Journalism, ang koleksyon, paghahanda, at pamamahagi ng mga balita at kaugnay na komentaryo at

tampok na materyales sa pamamagitan ng print at electronic media gaya ng mga pahayagan, magazine, libro,
blog, webcast, podcast, social networking at social media site, at e-mail pati na rin ang sa pamamagitan ng
radyo, pelikula, at telebisyon. Ang salitang journalism ay orihinal na inilapat sa pag-uulat ng mga kasalukuyang
kaganapan sa nakalimbag na anyo, partikular na mga pahayagan, ngunit sa pagdating ng radyo, telebisyon, at
Internet noong ika-20 siglo ang paggamit ng termino ay lumawak upang isama ang lahat ng nakalimbag at
elektronikong komunikasyon na may kinalaman sa kasalukuyang mga pangyayari.

Ang pinakaunang kilalang produkto ng pamamahayag ay isang news sheet na ipinakalat sa sinaunang
Roma: ang Acta Diurna, na sinasabing mula noong bago ang 59 BCE. Ang Acta Diurna ay nagtala ng
mahahalagang pangyayari sa araw-araw tulad ng mga pampublikong talumpati. Ito ay inilathala araw-araw at
isinasabit sa mga kilalang lugar. Sa Tsina noong panahon ng Tang dynasty, isang sirkular ng hukuman na
tinatawag na bao, o “ulat,” ang inilabas sa mga opisyal ng gobyerno. Ang gazette na ito ay lumitaw sa iba't
ibang anyo at sa ilalim ng iba't ibang mga pangalan nang higit pa o hindi gaanong patuloy hanggang sa
katapusan ng dinastiyang Qing noong 1911. Ang unang regular na nai-publish na mga pahayagan ay lumitaw sa
mga lungsod ng Aleman at sa Antwerp noong mga 1609. Ang unang pahayagan sa Ingles, ang Weekly Newes,
ay nai-publish noong 1622. Isa sa mga unang pang-araw-araw na pahayagan, The Daily Courant, ay lumabas
noong 1702.

Sa unang hinadlangan ng censorship na ipinataw ng gobyerno, mga buwis, at iba pang mga
paghihigpit, ang mga pahayagan noong ika-18 siglo ay natamasa ang kalayaan sa pag-uulat at kailangang-
kailangan na tungkulin na pinanatili nila hanggang sa kasalukuyan. Ang lumalagong pangangailangan para sa
mga pahayagan dahil sa paglaganap ng literacy at ang pagpapakilala ng steam-at pagkatapos ay electric-driven
presses ay naging sanhi ng pang-araw-araw na sirkulasyon ng mga pahayagan na tumaas mula sa libu-libo tungo
sa daan-daang libo at sa kalaunan ay milyon-milyon. Ang mga magasin, na nagsimula noong ika-17 siglo bilang
mga natutunang dyornal, ay nagsimulang magtampok ng mga artikulong bumubuo ng opinyon sa mga
kasalukuyang usapin, tulad ng mga nasa Tatler (1709–11) at the Spectator (1711–12). Lumilitaw noong 1830s
ang mga murang mass-circulation na magasin na naglalayon sa mas malawak at hindi gaanong pinag-aralan na
publiko, gayundin sa mga magazine na may larawan at pambabae. Ang halaga ng malakihang pagtitipon ng
balita ay humantong sa pagbuo ng mga ahensya ng balita, mga organisasyon na nagbebenta ng kanilang
internasyonal na pag-uulat sa pamamahayag sa maraming iba't ibang indibidwal na mga pahayagan at magasin.
Ang pag-imbento ng telegrapo at pagkatapos ay ang radyo at telebisyon ay nagdulot ng malaking pagtaas sa
bilis at pagiging maagap ng aktibidad ng pamamahayag at, kasabay nito, ay nagbigay ng napakalaking bagong
outlet at madla para sa kanilang mga produktong elektronikong ipinamamahagi. Sa huling bahagi ng ika-20
siglo, ginamit ang mga satellite at kalaunan ang Internet para sa malayuang pagpapadala ng impormasyon sa
pamamahayag.

Ang pamamahayag noong ika-20 siglo ay minarkahan ng lumalagong pakiramdam ng

propesyonalismo. Mayroong apat na mahalagang salik sa kalakaran na ito: (1) ang dumaraming organisasyon ng
mga nagtatrabahong mamamahayag, (2) espesyalisadong edukasyon para sa pamamahayag, (3) lumalagong
literatura na tumatalakay sa kasaysayan, mga problema, at mga pamamaraan ng komunikasyong masa, at (4)
isang pagtaas ng pakiramdam ng panlipunang responsibilidad sa bahagi ng mga mamamahayag.

