻮز دﺳﺖ ﺑﺮ ﮔﻮش ﻣﻴﻔﺸﺮد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﻣﺤﻜﻤﺘﺮ ﻣﻴﺒﺴﺖ‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻼ‬

‫ﻣﺮده ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪102‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﻪ در ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ و زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻲ ﺣﺲ‪ ،‬ﻛﻨﺎر در اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻪ ﺑﺎر ﺗﻮي ﻳﻪ ﻛﺘﺎب ﺧﻮﻧﺪم‪" :‬اوﻧﻘﺪر ﻣﺤﺎﻟﻪ‪ ،‬ﻛﻪ‬

‫ﻣﺤﺎﻟﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ‪" ...".‬اﺳﻜﻴﺰوﻓﺮﻧﻲ"‪ ....‬اﻣﺎ ﻣﺤﺎﻟﻪ‪ .‬و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫از در ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎز اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﻬﺎل رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺘﻬﺎي او را ﻛﻪ ﺑﺎ وﻟﻊ ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺶ را ﻣﻴﻔﺸﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ‬

‫ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﻮش ﻛﻦ! ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎﺷﻮن ﮔﻮش ﻛﻦ! ﺑﺬار ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻦ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻲ! اوﻧﺎ ﻣﻴﺪوﻧﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻲ!‬

‫ﺳﻴﻠﻲ اي در ﮔﻮش او زد‪ :‬ﮔﻮﺷﺎﺗﻮ ﻧﮕﻴﺮ! ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎﺷﻮن ﮔﻮش ﻛﻦ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ در را ﺑﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ دﻳﺪن ﭼﻬﺮه ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺮ ﺟﺎ اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮد ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻗﻼده ژاﻧﺖ را ﮔﺸﻮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺗﻌﻘﻴﺒﺶ ﻛﺮد ﺗﺎ او ﺑﻪ "ﮔﻮﺷﻪ" ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ ﺑﺮود‪ .‬ﺑﺎز ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ دوﺧﺖ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن؟‬

‫ﭼﺖ ﺷﺪه ﭘﺴﺮ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺮاب داري؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ‪ ...‬دو روز ﭘﻴﺶ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻪ رو رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻫﻤﻪ رو؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﺸﻴﻤﻦ ﺧﻄﻴﺒﻲ رﻓﺖ‪ :‬ﻧﺼﻔﺶ ﻛﺎر ﻓﻠﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺲ ﻛﻦ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﻳﻚ ﻛﻢ ﺑﺨﻨﺪم؟!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﭘﺪر ﻋﺎﻗﻞ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺎم ﺑﺮداﺷﺖ و دﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ اش ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬وﻗﺘﻲ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﺷﺮاب ﻫﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻨﻲ‪.‬‬

‫ﺻﻮرت او را ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﻴﻜﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدي‪ .‬ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮ ﺧﻮب ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻪ‪ .‬ﭼﻨﺪ روزه ﻛﻪ‬

‫ﻣﻮﻫﺎﺗﻮ ﺷﻮﻧﻪ ﻧﺰدي؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن دﺳﺖ او را ﭘﺲ زد و ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎزوﻳﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﭼﻨﺪ روزه ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺨﻮردي؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﻔﺴﺶ را در ﺳﻴﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺪوﻧﻲ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻲ ﻛﻼﻣﺶ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬از ﺟﻤﻌﻪ‪.‬‬

‫و ﺑﻲ ﺣﺮف دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﻧﺸﻴﻤﻦ او رﻓﺖ‪ .‬دﺧﺘﺮِ ﻓﺮاريِ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ،‬ﺧﻢ ﺷﺪه‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﻣﺒﻞ راﺣﺘﻲ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻟﻴﻮاﻧﻲ در دﺳﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن‬

‫ﻧﺎﻣﺶ را از ﻳﺎد ﺑﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻲ ﺳﻼم‪ ،‬ﻟﻴﻮان او را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﺑﻴﺮوﻧﻢ ﻛﻨﻲ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎغ اﮔﺮ ﺑﺮاي اﻳﻦ‬

‫دﺧﺘﺮا ﺟﺎ داره‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﻨﻢ ﺟﺎ داره‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎغ ﺑﺰرﮔﻪ‪ .‬ﺻﺎﺣﺒﺶ در ﺑﻪ در و آواره دﻧﻴﺎﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﺗﻮي ﺑﺎﻏﺶ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﺬره‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﻮي‬

‫ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ زور ﺑﺎﻻي ﺑﺎﻏﺶ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﭼﻪ ﺑﻼﻫﺎﻳﻲ ﺳﺮ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺎد‪ .‬ﺧﺒﺮ ﻧﺪاره ﻛﻪ زﻳﺮ درﺧﺘﺎي ﺳﻴﺒﻲ ﻛﻪ ﻳﻪ روز ﺑﺎ‬

‫ﻋﺸﻖ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﭼﻘﺪر زرورق ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﺳﺮﻧﮓ رﻳﺨﺘﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎغ اﻧﺪازه ﻫﻤﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﺰرﮔﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ آدﻣﺎي دﻧﻴﺎ ﺗﻮش ﻳﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﻇﺮف ﺳﺎﻻد اﻟﻮﻳﻪ و ﻳﻜﻲ از ﺑﻄﺮﻳﻬﺎي ﺷﻴﺸﻪ اي ﺗﻴﺮه رﻧﮕﺶ در درﮔﺎه ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ :‬ﺑﺪﺟﻮر ﻣﺴﺘﻲ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺨﻮاﺑﻲ‪ .‬دﺧﺘﺮت‪...‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪103‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮد‪ :‬دﺧﺘﺮم؟ دﺧﺘﺮم؟ دﺧﺘﺮم ﻧﺼﻒ اﻟﻜﻼي ﻣﻨﻮ ﺧﻮرده و ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ ﺗﻴﻜﻪ ﺗﻴﻜﻪ ﻛﺮده! اﻧﺪازه ﻳﻪ درﻳﺎ ازش‬

‫ﺧﻮن رﻓﺘﻪ! ﻫﻤﻪ ﺗﻦ ﻗﺸﻨﮕﺶ ﺗﻴﻜﻪ ﺗﻴﻜﻪ س! اون ﺗﻨﺶ‪ ...‬اون ﺗﻨﺶ‪...‬‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﻣﺒﻞ ﭼﺴﭙﺎﻧﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪ :‬واي‪ ...‬اون ﺗﻨﺶ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﻣﺮد ﻣﺴﺖ را ﻣﻴﭙﺎﻳﻴﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﻣﺴﺖ و دﻳﻮاﻧﻪ را‪ ،‬ﻛﻪ آﻧﺴﺎن در ﻋﺸﻖ ﻳﻚ "دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﻪ" ﻣﻴﺴﻮﺧﺖ‪ .‬در دل ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻳﻚ‬

‫دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ‪ .‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮده؟ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻜﺸﻪ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﺗﻨﺪي راﺳﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﺤﺘﻮاي ﻟﻴﻮان را ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﻜﺸﻪ؟ اون ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻪ ﻳﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺟﺪﻳﺪو ﺷﺮوع ﻛﻨﻪ! ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺷﺮوع ﻛﻨﻪ! ﻳﻪ‬

‫زﻧﺪﮔﻲ رو ﻛﻪ "ﺑﺎرﻣﺎن" ﺗﻮش ﻣﻌﻨﻲ ﻧﺪاره!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﻛﺸﻴﺪن ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﺻﺎف ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬زﻳﺮ ﮔﻮش ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻢ ﻛﻢ دارم ازش ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ دور ﻛﻤﺮش اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ او دﻟﺪاري داد‪ .‬رو ﺑﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن دﺧﺘﺮاي ﻧﻮﺟﻮان از اﻳﻦ دﻳﻮوﻧﻪ ﺑﺎزﻳﺎ ﻣﻴﻜﻨﻦ!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﻛﺮد و ﺑﻄﺮي ﺧﻄﻴﺒﻲ را از دﺳﺘﺶ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮي اﻳﻦ دو روز ﻧﺸﺴﺘﻢ روﺑﺮوش‪ ،‬ﻫﻲ از اﻳﻦ ﻟﻌﻨﺘﻲ‬

‫ﺧﻮردم و ﻫﻲ ﻧﮕﺎش ﻛﺮدم‪ .‬ﻫﺮ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺪار ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﭘﺮت و ﭘﻼ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻲ ﺧﻮردم‪ .‬ﻫﻲ ﻧﮕﺎش ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎزم ﻧﮕﺎش ﻛﺮدم‪ .‬اﻣﺎ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺳﻴﺮ‬

‫ﻣﻴﺸﻢ؟ ﻣﮕﻪ اون ﺧﻮاب ﻟﻌﻨﺘﻴﺶ ﺗﻤﻮم ﻣﻴﺸﻪ؟‬

‫"ﻗﻠﭗ ﻗﻠﭗ" ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﻣﺒﻞ ﭼﺴﭙﻴﺪ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﻣﻴﺸﻪ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺳﻴﺮ ﻣﻴﺸﻢ؟‬

‫دوﺑﺎره از ﭘﺸﺘﻲ ﻛﻨﺪ و ﻳﻜﻲ از ﺳﻴﮕﺎرﻫﺎي ارزان ﻗﻴﻤﺖ ﺗﺎرا را از روي ﻣﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬اﺳﻢ ﺗﻮ رو ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻬﺖ ﺑﺪﻫﻜﺎرم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻋﺼﺒﻲ ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ ﺑﻬﺖ ﺑﺪﻫﻜﺎرم‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﻔﻬﻢ ﺑﻮد‪ :‬ﻣﻦ ﻳﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻬﺖ ﺑﺪﻫﻜﺎرم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻋﺼﺒﻲ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﺲ ﻛﻦ ﺑﺎرﻣﺎن!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻴﺮه و ﺗﻴﺰش‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ آن ﻗﺎﺋﻠﻪ را ﺧﺘﻢ ﻛﻨﺪ‪ :‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺲ ﻛﻨﻴﻦ!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻢ! ﭘﺪر ﻣﻨﻮ اﻋﺪام ﻛﺮدن!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬آروم ﺑﺎش ﺑﺎرﻣﺎن‪ .‬ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪه‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺮﻳﻢ دﻛﺘﺮ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﺮو ﺑﻴﺮون ﺧﻄﻴﺒﻲ! ﻧﻤﻴﺨﻮام ﻛﺴﻲ رو ﺑﺒﻴﻨﻢ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﻬﻢ ﻳﻚ آدم ﺷﺼﺖ و دو ﺳﺎﻟﻪ از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﺎرا اﺷﺎره ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎرا اﻣﺎ‪ ،‬ﺧﻴﺮه و ﻋﺼﺒﻲ ﺑﺎرﻣﺎن را ﺑﺮاﻧﺪاز ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻨﻮن را ﺑﺎور‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺗﺎ "اﻳﻨﺠﺎ" را ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮاي "او" ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ اي ﺻﺮاﺣﺖ از ﭼﻨﺪ ﺟﺮﻋﻪ ﻟﺤﻈﺎتِ ﻗﺒﻞ‪ ،‬او را از‬

‫ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﻛﻨﺎر ﻣﻌﺸﻮﻗﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻄﺮي را ﺑﻪ آراﻣﻲ از دﺳﺖ او ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺎﻫﺎت ﺷﺮاب ﺑﺨﻮرم‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪104‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻨﮓ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ دﺧﺘﺮي ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺗﺎ دﻗﺎﻳﻘﻲ ﻗﺒﻞ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ "آدم ﺣﺴﺎﺑﻲ" ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ ﻣﻘﺎوﻣﺖ‪ ،‬ﺑﻄﺮي را در‬

‫دﺳﺖ او رﻫﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎرا ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن دﻗﻴﻖ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و دﻳﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و اﺗﺎق را ﺗﺮك ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺟﺮﻋﻪ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﺮم‬

‫ﺷﻮد‪.‬‬

‫دﺳﺖ در ﻣﻮﻫﺎي آﺷﻔﺘﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﺮد‪.‬‬

‫دﻳﺪ ﻛﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻴﺮه او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و دﺳﺖ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ اش ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ در ﻗﺴﻤﺘﻲ ﮔﻮدي آﺑﻠﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫اﺟﺎزه ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ آن ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮي در ﻣﻴﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫"ﻣﻌﺸﻮﻗﻢ‪ ،‬ﻣﻌﺸﻮﻗﻲ دارد‪".‬‬

‫دﻳﺪ ﻛﻪ او ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺑﻲ ﺟﺎن ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻲ ﺑﺨﻨﺪي؟‬

‫و ﺑﺮ ﻛﻨﺎر ﻟﺒﺶ ﺑﻮﺳﻪ اي زد‪.‬‬

‫اﻧﮕﺎر ﻃﻮﻓﺎﻧﻲ‪ ،‬دﻧﻴﺎﻳﺶ را درﻧﻮردﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﺗﻜﻴﻪ داد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻜﺮد‪.‬‬

‫ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺮود‪.‬‬

‫ﺗﺎرا از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻤﺎﻧﻪ ﭘﺸﺖ در اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪي ﻣﻌﺼﻮم را ﺻﺪا ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم در درﮔﺎه اﺗﺎﻗﺸﺎن ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و ﺑﺎ دﻳﺪن ﺳﻤﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻲ ﺣﻮاس ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻬﺎرﻗﺪ ﺟﻠﻮي در را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻛﺎر داري؟‬

‫ﺳﻤﺎﻧﻪ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را از ﺟﻠﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﻛﻨﺎر زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻲ ﻛﻼم ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ رﺑﻄﻲ داره؟‬

‫ﺳﻤﺎﻧﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﻫﻮش و ﺣﻮاﺳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ‪ .‬دﻣﺎﻏﺶ را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻳﻪ ﺳﺮه ﮔﺮﻳﻪ زاري ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﻳﻪ ﻛﺎري ﺑﻜﻦ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻴﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻄﺎ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺸﻪ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪105‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺳﻤﺎﻧﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﺟﻐﻠﻪ س‪ .‬ﺑﻪ درد ﻣﺎ ﻧﻤﻴﺨﻮره‪ .‬ﻧﻮن ﺧﻮر اﺿﺎﻓﻲ ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم دو دﺳﺘﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد و دو ﻃﺮف در ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬آﻫﺎن ﻓﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻴﻦ ازش ﺑِﻜِﺸﻴﻦ‪ .‬ﻻﺑﺪ دواﻳﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎن؟‬

‫ﺳﻤﺎﻧﻪ داﺷﺖ ﻋﺼﺒﻲ ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ دردﻣﻮن ﻧﻤﻴﺨﻮره‪ .‬ﺗﺎ ﺳﺮﻣﻮﻧﻮ زﻳﺮ آب ﻧﻜﺮده ﻣﻴﺨﻮاﻳﻢ از ﺷﺮش ﺧﻼص ﺑﺸﻴﻢ‪ .‬ﻋﻴﻦ ﻛﻮﻟﻴﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮِ ﻧﻜﺒﺖ ﺳﻤﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﻴﺎﻫﻲ آراﻳﺶ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮﺧﻲ آراﻳﺶ اﻏﺮاق آﻣﻴﺰ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و از ﻫﻤﺎن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻮي‬

‫ﺗﺮﻳﺎك را از او ﻣﻴﺸﻨﻴﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬

‫در را ﻛﻪ ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﻧﺎزي ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻪ او اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﺮود‪ .‬ﻧﺎزي ﺑﻌﺪ از ده ﻳﺎ ﭘﺎﻧﺰده دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺎده روي در ﮔﻞ و ﺷﻞِ ﺑﺮف ﺑﻪ‬

‫دﻧﺒﺎﻟﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺑﺎغ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ آن "دﺧﺘﺮﻫﺎي دﻳﮕﺮ"‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮاﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﺑﺎغ رﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻌﺼﻮم دﺧﺘﺮي را از آﻧﻬﺎ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻧﺨﻮاﺳﺖ وارد ﺷﻮد و ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺎزي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻪ ﺳﺮت ﻧﺰﻧﻪ ﺑﺮي اون ﺗﻮ‪ .‬ﻋﻴﻦ ﺧﻮﻛﺪوﻧﻲ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻧﺎزي دﺧﺘﺮ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ از در ﺑﻴﺮون دوﻳﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﻧﻬﺎ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻲ اﻋﺘﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺳﻤﺖ ﭼﻴﻪ؟ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ؟‬

‫دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎي ﺗﻨﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او روان ﺷﺪ‪ :‬اﺳﻤﻢ ﺑﻬﺎرﻛﻪ‪ .‬ﺷﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﻤﻪ‪ ...‬ﻏﻠﻂ ﻛﺮدم‪ ...‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺮﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ‪ ...‬ﺗﻮ رو ﺧﺪا‪ ...‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺮﮔﺮدم‬

‫ﺧﻮﻧﻪ‪ ...‬ﻏﻠﻂ ﻛﺮدم‪ ...‬ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪...‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم در ﺟﺎ اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﺧﻮب ﺑﺮﮔﺮد!‬

‫و ﺑﺎز ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪ .‬دﺧﺘﺮ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش دوﻳﺪ‪ :‬دوره‪ ...‬ﭘﻮل ﻧﺪارم‪ ...‬ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪ ...‬ﺑﺎﺑﺎم ﻗﻴﻤﻪ ﻗﻴﻤﻪ م ﻣﻴﻜﻨﻪ!‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد‪ .‬وارد اﺗﺎﻗﻚ ﺧﻮدﺷﺎن ﻛﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺘﺮي ﺳﺎرا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﺎرا در ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺳﻴﮕﺎر دود ﻣﻴﻜﺮد و ﺑﻪ ﻛﺎﺳﺘﻲ ﻛﻪ از ﻛﻢ ﺷﺪن‬

‫ﺑﺎﺗﺮيِ ﺿﺒﻂ ﻛُﻨﺪ ﻣﻴﭽﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻮش ﻣﻴﺪاد‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم دﺧﺘﺮ ﺗﺎزه وارد را راه داد و در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎرا ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺮﮔﺮده‪ .‬ﭘﻮل ﻧﺪاره‪.‬‬

‫ﺳﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﻣﺸﺘﻲ ﭘﻮل را ﻛﻪ ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﻗﺒﻞ ﻛﺎﺳﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬از ﺟﻴﺐ ﺑﻴﺮون آورد و ﺟﻠﻮي ﺑﻬﺎرك ﭘﺮت ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﺳﻮﻧﺶ ﻣﻌﺼﻮم‪.‬‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻴﮕﺮده‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻫﻨﻮز در ﻛﻨﺎر در اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻬﺎرك ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﻜُﺸﻨﻢ‪ ...‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻧﻜﺮدم‪ ...‬ﺟﻴﻎ زدم ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﻦ! ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ!‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻓﺸﺎر‪ ،‬ﺻﻮرت او را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ دﺳﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﺳﻴﻠﻲ اي در ﮔﻮﺷﺶ زد‪ :‬ﺑﺎﺑﺎت از زﻧﺪﮔﻲ ﺳﻘﻄﺖ ﻛﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ از‬

‫اﻳﻨﻪ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ روزي ﻫﺰار دﻓﻌﻪ ﺑﻤﻴﺮي‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ‪ ...‬ﺟﻨﺎ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻦ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل دو دﺳﺘﺶ را ﺑﻴﻦ دو زاﻧﻮﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻲ اﻳﻨﻜﻪ از ﻟﺒﻪ ﻣﺒﻞ راﺣﺘﻲ در ﻣﻄﺐ ﻣﻨﺘﻈﺮي ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺑﺨﻮرد ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم دوﺧﺖ و‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ‪ .‬ﺟﻴﻎ ﻣﻴﻜﺸﻦ‪ .‬ﻳﻜﻴﺸﻮن ﺑﻬﻢ ﭼﺎﻗﻮي ﺷﻬﻨﺎزو ﻣﻴﺪه‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪106‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮي ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و دﻳﺪ ﻛﻪ او ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﺎﻗﻮي ﺷﻬﻨﺎز؟ ﺷﻬﻨﺎز‬

‫ﻛﻴﻪ؟‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮي ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻛﻪ او ﺧﻮد ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ زﺑﺎن ﺧﻮدش‪ .‬ﺗﺎ دورﺑﻴﻨﺶ آن را ﺿﺒﻂ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻴﻦ دو زاﻧﻮﻳﺶ ﻓﺸﺮد‪ .‬ﻣﻜﺚ ﻛﺮد و ﭼﻬﺮه اش ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻲ رﻧﮓ ﺗﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮي‬

‫ﺣﺲ ﻛﺮد ﻳﻚ ﻣﺮده ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﭼﺸﻤﺎن ﻟﺮزان و ﻋﺼﺒﻲ اش را ﺑﻪ او دوﺧﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﺎ ﺳﺮ ﺻﺤﺖ اﺣﻮاﻟﺶ را ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻲ ﺣﻮاس ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻬﻨﺎز ﭼﺎﻗﻮي‬

‫ﻛﻮﭼﻴﻚ داره‪ .‬ﺑﺎﻫﺎش ﻛﻒ دﺳﺖ ﻣﻨﻮ ﻣﻴﺒﺮه‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺮف او دوﻳﺪ‪ :‬ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﻧﻬﺎل!‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮي ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖِ ﺳﺮﻳﻊِ دﺳﺘﺶ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬او را دﻋﻮت ﺑﻪ ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻴﺪ ﭼﻪ ﻣﻴﮕﺬرد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ وارد آن ﻟﺤﻈﻪ‬

‫ﺷﻮد‪ .‬ﺳﻜﻮت ﻛﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻛﻒ دﺳﺘﻤﻮ ﻣﻴﺒﺮه‪ ...‬درد داره‪ ...‬ﻣﻴﺴﻮزه‪ ...‬ﺧﻮن ﻣﻴﺎد‪ ...‬ﮔﺮدﻧﻢ ﺧﻮاب ﻣﻴﺮه‪ ...‬ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ‬

‫ﻫﻢ ﻣﻴﺨﻮره‪ ...‬ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪه‪ ...‬ﻧﻪ‪ ...‬ﺑﺴﻪ‪ ...‬دﻳﮕﻪ ﻧﺒ‪‬ﺮ‪...‬‬

‫ﺳﺮش را ﻣﻴﺎن دﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻴﻠﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻴﺸﺪ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﺳﻮﺳﻦ اوﻧﺠﺎﺳﺖ‪ ...‬ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ...‬ﺳﻮﺳﻦ‬

‫دﺳﺘﻤﻮ ﺑﺴﺘﻪ‪ ...‬ﺳﺮده‪ ...‬ﻣﻦ ﺳﺮدم ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬واﺳﻄﻪ ﺳﺮدش ﻧﻤﻴﺸﻪ‪ ...‬ﺳﻮﺳﻦ ﻣﻴﮕﻪ ﻫﺮ ﭼﻲ ﺧﻮردي ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎر‪ ...‬ﻣﻼ ﻛﺘﻜﺶ ﻣﻴﺰﻧﻪ‪ ...‬ﻣﻨﻮ ﻛﺘﻚ‬

‫ﻧﻤﻴﺰﻧﻪ‪ ...‬ﺳﻮﺳﻨﻮ ﻛﺘﻚ ﻣﻴﺰﻧﻪ‪ ...‬ﻣﻼ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻮﺳﻨﻮ ﻛﺘﻚ ﻣﻴﺰﻧﻪ‪ ...‬ﺳﻮﺳﻦ از اﺻﻐﺮ ﻛﻠﻪ اي ﺑﺪش ﻣﻴﺎد‪ ...‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ...‬ﺟﻦ‪ ...‬داره ﺑﻬﻢ ﭼﺎﻗﻮي ﺷﻬﻨﺎزو‬

‫ﻣﻴﺪه‪ ...‬ﻣﻴﺨﻮاد ﻛﻒ دﺳﺘﻤﻮ ﺑﺒﺮه‪ ...‬ﻣﻴﺨﻮاد ﺷﻜﻤﻤﻮ ﺑﺒﺮه‪ ...‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮام‪ ...‬ﺑﭽﻪ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪ ...‬ﺑﭽﻪ زﺷﺘﻪ‪ ...‬ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ زﺷﺖ ﺑﺸﻪ‪ ...‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرش‬

‫ﻧﻤﻴﺨﻮاﻧﺶ‪ ...‬ﺑﭽﻪ زﺷﺘﻪ‪ ...‬ﺷﺒﻴﻪ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ س‪ ...‬ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺰرﮔﻪ‪ ...‬ﺳﻴﺎﻫﻪ‪ ...‬ﺑﭽﻪ زﺷﺘﻪ‪ ...‬دﻫﻨﺶ ﮔﻨﺪه س‪ ...‬ﺑﭽﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ‪ ...‬ﻫﻤﺶ ﮔﺮﻳﻪ‬

‫ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ ...‬داره ﻣﻴﺎد‪ ...‬ﺑﭽﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺟﻨﻪ‪ ...‬زﺷﺘﻪ‪ ...‬زﺷﺘﻪ‪...‬‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮي ﺑﻲ ﺣﺲ و ﺣﺎل ﺧﻴﺮه اش ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﻴﮕﺎر ﺧﺎﻣﻮش را ﺑﻴﻦ دو اﻧﮕﺸﺖ ﻣﻴﻔﺸﺮد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﺸﻜﻴﺪ‪ :‬ﺑﺴﻪ! ﺟﻴﻎ ﻧﺰن! ﺑﺴﻪ! ﺑﺎﺷﻪ! ﻣﻦ‬

‫ﺑﻬﺖ ﮔﻮش ﻣﻴﻜﻨﻢ! ﺟﻴﻎ ﻧﺰن!‬

‫و ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺶ را ﻓﺸﺮد‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮي ﺧﻮد را روي زﻣﻴﻦ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل! ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب! ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﻮﻣﻪ! ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎﻳﻲ! ﻧﺘﺮس!‬

‫و دﺳﺘﺎﻧﺶ را از ﮔﻮﺷﺶ ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻬﺎل ﺑﺎز آﻧﻬﺎ را ﭼﺴﭙﻴﺪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮي ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺗﻜﺎﻧﺶ داد‪ .‬ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺗﺎ ﻟﻴﻮان آب ﺳﺮدي ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ‬

‫ﺑﭙﺎﺷﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻧﻔﺲ ﺗﻨﺪ و ﻋﻤﻴﻘﻲ ﮔﺮﻓﺖ و آرام ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮي ﺣﻴﺮان ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﻧﻬﺎل‪...‬‬

‫ﺗﺎرا دﺳﺘﻤﺎﻟﻬﺎي ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪه را ﺑﺮ ﻳﻚ ﭼﻮب ﻟﺒﺎﺳﻲ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ آوﻳﺰان ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺎرا ﺻﺒﺢ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻣﻌﺼﻮم و ﻧﺎزي ﻧﻴﺴﺘﻦ‪ .‬ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم ﭘﻴﺸﺶ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ از روزﻧﺎﻣﻪ اي ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮاﻧﺪش ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ اون ﺑﮕﻮ ﺑﻴﺎد اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺬارم ﺑﺮي‪ .‬داروﻫﺎ ﺗﻮ رو ﺿﻌﻴﻒ ﻛﺮده‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪107‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا دﺳﺖ ﺑﺮ ﭼﺎرﭼﻮبِ ﺑﻲ درِ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﻨﻮ زﻧﺪاﻧﻲ ﻛﺮدي ﺧﻄﻴﺒﻲ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ،‬ﺑﻲ ﻓﻜﺮ‪ ،‬ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮ ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬زﻧﺪاﻧﻲ؟ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب‪ ...‬ﺑﺮو‪...‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ آﻣﺪ و روي ﺻﻨﺪﻟﻲ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰ ﻣﺨﺼﻮص او ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ رادﻳﻮﻳﺶ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ‪...‬‬

‫ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﻫﺘﻞ ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮد‪ :‬اﺗﺎﻗﻚ ﺷﻤﺎ ﻳﻪ ﺳﺘﺎره ﻫﻢ ﻧﺪاره‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ اﻗﻼً دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﺳﺘﺎره ﭘﻴﺪا ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬ﻳﻜﻴﺶ ﻧﻬﺎﻟﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻛﻤﺮﻧﮕﻲ زد‪ .‬ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ او ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺮات دردﺳﺮ درﺳﺖ ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﻠﻮي‬

‫ﻣﺸﺘﺮﻳﺎت آﻓﺘﺎﺑﻲ ﻧﻤﻴﺸﻢ‪ ...‬اﻣﺎ اﮔﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻣﻨﻮ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﺒﻴﻨﻪ و ﺑﺸﻨﺎﺳﻪ ﭼﻲ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻲ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺟﻮاب ﻣﻴﺪاد‪ :‬ﺧﻮب آﻓﺘﺎﺑﻲ ﻧﺸﻮ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﻟﺠﺒﺎزي ﮔﻔﺖ‪ :‬آﺧﻪ ﺗﺎ ﻛﻲ؟‬

‫و ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻪ‪ :‬ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮب ﺑﺸﻲ!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﺤﻜﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻴﺮم‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻤﻲ اﻓﺘﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺳﺮدي و ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬﺖ ﻧﻤﻴﺎد‪ .‬ﺣﻖ ﻧﺪاري ﺑﺮي‪.‬‬

‫ﻧﮕﺎﻫﺶ را از روزﻧﺎﻣﻪ رﻫﺎ ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺎش ﺑﺮام ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ .‬ﺧﻮدﺗﻢ ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻔﺘﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎز ﺑﺮ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬اﻣﺎ ﺳﺎرا‪ ...‬ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ روزﻧﺎﻣﻪ اش را ﺑﺴﺖ‪ :‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﻳﻪ ﻣﺪت ﻣﻬﻤﻮن ﺑﻴﺎري‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﺮ روزﻧﺎﻣﻪ او ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺗﺎرا ﻫﻴﭽﻴﻚ از ﺣﺮﻓﻬﺎي او را ﻧﻤﻴﺸﻨﻴﺪ‪ .‬روزﻧﺎﻣﻪ را از زﻳﺮ دﺳﺘﺶ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ آﻧﺮا آزاد ﻛﺮد و‬

‫اداﻣﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﺎرا آﻧﻬﺎ را ﻧﻤﻴﺸﻨﻴﺪ‪ .‬ﻛﻼم ﻧﺸﻨﻴﺪه او را ﺑﺮﻳﺪ و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺘﻮﻧﻲ را در ﺻﻔﺤﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد‪:‬‬

‫ﻧﮕﺎه ﻛﻦ‪ ...‬ﻧﮕﺎه ﻛﻦ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﻴﻤﻪ رﻫﺎ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ آﻧﺮا از ﻳﺎد ﺑﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺘﻮن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺼﻮﻳﺮ دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﻲ ﻛﻪ زﻳﺮ ﻛﻠﻤﻪ "ﮔﻤﺸﺪه" و ﺑﺎﻻي ﻧﺎم‬

‫"ﺳﻮﺳﻦ ﺣﻤﻴﺪي" ﭼﺎپ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬روزﻧﺎﻣﻪ را از او ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‪...‬‬

‫روزﻧﺎﻣﻪ را از دﺳﺖ او ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ دوﻳﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ ﻧﻬﺎل "روﺧﻮاﻧﻲ ﻛﺘﺎب" ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻴﻜﺮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روزﻧﺎﻣﻪ را از دﺳﺖ ﺗﺎرا ﮔﺮﻓﺖ و آﻧﺮا ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻮﺳﻨﻪ‪ .‬ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪108‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎز روزﻧﺎﻣﻪ را ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ و آﻧﺮا ﻣﺮور ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ آدرس اﻧﺘﻬﺎي آن ﺳﺘﻮن ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺟﺰ ﻳﻚ ﺷﻤﺎره ﺗﻤﺎس ﭼﻴﺰي آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﭘﺎﺳﺦ داد‪:‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻓﺮار ﻛﺮده ﻧﻬﺎل‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺎر ﺧﻮﺑﻲ ﻛﺮده‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﺗﻜﻴﻪ زد و ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻪ در درﮔﺎه اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد دوﺧﺖ‪.‬‬

‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪.‬‬

‫ﻓﻘﻂ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻴﺮم ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﺗﻮ رﺳﺘﻮران ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﺒﺎر ﻣﻴﺮﺳﻴﺪﻧﺪ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا دﺳﺖ از ﻣﺮور آن ﺳﺘﻮن ﭘﺮ از ﺳﻮال ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮﺑﻪ اﻗﻼً ﻳﻪ ﺷﻤﺎره دارﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻳﺨﭽﺎﻟﻲ رﻓﺖ ﻛﻪ در اﻧﺘﻬﺎي راﻫﺮو ﭼﺸﻤﻚ ﻣﻴﺰد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺳﻴﮕﺎر و ﺑﻄﺮي اي در دﺳﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ‬

‫ﻧﻬﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﺑﺨﻮن‪ ...‬ﻛﺘﺎب ﺑﺨﻮن ﺗﺎ ﺗﺎرا ﺑﺒﻴﻨﻪ ﭼﻘﺪر ﺧﻮب ﺷﺪي!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺷﺮوع ﻛﺮد و ﺳﻄﻮري را ﺑﻲ ﺗﭙﻖ ﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ذره ذره ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺳﻴﮕﺎرش را آﺗﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻛﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﺎرا ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮاي ﻛﺎري ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎزم ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ‬

‫ﻗﺒﻞ ﺑﺮﮔﺮده؟‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮﺷﻢ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ! ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اي ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺼﺒﻲ ﭼﻨﺪ روز اﺧﻴﺮش ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰن‪...‬‬

‫و ﻛﻨﺎر ﺗﻚ ﭘﺴﺮش ﭘﺸﺖ دورﺑﻴﻦ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﺮ ﭼﻬﺮه ﻧﻬﺎل زوم ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ دوﺑﺎره ﻛﺎدر را ﺑﺰرگ ﻛﺮد و‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﻣﻴﻠﺮزي؟ ازش ﻣﻴﺘﺮﺳﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺳﻤﺸﻮ ﺑﭙﺮس‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﺎ ﺳﺮ ﻧﻔﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﺷﺮوع ﻧﻜﻨﻲ و ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻲ ازت ﻋﻜﺲ ﻧﻤﻴﮕﻴﺮم‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ از درون ﻟﻨﺰ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﻧﮕﺮان ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اون ﻫﻴﭻ آﺳﻴﺒﻲ ﺑﻬﺖ ﻧﻤﻴﺰﻧﻪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ دﺳﺘﺖ رو‬

‫ﺑﺒﺮه‪ .‬اﻳﻨﻮ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‪.‬‬

‫و ﺗﻤﺎم ﭼﻬﺮه ﻧﻬﺎل را در ﻳﻚ ﻛﺎدر ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬﺶ ﺳﻼم ﻛﻦ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪109‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل آب دﻫﺎﻧﺶ را ﻗﻮرت داد‪ .‬ﺑﺮﻳﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻼم‪.‬‬

‫ﺳﺮش ﭘﺮ از ﻓﺮﻳﺎد ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﺟﻨﻬﺎي دﻧﻴﺎ ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﺶ را ﻣﻴﺪادﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻫﺮ دو ﮔﻮﺷﺶ را ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﭼﺴﭙﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺷﺶ ﻋﻜﺲ ﻣﺘﻮاﻟﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺗﻠﻮزﻳﻮون ﭼﻴﺰي ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎرا ﺧﻴﺎر ﮔﺎز ﻣﻴﺰد‪ .‬ﺗﺎرا ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﻳﻚ ﺷﺎل ﮔﺮدن ﺑﺒﺎﻓﺪ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻮزه ﻗﻠﻴﺎﻧﺶ را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮدم ﻛﻪ اون‬

