ஜெயகாந்தன் 1

ஜெயகாந்தன் 2

ஜெயகாந்தன்

ஜெளிநாட்டு பயணம்
நான் ஜெளி நாடுகளுக்குப் பபானதில்லை. அன்னியர் ெட்டில்
ீ நுலைந்து பார்த்து, "அங்பக
அது இருக்கிறது; இது இருக்கிறது, நம்மிடம் அஜதல்ைாம் இல்லைபய...' என்று, தம்
ெட்படாடு
ீ ஒப்பிட்டு ஏங்கி, அங்கைாய்க்கும், அலையும் குணபம, ஜெளிநாடு சுற்றிப்
பார்க்கும் பைரிடமும் நிலறந்திருப்பதாக, எனக்குத் பதான்றுகிறது.

பெடிக்லக பார்ப்பதற்காகச் சிைர் ஜசல்கின்றனர். எனக்பகா, நம் ெதிகளில்

ீ நடக்கும்
பெடிக்லககபள, இன்னும் பார்த்துத் தீரெில்லை. புதுலமகலள ரசிப்பது எனில், என்லனத்
பதடி ெரும் ஒவ்ஜொன்றுபம, புதுலமயாக இருக்கின்றன. கற்றுக் ஜகாள்ெதற்காக எனில்,
என்லனச் சுற்றி இருக்கும் மிகக் குறுகிய ெட்டத்தில் கூட, நான் காணவும், கற்கவும்,
ஏராளமான ெிஷயங்கள் இன்னும் இருக்கின்றன.

ரஷ்ய எழுத்தாளர்களான பகாபகால், புஷ்கின், தாஸ்திபயவ்ஸ்கி, டால்ஸ்டாய், துர்க்கன ீவ்

ஆகிபயாரின் பலடப்புகலளப் படித்திருக்கிபறன். அெர்கள் பநசித்த ருஷ்ய ஆத்மா மிக
உயர்ொக இருந்தது. அதன் காரணமாகபெ, ரஷ்யாலெ காண, நான் ஒருமுலற
இலசந்பதன்.

நம் ஜபருலமலய உைகு அறிெதற்காக, அதனால், உைகு பயன் உறுெதற்காக - ஒரு

ெிபெகானந்தர் பபால் நம்மால் பபாக முடியுமா?

அல்ைாமல், ைண்டனில் இட்ைி - சாம்பார், கும்பபகாணம் ஜெற்றிலை - சீெல்

கிலடப்பலதப் பற்றி, கலத அளந்து, ெப்பானிய, "கீ ய்ஷா' ஜபண்கலளப் பார்த்து, "அப்பப்பா...
அச்சச்பசா!' என்று ொய் பிளந்து, ஆச்சரியப் படுெதற்கும் தானா பபாக பெண்டும்!

சுங்க இைாகா பசாதலன, ெருமான ெரி சர்ட்டிபிபகட், பாஸ்பபார்ட், ெிசா, அறிமுகக்

கடிதங்கள், இத்யாதி சங்கடங்கலளத் தாங்கிக் ஜகாண்டு, ஒரு சர்ெபதச லகதி பபாை,
இந்தச் சடங்குகலளச் சுமந்துஜகாண்டு, ஒவ்ஜொரு நாட்டிலும் ஏறியும், இறங்கியும், நான்
சாதிக்கப் பபாெது ஏதுமில்லை என்று எனக்குத் ஜதரியும். நான் இருக்குமிடத்தில் தான்,
எனக்குச் சிறப்பு.

எங்கும், எல்ைாரும் சுதந்திரமாகத் திரியும் காைம் ெரும். அப்பபாது, எல்ைாருக்கும் இந்த

பமாகம் குலறயும். எனக்கு, இப்பபாது இந்த பமாகம் இல்லை.

ஒரு நடிகன் என்பென் யார் ?

சரி ஒரு நடிகன் என்பென் யார் ? அெனது எல்லைகள் தான் என்ன என்பது குறித்து
முதைில் இந்த நடிகர்களாெது புரிந்து ஜகாள்ள பெண்டும். அவ்ெிதம் புரிந்து ஜகாண்ட
ஏற்றங்கள் தான் அெர்களூக்கு நிலைக்கும்.
 ஜெயகாந்தன் 3

நடிகன் ஒரு கலைஞன்.; எனினும் சமுதாயத்தில் ஒரு கெிஞனுக்பகா (பாடல் ஆசிரியன்

அல்ை) ஒர் எழுத்தாளனுக்பகா (சினிமா ெசன கர்த்தா அல்ை) ஒரு ெிஞ்ஞானிக்பகா
உரிய ஸ்தானத்லத அென் ஜபறவும் முடியாது, ஜபறவும் கூடாது.

ஆனால் கெிஞலன ெிடவும், எழுத்தாளலன ெிடவும் அெனது ஜபாருளாதார அந்தஸ்து

உயர்ெலடெது இயல்பு. நமது கெலை அது குறித்தது அல்ை.

ஆனால் நடிகன் என்பென் சித்தாந்திபயா , ஒரு அரசியல் தலைெபனா அல்ை என்பலத

நடிகன் என்ற முலறயில் அெனாெது உணர்ந்திருக்க பெண்டும்.

இெர்கள் கலை ெிைாக்களில் மட்டுபம ெிருதுகள் தரப்பட்டு முதைிடத்தில்

அமர்த்தப்பட்டுக் ஜகளரெிக்கப் பட பெண்டும். இலத அரசாங்கமும் மக்களும்
ஜசய்யைாம். ஆனால் பதசீயக் ஜகாடிலயக் கூட ெணங்கத் ஜதரியாத மூட ரசிகர்களின்
ஜபாறுப்பில்ைாத புலைத் தனமான ஆர்ப்பாட்டங்கள் எல்ைாம் உயர்ந்த ரசலன என்று
எண்ணுகின்ற அறியாலம, அல்ைது அலதத் தூண்டிெிடும் ஒரு சமூகக் கயலம இந்த
நடிகர்களிடைிருந்து முற்றாக ெிைகி ஒைிெது அெசியம். கூைிப் பட்டாளங்கலள அமர்த்தி
பகாஷமிடவும், இன்ஜனாரு நடிகனின் படத்லதக் ஜகாளுத்தவும் , ஒைிக்கவுமான
காரியங்கள் நலட ஜபறுெது கலைத் துலறயில் தமிைர்களின் அநாகரீகத்தின் சிகரமாக
எனக்குப் படுகிறது.

இெர்களிடம் பணக்காரர்களின் ஜபருந்தன்லமயும் இல்லை. ஏலைகளின் சிறப்பான

மனிதாபிமானங்களும் இல்லை. மாறாக இெர்களிடம் பணக்காரர்களின் ஆதிக்க
மபனாபாெமும், ஏலைகளின் சிறுலமக் குணங்களும் ஒட்டு ஜமாத்தமாய்ச் சங்கமித்து
இருக்கின்றன.

ஆகபெ இந்தப் பபாட்டி உணர்ச்சியினால் தங்களிடம் இருக்கும் பணப் ஜபருலமலயப்

பயன் படுத்தி இெர்கள் எல்ைாக் பகாயில்களிலும் கர்ப்பக் கிரகத்தில் இடம் பதடி அமரப்
பார்க்கிறார்கள். இது இெர்களின் தன்னம்பிக்லகயின்லமலயபய காட்டுகிறது.

ஆகபெ இெர்கள் தாங்கள் சம்பந்தப் பட்டிருக்கும் துலறயில் பணத்லதத் தெிர பெறு

எலதயுபம ெளர்க்காமல், மக்களின் ரசலனலய ெளர்க்கப் ஜபாதுொன பகாட்பாடுகள்
எதுவுபம இல்ைாமல், பிற நாட்டுச் சினிமா கலையின் ஜபருலம நம் நாட்டிற்கு
இல்லைபய என்ற மன அரிப்புக் கூட இல்ைாமல், தங்கலளச் சுற்றி ஒரு ெைிபாட்டு
உணர்ச்சிலய ெளர்த்துக் ஜகாள்ெதிபைபய முலனந்து அதில் திருப்தியுறுகிற சுய
திருப்திக் காரர்களாய் மந்தமுற்றுக் கிடக்கின்றனர்.

இெர்கலளச் சமூகமும் சரிெரப் பயன் படுத்திக்ஜகாள்ளெில்லை.

சமூகத்லத இெர்களும் சரிெரப் பயன் படுத்திக் ஜகாள்ளெில்லை. மாறாக இரண்டு

துலறகளிலும் தெறான பபாக்பக தறி ஜகட்டு ெளர்ந்திருக்கிறது.

பதசத் தலைெர்களுக்கு இலணயாக இெர்கள் ஜபாது நிகழ்ச்சிகளில் பெஷம்

பபாடுெலதக் லகெிட பெண்டும். மக்களும் இெர்கலளத் பதசீயப் ஜபருலமக்ஜகல்ைாம்
பமைாகவும், ஜதய்ெங்களுக்கு இலணயாகவும் ெைிபடும் மடலமயிைிருந்து ெிடுபட
 ஜெயகாந்தன் 4

பெண்டும். இதனால் ஒரு பதசீய அெமானபம ெிலளகிறஜதன்பலதச் ஜசால்கிறென் மீ து

பகாபப் படாமல் இரு சாராரும், இந்தத் பதசத்தின் பண்பாட்டு ெளர்ச்சிலயக் கருதிப்
புரிந்து ஜகாள்ள பெண்டும்.

ஒரு நடிகன் அென் சம்பந்தப் பட்டதுலற தெிரப் பிற துலறகளில் ஒரு சாதாரண
மனிதபன. ஜபரும் பான்லமயான ஒரு தரத்தில் அென் சராசரிப் பாமரபன என்பலதச்
சிந்தித்து அளந்து அறிந்து லெத்துக் ஜகாள்ெது ஒரு ஜபாறுப்பான சமூக ெீெியின்
சமுதாயக் கடலம. மற்றபடி இன்று இந்த நடிகர்கள் தகுதியில்ைாத ஸ்தானத்திற்கு
உயர்த்தப் பட்டு இருப்பதற்கு நான் இந்த நடிகர்கலள மட்டும் குற்றம் ஜசால்ைத் தயாராக
இல்லை. அது எந்த அளவுக்கு நமது அரசாங்கத்தின் குற்றபமா, நமது சமூக ெிதியின்
குற்றபமா அந்த அளவுக்கு நடிகர்கள ீன் குற்றமும் ஆகும். இந்த மூன்று பிரிெினரில்
யாராெது ஒருெர் இலதக் கலளய முன்ெந்தால் தான் இந்ஹ்தக் குற்றம் சீர் திருந்தும்.
இந்தச்ச் சாபம் ெிபமாசனம் அலடயும்.

தெறுகள், குற்றங்கள் அல்ை...!

ஜதரஸா கூறிய ொர்த்லதகள் ஒன்றுகூடக் கடுலமயானதல்ை. அெற்லறச்
ஜசால்லும்பபாது அெள் குரல்கூடக் கடினமாக இல்லை.

ஜமன்லமயான சுபாெமுலடய ஜதரஸாெின் மிருதுொன குரைில் ஜெளிெந்த அந்த

ொர்த்லதகளில் இன்னும் கூட மரியாலத கைந்திருந்தது. அெலரப் பற்றி அெளுக்கு
ெருத்தம்தான் மிகுந்திருந்தபத தெிர, அெலர அெமதிக்கபெண்டும் என்ற எண்ணபமா,
ெிபராதபமா அெள் முகபாெத்தில் ஜதரியெில்லை.

'சீ' என்று அெள் காறித் துப்பிபயா அல்ைது 'யூ டாமிட்' என்று கத்திபயா தன்லன
அெமதித்திருந்தால் கூடத் பதெைாம் பபாைிருந்தது நாகராெனுக்கு. அவ்ெித
அனுபெங்கள் அெருக்கு ஏற்பட்டதுண்டு.

அது மாதிரி சந்தர்ப்பங்களில் தன்லன எப்படிக் காப்பாற்றிக்ஜகாள்ெது என்று

நாகராெனுக்குத் ஜதரியும். அெருலடய அதிகாரம், ஜசல்ொக்கு, பதாரலண, ெயது, சமூக
அந்தஸ்து இலெ எல்ைாபமா, அல்ைது இெற்றில் ஏதாெது ஒன்பறா அெருக்குத் துலண
நிற்கும். 'என்ன நின்று என்ன? பட்ட அெமானம் பட்டதுதாபன! எவ்ெளவு பட்டும் எனக்குப்
புத்தி ெரெில்லைபய!' என்று தன்லனபய தன் மனத்துள் கடிந்துஜகாண்டபபாது, அெரது
கண்கள் ஜெட்கமற்றுக் கைங்கின. அெர் அெமானத்தாலும், தன் மீ பத ஏற்பட்ட அருெருப்
பாலும் தலைகுனிந்து உட்கார்ந்து, தன்லனப் பற்றிக் கசப்புடன் பயாசித்தார்.

'சீ..! நான் என்ன மனுஷன்! ெயது ஐம்பது ஆகப் பபாகிறது. தலைக்கு உயர்ந்த
பிள்லளயும், கல்லூரியில் படிக்கும் ஜபண்ணும்... அெர்களுக்குக் கல்யாணம் ஜசய்து
லெத்திருந்தால் இந்பநரம் நான்கு பபரக் குைந்லதகளுக்குத் தாத்தாொகி இருப் பபன்! சீ..!
நான் என்ன மனுஷன்?'என்று பல்லைக் கடித்துக்ஜகாண்டார். இரண்டு லககலளயும்
பகாட்டுப் பாக்ஜகட்டுக் குள் நுலைத்து, ெிரல்கலள ஜநரித்துக்ஜகாண்டார். கண்கலள இறுக
மூடி, நாற்காைியில் அப்படிபய சாய்ந்து, தன்லன அறி யாமல், 'ொட் எ பஷம்!' என்று
 ஜெயகாந்தன் 5

முனகியொபற, தலைலய இடமும் ெை மும் உருட்டினார். அெ ருக்கு என்ன ஜசய்ெது

என்று புரியெில்லை.

ஜதரஸாெின் அந்த முகபம அெர் நிலனெில் ெந்து ெந்து நின்றது.

சற்று முன்...

ரத்தமாகச் சிெந்து, ஜநற்றியில் சிலக புரள, உதடுகள் தீப்பட்டலெ பபால் சிெப்புச் சாயம்
கலைந்து துடிதுடிக்க, கண்களிைிருந்து கைங்கிச் சுரந்த கண்ண ீருடன், ''ப்ள ீஸ்... ைீ வ் மீ ! ஐ
ரிக்ஜரட்... ஃபார் எவ்ரிதிங்...'' என்று அெரிடமிருந்து திமிறி ெிைகிச் ஜசன்று, உடல்
முழுெதும் நடுநடுங்க அெள் நின்ற பதாற்றம்...

அெள் கண்களிைிருந்து ஜபருகிய நீர், அெள் தனது ஸ்கர்ட் பாக்ஜகட்டிைிருந்து கர்ச்சீப்லப

எடுத்துத் துலடப்பதற்குள் 'ஜபாட்'ஜடன்று அெரது படபிளின் மீ து... இந்தக் கண் ணாடி
ெிரிப்பின் பமல் ெிழுந்து, இபதா இன்னும் உைராமல்சிதறிக் கிடக்கிற இரண்டு நீர்
முத்துக்கள்...

அெர் எதிபர நின்று தான் அழுதுெிட்ட நாகரிகமற்ற ஜசயலுக்கு ெருந்தி, ''...ஆம் ஸாரி''
என்று தனக்குள்பளபய ெிக்கியொறு, கர்ச்சீப்பில் முகம் புலதத்துக் ஜகாண்டு அங்கிருந்து
தனது அலறக்கு ஓடினாபள... அபதா, அெளது ஸ்ைிப்பர் சப்தம் இப்பபாதுதான் ஓய்ந்து,
'ஜபாத்'ஜதன அெள் நாற்காைியில் ெிழுகிற ஓலச...

அெர் காதில் அெளது ொர்த்லதகளும்... அெர் நிலனெில், அெமானமும்

துயரமும்ஜகாண்டு ஓடினாபள அந்தக் காட்சியும்தான் இந்தச் சிை நிமிஷங்களில் திரும்
பத் திரும்ப ெந்து நிற்கின்றன.

அெள் எவ்ெளவு ஜபருந்தன்லமயானெள்! எவ்ெளவு உயர்ந்த, ஜமன்லமயான இயல்புகள்

ஜகாண்டெள் என்பலத உணர் லகயில் அெருக்கு ஜநஞ்ஜசல்ைாம் ெைிக்கிறது.

'நான் அெளிடம் இப்படி நடந்துஜகாள்பென் என்று அெள் கனவுகூடக் கண்டிருக்க மாட்

டாள்' என்பது புரிலகயில், தன்லனத்தாபன இரு கூறாகப் பிளந்துஜகாள்ளைாம்
பபாைிருக்கிறது அெருக்கு. ஒரு நிமிஷத்தில் தான் அலடந்துெிட்ட ெழ்ச்சிலய
ீ எண்ணி
எண்ணி அெர் ஜநஞ்லசப் பிலசந்துஜகாள்கிறார்.

'ஜதரஸாவுக்கு எப்படிச் சமாதானம் கூறுெது? இந்த மாலச எப்படித் துலடப்பது? மறுபடியும்

அெள் மனதில் தனது பலைய ஜகௌரெத்லத எவ்ெிதம் நிலை நிறுத்துெது?'

'ம்..! அவ்ெளவுதான். எல்ைாம் பபாச்சு! ஜகாட்டிக் கெிழ்த்தாகி ெிட்டது! எவ்ெளவு ஜபரிய

நஷ்டம்?' - நாகராென் நிலனத்து நிலனத்துப் ஜபருமூச்சு ெிடுகிறார். ஜநற்றி ெியர்க்க
ெியர்க்கத் துலடத்துக்ஜகாள்கிறார். எங்கா ெது பபாய் அைைாம் பபால் பதான்றுகிறது.

தான் சிை நாட்களாகபெ அெள்பால்ஜகாண்ட சபைங்களுக்கு அெளது நடெடிக்லககள்,

புன்சிரிப்பு, உபசரிப்பு... எல்ைாெற் றுக்கும் பமைாகத் தனது ெயலத யும், தான் அெளிடம்
காட்டுகிற பரிலெயும் உத்பதசித்து ஒரு தகப்பனிடம் ஜதரிெிப்பதுபபால் அெள் தனது
ொழ்க்லகயின் அெைங்கலளயும் ஏமாற்றங்கலள யும் கூறி மனம் கைங்கியது முதைிய
 ஜெயகாந்தன் 6

ெற்லறச் சாதகமாகக்ஜகாண்டு, அெளுக்குத் தன் மீ து நாட்டம் என்று நம்பிய தனது

பகெைத்லத எண்ண எண்ண, உள்ளஜமல்ைாம் குமட்டுகிறது அெருக்கு.

அப்படியரு அசட்டு நம்பிக்லகயில்தான், அெள் தடுக்கமாட்டாள் என்ற லதரியத்தில் அெர்

அெளிடம் அப்படி நடந்துஜகாண்டார்.

இந்தப் பத்து நாட்களாய், ெைக்கமாகச் சாப்பாடு பரிமாற ெருகிற அந்தக் கன்லனயா

ஜசால்ைிக்ஜகாள்ளாமல் ஓடிப் பபானாபன, அந்தத் பததியிைிருந்து ஒவ்ஜொரு நாளும்
'ைஞ்ச்' டயத்தில் ஜதரஸாவும் நாகராெனும் ஒன்றாகத்தான் உட்கார்ந்து சாப்பிடுகிறார்கள்.

மத்தியானத்தில் ஆபீஸிபைபய சாப்பிடுகிற ெைக்கத்லத உண்டாக்கியென்

கன்லனயாதான். அென் அெர் ெட்படாடு
ீ ெந்து பசருெதற்கு முன்... இரண்டு
ெருஷத்துக்கு முன்னால் ெலர, அெர் ைஞ்ச்சுக்கு மத்தியானத்தில் ெட்டுக்குப்
ீ
பபாய்த்தான் ெரு ொர். ஆனால், ெட்டுக்குப்
ீ பபானால் 'சாப்பிட்படாம், ெந் பதாம்' என்று
முடிகிறதா? ஜகாஞ்சம் இலளப்பாற பெண்டும்; படுக்க பெண்டும்; சிறு தூக்கம் பபாட
பெண்டும். திரும்ப ஆபீஸ§க்கு ெர, நாலு மணி ஆகிெிடுகிறது.

நாகராென் எத்தலன மணிக்கு பெண்டுமானாலும் ஆபீஸ§க்கு ெரைாம்; பபாகைாம்.

அெலர யாரும் பகட்க மாட்டார்கள். அந்தக் கம்ஜபனியின் முதைாளிக்கு அடுத்தபடி
அதிகாரம் உள்ளெர் அெர்தான். சிை ெிஷயங்களில் முதைாளிக்கும் ஜகாஞ்சம் பமபை
என்று ஜசால்லுகிற அளவுக்குப் ஜபாறுப்பும் உலடயெர். இருபத்லதந்து ெருஷ காைமாக
இந்தத் தலைலம ஆபீஸில் இருந்துஜகாண்பட மாகாணம் முழுெதும் பை கிலளகலளத்
பதாற்றுெித்து, இன்றிருக்கும் நிலைக்கு இந்த ஸ்தாபனத்லத உயர்த்தியெர் நாகராென்
என்றால், அெர் அந்த அளவுக்குப் ஜபாறுப்பும், முதைாளிகளின் நம்பிக்லகலயயும்
ஜபற்றிருப்பதனால்தாபன முடிந் திருக்கிறது!

கன்லனயா தன் ெட்படாடு

ீ ெந்த பிறகு, ஆபீஸ§க்குச் சாப்பாடு ஜகாண்டுெந்து, தாபன
அெருக் குப் பரிமாறிெிட்டுப் பபாக ஆரம்பித்தான். அெர் முக்கியமாக ெட்டுக்குப்
ீ பபாய்ச்
சாப்பிடுெதற் கான காரணம், தாபன பபாட்டுக் ஜகாண்டு சாப்பிடப் பைகாதது தான். அது
அெருக்குப் பிடிப்பது இல்லை.

கன்லனயா, நாகராென் ெட்டு

ீ பெலைக்காரபனா சலமயற் காரபனா என்றுதான்
எல்பைாரும் நிலனத்துக்ஜகாண்டு இருக்கிறார்கள். ஆனால், அென் அெரது ஜசாந்த அத்லத
மகன் என்பதும், சம ெயதுலடய பால்ய காை நண்பன் என்பதும் ஜராம்பப் பபருக்குத்
ஜதரியாது. ஜதரியும்படி அென் நடந்துஜகாள்ளவும் மாட்டான்.

அெனுக்குக் குடும்பம், கல்யாணம், ெடு,

ீ உறவு என்ஜறல்ைாம் ஒன்றுபம ஏற்படெில்லை.
ஜசாந்தக்காரர்கள் ெடுகளில்...
ீ அெலனச் ஜசாந்தக்காரன் என ஏற்றுக்ஜகாள்கிற ெடுகளில்
ீ
ெந்து ஜகாஞ்ச நாள் தங்குொன். தங்கி இருக்கிற காைத்தில், அந்த ெட்டுக்கு
ீ அென் ஒரு
பைமாக ெிளங்குொன்.
 ஜெயகாந்தன் 7

குைந்லதகளுக்குத் தாதி மாதிரியும், கூப்பிட்ட குர லுக்கு ஓடி ெரும் பசெகனாகவும்

இருப்பான். பதாட்டங்கள் ஜகாத் துொன்; துணி துலெப்பான்; கலடக்குப் பபாொன்; கட்லட
பிளப்பான்; சுலம தூக்குொன்; சுலெயாகப் பபசிக்ஜகாண்டும் இருப்பான்.

'ஜசால்ைிக்ஜகாள்ளாமல்கூட ஓடிப் பபானாபன அந்த ராஸ்கல்!' என்று இப்பபாது பற்கலளக்

கடிக்கின்ற நாகராென், சற்று முன்னால், தான் ஜசய்த காரியத்துக்குக்கூட அென்தான்
ஜபாறுப்பு என்று சுற்றி ெலளத்துப் பைிலய அென் தலையில் சுமத்த முயல்கிறார்.

'அந்தப் பயல் ஒழுங்காக ெந்து மீ ல்ஸ் ஜஸர்வ் பண்ணி இருந்தால், இெள் இவ்ெளவு
ஜநருக்கமாக ெந்திருக்க மாட்டாபள!' என்று நிலனத்தபபாது, கன்லனயாலெப் பற்றிய
நிலனவுகள் அெருக்கு மிகுந்தன.

இரண்டு ெருடங்களுக்கு முன்பு, ஒரு நாள் இரவு எட்டு மணிக்கு ெட்டுக்குத்

ீ திரும்பிய
நாகராென், காலர ஜஷட்டில் நிறுத்துெதற்காகத் திரும்பியபபாது, ஜஷட்டின் ஒரு
மூலையில் தாடியும் மீ லசயுமாய் ஒரு பரட்லடத் தலையன் எழுந்து நிற்பலதப் பார்த்து,
கார் ெிளக்லக அலணக்காமல் ஜெளிபய தலை நீட்டி, ''யாரது, அங்பக?'' என்று மிரட்டுகிற
பதாரலணயில் பகட்டார்.

அென் அருகில் ஓடிெந்து, ''நான்தான் கன்லனயா. என்லனத் ஜதரியைியா மாப்பிபள?''

என்று ரகசியம் பபால் அறிமுகப்படுத்திக்ஜகாண்டபபாது, நாக ராெனுக்கு மனலச
என்னபொ ஜசய்தது.

''என்னடா இது பகாைம்? ொ... ொ!'' என்று அலைத்து ெந்து, ெட்டில்

ீ உள்ளெர்களுக்குப்
பரிச்சயம் ஜசய்து லெத்து, அங்பகபய தங்கி இருக்கச் ஜசான்னார். ஜகாஞ்ச நாட்களில்
அெரது குடும்பத்துக்கு அென் மிகவும் பதலெப்பட்ட மனிதனாக மாறி இருந்தான்.

ஆரம்பத்தில், அெலன ெட்டில்

ீ பசர்த்துக்ஜகாண்டதற்காக மற்ற உறெினர்கள் எல்ைாம்
நாகராெலனயும் அென் குடும்பத் தினலரயும் மிகவும் எச்சரிக்லக ஜசய்தொறு
இருந்தனர். ஆனால், நாகராென் அெற்லறப் ஜபாருட்படுத்தெில்லை. அெலனச் பசர்த்
துக்ஜகாள்ெது தனது கடலம என்று அெர் நிலனத்தார். எனினும், அந்தக் காரணங்கலள
அெர் யாரிடத்தும் இதுெலர பகிரங்கப்படுத்திக்ஜகாண்டது இல்லை.

அந்தப் பலைய பால்ய அனுபெங்களின் நிலனவுகலள, எப்பபாதாெது தனியாக

இருக்லகயில் அெபனாடு பகிர்ந்துஜகாண்டு மகிழ்ொர் நாகராென்.

அந்தக் காைத்தில் இந்தக் கன்லனயா ஜராம்ப நல்ை பிள்லள யாக இருந்தான். ஒன்றுபம
ஜதரி யாத அெலன புலக பிடிக்கப் பைக்கியதும், மதுெருந்தச் ஜசய்த தும், அந்த
மாதிரியான ெிலள யாட்டுகளில் ஈடுபடுத்தியதும் நாகராென்தான். அெற்லற அெர்
மறக்கெில்லை. அதன் பிறகு, அலெ யாவும் ஏபதா ஒரு பருெத் தின் பகாளாறு என்று
ஒதுக்கி - அல்ைது, உண்லமயிபை ஒரு பருெத்தின் பகாளாறுகளாக அலெ
இெரிடமிருந்து நீங்கிய பின், இெரால் பைக்கப்படுத்தப் பட்ட அந்தக் கன்லனயன்
அெற்றிபைபய ெழ்ந்து
ீ அழுந்தி மூழ்கிக்ஜகாண்டு இருப்பதாகக் பகள்ெிப்பட்ட
காைங்களில், நாகராென் குற்ற உணர்ெினால் உறுத்தப்பட்டிருக்கிறார்.
 ஜெயகாந்தன் 8

நாகராெலனப் ஜபாறுத்தெலர அந்தப் பைக்கங்கள் யாவும் மகா பாெங்கள் என்று

கருதுகிற ஒழுக் கக் கண்பணாட்டம் எதனாலும் அெனுக்காக அெர் ெருந்த ெில்லை.
இந்தப் பைக்கங்களுக்கு அடிலமயாகி ஒருென் ொழ்க்லக யின் சகை மரியாலதகலளயும்
இைப்பது பரிதாபகரமான ெழ்ச்சி
ீ என்பதனால், அெனிடம் அெர் அனுதாபம்ஜகாண்டார்.

இப்பபாதும்கூட நாகராென் எப்பபாதாெது பார்ட்டிகளிலும், சிை சமயங்களில்

ெட்டிபைபயகூட
ீ மது அருந்துெது உண்டு. அது யாருக்கும் ஜதரியாது. நாகராெ னும்
புலக பிடிக்கிறார்; ஜபண்கலள இச்லசபயாடு பார்க்கிறார்.

எல்ைாெற்றுக்கும் ஒரு அத்தும் அளவும் இல்ைாதபபாதுதாபன மனிதன் தலைகுப்புற

ெழ்ந்து
ீ ெிடுகிறான்!

அப்படி ெழ்ந்துெிட்டென்
ீ கன் லனயா. அென் அப்படி ெிைக் காரணம், ஏபதா ஒரு
ெலகயில் தாபன என்று நிலனக்லகயில், அெலனப் பார்த்துப் ஜபருமூச் ஜசறிொர்
நாகராென்.

பிறர் பார்லெயிலும் சமூக அந்தஸ்திலும் அென் ெழ்ந்து

ீ ெிட்டென்தான் என்றாலும்கூட,
அெலனத் தனது அந்தரங்கத்தில் சமமாகபெ பாெித்தார் நாக ராென். அெனும் அபத
மாதிரி அந்த எல்லை மீ றாது அெபராடு சமத்துெம்ஜகாண்டான்.

எப்பபாதாெது, தான் மது அருந்தும்பபாது அெலனயும் அலைத்து, அெனுக்கும் ஜகாடுப்பார்.

தனக்கு மகுடாபிபஷகம் நடந்த மாதிரி களி ஜகாள்ொன் அென். அப்பபாதும்கூட மிகவும்
ஜெட்கத்பதாடு, லகயில் தம்ளருடன் ஒரு மூலையில் பபாய்த் திரும்பி நின்றுஜகாண்டு,
மலற ொகக் குடிப்பான். ''பபாதும்... பபாதும்'' என்று ஜசால்ைித் தம்ளலர லெத்துெிட்டு
ஓடி ெிடுொன். பகட்டால், ''நமக்கு இந்தச் சரக்ஜகல்ைாம் சரிப்பட்டு ெராது. ஜரண்டு ரூபா
பணம் குடு மாப்பிபள, எதுக்கு இஜத பெஸ்ட் பண்பற?'' என்று பணத்லத ொங்கிக்ஜகாண்டு
பபானால், இரெில் எந்பநரம் ெந்து அென் ஜஷட்டில் படுத்துக்ஜகாள்கிறான் என்று
யாருக்கும் ஜதரியாது.

யாருக்கும் ஜதரியாமல் அந்தச் ஜசைவுக்காக ொரத்தில் இரண்ஜடாரு தடலெ அெர்

அெனுக்குப் பணமும் ஜகாடுப்பார்.

அென் சாப்பாடு பரிமாறிச் சாப்பிடுெது, அெருக்கு எப்பபா தும் ஜராம்பத் திருப்தியாக

இருக்கும். ெட்டில்
ீ இருக்கும்பபாது கூடச் சிை சமயங்களில் அென்தான் அெருக்குப்
பரிமாறுொன். நாகராெனின் மலனெி ஸ்தூை சரீரி. அெளுக்கு உடம்புக்கு பநாய்
ெந்துெிடும். ஈஸிபசரிைிருந்து அெலள எழுந்து ெரச் ஜசய்ெலதக் கூடியெலர
தெிர்க்கபெ ெிரும்புொர் அெர்.

சிை சமயங்களில் டிலரெர் இல்ைாதபபாது, கன்லனயாபொடு தனிபய காரில்

ஜசல்லகயில், அெபனாடு தமாஷாகச் சமத்துெமாய் பலைய காைம் மாதிரி பபசி
மகிழ்ொர் நாகராென். அது மாதிரிச் சமயங்களில் அெனும் தன்லன மறந்து 'டா' பபாட்டுக்
கூடப் பபசுொன். அது ஜராம்ப இயல்பாக, சுருதி பிசகாமல் இருக்கும்.
 ஜெயகாந்தன் 9

''படய், கன்லனயா..! நம்ம ஜசக்ரட்டரி அம்மா எப்படி இருக்கா?'' - புடலெ கட்டாத அந்தச்
சட்லடக்காரி எதிர்ப்படும்பபாது, அென் நாணிக்பகாணி நிற்பலத அெர் பை தடலெ
கண்டிருக்கிறார். அதனால்தான் பகட்டார். அந்த மாதிரிச் சந்தர்ப்பங்களில் முதைில் அென்
சிரிப்பான்.

''ஜசால்லு, உனக்கு என்ன பதாணுது அெலளப் பார்த்தா?''

''எனக்கு என்ன பதாணுது?'' - மார்பில் முகொய் படிகிற மாதிரி தலை குனிந்துஜகாண்டான்

கன்லனயா. ஜகாஞ்சம் பநரம் கைித்து ஒரு அசட்டுச் சிரிப்புடன், ''நீ ெிட்டு ஜெச்சிருப்பியா
மாப்பிபள! எனக்குத் ஜதரியும்டா!'' என்று முைங்லகயால் இடித்துக் ஜகாண்டு, கிளுகிளுத்துச்
சிரித்தான்.

''சீ... சீ! அஜதல்ைாம் இல்லை. நீ முன்ன மாதிரிபய என்லன ஜநலனச்சிக்கிட்டு

இருக்கியா? ெயசாச்பச!'' என்பார் நாகராென்.

''அப்படின்னா அெளுக்கு உம்பமபை ஒரு கண்ணு இருக்குது. அது ஜதரியுது!'' என்று

கண்கலளச் சிமிட்டி, அெலரக் குஷிப்படுத்தினான் அென்.

'அந்தப் பாெிதான் இந்த எண்ணத்துக்கு முதல் ஜபாறி லெத்தெபனா?'

இவ்ெளவும் அந்தரங்கமாய்ப் பபசுொபன தெிர, அெள் முன்னிலையில் இடுப்பில் கட்டிய

துண்லட அெிழ்க்காமல், தலை நிமிர்ந்து பார்க்காமல், அெருக்குச் சாப்பாடு பரிமாறுொன்.
தட்லடப் பார்த்து, எது ொய்க்கு ருசிக்கிறது என்று அறிந்து, பகட்குமுன் பரிமாறுொன்.

அென் பரிமாறுெலதயும், அெருக்குப் பணிெிலட புரிெலதயும் ஜதரஸா

பார்த்திருக்கிறாள்.

அதனால்தான், அென் ெராமல் அன்று அந்த டிலரெபர அெருக்குப் பரிமாறத் ஜதரியாமல்,

இெர் பபாட்ட சத்தத்தில் பயந்து, லகயில் உள்ளலதக் கீ பை பபாட்டு, இெர் ஒன்றுபம
சாப்பிடாமல் 'எடுத்துக்ஜகாண்டு பபா!' என்று கத்திெிட்டு, அன்று ஓட்டைில் இருந்து டிபன்
ெரெலைத்துச் சாப்பிட்டலத எல்ைாம் கெனித்த ஜதரஸா, அடுத்த நாள் மத்தியானம் அெர்
தாபன பரிமாறிக்ஜகாள்ள முலனலகயில்...

''உங்களுக்கு ஆட்பசபலன இல்லைஜயன்றால், நான் பரிமாறைாமா?'' என்று ெிநயத்துடன்

ஆங்கிைத்தில் பகட்டாள்.

அப்பபாது நாகராெனுக்குக் கன்லனயா நிலனவு ெந்தது. 'அெளுக்கு உம்பமபை ஒரு

கண்ணு இருக்குது. அது எனக்குத் ஜதரியுது!'

நான்கு ெருஷமாகத் தன்னிடம் ஸ்ஜடபனாொகப் பணியாற்றும் ஜதரஸாலெ அன்றுதான்

அெர் அப்படி ஒரு பார்லெ பார்த்தார். ''யூ லுக் லநஸ் டுபட!'' என்று அெள் அைலகப்
புகழ்ந்தார்.

''தாங்க் யூ'' என்று அெள் நன்றி கூறினாள்.

அன்று ஜதரஸாலெயும் தன்பனாடு அமர்ந்து சாப்பிடச் ஜசான்னார் நாகராென்.

 ஜெயகாந்தன் 10

முதைில், தான் டிபன்பாக்ஸில் ஜகாண்டுெந்து இருக்கும் எளிய உணலெ அெபராடு

உட்கார்ந்துசாப் பிட, அெள் தயங்கினாள். ஆனால், அெர் மிகவும்ெற் புறுத்தபெ, அெளும்
அெர் எதிபர அமர்ந்து, ஒபர பமலெயில்சாப்பிட்டாள்.

சாப்பிடும்பபாது கன்லனயாலெப் பற்றிக் பகட்டாள். ''பெர் இஸ் தட் பமன்?''

''அந்த ராஸ்கல் ஐந்நூறு ரூபாய் பணத்லதத் திருடிக்ஜகாண்டு, ஜசால்ைாமல்

ஜகாள்ளாமல்ஓடிப் பபாய்ெிட்டான்'' என்று ஆத்தி ரமாகக் கூறினார் நாகராென்.

“ஐந்நூறு ரூபாயா? பணத்லத அவ்ெளவு அொக்கிரலதயாக பெலைக்காரர்கள்

கண்படலெக் கைாமா?”

''அென் பெலைக்காரன் அல்ை; என்னுலடய கஸின்!''

''ஓ! ஐ ஆம் ஸாரி!''

''பரொயில்லை. திருட்டுப் பயலுக்கு பெலைக்காரன் பட்டபம ஜகாஞ்சம் அதிகம்தான்!''

''புெர் பமன்!'' என்று அெள் அெனுக்காக ெருத்தப் படுெது அெருக்கு ஆச்சர்யமாக

இருந்தது. 'ஹி ொஸ் ஜெரி லநஸ் அண்ட் ஜஹல்ப்ஃபுல்!'' என்று முனகிக் ஜகாண்டாள்.

நாகராெனும் ஜபருமூச்ஜசறிந்தார். தனக்கு ெந்திருந்த உணவு ெலககலள அெபளாடு

பகிர்ந்து ஜகாண்டார். அெள், அெர் அன்பபாடு தருெலத நன்றிபயாடு ஏற்றுக்ஜகாண்டாள்.
அெளும் கன்லனயா மாதிரி மிகவும் பரிபொடும், ருசி அறிந்தும் பரிமாறி னாள். மிகுந்த
உரிலமபயாடு அெளது டிபன்பாக்ஸ் உணலெயும் அெர் பகட்டு ொங்கிச் சாப்பிடுொர்.

ஆபீஸ் ெிஷயம் தெிர பெஜறதுவும் பபசாத அெர் கள், இந்த 'ைஞ்ச் அெரில்' ஜபாது
ெிஷயங்கலளயும், ஜசாந்த ெிஷயங்கலளயும் பரிமாற்றம் ஜசய்துஜகாள்ள ஆரம்பித்தனர்.

முன்ஜபல்ைாம் அந்த 'ஏர் கண்டிஷன்ட்' அலறயில் அெருக்காக உள்ள ஈஸிபசரில்,

சாப்பிட்ட பிறகுசற்றுப் படுத்துக் கண்ணயர்ொர். இந்தப் பத்து நாட்களாக, ஈஸிபசரில்
சாய்ந்து, பமலெயருபக உட்கார்ந்திருக்கும் ஜதரஸாவுடன் ஏதாெது பபசிக்ஜகாண்பட
இருந்தார் நாகராென்.

அெள் தன்லனப் பற்றி எலதயுபம மலறக்காமல், நம்பிக்லகக்குரிய ஒரு ஜபரிய மனிதரின்

பரிவுக்குக் காட்டுகிற நன்றியுணர்ச்சி பபாலும், இத்தலகய ஒரு கனொன் தன்பால்
காட்டுகிற ஈடுபாட்டுக்குக்ஜகாள்ளும் ஜபரு மிதம் பபாலும் மனம்ெிட்டுப்பபசி னாள்.
குைந்லத மாதிரி சிரித்தாள். தனது சிரிப்பாலும் பபச்சாலும் அெர் மிகவும்
மகிழ்ச்சியுறுகிறார் என்பதால், இெலர மகிழ்ச்சி யூட்டபெ அெள் சிரித்தும் கை கைப்பாகப்
பபசியும் ஒரு நல்ை உடனிருப்பாய்த் திகழ்ந்தாள். அெர் அெளது பபச்லச மாத்திரம்
அல்ைாது, அெலளபய முழுலம யாய் ரசித்தார். அெளது சிரிப்லப யும் பரிலெயும்
கைகைப்லபயும் பமாகனமான சாகஸமாகக் கருதி, தன்லன ஒவ்ஜொரு நாளும்
முழுலமயாய் இைக்க முலனந்தார்.

சிை தினங்களுக்கு முன் அெள் அடுத்த ொரம் ெரப்பபாகும்தனது பிறந்த தினத்துக்கு

ெட்டுக்கு
ீ ெர பெண்டும் என்று அெலர அலைத் தாள். இந்த நான்குஆண்டுகளாக
 ஜெயகாந்தன் 11

அெருக்கு ஒரு ஸ்ெட்

ீ தந்து ஆசி ஜபறுெலதத் தெிர, அெலர ெிருந்துக்கு அெள்அலைத்
ததில்லை. அதற்குக் காரணம், இந்த நான்கு ஆண்டுகளாய்அெர் அெளுக்கு எெமான்
ஸ்தானத்தில் இருக்கிற ஒருெராக இருந்துஇப் பபாதுதாபன ஒரு நல்ை நண்ப ராகவும்
மாறியிருக்கிறார் என்கிற இயல்பான காரணத்லத ெிடுத்து இல்ைாத ஏபதா ஓன்லறக்
கற்பித் துக்ஜகாண்டார் நாகராென்.

''ெில் இட் பி எ காக்ஜடயில் பார்ட்டி'' என்று கண்கலளச் சிமிட்டியொறு அெர் பகட்ட

பபாது...

''அஃப்பகார்ஸ்! என் தந்லத- தாய் இருெருபம பர்மிட் பஹால் டர்கள்'' என்று அெள்
கூறினாள்.

''நீ ஏன் ஒரு பர்மிட் ொங்கிக் ஜகாள்ளக் கூடாது?'' என்றார் நாகராென்.

''பநா! நான் குடிப்பதில்லை'' என்றாள் ஜதரஸா.

''உன் பிறந்த தினத்தன்று நான்உன்லனக் குடிக்க லெக்கப் பபாகிபறன் பார்!'' என்றார்

நாகராென்.

அெள் சிரித்துக்ஜகாண்பட, ''அது மாதிரியான ெிபசஷ சந்தர்ப்பங்களில் 'பார் கம்ஜபனி'ஸ்

பஸக்' ஜகாஞ்சம் ருசி பார்க்கிறது உண்டு'' என்று ஜசால்ைித் ஜதாடர்ந்து அெள்
ஆங்கிைத்தில் எப் படிக் கிறுஸ்துமஸ்ஸின்பபாது அெளது தந்லத ெட்டிைிருக்கும்
ீ
குைந்லதகளுக்கு எல்ைாம் ஓயின் தருொர் என்று ெிளக்கினாள்.

தங்களது கைாசாரப்படி குடிப்பதும், ஆண்களும் ஜபண்களும் இலணயாக நடனமாடுெதும்

எவ்ெளவு பரெசமிக்கது என்பலதத் தன்லன மறந்த ையத்துடன் அெள் அெருக்குச்
ஜசான்னாள். அவ்ெி தம் ஜசால்ைிக்ஜகாண்டு இருக்லகயில் அெள் தனது பபான ெருஷப்
பிறந்த தின லெபெத்தின் நிகழ்ச்சிகலள நிலன ெில்ஜகாண்டாள். அந்த நிலனெில், அப்
பபாது அெளது நம்பிக்லகக்கும் காத லுக்கும் பாத்திரமாய் இருந்து, பின்னர்
அெளிடமிருந்து ெிைகிப்பபான ஒரு பாய்ஃப்ஜரண்லடப் பற்றியும் அெரிடம் ெிெரித்தாள்.
அப்பபாது அெள் சற்று உணர்ச்சிெயமானாள். பிறகு தாபன சமாளித்துக்ஜகாண்டு
புன்னலக ஜசய்தாள்.

இலெ எல்ைாொற்லறயுபம நாகராென் பெறு ஒரு பகாணத்திைிருந்து புரிந்து ஜகாண்டார்.

அதன் ெிலளவுதான் சற்று பநரத்துக்கு முன் ெைக்கம் பபால் உல்ைாசமாகச்சாப் பிட்டு

முடிந்ததும் அெள் பமலெஅருபக அமர்ந்து தனது லகப் லபயிைிருந்து சிறு
கண்ணாடிலய எடுத்து உதட்டுச் சாயத்லத சரி ஜசய்துஜகாண்டு இருக்லகயில் டெைில்
லகத் துலடத்துக்ஜகாண்பட அெள் பின்னால் ெந்து நின்ற நாகராென்...

சற்று முன்...

ரத்தமாய்ச் சிெந்த முகத்தில் சிலக புரள, உதடுகள்தீப்பட்டலெ பபால் சிெப்புச் சாயம்

கலைந்து துடிதுடிக்க, கண்களி ைிருந்து கைங்கிச் சுரந்த கண்ண ீ ருடன் ''ப்ள ீஸ் ைீ வ் மீ ! ஐ
 ஜெயகாந்தன் 12

ரிக்ரட் ஃபார் எவ்ரி திங்...'' என்று அெரி டமிருந்து திமிறி ெிைகி,உடல்முழு ெதும்
நடுநடுங்க அெள் நின்ற பதாற்றம்...

ஜதரஸாெின் அந்த முகபம அெர் நிலனெில் ெந்து நிற்கிறது.

மணி இரண்டு.

மத்தியான இலடபெலளக்குக் கலைந்து பபான ஆபீஸ் ஊைியர் களின் நடமாட்டமும்

லடப் லரட்டர்களின் இயக்கமும் மந்தமாக அந்த ஏர்- கண்டிஷன்ட் அலறக்குள்
பகட்கிறது.

நாகராென் ஒரு மணி பநரத் துக்குள் ஏழு, எட்டு சிகஜரட்டு கலள ஊதித் தீர்த்திருந்தார்.

ஜதரஸாலெ அலைக்கின்ற 'காைிங்' ஜபல்ைின் ஜபாத்தாலன அழுத்தினார்.

அடுத்த ெிநாடி ஜதரஸாஅெர் எதிபர ெந்து நின்றாள். நாகராெ னால் தலை நிமிர்ந்து
அெலளப் பார்க்க முடியெில்லை. அெர் தலை குனிந்பத இருந்தது.

''ஐ ஆம் ஸாரி... ஜதரஸா!''

அெள் என்ன பதில் கூறினாள் என்று அெருக்கு ெிளங்கெில்லை. அெள் இன்னும்

அழுதுஜகாண்டு அபத பகாைத்தில்தான் நிற்கி றாபளா? தனது ராெிநாமாக் கடிதத்லத
முகத்தில் ெிட்ஜடறியப் பபாகிறாபளா? என்ற குைப்பத் துடன் அெர் தலை நிமிர்ந்துஅெ
லளப் பார்த்தார்.

அெள் எப்பபாதும் பபாை எதுவுபம நடக்காதது பபான்று சற்றுமுன் கர்ச்சிப்பில் முகம்

புலதத்துக்ஜகாண்டு ஓடியது, தானல்ைாதது பபாை ஒரு புன்முறுெலும், லகயில் ஷார்ட்
ஹாண்ட் பநாட்ஸ் எடுக்கும் ஒரு சிறு புத்தகமும் ஜபன்சிலுமாய் ெந்து நின்றிருந்தாள்.

இெள் ராெிநாமா ஜசய்யப் பபாெதில்லை என்று அெருக்குப் புரிந்தது. அெள் ெந்துநின்ற

பகாைம் தனது டிக்படஷலன எடுத்துக்ஜகாள்ளக் காத்திருப்பது பபால் பதான்றியது. அன்று
பை பெலைகள்- பை கடிதங்கள்எழுத பெண்டிய பெலைகள் இருப்பது அெளுக்குத்
ஜதரியும். எல்ைா ெற்றுக்கும் முன்னால் ஒரு கடிதம் டிக்படட் ஜசய்ய பெண்டும்என்ற
எண்ணம் திடீஜரன இந்த நிமிஷம்தான் அெருக்குத் பதான்றியது.

சிை பநரங்களில் கடிதங்கலள இெர் எழுந்து நடந்துஜகாண்பட டிக்படட் ஜசய்ொர். அது

பபாை அெர் எழுந்து தனது நாற்காைிக் குப் பின்னால் தலைலயக் குனிந்தெண்ணம்
நடந்தார்.பிறகு அெலளப் பார்த்து ''ப்ள ீஸ் ஸிட் ஜடௌன்'' என்றதும் ஜதரஸாஅெரது
பமலெக்கு முன்னால் இருந்த நாற்காைியில் அமர்ந்தாள்.

''டியர் மிஸ் ஜதரஸா'' என்ற அெரது குரல் பகட்டு...''எஸ்ஸார்'' என்று நிமிர்ந்தாள் ஜதரஸா.

''புட் டவுன்! திஸ் இஸ் எ ஜைட்டர்'' 'இது கடிதம், எழுதிக் ஜகாள்' என்று அெர் ஜசால்ைவும்
அெள் ஜமௌனமாகத் தனது கடலமஜயன எழுத ஆரம்பித்தாள். அெர் முகம் திரும்பித்
தன் முதுகு மட்டுபம அெளுக்குத் ஜதரிய நின்றுஜகாண்டு ஆங்கிைத் தில் ஜசான்னார்.
 ஜெயகாந்தன் 13

''மிஸ் ஜதரஸா, ஒரு மகலளப் பபால் கருதி அன்பு காட்டபெண் டிய உன்னிடம்
முலறபகடாக நடந்துஜகாண்டதற்காக, நான் ஜெட்கப்படுகிபறன். என்லனப்
மன்னித்துெிடுெதும், அல்ைது தண்டிப்பதும் உனது மபனா பாெத்லதப் ஜபாறுத்தது. நான்
உன் கணிப்பில் இருந்து, தரத்தி ைிருந்து, உயரத்திைிருந்து ஒரு ெிநாடியில்
ெழ்ச்சியுற்றுெிட்
ீ படபன, இதுதான் எனக்குத் தண்டலன.

ஜதரஸா நான் ஏன் அப்படிச் ஜசய்பதன் என்று எண்ணி எண் ணிப் பார்க்கிபறன்.

இது- இப்படி நான் நடந்து ஜகாள்ெது இதுபெ முதல் தடலெ அல்ை. உன்னிடம் என் பை
ெனத்லத
ீ ஒளிெின்றி ஒப்புக் ஜகாள்ெதன் மூைம், அப்படி ஒப்புக்ஜகாள்கிற பக்குெம் இந்த
நிமிஷம் எனக்கு ஏற்படுெதன் மூைம், என்லனப் பிடித்திருந்த ஒரு ெியாதி, ஒரு ெிகாரம்
என்னிடமிருந்து ெிைகுகிறது என்ற நம்பிக்லகபயாடு இதலன உன்னிடம் ஜசால்கிபறன். நீ
ெயதில் எவ்ெளவு இலளய ெளாக இருப்பினும், ஜபருந் தன்லம மிகுந்தெள்; கண்ணியமா
னெள் என்று நான் உணர்ந்தி ருக்கிபறன். எனபெதான் பாெ மன்னிப்பு பபால்
உன்னிடம்'கன் ஜபஷன்' ஜசய்துஜகாள்கிபறன்.

உன்னிடம் நடந்துஜகாண்டது பபால் முலறபகடாக நான் பை சந்தர்ப்பங்களில்

நடந்துஜகாண் டிருக்கிபறன்.

'பிரயாணங்களிலும் திபயட் டரிலும் ஏற்படுகிற ஜநருக்கத்லதப் பயன்படுத்திக்ஜகாண்டு

நான் முலறபகடாக நடந்தது உண்டு. அப்பபாது, அெர்கள் ஏபதா ஒரு அச்சத்தாலும்
அெமானத்துக்கு அஞ்சியும், நாகரிகம் கருதியும் அலமதியாய் இருப்பலத, நான் சம்மதம்
எனக் கருதி ஏமாந்திருக் கிபறன். பின்னர் அதற்காக ெருந் தியதும் உண்டு. நான்
இப்பபாது தான் அறிகிபறன். இது ஒரு பநாய். இதிைிருந்து உனது ஜபருந் தன்லமயால்
நான் குணமலட கிபறன். நீ இலத மறந்து ஒரு தந்லத உங்கள் மரபுப்படி ஒரு மகலள
அன்பு காரணமாய் முத்தமிட்டதாகக்ஜகாள்ள பெண்டுகிபறன். அல்ைது இந்தக்
குற்றத்துக்காக எனது இந்த ெழ்ச்சி
ீ மாத்திரம் பபாதாது எனின், நீ தருகிற எந்தத் தண்ட
லனலயயும் ஏற்கச் சித்தமாயிருக் கிபறன்.'' என்று கூறிச் சுலம இறக்கிய ெைிப்பபாக்கன்
மாதிரி ஆச்ொசத்துடன் அெலளப் பார்த்தார் நாகராென்.

ஜதரஸா கண்கலளக் கர்ச்சீப் பால் இரண்டு முலற ஒத்திக் ஜகாண்டாள். அெளது முக்கும்
கன்னங்களும் கன்றிச் சிெந்திருந் தன.

''அலதப் லடப் ஜசய்து ஜகாண்டு ொ'' என்று அெலள அனுப்பிய பின்,ஒரு சிகஜரட் லடப்
பற்ற லெத்துக்ஜகாண்டு தனது இருக்லகயில் அமர்ந்தார் நாகராென். ஜதராஸாெின்
அலற யில் லடப்லரட்டரின் ஓலச படபடத்தது.

ஜதரஸா லடப் ஜசய்த காகிதங்கலள ஜகாணர்ந்து, அெர் முன் பமலெ மீ து லெத்துெிட்டு,

அெர் முகத்லத பார்த்தொறு நின்றாள். அெர் கண்ணாடிலய எடுத்து அணிந்து கடிதத்தின்
முதல் ெரிலயப் ''மரியாலதக்குரிய நண்பபர!'' என்னும் ஆங்கிை ொர்த்லதகலள
உச்சரித்தொபற அெலளப் பார்த்தார்.

அெள் பணிவுடன் தலை கெிழ்ந்தாள்.

 ஜெயகாந்தன் 14

அெர் ஜதாடர்ந்து அலதப் படிக்கைானார். ''நீங்க என்னிடம் டிக்படட் ஜசய்து, லடப் ஜசய்து
ஜகாண்டுெரப் பணித்த உங்கள் கட்டலளலய நிலறபெற்றாமல் பெபறாரு கடிதத்லதக்
ஜகாண்டு ெந்து உங்களிடம் தருகிற என் ஜசயலை முதைில் மன்னிப் பீர்களாக. நீங்கள்
மனம் திறந்து பபச ஒரு ொய்ப்பாகத்தான் அலத ஒரு கடிதமாக டிக்படட்
ஜசய்திருக்கிறீர்கள். என்னிடம் மன்னிப்புக்குக் பகாருகிற ஒரு கடிதத்லத
என்லனக்ஜகாண்பட எழுத லெத்தது உங்களுலடய ஜெள்லள மனத்துக்கு பமலும் ஒரு
சான்று. கடிதம் என்றுஜசால் ைப்படுகிற உங்கள் மனம் திறந்த பபச்சில் மிகவும் சத்தான
என் எண்ணத்லத அப்படிபய பிரதி பைித்த ொசகம், 'ஒரு தந்லத உங்கள் மரபுப்படி ஒரு
மகலள அன்பு காரணமாய்' என்று கூறி ன ீர்கபள அதுதான். நான் அப்படிக் கருதிச்
சமாதானமுற்றப் பிறகு நீங்களும் அவ்ெிதம் ஜசான் னது எனக்கு அளெில்ைா ஆனந் தம்
தருகிறது. இது உங்கள்ெழ்ச்சி
ீ அல்ை. இது ஒரு சறுக்கல்...''

இந்த இடத்தில் அந்த ஆங்கிைச் ஜசாற்கலள அெலளப் பாராட்டுகிற பதாரலணயில்

''ெஸ்ட் எ ஸ்ைிப், நாட் ஏ ஃபால்'' என்று ஒரு முலற ொய்ெிட்டு உச்சரித்துக் ஜகாண்பட
அெலளப் பார்த்த பின் கடிதத்லதத் ஜதடர்ந்தார் நாகராென்.

''நீங்கள் கூறுகிற மாதிரி அது ஒரு ெியாதிஜயனில் அதற்குத் தண்டலனயல்ை,

சிகிச்லசபய பதலெ. அப்படிப்பட்ட முலற பகடான நடத்லதகள் தெறுகள் தான். ஆனால்,
குற்றங்கள் அல்ை. குற்றங்கள்தான் தண்டிக்கப்படு ென. தெறுகள் திருத்தப்படுென.
மன்னிக்கப்படுென. நான் உண் லமயான கிறிஸ்துெப் ஜபண். மன்னிக்கிறெர்கபள
மன்னிக்கவும் படுொர்கள். நான் உங்கலள மன் றாடிக் பகட்டுக்ஜகாள்கிபறன். இதலன
மறந்து, இதற்காக ெருந் துெலத ெிடுங்கள்.

நமது ஒப்பந்தப்படி நீங்கள் என் பிறந்த தின ெிருந்துக்கு ெரு கிறீர்கள். உங்கள்
நலுனுக்காக நான் குடிப்பபன். உங்கள் உண்லமயுள்ள....''

''ஜதரஸா! நீ எவ்ெளவு உயர்ொன ஆத்மா!''

இரவு எட்டு மணிக்கு ெடு

ீ திரும்பிய நாகராென் காலர ஜஷட்டில் ெிடுெதற்காகத் திரும்
பியபபாது ஜஷட்டின் ஒருமூலை யில், தாடியும் மீ லசயுமாய்ப்பரட் லடத் தலையுடன்
உட்கார்ந்திருந்த கன்லனயா எழுந்து நின்றான். சிறிது பநரம் ெிளக்லக அலண காமல்
அெலனக் கூர்ந்து பார்த் தார். ஜெளிச்சத்தாபைா ஜெட்கத் தாபைா கூசிக் குறுகி முகத்லத
மூடிக்ஜகாண்டான் கன்லனயா.

ெராந்தாெில் நாகராெனின் மகளும் மலனெியும் கன்லன யாலெ உள்பள ெரெிடாமல்

தடுப்பதற்காகத் துொர பாைிலக களாக நின்றிருந்தனர்.

''அென் ெந்தால் உள்பள நுலைய ெிடாதீங்க'' என்று நாக ராென் உத்தரெிட்டிருந்தார்.

நாகராென் காரிைிருந்து இறங் கியதும் கன்லனயா அெரருபக ெந்து அழுதான்.

''மாப்பிள்பள, என்னபமா ஜதரியாம ஜசஞ்சுட்படன். ஏன் ஜசஞ்பசன்னு ஜதரியல்பை. அலதச்

ஜசஞ்ச அடுத்த நிமிஷத் திபைருந்து ஒவ்ஜொரு நிமிஷமும் ெருத்தப்பட்படபன ஒைிய
 ஜெயகாந்தன் 15

சந்பதா ஷமாகபெ இல்பை, மாப்பிபள.. அறிவுஜகட்டென் நான்'' என்று ஜநற்றியில்

அடித்துக்ஜகாண்டு அென் அழுதான்.

நாகராென் ஜமௌனமாக 'லட' லயத் தளர்த்திக்ஜகாண்டு ெராந்தாெில் கிடந்த பிரம்பு

நாற்காைிகளில் ஒன்றில் அமர்ந்தார்.

அெர் மகளும், மலனெியும் உள்பள பபாயினர். கன்லனயா ஜெளிச்சத்தில் ெந்து அெர்

எதிபர நின்றான்.

அென் ஜமௌனமாகத் தலை குனிந்து நின்றலதப் பார்க்க அெருக்குப் பரிதாபமாக

இருந்தது. அெர் நிலனத்தார்.

'இென் ஜெறும் திருடன் என் றால், இப்பபாது ஏன் திரும்பி ெர பெண்டும்? இந்த ெட்டில்
ீ
உலைக்கிற உலைப்லப எங்பக தந்தாலும் இென் ெயிற்றுக்குச் பசாறு கிலடத்துெிடுபம.
எனபெ பிலைப்புக்காக இென் திரும்பி ெந்திருக்கிறான் என்று நிலனப்பது பபதலம.
இபதா எதிபர பநற்றி ைிருந்து பூக்க ஆரம்பித்திருக்கிறபத இந்த மல்ைிக்லகச் ஜசடி,
இலதக் ஜகாண்டுெந்து நட்டு, நீர் ொர்த்த பாசம் அெலனத் திரும்பி ெர
இழுத்திருக்கிறதா? ஒவ்ஜொரு பெலள சாப்பிடும்பபாதும், நான் அெலள நிலனக்கிற
மாதிரிபய அெனும் என்லன நிலனத்திருக்க மாட்டானா? பின் ஏன் அப்படி அந்தப்
பணத்துக்குஆலசப் பட்டு அலத எடுத்துக்ஜகாண்டு ஓடினான்..?

''ஏன்டா, என்லனக் பகட்டால், உனக்கு நான் பணம் தந்திருக்க மாட்படனா? ஏன் திருடன்
மாதிரி இப்படிச் ஜசய்பத?'' ெட்
ீ டிைிருந்தும் மற்றெர்களின் திருப்திக்காகச் சற்று உரத்த
குரைில் ெிசாரித்தார் அெர்.

''அதான் பயாசிச்சு பயாசிச்சுப் பார்க்கபறன். பணத்லத அந்த 'ஜஷல்ப்'பை பார்த்தப்பபா...

பெற யாருபம இல்பை. 'யாருபம இல்ைாத இடத்தில் பணத்லத பார்த்தா
எடுத்துக்கணும்கிற திருட்டுப் புத்தியிபை எடுத்திட் படன். இது முதல் தடலெயா?
எத்தலனபயா தடலெ இந்த மாதிரி, சீ!'' அென் தன்லனத் தாபன ஜநாந்துஜகாண்டான்.

இன்று மத்தியானம் இபத நிலையில் தான் இருந்தலத நாக ராென் எண்ணிப் பார்த்தார்.

''அது ஒரு ெியாதிடா'' என் றார்.

''அமாம். ெியாதிதான்'' என்று தலையில் அடித்துக்ஜகாண்டான் கன்லனயா. ''நீ என்ன

தண்டலன குடுத்தாலும் ஏத்துக்கபறன், மாப் பிபள..'' என்று லககலளப்பிலசந்து ஜகாண்டு
கண்ண ீர் உகுத்தான்.

நாகராென் நிர்மைமாய்ச் சிரித் தார்.

''ெியாதிக்கு சிகிச்லசதான் பதலெ, தண்டலன இல்பை'' என்று ஜசால்லும்பபாது அெ

ருக்பக கண் கைங்கிற்று.

''உன் ெியாதி நீங்கிப் பபாச்சு... மனப்பூர்ெமா மன்னிக்கறது தான் இதுக்குச் சிகிச்லச.

இந்தச் சிசிச்லசலய உனக்கு யாருபம இது ெலர ஜசய்ததில்பை. இனிபம சரியாயிடும்.
பபா, உள்பள! நீ ஜசய்தது தப்புத்தான்... தண்டலன தர பெண்டிய குற்றமில்பை'' என்ற
 ஜெயகாந்தன் 16

அெர் ஜசால்ெலதக்பகட்டுக் கூடத்தில் உட்கார்ந்திருந்த அெரது மகளும் மலனெியும்

''எவ்ெளவு ஜபருந்தன்லம மிக்க மனிதர் இெர்! என்று நாக ராெலனப் பற்றி எண்ணிப்
ஜபருமிதம் ஜகாண்டனர்.

அெர்களுக்கு என்னஜதரியும்?

மன்னிக்கப்பட்டெர்கபள மன்னிக்கிறார்கள் என்பது.

நான் என்ன ஜசய்யட்டும் ஜசால்லுங்பகா

நாற்பது ெருஷம் ஆச்சு... இந்தாத்துக்கு மாட்டுப் ஜபாண்ணா ெந்து... லக ஜநலறய ஒரு
கூலடச் ஜசாப்லப ெச்சுண்டு... அப்பா தூக்கிண்டு ெந்து ெிட்டாபள... அப்பபா அம்மா, -
அெர்தான் எங்க மாமியார் இருந்தார்... மாமியாருக்கு மாமியாரா அம்மாவுக்கு அம்மாொ...
ஜபத்த தாய்க்கு மகளாயிருந்தது அஞ்சு ெருஷ காைந்தாபன!... மிச்ச காைத்துக்கும்
மாமியாருக்கு... மாட்டுப் ஜபாண்தாபன... கூடத்துபை என்லன இறக்கி ெிட்டுட்டு பமல்
துண்டாபை முகத்லத மூடிண்டு அப்பா என்னத்துக்கு அழுதார்னு இப்பவும் பநக்குப்
புரியலை... இபதா இந்த முற்றத்துபை - அப்பபெ அடத்துக்குக் குலறச்சைில்பை. அந்தச்
ஜசங்கல் தலரயிபைதான் பம்பரம் ெிட்டாகணும்னு நாக்லகத் துருத்திக் கடிச்சுண்டு
ஜசாடுக்கிச் ஜசாடுக்கிப் பம்பரம் ெிட்டுண்டு நிக்கறாபர, இெர் பநக்கு ஆத்துக்காரர்னு,
புரியறதுக்பக ஜராம்ப நாளாச்பச... அதுக்காக 'நறுக் நறுக்' குனு ெந்து தலையிபை
குட்டறபதா?... 'பபாடா'ன்னு ஒரு நாள் நன்னா ஜெசுட்படன்... சலமயலுள்பள காரியமா
இருந்த அெர், ஓடி ெந்தார். "ஐலயபயா... என்னடீது? அென்... இென்னு... அெலன."
"அென் மட்டும் என்லனக் குட்டைாபமா?"... அம்மாவுக்கு ஒரு பக்கம் சிரிப்பா ெரது...
என்லனக் கட்டி அலணச்சுண்டு எங்க உறலெப் பத்தி ெிளக்கிச் ஜசால்றார்... ஆனால்,
எல்ைாம் புரியும் காைம் ெரச்ச தாபன புரியறது.... ஜநலனச்சுப் பார்த்தா, எல்ைாபம
ஆச்சரியமா இருக்கு... இெர் கிட்பட பநக்கு எப்படி இத்தலன பயம் ெந்தது! பயம்னா, அது
சந்பதாஷமான பயம்... மரியாலதயான பயம், பயம்ங்கறலதகூடச் சரியில்பை... அது ஒரு
பக்தின்னு பதாண்றது... எப்படிபயா ெந்துடுத்பத... ம்..ம்!... நாற்பது ெருஷத்துக்கு பமபை
ஆச்சு...

'இந்த மனுசலனக் கட்டிண்டு நான் என்னத்லதக் கண்படன். ஒரு அது உண்டா, ஒரு இது
உண்டா'ன்னு குளத்தங்கலரபையிருந்து பகாயில் பிரகாரம் ெலரக்கும் அலுத்துண்டு
அழுதுண்டு சிை பபர் அைிச்சாட்டியம் பண்ணிண்டு திரியறாபள, அொஜளல்ைாம் என்ன
ென்மங்கபளா அம்மா!

பநக்கு ஒரு குலறயும் இல்லை... ஆமாம்... எந்தக் பகாயிைிபை ெந்து பெணாலும் நின்னு
ஈரத் துணிலயக் கட்டிண்டு ஜசால்பென் - எனக்கு ஒரு குலறயும் இல்லை... பாக்கறொ
ஜசால்லுொ... பநக்கு குைந்லத இல்லைங்கறலதப் ஜபரிய குலறயாச் ஜசால்லுொ...
ஜசால்றா... நாபன பகட்டிருக்பகன். எதுக்கு... ஜபாய் ஜசால்லுொபனன்... பநக்கும் அப்படி
ஒரு குலற ஜகாஞ்ச நாள் இருந்திருக்கு. அது எவ்ெளவு அஞ்ஞானம்னு அப்பறமாத்தான்
புரிஞ்சது... பநக்பக ஜசாந்தமா ஒண்ணும் புரிஞ்சுடலை... அெர் புரிய ெச்சார்.
 ஜெயகாந்தன் 17

அெராபைதான் அது முடியும். பபச ஆரம்பிச்சார்னா எங்பகருந்துதான் அந்தச்

சூத்திரங்கஜளல்ைாம் லகலயக் கட்டிண்டு ெந்து நிக்குபமா! சாஸ்திரங்களிபைருந்தும்
பெதங்களிபைருந்தும் நிரூபணங்கள் எடுத்துக் காட்டி... எப்பபர்ப்பட்ட
சந்பதகங்களானாலும் சரி, என்ன மாதிரியான அஞ்ஞானக் கெலைகளானாலும் சரி,
அெபராட பபச்சினாபைபய அடிச்சு ஓட்டற சாமார்த்தியம்... அப்படி ஒரு ொக்கு பைம்...
அப்படி ஒரு ஞானம்... அது அெருக்கு மட்டுந்தான் ெரும்... ஏபதா, எங்க
ஆத்துக்காரர்ங்கறதுக்காக ஒபரயடியாப் புகழ்ந்துடபறன்னு ஜநலனச்சுக்காபதங்பகா...
அெலரப் புகைற அளவுக்கு பநக்கு ஞானம் பபாறாது. அப்பபர்ப்பட்ட ெித்துொனுக்குச்
சரியான நிரட்சரகுஷி ெந்து சகதர்மிணியா ொச்சிருக்பகன் பாருங்பகா. இலதப் பத்தி
நாபன ஒரு தடலெ அெர் கிட்பட ஜசான்பனன். ஜபரிய பிரசங்கபம பண்ணிட்டார்.
அெருக்கு நான் சகதர்மிணியா இருக்கறது எவ்ெளவு பாந்தம்கிறலதப் பத்தி... அெருக்கு...
அதுபை எவ்ெளவு சந்பதாஷம்கிறலதப் பத்தி. அெர் என்கிட்பட ஜசான்னஜதல்ைாம் நான்
எப்படிச் ஜசால்றது? அெருக்குச் சகதர்மிணியாக இருக்கறதுக்கு பநக்குத் தகுதி
இருக்குங்கறது ொஸ்தெமாகபெ இருக்கட்டுபம! அதனாபை அெலரப் புகைற தகுதி
பநக்கு ெந்துடுத்துன்னு அர்த்தமாயிடுமா?

மகா ெித்துொன் ஸரீாமான்..னு ஜசான்னா இந்த ராெதானி பூராத் ஜதரியும். இெபராட

பிரக்கியாதி ஜசன்லனப் பட்டணம் என்ன, காசி ெலரக்கும் பரெி இருந்தது...

இெர்கிட்பட படிச்சொள், இந்தாத்துபை பநக்குக் கூடமாட பெலை ஜசஞ்சொள் எத்தலன

பபர் கஜைக்டராகவும் ஜபரிய ஜபரிய உத்திபயாகத்திபையும் இருக்கா ஜதரியுபமா?

நாபம ஜபத்து, நாபம ெளத்து, நாயும் பூலனயுமா நின்னிண்டிருந்தாத்தானா?

"இபதா, இப்பவும் சங்கர மடத்துத் திண்லணயிபை, எதிபர ெரிலசயாக் குைந்லதகலள

உட்கார்த்தி ெச்சுண்டு அெர் ெித்தியாப்பியாசம் பண்ணி ெச்சிண்டிருக்கார்... அெர் குரல்
மட்டும் தனியா, ஒத்லதயா, கனமா, நாபிபைருந்து கிளம்பி ஒைிக்கறலதக் பகக்கறச்பச,
உடம்ஜபல்ைாம் சிைிர்க்கறது. அப்புறம் இந்த ொண்டுப் 'பலட' கஜளல்ைாம் கூடச்
பசர்ந்துண்டு முைங்கறபத... அந்தக் குைந்லதகள் அத்தலன சிரத்லதபயாட, பக்திபயாட
ஜமல்ைீ சுக் குரைிபை அெர் மாதிரிபய ஜசால்ைணும்னு பிரயாலசப் பட்டு, அந்தக் கனம்
இல்ைாம அந்த ஸ்தாயிலய மட்டும் எட்டறதுக்கு ெயத்லத எக்கிண்டு, மார்பமபை
லகலயயும் கட்டிண்டு உச்சாடனம் பண்றாபள... அது ெந்து காதிபை ெிைறச்பச, ெயத்லத
என்னபமா ஜசய்யறபத, அது ஜபத்தொளுக்கு மட்டுந்தான் ெருபமா?..."

அெர்தான் ஜசால்லுொர்... 'குைந்லதலயப் ஜபத்துக்கறது ஒண்ணும் ஜபரிய காரியமில்லை;

அதுக்கு ெயத்லத அலடச்சு ெளத்துடறதும் ஒண்ணும் ஜபரிய காரியமில்லை.
அறிலெயும் ஒழுக்கத்லதயும் தந்து அெலன ஞானஸ்தனாக்கறதுதான் ஜபரிய காரியம்.
நாஜமல்ைாம் சாதாரணக் குைந்லதகலளப் ஜபத்தொள்ங்கற ஜபயலரெிட இந்த மாதிரி
ஞானஸ்தர்கலள உற்பத்தி பண்ணினொள்ங்கற பபருதான் சிபரஷ்டமானது...' இன்னும்
என்ஜனன்னபமா ஜசால்லுொர். பநக்கு எங்பக அஜதல்ைாம் திருப்பிச் ஜசால்ை ெரது?...
ஆனா, அது எவ்ெளவு சத்தியம்னு மனசுக்குப் புரியறது.
 ஜெயகாந்தன் 18

இெர்ட்பட படிச்சுட்டு இப்பபா பட்டணத்துபை ஏபதா காபைெிபை ஸம்ஸ்கிருத புரபசரா

இருக்காபன சீமாச்சு... இப்பபா பண்டித ஸரீனிொச ஸாஸ்திரிகள்னு பபராம்...
பகக்கறச்பச என்னமா மனசுக்குக் குளிர்ச்சியா இருக்கு... ஜபத்தாத்தான் ெருபமா...
ஜபத்தெள் இங்பகதான் இருக்காள்... தன் பிள்லள தன்லனச் சரியாகக் கெனிக்கபைன்னு
காைத்துக்கும் சபிச்சிண்டு...

ஒண்ஜணாண்ணும் அெர் ஜசால்றச்பச, என்னபமா சமத்காரமா தர்க்கம் பண்ணிச் சாதிக்கற

மாதிரித் பதாணும். திடீர்னு, அன்னிக்பக அெர் எவ்ெளவு சரியாச் ஜசான்னார்னு ஜநனச்சு
ஜநனச்சு ஆச்சர்யப்படற மாதிரி ஒண்ஜணாண்ணும் நடக்கும்.

அன்னிக்குக் பகாயிலுக்குப் பபாயிட்டு ெரச்பச சீமாச்சுபொட அம்மா, ஒரு நாைி நிறுத்தி

ெச்சு, அந்தச் சீமாச்சு இெலளத் திரும்பிக் கூடப் பார்க்காபம மாமியார் ெபட
ீ கதின்னு
பபாய்ட்டலதயும், அெலன ெளக்கறதுக்கும் படிக்க லெக்கறதுக்கும் அெள் பட்ட
கஷ்டத்லதஜயல்ைாம் ஜகாஞ்சங்கூட நன்றியில்ைாமல் அென் மறந்துட்டலதயும்
ஜசால்ைிப் புைம்பிண்டு, அழுதுண்டு அெலனச் சபிச்சாபள... அப்பபா பநக்குத் பதாணித்து...
இப்படிப் ஜபக்கவும் பெண்டாம், இப்படிச் சபிக்கவும் பெண்டாம்னு... ஏபதா அெள் மனசு
சமாதானத்துக்காக நானும் தலைலயத் தலைலய ஆட்டிண்டிருந்பதபன ஒைிய, பநக்குப்
புரிஞ்சது; இந்தக் கிைெி ஜபாறாலமயாபை கிடந்து எரிஞ்சுண்டிருக்காள்னு... கிைெிக்கு
இங்பக ஒரு குலறச்சலும் இல்பை... நன்னா ஜசௌக்கியமாத்தான் இருக்காள்... இருந்தாலும்
தான் ஜபத்த பிள்லளயினாஜை மத்தொ இன்னும் சுகப்பட்டுடுொபளாங்கற ஆத்திரம்,
கிைெி மனலச அைக்கைிக்கறது... பாத்யலத ஜகாண்டாடறொளாபை எப்படிப் பாசம்
ஜகாண்டாட முடியறபத இல்பைன்னு---

எல்ைாம் இெர் ஜசால்ைித்தான் பநக்கும் புரியறது... இல்பைன்னா இந்தக் கிைெிபயாட

பசந்துண்டு நானும் சீமாச்சுலெ ஒரு பாட்டம் பாடிட்டுத்தாபன ெந்திருப்பபன்.

இெர் எல்ைாத்லதயும் எப்படித்தான் கறாரா, தீர்க்கமா அைசி அைசிப் பாத்துடறாபரா?

தனக்கு அதனாபை நஷ்டமா ைாபமானுகூட பயாசிக்க மாட்டார். எத்தலன பபர் அலத
ஒத்துக்கறா, எத்தலன பபர் ஒத்துக்கபைங்கறஜதப் பத்தியும் கெலைப்பட மாட்டார்.
அெபராட சாஸ்திரத்துக்கு, தர்க்கத்துக்கு ஒத்துெராத ஒரு காரியத்லத பைாகபம அெர்
பமபை திணிச்சாலும், 'தூ'னு தள்ளி எறிஞ்சுடுொர் - அப்படி அலதத் தூர எறிஞ்சது
எவ்ெளவு நியாயம்னு, பைாகத்லதபய இழுத்து ெச்சுண்டு ொதம் பண்ணவும் தயாரா
இருப்பார். நானும் இத்தலன காைமா பாத்துண்டிருக்பகபன... ஒத்தராெது, 'அஜதன்னபமா,
நீங்க ஜசால்றது சரியில்லை ஸ்ொமி'ன்னு ஜசால்ைிண்டு பபானதில்லை. அப்படிச்
ஜசால்ைிண்டு ெருொ.

அொபளாஜடல்ைாம் திண்லணயிபை உக்காந்து இெர் பபசிண்டிருக்கறச்பச, நான் அெர்

முதுகுக்குப் பின்னாபை அலறயிபை உட்கார்ந்து பகட்டுண்டிருப்பபன். அெர் பபசறதிபை
ஜராம்ப ெிஷயங்கள் எனக்குப் புரியறபத இல்லை. அெர் என்னமா இங்கிைிஷ் பபசறார்.
பநக்குத் ஜதரிஞ்சு இருபது ெயசுக்கு பமபை இெர் இங்கிைீ ஷ் படிச்சார். ஒத்தருக்கு
ஸம்ஸ்கிருத பாடம் ஜசால்ைிக் ஜகாடுத்துண்டு - அெருக்கு இெலரெிட ெயசு ஜகாஞ்சம்
 ஜெயகாந்தன் 19

அதிகமாகபெ இருக்கும் - அெர்கிட்பட இெர் இங்கிைீ ஷ் கத்துண்டார். இங்பகருந்து

கும்பபகாணத்துக்குப் பபாயிப் பபாயி என்ஜனன்னபமா பரீட்லசஜயல்ைாம் எழுதினார்.

இப்பபா, இெர் எழுதின புஸ்தகங்கலள அங்ஜகல்ைாம் படிக்கிறொளுக்குப் பாடமா

ஜெச்சிருக்காளாம்.

பத்து ெருஷத்துக்கு முன்பன காசியிபை ஏபதா மகாநாடுனு இெர் பபாறச்பச, நானும்

கூடப் பபாபனன். இெருக்கு என்ஜனன்னபமா பட்டம் எல்ைாம் குடுத்தா... பநக்கு ஜராம்பப்
ஜபருலமயா இருந்தது. நான் ஜெள்ளிக் குடத்து நிலறய கங்கா தீர்த்தம் எடுத்துண்டு
ெந்து, ஊர்பை இருக்கிறொளுக்ஜகல்ைாம் குடுத்பதன். பநக்ஜகன்ன குலறச்சல்?

அப்பபாதான் காசிபைருந்து திரும்பி ெரச்பச ஜசன்னப் பட்டணத்துபை சீமாச்சு ஆத்திபை

தங்கிபனாம். பட்டணத்துப் ஜபரிய ரயிைடிக்கு, சீமாச்சு பமாட்டார் காபராட ெந்திருக்கான்.
ரயிைடியிபைபய எங்கலள நிறுத்தி ெச்சு சாஷ்டாங்கமாக நமஸ்காரம் பண்ணிண்டான்.
சமுத்திரக் கலரலய எல்ைாம் சுத்திக் காட்டினான். ஜசன்னப் பட்டணத்துபை பமாட்டார்
கார் இல்ைாபம ஒண்ணும் முடியாதாம். அப்பவும் முன்பன மாதிரிபய இெர்கிட்பட ெந்து
லகலயக் கட்டிண்டு நின்னுண்டு ஏபதபதா சந்பதகஜமல்ைாம் பகட்டுண்டான். ஆனால்,
அென் காபைெீக்குப் பபாறச்பச அெலனப் பாக்கறதுக்கு பநக்பக பயமாயிருந்தது. துலர
மாதிரி என்ஜனன்னத்லதபயா மாட்டிண்டிருக்கான். இெர் என்னடான்னா அலதப்
பார்த்துட்டு 'ஓ'ன்னு சிரிக்கிறார்.

அதுக்கு அப்பறந்தான் ஒரு நாள் இந்தாத்துக்கு முன்னாடி ஒரு ஜபரிய கார் ெந்து நின்றது.
யார் யாபரா ஜபரிய மனுஷாள் - சீமாச்சு புரபசரா இருக்காபன அந்தக் காபைலெ
பசர்ந்தொளாம் - எல்ைாம் ெந்து - இந்தாத்துத் திண்லணயிபைதான் உட்கார்ந்துண்டா...
சீமாச்சு மட்டும் ஜசாந்தமா அடுக்கலள ெலரக்கும் ெந்துட்டான். நான் அென்ட்பட
அடிக்கடி ஒரு நலட ெந்து தாயாலரப் பார்த்துட்டுப் பபாகப்படாபதான்னு பகட்படன்...
'எனக்ஜகங்பக முடியறது... என்பனாட ெந்துடுனு கூப்பிட்டாலும்
ெரமாட்படங்கறாபள'ன்னு ஜசால்ைி ெருத்தப்பட்டுண்டான். அப்பறமா அென் ெந்திருக்கிற
காரியத்லதச் ஜசான்னான்.

அென் பெலை பாக்கற காபைெிபை இெலர ஏபதா ஜபரிய உத்திபயாகத்துபை

ெச்சுக்கறதுக்குத் தெம் ஜகடக்கறாளாம். ஆனால், இெலரக் பகக்கறதுக்குப்
பயப்படறாளாம். 'நான் பகட்டு அெலரச் சம்மதிக்க ஜெக்கபறன்'னு லதரியம் குடுத்து
இென் அலைச்சிண்டு ெந்திருக்கானாம்... இன்னும் என்ஜனன்னபமா ஜசான்னான்... பநக்குக்
கூட ஜராம்ப ஆலசயாத்தான் இருந்தது.

இெர் ெந்ததும், எல்ைாரும் திண்லணயிபை உக்காந்துண்டு பபசினா, பபசினா அப்பிடிப்

பபசினா. நான் அலறக்குள்பள உக்காந்து பகட்டுண்பட இருந்பதன். பநக்கு அெர் பபசினது
ஒண்ணும் புரியலை. ஆனால், ஒண்ணு புரிஞ்சது... அொ ெம்பம் இொகிட்பட
சாயலைன்னு...

கலடசியிபை அன்னிக்கு அொள்ளாம் பபானப்பறம் நாபன பகட்டுட்படன்:

 ஜெயகாந்தன் 20

"உங்களுக்கு இந்த உத்திபயாகத்ஜத ஒத்துண்டா என்ன? அங்பக படிக்கிறொளும்

மாணெர்கள்தாபன?... உங்களுக்கு என்ன இப்படி ஒரு பிடிொதம்? பாெம்! சீமாச்சு ஜராம்ப
ஆலச ஆலசயா நம்பிக்லகபயாட ெந்தான்!" - நான் ஜசான்னஜதக் பகட்டு அெர்
சிரித்தார்.

இெருக்கு இது ஒண்ணு. உடம்பபாடபய ஜபாறந்தது அந்தச் சிரிப்பு. அதுவும் இந்தச் சிரிப்பு
இருக்பக என்கிட்பட மாத்திரம்தான்.

சிரிச்சுண்பட ஜசான்னார்:

"சீமாச்சு கட்டிண்டு திரியறாபன அந்த மாதிரி என்லன பெஷம் கட்டிப் பாக்கணும்னு

பநாக்கு ஆலசயா இருக்காக்கும்... ெித்தியாப்பியாசம் பண்ணி ஜெக்கறதுக்கு கூைி
ொங்கப் படாதுங்கறது உனக்குத் ஜதரியாதா? ஆசிரியனுக்குக் கூைி ஜகாடுத்துட்டப்பறம்
மாணாக்கனுக்கு அெர் கிட்பட என்ன மரியாலத இருக்கும்? எப்படி மரியாலத இருக்கும்?
இென் கூைி ொங்கறென் ஆயிடறாபன... கூைி பத்தாதுன்னு ஜகாடி புடுச்சிண்டு ஜகாஷம்
பபாட்டுண்டு - என்லனக் ஜகாடி புடிக்கவும் பகாஷம் பபாடவும் கூப்பிட மாட்டான்னாலும்
- அந்தக் கும்பலுக்குத் தலைெரா ொங்பகாம்பா... எனக்கு இஜதல்ைாம் ஆகிற காரியமா?
நீபய ஜசால்லு"ன்னார்.

நான் என்னத்லதச் ஜசால்றது?... பபசாம அெர் பபசிண்டிருந்தஜத ொலய மூடிண்டு

பகட்டுண்டு இருந்பதன்.

இெர் உடம்பிபை ஒரு சட்லடஜயப் பபாட்டுண்டு நிக்கற மாதிரி ஜநனச்சுப் பாக்கிறப்பபெ

பநக்குச் சிரிப்புச் சிரிப்பா ெரது? அந்த ஜநனப்பப ஒரு பாந்தமில்ைாம இருக்பக... நானும்
அெபராட சிரிச்சிட்டு, அந்த ெிஷயத்லத அபதாட ெிட்டுட்படன்.

அெலரப் பத்தி இவ்ெளவு ஜதரிஞ்சிருந்தும் நான் பபாயி அெலரக் பகட்டலத

ஜநனச்சித்தான் ஜெட்கப்பட்படன். ஆனாலும், இந்த நாற்பது ெருஷத்தில் அசடாபெதான்
இருக்பகன்... புதுசு புதுசா ஏதாெது அசட்டுத்தனம் பண்ண பெண்டியது. அெர் சிரிக்க
பெண்டியது - இப்படி ஒரு ென்மமாயிட்படன்.

ஒரு பத்து நாளக்கி முன்பன பாருங்பகா... இப்படித்தான் - இெர்ட்பட படிக்கிற லபயன்

ஒருத்தன்... ஏபதா ஒரு சீட்லட எடுத்துண்டு ெந்து, மாமி மாமி... இது ஜகெர்மண்ட்
நடத்தற பரிசுச் சீட்படா அதிர்ஷ்டச் சீட்படா... என்னபமா ஜசால்ைி, ஒரு ரூபாதான்
ொங்கிக்பகாங்க... ஜகலடக்கறபத கஷ்டம்... உங்களுக்காகச் பசத்து நான் ொங்கிண்டு
ெந்பதன்னு தந்தான்... நானும் அஜதப் பத்தி ஒண்ணும் பிரமாதமா ஜநனச்சுக்காம, ஏபதா
ஜகாைந்லத நம்லம ஜநனச்சிண்டு அக்கலறபயாட ொங்கி ெந்திருக்பகன்னு ஒரு
ரூபாலயக் ஜகாடுத்து ொங்கிட்படன்.

அந்தக் ஜகாைந்லத அஜதப்பத்தி ஜபரிய பிரசங்கபம பண்ணினான்.... எத்தலனபயா பபர்

அதிபை பிலரஸ் ெந்து ைட்சாதிபதியா ஆயிட்டாளாம்... ஏலைகளுக்குத்தான் அதுவும்
ெிைறதாம்... இன்னும் என்ஜனன்னபொ ஜசான்னான்.... நான் சும்மா ஒரு
ஜெலளயாட்டுக்குத்தான் ொங்கிபனன்... ஆனாக்க அன்னிக்கி சாயந்திரபம இெர்
 ஜெயகாந்தன் 21

திண்லணயிபை உக்காந்துண்டு ஒரு அஞ்சாறு பபர்கிட்பட இந்தப் பரிசுச் சீட்லடக்

கிைிச்சிக் கட்டிண்டிருந்தாபர பார்க்கைாம்.

அலறயிபை உக்காந்து பகட்டுண்டு இருக்கறப்ப - என்லன அப்படிபய ஜசவுள்பை 'பளார்

பளார்'னு பிடிச்சிண்டு அலறயற மாதிரி இருந்தது.

அதுவும் அன்னிக்கி அெர் பபசறச்பச, அது சாதாரணமா எப்பவுபம பண்ணுொபர அந்த

மாதிரி நிதானமா ொதம் மாதிரி இல்பை. இந்த பைாகத்லதபய சபிக்கப் ஜபாறப்பட்டெர்
மாதிரி ஆபெசமா கத்தினார்.

என்னத்துக்கு இெருக்கு இதிபை இவ்ெளவு பகாபம்னு பநக்குப் புரியபெ இல்பை.

"இந்த பதசத்திபை இது நடக்கைாமாங்காணும்... சூதாடி சூதாடட்டும். பசாரம் பபாறொ

பசாரம் பபாகட்டும்... ராெரீகம் பண்றொ, பைாக பரிபாைனம் பண்றொ இலதச்
ஜசய்யைாமாங்காணும்... கைி முத்தி, நாம அைியப் பபாஜறாம்கறத்துக்கு இதாங்காணும்
அத்தாட்சி. ஜநறி தெறாம ராெபரிபாைனம் பண்ணின தருமன் எப்பிடி அைிஞ்சான்?...
பயாசிச்சுப் பாரும்... தருமபன சூதினாபைதாபன அைிஞ்சான்.... சூதிபை ஜெயிச்செனும்
ொைறதில்பை, பதாத்தெனும் ொைறதில்பைங்கற சத்யத்லதத்தாபன ஐயா, மகாபாரதம்
பபசறது... சூதாட்டத்துக்கும் ஒரு தர்மம் இருக்கு, பகளும்.... சம அந்தஸ்திபை
இருக்கிறொதான் சூது ஆடைாம்... அதுபெ பாெம்தான்... அந்தப் பாெத்துக்கும் ஓர் அத்து
ஜெச்சிருக்கா... ராெரீகம் பண்றொ, ராஜ்ய பரிபாைனம் ஜசய்யறொ பாமர மக்கலள
எல்ைாம் இப்படி மாயாொைம் பண்ணி சூது ஆடறாபள, இது அடுக்குமா? பபாச்சு... எல்ைாம்
பபாச்சு... இனிபம இந்த ென சமூகத்திபை எந்த ெிெஸ்லதயும் இருக்காது... ஓய
ெறுலமயினாபை அைியறலதெிட சூதினாபைதான் ென சமூகபம அைிஞ்சு பபாயிடும்.
திருெள்ளுெருக்குத் ஜதருத் ஜதருொ சிலை ஜெச்சு பிரதிஷ்லட பண்ணாப் பபாறுமா...
அெர் சூதுன்னு ஜபாருள்பால்பை ஓர் அதிகாரபம எழுதி ஜெச்சிருக்காபர..."ன்னு அந்தப்
பத்துப்பாட்லடயும் எடுத்ஜதடுத்துச் ஜசான்னார். அர்த்தம் ஜசான்னார்...
மகாபாரதத்திபைருந்து ஸ்பைாகங்கள் பாடினார். 'உருப்படமாட்படள்...
உருப்படமாட்படள்'னு தலையிபை அடிச்சிண்டார்...

எனக்கு ெயத்திபை புளி கலரக்க ஆரம்பிச்சுடுத்து... ஏண்டா, இந்தச் சனியலன ஒரு ரூபா
குடுத்து ொங்கிபனாம்னு இருந்தது. ஆனாலும், என்னத்துக்கு இெர் இதுக்காகப் பபாயி
இவ்ெளவு ஆபெசம் காட்டறார்னும் புரியலை. இெர் சட்லட பபாட்டுக்கறதில்பை;
பைாகபம அதுக்காக இெர் மாதிரி சட்லடயில்ைாம, குடுமியும் ஜெச்சுண்டு, பஞ்சாங்கம்
பாத்து க்ஷெரம் பண்ணிண்டு இருக்கணும்னு ஜசால்ொபரான்னு நான் பண்ணின
காரியத்துக்கு ெசதியாக மனசுக்குள்பள, எதிர்ொதம் பண்ணிண்படன்.

அந்தச் சீட்லட ொங்கி ெச்சுண்டதனாபைபய இப்ப என்ன ஜகட்டுப் பபாயிட்டுதுன்னு

சமாதானப்பட்டுண்டாலும், திடீர்னு நம்ம பபாறாத பெலள ஒரு நூறு ரூபா ெிழுந்து
ஜெக்கறதுன்னு ஜெச்சுக்பகாங்பகா... ஊரு பூரா இதுன்னா ஒபர அக்கப்பபாராயிடும்!...
 ஜெயகாந்தன் 22

அதுவும் இெர் இந்த மாதிரிப் பபசிண்டு இருக்கறச்பச... நான் ொங்கி அது பரசியமா
ஆயிடுத்துன்னா, இெபராட நாணயத்லதன்னா, எல்ைாரும் சந்பதகப்படுொன்னு பநக்கு
மனலசக் ஜகாைப்பிண்பட இருந்தது...

அந்தக் ஜகாைந்லத - அென்தான் சீட்டுக் குடுத்தென் - ஜசால்ைித்து. பத்திரிலகக்காரா

எல்ைாம் பபாட்படா பிடிக்கறெலனயும் அலைச்சிண்டு எந்தப் பட்டிக்காடா இருந்தாலும்
பதடிண்டு ெந்துடறாளாம்... ஜசன்னப் பட்டணத்திபை இதுக்காகப் ஜபரிய திருெிைா நடத்தி,
ஜராம்பப் ஜபரிய ஜபரிய மனுஷாள் லகயாபைதான் இஜதத் த்ருொளாம்...அட கஷ்ட
காைபம!...

சரி, என்னபமா ொங்கிட்படன்; இஜதல்ைாம் என்ன ெண்

ீ கற்பலனன்னு அெர்கிட்பட இது
ெிஷயமா நான் ஒரு ொர்த்லத கூடப் பபசிக்கபை...

பெணும்பன அன்னிக்கு அெருக்கு சாதம் பபாடறச்பச நாபன பபச்லசக் கிளப்பிபனன்...

"என்ன அது? என்னபமா பிலரஸ் சீட்டாம்... ஒரு ரூபா குடுத்து ொங்கினொளுக்கு ஒரு
ைட்சம் ரூபாய் ஜகலடக்கறதாம் - ஜகெர்ஜமண்டாபர நடத்தறதனாபை ஜபாய், பமாசடி
ஒண்ணும் ஜகலடயாதாம். நாணயமா நடக்கறதாம். பக்கத்தாத்துப் ஜபாண்ணு பத்து
ரூபாய்க்கு ஒபரயடியா ொங்கி இருக்காளாம். அது என்ன அது?..."ன்னு பகட்டு ஜெச்பசன்.

"அது நம்மாத்து அடுக்கலள ெலரக்கும் ெந்தாச்சா? அது ராொங்கம் நடத்தற சூதாட்டம் -

அவ்ெளவுதான். ொந்தி பபதி மாதிரி ெனங்கலள ஜெரட்டி ஜெரட்டிப் புடிக்கறது இது.
ொந்தி பபதி, லெசூரி ெராம தடுக்கிற காரியத்லதச் ஜசய்யற ஜகெர்ஜமண்டார் தான்
இலதயும் ஜசய்யறா. அதனாபை அொளுக்குப் பணம் ஜகலடக்கறதாம். ஏலைகள்
ைட்சாதிபதியாறாளாம்... எப்படியும் பபாகட்டும். நீயும் நானும் ைட்சாதிபதியாகபைன்னா
அைபறாம்? நமக்ஜகன்ன அலதப்பத்தி"ன்னார்.

"ஒரு ைட்சத்லதக் ஜகாண்டு ெந்து உங்களண்ட ஜகாடுத்தா, பெணாம்னு

ஜசால்ைிடுபெளா?"ன்பனன்.

இெர் என்லனப் பார்த்துச் சிரித்தார். எனக்கு அெமானமா இருந்தது... உடம்பு கூசித்து.

"நாற்பது ெருஷம் என்பனாபட ொழ்ந்த உனக்கா, இப்படி ஒரு சந்பதகம் ெந்தது"ன்னு

பகக்கற மாதிரி இருந்தது அந்தச் சிரிப்பு... நான் தலைலயக் குனிஞ்சிண்படன்.

"நீங்க பெணாம்னு ஜசால்லுபெள்; அது எனக்குத் ஜதரியும். ஏன் அப்படிச் ஜசால்ைணும்னு

பகக்கபறன்?... உங்க ஜகாள்ளூப் பாட்டனாருக்கு மானியமா ஜகடச்ச இந்த ெட்டுக்கு,
ீ அந்த
பமற்கு மூலையிபை மூணுெருஷமா சுெத்திபை ெிரிசல் கண்டு, மலை பபயறச்பச ஒபர
ஜதப்பமா ஆறபத - அஜத சரி பண்றதுக்கு ெைி இல்ைாம இருக்பகாபம - நமக்கும் பணம்
அெசியமாத்தாபன இருக்கு... எதுக்கு அதிர்ஷ்ட ைட்சுமிலய அைட்சியம் பண்ணணும்னு
பயாசிக்கிபறன். அது தப்பா?"ன்னு பகட்படன்.

"ஓ! நீ பபசறஜதப் பாத்தா உனக்கு அந்தச் சீட்டு ொங்க ஒரு ஆலச; அப்படித்தாபன?"ன்னு
பகட்டார்.
 ஜெயகாந்தன் 23

நான் பபசாம இருந்பதன்.

"அசபட... அசபட... ஆலசதான் மானத்துக்குச் சத்ரு. அதிபை பரிசு ெராதுங்கறதினாபை

நான் அது தப்புன்னு ஜசால்ைபை. ெந்தாலும் அது அதர்மமா ெந்த, பைபபலர ெயிஜறரிய
ெச்சு சம்பாதிக்கிற பணம்னு ஜசால்பறன். தரும ெைியில் சம்பாதிக்காம ெர்ற ஜசல்ெம்,
பாப மூட்லடன்னா... நீ ஜசான்னபய எங்க ஜகாள்ளுப் பாட்டனாலரப் பத்தி... அொள்ளாம்
உஞ்செிருத்தி பண்ணித்தான் மகா பமலதகளா இருந்தா... பநக்கு நன்னா ஞாபகமிருக்கு...
அப்பா, இபத சங்கர மடத்திபை பகஜைல்ைாம் ெித்தியாப்பியாசம் பண்ணி லெப்பார்...
சாயங்காைம் காைபக்ஷபம் பண்ணுொர். காலையிபை உஞ்செிருத்திக்கிப் பபாொர்...
மறுபெலளக்கு மீ தி இல்ைாம பசருகிற அளவுதான் அந்தப் பாத்திரம் இருக்கும்.
ஸ்பைாகத்ஜதச் ஜசால்ைிண்டு அெர் நடு ெதியிபைதான்
ீ நடப்பார்... ெட்டுக்குள்பளயிருந்து
ீ
அந்தாத்துக் ஜகாைந்லத லகயினாபை ஒரு பிடி அரிசி அளொ எடுத்துண்டு நடு ெதியிபை
ீ
ெந்து அெருக்கு பிலக்ஷ தருொ... எதுக்குத் ஜதரியுமா ஜகாைந்லதயின் லகலய அளொ
ஜெச்சா... ஜபரியொ லக அளொனா நாலு ெட்படாட
ீ பாத்திரம் ஜநலறஞ்சி பபாயிடும்...
மத்தொ ெட்டிபை
ீ ஜெச்சுண்டு காத்திருப்பாபள, அந்தப் பிக்ஷலயத் தடுத்த பாெம், அதிகமா
பபாட்டொளுக்கு ெந்துடாபதா?... அதுக்காகத்தான். அந்த மாதிரிப் பாத்திரம்
ஜநலறஞ்சப்புறமும் யாராெது ஜகாண்டு ெந்தா, அஜத ொங்க மாட்டார் - பிலக்ஷ பபாட
ெந்தொ தலையிபை ஜரண்டு அட்சலதலய இெர் பாத்திரத்திபைருந்து பபாட்டு
ஆசிர்ொதம் பண்ணிட்டு ெருொர்... அந்த ெம்சத்திபை ெந்த புண்ணியம்தான் இந்த
ஞானம் பிடிச்சிருக்கு. இலதெிட அதிர்ஷ்டம் என்னன்னு எனக்குத் ஜதரியபை... இந்த
நிம்மதிலய இந்த மனஸ் ஆபராக்கியத்லத எத்தலன ைட்சம் தரும்?... சூதாட்டத்துபை,
பணத்தாபை ைட்சாதிபதிகலள இந்த அரசாங்கம் உருொக்கைாம். ஒரு ஞானஸ்தலன, ஒரு
சதுர்பெத பண்டிதலன உருொக்கச் ஜசால்பைன், பார்க்கைாம்"னு அன்னிக்குப் பூரா, பபாய்
ெந்து பபாய் ெந்து என்னண்ட பபசிக் ஜகாண்டிருந்தார்.

இஜதல்ைாம் நடந்து பத்து நாலளக்கு பமபை ஆயிடுத்து... அந்தச் சீட்டுச் சமாசாரத்லதபய

நான் மறந்துட்படன்...

பநத்து அந்தக் ஜகாைந்லத - சீட்டு ஜகாண்டு ெந்து குடுத்தாபன - ஒரு பபப்பலர

எடுத்துண்டு ெந்து 'பரிசு ஜகலடச்சொ நம்பஜரல்ைாம் ெந்திருக்கு... உங்க சீட்லடக்
ஜகாண்டு ொங்பகா பார்க்கைாம்'னு உற்சாகமாக் கத்திண்டு ஓடி ெந்தான். நல்ை பெலள!
அந்தச் சமயம் அெர் ஆத்துபை இல்லை...

எனக்கு ெயத்லத என்னபமா பண்ணித்து.

'ஈஸ்ெரா, என்லனக் காட்டிக் குடுத்துடாபத'ன்னு பெண்டிண்டப்ப, ஒரு யுக்தி பதாணித்து.

'அஜத எங்பக ஜெச்பசபனா காபணாம்டா அப்பா'ன்னு அெனண்ட ஜபாய் ஜசால்ைிட்படன்...

அதிபை ஏதாெது நம்பர் ெந்து ஜதாலைஞ்சிருந்தா, ஊபர ெந்து இங்பக கூடிடாபதா?'

அந்தக் ஜகாைந்ஜதக்கு அப்பிடிபய ஜமாகம் ொடிப் பபாயிடுத்து.

பகாெிச்சுக்கற மாதிரி பாத்துட்டு அந்தப் பபப்பலரயும் பபாட்டுட்டுப் பபாயிட்டான்.

 ஜெயகாந்தன் 24

அென் பபானப்பறம் நான் அந்தப் பபப்பலர எடுத்துண்டு அலறக்குள்பள பபாயி, தனியா

ஜெச்சிண்டு பார்த்பதன்.

பநக்குப் படிக்கத் ஜதரியாதுன்னாலும் எண்கள் ஜதரியும். அந்த எண்களுக்கு முன்னாபை

ஏபதா எழுத்துப் பபாட்டிருக்கு... அது என்னன்னு ஜதரியலை. ஆனா, அபத மாதிரி இந்தச்
சீட்டிபை இருக்கான்னு பதடிப் பார்த்பதன்.

ஜதய்ெபம! எடுத்தவுடபன ஜமாதல் ஜமாதல்பை அபத மாதிரி ஜரண்டு எழுத்து... அப்பறம்

அபத மாதிரி மூணு...ஏழு, சுன்னம்... ஒண்ணு... ஒண்ணு... ஆறு!...

அப்படீன்னா, ஒரு ைட்ச ரூபாய் எனக்பக அதிர்ஷ்டம் அடிச்சிருக்கா?... ஐலயபயா... இப்ப

நான் என்ன ஜசய்பென்?

மத்தியானம் அெர் ெந்தப்ப, சீட்லடக் ஜகாண்டு பபாயி அெர் காைடியிபை ஜெச்சு '
என்லன மன்னிச்சுடுங்பகா'ன்னு அழுபதன்.

"நான் ஜெலளயாட்டா அந்தக் ஜகாைந்லத ெற்புறுத்தினாபனன்னு ொங்கிட்படன்.

இஜதப்பத்தி நீங்க இவ்ெளவு பகாெமா இருக்பகள்ன்னு அப்பறம்தான் ஜதரிஞ்சது... நமக்கு
எங்பக ெிைப்பபாறதுன்னு அசட்லடயா இருந்துட்படன்... பிலரஸ் ெிைப்படாதுன்னு
ஸ்ொமிய பெண்டிட்படன்.... இப்பபா இப்படி ஆயிடுத்பத... மன்னிச்சு இலதயும்
என்லனயும் ஏத்துண்பட ஆகணும்"னு அழுபதன்.

