Elehiya para kay LolaIlang taon na nga ba ang nakakaraan?

Nang huling masilayan ng sandaigdiganIsang

anghel na ipinagkaloob ng kalangitan,Matamis nitong ngiting walang bahid ng karumihan,Mga matang
tila nangungusapNa laging nakadarama ng sakit at hirap,Busilak na kaloobang handang tumulong sa
ibaHandang ibigay ang lahat kahit sa sarili’y wala nang itira. unay ngang malayo na ang nalakbayBago
tuluyang sa ami’y humiwalayNgunit kay dami pa ring pag!aalinlangang naiwanMga pagsisising "di na
mababalikan pa#ahit sa huling sandali sana’y nasilayan$ana’y nahagkan at nagkapatawaran%no pang
saysay ng pagdaralita#ung ang lahat ay nakalipas naMasasayang sandaling
ipinagpapasalamatNatatanging biyayang "di!malilimutan,Hangad lamang ay kabutihan ng lahat aglay
ang mga dakilang pangarap,#alakip ng pag!asa sa gitna ng sigwaHindi para sa sarili, kundi sa iba$a
matagal na panahong naramdaman ang pagmamahal &umakap na sa puso’t isip ng karamihan'agkaraan
ng mga sakit na tiniisNagtagpo rin ang kapaguran at kahinaan uluyang linisan ang mundong
ginagalawanLabing!isang anak man ang nawalan,"(i!mabilang na mga apo ang nag!iyakan,Isang asawang
napuno ng hinagpis'ilit tinatanggap ang kinahinatnanIpinagdarasal ang kapayapaan magpakailanman.