About The Story

(Game Series # 6) Assia dela Serna's dream was to become a lawyer. Ever
since she was little, she had dreamt of becoming one... But from a young age,
she knew that her family wasn't financially capable of sending her to law
school. Kaya naman bata pa lang siya, sinigurado niya na magiging maayos
lahat ng grado niya. She made sure that everything in her transcript was
perfect. She needed to get a full ride scholarship to the best law school in the
country, St. Claire's Academy College of Law...

But things do not always go according to plan.

She didn't make it to SCA, but she made it to Brent. It wasn't the best school,
but she met a lot of good people. She was happy. She felt like everything was
going according to plan. She's gonna be a lawyer. She's gonna go home to her
province and help the people in her town. Everything was great... until her
last year in law school.

That's when shit started to happen.

 Chapter 00

#DTG00 Chapter 00

"Leave," sabi ni Vito habang naka-tingin sa akin. Pakiramdam ko ay sasabog

ang dibdib ko sa sobrang bilis ng pagtibok niya. Pakiramdam ko ay hindi ako
maka-hinga habang naka-tingin sa katawan ni Professor Villamontes...

Puro dugo...

Naka-dilat ang mata niya...

Naka-tingin siya sa akin...

"Vito..." pagtawag ko sa kanya habang mabilis na tumutulo ang luha ko. Ni

hindi ko magawang ialis ang mga mata ko sa kanya... Pinatay ko talaga siya...
Nagawa ko... Hindi ko alam na kaya ko pala...

"Vito... Vito, pinatay ko siya..." paulit-ulit kong sabi.

Naramdaman ko ang kamay ni Vito na naka-hawak sa mukha ko. Pilit niya

akong pina-tingin sa kanya. Naka-tingin siya sa mga mata ko. Naramdaman ko
iyong paghaplos niya sa pisngi ko.

"Assia, listen to me," sabi niya sa akin.

"Pinatay ko talaga siya, Vito..."

"I know," sagot niya.

"Ayokong makulong..."

Napa-tingin siya sa walang buhay na katawan ni Sir sa amin. Mabilis siyang

lumapit roon at kumuha ng pantakip.
"You won't, okay?" sabi niya sa 'kin.

"Pero pinatay ko siya..."

"I'm sure there's a reason," sagot niya at saka hinila ako patayo. "Did you tell
anyone that you went here?" tanong niya sa akin.

Umiling ako. "Wala akong sinabihan..." mahina kong sagot.

"Good," sabi niya. "You still know how to drive?"

Tumango ako. Inabot niya sa akin iyong susi ng sasakyan niya. "You still
know where Niko lives?" Tumango ako. "You go there, okay? I'll tell him that
you're going there."

Naka-tingin ako sa kanya. "Okay..."

Tumingin siya sa paligid. "Did you touch anything?"

Muling sumikip iyong dibdib ko bago ako tumango. "Ayokong makulong,

Vito... Ako lang inaasahan ng pamilya namin... Gusto ko lang naman
magtrabaho... Hindi ko naman gusto 'to..."

Wala na akong makita.

Ramdam ko lang 'yung pagtulo ng luha ko.

"You remember what I promised you before?" he asked and I nodded. "I
always got your back... Remember that?"

Hindi ko alam kung bakit... pero sobrang bait niya sa akin...

"I got your back then—I still got your back now," he said. "You understand
me?" tanong niya at tumango ako. "Now, you drive to Niko's place... Burn all
your clothes then take a shower in the tub. Then pour bleach on the tub. You
hear me?" he asked.

"Paano ka?" tanong ko.

He gave me a small smile. "I can handle myself."

"Vito—"

"Just go, okay? I'll take care of this," sabi niya bago ako mabilis na pinalabas
sa apartment ni Sir... Pilit akong huminga nang maayos habang nagda-drive
ako paalis doon... Sinunod ko iyong daan na sinabi sa akin ni Vito...

"Let's go," Niko said nang makita niya ako. Agad niya akong sinuotan ng
baseball cap at itinaas iyong hoodie sa ulo ko. "You stay behind me, okay?"
sabi niya bago kami pumasok sa emergency exit. Tahimik lang ako habang
naglalakad kami sa hagdan. Hindi ko alam kung gaano kami katagal na
umaakyat bago kami lumabas sa isang floor.

Sinabihan ako ni Niko na hubarin ko lahat ng suot ko. Binigay ko sa kanya

lahat ng hawak ko. Nilagay niya iyon sa isang metal trashcan. Lumabas siya
sa terrace at doon sinunog iyon. Pina-punta niya ako sa CR at pina-ligo.
Binigyan niya rin ako ng bleach. Sinunod ko lahat ng utos niya sa akin.

Paglabas ko, nakita kong naghihintay siya sa akin.

"You done?"

"Salamat..."

"Vito called."

"Ano'ng sabi niya?"

"He told me to tell you to sleep," sabi ni Nikolai. "I have a vacant room."

Wala akong lakas para makipagtalo kaya naman pumasok ako roon... pero
kahit na ganoon, hindi ko magawang matulog... parang sirang plaka na paulit-
ulit kong naririnig lahat ng nangyari kanina...

At iyong tunog ng baril...

Paulit-ulit kong maririnig...

Hindi ko magawang matulog. Sinubukan kong buksan iyong TV... Mabilis na
mabilis ang tibok ng puso ko nang makita ko si Vito. Nanginginig ang mga
kamay ko habang inabot ko ang remote. Mabilis na nilakasan ko ang TV...
Kasabay ng pagtulo ng luha ko nang makita ko si Vito sa TV... Naka-takip ang
kamay niya pero alam ko na naka-posas iyon.

"Atty. Vito Sartori was arrested last night while he was caught attempting to
cover up the scene of a suspected homicide," sabi ng reporter habang pinapa-
kita si Vito na hatak-hatak ng mga pulis. Pabilis nang pabilis ang tibok ng
puso ko habang naka-tingin ako sa bawat galaw niya. I could still see the
blood on his white long sleeves... the blood that I caused to spill. "We
reached out to his lawyers, but for now, no comment has been made by both
camps."

Agad akong lumabas para hanapin si Niko. Agad kong nakita siyang
naglalakad pabalik-balik, ang mga daliri niya panay suklay sa buhok niya.

"Obviously, I know that!" sigaw niya sa kausap niya. "Fuck you, Sancho!
Now's not the time to be a smart ass!"

Niyakap ko palapit sa dibdib ko iyong mga binti ko.

"We don't have much choice, do we?!" sigaw na naman niya. "I'm shouting
because this is so fucked up! We don't have a choice!"

Naka-tingin ako sa kanya, naghihintay na sabihin niya sa akin kung ano ang
nangyayari... Natatakot ako... Natatakot ako para kay Vito... Alam ko na hindi
niya ako ilalaglag... Pero paano siya? Ayokong may masamang mangyari sa
kanya...

Nang matapos ang tawag, nakita ko siyang naka-tingin sa akin.

"Ano'ng... nangyari?" tanong ko sa kanya.

Lumapit siya sa akin. "Assia," pagtawag niya sa pangalan ko. "Vito's in deep
shit."

Tumulo ang luha ko. "Pupunta ako sa presinto—"

"No," sabi niya. "He insisted that you stay here."

"Pero—"

"You stay here," he said.

"Si Vito..."

"He'll be fine."

"Bakit ka sumisigaw kanina?"

Tumingin sa akin si Niko. "You know the Villamontes clan," pagsisimula

niya. Tumango ako. Laman sila ng bangungot ko... "They retain almost all the
biggest firms in the country... So, that means all those firms can't represent
Vito... Then I heard earlier that they're starting to consult with the private
lawyers."

Agad na umawang ang labi ko.

Ibig sabihin... walang pwedeng magrepresent kay Vito na magaling na

abogado? Dahil nagcoconsult na sila? Dahil conflict of interest iyon...

"So... you see, that's the reason why I was shouting," sabi ni Niko.

Agad akong tumayo. "Pupunta na lang ako sa presinto, Niko."

"Assia, don't be stupid," sabi niya. "You stay in the—ah, shit! Just come with
me."

"Saan tayo pupunta?" tanong ko sa kanya.

"We'll make the gun disappear," he said, grabbing his car keys and putting the
gun inside his jacket.
 Chapter 01

#DTG01 Chapter 01

"Magpapadala agad kami ng pera sa 'yo kapag nagkaron," sabi ni Nanay sa

'kin. Sumandal ako sa upuan at saka tahimik na tumango kahit 'di naman nila
ako nakikita. "Palagi kang magtetext. Gabi ang pasok mo, ano? Magtext ka
kapag naka-uwi ka na para hindi kami mag-aalala..."

Panay ang sagot ko ng opo sa lahat ng bilin nila sa 'kin. Alam ko naman na
kinakabahan lang sila dahil mag-isa ako rito sa Maynila habang nasa Isabela
silang lahat. Pero kailangan kong mag-aral. Hindi pwede na ganoon lang ang
buhay namin.

Nang matapos ang tawag namin, nag-ayos na ako ng gamit. Kaunti lang ang
dala ko dahil maliit na kwarto lang naman ang naupahan ko. Ang mahalaga,
may tutulugan ako. Medyo malayo nga lang sa Brent dahil puro mahal iyong
mga tirahan dun... Pero ayos lang. Ang mahalaga, nakakapag-aral ako.

Maaga akong natulog dahil plano ko ay pupunta ako nang maaga sa Brent
para mag-aral sa library. Wala kasi akong libro... 'Di ko alam kung makaka-
bili agad ako. Gusto ko sanang maghanap ng trabaho dahil ayokong
manghingi lang sa pamilya ko... Kahit ba scholar ako, marami pa rin akong
gastusin dahil mahal tumira sa Maynila. Kung sa Isabela lang, mamimitas
lang ako ng kakainin ko, ayos na ako... Dito, lahat binibili.

Sabi sa akin, required daw na naka-formal attire sa Brent kaya naman namili
na ako sa ukay ng isusuot ko... Mabuti na lang mura lang 'dun. Mukha namang
maayos iyong suot ko. Naka-itim na slacks ako at puting blouse. May dala rin
akong blazer dahil nung unang punta ko sa Brent ay halos mamatay ako sa
sobrang lamig.

Naka-dalawang sakay ako ng jeep at saka naglakad pa ako bago ako naka-
rating sa Brent. Panay ang paghinto ng sasakyan sa harap para magbaba ng
mga estudyante. Panay mayayaman talaga ang nag-aaral dito... Kailangan
kong mahanap iyong ibang scholar para naman magkaroon ako ng kaibigan.

Tahimik lang akong naglakad papasok. Medyo wala pang mga estudyante
dahil maaga pa. Dumiretso na lang ako sa library. Agad akong napa-ngiti
dahil ang ganda talaga rito... Kailangan kong galingan! Dito dapat ako
makapagtapos. Alam ko na malayo ang mararating ko basta gagalingan ko
lang.

Criminal Law I iyong una kong subject ngayon kaya naman iyon ang kinuha
kong libro. Kinuha ko na rin iyong iba na kailangan ko dahil hindi na muna
ako bibili ng libro... Nung huling tingin ko kasi e halos dalawang libo kada
libro... Ayokong manghingi ng ganoong pera kina Nanay para lang sa libro...
Alam ko kasi na sobra iyong hirap nila para magka-pera... 'Di bale, hahanap
na lang agad ako ng trabaho.

"Salamat po," sabi ko sa librarian nang matapos siya sa pag-aayos nung mga
hihiramin kong libro. Kailangan ko 'tong ibalik kada tatlong linggo. Ayokong
magbayad ng penalty.

Habang naglalakad ako, halos matumba na ako dahil sa taas at bigat ng dala
kong libro. Dahan-dahan akong naglalakad nang biglang manlaki ang mga
mata ko nang maramdaman ko iyong mga libro na tumama sa paa ko.

"Hala siya!" sigaw ko dahil sa sobrang sakit! Pakiramdam ko ay nabali iyong

buto sa hinliliit ko!

Nanlaki iyong mga mata ko nang makita ko na ilang hardbound na libro ang
tumama roon. Tapos biglang napunta iyong tingin ko sa dalawang lalaki na
naka-tayo sa harapan ko. Parang nagtatawanan silang dalawa at biglang napa-
tigil dahil sa nangyari.

"Holy shit!" biglang sabi ng isa. "Miss, I'm sorry!" pagpapatuloy niya bago
siya lumuhod para kunin iyong mga libro. Iyong isang lalaki naman ay nanlaki
ang mga mata habang naka-tingin lang sa akin.

"Are you okay?" tanong nung lalaking kumuha ng libro.

"Does she look okay?" sagot naman nung isang naka-tingin sa akin. "I told
you to always look where you're going."

"Yeah, yeah, I know," sabi nung isa. "Hey, Miss, are you okay? We'll bring
you to the clinic—"

Umiling ako. "Ayos lang ako," sabi ko at saka bahagyang gumalaw pero agad
na napa-ngiwi ako dahil sa sakit ng paa ko. Ano ba 'yan! Maghahanap pa ako
ng trabaho, e. Paano ako maghahanap kung nabalian ako ng paa? At saka ang
layo ng nilalakad ko papunta sa school!

"We'll bring you to the clinic," sabi nung isa nang biglang umilaw iyong
cellphone niya. "Shit. Dad's calling. Vito, can you bring her to the clinic?"
sabi ulit niya bago nagsorry sa akin at saka tumakbo palabas.

Naiwan ako roon na naka-tingin sa lalaki na ang pangalan ay Vito.

Hindi ko na alam kung naka-ngiti o naka-ngiwi ako sa kanya. "Pwedeng

patulong na lang po na dalhin libro ko sa table?" sabi ko sabay turo doon sa
table kung saan naka-lagay iyong bag ko.

"Clinic?" tanong niya.

"Hala, hindi na po," sabi ko. Kailangan ko pang magreview para sa klase ko
mamaya. Hindi ako pwedeng magkaroon ng panget na grado dahil hindi
pwedeng mawala iyong sa scholarship ko... Kapag natanggal ako roon,
mapipilitan akong umuwi sa Isabela kasi wala naman akong pambayad sa
gintong tuition sa eskwelahan na 'to.

Saka sanay naman akong mabalian. Nung bata ako mahilig akong umakyat sa
puno. Kaya ko 'to.

Mabuti na lang at nakinig iyong lalaki sa pakiusap ko. Kinuha niya iyong
ilang libro na nahulog sa sahig at saka sinamahan ako papunta sa lamesa ko.
Mabuti na lang din at maaga pa... Nakakahiya kung maraming tao ang
nakakita. Ayoko pa naman maka-agaw ng atensyon dito... Gusto ko lang mag-
aral nang tahimik.
"Salamat po," sabi ko sa kanya nang madala niya lahat ng libro ko. Huminga
ako nang malalim bago nagsimulang mag-aral. Nilabas ko iyong pencil ko at
magaan na sinulatan iyong libro. Buburahin ko naman bago ko ibalik...

Nang maka-ramdam ako ng gutom, tumayo na ako habang dala ko iyong bag
ko. May baon akong pagkain. Buti talaga nag-ikot ako nung una kong punta
rito... Sobrang mahal! Isang pagkain ata ay halagang 500! Target ko sana e
150 lang kada araw.

Dahan-dahan akong naglakad palabas. Gusto kong umaray sa sobrang sakit!

Ang bigat naman nga talaga ng mga librong 'yun! Problema ko pa tuloy kung
paano ako uuwi mamaya! Hahatakin ko na lang ba 'yun?

Natigilan ako nang biglang may sumabay sa aking maglakad.

"Still don't wanna go to the clinic?" tanong niya. Siya si Vito. Mukhang
foreigner. Sabagay, maraming mukhang foreigner sa school na 'to. Pati iyong
kasama niya kanina, mukhang foreigner din, e.

Ngumiti ako. "Ah... pwedeng pasama na?" tanong ko. Halos tapos na rin
naman ako sa binabasa ko... At saka ang sakit na talaga nung paa ko!

"Let me hold your bag—"

"Hindi na," mabilis kong sagot. May pagkain na laman 'yung bag ko, e. Baka
mamantsahan pa iyong bag niya. Narinig ko pa naman sa usapan kanina nung
mga babae sa tabi ko kung gaano iyong nagastos nila para sa 'wardrobe' nila
ngayong semester... Grabe... Siguro ilang taon kong iipunin iyong isang hapon
lang nilang ginastos.

Ang swerte talaga ng mga pinanganak na mayaman. Hindi nila kailangang

mamroblema tungkol sa pera. Kaya kailangan ko talagang magsikap kasi
ayoko na maranasan 'to ng mga magiging anak ko.

Hindi na nagsalita si Vito. Sinabayan niya lang akong maglakad. Medyo

naiilang ako kasi ang bango niya. Hindi naman siya naka-dikit sa akin, pero
amoy na amoy ko iyong pabango niya... Grabe, kahit amoy lang, amoy
mayaman talaga siya.
"Just hold onto the railings. Give me your bag," sabi niya habang naka-lahad
iyong kamay na parang hinihintay na iabot ko iyong bag ko sa kanya.

"May pagkain sa loob 'to."

"Yeah, sure."

"Baka tumapon. Madudumihan damit mo."

"I have extra in my car."

"Hindi, okay lang talaga," sabi ko na naka-ngiti habang nagsimula kaming

bumaba ng hagdan. Dahan-dahan akong bumaba. Nang mapa-tingin ako kay
Vito, nakita ko na naka-kunot iyong noo niya habang pinapanood ako. Ngumiti
ulit ako sa kanya para ipakita na okay lang ako. Okay lang naman kasi talaga
ako. Sanay ako sa ganito. Hindi ako mahilig humingi ng tulong kasi pinalaki
ako nila Nanay na dapat kayanin ko lahat.

"For God's sake," sabi niya at saka mabilis na binuhat ako. Nanlaki iyong
mga mata ko dahil sa ginawa niya. "Hold your bag."

"Hala, ibaba mo ako!"

Hindi niya ako pinansin! Gusto ko sanang sabihin na ibaba niya ako kaya lang
ay nakita ko na pinagtitinginan na kami ng mga nakaka-salubong namin.
Tinakip ko sa mukha ko iyong bag ko at mas lalong nanlaki iyong mga mata
ko nang makita ko na tumulo iyong sauce nung ulam ko.

Sinasabi ko na nga ba, e! First day ko tapos puro kamalasan agad nangyari sa
akin! Gusto ko lang naman makapag-advance reading!

"Hala, sabi ko sa 'yo pabayaan mo na lang ako, e..." kinakabahan na sabi ko

habang naka-tingin sa puting-puting polo niya. Pero tinignan niya lang sandali
iyong damit niya tapos dire-diretso pa rin siyang naglakad pababa habang
buhat ako.

"Uy—"

"Quiet, please."
Napaawang iyong labi ko. Hindi na ako nagsalita kasi baka magalit pa siya
lalo... Tahimik na lang ako nang dinala niya ako sa clinic tapos kinabahan pa
ako kasi sabi na kailangan ko raw ng x-ray kasi baka may bali nga iyong buto
sa paa ko... Ano ba 'yan... Gastos na agad...

"Let's go," sabi ni Vito.

"Saan tayo pupunta?"

"Hospital. You need x-ray."

"Hala, hindi na. Gagaling din ng kusa 'yan."

"Are you serious?"

"Oo. 'Di naman 'to first time na mabalian ako," pangungumbinsi ko sa kanya
kasi totoo naman. Ilang beses na akong nabalian... Buhay pa naman ako.

"If it's about the money, don't worry, we'll charge it to Niko."

"Yung lalaki kanina?"

Tumango siya. "Yeah. Since this is basically his fault."

Lumabi ako. "Kayong dalawa bumangga sa 'kin, e."

Umawang ang labi niya. "How can you be so sure? You were carrying a
tower of books."

Nagkibit-balikat ako. "Syempre, dalawa kayong nag-uusap... Saka kung siya

lang may kasalanan, 'di dapat nakita mong mababangga niya ako? Bakit 'di
mo tinulungan? Ibig sabihin, may kasalanan ka pa rin, 'di ba?"

Naka-kunot ang noo niya habang naka-tingin sa akin. Ngumiti ulit ako sa
kanya. "Pero okay lang talaga ako, promise," sabi ko sabay taas ng kamay.
Lalagyan ko na lang ng kahoy para 'di ko magalaw iyong sa buto para
gumaling agad.

"Let's just please go to the hospital," sabi niya.

"E mag-aaral pa ako."

"What's your section?"

"1B."

"We're classmates. As far as I'm concerned, there's no class during the first
week, so please, let's just go to the hospital."

"Pero—"

At hindi na naman natapos ang sasabihin ko dahil mabilis niya na naman

akong binuhat! Grabe naman! Kanina pa niya ako binubuhat na para lang
akong papel!

"Baka matapunan ko 'yung sasakyan mo," sabi ko nang makita kong binuksan
niya iyong pinto ng sasakyan niya... Mukhang sobrang mahal pa naman...

Grabe, Assia... Ano'ng nangyari sa tahimik na pag-aaral? Unang araw pa

lang, ang dami na agad na nangyari sa akin...

"Don't worry about it," sabi niya nang biglang suotan ako ng seatbelt.
"Whatever happens, we'll charge Niko for everything," sabi niya tapos
tumingin sa akin na may maliit na ngiti.

Mukhang mabait naman siya...

Sige na nga. Kailangan ko rin naman ng kaibigan dito.

"Sigurado ka ba na walang klase ngayon?"

"Yeah."

"E bakit pumasok ka pa kung wala naman pala?"

"Bored."

"Nakapag-aral ka na?"
"Next week."

Grabe... Paano kaya iyong hindi kinakabahan sa law school? Samantalang

ako binangungot kagabi. Napanaginipan ko kasi na natawag daw ako tapos
hindi ako naka-sagot tapos sinigawan at pina-hiya ako ng professor...
Nanlamig talaga ako nang magising ako.

"Do you wanna buy food?" tanong niya. "We'll charge Niko, don't worry,"
parang mapagbiro niyang sabi.

"Hindi. May dala naman ako."

"You sure?"

"May baon ako. Sayang naman kung 'di ko kakainin."

"Okay," sagot niya.

Pinapanood ko lang iyong parang screen sa sasakyan niya... Naka-sakay

naman na ako sa sasakyan... Pero iba 'tong sasakyan ni Vito... Ano kayang
tatak nito? Ang ganda talaga, e...

"You wanna listen to music?" tanong niya.

Umiling ako. Bigla niyang inikot iyong parang controller tapos may lumabas
na pagpipilian na kanta sa screen. Ang ganda talaga ng sasakyan niya! Sana
mabilan ko rin si Tatay ng ganito.

"Just browse," sabi niya habang saglit na tumingin sa akin. "The traffic's
kinda heavy."

"Okay lang sa 'kin na tahimik," sagot ko sa kanya.

Nakita kong tumango siya. Biglang may tumawag sa kanya. May lumitaw sa
screen na Trini calling... Nakita kong tumingin siya sa 'kin.

"Can I answer the call?"

"Hala, oo naman."
Kinuha niya iyong cellphone niya at parang nawala bigla iyong nasa screen.
Naka-sandal iyong siko niya sa bintana. Tumingin na lang ako sa labas kasi
parang privacy niya naman din...

"Hey..." narinig kong sabi niya. "I'm not at school. I'm going to the hospital.
No, not me. I'm bringing someone," sabi niya tapos naramdaman ko na
tinapunan niya ako ng tingin. "Yeah... Does it matter?"

Parang sobrang lalim nung buntong hininga niya na naramdaman ko 'yun.

Nang mapa-tingin ako sa kanya, nakita ko na sinuklay niya iyong buhok niya
na parang pagod siya.

"I'm driving. I'll just call you later, okay? Bye," sabi niya at saka mabilis na
pinatong iyong cellphone niya sa pagitan namin. "Sorry about that," sabi niya
sa 'kin. Ngumiti na lang ako. Ano namang sasabihin ko? Nakiki-sakay lang
naman ako.

Pagdating namin sa hospital, dun niya ako hininto sa may harap ng

emergency. Bago pa man ako makapagreklamo ay naka-sakay na ako sa
wheelchair at tinutulak na ako papasok ng ospital.

Kinuhanan nga ako ng x-ray tapos nakita na may hairline fracture daw sa paa
ko. Grabe naman nga talaga iyong mga libro na 'yun!

"Salamat pala," sabi ko nang matapos kami sa hospital. Nilagyan ng parang

support iyong paa ko tapos binigyan din ako ng parang walking stick dahil
hindi pwede na ma-pwersa iyong sa paa ko.

"Need help?" tanong niya.

"Okay lang ako."

"You sure?"

Ngumiti ako habang naka-tango. "Di ka ba magpapalit ng damit?" tanong ko

sa kanya at parang doon niya lang napansin na madumi iyong damit niya.
Kanina pa kasi siya naka-sunod sa akin nung may mga ginawa sa akin sa
hospital. Natawa rin ako kasi talagang nilagay niya sa phone niya kung
magkano iyong nagastos niya. Sisingilin niya yata talaga iyong kaibigan niya.

"Nah, I'm fine," sabi niya. "You wanna eat?"

Umiling ako. "Pwedeng hatid mo na lang ako pabalik sa school? Kukunin ko

lang iyong mga gamit ko."

"You're going home?"

"Oo... Para makapagpahinga na rin."

Nakakapagod din palang pumunta sa hospital. Parang ang daming nangyari sa

akin ngayong araw.

Bumalik kami ni Vito sa school. Sinabihan niya ako na maghintay na lang

daw ako sa sasakyan niya tapos kukunin niya na lang daw iyong mga gamit ko
sa library.

Habang naghihintay ako, nakita ko na naman iyong Trini na tumawag... Hindi

ko pinansin... Pero tawag kasi nang tawag... Paano kung emergency pala?
Tumingin ako sa labas kung nandyan na ba si Vito... pero parang wala pa
siya. Tsk.

"H-hello—"

"Who the fuck are you?! Why are you answering my boyfriend's phone?!"
sunud-sunod na sigaw niya sa akin. "Tell me your name, you bitch!"

Napa-awang iyong labi ko sa pagsigaw niya sa akin.

"Miss—"

"What's your name?! Where's Vito?!"

"Umalis lang—"

"Stay away from him! He already has a girlfriend!"

"Hala—"

"I swear if I ever catch you with him, you'll regret it!"

Pabilis nang pabilis iyong tibok ng puso ko sa paraan ng pagsigaw niya.

Hala... Dapat hindi ko na sinagot... Akala ko lang naman kasi emergency...
Kasi tawag siya nang tawag... Baka importante...

"I got your bag and the books—" Nabigla ako nang marinig ko iyong boses ni
Vito. Naka-kunot ang noo niya. "Are you okay?"

Pilit akong ngumiti. "Ah, salamat sa pagkuha ng mga gamit ko," sabi ko at
saka mabilis na lumabas ako at kinuha ko iyong mga gamit ko. Narinig ko na
tinawag niya ang pangalan ko, pero mas binilisan ko lang maglakad palayo sa
kanya.

Gusto ko lang mag-aral.

Ayoko sa gulo nilang mayayaman.

 Chapter 02

#DTG02 Chapter 02

Malungkot akong dumating sa library. Inagahan ko naman ang alis... pero

mahirap talaga maglakad dahil masakit pa rin iyong paa ko tapos ang dami ko
pang lilipatan na sakayan... Tapos medyo malayo pa iyong lalakarin ko bago
ako maka-rating sa mismong gate ng Brent... Tapos malayo pa iyong building
mismo ng College of Law mula sa gate...

Bitbit ang bag ko, pumasok pa rin ako sa loob ng library... Baka naman kasi
may bakanteng lamesa kahit isa lang. Mas gusto ko kasi rito sa library mag-
aral dahil tahimik at saka may aircon.

Bagsak ang balikat ko nang mapagtanto ko na wala talagang bakante. Grabe

kahit medyo maaga pa naman, ganito na ka-puno ang library? Mukhang mas
kailangan kong agahan sa susunod. Kaya lang nakaka-takot naman lumabas
nang maaga... Marami pa namang tambay sa tinitirhan ko...

"Hi."

Agad akong napa-angat nang tingin nang may humintong lalaki sa harapan ko.
Napilitan akong ngumiti dahil ayoko namang maging bastos. Sabi niya
classmates daw kami... Ibig sabihin, madalas kaming magkikita. Ayokong
magka-problema sa kanya.

"Hello," bati ko bago tumalikod. Sa labas na nga lang ako mag-aaral...

Parang may naaalala akong mga upuan doon sa likod ng building. Tahimik
naman siguro doon at makakapag-aral ako.

"I have a vacant spot beside me," sabi niya bigla.

"Ay, hindi na po."

Naiisip ko pa lang iyong girlfriend niya, sumasakit na agad ang ulo ko...

"Ano nga pala..." sabi ko at saka huminga nang malalim. "Nung umalis ka
kasi nung isang araw, may tawag nang tawag sa 'yo... Akala ko emergency
kaya sinagot ko... Pasensya na kung nag-away man kayo ng girlfriend mo...
Hindi ko intensyon..."

Ayoko talaga ng may kaaway.

Ayoko rin ng nagsisinungaling.

Problema ko na nga kung paano ako mabubuhay dito sa Maynila mag-isa,

ayoko ng dagdagan pa ng mga ganong bagay. Mas iniisip ko pa kung may
paraan ba para maka-graduate ako nang maaga kasi gusto ko na talaga maging
abogado para maka-uwi na ako sa amin at matulungan ko iyong mga
kababayan ko.

"Yeah, I know. Don't worry about it," kaswal niyang sabi.

"Baka nag-away kayo."

"It's fine."

Ang weird naman... Sina Nanay nga kapag nag-aaway sila ni Tatay
pakiramdam ko mabibingi ako, e. Minsan, naiyak na lang ako nung
nagsisigawan sila. Ayoko ng nag-aaway sila. Tapos siya, parang okay lang sa
kanya na sinisigawan siya ng girlfriend niya?

Tama nga si Nanay...

Kakaiba ang mga tao sa lugar na 'to.

"Ah, okay..."

Tumalikod na ako, pero nabigla ako nang hawakan niya iyong hawakan sa
itaas ng bag ko kaya naman napa-atras ako ulit.

"There's a vacant spot beside me," sabi niya.

"Di naman ako bingi. Narinig ko kanina."

"Then why are you still leaving?"

Nagbuntung-hininga ako. "Di ako tiga-Maynila, Sir..." sabi ko. Alam ko

naman na mayaman siya. Maliwanag naman sa akin na scholar ako sa school
na 'to. "Nandito lang ako para mag-aral. Ayoko po ng gulo."

"I'm asking you to sit beside me... What 'gulo' are you talking about?"

Para akong naka-drugs kapag kausap ko ang taong 'to... Kinakausap ko siya
ng Tagalog, pero parang intinding-intindi niya lahat... Matatakot siguro ako
kapag nagsalita siya ng Tagalog... Isipin mo, blue eyes tapos dirty blonde
iyong buhok pero ang lakas magsalita ng Tagalog...

Maynila... kakaibang lugar ka talaga.

"Iyong girlfriend mo—"

"Well, she's not here."

"Ayoko po ng gulo."

"Fine..." sabi niya. Naka-kunot ang noo ko nang iwan niya ako bigla. Grabe.
Ni hindi man lang nagpaalam... Pero agad na umawang ang labi ko nang
makita ko na kinuha niya iyong mga gamit niya.

"There you go. You can stay there," sabi niya habang sinu-sukbit iyong
backpack sa balikat niya.

"Ha? San ka mag-aaral?"

"There are tons of coffee shops around," sabi niya ng naka-ngiti. Naka-awang
pa rin ang labi ko sa pagtataka sa ginawa niya. Napa-kurap ako nang marahan
niyang tapikin ang tuktok ng ulo ko. "Study well, Assia. See you in class,"
sabi niya habang naka-ngiti pa rin. Kumaway siya bago tuluyang lumabas ng
library.
Nagbasa ako at gumawa ng notes. Sobrang lamig talaga. Malas ko dahil
naiwan ko iyong jacket ko sa boarding house tapos manipis pa iyong blazer
na nadala ko.

Nang oras na para pumunta sa klase, inayos ko na iyong mga gamit ko at saka
dumiretso papunta sa building. Mabuti na lang talaga at may mga elevator sa
College of Law kaya naman hindi na ako mahihirapan kasi nasa 5th floor
iyong classroom ko.

"Hey, Assia!" bati sa akin ni Nikolai. Tipid akong ngumiti. Tatlo silang
magkakasama. Sobrang daming gwapo sa Brent... pero iba talaga itong tatlo
kapag magkakasama. Para silang may sariling mundo.

Nasa likuran ko sila dahil mas nauna silang sumakay sa akin. Habang papa-
akyat iyong elevator, nagtaka ako dahil parang gumaan iyong dala ko. Ilang
libro rin kasi iyong nasa bag ko... Pagtingin ko sa salamin sa harapan ko,
nakita ko na hawak ni Vito iyong hawakan sa likod ng backpack ko. Hawak
niya iyon gamit ang kaliwang kamay niya habang naka-hawak naman sa
cellphone niya iyong isa.

Nang bumukas ang elevator, hawak niya pa rin iyong bag ko kaya hindi ako
makapaglakad nang mabilis.

"Yung bag ko," sabi ko sa kanya.

"What about it?"

"Bitawan mo."

At binitawan nga niya.

At dahil mabigat talaga iyong bag ko, halos matumba ako dahil sa bigla
niyang pagbitaw.

Mabilis na nanlaki ang mga mata ko dahil matutumba na naman ako! Hindi pa
nga galing iyong paa ko, dadagdagan na naman niya! Paano ako makakapag-
aral nang maayos kung unang linggo pa lang, puro injury na ang nakuha ko sa
school na 'to?
"Dude, what the hell!" sigaw ni Niko na mabilis akong nahatak bago pa man
ako magbending sa sahig. "Are you okay?" tanong ni Niko habang hawak
iyong dalawang kamay ko. Ang bilis ng tibok ng puso ko dahil akala ko
matutumba ako.

"What is the goal here? Break every bone in her body?" sabi ni Niko kay
Vito.

"Okay lang ako..." sabi ko nang maka-bawi na ako. Tumingin ako kay Vito na
parang na-guilty sa nangyari. "Okay lang ako..." pag-ulit ko sa kanya.
Kasalanan ko naman. Sinabi ko na bitawan niya ako. Sumunod lang naman
siya sa sinabi ko.

"I'm sorry," sabi niya.

Ngumiti ako sa kanya. "Ayos lang. Wala namang nangyari."

"But—"

"Kumbaga sa criminal law, frustrated pa lang kasi hindi naman natuloy. Ayos
lang talaga ako," muling sabi ko sa kanya bago naglakad papunta sa
classroom.

Pagpasok ko sa loob, hindi ko alam kung saan ako uupo... Parang...

Napa-buntung-hininga ako.

"Gusto mong tumabi sa amin?"

Napatingin ako sa nagsalita. Siya iyong isa sa mga kasama nina Niko at Vito.

"Sancho," sabi niya na may maliit na ngiti.

Ngumiti din ako pabalik. "Salamat," sabi ko sabay sunod sa kanya. Mabuti na
lang at nag-alok siya... Hindi ko kasi alam kung saan ako mauupo. Magkaka-
usap na kasi iyong iba sa kanila tapos parang ang yayaman nila... Hindi
naman sa naiinggit ako pero para lang kasing ang hirap tumabi sa kanila.
Gusto ko sanang sa harap maupo para iwas sa distraction, pero sa likuran
naupo si Sancho. Nasa pinaka-dulo siya. Nag-iwan ako ng dalawang bakante
para sa kaibigan niya. Doon ako naupo sa sumunod na upuan.

Papa-upo na ako nang itulak ni Vito si Nikolai kaya naman halos masubsob si
Niko doon sa upuan sa tabi ni Sancho. Hindi ko na sila pinansin at nilabas ko
na lang iyong notebook ko.

Habang naghihintay, nagbasa lang ako ng notes ko. Sabi sa groupchat ng

section, si Prosec Galicia raw ang professor namin sa Criminal Law.
Magaling daw iyon... pero sobrang higpit din. Handwritten notes lang din
daw ang pwede sa klase niya.

"Assia," tawag ni Nikolai sa akin.

"Bakit?"

"Do you always have written notes?" tanong niya at tumango ako. "Vito, let's
exchange seats. I wanna sit beside her."

"Make your own notes," sagot ni Vito.

"Why make my own when Assia is willing to share? Right, Assia?"

Nagkibit-balikat ako. Okay lang naman sa akin. Hindi naman ako mamamatay
kapag naki-share siya sa notes ko. Sabi rin kasi sa akin ni Nanay, kung
kayang tumulong, tumulong. Hindi naman daw kasi lahat may kakayahang
tumulong... kaya kung may pagkakataon ka, kunin mo na.

"Let's exchange seats!" sabi ni Niko pero natigilan siya nang biglang
nagtayuan lahat ng tao. Mayroong pumasok na babae. May dala siyang
malaking bag. Agad na bumilis ang puso ko nang hingin niya iyong class list.

Parang tatalon palabas ng dibdib ko ang puso ko habang kita ko na binabasa

niya iyong mga pangalan sa listahan. Nag-aral naman ako... pero ayoko na
una akong matawag. Hindi ko pa kasi alam kung paano siya magtanong...
Hindi ako pwedeng magkalat dito. Hindi ako lumuwas ng Isabela papuntang
Maynila para magkalat.
"Sartori," pagtawag niya.

Agad na nanlaki ang mata ko nang tumayo ang katabi ko. Nakita ko na natawa
si Nikolai. 'First blood,' sabi niya pa sa akin habang natatawa.

"Characteristics of Criminal Laws?"

"Generality, Territoriality, and Prospectivity," kalmado niyang sagot. Agad

kong tinignan iyong notes ko. Tama siya.

"Explain each one," parang bored na sabi ni Prosec Galicia.

"Generality means that the criminal law of the country governs all person
regardless of their race, belief, sex, and creed," pagrerecite niya. Wow...
Nasabi niya lahat. Kumpleto pa. "Territoriality means that the criminal law
has the force and effect within the territory. And prospectivity means that
penal laws only operate prospectively—or shall only apply to those which
will happen in the future, after the passing of the law."

May sinulat si Prosec Galicia bago tinawag iyong, "Laurel." At saka may
tumayo na babae. Nasa bandang unahan siya, pero ang tangkad niya tapos ang
payat. "English and French Rule."

Grabe...

Hindi naman ako natawag pero parang sobrang kinakabahan pa rin ako.

"Ang galing mo," sabi ko kay Vito. Ngumiti siya sa akin. "Kinakabahan ako."

"If you don't know the answer, stand in front of me, I'll whisper the answer."

"Hala."

"But you studied well," sabi niya habang naka-tingin sa notes ko. "Consider
that as your plan B."

Pero dahil medyo marami kami sa classroom at 2 oras lang naman ang klase,
hindi ako natawag.
"Wow..." rinig kong sabi ni Niko nang magdismiss na si Prosec. "Yago's a
fucking scam. Law school is not fun at all."

Napa-iling na lang ako. Nagpunta ba sila rito para sa fun? Kakaiba talaga...

Inayos ko na iyong mga gamit ko. Mabigat talaga, pero ayos lang naman kasi
nagamit ko naman at naaral ko. Persons kasi iyong subject ko bukas.
Kailangang galingan ko rin doon kasi malaki iyong units.

"Alis na ako," sabi ko sa kanila pagka-tapos kumaway.

Naglakad na ako. Dahan-dahan lang para hindi mabinat iyong paa ko. Sana
gumaling na ako kasi maghahanap pa sana ako ng trabaho. Nakikita ko na na
magastos talaga ang law school... Ayoko talagang humingi ng pera kina
Nanay.

"Assia."

"Hmm?"

"Can I drive you home? Your ankle is really bothering me."

"Ha? Hindi, ayos lang ako—"

"The hell? When I tore my fucking ACL, you didn't even visit me in the
hospital!" angal ni Niko.

Para lang siyang hangin na hindi pinansin ni Vito. Naka-tingin lang sa akin si
Vito. Naka-tingin siya sa akin na parang nag-e-expect na pumayag ako sa alok
niya.

"Okay lang ako," naka-ngiti kong sabi. Aksidente lang naman talaga iyong
nangyari at saka dinala na nila ako sa ospital... Saka bilin ni Nanay sa akin na
mag-iingat ako sa mga lalaki rito... Iba raw sila kaysa sa mga lalaki sa lugar
namin... Masyado raw silang mabilis...

"If you're scared," sabi niya at saka tumingin sa paligid. "Shit. I don't know
any female here. How do I make you feel safe enough to agree?"
Hindi ako sumagot. Bakit ba masyado siyang nag-aalala? Hindi naman ako
naputulan ng paa.

"Fucking hell, let's just go on live while you're driving her home so that if
anything happens, the whole world will know," sabi ni Niko habang
inakbayan ako at si Vito. Tumingin siya. "What the—Sancho. Where the fuck
is that guy?"

Hindi ko naintindihan iyong nangyayari. Nandun na ulit ako sa sasakyan ni

Vito. Tinatanong niya sa akin kung saan ako naka-tira. Sinabi ko kung saan,
pero hindi niya alam. Sinabi ko na lang iyong pinaka-malapit na landmark na
alam ko.

"You live... here?" tanong niya nang magpa-hinto ako sa tapat ng LRT station.
Kita ko na gulung-gulo iyong mukha niya.

"Salamat sa paghatid!" sabi ko. Doon pa ako sa isang kanto kaya lang
masikip iyong mga daan. Baka magasgasan pa iyong sasakyan niya.

Sobrang laking tulong ng paghatid niya kasi naka-rating ako sa boarding

house ng hindi sobrang pagod kaya naman nakapagreview pa ako.
Kinabukasan, pagdating ko sa library, nakita ko na may dalawang bakanteng
lamesa sa gilid ni Vito.

"Saved you a seat," sabi niya bago tinanggal iyong mga gamit niya. Napa-
ngiti talaga ako. May kaibigan na yata talaga ako sa Maynila.
 Chapter 03

#DTG03 Chapter 03

Hindi na talaga ako kinakabahan na medyo late na akong dumadating sa

school kasi pinagtatabi naman ako ni Vito ng pwesto sa library. Siguro sa
kanya maliit na bagay lang iyon, pero para sa akin na marami pang
pinagdadaanan bago maka-rating sa school, sobrang laking bagay na nun.

"Good morning," bati ko nang ang maabutan ko sa library ay si Niko.

"Morning," sabi niya sabay kaway tapos ay yumuko na para matulog.

Mukhang inaantok pa siya... pero gusto ko sanang tanungin kung pwesto ko ba
iyong nasa gilid niya... Si Vito kasi talaga iyong nagse-save ng pwesto para
sa akin, e...

Mga ilang segundo akong naka-tayo roon.

Hinihintay ko sana na tumingin siya sa akin o kahit na ano, pero mukhang

natutulog lang talaga siya...

"Niko..." marahang pagtawag ko dahil nahihiya akong tawagin siya. Mukhang

inaantok pa ata siya. "Niko..." sabi ko sabay tapik sa likuran niya.

"Hmm?"

"Sa akin ba 'yung table?"

"Yeah."

"Ah, okay. Salamat."

Tumango lang siya habag naka-pikit tapos ay bumalik na sa pagtulog. Grabe...

Kung antok na antok talaga siya, bakit nandito siya agad? E 'di sana natulog
na lang siya sa bahay niya kaysa dito siya nagpapaka-hirap matulog...

Nilabas ko na lang iyong libro at notebook ko. Tahimik lang akong nag-aral.
Isang oras na akong nag-aaral, pero isang oras na ring natutulog iyong katabi
ko.

Halos magulat ako nang bigla siyang mag-inat. Napa-tingin siya sa akin tapos
ngumiti. "What a nap..." sabi niya habang nagstretch pa. Nakita ko na may
parang tattoo sa may gilid ng braso niya. "What's the subject again today?"

"Statcon," sagot ko.

"Here we fucking go again," sabi niya bago kinuha iyong bag niya na nasa
ilalim ng upuan niya at nilabas iyong gamit niya. Naka-tingin lang ako sa
kanya habang walang habas niyang nilalagyan ng sulat at highlight halos lahat
sa libro... Ano pa ang silbi nun? Nilagyan niya na halos ang buong pahina.

"Stop staring—you're making me blush," sabi niya habang naka-tingin pa rin

sa libro niyang ginawa niya na yatang coloring book.

"Hala. Sorry," sabi ko sabay balik ng tingin ko sa libro ko. Nagmarka rin ako
sa libro, pero lapis lang ang gamit ko. 'Di bale. Kapag naka-ipon ako, bibili
rin ako ng libro ko. Kung hindi talaga, saka na lang kapag abogado na talaga
ako at may pera na.

"Why can't this author just get straight to the point?" sabi niya sabay sara ng
libro. "Hey, Assia," pagtawag niya sa akin kaya naman napa-tingin ako sa
kanya. "Lunch time. Let's eat."

"May baon ako," sabi ko.

"Just eat with me. I'll buy something from the caf," sabi niya sabay tayo.
Naka-suot lang siya ng white na polo shirt. Ni hindi man lang siya
nilalamig... Sobrang nagyeyelo na nga ako sa library, e.

"Nasaan si Vito?" tanong ko.

"Doing something," sagot niya. "Why? Curious?"

"Ha? Hindi naman... Siya lang kasi iyong nagse-save ng upuan ko... Nakaka-
hiya sa 'yo kasi inaantok ka pa yata kanina..."

Tumawa siya. Sobrang bagsak ng buhok niya tapos itim na itim. Para siyang
model ng shampoo.

"Yeah... I'm clearly not a morning person."

"Halata nga, e."

"Neither is Vito," sabi niya habang naka-ngisi sa akin. "Dude's been waking
up early just to save you a seat."

"Ha? Bakit naman?"

Imbes na sumagot, pinagbukas niya na lang ako ng pinto. Naglakad-lakad si

Niko habang tumitingin sa pagkain. Grabe... ang sarap talaga ng pagkain dito.
Makapag-ipon nga para maka-subok man lang ako kahit isang beses.

Pero kasi...

Limang daan para sa isang kainan?

Ang sakit sa ulo.

"Did you bring dessert, too?" tanong niya.

"May saging akong dala."

"Hmm... I'll buy a cake. Let's just split?"

"Wala akong pera."

Tumawa siya. "My treat," sabi niya. "Go find us a seat. I'll find you," sabi
niya bago tumingin doon sa mga pagkain.

Sinubukan ko namang bagalan kumain, pero nung nakita ko kasi iyong binili
ni Niko na cake—iyong strawberry shortcake daw ang tawag doon—na-
excite akong matapos kumain para sa dessert.
"Salamat," sabi ko nang naka-ngiti pagkatapos niyang hatiin iyong cake sa
dalawa. Dahan-dahan kong kinain kasi baka maubos agad. Nang mapa-tingin
ako kay Niko, nakita ko na naka-tingin siya sa akin. "Bakit?"

Ngumiti siya. "Nothing."

Nang matapos kaming kumain, nagkwentuhan kami sandali tapos ay bumalik

na kami sa library. Nag-aral lang kami nang tahimik. Nung oras na para
bumalik sa classroom, tumabi siya sa akin dahil wala pa naman si Vito.

"I want your notes," sabi ni Niko habang naka-tingin sa notebook ko.

"Gusto mo bang hiramin?" tanong ko kasi nakaka-ilang na iyong pagtingin

niya sa notebook ko. "Pwede mo namang ipa-photocopy..." sabi ko. 'Di ko
naman ipagdadamot. Notes lang naman. Nasa libro din naman namin 'to.

"Nah... You worked for it."

"Sige na. Thank you para sa cake."

"That was half a slice."

"Masarap, e."

Tumawa siya. "Fine... I'll borrow your notes. In exchange, I'll give you a cake
again tomorrow?"

Agad akong tumango. Grabe. Notes lang pala. Marami akong notes. Binigay
ko sa kanya iyong notebook ko at binasa niya iyon. May tinuturo ako sa kanya
na mnemonic na ginawa ko nang biglang may huminto sa harap namin. Sabay
kaming napa-tingin. Nakita namin si Vito na naka-tayo sa harapan namin.

"The fuck?" tawang-tawang sabi ni Nikolai dahil naka-suot ng tuxedo si Vito.

Napa-awang din ang labi ko sa pagka-gulat.

"That's my seat," sabi niya kay Niko.

"So territorial," natatawang sabi ni Niko habang tumatayo kasama ang

notebook ko. Napa-tingin ako roon sa notebook ko. Napansin ko na naka-
tingin sa akin si Vito habang naka-kunot ang noo. 'Yung notebook ko...

"Excuse me," sabi ko sabay hawi kay Vito dahil kakausapin ko pa si Niko
dahil nalimutan niya ata na kailangan ko rin ang notebook ko. Malapit na
kasing magtime. Baka dumating na si Sir. "Niko..."

"Oh. Sorry. I forgot," sabi niya sabay abot sa notebook ko. "I'll borrow that
later, okay?"

Tumango ako at saka kinuha iyong notebook ko. Tahimik na akong nag-aral.
Naramdaman ko na naka-tingin sa akin si Vito, pero hindi ko na pinansin.

"You didn't even change," sabi ni Niko.

"You said there's a quiz!"

Tumawa ni Niko. "You gullible piece of shit. You really came here in your
tux."

Nag-usap na sila tungkol sa party na pinuntahan ni Vito. Ayoko sanang

makinig kaya lang ay hindi naman pwede na isara ko iyong tenga ko dahil
katabi ko sila at hindi naman sila mahinang magsalita. Sa isang yate pa pala
iyong party na pinuntahan ni Vito... Grabe... Nasa ibang mundo talaga ang
mga tao rito... Ako nga sa bangka pa lang nakaka-sakay, e...

Hintay kami nang hintay, pero biglang nagtext si Sir na hindi raw siya
makaka-punta sa klase dahil may meeting siya.

"Assia, what notes do you have right now?" tanong ni Niko.

"Statcon at Crim lang."

"Borrow," sabi niya. "I'll get you a cake right now."

"Deal," mabilis na sabi ko. "Ibalik mo rin bukas."

"Nah, let's go to the xerox place, so that you can get your notebook," sabi
niya. Mabilis akong sumunod sa kanya. Sana strawberry shortcake ulit iyong
bilhin niya. Pagdating namin sa xerox place, pina-photocopy ni Niko iyong
buong notebook ko. Paglabas namin doon, nakita namin si Vito na naka-abang
sa amin.

"Why can't you make your own notes?" tanong ni Vito.

"What? It's not like I forced Assia," sabi ni Niko sabay gulo sa buhok ko.
"We have a deal."

Tumango ako.

Cake.

Tumawa si Niko. "So cute," sabi niya sabay gulo ulit sa buhok ko. Sumunod
ako sa kanya hanggang sa maka-balik kami sa cafeteria. "Assia, there's no
more strawberry shortcake. What about blueberry cheesecake?"

Tumango ako. Cake pa rin naman 'yun.

Dahil uwian na, 3 slice iyong binigay sa akin ni Niko. Sabi niya utang na lang
daw iyong 5 slice dahil wala ng buong cake. Buhat-buhat ko iyong cake.
Sayang wala akong ref... Kailangan kong kainin agad 'to... 'Di kaya sumakit
naman ang ngipin ko?

"Let's go," sabi ni Vito nang maka-rating kami sa parking lot. Sumasabay kasi
ako kay Vito pauwi kasi sabi niya on the way naman daw ako sa inuuwian
niya.

"Bye," sabi ko kay Niko. "Salamat sa cake."

"Thanks for the notes," sabi ni Niko habang kuma-kaway din sa akin habang
papa-sakay siya sa bulletproof niyang sasakyan. Minsan, nagtataka ako kung
bakit kailangan bulletproof...

Maingat akong sumakay sa sasakyan ni Vito. Baka masira iyong cake.

"Okay ka lang?" tanong ko sa kanya kasi kanina pa siya tahimik. Hindi naman
kasi tahimik si Vito. Madalas nga silang magmurahan ni Niko, e. Tapos
minsan kapag pakiramdam ko may pinag-uusapan sila na ayaw nilang
maintindihan ko, bigla silang nasasalita ng French... Malapit na akong mag-
aral ng French sa sobrang curious...

"So... what's up with the cake?" tanong niya habang binubuksan iyong
sasakyan niya. Mabilis kong kinwento sa kanya iyong nangyari mula kaninang
umaga hanggang sa magkita kami kanina. Tumatango-tango lang siya.

"Sayang... Sana sinabi agad ni Sir na hindi siya dadating para hindi ka na
sana umalis sa party..." sabi ko kasi sayang naman iyong suot niya. Bagay na
bagay pa naman sa kanya iyong tuxedo niya. Tapos parang naka-gel pa iyong
buhok niya tapos naka-style. Iba talaga iyong dating niya ngayong gabi.

Hindi sumagot si Vito.

Pansin ko na iba iyong daan ngayon. Baka may dadaanan muna siya. Hindi na
lang ako nagsalita. Nakiki-sakay lang naman ako.

Tumigil iyong tugtog sa sasakyan. Biglang lumabas iyong 'Trini calling...' sa

screen. Akala ko ay sasagutin iyon ni Vito, pero hinayaan niya lang na
mamatay iyong tawag.

Tapos biglang may text na dumating.

'Why did you just leave?! I'm all alone here!'

Mabilis na tinanggal iyon ni Vito sa screen.

"Sorry about that," sabi niya.

Ngumiti lang ako. Sasakyan niya naman 'to. Sana lang hindi ko na nakita iyon
kasi syempre sa kanila ng girlfriend niya iyon. Ayokong makielam sa ganon.

"Let's go," sabi niya nang huminto siya bigla.

"Ha? Saan?"

"Let's go," sabi niya ulit. Sumilip ako sa labas at nakita ko na nasa tapat kami
ng isang cakeshop.
"Hala... Bakit tayo nandito?"

"Strawberry shortcake," sabi niya.

"Binilhan na ako ni Niko ng cake... Aanhin ko naman ang maraming cake?"

"Then leave the cheesecake with me," sabi niya. "Let's go. I called earlier.
They have your shortcake," pagpapatuloy niya. Wala na akong nagawa...
Cake.

Pumasok kami ni Vito roon. Parang nagutom din talaga ulit ako sa dami ng
cake. Ang ganda nila! Sa probinsya kasi Goldilocks at Red Ribbon lang ang
meron... Ang gaganda ng mga cake dito... Parang ang sasarap din nila...

"Pwede bang isang slice lang?" tanong ko dahil parang sobrang mahal ng mga
cake dito...

"I don't think they sell per slice," sabi ni Vito habang naka-yuko at tinitignan
iyong mga cake.

"Hindi ko naman mauubos..."

"But I thought Niko was about to get you a whole cake?"

"Oo nga... pero kapalit 'yun ng notes ko," sabi ko. "Sige na nga. Kapag hindi
ko naubos, dadalhin ko sa school bukas."

"Deal," sabi niya tapos ay binili niya na iyong cake.

Hindi naalis iyong mata ko habang nilalagay iyong cake sa loob ng box. Ang
ganda talaga kahit iyong box lang... Tapos may kasama pang plastic knife at
iyong magandang kandila... 'Di ko naman birthday.

Nasa lap ko iyong cake ko. Nakita ko na naman iyong text ni Trini sa screen.

'How could you leave your own birthday party?!'

Agad na napa-tingin ako sa kanya.

Hala.

Hanggang maka-rating kami sa LRT station, kinu-kulit pa rin niya ako na

sabihin kung saan talaga ako naka-tira dahil impossible naman daw na sa tren
ako natutulog. Nang tumingin siya sa akin, napa-awang ang labi niya.

"What—"

"Birthday mo pala tapos ako binilhan mo ng cake," sabi ko sa kanya tapos ay

mabilis lang na kumanta ako ng happy birthday. "Make a wish. Nagkaka-
totoo daw 'yun," sabi ko habang nilapit sa kanya iyong cake. Tinusok ko
iyong kandila roon pero hindi naka-sindi dahil wala naman akong lighter.

Naka-tingin sa akin si Vito.

"Bilis na. Isipin mo na lang may sindi iyong kandila."

Tumingin siya sa akin at saka tumingin sa cake. Mabilis niyang pinikit ang
mata niya at saka hinipan iyon. Ngumiti ako sa kanya.

"Pagdadasal ko na magka-totoo," sabi ko.

"Yeah... Me, too," sagot niya.

 Chapter 04

#DTG04 Chapter 04

Tulala ako habang nag-iisip kung saan ako kukuha ng pambayad doon sa libro
na ni-require sa amin na bilhin. Late na kasi natapos iyong klase kahapon at
sarado na iyong library... Tapos nung pagdating ko naman kanina sa school,
sobrang na-late ako dahil may banggaan kaya sobrang traffic. Pagdating ko sa
library, wala na iyong libro... Dalawa lang pala kasing kopya iyong meron
tapos nahiram na.

"Haaay..."

"Why?"

Agad akong napa-tingin kay Vito na nasa tabi ko. Maaga pa rin siyang
pumapasok at pagdating ko sa library, may naka-save na na upuan para sa
akin. Bilang kapalit, pinapa-hiram ko siya ng notes ko... Pakiramdam ko
naman hindi niya na kailangan kasi nag-aaral naman siyang mabuti. Si
Nikolai talaga ang mas may kailangan ng notes ko.

"Wala," sabi ko tapos ngumiti.

Makiki-usap na lang siguro ako kina Nanay na padalhan nila ako ng extra na
pera. Kailangan ko na talagang maghanap ng trabaho. Ayokong mamroblema
ng ganito tuwing may kailangan sa school.

Bahagyang kumunot ang noo ni Vito. Ngumiti lang ako tapos bumalik na ako
sa pag-aaral. Tahimik lang akong nag-aral hanggang sa oras na para kumain
ng tanghalian.

"Salamat," sabi ko nang maglagay siya ng platito na may lamang cake sa

lamesa. Hati kami sa bayad. Pero halos hindi naman siya kumakain kaya ako
rin talaga iyong umuubos ng cake. Ayaw niya naman kasing kumain kahit
pilitin ko.

"Hello, dear friends," sabi ni Niko nang dumating siya. Tuwing lunch na siya
nagpapa-kita. Late daw kasi siyang natutulog kaya kaka-gising niya lang. Si
Sancho naman, dadating lang kapag magsisimula na iyong klase.

"Nag-aral ka ba? May quiz daw tayo mamaya," paalala ko sa kanya dahil
nung isang beses na nagquiz kami, nagpanic siya dahil hindi niya alam na
meron. Hindi kasi siya nagbabasa ng message sa groupchat.

"Yes, my dear Assia," sagot niya sabay tingin sa cake ko. "Is that ube cake?"

Tumango ako at nilapit sa kanya iyong platito para maka-kuha siya. Pero
bago pa man maka-lapit kay Niko iyong platito, inurong pabalik sa akin iyon
ni Vito.

"Buy your own."

"Asshole," sabi ni Niko. Natawa ako. Ngumisi siya sa akin. "I'll just get
food. I'll be back," sabi niya pagkatapos ay tumayo at umikot sa cafeteria
para maghanap ng kakainin niya.

Habang kumakain kami, naramdaman ko iyong pagba-vibrate ng cellphone

ko. Agad kong tinignan iyon. Importante kasi iyong mga message sa group
chat kasi doon nilalagay iyong mga pinapa-sabi ng professor.

"Hala..." sabi ko nang makita ko na required pala kami na dalhin mamaya

iyong mismong libro. Si Atty kasi iyong author nung libro kaya pinapa-bili
niya talaga kami.

"What?" tanong ni Vito.

Hindi agad ako naka-sagot. Kinuha niya iyong cellphone niya at tinignan niya
rin iyong sa groupchat.

"What's the problem?" tanong niya ulit.

"Sa tingin mo ba magagalit si Atty kung ipapa-photocopy—" tanong ko tapos
natigilan ako. Malamang magagalit siya... Intellectual property niya iyon, e...
Tapos ipapa-photocopy ko? E 'di parang ninakaw ko na rin...

"The book?" tanong ni Vito.

"Magkano nga ulit?" tanong ko sa kanya. May extra pa naman akong pera...
pero nirereserve ko kasi iyon sa mga sobrang emergency talaga... Pero siguro
ito na iyong 'emergency.' Ayoko naman masigawan mamaya para rito...
Mukha pa namang nakaka-takot si Atty...

"Do you need the book?" tanong niya.

"Oo, e. Bibili na lang ako pagkatapos kumain," sabi ko. Buti na lang may
sariling bookstore dito sa loob ng Brent. Hindi ko na problema na lalabas pa
ako para bumili ng libro. "Magkano nga 'yung libro?"

Bago pa maka-sagot si Vito, naka-balik na si Niko. May dala siyang tray na

may lamang sobrang daming pagkain. Siya na yata iyong pinaka-malakas
kumain na nakilala ko. May isang cup ng rice tapos dalawang ulam tapos may
prutas pa siya at saka dessert. Ang tanging healthy lang sa kanya ay hindi siya
umiinom ng soft drinks dahil puro tubig lang talaga siya.

"What book?" tanong ni Niko.

"Yung required ni Atty. Plaridel," sagot ko. "Yung sinabi niya last meeting."

"Do we need that?"

"Oo. Magbasa ka kasi ng group chat."

"Do you have that?" tanong niya kay Vito.

"Yeah. I told you. I got mine last week."

Tumingin sa akin si Niko. "Let's just get one after we eat," sabi niya.
Tumango ako. Kailangan ko munang dumaan sa ATM para magwithdraw. Tsk.
Kailangan ko na talagang maghanap ng trabaho. Gagawa na ako ng resume
pag-uwi ko mamaya.
Pagkatapos naming kumain, nagpunta na kami sa bookstore. Nag-uusap na
naman iyong dalawa tungkol sa business. 'Di ako masyadong nakikinig sa
kanila, pero ang alam ko, may tinayo silang business tapos magkaka-sosyo
sila nina Sancho.

Huminto muna ako sa ATM para magwithdraw. Nakaka-depress namang

makita 'yung balance ko. Pagpasok ko sa bookstore, nakita kong naka-tingin
sila sa akin.

"Bakit?" tanong ko.

"Where were you?"

"Nagwithdraw," sagot ko. "Magkano 'yung libro?"

"Here," sabi ni Niko sabay abot sa akin nung libro. Softbound lang pala.
Mabuti naman. Kung hardbound 'to, siguradong ubos ang pera ko.

"Magkano?"

"I have no idea," sabi niya habang naglalakad kami palabas ng bookstore.
Binuksan niya iyong kanya at sinubukang basahin iyong laman.

"Ha?"

"Lost the receipt," sagot niya sa akin. "This is boring as fuck."

"Kaka-bigay lang sa 'yo? 'Di mo ba kinuha?"

"Yeah... As you probably noticed already, I'm not a very organized person,"
sabi niya lang tapos napapa-iling habang binabasa iyong bagong libro niya sa
Political Law. Bigla siyang tumawa tapos nailing. "Constitution my fucking
ass."

"Grabe ka," sabi ko sa kanya.

"What? I'm right, though. Constitution is the supreme law of the land... true,
unless you have money and power," sabi niya sa 'kin. "Why so surprised?
Just speaking truths, babe."
Napa-iling ako. "Bakit nag-aaral ka pa kung ganyan ang paniniwala mo?"

"You know what they say? If you wanna evade something, you gotta master it
first," sabi niya sabay tapik sa ibabaw ng ulo ko. Kaka-iba talaga siyang
mag-isip... Mukhang future criminal 'tong isang 'to...

Tumingin na lang ako kay Vito dahil ramdam ko na na wala akong

makukuhang matinong sagot mula kay Nikolai. "Naaalala mo ba kung
magkano iyong binili mo?" tanong ko sa kanya, pero tahimik lang siya at
hindi sumasagot.

Pagdating namin sa library, agad kong tinignan sa Internet kung magkano

iyong libro. Kinukulit ko si Nikolai na tanggapin iyong bayad ko nang biglang
magpaalam si Vito na may pupuntahan muna siya.

"Okay," sabi ko na lang. "May quiz daw tayo mamaya. 'Wag kang magpa-
late," paalala ko sa kanya. Pakiramdam ko kasi responsibilidad ko na na
paalalahanan iyong tatlong lalaki na 'to—maliban kay Sancho kasi hindi
naman 'yun makaka-limutin kagaya ni Niko.

Tumango lang siya tapos lumabas na ng library habang bitbit iyong bag niya.
Napa-tingin ako kay Nikolai nang tumawa siya.

"Bakit?" tanong ko.

"Nothing. This is really entertaining as fuck," sabi niya habang naka-ngisi

tapos ay binuksan niya na iyong libro at saka binalik sa lamesa ko iyong pera
nang makita niyang nilagay ko roon kanina nung nagpaalam si Vito na aalis
siya.

***

Sabay pumasok sa classroom sina Vito at Sancho. Magha-hi sana ako kaya
lang nasa likod na agad nila iyong professor namin. Nagpa-labas ng yellow
paper iyong professor namin.

"Meron ka?" tanong ko kay Vito dahil siya iyong katabi ko.
"Yeah," sabi niya sabay labas ng paper mula sa bag niya. Kay Niko ko na
lang binigay iyong papel na napunit ko na kasi wala siyang papel. Minsan nga
wala rin siyang ballpen. Minsan pumapasok siya na siya lang talaga.
Nakakapagtaka.

Nagsimula na iyong quiz. Sobrang nagpapasalamat ako sa libro kanina dahil

nandun lahat nung tanong sa quiz.

"Exchange papers," sabi ni Sir. "Write your name on the upper right side of
the paper. If you check even if the answer is wrong, I'll fail you both,"
pagpapatuloy niya pa bago nagsimulang sabihin iyong sagot sa mga tanong.

Nasa akin iyong papel ni Niko dahil nagpalit kaming apat.

"Oh, come on..." sabi ni Niko nang makita niya na lagyan ko ng mali iyong
sagot niya.

Nagbuntung-hininga ako. "Kulang kasi..."

"Yeah, but the thought's there?"

Biglang kinuha ni Vito iyong papel ni Niko tapos binigay niya sa akin iyong
papel ni Sancho. Agad na nanlaki iyong mga mata ko nang lagyan niya ng
malaking ekis iyong papel ni Niko.

"Fuck you," sabi ni Niko.

"I don't wanna fail," sabi ni Vito habang masayang nilalagyan ng ekis halos
lahat ng sagot ni Niko.

"Oh, come on! I have correct answers."

"Incomplete."

"But the thought is there?"

"Yeah, that's how the law works," sabi ni Vito. "Judge, the thought is still
there. Maybe you can reverse the decision. Maybe you can be lenient with
the penalty."
"You fucking asshole," sabi ni Niko nang maibalik sa kanya iyong papel niya
at kalahati lang iyong tama.

"Next time, write the complete answer," sabi niya.

Nag-aaway ba sila?

"Whatever," sabi ni Niko. "Lui texted."

"Pass."

"Boring," sabi ni Niko tapos kay Sancho naman tumingin.

Kanina parang mag-aaway na sila... tapos biglang wala na ulit... Hindi ko

talaga sila maintindihan...

Naka-tingin ako kay Sancho dahil nasa kanya ata iyong papel ko... pero
naipasa niya na sa harap... Gusto kong malaman iyong score ko, pero hindi
ako maka-singit dahil dinadaldal siya ni Niko tungkol doon sa party na
pupuntahan yata nila pagkatapos ng klase.

Napa-tingin ako kay Vito na naka-kunot ang noo habang naka-tingin sa akin.

"Nakita mo ba 'yung score ko?"

"Sancho," sabi niya bigla. "Score?"

"Score?"

"Assia's."

"Perfect."

Lumaki ang ngiti ko. Salamat naman. Nagpasalamat ako kay Sancho. Ang bait
niya naman. Alam ko naman na tama iyong sagot ko... pero akala ko sobrang
higpit siya kagaya ni Vito na magcheck.

Akala ko maglelecture o magrerecit kami pero nagkwento lang si Sir tungkol

sa naging hearing niya kanina... Nakinig na lang ako. Medyo nalungkot nga
ako na natapos iyong klase namin na iyon lang ang nangyari.

At least perfect pa rin iyong quiz ko.

"Adios, amigos," sabi ni Niko nang maka-labas na si Sir. Agad niyang

hinatak si Sancho palabas. Tapos papasok na naman silang lasing bukas.
Ewan ko sa kanila.

"Di ka sasama sa kanila?" tanong ko kay Vito.

"Kinda done with partying," sabi niya.

"Ano ba'ng ginagawa sa ganon?"

Lagi kong naririnig sa mga classmate ko iyong tungkol sa party. Tapos kung
anu-anong pangalan ng lalaki ang naririnig ko mula sa kanila. Tapos minsan...
bastos.

"Just drinking," sabi niya. Naghintay ako ng kasunod kasi base sa mga
naririnig ko nga, minsan may drugs pa na kasama... pero wala ng sinabi si
Vito. Baka ibang klaseng party iyong pinupuntahan niya.

Nang maka-lapit kami sa sasakyan niya, napa-hinto siya sa paglalakad kaya

naman napa-hinto rin ako.

"Trin," sabi ni Vito.

Agad na nanlaki ang mga mata ko. Hala. Ito iyong babae na sinigawan ako
dati dahil akala niya inaagaw ko si Vito sa kanya... Agad akong napa-hakbang
pa-atras.

"Done with your class? Let's go to Lui's," sabi niya kay Vito pero nasa akin
iyong mga mata niya. Bahagyang naka-angat iyong kilay niya.

"I'm not going," sagot ni Vito. "I have assignments."

"Assignments?" sabi niya na parang nandidiri iyong mukha. "Just do them

tomorrow," pagpapatuloy niya. Lumapit siya kay Vito tapos nilagay iyong
mga kamay niya sa dibdib nito. Nag-iwas ako ng tingin. Pakiramdam ko
nanonood ako ng isang bagay na hindi ko dapat makita. "Let's go... please? I
wanna get drunk tonight... And I don't wanna get drunk without my boyfriend
around," sabi niya habang naka-tingin sa akin.

Tumingin ako sa paligid.

Sa akin ba talaga siya naka-tingin?

Gusto ko na silang iwan... pero hindi ako makapagsalita dahil sa takot sa

girlfriend ni Vito. Para kasing bigla niya na lang akong sasabunutan o kaya
itutulak. Kakagaling lang ng paa ko. Ayokong magka-injury ulit.

"What are you looking at?" tanong ni Trini habang naka-angat ang kilay.

Mabilis akong umiling. "Wala... Uhm, mauna na ako," sabi ko bago mabilis
na tumalikod at naglakad palayo. Grabe naman siya... Galit ba siya sa akin?
Bakit naman? Wala naman akong ginagawa...

Binilisan ko iyong lakad. Medyo gabi na rin kasi. Kailangan ko nang maka-
uwi. Kung alam ko lang na hindi pala ako makaka-sabay kay Vito ngayon,
dapat hindi na ako nakipagkwentuhan kanina at dumiretso na pauwi... Ayoko
pa namang nagcocommute kapag gabi... Natatakot ako, e...

"Diyos ko..." sabi ko sa sarili ko nang maka-rinig ako ng pagtawag ng

pangalan ko... na nasundan ng pagtawa. "Ano ba naman, Niko!" sigaw ko sa
kanya dahil sobrang kinabahan ako.

"What? I just called your name!"

"Wag ka kasing nanggugulat!" sabi ko.

"I didn't even shout your name," sagot niya na natatawa. "Why are you alone?
Where's Vito?"

Naka-hawak pa rin ako sa dibdib ko. Ang bilis ng tibok ng puso ko.
Magkaka-sakit yata ako sa puso dahil sa mga lalaking 'to.

"Nauna na ako. Dumating iyong girlfriend," sabi ko.

"Yikes," sabi niya. "Well, you need a ride?"

"Di ba pupunta ka pa sa party?"

"Sancho fucking bailed," sabi niya. "I don't wanna go alone. You wanna party
with me?" Agad akong umiling. Natawa siya. "Such a good girl. Never
change."

Ang kulit talaga.

"But do you need a ride?"

"Hindi ba out of the way?"

"Nah, it's okay," sabi niya. "Hop in."

Pagpasok ko, huminto muna siya. Tahimik lang akong naghihintay. Kinuha
niya iyong cellphone niya tapos biglang tumawa.

"He's so screwed," sabi niya habang may binabasa tapos may tinayp sa
cellphone niya. Nang matapos siya, nilagay niya lang sa gilid niya iyong
cellphone niya na napaka-raming crack dahil lagi niyang nahuhulog. "So... to
the LRT station?"

Tumango ako. Tapos napa-tingin sa cellphone niya na biglang umilaw. Nakita

ko iyong pangalan ni Vito. Sinabi ko na nagtext siya kay Niko. Tumawa lang
si Niko. Ang weird talaga nila.
 Chapter 05

#DTG05 Chapter 05

"People v Nuñez?"

"The one with the firearms?"

"Tama. Saan?"

"Uh... Philippines?"

"Malamang," napapa-iling na sagot ko sa kanya. "Saang lugar mismo?"

tanong ko ulit pero ngumiti lang si Niko. Ang pasaway talaga. Akala niya
madadaan niya sa pa-cute si Prosec. 'Di na siya nagtanda na isang oras
siyang nagrecite last meeting kasi niloko-loko niya iyong sagot.

"Ewan ko sa 'yo."

Tumawa siya. "I still know the pertinent facts."

"E nagtatanong nga si Ma'am ng lugar. 'Di mo na lang isama sa kinakabisado

mo. Nagdadahilan ka pa," sabi ko sa kanya habang inaayos iyong mga papel
ko. Nung matapos kasi iyong klase namin sa Persons, didiretso na sana ako
sa library para mag-aral para sa Crim class namin, pero sabi nila Niko,
sabay na lang daw kaming mag-aral. E wala ng space sa library para sa
aming apat kaya napunta kami sa coffee shop sa labas ng school.

Tumawa si Niko. "Whoa. Chill," sabi niya sabay kuha nung papel ko na
nandun iyong mga importanteng detalye na kailangan naming kabisaduhin.
"I'll memorize these. Geez, Assia."

Napa-iling na lang talaga ako. Napa-tingin ako sa dalawa pang kasama

namin. Si Sancho, nagsusulat ng digest. Sa boarding house ko ginagawa iyon
bago ako matulog, e. Halos patapos na ako. Si Vito naman ay nagbabasa pa
ng kaso kasi hindi niya ata natapos. Ako naman, tumahimik habang binabasa
iyong title ng kaso tapos sinusubukan kong i-recite. Nakaka-kaba kasi.
Tuwing tatawag ng pangalan si Prosec Galicia, pakiramdam ko ay
mamamatay ako sa sobrang kaba. Nag-aral na ako sa lagay na 'yun. Hindi ko
alam kung bakit buhay pa si Niko. Siya lang ang makapal ang mukhang
pumasok na kulang-kulang ang alam.

"Sagutin mo nga 'yung text," biglang sabi ni Sancho.

"Just fucking turn your phone off," sagot naman ni Vito.

Napa-tingin ako sa kanila. Si Niko naman ay napa-iling lang. Parang alam

nilang tatlo kung ano iyong topic. Binalik ko na lang iyong tingin ko sa papel
ko.

Naniniwala ako sa kasibhan na 'mind your own business.'

Maya-maya, tumayo na si Vito para lumabas. Bigla namang binaba ni Nikolai

iyong binabasa niya at mukhang nasa chismis mode siya.

"Trouble in paradise?" tanong niya kay Sancho.

"What else?"

"Why can't he just ditch that girl? I don't know why he lets her walk all over
him."

Si Vito ba ang pinag-uusapan nila?

"It's his call. Let's just respect his decision," sabi ni Sancho.

"Respect my fucking ass..." sabi ni Niko. Tumingin siya sa akin. "Before I

forget... You're invited to my party."

"Hindi nga ako nagpaparty," sabi ko sa kanya. Ilang party na sa school ang
nagdaan, wala akong pinuntahan kahit isa. Muntik na akong pumunta nung
sinabi na may additional grade, pero naisip ko na hindi worth it... Siguro
kung gipit na talaga ako sa grade, baka doon na lang ako pumunta.
"It's my birthday!"

"E 'di happy birthday."

"Wow. Such cold response."

"Saka wala naman akong kilala roon," sabi ko pa. Sigurado ako na puro mga
mayayaman at English speaking ang mga tao roon. Nakakapagsalita naman
ako ng English dahil iyon ang gamit kapag recitation sa classroom... pero iba
kapag sila iyong kausap ko. Sobrang... fluent nila magsalita na parang iyon
talaga ang salita nila mula pagka-bata. Kahit si Sancho, nag-iiba iyong accent
kapag English na iyong sinasabi niya.

Minsan, pakiramdam ko alien ako sa school.

"Sancho and Vito are going."

"E... Basta, happy birthday na lang," sabi ko sa kanya. Alam ko magtatampo

siya pero bibilhan ko naman siya ng regalo. Hindi ko lang talaga gusto
pumunta sa mga ganyan na party. Saka wala akong isusuot. Dami ko na ngang
iniisip, idadagdag ko pa ba 'yun?

Pipilitin niya pa rin sana ako nang bumalik si Vito. Mukhang stressed iyong
mukha niya dahil naka-kunot ang noo niya.

Akala ko magtatanong si Sancho o si Niko sa kanya pero napa-iling na lang

iyong dalawa. Hindi na rin ako nagtanong at nag-aral na lang din ako.

Tahimik lang kaming lahat hanggang sa maka-balik kami sa classroom.

Malamig na sa classroom pero mas nanlalamig ako kapag iniisip ko na
papunta na si Prosec sa classroom...

Masama bang hilingin na sana nasiraan siya ng sasakyan? Sana safe siya,
pero sana nasiraan siya para hindi siya maka-pasok.

Grabe.

Ano ba 'tong epekto ng Crim class sa akin.

Tumingin ako sa paligid. Normally, maingay sa classroom lalo na kapag
Persons kasi hindi madalas pumasok iyong professor namin... Sa ibang
subject din madalas nagku-kwentuhan sila... Pero kapag CrimLaw? Wala
kang maririnig na ingay bukod sa mga nagtatanungan kung tama ba ang intindi
nila sa kaso—kung tama ba iyong issue at kung tama ba iyong intindi nila sa
ruling.

Sobrang... lala. Unang sem pa lang 'to. Kailangan ko talagang umayos dahil 4
na taon akong mag-aaral.

Nang dumating si Prosec, parang may party na sa loob ng dibdib ko. Ang
ingay. Para akong mabibingi sa sobrang kaba. Tumingin ako sa mga katabi ko.
Seryoso lang si Sancho. Medyo kunot ang noo ni Vito. Si Niko parang
masusuka sa kaba. Ayan kasi hindi nag-aral.

"Ferreira."

Alam ko masamang matuwa sa kamalasan ng iba... pero napa-kagat ako sa

ibabang labi ko nang marinig ko iyong apelido ni Niko. Hindi agad siya
naka-tayo dahil sa sobrang pagka-gulat. Siya kasi iyong huling natawag last
meeting kaya hindi niya siguro ine-expect na siya ang matatawag.

"People v Nuñez?"

Naka-tingin ako sa kanya. Mukhang naka-hinga siya nang maluwag. Iyon

'yung kaso na pinag-uusapan namin kanina. Huminga siya nang malalim bago
nagsimulang irecite iyong kaso. Nung huling recite niya, sobrang daming
tanong sa kanya... Ngayon, tinanong lang sa kanya iyong lugar na parang
nililito siya. Nasagot naman ni Niko.

Nang magtawag na ng iba, napa-salampak si Niko sa upuan. Pinigilan kong

matawa. Kasi nung mga unang linggo, sobrang pa-confident pa siya... Tapos
nung ginisa siya ni Prosec last week, doon lang siya nagsimulang maniwala
na hindi niya madadaan sa ngiti niya si Atty.

"Okay ka lang?" tanong ko kay Vito dahil sobrang tahimik niya sa tabi ko.
"Tapos na iyong kay Nuñez," sabi ko pa sa kanya. May 'cheat sheet' din kasi
siya. Binura niya iyong kaso roon.
"Thanks," sabi niya.

"You're welcome," sagot ko.

Hindi na siya ulit nagsalita pagkatapos nun. Mukhang may iba siyang iniisip...
pero nang matawag siya, nakapagrecite naman siya. Sabagay... nag-aral
naman siya kanina nung nasa coffee shop pa kami.

Halos patapos na iyong klase nang matawag ako, pero salamat naman sa
Diyos na naka-sagot ako... Halos konti na lang kasi iyong mga kasong natira
kaya naman naka-sagot talaga ako.

Grabe. Ilang kaso kaya ang makaka-bisado ko bago matapos ang sem na 'to?

Nang matapos ang klase, tahimik akong nag-aayos ng gamit ko. Salamat
naman at natapos na ang linggong 'to. Akala ko mamamatay ako, e. Tatlong
subject iyong nagpa-quiz tapos halos araw-araw akong ondeck.

"Niko, can you drive Assia home?" tanong ni Vito.

"Ha? Why?"

"Need to go somewhere."

"Uh... sure?"

Tumingin sa akin si Vito. "See you next week," sabi niya ng may maliit na
ngiti sa labi bago nagmamadaling lumabas ng classroom. Napa-kunot ang noo
ko.

"What... happened?" tanong ni Niko kay Sancho. Nagkibit-balikat lang si

Sancho. "Gotta get that guy drunk... So many secrets," sabi niya tapos
tumingin sa akin. "You need to go home already? I'm going to the mall."

"May gagawin pa ako, e," sabi ko sa kanya. Kailangan ko pang tapusin iyong
resume ko kasi mag-a-apply na ako sa Monday. Medyo nakaka-lungkot kasi
hindi ko na masyadong makaka-sama sina Vito dahil magta-trabaho na ako,
pero ganon talaga... Mas importante na hindi ako magutom dito sa Maynila.
Nagpaalam ako kay Sancho bago kami umalis ni Niko. Dumiretso kami sa
sasakyan niya. 'Di talaga ako kumportable dito... Pakiramdam ko kasi bigla
na lang kaming ma-a-ambush, e... Bakit naman kasi bullet proof? Marami
bang banta sa buhay ng isang 'to?

"You know, I'm worried about Vito," sabi ni Niko habang nagsisimulang
magdrive.

"Bakit naman?"

"Don't you think he's acting weird?"

Hindi muna ako sumagot. Baka lang kasi wala lang sa mood si Vito... May
mga araw kasi na ganoon din ako, pero hindi naman ibig sabihin na
kailangang mag-alala para sa akin... 'Di ba ganon naman talaga? May good
days and bad days?

"Kung may problema siya, sasabihin naman niya siguro."

"Nah... He's not that kind of person."

"Kung nag-aalala ka, kausapin mo na lang siya."

"It's not that easy," sabi niya.

'Di na ako sumagot. Ayoko kasi talagang makielam sa kanila... Kung

kailangan nila ng tulong ko, tutulong agad ako... Pero hanggang wala silang
sinasabi sa akin, tahimik lang ako.

"Do you really need to go home?" tanong niya.

"Oo nga. Aayusin ko pa 'yung resume ko."

"Resume?"

"Oo. Iyong pinapasa mo para sa trabaho."

"Hey, I'm not stupid."

"E bakit kasi nagtatanong ka pa e alam mo naman."

"Wow... The attitude is slowly showing."

"E kasi naman..." sabi ko sa kanya. "Kailangan ko na talagang umuwi kasi

aayusin ko pa 'yun. May interview ako sa Monday."

"Where?"

"Sa OSG."

"Oh, wow. Good luck, then."

Ngumiti ako. "Salamat. Sana matanggap ako. Grabe ang dami ng gastos sa
school," sabi ko. Sobrang thankful talaga ako na nakaka-sabay ako sa kanila
kapag uuwi na ako. Sobrang laking bagay nun... Kapag talaga unang sweldo
ko, ililibre ko silang tatlo.

Nagpasalamat ako kay Nikolai nang ibaba niya ako roon sa malapit sa LRT
station. Hindi na nila ako kinukulit para malaman kung saan ako mismo naka-
tira. Kahit naman sabihin ko sa kanila, 'di naman sila makaka-rating doon
kasi hindi talaga kasya iyong sasakyan nila.

Tahimik lang iyong buong Linggo ko. Nagsimba lang ako para magpasalamat
na buhay pa rin ako at maayos iyong sa school ko tapos bumili ako ng
fastfood. Pangako ko kasi sa sarili ko na tuwing Linggo, kailangan masarap
iyong pagkain ko. Iyon na lang ang pinaka-motivation ko sa buhay.

Dumaan din ako sa ukay para bumili ng isusuot ko para sa job interview.
Naniniwala kasi ako na how you dress matters... Sa school kasi grabe silang
magdamit... First year pa lang kami, pero parang lawyer na sila sa mga suot
nila... Iba talaga iyong dating...

Bumili lang ako ng bagong blouse na mukhang formal tapos heels na mababa
lang. May gusto sana akong blazer kaya lang kapag may sweldo na ako. Tiis-
tiis muna.

Nung hapon, naglaba lang ako tapos nakinig sa music nung hapon. Maaga
akong natulog dahil maaga iyong interview ko kinabukasan.
***

"Hey... What happened to your interview?" tanong ni Niko nang pumasok ako
sa classroom. Napa-tingin si Vito sa akin na parang nagtatanong iyong mga
mata. Si Sancho naman, tahimik lang sa gilid at parang may sariling mundo
dahil naka-lagay iyong headphones niya.

"Ayos naman," sagot ko. "Sasabihan daw ako this week kung matatanggap
ako."

Kaya lang kung matatanggap ako, after 3 months pa pala ang sweldo ko...
Kailangan ko pa ring magtipid... Malapit na akong maging manok sa kaka-
kain ng itlog.

"Where did you apply?" tanong ni Vito.

"Sa OSG."

"Where is that?"

"Ah, diyan lang," sabi ko. Kaya nga doon ako nag-apply para malapit lang, e.
Iniisip ko rin kasi kapag malayo ay sobrang mahihirapan ako. Syempre
priority ko pa rin ang pag-aaral kahit ano ang mangyari.

Dumating na rin iyong professor namin. Napa-dasal ako na sana hindi na siya
magkwento tungkol sa buhay niya dahil gusto kong mag-aral.

"Sana magturo na siya sa susunod..." mahinang sabi ko nang magdismiss na

kami. Tumingin ako kay Vito. Ang tahimik niya. Dati naman kinakausap niya
ako palagi...

Kumunot ang noo ko nang mapansin ko na may benda iyong kamay ni Vito.

"Hala, ano'ng nangyari sa kamay mo?"

"This? Nothing," sabi niya na naka-ngiti. "Niko will drive you home. Next
week, I'll drive you home."
Tumango na lang ako kahit nagsisimula na rin akong magtaka kung ano ang
nangyayari kay Vito... Ang weird nga... Parang may kakaiba talaga sa kanya...
Tapos dagdag mo pa iyong benda sa kamay niya... Napaano kaya siya?

"See you tomorrow," sabi ni Vito bago lumabas silang dalawa ni Sancho.
Seryoso iyong mukha ni Sancho habang may sinasabi siya kay Vito. Minsan,
ang gulo nung dalawang 'yun...

"Let's go?" sabi ni Niko.

Tumango ulit ako tapos umalis na kami ni Niko. Gusto ko na rin tuloy siyang
tanungin kung ano ang meron kay Vito, pero naisip ko na baka personal...
Hindi naman niya ako ganoong ka-close para maki-tanong ako sa problema
niya... Pero sana alam nina Niko at Sancho para matulungan nila iyong
kaibigan nila sa kung anuman ang problema niya.

"Niko..."

"Yeah?" sagot niya habang diretso sa daan iyong tanong.

"Okay lang naman si Vito, 'di ba?"

"Next week, yeah."

"Hala... paano this week?"

"Let's say that he's in the eye of the storm," weird na sabi niya. "But
hopefully, the storm will have passed by next week."

Mas lalo lang akong naguluhan sa sinabi niya.

Nagpasalamat ako sa kanya bago ako bumaba. Pagdating ko sa boarding

house, kumain muna ako tapos nagsimulang magsulat ng digest. Last batch na
'to tapos tapos na ako.

Bigla kong naalala si Niko. Nagsusulat kaya 'yung pasaway na 'yun?

Deadline na next week, e. Ite-text ko sana siya para ipa-alala nang mapa-
hinto ako dahil nakita ko iyong pangalan ni Vito. Lagi niya akong tine-text
noon o kaya kinakausap kapag may problema ako...
'Hi... Kung may problema ka, nandito lang ako para makinig.'

Ayokong makielam.

Pero gusto ko na alam niya na kung kailangan niya ng makikinig, nandito lang
ako.

Ise-send ko na sana iyong reminder ko kay Niko nang bigla kong makita na
nagreply na si Vito.

'Really appreciate that, Assia. Thank you.'

'No problem. Nandito lang ako palagi.'

'Same here. I always got your back, too.'

**

Read advanced chapters on patreon.com/beeyotch

 Chapter 06

#DTG06 Chapter 06

"Isobel..." pagtawag ko sa beadle namin sa Persons.

"Yes?" sagot niya.

"Pwede favor? Kasi wala pa si Vito. Pwede kayang makiusap sa proctor na

maghintay kahit 15 minutes lang?" tanong ko sa kanya. Kaka-announce lang
kasi na wala na naman si Atty pero nag-iwan siya ng quiz. Akala ba ni Vito
na hindi papasok si Atty kaya hindi na lang din siya pumasok? Pero hindi
naman siya ganon. Pumapasok naman siya dati kahit hindi kami sinisipot ni
Sir.

"Ah, si Sartori?" she asked and I nodded. "Got it. I'll buy you 15 minutes, but
text him na magmadali na."

Nagpasalamat ako sa kanya bago bumalik sa pwesto ko. Nakita ko na naka-

tingin si Sancho sa akin. Tinanong ko na lang siya kung sumagot na ba si Vito,
pero sabi niya walang sumasagot ng cellphone niya.

Nang dumating iyong proctor namin, nakita ko na kinausap siya ni Isobel.

Agad na pumayag iyong proctor. Sobrang ganda kasi ni Isobel. Minsan nga
napapa-tulala din ako sa kanya, e.

"Hindi ba talaga sumasagot?" tanong ko kay Niko na nagrereview.

"No," sabi niya. "But he really sometimes does this. I'm sure he's fine."

"Normal lang sa kanya na hindi magparamdam?"

"I mean, he's got a life outside law school," sabi niya habang naka-tingin pa
rin sa binabasa niya. Hindi ako naka-sagot. Tama naman siya. Baka
nasobrahan lang ako sa pag-alala. "Hey... I didn't mean to offend you or
anything."

Umiling ako. "Di naman ako na-offend," sabi ko sabay bukas din ng notebook
ko. Makapag-aral na nga lang.

"Maybe he's just with his family," sabi ni Niko. Ngumiti na lang ako sa
kanya. Tama naman siya. Baka nga may inasikaso lang... Kagaya nung huling
beses. Akala ko absent siya pero birthday party niya pala. Baka may
pinuntahan lang na birthday.

Nang matapos iyong 15 minutes, lumingon sa akin si Isobel at nagsabi ng

sorry. Nagpasalamat lang ako sa kanya. At least nagtry pa rin siya. Pero wala
na kaming magagawa dahil nagsimula na talagang magpamigay ng
questionnaire iyong proctor.

Mabilis lang akong natapos magsagot. Nang lumabas ako, nagtext ulit ako kay
Vito. Naghihintay lang ako na sumagot siya, pero naka-labas na at lahat si
Niko, wala pa rin akong nakuhang sagot.

"Ride with me?" tanong ni Niko. Tumango na lang ako. Sa kanya talaga ako
sasabay dahil wala si Vito. Tahimik lang ako sa sasakyan. Hindi naman
kinakabahan si Niko at Sancho... Imposible naman na wala silang alam dahil
high school pa lang daw magkakaibigan na sila...

Baka nga may iba lang talagang ginawa.

"For your peace of mind, I'll go to Vito's place after dropping you off," sabi
niya.

"Text mo na lang ako na okay siya."

Tumango siya. "Nice to know that you're this concerned over him."

"Nakakapagtaka lang kasi. Hindi naman siya ganito na hindi

nagpaparamdam."

Tumawa si Niko. "You still have a lot to learn about him," sabi niya tapos
huminto na sa tapat ng LRT station. Tinanggal ko na iyong seatbelt ko.
"Salamat. Ingat ka. Text mo ko, ha?"

Nagroger sign siya sa akin. Nagsimula na akong maglakad hanggang sa maka-

rating na ako sa boarding house. Kumain muna ako ng hapunan tapos
sinubukan kong magbasa. Patingin-tingin ako sa cellphone ko para tignan
kung nagtext na ba si Niko, pero wala akong nakita.

May nangyari kaya kay Vito?

O ulyanin lang talaga si Niko?

Halos madaling-araw na akong naka-tulog sa kahihintay ng text ni Niko. Nang

magising ako kinabukasan, wala pa rin akong nakitang text. Mabilis akong
naligo at nag-ayos. Dumaan din ako sa tindahan para magpa-load. Habang
naghihintay ng masasakyang jeep, sinubukan kong tumawag kay Vito, pero
patay iyong cellphone niya. Tumawag din ako kay Niko, pero hindi
sumasagot. Malamang e tulog pa iyong isang 'yun. Wala naman akong number
ni Sancho.

Pagdating ko sa school, umasa ako na nasa library si Vito at naghihintay sa

akin gaya ng dati... pero wala akong naabutan doon. May ibang naka-upo sa
usual na pwesto namin.

Lumapit ako kay Dale, iyong head beadle namin.

"Hi. 'Di ba may address ka ng buong bloc?" tanong ko.

"Yeah. Why?"

"Pwedeng mahingi 'yung kay Vito? Emergency lang. 'Di kasi siya sumasagot,
e," sabi ko. Tinignan muna niya ako sandali bago binigay sa akin iyong
address.

"Salamat," sabi ko nang itext niya sa number ko iyong tinitirhan ni Vito. Hindi
pa talaga ako pamilyar sa lugar na 'to, pero siguro naman malapit lang 'to...
On the way namain iyong boarding house ko sa tinitirhan ni Vito. Malapit
lang naman iyong boarding house ko. Nahihirapan lang ako sa commute.
Iniwan ko na lang iyong bag ko sa library. Wala namang mawawala roon.
Saka wala namang kukuha nun sa mga nag-aaral sa Brent. Madalas nga akong
nakaka-kita ng mga laptop at iPad na nasa lamesa lang, e. Dinadaan-daanan
lang ng mga tao.

Sandali akong nakipagtalo sa sarili ko kung magtataxi ba ako o magji-jeep.

Sayang iyong pera...

Pero hindi ako tiga-Maynila at baka maligaw ako.

Bahala na nga.

Pumara ako ng taxi nang maka-labas ako ng Brent. Pinakita ko sa kanya iyong
address na binigay sa akin ni Dale. Hindi ko maialis iyong mga mata ko sa
metro. Sana naman wala pang 100. Sabi naman ni Vito malapit lang siya rito.

Sumakit iyong ulo ko nang halos 200 iyong binayaran ko. Iisipin ko na lang
na, at least, hindi ako naligaw.

Hindi agad ako naka-pasok sa building. Dito talaga naka-tira si Vito? Ang
layo nito sa boarding house ko!

Pagpasok ko sa loob, para akong nasa SM dahil sa amoy. Hindi ko mawari

kung ano, pero kaka-iba rin iyong tunog. Lumapit ako sa lobby para itanong
kung pwede ba nilang tawagan si Vito. Pero sabi nila, private information
daw iyon. Kung kilala ko raw talaga, itext ko na lang para bumaba si Vito
dito sa lobby para sunduin ako.

'Hi. Nandito ako sa lobby ng condo mo.'

Sayang naman iyong gastos ko para maka-rating dito. Gusto ko lang naman
malaman kung ayos lang siya. At saka on-deck siya sa recit mamaya. Baka
absent ulit siya tapos matawag siya. Kung may valid na reason naman,
sasabihin ko na lang sa prof para hindi siya matawag.

Naka-upo ako roon sa sofa at naghihintay nang text nang bigla akong may
makitang paa sa harapan ko. Pag-angat ko ng tingin, agad kong nakita si Vito
na nasa harap ko.
"Vito!" sabi ko sabay tayo. Naka-suot siya ng itim na jogging pants at saka
puting t-shirt. Merong parang sugat sa gilid ng mukha niya.

"What are you doing here?" tanong niya.

"Ah... 'Di ka kasi sumasagot sa text."

Tumango lang siya, pero hindi niya sinabi kung bakit hindi siya sumasagot sa
text.

"Pumunta ba si Niko kagabi?"

"Yeah," sagot niya. Pasaway talaga 'yang si Niko! Pumunta pala dito tapos 'di
man lang naalala na nagsabi siya sa akin na itetext niya ako.

"Ah... Papasok ka mamaya?"

"Have you eaten yet?"

"Pagbalik ko sa school," sagot ko. "Pumunta lang ako kasi 'di ka sumasagot,
e. Baka kako kung ano na nangyari sa 'yo."

Nilagay niya iyong kamay niya sa batok niya at ngumiti. "Yeah... Sorry about
that. My phone wasn't with me yesterday," sabi niya pero napunta naman
iyong mata ko sa palad niya. May sugat na naman doon. Bakit ba laging may
sugat 'to?

"Papasok ka ba mamaya? On-deck ka kasi, e."

"Yeah, of course," sabi niya.

"Sige. Balik na ko sa school—"

"Wait," sabi niya. "I'll just go and change and I'll drive us to school?"

"Okay," sabi ko kasi ayoko na ring magtaxi. Ang mahal-mahal. Tatlong kain
ko na 'yung pinambayad ko kanina. Sana magtext na sa akin iyong sa
inapplyan ko para makapagtrabaho na ako.
"You wanna go wait in my room?" tanong niya.

Mabilis akong umiling. "Hala. Hindi na. Dito na lang ako," sabi ko sa kanya.
Nakaka-hiya. At saka ayokong pumasok sa kwarto ng lalaki. Isa pa, may
girlfriend siya. Syempre magagalit 'yun kapag nalaman niya na may ibang
babae sa kwarto ng boyfriend niya.

"Okay," sabi niya. "I'll text you and you can go there when I pull over,"
pagpapatuloy pa niya sabay turo sa labas ng condo.

Tumango lang ako tapos naglakad na siya pabalik sa elevator. Patingin-tingin

lang ako sa paligid. Grabe iyong chandelier sa lobby ng condo ni Vito. Pati
iyong sahig mas maliwanag pa yata sa kinabukasan ko. Magkano kaya ang
bayad dito kada buwan?

Pagkatapos ng mga 10 minuto, nagtext na si Vito. Hinanap ko pa kung saang

sasakyan ako lalapit kasi wala naman iyong sasakyan niya. Nakita ko lang
nung binaba niya iyong bintana. Ibang sasakyan kasi 'to. Audi iyong dati niya,
e. Mercedes ata 'tong bago kasi kagaya nung logo nung kay Sancho. Tinanong
ko dati sila kasi iba-iba sila ng sasakyan nila Niko, e. Iyong kay Niko kasi
parang jeep.

"Nagpalit ka ng sasakyan?" tanong ko.

"Yeah. The other one's being fixed," sagot niya. "You wanna grab breakfast
first?"

"Okay," sagot ko kahit hindi pa naman ako nagugutom. Baka kasi nagugutom
na siya kasi kanina pa niya ako tinatanong kung gusto kong kumain ng
umagahan.

Basta na lang huminto si Vito. Lumabas ako kasunod niya.

"Wala bang fastfood na lang? Wala na kong pera," sabi ko sa kanya. Naubos
na iyong pera ko sa taxi kanina.

"My treat," sabi niya.

"Lagi mo na kong nililibre, e. Sa fastfood na lang tayo para KKB."

Ngumiti siya. "Nah, it's fine. Consider this as my thank you for checking up
on me."

Tumingin ako sa paligid. Wala akong makitang kahit anong fastfood na

malapit. Useless makipagtalo pa ako para dito. Iyong pinaka-mura na lang
ang oorderin ko. O kaya makapagtubig na lang.

Pero mali ata desisyon ko dahil pagpasok ko pa lang sa loob, parang nagutom
na agad ako sa amoy ng pagkain.

"I usually order pancakes and bacons here," sabi niya nang abutan kami ng
menu. Tinignan ko iyong sinabi niya. Nanlaki ang mga mata ko dahil isang
linggo ko ng pagkain iyong presyo. Napaka-sobra naman! Tatalino ba ako sa
pancake na 'to?

"I'll have continental breakfast," sabi niya nang may lumapit na waitress.
Tumingin siya sa akin. "Assia?"

"Ah... Water na lang."

Natawa na napa-iling si Vito. "Make that 2," sabi niya sa waitress.

"Wala nga akong pera."

"I told you it's my treat."

"Wag mo na akong ilibre," sabi ko. "Baka magalit na naman sa 'yo iyong
girlfriend mo."

"Trini and I broke up," sabi niya bigla kaya naman medyo nanlaki ang mga
mata ko. Medyo umawang ang labi ko, pero hindi ko alam kung ano ang
sasabihin ko. Ito iyong mga panahon na hinihiling ko na nandito si Niko kasi
may comment iyon sa lahat ng bagay.

"Ah... I'm sorry," sabi ko na lang.

Ano ba ang sinasabi kapag nagbreak? Alam ko lang condolence kapag

namatay, e...
"It's fine," sabi niya. "It was long overdue."

Ito kaya iyong dahilan kaya absent siya? Hindi siguro talaga nalimutan ni
Niko na itext ako... Baka kagaya ko, hindi niya lang alam kung paano
sasabihin sa akin kasi bakit naman niya sasabihin sa akin iyon? Ano naman
ang kinalaman ko roon?

"Magiging okay ka rin," sabi ko sa kanya.

"I'm already okay," sagot niya.

"Magfocus ka na lang sa school para hindi mo siya maisip."

"Yeah... What did I miss?" tanong niya kaya naman sinabi ko sa kanya lahat
ng ginawa namin sa school nung absent siya. Ma-swerte pa rin siya kasi
isang quiz lang ang na-miss niya.

"Sayang naman iyong sa quiz," sabi ko. "Wala ka bang medical certificate na
pwedeng ipasa?"

Meron talagang cut sa gilid ng mata niya tapos iyong sa palad niya pa. Hindi
ko naman siya matanong nang diretsa kung napa-away ba siya o ano.

"It's fine. I'm sure I won't fail because of a quiz," sabi niya na may maliit na
ngiti pero nahalata ko na parang iniiwasan niya iyong topic. Hindi na ako
nangulit pa ulit. Dumating na lang iyong order tapos nagutom agad ako. Ang
dami pala nito! Tapos ang ganda pa tignan.

"Wow..." hindi ko napigilang sabihin kasi first time ko lang maka-kain ng

ganito. Tama nga talaga sila—nasa ibang mundo ang mga mayayaman. Ibang
klase sila mamuhay. Ito 'yung mga tipo na sa pelikula mo lang makikita, pero
sila, ito 'yung buhay talaga nila.

Nagpasalamat muna ako sa kanya bago ako nagsimulang kumain. Hindi ko na

lang pinansin kahit minsan pinapanood ako ni Vito kumain. Natutuwa siguro
sa akin kasi excited ako.

"You want dessert?" tanong niya.

"Hala, hindi na," sabi ko. "Kapag talaga nagka-trabaho ako, ililibre ko kayo
nila Niko."

"You're really close with Niko."

"Ang dami niya kasing sinasabi," sagot ko. Minsan para akong may alaga
kapag kasama ko si Niko. Naalala ko tuloy iyong mga kapatid ko. "Tapos
kapag recit naman walang masagot minsan. Kung 'di pa napag-initan ni
Prosec, hindi pa magtitino iyon."

Tumango lang si Vito tapos hindi na nagsalita. Bumalik na kami sa sasakyan

niya tapos dumiretso na kami sa school. Ang layo talaga ng condo niya sa
school at boarding house ko.

Pagdating namin sa school, dahil halos tanghali na, wala ng space. Kinuha ko
na lang iyong gamit ko tapos naghanap kami ni Vito ng bakanteng lamesa para
doon kami mag-aral.

"Ola, amigos."

"Di ka nagtext," agad na sabi ko kay Niko nang maupo siya sa tabi ni Vito.
"Napuyat ako kaka-hintay."

Tumawa si Niko tapos inakbayan si Vito na agad naman tinanggal iyong

pagkaka-akbay sa kanya. "Don't be mad," sabi niya. Di ko alam kung ako ang
sinasabihan niya kasi kay Vito siya naka-tingin. "My Dad called me again, so
I kinda lost track of what happened after."

'Di talaga ako nagtatanong kung ano ang business ng pamilya ni Niko.
Pakiramdam ko kasi ilegal. Ayokong malaman.

"Es-tu allé à l'hôpital?"

Tsk. Ayan na naman sila sa French nila.

"Après les cours," sagot ni Vito.

'Di ba nila alam na rude kapag iba ang salita na hindi naiintindihan ng
kasama mo? Kausapin ko sila d'yan ng Ilocano, e.
"What?" tanong ni Niko nang mapa-tingin sa akin. 'Di ko siya pinansin.
Tumawa siya. "Fine. I'll fucking text you good night every night if you're so
pressed about me not texting."

Siraulo.

'Di ko na siya pinansin at nagbasa na lang ako. Nag-usap ulit sila. Iba-iba
gamit nilang salita. Minsan, French. Mas gusto ko kapag Spanish sila nag-
uusap kasi naiintindihan ko medyo. Minsan, narinig ko ng mag-Italian si Vito,
pero nagsasalita lang siya nun kapag mukhang napipikon na siya kay Niko
kasi walang nakaka-intindi sa kanya.

Para akong nasa United Nations. Kung anu-anong lenggwahe ang naririnig ko.

"Niko," sabi ko.

"What?" tanong niya habang kumakain. Kaka-balik niya lang galing cafeteria.
'Di pa rin siya nag-aaral hanggang ngayon. 'Di daw kasi siya makakapag-aral
kapag gutom siya.

"Sa 'yo na lang ako sasabay. Ang layo pala nung kay Vito, e. On the way ba
'yung sa akin sa 'yo? Kapag hindi—" sabi ko tapos agad akong napa-hinto
dahil iyong benda sa kamay ni Vito ay nagsimulang magkulay pula.

"The fuck!" biglang sabi ni Niko. "I told you to get that stitched up!"
pagpapatuloy niya at saka tumayo.

Hindi ako naka-galaw.

Ano'ng nangyayari?

"I'm fine—" sabi ni Vito.

"Let's go," sabi ni Niko at saka hinatak si Vito patayo.

Hindi ko alam ang gagawin ko. Susunod ba ako sa kanila? Babantayan ko ba

iyong gamit nila na iniwan nila? Medyo naka-layo na sila nang magdesisyon
ako na sumunod. Bahala na. Kinuha ko na lang iyong bag ni Vito dahil wala
namang dala si Niko.
"I told you to get a restraining order for that bitch," sabi ni Niko.

"We're already broken up," sabi ni Vito.

"Yeah, after she threw a fucking vase at you. Seriously, dude, why do you let
her do that shit?"

"Let's just—" sabi ni Vito na agad napa-hinto nang makita niyang naka-sunod
ako sa kanila. Si Trini iyong may gawa ng mga sugat niya? Kaya siya absent?

**

Read advanced chapters on patreon.com/beeyotch

 Chapter 07

#DTG07 Chapter 07

Para akong bata na nahuling kumukuha ng kendi. Hindi ako naka-galaw nang
makita kong pareho silang dalawa ni Niko na naka-tingin sa akin. Alangan na
lang akong ngumiti... kasi ano naman ang itatanong ko? Pakiramdam ko kasi
ayaw namang pag-usapan ni Vito... Kasi kung gusto niyang pag-usapan,
sasabihin niya naman siguro... Kahit nga nung pinuntahan ko siya kanina sa
condo niya, wala naman siyang binanggit.

"Oh, thanks," sabi niya nang kinuha niya mula sa akin iyong gamit niya. "You
wanna go to the room first? I'll just swing by the clinic," pagpapatuloy niya
na para lang wala na kalat na iyong dugo sa benda sa kamay niya.

Marahan akong tumango. Ano naman ang sasabihin ko? Pinanood ko na lang
silang dalawang maglakad palayo.

Kinuha ko iyong mga gamit ko. Dumiretso ako sa classroom. Pagdating ko

roon, nagtaka ako dahil nandun si Sancho. Madalas kasi kapag malapit ng
magsimula iyong klase at saka siya magpapakita, e.

Gusto ko sanang maghi kaya lang merong headphones siya na suot tapos
parang seryoso siya sa binabasa niya. Nilagay ko na lang iyong gamit ko sa
upuan, pero malikot ata ako kaya naman napa-tingin siya sa akin.

"Saan 'yung dalawang anino mo?" tanong niya.

"Ha?"

"Vito and Niko," sabi niya.

"Ah... Nasa clinic."

Kumunot ang noo niya. "Why?"

"Di ko alam, e... Dumugo kasi 'yung benda sa palad ni Vito," sabi ko na lang.
'Di ko na sinabi iyong narinig ko kanina kasi hindi naman ako sigurado kung
tama ba iyong intindi ko. Sabi nga sa Statcon namin, open for interpretation
lahat ng bagay... pero kung malinaw, hindi na open for interpretation... Kaso
hindi naman malinaw iyong narinig ko kanina.

Napa-iling si Sancho bigla. Parang alam niya iyong dahilan kung bakit. Hindi
na kasi siya nagtanong pa.

"Okay lang naman si Vito, 'di ba?" tanong ko sa kanya. Hindi ko naman
kailangang malaman lahat ng detalye sa buhay niya... Okay na sa akin basta
alam ko na okay siya.

"Depende."

"Depende saan?"

"Sa desisyon niya," sabi ni Sancho na nagkibit-balikat tapos biglang tumayo.

"Dito ka lang ba?" tanong niya tapos tumango ako. "Pabantay naman ng gamit.
Puntahan ko lang sila sa clinic," sabi niya bago naglakad palabas. Grabe...
'Di man lang ako inaya...

Gusto ko ring sumunod sa kanya kaya lang hindi ko naman maiwan iyong
gamit niya. Malay ko ba kung ano ang laman ng bag niya. Si Niko lang naman
iyong wala talagang kahit ano'ng dala. Cellphone na basag, susi ng sasakyan
niya, saka iyong parang money clip niya na puno ng pera at saka credit card.
Maswerte na kung may ballpen siya.

Kaysa isipin ko sila nang isipin, nagbasa na lang ako. Kailangan ko na rin
kasing mag-advance reading... Baka kasi tawagan na ako para sa trabaho.
Alam ko naman na magiging busy na ako kapag nagsimula na akong
magtrabaho.

Nagsimula ng dumating iyong mga classmates namin, pero wala pa ring

paramdam iyong tatlo. Itetext ko na sana sila nang bumalik na iyong dalawa.
"Nasaan si Vito?" tanong ko.

"Hospital," sagot ni Niko. "He needs stitches."

"Siya lang pumunta mag-isa?" tanong ko. "Di mo sinamahan?"

Tumawa si Niko. "Relax. We brought him to the hospital before we went

here," sabi niya. "Will go there after class."

"Pwedeng sumama?" tanong ko.

"Yeah, sure," sabi ni Niko. "What's the subject again?" tanong niya. Malapit
na kaming magmidterms pero hindi niya pa rin kabisado ang schedule namin.
Kakaiba talaga.

"Consti."