அெர் அபத மாதிரி சிரிச்சார். சிரிச்சிண்பட என்ஜனத் தூக்கி நிறுத்தினார். முகத்திபை

அந்தச் சிரிப்பு மாறாமபை ஜசான்னார்:

"அடிபய!... நீ இப்ப ைட்சாதிபதியாய்ட்பட... சபாஷ்...! இது நான் சம்பந்தப்படாம நீபய

பதடிண்ட சம்பத்து. என்னத்துக்கு என் காைண்லட ஜகாண்டு ெந்து ெச்சு இந்தப்
பாெத்லத என் தலையில் கட்டப் பாக்கபற! பநக்கு ைட்சம் பெண்டாம்னு ஜசான்னது
ஜெலளயாட்டுக்கு இல்பை. ஜநெமாபெ பநக்கு பெண்டாம். பநக்கு இருக்கற
கெலைஜயல்ைாம் முன்பன மாதிரி... இப்ப ெர ெர பெதாப்பியாசம் பண்றொ
ஜகாலறஞ்சிண்டு ெராபளங்கறதுதான்... இன்னும் ஒரு பத்துப்பிள்லளகள் இதுக்குக்
ஜகலடச்சாப் பபாதும்... பணத்தாபை அொ ெரப்படாது... பணத்துக்காகவும் ெரப்படாது...
இது உனக்குப் புரியாது. சரி, இது உன்பனாட பிரச்லன. நான் எப்பவுபம உஞ்செிருத்தி
பிராமணன்தான். என் பதாப்பன், பாட்டன் - எல்பைாரும் ெந்த ெைி அதுதான்.
ைட்சாதிபதிக்கு புருஷனா இருக்கற அந்தஸ்து, ஜகாணம் எதுவும் எனக்குக்
ஜகலடயாது..."ன்னு பபசிண்பட பபானாபர அெர்.

"ஏன் இப்படி ஜயல்ைாம் பிரிச்சுப் பிரிச்சுப் பபசபறள்?... இப்ப நான் இதுக்கு என்ன
ஜசய்யணும்னு ஜசால்லுங்பகா... நான் ஜசய்யபறன்... நான் இப்படி ஆகும்னு
எதிர்பார்க்காதது; நடந்துடுத்து... இனிபம நான் என்ன ஜசய்யணும்"னு அெலரத் திரும்ப
திரும்ப நான் பகக்கபறன்...

ஜகாஞ்சம்கூட மனசிபை பலச இல்ைாம என்லனப் பார்த்து அெர் சிரிக்கிறார்.

 ஜெயகாந்தன் 25

கலடசிபை அெருக்குப் பாடசாலைக்குப் பபாக பநரமாயிடுத்தாம்... பபாகும்பபாது அபத

மாதிரி சிரிச்சுண்பட ஜசால்ைிட்டுப் பபானார்:

"இந்த அதிர்ஷ்டச் சீட்லடப் பயன்படுத்திக்கறதுன்னு முடிவு பண்ணினா அது உன்

இஷ்டம். பநராப் பபாயி படம் புடிச்சுண்டு பத்திரிலகயிபை பபாட்படா பபாட்டுண்டு ெம்னு
நீ ொைைாம்... நான் இன்னார் சகதர்மிணின்னு ஜசால்ைிக்கப்படாது... ம், உன் திருப்திக்கு
அந்தப் ஜபாய்லயச் ஜசால்ைிண்டு காைம் தள்ளிக்பகா. இல்பைன்னா 'இந்த மாலய
ெலையிபை நான் மாட்டிக்கபை; எனக்கு இது பெண்டாம்'னு அந்தத் தரித்திரச் சீட்லடக்
கிைிச்சு எறி. ஆமாம் கிைிச்சு எறிஞ்சுடு. பெபற யார் கிட்படயாெது குடுத்து அதுக்கு ெட்டி
ொங்கிண்டாலும் ஒண்ணுதான், நன்றிலய ொங்கிண்டாலும் ஒண்ணுதான். சூது மனசுக்கு
அஜதல்ைாம் பதாணும். அதுக்ஜகல்ைாம் பைியாகாம எந்த ெிதத்திையும் அந்தச் சூதுக்கு
ஆட்படாபம அலத கிைிச்சு எறிஞ்சுடு. இரண்டும் உன்பனாட இஷ்டம். அது பாெமா,
பாக்கியமான்னு முடிவு பண்ண பெண்டியது நீ; எனக்கு நாைியாறது!"ன்னு ஜசால்ைிட்டுப்
பபாயிண்பட இருக்காபர!

இதுக்கு நான் என்ன ஜசய்யைாம் ஜசால்லுங்பகா. ஜதய்ெபம! ஒரு ைட்சம்! இந்த ஒரு
ைட்சத்லத, அதிர்ஷ்ட ைட்சுமிலய நிர்த்தாட்சணியமா கிைிச்சு எறியறதா? அெர் லகயிபை
குடுத்தா, கிைிச்சு எறிஞ்சுடுொர். அெர் மாதிரி ஞானிகளுக்கு அது சுைபம்.

நம்பலள மாதிரி அஞ்ஞானிகளுக்கு அது ஆகற காரியமா, ஜசால்லுங்பகா?

எத்தலன ைட்சத்லதயும் ெிட இெர் உசந்தெர்தான். நான் இல்பைங்கபை. அந்த

ைட்சத்லதக் கால்தூசா மதிக்கிறாபர இந்த மகா புருஷர். உஞ்செிருத்தி பண்ணினார்னா
இெருக்கு ஒரு குலறயும் ெந்துடாது. இப்பபர்ப்பட்டெபராட சம்சாரம் பண்ணினா, அந்த
உஞ்செிருத்தி ொழ்க்லகயிபையும் பநக்குப் ஜபருலம உண்டு.

பணம் ஜபரிசா, ஞானம் ஜபரிசாங்கிறஜதல்ைாம் பநக்குத் ஜதரியாது. ஆனால், பணம் - அது

எவ்ெளவு அதிகம்னாலும் எப்படி நிலையில்லைபயா அபத மாதிரி மனுஷாளும்
எவ்ெளவு ஜபரிய ஞானியாயிருந்தாலும் ொழ்க்லக சாசுெதமில்லைபய!

அப்படி நிலனக்கிறபதா ஜசால்றபதா மகா பாெம். ஆனால் இந்தக் காைத்திபை

எப்பபர்ப்பட்ட பதிெிரலதயும் உடன்கட்லட ஏறிடுறதில்லைபய! இெருக்கு அப்புறம்
ஒருபெலள நான் இருக்க பெண்டி ெந்ததுன்னா... சிெ! சிொ!...

உஞ்செிருத்தி பண்றதிபை எனக்ஜகன்ன ஜபருலம! எல்பைாரும் பிச்லசக்காரின்னு

ஜசால்லுொ. கட்டினெலளப் பிச்லசக்காரியா ெிட்டுட்டான்னு இந்த மகா ஞானிலயப்
பத்தியும் பபசுொ.

அெர் கிைிச்சு எறியைாம். நான் அலதச் ஜசய்யைாமா? ஆனால், அெர் அப்படிச்

ஜசால்ைிட்டுப் பபாயிட்டார்.

நான் லகயிபை சீட்லட ெச்சுண்டு நிக்கபறன். கனக்கறது. இதுக்கு நான் என்ன

ஜசய்யட்டும் - ஜசால்லுங்பகா?
 ஜெயகாந்தன் 26

யுக சந்தி
ஜகௌரிப் பாட்டி ஜபாறுலமயாய் ஜெகு பநரம் பஸ்ஸிற்குள் நின்றிருந்தாள். எல்பைாரும்
இறங்கிய பின், தனது காக்கி நிறப் லபயின் கனத்லத இடுப்பில் ஏற்றிக் ஜகாண்டு
கலடசியாக ெந்தாள்.

"பாட்டி...பாட்டி' லபலயத் தூக்கியாரட்டா? ஓரணா குடு பாட்டி."

"ெண்டி பெணுங்களா அம்மா?"

"புதுப்பாலளயம் ெக்கீ ல் குமாஸ்தா ஐயர் ெடுதானுங்கபள....ொங்க,

ீ பபாபொம்" ---என்று
பல்பெறு ெரபெற்புக் குரல்களுடன் அெலள இறங்கெிடாமல் தடுத்து நின்ற
ெண்டிக்காரர்கலளயும், கூைிக்காரச் சிறுெர்கலளயும் பார்த்துக் கனிபொடு சிரித்துெிட்டுப்
பாட்டி ஜசான்னாள்:

"எனக்கு ஒண்ணும் பெண்டாம்பா..சித்பத ெைிலய ெிட்படள்னா நான் ஜமள்ள நடந்பத

பபாயிடுபென்.... ஏண்டாப்பா, ெட்ஜடக்
ீ கூடத் ஜதரிஞ்சு ஜெச்சிருக்காய்... நான்தான் மாசம்
ஒருதடலெ ெர்பறபன, என்னிக்கு ெண்டியிபை பபாபனன்?" என்று ஒவ்ஜொருெருக்கும்
ஒவ்ஜொரு பதிலைச் ஜசால்ைி, அெர்கலள ெிைக்கி ெைியலமத்துக் ஜகாண்டு தணைாய்த்
தகிக்கும் ஜெயிைில், முக்காட்லட இழுத்து ெிட்டுக் ஜகாண்டு, இடுப்பில் ஏற்றிய
சுலமயுடன் ெறுத்துக் ஜகாட்டிய புழுதி மண்லண அழுந்த அழுந்த மிதித்தொறு ஒரு
பக்கமாய்ச் சாய்ந்து சாய்ந்து நடந்தாள் பாட்டி.

பாட்டிக்கு ெயது எழுபது என்றாலும் சரீரம் திடமாய்த்தான் இருக்கிறது. மூப்பினால்

ஏற்பட்ட ஸ்தூைமும், அதனால் ெிலளயும் இலளப்பும் ெட்டுக்குப்
ீ பபான பின்தாபன
ஜதரியும்?...

அெள் கணிப்பில் பநற்றுப் பிறந்த குைந்லதகஜளல்ைாம் அபதா ரிக்ஷாெிலும்,

ெட்காெிலும், லசக்கிளிலும் பரந்து பரந்து ஓடுகிறார்கள்.

மலையும் ஜெயிலும் மனிதலன ெிரட்டுகின்ற பகாைத்லத எண்ணி பாட்டி சிரித்துக்

ஜகாண்டாள்.

அெளுக்கு இஜதல்ைாம் ஒரு ஜபாருட்டா? ஜெள்ளமாய்ப் ஜபருகி ெந்திருந்த ொழ்ெின்

சுைிப்பிலும், பின் திடீஜரன ெரண்ட பாலையாய் மாறிப் பபான ொழ்க்லக ஜநருப்பிலும்
ஜபாறுலமயாய் நடந்து பைகியெலள, இந்த ஜெயிலும் மலையும் என்ன ஜசய்யும்? என்ன
ஜசய்தால்தான் என்ன?

தகிக்கின்ற புழுதியில் பாதங்கள் அழுந்தி அழுந்திப் புலதய, அலசந்து அலசந்து நடந்து

ஜகாண்டிருந்தாள் பாட்டி.

ெைியில் சாலைபயாரத்தில் --- நான்லகந்து மனிதர்கள் நின்று சுகம் காண ொகாய்

முலளத்த ஜபருங்குலடபபால் நிைல் பரப்பிக் ஜகாண்டிருந்தது ஒரு சிறிய பெப்பமரம்.

அந்த நிைைில் ஒற்லறயாய்ச் சற்பற நின்றாள் பாட்டி.

 ஜெயகாந்தன் 27

எரிந்து தகிக்கும் அவ்ஜெம்லமயின் நடுபெ சுகம் தரப் படர்ந்த அந்த நிைல் பபாலும்,
யந்திரங்கலளத் தெிர எலதயுபம நம்பாத இவ்ெிருபதாம் நூற்றாண்டில் --ஜசன்ற
நூற்றாண்டின் சின்னமாய்த் தன் ஜசாந்தக் கால்கலளபய நம்பி நிற்கும்--
காண்பதற்கரிதான அந்தக் கிைெியின் பிரசன்னம் பபான்றும் ஜமல்ஜைன ெசிய
ீ
குளிர்காற்றில் பெப்பங் குலைகள் சிைிர்த்தன.

"என்னப்பபன மகாபதொ" என்று கடவுளுக்கு நன்றி ஜதரிெித்துக் ஜகாண்டு அந்தக்

குளுலமலய அனுபெித்தாள் பாட்டி.

பாட்டியின் முக்காடிட்ட ெட்டமான முகத்தில் ஒரு குைந்லதக்கலள குடிஜகாண்டிருந்தது.

இந்த ெயதிலும் அெள் சிரிக்கும்பபாது ெரிலசப் பற்கள் ெடிொய் அலமந்திருந்தது ஓர்
ஆச்சரியபம' அெள் பமாொயின் ெைதுபுறத்தில் ஒரு மிளலக ெிடவும் சற்றுப் பருத்த
அைகிய கறுப்பு மச்சம்; அதன்மீ து மட்டும் கருகருஜென இரண்டு முடி-- இவ்ெளலெயும்
ஒருபசரப் பார்த்தெர்கள், இெள் இளெயதில் எப்படி இருந்திருப்பாள் என்று எண்ணாமல்
இருக்க முடியாது.

பாட்டியின் ஜபான்னிறமான பமனியில் அதிக நிறபபதம் காட்டாத நார்ப்பட்டுப் புடலெ

காற்றில் படபடத்து; புடலெயிைிட்ட முக்காட்டின் ெிளிம்ஜபல்ைாம் குத்துக் குத்தாய்
பைசாகத் தலைகாட்டும்-- மைித்து நாளாகிெிட்டதால் ெளர்ந்திருக்கும்-- ஜெள்ளி முடி.
கழுத்தில் ஸ்படிக மாலை. ஜநற்றியில் ெியர்லெயால் கலைந்த ெிபூதிப் பூச்சு. புடலெத்
தலைப்பால் முகத்லதயும், லககலளயும், மார்புக் குெட்டின் மடிப்புகலளயும் அழுந்தத்
துலடத்துெிட்டுக் ஜகாண்டாள். அப்பபாது ெைது ெிைாப்புறத்தில் இருந்த சிறிய பெைம்
பபான்ற சிெப்பு மச்சம் ஜெௌிித் ஜதரிந்தது.

---மீ ண்டும் நிைைிைிருந்து ஜெயிலுக்கு ெந்து புழுதி மண்ணிைிருந்து, பழுக்கக் காய்ந்த

ஜகடிைநதிப் பாைத்தின் கான்கிரீட் தளெரிலசயில் பாதங்கலள அலமதியாகப் படிய
லெத்து, அலசந்து அலசந்து அெள் ெரும்பபாது.....

பாைத்தின்மீ து கிராதியின் ஓரமாக, பாட்டியம்மாள் மீ து பட்டுெிடக் கூடாபத என்ற பய

உணர்பொடு ஒதுங்கி நின்று லகயிலுள்ள சிறு தகரப்ஜபட்டியுடன் கும்பிட்டான் ஒரு
பலைய பைகிய ---நாெிதன்.

"பாட்டியம்மா....எங்பக, ஜநய்பெைியிைிருந்தா?" என்று அன்புடன் ெிசாரித்தான்.

"யாரு பெைாயுதமா?....ஆமா' ....உன் ஜபண்டாட்டி குளி குளிச்சுட்டாளா?" என்று

ஆத்மார்த்தமாய் ெிசாரித்தாள் கிைெி.

"ஆச்சுங்க...ஆம்பலளப் லபயன்தான்."

"நல்ைாயிருக்கட்டும்....பகொன் ஜசயல்....' இது மூணாெது லபயனா?"

"ஆமாமுங்க" என்று பூரித்துச் சிரித்தான் பெைாயுதம்

"நீ அதிர்ஷ்டக்காரன்தான்...எந்தப் பாடாெது பட்டுப் படிக்க ெச்சுடு, பகட்டியா?" என்றதும்

பெைாயுதம் குடுமிலயச் ஜசாறிந்தொறு சிரித்தான்.
 ஜெயகாந்தன் 28

"அட அசபட, என்ன சிரிக்கிறாய்? காைம் ஜெகுொய் மாறிண்டு ெரதுடா; உன் அப்பன்
காைமும் உன் காைமும் தான் இப்படிப் ஜபாட்டி தூக்கிபய பபாயிடுத்து... இனிபம
இஜதாண்ணும் நடக்காது.... புருஷாள் எல்ைாம் ஷாப்புக்குப் பபாறா...
ஜபாம்மனாட்டிகள்பையும் என்லன மாதிரி இனிபம ஜகலடயாதுங்கறதுதான் இப்பபெ
ஜதரியறபத....ம் ...எல்ைாம் சரிதான்; காைம் மாறும்பபாது மனுஷாளும் மாறணும்.... என்ன,
நான் ஜசால்றது?" என்று கூறி ஏபதா ஹாஸ்யம் பபசிெிட்ட மாதிரி பாட்டி சிரித்தாள்.
பதிலுக்கு அெனும் சிரித்தான்.

"இந்தா, ஜெயிலுக்கு ஜரண்லடக் கடிச்சிண்டு பபா" என்று இடுப்பிைிருந்த லபயில் பிதுங்கி

நின்ற இரண்டு ஜெள்ளிரிப் பிஞ்சுகலள எடுத்து அெனது ஏந்திய லககளில் பபாட்டாள்.

"பஸ்பை ெரச்பச அணாவுக்கு நாலுன்னு ெித்தான்.... ஜகாைந்லதங்களுக்கு ஆகுபமன்னு

ஒரு நாைணாவுக்கு ொங்கிபனன்" என்று அெள் ஜசான்னதும், பெைாயுதம் ஒரு கும்பிடு
பபாட்டுெிட்டு ---தன்லன அெள் கடக்கும்ெலர நின்று பின்னர் தன் ெைிபய நடந்தான்.

சிதம்பரத்தில் பிறந்து ெளர்ந்த ஜகௌரியம்மாள், தனது பத்து ெயதில் இந்தக் கடலூரில்

நன்கு ஜசயைில் இருந்த ஒரு குடும்பத்தில் ொழ்க்லகப்பட்டாள். பதினாறு ெயதில்
லகயிஜைாரு குைந்லதயுடன் லகம்லமக் பகாைம் பூண்ட பின், இத்தலன காைமாய்த் தன்
மகலனயும், தன் புருஷன் பங்கில் கிலடத்த ெட்லடயும்
ீ ெிட்டு எந்த ஊருக்கும்
ஜசன்றதில்லை.

எனினும் தன் மகன் ெயிற்றில் பிறந்த மூத்தமகள் கீ தா, மணக்பகாைம் பூண்டு பத்பத
மாதங்களில், தரித்திருந்த சுமங்கைி பெடத்லத, நாடகப் பூச்லசக் கலைப்பது பபால்
கலைத்துெிட்டுக் குடும்பத்லத அழுத்தும் ஜபருஞ் பசாகமாய்க் கதறிக் ஜகாண்டு தன்
மடியில் ெந்து ெழ்ந்து
ீ குமுறி யழுத நாள் முதல், தனது ொழ்க்லகயில் நிகழ்ந்த கலடசி
பசாகமாய் அெலளத் தாங்கிக் ஜகாண்டாள் ஜகௌரிப் பாட்டி. தன் அரெலணப்பில், தன்
அன்பில், தனது கண்ண ீரில், தனது ஒட்டுதைில் அெலள இருத்திக் ஜகாள்ெலதபய தன்
கடலமயாக ஏற்றுக் ஜகாண்டாள். அதுெலர கீ தாெின்மீ து, மகன் ஜபற்ற குைந்லத என்ற
பாசம் மட்டுபம ஜகாண்டிருந்த பாட்டி--- கணென் இைந்த நாள் முதல் தன் உயிலரபய
மகன் மீ து லெத்திருந்த அந்தத் தாய்---அலத மாற்றிக் ஜகாண்டது கீ தாவுக்கு ஜெறும்
ஆறுதல் தரும் ஜபாருட்டன்று.

ஜகௌரிப் பாட்டி தனது இறந்த காைத்தின் நிகழ் காைப் பிரதிநிதி ஜயனத் தன்லனபய
அெளில் கண்டாள்.

பாட்டியின் மகன் கபணசய்யர் தந்லதயின் மரணத்லத--- அதனால் ெிலளந்த அத்யந்த

பசாகத்லத உணராதெர் அெரது மலனெி பார்ெதி அடிக்கடி ரகசியமாகக் கடிந்து
ஜகாள்ெதற்கு ஏற்ப அெர் ஒரு 'அம்மா பிள்லள' தான்.

ெிதலெயாகிெிட்ட கீ தாலெப் பற்றிப் பைொறு குைம்பிக் குைம்பிப் பின்ஜனாரு நாள்

லஹஸ்கூல் படிப்பபாடு நின்றிருந்த அெலள, உபாத்திலமப் பயிற்சிக்கு அனுப்ப
பயாசித்து, தயங்கித் தயங்கித் தன் தாயிடம் அபிப்பிராயம் பகட்டபபாது, அெரது முடிலெ
 ஜெயகாந்தன் 29

ஜெகுொகப் பாராட்டி அெள் ஏற்றுக் ஜகாண்டதும், ஜகௌரிப் பாட்டிலய அெரால் அளக்கபெ

முடியெில்லை.

---பாட்டியம்மாள், மாறிய காைத்தில் பிறந்த கீ தாெின் பாக்கியத்லத எண்ணி மனத்துள்

பூரித்தாள்...

பயிற்சி முடித்துப் பை காைம் உள்ளூரிபை பணியாற்றி ெந்த கீ தாவுக்குப் பபான

ெருஷம்-- புதிதாகப் பிறந்து பெகமாக ெளர்ந்து ெரும் ஜதாைில் நகரமாகிய---
ஜநய்பெைிக்கு உத்திபயாக மாற்றல் ெந்தபபாதும் கபணசய்யர் குைம்பினார்.

"அதற்ஜகன்ன? நான் பபாகிபறன் துலணக்கு...." என்று. பாட்டியம்மாள் இந்தத் தள்ளாத

காைத்தில் மகலனயும் குடும்பத்லதயும் துறந்து தனிலமப்பட தாபன ெைிய முன்
ெந்ததற்குக் காரணம், எங்பக முப்பது ெயலதக்கூட எட்டாத தன் கீ தா லெதவ்ய இருட்
கிடங்கில் அலடப்பட்டுப் பபாொபளா என்ற அச்சம்தான்.

இந்த ஒரு ெருஷ காைத்தில், நீண்ட ெிடுமுலறகளின் பபாது இருெரும் ெந்து தங்கிச்
ஜசல்ெது தெிர, சனி--ஞாயிறுகளில் நிலனத்தபபாது புறப்பட்டு ெந்துெிடுொள் பாட்டி.
அதற்கு முக்கியமான காரணங்களில் ஒன்று அெளது ொடிக்லகயான நாெிதன்
பெைாயுதத்லதயும், அதற்கு முன் அென் அப்பலனயும் தெிர, பெறு எெரிடமும்
பாட்டியம்மாள் தலை மைித்துக் ஜகாள்ளப் பைக்கப் படாததுமாகும்.

இப்பபாது ெைியில் எதிர்ப்பட்ட பெைாயுதம், நாலளக் காலை அெள் ெட்டில்

ீ ெந்து
நிற்பான் என்று பாட்டிக்குத் ஜதரியும். ெரபெண்டும் என்பது அெனுக்கும் ஜதரியும் அது
ொடிக்லக.

ஒரு லமலுக்கு குலறொன அந்தத் தூரத்லத அலர மணி பநரமாய் ெைி நடந்து அெள்
ெட்டருபக
ீ ெந்தபபாது கபணசய்யர் முகத்தில் தினசரிப் பத்திரிக்லகலயப் பபாட்டுக்
ஜகாண்டு முன் கூடத்து ஈஸிச்பசரில் சாய்ந்து உறங்கிக் ஜகாண்டிருந்தார். பக்கத்தில்
திறந்து லெத்த தகர டின்னும் முறத்தில் ஜகாட்டிய உளுத்தம் பருப்புமாய்,
மூக்குத்தண்டில் கண்ணாடிலய இறக்கி ெிட்டுக் ஜகாண்டு கல் ஜபாறுக்கிக்
ஜகாண்டிருந்தாள் மருமகள் பார்ெதி அம்மாள். கம்பி அைி லெத்து அலடத்த முன்புறக்
குறட்டின் ஒரு மூலையில், ஜெயிலுக்கு மலறொய்த் ஜதாங்கிய தட்டிபயாரமாய்ச்
ஜசருப்புகள் இலறந்து கிடக்க, ொய்க்குள் ஏபதபதா ஜபாருளற்ற சம்பாஷலணகலளத் தான்
மட்டும் ராகமிழுத்து முனகியொறு குடும்ப ெிலளயாட்டு நடத்திக் ஜகாண்டிருந்தாள்
கலடசிப் பபத்தியான ஆறு ெயது ொனா.

-- பாட்டி ெந்து நின்றலத யாருபம கெனிக்காதபபாது, கம்பிக் கதெின் நாதாங்கிலய

பைசாக ஓலசப்படுத்த பெண்டியிருந்தது. அந்தச் சிறு ஒைியில் ெிலளயாட்டு
சுொரஸ்யத்பதாடு திரும்பிப் பார்த்த ொனா, அன்பில் ெிலளந்த ஆர்ெத்பதாடு 'பாட்டி'
என்ற முனகலுடன் ெிைிகலள அகைத்திறந்து முகம் ெிகஸித்தாள்.

"கதஜெத் ஜதறடி" என்று பாட்டி ஜசால்ெது காதில் ெிழுமுன், "அம்மா அம்மா... பாட்டி
ெந்துட்டாம்மா, பாட்டி ெந்துட்டா'..." என்று கூெியொறு உள்பள ஓடினாள் ொனா.
 ஜெயகாந்தன் 30

கதலெத் திறக்காமல் தன் ெரலெ அறிெித்தொறு உள்பள ஓடும் குைந்லதலயக் கண்டு

பாட்டி சிரித்தாள்.

கபணசய்யர், முகத்தின் பமல் கிடந்த பத்திரிலகலய இழுத்துக் கண் திறந்து பார்த்தார்.

குைந்லதயின் உற்சாகக் கூப்பாட்டால் திடீஜரன்று எழுந்து சிெந்த ெிைிகள் மிரண்டு
மிரண்டு ஜெறிக்க ஒரு ெிநாடி ஒன்றும் புரியாமல் ெிைித்தார் அெர். அதற்குள் "ஏண்டி
சனியபன இப்படி அைறிண்டு ஓடிெபற' " என்று குைந்லதலய லெதுெிட்டு "ொங்பகா...
ஜெயில்பை நடந்தா ெந்பதள்...... ஒரு ெண்டி ஜெச்சுக்கப்படாபதா? " என்று
அங்கைாய்த்தொபற மரியாலதபயாடு எழுந்பதாடி ெந்து கதலெத் திறந்தாள் பார்ெதி.

"இபதா இருக்கிற இடத்துக்கு என்ன ெண்டியும் ொகனமும் பெண்டிக் ஜகடக்கு?

அெனானா பத்தணா குடு, எட்டணா குடும்பான்..." என்று சைித்துக் ஜகாண்பட படிபயறி
உள்பள ெந்த தாலயக்கண்டதும் "நல்ை ஜெயில்பை ெந்திருக்கபய அம்மா, பார்ெதி'...
அம்மாவுக்கு பமார் ஜகாண்டு ெந்து ஜகாடு" என்று உபசரித்தொபற ஈஸிபசரியிைிருந்து
எழுந்தார் கபணசய்யர்.

"பாெம். அசந்து தூங்கிஜகாண்டிருந்பத... இன்னும் ஜசத்பத படுத்திண்டிபறன்..." என்று

அெலரக் லகயமர்த்தியொபற, ஈஸிபசரின் அருபக கிடந்த ஸ்டூல் மீ து லபலய லெத்து
ெிட்டு முற்றத்திைிறங்கித் ஜதாட்டித் தண்ண ீலர அள்ளிக் லக கால் முகம் அைம்பி,
தலையிலும் ஒரு லக ொரித் ஜதௌிித்துக் ஜகாண்டாள் பாட்டி, பிறகு முந்தாலனயால்
முகத்லதத் துலடத்துக்ஜகாண்டு கூடத்து ஸ்டாண்டிைிருந்த சம்புடத்லத எடுத்து
"என்னப்பபன... மகாபதொ" என்று திருநீற்லற அணிந்துக்ஜகாண்டு திரும்பி ெரும் ெலர,
கபணசய்யர் ஈஸிபசரின் அருபக நின்று ஜகாண்டிருந்தார்.

அந்த ஈஸிபசர் பாட்டிக்கு மட்டுபம உரிய சிம்மாசனம். அெள் ெட்டிைில்ைாத

ீ பபாதுதான்
மற்ற யாரும் அதில் உட்காருெது ெைக்கம். அெள் ஈஸிபசரில் ெந்து அமர்ந்தபின்
பக்கத்தில் ஒரு நாற்காைிலய இழுத்துப்பபாட்டு உட்கார்ந்து ஜகாண்டு ெிசிறினார்
கபணசய்யர். அதற்காகபெ காத்துக் ஜகாண்டிருந்தெள்பபால் பாட்டி உட்கார்ந்ததும் அெள்
மடியில் ெந்து ஏறினாள் ொனா.

"பாட்டி ஜெயில்பை ெந்திருக்கா...சித்பத நகந்துக்பகா... ெந்ததும் பமபை ஏறிண்டு..." என்று

ெிசிறிக்

ஜகாண்டிருந்த ெிசிறியால் ொனாலெத் தட்டினார் கபணசய்யர்.

"இருக்கட்டும்டா....ஜகாைந்லத' நீ உக்காந்துக்பகா.... என்று குைந்லதலய மடிமீ து இழுத்து

இருத்திக் ஜகாண்டாள் பாட்டி.

'இப்ப என்ன பண்ணுெியாம்' என்று நாக்லகக் கடித்து ெிைித்துத் தந்லதக்கு அைகு

காட்டினாள் ொனா.

ொனாலெ மடியில் லெத்துக் ஜகாண்பட பக்கத்தில் ஸ்டூைின் பமைிருந்த லபலய

எடுத்து அதனுள்ளிருந்த ஜெள்ளிரிப் பிஞ்சுகலள ெரிலசயாகத் தலரயில் லெத்து
ொனாெின் லகயில் ஒன்லறத் தந்தாள். முறுக்கிச் சுருட்டி லெத்திருந்த மாற்றுப்
 ஜெயகாந்தன் 31

புடலெலய ஜகாடியில் பபாடுெதற்காகப் பக்கத்தில் சற்று தள்ளி லெத்தாள். பிறகு

லபலயத் தலை கீ ைாகப் பிடித்து அதனுள்ளிருந்த மூன்று படி பச்லச பெர்க் கடலைலயக்
ஜகாட்டியபபாது, அதனூபட ஒரு கெர் ெிழுந்தது.

"ஆமா, மீ னாவும், அம்பியும் எங்பக? காபணாம்?" என்று சுற்றும் முற்றும் பார்த்தொறு 'இஜத
உங்கிட்பட குடுக்கச் ஜசான்னா கீ தா" என்று கெலர நீட்டினாள் பாட்டி.

இருபது ெயது நிலறந்த ஜபண்லண அம்பியின் துலணபயாடு மாட்டினி பஷா பார்க்க

என்னதான் பக்கத்திைிருந்தாலும் ---எப்படி சினிமாவுக்கு அனுப்பைாம் என்று தாய்
பகாபித்துக் ஜகாள்ொபளா என்ற அச்சத்பதாடு கெலர ொங்கியொபற, "ஏபதா அெள்
படிச்ச நல்ை நாெைாம். படமா ெந்திருக்குன்னு காலையிைிருந்து உசிலர ொங்கித்து
ஜரண்டு சனியன்களும். மாட்டினி பஷா தாபன.... பபாகட்டும்னு அனுப்பி ஜெச்பசன்"
என்றார் கபணசய்யர்.

"ஓ' ஜதாடர் கலதயா ெந்துபத....அந்தக் கலத தானா அது?... பபலரப் பார்த்பதன்..." என்று
ஒரு பத்திரிக்லகயின் ஜபயர், ஓர் எழுத்தாளரின் ஜபயர் முதைியெற்லறக் குறிப்பாகக்
பகட்டாள் பாட்டி. "இதுக்காகப் பபாய் ஏன் ஜகாைந்லதகலள சனியன்னு திட்டறாய்?...
பநாக்கும் எனக்கும் சினிமான்னா என்னன்பன ஜதரியாது.... இந்தக் காைத்துப்
பிள்லளகளுக்கு சினிமாலெத் தெிர பெற ஒண்ணும் ஜதரியாது. நம்ம ஜகாைந்லதகள்
எவ்ெளபொ பரொயில்லைன்னு ஜநனச்சிக்பகா..." என்று மகனுக்குப் புத்தி
ஜசால்ைிெிட்டு, "கெர்பை என்ன ஜசால்லு-- அெலளக் பகட்டப்பபா, 'அப்பா ஜசால்லுொ'
ன்னு பூடகமா குடுத்து அனுப்பிச்சாள்" என ெிளக்கினாள் பாட்டி.

கெலர உலடத்து, கண்ணாடிலய எடுத்து மாட்டிக் ஜகாண்டு அதனுள்ளிருந்த ஒபர

காகிதத்தில் சுருக்கமாக எழுதியிருந்த ொசகங்கலள படிக்க ஆரம்பித்ததும் ---
கபணசய்யரின் லககள் நடுங்கின; முகஜமல்ைாம் 'குப்'ஜபன ெியர்த்து உதடுகள் துடித்தன.
படித்து முடித்ததும் தலை நிமிர்ந்து எதிர்ச் சுெரில் ஜதாங்கிய கீ தாெின் மணக்பகாை
பபாட்படாலெ ஜெறித்துப் பார்த்தார்....

தாயினருபக அமர்ந்து இனிலமயான சூழ்நிலையில் மகிழ்ச்சியுடனிருந்த கபணசய்யரின்

முகம் திடீஜரன இருளலடந்தது' நாற்காைியின் லகப்பிடிலய இறுகப் பற்றிக்ஜகாண்டு
தாயின் முகத்லத ஜெறித்துப் பார்த்தார். அெர் லகயிைிருந்த கடிதம் கீ பை
நழுெியலதக்கூட அெர் கெனிக்கெில்லை.

'என்ன ெிபரீதம்' ' என்று துணுக்குற்ற பாட்டியம்மாள், தலரயில் ெிழுந்த அக்கடிதத்லத

ஜெௌிிச்சத்தில் பிடித்துக் ஜகாண்டு படிக்க ஆரம்பித்தாள்; அெளால்
கண்ணாடியில்ைாமபை படிக்க முடியும்'

"என் அன்பிற்குரிய அப்பா, அம்மா, பாட்டி ஆகிபயாருக்கு....

இந்த கடிதத்லத எழுதுலகயில் ஆறு மாதங்கள் தீர்க்கமாய் பயாசித்து தீர்மானமான ஒரு

முடிவுக்கு ெந்தபின் ஜதௌிிந்த மனத்பதாடுதான் எழுகிபறன். இந்தக் கடிதத்திற்குப் பிறகு
 ஜெயகாந்தன் 32

உங்களுக்கும் எனக்கும் கடிதப் பபாக்கு ெரத்பதா, முகாபைாபனபமா கூட அற்றுப்

பபாகைாம் என்பதும் ஜதரிந்பத எழுதுகிபறன்.

என்பனாடு பணி புரியும் ஹிந்தி பண்டிட் திருராமச்சந்திரன் என்பெலர ெருகின்ற

ஞாயிறன்று நான் பதிவுத் திருமணம் ஜசய்துஜகாள்ள நிச்சயித்து ெிட்படன். நான்
ெிதலெ என்பது அெருக்குத் ஜதரிந்ததுதான். ஆறுமாத காைமாய் நான் எனது
உணர்ச்சிகபளாடு-- இது பாபகரமான காரியம் என்ற ஓர் அர்த்தமற்ற உணர்ச்சிபயாடு--
பபாராடித்தான் இம் முடிவுக்கு ெந்பதன். உணர்வு பூர்ெமான லெதவ்ய ெிரதத்துக்கு
ஆட்படமுடியாமல் பெஷங்கட்டித்திரிந்து, பிறகு அெப் ஜபயருக்கு ஆளாகிக்
குடும்பத்லதயும் அெமானப் படுத்தாமல் இருப்பபத சிறந்த ஒழுக்கம் என்று
உணர்ந்திருக்கிபறன். இந்தமுப்பது ெயதில்-- இவ்ெளவு பசாதலனகலளத் தாங்காமல்--
இன்னும் ஐந்தாண்டுகளுக்குப் பின் இபத முடிவுக்கு ெர பநரிடுபமா என்ற அச்சமும்
பிறந்பத-- இப்பபாபத ஜசய்தல் சரி என்ற முடிவுக்கு ெந்துெிட்படன்...

என் காரியம் என் ெலரக்கும் சரியானபத'

நான் தெறு ஜசய்ெதாகபொ, இதற்காக ெருந்த பெண்டுஜமன்பற, உங்களிடம் மன்னிப்புக்

பகாரபெண்டுஜமன்பற கூட எனக்குத் பதான்றெில்லை. எனினும் உங்கள் உறலெ,
அன்லப இைந்து ெிடுகிபறபன என்ற ெருத்தம் சிை சமயங்களில் அதிகம் ொட்டுகின்றது...
இருப்பினும் ஒரு புதிய ொழ்க்லகலய, புதிய ஜெௌிிச்சத்லதப் ஜபற்று, ஒரு புது
யுகப்பிரலெயாகச் சஞ்சரிக்கப் பபாகிபறன் என்ற ைட்சிய நிலறபெற்றத்தில் நான்
ஆறுதலும் மட்டற்ற ஆனந்தமும் ஜகாள்கிபறன்.

இந்தக் காைத்தில் யார் மனம் எப்படி மாறும் என்று ஜசால்ைமுடியாது. ஒரு பெலள
நீங்கள் என் முடிலெ ஆதரித்தா... இன்னும் ஒரு ொரமிருக்கிறது... உங்கலள, உங்கள்
அன்பான ொழ்த்லத எதிர்பார்க்கிபறன். இல்லைஜயனில் உங்கலளப் ஜபாறுத்தெலர'கீ தா
ஜசத்துெிட்டாள்' என்று தலை முழுகி ெிடுங்கள்.

ஆமாம்; ஜராம்பச் சுயநைத்பதாடு ஜசய்த முடிவுதான். எனக்காகப் பாட்டிலயத் தெிர பெறு

யார்தான் தங்கள் நைலனத் துறந்து 'தியாகம்' ஜசய்துெிட்டார்கள்? ஏன் ஜசய்யபெண்டும்?

உங்கள் மீ து என்றும்

மாறாத அன்பு ஜகாண்டுள்ள

கீ தா"

"என்னடா.. இப்படி ஆயிடுத்பத?" என்பலதத் தெிர பெறு ஒன்றும் ஜசால்ைபொ

ஜசய்யபொ சக்தியிைந்தெளாய் ஏக்கம் பிடித்து ஜெறித்து ெிைித்தாள் பாட்டி.

"அெ ஜசத்துட்டா...தலைஜய முழுகிட பெண்டியது தான்" என்று நிர்த்தாட்சண்யமான

குரைில் உறுதியாகச் ஜசான்னார் கபணசய்யர்.

பாட்டி திலகத்தாள்'
 ஜெயகாந்தன் 33

--தாயின் பயாசலனக்பகா, பதிலுக்பகா, கட்டலளக்பகா, உத்தரவுக்பகா காத்திராமல் அந்த

'அம்மாப் பிள்லள' முதன் முதைில் தாபன ஒரு தீர்மானத்துக்கு ெந்தது இது தான் முதல்
தடலெ.

"அப்படியாடா ஜசால்பற?" என்று கண்களிரண்டும் நீர்க்குளமாக, ெபயாதிக ஜநஞ்சு

பாசத்தால் துடிக்க, ஜநஞ்சில் லக லெத்துக் பகட்டாள் பாட்டி.

"பெபற எப்படியம்மா ஜசால்ைச் ஜசால்பற?...நீ பிறந்த ெம்சத்திபை இந்தக்குடும்பத்திபை...

ஐபயா...' " என்று இந்த அெைத்லதக் கற்பலன ஜசய்யமுடியாமல் பதறினார் கபணசய்யர்.

'நான் பிறந்த யுகபம பெபறடா' என்ற ொர்த்லத பாட்டிக்கு ொயில் ெந்து நின்றது.
அப்ஜபாழுது தான் பாட்டிக்கு ஓர் அரிய உண்லம இவ்ெளவு காைத்திற்குப் பின் புரிந்தது:

'என் மகன் எனது ஜசால்லுக்கும் எனது உத்தரவுக்கும் காத்திருந்தது ஜெறும் தாயன்பால்

மட்டுமல்ை; நான் ஒரு யுகத்தின் பிரதிநிதி. அது ஆசாரமான யுகம்; நான் பிறந்தது
சாஸ்திரத்துக்கு அஞ்சி நடந்த குடும்பத்தில்... அதுபபால் தன் குடும்பமும் நடக்க --
நடத்தி லெக்கத் தன்னால் ஆகாெிடினும் என்னால் ஆகும் என்ற நம்பிக்லகயில்-- அந்த
யுகத்லத அந்த ஆசார ெீெிதத்லதக் ஜகௌரெிப்பதன் ஜபாருட்பட என் ஜசால்பை, என்
ொர்த்லதலய அென் எதிர்பார்த்திருந்தான்...' என்று தன்லனப்பற்றியும், தன் மகனின்
மூர்க்கமான தீர்மானம் பற்றியும், தனித்துப்பபான அன்பிற்குரிய கீ தாலெப்பற்றியும்
எண்ணி ஜமௌனமாய் ொயலடத்து உட்கார்ந்தாள் பாட்டி.

அப்பபாது அங்குெந்து அெர்கலள ெிபரீதச் சூழ்நிலைக்கு ஆட்படுத்தியிருக்கும் அந்தக்

கடிதத்லத எடுத்து படித்த பார்ெதி "அடி, பாெி மகபள...என் தலையிபை தீலய
ஜெச்சுட்டிபயடி' " என்று தலையிைடித்துக் ஜகாண்டு அழுதாள்.

பாட்டி, தன் இயல்புக்பகற்ற நிதான புத்தியுடன் அந்தக் கடிதத்லத மீ ண்டும் லகயிஜைடுத்து

அந்தக் கலடசி ெரிகலளப் படித்தாள்....

"ஜராம்ப சுய நைத்பதாடு ஜசய்த முடிவுதான். எனக்காகப்-பாட்டிலயத் தெிர பெறு

யார்தான் தங்கள் நைலனத் துறந்து, 'தியாகம்' ஜசய்து ெிட்டார்கள்?' --பாட்டிக்குச் 'சுருக்'
ஜகன்றது.....உதட்லடக் கடித்துக் ஜகாண்டாள்....

இந்த ொர்த்லதகளின் அர்த்தம் மற்றெர்களுக்குப் புரியாது. பாட்டிக்குப் புரியும்.

கீ தா, பதிஜனட்டு ெயதில் ஜநற்றியிைிடும் திைகத்லத மறந்தது பபால், கூந்தைில் சூடும்

பூலெத் துறந்தது பபால்-- 'அது அெள் ெிதி ஜயன்று ஜசால்ைி அெள் பசாகத்லதபய
மறந்து ெிடெில்லையா, அெலளப்ஜபற்ற தாயும் தந்லதயும்?... கீ தா இப்படியாகி ெந்த
பிறகுதாபன பார்ெதி, அம்பிலயயும் ொனாலெயும் ஜபற்ஜறடுத்தாள்'...

--அதற்ஜகன்ன அது தான் ொழ்கின்றெர்களின் ொழ்க்லக இயல்பு.

ொைாத கீ தாெின் உள்ளில் ெளர்ந்து சிலதந்து, மக்கி மண்ணாகிப் பூச்சி அரிப்பதுபபால்

அரித்து அரித்துப் புற்றாய்க் குெிந்திருக்கும் உணர்ச்சிகலள, நிலனவுகலள, ஆலசகலள,
கனவுகலள அெர்கள் அறிொர்களா?
 ஜெயகாந்தன் 34

ஆனால்...

கீ தாலெப் பபால் அெலள ெிடவும் இள ெயதில் அலர நூற்றாண்டுக்கு முன் நிைெிய

ஹிந்து சமூகத்தின் லெதவ்யக் ஜகாடுந் தீயில் ெடுப்பட்டு ொழ்ெிைந்து, அந்த
நிலனவுகலளஜயல்ைாம் ஜகாண்டிருந்த, அந்தக் கனவுகலள ஜயல்ைாம் கண்டிருந்த, அந்த
ஆலசகலள ஜயல்ைாம் ஜகான்றிருந்த ஜகௌரிப் பாட்டி, அெற்லற ஜயல்ைாம் கீ தாெிடம்
காணாமைா, கண்டுணராமைா இருந்திருப்பாள்?

அதனால்தான் கபணசய்யலரப் பபாைபொ, பார்ெதி அம்மாலளப் பபாைபொ... கீ தா இப்படி

நடந்து ஜகாள்ளப் பபாெலதப் அறிந்து.. அெலள ஜெறுத்து உதறபொ, தூஷித்துச்
சபிக்கபொ முடியாமல் 'ஐபயா' என்ன இப்படி ஆய்ெிட்டபத'... என்ன இப்படியாய் ெிட்டபத'
என்று லகலயயும் மனலசயும் ஜநறித்துக் ஜகாண்டு தெியாய்த் தெிக்கிறாள் பாட்டி.

ஜபாழுது சாய்ந்து ெிளக்கு லெக்கும் பநரத்தில் மாட்டினி பஷாவுக்குப் பபாயிருந்த

மீ னாவும் அம்பியும் ெடு
ீ திரும்பினார்கள். ொசற்படியில் கால் எடுத்து லெத்த அம்பி,
கூடத்து ஈஸி பசரில் சாய்ந்து படுத்து ஆழ்ந்த பயாசலனயில் அமிழ்ந்திருக்கும்
பாட்டிலயக் கண்டதும் சட்ஜடன்று நின்று திரும்பிப் பின்னால் ெரும் மீ னாெிடம்,

"பாட்டிடீ..." என்று ரகசியமாக எச்சரித்தான்.

'எங்பக? உள்பள இருக்காளா, கூடத்தில் இருக்காளா?' என்று பின் ொங்கி நின்றாள் மீ னா.

"சிம்மாசனத்தில்தான் சாஞ்சிண்டு தூங்கறா..." என்றான் அம்பி.

மீ னா பதாள் ெைிபய 'ஸ்லடைாக' ஜகாசுெித் ஜதாங்கெிட்டிருந்த தாெணிலய ஒழுங்காய்ப்

பிரித்து, இழுத்து இடுப்பில் ஜசருகிக் ஜகாண்டு, பமைாலட ஒழுங்காக இருக்கிறதா என்று
ஒரு முலற கெனித்த பின் தலைலயக் குனிந்து சாதுொய் உள்பள நுலைந்தாள்.

உள்பள ெந்த பின்தான் பாட்டி தூங்கெில்லை என்று ஜதரிந்தது. அப்பா ஒரு பக்கம்
நாற்காைியிலும் அம்மா ஒரு பக்கம் முகத்தில் முந்தாலனலயப் பபாட்டுக் ஜகாண்டு
ெிம்மியொறு ஒரு மூலையிலும் ெிழுந்து கிடப்பது என்ன ெிபரீதம் என்று புரியாமல்
இருெரும் திலகத்து நின்றனர்.

அப்பபாது ொனா சிரித்துக் ஜகாண்பட அம்பியிடம் ஓடி ெந்தாள். "பாட்டி ஜெள்ளிரிப்

பிஞ்சு ொங்கியாந்தாபள..." என்ற ொனாெின் குரல் பகட்டுப் பாட்டி திரும்பிப் பார்த்தாள்
மீ னாலெ.

"எப்ப ெந்பதள் பாட்டி?" என்ரு பகட்டுெிட்டு "என்ன ெிஷயம்-- இஜதல்ைாம் என்ன?"

என்று லசலகயால் பகட்டாள் மீ னா.

பாட்டியின் கண்கள் குளமாயின.

மீ னாலெப் பார்க்கும்பபாதுதான் அெளுக்கு இன்ஜனாரு ெிஷயமும்-- கபணசய்யர்

கீ தாலெத் தலை முழுகச் ஜசால்ெதன் காரணம், பார்ெதியம்மாள் கீ தாலெச் சபிப்பதன்
நியாய ஆபெசம் இரண்டும்--புரிந்தது பாட்டிக்கு.

அங்பக கிடந்த அந்தக் கடிதத்லத மீ னா எடுத்துப் படித்தாள்.

 ஜெயகாந்தன் 35

"அலத நீ படிக்க பெண்டாம்' என்று தடுக்க நிலனத்தாள் பாட்டி. பிறகு ஏபனா

'படிக்கட்டுபம' என்று எண்ணி மீ னாெின் முகத்லதபய உற்றுக் கெனித்தாள்.

மீ னாெின் முகம் அருெருப்பால் சுளித்தது.

"அடி நாசமாப் பபாக" என்று அங்கைாய்த்தொபற ஜதாடர்ந்து கடிதத்லதப் படித்தாள்.

அெள் பதாள் ெைிபய எக்கி நின்று கடிதத்லதப் படித்த அம்பி கூட ெிளக்ஜகண்ஜணய்
குடிப்பது பபால் முகத்லத மாற்றிக் ஜகாண்டான்.

ெபட
ீ சூன்யப் பட்டது. ஊஜரல்ைாம் பிபளக் பநாய் பரெிக்கிடக்கும் பபாது ெட்டில்
ீ ஒரு
எைி ஜசத்து ெிைக்கண்டெர்கள் பபால் ஒவ்ஜொருெரும் மிகுந்த சங்கடத்பதாடு
இன்ஜனாருெர் முகத்லதப் பார்த்தனர்.

இரவு முழுதும் ஜகௌரிப் பாட்டி தூங்கெில்லை. சாப்பிடெில்லை; கூடத்து ஈஸிபசலர

ெிட்டு எழுந்திருக்கவும் இல்லை.

மகலனப் பார்த்தும் மருமகலளப் பார்த்தும், மற்றப் பபரக்குைந்லதகலளப் பார்த்தும்,

கீ தாலெ நிலனத்தும் ஜபருமூச் ஜசறிந்து ஜகாண்டிருந்தாள்.

'ெைக்கத்துக்கு ெிபராதமாய் என்லன ெைியனுப்ப பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு ெந்து, பஸ்

புறப்படும் பபாது முந்தாலனயால் கண்கலளக் கசக்கிக் ஜகாண்டாயடி கீ தா?
இப்பபாதல்ைொ ஜதரிகிறது... பாட்டிலய நிரந்தரமாப் பிரியறபமன்னுட்டு, பாெம் ஜகாைந்ஜத
கண்கைங்கி நின்னுருக்பகன்னு... இப்பன்ன புரியறது... கண்ணிபை தூசு ெிழுந்திருக்கும்னு
நிலனச்பசபன பாெி'--

'என்னடி இப்படி பண்ணிட்டிபய' ' என்று அடிக்கடி தன்னுள் குமுறிக் குமுறிக் பகட்டுக்
ஜகாண்டாள் பாட்டி.

ெிடிகின்ற பநரத்துக்குச் சற்று முன்பு தன்லனயறியாமல் கண்ணயர்ந்தாள். கண்மூடிக்

கண் ெிைித்தபபாது மாயம் பபால் ெிடிவு கண்டிருந்தது.

ஜதருொசற்படியின் கம்பிக் கதபொரமாக லகப் ஜபட்டியுடன் ெந்து காத்திருந்தான்

பெைாயுதம்.

கண் ெிைித்த பாட்டி-- நடந்த ஜதல்ைாம் கனொகி ெிடக்கூடாதா என்று நிலனத்து

முடிக்கு முன் 'இது உண்லம' என்பது பபால் அந்தக் கடிதம் ஸ்டூைின் மீ து கிடந்தது.

அந்த கடிதத்லத எடுத்து மீ ண்டும் படித்தாள் பாட்டி. அப்பபாது அலறக்குள்ளிருந்து ெந்த

கபணசய்யர், இரஜெல்ைாம் இபத நிலனொய்க் கிடந்து மறுகும் தாலயக் கண்டு பதற்ற
எண்ணி "அம்மா பெைாயுதம் ெந்திருக்கான்... அெள் ஜசத்துட்டானு ஜநலனச்சித்
தலைலய ஜசலரச்சி தண்ணிபை பபாயி முழுகு..." என்றார்.

"ொலய மூடுடா..." என்று குமுறி எழுந்தாள் பாட்டி. காைங் கார்த்தாபை அச்சான்யம்

பிடிச்ச மாதிரி என்னபபச்சு... இப்ப என்ன நடந்துட்டுதுன்னு அெலளச் சாகச் ஜசால்பற?..."
என்று பகட்டுெிட்டு, தாங்க முடியாத பசாகத்துடன் முகஜமல்ைாம் சிெந்து குைம்பக்
கதறியழுதாள் பாட்டி. பிறகு சிெந்த கண்கலளத் திறந்து ஆத்திரத்துடன் பகட்டாள்.
 ஜெயகாந்தன் 36

"என்னடா தப்புப் பண்ணிட்டா அெ?... என்ன தப்புப் பண்ணிட்டா, ஜசால்லு,' என்று தன் தாய்
பகட்பலதக் கண்டு, கபணசய்யருக்கு ஒரு ெிநாடி ஒன்றுபம புரியெில்லை.

"என்ன தப்பா?...... என்னம்மா பபசபற நீ? உனக்குப் லபத்தியம் புடிச்சிடுத்தா?" என்று

கத்தினார் கபணசய்யர்.

அடுத்த ெிநாடி தன் சுபாெப்படி நிதானமாக மகனின் முகத்லதப் பார்த்தொறு,

அலமதியாக பயாசித்தாள் பாட்டி. தன் மகன் தன்னிடம் இப்படிப்பபசுெது இதுபெ முதல்
தடலெ.

பாட்டி ஜமல்ைிய குரைில் நிதானமாய்ச் ஜசான்னாள்: "ஆமாம்டா... எனக்குப்

லபத்தியந்தான் ... இப்பப் பிடிக்கலைடா... இது பலைய லபத்தியம்? தீரமுடியாத
லபத்தியம்... ஆனால் என்பனாட லபத்தியம்-- என்பனாட பபாகட்டும் அந்தப் லபத்தியம்
அெளுக்குப் 'படீர்' னு ஜதௌிிஞ்சிருக்குன்னு அதுக்கு யார் என்ன பண்றது?...... அெதான்
ஜசால்ைிட்டாபள-- என் காரியம் என் ெலரக்கும் சரி, பெஷம் பபாட்டு ஆடி அெப் பபரு
ொங்காம ெிதரலணயா ஜசஞ்சிருக்பகன்னு..."

"அதனாபை சரியாகிடுமா அெ காரியம்?" என்று ஜெட்டிப் பபசினார் கபணசய்யர்.

"அெ காரியம் அெ ெலரக்கும் சரிங்கறாபள அெதான்... அதுக்ஜகன்ன ஜசால்பற?" என்று

உள்ளங் லகயில் குத்திக் ஜகாண்டாள் பாட்டி.

"சாஸ்திரம் ஜகட்ட மூபதெி. ஆசாரமான குடும்பத்துப் பபலரக் ஜகடுத்த சனி -- ஜசத்துத்

ஜதாலைஞ்சுட்டானு தலைலய முழுகித் ஜதாலைன்னு ஜசால்பறன்" என்று பல்லைக்
கடித்துக்ஜகாண்டு கத்தினார் கபணசய்யர். பாட்டியம்மாள் ஒரு ெிநாடி தன்லனயும் தன்
எதிபர நிற்கும் மகலனயும் பெறு யாபரா பபால் ெிைகி நின்று பார்த்துெிட்டு, ஒரு லகத்த
சிரிப்புடன் கூறினாள்.

"நம்ம சாஸ்திரம்...ஆசாரம்' அப்படீன்னா நீ என்ன பண்ணியிருக்கணும் ஜதரியுமா? என்லன

என்ன பண்ணித்து ஜதரியுமா அந்த சாஸ்திரம்?....அப்பபா நீ பால் குடிக்கிற
ஜகாைந்லதயடா...எனக்குப் பதிலனஞ்சி ெயசுடா' என் ஜகாைந்லத, என் ஜமாகத்ஜதப்
பார்த்துப் பபலயப் பார்த்ததுபபால் அைறித்பதடா....' ஜபத்த தாய் கிட்பட பால்குடிக்க
முடியாத குைந்லத கத்துபெ; கிட்பட ெந்தா ஜமாட்லடயடிச்ச என்லனப் பார்த்து
பயத்துபை அைறுபெ.... அப்படி என்லன, என் ெிதிக்கு மூலையிபை உட்காத்தி
ஜெச்சாபளடா' அந்த பகாரத்லத நீ ஏண்டா பண்ணபை கீ தாவுக்கு?.....ஏன் பண்ணபை
ஜசால்லு" என்று கண்களில் கண்ண ீர் ெைியக் பகட்கும்பபாது, கபணசய்யரும் கண்கலள
பிைிந்து ெிட்டுக் ஜகாண்டார்' அெள் ஜதாடர்ந்து பபசினாள்.

"ஏண்டாப்பா உன் சாஸ்திரம் அெலளக் கைர் புடலெக் கட்டிக்கச் ஜசால்ைித்பதா?

தலைலயப் பின்னிச் சுத்திண்டு பள்ளிக்கூடம் பபாய்ெரச் ஜசால்ைித்பதா? தன்
ெயித்துக்குத் தாபன சம்பாத்திச்சுச் சாப்பிடச் ஜசால்ைித்பதா? இதுக்ஜகல்ைாம் நீ உத்தரவு
பகட்டப்பபா நான் சரின்பனன், ஏன்?.... காைம் மாறிண்டு ெரது; மனுஷாளும்
மாறணும்னுதான்' நான் ஜபாறந்த குடும்பத்தபைன்னு ஜசால்றபய.... எனக்கு நீ இருந்பத'
 ஜெயகாந்தன் 37

ெடும்
ீ ஜநைமும் இருந்தது. அந்தக் காைமும் அப்படி இருந்தது. சீதா பண்ண காரியத்லத
மனசாபை கூட ஜநனக்க முடியாத யுகம் அது. அப்பபா அது சாத்தியமாவும் இருந்தது.
இப்பபா முடியைிபயடா.... எனக்கு உன் நிலைலமயும் புரியறது---அெளும் புரிஞ்சுதாபன
எழுதி இருக்கா....உன் சாஸ்திரம் அெலள ொை லெக்குமாடா? அெளுக்கு அது
பெண்டாம்னுட்டா....ஆனா, படய் கபணசா.... என்ஜன மன்னிச்சுக்பகாடா... எனக்கு அெ
பெணும்' அெதாண்டா பெணும்.... எனக்கு இனிபம என்ன பெண்டி இருக்கு' என்
சாஸ்திரம் என்பனாபடபய இருந்து இந்தக் கட்லடபயாட எரியும்.... அதனாபை நீங்க
நன்னா இருங்கள்.... நான் பபாபறன்.... கீ தாபொபடபய பபாயிடபறன்.... அது தான் நல்ைது.
அதுக்காக நீ உள்ளூரத் திருப்திப் படைாம்---பயாசிச்சுப் பாரு இல்பைன்னா அெபளாட
பசத்து எனக்கும் ஒரு முழுக்குப் பபாட்டுடு' நான் ெர்பரன்" என்று கூறியொபற மாற்றுப்
புடலெலயச் சுருட்டிக் காக்கிப் லபக்குள் திணித்தொறு எழுந்தாள் பாட்டியம்மாள்.

"அம்மா' ஆ...." என்று லககலளப் கூப்பிக்ஜகாண்டு தாலர தாலரயாய்க் கண்ண ீர் ெடித்தார்
கபணசய்யர்.

"அசபட....எதுக்கு அைபற? நானும் ஜராம்ப பயாசிச்சுத்தான் இப்படி முடிவு பண்ணிபனன்...

என்ன பண்ணினாலும் அெ நம்ம ஜகாைந்பதடா" என்று ஜமதுொய்ச் ஜசால்ைிெிட்டு
உட்புறம் திரும்பிப் பார்த்தாள். "பார்ெதி நீ ெட்ஜடச்
ீ சமத்தாப் பார்த்துக்பகா..." என்று
எல்பைாரிடமும் ெிலடஜபற்றுக்ஜகாண்டு புறப்பட்டாள் பாட்டி.

"எனக்கு உடபன பபாயி கீ தாலெப் பார்க்கணும்" என்று தாபன ஜசால்ைிக் ஜகாண்டு

திரும்பும்பபாது, ொசற்படியில் நின்றிருந்த பெைாயுதத்லதக் கண்டாள் பாட்டி.

"நீ பபாடாப்பா....நான் அெசரமாப் பபாபறன் ஜநய்பெைிக்கு" என்று அெனிடம்

நாைணாலெத்தந்து அனுப்பினாள்.

'இனிபமல் இெனுக்கு இங்கு பெலை இல்லை---அதற்ஜகன்ன? உைகத்தில்

என்ஜனன்னபமா மாறுகிறது' நான் ஒரு நாெிதலனக்கூட மாற்றிக்ஜகாள்ளக் கூடாதா?'
என்று எண்ணிச் சிரித்துக்ஜகாண்டாள். இடுப்பில் லபலய லெத்துக் ஜகாண்டு
ொசற்படியிைிறங்கிய பாட்டி, ஒரு முலற திரும்பி நின்று "நான் பபாயிட்டு ெபரன்" என்று
மீ ண்டும் ெிலட ஜபற்றுக்ஜகாண்டாள்.

அபதா, காலை இளஜெயிைில், சூடில்ைாத புழுதி மண்ணில் பாதங்கள் அழுந்தி அழுந்திப்

பதிய ஒரு பக்கம் சாய்ந்து சாய்ந்து நடந்துக்ஜகாண்டிருக்கும் பாட்டியின் பதாற்றம்.....

பெகமாய் ஆபெசமுற்று ெருகின்ற புதிய யுகத்லத, அலமதியாய் அலசந்து அலசந்து

நகரும் ஒரு பலைய யுகத்தின் பிரதிநிதி எதிர் ஜகாண்டலைத்துத் தழுெிக்ஜகாள்ளப்
பயணப்படுெஜதன்றால்?......

ஜபாம்லம
அந்த ெதியிபைபய
ீ ஜபரிய ெடு
ீ கிருஷ்ண மந்திரம். ஜபரிய ெடு
ீ என்றாலும் நாற்புறமும்
மதிைால் ெலளக்கப்பட்ட இந்தக் காைத்து பங்களா அல்ை; பலைய காைத்து மாளிலக.
ெட்டின்
ீ முன்புறம் சைலெக் கற்கள் பதித்த ஜபரிய திண்லணகளும் பரைியும் உண்டு.அந்த
 ஜெயகாந்தன் 38

ெட்டுப்
ீ ஜபரியெரின் பபத்திக் குைந்லதயாக ராணி பிறக்கும் ெலர, திண்லணகளும்
பரைியும் சுதந்திரமாகத்தான் இருந்தன. பபத்திக் குைந்லத தெை ஆரம்பித்து, ஒருநாள்
தெழ்ந்துஜகாண்பட ெந்து ொசைில் இறங்கி ெிட்ட பிறகு, அலதப் பார்த்துக்ஜகாண்பட
ெந்து ெண்டியில் இறங்கிய ஜபரியெர், குைந்லதலய ொரிஜயடுத்துக்ஜகாண்டு
பெலைக்காரர்கலள ஒரு முலற லெது தீர்த்த பிறகு–குைந்லதயின் பாதுகாப்புக்கு இந்த
பெலைக்காரர்கலள நம்புெது ஆபத்து என்ற தீர்மானத்துடன் ெட்டின்
ீ முன்புறம் கம்பி
அைிகள் லெத்து அலடத்து, திண்லணகளும் பரைியும் சிலற லெக்கப்பட்டன. குைந்லத
ராணி, சுதந்திரமாய்த் தெழ்ந்து திரிந்தாள்.இப்ஜபாழுது ராணி நடந்து திரிகிறாள், ெயசு நாலு
ஆகிறது.

ராணிக்கு ஒரு அங்கச்சியும் பிறந்து ெிட்டாள்.திண்லண நிலறய ஜசப்பும் ஜபாம்லமயும்

இலறந்து கிடக்க, நாஜளல்ைாம் ெிலளயாடிக்ஜகாண்டிருப்பாள் ராணி. தாத்தா, ராணிக்குப்
புதிசு புதிசாகப் ஜபாம்லமகளும் ெிலளயாட்டுச் சாமான்களும் ொங்கிக் ஜகாடுத்துக்
ஜகாண்பட இருப்பார். ராணி ஒவ்ஜொன்லறயும் புதுபமாகம் தீரும் ெலர,
உண்ணும்பபாதும் உறங்கும்பபாதும் கூடக் லகயிபைபய லெத்திருந்து ெிலளயாடி
உலடத்து, ெிலளயாட்டுச் சாமான்களுக்காக லெத்திருக்கும் பிரம்புப் ஜபட்டியில்
பத்திரமாக லெத்துெிடுொள். அெளாக உலடக்காமல் லக தெறி ெிழுந்து
உலடந்துெிட்டால், தலைலயப் பிய்த்துக் ஜகாண்டு புரண்டு புரண்டு, காலையும்
லகலயயும் உலதத்துக் ஜகாண்டு அழுொள். தாத்தா உடபன புதிசு ொங்கிக் ஜகாண்டு
ெந்து தருொர்.அெளுக்ஜகன்ன—ராணி’அந்தப் பிரம்புப் ஜபட்டிலயத் தூக்க முடியாமல்
தூக்கிக் ஜகாண்டு ெந்து திண்லண மீ து லெத்துெிட்டு, முக்கி முனகித்தானும்
திண்லணயில் ஏறிப் ஜபட்டிலயத் திறந்து எல்ைாெற்லறயும் ஜகாட்டிய ராணி,
“லஹ…..எவ்ெளபொ ஜசாப்பு’ ” என்று ஆச்சரியத்தால் கூெிய குரலைக் பகட்டு நிமிர்ந்து
பார்த்தாள்.ஜெௌிிபய—கம்பிகளுக்கிலடபய பரட்லடத் தலைலய அலடத்துக் ஜகாண்டு
பமாதிர ெிரலையும் நடு ெிரலையும் ொயிைிட்டுச் சப்பியொறு, பிறந்த பமனியாக
நின்றிருந்த ராணியின் ெயபதயுள்ள ஒரு கறுப்புக் குைந்லத ராணிலயப் பார்த்துச்
சிரித்தாள்.

அலரஞாண்கூட இல்ைாத கரியபமனியில், புழுதியில் ெிழுந்து புரண்டதால் அழுக்கின்

திட்டுக்கள் படர்ந்திருந்தன. மூக்கிைிருந்து ஒழுகியது, ொய் எச்சிலுடன் கைந்து,
பமாொயில் இறங்கி மார்பிலும் ெயிற்றின் பமலும் ெடிந்துஜகாண்டிருந்தது.அந்தக்
குைந்லதலய பார்க்க ராணிக்கு ஆச்சரியமாய் இருந்தது. அந்தக் குைந்லதயும் முகபம
இரண்டு கண்களாய் ெிரிய ராணிலயப் பார்த்தது.“ஐயய்பய….நீதான் தத்லதபய
பபாடல்ைிபய….” என்று லகலய நீட்டி இளித்துக் காட்டிெிட்டு, அந்த அம்மணக்
பகாைத்லதப் பார்க்க ஜெட்கப்படுெதுபபால் முகத்லத மூடிக்ஜகாண்டாள் ராணி.ராணியின்
ஜெட்கம் இரெல்தான்; ராணி சட்லடயில்ைாமல் திரிந்தால், தாத்தா அப்படிச்
ஜசால்ைிக்ஜகாண்டு முகத்லத மூட்டிக்ஜகாள்ொர். ராணி அம்மாெிடம் ஓடிச் சட்லடயும்
ெட்டியும் பபாட்டுக்ஜகாண்டு ெந்து, முகத்தில் மூடியிருக்கும் தாத்தாெின் லகலய
ெிைக்கி, தான் பபாட்டிருக்கும் சட்லடலயயும், சட்லடலய தூக்கிெிட்டு ெட்டிலயயும்
 ஜெயகாந்தன் 39

காட்டுொள். முகத்லதத்தான் மூடிக்ஜகாள்ள தாத்தா கற்றுக் ஜகாடுத்திருந்தார்; கண்லண

மூடிக்ஜகாள்ெதற்கு?….தாத்தாவும் ெிரல் இடுக்கு ெைியாக பார்ப்பாபர’ அபத பபால் பார்த்த
ராணி, முகத்திைிருந்த லகலய எடுத்துெிட்டு பகட்டாள்:“ஆமா, ஒனக்குத் தத்லத
இல்பை?….

”“ஓ’ இருக்பக…..”“எங்பக ஈக்கு?…”“பதாஓ’….அங்பக’ ” என்று லகலயக்க் காட்டியது கறுப்புக்

குைந்லத.“எங்பக, உங்க ெத்திபைபய?….”“ஆமா….”“உங்க
ீ ெது
ீ எங்பக?…”“பதா….இங்பகதான்”
என்று லகலயக் காட்டியது கறுப்புக் குைந்லத.ராணி திண்லணயிைிருந்து ஜராம்பப்
பிரயாலசப்பட்டுக் கீ பை இறங்கி ெந்து கம்பி அலடப்பின் அருபக, லகயில் பநற்று தாத்தா
ொங்கித் தந்த புதிய ெர்ணப் ஜபாம்லமயுடன் நின்று, அெள் காட்டிய திலசயில் பார்க்க
முயன்றாள். தலைலய ஜெௌிிபய தள்ளிப் பார்க்க முடியாததால் அந்தக் குைந்லதயின்
ெடு
ீ ஜதரியெில்லை. கறுப்புக் குைந்லத ராணியின் லகயிைிருந்த ஜபாம்லமலயபய
ஜெறித்துப் பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்தது.கறுப்புக் குைந்லத காட்டிய இடம் அதிக தூரத்தில்
இல்லை. கிருஷ்ண மந்திரத்துக்குப் பக்கத்தில் நீண்டு ஜசல்லும் சுெர் ஓரமாக,
பிளாட்பாரத்தில் ஒரு ஜபரிய முருங்லக மரம் நிைல் பரப்பி நிற்கிறது. அதன் நிைைில்
சுெரின்மீ து ‘முன ீஸ்ெரர் அபயம்’ என்று பாமரர்களால் எழுதி லெத்துக் ஜகாண்டாடப்படும்
ஒரு பாமரக் கடவுள், முழுச் ஜசங்கல் உருெத்தில் எழுந்தருளியிக்கிறார், அெருக்குப்
பக்கத்தில் இரண்டு ‘ட’ னா ஆணிகள் அடித்து, ஒரு பகாணியின் இரண்டு முலனகலள
ஆணியில் மாட்டி, இன்ஜனாரு முலனலய முருங்லக மரத்தில் பிலணத்து, நாைாெது
முலனலய ஆதரெில்ைாமல் காற்றில் திண்டாடிெிட்டு அந்த முலனலய ஒரு பக்கத்து
மலறப்பாகக் ஜகாண்டு அதில் ஒரு குடும்பம் ொழ்கிறது.

கறுப்புக் குைந்லத காட்டிய அந்த இடம் ராணிக்குத் ஜதரியெில்லை.“ஒனக்குத் தத்லத

யாது ொங்கித் தந்தா? தாத்தாொ?”“எனக்குத் தாத்தாத்தான் இல்ைிபய’ ”“தாத்தா இல்பை?–
பாத்தி?”“ஊஹ்உம்.”“அம்மா?”“ஓ…அம்மா இருக்பக’ எங்கம்மா பெலைக்குப் பபாயிருக்கு.
அப்புறமா…நாலளக்கு ெரும்பபாது எனக்கு முறுக்கு ொங்கித் தரும். ஜசால்லூ”“உங்க
ெத்பை
ீ ஜபாம்லம யீக்கா?”கறுப்புக் குைந்லத பதில் ஜசால்ைாமல்….ராணியின்
லகயிைிருந்த ஜபாம்லமலயபய பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்தது. ராணி பதிலை எதிர்பார்த்தா
பகள்ெி பகட்டாள்? அெளுக்கு ஏதாெது பகள்ெி பகட்டுக்ஜகாண்பட இருக்க பெண்டும்’
பதில் ெந்தாலும் ெராெிட்டாலும் பகட்க பெண்டும். அதில் ஒரு
ையிப்பு.“ம்…ம்…அப்பதம்….கப்பல்—-கப்பல் ஈக்கா?”கறுப்புக் குைந்லத தலைலய ஆட்டியது.
அந்தத் தலையாட்டலுக்கு ‘இல்லை’ என்றும் ஜகாள்ளைாம்; ‘இருக்கு’ என்றும் ஜகாள்ளைாம்.
அலத எங்பக இெள் கெனித்தாள்? எங்பகா பார்த்துக்ஜகாண்டு கண்கலளச் ஜசருகிச்
ஜசருகி ‘ம்….ம்….ம்….ம்’ என்ற சுருதியிலசபயாடு, ‘அப்பதம்….ையில் ஈக்கா? கார் ஈக்கா, ெண்டி
ஈக்கா?’ என்று பகட்டுக் ஜகாண்பட இருந்தாள் ராணி. அெள் பகட்பதற்ஜகல்ைாம்
தலையாட்டினாள் கறுப்புக் குைந்லத.ெடு
ீ இருந்தாைல்ைொ ெட்டில்
ீ என்ஜனன்ன
இருக்கும் என்று ஜதரியும்? ெதியிைிருப்பஜதல்ைாம்
ீ ெட்டிைிருப்பதாகத்தான்
ீ கறுப்புக்
குைந்லதக்கு நிலனப்பு.
 ஜெயகாந்தன் 40

ெதிபய
ீ ெடாகி
ீ ெிட்டபின்…..அந்தக் ‘பகள்ெி பகட்கும்’ ெிலளயாட்டு சைித்துப்
பபாய்ெிட்டது ராணிக்கு. “நா….ஜெௌபுள்ளிலளயாதப் பபாபதன்” என்று கூெிக்ஜகாண்பட
திண்லணபமல் ஏறிய ராணி, “உங்க ெத்பை
ீ ஜபாம்லம ஈக்கா?” என்று கலடசியாக
மறுபடியும் ஒரு முலற பகட்டு லெத்தாள். கறுப்புக் குைந்லத ெைக்கம்பபால்
தலையாட்டினாள்.திண்லணமீ து உட்கார்ந்துஜகாண்பட ராணி தன்னிடமிருந்த ெர்ணப்
ஜபாம்லமக்குச் சட்லட பபாட்டாள்.“லஹ…சின்ன சட்லட’….” என்று மகிழ்ச்சிக் குரல்
எழுப்பினாள் கறுப்புக் குைந்லத.“பபா….’ நீ தான் அதது….பாப்பா கூத தத்லத
பபாத்துக்கித்தா…பாப்பாதான் தமத்து, நா ஜராம்ப தமத்து…மானம் ெலரக்கும் தமத்….தூ”
என்று லககலள அகை ெிரித்துக் ஜகாண்டு ஜசான்னாள் ராணி.இெள் என்ன பபசுகிறாள்
என்று கூட கறுப்புக் குைந்லதக்குப் புரியெில்லை. கறுப்புக் குைந்லதக்குப் புரிந்தஜதல்ைாம்
‘தனக்கும் ஒரு ஜபாம்லம பெண்டும், அதற்குச் சின்ன சட்லட பபாட்டு அைகு பார்த்துச்
சிங்காரிக்க பெண்டும், தானும் ஒரு சட்லடலயப் பபாட்டுக்ஜகாள்ள பெண்டும்’
என்பலெதான்.உள்பளயிருந்து குைந்லத அழும் சப்தம் பகட்டது. கறுப்புக் குைந்லத
கால்கலள எக்கிக்ஜகாண்டு கம்பிகளின் ெைியாக எட்டிப் பார்த்தது.“அங்கச்சிப் பாப்பா
அயுதா….அங்கச்சிப் பாப்பாக்குத் தலைக்கு ஊத்துதா…. உங்க ெத்திபை
ீ பாப்பா ஈக்கா?” என்று
லககலளத் தட்டிச் சிரித்தொறு பகட்டாள் ராணி.எலதச் ஜசால்ை ெந்தாலும் அலதத்
ஜதாடர்ந்து ஒரு பகள்ெியாகத்தான் முடிக்கத் ஜதரியும் ராணிக்கு.

“எனக்குத் தான் தம்பி இருக்காபன’ ”“தம்பிப் பாப்பாொ…. ‘ உங்க பாப்பாலெ இங்பக

அஜயச்சிண்டு ெருெியா? ”ெட்டின்
ீ உள் முற்றத்தில் குைந்லதக்குத் தலைக்கு ஊற்றிக்
குளிப்பாட்டிக் ஜகாண்டிருக்கும் காட்சியில் ையித்திருந்த கறுப்புக்குைந்லத ெைக்கம்பபால்
இதற்கும் தலையாட்டினாள்.அப்ஜபாழுது “ஏ’ ….ஜசொமி….” என்ற குரல் பகட்டு, ெைது
லகயால் கம்பிலய பிடித்துக் ஜகாண்டு, ெைது காலைக் கம்பியில் உந்திக்ஜகாண்டு இடது
காலையும் இடது லகலயயும் ெசிக்ஜகாண்பட
ீ திரும்பிய கறுப்புக் குைந்லத
“இங்பகதாம்மா இருக்பகன்” என்று பதில் குரல் ஜகாடுத்தது.“ஏங் ஜகாரங்பக’ பாப்பாஜெப்
பாத்துக்காம அங்பக எங்பக பபாயித் ஜதாலைஞ்பச’ ொடி, அங்பகபய நின்னுகிட்டு. எனக்கு
பெலைக்குப் பபாெணும், ெந்து ஜகாட்டிக்க’ ” என்று தாயின் குரல் அலைத்தது.“ஜபாம்லம
நல்ைாருக்கு’ அம்மா கூப்புடுது, நா பபாயி ‘பபயது’ துன்னுட்டு ெர்பரன்” என்று
ஜசால்ைிெிட்டுத் தாலய பநாக்கி ஓடினாள் சிெகாமி.சிெகாமியின் தாய் ரங்கம்மாள்
அந்தத் ஜதருெின் மறுபகாடியில் புதிதாய்க் கட்டுகின்ற ஒரு ெட்டில்
ீ சித்தாள் கூைியாக
பெலை பார்க்கிறாள். பெறு எங்காெது ஜதாலைெில் பெலை இருந்தால் மத்தியானம்
சாப்பிட ெரமாட்டாள். பக்கத்திைிருப்பதால் குைந்லதக்கும் பபாட்டுத் தானும் சாப்பிட
ெந்தாள். அெளுலடய லகக்குைந்லதக்கு, பிறந்தது முதபை சீக்கு. லகப்பிள்லள ெயிற்றில்
ஆறு மாதமாய் இருக்கும் பபாது புருஷன் க்ஷயபராகத்தால் ஜசத்துப் பபானான். அந்தத்
துயரத்லத மாற்ற ெந்தது பபால் அெளுக்குப் பிறந்த குைந்லத ஆண் குைந்லதயாகவும்,
புருஷலனப் பபாைபெயும் இருந்ததில் அெளுக்கு ஒரு தனி மகிழ்ச்சி.

பிறந்து எட்டு மாதமாகியும் சற்றும் ெளர்ச்சியின்றி நரம்பும் பதாலுமாய்க் கிடக்கிறது

குைந்லத. நாள்பதாறும் காலையில் பக்கத்திைிருக்கும் முனிசிபல் தர்ம ஆஸ்பத்திரி
 ஜெயகாந்தன் 41

மருந்லத ொங்கிக் ஜகாடுத்துக் ஜகாண்டுதானிருக்கிறாள்; அதுவும் குடித்துக்ஜகாண்டுதான்

இருக்கிறது.ரங்கம்மாளுக்குக் லகக்குைந்லதயின் மீ துதான் உயிர். சிெகாமி ‘ஜபாட்டச்சி’
தாபன என்ற அைட்சியம். லகக்குைந்லததான் ஆம்பிலளச் சிங்கமாம்; அென் ெளர்ந்துதான்
சம்பாதித்துப் பபாட்டுப் ஜபற்றெளுக்குக் கஞ்சி ஊற்றப் பபாகிறானாம். பநாய் பிடித்து,
நரம்பும் பதாலுமாய் உருமாறி, நாஜளல்ைாம் சிணுங்கி அழுது, பசார்ந்து உறங்கிச்
ஜசத்துக்ஜகாண்படா, ொழ்ந்துஜகாண்படா—எப்படி இருந்தால் தான் என்ன? ஒரு தாயின்
கனவுகலள ெளர்க்க ஒரு குைந்லத பபாதாதா?இரண்டு நாளாகக் லகக்குைந்லதக்குக்
காய்ச்சல் பெறு. ெைக்கம்பபால் முனிசிபல் ஆஸ்பத்திரி மருந்லத ொங்கி ெந்து
குைந்லதக்கு ஊற்றிெிட்டு, பக்கத்திைிருந்த குப்லபக் குைியில் தன்லனஜயாத்த
குைந்லதகபளாடு ெிலளயாடிக் ஜகாண்டிருந்த சிெகாமிலய அலைத்து, ெயிற்றுக்கு
‘நீத்தண்ணி’லய ெடித்துக் ஜகாடுத்து, “பாப்பாலெ பாத்துக்பகா, எங்கியும் பூடாபத’ ” என்று
காெலுக்கு லெத்துெிட்டுப் பபான ரங்கம்மாள், ெரும்பபாது சிெகாமிலய அங்கு
காணாமல் பகாபத்துடன் கூெியபபாது—பக்கத்திைிருந்து, “இங்பகதாபனம்மா இருக்பகன்”
என்ற குரல் பகட்டதும் சாப்பிட அலைத்ததாக தன் பகாபக் குரலை மாற்றிக் ஜகாண்டாள்
ரங்கம்மாள்.ெரும்பபாபத “அம்மா அம்மா….” என்று ஜகாஞ்சிக் ஜகாண்பட ெந்தாள்
சிெகாமி.

“இன்னாடி?”“உம்….எனக்குச் சட்லட குடும்மா, சட்லட’ ஜெக்கமா இருக்கு” என்று

முைங்காலைக் கட்டிக்ஜகாண்டு சாப்பிட உட்கார்ந்தாள் சிெகாமி.“எங்பக இருக்கு
சட்லட?”“ஐபய, ஜபாய்யி ஜசால்பற, ஜபட்டிக்குள்பள இருக்குது” சிரித்துக் ஜகாண்பட
தலையாட்டினாள் சிெகாமி.“ஒபர ஒரு கிைிசல் இருக்கு. அலதயும் பபாட்டுப் ஜபாரட்டி
அழுக்காக்கிப் பபாட்டுடுபெ’ ”“இல்பைம்மா’ அழுக்காக்காம அப்பிடிபய புதுச்சா
ஜெச்சிக்கிபறம்மா’ அம்மா, ஐய, அம்மா’ சட்லட, இல்ைாம எனக்கு ஜெக்கமா இருக்கு.
அங்பக அந்த வூட்டுப் பாப்பா பூச்சட்லடப் பபாட்டிருக்கு’ எம்மா அைகு ஜதரியுமா, அந்தப்
பாப்பா’ ”“சரி சரி, தின்னு’ ”அலுமினியத் தட்டிைிருக்கும் பலைய பசாற்லறயும்
ஊறுகாலயயும் தன் சின்னஞ்சிறு ெிரல்களால் அள்ளி அள்ளிச் சாப்பிட்டாள் குைந்லத.
ரங்கம்மாள் பாலனயில் பருக்லககளுடன் கைந்திருந்த தண்ண ீரில் உப்லபப் பபாட்டுக்
கைக்கிப் பாலனபயாடு தூக்கிக் குடித்தாள்.“அம்மா, அம்மா’ ”“இன்னாடி?”“எனக்கு ஒரு
ஜபாம்லம ொங்கித் தரியா”“தர்பரன்…”“எப்ப ொங்கித் தபர?”“நாலளக்கி….”“அந்தப் பாப்பா
ஜநலறயச் ஜசாப்பு ஜெச்சிருக்கும்மா….” என்று ஜபாம்லமலயப் பற்றியும் ஜசப்புகலளப்
பற்றியும் சட்லடலயப்பற்றியும் பபசிக்ஜகாண்பட சாப்பிட்டாள் சிெகாமி.சாப்பிட்டு முடித்த
பிறகு சுெபராரமாக லெத்திருந்த ொதிக்காய்ப் ஜபட்டிலயத் திறந்து அதில் கிடந்த
கந்தல்கலளக் கிளறி ஒரு பலைய கிைிந்த கவுலன எடுத்துச் சிெகாமிக்கு அணிெித்தாள்
ரங்கம்மாள்.

கவுனில்—இடுப்பிலும் பதாளிலும் கிைிந்தும், லகயிைிருந்த கிைிசல்கள் லதத்தும் இருந்தன.

அலதப் பபாட்டவுடன் சிெகாமிக்கு ஆனந்தம் தாங்க முடியெில்லை. ‘லஹ லஹ’ என்று
குதித்தாள். கவுனிைிருந்த கிைிசைில் ெிரலை ெிட்டுப் பார்த்துக்ஜகாண்பட, “அம்மா, அந்தப்
பாப்பா புதுச்சட்லட பபாட்டிருக்கும்மா…” என்றாள்.“அவுங்கள்ளாம் பணக்காரங்க….” என்று
 ஜெயகாந்தன் 42

ஜசால்ைிக்ஜகாண்பட கவுனின் ஜபாத்தாலனப் பபாட்டுெிட்டாள்

ரங்கம்மாள்.“நாம்ப…..?”“நாம்பல்ைாம் ஏலைங்க….சரி, நீ பாப்பாலெப் பாத்துக்க; நா
பெலைக்கிப் பபாயிட்டு ெர்பரன்….இங்பகபய இரு” என்று ஜசால்ைிெிட்டுப் புறப்படும்பபாது,
ரங்கம்மாள் லகக்குைந்லதலயத் தூக்கிப் பால் ஜகாடுத்தாள். அது கண்லணக்கூடத்
திறக்காமல், ஜ்உரபெகத்தில் பால் குடிக்க மறந்து மயங்கிக் கிடந்தது.ரங்கம்மாளுக்கு
ஜநஞ்சு பலதபலதத்தது. ‘பெலைக்குப் பபாகாமல் இருந்துெிடைாமா?’ என்று ஒரு ெிநாடி
பயாசித்தாள். பபாகாெிட்டால் ராத்திரி பசாற்றுக்கு என்ன ஜசய்ெது? அலரநாள் பெலை
ஜசய்தாகிெிட்டது. இன்னும் அலர நாள் ஜசய்தால்தாபன முக்கால் ரூபா கூைி
கிலடக்கும்’….என்று நிலனத்தெள். “அப்பா’ முன ீஸ்ெரபன’ எங்ஜகாைந்லதலயக் காப்பாத்து”
என்று பெண்டிக்ஜகாண்டு புறப்பட்டாள்.ரங்கம்மாள் புறப்படும்பபாது, சிெகாமி
ஞாபகப்படுத்துெதுபபால் பகட்டாள்: “அம்மா, ஜபாம்லம…..”ரங்கம்மாள் சிெகாமியின்
பரட்லடத் தலைலயக் பகாதியொபற ஜசான்னாள்: “நீ அந்தப் பணக்காரக் ஜகாைந்லதலயப்
பாத்துட்டு ஒண்ஜணாண்ணும் பகட்டா நா எங்பகடி பபாபென்?”“உம்…அது கிட்பட
ஜபாம்லம இருக்கு….நீ பாப்பாகிட்பட ஜெலளயாடிக்கிட்பட இரு….” என்று முரண்டினாள்
சிெகாமி.

“நம்ப கிட்பட பாப்பா இருக்கு…..நீ பாப்பா கிட்பட ஜெலளயாடிக்கிட்பட இரு….” என்று

சிெகாமியின் கன்னத்தில் முத்தம் ஜகாடுத்துெிட்டு ஓட்டமும் நலடயுமாய் பெலைக்குப்
பபானாள் ரங்கம்மாள்.ரங்கம்மாளின் தலை மலறயும் ெலர, குைந்லதயின் பக்கத்தில்
உட்கார்ந்திருந்த சிெகாமி ஜமௌபுள்ளிள எழுந்து, தான் பபாட்டிருக்கும் சட்லடலயத்
தடெித் தடெிப் பார்த்து மகிழ்ந்தொறு ‘கிருஷ்ண மந்திர’த்லத பநாக்கித் துள்ளித் துள்ளி
ஓடினாள்.“பதா பாத்தியா… நானும் சட்லட பபாட்டுக்கிட்படன்….. எங்கம்மா பபாட்டுச்சி….”
என்று கத்திக்ஜகாண்பட கம்பிக் கதெருபக ெந்து நின்ற சிெகாமிலயப் பார்த்த ராணி
“உஸ்… தத்தம் பபாதாபத….பாப்பா தூங்குது…. முயிச்சின்தா அயும்” என்று தன்
ஜமாம்லமலய மடியில் பபாட்டுத் தட்டிக் ஜகாடுத்தாள்.“உன் தத்லத ஏன் கியிஞ்சி ஈக்கு?”
என்றாள் ராணி.“நாங்கல்ைாம் ஏலைங்க ” என்றாள் சிெகாமி. ராணிக்குப்
புரியெில்லை.“உன் ஜபாம்லம எங்பக?” என்றாள் ராணி.“எனக்கு ஜபாம்லமயில்பை. தம்பிப்
பாப்பாதான்…. அெபனாடதான் நான் ஜெலளயாடணுமாம்….” என்றாள் சிெகாமி.கிருஷ்ண
மந்திரத்திற்குள், மத்தியான பநரமானதால் ஜபரியெர்கள் எல்ஜைாரும் தூங்கிக்
ஜகாண்டிருந்தார்கள்.திண்லணயிைிருந்து இறங்கி ஜமௌபுள்ளிள ெட்டுக்குள்
ீ எட்டிப்
பார்த்தாள் ராணி. எல்பைாரும் தூங்கிக் ஜகாண்டு இருக்கிறார்கள்.

முற்றத்து ஓரத்தில் அண்டா நிலறயத் தண்ண ீர் இருக்கிறது.அன்று காலை அந்த

முற்றத்தில்தான் அங்கச்சிப் பாப்பாவுக்குத் தலைக்கு ஊற்றியது ராணியின் நிலனவுக்கு
ெந்தது. தன் குைந்லதக்கும் தலைக்கு ஊற்ற எண்ணிய ராணி ஜமௌபுள்ளிள உள்பள
ஜசன்று அண்டாவுக்குப் பக்கத்திைிருந்த குெலளயில் தண்ண ீலர ஜமாண்டு எடுத்துக்
ஜகாண்டு இரண்டு லககளாலும் தூக்க முடியாமல் தூக்கிக்ஜகாண்டு ெந்து திண்லணபமல்
லெத்தாள். இந்தக் காரியங்களின் இலடயிலடபய, சிெகாமிலயப் பார்த்துச் சிரித்துக்
ஜகாண்டாள். சிெகாமியும் ரகசியமாகச் சிரித்தாள். சத்தம் ஏதுமில்ைாமல், குைந்லதக்குக்
 ஜெயகாந்தன் 43

‘குளிப்பு’ லெபெம் நிகழ்ந்தது.ெர்ணப் ஜபாம்லமயின் தலையில் தண்ண ீலர ஊற்றித்

பதய்த்ததும் ஜபாம்லமயின் கண்ணும் மூக்கும் அைிந்து பபாயின. மீ ண்டும் தண்ண ீலர
ஊற்றிக் கழுெியதும் ஜெறும் மண்ணில் ஜபாம்லம உருெம்தான் இருந்தது. ராணி அை
ஆரம்பித்தாள்….கண்லணக் கசக்கிக் ஜகாண்டு ெிம்மல் ெிம்மைாய் ஆரம்பித்த அழுலக
“தாத்தா” ஜென்ற ஜபருங் குரபைாடு ஜெடித்தது. ராணி அழுெலதக் கண்டதும்
பயந்துபபான சிெகாமி முருங்லகமரத்து நிைலை பநாக்கி எடுத்தாள் ஓட்டம்.முருங்லக
மர நிைைில் சுெபராரமாய்ப் படுத்திருந்த தம்பிப் பாப்பாலெப் பார்த்தொறு
உட்கார்ந்திருந்தாள் சிெகாமி.

பைசாக அென் முகத்லதத் தடெினாள்… குைந்லத சிணுங்கி அழுதான். அது அெளுக்கு

பெடிக்லகயாய் இருந்தது. அடிக்ஜகாருதரம் அெலனச் சீண்டிக்ஜகாண்பட இருந்தாள்.
அென் பக்கத்தில் மண்டியிட்டு உட்கார்ந்தொறு அெனுலடய சின்னஞ்சிறு கால்கலளயும்
லகலயயும் ஜதாட்டுப் பார்த்தாள். அப்புறம் கழுத்து ெலர பபார்த்தியிருந்த கந்தலை
எடுத்துப் பார்த்துெிட்டு, ஜெட்கத்தால் முகத்லத மூடிக்ஜகாண்டாள் சிெகாமி.“ஐயய்பயா,
தம்பிக்குத்தான் சட்லட இல்லைபய’ ” என்று ஜசால்ைிக்ஜகாண்பட குைந்லதலயப் பார்த்து,
“ஒனக்கும் சட்லட பெணுமாடா?” என்று பகட்டாள். பிறகு எழுந்து பக்கத்திைிருந்த
ொதிக்காய்ப் பைலகப் ஜபட்டிலயத்திறந்து, அதிைிருக்கும் கந்தலைக் கிளறி ஒரு கிைிந்த
ரெிக்லகலய எடுத்துக் ஜகாண்டு ஜபட்டிலய மூடிெிட்டு, குைந்லதயின் அருபக ெந்து
உட்கார்ந்தாள். பபார்லெலய எடுத்து ெிட்டுச் சட்லட அணிெிக்க முற்படும்பபாது,
அெளுக்கு இன்ஜனாரு ெிலளயாட்டுத் பதான்றியது. பமாதிர ெிரலையும் நடு ெிரலையும்
பசர்த்து ொயிைிட்டுச் சப்பிக்ஜகாண்பட எழுந்து ‘லஹ…லஹ’ என்று பதாலள உயர்த்திக்
ஜகாண்டு குதித்தாள்.சுெபராரமாக லெத்திருந்த ‘மூன்று கல்’ அடுப்பு மீ து பாலன
இருந்தது. அதனுள்—பாலன நிலறயப் பச்லசத் தண்ண ீர். பக்கத்திைிருந்த தகரக்
குெலளயில் ஒரு குெலளத் தண்ண ீர் ஜமாண்டு ஜகாணர்ந்து தம்பிப் பாப்பாெின் அருகில்
லெத்தாள்.அந்த ெட்டுப்
ீ பாப்பா ஜசய்த்ததுபபாைபெ குைந்லதயின் அருபக இரண்டு
காலையும் நீட்டிப் பபாட்டுக் ஜகாண்டு, தன் சட்லட நலனயாமல் இருக்க முன் பக்கத்லத
எடுத்து பமபை ஜசாருகிக் ஜகாண்டாள். குைந்லதலய, படுத்திருந்த இடத்திைிருந்து முக்கி
முனகித் தூக்கிக் கால்களின் மீ து கிடத்திக் ஜகாண்டு, தண்ண ீர் படாமல் பாலயயும்
ஒதுக்கி லெத்துெிட்டு—-குைந்லதயின் தலையில் ஒரு லகத் தண்ண ீலர லெத்து
‘எண்ஜணய்’ பதய்த்தாள்; பிறகு முகத்தில், மார்பில், உடம்பில் எல்ைாம் எண்ஜணய்
பதய்ப்பதுபபால் தண்ண ீலரத் பதய்த்தாள்.

குைந்லத ஈன சுரத்தில் சிணுங்கிச் சிணுங்கி அழுதான். பிறகு டப்பாெிைிருந்த தண்ண ீலரக்

ஜகாஞ்சம் ஜகாஞ்சமாய்க் குைந்லதயின் தலையில் ஊற்றினாள். குைந்லத ெயிற்லற எக்கி
எக்கிக் பகெியது…. ‘சீ’…. இந்த பாலன லகக்கு எட்டைிபய’ என்று முனகியொறு காைில்
கிடத்திய குைந்லதபயாடு இன்னும் ஜகாஞ்சம் தள்ளி, உட்கார்ந்த இடத்திைிருந்பத லகக்குப்
பாலன எட்டுகின்ற தூரத்திற்கு நகர்ந்து ஜகாண்டாள்.—-ஜதருெில் ெனங்கள்
நடமாடிக்ஜகாண்டிருந்தனர். ஆனால், கட்டுெதற்கு ஆணியுமில்ைாமல், முருங்லக
மரத்திற்கும் எட்டாமல் ஜதாங்கிக்ஜகாண்டு காற்றில் ஆடிக்ஜகாண்டிருந்த அந்தக்
 ஜெயகாந்தன் 44

பகாணியின் நான்காெது முலன, குைந்லதலயயும் சிெகாமிலயயும் மலறத்துக்

ஜகாண்டிருந்தது. இந்தப் பக்கம் குப்லபத் ஜதாட்டி. பகாணிலய ெிைக்காமல் இெலள
யாரும் பார்க்க முடியாது. பார்த்தாலும் முதுகுப்புறம்தான் ஜதரியும்.இரண்டாெது
குெலளத் தண்ண ீலரக் குைந்லதயின் தலையில் ஊற்றினாள். குைந்லதயின் ெயிறு ஒட்டி
பமபைற ஒருமுலற பகெிற்று. “பரா….பரா….அைாபதடா கண்ணு….” என்ற ஜகாஞ்சலுடன்
தண்ண ீலர ஊற்றிக்ஜகாண்பட இருந்தாள்.ஒவ்ஜொரு குெலளத் தண்ண ீருக்கும்
குைந்லதக்கு மூச்சுத் திணற ெயிறு ஒட்டி பமபைறிக் பகெிற்று. அந்தக் குைந்லதயின்
திணறல், இந்தக் குைந்லதக்கு பெடிக்லகயாய் இருந்தது. ஒன்று….இரண்டு…மூன்றாெது
குெலளத் தண்ண ீலரச் சாந்தமாக, அலமதியாக எவ்ெித சைனமும் உடைிற் காட்டாமல்
ஏற்றுக் ஜகாண்டது குைந்லத.

“தம்பி குளிச்சிட்டாபன’ ” என்று நாக்லகத் தட்டிக் ஜகாண்டு குைந்லதயின் தலைலயயும்

உடம்லபயும் துலடத்தாள் சிெகாமி. பிறகு அந்த ரெிக்லகலயச் சட்லடயாக அணிெித்து
முக்கி முனகித் தூக்கி ெந்து பாயில் கிடத்தினாள். “இப்பபாது தான் நல்ை பாப்பா” என்று
குைந்லதக்கு முத்தம் ஜகாடுத்தாள் சிெகாமி.“சீ, தலைமயிர் மூஞ்சியிபை ெிழுபத” என்று
மரச்சீப்லப எடுத்துத் தலை ொரினாள். ஜபாட்டு? அபதா ஜசங்கல் உருெில் பக்கத்தில்
எழுந்தருளியிருந்த முன ீஸ்ெரனின் பமைிருந்த குங்குமத்லதஜயல்ைாம் சுரண்டி எடுத்துக்
ஜகாண்டு ெந்து தம்பிக்குப் ஜபாட்டு லெத்தாள். கால்கள் இரண்லடயும் பசர்த்து
லெத்தாள். லககலள மார்பின் மீ து குெித்து லெத்து, துெண்டு கிடந்த தலைலய
நிமிர்த்தி லெத்தாள்.‘தம்பி ஏன் அைபை….?’ என்ற நிலனவும் ெந்தது. ‘தம்பி தான் பட்டுப்
பாப்பா….அைபெ மாட்டான்.’“தம்பி தம்பி” என்று எழுப்பினாள். குைந்லதயின் உடம்பு
சில்ைிட்டிருந்தது.“அப்பா’ ஜராம்ப ‘சில்’லுனு இருக்கு. தம்பி, ஏண்டா சிரிக்கமாட்படங்கிபற?
லகலய ஆட்டு… ஆட்டமாட்டியா? கண்லணத் திற” என்று இலமகலள ெிைக்கிெிட்டாள்;
கண்கள் ஜெறித்தன….“என்னடா தம்பி, ஜபாம்லம மாதிரி பார்க்கிறிபய… நீ ஜபாம்லம
ஆயிட்டியா?” என்று லககலளத் தட்டிக் குதித்தாள் சிெகாமி.சாயங்காைம் ரங்கம்மாள்
பெலையிைிருந்து திரும்பி ெரும் பபாது ‘கிருஷ்ண மந்திர’த்தின் அருபக ெர்ணம் பபான
ஒரு மண் ஜபாம்லம—தூக்கி எறிந்த பெகத்தில் கால் பகுதி மட்டும் ஜகாஞ்சம் உலடந்து
கிடந்தது—காைில் தட்டுப்பட்டது.

ரங்கம்மாள் குனிந்து அலதக் லகயில் எடுத்தாள்.‘மத்தியானஜமல்ைாம் குைந்லத

ஜபாம்லம…. பெணும்னு அழுதாபள’ என்று நிலனவு ெந்ததும் லகயிஜைடுத்தலத மடியில்
கட்டிக் ஜகாண்டாள்.சற்றுத் தூரத்தில் சிெகாமி ஓட்டமாய் ஓடி ெந்தாள்…..“எங்பகடி
ஓடியாபற? ெட்டுக்குத்தாபன
ீ ெர்பரன்? இந்தா ஒனக்குப் ஜபாம்லம….” என்று ெர்ணம் பபான
ஜபாம்லமலயக் ஜகாடுத்தாள்.“இதுதான் அந்தப் பாப்பாபொட ஜபாம்லம ஒடஞ்சி
பபாயிடுச்சி…. அம்மா, நம்ப தம்பிப் பாப்பா இல்பை. தம்பிப் பாப்பா—- அென்
ஜபாம்லமயாயிட்டாம்மா…. ெந்து பாபரன். அந்தப் பாப்பாபொட ஜபாம்லமதான் ஜகட்டுப்
பபாச்சு…. தம்பி நல்ைா இருக்கான், ெந்து பாபரன்…” என்று தாலய இழுத்தாள்
சிெகாமி.“என்னடி ஜசால்பற, பாெி’ ” என்று பதறி ஓடிெந்த ரங்கம்மாள்— குளிப்பாட்டி,
சட்லட பபாட்டு, தலைொரி ஜநற்றியில் ஜபாட்டு லெத்து நீட்டிக் கிடத்தியிருக்கும் தன்
 ஜெயகாந்தன் 45

ஆலச மகலனப்பார்த்து, “ஐபயா மெபன….” என்று ெழ்ந்து

ீ புரண்டு கதறி
அழுதாள்.சிெகாமிக்கு ஒன்றும் புரியெில்லை. பமாதிர ெிரலையும் நடு ெிரலையும்
ொயிைிட்டுச் சப்பிக்ஜகாண்டு, முகபம கண்களாய் ெிரியப் பபந்தப் பபந்த ெிைித்தொறு
நின்றிருந்தாள். அெள் லகயில் ராணி குளிப்பாட்டியதால் ெர்ணம் பபாய், தூக்கி எறிந்த
பெகத்தில் கால் உலடந்துபபான அந்த ஜநாண்டிப் ஜபாம்லம இருந்தது.அம்மா எதற்கு
அழுகிறாள் என்று சிெகாமிக்குப் புரியபெ இல்லை. ஆனாலும் அெள் உதடுகளில்
அழுலக துடிக்கிறது—- அெள் அைப் பபாகிறாள்.

நான் இருக்கிபறன்
அந்த சத்திரத்தின் ொசற்கதவுகள் சாத்தி, பூட்டப்பட்டிருக்கும்; பூட்டின்மீ து ஒரு
தலைமுலறக் காைத்துத் துரு ஏறி இருக்கிறது. கதெின் இலடஜெளி ெைியாகப்
பார்த்தால் உள் சுெர்கலளக் கிைித்துக்ஜகாண்டு கம்பீரமாய் ெளர்ந்துள்ள அரசஞ்ஜசடிகளும்
காடாய் மண்டிக்கிடக்கும் எருக்கம் புதர்களும் ஜதரியும். சத்திரத்துக்கு எதிபர அதாெது
சாலையின் மறுபுறத்தில் நான்கு புறமும் படித்துலறயுள்ள ஆைமில்ைாத குளம்;
குளத்திற்கு அப்பாலும், குளத்லதச் சுற்றிலும் ஜசைிப்பான நஞ்லச நிைப்பகுதி, ெரப்பினூபட
நடந்து ஏறினால், சற்றுத் தூரத்தில் ரயில்பெ லைன் பமட்டுப் பகுதி. ரயில்பெ லைனுக்கு
மறுபுறம் – ‘இந்தப் பக்கம் ஜசைித்துத் தலையாட்டிக் ஜகாண்டிருக்கும் பயிர்கலள
ெளர்த்ததன் ஜபருலம என்னுலடயதுதான் ‘ என்று அலையடித்துச் சிலு சிலுக்கும் ஏரி
நீர்ப்பரப்பு கண்ணுக்ஜகட்டிய தூரம் பரந்து கிடக்கிறது.அதற்கப்புறம் ஒன்றுமில்லை; ஜெறும்
தண்ண ீர்தான்; தண்ண ீர் பரப்பின் கலடக்பகாடியில் ொனம்தான் தண்ண ீரும் ொனமும்
ஜதாட்டுக்ஜகாண்டிருக்கின்ற இடத்தில் நிைெின் ஜபருெட்டம் மங்கிய ஒளிலய ஏரிநீரில்
கலரத்து மிதந்து ஜகாண்டிருக்கிறது…நிைவு பமபை ஏற ஏற அதன் உருெம் குறுகிச்
சிறுத்தது; ஒளி ஜபருகிப் பிரகாசித்தது. ஒரு பகாடியில் எழுந்து, ரயில்பெ லைன் பமட்டின்
பமபைறிய நிைவு ெசிய
ீ ஜெளிச்சம், மறுபகாடியில், சத்திரத்துத் திண்லணயில் உட்கார்ந்து
உணெருந்திக்ஜகாண்டிருந்த அந்த ெியாதிக்காரப் பிச்லசக்காரனின் புத்தம் புதிய தகரக்
குெலளயின் மீ து பட்டுப் பளபளக்க, அதன் பிரதிபிம்பம் அென் முகத்தில் ெிழுந்தது.