‫آدم ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻴﻪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮدم ﺗﺎ ﭘﺎي ﻣﻨﺎﻓﻌﺶ در ﺑﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻛﺎري ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﺎﻳﺪ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻴﻜﺮدم‪ .‬اون ﻓﻘﻂ ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻮداره‪ .‬ﺗﺎرا! اون ﺣﺘﻲ در‬

‫ﻣﻮرد ﺗﻮ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻛﻪ داﺷﺖ ﻛﺎﻣﻮا را ﺑﻪ دور اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﻣﻴﭙﻴﭽﻴﺪ‪ ،‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﺎز ﻧﺎﻳﺴﺘﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺪي؟ ﭼﻲ ﻣﻴﭙﺮﺳﻴﺪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭼﻔﺖ و ﺑﺴﺖ ﻗﻠﻴﺎﻧﺶ را ﻣﺤﻜﻢ ﻛﺮد ﺗﺎ دود از درزﻫﺎ در ﻧﺮود و او ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺧﻮب ﻗﻠﻴﺎن را ﭼﺎق ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺸﻪ ﺑﺮش ﮔﺮدوﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ...‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮام ﻫﻤﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﻔﻬﻤﻦ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻛﻪ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻗﻞ ﻗﻞ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ دودش را ﺑﻴﺮون ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮي ﮔﻔﺘﻲ!‬

‫ﺗﺎرا ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً داد ﻣﻴﺰد‪ :‬اون ﻓﺮق داره! اون ﻳﻪ دﻛﺘﺮه!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دود ﺳﻔﻴﺪ رﻧﮓ و ﺧﻮﺷﺒﻮﻳﻲ ﺑﻴﺮون ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اول ﻳﻪ آدﻣﻪ‪.‬‬

‫ﺳﺎرا ﺗﻪ ﺧﻴﺎر را ﻣﻴﻤﻜﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻫﻢ آدﻣﻲ‪ .‬وﻟﻲ آدم ﺑﺎ آدم ﻓﺮق داره‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﺎرا ﺑﻬﻤﻮن ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻲ رو ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﺎ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﺑﻪ‬

‫ﭼﺎك‪ .‬وﻟﻲ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻴﻤﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻴﻜﻲ ﻫﺴﺘﻴﻦ ﻛﻪ دزدي ﻛﺮدن‪ .‬ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻦ ﻓﻬﻴﻢ ﻧﻴﺎز دارﻳﻦ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﻣﻴﻞ و ﻛﺎﻣﻮا ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻋﻘﻠﻢ اون ﻛﺎرو ﻛﺮدم‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﺴﺨﺮه ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻗﺎﺗﻞ زﻧﺠﻴﺮه اي دوﺳﺘﻢ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ اﺧﻢ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﺑﺎﻓﺘﻦ ﺷﺎل ﮔﺮدن ﻛﺸﺒﺎف اداﻣﻪ داد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰا ﻛﻪ آدم ﺗﻮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﻪ! دﻳﮕﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﻮر رﻓﻴﻘﺎ‬

‫ﻋﺎدت ﻛﺮدم!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ اش را ﻛﻨﺎر ﻣﺒﻞ ﻛﻮﺑﻴﺪ‪ :‬زﻧﮓ ﺑﺰن ﺑﻪ ﺑﺎرﻣﺎن‪ .‬ﺑﻴﺎﻳﻦ ﻳﻪ ﺟﺸﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻲ اش را ﻛﻨﺎر ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪ :‬ﺑﻪ اﻓﺘﺨﺎرِ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ و ﻛﻨﺎرش اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﻣﮕﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻨﻮ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻪ؟ ﺑﮕﻮ ﺑﻴﺎد ﻣﻨﻮ ﻗﺎﻧﻊ ﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﻟﺠﺒﺎزي او ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﺎز ﻧﻲ اش را ﺑﻪ دﻫﺎن ﺑﺮد‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪110‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺳﺎرا ﺧﻴﺎر دﻳﮕﺮي ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻠﻮزﻳﻮون زر زر ﻣﻴﻜﺮد‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او دراز ﻛﺮد‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ .‬ﺷﺮاب ﻋﺎﻟﻲ اي داري‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻟﻴﻮان ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺑﺮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺗﻜﺎن دادن ﺳﺮ ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻲ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﻴﺎد ﺳﻴﻒ اﻟﻪ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺳﺮ ﻛﺞ ﻛﺮد و ﺧﻴﺮه ﺑﻪ او ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺗﻔﺎق ﺑﺪي ﻧﻤﻲ اﻓﺘﻪ‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ رو از دﺳﺖ ﻧﻤﻴﺪه‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺮاش ﻳﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﺮا دارم ﺑﻪ ﺗﻮ و ﺷﺎﻫﻴﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻴﻜﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺣﺘﻲ از ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺗﺮﻳﻦ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﻌﺪ از او ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮي ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻦ‪ ،‬ﻫﺮ آدﻣﻲ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ داره زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻫﻨﻮز ﻟﻴﺎﻗﺖ داره‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ .‬اون ﻣﺮﻳﻀﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﻟﻴﻮان در دﺳﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬دﻛﺘﺮ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻋﻼﺋﻢ اﺳﻜﻴﺰوﻓﺮﻧﻴﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮدش ﺑﺎور ﻧﻤﻴﻜﺮد‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﺎز ﺑﺮاي ﺧﻮدش رﻳﺨﺖ و ﺳﻴﮕﺎر ﺑﺮﮔﺶ را ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﻌﺎرف ﻛﺮد‪" :‬اوﻧﻘﺪر ﻣﺤﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻣﺤﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ‪".‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻪ ﺳﻴﮕﺎري ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺳﻮال ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﻲ؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺑﺮاش دارو ﻧﻮﺷﺘﻪ‪ .‬دو ﺳﻪ ﻣﺎه دﻳﮕﻪ ﺧﻮدش ﻣﻴﺎد ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺘﺶ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﺪرﻳﺴﺶ ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎه‪...‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺮﻳﺪ‪ :‬ﻫﻴﭻ داروﻳﻲ ﺑﻪ ﺧﻮردش ﻧﺪه‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭘﺮﺳﺸﮕﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻴﺪاد‪ :‬اﻳﻨﻮ ﻛﺴﻲ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﮕﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎري ﺟﻨﮕﻴﺪه‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎري ﻗﺎﺑﻞ درﻣﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ‬

‫ﺑﺎﻫﺎش زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮه ﻛﻪ ﺑﺎﻫﺎش زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﺑﻮد‪ :‬اﻣﺎ‪ ...‬دﻛﺘﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪...‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺧﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ دو اﻧﮕﺸﺖ ﻳﻚ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ درون ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد اﺷﺎره ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﭼﺸﻤﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﻦ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻫﻤﺎن ﻛﺎر را ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ اداﻣﻪ داد‪ :‬اﻳﻦ ﭼﺸﻤﺎ ﺑﻴﻤﺎرن؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ دﺳﺘﺶ را ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد و ﻟﻴﻮان او را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭘﺮش ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ‬

‫داروﻳﻲ ﻣﺼﺮف ﻧﻜﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﮕﻢ ﻫﻴﭻ داروﻳﻲ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرم ﺣﺘﻲ ﻳﻪ ﻗﺮص ﺳﺮﻣﺎﺧﻮردﮔﻴﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎري ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ‬

‫ﺑﺪه‪ ،‬ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﻳﻪ ﻫﻴﻮﻻي ﺷﻜﺴﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻨﻪ‪ .‬دارو ﻓﻘﻂ ﺿﻌﻴﻔﺘﺮت ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬دارو ﺧﻮدﺗﻮ از ﺗﻮ دورﺗﺮ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬اون داروﻫﺎي‬

‫ﻟﻌﻨﺘﻲ ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺨﻮان ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻦ ﻛﻪ دﻧﻴﺎ زﻳﺒﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺟﺰ ﮔﻮﺷﺖ و ﺗﻴﺮ و ﺗﺨﺘﻪ ﻫﻴﭽﻲ ﺗﻮش ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ وﻫﻢ اﺳﻜﻴﺰوﻓﺮﻧﻲ رو دﻳﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺑﺎ‬

‫دور ﻣﻮﻧﺪن ازش ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻛﻨﻪ‪ .‬اﺳﻜﻴﺰوﻓﺮﻧﻲ زﻧﺪه س! ﻣﺜﻞ ﻣﻦ و ﺗﻮ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻮ ﻣﻴﮕﻲ ﺧﻮدﺗﻢ‪...‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺗﻤﻮم ﺷﺪ! اون ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﻣﻨﻮ ﺑﺮده ﺧﻮدش ﺑﻜﻨﻪ‪ .‬ﻣﻦ اوﻧﻮ ﺑﺮده ﺧﻮدم ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻦ "راﻣﺶ" ﻛﺮدم و ازش "ﻫﻨﺮ" ﺳﺎﺧﺘﻢ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪111‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻻل ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ آﻧﺮا ﺑﮕﻮﻳﺪ اﻣﺎ ﭘﺎي "ﻧﻬﺎﻟﺶ" در ﻣﻴﺎن ﺑﻮد‪ :‬ﻣﺎﻓﻴﺎ؟‬

‫و ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺻﺪاﻳﺶ را ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد‪ :‬اون ﺷﻐﻞ ﻣﻨﻪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﻫﺮ ﺷﻐﻞ دﻳﮕﻪ اي رو اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺗﺮﻣﺰ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪ و در ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺎﻻ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﺳﻮار ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ آﺧﺮ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﻣﻴﺮي؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻣﻴﺮم ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﻣﻴﺮﺳﻮﻧﻤﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﺳﻴﮕﺎرﻫﺎي ﺑﺎرﻣﺎن را از روي دﺷﺒﻮر ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬﻢ ﻳﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﺪﻫﻜﺎر ﺑﻮدي‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن زﻳﺮﭼﺸﻤﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺟﺪي؟‬

‫ﺗﺎرا‪ ،‬ﻋﺼﺒﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻟﺮزان زد‪ :‬اوﻧﺸﺐ ﻏﻮﻏﺎ ﻛﺮدي‪ .‬داﺷﺘﻢ ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪم‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ ﺗﻔﺎوت ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻘﻂ ﻣﺴﺖ ﺑﻮدم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬داﺷﺘﻲ ﺧﻮدﺗﻮ ﻣﻴﻜﺸﺘﻲ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﺧﺘﺮت‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻛﻤﻲ ﺳﺮﻋﺖ ﻛﻢ ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬دوﺳﺘﺶ دارم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﻟﺮزاﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺸﺨﺼﻪ‪ .‬ﻳﺎ اوﻧﻮ ﻣﻴﻜﺸﻲ ﻳﺎ ﺧﻮدﺗﻮ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ ﻫﺪف از آﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻴﮕﻪ دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﻴﻨﻮ ﻣﻴﮕﻦ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﺳﻴﮕﺎر ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻣﺮاﻗﺒﺶ ﺑﺎش‪ ...‬ﻧﺬار دور و ﺑﺮ ﺑﺎغ ﺑﮕﺮده‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ ﺗﻔﺎوت ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻟﻴﻠﺘﻮ ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻋﺼﺒﻲ ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ؟ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ‪ ...‬اوﻧﺸﺐ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ دو ﺗﻮي ﺑﺎغ ﺑﻮد! اوﻧﻢ ﺑﺎ ﻳﻪ ﭘﺴﺮ! ﺷﺎﻧﺲ آوردي ﮔﻴﺮ ﻛﺎﻣﺮان ﻳﺎ اون ﻳﻜﻲ دﺧﺘﺮا ﻧﻴﻔﺘﺎد‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﻋﻜﺲ اﻟﻌﻤﻠﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﻣﻤﻨﻮن ﻛﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺶ ﺑﻮدي‪ .‬ﭘﺴﺮه رو دﻳﺪم‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﺪي ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻧﺲ آوردي‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﺮﺗﺐ و ﻣﺮﺗﺐ ﺳﺮﻋﺖ ﻛﻢ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻧﻪ زﻳﺎد‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺗﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﺮ ﭘﺪال ﮔﺎز ﻓﺸﺮد‪ :‬ﻓﻠﻮر دﻗﻴﻘﺎً ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬اون ﻧﺪوﻧﺴﺘﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻧﻤﻴﺰﻧﻪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻮ ﺑﻴﭽﺎره ﻛﺮده‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪ .‬ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﺮاﻗﺒﺶ ﺑﺎش‪ .‬اون ﻫﻨﻮز ﺑﭽﻪ س‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﭘﺎروﻳﻲ آب ﺑﺮﻓﻬﺎي ﻣﻘﺎﺑﻞ در را ﭘﺎرو ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺗﺎرا ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪112‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫و ﺑﻲ ﺣﺮف دﻳﮕﺮي دﻧﺪه ﻋﻘﺐ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻮدش را در ﻣﺒﻞ ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﺪوم ﮔﻮرﻳﻦ؟ ﻛﻲ ﺑﺮﻣﻴﮕﺮدن؟‬

‫ﺳﺎرا ﻛﺎﻣﻲ از ﺳﻴﮕﺎرش ﮔﺮﻓﺖ و آﻧﺮا ﻛﻨﺎر زﻳﺮﺳﻴﮕﺎري ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺎك ﻛﺮدن ﺳﺒﺰي ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬اﻣﺮوز ﻋﺼﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎن‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬اﻣﺮوز ﻋﺼﺮ‪ ...‬اﮔﻪ ﺑﻴﺎن!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻳﻚ وري ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺎرا ﻧﺸﺴﺖ و زاﻧﻮﻫﺎﻳﺶ را زﻳﺮش ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺎﻗﻪ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻌﺼﻮم اﻣﺮوز ﻣﻴﺎد ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‪ .‬ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻪ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺻﻔﻬﺎن! ﻛﺎش اﻗﻼً ﮔﺰ ﺑﻴﺎره!‬

‫ﺧﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎر ﺳﺎرا را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻛﺎم ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬دﺧﺘﺮه دﻳﻮوﻧﻪ! از اون دﻳﻮوﻧﻪ ﺗﺮ ﺗﻮ! ﭼﺮا ﮔﻔﺘﻲ ﺑﺮن؟ اﮔﻪ ﺑﮕﻴﺮﻧﺸﻮن ﭼﻲ؟‬

‫رو ﺑﻪ ﺳﺎرا داﺷﺖ‪ .‬ﺳﺎرا ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻤﻲ اﻓﺘﻪ!‬

‫ﺗﺎرا ﺗﺸﺮ زد‪ :‬ﻧﻤﻲ اﻓﺘﻪ؟ دﺧﺘﺮ ﻋﻜﺲ ﻣﺎ ﺗﻮي ﻫﻤﻪ ﭘﻠﻴﺲ راه ﻫﺎ ﻫﺴﺖ!‬

‫ﺳﺎرا ﻋﺼﺒﻲ ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬ﺗﺎرا ﻣﮕﻪ اوﻧﺎ ﺗﻮي ﻫﻤﻪ اﺗﺒﻮﺳﺎ رو ﻣﻴﮕﺮدن؟‬

‫ﺗﺎرا ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﻧﮕﺮدن!‬

‫ﻧﻬﺎل ﭼﺸﻤﺎن درﺷﺖ و ﺧﻴﺮه اش را روي ﺳﺎﻗﻪ ﺳﺒﺰي ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﺮﮔﻬﺎي آﻧﺮا داﻧﻪ داﻧﻪ ﻣﻴﭽﻴﺪ‪ :‬اﺗﺒﻮس ﻣﻨﻮ ﮔﺸﺘﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻴﺮم‬

‫ﺧﻮﻧﻪ ﻋﻤﻮ‪ .‬وﻟﻲ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﻨﻮ ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﻛﻪ ﺳﻴﮕﺎر داﺷﺖ ﺑﻪ او اﺷﺎره ﻛﺮد‪ :‬اﻳﻨﻢ از ﻗﻮت ﻗﻠﺐ ﻣﺎ!‬

‫و رو ﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺎرا ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬اوﻧﺎ از ﭘﺲ ﺧﻮدش ﺑﺮ ﻣﻴﺎن!‬

‫ﺗﺎرا دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﺮ ﻣﻴﺎن؟ ﺧﻮدﺷﻮﻧﻮ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﻣﻴﺪن! ﻣﮕﻪ ﻣﺎ وﻛﻴﻞ وﺻﻲ ﻫﻤﻪ ﻓﺮارﻳﺎﻳﻴﻢ؟ اﺻﻼً ﻛﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮاﻗﺐ‬

‫آدﻣﺎي ﺧﺮ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ اﮔﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺨﻮان ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻛﻨﻦ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎوان ﭘﺲ ﺑﺪﻳﻢ؟‬

‫ﺳﺎرا دﺳﺖ از ﻛﺎر ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻴﺸﻲ اش ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎرا در اداﻣﻪ ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎﻳﺶ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬دو روز وﻟﺘﻮن ﻛﺮدم!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻳﻚ ﺑﺮگ ﺳﺒﺰي در ﻳﻚ دﺳﺖ‪ ،‬و ﻳﻚ ﺳﺎﻗﻪ در دﺳﺖ دﻳﮕﺮ ﺧﻴﺮه اش ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﺎرا ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اﮔﻪ ﺗﻮ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدي ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﺮدي؟‬

‫ﺗﺎرا ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻛﺎﻣﻲ از ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎر زد و آﻧﺮا در ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﭼﭙﺎﻧﺪ‪ :‬اﻗﻼً ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮدم!‬

‫ﺑﻪ ﺳﺎرا ﻧﮕﺎه ﻧﻜﺮد‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪113‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ در ﺷﻠﻮﻏﻲ ﺑﻲ ﻫﻨﮕﺎم رﺳﺘﻮران ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ اي ﺧﺰﻳﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ دوﻳﺪ‪ :‬اوﻣﺪي؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و او را ﺑﺮ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻛﻨﺎر ﺧﻮد ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ :‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﻪ اوﻣﺪم‪...‬‬

‫و ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﭼﻮﺑﻲ زﻳﺮ دﺳﺘﺶ ﻧﮕﺎه دوﺧﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ او دوﺧﺖ‪ :‬ﺑﺮو ﺑﻪ آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺑﺮﻳﻢ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺻﻨﺪﻟﻲ را ﺑﻪ داﺧﻞ ﻣﻴﺰ ﻫﻞ داد و ﺑﺎز اﻳﺴﺘﺎد و ﺷﺎﻫﻴﻦ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﻲ ﺷﺪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﻧﺎراﺣﺘﻲ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎزوﻳﺶ را ﻣﻴﻔﺸﺮد‪ :‬ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺗﺮﻛﺶ ﻛﺮد و ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻌﺪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺣﺲ ﻛﺮد اﻧﺪام ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎﻻي ﺳﺮش اﺳﺖ‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﻬﺎل ﻣﻴﮕﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪرم‪ ...‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮوﻧﻢ ﻛﺮد‪ ...‬ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺣﻮﻟﻪ ﺧﺸﻚ ﻛﻦ را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﭼﺮا؟ ﻣﮕﻪ ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﻴﮕﺎري از ﺟﻴﺐ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و آﺗﺸﺶ زد‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ ...‬ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﺮاب ﺷﺪ‪ ...‬ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺑﻬﻢ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮدن‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻋﻴﻨﻜﺶ را ﺑﺮ ﭼﺸﻢ زد‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ‪ ،‬ﻧﺎاﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻬﻢ ﻧﻤﻴﮕﻪ‪ ...‬ﮔﻔﺖ اﻣﺸﺐ ﺑﺮم ﻫﺘﻞ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺟﻠﺴﻪ داره‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺣﻮﻟﻪ روي ﻣﻴﺰ را ﻓﺸﺮد‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﺗﻮ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻲ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﻮﻣﺪم اﻳﻨﺠﺎ‪ ...‬اوﻣﺪم ﻛﻪ ﻧﻬﺎل رو ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ...‬ﺧﻮب‪ ...‬ﺑﺎ اون دﻳﮕﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺮده‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ دﺳﺖ او را ﻛﻪ در دﺳﺖ داﺷﺖ در ﺟﻴﺐ ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺖ و در ﮔﺮﻣﺎي آن‪ ،‬ﻓﺸﺮدش‪ :‬آره‪ ...‬ﺧﻴﻠﻲ‪ ...‬ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ در ﺧﻴﺎﺑﺎن آب و ﺑﺮف ﻗﺪم ﻣﻴﺰدﻧﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﭘﺪر ﻣﻦ آدم ﻋﺠﻴﺒﻴﻪ‪ ...‬ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﻬﺶ ﻋﺎدت‬

‫ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ ...‬اون ﻫﺮﭼﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻨﻮ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻣﻴﭙﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺖ ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ زﻳﺮﭼﺸﻤﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬اون ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻨﺠﻮرﻳﻪ‪ .‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻴﮕﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻪ‪ ...‬ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻴﮕﻪ‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬

‫ﻫﻤﻴﻨﻢ زن ﻧﺪاره‪ .‬اﺻﻼً ﻳﻪ دوﺳﺖ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻫﻢ ﻧﺪاره‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﻴﺤﻲ زد‪ :‬ﻣﻦ و ﻋﻤﻮ دوﺳﺘﺸﻴﻢ!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪114‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ اون "آﺷﻨﺎ" ﻫﺴﺘﻴﻦ‪ ...‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ‪ .‬اون ﻫﻴﭽﻜﺲ رو دوﺳﺖ ﺧﻮدش ﻧﻤﻴﺪوﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﻲ؟ دﺧﺘﺮش ﭼﻲ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬دﺧﺘﺮ؟ اون ﻛﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﺪاره!‬

‫ﻧﻬﺎل اﺻﺮار ﻛﺮد‪ :‬وﻟﻲ اون ﮔﻔﺖ دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ دﺧﺘﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ او ﺷﻚ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬اﻳﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ دﺧﺘﺮ داره!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬وﻟﻲ‪ ...‬ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻳﻪ دوﻧﻪ داره‪ .‬ﻳﻪ ﺟﻮري ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮه ﻣﻦ ﺑﮕﻢ ﻛﻪ دﺧﺘﺮﺷﻢ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ دﺳﺖ از ﺟﻴﺐ ﺑﻴﺮون آورد و ﺳﺮ او را ﺑﻪ آﻏﻮش ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬آره‪ ...‬ﺗﻮ دﺧﺘﺮﺷﻲ‪...‬‬

‫اﻳﺴﺘﺎد و ﻓﻨﺪﻛﺶ را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬آﻧﺮا ﻛﻨﺎر ﺗﻨﻪ درﺧﺘﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬اﻳﻨﺠﺎ رو ﺑﺒﻴﻦ!‬

‫ﻧﻬﺎل در ﻧﻮر آﺗﺶ ﻧﺎم ﺧﻮد را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ درﺧﺘﻲ ﺗﺮاﺷﻴﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻮد را در آﻏﻮش ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﻨﺎه داد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺻﻮرﺗﺶ را آب زد و از در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ ‪ :‬ﻧﻪ ﺣﺎﺟﻲ! ﻣﺎ اﻳﻨﻜﺎره ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪...‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻛﻪ در ﺗﻚ ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﺧﺎﻧﻪ اش ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻴﮕﺎر دود ﻣﻴﻜﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺳﻴﻒ اﻟﻪ‪ .‬ﺑﺪم ﻣﻴﺎد ﻛﺴﻲ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ ﺣﺎﺟﻲ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻴﺨﻮام‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﺑﺨﺎري ﺑﺮ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭘﻬﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ رﻓﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰي‪ ...‬آدﻣﻪ دﻳﮕﻪ‪ ...‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺸﻪ دﻟﺶ‬

‫ﻣﻴﺨﻮاد!‬

‫ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ را زﻳﺮ و رو ﻛﺮد و ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮام ازت ﻋﻜﺲ ﺑﻨﺪازم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻳﻜﻲ رو اﺻﻼً ﻧﻴﺴﺘﻢ! دور اﻳﻦ ﻳﻜﻲ رو ﺧﻂ ﺑﻜﺶ! ﺗﻮ دردﺳﺮ ﻣﻲ اﻓﺘﻲ!‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﺗﺎرا ﮔﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ...‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻄﻴﺒﻲ اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﺘﻮ ﻣﺮﺗﺐ ﻛﻨﻢ‪ ...‬ﻣﻦ‪...‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﻓﻜﺮي در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﻛﺮدي دﺧﺘﺮ؟‬

‫ﺗﺎرا اﺑﺮو ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻴﺎه او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺟﻮري آن ﭼﺸﻤﻬﺎ را ﻣﻴﺸﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎه از او ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و از ﻛﻨﺎرش ﮔﺬﺷﺖ‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ داداش ﺳﻴﻒ‬

‫اﻟﻪ ﻳﺎ ﻫﺮﭼﻲ! ﻣﮕﻪ از ﻧﻬﺎل ﻋﻜﺲ ﻧﻤﻴﮕﻴﺮي ﻫﺎن؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻣﻴﺮﻓﺖ و ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ او ﻛﻤﺪ را ﺑﺎز ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺎﻛﻬﺎي ﺳﺎﻟﻬﺎي ﻣﺘﻤﺎديِ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮدﻧﺶ را ﺑﺰداﻳﺪ‪ .‬ﻛﻨﺎر ﭼﺎرﭼﻮب‬

‫در اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬دﺧﺘﺮ‪ ...‬ﻫﺮ آدﻣﻲ ﻳﻪ ﻗﺼﻪ اي داره‪ ...‬ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻋﻜﺲ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮدﺷﻮ داره‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﻳﻚ دﺳﺘﻲ ﻛﺎرﺗﻨﻬﺎي ﺧﺎﻟﻲ را ﺑﻴﺮون ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ‪ :‬ﻗﺼﻪ ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪115‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﺎز ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﻬﻞ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﻴﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي رو ﻓﻬﻤﻴﺪم‪ ...‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﺴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺼﻪ ﺷﻮﻧﻮ ﻧﻤﻴﮕﻦ‪ ،‬از‬

‫ﻫﻤﻪ ﺷﻨﻴﺪﻧﻲ ﺗﺮن‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺗﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻨﻢ ﺗﻮ ﺑﻴﺴﺖ و ﻧﻪ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﻴﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي رو ﻓﻬﻤﻴﺪم‪ :‬ﻫﻴﭻ ﻣﺮدي ﺷﺮﻳﻒ ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺐ ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و از ﻟﻴﻮاﻧﺶ ﻛﻪ در دﺳﺖ ﭼﭗ داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎرا ﺑﺎ ﭘﺸﺖ آﺳﺘﻴﻦ ﺑﻴﻨﻲ اش را ﻓﺸﺮد ﺗﺎ ﻋﻄﺴﻪ اش را ﺧﻔﻪ‬

‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ داداش ﺳﻴﻒ اﻟﻪ‪ ...‬ﺗﻮ ﻣﺮدي ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ راﺣﺖ ﻫﺮ زﻧﻲ رو ﺟﺬب ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﭘﻮل داري‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻴﺪوﻧﻢ رﻳﺨﺘﺖ ﺑﻪ‬

‫درد ﺑﺨﻮره‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﻳﻪ آدرس ﺑﻬﺖ ﺑﺪم‪ .‬ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎدﺗﺖ‪ .‬اﺳﻢ ﺧﻄﻴﺒﻲ رو ﻛﻪ ﺑﺒﺮي رات ﻣﻴﺪه‪ .‬ﻣﺚ اﺳﻢ ﺷﺐ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﺎز ﺟﺮﻋﻪ اي ﻣﺰه ﻣﺰه ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮب‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﻛﺎرش ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬اوﻧﺎ ازت ﻧﻤﻴﭙﺮﺳﻦ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاي‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺎري ﺑﺨﻮاي ﻣﻴﻜﻨﻦ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﻋﻜﺲ ﻣﻴﮕﻴﺮن‪ .‬ﺑﻌﺪم ﭘﻮﻟﺸﻮﻧﻮ ﻣﻴﮕﻴﺮن‬

‫و ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘﻲ ﺣﺴﺎب ﻛﺘﺎﺑﺖ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻲ اﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮ ﻛﻴﺴﻪ رو ﺷﻞ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻢ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻪ دﺧﺘﺮو ﻣﻴﺨﻮام ﻛﻪ ازش ﻋﻜﺲ ﺑﻨﺪازم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﻄﻞ ﺧﺎﻟﻲ را از ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ‪ .‬از ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﮔﺬﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬دوﺳﺖ داري ﺳﺮم ﺑﺮه ﺑﺎﻻي دار؟‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻣﻴﺨﻜﻮب ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﭘﺮ ﺷﺎدي او ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ :‬ﺧﻨﺪه دار ﺑﻮد؟ ﺑﻬﻢ ﻧﻤﻴﺎد ﺧﻼف ﺑﺎﺷﻢ؟‬

‫ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﺑﺎﺷﻢ؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﺎز دﺳﺖ ﺑﺮ ﭼﺎرﭼﻮب ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﻟﻴﻮان ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﺧﻠﻮت اﺷﺎره ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب‪ ...‬ﺑﺮو‪ ...‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﭼﻴﻪ دﺧﺘﺮ‪ ...‬ازت ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﺎد!‬

‫و ﺑﺎز ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﺴﺨﺮه اش اداﻣﻪ داد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﺸﺴﺖ و ﺷﻠﻨﮓ آب را در ﺳﻄﻞ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺷﻴﺮ آب را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬اﻋﺼﺎب ﻣﺼﺎب ﻧﺪاره ﻳﺎرو!‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ دﺳﺘﻬﺎي ﻧﻬﺎل را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮاﻧﮕﺸﺖ ﻛﻨﺎر ﺳﺎﻋﺪ او را ﻟﻤﺲ ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮﺑﻪ‪ ...‬اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺎف ﺑﺎﺷﻪ‪ ...‬اﻧﻘﺪر ﺻﺎف ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﺧﻂ‬

‫ﺑﺸﻪ‪ ...‬ﺑﺒﻴﻦ ﻧﻬﺎل‪" ...‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻗﺼﻪ‪ ،‬روي ﺧﻂ ﺗﻨﺶ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ "...‬ﺗﻨﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺎف ﺑﺎﺷﻪ‪ ...‬اﻧﻘﺪر ﺻﺎف و ﻛﺸﻴﺪه ﻛﻪ ﻧﻮر ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺗﻮ ﻳﻪ‬

‫ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻪ و ﻧﻪ ذره ذره‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل از ﻛﻨﺎر ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻧﻮر ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ روي دﻳﻮار ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻨﺶ را ﻛﺸﻴﺪ و دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﻋﻤﻮد ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻋﺎﻟﻴﻪ! ﺣﺎﻻ‬

‫وﻗﺘﻲ از ﻧﻴﻤﺮﺧﺖ ﻋﻜﺲ ﻣﻴﻨﺪازم‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮت ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲاﻓﺘﻪ و ﺻﻮرﺗﺖ ﭘﺮ ﻧﻮر!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ از درون ﻟﻨﺰ ﺧﻴﺮه اش ﻣﺎﻧﺪ‪ :‬ﺗﻜﻮن ﻧﺨﻮر! ﺑﺬار اﻳﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪت ﺑﻤﻮﻧﻪ!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪116‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫دﻳﮕﺮ ﺟﻨﻬﺎي اﻃﺮاف ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ "ﭘﺪر" ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ از ﻣﻦ ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬

‫ﭘﺲ آﻧﻬﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﺎرﻫﺎ ﻓﻼش زد‪ .‬ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ اون ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻛﻪ ﻳﺎدت دادم‪ ...‬آروم آروم‪ ...‬ﺗﻮ ده ﺷﻤﺎره ﺗﻤﻮﻣﺶ ﻛﻦ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ آراﻣﻲ در ذﻫﻨﺶ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺷﻤﺎرش ﻛﺮد‪ .‬ﻳﻚ‪ ...‬دو‪ ...‬ﺳﻪ‪ ...‬ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺧﻢ و ﺧﻢ ﺷﺪ و دﺳﺖ راﺳﺖ را از ﻛﻨﺎر ﻛﻤﺮش‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد‪ .‬آرام‪ .‬آرام‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﺠﻮر ﻛﻪ "ﭘﺪر" ﻳﺎدش داده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪر ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﺮاﻧﻪ اي ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد و او را ﺑﻪ ﻋﻤﻖ رﻗﺺ ﺑﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ‬

‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﺗﻜﺎﻧﺶ ﻳﻚ اﻧﻔﺠﺎر ﻧﻮر در ﭼﺸﻤﺎنِ ﺑﺴﺘﻪ و ﻟﺒﺨﻨﺪش‪ ،‬ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼً ﺧﻢ ﺷﺪه ﻣﻜﺚ ﻛﺮد‪ ،‬ﺻﺪاي ﭘﺪر را ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده س ﺷﺎﻫﻴﻦ!‬

‫ﺑﺮﻳﺰ ﺧﻄﻴﺒﻲ! ﺑﺮﻳﺰ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺮاﻳﺶ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ ﻣﻜﺚ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﺑﺎز ﻟﻴﻮان را ﺑﺮ ﻣﻴﺰ ﻛﻮﺑﻴﺪ‪ :‬ﺑﺮﻳﺰ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﺴﻪ! ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺘﻪ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺧﻨﺪه اي ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺮ داد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﺑﺎﺑﺎ! ﻛﺪوم زﻧﺪﮔﻲ؟ ﻛﺪوم ﻣﺮگ؟ ﺑﺮﻳﺰ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻴﻢ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﻛﻤﻲ ﺑﺮاﻳﺶ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ اي ﺑﻪ ﺗﻪ ﻟﻴﻮاﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﭘﺮش ﻛﻦ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮد‪ :‬ﻛﻢ ﻛﻢ‪ ...‬آروم ﺑﺎش‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻟﻴﻮان را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آن اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬آره‪ ...‬ﻛﻢ ﻛﻢ‪ ...‬ﻳﻮاش ﻳﻮاش‪ ...‬ﺑﻬﺘﺮه‪ ...‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ...‬اﻣﺸﺐ ﻛﻪ ﻣﻴﺎي ﻣﻬﻤﻮﻧﻲ ﻫﺎن؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ از ﺑﻄﺮي ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻟﻴﻮان ﺧﺎﻟﻲ را ﺑﺎز ﺑﺮ ﻣﻴﺰ ﻛﻮﺑﻴﺪ‪ :‬اي ﺑﺎﺑﺎ! ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎم! ﺑﻴﺎ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺣﺴﺎﺑﮕﺮي ﺑﺮاي او رﻳﺨﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺸﻪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻳﻚ ﻧﻔﺲ و ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ :‬ﺑﻔﺮﺳﺘﺶ ﭘﻴﺶ اون ﭘﺴﺮه! اﺻﻼً ﺑﻴﺎرش!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻄﺮي را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اش رﻓﺖ‪ :‬ﭘﺴﺮه رﻓﺘﻪ ﺳﻔﺮ‪ .‬ﭘﺪرش ﺧﻮاﺳﺘﻪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺣﺮف ﺑﺎﺑﺎش وﺣﻲ ﻣﻨﺰﻟﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن دو ﺑﺎر ﻟﻴﻮان را ﺑﺮ ﻣﻴﺰ زد‪ :‬ﻫﺴﺖ دﻳﮕﻪ‪ ...‬ﻻﺑﺪ ﻫﺴﺖ‪ ...‬آره دﻳﮕﻪ‪ ...‬آدم ﺧﻔﻨﻴﻪ ﻻﺑﺪ‪ ...‬آره دﻳﮕﻪ‪ ...‬ﺑﺮﻳﺰ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺳﻴﮕﺎري ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺑﺎرﻣﺎن‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬اي ﺑﺎﺑﺎ‪ ...‬ﺧﺎﻟﻲ ﻧﺒﻨﺪ‪ ...‬ﺑﺮﻳﺰ‪...‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪117‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﻴﮕﺎر را ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺑﻜﺶ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﻪ اوﻟﻴﻦ ﻛﺎم ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ اش را ﮔﺮﻓﺖ ﺧﻄﻴﺒﻲ آرﻧﺞ ﺑﺮ ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺘﻪ؟ ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺮي ﺳﺮ ﻛﺎر؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ ﻧﻈﻢ دودش را ﺑﻴﺮون داد‪ :‬ﻛﺎر؟ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻛﺎر‪ ...‬ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎه!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن زد زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪ :‬ﺑﺴﻪ! ﺑﺴﻪ دﻳﮕﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺣﺎل ﻛﻦ! ﺧﻮش ﺑﺎش!‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺗﻠﻮﺗﻠﻮ ﺧﻮران ﻛﻨﺎر ﺻﻨﺪﻟﻲ اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺮم دﻧﺒﺎل دوﺳﺖ دﺧﺘﺮم‪...‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺻﻨﺪﻟﻲ را ﭼﺴﭙﻴﺪ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و او را ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪ :‬ﻏﻠﻂ ﻣﻴﻜﻨﻲ! ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻴﺨﻮاي ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﺑﺸﻴﻨﻲ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎز ﺑﺮ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﻛﻪ ﻧﻪ‪ ...‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم‪ ...‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم‪ ...‬ﺑﺒﺮﻣﺶ ﻣﻬﻤﻮﻧﻲ دﻳﮕﻪ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻛﻮ ﺗﺎ ﺷﺐ! ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺻﺒﺤﻪ!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺻﺒﺤﻪ؟ ﻣﻦ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺧﻮردم؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬آن دﻟﻘﻚ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه اش ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﺮام ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎر!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪه ﻛﻨﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺴﺨﺮه اي ﺑﺎرﻣﺎن! دوﺳﺘﺖ دارم!‬