"Ah, fuck. That again," sabi niya bago kinuha iyong libro ko. Bakit ba bumili
pa siya ng libro niya kung sa akin din ang gagamitin niya? Dapat dito kay
Niko may iPad na lang tapos ebook na lang lahat ng gamit niya, e.

Nang dumating si Atty. Plaridel, mukhang good mood siya dahil naka-ngiti.

"Any volunteer for tonight?" tanong niya. "If no one volunteers, I have no
choice but to shuffle."

Agad akong nagtaas ng kamay. Nakita ko na napa-tingin sa akin lahat ng

classmate ko. Kapag nagshuffle, baka matawag si Vito. Naka-miss na nga
siya ng quiz, e...

"Name?" tanong ni Atty.

"dela Serna po," sagot ko.

Rinig na rinig ko iyong kabog ng dibdib ko habang hinahanap niya iyong

class card ko roon. Napa-tingin ako kay Niko na kunut na kunot ang noo.
Umiling na lang ako sa kanya. Bahala na. Makaka-sagot naman siguro ako.
Nag-aaral naman ako araw-araw kahit madalas na nagku-kwento lang si Sir
tungkol sa buhay niya.
"I assigned cases, right?" tanong niya.

"Yes, Sir," sagot ko. Halos mahilu-hilo ako sa haba ng mga kasong naka-
assign sa Consti. Minsan, na-tempt na rin ako na digest na lang ang basahin...
pero lagi kong pinapa-alala sa sarili ko na sarili ko lang ang niloloko ko. Iba
pa rin kapag full text ang binasa mo. Lalo na kung may oras ka naman para
basahin...

"Discuss the case of Oposa v Factoran," sabi niya.

Huminga ako nang malalim bago ako nagsimulang magdiscuss. Tatlong oras
iyong klase namin. Medyo binagalan kong magsalita tapos detailed iyong
sinasabi ko. Mahaba pa naman talaga iyong kaso... 'Di ko na tuloy alam kung
gaano na ako katagal na naka-tayo roon.

Nang matapos kong sabihin iyong mga naalala ko sa kaso, nagsimulang

magdiscuss si Atty kaya lang ay nalimutan niya ata na naka-tayo pa rin ako...
Halos isang oras ata akong naka-tayo roon habang nagsasalita siya. Ang dami
niya pa kasing anecdote maliban pa roon sa mismong kaso.

"That will do," sabi ni Atty. Plaridel nang sa wakas ay napansin niya na
naka-tayo ako. "Any more volunteer?" tanong niya. Agad akong tumingin kay
Niko para kulitin siya na magvolunteer kaya lang ay medyo nabigla ako na
naka-taas na iyong kamay ni Sancho. "Last name?"

"Cantavieja, Sir," sabi ni Sancho habang naka-tayo.

"Why are you all volunteering?" bulong ni Niko sa akin. "What the fuck is
wrong with the two of you?"

Ayaw ni Niko sa Statcon dahil ang gulo daw ng author ng libro.

Ayaw niya sa Consti dahil nagkukwento lang daw si Sir.

Ayaw niya sa Persons dahil laging absent si Sir.

Ayaw niya sa Crim dahil pinag-iinitan siya ni Prosec.

LegRes na lang ang subject namin na wala siyang reklamo.

"Baka kasi matawag si Vito kapag nagshuffle," sagot ko sa kanya.

"Ah, shit. Do I need to volunteer, too?" parang masama ang loob na tanong
niya.

"Nag-aral ka naman... 'di ba?"

"Yeah... but I didn't read the fucking cases. They're so long."

"Kaya nga binigay 'yung cases kasi kailangang basahin. 'Di naman binigay sa
'tin 'yan for fun."

"Whatever, sister Assia," sabi niya tapos ay kinuha iyong notebook ko at saka
nagbasa. Kitang-kita ko kung gaano kabilis iyong mga mata niya na binabasa
iyong notes ko sa mga kaso. In fairness naman kay Niko... sobrang tamad niya
pero mabilis din siyang maka-alala kapag may binasa siyang kaso o kaya
concept sa libro. Kung mas aayusin niya lang sana...

Nang ibalik ko iyong atensyon ko kay Sancho, nagtaka ako dahil parang nasa
ibang subject na ata sila ni Sir. 'Di ba Consti 'to? Bakit biglang nasa Criminal
Law iyong pinag-uusapan nila? Gusto ko sanang magtanong kung ano ang
nangyari kaya lang ay nasa pinaka-likod kami tapos wala naman akong katabi
dahil absent din si Vito.

Pa-simple akong tumingin sa orasan.

Hala.

Konti na lang magdidismiss na.

Seryoso akong nakinig sa discussion nila kasi parang ang ganda na... Tapos
pina-upo na ni Sir si Sancho tapos nagdiscuss na siya ng mga nangyayari sa
bansa. Iyong natitirang 45 minutes ay naging sermon sa amin na kapag
abogado na raw kami, may responsibilidad kami hindi lang sa sarili namin at
sa bansa namin.

"Aren't you worried that he'll fail you?" tanong ni Niko kay Sancho.

"Fail me?"
"Yeah. You basically debated with him."

"I don't think so," simpleng sagot ni Sancho. "Or his ego must be so fragile if
he'll fail me just because I questioned some of the things he pointed out."

Pagdating namin sa parking, sumunod ako kay Niko sa jeep niya. Medyo
nakaka-panibago dahil tahimik lang siya habang nagda-drive.

"Matagal bang tahiin iyong sugat?" tanong ko dahil tatlong oras iyong klase
namin tapos ngayon lang pupuntahan si Vito.

"I think it depends on the cut," sagot niya.

Siguro sobrang lalim ng hiwa sa palad ni Vito... Pulang-pula talaga iyong

benda sa palad niya kanina, e... Grabe naman... Saan kaya siya nahiwa?

Pagdating namin sa hospital, naka-sunod lang ako sa kanilang dalawa. Grabe.

Wala pa kaming isang taon magkakilala pero dalawang beses na kaming
napupunta sa ospital.

Napa-hinto kami sa paglalakad nang makita namin si Vito na naglalakad din.

Wala na iyong benda sa kamay niya. Parang ngayon ko lang napansin na may
mga sugat pala siya sa pisngi niya at sa braso niya. Ano ba ang nangyari sa
kanya?

"Told you I'll just drive myself home."

"Yeah, right. What did the doctor say?" tanong ni Niko sa kanya. Napa-ngiti
ako nang makita silang dalawa na nag-uusap. Alam ko best friends silang
tatlo, pero parang magkapatid si Niko at Vito. Si Sancho kasi tahimik minsan,
e.

Sabay kami ni Sancho na naglalakad sa likod nila. Nang maka-labas kami ng

ospital, parang doon lang naalala nung dalawa na may tao pa silang kasama.

"Dinner?" tanong ni Niko.

"Do you need to go home already?" tanong ni Vito sa akin.

Umiling ako. "Sa fastfood na lang tayo, please," sabi ko. Palagi na nila akong
nililibre, e... Nakaka-hiya na.

Tumawa si Vito. "Yeah, sure."

Sa wakas.

Alam ng tatlo na 'to ang fast food, pero hindi sila kumakain doon. Ako iyong
nagdecide kung saan kami kakain. Dahil gabi na, wala ng masyadong tao
doon sa pinuntahan namin. Pinigilan ko iyong tawa ko nang maupo iyong tatlo
at parang hinihintay nila na bigyan sila ng menu.

"Ano bang gusto niyong kainin?" tanong ko. "Ako na ang pipila."

Biglang tumayo si Vito. "I'll get it."

"Hala, hindi na. Upo ka na lang d'yan."

"No, it's okay—"

"Oh, for God's sake," sabi ni Niko at saka tumayo. "Let's go get food,
Sancho," pagpapatuloy niya at saka hinatak patayo si Sancho. Hindi ko alam
kung matatawa ako o ano... Meron pa rin kasing ibang mga college students
sa loob tapos naka-tingin sila doon sa dalawa. Ang tangkad kasi nila tapos
nakaka-agaw talaga ng pansin.

Napa-tingin ako kay Vito nang umubo siya.

"Okay ka lang?" agad na tanong ko. Ang sakitin niya naman... May ubo na rin
ba siya?

"Yeah," sabi niya habang nag-iwas ng tingin. "Thanks for seeing me. There's
no need, really. It was just a stitch," sabi pa niya sabay angat ng kamay.

Napa-buntung-hininga ako.

Iyan pa naman iyong kamay na pansulat niya.

"Papa-photocopy ko bukas iyong notes ko. Iyon na lang ang gamitin mo," sabi
ko sa kanya. "Wag mo na akong bayaran ng cake."

Natawa siya. "Is the deal with Niko still going on?"

Tumango ako. "Oo. Ang tamad kasi nun magsulat. Pero sa 'yo, libre na," sabi
ko kaya natawa siya ulit.

"Really?"

"Oo... Pati sa notes sa mga assigned case... Pero basahin mo pa rin iyong full
text para mas maintindihan mo... Pero iyong notes, ako na bahala sa ganoon
mo."

Ngumiti siya. "Thank you."

Ngumiti rin ako. "You're welcome," sagot ko. "Sana gumaling na 'yan.
Malapit pa naman na iyong midterms. Paano ka magsasagot?"

Papayag kaya sila kung magta-type na lang si Vito ng sagot niya? Sayang
naman kasi kung hindi siya makakapag-exam. Matalino at saka masipag pa
naman siya.

"I think I'll be fine in a week or two," sabi niya.

"Sigurado ka?"

Tumango siya. "Yeah... Or I better start learning how to write with my left
hand," sabi niya na naka-ngiti.

"Paano iyong sa digest mo? Pasahan na next week. Nasulat mo na ba?"

"Almost done."

"Papayag kaya si Atty na typewritten iyong iba?" Nakita ko na naka-ngiti siya

habang nagsasalita ako. "Bakit?"

Umiling siya. "Nothing."

"Hingi ka na lang ng medical certificate..."

"I only have 5 remaining digests. Maybe I'll just write with my left hand."

"Kung left, e 'di iba rin sa sulat mo kapag right?" tanong ko tapos tumango
siya. "Ako na lang magsusulat."

Napa-tingin ako nang biglang may tatlong tray na puno ng pagkain ang nasa
lamesa. Puno ng burger, fries, chicken with rice, at bottled water iyon.

"Bakit... ang dami?" tanong ko.

"Na-excite si Niko kasi ang mura daw," sabi ni Sancho na naiiling.

Nang tumingin ako kay Niko, may fries na sa bibig niya. "What? I'm starving.
I wasn't able to eat my merienda," sabi niya bago nagsimulang kumain. Ang
takaw talaga.

"Ano'ng kaso iyong 'di mo pa nasusulat?" tanong ko kay Vito.

"Case? What case?"

"Iyong sa digest. Pasahan na next week."

"Fuck!" sabi niya. Napa-tingin tuloy sa amin lahat ng tao! "Shit, I totally
forgot about that!"

"Tinext kita!" sabi ko sa kanya.

"No, you didn't!"

"Nagtext ako sa 'yo pagkatapos kong magtext kay Vito—"

"You two text?" tanong ni Niko.

"Oo. Bakit?"

Ngumisi siya. "Oh, okay..." sabi niya tapos kumain na ulit ng fries. Nalimutan
niya na ba iyong sa digest niya? Makaka-graduate kaya siya?
Tumingin ulit ako kay Vito. "Isend mo na lang sa akin iyong title, ha? Bukas
ko ibibigay o kaya sa isang araw," sabi ko sa kanya. Magawa na ng maaga
bago magsimula iyong exam o kaya iyong trabaho ko.

Ngumiti siya. "Thank you, Assia."

"Unfair. Write my digests, too," sabi ni Niko, pero nagulat ako nang bigla
siyang batuhin ng fries sa mukha ni Vito at sinabihan siya na kumain na lang.
Parang mga bata talaga.

**

Read advanced chapters on patreon.com/beeyotch

 Chapter 08

#DTG08 Chapter 08

"Oh, you're alive."

Napa-simangot ako sa sinabi ni Niko nang pumasok ako sa classroom. Kaka-

tanggap ko pa lang kasi sa trabaho. Nag-iba na iyong schedule ko. Hindi na
ako nakaka-sama sa kanilang mag-aral. Dumadating ako sa school nang halos
magsisimula na iyong klase. Pareho na kami ni Sancho, ah. Pero minsan nale-
late din ako... Ang dami kasi talagang pinapagawa sa trabaho.

"Salamat," sabi ko kay Vito nang may makita akong slice ng cake sa desk ng
upuan ko. Lagi akong may libreng cake sa kanya. Sabi ko naman na wala lang
iyong pagsulat ko ng digest niya, e. Lima lang naman 'yun.

"Midterms' next week. Are you able to study?"

"Nakakapag-aral naman ako kapag lunch..." sabi ko na lang pero sa totoo

lang, sobrang sandali lang ng lunch break ko dahil sa dami ng pinapagawa sa
akin. Minsan pa ako iyong nagfa-file talaga ng pleadings. "Saka wala naman
akong pasok sa weekend. Makakapag-aral ako."

Tumango lang si Vito sa akin. Dumating na agad iyong professor namin.

Huminga ako nang malalim. Hindi ako sanay na pumapasok ng hindi
nakakapagbasa. Kahit pa sabihin na naaral ko naman kagabi bago ako
matulog, iba pa rin kapag nabasa mo bago magsimula iyong klase.

Habang nag-aayos ng gamit si Atty, nagdasal ako na sana ay hindi ako

matawag. Balak ko sana na mag-aral habang nasa jeep kaya lang ay may nag-
away na pasahero kaya hindi ako makapagconcentrate. Sana talaga hindi ako
matawag. Hindi ko alam kung makaka-sagot ba ako nang maayos.

"Bring out a sheet of paper."

Hala.

Quiz? Hindi ako masyadong aral!

"Are you okay?" bulong ni Vito sa akin.

"H-Ha? Oo," sagot ko habang kinuha iyong bag ko... tapos na-realize na
naiwan ko sa boarding house iyong papel ko. Ano ba 'yan. Nagiging makalat
na rin ako.

"Here," sabi ni Vito sabay bigay sa akin ng ilang sheet ng yellow paper.
Nagpasalamat ako. Huminga ulit ako nang malalim nang makuha ko iyong
questionnaire. Alam ko naman iyong iba... pero may dalawang tanong na
hindi ko masyadong maalala, pero sigurado ako na nabasa ko iyon.

Nakaka-inis.

Nakaka-inis.

"Bakit?" mahinang sagot ko nang kalabitin ako ni Vito. Nilapit niya iyong
papel sa akin. Kumunot ang noo ko. Napa-tingin ako kay Atty na
nagcecellphone sa harapan. Mabilis akong umiling. Ayokong mangopya.

Tinakpan ko iyong mukha ko ng kamay ko at saka huminga nang malalim.

Alam ko 'to, e. Nabasa ko 'to. Kailangan ko lang tandaan.

"What's with the frowny face?" tanong ni Niko nang idismiss na kami.
Sobrang sama ng loob ko. Hindi kasi pumapasok si Atty sa Persons tapos
bigla niyang sasabihin kanina na kalahati ng recit namin ngayong midterms ay
iyong quiz kanina. Tapos hindi ko naman nasagutan nang maayos iyong
dalawa.

Dapat ba nangopya na ako kay Vito?

Pero ayoko.

Kapag nangopya ako sa quiz, sa susunod mangongopya na ako sa exam...

Tapos saan na susunod? Ayoko nun.
Babawi na lang ako sa susunod. Mag-aaral ako sa jeep kahit magsuntukan pa
sila sa harap ko.

"You want ice cream?" tanong ni Vito. Nauna na kasing maglakad sina Niko
at Sancho dahil 'di ko pinansin iyong tanong kanina ni Niko. Wala ako sa
mood na pag-usapan iyong quiz namin na kalahati pala ng recit namin...
Nakaka-sama talaga ng loob... Sana alam ko na ganoon pala kalaki
computation nun sa grade ko.

"Okay pero sandali lang kasi mag-aaral pa ako..." sabi ko sa kanya. Naka-
sunod lang ako kay Vito habang naglalakad siya. Napunta kami sa isang
convenience store.

"What do you want?" tanong niya habang naka-tingin kaming dalawa doon sa
freezer. "That one?" tanong niya habang naka-turo doon sa cone. "Or that
one?"

"May kutsara ba?" tanong ko dahil parang masarap iyong nasa cup... May
peanut butter kasi... 'Di pa ako nakaka-kain nun, e.

Tumingin si Vito sa paligid. "I think they have spoon here. Let's just buy,"
sabi niya sabay kuha nung isang pint ng ice cream. Naka-sunod ako sa kanya
nang yumuko siya at kumuha ng isang pack ng kutsara. Nakita ko iyong babae
na kinilig nang makita si Vito. Sanay naman ako na maka-kita ng ganon. 'Di
naman ako bulag. Gwapo naman si Vito talaga, pero mas gusto ko iyong
mabait siya.

"Here," sabi niya sabay abot sa akin ng kutsara. Nandun kami sa labas ng
convenience store.

"Salamat," sagot ko habang kumukuha ng ice cream. Ramdam ko na naka-

tingin siya sa akin, pero masyado pa rin akong malungkot doon sa quiz
kanina. Kailangan ko talagang bumawi sa exam...

"If you think about it, that quiz is just around 1/64 of your grade," biglang
sabi niya.
"Sayang pa rin..." Hindi siya nagsalita. Tumingin ako sa kanya. "Sorry. Wala
akong kwentang kasama ngayon."

Tipid siyang ngumiti tapos kumuha ng ice cream. "It's normal. We all have
good days and bad days."

"Oo nga, e... Parang bad week na nga ako..."

"Because of work?"

Tumango ako. "Alam ko naman na maraming ginagawa, pero 'di ko akalain na

ganoon karami... Sa lamesa ko yata bumabagsak lahat ng ginagawa... 'Di
naman ako makapagreklamo kasi bago lang ako doon..." Nagbuntung-hininga
ako. "Sorry ang dami kong reklamo."

"It's fine. Complain away," sabi niya habang may ngiti na parang
ineencourage pa ako na magreklamo sa harapan niya.

"Pagod na ko."

"Hey, that's dirty," sabi niya nang isandal ko iyong mukha ko sa lamesa.
Pagod na talaga ako ngayong araw. Madaling araw na ako natulog kahapon
dahil sa biglaang pina-draft na pleading sa akin tapos nung pagpasok ko nung
malapit ng mag-uwian, biglang sinabihan ako na ako raw ang magfa-file ng
pleading... Tapos nung nasa jeep ako, may nag-away pa... Tapos nagquiz pa...
Tapos hindi ako naka-sagot... Nakaka-pagod naman maging working student.

"Inaantok na ko, e. Gisingin mo na lang ako kapag ubos mo na iyong ice

cream," sabi ko nang ipikit ko iyong mga mata ko. Ngayon ko napatunayan na
pagod talaga ako dahil nakaka-dalawang kutsara pa lang ako sa ice cream
pero mas pinili kong umiglip.

Pero hindi pa man nagtatagal iyong tulog ko, naramdaman ko na kinakalabit

ako ni Vito.

"Hmm?"

"Let's get you home," sabi niya.

"Iyong ice cream?"

"I don't really like ice cream."

"E bakit tayo nandito?" tanong ko habang pinipilit iyong katawan ko na

tumayo dahil antuk na antok na talaga pati kaluluwa ko.

"Thought ice cream might cheer you up."

Agad akong napa-ngiti. Ang bait niya talaga.

Naglakad kami pabalik sa school dahil nandoon naka-parada iyong sasakyan

niya. Nang maka-rating kami sa LRT station, akala ko ay hihinto na siya para
maka-baba ako, pero nagulat ako nang huminto siya sa gilid at patayin iyong
makina ng sasakyan.

"Let's go," sabi niya.

"Ha?"

"I'll walk you home."

"Hala, 'wag na. Delikado," sabi ko. Mukha pa namang mayaman si Vito baka
mapagtripan siya... Saka iyong sasakyan niya baka manakaw dito...

"All the more reason to walk you home," sagot niya tapos bumaba na siya.
Grabe naman. Delikado kasi talaga. Ako kasi kahit nakawan nila ako wala
silang makukuha bukod sa 200 pesos sa wallet ko. Baka nga ibalik pa sa akin
ng magnanakaw iyong cellphone ko, e.

"Di ba delikado iyong sasakyan mo?"

"It's insured," sabi niya.

Sabay kaming naglakad. Hindi naman talaga delikado dito... Pero nag-iingat
lang ako kasi syempre Maynila pa rin 'to. May mga bata namang naglalaro sa
labas tuwing umuuwi ako kaya medyo panatag pa rin ang loob ko.

"Will you be okay next week?" tanong niya.

"Next week?"

"Yeah. Midterms. Because you know... your work."

"Ah... Okay naman siguro. Hindi naman ako ang unang working student.
Makaka-adjust din ako."

"Can you tell them that it's your exam?"

"Hindi na siguro... Baka isipin nila humihingi ako ng special treatment."

"Well, it's just for a week."

Bahagya akong humarap sa kanya at ngumiti. "Salamat sa concern... Thank

you talaga..."

Bago ako lumuwas sa Maynila, iniisip ko talaga kung magkakaroon ba ako ng

kaibigan—iyong totoong kaibigan. Akala ko wala... Kasi alam ko naman na
sobrang private ng papasukan kong eskwelahan... Syempre iba ang trip ng
mga mayayaman. Hindi ako makaka-sabay doon. Hindi ko rin naman gustong
sumabay. Saka alam ko na magta-trabaho ako. Hindi ako makaka-sama sa
mga gala nila o kung anuman.

Pero nakilala ko iyong tatlo.

Sobrang saya lang.

Blessing in disguise pala iyong hindi tumitingin sa dinadaanan sina Nikolai at

Vito.

"Dito na ko," sabi ko at saka huminto sa paglalakad. Tumingin si Vito sa

bahay sa harapan nila. Dalawang palapag na bahay 'yun. Medyo luma na,
pero maayos naman. Saka okay naman kasi matandang dalaga iyong may-ari
ng bahay saka masungit kaya tahimik lang talaga kaming mga naka-tira.

"Okay ka lang ba talagang maglakad pabalik?" tanong ko kasi syempre first

time niya lang naman pumunta rito...
Tumango siya. "Here," sabi niya tapos may nilabas siya sa bulsa niya. "To
help you sleep."

Bahagya akong natawa nang tinanggap ko iyong nasa maliit na tetra-pack na

gatas. "Salamat," sabi ko. "Text mo ako kapag naka-balik ka na sa sasakyan
mo."

Tumango ulit siya. Pero hindi siya gumalaw. Hindi rin tuloy ako maka-galaw.

"May kailangan ka pa ba?" tanong ko. Hinihila na talaga ako ng kama. Antok
na ako... pero kailangan ko pang maglinis ng katawan.

"Nothing..." sabi niya na ngumiti. "Have a good sleep."

"Ikaw din. Salamat dito," sabi ko sabay angat sa gatas. "Ingat pauwi,"
pagpapatuloy ko. Kumaway muna ako sa kanya bago pumasok sa boarding
house.

Pagpasok ko sa loob, natigilan ako kasi nakita ko si Rose, iyong isang naka-
tira din dito. "Sino 'yun?" tanong niya sabay turo kay Vito na kaka-alis pa
lang. Hinintay ata ako na maka-pasok sa loob.

"Classmate ko."

"Ang gwapo naman."

Tumango na lang ako. Hindi kaya naiinis si Vito? Kasi mukha niya lang iyong
laging napapansin? Kasi kung ako ang tatanungin, oo gwapo talaga siya pero
marami pa siyang magandang katangian bukod sa mukha niya. Mabait at saka
matalino kaya 'yun... pero mukha niya ang laging napapansin.

"May jowa? Pakilala mo naman ako," sabi niya habang hinuhubad ko iyong
sapatos ko. Bawal kasi ang sapatos sa loob.

"Meron, e..." sabi ko.

"Ay sayang. Maganda ba?"

"Maganda," sagot ko.

"Balitaan mo na lang ako kapag nagbreak," sabi niya tapos dumiretso sa
kusina. Grabe naman. Ang dami-daming lalaki sa mundo, e... Bakit mo
hihilingin na magbreak sila?

Pagpasok ko sa kwarto, nilabas ko agad iyong cellphone ko at hinintay na

magtext si Vito... pero inaantok na talaga ako.

***

Nang magising ako, agad kong inabot iyong cellphone ko.

'In my car already.'

'Asleep already? Good night, Assia.'

Balak ko sanang magreply sa kanya para sabihin na naka-tulog ako kaya lang
ay napa-tingin ako sa orasan sa cellphone ko. Agad na nanlaki ang mga mata
ko nang makita kong malapit ng mag-alas-otso.

Mabilis akong naligo at saka kinuha iyong bag ko. Ang lakas ng kabog ng
dibdib ko habang naka-sakay sa jeep. Ang sungit pa naman ni Atty. Narciso...

Pagdating ko sa opisina, huminga ako nang malalim na malalim. Hinahanda

ko na iyong sarili ko na mapagalitan. Minsan iniisip ko na lang na hindi
naman talaga sa akin galit si Atty, pero ako laging napagbubuntunan, e... May
problema kasi sa gobyerno tapos laging na-iinterview iyong boss ko tapos
ang kalat din daw sa twitter kaya laging mainit ang ulo niya.

Ang ending, ako ang napapagalitan palagi.

"Nandyan na si Atty?" tanong ko kay Rhea, iyong isa sa ka-trabaho ko.

"Reassigned ka, girl," sabi sa akin ni Rhea.

"Ha? Bakit?"

"Ewan ko. Napikon siguro si Ma'am sa 'yo."

"Hala... Ano'ng ginawa ko?" kinakabahan na tanong ko. Wala pa naman akong
late na pinapasa... Kahit nga madaling-araw na, ginagawa ko pa rin iyong
mga pinapagawa niya, e... Minsan nga kahit after ng school, bumabalik pa
ako rito kasi may pinapa-tapos siya.

"Joke lang," sabi niya na natawa. "Bumalik na kasi iyong favorite niya kaya
nilipat ka na lang sa iba."

"Kanino?"

"Atty. Villamontes," sabi niya. "Hanapin mo na lang. Baka familiar ka na kasi

narinig ko professor daw sa mamahalin mong school."

Wala naman akong professor na Villamontes ang apelido... Baka higher year
ang tinuturuan niya... First year pa lang naman ako...

Hinanap ko na iyong sinasabi nila na bago kong boss.

"Hi... Nasaan po si Atty. Villamontes?" tanong ko sa lalaki sa harapan ko.

"What about him?"

"Ah... Sa kanya daw po kasi ako nilipat," sabi ko. Hinahanap kaya ako? Baka
sabihin late ako... Medyo late naman talaga ako... Pero mas lalo akong male-
late kung hindi ko pa siya makikita. "Kilala mo po ba siya? Baka po kasi
hinahanap na ako, e... Baka mapagalitan ako..."

Tumawa nang bahagya iyong lalaki sa harapan ko.

"Hindi naman siguro."

"Nasaan po ba siya?"

"Arthur Villamontes," sabi niya sabay lahad ng kamay.

Napa-kurap ako. "Hala, Sir," mabilis na sabi ko sabay ayos ng tayo.

"Pasensya na po na-late ako. May ipapagawa po ba kayo?" agad na tanong
ko.
"No, it's fine basta 'wag ka ng male-late bukas."

Mabilis akong tumango. "Yes po, Sir. Pasensya na po talaga."

"I was supposed to discuss with you the things we need to do, pero biglang
may meeting ako na pupuntahan. Let's just discuss things after lunch," sabi
niya bago mabilis na umalis.

Grabe... Mas mabait siya kaysa kay Atty. Narciso...

***

Hindi bumalik ng opisina si Sir. Naipit siguro sa meeting. Maaga tuloy akong
nakarating sa school.

"It's a miracle," sabi ni Niko nang maka-rating ako.

"Sabihin mo na lang na miss mo na ako," sabi ko tapos natawa siya.

"Damn... She's getting braver and bolder," sabi ni Niko. Nakita ko na may
cake ulit sa upuan ko. Nagpasalamat ako kay Vito.

"You look better now," sabi ni Vito.

"May bago na kasi akong boss," sabi ko ng naka-ngiti.

"What happened to your other boss?"

"Di ko alam... Pero mas mabait iyong ngayon," sabi ko. "Saka professor din
daw siya dito sa Brent. Baka bigyan niya ako ng leniency since alam niya
naman na exam next week."

"Really? What's the name?"

"Arthur Villamontes."

"Villamontes?"
Tumango ako pero biglang dumating na iyong professor namin. Pero hindi na
ako kinakabahan dahil nakapag-aral naman ako kanina. Kailangan ko lang
maging masipag at matyaga... Magiging abogado din ako...

**

Read advanced chapters on patreon.com/beeyotch

 Chapter 09

#DTG09 Chapter 09

"Thanks, Ms. dela Serna," sabi ni Atty. Villamontes sa akin nang iabot ko sa
kanya iyong file na pinapa-hanap niya.

"May ipapagawa pa po ba kayo?"

"Okay na," sagot niya. "Midterms niyo ngayon, right? Sa Brent ka nag-aaral,
'di ba?"

"Yes po, Sir."

"Sige, aral ka na. I'll just call you kapag may ipapagawa ako," sabi niya na
ngumiti sa akin. Ngumiti din ako sa kanya. Sobrang blessing talaga na
napunta ako kay Atty. Villamontes kasi ang bait niya sa akin. Minsan marami
siyang pinapagawa, pero sobrang minsan lang... Tapos madalas pa umaalis
siya kaya wala rin akong ginagawa.

"Salamat po, Sir," sabi ko bago ako bumalik sa pwesto ko. Kinuha ko lang
iyong notebook at reviewer ko tapos pumunta ako roon sa may fire exit. Nung
isang beses kasi na nag-aral ako sa loob, sinabihan ako na hindi ako
binabayaran para mag-aral... Pero exam kasi ngayon kaya kailangan kong
galingan...

Crim iyong unang exam ko. Kinakabahan ako kasi ang balita raw, walang
pumapasa sa midterm exam ni Prosec... Tapos wala pa raw kalahati ang
papasa sa mismong course... Kapag pa naman hindi ka pumasa sa Criminal
Law I, hindi ka makakaproceed sa Criminal Law II... E 'di delayed na agad
ako?

Paulit-ulit kong binabasa iyong mga concept lalo na iyong sa pinagkaiba ng

frustrated, attempted, at consumated. Nung una kong nabasa sila akala ko
madali... pero nung nagbigay na si Prosec ng mga example, bigla akong
nalito. Pati iyong proximate cause na medyo nalilito pa rin ako ngayon.

"Conspiracy exists when two or more persons come to an agreement

concerning the commission of a felony and decide to commit it," pagrerecite
ko. "Proposal to commit a felony exists when the person who has decided to
commit a felony proposes its execution to some other person or persons."

Nagrecite pa ulit ako nung definition ng stages of crime kasi sabi nila mas
mataas daw ang grade kapag verbatim iyong sagot. Kailangan mataas ang
grade ko ngayong midterm kasi mas mahirap na kapag sa finals pa ako
maghahabol.

"Oh, sorry," sabi ni Atty. Villamontes nang buksan niya iyong pinto. Agad
akong napa-tayo. "Nag-aaral ka ba? Akala ko kasi walang tao."

"Dito po ba kayo, Sir? Lipat na lang po ako," sabi ko sa kanya. Ayoko na

mainis sa akin si Sir kasi baka malipat na naman ako. Kahit sandali lang ako
kay Atty. Narciso, parang bangungot iyon sa dami ng pinagawa sa akin.

"It's fine. D'yan ka lang. Alis din ako. Nagpapa-lamig lang ako."

Hindi na ako sumagot. Ang init nga dito, e. Ang lamig kaya sa opisina niya
akala mo may snow.

Nag-aral na lang ulit ako. Binasa ko iyong digest ko sa mga kaso kasi baka
may lumabas doon. Kinakabahan talaga ako sa exam... Pinaka-unang exam ko
'to sa law school... Puro essay daw kasi tapos puro situation... Magbibigay
daw ng situation tapos sasabihin mo kung ano iyong crime tapos syempre
kailangan may legal basis.

Grabe.

Ang hirap maging abogado.

Kaya siguro ang tatapang ng mga abogado... isipin mo ganito ang dinadanas
nila araw-araw sa law school pa lang? Ako nga nasa unang semester pa lang
pero pagod na ako, e.
"Sino'ng prof mo?" tanong bigla ni Sir.

"Prosec Galicia po."

"Same pala tayo. Prof ko rin siya dati."

"Ang hirap nga po sa kanya."

Tumawa si Sir. "Ganon talaga, pero matututo ka d'yan," sabi niya. "Baka may
nagsabi na sa 'yo, pero si Atty. Galicia, naghahanap 'yan ng key words sa mga
sagot niyo. Kapag hindi niya nakita kahit tama sagot niyo, 'di mo pa rin
makukuha iyong perfect score... Actually, wala pa akong kilala na naka-
perfect 10 sa kanya."

Grabe naman.

Patay si Niko at iyong 'but the thought is there' niya.

"Salamat po sa tip, Sir," sabi ko. Malaking tulong iyon. Tama pala na
verbatim ako nagmemorize.

"Arthur na lang," sabi niya. "Ahead lang naman ako sa 'yo ng ilang taon."
Ngumiti lang ako. Awkward na Arthur ang itatawag ko sa kanya. "Anyway,
I'll leave you be. Good luck sa exam."

Nagpasalamat ako bago niya ako iwan sa fire exit. Huminga ulit ako nang
malalim bago nagsimulang irecit ulit iyong mag articles na pasok sa midterm
exams namin.

***

May 30 minutes pang natitira nang maka-rating ako sa school. Doon ako sa
may gilid ng chapel nag-aral para tahimik. Binabasa ko lang ulit iyong notes
ko. Tapos nung 10 minuto na lang, tumahimik ako para mapahinga iyong utak
ko.

Naka-tingin lang ako sa kawalan nang mapansin ko na nasa gitna ng parang

garden sa gilid ng chapel si Vito. Hawak niya iyong RPC codal at nagsasalita
siya mag-isa. Napa-tingin siya sa orasan niya tapos ay mabilis siyang
naglakad papunta sa classroom. Tumingin ako sa relos ko kasi gusto ko
pagpunta ko sa room, pasimula na iyong exam. Ayokong maka-rinig ng kung
ano dahil magugulo lang iyong inaral ko.

"Ano ba 'yan..." naiinis na sabi ko nang makita kong huminto iyong relos ko.
Tinapik-tapik ko iyon, pero hindi siya gumagalaw. Wala pa namang orasan sa
classroom. Paano ko malalaman kung ilang minuto na lang ang natitira? Baka
magulat na lang ako last 10 minutes na pala?

Mabilis akong pumunta sa room. Napa-hinto ako nang makita ko si Vito sa

labas.

"What's the matter?" tanong niya.

"Wala ng battery iyong relo ko," sabi ko. "Nandyan na ba iyong proctor?"
tanong ko pero biglang nanlaki iyong mga mata ko nang tanggalin niya iyong
relo niya. "Hala, hindi na—"

"It's okay. I have a spare in my car," sabi niya tapos mabilis na umalis at
nakita ko na lang ay pababa na siya ng hagdan. Grabe naman! Ang hirap
magreklamo kay Vito kasi para siyang guardian angel na binibigay kung
anuman iyong sinasabi ko.

Pagpasok ko sa classroom, nag-uusap iyong mga tao tungkol sa mga concept.

Huminga ako nang malalim. Nakita ko na kumaway sa akin si Niko.

"Saved you a seat," sabi niya sabay turo sa upuan sa harap niya. Nasa gilid
niya si Sancho. Siguro si Vito iyong nasa gilid ko. May formation na ata
kami. "Where's Vito?"

"Kumuha ng relo..."

"Huh? Why?"

"Pinahiram niya—" sabi ko pero napa-hinto ako nang pumasok iyong proctor
sa classroom. May dala siyang isang tali ng booklet. Malamig na sa
classroom pero parang mas nanlamig ako. Lord...
"No talking. No looking at your classmate's booklet. It's 5:30 and we'll end at
exact 7:00," sabi niya bago nagsimulang magpamigay ng booklet. Hindi ako
makapagsimula dahil wala pa rin si Vito. Dapat 'di niya na binigay sa akin
iyong relo niya, e. Kaya ko namang magsagot kahit wala.

"The fuck..." rinig kong sabi ni Niko kaya naman napa-tingin agad ako sa
questionnaire. Ang daming sub-question! Nasaan na ba si Vito? Ang dami
nito. Kailangan niya ng magsagot.

Agad na napa-tingin ako sa pinto nang marinig ko ang pagbukas nun. Nandun
si Vito na mukhang medyo pawis dahil tumakbo ata siya papunta sa parking.
Nakita ko na pinagalitan siya ng proctor habang binibigay sa kanya iyong
samplex.

"Sorry—"

"No talking," malakas na sabi ng proctor kaya hindi ko na natuloy iyong

sasabihin ko. Ngumiti na lang si Vito sa akin bago siya nagsimulang magsagot
ng exam.

Pagud na pagod na iyong kamay ko kahit nasa kalahati pa lang ako ng exam.
May 2 items pa ako na hindi nasagutan dahil hindi ako sigurado sa sagot.
Patingin-tingin ako sa relo ni Vito. Nakaka-takot naman 'to isuot... 'Di ako
pamilyar sa brand pero mukhang mahal, e. Ibabalik ko agad 'to mamaya.

Meron pa akong 12 minuto. Naka-tingin pa rin ako sa tanong. Hindi ko

sigurado kung impossible crime ba siya... pero parang ang dali kung iyon ang
sagot? Mukha pa namang fan si Prosec nung mga tanong na parang madali
pero madali ka ring babagsak...

"Last 10 minutes," announced ng proctor. Huminga ako nang malalim.

Impossible crime na iyong sinagot ko. Nilagay ko na lang lahat ng requisite
para kunwari may alam pa rin ako. May partial points naman siguro... Sayang
iyong tinta ng ballpen ko...

Nang matapos ang exam, ang daming tao sa hallway. Nag-uusap sila tungkol
sa mga sagot nila sa exam. Sumasakit ang ulo ko kasi iba iyong sagot ko sa
kanila.
"The fucking sorcery was that!"

Agad na hinanap ko iyong pinanggalingan ng boses dahil sigurado akong si

Niko iyon. Agad na nakita ng mga mata ko si Niko dahil kitang-kita silang
tatlo na magkaka-tabi. Ang tatangkad kaya nila.

"Salamat," sabi ko sabay abot ng relo ni Vito.

"No problem," sabi ni Vito. "Do you still need this for tomorrow?"

"Hindi na... Papalagyan ko na lang ng battery 'yung sa 'kin."

"You sure? Do you have time for that?"

Hindi agad ako naka-sagot. Oo nga, noh. Wala pa naman akong alam na
pagawaan ng relo dito...

Kinuha ni Vito iyong kamay ko tapos sinuot ulit sa akin iyong relo. Medyo
maluwag kaya mukha siyang bracelet sa akin.

"Just return to me after the exam."

"Assia, for my birthday gift, try asking for Vito's car. I wonder if he'll 'lend'
that to you, too," sabi niya pero mabilis siyang siniko sa tiyan ni Vito kaya
napa-aray siya. Napa-iling na lang ako sa kanilang dalawa.

Sabay-sabay kaming naglakad sa hallway. Kung pwede ko lang takpan iyong

tenga ko sa mga nagdidiscuss ng sagot nila, e. Buti pa sila Vito—mukhang
walang balak magdiscuss ng sagot.

"Adios, amigos," sabi ni Niko bago siya sumakay sa jeep niya.

"See you," sabi naman ni Sancho.

Kumaway na lang ako sa kanilang dalawa bago sumakay sa sasakyan ni Vito.

Tahimik kong sinuot iyong seatbelt.

"Bakit bago na naman sasakyan mo?" tanong ko sa kanya.

"This is smaller than my SUVs," sagot niya bago buksan iyong makina. "I
think this will fit in your street."

Kumunot ang noo ko. "Ha?"

"So that I can drop you off in front of your place," sagot pa niya habang
papalabas kami ng Brent.

Napa-kurap ako dahil sa sagot niya. Nagpalit siya ng sasakyan para roon?
Masyado bang nakaka-takot iyong dinaanan niya para mag-iba pa siya ng
sasakyan para mahatid ako? Hindi naman nakaka-takot masyado... 'Di lang
siya sanay talaga.

"It's Niko's party on Saturday."

"Oo nga, e... Wala pa akong regalo. Okay lang kaya kung pagkain?"

"I think he'll appreciate your attendance."

"Wala akong—" sabi ko tapos napa-hinto ako. Baka kapag sinabi ko na wala
akong isusuot e bigla kaming huminto sa mall at bilhan niya ako ng damit.
"Kapag talaga wala akong gagawin, dadaan ako roon."

As in dadaan lang ako. Para walang masabi si Niko. 'Di ko na kasalanan kung
hindi niya ako makikita roon.

"It's just a party. I promise you won't have to drink or anything. I just want
you to have fun," sabi niya.

Tumango na lang ako. Iba siguro iyong definition ko ng fun. Ang fun para sa
akin ay gumala sa mall at manood ng sine tapos ay gumala sa bookstore tapos
kumain sa fastfood. Pero ano ba ang alam ko? 'Di pa naman ako nakaka-
subok magparty... Malay ko ba kung masaya talaga 'yun.

"Okay na ba 'yang kamay mo?" tanong ko sa kanya.

"Yeah, I think so."

Tumango na lang ulit ako. Minsan hindi ko maintindihan. Ang tangkad ni Vito
pero nagawa sa kanya iyon ni Trini? Kung si Trini man ang may gawa nun...
Hindi talaga exclusive sa babae ang abuse...

"About Niko's party, you can just wear your jeans and whatever top you got,"
sabi niya. Nabasa niya ba iyong isip ko? "The party's exclusive so you don't
have to worry about dress code."

"Ta-try ko nga..."

"Sure."

"Dadaan ako, promise."

"Like literally?" tanong niya. Ano ba 'yan. 'Di pa nga simula, nabuko na ako.

Huminto na siya. Nakita ko si Rose sa may gate. Nagkataon lang ba o

inabangan niya talaga? Grabe naman kung inabangan.

"Oo na..." sabi ko sa kanya. "Punta na talaga ako... pero sandali lang ako."

Ngumisi siya. "Great. You already promised."

"Oo na..."

Inunlock niya na iyong sasakyan. Inabot ko sa kanya iyong relo. "Sa 'yo muna
'to. Kunin ko na lang bukas."

"Why?"

"Ang mahal, e. Baka mawala ko."

"It's fine. It's already old."

"E basta," sabi ko tapos inalis iyong seatbelt ko. "Kunin ko na lang bago
magsimula iyong exam," pagpapatuloy ko bago buksan iyong pintuan.
"Salamat ulit sa paghatid. Aral kang mabuti! Good night!" sabi ko bago
pumasok sa gate. Nang maka-pasok lang ako sa mismong pinto at saka umalis
iyong sasakyan ni Vito.
"Sana all..." rinig kong bulong ni Rose.

**

Read advanced chapters on patreon.com/beeyotch

 Chapter 10

#DTG10 Chapter 10

Statcon ang pinaka-huli naming exam.

Konting gapang na lang, matatapos na rin ang midterms namin.

"Assia," pagtawag sa akin ni Atty. Villamontes.

"Yes po, Sir?"

"After exam mo, balik ka agad rito. May tatapusin pang pleading."

"Okay po," sagot ko. Birthday pa naman ni Niko... Kaya lang sabi ko naman
sa kanya na pupunta lang ako kapag free ako, e. Hindi naman ako pwedeng
hindi sumunod kay Sir kasi ang considerate na nga niya buong linggo. Halos
wala siyang pinapagawa sa akin dahil nga midterms ko.

Pagdating ko sa school, akala ko may time pa ako para mag-explain kay Niko
kaya lang ay naka-sabay ko pang maglakad papunta sa room iyong proctor
namin. Mabilis lang din na inabot sa akin ni Vito iyong relo niya.

Bago ko buksan ang booklet, huminga ako nang malalim.

Last na 'to... sa ngayon.

Akala ko StatCon na iyong pinaka-madali na exam sa mga subject ko, pero

maling-mali pala ako... Grabe! Anong exam ba 'to? Saan kinuha ni Sir iyong
mga tanong na 'to? Parang hindi naman na-cover iyong ibang concept dito!

Sinubukan ko talagang sagutan lahat... pero may dalawang tanong na hindi ko

talaga alam kung saan nanggaling. Nagdalawang isip pa ako kung maglalagay
ako ng sagot kahit hindi ko sigurado kung tama... o iiwan ko na lang na
blangko?

Bahala na nga.

Sayang partial points.

Pagkatapos kong mag-imbento ng batas, mabilis akong lumabas. Nagtaxi na

ako papunta sa opisina kasi pinagmamadali ako ni Atty. 'Di bale, malapit
naman na akong magka-sweldo.

"Nandito na po ako, Sir..." sabi ko kay Atty. Villamontes na seryosong naka-

tingin sa binabasa niya. Medyo marami pang tao sa opisina. May malaking
issue na naman siguro. Lahat kasi ng legal na problema ng gobyerno, dito
bumabagsak, e. Kaya minsan nakaka-stress talaga.

Na-brief ako nung isa pang working student na sa SCA naman nag-aaral.
Pagkatapos nun ay nagsimula na akong gumawa ng pleading. May deadline
kasi. Pero sana maaga akong matapos para maka-sunod ako kay Niko... Kung
hindi naman, sana 'wag siyang masyadong magtampo. Syempre importante
din iyong trabaho ko.

"Nice work," sabi ni Atty. Narciso. "Pwede na kayong umuwi. Just see you
all tomorrow morning."

Halos mapa-sandal ako sa upuan ko nang marinig ko iyon. 7pm ako naka-
rating sa office. Sobrang nagmadali ako pagkatapos ng exam ko... Ni hindi ko
nga na-double check, e... Dinaan ko na lang sa dasal.

Tapos ala-una na ngayon.

Kinuha ko iyong cellphone ko. 'Di ko kasi naasikaso kanina sa dami ng

ginagawa. Saka nakaka-hiya kung magcecellphone pa ako e ang dami na
ngang ginagawa.

'Where are you?'

'Work?'
'Just text me if you still wanna come. I'll pick you up.'

Nakaka-konsensya naman ang mga text ni Vito...

Imbes na itext siya na pupunta ako, pumunta na lang ako sa account ni Niko
para malaman kung saang club ba iyang birthday party niya. Nakaka-hiya
naman kung magpapa-sundo pa ako.

"Grabe, Niko..." sabi ko nang makita ko kung gaano ka-mahal iyong

babayaran ko sa car service para maka-punta sa birthday niya. Inayos ko
iyong gamit ko habang hinihintay na dumating iyong sasakyan. Gusto ko na
talagang magka-sweldo. Ang hirap naman na kapag ganitong napapa-gastos
ako, isang linggong itlog na naman ang kaharap ko.

"Ingat pauwi," sabi ni Sir.

"Salamat po," sabi ko sa kanya. Mukhang maiiwan pa si Sir. Grabe. Ang

workaholic naman niya. Lagi siyang may pinupuntahan tapos nagtuturo din
siya sa Brent... Malamang nagtuturo din siya sa ibang school.

Habang nasa sasakyan ako, nagsuklay ako ng buhok at saka nagpulbo. Medyo
inaantok na rin ako, pero kahit isang oras basta nandun lang ako. Mukha pa
namang isusumbat sa akin ni Niko kapag hindi ako naka-punta.

"Dito na po tayo, Ma'am."

Lumabas na ako pagkatapos kong magbayad kay Kuya. Hindi agad ako naka-
galaw. Parang... mali na pumunta ako rito?

Kahit na nasa labas pa lang ako, kita ko na iyong mga ilaw sa loob pati na
iyong malakas na tunog. Nang mapa-tingin ako sa mga tao sa paligid,
sobrang... kulang sa tela. Niloloko ata ako ni Vito na ayos lang ang pantalon.

Huminga ako nang malalim na malalim bago nagsimulang maglakad. Nandito

na ako... Bahala na nga.

"Password?" sabi nung bantay.

"Passwork?" tanong ko tapos tumango siya. "Ah... Nikolai?"

Umiling siya. Grabe naman si Niko! Ang lakas mang-imbita sa birthday niya
tapos ni hindi man lang ako sinabihan na may ganitong password pa pala
siyang nalalaman.

Kukunin ko na sana iyong cellphone ko para magtext kay Vito nang bigla
akong mapa-atras nang may nanghila sa buhok ko.

"What are you doing here, you homewrecker?" tanong ni Trini sa akin habang
galit ang mukha. Pinipigilan siya ng mga kasama niya, pero mukhang lasing si
Trini.

Gusto ko sanang umatras pero hindi ako maka-galaw. Lalo na at ramdam ko

na pinapanood kami ng mga tao sa labas.

"You really have the guts to come here, you... old-fashioned bitch," sabi niya
habang tinignan ako mula ulo hanggang paa. Bahagya pa siyang natawa sa
itsura ko. Pakiramdam ko ang liit-liit ko.

Nang humakbang siya palapit sa akin, agad akong napa-atras.

"What? Scared? You better be, you bitch," sabi niya at saka mabilis na
sinampal ako. Ramdam na ramdam ko iyong hapdi sa pisngi ko. Nang mapa-
hawak ako sa pisngi ko, nakita ko iyong dugo dahil sa haba ng kuko niya.

"Trinity, for fuck's sake!"

Sabay kaming napa-tingin kay Vito na lumabas mula sa club. Naka-suot na

siya ng dark blue na shortsleeved polo na bukas iyong ibang butones,
pantalon, at puting sapatos. Nagpalit pa pala siya.

"How the fuck am I the one to blame again?! This bitch stole you from me!"
sigaw niya habang naka-turo sa akin. Napa-tingin sa akin si Vito at bahagyang
nanlaki ang mga mata niya. Nakita ko na nagkuyom ang panga niya. Dapat
siguro hindi na lang ako pumunta.

"We already discussed this in private," mahinahon na sabi ni Vito.

"Why? Scared for the people to know who your new whore is?"
Tinalikuran niya si Trini at saka tumingin sa akin. Hinawakan niya iyong
mukha ko. "Shit... Does it hurt?" Umiling ako. Tumingin siya kay Trini. "Trini
—"

Pero hindi natuloy ang sasabihin niya dahil malakas na sinampal siya ni
Trini. At kinalmot. Hindi ako naka-galaw sa pagka-gulat. Kaya ba... puro
sugat si Vito minsan? Dahil kay Trini palagi?

"I didn't pay you to let my guests be harassed, for fuck's sake!" sigaw ni Niko
sa mga bouncer. Kasama niya si Sancho na mukhang nagulat sa mga nangyari.

Agad na hinila ng mga bouncer si Trini mula sa pagkaka-kapit niya kay Vito.
Agad na nakaramdam ako ng awa nang makita ko kung gaano namumula iyong
pisngi ni Vito sa pagkaka-sampal niya at iyong mga kalmot sa pisngi niya at
braso.

"Let go of me!" sigaw niya. "Niko—"

"Don't call my name like we're close," biglang sabi ni Niko. Umawang ang
labi ni Trini. "You gatecrasher."

Hindi ako maka-galaw.

Nakakatakot si Niko.

"How dare you—"

"Yeah, how dare you harass Assia. She's my guest. You're a fucking
gatecrasher. I don't remember inviting you to my party," sabi niya at saka
tumingin sa mga bouncer. "Throw her away."

Tumingin siya sa akin.

"The show's over, people," sabi ni Niko bago humarap sa akin. "I swear to
God, Assia..." sabi niya habang naka-tingin sa akin.

"Sorry... Naka-gulo pa ako sa birthday mo..."

Napa-ngiti siya habang napa-iling. Ginulo niya ang buhok ko.

"I planned on giving you alcohol to drink... not for your..." sabi niya at saka
tinuro iyong mukha ko. "For shit's sake, can we finish a fucking month
without going to a hospital?"

Natawa ako.

Oo nga, noh... Lagi kaming nasa ospital?

Sumunod ako sa kanila nang pumasok sila sa loob ng club. Ang daming tao...
Kaibigan 'to lahat ni Niko? Sobrang friendly naman niya...

"Wait here," sabi ni Niko. "I'll just ask for a first aid kit."

Naiwan kami ni Vito sa parang kwarto. Tahimik dito kumpara sa labas.

"Okay ka lang?" tanong ko sa kanya.

Tumango siya. "You?"

"Ang lakas sumampal ni Trini..." sabi ko sana para pagaanin iyong mood
dahil parang ang seryoso niya masyado pero mas lalo lang kumunot ang noo
niya. "Hala, joke lang."

"Sorry for what she did."

"Di mo naman kasalanan."

"No, it's my fault."

"Di naman ikaw sumampal sa akin."

Napa-buntung hininga siya. "Our break-up had nothing to do with you, I

promise..."

"Hindi mo naman kailangang sabihin."

"What did she say to you?"

"Wala naman... Saka baka lasing lang siya."

"Don't excuse her behavior."

Napa-tingin ako sa kanya. "Siya ba ang dahilan kung bakit ka nagpunta sa

ospital dati?"

Hindi siya naka-sagot.

O baka ayaw niya lang.

"Doesn't matter. Trini and I are over."

Pumasok si Niko. "Here," sabi niya sabay baba ng first aid. "I'll be back,
okay? I just need to—" sabi niya tapos may narinig akong pagsigaw ng
pangalan niya mula sa labas. "Be back later."

Binuksan ko iyong first aid kit. Kumuha ako ng bulak at saka alcohol. Tama
ba 'yung ginagawa ko? Kasi kapag may sugat ako, basta alcohol lang
binubuhos ni Nanay, e.

Idadampi ko na sana iyong bulak sa pisngi niya pero inagaw niya sa akin at
saka dinampian iyong pisngi ko. Napa-atras ako dahil sa hapdi. Bahagyang
natawa si Vito.

"Tawa ka d'yan."

"Sorry," sabi niya tapos ngumiti. "Sorry... Your first clubbing experience was
a disaster."

"Grabe. Hindi naman. Kaka-rating ko lang, e."

"Didn't you receive my text?"

"Nabasa. Kaya lang nakaka-hiya na magpa-sundo pa ako."

"How did you get here?"

"Grab."

"You should've texted me when you arrived."

"Itetext nga kita dapat kaya lang—" Kita ko na guilty siya sa nangyari. "Hindi
mo naman kasalanan. 'Wag mo ngang sisihin ang sarili mo."

Tahimik lang siya habang naglalagay ng alcohol sa bulak at saka dinampian

iyong kalmot naman sa braso ko. Ang lapit ni Vito. Bigla kong napansin iyong
parang mga cut sa braso niya...

Matagal na ba 'yung nangyayari?

"Alam mo... Minsan, naisip ko, bakit iyong RA 9262 para lang sa mga
babae? Hindi naman exclusive ang domestic abuse sa mga babae... Meron
din namang mga babae na nananakit..."

Hindi pa rin siya nagsasalita.

Kumuha ako ng bulak at nilagyan din ng alcohol. Inabot ko iyong braso niya
at saka dinampian ko ng bulak. Grabe naman si Trini. Kung mahal niya si
Vito, bakit parang ang bigat naman ng kamay niya?

"Kapag kailangan mo ng kausap, nandito lang ako, ha?" sabi ko habang naka-
tingin sa braso niya.

"Thank you," sabi niya. Napa-tingin ako sa kanya. Bahagya siyang naka-ngiti.
"Thank you, really."

"Ano ka ba... Syempre naman..."

"But really, don't worry... Trini's out of my life. What happened tonight was
just unexpected."

"Sana nga. Kahit pa ba girlfriend mo siya noon, wala siyang karapatan na

gawin 'yun sa 'yo," sabi ko habang naka-tingin pa rin sa braso niya. Baka kasi
nahihiya siyang pag-usapan... na lalaki siya pero sinaktan siya ng girlfriend
niya... pero nangyayari naman kasi talaga 'yun...

"Kung ayaw mong sabihin sa iba, promise makikinig ako saka hindi ako
mangja-judge."

Tumingin ako sa kanya.

"Babae o lalaki, hindi dapat sinasaktan na ganon."

"It's already over."

"Sana nga... pero sana sinabi mo sa akin noon... Siya ba 'yung dahilan sa
nangyari sa palad mo?" tanong ko sabay tingin sa palad niya. Kita pa rin
iyong tahi roon. Sobrang lalim talaga nun nung una kong nakita...

"Yeah... She threw a plate at me when I tried to break up with her."

"Plato?"

"Yeah. I was just glad it wasn't a vase like before."

Grabe.

Tuwi bang mag-aaway sila ganon?

"Pwedeng magtanong?" Tumango siya. "Kung madalas mangyari dati... bakit

wala kang sinabihan? Hindi ba pwedeng ireport?"

"What will I say? That my petite girlfriend's hitting me?"

"Oo. Kasi totoo naman."

"It only happened like... four times."

"Bakit? Porke lalaki ka? Ang toxic masculinity naman niyan. Pwede naman
kayong umiyak at saka masaktan. Tao pa rin naman kayo."

Naka-tingin na ako sa kanya nang tumingin siya sa akin.

"I know. And thank you."

"Para sa?"

"Just... thank you."

Itatanong ko pa sana kung para saan kaya lang ay bumukas iyong pinto at
nandun si Sancho at sinasabi na lumabas na raw kami dahil hihipan na ni
Niko iyong birthday cake niya.

**

Read advanced chapters on patreon.com/beeyotch

 Chapter 11

#DTG11 Chapter 11

Agad na nakita ko si Niko sa gitna. Napapa-libutan siya ng maraming tao.

Ang saya niya tignan. Talagang friendly siya. Si Sancho kasi medyo may
pagka-suplado. Si Vito naman ay hindi magsasalita kung hindi mo kaka-
usapin. Si Niko iyong pinaka-friendly... kung sabagay, mahilig kasi siyang
manghingi ng papel o manghiram ng ballpen kaya wala siyang choice kung
hindi kausapin iyong mga tao sa classroom.

"My birthday wish for you is for girls to stop pretending that you knocked
them off," sabi nung isang lalaki na katabi niya. Biglang naibuga ni Niko
iyong ininom niya na alak. Nagtawanan iyong mga tao.

Masaya naman yatang magparty. Wala pa naman akong nakikita nung sinasabi
ng mga classmate ko na bastos—

"What?" tanong ni Vito nang nanlaki ang mga mata ko. Hindi agad ako naka-
sagot. Sinundan niya iyong tinitignan ko at nakita niya rin iyong babae at
lalaki sa isang gilid na...

Hala.

Ang bastos nga dito.

Agad na humarang sa harapan ko si Vito.

"Are you hungry? There's food here," sabi niya.

"Ah... oo," sabi ko na lang pero hindi ko pa rin maialis sa isip ko iyong
nakita ko. May kwarto naman dito... Sa labas talaga nila ginagawa? Ang
dami pa kayang tao...
Hinawakan ni Vito iyong pala-pulsuhan ko at saka marahan akong hinatak.
Sumunod na lang ako sa kanya dahil wala rin naman akong kakilala rito
maliban doon sa tatlo.

"Can I have a menu?" tanong niya roon sa lalaki. Inabot sa akin ni Vito iyong
menu. "We can go to a fast food if you want real food. I think they only have
finger food here."

Umiling ako. "Hindi na," sabi ko. Birthday ni Niko, e. Magstay na lang ako
rito. At saka uuwi na rin naman ako mamaya dahil inaantok na talaga ako.

Hindi ko alam kung ano ang oorderin ko kaya hinayaan ko na si Vito ang
mamili ng kakainin ko. May tiwala naman ako sa kanya. Masarap naman lagi
ang kinakain niya. Pagkatapos niyang umorder, nagpaalam siya sa akin na
pupunta raw siya sa CR.

"Hey," sabi ng isang lalaking lumapit sa akin.

"Hi," sagot ko.

"Have a drink," sabi niya sabay abot sa akin ng isang maliit na baso.

Agad akong umiling. "Hindi po ako umiinom..." sabi ko tapos tumingin sa

paligid para hanapin kahit sino sa tatlo pero wala akong makita.

"Just one?" sabi nung lalaki.

"Hindi po talaga..."

"Come on... Masamang tumanggi sa alak."

Tumingin ako sa lalaki. Siya iyong katabi kanina ni Niko, e. Mabait naman
siguro 'to. Saka mukhang hindi niya ako titigilan hanggang hindi ako
pumapayag.

"Isa lang, ha..." sabi ko habang kinukuha iyong baso. Agad kong inatras nung
matikman ko kung gaano katapang iyong lasa. Tumawa iyong lalaki sa harap
ko.
"Just drink it straight," sabi niya. Nagsalin siya sa isa pang hawak niyang
baso. Grabe. May dala talaga siyang bote. "I'm Lui, by the way. Are you a
law student? Or the other friends of Niko?"

"Sa law school," sagot ko.

"Oh. I'm from SCA," sabi niya. "Cheers."

Sinunod ko iyong sinabi niya at diretso kong ininom iyong alak. Parang may
kung ano sa lalamunan ko tapos ang init ng tyan ko. Grabe naman... Kakainom
ko pa lang parang naiinitan na agad ako...

"Lui, what the hell!"

"What? I'm just making friends," natatawang sabi ng lalaki. "See you around,
Assia," sabi niya pa bago kumaway at umalis.

Hinawakan ni Vito iyong magkabilang balikat ko. "Why did you drink?"

Hindi agad ako naka-sagot at mabilis kong pinaypayan ang sarili ko. "Ayaw
niya kasing umalis, e... Ang init naman dito bigla..."

Nagmura pa si Vito pero hindi ko na siya pinansin. Gusto ko ng tubig. May

nakita akong baso roon at saka inabot ko.

"Assia, what the—" sabi ni Vito nang diretso kong inumin iyon. Grabe. Akala
ko tubig.

Agad akong bumaba.

"CR," sabi ko.

Sinubukan kong maglakad.

Hala.

Baka hindi na straight 'yung daan.

Diretso akong naglakad pero sa iba ako napupunta. Tapos natawa ako bigla.
Hinatak ako ni Vito. Natawa ako kahit wala namang nakaka-tawa.

"CR."

"Yeah, yeah," sabi ni Vito habang hawak iyong braso ko. "I left you for less
than 5 minutes."

"CR."

"Can you walk up the stairs? There's a line," sabi niya sabay turo sa linya ng
mga babae sa harap ng CR. Tumango ako. Pagdating namin sa hagdan,
nagdodoble na iyong paningin ko kaya mali iyong tapak ko. Tinapik-tapik ko
iyong pisngi ko.

"Wait lang. Doble iyong paningin ko, Vito." Sinubukan ko ulit na humakbang
pero mali ulit. "Isa pa—" pero hindi ko naituloy iyong sasabihin ko dahil
naramdaman ko na naman na binuhat niya ako. Grabe naman. Hindi man lang
nakapaghintay. Sinusubukan ko naman humakbang.

"Let this be a lesson that you shouldn't drink. You're a lightweight," sabi niya
habang buhat-buhat ako.

"Wala kasi akong pangkain kaya magaan ako. Kapag nagka-pera na ako
bibigat na ako..."

Bigla siyang natawa. "That's not what— " sabi niya tapos natigilan. "Never
mind. Can you go to the CR alone?"

Tumango ako.

Binaba niya na ako sa harap ng CR. Huminga ako nang malalim tapos
pumasok ako sa CR. Naghilamos muna ako para mawala iyong hilo ko. Nang
matapos ako, lumabas na ako.

"Magagalit ba si Niko kapag umuwi na ako? Inaantok na kasi ako..." sabi ko

sa kanya. Halos wala pa akong tulog dahil sa exam tapos ang daming
pinagawa sa trabaho... Pinilit ko lang talaga pumunta para hindi siya
magtampo. Hindi pa nga ako nakaka-bili ng regalo niya, e.
"Salamat," sabi ko nang abutan ako ni Vito ng panyo niya. Ang lambot naman
nito. Parang hindi deserve ng mukha ko.

"Let's find Niko first," sabi niya.

Inalalayan ako ni Vito habang pababa kami ng hagdan. Pagbaba namin, ang
daming bastos sa gitna.

"Just don't look at them," sabi ni Vito.

"Bakit sa gitna nila ginagawa?"

Narinig ko na natawa siya. "I don't know. They're drunk."

"Lasing din naman ako... yata... pero ayoko naman gawin 'yan," sabi ko sabay
turo doon sa dalawang... hala... grabe... parang magpapalit na sila ng mukha.

Agad na ibinaba ni Vito iyong kamay ko. "Don't point at them."

"Nakaka-hinga pa kaya sila?"

Tumawa na naman si Vito. "I'm sure."

"Na-try mo na?"

Hindi siya sumagot. Tumingin ako sa kanya. Namumula iyong mukha niya.

"Let's just find Niko," sabi niya tapos ay hinatak ako palayo roon sa lugar na
maraming bastos. Hindi nga nagsisinungaling iyong mga classmate ko...
Bukod sa inom, bastos nga ang ginagawa nila... Si Vito ata ang niloko ako...
Sabi niya inom lang ang ginagawa kapag party...

Grabe naman pala ang party ni Niko.

'Di na ako pupunta ulit.

Pakiramdam ko naikot na namin iyong buong lugar pero hindi namin nakita si
Niko.
"Where's Niko?" tanong niya roon sa lalaki. Tumawa iyong lalaki. "The fuck,
Yago? Where's Niko?"

"In heaven... probably."

Naka-kunot ang noo ko. Minsan pakiramdam ko may secret code iyong mga
tao sa paligid ko. Iba iyong naririnig ko sa ibig talaga nilang sabihin.

"What—" sabi ni Vito at saka natigilan. "Seriously... And here I am thinking

that Rory finally straightened the shit out of you."

Tumawa na naman iyong lalaki tapos ininom iyong hawak niya. "Don't hate
the player; hate the game," sabi nung Yago. "It was Lui's idea, anyway. I just
helped with the fine tuning of the details."

"Such as?"

"His type."

"Where is Rory?"

"Pangasinan," sabi nung lalaki. "Hi, I'm Yago. You are?"

"Assia po," sabi ko. Tumango iyong lalaki tapos naka-ngiti. Bakit ang gwapo
ng lahat ng kaibigan ni Vito? May rule ba siya na bawal siyang lapitan ng
mga hindi gwapo at maganda?

"Let's go," sabi ni Vito.

"Ha? Si Niko?"

"He's... elsewhere," sagot niya. Tumingin na lang ako kay Yago at nagpaalam
bago ako hinatak ni Vito palabas ng club. Nang maka-labas kami, tumingin
ako sa paligid kasi baka nandun si Trini...

"What are you looking for?" tanong ni Vito nang mapansin niya na patingin-
tingin ako.

Umiling ako. "Wala," sagot ko.

Hindi naman na siguro kami magkikita ni Trini... Hindi naman siya
pumapasok sa school... Saka hindi niya naman alam kung saan ako naka-tira
at nagta-trabaho... Saka ang ganda niya naman... Sigurado ako na makaka-
hanap siya ng ibang gusto siyang maka-sama... Ang hirap naman kasi kung
ipipilit niya iyong sarili niya sa tao na hindi na siya gusto.

"Ayun 'yung sasakyan mo..." sabi ko sabay turo sa kulay blue niyang Audi.

"Let's go to the convenience store first."

Sumunod na lang ako sa kanya. Pagpasok namin doon, dumiretso siya sa ref
at saka kumuha ng 2 bote ng tubig at saka 1 gatorade.

"You wanna eat?" tanong niya. Hindi ko nakain iyong inorder niya... Sayang
naman... Inabot ko na lang iyong cup noodles. Pagdating namin sa counter,
binayaran iyon ni Vito. Siya iyong nagdala nung cup noodles habang hawak
ko iyong gatorade.

"It's still hot," sabi niya nang kainin ko agad iyong noodles kasi medyo
umuusok pa iyon. Ang sarap talaga... Kung hindi lang ako magkaka-sakit sa
bato kapag palagi akong kumain nito, e...

"Okay lang. Sanay ako," sagot ko sa kanya. Napa-iling na lang siya. Tahimik
akong kumain ng cup noodles tapos binuksan niya iyong tubig at saka
gatorade. Nagpasalamat ako sa kanya.

"What's your plan?"

"Plan?"

"Yeah... I heard that professors don't go to class the week after the exam."

"Talaga?" Tumango siya. Nanlaki iyong mata ko sandali tapos napa-buntung-

hininga ako.

"Why?"

"Naisip ko sana na uuwi ako sa Isabela para makita ko pamilya ko kaso

naalala ko may trabaho na nga pala ako..." sabi ko. Nakaka-miss sila Nanay.
Minsan ko na nga lang sila maka-usap kasi daming ginagawa sa trabaho, e.
Basta bilin lang nila sa akin magtetext ako lagi kapag naka-uwi na ako.
Ginagawa ko lagi kasi ayokong mag-alala sila. Babae pa naman ako tapos
mag-isa ako sa Maynila.

"Next month there's a long weekend," sabi niya. "Do you wanna go home?"

"Tignan ko muna. Baka maraming ipagawa," sagot ko. "Gusto ko sana good
shot ako kay Atty. Villamontes."

"Is he good?"

"Oo. Alam niya kasi na midterms natin kaya wala siyang masyadong
pinagawa. Bakit?"

"Nothing... I just heard some things about his family."

"Ah... oo nga, e," sabi ko. "Pero hindi naman porke ganon ang pamilya niya,
ganoon na rin siya. Hindi naman kasi natin napipili kung saang pamilya tayo
ipapanganak... pero mapipili natin kung anong klase ng tao magiging tayo."

Hinigop ko iyong sabaw nang maubos ko na iyong noodles. Ininom ko rin

iyong tubig niya. Naghanap ako ng tissue para punasan iyong labi ko pero
wala akong makita.

"Lalabhan ko muna tapos balik ko sa 'yo sa Monday, ha?" pagpapaalam ko

bago ko ipunas sa labi ko. Tumango lang si Vito. Sabagay. Basa na rin iyong
panyo dahil pinamunas ko kanina nung naghilamos ako.

Tinapon ko na iyong lalagyan ng cup noodles at saka iyong bote ng tubig.

Dala ko lang iyong gatorade habang naglalakad kami pabalik sa sasakyan
niya.

"If there's no classes next week, what's your plan?"

"Uwi ng maaga. Advance reading."

"Have you explored Manila?"

"Hindi pa nga, e."

"Where do you wanna go?"

"Gusto kong pumunta sa Mall of Asia ba 'yun? Lagi kong nababasa 'yun dati,
e."

"MOA?"

"Oo. Pero saka na. Sa bakasyon na."

Halos maka-tulog ako nang nasa loob na ako ng sasakyan ni Vito. Ang
kumportable talaga ng mga sasakyan niya. Kapag kasi kay Niko ako
sumasabay, parang mamamatay na rin ako dahil sa bilis niya magpa-takbo, e.

"Pano kayo naging magkakaibigan nila Niko?" tanong ko habang nagda-drive

siya. Wala na halos sasakyan sa kalsada dahil madaling-araw na, pero
kalmado pa rin magdrive si Vito. Kung si Niko 'to sigurado ako naka-hawak
na ako sa kung saan man pwedeng humawak.

"High school," sabi niya.

"Pati college?"

"Yeah," sagot niya. "You remember Yago? The guy from earlier?" tanong niya
at tumango ako. "He's actually a part of our... group. But he went to the US
for college. He just came back for law school."

Grabe namang high school 'yan.

Para siguro silang iyong mga nasa anime at kdrama.

"Law student din siya? Bakit 'di siya kasama sa inyo?"

"Well... We were supposed to go to SCA, too... But there was a change of

plan."

"Ano'ng nagbago?"
"Not at liberty to discuss."

"Hmm... kung doon kayo nag-aral, 'di tayo magiging friends."

"Brent's literally beside SCA. Maybe I'll bump into you."

"Baka 'di mo rin ako pansinin."

"And why?"

"Mukha akong patatas."

Tumawa siya. "Patatas?"

"Oo. Saka baka 'di rin kita pansinin."

"Wow... really?"

"Oo kasi busy ako mag-aral."

"We can be friends and study together?"

"Hindi siguro. Paano tayo magiging friends kung magka-ibang school tayo?
Saka sa library lang naman ako nag-aaral. 'Di ako nag-aaral sa coffee shop
maliban kung sinasama niyo ako. Kaya pakiramdam ko talaga hindi tayo
magiging magkaibigan kung sa SCA kayo nag-aral."

Hindi agad sumagot si Vito. Naka-tingin lang siya sa daan. Ang ganda naman
pala ng Manila kapag gabi. Wala masyadong sasakyan. Puro ilaw lang.

"Things happened for a reason," sabi niya nang magkulay pula iyong traffic
lights. "We're meant to bump into each other," pagpapatuloy niya habang
tumingin sandali sa akin tapos ngumiti.

**

Read advanced chapters on patreon.com/beeyotch

 Chapter 12

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG12 Chapter 12

Antok na antok pa ako at ang sakit ng katawan ko, pero napilitan akong
tumayo dahil sa patuloy na pagkatok sa pinto. Pagbukas ko nun ay nakita ko si
Rose na naka-pamewang sa akin at bahagyang naka-kunot ang noo.

"Bakit?" tanong ko sa kanya dahil gusto ko ng malaman kung ano ang

kailangan niya sa akin... para maka-balik na ako sa pagtulog. Inaantok pa
talaga ako... Sobrang daming nangyari ngayong linggo. Nag-exam lang naman
ako pero para akong nakipagboxing sa sobrang pagod. Tapos iyong sa kagabi
pa. Parang binibiyak ang ulo ko sa sobrang sakit.

"Andyan jowa mo sa labas."

"Ha?"

"Ikaw pala jowa nun," sabi niya tapos ay inirapan ako. "Di mo man lang
sinabi. Mukha akong tanga na pinagnanasaan jowa mo sa harap mo. Ganda
ka, girl?"

Parang nawawala iyong antok ko dahil sa sinabi niya.

Ano'ng problema niya?

"Teka..." sabi ko bago pa humahaba nang humaba ang sinasabi niya. "Sino'ng
jowa?"

"Yung foreigner na naghahatid sa 'yo," sabi niya tapos ay iniwan na ako roon.
Agad na kumunot ang noo ko. Si Vito? Bakit siya nandito? Kinuha ko iyong
toothbrush ko para makapagtoothbrush muna ako dahil nasa ibaba iyong CR.
Pero pagbaba ko, nakita ko na naka-upo na roon si Vito.

"Hey," sabi niya nang makita ako.

Agad na napa-tago sa likod ko iyong toothbrush.

Hala.

'Di pa ako nakakapagtoothbrush.

"Did I wake you up?" tanong niya. Napa-tingin ako sa orasan sa salas. Halos
11am na pala. Grabe naman. Ang tagal ko palang tulog.

Umiling na lang ako dahil hindi ako makapagsalita. Sabi pa naman ng kapatid
ko ang baho daw ng hininga ko sa umaga. Sabi naman ni Nanay niloloko lang
ako ng kapatid ko. 'Di ko alam kung kanino ako maniniwala.

Sinuksok ko iyong toothbrush sa bulsa sa likod ng shorts ko.

"Uhm... bakit ka nandito?" tanong ko habang naka-takip iyong mga kamay sa

bibig ko. Imbes na magsalita ay nagkibit-balikat lang siya. "May... gagawin
ba tayo?"

May plano ba kami ngayon? Pero imposible kasi nilalagay ko sa notebook ko

lahat ng gagawin ko para wala akong malimutan... Saka sigurado ako sa sarili
ko na wala kaming plano dahil wala akong lakas gumawa ng kahit ano. Gusto
ko lang matulog at magpahinga kapag weekend dahil para akong mamamatay
sa pagod tuwing weekday.

"Do you have plans for today?"

"Ah... matulog sana."

Tumango siya. "Don't you wanna go out?"

"Saan naman?"

"I'm thinking... Mall of Asia?"

Nanlaki ang mga mata ko. "Talaga?"

Tumango ulit siya habang naka-ngiti. "Yeah. But if you wanna sleep—"

Mabilis akong umiling. "Sandali lang, ah? Maliligo lang ako. San sila Niko?
Susunod na lang ba sila o nasa labas ba sila?" tanong ko habang sinubukang
sumilip sa labas. Baka nandun iyong dalawa.

"I'm... not sure."

"Ah... busy sila?"

Dahan-dahan siyang tumango. Sayang naman. Baka busy pa nga sila. Birthday
pa naman kagabi ni Niko. Baka kasama niya naman ang pamilya niya ngayon.
Sana hindi masakit ang ulo niya. Sobra siyang uminom kagabi, e... Lahat ng
nag-aabot sa kanya tinatanggap niya—silang dalawa ni Sancho. Tapos iyong
Yago ay tawa nang tawa habang vini-video-han silang dalawa.

Nagpaalam muna ako kay Vito na maliligo lang ako. Umakyat ako sa kwarto
at kinuha iyong twalya at basket ko kung nasaan iyong mga gamit ko. Mabilis
lang akong naligo tapos nung magbibihis na ako—

"Hala."

Nalimutan kong magdala ng damit.

Tinanggal ko iyong twalya na naka-balot sa buhok ko at saka tinapi sa

katawan ko. Dala-dala ko iyong basket at saka sinuot iyong tsinelas ko. Nang
dumaan ako sa salas kasi nandun iyong hagdan papunta sa kwarto ko, nakita
ko si Vito na busy sa cellphone niya. Dahan-dahan akong naglakad para hindi
niya na ako makita... kaso napa-hinto ako nang marinig ko na parang may
nabagsak.

"Yung cellphone mo..." sabi ko nang makita kong nasa sahig na iyong
cellphone niya. Nung sinabi ko iyon ay saka lang siya napa-tingin sa
cellphone niya. "Nabasag ba?" tanong ko pa dahil imbes na tignan niya ang
cellphone niya ay sa akin siya naka-tingin.

Napa-kurap-kurap siya.
"Bakit ba hindi kayo maingat sa cellphone niyo?" sabi ko na napapa-iling.
Pareho sila ni Niko. Bilhan ko nga sila nung hawakan na cellphone ring ata
ang tawag para hindi nila nababagsak palagi. "Bihis lang ako," pagpapa-tuloy
ko bago ako umakyat sa hagdan.

Habang nagbibihis ako ay naka-loud speaker si Nanay habang kausap ko.

Tinanong niya lang iyong sa exam ko at kung kamusta raw ba ang trabaho.
Sinabi ko lang na okay naman sa lahat. Ayoko na kasi na mag-alala sila.
Basta kapag nagkaroon ng long weekend, uuwi talaga ako kahit mahaba pa
ang byahe.

Naka-suot ako ng puting blouse, itim na palda, at saka doll shoes. Sinubukan
kong patuyuin sandali iyong buhok ko gamit ang electric fan. Nang medyo
tuyo na, kinuha ko lang iyong shoulder bag ko at sinigurado na nandun iyong
mga importanteng gamit ko.

"Basag ba?" tanong ko kay Vito nang maka-baba ako.

"Just a small crack."

"Bakit mo kasi nabagsak?"

Naglakad kami palabas ng boarding house. Buti na lang wala si Rose ngayon
kasi baka mailang si Vito kapag tinitigan siya nun. Kapag kasi Linggo,
walang masyadong tao dahil nasa labas sila lahat halos... Hala, hindi ako
makakapaglaba. Mamayang gabi na nga lang.

"It's okay," sabi niya. "It's due for replacement, anyway."

Ako nga nagkaroon lang ng cellphone na nakaka-connect sa Internet nung

malaman ni Tatay na mag-aaral na ako sa Maynila, e. Dati kasi iyong
cellphone ko, basta makaka-tawag at makaka-text, ayos na. Kung kailangan
kong mag-Internet, pupunta pa ako sa bayan para magcomputer shop.

Nakaka-mangha lang talaga iyong pagkaka-iba ng buhay namin.

"Nandito ba sa Manila ang pamilya mo?"

"Yeah. Why?"
"Wala lang. Sunday kasi ngayon. 'Di ba Sunday is family day?"

"I think that depends on the family..."

"Bakit naman?"

"Not everyone belongs to a happy family."

Agad akong napa-tingin sa kanya. "Hala... sorry."

Tipid siyang ngumiti. "It's fine."

"Sorry talaga..."

"It's fine, really," sabi niya. "It's not like it's a sore topic or anything."

Hindi na ako nagsalita. Bakit naman kasi tinanong ko pa iyon? Halata naman
kay Vito na marami siyang tinatago, e. Kumpara naman kay Niko na ang
daming sinasabi tungkol sa buhay niya—maliban kapag tungkol sa business
nila iyong usapan, hindi talaga ako nakikinig—si Vito iyong wala akong
masyadong alam talaga.

"What about you?"

"Ano'ng sa 'kin?"

"Your family?"

"Wala namang kakaiba..." sagot ko. "Si Tatay magsasaka tapos si Nanay
iyong bahala sa bahay... May dalawa akong kapatid na mas bata sa akin...
Normal lang naman kami..."

Nakaka-miss talaga.

"Kung pwede lang hilahin iyong mga taon para maka-tapos na ako at maging
abogado na talaga ako. Para maka-uwi na ako sa 'min."

Saglit siyang tumingin sa gawi ko. "You'll go home after you get your
license?"
Tumango ako. "Oo. Iyon talaga ang plano ko. Kaya lang naman ako nag-aral
ng batas kasi gusto kong maka-tulong sa amin, e... Alam mo ba ang dami sa
amin na nananakawan ng lupa kasi hindi nila alam iyong mga batas na 'yan...
Iyon talaga ang goal ko sa buhay. Ako na lang ang magiging abogado sa lugar
namin."

Nung una, ayaw talaga ni Tatay nung nalaman niya ang plano ko. Sabi niya
kasi na delikado raw... Alam ko naman... Pero kung walang susubok, ano'ng
mangyayari sa 'min? Hahayaan na lang namin iyong mga mayayaman na 'yun
na kunin iyong hindi naman sa kanila?

Biruin mo, hekta-hektaryang lupa, bibilin lang ng ilang daang libo?

Kalokohan.

"Kung nag-o-offer nga lang ang Brent ng summer class sana kukuha na rin ako
para maka-graduate agad ako, e," sabi ko pero wala akong nakuhang sagot
mula sa kanya. "Ikaw? Ano'ng plano mo?"

Nagbuntung-hininga siya. Lalim naman nun.

"I don't know yet..."

"Bakit ka ba nag-abogado?"

"Honestly? It started as a dare."

"Seryoso nga iyong sinasabi ni Niko?"

"Yeah. Yago, you remember him?" Tumango ako. "He went to law school...
We got curious... I mean, if that asshole can manage law school, how hard
must it really be?"

Napa-tawa ako sandali. Ang hirap kaya. Kaya nga si Niko parang masusuka
tuwing Crim class namin, e.

"We're supposed to enroll in SCA, as I told you already. But then plans
changed and we enrolled in Brent."
"Itutuloy mo pa rin ba?"

"I guess so."

"Wala kang ibang gustong gawin?"

"It's either this or I help the family business. I'd rather do this."

"Ano'ng business niyo?" tanong ko. Si Niko lang naman ang hindi ko
tinatanong, e.

"Something with fuel," sabi niya. "We're here."

Napa-tingin ako sa harapan at napa-ngiti ako nang makita ko iyong malaking

globo sa unahan. Grabe... nandito na talaga ako sa Mall of Asia! Akala ko
medyo matagal pa bago ako makakarating dito, e!

"Pwede ba akong magpicture mamaya?"

"Yeah, sure," sabi niya tapos bumaling na kami. Tinignan ko sa salamin iyong
globo. Ang laki nga niya. "Where do you wanna eat?"

"Ayoko ng libre. Sa fast food na lang tayo."

"My treat."

"Ang mahal, e."

"Fast food is too oily."

"Di ka naman mamamatay..."

"Please? I'll pay."

"Lagi mo na akong nililibre, e."

"Then pay me when you're abled."

"Grabe. Wala pa nga iyong sweldo ko, kinu-kuha mo na agad."

Natawa siya. "What if I order for myself then we split the food?"

"E malakas kang kumain. 'Di wala na akong nakain."

"Assia, I'm running out of options."

"Sige na nga. Babayaran kita kapag may sweldo na ako."

Imbes na natutulog lang ako, nagka-utang pa ako.

"Vito..." pagtawag ko.

"Hmm?"

"Pwedeng... 'dun tayo?" tanong ko habang naka-turo sa parang dagat. Ngumiti

si Vito tapos tumango. Mabilis akong tumawid. Wala namang sasakyan.
Natawa si Vito habang naka-sunod sa akin. Grabe. Amoy dagat! Mas na-miss
ko ang probinsya!

"Magkano kaya sumakay d'yan?" tanong ko habang naka-turo sa ferris wheel.

Dapat pala dinala ko iyong ATM ko. Pero grabe naman, Assia! Magtipid ka
naman! Gusto mo, itlog na talaga kainin mo buong buwan!

"Let's eat first, then let's check that out later."

Naglakad kami ni Vito. Ang daming magboyfriend doon sa may seawall daw
'yun. Ang dami ring pamilya. Sunday nga talaga ngayon.

"Where do you wanna eat?"

"Ikaw mamili. Ikaw maarte, e."

"Wow."

"Masaya na ako sa chicken at spaghetti."

"That one?" sabi niya sabay turo doon sa restaurant na may nakita pa akong
babaeng naka-tayo sa labas. Grabe. Parang ang sosyal naman masyado.
Grabe 'tong si Vito. Wala na nga akong pera.
"Magkano ba d'yan?" tanong ko pero imbes na sumagot, naglakad na siya
papunta roon... Wala na tuloy akong choice kung hindi sumama sa kanya. Pag-
upo namin, inabutan agad kami ng menu. Agad na kumunot ang noo ko nang
mabasa ko iyong presyo.

Mahal.

Sayang pera.

"My treat," sabi ni Vito.

"Ayoko nga ng libre. May pera naman ako. Ayoko lang na sa ganito
mauubos," sabi ko habang hinahanap ng mata ko iyong pinaka-mura sa menu.
Nang matagal akong walang narinig mula kay Vito, tumingin ako sa kanya.

"Sorry," sabi niya.

"Ha?"

"Let's just go to fast food..."

"Hala. Hindi ako galit," sabi ko sa kanya. "Okay lang naman na kumain ako
sa ganito siguro kung may special occasion... pero kapag normal na araw
lang, 'wag niyo na akong isama. Okay lang naman."

Kasi tuwing pagkatapos ng klase, sinasama nila ako kapag nagdidinner sila...
E ang mahal ng gusto nilang kainan... Tapos lagi nila akong nililibre...
Nakaka-hiya...

"Did I offend you?" tanong niya.

"Hindi. Ayoko lang ng nililibre ako lagi. Kaya nga ako nagta-trabaho para
may pambili ako ng mga gusto at kailangan ko," paliwanag ko sa kanya.
Lumaki ako sa pamilya na bawat piso, mahalaga... Hindi lang talaga ako
sanay sa kanila na sobrang luwag sa pera.

"Let's just eat at fast food."

"Dito na nga," sabi ko. "Celebration na lang."

"Of what?"

"Unang midterms?" sabi ko na lang dahil wala naman akong alam na pwede
naming i-celebrate. "Ah... celebration ng birthday ni Niko?"

"Niko's not even here."

"Ewan ko. Basta, kain na tayo. Sana masarap para hindi sayang iyong pera."

Gusto ko sanang umorder ng pasta pero sa ganoong halaga, kailangang

masigurado ko na mabubusog ako kaya naman iyong ulam at may kanin ang
binili ko. Kita ko na parang binabagabag pa rin si Vito sa mga sinabi ko.
Ayoko lang naman na ilibre nila ako lagi. Hindi naman ako sumasama sa
kanila para magpa-libre. Gusto ko talaga silang kasama.

Habang kumakain kami, tahimik lang si Vito.

"Bayaran kita sa sweldo ko..." sabi ko dahil siya iyong nagbayad nung kinain
namin. Kinuha ko iyong resibo para maalala ko kung magkano. Tumango lang
siya. Grabe naman 'to.

Naglakad lang ako tapos naka-sunod siya. Huminto ako sa tapat nung ferris
wheel. Agad akong lumapit doon sa bilihan ng ticket at saka bumili ng
dalawa.

"Ako na," sabi ko nung ilalabas ni Vito iyong wallet niya. "Libre ko."

"Assia—"

"Tara na," sabi ko sabay hatak sa kanya nang iabot sa akin iyong ticket namin.
Sakto na may naka-bukas na carriage kaya pumasok na kami roon. "Swerte
naman... Wala tayong kasama..." sabi ko dahil doon sa ibang carriage
maraming laman.

Pagtingin ko kay Vito, tahimik pa rin siya.

"Ang tahimik mo," sabi ko.

"Do you feel offended when I treat you?"

"Yang topic pa rin?"

"I wanna know."

"Hindi naman," sagot ko. "Pero ayoko kapag palagi. Baka kasi isipin niyo na
sumasama lang ako sa inyo para maka-libre. Gusto ko talaga kayong
kasama."

"Really?"

"Oo. Kayong tatlo nila Niko at Sancho iyong mga unang kaibigan ko sa
Maynila kaya special kayo sa 'kin."

"Friends?"

Tumango ako. "Kaya kapag may kailangan kayo sa 'kin o gusto niyo ng kausap
o kahit ano na walang kinalaman sa pera, one text away lang ako," sabi ko ng
naka-ngiti sa kanya. Bigla akong napa-tingin sa likod ko at nakita ko na nasa
paituktok na kami. "Pa-picture naman sa cellphone mo..." sabi ko dahil
malinaw iyong camera ng cellphone niya.

Nilabas niya iyon. Umayos ako ng pwesto at saka ngumiti.

"Patingin," sabi ko tapos inabot niya sa akin iyong phone. Grabe... Ang linaw
talaga. Kita iyong pores ng mukha ko... Sana pala nagdala ako ng polbo...
"Picture ka rin."

"No, it's okay."

"Picture na lang tayo tapos inggitin natin si Niko," sabi ko. Umupo si Vito sa
tabi ko tapos nagselfie kaming dalawa. Nagulat ako nang biglang lumabas
iyong pangalan ni Trini sa cellphone niya. Agad kong inabot sa kanya.
"Nagtext si Trini."

Nakita ko na hindi man lang niya tinignan iyon at basta binura na lang.

"Break pa rin kayo?"

"Yeah."
"Ah..."

"Why do you ask?"

Hindi ako sumagot. Pero sana 'wag na silang magbalikan. Pangit na

sinasaktan niyan si Vito. Siya kaya ang hagisan ng vase? Matutuwa kaya siya?

"Curious lang."

"We're never getting back together."

"Sigurado ka?"

"Yeah," sabi niya at saka tumingin sa labas. "I already have my eyes on
someone."

**

This story is 5 chapters ahead on Patreon x

 Chapter 13

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG13 Chapter 13

Medyo naka-adjust na ako sa bagong schedule ko. Hindi na ako kasing pagod
kumpara nung nagsisimula pa lang ako. Hindi na rin ako naiiyak habang naka-
sakay sa jeep dahil sa dami ng ginagawa—hindi ko alam tuloy minsan kung
naka-adjust na ba ako o wala na akong maramdaman. Pero may sweldo na
ako—iyon ang mahalaga. Nakaka-tuwa pa na nakapagpadala ako kila Nanay
kahit papaano. Sobrang natuwa ako nung nagsend sila ng picture sa akin na
kumain sila ng mga kapatid ko sa SM. Maliit na bagay lang siguro sa iba pero
sobrang laking bagay nun sa akin. 'Di bale, kapag naka-ipon pa ako, pangako
ko na magbabakasyon kami.

"Do you think Sir will notice if I switch seats with Mauro?" tanong ni Niko.
Alphabetical kasi iyong arrangement namin sa isang subject kaya hindi kami
magkakatabi kapag Oblicon.

"Oo. Sabi ni Sir 'di ba hindi siya matandain sa pangalan pero matandain siya
sa mukha?"

"I'll miss your notes."

Natawa ako. "Matuto ka ng magsulat."

Nasa first row si Sancho habang second row kami ni Niko. Si Vito naman ay
nasa last row na. Halos araw-araw pa naman ay may Oblicon kami kasi 5
units siya. Tapos ay CrimLaw II iyong subject bago ang Obli. Sobrang aga
pumasok ni Ma'am kaya iyong arrangement namin sa Obli ay iyon na rin ang
pwesto namin kapag Crim. Hindi ko na nga sila nakikita tuwing umaga dahil
sa trabaho tapos hindi na rin kami magkatabi.
"Nagdinner na ba kayo?"

Napa-taas ang kilay ni Niko. "What's happening?"

"Ha? Nagtatanong lang ako kung nagdinner na kayo."

"Yeah, but normally, we're the ones asking."

"Nakuha ko na kasi iyong sweldo ko. Libre ko kayo. Pero 'wag sa sobrang
mahal, ha," sabi ko. Syempre nung nakuha ko iyong sweldo, tinabi ko na
iyong para sa boarding house at sa emergency funds. Tapos nagpadala na rin
ako kina Nanay. Pero nagtira rin ako para sa tatlong 'to kasi pangako ko sa
sarili ko na ililibre ko sila, e. Buti na lang medyo malaki iyong nakuha ko...
Tatlong buwang sweldo din kasi 'yun.

"Really? Nice!" sabi ni Niko.

"Congrats," sabi naman ni Sancho.

"Salamat," sagot ko. "San tayo kakain? San niyo ba gusto?"

Sabay kaming naglakad tatlo. Marami namang kainan sa paligid ng Brent

kaya lang ay medyo mamahalin iyong iba. Ayoko naman silang ayain sa fast
food kasi baka maarte sila kagaya ni Vito. Sana lang talaga ay 'wag sa
sobrang mahal. Kaya ko siguro kahit tig-500 sila... Minsan lang naman, e.

"Let's just go there," sabi ni Vito sabay turo sa fast food.

"Ha? Sure ka?"

"Yeah," sagot niya tapos ay naglakad na siya papunta roon. Tumingin ako sa
dalawa. Nagkibit balikat lang sila.

"Can I order tuna pie on top of what I'll really order?" tanong ni Niko.

"Oo na. Kahit may sundae pa."

"Nice!" sabi niya tapos ay binilisan ang takbo at sumabay kay Vito na nauna
na. Napailing na lang ako. Tumingin ako kay Sancho na kasabay kong
maglakad.

"Okay ka lang?" tanong ko sa kanya.

"Ha? Oo naman. Bakit?"

"Wala lang. Tahimik mo ngayon, e."

Natawa siya. "Maingay ba ako?"

"Hindi naman. Iba lang ngayon."

"Ah... Ayoko kasi sa bagong pwesto ko."

"Grabe. Kaya ba pareho kayo ni Vito na naka-kunot ang noo?" tanong ko at

nagkibit-balikat lang si Sancho. Kami kasi ni Niko kahit papaano ay
magkalapit pa rin. Si Sancho nasa pinaka-una habang si Vito nasa pinaka-
likod.

Natawa ulit siya. "Siguro."

"Hey, walk faster!" sigaw ni Niko sa amin nang nasa pintuan na sila ng fast
food. Pagpasok namin doon, pumila na kami sa counter—natuto na sila
kumpara nung una na para silang tanga na naghihintay ng menu.

Habang umu-order sila, tanung sila nang tanong sa akin kung ayos lang daw
ba na iyon ang bilhin nila.

"Just burger and bottled water," sabi ni Vito.

"Parang tanga naman."

"What?" tanong niya na naka-kunot ang noo.

"Order ka na ng gusto mo. Bilis na. May pera naman ako ngayon."

"I'm okay with a burger—"

"Dalawa pong chicken with rice tapos po dalawa rin na burger saka po
dalawang sundae. Isa pong coke saka isang bottled water," sabi ko para sa
order namin ni Vito. "May idadagdag ka pa ba?"

"Are you sure it's okay?"

"Oo nga. Nakapagpadala na ako kila Nanay. Naka-reserve talaga 'tong pera
para sa inyo," sabi ko habang naka-ngiti. "Gusto mo ba ng tuna pie?"

"Sure," sabi niya na may maliit na ngiti na rin.

Silang tatlo ang nagbuhat ng order namin habang ako iyong nagbantay ng
gamit. Akala ko medyo matatagalan kami sa pagkain, pero bakit ba nagulat pa
ako? Ang bilis kaya nilang kumain. Nagulat nga ako dahil nabitin pa si Niko.
Pumila ulit siya sa counter at saka bumili ng burger pa. Pinuntahan ko siya
para ako ang magbayad sana kaso sabi niya siya na raw. Kasalanan niya
naman daw na gutom pa rin siya.

"Do you think there's a chance that Prosec will be our prof again?" tanong ni
Niko. Tawang-tawa pa rin ako sa reaksyon niya nang makita niya na saktong
75 lang ang grade niya sa Crim. Buti nga pasado pa siya, e. Kalahati ng nasa
section namin ay bumagsak.

"Ang alam ko sa 2nd year may chance na prof natin siya sa LabStan."

"Ah, fuck."

"Favorite ka naman nun."

"No, thanks," sabi niya habang kinakain iyong sundae niya. "I still can't
believe she gave me 75. I almost failed," reklamo niya na naman.

Pagbalik namin sa parking lot, nagpaalam na ako sa kanila. Tahimik lang ako
habang naka-sakay. Grabe. Nakaka-pagod iyong araw ngayon. Kailangan
kong mas maging efficient sa oras ko. Nakaka-stress iyong Crim at Obli na
magka-sunod.

"Good night. Ingat sa pagda-drive," sabi ko kay Vito nang huminto siya sa
boarding house. Grabe. Tahimik lang talaga siya buong byahe. Baka pagod
lang.

Hindi agad ako natulog dahil kinailangan ko pang magbasa para sa Obli. Mas
mahigpit kasi iyong professor namin doon at saka mahalaga iyong obli dahil
pre-requisite siya ng higher subjects. Kapag bumagsak ako roon, patay ako.
Saka kukulitin na naman ako ni Niko sa notes ko.

Halos alas-dos na akong naka-tulog. Pagka-gising ko ng 6:30, para akong

robot na nagbihis tapos ay sumakay ng jeep papasok sa trabaho. Umiglip ako
sandali. Mabuti na lang at kinalabit ako ng ka-trabaho ko bago dumating si
Atty. Narciso dahil baka masabon na naman ako.

"Thanks, Assia," sabi ni Atty. Villamontes nang iabot niya sa akin iyong
kailangan kong i-file sa court. Sana may dumating na mas bago sa akin... Ang
hirap na lagi ako iyong nagfa-file... Buti sana kung wala akong pasok, e...
Ang hirap pa naman kasi bawal na akong ma-late dahil iyon ang rule sa Crim
class namin.

Pagdating ko sa MTC, may pila pa. Kanina pa ako tingin nang tingin sa relo
ko dahil ilang minuto na lang, dapat ay pabalik na ako. Kailangan ko pang
maghintay ng jeep na sasakyan. Punuan pa naman ngayon.

"Assia."

Agad kong hinanap iyong pinanggalingan ng boses.

"Uy. Ano'ng ginagawa mo rito?" tanong ko kay Mauro. Bago lang siya sa
classroom namin. Nagpalipat daw siya galing sa ibang section dahil working
student din siya. Pwede pala 'yun? Pwede kaya akong magpa-lipat? Ang
hirap talaga ng schedule ko, e.

"Dito ako nagta-trabaho," sabi niya.

"Talaga? Dito sa MTC?"

"Ano parang assistant ni Judge ganon," paliwanag niya. "Di ka ba papasok?"

"Papasok... Kaya lang kailangan ko pang i-file 'to," sabi ko sabay pakita nung
hawak kong envelope. Meron pang tatlong tao sa harapan ko. Gusto ko
sanang maki-usap kaso alam ko naman na lahat kami may kanya-kanyang
ginagawa.

"Akin na. Tignan ko kung pwedeng ipauna ko na."

"Hala. Nakaka-hiya."

"Hindi, okay lang. Saka may klase pa tayo. Baka ma-late ka. Nakaka-takot pa
naman si Sir," sabi niya tapos ngumiti bago kinausap iyong babae na assigned
sa pagtanggap nung application.

Akala ko masungit iyong babae pero nagtawanan pa sila ni Mauro. Maya-

maya lang ay bumalik na si Mauro at sinabi sa akin na hintayin lang namin
sandali.

"Grabe. Salamat."

"Wala 'yun," sabi niya. "Nag-aral ka na ba?"

"Hindi pa nga masyado, e," sagot ko tapos nagsabi ako sa mga hirap ko dahil
sa pagiging working student. Ang saya kausap ni Mauro dahil pareho kami ng
mga reklamo. Pareho kaming minsan sa office na natutulog dahil sa mga
biglaang pinapa-gawa. Grabe. Ang saya naman na may nakaka-usap na ako
tungkol sa ganito.

Nang matapos na kami, sinabay ako ni Mauro dahil may sasakyan pala siya.
Sabi niya sasakyan daw ng tatay niya iyon kaya lang ay siya na ang
gumagamit dahil nahihirapan daw siyang magcommute papasok sa school
dahil rush hour tuwing uwian namin.

"Shit. Takbo na tayo. Baka maunahan tayo ni Atty," sabi ni Mauro nang maka-
rating kami sa Brent. Nanlaki ang mga mata namin nang makita namin si Atty
na papa-akyat na sa hagdan. Hindi ko akalain na ganoon pala akong ka-bilis
tumakbo!

Ang bilis ng kabog ng dibdib ko!

Mabilis kong binuksan iyong pinto at saka tumakbo papunta sa pwesto ko.
Nang maka-upo na ako ay doon ko lang napansin na naka-tingin sa amin lahat
ng classmates namin. Naka-kunot ang noo ni Niko sa akin. Huminga na lang
ako nang malalim dahil alam ko paparating na si Atty.

"Ms. Lee, where did we end last meeting?" tanong ni Atty sa beadle namin.
Pagkatapos sumagot ng beadle, agad na nagshuffle si Atty. Grabe. Muntik na
kami ni Mauro doon, ah!

***

Halos wala na akong lakas nang matapos kami sa araw na iyon. Nagklase
kami sa Crim at Obli at parehong may recitation. Bale 4 na oras akong
kinakabahan. Ang malas pa dahil hindi ako natawag sa dalawa. Kinabahan
ako sa wala. Pero mas mabuti na 'yun. Mag-aaral ako nang mas mabuti.
Grabe silang magtanong... Lagi ring sinasabi sa amin na hindi na kami
pwedeng maging tanga kagaya nung sa first sem dahil nasa second sem na
raw kami. Hindi na raw acceptable defense iyong naninibago kami.

"Inaantok na ko..." sabi ko nung lumabas kami ng classroom.

"Are you and that Mauro close?" tanong ni Niko.

"Ayos lang. Bakit?"

"Survey purposes," sagot niya. "Why did you two come to class together?"

Nagkwento ako sa kanila tungkol sa nangyari kanina. Grabe. Ramdam na

ramdam ko pa rin iyong kaba nung makita namin si Atty. Ano kaya ang
nangyari kung mas nauna siya sa amin? Bilin pa naman niya na ayaw niya ng
late... Sisigawan niya kaya kami?

Nang matapos ako, tumawa sina Niko at Sancho.

"Bakit?" tanong ko.

"Nothing," sabi ni Niko. "Night, you two," sabi niya pa bago pumasok sa
sasakyan niya. Nagpaalam din si Sancho. Ang weird naman.

Pagpasok ko sa sasakyan ni Vito, mas lalo akong inantok dahil ang

kumportable talaga nung upuan tapos tama lang iyong lamig kumpara sa
classroom namin.

"Okay lang ba kung umiglip lang ako sandali? Pagising na lang kapag nandun
na tayo?" tanong ko tapos hindi ko na nahintay iyong sagot niya dahil inantok
na talaga ako.

Nang imulat ko ang mga mata ko, nagtaka ako dahil nasa parking lot na naman
ako. Grabe... Nasa Brent pa rin ba ako? Pero pagtingin ko sa paligid,
napansin ko na nasa parking ako ng grocery na malapit sa Brent. Nadadaanan
ko 'to pero hindi pa ako nakaka-punta talaga.

Gusto ko sanang lumabas kaya lang ay hindi ko alam kung nasaan si Vito at
saka hindi ko alam kung paano i-lock 'to. Baka may mawala sa sasakyan.

Tumayo na lang ako sa labas. Sumilip ako sa loob ng grocery at nakita ko si

Vito roon na may dalang basket. Sinubukan kong tignan kung ano ang dala
niya pero masyado na akong malayo.

'Pano i-lock sasakyan?'

'I'm almost done.'

'Okay... Hintayin kita dito.'

Naka-sandal lang ako sa sasakyan niya. Ang lamig ng hangin. Minsan,

nakaka-pagod talaga... pero iniisip ko na in a few years, aanihin ko rin lahat
ng paghihirap na nararanasan ko ngayon.

Sabi nga ng prof ko, 'If going to law school is easy, then everyone would be
doing it. The fact that it's hard is what makes it special.'

"Ano'ng binili mo?" tanong ko kay Vito nang maka-labas na siya ng grocery.
May dala siyang 2 paper bag.

"Food," sagot niya tapos nilagay niya sa backseat iyong pinamili niya.
Pumasok na siya sa sasakyan kaya naman sumunod na ako. Ang tahimik niya
naman... Nakaka-panibago.
Paghinto namin sa boarding house, bago pa man ako makapagsabi ng good
night, lumabas si Vito at saka binuksan iyong sa backseat.

"Bakit?" tanong ko nang iabot niya sa akin iyong paper bags.

"Snacks."

"Ha?"

"I'd say that studying during wee hours of the morning is bad for the health,
but I know that your schedule is difficult," sabi niya. "So here, have some
healthy snacks."

"Kapag nagku-kwento ako sa 'yo ng nangyayari sa buhay ko, hindi ako

nagpapa-bili ng kung anu-ano."

"I know."

"Bakit may ganito?"

Nagkibit-balikat siya. "There's trail mix there and dark chocolate bars. Also,
some milk and vitamins."

"Si Vito naman."

"Just accept these," sabi niya sabay abot ulit sa akin ng paper bags.

"Grabe naman 'to," sagot ko habang inaabot iyong paper bags. "Kapag naging
abogado na ako, libre na consultation mo for life pati ng asawa at buong
pamilya mo."

Akala ko matatawa siya pero seryoso lang ang mukha niya.

"Don't stay up too late, okay?" sabi niya bago pumasok sa sasakyan.
Pinanood ko na lang siya hanggang sa maka-alis siya. Pagpasok ko sa gate,
nagulat ako dahil nakita ko si Rose.

"Alam mo kung may award sa pagiging manhid? Sa 'yo na ang korona!" sabi
niya. "Imbyerna ka, girl."
***

This story is 6 chapters ahead on Patreon x

 Chapter 14

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG14 Chapter 14

"Niko."

"Hmm?"

"Galit ba sa 'kin si Vito?"

"I don't think so. Why'd you ask?"

Nasa libro lang iyong libro ni Niko. May klase kami sa Crim II mamaya.
Maaga akong dumating kaya naman tumabi muna ako sa kanila. Medyo
naninibago ako kay Niko dahil nag-aaral siya. Na-trauma siguro dahil muntik
na siyang bumagsak sa Crim I. Na-realize niya na na may mga prof na hindi
niya madadaan sa pagngiti niya.

"Pagdating ko kasi lumabas siya," sagot ko.

Akala ko babalik din siya tapos may kukunin, pero ilang minuto na ang naka-
lipas, 'di ko pa rin siya nakikita.

"He's not mad, trust me."

"Seryoso ba? Kasi parang ayoko ng sumabay sa kanya pauwi..."

Isang linggo na na sobrang tahimik kapag nasa loob kami ng sasakyan niya.
Nung una, sinusubukan ko pa na mag-open ng topic para may pag-uusapan
kami kaya lang ay sobrang igsi naman ng sagot niya hanggang sa ayoko na
ring magsalita...
"He's not mad," sabi niya. "But if you don't wanna ride with him, I'll drive
you home, okay?"

"Hindi na. Kay Mauro na lang ako sasabay," sabi ko kaya lang ay natigilan
ako nang matawa siya. "Bakit ka natawa?" tanong ko.

Umiling siya habang naka-tingin pa rin sa libro niya. "Nothing."

"Ano nga kasi?"

"You know the answer, you're just refusing to acknowledge it."

Bahagyang kumunot ang noo ko. "Ha?"

"I'd help you, but also, I don't want to," magulong sabi niya. "Besides, it's fun
to—" sabi niya at saka napa-tingin sa pintuan nang bumukas iyon. "Damn it,
Assia, I wasn't able to finish reading!" pagpapatuloy niya habang mabilis na
iniscan iyong pahina na binabasa niya.

Nakita ko na kasunod ni Vitong pumasok si Atty. Tumingin ako sa kanya.

Tumingin din siya sa akin. Grabe. Ano ba'ng problema niya? Parang okay
naman kami tapos bigla na lang siyang sobrang tahimik...

Bumalik na ako sa pwesto ko.

Nag-aayos pa si Atty ng gamit niya. Wala pa si Mauro. Naka-tingin ako sa

pinto habang hinihintay siya. Grabe. Ang hirap talagang maging working
student... Baka may pinagawa pa sa kanya o kaya naipit siya sa traffic. 'Wag
sana siyang matawag ngayon...

"What was the last topic?" tanong ni Atty sa beadle namin. Sinabi ng beadle
na nasa Crimes Against Public Interest na kami. Habang inaayos ni Atty
iyong sa class card, sa wakas ay dumating na si Mauro. Lahat kami ay napa-
tingin sa kanya. Alanganin lang siyang ngumiti at nag-good evening kay Atty
bago dumiretso sa pwesto.

"Muntik na ko," bulong niya sa 'kin.

"Crimes Against Public Interest na tayo," sagot ko sa kanya.

Nagsimula na iyong klase. Sobrang nakaka-kaba. Iba iyong approach ni Atty
kumpara sa klase namin nung Crim I. Dati, maraming cases... Dito naman, sa
sobrang dami ng concept, halos wala ng cases. Ang problema lang ay dapat
kabisado namin lahat ng elements sa bawat crime. Paano kaya nito sa finals?
Halos 300 ata na crimes ang kailangang kabisaduhin. Isama pa iyong Obli.
Baka mabaliw ako nito.

Sobrang nagpapasalamat ako na hindi ako natawag ngayon dahil aminado ako
na nalilito ako sa topic. Ayoko kasi talaga na magkaroon ng pangit na
recitation. Kailangan kong maka-graduate on time. Kailangan kong maka-
pasa ng unang take. Marami pa akong kailangang gawin sa Isabela.

"Di ka lilipat?" tanong ni Mauro. Maaga kasing nagdismiss si Atty dahil may
meeting yata siya. Naglipatan iyong mga ibang kaklase namin.

"Hindi na," sagot ko habang kinukuha iyong reviewer na ginawa ko kaninang

lunch. Mabuti na lang at hindi ako pinapagalitan ni Atty. Villamontes kapag
sumisingit ako ng pag-aaral sa office. Sabi niya lang basta gagawin ko nang
maayos iyong trabaho ko, papabayaan niya akong magreview. Kaya nga kahit
minsan inaabot na ako ng madaling araw para tapusin iyong pleadings
ginagawa ko pa rin. Ayoko kasi na malipat ako sa iba.

