Si Tung Kuo at ang Lobo sa Kaniyang Sako

Pabula (China)
Ekspresyon sa pagpapahayag ng Damdamin at Emosyon

Pagtanaw:

May malalim na impluwensiya ng paniniwalang Taoismo, Confucianismo,

at Budismo ang mga kuwentong-bayan ng mga Tsino. Sinasabi na nagmula
ito sa India o sa Kanlurang Asya at ang iba naman, maaaring nagmula sa iba
pang karatig-bansa sa Kanluran, ngunit mas laganap sa Silangang Asya dahil
sa pakikipag-ugnayang panlabas o sa pakikipagkalakalan. Karaniwang paksa ng
mga kuwento sa poklorikong Tsino ang tungkol sa kalikasan at katangian ng
tao, kasaysayan, pag-ibig, at mga supernatural, o salaysayin na nagpapaliwanag
sa karaniwan o natatanging pangyayari sa isang tiyak na panahon.

Ang mababasang pabula ay nagmula sa Dinastiyang Ming (1368-1644).

Ito ang ikaapat sa mga dakilang dinastiya sa China at tila pinakamaunlad na
panahon. Nang magwakas ang paghaharing Mongol sa China pagkaraan
ng digmaang sibil, nabawi ng mga Tsino ang pamamahala sa, kanilang bansa
mula sa mga dayuhan. Dahil dito, napanumbalik ang kasiglahan ng nakagisnan
nilang kultura. Napag-ibayo ang paglinang ng sining, kalakalan, at ang iba't
bang industriya lalo na sa seramika at palayok. Sa panahong ito, lumawak ang
impluwensiya sa kultura at politika sa Kaniurang Asya at sa mga Turko hanggang
kanluran, gayundin sa Vietnam at Myanmar hanggang timog.

Masasalamin sa mga pabula ang kultura; tradisyon, paniniwala, at maging

ang kalagayang panlipunan ng bawat bansa at ang panahong pinagdaanan
nito. Kinapupulutan din ito ng mga aral sa buhay. Karaniwang tauhan nito ay
mga hayop. Ngunit, paano nga ba ginagamit ang mga hayop bilang tauhan sa
isang kuwento? Ano ang kadalasang sinisimbolo ng mga ito?

Si Tung Kuo at ang Lobo sa Kaniyang Sako

Isang muling pagsasalaysay ng kuwentong bayan
Mula sa China sa Panahon ng Dinastiyang Ming
Batay sa Sweet and Sour Tales from China, Retold by Carol Kendall and Yao-wen Li

Minsan, sa isang parang, isang lobo ang nakaabang sa isang kunehong

kaniyang akmang sisilain. Naiisip na niya ang linamnam nito kahit habang
binabantayan pa lamang. Takam na takam siyang nakakubli sa palumpong habang
walang kamalay-malay na nanginginain ang kuneho. Sa akmang pagkakataon,
nakahanap siya ng tamang tiyempo at naghanda siyang dambahin ito upang
sakmalin. Ang hindi niya alam, naroroon ding nangangaso ang puwersa ng
Panginoong Chao, na kinatatakutan sa lunang ion. May walang mintis na palaso
ang Panginoong Chao, na inihahanda pala para talaga sa kaniya, na namataan nila
sa palumpong. Sa pagitan ng gutom at pagtakas, pinili ng lobo ang gutom. Inabot
ng palaso ng Panginoon ang kaniyang binti, Masuwerte siyang nakatakas at agad
na nakapagtago.

Suminghal ang Panginoong Chao at sinabihan ang kaniyang mga kasama

na hanapin ang lobo. Ang lobo naman, masuwerteng nakatagpo ang isang peregrino, si
Tung Kuo, na ubod ng buti ang loob at handang ialay ang kaniyang buhay. Dahil
naglalakbay siyang puno ng kapayapaan, wala siyang hinagap sa mga
pangyayari. Ang tanging bigat lamang ng sanda-sandaling kinakailangan niyang
batahin ay ang sako ng mga libro sa kaniyang likod. Nagitla na lamang siya nang
tumambad sa kaniyang harapan ang lobo, tila maamong nanghihinging saklolo. Sa
likurang binti nito, ang palaso.