திண்லணயில் அெலனத் தெிர யாரும் இல்லை. அென் அந்தத் தனிலமயிலும், தகரக்

குெலளயில் ஊறிக் கிடந்த ரசத்து ெண்டல் பசாற்றிலும் ையித்துத் தன்லன மறந்த
மகிழ்ச்சியுடன் பாடிக்ஜகாண்பட ஒவ்ஜொரு கெளமாய்ச் சாப்பிட்டான். அென் பார்லெ
நிமிர்ந்து நிைெில் பதிந்திருந்தது. ொய் நிலறயச் பசாறுடன் அென் பாடுெது ஜதளிொய்
ஒளிக்கெில்லை. பகட்கத்தான் அங்கு பெறு யாரிருக்கிறார்கள் ‘தகரக் குெலளலய
ெைித்து நக்கிச் சுற்றிலும் இலறந்து கிடந்த பருக்லககலள ஒவ்ஜொன்றாய்ப் ஜபாறுக்கி
ெிரபைாடு பசர்த்து உறிஞ்சிச் சாப்பிட்டானதும் தனது–ெிரல்கள் குலறபட்ட–இரண்டு
லககளாலும் தகரக் குெலளலய இடுக்கி எடுத்துக் ஜகாண்டு சாலையின் குறுக்காய்,
குளத்லத பநாக்கி நடந்தான். கால்ெிரல்களுக்குப் பிடிப்பு இல்ைாததால் குதிகால்கலள
அழுந்த ஊன்றித் தாங்கி தாங்கித்தான் அெனால் நடக்க முடியும் — குளத்தின்
பமல்படியில் காைிைிருந்த கான்ொஸ்ஷஉஸ் நலனயாமல் நின்றுஜகாண்டு, தகரக்
 ஜெயகாந்தன் 46

குெலளலய அைம்பி, ஒரு குெலளத் தண்ண ீலரக் குடித்தான். தண்ண ீலர ‘மடக் மடக் ‘
ஜகன்று குடிக்கும்பபாது அெசரத்தில் குெலளக்கும் ொய்க்குமிலடபய இரண்டு
பக்கத்திலும் தண்ண ீர் ெைிந்து அென்பமைிருந்த பகாட்டின் காைலர நலனக்கபெ அெசர
அெசரமாகத் தண்ண ீலரத் தட்டிக்ஜகாண்பட பகாட்டின் மார்புப் லபயிைிருந்த பீடிலயயும்
ஜநருப்புப் ஜபட்டிலயயும் எடுத்து பெறு லபக்கு மாற்றிக்ஜகாண்டான். பமபைறி ெந்த
பிறகு தகரக் குெலளலயக் கீ பை லெத்துெிட்டு, நின்று ஒரு பீடிலயப் பற்றலெத்துக்
ஜகாண்டான்.

புலகபயாடு பசர்த்துத் திருப்தியுடன் ஏப்பம் ெிட்டொறு அென் முனகிக்

ஜகாண்டான்.‘நல்ைாத்தான் இருக்கு… ‘ என்று ொய்ெிட்டு முனகிக் ஜகாள்ளும்பபாபத
மனசில் ‘–என்ன நல்ைாருக்கு ? ‘ என்ற பகள்ெியும் பிறந்தது.‘எல்ைாம்தான். பதா… இந்த
ஜநைா, இந்தக் குளம்… அடிக்கிற காத்து, குடிக்கிற தண்ணி…பசி,பசாறு, தூக்கம்-எல்ைாந்தான்.
ொழ்க்லக ஜராம்ப நல்ைா இருக்கு… பீடிச் ஜசாகம் ஒண்ணு பபாதுபம ‘ ‘ என்று
ஜநருப்புகனியக் கனியப் புலகலய ொய் நிலறய இழுத்து ஊதினான். சிறிது பநரம் நின்று
ஏபதா பயாசலனக்குப்பின் சத்திரத்துத் திண்லணக்கு ெந்து ஒரு மூலையில் தகரக்
குெலளலயக் கெிழ்த்து லெத்து ெிட்டு, சுெபராரமாகக் கிடந்த கந்தல் துணியால்
தலரலயத் தட்டிெிட்டு உட்கார்ந்தான்.‘உைகம் இவ்ெளவு அைகாயிருக்கு. இலதப் பார்க்கற
எம் மனசு சந்பதாஷப்படுது. ஆமா, எல்ைாப்ஜபாருளும் பார்த்தெங்க மனலச சந்பதாஷப்பட
லெக்கும்பபாது, நான்…நான் என்லனப் பார்த்தவுடபன ஒவ்ஜொருத்தர் முகத்திபையும்
ஏற்படற மாற்றம் இருக்பக, ெியாதியாபை மரத்துப்பபான என் உடம்புக்குத் ஜதரியாத
பெதலன, பாெம் அெங்க மனசுக்குத் ஜதரியுது.

அன்னக்கி ஒரு நாளு, ஒரு ெட்டுக்கு

ீ முன்னாடி பபாயிஅம்மா தாபய ‘ பசிக்குது ‘ன்னு
நின்னப்ப, சாப்பிட்டுட்டு எச்சில் இலை ஜகாண்டுெந்து ஜெளிபய பபாட்ட ஒரு ஜபாண்ணு
என்லனப் பாத்துட்டு ொந்திெர்ரமாதிரி குமட்டிக்கிட்டு உள்பள ஓடினப்புறம், ஒரு ஆளு
ெந்து எட்டிப் பார்த்துட்டு ஜசான்னாபன… ‘அம்மா, ஜெளிபய ஒரு தரித்திரம்ெந்து நிக்குது;
ஏதாெது பபாட்டு அனுப்பு. இெஜனல்ைாம் ஏன் தான் உசிலர ஜெச்சுக்கிட்டு இருக்காபனா
இந்தத் தீராத பநாபயாபட ‘ ன்னு…‘அந்த ொர்த்லதலயக் பகட்டவுடபன அங்பக நிக்க
முடியாமத் திரும்பினப்பபா, ‘இந்தப்பா பரபதசி ‘ ன்னு கூப்பிட்ட அந்தக் குரல் இருக்பக,
அதிபை இருந்த ஆறுதல்தான் உைகத்திபை ொைணும்னு ஆலச குடுத்திடிச்சி…
ராமைிங்கசாமி மாதிரி காபதாரத்திபை முக்காட்டுத் துணிலயச்ஜசருகிக்கிட்டு லகயிபை
பசாத்பதாட எதிபர ‘ என் லபயன் ஜகாஞ்சம் ொய்த்துடுக்கு…சாகறதும் இருக்கறதும் நம்ம
லகயிைா இருக்கு ‘ ன்னு ஜசால்ைிக்கிட்பட ஜகாெலளயிபை பசாத்லதப் பபாட்டாங்க..
நான் அந்த அம்மா முகத்லதபய பார்த்துக்கிட்டு நின்பனன்.தன் மகலனப் பார்த்து, ‘நீ
சாகக்கூடாதா ‘ ன்னு யாபரா பகட்டுட்ட மாதிரி அெங்க கண்ணிை தண்ணி
ஜகாட்டிக்கிட்பட இருந்தது… ‘–அன்லறக்குப் பிறகு அென் பகைில் பிச்லசக்குப்
பபாெதில்லை.

இருட்டிய பிறகு யார் கண்ணிலும் படாமல் தலையில் முக்காடிட்டுக்ஜகாண்டுதான்

பபாொன். மூன்று பெலளக்கும் முதல் நாளிரவு ஒருபெலள எடுத்த பிச்லசதான் சிை
 ஜெயகாந்தன் 47

நாட்களில் அதுபெ அதிகமாகி அடுத்த நாலளக்கும் இருந்துெிடுெதும் உண்டு.தூணில்

சாய்ந்து உட்கார்ந்திருந்த பிச்லசக்காரன் நிலறொக இருந்த ெயிற்லறத் தடெி
ெிட்டுக்ஜகாண்டான். ‘சாப்பாடு ஜகாஞ்சம் அதிகம்தான்… ‘ என்று மறுபடியும் ஒரு ஏப்பம்
ெிட்டொறு, ‘முருகா ‘ என்று எழுந்தான். தலரயில் ெிரித்த கந்தலை எடுத்துத் தலையில்
முண்டாசாகக் கட்டினான். மூலையில் இருந்த தடிலயயும் லகயில் எடுத்துக்ஜகாண்டு
ஏரிக் கலரலய பநாக்கி நடந்தான்.‘ம்…உடம்பிபை ெியாதி இருந்தா என்ன ? உசிரு
இருக்கறது நல்ைாத்தான் இருக்கு. நாக்குக்கு ருசியா திங்கிற ஜசாகம்; கண்ணுக்குக்
குளிர்ச்சியா பாக்கற ஜசாகம்; காதுக்கு எதமா பகட்கற ஜசாகம்…ெியாதி இருந்தால்
இஜதல்ைாம் ஜகட்டுப்பூடுதா ?… ‘ஏரிக்கலரயின் ஓரமாக ரயில்பெ லைன் பமட்டுச் சரிெில்
தடிக்கம்லப ஊன்றியொறு உட்கார்ந்திருந்த பிச்லசக்காரன் பீடிப் புலகலயக் காற்றில்
ஊதிெிட்டான்…‘அப்பாடா ‘ சாப்பிட்டவுடபன ெயித்திபை என்னபமா ஒரு ெைி ‘
திங்கறதிபை ஒண்ணும் ஜசாகமில்பை: ஆனா, தின்னாத்தான் ஜசாகம்.

ஒடம்பிபை பசத்துக்கறதா ஜசாகம் ? உடம்பிபைருந்து எல்ைாத்லதயும்

பபாக்கிக்கறதிபைதான் ஜசாகம். உடம்லபபய பபாக்கிக்கிட்டா ?… ஜசாகந்தான் ‘ ஆனா,
உடம்பிபை இருக்கிற ஜசாரலணபய பபாயிட்டா, ஜசாகம் ஏது ? ‘இப்ஜபாழுது அென்
முைங்காைளவு தண்ண ீரில் நின்று ஜகாண்டு ொனத்லத அண்ணாந்து பார்த்தான். நிைவும்
நட்சத்திரங்களும் அென் கண்களுக்கும் அைகாகத்தான் ஜதரிந்தன.‘ம்….பதா… அதான்
சப்தரிஸி மண்டைம். அந்த நாலு நச்சத்திரம் சதுரமா இருக்கு; அதுக்கு ஓரமா ொலு
மாதிரி மூணு நீட்டிக்கிட்டு இருக்பக; அந்த மூணுபை நடுொபை இருக்குபத, அதுக்குத்
தள்ளி மங்கைா.. அதான் அருந்ததி நச்சத்திரம்…சர்த்தான், நமக்கு ஆயுசு ஜகட்டி ‘ அருந்ததி
ஜதரியுபத… அம்மாஞ் சுளுொ எல்ைாருக்கும் ஜதரியுமா அது ? பைசா எழுதிக் கலைச்சிட்ட
மாதிரி… புள்ளி மானத்திபை இருக்கா, கண்ணுபை இருக்கான்னு கண்லணக் கசக்கிட்டு
எங்கியுமில்பைன்னு ஜசால்ைிடுொங்க பைபபரு… அருந்ததிலயப் பாத்தெனுக்கு
ஆறுமாசத்துக்குச் சாவு இல்பைம்பாங்க… ‘நிைஜொளியில் பளபளத்துக்ஜகாண்டிருக்கும் ஏரி
நீரில் புரண்டு எழுந்து குளுலம ஜபற்றுெரும் ஜதன்றல் காற்று அந்த ெியாதிக்காரனின்
உடலையும் தழுெத்தான் ஜசய்தது. நீரின் அலைகள், சின்னஞ் சிறு கால்கள் சைங்லக
அணிந்து சதிராய் நடந்து ெருெதுபபால் தலரயில் பமாதி பமாதித் தளதளக்கும் இனிய
நாதத்லத அென் ஜசெிகளும் பகட்டன.

கலரபயாரத்தில் அடர்ந்து ெளர்ந்திருந்த காட்டுப் பூக்களின் ஜநடிமிக்க பபாலத மணம்

அெனது நாசிலயயும் துலளக்கத்தான் ஜசய்தது… அென் ொை ஆலசப்படுெதில் என்ன
தெறு ?ஜெகு பநரத்திற்குப் பிறகு தண்ண ீரிைிருந்து கலரபயறி ெந்து, அங்கு கைற்றிப்
பபாட்டிருந்த கான்ொஸ் ஷஉலஸ எடுத்து குனிந்து நின்று காைில் அணிந்துஜகாண்டான்;
அப்படிபய அென் தலை நிமிரும்பபாது…எதிபர…நீண்டுஜசல்லும் இருப்புப் பாலதயில்
ெலளந்து திரும்பும் அந்தக் கண்ணுக்ஜகட்டிய எல்லையில் ஜெளிச்சம் ஜதரிந்தது…ஒரு
துண்டு ஜெளிச்சம்தான். அந்த ஒளிக்கீ ற்றின் அலசொல் தலரயில்ஜசல்லும்
இருப்புப்பாலதயிலும், ொனில் ஜசல்லும் தந்திக் கம்பிகளிலும் ஒரு ஜொைிப்புத் துண்டம்,
ெிட்டு ெிட்டுத் தாெிச் ஜசல்லுெது பபாைிருந்தது. தூரத்தில் ரயில் ெருகின்ற ஓலச
 ஜெயகாந்தன் 48

பைசாகக் பகட்டது.‘அபடயப்பா ‘ ஜமயிலு ெராபனா ? மணி பன்னஜனண்டா ஆயிடுச்சி ‘ ‘

என்று தண்டொளத்லதக் கடப்பதற்காகக் லகத்தடிலயச் சரிெில் ஊன்றித் தட்டுத்
தடுமாறி ரயில்பெ லைன் பமட்டின் மீ து ஏறும்பபாது தூரத்தில்…நீண்டு ஜசல்லும் இருப்புப்
பாலதயின் ெலளந்து திரும்பும் கண்ணுக்ஜகட்டிய எல்லையில் இரண்டடி உயரத்திற்கு,
ஜெள்லளயாய் அலசகின்ற உருெம்…ஏதாெது மிருகமா ? அல்ைது…கால்கலள
மண்டியிட்டு தலரயில் ஊர்ந்து ெந்த அந்த மனித உருெம், ரயில்பெலைன் மீ து ஏறியதும்
எழுந்து நின்றது. சுற்றிலும் ஒருமுலற பார்த்து, தன் பின்னால் பிச்லசக்காரன் ெரும்
திலசலயப் பார்க்கத் திரும்பியபபாது அதற்குள் நிற்க முடியாமல் கால்கள் நடுங்க,
ஜமல்ைக் லககலளத் தலரயில் ஊன்றித் தண்டொளத்தின்மீ து உட்கார்ந்துஜகாண்டது.
பிறகு உறுதியுடன் இரண்டு தண்டொளங்களுக்கும் குறுக்காக ெிலறத்து நீட்டிப்
படுத்துக்ஜகாண்டது.

‘அடச்பச, மனுசப்பயதான் படாய் ‘ உசிலர ஜெறுத்துட்டான் பபாை… ஐலயபயா ‘ உங்களுக்கு

ஏண்டா புத்தி இப்படி பபாவுது ? ஜெளிச்சம் பெகமா ெருபத ‘ ‘ என்று பதறியொறு,
ெிரல்களில்ைாத பாதங்களுக்குப்பாதுகாப்பாய் இருந்த கான்ொஸ் ஷஉஸ் பதயத் பதய
இழுத்தொறு தாெித் தாெி ஓடிெந்த பிச்லசக்காரனின் ஜசெிகளில் தூரத்து ரயில் சத்தம்
பபபராலசயாகக் பகட்டது.ரயிைின் ஓலச சமீ பித்துெிட்டது. பிச்லசக்காரன் ஓடி ெந்த
பெகத்தில், கண்கலள இறுக மூடித் தண்டொளத்தின் குறுக்காக ெிலறத்து நீட்டிக்
கிடந்தெனின் ெிைாவுக் கடியில் லகத்தடிலயக் ஜகாடுத்து, மயானத்தில் பிணத்லதப்
புரட்டுெது பபால் ஜநம்பித் தள்ளினான். அெலனத் தள்ளிய பெகத்தில், ெியாதிக்காரன்
இரண்டு உள்ளங் லககளாலும் பற்றிப் பிடித்திருந்த லகத்தடி எகிறி ெிழுந்தது.
தண்டொளத்திைிருந்து உருண்டு எழுந்த அந்த இலளஞன் ஒன்றும் புரியாமல்
எதிரிைிருப்பெலன ஜெறித்து ெிைித்தான். மறுபடியும் தன்லனத் தள்ளிெிட்டு அென்
ரயிைின் முன்பன பபாய் ெிழுந்துெிடுொபனா என்ற பயத்துடன் தனது லககள்
இரண்லடயும் அகல் ெிரித்துக்ஜகாண்டு அென் மீ து பாய்ெதுபபால் நின்று, ‘பெணாம்
ஐயா, பெணாம் ‘ உசிரு பபானா ெராது… ‘ என்று ஜகஞ்சினான் ெியாதிக்காரன். அென்
முன்பன இரண்டு கால்களும் ஜெடஜெடக்க உடபை நடுங்க நின்றிருந்தான் அந்த
இலளஞன்.அப்ஜபாழுது ‘பஹா ‘ஜென்ற பபரிலரச்சபைாடு ெந்த ஜமயில்ெண்டி, அந்த
இருெரின் மீ து தன் நிைலை ஏற்றி இழுத்தொறு கடகடத்து ஓடியது. ரயிைின் பபபராலச
அருபக அதிர்ந்து நகரும்ெலர ஜமளனமாய் நின்றிருந்த இருெரும், ரயில் அெர்கலள
கடந்து பபானபின் அதன் பின்புறத்லதப் பார்த்தனர்.

ஜசக்கச் சிெந்த ஒற்லற ெிளக்கு ஓடி ஓடித் தூரத்தில் மலறந்தது. நின்றிருந்த இலளஞன்
கால்கள் நிலைக்காமல் உட்கார்ந்துக்ஜகாண்டான். ெியாதிக்காரன் லகயிைிருந்து எகிறிப்
பபான லகத்தடிலயத் பதடி எடுத்துக் ஜகாண்டு ெந்தான். ‘பயாவ் ‘ உன்லனச் ஜசால்ைி
குத்தமில்லை ஐயா…இந்த எடத்து ராசி அப்படி ‘ ஆமா, இந்த எடத்துக்கு ஒரு காவு
பெணுமினு இருக்கு. ஒண்ணு ஜரண்டு உன்பனாட மூணு ஆச்சு, நாலளக்கிப் ஜபாழுது
ெிடியட்டும்; ஜரண்டு எலுமிச்சம் பைத்லதயாெது ொங்கி ஜெக்கணும். முந்தாநாளு
அப்படித்தான்–ஏரிக் கலரயிபை யாபரா ஒரு அம்மாவும் ஐயாவும் ஜகாைந்லதலய
 ஜெயகாந்தன் 49

ெிட்டுட்டு கட்டுச்பசாத்லத அவுத்து ஜெச்சிச் சாப்பிட்டுக்கிட்டு இருந்தாங்க… அதுக்ஜகன்னா

ஜதரியும் –பச்லசபுள்லள ‘ நடந்து நடந்து ெந்து தண்டொளத்திபை ஏறிட்டுது…இந்த
இடம்தான். ரயிலு ொர பநரம்…அப்புறம், நான் பாத்துட்படன்…பெற யாலரயுங்காபணாம்.
சர்த்தான், ஆபத்துக்குப் பாெமில்பைன்னு ஜதாட்டுத் தூக்கிட்படன்… ‘ என்று ஜசால்ைிெிட்டு
ஒரு ெநாடி ஜமளனமாகி நின்றான். பிறகு எலதபயா நிலனத்துப் ஜபருமூச்சுடன்,
ம்…..இருக்காதா…ஜபத்தெங்களுக்குத்தான் ஜதரியும் புள்லள அருலம ‘ ‘ என்று தன்
நிலனவுக்கு அெபன சமாதானம் ஜசால்ைிக்ஜகாண்டு ஜதாடர்ந்தான்; ‘எதுக்குச் ஜசால்ை
ெந்பதன்னா, இந்த இடத்து ராசி அப்படி இன்னக்கிக் காத்தாபை கூட ஒரு எருலம மாடு…
ஆபத்துன்னு ெந்தா மனுசனுக்பக புத்தி மாறிப்பூடுது.

எருலம என்னா பண்ணும் ? கூடுஸஉ ெண்டி ெந்துட்டான். இஞ்சினுக்காரன்

ஊதறான்…ஊதறான்…இது என்னடான்னா, லைலனவுட்டு நவுறாம, பநரா ஓடிக்கிபன
இருக்குது. அென் ெந்த பெகத்திபை பிபரக் பபாட்டாப் புடிக்கிதா, என்னா எைவு ?…ரயிலும்
ஓடியாருது, எருலமயும் ஓடுது. நானு ஒரு பக்கத்திபை ஓடி, கல்லுங்கலள எடுத்து
அடிச்சிக்கிபன இருக்பகன். அப்புறம், சும்மா ஒரு மயிரிலையிபை தப்பிச்சிதுன்னு
ஜெச்சிக்கிபயன்… ‘ என்று அந்த இடத்தின் ராசிலய ெிெரித்தான் ெியாதிக்காரன்.அந்த
இலளஞன் தலைலயக் குனிந்து ஜமளனமாய் உட்கார்ந்திருந்தான். ெியாதிக்காரன் ஒரு
பீடிலய எடுத்துப் பற்றலெத்துக் ஜகாண்டான். ‘நா ‘ ஒருத்தன் இந்தப் பக்கந்தாபன
சுத்திக்கிட்டிருக்பகன் ‘ இப்ப என்னடான்னா, ஏதாெது ஆடு கீ டு ெந்து நிக்குபதான்னு
ஓடியாந்பதன்…நல்ைபெலள; ஒரு மனுஷலனச் சாவுபைருந்து தடுத்தாச்சி…ம்…நாம்பளா
தடுக்கபறாம் ?…ஒனக்கு இன்னம் ஆயுசு இருக்கு…என்னபமா, தடுக்கணும்னு இருக்கு,
தடுத்தாச்சி…இல்ைாட்டி, மனுசன் தடுத்தா ெர்ர சாவு நின்னுடப்பபாவுது ? ‘ என்று ொயில்
புலகயும் பீடியுடன் பதாளில் கிடந்த துண்லட எடுத்துத் தலைப்பாலகலயச்
சுற்றிக்ஜகாண்டான். பிறகு, மண்ணில் தலைகுனிந்தொறு காலை மடக்கிப்பபாட்டு
உட்கார்ந்திருந்த அந்த இலளஞலன ஜமளனமாக உற்றுப் பார்த்தான். அென் அைகாக
இருந்தான்; நல்ை நிறம்.

தலைமயிர் நிைா ஜெளிச்சத்தில் கருகருஜெனப் பளபளத்தது. ஜெள்லள ஷர்ட்; எட்டுமுை

பெட்டி உடுத்தியிருந்தான். அென் தன்லனப் பபால் பரம ஏலைபயா, பிச்லசக்காரபனா,
ெியாதிக்காரபனா அல்ைஜென்று பதான்றியது. ‘ெறுலமபயா பட்டினியின் ஜகாடுலமபயா
அந்த இலளஞனிடம் ஜதரியெில்லை. பின் எதற்காகத் தற்ஜகாலை ஜசய்து ஜகாள்ள
ெந்தான் ? ‘ என்று ஜதரிந்துக்ஜகாள்ளத் துடித்தது ெியாதிக்காரனுக்கு.‘சர்த்தான், எந்திரிச்சி
ொய்யா ‘ பதா…அங்பக சத்தரத்துத் திண்லணயிபை பபாயிக் குந்துபொம்…இந்தச் சத்தரம்
இருக்பக… ‘ என்று பபசிக்ஜகாண்பட நடந்து திரும்பிப் பார்த்த பிச்லசக்காரன், அென்
இன்னும் எழுந்திருக்காமல் தூரத்தில் உட்கார்ந்திருப்பலதக் கண்டான். ‘என்னாயா,
குந்திக்கிபன இருக்கிபய ? இனிபம அடுத்த ரயிலு காத்தாபை ஆறு மணிக்கு ெடக்பக
பபாற பார்சலுதான்; ொ பபாபொம் ஒைகத்துபை மனுசன்னு ஜபாறந்துட்டா கஸ்டமும்
இருக்கும் ஜசாகமும் இருக்கும். கஸ்டத்துக்குப் பயந்து ஜசத்துபூட்டா, ஜசாகத்லத
அனுபெிக்கிறது யாரு ? கஸ்டத்லதப் பார்த்து சிரிக்கணுமய்யா. ஏன்னா, கஸ்டம்
 ஜெயகாந்தன் 50

ெருதுன்னா பின்னாடிச் ஜசாகம் காத்துக்கிட்டு இருக்குதுன்னு அர்த்தம்…ம், எழுந்திரு,

பபாைாம்… ‘ என்று உற்சாகமாகப் பபசும் பிச்லசக்காரலன நிமிர்ந்து பார்த்துக் கைங்குகின்ற
கண்கபளாடு முகத்தில் பரிதாபகரமான புன்சிரிப்பபாடு அந்த இலளஞன் எழுந்திருப்பதற்கு
முன்னால் உதெிக்குக் லக நீட்டினான்.‘ஜதய்ெபம ‘… இென் லகலய புடிச்சி நான்
தூக்கறதாெது ? ‘ என்று ெிைகிக்ஜகாண்டான் பிச்லசக்காரன்.

அந்த இலளஞன் தன் முயற்சியால் லககலள ஊன்றி ஒருொறு எழுந்து நின்றான். பிறகு
நிதானித்து, காலைப் பதனமாக ஊன்றி மறு காலை உயர்த்தும்பபாது தடுமாறி ெிை
இருந்தென், பிச்லசக்காரனின் பதாள்கலளப் பிடித்துக்ஜகாண்டு நின்றான். அென் பிடித்த
பெகத்தில் நிலைகுலைந்த பிச்லசக்காரன் சமாளித்தொறு, அப்ஜபாழுதுதான் அந்த
இலளஞனின் கால்கலளப் பார்த்தான். அலெ பார்ப்பதற்கு ஒழுங்காக இருப்பன பபான்று
பதான்றின. என்றாலும் கணுக்காைில், ஜதாலடகள் பசர்கின்ற இடம் முழுதும் — முைங்கால்
மூட்டுக்கள் உறுதியற்று நடுங்கிக் ஜகாண்டிருந்தன. முைங்காலுக்கு கீ பை நான்கு புறமும்
மடங்கும் தன்லமயுடன் கால்கள் ஜதாளஜதாளத்துச் சூம்பிக் கிடந்தன.சற்று
பநரத்துக்குமுன் தூரத்துப் பார்லெக்கு இரண்டடி உருெமாய்க் குறுகித் ஜதரிந்த அந்த
உருெம் நிலனவுக்கு ெந்தது பிச்லசக்காரனுக்கு. அந்த இலளஞன் நடக்க முடியாமல்
மண்டியிட்டுத் தெழ்ந்து ெந்திருக்கிறான் என்பலத யூகித்து, ‘இந்தாய்யா ‘ இந்த கம்லப
ெச்சிக்கிட்டு நடக்கிறியா ? ‘ என்று லகத்தடிலயக் ஜகாடுத்தான்.‘ஊஹஉம், முடியாது.
இப்பிடிபய ெர்பரன்…நீ நடந்தா நானும் ெருபென்… ‘ என்று அென் பதாள்கலள இறுகப்
பற்றியொறு கூறினான் ஜநாண்டி.ெியாதிக்காரன் பைசாகச் சிரித்தான்.

‘கம்பு இல்ைாம நானும் நடக்கமுடியாது…இருந்தாலும் சமாளிச்சிக்கிடைாம்னுதான்

குடுத்பதன்…லகயிபை கம்பு இருந்தா உன்லனத் தூக்கிக்கிட்டுகூட நடப்பபன்…ொ
பபாபொம் ‘ என்று லகத்தடிலயப் பூமியில் உறுதியாய் ஊன்றித் தாங்கித் தாங்கி நடந்த
ெியாதிக்காரனின் பதாளில் ஜதாங்குெலதப்பபால் பிடித்துக்ஜகாண்டு ஊனக் கால்கலளத்
தத்தித் தத்தி இழுத்தொறு நகர்ந்தான் ஜநாண்டி.‘ஐயா… ‘‘ம்…. ‘‘ஜராம்பப் பாரமா இருக்பகனா
?….உம்….உம்…பார்த்து…. ‘‘அஜதல்ைாம் ஒண்ணுமில்பை….பயப்படாம ொ… ‘‘இப்பிடி
எல்ைாருக்கும் பாரமா இருக்கப் பிடிக்காமத்தான்…பிடிக்காமத்தான்… ‘ என்று ெிம்மினான்
ஜநாண்டி.—உசிலரபய ெிட்டுடைாம்னு பாத்தியா ? ஏய்யா எப்பப்பார்த்தாலும் உன்லனப்
பத்திபய உனக்கு ஜநனப்பு ?… ‘‘என்னாபை எல்ைாருக்கும் கஷ்டம்தான்… ‘அெர்கள்
இருெரும் தட்டுத் தடுமாறிப் பபாய்க்ஜகாண்டிருந்தார்கள்.ஜநாண்டியும் ெியாதிக்காரனும்
நிைா ஜெளிச்சம் இறங்கிக் ஜகாண்டிருக்கும் திண்லணயில் படுத்திருந்தனர்.
ெியாதிக்காரன் பாதிபடுத்தும் பாதி படுக்காமலும் தூணில் சாய்ந்து கால்கலள
நீட்டிக்ஜகாண்டு பீடி புலகத்துக்ஜகாண்டிருந்தான்..‘பீடி குடிக்கிறியா ஐயா ? ‘‘பெண்டாம்;
பைக்கமில்லை… ‘ என்று குப்புறப் படுத்திருந்த ஜநாண்டி பதில் ஜசான்னான்.

திடாஜரன்று குப்புறக் கிடந்த முகத்லதத் திருப்பி ெியாதிக்காரலனக் பகட்டான் ஜநாண்டி:

‘கஷ்டத்துக்கு அப்புறம்தான் ஜசாகம்னு ஜசான்னிபய…எனக்கு இனிபம ஏது ஜசாகம் ?
ஜசாகபம ெராதுன்னு ஜதரிஞ்சும் எதுக்கு நான் இருக்கணும் ? ‘‘ஜசாகபம ெராதுன்னு
முடிவு ஜசால்ைறதுக்கு நீ யாரு ? கஷ்டம் ெரப் பபாவுதுன்னு நீயா முன்கூட்டிபய
 ஜெயகாந்தன் 51

ஜசான்பன ? அது திடார்னு ெந்தமாதிரி இது ெராதா ‘….அஜதல்ைாம் அென் பார்த்துச்

ஜசால்ைணும் ‘ என்று ொனத்லத பநாக்கிப் புலகலய ஊதினான்
பிச்லசக்காரன்.ெியாதிக்காரனுக்பக தான் ஜசான்ன பதில் ஜநாண்டியின் மனச்
சமாதானத்துக்குத்தான் என்று ஜதரிந்தது.‘சாகப் படாது ஐயா…அதான் ஒரு நாலளக்கு
எல்ைாருபம சாகப் பபாறபம ?… அதுெலரக்கும் இருந்துதான் சாெபம… ‘ என்று சமாதானம்
கூறினான். ‘அது சரி; நீ பாட்டுக்குச் சாகறதுக்கு ெந்துட்டிபய…உனக்கு தாயி, தகப்பன்,
குடும்பம்னு ஒண்ணுமில்ைியா ? என்லன மாதிரி அநாலததானா ? ‘ என்றான்
ெியாதிக்காரன்.‘அம்மா… ‘ என்று ஜபருமூச்ஜசறிந்தொறு எழுந்து உட்கார்ந்த ஜநாண்டி, சிை
ெிநாடிகள் ஜமளனமாய்த் தலை குனிந்திருந்துெிட்டு, ெிம்மி ெிம்மி அை ஆரம்பித்தான்.

‘ெருத்தப்படாபத ஐயா ‘ என்று ஆறுதல் கூறினான் பிச்லசக்காரன். முகத்லதத் துலடத்துக்

ஜகாண்டு ஜசான்னான் இலளஞன்.‘அபதா ஜதரியுது பாரு ‘ என்று ரயில்பெ லைனுக்கு
பநபர ெரிலசயாகத் ஜதரியும் சிை ெடுகளின்
ீ ஜகால்லைப்புறத்லதக் காட்டி, ‘அங்பகதான்
எனக்கு ெடு.
ீ அம்மா இருக்காங்க, தம்பி இருக்கான். தம்பிக்கிக் கல்யாணமாகிக்
ஜகாைந்லதகள்கூட இருக்கு. என்னாபைதான் யாருக்கும் உதெியுமில்பை,
சந்பதாஷமுமில்பை. நான் ெயித்திபை ெனித்ததிைிருந்து எங்க அம்மா என்லனச்
சுமந்துகிட்பட இருக்காங்க. அம்மாவுக்கு ஒபர நம்பிக்லக–எனக்கு காலு
ெந்திடும்னு…எப்பப் பார்த்தாலும் தம்பிகிட்பட ‘அந்த டாக்டலரப் பார்க்கணும்னு ‘ பணத்லத
ொங்கிக்கிட்டு டாக்டர்கலளப் பார்த்ததுதான் மிச்சம். அென் என்ன பண்ணுொன்
?…ெரெரத் தம்பியும் குடும்பஸ்தனாக மாறிப் புள்லளகளும் ஜபண்டாட்டியுமா
ஆனப்புறமும் நான் ஒரு ஜசாலமயா இருக்கிறதா ? எனக்காக அம்மாவும் தம்பியும் தினம்
சண்லட பபாடறாங்க…தம்பி பகாெத்திபை என்லன ஜநாண்டின்னு ஜசால்ைிட்டான். அம்மா,
‘ஓ ‘ ன்னு அழுதுட்டாங்க ‘ என்று ஜநாண்டி ஜசால்லும்பபாது ெியாதிக்காரனின் மனசில்,
ராமைிங்கசாமி மாதிரி காபதாரத்திபை முக்காட்டுத் துணிலயச் ஜசாருகிக்ஜகாண்டு
‘பரபதசி ‘ ன்னு கூப்பிடும் அந்த குரலும் முகமும் பதான்றின. நீட்டிய காைகளின்
முைந்தாள் முட்டுகலளப் பிலசந்துஜகாண்பட ஜசான்னான் ஜநாண்டி:‘பநத்து ஏபதா ஒரு
நாட்டு லெத்தியர் இந்தமாதிரிக் குலறஜயல்ைாம் தீத்து லெக்கிறார்னு யாபரா
ஜசான்னாங்க — அம்மா லகயிபை இருந்த காலச முந்தாலனயிபை முடிஞ்சுண்டு ‘ொடா ‘
ன்னு உசிலரொங்கி என்லன அலைச்சிண்டு பபாறப்ப நான் என்ன பண்ணுபென், ஜசால்லு,
சரின்னு அம்மா பதாள்பை ஜதாத்திண்டு பபாபனன். அந்த லெத்தியன் இருக்கிற இடம்
நாலு லமல் இருக்கு…பஸ்ஸிைதான் பபாகணும்…பபாபனாம்…அம்மா ஆலசயிபை,
ெைக்கம்பபாை இல்ைாம ஒபர தடலெயிபைபய மண்ணு ெிழுந்திட்டுது…என் காலைப்
பாத்துட்டு முடியாதுன்னுட்டான் அென்.

‘இென் ஒண்ணும் நல்ை லெத்தியன் இல்பை…ஊலர ஏமாத்தறென் ‘ னு என்லன

அலைச்சிண்டு பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு ெந்துட்டாங்க அம்மா… பஸ்ஸிபை ஒபர கூட்டம்… ‘ஒரு
நிமிஷம் பபச்லச நிறுத்திக் கண் கைங்க எங்பகா பார்த்தொறு ஜெறித்த ெிைிகளுடன்
ஜநஞ்சில் ஜபருகி, ஜதாண்லடயில் அலடத்த துயலர ெிழுங்கினான் ஜநாண்டி. அென்
ொழ்ெின் மீ து ஜகாண்ட ஜெறுப்புக்ஜகல்ைாம் எந்த ஒரு நிகழ்ச்சி காரணமாய் அலமந்து
 ஜெயகாந்தன் 52

அெலனச் சாெின் பீடத்துக்குக் ஜகாண்டு ெந்து தள்ளியபதா — அந்த நிகழ்ச்சி மனசில்

ஜதரிந்தது. அலத மனசால் பார்த்துக்ஜகாண்பட ெியாதிக்காரனிடம் ெிெரித்தான்
ஜநாண்டி.அந்த காட்சி –ஜெள்லளப் புடலெயுடுத்தி முக்காடிட்ட அந்த ெபயாதிகத் தாயின்
பதாலளப் பற்றி, தன்னுடைின் முழுப் பாரத்லதயும் அெள் பமபை சுமத்திக்ஜகாண்டு,
‘கட்டாபை பபாறென்; யாராபரா ஜசான்னாபளன்னு நம்பி ெந்பதன். இென் ஒண்ணும்
லெத்தியன் இல்பை; பில்ைி சூனியம் லெக்கறென்… நீ கெலைப்படாபதடா கண்ணா ‘ நான்
உன்லன அடுத்த மாசம் பெலூர் மிஷன் ஆஸ்பத்திரிக்கி அலைச்சிண்டு பபாயி… ‘ என்று
ஏபதா ஜசால்ை ெரும்பபாது, அெள் பதாளில் ஜநற்றிலயத் பதய்த்துக்ஜகாள்ெதுபபால்
கண்ண ீலரத் துலடத்துக்ஜகாண்பட ஜசான்னான் மகன்:–‘எனக்குக் ‘காைில்லைபய ‘ங்கற
கெலைகூட இல்பைம்மா; நீ எனக்காகப்படற சிரமத்லதப் பார்த்தாத்தான் ஜராம்பக்
கஷ்டமா இருக்கம்மா… ‘ என்று ெிம்முகின்ற குரபைாடு அெள் பதாளில் ஜநற்றிலயத்
பதய்த்துக்ஜகாண்பட இருக்கும்பபாது, பஸ் ெந்தது.‘கண்ணா, ஜகட்டியாப்
பிடிச்சுக்பகா…பாத்து, பாத்து…இபதா, இப்பிடி உட்காந்துக்பகா ‘ என்று மகலனச் சுமந்து
இழுத்தொறு பஸ்ஸில் அெள் ஏறுெதற்குள், முன்பக்கத்தில் டிக்கட் ஜகாடுத்துக்
ஜகாண்டிருந்த கண்டக்டர், ‘ஆச்சா ? எவ்ெளவு நாைி ? ‘ என்று அெசரப்படுத்தினான்.

ஒருொறு சிரமத்திற்குப்பின் பஸ்ஸில் ஏறியதும், எதிரில் இருந்த இருெர் உட்காரும்

ஸீட்டில் மகலனப் பக்கத்தில் அமர்த்திக் ஜகாண்டு உட்கார்ந்தாள் அம்மா.பஸ்
பபாய்க்ஜகாண்டிருக்கும்பபாது, அெனது தாய் பசலைத் தலைப்பிைிருந்த சில்ைலறலய
எடுக்கும்பபாது, அென் அகஸ்மாத்தாகத் திரும்பும்பபாது அெர்கள் ஸீட்டுக்கு பமபை
எழுதியிருந்த ‘ஜபண்கள் ‘ என்ற ொசகம் அென் கண்களில் பட்டது. அப்ஜபாழுது ஒரு
ஸ்டாப்பில் பஸ் நின்றது. அைகிய இளம் ஜபண்ஜணாருத்தி பஸ்ஸில் ஏறினாள். அெலளப்
பார்த்தொபற அருகில் ெந்தான் கண்டக்டர். ஜநாண்டி ஒரு ெிநாடி ஜபண்லணப்
பார்த்தான்; அெளது இடத்தில் தான் உட்கார்ந்திருப்பலத உணரும்பபாது அெனது
ஆண்லம உணர்ச்சி அெனுள் ரகசியமாக ெலதபட்டுக் ஜகாண்டிருக்கும் அபத சமயம்,
அலதக் ஜகால்லுெதுபபால் கண்டக்டரின் குரல் ஒைித்தது: ‘இந்தாய்யா ஆம்பபள ‘
ஜபாம்மனாட்டி நிக்கிறாங்க இல்பை ? ‘அந்த ஜநாண்டி திடாஜரன்று கால்கள் ெந்துெிட்டது
பபால் எழுந்து நின்றான். அென் எழுந்த பெகத்தில் அந்தப் ஜபண் அந்த இடத்தில்
உட்கார்ந்துஜகாண்டாள்.

எழுந்து நின்ற ஜநாண்டியின் கால்கள் நடுங்கின…‘ஐயா ‘…ஐயா ‘ ‘என்ற தாயின்

பரிதாபகரமான குரல் கண்டக்டலரயும், அந்த ஜபண்லணயும் பஸ்ஸிலுள்ள அலனெரின்
கெனத்லதயும் ஈர்த்தது. இன்ஜனாருெர் ஜசால்ைித்தன் காதால் பகட்கப் ஜபாறாத அந்த
ொர்த்லதலய அெபள ஜசால்ைபெண்டிய நிர்ப்பந்தம்… ‘ஐயா ‘ அென் ஜநாண்டி ஐயா ‘ நிக்க
முடியாலதயா ‘…. ‘ என்று ஜசால்ைிக் கண்களில் ெைிந்த கண்ண ீருடன் எழுந்து தன்
இடத்லதக்காட்டி, ‘கண்ணா, நீ இப்படி உக்காந்துக்பகாடா ‘ என்று ஜசால்லும்பபாது தடுமாறி
ெிை இருந்த மகன், தாயின் பதாலளப் பிடித்துக்ஜகாண்டு ஜசான்னான்; ‘இல்பைம்மா, நான்
நிப்பபன். ‘‘உன்னாபை முடியாது கண்ணா ‘ என்று அந்தப் ஜபண்ணின் பக்கத்தில் மகலன
உட்கார லெத்து அந்தத் தாய் நிற்கும்பபாது, அந்தப் ஜபண் எழுந்து அென் தாயிடம்
 ஜெயகாந்தன் 53

மன்னிப்புக் பகட்பதுபபால், ‘நீங்க உக்காருங்க அம்மா ‘ என்று ெற்புறுத்திக் ஜகஞ்சினாள்.

கண்டக்டரின் முகம் அழுெதுபபால் மாறிெிட்டது ‘ஸார், மன்னிச்சுக்குங்க, எனக்கு
முதல்பை ஜதரியலை ஸார்… ‘ என்று ஜநாண்டியிடம் குனிந்து ஜசான்னான். ஜநாண்டி
யாருக்கும் ஒன்றும் பதில் ஜசால்ைாமல், யார் முகத்லதயும் பார்க்காமல், பக்கத்தில்
அமர்ந்திருந்த தாயின் பின்னால் ஒரு குைந்லதலயப்பபால் முகம் புலதத்து, அழுலகலய
அடக்கி, ஜநற்றிலய அெள் பதாளில் பதய்த்துக் ஜகாண்பட இருந்தான்.பஸ் பபாய்க்
ஜகாண்டிருந்தது.

பஸ்ஸிைிருந்த எல்பைாரின் அநுதாபமும் அென் ஜநஞ்சில் கனபமற்றி அென் உயிலரபய

அரிப்பதுபபால்…—ஜநாண்டி ஜசால்ைிக் ஜகாண்டிருந்தலத எல்ைாம் ஜமளனமாய்க்
பகட்டொறிருந்த ெியாதிக்காரன் தன்லனப் பற்றிச் சிந்திக்க ஆரம்பித்தான்.‘இெனுக்கு
இன்னும் ெயசு இருக்கு, ொழ்க்லக இருக்கு… இெனுக்கு ஒரு கஸ்டம்னா
ெருத்தப்படறதுக்கு, உதெி ஜசய்யறதுக்கு உறவுக்காரங்க இருக்காங்க. இென் ொைணுன்னு
ஆலசப்படறதுக்கு அன்பான தாய் இருக்கா…இென் ஜநாண்டின்னு ஜதரிஞ்சு அன்பு காட்ட,
பரிதாபப்பட, பிரியம்காட்ட உைகபம இருக்கு….இென் எதுக்கு சாகணும் ? ‘ என்று ஆரம்பித்த
மனம் தன்லனப்பற்றி எண்ணும்பபாது…‘எனக்கு யார் இருக்கா ? எனக்கு ஒரு கஸ்டம்னா,
ெருத்தப்படறதுக்கு, உதெி ஜசய்யறதுக்கு உறவு இருக்கா ? உறவுங்ஜகல்ைாம்
உதறித்தள்ளி எத்தலனபயா காைம் ஆயிடுச்பச ? நான் ொளணும்னு ஆலசப்படற ெீென்
என்லனத் தெிர இன்ஜனாண்ணு உண்டா ? எனக்கு அன்பு காட்ட, பரிதாபப்பட,
பிரியங்காட்ட யார் இருக்கா ? உைகபம ஜெறுத்து முகம் சுளிச்சு என்லனப் பாக்குது ‘
என்ஜறல்ைாம் எண்ணி ஜமளனமாய் உட்கார்ந்திருந்தான் ெியாதிக்காரன்.

ஜநாண்டியின் இலமகலளத் தூக்கம் அழுத்த, அென் ஜகாட்டாெி ெிட்டான். அந்த சப்தம்

பகட்டு ெியாதிக்காரன் ஜநாண்டிலயப் பார்த்தான், ‘இந்தாய்யா, நீ
சாகப்படாது,….ஜசால்ைிட்படன். ஒனக்குக் காலு இல்பைங்கிற ஜநனப்பினாபைதான் நீ
கஸ்டப்படபற, மத்தெங்கலளயும் கஸ்டப்படுத்தபற. ‘‘நான்தான் ஜசால்பறபன, எனக்குக்
காைில்ைாம மத்தெங்களுக்குத் தான் பாரமா இருக்பகபன ‘ எங்கம்மா
லெத்தியனுக்குன்னு தம்பிலயப் பணம் பகக்கறப்பபா அெங்க ஜரண்டு பபருக்கும்
என்னாபை எவ்ெளவு சண்லட ‘ எவ்ெளவு ெருத்தம் ‘ ‘ என்று ஜநாண்டி ஜசால்ை,
குறுக்கிட்ட ெியாதிக்காரன், ‘ஆமாய்யா, நீ சதாபநரமும் உங்கம்மா பதாலளப் புடிச்சுத்
ஜதாங்கிக்கிட்பட இருந்தா அப்படித்தான் சண்லட ெரும். காலு இல்ைாட்டிப்பபானா
என்னாய்யா ? லகயாபை இந்த உைகத்லதபய ெலளக்கைாபம ‘ ொழ்றத்துக்குக் காலும்
லகயும் பெணாமய்யா. நல்ை மனசு பெணும், அறிவு பெணும். மனுசபனாட அறிவு
யாலனலயக் காட்டிலும் சிங்கத்லத காட்டிலும் ெலுொனது. இல்பைங்கறதுக்காகச் ஜசத்து
இருந்தா மனுச சாதிபய பூண்டத்துப்பபாயிருக்கும்.

காலு இல்ைாட்டி அது இல்ைாத் ஜகாலறலய மாத்திக்கிட்டு எப்படி இருக்கிறதுன்னு

பயாசிக்க ஆரம்பிச்பசன்னா, காலு இருக்கிறங்கலளக்காட்டிலும் நீ பெகமா ஓடிடமாட்டியா
?‘மனுசனுக்கு ஜரக்லக இருந்திருந்தா அெனும் பறந்துகிட்டிருப்பான். ஜரக்லக
இல்ைாததனாபைதான் ‘ெிர்ரு ெிர்ரு ‘ ன்னு இப்ப ஏபராப்பளன்பை பறக்கிறான். இன்னும்
 ஜெயகாந்தன் 54

மானத்துபை எங்ஜகங்பகபயா பபாயி என்ஜனன்னாத்லதபயா புடிக்கிறான். இல்பைன்னு

சாெறதா ? உங்கம்மாபெதான், என் மகனுக்குக் காலு இல்ைாட்டி என்னா, என்ஜனன்னா
காரியம் பண்றான்னு ஜநலனக்க ஜெச்சிட்டியினா அவுங்க ஏன் உன் தம்பிகிட்பட பபாயி
ெம்புக்கு நிக்கப் பபாறாங்க ? நீ என்னா என்லன மாதிரி தீராத பநாயாளியா ? நாபன
ொைறப்பபா நீ சாகப்பபாபறங்கறிபய… ‘ என்று ஜசால்லும்பபாது ெியாதிக்காரனின்
ஜதாண்லட அலடத்தது. அெனது பபச்சால் ெியாதிக்காரனின் ஜநஞ்சிைிருந்து,
ொைபெண்டுஜமன்ற ஆலச, ொை முடியும் என்ற நம்பிக்லக ஜநாண்டியின் இதயத்தில்
ஜதாற்ற ஆரம்பித்தது. ஜநாண்டி புதியபதார் நம்பிக்லகயுடன் தலை நிமிர்த்தி
ெியாதிக்காரலனப் பார்த்தான். ெியாதிக்காரன் ஜதாடர்ந்தான்.‘நீ என்னபமா ஜசால்றிபய,
பஸ்ஸிபை உன்லன எந்திரிக்கச் ஜசான்னான், அப்புறம் உட்காரச் ஜசான்னான்னு…
அதுக்காக உன் மனசு கஸ்டப்பட்டது, நாயந்தான்.

பதா, என்லனப்பாரு. என்லன அந்த பஸ்ஸிபை ஏறவுடுொனாய்யா ? நீ என்லனப் பகல்பை

பாத்தா இப்பிடி பக்கத்திபை உக்காந்து பபசக்கூட மாட்பட, பதா… ஜெளிச்சத்திபை பாரு
இந்தக் லகலய ‘ என்று தன் குலறபட்ட லககலள பமபை இருந்த பகாட்லட இழுத்து
ெிட்டுக் ஜகாண்டு நிைா ஜெளிச்சத்தில் நீட்டி ெிம்மினான்: ‘இந்தக் லக ஜகாஞ்ச
நாலளக்கு முன்பன முழுசா இருந்தது. உனக்குக் காலு இல்பை– அவ்ெளவுதான். எனக்கு
இருக்கிறஜதல்ைாம் ஜகாஞ்சம் ஜகாஞ்சமா இல்ைாமாப் பபாயிக்கிட்பட இருக்கு… இந்தக்
லகயாபை முந்தாநாளு ஒரு ஜகாைந்லதலயத் தூக்கிட்படன். ஜகாைந்லதலயத்
தூக்கணும்கிற ஆலசயினாபையா தூக்கிபனன் ? சீ அந்த ஆலச எனக்கு ெரைாமா ?
தண்டொளத்திபை ெந்து நிக்குபத, ரயிலு ெர்ர பநரமாச்பசன்னு பதறித்தூக்கிட்படன். நான்
ெியாதிக்காரந்தான். என் உடம்பிபை ஜசாரலணன் அத்பத பபாயிடுச்சி. ஆனாலும் ஒரு
குைந்லதலய தூக்கபறாம்கிற ஜநலனப்பிபைபய என் மனம் சிைிர்த்துப் பபாச்சு… ஆனா,
ஆனா…. அதுக்காக அந்தப் ஜபத்தெங்க என்லன அடிக்க ெந்துட்டாங்க, ஜதரியுமாய்யா ?…
மனுசனாப் ஜபாறந்தும், மனுசனுக்குள்ள எந்தச் ஜசாகத்லதயும், எந்த உரிலமலயயும்
அநுபெிக்க முடியாம் நான் ொைபறபன… ஒரு பிசாசு மாதிரி தனியா குந்திக்கிட்டு,
ொைறதா ஜநனச்சி என்லனபய ஏமாத்திக்கிபறபன ‘ என்று ஜசால்லும்பபாது ஜகாஞ்சம்
ஜகாஞ்சமாக ெிம்ம ஆரம்பித்து ெிக்கிெிக்கி அழுதான் ெியாதிக்காரன்.

சற்று பநரத்திற்குப்பின் கண்கலளத் துலடத்துக் ஜகாண்டு ஒரு ெரண்ட சிரிப்புடன்

ஜசான்னான்:‘ஆமா, ஜபத்தெங்களுக்குத் ஜதரியும் புள்லள அருலம…. சாலெக் காட்டிலும்
ஜகாடியது இல்லையா, இந்த பநாயி ? அப்புறம் ெிஷயத்லதச் ஜசான்னப்புறம் ஒருமாதிரி
சமாதானம் ஆனாங்க…அப்பக்கூட, ‘ஒரு ஜகாரலு, எங்கலளக் கூப்பிட
பெண்டியதுதாபன…நீயா தூக்கறது ? ‘ன்னு பகட்டிச்சி —அந்த அம்மா. ‘நீங்க ஜசால்றது
நாயந்தான். ஜதரியாம ஜசஞ்சிட்பட ‘ ன்னு மன்னிப்பு பகட்டுகிட்டு ெந்பதன், ஏன்னா, இது
ஜபால்ைாத பநாயி, மனுசனுக்கு ெரக்கூடாது; ஆரம்ப காைம்னா தீத்துடைாம். இது ஜராம்ப
முத்தின பகஸஉ ‘ இனிபம ஜகாலறயாது; பரவும். மத்தெங்க ொக்கிரலதயாத்தான்
இருக்கணும். ஒரு தாய்க்குத் தன் குைந்லத ஜசத்தாலும் பரொயில்பை; இந்த பநாய்ெரப்
ஜபாறுக்கமாட்டா ‘ என்று அென் தன்லனயுணர்ந்து தனக்குள் முனகுெதுபபால்
 ஜெயகாந்தன் 55

பபசினான்.சிை நிமிஷ ஜமளனத்துக்குப் பிறகு ஜநாண்டி இரண்டாெது முலற ஜகாட்டாெி

ெிட்டான்.‘தூக்கம் ெருதா ? படுத்துக்க, ஐயா ‘ தூங்கர்து ஜராம்பச் ஜசாகம். ஜசத்தாத்
தூங்கமுடியாது, பகட்டுக்க, ஜபாழுது ெிடிஞ்சி ஜபத்த மகராசிக்குப் புள்லளயாப் பபாய்ச்
பசரு ‘ உனக்கு நான் கலடசியாச் ஜசால்றது இதுதான்: காலு இல்பைன்னு ஜநனச்சி நீ
யாருக்கும் பாரமா இருக்காபத. இப்ப யாபராட துலணயுமில்ைாம எப்பிடி சாக ெந்திபயா,
அந்த மாதிரி ொைப் பபா. அதிபை ஒண்ணும் ஜெக்கப்படபெணாம்.

உன்லனபய பாத்து உங்கம்மா மகிழ்ந்து பபாொங்க, பாரு… ‘ என்று, அலணந்திருந்த

கலடசிப் பீடிலயப் பற்ற லெத்துக் ஜகாண்டான் ெியாதிக்காரன். படுத்த சற்று
பநரத்துக்ஜகல்ைாம் ஜநாண்டி தூங்கிப் பபானான். ெியாதிக்காரன் தூக்கம் ெராமல், கீ பை
கிடந்த துண்டுப் பீடிகலளப் ஜபாறுக்கிப் பற்றலெத்துக் ஜகாண்டு தூணில் சாய்ந்து
ொனத்லத ஜெறித்தொறு உட்கார்ந்திருந்தான்.‘அபதா, ஜராம்ப தூரம் தள்ளி ெந்திருச்பச
சப்தரிஸி மண்டைம்…நாலு நச்சத்திரச் சதுரத்திக்கு ஓரமா, ொலு மாதிரி இருக்கற
மூணுக்கு நடுொபை, ஓரத்திபை, ஆமாமா, அருந்ததி…அருந்ததிலயப் பார்த்தெனுக்கு ஆறு
மாசத்துக்குச் சாெில்பை ‘ அடிச் ஜசருப்பாபை ‘ இன்னும் ஆயுசு அதிகம் பெணுமா என்
கட்லடக்கி ? ‘ என்று ெிரக்தியும் பெதலனயும் குலைய முனகிக்ஜகாண்ட ெியாதிக்காரன்,
லகயிைிருந்த பீடிலயத் தலரயில் நசுக்கித் பதய்த்தான். அென் பார்லெ சப்தரிஷி
மண்டைத்லத ஜெறித்தது.ெிடிந்து ஆறு மணிக்கு ெடக்பக பபாகும் பார்சல் ெண்டியின்
அெைமான கூக்குரல் பகட்டு, சத்திரத்துத் திண்லணயில் தூங்கிக்ஜகாண்டிருந்த ஜநாண்டி
கண் ெிைித்தான்.அெனருபக ெியாதிக்காரனின் கலற படிந்த கந்தலும், பளபளப்பான புதிய
தகரக் குெலளயும் தனியாகக் கிடந்தன. அங்பக ஈக்கள் ஜமாய்த்தன.தூரத்தில், நீண்டு
ஜசல்லும் இருப்புப் பாலதயின் ெலளந்து திரும்பும் எல்லையில் புலக கக்கி அழுதொறு
பார்சல் ெண்டி நின்றிருந்தது ‘ அங்கு மனிதர்கள் ஜமாய்த்துக் ஜகாண்டிருந்தனர்.

‘இங்பக சுத்திக்கினு இருப்பாபன — அந்தப் ஜபருெியாதிக்காரன், ரயிலு முன்னாடி பபாயி

ெிழுந்துட்டான் ‘… ‘‘அென் எனக்கு ொைக் கற்றுக் ஜகாடுத்தான்; நான் அெனுக்குச் சாகக்
கற்றுக் ஜகாடுத்பதன். அென் என்லனச் சந்திக்காமல் இருந்திருந்தால் ? ‘ –ஜநாண்டியின்
கண்கள் கைங்கின.‘அந்த இடத்தின் ராசிபயா ?–தன்லனபய காவு தந்து இன்ஜனாரு
ெிபத்து ஏற்படாமல் தடுக்க முயற்சிபயா ? அென் பமனியிைிருந்ததா பயங்கர ஜதாத்து
ெியாதி ?…இல்லை; என் மனசில் பதான்றியபத—தற்ஜகாலை ஜசய்து ஜகாள்ளபெண்டும்
என்ற எண்ணம் –அந்த ‘ொழ்க்லகயின் ஜெறுப்பு ‘ த்தான் பயங்கர ெியாதி…அதற்கு அென்
பைியாகிெிட்டான். ‘திடாஜரன்று ஜரயில்பெ லைனுக்கு அப்பால் ெரிலசயாகத் ஜதரியும்
ெடுகளின்
ீ ஜகால்லைப்புறக் கதவுகலளத் திறந்து பெடிக்லக பார்த்துக்
ஜகாண்டிருந்பதாரின் நடுபெ இருந்து, ‘ஐபயா ‘ கண்ணா ‘ ‘ என்ற அைறல் ரயில்பெ
லைனுக்கு அப்பால் ஜெகு தூரத்திைிருந்த ஜநாண்டியின் ெயிற்லறக் கைக்கியது.‘அம்மா ‘
நான் இருக்கிபறன்….அம்மா ‘ ‘ என்று பகாஷித்தொறு பெகமாய்த் தெழ்ந்பதாடினான்
அெள் மகன்.‘மகபன ‘….மகபன ‘… ‘ என்று ரயில்பெ லைன் பமட்டின் மீ து ெிழுந்து புரண்டு
ஜகாண்டிருந்த அென் தாய் ‘நான் இருக்பகன் ‘ என்ற குரல் பகட்டு அெலனப் பார்த்து
ஒன்றும் புரியாமல் அடி ெயிற்லறப் பிடித்துக் ஜகாண்டு கண்ண ீருடன் சிரித்தாள். பிறகு,
 ஜெயகாந்தன் 56

‘யார் ஜபத்த மகபனா ‘ ‘ ரயில் சக்கரத்லதப் பார்த்து அழுதாள்.அெள் அருபக ெந்த அெள்
மகன் அெள் பதாளில் முகம் புலதத்து ஜநற்றிலயத் பதய்த்து அழுதுஜகாண்பட
ஜசான்னான்: ‘அம்மா ‘ நான் இருக்பகம்மா…அது உன் மகனில்பை… அது. அந்த
மனுஷன்…அென் ஜசத்திருக்கக் கூடாது அம்மா….ஆ ‘…. ‘ என்று ஜபருங்குரைில் கதறி
அழுதான் ஜநாண்டி.

நிக்கி
ஜசம்படெக் குப்பம். இரண்டு நாளாக மலை பெறு. ஒபர சகதி. ஈரம்.ஒரு தாழ்ந்த
குடிலசயின் பின்புறம். இரண்டு குடிலசகளின் நடுபெயுள்ள இலடஜெளியில் அவ்ெிரு
கூலரகளின் ஓலைகளும் அந்த இடத்தில் பசர்ந்து ஒரு கூலரயாகி, ஒரு சிறு திட்டில்
ஈரம் படாமல் காய்ந்த மிருதுொன புழுதி மண்லணக் குெித்து நடுெில் குைி பரத்தியது
பபான்ற இடத்தில் இரண்டு நாட்கள்ெலர ஐந்து நாய்க்குட்டிகலள பிரசெித்த ஒரு
குப்பத்து நாய் மடிலயத் தலரயில் பதய்த்துக் ஜகாண்டு தாய்லம ஜபருமிதத்துடன் ‘பாரா’
ஜகாடுத்துத் தன் குட்டிகலளப் பாதுகாெல் ஜசய்தொறு கிடந்தும் திரிந்தும் அலைந்து
ஜகாண்டிருந்தது. காலையிைிருந்து காபணாம்!இனிபமல் அந்த நாய் ெராது என்று
ஜசய்திலயக் குப்பத்துச்சிறுென் ஒருென் எல்பைாருக்கும் அறிெித்தான்.” ஐஸவுஸாண்பட
பஸ்பை அடிபட்டு அந்த நாய் கூய் கூயாப் பூட்ச்சி.”இந்த அறிெிப்புக்குப் பிறகு குப்பத்துச்
சிறுெர்கள் லதரியமாக இந்த குட்டிகலளத் பதடி ெந்தனர். ஆளுக்கு ஒரு குட்டிலய
எடுத்துக் ஜகாண்டபின் கலடசியாக ஒன்லறமட்டும் எல்பைாரும் நிராதரொக ெிட்டுப்
பபாய்ெிட்டார்கள். அதன் நிறம் கறுப்பு, இரண்டு காதுகளிலும் ொைிலும் மட்டும்
ஜெள்லளத் திட்டுக்கள். “சீ! அது ஜபாட்டடா!” என்று அதலன அெர்கள் ொதிப்பிரஷ்டம்
ஜசய்ெதுபபால் ெிட்டுச் ஜசன்றனர்.அந்தப் ஜபட்லட நாய்க்குட்டி ஒரு புழுமாதிரி
நாஜளல்ைாம் சிணுங்கியொறு புழுதியிலும் சகதியிலும் ஜநளிந்து ஊர்ந்து ஜகாண்டிருந்தது.

கண்லணத் திறந்து முதல் முலறயாக உைலகப் பார்த்தது. பசியால் சிணுங்கிச் சிணுங்கி

அழுதது. தான் கெனிக்க யாருமில்ைாத அநாலத நாய் என்று புரிந்து ஜகாண்டுெிட்டது
மாதிரி, நடக்கக்கூடப் பயிைாத அந்த நாய்க்குட்டி கால்கலளத் தலரயில் இழுத்து இழுத்து
நலட பைகியபபாபத தனது ெீெித யாத்திலரலய பமற்ஜகாண்டது. அந்தத் தாழ்ந்த இரண்டு
குடிலசகளின் நடுபெ இருந்து ஜெளிபய ெந்து ஈரமும் சகதியுமான குப்பத்துத் ஜதருெில்
அது புரண்டு புரண்டு நடந்த காட்சிலயச் சிறுெர்கள் கூடி ரசித்தனர்.அது தனக்கு ஓர்
எெமானலன அெர்கள் மத்தியில் யாசிப்பது மாதிரி அெைமாக அழுதது. அெர்களூம்
அதற்குப் பரிதாபப்பட்டனர். ஒரு குடிலசயின் திண்லணயில் அதற்குப் புகைிடம் தந்து
கஞ்சித் தண்ண ீர், பசாறு, டீ என்று படிப்படியாகத் தங்களின் தரித்திரத்லத அதற்கும்
அறிமுகம் காட்டினர்.இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு சிறுெர்களுக்கு இந்த நாய்
ெிலளயாட்டுச் சைித்துப் பபாயிற்று. அந்தக் குடிலசக்குச் ஜசாந்தக்காரி இந்த நாலயக்
கண்டு, அதன் மீ து பூசிக் கிடக்கும் பசறும் சகதியும் அதற்பக ஜசாந்தம் பபான்றும், அது
அந்தத் திண்லணயின் மூலைலய அசுத்தப்படுத்துகிறது என்றும் பகாபித்து,
ெிளக்குமாற்றால் குப்லபலயக் கூட்ட ெந்தெள் நாலயயும் பசர்த்துக் கூட்டித்
 ஜெயகாந்தன் 57

திண்லணயிைிருந்து ஜதருவுக்குத் தள்ளினாள். அது கத்தி அைறியொறு தலைகீ ைாகப்

புரண்டு திண்லணயிைிருந்து ஜதருெில் ெசி
ீ ெிழுந்தது.ெிழுந்த பெகத்தில் ெசமாக
அடிபட்டது.

நாய்க்குட்டி ஜபருங்குரைில் அழுதொறு புரண்டு எழுந்து ஒரு காலை மட்டும் ஜநாண்டி

ஜநாண்டி இழுத்தொறு தனது பயணத்லதத் ஜதாடர்ந்தது.ஜகாஞ்ச தூரம் நடந்ததும்
கத்துெலத நிறுத்திக் ஜகாண்டு, ெிதிலய ஜநாந்துஜகாண்டு பபாெது மாதிரி ஜமளனமாய் –
காலை இழுத்துக் ஜகாள்ளாமல் ஜகாஞ்சம் சரியாகபெ – நடக்க ஆரம்பித்தது. பயந்து
பயந்து குடிலச மண் சுெலர ஆதாரமாகக் ஜகாண்டு நடந்து குப்பத்தின் எல்லைக்கும்
ஜமயின் பராட்டுக்கும் குறுக்பக உள்ள நாற்றச் சாக்கலடப் பாைத்தருபக ெந்து ெிட்டது.
அதற்கு பமல் திலச புரியாமல் அலர நாள் பயாசலனயில் அங்பகபய கிடந்து உறங்கி
ெிைித்துக் கத்திக் கத்திக் குரல் பதய்ந்த பிறகு லதரியமாகப் பாைத்லதக் கடந்து ஜமயின்
பராட்டுக்கு ெந்தது.ஜபரிய கட்டிடங்கள் நிலறந்த ெதி.
ீ ராட்சஸத்தனமாய்ப் பஸ்களும்
ைாரிகளூம் ஓடிக்ஜகாண்டிருக்கின்றன. ென சந்தடி மிகுந்திருக்கிறது. அந்தச் சின்னப்
ஜபட்லட நாய் லதரியமாக ெதியின்
ீ குறுக்பக நடந்தது. இவ்ெளவு ஜபரிய பிரபஞ்சத்தில்
மனிதன் என்ன என்ன சாகசங்கலள எவ்ெளவு ஆர்ெத்பதாடு நடத்திக் காட்டுகிறான்!
இந்த நாய் இந்தத் ஜதருெில் நடக்கக்கூட கூடாதா என்ன? நடந்தது.ஒரு மாடி பஸ்
ெந்தது. அந்த டிலரெர் நல்ை மனுஷன். இந்தச் சிறிய நாய்க்காக அந்த ஜபரிய
பஸ்லஸபய சிை ெிநாடி நிறுத்தினான். அது குறுக்பக நடந்து பபானபிறகு, ‘ எவ்ெளவு
சின்ன நாய்! அடிகிடிபட்டுச் சாகப்பபாகுது.

நமக்கு ஏன் அந்தப் பாெம்!” என்று அதற்காக ெிசனம் ஜகாண்டென் மாதிரி

அலதப்பார்த்துக் ஜகாண்பட அந்தப் ஜபரிய பஸ்லஸத் திருப்பினான.நாய் பராட்லடக்
கடந்துெிட்டது. பிறகு எங்பக பபாெது? எங்காெது பபாகபெண்டியதுதாபன?
பபாயிற்று.ஜமயின் பராட்லடக் கடந்து குப்பம் மாதிரி இல்ைாத ஆனால் குப்பத்துத் ஜதரு
பபான்றபதயான ஒரு குறுகிய ஜதருெில் நடக்லகயில் அதன் எதிபர ஒரு இலை ெந்து
ெிழுந்தது. இலை ெிழுந்ததும் அதற்காகப் பாய்ந்பதாடுெதற்கான அநுபெபமா அறிபொ
அதற்கு இன்னும் ெராததனால் ‘ஜபாத்’ ஜதன்ற சத்தத்துக்குப் பயந்து பின்னால் பதுங்கியது
அது. பதுங்கியபதா, பிலைத்தபதா!ஒரு ஜபரிய நாய் அந்த இலைலய பநாக்கி நாலு கால்
பாய்ச்சைில் ெந்து ஜகாண்டிருந்தது. இந்தக் குட்டிக்கு அது தன் இனத்லதச் பசர்ந்தது
என்று புரிந்து ஜகாள்ள முடியாத அளவுக்கு அது ஜபரிதாகவும் மூர்க்கமாகவும்
இருந்ததனால் இது பதுங்கிக்ஜகாண்டு அலத அச்சத்பதாடு பார்த்தது. அந்த இலையில்
இருப்பது சாப்பிடத் தகுந்தது என்பலதச் சுெபராரமாகப் பதுங்கிக்ஜகாண்டு பார்த்ததனால்
இந்தக் குட்டி புரிந்துஜகாண்டது.ஆனாலும் இந்தக் குட்டிக்குப் பசி ெந்தபபாது எதிபர
இலை ெிழுந்தும், இலை ெிழுந்தபபாஜதல்ைாம் பபாட்டிக்கு மூர்க்கமாக பமாதிச்
சாடிக்ஜகாண்டு ஜபரிய நாய்கள் ெந்ததனால், இலையில் இருப்பலதச் சாப்பிடைாம் என்று
அறிவு ெந்தும் அலத அநுபெமாக்கிக் ஜகாள்ள ொய்ப்பு ெரெில்லை.ஆனால் பசி மட்டும்
ெந்துஜகாண்பட இருந்தது.
 ஜெயகாந்தன் 58

மலையிலும் குளிரிலும் முனகி அழுதொறு ஜதரு ஓரங்களில் ஓடும் சாக்கலட அருபக

பபாட்டிக்கு யாரும் இல்ைாததனால் ஜபாறுக்கித் தின்று உைன்றுஜகாண்பட அந்தக் குறுகிய
ஜதருெில் சிை நாட்கள் இந்த நாய் ொழ்ந்தது.பின் ஒரு நாள் ஜெயிைடித்தபபாது
உடம்பின் ஈரம் காய்ந்து, அழுகலையும் கைிலெயும் தின்று உடம்பில் ஏறிய பைத்தால்
ஜகாஞ்சம் ஜதம்பும் ெளர்ச்சியும் ஜபற்றிருந்த இந்தக் குட்டி அந்தக் குறுகிய
ஜதருெிைிருந்து பெஜறாரு ஜபரிய ஜதருவுக்கு தனது யாத்திலரலயத் ஜதாடங்கிற்று.அந்த
நாலள இந்த நாய்க்கு ஒரு பசாபன தினம் என்று ஜசால்ை பெண்டும்.அழுது அடம் பிடித்த
ஒரு குைந்லதலய அதன் தாய் மல்லுக்கட்டி எங்பகபயா தூக்கிக்ஜகாண்டு
பபாகிறாள்.குைந்லத பிடிொதமாய் அெள் பிடியில் அடங்காமல் திமிறித் திமிறித் தாயின்
இடுப்பிைிருந்து நழுெி நழுெி ெைிகிறது.ஒரு லகயில் சிபைட்டும் லபயும்
லெத்துக்ஜகாண்டு அந்தத் தாய் அந்தக் குைந்லதலய ஒரு லகயால் சமாளிக்க
முடியாமல் லெது அடிக்கிறாள். அடம் பிடித்த குைந்லத அைறி அழுகிறது.

அழுகிற குைந்லதலய அெள் சமாதானம் ஜசய்து ஜகாஞ்சுகின்ற பெலளயில் இந்தக் குட்டி

அங்பக பபாய் பசர்ந்தது. இந்த நாலய பெடிக்லக காட்டி அந்தக் குைந்லதலயத் தாய்
சமாதானப்படுத்தினாள்.இப்பபாது அந்தக் குைந்லத இந்த நாய் பெண்டுஜமன்று அடம்
பிடித்தது.அந்த மனித பநசத்லதப் புரிந்துஜகாண்ட இந்த அநாலத நாய் குலைந்து ொலை
ஆட்டிற்று.நல்ை பெலள. மலையில் நலனந்தும் ஜெயிைில் உைர்ந்தும் இது சுத்தமாக
இருந்தது. பநற்றுெலர இது தின்ற அழுகலும் கைிவும் மனிதர்களுலடயதுதாபன!
நாய்க்குட்டிலய எடுத்து முத்தம் ஜகாடுத்துக் குைந்லதயிடம் ஜகாஞ்சி அதன் லகயில்
ஜகாடுத்தாள் தாய்.இந்த நாய் ஜென்ம சாபல்யம் அலடந்தது.சிைகாைம் அந்த ெட்டின்
ீ
திண்லண தூணில் சணல் கயிற்றால் கட்டப்பட்டுக் குைந்லதயின் காட்சிப் ஜபாருளாகவும்
ெிலளயாட்டுச் சாமானாகவும் அது ெளர்ந்தது. அதற்கு அந்தக் குைந்லத தன்மைலையில்
‘பப்பி’ என்பறா ‘நிக்கி’ என்பறா பபரிட்டது.இப்பபாது பார்லெக்குப் ஜபரிய நாய் மாதிரி
உருெம் ஜகாண்டிருந்த அந்தப் ஜபட்லட நாய் நிக்கி, ஒரு நாள் அந்த ெட்டு
ீ எெமானி
ஜெளியில் பபானபபாது நன்றியுணர்ச்சியுடன் அெலளத் ஜதாடர்ந்து ஓடிற்று. அெள்,
“ெட்டுக்குப்
ீ பபா!” என்று எத்தலனபயா முலற ெிரட்டியும் குைந்லதமாதிரி பபாக்குக்
காட்டியும் ஒளிந்து ஒளிந்தும் அெலளத் ஜதாடர்ந்து ொலை ஆட்டிக் ஜகாண்டு துள்ளித்
துள்ளி ஓடிற்று. அப்படி அெள் தன்லன ெிரட்டுெதும் அெள் ெிரட்டியவுடன் சிை அடிகள்
ஓடிப் பின்பு திரும்பிப் பார்த்து, அெலளத் ஜதாடர்ந்து ஓடிப் பிடிப்பதும் நிக்கிக்கு
ஆனந்தமான ெிலளயாட்டாக இருந்தது. அந்த அம்மாவுக்கு பெலை இல்லையா என்ன?
கலடசியில் ‘ெட்டுக்குப்
ீ பபாய்ெிடும்’ என்ற நம்பிக்லகபயாடு அெள் பஸ்ஸில் ஏறிப்
பபாய்ெிட்டாள்.

ஜகாஞ்சதூரம் பஸ்லஸத் ஜதாடர்ந்து நாலுகால் பாய்ச்சைில் ஓடிற்று நிக்கி. அந்த ஜநடிய

சாலையில், பிடிக்க முடியாத, எட்ட முடியாத பெகத்பதாடு ெிைகி ெிைகி எெமானிபயாடு
ஜெகுதூரத்தில் பபாய் – கலடசியில் அந்தத் திருப்பத்தில் பார்லெக்கும் மலறந்து ெிட்டது
பஸ். ஏபதா ஒரு குருட்டு நம்பிக்லகயில் பஸ் மலறந்த பிறகும் அந்தத் திருப்பம்
ெலரக்கும் ஓடிற்று நிக்கி.பஸ்லஸக் காபணாம்! பெறு பெறு பஸ்களூம் கார்களூம்
 ஜெயகாந்தன் 59

மனிதர்களூமாகப் ஜபரும் சந்தடி நிலறந்திருந்தது அந்த ெதியில்.

ீ ெட்டுக்குத்
ீ திரும்ப
மனம் ஜகாண்டு நிக்கி ெந்த ெைிபய ஓடி ெரைாயிற்று. ெரும் ெைியில் ஒரு சிறிய
சந்து.அங்பகயிருந்து மசால்ெலட ொசலன எண்ஜணய்க் கமறலுடன் ெசிற்று.
ீ நிக்கி சற்று
நின்று காதுகலள உயர்த்தி, பெர்லெயின் ஈரம் துளித்த நாசி ெிரிய ொலட பிடித்தது.
மகிழ்ச்சியுடன் ஒரு துள்ளைில் சந்துக்குள் நுலைந்தது.ஒரு கிைெி, மரத்தடியில் அடுப்லபச்
சுற்றிலும் தகர அலடப்பு லெத்து ெலட சுட்டுக் ஜகாண்டிருக்கிறாள். பக்கத்திலுள்ள
குப்லப பமட்டில் ஏறிப் படுத்துக்ஜகாண்டு மிகுந்த சுொரசியத்துடன் ெலட ொசலனலய
ொயில் நீஜராழுக அநுபெித்துக் ஜகாண்டிருந்தது நிக்கி. எப்பபாதாெது ஒரு ெலடயில்
ஜகாஞ்சம் பிய்த்துத் தன்னிடம் எறிய மாட்டாளா என்ற கற்பலனபயாடு அெலளபய தன்
எெமானியாகப் பாெித்து ொைாட்டிற்று.ஏபதா ஒரு சமயம் அெளும் ஒரு சிறு துண்டு
ெலடலய நிக்கியிடம் ெசி
ீ எறிந்தாள்.

சந்பதாஷம் தாங்கெில்லை நிக்கிக்கு. ஒரு சுற்றுச் சுற்றிப் பரெச நடனம் ஆடிற்று. அந்த
ெலடத் துண்லடத் தின்னாமல் தலரயில் பபாட்டு, இரண்டடி பின்னால் நகர்ந்து அதன்
அைலக ரசிப்பது மாதிரி பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்தது. அதற்குள் யாபரா அந்த ெலடத்
துண்லட அபகரிக்க ெந்துெிட்ட அெசரத்பதாடு, அந்தக் கற்பலன எதிரியிடம் பபாட்டி
பபாட்டுக் ஜகாண்டு ஓடி ெந்து தன்னுலடய ஜபாருலள ஸ்ெகரிக்கும்
ீ அெசரத்பதாடு
அலதக் கவ்ெியது. மறுபடியும் பபாட்டியில் ெயித்த ஆனந்தத்தில் ொயில் கவ்ெிய அந்த
ெலடத் துண்லடக் கீ பை பபாட்டுச் சுற்றிச் சுற்றிப் பரெச நடனமாடிச் சுைன்றது.திடீஜரன
மலை ஜபய்தது. கிைெி அடுப்லபயும் பிற சாமான்கலளயும் அெசர அெசரமாகத் தூக்கிக்
ஜகாண்டு பக்கத்திைிருந்த ெட்டின்
ீ திண்லணக்கு ஓடினாள். நிக்கியும் மலைக்காக அந்தத்
திண்லணபயாரமாக ஒதுங்கி நின்றது. நல்ை மலை சடசடத்துப் ஜபய்து சற்று பநரத்தில்
ஓய்ந்தது. மலை நின்ற பின் ஜதருெில் ெனங்கள் நடமாடினார்கள். பள்ளிக்கூடத்திைிருந்து
பிள்லளகள் திரும்பின.நிக்கிக்குத் தன் எெமானியும் தனக்குப் பபரிட்ட அந்தப் பாப்பாவும்
நிலனவுக்கு ெந்தனர். பாப்பாெின் நிலனவு ெந்ததும் அதற்கு ஒரு ெிநாடி கூட அங்பக
கால் தரிக்கெில்லை. பாய்ந்து பாய்ந்து ஓடிற்று. பாலதகள் பை திலசகளில் பிரிந்தன.
ெந்த ெைி எதுஜென்று அதற்குப் புரியெில்லை. எந்த திலசயில் பாப்பாெின் ெடு
ீ
இருக்கிறஜதன்று பிடிபடெில்லை.

நாலு திலசயும் ஓடிற்று. எெமானியின் பின்னால் ஓடி ெந்தபபாது அந்த அெசரத்திலும்

பை இடங்களில் உட்கார்ந்து திரும்பி ெருெதற்கு ெைி ஜதரியும் ஜபாருட்டுச் சிறுநீர்
கைித்திருந்தது நிக்கி. சற்று முன் ஜபய்த நல்ை மலையில் ஜதருஜெல்ைாம்
சுத்தமாகியிருந்தது.நிக்கி நம்பிக்லக இைக்காமல் ஓடிக் ஜகாண்டிருந்தது. ஜபாழுதும்
இருட்டிப் பபாயிற்று. ஜதரு ெிளக்குகஜளல்ைாம் எரிய ஆரம்பித்தன. நிக்கிக்குப் பயம்
பிறந்தது. தன் எெமானிலயபயா பாப்பாலெபயா பார்க்கபெ முடியாபதா என்ற ஏக்கத்தில்
அது ொனத்லதப் பார்த்து அழுதது. இரஜெல்ைாம் அழுது அழுது ஏபதா ஒரு ஜதருெில்
எங்பகா ஒரு மூலையில் படுத்து உறங்கி ெிைித்து அடுத்த நாள் காலை மறுபடி
அனாலதயாயிற்று!ஜதருெில் பபாகிறெர்கலளஜயல்ைாம் தன் எெமானிபயா என்று
நிலனத்து நிலனத்து ஓடி அெர்களால் ெிரட்டியடிக்கப்பட்டுப் பரிதாபமாகத் திரும்பியது
 ஜெயகாந்தன் 60

நிக்கி.இப்பபாஜதல்ைாம் ஜதருெில் எச்சிலை ெிழுகிறபபாது ஜபரிய நாய்களுக்குப்

பயப்படாமல் பாய்ந்து அெற்பறாடு சண்லடயிட்டுத் தன் பங்லக எடுத்துக் ஜகாள்ளுகிற
அளவுக்கு நிக்கி ெளர்ந்திருந்ததனால் அதன் ெயிற்றுப் பிரச்லன ஒருொறு
தீர்ந்துெிடுகிறது.ஆனாலும் ொழ்க்லகயின் பிரச்லன ெயிறு மட்டுமா? அதற்கு மனித
பநசம் பசிக்கு உணவு மாதிரி ஓர் அெசியத் பதலெயாயிற்று.! அந்தப் பாப்பாலெயும்
எெமானிலயயும் எண்ணி எண்ணி எல்ைா இரவுகளிலும் தனிலமயில் ‘ஓ’ ஜென்று
அழுதது நிக்கி.பராட்டில் சங்கிைியால் பிணித்துக் லகயில் ஒய்யாரமாகப் பிடித்துக்
ஜகாண்டு நடக்கும் எெமானர்களின் பின்னால் ஓடுகிற சிங்கார நாய்கலளயும், சங்கிைியால்
பிலணப்புண்டு மதர்ப்பபாடு எெமானர்கலளபய இழுத்துக் ஜகாண்டு முன்னால் ஜசல்கின்ற
கம்பீர நாய்கலளயும், கார்களில் எெமானர்கபளாடு சமலதயாக ெற்றிருந்து
ீ ஜெளிபய
தலைநீட்டிப் பார்க்கிற ஜசல்ை நாய்கலளயும் ஜபாறாலமபயாடும் கெலைபயாடும் பார்த்து
அழுதது நிக்கி.

சிை சமயங்களில் அந்த நாய்கள் நிக்கி தங்கலளப் பார்ப்பலதக் கண்டு, பற்கள் ஜெளித்
ஜதரிய உறுமியொறு பாய ெரும். அப்பபாஜதல்ைாம் அந்த எெமானர்கள் நிக்கிலயத்தான்
கல்ஜைடுத்து அடிக்கிற மாதிரி பாெலன காட்டி ெிரட்டுொர்கள்.அப்பபாஜதல்ைாம்
ஜதாலைெில் ெந்து திரும்பிப் பார்த்து ஒரு முலற குலரத்த பின் ஓடிப்பபாகும்
நிக்கி.ஒருநாள் மத்தியானம். பங்களாக்கள் நிலறந்த ஒரு ஜதரு. ெனசந்தடிபய இல்லை.
நல்ை ஜெயில். பகஜைல்ைாம் ஓடி ஓடி, ஊஜரல்ைாம் ஜபாறுக்கித் தின்று ெயிறு புலடத்துக்
ஜகாண்டிருந்தது நிக்கிக்கு. எங்காெது சுகமான இடம் பதடி, ஒரு நிைைில் படுத்துக்
கிடக்கும் உத்பதசத்துடன் ஓடிக் ஜகாண்டிருந்தது.யாபரா தன்லனக் கூப்பிடுெது மாதிரி
குரபைா சிணுங்கபைா பகட்டது. ஓடிக் ஜகாண்டிருந்த நிக்கி நின்று திரும்பிக் காதுகலள
உயர்த்திப் பார்த்தது.ஒரு பங்களாெின் பூட்டிய பகட்டுக்குப் பின்னால் ஒரு நாய்
முன்னங்கால்கலளத் தூக்கி இரும்பாைான அந்தக் பகட்டின்மீ து லெத்து எம்பி
நின்றுஜகாண்டு நிக்கிலய அலைத்தது.அதன் உடம்புதான் என்ன ஜெள்லள! சலட
சலடயாய் ஜெள்ளி மாதிரி சுருள் முடி ெைிகின்றது. அது நின்ற நிலையில் ஆண் நாய்
என்று ஜதரிகிறது. நிக்கி சற்று நின்றது. கம்பிலயப் பிறாண்டிச் சிணுங்கிச் சிணுங்கி அது
தன்லன அலைக்கும் தெிப்லப ரசித்துப் பார்த்தது.

நிக்கிலயப் பார்த்துக் குலரக்காமல், கூப்பிடுகிற முதல் நாபய இதுதான்.நிக்கி பைசாக

ொலை ஆட்டிற்று. நிக்கியின் சம்மதம் ஜதரிந்த அந்த ொதி நாய் முன்னிலும்
மும்முரமாகக் கதவுகலளப் பிறாண்டித் தாெியது. தலரக்குக் பகட்டுக்கும் இலடபய
உள்ள சந்தில் நுலைந்து ஜெளியில் ெர முயன்றது. ம், நடக்கெில்லை! அந்தச் சந்தில்
நுலைய முடியாத அளவு அது பருமனாக இருந்தது. ொதி நாய் பரிதாபமாகக்
ஜகாஞ்சியது.நிக்கிக்கும் அதன் அருகில் பபாகபெண்டும் பபாைிருந்தது. அந்த ொதி நாய்,
தான் மனித பநசத்துக்காகத் தெிக்கிற மாதிரி, இன்ஜனாரு நாயின் பநசத்துக்காகத்
தெிப்பலத நிக்கி புரிந்து ஜகாண்டது. அது தனக்காகத் தெிக்கிறது என்பலதப் புரிந்து
ஜகாண்டு மகிழ்ந்தது. அதுவும் இவ்ெளவு ஜபரிய இடத்து உயர்ந்த ொதி நாயின் பநசம்
கிலடக்கும்பபாது ஓர் ஆதரவுமின்றித் ஜதரு நாயாக அலையும் நிக்கியால் எப்படி இந்தக்
 ஜெயகாந்தன் 61

காதல் மிகுந்த அலைப்லப மீ றிப்பபாக முடியும்?பபாயிற்று. பகட்டுக்குக் கீ பை இருந்த

இலடஜெளி ெைியாக அந்த ொதி நாய்தான் பபாக முடியெில்லை. எனினும் இந்தத் ஜதரு
நாய் நுலைந்து உள்பள ெர முடியும் என்று கனக்கிட்டு லெத்ததுபபால் அந்த ொதி நாய்
நிக்கிலய ‘ இதன் ெைியாக ொ’ என்று கூறுெது பபால் நிக்கியின் முன்னங்கால்களில்
ஒன்லறப் பிடித்து இழுத்தது.

நிக்கிப் பங்களாக் காம்பவுண்டுக்குள் ஓடிப் பபாய் ெிட்டது. இரண்டும் மகிழ்ச்சிப்

ஜபருக்கில் ஒன்றன்மீ து ஒன்று தாெிப் புரண்டு கவ்ெி ெிலளயாடின. நிக்கி அதன்
பிடிகளிைிருந்து ெிைகித் திமிறி ஓடி ஓடி ஆனந்த நடனம் ஆடியது. இதனுலடய
ஆட்டத்லதச் சற்று ெிைகி இருந்து அநுபெித்த ொதி நாய் சமயம் பார்த்துக்
ஜகாண்டிருந்தது. திடீஜரன்று நிக்கியின் மீ து தாெியது. அவ்ெளவுதான்; அந்தப்
பிடியிைிருந்து அலசய முடியாமல் கட்டுண்டு கண் கிறங்கியது.பங்களா
ெட்டினுள்ளிருந்து
ீ நாலயக் காபணாபம என்று கதலெத் திறந்து ஜகாண்டு ஜெளிபய
ெந்த ெட்டு
ீ எெமானி, ‘ ஏ… சீ! சர்தார்!… சர்தார்!’ என்று இரண்டு தடலெ கூப்பிட்டாள்.
அதற்குள் இந்தப் பிலணப்பு பிரிக்க முடியாததாகப் பபாகபெ, தன்லன யாராெது
கெனித்தார்களா என்று சுற்றுமுற்றும் பார்த்துெிட்டு உள்பள பபாய்க் கதலெ மூடிக்
ஜகாண்டாள் எெமானி.இப்பபாஜதல்ைாம் நிக்கி எங்பக பபானாலும் எல்பைாருபம
ெிரட்டுகிறார்கள். எந்த ெட்டின்
ீ அருபகயும் யாரும் அதலன ஜநருங்க
ெிடமாட்படஜனன்கிறார்கபள!எங்பகயாெது இந்தத் ஜதரு நாய், குட்டி பபாட்டு
லெத்துெிடுபமா என்ற அச்சத்தினாபைபய அெர்கள் ெிரட்டுகிறார்கள் என்று நிக்கிக்குப்
புரியபெ இல்லை. ெிரட்டுெதும் ஓடுெதும் அதற்குப் புதிதா என்ன? ஆனாலும்
இப்பபாஜதல்ைாம் ஓடுெது சிரமமாக இருக்கிறபத, இந்த அநுபெந்தான் அதற்குப் புதிதாக
இருந்தது.சுத்தமான திண்லணயிலும் காம்பவுண்டுகளிலும் இந்த அசுத்தம் பிடித்த நாய்க்கு
இடம் தர மறுத்து ெிரட்டியபின் கலடசியில் ஒருநாள் இரெில் மிகுந்த பெதலனபயாடும்
ெிரக்திபயாடும் அசுத்தம் பிடித்த ஒரு பசரிக்குள் நுலைந்தது நிக்கி.அது பிறந்தபத, அந்த
மாதிரி இன்ஜனாரு குப்பம்.ஈரம், சகதி.

ஒரு குடிலசயின் பின்னால் உள்ள மூலையில் சுகமான புழுதி மண்ணில் ஐந்து அைகிய
நாய்க் குட்டிகலளப் பிரசெித்தது நிக்கி.எல்பைாரும் ெந்து அந்தக் குட்டிகளின் அைலகப்
புகழ்ந்தார்கள். ஏபதா ொதி நாயின் கைப்பு என்று ஜபருலமயாகப் பபசிக்ஜகாண்டார்கள்.
சிை நாட்களில் அலெ அலனத்தும் நிக்கியிடமிருந்து பறிபபாயின.ொழ்வும் தாழ்வும்,
ஜபருலமயும் ெழ்ச்சியும்,
ீ மகிழ்ச்சியும் துயரமும் நாயின் ொழ்க்லகயிலும் மாறி
மாறித்தான் ெரும் பபாலும்!காரில் பபாகிற, சங்கிைியால் பிணித்துக் லகயில் இழுத்துக்
ஜகாண்டு பபாகிற ொதி நாய்கலளப் பார்த்து இப்பபாது நிக்கி ஓடுகிறது. ஒருபெலள,
தனது குட்டிலய அது பதடுகிறபதா? நிக்கி ஜபற்றதாகபெ இருந்தாலும் அலெ நிக்கியின்
ொதியாகிெிடுமா, என்ன?அபதா, பங்களா நாலயபயா அல்ைது இன்னுஜமாரு குப்பத்து
நாலயபயா பதடித் ஜதரு நாயாக நிக்கி அலைந்து ஜகாண்டிருக்கிறது. அதற்கு இப்பபாது
ஒரு நாயின் பதலெலய நாடுகிற ஸீஸன். பதலெ என்று ெந்து ெிட்டால் ொதிலயயா
 ஜெயகாந்தன் 62

பார்க்கத் பதான்றும்?(எழுதப்பட்ட காைம்: 1970)நன்றி: குருபீடம் (சிறுகலதத் ஜதாகுப்பு),

ஜெயகாந்தன் – ஏைாம் பதிப்பு: 1995 – மீ னாட்சி புத்தக நிலையம், மதுலர – 1

குருக்கள் ஆத்துப் லபயன்

ஒட்டுத் திண்லணயின் சாய்ப்பில் சாய்ந்து தலைக்கு பமல் இரண்டு லககலளயும்
பிடரியில் பசர்த்துக் ஜகாண்டு அம்மாெின் புைம்பலை எல்ைாம் கண்லண மூடியொறு
பகட்டுக் ஜகாண்டிருப்பான் லபயன். சிை சமயங்களில் ஜபருமூச்ஜசறிொன்.
பபசிக்ஜகாண்பட, புைம்பிக் ஜகாண்பட அம்மா தூங்கி ெிடுொள். அதன் பிறகு அெனும்
ஜபரிய திண்லணயில் ஏறிப் படுத்துக் ஜகாள்ொன்…அம்மாலெ நிலனக்லகயில்
அெனுக்குப் பாெமாக இருக்கும். சிை சமயம் தாங்க முடியாத ெயிற்றுெைியால்
துடிப்பாள். அென் இரஜெல்ைாம் கண் ெிைித்துக் ஜகாண்டு அெளுக்கு ஜெந்நீர் லெத்து
ஒத்தடத்துக்குத் தருொன். அெள், லக ஜபாறுக்காத சூட்டுடன் அந்த ஜெந்நீர்ச் ஜசம்லப
ெயிற்றில் லெத்து உருட்டிக் ஜகாண்பட, ‘என்லன அலைச்சிண்டு பபாயிடுங்பகாபளன்..”
என்று அப்பாலெ நிலனத்துக் ஜகாண்டு அழுொள்.எப்பபாதுமா அப்படி? இபத
திண்லணயில் உட்கார்ந்து ஜகாண்டு நிைாெில் அெள் ஜசால்ைிய திவ்யமான கலதகள்
எத்தலன! எவ்ெளவு அைகாக அம்மா பாடுொள்! ஜதளிொக அபிராமி அந்தாதி நூறு
பாடலையும் ஒபர மூச்சில் அம்மா பாடுொபள!அம்மா தூங்கி ெிட்டாள் என்று ஜதரிந்த
பிறகு அென் நிம்மதியாகத் தூங்குொன். அெள் எழுந்திருக்கும் முன் எழுந்து, குளித்து,
ஜெண்கைப் பாலனயில் பசாற்றுடன் ஓடிப் பிள்லளயார் பகாயிலைத் திறந்து, அெருக்கு
இரண்டு குடம் கிணற்று நீலர அபிபஷகம் ஜசய்து – பக்கத்தில் தாமலரக் குளம்
இருக்கிறது – கிணற்று நீர்தான் ெிபசஷம் என்று அென் அப்பா ஜசால்ைி இருக்கிறார் –
லநபெத்யம் ஜசய்து பூலெ முடித்த பின் ஜெண்கைப் பாலனயில் உள்ள பிரசாதத்துடன்
ெட்டுக்கு
ீ ெந்து – அதற்குள் அம்மா ஒருொறு சமாளித்து எழுந்து நடமாடிக்
ஜகாண்டிருப்பாள் – அெள் லகயால் தானும் அெளும் அந்தப் பிரசாதத்லதப் பகிர்ந்து
ஜகாண்டு … இதுெலரக்கும் இப்படித்தான் நடந்திருக்கிறது.

நாலளக்கு?“அம்மா, பநக்கு ஒரு பயாசலன பதாண்றபத, நான் பட்டணத்துக்குப் பபாயி…” –

அெள் தூங்கி ெிட்டாள். இல்ைாெிட்டால் இந்பநரம் மறுபடியும் புைம்பத் ஜதாடங்கி
இருப்பாள். ‘பட்டணத்துக்குப் பபாயி? பட்டணம் எப்படி இருக்குபமா? பட்டணத்துக்ஜகல்ைாம்
பபாக பெண்டாம்; மாயெரம், சீர்காைி, சிதம்பரம் … எங்காெது பபாயி ஏதாெது!’ – அந்த
ஏதாெதுக்கு பமல் அெனால் எலதயும் ஜதாடர முடியெில்லை. ‘என்னொனாலும் சரி,
இனி ஒரு நாள் இந்த அன்னெயைிபை இருக்கப்படாது’ என்ற தீர்மானத்துடன், பிடரியில்
பகாத்த லககளின் பமல் அெிழ்ந்து கிடந்த குடுமிலய உதறி முடிந்து ஜகாண்டு எழுந்தான்.
பமல் துண்டால் உடம்லபப் பபார்த்திக் ஜகாண்டு நிைா ஜெளிச்சத்தில் சற்று
உைாெினான். ‘பகாயில் பக்கம் பபாய் ெரைாபம’ என்று ஜதருெில் இறங்கி நடந்தான்
…அக்ரஹாரத்திைிருந்து திரும்பியதும் தாமலரக் குளமும், பிள்லளயார் பகாயிலும்,
ஆைமரத்தடியும் ஜதரிகிறது. அந்த ஆைமரத்தடியில் பகைில் சிறு கும்பல் இருக்கும்.
சிறுெர்கள் பகாைி ெிலளயாடுெதற்காகப் பறித்த குைிகளும், கிைித்த பகாடுகளும்,
 ஜெயகாந்தன் 63

நிரந்தரமாய் இருப்பலத, அென் நடந்து ெந்தபபாது ஜெறும் பாதங்களால் உணர்ந்தான்.

அென்கூட எப்பபாதாெது சிை ஜபரியெர்களுடன் அங்கு ‘ஆடு புைி’
ெிலளயாடுொன்.பிள்லளமார் ஜதருெிைிருந்து ஜபரியெர்களும், ைீ வுக்கு ெந்திருக்கிற
ொைிபர்களும், ஆைமரத்தடியில்தான் ெந்து ஜபாழுது கைிப்பார்கள். சிைர் ரகசியமாகச் சீட்டு
ெிலளயாடுொர்கள். பத்திரிலக படிப்பார்கள்.

அரசியல், சினிமா பற்றிஜயல்ைாம் அெரெர்க்குத் ஜதரிந்தலத லெத்துக்ஜகாண்டு மிகுந்த

சத்தத்துடன் ெிொதிப்பார்கள். அலதப் பார்த்து ரசித்துக் ஜகாண்டிருக்கிற இந்தப்
லபயனுக்கு அதனால் ஏற்பட்ட ‘பகள்ெி ஞானம்’ நிலறய உண்டு. அெர்கள் இெலனயும்
சிை சமயங்களில் ெம்புக்கிழுப்பார்கள். இெனது குடுமிலயயும், ொதிலயயும்,
பிள்லளயாலரயும் கூட அந்தப் லபயன்கள் பரிகாசம் ஜசய்ொர்கள். எல்ைாெற்றுக்கும்
எப்பபாதும்பபால் அென் சிரித்துக் ஜகாண்பட இருப்பான்.அெலன ெிசுெநாதன் என்று
யாரும் ஜபயலர நிலனப்பபத இல்லை. பன்னிரண்டு ெயதில் அந்தப் பிள்லளயார்
பகாயிலுக்குக் குருக்களாக மாறியிருந்தும் கூட – இப்பபாது அெனுக்கு இருபத்லதந்து
ெயதாகியும் – இன்னும் அெலனக் குருக்களாத்துப் லபயன் என்பற அந்தக் கிராமம்
அலைக்கிறது.அப்பா இருந்தபபாது அெருக்கு ஜராம்ப மரியாலத. பகாயிலும் அதலனச்
சார்ந்து ொழ்கிற ொழ்க்லகயும் அர்த்தமுலடயது என்று அெர் தன்னளெில் நம்பி
இருந்தார். இந்தப் பிள்லளயார் பகாயிலுக்கு குருக்கள் பாத்தியலத உலடய குடும்பத்லதச்
பசர்ந்தெர் சாமிநாத ஐயர் என்பெர். அப்பாவுக்கு ஒன்றுெிட்ட தம்பி அெர்; அெர்
பட்டணத்துக்கு உத்திபயாகம் பார்க்கப் பபாய்ெிட்டார். ஆனாலும் அந்தப் பாத்தியலதப்
ஜபருலமலய ெிட மனமில்ைாமல், பகாயில் மானிய ெட்லட
ீ அெபர லெத்துக் ஜகாண்டு
எப்பபாதாகிலும் ெந்து பூட்டித் திறந்து ஜகாண்டு பபாகிறார்.

கிராமத்திற்கு ெந்து தங்கியிருக்கிற நாட்களில் பகாயிலுக்கு ெந்து அதிகாரம் ஜசய்ொர்.

அப்பாதான் எப்பபாதும் குருக்கள் பெலை பார்த்து ெந்தார்.அப்பா திடீஜரன ஒருநாள்
மத்தியானம் இறந்துெிட்ட பபாது, இென் ஆைமரத்தடியில் மாட்டுக்காரப் லபயன்கபளாடு
பகாைி ெிலளயாடிக் ஜகாண்டிருந்தான். அதன் பிறகு இென் பகாைி ெிலளயாடியபத
இல்லை. ‘குருக்களானப்புறம் அஜதல்ைாம் படாது’ என்று அம்மா
ஜசால்ைியிருந்தாள்.நிராதரொகிெிட்ட இெலனயும், பநாயாளித் தாயாலரயும்
ஆதரிப்பதற்காக ஊர் கூடி இெலனக் குருக்களாக நியமிப்பது என்று தீர்மானம்
ஜசய்தார்கள். சாமிநாத ஐயர்தான் அதற்கு முன் நின்றார். நல்ை பெலளயாகப் லபயனுக்கு
ஏற்கனபெ பூணூல் பபாட்டிருந்தார்கள்.அப்பபாது உத்திராபதிப் பிள்லள – இப்பபாது
இருக்கிறாபன நாகபூஷணம் இென் தகப்பனார் – தர்மகர்த்தாொக இருந்தார். அெர் நல்ை
சிெ பக்தர். அெருலடய தகப்பனார் காைத்தில் ஏற்பட்ட பிள்லளயார் பகாயிலைப்
பரிபாைிப்பதில் பிதுர்க்கடன் ஜசய்த நிலறலெ அனுபெித்தார்
உத்திராபதிப்பிள்லள.அெர்தான் ெிசுெநாதலனக் பகட்டார். “என்ன ஐயபர, உங்கப்பாரு
கூட இருந்து எல்ைாம் பாத்திருப்பீபர… ஒழுங்கா ஜசய்ெரா,
ீ இல்லையா?” என்று
பகட்டபபாது அப்பாலெ நிலனத்துக் கண்கைங்கத் தலையாட்டினான் லபயன். அப்பபாது
ஊருக்கு ெந்திருந்த சாமிநாத ஐயர் இெனிடம் தமிைில் எழுதிய சிை ஸமஸ்கிருத
 ஜெயகாந்தன் 64

ஸ்பைாகப் புத்தகங்கலளக் ஜகாடுத்து இரண்டு மூன்று நாட்கள் அலத மனப்பாடம்

ஜசய்யச் ஜசால்ைி இெலன ‘ெலதயாய் ெலதத்து’ ெிட்டுப் பபானபின், இென் குருக்கள்
பணிலய பமற்ஜகாண்டான்.

ெருஷத்துக்கு இவ்ெளவு ஜநல், இவ்ெளவு பதங்காய், இவ்ெளவு எண்ஜணய், இவ்ெளவு

ரூபாய் என்று ஏபதா ஒரு காைத்து நிலைலமக்பகற்ப எழுதி லெத்தபடி, ஒரு
கடலமக்காகக் ‘கடவுள் நம்பிக்லக தனக்கில்லை’ ஜயன்று ஜசால்ைிக் ஜகாண்பட
தருகிறான் நாகபூஷணம். சிறு ெயதிைிருந்பத ஆைமரத்தடியில் உட்கார்ந்து ஜகாண்டு
இெலனக் பகைி ஜசய்து பைகியென் அென்.அென் பஞ்சாயத்துத் பதர்தைில் நின்று
ஜெயித்தபபாது அென் மலனெியும் குைந்லதகளும் பிள்லளயார் பகாயிலுக்கு ெந்து
அபிபஷகம் நடத்தினார்கள். அென் மலனெி நூற்றிஜயட்டுத் பதங்காய்கலள இந்தக்
குருக்கள் லபயன் மூைபம உலடக்க லெத்தாள். இெனும் மிக உற்சாகமாகத்
பதங்காய்கலள உலடத்தான். ‘பிள்லளயாலரபய உலடக்க பெண்டும்’ என்கிற
நாகபூஷணம் அங்கு ெந்து பதங்காய் உலடக்கிற குருக்கலளப் பார்த்து பரிகாசம்
ஜசய்துதான் தனது பகுத்தறிவுக் ஜகாள்லகலயக் காப்பாற்றிக் ஜகாள்ள முடிந்தது. குருக்கள்
லபயன் இலதஜயல்ைாம் ரசித்துச் சிரிக்காமல் பெறு என்ன ஜசய்ொன்? – இப்படி
எலதஜயலதபயா நிலனத்துக் ஜகாண்டு நிைா ஜெளிச்சத்தில், ஆைமரத்தடியில் கிடந்த –
உலடந்து பபாய்ப் பாதி மண்ணில் புலதயுண்டிருந்த சிெைிங்கத்தின் மீ து ெந்து
உட்கார்ந்தான் குருக்கள் லபயன். என்னதான் குருக்களாத்துப் லபயனாக இருந்தாலும்
ஒருென் எப்பபாதும் சிெைிங்கத்லதபய நிலனத்துக் ஜகாண்டிருக்கொ முடியும்? அந்த
சிெைிங்கம் உலடந்து பபாயிருந்தாலும் ஒரு பக்கம் மண்ணில் சாய்ந்து
புலதயுண்டிருந்தாலும், ‘அது சிெைிங்கம்’ என்கிற ெிஷயத்லதபய எல்ைாரும்
மறந்திருந்தார்கள். அதன் மீ து உட்காருெது ஓர் அபசாரமாக எெருக்குபம பட்டதில்லை.
ஆனால், இெனுக்குப் படும். இென் அதன்மீ து உட்கார்ந்தபத இல்லை. இப்பபாதுள்ள
மனக்குைப்பத்தில் … “அம்மா ஜராம்பப் பாெம்… எட்டு ெயசிபை கைியாணம் ஜசய்து
ஜகாண்டெள்.