‫ﺗﺎرا از ﻛﻨﺎر در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ او ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻓﻨﺠﺎﻧﻲ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﭼﺎي ﺑﺮﻳﺰد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻨﺎرش اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺷﺪ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬آره‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺧﻮاﺑﻦ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻌﻨﻲ داري ﺑﻪ او اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﻴﺪي ﻛﻪ ﺑﺪون ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻴﺘﻮﻧﻦ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ اراﺟﻴﻒ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬دﻟﻢ ﺷﻮر ﻣﻴﺰﻧﻪ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻇﺮف ﻛﺮه را روي ﻛﺎﺑﻴﻨﺖ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﭘﺴﺮه ﺧﻮش ﻣﺴﺘﻮ ﻣﻴﺒﺮم ﺑﺎﻻ‪ .‬اﻵن ﻳﻜﻲ ﻣﻴﺎد ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﮕﺰاﺳﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺧﻮﺑﻪ‪...‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﮔﺸﻮد‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و در ﺟﺎﻳﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را از زﻳﺮ ﭘﺘﻮ ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻲ آورد‪ .‬ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ "او" ﻳﺎ "آن" ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺎ آن ﭼﺎﻗﻮي‬

‫ﻛﻮﭼﻚ ﺗﻴﺰ ﻛﻒ دﺳﺘﺶ را ﭘﺎره ﻛﻨﺪ‪" .‬او" ﻳﺎ "آن" در ﮔﻮﺷﺶ ﺟﻴﻎ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ و ﭼﻴﺰي ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﻛﺮﻳﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺳﺮش را‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻲ ﺧﻢ ﻛﺮد و ﻳﻚ ﮔﻮﺷﺶ را ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻓﺸﺮد‪ .‬ﻳﻚ ﮔﻮش ﻛﻤﺘﺮ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺼﻒ ﺻﺪاي ﺟﻴﻎ را ﻧﺸﻨﻮد‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻄﻮر ﻧﺸﺪ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪118‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺻﺪاي ﺟﻴﻎ ﺟﻦ در ﺳﺮ او ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ در ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻴﺮون از ﺳﺮش ﺗﺎ او ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺶ آﻧﺮا ﻧﺸﻨﻮد‪ .‬ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ آن را ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻗﻠﺒﺶ ﻣﻴﺘﭙﻴﺪ و ﺻﺪاي ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ ﺧﻮد را ﺑﻪ وﺿﻮح در ﺻﺪاي ﺟﻴﻎ ﺟﻦ ﻣﻴﺸﻨﻴﺪ‪" .‬ﭘﺪر" ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ از "آﻧﻬﺎ" ﺑﺘﺮﺳﻲ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ‬

‫ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﺶ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻣﻴﺸﺪ و ﻧﻬﺎل ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻛﺮ ﻣﻴﺸﻮد‪ .‬اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﻮﺷﻬﺎ ﺑﻲ ﻓﺎﻳﺪه‬

‫اﺳﺖ‪" .‬آﻧﻬﺎ" در ﺳﺮش ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺶ ﺻﺪا ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻴﺸﺪ‪ .‬اﻳﻦ را ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎ‪ ،‬آﻧﻬﺎ از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬

‫ﻧﻤﻴﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﭘﺸﺖ ﭘﻠﻜﻬﺎﻳﺶ "زﻧﺪﮔﻲ" ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ را ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ "درون ﻧﻬﺎل" زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻗﻠﺒﺶ ﻛﻪ در‬

‫او ﻣﻴﺘﭙﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ ﻧﻬﺎل‪ ،‬اﻳﻦ را ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪ‪.‬‬

‫ﮔﺮﻳﺰي از "آﻧﻬﺎ" ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺟﺎ‪.‬‬

‫ﺑﻪ "او" ﻳﺎ "آن" ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﻧﺒﺴﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺶ را ﻧﮕﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻗﻠﺒﺶ داﺷﺖ از ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻴﭙﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺳﺨﻦ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻲ؟‬

‫ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻋﻤﻮﻳﺶ ﺻﺪاﻳﺶ را ﻧﺸﻨﻮد‪.‬‬

‫ﺟﻦ ﺧﻔﻪ ﺷﺪ و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬دﻗﻴﻖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬

‫داﺷﺖ ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ او ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل دﻳﮕﺮ ﺻﺪاي ﺟﻦ را ﻧﻤﻴﺸﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرات اداﻣﻪ ﺑﺪي ﻣﻴﻜﺸﻤﺖ! ﺑﻪ ارواح ﺧﺎك ﺑﺎﺑﺎم ﻣﻴﻜﺸﻤﺖ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ او را از ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ اش دور ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﻧﺎزي ﻣﻴﺪان ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﻲ ﺑﻜﻨﻢ؟ ﺧﺮﺟﻤﻮ ﭼﻪ ﺟﻮري در ﺑﻴﺎرم؟ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ!‬

‫ﺗﺎرا ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ! اﺻﻼً ﻣﻴﺮم!‬

‫و ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ و در ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زدﻧﻲ ﺑﻴﺮون زد‪ .‬ﺗﺎرا ﺧﻮد را از ﺑﺎزوﻫﺎي ﻣﻌﺼﻮم رﻫﺎﻧﻴﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او دوﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻛﻒ دﺳﺖ ﺷﺎﻧﻪ او‬

‫را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮي اﺣﻤﻖ؟ ﻣﻴﺨﻮاي ﺧﻮدﺗﻮ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﺑﺪي؟‬

‫ﻧﺎزي ﺑﺎ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺧﻮد را آزاد ﻛﺮد‪ :‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟ ﻧﻤﻴﺬاري ﺑﺮم‪ ،‬ﻧﻤﻴﺬاري ﺑﻤﻮﻧﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻛﻤﻲ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ اﺧﻤﺶ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻛﻲ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮي؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪119‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﺎزي ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﻋﺼﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺧﻮب اﮔﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺧﺮﺟﻤﻮ در ﺑﻴﺎرم ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟ ﻧﻮن ﺧﻮر اﺿﺎﻓﻲ ﻣﻴﺨﻮاي ﻧﻜﻨﻪ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎز ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﻧﮕﺎه ﺑﻪ "ﻫﻢ اﺗﺎﻗﻲ اش" دوﺧﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ...‬ﻣﻦ ﺳﺮدﺳﺘﻪ م‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻻي ﭘﺴﺖ و ﻣﻘﺎم ﭘﻮل‬

‫ﻧﻤﻴﺪن‪.‬‬

‫ﻧﺎزي ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ در اﺗﺎﻗﻜﺸﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﻣﻨﻢ دﻳﮕﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﻫﻨﻮزم اﻳﻨﺠﺎم‪.‬‬

‫ﻧﺎزي ﺳﺮزﻧﺸﮕﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﭘﺲ ﻣﻴﺨﻮاي ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻲ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮش را ﺧﺎراﻧﺪ و رو ﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪.‬‬

‫و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﻚ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﻪ روز دﻳﮕﻪ ﻣﻴﺎد‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا ﻣﻮﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه او را ﺑﺎ ﻛﺶ ﻛﻮﭼﻜﻲ از ﭘﺸﺖ ﺑﺴﺖ‪ :‬ﺟﺪي؟ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا‪ ...‬ﻋﻤﻮ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻣﻴﺨﻮاي ﻛﺎر ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻲ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﻜﻨﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻫﻨﻮزم ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﺑﻴﺎم ﺳﺮ ﻛﺎرت؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﺎر ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﻪ ﭘﺪر ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻴﮕﻢ ﺑﺮات ﻛﺎر ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻪ‪ .‬اون ﻫﻤﻪ ﻛﺎري ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﻜﻨﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﮕﻪ "ﭘﺪر ﺷﺎﻫﻴﻦ" ﻛﻴﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﻋﻤﻮ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻪ ﻛﺎري ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﻜﻨﻪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﮔﻮش ﻛﻦ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﻴﺰي ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻮ‪ .‬ﻧﻬﺎل؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻫﻮم؟‬ ‫‪-‬‬

‫اﺳﻢ ﺷﻬﺮﺗﻮﻧﻮ ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻦ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺗﻮ ﻛﺠﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﺮدي‪ .‬ﺑﺎ اون ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮد ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻫﻤﻮن روزﻧﺎﻣﻪ ﻛﻪ ﻋﻜﺲ ﺳﻮﺳﻦ ﺗﻮش ﺑﻮد؟‬ ‫‪-‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪120‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫آره‪ .‬ﺗﻮ واﺳﻪ ﺳﻮﺳﻦ ﻧﮕﺮاﻧﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻪ‪ .‬ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺳﻜﻮت‪.‬‬

‫اون ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻮد؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻪ‪ ...‬ﻳﻪ آﻗﺎﻳﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ اﺳﻢ اﺻﻐﺮ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻫﻤﻮن اﺻﻐﺮ ﻛﻠﻪ ﭘﺎﭼﻪ ﻓﺮوﺷﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﻮ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻴﺶ؟‬ ‫‪-‬‬

‫آره‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺎﻳﺪم ﺑﺸﻨﺎﺳﻲ‪ ...‬ﺷﻮﻫﺮ ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻮد ﻧﻪ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﭼﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺷﻮﻫﺮﺷﻢ!‬

‫ﻧﻬﺎل در ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬

‫اﺷﻜﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ آراﻣﻲ و ﺑﻲ ﺻﺪا ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻏﻠﺘﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﻪ "او" ﻳﺎ "آن" دﻗﻴﻖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬دﻫﺎﻧﺶ ﺧﺸﻚ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ آب ﻧﺪاﺷﺘﻪ دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﻠﻌﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎز دﻗﻴﻖ ﺷﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر "او" ﻳﺎ "آن" داﺷﺖ‬

‫ﭼﻴﺰي ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨﻲ ﻫﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺧﻴﺮه اش ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻟﺒﻬﺎي ﺧﺸﻜﺶ را ﮔﺸﻮد ﻛﻪ‪ :‬ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺮي؟ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاي؟‬

‫"او" ﻳﺎ "آن" ﻫﻤﺎﻧﺠﻮر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺣﺲ ﻛﺮد ﻳﺦ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاي؟ ﺑﺮو‪ .‬ﺑﺮو ﺧﻮﻧﺖ‪.‬‬

‫"او" ﻳﺎ "آن" ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻗﻬﻘﻬﻪ اش را ﻣﻴﺸﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺶ را ﭼﺴﭙﻴﺪ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﺑﻲ ﻓﺎﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﺴﻪ! ﺧﻴﻠﻲ‬

‫ﺧﻮب!‬

‫ﺟﻦ‪ ،‬ﺑﻲ ﭼﻚ و ﭼﺎﻧﻪ و اﺻﺮار ﺧﻔﻪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﺑﺎ زﻣﺰﻣﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮﻧﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺟﻦ ﺑﻲ ﻛﻼم‪ ،‬ﺑﻲ زﻣﺰﻣﻪ‪ ،‬ﺑﻲ ﻓﺮﻳﺎد‪ ،‬ﺑﻲ ﺧﻨﺪه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻤﻲ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪ :‬ﺣﺮﻓﺎي ﻣﻨﻮ ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ؟‬

‫ﺻﺪاي ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ،‬ﺟﻦ را ﻣﺤﻮ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻬﺎل ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺎي؟ ﺑﺎ ﻛﻲ ﺣﺮف ﻣﻴﺰﻧﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻤﻮﻳﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎز رﻧﮕﺶ ﭘﺮﻳﺪه اﺳﺖ‪ :‬اﻵن ﻣﻴﺎم‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪121‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﭘﻴﺶ ﺟﻦ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد رﻓﺖ و ﺳﺒﺪش را ﭘﺮ از ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨﻲ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻲ ﻛﻼم ﻛﻨﺎر ﻇﺮﻓﺸﻮﻳﻲ اﻳﺴﺘﺎد و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺴﺘﻦ ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨﻴﻬﺎي ﺧﺎك ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻨﺎرش اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل ﺟﻮن‪ ...‬ﺑﺎزم دﻳﺪي؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻣﺜﺒﺖ ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻔﺴﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻴﺮون داد‪ .‬ﻣﻮﻫﺎي او را ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻛﻤﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ ﻧﻮازﺷﻲ ﻛﺮد‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺮﺻﺎﺗﻮ ﺑﺨﻮري‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﻲ ﭘﺪر ﺷﺎﻫﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﺨﻮرم؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ ﻓﺎﻳﺪه اي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل روﻳﺶ را ﺑﻪ ﺻﻮرت او ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ :‬ﻋﻤﻮ دﻳﮕﻪ ازش ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ داﺷﺖ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ :‬ﺟﺪي ﻣﻴﮕﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ اش ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻛﻤﺮﻧﮕﻲ زد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻧﮕﺎر ﻣﻴﺨﻮاد ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﺎاﻣﻴﺪﺗﺮ ﺷﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬دﻛﺘﺮ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ ...‬اﻳﻨﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ذﻫﻦ ﺗﻮﺋﻦ‪ .‬وﺟﻮد ﻧﺪارن‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻴﺮ آب را ﺑﺒﻨﺪد دﺳﺖ از ﻛﺎرش ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﻫﺪﻓﺶ را ﺑﻴﺎن ﻛﺮد‪ :‬ﻋﻤﻮ‪ ...‬ﺑﺬار ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻲ‬

‫ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﮕﻪ‪...‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ از ﻣﻘﺎﺑﻞ در ﻛﻨﺎر رﻓﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﻲ دﺧﺘﺮش را ﻛﻪ ﺑﻲ ﻧﻈﻴﺮ ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻴﻨﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﻇﺮف را در ﻓﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻋﻤﻮ آﻣﺎده ﻣﻴﺸﻪ؟ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﻣﻴﺸﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ!‬

‫ﺗﺎرا از در وارد ﺷﺪ و ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ دﻧﮓ دﻧﮓِ آوﻳﺰ ﻣﻘﺎﺑﻞ در ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻛﻮﭼﻚ رﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اوﻣﺪي؟ دﻳﺸﺐ ﭼﺮا ﻧﻴﻮﻣﺪي؟‬

‫ﺗﺎرا روي ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺖ و ﻛﺎﭘﺸﻨﺶ را از ﺗﻦ در آورد‪ :‬ﻧﻤﻴﺸﺪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺸﺪ دﻳﮕﻪ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﺻﻮرت او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺑﮕﻮ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻛﻤﺮﻧﮕﻲ زد‪ .‬ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ را ﭘﺸﺖ در ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎغ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ رﺳﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪.‬‬

‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﻄﻴﺒﻲ را دﻧﺒﺎل ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺗﺎ ذﻏﺎﻟﻬﺎي ﻗﻠﻴﺎﻧﺶ را از روي آﺗﺶ ﺑﺮدارد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬از ﺑﺎرﻣﺎن ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب‬

‫ﺷﺪ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪122‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻲ ﺧﻴﺎل ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺮﻣﻴﮕﺸﺖ و در ﻛﻮزه ﻛﻮﭼﻚ ﻗﻠﻴﺎن ﻗﻞ ﻗﻞ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ازش ﺑﻲ ﺧﺒﺮم‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ دﺧﺘﺮه دﻋﻮاش ﻣﻴﺸﻪ ﭘﺎ ﻣﻴﺸﻪ‬

‫ﻣﻴﺎد اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ...‬اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ ...‬وﻗﺘﻲ دﺧﺘﺮه ﻳﻪ ﻛﺎري ﻣﻴﻜﻨﻪ و ﺣﺮﻓﺶ ﻣﻴﺸﻪ ازش ﻓﺮار ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﺮا‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﻧﻲ ﻗﻠﻴﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و آن را از دﺳﺖ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻪ ﺗﻌﺎرﻓﺶ ﻣﻴﻜﺮد ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻳﻚ ﻟﻴﻮان ﭼﺎي ﻛﻨﺎرﺷﺎن ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺗﺎرا ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟‬

‫ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ﻛﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﻴﺸﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﭼﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻢ! ﻛﺎراش ﻋﺠﻴﺐ ﻏﺮﻳﺒﻪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰش ﺑﻪ آدﻣﻴﺰاد ﻧﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﻧﻪ زﻧﺪﮔﻴﺶ‪ ،‬ﻧﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدﻧﺶ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردﻧﺶ‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﮓ‬

‫ﻧﮕﻪ داﺷﻨﺘﺶ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﺮدﻧﺶ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎرا ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺮاق او اﻧﺪاﺧﺖ و ﻧﻲ را ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﮔﻔﺘﻲ اون دﺧﺘﺮش ﻧﻴﺴﺖ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﻛﻴﻪ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﻲ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎرﻣﺎﻧﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻣﻦ اﻳﻨﻮ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ رو ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻛﺮد‪ :‬واﺳﻪ ﻣﺎ ﭼﺎي ﻧﻤﻴﺎري؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺎرا ﺧﻢ ﺷﺪ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻫﻢ اﻳﻨﻮ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪن داره دﻳﻮوﻧﻪ ش ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﭼﺮا اون ﺷﻬﻼ‬

‫رو ﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻨﺎر؟‬

‫ﺗﺎرا ﻧﻲ را از دﺳﺖ او ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﻠﻮر‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬اﺳﻤﺸﻮ ﻣﻴﺪوﻧﻲ؟ آره‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اون‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻲ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬ﺗﺎرا ﻧﻔﻬﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ...‬ﭼﺮا ازش ﻧﻤﻴﭙﺮﺳﻲ ﻛﻪ اون ﻛﻴﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﻪ آراﻣﻲ ﭘﺎﺳﺨﺶ را داد‪ :‬اﮔﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬او اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻫﻢ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻤﻴﮕﻪ ﻣﻦ ﻛﻴﻢ‪ .‬ﺧﻮدش ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا و ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭼﺸﻢ در ﭼﺸﻢ ﻫﻢ دوﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ آوﻳﺰ ﻣﻘﺎﺑﻞ در را ﺑﻪ ﺻﺪا در آورد‪ .‬ﻣﻨﮓ ﭘﺸﺖ در اﻳﺴﺘﺎد و ﻧﻬﺎل را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ دوﻳﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل دﺳﺘﺶ را ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ و او را ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ‬

‫دﻋﻮت ﻣﻴﻜﺮد‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻫﻨﻮز ﻣﻨﮓ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮي ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﮔﻔﺘﻲ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮي ﺑﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬از ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ؟ ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدي ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ‪...‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪123‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺮﻳﺪ‪ :‬ﻧﻪ ﻧﻤﻴﺒﺮه‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﻬﻢ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﺪه!‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮي ﺑﺎ ﺗﺎﻣﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل ﻧﺒﺎﻳﺪ ازش ﭼﺎﻗﻮ ﺑﮕﻴﺮي!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﺣﺮف ﺑﻪ دﻛﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮي ﻣﻀﻄﺮب ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬ﻗﺮﺻﺎﺗﻮ ﺧﻮردي؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﻛﻨﺎر دﺧﺘﺮش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﺧﻮدش اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎري رو ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮده ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺨﻮره‪...‬‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮي ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺨﻮرﻳﻦ‪ .‬ﻣﻦ اﻵن ﻣﻴﺎم‪.‬‬

‫ﺑﻪ دﻓﺘﺮش رﻓﺖ و آﻧﻬﺎ را ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻳﻚ ﺑﻴﺴﻜﻮﻳﻴﺖ ﺑﺮداﺷﺖ و در ﭼﺎﻳﺶ ﻓﺮو ﺑﺮد‪ :‬ﻋﻤﻮ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺮدرد ﻧﺪارم‪ ...‬دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭘﺎﺳﺨﺶ ﻧﺪاد‪ .‬ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺮﻧﻤﻴﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﻴﺴﻜﻮﻳﻴﺖ ﺧﻴﺲ را ﺑﻪ دﻫﺎن ﺑﺮد‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮي در‬

‫درﮔﺎه اﺗﺎﻗﺶ اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﺑﺎ دﻛﺘﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮري‪ .‬ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻪ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن؟ ﺑﺎرﻣﺎن؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺗﺮﻣﺰ ﻛﺮد و از آﻳﻨﻪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮي ﻛﻪ ﭘﻲ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻴﺪوﻳﺪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺸﺨﻴﺼﺶ داد‪ .‬ﺗﺎرا ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎرا ﻛﻨﺎر در اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺎرﻣﺎن ﺷﻴﺸﻪ را ﭘﺎﻳﻴﻦ‬

‫ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎرا ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﻴﺰد‪ :‬ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن او را ﺑﺮاﻧﺪاز ﻛﺮد‪ :‬آره‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺑﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮﺑﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ‪ ...‬آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﻛﻪ دﻳﺪﻣﺖ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮش اﺷﺎره ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺎﻻ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﻣﺎﺷﻴﻦ را دور زد و ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ او ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﭘﺎ ﺑﺮ ﭘﺪال ﻓﺸﺮد‪ :‬اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه اش اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﻣﻴﭽﺮﺧﻴﺪم‪ ...‬ﻳﻌﻨﻲ راﺳﺘﺶ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬راﺳﺘﺶ ﭼﻲ؟ دﻧﺒﺎل ﻣﺸﺘﺮي ﻣﻴﮕﺸﺘﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪ‪ :‬ﻧﻪ! اﻳﻨﻜﺎره ﻧﻴﺴﺘﻢ!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻌﺬرت ﻣﻴﺨﻮام‪...‬‬

‫ﺗﺎرا در ﺻﻨﺪﻟﻲ ﮔﺮم ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻟﻢ داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺮﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻳﻪ ﺑﻨﺪه ﺧﺪاﻳﻲ رو ﺗﻤﻴﺰ ﻛﻨﻢ و ﺑﺮاﺷﻮن ﻏﺬا ﺑﺬارم‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎرﻳﻪ ﻛﻪ دارم‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﭘﺸﺖ ﭼﺮاغ زرد دل دل ﻛﺮد و ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺮﻣﺰ ﻛﺮدن ﺷﺪ‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻮﻗﺘﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪش ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻴﻜﺎر ﻣﻴﺸﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺮﻧﻤﻴﺪاﺷﺖ‪ :‬ﺑﺬار ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮات ﻳﻪ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪ :‬ﻣﺴﺨﺮه ﻧﺸﻮ‪ .‬اﻳﻨﻮ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮام ﻳﻪ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﻲ‪ .‬اﮔﺮم ﺻﺪات ﻛﺮدم ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺎﻟﺘﻮ ﺑﭙﺮﺳﻢ‪.‬‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺎرﻣﺎن ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﻓﺖ و ﭘﺎ ﺑﺮ ﭘﺪال ﮔﺎز ﻓﺸﺮد‪ :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﺮات ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪124‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ و ﺿﺒﻂ ﻣﺎﺷﻴﻦ او را ﺧﻔﻪ ﻛﺮد‪ :‬اﺻﻼً ﻓﻜﺮﺷﻢ ﻧﻜﻦ‪ .‬اﻳﻦ اراﺟﻴﻒ ﭼﻴﻪ ﮔﻮش ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن از ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻴﺘِﻼ‪ ...‬ﭼﺮا ﺑﺮات ﻛﺎري ﻧﻜﻨﻢ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ و ﺻﺎف ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬اﻟﻜﻲ ﺳﻌﻲ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ‪ .‬ﺷﺮاﻳﻂ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺧﺎﺻﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن روﺑﺮوﻳﺶ ﭼﺸﻢ داﺷﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ...‬ﺗﻮ اوﻟﻴﺶ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﺑﺤﺚ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ! ﺣﺎل دﺧﺘﺮت ﺧﻮﺑﻪ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬ﻋﺎﻟﻴﻪ!‬

‫ﺗﺎرا دل دل ﻛﺮد‪ :‬اون دﺧﺘﺮت ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻪ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﻴﺸﺶ را ﺑﺴﺖ‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﻣﺸﺨﺼﻪ‪ .‬ﺑﻬﺖ ﻧﻤﻴﺎد دﺧﺘﺮت ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻜﺚ ﻛﺮد‪ .‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﺠﻮري ﺣﺴﺎب ﻛﻦ ﻛﻪ دﺧﺘﺮ ﻳﻪ دوﺳﺖ ﺧﻮﺑﻪ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻤﻮﻧﻪ‪ ...‬راﺿﻲ ﻣﻴﺸﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻗﺮار ﻧﻴﺴﺖ راﺿﻲ ﺑﺸﻢ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺗﻮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪي‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﺴﺨﺮﮔﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻴﭙﺮﺳﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺟﻮاﺑﺶ داد‪ :‬ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪوﻧﻢ‪ .‬ﻣﺮاﻗﺒﺶ ﺑﺎش‪ .‬ﻗﺒﻼً ﻫﻢ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻛﺎرات ﻋﺬاﺑﺶ ﻧﺪه‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻲ ﻫﺪف ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ اي ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎرا ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﻮري ﻣﻴﺮي؟ ﻣﻦ ﭘﻴﺎده ﻣﻴﺸﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن داﺧﻞ ﻛﻮﭼﻪ در ﺳﺮاﺷﻴﺒﻲ اي ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ ...‬وﻗﺖ داري؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﻲ ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻫﻨﻮز دارم‪ ...‬ﭼﻲ ﺷﺪه؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﻴﮕﺎري از داﺷﺒﻮرد ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺗﺎرا ﺗﻌﺎرف ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻮ ﭼﻲ ﻣﻴﺪوﻧﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا آﺗﺶ زد‪ :‬ﭼﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪوﻧﻢ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﻨﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻓﻠﻮر ﭼﻴﺰي ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ؟‬

‫ﺗﺎرا اﻣﺎ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﺮدارد‪ :‬ﺑﻪ ارواح ﺧﺎك ﺑﺎﺑﺎم اﮔﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف زده ﺑﺎﺷﻢ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻴﮕﻲ ﺑﺎ ﻛﺎرام ﻋﺬاﺑﺶ ﻧﺪم؟‬

‫ﺗﺎرا آرﻧﺞ ﺑﺮ ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬دارم ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ .‬ﻓﻠﻮر ﺗﻮ رو دوﺳﺖ داره‪...‬‬

‫ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻦ را ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﻛﺸﻴﻜﺶ را ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭘﻴﻤﺎن از‬

‫زﺑﺎن ﻓﻠﻮر ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ "اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ او ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﻋﻤﻮﻳﺶ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ"‪ .‬ﺗﺎرا ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰي ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ او ﭘﺮﻳﺪ‪ :‬آﺧﻪ ﺗﻮ ﭼﻲ ﻣﻴﺪوﻧﻲ؟ از ﻛﺠﺎ‬

‫ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻛﻪ اون ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ داره؟ اون ﻫﻨﻮز ﻳﻪ ﺑﭽﻪ س! ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺑﺎﺑﺎﺷﻢ!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺑﺨﻮرد ﺑﻪ دود ﺳﻴﮕﺎرش ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ و زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪ :‬ﻓﻘﻂ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺣﺲ ﻛﺮدن ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪125‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎدش اداﻣﻪ داد‪ :‬وﻗﺘﻲ اوﻣﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻨﻮ زﻳﺮ و رو ﻛﺮد! وﻟﻲ از دﻫﻨﺶ ﻧﺸﻨﻴﺪم ﻛﻪ دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اون ﻓﻘﻂ‬

‫ﺣﺴﻮده! اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺣﺴﺎدت ﻣﻴﻜﻨﻪ! اون ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﮓ ﻣﻦ ﺣﺴﺎدت ﻣﻴﻜﻨﻪ!‬

‫ﺗﺎرا ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن اداﻣﻪ داد‪ :‬اون ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻪ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻳﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮي اﻳﻦ دﻧﻴﺎ دارم! ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻪ ﺗﺎرا! ﻣﻦ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ اون ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاد!‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻤﺶ! ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺣﻠﺶ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻳﻨﻮ ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻋﺼﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ و زﻳﺮﭼﺸﻤﻲ او را ﭘﺎﻳﻴﺪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺻﺪاﻳﺶ ﻟﺮزان ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬دوﺳﺘﺶ داري؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎز ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﻪ دوﺳﺘﺶ دارم!‬

‫ﺗﺎرا ﻛﺎم ﻋﻤﻴﻘﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻴﺮه ﺑﻪ او ﻣﺎﻧﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﭼﻪ ﺟﻮر دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻴﻪ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ ﻓﻜﺮ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺟﻮر دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻴﻪ؟ ﻣﮕﻪ ﻗﺮاره ﭼﻪ ﺟﻮري ﺑﺎﺷﻪ؟ دﺧﺘﺮا ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ ن! ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﺟﻮري‬

‫ﺑﻬﺸﻮن ﻧﺸﻮن داد! ﻓﻠﻮر از ﻣﻦ ﭼﻴﺰاي ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻣﻴﺨﻮاد ﺗﺎرا!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎز ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺳﻴﮕﺎرش را از ﻻي ﺷﻴﺸﻪ ﺑﻴﺮون رﻳﺨﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺷﻴﺸﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺑﺎﻻ ﻧﺪاد‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاد؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎرا ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاد؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺧﻮد را ﺗﻜﺎﻧﻲ داد و ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻛﻨﺎرش دوﺧﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺨﻮام ﺑﮕﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻛﺎم ﻛﻮﭼﻜﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺣﺪس ﻣﻴﺰﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻋﺼﺒﻲ ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻓﻜﺮﺷﻢ ﻧﻜﻦ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮﺷﻮ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎرا اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ رو ﻋﺬاب ﻣﻴﺪه؟ در ﻣﻮرد ﻓﻠﻮر؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭘﺸﺘﺶ ﺗﻜﻴﻪ داد‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰا ﻫﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﻌﻲ ﻛﺮد آرام ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﻧﻤﻴﺨﻮاي ﺑﮕﻲ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎرا دﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت او ﺑﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ دﺳﺖ ﺑﺮ اﺑﺮواﻧﺶ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺗﺎ ﻛﻲ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎرا‪ ...‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻐﻀﺶ را ﻓﺮو داد‪ :‬ﻛﺎري ﻛﺮدي ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻨﻪ زﻧﺪﮔﻲ اوﻧﻮ ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﻪ؟‬

‫ﺗﺮدﻳﺪش را ﺑﻴﺎن ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻲ اراده ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ از ﻳﻚ دﺧﺘﺮﺑﭽﻪ ﺑﺎﻛﺮه ﺑﮕﺬرد‪ .‬ﻧﻪ‪ ...‬او ﻧﺒﺎﻳﺪ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ‪ ...‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻫﺮ ﭼﻴﺰي رو ﻛﻪ دﻳﺪه ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻪ‪ ...‬ﻫﺮ ﺑﻼﻳﻲ رو ﻛﻪ ﺳﺮش آوردن‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﻔﺴﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮش آوردن؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎرا ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮش آوردن ﺑﺎرﻣﺎن؟ ﻛﻲ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن از ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﻛﻨﺎرش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﺮ ﻣﻴﺸﻪ‪ ...‬ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻠﺪي؟‬

‫ﺗﺎرا ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬آره‪...‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪126‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﻣﺪرﺳﻪ س‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺰﺧﺮف ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺰﺧﺮف ﺑﻮد‪.‬‬

‫روي ﮔﻞ و ﻻي ﻛﻨﺎر "درﺧﺘﺶ" ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻳﺦ زدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺰﺧﺮف ﺑﻮد‪.‬‬

‫در ذﻫﻨﺶ زﻣﺎن آﻧﻘﺪر ﻛﻨﺪ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮد آن ﭘﺮﻧﺪه اي ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺮ ﻧﻤﻴﺰﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ آن ﭘﺮﻧﺪه ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬او ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً‬

‫ﭘﺮ ﻧﻤﻴﺰد‪ .‬ﭼﺮا دﻧﻴﺎ آﻧﻄﻮر ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺎد؟‬

‫دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را روي ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻛﻒ آﻧﻬﺎ را از ﻫﻢ ﮔﺸﻮد‪ .‬ﻗﻄﺮه آﺑﻲ از ﺑﺮف روي درﺧﺖ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻛﻨﺪ و ﻧﻔﺲ ﮔﻴﺮ ﺑﺮ ﻛﻒ دﺳﺘﺎﻧﺶ اﻓﺘﺎد‬

‫و درد ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬درد ﻛﺸﻴﺪ از آب ﺷﺪن‪ .‬درد ﻛﺸﻴﺪ از ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪن‪ .‬ﺑﺮ ﻛﻒِ دﺳﺘﺶ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮ ﻛﻒِ دﺳﺖ ﺧﺮاش ﺧﻮرده و ﻣﻨﺰﺟﺮ ﻛﻨﻨﺪه اش‪ .‬ﻧﻬﺎل‬

‫ﺳﺮدي آن را ﭼﺸﻴﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را ﻣﺸﺖ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻗﻄﺮه را ﻟﻪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ آﻧﻄﻮر ﺑﺮاي اﻓﺘﺎدن ﻋﺬاﺑﺶ داده ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﺳﺎﻟﻬﺎ در راه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺮ ﻛﻒ‬

‫دﺳﺘﺶ ﺑﻐﻠﺘﺪ‪.‬‬

‫آﻧﺮا ﻟﻪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ را ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬

‫ذرات ﻫﻮا را ﻣﻴﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫آﻧﻬﺎ ﺑﻪ رﻗﺼﻲ آرام در ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ذﻫﻦ او ﻣﻴﺠﻨﺒﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻔﺴﺶ ذرات ﻫﻮا ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﺎن ﺑﻪ رﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻴﺮوﻧﺪ و ﺑﺎز ﻟﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻴﺮون ﻣﻴﺮﻳﺰﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺮﻧﺪه ﻫﻨﻮز در آﺳﻤﺎن ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮد‪.‬‬