"Andun mga kaibigan mo, oh," sabi niya.

"Ayaw mo ba kong katabi?"

Natawa siya. "Arte," sagot niya. "Sama lang kasi ng tingin sa 'kin nung si
Vito."

"Sa 'kin masama tingin nun."

"LQ kayo?"

"Ha?"

"Lover's quarrel, ganon."

"Alam mo, mag-aral ka na lang," sabi ko sa kanya. "Ang pangit ng recit mo

nung huli."
Natawa si Mauro. "Grabe naman."

"Puro ka kasi date."

"At least may love life."

"Nandito ako para mag-aral."

"Pwede naman sabay," sagot niya.

'Di ko na siya pinansin. Medyo naging close na rin kasi kami ni Mauro dahil
tinutulungan niya ako kapag nagfa-file ako. Tapos may isang beses na nagulat
ako dahil pinakilala niya ako sa tatay niya na nililigawan niya raw ako. Hindi
ako nakapagsalita sa sobrang gulat. At saka lang siya nagpaliwanag
pagkatapos na sa NBI daw kasi nagta-trabaho iyong tatay niya at matagal na
siyang pinaghihinalaan. 'Di pa raw niya sinasabi. 'Di ko na tinanong kung
bakit kasi choice niya naman 'yun. Pero sayang kasi ang cute nilang tignan
dalawa ni Achi, 'yung boyfriend niya na lawyer na. 'Dun nga ako nagtatanong
minsan kapag may nalilito akong concept, e.

Habang naghihintay kami, nagpa-turo ako kay Mauro tungkol sa Obli. Tinuro
na kasi sa kanya 'to ni Achi. Mabuti na lang magaling magpaliwanag si
Mauro kaya naiintindihan ko. Pinahiram niya rin sa akin iyong notes ni
Achilles na binigay sa kanya.

Nang dumating si Atty, nagsimula na naman iyong recitation. Nakaka-pagod

talaga ang araw na 'to. Wala pa kaming kalahati ng sem, pero grabe na iyong
pagod ko.

Natawag kaming lahat sa recitation. Required kasi ni Atty na isang sentence

lang ang sagot mo sa mga tanong niya na situation. Basta sasabihin mo lang
kung yes or no tapos may legal basis. Mabilis lang kaya natatawag kaming
lahat araw-araw. Hindi talaga pwedeng umabsent dahil sayang iyong grades.

"Magkikita ba kayo ni Achi?"

"Hindi. Uwi na ko."

"Ah... Pwede pasabay?"

"Di ka ba sasabay kay Vito?"

"Di muna siguro."

"LQ nga kayo?"

'Di ko na pinansin iyong sinasabi niya. Napa-tingin ako doon sa tatlo tapos
ngumiti ako at kumaway. Ayoko munang sumabay kay Vito. 'Di ko alam kung
ano ang problema niya sa 'kin... Bigla niya na lang akong 'di kinakausap.

"Hey, where are you going?" tanong sa akin ni Niko. Bigla niya akong
inakbayan bago pa man ako maka-labas ng classroom.

"Uuwi na," sabi ko.

"There's your ride," sabi niya sabay turo kay Vito. Tumingin ako kay Vito.
Naka-tingin din siya sa akin. Biglang tumawa si Niko. "You can go now,"
sabi ni Niko kay Mauro. Tumingin sa akin si Mauro. "We'll get her home,"
sabi ni Niko.

Nagkibit-balikat si Mauro bago ako iniwan. Tumingin ako kay Niko. "Ang
sama naman nito. Bakit mo pinaalis iyong tao?"

Nagkibit-balikat din si Niko. "My work here is done. Let's go," sabi niya
sabay hatak kay Sancho at saka iniwan kaming dalawa ni Vito.

Sabay kaming naglakad papunta sa elevator. Hindi na lang din ako nagsalita.
Kinakausap ko naman siya dati tapos hindi niya ako pinapansin... Natatakot
lang kasi ako na kausapin siya tapos hindi niya na naman ako papansinin...

Pagpasok namin sa elevator, nakita ko sa reflection ng pintuan na naka-tingin

siya sa akin. Naka-tingin din ako sa kanya. Para yata kaming tanga dalawa.

"May nagawa ba akong ayaw mo?" tanong ko nang hindi ako maka-tiis. "Kasi
kung meron..." sabi ko at saka nagbuntung-hininga. "Sorry na..."

Nakita ko na lumambot iyong ekspresyon sa mukha ni Vito.

"You did nothing wrong," sabi niya.

"E bakit 'di mo ako kinakausap?"

"I was just thinking."

"Isang linggo kang nag-isip?"

Napa-ngiti siya nang bahagya. "I've been thinking for a whole lot longer."

Napa-buntung-hininga ako. "Pwede ka naman sigurong mag-isip habang

kinakausap pa rin ako..." sabi ko sa kanya. Bumukas na iyong pinto nang
elevator. Sabay kaming lumabas. Sabay kaming naglakad. Nakaka-miss.

"Ang daming nangyari na gusto kong ikwento sa 'yo kaya lang 'di mo ako
kinakausap," sabi ko sa kanya. Sinimulan ko sa mga nangyari sa akin sa
trabaho pati iyong si Rose sa boarding house na laging masama ang tingin sa
akin. Gusto ko sanang ikwento si Mauro at Achilles kaya lang ay hindi ko
pwedeng ikwento kay Vito.

"A lot happened to you this week."

Tumango ako. "Sobra. Nakaka-pagod."

"You want ice cream?"

Umiling ako. "Ayoko ng ice cream. Gusto lang kitang kausap. 'Wag mo na
kong 'di papansinin bigla."

Nakita ko iyong pag-awang ng labi ni Vito.

Medyo nanlaki ang mga mata ko dahil baka iba ang maisip niya sa sinabi ko.
Baka isipin niya na nilalagyan ko ng malisya iyong kabutihan na ginagawa
niya sa akin. Alam ko naman na mabait lang talaga siyang tao. Kaya medyo
naiinis ako kapag sinasabihan kaming dalawa ng LQ. Baka kasi marinig ni
Vito tapos mailang siya sa akin. Siya pa naman iyong pinaka-close ko rito sa
Maynila.

"Kasi ikaw na 'yung parang best friend ko rito," mabilis kong sabi.

"Oh," sabi niya habang bahagya pa ring naka-awang ang labi.

"Kaya kung may nagawa ako... o kung may magagawa ako... paki-sabi agad,"
sabi ko habang may maliit na ngiti sa labi. "Magsosorry agad ako saka
magpapaliwanag—"

"Okay," sabi niya kaya natigilan ako sa pagsasalita. "We're fine."

"Talaga?"

Ginulo niya iyong buhok ko at saka bahagyang ngumiti. "I'm sure," sabi niya.
"Anyway... thoughts on ice cream?"

***

Sa awa ng panahon, bumalik na si Vito sa dati. Nag-uusap na kami kapag

hinahatid niya ako sa boarding house. Sandali nga lang dahil malapit lang
naman iyong school sa boarding house. Minsan naman nakakapag-usap din
kami sa room kaso ay hindi madalas dahil mas madalas na kapag dumadating
ako, pasimula na iyong klase.

"Please!"

"May gagawin nga kasi ako bukas."

"What? I'll do it for you."

"Maglalaba ako. Marunong ka bang maglaba?"

"No, but I have money."

Sinamaan ko ng tingin si Niko. "Oo na. Bukas."

"Thanks!" malaki ang ngiti na sabi ni Niko. "I'll pick you up tomorrow? Say
10?"

"Oo na..."

Kanina pa ako kinukulit ni Niko na turuan siya sa Oblicon. Nasigawan kasi

siya kahapon. Tapos bagsak iyong quiz niya. Normally wala naman siyang
pakielam kaso nung nakita niya iyong grades nung dalawa, parang binagsakan
ng langit at lupa iyong mukha ni Niko.

"How about 9? Breakfast, my treat? Then let's drop your clothes in the
laundry shop or something," sabi ni Niko tapos ay nakita ko na naman na
tumatawag iyong tatay niya sa kanya. "Bye! See you tomorrow!" sabi niya
bago mabilis na umalis. Automatic iyon kapag tinawagan siya ng tatay niya,
bigla siyang aalis.

"What was that?" tanong ni Vito nang maka-habol sa amin. Kinausap kasi
siya ni Shanelle, may tinatanong ata. Malapit na kasi iyong parang foundation
week sa school at si Niko, bored ata nung araw na iyon at vinolunteer si Vito
para sumali sa parang pageant. Kitang-kita ko na namula iyong mukha ni Vito
sa galit kay Niko kaya lang ay wala na siyang nagawa dahil naipasa na sa
admin ng school iyong listahan.

Dapat nga maging proud siya—bawat section kasi ay may representative

tapos mula doon ay pipili ng representative ng year level. Si Vito iyong
nanalo tapos si Shanelle iyong sa babae.

"Nagpapa-turo lang si Niko bukas."

"Oh... Can I join?"

"Di ba kayo magkikita ni Shanelle?" tanong ko. "Malapit na iyong... pageant."

Nakita ko iyong inis sa mukha ni Vito. "Right. I'll fucking wring Niko's neck,
I swear to fucking god," sabi niya. Bihira ko nang marinig magmura si Vito
kaya lang tuwing napapasok iyong pageant sa usapan, parang handang-handa
na siyang ibaon sa lupa si Niko.

Natawa ako. "Kailan nga ulit 'yun? Manonood ako. Aabsent ako sa trabaho
para manood," tukso ko sa kanya.

"Are you making fun of me?"

"Hindi, ah... May talent portion ba 'dun?"

"Can we please not talk about that?" Bahagya akong natawa dahil halata na
napipikon na si Vito sa pinag-uusapan namin. "What time will you study
tomorrow? Can I join?"

"Sabi ni Niko 9 daw..."

"Okay. I'll be there by 8? Breakfast together?"

"Okay... Dun ka na lang sa kanto. Dun kita pupuntahan."

"What? Why?"

"Si Rose kasi..." sabi ko sa kanya. "Basta. Sa kanto na lang, ha?"

Pakiramdam ko kasi malapit na siyang lapitan ni Rose para kumprontahin.

Ilang beses na akong nagtatago sa kwarto ko kahit gusto kong bumaba dahil
lagi akong kinukulit ni Rose kung kami na ba ni Vito. Hindi ko alam bakit
nakikielam siya. Kaibigan ko lang naman si Vito. Nakaka-hiya na ganoon
iyong iniisip niya.

"Okay..." sabi niya kahit halata na naguluhan siya sa sagot ko.

"Vito!" pagtawag ni Shanelle sa kanya.

Tumingin sa akin si Vito. Ngumiti lang ako sa kanya tapos tumango kasi
parang nagpapaalam siya sa akin na kakausapin niya si Shanelle. Pumunta
ako sa isa sa mga bench at saka naupo roon. Naka-tingin lang ako sa mga tao
na naglalakad.

Medyo tumagal iyong usapan nila. Nakita ko na patingin-tingin sa akin si

Vito. Napapa-tingin na rin ako sa relos ko dahil inaantok na ako. Ang dami
ko kasing ginawa sa trabaho tapos halos wala pa akong tulog. Natakot din
kasi ako sa bagsak na quiz ni Niko kaya napa-aral ako.

"Dito ka pa?" tanong ni Mauro nang makita ako.

"Wait lang," sabi ko sa kanya tapos lumapit ako kina Vito. "Vito..." pagtawag
ko at mabilis na napa-tingin silang dalawa sa akin. Ngumiti ako kay Shanelle.
Ang ganda niya talaga. Parang 'di nga siya law student, e. Parang bata pa
siya. "Marami pa yata kayong pag-uusapan. Sabay na lang ako kay Mauro
pauwi. Inaantok na kasi ako."

"I'll drive you home," sabi ni Vito. "Just text me—" sabi niya kay Shanelle.

Umiling ako. "Sabay na lang ako kay Mauro. Text kita kapag naka-uwi na
ako," sabi ko kay Vito bago ako nagpaalam at lumapit kay Mauro.

"Ewan ko talaga sa 'yo," sabi niya. "Kawawa si Vito sa 'yo."

'Di ko na lang siya pinansin. "Sa tingin mo ba may papasok na prof kapag
foundation week?"

"Minsan may pa-attendance."

"Ah..."

"Bakit? Aabsent ka?"

Hindi ako sumagot. Gusto ko sanang umabsent para maka-bawi sa tulog.

Baka kasi kagaya lang nung last sem na teacher's week tapos naglalaro lang
kami palagi o kaya may party... Hala. Party na naman. Mapapa-gastos na
naman ako.

"Wag ka ng umabsent! Masaya naman 'yung party!"

"Ayoko nga ng mga laro."

Tumawa si Mauro. "Sana masama ka sa banana game," sabi niya at saka

sinimangutan ko siya. Ang sama ng ugali.

***

This story is 5 chapters ahead on Patreon x

 Chapter 15

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG15 Chapter 15

"Sa tingin mo ba may attendance?"

Tumawa si Mauro. "Pumasok ka na kasi. Sigurado naman na walang recit."

Napa-buntung-hininga ako. "Kaya nga, e. Mas gusto ko sana na umuwi na at

matulog," sagot ko sa kanya habang sinasandal iyong ulo ko para pumikit
sana sandali. Sobrang daming ginagawa... Sobrang dami... Akala ko sanay na
ako, pero may mga araw pala talaga na sobrang dami ng ginagawa na minsan,
pakiramdam ko ay nalulunod na ako.

Pagdating namin ni Mauro sa school, nanibago ako dahil ang dami pa ring
tao. Kadalasan kasi kapag dumadating ako, wala na halos tao dahil tapos na
iyong uwian ng mga college students... Kung meron man ay kakaunti na lang.

"Wow. Parang park lang, ah," kumento ni Mauro nang mapaligiran kami bigla
ng mga college students na magka-holding hands. "Damn. Na-miss ko bigla si
Achi."

Napa-ngiti ako. "Papuntahin mo dito."

Alangan na natawa si Mauro. "Ayoko nga. Bigla pa namang pumupunta si

Papa dito," sabi niya na umakto na parang kinilabutan siya sa takot. Ngumiti
na lang ako kahit medyo nalungkot ako. Ang hirap naman ng sitwasyon niya.
Sinabi niya sa 'kin na hindi pa alam ng pamilya niya. Mukhang hindi rin alam
ng iba niyang kaibigan. Masaya ako na nakakapagsabi siya sa akin para kahit
papaano, hindi maipon sa loob niya.
"Bakit naman pumupunta ang Papa mo rito?" tanong ko na lang dahil medyo
nawi-weirduhan ako sa dami ng nakaka-salubong namin na tao. Ang ingay
din. At halos lahat yata sila ay may hawak na cotton candy.

"I don't know... Maybe chine-check niya kung puma-pasok pa ba ako."

"Bakit naman hindi ka papasok?"

"Ewan ko nga, e," sagot niya. "Interesado naman talaga akong maging
abogado..." pagpapa-tuloy niya bago huminto nang saglit. "Di lang ako
interesado siguro pumasok sa NBI pagka-graduate ko."

"Sa NBI?"

Tumango siya. "Yeah... Usually kasi 'dun mga accountant graduates at mga
lawyer," sagot niya at saka kinwentuhan ako sa mga ginagawang trabaho ng
tatay niya. Ang galing. Hindi ko alam na pwede pala roon.

Pagdating namin sa classroom, tama nga ang hinala namin. Walang klase.
Puno ng dekorasyon iyong classroom. Nakaka-bilib iyong determinasyon ng
mga kaklase ko. Hindi talaga makakapagklase si Atty kahit gustuhin niya
dahil pinuno nila ng bulaklak iyong lamesa at may naka-palibot pa na
Christmas lights ba 'yun?

Sabagay. Dapat na rin siguro akong magpasalamat. Hindi ko na rin kayang

sumagot sa recitation ngayon. Pagod na ako.

"Hey, Asia," bati ni Niko sa akin. Tumango si Sancho. Tinanggal ni Niko

iyong bag niya—

"May bag ka na?" nagulat na tanong ko.

Umirap si Niko. "Why do you have to be so surprised?"

"Wala ka kasing bag dati..." seryosong sagot ko sa kanya. "Ballpen lang ang
dala mo at saka 'yung clip na tinatawag mong wallet."

"It's called money clip and it's a thing, okay?" paliwanag niya sa akin.
Hanggang ngayon hindi ko pa rin maintindihan kung bakit naka-clip ang pera
niya. Sa Pasko, bibilhan ko ng coin purse si Niko para may lalagyan siya ng
pera niya.

Tumango na lang ako. Naupo ako at saka tumabi sa akin si Mauro. Tatanungin
ko sana siya kung okay lang na dito kami maupo dahil nabanggit niya sa akin
noon na medyo naiilang siya kina Vito...

"Nasaan pala si Vito?" tanong ko nang mapansin ko na si Niko at Sancho lang

ang nandito. Si Niko, himala na nagbabasa ng Crim II... Siguro talagang
natakot siya kay Prosec... Si Sancho naman ay hawak ang cellphone niya.

"Rehearsals, I think."

"Rehearsal?"

"Yeah. The pageant," sagot niya at saka natawa. "God, I'm excited for that
shit," sabi niya pa at saka siniko si Sancho. "Whatever the fuck happens,
we're watching that shit."

Pati si Sancho ay natawa. "Kahit lumindol, manonood tayo."

Tinaas ni Niko ang kamay niya at nag-apir sila habang tumatawa. Napailing
na lang ako. Masaya talaga sila kapag naiinis si Vito...

Dahil busy silang tatlo, tumulong ako sa pag-aayos ng classroom. Pero halos
tapos na sila roon kaya inutuan na lang ako ni Isobel na maging lookout daw.
Sabihin ko raw agad kapag papunta na si Atty.

Pumunta ako roon sa may dulo ng hall. Kita kasi roon iyong mga naglalakad
papasok sa building. Tahimik lang akong naka-tayo roon at pinapanood iyong
mga naglalakad. Bahagyang kumunot ang noo ko nang makita ko si Vito.
Naka-tayo lang siya roon at bahagyang naka-kunot ang noo. Biglang lumitaw
si Shanelle sa likuran niya. Medyo napa-awang ang labi ko nang hawakan ni
Shanelle ang kamay niya at hatakin siya palayo. Close na sila? Kasi dati
hindi naman sila nag-uusap. Wala namang masyadong kinakausap si Vito sa
classroom namin maliban na lang kung kakausapin siya.
Mukhang may pinag-uusapan sila roon—o mas mukha na may sinasabi sa
kanya si Shanelle kasi parang naka-tayo lang naman doon si Vito at naka-
tingin sa kanya.

"Good evening, Atty—"

Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko si Atty na lumabas ng elevator.

Hala! Masyado akong nanood kina Vito! Nalimutan ko na kaya nga pala ako
nandito ay para maging lookout!

Halos madapa ako sa pagtakbo pabalik sa classroom. Ito na nga lang iyong
binigay na trabaho sa akin ni Isobel, hindi ko pa nagawa nang maayos!

"Nandyan na si Atty," hinihinga na sabi ko nang maka-balik ako sa room.

"Okay, guys," sabi ni Isobel. "Atty's on his way up."

Mabilis akong umiling. "Hindi. Nandito na siya sa floor."

"Oh, shit. Guys, come on. On your position! Iyong lights paki-off na," sabi ni
Isobel. Narinig ko na tumawa si Niko sa likuran ko kaya napa-tingin ako sa
kanya. Nakita kong nakikipag-apir ulit siya kay Sancho, pero umiling lang si
Sancho sa kanya.

Hindi ko talaga maintindihan si Nikolai.

"Happy Foundation Day, Sir!" bati ng buong klase nang pumasok si Atty.
Nakita ko na napa-iling si Atty.

"Ako ba iyong school at ako ang binabati niyo?" tanong niya habang
nilalapag iyong bag niya sa lamesa na punung-puno ng bulaklak.

"Sir, on behalf of the class," sabi ni Isobel habang lumalapit kay Atty. Siya
ang laging pinapalapit ng lahat sa mga professor namin kapag kailangang
makiusap. Ang ganda-ganda niya kasi talaga. Siya nga dapat iyong ka-partner
ni Vito kaya lang talagang sinabi niya na kung pipilitin siya, aabsent siya sa
araw ng pageant. Minsan, nakaka-takot din siya.
Naka-upo lang kami roon sa gilid habang nagsisimula iyong program. Nung
unang beses kaming nagganito, nagulat ako sa mga laro nila... Sabi lang sa
akin, ganito raw talaga ang laro sa law school. Kaya nandun lang ako sa
pinaka-gilid lagi para hindi nila ako mapansin.

"Natakot ka talaga kay Prosec?" tanong ko kay Niko dahil kahit nagpaparty na
ang mga tao sa classroom namin, seryoso pa rin siyang nagbabasa ng libro.
Nakaka-panibago... pero mas nakaka-tuwa. Dati, lagi akong nag-aalala kay
Niko. Hindi ko kasi alam kung paano niya itatawid ang semester ng ballpen
at sarili niya lang ang dala niya.

Gumagana pala sa kanya ang negative reinforcement.

O kaya iyong trauma na muntik na siyang bumagsak.

"Duh," sabi niya lang kaya napa-iling na lang ako. "We'll graduate and take
the BAR together. No one will get left behind."

Napa-ngiti ako.

Dahil busy pa rin ang mga katabi ko, nanood na lang ako ng laro nila.
Mayroon silang parang trip to Jerusalem kaya lang ay imbes na upuan lang
sa gitna, mayroong mga babaeng naka-upo tapos ay may saging sa gitna ng
hita nila. Kapag huminto ang tugtog, uupo ang mga lalaki roon. Meron ding
sabi nila ay ibang version ng chubby bunny na imbes na marshmallow ay
saging.

Laging may saging.

Kaya pala ang dami kong nakitang saging kanina pagpasok ko sa room.

"Before we play our next game, let's eat our food first!" sabi ng host ng party.

"Tara na," sabi ko kay Mauro.

"Di ko na kayang kumain," sabi niya habang naka-sandal ang likod sa upuan
at naka-pikit ang mga mata. "Busug na busog na ako," dugtong pa niya.
Pinagdikit ko ang mga labi ko. Hindi ko alam kung matatawa o maaawa ba
ako sa kanya. Bunutan kasi iyong kung sino ang sasali sa laro. Palagi rin
siyang nabubunot.

"Pwede ko bang bawiin iyong contri ko? Pucha, puno na ng saging iyong
tiyan ko!" reklamo niya.

"Kuha na lang kita ng pagkain, gusto mo?" tanong ko sa kanya. "Baka 'di ka
na busog mamaya. Sayang naman," sabi ko. Tumango siya kahit naka-pikit.

Napa-tingin ako kina Niko at Sancho. Naka-upo pa rin iyong dalawa. Hindi
ko alam kung hindi ba nila alam na kukuha na ng pagkain o ayaw lang nilang
tumayo.

"Di ba kayo kakain?" tanong ko kay Niko.

"Later," sabi niya.

"Sancho?"

"Still full," sagot niya.

Naupo na lang ako.

Sayang... mukhang ang sarap pa naman nung pizza at saka carbonara...

Tahimik kong hinihintay na matapos sa ginagawa niya si Niko. Nahihiya kasi

akong pumunta mag-isa sa lamesa. Hindi ko masyadong ka-close iyong mga
kaklase ko. Nung first sem, laging sila Vito lang ang kasama ko. Ngayon
namang second sem, naging busy ako sa trabaho. Sana next year, mayroon na
akong maging iba pang kaibigan.

"Vito!" masayang sabi ko nang makita ko siyang bumalik sa classroom. Napa-

awang ang labi niya nang marinig niya ang pagtawag ko.

"Hey..." sabi niya ng may maliit na ngiti sa labi.

"Gutom ka na ba?"
"Huh?"

"Gusto mong... kumuha ng pagkain?" tanong ko sa kanya sabay tingin doon sa

lamesa. Hala. Paubos na iyong pizza.

"Uh... okay?" sagot niya.

Mabilis akong naglakad papunta sa lamesa bago maubos iyong pizza.

Inabutan ko ng paper plate si Vito at saka tinidor at tissue.

"Tapos na iyong rehearsals niyo?" tanong ko habang kumukuha ng chicken at

saka pizza.

"Yeah..." sagot niya. "Were you waiting for me to eat?"

"Wala akong kasama, e... Ayaw akong samahan nila Niko."

"What? Really?"

"Oo. Busy si Niko magbasa. Si Sancho busy sa cellphone niya."

"What about... Mauro?"

"Busog na sa saging," sagot ko tapos tinignan ko iyong plato ni Vito na wala

pa ring laman. "Ayaw mo ba ng pizza?"

Naglakad ng isang slice ng pizza si Vito sa plato niya at saka isang maliit na
manok. Sayang naman iyong binayad niya sa contribution. Pero baka busog na
siya. Baka kumain na sila ni Shanelle bago bumalik sa classroom.

Pagbalik namin sa pwesto namin, masaya akong kumain. Ano'ng flavor kaya
'to ng pizza? Ang sarap!

"Do you want mine?" tanong ni Vito habang naka-turo sa pizza niya.

"Ayaw mo ba?"

"Still kinda full," sabi niya habang nilipat sa plato ko iyong pizza niya.
"Ah... Kumain kayo ni Shanelle?"

Bahagyang kumunot ang noo niya. "Are you curious?"

"Wala lang. 'Di din kasi siya kumain," sabi ko habang naka-tingin kay
Shanelle na nandun sa kabilang side ng classroom. Naka-upo lang siya at
nagbabasa. Ang sipag niya rin. Saka ang cute niya talaga.

Habang kumakain ako, tinanong ni Niko si Vito tungkol doon sa isang concept
sa Crim. May sinasabi si Vito kay Niko tungkol sa piracy nang biglang
lumapit si Shanelle.

"What?" parang mabigat ang loob na tanong ni Vito nang lumapit si Shanelle.

"Nagtext si coach sa 'kin about sa speech," sabi ni Shanelle. Tumingin siya sa

akin at ngumiti. Ngumiti din ako. "Pwedeng sa labas na lang tayo mag-usap?
Medyo naka-harang ako dito, e."

Tumayo si Vito at saka lumabas silang dalawa.

"Ang cute ni Shanelle," sabi ko.

Nagsnort si Niko. "Not Vito's type," sagot niya habang naka-tingin pa rin sa
libro niya. Grabe. Hindi niya talaga aalisin ang mata niya roon? Grabe naman
ang trauma na binigay sa kanya ni Prosec...

"Bakit naman? Ang cute naman ni Shanelle," sabi ko. Mas mukha nga siyang
high school student kaysa law student, e. Saka mabait pa at masipag. Hindi
rin siya mukhang masungit... Hindi kagaya nun ex ni Vito...

"Vito likes girls who are naive to the point of absurdity," sabi ni Niko.
"Sancho, back me up."

"Affirmed," sabi ni Sancho.

Natawa si Mauro sa tabi ko.

Hindi ako nagsalita. Tinutukso ba nila ako? Ulit? Nakaka-hiya. Mabuti na

lang at wala rito si Vito para marinig 'yang mga sinasabi nila.
Tinuon ko na lang ang atensyon ko sa kinakain ko. Maya-maya, nagsalita na
ulit iyong host namin at sinabi na maglalaro kami. Sigurado ako may saging
—

"Assia and Niko!"

Napa-tingin agad ako sa kanila.

"H-ha?"

"Let's go na! Last game na 'to!" sabi niya bago nagtawag ng iba pang
pangalan. Nagka-tinginan kami ni Niko.

"Ayoko," mariin kong sabi sa kanya habang umiiling. Ayokong humawak ng

saging ngayong gabi.

"Yeah, I don't wanna play," sabi ni Niko. "I love my life."

"Tara, labas tayo ng—"

Pero natigilan ako sa sasabihin ko nang lumapit sa amin si Isobel. "Guys, tara
na! Last game naman na, and then dismiss na tayo," sabi niya. Hindi kami
gumalaw ni Niko. "Please?" sabi niya, pero hindi pa rin kami gumalaw.
"Sancho, pilitin mo naman friends mo," sabi ni Isobel kay Sancho.

Nagulat ako nang itulak patayo ni Sancho si Niko. "Maglaro daw kayo," sabi
ni Sancho kay Niko.

***

This story is 5 chapters ahead on Patreon x

 Chapter 16

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG16 Chapter 16

Mariin akong umiling.

Ayoko.

Ayoko talaga.

"Bilis na, please? Baka magalit na si Atty..." sabi ni Isobel habang naka-
tingin sa akin. Hindi ako maka-galaw dahil pakiramdam ko ay naka-tingin
ang lahat sa akin.

"O-Okay..."

"Yes! Thanks, Assia!" sabi ni Isobel. "For fun lang naman 'to."

"I fucking hate my life," bulong ni Niko sa tabi ko.

Ngayon lang ako sumang-ayon kay Niko.

Dapat talaga umabsent na lang ako at natulog.

Sobrang bigat ng paghinga ko nang abutan ako ng saging. Nang dahil sa law
school, habang buhay na yatang iba ang pagtingin ko sa saging... Nagawa na
yata nila lahat ng pwedeng gawin sa saging.

"So, for our final game," sabi ni Colleen, "Is none other than the original
banana game!" pagpapa-tuloy niya. Medyo nabingi ako sa sigawan ng mga
tao sa classroom. Napa-hinga ako nang malalim. Hindi ko alam kung bakit
na-e-excite sila. Ilang beses na naming napanood 'to dahil ginagawa 'to
tuwing may party sa classroom...

Bakit ba kasi nasama ako rito?

Dapat talaga hindi ako nakinig kay Mauro at dumiretso na lang ako ng uwi
kanina.

"Just don't participate," sabi ni Niko. "Unless... are we trying to win?" tanong
niya habang naka-tingin sa akin at bahagyang nanlalaki ang mga mata.

"Hindi, ah!" mabilis na sagot ko sa kanya. Bakit naman niya iisipin na gusto
kong manalo rito? Wala naman akong mapapala bukod sa magkakaroon ako
ng potassium sa katawan dala ng saging.

"Oh, okay," sabi niya na para bang nabunutan siya ng tinik sa dibdib. "So, our
game play would be just you... kneeling. Just don't fucking touch the banana,
Assia. For both our sakes."

Parang problemadong-problemado si Niko. Nung huling naglaro naman siya

nito, parang enjoy na enjoy siya. Sobra ba talaga iyong trauma na nakuha niya
sa Crim? Parang medyo naging seryoso na talaga siya...

"Guys, everyone's required to participate, okay?" sabi ni Colleen na para

bang sa akin naka-tingin. "If you don't wanna eat, at least peel the banana."

Saglit kong ipinikit ang mga mata ko at saka humugot ng malalim na malalim
na malalim na hininga.

"Okay, girls, kneel na!" sabi ni Colleen. Halos mabingi na naman ako sa
sigawan ng mga tao sa classroom. Gusto ko na lang takpan iyong mukha ko
dahil nakikita ko na ang daming nagrerecord gamit ang mga cellphone nila.
Mabuti na lang talaga at hindi maalam sa ganito ang pamilya ko... Baka
kaladkarin ako pabalik sa Isabela kapag nalaman nila na gumagawa ako ng
ganito sa Maynila.

"Niko," pagtawag ko sa kanya nang makita ko na parang chicken skin iyong

balat niya. "Okay ka lang?" tanong ko habang naka-luhod sa harapan niya.
Nakita ko na naka-ilang lunok siya.

"Here, guys," sabi ni Colleen. "Put the banana in between your legs. Girls,
wait for my instructions before you begin."

Nakita ko na ipinikit ni Niko ang mga mata niya. Pagdilat niya, biglang
nanlaki ang mga mata niya. Sinubukan kong tawagin ang pangalan niya pero
parang napako ang tingin niya sa kung saan man kaya napa-talikod din ako.
Nakita ko si Vito na naka-tingin sa aming dalawa. Tumingin ulit ako kay Niko
at para bang may sinasabi siya kay Vito pero wala akong marinig na salita.

"Go!"

Muling bumalik ang atensyon ko sa mga tao sa tabi ko. Biglang bumilis ang
tibok ng puso ko.

"Assia, just peel the banana na lang," sabi sa akin ng isa ko pang kaklase.
Napa-tingin ako kay Niko. Sobrang bilis ng pag-iling niya na para bang
matatanggal ang ulo niya mula sa leeg niya.

"Or at least ilapit mo iyong face mo? Naka-tingin si Atty," pagpapa-tuloy

niya pa. Saglit akong tumingin kay Atty at nakita ko na naka-tingin nga siya sa
amin... siguro ay dahil kaming dalawa lang ni Niko iyong parang estatwa na
hindi gumagalaw.

Huminga ako nang malalim.

"Babalatan ko lang 'yung saging—"

"No!" sagot ni Niko.

"Para matapos—"

"You know what will end? My life," sabi niya habang tinakpan iyong saging
sa gitna ng binti niya.

"Bilis na—"
Pero bago pa man matuloy ang sinasabi ko, may nanalo na sa tabi namin.
Grabe... ang bilis naman niyang kumain ng saging.

"Let's go," sabi ni Niko at tinulungan akong tumayo. Nang maka-tayo ako,
magsasalita pa lang sana ako kaya lang ay mabilis siyang naglakad papunta
kay Vito. Naka-kunot ang noo nilang dalawa. Bago pa man ako maka-lapit sa
kanila ay naglakad palabas si Vito.

"Great," sabi ni Niko. "All I wanna fucking do was read!" dugtong niya bago
tumingin kay Sancho. "Bitch, you sold me out," sabi niya bago kinuha iyong
libro niya at lumabas. Mabuti na lang at naka-tayo ang lahat at nagkaka-gulo
dahil baka magalit si Atty na bigla na lang nagwalkout si Niko.

Nang matapos ang klase, nagpaalam si Mauro na mauuna na siya dahil

nagtext daw si Achi sa kanya. Naiwan kaming dalawa ni Sancho.

"Nasaan iyong dalawa?" tanong ko sa kanya.

"Parking siguro," sagot niya. "Pag 'di natin nakita, hatid na lang kita."

Tumango ako. "Salamat."

"No problem," sagot niya na may matipid na ngiti.

Tahimik lang kaming dalawa habang pababa sakay ng elevator. Habang

naglalakad kami palabas ng building, patingin-tingin ako sa paligid. Hindi ko
sila makita. Saan kaya pumunta iyong dalawang 'yun?

"Nandito pa yata sila sa school..." sabi ko dahil nang pumunta kami sa

parking, nandun pa iyong jeep ni Niko at kotse ni Vito.

"Gusto mong hanapin muna natin?" tanong ni Sancho.

"Okay lang ba?" tanong ko dahil baka gusto nang umuwi ni Sancho. Kaso ay
nagkibit-balikat lang siya kaya namang naglakad na kaming dalawa.

Mukhang mahihirapan kami dahil ang daming tao sa grounds ng school.

Hanggang ngayon ay may mga college students pa rin. Hanggang ano'ng oras
kaya iyong parang amusement park?
"Ang daming tao," kumento ko.

"Tawagan mo si Vito," sabi niya.

"Wala akong load..." sagot ko. "Ikaw na lang."

"Hindi sasagot 'yun."

"Bakit naman?"

Tumingin sa akin si Sancho. Tumingin din ako sa kanya. Bahagyang kumunot

ang noo niya.

"Never mind," sabi niya. "Ikot na lang tayo ng isang beses tapos kapag 'di
natin makita, hatid na kita pauwi."

"Okay," sagot ko habang tumatango.

May nadaanan kami na mga rides. Sayang. Nasaan kaya si Vito? Kung hindi
siya biglang nawala, aayain ko sana siyang sumakay. 'Di ko rin kasi siya
masyadong nakikita ngayong linggo kahit walang klase dahil busy siya palagi
sa rehearsals.

"Hala. Bukas na 'yung sa pageant, 'di ba?"

"Yeah. 3pm daw start."

"Okay."

"Manonood ka?"

"Oo. Magpapaalam ako."

"Nice."

Ngumiti ako. "Syempre kailangang magsupport kay Vito," sagot ko. Alam ko
naman na ayaw niya talagang sumali roon at napilitan lang siya dahil
vinolunteer siya ni Niko. Pero kahit na ganoon, kailangan na nandun pa rin
kami bilang suporta sa kanya.
"Ayun yata sila..." sabi ko nang maka-kita ako ng dalawang lalaki doon sa
may isang gilid. Parang kasing katawan sila nina Niko at Vito. Mas binilisan
namin ang lakad. "Bakit..." Napa-hinto ako at napa-tingin kay Sancho. "Nag-
aaway ba sila?" tanong ko nang makita ko na may isa na tumulak sa isa.

"Know what? Hatid na lang kita pauwi," sabi sa akin ni Sancho.

"Sandali. Nag-aaway ba sila?" tanong ko. "Sila ba 'yun? Baka hindi—"

"Sila 'yun," sabi niya kaya napa-hinto ako. "Don't worry, ganyan lang talaga
'yang dalawa. Okay na 'yang bukas."

"Pero—"

"Gusto mo bang lumapit?"

Napa-kunot ang noo ko. "Bakit... parang may kakaiba sa tanong mo?"

Nagkibit-balikat siya. "Kapag lumapit tayo, malalaman mo kung bakit sila

nag-aaway," sabi ni Sancho habang pareho kaming naka-tingin sa dalawang
lalaki na nagtutulakan—o parang si Niko na pinipilit si Vito na suntukin siya.

"Ano'ng ibig mong sabihin?"

"Wala," sabi niya. "I know you're from the province and probably sheltered,
but you can't be that naive—"

"Hatid mo na ko."

Napa-tingin siya sa akin.

Bahagyang ngumiti ako.

"Hatid mo na ko."

"Are you sure?" tanong niya.

Tumango ako. "Nandito ako para mag-aral. Kapag abogado na ako, uuwi na
ako sa amin, Sancho. Wala akong balak magtrabaho sa Maynila. Wala akong
balak tumira dito. Kaya... kaya kung anuman 'yung sasabihin mo, ayokong
marinig." Tumingin ako sa dalawa. "Hindi naman sa tanga ako... May mga
bagay lang talaga na ayokong malaman."

***

"Good job, guys," sabi ni Atty. Villamontes nang matapos kami sa ginagawa
namin. Halos sumakit ang batok ko dahil kanina pa ako naka-harap sa laptop.
Dadaan nga ako mamaya sa botika para bumili ng salonpas. Sobrang sakit na
ng buong katawan ko.

"Assia," pagtawag sa akin ni Atty.

"Yes po?"

"Maaga kang aali ngayon, right?" tanong niya at tumango ako. "Gusto mong
sumabay na sa 'kin?" tanong ni Atty habang nag-aayos siya ng gamit. "Papunta
na rin naman ako sa school."

"Hala, sir, 'wag na po," sabi ko.

Mabait naman sa akin si Atty at saka considerate lalo na kapag alam niya na
may exam sa school... pero kahit na ganoon, ayoko pa ring sumabay sa kanya.
Para kasing hindi magandang tignan... Estudyante pa rin naman ako at saka
professor siya sa school.

"No, it's okay. Unless ayaw mo akong kasabay?"

Napa-awang ang labi ko.

Tumawa siya.

"I'm kidding," sabi niya. "Second year ka na next sem, right?" tanong niya at
tumango ako. "Baka maging teacher mo pa ako, ah."

Alangan akong ngumiti. "Ano po tinuturo niyo?"

"Sa second year? Transpo and Insurance," sagot niya. "Basta, ikaw ang
beadle kapag naging prof mo ako."
"Ah... sige po," sabi ko.

Hindi ko alam kung mauuna na ba ako. Baka mabastusan siya sa akin. Ayoko
kasi talagang sumabay. Mabuti na lang at kinausap siya nung isa pang lawyer
kaya naman naka-alis ako ng hindi niya napapansin. Mabilis akong bumaba at
saka sumakay sa jeep.

Pagdating ko sa school, agad akong pumunta sa field dahil doon daw

gaganapin iyong pageant. Agad kong nakita sina Niko dahil halata agad na
sila iyon dahil sa tangkad nila ni Sancho.

"Nagsimula na ba?" tanong ko kay Sancho.

"Medyo."

Tumingin ako kay Niko. Napa-awang ang labi ko nang makita ko na may
putok sa gilid ng labi niya.

"Niko—"

"I don't wanna talk about it," sabi niya.

Tumingin ako kay Sancho na nagkibit-balikat lang.

"Stop staring," sabi ni Niko nang ilang segundo na ang lumipas at naka-tingin
pa rin ako sa kanya. "Let's just watch this damned pageant."

Hindi ako makapagfocus sa pinapanood ko.

Hindi ko rin alam kung paano nanalo si Vito kahit parang galit lang siya
buong pageant dahil naka-kunot lang ang noo niya. Siguro dahil sa sagot niya.
Kahit mukha siyang galit, sa kanya iyong pinaka-maganda at pinaka-backed
up with facts na sagot sa tanong.

Ang talino talaga niya.

Sobrang dami niya kasing binabasa kaya ang dami niyang alam na random
facts pati mga current events.
Nang matapos iyong program, sumunod lang ako kina Sancho. Napunta kami
roon sa parang dressing room nina Vito at Shanelle. Medyo maraming tao ang
nandoon para magcongratulate. Nakita ko na ang daming babae ang lumapit
kay Vito.

"Let's go," sabi ni Niko nang makita niyang naka-hinto ako.

"May kausap pa siya," sabi ko nang makita ko na may kausap siya na higher
year sa amin.

Umirap si Niko. "Don't care. Let's just get him and let's get out of here," sabi
ni Niko bago dumiretso papunta kay Vito. Ang... weird. Parang kagabi lang
ay nagtutulakan silang dalawa tapos ngayon ay okay na ulit sila.

Nasa unahan ko si Niko at Sancho. Hindi ko alam kung alam ni Vito na

nandun ako dahil abala siya sa pagtanggal ng butones sa suot niyang puting
longsleeves. Agad na nag-iwas ako ng tingin ng hubarin niya iyon. Nakita ko
na natawa sa akin si Sancho.

"Come on," sabi ni Niko. "I'm starving."

"Can't you wait? I'm still changing," sagot ni Vito. "Fucking glitters," sabi
niya habang pinapagpagan ang sarili. Hindi ko maiwasang mapa-ngiti nang
makita ko na tinutulungan siya ni Niko na tanggalin iyong glitters sa katawan
niya. Sana ganito lang sila palagi. Ayoko nung kagabi na nag-aaway sila.

"Vito."

Sabay-sabay kaming apat na napa-tingin nang magsalita si Shanelle. Halos

mapa-awang ang labi ko. Grabe... bakit ganon? Mas maganda siya kapag
walang makeup.

"What?" tanong ni Vito na ibinalik ang atensyon sa pagtanggal ng glitters.

"Uh... may victory party daw iyong section. Sama kayo," sabi ni Shanelle
sabay tingin sa amin. "Dinner tapos inom."

Napa-tingin sa akin si Vito. Medyo nagulat ako dahil ngayon lang siya
tumingin sa akin simula nung pumunta ako rito sa dressing room.
"Okay," sabi niya kay Shanelle. "Just text me where."

***

This story is 5 chapters ahead on Patreon x

 Chapter 17

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG17 Chapter 17

"Congrats."

"Thanks," sagot ni Vito nang hindi man lang lumingon sa direksyon ko.
Papunta kami sa sinasabi nila Shanelle na lugar kung saan mangyayari iyong
party daw. Tahimik lang kanina habang kumakain kami ng dinner—o baka
ako lang iyong tahimik dahil nag-uusap naman sina Niko kanina.

Gusto ko sana ulit na tanungin si Vito kung may problema siya sa akin kaya
lang ay baka makulitan naman na siya... Kinakausap niya pa rin naman ako.
Kaso lang ay hindi kagaya ng dati.

Hindi na ako nagsalita pa hanggang sa makarating kami sa isang bahay.

"Akala ko sa bar?" tanong ko nang huminto iyong sasakyan.

"House party," sagot ni Vito. Tumingin siya sa akin. "Just tell me if you
wanna go home already, okay?" tanong niya na bago pa man ako maka-sagot
ay nabuksan niya na iyong sasakyan palabas.

Huminga ako nang malalim. Hindi naman ata siya galit sa akin. Baka pagod
lang. Nakaka-pagod naman talaga iyong mga nangyari sa kanya dahil sa
rehearsals pa lang dun sa pageant.

Hindi muna kami agad pumasok dahil hinintay namin sina Niko na dumating.
Pagdating nila ay sabay-sabay kaming pumasok. Si Niko iyong may pinaka-
maraming kilala. Marami din namang kilala sila Sancho at Vito, pero si Niko
iyong palaging napapa-hinto para makipag-usap sa mga tao.
"If you wanna go home—"

"Kakarating lang natin," pagputol ko sa sinabi ni Vito.

"Yeah, I know. But also, this is not your scene," sabi niya.

"Akala ko tapos ka na sa pagpaparty?" tanong ko dahil naalala ko na sinabi

niya sa akin iyon dati. Na tapos na raw siya sa buhay na pagpaparty. Para
ngang pati sila Niko ay tapos na rin doon dahil madalas ko nang nakikita si
Niko na nag-aaral.

Bigla siyang huminto sa paglalakad at kumuha ng beer at saka tubig. Inabot

niya sa akin iyong bote ng tubig.

"Yeah... but also, distraction," sabi niya at saka binuksan iyong can ng beer.
"Just one can, I promise," pagpapa-tuloy niya bago iyon ininom. Napa-
buntong hininga na naman ako.

***

Hindi naman galit sa akin si Vito.

Ni hindi nga niya ako iniwan buong party. Nasa tabi ko lang siya. Kaso lang
ay may mga lumalapit na babae sa amin para magcongratulate kay Vito. Ang
dami nila. Saka ang gaganda. Kanina pa rin nila binibigyan ng inumin si Vito
kaya lang ay hindi niya tinatanggap iyon. Ang iniinom niya lang ay tubig kasi
naubos niya na iyong isang can ng beer.

"Tired? Wanna go home?" tanong niyang muli sa akin. Umiling ako. Gusto
niya na ba akong umuwi? Ayoko naman na lagi siyang nag-a-adjust sa akin.
Baka ganito talaga iyong buhay niya. Wala namang masama kung mag-adjust
ako. Hindi ko naman ikamamatay kung magstay ako sa party na 'to. Tutal
victory party naman daw 'to ng year level namin.

"Hey, let's play!" sabi sa amin ng isang babae.

"No, thanks," sabi ni Vito.

"Please? Don't be KJ na! Minsan lang naman!" sabi niya sabay hatak sa
aming dalawa patayo. Napa-buntung-hininga na lang ako nang mahatak niya
kami papunta sa isang gilid. Mayroon doong mga tao. Maraming tao sa bahay
na ito. Hindi kaya sila inirereklamo ng mga kapitbahay nila? Sobrang lakas
kasi ng tugtog...

"You see this?" sabi nung isang babae sabay pakita ng bote. "We'll play—"

"Boo!" sabi nung ibang mga lalaki.

"Assholes!" sagot nung babae. "Since we're not in highschool, we'll play shot
or dare. Not truth because you know? Not really interested in your truths,"
sabi niya pa na naging dahilan kung bakit nagboo ulit iyong mga lalaki.
Nagpaliwanag pa iyong babae sa mangyayari.

"Wanna go home now?" tanong ni Vito sa akin.

"Gusto mo na bang umuwi?" tanong ko sa kanya.

"If you wanna—"

"Nice! What's your name again?"

"Assia."

"Hi! Nice to meet you, Assia. So, shot or—"

"Shot," sagot bigla ni Vito sa tabi ko sabay inom nung alak sa maliit na baso.

"So... you're taken," sabi nung isa pang babae na kumausap kanina kay Vito.

"No, but she doesn't drink," sagot ni Vito. Tumingin siyang muli sa akin. "Still
don't wanna go home?" tanong niya. Umiling ako. "Okay..." Napa-buntung-
hininga siya. May kinuha siya mula sa bulsa niya at iniabot sa akin. "Here's
my key fob. I don't know what will happen tonight, but don't let me drive. If
Niko and Sancho are also both drunk," sabi niya at saka kinuha iyong
cellphone niya at may ginawa roon. "Text this number and tell him to pick us
up."
Napa-awang ang labi ko. "Okay..."

"Stay by my side," sabi niya. "Don't talk to strangers—"

"Pero puro tiga-school naman ang nandito..."

"Fair point," sabi niya. "But if you feel like you're in trouble, tell me
immediately, okay?"

"Paano kung lasing ka?"

"I'm never too drunk to punch an asshole, okay?" sabi niya sabay gulo ng
buhok ko. Lihim akong napa-ngiti. Okay na yata kami.

***

Hindi ko alam kung malas lang ba talaga kami o madalas talagang tumapat sa
amin ni Vito iyong bote. Siguro kung 20 beses na pina-ikot iyon, 15 iyong sa
aming dalawa. Sunud-sunod halos iyong pag-inom ni Vito. Pulang-pula na
iyong buong mukha niya lalo na iyong tenga niya. Gusto kong hanapin sina
Sancho at Niko kaya lang ay hindi ko maiwanan si Vito... Kanina pa siya
hinahawakan nung babae sa isang tabi niya.

"Vito..."

"Hmm?"

"Hanapin na natin sila Niko..."

"Okay..."

Sabay kaming naglakad kaya lang ay parang lasing na talaga si Vito dahil
hindi na siya diretso maglakad. Hindi ko alam kung ano iyong pina-inom nila
sa kanya dahil ang daming iba-ibang bote sa lamesa kanina.

"Can you just leave me here and find them?" tanong niya habang naka-upo sa
isang gilid. Naka-takip iyong mukha niya ng mga kamay niya. Parang hilung-
hilo na siya at lasing na lasing na.
"Okay..." sabi ko. "Babalik agad ako."

Tumango lang siya habang takip pa rin ang mukha. Nagmamadali akong
bumalik sa loob ng bahay para hanapin sila Niko. Ilang tao ang
napagtanungan ko kaya lang ay hindi din daw nila nakita si Niko... Iniwan ba
nila kami? Parang hindi naman nila gagawin 'yun...

"Seryoso ka ba?" tanong ko nang makita ko si Niko na nagbabasa ng libro

habang naka-upo sa kama. Nasa gilid niya si Sancho na mukhang natutulog
na.

"Quiz tomorrow. Can't afford to fail again," sabi niya habang naka-tuon pa rin
ang mga mata sa libro. May dala talaga siyang libro? Seryoso? Si Nikolai ba
'to?

"May quiz?"

"Yup. It's in the group chat."

"Nagbabasa ka na ng group chat?"

"You wound me, Assia."

"Sinaktan ka talaga ni Prosec, no?"

"Why are you here again? And where's your shadow?"

Hala.

Oo nga pala!

"Tara na... Pwede ba na iwan dito iyong sasakyan ni Vito? Kasi lasing na
siya, e..."

Ginising ni Niko si Sancho tapos ay lumabas na kami. Grabe. Dito pa talaga

siya nag-aral sa kwarto. Nagpaalam man lang kaya siya sa may-ari? O baka
ganito talaga sa mga party sa Maynila? Pwede kang magbukas ng kwarto at
maki-aral?
"Pwede mo bang kausapin iyong may-ari na iiwan muna iyong sasakyan ni
Vito?" tanong ko kay Niko habang pababa kami ng sa unang palapag ng
bahay... Grabe... Bakit may elevator sa bahay na 'to?

"No, it's fine. I'll have someone pickup his car tomorrow," sabi ni Niko.
Binigay ko na sa kanya iyong susi ng sasakyan ni Vito. Habang naglalakad
kami ay pilit kong hindi pinapansin iyong mga tao sa gilid.

"God, I miss my old self," sabi ni Niko habang naka-tingin sa dalawang tao
sa may gilid na—

Grabe.

May mga kwarto naman sa taas—

Kaya lang baka kung ano ang gawin nila roon... Mas mabuti na siguro na dito
na lang sila sa baba magganyan...

"I hate being studious," sabi ni Niko.

Natawa saglit si Sancho. "Isang subject lang naman inaaral mo. Ulol."

"Fuck you. Hater."

"Papasa ka nga sa Crim II, babagsak ka naman sa ibang subject."

"Fuck your annoying—"

Kaya lang ay natigilan siya nang makita namin si Vito na—

"Okay, buddy, we're going home," sabi niya kay Vito matapos hatakin palayo
roon sa babae na—

Bakit... sila naghahalikan?

Hindi ako maka-galaw sa kinatatayuan ko.

Ano'ng... nangyari?
"Assia, let's go," sabi ni Sancho sa akin. Napa-tingin ako sa kanya. Kanina pa
ba ako hindi guma-galaw? "It's nothing. Lasing si Vito, halata naman."

Hindi pa rin ako makapagsalita.

Parang bumabalik sa isip ko iyong nakita ko.

"Tara na," sabi ni Sancho.

"Hinalikan—"

"I'm pretty sure na hinalikan si Vito nung babae," sagot niya sa akin. "Tara
na," pag-uulit niya. Kaya lang ay hindi ako maka-galaw. Parang bumabalik
ulit sa isip ko iyong nakita ko kanina. Napa-buntung-hininga si Sancho.
"Assia—"

"Bakit... siya humalik pabalik?" mahinang tanong ko.

"I don't know... Lasing siya," sagot ni Sancho.

"Hindi naman siya ganoon ka-lasing..." mahinang sagot ko. "Nakausap ko pa

nga siya kanina... Siya iyong nagsabi na iwan ko siya para hanapin kayo..."

Parang ayokong pumikit dahil naaalala ko iyong nakita ko kanina.

"Baka pinainom ulit siya habang hinahanap mo kami. I don't know. Wala
naman tayo kanina dito, Assia," paliwanag ni Sancho. "But let's go, okay?
Nasa labas na sila Niko."

Pero hindi pa rin ako maka-galaw.

Tumingin ako kay Sancho.

"Hindi naman siya ganoon ka-lasing..."

"Siguro," sabi niya.

"Pumayag siyang halikan siya."

"Siguro."

Pilit akong ngumiti.

"Just talk to him," sabi niya.

"Ayoko."

"Ayaw mong malaman?"

Tumango ako. "Nandito lang naman ako para mag-aral."

"Okay," sabi niya habang naka-tingin sa mga mata ko. "Whatever you want.
Hindi ka naman pipilitin nun."

Bahagyang umawang ang labi ko. Magtatanong pa sana ako kaya lang ay
nauna nang maglakad palabas si Sancho sa akin.

Pagdating namin sa labas ay nakita namin si Niko na pilit pinapasok sa

likuran ng sasakyan niya si Vito.

"For fuck's sake! Get in!" sigaw niya kay Vito habang sinisipa papasok.
Mabilis akong lumapit para tulungan sila. Ngumiti si Vito nang makita ako.

"Hi," sabi niya. Mapulang-mapula pa rin ang mukha niya... pati iyong labi
niya.

Hindi ako sumagot. Pina-pasok ko siya sa loob ng sasakyan. Nang maka-

pasok siya ay saka lang nagpaalam si Sancho na uuwi na rin siya.

"Stay at the back," sabi ni Niko nang bubuksan ko sana iyong sa pintuan sa
front seat. Huminga ulit ako nang malalim bago pumasok sa likuran. Naka-
sandal ang ulo ni Vito sa may bintana.

"Akala ko sanay kayong uminom?" tanong ko kay Niko habang nagda-drive

siya.

"Yeah. But that one's out of practice," sabi niya. "And he barely ate anything
earlier."
Bahagyang nanlaki ang mga mata ko nang ihiga niya ang ulo niya sa mga binti
ko. Medyo naka-dikit iyong buhok niya sa noo niya dahil sa pawis. Muli
akong napa-tingin sa mga labi niya.

Narinig kong natawa si Niko sa harapan nang makita niyang punasan ko ng

panyo ko iyong labi ni Vito na may lipstick pa nung babae.

"Assia, what are you doing?" tanong niya.

"Ha?"

"What are you doing?" muling tanong niya. "What are you doing to my
friend?"

"Ano'ng ibig mong sabihin?"

Muli siyang tumingin sa akin mula sa rearview mirror. Nawala iyong ngisi na
normal na nasa mukha ni Nikolai. Naging seryoso ang ekspresyon niya.

"I'm very fond of you, Assia... but also, if you don't want anything with my
friend, let's set some limits here, okay?" sabi niya. "It's not fun seeing him
like this."

Napa-awang ang labi ko.

"I don't mean any harm, okay? I really like you as a friend... but if you just
want to be friends with him, just be friends with him. No things like that one
you were doing earlier," sabi niya. "It's all kinds of confusing."

Hindi pa rin ako makapagsalita.

"Just... stop adding to things being confusing."

***

This story is 5 chapters ahead on Patreon x

 Chapter 18

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG18 Chapter 18

Hindi ko alam kung blessing in disguise ba na matatawag iyong nangyari na

nag-announce na walang pasok ng isang linggo pagkatapos iyong foundation
week. Isang linggo ko nang hindi nakikita sina Vito. Pero tapos na iyong isang
linggo ko. May pasok na ulit mamaya.

"Absent ka na lang," sabi ni Mauro sa akin.

"Puro ka absent."

Humalakhak siya. "Itsura mo kasi parang mamamatay ka kapag pumasok ka,

e."

Napa-buntung-hininga na naman ako. Paano kaya ako papasok mamaya?

Hindi rin kasi ako nakapagreply kay Vito nang magtext siya sa akin na
nagsosorry kung anuman daw ang nasabi o nagawa niya nung lasing siya kasi
wala raw talaga siyang maalala.

Wala naman siyang kasalanan.

Tama rin naman si Niko.

"Salamat po, Atty. Marroquin."

"No problem," sabi sa akin ng boyfriend ni Mauro bago kami bumaba sa

sasakyan niya. Ang layo pa ng lalakarin namin. Ayaw kasi ni Mauro na
magpa-hatid sa mismong harap ng school dahil baka raw nandun iyong tatay
niya. Okay lang din naman sa akin. Ayoko pa rin namang pumunta sa school.
"Achilles kasi itawag mo. Ang weird kapag Atty. Marroquin."

"E iyon naman talaga siya..." sagot ko.

"I know. Weird lang. Ang pormal."

"E lawyer naman na talaga siya."

"Oo nga."

"E ano'ng problema sa pagtawag ko—"

"Aba, nagiging pilosopo ka na," sabi ni Mauro.

"Nagtatanong lang," sagot ko. "Hindi naman kami close para tawagin ko siya
—"

Pero natigilan ako nang makita ko iyong sasakyan ni Vito na papasok ng

school. Napa-tingin sa akin si Mauro.

"Ano? Absent ka na?"

Napa-buntung-hininga ako. "Hindi ako aabsent," sagot ko. Pumunta ako sa

Maynila para mag-aral, para makapagtapos, para maging abogado. Kailangan
kong magfocus. May pamilya ako sa probinsya na nagpapaka-hirap
magtrabaho para lang mapadalhan ako ng pera dito sa Maynila. Sila Nanay at
Tatay na naniniwala sa akin na magiging abogado ako.

Nang naka-tayo kami sa harap ng elevator, bigla akong napa-tingin kay

Mauro.

"Ano'ng sasabihin ko sa kanya mamaya?"

"Hi? Hello?" Napa-buntung-hininga ako. "Wag mo nang isipin masyado,

Assia," sabi ni Mauro habang ginugulo iyong buhok ko. "Mag-aral ka na
lang."

Iyon naman talaga ang plano ko...

"Paano ba iyong sinabi sa akin ni Niko na limit? Tama ba iyong hindi ko siya
nireplyan nung nagtext siya?" tanong ko. Hindi naman sa may gusto sa akin si
Vito... Hindi ko lang din kasi alam kung ano iyong sinasabi ni Niko... Baka
naguguluhan nga si Vito. Hindi ko alam. Ayoko ring magtanong.

"Kung paano mo tratuhin si Niko, si Sancho, ako, ganon lang."

"Bakit? Iba ba kay Vito?"

"Yeah."

"Paanong iba?" Nagkibit-balikat siya. Sabay kaming pumasok sa loob ng

elevator. Humarap ako sa kanya. "Paanong iba?" ulit ko.

"I don't know. Mas close lang kayo talaga. Pati iyong kapag suma-sagot iyong
isa sa inyo sa recit, pagkatapos nun, nagtha-thumbs up kayo sa isa't-isa
habang naka-ngiti."

"Mali ba 'yun?"

"Hindi naman. Kaya lang—ewan. Basta 'yung limit."

Bumukas iyong pinto.

Hindi ako maka-labas.

"Wag mo na kasing ioverthink. Baka iyan pa masagot mo mamaya," sabi niya.

"Tara na."

Pagpasok namin ng classroom, dumiretso ako sa dati kong pwesto. Pero bago
pa man ako maupo, natigilan ako. Dapat ba lumipat ako? Hindi ko kasi talaga
maintindihan iyong limit na sinasabi ni Niko...

"Are you okay?" tanong ni Vito habang naka-tingin sa akin na naka-tayo lang
sa harap ng upuan. Alangan akong ngumiti bago naupo. Tumingin ako kay
Niko. Tahimik lang siyang nagbabasa. Iba naman ang libro na binabasa niya
ngayon.
Nilabas ko na lang iyong photocopy ko nung cases sa Consti II. Buti na lang
at mahaba iyon. Binasa ko ulit iyong ginawa kong summary dahil baka iyon
ang itanong ni Atty tapos ay wala akong maisagot.

"Can I read?" tanong ni Vito. Tahimik kong inabot sa kanya iyong summary
nung kaso. "Thanks..."

Tahimik ulit akong nagbasa. Lumabas si Vito nang magvibrate iyong

cellphone niya. Naramdaman ko na naka-tingin sa akin si Niko.

"You're weird," sabi niya.

"Bakit na naman?"

"Can I read?" tanong niya habang naka-turo sa summary ko. Tumango ako at
saka inabot sa kanya iyong yellow paper. "Thanks, Assia," sabi niya.

"Niko," pagtawag ko.

"Yeah?"

"Ano ba iyong limit?"

"What?"

"Iyong sinabi mo—iyong limit."

Bahagyang kumunot ang noo niya. "What—" Natigilan siya. "The one from
last week?" tanong niya at tumango ako. "Nothing," sabi niya. "Wait, are you
mad at me or something?" tanong niya na may konting panic sa mga mata.

Mabilis akong umiling. "Hala, hindi. Gusto ko lang malaman... para walang
ano..." Huminga akong muli nang malalim. "Confusion."

Napa-awang ang labi niya. "Oh," sabi niya. "Just... no late night talks and all
that confusing stuff."

"Ano ba iyong confusing stuff?"

"You know." Umiling ako. "You don't know?" Umiling akong muli. "Oh, my
dear, dear Assia..." sabi niya habang inabot iyong ulo ko at pinat iyong ulo
ko. Bakit ba silang lahat ay hilig gawin iyon? "I'll make you a list, okay?"

"Listahan ng bawal kong gawin kay Vito?"

Natawa nang saglit si Niko kaya lang ay natigilan siya nang bumalik na si
Vito. "I heard my name," sabi ni Vito.

"Yeah, I was telling Assia how you puked all over my fucking bed," sabi ni
Niko at saka siya tinaasan ng gitnang daliri ni Vito.

"I paid for your cleaning service, so shut the fuck up."

Napa-ngiti ako dahil mukhang bumalik na sa dati si Vito. Tama nga siguro
iyong limit na sinasabi ni Niko. Ayoko nung nakita ko na nagtutulakan silang
dalawa. Mas gusto ko na ganito lang sila na masaya.

***

"Assia... I fucking can't anymore!"

"Hindi kita kayang turuan. Nalilito na rin ako. Baka pareho tayong mali," sabi
ko kay Niko habang nagrereklamo siya sa akin na wala siyang maintindihan
sa Taxation. Wala rin naman akong maintindihan. Pare-pareho lang yata
kaming nalilito.

"What if I just... you know? Drop it?" bulong ni Niko sa akin.

Nandito kami sa may likuran ng high school building ng Brent. Si Niko iyong
naka-kita ng lugar na 'to. Ayaw niya na raw kasing mag-aral sa library dahil
daw maraming tao at nape-pressure daw siya. Dito na kami madalas mag-
aral. Nagresign na rin ako sa trabaho ko nang magthird year na ako sa law
school. Hindi ko na kasi talaga kaya. Nakapag-ipon naman na ako. 7 kasi
iyong subject. Ayoko naman na ma-delay. Baka bumagsak ako kapag may
trabaho pa rin ako habang nag-aaral.

"Kapag nagdrop ka, hindi tayo sabay ga-graduate."

"What if... you drop, too?" tanong niya. "Let's all drop that devil of a
subject."

"Mag-aral ka na nga. 'Di naman mambabagsak si Atty. D kapag deserve mo

namang pumasa," sabi ko sa kanya.

"Yeah... but isn't he the same prof that the accountancy students petitioned to
be removed from their college?" tanong niya sa akin.

"Oo yata."

"See? He's scary!"

"Mag-aral ka na d'yan, Niko," sabi ko sabay bukas nung libro niya. Ibang-iba
na talaga si Niko. May bag na siya ngayon. At may pen capsule—pero regalo
ko iyon sa kanya nung birthday niya bukod sa coin purse.

Nang bumalik sina Sancho at Vito, may dala silang pagkain. Doon naupo si
Vito sa harap ni Niko habang nasa harap ko naman si Sancho. Inabutan ako ni
Sancho nung sandwich at tubig. Nagpasalamat ako sa kanya.

Ito raw iyong limit.

Minsan, kay Niko ako sumasabay pauwi.

Minsan, kay Sancho.

Minsan na lang ako pumapayag magpa-libre kay Vito.

Hindi na ako tumitingin sa kanya kapag nagrerecite siya.

Pero magkaibigan pa rin kami.

Hindi na kasing close nung dati...

Nung una, naninibago ako... pero nasanay na rin ako. Nasanay na rin siya.
Nag-uusap pa rin kami kaya lang hindi na kagaya ng dati. Hindi naman ako
nagpaliwanag sa kanya. Hindi rin siya nagtanong. Basta parang
nagkaintindihan kami na meron na nung sinasabi ni Niko na limit.
"Vito, Shanelle sent you her reviewer in Tax, right? Please... can you send it
to me, too?" tanong ni Niko. Nanatili iyong mga mata ko sa binabasa ko.

"Ask her."

"I'm already asking you."

"It's her reviewer. Her intellectual property."

"Right. But I'm your friend."

"You already overplayed your friend card, Nikolai," sabi ni Vito habang
binubuksan iyong bote niya ng tubig. "Just ask Shanelle. She'll probably say
yes."

Umirap si Niko. "But we're not close!"

"Because you're kinda ignoring her," sabi ni Vito.

"Just please give me the reviewer!" pagmamakaawa ni Niko. "I promise I

won't tell anyone."

Nagkibit-balikat si Vito. "Nope."

Niyukyok ni Niko iyong ulo niya sa lamesa. "This is it. This is the subject
where I'll first have the taste of failure..."

Pinigilan kong matawa kay Niko. Ang arte niya talaga.

Pinat ni Sancho iyong likuran ng ulo niya. "There's still CivPro."

Inuntog ni Niko ang ulo niya. "I swear to God, third year's like the world's
version of hell," sabi niya habang paulit-ulit na inuuntog ang ulo sa lamesa.

"Nasimulan mo na ba iyong sa digest?" tanong ko sa kanya. "300 'yun, Niko.

Deadline sa araw ng exam."

"Oh, fuck! I knew I was forgetting something!" sabi niya at saka naglabas ng
yellow paper at nagsimulang magsulat. Tapos ay puro mura na lang siya dahil
hindi niya alam kung uunahin ba niyang magreview sa Tax, magreview sa
CivPro, magsulat ng digest, o magreview sa iba pa naming subject.

Mga bandang alas cuatro ay bumalik na kami sa classroom. Sobrang tahimik.

Walang nagsasalita. Nung first year kami ay maingay pa sa classroom... pero
patagal kami nang patagal ay patahimik na nang patahimik... Siguro ay dahil
sobrang hirap na ng mga klase namin... O dahil konti na lang siguro kami?
Marami na kasing nagdrop at umalis sa school.

Tahimik akong naupo sa tabi ni Vito.

"You want Shanelle's reviewer?" bulong niya sa akin.

"Akala ko Intellectual Property?"

Natawa siya. "Yeah... but do you want?"

Ngumiti ako habang umiiling. "May reviewer ako."

Tumayo ako at lumabas habang dala iyong reviewer ko. Naglakad ako
papunta sa dulo ng hallway. Walang tao roon kaya naman nakapagbasa ako
nang tahimik. Nirerecite ko iyong mga definition dahil gusto ni Sir na
verbatim... O iyon ang balita. Ewan ko. Hindi naman kasi nagpapakita si Sir
ng grade sa amin. Magugulat ka na lang bagsak ka na.

"Assia."

Natigilan ako sa pagbabasa nang marinig ko iyong pangalan ko.

"Atty. Villamontes?" pagtawag ko sa kanya nang makita ko na siya iyong

lumabas sa elevator.

"Long time no see," sabi niya habang naka-ngiti sa akin. Naka-suot siya ng
puting barong at may hawak na brief case. Mukhang kaka-galing niya lang sa
trabaho.

"Oo nga po, Sir, e..."

"Do you know kung saang classroom iyong 3B?" tanong niya.
Kumunot ang noo ko. "Bakit po?"

"Ah, nalimutan ko kasing tanungin kanina sa admin kung saan ang classroom
nila. Biglang nagleave of absence si Atty. D. Ako na iyong bagong professor
nila sa Tax," sabi niya na naging dahilan kung bakit biglang nanlaki ang mga
mata ko.

***

This story is 5 chapters ahead on Patreon x

 Chapter 19

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG19 Chapter 19

"Assia."

Agad akong lumapit sa lamesa ni Atty. Villamontes nang tawagin niya ako.
Kakatapos lang ng klase namin. Nakaka-panibago. Si Atty D kasi ay
karaniwan ay isang tanong lang at pagkatapos nun ay uupo ka na. Kapag
pakiramdam mo tama ang sagot mo, e 'di okay. Kapag hindi, lagot ka kasi
wala ka ng tsansa na dagdagan pa ang sagot mo. Kaso kay Atty. Villamontes,
maraming follow-up question at puro scenario based ang mga tanong niya.
Puro application. Halos ramdam ko na naiiyak na si Niko kanina sa row
namin.

"Yes po, Atty?"

"You have my email, right?" tanong niya at tumango ako. "Please send me the
syllabus of this class. Also, ask for a class list tapos paki-bigay sa akin
before magstart iyong class sa susunod."

Tumunago akong muli. "Okay po. Pero si Giselle po 'yung beadle sa Tax."

Ngumiti si Atty. Villamontes. "Yeah, but ako na iyong prof niyo and you'll be
my beadle," sabi niya bago lumabas.

Agad kong kinuha iyong notebook ko at sinulat doon iyong bilin ni Atty.
Villamontes dahil baka maka-limutan ko. Ngayon lang kasi ako magiging
beadle. Masyado akong busy dati para maging beadle. Saka natatakot ako
kasi sila iyong kumakausap sa professor kapag may kailangang sabihin o
kaya manghihingi ng ceasefire... Ayoko pa namang masigawan...

Pero wala na akong choice ngayon.

Hindi naman siguro ako sisigawan ni Atty. Villamontes.

Pagkatapos kong isulat iyong bilin sa akin ay nag-aral na ako para sa Wills.
Hindi ko sigurado kung papasok si Atty o kung magpapadala lang siya ng tao
para mag-administer ng quiz. Tahimik lang kaming lahat sa classroom habang
nagbabasa.

Maya-maya pa ay may dumating na lalaki. Automatic na kaming naglabas ng

yellow paper at inilagay sa harapan iyong mga bag namin. Tahimik kaming
nagsagot ng quiz. Sana naman ay ibalik nila kahit iyong quiz lang. Ang hirap
naman nito na puro quiz lang kami... Paano ko malalaman kung tama pa ba
iyong natututunan ko? Mamaya puro mali pala ang alam ko.

Naunang matapos si Niko sa quiz namin. Sumunod si Sancho. Tapos ay ako

na. Pagdating ko sa labas, nakita ko si Niko na naka-upo sa sahig habang may
sinusulat. Agad akong lumapit sa kanya.

"Ano 'yan?"

"Digest."

"Pero sinagutan mo naman nang maayos iyong quiz?" tanong ko dahil ang aga
niyang natapos. Kadalasan ay si Sancho o Vito ang nauuna sa aming matapos.

"Yeah," sagot niya habang palipat-lipat ang tingin sa cellphone niya at sa

sinusulat niya. "Are you done with yours?"

"Oo."

"What?! How?!"

"Sinusulat ko tuwing Sunday saka nagsusulat ako ng 3 kada gabi."

"How—"
"Yung boses mo. May nagku-quiz pa sa loob," sabi ko dahil parang na-offend
siya nang malaman niya na tapos na ako sa digest namin sa CivPro. Nung
unang araw pa lang kasi ng klase ay sinabihan na kami ni Sir na may 300
kaming kailangang i-digest. Ayoko na siyang isipin pa kaya ginawa ko na
agad.

"I just—fuck. The exam's next, next week already, and I'm not even half-way
done," sabi niya habang problemado ang mukha.

"Kaya mo 'yan," sabi ko na lang habang tinatapik iyong balikat niya. "Parang
review na rin 'yan ng concepts."

Alam ko naman na hindi tamad si Niko. Masipag na siya kumpara sa nung

nasa first year pa lang kami. Talaga lang marami kaming ginagawa ngayon sa
school. Minsan nga gumigising ako ng ala-una ng madaling araw para
magreview kapag 3 ang subject ko sa isang araw. Kailangan talagang
magsakripisyo para sa pangarap.

Nang maka-labas si Vito, nag-aya sila na kumain muna kami. Dahil gustong
magdigest ni Niko ay doon kami kumain sa mga sosyal na kinakainan nila
para wala masyadong tao. Gusto ko silang kasama kaya lang ay wala na
akong trabaho at iyong ipon ko ay para na lang sa pambaon ko at sa mga
kailangang bilhin sa school. Kaya naman sila ang nagbabayad sa kinakain ko,
pero babayaran ko iyon kapag nagkaroon na ako ng trabaho. Naka-lista iyon
lahat sa akin.

"What did he tell you?" tanong bigla ni Vito.

"Ha?"

"Atty. Villamontes."

"Ah... Wala. Iyong sa beadle lang," sagot ko sa kanya. Ibinalik ko iyong tingin
sa menu. Napa-hugot ako nang malalim na hininga. Iyong future na sweldo ko,
puro sa pagkain na talaga napupunta...

"What happened to Giselle?" tanong niya.

"Ewan ko. Sabi niya ako na raw beadle sa Tax," sabi ko. "Masarap ba 'to?"
tanong ko sa kanya sabay turo roon sa isang pagkain. Nung isang beses kasi
ay umorder ako tapos hindi masarap... Kaya lagi na akong nagtatanong kay
Vito dahil kapag siya ang nagsabi na masarap, talagang masarap iyong
pagkain.

"I think you'll like this one better," sabi niya sabay turo doon sa isang pagkain
na beef. "Oh. So, you're the new beadle in Tax?"

Tumango ako. "Nanghingi din siya ng class list, e. Nagtuturo ba talaga siya ng
Tax? May Villamontes notes kaya?" tanong ko kay Vito. Close naman sila ni
Shanelle, e. Si Shanelle iyong may baul ata ng mga reviewer.

"I don't know."

"Tanungin mo naman si Shanelle."

"I heard Shanelle's name," singit bigla ni Niko. "My request for the Tax
reviewer is still pending."

Napairap si Vito. "Ask Shanelle—"

"I'm asking you," sagot ni Niko. "God, I hate writing digests!" sabi niya sabay
balik ng atensyon sa sinusulat niya. Silang dalawa ni Sancho ay nagsusulat.
Pero si Sancho ay halos patapos na. Ang tagal naman na rin kasing binigay sa
'min 'to. Ewan ko ba kay Niko.

Hanggang sa makarating iyong pagkain namin ay puro reklamo si Niko sa

digest niya. Nag-uusap kami ni Vito tungkol sa LegCoun dahil balita namin ay
magkakaroon kami ng visit sa mga quasi-judicial branches. Sana magka-
group kami.

"Assia."

"Bakit?"

"I have a proposal."

Kumunot ang noo ko sa tono ng pananalita ni Niko. "Kung ang proposal mo
ay ang isulat ko ang digest mo—"

"Before you decline my offer, please know that I'm willing to pay," sabi niya.
Pinagdikit ko ang labi ko. Gusto kong matawa sa itsura ni Niko. Hirap na
hirap na talaga siyang magsulat ng digest. "Name your price, woman."

"You don't even have the same handwriting, idiot," sabi ni Vito nang maka-
balik siya galing sa CR. "Just write 10 a day, and you'll be fine."

"You talk as if 10 digests a day is nothing," reklamo na naman ni Niko.

Nakaka-bilib talaga kung paano siya hindi nauubusan ng irereklamo sa buhay
niya.

"Well, it could've been 5 digests a day had you started earlier."

"Here we go again with victim-blaming," sabi ni Niko na naiiling habang

binalik iyong atensyon niya sa pagsusulat. Napa-iling na lang din ako habang
natatawa.

***

Halos 11pm na kami naka-alis doon sa restaurant dahil ayaw umalis ni Niko
hanggang hindi niya natatapos iyong target niya na digest sa araw na iyon.
Mabuti na lang at dala ko iyong libro ko kaya nagreview na lang din ako.
Umorder na lang ng dessert sila Vito habang nandun kami. Tapos ay kay
Sancho ako sumabay pauwi.

"Bakit po?" tanong ko nang sagutin ko iyong tawag ni Nanay. Agad akong
lumayo sa admin office nang makita kong tumatawag si Nanay. Hindi naman
kasi siya tumatawag kapag ganitong oras dahil alam niya na may pasok ako.

"Assia..." sabi niya na naging dahilan kung bakit biglang bumilis ang tibok ng
puso ko.

"Bakit po? May nangyari po ba?" nag-aalalang tanong ko. Hindi agad naka-
sagot si Nanay. Gusto kong sabihin sa kanya na sabihin niya na agad dahil
kung saan-saan nakaka-rating iyong naiisip ko. "Nay?" tanong ko nang hindi
agad siya naka-sagot.

"Ang tatay mo kasi napaka-kulit! Sinabi na ngang 'wag lalabas dahil maulan,
pero napaka-kulit!"

"Nasan po si Tatay? Ano'ng nangyari? Okay lang ba siya?" sunud-sunod na

tanong ko. Rinig na rinig ko iyong tibok ng puso ko. Agad akong napa-upo.

"Okay lang ang tatay mo—"

"Salamat po," sabi ko na para bang nabunutan ako ng malalim na tinik sa

dibdib. "Nasaan po si Tatay? Pwedeng pakausap?"

"Natutulog, anak. Pero tumawag ako para sana kung pwedeng maka-hiram
kami ng pera—"

"Magkano po?"

"Pambili lang sana ng gamot."

"Okay po. Magkano po? Kailangan na po ba ngayon o pwede po na mamaya

kapag uwian na?" tanong ko. Kailangan ko pang kunin iyong class list na
nirequest ni Atty. Villamontes, pero kung kailangan na ngayon, baka umabsent
na lang ako.

"Kahit bukas na lang, anak. Hindi na rin naman kami makaka-punta sa bayan
ngayon. Pasensya na talaga, anak."

Parang sumikip iyong dibdib ko.

Huminga ako nang malalim.

Naramdaman ko iyong panlalabo ng mga mata ko.

Lahat ng paghihirap ko dito... para sa kanila 'yun.

"Wala po 'yun, Nay... Magpapadala rin po ako ng sobra. Bumili na rin po

kayo ng vitamins niyo," sabi ko bago ako nagbilin sa kanila. Gusto ko ng
umuwi. Miss na miss ko na iyong pamilya ko. Miss ko na iyong bahay namin.
Miss ko na iyong mga kapatid ko.

"Salamat, anak... Magpapadala kami ng tatay mo baka sa katapusan. Malapit

naman na iyong ani."

Huminga akong muli nang malalim.

Hindi na ako nagsalita.

Ang sikip ng dibdib ko.

***

"Sir, pasensya na po," sabi ko kay Atty. Villamontes nang iabot ko sa kanya
iyong class list. Ilang minuto akong nasa CR habang hinihintay na mawala
iyong pagka-pula ng mga mata ko.

Naka-tingin sa akin si Sir habang bahagyang naka-kunot ang noo. "It's okay,"
sabi niya. "Are you okay?" tanong niya sa mas mahinang boses. "You wanna
be excused?"

Agad akong umiling. "Hindi po. Nandyan na rin po iyong printed na syllabus
namin. Naka-mark po kung saan kami natapos," sabi ko bago ako umalis at
bumalik sa upuan ko. Nakita ko na naka-tingin sa akin si Vito. Bahagyang
ngumiti lang ako sa kanya.

Hindi ako natawag buong klase. Blessing na rin siguro dahil hindi ako
makapag-isip nang maayos dahil iyong isip ko ay nasa Isabela. Gusto kong
umuwi para ma-check ko sa sarili ko kung okay lang ba si Tatay... Ang kulit
naman kasi... Kahit alam na umuulan, pumupunta pa rin sa sakahan... Alam
naman niya na mag-aalala kami...

"Niko," sabi ko nang makita ko si Niko sa labas ng classroom. Nasa loob pa

kasi si Vito kausap si Shanelle habang si Sancho naman ay pumunta sa admin
dahil may itatanong daw tungkol sa grade.

"Yeah?"
"Yung sa offer mo—"

"Name your price."

"Okay..." sabi ko. "Pasensya na. Kailangan ko lang ng pera bigla, e,"
pagpapa-tuloy ko. Bumalik na lang kaya ako sa trabaho? Gusto ko na rin sana
na magpa-full body check-up sila Nanay... Kasi para saan pa iyong ginagawa
ko rito kung hindi nila maaabutan? Para sa pamilya ko lahat ng ginagawa ko
rito...

Kumunot ang noo ni Niko. "What? Are you in trouble? You need help?"

Mabilis akong umiling. "Hindi," sabi ko. "Pasend na lang ng picture ng mga
digest mo para ma-practice ko iyong sulat mo."

"Okay..." sagot niya. "But if you're in trouble—"

Ngumiti lang ako sa kanya. Alam ko naman na kung may problema ako ay
nandyan lang sila. Kaya lang ay hindi naman lahat ng problema ko ay
kailangan ko silang idamay.

"Sorry," sabi ni Vito nang lumabas siya ng classroom. "Let's go?"

Sabay kami ni Vito na naglakad palabas. Sa kanya kasi ako sasabay ngayon.

"Pwede daan muna tayo sa bookstore? May bibilhin ako, e."

"Okay."

Pagdating namin sa bookstore ay bumili ako ng 4 na pad ng yellow paper at

mga ballpen.

"Do we have new digest?" tanong ni Vito nang makita niya iyon.

"Wala," sagot ko. "Kay Niko 'to."

"What—" sabi niya na napa-awang ang labi. "Did he force you?"

"Grabe... Hindi naman," sagot ko habang naka-pila kami. "Kailangan ko lang
kasi bigla ng pera. Sayang naman. Extra-money din."

"Assia—"

Ngumiti ako sa kanya. "Okay lang ako."

"You know that whatever you need, I'm here, right?" tanong niya sa akin. "I'm
serious. Whatever you need."

Ngumiti akong muli. "Alam ko. Thank you."

Nakita ko na nagpakawala siya ng malalim na hininga. "Is there anything I can

do?"

"May gagawin ka ba ngayon?" tanong ko sa kanya.

"Why?"

"Pwede mo akong samahan sa fast food? Kailangan kong maka-30 ngayong

gabi para hindi maka-abala sa pagrereview ko, e," sabi ko sa kanya. "Pero
kung may—"

"Okay," pagputol niya sa sasabihin ko. "I'll just get the car. Meet you in
front."

***

This story is 5 chapters ahead on Patreon x

 Chapter 20

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG20 Chapter 20

"Vito..." pagtawag ko sa kanya. Exam na next week. Halos wala pa akong

nasisimulan sa pagrereview. Nag-aaral naman ako palagi... pero kailangan ko
na talagang magsimula sa pagrereview. Mabuti na lang at wala na kaming
halos klase ngayong linggo kaya mas nagkaroon ako ng oras na tapusin iyong
digests ni Niko.

"Yeah?" sagot niya sa akin. Nandito kami sa isang study hub. Nung unang
beses kasi ay nasa fast food kami. Medyo mahirap dahil nung madaling araw
na ay naglilinis na sila kaya naman ilang beses kaming pina-tayo at
pinalipat... Mabuti na lang at mayroong malapit na study hub sa boarding
house ko. Hindi kasing ganda nung pinupuntahan ko kapag kasama ko sina
Niko, pero ayos na 'to. Ayoko na sanang bawasan iyong pera ko dahil balak
ko ulit na magpadala kina Nanay.

"Inaantok na kasi talaga ako. Pwede pagising ako pagkatapos ng 5 minuto?"

"How many left?" tanong niya.

"20 na lang naman."

"I'll just write the remaining 20."

"Wag na. Kaya ko naman. Last 20 naman na."

"Look," sabi niya sabay pakita sa akin nung papel na kanina niya pa sinu-
sulatan. "I've been practicing."
Umawang iyong labi ko. "Iyan iyong ginagawa mo kanina pa?" tanong ko
dahil akala ko ay nagrereview siya... Halos 2 oras na kami dito at 2 oras na
rin siyang nagsusulat doon sa yellow paper sa harapan niya. Hindi ko siya
iniistorbo dahil akala ko ay busy siya sa pagrereview...

Tumango siya. "I think Sir won't notice anymore," sabi niya sabay pakita sa
akin nung sulat niya at nung pattern na binigay sa akin ni Niko. "See?
Basically the same."

Napa-titig ako sa mukha niya. Medyo may itim na sa ilalim ng mga mata ni
Vito dahil tatlong araw na kaming nandito palagi tuwing gabi. Umaga na
kapag lumalabas kami ng study hub. Kailangan ko na kasing matapos talaga
agad... Nakaka-hiya kay Niko na pinagkatiwalaan ako na gawin 'to. Saka
gusto ko sana na i-check niya bago ko ipasa para masigurado niya na tama
ang ginawa ko.

"Gusto mo bang umuwi na?" tanong ko.

"What? Why?"

"May eyebags ka na."

Dati naman kasi walang eyebags si Vito. Ayokong sabihin kasi parang
weird... pero 'fresh' talaga iyong tamang adjective para i-describe siya. Kaya
nga nanalo siya roon sa pageant sa school, e. Kasi parang hindi niya
nararamdaman iyong stress ng law school.

"Really?" tanong niya na parang hindi niya alam na mayroon siyang eyebags.
Napa-hawak pa siya sa ilalim ng mga mata niya. "It's okay. I can easily catch
up on sleep," sabi niya tapos ay pina-kita ulit sa akin iyong papel. "So...
thoughts?"

Muli akong umiling. "Kaya ko na 'to. Last 20 naman na."

"Yeah... but also, exams are next week."

"Binibilisan ko na."
Napa-buntung-hininga siya. "Okay," sabi niya at saka ibinaba iyong yellow
paper. Pero ang galing niya... Halos kamukha na talaga niya iyong sulat ni
Niko. Mas kamukha pa nga nung sa kanya iyong sulat kaysa nung sa akin. "But
do we really think that Atty reads every single digest?"

Napa-kunot ang noo ko. "Ha?"

"I'm just saying..." sabi niya at saka sumandal sa upuan at pinagkrus ang mga
braso. Medyo gulu-gulo na ang buhok niyang karaniwan ay ayus na ayos.
Nagi-guilty ako na nandito siya imbes na gawin iyong gusto niyang gawin.
"He's got his private practice, right? And he's also a reviewer for the BAR?
Plus his classes here in Brent and whatever schools he teaches in," pagpapa-
tuloy niya. "Do we really think that he reads the digest?"

Mas kumunot ang noo ko. "Ano'ng... ibig mong sabihin?"

Nagkibit-balikat siya. "I mean... we probably could just write song lyrics—
heck, probably even ingredients of a chocolate cake—and he wouldn't even
notice."

Agad na nanlaki ang mga mata ko. "Grabe ka naman!"

"Assia, how many students does he have? Multiply that by 300 each?" sabi
niya habang seryosong naka-tingin sa mga mata ko. Seryoso ba siya? "I'm just
being realistic here."

"Grabe ka. Digest 'to ni Niko."

"His fault, though. He should've finished this himself."

"Binayaran niya naman ako," sabi ko. Iyong hiningi ko nga sa kanya, dinoble
niya pa, e. Ipapadala ko nga sana lahat kina Nanay kaya lang ay sabi niya
sobra na raw iyon. 'Di bale, ipapadala ko naman ulit sa katapusan.

"Niko has tons of money. That's nothing to him," sabi niya.

"Kahit na," sagot ko. "Uwi na tayo. Inaantok na rin ako. Bukas ko na 'to
tatapusin."
Nagsimula na akong mag-ayos ng gamit. Kailangan ko na ulit bumili ng
salonpas dahil sobrang sakit na ng daliri ko pati ng balikat ko. Ang dami ko
kasing dala palagi na gamit. Matapos lang talaga ang exam na 'to...

Nang matapos ako sa pag-aayos, nakita ko na ni hindi gumalaw si Vito sa

pwesto niya. Naka-tingin siya sa akin.

"Hindi nga kasi," sabi ko. "Paano kung makita ni Sir? Paano kung may iba
palang nagche-check para sa kanya? Kawawa naman si Niko."

Nagkibit-balikat siya. "Then maybe that's a lesson he's got to learn—you

can't buy everything with money."

"Grabe ka naman... Ang sipag na nga ni Niko, e. Kung nung first year siguro
tayo, malamang nagbayad na talaga iyon ng magsusulat ng digest niya," sabi
ko. Totoo naman. Nung first year kami, nagbayad si Niko ng magsusulat ng
digest niya sa Crim... Kaya siguro naka-75 siya... Nalaman kaya ni Prosec na
nagpa-sulat si Niko? Marami naman sila sa classroom namin na gumawa nun.
Mayroon kasi talagang nag-aalok ng ganoon, e. Kaso ang mahal. 50 pesos per
digest. Ang mahal.

Hindi pa rin guma-galaw si Vito.

"Tara na kasi," sabi ko. "Inaantok na rin ako."

Alas-dose na ng gabi. Inaantok na talaga ako. Pagod na rin ako. Nanginginig

na nga iyong kamay ko sa dire-diretsong pagsusulat, e.

"Let me write the remaining 20," sabi niya.

"Vito—"

"It's non-negotiable."

Tumitig ako sa kanya. "Hindi mo talaga igigive-up?" tanong ko at saka

umiling siya. Parang bata rin. Dati nagtataka ako kung bakit magkaka-ibigan
sila... Nung lumaon at saka ko lang napagtanto na kaya sila magkakaibigan ay
dahil pare-pareho lang din silang tatlo na isip bata minsan—isama pa si
Yago na nasa SCA.
Parang iisang hulmahan silang apat.

"Okay..." sabi ko dahil inaantok at pagod na rin ako. "Pero ipangako mo muna
sa akin na hindi mo lalagyan ng recipe iyong digest ni Niko."

"Okay," sagot niya pero may maliit na ngiti sa labi niya.

Napa-kunot ang noo ko. "Okay..."

"Okay," sabi niya ulit na may ngisi na.

Nawi-weirduhan ako kay Vito, pero dahil inaantok na ako ay pinabayaan ko

na. Pagdating namin sa sasakyan niya ay nakita ko iyong libro.

"Hala," sabi ko nang makita ko iyong libro sa dashboard ng sasakyan niya.

"Why?" tanong niya habang nagda-drive.

"Nalimutan kong bumili. Magkano nga 'to?" tanong ko habang tinitignan iyong
libro. Dahil bago iyong professor namin sa Taxation, iba ang ni-require ni
Atty. Villamontes na libro. Hindi pa ako nakaka-bili dahil inuna ko iyong
pagpapadala kina Nanay.

"I forgot," sabi niya. "Why?"

"Bibili sana ako," sagot ko habang tinitignan kung ilang page ang meron.
"May softbound ba nito?" tanong ko pa dahil kung meron, iyon na lang ang
bibilin ko. Ang mahal kasi talaga ng mga libro sa law school... Nung
enrollment, naka-walong libro agad ako kahit kalahati lang ng subjects ko ang
binilhan ko ng libro at iyong iba ay hiniram ko na lang sa library.

"You can have that," sabi niya.

"Ha?" tanong ko na bahagyang nanlaki ang mga mata. "Grabe, hindi naman
ako nanghihingi—"

"Yeah... but I accidentally bought 2 copies."

"Vito—"
"I swear," sabi niya pa at saglit na itinaas iyong kamay niya. "Niko's gonna
buy 1 so I asked him to get 1 for me, too... but then I forgot that I asked him,
so I got 2 of the same book."

Ibinalik ko iyong libro.

Hindi ako nagsalita.

"Assia, I swear—" sabi niya tapos ay huminto siya. Saglit siyang tumingin sa
akin. "I'm not lying."

Hindi pa rin ako nagsalita.

"I swear I have 2 books."

Huminto siya sa isang gilid. Tahimik lang ako habang may inaabot siya sa
likod ng sasakyan niya. Hindi ko ipinahalata iyong pagtataka sa mukha ko
nang abutan niya ako ng isa pang libro.

"See? I told you I have 2 copies."

"Bakit... ganito iyong naka-lagay?" tanong ko nang ang naka-engrave sa libro

niya ay Reigning Mr. Brent.

Nakita ko kung paano siya humugot nang malalim na hininga. "It's because
Niko—" sabi niya at saka saglit na huminto. "Can we not talk about him? I'm
getting all kinds of mad again."

Pinagdikit ko ang mga labi ko. Masama ba na natatawa ako kay Vito kapag
pinag-uusapan namin iyong pageant? Pero maganda naman iyong nangyari sa
pageant... Nanalo siya. Ang galing-galing nga niyang sumagot sa mga tanong,
e. Tinanong pa nga siya kung gusto niyang sumali sa debate team, kaso
umayaw siya.

"So... akin na lang 'tong may naka-lagay na Reigning Mr. Brent?" tanong ko
habang pilit na pinagseseryoso ang mukha.

"Are you making fun of me?"

Mabilis akong umiling habang magka-dikit ang mga labi ko. "Hindi, ah,"
sagot ko sa kanya. "Paano kapag nawala ko 'to? Sa 'yo ibabalik kasi ikaw ang
—"

Tinakpan ko ng mga kamay ko ang labi ko dahil inuntog ni Vito iyong ulo niya
sa manibela. Ito talaga iyong topic na wala siyang masabi sa sobrang pagka-
asar.

***

"Is that my digest?" tanong ni Niko.

Nagkita kami sa labas ng school dahil kailangan naming pumunta ngayon sa

mga quasi-judicial offices para sa requirement namin sa LegCoun.
Nagpapasalamat ako dahil ito na lang daw ang gawin namin imbes na mag-
exam kami ng midterms.

"May gagawin—" sabi ko kaya lang ay mabilis na kinuha ni Niko mula sa

akin iyong digest. Napa-tingin ako kay Vito. Ngumiti lang siya sa akin.
Kumunot ang noo ko. Hindi ko pa na-check kung wala siyang ginawang
kalokohan, e. Titignan ko muna sana kung wala siyang nilagay na recipe, pero
kinuha na agad ni Niko sa akin.

"Sweet," sabi ni Niko habang mabilis na hinagis sa loob ng jeep niya iyong
isang eco-bag ng digest. "You're the best, Assia! I'll treat you meryenda
later."

Hindi na ako naka-sagot. Sana lang talaga ay walang ginawang kalokohan si

Vito.

"Pwedeng sandali lang?"

"Why?" tanong ni Niko. Sa sasakyan niya kasi kami para mas madali.
Pupunta kaming Office of the Prosecutor, MTC, pati sa MARINA.

"Magpapalit lang ako ng damit," sabi ko.

"Oh. Okay," sabi ni Niko. "I'll just—" Natigilan siya. "Where's those two?"
tanong niya at saka umikot para hanapin sina Sancho at Niko. Nakita ko
kasama nila si Yago kanina dahil nakita nilang naglalakad.

Mabilis akong pumasok pabalik sa school. Sabi kasi ni Atty ay dapat naka-
formal attire kami dahil dadalhin daw namin iyong pangalan ng Brent.
Nagsuot ako ng puting fitted slacks at saka itim na fitted na turtleneck. Mabuti
na lang at hindi mainit iyong suot ko dahil baka himatayin ako habang
naglalakad. Bumili rin ako ng itim na stilettos. May nakita ako na maganda at
mukhang bago pa sa ukay. Medyo mas mahal kaysa sa budget ko, pero
magagamit ko naman 'to kapag nagta-trabaho na ako. Lagi kasi sa aming
sinasabi na parte ng magiging trabaho namin ang magmukhang disente palagi.

Itinali ko sa maluwag na ponytail iyong buhok ko para mas malamig. Ipinasok

ko sa loob ng backpack ko iyong pinagbihisan ko.

Pagbalik ko sa labas, nakita ko na nandun na sina Sancho, Vito, at Yago.

Nagtatawanan sila.

"Vito," pagtawag ko kaya lang ay hindi nila ako marinig. "Vito—" mas
malakas na tawag ko kaya lang ay natigilan ako dahil nanlaki ang mga mata ni
Vito nang lumingon siya at tignan ako. "Bakit? May mali ba sa suot ko?"
tanong ko dahil kahit naman sila nina Niko ay naka-formal attire. Kaya lang
ay mukha silang seminarista sa suot nila.

"Vito? May mali ba sa suot ko?" tanong ko dahil medyo naiilang na ako.
Masyado bang fitted? Kasi wala na akong makitang ibang damit... May naka-
sabay kasi akong bumili na reseller ata kaya kinuha niya lahat ng gusto ko
sana...

Mas kumunot ang noo ko nang tumawa si Yago at Sancho.

"You look great," sabi ni Yago.

"Ah... salamat," sabi ko dahil nahiya ako sa sinabi niya. Hindi naman kasi
kami close. Minsan lang ay nakikita ko siya dahil magkatabi lang ang school
namin. "Si Niko?"

"Ikaw nandito, pero si Niko hina-hanap? Payag ka nun?" sabi ni Yago habang
tumatawa. Hindi ko na lang pinansin iyon at saka tinawag si Niko na nakita
ko na nasa kabilang kalsada at hina-hanap pa rin ata ang mga kaibigan niya.

***

This story is chapters ahead on Patreon x

 Chapter 21

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG21 Chapter 21

"Dala niyo naman 'yung ID niyo, 'di ba?" tanong ko habang hawak iyong
request letter na pina-lagyan ng dry seal sa school kahapon. Mabuti na lang at
nag-offer si Sancho na siya na ang gagawa nun dahil hindi ko na alam kung
paano hahatiin ang katawan ko kung ako pa ang gagawa nun.

"Yeah," narinig kong sagot nila. Si Niko iyong nagda-drive dahil sasakyan
niya 'to. Si Vito iyong nasa front seat habang katabi ko naman si Sancho sa
likuran. Kanina ko pa nakikita si Vito na tingin nang tingin sa akin. Nung
tinanong ko naman kung ano ang kailangan niya, sabi niya wala naman daw.

"Where first?"

"Sa MARINA muna tapos MTC. Last na natin iyong sa Prosecutor," sabi ko.
Mabuti na lang din at pumayag sila na maaga kaming umalis. Iniisip ko kasi
na baka traffic mamayang hapon. Gusto ko na maaga kaming matapos para
makapagpahinga at makapagreview din mamayang gabi. Tatlong araw na lang
kasi ay simula na ng midterms.

Habang nasa byahe kami, nag-usap kami ni Sancho tungkol sa Tax at CivPro.
Minsan kasi sa kanya ako nagtatanong dahil mas mabilis siyang maka-intindi
ng concepts. Saka ang galing niya kasing mag-explain. Simple lang.
Pinapaliwanag niya iyong basic concept tapos iyong mga example niya naka-
relate sa real world. Sana ganoon din magturo si Atty. Villamontes... Hindi
ko kasi malaman kung saan nanggagaling iyong mga tanong niya minsan, e.

"Where are we going to fucking park?" tanong niya dahil hindi siya maka-
hanap ng parking. Ang daming sasakyan sa port area. Puro container van.
Grabe. Ang lala pala talaga ng traffic... Akala ko malala na iyong traffic sa
school...

"Ganoon ba talaga karami iyong pera ni Niko?" tanong ko kay Sancho dahil
may binayaran siyang lalaki para bantayan iyong sasakyan. Naka-park lang
kami sa isang gilid. Hindi nga yata talaga parking iyon. Kaso ay wala
talagang lugar. Ang dami pang naka-pila. Hindi ko maintindihan. Ang gulo.

"Medyo," sagot ni Sancho. "Ang motto ni Niko ay bakit niya pa gagawin kung
pwede naman siyang magbayad?"

"Grabe... Siguro dati... Iba naman na si Niko ngayon," sabi ko. Nung first
year kami, sobrang luwag ni Niko sa pera... Ngayon pa rin naman... kaso
hindi na kasing dalas ng dati. O baka hindi na lang siya nakaka-gastos dahil
mas focused na siya sa pag-aaral? Hindi kagaya dati na madalas kong
naririnig na inaaya niya si Sancho sa bar.

"Maybe," sabi ni Sancho. Sabay kaming napa-tingin kina Niko at Vito na

kausap iyong guard papasok sa MARINA. Ang daming tao.

Pagpasok namin, agad kaming nagpa-kilala bilang law students galing sa

Brent. Pina-pasok naman kami agad nang maipakita namin iyong ID namin.
Naka-tulong din siguro na mukha kaming kagalang-galang sa suot namin.
Kaso ay pinagpapawisan na ako dahil sa sobrang init. Kanina kasi ay parang
may snow sa loob ng jeep ni Niko.

"What's this place again?" tanong ni Niko.

"MARINA," sagot ko. Ako kasi iyong nagresearch kung saan kami pupunta.
Kailangan kasi naming pumunta sa 2 quasi-judicial office para sa
requirement. Ginawa kong 3 para may backup kami.

"What's that?"

"You didn't even research?" tanong ni Vito.

"Well, I was busy reviewing for the exams."

"We're all busy," sabi ni Vito.

"Dito daw iyong mga seafarers," sagot ko na lang dahil baka magka-inisan pa
iyong dalawa. Inis pa naman si Niko kanina dahil iniwan siya nina Vito at
Sancho nung nakita si Yago.

Pagpasok namin sa loob ay agad kaming pina-lapit doon sa pinaka-head nung

office nila. Medyo magulo sa loob dahil pinagcombine daw iyong dalawang
office. Mabuti na lang at nagbasa sina Sancho at Vito dahil sila iyong
nagtanong doon sa boss kung ano ang karaniwang ginagawa nila sa
MARINA. Nandun lang ako at tahimik na nagnonotes habang si Niko naman
ay nagrerecord sa cellphone niya.

Nang matapos kami roon ay dumiretso kami sa MTC. Kaso pagdating namin
ay wala pa raw iyong judge.

"So... what are we gonna do?" tanong ni Niko habang naglalakad kami
pabalik sa parking. Medyo malayo, pero ayos lang. Natutuwa akong panoorin
silang maglakad na tatlo. Para silang mga seminarista. Sobrang puti nung
damit nila.

"May Office of the Prosecutor pa," sabi ko. "Pero wala tayong schedule
'dun... Meron lang tayong letter..."

"Let me do the talking," sabi ni Niko. "I wanna get this shit done and over
with," sabi pa niya.

"Nagrerecord ka lang naman," sabi ni Sancho.

"Well, you were taking over the conversation."

"Di ka naman nagresearch kasi tungkol sa MARINA," sagot ni Sancho. "Ikaw

na lang magtanong mamaya sa Prosec."

"Fine. You drive," sabi niya sabay hagis nung susi niya kay Sancho.

Minsan, nakakapagtaka silang magkakaibigan.

***
Si Sancho na iyong nagdrive ng sasakyan ni Niko. Nasa front seat si Niko.
Kitang-kita ko kung paano naka-kunot ang noo niya habang nagbabasa tungkol
sa Office of the Prosecutor. Sinabi kasi sa kanya ni Sancho na puro siya
reklamo e nagrerecord lang naman siya ng usapan. At dahil competitive si
Niko kahit ayaw niyang aminin sa sarili niya, ngayon ay nagr-research siya
tungkol sa Office of the Prosecutor. Si Vito naman ay nasa tabi ko. Kita ko na
naka-dikit na sa noo niya iyong buhok niya dahil sa pawis.

"Oh," sabi ko sabay abot sa kanya ng panyo ko. "Malinis 'yan. 'Di ko pa
nagagamit."

"No, it's okay," sabi ni Vito sabay iling. "Are you okay?" tanong niya.

"Ha? Bakit naman?"

"You're wearing... that," sabi niya habang saglit na tinignan ang suot ko. "And
it's scorching hot outside."

Napa-tingin ako sa suot ko. "Hindi naman. Manipis naman 'tong suot ko,"
sabi ko sabay hawak sa damit ko. Hinatak ko pa para makita niya na hindi
naman makapal. "Saka sanay naman ako sa mainit," pagpapatuloy ko pa.
Sumasama ako kay Tatay dati sa sakahan, e. Ayoko rin ng mainit, pero sanay
naman ako.

"Parang mas mainit pa nga 'yang suot niyo," sabi ko. Pero ang cute talaga
nilang tatlong tignan. Nag-usap kaya sila na pareho ang isuot nila? Para
talaga silang iyong mga nasa simbahan.

Pagdating namin sa City Hall, napansin ko agad na tumingin iyong mga

nakaka-salubong namin sa mga kasama ko. Ako lang ang naka-pansin dahil
sanay na silang tatlo sa atensyon. Kahit kapag nasa fastfood kami,
pinagtitinginan talaga sila. 'Di na lang siguro rin nila pina-pansin.

"Where's the prosecutor's office?" tanong ni Niko.

"I don't know," sagot ni Sancho. "Didn't you google while I was driving?"
Tinignan nang masama ni Niko si Sancho. "You know what? You're annoying
today. Piss off," sabi ni Niko habang may nilapitan na isang babae at doon
nagtanong kung nasaan iyong hina-hanap namin. Mabait naman iyong babae
dahil talagang sinamahan pa niya kami papunta sa office. Habang naglalakad
kami ay tinatanong niya kung saan kaming school nanggaling at kung ano ang
pakay namin doon.

"Lagi bang ganto?" tanong ko.

"What?" sagot ni Vito.

"Ano... ang bait ng mga tao sa inyo kapag nagtatanong kayo..." sabi ko. Kapag
kasi ako ang nagtatanong, madalas pa na masungitan ako o mapagalitan. Pero
kapag sila Niko, ang babait ng mga tao sa kanila.

"Haven't noticed... but I think yeah, people are often accommodating."

Tumango na lang ako.

Iba talaga ang mundo kapag may itsura ka.

Meron ka na agad advantage.

Nagpasalamat si Niko sa babae pagkatapos kaming maihatid sa harap ng

Office of the Prosecutor.

"Good morning," bati ni Niko habang gamit niya iyong ngiti niya na hindi
umubra kay Prosec dati. Tumingin sa kanya iyong babae na parang secretary.
Naka-kunot ang noo.

"May appointment ba kayo?"

"No, but—"

May inabot na papel iyong babae. "Fill-up-an niyo. Bumalik na lang kayo
kapag may appointment kayo."

"But—"
Natigilan si Niko nang tignan siya nang masama nung babae. Pinagdikit ko
ang labi ko dahil natatawa ako sa nakikita ko. Si Niko... wala talaga siyang
charm sa mga matatandang babae... Hindi ko alam kung bakit lagi siyang
nasusungitan.

"Thanks," sabi ni Niko sa babae pagkatapos kuhanin iyong papel. Tumingin

siya sa amin. "What now?"

Nag-usap silang tatlo tungkol sa gagawin namin. Kailangan na kasi naming

matapos ito para wala na kaming iisipin. Gusto namin na magfocus na lang
kami sana sa exams. Kailangan naming maipasa lahat para next year ay 4th
year na kami.

Excited na akong maka-graduate.

Kailangan ko pa ulit maghanap ng sideline... Sa bakasyon na lang siguro...

Gusto kong mag-ipon para sa pamasahe ng pamilya ko. Gusto ko na nandito
silang lahat sa graduation ko. Tapos ipapasyal ko sila rito sa Maynila.
Pupunta kami sa Mall of Asia.

Konti na lang.

Kaya ko 'to.

Patapos na ako.

"Where's the nearest other MTC?" tanong ni Vito.

"Wait. I'll check," sabi ni Niko habang nilabas iyong cellphone niya.
Lumabas silang dalawa dahil sinamaan ng tingin nung babae si Niko.
Pinigilan kong matawa.

Tahimik akong naghihintay ng susunod naming gagawin nang bumukas muli

iyong pinto. Akala ko sila Niko. Natigilan si Atty. Villamontes nang makita
niya ako. Napa-kunot ang noo ko nang umawang ang labi niya. Nakaka-gulat
ba talaga na makita kami rito?

"Assia," pagsabi niya sa pangalan ko.

"Hi po, Atty," bati ko.

"What are you doing here?" tanong niya. Napa-tingin siya kay Vito sa tabi ko.

"Requirement po sa Legal Counselling," sagot ko. "Pero paalis na rin po

kami."

Tumango si Atty. Villamontes. Bumukas na naman iyong pinto. Nakita kong

may lumabas na babae.

"30 minutes," sabi nung babae. "May tinatapos lang akong files. Tambay ka
muna d'yan," pagpapa-tuloy niya. Natigilan siya nang makita kami ni Vito.
"Do we have an appointment?" tanong niya.

"Wala po silang appointment, Prosec, kaya pina-babalik ko na lang," sabi

nung babae.

Alanganin akong napa-ngiti. "Pasensya na po... Nagbabaka sakali lang naman

po."

"Interview lang naman, right?" tanong bigla ni Atty. Villamontes sa akin.

Agad akong tumango. "Come on, Ju. Interview lang naman. Kaya in 20
minutes, right?" tanong ni Atty at agad akong tumango.

Napa-tingin ako sa Prosec habang naghihintay ng sagot. Sana pumayag siya.

Para tapos na. Para maka-uwi na kami at makapagreview na para sa
midterms.

"Fine," sagot nung Prosecutor. "But you owe me dinner plus dessert now."
Tumingin siya sa akin. "Come inside in 5 minutes."

"Salamat po," sabi ko. Tumingin ako kay Vito. "Tawagin mo na sila. Sabihin
mo na dito na tayo. Sabihin mo rin kay Niko na 'wag na siyang magpa-cute,"
sabi ko pa. Baka kasi hindi rin siya uubra sa Prosecutor na 'to... Parang may
malas si Niko sa mga prosecutor...

Tumingin muna si Vito sa akin tapos ay kay Atty. Villamontes. Akala ko ay

magpapasalamat din siya sa kanya kaya lang ay lumabas na rin siya.
"What was that?" sabi niya pagka-labas ni Vito.

"Salamat po talaga, Atty..." sagot ko.

"No problem," sabi niya habang naka-ngiti. "Exam na next week, right?"

Tumango ako. "Opo."

"Galingan mo."

"Salamat po," sabi ko. "Salamat po ulit sa pagtulong niyo sa amin."