முப்பது ெயதிபை ஒரு பிள்லள ஜபற்று அதிபையிருந்து தீராத பநாயாளி…” அெளுக்கு

என்ன ெியாதி என்று யாரும் ஜசால்ை முடியாது. ெயிற்றில் கட்டி என்று லெத்தியர்
ஜசான்னார். ஆப்பரஷனுக்பகா, ஆஸ்பத்திரிக்பகா அெலளச் சம்மதிக்க லெக்க
முடியாது.இந்த அன்னெயல் கிராமத்லத எட்டு ெயதில் ெந்து மிதித்தாளாம். அதன் பிறகு
இந்த ஊரின் எல்லைலய அெள் தாண்டியபதயில்லையாம்; அது இந்த ஜென்மத்தில்
கிலடயாதாம். அெளது புைம்பலுக்கிலடபய இப்படிப் பட்ட லெராக்கிய ொசகங்கள்
நிலறய ெரும். லபயன் அலதயும் ரசிப்பான்.இந்த ஊலரத் தாண்டிப் பபாய்ெிடுெது
நிச்சயமாக அெளுக்குச் சாத்தியமில்லை. பஸ்லஸப் பிடிப்பது என்றாபை ெண்டி
இருப்பெர்கள் ஐந்து லமல் ெண்டிப் பாலதயிலும், நடந்து பபாகிறெர்கள் மூன்று லமல்
ஒற்லறயடிப் பாலதயிலும் பயணம் பபாகபெண்டும். ரயிைடி என்பபதா இருபது
லமல்களுக்கு அப்பாலுள்ள ஒரு ஜசய்தி என்பற அெர்களுக்குத் ஜதரியும். அெள் ரயில்
சத்தத்லதக்கூடக் பகட்டதில்லை.ஒரு காைத்தில் இந்த அக்ரஹாரம் கலளபயாடும்,
 ஜெயகாந்தன் 65

ஜபாைிபொடும் இருந்தது. ஆனால், இப்பபாது ஜபரும்பான்லமயான ெடுகள்

ீ நமது புராதன
ொழ்க்லகப் ஜபருலமகள் பபாைபெ இடிபாடுகளாகிெிட்டன. நிராதரொன சிை ெிதலெக்
கிைெிகளும், பிள்லளகலள ஜயல்ைாம் எங்பகா பறிஜகாடுத்து ெிட்டது மாதிரிப் பிரிந்து
ொழ்கிற இரண்டு ெயதான தம்பதிகளும், பிள்லள இல்ைாத ஒரு குடும்பமும்,
குருக்களாத்து அம்மாவும், லபயனும் … இவ்ெளவுதான்.

குைியில் பதங்கிய ஜெள்ளத்து நீர் மாதிரி இப்பபாது அங்பக

தங்கியிருந்தார்கள்.அக்ரஹாரத்லதச் பசர்ந்த இெனுலடய ெிலளயாட்டுத் பதாைர்கள்
குலறய ஆரம்பித்த பிறகுதான் இென் மாட்டுக்காரச் சிறுெர்களுடன் பகாைி ெிலளயாடத்
ஜதாடங்கினான். அந்த அக்ரஹாரத்துப் லபயன்கஜளல்ைாம் இப்பபாது எங்ஜகங்பகா
இருக்கிறார்கள். எப்பபாதாெது சிைர் பநரிலும் பைர் நிலனெிலும் ெருகிறார்கள்.
அெர்களில் யாரும் இெபனாடு பதாைலம ஜகாண்டாடுெதில்லை. அெனும்
அதற்காகஜெல்ைாம் ஏங்கியதும் இல்லை. இந்த ொழ்க்லக – காலையிலும் மாலையிலும்
குளித்து ஜெபம் ஜசய்ெதும், பிள்லளயாருக்கு அபிபஷகம் ஜசய்து ெிளக்பகற்றுெதும்,
ஜதரிந்த பாடல்கலளச் சுதந்திரமாகப் பாடி மைர்கலள அர்ச்சிப்பதும், பகாயிலுக்கு
ெந்தெர்களின் முன் கற்பூரத் தட்லட ஏந்தி ெிபூதி ஜகாடுப்பதும் – ஒரு ஜதாைில் என்று
பபானொரம் ெலர அெனுக்குத் பதான்றியபத இல்லை.ஆரம்பத்தில் சாமிநாத ஐயர்
ஜகாடுத்த அந்தப் புத்தகங்கலளப் படிக்குமாறு அம்மா அெலன நச்சரிப்பாள். அப்பபாபத
ஒருநாள் அெளிடம் அென் ஜசால்ைி ெிட்டான்: “அம்மா, நான் அங்பக என்ன
ஜசால்பறன்னு யாருபம கெனிக்கறதில்லை; பநக்குத் ஜதரிஞ்சலதஜயல்ைாம் நான் எந்தப்
பாலஷயில் பிள்லளயார்கிட்ட முணுமுணுத்தா யாருக்கு என்ன? நீ பாடிண்டிருக்கிபய
அலதஜயல்ைாம் பகட்டு நான் பாடபறன்; அலதெிட என்ன மந்திரம் பெணும்? நான்
பிள்லளயாலர ஒவ்ஜொரு தடலெயும் மனப்பூர்ெமா நமஸ்காரம் பண்பறன்.

அர்ச்சலனத் தட்டத்லத என் லகயிபை தரச்பச என் மனசு நடுங்கறது. தீபாராதலன

காட்டறச்பச நான் என்ன பிரார்த்தலன பண்பறன் ஜதரியுபமா; “ெிக்பனஸ்ெரா, இொள்ளாம்
இந்தக் குைந்லதலய குருக்கள்னு நம்பறா; நான் உன்லன நம்பபறன்.இொ நன்னா இருந்தா
பநக்கு ஒரு ஜகாலறயும் ெராது. எல்ைாரும் நன்னா இருக்கணும்… ‘ஸர்பெெனா, ஸீகிபனா
பெந்து’ ன்னு ஜநனச்சுக்கபறன். அதுக்கு பமபை எந்த ஸ்பைாகமும் பநக்கு முழுக்க
ெரபை? உடபன ‘ொக்குண்டாம் நல்ை மனமுண்டாம்’ ஜசால்ைிடுபென். பபாறாதா?”-
எல்ைாரிடமும் சாதுொக இருந்துஜகாண்டு தன்னிடம் மட்டும் இப்படி ெிதண்டாொதம்
ஜசய்கிறாபன என்று அம்மா நிலனத்துக் ஜகாள்ொள்.இப்பபாது ஜகாஞ்ச காைமாய்
அம்மாெின் கெலை அதிகமாகி ெிட்டது. லபயனுக்குக் கல்யாணம் ஜசய்து லெத்து
பார்க்க முடியெில்லையாம். அலதச் சீக்கிரமாகச் ஜசய்து பார்த்துெிட்டுத் தானும்
சீக்கிரமாகக் கண்லண மூடிெிட பெண்டுமாம். ஜரண்டுத்துக்கும் பநரம் ெரெில்லையாம்.
இந்தக் குக்கிராமத்தில் குருக்களாக இருக்கிற லபயனுக்குப் ஜபண் கிலடக்க மாட்படன்
என்கிறதாம். இப்பபாபத இெனுக்கு ெயதாகி ெிட்டதாம்… இப்படிப்பட்ட மன
உலளச்சைினால் சிை சமயங்களில் ‘இந்த ஜெண்கைப் பாலனச் சாதத்துக்காக என்
பிள்லளயின் ொழ்க்லகலய நான்தான் பாழ்படுத்திட்படனா?’ என்று ஜசால்ைி அப்படி
 ஜெயகாந்தன் 66

நிலனத்த அபசாரத்துக்காகக் கன்னத்தில் பபாட்டுக் ஜகாள்ளுகிறாள் அம்மா.“அம்மா

அம்மா, பகொலன நம்பறொ இப்படிஜயல்ைாம் அஞ்ஞானமா அெஸ்லதப்படைாபமா? இபத
பகாயில்பை குருக்களாயிருந்த அப்பாவுக்கு நீ ெரைியா?”“ஆமா, நான் ெந்து ொழ்ந்பதபன!
அெர் என்ன பாெம் பண்ணினாபரா! அெர் பிள்லளக்கும் அப்படி ஆக பெண்டாம்.

பநக்கு ைட்சுமி மாதிரி ஒருத்தி ெருொ, பாபரன்” என்று அந்தக் கற்பலனயிபை மகிழ்ந்து
பபாொள்.“ெரபைன்னாதான் என்னொம்; பிள்லளயார் ஒரு ஒண்டிக்கட்லட; நானும் ஒரு
ஒண்டிக்கட்லட; அெருக்கு அபிபஷகம் பண்ணிண்டு ஆனந்தமா இருப்பபன்.
ஜெண்கைப்பாலன சாதம்னு அவ்ெளவு அைட்சியமா ஜசால்ைிட்டா ஆச்சா? அந்த
சாதத்துக்காகத்தான் பட்டணத்திபை ஏகக்கைெரமாம்; பபப்பர்பை கூடப் பபாட்டிருக்கான்”
என்று தன்லனப் பார்த்துச் சிரிக்கிற இந்த உைகத்லதபய அம்மாெின் முன்னால் மட்டும்
பரிகசித்துச் சிரிப்பான். ஜெளிபய இது மாதிரிஜயல்ைாம் அென் பபசுொனா என்ன?‘ஐபயா!
இஜதன்ன, சிெைிங்கத்தின் மீ து உட்கார்ந்திருக்கிபறாம்’ என்று பதறி எழுந்தான். அலதத்
ஜதாட்டு ெணங்கிெிட்டு இன்னும் ஜகாஞ்சம் நடந்து ஆைமரத்து நிைலுக்கு ஜெளிபய நிைா
ஜெளிச்சத்திைிருந்த சுலம தாங்கிக் கல்லுக்குப் பபாய் உட்கார்ந்தான். பமல்
துண்லடஜயடுத்துத் தலைப்பாலகயாகக் கட்டினான். ஆைமரத்லதயும் தாமலரக்
குளத்லதயும் பார்த்து ‘அன்னெயல் அைகாய்த்தான் இருக்கிறது’ என்று நிலனத்துக்
ஜகாண்டான்.தற்காை ொழ்க்லக சம்பந்தப்பட்ட எல்ைாப் பிரச்லனகலளயும் ஒரு
பெடிக்லகயாகபெ பார்த்துக் ஜகாண்டு ொழ்ந்திருந்த இந்தக் குருக்களாத்துப் லபயனுக்கு
இந்த ொழ்க்லகக்கும் ஒரு பிரச்லன உண்டு என்று பபானொரம் ஜதரிந்தது.

சாமிநாத ஐயர் எழுதிய கடிதத்லதக் லகயில் லெத்துக் ஜகாண்டு நாகபூஷணம் இெனிடம்

ஒருநாள் ஜசான்னான்:“உங்க சித்தப்பா ரிலடயர் ஆகிட்டாராம்… சம்சாரம்
பபானத்துக்கப்புறம் லபயபனாட இருக்கப் பிடிக்கலையாம். கலடசிக் காைத்தில் இங்பக
ெந்து பகாயில் திருப்பணி ஜசய்யறதுன்னு முடிவு பண்ணிட்டாராம். ‘ெிசுெநாதன்தான்
ஜபரிய லபயனா ெளர்ந்துட்டாபன, இனிபமைாெது பெற ஏதாெது பெலை ஜசய்து
தாயாலர காப்பாத்த பெணாமா’ ன்னு அெர் பகக்கறார்… சரிதாபன?” என்று நாகபூஷணம்
இெனிடம் பகட்டபபாது, ‘சரிதான்’ என்று தலையாட்டினான்: “அதுக்கு நான் என்ன
ஜசய்யணும்னு ஜசால்லுங்பகா.”“உங்க சித்தப்பா ெந்த உடபன பகாயிலை அெர் லகயில்
ஒப்பலடக்கணும்…”“ஓ, பபஷா!” என்று ஜசால்ைிெிட்டு ெந்தான்.“நீ என்னடா ஜசான்பன?”
என்று ொசற்படியில் தலைசாய்த்துப் படுத்திருந்த அம்மா, இருட்டில்எழுந்து உட்கார்ந்து
பகட்டாள்.ஒட்டுத்திண்லணயில் நிைா ஜெளிச்சத்தில் உட்கார்ந்து ொனத்லதப்
பார்த்துக்ஜகாண்டிருந்தெிசு ஜசான்னான்: “சரி, அப்படிபய ஆகட்டும்பனன்.”‘அசபட அசபட’
என்று அம்மா முனகிக் ஜகாண்டாள். “பெபற என்ன ஜசய்யறதா பயாசலன? நீஎன்னடா
ஜகாைந்லத ஜசய்பெ?” என்று இருட்டில் இரண்டு உள்ளங்லககலளயும் ஏந்தியொபற
பகட்டாள் அம்மா. அென் அெலளத் திரும்பிப் பார்த்தஜபாழுது இருட்டில் கெிழ்த்து
லெத்திருந்த ஜெண்கைப் பாலன பளபளத்தது.

“என்ன ஜசய்யறது? ஜமாதல்பை அபதா இருக்பக அந்த ஜெண்கைப் பாலனலயயும்,

இரும்புச் சாெிலயயும் ஜகாண்டு ஜபாயி அொகிட்ட குடுத்திட
 ஜெயகாந்தன் 67

பெண்டியதுதான்.”“அப்புறம்? பநாக்குப் படிப்பும் கிலடயாது; ெிதரலணயும் கிலடயாது;

பநாக்கு பெற ஒண்ணும் ஜதரியாபதடா?”அென் சிரித்துக்ஜகாண்பட ஜசான்னான்:
“என்னத்லதத் ஜதரிஞ்சுண்டு அம்மா நாம இவ்ெளவு காைம் ொழ்ந்பதாம்? கடவுள்
காப்பாத்துொர்” என்று ஜசால்ைிெிட்டு பயாசித்தான்: “என்னடா இென் பெதாந்தம்
பபசறாபனன்னு பநாக்குத் பதாண்றதா? இந்தக் காைத்திபை இப்படி ொழ்ந்திண்டிருக்கிற
நாமதாம்மா பெதாந்தத்லதப் பபசொெது முடியும்.”“பநாக்கு என்னடா ஜகாைந்லத. நீ
ஜரக்லக முலளச்ச பறலெ; என் கனத்லதயும் கழுத்திபை கட்டிண்டு உன்னபை பறக்க
முடியுபமா? என்லன இப்படி ஒரு ஜென்மமா பகொன் இன்னம் ஜெச்சிண்டிருக்க
பெண்டாம். பநக்கு உடம்பு மண்ணாகவும் உசிரு கல்ைாகவும் ஆயிடுத்து. ஜபத்தெலள
இப்படி ெிட்டுடுப் பபானா அந்தப் பாெம் உன்லன ெிடுபமான்னு நீ தெிக்கபற! ஜபாழுது
ெிடியறதுக்குள்பள பநக்கு உயிர் பபாயி என்லன இழுத்துப் பபாட்டுட்டு நீ பபாகணும்னு
நான் தெிக்கபறன். அதுக்கும் ஆகாம அனாலதப் ஜபாணமாப்
பபாயிடுபெபனா?…”“அப்படிஜயல்ைாம் பபசாபத அம்மா. எங்பக இருந்தாலும் ஆதிசங்கரர்
ெந்தமாதிரி நான் ெந்துட மாட்படனா?” என்று அெலள உற்சாகப்படுத்துெதற்காகச்
சிரித்தான். அென் ொர்த்லத அெளுக்கும் இதமாக இருந்தது… அந்த இதத்தில் சற்று
அலமதி அலடந்து நம்பிக்லகயுடன் ஜசான்னாள்: “ஜகாைந்லத! ஒரு காரியம் ஜசய்யறயா?
நாகபூஷணம் நல்ை லபயன்.

நீ அென்ட்ட பபாயி நல்ைதனமா ஜசால்லு. எங்கம்மா இப்படி இருக்கா… அெலள

ெிட்டுட்டு நான் ஓஜரடத்துக்கும் பபாறத்துக்கில்பை… அது மகா பாெம்… அெ இன்னும்
ஜராம்ப நாலளக்கு உசிபராடு இருக்க மாட்டா… அெ உடம்பிபை உசிர் இருக்கிறெலரயும்
நாபன பகாயிலைப் பார்த்துண்டிருக்பகன்னு பகட்டுக்பகா… அெலனபய ெிட்டு அந்தப்
பிராமணனுக்கு ஒரு கடுதாசி எழுதிப் பபாட்டுடச் ஜசால்லு…”ெிசுெநாதனுக்கு இந்த
பயாசலன சரிஜயனப்பட்டது. ஆனாலும், அெளது சாலெ ஒரு ஜகடுொக லெத்துக்
ஜகாண்டு இலத ஒரு பெலையாகக் பகட்பது அெனது மனத்திற்கு மிகுந்த ஜெட்கத்லதத்
தந்தது. ஏபதபதா நிலனத்துக் ஜகாண்டு நாகபூஷணத்தின் எதிபர ஒருொறு பபாய்
நின்றான். நாகபூஷணத்திற்கு இெலனப் பார்த்தாபை ஒரு பகைி உணர்ச்சி ெந்துெிடும்.
இப்பபாதும் ‘கடவுள் உண்டா இல்லையா?’ என்பது மாதிரி ெிலளயாட்டாக ஏபதா பபச
ஆரம்பித்தான்.“இபதா பாரும். கடவுள் உண்டா, இல்லையான்ஜனல்ைாம் பநக்கு ொதம்
பண்ணத் ஜதரியாது; பநக்கும் எங்கம்மாவுக்கும் சுொசம் ெிடற மாதிரி அது ஒரு
அெசியம்; உமக்கு எவ்ெளபொ ஐசுெரியம் இருக்கு; எவ்ெளபொ ஜதால்லையும் இருக்கு.
பநக்கு ஒரு ஜதால்லையும் கிலடயாது… ஐசுெரியம்னாபை ஈஸ்ெர அனுக்ரகம்னு பபரு…
ஈசுெர என்கிற ொர்த்லதயிைிருந்துதான் ஐசுெரியம்னு ெரது… இஜதல்ைாம் ஜபரியொ
ஜசான்னது… நீ கல்லுன்னு ஜநலனக்கறலத இத்தலன ெயசு ெலரயும் பிள்லளயார்னு
நம்பிண்டு புஷ்பம் பபாட்டுண்டு ெிச்ராந்தியா நான் இருக்பகன்… பநாக்குப் புரியற மாதிரி
ஜசால்பறன்.

ஒரு ஜெண்கைப் பாலன பசாத்லத நம்பிண்டு அந்தப் பிள்லளயாருக்குச் சாட்சியா என்

தாயாருக்குச் ஜசய்ய பெண்டிய கடலமலய நான் ஜசய்திண்டிருக்பகன்… உங்க தாத்தா
 ஜெயகாந்தன் 68

காைத்திபை ஆரம்பிச்ச இந்தப் புண்ணியத்திபை – நீர் நம்பினாலும் நம்பபைன்னாலும் –

உமக்கும் ஒரு பங்கு உண்டுன்னு அம்மா உம்மகிட்ட ஜசால்ைச் ஜசான்னா… ‘அன்ன தாதா
சுகீ பெ’ன்னு ஜபரியொ ஜசால்ைியிருக்கா… அம்மா உயிர் இருக்கற ெலரக்கும் நாபன
பகாயிலைப் பாத்துக்கறதுக்கு நீர்தான் ஜபரிய மனசு பண்ணனும்…”“என்னப்பா இது
தர்மசங்கடமாப் பபாச்சு… அப்பபெ நீ ஜசால்ைியிருந்தா நான் அெருக்கு எழுதியிருப்பபன்
இல்பை? நீ சரின்னதுனாபை நானும் அெலர ெரச்ஜசால்ைி எழுதிட்படபன” என்று
பயாசித்தான் நாகபூஷணம்.இன்று காலை சாமிநாத ஐயபர அன்னெயலுக்கு
ெந்துெிட்டார். ெயது காரணமாகபொ, இவ்ெளவு நாள் பட்டணத்தில் ொழ்ந்த
காரணத்தினாபைா சாமிநாத ஐயர், நாகபூஷணம் ஜதரிெித்த தகெலைத் தெறாகப் புரிந்து
ஜகாண்டு ெிட்டார்.நாகபூஷணம் கூப்பிட்டனுப்பியதாக குருக்களாத்துக்கு ஆள்ெந்து
ஜசான்னான்.பிள்லளயார் பகாயிலுக்கு முன்னால் ஆைமரத்தடியில் ஆட்கள் நாற்காைிகள்
ஜகாண்டு ெந்து பபாட, சித்தப்பாவும் நாகபூஷணமும் ெந்து உட்கார்ந்தார்கள்.“நீ என்ன
ஜராம்ப ஜபரியொளா ஆயிட்டதாக நிலனப்பபா?” என்று லபயலன மிரட்டினார்
சித்தப்பா.“சிெசிொ; ஜபரியொ என்லன மன்னிக்கணும்… அம்மா ஜசான்னா; அலத
அெர்கிட்ட ஜசால்ைிண்டிருந்பதன்” என்று ொய் மீ து லகஜபாத்திச் ஜசான்னான் லபயன்.

“அம்மா ஜசான்னா, ஆட்டுக்குட்டி ஜசான்னா! பநாக்கு ெயசாகபை? உடம்லப ெலளச்சு

பெலை ஜசய்யச் பசாம்பைா? நான்தான் பார்த்திண்டிருக்பகபன, நீ அர்ச்சலன பண்ற
ைட்சணத்லத!” என்று அெர் எப்பபாதும்பபால் அெலனக் கண்டித்தார். நாகபூஷணம் அந்தச்
சமயத்தில் சிரித்தது அனாெசியம்.“சித்தப்பா, நீங்க ஜராம்பப் ஜபரியெர்… அதுக்காக நான்
ஆண்டெனுக்குச் ஜசய்யறலதக் குலறச்சுச் ஜசால்றது உங்களுக்பக நன்னாயில்லை… நான்
எப்படி அர்ச்சலன பண்பறன்னு அந்த ெிக்பனஸ்ெரருக்குத் ஜதரியும். நீங்க என்லன
இவ்ெளவு அெமதிப்பா பபசறதனாபை உங்களுக்கு ஒண்ணு ஜசால்பறன்… அறுபது
ெயசுக்கப்புறம்தான் உங்களுக்கு இந்தப் பிள்லளயார் மகிலம ஜதரிஞ்சிருக்கு… பநக்கு
இருபது ெயசுக்குள்பள ஜதரிஞ்சுடுத்து… அதனால்தான் அெர்கிட்ட நான் அப்படி
ஜசான்பனன்… பெண்டாம்னா பபாயிடபறன்.” – பமல் துண்லடயும் பூணூலையும் பசர்த்து
அென் மார்பபாடு லககலள இறுகக் கட்டியிருந்தான்.சாமிநாத ஐயர் சம்பந்தமில்ைாமல்
ஏபதபதா பபசிக்ஜகாண்டிருந்தார்.“இெனுக்பகா, இென் அப்பனுக்பகா கூட இதிபை
ஒண்ணும் பாத்தியலத இல்லையாம். இென் பசாம்பபறியாம். துப்புக் ஜகட்டெனாம். இந்த
பெலைலயக் கூட இென் சரியா ஜசய்யறதில்லையாம். இெர் எவ்ெளபொ தலைப்பாடா
அடிச்சிண்டும் இென் அர்ச்சலன மந்திரம் கூடச் சரியாய்ச் ஜசால்றதில்லையாம்…”‘இெர்
ஏன் நாகபூஷணத்லதயும் லெத்துக் ஜகாண்டு இப்படிஜயல்ைாம் பபசுகிறார்’ என்று
குைம்பினான் ெிசுெநாதன்.

நாகபூஷணம் மிகவும் இளக்காரத்துடன் இெனுக்கு ஆறுதல் ஜசான்னான்: “உமக்குத்

தகுந்த மாதிரி ஏதாெது பெலைப் பார்த்து லெக்கைாம்… எதுக்கு அலரயும் குலறயுமா
இந்த பெலைலயக் கட்டிக்கிட்டு அைறீர்? ெிடும்” என்று ஜசால்ைிச் சிரித்து மறுபடியும்
ஜசான்னான்: “நீர் எப்பொெது ெந்து சூலறத் பதங்காய் ஒலடயும்… இத்தலன காைமா
மந்திரம் ஜதரியாமைா நீ அர்ச்சலன பண்பற! மந்திரம் ஜதரியாம பூலச பண்றலதெிட …”
 ஜெயகாந்தன் 69

என்று அென் ஜசால்ை ெந்தலத முடிக்குமுன் ஒரு நம்பிக்லகயின் ஆபெசமாய்ச்

சீறினான் குருக்கள் லபயன்: “நாகபூஷணம் பிள்லள, நாக்லக அடக்கிப் பபசும்…” அலதச்
ஜசான்ன பிறகு பமபை ொர்த்லதகள் ெராமல் அென் உதடுகள் துடித்தன. உடபன தனது
பகாபத்துக்காக ெருந்துகிறென் மாதிரி குரல் இறங்கிப் பபசினான்: “அெர் என்லனக்
கண்டிக்கைாம். நீங்க அப்படிஜயல்ைாம் பபசப்படாது பிள்லள. உங்க அப்பா ஜராம்பப்
ஜபரிய மனுஷர். அெர்தான் எனக்கு இந்தப் பிள்லளயார்கிட்ட லககாட்டி ெிட்டார்.
உம்லமயுந்தான் படிக்க ஜெச்சார்… உமக்குப் படிப்பு ஏறபை… அதுக்காக உம்லம என்ன
பெணும்னாலும் ஜசய்யச் ஜசால்ைைாபமா? நமக்கு அது மட்டும் சுத்தமா ஜசய்யத்
ஜதரியுமாக்கும்… அப்படிஜயல்ைாம் எந்தத் ஜதாைிலையும் பகெைமாப் பபசப்படாது
பிள்லள…” என்ஜறல்ைாம் தனது பகாபத்தினால் தாபன பயந்து நாகபூஷணத்திற்குப்
புத்திமதியும் சமாதானமும் கூறினான்.“நான் ஜதரியாத்தனமா ஏதாெது ஜசஞ்சிருந்தா
ஜபரியொ மன்னிச்சுக்கணும். இபதா இப்பபா எல்ைாத்லதயும் ஜகாண்டு ெந்து
ஒப்பலடச்சுடபறன்” என்று சித்தப்பாெிடம் உத்தரவு ொங்கிக் ஜகாண்டு ெட்டிற்குப்
ீ பபாய்
ஜெண்கைப் பாலனலயயும் பகாயில் சாெிலயயும் ஜகாண்டு ெந்தான்.

ெட்டிற்குப்
ீ பபானபபாது, “என்னடா ஜகாைந்லத ஜசான்னா” என்று அம்மா ெிசாரித்தலத
அென் காதில் பபாட்டுக் ஜகாள்ளபெ இல்லை.சாெிலயச் சித்தப்பாெின் லகயிலும்,
பாலனலய அெர் அருகிலும் லெத்துெிட்டு, அெலர அென் நமஸ்காரம் ஜசய்து ஜகாண்ட
பபாதுதான், ‘இந்த அன்னெயைில் இனி ஒரு நாள் இருக்கப்படாது’ என்று மனத்துள்
முனகியொறு எழுந்தான்.அம்மா இன்று ஜகாஞ்சம் அதிகமாகபெ புைம்பினாள்.
எல்ைாெற்லறயும் பகட்டுக்ஜகாண்டிருந்துெிட்டு இத்தலன நாள் தூங்குெது மாதிரி
இன்லறக்கு அெனால் தூங்க முடியெில்லை. தூங்கினால் ஒரு நாள்
ஆகிெிடுபம.அெளிடம் ஜசால்ைாமபை பபாய் ெிடுெதுதான் உசிதம் என்ற முடிவுடன்
சுலமதாங்கியிைிருந்து இறங்கி ெட்டிற்குத்
ீ திரும்பினான்.‘ஆத்திபை அரிசி இருக்கு;
அம்மாவுக்கு மட்டும்தாபன? ஒரு மாசத்துக்கு தாராளமா ெரும்; பக்கத்திபை உதெிக்கு
அெலள மாதிரிபய மனுஷா இருக்கா. பட்டணத்துக்ஜகல்ைாம் ஜராம்ப தூரம் பபாகாம
மாயெரம், சீயாைி எங்பகயாெது பபாயி ஏதாெது’ என்று அென் எண்ணம் பதய்ந்தபபாது,
‘ஏதாெஜதன்ன? ஒரு காபி கிளப்பிபை பபாயி, மாொட்டிப் பிலைக்கிறது” என்று ஜதம்புடன்
நிலனத்துக் ஜகாண்டான்.ெட்டிற்கு
ீ ெந்து தூங்கிக் ஜகாண்டிருந்த அம்மாெின்
பாதங்கலளத் ஜதாடாமல் நமஸ்காரம் ஜசய்து ஜகாண்டபபாது, ‘எங்பக இருந்தாலும்
ஆதிசங்கரர் மாதிரி ெந்துட மாட்படனா?’ என்று சற்றுமுன் அெளிடம் பெடிக்லக மாதிரி
ஜசான்னலத மனப்பூர்ெமாகச் ஜசால்ைிக் ஜகாண்டான்.

சாமிநாத ஐயர், பிள்லளயாருக்கு லநபெத்தியம் முடித்து ஜெண்கைப்பாலன மீ து

ஈரத்துணி பபாட்டு எடுத்துக் ஜகாண்டு ெருலகயில் அக்ரஹாரத்துக் கிைெிஜயாருத்தி
ஜசான்னாள்: “இந்த குருக்களாத்துப் லபயன் எங்பகபயா பபாயிட்டான் பபாை இருக்கு…
அென் அம்மா அைறா… பாெமா இருக்கு.” சாமிநாத ஐயருக்கு மனம் சங்கடப்பட்டது.
பநற்று அென் ஜசான்ன ொர்த்லதகள் – “உங்களுக்கு அறுபது ெயசில் ஜதரியற மகிலம
எனக்கு இருபது ெயசுபை…” என்று ஜசான்னாபன அந்த ொர்த்லதகள்… அெருக்கு நன்றாகத்
 ஜெயகாந்தன் 70

லதத்திருந்தது. அதற்கும் பமபை அந்த நாகபூஷணப் பயல் ஜகாஞ்சம் மரியாலத தெறிப்

பபசியபபாது அெலன நம்பாத்துப் லபயன் சரியாகக் ஜகாடுத்து அடக்கினாபன என்று ஒரு
பாராட்டுணர்வும் இருந்தது.ெிசுெநாதன் ெட்டு
ீ ொசற்படியில் ெந்து நின்று உள்பள தலை
நீட்டி, “மன்னி மன்னி” என்று அலைத்தார். படுத்துக் கிடந்த அம்மா, முக்காட்லட இழுத்து
ெிட்டுக் ஜகாண்டு, “ஆரது?” என்று எழுந்தாள்.“நான்தான்” என்று ஜசால்ைிக் ஜகாண்டு அந்த
திண்லணயில் உட்கார்ந்தார் ஐயர்.“இந்தக் ஜகாைந்லத எங்பக பபாயி நிக்கும்? அெனுக்கு
பைாகபம ஜதரியாபத” என்று புைம்பிக்ஜகாண்பட எழுந்து ெந்தாள் அம்மா.

“நீங்க ஒண்ணும் கெலைப்படாபதங்பகா… நானும் அெலன அப்படித்தான் ஜநலனச்பசன்.

ஆனா அென் மகா சமர்த்து. அென் குைந்லதயாயிருக்கிறது ஒண்ணும் குத்தமில்பை…
ொக்கும் மனமும் சுத்தமா இருக்பக. பபாறாபதா? நீங்க பெணுமானா பாருங்பகா, அென்
ஜசளக்கியமா சீக்கிரமா ெருொன். சித்தமின்ன அெலன ஜநலனச்சுண்பட நான்
பிள்லளயாருக்கு அபிபஷகம் பண்ணிபனன். எப்படி அெலன ஜநலனக்காமைிருக்க
முடியும்? பத்து ெயசிபைருந்து தன் பிஞ்சு ெிரைால் அெலரத் ஜதாட்டு அபிபஷகம்
பண்ணிண்டிருந்திருக்காபன, அது மாதிரி – என்ஜனன்னபொ ஜசய்துட்டு கலடசிக்
காைத்திபை என் பாெத்லதப் பிள்லளயார் தலையிபை கழுெ ெந்திருக்கிற – என்
லகயாபை பண்ற அபிபஷகம் ெிநாயகருக்கு உகக்குபமா? அந்தக் லகயாகுமா என் லக?”
என்று அெலனப் புகழ்ந்து பபசிக் ஜகாண்பட பபச்சுொக்கில், “இந்தாருங்பகா மன்னி,
பிரசாதத்லத உள்பள எடுத்து லெங்பகா!” என்று மறக்காமல் ஜசான்னார் சாமிநாத
ஐயர்.(எழுதப்பட்ட காைம்: 1973)நன்றி: சக்கரம் நிற்பதில்லை (சிறுகலதத் ஜதாகுப்பு),
ஜெயகாந்தன் – ஐந்தாம் பதிப்பு: ெீலை,1995 – மீ னாட்சி புத்தக நிலையம், மதுலர – 1.

சுலமதாங்கி
காைனின் தூதுென்பபால் ஒரு பபாைீ ஸ்காரன் அந்தக் காைனிக்குள் ெந்து ஒவ்ஜொரு
ெடாகக்
ீ பகட்டான். பகட்டான்… பகட்டானா?… அென் தன் ஜநஞ்சும் உடலும் பலதபலதக்க
ஒவ்ஜொரு ெட்டின்
ீ முன்பும் நின்று, “அம்மா! உங்க ெட்டிபை
ீ ஏதாெது ஜகாைந்லத,
ஆம்பலளக் ஜகாைந்லத, பத்து ெயசு இருக்கும், காக்கி நிசாரும் ஜெள்லளச் சட்லடயும்
பபாட்டுக்கிட்டு… உண்டுங்களா?” என்று திணறினான் பபாைீ ஸ்காரன்.ெட்டுக்
ீ ஜகாடியில்
துணி உைர்த்திக் ஜகாண்டிருந்த அந்த அம்மாலளப் பார்க்கும்பபாது, அென் கண்கள்
கைங்கின. அெள் பபாைீ ஸ்காரலனப் பார்த்து, “ஏன்.. இருக்கான்; என்ன ெிஷயம்? ஏபை
ஐயா! இங்பக ொ” என்றதும் உள்ளிருந்து ஒரு லபயன் ஓடி ெந்து, பபாைீ ஸ்காரனின்
தலைலயக் கண்டதும், “நான் ெரமாட்படன்” என்று பயந்து உள்பள ஒளிந்து
ஜகாண்டான்.“எதுக்குடாய்யா பயப்படபற? ஒண்ணும் பண்ண மாட்டாரு, ொ” என்று
லபயலன அலைத்தாள் தாயார்.

பபாைீ ஸ்காரன் ஜபருமூச்சுெிட்டான்: “கூப்பிடாதீங்கம்மா… இருக்கட்டும். பதா, அங்பக ஓெர்

பிரிட்ெீகிட்ட, ைாரியிபை சிக்கி ஒரு லபயன் பபாயிட்டாம்மா… அப்படிபய மண்ஜட
ஜசதறிப்பபாச்சம்மா… ஸ்” என்று ஜசால்ை முடியாமல், சற்று பநரத்துக்கு முன் தன் பாபம்
ஜசய்த ெிைிகளால் கண்டலத எண்ணும்பபாபத பபாைீ ஸ்காரனின் உடம்பு
 ஜெயகாந்தன் 71

சிைிர்த்தது.“ஐபயா ஜதய்ெபம! அப்புறம் என்ன ஆச்சு? புள்லள உசிருக்கு…” என்று அெள்

பகட்டு முடிக்குமுன் மற்ஜறாரு ஜபருமூச்லசபய பதிைாகச் ஜசால்ைிெிட்டு நகர்ந்தான்
பபாைீ ஸ்காரன். அங்கிருந்து பபாகும்பபாது, “இந்தக் காைனியிபை இருக்கற புள்லளதான்னு
ஜசான்னாங்க… புள்லளங்கலள ொக்கிரலதயாகப் பார்த்துக்குங்கம்மா” என்று ஜசால்ைிெிட்டு
அடுத்த ெட்டின்
ீ முன் நின்று, ஒரு ஜபரிய பசாகத்லத எதிர்பநாக்கித் தெிக்கும் தனது
ஜநஞ்லச இறுக்கிப் பிடித்துக் ஜகாண்பட, “அம்மா! உங்க ெட்டிபை
ீ ஏதாெது ஜகாைந்லத…”
என்று ஆரம்பித்தான் பபாைீ ஸ்காரன்.“எங்க ெட்டிபை
ீ ஜகாைந்லதபய ஜகலடயாபத”
என்றாள் ெட்டுக்குள்ளிருந்து
ீ ெந்தென்.

“அம்மா! நீ புண்ணியெதி!” என்று அந்தப் ஜபறாதெலள எண்ணி மனத்துள்

ஜபருலமப்பட்டொபற ஜபற்று ெளர்த்து இன்று ஜதருெிபை ரத்தமும் சலதயுமாய்த் தன்
ஜசல்ெத்லதச் சூலறயிட்டுெிட்ட குைந்லதக்குரிய “பாெி”லயத் பதடிச் ஜசன்றான்
பபாைீ ஸ்காரன்.2ஒவ்ஜொரு ெட்டின்
ீ முன் நிற்கும்பபாதும், ‘அது அந்த ெடாய்
ீ இருக்கக்
கூடாபத’ என்று அென் மனம் பிரார்த்தித்தது. ஒவ்ஜொரு ஜபண்லணப் பார்க்கும்பபாதும்,
‘ஐபயா! இெள் அந்தத் தாயாய் இருக்க பெண்டாபம’ என்று அென் இதயம் ஜகஞ்சியது.
‘எப்படி இருந்த பபாதிலும் இந்தக் காைனிக்குள் ஏபதா ஒரு ெட்டில்
ீ யாபரா ஒரு தாயின்
இதயத்தில் அந்த ‘லடம்பாம்’ பநரம் ெந்ததும், ஜெடித்துச் சிதறத்தான் பபாகிறது’ என்ற
நிலனப்பு ெந்ததும் பபாைீ ஸ்காரன் தயங்கி நின்று திரும்பிப் பபாய்ெிடைாமா என்று
பயாசித்தான். அந்தச் பசாகத்லதத் தன்னால் தாங்க இயைாது என்ற நிலனப்பிபைபய
அந்தக் காட்சி அென் மனத்தில் உருொகி உடம்பும் முகமும் பெர்த்து, நாக்கு
உைர்ந்தது.ஒரு ெட்டின்
ீ திண்லணபமல் ‘உஸ்’ என்ற ஆஸ்ொசப் ஜபருமூச்சுடன்
உட்கார்ந்து, ஜதாப்பிலயக் கைற்றி, கர்ச்சிப்பால் முகத்லதயும் கழுத்லதயும் துலடத்துக்
ஜகாண்டான்.‘திரும்பிப் பபாய்ெிட்டால் என்ன?’ என்று மனசு மீ ண்டும் உறுதியற்றுக்
குைம்பியது.

‘நான் பபாய்ெிட்டால், அதனால் அந்தக் குைந்லதக்கு ஒரு தாய் இல்ைாமல்

பபாய்ெிடுொளா? ஐபயா! அது தாயில்ைாக் குைந்லதயாய் இருக்கக் கூடாதா! ஒருத்தி
பத்து மாசம் சுமந்து ஜபத்த குைந்லதலய இப்படிக் பகள்ெி முலறயில்ைாம எடுத்துக்கக்
கடவுளுக்குத்தான் என்ன நியாயம்?.. சீசீ! கடவுள்தான் உயிருங்கலள உண்டாக்கறார் –
இந்த யமன் தான்… யமலன உண்டாக்கினது யாரு? அென் இப்படி அக்குரும்பு பண்ண
இந்தக் கடவுள் எப்படிச் சம்மதிக்கிறாரு? அந்தக் கடவுபள பத்து மாசம் ஜசாமந்து
ஜபத்திருந்தாத் ஜதரியும்… எப்படித்தான் தாங்கப் பபாவுபதா அந்தப் ஜபத்த ெயிறு… மனுசன்
சாகறது ஜபரிய பசாகமில்பை; அலதப் பாத்து மத்தெங்க துடிக்கிற பகாைமிருக்பக… அட
கடவுபள!’‘ஊரிபை தான் ஒவ்ஜொருத்தியும் ஒண்ணுக்குப் பத்து ஜபத்து ஜெச்சி
இருக்காபள, ஒண்ணு பபானாத்தான் என்ன? ஐபயா! அப்படியும் நிலனக்க முடியுமா?…
முடியாது, முடியாது. ஜபறாத என்னாபைபய – பிள்லளப் பாசம்ன்னா என்னான்னு
ஜதரியாத என்னாபைபய – யாருபதா பபாச்சி, நமக்ஜகன்னான்னு இருக்க முடியாத மனுஷ
மனசுக்கு, தன்பனாடபத பபாச்சின்னா? – பநரமும் காைமும் ெந்து ஜகடப்பாக் ஜகடந்து
பபானாலும் பரொயில்பை… இப்படித் திடீர்க் ஜகாள்லளயிபை அள்ளிக் குடுக்கப் ஜபத்த
 ஜெயகாந்தன் 72

மனசு தாங்குமா? ‘ஐபயா’ன்னு ஒபர அைறல்பை அெ உசிபர பபாயிடுபம! அடத்

ஜதய்ெபம! சாவுன்னு ஒண்ணு இருக்கும்பபாது பாசம்னு ஒண்லணயும் ஏன்டாப்பா
உண்டாக்கிபன?… ஜகாஞ்ச நாைிக்கு முன்பன, சிட்டுக்குருெி மாதிரி ஒபர சந்பதாஷமா
பறந்து திரிஞ்சி ஓடிக்கிட்டிருந்தாபன!…’‘லகயிபை ஐஸ்கிரீம் குச்சிலயப் புடிச்சுக்கிட்டு
ஓடியாந்தான்.

நான் தான் பாெி பாத்துகிட்டு நிக்கறபன… அது நடக்கப்பபாவுதுன்னு ஜதரியுது… ெிதிதான்

என் லகலயக் காலை ொலயஜயல்ைாம் கட்டிக் கண்லண மட்டும் ஜதறக்கெச்சி
எவ்ெளவு பகாரமான ெிலளயாட்லட நடத்திக் காட்டிடுச்சி?… லபயன் கத்தினானா?
ஊஹீம்! அதுக்குள்பள ெந்திடுச்பச சாவு! பபாற உசிரு ஐஸ்கிரீமுக்காக இல்பை தெியா
தெிச்சிருக்கும்! சாவுபை இருக்கற பகாரபம அதுதான். திடீர்னு ெந்து சாதாரண அல்ப
ஆலசலயப் ஜபரிசாக்கி ஏமாத்திடும். இன்னும் இவ்ெளவு நாைிதான்னு முன்ஜனச்சரிக்லக
ஜகாடுத்து ெந்திச்சின்னா மனுசன் சந்பதாஷமாச் ஜசத்திடுொபன – அது ஜபாறுக்குமா
அந்தக் ஜகாலைகாரத் ஜதய்ெத்துக்கு?’‘சாவும் பபாது எல்ைா உசிருங்களுக்கும் ஒரு
ஏமாத்தம் தான் மிஞ்சி நிக்கும் பபாை இருக்கு. ஆமா… இருக்கும்பபாது எவ்ெளவு
அனுபெிச்சாலும் சாகும்பபாது ஜகலடக்கப் பபாறது ஒரு ஏமாத்தம் தான்… ஐபயா.. என்ன
ொழ்க்லக!’‘அந்த மாதிரி தான் அன்னிக்கி ஒரு நாளு, படசன்பை, ஒரு சிட்டுக்குருெி
‘கீ ச்கீ ச்’னு கத்திக்கிட்டு, ஜபாட்லடபயாட ஒபர பசட்லட பண்ணிக்கிட்டுத்
திரியறப்ஜபல்ைாம் இனிஸீஜபக்டரு ஐயா கூட பெடிக்லக பாத்துக்கிட்டு இருப்பாரு…
ஜபாட்லடபமபை ஆண் குருெி திடீர்னு எங்கிருந்பதா ெிசுக்குனு பறந்து ெந்து தாெி
ஏறினப்பபா, அந்தக் கழுலத ‘காச்மூச்’னு கத்திக்கிட்டு எதிர்ச் சுெத்திபை இருந்த ஒரு
ஜபாந்திபை பபாயி உக்காந்துக்கிட்டுக் ‘கிரீச்’ ‘கிரீச்’னு ஏக்கம் காட்டிச்சி… அந்த ஆணுக்கு
ஏமாந்த ஜெறியிபை படபடன்னு ஜநஞ்சி அடிச்சிக்குது.

உடம்லபச் சிைிப்பிக்கிட்டு ஒரு நிமிஷம் ஜபாட்லடலய ஜமாலறச்சிப் பார்த்தது. அந்தப்

பார்லெயிபைபய ஜபாட்லடக்கு மனசு மாறிப்பபாச்சி. மனசு மாறினப்புறம் இந்தச்
சனியபன ஆண் குருெிக்கிட்டப் பபாயிருக்கக் கூடாதா? ஜபால்ைாக் கழுலத மெளுது…
இந்தப் ஜபாந்திபைபய, ஜெக்கப்பட்டுக்கிட்டுத் திரும்பி உக்காந்துக்கிடுச்சி. அது
திரும்பினதுதான் தாமஸம். ெிருட்னு ஒரு பாய்ச்சல் பாஞ்சுது ஆணு… நானும்,
இனிஸீஜபக்டரும் நடக்கப் பபாற காரியத்லதப் பாக்கறதுக்குத் தயாராத் திரும்பிபனாம்;
இனிஸீஜபக்டரு என்லனப் பாத்துக் கண்லணச் சிமிட்டினாரு.’“அதுக்ஜகன்னாங்க, எல்ைா
உசிருங்களுக்கும் உள்ளதுதாபன”ன்பனன். நான் ஜசால்ைி ொய் மூடல்பை… ‘கிரீச்’சினு
ஒரு சத்தம்! ஆண் குருெி ‘ஜபாட்’டுனு என் காைடியிபை ெந்து ெிழுந்தது. தலை பூரா
‘ஜசெ ஜசெ’ன்னு ஒபர ரத்தக் களறி! ஐபயா கடவுபளன்னு அண்ணாந்பதன். ‘கடகட…
கடகட’ன்னு சாபொட சிரிப்பு மாதிரி அந்தப் பலைய காைத்து ‘பபன்’ சுத்திக்கிட்டு
இருக்குது…இனிஸீஜபக்டரு எந்திரிச்சி ஓடியாந்து அலதக் லகயிபை எடுத்தாரு…“ம்…
பபாயிடுச்சு ஐயா!… நீ ஜசான்னிபய இப்ப, ‘எல்ைா உசிருங்களூக்கும் உள்ளதுதான்’னு…
சாலெப் பத்தி தாபன ஜசான்பன?” ன்னு பகட்டுக்கிட்பட சன்னல் ெைியா அலதத் தூக்கி
ஜெளிபய பபாட்டார்.
 ஜெயகாந்தன் 73

‘அந்த ஆண் குருெி ‘பபன்’பை அடிபட்டுச் ஜசத்தது ஒண்ணும் ஜபரிய ெிஷயமில்பை.

ஆனா, அந்தப் ஜபாட்லட – எலதபயா எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்த அந்தப் ஜபாட்லடக் குருெி
தெிச்ச தெிப்பு இருக்பக… ஐபயா! ஐபயா!.. அப்பத்தான் பதாணிச்சு – கடவுள் ஜராம்பக்
பகெைமான ஜகாலைகாரன். கலட ஜகட்ட அரக்கனுக்குமில்ைாத, சித்திரெலதலய ரசிக்கிற
குரூர மனசு பலடச்சென்னு. இல்பைன்னா, சாவுன்னு ஒண்ணு இருக்கும்பபாது பாசம்னும்
ஒண்லண உண்டாக்குொனா?…’‘ொங்கின ஐஸ்கிரீலமத் தின்னு முடிக்கறதுக்குள்பள ஒரு
ஜகாைந்லதக்குச் சாவு ெரைாமா? அட, இரக்கமில்ைாத ஜதய்ெபம! உன்லனத்தான்
பகக்கபறன்; ெரைாமா சாவு? – அவ்ெளவு அெசரமா? குைந்லத லகயிபைருந்து ெிழுந்த
ஐஸ்கிரீம் கலரயறதுக்குள்பள உசிர் கலரஞ்சு பபாயிடுச்பச…’ – மனசு என்ஜனன்னபொ
எண்ணிஜயண்ணித் தெிக்கத் திண்லணயிபைபய ஜெகு பநரம் உட்கார்ந்திருந்த
பபாைீ ஸ்காரன் ஒரு ஜபருமூச்சுடன் எழுந்தான்.கைற்றி லெத்திருந்த ஜதாப்பிலயத்
தலையில் லெத்துக் ஜகாண்டு நிமிரும்பபாது பார்லெ அகஸ்மாத்தாக அந்த ெட்டுக்குள்
ீ
திரும்பியபபாது ஒரு ஜபண் – இளம் ஜபண் குைந்லதக்குப் பால் ஜகாடுத்தொபற
உட்கார்ந்திருந்தாள்.அது ஓர் அற்புதமான காட்சிதான்.

“அம்மா! குடிக்கக் ஜகாஞ்சம் தண்ணி தர்ரியா?” என்று பகட்டொறு மீண்டும்

திண்லணபமல் உட்கார்ந்தான் பபாைீ ஸ்காரன்.குைந்லதலய மார்பபாடு அலணத்தொபற
எழுந்து உள்பள ஜசன்று லகயில் ஒரு ஜசம்பில் தண்ண ீபராடு ஜெளிபய ெந்தாள் அந்த
இளம்ஜபண். குைந்லத மார்பில் முகம் புலதத்துப் பாைருந்தும் சத்தம் ‘ஜமாச் ஜமாச்’
ஜசன்று ஒைித்தது.பபாைீ ஸ்காரன் தண்ண ீர்ச் ஜசம்லப ொங்கிக் ஜகாண்டதும் தாய்லமச்
சுகத்பதாடு குைந்லதயின் தலைமுடிலய மிருதுொகத் தடெினாள் அெள்.திடீஜரனப்
பபாைீ ஸ்காரனின் கண்கள் மிரண்டன.‘ஒருபெலள இெள் அந்தத் தாயாக இருக்க
முடியுபமா? சீ, இருக்காது. சின்ன ெயசா இருக்காபள!’“ஏம்மா! இதுதான் தலைச்சன்
குைந்லதயா?” என்று ஆரம்பித்தான்.“இல்பை… ஜபரிய லபயன் இருக்கான். அெனுக்கு
அப்புறம் ஜரண்டு ஜபாறந்து ஜசத்துப் பபாச்சு… இது நாைாம் பபறு…”“இப்ப ஜபரிய லபயன்
எங்பக?”“பள்ளிக்கூடம் பபாயிருக்கான்.”“பள்ளிக்கூடமா… என்ன சட்லட
பபாட்டிருந்தான்?”“பள்ளிக் கூடத்திபை காக்கி நிசாரும் ஜெள்லளச் சட்லடயும்
பபாடணும்னு ஜசால்ைி இருக்காங்கன்னு உசிலர ொங்கி பநத்திக்குத் தச்சிக்
குடுத்தப்பறம்தான் ஜரண்டு நாளாப் பள்ளிக்கூடத்துக்குப் பபாறான்… எதுக்கு இஜதல்ைாம்
பகக்கிறீங்க…?”பபாைீ ஸ்காரன் ஒரு நிமிஷம் ஜமளனமாய் நின்றுெிட்டு, “லபயனுக்குப்
பள்ளிக்கூடம் ஓெர்பிரிட்ஜ் பக்கமா இருக்குதா?” என்று சாதாரணமான குரைில்
பகட்டான்.“இல்பை. இந்தப் பக்கம் இருக்கு… ஆனா, அது ஊஜரல்ைாம் சுத்தும். ொலுத்தனம்
அதிகமாப் பபாச்சு… ஜசான்ன பபச்லசக் பகக்கறதில்பை… காத்தாபை ‘ஐஸ்கிரீம் ொங்க
அலரயணா குடு’ன்னு உசிலர ொங்கினான். நான் தரமாட்படன்னுட்படன். அப்புறம்
எனக்குத் ஜதரியாமப் ஜபாட்டிஜயத் ஜதாறந்து அலரயணா எடுத்துக்கிட்டுப் பபாகும்பபாது
நான் பாத்துட்டு ஓடியாந்பதன். அென் ஓட்டத்லத நான் புடிக்க முடியுதா? ெிரட்டிக்கிட்பட
ெந்பதன். ஓடிட்டான்.
 ஜெயகாந்தன் 74

என்ன ஜகாட்டம்! என்ன ஜகாட்டம்! எனக்கு ஜெச்சிச் சமாளிக்க முடியல்பை… ெந்த

ஆத்திரத்திபை ‘அப்படிபய ஒைிஞ்சு பபா, திரும்பி ெராபத’ன்னு
திட்டிபனன்…”பபாைீ ஸ்காரன் இலடமறித்து, ‘ஐலயபயா! அப்படி நீ ஜசால்ைி இருக்கக்
கூடாதும்மா… கூடாது’ என்று தலைலயக் குனிந்து கண்ண ீலர மலறத்துக் ஜகாண்டான்.
பிறகு சற்பற ஜமளனத்துக்குப் பின் ஒரு ஜசருமலுடன் ‘எனக்ஜகன்ன, என் கடலமலயச்
ஜசய்கிபறன்’ என்ற தீர்மானத்பதாடு, தலைலய நிமிர்த்தி, கைங்குகின்ற கண்கலள இறுக
மூடிக் ஜகாண்டு இலம ெிளிம்பில் கண்ண ீர் கசியச் சிலைபபால் ஒரு ெினாடி நின்றான்.
அென் இதயபம இறுகி, துருபெறிய உணர்ச்சிக் கரகரப்புடன் உதட்டிைிருந்து ொர்த்லதகள்
ஜெளிெந்தன: “ஓெர் பிரிட்ெீகிட்பட ைாரியிபை அடிபட்டு ஒரு லபயன் ஜசத்துக்
கிடக்கான். பபா! பபாயி, உம் புள்லளதானான்னு.”‘ஐபயா ராசா!’ என்ற அைறைில் அந்த
ெபட
ீ – அந்தக் காைனிபய அதிர்ந்தது. அந்த அதிர்ச்சியில் பபாைீ ஸ்காரன் ஜசயைற்றுத்
திண்லணயின் மீ து பசார்ந்து ெிழுந்தான்.பாைருந்தும் குைந்லதலய மார்புற இறுகத்
தழுெிக்ஜகாண்டு ஜெறிஜகாண்டெள்பபால் அந்தத் தாயார் ெதியில்
ீ ஓடிக்
ஜகாண்டிருக்கிறாள்…3“இன்னும் ஒரு ஜதருவு தாண்டிப் பபாகணுபம… என்ற
பலதபலதப்புடன் லகக்குைந்லதலய இடுப்பில் இடுக்கிக் ஜகாண்டு, பமல் துகில் ெிைகி
ஒற்லற முலை ஜெளித்ஜதரிய தன் உணர்வு இைந்து, தாய்லம உணர்ெின் ஜெறிஜகாண்டு
பாய்ந்து பாய்ந்து ஓடி ெருகிறாள் அெள்.

ெிபத்து நடந்த இடத்லத பெடிக்லக பார்த்துெிட்டு எதிரில் ெரும் கூட்டம் தாய்லமயின்

ஜசாரூபமாக இெள் ெருெலதக் கண்டு, திரும்பி இெலளப்பின் ஜதாடர்ந்து ஜசல்கிறது…-
கும்பலுக்கு எல்ைாபம ஒரு பெடிக்லகதான்!‘என்னா ஆச்சு?’ – ஜசய்தித்தாள்
ெிெகாரம்பபால் ஒருெர் பகட்ட பகள்ெிக்கு பமம்பபாக்காய் ஒருெர் பதில்
ஜசால்கிறார்:“ஒரு லபயன் ைாரியிபை மாட்டிக்கிட்டான்…”“அப்புறம்?”“அப்புறம் என்ன?
பஹபஹ… குபளாஸ்…” என்று ஒரு ஹிஸ்டிரியாச் சிரிப்புடன் லக ெிரிக்கிறான்
ஒருென்.“ைாரிக்காரனுங்களுக்குக் கண்ணுமண்ணு ஜதரியுதா?… அெனுங்கலள ஜெச்சி
பமபை ஏத்தணும் ைாரிலய” என்கிறார் ஒரு மனுநீதிச் பசாைன் பரம்பலர!- அெர்களுக்கு
ஆத்திரப்படுெபத ஒரு சுொரஸ்யம்!ெதியின்
ீ மறுபகாடியில் அந்தப் பபாைீ ஸ்காரன் ஓடி
ெருகிறான். திருடலனத் துரத்திப் பிடிக்கும் திறனுள்ளென்தான். பாசத்தின் பெகத்லதத்
ஜதாடர முடியாமல் பின்தங்கி ெிட்டான்.இடுப்புப் பிள்லளயுடன் ஓபடா டி ெந்து கலடசித்
ஜதருலெயும் தாண்டி ெிபத்து நடந்த ஜதருவுக்குள் நுலைந்தபபாது கூட்டத்தின் நடுபெ
இருந்து ஒருத்தி, தலரயில் ெிழுந்து புரண்ட பகாைத்துடன் இரு லககலளயும் ொனத்லத
பநாக்கி உயர்த்தி, ‘அட கடவுபள!.. உனக்குக் கண்ணில்லையா?’ என்று கதறி அழுெலதக்
கண்டதும் இந்தத் தாய் நின்றாள்.கண்களில் தாலர தாலரயாய்க் கண்ண ீர் ெைிய இெள்
சிரித்தாள்.

‘அது நம்ம ராசா இல்பைடி, நம்ம ராசா இல்பை’ என்று லகக்குைந்லதலய முகத்பதாடு
அலணத்துக்ஜகாண்டு சிரித்தாள். ஹிருதயம் மட்டும் இன்னும் பதம்பித் பதம்பி ெிம்மிக்
ஜகாண்டிருந்தது. இப்ஜபாழுதுதான் தாய்லம உணர்ெின் ஜெறி அடங்கி, தன்னுணர்வு
ஜகாண்டாள். மார்புத் துணிலய இழுத்துெிட்டுக் ஜகாண்டாள். அருகில் ெந்து நின்ற
 ஜெயகாந்தன் 75

பபாைீ ஸ்காரனிடம், ‘ஐயா, அது எம் லபயன் இல்பை… பெற யாபரா ஐயா.. அது என்
லபயன் இல்பை…’ என்று கண்கலள மூடித் ஜதய்ெத்லத நிலனத்துக் கரம் கூப்பினாள்.‘சீ…
இவ்ெளவுதானா! தாய்ப் பாசம்ங்கிறது இவ்ெளவு அல்பமா! ஒரு சின்ன ெட்டத்துக்குள்பள
ஜமாடங்கிப் பபாறதுதானா?’ என்று முகம் சுளித்த பபாைீ ஸ்காரன் ெிபத்து நடந்த இடத்லத
பநாக்கி நடந்தான்.கும்பைின் நடுபெ ெழ்ந்து
ீ கதறிக் ஜகாண்டிருப்பெலளப் பார்த்ததும்
பபாைீ ஸ்காரன் திடுக்கிட்டான்.அங்பக அென் மலனெி – மார்க்ஜகட்டுக்குப் பபாய்ெிட்டு
ெரும் ெைியில் இந்தக் பகாரத்லதப் பார்த்து ெிட்டாபளா?… அபதா, காய்கறிப் லப கீ பை
ெிழுந்து சிதறிக் கிடக்கிறபத!‘அடிப் பாெி!… உனக்பகன்டி தலைஜயழுத்து!’ என்று
முனகினாலும் பபாைீ ஸ்காரனால் ஜபாங்கிெரும் அழுலகலய அடக்கமுடியாமல் குைந்லத
மாதிரி ெிம்மி ெிம்மி அழுதான்.‘தங்கம்… இஜதல்ைாம் என்னாடி?’ என்று அெலளத் தூக்கப்
பபானான். புருஷலனப் பார்த்ததும் அெள் குமுறிக் குமுறி அழுதாள்.‘ஐபயா! பாத்தீங்களா
இந்த அநியாயத்லத? இலதக் பகக்க ஒரு பபாைீ சு இல்ைியா? ஒரு சட்டம் இல்ைியா…?
இருெது ெருசமா நாம்ப எவ்ெளவு தெமாத்தமிருந்து ெரமா ெரங் பகட்டும் குடுக்காத
அந்தக் கண்ணெிஞ்ச ஜதய்ெம் இப்படி அநியாயமா ஒரு லெரப் ஜபாலதயபை ொரி
எலறச்சு இருக்பக!…’ என்று கதறினாள்.

‘தங்கம்!… அவுங்க அவுங்க ெிதிக்கு நாம்ப அழுதாப் பபாறுமா?… எந்திரி… லபத்தியம்

மாதிரிப் புைம்பறிபய! ெட்டுக்குப்
ீ பபாகைாம் ொ…!’ என்று மலனெியின் லகலயப்
பிடித்துத் தூக்கினான் பபாைீ ஸ்காரன். அெள் அெலனத் திமிறிக் ஜகாண்டு ெிைகி
நின்றாள். அழுத கண்கள் அென் முகத்லத ஜெறிக்க, ‘இது என் குைந்லத! ஆமா, இது என்
குைந்லததான்’ என்று பிதற்றினாள்.பபாைீ ஸ்காரனின் கண்கள், ‘இறந்தது தன்
குைந்லதயல்ை’ என்று தன்லனத் தாபன ஏமாற்றிக் ஜகாண்டு, அபதா பெடிக்லக பார்க்கும்
உணர்ச்சியில் ெருகிறாபள, அந்தப் பரிதாபகரமான தாலய ஜெறித்தன.ஐபயா, பாெம்
அெள்!…அடுத்து அங்பக நிகைப்பபாகும் ஒரு ஜகாடிய பசாகத்லதக் காண ெிரும்பாமல், தன்
மலனெிக்கும் அலதக் காட்ட ெிரும்பாமல், அெலள ெட்டுக்கு
ீ அலைத்துப் பபாக அென்
கரத்லதப் பற்றித் தூக்கினான். அெள் அெபனாடு புைம்பிப் புைம்பி அழுதொறு தளர்ந்து
நடந்தாள்.கும்பல் இரண்டாகப் பிரிந்து இந்தப் பபாைீ ஸ்காரத் தம்பதிகளின் பசாக
நாடகத்லத பெடிக்லக பார்த்தொறு அெர்களின் பின்பன ெந்தது.

“பாெி! ஒரு குைந்லதலயப் ஜபத்துக் ஜகாஞ்சறத்துக்குத்தான் பாக்கியம் ஜசய்யாத மைடி

ஆயிட்படன், ஜசத்துப்பபான ஒரு குைந்லதக்கு அைக்கூட எனக்குச் ஜசாந்தமில்லையா?”
என்று திமிறிய அெலள ெலுக்கட்டாயமாய் இழுத்துச் ஜசன்றான் பபாைீ ஸ்காரன்.அந்தத்
ஜதருக்பகாடியில் உள்ள தன் ெட்டருபக
ீ மலனெிலய அலைத்து ெரும்பபாது, தூரத்தில்
ெிபத்து நடந்த இடத்திைிருந்து அந்த ‘லடம்பாம்’ ஜெடித்தது! பபாைீ ஸ்காரன் காதுகலள
மூடிக் ஜகாண்டான். “ஐபயா! என் ராசா!” என்று காைனியில் ஒைித்த அபத குரல் ெதிபய
ீ
அதிர ஜெடித்ஜதழுந்தபபாது, தன் பிடியிைிருந்து திமிறிபயாட முயன்ற மலனெிலய இரு
லககளிலும் ஏந்தித் தூக்கிக் ஜகாண்டு ெட்டுக்குள்
ீ நுலைந்தான் பபாைீ ஸ்காரன்.

பபாைீ ஸ்காரனது ஏந்திய கரங்களில் மலனெியின் உடல் பாரம் மட்டுமா கனத்தது?அெள்

தன் இதயத்தில் தாங்கும் உைகத்தின் சுலம – தாய்லமயின் பசாகம் – அதன் அெனால்
 ஜெயகாந்தன் 76

தாங்க முடியெில்லை.உள்பள பபானதும் இருெரும் ஒருெலரஜயாருெர் தழுெிக்ஜகாண்டு

‘ஓ’ஜென்று கதறியழுதனர். திடீஜரனத் திரும்பிப் பார்த்த பபாைீ ஸ்காரன் ொசைிலும்
சன்னல் புறத்திைிருந்தும் கும்பல் கூடி நிற்பலதப் பார்த்து எழுந்து பபாய்க் கதலெப் ‘படீர்
படீர்’ என்று அலறந்து சாத்தினான்.பபாைீ ஸ்காரன் ெட்டு
ீ முன்பன கூடியிருந்த கும்பல்
மீ ண்டும் ெிபத்து நடந்த இடத்துக்பக ஓடியது.- ஆமாம்; கும்பலுக்கு எல்ைாபம ஒரு
பெடிக்லகதான்.(எழுதப்பட்ட காைம்: ெனெரி 1962)நன்றி: சுலமதாங்கி (சிறுகலதத்
ஜதாகுப்பு) – ஜெயகாந்தன்

யுக சந்தி
ஜகௌரிப் பாட்டி ஜபாறுலமயாய் ஜெகு பநரம் பஸ்ஸிற்குள் நின்றிருந்தாள். எல்பைாரும்
இறங்கிய பின், தனது காக்கி நிறப் லபயின் கனத்லத இடுப்பில் ஏற்றிக் ஜகாண்டு
கலடசியாக ெந்தாள்.“பாட்டி…பாட்டி’ லபலயத் தூக்கியாரட்டா? ஓரணா குடு பாட்டி.”“ெண்டி
பெணுங்களா அம்மா?”“புதுப்பாலளயம் ெக்கீ ல் குமாஸ்தா ஐயர் ெடுதானுங்கபள….ொங்க,
ீ
பபாபொம்” —என்று பல்பெறு ெரபெற்புக் குரல்களுடன் அெலள இறங்கெிடாமல் தடுத்து
நின்ற ெண்டிக்காரர்கலளயும், கூைிக்காரச் சிறுெர்கலளயும் பார்த்துக் கனிபொடு
சிரித்துெிட்டுப் பாட்டி ஜசான்னாள்:“எனக்கு ஒண்ணும் பெண்டாம்பா..சித்பத ெைிலய
ெிட்படள்னா நான் ஜமள்ள நடந்பத பபாயிடுபென்…. ஏண்டாப்பா, ெட்ஜடக்
ீ கூடத் ஜதரிஞ்சு
ஜெச்சிருக்காய்… நான்தான் மாசம் ஒருதடலெ ெர்பறபன, என்னிக்கு ெண்டியிபை
பபாபனன்?” என்று ஒவ்ஜொருெருக்கும் ஒவ்ஜொரு பதிலைச் ஜசால்ைி, அெர்கலள
ெிைக்கி ெைியலமத்துக் ஜகாண்டு தணைாய்த் தகிக்கும் ஜெயிைில், முக்காட்லட இழுத்து
ெிட்டுக் ஜகாண்டு, இடுப்பில் ஏற்றிய சுலமயுடன் ெறுத்துக் ஜகாட்டிய புழுதி மண்லண
அழுந்த அழுந்த மிதித்தொறு ஒரு பக்கமாய்ச் சாய்ந்து சாய்ந்து நடந்தாள் பாட்டி.

பாட்டிக்கு ெயது எழுபது என்றாலும் சரீரம் திடமாய்த்தான் இருக்கிறது. மூப்பினால்

ஏற்பட்ட ஸ்தூைமும், அதனால் ெிலளயும் இலளப்பும் ெட்டுக்குப்
ீ பபான பின்தாபன
ஜதரியும்?…அெள் கணிப்பில் பநற்றுப் பிறந்த குைந்லதகஜளல்ைாம் அபதா ரிக்ஷாெிலும்,
ெட்காெிலும், லசக்கிளிலும் பரந்து பரந்து ஓடுகிறார்கள்.மலையும் ஜெயிலும் மனிதலன
ெிரட்டுகின்ற பகாைத்லத எண்ணி பாட்டி சிரித்துக் ஜகாண்டாள்.அெளுக்கு இஜதல்ைாம்
ஒரு ஜபாருட்டா? ஜெள்ளமாய்ப் ஜபருகி ெந்திருந்த ொழ்ெின் சுைிப்பிலும், பின் திடீஜரன
ெரண்ட பாலையாய் மாறிப் பபான ொழ்க்லக ஜநருப்பிலும் ஜபாறுலமயாய் நடந்து
பைகியெலள, இந்த ஜெயிலும் மலையும் என்ன ஜசய்யும்? என்ன ஜசய்தால்தான்
என்ன?தகிக்கின்ற புழுதியில் பாதங்கள் அழுந்தி அழுந்திப் புலதய, அலசந்து அலசந்து
நடந்து ஜகாண்டிருந்தாள் பாட்டி.ெைியில் சாலைபயாரத்தில் — நான்லகந்து மனிதர்கள்
நின்று சுகம் காண ொகாய் முலளத்த ஜபருங்குலடபபால் நிைல் பரப்பிக் ஜகாண்டிருந்தது
ஒரு சிறிய பெப்பமரம்.அந்த நிைைில் ஒற்லறயாய்ச் சற்பற நின்றாள் பாட்டி.எரிந்து
தகிக்கும் அவ்ஜெம்லமயின் நடுபெ சுகம் தரப் படர்ந்த அந்த நிைல் பபாலும்,
யந்திரங்கலளத் தெிர எலதயுபம நம்பாத இவ்ெிருபதாம் நூற்றாண்டில் –ஜசன்ற
நூற்றாண்டின் சின்னமாய்த் தன் ஜசாந்தக் கால்கலளபய நம்பி நிற்கும்– காண்பதற்கரிதான
 ஜெயகாந்தன் 77

அந்தக் கிைெியின் பிரசன்னம் பபான்றும் ஜமல்ஜைன ெசிய

ீ குளிர்காற்றில் பெப்பங்
குலைகள் சிைிர்த்தன.

“என்னப்பபன மகாபதொ” என்று கடவுளுக்கு நன்றி ஜதரிெித்துக் ஜகாண்டு அந்தக்

குளுலமலய அனுபெித்தாள் பாட்டி.பாட்டியின் முக்காடிட்ட ெட்டமான முகத்தில் ஒரு
குைந்லதக்கலள குடிஜகாண்டிருந்தது. இந்த ெயதிலும் அெள் சிரிக்கும்பபாது ெரிலசப்
பற்கள் ெடிொய் அலமந்திருந்தது ஓர் ஆச்சரியபம’ அெள் பமாொயின் ெைதுபுறத்தில்
ஒரு மிளலக ெிடவும் சற்றுப் பருத்த அைகிய கறுப்பு மச்சம்; அதன்மீ து மட்டும்
கருகருஜென இரண்டு முடி– இவ்ெளலெயும் ஒருபசரப் பார்த்தெர்கள், இெள் இளெயதில்
எப்படி இருந்திருப்பாள் என்று எண்ணாமல் இருக்க முடியாது.பாட்டியின் ஜபான்னிறமான
பமனியில் அதிக நிறபபதம் காட்டாத நார்ப்பட்டுப் புடலெ காற்றில் படபடத்து;
புடலெயிைிட்ட முக்காட்டின் ெிளிம்ஜபல்ைாம் குத்துக் குத்தாய் பைசாகத் தலைகாட்டும்–
மைித்து நாளாகிெிட்டதால் ெளர்ந்திருக்கும்– ஜெள்ளி முடி. கழுத்தில் ஸ்படிக மாலை.
ஜநற்றியில் ெியர்லெயால் கலைந்த ெிபூதிப் பூச்சு. புடலெத் தலைப்பால் முகத்லதயும்,
லககலளயும், மார்புக் குெட்டின் மடிப்புகலளயும் அழுந்தத் துலடத்துெிட்டுக் ஜகாண்டாள்.
அப்பபாது ெைது ெிைாப்புறத்தில் இருந்த சிறிய பெைம் பபான்ற சிெப்பு மச்சம் ஜெௌிித்
ஜதரிந்தது.—மீ ண்டும் நிைைிைிருந்து ஜெயிலுக்கு ெந்து புழுதி மண்ணிைிருந்து, பழுக்கக்
காய்ந்த ஜகடிைநதிப் பாைத்தின் கான்கிரீட் தளெரிலசயில் பாதங்கலள அலமதியாகப்
படிய லெத்து, அலசந்து அலசந்து அெள் ெரும்பபாது…..பாைத்தின்மீ து கிராதியின்
ஓரமாக, பாட்டியம்மாள் மீ து பட்டுெிடக் கூடாபத என்ற பய உணர்பொடு ஒதுங்கி நின்று
லகயிலுள்ள சிறு தகரப்ஜபட்டியுடன் கும்பிட்டான் ஒரு பலைய பைகிய —நாெிதன்.

“பாட்டியம்மா….எங்பக, ஜநய்பெைியிைிருந்தா?” என்று அன்புடன் ெிசாரித்தான்.“யாரு

பெைாயுதமா?….ஆமா’ ….உன் ஜபண்டாட்டி குளி குளிச்சுட்டாளா?” என்று ஆத்மார்த்தமாய்
ெிசாரித்தாள் கிைெி.“ஆச்சுங்க…ஆம்பலளப் லபயன்தான்.”“நல்ைாயிருக்கட்டும்….பகொன்
ஜசயல்….’ இது மூணாெது லபயனா?”“ஆமாமுங்க” என்று பூரித்துச் சிரித்தான்
பெைாயுதம்“நீ அதிர்ஷ்டக்காரன்தான்…எந்தப் பாடாெது பட்டுப் படிக்க ெச்சுடு, பகட்டியா?”
என்றதும் பெைாயுதம் குடுமிலயச் ஜசாறிந்தொறு சிரித்தான்.“அட அசபட, என்ன
சிரிக்கிறாய்? காைம் ஜெகுொய் மாறிண்டு ெரதுடா; உன் அப்பன் காைமும் உன் காைமும்
தான் இப்படிப் ஜபாட்டி தூக்கிபய பபாயிடுத்து… இனிபம இஜதாண்ணும் நடக்காது….
புருஷாள் எல்ைாம் ஷாப்புக்குப் பபாறா… ஜபாம்மனாட்டிகள்பையும் என்லன மாதிரி
இனிபம ஜகலடயாதுங்கறதுதான் இப்பபெ ஜதரியறபத….ம் …எல்ைாம் சரிதான்; காைம்
மாறும்பபாது மனுஷாளும் மாறணும்…. என்ன, நான் ஜசால்றது?” என்று கூறி ஏபதா
ஹாஸ்யம் பபசிெிட்ட மாதிரி பாட்டி சிரித்தாள். பதிலுக்கு அெனும் சிரித்தான்.“இந்தா,
ஜெயிலுக்கு ஜரண்லடக் கடிச்சிண்டு பபா” என்று இடுப்பிைிருந்த லபயில் பிதுங்கி நின்ற
இரண்டு ஜெள்ளிரிப் பிஞ்சுகலள எடுத்து அெனது ஏந்திய லககளில் பபாட்டாள்.“பஸ்பை
ெரச்பச அணாவுக்கு நாலுன்னு ெித்தான்…. ஜகாைந்லதங்களுக்கு ஆகுபமன்னு ஒரு
நாைணாவுக்கு ொங்கிபனன்” என்று அெள் ஜசான்னதும், பெைாயுதம் ஒரு கும்பிடு
பபாட்டுெிட்டு —தன்லன அெள் கடக்கும்ெலர நின்று பின்னர் தன் ெைிபய நடந்தான்.
 ஜெயகாந்தன் 78

சிதம்பரத்தில் பிறந்து ெளர்ந்த ஜகௌரியம்மாள், தனது பத்து ெயதில் இந்தக் கடலூரில்

நன்கு ஜசயைில் இருந்த ஒரு குடும்பத்தில் ொழ்க்லகப்பட்டாள். பதினாறு ெயதில்
லகயிஜைாரு குைந்லதயுடன் லகம்லமக் பகாைம் பூண்ட பின், இத்தலன காைமாய்த் தன்
மகலனயும், தன் புருஷன் பங்கில் கிலடத்த ெட்லடயும்
ீ ெிட்டு எந்த ஊருக்கும்
ஜசன்றதில்லை.எனினும் தன் மகன் ெயிற்றில் பிறந்த மூத்தமகள் கீ தா, மணக்பகாைம்
பூண்டு பத்பத மாதங்களில், தரித்திருந்த சுமங்கைி பெடத்லத, நாடகப் பூச்லசக் கலைப்பது
பபால் கலைத்துெிட்டுக் குடும்பத்லத அழுத்தும் ஜபருஞ் பசாகமாய்க் கதறிக் ஜகாண்டு
தன் மடியில் ெந்து ெழ்ந்து
ீ குமுறி யழுத நாள் முதல், தனது ொழ்க்லகயில் நிகழ்ந்த
கலடசி பசாகமாய் அெலளத் தாங்கிக் ஜகாண்டாள் ஜகௌரிப் பாட்டி. தன் அரெலணப்பில்,
தன் அன்பில், தனது கண்ண ீரில், தனது ஒட்டுதைில் அெலள இருத்திக் ஜகாள்ெலதபய
தன் கடலமயாக ஏற்றுக் ஜகாண்டாள். அதுெலர கீ தாெின்மீ து, மகன் ஜபற்ற குைந்லத
என்ற பாசம் மட்டுபம ஜகாண்டிருந்த பாட்டி— கணென் இைந்த நாள் முதல் தன்
உயிலரபய மகன் மீ து லெத்திருந்த அந்தத் தாய்—அலத மாற்றிக் ஜகாண்டது கீ தாவுக்கு
ஜெறும் ஆறுதல் தரும் ஜபாருட்டன்று.ஜகௌரிப் பாட்டி தனது இறந்த காைத்தின் நிகழ்
காைப் பிரதிநிதி ஜயனத் தன்லனபய அெளில் கண்டாள்.

பாட்டியின் மகன் கபணசய்யர் தந்லதயின் மரணத்லத— அதனால் ெிலளந்த அத்யந்த

பசாகத்லத உணராதெர் அெரது மலனெி பார்ெதி அடிக்கடி ரகசியமாகக் கடிந்து
ஜகாள்ெதற்கு ஏற்ப அெர் ஒரு ‘அம்மா பிள்லள’ தான்.ெிதலெயாகிெிட்ட கீ தாலெப்
பற்றிப் பைொறு குைம்பிக் குைம்பிப் பின்ஜனாரு நாள் லஹஸ்கூல் படிப்பபாடு
நின்றிருந்த அெலள, உபாத்திலமப் பயிற்சிக்கு அனுப்ப பயாசித்து, தயங்கித் தயங்கித் தன்
தாயிடம் அபிப்பிராயம் பகட்டபபாது, அெரது முடிலெ ஜெகுொகப் பாராட்டி அெள்
ஏற்றுக் ஜகாண்டதும், ஜகௌரிப் பாட்டிலய அெரால் அளக்கபெ முடியெில்லை.—
பாட்டியம்மாள், மாறிய காைத்தில் பிறந்த கீ தாெின் பாக்கியத்லத எண்ணி மனத்துள்
பூரித்தாள்…பயிற்சி முடித்துப் பை காைம் உள்ளூரிபை பணியாற்றி ெந்த கீ தாவுக்குப்
பபான ெருஷம்– புதிதாகப் பிறந்து பெகமாக ெளர்ந்து ெரும் ஜதாைில் நகரமாகிய—
ஜநய்பெைிக்கு உத்திபயாக மாற்றல் ெந்தபபாதும் கபணசய்யர் குைம்பினார்.“அதற்ஜகன்ன?
நான் பபாகிபறன் துலணக்கு….” என்று. பாட்டியம்மாள் இந்தத் தள்ளாத காைத்தில்
மகலனயும் குடும்பத்லதயும் துறந்து தனிலமப்பட தாபன ெைிய முன் ெந்ததற்குக்
காரணம், எங்பக முப்பது ெயலதக்கூட எட்டாத தன் கீ தா லெதவ்ய இருட் கிடங்கில்
அலடப்பட்டுப் பபாொபளா என்ற அச்சம்தான்.இந்த ஒரு ெருஷ காைத்தில், நீண்ட
ெிடுமுலறகளின் பபாது இருெரும் ெந்து தங்கிச் ஜசல்ெது தெிர, சனி–ஞாயிறுகளில்
நிலனத்தபபாது புறப்பட்டு ெந்துெிடுொள் பாட்டி. அதற்கு முக்கியமான காரணங்களில்
ஒன்று அெளது ொடிக்லகயான நாெிதன் பெைாயுதத்லதயும், அதற்கு முன் அென்
அப்பலனயும் தெிர, பெறு எெரிடமும் பாட்டியம்மாள் தலை மைித்துக் ஜகாள்ளப் பைக்கப்
படாததுமாகும்.இப்பபாது ெைியில் எதிர்ப்பட்ட பெைாயுதம், நாலளக் காலை அெள்
ெட்டில்
ீ ெந்து நிற்பான் என்று பாட்டிக்குத் ஜதரியும். ெரபெண்டும் என்பது அெனுக்கும்
ஜதரியும் அது ொடிக்லக.
 ஜெயகாந்தன் 79

ஒரு லமலுக்கு குலறொன அந்தத் தூரத்லத அலர மணி பநரமாய் ெைி நடந்து அெள்
ெட்டருபக
ீ ெந்தபபாது கபணசய்யர் முகத்தில் தினசரிப் பத்திரிக்லகலயப் பபாட்டுக்
ஜகாண்டு முன் கூடத்து ஈஸிச்பசரில் சாய்ந்து உறங்கிக் ஜகாண்டிருந்தார். பக்கத்தில்
திறந்து லெத்த தகர டின்னும் முறத்தில் ஜகாட்டிய உளுத்தம் பருப்புமாய்,
மூக்குத்தண்டில் கண்ணாடிலய இறக்கி ெிட்டுக் ஜகாண்டு கல் ஜபாறுக்கிக்
ஜகாண்டிருந்தாள் மருமகள் பார்ெதி அம்மாள். கம்பி அைி லெத்து அலடத்த முன்புறக்
குறட்டின் ஒரு மூலையில், ஜெயிலுக்கு மலறொய்த் ஜதாங்கிய தட்டிபயாரமாய்ச்
ஜசருப்புகள் இலறந்து கிடக்க, ொய்க்குள் ஏபதபதா ஜபாருளற்ற சம்பாஷலணகலளத் தான்
மட்டும் ராகமிழுத்து முனகியொறு குடும்ப ெிலளயாட்டு நடத்திக் ஜகாண்டிருந்தாள்
கலடசிப் பபத்தியான ஆறு ெயது ொனா.– பாட்டி ெந்து நின்றலத யாருபம
கெனிக்காதபபாது, கம்பிக் கதெின் நாதாங்கிலய பைசாக ஓலசப்படுத்த பெண்டியிருந்தது.
அந்தச் சிறு ஒைியில் ெிலளயாட்டு சுொரஸ்யத்பதாடு திரும்பிப் பார்த்த ொனா, அன்பில்
ெிலளந்த ஆர்ெத்பதாடு ‘பாட்டி’ என்ற முனகலுடன் ெிைிகலள அகைத்திறந்து முகம்
ெிகஸித்தாள்.

“கதஜெத் ஜதறடி” என்று பாட்டி ஜசால்ெது காதில் ெிழுமுன், “அம்மா அம்மா… பாட்டி
ெந்துட்டாம்மா, பாட்டி ெந்துட்டா’…” என்று கூெியொறு உள்பள ஓடினாள் ொனா.கதலெத்
திறக்காமல் தன் ெரலெ அறிெித்தொறு உள்பள ஓடும் குைந்லதலயக் கண்டு பாட்டி
சிரித்தாள்.கபணசய்யர், முகத்தின் பமல் கிடந்த பத்திரிலகலய இழுத்துக் கண் திறந்து
பார்த்தார். குைந்லதயின் உற்சாகக் கூப்பாட்டால் திடீஜரன்று எழுந்து சிெந்த ெிைிகள்
மிரண்டு மிரண்டு ஜெறிக்க ஒரு ெிநாடி ஒன்றும் புரியாமல் ெிைித்தார் அெர். அதற்குள்
“ஏண்டி சனியபன இப்படி அைறிண்டு ஓடிெபற’ ” என்று குைந்லதலய லெதுெிட்டு
“ொங்பகா… ஜெயில்பை நடந்தா ெந்பதள்…… ஒரு ெண்டி ஜெச்சுக்கப்படாபதா? ” என்று
அங்கைாய்த்தொபற மரியாலதபயாடு எழுந்பதாடி ெந்து கதலெத் திறந்தாள்
பார்ெதி.“இபதா இருக்கிற இடத்துக்கு என்ன ெண்டியும் ொகனமும் பெண்டிக் ஜகடக்கு?
அெனானா பத்தணா குடு, எட்டணா குடும்பான்…” என்று சைித்துக் ஜகாண்பட படிபயறி
உள்பள ெந்த தாலயக்கண்டதும் “நல்ை ஜெயில்பை ெந்திருக்கபய அம்மா, பார்ெதி’…
அம்மாவுக்கு பமார் ஜகாண்டு ெந்து ஜகாடு” என்று உபசரித்தொபற ஈஸிபசரியிைிருந்து
எழுந்தார் கபணசய்யர்.“பாெம். அசந்து தூங்கிஜகாண்டிருந்பத… இன்னும் ஜசத்பத
படுத்திண்டிபறன்…” என்று அெலரக் லகயமர்த்தியொபற, ஈஸிபசரின் அருபக கிடந்த
ஸ்டூல் மீ து லபலய லெத்து ெிட்டு முற்றத்திைிறங்கித் ஜதாட்டித் தண்ண ீலர அள்ளிக்
லக கால் முகம் அைம்பி, தலையிலும் ஒரு லக ொரித் ஜதௌிித்துக் ஜகாண்டாள் பாட்டி,
பிறகு முந்தாலனயால் முகத்லதத் துலடத்துக்ஜகாண்டு கூடத்து ஸ்டாண்டிைிருந்த
சம்புடத்லத எடுத்து “என்னப்பபன… மகாபதொ” என்று திருநீற்லற அணிந்துக்ஜகாண்டு
திரும்பி ெரும் ெலர, கபணசய்யர் ஈஸிபசரின் அருபக நின்று ஜகாண்டிருந்தார்.

அந்த ஈஸிபசர் பாட்டிக்கு மட்டுபம உரிய சிம்மாசனம். அெள் ெட்டிைில்ைாத

ீ பபாதுதான்
மற்ற யாரும் அதில் உட்காருெது ெைக்கம். அெள் ஈஸிபசரில் ெந்து அமர்ந்தபின்
பக்கத்தில் ஒரு நாற்காைிலய இழுத்துப்பபாட்டு உட்கார்ந்து ஜகாண்டு ெிசிறினார்
 ஜெயகாந்தன் 80

கபணசய்யர். அதற்காகபெ காத்துக் ஜகாண்டிருந்தெள்பபால் பாட்டி உட்கார்ந்ததும் அெள்

மடியில் ெந்து ஏறினாள் ொனா.“பாட்டி ஜெயில்பை ெந்திருக்கா…சித்பத நகந்துக்பகா…
ெந்ததும் பமபை ஏறிண்டு…” என்று ெிசிறிக்ஜகாண்டிருந்த ெிசிறியால் ொனாலெத்
தட்டினார் கபணசய்யர்.“இருக்கட்டும்டா….ஜகாைந்லத’ நீ உக்காந்துக்பகா…. என்று
குைந்லதலய மடிமீ து இழுத்து இருத்திக் ஜகாண்டாள் பாட்டி.‘இப்ப என்ன பண்ணுெியாம்’
என்று நாக்லகக் கடித்து ெிைித்துத் தந்லதக்கு அைகு காட்டினாள் ொனா.ொனாலெ
மடியில் லெத்துக் ஜகாண்பட பக்கத்தில் ஸ்டூைின் பமைிருந்த லபலய எடுத்து
அதனுள்ளிருந்த ஜெள்ளிரிப் பிஞ்சுகலள ெரிலசயாகத் தலரயில் லெத்து ொனாெின்
லகயில் ஒன்லறத் தந்தாள். முறுக்கிச் சுருட்டி லெத்திருந்த மாற்றுப் புடலெலய
ஜகாடியில் பபாடுெதற்காகப் பக்கத்தில் சற்று தள்ளி லெத்தாள். பிறகு லபலயத் தலை
கீ ைாகப் பிடித்து அதனுள்ளிருந்த மூன்று படி பச்லச பெர்க் கடலைலயக் ஜகாட்டியபபாது,
அதனூபட ஒரு கெர் ெிழுந்தது.

“ஆமா, மீ னாவும், அம்பியும் எங்பக? காபணாம்?” என்று சுற்றும் முற்றும் பார்த்தொறு ‘இஜத
உங்கிட்பட குடுக்கச் ஜசான்னா கீ தா” என்று கெலர நீட்டினாள் பாட்டி.இருபது ெயது
நிலறந்த ஜபண்லண அம்பியின் துலணபயாடு மாட்டினி பஷா பார்க்க என்னதான்
பக்கத்திைிருந்தாலும் —எப்படி சினிமாவுக்கு அனுப்பைாம் என்று தாய் பகாபித்துக்
ஜகாள்ொபளா என்ற அச்சத்பதாடு கெலர ொங்கியொபற, “ஏபதா அெள் படிச்ச நல்ை
நாெைாம். படமா ெந்திருக்குன்னு காலையிைிருந்து உசிலர ொங்கித்து ஜரண்டு
சனியன்களும். மாட்டினி பஷா தாபன…. பபாகட்டும்னு அனுப்பி ஜெச்பசன்” என்றார்
கபணசய்யர்.“ஓ’ ஜதாடர் கலதயா ெந்துபத….அந்தக் கலத தானா அது?… பபலரப்
பார்த்பதன்…” என்று ஒரு பத்திரிக்லகயின் ஜபயர், ஓர் எழுத்தாளரின் ஜபயர்
முதைியெற்லறக் குறிப்பாகக் பகட்டாள் பாட்டி. “இதுக்காகப் பபாய் ஏன் ஜகாைந்லதகலள
சனியன்னு திட்டறாய்?… பநாக்கும் எனக்கும் சினிமான்னா என்னன்பன ஜதரியாது…. இந்தக்
காைத்துப் பிள்லளகளுக்கு சினிமாலெத் தெிர பெற ஒண்ணும் ஜதரியாது. நம்ம
ஜகாைந்லதகள் எவ்ெளபொ பரொயில்லைன்னு ஜநனச்சிக்பகா…” என்று மகனுக்குப் புத்தி
ஜசால்ைிெிட்டு, “கெர்பை என்ன ஜசால்லு– அெலளக் பகட்டப்பபா, ‘அப்பா ஜசால்லுொ’
ன்னு பூடகமா குடுத்து அனுப்பிச்சாள்” என ெிளக்கினாள் பாட்டி.கெலர உலடத்து,
கண்ணாடிலய எடுத்து மாட்டிக் ஜகாண்டு அதனுள்ளிருந்த ஒபர காகிதத்தில் சுருக்கமாக
எழுதியிருந்த ொசகங்கலள படிக்க ஆரம்பித்ததும் — கபணசய்யரின் லககள் நடுங்கின;
முகஜமல்ைாம் ‘குப்’ஜபன ெியர்த்து உதடுகள் துடித்தன.

படித்து முடித்ததும் தலை நிமிர்ந்து எதிர்ச் சுெரில் ஜதாங்கிய கீ தாெின் மணக்பகாை

பபாட்படாலெ ஜெறித்துப் பார்த்தார்….தாயினருபக அமர்ந்து இனிலமயான சூழ்நிலையில்
மகிழ்ச்சியுடனிருந்த கபணசய்யரின் முகம் திடீஜரன இருளலடந்தது’ நாற்காைியின்
லகப்பிடிலய இறுகப் பற்றிக்ஜகாண்டு தாயின் முகத்லத ஜெறித்துப் பார்த்தார். அெர்
லகயிைிருந்த கடிதம் கீ பை நழுெியலதக்கூட அெர் கெனிக்கெில்லை.‘என்ன ெிபரீதம்’ ‘
என்று துணுக்குற்ற பாட்டியம்மாள், தலரயில் ெிழுந்த அக்கடிதத்லத ஜெௌிிச்சத்தில்
பிடித்துக் ஜகாண்டு படிக்க ஆரம்பித்தாள்; அெளால் கண்ணாடியில்ைாமபை படிக்க
 ஜெயகாந்தன் 81

முடியும்’“என் அன்பிற்குரிய அப்பா, அம்மா, பாட்டி ஆகிபயாருக்கு….இந்த கடிதத்லத

எழுதுலகயில் ஆறு மாதங்கள் தீர்க்கமாய் பயாசித்து தீர்மானமான ஒரு முடிவுக்கு
ெந்தபின் ஜதௌிிந்த மனத்பதாடுதான் எழுகிபறன். இந்தக் கடிதத்திற்குப் பிறகு
உங்களுக்கும் எனக்கும் கடிதப் பபாக்கு ெரத்பதா, முகாபைாபனபமா கூட அற்றுப்
பபாகைாம் என்பதும் ஜதரிந்பத எழுதுகிபறன்.என்பனாடு பணி புரியும் ஹிந்தி பண்டிட்
திருராமச்சந்திரன் என்பெலர ெருகின்ற ஞாயிறன்று நான் பதிவுத் திருமணம்
ஜசய்துஜகாள்ள நிச்சயித்து ெிட்படன். நான் ெிதலெ என்பது அெருக்குத் ஜதரிந்ததுதான்.
ஆறுமாத காைமாய் நான் எனது உணர்ச்சிகபளாடு– இது பாபகரமான காரியம் என்ற ஓர்
அர்த்தமற்ற உணர்ச்சிபயாடு– பபாராடித்தான் இம் முடிவுக்கு ெந்பதன்.

உணர்வு பூர்ெமான லெதவ்ய ெிரதத்துக்கு ஆட்படமுடியாமல் பெஷங்கட்டித்திரிந்து,

பிறகு அெப் ஜபயருக்கு ஆளாகிக் குடும்பத்லதயும் அெமானப் படுத்தாமல் இருப்பபத
சிறந்த ஒழுக்கம் என்று உணர்ந்திருக்கிபறன். இந்தமுப்பது ெயதில்– இவ்ெளவு
பசாதலனகலளத் தாங்காமல்– இன்னும் ஐந்தாண்டுகளுக்குப் பின் இபத முடிவுக்கு ெர
பநரிடுபமா என்ற அச்சமும் பிறந்பத– இப்பபாபத ஜசய்தல் சரி என்ற முடிவுக்கு
ெந்துெிட்படன்…என் காரியம் என் ெலரக்கும் சரியானபத’நான் தெறு ஜசய்ெதாகபொ,
இதற்காக ெருந்த பெண்டுஜமன்பற, உங்களிடம் மன்னிப்புக் பகாரபெண்டுஜமன்பற கூட
எனக்குத் பதான்றெில்லை. எனினும் உங்கள் உறலெ, அன்லப இைந்து ெிடுகிபறபன
என்ற ெருத்தம் சிை சமயங்களில் அதிகம் ொட்டுகின்றது… இருப்பினும் ஒரு புதிய
ொழ்க்லகலய, புதிய ஜெௌிிச்சத்லதப் ஜபற்று, ஒரு புது யுகப்பிரலெயாகச் சஞ்சரிக்கப்
பபாகிபறன் என்ற ைட்சிய நிலறபெற்றத்தில் நான் ஆறுதலும் மட்டற்ற ஆனந்தமும்
ஜகாள்கிபறன்.இந்தக் காைத்தில் யார் மனம் எப்படி மாறும் என்று ஜசால்ைமுடியாது. ஒரு
பெலள நீங்கள் என் முடிலெ ஆதரித்தா… இன்னும் ஒரு ொரமிருக்கிறது… உங்கலள,
உங்கள் அன்பான ொழ்த்லத எதிர்பார்க்கிபறன். இல்லைஜயனில் உங்கலளப்
ஜபாறுத்தெலர’கீ தா ஜசத்துெிட்டாள்’ என்று தலை முழுகி ெிடுங்கள்.ஆமாம்; ஜராம்பச்
சுயநைத்பதாடு ஜசய்த முடிவுதான். எனக்காகப் பாட்டிலயத் தெிர பெறு யார்தான் தங்கள்
நைலனத் துறந்து ‘தியாகம்’ ஜசய்துெிட்டார்கள்? ஏன் ஜசய்யபெண்டும்?உங்கள் மீது
என்றும்மாறாத அன்பு ஜகாண்டுள்ளகீ தா”“என்னடா.. இப்படி ஆயிடுத்பத?” என்பலதத் தெிர
பெறு ஒன்றும் ஜசால்ைபொ ஜசய்யபொ சக்தியிைந்தெளாய் ஏக்கம் பிடித்து ஜெறித்து
ெிைித்தாள் பாட்டி.

“அெ ஜசத்துட்டா…தலைஜய முழுகிட பெண்டியது தான்” என்று நிர்த்தாட்சண்யமான

குரைில் உறுதியாகச் ஜசான்னார் கபணசய்யர்.பாட்டி திலகத்தாள்’–தாயின் பயாசலனக்பகா,
பதிலுக்பகா, கட்டலளக்பகா, உத்தரவுக்பகா காத்திராமல் அந்த ‘அம்மாப் பிள்லள’ முதன்
முதைில் தாபன ஒரு தீர்மானத்துக்கு ெந்தது இது தான் முதல் தடலெ.“அப்படியாடா
ஜசால்பற?” என்று கண்களிரண்டும் நீர்க்குளமாக, ெபயாதிக ஜநஞ்சு பாசத்தால் துடிக்க,
ஜநஞ்சில் லக லெத்துக் பகட்டாள் பாட்டி.“பெபற எப்படியம்மா ஜசால்ைச் ஜசால்பற?…நீ
பிறந்த ெம்சத்திபை இந்தக்குடும்பத்திபை… ஐபயா…’ ” என்று இந்த அெைத்லதக் கற்பலன
ஜசய்யமுடியாமல் பதறினார் கபணசய்யர்.‘நான் பிறந்த யுகபம பெபறடா’ என்ற ொர்த்லத
 ஜெயகாந்தன் 82

பாட்டிக்கு ொயில் ெந்து நின்றது. அப்ஜபாழுது தான் பாட்டிக்கு ஓர் அரிய உண்லம
இவ்ெளவு காைத்திற்குப் பின் புரிந்தது:‘என் மகன் எனது ஜசால்லுக்கும் எனது
உத்தரவுக்கும் காத்திருந்தது ஜெறும் தாயன்பால் மட்டுமல்ை; நான் ஒரு யுகத்தின்
பிரதிநிதி. அது ஆசாரமான யுகம்; நான் பிறந்தது சாஸ்திரத்துக்கு அஞ்சி நடந்த
குடும்பத்தில்… அதுபபால் தன் குடும்பமும் நடக்க — நடத்தி லெக்கத் தன்னால்
ஆகாெிடினும் என்னால் ஆகும் என்ற நம்பிக்லகயில்– அந்த யுகத்லத அந்த ஆசார
ெீெிதத்லதக் ஜகௌரெிப்பதன் ஜபாருட்பட என் ஜசால்பை, என் ொர்த்லதலய அென்
எதிர்பார்த்திருந்தான்…’ என்று தன்லனப்பற்றியும், தன் மகனின் மூர்க்கமான தீர்மானம்
பற்றியும், தனித்துப்பபான அன்பிற்குரிய கீ தாலெப்பற்றியும் எண்ணி ஜமௌனமாய்
ொயலடத்து உட்கார்ந்தாள் பாட்டி.அப்பபாது அங்குெந்து அெர்கலள ெிபரீதச்
சூழ்நிலைக்கு ஆட்படுத்தியிருக்கும் அந்தக் கடிதத்லத எடுத்து படித்த பார்ெதி “அடி, பாெி
மகபள…என் தலையிபை தீலய ஜெச்சுட்டிபயடி’ ” என்று தலையிைடித்துக் ஜகாண்டு
அழுதாள்.

பாட்டி, தன் இயல்புக்பகற்ற நிதான புத்தியுடன் அந்தக் கடிதத்லத மீ ண்டும் லகயிஜைடுத்து

அந்தக் கலடசி ெரிகலளப் படித்தாள்….“ஜராம்ப சுய நைத்பதாடு ஜசய்த முடிவுதான்.
எனக்காகப்-பாட்டிலயத் தெிர பெறு யார்தான் தங்கள் நைலனத் துறந்து, ‘தியாகம்’ ஜசய்து
ெிட்டார்கள்?’ –பாட்டிக்குச் ‘சுருக்’ ஜகன்றது…..உதட்லடக் கடித்துக் ஜகாண்டாள்….இந்த
ொர்த்லதகளின் அர்த்தம் மற்றெர்களுக்குப் புரியாது. பாட்டிக்குப் புரியும்.கீ தா, பதிஜனட்டு
ெயதில் ஜநற்றியிைிடும் திைகத்லத மறந்தது பபால், கூந்தைில் சூடும் பூலெத் துறந்தது
பபால்– ‘அது அெள் ெிதி ஜயன்று ஜசால்ைி அெள் பசாகத்லதபய மறந்து
ெிடெில்லையா, அெலளப்ஜபற்ற தாயும் தந்லதயும்?… கீ தா இப்படியாகி ெந்த பிறகுதாபன
பார்ெதி, அம்பிலயயும் ொனாலெயும் ஜபற்ஜறடுத்தாள்’…–அதற்ஜகன்ன அது தான்
ொழ்கின்றெர்களின் ொழ்க்லக இயல்பு.ொைாத கீ தாெின் உள்ளில் ெளர்ந்து சிலதந்து,
மக்கி மண்ணாகிப் பூச்சி அரிப்பதுபபால் அரித்து அரித்துப் புற்றாய்க் குெிந்திருக்கும்
உணர்ச்சிகலள, நிலனவுகலள, ஆலசகலள, கனவுகலள அெர்கள்
அறிொர்களா?ஆனால்…கீ தாலெப் பபால் அெலள ெிடவும் இள ெயதில் அலர
நூற்றாண்டுக்கு முன் நிைெிய ஹிந்து சமூகத்தின் லெதவ்யக் ஜகாடுந் தீயில் ெடுப்பட்டு
ொழ்ெிைந்து, அந்த நிலனவுகலளஜயல்ைாம் ஜகாண்டிருந்த, அந்தக் கனவுகலள ஜயல்ைாம்
கண்டிருந்த, அந்த ஆலசகலள ஜயல்ைாம் ஜகான்றிருந்த ஜகௌரிப் பாட்டி, அெற்லற
ஜயல்ைாம் கீ தாெிடம் காணாமைா, கண்டுணராமைா இருந்திருப்பாள்?அதனால்தான்
கபணசய்யலரப் பபாைபொ, பார்ெதி அம்மாலளப் பபாைபொ… கீ தா இப்படி நடந்து
ஜகாள்ளப் பபாெலதப் அறிந்து..

அெலள ஜெறுத்து உதறபொ, தூஷித்துச் சபிக்கபொ முடியாமல் ‘ஐபயா’ என்ன இப்படி

ஆய்ெிட்டபத’… என்ன இப்படியாய் ெிட்டபத’ என்று லகலயயும் மனலசயும் ஜநறித்துக்
ஜகாண்டு தெியாய்த் தெிக்கிறாள் பாட்டி.ஜபாழுது சாய்ந்து ெிளக்கு லெக்கும் பநரத்தில்
மாட்டினி பஷாவுக்குப் பபாயிருந்த மீ னாவும் அம்பியும் ெடு
ீ திரும்பினார்கள்.
ொசற்படியில் கால் எடுத்து லெத்த அம்பி, கூடத்து ஈஸி பசரில் சாய்ந்து படுத்து ஆழ்ந்த
 ஜெயகாந்தன் 83

பயாசலனயில் அமிழ்ந்திருக்கும் பாட்டிலயக் கண்டதும் சட்ஜடன்று நின்று திரும்பிப்

பின்னால் ெரும் மீ னாெிடம்,“பாட்டிடீ…” என்று ரகசியமாக எச்சரித்தான்.‘எங்பக? உள்பள
இருக்காளா, கூடத்தில் இருக்காளா?’ என்று பின் ொங்கி நின்றாள்
மீ னா.“சிம்மாசனத்தில்தான் சாஞ்சிண்டு தூங்கறா…” என்றான் அம்பி.மீ னா பதாள் ெைிபய
‘ஸ்லடைாக’ ஜகாசுெித் ஜதாங்கெிட்டிருந்த தாெணிலய ஒழுங்காய்ப் பிரித்து, இழுத்து
இடுப்பில் ஜசருகிக் ஜகாண்டு, பமைாலட ஒழுங்காக இருக்கிறதா என்று ஒரு முலற
கெனித்த பின் தலைலயக் குனிந்து சாதுொய் உள்பள நுலைந்தாள்.உள்பள ெந்த
பின்தான் பாட்டி தூங்கெில்லை என்று ஜதரிந்தது.

அப்பா ஒரு பக்கம் நாற்காைியிலும் அம்மா ஒரு பக்கம் முகத்தில் முந்தாலனலயப்

பபாட்டுக் ஜகாண்டு ெிம்மியொறு ஒரு மூலையிலும் ெிழுந்து கிடப்பது என்ன ெிபரீதம்
என்று புரியாமல் இருெரும் திலகத்து நின்றனர்.அப்பபாது ொனா சிரித்துக் ஜகாண்பட
அம்பியிடம் ஓடி ெந்தாள். “பாட்டி ஜெள்ளிரிப் பிஞ்சு ொங்கியாந்தாபள…” என்ற
ொனாெின் குரல் பகட்டுப் பாட்டி திரும்பிப் பார்த்தாள் மீ னாலெ.“எப்ப ெந்பதள் பாட்டி?”
என்ரு பகட்டுெிட்டு “என்ன ெிஷயம்– இஜதல்ைாம் என்ன?” என்று லசலகயால் பகட்டாள்
மீ னா.பாட்டியின் கண்கள் குளமாயின.மீ னாலெப் பார்க்கும்பபாதுதான் அெளுக்கு
இன்ஜனாரு ெிஷயமும்– கபணசய்யர் கீ தாலெத் தலை முழுகச் ஜசால்ெதன் காரணம்,
பார்ெதியம்மாள் கீ தாலெச் சபிப்பதன் நியாய ஆபெசம் இரண்டும்–புரிந்தது
பாட்டிக்கு.அங்பக கிடந்த அந்தக் கடிதத்லத மீ னா எடுத்துப் படித்தாள்.“அலத நீ படிக்க
பெண்டாம்’ என்று தடுக்க நிலனத்தாள் பாட்டி. பிறகு ஏபனா ‘படிக்கட்டுபம’ என்று எண்ணி
மீ னாெின் முகத்லதபய உற்றுக் கெனித்தாள்.மீ னாெின் முகம் அருெருப்பால்
சுளித்தது.“அடி நாசமாப் பபாக” என்று அங்கைாய்த்தொபற ஜதாடர்ந்து கடிதத்லதப்
படித்தாள். அெள் பதாள் ெைிபய எக்கி நின்று கடிதத்லதப் படித்த அம்பி கூட
ெிளக்ஜகண்ஜணய் குடிப்பது பபால் முகத்லத மாற்றிக் ஜகாண்டான்.ெபட
ீ சூன்யப் பட்டது.
ஊஜரல்ைாம் பிபளக் பநாய் பரெிக்கிடக்கும் பபாது ெட்டில்
ீ ஒரு எைி ஜசத்து
ெிைக்கண்டெர்கள் பபால் ஒவ்ஜொருெரும் மிகுந்த சங்கடத்பதாடு இன்ஜனாருெர்
முகத்லதப் பார்த்தனர்.