‫"او" ﻳﺎ "آن" در ذﻫﻨﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮕﻴﺮش‪ .‬ﻧﺘﺮس‪.‬‬

‫دروغ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪" .‬او" ﻳﺎ "آن" در "درون ﻧﻬﺎل" ﻣﻴﺰﻳﺪ‪.‬‬

‫در ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺶ‪.‬‬

‫ﭘﺸﺖ ﭘﻠﻚ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‪.‬‬

‫ﺟﺎﻳﻲ‪" ...‬ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ" در وﺟﻮد ﻧﻬﺎل‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺳﻴﮕﺎر دود ﻣﻴﻜﺮد و دﺧﺘﺮ را ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اﺳﻤﺖ ﭼﻲ ﺑﻮد؟‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎرا‪ .‬ده ﺑﺎر ﭘﺮﺳﻴﺪي‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺑﻌﻀﻲ ﭼﻴﺰا رو زود ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻴﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪127‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪ :‬ﭼﻴﺰاي ﺑﻲ اﻫﻤﻴﺖ رو؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﭘﺎ روي ﭘﺎ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬در ﻣﻮرد اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬اﺳﻤﺸﻮن ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻳﻚ دﺳﺘﻲ‪ ،‬ﻇﺮﻓﻬﺎ را در ﻛﺎﺑﻴﻨﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﺎزه ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻣﻴﭽﻴﺪ‪ :‬در ﻣﻮرد ﻣﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ اﺳﻤﻤﻪ ﻛﻪ ﻣﻬﻤﻪ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻫِﻲ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻜﺮد‪ :‬اﺳﺒﺘﻮ ﺻﺪا ﻣﻴﺰﻧﻲ؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺷﺮاب ﺑﺨﻮر‪ .‬از ﺧﻄﻴﺒﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻗﺪ راﺳﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ :‬اﺳﻢ ﻣﻦ ﺗﺎراﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺮ ﻟﺐ داﺷﺖ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺘﺎره‪.‬‬

‫و ﻟﻴﻮاﻧﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ و آﻧﺮا از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬روي ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺨﺮ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدن‪ .‬اﻧﻘﺪر ﺑﺮف و ﺑﺎرون ﺧﻮردن ﻛﻪ ﭘﻮﺳﻴﺪن‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺟﺮﻋﻪ اي ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ ﻛﺮد‪ :‬آدﻣﺎ ﻫﻢ زﻳﺮ ﺑﺮف و ﺑﺎرون ﻣﻴﻤﻮﻧﻦ ﻣﻴﭙﻮﺳﻦ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ دﻗﻴﻖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻦ ﻛﻪ زﻳﺮ ﺑﺮف و ﺑﺎرون ﻣﻴﭙﻮﺳﻦ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﺳﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ روي ﺗﻨﻪ درﺧﺘﺎ ﺣﻚ ﻣﻴﺸﻦ‪.‬‬

‫اوﻧﺎ اﺑﺪي ﻧﻴﺴﺘﻦ‪ .‬ﻳﻚ روزي ﻣﻴﭙﻮﺳﻦ‪.‬‬

‫در ذﻫﻦ ﺗﺎرا ﺗﻨﻬﺎ "ﻳﻚ اﺳﻢ" ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻳﻚ اﺳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ روي ﺗﻨﻪ ﻳﻚ درﺧﺖ ﺟﺎ ﺧﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﺗﺎزه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن "ﺻﺎﺣﺐ درﺧﺖ"‬

‫ﻧﻤﻴﮕﺬاﺷﺖ آن ﺑﭙﻮﺳﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻫﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫"ﻳﻚ اﺳﻢ"‪ ،‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮ از اﺳﻤﺎﻳﻲ ﻛﻪ روي ﺗﻨﻪ درﺧﺘﺎ ﺣﻚ ﻣﻴﺸﻦ ﭼﻲ ﻣﻴﺪوﻧﻲ؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﺑﻪ ﻟﻴﻮان او زد‪ :‬ﺑﺮاي دﺧﺘﺮم‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻛﻪ اﺳﻤﺎي زﻳﺎدي ﻫﺴﺘﻦ ﻛﻪ روي ﺗﻨﻪ درﺧﺘﺎ ﺣﻚ ﻣﻴﺸﻦ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪﺗﺎﺷﻮن‬

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ زﻧﺪه ﻣﻴﻤﻮﻧﻦ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا زﻳﺮﭼﺸﻤﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﭼﺮا؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬ﺑﺴﺘﮕﻲ داره ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ اوﻧﺎ رو ﺑﻨﻮﻳﺴﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﭼﻘﺪر آن ﭼﺸﻤﻬﺎ را ﻣﻴﺸﻨﺎﺧﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﮕﻲ؟ ﺗﻮ ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﺘﻪ‪ .‬ﭼﺮا‬

‫اﻳﻨﻄﻮري ﺣﺮف ﻣﻴﺰﻧﻲ؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ دﺧﺘﺮ "ﻣﺠﺮم" ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻠﻮار ﺟﻴﻦ ﻛﻬﻨﻪ و ﭘﺎره و ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻣﺮداﻧﻪ‪ ،‬ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻴﺰ ﻣﻘﺎﺑﻞ روﻳﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭼﺸﻢ در ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه داﺷﺖ‪ :‬ﻓﻘﻂ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ در ﻣﻮرد ﻳﻪ آدم‪ ،‬اﺳﻤﺶ ﻣﻬﻢ ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬ﭼﻮن اون اﺳﻢ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﻛﻪ اوﻧﻮ ﺣﻚ ﻛﺮده ﻣﻌﻨﻲ‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪128‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫داره‪ .‬اون اﺳﻢ ﺑﻪ اون درﺧﺖ ﻣﻌﻨﻲ ﻣﻴﺪه‪ .‬و ﻫﺪﻓﻬﺎﻳﻲ ﻫﻤﺮاه اون درﺧﺖ‪ ،‬ﺷﺎخ و ﺑﺮگ ﻣﻴﮕﻴﺮن‪ .‬ﻓﻘﻂ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ اﺳﻢ ﻳﻪ آدم ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﻳﻪ ﻛﺎري‬

‫ﺑﻜﻨﻪ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻬﻢ ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪ :‬ﻫﻴﭽﻜﺲ اﺳﻢ ﻣﻨﻮ روي ﻳﻚ درﺧﺖ ﺣﻚ ﻧﻜﺮده‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ و ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﺑﻪ ﺳﻮي او ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻛﺎري ﻛﻦ ﻛﻪ اﺳﻤﺖ‪ ،‬ارزش "ﺣﻚ ﺷﺪن" رو ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﺑﻪ ﻟﻴﻮان او زد‪ :‬ﺑﺮاي ﺗﻮ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻧﮕﺎه از او ﺑﺮدارد ﻧﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎﻻي ﺳﺮش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ اداﻣﻪ داد‪ :‬داروﻫﺎﺗﻮ ﺧﻮردي؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪرت ﮔﻔﺖ ﻧﺨﻮر‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد و ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﻧﻮازش ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻤﻜﻨﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻴﺎري‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻲ رﻣﻘﺶ را ﺑﻪ او دوﺧﺖ‪ :‬اﮔﻪ ﭘﺪرت ﻃﺎﻗﺖ آورده ﻣﻨﻢ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ اش زد‪ :‬داري اذﻳﺖ ﻣﻴﺸﻲ‪ .‬ﭘﺪرم ﻫﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮاد زﺟﺮ ﻛﺸﻴﺪن ﺗﻮ رو ﺑﺒﻴﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻟﺮزان ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻣﻦ زﻳﺎد زﺟﺮ ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ .‬ﻣﺎ ﻓﺮدا ﻳﻪ ﻣﻬﻤﻮن دارﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل از ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺷﻤﺎ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻳﻪ ﺧﻮاﻫﺮ دارم‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺻﻮرت او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﻓﺮدا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﺶ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﻪ ﻗﺮﺻﻬﺎي روي ﻣﻴﺰ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﻜﺸﺪ‪ :‬ﻧﻪ ﻧﻬﺎل‪ ...‬دوﺑﺎره ﻧﻪ‪...‬‬

‫ﺳﺮ او را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﻗﺮﺻﻲ را در دﻫﺎن او ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻟﻴﻮان را ﺑﻪ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﺴﺘﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺑﺎز ﺑﺮ ﺑﺎﻟﺶ آرام ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ‬

‫اش را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﻧﻤﻴﺨﻮام ﺑﺎزم اﻳﻨﺠﻮري ﺑﺸﻲ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻫﺬﻳﺎن وار ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻲ اﻳﺴﺘﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻲ اﻳﺴﺘﻪ‪ .‬ﻗﺸﻨﮕﻪ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪129‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻪ آﻏﻮﺷﺶ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫اﺗﺎق اول ﺳﻤﺖ ﭼﭗ راﻫﺮو‪ .‬آﻗﺎ ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮن ﺑﻮدن‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺗﺎرا دﺳﺖ در ﺟﻴﺐ ﻛﺎﭘﺸﻦ ﺧﻴﺴﺶ ﻛﺮد و ﺑﻪ آدرﺳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮد ﺑﻪ او داده ﺑﻮد رﻓﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻔﺲ ﮔﻴﺮ اﺳﺖ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬

‫اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺮده و ﺑﻪ ﻗﺼﺮش راﻫﻢ داده اﺳﺖ؟‬

‫در زد‪ .‬ﺻﺪاﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﺗﺎرا‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ آراﻣﻲ وارد ﺷﺪ‪ .‬ﻛﻔﺸﻬﺎي ﮔﻞ آﻟﻮده اش را در ﭘﺎ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ و ﻛﻒ ﺧﺎﻧﻪ را ﻛﺜﺎﻓﺖ ﻣﻴﺰد‪ .‬ﻣﺮد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪ ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﺶ را از ﭘﺎ‬

‫در ﻧﻴﺎورد‪ .‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﭼﺮا ﺑﺎ وﺟﻮد ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﺶ اﺣﺴﺎس اﻣﻨﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ آﻧﻬﺎ را "ﺷﻠﭗ ﺷﻠﭗ" ﭘﻲ اش ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺸﺖ در اﻳﺴﺘﺎد‪:‬‬

‫اﺗﺎق ﺧﻮاب؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ اﺗﺎق ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬ﺑﺸﻴﻦ‪.‬‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ ﺷﻌﻠﻪ‪-‬ﻟﺮزاﻧﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﻚ ﻧﻔﺮه ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﺷﺎره ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺗﺎرا ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﻛﻔﺸﻬﺎي او ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺗﻮ‬

‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي ﻣﻦ از ﺗﻮ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮام؟‬

‫ﺗﺎرا ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﭼﻲ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ اﺑﺮواﻧﺶ ﺑﻪ ﻛﻔﺸﻬﺎي او اﺷﺎره ﻛﺮد‪ :‬درﺷﻮن ﺑﻴﺎر‪ .‬ﭘﺎﻫﺎت درد ﻣﻴﮕﻴﺮه‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻢ ﺷﺪ و آن ﻛﻔﺸﻬﺎي ﭘﺎرﭼﻪ اي ﺧﻴﺲ و ﺳﻨﮕﻴﻦ را از ﭘﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺧﻮب؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﺗﻜﻴﻪ داد‪ :‬ﺑﭙﺮس‪.‬‬

‫ﻣﻦ؟‬ ‫‪-‬‬

‫آره‪ .‬ﺑﭙﺮس‪ .‬ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﺘﻮ ﻣﻴﺪم‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮﺳﻢ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮدم ﺟﺮات ﺑﻴﺎﻧﺸﻮ ﻧﺪارم‪ .‬ﺑﭙﺮس ﺗﺎ ﻣﻦ ﺟﻮاب ﺑﺪم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را در ﻫﻢ ﭼﻔﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﻴﺎم اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ اﻳﻨﻮ ﺑﮕﻲ؟ ﻣﻦ ﭼﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮﺳﻢ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﻼﻓﻪ ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬از ﻓﻠﻮر ﺑﭙﺮس‪.‬‬

‫زﻧﻲ ﻣﻴﺎﻧﺴﺎل وارد ﺷﺪ و ﻓﻨﺠﺎﻧﻬﺎﻳﻲ آورد ﻛﻪ از آﻧﻬﺎ ﺑﺨﺎر ﺑﺮﻣﻴﺨﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد ﺗﺎ او ﺳﻴﻨﻲ را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻣﺤﺘﺮم ﺗﻨﻬﺎﻣﻮن ﺑﺬار‪.‬‬

‫ﺑﺮﻧﮕﺮد‪.‬‬

‫زن ﺑﺎ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﮔﻔﺘﻦ اﺗﺎق را ﺗﺮك ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎز اﺻﺮار ﻛﺮد‪ :‬از ﻓﻠﻮر ﺑﭙﺮس‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪130‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮم ﻣﻴﺸﺪ وﻟﻲ ﻧﻤﻴﺸﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﺧﻴﺴﺶ را از ﺗﻦ ﺑﻴﺮون آورد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮﺳﻢ؟ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻢ اذﻳﺘﺶ‬

‫ﻧﻜﻦ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻓﻨﺠﺎن داغ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮام اذﻳﺘﺶ ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺗﻮاﻧﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻲ؟ ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﻛﻪ ﻣﻦ اﻵن اﻳﻨﺠﺎم‪ ،‬ﺗﻮ داري اوﻧﻮ اذﻳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ .‬داري ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎزي‬

‫ﻣﻴﻜﻨﻲ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺟﺮﻋﻪ اي از ﻓﻨﺠﺎن ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ :‬اون ﺣﺴﻮده ﺗﺎرا‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮده‪ .‬روز ﺑﻪ روز ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺗﺎرا اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﺗﻜﻴﻪ داد‪ .‬ﭘﻴﺶ از آن ﺳﻴﮕﺎر روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﮕﺎر ارزان ﻗﻴﻤﺖ ﻧﻢ ﻛﺸﻴﺪه اش را‪ :‬ﻓﻠﻮر ﻛﻴﻪ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻓﻨﺠﺎن ﻧﻨﻮﺷﻴﺪه را ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﻓﻠﻮر ﺣﺮوﻣﺰاده س‪ .‬ﻳﻪ روزي ﻳﻪ آدم ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﺗﻌﺮض ﻣﻴﻜﻨﻪ و ﻓﻠﻮر ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻴﺎد‪.‬‬

‫ﭘﺪرﺧﻮﻧﺪه ﻣﻌﺘﺎدش ﺑﻬﺶ ﺗﺠﺎوز ﻣﻴﻜﻨﻪ و اوﻧﻮ ﺑﺮاي ﺗﺮﻳﺎﻛﺶ ﻣﻴﻔﺮوﺷﻪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﺎرا ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻓﻠﻮر ﻓﻘﻂ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪر ﺧﻮﻧﺪه ﺷﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ .‬ﻣﺎدرش اوﻧﻮ ﺳﭙﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺧﻮدش رﻓﺖ‪ .‬ﻓﻠﻮر‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪ ﺗﺎ اوﻧﺠﻮر ﻛﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ داره زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا وﻗﺘﻲ ﺳﻴﮕﺎرش را ﺑﻪ ﻳﺎد آورد ﻛﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮِ داغِ آن ﺑﺮ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺑﻲ رﻣﻖ ﻛﺎﻣﻲ از ﺳﻴﮕﺎر ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﺬاﺷﺖ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‪،‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺴﻮزاﻧﺪ؛ ﺑﮕﺬار ﺑﺴﻮزد‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺧﻢ ﺷﺪ‪ :‬ﭼﺮا ﻣﻦ زودﺗﺮ ﺗﻮ رو ﻧﺪﻳﺪم؟‬

‫ﺗﺎرا‪ ،‬ﻣﻨﮓ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪاد‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻋﺎﺷﻘﺸﻢ‪ .‬از اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪ .‬ﻋﺎﺷﻘﻤﻪ‪ .‬از ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮاد ﻓﻘﻂ ﻣﺎل اون ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ اش ﺗﻜﻴﻪ زد‪ .‬ﺑﻄﺮي داﻏﻲ را از ﻛﻨﺎر ﺷﻮﻣﻴﻨﻪ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﻋﻤﺪاً آن ﺑﻄﺮي ﻫﺎ را آﻧﺠﺎ ﻣﻴﮕﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺑﺎز ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎرا‬

‫روي زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻄﺮي را از دﺳﺖ او ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﻼﻓﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮاد ﻛﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﻔﺴﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮدي‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﺗﻜﻴﻪ داد‪ .‬ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ دوﺧﺖ‪ :‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻛﺮدم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا دم ﻧﺰد‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن از آﻏﻮش ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻛﻨﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪ و دﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﻣﻘﺎﺑﻞ روﻳﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺗﺎرا‪ ...‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻛﺮدم‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻲ ﺣﺲ و ﺳﺮدرﮔﻢ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﺮد ﺗﺎ ﻗﻄﺮه اﺷﻚ روي ﮔﻮﻧﻪ او را ﭘﺎك ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﺲ ﻛﺮد ﻫﻤﻪ آن اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﺎل ﺧﻮدش اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻐﺾ ﺧﻮدش‬

‫را ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪ‪ :‬ﭼﺮا ﻧﺎراﺣﺘﻲ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪131‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﭼﺸﻢ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ اﻳﻨﻄﻮر ﺑﺸﻪ‪ .‬اون ﺑﭽﻪ س‪ ...‬ﻣﻦ اوﻧﻮ اﻳﻨﺠﻮري ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ‪ ...‬ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺑﻪ اون اﻳﻨﺠﻮري ﻧﺒﻮد‪...‬‬

‫اون واﺳﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺑﭽﻪ س‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻪ ﺑﭽﻪس‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﺑﺮ ﻟﺒﺎن او دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﻋﺸﻘﻮ ﻣﻴﻔﻬﻤﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻳﻨﻮ ﻣﻴﻔﻬﻤﻦ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن رو ﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﻧﻤﻴﺨﻮام ﺗﻜﺮارش ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻜﺮارش ﻛﻦ‪ .‬اون ﺗﻮي اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ رو داره‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ و ﺑﻄﺮي ﻧﻴﻤﻪ ﭘﺮ را از دﺳﺖ او ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬اون‪ ...‬ﺑﺎ ﻳﻪ دﺧﺘﺮي دوﺳﺘﻪ ﻛﻪ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮد ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮ ﭼﺸﻢ آﺑﻲ؟ ﻫﺰار ﺑﺎر ﺑﺎ ﻫﻢ دﻳﺪﻣﺸﻮن‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد و ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎرا ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ...‬وﻗﺘﻲ ﻳﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ آدﻣﺎ ﭘﻨﺎه ﻣﻴﺪي‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻨﺎه دادن ﻋﺎدت ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاي ﻛﻪ ﭘﻨﺎه‬

‫ﺑﺪي‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻨﺎه ﻣﻴﺪي‪ .‬ﭘﻨﺎه دادن ﺑﻪ ﺗﻮ اﺣﺴﺎس ﻗﺪرت ﻣﻴﺪه‪ .‬ﺑﺎ ﭘﻨﺎه دادن ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ آدﻣﺎ رو ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﻳﻪ روز‪...‬‬

‫ﺳﻜﻮت‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن از ﺳﻜﻮت او ﺑﻪ ﺟﺎن آﻣﺪ‪ :‬ﻳﻪ روز ﭼﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺮد ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻴﺎز داري ﻛﻪ "ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﭘﻨﺎه ﺑﺒﺮي"‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ ﻫﻴﭻ ﻛﻼﻣﻲ ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ در دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮي ﻣﻴﻜﺎوﻳﺪ‪ .‬او اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﻓﻠﻮر ﭘﻨﺎه ﻧﺪادي‪ .‬اون ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﻨﺎه ﻣﻴﮕﺮده‪.‬‬

‫ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﻨﺎه اون ﻣﻴﮕﺮدي‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﻔﻬﻢ ﺑﻮد‪ :‬ﻣﻦ ﻫﺮ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮاي اون ﻛﺮدم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪ :‬ﻫﺮ ﻛﺎري‪ ...‬اﻣﺎ ﺑﻬﺶ ﭘﻨﺎه ﻧﺪادي‪ .‬اﻳﻦ ﻓﺮق ﻣﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ .‬ﺗﺎرا اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺗﻮ وارد دﻧﻴﺎي اون ﻧﺸﺪي‪ .‬اوﻧﻘﺪري وارد دﻧﻴﺎش ﻧﺸﺪي ﻛﻪ اون اﺣﺴﺎس اﻣﻨﻴﺖ‬

‫ﻛﻨﻪ‪ .‬اﻧﻘﺪر وارد دﻧﻴﺎش ﻧﺸﺪي ﻛﻪ ﻓﻠﻮر ﺣﺲ ﻛﻨﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺟﺰء دﻧﻴﺎش ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬اون ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻪ اﻳﻨﻮ ﺑﭙﺬﻳﺮه ﻛﻪ ﺗﻮ "ﻣﺎل اوﻧﻲ"‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻪ‬

‫اﻳﻨﺠﻮر ﺗﻮ رو ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺸﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﭘﺴﺶ زدي‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن زﻣﺰﻣﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻧﻜﺮدم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا دﺳﺖ ﺑﺮد و ﺳﻴﮕﺎري دﻳﮕﺮ روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺎي او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و زاﻧﻮاﻧﺶ را ﻣﻴﺎن ﺑﺎزواﻧﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﺮا ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪:‬‬

‫ﺗﻮ اوﻧﻮ ﭘﺲ ﻣﻴﺰدي ﻛﻪ از ﺧﻮدت ﻓﺮار ﻛﻨﻲ‪ .‬از ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻲ ﺑﭙﺬﻳﺮي‪ ...‬اون ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺑﺎ ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮ رو ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺸﻪ‪...‬‬

‫ﻣﻜﺚ ﻛﺮد‪ :‬ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮا ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺲ رو دارن‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻲ رﻣﻖ ﺑﻪ ﺗﺎرا ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎرا ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺗﻮ اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮدي‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻳﻪ آدم ﺑﺰرگ ﺑﺎ اون ﺣﺮف زدي‪ .‬ﺗﻮ اوﻧﻮ ﺗﺮﺳﻮﻧﺪي‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﻴﮕﺎر او را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪ و ﻛﻨﺎر او ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﭼﻴﺰا رو از ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﺗﺎرا؟ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ‪ ...‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺑﺎ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﺎ‬

‫اون ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﺧﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﻪ او ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﺑﺎﺧﺘﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪132‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ وداع ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ‪ ،‬ﻫﺮ ﺷﺐ ﭘﺸﺖ ﻳﻪ دﻳﻮار ﻣﻨﺘﻈﺮت ﺑﻮدم‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن زاﻧﻮاﻧﺶ را در ﺑﻐﻞ ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﺳﺮ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﻣﻨﻮ ﺗﻮي ﺑﺎغ ﻳﺎ ﭘﻴﺶ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺎري ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮات اﻧﺠﺎم ﻣﻴﺪم‪ .‬ﻗﺴﻢ ﻣﻴﺨﻮرم‪...‬‬

‫اذﻳﺘﺶ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﺑﺎ اون و ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺻﺎدق ﺑﺎش‪ .‬ﺗﻮ و اون‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ رو دارﻳﻦ‪.‬‬

‫ﻃﺎﻗﺖ آﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪن ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎ "او"‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن را ﺷﻨﻴﺪ‪ :‬ﻧﺮو‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻴﺮﻓﺖ‪:‬‬

‫"ﻣﻌﺸﻮﻗﻢ‪ ،‬ﻣﻌﺸﻮﻗﻲ دارد‪".‬‬

‫"ﭼﻴﺰي" داﺷﺖ از زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺑﻴﺮون ﻣﻴﺰد‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺗﻦ او را ﺑﺪرد و ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ .‬داﺷﺖ در ﻫﻤﻪ ﺟﺴﻢ و روح او ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎﻳﻲ ﺧﻔﻪ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻛﻪ او را ﺑﺪرد‪ .‬ﺻﺪاي ﻣﻼ از ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬ﻣﻼ ﭼﻴﺰي ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ در ﮔﻮش او ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ و ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪ‬

‫ﻛﻪ آن "ﭼﻴﺰ" ﺑﺎ ﻫﻤﻪ وﺟﻮد آن ﺳﺨﻨﺎن را ﻣﻴﻨﻮﺷﺪ‪ .‬ﻣﻼ "ﭘﺮﺳﻴﺪ" و آن "ﭼﻴﺰ" ﮔﻠﻮي او را ﭘﺎره ﻛﺮد ﺗﺎ "ﭘﺎﺳﺨﻲ داد"‪ .‬درد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ .‬آن "ﭼﻴﺰ"‬

‫ﻫﻤﻪ ﺗﻨﺶ را ﭼﻨﮓ ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﻮي ﻣﻨﺰﺟﺮ ﻛﻨﻨﺪه آن "ﭼﻴﺰ" را ﻣﻴﺸﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﻮي آن ﻫﻤﻪ ﺳﺮش را ﭘﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺻﻮرﺗﺶ‪ ،‬ﺗﻨﺶ‪ ،‬دﺳﺘﺎﻧﺶ و‬

‫ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را از درون ﻣﻴﺨﺮاﺷﻴﺪ‪ .‬او را ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻴﻜﻮﺑﻴﺪ و آﺗﺶ را ﻧﺸﺎﻧﺶ ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻛﻪ از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻴﺮون ﺑﺠﻬﺪ‪ .‬درد‪ ،‬درد‪ ،‬درد‪ .‬ﻫﻤﻪ‬

‫ﭼﻴﺰ ﭘﺮ از "درد" ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺮ از آﺗﺶ‪ ،‬ﭘﺮ از درد‪ ،‬ﭘﺮ از ﻓﺮﻳﺎد‪ ،‬ﭘﺮ از ﺑﻮي ﺗﻌﻔﻦ‪ .‬ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ آن "ﭼﻴﺰ" ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻴﻜﻮﺑﺪش‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻮان‪ .‬ﺑﺎ ﭘﻨﺠﻪ‬

‫ﻫﺎﻳﺶ او را ﻣﻴﺨﺮاﺷﺪ ﺗﺎ از ﺗﻨﺶ راﻫﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻼ "ﻣﻴﭙﺮﺳﻴﺪ" و آن "دﻳﻮِ" در ﺑﻨﺪ ﺷﺪه در ﺗﻦ ﻧﻬﺎل "ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻴﺪاد"‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻛﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺮزش ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺶ ﻫﻮﺷﻴﺎر ﺷﺪ و ﺧﻮن ﺟﺎري از ﺑﻴﻨﻲ اش را ﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﺎك ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻬﺎل‬

‫ﻣﻴﻠﺮزﻳﺪ‪ :‬درد دارم‪ .‬ﭼﻢ ﺷﺪه ﺳﻮﺳﻦ؟‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﻴﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬

‫از ﺻﺪاي ﮔﺮﻳﻪ ﺳﻮﺳﻦ در ذﻫﻨﺶ‪ ،‬از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‪ .‬آن درد در ﻫﻤﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺟﺎي ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎي آن "ﭼﻴﺰ" را زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺗﻦ ﺧﻮد ﺣﺲ‬

‫ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬دﺳﺖ ﺑﺮد و ﺑﺎزوﻳﺶ را ﻓﺸﺮد‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪133‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫"اﻳﻦ ﻛﺪاﻣﻴﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻛﻮر زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺑﻮد؟ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي؟ ﭘﺲ اﻳﻦ درد ﺑﻪ ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد؟ آﻳﺎ ﻣﻴﺘﻮان ﭼﻨﻴﻦ دردي را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدم؟"‬

‫ﻣﺜﻞ روز ﺑﺮاﻳﺶ روﺷﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ آن ﻟﺤﻈﺎت را "زﻧﺪﮔﻲ" ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮد و ﺑﻴﻨﻲ اش را ﭘﺎك ﻛﺮد‪.‬‬

‫زﻳﺮ ﻧﻮر ﻛﻢ ﺳﻮي ﭼﺮاغ ﺧﻮاب‪ ،‬ﻣﺎﻳﻊ ﺳﺮخ رﻧﮓِ روي اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺧﻮد را "ﺧﻮن" ﺗﺸﺨﻴﺺ داد‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﻋﻘﺐ داد‪ :‬داروﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺿﻌﻴﻔﺖ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎز ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ...‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺣﻖ ﭘﺪري ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺖ داره‪ .‬اﮔﻪ اون ﺑﺨﻮاد‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻬﺖ دارو ﻣﻴﺪم‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﭘﻨﺎه ﺑﺮد‪ .‬ﺑﻲ ﺻﺒﺮ در اﺗﺎق ﻗﺪم ﻣﻴﺰد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﭘﺪر ﻧﮕﺮان ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺘﻲ؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫زﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﺪا در آﻣﺪ و ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﻴﺎط رﻓﺖ‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم را ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻧﻬﺎل؟ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻫﻮﺷﻴﺎر ﺷﺪ و ﺑﻪ او ﭼﺸﻢ ﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬آره‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﮔﺎم ﻣﻘﺎﺑﻞ او اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﻧﻬﺎل؟ ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﮕﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ دري ﻛﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ از آن ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﺟﻦ‪ ...‬اون ﻣﻴﺨﻮاد ﭼﺎﻗﻮي ﺷﻬﻨﺎزو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ زاﻧﻮ زد‪ :‬ازش ﺑﮕﻴﺮ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻫﺮاس او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻳﺎد داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺘﺮﺳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ و ﺑﺎ "آن" ﻳﺎ "او" ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬

‫و "آن" ﻳﺎ "او" ﺑﺎ ﻧﻬﺎل ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ "ﭘﺪر" اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ :‬اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﻣﻨﻪ‪ .‬ﻓﻠﻮر‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﻴﻒ اﻟﻪ اﺷﺎره اش ﻛﺮده ﺑﻮد ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ؟‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻴﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﻳﻪ ﺟﺎﻳﻲ دﻳﺪم‪.‬‬

‫ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ او ﻣﺜﻞ ﭘﺪرش ﮔﺎم ﺑﺮﻣﻴﺪارد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ :‬ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﺒﻮدي‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪134‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻓﻠﻮر در ﺟﺎ اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺎرﻣﺎﻧﻮ از ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻲ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺮ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺧﺪاﻳﺎ‪ ...‬ﻣﻦ ﭼﻘﺪر اﺣﻤﻖ ﺑﻮدم‪ ...‬ﻣﮕﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺗﻮي اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺷﻪ؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻛﻪ ﺗﺎ آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻲ ﺣﺮف ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﻴﺰي ﺷﺪه ﺷﺎﻫﻴﻦ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﻴﺪ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن‪ ...‬دوﺳﺖ ﺧﻄﻴﺒﻴﻪ‪...‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﮔﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ...‬ﻫﻤﻮن ﻛﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ازش ﻣﺸﺮوب ﻣﻴﮕﻴﺮه‪ .‬ﺗﻮ اوﻧﻮ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻲ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺧﻨﺪﻳﺪ و او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬اون ﻫﻤﻮن ﭘﻴﺮﻣﺮدﻳﻪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻬﺎﻟﻮ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﻛﻨﺎر ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻣﺴﺨﺮه س‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻗﻬﻘﻬﻪ زد‪ :‬ﺗﻮ ﻫﻤﻪ اون ﻣﺪت اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدي؟ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻦ؟‬

‫ﻓﻠﻮر ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻴﻜﻪ ﺳﻴﻒ اﻟﻪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﻬﺎل را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬در ﺑﻐﻠﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻳﺎ ﺑﺎرﻣﺎن‪ ...‬ﻫﻴﭽﻜﺪوم ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﻦ ﻛﻪ ﻓﻠﻮر ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻨﻪ‪ .‬ﭘﺪر وﻗﺘﻲ ﻛﻪ زﻣﺎﻧﺶ‬

‫ﺑﺮﺳﻪ ﺧﻮدش ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰو ﺑﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻴﮕﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬رو ﺑﻪ ﻓﻠﻮر ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻮ رو دوﺳﺖ داره‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻓﻠﻮر رو ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﺪرم ﭼﻪ ﻃﻮري از ﺗﻮ ﻋﻜﺲ ﻣﻴﮕﻴﺮه ﻧﻬﺎل‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺑﻪ ﻓﻠﻮر‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن درﺷﺖ و وﺣﺸﻲ اش ﺑﻪ او ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﻛﺞ ﻛﺮد‪ :‬اون درﺧﺖ ﻣﺎل ﺗﻮ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻳﻪ درﺧﺖ دارم‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ در ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر‪ .‬ﻳﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﺎ ﺗﻮ اﺗﺎق‪.‬‬

‫و او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻓﻠﻮر ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﻨﻮ ﻛﻨﺎر درﺧﺘﺖ دﻳﺪي‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ اون درﺧﺖ ﺗﻮﺋﻪ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺻﺎﻓﺘﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ :‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺮ ﻟﺒﻪ ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد دﺳﺖ ﻣﻴﺎن ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاد ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮه؟‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ :‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰ زﻳﺎدي ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻓﺮار ﻛﺮدي و ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﺑﺮﮔﺮدي ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ او ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻓﻠﻮر اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺗﻮ ﻣﺮﻳﻀﻲ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﻤﻴﺎي؟‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﺗﻜﻴﻪ داد‪ :‬ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﺎم‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ و ﺑﺎرﻣﺎن ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻮ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ او اﻃﻤﻴﻨﺎن داد‪ .‬ﻓﻠﻮر ﺧﻢ ﺷﺪ و از ﻣﻴﺰ ﻛﻨﺎرش ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﮕﺎر ﭘﺪرش را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﺧﻮد آﺗﺶ زد‪ :‬ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ‬

‫ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ‪ .‬ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﻣﻦ از دﺧﺘﺮاي زﺷﺖ ﻣﺘﻨﻔﺮم‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪135‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎن او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ ...‬ﻣﻨﻢ ﺑﻜﺸﻢ؟‬

‫ﻓﻠﻮر ﻧﮕﺎﻫﻲ دﻗﻴﻖ ﺑﻪ او اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺸﻴﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻜﺸﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ اﻧﺪام ﻣﺜﻞ ﺣﺮﻳﺮش ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺳﻴﮕﺎر را ﺑﻴﻦ ﻟﺒﺎن او ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ در ﭼﺎرﭼﻮب در اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻠﻮر؟‬