"Wala lang 'yun," sabi niya ulit. "Pero bilisan niyong magtanong kasi busy
talaga 'yung si Julia. Saka pertinent questions lang ang tanungin niyo. 'Yung
mga kayang ma-research online, 'wag niyo ng itanong sa kanya."

Tumango ako habang tinatandaan lahat ng sinasabi niya. "Okay po. Salamat
po sa tips."

Ngumiti siya. "Di ka na ba babalik sa trabaho?"

Umiling ako. "Baka hindi na po muna. Ang bigat po ng load ngayong third
year."

Natawa siya. "Ah, yes. Actually, arguably, third year nga talaga ang pinaka-
mahirap dahil sa dami ng subjects," sabi niya. "Si Julia, sobrang tumaba nung
third year kami dahil sa sobrang stress."

Magkaklase pala sila... Bakit kaya nandito si Atty? Girlfriend niya kaya si
Prosecutor?

Nagkukwento pa si Atty tungkol sa third year niya nang bumukas ang pinto.
Nagpasalamat sina Niko at Sancho kay Atty. Villamontes bago kami pumasok
sa office.

Bago pa man kami maka-pasok, lumingon ako para magpasalamat ulit kasi
malaking bagay talag... Paglingon ko ay naka-tingin na siya agad sa akin.
"Good luck," sabi ni Atty. Villamontes habang naka-upo sa sofa at tinitignan
iyong mga magazines doon.

***

This story is chapters ahead on Patreon x

 Chapter 22

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG22 Chapter 22

"Finally," sabi ni Niko nang maka-labas kami ng City Hall. Mabuti na lang at
nasabihan ako ni Atty. Villamontes ng mga tips kay Prosecutor Ocampo.
Napigilan ko agad si Niko bago pa man siya makapagtanong nung mga tanong
na pwede naman naming makita online. Mabilis lang natapos iyong
interview. Mukhang nagmamadali rin kasi si Prosecutor. Hindi ko alam kung
dahil ba iyon hinihintay siya ni Atty. Villamontes sa labas.

"Tchau!" sabi ni Niko nang ibaba niya kami sa harap ng school. Nandito kasi
iyong mga sasakyan nina Vito at Sancho. Nagpaalam na rin agad si Sancho na
aalis na siya. Gusto ko na ring umuwi para makapagreview na ako.

"Wala kang nilagay na kalokohan sa digest ni Niko, ha," sabi ko kay Vito
habang naglalakad kami papunta sa sasakyan niya. Nagkibit-balikat lang siya.
"Kapag bumagsak si Niko, sa akin magagalit 'yun."

"If," sabi niya. "If he fails, that'll teach him to do his own thing."

Sumimangot ako pero tinawanan lang ako ni Vito. Pagpasok namin sa

sasakyan niya, agad kong inayos iyong seatbelt ko para maka-alis na kami.
Hindi kasi siya magda-drive hanggang hindi ako naka-seatbelt. Nung una,
sinasabihan niya pa ako. Nung lumaon, napansin ko na lang na 'di siya
magda-drive habang hindi ako naka-seatbelt. Ayaw niya na lang siguro akong
kulitin.

"Hindi pa ba tayo aalis?" tanong ko dahil kanina pa ako naka-seatbelt.

"You worked with Atty. Villamontes, right?" tanong niya kaya naman tumango
ako. "You two are close?"

Umiling ako. "Hindi naman. Pero mabait siya saka hindi niya ako
pinapagalitan kapag nagbabasa ako nun," sagot ko. "Mabait naman siya.
Tinulungan nga niya tayo kanina."

Tahimik na tumango si Vito, pero parang hindi siya kuntento sa sagot ko.
"You know his family?"

Tumango ako. Sino ba ang hindi nakaka-kilala sa mga Villamontes? Laman

sila ng balita palagi. Kung anu-anong balita—kadalasan ay hindi maganda.

"Bakit?"

Binuksan niya na ang sasakyan niya. "Nothing. Just... be careful."

"Mabait naman siya."

"Maybe," sabi niya. "But still, be careful."

Tumingin ako sa kanya. Naka-tingin lang sa daan si Vito. Hindi niya talaga
gusto si Atty. Villamontes... Kahit sa classroom, parang masama ang tingin
niya palagi kapag Taxation na ang klase namin. Pati kanina. Napansin ko na
ni hindi man lang siya nagpasalamat nung tinulungan kami ni Atty.

"Okay, pero—"

"I'm not gonna argue about him, Assia. All I ask is that you be careful," sabi
niya. Ni hindi siya naka-tingin sa akin habang sinasabi niya iyon. "He's nice
to you, I get it. But still."

Hindi na rin ako nagsalita. Ayoko ring makipagtalo sa kanya. Hindi ko naman
kasi alam kung bakit parang galit siya sa akin. Mabuti nga at natulungan kami
kanina. Kung hindi, baka kailanganin pa naming bumalik bukas para
maghanap ng ibang pwedeng interview-hin. Alam ko naman na hindi niya
gusto si Atty. Ang hindi ko maintindihan ay bakit parang sa akin pa siya
nagagalit.
"Salamat sa paghatid. Ingat ka," sabi ko bago ako bumaba sa sasakyan niya.
Narinig kong tinawag niya pa ang pangalan ko, pero nagpanggap akong
walang narinig. Kailangan ko ng mag-aral. Ayoko ng mag-isip ng kung
anuman.

***

Manhid na yata ako nang matapos ko iyong huling exam. Hindi ko alam kung
saan kinukuha ng mga professor namin iyong tanong. Kaya kaya nilang
sagutan iyong mga tina-tanong nila? May naka-sagot kaya? May makaka-
rating pa kaya sa amin sa fourth year?

"Holy fuck, that exam was wild!" sabi ni Niko sa tabi ko. Kaka-labas niya
lang din mula sa classroom. "Was it hard... or it's just because I didn't study
enough?"

Hindi ako naka-sagot. Dalawang magka-sunod kasi iyong exam namin.

Pagkatapos ng exam namin sa ADR ay dumiretso na agad kami sa exam sa
LIP. Hindi ko na nga rin sigurado kung mahirap ba talaga o dahil nahilo na
kami sa dami ng exam.

"Tara," sabi ni Sancho.

"Ha?"

"Bloc inom daw."

Hindi ako sumagot. Alam ko naman na may ganito talaga tuwing pagkatapos
ng exam... Minsan nga kahit pagkatapos lang ng klase, e. Lagi kasi silang
umiinom talaga. Hindi naman ako sumasama. Minsan lang kapag pagkatapos
ng exam dahil sinasama ako nila Vito.

Pero pagod na talaga ako.

Gusto ko na umuwi.

Gusto ko na matulog.

"Where's Vito?" tanong ni Niko.

Nagkibit-balikat si Sancho. "I don't know. May kausap kanina."

Naka-sandal ako sa railing habang naka-pikit. Inaantok na ako. Pagod na ako.

Pero gusto ko ring sumama. Hindi ko kasi masyadong naka-usap sila nitong
exam dahil sa dami ng ginagawa namin. Kung nag-uusap man kami, tungkol
lang sa kung may clarifications kami. Si Sancho ang kadalasan na tinatanong
ko dahil ewan ko... ang galing niya sa CivPro.

Nang maka-labas si Vito mula sa classroom, sukbit niya na iyong maliit na

backpack niya. Dala niya yata kasi iyong mga libro niya. Ewan ko. 'Di naman
kami sabay na nag-aral.

"Dinner first?" tanong ni Vito kina Sancho.

"Dun na lang. May pagkain naman yata."

"Dude, let me eat first! I'm sure Sob won't dis—" sabi niya kaya lang ay
mabilis na tinakpan ni Sancho iyong bibig niya. "Get your filthy hands off of
my mouth!" sabi ni Niko habang pinupunasan iyong bibig niya.

Hanggang maka-rating kami sa parking ay pinag-uusapan pa rin nila si Sob.

Hindi ko alam kay Sancho kung bakit hindi niya na lang kausapin. Mabait
naman si Sob. Okay din naman si Sancho. Kaya lang kapag nandyan si Sob,
parang nagiging high school student si Sancho na hindi mo maintindihan.

Dahil sa reklamo ni Niko, pumunta muna kami sa paborito niyang restaurant

dahil 'deserve' niya raw iyon.

"Wait..." sabi niya sa babae na nagdala ng menu namin. "You look familiar."

Napa-kunot ang noo ko nang irapan siya nung babae. "Please call me when
you're ready to order," sabi nung babae bago umalis.

"Am I crazy or was she rude to me?" tanong ni Niko sa amin. Hindi siya
pinansin nung dalawa at patuloy lang sa pagpili ng kakainin. Sa akin tumingin
si Niko. Tumango ako. "Weird..." sabi niya sa sarili niya. "She looks awfully
familiar."
Pagkatapos naming kumain ay pumunta na kami doon sa bar kung nasaan
iyong bloc namin. Hindi ito maingay kagaya nung iba na pinu-puntahan
namin. May parang singer sa harapan at may lalaki siyang katabi na
tumutugtog sa gitara.

"Let's leave by 11," sabi ni Niko.

"Yeah," sagot ni Vito. "I'm tired. I wanna go home."

"Sancho, is 11 okay? 2 hours enough?" tanong ni Niko. Sinamaan lang siya ng

tingin ni Sancho.

Dahil late kaming dumating ay hindi kami tabi-tabi. Katabi ko si Sancho at

nasa harap niya si Sob. Si Niko naman ay nasa dulo habang may kausap na
classmate namin. Ang alam ko may crush iyon kay Niko, pero hindi
pinapansin ni Niko kapag tinutukso siya. Ayaw niya raw sa mga tiga-school
kasi mahirap na raw. Marami na raw siyang problema sa acads. Kailangan
niya raw maramdaman na 'safe place' iyong school.

Si Vito naman ay—

"Nasaan si Vito?" tanong ko kay Sancho.

"Ewan."

"Di mo—" Pero tumigil na ako sa pagtatanong dahil alam ko na wala akong
makukuhang matinong sagot kay Sancho ngayong gabi.

Tumayo na lang ako para hanapin si Vito. Gusto ko kasing kausapin siya para
ayos na ulit kami. Nakaka-miss kasi siyang kausap. Pagtayo ko ay mabilis na
tumayo rin si Niko.

"Hahanapin ko lang si Vito," sabi ko.

"Yeah. I'll join you," sagot ni Niko. Awkward na ngumiti siya at nag-excuse
kay Anne, iyong simula yata first year kami ay may crush na kay Niko.

"Para ka namang allergic kay Anne," sabi ko kay Nikko.

"Not my fault, you know? I already politely told her that I'm not interested,"
sagot niya. "Can I buy beer first?"

Huminto kami sa bar at saka bumili si Niko ng isang bote ng beer. Binilhan
niya rin ako ng isang bote ng tubig at iniabot sa akin iyon. Naupo kami
sandali roon. Hinintay ko na maka-kalahati siya. Nakaka-proud talaga si
Niko. Dati akala ko hindi siya aabot ng second year dahil ang pasaway niya...
tapos ngayon konti na lang nasa fourth year na siya...

Iba talaga kapag masipag ka.

O sa kaso ni Niko, iba talaga kapag nape-pressure ka sa kasipagan ng mga

kaibigan mo.

"What's your plan after you pass the BAR?" tanong niya.

"Uuwi na ako sa 'min pagkatapos ng BAR," sabi ko.

"Really? You won't even wait for the result?"

"Sa amin na lang ako maghihintay," sagot ko. Tumatanda na ang mga
magulang ko. Hindi lang nagsasabi si Tatay pero alam ko na marami ng kumi-
kirot sa katawan niya. Kaya sana gusto ko na bago man lang siya—

Huminga ako nang malalim.

Basta.

Kailangan kong maging abogado agad.

Kailangan kong maayos iyong sa lupa namin.

Iyon naman talaga ang ipinunta ko rito.

"Not even considering working here in Manila?" tanong ni Niko.

Umiling ako. "Tapos ka na ba? Hanapin na natin si Vito."

Tumayo si Niko mula sa pagkaka-upo sa bar stool. Dala-dala pa rin niya
iyong beer niya. "So... really no plans of staying here?" tanong niya. "Your
plan is already set in stone?"

Tumango ako. "Ayun si Vito—" sabi ko kaya lang ay natigilan ako sa

pagsasalita nang makita ko na hindi siya mag-isa. Gusto ko sanang tawagin
ang pangalan niya kaya lang ay mukhang seryoso ang pinag-uusapan nila.

"Looks like someone's confessing."

"Tara na," sabi ko.

Hindi gumalaw si Niko.

"Assia," pagtawag niya. Tumingin ako sa kanya. "If your plan's already set in
stone... you'll have no problem if Vito—" sabi niya at saka napa-tingin kami
nang biglang maglakad palayo si Shanelle. Napa-sandal lang si Vito sa
sasakyan niya at mukhang problemadong sinuklay ang buhok gamit ang mga
daliri niya.

"Tara na," pag-uulit ko.

"You'll be okay if he dates, right?"

"Bakit mo ba tinatanong 'yan?"

"Just curious," sabi ni Niko. "You already have everything planned out... And
that one's delaying everything for something that might never happen,"
pagpapa-tuloy niya. Nagkibit-balikat siya. "So, I don't know. I just wanna
make sure everything's crystal clear, and there'd be no misunderstanding or
miscommunication whatsoever."

Tumingin ako kay Vito na nagsimulang maglakad papunta sa direksyon ni

Shanelle.

Ngumiti ako kay Niko.

"Nandito lang ako sa Maynila para mag-aral, Niko. Nasa Isabela ang buhay
ko. Nandun ang pamilya ko," sagot ko bago naglakad pabalik sa loob ng bar.
***

This story is chapters ahead on Patreon x

 Chapter 23

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG23 Chapter 23

"Assia," pagtawag sa akin ni Atty. Villamontes.

"Sige, una na kayo," sabi ko kay Niko.

"Okay," sabi niya habang inaayos iyong gamit niya. "I still have to go
somewhere. Just ride with Vito or Sancho," sabi niya pa bago umalis.

Huminga ako nang malalim bago ko sinara iyong bag ko. Kakabigay lang ng
exam namin sa midterms. 68 lang ang nakuha ko sa Tax. Hindi ko pa alam
kung ano ang recit grades ko. Kailangan kong ayusin. Hindi ako pwedeng
bumagsak. Ayokong ma-delay ng isang taon.

"Bakit po, Attorney?" tanong ko nang lumapit ako sa kanya. Naka-tayo siya
habang inaayos nag gamit niya. Ramdam ko iyong bigat ng buong klase dahil
walang pumasa kahit isa sa amin. Highest na raw na nakuha ay 73.

"53 lang ang midterms recit mo," sabi niyang bigla.

Napa-kurap ako nang maraming beses. "Po?"

"I can't really do anything about it dahil si Atty. D iyong gumawa ng midterms
recit niyo," sabi niya at saka tumingin sa akin. "I know you're a hard worker,
Assia, but you have to work harder. Kailangan mong galingan sa finals recit.
And there's a talk na departmental na iyong finals exam."

Hindi ako nakapagsalita dahil sa mga sinasabi niya. Parang hindi maalis sa
isip ko iyong 53... Wala man lang ba akong tamang naisagot kahit isa kay
Atty. D? Sobra naman iyong 53...

"If you have any clarification about the topics, you can always consult with
me..." sabi niya habang naka-tingin sa mga mata ko. Alangan akong ngumiti at
nagpasalamat.

"Assia."

Sabay kaming napa-tingin nang tawagin ako ni Vito. Muli akong ngumiti kay
Atty. Villamontes bago mabilis na umalis at lumapit kay Vito.

"Are you okay?" tanong niya sa akin.

Tahimik akong tumango. "Nakita mo si Sancho?" tanong ko.

"Why?"

Hindi ako naka-sagot. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa kanilang
dalawa ni Shanelle. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam kung bakit
bigla na lang siyang nawala nung party. Hindi siya nagpaalam na aalis siya.
Basta nawala na lang siya. Hindi ko magawang magtanong kung bakit at kung
saan siya pumunta.

At dahil hindi ako naka-sagot kung bakit ko hina-hanap si Sancho ay sumabay

na lang ako kay Vito papunta sa birthday party ni Niko.

***

Mas tahimik iyong birthday ni Niko kumpara nung pinaka-unang birthday niya
na napuntahan ko. Konti lang ang tao—karamihan ay puro lalaki na classmate
nila nung high school. Ang konti lang ng babae. Karamihan puro girlfriend
lang ng kaibigan ni Niko.

Naka-upo ako sa lounge chair sa may malapit sa pool. Sa 3 taon na kaibigan

ko si Niko, parang 5 bahay na niya ata iyong napupuntahan ko. Meron ata
silang bahay sa bawat sulok ng Maynila. Iyong condo niya na lang ang hindi
ko pa napupuntahan. Hanggang sa lobby lang ako naka-rating dahil ayaw
magpa-akyat ni Niko.
"Malapit na kayong maging kambal ni Niko," sabi ni Sancho sa tabi ko. Mag-
isa lang siya. Kanina ay kasama niya sina Vito, Yago, at Rory.

"Ha? Bakit naman?"

"Lagi niyong inaaral 'yang Tax," sabi niya habang naka-turo sa hawak ko na
libro ni Ingles. Napa-buntung-hininga ako. "Ang baba ng recit grades na
binigay ni Atty. D..."

Bahagyang umawang iyong labi ni Sancho. "Siya nagbigay?"

Tumango ako. "Sobrang baba," sagot ko. "Parang wala man lang pa-
konswelo na complete attendance ako sa kanya," dugtong ko pa. Kahit nga
parang aatakihin na ako sa puso tuwing bago magklase sa subject niya,
pumapasok pa rin ako. Kasi alam ko na kahit ang hirap niyang professor,
marami akong matututunan sa kanya pati sa mga recit ng mga kaklase ko.

Napa-upo si Sancho sa kabilang lounge chair.

"San mo nalaman grades? Nagbigay ba?"

"Sinabi ni Atty. Villamontes," sagot ko.

"What? Kanina? Kailan?" naguguluhan na tanong ni Sancho.

"What's happening?" biglang tanong ni Vito nang dumating siya. May hawak
siyang beer. Medyo namumula na rin iyong mukha niya. Madaling malaman
kapag naka-inom si Vito dahil namumula iyong leeg at tenga niya. Sana lang
ay dito na siya matulog at 'wag na siyang magdrive pauwi sa condo niya.

"Our grades," sabi ni Sancho. Tumingin siyang muli sa akin. "Binigay ba

'yung grades kanina? Bakit 'di ko narinig?"

"Sinabi niya lang sa 'kin kanina," sagot ko.

"Is that why he asked you to stay?" tanong ni Vito. Tumango ako. "What the
fuck's wrong with that guy?"
Agad akong napa-tingin sa kanya. Gusto ko sanang sabihin sa kanya na
tumigil na siya sa pagsasalita dahil halata naman na naka-inom na siya, kaya
lang ay pakiramdam ko magtatalo kami. Alam ko naman na ayaw niya kay
Atty. Villamontes nung una pa lang. Alam ko rin naman na pangit ang
reputasyon ng pamilya niya. Pero hindi naman niya kasalanan 'yun.

Kung ganon lang din kasi, e 'di sana galit na rin ako kay Sancho dahil
pamilya niya iyong nangunguna sa pagkuha ng lahat ng lupain sa Isabela?

"Wag mo kasing sabayan si Lui uminom," sabi ni Sancho sa kanya. "Alam mo

namang praktisado 'yun," dugtong pa niya bago tumayo. "Kuha kitang tubig."

Ibinalik ko iyong tingin ko sa binabasa ko. Ramdam ko na naka-tingin sa akin

si Vito.

"Assia," pagtawag niya sa pangalan ko.

"Hmm?" sagot ko habang hindi inaalis ang tingin sa libro.

"Don't you think it's weird?"

"Alin?"

"That he told you about the grades."

Hindi ako nagsalita.

Na-weirduhan naman din talaga ako.

"I know you're the kind of person who wants to see the best in everyone... but
some people are just the worst."

Inilipat ko ng pahina iyong libro ko kahit wala akong naintindihan sa binasa

ko. Gusto ko lang may gawin. Para hindi malaman ni Vito na pinapa-kinggan
ko bawat salita na lumalabas sa bibig niya.

"Take care, okay?"

Tumingin ako sa kanya. Seryoso siyang naka-tingin sa mga mata ko na para
bang totoong nag-aalala siya. "Sala—"

"Someone's looking for you," biglang sabi ni Lui.

"What?"

"Singkit, maputi, may dimples," sabi ni Lui. Ah... Si Shanelle. "Hina-hanap

ka. Samu's talking to her, so I advise to go collect the girl."

Tumingin sa akin si Vito. "Si Shanelle 'yun, no?" tanong ko sa kanya.

Tumango siya. "Yeah. She asked where I was, and she said she wanted to
come," sagot ni Vito.

Tumingin ako sa libro ko. "Birthday kaya 'to ni Niko. 'Di naman sila close ni
Shanelle."

"Nah, they're good. Shanelle helped him with Tax," sabi ni Vito bago tumayo
at pumasok pabalik sa loob. Kinuha ko iyong highlighter ko at nagsimulang
maghighlight sa libro.

***

Namatay na iyong cellphone ko kaya huminto iyong tugtog sa earphones ko.

Rinig na rinig ko na iyong sigawan ng mga tao sa loob. Narinig ko silang
nagcha-chant ng pangalan ni Shanelle.

Kailangan ko ng charger.

Iniligpit ko na iyong gamit ko. Magbu-book na lang ako ng sasakyan. Wala na

rin yata akong masasabayan pauwi sa kanila dahil lasing na silang lahat.
Kahit si Sancho ay lasing na rin dahil kanina pa siya hina-habol ng alak ni
Lui at Samu.

Pagpasok ko sa loob ay nakita ko kung bakit sila nagsisigawan. Naglalaro

pala sila ng beer pong at magka-partner sina Yago at Rory laban kay Vito at
Shanelle. Nakita ko na kasama sina Niko at Sancho sa mga nagchi-cheer.
Dumiretso ako sa kusina. Alam ko may charger si Niko rito. Sa bawat parte
ng bawat bahay nila may naka-tagong charger.

Tahimik akong naka-tayo sa isang gilid habang hinihintay na bumukas iyong

cellphone ko.

"Hey." Napa-tingin ako sa gilid ko. "Felt like I haven't seen you all night,"
sabi ni Niko. Ang gulo niyang tignan. Pawis na iyong buhok niya. Halos
naka-kapit na rin sa katawan niya iyong suot niyang puting t-shirt. Kita ko rin
iyong tattoo sa braso niya.

"Nag-aaral ako sa labas."

"Come on, on my birthday?"

"Ang baba ko sa Tax."

"Yeah, but it's my birthday," sabi niya na naka-ngisi. "Come on. Let's play
beer—I mean water pong?"

Sa wakas ay bumukas na iyong cellphone ko.

"Kailangan ko pang magreview. Walang nagtuturo sa 'kin sa Tax."

Kumunot ang noo niya. "What?"

Bahagya akong ngumiti sa kanya. "Happy birthday, Nikolai. Uwi na ako."

"What? Really?"

Tumango ako. "Di naman talaga ako nagse-stay tuwing birthday mo... pero, at
least, lagi akong present," sabi ko habang naka-ngiti. "Yung regalo mo sa
Monday ko bibigay," dagdag ko pa pagkatapos ay nagbook na ako ng
masasakyan ko.

Mabilis akong lumabas bago pa ma-proseso ng utak niya iyong sinabi ko at

pilitin pa ako na manatili pa rito. Gusto ko na ring umuwi para matulog.
Gigising pa ako nang maaga. Kailangan kong mag-aral para mabawi ko iyong
mababang grade ko sa Tax. Kapag hindi ako pumasa sa Tax 1, hindi ko
makukuha iyong Tax 2 next sem.

Pinapa-nood ko iyong paggalaw ng sasakyan papunta rito sa bahay ni Niko.

Malapit naman na siya dahil wala ng traffic. Ano'ng oras na rin kasi.

"You're going home?"

Napa-hugot ako nang malalim na hininga. Ang daldal talaga ni Niko... Kanina
pa rin naman ako sa birthday niya. Uuwi naman talaga ako. 'Di naman ako
matutulog dito.

Tumango ako pagka-tapos lumingon sa gawi ni Vito. "1am na rin," sagot ko

sa kanya sabay pakita ng cellphone ko. "Malapit na iyong driver. 10 minutes
na lang daw."

"What? Just cancel that; I'll drive you home."

"Lasing ka na."

"Then let me have coffee and sober up."

Umiling ako. "Malapit na 'yung sasakyan."

"Yeah, but it's 1am. It's dangerous—"

"May pangalan naman saka litrato iyong driver," sabi ko sabay pakita sa
kanya nung pangalan at litrato nung driver sa app.

"What? You want me to hunt him down if you ever get killed?" tanong ni Vito
habang bahagyang naka-kunot ang noo. Lasing na talaga siya. Mahigit isang
taon na rin simula nung sa kanilang 3 ako sumasabay pauwi. Sanay naman na
siya na minsan ay kay Niko o Sancho ako sumasabay.

"Hindi naman lahat ng tao may masamang balak," kalmado kong sagot sa
kanya.

Napa-suklay siya sa buhok niya. "Is this about Villamontes?"

"Atty. Villamontes," pagtatama ko sa kanya. "Prof natin siya."

"Yeah. He's also fucking creepy."

Hindi ako sumagot.

Naka-tingin lang siya sa akin.

"Come on... Can't you wait another hour? I'll drive you home."

Umiling ako. "Gusto ko nang umuwi," sagot ko.

"30 minutes, then," sabi niya. "Let's go back inside. I'll have coffee."

Umiling ako ulit. "Nasa gate na iyong driver."

"Yeah, he won't be allowed in. Niko needs to confirm with the guards," sagot
ni Vito. Napa-buntung-hininga ako. "And I already told him that I'll drive you
home."

Saglit na ipinikit ko ang mga mata ko.

"Bakit mo ginawa 'yun?" tanong ko habang naka-tingin sa mga mata niya.

"I told you—"

"Gusto ko na ngang umuwi," madiin kong sabi.

"And I said—"

"Hindi kita boyfriend. Hindi mo ako responsibilidad," dire-diretso kong sabi

sa kanya habang pilit na pinapa-kalma ang paghinga ko. "Kaibigan kita, Vito
—best friend pa nga yata—pero hindi kita boyfriend. Hindi mo ako pwedeng
sabihan kung sino iyong pwede kong lapitan o kausapin. Hindi mo ako
pwedeng pigilang umuwi. Hindi mo ako pwedeng pilitin na hintayin ka para
ihatid ako."

Gusto kong huminto nang makita ko iyong reaksyon sa mukha niya. Pero
kailangan kong magpa-tuloy. Kasi wala naman siyang aasahan sa akin. Hindi
ko alam kung totoo iyong sinasabi nila na may gusto sa akin si Vito—pero
wala siyang aasahan. Mabuti na na alam niya na hanggang kaibigan lang ang
kaya at gusto kong ibigay sa kanya.

Marami pa akong kailangang gawin.

Bahagyang umawang ang labi niya bago kumuyom ang panga niya. Tapos ay
ngumiti siya. Kitang-kita ko iyong pamumula ng mga mata niya. Lasing lang
siya. Maaalala niya kaya?

"Okay, then," sabi niya habang may ngiti sa labi. "Thanks for clarifying,
Assia dela Serna," dagdag niya bago naglakad pabalik sa loob.

***

This story is chapters ahead on Patreon x

 Chapter 24

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG24 Chapter 24

"Happy birthday," sabi sa akin ni Sancho.

"Salamat," sagot ko.

"Di mo na rin pinapansin si Niko?" tanong niya.

"Kausap ko si Niko kanina," sagot ko ulit.

Nung nagsimula iyong second sem, nasa harap ako ng classroom naka-upo
palagi. Hindi ko na kinakausap si Vito. Ewan. Siguro ay dahil nahihiya ako
sa mga sinabi ko sa kanya dati hanggang sa hindi na talaga kami nag-usap.

Iyong kay Niko...

Ewan.

Posible ba na magselos kahit magkaibigan lang kayo? Kasi dati ako lang
naman ang ka-close na babae ni Niko sa classroom... Ngayon ay close na sila
ni Shanelle dahil tinuturuan siya ni Shanelle sa Tax 2.

"Di ka ba napapagod magcommute? Sabi sa 'yo sa 'kin ka na lang sumabay,"

sabi ni Sancho sa akin. 'Di ako sumagot. Si Vito naman talaga ang kaibigan
nilang dalawa ni Niko. Singit lang naman ako sa kanila. Baka si Vito naman
ang umiwas sa kanila kapag sumama ako.

Nang mailagay ko na iyong gamit ko sa bag ko, tumingin ako sa kanya at saka
ngumiti. "Thank you sa greeting. Enjoy kayo," sabi ko bago lumabas. Sabay
pala kasi kami ng birthday ni Shanelle. May celebration ata. Ewan ko. 'Di
naman ako updated sa mga nangyayari sa kanila.

Ang importante, naka-pasa ako sa Tax 1. Kailangan ko na lang maipasa itong

Tax 2.

"Good eve po, Atty," bati ko kay Atty. Villamontes nang maka-salubong ko
siya sa harap ng Dean's Office. Nginitian niya ako tapos ay sinabayang
maglakad.

"Graduating ka na next sem, noh?"

"Sana po," sagot ko.

"Sabihan mo ako kapag gusto mong bumalik sa trabaho," sabi niya ng naka-
ngiti. "May naisip ka na ba kung saan mo gustong magspecialize?"

Ngumiti lang ako. Gusto kong magfocus sa civil law. Sigurado ako na kung
hindi man void, voidable o rescissible iyong mga contracts of sale ng lupa sa
lugar namin.

Gusto ko na talagang maging abogado.

Ang dami kong gagawin.

Sabay kaming naglakad palabas. Medyo nagtaka ako dahil nasa loob iyong
parking ng sasakyan ng mga prof.

"Tito!"

Natigilan si Atty. Villamonte sa paglalakad sa tabi ko. Agad siyang luminga

na parang alam niya kung saan nanggaling iyong boses.

"What do you need again, Trini?"

Bahagyang kumunot ang noo ko nang marinig ko iyong pangalan. Napa-tingin

ako sa gawi kung saan naka-tingin si Atty. Agad na kumunot ang noo ni Trini.

"Oh. It's you again, home-wrecker," sabi niya habang naka-angat ang kilay.
"Trini!" saway sa kanya ni Atty. Villamontes.

"What? It's true. She's a slut. She probably seduced my boyfriend," sabi ni
Trini habang masama ang tingin sa akin. "She just looks innocent—she's
probably one of those 'lady in the streets, freak in the sheets.'"

Huminga ako nang malalim at ngumiti kay Atty. Villamontes. "Aalis na po

ako, Sir—"

Tumawa si Trini. "Oh, here's that meek act again. What? Tito ko naman ang
nilalandi mo ngayon? Fucking gold digger," sabi niya sabay tulak sa akin.

Muntik na akong matumba dahil sa pagtulak niya sa akin. Muli lang akong
huminga nang malalim. Ayokong pumatol kay Trini. Naghahanap lang siya ng
gulo. Ayokong ibigay sa kanya iyon.

"Sige po, Sir," sabi kong muli bago mabilis na tumalikod. Pero natigilan ako
nang makita ko si Vito na naka-tingin sa akin. Nasa tabi niya si Shanelle na
kausap si Niko.

Muli akong huminga nang malalim.

Tumalikod.

Isang taon na lang.

***

"Ano'ng oras po makaka-balik si Ate Nancy?" tanong ko sa Dean's Office.

Kakalabas lang kahapon nung official list ng mga fourth year students.
Kasama ako—kasama din sila. Nakita ko na classmates na naman kami.

"Di ko rin alam," sagot ni Kuya Lars. "Baka naglunch lang. Hintayin mo na
lang."

Nagpasalamat ako tapos ay naupo roon sa bench malapit sa Dean's Office.

Gusto kong maka-usap si Ate Nancy kasi gusto kong magrequest na magpa-
lipat ng section. Ayoko ng maging kaklase sila Vito. Para akong hindi nakaka-
hinga kapag nakikita ko silang tatlo. Kasi nandyan sila, pero hindi ko
malapitan.

Wala naman silang kasalanan sa 'kin.

Choice ko naman 'to.

Binabasa ko iyong Civil Code habang naghihintay. Kailangan ko lang

mairaos itong review year. Tapos ay BAR exam. Tapos ay magiging abogado
rin ako. Masisimulan ko na iyong mga bagay na gusto kong gawin.

Habang nagbabasa ng codal ay gusto kong batukan iyong sarili ko dahil kung
anu-ano iyong naka-highlight at naka-sulat. Dapat pala ay ginaya ko talaga si
Sancho na naka-pencil lang iyong mga notes niya sa libro niya.

"Start na ba ng pasukan?"

Napa-angat ako ng tingin at nakita ko si Atty. Villamontes na naka-tayo sa

harap ko. Naka-pantalon at polo shirt lang siya. Ibang-iba sa itsura niya
kapag nasa klase siya.

"Ah, hindi pa po," sabi ko.

"Congrats nga pala," sabi niya. "Nakita ko pangalan mo sa list ng fourth

years."

Ngumiti ako. "Salamat po," sabi ko tapos ay agad akong tumayo dahil nakita
ko si Ate Nancy na pumasok na sa Dean's Office. Mabilis na nagpaalam ako
kay Atty. Villamontes at lumapit kay Ate Nancy.

"Sige naman na po..." paki-usap ko nang sabihin niya na hindi pwedeng

magpa-lipat ng section maliban kung working student ka... At required akong
magpasa ng Certificate of Employment.

"Bakit ba gusto mong lumipat?" tanong ni Ate Nancy. "Ayan na nga't nasa Star
Section ka. 'Di mo ba alam na 100% ang passing rate ng mga galing Star
Section?"

Tipid akong ngumiti.

"Sige na po... Kahit saang section po," sabi ko sa kanya.

"Hindi nga—" sabi niya tapos ay natigilan si Ate Nancy. "Atty. Villamontes,"
dugtong niya tapos ay ngumiti at iniipit iyong buhok sa likod ng tenga. "Good
afternoon, Atty. May kailangan ba kayo dito? Wala si Dean, e."

Napa-tingin ako kay Atty. Nginitian niya si Ate Nancy. "Payagan mo ng

lumipat 'tong si Assia," sabi niya kay Ate Nancy.

"Para lang sa working—"

"Working 'to," sabi ni Atty sabay tapik sa balikat ko. "Masipag nga 'to, e."

Hindi ako nakapagsalita. Hindi naman kasi ako working. Baka hingan ako ng
COE. Wala akong maibibigay.

Bumuntung-hininga si Ate Nancy. "O siya. Kahit ano'ng section, 'di ba?"
tanong niya at saka mabilis akong tumango. "Sige na. Ililipat na kita."

Ngumiti ako. "Salamat po, Ate Nancy," sabi ko. Tumingin ako kay Atty.
Villamontes. "Salamat po talaga, Atty."

"No problem," sagot niya. "Bakit mo gustong magpa-lipat ng section? Mas

maganda lineup ng B."

Ngumiti lang ako.

Nagsimula akong maglakad palabas. Babalik na ako sa boarding house.

Kaka-balik ko lang din galing Isabela. Doon ako buong bakasyon. Tumulong
ako kay Tatay sa sakahan kaya medyo umitim ako. Wala akong balita sa mga
nangyari sa school. Nalaman ko lang na nag-announce na ng listahan ng fourth
year dahil nagtext sa akin si Mauro ng congratulations.

"Uwi ka na ba?" tanong ni Attorney.

"Opo."

"Sabay ka na. Baka on the way."

"Hala. Hindi na po."

"Grabe. Halos 3 years na tayong magka-kilala," sabi niya nang pabiro.

Napa-awang ang labi ko. "Hala, hindi naman po. Nakaka-hiya lang po saka
malapit lang naman po ako rito."

"Oh, iyon naman pala. Hatid na kita tutal malapit ka lang naman pala rito,"
sabi niya habang naka-tingin sa akin at naka-ngiti. Hindi ako makapagsalita.
Gusto kong sabihin na ayoko... pero hindi ko alam kung paano.

***

Naka-tingin lang ako sa harap at yakap-yakap iyong bag ko habang naka-

sakay ako sa sasakyan ni Atty. Mahina iyong tugtog sa radyo. Gusto kong
abutin para lakasan.

"What's your plan after grad?" tanong niyang bigla.

"Trabaho po."

"Gusto mong bumalik sa trabaho mo dati?"

"Hindi po. Uuwi na po ako sa probinsya namin," sagot ko. Maraming bagay
ang nagbago simula nung tumuntong ako rito sa Maynila... pero ang hindi
nagbago ay iyong kagustuhan ko na bumalik sa Isabela at doon magtrabaho
biglang abogado.

Kasi doon ako kailangan.

Marami akong matutulungan doon.

"Oh..." sabi niya. "Sa PAO? O Prosec? I have contacts," dagdag pa niya. "I
can help you."

Umiling ako. "Hindi na po, pero salamat po sa offer."

Tumawa siya. "Grabe ka talaga gumamit ng po," sabi niya. "Bata pa naman
ako, pero pakiramdam ko sa 'yo ang tanda-tanda ko na."
Ngumiti lang ako.

"I'm a bit surprised na sa probinsya ka magta-trabaho. What about your

boyfriend?" tanong niya.

"Wala po akong boyfriend," sagot ko.

"Oh... Sabi ni Trini—" sabi niya at saka natigilan. Ano ba ang sinasabi ni
Trini sa kanya? Wala naman akong ginagawang masama... Kung may
magagalit man siya, kay Shanelle dahil ang rinig ko ay sila na ata ni Vito.

"No boyfriend," pag-uulit niya sa sinabi ko. "Focus kasi sa acads?"

Tumango ako.

"What about after BAR?"

Hindi ako sumagot.

Mabilis kong tinanggal iyong seatbelt ko nang sabihin ko sa kanya na pwede

na siyang huminto sa may tapat ng LRT station. "Dito na po ako. Salamat po,"
sabi ko tapos ay mabilis na lumabas sa sasakyan niya.

Hingal na hingal ako nang maka-rating ako sa boarding house. Tinanong pa

ako ni Rose kung sumali raw ba ako sa marathon dahil sa sobrang pawis ko.
Dumiretso na lang ako sa kwarto at saka nagpalit ng damit. Natulog na agad
ako.

Nag-aral lang ako nung mga araw bago ang pasukan. Masyadong marami
iyong coverage ngayong review year. Mas mabuti na na mag-advance study
ako. Kahit ba napag-aralan na namin lahat 'to, wala naman akong eidetic
memory para maalala lahat. Kailangan kong daanan sa sipag.

Sa may Med library ako nag-aral kahit na pakiramdam ko ay nagkaroon ako

ng frostbite sa sobrang lamig sa loob. Nang malapit ng magsimula ang klase
ay inayos ko na iyong gamit ko.

Nagrerecite ako ng requisites ng mge elements ng crime habang naglalakad

papunta sa elevator. Nagbibilang ako sa isip ko at saka pilit na inaalala kung
anong mnemonic device ang ginamit ko para magmemorize. Pakiramdam ko
ay mababaliw na ako sa sobrang dami. Kailangan kong ayusin ngayong
review year para sana kapag review na talaga ng BAR ay makapagfocus ako
sa Remedial at Commercial.

Wala sa loob na pumasok ako sa elevator habang inaalala pa rin kung may
exception to the exception ba iyong general rule na iniisip ko. Paglabas ko ay
may nabunggo ako kaya naman magsosorry sana ako nang matigilan ako dahil
kasama ko pala silang tatlo sa elevator.

"Sorry," sabi ko kay Vito na nabangga ko.

Tipid na tumango lang siya.

"I texted you congrats," sabi ni Niko.

Tipid na ngumiti ako. "Walang signal sa probinsya."

"I hate it when you lie because you're not a very good liar," sabi ni Niko
habang sabay kaming naglalakad. Huminto ako nang makita ko iyong
classroom ko. Papasok na sana ako roon nang mapa-hinto ako dahil naka-
tingin sa akin sila Niko.

"That's our classroom," sabi niya sabay turo roon sa pinaka-dulong

classroom. "We're section B."

"Section D ako."

"What? I saw your name—"

"She probably asked to switch sections. Let's just go," sabi ni Vito at saka
nagpa-tuloy sa paglalakad.

Tumingin sa akin si Niko.

"I know you have a problem with Vito, but I'm your friend, too, and you're
being a very shitty friend," sabi ni Niko bago ako iniwan at naglakad palayo.

Naiwan si Sancho sa harapan ko.

"Friends?" tanong niya sa akin.

"Friends," sagot ko bago tipid na ngumiti at pumasok sa bagong section ko.

***

This story is chapters ahead on Patreon x

 Chapter 25

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG25 Chapter 25

Hindi ko alam kung tama ba iyong naging desisyon ko na magpa-lipat ulit ng

section. Nahirapan ako na hindi kami nag-uusap ni Vito... pero ewan, mas
nahirapan ako kapag iniisip ko na galit sa akin si Niko.

Kaya ngayon, nandito na naman ako sa 4B, naka-upo sa unahan at nakikinig

sa lecture ng prof hanggang sa wala na akong maintindihan.

Ganon lang ang nangyari sa akin buong sem.

Nakaka-usap ko sila Niko kaya lang ay ramdam ko na may tampo sila sa akin.
Naiintindihan ko naman. Mabuti na lang din siguro na marami akong
ginagawa kaya hindi ko na iyon masyadong naiisip. Ang tanging naiisip ko na
lang ay kung paano ko maitatawid iyong huling semestre ko sa law school.

Kaunting gapang na lang, makaka-graduate din ako.

Sinandal ko iyong ulo ko sa lamesa. Kakatapos lang ng huling lecture namin

sa Legal Med. Final exam na next week. Huling final exam na. Pagod na
talaga ako, pero kailangan ko pang ilaban. Huli naman na 'to. Konti na lang.
Kaya ko 'to.

"Let's ask for a breakdown," rinig kong sabi ng isa kong classmate.

"What for? We know naman na sobrang baba magbigay ni Villamonts. So

annoying."
"I know, but we still should know para we know kung ano pa ang hahabulin
natin. Better safe than sorry, right?"

"Fine. Let's pass by the Dean's na lang. Baka nandun siya."

Napa-buntung-hininga ako.

Kailangan ko rin bang kausapin si Atty. Villamontes tungkol sa grade ko?

Simula nung ihatid niya ako sa boarding house, naging masungit na siya sa
akin. Okay lang naman... kaso nahihirapan ako kapag may recitation dahil
kapag ako ang tinatawag niya, parang sobrang hirap ng mga tanong at parang
hindi nauubos iyong follow-up question...

Siguro ang maganda na lang doon ay napipilitan akong mag-aral nang mabuti
sa CommRev dahil alam ko na pag-iinitan niya ako kapag may recitation.

Naka-yukyok pa rin ako sa lamesa. Iiglip muna ako. Inaantok na talaga ako.
Wala namang gagamit ng classroom.

"I swear my mom's nice. My dad's a little strict, but I'm sure he'll like you,"
rinig kong sabi ni Shanelle. Pilit akong natulog. "Kung ginugulo ka ng mga
kapatid ko, tawagin mo ako para masaway ko."

Huminga ako nang malalim at saka kinuha iyong bag ko na nasa sahig.
Dumiretso na ako palabas at naglakad papunta sa Dean's Office. Agad akong
napa-hinto dahil kaka-labas lang ng pinto ni Atty. Villamontes.

"What?" tanong niya nang makita ako.

"Sir, I just want to ask if the breakdown for recit grade is available,"
magalang kong tanong. Hindi ko alam kung ano ang problema niya sa akin,
pero sana ay 'wag niyang idamay iyong grade ko dahil pinaghirapan ko 'yun.
Halos hindi na ako natutulog kapag siya iyong professor ko dahil alam ko na
ako iyong pinag-iinitan niya. Akala ko nung una nasa isip ko lang, pero kahit
si Isobel tinanong ako kung may galit daw ba sa akin si Sir.

"Why?" sagot ni Atty. Villamontes, pero iyong mga mata ko ay napa-dako

kina Vito at Shanelle na naglalakad nang sabay. Wala naman silang ginagawa.
Naglalakad lang sila at nag-uusap, pero agad kong napansin na dala ni Vito
iyong mga libro ni Shanelle. Tapos ay nasa likuran nilang dalawa si Sancho
at Niko na mukhang nagtatalo.

Pilit kong ibinalik kay Atty. Villamontes iyong tingin ko.

"Sir—"

"Sartori and Nuevas..." sabi niyang bigla habang naka-tingin sa naglalakad

palayo na sina Vito at Shanelle. "Fine. I'll just email you your grade."

Tumango ako. "Salamat po," sabi ko at saka mabilis na naglakad para maka-
uwi na ako.

Kung may papasok siguro sa kwarto ko ay aakalain na nasisiraan na ako ng

bait dahil puno ng naka-dikit na papel iyong buong kwarto ko mula pader
hanggang dingding. Ang dami kasing kailangang makabisa. Gusto ko na
pagdilat pa lang ng mga mata ko ay nakikita ko agad iyong mga importanteng
provision.

Isang take lang sa BAR.

Gusto ko nang umuwi.

***

Isang araw bago mag-exam ay parang maiiyak na lang ako nang makita ko
iyong grade ko sa subject ni Atty. Villamontes. Agad akong pumunta sa
school para hanapin siya at para itanong kung saan niya nakuha iyong grade
ko sa recit. Bakit ganoon kababa? Wala ba talagang kwenta lahat ng sagot ko?

Isang subject lang, doon pa ba ako babagsak?

"Di pumasok si Atty. Villamontes ngayon," sabi ni Ate Nancy. Mabilis akong
lumabas ng school at pumunta sa opisina niya. Pagdating ko roon ay
sinabihan ako na may pinuntahan si Atty.

Sinabi ko na maghihintay ako.

Paano ako mag-e-exam bukas kung hindi ko sigurado kung makaka-graduate
ba ako dahil may isa akong bagsak?

Paano ako makaka-tulog kung alam ko na hindi ko naman deserve iyong

ibigay niyang grade dahil alam ko na ginalingan ko naman?

Hindi ako makapagbasa.

Hindi ako makapag-aral.

Tahimik akong naka-tingin sa sahig habang isa-isang nag-aalisan iyong mga

tao. Pero kailangan kong maka-usap si Atty. Sabi nila babalik pa raw iyon
dahil nandito pa iyong gamit niya. Kailangan kong malaman na may mali lang
sa computation niya. Kasi kung iyon talaga ang grado ko, kahit ata ma-perfect
ko iyong exam, hindi pa rin ako makaka-pasa.

"Dito ka lang ba, Assia?" tanong sa akin ni Kuya Jun.

"Opo," matipid na sagot ko.

"O siya. Doon lang ako sa baba," sabi niya bago ako iniwan.
Nagpapasalamat ako na hinayaan niya akong maghintay dito dahil kailangan
ko talagang maka-usap si Atty. Kung may nagawa man ako sa kanyang
kasalanan o kung anuman na ikina-gagalit niya sa akin, hihingi agad ako ng
paumanhin.

Pero 'wag sana iyong grade ko.

Maraming umaasa sa akin.

Agad akong nag-angat ng tingin nang maka-rinig ako ng yabag. Nakita ko si

Atty. Villamontes na naka-kunot ang noo.

"What?" tanong niya sa akin.

"Sir—" sabi ko pero hindi natuloy dahil nilagpasan niya ako at dumiretsong
naglakad papasok sa opisina niya. Tahimik akong naka-sunod sa kanya at
pina-nood habang nilagay niya iyong brief case niya sa lamesa at nagsalin ng
alak sa baso.
"Whatever it is, I'm having a really bad day today," sabi niya habang mabilis
na niluwagan iyong necktie niya. "So, what is it?"

Huminga ako nang malalim. "Sir, iyong grade ko—"

"Ano'ng problema sa grade mo?"

"Sir—" sabi ko at saka natigilan. "Sir, pwede po..." Huminga ako nang
malalim. "Sir, pwede po bang malaman kung bakit ganoon kababa iyong recit
ko? Mali po ba talaga lahat ng sagot ko buong sem? Bakit po ganoon
kababa?"

Halos masira na iyong cellphone ko sa higpit ng hawak ko. Ayokong maiyak

sa harapan niya... pero parang gusto ko na lang humingi ng awa. Kasi kapag
binagsak niya ako, isang taon akong maghihintay... Isang taon iyong
masasayang...

May sakit si Tatay...

Paano kung iyong isang taon na 'yun—

"Sir, talaga po bang ganoon lang iyong grade ko?" tanong ko habang mabilis
na pinupunasan iyong luha ko. Ayokong umiyak, pero pakiramdam ko ay wala
na akong maatrasan. Ano ba'ng laban ko sa kanya? Prof ko siya. Estudyante
lang naman niya ko.

Hindi siya nagsalita.

Tumingin ako sa kanya.

"Sir—"

"Baka mali lang ako ng computation," sabi niyang bigla.

"P-po?"

Inilabas niya iyong laptop niya at saka binuksan iyon. Tumingin siya sa akin.
Halos ubos na iyong alak sa baso niya. "Come here. Tignan mo. Baka may
mali lang sa computation," sabi niya habang naka-turo sa upuan sa harapan
niya.

"Sir—"

"Ayaw mo ba'ng makita iyong grade mo kung may mali?" tanong niya habang
naka-tingin sa akin. Mabilis akong nagpahid ng luha at lumakad palapit sa
kanya habang nanginginig ang mga tuhod ko.

"Dito ka," sabi niya habang pinapa-upo ako.

"Let's see kung nasaan ang file ng section niyo..." sabi niya habang nasa
likuran ko. Nasa gilid na ng mukha ko ang mukha niya habang hina-hanap niya
iyong file sa laptop niya. Hindi ako maka-galaw. Dire-diretso iyong pagtulo
ng luha ko, pero hindi niya ako pina-pansin.

"Here it is," sabi niya. "4B."

Umatras siya.

Naramdaman ko iyong pag-amoy niya sa batok ko.

"That's your section," sabi niya. "Look for your name," dagdag niya habang
naglalakad papunta sa pintuan. Mabilis kong binuksan ang cellphone ko at
nagsend ng text kay Vito habang ang mga mata ko ay naka-sunod sa bawat
galaw ni Atty. Villamontes.

"Sir," sabi ko habang pilit na pinapa-kalma ang boses. "Pwede pong magcr?"
tanong ko pero bago pa man ako maka-tayo ay itinuro ni Atty iyong pintuan sa
gilid ko at sinabi na may CR doon.

Halos matumba ako sa paglalakad.

Mabilis kong isinara iyong pintuan at sinubukan na tawagan si Vito. Patuloy

ang pagtulo ng luha ko na mabilis kong pinupunasan. Gusto kong sumigaw,
pero walang tao rito. Nasa baba pa iyong guard.

Wala akong kasama.

Naaalala ko lahat ng pagkakataon na sinabi niya sa akin na mag-iingat ako.

"Assia," pagtawag niya habang kuma-katok. "Assia, your grades, ayaw mo

bang tignan?"

"S-Sandali lang po..." sabi ko habang nagdadasal na sagutin ni Vito iyong

tawag ko.

Puro lang ring.

Hanggang sa maputol.

"Assia," muling pagtawag niya. "Assia," sabi niya habang palakas nang
palakas iyong katok sa pinto.

'Nandito ako sa dati kong trabaho. Puntahan mo ako please,' sabi ko sa

kanya bago ko tinakpan ang tenga ko dahil sa lakas ng pagkatok niya.

***

This story is chapters ahead on Patreon x

 Chapter 26

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG26 Chapter 26

"Po?" tanong ko nang marinig ko iyong salitang Maynila. Hindi ako agad
naka-galaw sa kinatatayuan ko. Humigpit ang hawak ko sa mga papel na
yakap-yakap ko.

"Ang sabi ko, may nilalakad si Atty. Torres sa Maynila kaya bilang ikaw ang
assistant niya, isasama ka niya roon. Pinaka-matagal naman na iyong 3
buwan," sabi ni Ma'am sa akin. Hindi ako nakapagsalita. Tumingin siya sa
akin at kumunot ang noo. "Ayos ka lang ba, Assia? Bigla kang namutla d'yan."

"Kailangan po ba—"

"Kailangan," sabi niya. "Wala ka pa namang item dito. Kung ayaw mo—"

Mabilis akong umiling. "Hindi po. Sige po, kaka-usapin ko na lang po si Atty.
Torres," sabi ko at mabilis akong naglakad palayo hanggang sa maka-rating
ako sa labas ng opisina. Naibagsak ko sa sahig ang mga hawak kong papel.
Pilit kong pinapa-tigil ang panginginig ng mga kamay ko, pero hindi ko
nagawa. Pilit kong pina-hinga nang malalim ang sarili ko.

Pero hindi ako maka-hinga nang maayos.

Hindi ko kayang kumalma.

Ayokong bumalik sa Maynila.

Pero paano?
"Assia, okay ka lang?"

Napa-taas ako ng tingin. Nakita ko si Rita, isa sa mga kaibigan ko rito sa

opisina. Siya lang iyong nagtyaga na kausapin ako nung una akong pumasok
dito dahil ayokong makipag-usap kahit kanino.

Muli akong huminga nang malalim. Hindi ko alam kung gaano na ako katagal
na naka-upo rito sa gilid at yakap-yakap ang mga tuhod ko.

"Okay lang ako."

"Okay..." sabi niya at saka naupo sa tabi ko at pinulot iyong mga nalaglag na
papel. "Ang dami naman nito," kumento niya. "Sayang kung lawyer ka lang
sana e 'di ikaw na boss namin imbes na inuutos sa 'yo lahat ng 'to."

Hindi na ako nagsalita.

Nakaka-pagod manghinayang.

Wala na akong lakas. Gusto ko na lang magtrabaho para may makain kaming
pamilya. Kailangan kong magtrabaho para mayroon akong pampagamot sa
tatay ko. Kasi kapag nawalan pa ako ng isang magulang, baka tuluyan na
akong mawala sa katinuan.

"Tay."

Hindi siya tumingin sa akin. Nandoon iyong atensyon niya sa gin at baso sa
harapan niya. Muli akong huminga nang malalim. Hindi ko siya kayang
sisihin. Nawalan siya ng asawa... tapos iyong anak niya na buong akala niya
ay magiging abogado at matutulungan siya sa lupa niya ay nandito sa Isabela
at nagta-trabaho bilang assistant ng abogado...

Sobrang daming sama ng loob ang binigay ko sa kanya.

Ni wala na iyong lupa na minana niya.

Saglit kong ipinikit ang mga mata ko at saka huminga nang malalim. Minsan
pakiramdam ko ay manhid na ako... pero tuwing nakikita ko si Tatay, iyong
mga kapatid ko, nakakaramdam ako ng kirot sa dibdib ko...
Ang dami kong pangarap para sa kanila.

Wala man lang natupad kahit isa.

Sayang lahat...

Iyong pera...

Iyong oras...

Dito rin pala ako mauuwi.

Ang tanga ko kasi.

Hindi ako marunong makinig.

"Aalis po ako. Pinaka-matagal na po iyong 3 buwan," sabi ko kahit hindi ko

alam kung nakikinig ba siya. Gusto ko lang sabihin kasi kahit ganito na siya,
tatay ko pa rin siya at mahal ko pa rin siya. "May check-up po kayo. Itetext ko
po si Aaron para ipaalala."

Patuloy lang ako sa pagsasalita habang pinupuno niya ng gin iyong baso.
Kailangan kong mag-ipon. Hindi ako pwedeng mawalan ng trabaho.
Pakiramdam ko malapit ng magkasakit iyong tatay ko sa atay dahil sa kaka-
inom niya. Hindi ko siya magawang mapigilan kasi naiintindihan ko kung
bakit niya ginagawa 'yun.

Minsan gusto ko na lang din tumigil.

Pero paano ako titigil?

Kawawa iyong mga kapatid ko.

Wala na silang nanay... Halos wala na rin si tatay... Ako na lang 'yung meron
sila.

Wala naman akong choice kung hindi magpa-tuloy kahit pagod na rin ako.
Kina-usap ko iyong mga kapatid ko at nagbilin sa kanila. Tiwala ako na hindi
nila papabayaan si Tatay kahit hindi nila maintindihan... Bata pa dapat sila
pero wala silang choice kung hindi magmature agad.

Nakaka-miss si Nanay.

Nakaka-miss iyong pakiramdam na may nanay ka na nag-aalaga sa 'yo.

"Ingat ka, Ate..." sabi ni Aaron.

Ngumiti ako. "Salamat. Magtext ka kapag may problema. Iyong pinto, tignan
niyo palagi kung naka-lock bago matulog. Kapag naubos iyong pera, magtext
kayo agad sa akin, pero tipirin niyo rin..."

Tumango siya. "Okay, Ate. Kasama na ba dito 'yung sa pang-inom ni Tatay?"

tanong ni Aaron. Tipid akong tumango. Hindi ko alam kung naiintindihan
niya. Sana.

Halos maiwan ako ng bus dahil kanina ko pa pinag-iisipan kung dadaan muna
ako sa puntod ni Nanay para magpaalam dahil hindi ko alam kung gaano ako
katagal na mawawala. Pero naisipan ko na 'wag na lang. Kasi alam ko na
kung nandito siya, hindi siya papayag na bumalik pa ako sa Maynila.

Kagaya nung hindi niya pagpayag nung nalaman niya na hindi na ako kukuha
ng BAR.

Kagaya nung hindi niya pagpayag nung ayokong sabihin sa kanya kung bakit.

Hanggang sa nalaman niya rin.

Kahit hindi ko sinabi.

Kasi anak niya ako.

Sumasakit iyong dibdib ko tuwing naaalala ko kung paano siya napa-upo sa

sahig... kung gaano kalakas iyong iyak niya... kung paano nanginig iyong mga
kamay niya habang hinahawakan ako at humihingi ng pasensya dahil wala
siya doon para protektahan ako.
Hanggang sa hindi siya maka-hinga.

Tapos... iyon na pala iyong huling pag-uusap namin.

Sana nagsalita ako.

Sana pala may sinabi ako.

Huli na pala 'yun.

***

Pinilit kong matulog, pero hindi ko nagawa. Naka-tingin lang ako sa

nadadaanan namin. Napanood kong magbago mula sa mga bukirin hanggang
maging puro bahay at ngayon ay puro sasakyan ang nakikita ko.

"Balintawak na! Iyong mga bababa d'yan. Sunod na hinto sa Q.Ave na!"
sigaw ng konduktor. Niyakap ko nang mahigpit iyong bag ko. Nasa Maynila
na nga ako. Hindi ko akalain na babalik pa ako ulit dito...

Naka-titig ako sa puting pader sa harapan ko.

Naghihintay na sabihin sa akin ni Atty. Torres kung ano ang gagawin ko at

kung bakit kailangang kasama ako rito sa Maynila. Pero hindi ako pwedeng
magtanong kasi sino ba naman ako? Siya naman iyong abogado sa aming
dalawa. Parang hindi ko alam. Araw-araw niyang pinapaalala sa akin.

Maaga akong pumunta sa address na sinabi niya. Doon ay nagsimula ang

trabaho ko. Sa akin niya pinapasa lahat ng kailangang basahin at ireview.
Hindi ako abogado, pero nag-aral naman daw ako kaya ako na ang gumawa.
Pero hindi pa rin ako abogado.

"Pa-triple check 'tong proposal," sabi niya sa akin. "Importante 'to."

Tumango ako. "Okay po, Atty. Ito na po 'yung files na binigay niyo kahapon."

Tumango siya at ngumiti. "Nice. Thanks, Ms. dela Serna! Sayang at hindi ka
nagtake ng BAR," sabi niya bago iwan ako. Bakit ba kailangang araw-araw
niyang sabihin sa 'kin 'yun?
Buong araw akong nagtrabaho. Hanggang sa maging linggo na. Gusto ko nang
umuwi sa amin. Hindi ako maka-tulog nang maayos dito. Bigla na lang akong
nagigising sa gabi na para bang may naririnig akong malakas na katok.

Tuwing may kakatok ay para akong malalagutan ng hininga.

Gusto ko na lang tumakbo at takpan ang tenga ko.

Gusto ko nang umuwi.

Pagkatapos ko sa trabaho ay umuwi na ako sa maliit na boarding house na

tinutuluyan ko. Ginawa ko pa rin iyong proposal ni Atty. Torres. Baka kasi
kapag maaga 'tong natapos ay umuwi na kami sa Isabela...

"Ms. dela Serna," pagtawag sa akin. Tahimik akong tumingin sa kanya. "I
have a meeting later and since ikaw naman ang gumawa ng proposal nito,
ikaw ang mag-ayos nung presentation. I want it to be as informative as
possible," sabi niya habang iniisa-isa iyong mga kailangan kong gawin.
Inilista ko lahat iyon dahil baka may malimutan ako. Bawal akong magkamali
dahil hindi pa naman permanente iyong trabaho ko at kailangan ko iyong
pera.

"Isesend ko po—"

"No, dalhin mo na lang iyong laptop mo. Ikaw ang magcontrol nung
presentation while I present," sabi niya at mabilis akong iniwan at mayroong
kinausap.

Napa-buntung-hininga ako bago nagsimulang gawin iyong presentation niya.

Ginagawa ko pa rin habang kumakain ako. Ito na kasi iyong pinunta namin.
Baka kapag tapos na 'to ay maka-uwi na kami. Dalawang buwan na kami rito.
Gusto ko nang bumalik sa Isabela. Hindi ko na kayang manatili pa ng isang
buwan. Hindi ako maka-tulog nang maayos. Pakiramdam ko ay magkaka-sakit
na ako, at hindi ako pwedeng magka-sakit.

"I love it here," biglang sabi ni Atty. Torres habang nasa likuran siya ng
sasakyan at nasa passenger seat ako. "I love how competitive the people are.
I mean, don't get me wrong, okay din naman sa Isabela... but sometimes, I
miss the competition, you know? 'Di ba naglawschool ka naman?" tanong
niya habang naka-tingin sa akin sa rearview mirror. Tahimik akong tumango.
"Tell me again, bakit nga hindi ka nagtake ng BAR?"

Ngumiti lang ako.

"Sayang ka, e. I know you're smart. Takot ka bang bumagsak? I mean, it's
okay. No shame in failing. A lot of my friends failed their first take in BAR,
but took it again. Maybe it's true when they say second time's the charm,"
sabi niya. Hindi pa rin ako nagsalita. "Anyway... just thinking, kung
magrerequest ako na ilipat dito sa Manila, are you interested na sumama sa
akin? I promise I'll put in a good word para maging permanent ka na."

Hindi agad ako naka-sagot.

Pero naka-tingin siya sa akin habang naghihintay ng isasagot ko.

"Pag-iisipan ko po."

"Good," sabi niya. "Nandito na pala tayo."

Tahimik akong naka-sunod kay Atty. Torres. Nagsasalita siyang mag-isa

habang pina-practice iyong proposal. Gusto ko siyang itama dahil may mali
sa sinasabi niya. Pero ayokong mapagalitan.

"Good morning," bati ni Atty. Torres nang pumasok kami sa isang conference
room. May iilan na mga tao roon. Lahat sila ay mukhang seryoso. Kung
sabagay... malaking pera iyong pinag-uusapan dito. Ang daming pera sa
gobyerno. Iyan ang natutunan ko sa pagta-trabaho doon. Ang daming pera,
pero hindi mo rin alam kung saan napupunta. Ang hirap magtanong.

"Shall we start?" tanong ni Atty. Torres. Nasa isang gilid lang ako at
nagseset-up para sa presentation niya. Kailangan wala akong mali. Dahil
kapag nagkamali ako at nasira ang presentation, magiging kasalanan ko lahat.

"We're still waiting for someone," sagot nung isang lalaki. "If you wanna eat
first," dagdag niya sabay turo doon sa maraming pagkain sa lamesa.
Kumain sila habang nag-uusap. Nasa isang gilid lang ako at saka naghihintay
na matapos 'to para maka-uwi na ako. Kailangan ko pang bayaran iyong utang
ni tatay sa tindahan bago pa tuluyang magalit si Aling Ising sa amin at bago
pa kung anu-ano ang ikalat na balita.

"I'm sorry I'm late. Manila traffic sucks. But I'm here and I'm ready, so shall
we begin?" sabi ng lalaki na kaka-pasok pa lang. At agad na tumigil ang puso
ko nang marinig ko ang boses na iyon.

Hindi ako maka-galaw.

"Ms. dela Serna."

Nanginig ang mga kamay ko.

"Ms. dela Serna, iyong presentation."

Bakit... bakit nandito siya?

"Ms. dela Serna!"

Agad na napunta ang tingin nilang lahat sa akin. Nakita ng mga mata ko kung
paano siya napa-tingin sa akin at kung paano bahagyang nanlaki ang mga mata
niya nang makumpirma niyang ako nga ito.

"Ms. dela Serna, do your job! Hindi kailangang maging lawyer para
magaawa nang maayos 'yan. Pipindot ka lang naman!" galit na bulong sa akin
ni Atty. Torres, pero ang mga mata ko ay hindi maka-alis sa kanya.

Hindi ako maka-hinga.

Parang muli ko na namang narinig iyong malalakas na katok... iyong pagtawag

niya sa pangalan ko... iyong paghawak niya sa akin...

"Ms. dela Serna!"

Dire-diretso akong lumabas hanggang sa hindi ko alam kung saan ako

pupunta. Hindi ko kayang tumigil. Gusto kong umalis. Gusto ko nang umuwi.
Ayoko na rito.
"Assia."

Hindi ako naka-galaw.

"Wag kang lumapit..." mahinang sabi ko habang nanlalabo iyong buong mundo
sa paningin ko. Pero kahit na ganoon, kita ko pa rin iyong bawat hakbang na
ginagawa niya para maka-lapit sa akin. "Wag kang lumapit... Tama na,
please..."

Pero hindi siya tumigil.

***

This story is chapters ahead on Patreon x

 Chapter 27

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG27 Chapter 27

Nang idilat ko ang mga mata ko ay agad akong napa-tingin sa paligid. Pinilit
kong maupo, pero agad akong natigilan nang makaramdam ako ng sakit sa ulo
ko.

"You're awake."

Agad na bumilis ang tibok ng puso ko.

Ramdam ko ang paggapang ng takot sa buong katawan ko.

Gusto kong magsalita.

Gusto kong magtanong.

Pero mas nangibabaw iyong kagustuhan ko na umalis kung nasaan man ako.

"Nawalan ka ng malay kanina," sabi niya habang naka-tayo pa rin doon sa

may pintuan. "Masakit ba ang ulo mo? Tumama kasi kanina sa may semento
nang bumagsak ka."

Hindi ko magawang makapagsalita dahil makita pa lang siya ay agad nang

sumisikip ang dibdib ko. Gusto kong tumayo at lumabas, pero paano ko
gagawin iyon kung nandyan siya sa harapan ko?

"Assia."

Isang salita niya lang ay bigla akong nanliit.

"You accused me of sexual harassment tapos ay bigla kang mawawala after
graduation?"

Mabilis kong pinunasan iyong luha na kusang tumulo mula sa mga mata ko.
Pwede ba na itulak ko na lang siya palayo at tumakbo ako? Gusto ko nang
umuwi. Hindi na dapat talaga ako bumalik dito.

"Do you know what I had to do because of what you did?"

Bumilis ang pagtulo nang luha ko nang humakbang siya palapit sa akin.

"Sir—"

"You knew I was drunk that night."

Hindi ko alam kung saan ako pupunta.

"I barely even got to touch you."

Gusto kong tumayo.

Hindi ako maka-galaw.

Para akong nasa bangungot ko.

"Kasalanan mo kung ano ang nangyari kay Kuya Jun."

Agad akong napa-tingin sa kanya.

Kahit sa panlalabo ng mga mata ko sa luha ay naka-tingin ako sa kanya. "Si...

Kuya Jun?"

"Assia," sabi niya sabay ng pag-iigting ng panga niya. "You know, this is all
your fault. I just wanted to be friends with you. Mabait naman ako sa 'yo, 'di
ba? But you acted like I had some kind of a disease na kailangan mong
layuan."

Para akong mahuhugutan ng hininga sa tuwing hahakbang siya palayo sa akin.

"Sir, tama na po... Gusto ko nang umuwi sa amin..."

Huminto siya at tumingin sa akin.

"Sir—"

"May tatlong anak si Kuya Jun—2 sa elementary at 1 sa high school," sabi

niya habang naka-tingin sa akin. Gusto kong mapa-upo sa takot na
nararamdaman ko. Ni hindi ako maka-hinga. Ni hindi ko siya matignan.
"Bakit mo kasi kailangang sumigaw, Assia?"

"Tama na..."

Humakbang siya palapit.

Niyakap ko ang mga binti ko at ipinikit ang mga mata.

"Tama na... Ayoko na..." bulong ko sa sarili ko habang pinipilit na isipin na

wala ako rito, na nasa Isabela ako at matahimik na nagta-trabaho para sa
pamilya ko...

Pinigilan ko iyong paghikbi ko nang maramdaman ko ang kamay niya sa 'kin.

"Bakit ka ba takot na takot sa akin?" bulong niya. "Assia, look at me."

Hindi ako gumalaw.

Ayoko rito.

Gusto ko nang umuwi.

"Tumingin ka sa 'kin."

Natatakot ako.

Pero... kailangan ako ng pamilya ko.

Paano... paano kung may gawin din siya sa 'kin?

Ano 'yung ginawa niya kay Kuya Jun?

Kailangan ako ng mga kapatid ko... paano na lang sila kapag nawala na rin
ako?

Halos hindi ko siya makita dahil sa mga luha sa mga mata ko nang tumingin
ako sa kanya. Ramdam na ramdam ko iyong panginginig ng buong katawan ko
nang pahiran niya iyong luha sa pisngi ko.

"I just want to be friends."

"May gagawin pa po ako..." mahinang sabi ko sa kanya. "Sir, hahanapin ako

ni Atty. Torres..."

Bahagya siyang ngumiti sa akin.

Gusto kong umiyak nang muli niyang hawakan ang pisngi ko.

"I'm sure she's preoccupied," sagot niya. "Nagugutom ka ba? Gusto mong
kumain?"

Hindi ako maka-galaw.

Gusto kong umalis.

"I'll take that as a yes," sabi niya at nginitian ako. "I'm not a good cook, but
I'll try to prepare food for us."

Tumayo siya at iniwan ako sa isang gilid habang yakap ang mga binti ko.
Pinapanood ko ang bawat paghakbang niya palayo sa akin. Hindi ako maka-
hinga kapag nandyan siya.

"I badly wanted to forget about you, Assia... but Kuya Jun's family is a
constant reminder of you," sabi niya habang naka-tayo sa pinto. Nakita ko
kung paano siya nagbuntung-hininga. "You shouldn't have shouted so loudly.
Sayang siya..." sabi niya pa bago tuluyang lumabas.

Hindi ko alam kung gaano ako katagal na naka-upo roon habang pinipilit ang
sarili ko na kumalma.
Gusto kong gumalaw.

Gusto kong tumayo.

Pero natatakot ako na baka bigla siyang bumalik.

Pero kailangan kong umalis...

Hindi ko alam kung ano ang ginawa niya kay Kuya Jun... Pero hindi ako
pwedeng mawala... Iyong mga kapatid ko...

Pinilit kong tumayo.

Tinakpan ko iyong bibig ko dahil ayokong maka-gawa ng ingay.

Kailangan kong lumabas.

Kailangan kong maka-alis.

Gusto ko nang umuwi.

Huminga ako nang malalim. Kailangan kong kumalma. Kailangan kong maka-
isip ng paraan para maka-alis dito.

Lumapit ako sa bintana niya, pero may bakal doon kaya hindi ako makaka-
labas. Gusto kong sumigaw, kaya lang ay wala akong makitang tao sa labas
na makaka-rinig ng sigaw ko.

Nasaan ba ako?

Bakit ako nandito?

Wala bang naka-kita sa akin?

"Makaka-alis ka rito," mahinang bulong ko sa sarili ko nang sumuko ako sa

bintana. Tahimik akong sumilip sa pinto at nakita kong nagluluto siya. Nakita
ko iyong pintuan sa gilid niya. Kaya ko ba 'yung takbuhin? Makikita niya ba
ako? Mahahabol? May tutulong ba sa akin kung sisgaw ako?
Magagaya lang ba sila kay Kuya Jun?

Huminga ako nang malalim.

Tumingin ako sa paligid.

Natigilan ako nang makita ko iyong telepono sa gilid ng kama ni Atty.

Villamontes. Isa lang iyong kabisado kong numero...

Dadating ba siya?

Sasagutin niya ba 'yung tawag ko?

Muli akong huminga nang malalim.

Kailangan ako ng mga kapatid ko.

Kailangan kong maka-alis dito.

Nanginginig ang mga daliri ko habang isa-isa kong titipa iyong numero niya.
Naka-takip sa bibig ko ang kamay ko para pigilan ang paghikbi ko dahil sa
takot na baka bigla siyang pumasok dito.

Hindi ko alam kung ano iyong mas malakas—iyong ring o iyong tibok ng
puso ko.

Para akong pinagbagsakan ng langit at lupa nang patayin niya iyong tawag.

Muli ko siyang tinawagan.

Pero pinatay niya ulit.

"Wag mong ibaba, please," sabi ko nang sagutin niya iyong tawag nang ika-
limang tawag ko.

"Who's this?" sagot niya.

Ilang taon na rin ang lumipas nang huli kaming nagkita.

Hindi niya na yata tanda iyong boses ko.

Kasalanan ko naman.

Umalis na lang ako bigla.

"Assia," sagot ko. Hindi ko alam kung ano ang reaksyon sa mukha niya. Hindi
ko alam kung galit ba siya sa akin. Hindi ko alam kung ano ang
nararamdaman niya. "Nandito ako sa Maynila..." Humugot ako nang malalim
na hininga. "Sa apartment ni Atty. Villamontes..."

"What?!"

Muli akong tumingin sa pintuan.

"H-Hindi ko alam kung saan 'to... Nandito na lang ako kanina paggising ko...
Puntahan mo naman ako, Vito... Gusto kong umalis dito..."

"Okay," sagot niya. "I promise I'll be there. Assia... this time, I'll be there,
okay?"

Tumango ako habang pinupunasan iyong luha ko. "Okay..."

"Just go hide in the bathroom like before. I'll ask around for his address.
Don't let him get to you," sabi niya.

"Okay—"

Pero agad akong natigilan nang bumukas iyong pinto. Lumipat iyong mga
mata niya mula sa hawak niyang pagkain papunta sa akin na hawak iyong
telepono. Nakita ko kung paano mag-igting iyong panga niya.

"Gusto mo talagang may nadadamay, Assia?" tanong niya kasabay nang

pagbagsak ng plato sa sahig.

Mabilis siyang lumapit sa akin. Nabagsak ko iyong telepono. Mabilis niya

akong hinatak, pero pilit akong naghanap nang makaka-pitan. Narinig ko
iyong pagbagsak ng drawer sa nightstand niya. Muli akong naghanap nang
makaka-pitan.
Hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin.

Ayokong umalis.

"Sino 'yung tinawagan mo? Si Vito? Kagaya ng dati, hindi rin siya dadating,"
sabi niya habang hina-hatak iyong binti ko. Tumingin ako sa likod para
maghanap ng makaka-pitan. Agad na nanlaki ang mga mata ko nang makita ko
iyong baril na kasama sa mga nahulog mula sa drawer niya.

Mabilis ko iyong kinuha.

Tinutok sa kanya.

Nanginginig ang mga kamay ko.

"Do you really think you can shoot me?" tanong niya habang may ngisi. "I
don't think so, Assia. That's the reason why I want you. You're so... soft," sabi
niya sabay hawak sa binti ko. "So soft spoken... so submissive... You don't
have it in you to shoot a gun."

"Wag... 'wag kang gumalaw..." sabi ko nang gumalaw siya para kuhanin iyong
baril.

"I'll take the gun. Baka masaktan mo pa ang sarili mo—"

"Wag ka ngang gumalaw!" sabi ko habang patuloy iyong pagtulo ng luha ko.

"Assia—"

"Wag ka sabing gumalaw!" sigaw ko, pero gumalaw pa rin siya... Ayaw
niyang makinig sa akin...

"Sabi nang 'wag kang gumalaw..."

Hindi na siya guma-galaw...

Tahimik na...
***

This story is chapters ahead on Patreon x

 Chapter 28

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG28 Chapter 28

"Assia."

Halos hindi ko makita iyong mukha ni Vito nang buksan ko iyong pinto.

"Where the fuck is that asshole?" galit na sabi niya bago naglakad papasok sa
apartment ni Atty. Hindi ako naka-sunod sa kanya. Ni hindi ko magawang
maka-galaw sa kinatatayuan ko. Basta nakita ko na lang siya na natigilan nang
makita niya ang katawan ni Atty. Villamontes na nasa sahig at walang buhay.

Hindi ko alam kung gaano siya katagal na naka-tingin doon.

Nang humarap sa akin si Vito, nakita ko ang pagka-bigla sa mga mata niya.

"I'm sorry," sambit niya habang naka-tingin sa akin. "God, I'm sorry, Assia."

Hindi ako maka-galaw.

"Patay... na ba siya?" tanong ko sa kanya. "Hindi siya guma-galaw...

Natatakot akong lumapit sa kanya..."

Humakbang siya palapit sa akin.

Napa-hakbang ako palayo.

"God, I'm so sorry this happened..." sabi niya nang matigilan siya sa ginawa
ko. "Assia, I'm sorry... I should've been there for you."
Pinunasan ko iyong luha ko.

Nandito pa rin naman siya...

Nandun siya dati, pero tapos na...

Nandito na siya, pero tapos na...

"Hindi ko sina-sadya," sabi ko. "Hinatak niya ako. Sabi ko naman sa kanya
'wag na siyang lumapit sa 'kin..."

Tumango siya. "It's not your fault."

Tumingin ako sa kanya. "Alam ko mali... pero hindi na ako nakapag-isip

kanina... Gusto ko lang siyang tumigil..."

Hindi siya sumagot.

Naka-tingin lang din siya sa akin.

"Leave," sabi ni Vito habang naka-tingin sa akin. Hindi pa rin ako maka-
galaw. "Assia, we have to go."

Gusto kong umalis.

Gusto ko lang namang umalis.

Pero ngayon ay hindi ako maka-galaw.

Pakiramdam ko ay sasabog ang dibdib ko sa sobrang bilis ng pagtibok niya.

Pakiramdam ko ay hindi ako maka-hinga habang naka-tingin sa katawan ni
Atty. Villamontes...

Puro dugo...

Naka-dilat ang mata niya...

Naka-tingin siya sa akin...

"Vito..." pagtawag ko sa kanya habang mabilis na tumutulo ang luha ko. Ni
hindi ko magawang ialis ang mga mata ko sa kanya... Pinatay ko talaga siya...
Nagawa ko... Hindi ko alam na kaya ko pala...

"Vito... Vito, pinatay ko siya..." paulit-ulit kong sabi.

Agad na lumapit siya sa akin. Naramdaman ko ang kamay ni Vito na naka-

hawak sa mukha ko. Pilit niya akong pina-tingin sa kanya. Naka-tingin siya sa
mga mata ko. Naramdaman ko iyong paghaplos niya sa pisngi ko.

"Assia, listen to me," sabi niya sa akin.

"Pinatay ko talaga siya, Vito..."

"I know," sagot niya.

"Ayokong makulong..."

Napa-tingin siya sa walang buhay na katawan ni Sir sa amin. Mabilis siyang

lumapit roon at kumuha ng pantakip.

"You won't, okay?" sabi niya sa 'kin.

"Pero pinatay ko siya..."

"I'm sure there's a reason," sagot niya at saka hinila ako patayo. Sandaling
naka-tingin lang siya sa mga mata ko. Alam ko na gusto niyang pag-usapan...
pero nangako siya sa akin na pagkatapos ng gabing iyon, hindi niya na ulit
babanggitin iyong mga bagay na sinabi ko sa kanya... Kasi gusto ko na lang
matapos 'yun... Gusto ko na lang magpanggap na walang nangyari...

"Did you tell anyone that you went here?" tanong niya sa akin.

Umiling ako. "Wala akong sinabihan..." mahina kong sagot. Ni hindi ko alam
na pumunta ako rito... Hinahanap kaya ako ni Atty. Torres? May naghahanap
kaya sa akin? Bakit pinabayaan lang nila ako na kunin ni Atty. Villamontes?

"Good," sabi niya. "You still know how to drive?"

Tumango ako. Inabot niya sa akin iyong susi ng sasakyan niya. "You still
know where Niko lives?" Tumango ako. "You go there, okay? I'll tell him that
you're going there."

"Maiiwan ka rito?"

Tumango siya. "Yeah," sabi niya habang tinapunan ng tingin iyong walang
buhay na katawan ni Atty. Villamontes. Parang gusto kong masuka... Gusto
kong lumapit sa kanya para isara ang mga mata niya...

"Bakit... ka maiiwan?"

"I just have to do something," sabi niya.

"Ano'ng gagawin mo?"

Napa-buntung-hininga siya bago sinuklay ang buhok gamit ang kamay niya.
"It's better if you don't know." Tumingin siya sa akin. "Please don't ask,"
seryoso niyang sabi.

Tumango ako. "Okay..."

Tumingin siya sa paligid. "Did you touch anything?"

Muling sumikip iyong dibdib ko bago ako tumango. "Ayokong makulong,

Vito... Ako lang inaasahan ng pamilya namin... Gusto ko lang naman
magtrabaho... Hindi ko naman gusto 'to..."

Wala na akong makita.

Ramdam ko lang 'yung pagtulo ng luha ko.

"You remember what I promised you before?" he asked and I nodded. "I
always got your back... Remember that?"

Hindi ko alam kung bakit... pero sobrang bait niya sa akin...

Sa kabila ng lahat ng nangyari sa amin noon.

Kahit bigla na lang akong nawala ng walang pasabi.

"I got your back then—I still got your back now," he said. "You understand
me?" tanong niya at tumango ako. Bumalik siya sa kwarto at kinuha iyong
baril. Nakita ko kung paano niya tinanggal iyong mga bala roon at inilagay
iyon sa plastic tapos ay iniabot sa akin. "Now, you drive to Niko's place...
Burn all your clothes then take a shower in the tub. Then pour bleach on the
tub. You hear me?" he asked.

"Vito—"

"Assia, the world is not a fair place. I won't let you go to jail for this, okay? I
just won't," matigas na sabi niya sa akin. "Don't argue with me. Not now."

"Paano ka?" tanong ko.

He gave me a small smile. "I can handle myself."

"Vito—"

"Just go, okay? I'll take care of this," sabi niya bago ako mabilis na pinalabas
sa apartment ni Atty... Pilit akong huminga nang maayos habang nagda-drive
ako paalis doon... Sinunod ko iyong daan na sinabi sa akin ni Vito...

Patuloy lang ang luha ko habang naka-tingin sa plastic sa tabi ko. Nandoon
iyong baril na ginamit ko. Gusto ko lang naman na tumigil siya. Ayaw niyang
tumigil. Ayaw niya akong paalisin. Ayaw niyang makinig.

Nang huminto ako sa basemet ng condo ni Niko ay agad ko siyang nakitang

naka-tayo sa may isang gilid.

"Let's go," Niko said nang makita niya ako. Agad niya akong sinuotan ng
baseball cap at itinaas iyong hoodie sa ulo ko.

"Niko—"

"I don't wanna talk right now," pagputol niya sa sasabihin ko. "You stay
behind me, okay?" sabi niya bago kami pumasok sa emergency exit. Tahimik
lang ako habang naglalakad kami sa hagdan. Hindi ko alam kung gaano kami
katagal na umaakyat bago kami lumabas sa isang floor.

Sinabihan ako ni Niko na hubarin ko lahat ng suot ko. Binigay ko sa kanya

lahat ng hawak ko. Nilagay niya iyon sa isang metal trashcan. Lumabas siya
sa terrace at doon sinunog iyon. Pina-punta niya ako sa CR at pina-ligo.
Binigyan niya rin ako ng bleach. Sinunod ko lahat ng utos niya sa akin.

Paglabas ko, nakita kong naghihintay siya sa akin.

"You done?"

"Salamat..."

"Vito called."

"Ano'ng sabi niya?"

"He told me to tell you to sleep," sabi ni Nikolai. "I have a vacant room."

"Niko, galit ka pa rin ba sa 'kin?"

Naka-tingin siya sa akin. Tahimik kong hinihintay na magsalita siya. "I'm not
mad. I'm just... hurt. You should've told me this happened to you. I had no
fucking idea."

Hindi ako sumagot.

Paano ko sasabihin sa kanya? Hindi niya ako kinakausap noon. Mas close
siya kay Shanelle. Pero hindi ako galit kay Niko. Alam ko na may kasalanan
din naman ako sa nangyari sa pagkakaibigan namin.

Wala akong lakas para makipagtalo kaya naman pumasok ako roon... pero
kahit na ganoon, hindi ko magawang matulog... parang sirang plaka na paulit-
ulit kong naririnig lahat ng nangyari kanina...

At iyong tunog ng baril...

Paulit-ulit kong maririnig...

Hindi ko magawang matulog. Sinubukan kong buksan iyong TV... Mabilis na
mabilis ang tibok ng puso ko nang makita ko si Vito. Nanginginig ang mga
kamay ko habang inabot ko ang remote. Mabilis na nilakasan ko ang TV...
Kasabay ng pagtulo ng luha ko nang makita ko si Vito sa TV... Naka-takip ang
kamay niya pero alam ko na naka-posas iyon.

"Atty. Vito Sartori was arrested last night while he was caught attempting to
cover up the scene of a suspected homicide," sabi ng reporter habang pinapa-
kita si Vito na hatak-hatak ng mga pulis. Pabilis nang pabilis ang tibok ng
puso ko habang naka-tingin ako sa bawat galaw niya. I could still see the
blood on his white long sleeves... the blood that I caused to spill. "We
reached out to his lawyers, but for now, no comment has been made by both
camps."

Agad akong lumabas para hanapin si Niko. Agad kong nakita siyang
naglalakad pabalik-balik, ang mga daliri niya panay suklay sa buhok niya.

"Obviously, I know that!" sigaw niya sa kausap niya. "Fuck you, Sancho!
Now's not the time to be a smart ass!"

Niyakap ko palapit sa dibdib ko iyong mga binti ko.

"We don't have much choice, do we?!" sigaw na naman niya. "I'm shouting
because this is so fucked up! We don't have a choice!"

Naka-tingin ako sa kanya, naghihintay na sabihin niya sa akin kung ano ang
nangyayari... Natatakot ako... Natatakot ako para kay Vito... Alam ko na hindi
niya ako ilalaglag... Pero paano siya? Ayokong may masamang mangyari sa
kanya...

Nang matapos ang tawag, nakita ko siyang naka-tingin sa akin.

"Ano'ng... nangyari?" tanong ko sa kanya.

Lumapit siya sa akin. "Assia," pagtawag niya sa pangalan ko. "Vito's in deep
shit."

Tumulo ang luha ko. "Pupunta ako sa presinto—"

"No," sabi niya. "He insisted that you stay here."

"Pero—"

"You stay here," he said.

"Si Vito..."

"He'll be fine."

"Bakit ka sumisigaw kanina?"

Tumingin sa akin si Niko. "You know the Villamontes clan," pagsisimula

niya. Tumango ako. Laman sila ng bangungot ko... Si Atty. Villamontes... Si
Trini... Ayaw nila akong tigilan. "They retain almost all the biggest firms in
the country... So, that means all those firms can't represent Vito... Then I
heard earlier that they're starting to consult with the private lawyers."

Agad na umawang ang labi ko.

Ibig sabihin... walang pwedeng magrepresent kay Vito na magaling na

abogado? Dahil nagcoconsult na sila? Dahil conflict of interest iyon...

"So... you see, that's the reason why I was shouting," sabi ni Niko. "Vito
needs a fucking good criminal lawyer and all the criminal lawyers I know
are retained by that evil family."

Agad akong tumayo. "Pupunta na lang ako sa presinto, Niko."

"Assia, don't be stupid," sabi niya. "You stay in the—ah, shit! Just come with
me."

"Saan tayo pupunta?" tanong ko sa kanya.

"We'll make the gun disappear," he said, grabbing his car keys and putting the
gun inside his jacket.

Natigilan ako. "Obstruction of justice. Magiging accessory to the crime ka."

Tumango siya. "I know."

"Niko—"

"I don't care," sabi niya. "You two are in deep shit, and I'm a ride or die kind
of friend, so let's go."

***

This story is chapters ahead on Patreon x

 Chapter 29

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG29 Chapter 29

"Kanina pa nagriring iyong cellphone mo," puna ko nang magring iyong

cellphone ni Niko nang ika-5 beses. Nasa kalsada pa rin ang tingin niya nang
kunin niya iyon at biglang pinatay.

"Saan tayo pupunta?" tanong ko.

Halos isang oras nang nagda-drive si Niko. Isang oras ko nang pinigilang
magtanong. Kung pwede lang tumalon palabas ng sasakyan niya at tumakbo
papunta sa presinto ay gagawin ko na... Ayokong madamay sila...

Hindi dapat ako tumawag kay Vito.

Pero natakot ako.

Wala akong matatakbuhan.

"Somewhere far," sagot niya habang diretso sa harap pa rin ang tingin. Hindi
na ako nagtanong pa ulit at kinuntento ang sarili ko. Bumilis ang tibok ng puso
ko nang huminto na ang sasakyan ni Niko. Sumunod ako sa kanya nang
lumabas siya. Bahagyang kumunot ang noo ko nang ibaba niya iyong likuran
ng pick-up truck niya at naupo roon. May inabot siya mula sa likuran.
Bubuksan niya iyon kaya lang ay natigilan siya nang makita niya akong naka-
masid lang sa kanya.

Napa-buntung-hininga siya at saka bumaba at lumapit sa akin. Marahan

niyang ginulo iyong buhok ko. Hindi ko alam kung bakit, pero dahil doon ay
nagsimula na namang manlabo ang paningin ko.
"I'm sorry you had to go through that," sabi niya habang patuloy ang paggulo
sa buhok ko. Tahimik kong tinakpan ang mukha ko gamit ang mga kamay ko at
humikbi. Hindi ko alam kung gaano kami katagal na naka-tayo roon. Basta
hinintay niya akong matapos.

"Ayokong madamay kayo," sabi niya.

"I'm afraid that's out of the question already."

"Alam mo ba kung ano ang nangyayari kay Vito?"

Hindi agad siya naka-sagot. "I... don't know."

"May kasama ba siya? Sino ang abogado niya? Pwede ba natin siyang
puntahan?" sunud-sunod na tanong ko dahil gusto kong malaman kung ano ang
nangyayari kay Vito. Wala dapat siya roon. Ako dapat ang nasa posisyon
niya. Dapat hindi ako pumayag nang ipadala niya sa akin iyong baril.

"I don't know, Assia. As much as I want to answer your question, I have no
idea, as well," sabi niya. "But he's a lawyer himself. He can handle it, okay?"

Umiling ako. "Puntahan natin siya."

Umiling siya. "No. It was him who told me to get you far away from the
scene."

"Niko—"

"Assia, please—" sabi niya habang bahagyang naka-kuyom ang panga.

"Makukulong si Vito, Niko."

"Innocent until proven guilty."

"Pero pinatay ko si Atty. Villamontes."

Hindi agad siya nakapagsalita.

Tumingin ako sa kanya.

"Natakot lang ako kanina... Naisip ko lang 'yung pamilya ko... Pero mas hindi
ko kaya na may ibang makukulong dahil sa ginawa ko, Niko."

Hinawakan niya ang magkabilang braso ko. "Listen, no one will get
imprisoned, okay?"

"Pero si Vito—"

"He's just being detained," sagot niya.

"Pero nakita siya na nandun. In flagrante delicto. Makukulong siya, Niko."

Nakita ko kung paano niya kontrolin ang paghinga niya. Binitawan niya ang
mga braso ko at bumalik sa pagkaka-upo sa likuran ng sasakyan niya.
Binuksan niya iyong bag at may nilabas na matulis na bagay mula roon.

"Innocent until proven guilty. Let's just hold on to that, okay?"

Umiling ako. "Bumalik na tayo—" sabi ko pero hindi niya ako pinansin.
Nagsimula siyang kalasin iyong baril at may ginawa siya roon. Agad na
kumunot ang noo ko habang pinapanood siyang gawin iyon.

"I took units in forensic law," sabi niya habang naka-tingin pa rin sa baril na
hawak niya. "Each gun's barrel has unique grooves and patterns that can be
used to match the bullet to the gun."

Umawang ang labi ko. "Niko, madadamay ka na talaga niyan."

"Ride or die," sagot niya habang tuluy-tuloy pa rin sa ginagawa niya. "I'm
your ride or die, okay? Deal with it."

Hindi ako naka-galaw doon.

Seryoso siya.

Talagang sinisira niya iyong baril na ginamit ko sa—

Agad akong nasuka nang maalala ko iyong itsura ni Atty. Villamontes. Iyong
dugo... iyong mga mata niyang naka-tingin sa akin...
Kahit hindi ako makulong...

Buong buhay kong dadalhin iyong ginawa ko...

"Here," sabi niya nang abutan ako ng panyo at bote ng tubig. "Just breathe,
okay? Everything will be fine."

Tumingin ako sa kanya. "Paano mo nasabi 'yan?"

"I just know."

"Si Vito..."

Bahagya siyang ngumiti at muling ginulo ang buhok ko. "He'll be fine," sabi
niya. "Let's just wait for Sancho's call."

***

Hindi ko alam kung gaano kami katagal doon, pero nang ibukas ko ang mga
mata ko ay mataas na ang sinag ng araw. Napa-tingin ako sa gilid ko at nakita
ko na nasa labas si Niko habang may kausap sa telepono. Nang mapa-tingin
siya sa gawi ko ay mabilis siyang lumapit sa akin.

"Aalis na ba tayo?" tanong ko.

"Yeah," sabi niya habang sumasakay sa driver's seat.

"May sinabi na ba si Sancho?"

"Vito's been detained."

"May abogado na ba siya?"

"His family's lawyer."

"Magaling ba 'yun?"

"Hopefully."
Gusto ko pang magtanong kay Niko, pero pakiramdam ko ay wala na rin
siyang masasabi pa sa akin. Tahimik lang akong naka-upo hanggang sa mapa-
awang ang labi ko nang makita ko iyong dami ng tao sa harap ng police
station.

"Stay here—"

"Sasama ako."

"No—"

Mabilis akong bumaba at naglakad. Para akong mabibingi sa tuwing naririnig

ko ang pangalan niya... Kung paanong patay na siya... Kung paanong si Vito
iyong suspect sa pagpatay...

"Fine," sabi ni Niko nang maka-sunod sa akin. "Just stay by my side."

Maraming tao sa loob ng police station. Hindi ko alam kung saan ako titingin.
Gusto kong magtanong kung nasaan si Vito. Gusto ko siyang maka-usap.
Gusto kong sabihin sa kanya na 'wag niyang gawin kung anuman ang naiisip
niya.

Hindi niya kasalanan iyong nangyari dati...

Dumating naman siya...

Hindi niya kasalanan kung tapos na...

"Niko!"

Bigla kaming napa-tingin sa pinanggalingan ng boses. Napa-awang ang labi

ko nang mabilis na maglakad papunta sa amin si Shanelle. Naka-suot siya ng
itim na pencil skirt at kulay asul na blouse. May galit sa mga mata niya.

"What the fuck is happening?! We were just having dinner last night tapos
biglang suspect siya sa homicide?!"

Tumingin ako kay Niko.

Hindi siya nagsalita.

"Ano? Hindi ka magsasalita? Hindi rin siya nagsasalita, for god's sake!"
sigaw niya. Halos hindi ko marinig ang sigaw niya dahil sa dami ng ingay sa
loob ng presinto. Gusto ko lang tanungin kung nasaan si Vito... Pwede ko ba
siyang maka-usap?

"Where's Vito?" tanong ni Niko.

"What the fuck happened, Niko? I know for sure that my boyfriend isn't a
killer!" galit na sagot ni Shanelle.

Pero bigla siyang napa-tingin sa gawi ko.

Umawang ang labi niya.

Parang... alam niya.

Napa-tingin si Niko sa akin at mabilis akong hinatak palayo. Tahimik lang

ako habang nakikipag-usap si Niko sa mga pulis at nagpakilala na abogado ni
Vito. Nag-iwas ako ng tingin nang mag-abot si Niko ng pera.

Pabilis nang pabilis ang tibok ng puso ko nang huminto iyong pulis na
naghatid sa amin.

"Thanks," sabi ni Niko at saka tumingin sa akin. "Just... just don't cry in front
of him, okay?"

Hindi ako sumagot.

"Vito will tell you that he's fine, but we both know that this situation is fucked
up," sabi niya habang diretsong naka-tingin sa mga mata ko. "So, don't cry.
Try your hardest not to cry in front of him, okay?"

Tumango ako.

Akmang bubuksan na ni Niko iyong pinto nang matigilan siya at saka tinignan
ako.
"And don't blame yourself. None of this is your fault," sabi niya bago
tuluyang buksan ang pintuan.

Saglit lang na napa-tingin si Vito kay Niko bago mapunta ang mga mata niya
sa akin. Agad siyang tumingin kay Niko. "I asked you one thing, Nikolai."

Mabilis na hinatak ni Niko iyong upuan sa harapan ni Vito at naupo roon.

"She wanted to come," sabi niya. "So... what's the plan, Sartori? I sure as
hell won't let you rot in jail."

Pero imbes na sumagot ay naka-tingin sa akin si Vito. Pilit akong huminga

nang malalim para hindi umiyak. Pero traydor ang mga luha. Dahan-dahan
silang nabuo hanggang sa mabilis na bumagsak.

"Sorry..." sabi ko habang mabilis na pinupunasan ang mga luha ko. Isa lang
ang bilin sa akin ni Niko, pero hindi ko pa nagawa. "Aamin na lang ako,
Vito... Pwede namang self-defense 'yun, 'di ba? SakaO kaya iyong
uncontrollable fear?"

Pero hindi sumagot si Vito.

"Vito—"

"Assia, self-defense is hard to prove," sagot niya.

"Kahit na—"

"No."

"Vito—"

Pero imbes na sumagot sa akin ay ibinalik niya ang tingin niya kay Niko.
"Find me a good lawyer," sabi niya sa kanya. "Who's a good criminal
lawyer?"

"Yuchengco, but his firm's already retained," sagot ni Niko. "So that means
Sancho's out, Yago's out, basically everyone we know is out."
Pinapa-nood ko iyong bawat dumadaang ekspresyon sa mukha ni Vito. Nakita
ko kung paano siya humugot ng malalim na hininga. Tumingin siya sa akin at
bahagyang ngumiti na para bang sinasabi niya na ayos lang siya kahit pareho
naming alam na nagsisinungaling siya.

Kasi tama si Niko.

Fucked up.

Iyon lang ang tamang mga salita sa sitwasyong ito.

"How about Shanelle? She just resigned and started a firm with her friends,
right? Surely she'll agree to represent you," sabi ni Niko.

Sila pa rin ni Shanelle...

Ang tagal na nila.

"I don't know."

"For fuck's sake, you want a public defender?"

"I don't know. Maybe. Or I'll just represent myself."

"Let's just call that plan Z," sabi ni Niko.

"I'm a good lawyer..." sabi ni Vito at natawa. "Just help me with the
research."

"Fucking crazy," sagot ni Niko pagkatapos magpakawala ng malalim na

hininga. "What about your parents, then? What did they say?"

Tumingin sa akin si Vito. Ayaw ba niyang sabihin sa akin kung ano ang sinabi
ng mga magulang niya?

Tipid akong ngumiti at tumayo.

"Lalabas muna ako," sabi ko at saka mabilis na lumabas. Kailangan nilang

mag-usap para malaman nila ang gagawin. Ayokong makulong si Vito... Hindi
ako papayag...

Hindi ko alam kung saan ako pupunta.

Kahit saan ako lumingon ay maraming tao.

Maingay.

Gusto ko ng katahimikan.

Napa-hinto ako nang mawala ang ingay.

"Assia."

Napa-tingin ako sa pinanggalingan ng boses. Nakita ko si Shanelle na naka-

tingin sa akin. Seryoso ang mukha niya. Agad niyang binitawan iyong stick ng
sigarilyo na hawak niya.

"Sorry," sabi niya sabay tapon sa basurahan nung sigarilyo. "I smoke when
I'm stressed."

Tipid akong tumango.

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko.

"Do you know what happened?" tanong niya. "Because as far as I'm
concerned, kasama kong kuma-kain si Vito kagabi nang bigla na lang
magbago ang ekspresyon sa mukha niya pagkatapos sumagot ng tuwag. The
next thing I know, nagkalat na sa TV ang mukha ng boyfriend ko."

Bumilis iyong tibok ng puso ko.

Hindi na dapat ako lumabas.

"I don't know what exactly happened... but I sure as hell won't let my
boyfriend take the fall for someone else's crime," sabi niya habang diretsong
naka-tingin sa mga mata ko na para bang sinasabi niyang alam niya kung ano
ang nangyari.
***

This story is chapters ahead on Patreon x

 Chapter 30

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG30 Chapter 30

"Answer that or for the love of God, turn off your phone," sabi ni Niko nang
lumabas siya ng kwarto niya. Dito pa rin ako sa condo niya nananatili. Sinabi
ko na aalis ako, pero hindi siya pumayag. Sa palagay ko ay may girlfriend si
Niko dahil may nakita akong may panty na naka-suksok sa sofa niya. Hindi ko
natanong si Niko dahil mukha siyang problemado hanggang ngayon.

Hindi ako gumalaw.

Lumapit si Niko at tinignan kung sino ang tumatawag. "Who's this Atty.
Torres?"

"Boss ko."

"Don't you wanna answer?" tanong niya at umiling ako. Pinatay niya iyong
tawag at ibinaba iyong cellphone ko. "What do you want to eat?"

Naglakad si Niko papuntang kusina. Naiwan akong naka-upo sa sofa. Nakita

kong nagvibrate iyong cellphone ko. Siguro si Atty. Torres iyon. Siguro hina-
hanap niya ako. O baka galit siya dahil binabaan siya ni Niko ng tawag.

Pero natatakot akong kausapin siya.

Kasi baka itanong ko... kung bakit nagising na lang ako na nasa apartment ni
Atty. Villamontes?

Alam ba niya?
Sino ang nakaka-alam na nandoon ako?

"Niko," pagtawag ko kay Niko. Naka-talikod siya sa akin at tinitignan kung

ano iyong laman ng ref niya. Naka-suot siya ng navy blue na pajama at puting
t-shirt.

"Yeah?" sagot niya. "Bacon and eggs? I also have cereals here."

Hindi ako sumagot. Humarap siya sa akin.

"Pupunta ka ba kay Vito? Sasama ako."

"Assia—"

"Hindi ako papayag na siya iyong makulong sa ginawa ko, Niko. Hindi ako
patatahimikin ng konsensya ko," sagot ko sa kanya. Tama naman si Shanelle...
Hindi naman talaga tama na may ibang tao ang magbayad sa ginawa ko...

Ipinatong niya iyong mga kamay niya sa counter. "Look, it's not as if Vito
planned on taking the blame. When he called me to tell me that you're
coming, he told me that he was still there because he wanted to check if
there's CCTV there. I didn't think that he planned to stay there and called the
police on himself."

Napa-awang ang labi ko. "Yung pulis..." Tumingin ako kay Niko.
Nagsisimula na namang bumilis ang tibok ng puso ko. "Paano naka-rating
doon iyong pulis?"

"What do you mean?"

Humugot ako ng malalim na hininga. Naghintay ako ng ilang segundo bago

kumalma iyong puso ko. "Nung... nung nandoon pa ako, hindi ako maka-hingi
ng tulong dahil wala akong makitang mga taong dumadaan..." sabi ko sa
kanya. Muli akong huminga nang malalim. "Pero nung paalis na ako, doon ko
lang napansin na medyo malayo iyong unang kapitbahay ni—" sabi ko ngunit
natigilan ako.

"Here," sabi ni Niko pagkatapos akong abutan ng baso ng tubig.

Tahimik kong ininom iyon.

Nakiki-usap pa rin ako sa puso ko na kumalma siya.

Alam ko na mali iyong ginawa ko... pero gusto ko lang na tumigil siya...
Sinabi ko na tumigil siya pero hindi siya nakinig...

"It's okay," sabi ni Niko. "You're safe now," dagdag niya habang naka-hawak
sa kamay ko. "He can't touch you anymore."

Mabilis na bumagsak sa sahig iyong baso.

Parang bumalik lahat sa isipan ko.

Iyong paghawak niya sa pisngi ko.

Pag-amoy sa batok ko.

Pagtawag sa pangalan ko.

Iyong pagka-takot sa pintuan.

"Shit. I'm sorry," sabi ni Niko. Hindi ako naka-galaw habang isa-isa niyang
pinu-pulot iyong nabasag na baso. Pilit kong pinapa-kalma ang sarili ko.
Ayoko nang bumalik sa dati. Ayoko nang umiyak araw-araw. Hindi na ako
pwedeng bumalik sa ganon.

Nangako ako sa puntod ni Nanay na hindi ko hahayaang maapektuhan iyong

buong buhay ko dahil sa isang gabi...

Kailangan kong maging matapang para sa pamilya ko.

"Sasama ako kay Vito."

Tumingin sa akin si Niko at napa-buntung hininga siya. "Fine..."

***
Wala akong ganang kumain, pero sabi ni Niko ay hindi kami aalis hanggang
hindi ko nauubos iyong nilagay niya sa plato ko. Mabilis ko iyong inubos
dahil gusto ko nang puntahan si Vito. Hindi ako naka-tulog nang maayos dahil
iniisip ko kung paano si Vito doon...

Ako dapat iyong nandoon...

Kasalanan ko iyong nangyari...

Kapag nakulong ako—

"Niko," pagtawag ko sa kanya habang nasa daan ang mga mata niya. Tumingin
siya sa akin sandali. "Pwede ba iyong 'ride or die' mo, maging sa pamilya ko
na lang? Iyong mga kapatid ko—"

"We're not discussing this again, Assia. No one's getting imprisoned."

"Pero si Vito—"

"The case is still pending. Heck, we don't even know who the prosecutor is
in his case. And until we hear from the judge himself that he's guilty, we're
not talking about this, okay?"

Hindi ako sumagot.

Hindi ko kaya na umabot kami sa ganoon.

Iyong pinaghirapan ni Vito... Iyong titulo niya... Iyong pangalan niya... Hindi
ko kaya na mauwi iyon lahat sa wala dahil lang sa akin...

Tama si Shanelle...

Pagdating namin sa presinto ay nakita ko na naman na inabutan ni Niko ng

pera iyong isa sa mga pulis. Pagpasok namin sa isang kwarto ay nakita agad
namin na nandun si Shanelle at Vito. Pagharap sa amin ni Shanelle ay kita ko
na agad iyong galit sa mukha niya.

"Oh, great. Maybe you'll talk now!" sabi ni Shanelle bago lumabas at
malakas na isinara iyong pinto. Natigilan ako.
"Did you bring what I asked for?" tanong ni Vito.

"Duh," sabi ni Niko bago may inilabas sa bag niya at nilagay sa harapan ni
Vito iyong isang paper bag na may lamang sandwich at kape. Kaya pala kami
huminto doon kanina...

"Thanks. I'm starving. Shanelle wouldn't let me eat unless I tell her that it
wasn't me."

"Typical," sabi ni Niko. "Sometimes, I think she's confused if she's your

girlfriend or your mom," dagdag ni Niko bago may inilabas na naman sa bag
niya. Gaano ba kalaki iyong binigay niya sa pulis? Hindi man lang chineck
kung ano iyong laman ng bag niya...

"So, any update?" tanong ni Vito.

"So, Yuchengco resigned but he has 1 year non-compete contract, same as

Yago. The others are either retained or... you know, no balls," sabi niya sabay
bigay kay Vito ng papel na may mga naka-sulat na pangalan. "I'd take your
case myself, but I think I'd do more harm than good. Crim's not my favorite. I
still have nightmares."

Binasa ni Vito iyong mga pangalan.

"How about Tali?" Vito asked.

"I already asked Lui. He said he'll update me."

"Good. If she says yes, sign her immediately. Saw her once and she's really
good," sabi ni Vito. Bakit sobrang kalmado niya? Hindi ba siya natatakot?
Ganoon ba siya ka-kumpyansa na hindi siya makukulong?

"Noted. But what about your folks? Uncle? Pretty sure he's pissed."

Saglit na tumingin sa akin si Vito.

"Vito—"
"No," agad na sagot niya. "It's no the first time, and it's still a no this time.
Just drop it."

Mariin akong umiling. "Alam ko gusto mo lang akong tulungan, pero hindi mo
naman ako responsibilidad, Vito. Hindi mo kasalanan kung hindi ka
nakarating agad nung una—"

"I promised you that I'll always have your back... and this is me having your
back, okay?" sabi niya habang naka-tingin sa akin. Parang kumikislap iyong
asul niyang mga mata. Hindi ko alam kung dahil ba sa luha iyon. Sana hindi.
"I didn't plan on getting arrested, so stop blaming yourself for that. But it's
already here. I'm just trying to make the best out of the situation. Can you help
me with that? Please?"

Humugot ako nang malalim na hininga at dahan-dahang tumango.

"Thank you," sabi ni Vito. "Now, let's discuss our possible defense—"

Pero hindi natapos ang sasabihin niya nang biglang bumukas ang pinto at
pumasok si Shanelle. Pagka-pasok niya pa lang ay amuy na amoy ko na iyong
sigarilyo. Sobrang nahihirapan na rin siya sa nangyayari.

"Clarify this for me, Vito, because the facts are we were having dinner then
you got this fucking mysterious call that made you leave the room. So, who
was the caller?" tanong niya at saka nagbato ng tingin sa akin. "Then bigla
mong sinabi na aalis ka. You got your key—I specifically remember seeing
you grab the key fob to your Chrysler. But then when I asked around, wala
raw iyong sasakyan mo sa scene. So, ano? Lumipad iyong sasakyan mo?
Paano ka napunta roon? And why in hell were you even there in the first
place?!"

Walang nagsasalita sa aming tatlo.

"For fuck's sake, somebody tell me anything!" sigaw ni Shanelle. Kitang-kita

ko iyong mga ugat sa leeg niya. "What? Walang magsasalita?! This is just me
asking questions, Vito! Paano na kapag prosecutor na iyong nagtanong?!
Paano na sa pre-trial?! Sa tingin mo ba makaka-lusot 'yang ginagawa mo?!
My God! You're a lawyer! Don't kid yourself! Hindi makaka-lusot 'tong
ginagawa mo!"

Kitang-kita ko iyong lalim ng paghinga niya.

Kung paano kumuyom ang kamao niya.

"You," sabi ni Shanelle pagkatapos tumingin sa akin. "Assia, I know you

know something—"

"Shanelle, please—"

"What happened, Assia? Bakit nandoon si Vito? Sino pa iyong kasama niya?
Ano talaga ang nangyari?"

Unti-unting bumi-bilis ang tibok ng puso ko.

Ramdam kong naka-tingin silang tatlo sa akin.

Hindi ako maka-hinga.

Pasikip nang pasikip ang dibdib ko.