இரவு முழுதும் ஜகௌரிப் பாட்டி தூங்கெில்லை. சாப்பிடெில்லை; கூடத்து ஈஸிபசலர

ெிட்டு எழுந்திருக்கவும் இல்லை.மகலனப் பார்த்தும் மருமகலளப் பார்த்தும், மற்றப்
பபரக்குைந்லதகலளப் பார்த்தும், கீ தாலெ நிலனத்தும் ஜபருமூச் ஜசறிந்து
ஜகாண்டிருந்தாள்.‘ெைக்கத்துக்கு ெிபராதமாய் என்லன ெைியனுப்ப பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு
ெந்து, பஸ் புறப்படும் பபாது முந்தாலனயால் கண்கலளக் கசக்கிக் ஜகாண்டாயடி கீ தா?
இப்பபாதல்ைொ ஜதரிகிறது… பாட்டிலய நிரந்தரமாப் பிரியறபமன்னுட்டு, பாெம் ஜகாைந்ஜத
கண்கைங்கி நின்னுருக்பகன்னு… இப்பன்ன புரியறது… கண்ணிபை தூசு ெிழுந்திருக்கும்னு
நிலனச்பசபன பாெி’–‘என்னடி இப்படி பண்ணிட்டிபய’ ‘ என்று அடிக்கடி தன்னுள் குமுறிக்
குமுறிக் பகட்டுக் ஜகாண்டாள் பாட்டி.ெிடிகின்ற பநரத்துக்குச் சற்று முன்பு
தன்லனயறியாமல் கண்ணயர்ந்தாள். கண்மூடிக் கண் ெிைித்தபபாது மாயம் பபால் ெிடிவு
கண்டிருந்தது.ஜதருொசற்படியின் கம்பிக் கதபொரமாக லகப் ஜபட்டியுடன் ெந்து
 ஜெயகாந்தன் 84

காத்திருந்தான் பெைாயுதம்.கண் ெிைித்த பாட்டி– நடந்த ஜதல்ைாம் கனொகி

ெிடக்கூடாதா என்று நிலனத்து முடிக்கு முன் ‘இது உண்லம’ என்பது பபால் அந்தக்
கடிதம் ஸ்டூைின் மீ து கிடந்தது.அந்த கடிதத்லத எடுத்து மீ ண்டும் படித்தாள் பாட்டி.
அப்பபாது அலறக்குள்ளிருந்து ெந்த கபணசய்யர், இரஜெல்ைாம் இபத நிலனொய்க்
கிடந்து மறுகும் தாலயக் கண்டு பதற்ற எண்ணி “அம்மா பெைாயுதம் ெந்திருக்கான்…
அெள் ஜசத்துட்டானு ஜநலனச்சித் தலைலய ஜசலரச்சி தண்ணிபை பபாயி முழுகு…”
என்றார்.“ொலய மூடுடா…” என்று குமுறி எழுந்தாள் பாட்டி. காைங் கார்த்தாபை
அச்சான்யம் பிடிச்ச மாதிரி என்னபபச்சு… இப்ப என்ன நடந்துட்டுதுன்னு அெலளச் சாகச்
ஜசால்பற?…” என்று பகட்டுெிட்டு, தாங்க முடியாத பசாகத்துடன் முகஜமல்ைாம் சிெந்து
குைம்பக் கதறியழுதாள் பாட்டி. பிறகு சிெந்த கண்கலளத் திறந்து ஆத்திரத்துடன்
பகட்டாள்.

“என்னடா தப்புப் பண்ணிட்டா அெ?… என்ன தப்புப் பண்ணிட்டா, ஜசால்லு,’ என்று தன் தாய்
பகட்பலதக் கண்டு, கபணசய்யருக்கு ஒரு ெிநாடி ஒன்றுபம புரியெில்லை.“என்ன
தப்பா?…… என்னம்மா பபசபற நீ? உனக்குப் லபத்தியம் புடிச்சிடுத்தா?” என்று கத்தினார்
கபணசய்யர்.அடுத்த ெிநாடி தன் சுபாெப்படி நிதானமாக மகனின் முகத்லதப் பார்த்தொறு,
அலமதியாக பயாசித்தாள் பாட்டி. தன் மகன் தன்னிடம் இப்படிப்பபசுெது இதுபெ முதல்
தடலெ.பாட்டி ஜமல்ைிய குரைில் நிதானமாய்ச் ஜசான்னாள்: “ஆமாம்டா… எனக்குப்
லபத்தியந்தான் … இப்பப் பிடிக்கலைடா… இது பலைய லபத்தியம்? தீரமுடியாத லபத்தியம்…
ஆனால் என்பனாட லபத்தியம்– என்பனாட பபாகட்டும் அந்தப் லபத்தியம் அெளுக்குப்
‘படீர்’ னு ஜதௌிிஞ்சிருக்குன்னு அதுக்கு யார் என்ன பண்றது?…… அெதான்
ஜசால்ைிட்டாபள– என் காரியம் என் ெலரக்கும் சரி, பெஷம் பபாட்டு ஆடி அெப் பபரு
ொங்காம ெிதரலணயா ஜசஞ்சிருக்பகன்னு…”“அதனாபை சரியாகிடுமா அெ காரியம்?”
என்று ஜெட்டிப் பபசினார் கபணசய்யர்.“அெ காரியம் அெ ெலரக்கும் சரிங்கறாபள
அெதான்… அதுக்ஜகன்ன ஜசால்பற?” என்று உள்ளங் லகயில் குத்திக் ஜகாண்டாள்
பாட்டி.“சாஸ்திரம் ஜகட்ட மூபதெி. ஆசாரமான குடும்பத்துப் பபலரக் ஜகடுத்த சனி —
ஜசத்துத் ஜதாலைஞ்சுட்டானு தலைலய முழுகித் ஜதாலைன்னு ஜசால்பறன்” என்று
பல்லைக் கடித்துக்ஜகாண்டு கத்தினார் கபணசய்யர்.

பாட்டியம்மாள் ஒரு ெிநாடி தன்லனயும் தன் எதிபர நிற்கும் மகலனயும் பெறு யாபரா
பபால் ெிைகி நின்று பார்த்துெிட்டு, ஒரு லகத்த சிரிப்புடன் கூறினாள்.“நம்ம
சாஸ்திரம்…ஆசாரம்’ அப்படீன்னா நீ என்ன பண்ணியிருக்கணும் ஜதரியுமா? என்லன என்ன
பண்ணித்து ஜதரியுமா அந்த சாஸ்திரம்?….அப்பபா நீ பால் குடிக்கிற
ஜகாைந்லதயடா…எனக்குப் பதிலனஞ்சி ெயசுடா’ என் ஜகாைந்லத, என் ஜமாகத்ஜதப்
பார்த்துப் பபலயப் பார்த்ததுபபால் அைறித்பதடா….’ ஜபத்த தாய் கிட்பட பால்குடிக்க
முடியாத குைந்லத கத்துபெ; கிட்பட ெந்தா ஜமாட்லடயடிச்ச என்லனப் பார்த்து
பயத்துபை அைறுபெ…. அப்படி என்லன, என் ெிதிக்கு மூலையிபை உட்காத்தி
ஜெச்சாபளடா’ அந்த பகாரத்லத நீ ஏண்டா பண்ணபை கீ தாவுக்கு?…..ஏன் பண்ணபை
ஜசால்லு” என்று கண்களில் கண்ண ீர் ெைியக் பகட்கும்பபாது, கபணசய்யரும் கண்கலள
 ஜெயகாந்தன் 85

பிைிந்து ெிட்டுக் ஜகாண்டார்’ அெள் ஜதாடர்ந்து பபசினாள்.“ஏண்டாப்பா உன் சாஸ்திரம்

அெலளக் கைர் புடலெக் கட்டிக்கச் ஜசால்ைித்பதா? தலைலயப் பின்னிச் சுத்திண்டு
பள்ளிக்கூடம் பபாய்ெரச் ஜசால்ைித்பதா? தன் ெயித்துக்குத் தாபன சம்பாத்திச்சுச் சாப்பிடச்
ஜசால்ைித்பதா? இதுக்ஜகல்ைாம் நீ உத்தரவு பகட்டப்பபா நான் சரின்பனன், ஏன்?…. காைம்
மாறிண்டு ெரது; மனுஷாளும் மாறணும்னுதான்’ நான் ஜபாறந்த குடும்பத்தபைன்னு
ஜசால்றபய…. எனக்கு நீ இருந்பத’ ெடும்
ீ ஜநைமும் இருந்தது. அந்தக் காைமும் அப்படி
இருந்தது.

சீதா பண்ண காரியத்லத மனசாபை கூட ஜநனக்க முடியாத யுகம் அது. அப்பபா அது
சாத்தியமாவும் இருந்தது. இப்பபா முடியைிபயடா…. எனக்கு உன் நிலைலமயும் புரியறது—
அெளும் புரிஞ்சுதாபன எழுதி இருக்கா….உன் சாஸ்திரம் அெலள ொை லெக்குமாடா?
அெளுக்கு அது பெண்டாம்னுட்டா….ஆனா, படய் கபணசா…. என்ஜன மன்னிச்சுக்பகாடா…
எனக்கு அெ பெணும்’ அெதாண்டா பெணும்…. எனக்கு இனிபம என்ன பெண்டி இருக்கு’
என் சாஸ்திரம் என்பனாபடபய இருந்து இந்தக் கட்லடபயாட எரியும்…. அதனாபை நீங்க
நன்னா இருங்கள்…. நான் பபாபறன்…. கீ தாபொபடபய பபாயிடபறன்…. அது தான் நல்ைது.
அதுக்காக நீ உள்ளூரத் திருப்திப் படைாம்—பயாசிச்சுப் பாரு இல்பைன்னா அெபளாட
பசத்து எனக்கும் ஒரு முழுக்குப் பபாட்டுடு’ நான் ெர்பரன்” என்று கூறியொபற மாற்றுப்
புடலெலயச் சுருட்டிக் காக்கிப் லபக்குள் திணித்தொறு எழுந்தாள் பாட்டியம்மாள்.“அம்மா’
ஆ….” என்று லககலளப் கூப்பிக்ஜகாண்டு தாலர தாலரயாய்க் கண்ண ீர் ெடித்தார்
கபணசய்யர்.“அசபட….எதுக்கு அைபற? நானும் ஜராம்ப பயாசிச்சுத்தான் இப்படி முடிவு
பண்ணிபனன்… என்ன பண்ணினாலும் அெ நம்ம ஜகாைந்பதடா” என்று ஜமதுொய்ச்
ஜசால்ைிெிட்டு உட்புறம் திரும்பிப் பார்த்தாள்.

“பார்ெதி நீ ெட்ஜடச்
ீ சமத்தாப் பார்த்துக்பகா…” என்று எல்பைாரிடமும்
ெிலடஜபற்றுக்ஜகாண்டு புறப்பட்டாள் பாட்டி.“எனக்கு உடபன பபாயி கீ தாலெப்
பார்க்கணும்” என்று தாபன ஜசால்ைிக் ஜகாண்டு திரும்பும்பபாது, ொசற்படியில் நின்றிருந்த
பெைாயுதத்லதக் கண்டாள் பாட்டி.“நீ பபாடாப்பா….நான் அெசரமாப் பபாபறன்
ஜநய்பெைிக்கு” என்று அெனிடம் நாைணாலெத்தந்து அனுப்பினாள்.‘இனிபமல் இெனுக்கு
இங்கு பெலை இல்லை—அதற்ஜகன்ன? உைகத்தில் என்ஜனன்னபமா மாறுகிறது’ நான் ஒரு
நாெிதலனக்கூட மாற்றிக்ஜகாள்ளக் கூடாதா?’ என்று எண்ணிச் சிரித்துக்ஜகாண்டாள்.
இடுப்பில் லபலய லெத்துக் ஜகாண்டு ொசற்படியிைிறங்கிய பாட்டி, ஒரு முலற திரும்பி
நின்று “நான் பபாயிட்டு ெபரன்” என்று மீ ண்டும் ெிலட ஜபற்றுக்ஜகாண்டாள்.அபதா,
காலை இளஜெயிைில், சூடில்ைாத புழுதி மண்ணில் பாதங்கள் அழுந்தி அழுந்திப் பதிய
ஒரு பக்கம் சாய்ந்து சாய்ந்து நடந்துக்ஜகாண்டிருக்கும் பாட்டியின் பதாற்றம்…..பெகமாய்
ஆபெசமுற்று ெருகின்ற புதிய யுகத்லத, அலமதியாய் அலசந்து அலசந்து நகரும் ஒரு
பலைய யுகத்தின் பிரதிநிதி எதிர் ஜகாண்டலைத்துத் தழுெிக்ஜகாள்ளப்
பயணப்படுெஜதன்றால்?……ஓ’ அதற்கு ஒரு பக்குெம் பதலெ’
 ஜெயகாந்தன் 86

பூ உதிரும்
ஜபரியசாமிப் பிள்லள ொலயத் திறந்து பபச ஆரம்பித்தால், அதுவும் அந்த
நலரத்துப்பபான, சுருட்டுப் புலகயால் பழுப்பபறிய ஜபரிய மீ லசலய முறுக்கிக் ஜகாண்டு
பபச ஆரம்பித்துெிட்டால்– நிச்சயம், அெர் பபசுகின்ற ெிஷயம் இந்த நூற்றாண்டில்
நிகழ்ந்த இரண்டு உைக மகா யுத்தங்களிலும் பநச பதச ராணுெத்தினர் புரிந்த ெரதீ
ீ ரச்
சாகசங்கள் பற்றியதாகத்தான் இருக்கும்.அெரது ெைது புருெத்துக்கு பமல் இருக்கும் ஒரு
நீண்ட தழும்பு; முன் பற்களில் ஒன்றுக்கு தங்கமுைாம் பூசிக்ஜகாண்டது; அதற்குக்
காரணமாகயிருந்த ஒரு சீனாக்கார நண்பன் தன் நிலனொய் அெருக்குத் தந்த –
இப்ஜபாழுதும் லகயிைிருக்கும் ஒரு பலைய மாடல் லகக் ஜகடியாரம்; இடுப்பில் சாெிக்
ஜகாத்துடன் ஜதாங்கும் நீண்ட பபனாக்கத்தி; அதன் உதெியால் இரண்டு எதிரிகலளச்
சாய்த்தது…. இவ்ெிதம் அெபராடு சம்பந்தப்பட்ட சகைமும் யுத்தத்தின் முத்திலர ஜபற்று
ெிட்ட பின் அெரால் பெறு எவ்ெிதம் பபச இயலும்?அரும்பு மீ லசப் பிராயத்தில் முதல்
மகா யுத்தத்திலும், கரு கருஜென முறுக்கு மீ லச ெளர்ந்த நடுத்தர ெயதில் இரண்டாெது
மகா யுத்தத்திலும் சமராடி ெந்தெர் அெர்.

சுதந்திரமும் அலமதியும் நிைவும் ஒரு நாட்டின் பிரலெயாய் நலரத்த மீ லசயுடன்

தளர்ந்த உடலுடன் இப்பபாது ொழ்ந்த பபாதிலும், அெரது பட்டாளத்துக்கார மனத்துக்கு
அடிக்கடி பலைய நிகழ்ச்சிகலள ஞாபகப்படுத்திக் ஜகாள்ெதில் ஒரு பபாலத இருந்தது.
அதில் ஒரு புத்துணர்ச்சியும் பிறந்தது.அெர், தான் சந்திக்க பநருகின்ற ஒவ்ஜொரு
ொைிபனிடமும் முதல் தடலெயாகவும், பின்னால் சந்திக்கும் சமயங்களில் அடிக்கடியும்
ஒரு ெிஷயத்லத ெற்புறுத்துொர்: “இந்த பதசத்திபை ஜபாறந்த ஒவ்ஜொரு ொைிபப்
புள்லளயும், இருபது ெயசுக்கு பமபை ஒரு பத்து ெருஷம் —ஜகாறஞ்சது அஞ்சு
ெருஷமாெது கட்டாயமா பட்டாளத்து அநுபெம் ஜபத்து ெரணும்…..ஆமா ….மாட்படன்னா—
- சட்டம் பபாடணும்’……”தன் மகலன ராணுெ ெரனாக்க
ீ பெண்டும் என்ற அெரது ஆலச
பற்றிக் ஜகாண்டு எரிய ஆரம்பித்ததும், அெரது பபச்லசயும் தீர்மானத்லதயும் கண்டு
பயந்த அெர் மலனெி மரகதம் உறெினர்கள் மூைம் கிைெரின் முடிலெ மாற்ற
முயன்றாள்…..

“எதுக்குங்க பட்டாளமும்….கிட்டாளமும்? லபயன் பத்து படிச்சி பாஸ் பண்ணி இருக்கு.

ஏதாெது ஜகவுருஜமண்டு உத்திபயாகம் ஒண்ணு பாத்து ஜெச்சி, கைியாணம் காட்சி நடத்தி
பபரன் பபத்திலயக் ஜகாஞ்சிக்கிட்டிருக்காம— லபயலனப் பட்டாளத்துக்கு அனுப்பறது
சரியில்ைீ ங்க அவ்ெளவுதான்……” என்று கூறிய அந்த உறெினர்கலளயும், அெர்கள்
அவ்ெிதம் ெந்து பயாசலன கூறக் காரணமாயிருந்த மலனெிலயயும் பார்த்து மீ லசலய
முறுக்கிக் ஜகாண்டு பைசாய்ச் சிரித்தார் ஜபரியசாமி. பிறகு அெர்கள் ஜசால்ெலத சற்று
ஆழ்ந்து சிந்தித்தார். அதில் ஜபாருளிருப்பதாகத் பதான்றெில்லை அெருக்கு. குறுகிய
பாசம் என்பலதத் தெிர பெறு காரணமில்லை என்பற பதான்றியது.அெர்களுக்கு அெர்
ஜசான்னார்: “உங்களுக்குத் ஜதரியாது….ம்…. நான் ொழ்நாள் பூராவும்
ஜெௌபுள்ளிலளக்காரங்ககிட்பட அடிலமச் சிப்பாயாபெ காைங் கைிச்சென்…. அப்பல்ைாம்
ஒரு சாதாரண ஜெௌபுள்ளிலளக்கார பசால்ெருக்கு இருந்த மதிப்புக்கூட ஒரு கறுப்பு
 ஜெயகாந்தன் 87

பமெருக்கு கிலடயாது, ஒரு சுதந்திர நாட்டு ராணுெத்திபை ஒரு சாதாரண சிப்பாயாக

இருக்க மாட்படாமான்னு ஏங்கினது எனக்கில்பை ஜதரியும்? இப்ப எம்மகனுக்கு அந்தச்
சான்ஸ் ஜகலடக்கிறதுன்னா அஜத ெிடைாமா? பட்டாளத்துக்குப் பபானா, சாகறது தான்
தலை ெிதின்னு ஜநனச்சிக்காதீங்க. பட்டாளத்துக்குப் பபாகாதெங்களுக்கும் சாவு உண்டு…
ொழ்லகயிபை ஒரு ஜபாறுப்பு’ அநுபெம், பதசம்ங்கிற உணர்வு…ம்…ஒரு ‘டிஸிப்ளின்’
எல்ைாம் உண்டாகும் பட்டாளத்திபை..இஜதல்ைாமில்ைாம சும்மா ஜெந்தலதத் தின்னுட்டு
பெலள ெந்தா சாகறதிபை என்னா பிரபயாசனம்?… ஜசால்லுங்க” என்று அெர் பகட்கும்
பபாது தந்லதயின் அருபக நின்றிருந்த பசாமநாதன், தந்லதயின் இதயத்லதயும்
எண்ணத்லதயும் சரியாகவும் முழுலமயாகவும் புரிந்துஜகாண்டான். அெர் உடைில் ஒரு
துடிப்பும் அெர் கண்களில் ‘தனக்கு ெயதில்லைபய’ என்ஜறாரு ஏக்கமும் பிறந்தலத
அென் மட்டுபம கண்டான்.

“அப்படிச் ஜசத்துப் பபானத்தான் என்னப்பா? பட்டாளத்துக்குப் பபாறென் அரசாங்கத்துப்

பணத்திபை உடம்லப ெளர்த்துக்கிட்டு, ஊருக்கு ைீ ெில் ெந்து உடுப்லபக் காமிச்சுப்பிட்டு
பபானாப் பபாதுமா? சண்லடன்னு ெந்தா சாகவும் தான் தயாராப் பபாகணும்” என்று ஒரு
ெரனின்
ீ மகனுக்குரிய துணிச்சலுடன் பசாமநாதன் கூறிய ொர்த்லதகலளக் பகட்டு,
கிைெரின் சுருட்டுக் கலறபயறிய கரிய உதடுகள் உணர்ச்சி மிகுந்து துடித்தன.“சபாஷ்’
“என்று ஜபருமிதத்பதாடு அெலனப் பாராட்டுலகயில் அெர் கண்களில் அதீதமானபதார்
ஔி சுடர்ெிட்டது. இடது லக ஆள் காட்டி ெிரைால் முறுக்பகறி உயர்த்தியிருந்த
மீ லசயின் ெலளலெ பைசாக ஒதுக்கிெிட்டுக் ஜகாண்பட மகனின் பதாள் மீ து லக
லெத்து, அெனுக்கு பநபர நின்று மகனின் கண்கலளப் பார்த்துக் பகட்டார்
ஜபரியசாமி.“படய் தம்பி… இெங்களுக்கு ஒண்ணும் புரியாது; நீ ஜசால்லு பார்ப்பபாம்;
இந்தியா பமபை சண்லடக்கி ெர்ரென் இனிபம இந்த உைகத்திபை எெனாெது
இருக்கானா?…ம் தள்ளு’ பட்டாளத்துக்குப் பபாறதுன்னா, காக்கி உடுப்லப
மாட்டிக்கினவுடபன லகயிபை துப்பாக்கிலயத் தூக்கிக்கிட்டு கண்ட பக்கஜமல்ைாம்
‘படபட’ன்னு சுட்டுக்கினு நிக்கறதில்பை…. பட்டாளத்து ொழ்க்லகலயச் சரியாப்
பயன்படுத்திக்கிட்டா அறிவும் அனுபெமும் ெளரும்.

எழுதப் படிக்கத் ஜதரியாதெனாத்தான் நான் மிைிட்டரிக்குப் பபாபனன். நாபன இவ்ெளவு

கத்துக்கிட்டு ெளர்ந்திருக்பகன்னா யாரு காரணம்? பட்டாளம் தான். இல்ைாட்டி
‘எங்கம்மாலெ ெிட்டுப்பிட்டு எப்பிடிப் பபாபென்’னு ஊரிபைபய குந்திக்கினு இருந்தா,
ஜெறவு ஜபாறுக்கிக்கினு மாடுபமய்க்கத்தான் பபாயிருப்பபன். நீ என்லன மாதிரி
தற்குறியில்லை; படிச்சிருக்பக….பபானியானா ஜராம்ப ெிசயம் கத்துக்கைாம்; ஆபீசராகூட
ஆகைாம். இங்பகபய இருந்தியானா சினிமா பார்க்கைாம்; சீட்டி அடிக்கைாம்; அதான்
உங்கம்மாவுக்குத் திருப்தியாயிருக்கும்…. ஊர்க்காரனுெ எப்பவும் ஏதாெது ஜசால்ைிக்கிட்டு
இருப்பானுெ… துப்பாக்கின்னா எது பபாைீ ஸஉக்காரனுக்கு மட்டும்தான் ஜசாந்தம்னு
ஜநலனச்சிக்கிட்டிருக்காங்க….ம், இந்த நாட்டிபை ஜபாறந்த ஒவ்ஜொருத்தனும் துப்பாக்கி
பிடிக்கக் கத்துக்க பெணாமா? அப்பத்தான் இன்னக்கி இல்ைாட்டியும் என்லனக்காெது ஒரு
நாளு பதசத்துக்கு ஒரு ஆபத்துன்னா நாபட துப்பாக்கி ஏந்தி நிக்கும்…..”—-தந்லத தன்
 ஜெயகாந்தன் 88

ஜசால் ெைியால், தாயின் ஆசீர்ொதத்துடனும் பத்து ெருஷங்களுக்கு முன் பட்டாளத்தில்

பசர்ந்தான் பசாமநாதன்.

முதன்முலறயாக, பட்டாளத்தில் பசர்ந்த அடுத்த ஆண்டில் அென் ைீ ெில் ஊருக்கு

ெந்திருந்தபபாது… ஒரு ெருஷத்தில்…..அென் அதிகமாய் ெளர்ந்திருப்பது கண்டு அென்
தாய் பூரித்துப் பபானாள். அெனிடம் ஜெறும் உடல் ெளர்ச்சி மட்டுமல்ைாமல் உள
ெளர்ச்சியும் அறிவு ெிசாைமும் மிகுந்திருக்கிறதா என்பலதபய சிரத்லதயுடன் ஆழ்ந்து
பரிசீைித்தார் ஜபரியசாமி. சதா பநரமும் அெபனாடு பபசிக்ஜகாண்டிருப்பதிலும் தன்
அனுபெங்கலளச் ஜசால்ெலத அென் எவ்ெிதம் கிரகித்து ஜகாள்கிறான் என்று
கெனிப்பதிலும் அெலன அளந்தார் அெர்.ைீ ெில் ெட்டுக்கு
ீ ெந்திருக்கும்பபாதுகூட,
காலையில் ஐந்தலர மணிக்கு பமல் அெனால் படுக்லகயில் படுத்திருக்க முடியாது.
எங்பகா நூற்றுக்கணக்கான லமல்களுக்கு அப்பால் இருக்கும் தனது ராணுெ முகாமில்
முைங்குகின்ற காலை பநர எக்காளத்தின் ஓலசலயக் பகட்டென் பபான்று, அந்தப்
பைக்கத்தால்—- படுக்லகயிைிருந்து துள்ளி எழுந்து ெிடுொன் பசாமநாதன். பின்னர், காலை
பநர உைாப் பபாய்ெிட்டு, பதகப்பயிற்சி ஜசய்து முடித்தபின் என்ன ஜசய்ெஜதன்று
புரியாமல் நாள் முழுதும் பபப்பர் படித்துக் ஜகாண்டு உட்கார்ந்திருப்பது அெனுக்கு மிகவும்
சிரமமாக இருந்தது.இரண்டாெது முலற அென் ைீ ெில் ெந்தபபாது அதற்ஜகாரு பரிகாரம்
காண்பதுபபால் பதாட்ட பெலை ஜசய்ய ஆரம்பித்தான். அதன் ெிலளொய் அெர்கள்
ெட்லட
ீ சுற்றிலும் கட்டாந்தலரயாகக் கிடந்த ‘பதாட்டம்’ சண்பகமும், பராொவும்,
மல்ைிலகயும் ஜசாரியும் நந்தெனமாக மாறி அெனது நிலனொய் இன்றும் மைர்கலள
உதிர்த்துக் ஜகாண்டிருக்கிறது…..இந்த பத்து ெருஷ காைமாய் மகன் நிலனவு ெரும்
பபாஜதல்ைாம் ஜபரியசாமிப் பிள்லள பதாட்டத்தில் பபாய் நின்று, அந்த மைர்ச் ஜசடிகலள
ஜெகு பநரம் பார்த்துக் ஜகாண்டிருப்பார்.

மைர்ந்த புஷ்பங்கலளக் கண்டு அெர் மனம் மகிழ்ந்துஜகாண்டிருக்கும். அபத பபாழ்தில்

அங்கு உதிர்ந்த பூக்கலளக் கண்டு ஜபருமூச்ஜசறிந்து ஜகாண்டிருப்பாள் அெர்
மலனெி.“ம்…சும்மாக் ஜகடந்த பதாட்டஜமல்ைாம் ஜசம்பகமும் பராொவும் ஜெச்சிப் பூ
மண்டிப் பபாவுது…ஊரிபை இருக்கிற ஜபாண்ணுங்க எல்ைாம் ெந்து அள்ளிக்கிட்டுப்
பபாவுதுங்க… பபாறதுங்க சும்மா பபாவுதா? ‘பூ இருக்கிற ெட்டிபை
ீ ஜபாண்ணு
இல்ைியான்னு’ பரியாசம் பண்றா ஒரு குட்டி…”“அதாரு அந்த ொயாடி?… ஜபாண்ணு
இல்பை, நீதான் ெந்து இருபென்னு ஜசால்றதுதாபன?…” என்று நலரத்த மீ லசயில்
ெைக்கம்பபால் லக பபாட்டார் ஜபரியசாமி.“அப்பிடித்தான் நானும் ஜநனச்சிக்கிட்படன்.
அலத அெகிட்பட எதுக்குச் ஜசால்ொபனன்… பநத்து பகாயில்பை அெ ஆயிலயப் பார்த்துச்
ஜசான்பனன்… அெளுக்கு ொஜயல்ைாம் பல்ைாப் பபாச்சு… நம்ப பயலுக்குப் ஜபாண்ணு
ஜகாடுக்கக் கசக்குபமா, பின்பன?…” என்று மைர்களின் நடுபெ மைர்ந்த முகத்பதாடு, பை
இரவுகளாய்த் தூங்காமல் கட்டிய மனக் கனவுகலளக் கணெனிடம் உதிர்க்கும்
மலனெியின் உணர்ச்சிகலளப் புரிந்துஜகாண்டார் ஜபரியசாமி.“சரி, சரி’ இந்தத் தடலெ நம்ப
ெட்டிபை
ீ கைியாணம் தான்… நீ பபாயி மசிக்கூடும் காகிதமும் எடுத்து லெயி…
லபயனுக்குக் கடுதாசி எழுதணும்” என்று உற்சாகமாய்க் கூெினார் பிள்லள.
 ஜெயகாந்தன் 89

ொழ்க்லகயில் இளம்பிராயத்தில் ஜபரியசாமிப் பிள்லளயின் மலனெியாகிப் பை

ெருஷங்கள் அெலரப் பிரிந்து ஒவ்ஜொரு நாளும் தாைிச் சரட்லட இறுக்கிப் பிடித்துக்
ஜகாண்பட காைம் கைித்து, ஒருொறு அந்தக் கெலை தீர்ந்து புருஷன் திரும்பிெந்த பின்
தனக்கு ஒரு குைந்லத பிறக்காதா என்று பைகாைம் ஏங்கி, பின்ஜனாரு நாள்
பசாமநாதலனப் ஜபற்றபபாது என்ன பபருெலக ஜகாண்டாபளா, அந்த அளவு தாங்ஜகாணா
இன்ப உணர்ச்சியினால் ஜமய் சிைிர்த்து ஆனந்தத்தில் கண்களிரண்டும் நீர்க் குளமாக
உள்பள ஜசன்றாள் மரகதம்…ெைக்கமாய், தந்லதயின் கடிதம் கண்ட ஓரிரு
ொரங்களுக்காகபெ ஊருக்கு ெந்துெிடும் பசாமநாதன் அந்தத் தடலெ இரண்டு
மாதங்களுக்குப் பிறபக ெர முடிந்தது.ஆம்; பபான தடலெ அென் ெந்தபபாது, பகாொெில்
பபாரிட்டு ஜெற்றி ஜபற்ற-யுத்த அனுபெம் ஜபற்ற–ெரனாய்த்
ீ திரும்பி இருந்தான்அப்பனும்
மகனும் பபசிக் ஜகாண்டிருக்லகயில் இலடயில் ெந்து கைந்துஜகாள்ளத் லதரியம்
இல்ைாத மரகதம் தூரத்திபைா, அலறொயிைிபைா நின்று அெர்கலளக் கெனித்துக்
ஜகாண்டிருப்பாள்.மகனது ொர்த்லதகலளச் ஜசெிகள் கிரகித்தபபாதிலும் அெரது பார்லெ
மரகதம் நிற்கும் திலசக்கு ஓடி அெள் கண்கலளயும் அடிக்கடி சந்திக்கும்…அந்த
ஒவ்ஜொரு நிமிஷமும், பபசிக் ஜகாண்டிருக்கும் மகனின் ொர்த்லதகள் காதில் ெிைாமல்
ஒைியிைந்து பபாகும்; பபசாது தூரத்பத நிற்கும் மலனெியின் ஜமௌன ொர்த்லதகள்–
அெளது இதயத் துடிப்பு– அெர் ஜசெிலயயும் இதயத்லதயும் ெந்து பமாதும்; “பதாட்டம்
பூரா ஜசம்பகமும் பராசாவும் ஜெச்சுப் பூ மண்டிப் பபாவுது…”–அென் பபசிக்
ஜகாண்டிருந்தலதக் பகட்டுக்ஜகாண்டிருந்த பநரம்பபாக, தான் பபச பநர்ந்தபபாஜதல்ைாம்
மகனின் கைியாண ெிஷயமாகபெ பபசினார் ஜபரியசாமிப் பிள்லள.

பசாமநாதன் தனக்ஜகாரு கைியாணம் என்பது பற்றி அதுெலர பயாசித்ததில்லை. ஆனால்

தகப்பனார் பபசுகிற பதாரலணலயப் பார்த்தால் தனக்கு பயாசிக்க அெகாசபம தரமாட்டார்
பபாைிருந்தது. இதில் பயாசிக்கத்தான் அப்படி என்ன இருக்கிறது? சமாதானச்
சூழ்நிலையில் ொழும் ஒரு பதசத்தின் ராணுெ உத்திபயாகஸ்தன் கல்யாணம் ஜசய்து
ஜகாள்ளைாம்… அவ்ெிதம் திருமணம் புரிந்துஜகாண்டு எத்தலனபயா பபர் குடும்பத்பதாடு
அங்பகபய ெந்து ொழ்கிறார்கபள…என்பலதஜயல்ைாம் நிலனவு கூர்ந்து ‘சரி’ என்று
ஒப்புக்ஜகாண்டான்.–அந்தத் தடலெ ைீ ெிபைபய அெனுக்கும் அெளுக்கும் கைியாணம்
நடந்தது.பூப்பறிக்க ெந்த ஜகௌரி பூந்பதாட்டத்தின் ஜசாந்தக் காரியானாள். ஒரு பைனும்
கருதாமல் பசாமநாதன் தன் லகயால் நட்டுத் தண்ண ீர் பாய்ச்சியதற்குப் பிரதியாக
மைர்கலள மட்டுமில்ைாமல் அெனுக்ஜகாரு மலனெிலயயும் ஜகாண்டுெரத்
தூதாகியிருக்கும் மகிழ்ச்சியில் சண்பகமும் பராொவும் பூத்துக் குலுங்கிச் சிரித்தன. அந்த
மைர்ச் ஜசடிகளின் சிரிப்பால் ஆகர்ஷிக்கப்பட்படா, தனக்கும் அெனுக்கும் உறவு ெிலளயக்
காரணம் இந்தச் ஜசடிகள்தான் என்ற நிலனப்பாபைா ஜகௌரி ஜபாழுலதஜயல்ைாம்
பதாட்டத்திபைபய கைித்தாள். கல்யாணத்திற்குப் பிறகு சரியாக இரண்டு மாதங்கலளயும்
பசாமநாதன் அெளுடபனபய–ஒரு மணி பநரம் கூடப் பிரிந்திராமல்–கைித்தான்.எத்தலன
காலைகள் எத்தலன மாலைகள், எத்தலன இரவுகள் இெர்கள் இருெரும் அங்பகபய
கைித்து, என்ஜனன்ன பபசி, என்ஜனன்ன கனவுகலள ெளர்த்தார்கள் என்று அந்தச்
சண்பகத்துக்குத் ஜதரியும்; அந்த பராொவும் மல்ைிலகயும் அறியும்.
 ஜெயகாந்தன் 90

கலடசியில் ஒரு நாள்……இரண்டு மாதங்கள் அெள் உடபைாடும், இதயத்பதாடும்

இலணந்திருந்து, கனபொடும் கற்பலனபயாடும் கைந்து உடைால் மட்டும் ெிைகும்பபாது
‘அடுத்த தடலெ ைீ வுக்கு ெந்து திரும்பும்பபாது உன்லன என்பனாட அலைச்சுக்கிட்டுப்
பபாபென்’ என்று ொக்குறுதி தந்து அென் அெலளப் பிரிந்து ஜசன்றான்.ஜகௌரிலய பிரிந்து
ஜசன்ற பதிலனந்தாம் நாள் அெளுக்கு அெனிடமிருந்து ஒரு கடிதம்
ெந்தது.அெனிடமிருந்து மறு கடிதம் ெரும்ெலர, தனது தனியலறயின் ஏகாந்தத்தில்….
அெபன ெந்து எட்டிப் பார்ப்பது பபால், ென்னைருபக ெலளந்திருக்கும் சண்பக மரக்
கிலளயில் பூத்துச் சிரிக்கும் மைர்களுக்கு அந்தக் கடிதத்தில் இருந்த ரகசியங்கலளப்
படித்துக் காட்டிக் ஜகாண்டிருந்தாள் ஜகௌரி.சண்பகத்துக்குப் பக்கத்தில், மைர்ச்சியின்
ரகசியத்லத மலறத்துக்ஜகாண்டு,….முற்றாக மலறக்க முடியாமல்…. தாங்ஜகாணாத்
தெிப்புடன், கனத்துக் கிடக்கும் ஜமாட்டுக்கலளத் தாங்கி நிற்கும் பராொலெப் பார்த்து
அெள் சிரிக்கும் பபாது ‘உன் கலத இன்னும் ஒரு மாதத்தில் ஜதரியும்? என்று ‘பள ீஜரன’ச்
சிரித்துச் சிதறிய முல்லைக் ஜகாடியிைிருந்து பூக்கள் உதிர்ந்த ரகசியம் அெளுக்கு
அப்பபாது புரியெில்லை.இரண்டு மாதங்களுக்குப் பின், சண்பகத்லதயும் பராொலெயும்
மடி கனக்கக் கட்டிக்ஜகாண்டிருக்கும் உணர்வுடன் மனமும் உடலும் கூசிச் சிைிர்க்க அந்த
ெிஷயத்லத அெனுக்கு அெள் எழுதும்பபாது…..அெனுக்கும் அெளுக்கும் ெிலளந்த
உறவுக்குப் பின் சிை இரவுகபள பசர்ந்து கிடந்து சிைிர்த்த அந்தப் படுக்லகயின்
தலைமாட்டில், சுெரில் ஜதாங்கும் பசாமுெின் படம் அெலளப் பார்த்துச் சிரிக்கும்பபாது
அென் படத்லதக்கூட பார்க்கமுடியாமல் அெள் முகத்லத மூடிக்ஜகாண்டாள்.

முகத்லத மூடிய கரங்கலளயும் மீ றி ெைிந்த நாணம் அெள் காபதாரத்தில் சிெந்து

ெிளிம்பு கட்டி நின்றது.அெள் கடிதம் எழுதுெலத நிறுத்திெிட்டு, அந்தப் படத்லதக்
லகயிஜைடுத்தாள். அருபக இருத்திப் பார்க்கப் பார்க்க ெிகசிப்பதுபபால் ெடிொயலமந்த
உதட்டில் ஊர்ந்த அெனது மாயப் புன்னலக, அெள் இதயத்லத ஊடுருெியது.திடீஜரன்று
அெளுக்கு உடல் சிைிர்த்தது. ஜநஞ்சில் நிலைத்த அென் நிலனவு ெயிற்றில் புரண்டது
பபாைிருந்தது…..“நீங்க எப்ப ெருெங்க?”
ீ என்று அந்தப் படத்லத முகத்பதாடு
அலணத்துக்ஜகாண்டு அலமதியாய், சப்தமில்ைாமல் ஜதாண்லட அலடத்துக் கரகரக்க
அெள் பகட்டபபாது, தன் ெிைிகளில் சுரந்த கண்ண ீலர அெளால் அடக்க
முடியெில்லை.“எப்ப ெருெங்க….எப்ப
ீ ெருெங்க?”
ீ என்று துடித்துக் ஜகாண்டிருந்த அெள்
இதயத்திற்கு அெனிடமிருந்து பதில் ெந்தது.இதயம் என்று ஒன்றிருந்தால், துடிப்பு என்ற
ஒன்றும் உண்டு. அந்த இதயம் அெனுக்கும் இருந்ததால் அென் கடிதபம அெனது
இதயமாய் அெள் கரத்தில் ெிரிந்து துடித்தது…..“……..ஏைாம் மாதம் பூச்சூட்டலுக்கு
ெருபென். மூன்று மாதம் ைீ வு கிலடக்கும். உன்பனாடபய இருந்து குைந்லத பிறந்த
பிறகு, என் மகனின் பூமாதிரி இருக்கிற பாதத்திபை முத்தமிடணும்னு என் உதடுகள்
துடிக்கிற துடிப்பு….’ என்று தன் கணென் தனக்ஜகழுதிய கடிதத்லதப் ஜபரியசாமிப்
பிள்லளக்கும் மரகதத்துக்கும் படித்துக் காட்டிக்ஜகாண்டிருந்த ஜகௌரி “அவ்ெளவுதான்
முக்கிய ெிஷயம்” என்று கடிதத்லத மடித்துக்ஜகாண்டு தன் அலறக்குள் ஓடி ெிட்டாள்.
 ஜெயகாந்தன் 91

அலறக்கு ெந்ததும் அந்தக் கடிதத்லத ஜநஞ்பசாடு அலணத்தொறு கட்டிைில் கிடந்தும்

இருந்தும் அந்தக் கடிதத்தின் ொசகங்கலள அெலன அனுபெித்தபத பபான்று
ரகசியமாகவும் தன்னிச்லசயாகவும் அனுபெித்து மகிழ்ந்தாள் ஜகௌரி.அதில் தான் அென்
என்ன ஜெல்ைாம் எழுதியிருந்தான்’புரிந்து ஜகாள்ள முடியாத பை ெிஷயங்கள், உணர்ந்து
ஜகாள்ளத்தக்க அந்தரங்கமாய் அக்கடிதத்தில் பதிந்திருந்தன. அந்தக் கடிதத்லத
எத்தலனபயா முலற படித்து, இன்னும் எத்தலனபயா முலற படிக்கப்பபாகும் ஜகௌரி
இப்பபாதும் படித்துக் ஜகாண்டிருக்கிறாள்…….‘…..மகன்தான் என்று அவ்ெளவு நிச்சயமாக
எப்படித் ஜதரியும் என்று என்லனக் பகட்கிறாயா?…..எனக்குத் ஜதரியாமல் பெறு யாருக்குத்
ஜதரியும்? நீ கர்ப்பமுற்றிருப்பதாக எழுதியிருந்தலத படித்த பின் , பநற்றுத்தான் நான்
பெடிக்லகயான கனவு ஒன்று கண்படன்—அந்தக் கனெில் திடீஜரன்று எங்கள் ‘பகம்ப்’பில்
என்லனக் காபணாம். எல்பைாரும் என்லனத் பதடுகிறார்கள்…..எனக்பக ஜதரியெில்லை
நான் எங்கிருக்கிபறன் என்று உடம்புக்குச் சுகமான ஜெதுஜெதுப்பும், உள்ளத்திற்கு
இதமான குளிர்ச்சியும் உள்ள ஓரிடத்தில் மிருதுொன பூக்கள் குெிந்திருக்க அதன்
மத்தியில் முைங்காலைக் கட்டிக் ஜகாண்டு உட்கார்ந்திருக்கும் என்லனக் கண்டுபிடிக்க
முடியாமல் அெர்கள் பதடுெலதக் கண்டு எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது.

“இபதா இங்பக இருக்கிபறன்…..ஜதரியலையா” என்று கத்தினாலும் அெர்களுக்கு என் குரல்

பகட்கெில்லை. அப்பபா, என் முகத்தின் பமபை….. இல்லை—-என்லனச் சுற்றிலும்தான்
கண்ணாடிக் கூட்டால் மூடியிருப்பதுபபால் இருக்பக—அதன்பமபை அைகான ஒரு லக
பதிந்து ஜதரியுது….. எனக்குத் ஜதரிந்த அைகான லக; தங்க ெலளயல்களும், ‘அன்னிக்கி
ராத்திரி’ நான் பபாட்ட பமாதிரமும் அணிந்த ெிரபைாடு கூடிய உன் லக ஜதரியுது—
இவ்ெளவுதான் அந்தக் கனெிபை எனக்கு நிலனவு இருக்கு. என் கூட ஒரு சர்தார்
இருக்காரு; ெயசானெரு; அெருகிட்பட இந்தக் கனலெ ஜசான்பனன்……. ‘ஒனக்கு
ஆம்பிலளக் குைந்லத ஜபாறக்கப் பபாகுது’ன்னு ஜசால்ைி என்லனத் தூக்கிக்கிட்டுக்
குதிச்சாரு அெர்….ஆமா, ஜகௌரி….ஜகௌரி…..ஜராம்ப ஆச்சரியமா இல்பை? நமக்கு ஒரு
குைந்லத ஜபாறக்கப் பபாவுது…..’ இப்பபெ உன்கிட்பட ஓடி ெரணும்னு மனசு துடிக்குது,
ஜகௌரி. ெந்து….ெந்து—இப்ப நான் எழுதறலத ‘அசிங்கம்’னு ஜநனச்சிக்காபத…. ஓர் உயிலரத்
தரப் பபாற, ஒரு பிறெிலயத் தாங்கி இருக்கிற தாய்லமக் பகாயிைான உன் அைகான
ெயித்லதத் தடெிப் பாக்கணும்னு எனக்கு ஆலசயா இருக்கு….. உள்பள குைந்லத
ஓடுமாபம….அதுக்கு நூறு முத்தம் குடுக்கணும்….இது தாய்லமக்கு ஜசய்கிற
மரியாலதன்னு நான் நிலனக்கிபறன்….சரி, சரி ஏைாம் மாதம் தான் நான் ெரப் பபாபறபன;
தாய்லமக் குரிய காணிக்லககலளத் தராமைா ெிடுபென்….?’–ஒவ்ஜொரு ெரியும் இரண்டு
உடல்கலள, இரண்டு ஹிருதயங்கலளச் சிைிர்க்க லெக்கும் சக்தி– சிைிர்த்ததின் ெிலளவு
அல்ைொ?ஏைாம் மாதம் ெந்துெிட்டது. ஜபரியசாமிப் பிள்லள எதிர்பார்த்ததுபபால் அந்தக்
கடிதம் ெந்தது.‘…எல்லையில் ஏற்பட்டிருக்கும் யுத்தமும் பதசத்திற்கு ஏற்பட்டிருக்கும்
ஜநருக்கடியும் பத்திரிலக மூைம் அறிந்திருப்பீர்கள்.

பபார் ெரனுக்குரிய
ீ கடலமலய ஆற்ற பெண்டிய சந்தர்ப்பத்தில் நான் ெரமுடியாது. ெர
ெிரும்புெது சரியுமில்லை. அதனாஜைன்ன? நம் ெட்டில்
ீ தான் ஜகாள்லள ஜகாள்லளப் பூ
 ஜெயகாந்தன் 92

இருக்கின்றது. பூ முடித்துக் ஜகாள்ளப் ஜபண்ணும் இருக்கிறாள். மகிழ்ச்சியுடன்

சுபகாரியங்கலளச் சிறப்பாகச் ஜசய்யவும். நான் ெராததற்காக ெருந்தாதீர்கள். அங்கு
நீங்கள் எவ்ெளவுக் ஜகவ்ெளவு மகிழ்ச்சியுடனிருக்கிறீர்கபளா, அவ்ெளவுக்கவ்ெளவு இங்கு
நான் உற்சாகமாக இருப்பபன் என்று எண்ணிக் குதூகைமாய் இருக்கவும்…’தந்லதக்கு
எழுதிய கடிதத்பதாடு கூட மலனெிக்குத் தனியாய் இன்ஜனாரு கடிதம் எழுதியிருந்தான்
அென். அந்தக் கடிதம் ஜபாய்லமகைந்த குதூகைத்பதாடும், தன்லனத் தாபன ஏமாற்றிக்
ஜகாள்ளும் ெிதத்தில் உற்சாகம் மிகுந்திருப்பது பபால் காட்டிக் ஜகாள்ளும் ெலகயிலும்
எழுதப் பட்டிருந்ததால்–சிற்சிை இடங்களில் ‘ெிரசம்’ பபாலும் ஜெறியுற்றது பபாலும்
அலமந்திருந்தது.சிை மாத பந்தத்திபைபய அெலன நன்கு புரிந்து ஜகாண்டெளாலகயால்,
எந்தச் சூழ்நிலையில், எவ்ெித மபனா நிலையில் இக்கடிதம் எழுதப்பட்டிருக்கும் என்பலத
ஜகௌரி உணர்ந்தாள். இதன் மூைம் அெள் மனம் ஆறுதைலடயும் என்று நம்பி அெனால்
எழுதப்பட்ட அந்தக் கடிதத்லத ஜநஞ்பசாடு அலணத்துக் ஜகாண்டு–அெனது சிறுபிள்லளத்
தனமான ொர்த்லதப் பிரபயாகங்களுக்காகச் சிரிக்க முயன்று, அதில் மலறந்திருக்கும்
துயரத்தின் கனத்லதத் தாங்க மாட்டாதெளாய்–மனம் ஜபாருமி அழுதாள் ஜகௌரி..சிை
நாட்களுக்குப் பின் அெனுலடய பெண்டுபகாளின்படி அெர்கள் குதூகைமாகபெ இருக்க
முயன்று, அப்படி இருந்தும் ெந்தார்கள்.

ஜபரியசாமிப் பிள்லள ‘யுத்தம்’ என்று ஜதரிெித்த அன்றிைிருந்பத மிகவும் துடிப்புடன்

காணப்பட்டார். பக்கத்திைிருப்பபாரிடம் காலையிலும் மாலையிலும் பத்திரிலகலயப்
பார்த்துக் ஜகாண்டு ஒரு லகயால் மீ லசலய முறுக்கியொபற ஜசய்தி ெிளக்கம் கூற
ஆரம்பித்து, இரண்டாெது அல்ைது முதல் மகா யுத்த காைத்தில் நடந்த ஒரு நிகழ்ச்சிலயக்
கலதயாகச் ஜசால்ைத்தான் அெரால் முடிந்தது.அெர் ஜகாஞ்சங்கூடக் கெலை இல்ைாமல்
இப்படி இருப்பது கண்டு முணுமுணுத்துக் ஜகாண்ட மரகதத்தின் குரல் அெர் காதில்
ெிழுந்தது.அெர் மலனெிலயப்பார்த்துச் சிரித்தார்; “பபாடி…பபா’ பபார் ெரனின்
ீ சங்கீ தபம
பீரங்கி முைக்கம் தான்’ உனக்ஜகங்பக அது ஜதரியும்…உன்ெசபம ஜதாலட நடுங்கிக்
கும்பல், உன் லபயன் ெருொன் சிங்கம் மாதிரி, அெலனக் பகளு, ஜசால்லுொன்…”என்று
அெர் ஜசான்னலதக் பகட்டு சிரித்தொறு அங்கு ெந்த ஜகௌரி, “அெங்க மகன் சிங்கமா
இருந்தா, அந்தப் ஜபருலம அெங்களுக்கு இல்லையா?” என்றாள்.“ம்…ம்… ஜபருலம
இல்பைன்னு யாரு ஜசான்னா? அந்தப் ஜபருலமக்குக் காரணம் எங்க ெம்சம்பனன்… நீ
நாலளக்குப் ஜபத்துக்கப் பபாறிபய அந்தப் பயலுக்காகவும் தான் ஜசால்பறன்…ெரன்
ீ மகன்
ெரனாகத்தான்
ீ இருப்பான்”என்று அெர் ஜசான்னபபாது, அெளுக்கு ெயிற்றில் என்னபொ
ஜசய்தது… அந்த இன்பக் கிளு கிளுப்பில் தலை குனிந்தொறு தன் அலறக்குப் பபானாள்
ஜகௌரி.

பநற்று ஜகௌரிக்குப் பூச்சூட்டல் என்றால் பிள்லளச் சுலம பபாதாஜதன்று பூச்சுலமயும்

ஏற்றுெதுதாபனா?அடர்ந்து நீண்ட கூந்தைில் சண்பகத்லத அடுக்கடுக்காக லெத்துத்
லதத்து, இலடயிலடபய மல்ைிலகலய ெிரெி பராொலெப் பதித்து — ‘இந்த
அைங்காரத்தில் ஜகௌரிலயப் பார்க்க அென் இல்லைபய’ என்ற குலற ஒவ்ஜொருெர்
மனத்திலும் ஏபதா ஒரு ெிநாடியில் ஜநருடி மலறந்து ஜகாண்டு தானிருந்தது.பூவுக்கும்
 ஜெயகாந்தன் 93

ொழ்க்லக ஒரு நாள் தாபன? பநற்று மைர்ந்து குலுங்கி ஜொைித்தலெ ஜயல்ைாம்…. இபதா
ொடி ெதங்கிக் கசங்கி, மணமிைந்து தலைக்குக் கனமாகிெிட்டன.……தனியலறயில்
அமர்ந்து, தலையில் கசங்கிப் பபான மைர்கலளக் கலளந்து ஜகாண்டிருக்கிறாள்
ஜகௌரி.அப்ஜபாழுது ென்னலுக்கு ஜெௌிிபய அெபன ெந்து எட்டிப் பார்ப்பதுபபால்
சண்பகமரக் கிலளயின் பூ ெடர்ந்த ஜகாப்ஜபான்று அெளுக்கு எதிபர ஜதரிந்து ஜகாண்டு
தானிருந்தது…‘பநற்று இந்பநரம் இபத பபால் ஜசடியிலும் மரத்திலும் மைர்ந்திருந்த பூக்கள்
தாபன இலெயும்?…’ என்ற எண்ணம் ஜதாடர்பின்றி அெள் மனத்தில் முகிழ்த்தபபாதிலும்,
அந்த எண்ணத்லதத் ஜதாடர்ந்து பிறந்த அடுத்த ெிநாடிபய சிை மாதங்களுக்கு முன்பு
பசாமநாதன் பதாட்டத்தில் அெளிடம் ஜசான்ன ொர்த்லதகளின் ஜதாடர்ச்சிபய இது என்று
அெளுக்கு ெிளங்கியது.அன்று…பசாமநாதன் பகாொெில் நடந்த யுத்த நிகழ்ச்சிகலள
அெளிடம் ெரரசம்
ீ மிகுந்த கலதயாகச் ஜசால்ைிக்ஜகாண்டிருந்தான். அந்தக் கலதக்குப்
பின்னால் உள்ள எத்தலனபயா தாய்மார்களின் கண்ண ீரும், இளம் ஜபண்களின்
பசாகங்களும் அெளுக்குப் புைனாயின.

அெள் ஜகஞ்சுகின்ற குரைில் அெனிடம் பகட்டாள்: “இந்தப் பட்டாளத்து உத்திபயாகத்லத

நீங்க ெிட்டுட்டா என்ன? பகாரமான சண்லடயிபை ஜபான்னான உயிலரயும், இன்பமான
ொழ்க்லகலயயும் எதுக்குப் பைியிடணும்? ஜெயிக்கறது ஒரு பக்கம் இருந்தாலும்,
துப்பாக்கிக்குப் பைியாகிச் ஜசத்தெனும் ஒரு மனுசனில்ைியா?… சண்லட பபாட்டுச்
சாகறதுதானா மனுசனுக்கு அைகு?…”அெள் ஜசால்ைிக் ஜகாண்டிருந்தலத எல்ைாம்
ஜமௌனமான பயாசலனயுடன் அென் பகட்டுக்ஜகாண்டிருந்தான். பிறகு பக்கத்திைிருந்த
பராொச் ஜசடியிைிருந்து ஒரு ஜபரிய பூலெப் பறித்தொபற அென் ஜசான்னான்: “சண்லட
பெண்டாம்கிறதுதான் நம்பமாட ஜகாள்லக. ஆனா சண்லடன்னு ெந்துட்டா, சண்லட
பபாடாபம உயிருக்குப் பயந்து சமாதானம் பபசறது பகாலைத்தனம்.

சண்லடக்கு எப்படி ஜரண்டு பபரும் காரணபமா…ஜரண்டு பபரும் அெசியபமா…அபத மாதிரி

சமாதானத்துக்கும் ஜரண்டு பபருபம காரணமாகவும், அெசியமாகவும் இருக்கணும். ஆனா,
நீ பகக்கறது இந்த சண்லடயிபை எதுக்குப் ஜபான்னான உயிலர இைக்கணும்கறது
தாபன?…” என்று பகட்டுெிட்டுக் லகயிைிருந்த பராொலெ அெள் கூந்தைில் சூட்டிய பின்,
ஒரு ெிநாடி அலமதியாக அெள் முகத்லதயும், மைர் சூடிய கூந்தைின்
அைலகயும்பார்த்தான்; ஜதாடர்ந்துஜசான்னான் அென்; “இபதா இந்தப்பூ, ஜசடியிபை
இருக்கறப்பபா நல்ைாத்தான் இருந்தது. இது நல்ைா இருக்பக பறிக்காம இருப்பபாம்னு
ெிட்டுட்டா, அது உதிராம இருக்கப் பபாகுதா? இப்ப நான் அலதப்பறிச்சு உன் தலையிபை
ஜெச்சிருக்பகன்…நீ அலதப் பறிச்சி உனக்கு இஷ்டமான ஒரு ஜதய்ெத்துக்கு மாலை
கட்டிப் பபாடபற… அதிபைதான் அந்தப் பூவுக்கு… உதிர்ந்து பபாகிற சாதாரணப் பூவுக்கு ஒரு
மகத்தான அர்த்தம் இருக்கு… இல்ைியா?… அது மாதிரிதான்,
மனுஷன்னுஜபாறந்தா..பூத்திருக்கிறமைர் உதிர்ந்து பபாகிறமாதிரி… மனுஷனும் ஒரு
நாலளக்கு ஜசத்துத்தான் பபாொன்… அப்படி ெிதிமுடிஞ்சி, ெியாதி ெந்து சாகிற மனுஷன்
அந்த உயிலர, தான் பநசிக்கிற பதசத்துக்காக, தான் ெிரும்பும் ஒரு ைட்சியத்துக்காக
அர்ப்பணம் பண்ணினா, அென் ொழ்க்லகக்கு ஒரு அர்த்தம் இருக்கு இல்ைியா? ஜபண்ணின்
 ஜெயகாந்தன் 94

கூந்தலை அைங்கரிக்கும் பூலெப்பபாை, புனிதமான ஜதய்ெத்துக்கு அர்ச்சிக்கப்பட்ட

மைலரப் பபாை… ஜகௌரி, பூ…உதிரும்…மனுஷனும் சாொன்…” என்று அென்
ஜசால்ைிக்ஜகாண்பட இருக்லகயில், தானும் தன் எதிபர நிற்கும் கணெனும், தங்கலளச்
சுற்றிலும் பூத்துச் சிரிக்கும் மைர்களும்… எல்ைாபம ஒவ்ஜொரு பசாகமாய் அெள்
ஜநஞ்சில் கனத்தன…ஜகௌரியின் கண்கள் கைங்குெலதயும் உதடுகள் சிெந்து
துடிப்பலதயும் கண்ட பசாமநாதன் ‘பூ-உதிரும்’ என்பது மட்டுமல்ை; புதிய புதிய பூக்கள்
மைரும் என்பதும் உண்லம என்று கூறிெிட்டுப் பபச்லச பெறு ெிஷயங்களில்
திருப்பினான்.

‘ஐபயா இலத ஏன் இப்பபாது நான் நிலனக்கிபறன்… அெர் பபார் முலனயில் இருக்கும்
இந்த பநரத்திைா எனக்கு அந்த நிலனவு ெரபெண்டும்’ என்று ஒரு ெிநாடி துணுக்குற்று,
கட்டிைின் தலை மாட்டில் ஜதாங்கும் கணெனின் படத்லதப் பார்க்கப் பார்க்க ெிகஸிக்கும்
அந்த மாயப் புன்னலகலயப் பார்ப்பதற்காகப் படத்தருபக பபாய் நின்றாள்
ஜகௌரி.அப்பபாது அலறக்கு ஜெௌிிபய…“ஜசால்லுங்க, கடுதாசியிபை என்ன பசதி?…. பபச
மாட்டீங்களா? ஐபயா ஜதய்ெபம’….. ஜகௌரி….ஈ…..” என்று தாய்லமயின் பசாகம் ஜெடித்துக்
கிளம்பிய பபபராலச பகட்டுக் ஜகௌரி அலறக் கதலெ திறந்தாள்….. அப்படிபய ெிைி
பிதுங்கிச் சிலையாய் நின்றாள்…..ெராந்தா ஈஸிபசரில் லகயில் பிரித்த கடிதத்துடன்
நிமிர்ந்து உட்கார்ந்து கண்கலள இறுக மூடிக்ஜகாண்டிருக்கும் ஜபரியசாமிப் பிள்லளயின்
காைடியில், தலரயில் ஜநற்றிலய ‘மடார் மடா’ஜரன முட்டிக்ஜகாண்டு கதறுகிறாபள
மரகதம்.ஜசம்பில் ொர்த்து ெிட்ட சிலை மாதிரி உணர்ச்சி மிகுதியால் உப்பிக் கனத்து
இறுகிச் சிெந்த அெர் முகத்தில் சருமம் துடித்தது. மூடிய இலமகளின் ெைிபய பகாடாய்
ெைிந்த கண்ண ீர் நலரத்துப்பபான மீ லசயின் பமல் ெடிந்து நின்றது…..“மகபன, பசாமு—-”
என்று ொனத்லத பநாக்கி இரண்டு லககலளயும் நீட்டிக்ஜகாண்டு எழுந்தார்.

ெராந்தாெில் சுெரில் ஜதாங்கும் மகனின் பபாட்படாலெ பநாக்கி நடந்தார்.“ஐபயா, நீ

ெரனய்யா’….”
ீ என்று ஒற்லற மரமாய் மகனின் படத்தின் முன் நிமிர்ந்து நின்று ராணுெ
முலறயில் ‘சல்யூட்’ லெத்தார்.ெிலறத்து நின்று ெரீ ெணக்கம் ஜசய்த கரத்லதக்
கீ ைிறக்கிய பபாது முதுலமயின் தளர்ச்சி முழுெலதயும் திடீஜரன அனுபெித்த
உணர்வுடன் தளர்ந்து உட்கார்ந்தார் ஜபரியசாமி.“எனக்கு பெஜறாரு மகன் கூட
இல்லைபய….” என்று ொய்ெிட்டுப் புைம்பினார்….அந்த ொர்த்லதகலளக்பகட்டு எரித்து
ெிடுெது பபால் ஜபரியசாமிலயப் பார்த்த மரகதம், அெலரச் சபிப்பதுபபால்
ஆங்காரத்துடன் இரண்டு லககலளயும் அெலர பநாக்கி நீட்டியொறு ெிரித்த கூந்தலும்
ஜெறித்த ெிைிகளுமாய் அைறினாள்: “பாெி’….பெபற மகன் நமக்கு கிலடயாது–பெண்டாம்
பட்டாளத்துக்குன்னு அடிச்சிக்கிட்படபன பகட்டீங்களா? பட்டாளம் பட்டாளம்ன்னு நின்னு
என் அருலமப் புள்லளஜயக் ஜகான்னுட்டீங்கபள…. ஐபயா’ உங்க பாெத்துக்கு பெபற ஒரு
மகன் பெணுமா? பட்டாளத்துக்கு அனுப்பி ொரிக் குடுக்கறத்துக்குத் தாபன இன்ஜனாரு
மகன் இல்பைன்னு அைறீங்க?” என்று பல்லைக் கடித்துக் ஜகாண்டு அெர் இதயத்தில்
குத்துெது பபால் பகட்டாள்.“ஆமாம்’ அதற்குத்தான்….” என்று ஜபரியசாமி, சுருட்டுப்
புலகயால் பழுப்பபறிய மீ லசலய முறுக்கிக் ஜகாண்பட மரகதத்தின் கண்களுக்குள்
 ஜெயகாந்தன் 95

பார்த்தொறு ஜசான்னார். அெர் கண்களில் சுரந்த கண்ண ீர் இலம ெிளிம்பில் பாத
ரசம்பபால் ஜொைித்தது….அப்பபாது அலற ொசைில் ‘தடா’ஜைனச் சப்தம் பகட்கபெ
திரும்பப் பார்த்து மயங்கி ெிழுந்த ஜகௌரிலயத் தூக்குெதற்காக ஓடினார் ஜபரியசாமி.

மரகதத்தின் அைறல் ஜதருலெபய திரட்டியது’பூெின் பமல் ஆலசப்பட்டுப் பூப்பறிக்க ெந்த

ஜகௌரி, பூெிைந்து ெிட்டாள்….ஆனால் பசாமுெின் லககளால் நட்டு ெளர்க்கப்பட்ட அந்தச்
ஜசடிகளும் மரங்களும் அென் நிலனொய் இப்பபாதும் மைர்கலளச் ஜசாரிந்து ஜகாண்டு
நிற்கின்றன.அெற்லறப் பறித்து ஆரமாய்த் ஜதாடுக்கவும், பசாமுெின் படத்திற்கு அைகாய்ச்
சூட்டவும், அெனது நிலனலெபய ெைிபட்டு நிற்கவும் அெளிருக்கிறாள்…..பசாமுெின்
படத்துக்கு மாலையிட்டு ெிளக்பகற்றி ெணங்கிக் ஜகாண்டிருந்தாள் ஜகௌரி….. மாலை
மாலையாய்க் கண்ண ீர் ெைிந்து அெள் உடலை நலனக்கிறது.“நான் ெைிபடும் உங்கள்
நிலனவுக்கு அஞ்சைியாய் சமர்ப்பித்த இந்தப் பூக்களுக்கு ஒரு அர்த்தமிருப்பதுபபால்,
உங்கள் மரணத்திற்கு ஒரு அர்த்தமிருப்பதுபபால், இரண்டு மாதங்கபளயானாலும் ெரீ
புருஷபனாடு ொழ்ந்த எனது சாதாரண ொழ்க்லகக்கும் ஒரு மகத்தான அர்த்தம்
காண்கிபறன் நான்…… நாலளப் பிறக்கப் பபாகும் நம் மகன் ொழ்க்லகயும் அர்த்தம்
நிலறந்திருக்கும்—-அென் ஒரு ெரனின்
ீ மகன்’ உங்கள் தகப்பனார் இன்ஜனாரு மகன்
இல்லைபய என்று ெருந்துகிறார். அந்தச் சிங்கம் குலகக்குள் இருந்து இன்னும்
ஜெௌிிபய ெரெில்லை…… இந்த நாட்டின் ஜபண் குைம் உள்ளெலர ெரருக்கா
ீ பஞ்சம்’…..
உங்கள் அம்மாெின் கண்ண ீருக்குத்தான் மாற்பற இல்லை…..அெர்கள் எவ்ெளவு
பாக்கியசாைி….” என்று எவ்ெளவு ெிஷயங்கலள அெபனாடு அெள் ஜமௌனமாய்
பபசுகிறாள்……..திடீஜரன்று அடிெயிற்றில், ெிைாப் புறத்தில் சுருக்ஜகனக் குத்தி ெைிக்க
கணெனின் படத்தின் முன் லககூப்பி நின்றிருந்த ஜகௌரிக் கட்டிைின் மீ து சாய்ந்து
படுத்தாள்……அெள் கண் முன்பன நூறு ெண்ணங்களில் ஆயிரக் கணக்கான பூக்கள்
மைர்ந்து ஜொைிக்கின்றன.

ஜெளிபய திண்லணயிைிருந்து மீ லசலய முறுக்கியொறு ஜபரியசாமிப் பிள்லள, தன்

மகன் யுத்த களத்தில், மலறந்திருந்து குைியிைிருந்து பமபைறி ெந்து, முன்பனறி ெந்து
ஜகாண்டிருக்கும் எதிரிகளில் ஆறுபபலர ஒபர கணத்தில் சுட்டுக் ஜகான்றலதயும்,
அப்பபாது தூரத்திைிருந்து ெந்த குண்ஜடான்று அென் உயிலரப் பறித்துச் ஜசன்றலதயும்
பத்திரிக்லகயில் படித்து யாருக்பகா ெிளக்கிக் ஜகாண்டிருக்கிறார்.ஆம்; ஒரு ெரனின்
ீ
மரணத்தில் உள்ள பசாகம் பனிப்படைம் பபால் மலறந்து பபாகும். அென் ொழ்ந்தபபாது
புரிந்த ெரீ சாகசபம, காைம் காைமாய்ச் சுடர்ெிட்டுப் பிரகாசிக்கும்.

தர்க்கத்திற்கு அப்பால்…
ஜெற்றி என்ற ொர்த்லதக்குப் ஜபாருளில்லை நிலனத்தது நடந்தால் ஜெற்றி என்று
நிலனத்துக் ஜகாள்கிபறாம். பதால்ெி நிச்சயம் என்று எண்ணித் பதாற்றால், அந்தத்
பதால்ெிபய ஜெற்றிதான். ஒரு காைத்தில் எனக்கு இப்படிப்பட்ட ‘ஜெற்றி ‘கள்
ொழ்க்லகயில் நிலறயபெ சம்பெித்தன.என் ொழ்க்லகலயபய நிர்ணயிக்கும் ஒரு
முக்கிய காரியமாய்ப் பக்கத்து நகரத்துக்குப் பபாயிருந்பதன் ெைக்கம்பபாை ‘பதால்ெி
 ஜெயகாந்தன் 96

நிச்சயம் ‘ என்ற மனப்பான்லமயுடன் பபான நான், ெைக்கத்திற்கு மாறாக அன்று பதாற்றுப்

பபாபனன். பதால்ெி நிச்சயம் என்ற என் மனப்பபாக்குத் பதாற்றது. என் ொழ்க்லகபய
நிர்ணயிக்கப்பட்டு ெிட்டது.

கற்பலனக்கும் எட்டாத ஒரு பபரைகிலய ரகஸ்யமாய் மனசிற்குள் காதைித்து, அந்தக்

காதலை அெளிடம் ஜெளியிடும் என் எண்ணத்லத நாபன பரிகஸித்து, பின்ஜனாரு
அசட்டுத் துணிெில், அெளது பரிகஸிப்லபயும் ஏச்லசயும் எதிர்பார்த்துத் தயங்கி, நாணிக்
கூசி அெள் சந்நிதியில் நின்று ‘உன்லன நான் காதைிக்கிபறன் ‘ என்று முற்றிலும் கூறி
முடிக்கும் முன்பாக, அந்த ொனத்துக் கனவு எனது ொர்த்லதலய எதிர்ப்பார்த்துப்
பைகாைம் தெங் கிடந்தெபள பபான்று ஆயிரம் முத்தங்கலள எதிர்பநாக்கிச் சிெந்த
அதரங்கள் துடி துடிக்க என் கரங்களினிலடபய ெிழுந்ததற்ஜகாப்பான பதால்ெி அது ‘இந்த
பதால்ெிலய, அல்ைது ஜெற்றிலயக் ஜகாண்டாடித் தீர பெண்டும். ஊருக்குத் திரும்பிய
பின்தாபன ? அல்ை, இப்பபாபத. நான் ஜராம்ப அெசரக்காரன்.ஜகாண்டாடுெது என்பது
ஜபரிய காரியமா ? அது ஜகாள்ளப்பட்ட உள்ளம் தன்னுள் ையித்துக் குதூகைிப்பது. அதன்
ெிலளொய் ஏற்படும் புற நிகழ்ச்சிகள் ஜபரிய காரியமன்று. ஜகாண்டாடத் தக்கலத, சிைர்
ொனத்லத ெண்ணப்படுத்தும் பெடிக்லக நிகழ்த்திக் ஜகாண்டாடுொர்கள்.

சிைர் நாலு பபருக்கு ெயிறார உணெளித்துக் ஜகாண்டாடுொர்கள். இன்னும் சிைர் அந்தப்

ஜபாழுதிைாெது தன் ெயிறாரத் தான் உண்டு மகிழ்ொர்கள். அஜதல்ைாம்
அப்ஜபாழுதிருக்கும் அெரெர் சக்திலயப் ஜபாருத்தது எனினும் மனசில் ஏற்படும்
அனுபெம் அலனெர்க்கும் ஒன்றுதான்.இப்ஜபாழுது என் நிலைலம… லபயிைிருக்கும் ஒரு
ஜெள்ளி ரூபாய் நாணயம்தான். அதற்ஜகன்ன ? இந்த ஒரு ரூபாயிலும் ஜகாண்டாடைாபம ‘
அதுதான் முடியாது. ஊருக்குப் பபாக முக்கால் ரூபாய் பெண்டும். அதனால்தான் என்ன ?
கால் ரூபாயில் ஜகாண்டாட முடியாபதா ? நிச்சயம் முடியும்.சங்கரய்யர் பஹாட்டைில்,
புதுப்பால், புது டிகாக்ஷன், சர்க்கலர கம்மி, ஸ்ட்ராங்கா ஒரு கப் காப்பி இரண்டனாதான்.
காப்பி அருந்தியதும் உடம்பில் ஒரு புதுத் ஜதம்பும் மனசில் ஒரு தனிக் குதூகைமும்
பிறந்தன. ஊர் திரும்ப, ஒதுக்கி லெத்த பன்னிரண்டணாபபாக, லகயிைிருக்கும்
இரண்டணாலெ என்ன ஜசய்யைாம். ‘கலடசிச் சல்ைிலயயும் ஒரு ராொலெப் பபால்
ஜசைவு ஜசய் ‘ என்ற பைஜமாைியும் நிலனவுக்கு ெந்தது.‘ஐயா தருமதுலர…..கண்ணில்ைாத
கபபாதி ஐயா… ‘ என்ற குரல்.

ஸ்படஷனுக்குள் நுலையும் இடத்தில், ஒரு ஓரமாய் அந்த குருட்டுப் பிச்லசக்காரன்

உட்கார்ந்திருந்தான்; கிைென். அென் எதிபர இருந்த அலுமினியப் பாத்திரத்தில் ஜெறும்
ஜசப்புக் காசுகபள கிடந்தன. அெற்றின் நடுபெ நான் பபாட்ட இரண்டணா, ஜெள்லள
ஜெபளஜரன்று ெிழுந்தது அைகாகத்தான் இருந்தது. குருடன் அலத எடுத்துத் தடெிப்
பார்த்தொபற, நான் இருப்பதாக அென் நிலனத்துக் ஜகாண்ட திலச பநாக்கி கரம் குெித்து,
‘சாமி நீங்க பபாற ெைிக்ஜகல்ைாம் புண்ணியமுண்டு ‘ என்று ொழ்த்தினான். அதன் பிறகு
உண்லமயிபைபய நாைணாெில் அந்த நல்ை நாலள ஜகாண்டாடிெிட்ட நிலறவு பிறந்தது
எனக்கு.புக்கிங்கவுண்டரின் அருபக பபாய் என் ஜசாந்த கிராமத்தின் ஜபயலரச் ஜசால்ைிச்
சில்ைலறலய நீட்டிபனன். சிறிது பநரத்திற்ஜகல்ைாம் டிக்ஜகட்லட எதிர்பார்த்து
 ஜெயகாந்தன் 97

நீண்டிருந்த என் லக���ிகுள் மீ ண்டும் சில்ைலறபய ெிழுந்தது; ‘இன்னும் ஓரணா

ஜகாடுங்கள் சார்.

‘‘பன்னிரண்டணாதாபன ? ‘‘அது பநற்பறாட சரி, இன்னிபைருந்து அதிகம். ‘என் லக

சில்ைலறயுடன் ஜெளிபய ெந்தது திடாஜரன்று பாதாளத்தில் ெழ்ச்சியுற்றது
ீ பபான்ற
திலகப்பில் நின்றுெிட்படன். ‘யாரிடம் பபாய் ஓரணா பகட்பது ? ‘‘அபதா ஒரு ஜபரியெர்
பபப்பர் படித்துக் ஜகாண்டிருக்கிறாபர அெரிடம்….. ‘ என்று நிலனக்கும்பபாபத…. ஒரு
அணாதாபன, பகட்டால்தான் என்ன என்று நிலனக்கும்பபாபத — பகட்டால் என்ன நடக்கும்
என்பது ஜதளிொகிக் ஜகாண்டிருந்தது அங்பக. யாபரா ஒருென் அெரருபக ஜசன்றான்.
அென் என்ன பகட்டாபனா ? அெர் ஜசான்ன பதில் உைகத்துக்பக பகட்டது எனக்கும்
உலறத்தது. இரண்டணா தர்மம் ஜசய்து ஐந்து நிமிஷம் ஆகெில்லை. ஓரணாவுக்கு
யாசிப்பதா என்று பயாசிக்கும் நிலை ெந்துெிட்டலத எண்ணும்பபாது, மனம்தான்
ொழ்க்லகயுடன் என்னமாய்த் தர்க்கம் புரிகிறது ?‘அபதா அந்தக் குருடனின் அலுமினிய
பாத்திரத்தில் ஜசப்புகாசுகளின் நடுபெ ஒளிெிட்டுச் சிரிக்கிறபத இரண்டணா, அது
என்னுலடயது ? ‘‘அது எப்படி உன்னுலடயதாகும். நீ ஜகாடுத்துெிட்டாய், அென் ொழ்த்தி
ெிட்டான் ‘‘இப்ப சந்தியில் நிற்கிபறபன ? அதில் ஓரணா கூடொ எனக்குச் ஜசாந்தமில்லை
? அென் பாத்திரத்தில் கிடந்தாலும் அது என்னுலடயது அல்ைொ ? பகட்டால் தருொனா ?
தரமாட்டான்.

அெனுக்கு எப்படித் ஜதரியும் அலதப் பபாட்டென் நான் என்று ‘ ‘‘எடுத்துக்ஜகாண்டால் ?

அபதா ஒரு ஆள் ஓரணா பபாட்டு ெிட்டு அலரயணா எடுத்துக் ஜகாள்கிறாபன ‘ அதுபபால்
ஒரு அணாலெப் பபாட்டுெிட்டு அந்த — என்னுலடய –இரண்டணாலெ
எடுத்துக்ஜகாண்டால் ? ‘‘இது திருட்டு அல்ைொ ? ‘‘திருட்டா ? எப்படியும் என்
பக்கத்திைிருந்து தர்மமாக ஓரணா அெனுக்குக் கிலடக்குபம… அந்த ஓரணா புண்ணியம்
பபாதும்; என் காலச நான் எடுத்துக் ஜகாள்கிபறன் ‘ என்று ஜபாருளாதார ரீதியாய்க்
கணக்கிட்டுத் தர்க்கம் பண்ணியபபாதிலும், திருடலனப் பபால் லக
நடுங்குகிறது.ஓரணாலெப் பபாட்படன், இரண்டணாலெ எடுத்துக் ஜகாண்டு
திரும்பிபனன்.‘அடப்பாெி ‘ ‘ — திரும்பிப் பார்த்பதன். குருட்டு ெிைிகள் என்லன ஜெறிக்க,
ொழ்த்தத் திறந்த ொயால் சபிப்பது பபால் அென் பகட்டான்.‘சாமி, இதுதானுங்களா தர்மம்
? யாபரா ஒரு புண்ணியொன் இரண்டணா பபாட்டாரு…. அலத எடுத்துக்கிட்டு ஓரணா
பபாடறிபய ? குருடலன ஏமாத்தாபத, நரகத்துக்குத்தான் பபாபெ… ‘ஜநருப்புக் கட்டிலயக்
லகயிஜைடுத்ததுபபால் அந்த இரண்டணாலெ அலுமினியம் தட்டில் உதறிபனன்,
இப்ஜபாழுது என் கணக்கில் மூன்றணா தர்மம்.

ஜதரியாம எடுத்துட்படன் ‘ என்று ஜசால்லும்பபாது, என் குரைில் திருட்டுத்தனம்

நடுங்கியது.ஒரு ஜபண் அலரயணா பபாட்டுெிட்டுக் காைணா எடுத்துச் ஜசன்றாள்; குருடன்
உடபன இரண்டணா இருக்கிறதா என்று தடெிப் பார்த்தான்.அப்படிப்பார்த்தபபாது அது
இல்ைாதிருந்ததுதான் நான் சிக்கிக்ஜகாண்படன் என்று புரிந்துஜகாண்படன். அது
அெனுக்குக் கிலடக்காமல் கிலடத்த ஜசல்ெம். ெிட மனம் ெருமா ?நான்
பயாசித்பதன்.‘அது அென் பணமா ? ‘‘ஆமாம் ‘ ‘‘நான்தாபன தந்பதன். ‘‘காலசத்தான் கடன்
 ஜெயகாந்தன் 98

தரைாம், தருமத்லதக் கடன் தரமுடியுமா ? தர்மத்லத யாசித்து, தந்தால்தான் ஜபற

பெண்டும். ‘ஜெகு பநரம் நின்றிருந்பதன்.

நான் பபாக பெண்டிய ரயில் ெந்துபபாய்ெிட்டது. அடுத்த ெண்டிக்கு இன்னும்

பநரமிருக்கிறது. தர்மத்தின் பைலன அடுத்த ஸ்படஷன்ெலர கால் ெைிக்க நடந்து
அனுபெித்பதன்.சிை ெருஷங்களுக்கு முன் தமிழ்நாட்டில் ஏற்பட்ட ஒரு ரயில் ெிபத்லதப்
பற்றி நீங்கள் அறிந்திருப்பீர்கள். அது, அன்று நான் பபாக இருந்து தெற ெிட்ட
ரயில்தான்.இந்த ெிபத்திைிருந்து நான் எப்படித் தப்பிபனன் ? தருமம் காத்ததா ?எனக்குத்
ஜதரியாது. இஜதல்ைாம் தர்க்கத்திற்கு அப்பாற்பட்டது.

புது ஜசருப்புக் கடிக்கும்

அெள் முகத்தில் அலறகிற மாதிரி கதலெத் தன் முதுகுக்குப் பின்னால் அலறந்து
மூடிெிட்டு ஜெௌிியில் ெந்து நின்றான் நந்தபகாபால். கதலெ மூடுகிறெலர எங்கு
பபாகபெண்டும் என்பறா, எங்காெது பபாக பெண்டுமா என்பறாஜெல்ைாம் அென்
நிலனக்கபெ இல்லை. அெள்மீ து ஜகாண்ட பகாபமும், தன்லன அெமதிக்கிற மாதிரி
தனது உணர்ச்சிகலள அசட்லட ஜசய்துெிட்டுச் சுெபராரமாகத் திரும்பிக் ஜகாண்டு
தூங்குகிற அெளுக்குத் துலணயாக ெிைித்துக்ஜகாண்டிருக்கிற – ‘ஏன் படுக்கெில்லையா?’
என்று அெள் பகட்க பெண்டும் என்று எதிர்பார்த்துக் காத்துக் கிடக்கிற – அெமானம்
தாங்கமாட்டாமல்தான் அென் ஜெௌிியில் ெந்து பகாபமாகக் கதலெ அலறந்து
மூடினான்.அெள் நிெமாகபெ தூங்கியிருந்தால் இந்தச் சத்தத்தில் ெிைித்திருக்க
பெண்டும். இந்தச் சத்தத்தில் பக்கத்துப் பபார்ஷன்காரர்கள் யாபரனும் ெிைித்துக்
ஜகாண்டுெிட்டார்கபளா என்று தன் ஜசய்லகக்காக அென் அெமானத்பதாடு அச்சம்
ஜகாண்டு இருள் அடர்ந்த அந்த முற்றத்தில் மூடியிருக்கும் எதிர் பபார்ஷன் கதவுகலளப்
பார்த்தான்.

உள்பள ெிடிெிளக்கு எரிெது கதவுக்கு பமலுள்ள ‘ஜென்டிபைட்டர்’ ெைியாய்த் ஜதரிந்தது.

படபிள்ஃபபன் சுற்றுகிற சத்தம் ‘கும்’ஜமன்று ஒைித்தது. மணி பதிஜனான்று இருக்கும்.
லகக்கடிகாரத்லதப் பார்த்தான். இருட்டில் ஜதரியெில்லை. எங்காெது பபாய்ெிட்டு
ெிடிந்த பிறகு ெந்தால் என்ன என்று அெனுக்குத் பதான்றியது. எப்படிக் கதலெத் திறந்து
பபாட்டுெிட்டுத் தனிலமயில் இெலள ெிட்டுப் பபாெது என்ற தயக்கமும் ஏற்பட்டது.
அெள் பெண்டுஜமன்பற அடமாகப் படுத்துக் ஜகாண்டு அழும்பு ஜசய்கிறாள் என்று
மனத்துக்குப் புரிந்தது.அெனுக்கு என்ன ஜசய்ெஜதன்று புரியெில்லை. தன் மீ பத ஒரு
பரிதாப உணர்ச்சி பதான்றியது. இஜதல்ைாம் தனக்கு ெண்
ீ தலைெிதிதாபன என்று மனம்
புழுங்கிற்று. தானுண்டு, தன் பெலையும் சம்பாத்தியமும் உண்டு என்று சுதந்திரமாகத்
திரிகிற ொழ்க்லகயின் சந்பதாஷத்லத அல்ைது ஜெறுலமலய அனுபெித்துக்
ஜகாண்டிருந்தெலன, அப்படிபய ொழ்ந்து ெிடுெது எனத் தீர்மானித்திருந்தெலன இந்தக்
கல்யாணம், ஜபண்டாட்டி, குடும்பம் என்ஜறல்ைாம் இதில் ஏபதபதா ஜபரிய சுகம்
இருப்பதாகவும், மனுஷ ொழ்க்லகயின் அர்த்தபம அதில் அடங்கி இருப்பதாகவும்
கற்பித்துக் ஜகாள்கிற லபத்தியக்காரத்தனத்தில் சிக்க லெத்த அந்தச் லசத்தானின்
 ஜெயகாந்தன் 99

தூண்டுதலை எண்ணிப்பார்த்த ஜபருமூச்சுடன் ெட்டிற்குள்

ீ பபாகாமல் ொசற்படியில்
அமர்ந்து ஒரு சிகஜரட்லடப் பற்ற லெத்துக்ஜகாண்டு இருளும் நட்சத்திரமும் கெிந்த
ொனத்லதப் பார்த்தான்.

‘அந்தச் லசத்தான்’ என்ற முனகைில் அெனுக்குக் கிரிொெின் நிலனவு ெந்தது. அெள்

எவ்ெளவு இனியெள். இங்கிதம் ஜதரிந்தெள். லசத்தாலனக் கட்டிக் ஜகாண்டு ெந்து
ெட்டில்
ீ லெத்துக்ஜகாண்டு அெலளப் பபாய்ச் லசத்தான் என்று நிலனக்கிபறபன- என்று
அந்த நிலனலெக் கடிந்து ஜகாண்டான் நந்தபகாபால். ஆனாலும், தான் கல்யாணம் ஜசய்து
ஜகாண்டு குடும்பம் நடத்தக் காரணமாக இருந்தெள் அந்த கிரிொதான் என்பதால் தனக்கு
அெள் மீ து ெருகிற இந்தக் பகாபத்துக்கு நியாயம் இருப்பதாக நிலனத்தான்
அென்.‘இப்பபாது, இந்த பநரத்தில் அெலளப் பபாய்ப் பார்த்தால் என்ன?’ என்ற எண்ணம்
ெந்தது அெனுக்கு. அெலள எப்பபாது பெண்டுமானாலும் பபாய்ப் பார்க்கைாம். இந்த
ஆறுமாத காைமாக – கல்யாணமாகி ஒவ்ஜொரு நாளும் இெபளாடு மனஸ்தாபம்
ஜகாண்டு ‘ஏன் இப்படி ஒரு ெம்பில் மாட்டிக் ஜகாண்படாம்’ என்று மனம் சைிக்கிற
பபாஜதல்ைாம் அென் கிரிொலெ நிலனத்துக் ஜகாள்ளுெது உண்டு. என்றாலும் அங்பக
பபாகைாம் என்ற எண்ணம் இப்பபாதுதான் பதான்றியது.

‘தான் இெலளக் கல்யாணம் ஜசய்து ஜகாள்ளுெதற்கு முன்பு எப்படிஜயல்ைாம்

இருந்தபபாதிலும், இப்பபாது இெலள இங்கு தனிபய ெிட்டுெிட்டு, அங்பக பபாெது
இெளுக்குச் ஜசய்கிற துபராகமில்லையா?’ என்று நிலனத்துப் பார்த்தான். இெள்
என்னதான் சண்லடக்காரியாக இருந்தாலும், இெள் மீ து தனக்கு எவ்ெளவுதான் பகாபம்
இருந்தபபாதிலும், தன் மீ துள்ள ஜெறுப்பினால், அதற்கு ஆறுதைாக இருக்கும் ஜபாருட்டு,
இெள் அந்த மாதிரி ஏதாெது ஜசய்தால் அலதத் தன்னால் தாங்க முடியுமா என்றும்
எண்ணி அந்த எண்ணத்லதபய தாங்க முடியாமல் ஜநற்றிலயத் பதய்த்துக்
ஜகாண்டான்.கடிகாரத்தின் ஒற்லற மணிபயாலச பகட்டது. மணி இன்னும் ஒன்றாகி
இருக்காது. மூடியிருந்த கதலெ பைசாகத் திறந்து லகக்கடிகாரத்லத உள்பள இருந்து
ெசும்
ீ ஜெௌிிச்சத்தின் ஒரு கீ ற்றில் பார்த்தான். இெனது ொட்சில் மணி பதிஜனான்றலர
ஆகெில்லை. அடித்தது பதிஜனான்றலரதான் என்ற தீர்மானம் ஜகாண்டு கதெின்
இலடஜெளி ெைியாக அெலளப் பார்த்தான். அெள் அலசயாமல் புரண்டு படுக்காமல்
முன் இருந்த நிலையிபைபய முதுலகத் திருப்பிக் ஜகாண்டு படுத்திருந்தாள். இெனுக்குக்
பகாபம் ெந்தது. எழுந்து பபாய் முதுகிபை இரண்டு அலறபயா, ஓர் உலதபயா
ஜகாடுக்கைாமா என்று ஆங்காரம் ெந்தது.

“சீ” என்று தன்லனபய அப்பபாது அருெருத்துக் ஜகாண்டான் அென்.அப்படிப்பட்ட

குரூரமான ஆபாசமான சம்பெங்கலள அென் சிறுெயதில் அடிக்கடி சந்தித்திருக்கிறான்.
திடீஜரன நள்ளிரெில் அெனுலடய தாயின் தீனமான அைறல் பகட்கும். ெிைித்ஜதழுந்து
உடலும் உயிரும் நடுங்க இென் நின்றிருப்பான். இெனுலடய தந்லத ஜெறி
பிடித்தாற்பபால் ஆபெசம் ஜகாண்டு இெனுலடய தாலய முகத்திலும் உடைிலும்,
காைாலும் லகயாலும் பாய்ந்து பாய்ந்து தாக்க, அெள் “ஐபயா பாெி சண்டாளா…” என்று
அழுதுஜகாண்பட ஆக்பராஷமாகத் திட்டுொள். இெள் திட்டத் திட்ட அெர் அடிப்பார்…அந்த
 ஜெயகாந்தன் 100

நாட்கள் மிகக் குரூரமானலெ. மறுநாள் ஒன்றுபம நடொத மாதிரி அெர்கள் இருெரும்

நடந்து ஜகாள்ளுெது – அெள் அெருக்குப் பணிெிலட புரிெதும், அெர் அெலளப் பபர்
ஜசால்ைி அலைத்து ெிெகாரங்கள் பபசுெதும் – இெனுக்கு மிக ஆபாசமாக இருக்கும்.
இஜதல்ைாம் என்னஜென்பற புரியாத அருெருப்லபத் தரும்.பதிலனந்து ெயது ெலரக்கும்
இந்த ொழ்க்லகலய அனுபெித்திருக்கிறான் அென். அெர்களது சண்லடலய ெிடவும்
அந்தப் ஜபற்பறாரின் சமாதானங்கள் அென் மனலச மிகவும்
அசிங்கப்படுத்தியிருக்கின்றன. அென் தகப்பனாலர மனமார ஜெறுத்திருக்கிறான்.

‘குடும்ப ொழ்க்லகயும் தாம்பத்தியம் என்பதும் மிகவும் அருெருப்பானலெ’ என்ற

எண்ணம் இள ெயதிபை அெனுக்கு ஏற்பட இந்த அனுபெங்கள் காரணமாயின
பபாலும்.இப்பபாது அென் தகப்பனார் இல்லை. அெனுலடய ெிதலெத் தாய் ெபயாதிக
காைத்தில் கிராமத்தில் ொழ்ந்து ஜகாண்டிருக்கிறாள். தான் சாகுமுன் இெனுக்குக்
கல்யாணம் ஜசய்து பார்த்துெிட பெண்டும் என்ற தன் ஆலசலய இெனிடம் ஜதரிெிக்கும்
பபாஜதல்ைாம் அெளது ொழ்க்லகலயச் சுட்டிக் காட்டித் தாலயப் பரிகாசம் ஜசய்ொன்.
அெளுக்கு அப்பபாது ெருத்தமாகவும் பகாபமாகவும் கூட இருக்கும். ெிட்டுக்
ஜகாடுக்காமல், ‘நான் ொழ்ந்ததற்கு என்ன குலற?’ என்று ஜபருலம பபசுொள். கலடசியில் ‘
கைியாணம் பண்ணிக்க முடியாது’ என்று அெள் முகத்தில் அடித்துப் பபசிெிட்டு
ெந்துெிடுொன் நந்தபகாபால்.பட்டனத்தில் உத்திபயாகம் பார்த்துக் ஜகாண்டு தனி
ொழ்க்லகக்குப் பைகி இப்படிபய முப்பது ெயது கடத்திெிட்ட அெனுக்குக் கல்யாண
ஆலசலயயும் குடும்பத்லதப் பற்றிய சுய கற்பலனகலளயும் ெளர்த்து அதற்குத்
தயாராக்கியது கிரிொெின் உறவுதான். கிரிொவுக்கு முன்னால் அெனுக்கு அது
மாதிரியான உறவு பெறு எந்தப் ஜபண்பணாடும் ஏற்பட்டிருந்ததில்லை.

அெளுக்கு இென் மிகவும் புதியெனாக இருந்தான். ஆனால், அெள் அப்படியல்ை என்று

இெனுக்கு மாத்திரமல்ைாமல் பெறு பைருக்கும் பிரசித்தமாகி இருந்தது. அெளும்
அலதஜயல்ைாம் ���லறக்கக் கூடிய நிலையில் இல்லை. எனினும் இெபனாடு இருந்த
நாட்களில் அெள் மிகவும் உண்லமயாகவும் அன்பாகவும், ஒரு ஜபண்ணின் உடனிருப்பும்
உறவும் ஓர் ஆணுக்கு எவ்ெளவு இன்பமானது, ெசதியானது என்பலத உணர்த்துகின்ற
முலறயிலும் ொழ்ந்தாள். அந்த இரண்டு மாத காைம் மிக பமன்லமயான இல்ைறம்
என்று இந்த நிமிஷம் – இெலன அெமதித்தும் புறக்கணித்தும் ொசற்படிக்கு ஜெௌிிபய
இந்த நள்ளிரெில் நிறுத்தி லெத்துெிட்டு இறுமாப்பபாடு படுத்துக் ஜகாண்டிருக்கிறாபள,
அெள் மீ து பற்றிக்ஜகாண்டு ெருகிற பகாபத்தில் – நிலனத்துப் ஜபருமூச்சும்
கண்ண ீருமாய்ப் பரிதாபமாக மறுபடியும் உள்பள திரும்பிப் பார்த்தான்
நந்தபகாபால்.நிச்சயம் அெள் எழுந்திருக்கபொ சமாதானமுறபொ பபாெதில்லை. இந்த
ஆறு மாத அனுபெத்தில் இந்த மாதிரி நிகழ்ச்சிகள் அெனுக்குப் பைக்கமாகிப் பபானதால்
இதன் ஜதாடக்கமும் இதன் பபாக்கும் இதன் முடிவும் அெனுக்கு ஒவ்ஜொரு தடலெயும்
முன் கூட்டிபய ஜதரிகிறது. என்றாலும் இதலனத் தெிர்க்கத்தான் முடியெில்லை. பிறகு
பயாசித்துப் பார்க்லகயில் அெனது அறிவுபூர்ெமான எந்த நியாயத்துக்கும் இந்தச்
சச்சரவுகள் ஒத்து ெருெதில்லை.
 ஜெயகாந்தன் 101

நாளுக்கு நாள் இந்த ொழ்க்லக அெமானகரமானதாகவும் துன்பம் மிகுெதாகவும்

மாறிக்ஜகாண்பட இருப்பலத எப்படித் தாங்குெது என்று புரியெில்லை.உள்பள மங்கிய
ெிளக்ஜகாளியில், ஜகாடிகளில் கிடக்கும் துணிகளும், நிைைில் ஜதரிகிற
சலமயைலறயினுள் பாத்திரங்களின் பளபளப்பில் அலெ இலறந்து கிடக்கிற பகாைமும்
மிகச் பசாகமாய் அெனுக்குத் ஜதரிந்தன.ஒபர அலறயும் அலதத் ஜதாடர்ந்து கதெில்ைாத
ஒரு சுெரால் பிரிகிற சிறு சலமயல்கட்டும் அதனுள்பளபய அடங்கிய ஜதாட்டி
முற்றமாகிய பாத்ரூம் உள்ள அந்தப் பபார்ஷனுக்கு நாற்பத்லதந்து ரூபாய் ொடலக.
குடும்பச் ஜசைவுக்கு மாதம் நூற்லறம்பது ரூபாய் ஆகிறது. நந்தபகாபாலுக்கு சம்பளம்
கிட்டத்தட்ட முந்நூறு ரூபாய். மனஜமாத்து ொழ்ந்தால் இந்த ஜநருக்கடி ஒரு துன்பமல்ை.
ஆபறழு பபர் பசர்ந்து ஆளுக்கு நூறு ரூபாய் ஜகாடுத்து எல்ைா ெசதிகபளாடும் ொழ்ந்த
அந்த ‘ஜமஸ்’ ொழ்க்லகக்கு இப்பபாது மனசு ஏங்க ஆரம்பிப்பதன் பரிதாபத்லத நிலனத்து
அென் மனம் கசந்தான்.ஒரு ஜபருமூச்சுடன் எழுந்தான். கிரிொலெப் பபாய்ப்
பார்த்துெிட்டு இரலெ அெளுடன் கைிப்பது மனதுக்கு ஆறுதல் தரும் என்று பதான்றியது.

‘பெறு எதற்காகவும் இல்லை’ என்ற நிலனப்பில் இலதப் பற்றிய உறுத்தலை உதறி ‘

அெபளாடு பபசிக்ஜகாண்டிருப்பது எனக்கு நிம்மதிலயத் தரும்’ என்கிற சமாதானத்பதாடு
புறப்பட்டான். உள்பள பபாய் சட்லடலய எடுத்துப் பபாட்டுக் ஜகாண்டான். லநட்ைாம்ப்
எரிந்து ஜகாண்டிருந்த மங்கிய ஜெௌிிச்சத்துடன் நாற்பது பொல்ட் ெிளக்லகயும்
பபாட்டவுடன் ஜெௌிிச்சம் கண்லணக் கூசிற்று.“ஏய்!…” என்று அெலள ஜமல்ைத்
தட்டினான். அெள் அலசயெில்லை.“இப்ப உன்லன ஜகாஞ்சறதுக்கு எழுப்பபை; நான்
ஜெௌிிபய பபாபறன். கதலெத் தாப்பாப் பபாட்டுக்க” என்று அெள் புெத்லதக் ஜகாஞ்சம்
அழுத்தி ெைிக்கிற மாதிரிப் பிடித்து முரட்டுத்தனமாகத் திருப்பினான்.அெள் எழுந்து
உட்கார்ந்து அெலன ஜெறுப்புடன் முகம் சுளித்த எரிச்சலுடன் பார்த்தாள்.இவ்ெளவு பநரம்
எழுந்திருக்காதெள், தான் பபாகிபறாம் என்றதும் கதலெத் தாைிடத் தயாராய் எழுந்து
உட்கார்ந்திருப்பது அெனுக்குக் பகாபத்லத உண்டாக்கியது.‘இந்த பநரத்தில் எங்பக
பபாகிறீர்கள்’ என்று பகட்பதுதாபன நியாயம்? ஆனால், அெள் பகட்கெில்லை.
‘பபாறதானால் ஜதாலைய பெண்டியதுதாபன… நான் நிம்மதியாகப் படுத்துக்
ஜகாள்ளுபென்’ என்கிற மாதிரி அெள், அென் சட்லடலய மாட்டிக்ஜகாண்டு நிற்பலதப்
ஜபாருட்படுத்தாமல் எழுந்து எரிச்சலுடன் கட்டிைில் உட்கார்ந்திருந்தாள். அென்
கட்டிலுக்கடியில் குனிந்து ���ஜிருப்லபத் பதடினான். கட்டிைின் ெிளிம்பில் ஜதாங்கிக்
ஜகாண்டிருக்கிற அெளது பசலையின் நிைபைா காைின் நிைபைா மலறத்தது.

தான் கட்டிலுக்கடியில் குனிந்து ஜசருப்லபத் பதடும்பபாது அெள் இப்படி மலறத்துக்

ஜகாண்டு – தான் மலறக்கிற ெிஷயம் அெளுக்குத் ஜதரியாது என்றும் அெனுக்குத்
ஜதரிந்தது – கட்டிைின் பமல் உட்கார்ந்து ஜகாண்டிருக்கிற காரியம் அெமரியாலத என்று
அெனுக்குத் பதான்றியது. அந்தக் பகாபத்துடன் அென் ஜசருப்லபத் பதடி எடுத்துக்
ஜகாண்டு நிமிரும்பபாது கட்டிைின் ெிளிம்பில் தலைலய இடித்துக் ஜகாண்டான்.
கண்ணில் தண்ண ீர் ெருகிற மாதிரி ெைித்தது. அெள் ஜகாஞ்சம்கூடப் பதட்டம்
காட்டாதிருந்தாள். இபத மாதிரி ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் அெளுக்கு இப்படித் தலையில் ஓர்
 ஜெயகாந்தன் 102

இடிபயா, ெிரைில் ஒரு காயபமா ஏற்பட்டால் தன்னால் பதட்டமுறாமைிருக்க முடியாபத

என்று எண்ணிய நிலனப்பில் அென் தன்னிரக்கத்பதாடு முகம் திருப்பிக் காைில்
ஜசருப்லப மாட்டிக்ஜகாண்டு புறப்பட்டான்.திறந்த கதலெ மூடாமல் நிதானமாக அென்
முற்றத்தில் நடந்து தாழ்ொரத்தில் தூபணாரமாக நிறுத்தியிருந்த லசக்கிளின் ‘ைாக்’லகத்
திறக்லகயில் இருட்டில் நிற்கிற தன்லன அெள் பார்க்க முடியாது என்பதால் அெள்
ஜெௌிிபய தலை நீட்டிப் பார்க்கிறாளா என்று கெனித்தான். அென் மனம் பசார்வு
ஜகாள்ளத் தக்க ெண்ணம் அெள் கதலெப் பட்ஜடன்று மூடித் தாைிட்டுக் ஜகாண்டாள்.
அெள் ஜெௌிிபய தலை நீட்டிப் பார்க்காதது மிகவும் ெருத்தம் தந்தது இெனுக்கு.
அலறக்குள் எரிந்த நாற்பது பொல்ட் ஜெௌிிச்சம் அலணந்து லநட்ைாம்பின் ஜெௌிிச்சம்
ஜெண்டிபைட்டர் ெைிபய ஜதரிந்தது.

நந்தபகாபால் லசக்கிலளத் தள்ளிக்ஜகாண்டு நடந்தான். ொசற்புறத்தில் முலறொசல்

ஜசய்கிற கிைெி தன் படுக்லகயில் உட்கார்ந்து இருமிக்ஜகாண்டிருந்தெள், அென்
ஜெௌிிபய ஜசன்றதும், ‘திரும்பி எப்பபா ெருபெ அப்பா’ என்று பகட்டு, இென் ‘இல்லை’
என்று ஜசான்னதும் பிறகு கதலெத் தாைிட்டாள். ஜெௌிியில் ெந்து நின்று ஒரு
சிகஜரட்லடப் பற்ற லெத்துக் ஜகாண்டபபாது, ஜதரு ெிளக்குகள் திடீஜரன அலணந்தது.
லடனபமா ஜெௌிிச்சம் பள ீஜரன்று ெைிகாட்ட அென் லசக்கிளில் ஏறி மிதித்தான்.—ஃஃஃ—
ஃஃஃ—ஃஃஃ—ஃஃஃகிரிொெின் ெடு
ீ பமற்கு மாம்பைத்தில் குண்டும் குைியும் சாக்கலடயும்
எருலம மாடும் நிலறந்த ஒரு ஜதருெில் இருக்கிறது. ஜதருப்புறம் மாடிப் படியுள்ள ஒரு
ெட்டின்
ீ பமல் பபார்ஷனில் அெள் சுதந்திரமாக ொழ்கிறாள். அெளுக்குத் தாய்
இருக்கிறாள். அெள் எங்பகா ஒரு பணக்காரர் ெட்டில்
ீ ஆயாொக பெலை ஜசய்கிறாள்.
எப்பபாதாெது ெந்து மகலளப் பார்த்துெிட்டு அலசெச் சாப்பாடு சாப்பிட்டு ெிட்டுப்
பபாொள். அெள் பெலை ஜசய்கிற ெட்டில்
ீ அது கிலடக்காதாம். கிரிொவுக்கு
இருபத்லதந்து ெயதான தம்பி ஒருென் உண்டு. அெனுக்கு ஏபதா ஒரு சினிமாக்
கம்ஜபனியில் பெலை. அெனும் எப்பபாதாெது தான் ெருொன். அெள் பத்தாெதுெலர
படித்திருக்கிறாள்.

நிரந்தரமாக இல்ைாெிட்டாலும் ஜடம்ப்ரரியாகபெ அெள் ஒவ்பொரிடமாக பெலை ஜசய்து

ஜகாண்டிருக்கிறாள். முப்பது ெயதாகிறது. இப்படிஜயாரு நிராதரொன நிலையற்ற
ொழ்க்லகயிலும் அெள் நிலறபொடும் மைர்ச்சிபயாடும் இருக்கிறாள்.நந்த பகாபால்
பெலை ஜசய்கிற காஸ்ஜமடிக்ஸ் கம்ஜபனியார் எக்ஸிபிஷனில் ஒரு ஸ்டால்
பபாட்டிருந்தார்கள். அங்கு அெள் பெலை ஜசய்து ஜகாண்டிருந்தபபாது தான் பபான
டிசம்பரில் அெலள இென் சந்திக்க பநர்ந்தது. அெலளப் பார்த்தவுடன் அெலள இதற்கு
முன்பு எங்பகா பார்த்த மாதிரியானஜதாரு இணக்கம் அெள் முகத்தில் இெனுக்குத்
பதான்றியது. இந்த ஸ்டாைில் ெிற்பலனப் பணிப் ஜபண்ணாக பெலை ஜசய்ெதற்காகக்
ஜகாண்ட முகபாெபமா அது என்றுதான் முதைில் அென் நிலனத்தான். பிறகுதான்
ஜதரிந்தது; அென் ஜடஸ்பாட்சிங் கிளார்க்காக ஜெலை ஜசய்யும் அந்த க���ஸ்ஜமடிக்ஸ்
கம்ஜபனியில் நாள்பதாறும் பார்சல் பார்சல்களாக அனுப்பப்படுகிற அந்தப் பவுடர்
டின்களின் பமல் இருக்கின்ற உருெபம அெளுலடயதுதான் என்று. இரண்டு மாத காைம்
 ஜெயகாந்தன் 103

மாலை பநரத்தில் மட்டும் ‘பார்ட் டய’ மாக அெனும் எக்ஸிபிஷனிபை பெலை ஜசய்த
காைத்தில் அெளுடன் ஏற்பட்ட நட்பின்பபாது அெலளப் பற்றி அென் ஜதரிந்து
ஜகாண்டான்.