‫ﻓﻠﻮر ﺧﻮد ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬اون دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﺗﻮﺋﻪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺐ دﻳﺮوﻗﺖ ﻣﻴﺎد‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮه‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﻲ ﺗﻔﺎوت ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺬار ﺑﺮه‪ .‬ﺑﺬار ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻳﻜﻲ رو ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻪ‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻛﻪ ﺟﺎي ﺑﺪي ﻧﻤﻴﺮه‪ .‬ﺑﺬار ازم ﺑﻴﺰار ﺑﺸﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا دﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﺻﻨﺪﻟﻲ را در دﺳﺖ ﻓﺸﺮد‪ :‬دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪي ﺑﺎرﻣﺎن؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻗﺒﻞ ﭘﻲ اش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ اﺻﺮار او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اش ﺑﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺧﻨﺪه اي ﻋﺼﺒﻲ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺗﺎزه دارم ﻋﺎﻗﻞ ﻣﻴﺸﻢ‪ .‬ﺑﺬار ﻫﺮ ﻛﻲ ﭘﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اون ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻨﻢ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ اون ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪...‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺗﺎرا دوﺧﺖ‪ :‬ﻣﻦ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ دارم‪ .‬ﺑﻪ ﻓﻠﻮر ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺎزي ﻧﺪارم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬اﺣﻤﻖ ﺷﺪي؟ اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻴﻪ ﻣﻴﺰﻧﻲ؟ ﻣﻴﺨﻮاي وﻟﺶ ﻛﻨﻲ ﺑﻪ اﻣﺎن ﺧﺪا؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او رﻓﺖ‪ .‬ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﻴﮕﺎر را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬آره‪ .‬دﻳﮕﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪه!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﺻﺪاﻳﺶ را ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻛﺮد‪ :‬اون ﺑﭽﻪ س!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﺎم ﻋﻤﻴﻘﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ :‬ﻫﺴﺖ! ﺗﻮ ﻋﻘﻠﺘﻮ از دﺳﺖ دادي! ﻛﻮر ﺷﺪي! اون ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺎز داره!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻴﺎز ﻧﺪاره‪.‬‬

‫ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎر را در ﻟﻴﻮان ﻛﻨﺎر ﭘﺎﻳﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﻤﺮ ﺗﺎرا ﺑﺮد‪ .‬ﺗﺎرا ﺧﻮد را ﭘﺲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎز دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﻤﺮش ﺑﺮد و او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ دﺳﺖ او را ﭘﺲ ﻣﻴﺰد‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم ﺑﺎرﻣﺎن‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن اﻧﮕﺎر ﻛﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﮔﻴﺮم ﻛﻪ ﻳﻪ ﺧﻼﻓﻲ ﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻴﺮ ﻧﻤﻲ اﻓﺘﻪ‪ .‬ﺑﺬار راﻫﺸﻮ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺗﺎرا ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺗﺎرا ﺑﺎ ﺑﻲ ﻣﻴﻠﻲ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮد را آزاد ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ او دارد دﻳﻮاﻧﻪ ﻣﻴﺸﻮد‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن‪ .‬ﮔﻮش ﻛﻦ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﺎرﻣﺎن ﮔﻮش ﻧﻤﻴﻜﺮد‪ .‬ﺳﺮ در ﮔﺮدن و ﻣﻮﻫﺎي ﺗﺎرا ﻣﻴﺒﺮد‪ .‬ﺗﺎرا ﻛﻼﻓﻪ ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﻲ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ داري؟ ﻣﮕﻪ ﺧﻮدت ﻧﮕﻔﺘﻲ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﻔﻬﻢ ﺑﻮد‪ :‬ﺧﻮب ﻛﻪ ﭼﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺗﻨﻬﺎ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺧﻮد را ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻲ ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻓﻲ او را ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪136‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ زده ﺑﻮد‪ .‬اﻋﺘﺮاف ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬اﻳﻦ ﻣﻌﺮﻛﻪ س‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ او ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻧﮕﻔﺘﻢ؟ ﻓﻠﻮر اون ﺑﺮاي ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ اﺑﺮﻳﺸﻢ ﺗﻨﺶ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﺑﭽﺮﺧﺪ‪ .‬دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﺑﻪ آراﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد و ﺑﻪ ﻟﻨﺰ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻠﻮر ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺸﻤﺎرد‬

‫ﻛﻪ ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻓﻼش زده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ‪ ،‬ﻧﻬﺎل را ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﭘﺲ رﻓﺘﻪ و ﺗﻨﻲ ﻣﺮﺗﻌﺶ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺻﺪاي ﻧﻬﺎل ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺻﺪاي ﻧﻬﺎل ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻼ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﺳﻮاﻟﻬﺎي روي ﻛﺎﻏﺬ را ﻣﻴﭙﺮﺳﻴﺪ و "ﭼﻴﺰي" از درون ﻧﻬﺎل آﻧﻬﺎ را ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل رﻧﺞ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ و ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻮﺳﻦ ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ او ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ آورد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻓﺮﻳﺎدش را ﺧﻮرد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺗﻮاﻧﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻧﺎم "ﻓﻠﻮر" را ﻓﺮﻳﺎد ﻧﻜﺸﺪ‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه او در راﻫﺮو ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ‪ .‬دوﺳﺖ ﻧﻬﺎﻟﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﺎم ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬ﺑﺎﺷﻪ‪...‬‬

‫ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫از ﺳﻮاﻻت ذﻫﻨﺶ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﺎزوي ﺳﻴﻒ اﻟﻪ را ﻛﻪ ﺟﻠﻮﻳﺶ ﮔﺎم ﺑﺮﻣﻴﺪاﺷﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻫﻲ‪...‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬اﺳﺒﺘﻮ ﺻﺪا ﻣﻴﺰﻧﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ آن ﭼﺸﻤﻬﺎ را ﻛﺠﺎ دﻳﺪه اﺳﺖ‪ :‬در ﭼﺸﻤﺎن ﻓﻠﻮر‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮو ﺗﻮي اﺗﺎق‪ .‬ﻣﻦ اﻵن ﻣﻴﺎم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﺳﻴﻒ اﻟﻪ اﺷﺎره اش ﻛﺮده ﺑﻮد وارد ﺷﺪ و در را روي ﺧﻮد ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻛﻨﺎر دﻳﻮار اﻳﺴﺘﺎد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻤﺎن روز ﻋﺼﺮ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻛﻪ "او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺒﺎزد"‪.‬‬

‫ﻧﺒﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد؟‬

‫ﻫﻤﻪ آن ﻣﺪت ﻛﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺪﻣﺴﺘﻲ و دﻳﻮاﻧﮕﻲ ﻣﻴﻜﺮده‪ ،‬او اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ؟‬

‫ﭘﻴﺶ "دوﺳﺘﺶ"؟‬

‫و ﻳﺎ ﻧﺰد "آدم ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﺗﻌﺮض ﻛﺮده ﺑﻮد"؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪137‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻫﺮ آدم ﻧﻔﻬﻤﻲ درﻣﻴﺎﻓﺖ ﻛﻪ او ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻨﺪ و ﺗﻴﺰ ﭘﺪرش را دارد‪.‬‬

‫ﻛﻪ او ﻗﺎﻣﺖ راﺳﺖ و ﻗﺪﻣﻬﺎي اﺳﺘﻮار ﭘﺪرش را ﺑﻪ ارث ﺑﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫و ﻏﺮور ﭘﺪرش را‪.‬‬

‫ذﻫﻦ ﺗﺎرا ﻗﻔﻞ ﻣﻴﺸﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺑﻄﺮي آﺷﻨﺎي ﺷﺮاب ﺧﻄﻴﺒﻲ را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺸﻴﻨﻲ؟ ﭼﻴﺰي ﺷﺪه؟‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎه ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ از ﻛﺠﺎ ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻲ رو؟‬

‫ﺗﺎرا ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ او ﺑﺮد‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻴﻜﺮد‪ :‬ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﻲ؟ ﺗﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاي ﻣﺎل ﺗﻮام‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ دﺳﺖ ﺑﺮ دﺳﺖ او ﮔﺬاﺷﺖ و از ﻛﺎرش ﺑﺎز داﺷﺘﺶ‪ :‬ﭼﻲ داري ﻣﻴﮕﻲ دﺧﺘﺮ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر رو ﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﻛﻤﻜﻢ ﻛﻦ‪ ...‬ﻳﻪ ﻛﺎري ﻛﻦ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﻣﻴﻜﺮدم ﺑﺮﮔﺮدم‪...‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﻄﺮي اش را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻨﻮﺷﻴﺪ‪ .‬آﻧﺮا ﺑﻪ ﺗﺎرا دراز ﻛﺮد‪ .‬روزﮔﺎري ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺑﺪﻣﺴﺘﻲ ﺑﻴﺰارش ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ‪ .‬آروﻣﺖ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻄﺮي را از دﺳﺘﺶ ﻗﺎﭘﻴﺪ و ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮاﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻣﮕﺮ دﻳﻮاﻧﮕﻲ ﭼﻪ ﻋﻴﺒﻲ دارد؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻪ اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ راﺣﺖ ﺗﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﮔﻮش ﺳﭙﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﻢ‪ .‬ﺑﮕﻮ‪ ...‬ﭼﻴﺰي ﺷﺪه؟‬

‫ﺗﺎرا ﻃﺎﻗﺘﺶ را از ﻛﻒ ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﻟﺤﻈﺎت ﺑﺎ ﺑﻮي ﻣﺮگ ﻣﻴﮕﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻣﺪت ﺑﻲ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻮﺷﻴﺪه اﺳﺖ و ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻴﺪ ﺳﻴﻒ اﻟﻪ‬

‫ﭼﻘﺪر ﺻﺒﻮر ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ اي‪ ،‬ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﻘﻪ او ﺑﺮد‪ :‬اﻳﻦ دﺧﺘﺮه اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻪ؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﭘﺲ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻛﻴﻮ ﻣﻴﮕﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻣﻨﺰﺟﺮ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻓﻠﻮر!‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﻬﺖ زده ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻣﺒﻬﻮت ﺑﻪ ﻫﺎل رﻓﺖ‪ .‬از ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮ از ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻴﺶ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺗﻠﻮﺗﻠﻮ ﺧﻮران در ﭼﺎرﭼﻮب در اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﺎ دﺳﺖ دردﻧﺎﻛﺶ ﺑﻪ در ﺗﻜﻴﻪ داد‪ :‬از ﻛﺠﺎ؟ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻨﻮ از ﺗﻮ ﺑﭙﺮﺳﻢ!‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻛﻪ ﺳﻴﮕﺎرش را آﺗﺶ زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ‪ .‬دوﺳﺖ ﻧﻬﺎﻟﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎز ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪ :‬ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﻧﻴﺴﺘﻢ! ﻣﻦ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻛﻪ ﻧﻬﺎل ﺑﺎ اون دوﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ! ﻣﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺗﻤﺎم ﻫﺮﺷﺐ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ و اون ﻛﺴﻲ‬

‫رو ﻛﻪ ادﻋﺎ ﻣﻴﻜﺮد اﻳﻦ دﺧﺘﺮﺷﻪ ﭘﺎﻳﻴﺪم!‬

‫آن رگ ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺰد‪ .‬ﻣﻘﺎﺑﻞ دﺧﺘﺮ اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﮔﻠﻮي او را ﻓﺸﺮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻬﺖ زده او را ﺑﻪ دﻳﻮار ﭼﺴﭙﺎﻧﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺘﻪ؟ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاي؟‬

‫ﺗﻮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪138‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻔﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺮ ﮔﺮدن او ﻓﺸﺮد‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ دﺳﺖ آزادش ﻣﭻ دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن وﺣﺸﺖ زده اش را ﺑﻪ ﻣﺮد ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد و دم ﻧﻤﻴﺰد‪ .‬در ﻟﺤﻈﻪ اي ﻛﻪ ﺗﺎرا ﺑﺎورش‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﮔﻠﻮﻳﺶ را رﻫﺎ ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮب‪ .‬ﺧﻄﺮﻧﺎك ﻧﻴﺴﺘﻲ‪.‬‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﺎﺑﺎور ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ روان ﺷﺪ‪.‬‬

‫او ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ "ﻳﻚ آدم ﻣﺼﻤﻢ ﺑﺮاي ﻛﺸﺘﻦ" ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻮدش ﻳﻜﺒﺎر‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﺑﺎ زاﻧﻮان ﺑﺎز ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺗﺎرا ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬اﻳﻦ ﻛﺎره اي‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺗﻜﺮار ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬اﻳﻦ ﻛﺎره اي‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻨﺪش را ﺑﻪ او دوﺧﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﭼﻲ از ﺟﻮن ﻓﻠﻮر ﻣﻴﺨﻮاي؟‬

‫ﺗﺎرا ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬از ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﻴﺮش‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﭼﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا از ﺑﻄﺮي ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬از ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﻴﺮش‪.‬‬

‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ او ﺑﺮد‪ :‬ﺑﻴﺎ‪.‬‬

‫ﺑﻄﺮي را ﻛﻨﺎري ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﺮد را ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬روي اﻧﺪاﻣﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺮدن او ﺷﺪ‪ :‬ﻣﻴﻤﻴﺮه‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻴﻤﻴﺮه‪ .‬ﺑﺎور ﻛﻦ ﻣﻴﻤﻴﺮه‪.‬‬

‫ﺗﻮ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﻣﻨﻮ ﺑﻲ ﺧﻴﺎل ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻪ ﻓﻠﻮر ﻧﮕﻲ ﻛﻪ ﭘﺪرﺷﻲ‪ .‬ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﮕﻲ داره‪.‬‬

‫روي ﺳﻴﻒ اﻟﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﻋﺸﻖ ﺑﺎزي ﺑﺎ او ﺷﺪ‪ :‬ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﻴﺶ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪ ...‬ﺑﺎﻫﺎش اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻧﻜﻦ‪...‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ در ﻟﺤﻈﻪ اي او را از روي ﺧﻮد ﭘﺲ زد و روﻳﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺣﺮف ﺑﺰن! ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺘﻪ؟ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟‬

‫روي ﺗﻨﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﻴﻠﻲ اي در ﮔﻮﺷﺶ زد‪.‬‬

‫اﺷﻜﻬﺎي ﺗﺎرا ﺑﻴﺮون رﻳﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ در ﺧﻔﻪﮔﺎه ﻛﺎﻓﻪاش ﻣﻴﮕﺸﺖ و ﺑﻲ ﻣﻨﻈﻮر دﻳﻮارﻫﺎ را از ﻧﻈﺮ ﻣﻴﮕﺬراﻧﺪ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻳﻪ ﺳﺮوﺻﺪاﻳﻲ روﺷﻦ ﻛﻦ‪ .‬ﺗﻠﻮزﻳﻮﻧﻲ‬

‫روﺷﻦ ﻛﻦ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪139‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺒﻨﺪش ﭘﺎك ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻮزﻳﻮن رﻓﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ در ﺗﺎﻗﭽﻪ اي ﭼﭙﺎﻧﺪه ﺑﻮدش‪ .‬دﺳﺖ ﺑﺮد و دﻛﻤﻪ را ﻓﺸﺮد‪ .‬در دورﺗﺮ‬

‫ﺑﺮ روي ﻳﻜﻲ از ﺻﻨﺪﻟﻴﻬﺎي ﭼﻮﺑﻲ ﺗﻴﺮهاش ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﻴﮕﺎري از ﺟﻴﺐ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻛﻼﻓﻪ‪ ،‬در ﺟﻴﺒﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آﺗﺶ ﮔﺸﺖ و ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﻲ آﺗﺸﻲ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﻴﮕﺎرِ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻛﻮر ﺷﺪي ﺧﻄﻴﺒﻲ؟‬

‫ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻲ اوﻣﺪي اﻳﻨﺠﺎ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻫﺴﺖ‪ .‬اوﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬

‫و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ دﻳﻮار اﺷﺎره ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ او اﻧﺪاﺧﺖ و دوﻣﻴﻦ ﻛﺎﻣﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاي؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﭼﺸﻤﺎن ﺧﺴﺘﻪ اش را روي او ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ :‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد‪ :‬ﻣﺸﺮوب‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن دﺳﺘﺶ را ﭼﺴﭙﻴﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺮش ﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﺟﺎﻳﻲ رو ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ از ﺧﻮدم ﻓﺮار ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻛﺴﻲ رو ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ از ﺧﻮدم ﻓﺮار ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻼﻓﻪ ﻛﻨﺎرش ﻣﺎﻧﺪ‪ :‬ﭼﺮا ﻣﻴﺨﻮاي از ﺧﻮدت ﻓﺮار ﻛﻨﻲ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪ :‬ﭼﻮن از ﺧﻮدم ﺑﺪم ﻣﻴﺎد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﻴﮕﺎرش را ﺑﻪ دﺳﺖ او داد‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﺧﻮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ دارم‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺗﻮ ﻳﻜﻲ رو ﻧﺪارم‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ ﺗﻔﺎوت ﺑﻮد‪ :‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺘﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮي ﻧﻘﺎﺷﻲ روي دﻳﻮار دوﺧﺖ و آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل ﺑﻪ زودي ﻣﻴﺮه‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺑﻬﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را روي ﺷﺎﻧﻪ او ﻛﻪ ﺧﻢ ﺑﻮد ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬داره ﻣﻴﺮه دﻧﺒﺎل اﺗﻔﺎﻗﺶ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎز ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻬﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﺸﻨﻴﺪه‪ ،‬اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن اون ﻣﺮﻳﻀﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﺎم ﻋﻤﻴﻘﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻛﻨﺪ‪ :‬ﻫﻤﻪ ﻳﻪ ﺟﻮري ﻣﺮﻳﻀﻦ‪ .‬ﻋﺎدت ﻣﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻋﺼﺒﻲ و ﻛﻼﻓﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬اﻧﮕﺎر ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻲ!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن آﺧﺮﻳﻦ ﻛﺎم را از ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﮔﺮﻓﺖ و آﻧﺮا در ﻇﺮف روﺑﺮوﻳﺶ ﻓﺸﺮد‪ :‬ﺗﻮ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻲ‪ .‬ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﮕﻬﺶ داري‪ .‬ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﻓﻠﻮر رو ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﮕﻪ دارم!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﻗﻴﻖ ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬ﻓﻠﻮر؟ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺑﺎزوي ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻴﺮه اش ﻧﮕﺎه ﺑﻲ رﻣﻘﻲ ﺑﻪ او اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﺎ دﻳﺮ وﻗﺖ ﺑﺎ "دوﺳﺘﺎش" ﺑﻴﺮوﻧﻪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﺑﺎ ﻛﻲ ﻣﻴﺮه‪.‬‬

‫ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮه‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪140‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻢ ﻛﻢ آراﻣﺸﺶ را از ﻛﻒ ﻣﻴﺪاد‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن! ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ؟ ﭼﺮا ازش ﻧﻤﻴﭙﺮﺳﻲ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﮕﻪ‪ .‬ﻣﻴﮕﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮت ﺑﺎش‪ .‬ﻣﺮﺗﺐ اﻳﻨﻮ ﺗﻜﺮار ﻣﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد‪ :‬درﺳﺖ ﻣﻴﮕﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺮ ﺳﺮش ﻓﺮﻳﺎدي ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ رﺳﺘﻮران را ﺳﺎﻛﺖ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻴﻜﻨﻪ!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﺑﺮ ﻟﺐ‪ ،‬اﻃﺮاف را ﭘﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ دوﺑﺎره ﻛﺎر ﺧﻮد را از ﺳﺮ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﻛﻨﺘﺮﻟﺶ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻛﻢ آوردم‪ .‬ﭼﻴﺰي از ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮاد‬

‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺪم‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﻟﺤﻦ ﺳﺎزﺷﮕﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاد؟ ﺗﻮ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﻫﻤﻪ ﻛﺎري ﺑﺮاش اﻧﺠﺎم ﺑﺪي‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‪ :‬از ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮاد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اون ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬اﻳﻨﻮ ﺑﻔﻬﻢ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاد ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اون ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻣﮕﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﺶ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ‪ .‬اون ﺑﭽﻪ س‪ ...‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﻬﺶ دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻢ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻓﻘﻂ زﻳﺮ ﻟﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن‪ ...‬ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا دﺳﺖ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﻧﻔﺲ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬در ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮش آﻧﻘﺪر اﺷﻚ ﻧﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ دﻛﻤﻪ ﻫﺎي ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ را ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و دﻳﻮاﻧﻪ وار در اﺗﺎق ﻣﻴﭽﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﻃﻮل و ﻋﺮض اﺗﺎق را ﻣﻴﭙﻴﻤﻮد و ﻫﺬﻳﺎن ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻴﻮﻣﺪم ﻛﻪ‬

‫اوﻧﻮ ﺑﺒﺮم! ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ ﻛﻪ اون ﺧﻮب زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ! ﻣﻦ ﻧﻴﻮﻣﺪم ﻛﻪ ﺑﺒﺮﻣﺶ! ﻣﻦ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ اوﻧﻮ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮم! ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ! ﻣﻦ‬

‫زﻧﺪﮔﻲ ﻧﺪارم! زﻧﺪﮔﻲ ﻧﺪارم! ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ!‬

‫اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ دﺧﺘﺮ روي ﺗﺨﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﮔﺎﻣﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن ﭼﻴﺰي ﻣﻴﺪوﻧﻪ؟ ﭼﻴﺰي ﻣﻴﺪوﻧﻪ؟ ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﭘﺪر ﻓﻠﻮر ﻛﻴﻪ!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ در ﺻﺪاي ﺧﻔﻪ اش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻴﺪوﻧﻪ ﺗﻮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮ ﻟﺒﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﺮش را در دﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮام ﻓﻠﻮر رو ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮم‪ .‬اوﻧﻢ زﻳﺎد ﻣﺎﻳﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬

‫ﺑﻴﺎد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺗﺎرا ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻴﺨﻮاد ﺑﺎ ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻤﻮﻧﻪ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﮔﺸﻮد و از ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ‪ :‬اون ﺑﺎرﻣﺎﻧﻮ دوﺳﺖ داره‪ .‬ﺧﻮدش اﻳﻨﻮ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎرﻣﺎﻧﻪ‪.‬‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻫﻤﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻮده ﻛﻪ ﻓﻠﻮر ﺗﻮ ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ داﺷﺘﻪ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻛﻨﺎر ﺗﺎرا دراز ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﺎدرش؟‬

‫ﺗﺎرا ﻓﻜﺮش را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ اون ﻫﻤﻪ ﺗﻌﻄﻴﻼﺗﺸﻮ ﭘﻴﺶ ﻣﺎدرﺷﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدش‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎدرش‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎدرش؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪141‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎدرش‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻄﺮي را ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ از ﻧﻴﻤﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﻛﻨﺎرش ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﻧﻴﻢ ﺧﻴﺰ ﺷﺪ و ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﻴﺨﻮري؟‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺗﻜﺎن داد‪ :‬ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﺎز ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﻛﻨﺎرش دراز ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬از ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮاي ﻛﻪ ﺑﺎﻫﺎت ﺑﺨﻮاﺑﻢ؟ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻓﻜﺮي در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﻛﺮدي؟‬

‫ﺗﺎرا ﻋﺼﺒﻲ ﺧﻨﺪه اي ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام ﻋﺎدت ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﻋﺎدت ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺎرﻣﺎﻧﻮ از ﺳﺮم ﺑﻴﺮون ﺑﻨﺪازم‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﺑﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺑﺎ ﻣﻦ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻮ دم دﺳﺖ ﺑﻮدي‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻦ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و دود را در ﺗﺎرﻳﻚ روﺷﻨﻲ اﺗﺎق ﺑﻴﺮون ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﻪ او ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺎزم ﻣﻴﭙﺮﺳﻲ؟ ﻣﻦ ﺗﺎرا ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ او را روﺷﻦ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬اﺳﻤﺖ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬آدم ﻛﺸﺘﻢ‪ .‬از زﻧﺪان زدم ﺑﻴﺮون‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﻲ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻠﻲ ﻛﺎﻣﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ‪ :‬ﺗﻮ آوارهاي‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺳﻴﻒ اﻟﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎز ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ :‬ﺗﻮ آوارهاي؟ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻲ داري‪ ...‬ﻛﺴﻲ رو داري‪...‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﻴﺮه ﺑﻮد ﻧﻔﻲ ﻛﺮد‪ :‬آوارﮔﻲ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﺟﺎ و ﻣﻜﺎن داﺷﺘﻦ ﻧﺪاره‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻮي ذات آدﻣﻪ‪ .‬ﺗﻮي ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ آدﻣﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎه از ﻧﻴﻤﺮخ او ﻧﻤﻴﮕﺮﻓﺖ‪ :‬ازت ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪...‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﻲ ﺑﻪ او اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﭼﺮا؟‬

‫ﺗﺎرا ﺣﺮﻓﺶ را ﺳﺒﻚ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﺎدر ﻓﻠﻮر اون ﻛﺎرو ﻛﺮدي؟ ﺗﻮ ﻫﻤﭽﻴﻦ آدﻣﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ!‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻛﺎﻣﻲ از ﺳﻴﮕﺎر ﻧﻴﻤﻪ اش ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻫﻴﭽﻜﺲ‪ ،‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ اﻳﻨﻮ ﺑﻔﻬﻤﻪ‪...‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺧﺘﺮ ﻛﻨﺎرش ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﻣﻮﻫﺎي او را از ﺻﻮرﺗﺶ ﻛﻨﺎر زد‪ :‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﻣﻴﺨﻮاي ﻛﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻴﺖ ﺑﺮﮔﺮدي؟ ﺑﺪون ﺑﺎرﻣﺎن؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‪ ،‬ﺗﺎﻳﻴﺪﮔﺮ او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ اداﻣﻪ داد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ :‬ﻛﺎري ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻪ روز ﻛﺮدم‪ .‬اون ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮه‪ .‬ﺧﻮدم‬

‫ﺑﺮاش ﺑﻠﻴﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮدم رﺳﻮﻧﺪﻣﺶ ﻓﺮودﮔﺎه‪ .‬ﺧﻮدم ﭼﻤﺪوﻧﺎﺷﻮ ﺑﻪ ﺑﺎر ﺗﺤﻮﻳﻞ دادم‪ .‬ﺳﻮار ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻛﺮدﻣﺶ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ‪ ...‬آواره ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﭘﺮﺳﻮال ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻲ؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺳﺮ ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻓﻠﻮرا‪ ...‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ‪ ...‬ﺧﻮدم ﻓﺮﺳﺘﺎدﻣﺶ ﻛﻪ ﺑﺮه‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﮔﻮﻧﻪ او را ﻧﻮازش ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﻲ اﺣﺴﺎس ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ ﻋﺸﻘﻪ‪ .‬ﻓﺮﻗﻲ‬

‫ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﺎﻓﻴﺎ ﺑﺎﺷﻲ ﻳﺎ ﻧﺒﺎﺷﻲ‪ .‬ﺟﺎﺳﻮس ﺑﺎﺷﻲ ﻳﺎ ﻧﺒﺎﺷﻲ‪ .‬آدﻣﻜﺶ ﺑﺎﺷﻲ ﻳﺎ ﻧﺒﺎﺷﻲ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻴﺸﻲ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎه ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ‪ .‬ﻓﻠﻮر رو از ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﻴﺮ‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﻴﺨﻮام ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺑﻜﻨﻢ‪ ...‬ﺳﻪ روز دﻳﮕﻪ از ﻣﺮز ﺧﺎرج ﻣﻴﺸﻢ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﻓﻌﻼً ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺒﺮم‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪142‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا ﻧﻴﻢ ﺧﻴﺰ ﺷﺪ‪ :‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ؟ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﺑﺒﺮي؟ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻗﻮل دادي!‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﺸﺖ دراز ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ‪ .‬ﻋﺠﻠﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰو ﺧﺮاب ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا روي ﺻﻮرت او ﺧﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮو ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻛﺸﺘﻲ؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪ :‬ﺣﺴﺎﺑﺶ از دﺳﺘﻢ در رﻓﺘﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﻔﺴﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﺷﻐﻞ ﺗﻮﺋﻪ؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ :‬ﻛﺎر ﻣﺎﻓﻴﺎ اﻳﻨﻪ ﻛﻪ آدﻣﺎﻳﻲ رو ﻛﻪ ﻻﻳﻖ زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻴﺴﺘﻦ از روي زﻣﻴﻦ ﺑﺮداره و ﻃﻮري دﻧﻴﺎ رو ﺑﭽﺮﺧﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه‬

‫ﻟﻴﺎﻗﺘﺸﻮن ﺑﮕﻴﺮن‪ .‬ﻛﺎرش ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻨﻪ‪ .‬آدﻣﺎي اﺣﻤﻖ رو ﺣﺬف ﻣﻴﻜﻨﻪ‪ .‬دﻧﻴﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ آدﻣﺎي ﺑﺎﺷﻌﻮر و ﻻﻳﻖ ﺑﭽﺮﺧﻪ‪ .‬آدﻣﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻃﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮن‬

‫ﺟﻨﮕﻞ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﻨﻦ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪ :‬ﻗﺎﻧﻮن ﺟﻨﮕﻞ؟‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﮔﺸﻮد و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او دوﺧﺖ‪ :‬ﻗﺎﻧﻮن ﺟﻨﮕﻞ‪.‬‬

‫او را ﺑﻪ زﻳﺮ ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎرا ﻓﻘﻂ زﻣﺰﻣﻪ اي را ﺷﻨﻴﺪ‪ :‬ازت ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﺎد دﺧﺘﺮ‪...‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺗﻨﮓ دﻳﻮار ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻢ ﺟﺎﻳﻲ را ﻧﺸﺎﻧﺶ داد‪ :‬اوﻧﺎﻫﺎش ﻓﻠﻮر‪ .‬اوﻧﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻬﺎل ﻧﺸﺎﻧﺶ داده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي دﻳﺪن و ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺎز ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻧﺸﺴﺖ‬

‫و زاﻧﻮاﻧﺶ را در ﺑﻐﻞ ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﺎراﺣﺘﻲ؟‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﺎ ﺗﻜﺎن دادن آرامِ ﺳﺮش‪ ،‬ﻧﻔﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﻛﺞ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺘﻢ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻲ اﺣﺴﺎس او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﻛﻼم ﺟﻮاﺑﺶ داد‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺳﻴﮕﺎرش را ﺑﻪ او دراز ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﭘﺪر ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﻴﮕﺎر او را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻣﻨﻢ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﺻﺪاﻳﺶ ﻟﺮزان ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ اﻳﻦ را ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻪ‪ .‬وﻟﻲ وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺒﻴﻨﻴﺶ و اوﻧﻮﻗﺖ ﻣﻴﺮه‪ ...‬ﺳﺨﺖ ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ آراﻣﻲ ﻛﺎم ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﻴﮕﺎر را ﺑﻪ او ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺎرﻣﺎﻧﻮ داري‪ .‬اون ﺑﺮات ﻣﺜﻞ ﭘﺪر ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫ﻓﻠﻮر در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻲ ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺳﺮ ﻧﻔﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮي ﻗﻄﺮه اﺷﻜﺶ را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪاش ﺳﺮازﻳﺮ ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﺻﺪاي ﻟﺮزان‬

‫ﺧﻮدش را ﺑﺸﻨﻮد‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ وﻗﺘﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﺮ زاﻧﻮاﻧﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ژاﻧﺖ ﺳﮓ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد‪ .‬ازش ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻴﺪم‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪143‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﺎ وﻟﻊ ﻛﺎم ﮔﺮﻓﺖ و ﻋﺼﺒﻲ دود را ﺑﻴﺮون داد‪ :‬اوﻧﻮ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﻦ دوﺳﺖ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪...‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺧﺰﻳﺪ‪ :‬ﺑﺬار‪ ...‬ﻛﻒ دﺳﺘﺘﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﻛﻒ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﮔﺸﻮد‪ .‬ﻓﻠﻮر ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﻴﮕﺎرش را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد و دﻳﮕﺮي را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ :‬اﻳﻦ‪ ...‬ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪه! از‬

‫زﺧﻤﺎي ﻣﻨﻢ ﺑﺪﺗﺮه!‬

‫ﻧﻬﺎل دﺳﺘﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﺑﺎز دور زاﻧﻮاﻧﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﻛﺮد‪ :‬ﻓﻠﻮر‪ ...‬ﻣﻼ ﺟﻦ رو ﻛﺮده ﺗﻮي ﺗﻦ ﻣﻦ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺟﻦ وﺟﻮد ﻧﺪاره! اﻳﻦ ﭼﻴﺰا ﻣﺎل ﻗﺼﻪ ﻫﺎﺳﺖ!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﭼﻨﻴﻦ واﻗﻊ ﺑﻴﻦ ﺑﺎرش آورده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ ...‬ﺟﻦ‪ ...‬ﻳﺎ ﻫﺮﭼﻴﺰي‪ ...‬اﺳﻤﺶ ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‪...‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﻪ ﻋﻜﺴﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻴﺰي ﺗﻠﻨﺒﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد رﻓﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻬﺎل ﺑﺮ زﻣﻴﻦ رﻳﺨﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل! ﺗﻮي اﻳﻦ ﻋﻜﺴﺎ‬

‫ﻓﻘﻂ ﺧﻮدﺗﻲ! ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اي ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻳﻜﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻨﮓ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر دﻳﺪ‪ .‬اون ﻓﻬﻤﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻮﻫﺎي او را از ﺻﻮرﺗﺶ ﻋﻘﺐ داد‪ :‬اﻵن ﺳﺮت درد ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ؟ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺧﻮد ﺑﻔﻬﻤﺪ ﭼﺮا‪ ،‬ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ او زد‪.‬‬

‫"ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ آﻧﺪو را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪".‬‬

‫ﺻﻮرت او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮد ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﺣﺲ ﻛﺮدي ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ! ﺑﺎﻳﺪ داروﺗﻮ ﺑﺨﻮري!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﻛﺞ ﻛﺮد‪ :‬ﭘﺪر ﮔﻔﺖ ﻧﺨﻮر‪ .‬ﮔﻔﺖ دارو ﻓﻘﻂ ﺿﻌﻴﻔﺘﺮت ﻣﻴﻜﻨﻪ!‬

‫ﻓﻠﻮر ﭼﺸﻢ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻛﺎﻣﻲ از ﺳﻴﮕﺎرش ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﮔﻔﺖ ﺧﻮدش ﻫﻢ اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎري رو داﺷﺘﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻓﻠﻮر‪ ...‬ﻣﻦ دﻳﮕﻪ از اوﻧﺎ ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻢ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﺎز ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﻧﻮازش ﻛﺮد‪ :‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺘﺮﺳﻲ‪...‬‬

‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺘﺮﺳﻲ‪.‬‬

‫ﺳﻴﮕﺎر را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻟﺒﺎن او ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬وﻗﺘﻲ ﻣﺸﺮوب ﻣﻴﺨﻮري‪ ...‬ﻳﺎ ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻴﻜﺸﻲ‪ ...‬اوﻧﻮﻗﺖ ﭼﻪ ﺟﻮرﻳﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﺎم ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬اوﻧﻮﻗﺖ‪ ...‬اوﻧﺎ دﻳﮕﻪ ﻧﻴﺴﺘﻦ‪ ...‬اﻣﺎ‪ ...‬ﻓﻠﻮر‪ ...‬اﻧﮕﺎر ﻳﻪ ﻛﺲ دﻳﮕﻪ اي ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪...‬‬

