Amigo invisible.

Cando eu tiña un día triste, soia falar

cun amigo imaxinario chamado : O
falador.

Eramos moi amigos, mais, cando

decidin despedirme del. Paso a ser a
miña sombra, unha negra e triste
sombra.

Xa non me falaba de cousas boas, só

de desgracias e desmotivaciones.
Houbo unha época onde só me
molestaba a min, ata que tamén
involucrou aos meus seres queridos.

O falador insultou, e ameazounos.

 Perdín amigos, os meus familiares
trataronme como cucaracha calquera e
ao final, decidín meterme nun lugar
pechado onde non haia sombra en
ningún lado. Chao de luz.

Ao final as sombras de dentro do meu

corpo desgarraronme ata ser unha
mota de po.

Agora a sombra que eu tiña está en

todos lados. Xa non é vencible.