ஒரு ஜகௌரெமான நிரந்தர உத்திபயாகத்துக்காக அெள் ஒவ்ஜொருெரிடமும் சிபாரிசு

பெண்டியபபாது இென் அெளுக்காகப் பரிதாபப்பட்டான். ஆனாலும் அெளுக்கு உதவும்
காரியம் தனது சக்திக்கு மீ றியது என்று அெலளப் பற்றிய கெலையிைிருந்து ஒதுங்கிபய
நின்றான்.அெள் எல்பைாருடனும் கைகைஜென்று பபசுொள். இெலன அெள்தான்
முதைில் டீ சாப்பிட அலைத்தாள். இெபனாடு பபச்சுக் ஜகாடுத்தாள். இரவு பதிஜனாரு
மணிக்கு ெடு
ீ திரும்பும்பபாது சிை நாட்களில் அந்த பஸல்ஸ் மாபனெர் தான் காரில்
பபாகும் ெைியில் இெலள இறக்கிெிடுெதாகக் கூறி அலைத்துச் ஜசல்ொர். அெலரப்
பற்றி ஆபிசில் ஒரு மாதிரி பபசிக் ஜகாள்ொர்கள். அெருடன் அெள் பபாெது இெனுக்கு
என்னபமா மாதிரி இருக்கும். ஒருநாள் அதுபபால் மாபனெர் தன்னுடன் அெலள
அலைத்தபபாது அெள் நந்தபகாபாலைக் காட்டி, ” மிஸ்டர் நந்தபகாபால் எங்க ெட்டுக்குப்
ீ
பபாற ெைியிபைதான் சார் இருக்காரு. நாங்க பபசிக்கிட்பட பபாயிடுபொம் சார்…
என்னாங்பகா மிஸ்டர்?” என்று இெலனப் பார்த்துச் சிரித்தபபாது இெனும்
சம்மதித்தான்.அெள் பபசுெது இெனுக்கு பெடிக்லகயாக இருக்கும். ‘என்னாங்பகா,
சரீங்பகா… ஆமாங்பகா..’ என்று அெள் ஜகாஞ்சம் நீட்டிப் பபசுொள். அெள் ெட்டில்
ீ பபசுகிற
பாலஷ ஜதலுங்கு என்று பின்னால் ஜதரிந்தது இெனுக்கு. படித்தஜதல்ைாம் தமிழ்தான்.
ஜதலுங்கு என்றால், ஜமட்ராஸ் தமிழ் மாதிரி ஜமட்ராஸ் ஜதலுங்காம்.- ‘அெள் எப்படிச்
சிரிக்கச் சிரிக்கப் பபசுொள்!’ என்று நிலனத்துக் ஜகாண்டு லசக்கிலள பெகமாய்
மிதித்தான் நந்தபகாபால்.அெள் நிெமாகபெ சந்பதாஷமாக இருக்கிறாள் என்று, அெபளாடு
பைகிய பிறகுதான் இென் ஜதரிந்து ஜகாண்டான்.

எக்ஸிபிஷன் ஸ்டால் பெலை முடிந்த பிறகு ஜடைிபபான் சுத்தம் ஜசய்து அதில் ஜஸன்ட்
பபாடுகிற ஒரு கம்ஜபனியில் பெலைக்கமர்ந்து ஜடைிபபான் இருக்கிற ெடுகளிலும்
ீ
கம்ஜபனிகளிலும் ஏறி இறங்கி ெருலகயில் ஒருநாள் ஜதருெில் அெலள இென்
பார்த்தான். இப்படி ஏதாெஜதாரு ஜகௌரெமான உத்திபயாகம் ஜசய்து அெள் சம்பாதித்தாள்.
ெயது முப்பது ஆெதால் இதற்கிலடயில் நம்பிக்லக அல்ைது பதலெ காரணமாகச் சிை
ஆண்கபளாடு அெளுக்கு உறவு பநர்ந்திருக்கிறது என்றாலும் அலத ஒரு பிலைப்பாகக்
ஜகாள்ளும் இைி மனம் அெளுக்கு இல்லை என்று அென் அறிந்தான்.எப்பபாதாெது இென்
அெலளத் பதடிக் ஜகாண்டு பபாொன். இருெரும் பபசிக்ஜகாண்டு இருப்பார்கள். இெனுக்கு
அெள் காபி மட்டும் தருொள். அெள் சினிமாப் பத்திரிலககள் எல்ைாம் ொங்குொள்.
லகயில் காசு இருக்கும் பபாஜதல்ைாம் சினிமாவுக்குப் பபாொள். பநரம்
இருக்கும்பபாஜதல்ைாம் சினிமாக்கலளப் பற்றியும் சினிமா சம்பந்தப்பட்டெர்கள் பற்றியும்
ஜராம்பத் ஜதரிந்தெள் மாதிரி சுொரஸ்யமாக அரட்லட அடிப்பாள். சினிமா கம்ஜபனியில்
பெலை ஜசய்கிற அெளுலடய தம்பி ‘ நீ என்ன பெணும்னாலும் ஜசய்… ஆனா
சினிமாெிபை சான்ஸீ குடுக்கபறன்னு எெனாெது ஜசான்னா – அத்ஜத நம்பிக்கினு மட்டும்
பபாயிடாபத… நான் அங்பக இருக்கறதுனாபை என் மானத்ஜதக் காப்பாத்தறதுக்பகாசரம்
 ஜெயகாந்தன் 104

அந்தப் பக்கம் ெராபத’ என்று எப்பபாபதா ஜசால்ைி லெத்திருந்தலதத் தான் உறுதியாகக்

கலடபிடிப்பலத இெனிடம் அெள் ஒரு முலற கூறினாள்.- அெபளாடு அென் இரண்டு
மாதம் ொழ்ந்திருக்கிறான். அலத நிலனக்லகயில் இப்பபாதும் மனசுக்குச் சுகமாக
இருக்கிறது.

அருலமயாக பநர்ந்த அந்த ொழ்க்லகலய ெிடுத்து பெறு ொழ்க்லகக்கு ஆலசப்பட்ட

குற்றத்துக்கான தண்டலனதாபனா இப்பபாது தான் அனுபெிக்கிற பெதலனகளும்
அெமானங்களும் என்று எண்ணியொபற அென் லசக்கிலள மிதித்தான். இன்னும் ஒரு
லமைாெது இருக்கும்.ஜதாடர்ந்து ஒரு பெலையும் கிலடக்காமல் இருந்த ஒரு
சந்தர்ப்பத்தில் நந்தபகாபால் பெலை ஜசய்யும் இடத்துக்கு இெலனத் பதடி ெந்தாள்
கிரிொ. ஆபீஸ் முடிகிற பநரமானதால் இெலளக் ஜகாஞ்ச பநரம் காத்திருக்கச் ஜசய்த
பின் இெளுடபன அெனும் ஜெௌிியில் ெந்தான். இருெரும் ஓட்டலுக்குப் பபாயினர்.
அெள் மிகவும் கலளத்திருந்தாள். இென் இரண்டு காபிதான் ஜசால்ை இருந்தான். அலத
எப்படிபயா புரிந்து ஜகாண்டு அெள் ஜசான்னாள்: “எனக்கு ஜெறும் காபி மட்டும்
பபாதாதுங்பகா… எதனாச்சும் சாப்பிடணுங்பகா”அெள் மனசின் ஜெண்லம இெலனக் கனிய
லெத்தது. அன்று அெலள மிகுந்த அன்பபாடு இென் உபசரித்தான். பகல் முழுதும் அெள்
சாப்பிடாதிருந்தாள் என்றும் இப்பபாது பெலை இல்ைாமல் மிகவும் கஷ்டப்படுகிறாள்
என்றும் ஜதரிந்தபபாது அெளுக்காக மனம் ெருந்தினான். அெள் அெனிடம் ஏதாெது
பெலைக்குச் சிபாரிசு ஜசய்யச் ஜசான்னாள். நம்பிக்லக இல்ைாமபை அென் அெளுக்கு
ொக்குறுதி தந்தான். மாலையில் அெளுடன் அெனும் அெள் ெடுெலரச்
ீ ஜசன்று
சலமயலுக்கான ஜபாருள்கலளக் கூட இருந்து ொங்கி, அதற்கு இென் பணம் ஜகாடுத்தான்.
அன்றிரவு இெலன இெள் தன்னுடன் ெட்டில்
ீ சாப்பிடச் ஜசான்னாள்.அெள் சலமயல்
ஜசய்கிற அைலகப் பக்கத்திைிருந்து அென் பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்தான்.

இரவு அங்கு அென் சாப்பிட்டான். அெனுக்குத் தன் தாயின் பரிவும் அெள் லகச்
சலமயைின் ருசியும் நிலனவுக்கு ெந்தது. அெள் தன் சலமயல் அென் ருசிக்கு ஏற்கிறதா
என்று மிகவும் பக்தி சிரத்லதயுடன் ெினெி ெினெிப் பரிமாறினாள்.அன்றிரவு இென்
அங்பக தங்க பநர்ந்தது. அந்த இரெில் தான் அெள் தன்லனப் பற்றியும் தன் தாய் தம்பி
ொழ்க்லக நிலைலமகலளப் பற்றிஜயல்ைாம் இெபனாடு மனம் ெிட்டுப் பபசினாள்.
திடீஜரன்று பதான்றிய ஒரு பயாசலனலய அெனிடம் அெள் ஜெௌிியிட்டாள். அெள்
ஜசான்னாள்: “நீங்க ஜமஸ்ஸீக்குக் குடுக்கிற பணத்லத இங்பக ஜகாடுத்தால் உங்களுக்கும்
சலமச்சுப் பபாட்டு நானும் சாப்பிடுபென்… என்னாங்பகா- உங்களுக்கு
ஜசௌகரியப்படுமாங்பகா?…”அென் ஜெகுபநரம் பயாசித்த பிறகு சம்மதித்தான். இதுெலர
அெர்களிலடபய ஜெறும் நட்பாக இருந்த உறவு அன்று அெனுக்ஜகாரு புதிய
அனுபெமாயிற்று. அது ொழ்க்லகயிபைபய அெனுக்குப் புதிது. அபத மாதிரி ஒரு புதிய
மனிதலனச் சந்திப்பது அெளுக்கும் முதலும் புதிதுமான அனுபெம்.தான் எதனாபைா
ஜெறுத்தும் பயந்தும் ஒதுக்கி லெத்த குடும்ப ொழ்க்லக என்பது, ஒரு ஜபண்ணுடன்
பசர்ந்து ொழ்தல் என்பது எவ்ெளவு சுகமான, சுலெயான, அர்த்தமுள்ள அனுபெம்
என்பலத அென் கண்டு மயங்கினான்.அந்த ெடும்
ீ அந்த ொழ்க்லகயும் மிக மிக
 ஜெயகாந்தன் 105

எளிலமயானது. மாடியின்மீ து கூலர பபாட்ட ஒபர அலறயில் தான் சலமயல், படுக்லக

எல்ைாம்.

குளிப்பதற்குக் கீ பை ெரபெண்டும். குண்டும் குைியுமான தலரயில் பாய் ெிரித்துப் படுக்க

பெண்டும். அெளுலடய அம்மாபொ, தம்பிபயா – அெர்கள் பகைில்தான் ெருொர்கள் –
அப்பபாது அங்பக இருக்க பநர்ந்தால் இப்பபாதுதான் ெந்ததுபபால் நடிக்க பெண்டும்.
இஜதல்ைாம் அெனுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது.தான் கல்யாணபம பெண்டாம் என்று
பயந்திருந்த காரணங்கலள அெளிடம் ஜசான்னபபாது அெள் சிரித்தாள். “உங்க லநனா,
அம்மாலெக் ஜகாடுலமப்படுத்தினாருன்னா பயந்துகினு இருந்தீங்பகா? ஒரு ஜபாண்ணுக்கு
இந்த பயம் ெந்தா நாயம்… ஆம்பலளக்கு இதிபை என்னாங்பகா பயம்?… அெலர மாதிரி
நீங்க உங்க ஜபண்சாதிபய அடிக்காம இருந்தா சரியாப்பூடுது…”அென் அெளிடம்
கல்யாணத்லதப் பற்றியும், ஊரிைிருந்து அம்மா எழுதுகிற கடிதங்கலளப் பற்றியும்
பபசினான். இருெரும ஒன்றாக ொழ்ந்துஜகாண்டு தான் இன்ஜனாருத்திலயக் கல்யாணம்
ஜசய்து ஜகாள்கிற ெிஷயமாக அென் அெளிடம் பபசுெதும், அதற்கு உடன்பாடாக
அெளும் அெலன ெற்புறுத்துெதும் முரண்பாடான ெிஷயமாகபொ
ஜபாருத்தமற்றதாகபொ இருெருக்குபம ஜதான்றெில்லை.

தனித்தனியாக இருக்கிற பநரத்தில் மனசின் ஆைத்தில் அந்த முரண்பாடு பதான்றியதன்

காரணமாகபெ அெர்கள் அது குறித்து மிகச் சாதாரணமாகவும் அதிகமாகவும்
பபசினார்கள் பபாலும்.கலடசியில் ஒருநாள் நந்தபகாபால் தன் தாய் ெற்புறுத்திச்
ஜசால்கிற, தனது ஜசாந்தத்துப் ஜபண்ணும், பத்தாெது படித்தெளும், மிகச் ஜசல்ைமாக
ெளர்க்கப்பட்டெளூம், இதற்கு முன்னால் இெபன பார்த்து அைகிதான் என்று ஒப்புக்
ஜகாள்ளப்பட்டெளுமான ெத்ஸைாலெக் கல்யாணம் ஜசய்து ஜகாள்ளச் சம்மதம்
ஜதரிெித்துக் கடிதம் எழுதியபின் அந்தச் ஜசய்திலய கிரிொெிடமும் கூறினான்.அெள்
மனத்தினுள் அெபள உணராத ெண்ணம் ரகசியமான ஏமாற்றமும் ெருத்தமும்
அலடந்தாலும் மனம் நிலறந்த சந்பதாஷத்துடனும் சிரிப்புடனும் அெலனப் பாராட்டினாள்.
‘புது மாப்பிள்லள புது மாப்பிள்லள’ என்று பரிகாசம் ஜசய்தாள். என்ஜனன்னபொ
புத்திமதிகள் கூறினாள். அெலனெிட அனுபெமும் முதிர்ச்சியும் உலடயெள் என்பதால்
அெனுக்கு நிலறயவும் கற்றுத் தந்தாள். அதற்காக அென் அெளிடம் மிகுந்த நன்றி
பாராட்டினான். ஜபண் என்றாபை பயந்தும் ஜெறுத்தும் ஓடிய தன்லனக்
கல்யாணத்துக்கும், குடும்ப ொழ்க்லகக்கும் தயார்ப்படுத்திய ஜபாறுப்பு அெளுலடயதுதான்
என்று அென் நம்பியது மாத்திரமல்ைாமல் அெளிடபம அலதத் ஜதரிெித்தான்.
அப்பபாஜதல்ைாம் என்னஜென்று ெிளங்காத ஓர் உணர்ச்சியுடன் ொய்க்குள் அெள்
சிரித்துக் ஜகாள்ொள்.அெபளாடு பசர்ந்து இென் இருந்த அந்த இரண்டு மாத காைத்தில்,
பக்கத்திலுள்ள ஒரு நர்சரி பள்ளியில் ‘அன்ட்ஜரயின்ட்’ டீச்சராக, ஒரு ஜடம்பரரி பெலையும்
அெள் சம்பாதித்துக் ஜகாண்டிருந்தாள்.

மாலை பநரங்களில் லதயல் கிளாசுக்குப் பபானாள். ஏற்கனபெ அெளுக்கு ஜடய்ைரிங்

ஜகாஞ்சம் ஜதரியுமாம்.அெனுலடய கல்யாணத்துக்குத் பததி குறிக்கும்ெலர அென்
அெபளாடுதான் இருந்தான். பின்னர் அெபளதான் கூறினாள். “நான் ஜசால்பறன்னு தப்பா
 ஜெயகாந்தன் 106

ஜநலனச்சுக்காதீங்பகா. இன்னும் ஒரு மாசம் தான் இருக்கிறது கல்யாணத்துக்கு. நீங்க

உங்க ஜமஸ்ஸீக்பக பபாயிடுங்பகா. உடம்ஜப நல்ைாப் பாத்துக்குங்பகா… நல்ைாச்
சாப்பிடுங்பகா… கல்யாணத்துக்கு அப்பாபை ஒரு ஃபிரண்டு மாதிரி ெந்து பாருங்பகா.
எனக்குச் சந்பதாஷமா இருக்கும்.”- அப்பபாது அெள் கண் கைங்கியலத எண்ணி இப்பபாது
மனம் ஜபாருமிய நந்தபகாபால் அெள் ெட்டு
ீ ொசைில் லசக்கிலள நிறுத்திப் பூட்டிெிட்டு
மாடிலய அண்ணாந்து பார்த்தான். மாடி மீ துள்ள கூலரயின் சிறிய ஓட்லடகளினூபட
உள்பள ெிளக்கு எரிெது ஜதரிந்தது. தீக்குச்சிலயக் கிைித்து ொட்சில் மணி பார்த்தான்.
பன்னிரண்டு.திடீஜரன்று தன்லனப் பார்க்கும் அெளுலடய ஆச்சரியத்லத
எண்ணிக்ஜகாண்டு, அெலளப் பார்க்கப் பபாகிற ஆெைில் ஜநஞ்சு படபடக்க அென்
படிபயறினான்.பமல் படியிைிருந்து அென் தலை ஜதரியும்பபாது காைடிச் சத்தம் பகட்டுத்
லதயல் மிஷின் அருபக ஸ்டூைில் உட்கார்ந்து, எலதபயா ஊசியால் பிரித்துக்
ஜகாண்டிருந்த கிரிொ, “யாரது?” என்ற அதட்டல் குரலுடன் எழுந்தாள்.“நான் தான்” என்று
இென் பபலரச் ஜசால்லுெதற்கு முன் அெள் சந்பதாஷம் தாங்க முடியாமல் “லஹ!
நீங்களா! ொங்பகா” என்று ெரபெற்றாள்.

அெலனத் தழுெிக் ஜகாள்ளப் பரபரத்த லககளின் ெிரல்கலளத் திருகித் திருகி ஜநட்டி

முறித்துக் ஜகாண்பட, “என்ன இந்த பநரத்திபை? உக்காருங்பகா. சாப்பாஜடல்ைாம் ஆச்சா?”
என்று பைொறு பகட்டுக்ஜகாண்பட பாலய எடுத்து ெிரித்து உட்காரச் ஜசான்னாள்.“திடீர்னு
உன்லனப் பார்க்கணும்னு பதாணிச்சு– ெந்பதன்” என்றான். அெள் கைெரமலடந்தாள். அது
அெனுக்குத் ஜதரியாத ெண்ணம் சமாளித்துச் சிரித்தாள். “தாகத்துக்குச் சாப்பிடுங்பகா”
என்று தம்ளரில் தண்ண ீர் எடுத்துக் ஜகாடுத்தாள்.இருெருக்குபம திலகப்பும் படபடப்பும்
அடங்கச் சற்று பநரம் பிடித்தது. அென் அந்தப் புதிய லதயல் மிஷிலனப் பார்த்து அலதப்
பற்றி ெிசாரித்தான். அெள் தான் ஜடய்ைரிங் பாஸ் பண்ணியலதயும்,
இன்ஸ்டால்ஜமண்டில் இலத ொங்கி இருப்பலதயும், இதில் நிலறயச் சம்பாதிப்பலதயும்,
இந்த மாதம் மூணு பவுனில் ஒரு ஜசயின் ொங்கிப் பபாட்டுக் ஜகாண்டலதயும் காட்டி –
“ஸ்கூல் பெலைலய ெிட்டுடைீ ங்பகா” என்று கூறித் தனது நல்ை நிலைலமலய ெிளக்கி
அெலனச் சந்பதாஷப்படுத்தினாள். அென் மனசுக்கு அெள் கூறியலெ மிகவும் இதமாக
இருந்தன. அென் ஜராம்ப மகிழ்ச்சியலடந்தான்.“நீங்க எப்படி இருக்கிறீங்பகா?… உங்க
‘ெய்ப்’ நல்ைா இருக்காங்களாங்பகா?” என்று குதூகைமாய் அெள் ெிசாரித்தபபாது அென்
ஜபருமூச்சுடன் அெலளப் பார்த்து ெருத்தமாகச் சிரித்தான்.அெள் லதயல் மிஷின் மீ து
குெிந்து கிடந்த லதத்த, லதக்க பெண்டிய, ஜெட்டிய, ஜெட்ட பெண்டிய
புதுத்துணிகலளஜயல்ைாம் எடுத்துப் பிரித்து ஒவ்ஜொன்றாக ஒரு ஜபட்டியினுள் மடித்து
லெத்து இெபனாடு பபசிக் ஜகாண்டிருப்பதற்காக பெலைகலள ‘ஏறக் கட்டி’க்
ஜகாண்டிருந்தாள். அென் ஏபதா ெருத்தத்தில் இருக்கிறான் என்று அெளுக்குப் புரிந்தது.
அதற்காகத்தான் அென் சந்பதாஷப்படத்தக்க ெிஷயங்கலள முந்திக்ஜகாண்டு அெள்
ஜசான்னாள்.

இதலன புத்திசாைித்தனத்தால் ஜசய்ய ெில்லை; நல்ைியல்பால் ஜசய்தாள். எனபெ

இப்பபாது அென் ெருத்தம் அறிவுக்குப் புரிய, தானும் ெருந்தினாள்.அென், ஒரு
 ஜெயகாந்தன் 107

சிகஜரட்லடப் பற்ற லெத்துக்ஜகாண்டு ஜநஞ்சு நிலறயப் புலகயிழுத்துக் கூலரலய பநாக்கி

நீளமாக ஊதிெிட்டான். சிகஜரட்டின் சாம்பலை மிகக் கெனமாக ெிரைிடுக்கில் உருட்டி
தட்டிக்ஜகாண்பட அெள் முகத்லதப் பாராமல் ெருத்தம் பதாய்ந்த குரைின் ஜசான்னான்:
“நான் உனக்குச் ஜசஞ்ச பாெத்துக்கு இப்ப அனுபெிக்கிபறன். நான் உன்லனபய
கல்யாணம் பண்ணிக் கிட்டிருக்கைாம். ஓ! இப்ப என்ன பண்றது?” என்று
புைம்பிக்ஜகாண்டிருந்தெனின் அருபக ெந்து உட்கார்ந்து ஜகாண்டாள் கிரிொ.கல்யாணம்
முடிந்து தன்பனாடு புறப்பட்டபபாது அெள் ஆரம்பித்த அழுலகலய இன்னும்
நிறுத்தெில்லை என்றும், அெளுக்குத் தன்பனாடு ொழ்ெதில் சந்பதாஷமில்லை என்றும்,
தன்லன அெள் அெமதிப்பலதயும், இன்று கூடத் தலையில் அடித்துக் ஜகாண்டலதயும்
அென் ொய் ஓயாமல் ெத்ஸைாலெப் பற்றிப் பபசித் துயரத்லத அதிகப்படுத்திக்
ஜகாண்டிருந்தான்.லதயல் மிஷினுக்குப் பக்கத்திைிருந்து எண்ஜணய் பபாடுகிற ‘ஆயில்
பகலன’ எடுத்துக் கால் ஜபருெிரலுக்கும் அடுத்த ெிரலுக்கும் இலடபயயுள்ள புண்ணுக்கு
எண்ஜணய் ெிட்டுக்ஜகாண்பட, அென் புைம்புெலதஜயல்ைாம் ஜமௌனமாகக் பகட்டுக்
ஜகாண்டிருந்தாள் கிரிொ.“பாெங்பகா அது. அறியாப் ஜபாண்ணு தாபனங்பகா?” என்று
அெள் ஜசான்னலதக் பகட்டு அென் ஒன்றும் புரியாமல் தலைநிமிர்ந்து அெலளப்
பார்த்தான்.

“உங்கலளக் கல்யாணம் பண்ணிக்கினதுனாபைபய உங்களுக்குச் சமமா

ஆயிடுொங்களாங்பகா அவுங்க?… அப்பா அம்மாவுக்கு ஜராம்பச் ஜசல்ைப் ஜபாண்ணுன்னு
நீங்க தாபனங்பகா ஜசால்ைியிருக்கீ ங்பகா? எல்ைாலரயும் ெிட்டுட்டு பெற ஒரு ஊரிபை
தனியா உங்கபளட ெந்து ொைறப்ப அந்தக் ஜகாைந்லத மனசு எப்படிங்பகா இருக்கும்?
அஜதப் புரிஞ்சு நீங்கதான் – அட்ெஸ்ட் பண்ணி நடக்கணும். நீங்க ‘டிஜரய்ன்ட்’
இல்ைீ ங்களா? ஒரு ஆம்பிலளங்கறபத அவுங்களுக்குப் புதுசு இல்ைீ ங்களா? பயமா
இருக்கும்ங்பகா; அருெருப்பாகூட இருக்கும்ங்பகா… நான் உங்ககிட்ட அப்படிஜயல்ைாம்
இருந்பதன்னா அதுக்குக் காரணம் என்னாங்பகா? நான் ‘எக்ஸ்பீரியன்ஸ்ட்’
இல்���ிீங்களா? யாருங்பகா ‘ெய்ஃபா’ இருக்கிறதுக்கு டிஜரய்ன்ட் ஹாண்ட்
பகக்கறாங்பகா? இப்ப ஜசால்றீங்கபள – என்லனபய கல்யாணம் பண்ணி இருக்கைாம்னு –
அப்ப ஏங்க அது பதாணபை? நான் ஏற்கனபெ ‘டிஜரய்ன்ட்’ங்கற ‘டிஸ்குொைிஃபிபகஷன்’
தாங்பகா அதுக்குக் காரணம்! அதனாபை, உங்க ெய்ஃலப ெிட நீங்க
அனுபெஸ்தர்ங்கிறலத ஜநலனப்பிபை ஜெச்சிக்கணும். அவுங்க ஜகாைந்லதன்னு
புரிஞ்சுக்கணும். நான் உங்ககிட்பட இருந்த மாதிரி நீங்க அவுங்ககிட்பட இருக்கணும்.
அப்படித்தான் பபாகப் பபாக எல்ைாம் சரியாப் பபாயிடுங்பகா…” என்று அெள்
எல்ைாெற்லறயும் பைசாக்கி ெிட்டலத நிலனத்து அென் ஆச்சரியப்பட்டான்.

இெளிடம் ெரபெண்டுஜமன்று தான் நிலனத்தது எவ்ெளவு சரியானது என்று

எண்ணினான்.அென் இவ்ெளவு பநரம் பபசிக்ஜகாண்டிருந்ததால் நிறுத்தியிருந்த – கால்
ெிரைிடுக்கில் எண்ஜணய் ெிடுகிற – காரியத்தில் மறுபடியும் முலனந்தாள்.“என்ன
காைிபை?” என்று அெள் அருபக நகர்ந்து குனிந்து பார்த்தான் அென்.“பபான ொரம் புதுசா
ஜசருப்பு ொங்கிபனன். கடிச்சிடுச்சுங்பகா. மிஷின் லதக்கறதிபை ெிரல் அலசயறதனாபை
 ஜெயகாந்தன் 108

சீக்கிரம் ஆற மாட்படங்குது” என்று ஜசால்ைிக் ஜகாண்பட இருந்தெள் அென் முகத்லத

நிமிர்ந்து பார்த்து ஒரு சிரிப்புடன் ஜசான்னாள்: “பார்த்தீங்களாங்பகா… ஜசருப்புக்கூடப் புதுசா
இருந்தா கடிக்குதுங்பகா… அதுக்காகப் பைஞ்ஜசருப்லப யாராெது
ொங்குொங்களாங்பகா?”அெள் சிரித்துக் ஜகாண்டுதான் ஜசான்னாள். அென் அெள்
லககலளப் பிடித்துக்ஜகாண்டு அழுதுெிட்டான்.

சுயதரிசனம்
அந்த ொரப் பத்திரிலகயில் தனக்கு உதெி ஆசிரியர் உத்திபயாகம் என்று ஜகௌரெமாகச்
ஜசால்ைிக் ஜகாண்டு – ஒவ்ஜொரு நாளும் ெந்து குெியும் கலதகளுக்ஜகல்ைாம்
அனுப்பியெர்களின் ெிைாசங்கலளப் பதிவு ஜசய்தும், பிரசுரிக்காமல் தள்ளப்பட்ட
கலதகலள ‘ெருந்துகிபறாம்’ ஸ்டாம்பு குத்தித் திருப்பி அனுப்பியும் – ெிைாசஜமழுதிக்
ஜகாண்டிருப்பலதபய பணியாகக் ஜகாண்டுள்ள சிெராமனுக்கு, இன்று அென் ஜபயருக்பக
ஒரு கடிதம் ெந்திருக்கிறது. அந்த நீளக் கெரின் மீ து ‘சிெராமன், உதெி ஆசிரியர்’ என்று
குறிப்பிடப்பட்டிருப்பலதக் கண்டதில் அெனுக்குச் சற்றுப் ஜபருமிதம்தான்!அந்த நீளக்
கெரின் ொய்ப்புறத்லத இரண்டு ெிரல்களால் பிடித்து ைாகெமாக ெலளவு ெலளொய்க்
கிைித்துப் பிரிக்கிறான் சிெராமன். அதனுள் ஒரு கத்லதக் காகிதமிருந்தும் அதன் நடுபெ
இருந்து ‘இது கடிதம்’ என்று ஜசால்ெதுபபால் தனியாக ெிழுந்த ஒரு காகிதத்லத எடுத்துப்
படிக்கிறான் அென்.

“சிரஞ்சீெி சிெராமனுக்கு அபநக ஆசிர்ொதம். பகொன் கிருலபயால் உனக்கு

சகைஜசௌபாக்கியங்களும் உண்டாகணும்.உங்கள் எல்ைாலரயும் பார்த்து பநரிலடயாகச்
ஜசால்ைிண்டு ெராமப் பபானலத ஜநலனச்சா கஷ்டமாத்தான் இருக்கு… இருந்தாலும்
பரொயில்லை. பயாசிச்சுப் பார்க்கச்பச, ஆலசயும் உறவும் மனசிபை ஆைமா இருந்தா,
உதட்படாட ஜசால்ற ொர்த்லதஜயல்ைாம் அநாெசியம்னு பதாண்றது. ஆனாலும் அப்படி
ஜயல்ைாம் ஜநலனச்சுண்டு ஒரு தீர்மானத்பதாட நான் ஜசால்ைிக்காம ெந்துடல்பை.
ஜசால்ைிக்கறதுக்கு எனக்குத் லதரியம் ெரபை… ஜசால்ைிக்க முடியல்பை… அவ்ெளவுதான்;
ெந்துட்படன். ஆமாம்; எலதயுபம ஜசால்றதுக்கு ஒரு லதரியம் பெணும். என்
அனுபெத்திபை ஜசய்யறதுகூட சுைபம்; ஜசால்றதுதான் கஷ்டமாயிருக்கு…. அதான் சிரமம்.
நன்னா பயாசிச்சுப் பாரு. நீ பயாசிக்கிறென்; கலத எழுதறென்… நல்ைதும் ஜகட்டதுமா
எத்தலனபயா ெிஷயங்கலளச் ஜசஞ்சுடபறாம்… அலதஜயல்ைாம் அைசிப் பிச்சுச்
ஜசால்றதுன்னா முடியற காரியமா? நான் இப்படி ஓடி ெந்துடறதுன்னு முடிவு பண்ணிண்டு
உங்ககிட்படஜயல்ைாம் ஜசால்ைிண்டு பபாக ெந்திருந்பதன்னா… ஜசால்ைி இருப்பபன் –
கலடசியிபை மனசு பகக்காம அங்பகபய உக்காந்துண்டிருந்திருப்பபன். எனக்குத் ஜதரியும்;
நான் பபாபறன்னா நீங்க யாரும் அைமாட்படள்னு… ஆனா நான் அழுபெபன!… உன்
ஆத்துக்காரி என் காதிபை ெிைட்டும்பன, நான் இருக்கிறது ஜதரியாத மாதிரி
ஜசால்லுொபள ‘அசட்டு பிராம்ணன்’னு… அது ஜநெந்தான்! சரி. இப்ப நான் ெந்துட்படன்.

எங்பக இருக்பகன், என்ன பண்பறன்னு எல்ைாம் ஜதரிஞ்சுக்க உன் மனசிபை ஒரு துடிப்பு
இருக்கும்னு எனக்குப் புரியறது. இந்தக் கடுதாசிபயாடு ஒரு கத்லதக் காகிதம் கிறுக்கி
 ஜெயகாந்தன் 109

அனுப்பி இருக்பகபன… அலத எப்பொெது பபாது இருக்கச்பச – பபாது பபாகபைன்னா

படிச்சுப்பாரு. என்லன, என் மனச்சாட்சிலய நீ புரிஞ்சுக்கைாம். நீ புரிஞ்சுப்பபன்னு
ஜநலனக்கபறன்… நீ புரிஞ்சுண்டாலும் புரிஞ்சுக்கல்பைன்னாலும் எனக்குக் கெலை
இல்பை… இந்த ஒரு மாசமா உனக்கு ஒரு கடுதாசி எழுதணும் எழுதணும்னு ஏபனா
பதாணிண்பட, எழுதைிபயன்னு உறுத்திண்பட இருந்தது. சத்தியமாச் ஜசான்னா இந்தக்
கடுதாசிலயத் தெிர மீ தி இருக்கற ஒரு கத்லதக் காகிதத்லத உனக்காக நான்
எழுதல்பை… நானா, எனக்குத் பதாணினஜத ஜயல்ைாம் எதுக்குன்னு ஜதரியாமபை
எழுதிண்பட இருந்பதன்; இன்னும் எழுதிண்டிருக்பகன்… இது என்லன நாபன பார்த்துக்கற
பார்லெ, சுயெிமரிசனம்…. இல்பை, சுயதரிசனம்! திடீர்னு என்னபமா பதாணித்து; எழுதின
ெலரக்கும் அந்த பநாட்டு புக்கிைிருந்து பிச்சு எடுத்து உனக்கு அனுப்பபறன். இதுவும் ஒரு
அசட்டுத்தனபமா என்னபமா? ஆனா ஒண்ணு, உன் ஆத்துக்காரியிடம் ஜசால்லு: ‘அசடு
பிராம்ணனா இருக்கப்படாது; அசடா இருந்தா அென் பிராம்மணனில்பை; பிராம்ணன்னா
ஞானப��� ஜபாக்கிஷம்னு அர்த்தம்’… அந்தக் குைத்திபை ஜபாறந்து, ‘கணபதி’ன்னு
ஜபத்தொ சூட்டினபபலர இைந்து ‘அசட்டு சாஸ்திரி, தத்தி சாஸ்திரி’ன்பன அறுபது
ெருஷமா பட்டம் ொங்கிண்டு இருந்திருக்பகன்.

சரி, பபானது பபாச்சு. இப்ப நான் சந்பதாஷமா ஜகௌரெமா – அறுபது ெயசுக்கப்புறம் –

இப்பத்தான் சந்பதாஷமா இருக்பகன். ப்ராப்தம் இருந்தால் எங்பகபயா எப்பபொ நாம
சந்திக்கைாம். என்லன நீங்கல்ைாம் மறந்துட்டாலும் பாதகமில்லை. என்னால் எலதயுபம
மறக்க முடியல்பை…இப்படிக்கு உன் தகப்பனார்கணபதி…”- லகஜயழுத்திட்ட இடத்தில்
கணபதி சாஸ்திரிகள் என்று எழுதி, சாஸ்திரிகள் என்ற ொர்த்லத அடித்து
லநக்கப்பட்டிருக்கிறது.கெருக்குள்ளிருந்து அந்த ஒரு கத்லதக் காகிதத்லதப் பத்திரிலக
ஆசிரியர் பதாரலணயில் லகயில் எடுத்து எத்தலன பக்கங்கள் என்று அறிய அென்
கலடசித் தாலள நீக்கிப் பார்க்கிறான். அதில் பக்க எண் எதுவுமில்லை. அந்தக் காகிதங்கள்
அலனத்தும் ஒரு பநாட்டுப் புத்தகத்திைிருந்து பிய்த்ஜதடுக்கப்ட்டிருந்ததால் ஓரத்தில்
ஒழுங்கற்ற பிசிறுகளுடன் இருக்கின்றன. அெற்றில் சிை பக்கங்களில் ஜபன்சிைாலும் சிை
பக்கங்களில் பபனாொலும் – தீர்க்கமான சிந்தலனபயாடு பை காைம் மனசில் ஊறிெரும்
ஜதௌிிவு மிகுந்த கருத்துக்களானதால் – அடித்தல் திருத்தல் ஏதுமின்றி
எழுதப்பட்டிருக்கிறது. அெற்லற ஒபர மூச்சில் படித்துெிட பெண்டும் என்ற
ஆர்ெமிருந்தும் ஆபிசில் அதற்கு பநரமில்ைாது பெலை குெிந்திருப்பதால் அந்தக்
கடிதத்லதப் பத்திரமாக மடித்துத் தன் லகப்லபயில் லெத்துக் ஜகாள்கிறான் சிெராமன்.
அலதப் லபக்குள் லெக்குமுன் அந்தக் கடிதம் எங்கிருந்து ெந்திருக்கிறது என்றறிய
உலறலயயும் கடிதத்லதயும் திருப்பித் திருப்பிப் பார்க்கிறான்.

அனுப்பிபயார் ெிைாசம் ஏதும் அதில் இல்லை. எனினும் தபால் முத்திலரயிைிருந்து

அக்கடிதம் புது டில்ைியிைிருந்து ெந்திருப்பலதக் கண்டு ஒரு ெினாடி பிரமித்து
ெிைிக்கிறான் சிெராமன்.‘இந்த அப்பா என்ன துணிச்சபைாடு இவ்ெளவு தூரம்
ஜசால்ைாமல் ஜகாள்ளாமல் ஓடிப் பபாயிருக்கிறார்!’ என்று எண்ணியபபாது, கள்ளங் கபடு
அறியாத அந்த அப்பாெி உள்ளம் இந்த ொழ்க்லகயில் எந்த அளவுக்குக் லகத்து ஜநாந்து
 ஜெயகாந்தன் 110

பபாயிருக்கும் என்ற – அறிெில் ெிலளயாத, மனத்தில் சுரந்த – உணர்ெில் அெனது

கண்கள் கைங்குகின்றன.- அந்த ெினாடி அென் தனது தந்லதயின், அந்த அசட்டுப்
பிராம்மணரின் – தாடி மைிக்காத, நலரத்த பராமக்கட்லட அடர்ந்த, முன் பல் ெிழுந்த,
அம்லமத் தழும்புகள் நிலறந்த, மாறு கண் பார்லெபயாடு கூடிய கரிய முக ெிைாசத்லதக்
கற்பலன ஜசய்து கண்ஜணதிபர காண்கிறான்.2கணபதி சாஸ்திரிகள் பபான மாசம்
அமாொலசக்கு அடுத்த நாள் திடீஜரன்று காணாமல் பபாய்ெிட்டார்….முதல் இரண்டு
நாட்கள் அெரது குடும்பத்தினர் – குடும்பத்தினர் என்றால் பெறு யார்? அெரது இரண்டு
பிள்லளகளான சிெராமனும் மணியும்தான் – அெர்கள் அதற்காக அதிகம் கெலை
ஜகாள்ள ெில்லை.நான்லகந்து சாஸ்திரிகபளாடு அெர் காஞ்சிபுரம் பபாயிருப்பதாக யாபரா
ஜசால்ைக் பகட்டு, “பபாகிற மனுஷர் ஆத்திபை ெந்து ஒரு ொர்த்லத ஜசால்ைிட்டுப்
பபாகப்படாபதா? ஜநனச்சப்பபா ெரதும் பபாறதும்… இது என்ன சத்திரமா சாெடியா?” என்று
ஜமாறுஜமாறுஜென அெலரத் திட்டி தீர்த்துக் ஜகாண்டிருந்தாள் அெரது மாட்டுப் ஜபண்
ராெம்.

ஆனால் சிை நாட்களுக்குப் பிறகு அந்த நான்கு சாஸ்திரிகளூம் திரும்பி ெந்து கணபதி
சாஸ்திரிகள் தங்களுடன் ெரெில்லை என்று ஜதரிெித்த அந்த நிமிஷபம ராெம் ஒரு
ெினாடி திலகத்து, அந்தத் திலகப்புக்குப் பின்னர் அெலரத் திட்டுெலத நிறுத்திக்
ஜகாண்டாள்.‘எங்பக பபாயிருப்பார்? எங்பக பபாயிருப்பார்?’ என்று தனக்குத் தாபன புைம்பிக்
ஜகாண்டாள். பெறு மகபளா, அெலர மதித்து அன்புடன் உபசரிக்கும் உறெினபரா
யாருமில்ைாத அெரது நிலைலய எண்ணி ஜயண்ணித் தனக்குள் ஜபருமூச்ஜசறிந்தாள்.
சிெராமனின் மனத்திலும் பைசான கைக்கம் குடிஜகாண்டது.தினசரி மாலையில்
ஆபிசிைிருந்து ெரும்பபாது, ெைியில் உள்ள ஜதப்பக்குளச் சுெரின்மீ து ெரிலசயாய்
உட்கார்ந்து உரத்த குரைில் ொக்கு ொதங்களில் ஈடுபட்டிருக்கும் சாஸ்திரிகளின்
சலபயில் தன் தகப்பனார் இருக்கிறாரா? என்று சிெராமனின் கண்கள் அலைந்து அலைந்து
பதடி ஏமாந்தன.- அெனுக்குத் ஜதரியுமா, ஊரில் இருக்கும்பபாது கூட, இந்தக்
கூட்டத்திைிருந்து ஒதுங்கித் தனித்பத அெர் நிற்பார் என்பது… அது சரி, அந்த அசட்டு
பிராம்மணலர யார்தான் பசர்த்துக் ஜகாள்ொர்கள்.நாளுக்கு நாள் தன் தந்லதயின் மீ து
‘அெர் என்ன ஆனாபரா, எங்பக நிற்கிறாபரா, அல்ைது பெறு ஏதாெது’… என்று
எண்ணிஜயண்ணி அெர்பால் தன் மனத்துக்குள் ஒரு ரகசியமான ஏக்கம் மிகுந்து
கனப்பலத அென் உணர ஆரம்பித்தான்.

எனினும் அது பற்றி ஜெௌிிப்பலடயாய் ெிசாரிக்கபொ பபசபொ அென் ஜெட்கப்பட்டான்.

தன் மலனெி ராெம் ‘பைாகத்திபை இல்ைாத அப்பாலெப் பலடச்சுட்படபள… ஒபரயடியா
உருகிப் பபாகாபதங்பகா’ என்று எரிந்து ெிழுொபளா என்று அஞ்சினான். தன் தம்பியும்
தன்லனப் பபாைபெ உள்ளூர அப்பாவுக்காக ஏங்குகிறாபனா, அல்ைது, ‘அந்த அசட்டுக்
கிைம் எங்பக ஜதாலைந்தால் என்ன?’ என்று அசட்லடயாக இருக்கிறாபனா என்று அறிய
முடியாமல் தெித்தான். அப்படி அசட்லடயாக இருந்தால் அது மகா பாெம் என்று
பதான்றியது. சின்ன ெயசில் – சின்ன ெயசில் என்ன – இப்பபாது கூடத்தான் அெலர
அப்பா என்றூ ஜசால்ைிக் ஜகாள்ளபெ தானும் தன் தம்பியும் ஜெட்கப்பட்ட நிகழ்ச்சிகள்
 ஜெயகாந்தன் 111

எல்ைாம் அென் நிலனவுக்கு ெந்தன.கணபதி சாஸ்திரிகள் பபான்ற ஓர் அைகற்ற கறுப்புப்

பிராம்மணர் அசட்டுச் சிரிப்புடன், மாறு கண் பார்லெபயாடு எதிரில் ெந்து நின்றால்
யாருக்குபம மதிப்பான எண்ணம் பிறக்காதுதான். அெலரப் பார்த்தால் சிைருக்குப்
பரிதாபமாக இருக்கும்; சிைருக்குப் பரிகாசமாக இருக்கும்; அெரும் ‘ஈஈ’ என்று ஓட்லட
ொய்ச் சிரிப்புடன் குைந்லதபபால் எலதயாெது பபசுொர்.

பபச்சில் ஜபாதிந்துள்ள அர்த்தத்லத யார் கெனிக்கிறார்கள்? ஆகபெ அது பைருக்கு ஒரு,

‘பபாரா’கபெ இருக்கும். பரிதாபத்துக்கும் பரிகசிப்புக்கும் ஆளாகிக் ஜகாண்டிருக்கும்
தன்லன அப்பா என்று ஜசால்ைிக் ஜகாள்ளபெ தன் பிள்லளகள் ஜெட்கப்படுெதில் ஒரு
நியாயமிருப்பதாகக் கருதி ெந்தார் கணபதி சாஸ்திரிகள். ஜமாத்தத்தில் கணபதி
சாஸ்திரிகலள ஊரில் யாரும் மதித்ததில்லை. சிை சமயங்களில் அெமதித்ததுண்டு….மற்ற
சாஸ்திரிகளுக்கு எலதயாெது பபசி அெர் ொலயக் கிளறி மகிை அெர் ஒரு
ஜபாழுதுபபாக்குச் சாதனம். ெட்டில்
ீ அெரது பிள்லளகளூக்கு அெரால் அெமானம்;
ஜெட்கம். அெரது மாட்டுப் ஜபண்ணுக்கு அெர்மீ து ஜெறுப்பு!ராெத்துக்கு அெர் மீது
தனியாக ெிபசஷமான ஜெறுப்பு ஒன்றும் கிலடயாது.

சதா பநரமும் சிடுசிடுத்துக் ஜகாண்டிருப்பது அெள் சுபாெம். அந்தச் சிடுசிடுப்பில்

அடிக்கடி ெந்து சிக்கிக் ஜகாள்பெர் அெர்தான் என்றால் அதற்கு அெளா பைி?இவ்ெிதம்
யாருக்கும் பெண்டாதெராயிருந்த கணபதி சாஸ்திரிகள் எங்பகா ஓடிப் பபானதில்
யாருக்கு என்ன நஷ்டம்?“இன்னிபயாட பத்து நாளாச்சு. இருபது நாளாச்சு…” என்று
அெர்கள் ஏன் நாலள எண்ணிக் ஜகாண்டிருக்கிறார்கள்?“இப்படி நம்ம தலையிபை
பைிலயப் பபாடணும்னு காத்துண்டு இருந்திருக்கார் மனுஷர். ஊர்பை என்லனத் தாபன
ஜசால்லுொ? நான் அெலர ஒரு ொர்த்லத பபசினது உண்டா?… மனுஷன் இருந்தும் என்
பிராணலன ொங்கினார். இப்பபா இல்ைாமலும் என் பிராணலன ொங்கறார்” என்று
ஜபாழுது ெிடிந்து ஜபாழுது பபானால் தன் மாமனாரின் பிரிவுக்காக அெளும் தன்
சுபாெப்படி ஏங்கிக்ஜகாண்டு தானி���ி ந்தாள்…- அெர் இருக்கும்பபாது, ஒரு ொர்த்லத
கூட அெலரக் கடிந்து தான் பபசினதில்லை என்று நிெமாகபெ நிலனக்கிறாள்
ராெம்.இந்த ஒருமாதப் பிரிெின் காரணமாக – தங்கலள ெிட்டு ெிைகிப் பபான கணபதி
சாஸ்திரிகள் உயிருடனாெது இருக்கிறாரா? என்று அறிந்து ஜகாள்ள ெிரும்பும் துடிப்பில்
அெர் குடும்பத்தினருக்கு அெர் மீ து ஒருெித ஏக்கமும் அன்பும் பிறந்திருக்கிறது. அெர்
இப்படி எங்பகா அனாலத பபாைப் பபாய்ெிட்டலத எண்ணிஜயண்ணி ‘அெர் எங்பக
அனாலதப் பிணமாகக் கிடக்கிறாபரா’ என்ற பயங்கரமான கற்பலனகளில் சிக்கிக்
ஜகாண்டு, ‘இந்தப் பாபத்துக்கு நான் தான் காரணபமா?’ என்று உள்ளூர ெிலளந்த
நடுக்கத்துடன் ரகசியமாகக் கண்ண ீர் ெடிக்கிறாள் ராெம். இந்த ெிஷயம் சிெராமனுக்பகா
மணிக்பகா ஜதரியாது.

***டிடிடிடி***டிடிடிடி ****பத்து நாட்களுக்கு முன்பு ஆபிசில் இருந்து ெருகின்றபபாது,

ஜதப்பக் குளக்கலரயில் கூடி நின்ற சாஸ்திரிகள் கும்பைில் சிெராமனின் பார்லெ –
கட்லட குட்லடயாய் கன்னங் கபரஜைனத் துண்டாகத் ஜதன்படும் – தன் தந்லதலயத் பதடி
ெைக்கம்பபால் துைாெியபபாது அெலனப் பார்த்துெிட்டார் ஜெங்கிட்டுலெயர்… அெலனப்
 ஜெயகாந்தன் 112

பின் ஜதாடர்ந்து கலடத் ஜதருெலர ெந்தார்… பிறகு தன் பின்னால் யாரும் ெருகிறார்களா
என்று சுற்றும் முற்றும் பார்த்துக் ஜகாண்டு “என்னடா சிெராமா…”
என்றலைத்தார்.சிெராமன் திரும்பினான்.“என்ன, உங்கப்பாலெப் பத்தின தகெல் ஏதாெது
கிலடச்சுபதா?” என்று ஜநருக்கமாய் ெந்து பகட்டார். ஜெங்கிட்டுலெயர், கணபதி
சாஸ்திரிகளின் பால்ய சிபனகிதர்; ஒத்த ெயது.சிெராமனுக்கு ஏபனா தான் ஜபரிய தெறு
புரிந்துெிட்டது பபான்ற உணர்ச்சி ஏற்பட்டுக் குனிந்த தலைபயாடு, “ஒரு தகெலும்
இல்லை… எங்பக பபாயிருப்பார்ன்னு ஜதரியல்பை… ஏன் பபானார்னும் ஜதரியல்பை…
ஆத்திபை கூட ஒண்ணும் ெருத்தம் இல்பை… ம்… உங்களுக்குத் ஜதரியாதா நாங்க எப்படி
அெலர ஜெச்சிருந்பதாம்னு” என்று ஜமன்று ஜமன்று ெிழுங்கினான் சிெராமன்.
அெனுக்குக் குற்றமுள்ள மனசு குலமந்தது…“அட அசடு.. அதுக்கு நீ என்ன ஜசய்பெ?…
அப்படிபய இருந்தாலும் பதாப்பனுக்கும் மகனுக்கும் ஆயிரம் இருக்கும்… அதுக்காக
ஒருத்தன் ஆத்லத ெிட்பட பபாயிடுொபனா? அது சரி, உனக்கு ெிஷயபம ஜதரியாதா?…”
என்று சுற்று முற்றும் பார்த்தார். பிறகு குரலைத் தாழ்த்தி “இப்படி ொ ஜசால்பறன்” என்று
நடுத் ஜதருெிைிருந்து ஓரமாய், பெலன மடத்தருபக அெலன அலைத்து ெந்தார்
ஜெங்கிட்டுலெயர்.கணபதி சாஸ்திரிகள் ஊலரெிட்பட ஓடிப் பபாெதற்கு முதல் நாள்
ஜதப்பக் குளக்கலரயில் நடந்த சம்பெத்லத அெர் நிலனத்துப் பார்த்தார்.

ஜதரு ஓரமாய் இருெரும் ெந்து நின்றபின், தனது இடுப்பில் ஜசருகி இருந்த ஜபாடி
மட்லடலய எடுத்து ஒரு சிமிட்டா ஜபாடிலய ெிரல்களில் இடுக்கியொறு அெர்
ஜசான்னார்: “அெனுக்கு மனபச ஜெறுத்துப் பபாச்சுடா. அெலன அப்பிடி அெமானப்
படுத்திட்டார் பெற யாரு, சுந்தரகனபாடிகள் தான்…” என்று ஜசால்ைி ெிட்டுக் லகயிைிருந்த
ஜபாடிலயக் காரமாய் உறிஞ்சினார் ஜெங்கிட்டுலெயர். ஜபாடியின் காரத்தில் கைங்கிய
கண்கபளாடு சிெராமலன ஜெறித்துப் பார்த்தார்.சிெராமனுக்கு ஒன்றும் புரியெில்லை.
சுந்தரகனபாடிகள் கணபதி சாஸ்திரிகலள அெமானப்படுத்தினாரா?… ஏன்?சிெராமனுக்கும்
அென் குடும்பத்தினருக்கும் சுந்தரகனபாடிகள் மீ து அளெற்ற மரியாலதயும் பக்தியும்
உண்டு. கணபதி சாஸ்திரிகளின் குருநாதர் அெர்தான். அந்தக் காைத்தில் மகா
பண்டிதராய் ெிளங்கிய கணபதி சாஸ்திரிகளின் தந்லதயான பரபமஸ்ெர கனபாடிகளின்
உயிருக்கு உயிரான சீடர் சுந்தரகனபாடிகள் என்கிற ெிஷயம், ஒரு குடும்பப்
ஜபருலமயாய்ப் பபாற்றிெந்த ஜசய்தி. அெரிடம் தான் கணபதி சாஸ்திரிகள் பெதம்
பயின்றார். ‘எழுபத்லதந்து ெயத���க்கு பமைாகிப் பழுத்த பைமாய்ப் பார்த்தெர்
ெணங்கும் பதாற்றமும் தன்லமயும் ஜபாருந்திய கனபாடிகள், பாெம், தன் தந்லதலய
என்ன காரணத்தினால் அெமானப்படுத்தி இருக்க முடியும்? அப்படிபய ஜகாஞ்சம்
முன்பகாபியான கனபாடிகள் ஏதாெது ஜசால்ைியிருந்தாலும், யார் என்ன கூறிப்
பைித்தாலும் அதலனப் ஜபாருட்படுத்தாத ‘பரப்பிரம்மமான’ தன் தந்லத, அதற்காகொ ஊலர
ெிட்டு ஓடிப்பபாயிருப்பார்?’ என்ஜறல்ைாம் பயாசித்த தயக்கத்துடன் “நீங்க என்ன
ஜசால்பறள்?” என்று ஜெங்கிட்டுலெயரின் முகத்லதப் பார்த்தான் சிெராமன்.

“நான் பார்த்தலதத்தாண்டா ஜசால்பறன்… பநக்ஜகன்னடா பயம்? மத்தொள்ளாம் ஒரு கட்சி

மாதிரி, இந்த அநியாயத்லதப் பத்தி ஒரு ொர்த்லத பபச மாட்படங்கறாபள…
 ஜெயகாந்தன் 113

சுந்தரகனபாடிகள் ஜராம்பப் ஜபரியெர்தான்… நான் இல்பைங்கபை…. ஆனாலும் அெருக்கு

இந்த ெயசிபை இப்படி ஒரு பகாபம் கூடாது… மனுஷன் என்ன, இப்படியா அசிங்க
அசிங்கமாப் பபசுொர்? இெர் தகுதிக்கு ஆகுமா?… சீ!” என்று படபடஜென்று பபசி அலுத்துக்
ஜகாண்ட ஜெங்கிட்டுலெயர், அதற்குபமல் ெிஷயத்லத அறிந்து ஜகாள்ள அென் ஆர்ெம்
காட்டுகிறானா என்று அறிய ஜமௌனமாய் சிெராமனின் முகத்லதப் பார்த்தார்.“என்னதான்
நடந்தது… எனக்கு ஒண்ணுபம ஜதரியாபத!” பலதத்தான் சிெராமன்.“எனக்கும்தான்
ஜதரியாது… நான் பகாயில்பைருந்து ெந்துண்டிருந்பதன். குளத்தங்கலரயிபை ஒபர சத்தமா,
ஏக கபளபரமா இருந்தது. பார்த்தா உங்கப்பன் – கணபதி பதபமன்னு நின்னுண்டிருக்கான்.
கனபாடிகள் அடிக்கப் பபாறெர் மாதிரிக் லகலயக் லகலய ஓங்கிண்டு ஆபெசம் ெந்த
மாதிரி குதிக்கறார். அெலன அெர் அடிக்கக் கூட பாத்தியலத உள்ளெர்தாண்டா, நான்
இல்பைங்கல்பை… ஆனாலும் கன்னா பின்னான்னு – சீ! ஒரு பிராமணன் பபசக் கூடிய
பபச்சா? அப்பிடி அசிங்க அசிங்கமா திட்டினார்… கணபதி அப்படிபய கூனிக் குறுகி
நின்னுண்டிருந்தான்… கலடசியிபை – அென் மட்டும் என்ன மனுஷன் இல்ைியா? பநக்பக
பதாணித்து… அலத அென் பகட்டுட்டான்; அப்படி ஒண்ணும் தப்பா பபசிடபை.

“ஓய்.. இப்படி அசிங்க அசிங்கமா பபசறீபர… நீர் ஒரு பிராமணனாய்யா”ன்னு பகட்டான்…!

எவ்ெளவு பபச்சுக்குத்தான் ஒரு மனுஷன் பபசாம இருப்பான்? நறுக்குன்னு பகட்டான்…
அவ்ெளவுதான்! அந்தக் கிைெலரப் பார்க்கணுபம… கணபதி கழுத்திபை பபாட்டிருந்த
துண்லட இழுத்து முறுக்கிப் பிடிச்சுண்டார்… ஆபெசம் ெந்ததுமாதிரி காயத்திரி
மந்திரத்லதக் கூெினார். “ஜசால்லுடா, இதுக்கு அர்த்தம் ஜசால்லு. நீ பிராமணனுக்குப்
ஜபாறந்தெனானா ஜசால்லுடா…. என்லனப் பார்த்தா பகட்பட… பிராமணனான்னு?… இென்
பிராமணனான்னு எல்ைாரும் பகளுங்பகா…”ன்னு அசிங்க அசிங்கமாத் திட்டினார் – ஒபர
கும்பல் கூடிடுத்து… நான் பபாய் ெிைக்கப் பார்த்பதன். அந்தக் கிைெனுக்குத்தான் என்ன
பைபமா? என்லனப் பிடிச்சு ஒரு தள்ளு தள்ளினார் பாரு… நான் பபாயி குளக்கலர சுெர்
பமபை ெிழுந்பதன்…. தள்ளிட்டுக் கத்தறார்…. மனுஷனுக்கு ஜெறி! ஒண்ணு மந்திரத்துக்கு
அர்த்தம் ஜசால்லு…. இல்பைன்னா ‘நான் பிராமணன் இல்பை’ன்னு ஒத்துக்பகா… என்ஜனக்
பகட்டிபயடா, என்ன லதரியம்?” என்று உறுமினார். அெர் பிடியிபை பாெம், கணபதிக்கு
உடம்பப நடுங்கறது. நாங்க அெர்கிட்பட பபச முடியல்பை… அந்தக் ஜகைம்தான்
மூர்க்கமாச்பசன்னு கணபதிகிட்பட ஜகஞ்சிபனாம்…. ‘ஜசால்லுபமாய்யா… மந்திரத்துக்கு
அர்த்தம் ஜசால்ைிட்டுப்பபாபம… பிடிொதம் பிடிக்காதீர்’ன்னு நானும் கிட்பட பபாயி
ஜசான்பனன்… கணபதி என் மூஞ்சிலய ஜெறிச்சிப் பார்த்தான். பார்த்துட்டு ‘ஓ’ன்னு
ஜகாைந்லத மாதிரி அழுதான்…- ‘பநக்கு மந்தரம் தான் ஜதரியும்… அர்த்தம் ஜதரியாபத’ன்னு
அென் அைறப்பபா, அம்பது ெருஷத்துக்கு முந்தி நானும் அெனும் ஒண்ணா
படிச்சஜதல்ைாம் பநக்கு ஞாபகம் ெந்து நானும் அழுதுட்படன்.திடீர்னு உங���கப்பன்
கனபாடிகள் லகலயத் தள்ளி உதறினான்.

எல்ைாரும் என்ன நடக்கப் பபாறபதான்னு திலகச்சுப் பபாபனாம். பல்லைக் கடிச்சுண்டு

உடம்பிபைருந்த பூணூலை ஜெடுக்குனு பிச்சு அறுத்து, கனபாடிகள் மூஞ்சிபை எறிஞ்சுட்டு
‘பபாங்க… நான் பிராமணன் இல்பை… நான் பிராமணன் இல்பை’ன்னு பகாஷம் பபாடற
 ஜெயகாந்தன் 114

மாதிரிக் கத்திண்டு ஓட்டமும் நலடயுமா நாலுெதியும்

ீ சுத்திண்டு அப்ப பபானென்தான்;
என்ன ஆனாபனா, எங்பக பபானாபனான்னு உன்னலட ெந்து ெிசாரிக்கணும்னுதான்
ஜநலனச்சிண்டிருந்பதன்… நீ என்னடான்னா இந்த ெிஷயபம ஜதரியாதுங்கபற?…” என்று,
தான் சம்பந்தப்படாத – இந்தக் காைத்து பிராமணர்களாகிய தாங்கள் யாருபம
சம்பந்தப்படாத – கணபதி சாஸ்திரி என்ற தனிப்பட்ட ஒருெனின் ெிெகாரம்பபால் அன்று
நடந்த நிகழ்ச்சிலய ெிளக்கினார் ஜெங்கிட்டுலெயர்.ஜெங்கிட்டுலெயர் ெிெரித்த
சம்பெத்தில் ஜபாதிந்துள்ள ஒரு சமூகச் சீரைெின் ஜகாடுலமலய ஆழ்ந்து உணர்ந்த
பெதலனயில் ொய்மூடி ஜமௌனியனான் சிெராமன். அெரிடமிருந்து ெிலடஜபற்றுக்
ஜகாள்ளாமபைபய குனிந்த தலைபயாடு, கைங்குகின்ற கண்கபளாடு அென் ெடு
ீ பநாக்கி
நடந்தான்.ெட்டிற்குப்
ீ பபானதும் ஒரு மூலையில் கெிழ்ந்து படுத்துக் கதறி அைபெண்டும்
என்று ெைிஜயல்ைாம் நிலனத்துக் ஜகாண்பட அென் நடந்தான்…ஆனால் அன்று அென்
ெடு
ீ ஜசன்றதும் அவ்ெிதம் ஜசய்யெில்லை. தந்லதயின் பிரிலெ எண்ணித் தான்
அழுெலதக் கண்டு ‘அெள்’ பகாபிப்பாள் என்ற அச்சத்தில் அென் அந்த ‘ஆலச’லயக்
லகெிட்டு ெிட்டான்.- தாழ்ந்த குைத்தில் பிறந்த ஜகாடுலமக்கு அழுதால் அதற்கு ஓர்
அர்த்தமும் இருக்கும்; அனுதாபமும் கிலடக்கும்.

உயர்ந்த குைத்தில் பிறந்தும் கைியின் ெிலளொல் ெிபரீதமாய்ப் பபான இந்தக்

ஜகாடுலமக்கு அைத்தான் முடியுமா? அனுதாபந்தான் கிலடக்குமா?3சிெராமன்
ஆபிசிைிருந்து ெரும்பபாது ெைியில் குறுக்கிட்ட ஜதப்பக்குளக்கலர சாஸ்திரிகள்
கூட்டத்தில் அென் பார்லெ இன்று யாலரயும் பதடெில்லை. ெடு
ீ ஜசன்றதும் தபாைில்
ெந்த அந்தக் காகிதக் கத்லதயில் ஜபன்சிைாலும் பபனாொலும் எழுதப்பட்டிருக்கும்
ஜசய்திகலள, காைத்தின் அடிலய ஜநஞ்சில் ஏற்றதால் ஒரு ெபயாதிக இதயத்திைிருந்து
ஜதறித்து ெிழுந்த ரகசியமான உதிரத் துளிகளின் அர்த்தத்லத அறிந்து ஜகாள்ள பெண்டும்
என்ற அெசரத் துடிப்பில் நடந்து ஜகாண்டிருந்த அென், அந்தக் கூட்டத்லதபய
கெனிக்கெில்லை.சிெராமன் ெட்லட
ீ அலடயும்பபாது ராெம் அடுக்கலளயில்
இருக்கிறாள். மணி இன்னும் ெட்டுக்கு
ீ ெரெில்லை. அெனுக்கு மவுண்ட் பராடிலுள்ள
ஒரு ஜபரிய பாதரட்லசக் கலடயில் பசல்ஸ்பமன் உத்திபயாகமானதால், இரவு எட்டு
மணிக்குபமல் கலட அலடத்த பின்பப ெட்டுக்கு
ீ ெர முடியும்…தனது அலறயில் ஜசன்று
உலடகலளக் கலளந்தபின் முதல் பெலையாகக் லகப் லபலயத் திறந்து அந்த நீளக்
கெரின் உள்பள இருந்த காகிதக் கத்லதலய எடுத்து அந்தரங்கமாய்ப் படிக்க
ஆரம்பிக்கிறான் சிெராமன்.அென் படித்த முதல் ெரிபய ஒரு மகத்தான இைக்கியத்தின்
ஆரம்ப ொசகம்பபால் அலமந்து இருக்கிறது:“இபதா! என் கண்முன்பன ஆயிரக்கணக்கான
மனுஷா சஞ்சரிச்சுண்டிருக்கா. ஒவ்ஜொரு மனுஷாளூம் ஒவ்ஜொரு ெிதமா இருக்கா.

ஒருெிதம் மாதிரி இன்ஜனாரு ெிதம் இல்பை. ஆயிரமும் ஆயிரம் ெிதம்! இந்த

லமதானத்திபை எனக்கு முன்பனயும் எனக்குப் பின்பனயும் ஆயிரம் ஆயிரமா மனுஷா
பபாயிண்டும் ெந்துண்டும் இருக்கா…. சின்ன ெயசிபை குலட ராட்டினத்திபை முதல்
தடலெ சுத்தினப்ப ஏற்பட்ட மயக்கம் மாதிரி இந்த நிமிஷம் என்லனச் சுத்தி ஆயிரம்
ஆயிரமா ெனங்கள் சுத்திண்டு இருக்கச்பச ஒரு பிரலம தட்டறது. நானும் திருெிைாக்
 ஜெயகாந்தன் 115

கும்பல்பை ெைி தெறிச் சிக்கிண்ட ஜகாைந்ஜத மாதிரி திருதிருன்னு முைிச்சுப் பாக்கபறன்.

இந்த ஆயிரக்கணக்கான மனுஷா முகத்தி���பி ஒண்ணுகூட ஜதரிஞ்ச முகமா இல்பை.
என்லனக் கெனிக்கிற முகம் இதிபை ஒண்ணுகூட இல்பைங்கறலத ஜநனச்சுப்
பார்க்கறப்பபா பரம சுகமா இருக்கு.இந்த டில்ைி இருக்பக, ஜராம்ப புராதன நகரம்.
அபசாகன் என்ன, பாதுஷாக்கள் என்ன, ஜெள்லளக்காரா என்ன – இந்த பதசத்லதபய
எத்தலனபயா ெருஷங்களா ஆண்டு ெர்ர நகரம் இது. இன்னிய பததியிபை நாஜமல்ைாம்
உக்காந்துண்டு ஜசாந்தம் ஜகாண்டாடபறாம். எத்தலன தலைமுலறகலள இந்த பைாகம்
பாத்துண்பட இருக்கு. இந்த நிமிஷம் உயிர் ொைற மனுஷ ொதியிபை ஒரு நபர் கூட
இருநூறு ெருஷத்துக்கு முன்னாபை இல்லை; இருநூறு ெருஷத்துக்கு முன்னாபை
ொழ்ந்த மனுஷ ொதியின் ஒரு ெீென் கூட இப்பபா இல்பை. அது ஒரு பிரிவு; இது ஒரு
பிரிவு. அந்தப் பிரிவு எப்பபா எப்படிப் பபாயி இந்தப் பிரிவு எப்பபா எப்படி ெந்ததுன்னு
யார் ஜசால்ை முடியும்? இது மட்டும் சத்தியம். அது முழுக்கப் பபாயிடுத்து, இது முழுக்க
ெந்துடுத்து.

ஆைமா பயாசிக்காம எடுத்த எடுப்பிபை பார்த்த உடபன இந்த உைகத்திபை உள்ள

எல்ைாபம ஒரு அதிசயமாத்தான் இருக்கு. அதுமாதிரிதான் இந்த ெிஷயமும் – இருநூறு
ெருஷத்துக்கு முன்னாடி இருந்தொ முழுக்கப் பபானதும், இப்ப உள்ளொ முழுக்க
ெந்துட்டதும் ஆச்சரியமாத்தான் இருக்கு – அொ ஜகாஞ்சம் ஜகாஞ்சமா பபானா; இொ
ஜகாஞ்சம் ஜகாஞ்சமா ெந்தா. இதுமாதிரிதான் பபாறதும் ெர்ரதும். கடவுள் ெிதிப்படி
இந்தக் காரியம் தடங்கல் இல்ைாமல்தான் நடக்கறது. மனுஷ ெிதிப்படியும் இப்படித்தான்
நடக்கணும்; நடக்கும்.இயற்லகயிபை ஒரு சிக்கலும் இல்லை. சிக்கபை இல்பைன்னா அது
ஜசயற்லகபய இல்லை. இப்படி ஒரு ஜசயற்லகயான சிக்கல்பைதான் நான் சிக்கிண்படன்.
அப்படி சிக்கிக்கறதுதான் ொழ்க்லக… சிக்கல் ெிடுபடபைன்னா அதுக்கு நாமதான்
ஜபாறுப்பு…”அந்தக் காகிதங்களில் இதுெலர ஜபன்சிைால் எழுதப்பட்டிருக்கிறது. இதற்குப்
பிறகு ஆரம்பமாகிற பக்கங்கள் பபனாொல் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன. இந்த ெித்தியாசத்லத
ஒரு அத்தியாயப் பிரிவு பபால் உருெகித்துக் ஜகாண்டு, தான் படித்த கனமான
ெிஷயங்கலளக் கருத்தூன்றிச் சிந்திக்கிறான் சிெராமன்… அெனது சிந்தலனகலள
மறித்துக் ஜகாண்டு ‘இந்த அசட்டு அப்பாொ இப்படி ஜயல்ைாம் சிந்திக்கிறார்’ என்ற
ெியப்புணர்ச்சிபய பமைிடுகிறது.இந்த ெினாடி அென் தனது தந்லதயின், அந்த அசட்டுப்
பிராமணரின், தாடி மைிக்காத பராமக்கட்லட அடர்ந்த, முன்பல் ெிழுந்த, அம்லமத் தழும்பு
நிலறந்த, மாறுகண் பார்லெபயாடு கூடிய கரியமுக ெிைாசத்லதக் கற்பலன ஜசய்து
கண்ஜணதிபர காண்கிறான்.

எழுத்லதத் ஜதாைிைாகக் ஜகாள்ள பெண்டும் என்ற ஆலசபயாடு ஒரு பத்திரிலகயில்

பணியாற்றும் தனது சிந்தலனயில் ஏற்பட முடியாத எண்ணங்களூம், தன்னால் எழுத்தில்
ெடிப்பதற்குக் லகெரப் ஜபறாத கலையும் – காைஜமல்ைாம் எல்பைாருலடய பகைிக்கும்
அெமதிப்புக்கும் ஆளான அந்த அப்பாெி பிராமணனுக்கு எப்படி சித்தியாயிற்று! என்ற
பிரமிப்பில் ெிலளந்த நடுக்கத்பதாடு அென் ஜதாடர்ந்து படிக்க ஆரம்பிக்கிறான்.“என்
தகப்பனாரின் முகம் கூட எனக்கு ஞாபகம் இல்பை. அெர் சாகறப்ப எனக்கு ெயசு
 ஜெயகாந்தன் 116

ஒன்பது; நியாயமா அது எனக்கு ஞாபகம் இருக்கணும். நான்தான் அசடாச்பச,

மறந்துட்படன். ஆனா ெயசு ஆக ஆக அெலரப் பத்தி எல்ைாரும் பபசிக்கறதிபை இருந்து
நானும் அெலரப்பத்தி ஜராம்பத் ஜதரிஞ்சுண்படன். அெர் மகா பண்டிதர். எந்த அளவு
அெருக்கு சம்ஸ்கிருதத்தில் பாண்டியத்தம் உண்படா அந்த அளவுக்குத் தமிைிலும்
உண்டாம். சுந்தர கனபாடிகள் மாதிரி ஜபரியொள்ளாம் அெர்கிட்பட படிக்கக் ஜகாடுத்து
ெச்சொ. எனக்குத்தான் ஜகாடுத்து லெக்கல்பை. அம்மா ஜசால்லுொ; அப்பா மாதிரி
நானும் மகா பண்டிதனாகணும்னு. அதுதான் அப்பாவுக்கும் ஆலசயாம்; ம்…. அஜதல்ைாம்
அந்தக் காைத்துப் பிராமணத் தம்பதிகளின் ைட்சியம்; த���ி பிள்லள பிராமண
தர்மத்தின் பிரதிநிதியா ஆகணும்கறது. இந்தக் காைத்திபை எென் இருக்கான்? நான் ஏன்
எெலனபயா பதடணும்? அப்படிப் பட்டொளுக்குப் ஜபாறந்த நானிருந்பதனா அொ
மாதிரி?…நான் எவ்ெளபொ ஜசான்பனன்: அந்தச் ஜசருப்புக் கலட பெலை ொண்டாம்னு,
இந்த மணி பகட்டானா?… ‘உனக்கு ஒண்ணும் ஜதரியாது. இதுக்பக நான் என்ன
சிரமப்பட்டிருக்பகன்… மாசம் இருநூத்லதம்பது ரூபா சம்பளம். ெருஷத்திபை மூணுமாச
பபானஸ் இந்த பெலைக்கு என்ன குலறச்சல்! அங்பக ஒண்ணும் மாட்லட அறுத்துத்
பதால் எடுத்துச் ஜசருப்புத் லதக்கிற பெலை இல்பை.

டப்பாெிபை ெர்ர ஜசருப்லப எடுத்து ெிக்கறதுதான். உனக்கு ஒண்ணும் ஜதரியாது, நீ ஒரு

பஞ்சாங்கம்… சும்மா இரு’ன்னு என் ொலய அலடச்சுட்டுப் பபாயிட்டான் அந்த
பெலைக்கு.அது அென் தப்பா? இல்லை, அது ஒரு தப்பான்னு பயாசிச்சுப் பார்த்தா இந்தக்
கைியிபை எல்ைாம் சரிதான்னு பதாண்றது. ஏன்னா, என் பிள்லளகள் என்லனப் பபாை
குடுமி ெச்சுண்டு, உடம்பிபை சட்லடயும், கால்பை ஜசருப்பும் பபாட உரிலம இல்ைாம –
இந்தக் காைம் பார்த்துப் பரிகசிக்கிற ஒரு ஒதுக்கப்பட்ட கூட்டமா ொைணும்னு நான்
ஆலசப்படபை. அதனாபைதான் அொலள இங்கிைீ ஷ் படிக்க ெச்பசன். கிராப்பு ெச்சுக்கச்
ஜசான்பனன். இதுக்கு அர்த்தம் என்ன? நான் எப்படி இருக்கணும்னு ஆலசப்பட்டு
என்னாபை இருக முடியலைபயா அப்படி ஜயல்ைாம் அொலள ஆக்கித் திருப்தி
பட்டுண்படனா? ஆமாம்; ‘ஒதுங்கிப்பபா ஒதுங்கிப்பபா’ன்னு ஜசால்ைிச் ஜசால்ைி நாபனதான்
ஒதுங்கிப் பபாயிட்படபன!… ஒரு ொதி தாழ்ந்தது எவ்ெளவு ஜபாய்பயா அவ்ெளவு ஜபாய்
இன்ஜனாரு ொதி உயர்ந்ததும். இது எப்பபா ஜதரியறதுன்னா தாழ்த்தி ஒதுக்கப்பட்ட
ொதிலயப் பபாைபெ உயர்ந்து ஒதுங்கிப்பபான ொதியும் படற கஷ்டத்திபை எனக்குத்
ஜதரியறது. என் பிள்லளகள் பபருக்கு உயர்ந்த ொதின்னு ஜசால்ைிண்டாலும், ஊருக்குப்
பூணூல் பபாட்டுண்டாலும் நல்ை பெலள! – என்லனப்பபாை ஒதுங்கிப் பபான ொதி
ஆயிடபை. ஆனா அொகூட என்லன ஒதுக்கி ெச்சுட்டாபள. என்லன அப்பான்னு
ஜசால்ைிக்க, அெ சமமா பைகறொ மத்தியிபை என்லன அப்பான்னு காட்டிக்க எவ்ெளவு
ஜெக்கப்பட்டாங்கறலத நான் எத்தலனபயா தடலெ பார்த்திருக்பகன்.

ம்… முகம் ஜதரியாத அப்பாலெ ஜநனச்சு நான் ஜபருலமப் பட்டுண்டிருக்பகன்…

கண்ஜணதிபர இருக்கிற அப்பலனப் பார்த்து என் பிள்லளகள் ஜெக்கப்பட்டுண்டிருக்கு! அது
சரி, நாபன என்லன ஜநனச்சு ஜெக்கப்படறச்பச, அொ படறது தப்பா?”- மீ ண்டும் இந்த
இடத்திைிருந்து ஜபன்சில் எழுத்துக்கள் ஆரம்பமாகின்றன. சிெராமனின் கண்களில் சுரந்த
 ஜெயகாந்தன் 117

கண்ண ீரால் அந்த எழுத்துக்களும் மலறகின்றன. அென் சிை ெிநாடிகள் பமல் துண்டால்
முகத்லத மூடிக் ஜகாள்கிறான். அழுகிறானா? பிறகு ஒரு முலற ஜபருமூச்ஜசறிந்து சிெந்த
கண்களூம் துடிக்கின்ற உதடுகளுமாய்த் ஜதாடர்ந்து படிக்கிறான்:“பாரதியார் ஜராம்ப
பகாபத்பதாடு கடுலமயாய்த்தான் ஜசால்ைியிருக்கார்: ‘அர்த்தம் ஜதரியாம மந்திரம்
ஜசால்றலதெிட ஜசலரக்கப் பபாகைாம்’னு. ஒரு பத்து ெருஷத்துக்கு முன்பன இலத
எங்பகபயா படிச்பசன். நான் ஜசால்ற மந்திரத்துக்ஜகல்ைாம் எனக்கு அர்த்தம்
ஜதரியுமா?ன்னு நான் பயாசிச்சுப் பார்த்பதன். அன்னிக்குப் பூரா முகந் ஜதரியாத என்
தகப்பனாலர – அந்த மகா பண்டிதலர ஜநனச்சு, ஜநனச்சு, நான் அழுபதன். அந்த மகா
பண்டிதரிடம் – என் தகப்பனாரிடம் – படிச்ச சுந்தர கனபாடிகளும் மகா பண்டிதர்தான்.
அெரிடம் படிச்சென் நான். ஆனா எனக்கு அெர்கிட்பட ஆசான் என்கிற பக்திலயெிட
‘அடிப்பாபர’ என்கிற பயம்தான் அதிகமாக இருந்தது. ஒரு தடலெக்கு பமபை பகட்டா
அெருக்குப் ஜபால்ைாத பகாபம் ெரும். அந்த பயத்திபை அெர் ஒரு தடலெ ஜசால்றலதக்
கூட நான் ஒழுங்காப் புரிஞ்சுக்கல்பை.

நான் கிளிப்பிள்லளமாதிரி பெதம் படிச்பசன். அப்பபா அது எனக்கு தப்புன்னு

பதாணபை…… மந்திரங்கள் ஜதய்ெகமான,
ீ புனிதமான, பெித்திரமான ெிஷயங்கலளப் பத்திப்
பபசறதுங்கற நம்பிக்லகயிபைபய அலத நான் மனனம் பண்ணிட்படன். ‘தாய்ப்பால்பை
என்ஜனன்ன லெட்டமின் இருக்குன்னு ஜதரிஞ்சுண்டா குைந்லத குடிக்கிறது! ஆனாலும்
அது அெசியமில்லையா? பநாயாளிக்கு மருந்துதான் முக்கியபம ஒைிய, ஒவ்ஜொரு
மாத்திலரயிபையும் என்ஜனன்ன ரசாயனம் கைந்து இருக்குங்கிற ஞானம் அெசியமா
என்ன? அதுபபாைதான் மந்திரம்! உனக்கு அது பதலெ; அலத ெபிப்பதன் மூைம்
அதற்குரிய பைன்கள் உன்லன அலடயும்’னு ஒரு ஜபரிய பமலத எழுதியிருந்தார். அலதப்
படிச்சப்பறம்தான் எனக்கு ஒரு ஆறுதல் பிறந்தது. ஆனா, அந்த ஞானியின் இந்த ொதமும்
எனக்குத் தக்க சமயத்தில் லக ஜகாடுக்கல்பை…ஒரு தடலெ ெக்கீ ல் ராகலெய்யர்
ஆத்துக்கு தர்ப்பணம் பண்ணி லெக்கப் பபாயிருந்பதன். அெர் ஜராம்பப் ஜபரியெர். என்
தகப்பனார் பமபை ெச்சிருந்த பக்திலய தகுதி இல்ைாத என்பபர்பை அப்படிபய
ெச்சிருந்தார். நாற்பது ெருஷமா என்லன அெருக்குத் ஜதரியும்.

பபான ெருஷம் ஒரு நாள் அெர் ெட்டுக்குப்

ீ பபாயிருக்கச்பச, அெர் மருமான்,
லெத்தியநாத அய்யர்னு டில்ைியிபைருந்து ெந்திருந்தார். அெருக்கும் அன்னிக்கி
தர்ப்பணம் பண்ணி லெக்க பெண்டியிருந்தது. அெலரப் பார்த்தா ஆள் ஜெள்லளக்காரன்
மாதிரி இருந்தார். அந்தப் பட்டுெஸ்திரத்லத அெர் கட்டியிருந்த முலறயிபைபய
மனுஷன் பெஷ்டி கட்டிப் பைகாதெர்னு ஜதரிஞ்சுண்படன். நாலு அங்குைத்துக்குச் சரிலகக்
கலர பெஷ்டியும் பட்டுத் துண்டுமா அெர் மாடியிபைருந்து எறங்கி ெர்ரச்பச பளபளன்னு
கால்பை சிைிப்பர் பெபற… என்ன பண்றது?… காைம்!நான் முகத்லதச் சுளிச்சுண்டு
‘தர்ப்பணம் பண்ணச்பச அலதக் கைட்டிடணும்’னு ஜசான்பனன். ‘ஐ ஆம் ஸாரி’ன்னு ஞாபக
மறதிக்கு அெரும் ஜெக்கப்பட்டுண்டார். நானும் ‘இட் இஸ் ஆல்லரட்’ ஜசான்பனன்…
நானும் அடிக்கடி ஏதாெது ஜரண்டு இங்கிைீ ஷ் ொர்த்லதலயக் கைந்து பபசறதுதான்!…
உைகம் என்லன ஒதுக்கி ெச்சிருந்தாலும் ஓடி ஓடி ெந்து ஒட்டிக்கிற குணம்
 ஜெயகாந்தன் 118

அது.எனக்கும் அன்னிக்கி பை எடத்துக்குப் பபாக பெண்டியிருந்தது. அெசர அெசரமா

கடலமலய முடிச்சுண்டு எழுந்திருக்கச்பச பார்த்தா தட்சலண குலறொ இருந்தது.

‘இந்த மனுஷனுக்கு ஒண்ணுபம ஜதரியலைபய’ங்கற அைட்சியத்பதாட, ‘என்ன ஸ்ொமி

தட்சலண குலறயறபத’ன்பனன். அெர் என்லனப் பார்த்துச் சிரிச்சுண்பட ‘மந்திரமும்
குலறஞ்சிருந்தபத’ன்னார்… அன்னிக்கு மாதிரி ொழ்க்லகயிபை அதுக்கு முன்பன நான்
இப்படி அெமானப்பட்டதில்பை. அப்புறமான்னா ஜதரிஞ்சது அெர் டில்ைியிபை ஜபரிய
சம்ஸ்கிருத புஜராபஸர்னு…அெர் என்லனக் பகட்டார்: ‘உங்க பீடத்துக்கு நாங்க
ஜெச்சிருக்கற மதிப்லப நீங்க காக்க பெண்டாமா? அர்த்தம் ஜதரியாம மந்திரம் ஜசால்ைித்
தரைாமா?’ன்னு… நான் ஜசான்பனன்: ‘மருந்லதச் சாப்பிட்டா பபாறும்; மருந்திபை என்ன
இருக்குன்னு ஜதரிஞ்சா என்ன, ஜதரியாட்டா என்ன?’ன்னு எப்பபொ படிச்சலத
எடுத்துெிட்படன். அெர் என்லனப் பார்த்துச் சிரிச்சுண்பட, ‘மருந்து சாப்பிடறெனுக்குத்
ஜதரியாட்டா பாதகமில்பை. மருந்து ஜகாடுக்கிறெருக்குத் ஜதரிஞ்சிருக்கணுபம?’ன்னார்…
ஒரு நிமிஷம் பயாசித்துப் பார்த்பதன்…! என்ன ஜசால்றதுன்னு புரியல்பை….
‘மன்னிச்சுக்பகாங்பகா ஸ்ொமி’ன்னு லக எடுத்து கும்பிட்டுட்டு லசக்கிள்பை ஏறி ஓடி
ெந்துட்படன்.”- மணி எட்டு அடிக்கிறது. ராெம் அடுக்கலளயிைிருந்து அலறக்குள் ெந்து
அென் முதுகில் உரசியொறு நின்று அென் பதாள் ெைிபய அென் படிக்கும்
காகிதங்கலளப் பார்க்கிறாள்; ஏபதா ஆபீஸ் ெிெகாரம் என்ற அைட்சியத்பதாடு.

“இன்னும் முடியலையா? சாப்பிட ெபரளா?” என்ற குரல் பகட்டு அென் கெனம் கலைந்து
அெலளப் பார்க்கிறான்.“மணியும் ெந்துடட்டு���பி” என்று ஒரு பயந்த புன்னலகபயாடு
அென் பெண்டிக் ஜகாள்கிறான். “இந்தக் குப்லபகலளஜயல்ைாம் ஆபீபசாட
ெச்சுக்கப்படாபதா?” என்று சிடுசிடுத்தொறு பமலெமீ து கிடந்த ஒரு ொரப் பத்திரிலகலய
எடுத்துப் பிரித்துக் ஜகாண்டு சுெபராரமாக உட்காருகிறாள் ராெம்.அென் அடுத்த
காகிதத்லதப் புரட்டுகிறான்.“அறுபது ெருஷமா அர்த்தமில்ைாமல் பபத்திண்பட
ொழ்ந்திருக்பகன்! என்லனப்பபாை மனுஷாளாபைதான் பிராம்மண தர்மபம அெமானப்
பட்டுடுத்து. ஒவ்ஜொரு நாளும் ஒவ்ஜொரு பெலளயும் சந்தியாெதனம்
பண்றச்பசஜயல்ைாம் ஏபதா குத்தம் ஜசய்யறமதிரி ஒரு உறுத்தல். ஜபாய்யாபெ
ொழ்ந்துட்டமாதிரி ஒரு புலகச்சல்… சாஸ்திரங்கள், பெதங்கள் எல்ைாம் இந்தக்
காைத்தினாபை மதிப்பிைந்து பபாயிடுத்துன்னு நான் ஜசால்ைமாட்படன். அதுக்கு உரிய
மதிப்லப, மரியாலதலய நாபம உணர்ந்துக்கபைங்கறதுதான் எனக்குத் ஜதரியற உண்லம.
இந்த ஒரு மாசமாத்தான் நாபன ஒரு மனுஷன்னு எனக்குத் ஜதரியறது. இதுக்கு முன்பன
நாடகத்திபை ெர்ரமாதிரி நான் பெஷம் பபாட்டுண்டு, யாபரா எழுதிக் ஜகாடுத்த
ெசனங்கலளப் பபசறமாதிரி மந்திரங்கலள மனசிபை ஒட்டாம உதட்டிபை ஒட்டிண்டு
திரிஞ்பசன்.… எனக்குத் ஜதரிஞ்சொ இப்ப யாராெது என்ஜனப் பார்த்தா அொளுக்குத்
ஜதரிஞ்ச கணபதிசாஸ்திரி நான்தான்னு ஜசான்னால் கூட, நம்பபெமாட்டா.

எங்பகயாெது கண்ணாடியிபை என் உருெம் திடீர்னு ஜதரியறப்பபா எனக்பக என்லன

நம்ப முடியபை. ஆமாம்; என் மனசிபை இருக்கிற என் உருெம் குடுமி ெச்சுண்டிருக்கு;
பத்தாறு தரிச்சிண்டிருக்கு… அறுபது ெருஷ ஜநலனப்பு அவ்ெளவு சீக்கிரம் மாறிடுமா? ம்…
 ஜெயகாந்தன் 119

நிலனப்புத்தான்…இப்ப நான் பிராமணனும் இல்பை, சாஸ்திரியும் இல்பை. எனக்கு, என்

மனசாட்சிக்குத் துபராகம் ஜசஞ்சுக்காத ஒரு பநர்லமயான மனுஷன் நான்! நான் ஜபாறந்த
குைத்லத நான் ஜராம்பவும் மதிக்கிபறன். ஜராம்பப் ஜபரியொள் ஜசய்ய பெண்டிய
காரியத்லத எல்ைாம் பபாைித்தனமா நான் ஜசஞ்சுண்டு இருக்கறது, அொலள நான்
மதிக்கிறது ஆகாது. எல்ைாரும் என்லனக் ‘கிறுக்கு’ன்னுதான் ஜசால்லுொ இப்பவும்.
ஜசால்ைட்டுபம… அன்னிக்கி, குளத்தங்கலரயிபைருந்து ெந்த பகாைத்லதப் பார்த்தொ
எனக்குப் பயித்தியம் பிடிச்சுடுத்துன்னுதான் ஜநனச்சுண்டு இருப்பா. சுந்தர கனபாடிகள்
மாதிரி இருக்கிறொளுக்கு புபராகிதம் ஜகௌரெமான ெீெிதம்தான். அென் என்லன
என்னதான் லெதிருந்தாலும், அெலர நிலனச்சு நான் நமஸ்காரம் பண்பறன். என்
கண்லணத் திறந்துெிட்ட குரு அெர்தான். இந்த உைகபம அெர் ரூபத்திபை ெந்து
என்லனப் பிடிச்சுண்டு ‘நீ பிராமணனா ஜசால்லு, இந்த மந்திரத்திற்கு அர்த்தம்
ஜதரியாதென்… நீ பிராமணனா ஜசால்லு’ன்னு உலுக்கின மாதிரி இருந்தது… அெர்தான்
எனக்கு பிரம்பமாபபதசம் ஜசஞ்சு ெச்சு பூணூல் பபாட்டெர்…. அெர் ஜசால்ைிக்
ஜகாடுத்தலதத்தான் நான் இத்தலன காைமா ஜசால்ைிண்டு இருந்பதன். அது தப்புன்னு
அெபர ஜசால்ைிட்டார்.

எப்படிப் பார்த்தாலும் அெர்தான் என் குருநாதர். அெலர நான் நமஸ்காரம்

பண்பறன்.இப்பபா நான் கிராப்பு ெச்சுண்டுட்படன். சட்லட பபாட்டுண்ஜடன், ஜசருப்பு
பபாட்டுண்படன். இஜதல்ைாம் நன்னாத்தான் இருக்கு. எனக்கு ஜநனச்சுப் பார்த்தா சிரிப்பு
சிரிப்பா ெரது. சாஸ்திரிகள்னா ஜசருப்புப் பபாட்டுக்கப்படாதாபம… ஆனா லசக்கிள்பை
மட்டும் பபாைாமாம். என்பனாட லசக்கிள் – நாற்பது ரூபாய்க்கு சிெராமன்தான் ொங்கித்
தந்தான். ொங்கும்பபாபத அது கிைம்… இப்ப யாரு அலத உபபயாகப் படுத்திண்டிருப்பா?
சிெராமனா? மணியா?… கிைங்களும் உபபயாகப்படுபம, சாகற ெலரக்கும்.”படித்துக்
ஜகாண்டிருந்த சிெராமன் தலைநிமிர்ந்து கூடத்துச் சுெபராரமாக நிறுத்தி இருந்த
லசக்கிலளப் பார்க்கிறான். அென் முகத்லதப் பார்த்து அென் பார்லெ ெைிபய முகம்
திரும்பி, கூடத்தில் நிறுத்தி இருந்த கணபதி சாஸ்திரிகளின் லசக்கிலள ராெமும்
பார்க்கிறாள். அந்த நிமிஷம் ொர்த்லதகள் ஏதுமற்ற ஜமௌனத்திபைபய, அெர்கள்
இருெரும் ஒபர ெிஷயத்லதப்பற்றிப் பபசாமபைபய மன உறுத்தலைப் பரஸ்பரம்
பரிமாறி உணர்ந்து ஜகாள்கின்றனர்.

திடீஜரன ஒரு ெிம்மலுடன் ராெம் அந்த ஜமௌனத்லதக் கலைக்கிறாள்:“இந்தப் பாழும்

பிராம்மணர் எங்பக பபாய்த் ஜதாலைஞ்சாபரா? ஒரு பசதியும் ஜதரியல்லைபய… நாள் ஆக
ஆக, என் மனலசப் பபாட்டு என்ஜனன்னபமா ஜசய்யறபத!… உங்ககிட்பட இப்ப மனலச
ெிட்டுச் ஜசால்பறபன. அெர் இல்ைாம எனக்கு இந்த ெபட
ீ ஜெறிச்சுனு இருக்கு; நீங்க
ஏதாெது சண்லட பபாட்படளா? இப்படி ஜரண்டு பிள்லளகள் மலையாட்டமா இருந்தும்,
இப்படி அனாலதயாய்ப் பபாகணும்னு அெர் தலையிபை எழுத்தா?” என்று லகயிைிருந்த
ொரப் பத்திரிலகயால் முகத்லத மூடிக்ஜகாண்டு அழுகிறாள் ராெம்.‘ஒன்றுபம ஜதரியாத
அசடு’ என்று தான் தீர்மானித்திருந்த தன் தந்லதயின் உள்ளுணர்வுகலள அறிந்து
பிரமித்தது பபாைபெ, அெர் மீ து ஜெறுப்லபத் தெிர பெறு பாசபமதும் இல்ைாதெள்
 ஜெயகாந்தன் 120

என்று இதுநாள் ெலர தான் எண்ணியிருந்த ராெத்தின் மன உணர்வுகலளத் திடீஜரன

அறிய பநர்ந்ததும் எல்ைா ெிஷயங்களிலும் ஏபதா ஒரு மகத்துெம் நமக்குத் ஜதரியாமல்
ஒளிந்திருக்கிறது என்ற உணர்ெில் ஜமய்சிைிர்க்கிறான் சிெராமன். பமலெ மீ திருந்த
காகிதக் கத்லதயில் தான் படித்திருந்த பக்கங்கலள எடுத்து ஜமௌனமாய் அெளிடம்
நீட்டுகிறான்.அப்பபாது அென் ெிைிகளில் லதரியமான இரண்டு ஜசாட்டுக் கண்ண ீர்
துளித்திருந்து ஜபாட்ஜடன உதிர்கிறது!“என்ன கடுதாசியா… அெரா எழுதியிருக்கார்?” என்ற
பரபரப்பபாடு அெர் எங்பகா உயிபராடு இருக்கிறார் என்ற ஒபர திருப்தியில்
ஆனந்தமயமாகி அலத ொங்கிப் படிக்க ஆரம்பிக்கிறாள் ராெம்.இப்பபாதுதான் ெட்டிற்குள்
ீ
ெந்த மணி, அெள் ொர்த்லதகலள அலரகுலறயாய்க் பகட்டொறு, “அப்பாொ? எங்பக
இருக்கார்? என்று கூெியொறு ராெத்தின் அருபக உட்கார்ந்து அெபளாடு பசர்ந்து அந்தக்
கடிதத்லதப் படிக்க முயல்கிறான்.

மணி ஒன்பது அடிக்கிறது… அெர்களில் யாரும் இன்னும் சாப்பிடப் பபாகெில்லை. அந்த

ஒரு கத்லதக் காகிதம் இப்பபாது முடிெதாக இல்லை.தன்லன ெிட்டு எங்பகா ெிைகிக்
கிடக்கும் அெலர முழுலமயாக அறிந்துஜகாள்ளும் ஆெைில் ஆளுக்கு ஒரு பக்கத்லத
அெர்கள் படித்துக் ஜகாண்டிருக்கின்றனர்.அந்தக் காகிதத்தில் ஏபதா ஒரு பக்கத்லதப்
படித்துக் ஜகாண்டிருந்த மணி திடீஜரனக் கூவுகிறான்: “ஜெல்டன்… பாதர்…”அந்தக்
காகிதங்களில் அெர்கள் அறிெது, அெர்கள் கண்களுக்குத் ஜதரிெது, அெர்கள் தரிசிப்பது –
அந்தக் குடும்பத்லதச் பசர்ந்த, இந்த இருபதாம் நூற்றாண்டில் ொை பநர்ந்துெிட்ட, கணபதி
சாஸ்திரிகள் என்ற தனிப்பட்ட ஒரு பிராம்மணலர மட்டும்தானா?

பிணக்கு
கலத ஆசிரியர்: ஜெயகாந்தன்.