"Shanelle!" malakas na pagtawag ni Vito. Agad na tumingin doon si Shanelle.

Lumapit sa akin si Niko at sinabihan akong huminga.

"What—"

"You wanna be my lawyer? Fine," sabi ni Vito. "Yes, it was Assia who
called me. Yes, I brought my car but it wasn't there because I told Assia to
drive it away."

Parang lalabas na iyong puso ko palabas ng dibdib ko.

Hindi ako maka-hinga...

"But you're my lawyer now and you can't use anything I said—"

"No—"
"You're a lawyer, Shanelle. This is privileged communication. You can't tell
anyone anything."

Umawang ang labi ni Shanelle. "What if I do? Ano'ng gagawin mo?" Hindi
nagsalita si Vito. "What the fuck will you do?!"

Umiling si Vito. "Please don't shout—"

"What the fuck will you do, Vito?! Report me?! Just because I want to get you
out of here?!"

"Please don't—"

"What?!"

Marahas na tumingin si Vito kay Shanelle at agad na natigilan si Shanelle

dahil sa paraan ng pagtingin ni Vito.

"You know that I will... so please don't make me do that," mahinang sabi ni
Vito.

Agad na natigilan si Shanelle.

Na para bang hindi maka-paniwala sa narinig niya.

Mabilis siyang lumabas.

Walang nagsalita sa amin.

"It's awfully quiet here," sabi ni Sancho nang pumasok siya sa pintuan. Wala
pa ring guma-galaw sa amin. "So, I just heard that Iñigo's supposed to be the
prosec—"

"What the fuck? Really?" sabi ni Niko.

"Yeah."

"We're screwed."
"But he resigned."

"Oh, thank God."

"Don't thank God yet," sabi ni Sancho. "Because the case is now assigned to
Prosec Julia Zaldivar—Villamontes' best friend."

***
This story is 7 chapters ahead on Patreon x
 Chapter 31

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG31 Chapter 31

"Wait... who's Zaldivar?" tanong ni Niko.

"The one we interviewed before for Legal Counselling?"

"Oh... She's tough."

"She is," sagot ni Sancho. "Did a little research when I learned that she'll
replace Borromeo, and her record's impressive, as well. Practiced litigation
before going to prosecution."

Agad akong tumingin kay Vito.

Isang segundo.

Sa isang segundo ay nakita ko ang pag-aalala sa mukha niya... pero nang

makita niya akong naka-tingin sa kanya ay agad siyang nagbigay ng maliit na
ngiti.

"I met Atty. Zaldivar before," biglang sabi ni Shanelle. "Your lies won't hold
up in court, Vito... She'll see through your lies—fod god's sakes, kahit sa akin
hindi naka-lusot iyang kasinungalingan mo. Are you really willing to throw
everything you worked hard for? Your entire life?" tanong niya habang
sandaling tumingin sa akin. "Are you sure?"

Walang nagsalita.

Ngayon lang ako natakot sa katahimikan.

"Shanelle—"

"Your lies won't hold up, Vito."

"Look, I know that you're worried—"

"Damn right, I am! Ako lang yata sa inyo ang nasa tamang pag-iisip na nag-
aalala. What the fuck, Niko? Sancho? I thought you're his best friend? Bakit
niyo sinusuportahan iyong katangahan ni Vito?!"

Walang nagsalita sa kanila.

Pero alam ko.

Kasalanan ko.

"It'll be okay," mahinahong sagot ni Vito.

"Paano kung hindi, Vito? Are you willing to risk it? Reclusion temporal? Are
you really willing to go to prison for 12 years? Naiintindihan mo ba 'yun?
This is not a fucking game. You'll get imprisoned. You'll get disbarred. This
is your life and freedom we're talking about," mahinang sabi ni Shanelle pero
ramdam na ramdam ko ang diin sa bawat salita niya.

Kung pwede niya lang siguro akong sisihin...

Pero hindi niya naman kailangang sabihin.

Biglang may kumatok mula sa labas.

Binasag ang katahimikan.

"Think about that," sabi ni Shanelle habang seryosong naka-tingin kay Vito.
"You've been here for what? 3 days? Imagine staying here for 12 years, Vito.
Fucking imagine that," dagdag niya bago binuksan ang pinto at mabilis na
lumabas.

Tanging tunog ng pagsara lang ng pintuan ang narinig namin. Bumabalot ang
katahimikan hanggang sa marinig ko na ang tibok ng puso ko.
Isa.

Dalawa.

Tatlo.

Wala pa ring nagsasalita.

"Just... please get Tali for me," sabi ni Vito bago ako inalalayan ni Niko para
lumabas. Pero bago pa man masara ang pinto ay lumingon ako para tignan si
Vito... Agad na parang piniga ang puso ko nang makita ko kung paano niya
takpan ang mukha niya gamit ang mga kamay niya na para bang pagod na
pagod na siya.

"Vito," pagtawag ko sa kanya.

Alam kong narinig niya ako...

Pero ni hindi siya lumingon.

***

Tahimik lang ako habang nag-uusap sina Niko at Sancho. Paulit-ulit na

bumabalik sa isipan ko iyong mukha ni Vito bago kami umalis. Alam ko na
nahihirapan na siya sa sitwasyon niya, pero wala siyang magawa.

"We need Tali," sabi ni Niko.

"Lui said—"

"I don't care what Lui said," pagputol ni Niko sa sasabihin ni Sancho. "Get
Tali. I don't care what her rate is."

Hindi agad sumagot si Sancho. "It's not about the money, Niko. Not
everything's about money. May ginagawang iba rin 'yung tao."

"I know..." mahinang sagot ni Niko at napa-buntung-hininga. "I'm just—" sabi

niya at muling natigilan. "Is that even allowed? Isn't Zaldivar too emotionally
involved to be in this case even?"
"I don't know. But it's better than going against Iñigo," sagot ni Sancho. "Let's
just think about contingencies. What if Tali won't be available? Who will
represent Vito?"

"The asshole wants to represent himself."

"Yeah, not gonna happen."

"Agreed."

Tahimik akong nakinig sa pinag-uusapan nila.

Tuwing mayroong mababanggit na pangalan, agad na sasabihin an nakuha na

iyon ng mga Villamontes... O kung hindi man ay nakapagconsult na roon kaya
hindi na rin pwedeng makuha para kay Vito.

"This is fucking frustrating."

"Yeah..."

"So that was why we didn't hear from them until the next day! The assholes
were busy consulting with basically all the good criminal lawyers in the
fucking country."

Agad akong tumayo.

Sabay silang napa-tingin sa akin.

"May pupuntahan lang ako."

"Where?"

Bahagya akong ngumiti bago tumalikod at lumabas sa café na pinuntahan

namin. Hindi ako lumingon kahit anong lakas ng pagtawag nila sa pangalan
ko.

Tinulungan na nila ako...

Pero hindi sa lahat ng bagay ay kailangan nila akong tulungan.

Sarili ko lang at wallet ang dala ko. Agad akong dumiretso sa bus terminal at
sumakay sa bus pauwing Isabela.

Habang naka-tingin ako sa daan ay paulit-ulit na bumabalik sa isipan ko

iyong sinabi ni Shanelle... At iyong boses ni Atty. Villamontes...

Dapat hindi ko na ginawa...

Dapat naghintay na lang ako...

Kasalanan ko lahat...

Hindi dapat may ibang magbayad para sa bagay na ginawa ko...

Tanging tibok lang ng puso ko ang narinig ko mula byahe galing Maynila
hanggang sa maka-sakay ako sa tricycle pabalik sa bahay namin. Panay ang
paghinga ko nang malalim. Kailangan kong maging matatag.

Hindi ako bata.

Walang dapat mag-alaga sa akin kundi ang sarili ko.

"Ate!" malakas na tawag sa akin ni Aaron nang makita niya ako. "Tapos na
trabaho mo?"

"San si tatay saka si Alec?"

"Nasa loob si Tatay. Si Alec nasa galaan."

"Pwede mo bang tawagin?"

"Okay..." sabi niya habang bahagyang naka-kunot ang noo at naka-tingin sa

akin.

Pumasok ako sa bahay at nakita ko si Tatay na natutulog. May mga bote ng gin
sa may paanan ng kama. Tahimik kong pinulot iyon at inilagay sa gilid.
Kinuha ko rin iyong walis at naglinis.

"Assia."
Nakita ko si Tatay na naka-upo na at naka-tingin sa akin. "Tapos na iyong
trabaho mo?" tanong niya at tahimik akong tumango. "Kumain ka na ba?"

Muli akong huminga nang malalim.

Tumingin sa labas.

Siguro... siguro mas mabuti na siya muna ang kausapin ko.

Tatay pa rin namin siya.

Alam ko na mahirap sa kanya iyong pagkawala ni Nanay, pero kailangan niya

nang bumangon mula roon.

"Tay," pagtawag ko sa kanya. Hindi ko alam kung dahil ba iyon sa tono ng

boses ko... o dahil anak niya lang ako. Kasi sabi ni Nanay na kahit hindi ko
raw sabihin, alam niya na agad dahil anak niya ko.

Sana ganoon din sa kanya.

Kasi hindi ko alam kung saan ko sisimulan...

Naka-tingin siya sa akin.

Alam ko na ramdam niya iyong kaba.

Muli akong huminga nang malalim at pinunasan iyong mga mata kong puno ng
luhang nagbabadyang umagos.

"Ano ba 'yan? Umayos ka nga," kinakabahan na sabi ni Tatay.

Muli akong huminga nang malalim.

Paulit-ulit.

Na para bang magagawan nun ng paraan iyong problemang ginawa ko.

"Tay..." sabi ko habang mabilis na bumabagsak iyong luha mula sa mga mata
ko. Masyadong mabilis. Ayaw magpa-pigil. "Tay... Kailangan niyo na pong
tumigil uminom. Kailangan ko na pong magpaka-magulang kina Aaron."

"Assia—"

"Patapusin niyo po muna ako..." paki-usap ko habang mabilis na pinapahid

iyong luha. "May ipon naman po ako kahit papaano... Pwede po kayong
magtayo ng maliit na tindahan, pero 'wag na po kayong magpapa-utang, ha?
Kahit ano'ng sabihin nila, 'wag na kayong pumayag... Tapos po may
scholarship naman po sa bayan para kina Aaron para maka-tapos sila ng high
school... Kapag sa college naman po, sa State University po sila papasok.
Iyong baon—"

"Assia, ano ba'ng sinasabi mo? Tumigil ka nga d'yan!"

"Magpapa-check up pa rin po kayo... Pwede po kayong pumila kay Mayor

kada Lunes para manghingi ng tulong—"

"Assia!" malakas na sabi niya.

Gusto kong magpa-tuloy.

Pero hindi na ako maka-hinga.

Hindi ako makapagsalita.

Isang pagkakamali...

Wala na lahat ng pinaghirapan ko...

"Sorry po..." pilit kong sinabi sa gitna ng paghikbi. "Sorry po..." paulit-ulit
kong sabi...

"Assia, anak... Ano ba'ng nangyayari sa 'yo?"

Pinipilit ko iyong sarili ko na maging matatag.

Kahit ngayon na lang.

"May nagawa po akong mali..." dahan-dahang usal ko. Muli akong humugot
ng malalim na hininga. "Hindi niyo po ako makikita ng matagal..."

Puno ng pagka-lito ang mukha niya.

Maraming tanong.

Gusto kong sagutin...

Pero hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam kung saan magsisimula...

Isang gabi...

Isang gabi, pero buong buhay ko iyong nasira...

"Assia—"

Umiling ako. "Ayoko pong pag-usapan."

"Tatay mo ako..."

"Nandyan si Aaron saka si Alec... Kailangan nila ng tatay..." sabi ko nang

may bahagyang ngiti. "Sandali lang naman akong mawawala... Nandito ka pa
rin naman nun, 'di ba, tay?"

Pero hindi siya sumagot.

Siguro kasi alam niya na rin.

Baka hindi na kami mag-abot muli.

"Ate, nandito na si Alec. Ayaw kasing umuwi."

Mabilis kong pinahid iyong luha ko bago ako humarap sa kanila. Alam kong
gusto nilang magtanong, pero mabilis akong nagsalita at sinabi lahat ng bilin
ko sa kanila.

***
Ayaw akong paalisin ni Tatay.

Doon na lang daw ako.

'Wag na raw akong bumalik.

Pero paano si Vito?

Wala siyang kasalanan...

Hindi tama na siya iyong magdusa sa ginawa ko...

Palagi niya akong pino-protektahan...

Takot ako...

Takot na takot...

Pero kailangan kong harapin iyong ginawa ko...

"Isa!" galit na sigaw ni Tatay nang kuhanin ko iyong bag ko. Ni hindi ako
maka-tingin sa mga kapatid ko. Pakiramdam ko ay muli ko silang binigo.
Kasi dapat abogado na ako... Dapat ay hindi na sila nahihirapan nang
ganito... Iba iyong pinlano ko para sa kanila sa nangyari...

Puro mali...

Walang nangyaring tama...

"Aalis na po ako..."

"Assia!" muling sigaw niya.

"12 taon po siguro..." sabi ko nang may bahagyang ngiti. "Magpapaka-bait po

ako para mas maaga tayong magkita ulit..."

Buong buhay ko, hindi ko pa nakikitang umiyak ang tatay ko.

Hindi siya umiyak nang makuha iyong lupa namin.

Hindi siya umiyak nang mawala si Nanay.

O baka hindi ko lang nakita.

Pero ngayon?

Parang binibiyak iyong puso ko nang makita ko iyong mga luha sa mata niya.
Parang gusto ko na lang manatili dito... Sa tahimik kong buhay...

Sana hindi na lang ako nangarap...

Siguro nandito pa si Nanay...

"Sorry po talaga..." huling sabi ko bago lumabas ng pinto. Hindi ako

lumingon kahit gaanong kalakas ang pagtawag nila. Ayoko silang sumama sa
akin. Mas mahihirapan lang sila... Kasi wala naman akong laban... May
kasalanan ako... Kailangan kong magbayad sa ginawa ko...

***

Pagbalik ko ng Maynila ay agad akong dumiretso sa presinto. Huminto ako

para huminga nang malalim. Tumingin ako sa langit. Siguro... siguro ito na
iyong huling beses na magiging malaya ako.

"Where the hell did you go?!"

Ni hindi ko kailangang lumingon para malaman kung sino iyon. Tumingin ako
sa kanya at ngumiti.

"Salamat," sabi ko. Agad na kumunot ang noo niya. "Salamat—"

"No."

"Hindi ako matatahimik ng may ibang makukulong sa ginawa ko."

"I told you, no one will get imprisoned!" Hindi ako sumagot. "God, you're
frustrating!" sabi niya kasabay ng pag-igting ng panga niya. "So, what will
you do now? Surrender yourself?"
Tumango ako.

"Great. Fucking great."

"May napatay akong tao..."

"You killed the person who tried to rape you!"

"Pero namatay pa rin siya..."

Saglit niyang ipinikit ang mga mata at nagbuntung-hininga. "If... if you go in

there saying all that stuff, you'll get imprisoned, Assia. You'll get 12 years at
the minimum. You'll forever be known as a convict. You'll never be a lawyer.
Do you understand that?"

Hindi ako sumagot.

Siguro hindi ko naiintindihan...

Pero paano si Vito?

Wala naman siyang kasalanan.

"Si Vito—"

"He'll be fine," sabi niya habang naka-tingin sa mga mata ko. "Look, I know
Shanelle probably scared you... but Vito will be fine... You remember how in
criminal law, it is guilt beyond reasonable doubt?" tanong niya. "There's no
evidence, Assia. No fingerprints. No gun. No nothing. The prosecution
doesn't have anything on Vito."

Hindi ako sumagot.

Marahan niyang ginulo ang buhok ko.

"You're scared... I'm scared... Vito is scared... but that's good, right? Being
scared means that we'll do everything at our disposal to win... right?"

"May namatay—"
"He tried to rape you, Assia. In my book, that's punishable by death."

Hindi ako nakapagsalita.

Ni hindi maka-hinga.

"Just... don't give up yet. The fight hasn't even started," sabi niya ng may
maliit na ngiti at pinahid iyong luhang hindi ko alam na kumawala. "Doesn't
matter if they retained all the fucking lawyers. We'll outsmart them—we'll
defy this rigged game."

***
This story is 7 chapters ahead on Patreon x
 Chapter 32

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG32 Chapter 32

Ayaw akong isama ni Niko pabalik sa presinto dahil baka raw bigla akong
umamin. Siguro tama siya. Hindi kaya ng konsensya ko na makita si Vito na
naka-kulong dahil sa bagay na ako naman ang gumawa.

"Pasensya ka na kailangan mo pa akong bantayan," sabi ko kay Sancho dahil

nandito siya ngayon sa condo ni Niko. Pina-punta siya ni Niko para sa
samahan ako—pero alam ko na para bantayan talaga ako.

"Okay lang," sabi niya.

"Ang dami mong ginagawa, e," sagot ko dahil simula nang pumunta siya rito,
hindi pa siya umaalis sa harap ng laptop niya. Kanina pa siya may binabasa
roon.

"Nagresign kasi si Jax," sabi niya. "Sa 'kin napasa ibang workload niya kaya
kailangan kong magcatch-up sa mga pending niya."

Tipid akong tumango.

"Gusto mong tumulong?"

"Di ba confidential 'yan?"

"Di ko naman papabasa sa 'yo," natawa niyang sabi. "At least help me with
finding similar cases? Or gusto mong tulungan ako magdraft ng petition for
certiorari?"
Saglit akong natahimik.

"Wag na... Baka mali magawa ko," sagot ko.

"What? Kaya mo 'to. Pareho lang naman tayo ng pinag-aralan sa school," sabi
ni Sancho habang naka-tingin sa akin. Hindi pa rin ako nagsalita. May kinuha
siyang mga papel sa bag niya at inilagay sa harapan ko. "Here. Gayahin mo
na lang tapos baguhin mo 'yung ibang pertinent details."

"Sancho—"

Natigilan ako dahil sa ekspresyon sa mukha niya.

Napa-hugot ako ng malalim na hininga dahil sa tingin niya.

"Assia, I know life's been very hard on you and I really wish all those things
didn't happen... but they did happen. We're all trying our best to help you. But
the other things? You have to do them yourself. Mali lahat ng nangyari. Gago
si Villamontes. But you can't just let that control your life."

Napaawang ang labi ko.

"I'm sorry, but you need to hear this. Stop moping around. Walang
maitutulong. Kung gusto mong tulungan si Vito? You know what? Maybe you
can review and take the BAR. Deadline for application is until next week."

Nanatili pa rin ang katahimikan.

Tumayo si Sancho at pagbalik niya ay may dala siyang libro.

"Here. Consti books. Magreview ka na lang kaysa kung anu-ano iniisip mo."

"Sancho—"

Natigilan ako nang ipatong niya ang dalawang kamay niya sa mesa at
tumingin ng diretso sa mga mata ko.

"Vito will be fine... Trust us, okay?"

"Paano ka nakaka-sigurado? Kayo na rin ang nagsabi an matalino ang mga
Villamontes..."

Kaya nga nakuha nila lahat ng magagaling na abogado.

Siguro ay dahil sanay na sila sa ganito...

Alam na nila ang gagawin.

"Yeah. But we have tricks up our sleeves, kaya 'wag ka nang mag-alala
masyado."

"Iyong Tali ba 'yan?"

Bahagyang ngumiti lang si Sancho.

***

"Where's Niko?" tanong ni Shanelle nang buksan ko ang pinto.

"Ah... Lumabas lang sandali."

Tumango si Shanelle. "Dito ka naka-stay?" Tumango ako. "Alam ni Jersey?"

Hindi ako naka-sagot. Tumango siyang muli. "Can I come in?"

Niluwagan ko ang bukas ng pinto. Naka-sunod lang ang mga mata ko sa

bawat galaw niya. Inilagay niya iyong brief case na dala niya sa lamesa.
Huminto siya roon at ipinatong ang mga kamay niya. Ilang segundo siyang
hindi gumalaw na para bang iyon lang ang pahinga niya buong araw.

"Gusto mo ng tubig?"

"That would be great, thanks," sagot niya. Pumunta ako sa ref at ikinuha siya
ng bote ng tubig. Tahimik kong iniabot sa kanya iyon. Hindi ako tumingin
nang uminom siya dahil baka mailang siya sa akin.

Nang matapos siya ay naupo siya at saka binuksan iyong bag niya.

"Pwedeng magtanong?"
"Yeah, sure," sagot niya habang naka-tingin sa laptop niya.

"Si Vito..."

"Siguro ang pinaka-bobong taong kilala ko," sagot niya. Tumingin siya sa
akin. "I'm sorry. But I really find this situation to be highly infuriating."

Agad akong nagbaba ng tingin.

"I already heard Vito's version of what happened when we were rehearsing
for the pre-trial..." sabi niya. Kahit hindi ako naka-tingin sa kanya ay ramdam
na ramdam ko ang titig niya. "How about you, Assia? What happened?
What's your version?"

Napa-tingin ako sa kanya.

"Normally, in hearings, there's the defendant's truth, the prosecution's truth,

and the judge's truth... pero dito? Hindi ko alam kung ano ang totoong
nangyari. Do you know how frustrating it is? Na alam na alam kong
nagsisinungaling sa akin si Vito dahil ayaw niyang sabihin kung ano ang
nangyari talaga? Para sa 'yo?"

Napa-awang ang labi ko.

Saglit siyang natawa.

"You're probably wondering why I'm still here. You're probably thinking how
stupid I am."

"Hindi—"

"Let's just cut with the bullshit, Assia. I'm a big girl. I can handle giving the
truth and receiving the truth."

Natigilan ako sa kanya.

Sa tingin niya.

Sa tono niya.
"You think this is stupid—that I am stupid."

Gusto kong umiling.

Dahil hindi ko iyon iniisip.

"And it is stupid... But I love Vito... And now that I know that he's innocent,
I'm gonna fight like hell to get him out of there."

Hindi ko alam kung bakit sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko.

"I worked hard for our relationship. Like everything else in my life, I worked
hard para makuha si Vito. I'm not stupid—alam kong may gusto siya sa 'yo
nung nasa law school tayo—"

"Shanelle—"

"May gusto siya sa 'yo. You can't be that stupid, Assia. Everyone in our block
freaking knew. Tanga lang ang hindi makaka-pansin."

Hindi ako naka-sagot.

"Alam mo," sabi niya.

Hindi ako makapagsalita.

"You knew about his feelings," dagdag niya. "You knew about his feelings
and you pushed him away. And that's fine. That's your decision. You wanted
to focus on your studies and nothing else? That's totally your decision."

Pinilit kong huminga nang malalim.

Hindi ko alam kung bakit nagsisikip ang dibdib ko sa mga salitang lumalabas
sa bibig niya kahit na alam ko naman ang lahat ng iyon.

"But when you distanced yourself from him, from them, you left a space that I
occupied. And I'm not sorry for that. I didn't take anything away from you.
You chose that. So it annoys me to heavens tuwing umaarte ka na para bang
kinuha lahat sa 'yo."
Nagbuntung-hininga siya.

"Atty. Villamontes did a horrible thing... You didn't deserve that... But we
both know that what you did is punishable by law, Assia. Kung ako lang ang
masusunod..." sabi niya habang palakas nang palakas ang tibok ng puso ko.
"Kung ako lang ang masusunod, ako mismo ang magdadala sa 'yo sa presinto
dahil mali 'yung ginawa mo. That was homicide and you know it. Pero hindi
sila papayag. So, I just have to suck it up and do my best para walang
makulong na inosente dahil sa kasalanan na ikaw ang gumawa."

Nagbaba ako ng tingin.

Pinigilan ko pero bumagsak iyong luha.

"For god's sake, stop with the tears. Hindi ka na bata. You made a mistake.
Own it up and do something about it. Wala kang mapapala sa pag-iyak."

Mabilis kong pinunasan ang luha.

"Sorry..."

"I don't need your apology. I need you to tell me what happened that night
dahil kahit ano pang kasinungalingan ang sabihin ni Vito, lalabas pa rin sa
hearing kung ano talaga ang ginawa mo."

Mabilis akong tumango habang pinupunasan ang luha ko.

"Ang swerte sa 'yo ni Vito."

Napa-ngiti siya.

Pero malungkot.

"Yeah... I don't know if he knows that. I honestly don't know if he loves you
or he just feels sorry for you. I hope it's the latter," sabi niya sa akin. "Don't
worry... I know myself. I'll know if I have to give it up."

Muli siyang ngumiti.

"Can you take a seat and tell me what happened that day?"

Tumango ako at naupo.

Huminga nang malalim.

At nagsimula.

***

Nasa kalagitnaan ako ng pagsasabi sa mga nangyari nung araw na iyon nang
bumalik si Niko. Naka-ngiti siya nang pumasok, pero agad na natigilan nang
makita kami ni Shanelle na magka-harap.

"Okay, what's happening here?"

"Cross-examination," sagot ni Shanelle.

"Shanelle—"

"I'm still Vito's lawyer, so shut the fuck up, Niko. Ako ang aayos sa gulong
pinasok niyong apat."

Napa-suklay si Niko sa buhok niya.

"Fine," mabigat na sabi niya. "But why do you need to interview her? She
won't testify."

"That's what you want. But what can you all do if she's been summoned by
the prosecution?" sagot ni Shanelle habang patuloy sa pagsusulat sa notebook
niya. "You'll what? Hide her?"

Hindi naka-sagot si Niko.

"Ayos lang ako. Kaya ko," sabi ko.

"Assia—"

"Kaya ko," ulit ko. "Kaya ko, Niko."

Lahat sila ginagawa ang lahat para maka-laya si Vito.

Lahat sila nagsasabi na kailangan kong maging matapang.

Susubukan ko kahit mahirap.

Dahil kapag nagka-loko-loko ang lahat, hindi naman ako ang maaapektuhan...

"Fine," sagot niya pagkatapos ay hinatak ang upuan sa tabi ko. "You should've
told me you're coming—my condo's not some fucking café where you can
interview people," galit na sabi niya kay Shanelle.

Hindi pinansin ni Shanelle ang sinabi ni Niko. Nagpa-tuloy lang siya sa

pagtatanong sa akin.

"Walang CCTV?" tanong ko.

"Wala," sagot ni Shanelle. "Sabi ni Vito, walang CCTV. He stayed to check

dahil makikita na nandun ka. I don't know kung bakit wala. Atty. Villamontes
probably disconnected it dahil may balak siya."

Saglit akong napa-pikit at napa-hinga nang malalim.

"That's enough for today," sabi ni Niko.

Mabilis akong umiling. "Ayos lang ako."

"Yeah, Niko. She's fine. She's not some porcelain doll. Stop treating her like
one."

Masamang tumingin si Niko sa kanya. "I never really liked you."

"Don't really care. I'm dating Vito, not you."

Umigting ang panga ni Niko. "Just continue with this fucking interview and
leave when you're done," sabi niya habang naka-upo pa rin sa tabi ko.

Nagkibit-balikat si Shanelle. "So, basically, the CCTVs were disconnected

that night. Vito said that Niko disposed the gun," sabi niya sabay tingin kay
Niko. "Which makes you an accessory, if shit hits the fan."

"Just continue and no commentary," sabi ni Niko.

Napa-ngisi si Shanelle. "Vito also stayed to wipe off your prints in the
apartment. If he did a good job, maybe you won't get summoned."

Hindi ako nakapagsalita.

"Can you think of any reason kung paano ka pwedeng ma-konekta sa nangyari
sa gabing iyon?" tanong ni Shanelle.

Saglit akong natigilan.

"Atty. Torres," sabi ko. Napa-tingin silang dalawa sa akin. "Siya iyong
kasama ko nung araw na iyon... Hindi ko alam kung alam ba niya na isinama
ako ni Atty. Villamontes papunta sa apartment niya—"

"Where and when is this?" agad na tanong ni Niko.

"Nung araw na 'yun sa harap ng SVH building—" sagot ko, pero bago pa man
ako matapos ay may tinatawagan na si Niko at inuutusan na hanapin kung saan
iyong mga CCTV sa lugar na iyon at burahin lahat ng footage.

Nakita kong naka-tingin sa akin si Shanelle.

"You really got them all wrapped around your fingers..." napapa-iling na sabi
niya.

***
This story is 6 chapters ahead on Patreon x
 Chapter 33

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG33 Chapter 33

Nasa isang gilid si Shanelle at paulit-ulit na binabasa iyong mga hawak

niyang papel. Tahimik akong naka-tingin sa kanya, nagdadasal na sana ay
maging maayos ang lahat.

"You good?" tanong ni Niko sa akin pagkatapos niyang maupo sa tabi ko.
Napa-tingin din siya kay Shanelle. Kanina pa siya nagsasalita mag-isa at
pina-practice iyong sasabihin niya.

"Hindi ba talaga ako pwedeng sumama mamaya?"

Ngayong araw na iyong arraignment at pre-trial conferrence para sa kaso.

Ilang beses na na-delay dahil kailangan pa nila Niko na ayusin iyong ibang
bagay. Hindi ko alam kung ano dahil kahit ano'ng tanong ko, ayaw niya
talagang sabihin. Kahit si Sancho ay sinasabi sa akin palagi na mas mabuti
raw na hindi ko alam.

Umiling siya. "Vito's family will be there and Villamontes and their evil
spawns. Nah. I think it's better if you don't go," sabi niya. Hindi na ako
sumagot pa. "Besides, you need to review. I remember taking the REM exam.
It was so fucking hard."

Napa-ngiti na lang ako nang bahagya. Alam ko naman na sinusubukan ni Niko

na ibaling sa iba ang atensyon ko. Pero kahit na nag-aaral ako para sa BAR,
tuwing gabi, tuwing naka-pikit ako, paulit-ulit na naiisip ko si Atty.
Villamontes...

At iniisip kung dapat ba iba na lang ang ginawa ko...

Pero nung panahon na 'yun, gusto ko na lang siyang tumigil...

Gusto ko na lang na matapos...

"Okay naman siya kapag kabisado mo," sabi ko.

"Yeah, right. That's why I hated CivPro. My mind couldn't and wouldn't
accept all those provisions I was trying to shove in," sabi niya habang
naiiling pa. "And! And! And I almost failed that subject!"

Bahagya akong natawa.

Ang bilis.

Parang kahapon lang ay nasa Brent lang kami at ang tangi lang naming
problema ay kung paano kami papasa sa mga subject namin... Hindi ko
akalain na aabot kami sa ganito...

Na ang problema ay kung paano hindi makukulong si Vito...

Dahil sa kasalanan na ako naman ang gumawa.

"Did you know that I had to talk with Atty and explain that I had no idea why
there's a paper with song lyrics there? I had to pass a sworn affidavit and
everything!"

Napa-ngiti ulit ako. Ganun naman talaga si Atty. Kahit nga kapag hihingi kami
ng ceasefire, kailangan may motion ng buong klase at may pirma naming
lahat.

Nakaka-miss iyong simpleng panahon.

Gusto ko na lang bumalik.

Nung first year pa kami.

Nung ang problema ko lang ay paano ako uuwi sa boarding house.

Napa-ngiti si Niko nang mahuli akong naka-ngiti.

"See? We've been through a lot, Assia. So, don't ever think that we'll just let
you go to jail for something that he did to himself."

"Hindi makukulong si Vito?"

"No, I promise," sabi niya. "And if he did, we'll just have to break him out
and let's all go to Brazil," pagpapatuloy niya habang ginu-gulo iyong buhok
ko. "Finish reviewing."

Mayamaya pa ay umalis na sila. Naiwan ako sa condo ni Niko. Gusto ko

talagang sumama... kaya lang ay nangako ako sa kanila na dito lang ako sa
condo at magrereview para sa huling exam ko sa BAR.

Kahit pa gaano ko ka-gusto na pumunta roon, hindi ko gagawin. Alam ko na

malaking problema na iyong nadala ko sa kanila at ayoko nang dagdagan pa.
Kung sa ganitong paraan ako makaka-tulong, hindi na ako pupunta.

Kailangan ko lang magtiwala dahil alam ko naman na gagawin nila ang lahat
para kay Vito.

Tahimik akong nagbabasa nang marinig ko na parang binubuksan iyong pinto.

Akala ko ay si Niko iyon pero kumunot ang noo ko nang babae iyong
pumasok.

"Assia!"

Napa-kunot lalo ang noo ko.

"Hala, sorry, na-excite lang ako! Sa picture lang kasi kita nakikita dati!" sabi
niya at tuluyang pumasok. May dala siyang isang malaking itim na bag. Naka-
suot siya ng maluwag na puting damit at maikling maong na shorts. Lumapit
siya sa akin. "Hi! Jersey nga pala."

Napa-awang ang labi ko. "Ikaw 'yung—"

"Boss ni Niko," sabi niya. Tapos tumawa. "Joke lang! 'Wag mong sasabihin
na sinabi ko 'yun, magagalit 'yun!" pagpapa-tuloy niya. Hinatak niya iyong
upuan sa harap ko at naupo roon. "Nagrereview ka?"
Tumango ako. "Sa BAR."

"Oh... Hala, sorry. Akala ko walang tao. May kukunin sana lang ako sa
kwarto."

"Hindi, okay lang... Hina-hanap mo ba si Niko?"

"Nasa pre-trial, 'di ba?" Tumango ako. "Kaya nga ako pumunta ngayon kasi
akala ko walang tao."

"Ah... tina-taguan mo si Niko?"

"Di naman. Ayoko lang siya makita ngayon. Laging bad trip, e. E 'di
nababadtrip din ako sa kanya. E 'di badtrip lang kaming dalawa," paliwanag
niya. Ngumiti siya sa akin. "Sige, aral ka na d'yan. Kuha lang ako ng gamit sa
kwarto."

Ni hindi na ako naka-sagot dahil dumiretso si Jersey sa kwarto ni Niko... na

kwarto pala nila... Saan kaya siya naka-tira ngayon? Pina-alis ba siya ni Niko
dito dahil sa akin? Ang dami kong gustong itanong, pero ayoko dahil baka
magka-problema lang silang dalawa.

Bumalik ako sa pag-aaral, pero pagkatapos pumasok ni Jersey sa kwarto ay

sa kusina naman siya pumunta. Binuksan niya iyong mga drawer doon at saka
may mga kinuha at nilagay sa bag niya. Parang ang daming laman ng bag niya.

"Hindi ako magnanakaw, ha!" sabi niya habang kinukuha iyong mga spam sa
drawer. "Ako bumili nito kasi! Tapos bigla akong nilipat ni Niko sa bahay
niya. Ang laki nga pero wala namang pagkain!" reklamo niya habang pati ata
iyong mga toyo ay gusto niyang kunin...

"Sorry..." sabi ko dahil pakiramdam ko ako talaga ang dahilan.

"Ano ka ba!" sabi niya habang nilalagay naman sa bag niya iyong malaking
bag ng chips. "Okay lang, girl. Aral ka lang d'yan. 'Wag mo na akong
pansinin. Kukunin ko lang lahat ng pinamili ko rito."

Tumango ako. "Okay..."

Isinara niya na iyong drawer at bumalik doon sa kanina niyang inupuan. "Last
Sunday na, 'di ba? E 'di REM na 'yan?"

Tumango ako. "Lawyer ka rin ba?" tanong ko dahil parang pamilyar siya sa
mga binabasa ko. Pero hindi siya mukhang lawyer. Para kasing ang saya-saya
niya.

"Oo. Grabe, hindi ba halata?" tanong niya. "Akala ko kasi wala talagang tao
kaya ganito attire ko. Pero kagalang-galang naman ako kapag nasa trabaho
ako, promise!"

Napa-ngiti ako. Parang pareho sila ni Niko. Ang ingay siguro nila. Siguro
lagi silang nagtatalo. Pakiramdam ko wala sa kanila ang gustong magpa-talo.

"Gusto mong tulong?" tanong niya. "Di naman sa pagyayabang pero highest
grade ko 'yang Remedial. Kaya nga badtrip na badtrip sa akin si Niko kasi
iyon 'yung nag-iisang bagsak niya sa BAR," sabi niya habang naiiling at
natatawa. "Isipin mo 'yun? Yung highest ko, lowest niya? Napaka-liit na
bagay."

Tinulungan ako ni Jersey. Nagtanong siya sa akin tapos ay sinagot ko lang.

Halos puro tama naman ang sagot ko, pero pinaliwanag niya sa akin iyong
ibang bagay. Mas madali daw kasing matandaan iyong mga rules kapag pina-
practice mo na.

Nasa kalagitnaan kami ng pag-aaral nang lumiwanag bigla iyong cellphone

niya. Nakita ko iyong pangalan ni Niko roon. Tumayo ako at kumuha ng tubig
para bigyan siya ng pagkakataon na basahin iyon. Pagbalik ko, nakita ko na
medyo naka-kunot ang noo niya habang binabasa niya iyong text ni Niko.

"May... nangyari ba?"

Tumingin siya sa 'kin. "Olats daw. Lakas daw nung prosec."

Halos mabitawan ko iyong baso. Nag-aalalang tumingin sa akin si Jersey.

Malungkot siyang ngumiti.

"Pre-trial pa lang naman... May trial pa."

"Abogado ka, 'di ba? Sa tingin mo ba... may laban?"

"Sa tingin ko, 'di naman lahat ng nasa kulungan ay may kasalanan. Hindi lahat
ng malaya ay walang ginawa. So... sa korte, ang mananalo ay iyong may
malakas na ebidensya."

Agad na napa-pikit ako at napa-hugot ng malalim na hininga.

"Sinasabi ba sa 'yo nila Niko kung ano nangyari?" tanong niya at umiling ako.
Wala naman silang sinasabi sa akin. Ayaw nilang malaman ko. Alam ko pino-
protektahan lang nila ako. "Gusto mo bang malaman?"

Agad akong napa-tingin sa kanya.

"I mean... gusto mo ba? Kasi alam ko naman lahat. Human diary ata ako ni
Niko, ewan ko ba," sabi niya. "Hindi nila sinasabi sa 'yo, pero I think may
karapatan ka namnag malaman since buhay mo rin naman 'to. Kung may
masama mang—" sabi niya sabay katok sa lamesa. "Mangyari, dapat alam mo
rin. Kasi ikaw magdadala sa konsensya mo nito."

Agad akong tumango.

Tama siya.

Karapatan ko rin naman na malaman.

"Okay. Sa iba tayo magkwentuhan. Feeling ko pabalik na sila, e," sabi niya at
saka kinuha iyong bag niya na halos hindi niya mabuhat dahil sa dami ng
laman. Tinulungan ko siyang dalhin iyon. Sumakay ako sa sasakyan ni Jersey.

"Hindi 'to binigay ni Niko sa 'kin! Binili ko 'to sa kanya!" paliwanag niya
nang pumasok ako sa Jeep na dati kong sina-sakyan nung nasa law school pa
kami. "Ayoko kasi bumili ng brand new. Inoffer ni Niko 'to. Kinuha ko na.
Ganda, e."

Kung anu-ano iyong sinasabi ni Jersey hanggang huminto kami sa isang coffee
shop. Siya iyong nagbayad nung inorder niya na kape at strawberry cake.

"Favorite mo raw 'yan."

"Salamat."

Parang ang dami niyang alam sa akin.

"So... gusto mong malaman kung ano nangyari kanina?"

Inabot ko iyong maiinit na tasa.

Huminga nang malalim.

Bago tumango.

"Although sa criminal cases guilt beyond reasonable doubt talaga iyong

required, sa case kasi na 'to, walang ibang suspect kung hindi si Vito. Walang
CCTV. Walang fingerprints. Walang baril. Walang kahit ano. Ang meron lang
ay iyong presence ni Vito sa scene of the crime. Tapos may mga statement pa
na law school days pa lang ay badtrip na 'yang si Vito kay Villamontes.
Pareho naman talagang mahina iyong evidence ng both sides dahil walang
evidence dahil nawala na lahat halos... Kaso..." Ngumiti siya nang bahagya.
"Mas mahina nga lang iyong sa defense. Kaya nagalit iyong mga magulang ni
Vito raw kanina. Kasi ramdam na talaga kanina sa pre-trial kung gaano ka-
dehado. Nagalit pa nga kay Shanelle kaso alam mo 'yun?"

Napa-buntong-hininga siya.

"Kahit gaano ka pa ka-galing na abogado, may mga kaso talaga na sa simula

pa lang, talo na talaga."

"Pero sabi nila—"

"Na magiging okay? You know that that's just bullshit, Assia. Sinasabi lang
nila 'yun para hindi ka ma-guilty. Na hindi mo naman talaga dapat
maramdaman kasi alam mo 'yun? Si Arthur Villamontes lang ang dapat sisihin
dito. Rapist, potek."

Hinawakan niya iyong kamay ko at ngumiti sa akin.

"Not your fault, okay? You did what you had to do."
"Pero si Vito—"

"Ay, choice niya 'yan. Hindi ko alam ano pumasok sa utak nung isang 'yun.
Bakit hindi umalis agad at nagpa-abot pa sa pulis—"

"Sabi mo walang CCTV," sabi ko at tumango siya. "Pero malayo pa iyong

ibang bahay mula sa apartment niya..."

Tanda ko pa kung gaano ako ka-tagal nagdrive bago naka-kita ng mga tao.

Paano... nila nalaman na kailangang pumunta roon?

Sino iyong tumawag sa mga pulis?

***
This story is 6 chapters ahead on Patreon x
 Chapter 34

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG34 Chapter 34

Ni hindi ko magawang kausapin si Niko nang bumalik sila sa condo.

Masyado siyang tahimik—ramdam na ramdam ko iyong nangyari kanina sa
pre-trial kahit pa hindi nila sabihin...

Sabi ni Jersey, hindi raw talaga maganda ang nangyari...

"Why are you still awake?" tanong ni Niko.

"Nagbabasa," pagsisinungaling ko.

"Oh, okay. I'll head to bed," sabi niya.

Tumango lang ako habang pinapa-nood siyang pumasok sa kwarto niya. Nang
magsara ang pinto, muli kong binuksan iyong notebook na kanina ko pa sinu-
sulatan ng mga possibleng tumawag sa pulis.

Si Atty. Torres kaya? Pero bakit naman?

Kapitbahay ni Atty. Villamontes? Pero masyado silang malayo.

Si Shanelle? Pero hindi niya ipapa-hamak si Vito...

Hindi ko alam.

Hindi ko alam kung sino ang pwedeng tumawag sa pulis.

Buong Sabado ay pinilit ko na 'wag isipin pa iyon at itunuon ko ang atensyon
ko sa pag-aaral. Huling linggo naman na... Pagkatapos nito, tapos na.

Pagdating ng linggo ay inihatid ako nina Sancho at Niko sa harapan ng UST

para mag-exam. Iniabot sa akin ni Niko iyong binili niya na lunch kahit na
sinabi ko na ako na lang ang bibili.

"Last Sunday," sabi ni Sancho.

Tumango ako. "Huli na 'to.

"We'll wait for you later, okay?" sabi ni Niko. "If you can't find us, we'll stay
at the coffee shop on the other side of the street," pagpapa-tuloy niya sabay
turo doon sa coffee shop na tinatambayan nila ni Sancho kapag sinusundo nila
ako nung mga naunang linggo ng BAR exam.

Muli akong tumango. "Okay."

Ginulo ni Niko iyong buhok ko. "You got this."

"Salamat," sagot ko habang may tipid na ngiti.

"In a few months, Atty. dela Serna ka na," sabi ni Sancho.

Muli lang akong tipid na ngumiti.

Diretso akong pumasok sa unibersidad. Dumaan muna ako sa simbahan at

saka naupo roon ng ilang minuto. Gusto ko lang ng katahimikan. Gusto ko na
lang na maging maayos na iyong lahat. Gusto ko na lang na maka-labas na ng
kulungan si Vito.

Pagkatapos kong magsabi ng kaunting dasal, dumiretso na ako para hanapin

iyong classroom ko. Huminga ako nang malalim bago nagsimulang magsagot
ng exam. Gusto kong magpasalamat dahil karamihan ng mga tanong ay
tinanong din sa akin ni Jersey nung nagkita kami.

Pinilit kong ubusin iyong biniling pagkain sa akin ni Niko kahit na

pakiramdam ko ay masusuka ako sa kaba. Kahit na nag-aral ako, hindi pa rin
maalis iyong kaba.
Sana mabait iyong magcheck ng exam ko.

Sana mabasa niya iyong sulat ko.

Sana pumasa ako.

Sana.

Ang daming sana.

Mabilis na natapos iyong huling exam. Binasa ko pa ulit ng isang beses bago
ko ipinasa. Halos ako ang pinaka-unang natapos sa classroom. Ni hindi pa
ako nakaka-labas ng building ay rinig na rinig ko na ang sigawan ng mga tao
sa labas.

Parang ang saya-saya nila.

Pero ang hirap maging masaya kapag alam mo sa sarili mo na may ibang
nahihirapan.

Huminga ako nang malalim.

Tahimik na naglakad-lakad at nag-ikot muna ako sa unibersidad. Parang hindi

ko pa kayang lumabas at makita iyong mukha ng mga tao na naka-ngiti habang
sina-salubong iyong paglabas ng mga nag-exam.

Alam ko na ang dapat gawin at ngumiti at magpasalamat.

Pero ang paulit-ulit na nasa isipan ko ay kung sino iyong tumawag sa pulis...
dahil iyon na lang ang hindi namin alam... dahil baka iyon ang maka-tulong sa
kaso...

Dahil kailangan na maka-labas si Vito.

Hindi siya pwedeng makulong para sa bagay na hindi niya ginawa.

Nang halos palubog na ang araw at pahina na ang sigawan ay saka pa lamang
ako nagdesisyon na lumabas. May mangilan-ngilan pa rin na nagsabi ng
congratulations. Sinuklian ko sila ng ngiti at pasasalamat. Tahimik akong
naglakad habang patuloy na iniisip kung sino iyong tumawag... kung bakit
niya alam...

"Pasen—"

Pero natigil ang pagsasalita ko nang makita ko kung sino iyong nabangga
ko.

Mabilis na napa-irap si Trini nang mapagtanto niya na ako iyong naka-

salubong niya.

"Oh, for god's sake!" sabi niya habang galit na pinapagpagan iyong damit
niya na dumikit sa akin. "God, you're still here!"

"Pasensya—"

"Why aren't you even in jail?"

Mabilis na umuwang ang labi ko.

Nagsimulang sumikip ang dibdib.

"Bakit..."

Bakit niya itatanong sa akin iyon?

May alam ba siya?

Posible ba na siya iyong tumawag?

Pero paano?

Wala naman siya—

"Never mind," sabi niya at saka mabilis akong tinalikuran at naglakad

papalayo. Parang may karera sa loob ng dibdib ko. Gusto ko siyang
habulin pero ni hindi ako maka-galaw sa kinatatayuan ko.

Posible ba na si Trini ang tumawag?

Bakit niya alam?

Pilit ko siyang hinabol.

"Trini!" pagtawag ko kahit na alam ko na itutulak niya lang ako kapag

lumapit ako. "Trini, sandali lang!"

"Oh, my god! Just stay away from me!" sigaw niya nang hawakan ko iyong
braso niya para pahintuin siya. Hindi ko alam kung saan ko siya
mahahanap. Hindi ko alam kung saan siya naka-tira—

'Nandito ako sa Maynila... sa apartment ni Atty. Villamontes...'

'What?!"

Muli akong tumingin sa pintuan.

'H-Hindi ko alam kung saan 'to... Nandito na lang ako kanina paggising
ko... Puntahan mo naman ako, Vito... Gusto kong umalis dito...'

'Okay. I promise I'll be there. Assia... this time, I'll be there, okay?'

'Okay...'

"Just go hide in the bathroom like before. I'll ask around for his address.'

I'll ask around for his address.

Paano kung—

"What?!" galit na sigaw niya nang mabilis na ilayo ang kamay niya mula sa
akin.

"Ikaw ba 'yung..."

Pilit akong huminga nang malalim.

"Ikaw ba 'yung tumawag..."

Ni hindi ko magawang ipagpa-tuloy ang sasabihin ko.

Dahil paano kung hindi siya?

Paano kung iba?

Paano kung hindi niya talaga alam?

Ilang beses nang sinabi sa akin ni Vito na 'wag kong idamay ang sarili ko... na
kaya niya iyong sarili niya...

Pero nagsisinungaling lang silang lahat para 'wag akong mag-alala.

Nakaka-pagod 'wag mag-alala.

Pero sa paraan ng pagbabago sa mukha niya...

"You should've been the one who got caught," galit na sabi niya sa akin.
"God, he's so stupid—"

"Nandun... ka?"

Nandun siya?

Nung gabing 'yon?

Narinig niya ba iyong sigaw ko?

Iyong pagmamakaawa ko na tumigil iyong Tito niya?

Narinig niyang lahat 'yun?

"Tumawag ka ba... para patigiln iyong Tito mo?" tanong ko habang pinipilit
na pakalmahin iyong sarili ko. Muli kong naramdaman iyong takot na
naramdaman ko nung gabing iyon. Kung paano ako nagmakaawa na tumigil na
siya... na paalisin niya na lang ako...

Na sana may tumulong sa akin...

Na sana may ibang tao na tutulong sa akin...

Pero nandun pala siya.

Pero wala siyang ginawa.

Mabilis kong pinahiran iyong luha ko nang hindi siya maka-sagot sa akin.

"Ni hindi ka naawa..." mahinang sabi ko habang pinu-punasan iyong luha ko.
"Babae ka rin naman... Alam ko galit ka sa 'kin pero..." Muli akong huminga
nang malalim. "Hindi ka man lang naawa..."

Gusto kong tumalikod.

Nakaka-pagod.

"You killed him."

"Sinubukan niya akong gahasain!" sigaw ko sa kanya. Parang ngayon lang

lumabas lahat ng galit na nararamdaman ko. Kasi akala ko dati kasalanan ko.
Na pumunta ako sa office niya kahit gabi na. Na naghintay ako kahit mag-isa
lang ako.

Wala akong pwedeng ibang sisihin kundi ang sarili ko.

Pero nandun pala siya.

Narinig pala niya.

Ni hindi siya tumulong.

Paano niya nagawa 'yun?

Na manatiling tahimik habang may isa na nagmamakaawa na tumulong siya?

Na tumigil siya?

Paano niya nagagawang matulog sa gabi?

Hindi niya ba naririnig iyong sigaw ko? Iyong iyak ko? Iyong paulit-ulit kong
paghingi ng saklolo?

"Why were you even there? You asked for it."

Mas lalo lang lumakas iyong iyak ko.

Bakit siya ganito?

"You should've just let him have you and ask for hush money like all the other
girls," sabi niya. "You're still lucky." At mabilis akong tinalikuran.

Paano ako naging ma-swerte?

Hindi niya alam na halos hindi ako maka-tulog dahil sa tuwing pipikit ko ang
mga mata ko, paulit-ulit kong naririnig ang pagtawag ng Tito niya sa pangalan
ko...

Na kahit sa mismong pagsara lang ng pinto ay parang tatalon ang puso ko

palabas ng dibdib ko.

Paano ako naging ma-swerte?

Ni hindi ako maka-galaw sa sobrang sama ng loob sa mga sinabi niya sa

akin. Pareho kaming babae... paano niya nagawang sabihin sa akin 'yun?

"Assia..."

Halos wala akong makita dahil sa luha sa mga mata ko, pero alam ko na sina
Sancho at Niko iyong naka-tayo sa harapan ko. Sinubukan kong ngumiti nang
makita kong may hawak silang bulaklak at isang box ng cake.

"Are you that happy that you finished your exam?" tanong ni Niko sa akin.

"Si Trini iyong tumawag," sabi ko.

Bahagyang kumunot ang noo nila ni Sancho. "Wait, what? Trini?" Tumango
ako. "You talked to that psycho?" Muli akong tumango. "God, how many
times do we have—"
"Siya iyong tumawag sa pulis. Sabi ni..." Muli akong huminga nang malalim.
"Sabi ni Vito nung tinawagan ko siya nung gabing 'yun, hindi niya raw alam
kung saan naka-tira si Atty. Villamontes... Sabi niya magtatanong daw siya...
Baka... Baka sa pinagtanungan niya ay nagsabi kay Trini... Hindi ko alam..."

"What?" tanong ni Sancho. "Kung nandun man siya, bakit siya tumawag sa
pulis? Gusto niya bang makulong si Vito?"

Umiling ako. "Sabi niya ako raw dapat ang nandun..."

Hindi niya siguro inaasahan na papaalisin ako ni Vito.

Na siya ang matitira doon.

Kasi dapat ako ang nandun.

Ako dapat ang inabutan ng mga pulis.

Pero paano kung ako ang inabutan? Paano kung sinabi ko iyong nangyari? Na
sinubukan akong—

Muli akong napa-hinga nang malalim.

"So... she wanted to what? Have her uncle arrested for attempted rape?"
naguguluhan na tanong ni Niko.

Hindi ako makapagsalita.

Paano ko sasabihin na walang plano si Trini na tumawag ng pulis?

Na tumawag lang siya nang makalabit ko na iyong baril?

Umiling na lang ako.

Ni hindi ko masabi iyong mga salita.

Masyadong... malungkot.

Masyadong nakaka-galit.
"Wait, what the fuck? So, she was there the entire time? Or at least for the
better part of it and she did what? Nothing? And only called the police when
you killed that motherfucking rapist?"

Nag-iwas ako ng tingin.

Ang bigat pakinggan.

Alam ko na galit siya sa akin, pero kahit pa ganoon... hindi ko pa rin

maintindihan kung paano niya nagawa.

"What the fuck? She's really a psycho! That entire family's a psycho!" galit na
sabi ni Niko at saka hinagis iyong bulaklak sa basurahan at sinipa iyon.

Tumingin ako kay Sancho.

"Hindi lang daw ako iyong—" Muli kong pinahiran iyong luha ko at saka
huminga nang malalim. "Marami daw kami. Dapat daw tumahimik na lang
ako at tumanggap ng pera..."

Napa-awang iyong labi ni Sancho at umigting ang panga niya.

Halos mapa-talon ako nang muling sipain ni Niko iyong basurahan.

"That entire family, I swear to god..." sabi niya habang may tina-tawagan sa
cellphone niya. "This needs to fucking stop."

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Chapter 35

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG35 Chapter 35

Gulat na gulat sina Niko nang lumabas ako sa kwarto. Ilang araw na rin
akong nandoon. Nung una, umiiyak lang ako... pero napagod din ako.

Napagod akong umiyak.

Napagod akong maawa sa sarili ko.

Nakakapagod na wala kang magawa kung hindi ang umiyak at maawa sa

sarili mo.

Pero ang paulit-ulit na buma-balik sa isipan ko ay kung paanong hindi lang

ako ang nag-iisa an ginawan nun...

Na meron pang iba.

Pero paano sila?

Ma-swerte ako na nandito ang mga kaibigan ko para lumaban para sa akin
nung mga panahon na ang tanging gusto ko lang ay sumuko. Paano sila? Paano
kung walang luma-laban para sa kanila?

"Assia," pagtawag ni Niko sa pangalan ko. Napa-tayo siya nang makita ako
na para bang isa akong multo na biglang lumabas. "Thank God—"

"Pupuntahan ko si Vito."

"What?"
"May sasabihin lang ako sa kanya," sagot ko habang diretsong naglalakad
papunta sa pinto. Ramdam ko ang tingin nila sa akin. Nandito sila. Araw-
araw. Pinag-aaralan iyong discovery ng kabilang kampo. Pilit na naghahanap
ng butas para maka-lusot kami sa gulong sinimulan ni Atty. Villamontes... na
hinayaan ni Trini.

Pero bago pa man ako maka-labas ay humarap ako sa kanila at bahagyang

ngumiti.

"Babalik din ako agad," sagot ko bago tuluyang lumabas. Agad akong
dumiretso para puntahan si Vito. Ayaw akong papasukin, pero nagpa-kilala
ako bilang isa sa mga abogado niya. Doon lang ako pinapasok nang
ipagpilitan ko na bilang abogado ni Vito, karapatan ko para makita ang
kliyente ko ng kahit na anumang oras.

Minsan... kailangan mo na lang din talaga na ipilit kung ano iyong tama.

Kasi nakaka-pagod matapakan.

Tahimik akong naghihintay sa pagdating ni Vito. Ilang araw kong pinag-

isipan. Ilang araw kong binalikan. Ilang araw kong narinig kung paano hindi
lang ako iyong nauna...

Kung buhay pa siya, malamang hindi ako ang huli...

"Niko said you talked to Trini," agad na bungad niya sa akin nang dalhin siya
sa loob ng kwarto. Kita ko iyong galit sa mga mata niya. Tahimik lang ako
habang sinasabi niya sa akin na dapat ay hindi ako lumapit kay Trini, na
dapat lumayo ako sa mga Villamontes.

Alam ko naman na tama siya.

Dapat naman talagang lumayo ako...

Pero kung lumayo ako, sa iba lang siya lalapit...

Kasi hindi naman ako iyong problema—siya ang problema.

"Sinabi rin ba ni Niko sa 'yo na si Trini iyong tumawag sa pulis?" tanong ko
nang maubos na ang sasabihin niya sa akin. Nakita ko iyong pag-igting ng
panga niya. Bahagya akong ngumiti. "Hindi mo naman kasalanan na sinabi ng
pinagtanungan mo kay Trini," sambit ko sa kanya. "Wala kang kasalanan—
wala akong kasalanan."

Bahagyang umawang ang labi niya.

Bahagya akong ngumiti.

"Nitong mga naka-raang araw, nagkulong lang ako sa kwarto habang

umiiyak..." Huminga ako nang malalim. "Pero syempre alam mo 'yan kasi
sinasabi ni Niko sa 'yo lahat ng ginagawa ko."

"I just—"

"Alam mo rin na tapos na ako sa BAR."

Tumango siya. "In few months, you'll be a lawyer, too..." Ngumiti rin siya
nang bahagya. "It just took you a little longer, but you'll be a lawyer, too...
But that's the dream, right? To be a lawyer? No matter how long it takes? No
matter how hard?"

Tumango ako. "Magiging abogado na tayo pareho."

Biglang nawala iyong ngiti sa labi niya.

Pero mabilis din iyong bumalik.

"Yeah..." malungkot na sabi niya.

"Binasa ko iyong minutes," sabi ko. Bahagyang kumunot ang noo niya.
"Magaling si Shanelle, pero kahit gaano siya ka-galing, kapag walang laban,
wala talagang magagawa..."

Nakita ko iyong paghugot niya ng malalim na hininga.

Pilit ulit siyang ngumiti.

"Please don't tell me again that you'd confess—"

Umiling ako. "Kapag umamin ako, madadamay ka. Madadamay si Sancho, si

Niko. Si Shanelle."

Madadamay lahat ng taong tumulong sa akin.

Sila na wala namang ibang ginawa kung hindi protektahan lang ako.

"Pinag-isipan kong mabuti, Vito... Ilang araw akong nagbasa lang. Kahit
ano'ng basa ko, hindi ko talaga makita kung paano tayo mananalo... Pati sa
record nila, nakita ko na halos lahat panalo sila... Kaya siguro ang lakas ng
loob nila, no?" tanong ko habang mapait na napa-ngiti. "Kaya siguro naging
ganoon si Atty. Villamontes kasi alam niya na kahit ano ang gawin niya, ayos
lang... Kasi lagi naman silang panalo..."

Kasi ganoon naman.

Kung walang maghahabla, walang kaso.

Kung meron man, kung hawak mo iyong batas, ano pa ang silbi?

Pero ngayon, kahit pa may kapangyarihan din ang pamilya ni Vito, ano rin ang
silbi nun kung lahat ng ebidensya ay naka-turo sa kanya? Kasi siya lang
naman ang tao roon?

Wala ring silbi lahat.

"Kapag natalo tayo, hindi ka na magiging abogado..."

Hindi siya sumagot.

Hindi niya sinabi sa akin na okay lang.

Mas maayos iyon kaysa sabihin niya na ayos lang kahit pareho naming alam
na hindi naman. Napapagod na akong magpanggap siya sa harap ko.

"Matatanggalan ka ng lisensya, makukulong ka, masisira ang pangalan mo..."

Humugot siya ng malalim na hinigi. "What's the point of this conversation,
Assia? I already know all of that."

Tumango ako. "Hindi ako papayag na mangyari 'yun."

Kasi kung magiging abogado man ako, dapat si Vito rin. Kasi siya iyong
tumulong sa akin nung nasa law school pa kami. Kahit nahihirapan din siya sa
ginagawa niya, palagi niya akong tinutulungan. Kahit iyong ibang mga kaklase
namin ay mas abala sa pagpapataasan, mas abala siya para siguraduhin na
hindi ako naiiwan.

Kaya bakit ko siya iiwanan?

Bakit ko siya hahayaan na makulong?

Kung pareho naman kaming walang kasalanan?

Ngumiti siya.

Iyong totoo.

"Thank you."

"Wag ka munang sumuko," pakiusap ko. Dahil kahit hindi niya sabihin, kahit
ngiti at katahimikan lang ang binibigay niya, ramdam ko na nawawalan na rin
siya ng pag-asa.

"What will you do?" tanong niya.

"Hindi ko pa sigurado... kailangan kong kausapin si Niko," sagot ko sa kanya.

"Pero 'wag kang susuko, okay? Sa May lalabas iyong resulta ng BAR.
Kailangan kasama kita habang naghihintay ako."

Tumango siya habang naka-ngiti. "Did you know that Niko vomited while
we're waiting for the results? It wasn't because he's worried that he failed—
it's more because he's worried if we passed and he failed."

Ngumiti lang ako.

Ang dami kong hindi nakita.

Ang dami kong hindi nagawa dahil kay Atty. Villamontes.

"Assia," pagtawag niya.

"Hmm?"

"What changed?"

Ngumiti akong muli.

"Nakaka-pagod umiyak," sagot ko sa kanya at saka tumayo. "Tutulungan ko pa

sila Niko sa defense mo," pagpapa-tuloy ko. "Lalabas ka rin dito, okay?
Magtiwala ka sa 'kin."

Bawat hakbang palayo, ang bigat sa pakiramdam.

Wala siya dapat dito.

Dapat si Atty. Villamontes ang nandito at nagbabayad sa mga kasalanan na

ginawa niya. Kung nung una pa lang ay pinutol na ang sungay niya, hindi na
sana aabot sa ganito...

***

Bago ako umuwi ay dumaan muna ako sa coffee shop.

"Hey... long time no see," bati ni Mauro nang makita ako.

"Hi..." bati ko pabalik.

"So, what's up? Bigla kang napa-text."

Huminga ako nang malalim.

"Alam ko ngayon lang ako nagparamdam tapos hihingi pa ako ng pabor..."

Tumawa siya na umiling. "Ano ka ba, ayos lang. 'Di naman ako clingy na
kaibigan. If you need help, nandito lang ako."

Ngumiti ako. "Salamat."

"So, bakit ka napa-text bigla? Saka bigla kang nawala after grad..."

Huminga ako nang malalim na malalim.

"Mauro," sabi ko.

Tumawa siya. "Assia? Ang seryoso natin, ah."

"Ayokong mapa-hamak ka kaya for formalities' sake, I'll retain you as my

lawyer," sabi ko.

Kumunot ang noo niya. "Okay..."

Muli akong huminga nang malalim bago nagsimulang sabihin sa kanya iyong
mga nangyari. Pero hindi lahat. Kasi hindi ko kayang sabihin lahat. At saka
hindi lang naman ako ang mapapa-hamak dito...

"What the fuck? Sabi na nga manyak talaga 'yung gago na 'yun! Law school pa
lang pansin ko na tingin sa 'yo!" galit na sabi niya.

Hindi ako nagsalita kasi napansin ko rin naman.

Kaso pumunta pa rin ako.

Kasi desperado akong maka-graduate.

Kasi maraming naka-depende sa akin.

"What do you need from me, Assia?" nag-aalalang tanong niya. "God, I'm
sorry. Hindi ko alam. Kung alam ko lang, pinuntahan sana kita agad sa inyo.
Ang walang kwenta kong kaibigan."

Hindi ako sumagot.

Ako naman iyong kusang lumayo.

"Ano'ng kailangan mo ngayon? I promise kahit ano basta kaya ko."

"Di ba nagtrabaho ka dati kay Judge Paras?" tanong ko sa kanya.

Tumango siya. "Oo, ilang taon din. Bakit?"

"Kasi sa kanya na-assign iyong kaso... Gusto ko lang malaman kung alam mo
kung paano siya magdesisyon..."

Kung meron lang siguro akong pwedeng baguhin, iyong sistema na naka-
salalay sa iisang tao iyong kapalaran ng mga tao.

Naka-salalay sa judge kung makukulong ka ba habang-buhay... o kung ilang

tao... o kung magiging malaya ka ba...

Buong buhay mo...

Buong buhay mo ay hawak ng iisang tao.

"Oh, shit, seryoso?" nag-alala na sagot niya. "Nako... mahigpit si Judge sa

mga ganyan kapag may namatay, e. Lalo na kapag iisa lang suspect...
Delikado, Assia. May experience kasi 'yan si Judge na may namatay na
kamag-anak kaya kapag ganyan na patayan, mahigpit talaga siya..."

Malungkot akong napa-ngiti.

Personal na experience pero nadadamay iyong ibang tao.

Ang hirap.

"Kung ako, ha... Kailangan niyong maglabas ng iba pang possible suspect
kasi kung makikita ni Judge na isa lang ang possible, ang magiging way of
thinking niyan e sino pa ang gagawa kung hindi siya?"

Hindi ako naka-sagot.

Kasi walang ibang pwedeng maging suspect bukod sa akin.

***

Halos ilang oras kaming magka-usap ni Mauro. Tinulungan niya ako kung
paano ilalaban ang kaso, ngunit sabi niya ay hanggang wala kaming
mailalabas na ibang pwedeng maging suspect, si Vito pa rin ang madidiin.

Naka-sakay ako sa elevator at naghihintay na magsara iyon nang biglang may

humabol papasok. Tahimik lang ako habang naghihintay na maka-rating sa
floor ng condo ni Niko. Nang bumukas ang pinto ay lumabas din ako.
Naglakad. Napa-hinto nang mapansin ko na sa parehong pintuan kami
huminto ng kasabay ko.

"Hi," sabi niya sa akin.

"Hi," sagot ko.

"Uh... this is Nikolai's place, right?" tanong niya.

Tumango ako at saka tinignan siya. Itim na itim ang buhok niya na hanggang
kalahati ng braso niya. Medyo makapal ang labi niya at may dimples siya sa
magkabilang pisngi.

"Oh, okay... He asked me to go here."

Tumango na lang akong muli. Pinindot ko iyong code ng pintuan ni Niko.

Pagbukas ko, napa-tingin silang lahat.

"Assia—" sabi ni Niko pero natigilan siya nang tumingin siya sa likuran ko.
"Oh, thank god!" dagdag niya at mabilis na lumapit. Agad niyang niyakap
iyong babaeng kasabay ko. "You're finally here!"

Tumawa iyong babae. "I know, I know, I'm sorry. Medyo natagalan 'yung sa
mediation, but I'm here!"

Bahagyang kumunot ang noo ko. Napansin iyon ni Niko. Bumitiw siya sa
yakap doon sa babae.

"Assia, this is Tali—the one who makes magic happen," pagpapa-kilala ni

Niko sa babaeng kaharap ko.
***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Chapter 36

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG36 Chapter 36

"Don't believe what he said! I don't do magic, ha. Swerte lang talaga sa
cases," sabi nung Tali. Hindi ko pa rin maialis iyong tingin ko sa kanya.
Madalas ko siyang marinig na pinag-uusapan nila Niko... Sabi nila, ito raw
iyong kauna-unahan na nagtop 1 sa Brent...

Kumbaga, legend daw 'to sa school.

Kaso hindi ko nabalitaan.

Dahil nung mga panahon na naging abogado siya ay iyong panahon na nasa
Isabela ako at pilit na kinalimutan lahat ng mga masasamang nangyari sa akin
sa Maynila.

Pero siguro ganoon talaga ang buhay... minsan may mga nangyayaring hindi
maganda... pero naniniwala ako na dadating din iyong panahon para sa mga
magagandang bagay.

"When did you get back?" tanong ni Niko.

"Ngayon lang!"

"Where's Lui?"

"He brought my things back to condo. He just dropped me off here. Urgent
daw," sabi niya. Naupo siya. Naka-sunod pa rin ang mga mata ko sa kanya.

Siya... iyong maglalabas kay Vito sa kulungan?

Ang ganda niya masyado.

"So... what's up? What can I do to help?"

Tahimik akong nakikinig habang sinasabi ni Shanelle iyong mga importanteng

kailangang malaman ni Tali tungkol sa kaso. Habang nagsasalita si Shanelle
ay binasa ni Tali iyong minutes nung pre-trial conference. May hawak siyang
pencil at may mga bini-bilugan at sinu-sulat doon.

"Magaling talaga siya?" tanong ko kay Sancho nang pumunta siya sa kusina
para kumuha ng tubig. Nandun ako kanina pa naka-tayo at pinapa-nood sila.

Kaibigan ko sina Sancho at Niko... pero mas mukhang magkaibigan si Tali at

Shanelle. Kaya lumayo na lang ako para bigyan sila ng espasyo.

"Top 1 sa BAR," sagot ni Sancho.

"Iba naman 'yung sa BAR sa mismong practice."

Tumango siya. "Sabagay... pero magaling si Tali. Wala pang talo 'yan na
kaso."

Bahagyang nanlaki ang mga mata ko. "Talaga?"

Muli siyang tumango. "Maarte kasi 'yan. 'Di tatanggap ng kaso kapag alam
niya na 'di mananalo," sabi niya na natawa. "Madaya din, no?"

"Choice niya naman..."

"Pero puro pro-bono din kasi kaso niyan."

Kumunot ang noo ko. "Ha?"

"Nagtrabaho 'yan sandali sa prosecutor tapos biglang pumasok sa mediation,"

paliwanag niya. "E nung nagsettle, 1 billion iyong award. Sa kanya napunta
iyong 20% nun."

Nanlaki ang mata ko. "Seryoso?"

Tumango si Sancho. "Laki ng pera sa ADR," sagot niya. "Galing sa
Singapore 'yan kaya ngayon lang dumating. May mediation na naman ata.
Kaya siya namimili ng kaso niya kasi marami ng pera 'yan."

Ang galing niya naman.

"You two."

Sabay kaming napa-tingin nang marinig namin ang boses ni Niko. Pina-balik
niya kaming dalawa roon. Hindi ko na talaga maialis iyong tingin ko kay
Tali...

Girlfriend siya ni Lui? Si Lui na puro kalokohan?

"First of all... for all our sake, let's talk in hypothetical terms, okay?" sabi ni
Tali. Lahat kami ay tumango. "Unfortunately, I know a lawyer who handled a
very similar case, under the Judge Paras din..."

Walang guma-galaw.

Walang nagsasalita.

"See? I told you it's hopeless," sabi ni Shanelle.

"Shanelle, please," sagot ni Niko. "I only need solutions right now."

Napa-irap si Shanelle. "Because I've been telling you that we have no fight in
this freaking case. Nakita mo ba iyong testimonial evidence ng prosec?
Nakita mo kung gaano karami? Kung hindi pa si Tali ang nagsabi, hindi ka pa
maniniwala."

Nakita ko iyong pag-igting ng panga ni Niko. Huminga siya nang malalim.

Pilit na hindi pinansin pa iyong sinabi ni Shanelle.

"Solutions, please," sabi ni Niko.

Muli ay walang nagsalita.

Walang makapagbigay ng solusyon.

"Hypothetically..."

Lahat kami ay napa-tingin kay Sancho.

"Hypothetically..." pag-uulit niya. "I know some people who pay other
people to admit to their crimes."

"Seriously, what the fuck!" sigaw ni Shanelle. "It's one thing na pagtakpan ni
Vito iyong ginawa ni Assia, but this?! You all are insane!" sabi niya matapos
kunin iyong mga gamit niya. "There's a fucking line, and this is the line!"
pagpapa-tuloy niya bago siya lumabas at malakas na isinara iyong pintuan.

Para kong naririnig iyong tibok ng dibdib ko.

Parang hinuhukay iyong tiyan ko.

"Holy fuck," sabi ni Niko.

"Yeah," sagot ni Sancho. "So fucking twisted... but it happens," dugtong niya.
"And it works."

Agad akong napa-tingin kay Tali.

Seryoso lang ang mukha niya.

Na para bang hindi na bago pa sa kanya ang mga naririnig niya.

Napa-tingin siya sa gawi ko. Na para bang nabasa niya iyong mga nasa isip
ko. Bahagya siyang ngumiti. "Welcome to the real world," sabi niya na may
malungkot na ngiti.

Ni hindi ako makapagsalita habang nag-uusap sila.

Puro hypothetically.

Para walang malabag na batas.

Puro technicality.
Gusto kong sumunod kay Shanelle.

May linya na hindi namin dapat lagpasan... ito 'yun.

"Hypothetically, how do we... do this?" tanong ni Niko.

"Hypothetically, we'll find someone who's willing to admit to committing the

crime—but of course iyong kapani-paniwala. Someone who has the motive
to kill him," sagot ni Sancho.

"Well, I'm pretty sure there are lots of people who hated his guts."

"Ano 'to? Blessing in disguise?" tanong ni Sancho.

"I mean... maybe," sagot ni Niko. "We need to find someone who hated him
enough to kill him—someone who's convincing... And most importantly,
desperate enough."

Parang gusto ko na lang takpan iyong tenga ko sa mga lumalabas sa bibig

nilang dalawa.

Ganoon lang ba talaga iyon kadali?

"I want coffee. Wanna come?" sabi ni Tali habang naka-tingin sa akin. Agad
akong tumayo. Hindi ko kayang marinig iyong mga pinag-uusapan nila.

Alam ko na na kayang gawin 'to ni Niko... Kahit nung nasa law school pa
lang kami ay pansin ko na... Kahit sa tuwing binibisita namin si Vito ay
napapansin ko iyong pag-aabot niya ng pera.

Alam ko...

Pero bakit nagugulat pa rin ako?

"It's shocking, I know," sabi ni Tali habang nasa loob kami ng elevator. "Lui
told me kaka-take mo lang ng BAR?" Tumango ako. Ngumiti siya sa akin.
"Congrats in advance."

Tipid akong tumango.

"But you know? Reading the minutes? It's either this or makukulong si Vito.
There were lots of testimonial evidence showing that Vito's not exactly a big
fan of Atty. Villamontes—that alone is very incriminating. Add to the fact
also that there's no one there but him..."

"May mga tao ba talaga na pumapayag sa ganoon?" tanong ko.

"Unfortunately, yes... Some people are so poor that they'd rather sacrifice a
life in exchange of the others... Mahirap magutom, alam mo 'yun?" sabi niya
ng may malungkot na ngiti. "When I first heard about it, I was absolutely
appalled, too... Because like Shanelle, what the heck, right? We're lawyers—
we're supposed to uphold the law... but you know? Life's not black and white
—there are lots of gray areas... and those gray areas? They tend to abuse."

Hindi pa rin ako makapagsalita.

Wala akong masabi.

Paano iyong tao na makukulong?

Paano iyong pamilya niya?

"Ginagawa mo rin ba 'yun?" tanong ko sa kanya.

"No," sagot niya. "Thankfully, hindi pa... but who knows, right? I don't claim
to have the highest of morals—siguro when I was beginning, sobrang
idealistic ko rin. But after some time in the real world, you'll realize how
fucked up things really are. Kasi you'll see it first hand, e. Iyong mga
kawawang nasa kulungan pa rin until now, with their cases still pending, all
because of what? Iyong kalaban nila has money to waste para idelay nang
idelay iyong kaso. Sobrang fucked up, to be honest."

Nang bumukas iyong pintuan, naunang lumabas si Tali at saka humarap siya
sa akin.

"Sometimes, you have to do bad things to save good people," sabi niya
habang malungkot na naka-ngiti.
Tahimik lang ako habang bumi-bili si Tali ng kape. Hindi niya rin ako
kinausap. Kanina ko pa iniisip iyong balak nilang gawin... Nag-iisip ako kung
wala bang ibang pwedeng gawin? Na ito lang ba talaga ang solusyon?

"Wala bang ibang pwedeng gawin?" tanong ko habang pabalik na kami sa

condo ni Niko.

"We can actually proceed with the trial, but I'm 99% certain that Vito will get
convicted. We can appeal, but you know? We can't appeal the facts—just the
question of law... so medyo malabo rin. Best bet is to introduce another
person—someone who'll admit to the crime."

Sinabi ko kay Vito na lalabas siya sa kulungan.

Nangako ako sa kanya...

Pero kaya ko bang sikmurain iyong gusto nilang mangyari?

Pagpasok namin ay nakita namin na nandun pa rin sina Sancho at Niko at

mukhang seryoso pa rin ang pinag-uusapan.

"We have a lead," sabi ni Niko.

"Who?" tanong ni Tali. Hindi ko kayang magtanong. Ni hindi ko kayang

magsalita ng kahit na ano.

Parang tanga.

Sinabi ko na ilalabas ko siya.

Pero hindi ko yata kaya.

Hindi kung ganito lang...

"Remember Kuya Jun—" Agad na napawi ang atensyon ko nang marinig ko

iyon. "After Assia first told me about what happened..." sabi ni Niko sabay
hinto nang saglit. "I asked someone to go there to ask about what happened.
Apparently, him and his wife were at home when suddenly, the police barged
in and they arrested them both..."
"Buhay pa siya?" agad na tanong ko. Dahil sa mga sinabi ni Atty. Villamontes
ay—

"He's been missing for a while now, Assia... but his wife's still in prison for
drug charges."

Agad na napa-pikit ako.

Ang sikip-sikip ng dibdib ko.

Bakit ang sama-sama nila?

Paano nila nagagawa iyong ganito?

"They have 3 kids... and they're being taken cared of by their grandfather
who's suffering from cancer..."

Agad kong ibinaba iyong kamay ko sa binti ko at hinawakan iyon. Naka-

tingin lang ako sa ibaba. Akala ko pagod na akong umiyak... pero hindi ko
mapigilang malungkot... magalit... na bakit ganito sila?

Bakit parang wala lang ang buhay ng tao?

"We can talk to the grandfather—promise him that we'll take care of the kids
and assure them that everything will be taken cared of..."

Pero hindi ako makapagsalita.

Patuloy lang iyong pagtulo ng mga luha.

"Wala na bang ibang paraan?" mahinang tanong ko dahil parang nawawalan

na rin ako ng pag-asa sa mundong 'to... parang lagi na lang nananalo iyong
mali... na kahit gusto mong gawin iyong tama, wala ka pa ring magawa...

Walang nagsalita.

Nang mag-angat ako ng tingin, doon ko nakuha ang sagot.

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Chapter 37

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG37 Chapter 37

"Are you sure about this?"

Tumango ako.

"Once you do this, there's no turning back."

Muli akong tumango.

Nung nakita ko iyong itsura nila Niko... na para bang kaya nilang ibenta ang
kaluluwa nila para lang mapagtakpan ang nagawa ko, para kong nakita si
Atty. Villamontes...

Magkaiba sila ng dahilan, pero pareho lang sila ng ginagawa.

Dahil sa pera, akala nila matatakasan nila ang lahat.

Pero hindi ganon.

Hindi dapat lahat dinadaan sa pera.

Mahal ko sila Niko... ayoko na magaya sila kay Atty. Villamontes. Ayoko na
maniwala sila na kaya nilang lusutan lahat ng butas gamit iyong pera at
kapangyarihan nila kasi doon nagsisimula ang lahat.

Hanggang sa isang araw, ni hindi na nila makilala ang sarili nila.

"May paraan ba para hindi madamay sila Niko sa kaso?" tanong ko.
"Yes, but then you'd have to admit that you alone willfully and intentionally
tried to evade the charges."

"Pero hindi sila madadamay?"

Alam ko naman na makukulong ako.

Ayoko na lang na mayroon pang madamay na iba.

"Sigurado ka ba rito, Assia?" muling tanong niya.

"Ano ba'ng choice ang meron ako? Kahit manalo tayo... hindi ko alam kung
paano ako matutulog sa gabi na merong ibang tao iyong sumalo sa kasalanan
ko..."

Tuwing naiisip ko iyong plano nila Niko, hindi ko mapigilan na sumikip

iyong dibdib ko.

Ang hirap pala ng katotohanan.

Ang hirap pala na malaman mo na ganoon iyong nangyayari.

Akala ko dati alam ko na... na mayroong mga masasamang tao gaya ni Atty.
Villamontes na nananamantala... pero hindi ko akalain na may mga kagaya
nila Niko na handang gumamit ng inosenteng tao para pagtakpan iyong
pagkakamali namin...

Alam ko ginagawa lang nila iyon dahil mahal nila ako... dahil nag-aalala sila
sa akin... dahil hindi ko naman kasalanan iyong ginawa ni Atty. Villamontes...

Alam ko iyong dahilan...

Pero ayokong pumayag.

Hindi porke ginagawa ng iba ay dapat na rin naming gawin.

Kasi tama si Shanelle... mayroong linya na hindi namin dapat tawirin.

"Si Kuya Jun..." pilit kong sabi habang pasikip nang pasikip iyong dibdib ko.
Ni hindi ko na makita si Tali dahil sa panlalabo ng mga mata ko. "Siya lang
iyong tumulong sa akin nung..."

Gusto kong ituloy.

Pero mahirap pa rin pala.

Tumingin ako kay Tali nang hawakan niya iyong kamay ko. Malungkot siyang
ngumiti sa akin.

"I don't know exactly how you feel... but I promise you that I will do my best
to get you out as early as you possibly can, okay?" sabi niya habang naka-
tingin sa akin na para bang pinapangako niya na gagawin niya ang lahat.
"We'll use every justifying circumstances, every mitigating circumstances
available at our disposal para mapababa iyong penalty. I'll always fight for
your early release—heck, maybe I'll even befriend the president at baka
mabigyan ka ng pardon."

Bahagya akong natawa habang patuloy ang pagbagsak ng luha sa mga mata
ko. Ramdam ko iyong pagpisil niya sa mga kamay ko.

"This will be hard... but I admire what you're doing... Those guys grew up in
extreme privilege... they'll never understand this..."

Bahagya akong tumango.

Hindi pa nila naiintindihan... pero sana hindi pa huli iyong lahat para sa
kanila.

***

Muli akong tinanong ni Tali nang ihinto niya ang sasakyan niya sa harap ng
presinto. Kanina niya pa ako sinabihan na 'wag sasagot sa kahit anong tanong
ng mga pulis at hayaan na siya ang magsalita.

"We're doing this," sabi niya.

Tumango ako. "Salamat."

Tipid siyang ngumiti. "This will be a case of self-defense, Assia... We both
know na mahirap ilaban iyon. This is going to be one hell of a fight. You have
to fight with us." Humugot ako nang malalim na hininga bago muling tumango.
Tumango rin si Tali. "Okay, let's do this."

Sabay kaming lumabas ni Tali sa sasakyan. Hinawakan niya ang mga kamay
ko habang naglalakad kami papasok.

"We're here for voluntary surrender," seryosong sabi ni Tali.

"Para saan?" tanong ng pulis.

"Villamontes. Homicide."

Kitang-kita ko iyong gulat sa mata ng pulis. Agad siyang tumawag ng iba pa

at simula doon ay sunud-sunod na ang tanong sa akin. Pero hindi ako iniwan
ni Tali at siya ang sumasagot sa bawat tanong.

"I'm her counsel—any question to her should be directed to me," sabi niya
habang naka-tayo sa tabi ko. "My client already prepared her extra-judicial
confession."

Bago pa man kami dalhin sa isang kwarto ay rinig ko na sinabi ng isang pulis
na tawagin iyong prosecutor sa kaso. Palalim nang palalim ang paghinga ko.

Tumingin sa akin si Tali na para bang tinatanong niya ako kung kaya ko pa...
Tahimik akong tumango.

Kaya ko 'to.

Mas kaya ko 'to kaysa tahimik kong hayaan iyong mga kaibigan ko na isangla
ang kaluluwa nila para lang mapalaya kami.

"Kailan makaka-labas si Vito?"

"After the recommendation of the prosecution and approval of the judge,"

sagot ni Tali.
"Sa tingin mo ba..." Hinawakan ko ang mga kamay ko. "Sa tingin mo ba
maniniwala sila sa mga sinabi ko?"

Kasi baka tanungin nila kung bakit hindi agad ako nagsalita.

Kung bakit ngayon lang ako umamin.

Kung baka nagsisinungaling lang ako...

Kasi sino ba naman ako?

"I really don't wanna make promises, Assia. This world is unfair to us,
women. I assure you that some people will still have the guts to blame you
for what happened, as if you asked for it. But what I can promise is that I'll
do my best to represent you and what really happened."

Muli akong tumango.

Kasi sa ngayon, iyon lang naman ang magagawa ko.

Tumango at magtiwala kay Tali na gagawin niya ang lahat...

***

Ni wala pang isang oras nang sabihin sa amin ng mga pulis na may mga taong
naghahanap sa amin sa labas. Ni hindi nila kailangang sabihin para malaman
namin na sina Niko iyon.

Tumayo si Tali para paalisin sila. Sinabi ko na sa kanya na ayokong kausapin

sila Niko hanggang hindi pa nakaka-labas si Vito. Alam ko na pipigilan nila
ako. Alam ko na gagawin nila lahat par magbago ang isip ko. Pero ayokong
magbago ang isip ko. Ayoko na baguhin nila iyong isip ko.

Nang muling bumukas ang pinto ay napaawang ang labi ko nang makita kong
si Prosecutor Zaldivar ang pumasok doon.

"You're confessing?" diretsong tanong niya. Hindi maipinta ang mukha niya.
Hindi ko alam kung galit ba siya... kung hindi niya ba akalain na ako iyong
dahilan kung bakit wala na iyong kaibigan niya...
O kung nabasa niya na ba iyong naka-sulat sa ibinigay namin na confession...

Hindi ako nagsalita.

Sabi ni Tali ay 'wag akong magsalita dahil kahit ano pa ang sabihin ko ay
gagamitin sa akin kapag nagsimula na ang hearing.

"You're the one who shot him and not Vito? You were there at the scene... all
this time?" muling tanong niya kahit na wala siyang nakukuhang sagot mula sa
akin.

Kitang-kita ko iyong lalim ng paghinga niya.

Iyong pagka-lito.

Iyong galit.

Iyong pagpipigil.

"All along, pinagtatakpan ka lang niya?"

Nag-iwas ako ng tingin.

"Ikaw iyong pumatay, pero siya iyong naglinis. Iyon ba 'yun, Ms. dela
Serna?" diretsong tanong niya sa akin. "Ikaw iyong kumalabit sa gatilyo—"

Muling bumukas ang pinto.

"No discussion with my client without my presence," mabilis na sagot ni Tali

habang nauupo sa tabi ko. Ni hindi ko magawang tumingin kay Prosecutor
Zaldivar... Best friend niya si Atty. Villamontes... Kung gaano ako ka-gustong
protektahan ni Vito ay alam ko na ganoon din siya kay Atty. Villamontes...

Pero maniniwala kaya siya?

Maniniwala kaya siya na kaya iyong gawin ng kaibigan niya?

Tahimik kong binibilang iyong segundo.

Naghihintay na may magsalita.

"Okay..."

Bigla akong napa-tingin sa kanya.

"Let me try again... in the presence of your counsel," sabi ni Prosecutor

Zaldivar habang diretsong naka-tingin sa akin. "According to the confession
you submitted, you're the one who shot the victim—"

"In self-defense," mabilis na sagot ni Tali. "After he tried to rape her—

again."

Nakita ko iyong pagkuyom ng kamao ni Prosecutor Zaldivar. "Allegedly,"

sagot niya.

"That's what happened," sagot ni Tali.

"The judge will decide."

"Thankfully it's not up to you," mabilis niyang sagot.

Muling lumalim ang paghinga niya at bahagyang tumango na para bang iniisip
niya kung ano ang magandang gawin... kung paano masisigurado na
mabubulok ako sa bilangguan.

"My client voluntarily surrendered, and I'd like to have that in record," sabi
ni Tali.

Mahinang natawa siya. "This is some joke, right?"

"I don't think I'm funny enough, so no," sagot ni Tali. "She voluntarily
surrendered, and whatever you want to ask her, I'm sure it's already included
in the signed confession. If any, let's thresh it out in the court, as how the
legal system should work."

Ang tanging rinig ko lang ay ang pagtibok ng puso ko.

Iyong panginginig ng mga kamay ko.

"Okay," sagot niya at saka tumayo. Binuksan niya iyong pinto at tumawag ng
pulis. Pinanood niya habang pinoposasan ang mga kamay ko. Tahimik akong
nakikinig habang sinasabi sa akin ng pulis iyong mga karapatan ko.

"Just... hold on," sabi ni Tali sa akin.

Tumango ako. "Ikaw na ang bahala sa kanila..."

Tumango siya. "Are you sure na ayaw mo silang makita?"

Umiling ako. "Magagalit lang sila."

"Okay..." sagot niya.

"Paki-sigurado na makaka-labas si Vito..."

Masyado na siyang nagtagal dito kahit wala naman siyang ginawa. Ang
tanging kasalanan niya lang ay ang pagsagot niya sa tawag ko... Iyong
pagsagot nang humingi ako ng saklolo...

"Hindi ko sinasadya..." sabi ko sa kanya nang magsimula akong dalhin ng

pulis. Paulit-ulit na sinabi sa akin ni Tali na 'wag akong magsasalita... pero
kailangan kong malaman niya na hindi ko ginusto iyon... na hindi ko sinadya...
na walang may gusto...

Ngunit tumingin lang siya sa akin.

"I'll come after all of you," mahinang sagot niya bago ako tuluyang dalhin sa
papunta sa selda.

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Chapter 38

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG38 Chapter 38

Ilang beses kong sinabi na ayokong maka-tanggap ng dalaw mula kahit kanino
maliban sa abogado ko, pero natagpuan ko pa rin ang sarili ko na kaharap si
Vito.

"Why?" tanong niya malipas ang ilang segundo ng katahimikan na namagitan

sa gitna naming dalawa.

"Kasi ito 'yung tama."

"He tried to rape you—"

"Matagal na dapat akong sumuko," pagputol ko sa sasabihin niya. "Hindi ka

na dapat nakulong. Hindi na dapat kayo nadamay. Dapat matagal ko na 'tong
ginawa."

Hindi na dapat ako natakot.

Hindi ko na dapat sila hinayaan pang umabot sa ganoon.

Kung hindi sila umabot sa ganoon, mapupunta ba ako sa lugar na 'to? O

magiging kagaya lang nila ako na magtatago sa pera na mayroon sila?

"Assia—" sabi niya at mabilis na napa-hinto. "I wasn't going to get

convicted..."

Tumingin ako sa mga mata niya. "Alam mo ba iyong plano nila Niko?" tanong
ko sa kanya. Bahagyang kumunot ang noo niya. "Alam mo ba na plano nilang
magbayad ng tao para sumalo sa nangyari?"

Gusto kong makita iyong reaksyon sa mukha niya.

Kung alam niya ba.

Kung pumayag din ba siya sa ganoon.

Kasi kung pumayag siya... baka hindi niya talaga ako kilala.

"What are you talking about?" tanong niya pagka-lipas ng ilang sandali.

"Hindi mo alam iyong nangyari?"

Mabilis siyang umiling. "No!" agad na sagot niya. "Why in hell would I agree
to that!"

Hindi ako nakapagsalita.

Umigting ang panga niya.

"God, Assia! Spending weeks in jail made me realize what a hellhole that
place is! Do you seriously think that I'd willingly send an innocent person to
that place?"

"Nagawa mo para sa 'kin."

Umawang ang labi niya.

Naghintay ako ng sagot.

"Kung hindi mo kayang gawin sa iba... sa tingin mo kaya ko 'yung gawin sa

'yo, Vito?" mahinang tanong ko sa kanya.

"You didn't ask for me to do it," mahinang sagot niya.

Pilit akong ngumiti. "Salamat... pero kailangan kong harapin 'to, Vito. Siguro
nga may pagkaka-taon para maka-takas ako... pero mas mahirap kalaban
iyong konsensya... Hindi ko alam kung paano ako magpapa-tuloy sa buhay ko
kung alam ko na mayroon akong kasalanan na tinakasan..."

"Assia..." hirap na sabi niya. "He tried to rape you. That was on him."

Tumango ako. "Pinrotektahan ko iyong sarili ko, alam ko... Pero gusto ko na
lang magtiwala sa batas, Vito."

Malungkot akong ngumiti nang makita ko iyong pagka-bigo sa mukha niya.

Bakit ba sila nag-aral ng batas kung wala silang tiwala roon? Kasi ako kaya
ko iniwan ang buhay ko sa Isabela at nag-aral sa Maynila ay dahil naniniwala
ako sa batas ko maipagtatanggol iyong lupain sa Isabela... Kasi iyon rin ang
ginagamit nila sa amin... Na dahil wala kaming alam, inaakala nila na
mapapa-ikot nila kami... Kaya nga ako nag-aral para malaman ko lahat... para
hindi na nila magamit pa sa amin iyon...

Kaya kung hindi sila naniniwala roon... bakit pa sila pumasok sa mundong
ito?

"Pinrotektahan ko lang naman iyong sarili ko. Makikita nila iyon."

"Do you seriously believe that?" mabilis niyang tanong.

"Hindi ko alam. Pero gusto kong maniwala."

"Do you think that everyone in jail is guilty?"

"Hindi. Hindi ako tanga, Vito. Pero mas hindi kaya ng konsensya ko na
magtago sa likod niyo nila Niko."

"You didn't ask for us to do that—"

"Iyon na nga. Hindi ko hiningi pero ginawa niyo. Kaya mas nahihirapan ako!"
hindi ko mapigilan na itaas ang boses ko dahil gusto ko lang naman na
maintindihan niya ako. Na hindi ko lang 'to ginagawa para sa sarili ko... na
para rin sa kanila 'to... Dahil ayoko na maging kagaya sila ni Atty.
Villamontes na kinamumuhian nila...

Kasi nakikita ko na...

Doon na sila papunta...

Kaya kailangang tapusin habang maaga pa.

"What if you get convicted?"

Nagbaba ako ng tingin.

"What then, Assia? You'll spend years in jail paying for a crime that he
started."

Marahan akong tumango. Pilit na tinanggap iyong posibilidad na baka nga

dito na ako tumanda... na baka hindi ko na nga maabutan si Tatay...

"You'll never practice law," pagpapa-tuloy niya.

Muli akong nag-angat ng tingin. "Hindi ako nag-aral para sa titulo, Vito.
Hindi ako malulungkot para sa sarili ko... malulungkot ako para sa mga tao na
pinangakuan ko na tutulungan ko... kasi para sa kanila naman talaga kung
bakit ako lumuwas sa Maynila at nagpaka-hirap na mag-aral..."

Mabilis na nanlabo ang mga mata ko.

Mabilis kong naalala sila tatay... iyong mga kapitbahay namin... iyong mga
pangako ko sa kanila na sa oras na maging abogado ako ay lalabanan namin
iyong mga pilit na nang-aangkin ng lupa...

"Assia—"

Mabilis kong pinahiran iyong luha ko. "Kung gusto niyo akong tulungan,
gawin niyo sa tamang paraan... pakiusap..." sabi ko bago mabilis na tumayo
at nakiusap sa nagbabantay na ibalik na ako sa selda.

***

"Kamusta sila Vito?" hindi ko napigilang itanong kay Tali nang puntahan niya
ako para sa huling pagkikita namin bago magsimula iyong arraignment at pre-
trial.
"I think they're fine already," sagot niya.

"Already?" tanong ko.

Tumango siya. "I didn't tell you because you told me na 'wag kang sabihan ng
nangyayari sa kanila..." sabi niya. "But Niko and Vito fought after Vito was
released."

Saglit akong napa-pikit. Kaya pala may sugat sa kamao ni Vito nang dalawin
niya ako...

"But they're good already," muling sabi niya. "Let's focus on the case, Assia."

Tumango ako. "Alam ko na iyong sasabihin ko..."

"I know. Madali lang tandaan because that's what really happened," sabi
niya. "Mas mahirap kapag hindi totoo kasi kailangan mong tandaan. It's easier
to recall from memory than from a make-believe."

"Basta hindi sila madadamay..."

"They still haven't filed an amended complaint impleading anyone else,"

sagot niya. "I think wala silang sapat na ebidensya kaya wala pa silang kina-
kaso kila Vito..."

Hindi ako nakapagsalita.

Iyong huling sinabi sa akin ni Prosecutor Zaldivar...

Alam ko na isa iyong pangako.

"Everything's already prepared," sabi ni Tali. "I'm sure you'll be cross-

examined. You just have to answer them truthfully. You have to remember that
none of this is your fault, okay? They'll try to tell you that it's your fault—but
always remind yourself that there's only one person to blame for all of this
and that's Villamontes."

Tumango ako.
"Fight," sabi niya. "Fight for your freedom—don't let him drag you to hell
with him, okay?"

Humugot ako ng buntong-hininga bago muling tumango.

Sinabi ni Tali na kahit mahirap ay pilitin kong magpahinga. Magiging

mahirap daw ang mangyayari bukas. Alam ko na gagawin lahat ni Prosecutor
Zaldivar para makulong ako... Hindi siya maniniwala na kaya iyong gawin ng
kaibigan niya...

Siguro ay dahil hindi sa kanya nangyari...

Pero porke ba hindi sa kanya nangyari ay hindi na pwedeng mangyari sa iba?

"I'm sorry... Gusto talaga nilang pumunta," sabi ni Tali nang mapa-hinto ako
at makita ko si Vito na naka-tayo sa labas ng kwarto kung saan gaganapin
iyong arraignment at pre-trial. Wala akong nagawa kung hindi magpa-tuloy sa
paglalakad habang naka-posas ang mga kamay ko.

Nang magtagpo ang landas namin ni Vito ay wala akong narinig na salita
mula sa kanya... tanging iyong tingin niya lang sa akin na sinasabi na
magiging maayos din ang lahat.

Sana nga.

Siguro.

Hindi ko na alam.

Pagpasok na pagpasok namin ay ramdam ko na agad iyong bigat. Ramdam ko

iyong tingin nilang lahat sa akin. Agad kong ibinaba iyong tingin ko.

"Chin up," bulong sa akin ni Tali. "You did nothing wrong—act like it."

Pilit akong sumunod sa bawat salitang binubulong sa akin ni Tali. Tahimik

akong nakinig nang basahin iyong kaso laban sa akin.

"How do you plead?"

Huminga ako nang malalim. "Not guilty, Your Honor," sagot ko nang tanungin
ako kung sadya ba ang pagpatay na ginawa ko kay Atty. Villamontes. Dahil
hindi naman totoo... hindi ko sinadya na patayin siya... Pero alam ko na
magiging mahirap ang laban na 'to... Paulit-ulit na sinasabi sa amin nung nag-
aaral pa lang kami na isa sa mga pinaka-mahirap na patunayan ay ang self-
defense...

Pero nandito na kami.

Kailangan ko lang magtiwala.

"State your name for record."

Agad na tumingin sa akin si Nikki... iyong dating ka-trabaho ko sa opisina.

"Nikki Valencia..." sagot niya.

"Your relation to the victim," tanong sa kanya.

"Naging assistant po ako ni Atty. Villamontes ng isang taon bago ako ilipat sa
iba dahil sa schedule," sagot niya.

"You worked at the same time nang nagtrabaho roon si Ms. dela Serna?"

"Opo," sagot niya nang muling tumingin sa akin.

"Gaano katagal?"

"Mahigit isang taon din po."

"Sa mahigit na isang taon na iyon, ni minsan ba ay nakita mong magpakita ng

motibo—"

"Objection, Your Honor. Prejudicial."

"Overruled," sagot ng judge.

Saglit na tumingin sa akin si Prosecutor. Gusto kong mag-iwas ng tingin, pero

pinilit ko na tumingin sa kanya... dahil baka sakaling malaman niya na wala
akong tinatago...

"Back to my question," muli niyang tanong. "Sa buong pananatili roon ni Ms.
dela Serna, nakita mo bang magpakita ng motibo ang biktima?"

"Hindi po..."

"Ni minsan ba ay nagsabi sa 'yo si Ms. dela Serna na may ginawa sa kanya
ang biktima na hindi niya gusto o labag sa kalooban niya?"

"Wala po..."

"I have no more questions, Your Honor," sabi niya bago bumalik sa
kinauupuan niya.

Tumingin si Tali sa notebook niya bago tumayo. Naka-sunod ang tingin ko sa

bawat galaw niya. Tinignan ko kung ano ang naka-sulat sa notebook niya pero
puro lang iyon drawing...

"You're still studying, right, Ms. Valencia?"

"Opo."

"6th year mo ngayon?"

"Opo."

"Ilan ang anak mo?"

"Tatlo po," sagot niya.

"So... you're studying, working, at nag-aalaga ng bata, tama ba ako?"

"Opo."

"Are you friends with Ms. dela Serna?"

"Magkaibigan po..."
"Do you know her birthday?"

"Objection," pagtawag ni Prosecutor Zaldivar. "Relevance."

"I just want to establish if the witness is really friends with my client, Your
Honor," sagot ni Tali.

"Overruled. Proceed."

Muling ibinalik ni Tali ang tingin niya sa kliyente. "Do you know her
birthday?"

"Hindi po..."

"Do you know where she used to live?"

"Hindi po..."

"Do you even know who her friends are in school?"

Muling umiling si Nikki. "Hindi po..."

"I have no more questions, Your Honor," sabi ni Tali bago bumalik sa tabi
ko. Naka-tingin ako sa kanya. "Discredit," sagot niya. "We'll have to
discredit all of their witness."

Nagpa-tuloy iyong cross-examination. Ang daming tinawag. Ang daming tao

na nagsabi na mabait si Atty. Villamontes at na ni minsan ay hindi siya
gumawa ng bagay na ibinibintang ko sa kanya...

"Please tell me something good," sabi ni Tali nang pumasok sina Niko sa
kwarto. Nagbigay ng isang oras na recess si Judge Paras. Kakatapos lang ng
huling witness ng prosecution. Sa tuwing may tatawagin silang pangalan ay
parang lalabas ang puso ko palabas ng dibdib ko.

Tumingin ako kila Niko. Tumingin lang siya sa akin. Ni minsan ay hindi niya
pa ako binisita simula nang sumuko ako... Alam ko na masama ang loob niya
sa akin... pero mas kakayanin ko iyon kaysa ituloy nila iyong plano nila...
"Well, they want to, but they can't. They were all made to sign an NDA,"
sagot ni Niko.

Saglit na ipinikit ni Tali ang mga mata niya. "Why am I not surprised?"
tanong niya habang hinihilot iyong sentido niya.

"Sino?" mahina kong tanong.

"The other girls," sabi ni Tali. "You said before na hindi lang ikaw—they
tracked down all the other girls, hoping that they could testify but apparently,
that's to no avail."

Nanaig ang katahimikan.

Naka-upo si Tali habang paulit-ulit na nagsusulat ng kung anu-ano sa

notebook niya... pero kahit na ganoon ay ramdam ko iyong bigat.

"Mayroon pang ibang nakaka-alam..." sabi ko at sabay-sabay silang tumingin

sa akin. "Si Trini. Nandun siya. Alam niya lahat."

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Chapter 39

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG39 Chapter 39

"Trini... Villamontes?" tanong ni Tali. Dahan-dahan akong tumango. "You

mean to say that she was there?"

"Nandun siya..." simpleng sagot ko. Hindi ko na sinabi kung bakit nandoon
siya. Alam ko na sisisihin lang ni Vito ang sarili niya kahit wala naman
siyang kasalanan. Sisisihin niya ang sarili niya dahil siya ang dahilan kung
bakit nalaman ni Trini na nandoon kami... Kung bakit may dumating na pulis...
Kung bakit siya nakulong... At kung bakit nandito ako ngayon.

Pero pagod na akong maghanap ng sisisihin.

Si Atty. Villamontes lang ang tanging may kasalanan dito.

"She was there and she didn't even try to help you?" hindi maka-paniwalang
tanong ni Tali. "So much for female camaraderie."

Hindi ako sumagot.

Kahit hanggang ngayon ay nagagalit pa rin ako sa nagawa ni Trini. Alam ko

na galit siya sa akin dahil pakiramdam niya ay inagaw ko si Vito sa kanya...
pero kahit na ganoon, hindi ko pa rin maintindihan kung paano niya naatim na
marinig ang mga sigaw ko at piliing maging bingi.

"She won't testify," sabi ni Niko.

"Not if we compel her as an indispensable witness," sagot ni Tali.

"I sincerely don't think that she's above perjuring herself," dugtong ni Niko.

Tumango si Tali. Tumingin siya kay Vito na parang nagtatanong... dahil sa

aming lahat dito ay siya ang pinaka-nakaka-kilala sa kanya.

"She's won't," sagot niya maka-lipas ang mahabang katahimikan.

"Does anyone else know that she was there? Para at least we can prove that
she's committing perjury once we put her on stand."

Nagtagpo ang tingin namin ni Vito.

Hindi siya makapagsalita.

Huminga ako nang malalim.

Ako ang nagdala sa kanya sa posisyon na 'to.

"Nung gabi 'yun..." pagsisimula ko. "Pagkatapos kong tumawag kay Vito,
nagtanong siya sa kaibigan ni Trini para alamin kung saan naka-tira si Atty.
Villamontes... Iyon ang nagsabi kay Trini na nandoon si Vito..."

Tumango si Tali. "Okay. Do we have a name for this friend?"

"Elagor," sagot ni Vito. "Angel Elagor."

Naka-tingin pa rin ako kay Vito. Akmang magsasalita na si Tali nang putulin
ko iyon. "Kapag nilagay siya sa stand, sasabihin niya na tumawag si Vito.
Baka madamay siya—"

"Assia—"

Mariin akong umiling. "Hindi kayo madadamay," mabilis kong sagot.

Tumingin ako kay Tali. "Iyon ang usapan, Tali. Hindi sila madadamay."

"Please stop being stubborn," nagmamakaawang sabi ni Vito.

Hindi ako tumingin sa kanya.

Ayokong tumingin sa kanya.

Alam ko na nasanay siya na inaalagaan ako...

Pero kaya ko na iyong sarili ko...

Siguro...

Hindi ko alam...

Pero hindi ako dapat habang buhay na naka-asa sa kanya.

"Okay," sagot ni Tali.

"Italia!" sigaw ni Vito.

"Ako pa rin ang kliyente niya, Vito. Kung ano ang gusto ko, iyon ang
masusunod," madiin kong sabi. Pinanatili ko pa rin na diretso lang ang tingin
ko. Ayokong tumingin sa kanya... sa kanila ni Niko... kailangan kong
panindigan ang mga desisyon ko.

"Can you please leave us?" seryosong tanong niya. Ni hindi ko kailangang
tumingin sa kanya para maramdaman ang bigat ng titig niya sa akin.

Sabay na tumayo si Tali at Niko.

"5 minutes," sabi ni Tali. "Then we'll have to go back."

Tahimik akong nakikinig sa bawat hakbang nila hanggang sa marinig ko ang

pagsara ng pinto.

"What is the end game here, Assia?" agad niyang tanong ng magsara ang
pinto.

"Hindi ko alam," diretso kong sagot.

"Let Angel testify."

"Madadamay kayo."
"Then so be it."

"Kung makukulong ako, ako na lang—"

"For god's sake—"

"Tama na nga, Vito! Hindi mo ako responsibilidad! 'Wag mong akuin lahat ng
kasalanan ko!" hindi ko mapigilan na sabihin sa kanya dahil hirap na hirap na
akong pigilan siya. Dahil alam ko na kung pwede lang, aakuin niya ang
kasalanan ko—na siya na lang ang makulong, 'wag lang ako.

Dati, hindi ko maintindihan.

O baka ayaw ko lang intindihin.

Kasi may Shanelle na.

Kaya bakit niya ginagawa?

"Tama na..." nahihirapang bulong ko. Unti-unting sumisikip ang dibdib ko...
nanlalabo ang paningin. Nahihirapan na ako sa lahat ng nangyayari... sana
'wag na siyang dumagdag pa...

Pero agad na nagtagpo ang mga mata namin nang hawakan niya ang mukha ko
at pilit akong patinginin sa kanya.

"Just please... let her testify..."

"Ayoko," umiiling na sabi.

"Don't be stubborn..." nahihirapan na pakiusap niya.

"Kung makukulong ako—"

"Stop saying that."

Pilit akong ngumiti sa kanya. "Kung makukulong ako, ako na lang... Hindi ko
kayo idadamay ni Niko, Vito..."
Hindi ko alam kung paano ko sasabihin.

Kung dapat ko bang sabihin.

Dahil alam ko na nung mangyari ang mga iyon ay bigla na lang akong nawala
at iniwan sila. Na ni hindi ko man lang nagawang sagutin iyong mga text at
tawag nila sa akin.

Siguro wala akong kwentang kaibigan sa kanila.

Pero kailangan kong mapag-isa ng mga panahon na 'yun.

Pero kahit na ganon... pamilya ko sila.

Sila iyong tinuring kong pamilya nung mga panahon na nasa Maynila ako.

Hindi ko alam kung ganoon din ako sa kanila... pero ganoon sila sa akin... at
hindi ako papayag na makulong sila kasama ko... kung pwede naman na ako
na lang...

"Makinig ka sa 'kin, please?" naka-tingin na paki-usap ko sa kanya. Umiling

siya. Inabot ko iyong kamay niya na naka-hawak sa pisngi ko at hinawakan
ko. "Kapag tumestigo siya, sasabihin niya na ikaw ang nagtanong...
Malalaman kung bakit ka nandoon... Kung bakit wala ako... Hindi sila tanga,
Vito... Mapagtatagpi-tagpi nila lahat ng ginawa natin nung gabing 'yun...
Ikaw... Ako... Si Niko... Si Sancho..."

Muli akong umiling.

"Hindi ko kayo idadamay."

"Assia—"

Pilit akong ngumiti.

Nagpanggap na matapang.

Baka maniwala siya.

Sana.

"May tiwala ako kay Tali," muling sabi ko.

"She's not a magician, Assia. She can't perform miracles. We don't have any
witness on our side."

"Magtiwala na lang tayo sa katotohanan, Vito," pakiusap ko habang naka-

hawak sa mga kamay niya. "Kaya mo ba 'yun?"

Umiling siya. "How did we fucking end up here?"

Nagpahid ako ng luha. "Hindi ko alam... pero naniniwala ako na may dahilan
lahat ng 'to."

Sana.

Kasi kung wala... bakit kailangang ang hirap?

"Assia—"

Pero natigilan siya nang maka-rinig kami ng katok.

"Ako na iyong ico-cross-examine," sabi ko sa kanya kahit alam naming

pareho ang mangyayari. "Wag mo akong alalahanin—magsasabi lang naman
ako ng totoo."

Muli kaming naka-rinig ng katok.

"Baka magalit na si Tali—"

"Assia, just please let her testify. You know I'm willing to go to jail for you,
right?"

Hindi ako nakapagsalita.

Ramdam ko iyong kabog ng dibdib ko.

Pero mabilis na bumukas ang pinto.

"Mali dati... mali pa rin ngayon. Siguro sa susunod, tama na," sagot ko bago
nagsimulang maglakad palayo sa kanya.

***

"Ready?" tanong ni Tali nang magharap kami.