Ang isang organisasyon ng mga mamamahayag ay nagsimula noong 1883, na may pundasyon ng
chartered Institute of Journalists ng England. Tulad ng American Newspaper Guild, na inayos noong 1933, at
ang Fédération Nationale de la Presse Française, ang instituto ay gumana bilang parehong unyon ng
manggagawa at isang propesyonal na organisasyon.

Bago ang huling bahagi ng ika-19 na siglo, natutunan ng karamihan sa mga mamamahayag ang
kanilang mga kasanayan bilang mga apprentice, simula bilang mga copyboy o cub reporter. Ang unang kurso sa
unibersidad sa pamamahayag ay ibinigay sa Unibersidad ng Missouri (Columbia) noong 1879–84. Noong 1912,
itinatag ng Columbia University sa New York City ang unang programang nagtapos sa pamamahayag, na
pinagkalooban ng grant mula sa editor at publisher ng New York City na si Joseph Pulitzer. Kinilala na ang
lumalagong kumplikado ng pag-uulat ng balita at pagpapatakbo ng pahayagan ay nangangailangan ng malaking
espesyal na pagsasanay. Nalaman din ng mga editor na ang malalim na pag-uulat ng mga espesyal na uri ng
balita, tulad ng mga usaping pampulitika, negosyo, ekonomiya, at agham, ay madalas na humihiling sa mga
reporter na may edukasyon sa mga lugar na ito. Ang pagdating ng mga pelikula, radyo, at telebisyon bilang
news media ay nanawagan para sa patuloy na pagtaas ng baterya ng mga bagong kasanayan at pamamaraan sa
pangangalap at paglalahad ng balita. Noong 1950s, ang mga kurso sa pamamahayag o komunikasyon ay
karaniwang ibinibigay sa mga kolehiyo. Ang panitikan ng paksa—na noong 1900 ay limitado sa dalawang
aklat-aralin, ilang koleksyon ng mga lektura at sanaysay, at maliit na bilang ng mga kasaysayan at talambuhay
—ay naging sagana at iba-iba noong huling bahagi ng ika-20 siglo. Ito ay mula sa mga kasaysayan ng
pamamahayag hanggang sa mga teksto para sa mga reporter at photographer at mga libro ng paniniwala at
debate ng mga mamamahayag sa mga kakayahan, pamamaraan, at etika sa pamamahayag.

Ang pag-aalala para sa panlipunang responsibilidad sa pamamahayag ay higit sa lahat ay produkto ng

huling bahagi ng ika-19 at ika-20 siglo. Ang pinakaunang mga pahayagan at dyornal ay karaniwang marahas na
partisan sa pulitika at isinasaalang-alang na ang katuparan ng kanilang panlipunang responsibilidad ay
nakasalalay sa pag-proselytize sa posisyon ng kanilang sariling partido at pagtuligsa sa posisyon ng oposisyon.
Habang lumalaki ang publikong nagbabasa, gayunpaman, ang mga pahayagan ay lumaki sa laki at kayamanan at
naging mas malaya. Ang mga pahayagan ay nagsimulang mag-mount ng kanilang sariling sikat at kahindik-
hindik na "mga krusada" upang madagdagan ang kanilang sirkulasyon. Ang kasukdulan ng kalakaran na ito ay
ang kompetisyon sa pagitan ng dalawang papel sa New York City, ang World at ang Journal, noong 1890s

Ang pakiramdam ng panlipunang responsibilidad ay gumawa ng kapansin-pansing paglago bilang

resulta ng espesyal na edukasyon at malawakang talakayan ng mga responsibilidad sa pamamahayag sa mga
libro at periodical at sa mga pagpupulong ng mga asosasyon. Ang mga ulat tulad ng Royal Commission on the
Press (1949) sa Great Britain at ang hindi gaanong malawak na A Free and Responsible Press (1947) ng isang
hindi opisyal na Commission on the Freedom of the Press sa United States ay malaki ang nagawa upang
pasiglahin ang pagsusuri sa sarili. sa bahagi ng pagsasanay ng mga mamamahayag. Sa huling bahagi ng ika-20
siglo, ipinakita ng mga pag-aaral na ang mga mamamahayag bilang isang grupo ay karaniwang ideyalista
tungkol sa kanilang papel sa pagdadala ng mga katotohanan sa publiko sa isang walang kinikilingan na paraan.
Ang iba't ibang lipunan ng mga mamamahayag ay naglabas ng mga pahayag ng etika, kung saan ang sa
American Society of Newspaper Editors ay marahil pinakakilala.