‫دراز ﻛﺸﻴﺪ و ﺳﺮ ﺑﺮ ﭘﺎي ﻓﻠﻮر ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬اﻧﮕﺎر ﻳﻪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﺟﺎم ﺣﺮف ﻣﻴﺰﻧﻪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي ﺧﻮاب دﻳﺪم‪...‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﻪ آراﻣﻲ دﺳﺖ ﺑﺮد و ﭘﻴﺮاﻫﻦ او را ﺗﺎ زﻳﺮ ﻧﺎﻓﺶ ﺑﺎﻻ داد‪ :‬اﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪه‪ ...‬ﻣﻼ ﺑﺎﻫﺎت ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮده؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﭻ او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﻛﺎﻣﻲ ﺑﮕﻴﺮد‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﻣﻴﮕﻔﺖ دﻋﺎ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر دﻋﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪144‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﻧﻮازش ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬اﻳﻦ دﻋﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺠﺎوزه‪ .‬اﻳﻦ ﺷﻜﻨﺠﻪ س‪ .‬اﺳﻤﺶ اﻳﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬اﻣﺎ ﺑﭽﻪ اوﻧﺎ زﺷﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺼﻮرش ﻛﺮدم و ﺑﭽﻪ ﻫﻤﻮن ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر‪ ،‬ﻧﻔﻬﻢ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه او ﻛﻪ ﺑﺮ ران ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻬﺎل اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻗﻮي ﻣﻴﺸﺪم‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﻮﺳﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻼ ﻣﻴﺨﻮاد ﻣﻨﻮ ﺑﻜﺸﻪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮم‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ از او ﺟﻮﻳﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﻓﻠﻮر ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي ﻛﻪ ﻣﻼ رو ﺑﻜﺸﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻲ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﺎز ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي؟ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻨﻮ ﻋﺬاب داده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ اوﻧﻮ ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬اون ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻤﻴﺮه‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﻣﭻ او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻓﻘﻂ ﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ ﺗﺎ ﻓﻠﻮر ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﻧﻮازش ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻴﻜﺸﻤﺖ ﻓﻠﻮر! ﺑﻪ ارواح ﺧﺎك ﺑﺎﺑﺎم ﻣﻴﻜﺸﻤﺖ!‬ ‫‪-‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬آن دﺧﺘﺮ را ﻛﻪ آﻧﻄﻮر وﺣﺸﻲ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻴﻜﺮد ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﻲ ﺗﺎرا دوﻳﺪ‪ :‬ﺗﺎرا ﭼﻲ ﺷﺪه؟ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﻓﻠﻮر ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮد و ﻣﭻ دﺳﺖ او را ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﻠﻮر ﺑﻬﺖ زده ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻳﻘﻪ ﺗﺎرا را ﮔﺮﻓﺖ‪:‬‬

‫ﻫﺎن؟ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاي؟‬

‫ﺻﺪاﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ و وﺣﺸﻲ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻛﻮﺑﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي ﻧﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺷﺪه اش از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون دوﻳﺪ و ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن داره ﻣﻴﻤﻴﺮه! داره ﻣﻴﻤﻴﺮه! ﭼﻪ ﻏﻠﻄﻲ ﻛﺮدي؟ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدي؟ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﺠﺎﻳﻲ؟‬

‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش را ﻣﺎﻟﻴﺪ‪ .‬درد داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﺎ ﻣﺴﺨﺮﮔﻲ ﻛﻨﺎر دﻳﻮاري ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻧﮕﻔﺘﻢ؟ ﻧﮕﻔﺘﻢ اون ﺳﮓ واﺳﺶ ﻣﻬﻤﺘﺮه؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻪ او ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎزوﻫﺎي او را از ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬آروم ﺑﺎﺷﻴﻦ! ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺘﻮن ﺷﺪه؟‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻮد را رﻫﺎﻧﻴﺪ و ﻋﻘﺐ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻓﻠﻮر اﺷﺎره ﻛﺮد‪ :‬دو ﻫﻔﺘﻪ س ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزده ﺷﺐ زودﺗﺮ ﻧﻤﻴﺮه ﺧﻮﻧﻪ! اوﻧﻢ از اون ﺳﮓ ﺑﺪﺑﺨﺖ! ﺗﻴﻜﻪ ﺗﻴﻜﻪ ش‬

‫ﻛﺮده! ﻓﻠﻮر ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدي؟ ﭼﻪ ﻃﻮري دﻟﺖ اوﻣﺪ؟ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدي؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪145‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻓﻠﻮر ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻨﺪش را ﺑﻪ او دوﺧﺖ‪ .‬ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺖ "ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻴﻒ اﻟﻪ" را آﻧﺠﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﺰد‪ :‬اون ﺑﺮاش ﻣﻬﻤﺘﺮه! ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻋﺼﺒﻲ ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ ﭘﺮداﺧﺖ‪ :‬ﻣﻬﻤﺘﺮه! ﻫﻤﻪ اون دﺧﺘﺮا ﺑﺮاش ﻣﻬﻤﺘﺮن! ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ! ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺎ دوﻧﻪ دوﻧﻪ ﺷﻮن اون ﻛﺎرو ﺑﻜﻨﻢ!‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺎرا ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻓﻘﻂ ﻣﺎل ﻣﻨﻪ! ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ اون ﻣﺎل ﻣﻨﻪ!‬

‫ﺗﺎرا ﻧﺎﺑﺎور ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ را ﻧﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻬﺎل را ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻴﺒﺮد‪ .‬ﺗﺎرا ﻛﻨﺎر او اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪﻧﺶ اداﻣﻪ داد‪ :‬دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه! ﺗﻮ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻲ! اون ﻣﻨﻮ ﻧﻤﻴﺨﻮاد! از وﻗﺘﻲ ژاﻧﺘﻮ ﻛﺸﺘﻢ دﻳﮕﻪ ﭼﺸﻢ دﻳﺪن ﻣﻨﻮ ﻧﺪاره!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺷﺪ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻓﻠﻮر‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﻄﻮر ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﮔﺎم ﺗﻨﺪي ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻮرت او اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﺪوﻧﻲ؟ اﺻﻼً ﺗﻮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﺗﻮ از ﻫﻴﭽﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاري! ﻫﻴﭽﻜﺲ از ﻫﻴﭽﻲ‬

‫ﺧﺒﺮ ﻧﺪاره!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻓﺮﻳﺎد او را ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﺧﻮدش ﺧﻔﻪ ﻛﺮد‪ :‬ﻋﻴﻦ ﻛﺒﻚ ﺳﺮﺗﻮ ﻛﺮدي ﺗﻮ ﺑﺮف و ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﺘﺖ! ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‬

‫ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻮ و اوﻧﻪ! ﻧﻴﺴﺖ ﻓﻠﻮر! ﻧﻴﺴﺖ! ﻛﺴﺎي دﻳﮕﻪ اي ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ!‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬دﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﻠﻮر روﻳﺶ را ﮔﺮداﻧﺪه ﺗﺎ اﺷﻜﻬﺎﻳﺶ را ﭘﻨﻬﺎن ﺳﺎزد‪ :‬ﻓﻠﻮر ﺑﺎرﻣﺎن داره دﻳﻮوﻧﻪ ﻣﻴﺸﻪ! اون ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻜﺸﻪ!‬

‫ﻓﻠﻮر اون داره ﻣﻴﻤﻴﺮه! ﭼﺮا ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻲ؟ ﻳﻪ ﻫﻔﺘﻪ س ﻟﺐ ﺑﻪ ﻏﺬا ﻧﺰده!‬

‫ﻓﺮﻳﺎدش را ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻛﺮد‪ :‬داره ﻣﻴﻤﻴﺮه! ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﻪ ﺳﮓ! ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮي ﺟﻬﻨﻤﻲ! ﻧﻜﺸﺶ! ﺑﺮﮔﺮد و اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺑﺎﻫﺎش ﻧﻜﻦ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ آﻧﺪو را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺎغ ﭘﻴﺎده ﻛﺮد و ﺑﺎز ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﺮ ﭘﺪال ﮔﺎز ﻓﺸﺮد‪ .‬ﻓﻠﻮر ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ زل زد‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﺑﺎ ﻣﻦ‬

‫ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺮم ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻴﺮه ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺶ و درو روي ﺧﻮدش ﻗﻔﻞ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﮔﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬از ﺗﻮ ﻣﻴﺘﺮﺳﻪ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد‪ :‬ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰو ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺖ؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮل داده ﺑﻮد‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺮﻳﺪ‪ :‬ﮔﺬاﺷﺘﻴﺶ ﺗﻮي ﻣﻨﮕﻨﻪ‪ .‬داري ﻫﻤﻪ ﺟﻮره ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ روﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﭼﺮا ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ؟ اون ﺑﻬﻢ ﻗﻮل داده ﺑﻮد!‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻴﻠﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ!‬

‫ﻓﻠﻮر ﺻﺪاﻳﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻢ ﻧﻴﺴﺘﻢ! ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰو ﺧﻮب ﻣﻴﻔﻬﻤﻢ! ﺑﺎرﻣﺎن دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ داره! ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻴﺨﻮاد ازدواج ﻛﻨﻪ! ﻣﻦ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻲ‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن اﺿﺎﻓﻲام!‬

‫ﺗﺎرا ﻗﺪ راﺳﺖ ﻛﺮد و ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻤﻘﺪش و ﻛﻤﻲ ﻛﻮﺗﺎﻫﺘﺮ ﺑﻮد اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﺑﻬﺖ ﻣﻴﮕﻢ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻨﻪ! ﻓﻠﻮر ﭼﻲ از ﺟﻮﻧﺶ ﻣﻴﺨﻮاي؟‬

‫ﺗﻮ ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎري از اون داري؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪146‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻓﻠﻮر ﮔﺴﺘﺎخ و ﺑﻲ ﻓﻜﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬اون ﻣﺎل ﻣﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪ :‬ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ ﻣﺎل "ﺗﻮ"؟ اوﻧﻢ ﻳﻪ آدﻣﻪ!‬

‫رو ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﻻﺑﺪ اﻧﺘﻈﺎر داري ﺑﺎ ﺗﻮ ازدواج ﻛﻨﻪ ﻫﺎن؟‬

‫ﻓﻠﻮر ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﺣﺮﻓﺶ را ﺧﻮرد‪ .‬ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺳﺮزﻧﺸﻬﺎﻳﺶ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻫﺮﭼﻲ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺮات ﻛﺮده ﺑﺲ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻴﻜﺸﻲ؟ ﭼﻲ از‬

‫ﺟﻮﻧﺶ ﻣﻴﺨﻮاي؟ اون ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺖ ﻫﺰار ﺗﺎ ﺑﻼ ﺳﺮت ﺑﻴﺎره! اﻣﺎ ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﻴﺸﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ واﺳﻪ ﺗﻮ! ﺑﺲ ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫ﻓﻠﻮر ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺖ ﻧﺬاره!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎز رو ﺑﻪ او ﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﮕﻢ ﻧﻔﻬﻤﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻬﺖ ﺑﺮ ﺑﺨﻮره‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي ﭼﺮا؟ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي ﻛﻪ ﭼﺮا ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﻴﺸﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ واﺳﻪ ﺗﻮ؟‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد ﺗﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ اﻣﺎ ﺗﺎرا آﻧﻬﺎ را ﺑﺴﺖ‪ :‬ﻓﻠﻮر اون ﻣﺮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ! ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻲ‬

‫ﻣﻴﻜﻨﻪ! ﺗﻮ اﻳﻨﻮ ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ؟‬

‫ﻓﻠﻮر ﺗﺸﺮ زد‪ :‬ﻧﻔﻬﻢ ﻧﻴﺴﺘﻢ!‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎز ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﺗﺎﺑﺴﺘﻮﻧﺎ ﭼﻲ ﻣﻴﻜﺸﻪ؟ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ دﻳﺪي؟‬

‫ﻓﻠﻮر ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او دوﺧﺖ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ ﺗﺎرا ﺑﻐﺾ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ :‬ﻧﺪﻳﺪﻳﺶ! ﻧﺪﻳﺪي دﻳﮕﻪ! اﮔﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدي اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺑﺎﻫﺎش‬

‫ﻧﻤﻴﻜﺮدي! ﺗﻮ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪي! ﺗﻮ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻲ! اﻧﻘﺪر ﻣﻐﺮور و اﺣﻤﻘﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻲ رو ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﻲ!‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻮرت ﻓﻠﻮر ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ اﺳﻢ اﻳﻦ ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﻓﻠﻮر ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻴﺸﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺎرا اﺷﻚ ﻣﻴﺮﻳﺰد‪ :‬اﺳﻢ اﻳﻦ ﻋﺸﻘﻪ! ﻳﻪ ﻋﺸﻖ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ! ﺑﺎرﻣﺎن ﺗﻮي ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﻮﻧﺪه!‬

‫ﻳﻘﻪ اش را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺸﻴﺪش‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ دوﺑﺎره ﻛﺎري ﻛﺮدي‪ ...‬ﻓﻠﻮر آب از ﺳﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ! ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻲ واﺳﻪ ﺑﺎﺧﺘﻦ ﻧﺪارم!‬

‫ﻓﻠﻮر اوﻧﻮﻗﺖ ﻣﻦ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ!‬

‫او را ﻣﻘﺎﺑﻞ در ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮت ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻤﻴﻜﺸﻤﺖ! ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻤﻴﻜﺸﻤﺖ! ﺗﻴﻜﻪ ﺗﻴﻜﻪ ت ﻣﻴﻜﻨﻢ! زﻧﺪه زﻧﺪه آﺗﻴﺸﺖ ﻣﻴﺰﻧﻢ! ﻓﻠﻮر ﺑﻪ ارواح ﺧﺎك ﺑﺎﺑﺎم ازت‬

‫ﻧﻤﻴﮕﺬرم!‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮد و دﺧﺘﺮك ﺑﺎرﻳﻚ اﻧﺪام و زﻳﺒﺎ را از روي زﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬دﻳﻮاﻧﻪ ﺗﺮ ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬ﻓﻠﻮر ﻣﻦ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ! ﺑﺮو ﺗﻮ! ﺑﺮو ﺗﻮ! ﺑﺮو ﺑﻐﻠﺶ ﻛﻦ! ﺑﺮو‬

‫ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ دوﺳﺘﺶ داري! ﺑﺮو ﺑﮕﻮ‪...‬‬

‫ﺑﻲ ﻣﻬﺎﺑﺎ اﺷﻚ ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ‪ :‬ﺑﺮو ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ دﻟﺖ واﺳﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد! ﭼﺮا ﻋﻴﻦ اﺣﻤﻘﺎ واﻳﺴﺎدي؟ ﺑﺮو!‬

‫دﺳﺘﺶ را ﻳﻜﺴﺮه ﺑﺮ زﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺸﺮد‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﮔﻴﺞ و ﺷﻮﻛﻪ او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‪ .‬دﺳﺖ ﺑﺮد و زﻧﮓ را از دﺳﺖ او رﻫﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﭼﻴﺰي ﺷﺪه؟‬ ‫‪-‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪147‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﻛﺎﻏﺬي ﺧﺸﻚ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻧﻪ‪ .‬ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ دﺧﺘﺮك دﻗﻴﻖ ﺷﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و او را ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪ .‬ﺻﺪاي ﺳﻴﻒ اﻟﻪ در ﮔﻮﺷﺶ ﺑﻮد‪ :‬اوﻧﺎ ﻣﻴﺪوﻧﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﺑﻜﻨﻲ‪...‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺮ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ اش ﻧﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻗﺮﺻﺎﺗﻮ ﺧﻮردي؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻛﻤﻲ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮد رﻳﺨﺖ‪ :‬آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ...‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ از رﻓﺘﻦ ﭘﺪرم ﻧﺎراﺣﺘﻪ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ رو ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻛﺮد‪ :‬راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻟﺮزان زد و ﺑﺎ ﺳﺮ ﻧﻔﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎﺷﻮن ﮔﻮش ﻛﻦ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﻮﻫﺎي او ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬دﺧﺘﺮم‪ ...‬دﺧﺘﺮ ﺧﻮدم‪ ...‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎﺷﻲ‪ ...‬ﻧﺒﻴﻨﻢ ﻧﺎراﺣﺘﻲ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻋﻤﻮ‪ ...‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻮﻫﺎي او را ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮﺑﻪ‪ ...‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﺧﻮﺑﻪ‪ ...‬ﺣﺎﻻ ﻏﺬا ﺑﺨﻮر‪ .‬ﻛﺎر ﺧﻮﺑﻲ ﻛﺮدﻳﻦ ﺷﺎﻣﻮ اوﻣﺪﻳﻦ اﻳﻨﺠﺎ‪...‬‬

‫و ﻗﺎﺷﻘﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻬﺎل داد‪ .‬ﻧﻬﺎل آﻧﺮا ﺑﺎﻻ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﺮد و ﻛﻨﺎر ﺑﺸﻘﺎب ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻋﻤﻮ‪ ...‬ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ م ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ دﺳﺖ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ او ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﭼﺮا؟ ﭼﻴﺰي ﺧﻮردﻳﻦ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻛﻪ‪ :‬ﻧﻪ آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ...‬ﭼﻴﺰي ﻧﺨﻮرده‪...‬‬

‫واﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ او ﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ‪ ...‬ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ م ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬ﻣﻦ‪...‬‬

‫رو ﺑﻪ در ﺣﻴﺎط ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻴﺮم ﺗﻮي ﺣﻴﺎط‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد و ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺳﻴﮕﺎري از ﺟﻴﺐ ﻛﺎﭘﺸﻦ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬آﻧﺮا روﺷﻦ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺣﻴﺎط‬

‫رﻓﺖ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ در ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ ودﻛﺎ رﻳﺨﺖ‪ :‬ﺣﺎﻟﺶ ﻛﻪ ﺧﻮﺑﻪ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻛﺘﻠﺖ را ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻘﺶ ﺗﻜﻪ ﻛﺮد‪ :‬از دﻳﺮوز ﻛﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ ...‬ﻗﺮﺻﺎﺷﻢ ﻣﺮﺗﺐ ﺧﻮرده‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺳﺮ رﺿﺎﻳﺘﺶ را اﻋﻼم ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ اداﻣﻪ داد‪ :‬آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ ...‬ﺳﻪ ﺗﺎ ﺷﺶ ﻣﺎه دﻳﮕﻪ‪ ...‬ﻣﺪارك ﻧﻬﺎل آﻣﺎده س‪ .‬اﻣﺎ وﺿﻊ ﭘﺪرم ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺮاب‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﺟﺎي ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺮاي ﻣﺎ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻛﻨﻪ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ودﻛﺎﻳﺶ را ﺑﻲ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﻣﻴﺨﻮرد‪ :‬اﻳﻦ ﺷﻐﻞ ارﺛﻲ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻗﺎﺷﻖ ﻧﺨﻮرده را ﺑﻪ ﺑﺸﻘﺎب ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﺴﺮﺷﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺪرﻣﻮ ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺳﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ اﺑﺮو ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺗﻮﺿﻴﺢ داد‪ :‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻣﻨﻮ وارد ﺑﺎزﻳﺎش ﻧﻜﺮد‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪148‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻫﺮ دو آرﻧﺞ را ﺑﺮ ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﭼﺮا؟ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎرو‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺮﻳﺪ‪ :‬ﭘﺪر ﻣﻦ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺎي ﻋﺠﻴﺒﻲ داره‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻗﺒﻮﻟﺸﻮن دارم‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر دﺳﺘﮕﻴﺮه در اﺗﺎق را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻗﻔﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫وارد ﺷﺪ و در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬اوﻣﺪي؟‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ و ﺑﺮ ﻣﺒﻞ ﺗﻚ ﻧﻔﺮه ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻴﮕﺎري ﺑﺮداﺷﺖ و آﺗﺶ زد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﻜﺶ‪.‬‬

‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻣﺴﺘﻲ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺗﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺳﺮاﭘﺎﻳﺶ را‪ .‬ﭘﺎﻫﺎي ﺧﻮش ﺗﺮاش اﻣﺎ زﺧﻢ ﺧﻮرده اش را ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻟﺨﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻘﺎﺑﻞ او دراز ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎزوان ﺧﻮش‬

‫ﺗﺮﻛﻴﺐ و ﮔﺮدن ﻛﺸﻴﺪه اش را‪ .‬و در آﺧﺮ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ دﻳﻮاﻧﻪاش ﻣﻴﺴﺎﺧﺖ‪ :‬ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ را‪ ...‬و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را‪.‬‬

‫از ﺑﻄﺮي در دﺳﺘﺶ ﺑﺎز ﻧﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻧﮕﺎه از ﭼﺸﻤﺎن او ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ‪ :‬از ﺟﻮن ﻣﻦ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاي؟‬

‫ﻓﻠﻮر ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻋﻤﺮي در ذﻫﻨﺶ ﺗﻜﺮارش ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺮ زﺑﺎن آورد‪" :‬ﺗﻮ ﻣﺎل ﻣﻨﻲ‪ ".‬اﻣﺎ اﺷﻜﻬﺎي ﺗﺎرا ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻪ‬

‫ﺗﺎرا ﭼﻲ ﮔﻔﺘﻲ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ :‬ﺧﺴﺘﻪ م ﻛﺮدي ﻓﻠﻮر‪ .‬ﺑﺴﻪ‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﻛﺎم ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺗﺎرا ﮔﻔﺖ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻲ ﺧﻮدﺗﻮ ﺑﻜﺸﻲ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻛﻼﻓﻪ ﺳﺮ ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻓﻠﻮر ﺑﺎز ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺨﻮاي ازدواج ﻛﻨﻲ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن دﻳﻮاﻧﻪ ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬ﺧﻔﻪ ﺷﻮ! ﻛﻲ ﺑﻬﺖ اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺘﻪ؟‬

‫ﭘﺲ رﻓﺖ و در ﻣﺒﻞ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺧﻔﻪ ﺷﻮ ﻓﻠﻮر! اﻧﻘﺪر ﻋﺬاﺑﻢ ﻧﺪه!‬

‫ﻓﻠﻮر ﻧﮕﺎه ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎز ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻫﻤﻪ ش ﺑﺎ اون دﺧﺘﺮاﻳﻲ؟ ﻣﻴﺨﻮاي ﻣﻨﻮ اذﻳﺖ ﻛﻨﻲ؟ اﮔﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮاي ﻣﻨﻮ اذﻳﺖ ﻛﻨﻲ ﭼﺮا ﺑﺎ اوﻧﺎ‬

‫ﻣﻴﺨﻮاﺑﻲ اﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮاﺑﻲ؟ ﭼﺮا ﺑﺎ اوﻧﺎ ﻣﻴﺮﻗﺼﻲ اﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻪ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪149‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺧﻮد را ﺟﻠﻮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ آن ﮔﺮدن زﻳﺒﺎ را ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﻔﺸﺎرد ﺗﺎ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻼص ﺷﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ :‬ﻓﻠﻮر‬

‫ﺗﻮ ﺑﭽﻪ اي! ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﺑﻢ! ﭼﺮا ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻲ؟‬

‫ﻓﻠﻮر از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻮزوﻧﻲ ﺑﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻄﺮي او را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﻐﻀﺶ را ﻓﺮو‬

‫ﺧﻮرد‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ آن ﻏﺮور ﻟﻌﻨﺘﻲ اش را ﺑﭽﺴﭙﺪ‪ ،‬ﻧﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ او‪ ،‬ﻧﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻧﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻄﺮ ﺗﻨﺶ‪ ،‬ﻧﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎزوان ﻗﻮي و‬

‫اﻣﻨﺶ؛ اﻳﻨﺠﺎ ﻏﺮورش ﻣﺜﻞ ﻛﻮه ﻛﺎﻫﻲ در ﺑﺎد ﻓﺮو ﻣﻴﺮﻳﺨﺖ‪ .‬ﻏﺮورش را ﭘﺲ زد و در آﻏﻮﺷﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آﻏﻮش ﻓﺸﺮدش‪ .‬ﻓﻠﻮر در ﮔﻮﺷﺶ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن‪ ...‬ﺗﻮ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻲ‪ ...‬ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪...‬‬

‫ﺻﺪاﻳﺶ را ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن‪ ...‬ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﭽﻪ ﻧﺒﻮدم‪ ...‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ ﺑﭽﮕﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ‪ ...‬ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻋﺮوﺳﻚ ﺑﺎزي ﻧﻜﺮدم‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎزواﻧﺶ را ﺑﻪ اﻃﺮاف او ﻓﺸﺮد‪.‬‬

‫ﻻل ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر دﺳﺖ در ﻣﻮﻫﺎي ﺧﺮﻣﺎﻳﻲ او ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن‪ ...‬ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ...‬ﻧﻴﺴﺘﻢ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮش را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﻋﻄﺮ ﻣﻮﻫﺎي ﻓﻠﻮر را داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ را ﺑﻮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻋﻄﺮ آن ﻣﻮﻫﺎ روز ﺑﻪ روز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﺸﺪ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪...‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺧﻮد را ﺑﻪ آﻏﻮش او ﻣﻴﻔﺸﺮد‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن‪ ...‬ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﭘﺴﺮي رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻄﺮي را از دﺳﺖ او ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ دارد ﺑﺎز اراده اش را از ﻛﻒ ﻣﻴﺪﻫﺪ‪ .‬ﻧﻮﺷﻴﺪ و دﺳﺖ ﺑﺮ ﻟﺒﺎن او ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻧﮕﻮ‪...‬‬

‫ﻓﻠﻮر دﺳﺖ او را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﻮ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻫﻮاي دﻧﻴﺎ ﺑﺮاي رﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻛﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻫﻮا را ﺑﻴﺮون دﻫﺪ‪ .‬ﻓﻠﻮر ﺑﻄﺮي اش را ﻗﺎﭘﻴﺪ و ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬آﻧﺠﻮر ﻛﻪ‬

‫روزي ﻧﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﻧﻔﺲ‪ .‬ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻣﺠﺒﻮر اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮاﻫﻦ او را از ﺗﻦ‬

‫ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آورد‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن‪ ...‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ ﻧﻪ‪ ...‬ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ...‬ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم‪ ...‬ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ...‬ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﭽﻪ ﻧﺒﻮدم‪ ...‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮ رو‬

‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‪ ...‬اﮔﻪ ﺗﻮ ﻣﻨﻮ رد ﻣﻴﻜﻨﻲ ﭘﺲ ﻛﻲ ﻣﻨﻮ ﻣﻴﺨﻮاد؟ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺨﻮاد؟‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺮﻫﻨﻪ او ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻛﻴﻮ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﻮ ﺑﺨﻮام؟ ﭘﺪرﻣﻮ؟ ﭘﺪرم رﻓﺖ‪ ...‬ﺑﺎرﻣﺎن ﭘﺪرم رﻓﺖ‪ ...‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ ...‬ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻲ ﻣﻦ‬

‫ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﭘﺮﻧﺴﺲ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ‪ ...‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺪرم ﮔﻔﺘﻢ‪ ...‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺳﻠﻄﺎن ﻗﻠﺒﻢ ﺷﺪي‪...‬‬

‫دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻛﻤﺮ ﺑﺎرﻣﺎن را ﻧﻮازش ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد و ﻧﺎﺑﺎور و ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﮔﻮش ﻣﻴﺪاد‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ...‬ﭘﺪرم اﻳﻨﻮ ﻓﻬﻤﻴﺪ‪...‬‬

‫ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻮ ﻣﻴﻔﻬﻤﻦ‪ ...‬ﭼﺮا ﺗﻮ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻲ؟ ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻦ ﺑﻪ درس ﺧﻮﻧﺪن ﻧﻴﺎز ﻧﺪارم‪ ...‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﻲ ﻧﻴﺎز ﻧﺪارم‪ ...‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻴﺰاﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺪ ﻣﻴﺸﻪ ﻧﻴﺎز‬

‫ﻧﺪارم‪ ...‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺎز دارم‪ ...‬ﻣﻦ ﻧﻴﺎز دارم ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺘﻤﻮ درﺳﺖ ﻛﻨﻢ‪ ...‬ﻣﻦ ﻧﻴﺎز دارم ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻓﺮﺷﺘﻪ م ﺑﺸﻢ‪ ...‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺎز دارم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ‬

‫زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ‪ ...‬ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ...‬ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي او ﺑﺮد و آﻧﻬﺎ را در ﭼﻨﮓ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪150‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻓﻠﻮر ﻓﻘﻂ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن دﺳﺖ ﺑﺮد و ﻟﺒﻬﺎي او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﺮ آﻧﻬﺎ زد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ دﺧﺘﺮش ﻟﺒﻬﺎي او را ﺑﻠﻌﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎز اراده از ﻛﻒ داد‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﻫﻨﻮز ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ "ﺑﺎز" او را ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻓﺮار ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫دﻳﮕﺮ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻴﻜﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫دﻳﮕﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻛﻢ آورده ﺑﻮد ﺑﺴﻜﻪ دوﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫دوﻳﺪه ﺑﻮد و از ﺧﻮد و از او ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫دﻳﮕﺮ ﻃﺎﻗﺘﺶ ﺗﺎق ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻲ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد دروغ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﺑﺎرﻣﺎن؟‬

‫اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﺳﻦ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﺗﻮﺳﺖ و ﻳﺎ ﮔﻨﺎه او؟‬

‫ﻛﻪ را ﻣﻴﺨﻮاﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺴﻮزاﻧﻲ؟‬

‫ﭼﻪ را ﻣﻴﺨﻮاﻫﻲ ﻛﻪ ﻧﻔﻲ ﻛﻨﻲ؟‬

‫ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﭽﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ ...‬ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ‪ ...‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﺑﻮدم‪ ...‬ﺗﻮ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﺒﻮدي‪ ...‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺑﻮدم‪...‬‬

‫از ازل‪.‬‬

‫ﺗﺎ اﺑﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻟﺐِ ﭘﻠﻪ‪ ،‬ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ ﻧﻬﺎل؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪151‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدش ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ در ﺧﻮد دارد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ .‬دﺳﺖ ﺑﺮد و ﻟﻴﻮان ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ را از‬

‫دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ‪ ...‬ﺧﻮﺑﻢ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ دﺳﺖ دور ﻛﻤﺮ او اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﻣﻴﺸﻪ ﻧﻬﺎل‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻣﻴﺸﻪ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ‪ .‬ﺧﻮبِ ﺧﻮب‪.‬‬

‫ﺳﺮش را ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺗﻜﺎن داد‪ :‬ﺳﺮم ﻫﻢ درد ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ‪ .‬دﻳﮕﻪ درد ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ او را ﺑﻪ آﻏﻮش ﻓﺸﺮد‪ :‬ﻧﻤﻴﺎي ﺗﻮ؟ ﻫﻮا ﺳﺮده‪ .‬ﻋﻤﻮ ﻧﮕﺮاﻧﺘﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻣﻦ ﺳﺮدم ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻮﻫﺎي او را ﻧﻮازش ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻨﺎرت ﻣﻴﻤﻮﻧﻢ‪ ...‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم‪ ...‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل زﻳﺮﻟﺒﻲ ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﺳﻮﺳﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﭘﻴﺪاش ﻛﺮدن؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻳﻪ روزي ﺑﺮات ﭘﻴﺪاش ﻣﻴﻜﻨﻢ‪ .‬ﭘﺪر ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﭘﻴﺪاش ﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﭘﺪر ﭘﻴﺪاش ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﭘﻴﺪاش ﻣﻴﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺻﻮرت او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﻃﻮري؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻴﺮه و ﻧﺠﻴﺒﺶ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﺟﻦ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاد‪ .‬ﻣﻦ‬

‫ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻪ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﻴﺰﻧﻪ‪ .‬دﻳﮕﻪ ازش ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻮﻫﺎي او را از ﺻﻮرﺗﺶ ﻛﻨﺎر زد و وﺣﺸﺘﺰده ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﺶ‪ :‬ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ او ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ :‬دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻢ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﺗﻮي ﺳﺮم ﺟﻴﻎ ﻧﻤﻴﻜﺸﻪ‪.‬‬

‫ﺧﻮد را از آﻏﻮش ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺟﺪا ﻛﺮد و ﺑﺮ ﻟﺒﻪ ﭘﻠﻪ در ﺧﻮدش ﺟﻤﻊ ﺷﺪ‪ :‬اون اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ازش ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻢ‪.‬‬

‫آره ﺑﭽﻪ ﺟﻮن‪ ...‬آدم آواره ش ﺧﻮﺑﻪ‪ ...‬ﺳﮓ آواره ش ﺧﻮﺑﻪ‪ ...‬ﺳﮓ ﻛﻪ آواره ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻛﻪ ﺳﮓ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آدﻣﻢ اﮔﻪ آواره ﻧﺒﺎﺷﻪ دﻳﮕﻪ ﺳﮓ‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻤﻴﺸﻪ‪ ...‬ﻳﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﻴﻨﺸﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻲ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﻛﻪ ﺳﻮﺳﻴﺲ ﺑﺨﻮرم‪ .‬ﻣﻨﻮ اﻳﻨﺠﻮري ﻧﻴﮕﺎ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻳﻪ وﻗﺘﻲ واﺳﻪ ﺧﻮدم‬

‫ﻛﺴﻲ ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﻪ وﻗﺘﻲ ﭘﻮل ﺗﻮ ﺟﻴﺒﻲ ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﻢ‪ ...‬ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدم واﺳﻪ ﭘﻮل ﺗﻮ ﺟﻴﺒﻲ‪ ،‬ﺷﻠﻮار ﻫﺮ ﻛﺲ و ﻧﺎﻛﺴﻲ رو ﺑﻜﺸﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ ...‬آره ﺑﭽﻪ‬

‫ﺟﻮن‪ ...‬ﻣﻴﻨﺸﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻲ ﻛﻪ ﺳﻮﺳﻴﺲ ﺑﺨﻮرم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺳﮕﺎ اوﻧﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻴﺸﺪن‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻜﻴﺸﻮن ﺑﺎﺑﺎي ﺗﻮي ﭘﺪرﺳﮓ ﺑﻮده‪ ،‬آدم ﭼﻪ‬

‫ﻣﻴﺪوﻧﻪ؟ اوﻧﻮﻗﺘﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮدم ﻛﻪ ﺳﮕﺎ ﭼﺮا اوﻧﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻴﺸﻦ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮدم ﻣﻨﺘﻈﺮن ﻛﻪ ﻳﻪ زﻫﺮﻣﺎري ﺑﻨﺪازي ﺟﻠﻮﺷﻮن ﺗﺎ ﻛﻮﻓﺖ ﻛﻨﻦ‪.‬‬

‫وﻟﻲ وﻗﺘﻲ ﺗﻪ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻤﻮ ﻣﻴﻨﺪاﺧﺘﻢ‪ ،‬ﻫﻴﭽﻜﺪوم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﻴﻜﺮدن‪ .‬ﻋﻘﺐ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪن و ﺑﻬﻢ زل ﻣﻴﺰدن‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺧﻮدم اﻳﻨﺠﺎم‪ ،‬ﻣﻴﻔﻬﻤﻢ‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪152‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﭼﺮا اوﻧﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻴﺸﺪن‪ .‬ﻓﻘﻂ واﺳﻪ اﻳﻦ ﺑﻮده ﻛﻪ آواره ﺑﻮدن‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ...‬ﺧﻴﺎل ﻧﻜﻦ ﻛﻪ ﻳﻪ روزي آوارﮔﻴﺖ ﺗﻤﻮم ﻣﻴﺸﻪ‪ ...‬اﻳﻦ ﻣﻬﺮ آوارﮔﻲ‬

‫رو ﭘﻴﺸﻮﻧﻲ ﻣﻦ و ﺗﻮ و ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺧﻮرده‪ .‬ﻫﻴﭻ رﻗﻤﻪ ﭘﺎك ﻧﻤﻴﺸﻪ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﺎ ﺟﺎ و ﻣﻜﺎن داﺷﺘﻦ ﭘﺎك ﻣﻴﺸﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﻜﻢ ﺳﻴﺮ ﺑﻮدن‪ .‬آوارﮔﻲ ﺗﻮ‬

‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﺟﻮن ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻤﻮن ﻛﻨﻲ آواره اﻳﻢ‪ .‬اﺻﻼً اﻧﮕﺎر ﺑﺎ اﻳﻦ آوارﮔﻲ ﮔﺮه ﺧﻮردﻳﻢ ﻣﻦ و ﺗﻮ‪ .‬اﻧﮕﺎر اﮔﻪ اﻳﻨﻮ ازﻣﻮن ﺑﮕﻴﺮن دﻳﮕﻪ‬