ஜமட்டியின் சப்தம் ‘டக் டக்’ஜகன்று ஒைித்தது.ெலளஜயாைி கைகைத்தது.கூடத்தில் எட்டு

ெயதுப் பபரன் முத்து ெைது புறமும், நான்கு ெயதுப் பபத்தி ெிெி இடது புறமும்
நித்திலரயில் ஆழ்ந்திருக்க நடுபெ படுத்திருந்த லகைாசம் பிள்லள தலைலய உயர்த்திப்
பார்த்தார்.லகயில் பால் தம்ளருடன் மருமகள் சரஸா மகனின் படுக்லகயலறக்குள்
நுலைெது ஜதரிந்தது. தன்மீ து ெிழுந்த பார்லெயால் சரஸாெின் தலை கெிழ்ந்தது!-
கிைெருக்குக் ஜகாஞ்சம் குறும்புதான்.லகைாசம் பிள்லளயின் பார்லெ அெலளப் பின்
ஜதாடர்ந்து ஜசன்றது. அெள் அலறக்குள் நுலைந்தாள். ‘கிரீச்’ ஜசன்ற ஒைியுடன் கதவு
மூடியதும் பமபை ஜசல்ை முடியாமல் அெரது பார்லெ கதெில் முட்டிக்
ஜகாண்டது.மூடிய கதெின் மீ து ஒரு ஜபண்ணுருெம் சித்திரம் பபால் ஜதரிந்தது. ெயது
பதினாறுதான் இருக்கும்.மழுங்கச் சீெிப் பின்னிய சிலகயில் உச்சி ெில்லை, தளர்ந்து
துெளும் ெலடயில் திருகு ெில்லை, ஜநற்றியில் முத்துச் சுடலர அள்ளி ெிசிறும்
சிட்டியும், பெை உதடுகளுக்குபமல் ஊசைாடும் புல்ைாக்கும் முைங்லகெலர இறங்கிய
ரெிக்லகபயாடு, சரசரக்கும் சரிலக நிலறந்த பட்டுப் புடலெ பகாைமாக, கருலம படர்ந்து
மின்னிய புருெக் ஜகாடிகளின் கீ ைாய், லம தட்டிப் பளபளக்கும் ஜபரிய ெிைிகள் மருண்டு
பநாக்க, இளலமயும் மருட்சியும் கைந்து இலையும் ொளிப்பபாடும், ெனப்பபாடும், நாணமும்
 ஜெயகாந்தன் 121

நடுக்கமுமாய் நிற்கும் அந்தப் ஜபண்…ஆமாம்; தர்மாம்பாள் ஆச்சியின் ொலைப் பருெத்

பதாற்றம் தான்.அது, அந்த உருெம், மூடிய கதெிைிருந்து இறங்கி அெலர ஜநருங்கி
ெந்தது. ஜெட்கம், பயம், துடிப்பு, காமம், ஜெறி, சபைம், பவ்யம், பக்தி, அன்பு – இத்தலனயும்
ஓர் அைகு ெடிெம் ஜபற்று நகர்ந்து ெருகிறது – லகைாசம் தாெி அலணக்கப் பார்க்கிறார்.-
சலமயல் அலற பெலைஜயல்ைாம் முடித்துக் ஜகாண்டு, கூடத்திற்கு ெந்த தர்மாம்பாள்
பபரப் பிள்லளகளின் அருபக பாலய ெிரித்தாள்.அருபக ஆளரெம் பகட்கபெ நிலனவு
கலைந்த பிள்லள மலனெிலயப் பார்த்தார்.தலை ஒரு பக்கம், கால் ஒரு பக்கமாகப்
பபாட்டபடி உறங்கும் ஜபரிய லபயலனப் புரட்டிச் சரியாகக் கிடத்தினாள்.“பிள்லளபயா
ஜைச்சணபமா? பகஜைல்ைாம் ஜகடந்து ஆடு ஆடுன்னு ஆடறது, ராவுபை அடிச்சிப்
பபாட்டாப்பிபை ஜபரக்கலனபய இல்ைாம தூங்கறது. அடாடா… என்னா ஆட்டம்! என்னா
குதிப்பு!..” என்று அலுத்துக் ஜகாண்பட பபரனின் முதுலகத் தடெிக் ஜகாடுத்தாள்.- ஏக
புத்திரன் கண்ணனின் சீமந்த புத்திரனல்ைொ?“ெயசு எட்டு ஆகுது… ெயசுக்குத் தகுந்த
ெளத்தியா இருக்கு?… பசாபற திங்க மாட்படங்கறான்…” என்று கெலையுடன் ஜபருமூச்சு
ெிட்டாள் தர்மாம்பாள்.இலளயெள் ெிெயா, நான்கு ெயதுச் சிறுமி. எல்ைாம் பாட்டியின்
ெளர்ப்புத்தான் – பாலய ெிட்டுத் தலரயில் உருண்டு கிடந்தாள். அெலளயும் இழுத்துப்
பாயில் கிடத்தினாள்.“ஹீம் பாட்டி” என்று சிணுங்கினாள் குைந்லத.“ஒண்ணுமில்பைடி
கண்ணூ… தலரயிபை ஜகடக்கிபய. உம் தூங்கு” என்று முதுகில் தட்டிக்
ஜகாடுத்தாள்.லகைாசம், தனது பசுலம மிக்க ொைிபப் பிராய நிலனவுகளில் மனலச
பமயெிட்டெராய் ஜமௌனமாக அமர்ந்திருந்தார்.“நீங்க ஏன் இன்னும் குந்தி இருக்கீ ங்க…
உங்களுக்கும் ஒரு தாைாட்டுப் பாடணுமா?… பாலைக் குடிச்சிட்டுப் படுக்கக் கூடாதா?
ஜகாண்டு ெந்து ெச்சி எத்தினி நாைி ஆவுது… ஆறிப் பபாயிருக்கும்…” என்று ஜசால்ைிக்
ஜகாண்பட கலைந்து கிடந்த அெரது படுக்லகலய ஒழுங்கு படுத்தினாள்.“ஜகாஞ்சம் ஒன்
லகயாபை அந்தத் தம்ளலர எடுத்துக் குடு.”பால் தம்ளலர ொங்கும்பபாது அெள் லகலயப்
பிடித்துக் ஜகாண்டார்.“ஆமா படுத்துத் தூங்குடாங்கிறிபய, எந்தச் சிறுக்கி மெ எனக்கு
ஜெத்திலை இடிச்சிக் குடுத்தா” என்று அெள் க���லய ெிடாமல் சிரித்துக் ஜகாண்பட
பகட்டார்.“சிரிப்புக்குக் ஜகாலறச்சல் இல்பை; பிள்லள இல்ைாத ெட்டிபை
ீ ஜகைென் துள்ளி
ஜெலளயாடினானாம்… லகலய ெிடுங்க.”“யாருடி ஜகைென்…? நானா?” என்று மலனெியின்
கன்னத்தில் தட்டியபடி சிரித்தார்.“இல்பை. இப்பத்தான் பதிபனழு முடிஞ்சி பதிஜனட்டு
நடக்கு, ஜபாண்ணு ஒண்ணு பாக்கொ?”“எதுக்கு நீதான் இருக்கிபய?…” அெள் முந்திலயப்
பிடித்து இழுத்தார்…“ஐய, என்ன இது?”- மறுபடியும் சிரிப்புத்தான். கிைெர்
ஜபால்ைாதெர்…பாலைக் குடித்த பிறகு, உடல் முழுதும் பெர்த்தது. துண்டால் உடம்லபத்
துலடத்துக் ஜகாண்டு, “உஸ் அப்பா, ஒபர புழுக்கம். அந்தப் பாலயக் ஜகாண்டு பபாய்
முத்தத்திபை ெிரி… நா ஜெத்திலைச் ஜசல்ைத்லத எடுத்திட்டு ொபரன்” என்று
எழுந்தார்.தர்மாம்பாள் பாலயச் சுருட்டிக் ஜகாண்டு கூடத்து ெிளக்லக அலணத்தாள்.
முற்றத்தில் பள ீஜரன்று நிைா ஜெௌிிச்சம் ெசிய
ீ பாகத்தில் பாலய உதறி
ெிரித்தாள்.“உஸ்… அம்மாடி, என்னமா காத்து ெருது…” என்று காலை நீட்டிப் பபாட்டு
உட்கார்ந்தாள்.பமைாக்லக எடுத்து, முன் லகயிலும், கழுத்திலும் ெைிந்த ெியர்லெலயத்
துலடத்துக் ஜகாண்டாள். ரெிக்லகயின் பித்தாலனக் கைற்றி ெிட்டு முதுகுப் புறத்லத
 ஜெயகாந்தன் 122

உயர்த்திக் லகயிைிருந்த காம்பினால் பின்புறத்லதச் ஜசாறிந்து ஜகாண்டாள்.லகைாசம்

பிள்லள, மலனெியின் அருபக அமர்ந்து நிைஜெரிக்கும் ொன் ஜெௌிிலய ஜெறித்துப்
பார்த்தார்.ஆகாச ஜெௌிியில் கெிந்து மிதந்து ஜசல்லும் பமகத்திரள்கள் நிைெினருபக
ெரும்பபாது ஒளிமயமாகவும், ெிைகிச் ஜசல்லகயில் கரிய நிைற் படைங்களாகவும் மாறி
மாறி ெர்ண ொைம் புரிந்தன.இந்த நிைஜொளியில் ஆம்; இபத நிைவுதான் காைம்
எத்தலனயானாலும் நிைவு ஒன்றுதாபன. இந்த நிைெில், பாட்டியின் மடியில் அமர்ந்து
கலத பகட்டுக் ஜகாண்டு பால் பசாறு உண்ட பருெம் முதல், தனக்கு ொய்த்த அருலம
மலனெி தர்மாம்பாளின் மடியில் தலை சாய்த்து இன்பக் கனவுகளில் மயங்கியபடிபய
தாம்பூைம் ொங்கிக் ஜகாண்டஜதல்ைாம்…அந்த நிகழ்ச்சிகஜளல்ைாம், நிைெில் படிந்த
பமகங்கள் ஒளி ஜபறுெது பபான்று நிலனெில் கெிந்து ஒளி ஜபற்று ஜ்ெைித்து, பிறகு
ெிைகி குலறந்து, ஒளி இைந்து கரிய இருள் நிைைாய் மாறி நகர்ந்தன.பமகம் எங்பக?
எங்பகா இருக்கும் நிைவு எங்பக?நிலனவு எங்பக? இப்ஜபாழுது தான் இருக்கும் நிலை
எங்பக?…நிலனத்தால்தான் நிலனொ? நிலனக்காதபபாது நிலனவுகள் எங்கு இருக்கின்றன?
நிலனவு ஏன் பிறக்கிறது? எப்படிப் பிறக்கிறது… நிலனவு!… அப்படிஜயன்றால்?…
நிலனப்பஜதல்ைாம் நடந்தலெதானா? நடக்காதனெற்லற நிலனப்பதில்லையா? நிலனப்பு
என்பது முழுக்கவும் ஜமய்யா? ஜபாய்லய, ஆலசகலள, அர்த்தமற்ற கற்பலனகலள, அசட்டுக்
கற்பலனகலள, நிலனத்து நிலனத்து நிலனவு என்ற நிலனப்பிபைபய
நிசமாெதில்லையா?“ஜடாடக்… ஜடாடக்”தர்மாம்பாளின் லகயிைிருந்த பாக்கு ஜெட்டி
இரெின் நிசப்தத்தில் பாக்லக ஜெட்டித் தள்ளும் ஒைி…லகைாசம் தன் மலனெிலயக்
காணும்பபாது தன்லனயும் கண்டார்.தர்மாம்பாள், உள்ளங் லகயில் லெத்திருந்த
ஜெற்றிலையில், உலறந்து பபாயிருந்த சுண்ணாம்லபச் சுரண்டி லெத்துத் திரட்டி,
பாக்லகயும் பசர்த்து, இரும்புரைில் இட்டு ‘ஜடாடக் ஜடாடக்’ ஜகன்று இடிக்க
ஆரம்பித்தாள்.லகைாசத்தின் நாவு பற்கள் இருந்த இடத்லதத் துைாெியது.‘உம்.. எனக்கு
எப்பவுபம பல்லு ஜகாஞ்சம் ஜபைகீ னம்தான்…’உடம்லப ஒரு முலற தடெிப் பார்த்துக்
ஜகாண்டார். முண்டாலெயும் புெங்கலளயும் திருகிக் லககலள உதறிச் ஜசாடக்கு ெிட்டுக்
ஜகாண்டார். பராமம் ஜசறிந்த ஜநஞ்சிலும் புெங்களிலும் சருமம் சற்றுத் தளர்ந்திருந்தாலும்
தலச மடிப்புக்கள் உருண்டு ஜதரிந்தன.லகைாசம் உண்லமயிபைபய திடகாத்���ிிரமான
மனிதர்தான். உடம்பில் அசுர ெலு இருந்த காைமும் உண்டு; இப்ஜபாழுது நிச்சயம் ஆள்
ெலு உண்டு!- பபான ெருஷம்தான் சஷ்டியப்த பூர்த்தி…தர்மாம்பாளுக்கு ஐம்பதுக்கு பமல்
அறுபதுக்குள்.அெளுக்கு மூங்கில் குச்சி பபால் நல்ை ெலுொன உடம்புதான்.
ஒல்ைியாயிருந்தாலும் உடைில் உரமும் உண்டு… இல்ைாெிட்டால் ஏறத்தாை
நாற்பத்லதந்து ெருஷமாக அந்த உடம்புக்கு ஈடு ஜகாடுக்க முடியுமா?கிைெரின் லக
மலனெியின் பதாலள ஸ்பரிசித்தது…“என்ன?… ஜகாஞ்சுறீங்க, ஜெத்திலைலயப் பபாட்டுக்
கிட்டுப் படுங்க…” என்று இடித்து நசுக்கிய ஜெற்றிலைச் சாந்லத அெரது உள்ளங்லகயில்
லெத்தாள்… மீ திலய ொயிைிட்டுக் குதப்பி ஒதுக்கிக் ஜகாண்டாள்.தர்மாம்பாளுக்குப் பற்கள்
இருக்கின்றன. என்றாலும் புருஷனுக்காக இடிப்பதில் மீ த்துத் தானும் பபாட்டுக்
ஜகாள்ெதில் ஒரு திருப்தி. ஆறு ெருடமாய் இப்படித்தான்.அந்தத் தம்பதிகளிலடபய ஒரு
சிறு மனத்தாங்கல் கூட இதுெலர நின்றதில்லை. ஒரு சச்சரவு என்பதில்லை. ‘சீ… எட்டி
 ஜெயகாந்தன் 123

நில்!’- என்று அெர் ஜசான்னதில்லை. ஜசால்ைி இருந்தால் அெள் தாங்குொளா என்பது

இருக்கட்டும், அெர் நாவு தாங்காது…சிரிப்பும் ெிலளயாட்டுமாகபெ ொழ்க்லகலயக் கைித்து
ெிட்டார்கள்.- கைித்து ெிட்டார்கள் என்று ஜசால்ைிெிட முடியுமா? இதுெலர ொழ்லெ
அப்படித்தான் கைித்தார்கள்…நிைவு இருண்டது! எங்கும் ஒபர நிசப்தம். கூடத்தில்
படுத்திருந்த முத்து, தூக்கத்தில் ஏபதா முனகியொபற உருண்டான்.- அலறக்குள்ளிருந்து
ெலளயல் கைகைப்பும், கட்டிைின் கிரீச்ஜசாைியும், ஜபண்ணின் முணுமுணுப்பும்…எங்பகா
ஒரு பறலெ சிறகுகலளப் படபடஜென்று சிலுப்பிக் ஜகாள்ளும் சப்தம், அலதத் ஜதாடர்ந்து
ஜெௌொல் ஒன்று முற்றத்தில் ஜதரிந்த ொன் ஜெௌிியில் குறுக்காகப்
பறந்பதாடியது..முற்றத்தில் ஒரு பகுதி இருண்டிருந்தது!நிைவு எதிர்ச் சரகக் கூலரக்கும்
கீ பை இறங்கி ெிட்டது. அெர்கள் படுத்திருந்த இடத்தில் நிைைின் இருள் நிைஜொளிக்குத்
திலரயிட்டிருந்தது…தர்மாம்பாள் ஜதாண்லடக்குள் ‘களகள’ஜென்று இளலம திரும்பி
ெிட்டது மாதிரிச் சப்தமில்ைாமல் சிரித்தாள்…கிைெரின் அகண்ட மார்பில் அெள் முகம்
மலறந்தது. ஜபான் காப்பிட்ட அெளது இரு கரங்களும் கிைெரின் முதுகில்
பிரகாசித்தன…இருபளா, நிைபொ, இரபொ, பகபைா, இளலமபயா முதுலமபயா
எல்ைாெற்லறயும் கடந்ததுதாபன இன்பம்!ஆம். அது – இன்பம் மனசில் இருப்பது…
இருந்தால் எந்த நிலைக்கும் எந்தக் காைத்துக்கும் யாருக்கும் அது ஏற்றதாகத்தான்
இருக்கும். தர்மாம்பாளும் லகைாசமும் மனசில் குலறெற்ற இன்பம் உலடயெர்கள்…
ெயலசப் பற்றி என்ன?‘ஜடாக்… ஜடாக்…’லகைாசம், நிைா ஜெௌிிச்சத்தில் பாலய இழுத்துப்
பபாட்டுக் ஜகாண்டு, இரும்புரைில் ஜெற்றிலை இடிக்கிறார்.அருபக தர்மாம்பாள்
படுத்திருக்கிறாள்… தூக்கம், அலரத்தூக்கம், மயக்கம்தான்!“நீங்க இன்னும்
படுக்கைியா?”“உம்… நீ ஜெத்திலை பபாடுறியா?”“உம்… அந்தத் தூபணாரம் ஜசம்பிபை
தண்ணி ெச்பசன். ஜகாஞ்சம் ஜகாண்ணாந்து தாரீங்களா? நாக்லக ெரட்டுது” என்று
ஜதாண்லடயில் எச்சிலைக் கூட்டி ெிழுங்கினாள்.“எனக்கும் குடிக்கணும்!” என்றொறு
எழுந்து ஜசன்று ஜசம்லப எடுத்துத் தண்ண ீலரக் குடித்துெிட்டுக் ஜகாண்டு ெந்தார்
லகைாசம்.அெர் ெரும்பபாது நிைஜொளியில், அந்த திடகாத்திரமான உருெத்லதக் கண்டு
தர்மாம்பாளின் மனம், ொைிபக் பகாைம் பூண்டு, அந்த அைகில் ையித்துக் கிறங்கி
ெசமிைந்து ஜசாக்கியது. அெர் அெள் அருபக ெந்து அமர்ந்தார்.தாகம் தீரத் தண்ண ீர்
குடித்த தர்மாம்பாள், ஆழ்ந்த ஜபருமூச்சுடன் அெர் பமல் சாய்ந்தாள். ெலுமிக்க அெரது
கரத்லத பைசாக ெருடினாள். அெளுக்பக சிரிப்பு ெ���ிதது – சிரித்தாள். “என்னடி
சிரிக்கிபற?”“ஒண்ணுமில்பை; இந்தக் ஜகைங்க அடிக்கற கூத்லத யாராெது பார்த்தா
சிரிப்பாங்கபளன்னு ஜநலனச்பசன்!” அெர் கண்டிப்பது பபால் அெள் தலையில் தட்டினார்.
“யாருடி கிைம்?…”கிைெர் சிரித்தார்! அெளும் சிரித்தாள்.தர்மாம்பாள் எழுந்து உட்கார்ந்து
இன்ஜனாரு முலற ஜெற்றிலை பபாட்டுக் ஜகாண்டாள். அெள் பார்லெ கெிழ்ந்பத
இருந்தது.- கிைெர் அெள் முகத்லதத் தடெிக் ஜகாடுத்தார். அெள் ெிைிகலள உயர்த்திப்
பார்த்தாள். அெர் அெள் ெிைிகளுக்குள்பள பார்த்தொறு சிரித்தார்.“பச!.. நீங்க ஜராம்ப
பமாசம்!” என்று ஜெட்கத்துடன், கண்டிக்கும் குரைில் சிணுங்கினாள் தர்மாம்பாள்.
அனுபெித்த சந்பதாஷத்தால் காரணமற்றுச் சிரிப்பும் ஜபாத்துக் ஜகாண்டு ெந்தது.
கிைெருக்குப் ஜபருலம தாங்க முடியெில்லை.அெளிடம் ஏதாெது பெடிக்லக பபசி,
 ஜெயகாந்தன் 124

ெிலளயாடத் பதான்றியது அெருக்கு. உள்ளங்லகயில் புலகயிலைலய லெத்துக்

கசக்கியபடி, தனக்குள் ஜமல்ைச் சிரித்துக் ஜகாண்பட,“அந்தக் காைத்திபை நான் அடிச்ச
கூத்ஜதல்ைாம் ஒனக்ஜகங்பக ஜதரிஞ்சிருக்கப் பபாகுது” என்று ஜசால்ைிெிட்டுத் தலைலய
அண்ணாந்து புலகயிலைலய ொயில் பபாட்டுக் ஜகாண்டார். “ஏன்? சீலமக்கா
பபாயிருந்தீங்க?”“தர்மு, உனக்குத் ஜதரியாது. நீ எப்பவும் குைந்லததான். ஒன்கிட்பட
அப்பபா நான் ஜசான்னபத இல்லை. இப்ப ஜசான்னா என்ன?”- கிைெர் ஜகாஞ்சம் நகர்ந்து
ஜசன்று சாக்கலடயில் எச்சில் துப்பிெிட்டு ெந்தார்.“நம்ம சந்நிதித் ஜதரு பகாமதி
இருந்தாபள, ஞாபகம் இருக்கா?”கால்களிபை சதங்லக ஜகாஞ்ச, கரு நாகம் பபான்ற
பின்னல் ஜநௌிிந்து திரும்பி ொைடித்துச் சுைை, கண்களும் அதரங்களும் கலத ஜசால்ை,
‘இெர்க்கும் எனக்கும் ஜபரு ெைக்கிருக்குது’ என்ற நாட்டியக் பகாைத்துடன் முத்திலர
பாெம் காட்டி, சதிராடி நிற்கும் ஒரு தங்கப் பதுலம பபான்ற பகாமதியின் உருெம்
தர்மாம்பாளின் நிலனெில் ெந்து நின்றது. ஒரு கணம் மயல் காட்டி மலறயாமல்
நிலைத்து நின்றது…“என்ன, ஞாபகம் இருக்கா?… அந்தக் காைத்திஜை அெளுக்குச் சரியா எெ
இருந்தா?… என்ன இருந்தாலும் தாசின்னா தாசிதான். அெளுகலள மாதிரி சந்பதாஷம்
குடுக்க ெட்டுப்
ீ ஜபாம்பலளங்களாபை ஆகுமா?”“உம்” தர்மாம்பாளின் கண்கள் கிைெரின்
முகத்லத அர்த்தத்பதாடு ஜெறித்தன…மனம்?…‘ஓபஹா! அந்தக் காைத்திபை அெ
நாட்டியம்னா பறந்து பறந்து ஓடுொபர அதுதானா?’ என்று பற்பை நிகழ்ச்சிகலள
முன்னிறுத்தி ெிசாரித்துக் ஜகாண்டிருந்தது மனம்.கிைெர் குறும்பும் குஷியுமாய்ப் பபசிக்
ஜகாண்டிருந்தார்.“என்லன ஒரு தடலெ நீைகிரிக்கு மாத்தியிருந்தாங்கபள, ஞாபகமிருக்கா?
கண்ணன் அப்ப ெயத்திபை ஏழு மாசம். இல்லையா…”“உம்…” தர்மாம்பாளின் ெிைிகள்
ஜெறித்துச் சுைன்றன. “இது சத்தியம்! இது சத்தியம்!” என்று அெளூள் ஏபதா ஒரு குரல்
எழுந்தது.“அப்பபா தனியா பபாபனன்னா ஜநலனச்சிட்டிருக்பக… பபாடி லபத்தியக்காரி!
அந்தக் பகாமதிதான் என்கூட ெந்தா… அெ ஒடம்பு ஜசலை கணக்கா இல்பை இருக்கும்…
உம்… அெ என்ன ஜசான்னா ஜதரியுமா கலடசியிபை…” கிைெர் தனக்குத் தாபன சிரித்துக்
ஜகாண்டார். “நானும் இதுெலரக்கும் எத்தலனபயா பபலரப் பாத்திருக்பகன் –
ஆம்பலளன்னா நீங்கதான்னா…” கிைெர் மறுபடியும் சிரித்தார்.அது என்ன சிரிப்பு… ஜபாய்ச்
சிரிப்பா, ஜமய்ச் சிரிப்பா…தர்மாம்பாளின் ஜநஞ்சில் ஆத்திரமும், துபராகமிலைக்கப்பட்ட –
ெஞ்சிக்கப்பட்ட ஏமாற்ற ஜெறியும் தணைாய்த் தகித்தன.“ஜநசந்தானா!”“பின்ன… ஜபாய்யா?…
அதுக்ஜகன்னா இப்பபா, எப்பபொ நடந்ததுதாபன…”- அடப் பாெி, கிைொ? ஜபாய்பயா
ஜமய்பயா அெள் திருப்திக்காகொெது மாற்றிச் ஜசால்ைக் கூடாதா?தர்மாம்பாள்
கிைெிதான்! கிைெி ஜபண்ணில்லையா…?‘துபராகி, துபராகி’ என்று ���ெள் இருதயம்
துடித்தது. ‘ஆமாம்; அது உண்லமதான். ஜபாய்யில்லை.’ ஏபனா அெள் மனம் அலத
நம்பிெிட்டது. ஜபாய்யாக இருக்குபமா என்று சந்பதகிக்கக்கூட இல்லை – அஜதல்ைாம்
தாம்பத்திய ரகசியம்!ெிருட்ஜடன்று எழுந்து தட்டுத் தடுமாறி நடந்து ஜசன்று கூடத்து
இருளில் ெழ்ந்தாள்தர்மாம்பாள்.“அடபட,
ீ தர்மு பகாெிச்சுக்கிட்டியா? லபத்தியக்காரி,
லபத்தியக்காரி!” என்று ெிலளயாட்டாகச் சிரித்துக் ஜகாண்பட பாயில் துண்லட ெிரித்துப்
படுத்தார் லகைாசம் பிள்லள.- ெிலளயாட்டா? அது என்ன ெிலளயாட்படா? கிைெரின்
நாக்கில் சனியல்ைொ ெிலளயாடி இருக்கிறது!மணி பன்னிரண்டு அடித்தது! கிைெர்
 ஜெயகாந்தன் 125

தூங்கிப் பபானார். தர்மாம்பாள் தூங்கெில்லை!மறுநாள்…மறுநாள் என்ன, மறுநாளிைிருந்து

ொழ்நாள் ெலர…அெருக்கு அெள் தன் லகயால் காப்பி ஜகாடுப்பதில்லை; பல் துைக்க,
குளிக்க ஜெந்நீர் ஜகாடுப்பதில்லை. முதுகு பதய்ப்பதில்லை; பசாறு பலடப்பதில்லை;
ஜெற்றிலை பாக்கு இடித்துக் ஜகாடுப்பதில்லை.- பாெம்! கிைெர் அனாலதச் சிசுலெப்
பபால் தெித்தார்.அெலளப் ஜபாறுத்தெலர, லகைாசம் பிள்லள என்ஜறாரு பிறெிபய
இல்ைாத மாதிரி, அப்படி ஒருெருக்குத் தான் ொழ்க்லகப் படாதது மாதிரி நடந்து
ஜகாண்டாள். அெருடன், யாருடனும் அெள் ஒரு ொர்த்லத பபசுெதில்லை.மகனும்
மருமகளும் துருெித் துருெி அெலள ெிசாரித்தனர்.- ஜமௌனந்தான்.கிைெர்? – அெர்
ொலயத் திறந்து என்னஜென்று ஜசால்லுொர்?- ஜமௌனம்தான்.அன்று இரவு ெிெயா
பகட்டாள்:“பாட்டி! நீ தாத்தாபொட ‘டூ’ ொ?…”- அெள் ஒன்றும் பபசெில்லை.“ஏன் தாத்தா,
பாட்டி ஒன்பனாட பபச மாட்படங்குது? நீ அடிச்சியா?” – என்று முத்து கிைெலர
நச்சரித்தான்.கிைெரால் ஜபாறுக்க முடியெில்லை.“என்னடி தர்மு – நான்
ஜெலளயாட்டுக்கு, ஜபாய்யிதான் ஜசான்பனன் – என்லன ஒனக்குத் ஜதரியாதா! மனசார
ஒனக்கு நா துபராகம் ஜசஞ்சிருப்பபன்னு நீ ஜநலனக்கிறியா? இவ்ெளவு காைம் என்பனாடு
ொழ்ந்தும், என்லன நீ ஜதரிஞ்சுக்கலையா, தர்மு… தர்மு…”‘சீ! ொழ்ந்பதனா? – ஐபயா, என்
ொழ்பெ! ொழ்ந்ததாக ஜநனச்சி ஏமாந்து பபாபனன்…”இலதக்கூட அெள் ஜெௌிியில்
ஜசால்ைெில்லை. குைந்லதகள் தூங்கி ெிட்டன.அெர் தானாகபெ அன்று ஜெற்றிலை
இடித்துப் பபாட்டுக் ஜகாண்டார்.“தர்மு… என்லன நீ நம்ப மாட்டியா…” அெர் லக அெள்
தலைலய ெருடியது…அடிபட்ட மிருகம் பபால் உசுப்பிக் ஜகாண்டு நகர்ந்த அெள் உடம்பு
துடித்துப் பலதத்தது.“சீ” என்று அருெருப்புடன் உறுமினாள். “ஜதாட்டீங்கன்னா, கூச்சல்
பபாட்டுச் சிரிக்க அடிச்சிடுபென்!”அெளுக்கு மூச்சு இலளத்தது – உடல் முழுதும் பெர்த்து
நடுங்கியது. அப்படி அெரிடம் அெள் பபசியது அதுபெ முதல் தடலெ. அெரும்
திலகத்துப் பபானார்!கிைெர் மனம் குமுறி எழுந்து நடந்தார்…‘என்லன – என்லன
சந்பதகிக்கிறாபள’ என்று நிலனத்த ஜபாழுது மனசில் என்னபொ அலடத்துக் கண்கள்
கைங்கின.“பபாறா, நல்ை கதிக்குப் பபாக மாட்டா” என்று மனம் சபித்தது.யாருமற்ற,
நாதியற்ற அனாலதபபால் ஜதருத் திண்லணயில் ஜெறுந்தலரயில் படுத்துக்
ஜகாண்டார்.தர்மாம்பாலளக் லகப் பிடித்தது முதல் அன்றுதான் முதன் முலறயாக ெர்
கண்களிைிருந்து கண்ண ீர் ஜபருகி ெைிந்தது.‘ெிதி – ெிதி!’ என்ற முனகல்.ெிதிக்கு பெலள
ெந்து ெிட்டது!இரவு மணி எட்டு! ஜதரு ொசற்படியில் கார் நிற்கிறது.கூடத்து அலறயில்
தர்மாம்பாள் படுக்லகயில் கிடக்கிறாள். அெலளச் சுற்றிப் பபரனும் பபத்தியும் மகனும்
மருமகளும் நிற்கின்றனர் – டாக்டர் ஊசி பபாடுகிறார்.ஜதருெில் திண்லணபயாரத்தில்
நிற்கும் லகைாசம் பிள்லள பலதக்கும் மனத்பதாடு ென்னல் ெைியாக எட்டி எட்டிப்
பார்க்கிறார்.உள்பள ஜசல்ை அெருக்கு அனுமதி இல்லை.டாக்டர் ஜெௌிிபய ெருகிறார்.
கண்ணன் ஜபட்டிலய எடுத்துக் ஜகாண்டு அெர் பின்பன ெருகிறான்.“டாக்டர்… என் உயிர்
பிலைக்குமா?” என்ற லகைாசம் பிள்லளயின் குரல் டாக்டரின் ெைியில் குறுக்கிட்டு
ெிழுந்து மறிக்கிறது.டாக்டர் பதில் கூறாமல் தலைலயக் குனிந்தொபற லகைாசம்
பிள்லளயின் பசாகத்லத மிதித்துக் ஜகாண்டு பபாபய ெிட்டார்.கிைெர், தன்லன மீ றி ெந்த
ஆபெசத்துடன், உள்பள ஓடுகிறார்.‘தர்மு… தர்மு… என்ஜன ெிட்டுப் பபாயிடாபதடி…
 ஜெயகாந்தன் 126

தர்மு!’நீட்டி ெிலரத்துக்ஜகாண்டு கட்டிைில் கிடக்கும் தர்மாம்பாளின் உடைில்,

அங்கங்களில் அலசெில்லை; உணர்ெில்லை.உயிர்?…ஜநற்றியில் ஒரு ஈ பறந்து ெந்து
உட்காருகிறது. ஜநற்றிச் சருமம் – புருெ ெிளிம்பு ஜநௌிிகிறது…- கண்கள் அகை ெிரிந்து
ஒருமுலற சுைல்கின்றன.கண்கள் கைங்கிக் கண்ண ீர் ஜபருக, தம்ளரிைிருந்த பாலைத்
தாயின் ொயில் ொர்க்கிறான் கண்ணன்.‘யாரு… கண்ணனா… பாைில்தான்டா உறவு
இருக்கு… அந்த உறவும் ரத்தாயிடும்!…’அபதா, ஸரஸா இப்ஜபாழுது பால்
ொர்க்கிறாள்.‘ஜரண்டு ஜகாைந்லதலயயும் ெச்சுக்கிட்டுத் தெிப்பிபயடி கண்பண!’பபரன்
முத்து – “பாட்டி… பாட்டி…” என்று சிணுங்கியபடிபய பாலை ஊற்றுகிறான்…முத்துலெ
அள்ளி அலணத்துக் ஜகாள்ளத் துடிப்பதுபபால் கண்கள் பிரகாசிக்கின்றன.பயந்து, ஒன்றும்
புரியாமல் குைம்பி நிற்கும் ெிெியின் பிஞ்சுக் கரங்களால் பாட்டியின்
உதடுகளுக்கிலடயில் பால் ொர்க்கும்பபாது…அதில் தனி இனிப்பபா! முகத்தில் அபூர்ெக்
கலள ெசுகிறது…
ீ ‘மடக்… மடக்’ஜகன்று பால் உள்பள இறங்குகிறது!பமல் துண்டில்
முகத்லத மூடிக் ஜகாண்டு உடல் பதறிக் குலுங்க ெந்து நின்றார் லகைாசம்.‘இந்த
நிலையிைாெது தன்லன மன்னிக்க மாட்டாளா’ என்ற தெிப்பு!அெர் லககள் பால் தம்ளலர
எடுக்கும்பபாது நடுங்குகின்றன.“தர்மு… தர்மு… என்லனப் பார்க்க மாட்டியா, தர்மு?”‘யாரது?’
அெள் ெிைிகள் ஜெறித்துச் சுைல்கின்றன.தாளாத பசாகத்தில் துடிக்கும் உதடுகளில்,
கண்ண ீருடன் புன்சிரிப்லபயும் ெரெலைத்துக் ஜகாண்டு பால் தம்ளலர அெள் உதட்டில்
ஜபாருத்துகிறார் லகைாசம்.பற்கலளக் கிட்டித்துக் ஜகாண்டு ெைிப்புக் கண்டது பபால்
முகத்லத ஜெட்டி இழுத்துக் ஜகாண்ட தர்மாம்பாளின் முகம் பதாளில் சரிகிறது.-
கலடொயில் பால் ெைிகிறது!“ஐபயா மாமீ ” என்ற ஸரஸாெின் குரல்
ஜெடிக்கிறது…“அம்மா… பாட்டீ ஹ்ம்” முத்து தாலயக் கட்டிக் ஜகாண்டு அழுகிறான். ெிெி
ஒன்றும் புரியாமல் ெிைிக்கிறாள் – கண்ணன் தலைலயக் குனிந்துஜகாண்டு கண்ண ீர்
ெடிக்கிறான்.கிைெர் நிமிர்ந்து நிற்கிறார். அெர் முகம் புலடத்து, கண்களில் கண்ண ீரும்
பகாபமும் குைம்ப, ஜசக்கச் சிெந்து ஜ்ெைிக்கிறது!லகைாசம் கிைெர்தான். என்றாலும் ஆண்
அல்ைொ!“இெளுக்கு என் லகயாபை ஜகாள்ளிகூட லெக்க மாட்படன்” – லகயிைிருந்த
பால் தம்ளலர ெசிஜயறிந்துெிட்டு
ீ அலறலய ெிட்டு ஜெௌிிபயறுகிறார்…முற்றத்து
நிைெில், பால் தம்ளர் கணகணஜென்று ஒைித்து உருண்டு கிடக்கிறது.அன்று, அந்தக்
கலடசி இரெில், அெர்கள் படுத்திருந்த இடத்தில் ஜகாட்டிக் கிடந்த பாைில் நிைெின்
கிரணங்கள் ஒளி ெசிச்
ீ சிரித்தன.ஆம்; அபத நிைவுதான்!

அந்தக் பகாலைகள்!…
காம்ஜபௌண்ட் பகட்டிற்கு பநபர ெராந்தா ெிளக்கு ஜெளிச்சத்தில் சாய்வு நாற்காைியில்
ஆள் காட்டி ெிரலைப் பக்க அலடயாளத்திற்காக நடுெில் நுலைத்துப் பிடித்த
‘பால்ஸாக்’கின் புத்தகம் ஒரு லகயிலும், இன்ஜனாரு லகயில் புலகந்து ஜகாண்டிருக்கும்
சிகஜரட்டுமாய் நிமிர்ந்து உட்கார்ந்திருந்த டாக்டர் ராகென் சாய்ந்து படுத்தான்.அப்பபாது
மணி மாலை ஏழுதான். அென் தலைக்கு பநபர ெராந்தா சுெரில் மாட்டப்பட்டிருக்கும்
பபார்டில் கண்டுள்ளபடி பார்த்தால் இது பநாயாளிகலளச் சந்திக்க பெண்டிய பநரம்தான்.
பநாயாளிகள் ெரெில்லைஜயன்றால் ஆஸ்பத்திரி அலறக்குள்பளபய டாக்டர் அலடந்து
 ஜெயகாந்தன் 127

கிடக்க பெண்டுமா என்ன? ெைக்கமாக, இந்த பநரத்தில் அென் தனது நண்பர்கலளபய

எதிர்பார்ப்பான். இன்று அெர்களும் ெரெில்லை.டிஸ்ஜபன்ஸரிக்குப் பாதியும், தான்
ெசிப்பதற்குப் பாதியுமாய் இரண்டாய்த் தடுக்கப்பட்ட அந்த ெட்டின்
ீ பின்புறத்தில்
சலமயற்கார ராமன் நாயர் ‘மலையாள ராக’த்தில் எலதபயா பாடிக்ஜகாண்டு தன்
பெலையில் முலனந்திருந்தான். இன்னும் சற்று பநரத்தில் அெனும் பபாய்ெிடுொன்.

ஒண்டிக்கட்லட ராகெனுக்குப் புத்தகங்கலளத் தெிர பெறு துலணயில்லை. ராகெனுக்குத்

துலணயும் அெசியமில்லை. எனினும் அென் ெிரும்பிப் படிக்கின்ற பால் உணர்ச்சிலயத்
கிளறிெிடும் தன்லம மிகுந்த ‘ைவ்ஸ் ஆப் காசபனாொ’ லெபயா ‘பைடி சாட்டர்ைீ ஸ்
ைவ்ெர்’லஸபயா படித்து முடித்த பபாஜதல்ைாம் அெற்றின் இலடயிலடபய ஜபன்சிைால்
பகாடிட்ட ரசமான பகுதிகலளக் கூச்சமில்ைாமல் ஜகாச்லசயான ொர்த்லதப்
பிரபயாகங்கபளாடு ெிளக்கிப் பபசி ரசலனலயப் பகிர்ந்து ஜகாள்ள ஒரு துலண
கிலடக்காதா என்று ஏங்கிய பபாஜதல்ைாம் அென் தனது நண்பர்கலளத் பதடிபய
பபாெதுண்டு.லகயிைிருக்கும் இந்தப் புத்தகத்லதப் படித்து முடிக்காத காரணத்தினாபைபய
இன்று அென் யாலரயும் பதடிப் பபாகெில்லை.ஈஸி பசரில் சாய்ந்து கண்கலள மூடி
சிகஜரட்டில் ஆழ்ந்து புலகலய இழுத்த பின் அலத ெசி
ீ எறிந்தான். மீ ண்டும் நிமிர்ந்து
உட்கார்ந்த ராகென் லகயிைிருந்த புத்தகத்லதப் பிரித்தான். மூக்குக் கண்ணாடியின் பமல்
சிகஜரட்டு சாம்பபைா தூபசா படிந்து பார்லெக்கு இலடயூறு ஏற்பட்டதால் அலதக்
கைற்றித் துலடத்துக் ஜகாண்டபின் காபதாரங்களில் குறுகுறுக்கும் கிளுகிளுப்பு
உணர்ச்சிபயாடு உள்ளில் ெிலளந்த ையமிக்க புன்னலகஜயாளி முகஜமங்கும் பரெ, அந்தப்
பதிஜனட்டாம் நூற்றாண்டுப் பிஜரஞ்சு ொழ்க்லகயின் ஒழுக்கக் பகடான திருட்டுக்
களியாட்ட ெர்ணலனகளில் மூழ்கிப் பபானான் ராகென்.

ராகெனது புத்தக ரசலனலயயும், ஆண் ஜபண் உறவு சம்பந்தமான அெனது அலுப்புச்

சைிப்பில்ைாத சம்பாஷலணகலளயும் பகட்டு அென் முகத்துக்ஜகதிபர ெிழுந்து ெிழுந்து
ரசித்த பபாதிலும் அெனது நண்பர்கள் அெலனப் பற்றி உள்ளூற ஒரு மாதிரியாகபெ
நிலனத்திருந்தார்கள். இருப்பினும் முப்பத்லதந்து ெயது ெலரயிலும் கட்லடப்
பிரம்மச்சாரியாய் ொழ்ந்து ெரும் ராகெனின் ஒழுக்க நடெடிக்லககளில் எவ்ெிதமான
களங்கத்லதயும் அெர்களில் யாரும் இதுெலர கண்டதில்லை.பகிரங்கமாக இவ்ெிதம்
பபசிக்ஜகாண்டு ரகசியமாக இென் தெறு ஜசய்கின்றாபனா என்று பெவு பார்த்தெர்களும்
உண்டு; அந்த முயற்சியில் அெர்கள் பதால்ெிபய கண்டு சைிப்புற்றார்கள்.ஜபாதுொக, கூச்ச
நாச்சமில்ைாமல் சதா சர்ெ காைமும் ஆண் ஜபண் உறவு பற்றிபய இங்கிதமற்றுப் பபசிக்
ஜகாண்டிருக்கும் ராகெபனாடு தங்களுக்கிருந்த ஜதாடர்புகலள அறுத்துக் ஜகாண்டு பபான
நண்பர்களும் உண்டு. அெர்களில் பைர் அெலனப் பபான்ற பிரம்மச்சாரியாய்
இருந்தபபாது அெனது இத்தலகய பபச்லச ஜெகுொக ரசித்தெர்கள்தான்.

ராகெனுக்குத் தான் பபசுகின்ற பபச்லசப் பற்றி மட்டுமல்ைாமல், ஆண் – ஜபண் உறவு

என்கிற ெிஷயத்லதப் பற்றிபய எந்தெிதமான அசூலய உணர்வும் இல்லை. அது
மாத்திரமல்ைாமல், அந்த உறபெ ஓர் உன்னதமான சமர்ப்பணமாகும் என்ற கருத்தும்
அென் ஜகாண்டிருந்தான். ஆகபெ தன்லனப் பற்றிபயா, தனது கருத்துக்கலளப் பற்றிபயா
 ஜெயகாந்தன் 128

பிறர் என்ன நிலனப்பார்கள் என்ற கெலைபய அென் ஜகாண்டதில்லை. தன்லனத்

தெறாகச் சிைர் நிலனக்கக் கூடும் என்ற சம்சயம் கூட அெனுக்கு எழுந்ததில்லை.
அெனது ரசலன சுய பநாக்கில் எழுந்ததல்ை. ொழ்க்லகயின் எண்ணற்ற ைீ லைகலள
ஆழ்ந்து பயிலும் ஞானிலயப் பபால், பதர்ந்து ரசிக்கும் கலைஞலனப் பபால், தான் என்ற
தன்லம ஒட்டாது ெிைகி நின்று அெற்லற அனுபெித்ததனால் ஆண் – ஜபண் உறவு
சம்பந்தமாய் அென் அறிய பநர்ந்தலெ அலனத்திலும் – அலெ மற்றெர்களுக்கு
எவ்ெளவுதான் கீ ழ்த்தரமாகவும், அருெருக்கத் தக்கதாகவும் இருந்த பபாதிலும் கூட –
அதிலுள்ள நிலறலெயும் உயர்லெயுபம அென் புரிந்து ஜகாண்டான்.

பிரபஞ்சத்தின் சகை உற்பெங்களுக்கும் அடிப்பலட அதுபெ என்னும் ஒரு சாதாரணமான

உண்லம அென் மனத்தில் ஒரு மகத்தான தத்துெமாய் நிலைத்தது. தனது பபச்சுக்கள்
யாவும் அந்த மகத்தான உணர்லெப் புகழ்ந்து பாடும் உன்னதக் கெிலதகளாகபெ
அெனுக்குத் பதான்றின. அதனால்தான் தனது நிர்ொணமான சிந்தலனகலள
ஜெளியிடும்ஜபாழுது அதற்கு ஆலட கட்டி அைங்காரம் ஜசய்ய பெண்டியது
அெசியமில்லை என்று அென் கருதினான்.இந்த அடிப்பலட உணர்ொன ஆண் – ஜபண்
உறவு குறித்து மனிதர்கள் ஏன் ஜெட்கமும் அருெருப்பும் ஜகாண்டு ஆபாசம் என்ற ஜபாய்
பெஷமிட்டு ரகசியமான ஒரு குற்றமாய்ப் பபணி ெளர்த்து ெருகிறார்கள் என்று எண்ணி
அென் ஆச்சரியம் ஜகாண்டதுண்டு. அதற்கான காரணத்லதயும் அென் கண்டான்.
‘ஒவ்ஜொருெரும் இது சம்பந்தப்பட்ட எல்ைா நிகழ்ச்சிகலளயும் தன்மயமான
பநாக்கிபைபய தரிசிக்கின்றனர். ஓர் ஆணுக்கும் ஒரு ஜபண்ணுக்கும் நிகழ்ந்த உறெிலன
ெிளக்கும் காட்சியானாலும், ெர்ணலனயானாலும் அதலன ெிைகி நின்று ‘இது
இயற்லகயின் ஜபாதுொன ஓர் இயல்பு’ என்று காணாமல், தன்லனயும் அதில்
சம்பந்தப்படுத்திபய ஒவ்ஜொருெரும் ‘ஜசாந்தமாய்’ப் புரிந்து ஜகாள்கிறார்கள்.’

‘ஓர் ஆணாயிருந்தால் ெிெரிக்கப்பட்ட காட்சியில் அல்ைது ெர்ணலனயில் குறிக்கும்

ஆணின் ஸ்தானத்தில் தன்லன ஏற்றிக் ஜகாள்கிறான். ஜபண்ணாக இருந்தால் அந்தப்
ஜபண்ணின் ஸ்தானத்லத அெள் பிடித்துக் ஜகாள்கிறாள். எனபெ தான் இது பற்றிய
ஜபாதுொன எண்ணபம அற்றுப்பபாய்ச் சுயமான உறுத்தபை எஞ்சி நிற்கிறது. ஆகபெ
அெர்கள் ஜெட்கப்படுகிறார்கள்; பெஷம் பபாடுகிறார்கள். இது பற்றிய எந்தஜொரு
ெர்ணலனயும் ஒவ்ஜொருெருக்கும் தன்லனபய குறிப்பதாகப் படுகிறது. தனிலமயில்
தன்லனத்தாபன ரசிக்கும் ஒவ்ஜொருெரும் பிறர் முன்னிலையில் தம்லம மலறத்துக்
ஜகாள்ளபெ ெிரும்புகின்றனர்; பெஷம் என்பபத அதுதான்.’டாக்டர் ராகெனின் இந்தக்
கருத்துக்கள் என்னதான் தர்க்க ரீதியாகவும் உயர்ந்தலெயாகவும் இருந்த பபாதிலும்,
அெனது நண்பர்கள் மத்தியில் அெனுக்கு, ‘ஜபர்ெர்ட்’ – ெக்கரித்துப் பபானென் – என்ற
பட்டத்லதபய அலெ ொங்கித் தந்தன. அென் சிறிது சிறிதாக நண்பர்களால்
புறக்கணிக்கப்பட்டுக் ஜகாண்பட ெந்தான். அதனால் அெனது ஜதாைிலும் கூடப்
பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறது.ராகென் மட்டும் எதனாலும் பாதிக்கப்படுெபத இல்லை.

நூல் நிலையங்களிலும் புத்தகக் கலடகளிலும் அெனுக்கு பெண்டிய புத்தகங்கள்

உைகத்தின் எல்ைா மூலைகளிைிருந்தும் ெந்து குெிந்து
 ஜெயகாந்தன் 129

ஜகாண்படயிருக்கின்றன.லகயிைிருந்த புத்தகத்தின் அத்தியாயம் ஒன்லறப் படித்து

முடித்த நிலறெில் நிமிர்ந்து உட்கார்ந்து ஒரு சிகஜரட்லடப் பற்ற லெப்பதற்காகப்
பக்கத்தில் ெராந்தா லகப்பிடிச் சுெர் மீ து லெத்திருந்த சிகஜரட் டின்லன எடுத்தான்
ராகென்.டின் காைியாக இருக்கபெ உட்கார்ந்த நிலையிபைபய ராமலன அலைத்தொபற
உட்பக்கம் திரும்பியபபாது சலமயற் காரியங்கலள முடித்துெிட்டு ஈரத் துண்டால் முகம்
துலடத்துக் ஜகாண்பட ெந்தான் ராமன் நாயர்.பாலஷ ஜதரியாத காரணத்தால் ராகெனின்
பபச்சும் சிந்தலனயும் அெனுக்குப் புரிந்திருக்க நியாயமில்லை. ஆயினும் தனது
அன்றாடக் காரியங்களில் எவ்ெித நிர்ணயமும் இல்ைாத பபர்ெைி இென் என்று
ராகெலனப் பற்றி ராமன் நாயர் அறிந்து லெத்திருந்தான். பநரங் ஜகட்ட பநரங்களில்
அென் சாப்பிடுெலதயும், பை சமயங்களில் சாப்பிடாமபைபய படித்துக்
ஜகாண்டிருப்பலதயும் கண்ட ராமன் நாயருக்கு அென் மீ து ஒரு பரிதாபமுண்டு.
கூடியெலரக்கும் அங்கு பெலைக்கு ெரும்பபாது ஏற்பட்ட ஒப்பந்தப்படி அெனது
காரியமான சலமக்கும் பெலை முடிந்தவுடன் பபாக மனமின்றி, தான் புறப்படுெதற்கு
முன் தன் லகயாபைபய அெனுக்குச் பசாறு பரிமாறி ெிட்டும் பபாய் ெிட பெண்டும்
என்ற ஆதங்கத்பதாடு ஒவ்ஜொரு பெலளயும் அென் காத்து நிற்பான். பைசமயம்
தன்லனக் கெனியாது சம்பாஷலணகளிபைா அல்ைது புத்தகங்களிபைா மூழ்கி கிடக்கும்
ராகெனுக்குச் சாப்பாட்டு நிலனலெ ஊட்டும் முலறயில் “அப்பபா ஞான் ெரட்பட?” என்று
புன்னலகபயாடு பகட்டு நிற்பான். அதில் உள்ள ஜபாருள் புரியாமல் ராகென் அெலனப்
பபாகுமாறு ஜசால்ைி ெிடுொன்.

எத்தலனபயா முலற அடுத்த பெலளக்கு அென் சலமக்க ெந்தபபாது, முதல்

பெலளக்குச் சலமத்தது அப்படிபய இருக்கக் கண்டு ராமன் நாயர் மனம்
ஜநாந்ததுண்டு.அவ்ெிதம் ராகெனுக்கு இரவுச் சாப்பாடு பரிமாறிெிட்டுப் பபாகக்
காத்திருந்த ராமன் நாயர் அென் தன்லன அலைத்தது கண்டு குதூகைத்பதாடு அருகில்
ெந்தான்.“ஊணு கைிக்கான் ெருந்பதா – ஸாபர?” என்று பகட்டொறு எதிரில் நிற்கும் ராமன்
நாயலரத் தலை நிமிர்ந்து ஒன்றும் புரியாமல் பார்த்தான் ராகென். தான் அெலன எதற்கு
அலைத்பதாம் என்பலத அந்த ஒரு ெினாடியில் திடீஜரன்று அென் மறந்து பபாய்
இருந்தான். அலத பயாசித்தொபற லகயில் இருந்த காைி சிகஜரட் டின்லனத் திறந்த
பபாதுதான் அெனுக்கு நிலனவு திரும்பியது.“எனக்குப் பசிக்கபை; உள்பள என் படபிள்
பமபை சிகஜரட் டின் இருக்கு, அலதக் ஜகாண்டு ெந்து ஜகாடுத்துட்டு நீ ெட்டுக்குப்
ீ பபா”
என்று ஜசால்ைி ெிட்டு அண்ணாந்து ொனத்லதப் பார்த்தான். உள்பள ஹால் சுெரில்
இருந்த கடிகாரத்தில் எட்டு மணி அடித்தது.சிகஜரட் டின்லனக் ஜகாண்டு ெந்து ஜகாடுத்த
ராமன் நாயர் இரும்புக் பகட்லடத் திறந்து ஜகாண்டு ஜெளிபயறினான்.

ஒரு சிகஜரட்லட எடுத்துப் பற்ற லெத்துக் ஜகாண்டு ஆள் காட்டி ெிரலைப் பக்க
அலடயாளத்துக்கு நுலைத்து லெத்திருந்த புத்தகத்லத எடுத்துப் பிரித்தொபற சாய்வு
நாற்காைியில் சரிந்து படுத்தான் ராகென்…ஒரு புதிய அத்தியாயத்தின் சுொரஸ்யமான
முதல் பாராலெ அென் படித்துக் ஜகாண்டிருக்கும்பபாது இரும்புக் பகட்லட யாபரா
திறக்கும் சப்தம் பகட்டது. மூக்குக் கண்ணாடிலய உயர்த்தி ெிட்டுக் ஜகாண்டு அென்
 ஜெயகாந்தன் 130

நிமிர்ந்து பார்த்தான். இருளில் உருெம் சரியாகத் ஜதரியாததால், தனது நண்பர்களில்

யாராெது ெரைாம் என்று ஊகத்தில் அென் மனம் குதூகைித்தது. அந்தப் புத்தகத்லத
முழுக்கப் படித்து அென் முடிக்காதிருந்த பபாதிலும், படித்தெலர அென் மனலசக்
ஜகாள்லள ஜகாண்டு ெிட்ட சிை ெிஷயங்கலள யாருக்காெது ெிளக்கிக் காட்ட அென்
துடித்துக் ஜகாண்டிருந்தான். அந்த இன்பானுபெத்லதப் பகிர்ந்து ஜகாள்ள ஒரு துலண
ெருகிறது என்ற ஆர்ெத்பதாடு அென் காம்ஜபௌண்ட் பகட்லடபய பார்த்துக்
ஜகாண்டிருக்கும்பபாது அெலன பநாக்கி ஜமல்ை ஜமல்ை ெந்த அந்த உருெம் ஒரு
ஜபண்ஜணன்று புரிந்தது.அெனது லெத்தியசாலைக்கு லெத்தியம் ஜசய்து ஜகாள்ளப்
ஜபண்கள் யாரும் ெருெதில்லை.

பநாயாளிகலளச் சந்திக்கும் பநரமும் கடந்து பபாய்ெிட்டது. இருப்பினும் தன்லனத் பதடி

ெந்த யாலரயும் புறக்கணிக்க முடியாத நிலையில் தன் அருபக இருந்த நாற்காைிலய
இழுத்துப் பபாட்டு, ெந்தெலள உட்காரச் ஜசால்ைி உபசரித்தான் ராகென்.அெலள அதற்கு
முன்பு பார்த்திருந்த நிலனவும் பார்க்க பநர்ந்த சம்பெங்களும் அென் மனத்தில்
படிப்படியாய்த் பதாற்றங் ஜகாண்டன. எனினும் அெளது ஜபயர் அெனது நிலனவுக்கு
ெரெில்லை.அெலளப் பற்றித் தனக்கு நிலனெிருக்கிறது என்று காட்டிக் ஜகாள்ள –
அெளது பாட்டிலயப் பற்றி ெிசாரித்தான் ராகென்.அெனது ெிசாரிப்லபச் ஜசெிகளில்
ஏற்றும் தலை குனிந்த சிந்தலனபயாடு லகெிரல் நகத்லதப் பிய்த்தொறு உடல் குறுகி
உட்கார்ந்திருந்தாள் அந்தப் ஜபண். அெள் அெலனப் பார்க்காமல் முகம் கெிழ்ந்து
உட்கார்ந்திருந்ததால் அெலள அெனால் தீர்க்கமாகப் பார்க்க முடிந்தது.

இரண்டு ெருஷங்களுக்கு முன்பு உயிருக்கு ஆபத்தான நிலையில் அென் அெலளப்

பார்க்க பநர்ந்தபபாது இருந்தலத ெிடவும் இப்ஜபாழுது அெள் பதாற்றம் ஜெளிறியும்
ெரண்டும் இருந்தது. உடல் நிலை மட்டுமல்ைாது அெளது ொழ்க்லக நிலைபய மிகவும்
ஜநாறுங்கிப் பபாயிருக்கிறது என்பது அெள் அணிந்திருந்த சாயம் பபான கந்தல்
புடலெயில் ஜதரிந்தது.அெளது புறங்லகயின் பமல் ஒரு துளி கண்ண ீர் சிந்தியலத
அெனுக்குத் ஜதரியாமல் துலடத்துக் ஜகாண்டு முகம் நிமிர்த்தி அெலன பநாக்கிக்
கரகரத்த குரைில் “ஆயா ஜசத்து ஒரு ெருஷம் ஆச்சி…” என்று கூறும்பபாது அெளது
உதடுகள் துடித்தன.ஒரு ஜபருமூச்சுடன் அென் பெறுபுறம் பார்லெலய
மாற்றினான்.இந்தப் பபத்தியின் மீ து உயிலரபய லெத்திருந்த இந்தக் கிைெியின் முகம்
அென் கண்களில் ஜதரிந்தது. அந்தச் சம்பெம் அென் நிலனெில் புரண்டது. அெளிடம்
பகட்டான்: “உன் ஜபயர்…”இதற்கிலடபய அென் முகம் திரும்பாமபைபய தலை
நிமிராமபை அெள் பதில் ஜசான்னாள்: “ராதா”.அெள் ஜசால்ெதற்கு முன்பு நிைெிய ஒரு
ெிநாடி ஜமௌனத்தில் அெனுக்பக அந்தப் ஜபயர் நிலனவுக்கு ெந்தது.

“ராதா” என்று முனகியொபற அெலளத் திரும்பிப் பார்த்தான். அெளும் முகம் நிமிர்த்தி

அெலனப் பார்த்தாள். அெள் முகத்தில் எந்தெித உணர்ச்சியும் இல்லை. உணர்ச்சிக்பக
இடமில்ைாமல் ஒளி மங்கிய சூன்யமான ெிைிகள். பாைலடந்த மாளிலகயின்
இடிபாடுகளிலடபய கூட பதுங்கிக் கிடக்கும் ‘பலைய ஜபருலம’ பபால், அெளிடமிருந்து
குடிபயாடிப் பபான அைகின் சுெடுகள் அெள்மீ து ஒரு பச்சாதாபபம ஜகாள்ளச்
 ஜெயகாந்தன் 131

ஜசய்தன.டாக்டர் ராகெனுக்கு – தன் சுபாெப்படி அெள் ஜபயர் திடீஜரன்று மறந்து

பபானாலும் கூட – அெலளப் பற்றி நன்கு ஜதரியும்…இரண்டு ெருஷங்களூக்கு முன் ஒரு
நாள் இபத பநரத்தில், கண்ண ீரும் கம்பலையுமாய் ஓடி ெந்த ராதாெின் பாட்டி, ஈஸிபசரில்
உட்கார்ந்து படித்துக் ஜகாண்டிருந்த ராகெனின் அருபக தலரயில் மண்டியிட்டு, இரண்டு
லககலளயும் ஏந்தி, “டாக்டலரயா! ஒரு உசிலரக் காப்பாத்துங்க – நாங்க ஏலைங்க…
ஜகாஞ்சம் ெந்து பாருங்க சாமி” என்று அழுது புைம்பி அலைத்தபபாது அெளுக்கு
ஆறுதலும் கூறி அெள் பின்பன ஜசன்றான் ராகென்.நகர அபிெிருத்திக்ஜகன்று புதிதாகக்
கட்டப்பட்ட ெடுகள்
ீ நிலறந்த அந்தப் பகுதிலய ஒட்டிபய இவ்ெளவு சீர் பகடான ஒரு
பகுதி இருக்குஜமன அென் நிலனத்தும் பார்த்ததில்லை.

கிைலெலயப் பின்ஜதாடர்ந்து சிறிய சந்துக்களில் நுலைந்து, ஜதருெின் குறுக்காகப் பாய்ந்த

சாக்கலடகலளத் தாண்டி, சமயங்களில் ‘சளக்’ஜகன்று சாக்கலட நீரில் கால் பதித்து –
ஒருொறாக அந்த இருண்ட குடிலசயின் உள்பள ெந்து நுலைந்தான் ராகென்.ொசற்படி
அருகிபைபய அெலன நிறுத்தி லெத்து ெிட்டுப் பக்கத்துக் குடிலசயிைிருந்து
தீப்ஜபட்டிலய ொங்கிக் ஜகாண்டு ெந்து மாடத்திைிருந்த ெிளக்லகப் ஜபாருத்தினாள்
கிைெி.அந்த மங்கிய ெிளக்ஜகாளியில் சுெபராரமாய் மல்ைாந்து படுத்திருந்த அந்தப்
ஜபண்ணின் பகாைத்லதக் கண்டு, காரியம் லக மீ றிப் பபாய்ெிட்டபதா என்று
துணுக்குற்றான் ராகென். லகயில் ெிளக்பகாடு அெள் அருகில் அமர்ந்த கிைெி,
“ராதாம்மா… இபதா பாரு, டாக்டரு ெந்திருக்காரு…” என்று அெள் கன்னத்லதப் பிடித்துக்
ஜகாண்டு ெிம்மி அழுதாள்.“ஜகாஞ்சம் நகந்துக்கம்மா” என்று கிைெிலய ெிைக்கி அெள்
அருபக குத்துக்காைிட்டு அமர்ந்து அந்தப் ஜபண்ணின் கண்ணிலமகலள ெிைக்கிப்
பார்த்தான் ராகென். பின்னர் அலசெற்றுக் கிடந்த அெள் கரத்லதப் பற்றி நாடிலயப்
பரிபசாதித்தான்.“பாெிப் ஜபாண்ணு! இப்படிப் பண்ணிட்டாபள, பயமா இருக்குது சாமி…
நீங்கதான் ஜதய்ெம் மாதிரி…” என்று புைம்பிக் ஜகாண்டிருந்த கிைெிலய நிமிர்ந்து பார்த்து
“என்ன நடந்தது?” என்று ெிசாரித்தான் ராகென்.

பசலைத் தலைப்லப ொயில் அலடத்துக் ஜகாண்டு “அது இன்னா எைவு மருந்பதா…

இத்ஜதக் கலரச்சுக் குடிச்சிட்டிருக்கா” என்று ஒரு அலுமினியம் தம்ளலர எடுத்து அென்
முன் நீட்டினாள் கிைெி. அந்தத் தம்ளலரக் லகயில் ொங்கி ஜெளிச்சத்தில் நீட்டி, பின்னர்
பமாந்து பார்த்தான் ராகென் – தம்ளலரத் தலரயில் லெத்து ெிட்டு எழுந்து நின்றான்.
ஒரு தடலெ ஜநற்றிலயச் ஜசாறிந்து ஜகாண்டு கண்லண மூடி பயாசித்தான்.“தரும
ஜதாலர… நாங்க ஏலைங்க… ஜபாண்ணு ஜபாலைப்பாளா…” என்று ஜகஞ்சிப் புைம்பியொபற
அென் காைடியில் மண்டியிட்டு உட்கார்ந்த கிைெிலய “ஸ்…” என்று லக அமர்த்தி
அலமதியாய் இருக்கும்படி ஜசான்னான். பின்னர் ெிளக்லக எடுத்து மாடத்தில் அெபன
லெத்தான். தனது லகப் லபலய ஜெளிச்சத்தில் எடுத்துத் திறந்து ‘சிரிஞ்லச’ எடுத்தான்.
ஜெளிச்சத்துக்காக ெிளக்லகத் தூண்டினான். இன்ெக்ஷன் மருந்லதத் பதடி எடுத்தொபற
“ஜகாஞ்சம் தண்ணி குடுங்க..” என்று கூறினான். கிைெி அென் அருபக இருந்த
அலுமினியம் தம்ளலர எடுத்தாள். ஒரு ெினாடி அெலள முலறத்துப் பார்த்து “பெபற
பாத்திரபம இல்லையா?…” என்றதும் தன் பிலைலய உணர்ந்த கிைெிக்குப் பயத்தால் லக
 ஜெயகாந்தன் 132

நடுங்க ஆரம்பித்தது.“பயப்படாதீங்க, உங்க ஜபாண்ணுக்கு ஒண்ணும் ஆபத்தில்பை” என்று

கூறி ‘சிரிஞ்சி’ல் இறக்கிய மருந்லத அந்தப் ஜபண்ணின் கரத்தில் ஏற்றுெதற்காக அெளின்
லகலய உயர்த்தினான்.பெஜறாரு அகண்ட பாத்திரத்தில் தண்ண ீர் ஜகாண்டு ெந்த கிைெி,
“அது என் ஜபாண்ணு இல்ைீ ங்க. மக ெவுத்துப் பபத்தி… சின்ன ெயிசிபைபய அனாலதயா
ஆயிடிச்சி… அதுந்தலை எழுத்து. இப்ப அது ஊத்தற கஞ்சிதான் நான் குடிக்கிபறன்.
என்ஜனத் தெிக்க உட்டுட்டு எப்படித்தான் சாெறதுக்கு மனசு ெந்திச்பசா…” என்று மீ ண்டும்
ஒருமுலற புைம்ப ஆரம்பித்தாள் கிைெி.அந்த ொர்த்லதகள் மனத்தில் ஆைமாகத்
லதத்தும் முகத்தில் சைனபமதுமின்றி ‘சிரிஞ்லச’க் கழுெினான் ராகென்.

புறப்படு முன் சிை மாத்திலரகலளப் ஜபாட்டணமாக மடித்துக் கிைெியிடம் தந்து

“ஒண்ணும் பயப்படாதீங்க. இன்னும் ஜகாஞ்ச நாைியிபை முைிக்கும். முைிச்சா – பமார்
ஜகலடக்குமா? இல்ைாட்டி பச்லசத் தண்ணி குடுங்க. பெபற ஒண்ணும் பெணாம். ஜரண்டு
மணிக்கு ஒரு தடலெ இந்த மாத்திலரயிபை ஜரண்டு குடுங்க…” என்று கூறி அென்
திரும்பும்பபாது,“பசாடா குடுக்கைாங்களா…?” என்று பின்னால் ெந்தாள் கிைெி.“ஓ…
குடுக்கைாம். காலையிபை ெந்து எப்பிடி இருக்குதுன்னு ஜசால்லுங்க மருந்து தர்பரன்”
என்று ஜசால்ைி ெிட்டுச் சுெபராரமாய்ப் படுத்திருந்த அந்தப் ஜபண்லண மீ ண்டும் ஒரு
முலற தீர்க்கமாகப் பார்த்துெிட்டு ஜெளிபயறினான் ராகென்.அென் முதுகுக்குப்
பின்னாைிருந்து “புண்ணியொன்; நல்ைா இருக்கணும்” என்று கிைெி ஜநஞ்சம் நிலறந்து
ொழ்த்துகின்ற குரல் பகட்டது.அதன் பிறகு அந்தப் ஜபண்பண இரண்ஜடாருமுலற அெனது
டிஸ்ஜபன்ஸரிக்கு ெந்திருக்கிறாள். ராகென் பகட்ட பகள்ெிகளுக்குத் தலை குனிந்திருந்த
அெளது ஜமௌனமான பதில்களிைிருந்தும், அெள் ொய் மூைபம அறிந்த
ஜசய்திகளிைிருந்தும் அெளது ‘ெியாதி’லயயும் அெளது ொழ்க்லகலயயும் அென்
பூரணமாக அறிந்து ஜகாண்டான்.அெலளயும் அெளது பாட்டிலயயும் நிலனக்கும்பபாது
ொழ்க்லகயில் ஏற்படும் பிரச்லனகலள பநரிலடயாகச் சாமாளிக்கும் ஆத்ம பைம்
அெர்களுக்கு இல்ைாததனால், அந்தப் பைெனத்தாபைபய
ீ ொழ்க்லகயின் அந்தப்
பிரச்லனகள் யாவும் அெர்களுக்குத் தெிர்க்க முடியாத சிக்கல்களாயின என்று அென்
உணர்ந்தான்.குைந்லதப் பருெத்திபைபய தாய் தந்லதயலர இைந்துெிட்ட அெலள எடுத்து
ெளர்த்த பாட்டிலயத் தள்ளாத ெயதில் தனிலமயில் ெிட்டுெிட்டுச் ஜசத்துப் பபாக
அெளுக்கு எப்படித்தான் மனம் ெந்தபதா என்ற எண்ணம் ெந்த பபாது, அபத நிலனெில்
அன்று கிைெி கூறிய ொர்த்லதகள் அெனுக்கு நிலனவு ெந்தன.“…இப்ப அது ஊத்தற
கஞ்சிதான் நான் குடிக்கிபறன்.

என்லனத் தெிக்க ெிட்டுட்டு எப்படித்தான் சாெறத்துக்கு மனசு ெந்துச்பசா?”அெள்

அெனது டிஸ்ஜபன்சரிக்கு ெந்தபபாது மிகவும் சுயாபிமானத்பதாடு நடந்து ஜகாண்டாள்.
மருந்து ொங்கிக் ஜகாண்டு திரும்பும்பபாது ராகெனின் பமலெயின் பமல் இரண்டு
ஒற்லற ரூபாய் பநாட்டுக்கலள அெள் லெத்தாள்.“என் உயிலரக் காப்பாற்றிய
உங்களுக்கு என்னால் தர முடிந்தது இவ்ெளபெ” என்று ொய்ெிட்டுக் கூறாத
நன்றியுணர்ச்சி, நின்ற தயக்கத்திலும் நீர் மல்கிய கண்களிலும் ஜதரிந்தது.ராகெனின்
உதடுகள் துயர உணர்ச்சியில் ெிலளந்த ஒரு பைசான புன்னலகயில் துடித்தன: “எனக்கு
 ஜெயகாந்தன் 133

இது ஜதாைில்தான்; ஆனாலும் நான் எல்ைார்கிட்படயும் பணம் ொங்கறதில்பை” என்று

அெள் ஜகாடுத்தலத ஏற்க மறுத்ததும் அெள் உதட்லடக் கடித்தொபற அந்த ரூபாய்கலள
எடுத்துக் ஜகாண்டாள். அெள் ஜமௌனமாக நின்றிருப்பலதக் கண்டு எதிரில் உள்ள
ஜபஞ்சியில் உட்காரச் ஜசான்னான். அெலளபய கூர்ந்து பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்த அென்
திடீஜரன்று அெலளக் பகட்டான்: “ஆமாம், உனக்கு என்ன ஜதாைில்? – நான்
ஜதரிஞ்சிக்கிறதிபை தெறில்லைபய…?”அெள் ராகெனின் ெிைிகலள பநருக்கு பநர்
சந்தித்து – இந்த டாக்டர் தன்லனத் தெறாக நிலனத்து ெிட்டார் என்ற உறுத்தல்
மனத்தில் இருந்தும் – நிதானமாகபெ பதில் ஜசான்னாள்: “தெறான ஜதாைில் எதுவும்
ஜசய்யபை! ஒரு தெறான ஆலணச் சரியான துலண என்று நம்பினதாபைதான் எனக்கு
இந்தக் கதி! அதுக்காக – நான் பண்ண தப்பாபை எனக்குக் கிலடச்ச…” என்று உடைிைிருந்து
கைன்றும் மனசிைிருந்து நீங்காத அந்த ெடுலெ ொய்ெிட்டுக் கூற முடியாமல் அெள்
தெித்தாள்.

ராகென் தன் சுபாெப்படிபய ‘படீ’ஜரன்று பகட்டான்: “கலைஞ்சி பபான அந்த

ெிஷயத்லதப் பத்திச் ஜசால்றியா?”அந்த ொர்த்லதலயக் பகட்டதும் அெள் உள்ளிலும்
உடைிலும் ஒரு நடுக்கம் பிறந்தது. அென் முகத்லத ஏறிட்டுப் பார்க்க முடியாமல்
குனிந்த தலைபயாடு கண்களில் நீர் ஜபருக அெள் பபசினாள். “அலதக் கலைக்கணும்னு
நான் ஒண்ணும் பண்ணபை; உயிலரபய மாய்ச்சிக்கைாம்னுதான் ஜெஷம் குடிச்பசன்…
அப்படி ஒரு பாெத்லதச் ஜசய்துட்டு உயிர் ொைணும்னு எனக்கு ஆலசயுமில்லை” என்று
அெள் அழுது அழுது பபசிக் ஜகாண்டிருக்கும்பபாது அென் குறுக்கிட்டுப்
பபசினான்.“இஜதல்ைாம் நீ ஜசால்ைாமபை எனக்குத் ஜதரியும்; நான் பகட்டது, நீ எப்படி
ொழ்க்லக நடத்தபற? உனக்குத் ஜதாைில் என்னங்கிறதுதான். சதா பநரமும் ஏபதா தப்பு
ஜசய்துட்படாம்னு ஜநனச்சுக்கிட்பட இருந்தா யார் என்ன பகட்டாலும் தப்பாத்தான் படும்.
நீ ஜசய்த ஜபரிய தப்பப தற்ஜகாலை ஜசய்துக்கப் பார்த்ததுதான். தப்பான மனுஷன்னு
முடிவு பண்ணாம அெனுக்குத் லதரியம் ஜகாடுத்திருந்தா நீ இந்தக் கதிக்கு ஆளாயிருக்க
மாட்பட” என்று அென் ஜசால்ைிக் ஜகாண்டிருக்கும்பபாது ஆக்பராஷத்துடன் அெள்
குறுக்கிட்டாள்.“லதரியம் ஜகாடுத்து ெருமா? பகாலைகளுக்குத் லதரியத்லதக்
ஜகாடுக்கத்தான் முடியுமா?”.

தன்லனக் லகெிட்டுெிட்ட அந்த எெபனா ஒரு பகாலையின் மீ து அெள் ஜநஞ்சில்

குலமகின்ற குபராதமும் துபெஷமும் அெள் முகத்தில் ஜகாப்பளிப்பலத அென் பார்த்துக்
ஜகாண்டிருந்தான்.சிை ெிநாடி ஜமௌனத்துக்குப் பிறகு அெள் மனநிலைலய
மாற்றுெதற்காக மாறுபட்ட பதாரலணபயாடு அென் அெளிடம் பபச்சுக் ஜகாடுத்தான்:
“இன்னும் என் பகள்ெிக்கு நீ பதில் ஜசால்ைைிபய? தன்னந்தனியா, அதுவும் அதிகம்
படிக்காத ஒரு ஜபாண்ணு இந்த உைகத்திபை என்ன ஜதாைில் ஜசய்து ொை முடியும்னு
நானும் பயாசிச்சு பயாசிச்சுப் பார்த்பதன்…”அெளும் ஜபாங்கி எழுந்த உணர்ச்சிகள்
சமனப்பட்டு மாறிய ஒரு மனநிலையில் பபசினாள்: “என் ஜதாைிலைப் பத்திச் ஜசான்னா –
இந்தத் ஜதாைில்பை இருக்கிறெங்கபள இப்படித்தான்னு தெறா ஜநனச்சிக்கக் கூடாது;
நல்ைதும் ஜகட்டதும் எங்பகயும் உண்டு” என்ற பீடிலகக்குப் பின் “நான் ஒரு நடிலக” என்று
 ஜெயகாந்தன் 134

அெள் கூறியலதக் பகட்டு சினிமா பார்க்கும் ெைக்கபம இல்ைாத தனக்கு அெலளத்

ஜதரிந்திருக்க நியாயமில்லை என்ற எண்ணத்பதாடு “சினிமாெிைா?” என்று பகட்டான்
ராகென்.அெள் ஒரு ெரண்ட புன்னலகயுடன் பதில் ஜசான்னாள்: “இல்லை; நாடகத்திபை!
சினிமாெிபை நடிக்கைாம்ங்கிற நம்பிக்லக… முன்பன இருந்தது; இப்ப இல்லை.”அெலளப்
பற்றி அென் அறிந்து ஜகாள்ள ெிரும்பிய ெிஷயங்கள் அவ்ெளபெ. அதன்பிறகு அெள்
அங்கு ெர பநர்ந்த சந்தர்ப்பங்களில் அெள் உடம்புக்குத் பதலெயான மருந்துகலளக்
ஜகாடுத்து உதெியலதத் தெிர அெள் மனத்லத மாற்றபொ பதற்றபொ அென்
அெபளாடு ஒரு ொர்த்லத கூடப் பபசியதில்லை. ராகெனுக்கு ெரட்டு உபபதசங்களில்
நம்பிக்லக கிலடயாது.

இரண்டு ெருஷங்களுக்கு முன் நடந்த அந்தச் சம்பெங்களுக்குப் பின் அெலளப் பற்றி

நிலனெில் லெத்திருக்க பெண்டிய அெசியம் ஏதுமில்லை ராகெனுக்கு. இப்பபாது
அெலள அதனினும் பமாசமான ஒரு நிலையில் சந்திக்க பநர்ந்ததால் அெளுலடய
அன்லறய நிலைலயயும் இன்லறய நிலைலயயும் ஒப்பிட்டுப் பார்க்க இறந்தகாைச்
சம்பெங்கலள அென் எண்ணிப் பார்த்தான்.இரண்டு ெருஷங்களில் அெள் இருபதாண்டு
தளர்ச்சிலயப் ஜபற்றிருந்தாள். ெந்ததிைிருந்து குனிந்த தலையுடன் நிமிராமபை
உட்கார்ந்திருக்கும் அெலளப் பார்த்து அென் கனிபொடு பகட்டான்: “உன் உடம்புக்கு
என்ன? உன்லனக் கெனிச்சிக்கிற உன் பாட்டி இப்ப இல்பைங்கறது உன்லனப் பார்த்தாபை
ஜதரியுது…”அெள் ஒன்றுபம ஜசால்ைாமல் குனிந்த தலையுடன் உட்கார்ந்திருந்தாள்.
அெளாகப் பபசுொள் என்று ஜெகு பநரம் காத்துக் ஜகாண்டிருந்த பின் அெலளப் பற்றிய
கெலைகள் அதிகரிக்கபெ, அெனாகபெ அெளிடம் பகட்டான்: “சரி, இப்பபா இந்த
பநரத்திபை எங்பக ெந்பத?”“முன்பன ஒரு தடலெ ஜசய்த மாதிரி உசிலர மாய்ச்சிக்க
மனசில்ைாமதான் உங்ககிட்ட ெந்பதன்…”இப்பபாது, அென் ஜமௌனமாய்த்
தலைகுனிந்திருந்தான். அந்த ஜமௌனத்லதப் புரிந்து ஜகாண்டு அெள் பபசினாள். “பெற
பைடி டாக்டருங்கிட்பட பபாகைாம்ணா எங்கிட்பட பணமில்பை” என்று அெள் ஜசால்ைிக்
ஜகாண்டிருக்லகயில் அென் தலை நிமிர்ந்து அெலளப் பார்த்தான்.

இரண்டு ெருஷங்களுக்கு முன்பு தான் சந்திக்க பநர்ந்த அெள் பெறு, இெள் பெறு என்று
தீர்க்கமாய் உணர்ந்தான்.“இந்தக் காரியத்லத ெிட உயிலர ெிடறபத பமல் என்று
ஜநனச்சிருந்த நீயா இப்படிப் பபசபற?” என்று அந்த ெிைிகள் தன்லனக் பகட்பது
அெளுக்குப் புரிந்தது.தனக்குத் தாபன பபசிக் ஜகாள்ெது பபால், அெள் ஜதாடர்ந்து
ஜசான்னாள்: “அன்னிக்கி மாதிரி நான் மானத்துக்குப் பயந்து இப்ப இந்தக் காரியத்லதச்
ஜசய்துக்க ெரபை” என்று ஜசால்ைி, அன்று தன் ஜதாைிலைப் பற்றி அந்த டாக்டர்
பகட்டபபாது ‘தெறான ஜதாைிைில்லை’ என்று ஆக்பராஷமாகப் பதில் ஜசான்னலத
எண்ணித் தனக்கு இன்று பநர்ந்துள்ள சீரைிலெயும் உணர்ந்து தனக்குத் தாபன சிரித்துக்
ஜகாண்டாள். “என்லனப் பத்தியும் இப்ப நான் ஜசய்யற என் ஜதாைிலைப் பத்தியும்
யாருக்குத்தான் ஜதரியாது” என்று ஜபருமூச்ஜசறிந்தாள்.ராகென் திடீஜரன்று குரைில்
ெரெலைத்துக் ஜகாண்ட கடுலமயுடன் ஜசான்னான்: “நீ ஜசய்ய ெிரும்பற காரியம்
சட்டப்படி ஒரு குற்றம். மனுஷ தர்மப்படி ஒரு பாெம்; முன்பன அப்படி ஆனதற்குக்
 ஜெயகாந்தன் 135

காரணம் நீ இல்பை; ஒரு பகாலைலய நம்பி ஏமாந்த ஏபதா ஒரு ெிரக்தியிபை உன்
உயிலர அைிக்கச் ஜசய்த முயற்சியிபை ‘அது’ அைிஞ்சு பபாயிடுச்சு, ஆனா இப்ப நீ பண்ண
ெிரும்புகிற காரியம் பகெைமான சுயநைம். இந்த எண்ணத்லதக் லகெிடு.”‘இந்த ஆள்
சரியான புத்தகப் புழு’ என்று அெளுக்குத் பதான்றியது.

“இலத அைிக்கப் பபாற காரியந்தான் குற்றமா? இலத நான் ஆக்கிக்கிட்ட முலறபய

சட்டப்படி குற்றந்தான்… மனுஷ தர்மப்படி பார்த்தா… அப்பன் யாருன்னு ஜதரியாம
‘இப்படிப்பட்ட ஒருத்திக்கு ஏன் ஜபாறந்பதாம்’னு ொழ்க்லக பூரா ெலத படறத்துக்கு ஓர்
உயிலரப் ஜபத்து எடுக்கறது ஜராம்ப புண்ணியமான காரியமா?… ‘என்லன இெ ஏன்
ஜபத்தா?’ன்னு அது சபிக்கிறலதெிட அதிகமான பாெம் இதனாபை பசர்ந்துடாது… நானும்
இலதஜயல்ைாம் ஜராம்ப பயாசிச்பசன். ‘இபதா உன் அப்பா’ன்னு அந்தக் குைந்லதக்கு
மனசு ஆறுதலுக்குக் கூட யாலரக் காட்டறது? அப்படி ஜநலனக்கக் கூட எனக்கு ஒருத்தர்
இல்ைிபய…” என்று தன்மன உணர்ச்சிகலள நிறுத்தி நிறுத்தி ஜெகுபநரம் அெள் தன் லக
ெிரல்கலள ஜநறித்துக் ஜகாண்பட பபசினாள்.அந்தக் ஜகாடூரமான உணர்ச்சிலய அதிலுள்ள
ஒரு முரண்பட்ட நியாயத்லத ஆழ்ந்து ஆழ்ந்து உணர்ந்து பிரமிப்பலடந்தான்
ராகென்.ஒத்த மனபசாடு அந்தக் கசப்பான உண்லமலயப் பற்றி அன்று அெர்கள்
ஜெகுபநரம் சம்பாஷித்தார்கள்…கலடசியாக அெலள அென் ெட்டுக்குள்
ீ அலைத்துச்
ஜசன்று சாப்பிடச் ஜசான்னான். அெபளாடு அமர்ந்து தானும் சாப்பிட்டான்.இதற்கிலடபய
ஜமௌனமான ஒரு மணி பநர ஆழ்ந்த சிந்தலனக்குப் பிறகு ஒரு தீர்மானமான உறுதியுடன்
அென் கூறிய ொர்த்லதகள் அெனுக்கு – அல்ைது தனக்கு – புத்தி பபதைித்து ெிட்டபதா
என்று அெலள அச்சங் ஜகாள்ள லெத்தது.அென் ஜசான்னான்:“ஒரு உயிலரக் ஜகால்ைக்
கூடாது; அலதெிட எனது லெத்திய சாஸ்திரத்துக்பகா உனது ஜபண்லமக்பகா அெமானம்
எதுவுமில்லை.

உன் குைந்லதக்கு ஒரு அப்பன் தாபன பெண்டும்? அந்த அப்பனின் ஜபயர் டாக்டர் ராகென்
என்று ஜசால். எந்த நிலையிலும் நான் இலத மறுக்க மாட்படன். இது சத்தியம்…” என்று
ஒரு ஆபெசத்தில் உதடுகள் துடிக்க அென் கூறிய பபாது அெள் ொய் ஜபாத்திப் பிரமித்து
நின்றாள்.இருெரும் ஒருெலர ஒருெர் ஜமௌனமாய்ச் சிை ெினாடிகள் பார்த்துக்
ஜகாண்டனர்.தான் ஜசான்ன ொர்த்லதகலள தான் ஜசான்ன முலறயில் ஜதானித்த ஆபெச
முலறயில் – இெளது உணர்வு நம்ப மறுக்கிறது என்று புரிந்து ஜகாண்ட ராகென், மிகவும்
சாதாரணமான முலறயில் அெளுக்குத் தன் கருத்லத ெிளக்கினான்: “இது கருலணபயா
பச்சாதாபபமா இல்பை. இதிபை ஜகாஞ்சம் சுயநைம் கூட இருக்கு. நாலளக்கு இந்த ஊர்
பூரா, என் சிபநகிதர்கள் பூரா உன்லனயும் என்லனயும் இலணச்சுக் கலத பபசுொங்க,
பபசட்டும். என்லனப்பத்தி நாலு பபரு அப்படிப் பபசறலதக் பகக்கணும்னு எனக்கும்
ஆலசதான்…” என்று கூறி ஜெறித்துப் பார்த்து அந்தக் காட்சிகலளக் கற்பலன ஜசய்தான்
ராகென்.தகுதியற்ற தன் மீ து இெர் இவ்ெளவு அன்பு ஜகாண்டிருப்பலத இத்தலன காைம்
அறியாமல் இப்படிக் ஜகட்டைிந்து பபாபனாபம என்ற ஏக்கத்துடன் ெிம்மியொபற அென்
காைடியில் தன்லனச் சமர்ப்பித்துக்ஜகாண்டு அெள் ஜகஞ்சினாள்: “நீங்கள்தான் என்
ஜதய்ெம். உங்க காைடியிபைபய உங்களுக்காக நான் உயிர் ொழ்பென். இப்படிப் பட்ட
 ஜெயகாந்தன் 136

ஒரு உத்தமருக்கு எத்தலன ஜகாைந்லத ஜபத்தாலும் இந்த உடம்பு தாங்கும்…”அெள்

ஜெளிபய ஜசான்ன, தன்னுள் முனகிய அந்த ொர்த்லதகள் ஒவ்ஜொன்றும் அென்
முகத்தில் ஊசி லதப்பதுபபால், நாசியும் உதடுகளும் துடிதுடிக்க ராகென் ஜதாண்லட
கரகரக்க குைந்லதபபால் அழுதான்.

ஒரு ஆணின் கனத்த குரைில் ஜெடித்து அமுங்கிய அந்தக் குமுறலைக் பகட்டு அெள்
பதகாந்தமும் நடுங்கப் பிரமித்து நின்றாள். அென் முகத்லத மூடிக் ஜகாண்டு திரும்பி
நின்று கழுத்து நரம்புகள் புலடக்க, பதாளும் புெங்களும் குலுங்க, சிதறிப்பபான தனது
உணர்ச்சிகலள எல்ைாம் ஒன்று பசர்த்துத் தன்லனத் தாபன சாந்தப்படுத்திக் ஜகாண்டு
மீ ண்டும் அெள் எதிபர திரும்பி நின்றான்.“ராதா! நிலறபெற முடியாத ஆலசலயத்
தூண்டி ெிட்டுட்படன். மன்னிச்சிடு. இப்ப உன் ெயத்திபை இருக்கற குைந்லதக்கு
மட்டும்தான் நான் அப்பனாக இருக்க முடியும், நீ ஜநலனக்கிற மாதிரி எனக்கு…” அலத
எப்படிச் ஜசால்ெஜதன்று ஜதரியாமல் தெித்து அெள் ஜசெியருபக குனிந்து ‘அலத’ அென்
ரகசியமாய் கூறினான்.- அந்த ெிஷயத்லத… அெனது ெைக்கமான சுபாெப்படி –
பச்லசயாக அெனால் ஜசால்ை முடியெில்லை. பிறலரப் பற்றிய அென் கருத்துப்படி,
அதில் இப்பபாது அெனுக்பக தான் என்ற தன்லமயும், தன்மயமான பநாக்கும், இது
இயற்லகயின் இயல்பு என்ற ஜபாதுொன எண்ணமும் அற்றுப்பபான சுயமான
உறுத்தலுபம எஞ்சி நின்றது.தனது ஜசெியில் கூறிய அந்த ரகசியமான உண்லமலயக்
பகட்டு அெனது முகத்லதச் பசர்த்து அலணத்துக் ஜகாண்டு “இல்லை இல்லை” என்று
பிரகடனம் ஜசய்ெது பபாைப் பைமாக முணுமுணுத்தாள் அெள்.

இருளில் ெந்து தன்பனாடு உறவு ஜகாண்டு ஒரு மாலயபபால் மலறந்து பபான

முகமறியாத அந்தக் பகாலைகலளப் பற்றி அெள் எண்ணிப் பார்த்தாள்! தன் ஆத்மாெிபை
கைந்து தன்லனப் புனிதப்படுத்தித் தன்பனாடு ஜநருங்கி இருக்கும் இந்தப் புதிய உறெின்
முகத்லத இரண்டு லககளிலும் ஏந்தி ஆர்ெமுடன் கண்ஜணதிபர பார்த்தாள். அந்தக்
பகாலைகலள எல்ைாம் ெிட இந்தத் லதரியமிக்கென் மகத்தான ஆண் சிங்கம் என்பற
அெளுக்குத் பதான்றியது.தனது இரண்டு கரங்களாலும் ஏந்திப் பிடித்த அந்த முகத்தில்
தனது ஜபண்லம இதுெலர அனுபெித்தறியாத ஜபௌருஷத்தின் பதெலஸத் தரிசித்த
நிலறெில் ஜபருமிதமும் திருப்தியும் ஜகாண்டு அெலன அெள் ஆரத் தழுெிக்
ஜகாண்டாள்.ராதாெின் காபதாரத்லத ராகெனின் ஜெப்பமான கண்ண ீர்
நலனத்தொறிருந்தது.

தாம்பத்யம்
தலைச்சுலமக்கார மருதமுத்துவுக்கும் ரஞ்சிதத்துக்கும் அெர்கள் தலைெிதிப்படி அன்று
மாலை கைியாணம் நடந்பதறியது. அதாெது அலரயணா கதம்பம், ஓரணா மஞ்சள் கயிறு,
காைணா மஞ்சள், மூணு ரூபாய்க்கு ஒரு புடலெ, இரண்டணாவுக்கு ெலளயல் – ஆக
ஐந்து ரூபாய் ஜசைெில் ரிக்ஷாக்கார – கூைிக்கார ஏலைக் கடவுளின் சந்நிதானத்தில்
ரஞ்சிதத்லத மருதமுத்து கண்ணாைம் கட்டிக் ஜகாண்டான்.அந்த ஐந்து ரூபாலயச்
பசர்ப்பதற்கு அென் ஒரு மாதம் முழுெதும் சிரமப்பட பெண்டியிருந்தது. தனக்குக்
 ஜெயகாந்தன் 137

கிலடக்கும் கூைிக் காசில் தினந்பதாறும் இரண்டணா மூன்றணாொகச் பசர்த்தான். தன்

லகயிைிருந்தால் ஜசைொகி ெிடும் என்று பயந்து மூலைக்கலட சாயபுெிடம் ஜகாடுத்துச்
பசமித்தான். அதற்குள்தான் அந்த ரஞ்சிதத்துக்கு என்ன அெசரம்.முதைில் மருதமுத்து
கைியாணத்துக்கு ஒப்புக் ஜகாள்ளெில்லை. அது அெசியம் இல்லைஜயன்று கருதினான்.
அங்கு ொழ்ந்தெர்களின் ெளமுலற – பூர்ெகமாகபெ
ீ அல்ை – தற்காைிகமாக
சந்தர்ப்பெசமாக அப்படித்தான்!ஆனால் அதற்குப் பட்டிக்காட்டுப் ஜபண்ணான ரஞ்சிதம்
ஒப்பெில்லை. “பமளதாளம் இல்ைாட்டியும், கூலறயும் தாைியுமாெது கட்டிக்க பெணாமா?
சாமி முன்னாபை நின்று சத்தியம் ஜசஞ்சுக்குபொம், இதுகூட இல்ைாட்டி
கட்டிக்கறத்துக்கும், ‘பசத்து ஜெச்சிக்கிறதுக்கும்’ என்னா மச்சான் ெித்தியாசம்?” என்று
தர்க்கம் புரிய ஆரம்பித்தாள்.

மருதமுத்துவுக்கும் அெள் ஜசால்ெது சரிஜயன்று படபெ ஒப்புக் ஜகாண்டான்.

ரஞ்சிதத்துக்குத் தன் மச்சான் ஒப்புக் ஜகாண்டதில் பரம சந்பதாஷம். பாெம், அெளும்தான்
யாருமற்ற அனாலதயாக எத்தலன காைம் இருப்பது?அெள் பட்டணத்துக்கு
அனாலதயாகொ ெந்தாள்? அெள் அப்பன் பட்டணத்தில் லக ெண்டி இழுத்துப் பிலைத்துக்
ஜகாண்டிருந்தஜபாழுது அெள் திண்டிெனத்லத அடுத்த முண்டியம்பாக்கத்தில் தன்
தாயுடன் ‘பயிர் பெலை’ ஜசய்து ஜகாண்டிருந்தாள். அெள் தாய் இறந்த ஜசய்தி பகட்டுப்
பட்டணத்திைிருந்து ஒரு ொரத்துக்குப் பின் ெந்த அெள் தகப்பன் திரும்பிப் பபாகும்பபாது
ரஞ்சிதத்லதயும் தன்னுடன் அலைத்துச் ஜசன்றான். பட்டணத்தில் தகப்பனும் மகளும்
ொழ்க்லக நடத்த… இருக்கபெ இருந்தது பிளாட்பாரம்… கந்தல் பாய், மண் சட்டிகள்! லக
ெண்டி ஓட ஓட ொழ்க்லகயும் நகர்ந்தது… ஒருநாள் அெனால் நகர முடியெில்லை.அென்
நகராெிட்டால் நகரம் நகராமைா இருந்து ெிடும்?… அது நகர்ந்தது!பிளாட்பாரத்தில்
கிடக்கும் கூைிக்காரனின் செத்லதத் திரும்பிக் கூடப் பார்க்காமல் அது
நகர்ந்தது!…நாகரிகம் ஜநௌ¤ந்து நகர்ந்து ஜகாண்டிருந்த அந்த ெதியில்
ீ நாலு பபர் பதாள்
மீ து கலடசிப் பிரயாணத்லதத் ஜதாடங்கி ெிட்ட அப்பனின் பிரிலெச் சகிக்க முடியாத
அனாலத ரஞ்சிதம் புைம்பிப் புரண்டு கதறிக் ஜகாண்டிருந்தாள்!“நான் அனாலத
ஆயிட்படபன…” என்று கதறிக் ஜகாண்டிருந்த ரஞ்சிதத்தின் ஜசெிகளில் “அைாபத, நான்
இருக்கிபறன்” என்ற கனிவுமிக்க ஒரு குரல் ஒைித்தது. ரஞ்சிதம் திலகத்தாள்.

திரும்பிப் பார்த்தஜபாழுது தன் மச்சான் மருதமுத்து நிற்பலதக் கண்டவுடன் ‘பகா’ஜென்று

கதறினாள்; அென் அெலளத் பதற்றினான்.ெரெர அெள் தன் அப்பலன நிலனத்து
அழுெலதபய நிறுத்தி ெிட்டாள். அதற்குத்தான் அென் அெசியம் இல்ைாதபடி ஜசய்து
ெிட்டாபன. அப்படி என்ன ஜசய்தான்? ஒரு ொர்த்லததான் ஜசான்னான்.“நீ எதுக்கும்
கெலைப்படாபத. நான் உன்லனக் கண்ணாைம் கட்டிக்கிபறன். ெணா
ீ அைாபத!” என்று
அென் ஆறுதல் ஜசான்னதும் அழுது ஜகாண்டிருந்த அெள் அெலன ஏறிட்டு பநாக்கினாள்.
கைங்கிய ெிைிகள் பரெசத்தால் படபடத்தன. ” என் கண்ணான…. உன்லன நான்
கண்ணாைம் கட்டிக்குபென்” என்று கூறி அென் பைசாகச் சிரித்தான். அெள் உதடுகளில்
மகிழ்ச்சி துடிதுடிக்க நாணத்தால் தலை குனிந்தாள்.அதன் பிறகு தினந்பதாறும் அெள்தான்
அெனுக்குச் பசாறு ஜபாங்கிப் பரிமாறினாள். அெளும் அெனும் கண்ணாைம் கட்டிக்
 ஜெயகாந்தன் 138

ஜகாள்ளப் பபாகிறார்கள் என்று அடுத்த ‘அடுப்புக்காரி’கஜளல்ைாம் (அடுத்த ெட்டுக்காரர்கள்

ீ
என்று ஜசான்னால் சரி ெராது… பிளாட்பார ொசிகளின் குடும்பங்கலளப் பிரித்துக்
காட்டுெது அடுப்புகள்தான்!) பபசிக் ஜகாண்டார்கள்.

மருதமுத்து ஜகாத்தொல் சாெடியில் தலைச்சுலமக் கூைி! தினசரி கிலடக்கும் ஆறணா

எட்டணா ெருமானத்தில் இரண்டணா ஓரணா எப்படிபயா மீ தம் பிடித்துக் ஜகாண்டு
மிகுதிலய ரஞ்சிதத்திடம் ஜகாடுத்து ெிடுொன். பகஜைல்ைாம் கூைி பெலை… மாலை
பநரங்களில் அெளிடம் சிரித்துச் சிரித்துப் பபசுெதன் ெிலளொய் இரவு பநரங்களில்
அென் மனம் அெலள எண்ணித் தெியாய்த் தெிக்கும்; எதிர்காை இன்பத்திற்காக நிகழ்
காைத்திபைபய துடியாய்த் துடிக்கும். ஆனால் ரஞ்சிதம் அதற்ஜகல்ைாம் மசிபெள் அல்ை;
ஏஜனன்றால் அெள் பட்டணத்திற்கு ெந்து அதிக நாளாகிெிடெில்லை; இன்னும்
‘பட்டிக்காட்டுத்தனம்’ இருந்தது.“சாமி முன்னாடி நின்னு சத்தியம் பண்ணித் தாைி
கட்டினாத்தான்…” என்று கண்டிப்பாகச் ஜசால்ைி ெிட்டாள்.கலடசியில் எப்படிபயா காசு
பசர்ந்து ெிட்டது.பசாறு ெிற்கும் கிைெி ஒருத்தி மருதமுத்துலெயும் ரஞ்சிதத்லதயும்
பார்த்து “மெராசியா ொைணும்…” என்று ஆசிர்ெதித்தாள்.“என்ன மச்சான், கண்ணாைச்
சாப்பாடு எப்பபா?…” என்று பரிகாசம் பபசி மகிழ்ந்தான் அென் சகாக்களில்
ஒருென்.சிறுெர்கள் சிைர் அெனிடம் ‘ஜெகுமானம்’ பகட்டனர்.அெனும் சிரித்துக்
ஜகாண்பட இரண்டு மூன்று காைணாக்கலள ‘ஜெகுமானம்’ அளித்தான்.பைான்ஸ்குயர்
பார்க்கின் கம்பி பெைியின் ஓரமாக எழுந்தருளியிருக்கும் பிள்லளயாரின் புறாக் கூண்டு
பபான்ற மகா சன்னிதானத்தில் அென் ஏற்றி லெத்த தரும ெிளக்கு பொதியாய், சுடராய்,
ஒளியாய், மஹா பஹாமமாய் எரிந்து ஜகாண்டிருந்தது.

ஓரணா கடலை எண்ஜணய் அல்ைொ ஊற்றியிருக்கிறான்.பார்க்குக்கு எதிபர, மாதா

பகாயில் சுெர் ஓரமாகக் கட்லட ெண்டி, லக ெண்டி, குப்லபத் ஜதாட்டி முதைியெற்றின்
இலணபிரியா ஒட்டுறவுடன் நிலைத்து ெிட்ட அடுப்பில் மீ ன் குைம்பு ஜகாதித்துக்
ஜகாண்டிருந்தது. கஞ்சி ஜமாடஜமாடக்கும் புதுப்புடலெயின் ெிலறப்பபாடு கூடிய
ஜகாசுெத்லத மடக்கிக் கால்களுக்கிலடபய ஜசருகிக் ஜகாண்டு குனிந்து நின்று குைம்லபத்
துைாெிக் ஜகாண்டிருந்த ரஞ்சிதத்தின் லககளில் கைகைக்கும் கண்ணாடி
ெலளயல்களிலும், கழுத்தில் ஜதாங்கிய மஞ்சள் சரட்டிலும், மஞ்சள் பூசிய கன்னக்
கதுப்பிலும், ஜநற்றியில் ஜொைித்த குங்குமப் ஜபாட்டின் ெிகினாத் தூளிலும் அடுப்பில்
கனன்ற தீ ெீொலை – நாற்புறமும் சுைன்று ஜநௌ¤ந்து குைம்புச் சட்டியின் அடிப்பாகத்லத
நக்கி நிமிர்ந்த தீ நாக்குகளின் ஜசவ்ஜொளி – படர்ந்து பட்டுப் பிரகாசித்தது.அெள் அடுப்லப,
கனன்று எரியும் கங்குகலளப் பார்த்தெண்ணம் நின்றிருந்தாள். அெள் கண்களில்
கங்குகளின் பிம்பம் பிரதிபைித்தது. அெள் முகத்தில் புதிய, இதுெலர அென் காணாத,
அனுபெிக்காத ஒரு அைகு, ஒரு பதெஸ், ஒரு மயக்கம், ஒரு ைாகிரி… என்னபொ
பதான்றியது. அெள் முகத்லதபய பார்த்துக் ஜகாண்டு அெளருபக குத்துக் காைிட்டு
உட்கார்ந்திருந்தான் மருலத. அென் இதழ்க்கலடயில் சிரிப்பு சுைித்தது. கீ ழுதட்லட
அமுக்கிப் பற்களால் கடித்தொறு, புருெங்கலள உயர்த்தி, முகத்லதச் சாய்த்து ஒரு
பகாணல் பார்லெபயாடு ஜபருமூச்ஜசறிந்தான்.“ஏ குட்டி, ஜகாஞ்சம் ஜநருப்பு எடு.
 ஜெயகாந்தன் 139

” ஒரு பீலடலய எடுத்து ொயில் லெத்துக் ஜகாண்டு பகட்டான்.“ஐய… கூப்பிடறலதப்

பாரு… குட்டியாமில்பை, குட்டி” என்று முனகிக் ஜகாண்பட தீ பற்றிய சுள்ளி ஒன்லற
எடுத்து அெனிடம் நீட்டினாள். சுள்ளிலய ொங்கும்பபாது அெள் லகலயயும் பசர்த்துப்
பற்றிக் ஜகாண்ட மருதமுத்து, அெள் கரங்களில் அடுக்கியிருந்த கண்ணாடி
ெலளயல்கபளாடு ெிலளயாடிக் ஜகாண்பட ஜகாஞ்சுகின்ற குரைில்,“கண்ணாைம்
கண்ணாைமின்னு கண்ணாைம் கட்டியாச்சு, இப்ப என்ன ஜசால்லுெியாம்…” என்று குரலைத்
தாழ்த்தி அெள் காதருபக குனிந்து ரகசியமாக என்னபொ கூறினான். அலதத் ஜதாடர்ந்து
கண்ணாடி ெலளயல்கபளாடு அெள் சிரிப்பும் பசர்ந்து கைகைக்க, “லகலய வுடு மச்சான்…
அடுப்பிபை ஜகாைம்பு ஜகாதிக்குது” என்று சிணுங்கிக் ஜகாண்பட அென் பிடியிைிருந்து
லககலள ெிடுெித்துக் ஜகாண்பட ரஞ்சிதம் முன்றாலனயால் முகத்லத மூடி உள்ளூரச்
சிரித்துக் ஜகாண்டாள். அப்படி அென் என்னதான் பகட்டாபனா? அெலள ஜெட்கம்
பிடுங்கித் தின்றது.“ஊஹீம், ஜசான்னாத்தான்…”“இனிபம என்லன என்னா பகக்கறது?…”
என்று ஜசால்ைிெிட்டு மறுபுறம் திரும்பி அடுப்லபக் கெனிக்க முலனந்தாள் ரஞ்சிதம்.
அெள் முதுகில் என்னபமா நலமத்தது, உடல் முழுெதும் சிைிர்த்தது.பசாறு சலமத்துக்
குைம்பு காய்ச்சிப் புருஷனுக்கு ெிருந்து பலடத்துெிட்டுத் தானும் சாப்பிட உட்கார்ந்தாள் –
எல்ைாம் நடுத்ஜதருெில்தான்!“ரஞ்சி, நான் பார்க்கிபை அந்த மூலை ஜபஞ்சியிபை
படுத்திருக்பகன்” என்று மற்றெர்கள் காதில் ெிைாதபடி ஜசால்ைிெிட்டுச் ஜசன்றான்
மருதமுத்து.பசாறும் குைம்பும் நன்றாகத்தான் இருந்தது என்றாலும் ரஞ்சிதத்திற்கு பசாறு
ஜகாள்ளெில்லை.

மணி பத்துக்கு பமைாகிெிட்டது. பார்க்கிலுள்ள மூலை ஜபஞ்சில் மருதமுத்து புரண்டு

புரண்டு படுத்துக் ஜகாண்டிருந்தான். ஜபஞ்சுக்குக் கீ பை கிைிந்த பாயும் பலைய பபார்லெயும்
கிடந்தன. அென் ெிரல்களுக்கிலடபய பீடி ஜநருப்புக் கனிந்து ஜகாண்டிருந்தது. இன்னும்
ஜதருெில் சந்தடி அடங்கெில்லை.ரஞ்சிதம் தயங்கித் தயங்கி ஜமௌ¢ள ஜமௌ¢ள அலசந்து
பார்க்குக்குள் நுலைந்தாள். அெனருபக தலைமாட்டில் அெனுக்குத் ஜதரியாமல் ெந்து
நின்றாள். தன் பின்னால் அெள் ெந்து நிற்பலத அறிந்தும் அறியாதென் பபால் கண்கலள
மூடிக்ஜகாண்டு படுத்திருந்தான் மருதமுத்து. தான் தூங்கிெிட்டதாக அெள் எண்ணிக்
ஜகாள்ளட்டும் என்று பைசாகக் குறட்லட ெிட்டான். ஆனால் அென் லகயில் புலகந்து
ஜகாண்டிருந்த பீடித்துண்டு அெலன அெளுக்குக் காட்டிக் ஜகாடுத்து ெிட்டது. அெளுக்குச்
சிரிப்பு ெந்தது. சிரிப்லப அடக்கிக் ஜகாண்டு ஜமௌனமாய் நின்றிருந்தாள். அெளுக்குக்
கழுத்து நரம்புகளில் உள்ளூர என்னபொ உரசிக் கிளுகிளுத்து ஓடி உடல் முழுெதும்
பரவுெது பபால் இருந்தது. அெனுக்கும் அங்கு நிைெிய ஜமௌனம் சிரிப்லப மூட்டியது;
அென் அடக்கிப் பார்த்தான்; அென் முகத்தில் சிரிப்பின் பரலககள் ஓடிப் பாய்ந்து
களுக்ஜகன்று குரலும் ஜெடித்துெிட்டது. அெளும் சிரித்தாள். இருெரும் ஒருெலரப்
பார்த்து ஒருெர் காரணமின்றிபயா காரணத்பதாபடா ெிழுந்து ெிழுந்து சிரித்தனர்.

சிரித்து ஓய்ந்த பின் ரஞ்சிதம் ஜபஞ்சின் மறுபகாடியில் நாணிக்பகாணி உட்கார்ந்தாள்.

“ரஞ்சி, ஜெத்தலை பாக்கு ஜெச்சிருக்கியா? குடு!” அெள் ஜெற்றிலை மடித்துக் ஜகாடுத்தாள்.
மருதமுத்து ஜெற்றிலைலயச் சுொரஸ்யமாக ஜமன்று ஜகாண்பட அெளருகில்
 ஜெயகாந்தன் 140

உட்கார்ந்து ஜகாண்டான்…நல்ை நிைவு…நிைா ஜெளிச்சம் அந்தக் காதைர்களுக்கு

இன்பமளிக்க ெில்லை; இலடஞ்சைாய் இருந்தது…ஜபஞ்சின்மீ து அமர்ந்திருந்த ரஞ்சிதத்தின்
முகத்தில் ஓங்கி ெளர்ந்த அரசமரக் கிலளகளின் ஊபட பாய்ந்து ெந்த நிைெின் ஒளிக்
கதிர்கள் ெிழுந்து ஜகாண்டிருந்தன. அந்த ஒளியில் அெள் ெிைிகள் மின்னின.
ஜெற்றிலைக் காெி படிந்த உதடுகளில் ஊறிப் படர்ந்த ஜெற்றிலைச் சாற்றின்
மினுமினுப்பு மருதமுத்துெின் உதடுகலள என்னபொ ஜசய்தது. அென் உதட்லடக்
கடித்துக் ஜகாண்டு அெலளபய பார்த்தான். அெள் கழுத்திபை கிடந்த கருெ மணியும்
மஞ்சள் கயிறும் முறுக்கிக் ஜகாண்டு மார்பின் நடுபெ தடுமாறி ஜநகிழ்ந்து கிடந்தது.
நழுெிப் பபான பமைாக்கினூபட, ரெிக்லகயில்ைாத – கருங்காைிக் கலடசல் பபான்ற
பதகத்தின் ெனப்பு மலறந்தும் மலறயாமலும் மருதமுத்துலெ மயக்கிற்று.“ரஞ்சி!”அெள்
ஜபருமூச்சு ெிட்டாள்.ெிம்மி பமஜைழுந்து அெள் ஜநஞ்சம் புலடத்ததனால் நிலை
குலைந்த மருதமுத்து அெலள – அெளுலடய ஜெற்றுடலை மார்புறத் தழுெிக்
ஜகாண்டான்.“வுடு மச்சான்” என்று திமிறிக் ஜகாண்டு தன்லனச் சரி ஜசய்துஜகாண்டு
நகர்ந்து உட்கார்ந்தாள் ரஞ்சி.

எதிரிைிருக்கும் ‘முஸ்ைிம் ஜரஸ்டாரண்ட்’ இன்னும் மூடப்படாதலத அப்ஜபாழுதுதான்

கெனித்தான் மருதமுத்து.“சீச்சீ… இந்தப் பார்க் ஜராம்ப ‘நாஸ்டி’யாப் பபாச்சு” என்று ஒரு
ஜெள்லள பெஷ்டிக்காரன் இெர்கலளப் பார்த்தொபற தம்மருகில் ெந்தெரிடம் ஜசால்ைிக்
ஜகாண்பட நடந்தான். மருதமுத்துெின் உடல் நாணிக் கூசியது – ரஞ்சிதம் பரிதாபகரமாக
ெிைித்தாள்.“நம்ம ஊரிபைபய கண்ணாைம் கட்டிக்கிட்டிருந்தா?” என்று ஜசால்ை ெந்தலத
முடிக்க முடியாமல் ரஞ்சியின் குரல் அலடத்தது.அெனும் ஜபருமூச்சு
ெிட்டான்.“கஞ்சியில்ைாட்டியும் நமக்குன்னு ஒரு குடிலசயாச்சும் இருக்குமில்பை.
பட்டினிபயாட ஒருத்தருக்கும் ஜதரியாம கவுரெமா படுத்துக் ஜகடக்கைாமில்பை… சீச்சீ!
இது என்ன ஜபாலைப்பு? ஜதருெிபை கண்ணாைம் கட்டிக்கிணு, ஜதருெிபை புள்லள
ஜபத்துக்கினு, ஜதருெிபை ஜசத்தும் பபாறது” என்று சைிப்புடன், ஜெறுப்புடன், துயரத்துடன்,
ஏமாற்றத்துடன், ஏக்கத்துடன் முனகிக் ஜகாண்டாள் ரஞ்சி. அென் ஜமௌனமாய்
இருந்தான்.சற்று பநரம் கைித்து ஒரு ஜபருமூச்சுடன் ஜசான்னான்:“என்னா பண்றது ரஞ்சி?…
அவுங்க அவுங்க தலைஜயழுத்துப்படிதா நடக்கும். ஊர்பை ஒைகத்திபை எவ்ெளபொ பபரு
கண்ணாைம் கட்டிக்கிறாங்க. பங்களா என்னா! காரு என்னா! அதிைாட்டிப் பபானாலும்
ஒரு சின்ன ெடு,
ீ ஒரு பஞ்சு ஜமத்லத – அதாெது இருக்கும். எல்ைாத்துக்கும் குடுத்து
லெக்கணும். நம்ம ெிதி இப்படி” என்று ெருத்தத்பதாடு புைம்பினான். “என்னா மச்சான்,
இதுக்கா நீ கெலைப்படபற? நீ இருக்கிற ெலரக்கும் எனக்கு ஒரு குலறயும் இல்பை;
காரும் பங்களாவும் ஜெச்சிருக்கிறெங்க கலதஜயல்ைாம் ஜதரியாது பபாைிருக்கு.