Tumango ako habang pinupunasan iyong luha sa mga mata ko. "Ako na iyong
susunod, 'di ba?"

Tumango siya. "Yeah. I'll go first, then iyong prosecution."

Tumango ako. "Magsasabi lang naman ako ng totoo."

"Yeah. It's the easiest thing in the world."

Pilit akong ngumiti. "Kung makukulong ako... ito ang una mong talo..."

"What?" naka-kunot ang noong tanong niya.

"Sabi ni Sancho wala ka pa raw kaso na natatalo."

Umawang ang labi niya. "I don't treat my case as a simple win or lose, Assia.
Buhay ng tao ang naka-salalay dito—buhay mo. My record is hardly my
concern. So, when we go in, we're gonna fight, okay? Hanggang hindi
lumalabas ang verdict, hindi pa tapos ang laban. Do you hear me?"

Tumango ako.

"You have to fight," muling sabi niya.

"Sinusubukan ko."

"You have to want this," sabi niya. "You can't go in there with the thought na
makukulong ka. You didn't do anything wrong. Act like it. Show the judge na
wala kang ginawang masama kaya hindi ka dapat makulong."

Muli akong tumango, pero hinawakan niya ang mga balikat ko.
"Assia dela Serna... until you hear the word convicted, you'll have to fight
tooth and nail with us because trust me, we're doing everything we can to get
you out of here—we're all doing our best. Ako, si Niko, si Sancho... God, si
Vito—"

"Alam ko na pro-bono lang 'to, Tali, pero bilang abogado ko, ayoko ng kahit
anong depensa na madadamay sila—"

"I know," mabilis na sagot niya.

"Salamat."

"You must really love him, huh?"

Napa-awang ang labi ko.

Ngumiti siya sa 'kin.

Pero bago pa man ako makapagsalita, ngumiti siya at saka nagpaka-wala ng

buntung-hininga. "It's time," sabi niya bago kami sabay na naglalakad
pabalik.

Pero bago pa man kami makapasok ay nakita namin si Niko na mabilis na

naglalakad palapit sa amin.

"We have another witness," agad niyang sabi.

"Sino?" agad na tanong ni Tali.

"Torres."

Bahagyang nanlaki ang mga mata ko. "Si Atty. Torres?"

Tumango si Niko at sinuklay ang buhok gamit ang daliri niya. "Been looking
for her ever since Assia mentioned her, but maybe she was hiding. I don't
know. But I just got a call saying that she came back from wherever the hell
she was hiding."

"Do we include her as our witness?" tanong ni Tali sa akin.

"Siya iyong kasama ko bago ako nagising sa apartment ni Atty. Villamontes,"
sagot ko.

Tumingin siya kay Niko. "Do we have evidence to prove that?"

"Yes," sagot niya. "3 CCTV cameras from business establishments and 2
dashcam footage. Got a verified testimony from her driver saying that she's
indeed here in Manila on that date, as well as leave form from her work.
Also got paperworks showing that Assia was just here in Manila for business
—"

Nanlaki ang mga mata ko. "Paano—"

"I told you no one's getting imprisoned," sabi niya sa akin bago muling
ibinalik ang tingin kay Tali. "Make sure she doesn't say anything stupid,
okay? Vito and I, we'll have to talk to this Atty. Torres first—make sure she
doesn't do anything funny," dugtong niya bago mabilis na naglakad paalis.

Tumingin sa akin si Tali.

Nag-iba ang itsura niya.

Ngumiti siya sa akin.

"You heard the man—no one's getting imprisoned," sabi niya bago hinawakan
ang kamay ko at sabay kaming naglakad papasok para simulan ang
pagtatanong sa akin.

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Chapter 40

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG40 Chapter 40

"I swear to tell the truth and nothing but the truth, so help me God," diretso
kong sabi habang naka-patong ang kamay ko sa bibliya. Panay ang paghinga
ko nang malalim.

Walang makukulong.

"State your name for record."

Huminga ako nang malalim. "Assia dela Serna," sagot ko kay Tali. Tumango
siya sa akin na para bang pinapaalala niya na kumalma ako... dahil ang
tanging gagawin ko lang naman ay ang magsabi ng katotohanan.

"You were a student from Brent, yes?"

"Tama po."

"And Arthur Villamontes was your professor?"

"Tama po."

"Was that the first time you met him?"

"Hindi po."

"Can you walk us through your first meeting with Atty. Villamontes?"
Muli akong huminga nang malalim at tumingin lamang kay Tali. Hindi ako
tumingin sa Prosecutor. Kailangan kong kumalma at magsabi ng totoo. Hindi
ako pwedeng tumingin sa iba at pagdudahan ang sarili ko.

"Nakilala ko po siya nang ilipat ako sa kanya sa trabaho ko. Naging assistant
po ako ni Atty. Villamontes hanggang sa kailanganin kong magresign dahil
masyado ng mabigat iyong inaaral ko sa eskwelahan," diretsong sagot ko.

"And there was no contact after that?"

"Wala na po."

"But during your time there, did you two eat out or—"

"Objection. Relevance," biglang singit ng prosecutor.

Hindi nagsalita si Tali at nanatiling naka-tingin sa Judge.

"Overruled. Proceed."

Bahagyang ngumiti si Tali. "Thank you," sabi niya sa judge bago muling
nagbaling ng tingin sa akin. "Where was I?" muli niyang sabi. "Kayo ni
Arthur Villamontes—was your relationship with him strictly professional o
lumabas ba kayong dalawa?"

Tumango ako. "May isang beses po."

"So do you mean to say that aside from being colleagues, you have a
relationship with Arthur Villamontes?"

Mariin akong umiling. "May isang beses lang po na hinatid niya ako sa dorm
galing sa school."

"So, there's a relationship?"

"Tumanggi po ako, pero pinilit niya—"

"Objection. Relevance, Your Honor," muling sabi ni prosecutor.

Tumingin si Tali kay Judge Paras. "Your Honor, I'm cross examining my
client. All my questions are pertinent to our defense."

"Overruled," muling sagot niya. Tumingin si Tali kay Prosecutor Zaldivar na

matalim ang tingin sa akin. Sa tingin niya ay nagsisinungaling pa rin ako...

Gusto kong isipin na naiintindihan ko siya...

Pero ano'ng pinagkaiba niya kay Trini?

Isang hindi nagbingi-bingihan.

At isang nagbulag-bulagan.

"Pinilit ka? Can you elaborate for the record kung paano kang pinilit ni
Arthur Villamontes, Ms. dela Serna?" muling tanong sa akin ni Tali.

Hinawakan ko ang mga kamay ko habang humi-hinga nang malalim.

Katotohanan. Iyon lang ang kailangan kong sabihin.

"Enrolment po bago iyong 4th year nang pumunta ako sa Brent para
magtanong tungkol sa section. Nakita po ako ni Atty. Villamontes doon.
Nakikiusap ako sa Dean's Office kung pwede akong magpalipat ng section,
pero hindi ako pinayagan... pero nung nakita ako ni Atty. Villamontes,
kinausap niya po iyong Dean's Office para payagan akong mapalipat ng
section tapos ay hinatid niya ako kahit sinabi ko na kaya kong umuwing mag-
isa," diretso kong sagot habang hawak pa rin ang mga kamay ko.

Nung mga panahon na iyon, may balak na kaya siya sa akin?

Kaya pinilit niya akong sumabay sa kanya?

Kahit sinabi ko na hindi ko gusto?

"Ano'ng pinag-usapan niyo nung nasa sasakyan niya kayong dalawa?"

"Tinanong niya po kung ano ang plano ko pagkatapos ng graduation... kung

gusto ko bang bumalik sa dati kong trabaho... kung may boyfriend daw po ba
ako..."
"Interesting..." sabi ni Tali. "Arthur Villamontes, your professor and ex-
employer, was asking you for your relationship status matapos kang piliting
sumakay sa sasakyan niya," pagpapa-tuloy niya. "Were there other instances
that Arthur Villamontes showed you... preferential treatment?"

"Objection, Your Honor," muling sabi ni Prosecutor Zaldivar. "The question

calls for speculation."

"Overruled. The defense is cross-examining, Prosecutor," paalala ni Judge

Paras sa kanya.

Muling tumingin sa akin si Tali at bahagyang tumango na para bang sinasabi

na sumagot lang ako base sa mga nangyari noon. Kakampi namin ang
katotohanan.

Nagsimula akong magkwento tungkol sa pagiging beadle ko sa klase niya

kahit na mayroong ibang beadle... lahat ng naaalala kong nangyari noon...
Hindi ko na alam kung nakaka-tulong ba ang mga sinasabi ko sa kaso ko, pero
gusto ko lang sabihin lahat ng nangyari noon.

"So, he insists on calling you Assia kahit na sa ibang estudyante ay apelido

ang tawag niya?" tanong ni Tali.

"Opo."

"And your blockmates can attest to this?"

"Opo," sagot ko dahil totoo naman... Kahit sina Isobel ay tinatanong ako noon
kung bakit ganoon sa akin si Atty. Villamontes.

"No more questions, Your Honor," sabi ni Tali nang matapos niya akong
tanungin. Halos hindi ako maka-hinga sa mahigit isang oras na pagtatanong
niya sa akin. Simple lang ang mga tanong niya... pero alam ko na alam niya
nag ginagawa niya. May tiwala ako sa kanya.

Nang bumalik si Tali sa kinauupuan niya ay agad na tumayo si Prosecutor.

Diretso ang tingin niya sa akin.
"The victim was your professor in Tax 1, right?" tanong ni Prosecutor
Zaldivar.

"Tama po."

"And he chose you as his beadle when he replaced your professor?"

"Opo."

"And you said that that was him showing you preferential treatment... but was
it possible that since he took your section midsem at kaya ka niya pinili
bilang class beadle ay dahil kilala ka na niya dahil naging magka-trabaho
kayo?"

Tumingin ako kay Tali.

Bahagya siyang tumango.

"Mayroon na po talagang beadle para sa Tax 1."

"Yes, pero ikaw ang kilala niya, hindi ba?"

"Hindi naman po kailangan na kilala ng prof para maging beadle," sagot ko.
"At sinabi ko na po sa kanya dati na wala akong experience sa pagiging
beadle pero nginitian niya lang po ako at sinabi na ibigay ko sa kanya iyong
class record sa susunod na meeting."

Diretso ang tingin niya.

Kailangan ko lang sumagot.

Kung ano iyong nangyari.

"Let's assume that you were right—pero sa pagiging beadle mo ba na iyon,

was there ever a time na humingi siya ng kahit na anong request na
pakiramdam mo ay iba na sa trabaho mo bilang class beadle?"

Umiling ako. "Kinakausap ko lang po siya kapag tungkol sa subject."

"So, walang ibang pilitan na naganap bukod sa ginagawa mo bilang class
beadle? Na normal naman talagang ginagawa sa law school?"

"Wala po."

"Nabigyan ka ba ng mas mataas na grade o additional grade man lang sa

pagiging beadle mo sa Tax 1?"

"Wala po."

"So, iyong sinabi mo kanina na pinilit ka niyang isakay sa sasakyan niya, isa
rin ba iyon sa mga assumption mo na preferential treatment? O baka naman
nagmamagandang loob lang siya dahil nga magkakilala kayo?"

Tumingin ako nang diretso sa mga mata ni Prosecutor Zaldivar. "Diretso ko

pong sinabi sa kanya noon na ayoko—hindi niya lang ako pinakinggan."

Nakita kong nag-igting ang panga niya sa naging sagot ko.

Bakit mahirap intindihin ang salitang ayoko?

Bakit kailangang mamilit?

Tumalikod siya at mayroong kinuha sa lamesa. Naglakad siya pabalik at saka

huminto sa harapan ko.

"Ms. Assia dela Serna... Lumaki ka sa Isabela at lumuwas sa Maynila para

mag-aral, hindi ba?"

"Opo."

"Para sa pamilya?"

"Para maka-tulong po."

"Para umangat sa buhay?"

"Para sa pamilya po."

"So, Assia dela Serna... probinsyana... pumunta sa Maynila para mag-aral...
pagdating mo rito, ang naging kaibigan mo ay sina Nikolai Ferreira—
tigapagmana ng Ferreira Group of Companies... Sanchez Cantavieja—
haciendero ng Isabela... at Viktor Tobias Sartori—son of the owner of the
largest oil refinery in the country," diretso niyang sabi habang naka-tingin sa
akin at may maliit na ngiti sa labi. "Quite a group of friends, huh?"

"Objection, Your Honor. Vague."

"Your Honor, I'm getting to my point."

"Overrule. Get to your point, Prosecutor."

Lumapit siya sa akin at inilagay iyong hawak niyang puting folder. "Can you
tell us what's on the picture?"

Tumingin ako kay Tali bago ko kinuha iyong folder. Pinaki-usapan ko ang
sarili ko na kumalma dahil nakita ko na naman lahat ng 'to... Pina-kita na sa
akin ni Tali lahat ng laman ng discovery para hindi na ako magulat pa...

"What's on the picture, Ms. dela Serna?"

Naka-tingin ako sa litrato ko papasok sa building nung gabi na pinuntahan ko

si Atty. Villamontes para tanungin tungkol sa grades ko.

"Litrato ko po," tanging sagot ko.

"And where was this picture taken?"

"Sa building kung saan po ako dating nagta-trabaho."

"Help me, Ms. dela Serna. Mayroong timestamp diyaan. Ano'ng oras nga
nang pumunta ka sa opisina ni Atty. Villamontes?"

"Alas-otso po ng gabi," mahinang sagot ko.

"And what was the date?"

"May 6 po."
"Tell me if I'm wrong, pero noon inilabas iyong finals standing niyo, tama ba
ako?"

"Opo..."

"The page after the picture, Ms. dela Serna. Could you tell us kung ano ang
nasa litrato?"

Huminga ako nang malalim. "Iyong grade ko po sa CommRev."

"And your grade was?"

"73."

Tumango siya. "Alas otso ng gabi... Pagkalabas ng grades... Ikaw, Assia dela
Serna, probinsyana, pumunta sa opisina ni Atty. Villamontes ng alas-otso ng
gabi—"

"Objection, Your Honor. Leading question," mabilis na sagot ni Tali.

Tumingin sa akin si Prosecutor Zaldivar at ngumiti. "I have no further

question, Your Honor," sabi niya bago mabilis na tumalikod at bumalik sa
upuan.

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Chapter 41

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG41 Chapter 41

Hindi ko alam kung bakit kinailangan pa nilang pumunta rito para mag-away.
Kanina pa ako naka-tingin kay Vito at Tali na kanina pa nagtatalo. Ni hindi ko
maintindihan ang sinasabi nila sa bilis ng mga salitang lumalabas sa bibig
nila kaya naman ibinaling ko kay Sancho ang tingin ko.

"May nangyari," sabi ko sa kanya.

"May masamang nangyari," sagot niya.

"Nasaan si Niko?"

Nagkibit-balikat siya. "Kay Jersey siguro. Mainit din ulo."

"Ano'ng nangyari?" tanong ko kahit pa mayroon akong ideya kung ano ang
nangyari base sa mga salitang kanina ko pa naririnig kina Vito. Kahit subukan
nilang hinaan ang boses nila ay may mga naririnig pa rin akong salita.

"Ayaw magsalita nung Torres—walang kwenta rin iyong statement na

binigay."

Simple akong tumango.

Hindi na ako nagulat pa.

Ni hindi nga ako umasa nang sabihin ni Niko na nakita nila si Atty. Torres.
Hindi ko alam kung dahil ba iyon nawawalan na ako ng tiwala sa mga tao... o
dahil kilala ko lang talaga si Atty. Torres.
"Nung una, maayos daw kausap tapos biglang nag-iba ng tono," sabi ni
Sancho. "Malamang nakausap na nung kabila."

Muli akong tumango.

"Lawyer din siya—alam niya iyong gagawin kung ayaw niyang magsalita.
Kaya kahit ano'ng gawin ni Tali, kung ayaw magsalita, wala rin siyang
magagawa..." sabi ni Sancho sa akin. "Delikado na 'to, Assia."

Tipid akong ngumiti sa kanya.

Kung ano man ang mangyayari, naniniwala ako na parte 'to ng plani Niya.
Kailangan ko na lang magtiwala. Hindi naman siguro ako pinapahirapan nang
ganito para lang sa wala.

"You know what? Shanelle's right—you're too emotionally involved in this,

Vito. Pwede bang lumayas ka sa harapan ko ngayon?"

Agad akong napa-tingin sa gawi nila nang marinig kong sabihin iyon ni Tali.
Naka-tayo siya sa harapan ni Vito at diretso lang ang tingin sa kanya.

"You know I'm right," sagot ni Vito.

"Leave," tanging sabi ni Tali.

Tumingin sa akin si Vito. Akala ko ay may sasabihin siya, pero diretso lang
siyang lumabas pagkatapos akong tignan.

"Can you please leave us?"

Tumayo si Sancho at sinundan si Vito palabas. Hinatak ni Tali ang upuan at

naupo sa harapan ko. Tahimik akong naghihintay sa sasabihin niya.

"As your lawyer, I'm obligated to tell you the facts," seryosong sabi niya.
"Naka-usap namin si Atty. Torres and although she's been very cooperative,
ayaw niyang magsalita tungkol sa nangyari. So far, ang nakuha lang namin sa
kanya ay na nakita niya na nahimatay ka at nag-offer si Villamontes na siya na
ang magdadala sa 'yo sa ospital."
"Pero hindi niya ako dinala sa ospital..."

"I know..." sabi niya habang hinawakan ang kamay kong naka-patong sa
lamesa. "But the optic is really bad, Assia. Walang ibang suspect. Walang
maayos na witness. This looks really bad. And as your lawyer, I need to tell
you that I really hate where this case is heading at."

Tumango ako.

"Ano'ng dapat kong gawin?"

Hinigpitan niya ang hawak sa kamay ko. "We can continue fighting... It's still
guilt beyond reasonable doubt, but without any witness at our disposal, I
don't really like our chances, Assia. Si Torres sana, pero ayaw biglang
magsalita... All those other women... Freaking NDA."

Muli akong tumango.

"Or we can change your plea."

"12 years..." tanging sabi ko.

"Better than the possible 20 years."

Saglit kong ipinikit ang mga mata ko.

Si Tatay.

Iyong mga kapatid ko.

Baka hindi ko na sila maabutan kung mawawala ako ng 20 taon...

Tumingin akong muli sa kanya. "Wala na ba talagang pag-asa?" tanong ko sa

kanya. Sabi nilang lahat na magaling si Tali... na alam niya ang ginagawa
niya... kaya kung sasabihin niya sa akin na mas magandang gawin ko ito ay
maniniwala ako.

Labing-dalawang taon.
Ang tagal...

Pero mas matagal iyong dalawampung taon.

"God... I really wish I'm as good as people think I am," sabi niya habang
diretsong naka-tingin sa mga mata ko. "I wanna tell you to continue with the
case kasi trabaho naman ng prosecution na patunayan na may ginawa ka...
Pero wala tayong witness... walang ebidensya... I'm basically just refuting
and discrediting their statements and witnesses and I don't know how long
that could hold up.

"But this is not my life, Assia. It's not my liberty at stake. Hindi ko pwedeng
sabihin na ituloy mo dahil lang gusto ko—gusto ko na ikaw ang magdesisyon
dahil buhay mo 'to. Dahil kung anuman ang mangyari, ikaw ang pinaka-
mahihirapan dito."

Dahan-dahan akong tumango.

"Pwede bang pag-isipan ko muna?"

"Of course," sabi niya habang hawak ang mga kamay ko.

"12 years..." ulit ko.

"May parole, early release for good behavior..."

"Pero hindi na ako magiging abogado."

Hindi ko na matutulungan iyong mga pinangakuan ko.

Hindi na ako makaka-dalaw sa puntod ni Nanay para sabihin na naging

abogado na iyong anak niya.

Siguro hindi ngayon ang tamang panahon.

Mali rin iyong timing.

"I'm sorry..." sabi niya.

Hindi ako sumagot.

Hindi ko kayang sabihin na ayos lang dahil pakiramdam ko ay unti-unting

sumisikip ang mundo ko. Parang hindi ako maka-hinga.

Parang... nauubos.

"Bukas na lang," sabi ko sa kanya. Tumango siya sa akin at iniwan ako. Baka
alam niya. Baka alam niya na kailangan kong mapag-isa.

Nang sumara iyong pinto ay doon lang nagdire-diretso ang luha ko. Sumikip
ang dibdib ko. Parang hindi ako maka-hinga.

Labing-dalawang taon...

Ang tagal...

Masyadong matagal...

***

Hindi ako naka-tulog buong gabi.

Pinag-isipan kong mabuti kung ano ang gagawin ko.

12 na taon... o possibleng 20 taon...

Ang daling sabihin na pipiliin ko iyong 12 na taon, pero masyado pa ring

matagal para pagdusahan iyong bagay na hindi ko naman ginustong gawin.

Bakit ba kasi may mga ganoong tao?

Bakit gusto nilang namimilit?

Bakit hindi sila marunong tumigil kapag sinabing hindi?

"Why am I here?" tanong ni Shanelle.

Pilit akong ngumiti sa kanya. Nakiusap ako sa mga pulis kanina kung pwede
akong tumawag. Sinabi ko kay Tali na papuntahin dito si Shanelle dahil gusto
ko siyang maka-usap bago ko sabihin kay Tali ang desisyon ko.

"Babaguhin ko na iyong plea ko," diretsong sabi ko sa kanya.

"I seriously think that's the best decision."

"Sa tingin mo?" tanong ko sa kanya. Gusto ko lang ding malaman at marinig
mula sa kanya na tama ang desisyon ko. Gusto kong sigurado ako bago ko
sabihin. Dahil hindi biro iyong 12 taon na ilalagi ko sa kulungan.

Sigurado na kapag lumabas ako, marami ng nagbago.

Nandoon pa kaya si Tatay?

Iyong mga kapatid ko?

May pamilya na siguro ang mga kaibigan ko noon...

Malayo na ang narating nila sa buhay...

Iba na sila...

Samantalang ako...

Nandoon pa rin.

Tumigil ang buhay.

"Tali's a great lawyer, no doubt, pero may kaso talaga na kahit ano'ng galing
mo, wala kang magagawa," diretso niyang sabi.

"Talo talaga..."

"Zaldivar's honestly not that great, but she's got tons of evidence at her
disposal. Nabasa mo naman siguro iyong discoveries ng prosecution, hindi
ba? Doon pa lang lubog na, Assia. Kung mayroon sanang kahit isang witness
na makakapagcorroborate ng defense niyo, maybe you have a chance."
Kaso wala.

Lahat sila ayaw magsalita.

"So I believe that pleading guilty is the best way here."

Tumango ako. "Kapag nagpalit ako ng plea, pigilan mo si Vito—"

"We're over already," agad niyang sabi. Kumunot ang noo ko. "I thought he
loved me enough to respect me—but getting himself imprisoned for another
woman? Hindi ako ganoon ka-desperada."

Napa-awang ang labi ko.

"Assia, hindi ka naman siguro tanga. The guy's been in love with you since
law school. Even I know that," diretsong sabi niya. "Kaya kung sasabihin mo
na kausapin ko siya para pigilan o kung anuman—we both know that there's
nothing he won't do for you."

Hindi ko alam ang sasabihin.

"Seriously..." sabi niya nang tumingin siya sa cellphone niya matapos iyon
tumunog. Naka-tingin lang ako sa mga kamay ko. Rinig na rinig ko lang ang
malakas na tibok ng puso ko.

"He's finally fucking lost his mind," dugtong pa ni Shanelle bago iabot sa
akin ang cellphone niya at ipakita ang isang video mula sa isa sa mga sikat na
programa sa bansa.

'If there's anyone out there who's been sexually abused in any way by
Arthur Villamontes,' sabi ni Vito sa video at saka lumabas ang litrato ni Atty.
Villamontes sa screen. 'Please contact this number. We will provide you
with any assistance you might need.'

Nang magscroll pa ako pababa ay nakita ko iyong iba pang impormasyon na

lahat ng mapapatunayan na claim ay makakatanggap ng reward.

10 milyon.
Para sa bawat ng lalapit.

Bawat segundo ay padagdag nang padagdag iyong numero ng kumento at ng

mga nagshe-share ng video ni Vito.

Agad na napa-tingin ako kay Shanelle.

"Looks like he's really willing to throw it all away for you."

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Chapter 42

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG42 Chapter 42

"Nababaliw ka na ba?"

"Maybe. I don't know."

"Bakit mo 'yun ginawa?"

Hindi siya agad sumagot. Sumandal siya at saka huminga nang malalim.
Saglit na ipinikit niya ang mga mata niya bago idilat iyon at direktang
tumingin sa akin.

"There are lots of claims, but we're verifying them to make sure that they're
telling the truth."

"Ilan?"

"I don't know—hundreds."

"Hundreds?"

"Yeah... apparently, money's a really great motivator."

Kung makapagsalita siya, akala mo hindi 10 milyon ang sinabi niyang

ibibigay niya sa sinuman ang lalapit at magsasabi na inabuso sila ni Atty.
Villamontes.

"Nababaliw ka na nga yata talaga kagaya ng sinabi ni Shanelle."

Agad na kumunot ang noo niya. "Shanelle?"

Tumango ako. Hindi ko sinabi sa kanya na sinabi sa akin ni Shanelle na wala

na sila. Siguro nga matagal ko nang alam, pero mas pinili kong 'wag pansinin.
Kasi dati, iba ang kailangan kong pagtuunan ng pansin.

Pero ngayon, siya na ang nasa harapan ko.

Pero paano kung makulong ako?

Paano kung nandito ako at nasa labas siya?

Hindi patas—para sa kanya, para sa akin.

Makaka-hanap din siya ng iba.

Hindi siguro talaga.

"What did she say?"

"Wala."

"Assia."

"Vito."

Bahagya siyang natawa. "You're in a good mood, huh?"

Umiling ako. "Nababaliw na rin yata ako," sabi ko ng naka-ngiti.

Tumitig siya sa akin.

Tapos ay sa kamay ko.

Parang gusto niyang abutin.

Kinuha ko iyon at ipinatong sa mga binti ko. Nakita ko na nagulat siya sa

ginawa ko. Masama ba ako? Pero mas ayoko na umasa siya... kasi paano
kung makulong ako? Hihintayin niya lang ako? Ng 12 taon? Masyadong
matagal para hintayin niya ako. Ayoko na itigil niya iyong buhay niya para sa
akin.

"There are hundreds of people calling every day, Assia. At least one of them
will pan out. You just have to trust."

Huminga ako nang malalim at saka tumango. "Pero kapag wala..." Huminto
ako at tumingin sa kanya. "Pwede ka bang mangako?"

"It depends," seryosong sagot niya.

"Please?"

Umiling siya. "I know where this is heading and the answer is no."

Inabot ko iyong kamay niya na naka-patong sa lamesa. "Sasabihin ko lang

naman na kapag wala kayong nakuha na witness... Vito, bitiw na. Tama na.
Baka ganito talaga iyong katapusan."

Ramdam ko na babawiin niya iyong kamay niya, pero hinigpitan ko iyong

hawak. Sana makinig siya. Kasi pinapa-hirapan niya lang iyong sarili niya sa
ginagawa niya. Alam ko kahit walang nagsasabi sa akin na naiipit na rin si
Vito sa pamilya niya—kasi sino ba naman ang matutuwa na makita mo ang
anak mo na tinatapon lahat ng pinaghirapan niya para sa isang babae na hindi
masuklian lahat ng ginagawa para sa kanya?

Siguro nga tanga si Vito.

Bakit niya ba kasi 'to ginagawa?

Parang sobra na...

Parang kahit wala siyang sabihin...

Bakit parang mahal na mahal niya ko?

"Assia, we're still on the pre-trial—there's still trial, motion for

reconsideration, certiorari, mandamus—hell, there are still a lot of things we
can do for this case!"
Hinigpitan ko ang hawak sa kamay niya.

"Vito, alam mo, minsan may mga bagay na kailangang sukuan talaga."

Umiling siya. "I won't give up—not on you."

"Nagawa mo naman dati."

Napa-awang ang labi niya. "What?"

Ngumiti ako. "Naalala mo nung 4th year tayo? Nung hindi niyo ako
kinakausap nila Niko? Nagawa mo naman dati... Nagkaroon ng Shanelle...
Nabuhay ka naman ng wala ako... Kakayanin mo rin ngayon. Kailangan mo
lang gawin ulit."

Mabilis na nagtubig iyong paligid ng mata niya.

Lumalim ang paghinga.

Umigting ang panga.

"That's unfair..." mahinang sabi niya.

"Pero nagawa mo pa rin..."

"Because you kept on saying no! What the hell was I supposed to do?!"

"Hindi ko alam pero, Vito, nasaktan ako noon."

Agad na natigilan siya.

"Nasaktan mo ako noon—kaya mo ulit gawin ngayon."

Mabilis niyang binawi iyong kamay niya at wala akong nagawa. Mabilis niya
ring pinunasan iyong luha bago pa man kumawala mula sa mga mata niya.

Iyong mga mata niya.

Paborito kong tignan noon kasi ang ganda ng kulay.

Pero kapag ganitong may luha... gusto ko na lang mag-iwas ng tingin.

"Ginawa mo naman na lahat, Vito. Okay na 'yun. Sobra na 'yun."

"No," umiiling na sabi niya. "I'll get you out of here—"

Dahan-dahan akong umiling.

Natigilan siyang muli.

"Pwede mo naman akong bisitahin dito... pero 'wag na lang siguro... Sigurado
ako makaka-hanap ka ng iba. Mabait ka, maalaga." Tumigil ako at saka
ngumiti. "Saka gwapo. Tapos iyong mga mata mo..."

"If I'm all those things, then you should want me for yourself!"

Hindi ako sumagot.

"Assia, you know how crazy this is? It feels like you're breaking up with me
when we were never together!"

Hindi naging kami.

Hindi siguro magiging kami.

Pero parang mas higit pa 'dun iyong pinagsamahan naming dalawa.

Lahat nung pinagsamahan namin sa classroom... iyong mga pag-aaral namin

sa labas... iyong paghatid niya sa akin sa boarding house... pagtuturo kapag
may hindi ako masyadong naiintindihan... iyong pagsaway niya kay Niko
kapag tinutukso ako ni Niko...

"Know what, Assia dela Serna? I did exactly what you're asking me to do. I
tried dating other women but it just made me feel like crap because I
constantly felt like I was being unfair because... fuck! One call from you and I
go running. That's so fucking unfair!" sigaw niya. Kita ko iyong lalim ng
paghinga niya. Iyong bahagyang panginginig ng balikat at mga kamay niya.
"Shanelle... God, she's amazing. You know how my family wanted me to
marry her? But I could never bring myself to propose because what the fuck?
Was I really that cruel? That I'd marry her when deep inside me, I know that
at best, I'd give her half of myself. That's so unfair. I won't do that to her."

Malakas niyang ibinagsak ang mga kamay niya sa lamesa.

"I should've told you this years ago," sabi niya habang diretsong naka-tingin
sa mga mata ko. "I love you and it's crazy how much I love you. Even I don't
understand it myself. I just go crazy when it's about you. I'm willing to throw
it all away—defy every rule because what the hell? If it's for you, I'd do it in
a heartbeat. No fucking questions asked."

Kitang-kita ko ang lalim ng paghinga niya.

"So, you listen to me because I've been listening to you for years. It's my turn
now," matalim niyang sabi. "I'll get you a witness and I'll get you out of here.
If God forbid that I don't find anyone, fine, but I won't date anyone. I'd visit
you every weekend. You'll see this fucking face every weekend, Assia dela
Serna. And we'll wait until you serve your sentence. And I'll be the one to
welcome you outside."

Napaawang ang labi ko sa mga sinasabi niya.

"Did I make myself clear?"

Hindi ako naka-sagot.

"Say yes," sabi niya habang diretsong naka-titig sa akin.

Pero hindi pa rin ako maka-galaw.

Lumapit siya papunta sa akin. Kinulong ang mukha ko sa kanyang mga kamay
at tumitig sa mga mata ko.

"Say yes," ulit niya.

"12 years..." sagot ko.

"Are you scared?"

Tumango ako.

Kasabay ng pagbagsak ng luha.

Mabilis niya akong kinulong sa yakap niya. Ramdam ko iyong paghalik niya
sa tuktok ng ulo ko. "I'm sorry..." bulong niya sa akin. "I hate that you have to
experience this, Assia... I only want good things for you... You're my angel,
you know that? You make me want to be good because you're too good..."

Hindi ko alam kung gaano niya ako katagal na yakap. Pero bumitiw siya nang
maka-rinig kami ng katok mula sa labas na senyales na kailangan niya ng
umalis.

Muli siyang tumingin sa akin at pinahid ang luha gamit ang kamay niya.

"Just... hold on for a little longer, okay?"

"Okay..."

Ngumiti siya. "Thank you," sabi niya at hinalikan iyong noo ko.

***

Tahimik akong naka-upo nang tawagin ang pangalan ko. Agad akong sumunod
—iniisip na baka si Tali o Vito ang bumisita sa akin. Pero agad na natigilan
ako nang makita ko kung sino ang naghihintay sa akin.

"Plead guilty to homicide without self-defense and I'll recommend the lowest
possible penalty for you," diretso niyang sabi sa akin.

Umiling ako.

"You studied law—you know that even with that circus your boyfriend
created, it's still a court of law, not trial by publicity."

Tumingin lang ako sa kanya. Huminga nang malalim. Nung huli kaming
nagkita, sinabihan niya ako ng malandi... Na pumunta raw ako doon para sa
grades ko... Kahit hindi naman niya alam kung paano ko pinaghirapan lahat ng
'yun... Kung paano halos hindi na ako matulog para makapagbasa... Iyong mga
gabi na magkasama kami nila Vito para lang mag-aral...

"Dapat abogado na ako ngayon," sagot ko sa kanya. "Dapat marami na akong

natutulungan. Pero hindi nangyari dahil sa kaibigan mo."

"Pina—"

"Nabasa mo na 'to sa statement ko... pero uulitin ko sa harapan mo kasi baka

makinig ka na," sabi ko sa kanya at saka huminga nang malalim. "Nung gabi
na pumunta ako para magtanong sa grades ko, hindi ko siya inakit... Gusto ko
lang magtanong kung bakit ganoon iyong nakuha ko. Bakit ako nandoon ng
gabi? Siguro kasalanan ko rin. Pero alam mo kung ano ang naisip ko nun?
Hindi ako pwedeng ma-delay kasi may pamilya ako na umaasa sa akin. Na
hindi naman ako mayaman na pwedeng umulit lang ng klase. Hindi naman ako
namumulot ng pera. Mahirap lang ako, Prosecutor... pero pinalaki ako nang
maayos ng magulang ko... ng nanay ko na namatay sa sama ng loob nang
malaman niya iyong ginawa sa akin ng best friend mo."

Nakita ko iyong mga mata niya.

Gusto niyang maniwala... pero kaibigan niya...

"Nung gabing nawala siya... hindi ko pa rin alam kung bakit ako nandoon.
Ang dami kong hindi naiintindihan... pero alam mo po kung ano ang naaalala
ko? Iyong pagsigaw niya sa akin... iyong pagsabi niya sa akin na walang
tutulong sa akin... iyong malakas na kabog ng pinto dahil gusto niyang buksan
ko iyon kahit ilang beses na akong nagmakaawa na tumigil siya..."

Tumingin ako sa kanya.

"Bakit kasalanan ko pa rin? Kahit sinabi ko na na ayoko... na 'wag siyang

lumapit... Bakit kasalanan ko? Kasi babae ako? Ganoon po ba 'yun? Dapat
ba... pumayag na lang ako?"

Agad siyang nag-iwas ng tingin.

"Kaibigan mo siya... hindi niya ginawa sa 'yo... pero ibig sabihin ba nun
hindi niya na ginawa sa iba? Dahil hindi mo naranasan, hindi na nangyari?
Naniniwala ka ba talaga 'don?"

Nanatili akong naka-tingin sa kanya.

Hanggang sa marinig ko ang pag-atras ng upuan.

"Ayaw mong maniwala sa akin... pero paano kapag narinig mo sa iba?

Kasalanan pa rin nila? Kasalanan din nila?"

Bahagyang umawang ang labi niya.

May gustong sabihin, pero agad na napa-tigil.

At mabilis na lumabas ng walang pasabi.

***

Ilang linggo pa ang lumipas.

Tahimik akong naghihintay sa sinasabi ni Vito na magandang balita.

Magtiwala raw ako... Kaya naman tahimik lang akong naghihintay. Pero
gumagawa ako ng sulat para sa pamilya ko. Kailangan kong magpaliwanag
kay Tatay sa mga nangyari. Alam ko naman na alam niya na... pero mas
mabuti siguro kung sa akin niya mismo malalaman.

"dela Serna," pagtawag sa akin.

Tahimik akong naglakad. Pagbukas ng pinto, agad kong nakita silang lahat—
si Sancho, Niko, at Vito. Agad akong napa-ngiti dahil naka-ngiti sila. Para
akong bumalik sa mga panahon na nasa law school pa kami.

"Hi," sabi ko.

"Hi," sagot ni Vito.

"Bakit... kayo naka-ngiti?"

Nagulat ako nang bigla akong yakapin ni Niko. Natawa ako nang hatakin siya
paalis ni Vito. "I'm sorry—just got really excited," sabi ni Niko.

Tumingin ako kay Vito. "Ano'ng... meron?"

Tumitig sa akin si Vito. "We finally found our witness, Assia," sabi niya sa
akin. "And they can't discredit this witness because when Villamontes raped
her—he also got her pregnant. There's a 3 year old boy carrying his blood.
This is the break we've been searching for."

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Chapter 43

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG43 Chapter 43

Para akong naka-tingin sa salamin habang kaharap ko siya. Mas maigsi lang
ng kaunti iyong buhok niya sa akin at mas maputi lang siya. Hindi pa rin ako
maka-paniwala sa nakikita ko...

Pareho kaming naka-tingin sa isa't-isa. Alam ko na sinabi ko kay Vito na

gusto kong maka-usap iyong sinasabi nila na witness. Nung una ay parang
ayaw nila... pero ngayon ay naiintindihan ko na kung bakit.

"Ikaw pala iyong Assia," sabi niya. Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.
"Magka-mukha nga tayo. Kaya pala."

Ang dami kong gustong itanong kaya lang ay hindi ko alam kung saan ako
magsisimula. Bakit kami magka-mukha? Bakit siya? Bakit... ang daming
bakit.

"Nung unang nag-apply ako, akala ko hindi ako matatanggap kasi kumpara sa
ibang kasabay ko, walang-wala iyong credentials ko. Pero ako pa rin iyong
tinanggap bilang assistant nung gagong 'yun."

Wala pa ring lumalabas na salita mula sa akin.

Naka-tingin pa rin ako sa kanya—nagtataka.

"Kung ako lang, hindi ako pupunta rito para tulungan ka," diretsong sabi niya
sa akin. "Pakiramdam ko kaya ako nasa posisyon na 'to dahil lang kamukha
kita."
Umawang ang labi ko dahil sa mga narinig ko sa kanya.

"Obsessed ata siya sa 'yo kaya nadamay ako—"

"Bakit... kasalanan ko?" mahinang tanong ko sa kanya. Hindi ko alam kung

bakit nila ako sinisisi. Siya... si Trini... si Prosecutor Zaldivar... Babae rin
naman sila... Kaya hindi ko maintindihan kung bakit sa tingin nila ay
gugustuhin kong mangyari iyon sa akin.

"Kasi kung hindi kita kamukha, hindi niya naman gagawin sa 'kin 'yun,"
diretsong sagot niya. "Alam mo ba lahat ng kamalasan na nangyari sa buhay
ko simula nung makilala ko 'yung gagong 'yun? Ni-rape ako, nabuntis,
nagreklamo sa school pero ano? Ako pa iyong na-kickout."

"Bakit hindi ka nagsumbong sa pulis?"

"Bakit ikaw, nagsumbong ka ba?" mabilis na balik niya sa akin.

"Alam ko kung saang pamilya galing iyong hayop na 'yun. Ma-swerte ka dahil
may mga kaibigan ka na tinu-tulungan ka. Wala akong ganoon."

Hindi ako naka-sagot. Tama naman siya. Hindi ako nagsumbong. Natakot ako.
Kasi sino'ng maniniwala sa akin? Estudyante lang naman ako noon... na
nagpunta para magtanong tungkol sa grades ko... Kagaya nung binibintang sa
akin ni Prosecutor Zaldivar.

"Ayoko sana talagang magpa-kita dahil gusto ko na lang kalimutan iyong

nangyari..." sabi niya sabay pag-iwas ng tingin sa akin. "Pero kailangan ko
iyong pera."

Marahan akong tumango.

Pera.

Kahit saan ako magpunta...

"At saka sinabi nung boyfriend mo—"

"Hindi ko siya boyfriend."

"Sino'ng tanga ang mamimigay ng sampung milyon para sa kaibigan nila?"
parang natatawa niyang tanong. "Pero basta sundin niyo lang iyong sinabi
niya 'dun sa pera pati sa pagproteksyon sa amin ng anak ko."

Mabilis siyang tumayo. Parang ayaw nga niya talaga akong makita. Siguro
nga totoo iyong sinabi niya kanina na ako ang sinisisi niya sa nangyari sa
kanya. Na kung hindi dahil sa pabuyang ibinigay ni Vito, hindi siya magpapa-
kita rito... kasi kasalanan ko daw iyong nangyari sa kanya.

Bakit pwedeng maging kasalanan ng kung sinuman maliban doon sa mismong

gumawa?

"Di ko alam kung ano'ng matutulong ng statement na ibibigay ko pero sana..."

Tumingin siya ng diretso sa akin. "Sana maka-labas ka. Tama lang na
mamatay na 'yung hayop na 'yun."

Tumango ako. "Salamat."

"Hindi 'to para sa 'yo."

"Alam ko. Pero salamat pa rin. Mag-iingat ka," sabi ko. Tumango lang siya at
saka lumabas. Nakita ko na may mga kasama siyang lalaki. Alam ko naman
na makapangyarihan ang mga Villamontes... pero ngayon ko lang nakikita na
totoo pala. Iba iyong naririnig mo sa mismong nakikita mo na.

Iyong mga babaeng hindi makapagsalita dahil nabayaran na sila.

Iyong mga abogado na agad nilang kinuha.

Iyong pagkawala ni Kuya Jun—iyong pagkaka-kulong ng asawa niya.

Bakit wala silang ginagawa sa akin? Imposible na wala silang gawin sa akin
kung nagawa nga nila sa ibang mga babae...

Pagbalik ko sa selda ay tahimik lang akong naka-upo roon at nag-iisip dahil

iyon lang naman talaga ang pwede kong gawin. Alam ko sabi ni Vito na
makaka-labas din ako, pero ayokong isipin. Kasi paano kapag hindi? Ayoko
lang umasa sa lahat.
Mas inisip ko na lang iyong pamilya ko. Gusto ko silang papuntahin dito kaya
lang ay parang delikado... Ayoko silang madamay sa mga nangyayari
ngayon...

"We already submitted Patricia as our additional witness."

"Tali," pagtawag ko sa pangalan niya. "Nakita ko kahapon maraming

kasamang security si Patricia."

Tumango si Tali. "Yeah. We just have to be sure kasi we want her to testify in
court. We don't want to take our chances."

"Delikado talaga sila?"

"You know, there are lots of dangerous families here in the Philippines," sabi
ni Tali. "Mostly iyong mga political family. Iyong mga ayaw ng umalis sa
posisyon nila like that position is their birthright—I seriously think that
they're the most dangerous ones. Because they'll do anything to protect their
name—never mind killing those who are in their way."

"Bakit wala silang ginagawa sa akin?"

Kumunot ang noo ni Tali. "Are you serious?" tanong niya. Umiling ako. Hindi
ko naintindihan iyong tanong niya. "Assia..." pagtawag niya sa pangalan ko.
"Look around. You're receiving special treatment."

Umawang ang labi ko. "Ha?"

"Think about it—palagi kaming nandito para kausapin ka."

"Abogado kita. Pwede mo akong puntahan kahit kailan," sagot ko sa kanya

dahil alam ko na isa iyon sa mga karapatan ko.

"Yeah, I know, but what about Niko? Sancho? Vito? They go here as often as
they want. It's not normal. May schedule iyong ganito, Assia. And what about
your cell? May sarili kang kama, 'di ba?" tanong niya at tumango ako. "Well,
para sa iba, share-share sila sa isang maliit na sulok. And you even have
books you can read. You're experiencing privilege because those three made
it possible for you."
Kaya pala... mabait silang lahat sa akin...

Iyong mga guard... nakikita ko kung paano nila tratuhin iyong iba. Minsan,
pumipikit na lang ako. Ang hirap makita kasi wala ka namang magawa. Pero
minsan, mayroon silang mga kinukuha mula sa selda... tapos ay babalik
pagkatapos ng ilang oras.

Alam mo kung ano iyong nangyari.

Pero ayaw mo ring malaman.

Kasi bakit ganoon? Kung sino iyong dapat pumu-protekta sa 'yo, sila pa iyong
nananakit...

"The Villamontes can't touch you because of those three—unfortunately for

the others, wala silang laban."

Inabot ni Tali ang kamay ko at hinawakan.

"I'm not saying it's your fault, okay? It's not your fault na nandyan iyong tatlo.
But they're here... and they'll really do anything for you. The best you can do
is to hold on for a little longer because I can feel it, Assia. This case is ours,"
sabi ni Tali sa akin habang naka-ngiti na para bang siguradong-sigurado siya
na maipapanalo namin ang kaso.

***

Ni hindi ko nagawang basahin iyong mga libro o kainin iyong pagkain na

binibigay sa akin dahil parang biglang ramdam ko na iyong pribilehiyo na
mayroon ako. Siguro ganito rin sila Sancho... Masyado na kasi silang sanay
kaya minsan ay hindi nila napapansin. Pero sana alam nila. Sana ramdam
nila.

Dahil ngayon na alam ko na, kasalanan na ang pumikit.

Tahimik akong naghihintay sa pagdating nila Tali. Ngayon iyong araw para sa
cross-examination sa bago naming witness. Masyadong tahimik... nakaka-
panibago.
Dahil dati nung nandito kami ay may mga reporter sa labas na nag-aabang.
Pero ngayon ay wala akong nakita kahit isa. Bakit wala sila? Pina-alis ba
sila? Pero nino? Ng mga Villamontes? Dahil saan? Natatakot sila sa
mangyayari ngayon?

Nang maka-rinig ako ng yabag ay napa-tingin ako. Akala ko ay si Tali iyon

pero si Prosecutor Zaldivar ang nakita ko. Diretso siyang naka-tingin sa akin.

"Kausapin ko lang," sabi niya sa pulis na naka-tayo sa tabi ko. Umalis iyong
lalaki pero pansin ko na may isa pang lalaki na naka-tayo hindi kalayuan
mula sa akin. Hindi siya naka-uniform ng pulis. Isa ba siya sa mga tao nila
Vito? Bakit ngayon ko lang sila napapansin?

Nang maiwan kaming dalawa ay naka-tingin lang ako sa kanya. Wala na

akong sasabihin pa kay Prosecutor Zaldivar. Nasabi ko na lahat ng gusto at
kailangan kong sabihin sa kanya. Kung ayaw niya pa ring maniwala ay wala
na akong magagawa.

"You must think I'm so horrible," sabi niya sa akin.

Umiling ako. "Kaibigan mo kasi siya."

"I'm not saying I believe you," sagot niya. "But... I've known him for years. I
just can't—" Natigilan siya. "I know he's from that family, but I thought he
was different from them."

Tumingin ako sa kanya. "Bakit mo sinasabi 'to?"

Dahan-dahan siyang umiling. "I read the testimonial evidence. Saw the DNA
results," sagot niya. "I'm a prosecutor, Assia. My job is to prosecute
criminals. Today we'll cross-examine your witness. It may be hard to
believe, but if I see that she's telling the truth, I'll recommend the dismissal of
your case."

Alam ko dapat maging masaya ako.

Pero hindi ko magawa.

Paulit-ulit kong sinabi sa kanya iyong kwento ko, pero nung iba ang nagsabi
ay saka lang siya naniwala.

"Hindi ako magpapasalamat," sabi ko sa kanya.

"Good—because I'm not doing this for you. I'm just doing my job," sabi niya
bago tumalikod at iniwan ako.

Ilang minuto pa ang lumipas ay wala pa rin sila.

"Ms. dela Serna, where is your counsel?" tanong sa akin ni Judge Paras.
Hindi ako naka-sagot dahil hindi ko rin alam. Lagi namang maagang
dumadating si Tali para kausapin ako bago magsimula ang procedure.

"And where is your witness? If your counsel is not here in an hour, I'll
declare you in default and I'll let the prosecution present their evidence ex-
parte."

Hindi ko alam kung saan ako titingin.

Kung saan hihingi ng tulong.

Wala si Tali... si Sancho... si Niko... si Vito...

Nasaan sila?

Tumayo ako at saka lumapit doon sa isang lalaki na laging naka-bantay sa

akin. Medyo nagulat siya nang lumapit ako sa kanya.

"Pwede mo ba'ng tawagan si Vito para tanungin kung nasaan sila?" tanong ko
sa kanya. Hindi siya naka-sagot. "Alam ko na bina-bantayan mo ako."

Napa-buntung-hininga siya. "Okay, Ma'am. Saglit lang po," sabi niya at saka
kinuha iyong cellphone niya. Pina-nood ko habang nagda-dial siya. "Sir, saan
daw sila Sir Vito? Start na nung—" sabi niya at natigilan siya. Agad na
bumilis nag tibok ng puso ko dahil sa ekspresyon sa mukha niya. "Ma'am—"

Agad kong inagaw iyong cellphone mula sa kanya.

"—pa rin sila mahanap! Kanina pa sila papunta dapat d'yan tapos biglang
nawala iyong van! Nagkaka-gulo na rito! Walang nakaka-alam kung nasaan
sila napunta lahat!"

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Chapter 44

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG44 Chapter 44

Parang tumigil ang mundo sa pag-ikot nang marinig ko kung ano iyong
nangyari. Parang hindi ako maka-paniwala na naka-tayo si Tali sa harapan ko
—puno ng luha iyong mga mata niya. Na para bang kahit siya ay hindi maka-
paniwala na pwede pa lang mangyari iyon...

Na mayroon pala talagang mga tao na kayang gumawa ng ganoon...

"Tali—"

Mariin siyang umiling. "No," mabilis niyang sabi. "I'm so—" pagpapa-tuloy
niya at agad siyang natigilan. Kita ko iyong pangingilid ng luha sa mga mata
niya—iyong panginginig ng mga kamay niya. Pilit siyang huminga nang
malalim, pero hindi niya magawa. "I'll talk t-to the j-judge for re-sched..."
hirap na hirap na sabi niya. "I won't let them get away with this. Fuck.
Tangina. Fucking devils."

Hindi ako nagsalita.

Hindi ko alam ang sasabihin ko sa kanya.

Kitang-kita ko kung paano niya pilit na pinapa-kalma ang sarili niya. Iyong
bawat paghugot niya ng malalim na hininga at pagpigil sa sarili niya sa pag-
iyak.

"I'll get you out of here, you hear me? I'll get you out of here, Assia. I fucking
mean it," sabi niya bago ako iniwan at lumabas. Naiwan ako roon na naka-
tingin kay Vito. Pati siya ay hindi makapagsalita na para bang gulat na gulat
pa rin siya sa pangyayari...

"I..." sabi niya sabay tigil. "I don't know—"

Parang biniyak iyong puso ko nang makita ko iyong pagtulo ng mga luha sa
mga mata niya. Tuluy-tuloy at parang walang katapusan.

"Vito—"

"Those people have families, Assia... What the fuck did I do?"

Ramdam na ramdam ko iyong pagka-basag ng boses niya...

Iyong hirap...

Iyong pagsisi sa sarili...

"Vito, hindi mo kasalanan..." paalala ko sa kanya gaya ng pagpapa-alala niya

sa akin palagi na hindi ko kasalanan... Na hindi naman ako ang gumawa...
Pero alam ko na kahit gaano mo sabihin sa sarili mo, mahirap tanggapin...
Kailangan mo ng panahon para maghintay...

"Twenty-five—twenty-five people are missing, Assia. I feel like I'm losing

my mind."

Parang walang sapat na salita...

Tumayo ako at saka niyakap siya.

Hinigpitan ko.

Para alam niya na gaya niya, nandito rin ako para sa kanya...

"They're all dead... I know they're all dead..."

"Wala pa namang nahahanap..."

"Where could they have gone? All this for what? To stop her from
testifying?"

Bakit ganoon sila?

May mga ganoon pala talagang tao...

Tama nga si Tali—may mga tao na handang gawin ang lahat para lang ma-
protektahan ang pangalan nila... Sila iyong pinaka-nakaka-takot dahil hindi
mo alam kung saan ang hangganan... kung mayroon bang hangganan...

"Vito, sila Sancho—"

Pagbanggit ko ng pangalan ay agad na bumitaw si Vito sa yakap namin.

Pinahid niya iyong luha niya at pilit na pinantay ang paghinga. Iyong mga
mata niya... ayoko talagang nakikitang umiiyak...

"I need to see them."

Tumango ako. "Balitaan mo ako..."

"I'm sorry..."

"Hindi mo kasalanan," pagpapa-alala ko sa kanya.

Umalis si Vito at muli akong naiwanan. Hinatid ako pabalik sa selda. Mula
sa pwesto ko ay rinig na rinig ko iyong balita—kung paanong biglang nawala
iyong van kung nasaan iyong primary witness para sa kaso ni Arthur
Villamontes kasabay ng dalawa pang SUV.

Dalawampung katao.

Nawala.

Ng ganon na lang.

Bakit kaya ang liit lang ng halaga ng buhay para sa iba? Para sa mga
mayayaman? Na para bang pyesa lang sa laro nila? Na ganoon kadali alisin
kapag naka-harang sa daan nila?
Kasi ganoon din sila Niko noon... Nung balak nilang kumuha ng inosenteng
tao para pagtakpan ang nagawa ko...

Mas malaki lang 'to... pero ano ang pinagka-iba?

Pareho lang ang tingin sa buhay na bagay na pwedeng itapon basta-basta.

***

Ilang linggo pa ang lumipas. Halos wala akong narinig mula sa kanila. Alam
ko naman na marami silang ginagawa... nakaka-rinig pa rin ako ng balita sa
TV...

Nakita na iyong mga sasakyan.

Nasa isang malaking hukay.

Tinabunan na para lang silang basura.

Paulit-ulit kong iniisip, pero hanggang ngayon, hindi ko magawang intindihin

kung paano maaatim ng isang tao na gawin lahat ng 'to?

"dela Serna."

Agad akong tumingin sa bantay. Matagal na nang huli kong marinig ang
pagtawag sa akin, pero naiintindihan ko dahil may mga bagay na mas
mahalaga ngayon... At mas mapapanatag ako na alam ko na kasama ni Vito
sina Niko at Sancho...

"Abogado mo."

Agad akong lumabas. Nakita ko si Tali. Malaki iyong ipinayat niya at para
bang pagud na pagod siya. Pero agad na nagkaroon ng maliit na ngiti sa mga
labi niya nang makita ako.

Gusto kong tanungin kung kamusta ba siya... kung ayos lang ba siya... kung
ano ba ang nangyari sa kanya dahil hindi maganda iyong huling kita ko sa
kanya...
"We're just waiting for the order, but you'll be getting out. Like I promised."

Agad na napa-awang ang labi ko.

Parang sumikip iyong dibdib ko.

"P-paano?"

Muli siyang huminga nang malalim. "I knew they'll try something... They're
not the Villamontes if they wouldn't try to sweep this under the rug... As a
precaution, aside from the sworn statement, nagrecord din kami ng
testimonial evidence kung saan sinabi niya lahat ng dapat ay sasabihin niya
sa harap ng judge." Tumigil siya sandali at saka humugot nang malalim na
hininga. "It was only supposed to be a back-up... just in case..."

Hinawakan ko iyong mga kamay niya.

Gusto kong malaman niya na wala rin siyang kasalanan.

Bakit ba namin sinisisi iyong mga sarili namin sa bagay na iba ang gumawa?
Na iba ang may kasalanan?

"Since Patricia is..." Muli siyang napa-pikit nang sandali. "She's gone... but
we still have her testimony... Zaldival agreed to drop the charges. But since
he's already burning in hell, we can't file a criminal charge anymore. I'm still
studying if we can file civil case for damages para doon sa mga ibang
biktima. The least that devil of a family can do is to compensate them
financially sa lahat ng ginawa nila."

Parang galit na galit siya.

Dahil sa nangyari.

Nandoon kasi dapat sila.

Pero sa kung anumang dahilan, nagka-sundo sila na sa mismong korte na lang

magkikita.

"I'm sorry, I'm just so worked up," sabi niya. "But... you're going out, Assia."
"Tapos... na?" hindi maka-paniwala kong tanong. Na tapos na ba itong
bangungot ko? Pwede na ba akong gumising? Pwede na ba akong magpa-
hinga? Kasi pagod na ako...

"Hell fucking no," mabilis na sagot niya. "They did all this to clear his name?
I'm gonna make it my life's mission to drag their name in the mud—starting
with petitioning para matanggal sa Roll of Attorneys iyong rapist na 'yun."

Napa-awang iyong labi ko. Muli siyang huminga nang malalim na para bang
nagpipigil. Pilit siyang ngumiti.

"I just came here to tell you that. But your paper works is already in the
process... Vito will pick you up tomorrow, okay?" tanong niya at dahan-
dahan akong tumango. "Gusto mo bang makita rin bukas iyong pamilya mo? I
can tell—"

Mabilis akong umiling.

Tuwing naiisip ko ang Maynila, puro gulo at problema lang ang pumapasok
sa isip ko. Ayoko na silang pumunta rito... Ako na lang ang uuwi sa kanila...

"Okay, then," sabi niya. "I'll see you tomorrow?"

Tumango ako. "Salamat. Mag-iingat ka..."

Ngumiti siya. "Sila ang mag-ingat sa 'kin," sabi niya bago umalis.

***

Hindi ako naka-tulog.

Sabi ni Tali ay lalabas na raw ako bukas.

Buong gabi ay naka-dilat lang ako at tahimik na bini-bilang iyong bawat

segundo. At nang tawagin ang pangalan ko ay mabilis akong tumayo. Naka-
tingin sa akin iyong bantay.

"Alam mo na siguro?" tanong niya sa akin. Tumango ako. Alam ko na isa siya
sa mga tao na binayaran nila Vito para masigurado na walang mangyayari sa
akin dito...

Tama si Tali—swerte ako dahil sa kanila.

Na hindi ako nagaya sa ibang mga babae rito...

Pero sana hindi na lang ako swerte—sana hindi na lang ganito iyong
nangyayari.

"Sige na at may mga pipirmahan ka pa."

Malakas na malakas ang kabog ng dibdib ko habang naglalakad palabas.

Katabi ko si Tali. Kahit wala siyang sabihin ay ramdam ko na mayroong nag-
iba sa kanya—hindi na siya iyong Italia na nakilala ko noon na magaan sa
pakiramdam... parang biglang ang bigat ng dina-dala niya.

"Walang mga reporter?" tanong ko dahil naninibago ako... Nitong mga naka-
raang linggo ay maraming pilit kumausap sa akin para hingin ang panig ko sa
nangyari. Pero hindi ako nagsalita dahil wala naman ako roon at hindi ko
alam ang nangyari... Baka maka-sira lang ako sa kaso na gagawin nila Tali...

"No," sagot niya. "Your release is confidential due to the circumstances,"

sabi pa niya.

Natigilan ako nang makita ko si Vito.

"I'll leave you two," sabi ni Tali.

"Salamat," sagot ko at tumango lang siya.

Pina-nood ko ang bawat paghakbang palapit sa akin ni Vito. Pumayat siya

kumpara nung huli ko siyang nakita... gaya ni Tali ay iba na rin sa
pakiramdam si Vito...

"Hi."

"Hi," sagot ko sa kanya.

"You're finally free."

"Pero ang daming nangyari."

Hindi siya sumagot.

Pareho sila ni Tali.

Sobrang... dina-dala nila iyong nangyari.

"Where do you wanna go?" tanong niya nang kunin iyong hawak kong maliit
na supot kung saan nandoon iyong mga gamit na dala ko nang sumuko ako.

"Pwede bang puntahan natin sila Niko at Sancho?"

"I don't think that's a good idea."

Natigilan ako.

"Sinisisi ba nila ako?"

"No," mabilis niyang sagot. Binuksan niya iyong sasakyan at pumasok doon.
Mabilis akong sumunod—naghihintay sa susunod na sasabihin niya. "No
one's blaming you... it's just hard to process."

"Gusto mong pag-usapan?"

Umiling siya. "Not now."

"Okay... Kung gusto mo na, nandito lang ako... Kahit makikinig lang..."

Tumingin siya sa akin at pilit na ngumiti. "Thank you, Assia."

***

Halos hindi kami nag-usap ni Vito sa buong byahe pauwi sa Isabela.

Tatanungin niya lang ako kung nagugutom na ako o kung gusto ko bang
huminto. Pero ang totoo ay gusto ko lang siyang kausapin dahil baka sinisisi
niya iyong sarili niya dahil ganoon din ang pakiramdam ko dati.

Pero ano ba ang karapatan kong magsalita sa kanya?

Pakiramdam ko sira pa rin ako.

Na simpleng pagkatok sa pinto ay kinakabahan ako.

"Alam ba nila Tatay?" tanong ko nang malapit na kami.

"They called, worried, when they learned about what happened in the news...
They wanted to come but Tali said—"

Tumango ako. "Mas mabuti na na hindi na sila lumuwas," sabi ko sa kanya.

Hindi na siya nagsalita pang muli. Hanggang sa maka-hinto kami sa harap ng
bahay namin ay tahimik pa rin siya. "Vito, sorry kung nadamay kayo sa lahat
ng problema ko..."

Tumingin siya sa akin, pilit na ngumiti, pero napa-awang ang labi ko nang
magtubig iyong paligid ng mga mata niya. Parang pini-piga ang puso ko kapag
ganito siya.

"Everything will be okay, right?"

"Hindi ko alam... sana..."

Inabot ko iyong kamay niya at hinawakan. Hinigpitan. Sana ramdam niya na

kahit ano ang mangyari, nandito lang ako.

"I have to go back to Manila," mahinang sabi niya.

"Pupunta rin ako..."

Umiling siya. "No. Stay here. It's safer."

"Pero sila Sancho..."

"I'll look after them," sagot niya. Pinagpalit niya iyong pwesto ng mga kamay
namin at siya ang humawak. "Assia, I'm happy you're out... but I can't be fully
happy knowing everything that had to happen just to get you out. I feel...
suffocated. I feel very responsible. I feel everything and I feel like I'm really
going insane this time. My conscience won't let me sleep at night knowing all
those people died... when I promised them nothing will happen..."
Mabilis kong tinanggal iyong seatbelt at niyakap siya. Ramdam ko iyong
panginginig ng mga balikat niya at iyong luha niya sa balikat ko.

"I'm going fucking crazy..." paulit-ulit na sabi niya.

"Wala kang kasalanan..." paulit-ulit na sagot ko kagaya ng sinabi niya sa akin

dati na wala akong kasalanan, na kung sino iyong gumawa, siya ang may
kasalanan...

Humiwalay siya sa yakap ko.

Tumingin nang diretso sa mga mata ko.

"I have to fix this," sabi niya. "I have to."

Tumango ako. "Nandito lang ako..." Tumitig siya sa akin. "Kapag kailangan
mo ako, tawagan mo lang ako... pupunta ako agad sa 'yo. O maghihintay ako
rito. Kahit ano. Basta nandito lang ako. Hihintayin kita."

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Chapter 45

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG45 Chapter 45

"Ate, sorry..."

Hindi ako nagsalita at pinagpa-tuloy ko lang iyong paggamot sa sugat sa gilid

ng labi ni Alec. Pangatlo na 'to ngayong linggo. Hindi ko alam kung pang-ilan
na talaga. Pakiramdam ko ay matagal na 'tong nangyayari kahit nung wala pa
ako... mas lalo na nung wala pa ako...

"Dapat 'di mo nakita 'yun."

Napa-ngiwi siya sa hapdi nang dampian ko iyong sugat niya ng alcohol.

Nakita ko si Tatay na nanonood sa aming dalawa. Hinihintay ko siya na
pagsabihan si Alec na mali iyong ginawa niya na makipag-away para sa
akin... pero tahimik lang siyang nanonood sa aming dalawa.

"Nagsosorry ka ba dahil sa ginawa mo o dahil sa nakita ko?"

"Dahil sa nakita mo."

"Mali ang makipag-away," sagot ko sa kanya.

"Babangasan ko lahat ng magsasabi na mamamatay-tao ka at nilandi mo 'yung

prof mo," matapang niyang sagot sa akin. Tumingin ako kay Tatay para
humingi ng tulong, pero nanatili lang siyang tahimik. Ibinaba ko iyong bulak
at saka tumayo at naglakad papunta sa labas.

Akala ko tapos na... pero maling-mali pala ako.

Kahit na na-dismiss iyong kaso... kahit na sinabi na ng korte na wala akong
kasalanan sa nangyari... na pinagtanggol ko lang naman iyong sarili ko...

Sa paningin ng ibang tao, mamamatay-tao lang ako.

Nahusgahan na nila ako at para bang wala nang makakapagbago pa ng isip

nila.

Nasasaktan iyong pamilya ko... alam ko na dapat masaktan din ako... pero
wala na akong maramdaman. Hindi ko alam kung manhid na ba ako o tuluyan
lang na nawalan ng pag-asa sa mundo.

Kasi baka tama nga lahat sila—na masyado akong naniwala na mas mananaig
ang kabutihan... pero paano mangyayari iyon kung mayroong kagaya ng mga
Villamontes na handang magsakripisyo ng buhay ng maraming tao para lang
linisin ang pangalan ng isang tao?

Tama nga yata talaga si Tali... iyong mga politiko... sila ang pinaka-nakaka-
takot. Hindi mo alam kung hanggang saan ang gagawin nila para lang
manatiling malinis ang pangalan nila.

"Assia."

Nanatili akong tahimik nang marinig ko iyong boses ni Tatay. Tumayo siya sa
tabi ko.

"Pinrotektahan ka lang ng kapatid mo."

"Hindi ko po kailangan. Ayos na ako. Nandito na ako, 'di ba? 'Wag na nating
dagdagan pa 'yung gulo."

Ayokong tumingin kay Tatay. Alam ko na sisikip lang iyong dibdib ko at

maiiyak lang ako sa harapan niya. Kasi kahit na ganito... tatay ko pa rin siya.
Alam ko na sa aming lahat, kahit na pakiramdam ko ay hirap na hirap na ako,
mas nahihirapan siya... kasi anak niya ako... kasi mahal niya ako...

"Ayos ka lang ba talaga?"

"Ayos lang po ako."

"Tatlong linggo ka na rito, anak... Simpleng pagbaba lang ng gamit, napapa-
igtad ka na. Kahit tawagin lang iyong pangalan mo, nagugulat ka..."

Hindi ako naka-sagot.

Sinubukan kong kontrolin iyong reaksyon ko.

Ayokong mag-alala pa sila sa akin.

Mawawala rin naman 'to...

"Nang may sumabog d'yan sa malapit, nabitawan mo iyong baso at hindi ka

naka-galaw..." tahimik niyang dugtong. "Nag-aalala kami ng mga kapatid mo
sa 'yo."

Hinawakan ko iyong mga kamay ko at pilit na huminga nang malalim.

Ayokong maging mahina sa harapan nila. Kasalanan ko kung bakit nawala si
Nanay sa 'min... Kailangan kong maging malakas para sa kanila...

"Ayos lang po ako..."

Magiging maayos din ako.

"Kung kailangan mo ng tulong—"

"Ayos lang ako."

"Assia—"

"Maraming namatay para lang po maka-labas ako. Kaya ko 'to. Hindi ko

kailangan ng tulong. Magiging maayos din ako."

Agad siyang natigilan.

Nagsimulang manikip iyong dibdib ko. Parang paulit-ulit ko ring naririnig

iyong sinabi ni Vito... na mayroong dalawampung tao na nalibing sa hukay
dahil sa kaso ko...

Nung una ay hindi ko naiintindihan.

Siguro kasi wala ako roon—hindi kagaya nila na nakita iyong nangyari.

Pero sa bawat balita na pinapa-nood ko sa TV... habang binibigyan nila ng

pangalan iyong bawat biktima... pasikip nang pasikip iyong dibdib ko...
pabigat nang pabigat iyong pakiramdam ko...

Na minsan iniisip ko...

Sana nawala na lang ako.

Hindi sana mawawala si Nanay... Hindi sana mawawalan iyong pamilya ng

dalawampung tao na nalibing sa hukay...

"Walang may gusto nung nangyari."

"Hindi po iyon mangyayari dahil sa kaso ko."

"Walang magiging kaso kung hindi dahil sa Villamontes na iyon," mabilis na

sabi ni Tatay. Pilit niya akong pina-harap sa kanya at hinawakan iyong mga
balikat ko. "Nahihirapan kaming makita kang ganyan... Na sinisisi mo iyong
sarili mo sa nangyari... Ano ba'ng kailangan mo, anak? Ayoko nang ganyan
ka... Nahihirapan kami ng mga kapatid mo... Na nandito ka pero..."

Mabilis akong niyakap ni Tatay nang magsimulang tumulo iyong mga luha.
Paulit-ulit niyang sinasabi na wala akong kasalanan sa lahat ng nangyari... na
nandito lang sila para sa akin... na pamilya kami kahit na ano ang mangyari...

***

Ayokong maging pabigat sa pamilya ko.

Nang matapos ang isang buwan ay naghanda ako para maghanap ng trabaho
sa bayan. Kinausap na ako ni Tatay kagabi para sabihin na dito lang ako sa
bahay... pero paano ako magiging maayos kung magtatago lang ako dito?

"Anak—"

"Ayos lang po ako..."

"Kaya ko namang magtrabaho..."

Umiling ako. "Maghahanap din po ako ng trabaho. Para maka-tulong sa

bayarin sa bahay."

"Ate, ayos naman tayo dito," singit ni Alec. "May kinakain naman tayo araw-
araw... Saka scholar na kami ni Aaron kaya wala ka ng iisipin sa tuition
namin. Naka-hanap kami ng scholarship na may kasamang allowance."

Ngumiti ako sa mga kapatid ko.

Siguro kung may maganda mang nangyari, iyon ay mas naging responsable
ang mga kapatid ko. Hindi kasi sila ganito dati. Ngayon, panatag na ako na
kung anuman ang mangyari sa akin ay magiging maayos sila.

"Mag-aapply lang naman ako. Babalik din ako pagkatapos."

"Sama kami—"

"Kaya ko na 'to," sabi ko at saka mabilis na lumabas. Hindi ko alam kung ano
ang aabutan ko sa bayan... pero alam ko na magiging tampulan ako ng mga
tingin... Ayokong mapa-away ang mga kapatid ko. Kailangan kong kayanin
'tong mag-isa.

Naka-tayo ako roon.

Nag-aabang ng mapaparang tricycle...

Pero lima na iyong dumaan at hindi ako maka-sakay...

Hindi ako maka-galaw.

Sa bawat mukha nila... parang naaalala ko siya.

Hindi na ba 'to matatapos?

Ganito na lang palagi?

Hindi ko alam kung gaano ako katagal doon.

Naka-tayo at pinipilit ang sarili na pumara, pero laging natitigilan.

"Ate, uwi na tayo..." rinig kong sabi ni Aaron.

"Pupunta ako sa bayan..."

"Ate, kanina ka pa naka-tayo dito. Uwi na tayo. Bukas ka na lang umalis."

Mariin akong umiling. "Kailangan kong maghanap ng trabaho."

Kailangan kong magtrabaho.

Kailangang umusad ng buhay ko.

Naiwan na ako.

Kailangan kong umusad.

Hindi pwede na ganito.

Nasa labas na ako... pero bakit parang nasa loob pa rin ako?

***

"Dito na lang kayo."

Mariin na umiling sila Alec at Aaron. "Sasama kami," sabay nilang sabi.

"Wala ba kayong gagawin na iba?"

"Wala, Ate," sabi nilang sabay ulit. "Sama kami sa 'yo."

Nung isang linggo pang sinabi sa akin ni Tatay iyong tungkol sa doctor na
pwede ko raw kausapin sa kabilang bayan... Hindi ako pumayag nung una...
Magiging maayos din ako... Pero dumating sa punto na hindi na ako maka-
tulog... Dahil ayokong matulog... Dahil sa tuwing pipikit ko iyong mga mata
ko ay nakikita ko iyong mga taong nalibing... At para bang naririnig ko silang
humingi ng tulong sa akin...
At wala akong magawa.

Wala akong magawa kung hindi ang sumigaw sa kawalan.

"Wag kayong makipag-away," mahigpit na bilin ko sa kanila habang naka-

sakay kami sa tricycle papunta sa bayan. Nasa kabilang-bayan pa iyong
doktor na sinasabi ni Tatay. Hindi ko alam kung paano niya nalaman iyong
tungkol sa ganito... O kung bakit niya alam iyong tungkol sa therapy... Lumaki
ako na nakikita siya na hindi nagsasabi tungkol sa sarili niyang problema.
Siguro... siguro hirap na hirap na siyang makita akong ganito...

"Basta 'wag silang pakielamera," sagot ni Alec.

"At umasta na akala mo walang nagawang kasalanan sa buhay nila," dugtong

ni Aaron.

Napa-iling na lang ako. Pagdating namin sa bayan ay ramdam ko ang mga

tingin nila. Pilit kong hindi pinansin. Kailangan kong masanay... Baka kasi
ganito na palagi.

Paano pa kung nakulong talaga ako?

Pero ano ba ang pinagkaiba? Wala naman yata silang pakielam kahit pa
sinabi ng korte na wala akong kasalanan.

Pero kung nakulong man ako... at pinagbayaran ko na iyong kasalanan ko...

hindi pa ba sapat iyon? Ano pa ba ang dapat kong gawin? Sila ba ang dapat
na masusunod?

Pagdating namin sa address na sinasabi ni Tatay ay nakita namin na isang

maliit na clinic lang iyon. Sinabi nila Alec na maghihintay na lang daw sila
sa labas. Pumasok ako. Naghintay. Tinignan iyong cellphone ko kung
mayroon bang text doon galing kay Vito...

Ang huling text niya ay noong isang araw pa—nang sinabi niya na kina-
kausap nila iyong pamilya nung mga namatayan...

Gusto kong pumunta para sa kanya.

Pero ayoko nang bumalik sa Maynila kahit kailan...

Pero kung magtetext siya... kung sasabihin niya na puntahan ko siya—

"Assia dela Serna?"

Tumingin ako roon sa tumawag ng pangalan ko. May isang babae ang
lumabas mula sa pintuan. Bahagya siyang ngumiti sa akin. Ka-edad siguro
siya ni nanay...

Sumunod ako sa kanya papasok. Tahimik na tumingin sa paligid. Nakita ko

iyong diploma niya galing sa isang unibersidad sa Maynila. Doon din siya
nagtrabaho.

"Nagtataka ka ba kung bakit nandito ako sa Isabela?" tanong niya habang

naka-ngiti pa rin sa akin—iyong klase ng ngiti na nakakapagpa-kalma.

"Medyo po."

"Tiga-rito talaga ako sa Isabela, kaya lang ay sa Maynila ako nagkolehiyo

pati masters at doctorate sa psych. Doon din ako nagtrabaho."

Tumingin lang ako sa kanya.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong sabihin—iyong kailangan kong
sabihin. Hindi ko alam kung bakit nandito ako... bukod sa gusto ni Tatay na
pumunta ako rito.

"You might be wondering kung bakit dito rin ako nagtayo ng practice..." sabi
niya habang may maamong ngiti sa mukha. "Nung bata pa ako, tuwing may
problema ako, laging sinasabi sa akin ng mga matatanda na nasa isip ko lang
daw... na arte ko lang... na idaan ko lang sa tulog o dasal. Maybe they're right
—pero minsan, mali sila. There are things that require professional help.
Bakit kapag may cancer, dinadala sa doctor? Pero kapag tungkol sa mental
health, itulog na lang? The human brain is also an organ—na kapag may
chemical imbalance, maapektuhan tayo—iyong tipo na hindi madadaan sa
tulog lang o dasal."

Napa-awang ang labi ko.

Muli siyang ngumiti.

"Enough about myself," sabi niya at pinagkrus ang mga binti. "Anything you
want to talk about now, Assia?"

Tumingin ako nang diretso sa kanya. "Gusto ko na pong maging maayos.

Gusto ko nang bumalik sa dati."

Gusto ko lang namang makapagtapos.

Gusto ko lang matulungan iyong mga kababayan ko.

Alam ko kung ano iyong gusto kong mangyari... pero hindi ko alam kung
paano ako makakarating doon...

"Ano ba iyong dati, Assia?"

Tumingin ako sa mga kamay ko.

Hindi ko alam kung bakit bigla kong naalala si Vito.

"Iyong... hindi bumi-bilis iyong tibok ng puso ko tuwing sasara iyong

pintuan... tuwing may tatawag sa pangalan ko..." Pakiramdam ko ay sumisikip
ang dibdib ko... "Kung pwede pa ba akong maka-balik sa Maynila..."

Kasi nandoon iyong mga kaibigan ko.

Gusto kong pumunta para sa kanila... pero hindi ko magawa...

Paano kung kailanganin ako ni Vito?

Paano kung simpleng maisip ko pa lang iyong Maynila ay parang sumisikip

na ang dibdib ko?

"Alam niyo naman po siguro iyong nangyari sa akin..."

Tipid siyang ngumiti.

Alam niya—alam ng lahat. Naaawa ako sa pamilya ko dahil nahihirapan sila
sa panghuhusga na pinu-pukol sa akin ng mga tao.

"Sa tingin niyo po ba dapat akong makulong?"

"Sa tingin mo ba dapat kang makulong?" balik na tanong niya sa akin.

Dahan-dahan akong umiling. "Sinabi ko naman na ayoko... alam ko naman na

wala akong kasalanan... pero nahihirapan iyong pamilya ko kasi lahat ng tao
sa tingin nila dapat akong makulong..."

Pinagsalop niya ang mga kamay niya. "That's good," sabi niya. "That's good
that you know that it's not your fault. A lot of survivors like you... sinisisi nila
ang sarili nila. It's really good that you know that you played no part in what
happened to you. Hindi mo kasalanan—wala kang kasalanan."

"Kung wala akong kasalanan... bakit nangyayari lahat nang 'to?"

"I do not have the answer for that..."

"Iyong... iba... paano... sila nagpa-tuloy?"

"They learned to live with the fact that it happened and that it's not their fault
that it happened," sabi niya. "But what applies to them does not necessarily
have to apply to you. Iba-iba tayo. We heal differently. We have different
timetables. Walang standard measurement dito."

"Gusto ko lang maging maayos..." bulong ko.

"Then will you allow me help you process everything?"

Tumingin ako sa kanya.

Huminga nang malalim.

Tama si Tatay—kailangan ko ng tulong.

***
Mahirap sabihin lahat.

Naka-ilang meeting kami bago ko nasabi sa kanya iyong nangyari kay Atty.
Villamontes... Kung bakit ayokong tinatawag ang pangalan ko dahil
pakiramdam ko ay naririnig ko pa rin kung paano niya binu-bulong ang
pangalan ko... sinisigaw ang pangalan ko... Kung paanong bumi-bilis ang
tibok ng puso ko tuwing may pagkatok sa pinto.

Ang hirap.

Pero tuwing sinasabi ko lahat ng nangyari... parang nagiging mas madali.

Para bang hindi na siya isang madilim na sikretong kailangan kong itago.

Na tama siya—kailangan kong tanggapin na nangyari siya... na parte na siya

ng buhay ko... na kahit kailan ay hindi ko siya maaalis...

Pero kahit na ganoon—wala pa rin akong kasalanan.

Biktima ako.

Hindi ako papayag na maging kasalanan ko.

Pero bumi-bilis pa rin ang tibok ko tuwing bina-banggit ang pangalan ko.
Sumisikip pa rin ang dibdib ko tuwing sumasara ang pinto.

Isang hakbang bawat araw...

Magiging maayos din ako.

"Ate, kain na tayo!"

Agad akong tumayo mula sa pagtingin sa mga tanim namin. Hini-hiwalay ko

iyong maayos sa hindi para maibenta na ni Tatay mamaya. Sinubukan kong
maghanap ng trabaho sa bayan, kaya lang ay walang gustong kumuha sa akin.

Sarado na talaga ang isip nila na mamamatay tao ako.

Parang nakaka-tawa.
Sila iyong mga tao na gusto kong tulungan kaya ako nag-aral ng batas... pero
sila rin iyong mga taong unang tumalikod sa akin nang hindi man lang nakinig
sa paliwanag ko.

Binilang ko muna ulit iyong laman ng batya bago ako tumayo. Habang
naglalakad ako pabalik ng bahay ay natigilan ako nang may makita akong
sasakyan na naka-parada sa 'di kalayuan mula sa bahay namin. Pilit ko iyong
tini-tigan. Napa-awanga ng labi ko nang bumukas ang pinto.

"Vito," bulong ko sa sarili ko nang makita ko siya—iyong asul na mga mata

niya at iyong buhok niya... At kung paanong naglalakad siya papunta sa akin.

"Bakit... ka nandito?" tanong ko sa kanya.

Ngumiti siya sa akin. "You have an appointment later. I thought I'd drive you
there?"

Napa-kurap ako. "Akala ko busy ka?"

Alam ko na marami siyang ginagawa lalo na at isa siya sa mga witness sa

nangyaring ambush... Ayoko siyang abalahin... Kinukuntento ko na iyong
sarili ko sa tuwing nagtetext at tumatawag siya... Kahit na minsan ay wala
siyang sinasabi at gusto niya lang na marinig iyong boses ko...

"Yeah... but I need to be here today."

Kumunot ang noo ko. "Bakit?"

"You don't know?"

Umiling ako. "Ano'ng meron?"

"Today's the release of the BAR results," sabi niya at agad na nanlaki ang
mga mata ko. "Before this day ends, I'll be calling you Atty. Dela Serna."

***

This story is chapters ahead on Patreon x

 Chapter 46

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG46 Chapter 46

"Ah... Ganon ba?"

Mabilis na kumunot ang noo niya; umawang ang labi. Alam ko na gusto
niyang tanungin kung bakit ganito lang ang reaksyon ko. Alam ko na dapat
excited ako... ilang taon kong hinintay na maging abogado ako...

Pero para kasing nawalan ng saysay.

Hindi ko alam kung sino pa ang tutulungan ko kung lahat sila ay ganito na ang
tingin sa akin.

"Is there anything wrong?" tanong niya.

Umiling ako. "Wala naman. Hindi lang ako ganoon ka-excited. Nagulat din
ako," sagot ko sa kanya. Magsasalita pa sana ako nang muli kong marinig ang
pagtawag sa akin ni Alec. Tumalikod ako para humarap sa kanya at nakita ko
na natigilan siya nang makita niya si Vito. Agad din siyang naglakad pabalik
sa bahay. Nito ko lang nalaman na malapit pala kahit papaano si Vito sa
pamilya ko dahil madalas siyang pumu-punta rito nung naka-kulong pa ako.
Sinabi rin ni Tatay sa akin na si Vito iyong tumulong sa kanila para
makapagsimula ulit sa pagtatanim.

Walang sinabi sa akin si Vito—kung hindi pa sinabi nila Tatay ay hindi ko pa

malalaman.

"Kamusta ka? Tapos na ba iyong sa hearing?" pag-iiba ko ng usapan. Hindi

na ako masyadong nanonood ng TV dahil palagi ko lang nakikita iyong mukha
ni Atty. Villamontes. Gusto ko nang mawala siya sa isipan ko. Pero kahit na
ganoon, nakikinig pa rin ako tuwing tuma-tawag si Vito kasi gusto kong
malaman niya na may taong laging handang makinig sa kanya.

"I've given my statement—Tali's doing all the job," sabi niya.

"Si Tali..." Tumingin ako kay Vito. "Magiging maayos naman siya, 'di ba?"

Maraming magagaling na abogado.

Maraming matatalinong abogado.

Pero kakaunti lang iyong may puso.

"She's fine... at least physically," simpleng sagot niya.

"May nangyari ba sa kanya?"

"She's just been never the same since—" sabi niya at saka saglit na natigilan.
Kitang-kita ko pa rin sa mukha ni Vito iyong hirap at pagka-guilty sa
nangyari. "But she's fine. I think. Lui's always with her."

Tumango ako. "Sila... Niko? Sancho?"

Sabay kaming naglakad ni Vito. Hindi ko rin alam kung saan kami papunta.
Basta ay naglalakad lang kaming dalawa sa gilid ng bukirin. Sariwa iyong
hangin. Walang masyadong ingay. Mas gusto ko rito... kaya lang ay
masyadong mapanghusga iyong mga tao.

Sandali lang akong nakulong kung tutuusin at napa-laya ako, pero ganito na
iyong trato nila sa akin... paano pa sa iba? Iyong mga nahatulan talaga? Wala
na ba silang karapatang magkaroon ng bagong buhay? Kasi iyon ang sinabi sa
amin dati—na ang dahilan kung bakit kinu-kulong ang isang tao ay para
pagbayaran niya iyong kasalanan niya at magbago siya.

Pero paano kung parang mantsa na siyang naka-ukit sa balat mo?

Iyon ka na lang? Ex-convict? Walang karapatang magbago?

"Niko's with Jersey so he's fine," sabi niya.

"Si Sancho?"

"He's spiraling." Napaawang ang labi ko. "There are things going on with
him and it's not my story to tell... but you should maybe talk to him. He listens
to you."

Agad akong naka-ramdam ng pagsisisi dahil hindi ko masyadong nakaka-usap

si Sancho... Nandyan siya nung mga panahon na kailangan ko siya... Hindi ko
lang akalain na ganito pala kabigat ang pinagdadaanan niya... Lagi lang kasi
siyang tahimik... Tatawa kapag pinagti-tripan nila ni Vito si Niko...

Napa-tigil sa paglalakad si Vito. Kinuha niya iyong cellphone niya, at saka

tumingin sa akin. Sa tingin pa lang niya ay parang alam ko na kung ano ang
nasa cellphone niya.

"Lumabas na?"

Tumango siya. "What do you want to do?"

"Hindi ko alam."

"Don't you want to be a lawyer anymore?"

"Hindi ko alam."

"You can always talk to me," malambing na sabi niya. Hinawakan niya iyong
mga kamay ko at direktang tumingin sa mga mata ko. "I know I've been busy
the past month, but you can always tell me anything. I'll always listen."

Mabilis akong napa-ngiti. "Sa tingin mo ba, papasa ako?"

Binitiwan niya iyong isang kamay ko at sabay kaming naglakad muli. "I mean,
if Niko topped the BAR, I can't see why you can't pass it," sabi niya at
bahagya akong natawa. "Seriously—no one saw that coming."

"Grabe ka. Masipag naman iyong tao."

"You didn't see him when we were reviewing—he was very distracted."

"Bakit naman?" tanong ko. Alam kong hindi kami okay nung mga panahon na
'yun... Nasabi ko naman na kay Vito noon na nasaktan ako nung iniwasan nila
ako sa law school... Pero ayoko nang banggitin pa ulit iyon. Wala namang
may gusto—saka maayos na kami ngayon. Bakit ko pa babalikan iyong
nakaraan?

"You already met Jersey, right?"

Tumango ako. Naalala ko na naman iyong panty sa sofa ni Niko... Kay Jersey
kaya iyon? Pero bakit naka-ipit sa sofa? "Girlfriend ni Niko?"

Natawa siya. "Those two confuse me."

"Matagal na pala sila?" tanong ko.

"It's hard to say—they're very confusing."

"Pero mukhang bagay naman sila," sabi ko. Maingay si Niko... pero mukhang
mas maingay si Jersey. Siya na yata ang makaka-pantay kay Nikolai.

"Yeah..." sagot niya. "Do you wanna look at the results?"

Imbes na sumagot ay tinuro ko kay Vito iyong naka-tumbang kahoy sa may

ilalim nung puno. Naglakad kami papunta doon. Naupo kami. Ramdam ko
iyong tingin niya sa akin.

"Kung pumasa man ako... para saan pa?"

"Because you wanna help the people, remember?"

Nagkibit-balikat ako. "Ang hirap nilang tulungan."

"Assia..." pagtawag niya sa pangalan ko. Tumingin ako sa kanya at ngumiti.

Hindi ko alam kung bakit kapag siya ang tumatawag sa pangalan ko, imbes na
makaramdam ako ng takot ay parang mas nagiging kalmado ako.
"You're the kindest person I know—please don't let what happened change
you," mahinang sabi niya habang hawak pa rin ang kamay ko. "There are
monsters in this world... but there are also kind people. Let's fight for those
people."

"Ano'ng nangyari sa 'yo?"

Mabait si Vito... pero ngayon ko lang siya narinig na magsalita nang ganito.
Sa aming dalawa, mas ako iyong magsasabi ng sinasabi niya sa akin ngayon.

"I don't know... I spent a lot of time with the victims' families. It changed my
perspective in life."

Nagbuntung-hininga siya.

"I'll always remember that day," sabi niya. "What if Niko and I rode with
them? What if Tali arrived on time? Would we have died with them, too?"
tanong niya. "It was hard reading the report—how they asked those who
survived the initial ambush to step out of the vehicle and executed them like...
they meant nothing."

Hinigpitan ko iyong hawak ko sa kamay niya. Ngayon lang niya sinasabi sa

'kin 'to... Palagi lang siyang tahimik dati at sinasabi na kasalanan niya iyong
nangyari...

Tumingin siya sa akin. "I've always wondered what my purpose in life is,
Assia... I always did what was expected of me—I never wanted to say no
because I don't like disappointing the people around me..." sabi niya at
mapait na ngumiti. "It sucks that this had to happen for me to find what I
really want to do in life."

Hindi ako nagsalita, pero nanatili akong naka-tingin sa kanya.

"When everything is settled, I'm gonna quit my job."

"Saan ka pupunta?"

"Public Attorney's Office? Prosecution? I don't know yet—but all I know is

that I want to fight for the oppressed," sagot niya sa akin.
"Sa Maynila?"

"Why? You want me here?" naka-tawang tanong niya. Nagkibit-balikat ako.

Napa-awang ang labi niya. "Seriously?"

"Wala akong sinabi."

"But do you want me here?"

"Nasa Maynila iyong pamilya mo."

"They're not talking to me right now, so I don't think that's a problem."

Agad na nawala iyong ngiti sa labi ko.

Oo nga pala—pinaghatian nila nila Niko iyong sa mga binigay sa bawat

pamilya... Sabi ni Vito na nagalit iyong magulang niya nang galawin niya
iyong trust fund niya para gamitin doon... Pero ayaw pumayag ni Vito na hindi
gawin iyon kasi alam naman naming lahat na kahit pa manalo si Tali sa kaso,
hindi pa rin basta-basta magbibigay ng danyos iyong mga Villamontes.
Sigurado akong gagawin nila lahat para wala silang ibigay kahit isang kusing.

"Sorry..." mahina kong sabi.

Hinawakan niya iyong pisngi ko. "Not your fault—never your fault, okay? It
was my choice to do that, and I'll do that again if I have to. It's just money.
There are more important things than money."

Hinawakan ko iyong kamay niya na naka-hawak sa pisngi ko. Bakit hindi na

lang kami ganito dati? Bakit ang daming kailangang mangyari?

Pero baka ganoon talaga.

Parte siya ng buhay ko.

Kailangan ko lang tanggapin.

"Salamat..."
Umiling siya. "You don't have to."

"Pero salamat pa rin."

"You're welcome, I guess?" natawang sagot niya sa akin. "But I just want to
see you smiling again, Assia. I'll wait for that day."

Tumango ako. "Makaka-balik din ako..." mahinang sagot ko. Alam ko naman
na hindi pa rin ako kagaya ng dati... pero mas maayos na ako ngayon... at mas
magiging maayos ako sa mga sumunod na araw... kailangan ko lang maging
ma-tyaga sa sarili ko...

"If you feel lost right now, it's okay. I'm here. I'll hold your hand until you
find your way back."

Tumingin ako sa kanya. "Okay," sabi ko at saka huminga nang malalim.

"Tignan na natin iyong resulta."

Agad kong tinakpan ng mga kamay ko iyong mukha ko nang kunin ni Vito
iyong cellphone niya. Kanina ko pa naririnig na sunud-sunod iyong
pagvibrate ng cellphone niya. Nanginginig iyong mga kamay ko at pabilis
nang pabilis iyong tibok ng puso ko.

"Top 10's announced," sabi niya. "As usual, SCA got the top spot. I seriously
wonder what's up with that school—they're producing topnotchers like it's
their hobby."

"May naka-pasok ba sa Brent?" tanong ko para mabawasan iyong kaba.

"Top 5 and Top 8," sagot niya. "Why are you covering your face?" tanong
niya na ramdam ko na natatawa siya sa akin.

"Kinakabahan ako."

"And here I thought you don't wanna be a lawyer anymore," tukso niya.

"Bawal bang kabahan?"

"Bawal," paggaya niya sa sinabi ko.

"Tignan mo na kasi."

"It's still loading."

"Baka mahina iyong signal dito," sabi ko at saka tumayo para sana maglakad
kung saan man may magandang signal. Pero bago pa man ako maka-lakad ay
mabilis ding tumayo si Vito. Napa-angat ako ng tingin sa kanya. Bumilis
iyong tibok ng puso ko sa ngiti niya.

"No need to worry, Atty. dela Serna—" sabi niya kaya naman agad akong
napa-tingin sa kanya at nanlaki ang mga mata. "Top 17—not bad, huh?"

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Chapter 47

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG47 Chapter 47

"I'm gonna wait in the car," sabi ni Vito nang huminto kami sa harap nung
puntod ni Nanay. Tumango ako sa kanya habang naka-tingin doon.

Naupo ako sa damuhan habang nagsisindi ng kandila.

"Nandito na naman ako, Nay..."

Sinusubukan ko na pumunta dito dalawang beses kada linggo. Madali ko

namang nagagawa dahil wala akong trabaho bukod sa pagtulong kina Tatay sa
pananim namin.

Ganoon pa rin kaya?

Magkaka-trabaho kaya ako ngayon na abogado na ako?

May tatanggap kaya sa akin?

"Naka-pasa na po ako... May abogado na po kayo..."

Hindi ko alam kung bakit nagsimulang magtubig iyong paligid ng mga mata
ko. Naalala ko nung unang sabihin ko sa kanya na mag-aaral ako ng batas...
Akala ko nung una ayaw niya... Kasi marami kaming napapanood na mga
abogado na nababaril... napapatay... Akala ko ayaw niya dahil nag-aalala
siya sa akin.

Iyon pala ay natigilan siya dahil hindi niya akalain na magkakaroon siya ng
anak na mag-aabogado. Kasi lahat sa pamilya niya, halos high school lang
ang natapos... bihira lang iyong maka-tapos ng kolehiyo...

Tapos heto raw ako na ang taas ng pangarap.

Hindi niya raw akalain.

Simula nung sinabi ko sa kanila na mag-aabogado ako, napansin ko na

tumanggap ng ibang trabaho si Nanay. Hindi niya alam pero nakita ko noon
kung paano nagtabi siya ng isang garapon at doon niya nilalagay iyong mga
kini-kita niya.

Nakita ko iyong sakripisyo niya...

Kaya ang sakit na wala siya ngayon para makita na ito na ako... na may
abogado na siya...

"Nagluluto na sila Alec ng handa namin... Sayang wala ka rito..."

Ang dami kong gustong sabihin.

Hindi ko alam kung saan ko sisimulan.

"Nagtanong si Tatay kung magkano magpa-tarpaulin... Ipopost niya raw sa

bayan para malaman nilang lahat na abogado na ako... Sabi ko 'wag na... kung
ako lang, nawalan na ako ng gana na tumulong sa kanila... pero tama naman si
Vito..."

Hindi ko alam kung saan ako papunta ngayon.

Pero kailangan kong alalahanin kung bakit ako nagsimula.

Nagsimula ako dahil gusto kong tumulong.

Kailangan kong bumalik doon.

Tutulong ako sa mga may kailangan sa akin... kasi kahit ganyan sila sa akin,
karapatan nilang maipagtanggol...

Huminga ako nang malalim.

"Atty. Assia dela Serna..." sabi ko at mapait na napa-ngiti. "May abogado ka
na, Nay..."

Mabilis na tumulo iyong mga luha ko nang humangin nang malakas. Ngumiti
ako habang pina-pahid sila.

"Salamat, Nay... Pangako po tutulong ako sa mga nangangailangan sa akin...

Gagawin ko iyong pangako ko... Hinding-hindi po ako makaka-limot..."

Nanatili pa ako ng ilang minuto hanggang sa tumigil ang luha ko. Nang
bumalik ako ay nakita ko si Vito na naka-tayo sa labas ng sasakyan niya at
naka-tingin sa akin.

"Tara na?" sabi ko sa kanya.

Lumapit siya sa akin at hinawakan ang mga pisngi ko. "You okay?" tanong
niya at tumango ako. "You sure?"

Tumango akong muli. "Pwede bang dumaan muna tayo sa bayan? Nagpapa-
bili sila tatay ng softdrinks at saka cake..."

Tumawa siya. "So, you'll be buying your own cake?"

"Wala akong dalang pera."

Muli siyang tumawa. "So, I'll be buying?"

Tumango ako. "Kapag nagka-trabaho ako, babayaran kita."

Pumasok kami sa sasakyan niya. "Where do you wanna work?"

"Hindi ko pa alam... pero sa tingin mo ba magagalit si Sancho kapag

dinemanda ko iyong pamilya nila?"

Mas malakas iyong naging tawa niya. "No, I don't think he'll mind. He's very
much aware that his family's a landgrabber. Do your best, Atty. dela Serna."

Tumango ako. "May schedule na ba sa oath taking?" tanong ko dahil kahit

naman naka-pasa na ako sa BAR ay hindi pa rin ako ganap na abogado
hanggang hindi ko nailalagay iyong pangalan ko sa Roll of Attorneys.

"I don't know," sabi niya. "But maybe next month?" Tumingin siya sa akin
saglit. "I can go here and we can go to Manila together."

Umiling ako. Ayokong bumalik sa Maynila... pero alam ko na kailangan ko...

hindi naman pwede na buong buhay ako magtago at tumakbo...

"Kasama ko naman sila Tatay..." sabi ko sa kanya. Isasama ko sila habang

sumu-sumpa ako at pumi-pirma... Gusto na nandoon kaming lahat... Para kahit
wala si Nanay ay nandoon pa rin ang buong pamilya ko... "Pero pasabi na
kina Niko na ililibre ko sila ng lunch o dinner..."

Tumango siya at ngumiti. "I'm sure they'll love that."

"Vito..." pagtawag ko habang naka-tingin ako sa kanya na seryosong nagda-

drive. Bahagyang naka-kunot ang noo niya at diretso sa daan iyong tingin.
Mas kulay asul pala iyong mga mata niya kapag nasisinagan ng araw.

"Hmm?"

"Wala."

Tumingin siya sa akin. "What?" tanong niya at umiling lang ako hanggang sa
huminto na kami sa harap ng bilihan ng cake at mabilis akong lumabas.

***

"Ate, boyfriend mo na ba si Kuya?"

"Bagay kayo, Ate."

"Kapag nasunog 'yang iniihaw niyo," sagot ko sa kanilang dalawa. Nang

malaman nila Tatay na pumasa ako ay agad siyang nagpa-kuha ng mga manok
sa mga kapatid ko kaya ngayon ay naglelechon kami. Naka-bili na kami ni
Vito ng cake at softdrinks. Sinubukan kaming tulungan ni Vito kaya lang ay
nung kinatay iyong manok ay parang naliyo siya kaya naman doon na lang
siya kay Tatay tumulong. Nanguha sila ng dahon ng saging para doon kami
kakain.
"Matanda ka na kaya, Ate. Pwede ka ng magboyfriend. Pwede ka na ngang
magpakasal, e."

"Ewan ko sa inyo."

"Ready na kami ni Alec mag-alaga ng mga pamangkin, Ate," sabi ni Aaron.

Tumayo ako mula sa pagkaka-upo sa bangkito at iniwan silang dalawa. Ano
ba'ng pamangkin ang sinasabi nila?

Lumapit na lang ako kina Tatay. Pareho silang naka-talikod sa akin kaya hindi
nila nakita na papalapit ako sa kanila.

"Dito ka magta-trabaho?" tanong ni Tatay sa kanya.

"Opo," sagot ni Vito.

"Bakit dito?"

"Para kay Assia po," sagot niya ulit. Rinig na rinig ko kung paano niya
sinusubukan na magTagalog. "I just wanna be—" sabi niya at natigilan.
"Walang pressure po. Gusto ko lang—" pagpapa-tuloy niya at muling
huminto. "I just wanna be near her—no pressure whatsoever," dugtong niya
nang wala na yata siyang mailabas na Tagalog na salita. Nakaka-intindi
naman sila Tatay ng English... pero nakaka-tuwa na sinusubukan niya.

"Ano ba'ng balak mo?"

Hindi agad naka-sagot si Vito. Tumikhim ako para malaman na nila na nasa
likuran lang nila ako. Sabay silang napa-tingin sa akin. Alangan na napa-ngiti
si Vito sa akin habang seryoso naman ang itsura ni Tatay.

"Ako na lang d'yan, Tay. Bantayan mo na lang po sila Alec at baka masunog
iyong manok," sabi ko kay Tatay dahil kung anu-ano ang tina-tanong niya kay
Vito. Saglit pa siyang tumingin kay Vito bago parang labag sa loob na
naglakad papunta sa mga kapatid ko.

Nang maka-layo si Tatay ay tumingin ako kay Vito.

"Pasensya na sa mga tanong ni Tatay."

Ngumiti siya sa akin. "No, it's okay."

"Wag mo na lang pansinin."

"His worry is warranted," sagot niya sa akin habang nililinis niya iyong
dahon ng saging. "I don't mind answering whatever question he has."

"Di ka nga naka-sagot sa huli niyang tanong."

Natawa si Vito. "Why are you so brazen all of a sudden?" tanong niya.
Nagkibit-balikat ako. Siguro... mas malakas lang ang loob ko na tanungin siya
ngayon dahil hindi na kagaya nung dati na palagi kong pinapa-alala na may
mga tao akong kailangang tulungan kaya dapat ay naka-tuon lang ang buong
atensyon ko sa pag-aaral... O dati na mayroong Trini o Shanelle.

Ngayon, kaming dalawa lang.

Mas malaya akong tanungin siya ng kung anuman ang gusto ko.

"But do you wanna know my answer?"

"Kung gusto mo lang sabihin."

Tumawa siya. "It's gonna be weird."

"Bakit naman?"

"Because it's not... usual."

"Bakit?"

"Because..." sabi niya habang ituon iyong tingin sa pagpupunas doon sa

dahon ng saging. Hindi siya maka-tingin sa akin. "We never really dated...
We've been friends for the longest time... But I really want to marry you
already."

Mabilis na napa-awang iyong labi ko.

Nanlaki ang mga mata.

Napa-tingin siya sa akin.

"See? It's unusual," mabilis na sabi niya. "But I know you and I know myself
and I know for sure that you're the only one I want to marry."

Agad akong napa-kurap.

"Or not. If you don't want to get married, it's totally fine. All I'm saying is that
you're the one I want to spend the rest of my life with."

Ngumiti siya sa akin. Napa-awang ang labi ko. Hindi ko alam ang sasabihin
ko... hindi ko alam kung mabuti ba na lumapit sa amin sina Alec at sinabi na
luto na iyong mga manok at pwede na kaming kumain.

***

Kanina pa ako tinatanong ni Tatay kung ano ang problema ko dahil tahimik
lang ako. Nginitian ko lang siya. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin na
tahimik ako dahil kanina ko pa iniisip iyong sinabi ni Vito...

Kanina pa ako nagsisisi na hindi ako naka-sagot sa sinabi niya.

At ngayon ay pinapa-nood ko siya habang tumatawa habang kausap ang mga

kapatid ko. Kung paanong sinabi niya na sa susunod na punta niya at dadalhin
niya iyong isang sasakyan niya dahil gusto raw subukang i-drive ni Alec.
Kung paanong nagkamay din siya kasama namin kahit na alam ko na kung siya
lang, mas pipiliin niyang gumamit ng kutsara at tinidor.

Gabi na nang matapos kami. Puno na ng bituin iyong langit at malamig iyong
hangin.

"Salamat po sa pagkain," sabi niya kay Tatay.

Tumango lang si Tatay. "Mag-ingat ka sa pagmamaneho," sabi niya bago

bumalik sa loob ng bahay. Nagpaalam na rin sina Alec at Aaron sa kanya.
Sinamahan ko si Vito na maglakad pabalik sa sasakyan niya.

"I really enjoyed the food," sabi niya. "Can you tell your dad I said thanks
again?"
Tumango ako. Naka-tayo kami sa labas ng sasakyan niya. Naka-tingin siya sa
akin at kumunot ang noo.

"Are you okay?"

"Vito," pagtawag ko sa pangalan niya. Naka-tingin siya sa akin na parang

hini-hintay ang susunod na sasabihin ko, pero hindi ako makapagsalita.
Pabigat nang pabigat iyong pagsisisi ko na hindi pa ako naka-sagot kanina
nang sabihin niya sa akin na gusto niya akong makasama habang buhay.

Kasi ganoon din naman ako.

Gusto ko rin siyang kasama.

Ang daming nasayang na panahon...

Kami naman.

"Assia—"

Mabilis akong tumingkayad at hinalikan siya.

Mabilis akong umatras—pero mabilis niya ring nahawakan iyong braso ko at

napigilan ako.

"W-What—" tanong niya pero agad akong umiling. Hindi ko kayang sabihin
sa kanya. Nahihiya ako.

"Alis ka na," imbes na sabi ko.

"That was..." sabi niya at panay kurap. "Our second kiss."

Agad na kumunot ang noo ko. "Second?" tanong ko.

Tumango siya. "Yeah..." sabi niya at mahigpit pa rin ang hawak sa braso ko
na para bang ayaw akong pakawalan. "The first one... during the party—"

"Hindi ako 'yun," mabilis kong sagot.

"What?"

"Ibang babae 'yun," mabilis kong sagot na bahagyang naka-kunot ang noo.
Mukhang gulung-gulo pa rin siya. "Sige na, alis ka na."

Mabilis siyang umiling. At parang tumingin sa likuran ko. Tapos ay hinatak

ako para nasa kabilang dako kami ng sasakyan niya. Tatawagin ko pa sana
ang pangalan niya nang magulat ako nang isandal niya ako sa pinto ng
sasakyan niya.

"You mean to say... all this time... I thought I, at least, kissed you properly
once—"

"Iba nga 'yun. Hindi ako."

Napa-awang ang labi niya. "Are you jealous?"

"Hindi."

Tumawa siya at pinisil ang ilong ko. "I'm sorry you had to see that..." sabi
niya at inilagay ang kamay sa pisngi ko. "I thought I was kissing you."

"Hindi nga—"

"But I'll kiss you now. Please let me kiss you."

Napa-awang ang labi ko.

Bakit... tina-tanong niya ako?

Nakaka-hiya.

"Assia?" pagtawag niya sa pangalan ko. Hindi ako maka-sagot. "Don't you
want—" sabi niya pero mabilis akong tumingkayad at muli siyang hinalikan.
Natawa siya. "Can I take that as a yes?" tanong niya at tipid akong tumango.
Nakaka-hiya.

Ngumiti si Vito. Hinawakan ng dalawang kamay niya ang mga pisngi ko.
Huminga siya nang malalim. Tumingin siya nang direkta sa mga mata ko.
"Atty. Assia dela Serna..." pagtawag niya sa pangalan ko habang unti-unting
palapit ang labi niya sa labi ko. Pero huminto siya. Ramdam na ramdam ko
iyong pagbilis ng tibok ng puso ko. Ang lapit niya. "Mahal kita," dugtong niya
bago ko muling naramdaman ang pagdampi ng labi niya sa labi ko.

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Chapter 48

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG48 Chapter 48

"Ano po 'to?" tanong ko kay Tatay nang may iabot siya sa aking plastic.
Naglilista ako ng mga ipapa-bili ko kina Alec sa bayan para sa ibabaon
namin kapag lumuwas kami sa Maynila. Mahaba kasi iyong byahe kaya
kailangan naming magbaon ng pagkain... Mabuti nga iyon at mauupo lang
kami. Nabibilib talaga ako kay Vito tuwing pumu-punta siya rito na akala mo
ay malapit lang.

"Ayos lang kahit hindi mo gamitin," sagot ni Tatay. Kumunot ang noo ko.
Binitiwan ko iyong hawak ko na ballpen at saka tinignan kung ano ba iyong
laman nung binigay niya sa akin. Napa-awang iyong labi ko nang makita ko
na isa iyong kulay pink na dress na mayroong maliliit na strawberry na
design.

Napa-tingin ako sa kanya.

"Hindi ko alam kung ano ba ang sinu-suot sa oathtaking mo. Kung hindi iyan
pwede—"

"Isusuot ko po."

"Ayos lang ba na isuot mo?" nag-aalalang tanong niya. Agad akong tumango.
"Kasi kung hindi, pwede pa naman akong bumalik sa bayan para ibili ka ng
ibang damit."

Agad akong umiling at saka ngumiti sa kanya. "Salamat po, Tay," sabi ko.
Simpleng tumango lang si Tatay. Alam ko na hindi siya sanay sa ganito... mas
lalong tahimik siya nung buhay pa si Nanay... pero ramdam na ramdam ko
ngayon kung gaano niya sinusubukan na maging mas malapit sa aming
magkakapatid...

Nang maka-alis si Tatay ay agad kong nilabhan iyong damit. Nang matapos
ako at isasampay ko na sana ay nakita ko na tuma-tawag si Vito. Ibinaba ko
iyong palanggana at sinagot iyon.

"Hi," agad na sabi niya.

"Hi," sagot ko. "Kumain ka na ba?"

"Yes," sagot niya. Sa dami ng ginagawa niya ay nalilimutan niyang kumain

kaya lagi ko siyang tine-text na kumain siya. "What time will you arrive? I'll
pick you up from the station."

"Gabi kami aalis kaya baka mga alas-otso."

"Okay. Text me when you're in NLEX?"

"Okay."

"Does your dad want any food so that I can prepare?" tanong niya. Sabi ko
kasi ay sa mismong araw na kami ng oathtaking pupunta, pero sabi ni Vito ay
mapapagod ako sa byahe. Sabi niya ay dumating kami sa Maynila sa araw
bago ang oathtaking at doon na lang kami sa condo niya matulog. Ayoko sana
dahil nakaka-hiya kaya lang ay naisip ko na tama rin siya... Sobrang haba ng
byahe... At saka gusto ko rin sana ng oras para mapuntahan ko sila Niko at
Sancho.

"Hindi na. May baon kami."

"You sure?"

"Sure."

Narinig ko iyong pagtawa niya. "How about you? Do you want any food?"
tanong niya. Kahit sa boses niya lang ay ramdam kong naka-ngiti siya kaya
naman napa-ngiti rin ako.
"Wala naman... pero kumain ka na nga?"