‫ﻣﻦ و ﺗﻮ زﻧﺪه ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﮓ وﻟﮕﺮد ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ زل زد‪ :‬آره رﻓﻴﻖ‪ ...‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻨﺠﻮري ﺑﻮد‪...‬‬

‫داروﻫﺎﺗﻮ ﻣﻴﺨﻮري ﻧﻬﺎل؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ :‬اوﻫﻮم‪.‬‬

‫ﺑﺮ ﻟﺒﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻴﻦ دو زاﻧﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﺎﻫﺶ دور ﮔﺮدﻧﺶ ﭘﺨﺶ ﺑﻮد و ﺳﺎﻳﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ دﺳﺘﮕﺎه ﻓﺸﺎر ﺧﻮن را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ آورد‪ :‬دﺳﺖ ﭼﭙﺘﻮ ﺑﻴﺎر ﺟﻠﻮ‪...‬‬

‫ﻓﺸﺎرش را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ آراﻣﻲ دﺳﺘﮕﺎه را ﺑﺎز ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻴﺰ ﻣﻨﺘﻈﺮي رﻓﺖ‪ :‬دﻛﺘﺮ‪ ...‬ﺗﺎ ﺳﻪ‪ ...‬ﻳﺎ ﺷﺶ ﻣﺎه دﻳﮕﻪ ﺧﻮب ﻣﻴﺸﻪ؟‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮي ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮب؟ ﻧﻪ ﻛﺎﻣﻞ‪ ...‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎز دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻴﻦ زاﻧﻮاﻧﺶ ﺑﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺧﻮﺑﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮي ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ :‬اﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻤﻪ ﻛﻪ ﺧﻮدت ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﺧﻮﺑﻲ‪ ...‬اﻣﺎ ﻧﻬﺎل‪...‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﭘﺮوﻧﺪه او اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل ﺣﺎﻟﺖ زﻳﺎد ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬آزﻣﺎﻳﺸﺎت ﻫﻴﭻ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬ﻋﻜﺴﺎي ﺳﺮت ﭼﻴﺰاي ﺧﻮﺑﻲ رو ﻧﺸﻮن ﻧﻤﻴﺪن‪...‬‬

‫ﻓﺸﺎرت‪ ...‬دﻣﺎي ﺑﺪﻧﺖ‪ ...‬ﺧﻴﻠﻲ ﭘﺎﻳﻴﻨﻪ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل اﺻﺮار ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺑﻪ!‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮي از او ﮔﺬﺷﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺮات دارو ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ...‬ﺑﮕﻴﺮ ﻛﻪ اﻳﻨﺎ ﻫﻢ ﺧﻮب ﺑﺸﻪ‪ ...‬اوﻧﻮﻗﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻴﺸﻲ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ رﻳﺨﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮي ﻋﻜﺴﻬﺎ و آزﻣﺎﻳﺸﻬﺎي ﻧﻬﺎل را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻴﺪاد‪ :‬ﻳﻪ ﭘﺮواز ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ رﺑﻊ ﺑﻪ ده اﻣﺸﺐ ﻫﺴﺖ‪ .‬اﻳﻨﺎ رو ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺑﺮاي دﻛﺘﺮ‪.‬‬

‫اﺻﺮار ﻛﺮد‪ :‬ﻣﺮﺗﺐ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﻮن ﺧﻮدﻣﻮﻧﻢ ﺑﻪ زور درﻣﻴﺎرﻳﻢ!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪153‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﻪ ﺳﮓ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر آﺗﺶ ﺟﺎ ﺧﻮش ﻣﻴﻜﺮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬اون دﻧﮕﺸﻮ ﻣﻴﺪه! ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش!‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺧﻨﺪه اي ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻘﺪر ﻛﺜﺎﻓﺘﻪ! ﺑﺸﻮرﻳﻤﺶ!‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻨﺪﻳﺪ و در ﺟﻴﺒﺶ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺳﻴﮕﺎري ﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮم ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﺳﻴﮕﺎر داري؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺶ آﺗﺶ ﻣﻴﺰد ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﺮش ﮔﺮدوﻧﺪي؟‬

‫ﺗﺎرا ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻤﻴﺨﻮام ﺳﺎرا و ﻧﺎزي ﭼﻴﺰي ﺑﺪوﻧﻦ‪ ...‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺳﻴﮕﺎر را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻗﻮل دادم‪ ...‬ﭘﺲ اون دﺧﺘﺮه‪...‬‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺳﻴﮕﺎر روﺷﻦ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺎورم ﻧﻤﻴﺸﻪ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد‪ :‬ﺑﺎورت ﺑﺸﻪ‪ ...‬ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎورم ﻣﻴﺸﻪ‪ ...‬ﻣﻌﺼﻮم‪...‬‬

‫ﺑﻪ او دﻗﻴﻖ ﺷﺪ‪ :‬ﻓﻘﻂ ﻫﺸﺖ ﺳﺎل‪...‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا از ﺟﻴﺐ ﺑﻐﻞ ﻛﺎﭘﺸﻦ ﭘﺴﺮاﻧﻪ دﺳﺖ دوﻳﺶ روزﻧﺎﻣﻪ اي ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺮم ﺳﺮاغ اﻳﻦ ﻳﺎرو‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم روزﻧﺎﻣﻪ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آن اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﺳﺘﻮن "ﮔﻤﺸﺪه" آدرﺳﻲ ﻳﺎدداﺷﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﻧﺮا ﺑﻪ ﺗﺎرا ﭘﺲ ﻣﻴﺪاد‪ :‬ﻛﻪ ﺑﮕﻲ ﭼﻲ؟ ﻣﺎ‬

‫ﻫﻴﭻ رﻗﻤﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻴﻢ اﻳﻨﻮ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪ ...‬ﺷﻬﺎدت ﻣﻴﺨﻮان‪ ...‬ﺧﻮدت اﻳﻦ ﻛﺎره اي‪ ...‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ...‬ﻫﻴﭻ ﻛﺪوم ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻴﻢ واﺳﺶ ﺷﻬﺎدت ﺑﺪﻳﻢ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎز روزﻧﺎﻣﻪ را ﺗﺎ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺟﻴﺐ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﺧﺮ ﺷﺪي؟ اﻳﻨﺠﻮري ﻧﻬﺎﻟﻢ ﮔﻴﺮ ﻣﻲ اﻓﺘﻪ‪ ...‬دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﺮه‪...‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﺎ ﺳﻮال ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺗﺎرا ﭘﺎﺳﺨﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻌﻼً ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺮم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺮام ﭼﻪ ﺟﻮري دﻋﺎ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻪ‪...‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻧﻔﺴﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ دﻳﻮار ﭘﺸﺘﺶ ﺗﻜﻴﻪ داد‪ .‬در ﺳﻜﻮت ﺳﻴﮕﺎرش را ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎر را ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﺳﺲ ﻣﺎﻳﻮﻧﺰ ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻗﻮل داده‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ "ﺧﺎﻧﻪ" را ﺗﻤﻴﺰ ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ‪ .‬ﺳﮓ زوزه اي ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و از ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ روزي ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺑﺎغ ﻏﺮوب زﻣﺴﺘﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬

‫دﺳﺖ در ﺟﻴﺐ ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎزي ﮔﺪاﻳﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﻴﺪ‪ :‬ﺧﻮدﺷﻮ ﮔﻴﺮ ﻣﻴﻨﺪازه‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل‪ ،‬ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺮگ ﺟﻌﻔﺮي از ﻇﺮف ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬ﻋﻤﻮ اﻳﻨﻢ ﻣﻴﺸﻪ ﻣﻮ! ﺑﺒﻴﻦ!‬

‫و ﺳﺎﻗﻪ ﺳﺒﺰ را ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻮﻫﺎي ﻋﺮوﺳﻜﺶ در ﻇﺮف ﻏﺬاي ﺑﺎزار ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﭼﺸﻤﺎش ﻫﻮﻳﺠﻪ! دﻫﻨﺸﻢ ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨﻲ! ﻣﺮغ رو ﻫﻢ زﻳﺮ ﻇﺮف ﻗﺎﻳﻢ‬

‫ﻛﺮدم!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺑﺎزي او ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺧﻮاﻫﻲ رﻓﺖ ﻧﻬﺎﻟﻢ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪154‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ ﺗﻨﺪي در ﻇﺮف را ﺑﺴﺖ‪ :‬ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ! ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ درﺳﺖ ﻛﻨﻴﻢ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻇﺮف را ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬دﻳﮕﻪ ﻣﺮغ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ! اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻗﻴﻤﻪ س!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺑﺎﻫﺎش رو ﺑﺮﻧﺞ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻴﻜﻨﻢ! ﺑﺒﻴﻦ!‬

‫ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺎد‪ :‬ﺑﺮو داروﻫﺎﺗﻮ ﺑﺨﻮر‪ .‬ﺑﻌﺪم ﺑﻴﺎ ﻏﺬاي ﺷﺎﻫﻴﻦ رو آﻣﺎده ﻛﻦ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ اﻵن ﺑﺮﺳﻪ‪ .‬راﺳﺘﻲ‪ ...‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻛﺪوﻣﺎ رو ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮري؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ دوﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﮔﺎﻣﻬﺎي آرام ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺖ و در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ‬

‫ﺳﻤﺖ ﺗﺨﺘﻲ رﻓﺖ ﻛﻪ ﺗﺎرا روي آن ﺑﻬﺒﻮدي ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬در ﻛﺸﻮي ﻛﻨﺎر ﺗﺨﺖ را ﮔﺸﻮد و ﻇﺮف داروﻫﺎﻳﺶ را از آن ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬داﻧﻪ داﻧﻪ‬

‫ﻗﺮﺻﻬﺎ را ﺑﻴﺮون آورد و ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﭼﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻴﻮان آب را از ﺑﻄﺮي ﭘﺮ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻗﺮﺻﻬﺎ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و آب درون ﻟﻴﻮان را ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻗﺮﺻﻬﺎ را در ﻣﺸﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ رﻓﺖ‪.‬‬

‫آﻧﻬﺎ را دور رﻳﺨﺖ و ﺳﻴﻔﻮن را روي آﻧﻬﺎ ﺑﺎز ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺒﻴﻨﻤﺸﻮن‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﺑﻮد‪ :‬دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪي؟ ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺪﻳﺶ دﺳﺖ ﻳﻪ آدم ﻣﺎﻓﻴﺎﻳﻲ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺑﻮدي ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﺮدي؟ اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ راﻫﻴﻪ ﻛﻪ اون ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ آزاد زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻪ!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﻔﺴﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬ﻧﮕﻬﺶ ﻣﻴﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ زﻳﺮﭼﺸﻤﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪش‪ :‬ﺗﺎ ﻛﻲ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر دﻳﮕﻪ زﻧﺪه م؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻧﻘﺪري زﻧﺪه ﻣﻴﻤﻮﻧﻲ ﻛﻪ اون ﺑﻪ ﻳﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮﺳﻪ‪ .‬واﺳﺶ ﻫﻮﻳﺖ ﺟﻌﻠﻲ درﺳﺖ ﻛﻦ‪ .‬ﻫﻤﻮﻧﻜﺎري ﻛﻪ ﻣﻦ واﺳﻪ ﻓﻠﻮر ﻛﺮدم‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮد ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻗﺒﻼً اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدو ﻧﺪاده ﺑﻮدي‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺗﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ از ﻣﻦ ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎري داﺷﺘﻲ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه اﺗﺎق رﻓﺖ‪ :‬ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻲ ﻛﻤﻜﻢ ﻛﻨﻲ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﻴﮕﺎر آﺗﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬اون آدم ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰد‪ :‬اون ﭘﺪر ﻓﻠﻮر ﺗﻮﺋﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻋﺼﺒﻲ ﺷﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻲ؟ ﻳﻪ ﻋﻤﺮي وﻟﺶ ﻛﺮده و رﻓﺘﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻳﺎدش اﻓﺘﺎده ﻳﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ اﻳﻨﺠﺎ داره‪ .‬ﻓﻠﻮر اﺣﻤﻖ ﻣﻨﻮ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ رﻓﺘﻪ ﭘﻲ اش‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪155‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺮاي ﺧﻮد رﻳﺨﺖ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن اون ﭘﺪرﺷﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ ﺑﻜﻨﻲ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ :‬اون ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﺛﺎﺑﺖ‪...‬‬

‫ﻓﺮﻳﺎدش را ﺧﻮرد‪ .‬ﻋﺼﺒﻲ ﻛﺎم ﮔﺮﻓﺖ و ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺎري ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﻜﻨﻪ!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻓﻠﻮر ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻣﻴﺨﻮام ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﻤﻮﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﻋﺎﻗﻞ اﻧﺪر ﺳﻔﻴﻬﻲ ﺑﻪ او اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺗﻮ ﺧﻴﺎل ﻣﻴﻜﻨﻲ ﭘﺪرش راﺿﻲ ﺑﺸﻪ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎز ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪن ﻛﺮد‪ :‬ﭘﺪرش‪ ،‬ﭘﺪرش! اﻧﻘﺪر اﻳﻨﻮ ﺗﻜﺮار ﻧﻜﻦ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ او ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن! ﺗﻮ داري ﺣﺴﺎدت ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﺧﺸﻢ دﺳﺖ او را ﭘﺲ زد‪ :‬ﺣﺴﺎدت؟ ﺧﻄﻴﺒﻲ اون آدم ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻪ! ﺳﻴﻒ اﻟﻪ آدم ﻛﺸﻪ! ﭼﺮا اﻳﻨﻮ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻲ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺪي ﺗﻮ اون آدم ﻧﺪﻳﺪم!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﺗﻤﺴﺨﺮش را ﺑﻪ او دوﺧﺖ‪ :‬ﺧﻄﻴﺒﻲ! ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻴﻜﺸﺘﺖ ﺗﺎ ﺑﺎور ﻛﻨﻲ؟ ﻣﺎدر ﻓﻠﻮر ﭼﻴﺰاﻳﻲ ﺑﺮات ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻮ ﺑﻪ ﺗﻨﺖ ﺳﻴﺦ ﻣﻴﺸﻪ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎز ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺣﺘﻲ ﻳﻪ ﮔﺮگ ﻫﻢ ﭘﺪر ﺧﻮﺑﻴﻪ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﺷﻮ ﻧﻤﻴﺨﻮره‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎز ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ‪ :‬اﻣﺎ ﺑﭽﺸﻮ ﻳﻪ ﮔﺮگ ﺑﺎر ﻣﻴﺎره‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺗﻨﺪ ﺑﻪ او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﺑﭽﻪ ش ﮔﺮگ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ اوﻣﺪه‪ .‬اون ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮه ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﮔﺮگ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن دﺳﺖ ﺑﺮ دﺳﺘﻪ ﻣﺒﻞ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ :‬ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻴﻪ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ اﺑﺮواﻧﺶ را در ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﮔﺮﮔﻬﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺘﻪ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎز ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺨﻮام ﻓﻠﻮر ﺑﺮه‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺮه ﻣﻨﻢ ﻣﻴﺮم‪ .‬ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﺑﺮه‪.‬‬

‫ﺳﻴﮕﺎر دﻳﮕﺮي آﺗﺶ زد‪ :‬ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﺑﺮه‪.‬‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﻧﺎزي‪ .‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﻧﺎزي ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ؟ ﻳﻪ دﺳﺘﻪ ﻛﻠﻴﺪ ﻛﻪ راﺣﺖ ﺗﺮ از دﺧﻞ ﻗﻔﻞ ﺷﺪه س!‬

‫ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮم ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ واﺳﻪ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاي؟ ﭼﺮا ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻢ؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اﺷﺎره ﻛﺮد‪ :‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺗﻮ اون ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻻزﻣﺶ دارم‪.‬‬

‫ﻧﺎزي ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﭘﻲ اش ﻣﻴﺮﻓﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮب آدرﺳﺸﻮ ﺑﺪه ﻫﻤﻮﻧﻮ ﺑﺮات ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺎزي ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻠﻴﺪو ﺑﺮام ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻦ‪ .‬زن ﻳﺎرو ﻳﻪ ﭼﺎﻗﻮي رﻳﺰ داره‪ .‬ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺬارﺗﺶ‪ .‬اوﻧﻢ ﻣﻴﺨﻮام‪.‬‬

‫ﻧﺎزي ﮔﻴﺞ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻲ؟ ﻳﻪ ﭼﺎﻗﻮ؟ ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻴﻪ؟ ﭼﻪ رﻧﮕﻴﻪ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪156‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﺎز راﻫﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻛﻪ‪ ...‬ﻳﻪ ﺟﻮراﻳﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻳﺎ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ ﺑﺬاره‪.‬‬

‫ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ؟‬

‫ﻧﺎزي ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﭼﺎﻗﻮي رﻳﺰ‪ ...‬ﻣﻘﺪس‪ ...‬ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ‪ ...‬ﻣﺜﻼً ﻛﻨﺎر ﻳﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻧﻪ؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪...‬‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻞ در اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم ﺳﺮاﭘﺎي او را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﭼﺎدر ﮔﺪاﻳﻴﺘﻮ در ﻧﻤﻴﺎري؟‬

‫ﻧﺎزي ﺑﻪ او ﭼﺸﻤﻜﻲ زد‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ...‬ﺟﻴﺐ ﺑﺮي اﻳﻨﺠﻮري راﺣﺖ ﺗﺮه!‬

‫ﺷﻜﻤﺶ را ﺟﻠﻮ داد‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ دورﺑﻴﻦ را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آﻧﺪو ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ :‬ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﻦ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻓﻠﻮر ﻣﻴﺪوﻳﺪ و ﻓﻠﻮر ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻣﻴﮕﺮﻳﺨﺖ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ آرزو ﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﻴﻢ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮي داﺷﺖ‪ :‬ﻣﻦ اﻳﻨﺠﻮري ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ازﺗﻮن ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮم!‬

‫ﻓﻠﻮر ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ :‬ﻋﻜﺲ ﻧﮕﻴﺮ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ او ﻣﻴﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﻓﻠﻮر ﺑﺎز ﻣﻴﮕﺮﻳﺨﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻨﻮ ﻟﺨﺖ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ!‬

‫ﻓﻠﻮر اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﻴﺰد‪ .‬ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم دﺧﺘﺮا رو ﻟﺨﺖ ﻛﻨﻢ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻛﺎﺑﻞ ﻫﻨﻮز ﻣﻲ آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل او را ﻛﻨﺎر دﻳﻮار ﻳﻘﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻠﻮر ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻬﺎل ﺷﺎﻧﻪ او را ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻓﻠﻮر ﺻﻮرت او را در دﺳﺖ ﭼﺴﭙﻴﺪ‪ .‬ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ دورﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻨﻈﻴﻤﺶ ﻛﻨﺪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﻛﺎﺑﻞ ﻓﻼش ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﻓﻠﻮر ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻧﻬﺎل ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد ﻛﻪ‬

‫ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪﻧﺪ و ﻣﻴﺪرﺧﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﺮادرش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ دورﺑﻴﻦ و ﭼﺮاﻏﺶ ﺳﺮ و ﻛﻠﻪ ﻣﻴﺰد‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﮔﻔﺘﻲ اﻳﻦ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﺗﻮﺋﻪ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺮ ﻟﺒﻬﺎي ﻧﻬﺎل ﻣﻴﻔﺸﺮد‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻨﻈﻴﻢ دورﺑﻴﻦ ﻧﺸﺪ و درﺳﺖ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻛﺎﺑﻞ از ﭘﺮﻳﺰ ﺑﺮق ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺮﻫﻨﻪ و دﺧﺘﺮ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎي‬

‫ﭘﺴﺮاﻧﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺖ ﻓﻼش زد‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻧﻬﺎل ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ :‬ﭼﺮا؟‬

‫ﻣﻼ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﻛﺎري ﺑﺨﻮاﻳﻦ ﻣﻴﺘﻮﻧﻴﻦ ﺑﻜﻨﻴﻦ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪157‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻣﻼ ﺳﺮ ﻧﻴﻤﻪ ﺗﺎﺳﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮب‪ ...‬درﺳﺖ ﮔﻔﺘﻦ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺧﻮد را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻴﺰ ﭘﺎﻳﻪ ﻛﻮﺗﺎه او ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺧﻮاﻫﺮﻣﻪ‪ .‬ﺣﺎﻣﻠﻪ س‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ رو زﻣﻴﻦ ﺑﺸﻴﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻧﺎزي ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﻪ ﺳﺮ ﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻼ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻼ او را ﺑﺮاﻧﺪاز ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮب ﻧﺸﻴﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻧﺎزي ﺑﺮﮔﺸﺖ و دور اﺗﺎق ﺑﻪ ﻗﺪم زدن ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺦ او را ﺑﺠﻮد‪ :‬ﻣﻴﮕﻔﺘﻦ‪ ...‬ﺷﻤﺎ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ دارﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺎري ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻼ ﺻﺪاﻳﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪ :‬ﻛﻲ اﻳﻨﻮ ﮔﻔﺘﻪ؟ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻼ‪ ...‬ﻳﻪ زﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪ ﮔﻔﺖ!‬

‫ﻣﻼ اﺑﺮوان ﻛﻢ ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪ :‬آﻫﺎن‪...‬‬

‫ﻗﻠﻤﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻋﺼﺒﻲ‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﻛﺎﻏﺬ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺷﺪ‪ :‬ﺑﭽﻪ دار ﻧﻤﻴﺸﻲ؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻣﻼ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ او ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ :‬ﺷﻮﻫﺮت ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ‪ :‬اون ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺪوﻧﻪ اوﻣﺪم!‬

‫ﻣﻼ ﻧﻴﺸﺶ را ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﺑﺎز ﻛﺮد‪ :‬ﭘﺲ اﻳﻨﺠﻮري؟ ﭘﺲ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﻦ اﺣﺘﻴﺎج ﻧﺪارﻳﻦ! ﻣﻦ ﺑﺮات ﻃﻠﺴﻢ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺧﻮد را ﺟﻠﻮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﻼ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻜﺸﺪ‪ :‬ﻣﻼ؟ ﺣﺘﻤﻨﻴﻪ؟‬

‫ﻣﻼ ﺣﻮاﺳﺶ را ﺑﻪ او ﻣﻌﻄﻮف ﻛﺮد‪ :‬آره! آره! ﺣﺘﻤﻨﻴﻪ!‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﺎز ﻧﮕﺎه او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻼ؟ اﮔﻪ ﺑﭽﻪ م ﻧﺸﻪ ﻃﻼﻗﻢ ﻣﻴﺪه ﻫﺎ!‬

‫ﻣﻼ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ او را ﺧﻔﻪ ﻛﻨﺪ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ! اﮔﻪ ﻧﺸﺪ ﭘﻮل ﻧﺪه! وﻟﻲ اﮔﻪ ﺑﭽﻪ ت ﺑﺸﻪ و ﭘﻮل ﻧﻴﺎري ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﻴﺎه ﻣﻴﺸﻮﻧﻤﺖ!‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﺎز ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ دﻓﺘﺮ دﺳﺘﻚ او اﺷﺎره ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺎ اﻳﻨﺎ درﺳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻴﻦ ﻣﻼ؟‬

‫ﻣﻼ ﻛﺘﺎﺑﺶ را از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻢ او ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ :‬دﻳﮕﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎر داري؟ ﻧﻪ ﺑﺎ اﻳﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﺟﻨﻪ ﻛﺎرﺗﻮ درﺳﺖ ﻣﻴﻜﻨﻦ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم در دل ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬اﺟﻨﻪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻼ ﺣﺎﻻ ﻣﺎﻳﻪ ش ﭼﻘﺪره؟‬

‫ﻣﻼ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬دوﻳﺴﺖ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﺎﻧﻪ ﺑﺰﻧﺪ‪ :‬ﻣﻼ دوﻳﺴﺖ ﺗﻮﻣﻦ؟ ﻫﻤﻪ ﻃﻼﻫﺎﻣﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻔﺮوﺷﻢ! ﻣﺎدر ﺷﻮﻫﺮم ﻧﻤﻴﮕﻪ ﭼﻲ ﺷﺪن؟‬

‫ﻣﻼ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ اش ﺗﻜﻴﻪ زد‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬اﻧﮕﺎر ﻣﺸﺘﺮي ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﺑﻪ ﻛﺎرﻣﻮن ﺑﺮﺳﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم اﺻﺮار ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻣﻼ اﻗﻼً ﺑﮕﻮ ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎه! اﻗﻼً ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎه! ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ دو ﺗﺎ ﺗﻴﻜﻪ ﺷﻮ ﻧﻴﮕﻪ دارم!‬

‫ﻣﻼ ﭼﭙﻘﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ :‬وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪ ت ﺑﺸﻪ اﻧﻘﺪر ﺣﻮاﺳﺸﻮن ﻣﻴﺮه ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ت ﻛﻪ ﻃﻼﻫﺎﺗﻮ ﻳﺎدﺷﻮن ﻣﻴﺮه!‬

‫ﻣﻌﺼﻮم اداي ﺑﻐﺾ ﻛﺮدن در آورد‪ :‬ﻣﻼ ﺧﻴﻠﻲ ﻓﻀﻮﻟﻦ! ﻫﻤﭽﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ! اﻧﻘﺪر ﭘﻮﻟﻜﻴﻦ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻴﺪوﻧﻪ!‬

‫ﻧﺎزي ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ :‬آﺑﺠﻲ ﻧﻤﻴﺨﻮاي ﺑﺮﻳﻢ؟ ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪158‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﭼﺸﻤﻚ و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻼ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻨﻮﻳﺲ‪ .‬از ﺧﻮاﻫﺮم ﻗﺮض ﻣﻴﻜﻨﻢ!‬

‫ﻣﻼ ﮔﻔﺖ‪ :‬دو روز دﻳﮕﻪ ﺑﻴﺎ ﻃﻠﺴﻤﺘﻮ ﺑﮕﻴﺮ!‬

‫ﻧﺎزي ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ زد و ﻛﻠﻴﺪ ﺧﺎﻧﻪ و ﭼﺎﻗﻮي ﻛﻮﭼﻜﻲ را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن او ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﭼﺎﻗﻮ را از دﺳﺖ او ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻫﻤﻴﻨﻪ؟‬

‫ﻧﺎزي از دﻳﻮار ﻛﻨﺪ‪ :‬ﻫﻤﻴﻨﻪ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‪ ...‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﭼﺎﻗﻮ رو ﺑﻴﻦ ﻛﺎﻏﺬاي دﻋﺎ و ﻛﻠﻲ ﭼﻴﺰ ﺑﻮﮔﻨﺪو ﺑﺬارن؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﭼﺎﻗﻮ را ﺑﻮ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ اﻧﺰﺟﺎر ﺳﺮ ﻋﻘﺐ ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﻋﻤﻮ‪ ...‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻴﺎي‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻴﺎم‪ ...‬وﻟﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺮدي؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻦ آدﻣﺎ رو دوﺳﺖ دارم‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻨﻮ دوﺳﺖ ﻧﺪاري؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻮ رو از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ و ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ دارم‪ ...‬ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﻴﺪم ﻛﻪ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺑﻬﺖ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺑﻮد‪ :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﻤﻮﻧﻲ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﺳﺨﺘﻪ‪ ...‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺮ ﺷﺪي ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ از ﻓﻠﻮر ﻗﺮض ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻴﺎ ﺑﺎﻻ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫دارم ﻗﺪم ﻣﻴﺰﻧﻢ‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن اﺻﺮار ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﻛﺎرت دارم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻣﻘﺎﺑﻞ در ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ او اﻳﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ اﻳﻨﻮري ﻧﻤﻴﺮم‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻨﻢ ﻧﻤﻴﺮم‪ ...‬ﺑﻴﺎ ﻛﺎرت دارم‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﻮار ﺷﺪ و دﻳﺪ ﻛﻪ او دور ﻣﻴﺰﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮي؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﭘﺎﺳﺨﺶ داد‪ :‬ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪159‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪.‬‬

‫در ﻧﺸﻴﻤﻦ او ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﻛﺎري داري؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ رﺣﻤﺖ دوﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﻠﻬﺎي ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ ور ﻣﻴﺮﻓﺖ‪ :‬آﻗﺎ رﺣﻤﺖ ﺗﻨﻬﺎﻣﻮن ﻣﻴﺬاري؟‬

‫رﺣﻤﺖ ﻳﻚ "ﺑﻠﻪ آﻗﺎ" ﮔﻔﺖ و آﻧﺠﺎ را ﺗﺮك ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﺗﺎرا ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺳﻴﻒ اﻟﻪ رو دﻳﺪي؟‬

‫ﺗﺎرا ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪ :‬آره‪ .‬ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﮕﻪ؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺪاﻧﺪ‪ :‬اون ﭼﻪ ﺟﻮرﻳﻪ؟ ﭼﻪ ﺟﻮر آدﻣﻴﻪ؟‬

‫ﺗﺎرا ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﮕﺎرش را از ﺟﻴﺐ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬داﺷﺖ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ درك ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮد ﻛﺎرهاي ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬داﺷﺖ ﺧﻔﻪ م ﻣﻴﻜﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ او زل زد‪ :‬ﺗﺎرا؟ آدم ﻧﺎﺟﻮرﻳﻪ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺳﻴﮕﺎرش آﺗﺶ زد‪ :‬ﻧﺎﺟﻮر؟ ﻣﻌﺮﻛﻪ س!‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﻛﻼﻓﮕﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ :‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭼﻲ؟ ﻣﻴﺸﻪ ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺮد؟‬

‫ﺗﺎرا ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺻﺪاﻳﺶ را ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد‪ :‬ﺳﺮ ﻣﻦ داد ﻧﻜﺶ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ اون ﻣﻌﺮﻛﻪ س‪ .‬اﮔﻪ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ از اون دﺧﺘﺮا ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻛﻨﻪ ﺳﻴﻒ‬

‫اﻟﻬﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﭘﺸﺖ ﺑﻪ او اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ ﺷﻤﺎ زﻧﺎ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻴﻦ‪ .‬ﻣﺎدر ﻓﻠﻮرم‪...‬‬

‫ﺣﺮﻓﺶ را ﺧﻮرد‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎز ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺗﺎرا ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ او ﻋﺼﺒﻲ اﺳﺖ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮاد ﻓﻠﻮرو ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮه ﺗﺎرا؟ ﭼﻲ ﮔﻔﺖ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻧﮕﺮان اﻳﻦ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻛﻪ اوﻧﻮ ﻧﻤﻴﺒﺮه‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻫﻮاﻳﻲ را ﻛﻪ روزﻫﺎ ﺑﻮد در ﺳﻴﻨﻪ ﺟﻤﻊ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻴﺮون ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ :‬ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﺑﺒﺮه؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺒﺮه‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪﺧﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻛﺎر ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻛﺮدي‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺖ ﻣﺪﻳﻮﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻟﺮزان ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻔﻪ ﺷﻮ‪ .‬اون ﻛﺎرو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻧﻜﺮدم‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ او ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﺟﻮري واﺳﺖ ﺟﺒﺮان ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا رو ﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﺷﻮ‪.‬‬

‫ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و ﺑﺎز روﻳﺶ را ﺑﻪ او ﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬دم ﻋﻴﺪه‪ ...‬اﮔﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﺎرﮔﺮي ﭼﻴﺰي ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬دﺳﺘﻤﻮﻧﻢ ﻛﺞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﺎرو ﭘﻠﻴﺲ ﻣ‪‬ﻠﻴﺴﻲ‪،‬‬

‫ﭼﻴﺰي ﻧﺒﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎر در دﺳﺖ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬آﻧﺮا از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬اﻳﻦ آت آﺷﻐﺎﻻ رو ﻧﻜﺶ‪ .‬ﻣﺮﻳﺾ ﻣﻴﺸﻲ‪.‬‬

‫ﺧﻮدش ﻛﺎﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻢ ﺗﻮ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎرو واﺳﻢ ﻛﺮدي‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪160‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﻧﻴﻤﺮخ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻴﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﺳﻴﮕﺎر او را ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد‪ :‬ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻛﺎم ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﮔﻔﺘﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﺑﮕﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ ﻛﻪ آدم ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬اﻳﻦ از ﻫﻤﻪ ﺑﺮﻣﻴﺎد‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﭼﺮا ﻟﺒﺎﺳﺎﺗﻮ در ﻧﻤﻴﺎري؟‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻴﺮه اش ﺑﻪ او ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻋﺎدت داري ﺑﻪ ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮا ﻫﻤﻴﻨﻮ ﺑﮕﻲ؟ ﻧﻪ ﺟﻮﻧﻢ‪ ...‬ﺑﺎﻫﺎس ﺑﺮم‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻮﻧﻪ او را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎرا ﭘﺎﺳﺨﺶ را ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺶ داد‪ :‬ﻣﺨﻠﺼﻴﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺎﻫﺎس ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و روﺳﺮي را از ﭘﺸﺖ ﮔﺮدن ﺑﻪ ﺳﺮش ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻣﺨﻠﺼﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻐﻀﺶ را ﻓﺮو داد‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﻔﺮه ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣﻴﭽﻴﺪ‪ :‬ﻳﻪ روزي از ﺧﻮردن اﻳﻦ ﻻزاﻧﻴﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻴﺸﻲ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬واﺳﻪ ﭼﺎق ﺷﺪن ﻫﻢ ﺷﺪه ﻣﻴﺨﻮرم!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد‪ :‬ﻳﻪ ﺧﻮرده ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮت ﺑﺪه‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰو ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ .‬ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﺎرﻣﺎن ﭼﻴﺰي ﺑﻔﻬﻤﻪ‪ .‬ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﭼﻴﺰي ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻲ ﻓﻠﻮر ﺗﻜﻮن ﺑﺨﻮره‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﻴﺸﻪ؟ ﭘﺪر ﺗﻮ اوﻣﺪ و ﺑﻪ ﻓﻠﻮر ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﺪرﺗﻢ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﻴﺪ‪ :‬ﻧﻪ آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ‪ .‬اﻳﻨﺠﻮر ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﻠﻮر ﭘﺪرو ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻠﻮر ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰو ﻣﻴﺪوﻧﺴﺖ‪ .‬اﺻﻼً‪...‬‬

‫ﺑﺎ ﻟﻴﻮاﻧﻲ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬اﺻﻼً ﻗﺮار ﻧﺒﻮده اﻳﻨﺠﻮري ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻗﺮار ﻧﺒﻮده ﻓﻠﻮر ﭘﻴﺶ ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻗﺮار ﺑﻮده ﻓﻠﻮر ﺑﺎ ﻣﺎدرش زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻪ!‬

‫ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و دﺳﺖ از ﺑﺎزي ﻋﺼﺒﻲ اش ﺑﺎ ﻟﻴﻮان ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﭘﺪر ﺻﺎف رﻓﺘﻪ ﺑﻮده ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﻠﻮر ﻗﺮار ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬وﻟﻲ اون ﻧﺎﻣﺮدا ﺑﻪ‬

