„Quo vadis" – arcydzieło godne Nagrody Nobla.

Przeczytaj rozprawkę. Stwórz legendę do zaznaczonych kolorem i kursywą

fragmentów. W ramach ćwiczeń redakcyjnych samodzielnie dobierz do przedstawionych
argumentów przykłady z lektury.

Henryk Sienkiewicz to powieściopisarz, który w 1905r. jako pierwszy twórca w

dziejach literatury polskiej, został uhonorowany literacką Nagrodą Nobla. Otrzymał ją
wprawdzie za całokształt swojego dorobku i wyjątkowe walory artystyczne dzieł, jednak
szczególną rolę w zdobyciu tak prestiżowego wyróżnienia odegrała powieść historyczna -
wydawana najpierw w odcinkach w Gazecie Polskiej, następnie zaś opublikowana w wersji
książkowej w 1896 r., - chodzi oczywiście o Quo vadis. W swojej pracy postaram się
udowodnić tezę, że jest to arcydzieło godne Nagrody Nobla.
Sienkiewicz bardzo długo przygotowywał się do napisania powieści, fakt ten
potwierdzają szczegółowe opisy realiów Rzymu i społeczeństwa z I w. n.e. Pisarz odbył wiele
podróży do wiecznego miasta, czytał dzieła Tacyta, Swetoniusza, studiował utwory
starożytnych historyków. Rozmiłowany w łacinie poświęcił wiele czasu, by jak najlepiej
zobrazować Rzym za panowania Nerona. To niewątpliwie przełożyło się na drobiazgowe opisy
dzielnic, miejsc, zabytków, ale i klas społecznych, począwszy od dworu cezara, poprzez
patrycjuszy, plebejuszy, skończywszy na plebsie i niewolnikach. To wszystko sprawia, że
dzieło Sienkiewicza pozwala nam zrozumieć dobrze czasy, w których toczą się wydarzenia, a
jednocześnie zanurzyć się w świecie rzymskich uczt, igrzysk, stosunków międzyludzkich.
Kolejnym ważnym aspektem dzieła jest podejmowana przez nie problematyka.
Sienkiewicz sięga po temat trudny - ukazuje starcie dwóch światów: chrześcijańskiego i
pogańskiego. Na przykładzie losów Marka Winicjusza i Chilona Chilonidesa pokazuje, jak
nowa religia odmieniała życie i serca nawet tych najbardziej zatwardziałych pogan.
Zdecydowanie gloryfikuje chrześcijan, ale również w poganach dostrzega jednostki wybitne i
nietuzinkowe. Arbiter elegancji, Petroniusz jest tego dobrym przykładem. Jego ironiczne,
elokwentne, odważne rozmowy z Neronem są prawdziwym popisem artyzmu pisarza.
Quo vadis to powieść wielowątkowa. Obok miłości Marka Winicjusza do Ligii czy
Petroniusza do Eunice, znajdziemy wizerunek bezwzględnego i okrutnego w swoich
działaniach władcy, a paleta zróżnicowanych charakterologicznie postaci powinna zaspokoić
gusta najwybredniejszych czytelników.
Pisarz posługuje się jednocześnie językiem pełnym środków poetyckich, szczególnie
widać to w opisach uczt, np. tej na Stawach Agryppy czy w kunsztownej relacji z pożaru
Rzymu. Liczne epitety, metafory, hiperbole budują atmosferę podniosłości i grozy. Obrazy
wykreowane przez twórcę są niezwykle plastyczne, a bogactwo językowe zachwyca.
Ostatnim niezwykle ważnym aspektem, potwierdzającym walory literackie dzieła jest
jego wymowa ideowa. Pisarz tworzył Quo vadis w czasie, gdy nasz kraj znajdował się pod
zaborami. Ostateczne zwycięstwo uciśnionych, zniewolonych chrześcijan dawało więc
Polakom nadzieję, że i oni będą w stanie wyzwolić się kiedyś spod bolesnego jarzma.
Nie ulega wątpliwości, że Quo vadis jest powieścią na miarę Nagrody Nobla. To nie
tylko rzetelnie przedstawiająca realia rodzącego się chrześcijaństwa powieść historyczna, ale i
uniwersalna, napisana pięknym językiem powieść o sile miłości przezwyciężającej wszelkie
przeszkody.