"Yes. I sent you a picture of my food."

"Hindi pa ako nakakapagbukas ng messenger," sabi ko sa kanya. Ang tagal ko

nang walang kahit anong account online dahil ayoko na makita ako ng mga
tao... pero naisip ko na kailangan ko rin iyon para maka-usap ko iyong ibang
mga kaibigan ko. Kaya naman gumawa ako ng bago pero kaunti lang ang
nakaka-alam.

"When you get your first salary, can you buy my phone for like a thousand so
we can FaceTime?"

"Ibibigay ko kay Tatay iyong unang sahod ko."

"Then buy my phone for a hundred."

"May cellphone naman ako."

"Yeah, but we can't FaceTime."

"Nakaka-pag-usap naman tayo."

"Yes, but it's not FaceTime."

"Makikita mo naman ako bukas."

"But I want to see you right now."

Natawa ako. "May isasampay lang ako tapos tatawagan kita sa Messenger,
okay?"

"Okay..."

"Sige na, magsasampay ako."

"Don't hang up the call. You can sampay while I'm on the line."

"Kailangan kong gamitin iyong kamay ko."

"Then loudspeaker."

"Wala akong patungan."

"Fine."

"10 minutes lang."

"Okay. I'll be waiting."

"Okay. Tatawag ako."

"I love you," sabi niya.

Napa-ngiti ako. "I love you din."

Natahimik siya sa kabilang linya. Hindi ko ibinaba iyong tawag. Ilang

segundo ang lumipas. "God, I can't wait to move to Isabela," sabi niya bago
ako natawa at binaba na ang tawag.

***

"Wag mo na lang pansinin, Ate," sabi ni Alec nang mapansin namin na may
dalawang babae na naka-tingin sa akin. Alam ko naman na kung ano ang
iniisip nila.

"Wag niyo ring pansinin," sagot ko.

"Mga walang magawa sa buhay," singit ni Aaron.

Hindi na ako sumagot pa dahil baka mapa-away na naman ang mga kapatid
ko. At saka kasama ko si Tatay. Gusto ko lang na pumunta kami sa Maynila
nang tahimik. Masayang araw 'to. Magiging ganap na abogado na ako. Ayoko
nang pansinin iyong ibang bagay.

Natulog lang ako buong byahe halos. Gising lang si Tatay dahil bina-bantayan
niya kami at iyong gamit namin. Ginising niya ako nung nasa NLEX na kami
dahil nagpa-gising ako.
'Nlex na kami.'

'Okay. I'll head there in a while,' mabilis na sagot niya na para bang naka-
abang talaga siya sa text ko.

'Medyo malayo pa naman.'

'It's okay. Do you want any breakfast?'

'Kumain na kami. May baon nga kami.'

'Okay. Text me if you want anything. I love you.'

Grabe... Simula nung gabing hinalikan niya ako, tuwing matatapos kaming
mag-usap o kaya naman ay matatapos iyong text namin ay lagi siyang may
ganyan. Baka masanay ako.

"Grabe naman. May pa I love you," biglang sabi ni Alec.

"Ang chismoso."

"Ang ganda lang ng kapatid natin—ni walang I love you, too. Iba ka rin
talaga, Ate. Ang haba ng buhok," sabi ni Aaron tapos nag-apir silang dalawa.
Hindi ko alam kung saan sila nagmana.

Mula NLEX hanggang sa maka-rating kami sa terminal ay ginu-gulo lang ako

ng mga kapatid ko. Mas lalo nila akong tinukso nang pagdating namin sa
terminal ay agad nilang nakita iyong sasakyan ni Vito na naka-park.

"Kung ayaw mong pakasalanan, ako na lang magpapakasal, Ate," sabi ni

Aaron. Napa-buntung-hininga na lang ako. Ang haba ng byahe namin, pero
parang hindi sila naubusan ng lakas.

Pagbaba namin ay agad na tinulungan ni Vito si Tatay sa dala niyang mga

gamit pagka-tapos niyang magmano. Napa-tingin ako sa mga kapatid ko at
nakita ko na naka-ngisi sila sa akin.

Inilagay ni Vito sa likod iyong mga gamit. Naunang sumakay iyong mga
kapatid ko sa loob ng sasakyan. Sumunod ako kay Vito sa likod habang
nilalagay niya iyong mga gamit.

"Good morning," sabi niya nang mailagay niya na lahat ng gamit at sinara
niya na iyong pinto. "I'd hug you, but they're watching."

Tumango ako. "Mamaya na lang."

Tumawa siya. "Definitely," sabi niya. "Interested in buying my phone?"

tanong niya at napa-iling na lang ako dahil ang kulit niya.

Mabilis lang ang byahe. Pagdating namin sa condo ni Vito ay pinauna na kami
nila Tatay dahil bibili muna raw sila ng kung ano sa convenience store. Sabi
ko ay sasamahan ko na sila, pero mauna na raw kami. Pumayag na rin ako
para maka-usap ko si Vito. Ang kulit kasi ng mga kapatid ko.

Pagsara pa lang ng elevator ay agad na hinawakan niya iyong kamay ko.

"Do you think your father will mind if I'll just build a hut near your house?"

Natawa ako. "Sa kubo ka talaga titira?"

"I'll try, but if I can't handle kubo, then I'll have a more permanent house
built," sabi niya. "But do you think he'll mind?" Nagkibit-balikat ako.
"Because I already asked around and the land next to yours is for sale."

"Landgrabber ka na rin?"

"How dare you," pabiro niyang sabi. "I'm gonna pay just compensation."

"Based sa fair market value o sa city assessor?"

"Whichever is higher, Atty. dela Serna."

Natawa ako. "Mabuti 'yan," sabi ko pero nagulat ako nang bigla niya na lang
akong kabigin at yakapin nang mahigpit. Naramdaman ko iyong pagrerelax
niya nang yakapin ako.

"I love you so much, Assia..." bulong niya sa akin.

"I love you rin."

"It's crazy how much I love you."

"Mahal din kita, pangako."

"Do you think your dad will kill me if I just take you home with me?" tanong
niya natawa ako. Hindi rin ako naka-sagot dahil bumukas na iyong elevator.

"Gusto mo na talaga agad akong pakasalanan?"

"Without a doubt."

"Paano kung makalat pala ako sa bahay?"

"I won't marry you to be my maid or my cook—I wanna marry you because I
want you to be my wife—so don't worry about cooking or cleaning."

Natawa ako. "Seryoso ka?"

"Ask me one more time and after your oath taking, we'll apply for marriage
license," sabi niya habang binubuksan iyong pintuan sa condo niya. Natawa
ako sa sagot niya. Magsasalita pa sana ako nang halos mapa-talon ako sa
gulat nang may mga taong biglang sumigaw ng "Congratulations, Atty. dela
Serna!"

Agad na nanlaki ang mga mata ko nang makita ko iyong mga kaibigan ko...
Agad na lumapit sa akin sina Jersey, Tali, Lui, Sancho, Niko, pati si Mauro.

Napa-tingin ako kay Vito na naka-ngiti sa akin. "Surprised?"

Tumango ako. "Paano—"

"Your family's in another unit. I asked them if they wanna come, but they said
that you should enjoy this party with your friends," paliwanag ni Vito. Kaya
pala...

Nagpasalamat ako sa kanila. Masaya silang lahat para sa akin, pero kahit na
ganoon ay ramdam ko na mayroong nagbago. Siguro ganoon talaga... Kasi
kahit sa sarili ko ay ramdam ko na mayroon ng iba—hindi na kagaya ng dati.
Hindi na siguro talaga mababalik pa.

"Hey..." sabi ni Sancho nang lapitan ko siya. "Congrats, Attorney."

Ngumiti ako. "Salamat. Kamusta ka?"

Nagkibit-balikat siya bago uminom nung beer na hawak niya. "Ayos lang."

Hindi ko alam kung ano ang itatanong ko. Ayoko namang pangunahan siya...
pero ramdam na ramdam ko iyong bigat ng dala niya. Sabi ni Vito ay si
Sancho raw ang kumontak doon sa mga taong namatay... Siya iyong naghanap
ng security... Kaya ganito na lang iyong bigat ng dinadala niya dahil
pakiramdam niya ay siya ang dahilan kung bakit may dalawampung buhay ang
nawala.

Siya iyong unang kumausap sa pamilya.

Siya iyong sinisi nila.

Kaya hindi rin siya masisi kung bakit laging alak ang hawak niya. Siguro...
siguro iyon ang nakaka-tulong sa kanyang maka-limot. Kahit sandali lang.

"Sancho—"

"Ayos lang ako, Assia," sabi niya na may tipid na ngiti. "Ayos lang ako." Pero
kahit ilang beses niya pang sabihin, wala namang maniniwala sa kanya...

Iniwan ako ni Sancho para kumuha ng beer sa ref. Nanatili lang akong naka-
tingin sa kanya. Ang hirap na hindi ko alam kung ano ang sasabihin... kasi
nung ako ang may problema, para bang alam na alam niya kung ano ang
sasabihin para pagaanin ang loob ko...

"Congrats again, Attorney." Napa-tingin ako kay Niko at napa-ngiti. Naupo

siya sa tabi ko. "Wanted to personally congratulate you, but I was really
busy."

Ngumiti ako sa kanya. "Ayos lang... Kamusta ka?"

Nagkibit-balikat siya. "Could be better."

"Alam mo naman iyong number ko, 'di ba? Tawagan mo ako kapag gusto mo
ng kausap."

Ngumiti siya. "I know," sabi niya. "Heard Vito's moving his ass to Isabela.
Jersey and I will definitely come visit."

Tumango ako agad. "Magpapa-tayo raw si Vito ng kubo," sabi ko at malakas

na tumawa si Niko.

"Vito!" malakas niyang tawag. "You'll live in a hut? You? Viktor Tobias
Sartori? You don't even like camping, you dipshit!"

"Shut up," tanging sagot ni Vito.

"Vito... in a hut..." sabi ni Niko na natatawa. "I'll give him a day."

"Grabe ka naman."

"Assia, I don't know if you've ever noticed but Vito doesn't even use public
bathroom because he's so..." sabi niya at saka napa-tingin kay Jersey. "What's
the word, ga?"

"Maarte."

"Yeah," sabi niya sabay tingin sa akin. "Vito is maarte."

"Oh, fuck off," biglang singit ni Vito pero lahat ay sinabihan siya na maarte.
Natawa na lang ako dahil pinagtutulungan na nila si Vito. Biglang si Lui ay
nagkwento ng kung anu-ano tungkol sa mga 'kaartehan' daw ni Vito.

Akala ko ay mapipikon si Vito dahil pinagtulungan lang siya ng lahat—si

Jersey iyong pinaka-maraming nasabi... Grabe... Ang lakas niyang mang-
asar...

Nang mag-uwian na sila ay tinulungan ko si Vito na maglinis ng mga kalat.

Nilalagay namin sa malaking plastic bag iyong mga kahon ng pizza at mga
paper cups.
"Salamat," sabi ko sa kanya. Natuwa talaga ako na ginawa niya 'to... Binati
naman na ako nila Niko, pero iba na nandito sila... Balak ko pa lang sana na
kitain sila bukas, pero na-surpresa talaga ako...

"You're always welcome," naka-ngiting sagot niya.

"Vito."

"Hmm?"

"Mahal kita."

Napa-awang iyong labi niya. Nagulat siguro siya. Lagi kasing siya iyong
nauuna... pero gusto kong mauna ngayon. Kasi deserve niya. Sobrang... mahal
ko talaga siya.

"Sorry kung natagalan—"

Umiling siya. "I badly wanna believe everything happens for a reason," agad
niyang sabi. "Everything that happened... it lead us here. I'm just thankful
you're here right now."

Ngumiti ako sa kanya. "Bigyan mo lang ako ng kahit isang taon para
makapagtrabaho at maka-tulong kila Tatay... Gusto rin kitang pakasalanan
na..."

Umawang ang labi niya. "W-what?"

Pinulot ko iyong mga bote na halos si Sancho lang ang uminom. "Magta-
trabaho muna ako... Tapos pangarap ko talaga na patayuan si Tatay nung
bahay... Iyong gawa sa semento talaga... Saka pangarap ko rin na bilhan siya
ng sasakyan... Para hindi na siya nahihirapan kapag pupunta sa bayan...
Kailangan kong magtrabaho—"

Natigilan ako nang makita kong naka-ngiti siya sa akin.

"Bakit... ka naka-ngiti?"
Umiling siya habang naka-ngiti pa rin. "I love a lot of things about you,
Assia... but the thing I probably love the most is how you love your family..."
sabi niya at saka inilagay iyong mga kamay sa bewang ko. "Whatever you
want, we'll do it, okay?" tanong niya.

Tumango ako. "Okay..."

"Can I kiss you now?" tanong niya pero imbes na sumagot ay tumingkayad
lang ako at agad siyang hinalikan.

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Chapter 49

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG49 Chapter 49

Pare-pareho kaming tulala ng mga kapatid ko nang maka-pasok kami sa 'kubo'

ni Vito. Nung isang araw pa siya lumipat dito, pero hindi niya ako pinapa-
punta hanggang hindi pa natatapos iyong 'bahay' niya. Doon lang kami lagi
naka-tambay sa labas ng bahay namin. Nag-uusap lang kami mula hapon
hanggang sa dumilim at tawagin na ako para kumain ng hapunan. Pero sa
amin din naman kumakain si Vito ng hapunan kaya pagkatapos nun ay lalabas
ulit kami para... mag-usap.

Pero ngayon na naka-tayo na ako sa loob ng bahay ni Vito, hindi ko alam kung
tama ba na sabihin na kubo siya...

"Welcome to my house," masayang sabi ni Vito sa amin habang naka-tayo

kami nila Aaron at Alec sa loob ng bahay niya. Tumingin ako sa paligid.
Mayroong flatscreen TV, sofa, maliit na dining table, recliner, ref, at kung
anu-ano pang appliance. Parang dinala niya lang dito iyong condo niya.

"Ano iyong nasa bubong?"

"Solar panel," sagot niya. Napa-awang ang labi ko. "Trying to be

environmental."

Hindi na ako nakapagsalita pa dahil hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko.
Pati iyong mga kapatid ko ay ginulo na si Vito tungkol sa mga gamit niya.

Grabe... kahit nga yata dalhin mo sa bukid si Vito ay madadala niya iyong
pagiging city boy niya.
"So, what do you think?" tanong ni Vito nang umalis sila Aaron at Alec dahil
kailangan na nilang magluto ng hapunan. Dati ay ako ang nagluluto, pero
ngayon na may trabaho na ako, sila na ulit ang bahala roon.

"Ang dami mong gamit."

"Well, I need these things."

"May microwave ka pa e pwede mo namang initin sa kalan," sabi ko sa

kanya. Napa-awang na naman ang labi ko nang makita ko sa malapitan na
iyong kalan niya ay iyong glass-top stove na gaya nung nasa condo niya sa
Maynila.

"Well, in defense of microwave, I can heat my food in a minute."

"May coffee maker ka rin."

"It's a part of my life."

"Pwede ka namang mag-init ng tubig."

"You love strawberry cake—I love my coffee. There are things we just have
to accept, Assia," sabi niya kaya hindi ko napigilan na matawa dahil parang
seryoso siya sa pagdepensa sa kape niya. "Besides, when we get married, I'll
use that very same coffee maker to make you coffee every morning, okay?"

"Kapag kinasal tayo?"

Tumango siya. "Yeah. Next year or next, next year," sabi niya at saka lumapit
sa akin at hinawakan iyong mga kamay ko. "What kind of wedding do you
want us to have?" tanong niya habang pinagsasalop ang mga daliri namin.

"Simple lang. Basta nandito iyong pamilya ko, mga kaibigan natin, iyong
pamilya mo..."

Nakita ko iyong mabilis na pagbabago ng itsura niya. Hindi pa rin sila

maayos ng pamilya niya. Parang ang hirap magpakasal kapag ganito...

"Ayaw ba nila sa akin?" tanong ko.

"Doesn't matter what they want—it's my life."

"Vito—"

Mabilis siyang umiling. Hawak pa rin niya ang mga kamay ko. "No," sabi
niya. "I already told them that I have every intention of marrying you. If they
can't accept that, then it's too bad... but I really won't let what they want
interfere with what I want," dugtong niya habang direktang naka-tingin sa
mga mata ko. "And I want a life with you, Assia—you and I, okay? Just you
and I and to hell with what other people think."

Binitawan niya iyong mga kamay ko at hinawakan iyong pisngi ko. Ngumiti
siya sa akin.

"Okay?" ulit na tanong niya.

"Okay..." sagot ko. "Pero ang dami mo pa ring gamit."

Napaawang ang labi niya. "Tell me one appliance here that isn't essential,"
sabi niya at saka isa-isa naming pinagdebatehan kung bakit mayroon siyang
air purifier at water filter at kung anu-ano pa rito sa bahay-kubo niya.

***

Maaga akong naka-uwi. Dumiretso ako kay Tatay at inabot sa kanya iyong
sweldo ko. Maliit lang iyon, alam ko, pero alam ko na masaya si Tatay.

"Itago mo na lang, Tay," sabi ko kasi bina-balik niya sa akin.

"Ayos na nga iyong binigay mo iyong unang sweldo mo," sagot niya.

Umiling ako. "Para sa inyo po talaga 'yan," sabi ko. Hindi ko na nga bini-
bigay iyong buong sweldo kasi iyong iba e iniipon ko. Balak ko sana na
kapag sapat na iyong pera ko e maka-bili na ako ng mga semento, hollow
blocks, saka bakal para masimulan na iyong bahay namin. Alam ko naman na
hindi ko agad matutupad iyong pangarap ko para sa pamilya namin, pero ang
mahalaga ay nasimulan ko na.

Isang araw, matatapos din iyong pangarap kong bahay para sa kanila.
"Kung ayaw niyong gastusin, itabi niyo na lang po. Basta sa inyo talaga 'yan,"
sabi ko bago tumayo at saka pumasok sa kwarto ko. Naligo ako dahil kung
saan-saan ako naka-rating ngayong araw dahil sinamahan ko iyong ka-trabaho
ko para puntahan iyong kliyente niya. Ang layo nung narating namin, pero
importante na naka-rating kami roon. Sobrang bigat sa pakiramdam habang
nakikinig ako sa kwento nila...

Paano kaya nagagawa ng mga tao 'yun?

Ang manguha ng hindi naman sa kanila?

Pinigilan ko iyong sarili ko na maluha habang kinu-kwento nila kung paano

wala silang nagawa kung hindi 'ibenta' iyong lupa nila kasi ano pa ba ang
magagawa nila? Naglapag ng ilang mga baril sa lamesa iyong kausap nila.

Pati iyong iba na hindi pumayag, bigla na lang nabaril.

Kapag talaga mahirap ka, ano ba ang laban mo sa may pera at

kapangyarihan?

Sobrang nakaka-pagod iyong trabaho ko—hindi lang pisikal kundi pati

emosyonal kasi ang hirap ng sitwasyon nila... pero pangako ko na ilalaban ko
sila sa abot ng makakaya ko.

Kasi ito iyong dahilan.

Ito iyong dahilan kung bakit nagpaka-hirap akong mag-aral.

Nang matapos akong maligo at magpalit ng damit pambahay ay lumabas na

ako. Hindi na ako tinanong pa ni Tatay dahil alam niya naman kung saan ako
pupunta.

Naupo ako sa may parang swing sa harap ng bahay ni Vito. Siguro kung
pwede lang siyang magpa-hukay ng swimming pool dito ay gagawin niya na
rin. Minsan nga gusto kong sabihin sa kanya na bakit hindi na lang siya sa
mansyon nila Sancho tumira?

Habang nagsu-swing ako ay iniisip ko iyong sa kaso ng mga naka-usap ko

kanina. Pwede pa naman naming ilaban iyong kaso... vitiated naman iyong
consent dahil may force—

"Stop laughing," sabi ni Vito dahil agad akong natigilan nang makita ko na
may dala-dala siyang manok.

Tinakpan ko iyong bibig ko dahil hindi ko talaga mapigilan na matawa. May

dala na naman siyang manok!

"Thank you is more than enough, but they won't stop giving me chickens,"
sabi niya habang naglalakad at hawak pa rin iyong manok na naka-lagay sa
bayong. May isa rin siyang dalang supot na may mga gulay.

Lumapit ako sa kanya at kinuha ko iyong bayong. "Lima na iyong manok mo.
Magtatayo ka ba ng farm?"

Sumi-mangot siya. "You know I stopped eating chicken already."

Tumawa ako. "Sino ba kasi ang nagsabi na manood ka kapag nagkakatay sila
Alec?"

"What do I do with the chickens?"

"Alagaan mo?"

"No."

"Ibigay natin kila Alec?"

"They will kill and eat the chicken."

"Wag mo na lang panoorin."

Napa-buntong hininga siya. "I'm really tempted to put a 'No chicken as gifts'
sign on the door."

Tumawa ako. "Ganoon lang talaga dito magpasalamat."

"I know... I love the vegetables and the fruits... I just can't with the
chickens..." problemadong sabi niya pa rin.
Pumasok na si Vito sa bahay niya tapos ako naman ay dumiretso sa bakuran
niya para ilagay iyong manok doon sa maliit na kulungan. Nung una ay nasa
box lang iyong manok—kaso ay nadagdagan nang nadagdagan kaya naman
tinulungan namin siya ni Aaron na gumawa ng kulungan. Tinuruan din namin
si Vito kung ano ang ipapakain at ipapa-inom. Ang reklamo lang talaga niya
ay sobrang aga niyang nagigising dahil sa tilaok ng manok.

Pagpasok ko sa loob ng bahay ay narinig ko lang iyong tubig. Habang naliligo

siya ay nagsimula na akong maghain ng pagkain niya. Tinu-tulungan ko siya
tuwing linggo na maghanda ng pagkain niya para sa buong linggo. Ayos lang
naman sa kanya na iniinit lang ang pagkain niya, basta kapag naka-uwi siya
ay may kakainin na siya agad. Nung isang beses na pinuntahan ko siya sa
trabaho niya, naintindihan ko kung bakit gusto niya agad kumain pag-uwi—
sobrang dami niyang ginagawa. Tambak na tambak iyong mga files na
kailangan niyang basahin.

Sinabi ko naman sa kanya na kumain na lang siya roon kasi may canteen
naman... pero tama nga si Niko na maarte talaga si Vito. Mas pipiliin niyang
magtiis ng gutom kaysa kumain sa hindi niya alam kung malinis ba o ano.

Tahimik kong iniinit iyong ulam niya sa non-stick pan niya nang maramdaman
ko iyong mga braso niya sa bewang ko.

"Three more months," bulong niya.

"Nagtanong si Tatay tungkol sa pamilya mo... kung mamamanhikan..." sabi ko

habang nag-iinit pa rin.

"I know... I'll talk to Tatay," sagot niya.

"Hindi naman 'yon magagalit... Basta ipaliwanag na lang natin."

"I know... I'm sorry."

"Hindi mo naman kasalanan."

"They can't see how happy you make me."

"Hindi rin naman natin sila masisisi."

Alam ko na gusto nila si Shanelle para kay Vito... Kasi sino nga ba naman
ako? Ni hindi nga nila ako kilala... Nakilala lang naman nila ako nung
nakulong ang anak nila dahil sa akin... Kung paano nadumihan iyong pangalan
ni Vito nang maging suspek siya sa homicide. Kung paano nagbigay siya ng
sampung milyon para sa akin. Kung paano muntik na siya na-ambush dahil
ulit sa akin. Kung paano iniwan niya iyong buhay niya sa Maynila dahil na
naman sa akin.

Nalulungkot ako na hindi nila ako gusto para sa anak nila... pero
naiintindihan ko.

"No," sabi niya. "If they love me, they'll love who I love."

Pinatay ko iyong kalan at saka humarap sa kanya. Niyakap ko na lang siya.

Ilang beses ko na siyang sinabihan na kausapin iyong pamilya niya, pero
ayaw talaga niya.

"Don't worry about them, okay? You're my family now..."

"I love you..." bulong ko.

Hinawakan niya iyong mukha ko at hinalikan ako. "Mahal din kita," sabi niya
at saka malambing akong nginitian. "I know you cooked food, but can we—"

Agad akong tumango.

Tumawa siya.

At saka muli akong hinalikan.

***

"I'm so sorry about my family po..." sabi ni Vito habang naka-upo siya sa tabi
ko. Sa isang linggo na iyong kasal namin... ngayon siya mamamanhikan...

"Ayos lang," sabi ni Tatay. "Hindi ko alam kung ano ang tingin nila sa anak
ko, pero ikaw bilang pakakasalanan mo siya, inaasahan ko na hindi mo
hahayaan na hamakin ng pamilya mo 'yang si Assia."
Agad na umiling si Vito. "Never, Tatay."

Tumango si Tatay. "Tiwala naman ako sa salita mo—"

Agad kaming natigilan lahat nang may malakas na busina. Tumayo kami para
tignan iyon. Napa-awang ang labi ko nang makita ko sila Niko, Sancho,
Jersey, Yago, at Rory na naglalakad papunta sa amin.

"What—"

"We're here for pamamanhikan," sabi ni Niko na parang hindi ko pa

naintindihan iyong sinabi niya dahil nabuhol ata sa dila niya.

"How... did you know?" tanong ni Vito.

"Assia and I talk," sabi ni Niko.

Napa-tingin sa akin si Vito. Nagkibit-balikat ako. "Sabi niya kasi balitaan ko

siya sa mga nangyayari sa 'yo sa kubo mo..."

Napa-iling si Niko at tinapik ang balikat ni Vito. "Man, you lasted a year...
I'm proud."

Hindi ko alam kung ano ang nangyari. Pumasok sila sa loob. May mga dala
rin silang pagkain at kung anu-ano. Tapos nung gabi ay nasa labas sila at nag-
iinuman. Kasama nila si Tatay at mga kapatid ko.

"Congrats, girl!" sabi ni Jersey sa akin.

"Salamat," sagot ko.

"Congrats!" sabi ni Rory. "To be honest, parang ibang tao si Vito kapag
kasama ka niya. Sobrang good influence mo sa kanya."

Tumango si Jersey. "Totoo! Kapag nasa paligid ka, akala mo kung sinong
santo 'yang si Vito. Kapag sila lang lalaki, mukhang mga tanga."

Sumakit iyong tiyan ko sa katatawa dahil sa mga kwento ni Jersey at Rory.

Natuwa ako sa mga kwento ni Rory dahil kilala niya si Vito bago ko pa siya
makilala... Nakaka-tuwang maka-rinig ng kwento kung paano ba siya bago
kami nagkakilala... Tapos sa mga kwento naman ni Jersey kung paano si Vito
nung nawala ako...

Ang dami na pala talagang nangyari.

Kung titignan ko siya ngayon, ibang-iba na siya sa nakilala ko dati... pero

ganon pa rin... kasi sa lahat ng nangyari, ang hindi nagbago ay iyong kung
paano niya ako alagaan.

"Ready ka na ba sa honeymoon niyo?" tanong ni Jersey.

Agad akong nasamid kahit wala akong iniinom. Tawang-tawa si Rory sa

nangyari sa akin at tinapik-tapik iyong likod ko.

"Alam mo, minsan ang sarap lagyan ng tape niyang bibig mo?" sabi ni Rory
kay Jersey.

"Syempre kailangan prepared siya! Isipin mo law school pa lang, patay na

patay na sa 'yo 'yang si Vito? Nako, Assia, sinasabi ko, kabahan ka na sa
wedding night niyo! Pagkurap lang ang pahinga mo!"

Bakit... bigla akong natakot sa mga sinasabi ni Jersey sa akin?

"Gago ka, Jerusha! 'Wag mo ngang takutin!"

"Honest lang ako, sisteret. Kung ako sa 'yo, magstretch-stretch ka na ngayon

pa lang. At uminom ka ng energy drink. Foreigner pa naman 'yang si Vito...
Nako talaga, Assia... Good luck, girl."

Agad akong napa-abot sa tubig. Tumawa sila Rory dahil matambak-tambak

iyon dahil sa panginginig ng mga kamay ko.

"Wag kang matakot," sabi ni Rory. "Di ka naman papabayaan ni Vito, for
sure."

"San na ba kayong dalawa? Naka-second base man lang ba ang manok ko?"

"Second base?"
"Boobs, ganon? Nadakma—"

"Jersey, ano ba!" sabi ni Rory.

"Hey, the two of you. What did you do to the bride?" sabi ni Niko nang
pumasok siya at nakita akong nanlalaki ang mga mata sa mga sinasabi ni
Jersey at Rory.

Napa-tingin silang tatlo sa akin.

"Wala. Girls' talk," sagot ni Rory.

"Oh, come on, share!"

"Share mo rin sa 'min pinag-uusapan niyo?" naka-angat ang kilay na tanong ni

Jersey.

"Tsk. Fine," sabi ni Niko. "Do you have more C2 here, Assia?"

"Ano'ng C2 ka d'yan! Walang mag-aalaga sa 'yo, Nikolai, ha!" sigaw ni

Jersey.

"Fine, let me sleep outside if you can," sabi ni Nikolai.

"Feeling mo talaga, ha? Iiwan kitang matulog d'yan sa labas."

"I don't think you can."

"Masyado kang bilib."

"You're the one who introduced C2 gin to me—deal with it," sabi niya tapos
ay hinalikan sa pisngi si Jersey. "Assia, where's the C2? And do you have
chichirya here? Fucking Sancho's eating the chips like it's his fucking
dinner!"

Sinabi ko kay Niko na wala kaming C2 dito kasi hindi naman umiinom na si
Tatay pati iyong mga kapatid ko... Pumasok na sila Tatay at mga kapatid ko at
sinabi na magpapa-hinga na sila. Alam ko naman na gusto lang nila na maka-
sama ko iyong mga kaibigan ko.
Paglabas namin ay kita naming namumula na iyong mukha nung mga lalaki.
Nakita ko na halos ubos na iyong lambanog. Saan kaya nanggaling 'to?

"Come here," sabi ni Vito matapos hawakan iyong kamay ko at paupuin ako
sa tabi ko. Naghiyawan naman sila dahil sa ginawa ni Vito. "Shut up,"
dugtong ni Vito tapos ay niyakap ako at pinatong iyong ulo sa balikat ko. "I
love you," bulong niya.

"You two are disgusting," sabi ni Niko pagkatapos kaming batuhin ng mani.

"No one gives a shit," sabi ni Vito.

"Jersey, come here," sabi ni Niko sabay tapik sa mga binti niya para paupuin
si Jersey doon.

"Tangina ka. 'Wag mo akong idamay."

Napailing at natawa na lang ako roon. Napa-tingin ako kay Sancho na

tumatawa habang naka-tingin kay Niko at Jersey na nagtatalo dahil ayaw
maupo ni Jersey sa binti ni Niko. Si Yago at Rory naman ay guma-gatong pa.

Nang magka-tinginan kami ay ngumiti lang siya sa akin.

Sabi ni Vito, si Isobel lang daw ang gusto talaga ni Sancho... pero paano kung
mayroong iba talaga para sa kanya? Kasi gusto ko rin siyang maging
masaya...

"They'll sleep in the house," sabi ni Vito. "Do you think Tatay will allow you
to sleep there, too?"

"Itatanong ko."

"You can sleep beside me."

"Bawal nga."

"Literally just sleep."

"Ikakasal na tayo."
"I'll just hold you close."

"Baka may iba kang gawin," sabi ko at natawa siya at hinalikan iyong balikat
ko.

"Fine..." sabi niya at saka ipinikit ang mga mata habang naka-sandal pa rin sa
balikat ko. "I'm so happy right now, Assia..."

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Chapter 50

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTG50 Chapter 50

"Parang nakaka-lungkot ituloy iyong kasal kapag ganito, Vito..."

Hinawakan ni Vito iyong kamay ko. Kahit gustuhin ko mang umalis agad sa
trabaho ko nang matanggap ko iyong tawag ay hindi ko magawa. Kailangan
ko ng kliyente ko... Hindi ako maka-alis habang iniiyakan ako at nakikiusap
na gawin ko lahat para hindi makuha sa kanya iyong lupain nila dahil mana
pa raw niya iyon sa mga magulang niya.

Hindi nagsalita si Vito at nanatili lang siyang hawak iyong kamay ko. Nakita
kong lumabas si Mrs. Cantavieja kasama iyong doctor. Nang mapa-tingin siya
sa akin ay humigpit ang hawak ni Vito sa kamay ko.

"Pwede kaya nating puntahan si Sancho?"

"Let's ask the doctor first."

"Pero ayos lang naman siya, 'di ba?"

"I'm not sure."

"Ano ba talaga ang nangyari?"

"I...don't know, Assia. I feel like a horrible friend. I've been really busy with
work and with the wedding and I didn't check up on Sancho for a few days. I
asked Niko and he said that Sancho's been acting fine... then this happened.
No one saw this coming."
Hindi ako nagsalita.

Ako, nakita ko.

Kaya araw-araw akong nagtetext sa kanya.

At kahit araw-araw niyang sabihin na okay lang siya, alam ko na araw-araw

lang din siyang nagsisinungaling sa akin.

Pero wala akong masyadong magawa dahil nasa Isabela ako... at ayaw
niyang pumunta roon dahil iniiwasan niya yata iyong nanay niya. Pakiramdam
ko rin ang sama kong kaibigan... baka kung nandito kami ni Vito sa Maynila,
hindi 'to mangyari...

Nang maka-alis iyong doctor ay agad na tumayo si Vito at lumapit kay Ma'am
Isobel.

"Tita—"

"No, Vito," agad niyang sabi. "You and that woman better leave now."

"Tita, I know you're upset right now, but please don't take it on my fiancée,"
sagot ni Vito habang hinigpitan iyong hawak sa kamay ko. "We're still
Sancho's friend. We just want to know if he's okay."

"Does my son look okay, Vito?! He just literally killed a man! Kasalanan
niyo 'tong dalawa ni Niko! Bakit niyo ba kinunsinti 'yang si Sancho sa
babaeng iyon?! For goodness' sake, she was married! Ang dami-daming
babae!"

Hinigpitan ko ang hawak ko sa kamay ni Vito.

"He already lost his license, and now, he's about to lose his freedom, too—
all for what? That woman?!"

Napa-hinto si Jersey at Niko nang makita nilang nasa harap namin si Ma'am
Isobel.

"Tita..." pagtawag ni Niko. "I know we're all upset—"

"I am not upset, Nikolai! I am mad! My son used to have a bright future—
nasaan na iyon ngayon?! God, all this for a woman!" sigaw niya bago mabilis
na humugot ng malalim na hininga. "I don't even recognize my own son
anymore!"

Para akong na-estatwa na hindi maka-galaw hanggang sa maka-alis siya. Ni

hindi ko napansin na tumigil pala ako sa paghinga habang nandito siya sa
harapan ko.

"Where were you?" tanong ni Vito kay Niko.

"Precinct—I wanted to know the extent of the damage done," sagot niya. "If
this happened before, I'd probably suggest just paying off the family..." Napa-
pikit si Niko sandali at napa-buntong-hininga. "The man had a family... I love
Sancho but—" Malungkot na ngumiti si Niko. "He's got to take responsibility
for this one."

Walang nagsalita sa amin.

Walang gustong magsalita.

***

Mahigit isang araw nang tulog si Sancho. Hindi ako maka-alis sa Maynila.
Ayokong umalis. Gusto ko na nandito ako kapag nagising siya... Kasi alam ko
na sa oras na magising siya ay kailangan niya ng kaibigan.

Mali iyong nagawa niya...

Hindi ko sasabihin na tama...

Pero ang bigat-bigat ng pinagdadaanan niya... tao lang din naman siya...

"Pasensya na po, Tay..." sabi ko nang sagutin ko iyong tawag ni Tatay.

Ngayon kasi dapat iyong kasal namin ni Vito. Pero pareho kaming nandito sa
Maynila at hindi maka-alis.

"Kamusta na iyong kaibigan mo?"

"Hindi pa rin po gising."

Hindi agad siya nagsalita.

"Basta mag-iingat ka riyan," sabi ni Tatay.

"Opo... lagi kong kasama si Vito..."

"O siya... Magtext ka na lang ulit mamaya..."

Ibinaba ko iyong tawag. Tumingin sa akin si Vito.

"You're supposed to be Mrs. Sartori by this time," sabi niya.

"Mas mahalaga iyong kaibigan natin," sagot ko.

"I know," sabi niya at hinalikan iyong likod ng kamay ko. "Sucks that Sancho
won't be able to come to the wedding."

"Parang hindi kumpleto iyong kasal kapag wala siya..."

"I know," sagot ni Vito. "But Niko's right, you know? He's got to take
responsibility for this one. I've seen hundreds of cases like this—and I know
that if Tita wants him out of jail, she could easily do that... But I care about
Sancho. He needs to be accountable for this one. He can't hide behind money
anymore. We're already done with that shit."

Isinandal ko iyong ulo ko sa balikat ni Vito at naramdaman ko iyong paghalik

niya sa noo ko.

"Ano'ng gagawin natin ngayon?"

"I don't know... Wait for Sancho to wake up and know how he wants to
proceed?"

"Paano kapag... ayaw niyang makulong?"

"Then he needs to fucking grow up. We're not kids anymore. This is real life
and there are real consequences for every action."
Ilang taong makukulong si Sancho...

Alam ko makukulong siya.

Mali si Vito—may tiwala ako na gagawin ni Sancho kung ano ang tama. Kasi
hindi lang naman si Vito at Niko iyong natuto—kasama rin si Sancho roon.

Lahat kami.

Lahat kami nagbago.

Alam ko at may tiwala ako na gagawin niya iyong nararapat.

***

Nang madaling-araw ay nagising si Sancho. Mabuti na lang at nandoon lang

kami sa labas kaya mabilis kaming naka-punta sa kanya. Halos hindi siya
maka-galaw dahil ayon sa doctor niya ay may crack daw iyong sa ribs niya
dahil sa lakas ng impact ng pagkakabangga ng sasakyan niya.

"You fucking moron!" sigaw ni Niko agad sa kanya.

Tahimik lang si Sancho habang pilit na umuupo kahit pilit namin siyang tinu-
tulak pahiga ulit ni Jersey. "Where... is the guy?" tanong niya.

"What?"

"The guy..." pag-ulit ni Sancho. "There was a guy—nandito rin ba siya?"

Walang nagsalita sa amin.

Hindi niya alam.

Hindi niya pa alam na may napatay siya.

"Nandito ba siya?" tanong niya habang pilit na tumatayo. "I tried to hit the
brake—"

"Sancho, that guy is dead."

Kitang-kita ko kung paano nawala iyong natitirang kulay sa mukha ni Sancho.
Walang nagsalita matapos sabihin iyon ni Niko. Parang binibiyak iyong puso
ko nang makita ko iyong sunud-sunod na pagtulo ng luha sa mga mata ni
Sancho.

Hinawakan ni Jersey iyong kamay ko habang naka-tingin kami kay Niko at

Vito na niyakap siya.

"I... didn't mean to..." sabi niya sa kanila.

"We know," sagot ni Vito. "But he's dead."

"Fuck."

"You have to take responsibility, man. I met the family. God, I never thought
I'd go through that shit again," sabi ni Niko. Na-kwento niya sa akin na isa
iyon sa ayaw niyang gawin ulit—ang kausapin iyong pamilya ng mga
namatay. Kasi hindi niya raw alam kung paano sasabihin... kung may salita ba
na sapat? Kung paano mo mapapagaan ang loob nila kahit alam mo na ang
imposible?

Tahimik kaming naka-tingin sa kanya—naghihintay sa susunod niyang

sasabihin.

"Does my mom know?"

"Yeah."

"Can you make sure she stands down?" tanong niya kay Niko. "Nandyan
iyong pulis sa labas?" Tumango kaming lahat. Tumango si Sancho. Napa-
tingin siya sa akin. "Fuck. Sorry, Assia. Kasal mo ngayon..."

Tipid akong ngumiti sa kanya. "Mas mahalaga ka sa kasal namin," seryoso

kong sagot sa kanya. Kasama ko siya sa lahat ng nangyari. Tanda ko pa noon
nung iniiwasan ko si Vito... Kay Sancho ako suma-sabay pauwi. Tahimik lang
siya pero nandyan siya palagi kapag kailangan ko ng kaibigan.

"Sorry," ulit niya at pagak na natawa. "I was looking forward to the
wedding."
Pinahid ko iyong luha ko dahil nakita ko na nagtutubig na naman iyong mga
mata niya. Naaalala ko iyong sarili ko sa kanya... nung mga panahon na
parang tinatanggap ko sa sarili ko na makukulong ako ng 12 taon... nung mga
panahon na iniisip ko na hihinto ang mundo ko habang patuloy lang iyong mga
nasa labas...

Nasasaktan ako para kay Sancho...

Pero kailangan niyang gawin 'to...

Hindi na kami bata para tumakbo sa responsibilidad...

"God, I'm so sorry for ruining this day," sabi niya at muling huminga nang
malalim. "Can you please tell the police that I'm already awake?"

Lumabas si Niko at Vito. Sumunod si Jersey sa kanila. Lumapit ako kay

Sancho at hinawakan iyong kamay niya.

"Dadalawin ka namin palagi."

"Salamat," sagot niya. "Pasensya ka na—"

Agad akong umiling. "Kapag lumabas ka, magpapakasal ulit kami, okay?"
sabi ko sa kanya habang hawak iyong kamay niya. Kahit hindi ko alam kung
paano pa kami magpapakasal ni Vito ngayon... na wala siya... kasi siya iyong
best man dapat ni Vito... tapos sa akin si Niko...

Ang hirap magpakasal na hindi kami kumpleto.

"Don't worry, wala kayong aattendan na hearing," sabi niya. "Alam ko mali
ako. Kasalanan ko."

Hinigpitan ko lang iyong hawak ko sa kamay niya. Mali siya... pero sana
hindi mabura nun lahat nung tamang nagawa niya. Pero ang hirap kasi may
pamilyang nawalan.

Hindi mo na alam kung saan ang tama.

Ang... komplikado ng buhay.

***

Naka-upo kami ni Vito sa sofa sa condo niya. Naka-tingin kami sa TV.

Walang nanonood. Ni hindi ko naiintindihan iyong nandoon. Hindi kami
maka-tulog dalawa.

"Assia dela Serna..." pagtawag niya sa pangalan ko.

"Bakit?"

"Nothing," sabi niya na may maliit na ngiti. "I was just recalling my vow.
Today's supposed to be our wedding—and right now, our wedding night."

"Vito..." pagtawag ko sa kanya. Tumingin siya sa akin. "Parang ayokong

magpakasal kapag wala si Sancho."

"I know..." sagot niya. "He's been there through it all. It feels wrong to go
through this without him."

Humarap kami sa isa't-isa. Hawak-hawak niya iyong mga kamay ko.

"I, Viktor Tobias Sartori—"

"Ano'ng ginagawa mo?"

"Marrying you."

"Ano?" tanong ko habang may inabot siya mula sa suot niyang jacket kanina.
May inilabas siyang kulay navy blue na box mula roon. Napa-awang ang labi
ko nang buksan niya iyon. Inabot niya iyong kamay ko at dahan-dahang isinuot
iyon sa daliri ko.

"I take you, Assia dela Serna, as my wife—to have and to hold from this day
forward, for better or for worse, for richer or for poorer, 'til death do us
part."

Hinawakan niya iyong kamay ko at tumingin sa akin at ngumiti.

"I know this is not the wedding we prepared for... but that's just a mere
legality. I'm yours—heart, mind, and soul," sabi niya at hinalikan iyong
kamay ko. "You got me the moment you laid your eyes on me, Assia dela
Serna. I still remember the day I first saw you—you were wide-eyed and
looked fearful... but I also so how determined you are. I love how studious
you are—how idealistic. You're the angel to my demons and it's like God
sent one of his angels down to save me from this hell," pagpapa-tuloy niya
habang naka-ngiti sa akin. "I just... love everything about you. All my life I
thought I already knew what happiness was... but all that was nothing
compared to what you make me feel. You're literally everything I never knew
I wanted but ended up selfishly needing."

Masuyo niya akong hinalikan.

"Ti voglio tanto bene, Assia Sartori," bulong niya sa labi ko. "Siamo io e te
per sempre, lo prometto."

Ngumiti ako habang hawak iyong kamay niya na naka-hawak sa pisngi ko.
Hinalikan ko siya. Paulit-ulit.

"Hindi ko dala iyong singsing mo..."

"It's okay..."

"May hinanda din akong vow sa kasal natin," sabi ko sa kanya. Ngumiti siya
at pinahid iyong konting luha sa gilid ng mata niya. "Viktor Tobias Sartori—"
pagsisimula ko, pero naiyak na agad siya. Tumawa ako at pinunasan iyong
luha niya. "Hindi ko alam kung ano ang nagustuhan mo sa akin—"

"Literally everything," sagot niya.

"Wag kang sumagot. Hindi 'to recit," sabi ko at natawa siya habang naiiyak.
"Literal na magkabilang mundo yata tayong dalawa. Sorry kung matagal
kitang pinaghintay at pinahirapan... Ang hirap maniwala sa akin noon na may
isang kagaya mo ang magkaka-gusto sa akin... kasi sino ba naman ako?"

Agad siyang umiling.

"I love you," bulong niya.

Ngumiti ako sa kanya. "Pero salamat kasi hindi ka sumuko... Hindi ko alam
kung kailan kita minahal, Vito... Ang hirap alamin kung kailan kasi lahat ng
ginawa mo para sa akin, lahat iyon pwedeng maging dahilan para mahalin
kita... Iyong pagtabi mo sa akin sa classroom dahil wala akong kakilala...
Iyong paghatid mo sa akin sa boarding house... Iyong pagsama mo sa akin sa
pag-aaral... Ang dami... Hindi ko alam kung alin doon..."

Pinahid ko iyong luha ko.

Siguro mas maganda rin na kaming dalawa na lang ang nakaka-rinig nito
dahil parang tanga lang kaming dalawa na umiiyak.

"Pero salamat... kasi hindi ko akalain na posible pala iyong ganito... posible
pala na mahalin ako nang ganito..."

Lumapit ako para halikan siya.

"Ay ayaten ka unay," marahang bulong ko sa kanya. Naka-tingin kami sa mata

ng isa't-isa. Hinawakan ko iyong pisngi niya at ngumiti sa kanya. "Sika ti biag
ko."

"Te amo..."

"Mahal din kita..." bulong ko habang palalim nang palalim ang paghalik niya
sa akin.

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Epilogue (Part 1 of 5)

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTGEpilogue Epilogue (Part 1)

"You fucking did what?!" Yago shouted after he almost choked on his drink
after I told him that we're officially enrolled in law school. I threw a tissue at
his face. He looked so shocked. So annoying.

"We're enrolled."

"Seriously?" he asked.

"What's so surprising? As far as I can remember, I ranked higher than you

back in high school."

The asshole snorted. "That's high school," he said, waving his hand as he
wiped his face. He's so gross sometimes. "Law school is a different
playground."

I merely shrugged. How hard could that be? I mean, I was never a big fan of
studying, but if it's needed, I'd do it. I grew up following strict instructions.
So if a professor tells me that I needed to study this, then that's what I'd do.

If there's probably one thing I was good at—it's following instructions.

"Are you being serious?" he asked again.

"Yes," I lazily replied.

"But in Brent?" he asked... sounding a bit relieved? Why? What's in SCA? I

mean, Rory's there. Was he worried about Rory? Because she has a crush on
Sancho?

But he shouldn't worry about Sancho.

"Yeah."

"Okay... but why in Brent?"

I shrugged. I didn't want to tell him about the story of Sancho literally doing
this shit called love at first sight because it felt silly to me. I mean, he didn't
even know the girl. Given that she's... insanely hot, yes, but the fact still stood
that he didn't know her.

But whatever.

Brent's fine, I guess.

And it's literally just beside SCA, so if we wanted to hang with Yago, he
literally couldn't hide from us. And we knew that he's hiding from us.
Because it's not like he's good at hiding when he'd been posting IG stories of
Rory for months before we bumped into them at the mall.

Yago quickly left me when we heard Trini's voice. He's not a big fan of her—
same as Sancho and Vito. I wouldn't say that they didn't try to get along with
her, because I knew that they really did... They just couldn't handle her.

"Hey, baby," Trini said, kissing my cheek and sitting on my lap even though
there was a perfectly empty chair right in front of me. She sat on my lap and
played with my hair. "Jen's opening a new bar in BGC. She invited us."

I smiled first. And then held her hand. "I can't."

She immediately frowned. "Why not?"

I smiled still. "I need to study—"

She quickly stood up and her face was contorted in anger. I took a deep
breath. I went here to relax because I knew that once school starts, I'd be
extremely busy. I thought Trini was busy with her friends, so I called Yago to
hangout. But then she called saying that their plans got cancelled. And I knew
better than to lie to her—sometimes, I wondered if she put a tracking device
on me. She just knew when I was lying. And I didn't wanna fight. It's so
tiresome. I figured I'd just be honest.

And it's not like I was cheating on her.

She's tiring, yes, but she's still my girlfriend.

And she wasn't always like this... There were just days...

"Are you really serious about going to law school?" she asked, her forehead
creased and her hands on her waist.

I nervously ran my fingers through my hair. "Yes," I carefully said.

"Why?" she asked like there needed to be a valid reason as to why I chose to
go to law school.

"Because," I simply replied.

"Because what? Because Yago's in law school?"

I drew a deep breath. "Because... I want to go to law school," I said. I stood

up and held her waist. "Let's just go to the party," I continued. There's no use
fighting with her. If I reason some more, we'd just end up fighting and it's
really tiring.

Instead of answering, she just rolled her eyes on me and pulled me with her.

***

"You look like shit," Niko commented upon seeing me.

The plan to do advance reading and to sleep early were abandoned. I was
'partying' until 3am. If it weren't for Niko calling incessantly, I wouldn't wake
up on time to go to school.

My head's killing me.

"Thanks," I sarcastically replied.

"What happened to 'no more partying?' " Sancho sarcastically asked. This
one's very sarcastic. He's literally the most sarcastic person I know—
sometimes, it's hard to decipher if he's kidding or if he's actually serious.

"Shut up."

Niko snorted. "If I were you, I would've dumped Trini's ass a long time ago
—heck, I wouldn't even dare go within a 10 feet pole. She just reeks bad
news."

"Shut up."

"It's true," he said. "I mean, it's not like we're the greatest influence, but dude,
we've been friends longer than you've been together. How dare she tell you
that you can't hangout with us? Is she nuts?"

Here we go again.

I ignored Niko as he told the same old story—about how I wasn't able to go
to one of his birthday parties because Trini hauled my ass to some beach. But
he's convinced that Trini did that on purpose because she hated him. I mean,
they hated each other. The feeling's completely mutual.

While Niko was yapping, I just focused on finishing my water. I just

sincerely hoped that there's no class today because at this rate, I'd probably
make a horrible first impression on my professor because I was in no state to
answer properly. Yago said that professors don't usually attend first days... I
seriously hope he's right.

We were at the far end of the library. Sancho's the only one who's studying.
Niko's doing something with his phone while I chose to nap. I only woke up
when Sancho said that it's time for lunch.

Why the hell did I even go to school? I should've napped at home. This was
making both my neck and my head hurt.
"Lunch here or lunch out?" Niko asked. He's really always more concerned
with food. Typical.

"Lunch here," I said. I was in no mood to move more. My head's killing me.
Trini's friends knew that I had class today, but sure, give Vito more fucking
drink.

"Dito tayo kakain? Ang arte mo kaya," Sancho said.

"You know what? Just for today, fuck off," I told him and Niko laughed. I had
no patience for his sarcastic ass right now.

We were walking out of the library when Sancho quickly excused himself. I
didn't bother because I needed my peace. Niko was asking me what we'd eat.
He's rarely interested in anything, but food's a big deal with him.

"If the food here is horrible, let's just meet when the class is starting," he
seriously said.

"I seriously doubt if you'd study if you're alone," I told him.

"You wound my feelings."

"You only graduated because your mom donated a fucking building."

He shrugged. "I mean, hitting two birds with one stone? It's a good tax
break," he said. "And I'm not stupid, okay. I'm just distracted."

"Sure. You've been distracted since kinder—"

But I immediately halted when Niko bumped against someone. My eyes

widened a little. My eyes followed as the hardbound books fell on his feet.
That surely did hurt.

"Hala siya!" she shouted.

"Holy shit," I immediately said as I crouched down to get the books away
from her feet. I stopped midway because there was a stinging sensation
inside my head, but I chose to trudge on. The books surely did look heavy.
What the hell did happen? "Miss, I'm sorry," I said, although I knew that no
amount of apology could take the pain away. I could only imagine. These
books were heavy.

I picked the books up and stood up.

Oh, wow.

I felt a whole lot guiltier.

She looked so—

I couldn't find the right word.

"Are you okay?" I asked instead. I nervously licked my lips as I stared at the
wide-eyed girl in front of me. She looked so innocent and I really felt guilty
for causing her injury. This was Niko's fault. Why did he keep on talking with
me? He perfectly knew that I was suffering from hangover and was in no
mood to banter with him.

"Does she look okay?" Niko interrupted. "I told you to always look where
you're going," he said to me.

Oh, wow. This fucker.

The audacity to blame the one who's suffering from hangover.

"Yeah, yeah, I know," I answered instead, not wanting to argue with him
again. "Hey, Miss, are you okay? We'll bring you to the clinic—"

She shook her head.

Fragile.

That's what she looked like.

Those wide eyes and innocent face...

Was she a student here, too? I didn't want to be all judgmental but... this girl
right here didn't look like she could hurt a fly—let alone argue before a
judge.

But I knew I was wrong.

Never judge a book by its cover.

"Ayos lang ako," she replied, but her face said otherwise. She was wincing
in pain. Shit.

"Are you—" I said, but I was stopped immediately when Niko interrupted.
Again.

"We'll bring you to the clinic," Niko said, but thankfully, his phone vibrated.
It's his Dad. He'd surely answer the call. "Shit. Dad's calling. Vito, can you
bring her to the clinic?" he asked like he needed to remind me. Did he really
think that I'd just leave this girl here?

But didn't bother to wait for my reply and just left in a hurry.

So I was there, nursing a hangover and staring at the wide eyed girl that we
just injured.

I wanted to apologize, but I didn't know where to start. I knew it was our
fault—but I'd argue that it was more of Niko's fault because he kept on
talking while we're walking. And maybe a bit of Sancho's fault because if he
were with us, he'd be the one arguing with Niko and I'd be able to see this
girl and not cause her injury.

But if all those happened, I wouldn't be standing right here.

Staring at her.

What's with those eyes?

"Pwedeng patulong na lang po na dalhin libro ko sa table?" she asked.

"Clinic?" I asked, instead, because I felt like she needed to have her foot
checked. She looked like she was in real pain earlier.

"Hala, hindi na po," she said, quickly dismissing me and even smiling at me
whilst fully knowing that I was at fault—actually, Niko's at fault. Where's that
guy? And Sancho? Where were they?

I knew I was supposed to go outside to eat, but I couldn't just leave. Instead, I
sat on the vacant spot near her—what was her name again? Why didn't I ask
her?

This hangover's the fucking worst.

I didn't wanna look like a creep so instead, I still tried to study but at this
point, the words were just dancing right in front of my eyes. I wasn't able to
understand anything. I just wanted to read something because I didn't want to
sit there and just stare at her like some creep.

But when she stood up, I instinctively stood up as well.

I mean... she's injured.

She needed help.

I was watching her limping, but this girl, she really wouldn't ask for help.
Would it kill her to actually ask for help?

"Still don't wanna go to the clinic?" I finally asked when I was unable to
contain myself. It was hard watching her limp. I just wanted to carry her at
this point. She looked so tiny. And with those huge eyes? She reminded me of
the angel figurines my mom used to collect when I was younger.

She smiled.

No.

You fucking weirdo, you have a girlfriend.

"Ah... pwedeng pasama na?"

"Let me hold your bag—" I said first while I kept a distance from her. She's...
nope. Not gonna go there. I didn't even know her. She's just a girl I
accidentally injured.

"Hindi na," she answered.

"Just hold onto the railings. Give me your bag," I said. Might as well bring
her to the clinic or whatever and get this over with. I had this antsy feeling. I
didn't like what she's making me feel and I literally just met her.

"May pagkain sa loob 'to."

"Yeah, sure," I said, just wanting the conversation to be over, but I really
couldn't just dismiss her because...

Why did she sound like this?

So... fragile.

Like I shouldn't do anything that might break her.

"Baka tumapon. Madudumihan damit mo."

"I have extra in my car."

"Hindi, okay lang talaga," she said again like she's so afraid to ask for her. I
watched as she tried so hard to do things alone. I kept my distance... but at
some point, I couldn't help myself anymore.

And God knows I did try to stand down.

"For God's sake," I said before I scooped her into my arms. She weighed
next to nothing. I kept my gaze in front of me. I felt her staring, but I didn't
want to stare back because she's so close. "Hold your bag."

"Hala, ibaba mo ako!"

I ignored her and began walking. I stopped myself from chuckling when I
noticed how her face reddened a little when some people stared at us. I just
walked faster because maybe she's really embarrassed and I didn't want to
embarrass her further. She really did look like someone who didn't like being
in the center of attention.

"Hala, sabi ko sa 'yo pabayaan mo na lang ako, e..." she said. She was
looking at my shirt and that was when I noticed that there was something on
my shirt. It smelled like... food.

And I didn't know if it was the hangover or what but I felt like retching. I
stopped for a while and tried not to breathe. This was making me dizzy.

"Uy—"

"Quiet, please," I said in the most respectful way I could possibly muster. I
needed to... breath. I wasn't really feeling my best right now, but I needed to
carry her because it's painful to watch her try to walk. And my head was
killing me and I couldn't breathe with that smell on my shirt and I didn't
wanna drop her. I needed to concentrate.

I saw the clinic, but decided otherwise. She needed x-ray. Those books were
thick. I wouldn't be surprised if she had a fracture or something.

"Let's go," I said.

"Saan tayo pupunta?"

"Hospital. You need x-ray."

"Hala, hindi na. Gagaling din ng kusa 'yan."

"Are you serious?"

"Oo. 'Di naman 'to first time na mabalian ako," she said.

"If it's about the money, don't worry, we'll charge it to Niko."

I'd have her take all the exams whatsoever. I knew that Niko wouldn't care
about the expense, but I just wanted to get even.
"Yung lalaki kanina?"

"Yeah. Since this is basically his fault," I told her because she needed to
know that I wasn't normally that distracted. It really was Niko's fault.

She pouted.

No.

I immediately chastised myself.

"Kayong dalawa bumangga sa 'kin, e," she reasoned.

My lips parted. "How can you be so sure? You were carrying a tower of
books."

"Syempre, dalawa kayong nag-uusap... Saka kung siya lang may kasalanan,
'di dapat nakita mong mababangga niya ako? Bakit 'di mo tinulungan? Ibig
sabihin, may kasalanan ka pa rin, 'di ba?"

My lips parted yet again.

I was surprised.

Didn't know she had it in her.

She's really... interesting.

***

"What..." I asked as I kneeled down and picked up my books. Why was she in
my unit? What's the point of privacy? I quietly picked my books up as I heard
Trini shouting. I drew a really deep breath when I saw some of the pages of
my books crumpled. Haven't had the chance to read them yet. Fuck.

"Trini—"

It was like my heart stopped beating when I saw something passed just an
inch from my face. I didn't know what it was—not until I heard the sound of
the glass breaking right behind me.

"Who the fuck answered your phone!" she shouted. "Are you cheating on
me?!"

My lips parted in confusion.

What was she talking about?

"What?"

"Who's the bitch, Vito?!" she shouted, picking another glass to throw again. I
quickly bridged the gap between us and held both her hands because she
seriously needed to fucking calm down.

"I'm not cheating on you," I repeated like a broken record.

"Fucking liar," she spat. "You cheated on me before, remember?!"

"Trini, you literally broke up with me, remember—"

But I wasn't able to finish what I was saying when she quickly got out of my
grasp and had her hand landed right on my face.

"You know I didn't mean that!"

I sighed.

She literally dumped me through text.

Disappeared for a month.

What the hell was I supposed to think?

"I know. I'm sorry," I said instead because it's been a long fucking day and the
last thing I needed was to argue with her. About that. Yet fucking again.

But she was far from done.

She just had to tell me again about how I 'cheated' on her while she was on
vacation. How my friends are devil because they're the one who introduced
me to the girl I cheated on her with. But I didn't even know the girl—she was
just someone I met during a party that Lui threw. I stood there and quietly
listened to the words that had been repeated a thousand of times already.

And when she finally had enough, at least for the night, I quietly picked up the
pieces she left.

***

"What?" I asked when I saw Sancho staring at me. Instead of answering, he

just touched the side of his eye. "Shut up," I replied when I realized that he
was pertaining to the small cut I got from Trini.

"You're stupid, you know that?"

"And you're a genius," I sarcastically replied.

"At least I'm not in some fucked up relationship."

"At least I'm not acting like some kindergartner around his crush," I quickly
replied and that earned me a crumpled paper thrown right at my face. I
laughed. "Just talk to her."

"Di madali."

"I mean, you do know how to talk to girls, right?" I sarcastically asked.
Sancho, at least at his peak, had no problem talking to girls. I mean, he wasn't
a whore like Yago and Niko, but he knew what he's doing. But not around
Isobel. He's like a kid around her.

"Ewan ko sa 'yo. Malaki ka na," he said before he stood up and left me. He's
so weird.

I concentrated on trying to study. My head was still kind of aching from last
night's row, but I appreciated the fact that studying took my attention away
from Trini. I just needed a break. I didn't know how much more I could take
if I wouldn't let myself get distracted.
After a while, I stood up because I'd been reading for a few hours now and I
wanted to take a walk outside. After few hours of reading, my mind really
couldn't process anything anymore.

And it's not like my friends were here to at least talk to me.

Where the fuck were those two?

I was about to whip my phone out from my pocket when I saw her walking
towards me. She wasn't looking at me—she was looking around like she
wanted to find a seat. But every spot's already taken—well, there's a free
spot beside me because I really thought Niko and Sancho would study with
me, but what did I know? Those two ditched me. Again.

"Hi."

She stopped on her tracks. And then she looked at me with those wide eyes
of hers.

"Hello," she said but then she quickly turned her back on me. She took a step.
But it was as if there was an alarm that rang through my system. I took a
quick step so as not to widen the gap between us.

"I have a vacant spot beside me," I said.

"Ay, hindi na po," she quickly replied like she couldn't wait to get away from
me. What... happened? Did I do something wrong? As far as I could
remember, I just brought her to the hospital. Did I say anything offensive?

I was trying to rack my brain trying to remember. She didn't look like
someone who'd just avoid me for nothing. Surely, I did something to make her
act this way. I just needed to know what so that I could explain and then
apologize.

"Ano nga pala..." she said. My attention immediately went to her. "Nung
umalis ka kasi nung isang araw, may tawag nang tawag sa 'yo... Akala ko
emergency kaya sinagot ko... Pasensya na kung nag-away man kayo ng
girlfriend mo... Hindi ko intensyon..."
My lips parted.

So... that was what it was about.

She's the one Trini was talking about. I didn't think any more about that
because being accused of cheating became just normal for me. I thought she
was just imagining things again.

But Trini talked to Assia?

I wanted to ask her what Trini told her... knowing her, she wouldn't mince
words and I really didn't feel comfortable with the idea of her talking to this
girl in front of me.

"Yeah, I know. Don't worry about it," I just said—biting my tongue to stop
myself from asking if Trini said anything to her.

But maybe she did.

That's why she seemed so keen on avoiding me.

Fuck.

Should I ask?

"Baka nag-away kayo," she said, sounding worried.

"It's fine," I replied, trying to assure her that nothing happened. I discreetly
tried to place my hair in front of the cut on the side of my eye. She didn't look
stupid—maybe she'd put two and two together and realize that this cut on my
face was from my girlfriend—

Or maybe not.

It's not like my own family notices whenever they'd see me with a cut or
bruise.

It's either they were really oblivious... or they just didn't care.
Either way, what's the sense? I didn't want to talk about it anymore.

"Ah, okay..." she said, turning her back on me again.

She was about to walk away, but I didn't know what came to me when I
decided to pull the holder on her bag. My eyes widened a little. What the
fuck, Vito? What's the fucking plan?!

She turned to look at me with her forehead slightly creased. Of course she'd
be weirded out! What the hell was I thinking? She literally didn't know me.
For all she knew, I was just this random guy who injured her and whose
girlfriend shouted at her (possibly) and now, the guy who pulled her by her
bag.

Really great, Sartori. Way to go.

"There's a vacant spot beside me," I casually said. I really tried my hardest to
sound as casual as possible.

"Di naman ako bingi. Narinig ko kanina," she replied. My lips parted a little.
I wanted to say wow, the audacity... but to be honest, I was just pleasantly
surprised.

So, she's not all that kind.

I was wrong.

There's more to her than I imagined.

"Then why are you still leaving?"

She sighed. I didn't know why I felt bad. Was this connected to Trini? I really
wanted to ask her what Trini told her... and apologize on her behalf.

"Di ako tiga-Maynila, Sir..." she said, keeping her head down. "Nandito lang
ako para mag-aral. Ayoko po ng gulo."

My lips parted in confusion. "I'm asking you to sit beside me... What 'gulo'
are you talking about?"
"Iyong girlfriend mo—"

"Well, she's not here."

"Ayoko po ng gulo."

What... the hell did Trini told her?

"Fine..." I said instead. I went back to my spot and grabbed my things. "There
you go. You can stay there," I told her.

"Ha? San ka mag-aaral?"

"There are tons of coffee shops around," I replied, smiling at her even though
curiosity was truly eating me. "Study well, Assia. See you in class."

I told myself to just keep on walking although curiosity was really eating me
alive. Was she looking at me as I walk away? Was she curious about me?
What was happening?

"Break up with her," Niko said, just appearing in front of me out of thin air.
He was holding a burger.

"What?" I asked, confused.

"Trini, the crazy bitch. Dump her sorry ass."

"Please stop talking right in front of my face when you're eating," I said,
taking a step back because I could smell the burger from where I was
standing. Niko rolled his eyes.

"Saw that," he said.

"Saw what?"

"You. And our classmate. You like her," he said, wiggling his eyebrows.

"Shut up."
He laughed. "What the fuck happened in the hospital? Left you two alone for
a few hours, and here you are, catching feelings for the girl? Come on, we're
friends! Share!"

I spent the entire afternoon dodging questions after questions. He's fucking
relentless. Where the hell was Sancho? I'd seriously pick Sancho as my study
buddy over Niko any day. Niko's all about complaining whereas with
Sancho, he'd help me when I get confused with shit.

***

Niko and I were walking towards the elevator. Sancho texted saying that he's
also already on his way. Niko was asking me to give him a quick run-down
of the topic for tonight. This fucking asshole just talked my ears off the entire
day and didn't even bother to study.

He's making us look bad.

"Go ask Sancho," I said when Sancho finally caught up with us.

"About?" Sancho asked.

"He's asking me to give him a summary of tonight's topic."

"Gago ka ba?" he asked Niko and then they started to bicker. I got the airpods
from my bag and was about to plug them to my ears when my eyes widened
when I heard Niko shouting the name.

"Hey, Assia!" he suddenly shouted. "Hey, Assia!" he repeated again as if the

first one wasn't enough.

"Fuck," I uttered. "I'm gonna kill him."

"Let me watch," Sancho replied while we got inside the elevator.

We got in first. She was standing in front of us. I was watching her and I saw
how she was grimacing a little and was trying to switch from both shoulders
the weight of her bag.
"Have some decency," Niko whispered. "You have a girlfriend."

"Fucker, I know."

"Break up with Trini," he said in a singsong voice.

If she weren't in front of us, I wouldn't flicked Niko off because he'd been so
fucking annoying. Maybe we should've just tricked him into enrolling in SCA
while Sancho and I enrolled here. I mean, we'd been together since high
school. And even post-college, we also traveled together. I was tired of his
stupid face.

She adjusted the strap of her bag once more.

Fuck it.

I pretended to play with my phone as I pulled the strap so she wouldn't feel
the weight. It was okay. I mean, for me it was nothing... but for someone her
built? This surely was making her shoulders ache.

I wanted to ask why was she lugging all these books behind? But it's not like
we're friends and I could just ask her. She made it very clear that she didn't
want gulo—whatever that meant.

"Yung bag ko," she said. My grasp on the phone immediately tightened.

"What about it?" I asked, feeling so weird because why could she make me
nervous with just a few words?

"Bitawan mo," she commanded.

So I did.

But my eyes widened when she dropped to the ground at the same time with
her bag.

"Dude, what the hell!" Niko shouted as he caught her in his arms. My eyes
widened again. Shit! What the hell?! Why didn't I think that dropping her bag
suddenly would result to this? I just... she said drop, so I did! Why was my
mind failing me when she's around?

I remained silent not because I wanted to, but because I felt guilty. Damn
Niko for asking me like that. What was he trying to paint? That I intended to
injure her? It was a freaking accident! She just said drop, so I did! I was
practically raised to follow instructions, so I just sometimes do things
without so much as asking why the fucking hell would I do that.

"Gusto mong tumabi sa amin?" Sancho asked.

I wasn't one who gets... excited easily.

I wasn't one who gets nervous.

If I get something, then thank you.

If not, then maybe it's not for me.

So, why was I waiting here like it's a matter of life and death?

But then she smiled.

Fuck.

I needed to break up with Trini.

***

"Niko," I said when he answered the call.

"What?"

"Can you go to school early?"

"No, thanks."

"Please?"
"Say it with puppy eyes."

"Fuck you."

He laughed. "Why do I need to go to school early? It's fucking 7am," I said.

"The seats get filled easily," I replied. I really didn't care much before, but
it's been weeks since I started saving seats for her. She didn't ask me. I really
didn't formally offer... but I like saving a seat for her. That way, she'd have
one less thing to worry about.

"So?"

"And I won't go to school today."

"Why?"

"Party."

"Oh. That. I thought you'd skip?"

"It's my birthday party."

"More like a business party," he said. "I'll throw you one this Friday, okay?"

I raked my fingers through my hair. Trini went to Europe for more I didn't
know how long. And I wasn't that much of an asshole to just break up with
her through text or whatever. I'd been waiting for her to come home so that I
could formally ask her to just end this relationship. For both our sakes. I
didn't know what's the sense of this, still. It's like we're still together
because... honestly, I didn't know why. It's been going on for so long that I
forgot the reason why we're together in the first place.

"Trini's there," I just said.

"So... you'll break up with her?"

"Yes. And you're so invested."

"Whatever," he replied.

"Get your ass up and go to school already."

"Yeah, yeah."

"I'm serious," I said and then gave him instructions. It's really wild out there.
I never realized that saving a spot in the library could be considered as an
extreme sport. I remember back in college, the library was just some place
you go if you wanna nap. But in law school? People were really studying. It's
wild out here.

"Fine. I'm gonna go. But this is your birthday gift from me already," he said
before hanging up the call. If Sancho weren't busy, I'd never in a fucking
million years ask Niko to hangout with Assia.

***

My face felt numb from constantly smiling the whole time. Niko's right though
—this was not a birthday party but more of a business party. It's okay, though.
I was used to it already. Besides, I really didn't treat this as a birthday party.
It's nothing but business. My real birthday party's the one I celebrate with
friends.

"Trini," I called when I spotted her. She's here but she constantly
disappeared. I'd been meaning to talk to her. But not now—not when
everyone's looking. Or maybe now? Could she throw things at me in the
presence of other people? It's unprecedented... but with her, you'd never
really know.

"What?" she sharply replied. She was holding a flute of champagne. Great.
She's drunk. How could I fucking breakup with her now? I needed her in her
right state of mind so that she couldn't deny that I already broke up with her—
because that has happened before. It's not like I never tried to break up with
her. It just never really... took effect.

"Can we talk?"
"About what."

I wasn't able to answer. She stared at me sharply. And then turn her back on
me. Great.

I quickly followed her. I really needed to talk to her. I wanted to break up

with her. I wouldn't let myself be a fucking cheater. Now, looking at Assia's
already enough. But soon? I knew I was so close to falling head over heels
with her and I really didn't want to do that while I was still in a relationship
with someone else.

It's messy.

And both of them didn't deserve that.

"Trini," I called before she could get inside the powder room.

"What?"

"Let's talk."

"I'm busy."

"Five minutes."

"No," she said before she got inside the comfort room. I waited outside. I
really needed to break-up with her. I didn't like feeling guilty every time I'd
look at Assia. Because sure, I wasn't really doing anything... but it's still
cheating nonetheless.

I stood there.

"Trini," I said after I knocked. It seemed as though she knew that I was
waiting outside. "Trini, let's talk. Please."

She remained silent.

"You can't hide there forever."

"Try me," she replied in a slurry voice. Did she fucking bring a champagne
with her? She sounded drunker.

"Trini—" I said again, but my phone vibrated. I checked it to read the text.

My lips parted when I saw what Niko fucking sent me. It was a stolen picture
of Assia eating a cake.

'What the fuck?'

'This is my birthday gift to you.'

'Fuck you.'

'No, thanks.'

'Niko I swear to god'

'Hahaha lol you pikon.'

I drew a deep breath and sighed.

'Also I heard there's a quiz but enjoy your birthday!'

I knocked one more time. I even tried to open the door, but it was locked.
God, she's really something!

I got out and headed straight to the parking. I drove straight to school. There
were lots of people, so I really didn't think they'd mind. Besides, who were
we kidding? Everyone there knew that it's more of a party for networking and
less about celebrating me being born in this world.

I removed my coat and headed straight to the building. Upon entering the
room, I immediately saw Assia and Nikolai. The devil was grinning at me.
He really knew how to get to my nerves, this asshole.

"The fuck?" Niko said, his face red from trying to contain his laughter.
Scratch that—he wasn't trying to hide anything. He clearly looked like he
was enjoying my agony.
"That's my seat," I pointed out because I was so close to wringing his neck.

"So territorial," he said, standing up as he shook his head.

"Excuse me," Assia said. My eyes widened in shock when she just... ignored
me and just looked at Niko. The fuck? "Niko..."

"Oh. Sorry. I forgot," Niko replied, handing over her notebook. "I'll borrow
that later, okay?"

I was gone not for one day.

What the hell happened?

"You didn't even change," Niko said, making fun of me. If Assia weren't
sitting right beside me...

"You said there's a quiz!" I said instead of the truth that this asshole sent a
picture of Assia that made me go running here. I mean... that was really the
reason? But also, there's no sense in staying in the party because it became
clear to me that Trini would never break up with me. I knew that her family
wanted me for her—because my family wanted her for me, too. But thing
was, I was tired of it anymore.

And I didn't want to be a cheater.

I finally found someone I like.

Couldn't stay in that relationship any longer.

"You gullible piece of shit. You really came here in your tux."

"You said there's a quiz!"

"Oh, please. You have a spare in your car. Just say you wanna go here in your
tux. It's okay."

"Fuck—" I bit my tongue. Niko laughed and motioned me having a halo

whenever I was in front of Assia. He's the fucking worst.
"I won't be surprised if one day, you'd be canonized," Niko said.

"Just fucking shut it."

"You're like this whole other person in front of Assia. So deceitful."

"Fuck you."

"You and your limited vocabulary," he said. He's such a fucking asshole. Just
because he speaks more language than me? Such a fucking prick.

I tried so hard to concentrate on just studying, but it seemed like there's no

class tonight. I was quite certain that Niko was really trying to test my
patience.

"What are you doing?" I asked when Assia was busy elsewhere.

"What?"

"What's with the fucking cake?"

"Nothing."

"Niko."

"What? You're not her boyfriend—"

"Do you like her?" I asked.

Instead of answering straight-up that he didn't like her, Niko just stared at me
and licked his lip. For a moment, I didn't like what was happening. Niko's
been my friend for the longest time. I really didn't want to fight over a girl—
that's... immature.

But damn, I really like Assia.

I really didn't know what will happen.

Maybe I'll hate Niko for a while, but I'd have to get over it.
But also... he's my friend. He wouldn't do that to me.

"No," he said after a few nerve-wracking seconds. "But... see this as me

giving you extra-push to break up with Trini—" I was about to speak, but he
quickly cut me off. "You know I really don't give a shit about who you date or
screw, but Trini's bad news. And we both know you don't want her anymore
—at least not like before. You're just dragging this hell you created, Vito. Get
out of it. For fuck's sake."

My lips parted in surprise. Niko... god, he really tried to stay out of my

relationship with Trini. He wouldn't even go to a party if he heard that she's
coming, too.

And for him to say this?

Was it really that bad?

And obvious?

I tried to keep quiet as Assia and Niko talked about cake. Assia's smiling, so
that's good. I mean, what could I do? If she likes hanging out with Niko, it's
not like I could stop her. After all, I noticed she didn't have much friends
here. And Niko's a really good friend—the kind who'd stick with you and
who always got your back... sometimes to the point of absurdity.

She deserves that kind of friend.

"Bye," she said, smiling at Niko. I couldn't help but roll my eyes. I did try to
not react, but it was as though the eye-rolling, at this point, was involuntary.
"Salamat sa cake."

The cake was on Assia's lap.

So... cake? That's her favorite?

"Okay ka lang?" she asked.

"So... what's up with the cake?" I couldn't help it anymore. I really dind't
want to question her friendship with Niko. She deserved to have friends here
in Manila, and I would never hinder her from having friends.

"Sayang... Sana sinabi agad ni Sir na hindi siya dadating para hindi ka na
sana umalis sa party..."

I stayed silent.

She didn't answer my question.

What's up with the cake?

I was trying to come up with a way to ask her about the cake again, but Trini
suddenly called. I wanted to just end the call because that would just start
another fight. I didn't know for sure what Trini said to Assia, but I was sure it
was bad. If she could do all those things to me, what more to someone else?

What more to someone as softspoken as this girl beside me?

'Why did you just leave?! I'm all alone here!'

I saw Assia reading the text. The guilt on her face made me guilty.

"Sorry about that," I said. If I could, I would've never let her read that. I
knew she felt guilty—but this thing with Trini had been going on long before
she came into my life. It was about to end... but I just didn't know how for
sure. And I didn't know why... because it was working. Kind of. She's always
away. It's only a problem when she's here.

"Let's go," I said. I couldn't get my mind off of that cake. If that was her
favorite...

I could get her cake, too.

"Ha? Saan?"

Fuck.

I still have a girlfriend.

I kept silent. I shouldn't think about the possibilities with her—not when I
was technically still with someone else. That's wrong. And unfair. For
everyone involved.

But—

God, why was I so good at contradicting myself?

Assia looked so confused when we stopped in front of the cake shop. I got
out and she followed me.

"Strawberry shortcake," I said.

"Binilhan na ako ni Niko ng cake... Aanhin ko naman ang maraming cake?"

I took a deep breath and fought so hard not to frown. God, I really hated Niko
at this point. He shouldn't have texted me her picture. So what if Niko
brought her cake? She deserved that cake, for sure.

She deserved it.

So she's getting one for me, too.

"Then leave the cheesecake with me," I replied. Right. I'd just... eat it. I
wasn't even a big fan of sweets. "Let's go. I called earlier. They have your
shortcake."

I subtly smiled when I saw the look on Assia's face when we got in. She
looked so surprised. Her eyes widened more—if that was even psosible. She
looked so cute. Had I known that cake's the way to make her smile like this, I
would've brought her some a long time ago.

"Pwede bang isang slice lang?" she asked while looking at the cakes.

"I don't think they sell per slice."

"Hindi ko naman mauubos..."

"But I thought Niko was about to get you a whole cake?"

"Oo nga... pero kapalit 'yun ng notes ko," she said. That ass. He really bought
her notes? What a lazy ass. "Sige na nga. Kapag hindi ko naubos, dadalhin ko
sa school bukas."

"Deal."

I called earlier to check if there's a strawberry shortcake because I didn't

want to bring her here without a shortcake. I paid for the cake and even asked
if it was possible to add more strawberries, but the lady said that it'd destroy
the cake. She also said that I can place an advance order and they'd make a
cake with lots of strawberries. So, I did exactly that.

I looked at Assia through the rearview mirror. The box of cake was on her
lap. She looked happy. I smiled to myself. It's so easy to make her happy.

But the happiness was cut short when another message popped on the screen
of my car.

'How could you leave your own birthday party?!'

Assia looked at me. The happiness on her face was replaced by sadness. I
wanted to assure her that Trini's anger was directed at me and only me. But I
knew that she wouldn't believe that.

And I also knew that even if I deny it to myself, it's my own doing. How the
fuck could I let myself like someone else while fully knowing that I was still
with someone?

I knew it was wrong—in all fucking level...

But Assia.

"What—"

"Birthday mo pala tapos ako binilhan mo ng cake," she said. She kept silent
the entire ride. But she broke the silence to tell me that. She unbuckled her
seatbelt and looked at me. I was nervously waiting for her to berate me or
whatever because she knew that I had a girlfriend and she already asked to
be excluded from the narrative.
Yet here I was.

I was still here.

My lips parted in... surprise when she began singing happy birthday. I
blinked in confusion. I thought–

"Make a wish. Nagkaka-totoo daw 'yun," she said as she held the cake close
to me. I was just staring at her. In awe.

How could one person make me feel so many things?

She barely did anything.

Yet it felt like everything.

"Bilis na. Isipin mo na lang may sindi iyong kandila."

I stared at her for a while... I let myself stare at her. Then I looked at the cake
and briefly closed my eyes.

"Pagdadasal ko na magka-totoo," she said after I blew the imaginary fire.

"Yeah... Me, too," I said.

I wish my wish would come true—I really wanted to be free so that I can
finally stare at you without having guilt eat me up inside.

***

We were quietly studying—and by studying I meant us studying and Niko just

bothering Assia. He was asking to photocopy Assia's notes and I was trying
to ascertain if it was really okay with Assia or if she was just too polite to
say no.

"Take a picture—it'll last longer," Niko said.

"Shut up."
"If she were an ice cream, she would've melted—"

"Oh, fuck off."

"Never," Niko said, smiling annoyingly. Tsk. He's the worst.

"Hala..." Assia suddenly said. I immediately looked at her in alert.

"What?" I asked, but she didn't say anything. She was just staring at her
phone. I waited for her to speak, but she was just staring at the phone. She
looked worried. I got the phone from her and read it. It was just a message
from the beadle telling us to buy a book.

"What's the problem?" I asked.

"Sa tingin mo ba magagalit si Atty kung ipapa-photocopy—"

"The book?"

"Magkano nga ulit?" she asked again. She looked really worried...

"Do you need the book?"

We went to the bookstore after we ate. Assia left to withdraw money. Niko
and I went inside the store.

"2 of this title, please," I said.

"Aww. Your treat? Thanks," Niko replied.

I ignored his remark. I paid for the books. I asked the saleslady to put the
books in separate paper bags and then handed one to Niko. "Please give this
to her."

"Give it yourself."

"Just give it to her."

"Why me?"
"Because I still have a girlfriend."

"Ugh."

"I'm breaking up with her, okay?"

"Can you hurry?"

"Do it yourself."

"No, thanks. You know she's the missing child of Satan," he said, making
faces.

I listened as Niko gave the book to Assia. And then I listened to them banter.
I was jealous. A bit. What if Assia develops feelings for Niko? I mean, as
annoying as he was to me, I knew that that's not his effect to girls. I literally
watch as girls throw themselves at him.

But Assia's not like that.

She just wants friends—I could see that.

So, they could hangout as often as they'd like. I'm happy for her.

I excused myself because I really wanted to be free from Trini and I could
never do that if I'd avoid breaking up with her. I'd ask her friends, but they
didn't like me—the same way my friends didn't really approve of her.

I headed straight to her unit.

I stood there for minutes—trying to gather myself together because I really

needed this to end tonight. I couldn't and didn't want to live like this anymore
—to feel guilty every fucking time when I perfectly knew that there's
something to be done to alleviate the guilt that I was feeling.

Five minutes.

I stood there for five minutes, trying to come up with a rational way to make
her understand why we should just end it instead of prolonging the inevitable.
Because she's not stupid—she couldn't be that stupid to think that it's still
working between us.

But fuck.

It was never easy... breaking up with someone.

There were memories—both the good and the bad. And it's just never easy...
at least for me. I wished I were someone who could just break it off with
someone like it was just ripping the band aid off.

I was trying to practice my speech when the door opened. My eyes widened
when I realized who it was right in front of me—

"Oh, hi there," Justin said, raking his fingers through his messed up hair. The
door was widely opened and I could see Trini walking with just her shirt and
underwear.

I was stupefied.

What the fuck?!

She had the audacity to accuse me of cheating on her when she's the one
who's doing it?!

And with Justin of all people?!

"Trini!" Justin shouted. "Your boyfriend's here," he continued. I was glued on

my spot. Justin patted my shoulder. "Finally. Thought you'd never know," he
said before walking past me.

I wanted to—

No.

Trini was looking at me. There was no remorse on her face. What the hell
was wrong with her? I just caught her—

No.
Don't go there.

"Let's end this," I said. I took a deep breath. "You can tell your friends that
you dumped me. I really don't care. I'm just here to say that it's over—"

My eyes widened when she threw a fucking shoe right at my face! What the
hell!

"Fuck you, Vito! You're the one who cheated!"

"I didn't cheat!"

"I'm not stupid! You're cheating on me with that probinsyana!"

"Trini—"

She fucking threw something right at me again, but missed it—hitting the door
of the unit in front of her. This has happened before. I didn't come here to
have a row with the other tenants.

"Will you please stop throwing things!" I shouted when we got inside her
unit.

"I will if you stop cheating on me!"

"You're the one who cheated!"

"I just fucked Justin—you, you'd been eye-fucking that probinsyana—"

"God, stop including her!"

"And why not?! You didn't touch her, sure, but it's still cheating, Vito! Fuck
you! You don't have the moral high ground here!"

I stared at her.

I knew she was right.

That's why I wanted to break up a long time ago.

"What?! Say something!"

I slowly shook my head. "You're right—" But she pushed me away. She
continuously hit my chest and slapped my face. "You're right, Trini—"

I stood there and took it all in.

I just didn't have it in me to fight with her anymore.

I just wanted her to let me go.

"You fucking cheater!"

She kept on shouting.

And shouting.

"Are you done?" I asked.

She stayed silent, but she was breathing deeply. I turned around. I was ready
to leave. But then she called my name. I looked around and there it was again
—

"Fuck you!" she shouted as I left with my bleeding hand.

***

Sometimes, I thought it was better that I was staying at the condo. That way,
my family wouldn't know about what's happening with Trini and me.

Sometimes, I'd also think that they knew...

But they just chose not to say something.

It's just better for everyone else—except for me.

"Thanks."

Sancho just quietly sat there. He was looking at me. "Tapos na ba?"
I nodded. "Yeah."

"Really over this time?"

"I think so."

"Ano'ng you think so? Tapos na ba talaga?"

"Yeah."

He didn't ask about the huge cut on my palm. I mean, I considered myself
lucky. Years with Trini really did develop my reflexes. If not for that, I'd be
having a huge ass stitch on my face.

"What's your plan now?" he asked while driving me to my condo.

"What?"

"You broke up with her because of Assia, right?"

"Why'd you think that?"

"Because Niko's been up your ass for years telling to you break up with her
—but a month with Assia and all of a sudden, nakipagbreak ka."

I remained silent.

"You're my friend and I know you really like her... but careful with Assia," he
said.

"I know," I replied because I knew what he meant. She's different. She's very
focused. And even though I was technically already single, I knew that didn't
mean that we'd be together. I knew it wasn't that easy.

But I was willing to wait.

Question was... would she let me?

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Epilogue (Part 2 of 5)

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTGEpilogue Epilogue (Part 2)

I felt like I was hallucinating when I read Assia's text. I tried to read it again
and again to make sure that I was reading the right thing.

But I read the same words.

She said that she's here.

In the building.

But... why?

I willed every last energy I had in my body to get up from the bed. I'd been
feeling under the weather for a while now... I seriously believed that it was
my whole system adjusting to the fact that finally, Trini's out of my life.

She just had that effect.

Plus the long sermon I got from my Dad.

Everything was just making me sick.

I tried to fix myself up to look presentable. I wore a jogging pants and white
shirt. I looked okay—except for the fact that I almost gave myself a shock
when I looked at the mirror. I looked like I was on the verge of dying. I was
pale and all that shit.

"Vito!" she shouted when she saw me. Tsk. I even frightened Assia.
"What are you doing here?"

"Ah... 'Di ka kasi sumasagot sa text."

I looked at her.

Was she... concerned?

But why?

"Pumunta ba si Niko kagabi?" she asked. I tried to hide my frown. Fucking

Niko. He wish he'd choke on whatever he's eating right now.

"Yeah," I simply answered because I didn't want to discuss Niko with Assia.
It's making my head ache even more.

"Ah... Papasok ka mamaya?"

"Have you eaten yet?"

I changed the subject. I didn't want to lie to her. If I tell her that I was sick,
then she'd probably ask why and then I'd have to lie about what happened
with Trini and my family. And she's so... nice. She deserved the good things.
And I knew that I was far from good—that's why my friends were teasing me
about being deceitful when I was in front of Assia.

But it wasn't like I was purposely deceiving her.

She just... she just makes me want to be good.

Was that so bad?

"Pagbalik ko sa school," she said. "Pumunta lang ako kasi 'di ka sumasagot,
e. Baka kako kung ano na nangyari sa 'yo."

I just smiled at her.

She was worried.

Why do I feel kilig?

"Yeah... Sorry about that. My phone wasn't with me yesterday."

I saw that she was staring at the bandage on my hand. I placed my hand on my
back. I really didn't want to discuss Trini with her—at least not yet. I had yet
to apologize for whatever Trini said to her.

"Papasok ka ba mamaya? On-deck ka kasi, e," she said. I drew a deep breath.
She was worried. I licked my lower lip and begged myself not to smile
because I didn't want to freak her out. I knew she had priorities... I didn't
want to scare her away. I was willing to wait. I was willing to take time.
Because she's worth it.

I drank meds again. And then made sure that I was in the condition to drive
because I didn't want to injure Assia again. It was still haunting me how I
caused her to have a fracture. She's so cute and how dare I injure her?

I brought Assia to one of my favorite restaurants. I noticed that she's always

bringing baon with her. Sometimes, I was tempted to ask her to give me some
food. I just wanted to know what her food tastes like—but even before I
could ask, Niko would be his usual fucking annoying self and tell Assia how
picky I was when it came to food.

I swear he's just so annoying.

"I usually order pancakes and bacons here," I said when I noticed that she
was staring intently at the menu that I wouldn't be surprised if she bore holes
on that. "I'll have continental breakfast," I said to the waitress. "Assia?"

"Ah... Water na lang."

I laughed. She's adorable.

"Make that 2," I said, ordering for her because I knew that she must be shy.
She's a shy girl. Sometimes. But I knew that she's not completely shy because
sometimes, she'd show her audacity.

"Wala nga akong pera."

"I told you it's my treat."

"Wag mo na akong ilibre," she said. I pursed my lips together. There's the
audacity. "Baka magalit na naman sa 'yo iyong girlfriend mo."

My smile fell when I heard what she said.

I reached for the glass of water and drank it.

Here we go.

"Trini and I broke up."

I was watching the expression on her face.

Was she... relieved?

Curious?

What?

But she just avoided my gaze.

"Ah... I'm sorry," she simply said. I couldn't fathom what she was thinking.
Sometimes, she's just hard to read. And I wanted to know everything there
was to know about her—if she'd let me.

But I knew that I had no rights.

She's so focused on her studies.

I could only take what she's willing to give.

"It's fine. It was long overdue."

I needed her to know that whatever happened between Trini and I was not
her fault. Sure, in Trini's world, it's probably Assia's fault... but I knew that it
wasn't her fault. I just didn't have the right motivation to break up with her
then. I was dragging it because what the hell? It was only bad when she's
around. And she's almost always somewhere. So, what's the rush? Why give
myself the extra headache because I was sure as hell that I'd have to explain
to my family why I broke up with Trini.

The good outweighed the bad.

But then Assia came.

Suddenly, I needed to be free.

Because I didn't want to look at her and know that I couldn't and shouldn't
because I was with someone else.

"Magiging okay ka rin," she said.

"I'm already okay," I replied, looking at her and smiling. How could one
person make everything okay? It's so fucking weird.

***

Assia had been so busy.

She's working.

I love that she's working and earning money, but I was worried about her,
too, but she always looked tired. I wished I could do something for her.

"I know she'll be offended if I give her money," I said.

"Gago, malamang," Sancho said.

"What do I do?" I asked.

There was a quiz and it was very obvious that Assia didn't fare well. I didn't
know what to say or what to do... She'd always done good with her studies.
This work was really taking a toll.

"Just let her be. Makaka-adjust din 'yan," Sancho said.

"You know maybe it's your fault," I said because as far as I was concerned,
Sancho's family grabbed or stole whatsoever most of the lands in Isabela.
Maybe that's the reason why. I didn't know. I just needed to know what I
could do.

"Right!" Niko interjected.

"Di ka kasali sa usapan," Sancho said.

"Fuck you."

"Shoo," Sancho said.

Assia's been quiet. I walked beside her. Maybe this was what I could do for
her—to just stay here... in case she'd need someone to talk to or even to just
listen. Whatever she needed.

"You want ice cream?" I asked, unable to look at her sad face. I wanted to
give her a hug, but I knew that it'd probably scare her.

"Okay pero sandali lang kasi mag-aaral pa ako..."

"What do you want?" I asked while we're standing in front of the freezer.
"That one?" She shook her head. "Or that one?"

"Salamat," she answered. She was still so sad. How do I make her feel
better?

"If you think about it, that quiz is just around 1/64 of your grade," I said. It's
true... It's just a small chuck of our grade. And she's done extremely well in
the other parts. But I always know that we have different standards we set for
ourselves...

Maybe I said it wrong.

Maybe I should've kept quiet and just stayed here, so she'd know that I'm
always here.

"Sayang pa rin..." She sighed. "Sorry. Wala akong kwentang kasama ngayon."
I immediately shook my head. "It's normal. We all have good days and bad
days."

"Oo nga, e... Parang bad week na nga ako..."

"Because of work?"

She nodded. "Alam ko naman na maraming ginagawa, pero 'di ko akalain na

ganoon karami... Sa lamesa ko yata bumabagsak lahat ng ginagawa... 'Di
naman ako makapagreklamo kasi bago lang ako doon..." She sighed. She
sounded so tired. I wished I could do something. "Sorry ang dami kong
reklamo."

I wanted to pat her head.

I wanted to tell her that she's doing one hell of a job.

Imagine working while studying?

"It's fine. Complain away," I said. I wanted her to know that whatever she has
to say—whether good or bad—I was here to listen. I'd listen to anything. I
wasn't afraid of what I'd hear from her because I like her for whatever she
was.

"Pagod na ko," she replied and then rested her face against the table. I
immediately grimaced when I saw her do that. The table looked clean—but I
was sure that it wasn't completely clean. And I knew that she was dead tired
and she probably just wanted to rest.

Okay.

I needed to shut up.

She probably wanted to take a quick nap.

I tried to ignore what she did and focused my attention on other things but—

"Hey, that's dirty," I said when my self-control snapped. It's just dirty! If she
wanted to nap, she could lean her head on my shoulder or whatever.
"Inaantok na ko, e. Gisingin mo na lang ako kapag ubos mo na iyong ice
cream," she said and then closed her eyes. I knew she tired... but it's dirty...

"Hmm?" she replied after I poked her arm.

"Let's get you home," I said. So she could sleep properly on a clean bed.

"Iyong ice cream?" she replied, her eyes still closed. Maybe it's a good thing
that her eyes were still closed. I could stare at her. Without guilt. Because I
was free.

Huh...

Maybe birthday wishes do really come true.

"I don't really like ice cream."

"E bakit tayo nandito?" she asked. She's so naive. Or maybe she just didn't
see me that way. Yet. I hope. But if I were just her friend, I was more than
okay with that. I wanted to be her friend. She deserved to have lots of friends
who would protect her and support her.

"Thought ice cream might cheer you up."

And... she smiled.

I couldn't help but smile, too.

She's such an angel.

***

"What's with the face, Sartori?" Niko asked upon seeing me.

We're in Niko's penthouse. I didn't know. He's almost like the opposite of
homeless because he has lots of places he stays at. So, if he ever goes
missing, I'd have a hard time looking for him.

"Trini."
He groaned. "My god. It's too early for that shit."

"Well, you fucking asked for it."

"What did she do again?"

I merely shrugged as I plopped myself on the sofa. I didn't want to think about
it anymore. I didn't know why my dad thought that it was a great idea to invite
her over for dinner. Did he think that I'd just roll over and get back together?
It took a lot of guts to get out of that hellhole—I wouldn't just willingly go
back again.

"What did she do?" Niko asked like a pest that he was.

"Nothing."

"What?"

"She went to last night's dinner and my family basically acted like my pimp."

He groaned. "Don't they know that she's quite literally the worst?" he asked
but I merely shrugged. I mean, I get that her family's really powerful and
well-connected... but they're bad news, too.

And my family's got enough money to last at least 10 lifetimes.

Why are rich people so greedy about being richer?

I mean... sure, money's great I wouldn't deny it... but we already have more
than enough. Isn't that enough?

"I don't know. Let's just drop the topic," I said as he plopped down beside
me.

"So, what's with you and Assia?"

"Nothing."

"Are you like Sancho? Like a creep who keeps on staring at Sob?"
"I talk to Assia."

"Aww. You in the friendzone?"

"I'm not in whatever zone, okay? Assia doesn't owe me anything. I like being
her friend."

"Invite me on you canonization," he said and I hit his face with a pillow.
Fucking dipshit.

We studied after Sancho arrived. We were initially studying at the dining

area, but Niko was so annoying that we had him deported to his room. Only
then were we able to study in peace.

Then we had lunch and ate early dinner before heading to school.

We went straight to the room and were discussing cases when suddenly,
Assia arrived. I smiled at was about to greet her but Niko beat me to it.
Seriously. So annoying. He's doing this on purpose.

"It's a miracle," Niko said.

"Sabihin mo na lang na miss mo na ako," Assia replied. My lips parted.

What... why are they this close already?

"Damn... She's getting braver and bolder," Niko said, clapping. I saw that he
was about to comment again, but I beat him to it and talked to Assia.

"You look better now," I said.

"May bago na kasi akong boss."

"What happened to your other boss?" I asked. Assia tells me story every now
and then about her boss. I was happy that she felt comfortable enough to tell
me stories about her work.

"Di ko alam... Pero mas mabait iyong ngayon," she said. "Saka professor din
daw siya dito sa Brent. Baka bigyan niya ako ng leniency since alam niya
naman na exam next week."
Okay.

That's good.

"Really? What's the name?"

"Arthur Villamontes."

My eyes widened a little.

"Villamontes?" I asked. I just had to ask again. Villamontes? Did I hear it

right? I wanted to ask Assia again, but our professor arrived. I needed to ask
her again. Villamontes?

What the fuck?

***

"Titig na titig," Sancho said.

"I mean, maybe it'll be fine."

"Ano?"

I looked at Sancho. I mean, he's from a family quite similar to the

Villamontes—

Not really.

I mean... what do I know, really?

"You turned out fine," I said, looking at Sancho. "Maybe it's the same case."

Sancho's family was not perfect, but he's a good person. Maybe I shouldn't
judge too harshly about that Villamontes.

Shit.
But Trini, too. That's what I thought about her, too, when I first dated her.
That just because she's from that family meant that she's fucked up, too. That
we shouldn't be judged from the family we came from because we couldn't
really choose where we'd come from.

But look where that got me.

"Ano'ng sinasabi mo?" Sancho asked, looking confused.

I was about to tell him about Assia working for Villamontes, but Assia and
Niko got out of the room. We were asked to digest cases and we were the
first ones to get out. And now, they're here already.

"Sorry natagalan kami," Assia said.

I smiled. "It's fine," I replied. Niko snorted. Fucking hater. I looked at Assia.
"You want dinner?"

But of course Niko took over the conversation once dinner had been
mentioned. So annoying.

***

I'd been meaning to ask Assia about her boss, but every time I'd try, for some
reason, I couldn't.

I didn't know why.

My mind's really failing when she's around.

Add to the fact that she's busy—we're all busy—because of the exams.

"Can you like sit beside me?" Niko asked.

"What?"

"Gago. Lumayo ka sa akin kapag exam," Sancho said. "Mapagkamalan pa

tayong nagkokopyahan."
"Grabe!" Niko said in his exaggerated accent and tone. "I just need moral
support. I'm actually quite nervous."

"Then study so that you won't get nervous."

"Duh. Can't you see that I'm trying?"

"Nope."

"Ugh. Hater."

I tried to continue studying but these two wouldn't stop arguing. I stood up
and tried to look for a quiet place, but everywhere I go, there were people
discussing and reviewing. So, I went down and headed to the chapel. They
were people sitting on the bench outside, so I settled on standing in front of
the fountain and reading my codal.

Yago said that as long as I was able to understand the law, I'd be fine. If I can
memorize, even better. But he emphasized on understanding the law. But last
resort—read and read and read the codal.

Huh? Who would've thought that Yago would turn out like this? Really never
saw that coming.

Few minutes before the exam started, I headed back to the room. I stood
outside, waiting for Assia to arrive because she still wasn't inside. I wanted
to text her, but maybe she's already on the way.

Or did she forget that it's our exam today?

I was about to text her when suddenly, she was already right in front of me.
There was this look on her face—like something was wrong.

"What's the matter?" I asked. Did she forget the exam permit? I should've
reminded her. She's been very busy lately. Maybe she forgot.

"Wala ng battery iyong relo ko," she replied. Oh, good. I thought it was
something else!
I quickly removed the watch that I was wearing and handed it to her. Her
eyes widened. "Hala, hindi na—"

"It's okay. I have a spare in my car," I said and then quickly walked back to
my car because I didn't want to be late for the exam. It was crim and it wasn't
exactly my favorite—but at least I didn't hate it like Niko.

When I reached the first floor, I ran like crazy. The exams were already
starting and I really needed to get back. For some fucked up reason, for a
school that charges a hundred thousand for a sem, they did not have a clock in
the room. The fucking sorcery was that?

I quickly opened the glove compartment and got the watch my stepmom gave
to me. I really never planned on using that, but what choice did I have? I
didn't want to take the exam without knowing how much time I got left.

Then I rushed back to the classroom.

"You're late," the proctor said.

"Yeah, I know," I simply replied as she handed me the booklet. She looked at
me rather angrily. Was I supposed to... apologize? But for what?

"Sorry. Won't happen again," I just said because I was kinda weirded out.
Was she mad? But why? It's me who'd suffer for being late?

The world is weird.

"Sorry—" Assia said.

"No talking," the proctor quickly admonished. I quickly threw Assia an

apologetic look. I just hated it when people are mean to her. Just because she
looked like an angel doesn't mean you can just push her around.

I began answering the exam and it was... okay.

And that scared me.

Why was it just okay?

It was supposed to be hard!

"The fucking sorcery was that!" Niko exclaimed after the exam was done. He
was yapping about whatever—clearly, sometimes, I didn't even bother to
listen to whatever he's saying. He's talking. Like a lot.

"The exam was fine," Sancho said.

"What part was fine?!"

"Uh... everything," Sancho said. "Right?" he asked, looking at me.

"Yeah, it was fine," I said, just to annoy Niko.

"What the fuck!"

"That's what you get for skipping kinder," Sancho said.

"Oh, fuck you."

And the bickering began yet again.

I was just laughing and shaking my head while Niko tried to convince us that
the exam was hard. Sancho's just making fun of him. But also, Sancho's like
really smart so I didn't understand the point of Niko asking him if the exam
was easy.

The laughter turned into a smile when I saw Assia approaching us. She was
smiling. I guess the exam went well for her, too. Good.

"Salamat," she said, handing me the watch.

"No problem," I replied. I'd give it to her, but this one's got a sentimental
value for me. "Do you still need this for tomorrow?" I asked... just to be sure.
I mean, I could lend it to her?

"Hindi na... Papalagyan ko na lang ng battery 'yung sa 'kin."

"You sure? Do you have time for that?"

But she wasn't able to answer.

I held her hand.

Fuck.

I tried to even out my breathing. I carefully wore the watch around her wrist.
I had these repaired after it got the burnt of Trini's anger before. But I knew
that Assia would take care of this.

"Just return to me after the exam," I said. I saw Niko's eyebrow arched. He
knew how much I value this watch.

"Assia, for my birthday gift, try asking for Vito's car. I wonder if he'll 'lend'
that to you, too," he interjected—he just had to. Seriously so annoying.

Assia was kind of confused when we stopped in front of a different car. I had
to explain to her that I changed my car so that I could drop her off in front of
her place. It really made me nervous just dropping her off in front of the train
station. The world is such a scary place and I was definitely not comforted
with the fact that Assia's walking alone, at night.

And it wasn't a big deal.

The old car was the one I bought because Trini made me. This one's smaller.
I prefer SUVs, but it's okay. It's still a car and it'll still do its job of getting
me around.

***

"Stop pouting, it's my birthday!" Niko said as he shoved a drink in my hand.

"Drink," he continued.

"I don't like drinking anymore," I replied.

"Dude, you're bad for business," he said. "We're literally bar owners."

"Do you think drug pushers use drugs? Why am I required to drink?"
He rolled his eyes at me. "God, where's Assia? I can't handle weepy Vito
right now. It's my birthday and exam's over! I should damn well celebrate,"
he said as he left me and continued to roam around and hang with our friends
from... seriously, I don't even know anymore—both Niko and Yago are like
social butterflies. I don't even know how many people I've met because of
those two.

They're all partying and even Sancho was drinking and laughing with them.
As usual, Lui's being the promoter of doing dumb stuff, started this shit where
he put down a line of shots of different alcohol with bunch of money in front
of them. I was sure it's Niko's money—only him would spend money on
dumb shit like this.

"I know you all have money, but a hundred grand's still a hundred grand," Lui
said. "First to finish will get everything."

I rolled my eyes as the 'competition' began. I'd seriously get worried over
alcohol poisoning if not for the fact that I literally know how hard these guys
could get when it came to drinking.

"Why are we friends with him?" I asked Sancho, pertaining to Lui.

"Because he's fun."

"Crazy, you mean."

He laughed. "A little crazy every once in a while is okay," he responded.

"Assia's still not here?"

I shook my head. "I think she's still at work."

"Di siya pupunta?"

"I'm not sure," I replied. "Should I text her again? But I already texted her and
offered to pick her up from her office."

I had girlfriends.

But I was never as clueless as I was with Assia.

I seriously didn't know if it was a good thing that she's literally capable of
making me lose my mind.

"Baka papunta na."

"Do you think? This is not her scene," I said as I watched the stupid guys
drink shot after shot and the others cheering them on.

"Yeah, but it's Niko's birthday, so baka pumunta talaga 'yun."

I nodded. He's right. This was a party, but this was also Niko's birthday, and
I knew that Assia liked Niko, as a friend, so I was sure that if she was able to
come, she definitely would.

"Pero break na talaga kayo ni Trini?"

"Yeah," I said. I felt the relief again.

"Nice."

"You really hated her?"

"Di naman. 'Di lang kayo bagay talaga."

"Are you sure? Because Niko's very vocal about hating Trini and how Trini's
the lost child of Satan," I said shaking my head with the memory of Niko
lecturing me about the reasons as to why Trini should go.

"I don't hate her—ni wala nga akong pakielam sa kanya," he replied, making
me laugh. This fucking crazy shit.

When Arch was already close to finishing the line, we went there to witness
the moment. This asshole... so fucking weird seeing him like this and then
also knowing that he's a town councilor or whatever. It's literally like he has
2 different persona.

"Our future politician," I said, shaking my head.

"Future congressman," Sancho said, shaking his head, too, as we saw town
councilor Archibald Reign Gallego won Lui's goddamned contest.

They were busy cheering on Arch's win when I noticed Niko's demeanor
suddenly changing. His forehead was creased and his eyes wandered until it
landed on me. He cocked his head to the side, motioning me to go to him.

"What?" I asked as we were walking in such a haste.

"Devil spawn's here," he said.

"Did you invite her?"

"Why the fuck would I ruin my party?" he annoyingly replied. "She's here and
someone said that she's shouting at someone and I'd bet that it's—"

Fuck.

I almost ran outside and there they were.

Shit, Trini! I thought we're fucking done with this shit!

I wanted to run faster, but I wasn't able to stop Trini's hand from landing right
on Assia's cheek. I felt my anger rising as I watched her physically hurt
Assia. God, why was violence always her first choice?!

"Trinity, for fuck's sake!" I shouted so that she'd know that I was there and
she better know that I'd not in a fucking million years let her lay her hand on
Assia again.

Letting her throw things at me was one thing—hurting Assia was another.

"How the fuck am I the one to blame again?! This bitch stole you from me!"

The audacity of this woman! What the fuck was I thinking when I started to
date her?!

"We already discussed this in private," I said, trying my damnest to remain

logical when all I really wanted to do was to shout at her and beg her to just
leave me alone.

"Why? Scared for the people to know who your new whore is?"

I briefly closed my eyes and took in a deep breath.

The fuck...

Assia's the whore? When she's the one who's been fucking Ramirez on the
side? I really could never understand how her mind works.

I wanted to tell her that she's the one who cheated on me, but I knew her
damn well to know that she'd publicly accuse me of eye-fucking Assia the
whole time we were together.

I never eye-fucked Assia.

I couldn't even look at her long enough then without feeling guilty.

Because it's cheating.

And Trini's right—I fucking cheated on her just as well as she cheated on me.
I cheated emotionally and she cheated physically. We're both at fault.

She made me insane but she didn't deserve that crap from me.

And Assia... Assia didn't deserve any of this shit.

She just wanted to study... and I should let her just study and make sure that
she'd have all the peace to do exactly that.

"Shit... Does it hurt?" I asked. She shook her head, and just looked at Trini.
God, was she scared? She looked so scared... "Trini—"

I felt the ringing in my ears as I felt her hand collided with my face. I wasn't
able to dodge because I was so focused on Assia. I saw my friends shaking
their head in disappointment like why was I allowing her to hit me like this?

Why?
Because I was the guy?

I... should be the one hitting her?

The fuck was that.

That's why I never wanted to discuss any of this shit because it's like my dad
again.

Why couldn't no one hit anyone?! How hard was it to communicate

verbally?! God, Trini! You're really driving me insane!

"I didn't pay you to let my guests be harassed, for fuck's sake!" Niko shouted.
I couldn't move. I still felt all eyes on me. I wanted to shout at them that
show's over.

But they just wouldn't stop staring.

What the fuck?

Guys get hit, too.

This is not a perfect world.

I didn't understand what was happening. All I heard was Niko shouting, but I
didn't understand the words anymore. We were just ushered in a private
room. I sat there. I saw Assia looking at me. I knew she wanted to ask. She's
been asking about my relationship with Trini. She asked me before about the
cut on my hand. But I didn't want to discuss it with her. What if she looked at
me the way they looked at me? What if she asked me why I let her do that?

I didn't have the right answer.

Sometimes, I ask myself that, too.

But... I didn't know.

Things just happen.

And I didn't want to use violence against violence—I didn't want to fight fire
with fire.

"Okay ka lang?" she asked when Niko left.