‫ﭘﺪرم ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدن‪ .‬در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻓﻠﻮر ﭘﺪرو ﭘﻴﺪا ﻣﻴﻜﻨﻪ‪...‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﻴﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻴﻜﻪ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﺮد ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬اﻧﻘﺪر ﻛﻮﭼﻴﻜﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻮش ﮔﻢ ﻣﻴﺸﻦ‪ ...‬اﻧﻘﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﻴﺶ‪ ...‬آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺳﺮ ﺑﻪ او ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻴﺎد؟‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ او اﻃﻤﻴﻨﺎن داد‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﻪ آﻧﺪو ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻣﻴﭙﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل ﻗﺮﺻﺎﺗﻮ ﺧﻮردي؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪161‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺎز اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺒﻴﻨﻤﺸﻮن‪.‬‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﻮد ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮان از آﻧﻬﺎ ﮔﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻤﻴﺨﻮاﻫﻢ در ﺗﻮﻫﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫"ﭘﺪر" ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ در ﺗﻮﻫﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم در "ﺧﺎﻧﻪ" را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺗﺎرا ﺑﻪ ﻛﻨﺎري ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺗﺎرا ﻛﺠﺎ ﻣﻴﻤﻮﻧﻲ؟ ﭼﺮا ﻧﻤﻴﺎي ﺧﻮﻧﻪ؟‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻤﻴﺨﻮام ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﺑﺸﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬دﻳﻮوﻧﻪ ﺷﺪي؟ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﻲ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﻛﺮد‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن از ﭘﺲ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻳﻦ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺷﺒﺎ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺨﻮاﺑﻲ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ دور و ﺑﺮ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺗﻜﻴﻪ داد‪ :‬دﻳﻮوﻧﻪ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺖ‪ .‬ﺷﺒﺎ ﺑﻴﺎ‪ .‬اون ﻳﺎرو ﺳﮕﻪ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻳﻪ وﻗﺘﺎ ﻣﻴﺒﻴﻨﻤﺶ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻪ ﭼﻬﺮه او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬از ﺑﺎرﻣﺎن ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ؟‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺧﻮﺑﻪ‪ ...‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﺎز آه ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ او را ﺑﺎور ﻛﻨﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺮدي‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻛﻤﻲ ﻛﻨﺎر دﻳﻮار ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺳﻴﮕﺎر ﻧﻢ ﻛﺸﻴﺪه و ﺧﺸﻚ ﺷﺪه اي را از روي ﺟﻌﺒﻪ ﺑﺮداﺷﺖ و آﺗﺶ زد‪ :‬ﺗﺎرا‪ ...‬ﻣﻦ‪ ...‬ﻣﻴﺨﻮام ﻳﻪ رازي رو‬

‫ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﻴﮕﺎر ﻧﻜﺸﻴﺪه او را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﺼﻮم ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻣﻴﺪارد‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻢ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬دل دل ﻛﺮد‪ :‬ﺗﺎرا‪ ...‬ﻣﻦ‪ ...‬اﻋﺪام ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺗﻦ ﻛﺞ ﻛﺮد و ﺑﻪ او ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ :‬ﭼﻲ؟ ﭘﺲ اوﻧﺠﺎ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﺮدي؟ ﺗﻮ اون ﺑﻨﺪ؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻣﺴﺨﺮه س‪ .‬ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺗﻨﮓ ﻛﺮد‪ :‬ﭼﻲ؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪ :‬ﺷﻜﻨﺠﻪ‪ .‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺑِﺒ‪‬ﺮم‪ .‬ﺑِﺒ‪‬ﺮم ﺗﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺣﻜﻤﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﺎﺑﺎور ﺑﻮد‪ :‬ﭼﻲ؟ ﻳﻌﻨﻲ دروغ ﺑﻮد؟ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻳﺎرو رو ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﻛﺸﺘﻲ؟‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪162‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪ :‬ﻫﻤﻪ ش دروغ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺣﻜﻤﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺷﻜﻨﺠﻪ دﻫﻨﻤﻮ ﺑﺎز ﻧﻜﺮد‪ .‬اﻧﻔﺮادي ﺑﺎز ﻧﻜﺮد‪ .‬ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﺎز ﻧﻜﺮد‪ .‬ﻣﻨﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎدن‬

‫اوﻧﺠﺎ ﭘﻴﺶ ﻳﻪ ﻣﺸﺖ آدم ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻲ ﺑﺮاﺷﻮن ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ دﻫﻨﻢ ﺑﺎز ﺑﺸﻪ‪ .‬اﻣﺎ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪﺧﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﻫﻨﻮز ﻧﺎﺑﺎور ﺑﻮد‪ :‬ﻣﻌﺼﻮم؟ ﭼﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻴﺪوﻧﺴﺘﻲ؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺳﻴﮕﺎرش را ﻋﺼﺒﻲ ﺗﻜﺎﻧﻴﺪ‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺑﺎﻧﺪ دزدي ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻴﻜﺮدم‪ .‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬ﻓﻘﻂ واﺳﺸﻮن اﻃﻼﻋﺎت ﺟﻤﻊ‬

‫ﻣﻴﻜﺮدم‪ .‬دﻫﻦ ﺑﻌﻀﻴﺎ رو ﺑﺎز ﻣﻴﻜﺮدم‪ ،‬ﺑﺎ روﺷﻬﺎي زﻧﻮﻧﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪم اون اﻃﻼﻋﺎت رو ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻳﻪ راﺑﻂ ﻣﻴﺪادم و ﭘﻮﻟﻤﻮ ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺳﺮ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داد‪ :‬ﺧﻮب؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻣﻮﺿﻮع دزدي و ﺧﺎرج ﻛﺮدن ﻋﺘﻴﻘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ از اون ﻣﻮﺿﻮع ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻤﻴﺪوﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﻣﻌﺼﻮم‪...‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺑﺎز ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﮔﻔﺘﻦ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ دﻫﻨﻢ ﺑﺎز ﻧﺸﻪ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﻣﻴﻤﻮﻧﻢ‪ .‬ﻣﻨﻮ آوردن ﺑﻪ اون ﺟﻬﻨﻢ‪ .‬آدﻣﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﺎ اﻧﻘﺪر از ﻣﺮگ ﻣﻴﮕﻦ و ﻣﻴﭙﺮﺳﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺑﻤﻴﺮي‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺮاي ﺗﻔﺮﻳﺢ‪ ،‬ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ رو ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﻴﻜﻨﻦ‪ ...‬دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﺑﺎﺧﺘﻦ ﻧﺪارن‪...‬‬

‫رو ﺑﻪ ﺗﺎرا ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ‪ ..‬زﻧﺎ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺧﻴﻠﻲ وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻦ‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻌﺼﻮم ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻮن ﻫﻔﺘﻪ اول ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ اوﻧﺎ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻴﭽﻲ ازم ﻧﻤﻴﻤﻮﻧﻪ‪ ...‬ﺗﺎ ﺗﻮ اوﻣﺪي‪ ...‬ﻣﻦ ﻳﻚ ﺳﺎل‬

‫ﺗﻤﻮم اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺗﻮ اوﻣﺪي‪...‬‬

‫ﺗﺎرا آﺧﺮﻳﻦ ﻛﺎﻣﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻛﺴﻲ ﺑﻬﺖ ﺷﻚ ﻧﻜﺮد؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﻦ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺨﻮاد ﺷﻚ ﻛﻨﻪ‪ .‬ﻣﻴﺪوﻧﻲ ﻛﻪ‪...‬‬

‫ﺧﻨﺪه اش ﺧﺸﻜﻴﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻲ ﮔﻨﺎه ﺑﻮدم‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻲ ﺑﮕﻢ‪...‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﭼﺸﻤﺎن ﺟﺪي اش را ﺑﻪ او دوﺧﺖ‪ :‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰي رو ﻓﻬﻤﻴﺪم‪...‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭘﺮﺳﻴﺪ و ﻣﻌﺼﻮم ﭘﺎﺳﺨﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻳﻪ ﭼﻴﺰاﻳﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ارزش داره ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺳﺮت ﺑﺮه ﺑﺎﻻي دار‪.‬‬

‫ﭼﺎﻗﻮي ﻛﻮﭼﻚ "ﻧﻬﺎل" را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﺎرا ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﺗﺎرا‪ ...‬اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻳﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﻴﻤﺎري ﻧﻬﺎﻟﻮ درﻣﺎن ﻛﻨﻪ‪ .‬ﺑﻬﻢ ﻓﺮﺻﺘﺸﻮ ﺑﺪه‪.‬‬

‫ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻴﺨﻮام ﻳﻜﻲ از ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا‪ ،‬ﻧﺎﺑﺎور ﺧﻴﺮه اش ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺪر اﺻﺮاري ﻧﺪاره ﻛﻪ اوﻧﻮ ﺑﺒﺮه‪ .‬اﮔﻪ ﻫﻢ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺑﻜﻨﻪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮﺋﻪ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ از ﺑﺎﺑﺖ ﻓﻠﻮر ﻣﻄﻤﺌﻨﻪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ ﻛﻼم ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ اداﻣﻪ ﻣﻴﺪاد‪ :‬ﻗﺮار ﻧﺒﻮد اﻳﻨﺠﻮري ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎرﻣﺎن‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪163‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺮاي او از ﻣﺸﺮوب ﺷﻮﻫﺮ ﺧﺎﻟﻪ اش رﻳﺨﺖ‪ :‬ﻣﻴﺪوﻧﻢ‪ ...‬ﻣﻴﺨﻮام ﻳﻪ ﭼﻴﺰي رو ﺑﺪوﻧﻲ ﺷﺎﻫﻴﻦ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﻲ؟‬

‫و ﺑﺎرﻣﺎن ﺟﻮاب داد‪ :‬ﻣﻦ از ﭘﺪر ﺗﻮ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد و در ﺻﻨﺪﻟﻲ اش ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺷﺪ‪ :‬اون ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن اﺻﺮار ﻛﺮد‪ :‬ﻫﺴﺖ‪ .‬اون راﺣﺖ آدم ﻣﻴﻜﺸﻪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ :‬اون "آدم" ﻧﻤﻴﻜﺸﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪ :‬ازش ﻃﺮﻓﺪاري ﻣﻴﻜﻨﻲ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬اون ﭘﺪرﻣﻪ‪ .‬ﭘﺪر ﻓﻠﻮر ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬و اوﻧﻮ ﺑﻪ دﻻﻳﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺮات ﺗﻮﺿﻴﺢ دادم ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داره‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ‪ ...‬ﻓﻠﻮر ﻳﺎدﮔﺎر‬

‫دوران ﺳﺨﺘﻲ و ﻋﺸﻖ اوﻧﻪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﻬﺶ آﺳﻴﺒﻲ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﺗﻜﻴﻪ داد‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ‪ ...‬ﻣﻦ از اﻳﻦ ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻢ‪.‬‬

‫ﭘﺲ ﭼﻲ؟‬ ‫‪-‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ‪ ...‬ﻣﻦ از ﻧﺤﻮه ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﺮدن اون ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪ .‬ﻓﻠﻮر‪...‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﻣﻜﺚ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ‪ .‬و ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ اش ﺗﻜﻴﻪ زد‪ :‬ﻣﻦ از ﻓﻠﻮر ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ‪ ...‬اون دﺧﺘﺮ ﺳﻴﻒاﻟﻬﻪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﺪ ﺳﮓ ﻣﻨﻮ ﻣﻴﺪﻳﺪي‪ ...‬ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ ﭼﻲ‬

‫ﻣﻴﮕﻢ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ :‬ﻣﻴﻔﻬﻤﻢ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺟﻮري ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ اﻳﻨﻮ ازش ﺟﺪا ﻛﻨﻲ‪ .‬ﺣﺘﻲ اﮔﻪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮت ﻣﺮاﻗﺒﺶ ﺑﺎﺷﻲ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺻﺪاﻳﺶ را ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻛﻪ اون ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﺎﺻﺮه‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺎرﻣﺎن زل زده ﺑﻮد‪ :‬اﻳﻦ ﺑﺮاش ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺷﺮوﻋﻪ‪ .‬اون ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻬﺎل ﻫﻢ درد ﻣﻴﻜﺸﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻪ‬

‫ﻛﺴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش و ﻣﺜﻞ ﻧﻬﺎل ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن‪...‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ اﻳﻨﻮ ازش ﺟﺪا ﻛﻨﻲ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ اش ﺗﻜﻴﻪ داد‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ‪ ...‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺬارم‪ ...‬اﻳﻨﺠﻮري ﻓﻠﻮر از دﺳﺖ ﻣﻴﺮه!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﺤﻜﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻠﻮر‪ ،‬اﻳﻨﺠﻮري ﻓﻠﻮره‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺻﺪاﻳﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻬﺖ ﻧﻤﻴﺎد اﻳﻨﺠﻮري ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ! ﻣﻦ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ از ﺷﻤﺎ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ!‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺳﻴﻒ اﻟﻪ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻴﺮم‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻠﻮر ﺑﺎزم ﻫﻤﻴﻨﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﺟﻮري ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻲ اﻳﻨﻮ ازش ﺑﮕﻴﺮي‪.‬‬

‫ﺳﻜﻮت ﻛﺮد‪ .‬در ﺳﻜﻮت ﺳﻨﮕﻴﻨﺸﺎن ﺑﺎرﻣﺎن اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﻜﻮﺗﺸﺎن را ﺷﻜﺴﺖ‪ :‬اون ﺣﻖ داره اﻧﺘﻘﺎﻣﺸﻮ ﺑﮕﻴﺮه‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻧﻜﻨﻪ ﺗﺎ آﺧﺮ‬

‫ﻋﻤﺮش ﻋﺬاب ﻣﻴﻜﺸﻪ‪ .‬ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻧﺎﺻﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺴﺎﻟﻪ زﻫﺮﻳﻪ ﻛﻪ اون ﺗﻮ وﺟﻮدش داره و ﻳﻪ ﭘﺎدزﻫﺮ ﻣﻴﺨﻮاد‪ .‬ﺑﺬار ﻛﻨﺎر ﻳﻪ آدم ﻣﻄﻤﺌﻦ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺑﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ رﻣﻖ و ﻧﻔﻬﻢ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻦ اﻳﻨﻮ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺎﻧﻌﺶ ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﻗﺎﻧﻌﺶ ﻛﻦ ﻛﻪ ﭘﺪرم اﻳﻦ ﻛﺎرو ﺑﺮاش ﺑﻜﻨﻪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪164‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪ :‬ﺑﺎزم ﺣﺮف ﺧﻮدﺗﻮ ﻣﻴﺰﻧﻲ؟‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﻣﺎ ﺣﺮف ﻫﻤﻮ ﻧﻤﻴﻔﻬﻤﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻴﺮم‪ .‬ﻧﻬﺎل ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻪ‪ .‬ﺑﻬﺖ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻴﺪم ﻛﻪ ﭘﺪر اوﻧﻮ ﻧﻤﻴﺒﺮه‪ .‬ﻣﮕﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮدش ﺑﺨﻮاد‪.‬‬

‫ﺑﻪ در ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ :‬ﺑﺎرﻣﺎن‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪ ...‬ﻧﻬﺎل در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻓﻠﻮر‪ .‬ﭘﺪرم اﻳﻨﻮ ﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن ﺑﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد ﺗﺎ از در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻮزاد ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ وﻧﮓ ﻣﻴﺰﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎدش ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﻣﺮد ذﻟﻪ ﻣﻴﺸﻮد و در ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ را ﻣﻴﻜﻮﺑﺪ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺑﺎز‬

‫ﻣﻴﻜﻮﺑﺪ و ﺑﺎز ﻣﻴﻜﻮﺑﺪ‪ .‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﻴﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ آﻧﻬﺎ آﻣﺪه اﺳﺖ؟‬

‫ﻣﺮد‪ ،‬ﺑﺎ دﻣﭙﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺎرﻳﻚ و ﮔﻠﻲ ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬از ﻛﻨﺎر دﻳﻮارﻫﺎي آﺟﺮي ﻣﻴﮕﺬرد‪ .‬ﺑﻮي ﺑﻬﺎر ﻣﻲ آﻳﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬

‫ﻣﺮد ﺑﻪ آن ﻧﻤﻲ اﻧﺪﻳﺸﺪ؛ ﺗﻠﻔﻦ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ و اداره ﭘﻠﻴﺲ‪.‬‬

‫در اﻳﻦ دم دﻣﻬﺎي ﺻﺒﺢ‪ ،‬دو ﺟﺴﺪ از ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻼ ﺧﺎرج ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ‪ .‬اﻣﺪادﮔﺮان ﺑﺎ آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬دو دﺧﺘﺮ و ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﻧﻮﺟﻮان ﺑﻴﻬﻮش‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه‪.‬‬

‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ در ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎر ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺎرﻳﻚ ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪ :‬ﻣﻼ و ﺷﻬﻨﺎزو ﻛﺸﺘﻦ! ﻻﺑﺪ ﻳﻜﻲ ﺑﻮده ﻛﻪ ﭘﻮل داده ﺑﻮده و دﻋﺎش ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮده!‬

‫ﻧﻮزادِ ﺷﻬﻨﺎز ﻫﻨﻮز وﻧﮓ ﻣﻴﺰﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺟﻠﻮ ﻣﻴﻜﺸﺪ‪ :‬ﻳﻪ ﺑﭽﻪ دﻳﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﻪ! ﻣﻦ دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ! ﻳﻪ دﺧﺘﺮ!‬

‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻧﻔﻬﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﺗﻮ ﺻﻒ ﻧﻮن دﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ‪.‬‬

‫دﻳﮕﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻴﻜﻨﻲ‪ ...‬ﭘﺲ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫دﻗﺎﻳﻘﻲ ﻣﻴﮕﺬرد‪ .‬ﺟﺴﺘﺠﻮﮔﺮان ﻣﺪارﻛﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎزرس ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ‪ .‬ﭘﻠﻴﺲ ﻣﺮدم را ﻣﺘﻔﺮق ﻣﻴﻜﻨﺪ‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺗﻮي ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻫﺴﺖ!‬

‫ﻳﻜﻴﺸﻮن ازدواج ﻛﺮده‪ ،‬اﻣﺎ از ﺧﻮﻧﻪ ﻓﺮار ﻛﺮده‪ .‬در ﺟﺮﻳﺎﻧﻴﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮزم ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮي ازش ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اون دﺧﺘﺮي ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ دﻳﺪﻳﻦ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﭽﻪ اﻗﻮاﻣﺸﻮن‬

‫ﺑﻮده!‬

‫ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺑﺎزرس اﺷﺎره ﻣﻴﻜﻨﺪ و ﭼﻴﺰي ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ را در ﺟﺴﺪ زن ﭼﺎﻗﻮ ﺧﻮرده ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن ﻣﻴﺪﻫﺪ‪ :‬ﻛﻒ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را‪.‬‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ در را ﺑﺴﺖ و ﭘﻴﺶ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻧﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪ :‬روز ﻋﻴﺪ ﺗﻌﻄﻴﻠﻪ! ﻣﺎ ﻫﻢ ﺗﻌﻄﻴﻠﻴﻢ!‬

‫ﻧﺎزي ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﻫﻢ ﺗﻌﻄﻴﻠﻴﻢ آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ!‬

‫ﺗﺎرا ﻗﻠﻴﺎن ﺧﻄﻴﺒﻲ را ﭼﺎق ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﺑﺒﻴﻦ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺳﺮ ﺳﺎﻟﻲ ﺑﺎ ﻛﻴﺎ دم ﺧﻮري! ﻳﻪ ﻣﺸﺖ ﺧﻼﻓﻜﺎر!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻗﻠﻴﺎن را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﻛﻨﺎر ﺳﺒﺰه اش ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﻋﻮﺗﻢ ﻛﺮدن! وﻟﻲ ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ رو ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻴﺪم!‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪165‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از "ﻧﻬﺎﻟﻢ" دل ﺑﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﻧﻲ را از دﺳﺖ او ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬دﻳﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎت زﻳﺎد ﺷﺪن آﻗﺎ ﺧﻄﻴﺒﻲ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎرا ﺑﻮﺳﻪ اي ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ اش زد‪ :‬ﻗﺮﺑﻮن ﺗﻮ ﺑﺮم ﻛﻪ اﻧﻘﺪر ﺧﻮﺑﻲ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺳﺎرا ﺗﺮاﻧﻪ اي روﺷﻦ ﻛﺮد‪ :‬ﺿﺒﻄﺖ ﺑﻬﺘﺮ از ﺿﺒﻂ ﻣﺎ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻪ! اﻗﻼً ﺑﺮق داري!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‪ ...‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﭼﻲ ﺑﮕﻢ‪ ...‬ﻧﻤﻴﺪوﻧﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﺳﺎل ﺟﺪﻳﺪ ﭼﻪ آرزوﻳﻲ ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﻜﻨﻢ‪ ...‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎي ﻗﺒﻞ‪ ...‬ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﺳﺎل‬

‫ﻛﻨﺎرم ﺑﻮدﻳﻦ‪ .‬ﺷﻤﺎ دﺧﺘﺮا ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻣﻨﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻛﺎري ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ اش ﺗﻜﻴﻪ داد و ﺳﺮزﻧﺸﮕﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﺮار ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﻲ! ﻫﻤﻴﻨﻘﺪر ﻛﻪ ﻫﻮاﻣﻮﻧﻮ داري ﺑﺴﻪ! ﻣﺎ دﻳﺮ ﻳﺎ زود ﮔﻴﺮ ﻣﻲ اﻓﺘﻴﻢ و ﺳﺮﻣﻮن‬

‫ﻣﻴﺮه ﺑﺎﻻي دار!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﺑﺎز ﻧﻲ را از دﺳﺖ ﻣﻌﺼﻮم ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اون دﺧﺘﺮا ﻓﺮق داﺷﺘﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﻪ اوﻧﺎ رو ﺑﻴﺮون ﻛﺮدم‪ .‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ اوﻧﺎ رو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ‬

‫م راه ﻧﺪادم‪ .‬ﻳﻜﻴﺸﻮن دﻧﺒﺎل ﻣﺸﺘﺮي ﻣﻴﮕﺸﺖ‪ .‬اون ﻳﻜﻲ دﺳﺖ ﻛﺞ ﺑﻮد‪ .‬اون ﻳﻜﻲ ﻣﻌﺘﺎد ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭽﻜﺪوم از اﻳﻨﺎ ﻧﺒﻮدﻳﻦ‪.‬‬

‫ﻧﺎزي ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻗﻬﻘﻬﻪ زد‪ :‬ﻓﻘﻂ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻮدﻳﻢ!‬

‫ﺧﻄﻴﺒﻲ ﻗﻞ ﻗﻠﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬آدﻣﻪ دﻳﮕﻪ‪ ...‬ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﻣﻴﺰﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺮش!‬

‫ﺗﺎرا ﻣﻌﺘﺮض ﺷﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﺰد ﺑﻪ ﺳﺮم!‬

‫ﻣﻌﺼﻮم ﺟﻠﻮ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺗﺎرا ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻣﻨﻢ ﻧﺰد ﺑﻪ ﺳﺮم!‬

‫ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﻣﻌﺼﻮم ﭼﺸﻤﻜﻲ ﺗﺤﻮﻳﻠﺶ داد‪ .‬ﺗﺎرا ﻧﮕﺎﻫﺶ را از او ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻴﻬﺎي ﺗﻨﮓ دوﺧﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ ﺷﻨﺎ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻜﻪ‬

‫دوﺧﺖ‪ ،‬ﺳﻤﺎق‪ ،‬ﺳﻴﺐ‪ ،‬ﺳﺒﺰه‪ ،‬ﺳﻴﺮ‪ ،‬ﺳﻤﻨﻮ‪ ،‬ﺳﻨﺠﺪ‪ .‬ﺑﻪ آﻳﻨﻪ دوﺧﺖ‪ ،‬ﺷﻤﻌﻬﺎ و ﻗﺮآن روي ﻣﻴﺰ‪.‬‬

‫ﻫﻴﭽﻜﺪام را ﻧﻤﻴﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﺼﻮم را ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻴﺸﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻜﻲ ﻣﻴﺸﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ "ﺣﻜﻢ" داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻒ دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﮔﺸﻮد‪ .‬ﭼﺎﻗﻮي ﻛﻮﭼﻜﻲ در دﺳﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﻮن ﺑﺮ آن ﺧﺸﻜﻴﺪه ﺑﻮد‪ :‬اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﻋﻴﺪ ﻣﻨﻪ‪ ...‬ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻲام‪...‬‬

‫ﺧﺎﻟﻲِ ﺧﺎﻟﻲ‪...‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ دﺳﺘﺎن او را ﻣﺸﺖ ﻛﺮد و آﻧﻬﺎ را در دﺳﺖ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻋﻴﺪت ﻣﺒﺎرك‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪ :‬ﻋﻴﺪت ﻣﺒﺎرك ﺷﺎﻫﻴﻦ‪...‬‬

‫زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﻣﻦ آدم ﺑﻮدم‪ ...‬ﻣﻦ ﻻزاﻧﻴﺎ ﭘﺨﺘﻢ‪ ...‬ﻣﻦ ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ...‬ﻣﻦ ﻣﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﻗﺼﻢ‪ ...‬اوﻧﺎ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ اﻳﻨﻮ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪن‪...‬‬

‫"ﻣﻦ ﻳﻪ آدم ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺑﻮدم‪ ...‬ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ‪ ...‬ﻳﻪ دﺧﺘﺮ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮاي دﻳﮕﻪ‪"...‬‬

‫ﻟﺤﻨﺶ ﻛﻨﺪ و ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ﻣﻴﺸﺪ‪...‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪166‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺣﺲ ﻛﺮد ﻫﻤﻪ ﺳﺮﻣﺎي دﻧﻴﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ او ﻫﺠﻮم ﻣﻴﺒﺮد‪ .‬دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ اش ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻓﺮﻳﺎد ﻧﻜﺸﺪ‪ :‬ﻧﻬﺎل؟‬

‫ﺑﺎرﻣﺎن از ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ دوﻳﺪ‪ .‬ﻓﻠﻮر‪ ،‬ﺷﻬﻼ را ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ رﻫﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺻﺪاي ﻓﺮﻳﺎد ﺷﻬﻼ را از ﮔﻮﺷﻲ آوﻳﺰان ﺑﺸﻨﻮد‪ :‬ﺧﺎﻟﻪ ﺟﻮن ﭼﻲ‬

‫ﺷﺪ؟‬

‫ﻓﻠﻮر در ﭼﺎرﭼﻮب در ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎرﻣﺎن ﺣﻴﺮان ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻠﻮر ﭼﺸﻢ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﻗﺮﻣﺰ ﺗُﻨﮓ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ آب ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ‬

‫دﺳﺘﻬﺎي ﺑﻲ ﺣﺲ ﭼﺎرﭼﻮب در را ﭼﺴﭙﻴﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻻل ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻲ رﻧﮓ و ﻣﺮده وﺳﻂ اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﺣﻴﺮان و دﻳﻮاﻧﻪ‪ .‬ﺗﻦِ ﺑﻲ‬

‫ﺟﺎن ﻧﻬﺎل را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ آﻧﺮا ﺑﺒﻮﺳﺪ‪.‬‬

‫ﻛﺴﻲ ﻳﺎ ﭼﻴﺰي در ﺳﺮ ﻓﻠﻮر ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎﻫﻲِ ﺗﻨﮓ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدش ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ و ﭼﻪ در ﺧﻮد دارد‪.‬‬

‫دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاﻳﺶ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺳﻮﺋﻴﭻ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﺎزي داد‪ :‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﺑﺮوﻧﻲ؟‬

‫ﻧﺎزي آﻧﺮا ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ!‬

‫در ﻣﺎﺷﻴﻦ‪ ،‬ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﮔﻠﻲ و ﺑﺎرﻳﻚ ﻣﻨﺘﻈﺮﺷﺎن ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪ :‬ده دﻗﻴﻘﻪ دﻳﮕﻪ روﺷﻨﺶ ﻛﻦ‪.‬‬

‫ﻧﺎزي ﺑﺎ ﺗﻜﺎن ﺳﺮ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮم ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ اﻳﻦ راه ﺧﻮﺑﻴﻪ؟‬

‫ﻣﻌﺼﻮم در ﮔﻮﺷﺶ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪ :‬اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻳﻪ ﻛﻪ ﺧﻼﺻﺶ ﻣﻴﻜﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺗﺎﻳﻴﺪش ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺗﺎرا ﺑﻪ ﻓﻠﻮر ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﻴﻜﺮد‪ :‬ﺗﻮ ﻧﻴﺎ ﻓﻠﻮر‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﻣﺤﻜﻢ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﻣﻴﺎم‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺗﺤﺴﻴﻨﮕﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ آراﻣﻲ رو ﺑﻪ ﻧﻬﺎل ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻮدت ﺑﺒﻴﻨﻲ‪ .‬ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻼ ﻣﻴﻤﻴﺮه‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﻮم ﻣﻴﺸﻪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ اش ﻟﺒﺨﻨﺪش زد‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر دﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ او ﮔﺬاﺷﺖ‪ :‬ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻲ؟‬

‫ﻧﻬﺎل ﺳﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺟﻤﺒﺎﻧﺪ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﺑﻬﺘﻮن ﻣﻴﮕﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﭼﻪ ﺟﻮرﻳﻪ و ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺨﻮاﺑﻪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ :‬ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪167‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﻫﻨﻮز وارد ﻛﻮﭼﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﻴﻦ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻓﻠﻮر ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﮕﻬﺶ داﺷﺖ‪ :‬ﭘﺪر ﻣﻴﺨﻮاد ﻛﻪ ﺗﻮ اﻳﻨﻮ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮي‪.‬‬

‫ﻓﻠﻮر ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻴﺮه و وﺣﺸﻲ اش ﺑﻪ او ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ درﺧﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﻛﻨﺎر ﺟﺴﻢ ﺑﻲ ﺟﺎن ﺷﻬﻨﺎز ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺗﺎرا زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ زودﺗﺮ ﺑﺮﻳﻢ!‬

‫ﻧﻬﺎل ﺑﺎ ﻟﺒﺎن ﺑﺴﺘﻪ اش ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ‪.‬‬

‫ﭼﺎﻗﻮﻳﺶ را از ﺟﻴﺐ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ؛ ﻫﻤﺎن را ﻛﻪ ﻛﺎﺑﻮس ﺷﺒﻬﺎ و روزﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻒ دﺳﺖ ﺷﻬﻨﺎز را ﮔﺸﻮد‪ .‬و ﺑﺮﻳﺪ و ﺑﺮﻳﺪ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺸﻤﺎرد‪.‬‬

‫ﺑﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﺷﻜﺎف‪ ،‬ﭼﻴﺰي از ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺗﻦ ﻧﻬﺎل ﻛﻢ ﻣﻴﺸﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺑﺎﻻي ﺳﺮش اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﻧﻬﺎل‪ ...‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻳﻢ‪...‬‬

‫ﻧﻬﺎل ﭼﺎﻗﻮ را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد‪ :‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﻴﺸﻮرﻣﺶ‪ .‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ‪.‬‬

‫در ﺟﺎده ﭘﺮ از ﺑﺮف ﻗﺪم ﻣﻴﺰد‪ .‬ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮري در دور‪ ،‬او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ آن ﻧﻮر ﻣﻴﺪرﺧﺸﻴﺪ و ﺳﻴﻒاﻟﻪ‬

‫ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﻪ آن ﻧﻤﻴﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺳﺮدش ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻮر ﻧﻤﻴﺮﺳﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻮر‪ ،‬ﻋﻤﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻛﺴﻲ را در راه دﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ‬

‫او را ﻣﻴﺪﻳﺪ‪ .‬او ﻣﻴﮕﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮو‪ .‬اداﻣﻪ ﺑﺪه‪ .‬ﻫﻨﻮز وﻗﺘﺶ ﻧﺮﺳﻴﺪه‪ .‬وﻗﺘﻲ وﻗﺘﺶ ﺑﺮﺳﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻴﺮﺳﻲ‪.‬‬

‫و ﺳﻴﻒ اﻟﻪ اداﻣﻪ ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﺻﺪاي او را ﻣﻴﺸﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻔﺖ "اداﻣﻪ ﺑﺪه"‪.‬‬

‫و او اداﻣﻪ ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ اداﻣﻪ ﻣﻴﺪاد‪.‬‬

‫ﻫﻤﻪ راه ﺳﺮﺑﺎﻻﻳﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻔﺲ ﮔﻴﺮ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آن روزﻧﻪ ﻧﻮر‪.‬‬

‫زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﺜﻞ ﭘﺘﻚ ﺑﺮ ﺳﺮش ﻓﺮود آﻣﺪ و او را از ﺧﻠﺴﻪ اي ﻛﻪ ﮔﺎه و ﺑﻴﮕﺎه ﺑﻪ آن ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻛﺴﻲ ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ ﭘﺴﺮش روز ﺑﻌﺪ ﻣﻲ آﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻲ ﻓﻠﻮر‪.‬‬

‫ﺑﻲ ﻧﻬﺎل‪.‬‬

‫و ﺑﺎ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎي ﺧﺸﻚ‪ ،‬ﭘﺮ از ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻧﻬﺎل‪.‬‬

‫ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﮔﻮﺷﻲ ﺗﻠﻔﻦ را ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ زد‪ :‬ﺷﺎﻫﻴﻦ‪ ...‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ آواره اي‪ .‬آواره‪...‬‬

‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻲ آﻳﻲ‪ ،‬آواره ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ‪...‬‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻨﺠﺮه آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺶ اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬
‫‪168‬‬ ‫
و زا – ن‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ "آدم" اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ :‬ﺗﺎرا‪.‬‬

‫اﺳﻤﺖ ﺧﻮب ﺑﻪ ﻳﺎد ﺳﻴﻒ اﻟﻪ ﻣﺎﻧﺪه‪.‬‬

‫ﻛﺎري ﻛﺮدي ﻛﻪ اﺳﻤﺖ ارزش "ﺣﻚ ﺷﺪن" را ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺟﺴﺪ ﭘﻴﺪا ﺷﺪه در آﺑﺮاه ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺷﺪ‪:‬‬

‫ﻧﺎم‪ :‬ﺳﻮﺳﻦ ﺣﻤﻴﺪي‪.‬‬

‫ﺳﻦ‪ :‬ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل‪.‬‬

‫ﻧﻮع ﻣﺮگ‪ :‬ﺧﻮدﻛﺸﻲ از ﻃﺮﻳﻖ ﻗﻄﻊ ﺷﺎﻫﺮگ دﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻋﻼﺋﻢ ﻣﺸﺨﺼﻪ‪:‬‬

‫ﺧﺮاﺷﻬﺎي ﻣﺘﻌﺪد اﻳﺠﺎد ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺘﻮﻓﻲ ﺑﺮ ﻛﻒ دﺳﺖ ﭼﭗ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫ﺷﺎﻫﺮﮔﻬﺎي ﻫﺮ دو دﺳﺖ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪-‬‬

‫اﻧﮕﻴﺰه اﺣﺘﻤﺎﻟﻲ ﺑﺮاي ﻗﺘﻞ ﭘﺪر و ﻧﺎﻣﺎدري‪ :‬ازدواج اﺟﺒﺎري‪.‬‬

‫ﭘﺮوﻧﺪه در دﺳﺖ ﺑﺮرﺳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻏﺬاﻫﺎي ﮔﺮم‪:‬‬

‫ﻗﻮرﻣﻪ ﺳﺒﺰي )ﺷﻨﺒﻪ – دوﺷﻨﺒﻪ(‬

‫ﻛﺸﻚ و ﺑﺎدﻣﺠﺎن )ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ(‬

‫ﻗﻴﻤﻪ )ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ – ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ(‬

‫ﻛﺘﻠﺖ )ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ(‬

‫ﻣﺎﻛﺎروﻧﻲ‬

‫ﻣﺮغ‬

‫ﻣﺎﻫﻲ‬

‫ﻻزاﻧﻴﺎ ‪ --‬ﺣﺬف ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺎﻳﺎن‪.‬‬

‫‪http://story-saman.blogspot.com/‬‬