Bagama't ang ubod ng pamamahayag ay palaging ang balita, ang huling salita ay nakakuha ng
napakaraming pangalawang kahulugan na ang terminong "mahirap na balita" ay nakakuha ng pera upang
makilala ang mga bagay na may tiyak na halaga ng balita mula sa iba pang may marginal na kahalagahan. Ito ay
higit na resulta ng pagdating ng pag-uulat sa radyo at telebisyon, na nagdala ng mga bulletins ng balita sa
publiko na may bilis na hindi inaasahan ng press na mapantayan. Upang hawakan ang kanilang mga
tagapakinig, ang mga pahayagan ay nagbigay ng dumaraming interpretive na materyal—mga artikulo sa
background ng balita, mga sketch ng personalidad, at mga kolum ng napapanahong komento ng mga manunulat
na bihasa sa paglalahad ng opinyon sa nababasang anyo. Noong kalagitnaan ng dekada 1960, ang karamihan sa
mga pahayagan, partikular na ang mga edisyon sa gabi at Linggo, ay lubos na umaasa sa mga diskarte sa
magasin, maliban sa kanilang nilalaman ng "mahirap na balita," kung saan ang tradisyunal na tuntunin ng
objectivity ay nalalapat pa rin. Ang mga newsmagazine sa karamihan ng kanilang pag-uulat ay pinaghalo ang
balita sa editoryal na komento.

Ang pamamahayag sa anyong aklat ay may maikli ngunit matingkad na kasaysayan. Ang paglaganap
ng mga paperback na libro sa mga dekada pagkatapos ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig ay nagbigay ng lakas
sa aklat na pamamahayag, na ipinakita sa pamamagitan ng mga akdang nag-uulat at nagsusuri ng mga
kampanya sa halalan, mga iskandalo sa pulitika, at mga usapin sa mundo sa pangkalahatan, at ang "bagong
pamamahayag" ng mga may-akda tulad ng Truman Capote, Tom Wolfe, at Norman Mailer.

Ang ika-20 siglo ay nakakita ng pagbabago sa mga paghihigpit at mga limitasyon na ipinataw sa
pamamahayag ng mga pamahalaan. Sa mga bansang may mga pamahalaang komunista, ang pamamahayag ay
pag-aari ng estado, at ang mga mamamahayag at editor ay mga empleyado ng gobyerno. Sa ilalim ng naturang
sistema, ang pangunahing tungkulin ng pamamahayag na mag-ulat ng balita ay pinagsama sa tungkuling
itaguyod at suportahan ang pambansang ideolohiya at ang mga ipinahayag na layunin ng estado. Ito ay
humantong sa isang sitwasyon kung saan ang mga positibong tagumpay ng mga komunistang estado ay idiniin
ng media, habang ang kanilang mga kabiguan ay hindi naiulat o hindi pinansin. Ang mahigpit na censorship na
ito ay lumaganap sa pamamahayag sa mga komunistang bansa.

Sa mga di-komunistang papaunlad na bansa, ang pamamahayag ay nagtamasa ng iba't ibang antas ng
kalayaan, mula sa maingat at paminsan-minsang paggamit ng self-censorship sa mga bagay na nakakahiya sa
home government hanggang sa isang mahigpit at omnipresent na censorship na katulad ng sa mga komunistang
bansa. Tinamasa ng press ang pinakamataas na kalayaan sa karamihan ng mga bansang nagsasalita ng Ingles at
sa mga bansa sa kanlurang Europa.

Bagama't ang tradisyunal na pamamahayag ay nagmula sa panahon kung kailan kakaunti ang
impormasyon at sa gayon ay mataas ang demand, ang 21st-century na pamamahayag ay nahaharap sa isang
merkado na puspos ng impormasyon kung saan ang mga balita ay, sa ilang antas, pinababa ang halaga ng labis
na kasaganaan nito. Ang mga pag-unlad tulad ng satellite at digital na teknolohiya at ang Internet ay ginawang
mas marami at naa-access ang impormasyon at sa gayon ay tumigas ang kumpetisyon sa pamamahayag. Upang
matugunan ang tumataas na pangangailangan ng consumer para sa up-to-the-minute at lubos na detalyadong
pag-uulat, ang mga media outlet ay bumuo ng mga alternatibong channel ng pagpapakalat, tulad ng online na
pamamahagi, mga elektronikong pagpapadala, at direktang pakikipag-ugnayan sa publiko sa pamamagitan ng
mga forum, blog, nilalamang binuo ng gumagamit, at mga social media sites tulad ng Facebook at Twitter.

Sa ikalawang dekada ng ika-21 siglo, partikular na pinadali ng mga social media platform ang pagkalat
ng "fake news" na nakatuon sa pulitika, isang uri ng disinformation na ginawa ng mga Web site na para sa kita
na nagpapanggap bilang mga lehitimong organisasyon ng balita at idinisenyo upang akitin (at iligaw) ang ilang
mga mambabasa sa pamamagitan ng pagsasamantala sa mga nakabaon na partisan biases.