I nodded. It was nothing... nothing new, at least. "You?" I asked, worried that
this might traumatize her because Trini's really... something else.

"Ang lakas sumampal ni Trini..." she said. Did she slap her?! The fuck!
"Hala, joke lang."

I shook my head. "Sorry for what she did," I said. I was tempted to just cross
the distance between us and check to see if there's something hurting... or if
she's wounded.

God, Trini! When would this nightmare ever end?!

"Di mo naman kasalanan."

"No, it's my fault."

"Di naman ikaw sumampal sa akin."

I looked at her. She was smiling. Just a small smile compared to the others
I'd seen before. I didn't know what to do... or what I could do. We're still just
friends and I was okay with that... but I still didn't know if I could hold her
hand... or tell her things would be okay.

Would that be crossing the line?

I wanted to know where's the line.

But I was afraid that Assia would just outright reject me because it's so
obvious that she had other priorities, and I respected that completely.

I sighed. "Our break-up had nothing to do with you, I promise..."

"Hindi mo naman kailangang sabihin."

"What did she say to you?"

"Wala naman... Saka baka lasing lang siya."

"Don't excuse her behavior."

"Siya ba ang dahilan kung bakit ka nagpunta sa ospital dati?" she asked. I
looked at her and saw how intently she was looking at me. Like she was
really asking the question and she needed to hear the answer.

But why?

Why did she need to know?

"Doesn't matter. Trini and I are over."

In the end, I just... really didn't want to talk about it. I didn't want to see her
look at me the way those people looked at me earlier. It stung. A bit. But with
Assia, it would probably sting more.

Maybe she wouldn't.

But I just couldn't risk it.

At least not now.

Not yet.

Niko came back with a first aid kit in his hand. He handed it over, but quickly
excused himself. He's needed out there—who knew what 'contest' Lui's
cooking up again?

She was about to pat the cotton against my face when I got it from her hand
and damp it on the small cut on her cheek. I didn't notice it earlier. It was just
a small cut... but it's still a cut.

She grimaced when I dabbed the alcohol against the cut. I couldn't help but
laugh because she looked so cute. She immediately frowned. Cuter.
"Tawa ka d'yan," she said... and dare I say, she also pouted a little? Why was
she so cute?

"Sorry," I said, smiling a little. "Sorry... Your first clubbing experience was a
disaster."

Niko asked me first if he'd invite Assia. I told him it was up to him and that
he didn't need my permission to ask Assia to hang. I like Assia a lot, but she's
her own person. She could decide for herself.

And I knew that Niko would take care of her if she ever decides to try
partying. I mean, I could totally see that this wasn't her scene, but who could
tell? This girl's full of surprises.

"Grabe. Hindi naman. Kaka-rating ko lang, e."

"Didn't you receive my text?"

"Nabasa. Kaya lang nakaka-hiya na magpa-sundo pa ako."

I wanted to laugh.

She could literally go home to her province and text me to pick her up and I
definitely would.

She really didn't know the power she holds.

"How did you get here?"

"Grab."

"You should've texted me when you arrived."

"Itetext nga kita dapat kaya lang—"

Right.

Trini.
She got a ball of cotton and put some alcohol on it again. Then she just stared
at it like she didn't want to stare at me. I knew that she was thinking and that
she was about to say something...

I knew what she's about to say.

I debated if maybe I should leave.

I didn't want to be disappointed if ever.

I knew she's not perfect—she just looked like an angel, but I was sure that
she has flaws.

And I was about to make up an excuse to leave, but what she said surprised
me.

"Alam mo... Minsan, naisip ko, bakit iyong RA 9262 para lang sa mga
babae? Hindi naman exclusive ang domestic abuse sa mga babae... Meron
din namang mga babae na nananakit..."

My lips parted.

I didn't know why...

It was so weird...

But it felt like my chest was tightening.

Her words made me feel... validated.

Like I wasn't insane and a hypocrite for feeling a bit of hatred for my father
for looking the other way when it had been obvious for a while now that my
relationship with Trini wasn't all rainbows and unicorns.

"Kapag kailangan mo ng kausap, nandito lang ako, ha?" she said.

I averted my gaze.

But my heart felt full.

She really has this effect on me.

"Thank you," I said. Sincerely. "Thank you, really."

"Ano ka ba... Syempre naman..." she said like her words were just words...
but for me, it meant the world.

***

"I have a gossip," Niko said.

I rolled my eyes. "Go away," I said because I was reading the provisions for
oblicon. Yago said that I should pass this class because if not, I should
already say hi to being extended for a year. I mean, it would've been fine...
but I won't be in the same year as Assia. Pretty sure that she'd pass the class.

"No, this is fun," he said. "So, I heard that the prof in our class requires us to
sit alphabetically."

"That's your gossip?"

"Duh? You're Sartori and Assia's dela Serna? I already counted the seats and
you'll be on opposite sides of the class."

My forehead creased. "Really?"

"Yeah! Sad?"

I rolled my eyes. "I'll still see her."

"But she'll be far away."

"You act like she's gonna study abroad. She'll literally be in the same
classroom."

Besides, if she's seated elsewhere, chances were that she'd have another
friend.
"Nagdinner na ba kayo?" Assia asked. She was smiling. Someone's happy
today.

Niko, ever dramatic, arched his brow dramatically. "What's happening?"

"Ha? Nagtatanong lang ako kung nagdinner na kayo."

"Yeah, but normally, we're the ones asking."

"Nakuha ko na kasi iyong sweldo ko. Libre ko kayo. Pero 'wag sa sobrang
mahal, ha," she said, smiling. I couldn't help but smile, too. I was so proud of
her. I saw how hard she's working and she deserved every penny and more.

"Really? Nice!" Niko said.

"Congrats," Sancho said, too.

"Salamat," Assia replied. "San tayo kakain? San niyo ba gusto?"

We went out and looked for food to eat. Assia was grinning. She's so excited.
We normally treat her food, and it's really fine with us. It's just how things
are between my friends and I. Sometimes I'd treat them, sometimes it's
Sancho's turn—more often it's Niko's. But no one's counting or listing. We're
friends.

"Let's just go there," I said, pointing at the red bee. Not really a big fan of fast
food because I knew how oily those things could be. But it's cheap.

"Ha? Sure ka?" she asked.

"Yeah."

"Can I order tuna pie on top of what I'll really order?" Niko asked.

"Oo na. Kahit may sundae pa."

"Nice!" Niko said, walking towards the fast food. Assia was left behind with
Sancho. I called Niko's attention. "What?" he asked.
"Just order that," I said, pointing at the cheapest food on the banner in front of
the establishment.

"But Assia said—"

"It's her first salary. She'll give it to her family. Stop spending her money. If
you want your pie, buy later."

He frowned. "You fucking suck."

"Go home and eat there," I said, rolling my eyes. "Give your personal chef
something to do."

He frowned even more. "You annoying piece of shit. I was so excited for the
tuna pie!"

We headed to the counter. The first time we went here, we literally waited
for the menu to be handed to us. Assia laughed at us—like literally laughed
right in front of our faces. She's like that sometimes.

"Just burger and bottled water," I said to the cashier.

"Parang tanga naman."

"What?" I asked, my forehead was in a crease because I wasn't sure if I heard

it right. Did she just say that I was... tanga?

"Order ka na ng gusto mo. Bilis na. May pera naman ako ngayon."

"I'm okay with a burger—"

"Dalawa pong chicken with rice tapos po dalawa rin na burger saka po
dalawang sundae. Isa pong coke saka isang bottled water," she said, taking
control. "May idadagdag ka pa ba?"

My lips parted.

The audacity made its return.

"Are you sure it's okay?" I asked, just wanting to be sure because I knew
Assia worked hard for her money and I didn't want her to spend it on us. I
didn't want her to feel indebted whenever we'd treat her because there's
nothing to feel indebted to. We just really like having her around. She's like
the balance among us. Without her, Niko would just be picking fights—
alternating between Sancho and I. But with her around, we're relatively
quieter and we're actually studying.

"Oo nga. Nakapagpadala na ako kila Nanay. Naka-reserve talaga 'tong pera
para sa inyo," she said, sounding so proud. "Gusto mo ba ng tuna pie?"

I nodded.

I felt so proud.

***

I admitted that the first time I heard that Assia's gonna sit elsewhere, my first
thought was that she'd have a friend. But then she was seated next to a guy.
It's fine. She's free to be friends with whoever she wants.

But my forehead wouldn't stop creasing when I saw them go to class together.

"You should've shoot your shot, Sartori," Niko said, whistling.

"Shut up."

"Look at our pathetic friend," he said, pointing at Sancho who was quietly
studying. "All he could do is stare."

"I wouldn't take advice from someone like you."

He scoffed. "Best believe me that when I find someone I like, I'll shoot my
shot, Sartori."

"Yeah, right."

"Seeing Sancho so miserable, I wouldn't wish that for myself."

"You're just saying that."

I thought I'd do the same.

But Assia's different.

I have to wait.

And it's okay.

I'd rather wait than force her to do things she's not ready for.

"Nope," he said. "I'm gonna confess to that lucky girl," he continued. I shook
my head. The confidence of this one, really. "And if she likes me, too, then
good. If not—"

Then he stopped.

Like he never actually entertained the idea that that lucky girl might not want
him.

"Then I'll just drink to that."

"There's your ride," Niko said. Subtlety was a concept foreign to him. "You
can go now. We'll get her home," he said to Mauro.

Assia's forehead creased. "Ang sama naman nito. Bakit mo pinaalis iyong
tao?"

Niko just shrugged. "My work here is done. Let's go," he said then left us
alone. We were walking towards the elevator. She was quiet. I knew that she
thought that I was mad at her—Niko told me that Assia asked. I wasn't mad at
her–I was questioning myself as to whether I was just a hypcrite telling
myself that I could wait but the moment some other guy approach her, I was
losing my marbles.

"May nagawa ba akong ayaw mo?" she suddenly asked when we're inside the
elevator. "Kasi kung meron... Sorry na..."
My lips parted. Why did she think that it was her fault? She never did
anything wrong. I was just quiet because I was thinking. I really didn't want
to make a mistake when it came to her. My last relationship was a disaster—I
didn't want to make the same mistake with Assia.

This one's the one I wanted to last.

"You did nothing wrong," I told her.

"E bakit 'di mo ako kinakausap?"

"I was just thinking."

"Isang linggo kang nag-isip?"

"I've been thinking for a whole lot longer."

I'd been thinking since the moment I met you.

"Pwede ka naman sigurong mag-isip habang kinakausap pa rin ako..."

I... felt guilty.

Did my silence really bother her?

I wanted to ask if I was really that important that me being quiet for just a
week bothered her?

But was I ready for the answer?

"Ang daming nangyari na gusto kong ikwento sa 'yo kaya lang 'di mo ako
kinakausap," she said.

"A lot happened to you this week."

She nodded. "Sobra. Nakaka-pagod."

I wanted to pat her head.

And tell her that she's doing a great job.

"You want ice cream?"

She shook her head. "Ayoko ng ice cream. Gusto lang kitang kausap. 'Wag mo
na kong 'di papansinin bigla."

My lips parted.

Did she—

"Kasi ikaw na 'yung parang best friend ko rito," she quickly added. My lips
parted and there was a familiar pang inside my chest. Fucking hypocrite.
Waiting? This was torture. Waiting was torture. But she didn't owe me
anything. I like her but she didn't have the obligation to like me back.

But her being like this...

Her saying things like this...

She's making me crazy.

***

"Look, you can do this for your talent portion," Niko said. Sancho snatched
his phone and watched some video. I really wanna fucking wring Niko's
neck! What the fuck?! Why was I joining some pageant?! Did I seriously look
like someone who's willing to join a pageant?!

"Vaffanculo," I hissed at him.

"Quebrar a perna," Niko said, laughing. "I can already imagine it—Vito
Sartori, Mr. Brent."

I stood up because I was so close to literally just picking up Niko and

throwing him out the window. Shit! I'd literally get back at him for this! I
better plan for something! I wouldn't let this pass!

"Vito."
I stopped when I saw Shanelle approach me. "What?" I asked.

"Can I get your number?"

"Why?"

"Kasi... partners tayo?"

I briefly closed my eyes in annoyance. This was starting to feel more real. I
really couldn't imagine myself doing all that shit! God, Niko! I really wanted
to run him over!

I gave Shanelle my number and just left because I needed air to breath. I was
so fucking pissed.

I was just standing on the hallway when I saw my friends—and Niko—

walking.

"What was that?" I asked when I heard Assia and fucking Nikolai making
plans. I fucking hate him.

"Nagpapa-turo lang si Niko bukas."

"Oh... Can I join?" I asked. I'd just call Niko's dad and make him call Niko
and I was sure he'd come running. I seriously wouldn't forget this fucking
betrayal.

"Di ba kayo magkikita ni Shanelle?" she asked. "Malapit na iyong... pageant."

My blood pressure rose again. "Right. I'll fucking wring Niko's neck, I swear
to fucking god," I said. I wasn't able to filter myself anymore. I just wanted to
kick Niko's ass right here, right now.

Assia laughed. "Kailan nga ulit 'yun? Manonood ako. Aabsent ako sa trabaho
para manood," she said in a playful tone.

"Are you making fun of me?" I asked, frowning.

"Hindi, ah... May talent portion ba 'dun?" she asked, now grinning. Oh, she's
making fun of me.

"Can we please not talk about that?" I pleaded because just thinking about me
doing a talent portion in front of the student body was really making my head
ache. "What time will you study tomorrow? Can I join?"

"Sabi ni Niko 9 daw..."

"Okay. I'll be there by 8? Breakfast together?"

"Okay... Dun ka na lang sa kanto. Dun kita pupuntahan."

"What? Why?"

"Si Rose kasi..." she said. My forehead creased. Rose? Who's Rose? "Basta.
Sa kanto na lang, ha?"

Okay? Why... couldn't I park in front of her apartment now?

"Okay..." I said.

"Vito!" Shanelle called. I stopped and took a deep breath. God, I just wanted
to talk to Assia. Was that really so hard?

Shanelle was asking me about a meeting time for us to talk about the pageant
and I was already feeling stressed. I was already stressed with acads and
now, this, too.

Fucking Niko.

If there's a pageant next year, he better prepare his ass because I was so
volunteering him.

I was half listening to Shanelle and half watching Assia when Mauro
approached her. I frowned. I was the one talking to her.

"I'll drive you home," I said, loud enough so that she could hear me. "Just text
me—" I told Shanelle.
She shook her head. "Sabay na lang ako kay Mauro. Text kita kapag naka-uwi
na ako," she quickly said and walked away with Mauro. My lips parted in
surprise. The hell?

Shanelle called my attention again.

"Gusto mo ba talaga 'to?" she asked.

"Do I look willing?" I asked.

"Na-pass na sa Dean's office iyong names natin."

I groaned again. "Do we really need to do meetings like this?"

"Yeah, unless gusto mong magkalat tayo sa mismong pageant."

It's like the hair on my nape stood on their ends when I heard the word
pageant.

And that night, I had a nightmare.

Even in my dreams, that pageant was haunting me.

***

"I went to Brent for my education," I told Shanelle while we're practicing
this dance or whatever this shit was.

"Arte mo. Wala namang class ngayon."

"What if I get sick on the day of the pageant?"

"Iiwanan mo akong walang partner?"

I rolled my eyes. She's actually okay. She's not so talkative, so that's a plus
point. She's fun to talk to—except when I'd suddenly be reminded of the
pageant and suddenly, I'd be in a real sour mood.

"I might have food poisoning, there's no telling, you know?"

She rolled her eyes. "Let's practice na nga ulit."

I groaned. "Okay, but this is the last, okay?"

We practiced again. This was some stupid shit. I swear to god, Nikolai
Ferreira!

After what felt like decades, we went back to the room. There's ruckus
everywhere. There were parties in every class. And then we stopped in front
of our room.

My lips parted.

Assia...

Kneeling in front of Niko...

Fuck.

This was what nightmares are made of.

I couldn't talk.

My lips parted.

"Selos?" Shanelle teased but I was in no mood to be teased. I was feeling

pissed. What the fuck?!

Niko caught my eye.

I turned my back and walked away. I was in a really horrible mood the past
few days because of the pageant and now this?! I'd really kick his ass!

"Dude, what the fuck!" Niko said. "You know Assia's like my sister! And
they forced us! And more importantly, it's Sancho's fault!"

But my head was really throbbing.

The pageant.
Acads.

That fucking banana game.

"It's always Sancho's fault with you," I said.

"Fuck you, okay? Fuck you. You're not Assia's boyfriend. Stop being a baby."

I clenched my jaw.

"What? It's true, though. You're not her boyfriend. Stop being a whiny bitch
and know your place. I know you like her, but you can't always fucking pout
when some guy's around her. She's allowed to have friends."

"Don't you think I fucking know that?"

"Then why are you so mad at me?!"

I pushed him. "Because of the goddamned pageant!"

He laughed. I pushed him again. The audacity of this fucking asshole and
devil incarnate to laugh!

"But we'll watch!"

"Fuck you!"

"We'll make banners!"

"I'm gonna punch you, okay?" I asked before I really did punch him because I
seriously needed to feel avenged. I'd been carrying this anger for a week.
There were ferris wheels and all that carnival shits but all I ever felt was
being pissed.

He wiped the blood near his lips. "You good?"

"Never, you fucking cunt."

"It's a pageant, you won't die."

"Tell that to me next year when I nominate you," I said while we're walking
together towards the parking lot. God, I hated him.

***

"Buti 'di ka na-food poison?" Shanelle asked upon seeing me.

I just annoyingly sat myself down. "I want this day to be over already."

"I never thought you're so whiny," she said while makeup's being applied on
her face. I didn't get it—makeup's supposed to enhance her face, but she's
seriously way prettier without all those layers. "Akala ko si Nikolai iyong
puro reklamo."

I rolled my eyes. "Blame this pageant."

I spent an hour there.

They put makeup and glitters and I just wanted to go home.

Before the pageant start, I told myself that this is just an hour or two and this
would be over real soon. And I did exactly that. I just did everything we
practiced. We walked. And then danced. And then answered the question
portion.

"Nice answer," Shanelle said.

"Thanks," I replied. "You did well, too."

She bumped her shoulders against my arm. "See? It wasn't so bad, right?
Nauuna kasi reklamo palagi. Besides, sikat ka na sa school."

I rolled my eyes. "I don't need that."

Being famous means people will feel like they have a say in my life—I
already have my family for that.

"Come on," Niko said. I was currently trying to get all these paint from my
face when I heard Niko. "I'm starving."
"Can't you wait? I'm still changing," I said because it was quite obvious that I
was still busy. I unbuttoned my shirt because I felt like there were glitters
everywhere. And I was right. There were glitters sticking on my chest and my
stomach. "Fucking glitters." These glitters wouldn't leave! I felt like I was
some disco ball.

"Vito," Shanelle called.

"What?"

"Uh... may victory party daw iyong section. Sama kayo," she said, sounding a
bit hesitant. Well, she did mention that Sancho intimidates her. I mean, not
really something new. Sancho's intimidating if you don't know him. He looks
really brooding. "Dinner tapos inom."

I looked at Niko because he just asked me to eat and I knew that he'd throw
tantrums if gets hungry. But my lips parted when I saw Assia. She was staring
at me and her face was quite... red? Huh?

We ate first then headed to the party. Assia kept on looking at me. I was
feeling conscious. Was that because of that pageant? She saw me dance! She
must've thought that I was embarrassing.

I ignored her because I was really feeling flustered.

Fucking Niko.

Upon arriving at the party, I just kept on saying thanks to people

congratulating me. I really couldn't wait for the day when this pageant's
already old news.

I asked Assia if she wanted to go home. The last time she went to a party, it
didn't turn out too well... I was just worried if she was comfortable being
here.

"Tired? Wanna go home?" I asked again, but she merely shook her head. We
sat there and watched people get trashed and make embarrassment of
themselves.
I definitely didn't miss that part of my life—the one with raging blackouts and
not knowing what the hell happened last night.

"Hey, let's play!" someone said.

"No, thanks," I quickly replied. I was tired from the pageant. I was in no
mood to drink. I was perfectly fine where I was—quietly sitting beside
Assia.

"Please? Don't be KJ na! Minsan lang naman!" she said like that would make
me change my mind.

"You see this?" she said, showing a bottle. "We'll play—"

"Boo!" the guys shouted.

"Assholes!" she replied. "Since we're not in highschool, we'll play shot or
dare. Not truth because you know? Not really interested in your truths," she
explained.

"Wanna go home now?" I whispered to Assia because as lame as that game

was, I knew that it's gonna turn sexual one way or another. And this was
definitely not an Assia-friendly party.

"Gusto mo na bang umuwi?" Assia asked.

"If you wanna—"

Someone cut me off. I threw him a look. Then I saw the goddamned bottle
pointed at Assia. When did we say that we're joining the game?

"Nice! What's your name again?"

"Assia."

"Hi! Nice to meet you, Assia. So, shot or—"

"Shot," I said because seriously, this wasn't my first rodeo. I knew what's
gonna happen.
"So... you're taken," the girl asked. I glanced at Assia. She was just looking at
me. I was tempted to say yes, kinda but... nah.

This day was just... too much.

I was drinking shots after shots.

And it's been kinda long since I last had a drink.

Fuck.

My head...

"Vito..."

I looked at her.

Shit.

There were 3 Assias.

The more, the merrier.

"Hmm?"

"Hanapin na natin sila Niko..." she said.

I nodded and tried to stand up but it felt like the whole world was spinning.
But I did try... I really did try...

"Assia..." I called... I couldn't walk... I wanna sleep already... I was so tired

from dancing...

"Can you just leave me here and find them?" I asked as I sat on the side,
never mind that it's dirty. God, maybe I'd just sleep here and just worry
tomorrow.

"Okay..." she said. "Babalik agad ako."

I could feel my head throbbing.

Like it has a heart of its own.

"Vito."

"Hmm?"

I tried to sit down properly. I opened my eyes and Assia was blurry. God, I
never wanted to drink again. I knew this would be worse tomorrow.

"What?" I asked. "Where's Niko?"

I wanted to go home.

And lie on my bed.

And forget this day.

"I don't know," she said. Why... was she speaking in English?

"Assia," I called.

"Assia?" she replied.

My forehead creased when she placed her hand on my lap. I looked at her. I
groaned again. My head. It's killing me. I was gonna kill Niko.

"What—" I asked when I saw her leaning. What... was she doing?

"Sshh—" she said as she kissed me. My eyes widened. What... the fuck? Was
it the pageant? The glitters? Why was Assia kissing me?

But I didn't wanna think anymore.

Assia... quite literally the woman of my dreams... was kissing me.

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Epilogue (Part 3 of 5)

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTGEpilogue Epilogue (Part 3)

"Someone's in a good mood."

I shrugged and continued whistling. We're in my condo. I was initially in

Niko's condo, but apparently, I puked all over his bed, so I went back here.
I'd been in my bed the whole day yesterday. I was on a different level of tired
—tired from school, tired from the pageant, tired from the drinking. I literally
slept the entire day away.

I poured myself a coffee that I was pretty sure Sancho brewed. They're also
eating my food. These leeches.

"So what?" I replied.

Sancho and Niko threw each other a look. My forehead creased. It's weird.
Since when did these two started sharing a look?

"What?" I asked.

"Do you remember what happened in the party?"

I grinned. "Maybe."

Niko's forehead creased. "...okay?"

I lathered my slice of toast with butter. "It was a fun party."

"What do you exactly remember?"

I shrugged. I didn't want to mention what happened. It's between Assia and
me. I don't really like mentioning what happens between my girlfriend and I
to other people—not that Assia's my girlfriend. I just felt like it's something
personal, and not some feat that I should broadcast to my friends.

We don't talk about things like that. I mean, we do talk about women,
sometimes, but never about the personal details.

"I'm confused," Niko said.

"You're always confused," I replied then ate my toast.

Niko rolled his eyes. "Fine. Suit yourself," he said as he grabbed another
toast.

We finished breakfast and then headed to play golf. The week had been so
hectic and I really didn't even want to go near a fucking book. We just stayed
at the country club the whole day and did nothing remotely close to studying.

Then at night, I was back to regular schedule.

I was at my study table, trying to study, but my fingers just wouldn't let me. I
gave in and sent a text to Assia.

'Hi.'

I threw the phone on the bed so that I would focus on studying. I finished a
chapter before I checked my phone again. There's no reply. I put it back on
the bed before I went to the ref to find food. I stared at the microwave. I was
just counting the seconds inside my head. I badly needed to relax. I could
never study for hours. I always needed to breath.

I ate my food, cleaned after myself, and then went back to my room. I knew I
shouldn't, but I checked my phone again. And still, there's no answer.

Shit.

Did she regret kissing me?

Was that why she's ignoring my texts? Because she usually replies...

'No class for the whole week!!!!!!'

'I don't believe you,' I replied to Niko.

'Fake news peddler,' Sancho replied.

'Check gc?! Why would I lie about this?'

'Idk'

'Same'

'Ugh here look,' he texted and then attached a screenshot of the post from the
school page. There's really no class... but I wanted to go to school so that I
could talk to Assia. I felt like we needed to talk about our kiss.

But she's avoiding me.

Was she regretting it?

'It's a week let's go to Japan please.'

What's she thinking?

'Japan for 3 days then back to regular sched after.'

I exited from our group message and sent another text to Assia. I waited for
minutes. Stared at it like a weirdo. No reply. Maybe she doesn't have a load?
It'd be weird if I send her load. Maybe I should call? But I don't like calling
without informing the other party first.

I tried sending a message on Facebook. I saw the check mark turn dark. She's
online. She's avoiding me.

Shit.

Why did we have to kiss?!

'Okay check your emails I already booked us a flight. See you later.'

What?!

***

Niko literally sent us our tickets and now, we're at the airport, just 5 hours
after he sent that text.

"Stop pouting," Niko said. "Assia's not ignoring you—she's working."

"How did you know?"

"She told me."

"She texted you?"

"Yup."

Yeah.

She's definitely ignoring me.

I grabbed my phone and was about to apologize for happened when suddenly,
Niko grabbed my phone away from me.

"Hey!"

"Just cool it down."

"Give me my phone back!"

"Nope."

"My phone," I said in a much calmer voice. I really needed my phone.

"No," he said. "You'll see Assia in a week. You relax first, okay? You just
won the—" I glared at him. He laughed. "Fine, fine. So pikon," he said,
shaking his head and turning my phone off and putting it in his bag.
***

We headed to Tokyo first. Basically, we just accompanied Niko in his food

adventure. He really likes eating. He always goes to Japan, at least twice a
year. He really likes the food here.

Then we went to Mt. Fuji.

And then we decided that 3 days was too short for this trip, so we extended it
to 5 days. Sancho wanted to go skiing, so we did exactly that. It was
refreshing not to be surrounded by books. And it did help that Niko and
Sancho's being total kids so I was distracted from overthinking about—

"Can I have my phone now, please?" I asked Niko while we're on the airport
and waiting for our flight back to Manila.

"Fine," he said and then tossed me my phone back.

I turned the phone back on and was disheartened when I saw that there's no
reply from Assia.

'Hi. If I did anything during the party, I apologize. I really can't recall
anything.'

And then I tossed my phone back in my bag.

***

I tried to treat Assia normally.

But I kept my distance.

Kind of.

I was ecstatic when she kissed me... but her reaction made me want to take a
step back.

She must be so horrified.

So, why would I keep on pushing on?

Why would I force myself on someone who doesn't like me?

At first, I thought that maybe she likes me... I mean, even if it's just a little, I'd
be okay with it. I'll do all that work. All she needs to do is to like me even
for just a little.

But with her reaction with our kiss, it made me re-evaluate everything.

If she didn't like me, then what's the point?

Would I subject myself to another pointless relationship?

Done that before...

I just don't want it again.

"You made this?" I asked Shanelle.

"Duh."

"And... this is reliable?"

She rolled her eyes. "Ganyan ka ba magthank you?"

I laughed. "Thanks," I said, getting the photocopy of her reviewer in Tax.

Admittedly, tax was a challenging subject. There were lots of rules and lots
of rates and lots of numbers. It's just generally confusing.

And then there's CivPro.

It's literally making my head hurt.

And it's making me hate Sancho because he's insanely good at it. I hated him.
Niko and I hated him.

"Libre mo ako."
"I knew it—you won't give this for free."

She rolled her eyes again. "Wala ng libre sa mundo."

"Fine. What's the price?"

"Lumabas na ngayon 'yung movie," she said and then proceeded to tell me the
storyline of the first movie. "Showing na 'yung sequel," she continued.

"So... you want to watch a movie? With me?" I asked, confused.

"Yup."

I looked at her, my forehead creased. "Okay?" I replied. Weird. Did she want
to go on a date with me? Was that her weird way of asking?

***

"Sancho," I said as we finished our class.

"Yeah?"

"You'll drive Assia home, right?"

"Oo. Si Niko kagabi, e."

I'd been keeping distance, but I still wanted to make sure that she's right. I
didn't know anymore. I was torn between just waiting and just letting go. I
just didn't want to be someone who's forcing himself on someone who doesn't
like him.

If Assia tells me she likes me...

I'd seriously come running.

But until then, I just wanted to see what's out there.

"Where are you going?" Niko asked.

"What?" I asked.

"Saw you buying a movie ticket," he said. I saw Assia looking at us. I didn't
want her to hear this conversation. "What are we watching?" Niko pressed
on.

"And why were you looking at my phone?"

"Stop changing the subject," he said. "Who're you watching with?"

I seriously wanted to deck Niko's head.

He kept on pushing about who I was going to watch a movie with. I was
throwing him a glare, wanting him to stop.

"Vito," Shanelle called. We all looked at her. Her forehead creased a little.
Okay, now I was seeing it, too—she really looks like barbie. "Tara na?"

I saw Niko's eyes widened. Sancho was shaking his head. Assia averted her
gaze. Why?

But I didn't stay to know the answer.

I just really didn't want to force myself on her anymore.

***

My phone kept on buzzing.

"Sorry," I said.

"Okay lang," Shanelle replied.

We're the only ones in the cinema. The movie we're watching was already on
its third week, so no one's watching with us anymore. I just bought Shanelle a
huge bucket of popcorn, a hotdog in a bun, and large diet soda. For someone
so thin, she ate a lot. Pretty sure once Niko stops being such a gossip, these
two would hit it off.
"Vito," she said.

"Hmm?"

"Tayo lang dito."

"Yeah. Are you sure this is a good movie? Because why are we the only ones
watching?"

She laughed. "It's a good movie! 'Di mo kasi pinapa-nood."

"Yeah, sorry about that. But I already silenced my phone," I said because
Niko's still texting.

"Vito," she called again.

"Yeah?"

"Are you and Assia—"

"What? No," I quickly replied.

"Oh, okay," she said. "Gusto mo ba akong halikan?"

My lips parted in surprise.

And I blinked.

She laughed.

"Come on, we're not kids anymore. And tayo lang naman dito sa sinehan."

"Wait... are you being serious or are you joking?"

She shrugged. "I've had a crush on you since the entrance exam," she said. "It
was a Sunday. Medyo late ka dumating. You were wearing a light blue polo
shirt."

"Stalker," I said.
"I just have a sharp memory," she replied.

"Nah. You're a stalker."

"Whatever," she said, rolling her eyes. "But you're always with your friends.
And you're always with Assia. You like her, no?"

I shrugged.

It didn't even need confirmation.

"I don't know if she likes you, but I do like you," she said. I was a little
thrown off. I've heard plenty of confessions... but never were they as
confident as she was.

So unabashedly confident.

I remained silent.

"Think about it, okay?"

***

"So... what happened?" Niko asked. I felt Sancho's eyes on me, too. He's
chismoso, too, he just didn't want to ask—unlike Niko who's not shy about
asking.

"Nothing," I said, brushing him off.

"You went out on a date with barbie!" Niko said.

"What the fuck? Barbie? Really?"

Niko shrugged. "I don't know—whenever I see her, that's the first thing that
comes to mind," he explained. "Besides, it's a compliment!" he said. I mean,
Niko literally dated models and actresses, at one point in his life. Maybe it's
indeed a compliment in his world.

"So, what happened?"

"Nothing," I repeated.

"So... moved on from Assia?" he asked.

"Can we please just study?"

He shook his head. He was about to become annoying again when his phone
vibrated. He immediately went outside to answer the call. And then it was
Sancho's turn to stare at me.

"What?" I asked.

"You're done with Assia?"

"No," I said.

"Then, what's up with Shanelle?"

I shrugged. "We're friends."

"Pero may gusto sa 'yo si Shanelle," he stated.

"Yeah."

"Paano si Assia?"

"I still like her."

"Pero may Shanelle? 'Di ba sakit sa ulo 'yan?"

"I'm friends with Shanelle," I said. "She knows I like Assia. I'm friends with
Assia," I continued. It was confusing me, too. "I just... I just don't wanna
force myself on her, okay?"

Because I'd never admit to it, but her avoiding me after we kissed?

That stung a lot.

"Paano kung gusto ka pala? Alam mo naman na mahiyain 'yun," Sancho said
in the same tone that he'd use whenever he'd talk about his sister, Rome.

I remained quiet.

I really didn't know.

I wanted to assume...

But she's acting the opposite.

What if it's all in my head?

What if she doesn't like me that way?

What if for her, we're only just friends?

It'd be so unfair of me to force her to like me, too... because maybe she'd do
exactly that... because she's Assia and she's nice...

But I didn't want her to like me because she feels forced to.

So, I'd just have to wait until she tells me herself.

***

"Vito, Shanelle sent you her reviewer in Tax, right? Please... can you send it
to me, too?" Niko asked. We're all studying. It's back to normal... kinda.
Assia's here. She's studying. But she's not looking at me. I knew because I
was looking at her.

"Ask her."

"I'm already asking you."

"It's her reviewer. Her intellectual property."

"Right. But I'm your friend."

"You already overplayed your friend card, Nikolai," I said. "Just ask
Shanelle. She'll probably say yes."

Niko rolled his eyes. "But we're not close!"

"Because you're kinda ignoring her," I said. In Niko's twisted sense of

loyalty, he's really not talking to Shanelle because he thought that I should
only be talking to Assia and talking to Shanelle's betraying Assia.

Why couldn't I be friends with Shanelle?

It's not like we're doing anything.

We're literally just talking.

I didn't have a girlfriend. Shanelle knew about Assia. Assia's right here in
front of me. No one's lying about anything.

But fuck, I still felt fucking guilty.

So annoying.

"Just please give me the reviewer!" he said. "I promise I won't tell anyone."

"Nope," I said. If he wanted it, he better ask for it from Shan because she's
the one who made the reviewer. What an asshole would I be if I'd just
distribute it without her consent. Plus, that's literally a crime—distributing
other people's work without consent.

Niko rested his face against the table. "This is it. This is the subject where
I'll first have the taste of failure..."

Sancho patted his head. "There's still CivPro," he jokingly said, but I rolled
my eyes, too. We all couldn't be CivPro gods, could we? Annoying.

Niko hit his head against the table. "I swear to God, third year's like the
world's version of hell."
Niko began to panic when Assia reminded him of the digests. We continued
to study while Niko panicked. Then we came back to the room. Assia sat
beside me.

I mean, we're okay.

But not close like before.

Maybe that's better.

We're still close... but this time, I'd be able to breathe.

Because having her so close all the time's making it hard to breathe because I
wanted her so much, but I knew I should let her decide what she wants to do.

"You want Shanelle's reviewer?" I asked because she's having a hard time
with Tax. She's still busy with work. I just didn't know to what extent
because we didn't talk much already.

"Akala ko Intellectual Property?"

"Yeah... but do you want?"

She just smiled and shook her head. "May reviewer ako," she said and then
she stood up and walked out.

Okay?

***

"Are you two fighting?" Niko asked.

"What? No."

"Are you sure?" he asked again and I just nodded. Assia and I weren't
fighting. We're really not just talking like before. But we're still friends. And
I'm still here for her. Literally and figuratively.

Besides, school's so stressful.

So many things to memorize.

It just kept on getting harder every year.

'I have copies of old exams sa tax.'

'I can get that in the library.'

'Yeah midterms lang tho. I have finals.'

'What? Where did you get that?'

'I have my ways.'

'Fine. Choose the movie.'

I looked at Shanelle who was sitting on the opposite side of the room. She
wiggled her eyebrows at me. I frowned at her. Blackmailer.

Niko caught us and his forehead creased. Seriously. He's like my boyfriend
who's always jealous of Shanelle.

I shifted my attention to the codal. I read this last night, but I read it again.
Thing I learned in lawschool—reading the provisions once would never be
enough. Twice? Still not enough. I got to read over and over again before I
really understand the essence. And even then, I'd still have to correlate it
with the other parts of the law.

Studying law is maddening.

Why did I subject myself to such torture?

"What?" I asked when Niko elbowed me.

"Wha—"

My lips parted when I saw who was inside our room.

"What the fuck?" Niko whispered.

I couldn't talk. What's he doing here?

But I didn't need to ask anymore because he introduced himself. What the
fuck? He's our prof?

I couldn't concentrate. Seriously. I didn't want to judge him because for all I
knew, he's not like his other relatives. But I seriously had never met someone
from the Villamontes' clan that wasn't whack in the head. They're all insane,
one way or another.

I was still trying to get my head wrapped around the fact that he's here... in
our section...

Shit.

And he's already working with Assia.

"Dude, what the fuck?" Niko asked as we're staring at Assia who was asked
to stay behind by Villamontes.

"I don't know," I replied.

"Tanungin mo nga," Sancho said.

"Why me?"

"Kasi sasagutin ka nun," he said.

"I doubt it," I replied.

"Wag ka ngang maarte ngayon," he said. "Just ask her kung ano kailangan sa
kanya nun," he continued, sounding really protective of her. I understood
what he was feeling because seeing them talk didn't really sit well with me. I
just wanted to pull her away from him—far, far away.

And then she came back.

She wasn't looking at me.

But I still asked.

"What did he tell you?" I asked. I had to ask. I just felt weird seeing him in
our room. I knew he's teaching here. I see him sometimes in the hallway... but
I never thought that he'd be our teacher. Not here in 3rd year. I thought he's
with the lower year levels.

And he was staring at Assia during class.

I wasn't hallucinating.

I saw him staring.

"Ha?"

"Atty. Villamontes."

"Ah... Wala. Iyong sa beadle lang," she dismissively said like she didn't want
to discuss it. Maybe with me. Sancho should've asked. I wanted to know the
answer, too, but we couldn't get anything out of her because I was the one
asking.

"What happened to Giselle?" I asked. We already had a beadle. For god's

sake, it was already the middle of the sem.

"Ewan ko. Sabi niya ako na raw beadle sa Tax," she said, still sounding like
she didn't want to discuss it further. "Masarap ba 'to?" she asked, instead.

"I think you'll like this one better," I said, pointing at some food that Niko
said was good. "Oh. So, you're the new beadle in Tax?"

She nodded. "Nanghingi din siya ng class list, e. Nagtuturo ba talaga siya ng
Tax? May Villamontes notes kaya?" she asked.

"I don't know."

"Tanungin mo naman si Shanelle."

My forehead creased.
It was the first time she asked me about her.

I didn't know what to say exactly.

"Shanelle," I called when I saw her in the hallway.

"Yes?" she replied. We still talk. But it's not like we talk regularly. Shanelle's
also busy. I just learned that she's the valedictorian of our batch. I didn't
know because I really didn't care about rankings. I just learned because one
of our professors congratulated her when we were walking towards the
library.

"Do you have Villamontes reviewer for Tax?"

"Same lang 'dun sa dati," she replied.

"So, that's a no?"

"Kailangan mo ba?"

I shrugged. "It's for Assia," I replied. The expression on her face changed. It's
not like I'd been lying to her. I'd been pretty straight forward that for now,
being friends was all I could really offer.

It's Assia then.

It's still Assia now.

I didn't know about the future, but for now, it's only still her.

"Ah... 'Di ko sure, but I'll ask around," she replied with a small smile on her
face before she excused herself.

When I saw Assia again, I didn't know how to tell her about the reviewer.
She was being harassed by Niko about the digests. And she needed the
money. But I didn't want to offer money because Sancho's right—I didn't want
to offend Assia. She's been working real hard for her money. It'd be a slap on
the face if I just offer her money to solve her problems.
So, I did the next best thing I knew.

I just accompanied her while she's finishing Niko's digests.

I stared at her.

She practiced real hard.

The first time, her handwriting's way different than Niko's. But she must
really be strapped for cash... I wished I could do more for her.

"How many left?"

"20 na lang naman."

"I'll just write the remaining 20," I offered. At least she let me accompany her
here. I thought she'd decline my offer. I mean, I knew we didn't talk like
before, but at least now she's comfortable around me again.

"Wag na. Kaya ko naman. Last 20 naman na."

"Look," I said and then showed her the scratch paper I'd been using. I hated
the fact that I'd write Niko's digest because I worked so hard to finish my
own... but it's really hard to watch Assia try to finish Niko's digest. Finishing
1 digest is already a pain in the ass. What more the whole set for the sem?
"I've been practicing."

Her lips parted. "Iyan iyong ginagawa mo kanina pa?"

I nodded. "I think Sir won't notice anymore," I replied, showing her my
handwriting. "See? Basically the same."

"Gusto mo bang umuwi na?" she asked.

"What? Why?" I asked, panicking a little.

"May eyebags ka na," she pointed out.

"Really?" I asked, holding my face. It's been a stressful sem. I just honestly
wanted this sem to end. This sem had been the worst. "It's okay. I can easily
catch up on sleep," I said, and then showed her the paper again. "So...
thoughts?"

She shook her head. "Kaya ko na 'to. Last 20 naman na."

"Yeah... but also, exams are next week."

"Binibilisan ko na."

"Okay..." I said. She's so honest. I mean, I knew Niko's paying her. She didn't
want someone else do the work for something that she's being paid to do.
"But do we really think that Atty reads every single digest?" I asked, still
convincing her. She's writing the digest in detail. If I were her, I'd just wing
it. Maybe insert some quotes here and there.

Her forehead creased. "Ha?"

"I'm just saying..." I said, crossing my arms and being serious so that she'd
consider. By the rate of the details she's writing, we'd literally spend the
night here. I mean, it's definitely a win for me, but writing digest is damn
hard. 1 digest is hard, 20 is just pure torture. "He's got his private practice,
right? And he's also a reviewer for the BAR? Plus his classes here in Brent
and whatever schools he teaches in," I continued. "Do we really think that he
reads the digest?"

"Ano'ng... ibig mong sabihin?"

I shrugged. "I mean... we probably could just write song lyrics—heck,

probably even ingredients of a chocolate cake—and he wouldn't even
notice."

Her eyes widened in shock, like I just proposed that we rob a bank. I almost
laughed at her reaction. Damn it. She's just sometimes too cute! "Grabe ka
naman!"
In the end, she let me write the digests. I mean, she made me promise not to
write recipes on the digests... nothing was said on writing recipes.

Assia napped.

I searched for recipes of chocolate cake.

This should serve him a lesson.

After we finished, we headed straight to the car. I purposely put the book on
the dashboard so that she'd see it. The moment it was announced that we
needed to buy a new book, I bought 2. Assia' strapped for cash, but also,
she's not one who'd ask for money. She's not like that. I'd seriously throw a
hand if I ever hear my family tell me that she's a gold digger.

"Hala," she said. So cute.

"Why?" I asked, feigning innonce.

"Nalimutan kong bumili. Magkano nga 'to?" she asked... just like expected.

"I forgot," I replied, but it's around 2 thousand. I mean, I never cared about
the amount of the book before, but ever since I knew Assia, I always looked
at the price. For me it's just a couple of bills, for her, it's worth a few days of
hard work. She's literally making me recognize my privilege. "Why?"

"Bibili sana ako," she said while flipping through the pages of the book.
"May softbound ba nito?" she asked.

"You can have that," I casually said, not wanting so sound like I planned this
at all. I knew she'd decline. But I really wanted to give her that—needed,
even.

"Ha? Grabe, hindi naman ako nanghihingi—" she answered, like predicted.

"Yeah... but I accidentally bought 2 copies."

"Vito—"
"I swear," I said, lying through my teeth. But in my defense... it was a good
lie. "Niko's gonna buy 1 so I asked him to get 1 for me, too... but then I forgot
that I asked him, so I got 2 of the same book."

I mean, if there's someone I'd pass the blame on, it's always going to be Niko.
He does the same. I remember back in high school when he got so mad at
something and said he needed to breath and disappear, he made me lie to his
family that he's with me. But I was so afraid that his parents would go to our
house and discover his lie, so I was forced to go away, too.

"Assia, I swear—" I said, looking at her. I was thrown off a little when I
caught her looking at me. It's just been a weird time. I wasn't used to having
her this close anymore. I'd been used to the distance. But now, she's here
again. "I'm not lying."

She remained quiet.

"I swear I have 2 books." I pulled over on the side. I got the other book, and
showed it to her. "See? I told you I have 2 copies."

"Bakit... ganito iyong naka-lagay?" she said while her forehead was creased,
but there was a hint of smile on her face. Of course, being his fucking usual
self, Niko had Reigning Mr. Brent stamped on my book.

I drew a deep breath. "It's because Niko—" I said, and then stopped. "Can
we not talk about him? I'm getting all kinds of mad again."

She was trying to hold her laughter.

But she was failing at it miserably.

"So... akin na lang 'tong may naka-lagay na Reigning Mr. Brent?" she teased.

"Are you making fun of me?" I asked, frowning. I hated being called Mr.
Brent. It's literally a part of my life that I'd like to delete from memory.

She shook her head while she still had grin on her face. "Hindi, ah," she said.
"Paano kapag nawala ko 'to? Sa 'yo ibabalik kasi ikaw ang—"
I gently hit my head against the steering wheel.

This really would haunt me 'til my dying days.

***

"Buddy, calm down," Niko teased.

"Mata mo," Sancho seconded.

I glared at them.

Assia looked... so good.

I really tried to peel my eyes away from her, but I physically couldn't. She
looked so good. I didn't know if it's a good thing that she didn't dress like this
every day. It'd probably be my death if I see wearing pencil skirt.

I almost died when I saw her wrapped in a towel.

I was so surprised that I dropped my newly bought phone.

But this?

This looked way deadlier than towel-wrapped Assia.

I breathed deeply and calmed myself down. She's dressed like this because
we needed to dress formally for the interview we're conducting.

"God, it's hot."

"Yeah, it's hot," Niko teased.

"Fuck you," I said. "I mean it's literally hot," I continued because I was
wearing this polo that was not meant to be worn while walking under the
scorching sun. I wouldn't be surprised if I just drop here on the road. It's so
hot.

"Whatever you say to convince yourself," Niko added.

We went to different quasi-judicial agencies. I tried my best to remain formal
because after all, this was still a formal requirement. But I couldn't help but
roll my eyes every time Niko would tease me about Assia.

"Assia."

I literally felt the blood rush in my head.

What was he doing here?

It was torture enough seeing him in class... noticing him blatantly staring at
Assia like no one was watching. I tried so hard not to say anything about him
to Assia because I already tried before, but she just said that he's different
from his family.

"Hi po, Atty," she said. I was just staring. He just really didn't sit well with
me.

"What are you doing here?" he asked, and then threw me a look. He knew me.
I saw him in some dinners, but we never talked. There's just... something.

"Requirement po sa Legal Counselling," Assia replied. "Pero paalis na rin

po kami."

And then he proceeded to talk to Assia.

"Why does this feel... weird?" Niko asked.

"Because it is," Sancho replied.

"It's not just me," I said.

"What?"

I didn't answer them. I just continued to stare at Assia and Villamontes while
they were talking. For a professor, he's just... too comfortable.

I thought it was just me.

Maybe I was jealous.

Maybe it was trauma from Trini.

I didn't know.

But hearing it from Niko and Sancho confirmed my suspicions.

"Why does he talk to her like that?" Niko asked.

"Ilang taon na 'yan?"

"37," I replied.

"Bakit alam mo?" Sancho asked.

I remained silent. Of course, I searched about him. But so far, I didn't see
anything... but maybe they're just good at hiding the skeletons in their closets
—like most families I knew.

Perfect from the outside.

Inside? You'd be surprised.

"Wala kang nilagay na kalokohan sa digest ni Niko, ha," Assia said when we
finished the interview. She was in a normal mood. Did she also find it
weird? Or was that really how she talks to him? Were they really that
comfortable? "Kapag bumagsak si Niko, sa akin magagalit 'yun."

"If," I said. "If he fails, that'll teach him to do his own thing."

I held the steering wheel.

But I couldn't start the car.

The question was bugging me.

I just needed to know.

"Hindi pa ba tayo aalis?" she asked.

"You worked with Atty. Villamontes, right?" I asked, and she nodded. "You
two are close?"

She shook her head. "Hindi naman. Pero mabait siya saka hindi niya ako
pinapagalitan kapag nagbabasa ako nun," she replied. "Mabait naman siya.
Tinulungan nga niya tayo kanina," she said like she was defending him.

"You know his family?"

She nodded, and then looked at me with her forehead creased.

"Bakit?"

I started the ignition. "Nothing. Just... be careful."

"Mabait naman siya," she said in his defense.

"Maybe," I replied. "But still, be careful."

"Okay, pero—"

"I'm not gonna argue about him, Assia. All I ask is that you be careful," I
replied. "He's nice to you, I get it. But still."

Maybe he's nice to her.

I mean, if he's a predator, of course he has to lure the prey first.

Of course he's nice.

But maybe he's not.

This time, I wanted to be proven wrong.

It bugs me that Assia's around people who weren't trust worthy. She's just too
kind—she tries to see the best in everyone... but sometimes, there's no best to
be seen. Sometimes, it just worse... and worst.
I'd like to believe otherwise, but if there's one thing life has taught me, it's
that some people are beyond redemption.

"Salamat sa paghatid. Ingat ka," she said after staying silent through the car
ride. Fuck.

***

I didn't have the time to overthink because finals came soon. I was busy
trying to review everything.

"Didn't think you'd say yes," Shanelle said when I arrived. She texted me
earlier, asking me if I wanted to study. I was close to falling asleep because I
was so tired. I needed to study with someone. And she's the one who asked
me.

"Well, I didn't want to break your heart," I sarcastically said before I

proceeded to order drinks for us. I got Shan her usual drink—double shot
espresso, no sugar, no milk, just iced. I tried it... and it tasted horrible.

We stayed up all night studying. We didn't even talk. And by the time we
finished, we were both so tired that we literally just nodded at each other as
we parted ways.

When the first exam was done, I realized that studying with her paid off, so
we studied together the whole week—Niko even joined us when it was the
exam for Tax. We started earlier because Shanelle even agreed to teach him.

I almost laughed as I watched Niko swallow his pride.

"See? She's nice," I said as we were walking back to our car. Shanelle was
parked elsewhere and we walked her there. It was 4am, and it's dangerous to
walk alone.

"I know," he said, begrudgingly. "But still... Assia."

I remained silent.

"What would you do?" I asked him.

"What?"

"If you were in my position," I said. "Would you... back off? Move on? Force
yourself?"

I waited for his answer because maybe that would help me. But we reached
our cars, and his answer was still left to be heard.

He held the door of his car and looked at me. He was about to say something,
but he held himself back. I arched my brow at him. "What?" I asked.

Niko shook his head. "I seriously pray to the Lord that my lovelife not suffer
the same fate as yours and Sancho's. You two are cursed," he said before
getting inside this car. This fucking asshole.

***

"Assia," Villamontes called. Niko, Sancho, and I all shared at look. Here we
go again. What did he need from her this time? He's always calling her name,
her attention, asking her to do things.

"Sige, una na kayo," she said to Niko. I sighed. She's still ignoring me. Was
this still because of the last time when I asked her about Villamontes? I was
just really worried...

"Okay," Niko said. "I still have to go somewhere. Just ride with Vito or
Sancho."

My eyes followed her every movement. I wanted to inch closer so that I

could listen to what they're talking about.

"Seriously, this is so weird," I told Sancho.

"Kinausap mo na ba si Assia?" he asked.

"Yeah, but she dismissed me and was rather defensive."

"Kausapin mo ulit. Weird talaga nito."

"I'll try," I said. "But maybe she'll ride with you. Do you wanna talk to her? I
think she'll listen if it came from you..."

Sancho and Assia's relationship was weird. They're not really close like they
talk every time, but still, it's like they're connected. Like they're brothers and
sisters.

"Nah, ikaw na lang," he said. "Kapag hindi pa rin nakinig, kakausapin ko," he
continued as he looked at them. "But this is really weird," he commented
while we're both looking at them.

When Assia was finished talking with Villamontes, she immediately looked
for Sancho. I just told her that he's doing something, but Sancho left already
because I told him that I was close to certain that between us, Assia would
choose to ride with him.

We were parked pretty far from Niko's house. Even from here, we could hear
the music coming from the house. It was a good thing that this house was
situated quite literally at the farthest end of the village.

I kept on looking at Assia, but I could even utter a word because of the way
her face looked... like she wasn't in the mood to talk or to discuss anything.

"Saan pwedeng mag-aral dito?" she asked when we arrived at the house.

"Uh... I think outside," I replied. "You'll study?"

She just nodded and walked.

What... the hell?

Did I do anything? Why was she so cold? And dismissive?

I wanted to ask her if I did something so horrible because if I did, I'd

immediately apologize. Assia and I weren't in the best of terms, but she was
never like that.

Fuck.
What did I do?

"Assia?" Sancho asked.

"I think she's mad," I replied.

"Baka hindi naman," he said.

"No, I think—I believe she's mad."

"Nasaan ba siya?"

"Pool."

"Maliligo siya?"

"No," I said, confused. "Maybe? I don't know. Can you go talk to her? I'm
really worried."

***

"What's happening?" I asked when I saw Sancho talking to Assia. I'd been
given a drink or two... or ten. I didn't know anymore. Lui's a demon in
disguise.

"Our grades," Sancho replied. "Binigay ba 'yung grades kanina? Bakit 'di ko
narinig?"

"Sinabi niya lang sa 'kin kanina," she said.

"Is that why he asked you to stay?" I asked. "What the fuck's wrong with that
guy?"

She looked pissed again.

Was she pissed that I was protecting her from that creep?

Fuck.
My head's starting to spin.

"Wag mo kasing sabayan si Lui uminom," Sancho said. "Alam mo namang

praktisado 'yun," he continued, standing up. "Kuha kitang tubig."

I stared at Assia.

She's 2 now.

The fuck, Lui.

I said no drinking anymore.

"Assia..." I called.

"Hmm?" she replied, not even bothering to look at me.

"Don't you think it's weird?"

"Alin?"

"That he told you about the grades."

She remained quiet.

But I needed to say this.

She needed to hear this.

"I know you're the kind of person who wants to see the best in everyone... but
some people are just the worst."

She just kept on flipping the pages of her book. I just... I just wanted her to
take extra care. Just because people seemed nice didn't mean that they're
really nice. Sometimes, people just play roles to get what they wanted.

"Take care, okay?"

She looked at me. Trying to smile a little. "Sala—"

"Someone's looking for you," Lui called.

"What?" I asked, a bit annoyed because Assia was already smiling. It's been
so long since she smiled at me.

"Singkit, maputi, may dimples," Lui said. "Hina-hanap ka. Samu's talking to
her, so I advise to go collect the girl."

I looked at Assia when she said, "Si Shanelle 'yun, no?"

I nodded. "Yeah. She asked where I was, and she said she wanted to come."

Then she stared at her book again. "Birthday kaya 'to ni Niko. 'Di naman sila
close ni Shanelle."

My forehead creased.

Was that jealousy?

No.

I was just drunk.

I was really imagining things when I'm drunk. I should stay far away from
Assia when I'm drunk. I didn't want to kiss her again and then have her ignore
me and avoid me. That literally messed with my brain.

"Nah, they're good. Shanelle helped him with Tax," I said before I walked
away because drunk me and Assia? Never a good combination.

I got inside and I was pulled into a game. Shanelle was already there and she
was talking to my friends. They seemed to like her.

"I thought Assia?" Yago asked when he saw me talk to Shanelle. I just told
her not to accept drinks from strangers. I mean, these people are my friends,
but still... you can never be too sure.

"Life's weird," I just replied because I picked up the ball and started to play
beer pong. Yago and Rory was against Lui and some girl I didn't know. Yago
and Rory lost. I mean, Lui practically lives in a bar. He's practically a master
of drinking games.

"Who's next?" Lui asked. "You, Vito?"

I shrugged as I was holding my beer. "Sure."

"And... you," he said, pointing at Shanelle who was talking to some guy.

"Do you play this game?" I asked Shanelle.

"Yeah, but hindi ako magaling," she replied.

"Don't worry, I got you."

"Lasing ka na. Can you even see straight?"

I rolled my eyes. "Watch the master," I said as I began to play with Lui.

"Dude, you're embarrassing yourself!" Lui said when the pingpong ball
landed far, far away from the cup.

Shanelle snorted beside me. "Kaka-hiya ka."

"I need water," I said and Shanelle handed me a bottle. I hydrated myself and
continued to play... but damn, Lui was just so good at this! "Yago and Rory," I
continued. "Let's play."

Lui scoffed. "Loser."

"Fuck you," I replied.

"In your dreams," Lui said annoyingly.

Yago and Rory played against us. Rory was not that good... Yago's not as
good as Lui.

"Kaya mo na bang manalo ngayon?" Shanelle asked sarcastically.

I tried again.

Damn.

I was drunk.

Shanelle got the pingpong ball from my hand and... "Wow," I said. "You lied!
You know how to play!"

Shanelle laughed. "Manghang-mangha ka," she said before she shot another
ball. Yago and Rory kept on drinking because Shanelle was just so good at
this.

And then moments later, everybody was chanting her name.

I was laughing as Shanelle won the game and some guy was challenging us. I
was about to agree to another round when I saw Assia walking towards the
door.

"You're going home?" I asked when I saw her holding her phone.

She nodded. "1am na rin. Malapit na iyong driver. 10 minutes na lang daw."

"What? Just cancel that; I'll drive you home."

"Lasing ka na."

"Then let me have coffee and sober up."

She shook her head. "Malapit na 'yung sasakyan."

"Yeah, but it's 1am. It's dangerous—"

"May pangalan naman saka litrato iyong driver," she said, showing me the
picture of the driver. What would I even do with that?

"What? You want me to hunt him down if you ever get killed?" I asked
because seriously, it's fucking 1am. And if I was too drunk to drive, I'd call
Niko's driver or someone else. I just couldn't let her ride alone at this hour of
the dar.

"Hindi naman lahat ng tao may masamang balak," she said with a different
tone. She sounded pissed.

I raked my fingers through my hair. "Is this about Villamontes?"

"Atty. Villamontes," she snapped. "Prof natin siya."

"Yeah. He's also fucking creepy."

She stared me down.

"Come on... Can't you wait another hour? I'll drive you home."

"Gusto ko nang umuwi."

"30 minutes, then," pleaded. "Let's go back inside. I'll have coffee."

She shook her head. "Nasa gate na iyong driver."

"Yeah, he won't be allowed in. Niko needs to confirm with the guards," I
said. "And I already told him that I'll drive you home," I continued, lying
straight at her face.

It's 1am.

And she's mad.

Heck if I'd let her ride in some stranger's car.

"Bakit mo ginawa 'yun?" she asked, sounding so irritated with me. It's been
going on for days. I'd been trying to understand her but—

"I told you—"

"Gusto ko na ngang umuwi."

"And I said—"

"Hindi kita boyfriend. Hindi mo ako responsibilidad. Kaibigan kita, Vito—

best friend pa nga yata—pero hindi kita boyfriend. Hindi mo ako pwedeng
sabihan kung sino iyong pwede kong lapitan o kausapin. Hindi mo ako
pwedeng pigilang umuwi. Hindi mo ako pwedeng pilitin na hintayin ka para
ihatid ako."

My lips parted.

What... the fuck?

I just—

I just wanted her safe.

It was like... a bucket of cold water was thrown right at my face.

Every word pierced.

Because she sounded like she meant it.

Might as well told me to fuck off and live a good life.

"Okay, then," I said, trying to smile at her even though I felt like she just took
my heart and break it right in front of me. "Thanks for clarifying, Assia dela
Serna," I continued before I walked away.

***
This story is chapters ahead on Patreon x
 Epilogue (Part 4 of 5)

Please follow @beeyotchupdated on twitter for real time tweet if any

story got updated. Thank you.

#DTGEpilogue Epilogue (Part 4)

"When will you propose?"

"That's none of your business," I politely replied as I grabbed my key from

the cabinet.

"Vito, you're not getting any younger—"

"Getting older is not a reason to get married, Dad," I said. I knew he wanted
me to get married already. I'm the only son and he wanted me to settle down
and hopefully, stop practicing law and just focus on the family business. I
didn't understand why my sisters can't do it—why I must do it? Just because
I'm a man? Why the hell can't my sisters do it? I was sure they're more
interested in the business than I'd ever be.

"If that's not the reason, then marry her because you love her."

I drew a deep breath. "Thanks for the dinner, Dad," I said before I walked
past him and towards Shanelle who was having a conversation with my
sisters.

"Thanks for the dinner, Tita," she said as she kissed my stepmother's cheek. I
just politely nodded at her before Shanelle and I left. Shanelle anchored her
arm on mine.

She's nice.

Sometimes, I think I love her.

But then I'd remember that I really don't.

I tried to break up with her a couple of times already because I didn't want a
re-run of what happened with Trini before... She's nice now, but I knew that
even the nicest of people also have their limits. And I just didn't want her to
reach hers.

I didn't want to push her over the edge.

"Can we eat?" she asked. "Di ako naka-kain nang maayos."

"You should've have accepted the invitation," I said.

"And say what?" she replied. "Besides, I like your family."

And they like her very much.

If they could haul my ass to the altar, they very much would.

Shanelle and I went to her favorite restaurant. She ordered food while I only
ordered a glass of orange juice. I still needed to work later. And I was able
to eat earlier—the tensed atmosphere couldn't bother my appetite anymore.
I'd been living with that for years. I'd had my share of practice.

"Funny story," she said as she sipped from her glass of wine.

I looked at her. Sometimes, when I look at her, I seriously wonder what she
sees in me. She could definitely have anyone she wants... yet here she was.

"Your mom asked me—"

"Stepmom," I corrected.

"Still your mom," she replied. "She's nice."

"I didn't say that she's not nice, just that she's not my mom."

She rolled her eyes. "Whatever, Mr. Technicality," she said that made me
laugh. And then I realized why we're still together—because we have fun.
She's a very sarcastic woman and I definitely enjoy the banters with her.

"Tita asked me about our plans."

And it was my turn to reach for the glass of wine and have some for myself.

"And I just shrugged because you know... I don't know what the plan is, Vito,"
she said. And I didn't need to look at her to know that she was intently staring
at me—so intense that she could definitely bore a hole in me.

"What's your plan?" she asked.

"About what?"

"About us."

I looked at her. "What is your plan?" I asked back. Did she want to what?
Live together? Get married? Have kids? She should tell me so that I'd know.

"I wanna know yours first," she replied.

I stayed silent.

She wouldn't like my plan.

But she didn't say a word and just continuously stared at me. I drew a deep
breath. How do I tell her that I have no intention of ever marrying her—or
anyone else for that matter?

My dad loved my mom... but then she's already gone... so he married

someone else just so he wouldn't be alone. I didn't know if the new wife
noticed that my dad rarely smiles. Maybe she thinks that he's really just like
that. But I knew my dad. When mom was still around, he's always smiling.
And laughing.

Bu she's gone.

And when she left, his laughter left with her.

So Dad settled with someone else.

I wouldn't settle—not just for the sake of getting married and having a family.
Shanelle should really find someone else if that's what she wants. But this
stubborn woman wouldn't listen to me.

"Do you wanna get married?" I asked.

"I'm not sure," she replied. "For me, marriage is just a legal contract—a
contract saying that if you die, I get half your assets."

I shake my head in amusement. "Really? We're talking about marriage and

you jump to my death?"

"I mean, that's the point, right? For wills and successions? And all that hoola
hoop?"

"What about kids?" I asked.

"Do you want to have kids?" she asked.

"I don't think so," I replied. If I'd have kids, I'd want to raise them in a happy
family—the one I used to have. Not the one I have now. I wasn't even close
with my siblings. There's this... gap. And it's totally my fault why we're not
close. My hypothetical kids deserve more than that.

I like Shanelle... I just didn't think we could work that way.

We're happy now because it's just the two of us—because whatever this was,
it's working. She's not clingy. She just needed to be updated about my
whereabouts every now and then. She's not materialistic. I'd give her a half-
eaten bar of chocolate and she'd be happy. She's really easy to be with.

But all those weren't reason enough to have kids.

"Why not?" she asked.

"I just don't see kids in my future."

"I don't wanna have kids," she said.

"Really?"

"Yeah," she replied. And sadly smiled. "Ang dami ko pang kailangang
patunayan—"

"Shanelle—"

She shook her head, as if begging me to not continue because she didn't want
to discuss it again. She just looked at me and smiled.

"So... no wedding and no kids," she said. "I can already imagine your dad
shaking his head in vehement disapproval—"

"My father has no say in how I live my life."

"I know but—"

My phone vibrated. There's an unregistered number calling. Before, I never

answer calls—especially those coming from unregistered ones...

But that one call I didn't pick up before haunted me.

"Can you please reject the call?" she asked.

"This will take a minute," I said. I really wanted to answer the call. I knew
this was probably just from work, but I couldn't take my chance.

"Vito, my dad's sick and tomorrow, he'll ask you the same questions I'm
asking you. And I don't want you to lie, but I also want you to remember that
you'll be talking to a person who's still recovering from a heart attack," she
continuously said in a serious tone. I rejected the call. "He can't die. Not yet,
okay? I still have a lot to prove—"

"Shanelle—"

"Just... choose your words, Vito. I know we're never getting married and
we're never getting kids. I'm not delusional, okay? This is good now, but I
know one day, we'll get tired and end this. I just want you to remember to
tread carefully tomorrow."

I nodded. "Okay."

"Thank you."

"Can I answer the call now?"

She rolled her eyes. "Fine," she said as the waiter finally came back.

I stood up and answered the call.

But before I could even utter a word, it felt as though a boulder was dropped
on my head.

"Wag mong ibaba, please," the voice said. I felt chills crept up my spine. It's
been so long since I last heard that voice... After graduation, she just
disappeared... And I wanted to go after her and I did... But every time I'd see
her just staring at her phone until the ringing stops, I'd tell myself to back off
and just let her process everything.

I waited.

But she never came back.

"Who's this?" I asked... because I didn't want it to be her. Because her calling
means that she's in trouble. And I didn't want her to be in trouble. Because
the last time she was in trouble—

Fuck.

It's him again.

Fucking piece of shit.

I immediately grabbed my things and just politely nodded at Shanelle. No one

knew about what happened. It wasn't my story to tell.
Assia just wanted to study.

To become a lawyer.

That's all she ever wanted.

But I was late...

Because I was a piece of shit.

I cared more about myself and my hurt feelings than her...

And I'd forever carry that in my chest.

"Assia," she said. I heard the fear in her voice. "Nandito ako sa Maynila... Sa
apartment ni Atty. Villamontes..."

I stopped in my tracks.

"What?" I asked. I just had to be sure... that she was there... right in the
devil's den... What the fuck was she doing there?

"H-Hindi ko alam kung saan 'to... Nandito na lang ako kanina paggising ko...
Puntahan mo naman ako, Vito... Gusto kong umalis dito..."

I quickened my pace.

Fuck.

Why was she there? I knew Assia would never voluntarily go there. Even
hearing his name made her cry before... She'd never go there. Shit!

"Okay," I replied. "I promise I'll be there. Assia... this time, I'll be there,
okay?"

"Okay..." she said, her voice shaking in fear. I raked my fingers across my
hair as I nervously waited for the valet.
"Just go hide in the bathroom like before. I'll ask around for his address.
Don't let him get to you."

"Okay—"

But then I heard something break from the other line.

My hands were shaking.

I wanted to kill someone when I heard his voice from the other line.

"Fuck!" I shouted when the call ended. She said that she's in his place. But I
didn't know where that devil lives! I tried to call some people and no one
knew where he lives.

"Thanks," I said when finally, someone told me his address.

"You're welcome?" she replied before ending the call. I never thought I'd
ever be thankful for Trini dragging me to parties before and introducing me to
people I knew I'd never see again.

I sped away.

And then called Niko.

"What?" he answered.

"I need a favor."

"What's new?"

"Assia's—"

"Wait, we're allowed to talk about her again?" he asked. After graduation, we
never talked about her again... They asked once and I said I didn't want to
talk about it. But I just didn't want to discuss her because they're still my
friends and I couldn't talk about the incident.

"I don't know what happened yet but I have a feeling that she's in trouble—"
"She's in trouble? Where is she? I'm coming, too."

"No... but please be on standby, okay?"

I wanted to call the police, but I really didn't trust them that much. The
Villamontes has connection deep within the police. I didn't want to fuck up
Assia's life once again.

If I could fix it on my own, I definitely fucking would.

'Work?' Shanelle texted.

'No,' I simply replied. I didn't want to lie to her... but also, she didn't need to
know.

***

My heart was racing inside my chest as I stood right outside the devil's door.
I wanted to just kick it over. But a part of me was afraid to see what was
inside... what if I was late again? What if—

I'd never forgive myself if I was late again.

I knocked and knocked and knocked. I swear to fucking god if he touched her
again—

"Assia."

My heart sunk in my chest as I stared at her right before me. She looked...
different. She was far different than the Assia I met in law school. Her eyes
showed fear.

And she's shaking.

She wouldn't stop trembling.

"Where the fuck is that asshole?!" I shouted as I marched around the

apartment. This fucking shit! Did he really get off on forcing women?! Why
couldn't he find someone who's willing?! And why did he obsess on Assia
who just wanted to study and help her family?!

Why couldn't some people back off?!

But then I saw him.

On the floor.

Lying on the pool of his own blood.

I drew a deep breath, but I couldn't stop my chest from tightening. Fuck. Shit.
I should've come sooner. What did she do? She'll go to jail. It's hard to argue
a self-defense case. There's no evidence against him. I looked before.
There's no evidence to indict him that's why he's still walking freely.

And now this.

He's really good at fucking things up for other people.

"I'm sorry... God, I'm sorry, Assia," I said as I looked at her and she wouldn't
stop trembling in fear. She was just looking at him. She was staring at his
lifeless body. I wanted her to stop looking. But her eyes were wide with fear.

"Patay... na ba siya?" she asked, looking at him as the blood continued to

pool. "Hindi siya guma-galaw... Natatakot akong lumapit sa kanya..."

I took a step closer.

She took a step back.

As if it was instinct.

He really broke her.

I begged Assia to calm down. I called Niko and told her that Assia's coming
and explained what happened. I trust Niko with my life. He'd take a bullet for
me and I'd do the same for him. I know that he'd take care of Assia.
"I'm coming to get her," he said.

"No, she knows how to drive," I replied as I recalled that one summer while
we're waiting for the grades to be released and I taught her how to drive.

"She doesn't have a license! What if she gets stopped?"

I drew a deep breath. "No, it'll be fine," I said... trying to convince myself
that it'll be fine. But I didn't know if it'll be fine. There's a dead man on the
floor! And as much as I wanted to kill him myself, I knew that I'd never do
that because I'd rather have him rot in prison. I'd never let him turn me into
someone that I'm not.

But Assia...

He put her through too much...

She's not herself right now.

She needed to get away from here as quickly as possible.

"You remember what I promised you before?" I asked and slowly, she
nodded. "I always got your back... Remember that?"

I wanted to hold her and tell her—promise her—that everything's going to be

okay.

"I got your back then—I still got your back now," I said. "You understand
me?"

I went back to the room and carefully picked up the gun from the floor. I
removed the bullets and made sure that the chamber was empty. I just didn't
want to take any chances. Then I handed the plastic bag to Assia. Niko would
know what to do.

"Now, you drive to Niko's place... Burn all your clothes then take a shower
in the tub. Then pour bleach on the tub. You hear me?" he I instructed her.

"Vito—"
"Assia, the world is not a fair place. I won't let you go to jail for this, okay? I
just won't," I told her. She's not in her right mind. I could argue that all I
want, but in front of a judge, the fact still stood that she pulled the trigger.
That's all that's gonna matter. That she pulled the trigger and she's guilty.
"Don't argue with me. Not now."

"Paano ka?" she asked.

I gave me her small smile... to pacify her. But I was already in shreds inside.
I knew this was fucked up. But what choice did I have? If I call the police,
the Villamontes would twist the story faster than I can blink my eye. As much
as I wanted to trust the system... it was already broken. And I wouldn't let her
be the collateral damage. "I can handle myself."

"Vito—"

"Just go, okay? I'll take care of this," I said, cutting her off before I watched
her drive away.

"What now?" I asked myself when she was finally out of my sight. I drew a
really deep breath... Fuck. Shit. One moment I was having dinner... and then, I
was committing a fucking crime!

'Don't fuck this up more,' I whispered to myself before I marched back in

and called Sancho while I was looking for a clean towel that I could use to
wipe everything that Assia might've touched.

Fuck.

This might be the only time that I'd actually be grateful that the investigators
aren't that thorough with the crime scene. It usually drove me bonkers
knowing how many crimes could've been solved had they done the job
properly.

"What's with the address?" Sancho replied when he picked up the call.

"Pick me up right now."

"Okay," he replied. He didn't say anything about Assia. Niko didn't tell him.
"Be there in 20."

I ended the call and then proceeded to look for any cameras. There was a
CCTV, but upon checking, it was not recording. It was as if the devil
purposely turned it off. Fuck! He's really planning something! I didn't know if
I should be happy about the CCTV or be fucking livid that he brought Assia
here with the thought of—

Fucking pig.

I checked every crevice and wiped down every corner. There's no way that
Assia's going down for this. He already took away years of her life from her
—no fucking more.

But as I was about to leave... I felt my blood draining from my body when I
heard the sirens.

***

I remained quiet and would not answer any question—not when I knew that
anything I said would be used against me.

"Vito, for God's sake," Dad said. His voice may be calm, but the expression
on his face was grim. Of course he hated this—I hated this. Why was I here?
The plan was to leave—not to get caught!

But here I was.

In a fucking precinct.

"Hon..." Tita said, holding Dad's arm, trying to calm him down. "Our lawyer
is here. Vito will be fine... right?" she asked our family lawyer who I
doubted would be of any help. He's not a criminal lawyer. We didn't have a
criminal lawyer simply because there was no need for it—not until now.

Fuck.

What the fuck did I get myself into.

Dad looked at Atty. Villaseca. "Get my son out of here," he threatened our
lawyer as if that would be of any help. I was a lawyer—even I knew that I
was screwed.

When they both left, Atty. Villaseca was staring at me.

"First things first," he said. "Did you do it?"

"No," I quickly replied.

"Do you know who did it?" he asked.

"Just get me out of here," I said. Hell if I'd even mention Assia's name. She'd
been through enough. Because of me. Because I couldn't be bothered to pick
up the phone back then. Fucking pride. This was all my fault. If anyone
should pay for that devil's death, god... I didn't want to be jailed, but who
else but me?! It's not like I could argue that he shot himself!

I'd been interrogated and I kept quiet. They're the police—I should let them
do their job and investigate.

"Girlfriend mo raw—" one of the policemen said. I saw my Dad's assistant

talking to this one. I assumed he's the one who'll 'look after' me.

"No visitors," I replied. I didn't know what to tell Shanelle. One second,
we're having dinner and discussing our non-existent future... and the next one,
I was sitting in a detention room, trying to find a way to get myself out of the
mess I got myself into.

***

I stayed up all night.

I couldn't say self-defense because then, I'd be admitting that I pulled the
trigger.

But they couldn't say that I killed him because they could check me all they
want and they'd find no gun powder residue on my body, no gun, no nothing,
except from the fact that I was there.
Right.

I'd just have to say that I was there... for some reason.

But fuck.

Assia drove my car! And if I say that Sancho just dropped me off, I'd be
mentioning a lot of name and if the prosecutor's any good, the next thing I
know, my words would be used against me.

It's like I was in this maze and there's no way out!

"I asked you one thing, Nikolai," I said when I saw Assia emerging from the
door. I was told that I had visitors. I thought it was just Niko and Sancho, but
then I saw Assia. I really didn't want to see her today. She'd feel bad. And I
felt awful.

I didn't plan on taking the fall...

I just wanted to get her away from there.

But I was caught.

And I'd never sell her out.

I promised her before that I'd protect her.

I broke that promise.

Not again.

"She wanted to come," Niko said. I drew a deep breath. I didn't want her to
see me here. "So... what's the plan, Sartori? I sure as hell won't let you rot in
jail."

I was looking at Assia. I wanted to know what she was thinking... I wanted to
ask why she was there... But how could I even ask her when her tears were
falling down her face? It was not her fault... It was not her fault then, and it's
definitely not her fault now.
"Sorry..." she said as she wiped the tears that kept on falling. "Aamin na lang
ako, Vito... Pwede namang self-defense 'yun, 'di ba? O kaya iyong
uncontrollable fear?"

I remained silent.

"Vito—"

"Assia, self-defense is hard to prove," I said, wanting her to understand that

it's not like I fucking enjoy playing hero... It's just that there's no way out.
Someone pulled the trigger. Someone would have to pay for it.

"Kahit na—"

"No."

"Vito—"

I turned to Niko. "Find me a good lawyer," I said. That's the only way. I
needed a good lawyer—someone who knows the law and can use every
circumstances and discredit every witness and statement and get me out of
this fucking hellhole.

I didn't want to rot in jail.

But if someone has to... it's never going to be her.

***

I was in the middle of talking with Atty. Villaseca about my options when
Shanelle barged in the room. I had a long night yesterday when the prosecutor
visited me. She could stare at me all she wanted, but she's not getting
anything from me. I knew how this worked. As long as I kept my mouth shut,
nothing I say could be used against me. There's no evidence. The only thing
they got was my presence there.

I sighed as I asked Atty to give us the room.

"What the fuck?"

I remained silent. She had every right to be mad. I was waiting for her to just
throw the chair at me, but then I remembered that that wasn't the normal
reaction when someone's mad.

"Vito, what the fuck?" she asked. I looked at her... she wasn't mad. She
looked— "I know you didn't do it," she began. "You did it for her... right?"
she asked. "I saw her earlier. She's back in Manila. Kaka-balik niya lang
tapos nandito ka. It's got to be her."

I remained silent.

What did she expect me to say? That yes, it was Assia who killed that pig?
That I was there because I wanted to help her conceal the crime? That I got
caught because I was making sure that there's no evidence that would lead to
her? Did she really want to hear it all?

"Vito," she called again. "What in hell were you thinking?"

I just stared at the table.

"Right... When it comes to her, you're not thinking," she continued. "I knew
you still have feelings for her, but to do this? This is too much! You're
literally a suspect for homicide! Or maybe murder! You're gonna throw
everything you worked hard for!"

Maybe this was the reason why I never saw myself settling down with her.
We're the same... but also, just too different. I just wanted to work, to do my
job... but Shanelle? She's got lots of things she needed to prove to other
people.

It's like she lived for the validation.

"My dad—"

"Shanelle, I like your dad... but I seriously can't think about that now," I
politely said because I'd been racking my head trying to think of a way to get
me out of here. I couldn't even sleep. I kept on thinking and thinking and
getting frustrated because it seemed like there's no fucking way out.
Her lips parted.

She nodded.

"Right," she said as she gave me that smile that once scared me. "You don't
have to worry about that anymore," she continued as she walked towards the
door. "I hope you know what you got yourself into, Sartori. I seriously hope
you realize the gravity of the situation."

***

Days passed by slowly.

I heard the same thing over and over again.

My family would come here and beg me to tell them what really happened,
but I'd just stay silent. No one will know unless I tell them... or unless Assia
tells them.

But could they really send me to jail?

Without the gun?

Without any evidence but me being there?

It's all conjecture...

But I'd seen worse case that ended up in jail.

Was I that lucky?

"Do you hate yourself?" I asked Shanelle when she came back and told me
that she'll be the lawyer for my case. I wanted to ask her that for the longest
time... "Or do you really just love me?"

"What?"

"Why are you still here?" I asked again. "Humor me, please. I'm bored out of
my mind."
"Malapit na iyong arraignment, but really, you're more curious about this?"

I nodded. "Yeah," I replied. At night, all I could think about was finding a
loophole that would keep me out of this jail. In the morning, I wanted to at
least feel... normal. Or some semblance of normal, if possible.

"You know, just for fun, I won't tell you why," she said.

"You hate yourself," I replied.

"Or maybe I just really love you," she said. "Love makes people do crazy
things... like what you're doing," she continued.

I smiled. "Do you think I like being here?"

"No," she replied. "We've been together for years, Vito. I know you hate
every second you spend here. But I also know that you'll do anything for her."

I looked at her. "Then why stay all those years?"

"Because I'm selfish," she said. "I wanted you and I'm selfish. But also, I'm
not desperate. So, you know? I'm kind of balancing it all out."

I stayed silent for the next few minutes as Shanelle told me about the
discoveries of the prosecution. About how there was a bullet hole right in the
middle of his forehead. How the angel could never be possible for self-
inflicted death. How the weapon was missing. How there was no recording
of the CCTV. How I was the only one there aside from the victim. I felt my
head throbbing every second.

"Ano? You see how absolutely ridiculous this shitshow is?"

"Shanelle—"

"No, you have to listen to me," she said. "Your idiot friends won't tell you
this, but I will. I actually love your family so I will do my best to make sure
you're out of jail—but Vito? This is ridiculous. You're a disappointment. This
thing you did... it's not you. It's stupid and hilarious and frankly, I can't take
any of this seriously."
My jaw clenched. "I didn't want this—"

"Whatever. It's already done. Let's just hope for the best," she said, cutting
me off before she went back to talking business.

***

My dad was there to talk to me again before the arraignment.

"Viktor Tobias," he said. My forehead creased. He never calls me that.

"You're my son... and I know we don't have the best relationship—"

"Dad—"

"No," he said, cutting me off. "I have to say this before the arraignment starts
and before you say anything in record," he continued. "You have to do your
best to stay out of jail."

"I know—"

He shook his head. "No, you don't understand me, son," he said, in a serious
tone that made me part my lips. "You're my son and I promised your mom, in
her death bed, that I'd do everything to make sure that you'll be fine... And I
intend to take that promise seriously."

I stared at him.

"I'll be fine," I repeated. There was no evidence. I just have to trust in that.

"I know all this is for a girl," he said. My eyes widened. "Assia dela Serna.
I'm right, am I not? I'm your father, Vito. I know you. And as much as I can't
do anything right now because you're already in custody and despite best
efforts and legal advice, you still stubbornly choose to be detained, I assure
you, son, that once I see that this circus of yours is going to end badly, I'll
have to step in."

"Dad—"
"You're doing this for her? Well, I'll do whatever is necessary for you," he
said, cutting me off. "I'm sure you understand."

He stood up and patted my shoulder. "Answer properly, Viktor Tobias. Or I'll

personally deliver that woman to the jail where she belongs," he said like a
threat before he walked away. I drew a deep breath. I knew my Dad meant
his every word...

Shanelle was staring at me. "Vito," she called.

"Shanelle..." I said. Her forehead creased in confusion. "I know you'll do

your best... but I need you to try harder."

I know my Dad.

If he says it, he means it.

And I didn't go through all this shit just to have him send Assia to jail.

Everyone was there.

There was no one to be arraigned.

Just me.

I was the only one there... well, except for him. But he's already dead. Thank
god.

"State the name for record," the prosecutor asked. I looked at her. She's best
friends with him... surely, she couldn't be that naive not to know that her best
friend was a rapist. But then again, how do I know? When I looked into him
before, I saw nothing. He's just good at hiding the skeletons in his closet—
like most families I know.

"Viktor Tobias Sartori," I replied.

"According to the written testimony you submitted, you were at the scene of
the crime but your car was not there. Am I right?" she asked.
"You're right."

"And you said that you were dropped off by a friend, am I right?"

"Yes."

"Can you tell us what the pictures are?" she asked as she handed me a photo
from the CCTV. There I was... waiting in front of the restaurant for the valet.

"That's me," I said. I breathed in. I knew she'd find this. It was really
questionable as to why the fuck was I there without my car. I wasn't being
chauffeured around. I drive my own car.

"And this?" she asked as she placed another couple of pictures in front of me.
I felt my heart beating loudly in my throat. I wanted to fucking vomit, but I
needed to look calm. I didn't kill anyone. I was fucking innocent. "Care to tell
us what the pictures are, Mr. Sartori?"

"My car," I answered as I stared at pictures of my car.

"And the time stamp, Mr. Sartori?"

"8:02pm."

"8:02pm..." she said. "The place where the photo was captured was 15
minutes away from the residence of the deceased. And can you please read
this part of the report, Mr. Sartori?"

I breathed deeply as I read the autopsy report and how the timeframe of
Villamontes' death was between 8-9pm—well within the timeframe where I
could possibly have committed the crime. Because I was there. And no one
else could've done it.

But there's no gun.

No gun powder residue.

Unless I fucking took a bath right there and then or at least wore a fucking
plastic cover when I shot him! God, this was absolutely ridiculous! All this
shit for that rapist!

"Can you describe the photo, Mr. Sartori?" she asked as she handed me
another photo. It was a photo of Villamontes' apartment. "Your car was not in
sight," she simply stated. "Was your car a smart car, Mr. Sartori? Does it
drive itself?" she asked, implying that I was actually with someone else who
drove away with my car. That there's someone else who committed the crime
with me. That that person's the one with the weapon.

"No," I replied. The shorter, the better. I shouldn't let her use my words
against me. I just needed... to fucking calm down. It's still innocent until
proven guilty. How could I kill him without pulling the trigger? They needed
to make sense of that.

"I'm done with the cross-examination, Your Honor," she said before she took
her seat. I watched as Shanelle stood up and faced me. We talked about this. I
was honest with her. She really needed to do her best.

"Can you describe again this photo, Mr. Sartori?" Shanelle asked.

"It's a photo of my car," I replied.

"Yes, a photo of your car. Can you see yourself in the photo, Mr. Sartori?"
she asked. I shook my head. My car was heavily tinted. You couldn't see
who's inside. And even from the windshield, it's impossible to see for sure
who was driving the car. For all we know, my car has been carnapped and
the thief was driving it.

"No," I replied.

Shanelle nodded. "And can you please describe this photo?" she asked as she
handed me a photo of Sancho driving near the area of the apartment. I called
him that night so he was there to pick me up... but the police arrived first.

"It's a photo of my friend, Sancho, who dropped me off, like I said," I

carefully treaded. The photo wasn't clear. But for some reason, from the very
blurry photo from the cameras, Sancho could be seen driving and there was
some shadow on the passenger seat. But that could be very well Sancho's
gym bag. The resolution of the photo was really low.

"No further need for examination, Your Honor," Shanelle said. There was
really nothing to cross-examine. This case... it's a battle of evidence. And we
already passed the result of the examination that was done that night that
showed that I was not covered in any gun powder residue and that the
weapon was not in my possession. I had no car. Where the hell would I chuck
the gun?

My dad just needed to trust that we know what we're doing.

But of course he didn't.

He liked Shanelle... but it was the first time I saw him lose his composure
and actually snapped at her.

"Dad," I said, wanting him to stop harassing her.

"What was that!" he asked.

"You're not a lawyer—" I said, wanting to explain that what Shanelle did
was the best she could do. We already passed the evidence. There's nothing
to cross-examine. It's already in the documents.

"And if this continues, you won't be a lawyer, too," he replied. "Fix this,
Vito. Fix this before I fix this for you."

I looked at Shanelle. "Sha—"

But she quickly just walked away.

***

"How's she?" I asked Sancho.

"She's fine," he replied. "Last Sunday na ngayon."

"How's the exam? Was she able to review?"

"I honestly don't know. Hindi siya masyadong nagsasalita."

"Can you please buy flowers and give it to her after the BAR?" I asked. That
was what I wanted to do before... when things weren't this fucked up. I
planned on waiting until she's done with the BAR. I planned on handing her
the flowers and congratulating her for a job well done. And then I'd wait
some more... and confess when we both passed the BAR. When we're both
lawyers.

But things didn't go according to plan.

None of my plans panned out.

Life is unpredictable.

I fucking hated it.

"Sure," he replied, and then we talked about the trial. "Sa tingin mo?"

"What?"

"May laban ba?"

"Yeah," I honestly replied. I knew that Zaldivar's a good prosecutor, but

unless she's a magician, she couldn't just magically produce evidence. I knew
that the Villamontes' would pull some strings, but I highly doubt they'd do that
without my Dad knowing. They're friends. They both knew it's not in both
their best interest to make an enemy out of each other.

"Are you sure?" he asked back.

"Why? You think we'll lose?"

"I think you're the only suspect," Sancho replied. "And Villamontes certainly
didn't commit suicide. And there's no evidence of anyone going in and out of
the apartment—unless of course you'd give Assia up—so the only question to
be answered is... if not you, then who?"

I pressed my lips.
"I'm not saying that you'll be imprisoned, okay? I just read the judge's
decisions and most of them did not end up in acquittal," he said. "Just... be
ready for anything."

I thought about what Sancho said.

There's a 50-50 chance.

There's no evidence to talk of... they're all circumstantial. It's really up to the
judge to decide on my fucking fate.

***

I stayed up late all night yet again.

I started to imagine living here.

Every fucking day.

I wasn't sure if I'd last a year.

I was starting to lose my mind.

"Niko said you talked to Trini," I said when I saw Assia. I just... wanted to
tell her to stop. This was already hard enough on me. I didn't enjoy staying
here in jail. But I'd never forgive myself if she ends up here.

Because I knew that it was my fault.

If only I answered her call before...

If only I wasn't too late...

None of this would be happening.

She would've been a lawyer already...

None of this shit would be happening.

I just needed her to stay away from that fucking family.

"Sinabi rin ba ni Niko sa 'yo na si Trini iyong tumawag sa pulis?" she said
and my jaw clenched in anger again. I knew I hurt Trini before... but I never
thought she'd screw me like this! And if she was there, why didn't she call the
cops when her uncle was trying to sexually assault Assia?! Was she really
that evil to just watch as someone else was suffering?! I knew she hated us—
but that was downright inhumane!

"Hindi mo naman kasalanan na sinabi ng pinagtanungan mo kay Trini," she

said, looking at me. "Wala kang kasalanan—wala akong kasalanan."

My lips parted.

"Nitong mga naka-raang araw, nagkulong lang ako sa kwarto habang

umiiyak... Pero syempre alam mo 'yan kasi sinasabi ni Niko sa 'yo lahat ng
ginagawa ko."

"I just—"

"Alam mo rin na tapos na ako sa BAR."

I nodded. "In few months, you'll be a lawyer, too... It just took you a little
longer, but you'll be a lawyer, too... But that's the dream, right? To be a
lawyer? No matter how long it takes? No matter how hard?"

She nodded. "Magiging abogado na tayo pareho."

I tried to smile...

But if I were convicted, I'd be disbarred.

We wouldn't both be lawyers.

I was really throwing it all away.

I looked at her... trying to know if I regretted it. Regretted doing this.

Regretted taking the fall. When she's not in front of me, it did cross my
mind... to just confess and walk away. I wasn't a saint. I wasn't kind. I was
selfish. But every time she'd cross my mind, I'd remember why I was doing it
in the first place.

Because she didn't deserve any of this.

And better me than her.

Prison wasn't a fun place—I wouldn't wish this for anyone... much more her.

"Binasa ko iyong minutes. Magaling si Shanelle, pero kahit gaano siya ka-
galing, kapag walang laban, wala talagang magagawa..."

I drew a deep breath. "Please don't tell me again that you'd confess—"

She shook her head. "Kapag umamin ako, madadamay ka. Madadamay si
Sancho, si Niko. Si Shanelle. Pinag-isipan kong mabuti, Vito... Ilang araw
akong nagbasa lang. Kahit ano'ng basa ko, hindi ko talaga makita kung paano
tayo mananalo... Pati sa record nila, nakita ko na halos lahat panalo sila...
Kaya siguro ang lakas ng loob nila, no?" She smiled sadly. "Kaya siguro
naging ganoon si Atty. Villamontes kasi alam niya na kahit ano ang gawin
niya, ayos lang... Kasi lagi naman silang panalo..."

That's why it's better me than her.

This... privilege.

She didn't have this.

But I have my family who would do anything to get me out of here. Maybe
that's the reason why I was still stubbornly here. Because deep inside me, I
knew that my Dad would still bail me out.

Fucking hypocrite.

At the end of the day, I still had my family backing me up.

When would I ever grow up?

***
I was livid when I heard Assia was taken into custody.

"What the fuck!" I shouted at Niko as soon as I was taken out of custody. My
dad's security was here. My dad's lawyer was here. What the fuck!

"It wasn't me!" Niko replied. "It was Tali!"

"Tali?" I asked. What the fuck, Italia! The plan was to get me out—not get her
in! "She told Assia—"

"No," he said. "It's complicated. Just please go talk to her."

But I wasn't able to talk to her. The prosecutor wanted to talk to her.
Everyone wanted to talk to her. My dad's security hauled me back to the
house like I was some child! Did he really think that he could control me like
this?!

"Enough, Vito," Dad said.

"Tell your guards to stand down, Dad. I am not a child. You can't keep me
here against my fucking will."

But he just stared at me. "Enough of this drama—"

"This is not a drama," I said, cutting him off. I drew a deep breath and stared
at him... hoping that this time, maybe he'd actually listen. "That woman? I'm
in love with her, Dad. I love her. Do you hear me? She's it for me."

"You're dating Shanelle!"

"We've broken up, Dad! And I'm not like you. I'd never marry her while fully
knowing that at best, I'd give her half of everything. I won't do what you're
doing."

"Vito—"

"Can you honestly tell me that you love Tita? Like Mom? Or did you just
marry her because you don't want to be lonely?" I asked him but he remained
silent. "I thought so."
"So... tell your guards to stand down and let me go," I said, staring at him,
really hoping that he'd know that there's no way I'd stay here while Assia's in
jail.

"What will you do, Vito?"

I didn't answer because at this point, I didn't know what more I could do...
but hell would freeze over first if I'd just stay here and do nothing.

***
This story is already finished on Patreon x
 Epilogue (Part 5 of 5)

#DTGEpilogue Epilogue (Part 5)

"Assia—"

My lips parted when I saw who my Dad sitting beside my wife. I

immediately went there and wanted to pull her and hide her behind me.

"Vito..." she softly called.

I cupped her face. "Are you okay?" I asked. She nodded. "Are you sure?" I
just had to ask again as I inspected her face. She smiled at me and held my
hand.

"Do you seriously think that I'll do anything to her?"

I drew a deep breath as I stood up. I checked Assia once again. There's no
visible sign of anything... but I can never be too sure. We'd just have to go to
the clinic later—shit, it's already night time! One thing I hated here in the
probinsya was how everything's closed when the clock strikes at 7!

I looked at Assia who was looking at us. I smiled at my wife before I walked
out of the house. I didn't want to talk to my Dad in front of my wife. I was
very much aware of how he didn't approve of her for me. But I seriously
didn't give a shit. I knew he's my Dad. I knew he loves me. I knew he wanted
the best for me.

But Assia's the best for me.

I know that.

"What are you doing here, Dad?" I asked.

"I wanted to see you," he replied. "And Assia."

I continued to stare at him. I told him I was marrying her. My dad and I... we
didn't agree on a lot of things, but I thought that this? This, at least, he'd
understand. He loved my mom... I thought he'd want that for me. I thought he'd
be happy for me.

"And my grandchild," he continued. "Do you know the gender?"

"Why? So that you can be disappointed if it's a girl?"

"Vito—"

"I told you I'm getting married. You didn't even bother to show up," I said. I
didn't tell Assia, but I felt really embarrassed when my own family didn't
show up the night I was going to formally ask for her hand... But I was so
thankful that my friends showed up.

That's when I realized that family's not only the one you're born into—it's
also who you choose to be your family.

And my friends? They're my family.

Through thick and thin.

Through trials.

And disbarment.

And a whole lot of fucking disappointment.

"Why now?" I asked.

He just smiled at me. Sadly. But I didn't know if he's sad... because he
always smiles like that. Ever since Mom died, that's how he usually looked.
Like he's just tired and he wanted to rest.

"I don't know, Vito. I tried to go, but I couldn't. Maybe it's the pride. Maybe it
was me still thinking that I thought I knew better and that you're about to make
a mistake. I did a lot of things wrong. When your mom died, I didn't know
how to raise you. It scared me. I had to get married to give you a mother."

"That's so unfair."

"I know..." he said. "I care about Eloisa. But I don't love her the way I loved
your mother. I believe that you only get that kind of love once in your life...
and I already got mine."

I remained silent as I looked at him.

I was really a hypocrite.

Through and through.

I dated Trini.

And Shanelle.

All whilst knowing that I didn't love them—at least not the way I knew how
love's supposed to feel.

Maybe I thought it was okay because that's what my father did. But I wasn't a
child. I knew what was wrong. I was just a real hypocrite who couldn't be
bothered.

"But you..." he said with a proud smile on his face. "You seriously scare me,
Vito. You scare me at the lengths you're willing to go through just to get to
her."

I remained silent.

Maybe I should thank my Dad. It's because I grew up seeing the kind of
marriage he has—that's the very reason I never wanted to settle down if it's
not with Assia. I would never settle for that kind of marriage. I would never
want to wake up every fucking day knowing that I only settled because I
didn't want to be alone. That I settled because I needed to have a family.

No fucking way.
"Assia told me she's due next month," he said.

"Yes."

"Have you picked a name already?"

"Yes," I replied.

"Can I see her... or him?"

I looked at him. Assia and our kid, they're my family. I love my Dad... but he
did a lot of things that hurt me before. It was okay... it was just me. But I
couldn't let him do the same things to my family.

Maybe we're really alike.

He did unbelievably infuriating things in the guise of protecting me. And I

knew that if it were me in his stead, I'd do anything to protect my family, too.

"Fine," I said. "But you have to tell me first why—" I said and then drew a
deep breath. "Why did you turn a blind eye with what's happening with Trini
and I back then?" I asked.

He averted his gaze.

Just like before.

I tried to make sense of it—I even tried to defend him from myself. Because
why? Why would he just let his son—his prized son—go through that shit?
Was it because it was too emasculating? Because no one's supposed to
know? It was embarrassing?

There were lots of reasons.

I just wanted to know what his reason was.

I just needed to know.

Because what he did affected me. I didn't realize that before, but it affected
me in lots of ways I never noticed before Assia pointed it out. How my first
instinct when someone would get mad at me was to flinch. How I was so
relieved when Assia didn't throw a fucking chair at my face when we had our
first fight—no matter how ridiculous the reason was.

It was the little things.

But they were results of what happened in the past.

"I'm better now," I said, looking at him, because I knew that he didn't want to
answer. But his lack of answer was already my answer. "Assia and I—we go
to therapy," I continued. "She's going to therapy because of the case. I'm
going to therapy because of Trini. If it were before, I'd never tell you about
this because it's embarrassing that I have to ask for help. Me? A man? Asking
for help? Fucking ridiculous. But you know what, Dad? I don't care anymore.
I live in a fucking hut. I have chickens as my pet. I go to therapy twice a
week. It's just life. You have to deal with this if you want to be in our life."

Slowly, he nodded.

And then smiled.

"What?" I asked.

"Your mom would've been proud, Vito," he said with a smile on his face.
"You're exactly the man she told me she wanted you to become."

My lips parted when I saw tears forming around his eyes. It kinda freaked me
out a little. I didn't know what to do. He turned around and wiped the tears
before they could even fall.

He's still my Dad—afraid to show vulnerability.

"Dad," I called.

"Yes?"
"Haniel," I said. "Mom's favorite angel. That's the name of your grandkid," I
continued as a huge smile appeared on his face. And he was tearing up again.
"You can visit. You can bring Tita Eloisa and my sisters, too," I added before
we awkwardly stared at each other.

***

I was just really thankful that my Dad ate whatever was in front of the table.
Tatay picked his prized pig and cooked adobo. I knew that if there was
enough time, he'd make lechon for my Dad.

"Ayos ka lang ba?" my very pregnant wife asked.

I nodded. "Yeah."

"Sabi ng tatay mo babalik daw siya sa susunod na linggo... Tapos nagtatanong

kung may kulang pa ba tayo na gamit para sa baby."

I looked at her. "I told him he could visit. And I told him Tita Eloisa and my
sisters can also come visit the baby. Is that okay?"

She quickly nodded. "Oo naman. Pero bibisita rin sila Niko. Magsabi kaya
tayo kina Tatay na maghanda na lang tayo? Kasi parang pupunta ata lahat ng
kaibigan natin..."

"You tell Tatay. And please stay away from the chickens."

Assia frowned. "Vito, mamamatay din iyong mga manok kahit hindi mo sila
katayin."

"Then let them die a natural death."

"Sayang."

"Assia, I love you, but this is not up for discussion."

She glared at me. I laughed. My angel-like wife's glaring at me. I'll always
find this hilarious.
"Pero kapag namatay 'yan, sa 'kin ka rin naman magpapa-tulong na ilibing
'yan."

"I can ask Alec or Tatay."

"Sasabihin ko 'wag kang tulungan."

"I don't think so—your family adores me."

"Mas mahal nila ako."

"Nah," I said and then she frowned. I cupped her face and kissed her on the
lips. "Aren't you tired already?" I asked. Now that she's on her 8th month of
pregnancy, she barely could walk. I was always carrying her around. I felt
sorry because Assia looked so fragile. She's a small woman, but she's
carrying our huge baby.

I was so proud of my wife.

"Hindi naman... Nanood lang ako ng TV buong araw... Tapos dumating nga
iyong tatay mo."

"Yeah... can I ask what you two talked about?"

"Wala naman masyado. Tinanong niya lang iyong sa kasal natin saka iyong sa
baby. Pinakita ko sa kanya iyong mga litrato sa kasal. Mukhang
nanghihinayang siya na hindi siya naka-punta."

I nodded.

"Sabi ko, okay lang kasi umulan naman nung kasal natin."

I frowned. "So, are you saying that our wedding was a disaster?"

She laughed. "Vito, alam mo na mahal din kita, pero buma-bagyo nung kasal
natin, halos tangayin iyong tent, ginawang pulutan ni Jersey at Rory iyong
handa natin, na-stranded sila Sancho kaya imbes na honeymoon natin,
magkakasama tayong magkakaibigan ng tatlong araw."
I frowned.

I frowned real hard.

It was our honeymoon, but it seemed like Jersey and Niko's honeymoon—the
way those two go at each other. In front of us. It's cringey.

"Yeah, but we did get our honeymoon the moment they left," I replied and her
face reddened quickly. I laughed and wrapped my arms around my pregnant
wife. "I can't hug you anymore," I said and she pushed me.

"Buntis nga kasi ako."

"I know—that's my baby inside you."

"Baby natin. Ako 'yung nahihirapan."

"I'll make bawi once the baby is out. I promise I'll do everything. I'll change
diapers. I'll put the baby to sleep. You know what? If I can breastfeed Haniel,
I definitely would give it a go," I said, and she laughed.

"May trabaho ka kaya."

"Already submitted my paternity leave."

"Sandali lang 'yun, e."

"Do you want me to resign?" I asked. I mean, I definitely love my job... but
Assia carried our child for 9 months. I saw her struggle. I saw her vomit
every morning during the first few weeks. I saw her face contort in pain.

And she has a job, too.

Both our jobs are important.

So, if she needed me to be a stay at home dad, then sure why not...

I'd give it a go.

But if it's not for me, I'll talk to my wife. Assia's a very reasonable person.
She wouldn't force me to do things I don't like. The only thing we really
argue about was the chickens. She's really keen on making them our food. I
remember when she was still in the early weeks of her pregnancy, she'd
always look at the chicken like she's starving! I was always worried that
she'd ask me if she could eat them.

Thankfully, she didn't.

Up to this point, I still didn't know if I'd give in if my pregnant wife asked for
the chickens.

But Assia shook her head. "Basta dapat kasama kita kapag manganganak na
ako..."

I nodded. "Definitely," I said, kissing the top of her head. "I already took a
leave the week you're due. I already made arrangements for our stay in
Manila."

"Dito na lang ako manganganak..."

"I know the doctors here are great, but please, let's do it in Manila. With big
hospitals. For my peace of mind."

"May kumadrona naman dito... Saka nandito 'yung OB ko."

"Please, Assia Sartori," I said. I felt her chuckle. She always chuckles
whenever I'd call her with my name attached to hers. She kept her name. It's
fine. She just told me she'd like to keep her name. I didn't even ask her if
she'd change her name. It wasn't important to me. What's important is that
she's my wife—may she be known as Assia dela Serna or Assia Sartori.

"Okay..."

"Thank you," I said, kissing the top of her head. "I already talked to the OB
and mentioned that and she said she'll coordinate. Also, I asked Tatay if they
wanted to come, but they're busy because it's harvest season."
For Tatay's birthday, I bought the land they'd been renting. Tatay didn't want
to accept it at first, but I told them that the sale was already final, and there's
nothing he could do. He was loss for words... but I could see the gratefulness
in his eyes. I just told him happy birthday, but truth was, he deserved every
inch of that land. Living here, seeing him work every day, I respect him so
much. Tilling the land? I tried doing that... and no, thanks. It was so hard. The
backache was insane. And the putik? Not for me.

"Oo nga, e."

"Do you need them with us?"

"Uuwi naman tayo agad pagka-panganak ko, 'di ba?"

"Yes," I replied. "Once you and Haniel are okay, we'll go home so that his
lolo and tito can hold him. Plus our friends have to visit us here."

"Grabe ka. 'Di mo ba sinabi sa kanila na sa Maynila ako manganganak?"

"No," I replied. She hit my arm. I laughed. "I'll tell them!"

"Isang linggo tayo doon tapos 'di mo sasabihin sa kanila? Sabihin mo na rin
sa tatay mo baka gusto nilang bumisita."

"Are you sure?"

I felt her nodded.

We're still hugging.

I just love hugging her.

I think she loves hugging me especially now that she's pregnant because I was
kinda supporting her from falling flat on her face. Sometimes, she looks like
a walking penguin. But of course I'd never tell her that.

"Oo naman," she said. "Magkaka-anak na tayo. Ready na ako na magpatawad

sa lahat nung nangyari dati. Maayos naman na tayo ngayon, Vito. Gusto ko na
maging masaya tapos maging mabuting nanay kay Haniel."
I just nodded but I wasn't sure I was as nice as my wife. I'd forever hate
Villamontes and his clan for everything they put Assia through. They weren't
even sorry—they were just sorry they got caught. All those public statements
they released? Bunch of bullshits. They're doing that to save face—because
Italia wasn't kidding when she said she'd drag them through the mud.

"Alam ko mahirap magpatawad, Vito, pero sana subukan mo."

"I'm trying."

"Subukan mo pa."

"Are you... okay?" I asked. "With Villamontes?"

"Tuwing iniisip ko, syempre hindi... pero ayoko na kasi siyang isipin, Vito.
Marami pang mangyayari sa buhay ko, sa buhay natin. Ayoko na buong buhay
kong dalhin 'yun," she said, smiling at me. "Sobrang hirap nung nangyari sa
'tin dati... pero sobrang saya ko naman ngayon. Na kasal na tayo. Na
magkaka-anak na tayo. Gusto ko na doon na lang ilaan iyong atensyon ko."

I just hugged her tighter.

It took quite a while...

She wasn't okay for a while...

She used to flinch even at the sound of the door.

I waited.

And waited.

Her therapist said that there's nothing I could do but to wait... to wait for her
to be okay... because she'd deal with her problems in her own timeline and
all I could do was to wait and support her.

And now, she doesn't flinch anymore.

She could talk to guys now. Before, she wouldn't even look at them. But our
work requires talking to people. My wife really worked hard to be where she
is now.

"I promise I'll try hard," I whispered.

"Okay," she said as she broke the hug. I was about to hold her steady because
sometimes, she really just loses her balance. "Assia—" I said when she held
my hand and then placed my palm against her belly. My lips parted.

"Baka soccer player iyong anak natin, Vito, ang sakit niya manipa."

I laughed as I kneeled so that I could be face to face with Haniel. "Hey, kid,"
I said. "I know you're excited, but stop kicking your mom."

"Hindi, okay lang."

"See? She's very nice. You have to stop kicking her because she won't ask
you to. It's my duty to step in when people are being mean to her." Then
Haniel stopped kicking. I laughed in delight. I looked at Assia. "See? Our son
listens to me," I said proudly.

Assia was laughing as she shook her head. "Nagugutom na ko..."

"We just finished eating," I said.

"Hindi naman ako nakakain nang maayos," she replied, but I stopped myself
before I could even point out that I saw her have a second serving of rice.

"I can cook sinigang," I said. Assia taught me how to cook. I mean, it wasn't
Rocket Science. I was literally just boiling the pork and putting all the
veggies in the pot.

"Wala tayong gulay," she said.

"I can go to Tatay and ask for ulam," I volunteered.

"Punta na lang tayo ng bayan."

"Now?" I asked because it's already 11pm!

"Oo."

"Are you sure?" I just had to ask again. Her ankles were all swollen and she
didn't even like walking at this point. I asked the OB like a thousand times if
Assia's carrying twins or even triplets because she's really big! But of course
I wouldn't tell my wife that she's big.

"Gusto ko ng Jollibee."

"But—"

"Jollibee," she said... but it sounded like a threat. Regular Assia's nice, but
Pregnant Assia's all bossy and mean—in all aspects.

"Okay," I said as I grabbed the key and we drove through the quiet roads.
Assia rolled down the windows and she was just smiling while we're
driving.

But when we arrived at the Jollibee branch in the bayan...

"I told you—" I said, but stopped when I saw her tearing up. "Are you...
crying?" I asked, confused, because she never cried about food. She'd
literally eat anything. I once saw her eat goat! And the tinalinunan—or the
fighting cocks who lost the battle. Apparently, if you lose, you'll be food. I
swear, life here in province was never boring. There's discovery every day.

"Gusto ko ng Jollibee..." she whispered.

"Okay, stop crying. We'll go to the next bayan," I said as I started to drive
again.

"Punta tayo kila Niko..." she said. I frowned. Niko again. The number of
times Niko went to Isabela during the beginning of Assia's pregnancy. I
wouldn't be surprised if our son looked like Niko, of all fucking people.

"What?"
"May Jollibee rin sa Maynila... Tapos 24 hours pa na bukas..."

"Are you serious?"

She nodded. "Friday naman ngayon. Wala kang pasok bukas... May Jollibee
naman sa Maynila, Vito..."

My lips parted. "Assia, Jollibee, in Manila, right now?" I asked just to be

sure because that's at least 7 hours drive! But my wife just nodded. I looked
at her and I was uncertain of what I'd feel. But I ended up just laughing
because this was so fucking random.

"Fine," I said.

"Salamat!" she replied, grinning. I smiled to myself. It's so easy to make her
happy.

"But you call Tatay and tell them that we're going to Manila and—"

"Oo na, oo na. Ibibilin ko 'yung mga manok mo," she said in a pissed off
voice. "Sinasabi ko sa 'yo, Vito, kapag lumabas na iyong anak natin,
kailangan mas mahal mo si Haniel kaysa d'yan kay Missy," she continued
before angrily dialing Tatay's number. I laughed as I continued to drive to
Manila.

With Assia, life's calm but never boring.