ஆம்பலடயான் ஜபண்டாட்டி ெிசயம் கச்பசரி ெலரக்கும் சிரிக்குபத… நம்ம மாதிரி

அவுங்களுக்கு ஒருத்தர் பமபை ஒருத்தருக்கு ஆலசயிருக்குமா…?”‘இனிக்கும் இன்ப இரபெ
நீ ொ ொ…” என்று பஹாட்டல் பரடிபயா ெிரகத்தால் உருகிக் ஜகாண்டிருந்தது!ென சந்தடி
அடங்கிெிட்டது. பஹாட்டைில்கூட ஆள் நடமாட்டம் அதிகம் இல்லை.மணி பன்னிரண்டு
அடித்தது.பிளாட்பாரத்தில் ொழும் மனிதர்கஜளல்ைாம் உறங்கிக் ஜகாண்டிருந்தனர். பனி
 ஜெயகாந்தன் 141

மூட்டம் அெர்களின் மீ து கெிந்து ஜகாண்டிருந்தது. ெிலறக்கும் குளிரில் அழுக்குக்

கந்தல்களினுள் அந்த ெீென்கள் முடங்கிக் கிடந்தன. பச்லசக் குைந்லதகள் தாயின்
மார்பினுள்பள மண்டிக் காந்தும் ஜெப்ப சுகத்தில் பம்மிக் ஜகாண்டன. அெர்கள்
தலைமாட்டில் ஜசாறி நாய்களூம், கிைட்டு மாடுகளூம் அலரத் தூக்கத்துடன் காெல்
காத்தன.பார்க்கில் நிசப்தம் நிைெியது; மருதமுத்து ஜபஞ்சியிைிருந்து எழுந்து ஜசடி
மலறெில் ெிரித்திருந்த பைம்பாயில் படுத்துப் புரண்டு ஜகாண்டிருந்த ரஞ்சிதத்தின்
அருபக ஜசன்று அமர்ந்தான்.“ரஞ்சி… தூங்கிட்டியா?”“இல்பை…”“ஒனக்குக்
குளிருதா?”“உம்.”இருெரும் ஜமாடஜமாடக்கும் அெளுலடய புதிய சிெப்புப் புடலெயால்
பபார்த்திக் ஜகாண்டார்கள்.பபார்த்தியிருந்த புடலெ ஜமௌ¢ள ஜமௌ¢ள அலசந்தது.“மச்…
சான்…” அழுெதுபபால் திணறியொபற முனகினாள் ரஞ்சிதம்.திடீஜரன அந்தத்
ஜதருெிைிருந்து ஒபர ஜெளிச்சம் அெர்கள்மீ து பாய்ந்தது!“ஐபயா!…” என்று பதறினாள்
ரஞ்சி.“காருதான்… பபாயிடும்…”அென் பதாளில் தன் முகத்லதப் புலதத்துக் ஜகாண்டாள்
ரஞ்சிதம்.கார் ஜசன்ற பிறகு, உைகத்லதபய, தங்கலளபய, மறந்திருந்த அெர்களின் அருபக
காைடி ஓலசகளூம் பபச்சுக் குரலும், சிரிப்ஜபாைியும் பகட்டன.மினர்ொ திபயட்டரில்
இரண்டாெது காட்சி முடிெலடந்து கும்பல் ெதியில்
ீ ஜபருகி ெந்து
ஜகாண்டிருந்தது.மருதமுத்து எழுந்து ஜசன்று ஜபஞ்சின் பமல் படுத்துக் ஜகாண்டான்.

ரஞ்சிதத்திற்கு அழுலகபய ெந்துெிட்டது!மருதமுத்துவுக்கு ஆத்திரம் ஆத்திரமாக ெந்தது.

யார் மீ து ஆத்திரப்படுெது?…கும்பைில் ஒரு பகுதி முஸ்ைிம் ஜரஸ்டாரண்டிற்குள்
பலடஜயடுத்தது. ஜெகுபநரம் ெலர சந்தடி அடங்கெில்லை.***** *****
*****மணி ஒன்று அடித்தது.முஸ்ைிம் ஜரஸ்டாஜரண்டில் ஆளரெபம இல்லை. பார்க்
அருபக ஒரு ரிக்ஷாக்காரன் நின்றிருந்தான். அெனருபக ஒருமஸ்ைின் ெிப்பாக்காரன்…
“அப்புறம் என்ன ஜசால்பற?”“ொ சாமி… நல்ை ஸ்டூடன்ஸீங்கதான்; பிராமின்ஸ் சார்…
ெண்டியிபை ஏறு சார்… பபாவும்பபாது பபசிக்குபொம்.”மஸ்ைின் ெிப்பாக்காரலன ஏற்றிக்
ஜகாண்டு நகர்ந்து, பிராட்பெயிைிருந்து பிரியும் ஒரு சிறிய சந்தில் நுலைந்து ெிலரந்து
மலறந்தது ரிக்ஷா.“தூ… இதுவும் ஒரு பிலைப்பா? கஸ்டப்பட்டு ெண்டி ெைிக்கிற அந்தக்
‘கயிலத’க்கு ஏன் இந்தப் பபமானிப் புத்தி?” என்று காறி உமிழ்ந்தான் மருதமுத்து.“என்ன
மச்சான் திட்டபற?”“ஊரும் ஒைகமும் இருக்கறலதப் பார்த்தா திட்டாஜம எப்படி
இருக்கிறது? இன்னம் ஒனக்குத் தூக்கம் ெரல்ைியா…உம்… எப்படி ெரும்” என்று தனக்குத்
தாபன பபசிக் ஜகாண்டான் மருதமுத்து.நிைவு பமகத்தில் மலறந்தது.ஒளி மிக்க அந்த
பூர்ணிலம இரவும் இருண்டது. முஸ்ைிம் ஜரஸ்டாஜரண்டும் மூடப்பட்டது. மனித
சந்தடிபய அற்றுப் பபாயிற்று.ஒபர அலமதி!பார்க்கினுள் ஜநடிது ெளர்ந்திருந்த அரசமரக்
கிலளகளில் காகங்கள் சைசைத்தன; ெிடிந்து ெிட்டது பபான்ற பிரலம பபாலும்… சிை
காகங்கள் கலரந்தன. ஜெளிறிய இருளின் பிடிப்பில் ஊலமத்தனம் பபால் நட்சத்திர ஒளி
ொலட காட்டிற்று. நாய் ஒன்று எழுந்து நின்று உடலை ெலளத்து முறித்துச் சடசடத்து
உதறிக் ஜகாண்டு அலுப்புத் தீர்ந்ததுபபால் எங்பகா பநாக்கி பெகமாக ஓடியது. மணி
இரண்டு அடித்தது.
 ஜெயகாந்தன் 142

“ரஞ்சி…”“…”“ரஞ்சி…”“உம்…”ஜபஞ்சு காைியாயிருந்தது.ஜசடி மலறெில் இலைபயா இருபளா

அலசந்தது.“டக்… டக… டக்.”முதைில் அந்த ஓலசலய அெர்கள் ஜபாருட்படுத்தெில்லை.“டக்
டக்… டக் டக்…” ஓலச அெர்கலளச் சமீ பிக்கபெ அெர்கள் சைனமின்றி ஒன்றிக்
கிடந்தனர்.“ஏய், யாரது? எழுந்து ொம்பம” என்ற பபாைீ ஸ்காரனின் முரட்டுக் குரல்,
ெலுக்கட்டாயமாக – மிருகத்தனமான – மனித உணர்ச்சிகளிைிருந்து, மனித நாகரிகத்தின்
புலத குைிக்கு – அெளிடமிருந்து அெலனப் பிய்த்ஜதறிந்தது. அென் உடல் பலத பலதக்க
உதடுகள் துடிதுடிக்க எழுந்து ெந்தான். அெள் ஜசடி மலறெில் நின்று தனது புடலெலயச்
சுற்றிக் ஜகாண்டாள்.“ஜெளிபய ொம்பம” என்று பபாைீ ஸ்காரன் அசூலயயுடன்
உறுமினான்.“பயம்மா இருக்பக மச்சான்…” என்று அந்தப் பட்டிக்காட்டு யுெதி
பரிதாபகரமாகத் தன் லக பிடித்த கணெனிடம் குைறினாள். அெள் கண்களில் கண்ண ீர்
துளிர்த்தது.“பயப்படாபத ொ, ரஞ்சி” என்று அெள் லகலயப் பிடித்து இழுத்துக்ஜகாண்டு,
பார்க்கின் இரும்புக் கிராதிலயத் தாண்டிக் குதித்து ஜெளிபய ெந்தான் மருதமுத்து.
ெிளக்குக் கம்பத்தடியில் பபாைீ ஸ்காரன் நின்றிருந்தான்.“யார்ரா நீ?” என்று சிகஜரட்
புலகலய அென் முகத்தில் ஊதிெிட்டான் பபாைீ ஸ்காரன்.“ெந்து ெந்து கூலடக்காரன்,
சாமி…”“ஏய், இப்படி ஜெளிச்சத்துக்கு ொம்பம” என்று அெலளக் கூப்பிட்டான்
பபாைீ ஸ்காரன். அெள் பயந்து நடுங்கிய ெண்ணம் ெிளக்கு ஜெளிச்சத்தில் ெந்து
நின்றாள். ஜநற்றித் திைகம் கலைந்து, கூந்தல் அெிழ்ந்து, சிலகயில் சூடிய கதம்பம்
சிலதந்து சிதறிக் கிடந்தது.“ஏம்பம, இங்கதான் இடமா? ஒம் பபரு என்னாம்பம?” என்று
பாக்ஜகட்டிைிருந்த சிறு பநாட்டுப் புத்தகத்லதயும், ஜபன்சிலையும் லகயிஜைடுத்தான்
பபாைீ ஸ்காரன். அெள் ஒன்றும் புரியாமல் குைப்பத்துடன்,“ரஞ்சிதம், சாமி” என்றாள்.

“சார்… சார்…” என்று ஏபதா ஜசால்ை ொஜயடுத்தான் மருதமுத்து.“நீ ஒண்ணும் பயப்படாபத!

‘இெதான் என்லனக் கூப்பிட்டா’ன்னு ஸ்படஷனுக்கு ெந்து ரிப்பபார்ட்டு குடுத்துடு.
ஒன்பன ெிட்டுடுபொம்” என்றான் பபாைீ ஸ்காரன்.ரஞ்சிதத்திற்கு ெிஷயம் ெிளங்கி
ெிட்டது.“நாங்க புருஷன், ஜபஞ்சாதி சாமி…” என்று பதறினாள் ரஞ்சிதம். பபாைீ ஸ்காரன்
சிரித்தான். அெள் ஜசான்னலத அென் நம்பெில்லை.“சத்தியமாத்தான் சாமி… இந்தப்
புள்லளயார் சாட்சியா நாங்க புருஷன் ஜபஞ்சாதிங்க சாமி. இபதா பாருங்க” என்று அெள்
கழுத்தில் கிடந்த கயிற்லற ஜெளிபய இழுத்துக் காண்பித்தான் மருலத.சட்டத்தின்
பெைிக்குள் நிற்கும் அந்தப் பபாைீ ஸ்காரனால் தலைலய நிமிர்த்தி அந்த மஞ்சள்
கயிற்லறக் காண முடியெில்லை.அென் சட்டம் ‘இருட்லடத் துருெி திருட்லடக்
கண்டுபிடி’ என்றுதான் கற்றுக் ஜகாடுத்திருக்கிறது. மனலசத் துருெி உணர்ச்சிலயப் பார்
என்று ஜசால்ைிக் ஜகாடுக்கெில்லை.அென் கண்டுபிடித்தது குற்றம். குற்றொளிலயக்
லகது ஜசய்ய பெண்டியது சட்டம். சட்டத்தின் ொரிசு பபாைீ ஸ்காரன்! அென்
ஒழுக்கத்தின் பிரதிநிதிபயா உண்லமயின் தூதுெபனா அல்ை.

“உம், நட நட… அஜதல்ைாம் ஸ்படஷனிபை பபசிக்கைாம்” என்று அெலளத்

தள்ளினான்.“ஐயா… ஐயா…” என்ற அந்தக் காதல் ‘குற்றொளி’ – ரஞ்சிதம் ஜகஞ்சினாள். தன்
கணெனின் முகத்லத ஏக்கத்பதாடு பார்த்தாள். அென் தலைலயக் குனிந்த ெண்ணம்
பபாைீ ஸ்காரனுடன் நடந்து ஜகாண்டிருந்தான். அெளும் அெர்கலளத் ஜதாடர்ந்தாள்.ஊபர
 ஜெயகாந்தன் 143

அடங்கிய அந்த அலமதியான இரெில் அந்த நகரத்தின் ஜபரிய ெதியில்

ீ சட்டத்தின்
ஹிருதயத் துடிப்பு பபால் ெீெனுடன் கம்பீரமாக பபாைீ ஸ்காரனின் பூட்ஸ்களின் சப்தம்
டக் டக் என்று ஒைித்தது. ரஞ்சிதத்திற்குத் தன் ஹிருதயத்தில் யாபரா மிதிப்பதுபபால் ‘பக்
பக்’ என்று ஜநஞ்சு துடித்தது.எதன் மீ பதா மிதித்து நசுக்கி நடந்து ஜசல்லும் சட்டத்தின்
காைடிபயாலச…அபதா, ‘டக்… டாக்… டாக்… டக்…”

ஒரு பகல் பநரப் பாசஞ்சர் ெண்டியில்

அது இரண்டாம் உைக மகா யுத்த காைம்! அப்பபாது யுத்தம் நடந்து ஜகாண்டிருந்தது;
முடியெில்லை. ஆனால் பட்டாளத்துக்குப் பபாயிருந்த அம்மாசி ஊர் திரும்பி ெிட்டான்.
அென் ெிருப்பத்துக்குப் புறம்பாக அென் ெட்டுக்கு
ீ அனுப்பப்பட்டான். அென்
ராணுெத்துக்கு இனிபமல் உபபயாகப்பபட மாட்டானாம்.அென் இப்பபாது – ராணுெ
ொழ்க்லக ஜமன்று எறிந்த சக்லக.அெனது ெருலகலய எதிர்பார்த்து ெரபெற்கபொ,
ஜகாண்டாடபொ அெனுக்கு யாருமில்லை. அது அெனுக்குத் ஜதரியும். எனினும் பெறு
ெைியின்றி, தான் ஜெறுத்து உதறிெிட்டுப் பபான அந்த தாழ்ந்த பசரிக்பக அென் திரும்ப
பெண்டி பநர்ந்தது.அம்மாசி பபாலரக் லகப்பிடித்து, ராணுெத்லதப் புக்ககமாய்க்
ஜகாண்டிருந்தான்…பெற்று நாடுகளில் ெிபதசி மனிதரிலடபய திரிகின்ற அனுபெத்லத,
அெலன ொதியறிந்து ‘தள்ளி நில்’ என்று ெிைக்கி லெக்காத ெிரிந்த உைகத்பதாடு
உறொடும் ராணுெ ொழ்க்லகலய அென் பநசித்ததில் ஆச்சரியமில்லை.

தாழ்ந்து கிடந்த இந்திய சமுதாயத்தால் தாழ்த்தி லெக்கப்பட்ட தனது சமூக

ொழ்க்லகயின் சிறுலமலய ஜெறுத்பத முதல் மகா யுத்த காைத்தில் பட்டாளத்தில்
பசர்ந்து பதிஜனட்டு ெயதிபைபய கடல் கடந்து ஜசல்லும் பபற்றிலன அலடந்தென்
அம்மாசி.ஆயினும் அப்ஜபாழுது ஒரு முலற சிை காைம் கைித்து யுத்தம் நின்றபின் அபத
ொழ்க்லகக்கு அென் திருப்பி அனுப்பப்பட்டான். உைலகபய ெைம் ெந்து அென்
பசகரித்துக் ஜகாணர்ந்த அறிவும் அனுபெமும் அந்தச் சமூகத்தினரால் ‘ஆ’ ஜென்று ொய்
பிளந்து பகட்டுத் திலகக்கும் மர்மக் கலதகளாகவும், ‘ஜபாய்’ஜயன்று அென் முதுகுக்குப்
பின்னால் உதட்லடப் பிதுக்கிக் பகைி ஜசய்யும் மாய்மாைப் பபச்சுக்களாகவுபம அன்று
ஜகாள்ளப்பட்டன.அவ்ொறு அெர்கபளாடு ஒட்டியும் ஒட்டாமல், பட்டும் படாமல் ொழ்ந்து
ஜகாண்டிருந்த அம்மாசிலய மீண்டுஜமாரு ஜபான்னான சந்தர்ப்பமாய் ெந்து ெைிய
அலைத்தது இரண்டாெது உைக மகா யுத்தம். நாற்பது ெயதுக்கு பமல் மீ ண்டும்
அெனுக்கு ராணுெ ொழ்க்லக கிட்டிய மகிழ்ச்சியில், தனது பசரிக்கு ஒரு சைாமடித்து
ெிட்டு ராணுெ ெிலறப்பபாடு கம்பீரமாகப் புறப்பட்டு ெிட்டான் அம்மாசி.

யுத்த களத்தில் மார்பபாடு இறுக்கிப் பிடித்த யந்திரத் துப்பாக்கிலயத் தாங்கி எதிரிகபளாடு

பபாராடிக் ஜகாண்டிருக்லகயில் எதிரிகளின் குண்டு ெச்சுக்கு
ீ அென் இைக்கானான். சிை
மாதங்கள் ராணுெ ஆஸ்பத்திரியில் கிடந்தான். அதன் பிறகு அென் ராணுெத்துக்கு
உபபயாகமற்றெனாகி ெிட்டதாக டாக்டர்கள் கூறினர்.அெனால் இப்பபாது
‘அட்ஜடன்ஷ’னில் கூட நிற்க முடியாது. யந்திரத் துப்பாக்கிலய இரு கரங்களிலும் தாங்கி
அலணத்துப் பிடித்துச் சுடும்பபாது, எப்படி உடலும் கரமும் அதிர்ந்து நடுங்குபமா அது
 ஜெயகாந்தன் 144

பபால், எழுந்து நின்ற ஜெற்றுடம்பப நடுங்கிக் ஜகாண்டிருக்கிறது அெனுக்கு.ராணுெ

ெிலறப்பபாடு கம்பீரமாக ஊலர ெிட்டுப்பபான அம்மாசிக்கு – தலையாட்டம் கண்டு உடல்
நடுக்கம் ஜகாண்டு கூனிக் குறுகித் திரும்பி ெருகின்ற தன்லன, சைாமடித்து ெரபெற்க
யாரும் ெரமாட்டார்கள் என்று ஜதரியும். இருப்பினும் அென் ெந்தான்.அந்தக்
குக்கிராமத்தின் ரயில்பெ ஸ்படஷனில் பாசஞ்சர் ெண்டிகள்தான் நிற்கும். அதுவும் பகல்
பநரப் பாசஞ்சர் ெண்டிகள் மட்டுபம நிற்கும். ஆனால், சிை சமயங்களில் பை
காரணங்களின் நிமித்தம் அந்தப் பகல் பநரப் பாசஞ்சலர முந்திக்ஜகாண்டு இரவு ெந்து
ெிடும். அப்படிப்பட்ட ெிதிெிைக்கான சமயங்களில் இரெிலும் அங்பக ரயில்கள்
நிற்பதுண்டு.அப்படி ஒரு ெிதிெிைக்கான சமயத்தில் – பநற்று இரவு – ெடக்பக இருந்து
ெந்த அந்தப் பகல் பநரப் பாசஞ்சர் ெண்டி இந்த ஒற்லறப் பிரயாணியான அம்மாசிலய
மட்டும் இறக்கிெிட்டபின் அந்த ரயில்பெ ஸ்படஷனில் ஜகாஞ்ச நஞ்சமிருந்த
ஜெளிச்சத்லதயும் ொரிச் சுருட்டிக் ஜகாண்டு பபாய் ெிட்டது.

உைகத்திைிருந்பத தனிலமப் பட்டு ெிட்ட ஒற்லற மனிதனாய் அென் நான்கு புறமும்

இருளில் சுற்றிப் பார்த்தொறு நின்றிருந்தான்.பிறகு தனக்கு முன்பின் அறிமுகமில்ைாத
ஊரில் திரிெது பபால் பதாள்மீ து தன் கான்ொஸ் லபச்சுலமயுடன், தான் பிறந்த
ஊருக்குள்பள பபாய் நான்லகந்து ஜதருக்கலள அர்த்தமற்றுச் சுற்றிப் பார்த்தான். அப்புறம்
ஊருக்கு ஜெளிபய ெந்து பல்ைாண்டுகளாய் ஒதுக்கி லெத்திருக்கும் தனது பசரிலய
தூரத்திைிருந்பத பார்த்தான். மனமில்ைாமல் தாபன பசரிலய பநாக்கி நடந்து
ஜகாண்டிருப்பலதத் திடீஜரஜன உணர்ந்து ஒரு நிமிஷம் நின்றான். ொய்க்கால் மதகு என்ற
பசரியின் எல்லைக்கு ெந்து ெிட்படாம் என்று ஜதரிந்தபபாது – பமபை நடந்து ஜசன்று
பசரிக்குள் பபாய் யாலரப் பார்த்து, யாபராடு உறொடுெது? என்ஜறல்ைாம் பயாசிப்பதற்காக
மதகுக் கட்லடயின் மீ து சுலமலய இறக்கி லெத்து ெிட்டுச் சற்று உட்கார்ந்தான்.அென்
காைடியில் ொய்க்கால் நீர் சைசைத்து ஓடிக்ஜகாண்டிருந்தது. அென் தலைக்கு பமல் சிள்
ெண்டுகளின் நச்சரிப்பு ரீங்கரித்துக் ஜகாண்டிருந்தது.

சாலையின் இரு மருங்கிலும் இருளில் நின்றிருந்த கரிய மரங்களின் நிைல்

உருெங்களின் பமஜைல்ைாம் ‘மினுக்கட்டாம் பூச்சிகள்’ ஜமாய்த்துக் ஜகாண்டிருந்தன.
தூரத்தில் ஜதரியும் பசரியும் சிறு ஜெளிச்சமும், குடிலச ெடுகளின்
ீ மீ து புலகயும்
ஜதரிந்தன. குைந்லதகளின் அழுகுரலும் ஒரு கிைெியின் ஒப்பாரிச் சத்தமும் பைசாகக்
பகட்டது.அம்மாசிக்குத் திடீஜரனத் தன் தாயின் நிலனவு ெந்தது.இபத மதகுக் கட்லடயின்
மீ து எத்தலன முலற அென் உட்கார்ந்திருக்கிறான்! சைசைத்பதாடும் இந்த ொய்க்கால்
தண்ண ீரில் அென் தாய் புல்லுக்கட்லடப் பபாட்டு அைசிக் ஜகாண்டிருந்த பபாஜதல்ைாம்
ஜெறும் பகாெணத்துடன் சின்னஞ்சிறு லபயனாய்க் லகயிஜைாரு கரும்புத் துண்டுடன்
நின்று ஜகாண்டிருந்த நாஜளல்ைாம் அெனுக்கு இப்பபாது நிலனவு ெந்தது. அென்
தாய்க்கு அன்றிருந்த ஆலசஜயல்ைாம் தன் மகன் ெளர்ந்து ஒரு கண்ணாைம்
கட்டிக்ஜகாண்டு நாலு பபலரப் பபாைப் பயிர்த்ஜதாைில் ஜசய்பதா, மாடு பமய்த்பதா ொை
பெண்டுஜமன்பதுதான். அந்த ஆலசகலளஜயல்ைாம் பகைி ஜசய்து பைித்து ெிட்டுத்தான்
அென் முதல் மகா யுத்த காைத்தில் பட்டாளத்துக்குப் பபானான். அென் ராணுெத்தில்
 ஜெயகாந்தன் 145

இருந்த காைத்தில் அெள் ஜசத்துபபான சங்கதிலயத் திரும்பி ெந்தபபாது தான் அென்

அறிந்தான். அெளுக்காக அென் அைக் கூட இல்லை…அம்மாசிக்கு மரணம் என்பது ஜராம்ப
அற்பமான ெிஷயம். அென் சாவுகளின் பகாரங்கபளாடு ஜநருங்கி உறொடியென்.
இப்பபாது அெனுக்கு தாங்ஜகாணாக் ஜகாடுலமயாக இருந்தது, உயிர் ொழ்பென்
உபபயாகமற்று ஜெறும் ‘உயிர் சுமக்கும்’ காரியந்தான்.

‘சண்லடயில், தான் ஜசத்துப் பபாயிருந்தால் எவ்ெளவு ஜசௌகரியமாய் இருந்திருக்கும்!’

என்று இப்பபாது கற்பலன ஜசய்து பார்த்தான் அென். அெனுக்கு இப்பபாது யார்
இருக்கிறார்கள்? அென் யாருக்காக ொழ்ெது? அென் மடியில் இப்பபாது சிை நூறு
ரூபாய்கள் இருக்கின்றன. அலத லெத்துக்ஜகாண்டு என்னதான் ஜசய்ெது…?ஐம்பது
ெயதுக்குள்ளாக அலடந்துெிட்ட முதுலமலயயும் இந்த நிராதரொன திக்கற்ற
ஜெறுலமலயயும் அனுபெிப்பலதெிட, மரணம் சுகமான கற்பலனயாய் இருந்தது
அெனுக்கு.அப்பபாது ‘கிரீச் கிரீச்’ என்று சக்கரத்தில் அச்சாணி உரசிக் ஜகாள்ளும்
சங்கீ தமும் ‘கடக் கடக்’ என்று பமடு பள்ளங்களில் இறங்கி ஏறும் தாளகதியும் ஒைிக்க,
தூரத்தில் ஒரு கட்லட ெண்டி பசரிலய பநாக்கி ெந்து ஜகாண்டிருந்தது.ெண்டி ஜநருங்கி
ெரும்பபாது அதிைிருந்து ஒரு ஜபண்ணின் குரல் “பத! சும்மா ஜகட… அபதா ஆளு யாபரா
குந்திக்கினு கிறாங்க” என்று தன்லனக் குறித்து எச்சரித்த ரகசியக் குரைிைிருந்து ஏபதா
ொைிப பசஷ்லட என்று யூகித்துக் ஜகாண்ட அம்மாசி தனது பிரசன்னத்லத ஒரு
ஜசருமைின் மூைம் உணர்த்தினான்.“யாருய்யா அது மதகு பமபை?” என்று ெண்டிக்காரன்
குரல் ஜகாடுத்தான்.“அசலூரு… மடுெங்கலரக்குப் பபாபறன்” என்று பதில் குரல் காட்டினான்
அம்மாசி.

ெண்டி அெலனக் கடந்து சற்று தூரம் ஜசன்றதும் ெண்டி சப்தத்லதயும் மீ றி அந்தப்

ஜபண் பிள்லளயின் கைகைத்த சிரிப்ஜபாைி அம்மாசியின் காதில் ெந்து ஒைித்தது….
அெர்கள் பபசிய பதாரலணயிைிருந்து இருெருபம ஜகாஞ்சம் காதல் பபாலதயில்
மட்டுமல்ைாமல் சிறிபத கள்ளின் பபாலதயிலும் இருக்கிறார்கள் என்று அறிந்த அம்மாசி,
“ம்… ெயசு!” என்று முனகிக் ஜகாண்டான்.‘நான் ெணாக
ீ எலதஜயலதபயா நாடி, இந்த
ொழ்க்லகலயயும் ஜெறுத்து ஓடி என்ன பயன் கண்டு ெிட்படன்?’ என்று அென் மனத்தில்
ஓர் இலை ஓடிற்று இப்பபாது.சற்று முன் ெண்டியில் அெலனக் கடந்து பபான
இளலமயின் கைகைப்பு, கடந்துபபான தனது இறந்த காைபம தன்லனப் பார்த்துச் சிரிப்பது
பபால் இருந்தது அெனுக்கு.“ஆ!… ெயசு, அஜதல்ைாந்தான் பூடிச்பச!… எனக்குந் தான்
இருந்திருக்கு… பதிஜனட்டு ெயசும், இருபது ெயசும், முப்பதும் நாப்பதும்… ம், அப்பபா அலத
ஜகவுனிக்காம நானு… ஓடிபனன்… அத்பதாட ஜபருலம அப்பபா ஜதரியல்பை… ஓடிபனன்…
மனுசங்க என்னாதான் சாதின்னும் மதமின்னும் ஒதுக்கி ஜெச்சாலும் கடவுள்
கருலணபயாட எல்ைாருக்கும் சமமா குடுத்திருக்கிற ெயலசயும் ொைிபத்லதயிம் எட்டி
உலதச்சுட்டு என்னா பெகமா ஓடிபனன்டா நானு! ஓடிக்கினு இருக்கும் பபாபத அது என்
கிட்பட இருந்து ஓடிக்கினு இருந்திச்சுன்னு அப்ப ஜதரிஞ்சுதா? நானு ஓடறதுக்பக அந்த
ெயது திமிருதாபன காரணமா இருந்திச்சு! ஓடிஓடி ஓய்ந்தப்புறம் இப்ப ஜதரியுது… ஆ!
 ஜெயகாந்தன் 146

பூட்டுபதன்னு… என்னா ைாபம்” என்று தன்னுள் அெைமாய் அழுது முனகிக் ஜகாண்டான்

அம்மாசி.

ஆம்; இைந்த ஒன்று – ‘இருக்கிறது’ என்ற நிலனப்பிபைபய இைக்கும்பபாது, ‘இைந்து

ஜகாண்டிருக்கிபறாம்’ என்று ஜதரியாத அளவுக்கு இைப்லபத் தாங்கிக்ஜகாள்ளும்
சக்தியாகவும் இருந்து, முற்றாக இைந்துெிட்ட பின் ‘இைந்து ெிட்படாபம’ என்ற
நிலனப்பிபைபய அந்த இைந்த ஒன்று – அது எதுொக இருந்தாலும் எத்தலன
மகத்தானதாக மாறிெிடுகிறது! ஒன்று மகத்தானது என்பதற்கான இைக்கணபம
அதுதான்…அம்மாசி இரவு ஜெகு பநரம்ெலர பசரியில் நுலைய மனமில்ைாமல் மதகுக்
கட்லடயின் மீ பத உட்கார்ந்திருந்தான். இன்னும் பசரியிைிருந்து மனிதக் குரல்களும்,
நாய்களின் ஓைமும் ஜதாடர்ந்து ஒைித்துக் ஜகாண்டிருந்தன.பசரிலயச் பசர்ந்த முண்டாசு
கட்டிய ஒருென் ொயில் சுருட்டின் ஜநருப்புக் கனிய, காற்லறபய நாற்றப்படுத்தும்
புலகயுடன் இருண்ட ெைியில் பயத்லத ெிரட்ட உரத்த குரைில் பாடிக்ஜகாண்பட ெந்தான்.
மதகின் மீ துள்ள உருெத்லதக் கண்டதும் “யாரு அது?” என்று திகிைடித்த குரைில்
பகட்டொறு, பாட்டு நின்றது பபாைபெ, தானும் திடீஜரன நின்றான்.“ஆளுதான்,
பயப்படாபத!” என்று எழுந்து நின்று பூமியில் தன் பூட்ஸ் காலைத் பதய்த்து ஓலச
காட்டினான் அம்மாசி.முண்டாசு கட்டிய ஆள் அம்மாசிலய அலடயாளம் கண்டு
ஜகாள்ெதற்கு ஜநருங்கி ெந்து, “யாரது?” என்று ெினெியொபற பார்த்தான். அந்த நிமிஷம்
திடீஜரன அம்மாசிக்குத் தன் ஒன்று ெிட்ட தங்கச்சி காசாம்பூெின் நிலனவு ெந்தது.
உடபன அெள் கணென் சலடயாண்டியின் பபலரச் ஜசால்ைி அெர்கலளத் பதடி
ஜெளியூரிைிருந்து ெந்திருப்பதாக அறிெித்துக் ஜகாண்டான்.

“சலடயாண்டிக்கி… ரயில்பெ பபாட்டர் பெலை ஜகலடச்சது; அென் பட்டணத்துக்குப்

பூட்டாபன… ஜபாஞ்சாதிலயயும் கூட்டிக்கினு…. ஜதரியாதா உனக்கு?” என்று
முண்டாசுக்காரன் கூறியதும், அம்மாசிக்குப் ஜபருத்த ஏமாற்றமாய் இருந்தது. அென்
காசாம்பூலெபயா அெள் கணெலனபயா எதிர்பார்த்து ெரெில்லை. இருப்பினும்
பசரிக்குள் புகாமல் திரும்புெதற்கு அதுபெ பபாதுமான காரணமாயிருந்தது அெனுக்கு.
“பட்டணத்தில் எங்பக இருக்காங்கன்னு ஜதரியுமா?” என்று ெிசாரித்தான்.“எய்ம்பூர்
படசன்பைதான் பபாட்டர் பெலை ஜசய்யறானாம் சலடயாண்டி; பபானா பாக்கைாம்” என்று
கூறிெிட்டு முண்டாசுக்காரன் பசரிலய பநாக்கி நடந்தான்.அம்மாசி அென் முதுகுக்குப்
பின்னால் நின்று அந்தச் பசரிலய ஜெகு பநரம் ஜெறித்துப் பார்த்துெிட்டுத் தனது
கான்ொஸ் லபலயத் தூக்கித் பதாள்மீ து லெத்துக் ஜகாண்டு ரயில்பெ ஸ்படஷலன
பநாக்கித் திரும்பி நடந்தான்.அன்பு காட்டவும் அரெலணத்துக் ஜகாள்ளவும் யாருமில்ைாத
தனியனான தனக்கு உள்ள ஒபர பிடிப்பு அந்த ஒன்று ெிட்ட தங்லகயும், அெள்
புருஷனும், அெள் குைந்லதகளும்தான் என்ற தீர்மானம் அென் மனத்தில் உருொன அந்த
நிமிஷபம அென் நலடயில் ஒரு ஜதம்பு பிறந்தது.மறுநாள் காலை, ஜபாழுது ெிடிந்து
ஜெகு பநரம் கைித்துச் சிை மணி பநரங்கள் தாமதமாக – பகல் பநரத்திபைபய ெந்து
பசர்ந்தது அந்தப் பாசஞ்சர் ெண்டி.
 ஜெயகாந்தன் 147

ெண்டியில் ஏறி நின்ற அம்மாசி தனது கிராமத்லத, தூரத்தில் ஜதரியும் பசரிலய,

ொய்க்கால் மதலகக் கண்கள் பளபளக்க ஜெறித்துப் பார்த்தான்.அெனது பசரிலயச் பசர்ந்த
பகாெணாண்டிச் சிறுெர்களும், பமல் சட்லடயில்ைாமல் இலடயில் அழுக்குப் பாொலட
தரித்த கறுப்புச் சிறுமிகளும் அந்தக் கிராமத்தின் ெிலளஜபாருள்களான நுங்கு, ஜெற்றிலை,
ஜெள்ளரிப்பிஞ்சு முதைியெற்லற ெிலை கூறி ெிற்றொறு ரயிைின் அருபக ஓடித்
திரிெலத ஒரு புன்னலகயுடன் பார்த்தொறிருந்த அம்மாசி, எலதயாெது
அெர்களிடமிருந்து ொங்க பெண்டும் என்று சற்று பநரம் கைித்பத ஆலச
ஜகாண்டான்.ஜெள்ளரிப் பிஞ்சு ெிற்ற ஒரு சிறுமிலய, சட்லடப்லபக்குள் லகலய ெிட்டுச்
சில்ைலறலய எடுத்தொபற அென் கூெி அலைத்த பநரத்தில் ரயிலும் கூெி நகர
ஆரம்பித்தது. உடபன அென் அந்தச் சிறுெர் சிறுமியலர பநாக்கிச் சில்ைலறலய ொரி
ெசினான்.அெர்கள்
ீ ஆர்ெத்பதாடு அெற்லறச் பசகரித்துக் ஜகாண்டு தலை நிமிர்ந்த பபாது
ெண்டி நகர்ந்து ஜகாண்டிருந்தது.

அம்மாசி குைந்லதலயப் பபால் குதூகைத்தில் ொய்ெிட்டுச் சிரித்தான். அெர்கள் இந்தப்

பட்டாளத்துக்காரனுக்குப் பதில் புன்னலகயுடன் சைாம் லெத்தொறு ெரிலசயாக
நின்றனர்.பிறந்த மண்ணுக்பக ெிலட கூறிக்ஜகாள்ெது பபால், நடுங்கிக் ஜகாண்டிருக்கும்
தலைக்கு பநபர கரம் உயர்த்திச் சைாமிட்டான் அம்மாசி. அென் கண்ணிலமகளில்
கண்ண ீர் சிதறிப் பரந்திருந்தது.ெண்டியில் கூட்டமில்லை. அம்மாசியின் தலைக்கு பமல்
சாமான் லெக்கும் இடத்தில் காைில் பமபொடும் இடுப்பில் பெட்டியின் பமல் பச்லச நிற
சிங்கப்பூர் ஜபல்ட்டும் அணிந்த ஒரு பட்டிக்காட்டு லமனர் பீடி புலகத்தொறு
படுத்திருந்தான்.அெனுக்கு எதிரில் ஒரு தாய் தனது தூங்குகின்ற ஜபண் குைந்லதலய
மடியில் கிடத்தித் தானும் சாய்ந்து உறங்கிக் ஜகாண்டிருந்தாள்.அம்மாசி அெலள
ஜெறித்துப் பார்த்தான். அெளது பதாற்றத்திைிருந்து அெள் ஓர் இளம் பிராமண ெிதலெ
என்று ஜதரிந்தது. நாட்பட்ட க்ஷயபராகத்தால் அரிக்கப்பட்டு ஜெறும் அஸ்திக் கூபட உயிர்
தரித்து அயர்ந்தது பபால் பதாற்றம். அெளது ஜதாண்லடக் குைியில் பிராணன் துடித்துக்
ஜகாண்டிருந்ததும் ஜதரிந்தது.பட்ட மரத்திற் படர்ந்த பசுங்ஜகாடியில் ஒற்லற மைர் பூத்தது
பபான்று அெள் மடியில் படுத்திருந்த அந்த அைகிய ஜபண் குைந்லத உறக்கத்தில்
முகத்லதச் சுருக்கிப் பின் மைர்ந்து சிரித்தது.

ரயிைின் ஜமதுொன ஓட்டத்தின்பபாது ஏறிய டிக்கட் பரிபசாதகர் ொசற்படியிபைபய சற்று

நின்று சிகஜரட்லடப் புலகத்ஜதறிந்துெிட்டுச் சாெதானமாய் ெந்து அம்மாசியின் அருகில்
அமர்ந்தார். சற்றுபநரம் ஏபதா பயாசலனபயாடு அமர்ந்திருந்த டிக்கட் பரிபசாதகர், பக்கத்து
ஸ்படஷலன ெண்டி ஜநருங்கிக் ஜகாண்டிருப்பலத உணர்ந்து, அம்மாசியின் தலைக்குபமல்
படுத்திருந்த பட்டிக்காட்டு லமனலர பநாக்கி டிக்கட்டுக்காகக் லக நீட்டினார். அம்மாசியும்
தனது பகாட்டுப் லபக்குள் கிடந்த டிக்கட்லடத் துைாெி எடுத்தான்.அெற்லற ொங்கிப்
பின்புறம் லகஜயழுத்திட்டுக் ஜகாடுத்த பின், உறங்கிக் ஜகாண்டிருக்கும் அந்தப் பிராமண
ெிதலெலய எழுப்புெதற்காகக் லகயிைிருந்த ஜபன்சிைால் பைலகயில் தட்டினார் டிக்கட்
பரிபசாதகர்.அந்தத் தாய் உள்ளூற மனத்தாலும் உடைாலும் என்ஜனன்னெிதமான
துன்பங்கலள அனுபெித்துக் ஜகாண்டிருந்தாபளா?… உயிரின் பலசயற்ற தனது ெரண்ட
 ஜெயகாந்தன் 148

ெிைிகலள அெள் ஒரு முலற திறந்து பார்த்தாள். பிறகு அப்படிபய கிறங்கிப்பபாய்

ெிைிகள் மூடிக் ஜகாண்டன. உள்ளூற ெருத்தும் உபாலத ஜபாறுக்க முடியாதெள் பபான்று
ஜெளிறிய உதடுகலளக் கடித்துப் புருெங்கலளச் சுருக்கிக் ஜகாண்டு ‘ஜதய்ெபம’ என்று
சிணுங்கினாள் அெள்.“அம்மா… இந்தாங்க.

டிக்கட் பகக்கறாரு பாருங்க” என்று கனிபொடு அெலள எழுப்பினான் அம்மாசி.நிமிர்ந்து

உட்கார முடியாமல் அப்படிபய ெிைித்துப் பார்த்த அெள் “டிக்கட்டா?…” என்று ஈனசுரத்தில்
முனகினாள்.“டிக்கட் இல்ைியா? – ெர்ர ஸ்படஷன்பை எறங்கிடும்மா…” என்று
நிர்த்தாட்சண்யமாய்ச் ஜசால்ைிெிட்டு பெறு புறம் திரும்பி ஜெளிபய எட்டிப் பார்த்தார்
டிக்கட் பரிபசாதகர்.அம்மாசி அெளது பரிதாபத்லத ஆழ்ந்த சிந்தலனபயாடு கூர்ந்து
பார்த்தொறிருந்தான். அடுத்த ஸ்படஷன் ஜநருங்கிக் ஜகாண்டிருந்தது. அெள் மிகவும்
பிரயாலசப்பட்டு எழுந்திருக்க முயன்றபபாது மடியில் படுத்திருந்த இரண்டு ெயதுக்
குைந்லத உட்கார்ந்து கண்கலளக் கசக்கிக் ஜகாண்டு பசியினாலும், தூக்கம் கலைந்த
எரிச்சைினாலும் அழுதது…“எவ்ெளவு தூரம்மா பபாகணும் நீங்க?” என்று அம்மாசி அெலள
ெிசாரித்தான்.“பட்டணத்துக்குப் பபாகணும் ஐயா!” என்று அெைமாய்ப் ஜபருமூச்ஜசறிந்தாள்
அந்தத் தாய்.“ஸார்.. பட்டணத்துக்கு ஒரு டிக்கட் பபாட்டுக் குடுங்க… நான் பணம் தர்பரன்…”
என்றொறு தனது பகாட்டுப் லபயிைிருந்து உப்பிக் கனத்த பதால் பர்லஸ எடுத்தான்
அம்மாசி.டிக்கட் பரிபசாதகர் அெலன ஒரு ெிநாடி பார்த்து அெனது ஜபருந்தன்லமலயப்
பாராட்டுெதுபபால் புன்னலக பூத்துெிட்டு, நின்ற நிலையிபை ஒரு காலை தூக்கிப்
ஜபஞ்சின் மீ து லெத்து முைங்காைின் மீ து பநாட்டுப் புத்தகத்லதத் தாங்கி ரசீது
எழுதினார்.அந்த ெிதலெப் ஜபண் அம்மாசிலயப் பார்த்து, “உங்க குைந்லத குட்டிஜயல்ைாம்
தீர்க்காயுசா இருக்கணும், ஐயா” என்று நன்றியுடன் குச்சுக் குச்சாய் இருந்த ெிரல்கபளாடு
கும்பிட்டாள்.

தூக்கம் கலைந்து அழுத குைந்லத மீ ண்டும் தாயின் மடியில் முகம் புலதத்துக்

ஜகாண்டது.அந்த ொழ்த்துக்கலளக் பகட்டு ஒரு ெிநாடி பயாசித்துத் தலை குனிந்து
உள்ளூறச் சிரித்துக் ஜகாண்டான் அம்மாசி.டிக்கட் பரிபசாதகர் ஒருபுறம் கீ பை இறங்கியதும்
மறுபுறத்தில் டிக்கட் இல்ைாத ஒரு கிைட்டுப் பிச்லசக்காரனும் அெனது மலனெியும் ஏறி
உள்பள ெந்தனர்.அந்தப் பிச்லசக்காரத் தம்பதிகள் – ஜபஞ்சுகளில் இடமிருந்தும் – லகயில்
டிக்கட் இல்ைாததால் பிரயாணம் ஜசய்யபெ உரிலமயற்றெர்களான தாங்கள் ஜபஞ்சின்
மீ து உட்காரக் கூடாது என்ற உணர்பொடு – ஒரு மூலையில் முைங்கால்கலளக் கட்டிக்
ஜகாண்டு உட்கார்ந்தனர். அந்தப் பிச்லசக்காரன் தன் லகயிைிருந்த கம்லபக் கீ பை ஓர்
ஓரமாகக் கிடத்திெிட்டு மடியிைிருந்த பெர்க்கடலைலய எடுத்து மலனெிக்குப் பாதி
பகிர்ந்து ஜகாடுத்தான். இருெரும் அலதக் ஜகாறிக்க ஆரம்பித்தனர்.ரயில் அந்தச் சிறிய
ஸ்படஷனிைிருந்து புறப்பட்டு நீண்ட கூக்குரலை முைக்கிக் ஜகாண்டு பெகமாய்
ஓடிற்று.ஒரு ஜபரிய ெங்ஷனில் இந்தப் பாசஞ்சர் ெண்டி அதிக பநரம்
நின்றிருந்தது…பிரக்லஞ இல்ைாதெளாய் மயங்கிக் கிடந்த தாயின் மடியில் படுத்திருந்த
குைந்லத ெிைிப்புற்று மைரத் திறந்த ெிைிகபளாடு ஜெளிபய பார்த்தாள். பிஸ்கட்டுகள்
நிலறந்த தட்டுடன் ென்னல் அருபக நின்றிருந்தெலனப் பார்த்ததும், தாயின் கன்னத்லத
 ஜெயகாந்தன் 149

நிண்டி நிண்டி “அப்பிச்சிம்மா… அப்பிச்சி” என்றூ ஜெளிபய லகலயக் காட்டி குைந்லத

அழுதாள்.குைந்லதக்கு ஏதாெது ொங்கித் தரைாம் என்று எண்ணிய அம்மாசி, தனது
பிறப்லபயும் அெர்கள் குைத்லதயும் எண்ணித் தயங்கியொபற குைந்லதலயப் பார்த்துப்
புன்னலக காட்டினான்.

குைந்லத அென் முகத்லதப் பார்த்தொறு, “ம்… அப்பிச்சீ” என்று உரத்த குரைில்

அழுதது.அப்பபாது நிலனவு திரும்பிய தாய் கண் ெிைித்தாள்.“அம்மா… ஜகாளந்லத
அளுவுதுங்க; ஏதாெது ொங்கித் தரட்டுங்களா?” என்று ெிநயமாகவும் அன்புடனும்
பகட்டான் அம்மாசி. அெள் கைங்கிய கண்கபளாடு பார்லெயிபைபய தன் சம்மதத்லதத்
ஜதரிெித்தாள்.அம்மாசி ெண்டியிைிருந்து இறங்கி பிளாட்பாரத்திைிருந்த ஸ்டாலுக்குச்
ஜசன்றான். ஒரு ‘பன்’னும் ஒரு கப் பாலும் ொங்கினான். அலத ொங்கிக் ஜகாண்டு
திரும்பும்பபாது திடீஜரன என்னபொ நிலனத்துக் ஜகாண்டென் பபால், இன்ஜனாரு கப்
பாலும் பாலும் இன்ஜனாரு ‘பன்’னும் பகட்டான். காகிதத்தில் சுற்றிய இரண்டு
‘பன்’கலளயும் பகாட்டுப் லபக்குள் லெத்துக் ஜகாண்டு, நடுங்குகின்ற லககளில் இரண்டு
ெடாக்கலள ஏந்தியொறு அென் ரயில் ஜபட்டிலய பநாக்கி நடந்து
ெந்தான்.பார்க்கிறெர்களுக்கு ‘இந்தத் தள்ளாத உடம்பபாடு இென் ஏன் இவ்ெளவு
சிரமப்படுகிறான்?’ என்று பதான்றைாம். ஆ! அெனுக்கல்ைொ ஜதரியும், பிறருக்காகப்படும்
சிரமத்தின் சுகம்!ெண்டிக்குள் ெந்து ஜபஞ்சின்மீ து பால் நிலறந்த தம்ளர்கள் கெிழ்ந்துள்ள
ெட்டாக்கலள லெத்துெிட்டுக் குைந்லதயிடம் ஒரு ‘பன்’லன எடுத்துப் புன்னலகயுடன்
நீட்டினான்.

குைந்லத ஆர்ெத்துடன் தாெி ொங்கி இரண்டு லககளிலும் லெத்துப் பிடித்துக் ஜகாண்டு

‘பன்’லனக் கடித்தாள்.அப்பபாது கண்கலளத் திறந்த அந்தத் தாய் அெலனப் பார்த்தாள்.
அென் தயக்கத்பதாடு அெளிடம் ஒரு ‘பன்’லன நீட்டினான். அெள் ‘பெண்டாம்’ என்று
தலைலய அலசத்தாள்.“இந்தப் பாலையாெது குடிங்க அம்மா… ஜராம்பக் கலளப்பா
இருக்கீ ங்கபள?…” என்று ெட்டாெிைிருந்த தம்ளலர எடுத்துப் பாலை ஜமதுொக ஆற்றி
அெளிடம் ஜகாடுத்தான்.அெளும் நடுங்குகின்ற லககளால் அலத ொங்கித் தணியாத
தாகம் ஜகாண்டெள் பபால் ஒபர மூச்சில் ‘மடக் மடக்’ஜகன அலதக் குடித்தாள். அெள்
குடிக்கக் குடிக்க ெட்டாெிைிருந்த பாலைக் ஜகாஞ்சம் ஜகாஞ்சமாய்த் தம்ளரில் ொர்த்துக்
ஜகாண்டிருந்தான் அம்மாசி. அெள் அடங்காத பசியும், தணியாத தாகமும், தீராத பசார்வும்
ஜகாண்டிருக்கிறாள் என்று உணர்ந்த அம்மாசி, குைந்லதக்காக ொங்கி ெந்த பாலையும்
அெளுக்பக ஆற்றிக் ஜகாடுத்தான். அெள் அதில் பாதிலயக் குடித்தபின், “பபாதும்” என்று
கூறிெிட்டுக் கலளப்பு பமைிட்டெளாய்ச் சாய்ந்து கண்கலள மூடிக் ஜகாண்டாள்.குைந்லத,
தன் தாலயத் ஜதாந்தரவு ஜசய்யாமல் இருக்கும் ஜபாருட்டு அெலளத் தூக்கித் தன்
அருபக உட்கார லெத்துக் ஜகாண்டு ‘பன்’லனப் பிய்த்துப் பாைில் நலனத்து ஊட்டினான்
அம்மாசி.

குைந்லத ஜராம்ப ஜசாந்தத்பதாடு அென் மடியில் ஏறி உட்கார்ந்து சாப்பிட்டாள். பிறகு

குைந்லதலயத் தூக்கிக் ஜகாண்டு பால் தம்ளர்கலளக் ஜகாண்டு ஜகாடுத்தபின்,
ஸ்டாைிபைபய ஒரு கப் பால் ொங்கிக் குைந்லதக்குப் புகட்டினான். தானும் ஒரு கப் டீ
 ஜெயகாந்தன் 150

ொங்கிக் குடித்தான். குைந்லத அெபனாடு ஜெகுநாள் பைகியிருந்தெள் பபால் சிரித்து

ெிலளயாடினாள். அென் குைந்லதக்கு ஒரு ெிலளயாட்டுப் ஜபாம்லமயும் ொங்கினான்.
அழுத்தினால் ‘கிறீச் கிறீச்’ ஜசன்று கத்தும் அந்த ொத்துப் ஜபாம்லமலய லெத்துக்
ஜகாண்டு குைந்லத அமர்க்களமாய்ச் சிரித்தாள்… அம்மாசியும் உைலகபய மறந்து
குைந்லதயின் ெிலளயாட்படாடு ஒன்றிக் கைந்திருந்தபபாது ெண்டி புறப்படுெதற்கான
மணி அடித்தது. குைந்லதபயாடு பெகமாய் ஓடி ெண்டியில் ஏறினான் அம்மாசி.
அெனுக்கு ொைிபம் திரும்பியது பபால் உற்சாகம் மிகுந்திருந்தது இப்பபாது.ஜெகு
பநரமாய் அந்த ெங்ஷனில் நின்றிருந்த பாசஞ்சர் ெண்டி நிதானமாக நகர்ந்து
புறப்பட்டது.பசி நீங்கிய ஜதம்பிலும், ெிலளயாட்டுப் ஜபாம்லம கிலடத்த குதூகைத்திலும்
அந்த முகமறியாத புதிய மனிதனின் மடியில் முகத்லதப் புலதத்தும், அென் பமாொலயப்
பிடித்திழுத்தும் சிரித்து ெிலளயாடும் தன் குைந்லதலயப் பார்த்து அந்தத் தாய் புன்னலக
புரிந்து ஜகாண்டாள்.அலதக் கெனித்த அம்மாசி அெளிடம் பபச்சுக் ஜகாடுத்தான்:
“பட்டணத்திபை எங்பகம்மா பபாறீங்க?”அெள் அதற்குப் பதில் ஜசால்லுமுன் அெைமாய்ப்
ஜபருமூச்ஜசறிந்தாள்.

பிறகு ஜமைிந்த ெிரல்களால் ஜநற்றியில் ெைிந்த ெியர்லெலயத் துலடத்துக் ஜகாண்பட

பைஹீனமான குரைில் ஜசான்னாள்:“பட்டணத்திபை ஜதரிஞ்சொ இருக்கா… என் சிபநகிதி
ஒருத்தி… எப்பபொ ஒரு தடலெ ஊருக்கு ெந்தப்ப ‘நுங்கம்பாக்கத்திபை இருக்பகாம்’னு
ஜசான்னா; அட்ரஸீம் சரியாத் ஜதரியபை… அவ்ெளவு ஜபரிய ஊர்பை பபாயி எங்பக
பதடறதுன்னு ஜநலனச்சுண்டு இருந்பதன்… ஆனா இப்ப… பபாய்ச் பசரபெ மாட்படன்னு
பதாண்றபத!” என்று ஜசால்லும்பபாது அெளுக்பக ஜதாண்லட அலடத்துக் கண்களிைிருந்து
கண்ண ீர் ெைிந்தது.“ஏம்மா அப்படி ஜசால்றீங்க?… நீங்க எங்பக பபாகணுபமா அங்பக
ஜகாண்டுபபாயி நான் பசக்கபறன்” என்று லதரியம் தந்தான் அம்மாசி.அெனது நல்ை
தன்லமகலள மனத்துள் பாராட்டியொபற அந்தத் தாயின் மனம், தான் நிராதரொய்த்
தெிக்க ெிட்டு ெிடப் பபாகும் குைந்லதலயப் பார்த்துக் குலைந்தது.அெள் திடீஜரன்று
அெனிடம் பபசினாள்: “ஐயா! நீங்க யாபரா? ஜதய்ெந்தான் உங்கலள அனுப்பியிருக்கு….
இந்த நிமிஷம் எனக்கு ஆதரவு, ஜசாந்தக்காரன், உடன் ஜபாறந்த சபகாதரன் எல்ைாம்
நீங்கதான்…”அந்த ொர்த்லதகலளக் பகட்டு அம்மாசி ஜமய் சிைிர்த்தான்.அப்பபாது தாயின்
நிலனபெ இல்ைாத குைந்லத அந்த ொத்துப் ஜபாம்லமலய அென் காதருபக அழுத்தி
ஓலசப் படுத்தினாள். அென் தலைலய ஆட்டிக்ஜகாண்டு, சப்தம் ஜபாறுக்காதென்பபால்
காலதப் ஜபாத்திக் ஜகாள்ெலதக் கண்டு குலுங்கக் குலுங்கச் சிரித்து மகிழ்ந்தாள்.

குைந்லதபயாடு ெிலளயாடிக் ஜகாண்டிருந்த அம்மாசிலய அந்தத் தாயின் பார்லெ

தீர்க்கமாய் அளந்தது.அம்மாசி, அெள் தன்னிடம் என்னபொ ஜசால்ைி ஆறுதல் ஜபறபொ,
எலதபயா பகட்டு உதெி ஜபறபொ எண்ணித் தெிக்கிறாள் என்று உணர்ந்து அலதத் தர
அந்த உதெிலயச் ஜசய்ய சித்தமானென் பபான்று அெள் முகத்லதபய கனிவுடன்
பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்தான்.அந்தக் குைந்லதபயா அெனிடம் இதுெலர யாருபம காட்டாத
பாசத்துடன் அென் மடிமீ து ஏறிச் சட்லடலயப் பிடித்து இழுத்து அென் இருதயத்லதபய
தன்பால் ஈர்த்துக் ஜகாண்டிருந்தது.திடீஜரன்று குைந்லதயின் தாய் மீ ண்டும் அெனிடம்
 ஜெயகாந்தன் 151

பபசினாள்:“ஐயா! எனக்கு யாருபம… ஒத்தருபம நாதியில்பை…” என்று அெள் ெிம்மி ெிம்மி

அழுதாள். சற்று பநரம் தாலர தாலரயாகக் கண்ண ீர் ெடித்து அழுதபின், முகத்லதத்
துலடத்துக் ஜகாண்டு, அழுததால் கம்மிப் பபான குரைில் கூறினாள்:“பபான ெருஷம் அெ
– ஜபாறந்த ஒரு ெருஷத்துக்குள்பள – ஜபத்தெலர எடுத்துத் தின்னுட்டா” என்று அெள்
அங்கைாய்த்தபபாது, அம்மாசி குைந்லதலய மார்பபாடு அலணத்துக் ஜகாண்டான்:“ஏம்மா,
ஜகாளந்லதலயத் திட்டறீங்க?” என்று அென் பகட்டபபாது அெளூம் முகத்லதக் கெிழ்த்துக்
ஜகாண்டு முனகினாள்: “பாெம், அந்தச் சிசு என்ன பண்ணும்? அெருக்கும் சாகிற
உடம்புதான்… கைியாணத்தப்பபெ அெருக்கு ெயசு அம்பதுக்கு பமபை… எங்கப்பா ஏலை!
ெரதட்சிலணக்கு ெைியில்ைாம மூணாந்தாரமா கட்டி ஜெச்சார்… அடுத்த ெருஷம்
எங்கப்பாவும் பபாய்ட்டார். இெ அப்பா தங்கமாத்தான் என்ஜன ஜெச்சிண்டிருந்தார்…
ஜதய்ெத்துக்பக ஜபாறுக்கபை… கண்ணெிஞ்ச ஜதய்ெம்!” என்று அெள் பல்லைக் கடித்துக்
ஜகாண்டு திட்டினாள்.

அெள் மூக்லக சிந்திக் ஜகாண்டு பபசினாள்: “இெ அப்பாவுக்கு ஓட்டல்பை பெலை.

அெருக்கு க்ஷயபராகம் ெந்துடுத்து. அப்புறம் பெலைக்கு யாரும் ெச்சுக்க
மாட்படன்னுடா – நாலு ஜகாைந்ஜதங்க ஜபத்பதன். ஒண்ஜணாண்ணா ெளத்து ெளத்து
ொரிக் குடுத்துட்படன். கலடசிபை இெ! இெளும் இல்பைன்னா எங்பகபயா ஆபறா
ஜகாளபமா பாத்து ெிழுந்து பிராணபன ெிட்டுடுபென்… தாங்க முடியபை ஐயா, இந்த
பநாபயாட இம்ஜச. தாங்க முடியபை! இனிபம ஜபாலைக்கறதாெது! ஜகாஞ்சம் ஜகாஞ்சமா
ெலதபட்டு சாகறஜத ெிட ஒபரயடியா பபாயிடைாம்னா, இந்தக் ஜகாைந்ஜத பநக்கு ஒரு
கழுத்தறுப்பு! அெராபை எனக்குக் ஜகடச்ச சம்பத்ஜதப் பார்த்தீங்களா? இந்தக் கழுத்தறுப்பும்
இந்தப் பிராணாெஸ்லதயும் தான்!” – பகாபத்தாலும் ெிரக்தியாலும் அெள் உடம்பில் ஒரு
படபடப்புக் கண்டது. பபச முடியாமல் மூச்சிலளக்க ஜெறித்துப் பார்த்தொறு
ஜமௌனமானாள் அெள்.அந்தப் பாசஞ்சர் ெண்டி ஏகமாய் இலரச்சைிட்டுக் ஜகாண்டு ஓடிய
பபாதிலும் அந்தப் ஜபட்டிக்குள் ஓர் அலமதிபய நிைவுெது பபால் பதான்றியது. அெள்
ஜமல்ை ஜமல்ைக் கண் மூடினாள். ெண்டியின் ஆட்டத்திற்பகற்ப, கண்கலள மூடிச்
சாய்ந்திருந்த ெளது சிரம் இடமும் ெைமும் ஜகாள ஜகாளத்து ஆடிக் ஜகாண்டிருந்தலதக்
கண்ணுற்ற அம்மாசி, ‘அெள் ஜசத்துக் ஜகாண்டிருக்கிறாபளா’ என்று ஒரு ெிநாடி
திடுக்கிட்டான்.நல்ைபெலள; அெள் தன் உடைிபைா மனத்திபைா ெிலளந்த
பெதலனலயத் தாங்க மாட்டாமல் உதட்லடக் கடித்தொறு முகத்லதச் சுளித்துக்
ஜகாண்பட கண் திறந்தாள், ஒரு லகத்த சிரிப்புடன்.

“ஜபாண் ஜென்மம் எடுக்கபெ படாது. அப்படிப் ஜபாண்ணாப் ஜபாறந்தாலும் ஏலையாய்ப்

ஜபாறக்கப் படாது” என்று ஜசால்ைி ெிட்டு, எலதபயா பயாசித்துத் தான் ஜசான்னலத
மறுப்பதுபபால் தலைலய ஆட்டிக் ஜகாண்டாள்: “ஏலையாப் ஜபாறந்தாத்தான் என்ன? நீங்க
என்ன ொதிபயா, என்ன குைபமா? உங்களொள்பை, ஏலையாய் ஜபாறந்த ஜபாண்களும்
ஏபதா அொளுக்பகத்த மாதிரி சந்பதாஷமா ொைல்ைியா, என்ன? ஜபாண்ணாப்
ஜபாறந்தாலும் ஏலையாப் ஜபாறந்தாலும் எங்க ொதியிபை ஜபாறக்கப்படாது ஐயா;
அஜதெிடச் பசரியிபை ஜபாறந்துடைாம்…” என்று அெள் ஜசால்ைிக் ஜகாண்டிருந்தபபாது
 ஜெயகாந்தன் 152

அம்மாசியின் நிலனெில் – பநற்று கட்லட ெண்டியில், இருளில் ஜசன்ற பசரிப்

ஜபண்ணின் எக்காளச் சிரிப்பு எதிஜராைித்தது.“என்ன பாெம் பண்ணிபனபனா ஜபாண்ணாப்
ஜபாறந்து ஒரு ஜபாண்லணயும் ஜபத்து ஜெச்சிருக்பகன்! இது என்ஜனன்ன படப்பபாறபதா?”
என்று கண் கைங்க அெள் ஜபருமூச்ஜசறிந்தபபாது, அம்மாசி தன் மடியில் கிடந்த
குைந்லதயின் மிருதுொன பகசத்லத ெருடியொறு கூறினான்:“ம்… நீங்க ொழ்ந்த காைம்
மாதிரிபய இந்தப் ஜபாண்ணு ொைப் பபாற காைமும் இருந்துடுமா என்னா?”“காைத்ஜத
ஜசான்னாப் பபாறுமா ஐயா, மனுஷா பண்ற அக்ரமத்துக்கு! நான் கிராமத்துபை ஜபாறந்தெ.

டவுனுக்கு ெந்தப்பறம் ொதியும் ஆசாரமும் அர்த்தமில்ைாததுன்னு நன்னா மனசுக்குத்

ஜதரியறது. யார் லதரியமா ெிடறா, ஜசால்லுங்பகா? நீங்க யார் – எெர்னு ஜதரியாம –
‘ஐபயா பாெம், ஒருத்தி மயங்கிக் கிடக்கிறாபள’ன்னு பால் ொங்கிண்டு ெந்து தந்பதள்…
நானும் சாப்பிட்படன். இலதபய நாலு மனுஷா மத்தியிபை என்னாபை ஜசய்ய
முடியுபமா? ஜசய்பெனா? ‘நகந்துக்பகா, நகந்துக்பகா’ன்னுதான் சீைம் ஜகாைிச்சிருப்பபன்.
என்ன காரணம்? என்ன காரணம்னு எனக்ஜக புரியாத – ‘நாலு மனுஷா என்ன
ஜசால்லுொபளா?’ங்கற காரணம்தான். இந்த ‘நாலு மனுஷா பயம்’தான் எல்ைார்
கிட்படயும் இருக்கு. பெற என்ன ‘காரணம் மண்ணு’ இருக்கு. இந்த மாதிரி நிராதரொன
ஜநலையிபை இருந்தா அந்த நாலு மனுஷாள்பை மூணு மனுஷா இப்படித்தான்
நடந்துப்பா. இல்பைன்னா – ொதிலயயும் ஆசாரத்லதயும் – ஏதாெது ஒரு காரணத்பதாட
எல்ைாரும் மனப்பூர்ெமா… ஜநெத்துக்கு ஏத்துண்டிருந்தா, அது எப்பபொ
மாறிப்பபாயிருக்கும். ஒவ்ஜொருத்தரும் அஜதப் ஜபாய்யா, ஒரு ஒப்புக்குப் பபாைியா
ஏத்துண்டிருக்கிறதனாபைதான் அது இன்னும் ொழ்ந்துண்டு என்ஜனப் பபாை ஏலைகபளாட
கழுத்லத அறுக்கறது!”சற்று பநரத்துக்கு முன் அருந்திய பாைினால் ெிலளந்த ஜதம்பும்,
மாலை பநரக் குளிர்ந்த காற்றும் ஜதாடர்ந்து சிை நிமிஷங்கள் அெளுக்குப் பபசச் சக்தி
அளித்தன. ஆனால் பபசிய பிறகு அெளுக்கு மூச்சுத் திணறியது. இவ்ெளவு பநரப்
பபச்சுக்குப் பிறகும் அெள் அெனிடம் என்ன ஜசால்ை நிலனத்துப் பபச ஆரம்பித்தாபளா
அலத அெனிடம் ஜசால்ைெில்லைபய என்று அெளுக்குத் பதான்றியது. மிகவும்
அெசரத்பதாடு அெள் சற்று நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தாள்.

“இவ்ெளவு பபசறபய – நீயாெது அந்த ொதிக் கட்லட மீ றி ஏதாெது

ஜசய்திருக்கிறதுதாபனன்னு நீங்க பகக்கைாம். ஆமா, இதுெலரக்கும் நான் ஜசய்யபை –
ஜசய்யற மாதிரி என்ன ெளர்க்கபை…. ஆனா, நான் ஜசய்யப் பபாபறன்… ஆமா, எனக்குக்
ஜகடச்ச தண்டலன என் மகளுக்காெது ஜகலடக்காம இருக்கணுபமால்ைிபயா? நான்
ஜசய்யத்தான் பபாபறன்” என்று பைமான தீர்மானத்பதாடு யார்மீ பதா பைி தீர்த்துக்
ஜகாள்ெதுபபால் உதட்லடக் கடித்தொறு தலையாட்டிக் ஜகாண்டாள்.இதற்கிலடபய ரயில்
பை சிறிய ஸ்படஷன்களில் நின்று நின்று கடகடத்து ஓடிக்ஜகாண்டிருந்தது.அெள்
திடீஜரன்று ஜநஞ்லச அழுத்திக்ஜகாண்டு ஓங்கரித்து ொந்திஜயடுத்தாள். இரண்டு மணி
பநரத்துக்கு முன் குடித்த பால் முழுெதும் ெீரணமாகாமல் ஜெளி ெந்தது. மடியிைிருந்த
குைந்லதலய ஜபஞ்சின் மீ து உட்கார லெத்துெிட்டு அம்மாசி எழுந்து நின்று அெள்
தலைலயக் ஜகட்டியாகப் பிடித்துக் ஜகாண்டான். மூலையில் உட்கார்ந்திருந்த
 ஜெயகாந்தன் 153

பிச்லசக்காரக் கிைெி எழுந்பதாடி ெந்தாள். அெள் லகயிைிருந்த தகரக் குெலளலயப்

பார்த்ததும் தண்ண ீர் ஜகாண்டு ெரச் ஜசான்னான் அம்மாசி. கிைெி பாத்ரூமிைிருந்து அதில்
தண்ண ீர் ஜகாணர்ந்து அெள் முகத்லதத் துலடத்து ெிட்டு இரண்டு மிடறு தண்ண ீர் புகட்ட
முயன்றாள். தண்ண ீர் கலடொயில் ெைிந்தது.

தண்ண ீபராடு ஒரு பகாடு ரத்தம் கலடொயிலும் நாசித் துொரத்திைிருந்தும்

ெைிந்தது.“ஐபயா ரத்தம் ெருபத!” என்று கிைெி அைறினாள். அம்மாசி தனது பமல்
பகாட்டால் ரத்தத்லதத் துலடத்து அந்தப் ஜபஞ்சின் மீ து அெலள ஜமல்ைச் சாய்த்துப்
படுக்க லெத்தான். அெளுக்குக் லகயும் காலும் சில்ைிட்டிருந்தது. முதுகில் மட்டும் சூடு
இருந்தலத அெலளப் ஜபஞ்சின்மீ து கிடத்தும்பபாது உணர்ந்தான் அம்மாசி. அெலளப்
படுக்க லெத்த பின் குைந்லதலயத் தூக்கி அெள் அருகில் உட்கார லெத்தான். குைந்லத
தாயின் மார்பில் முகத்லதச் சாய்த்துக் ஜகாண்டு அெலளப் பார்த்துச்
சிரித்தாள்.குைந்லதயின் தாய் அம்மாசியின் பக்கம் லக நீட்டினாள். ஜபஞ்சின் அருபக
முைந்தாளிட்டு உட்கார்ந்திருந்த அம்மாசியின் லகலய இறுகப் பிடித்துக் ஜகாண்டு
ரகசியம் பபசுெது பபான்ற குரைில் அெள் ஜசான்னாள்: “நீங்க யாராயிருந்தாலும் எனக்குத்
ஜதய்ெம் மாதிரி! அடுத்த ஸ்படஷனிபை இந்த உடம்ஜப எறக்கி ஜசய பெண்டியஜத
ஜசஞ்சுடுங்பகா… ஜசய்பெளா?” என்று பகட்ட பபாது, எவ்ெளபொ மரணங்கலளச்
சந்தித்திருந்த அம்மாசியும் கூடக் கண்ண ீலர அடக்க முடியாமல் முகத்லத மூடிக்
ஜகாண்டான்.“உதெின்னு பகக்காமபை ஜசய்யற மனுஷன் நீங்க… நான் ஜராம்ப நாைியா…
ஜசால்ை நிலனச்சிருந்தலதச் ஜசால்ைிடபறன்… இெலள.. என் குைந்லதலய…” – அெள்
கண்களில் நிலறந்த கண்ண ீர் காபதாரமாய் ெடிந்தது – “உங்க குைந்லதயா ெளர்க்கணும்…
அெள் நன்னா ொழ்ந்துடுொ என்கிற நம்பிக்லக ெந்துடுத்து… என் குைந்லதலய உங்க
குைந்லதகள்பை ஒருத்தியா… ெளர்ப்பீங்களா, ஐயா…?” என்று மைர்ந்த முகத்பதாடு அென்
லகலய இறுகப் பற்றிக்ஜகாண்டு பகட்டாள் அந்தத் தாய்.அென் அெலளக் கும்பிட்டான்.

அெள் பிடி அென் மணிக்கட்டின்பமல் இறுகி இருந்தது….ஒரு திறலமயற்ற நடிலக உயிர்

ெிடுகின்ற காட்சியில் நடிப்பதுபபால் முகத்திலுள்ள புன்முறுெல் மலறயும்முன் அெள்
கண்கலள மூடிக்ஜகாண்டாள். ஜமல்ை ஜமல்ை அெளது ொய் திறந்தபபாதும், உதட்டின்மீ து
ஒரு ஈ ெந்து அமர்ந்தபபாதும் தான், அெள் உயிர் ொழ்க்லக சம்பூர்ணஜமய்தி ெிட்டது
என்பலத அறிந்த அம்மாசி எழுந்து தலைகுனிந்து நின்றான்…ஏபதா ஒரு சின்ன
ஸ்படஷனில் ெண்டி நின்றதும், பிச்லசக்காரக் கிைெி ஓைமிட்டலதத் ஜதாடர்ந்து அந்தப்
ஜபட்டிலயக் கும்பல் சூழ்ந்தது. கும்பலை ெிைக்கிக் ஜகாண்டு ஒரு ரயில்பெ அதிகாரி
உள்பள நுலைந்தார்…மூன்றாம் நாள் மத்தியானம் அந்தச் சின்னஞ்சிறு ரயில்பெ
ஸ்படஷனில் ஜதற்பக இருந்து ெரும் பகல் பநரப் பாசஞ்சர் ெண்டிக்காகக் லகயில்
குைந்லதயுடன் காத்திருந்தான் அம்மாசி.தன் தாய்க்குச் ஜசய்யத் தெறிய ஈமக் கடன்கலள
ஜயல்ைாம் பநற்று ஒரு தாய்க்குச் ஜசய்துெிட்டு, ொழ்க்லகயில் தனக்குக் கிலடத்திருக்கும்
ஜபாக்கிஷம் பபால் அந்தக் குைந்லதலய இரஜெல்ைாம் மார்பபாடு அலணத்துக் ஜகாண்டு
அந்த ரயில்பெ ஸ்படஷனில் காத்திருந்தான் அம்மாசி.
 ஜெயகாந்தன் 154

இன்று சரியான பநரத்திபைபய அந்த பாசஞ்சர் ெண்டி ெந்து நின்றது. தலையும் உடம்பும்
ஆட்டம் கண்டு ெிட்ட அம்மாசி, குைந்லதபயாடு தனது லபச் சுலமலயயும் ஒன்றாய்
எடுத்துச் ஜசல்ை முடியாமல் முதைில் குைந்லதலய ென்னல் ெைியாக ஒரு அம்மாளிடம்
ஜகாடுத்துெிட்டுப் லபலயத் தூக்கிக் ஜகாண்டு உள்பள ஜசன்றான்.ெண்டியில்
இருந்தெர்கள் எல்ைாரும் குைந்லதலயயும் கிைெலனயும் மாறி மாறிப் பார்த்தனர். ‘இந்தக்
கிைெனுக்கு இவ்ெளவு அைகான குைந்லத என்ன உறவு’ என்று
நிலனத்தார்கபளா?“ஜபாண்ணு… மகளா, பபத்தியா?” என்று ெிசாரித்தாள் சன்னல் ெைியாகக்
குைந்லதலய ொங்கிய அந்த அம்மாள்.பிள்லளபய ஜபறாத அம்மாசி ஒன்றும்
பயாசிக்காமல் உடபன “பபத்தி!” என்று பதில் ஜசான்னான்.குைந்லதயின் கன்னத்தில்
ஜசல்ைமாய்த் தட்டியொபற மீண்டும் அந்த அம்மாள் “என்ன பபரு?” என்று
ெினெினாள்.அந்த பநரத்தில் ரயில் ‘கூ’ஜென்று கூெிச் சிரித்தது. ‘குைந்லதயின் தாயிடம்
ஜபயலரக் பகட்க மறந்து ெிட்படாபம’ என்று உதட்லடக் கடித்துக் ஜகாண்டான் அம்மாசி.
ரயிைின் கூெல் நின்ற அபத ெிநாடியில், தான் கண்டுபிடித்த ஜபயலரப் பிரகடனம்
ஜசய்தான் அம்மாசி: “பாப்பாத்தி!”“பாப்பாத்தி! ஜபாருத்தமான பபருதான்!” என்று
சிைாகித்தாள் அந்த அம்மாள்.ஜபாருத்தபமா, இல்லைபயா…. இனிபமல் அது ஒரு
ஜபயர்தான்!

சீசர்
நிலைலம ஜராம்பவும் ரசாபாசமாகிெிட்டது. கீ பையிருந்து கிளம்பிய திடீர்ச் சந்தடியில் –
அப்பாெின் உரத்தக் குரலைக் பகட்டு மாடியில் தூங்கிக் ஜகாண்டிருந்தென் திடுக்கிட்டு
ெிைித்து எழுந்திருக்கப் பயந்து ஜகாண்டு, இந்த சமயத்தில் அப்பாெின் கண்ணில்
பட்டுெிடக் கூடாபத என்று – எழுந்து பார்க்காமபை எல்ைாெற்லறயும் புரிந்து ஜகாண்டு,
கீ பை கும்பல் கூடி நிற்கிற அெர்கள் முகத்தில் ெிைிக்க ெிரும்பாத தர்ம சங்கடத்தில்
கால்மணி பநரமாய் நான் படுத்துக் ஜகாண்படயிருக்கிபறன். இபதா, என்
தலைமாட்டிைிருக்கிற ென்னல் ெைியாகப் பார்த்தால் எல்ைாம் ஜதரியும்.அபொதத்துக்கு
ஆளாகி நிற்கிற மங்களம் – சீதாராமய்யரின் மலனெி – பரிதாபகரமான அழுலகக் குரைில்
ஜதய்ெத்திடம் முலறயிடுகிற மாதிரி எல்பைாலரயும் சபித்து அைறுகிற குரல்
பகட்கிறது:“நீங்கஜளல்ைாம் நன்னா இருப்பபளா?… இப்படி அபாண்டமா ஜசால்பறபள… அெர்
ெரட்டும்… லக நிலறய ஜநருப்லப அள்ளிண்டு நான் சத்தியம் பண்பறன்…”அெள்
அைறியபபாது ொர்த்லதகள் ஜதௌ¤ொகக் பகட்காமல் ஆங்காரமும் பகாபமும் கிறீச்சிட்டு
அழுலகயில் குைம்புகிறது.ஏபதா லககைப்பு மாதிரி, யாலரபயா யாபரா பிடித்து இழுக்கிற
மாதிரி, ஜகாண்டுபபாய்ச் சுெபராரமாகத் தள்ளுகிற மாதிரிஜயல்ைாம் சத்தங்கள்
பகட்கின்றன.

“ராஸ்கல்! எங்பகடா ஓடப் பாக்கபற? சீதாராமய்யர் ெரட்டும். அெர் லகயிபை ஜசருப்லபக்

குடுத்து உன்லன அடிக்கச் ஜசால்ைபைன்னா என் பபலர மாத்தி ெச்சுக்பகா. அெர்
ெட்டில்
ீ தண்டச்பசாறு திங்கறதுமில்ைாமல்… துபராகிப் பயபை! நானானா ஜெட்டிப்
பபாட்டுடுபென் உன்லன, இப்பபாபெ” – அப்பா, சாமி ெந்த மாதிரி குதிக்கிறார்.
 ஜெயகாந்தன் 155

அப்பாவுக்குத்தான் சாமி ெருபம அடிக்கடி. காலையிைிருந்து இது மூணாெது தடலெ.

இப்பபா அம்மாவும் கூடச் பசர்ந்து ஜகாண்டாள்.“ஐபயா! உங்களுக்கு ஏன்னா
தலைஜயழுத்து? அந்தப் பிராமணர் ஜமாகத்லதப் பார்த்து நாம்ப இடம் ஜகாடுத்பதாம்.
கண்ட ஜசனிகலளயும் இழுத்துண்டு ெந்து ஆத்திபை ெிட்டுட்டு அெரானா கார்த்தாபை
பபாயிட்டு ராத்திரி ெரார். இங்பக நடக்கற கண்றாெிஜயல்ைாம் நாம்பன்னா பார்க்க
பெண்டி இருக்கு… அெர்கிட்பட ஜசால்ைி இதுக்கு ஒரு ெைி பண்ணுங்பகான்னு ஜசான்னா…
உங்கலள யார் இப்படி ெந்து நிக்கச் ஜசான்னா? கர்மம்! ொங்பகா உள்பள.”“நீ பபாடி
உள்பள” – இந்த உறுமல் பபாறும். அம்மா இத்தலன பநரம் உள்பள பபாயிருப்பாள்.“ஸார்,
நீங்க ஜகாஞ்சம் ஜபாறுலமயா இருங்பகா; சீதாராமய்யர் ெரட்டும். அொ எப்படிப் பபானா
நமக்ஜகன்ன?…” எதிர் பபார்ஷன் நாராயணன் அப்பாலெச் சமாதானம் பண்றார்பபாை
இருக்கு.

“நமக்ஜகன்னொ? நாலு சம்சாரிகள் குடி இருக்கிற இடத்தில் இந்த அக்கிரமம்

அடுக்குமாங்காணும்? பசு மாதிரி அந்த மனுஷனுக்கு இொ பண்ற துபராகத்துக்கு நாமும்
துலண பபாற மாதிரின்னா ஆயிடும்?” ெபட
ீ இடிந்து பபாகிற மாதிரி அப்பா கத்துகிறார்.
ெட்டுக்காரர்
ீ இல்லையா! எல்ைாக் குடித்தனக்காரர்களும் ொசைில் கும்பல் கூடி
நிற்கிறார்கள் பபால் இருக்கிறது. நல்ை பெலள! சின்னப் பசங்கள் யாரும் இல்லை.
எல்ைாம் பள்ளிக்கூடம் பபாயிருக்கும். இந்த அப்பாவுக்குக் ஜகாஞ்சம்கூடப் புத்தி
கிலடயாது. சீ! மனுஷன் சுத்த அல்பம். காலையிபைபய எனக்குத் ஜதரியும், இப்படி
என்னபமா நடக்கப் பபாறதுன்னு. ஜகாஞ்ச நாளாகபெ ஜபாம்மனாட்டிகள் எல்ைாம்
ஒத்துலமயாக் கூடிண்டு – இதிபை மங்களத்லத மட்டும் பசர்த்துக்காமல் – ரகசியம்
பபசினா. அப்புறம் காலையிபை அம்மா பபாயிப் பபாயி அப்பாபொட ரகசியம் பபசினா.
அப்பா மூக்லக ஜெடச்சிண்டு, ஜசருமிச் ஜசருமி உறுமிண்டு, முற்றத்தில் பபாய் நின்னுண்டு
சீதாராமய்யர் ெட்லட
ீ ஜமாலறச்சுப் பார்த்தார். அப்பபெ எனக்குத் ஜதரியும், என்னபமா
ரகலள நடக்கப் பபாறதுன்னு. நான் ஒரு மலடயன்.

பத்து மணிக்கிச் சாப்பாடானதும் ெைக்கம்பபால் எங்பகயாெது ஜெளியில் பபாய்த்

ஜதாலைந்திருந்தால் இந்தக் கர்மத்லதஜயல்ைாம் காது ஜகாடுத்துக் பகட்க பநர்ந்திருக்காது.
பபப்பரிபை ‘ொன்டட் காைம்’ பார்த்துண்பட தூங்கித் ஜதாலைத்பதன்.காலையிபை நான்
சாப்பிடும்பபாபத தட்டிபை சாதத்லதப் பபாட்டுட்டு அம்மா அப்பாகிட்பட ஒரு தடலெ ஓடி
என்னபொ லகலயயும் காலையும் ஆட்டிண்டு ரகசியக் குரைிபை பபசிண்டிருந்தாள்.
அப்பபாபெ, அொ ரகசியம் அசிங்கமா இருந்தது; அல்பமா இருந்தது.நான் சாதத்லதத்
தட்டில் பிலசந்துஜகாண்பட பமாருக்காகக் காத்திருந்பதன். யார் எப்படிப் பபானால்
இொளுக்ஜகன்னொம்? எதுக்காக யாலரப் பத்தியாெது அபாண்டமா ஏதாெது
ஜசால்ைணும்? இதிபை இொளுக்கு ஒரு சந்பதாஷம் இருக்குன்னு ஜதரிஞ்சப்பபா
இொளுக்குப் பிள்லளயாய் பிறந்ததுக்காகச் சுெத்திபை முட்டிக்கைாம்
பபாைிருந்தது.“அம்மா…”ன்னு பல்லைக் கடிச்சிண்டு கத்திபனன். “எனக்கு பமாலர ஊத்தித்
ஜதாலைச்சுட்டு அப்புறமாப் பபாயி ஊர் ெம்பு அளக்கைாம்.”அவ்ெளவுதான்; அப்பாவுக்குச்
சாமி ெந்துடுத்து; “துலரக்கு ஆபிசுக்கு பநரமாயிடுத்பதா?”ன்னு ஆரம்பிச்செர் நான்
 ஜெயகாந்தன் 156

சாப்பிட்டு எழுந்திருக்கறதுக்குள்பள நூறு ‘தண்டச் பசாறு’ பபாட்டுட்டார். நான் தலைலயக்

குனிஞ்சிண்டு, இன்னும் நன்னா தட்டிபை கெிழ்ந்துண்டு – கண்ணிபைருந்து தண்ணி
முட்டிண்டு ெந்து சாதத்திபை ெிைறது – எல்ைாத்லதயும் பசர்த்துக் கலரச்சுக் குடிச்சுட்டு
மாடிக்கு ெந்து ெிழுந்தது தான்.

‘தண்டச் பசாறு, தண்டச் பசாறு’ன்னு ொர்த்லத பகட்டுண்பட ெயத்லத நிரப்பிக்கிறது

எனக்கு ெைக்கமாப் பபாச்சு. எங்பகயாெது ஓடிடைாமான்னு பதாண்றது. எங்பக ஓடறது?
எவ்ெளவு அப்ளிபகஷன்தான் பபாடறது? எத்தலனப் பபலரத்தான் பார்த்துப் பல்லைக்
காட்டறது? உடம்பாெது ொட்ட சாட்டமா இருக்கா? மிைிட்டிரிக்குப் பபாகைாம்னு பபானா
‘ஜெய்ட்’ இல்பைன்னு அனுப்பிச்சுட்டான். எஸ்.எஸ்.எல்.சி படிச்செனுக்கு என்ன
உத்திபயாகம் கிலடக்கும் இந்தக் காைத்திபை. பி.ஏ., எம்.ஏ., எல்ைாம் திண்டாடறான். என்ன
பெலையானாலும் நான் ஜசய்யத் தயார்தான். நம்ம சீதாராமய்யர் கிட்பட கூடத்தான்,
‘உங்க கான்டீன்பை ெந்து சர்ெர் பெலை ஜசய்யபறன்’னு ஜசால்ைி ெச்சிருந்பதன்.
ஆனால் அொ கான்டீன்பை பபான ொரம் ‘ரிட்ஜரஞ்ச்ஜமண்ட்’ ஆயித்தாபன அந்த மணி
ெந்து இொத்திபை உட்கார்ந்துண்டு இப்பபா இவ்ெளவு ரகலளயும் ரசாபாசமும் ஆகி
இருக்கு.“சீதாராமய்யர் ஆத்திபை மணி தண்டச்பசாறு தின்னால் இந்த அப்பாவுக்கு
என்னொம்? என்லன இெர் ‘தண்டச்பசாறு’ன்னு ஜசால்றப்பபாஜதல்ைாம் அந்த
மணிலயயும் பசர்த்துக்கறார்னு எனக்குத் ஜதரியும். இெர் மட்டும் என்னொம்! உடம்பு
ெலளஞ்சு எங்பகயாெது ஒரு மாசம் பெலை ஜசய்திருக்காரா? தாத்தா கட்டிப்பபாட்ட ெடு.
ீ

அஞ்சலறப் ஜபட்டி மாதிரித் தடுத்து நானூத்தி எண்பது ரூபாய் ொடலக ெரது.

சீட்டாடிண்பட இெர் காைத்லதத் தள்றார். இெபர சம்பாதிச்சு இந்த ெட்லடக்
ீ கட்டி
இருந்தார்னா, ஒருபெலள கூட இந்த ெட்டிபை
ீ நான் சாப்பிட மாட்படன். இஜதல்ைாம்
பகக்கறதுக்கு ஜராம்ப நாைியாகுமா? சிை சமயங்களில் பகட்பட ெிடைாமானு கூடத்
பதாண்றது. பகட்டுடறது ஒண்ணும் கஷ்டமில்பை. பகட்டுட்டு அப்புறம் என்ன பண்றது?
அப்புறமும் இங்பகபய உட்கார்ந்து தண்டச் பசாறு தாபன திங்கணும்? நான் தண்டச் பசாறு
திங்கறது உண்லமதாபன? இதுக்கு நீங்க திங்கறதும் தண்டச் பசாறுதான்னு ஜசால்றது
பதில் ஆயிடுமா? இந்த ெட்லடத்
ீ தாத்தா கட்டி இருந்தால் என்ன, முப்பாட்டன் கட்டி
இருந்தால் என்ன? இப்பபாது இந்தக் குடும்பத்துக்கு அதிகாரி அப்பாதாபன? அெர் எவ்ெளவு
முரடனாக இருந்தாலும், முன்பகாபியாக இருந்தாலும், அல்பமாக இருந்தாலும், அெருக்கு
மரியாலத ஜகாடுக்க பெண்டும். அெலர பநரில் முகத்துக்கு முகம் பார்த்துட்டா
‘ஆகட்டும்’ ‘சரி’ ‘உண்டு’ ‘இல்பை’ன்னு ஒவ்ஜொரு ொர்த்லதத்தான் பபச முடியறது. அெர்
சத்தம் பபாட்டுட்டால் அதுகூட ெரமாட்படஜனன்கிறது. இப்பபா ஜகாஞ்ச நாளாத்தான்
அப்பா என்லன அடிக்கிறதில்லை. ஆனால் அடிச்சுடுொபரா என்கிற பயம் இப்பபாதும்
இருக்கு. அப்பா இருக்கிற ெலரக்கும் அந்தப் பயம் இருக்கும் பபாை இருக்கு …”அபதா,
அப்பா கூப்பிடறார்.

“இபதா ெந்துட்படன்… இங்பகதான் இருக்பகன்…” பெஷ்டிலய இழுத்துச் ஜசருகிண்டு

படபடன்னு மாடிப்படியிபை இறங்கி ஓடபறன்.நான் நிலனத்தது பபாைபெ ெிஷயம்
ஜராம்ப முற்றித்தான் பபாய்ெிட்டது. முற்றத்திபை எல்ைாரும் கூட்டமா நிக்கறா.
 ஜெயகாந்தன் 157

மங்களம் என்லனப் பார்த்துட்டு முலறயிடற மாதிரி உதடு பிதுங்க அைறாள். மணி

பயந்துபபாய் முைங்காலைக் கட்டிண்டு குனிந்த தலையுடன் உட்கார்ந்திருந்தான். யாபரா
பிடிச்சு உலுக்கின மாதிரி அென் தலை மயிர் கலைந்திருக்கு. சட்லட கூட காைர் கிட்பட
ஜகாஞ்சம் கிைிந்திருக்கு. தன் உடம்பு பைத்தாபை அெலன ஒரு பக்கம் அடக்கி உட்கார
லெத்துெிட்ட திமிரில் அப்பா மடித்துக் கட்டிய பெஷ்டிபயாடு காலை அகட்டிக்ஜகாண்டு
இடுப்பிபை ஒரு லகலய லெத்து ஜநப்பபாைியன் மாதிரி நிற்கிறார். அெருக்குப் பின்னால்
ஒரு பீரங்கிப் பலட ெரிலச இல்லை. அவ்ெளவுதான். அப்பாெின் அட்டகாசத்தில்
எல்ைாரும் கிைியடித்துப் பபாயிருக்கிறார்கள் என்று ஜதரிகிறது. யார் என்ன பபசினாலும்
இப்பபாது அெர் எடுத்ஜதறிந்து பபசிெிடுொர் என்கிற பயத்தால் நியாய அநியாயம்
ஜதரிந்தெர்கள் கூட – பயம் ெந்துெிட்டால் நியாய அநியாயம் எங்பக ஜதரிெது? – என்லன
மாதிரிபய அப்பாலெச் சார்ந்தெர்கள் மாதிரி அடங்கி இருக்கிறார்கள்.

மங்களம் அழுெது ஜராம்பப் பாெமாக இருக்கிறது. மணிலய அடித்பதா இழுத்பதா, அென்

மீ து லக நீட்டி இருக்கிற அப்பாெின் ஜசய்லக, இெர் எவ்ெளவு ரவுடித்தனமானெர் என்று
கண்ஜணதிபர நிரூபணமாகுகிறபபாது அெமானம் என்லனப் பிடுங்கித்
தின்றது.இெருலடய பகாபத்துக்கும் இந்தக் காரியங்களுக்கும் உண்லமயிபைபய
நியாயமிருந்தாலும், இெபர தன் ொயால் பசு என்றும், நல்ைெர் என்றும், பயாக்கியர்
என்றும் ஜசால்லுகிற அந்த சீதாராமய்யருக்கு இெரது ஜசய்லகயால் ஏற்பட்டுெிட்ட
அெமானம் புரியாத இெரது அறியாலம எனக்கு இன்னும் ெருத்தமாக இருக்கிறது. இந்த
அப்பாெின் குணம் எனக்குத் ஜதரியும். இெர் ஜெட்டிெிட்டுக் கட்டிக்ஜகாண்டு
அழுொர்.மாடியிைிருந்து இறங்கி ெருெதற்குள் ஆத்திரம் தாங்காத அப்பா என்லன
பமலும் இரண்டு தரம் கூப்பிட்டு ெிட்டார். முதல் குரல் ‘பட அம்பி’ இரண்டாெது என்
ஜபயலரச் ஜசால்ைி; மூன்றாெது பல்லைக் கடித்துக் ஜகாண்டு ‘ ஏ, தடியா?’நான் எதிபர
ெந்து நிற்கிபறன்.

உள்ளுக்குள் என்னபமா நடுங்கிற்று.“அந்தக் பகன்டீனுக்குப் பபாய்க் லகபயாட

சீதாராமய்யலர இழுத்துண்டு ொ… பபாடா”அவ்ெளவுதான்; ‘இந்த அளவுக்குத் தப்பித்பதன்’
என்று நான் ஜெளிபய ஓடுகிபறன். ஜதருவுக்கு ெந்த பிறகு ஜமதுொக நடக்க ஆரம்பித்து
நிதானமாக பயாசிக்க ஆரம்பிக்கிபறன்.எவ்ெளவு பயங்கரமான, சிக்கைான,
‘ஜஸன்ஸிடிொ’ன, இன்ஜனாருெர் ஜபண்டாட்டி சம்பந்தமான ெிஷயத்தில் முன்பயாசலன
இல்ைாமல் முரட்டுத்தனமாக இந்த அப்பா தலையிட்டு ெிட்டாபர! இது எங்பக பபாய்
நிற்கும், என்ன ஆகும்? என்று எனக்குப் பயமாக இருக்கிறது.சீதாராமய்யர் ஜராம்ப சாது;
நல்ைெர். நான் சின்னக் குைந்லதயாக இருக்கிற பபாதிைிருந்பத அெலரத் ஜதரியும்.
அெருக்குக் பகாபம் ெந்து நான் ஒரு நாள் கூடப் பார்த்ததில்லை. எப்பபாதும்
சிரிச்சிண்பட இருப்பார். இல்பைன்னா யாலரயாெது சிரிக்க ெச்சுட்டு ொலய மூடிண்டு
பபசாமல் இருப்பார். அெர் ‘பொக்’ அடிச்சு யாரும் சிரிக்கபைன்னா அெபர சத்தம்
பபாட்டுச் சிரிச்சுடுொர். ஜரண்டு ெருஷத்துக்கு முன்னாபை ெலரக்கும், இப்பபா நான்
இருக்பகபன இந்த மாடி ரூமிபைதான் அெர் ஒண்டிக்கட்லடயா இருந்தார். ‘ஜெயிட் ைிப்ட்’
 ஜெயகாந்தன் 158

பண்றமாதிரி, கர்ைாக்கட்லட சுத்தற மாதிரிஜயல்ைாம் பபாட்படா பிடிச்சு ரூம் நிலறய

மாட்டி ெச்சிருப்பார்.

நான் சின்னப் லபயனா இருக்கிறபபாது அந்த ெிபெகானந்தா உடற்பயிற்சிக் கைகத்துக்கு

என்லனயும் கூட அலைச்சிண்டு பபாொர். ஊற லெத்த பச்லசக் கடலைலய எனக்கும்
ஒரு பிடி அள்ளித் தருொர். அெருக்குக் கல்யாணம் ஆன பிறகு அலதஜயல்ைாம்
ெிட்டுட்டார்.நாற்பது ெயது ெலரக்கும் பிரம்மச்சரியம் ஜராம்ப உசத்தி என்று
கலடப்பிடித்துக் ஜகாண்டு ெந்தெர் திடீஜரன்று ஒரு நாள் கைியாணம் ஜசய்து ஜகாண்டு
மங்களத்பதாடு ெந்து நின்றார். அந்தக் கல்யாணம் எப்படி நடந்தது என்பலதக் கலத
மாதிரி எல்ைாரும் பபசிப் பபசி எல்ைாருக்கும் அது ஜதரியும். அெபர சிை சமயம்
முற்றத்திபை ெந்து நின்று ஜகாண்டு குைாயடியிபை தண்ணி பிடிக்கிறொகிட்பட சிரிக்கச்
சிரிக்கச் ஜசால்லுொர். மங்களம் ெட்டுக்கு
ீ உள்பள இருந்பத சிரிச்சுக்குொள்.கான்டீனுக்கு
இன்னும் ஒரு பர்ைாங்கு இருக்கு. அது ஒரு ட்யூபடாரியல் காபைஜ்பை இருக்கிற
கான்டீன். அந்த பிரின்ஸிபால் இெபராட கூடப் படிச்சாராம். அதனாபை இெருக்கு இங்பக
ஜராம்ப சலுலக. ஆனாலும் சலுலக தருகிறார்கள் என்பதற்காகப் ஜபற்றுக்
ஜகாள்ளக்கூடாது என்பார் இெர்.இப்பபாது அெர்கிட்பட பபாய் நான் என்னன்னு ஜசால்ைி
அலைச்சிண்டு ெரது? என் ொயாபை நான் ஒண்ணும் ஜசால்ைப் பபாறதில்லை.

நான் சின்னப் லபயன் தாபன… ‘மாமா, அப்பா உங்கலளக் லகபயாட அலைச்சிண்டு ெரச்
ஜசான்னார். ஏபதா அெசரமாம்’னு ஜசால்ைப் பபாபறன்.சீதாராமய்யலர நான் பநரிபை
பார்க்கும்பபாது ‘மாமா’ன்னுதான் கூப்பிடுபென். ஆனால் மனசிபை நிலனச்சுக்கறது
‘சீதாராமய்யர்’ தான்.சீதாராமய்யர் இரண்டு ெருஷத்துக்கு முன்பன பாைக்காட்டுக்குப்
பபானார். அெர் அக்கா ஜபண்ணுக்குக் கல்யாணம்னு பத்திரிலக ெந்தது. அந்த
அக்காவுக்கு இெர் மாசாமாசம் ஐம்பது ரூபாய் மணி ஆர்டர் பண்ணுொர்.
கைியாணத்தன்னிக்கு மாப்பிள்லள ெட்டுக்காராபளாட
ீ ஏபதா தகராறாம். தாைி கட்டப்
பபாற பநரத்திபை, ‘கட்டப்படாது’ன்னு தடுத்து அந்த மாப்பிள்லளபயாட அப்பா அெலன
இழுத்துக் ஜகாண்டு பபாயிட்டாராம். அந்த மாப்பிள்லள என்லன மாதிரி பசாப்ளாங்கியா
இருப்பான் பபாைிருக்கு… என்ன பண்றது? இெபராட அக்கா ெந்து ‘என் மானத்லதக்
காப்பாத்துடா தம்பி’ன்னு இெர் கிட்பட அழுதாளாம். உடபன அதுெலரக்கும்
எல்ைாலரயும் உபசாரம் பண்ணிண்டிருந்த ஜபண் ெட்டுக்காரரான
ீ சீதாராமய்யர் ‘ஜகட்டி
பமளம் ஜகட்டி பமளம்’னு கத்திண்பட ஓடிப்பபாய் மலணயிபை உட்கார்ந்து மங்களத்தின்
கழுத்திபை தாைிலயக் கட்டிட்டாராம். இலத அெர் ஜசால்லும்பபாது எல்ைாரும் ெிழுந்து
ெிழுந்து சிரிப்பார்கள்.

அெர் ெட்டிபை
ீ இருக்கிறபபாது இந்த மாதிரி எலதயாெது ஜசால்ைி மங்களத்லதயும்
மற்றப் பபர்கலளயும் சிரிக்க லெத்துக் ஜகாண்டிருப்பார். அெர் கிட்பட ஒளிவு மலறபெ
கிலடயாது. அன்னிக்கு ஒருநாள் எல்ைார் எதிரிபையும் மங்களத்லதக்
பகட்டார்:“சுயம்ெரத்திபை யாலரபயா நிலனச்சிண்டு யார் கழுத்திபைபயா மாலைலயப்
பபாட்ட மாதிரி தாைி கட்டற முதல் நிமிஷம் ெலரக்கும் யாலரபயா புருஷன்னு
நிலனச்சுண்டு இருந்துட்டு, நீ எனக்குப் ஜபண்டாட்டி ஆய்ட்பட.” அப்பபா மங்களம்
 ஜெயகாந்தன் 159

குைாயடியில் தண்ண ீர் பிடிச்சிண்டிருந்தாள். இெர் ெிலளயாட்டாக அப்படிச் ஜசான்னது

அெளுக்குச் ‘சுருக்’னு லதத்து ெிட்டது பபாைிருந்தது. ஆனாலும் அெள் சிரிச்சுண்பட
ஜசான்னாள்:“நான் யாலரயும் நிலனச்சுண்டு இல்பை. ‘எனக்கு ஒரு நல்ை ொழ்க்லகலயக்
குடு’ன்னு பகொலனத்தான் நிலனச்சுண்டு இருந்பதன். எனக்கு எது நல்ைபதா அலத
பகொன் நடத்தி ெச்சுட்டார்னு நான் சந்பதாஷமா இருக்பகன்.”இபதா, இந்த ட்யூபடாரியல்
காபைஜ் ெந்தாச்சு. கான்டீன் பின்னாபை இருக்கு.

கான்டீன் உள்பள நுலைகிறபபாது அெர் அந்தச் சுெர் மூலையிபை மாட்டி இருக்கிற

கண்ணாடி முன்னாபை நின்னு தலை ொரிக்கறார். ஆணியிபை ஜதாங்குகிற அலரக்லக
சட்லடலய எடுத்துச் சட்லடப் லபலயக் காைி பண்ணிட்டு, இரண்டு தடலெ உதறுகிறார்.
மணிபர்ஸ், ஜெத்தலை சீெல் ஜபாட்டைம், தலை ொரிக் ஜகாண்டாபர அந்தச் சீப்பு
எல்ைாத்லதயும் பாக்ஜகட்டிபை ெச்சுண்டு மறுபடியும் கண்ணாடியிபை பார்த்துக்கிறபபாது
பின்னாடி நிற்கிற என்லனப் பார்த்து ெிட்டார். திரும்பி என்லனப் பார்த்து சிரிக்கிறார்;
சிரிச்சிண்பட பகட்கிறார்.“ொ, காபி சாப்பிடறயா?”“பெண்டாம். உங்கலள அப்பா அெசரமா
லகபயாட அலைச்சிண்டு ெரச் ஜசான்னார்.”“உங்கப்பாவுக்கு எப்பபாதான் அெசரம் இல்பை?
நீ ஆத்திபை காபி சாப்பிட்டிபயா?”“இல்பை. தூங்கிண்டு இருந்பதன். என்லன எழுப்பி
உஙலள அலைச்சிண்டு ெரச் ஜசான்னா, அப்பா.”“சரி, சரி, உக்காரு” – என்லன உட்கார
லெத்துெிட்டு உள்பள பபாய் ஒரு தட்டிபை ஒரு கரண்டி பகஸரியும் காராபூந்தியும்
ஜகாண்டு ெந்து லெத்துெிட்டு, “குண்டுமணி, ஒரு காபி ஜகாண்டு ொ” என்று குறுக்பக
பபாகிற யாரிடபமா ஜசால்கிறார்.

பகஸரி நன்றாக் இருந்தது. சாப்பிட்டுக் ஜகாண்டிருக்கிறபபாபத ெயிற்றுக்குள் என்னபமா

‘திக்திக்’ என்று ஒரு பயம். குண்டுமணி காபி ஜகாண்டு ெந்து லெக்கிறான். இெர் கல்ைா
அருபக பபாய் ஒரு நீளமான பநாட்டுப் புத்தகத்லத எடுத்து தனது பக்கத்லதப் புரட்டி
ஏபதா கணக்கு எழுதுகிறார். இப்பபாது நான் சாப்பிடுகிற கணக்பகா? திரும்பி ெந்து நான்
உட்கார்ந்திருக்கிற ஜபஞ்சியில் பக்கத்திபை உட்கார்ந்து ஜெற்றிலை பபாடுகிறார். நான்
அெசரம் அெசரமாக காபிலய ெிழுங்குகிபறன்.அங்பக ெட்டிபை
ீ இருக்கிற பதட்ட
நிலையும், அப்பாெின் சாமியாட்டமும், மங்களத்தின் பரிதாபகரமான அைறலும், மணியின்
அெமானமும், மற்றெர்களின் ைஜ்லெ ஜகட்ட ஜமௌனமும், அப்பாவுக்காகப் பரிந்து
ஜகாண்டு பபசுகிற அம்மாெின் புைம்பலும் ஒரு பக்கம் மனசில் ெந்து கெிகிறது.
இன்ஜனாரு பக்கம் இஜதல்ைாம் ஜதரியாத சீதாராமய்யரின் நிதானமும், என்னிடம் அெர்
காட்டுகிற அன்பும், இன்னும் சற்று பநரத்தில் நடக்கப் பபாகிற கபளபரமும் மனத்தில்
படர்கிறபபாது இெர் காட்டுகிற நிதானத்தில் நானும் பங்கு ஜகாண்டு, இெர் அன்பபாடு
தருகிற இெற்லறஜயல்ைாம் சாப்பிடுெது ஒரு குற்றபமா, ஒரு துபராகபமா என்று
நிலனக்கும்பபாது எனக்கு ஜநஞ்சில் அலடக்கிறது.நான அெசரமாக ஓடிக் லக கழுெிக்
ஜகாண்டு ெந்து “ொங்பகா மாமா… பபாகைாம்”னு பறக்கபறன்.“இபரண்டா… ஒண்ணும்
அெசரமிருக்காது.

சீட்டாட்டத்திற்கு ஒரு லக குலறயுமாயிருக்கும். நானும் ஆத்துக்குத்தான் புறப்பட்டுண்டு

இருக்பகன். அது பபாகட்டும்… நீ என்னபமா மிைிட்டிரியிபை பசரப் பபானாயாபம? ஏண்டா
 ஜெயகாந்தன் 160

அசபட! உன்லன மாதிரி ஆலளஜயல்ைாம் மிைிட்டிரியிபை எடுத்தால் பதசம்

உருப்பட்டாற் பபாைத்தான். ஒரு துப்பாக்கிலய உன்னாபை தூக்க முடியுமா?
எக்ஸர்லஸஸ் பண்ணுடா, பண்ணுடான்னு அடிச்சிண்படபன, பகட்டாபயா…” என்று
ஜசால்ைிக் ஜகாண்பட தன் முண்டாலெத் திருகிக் ஜகாள்கிறார். சீதாராமய்யர்
இப்பபாஜதல்ைாம் ‘எக்ஸர்லஸஸ்’ ஜசய்ெதில்லைஜயன்றாலும் அந்த உடம்பு ொகு
அப்படிபய இருக்கிறது.“புறப்படுங்பகா மாமா. அப்புறம் அப்பா என்லனத் திட்டுொர்…”
என்று நான் ஜகஞ்சுகிபறன். ஜசருப்லப மாட்டிக் ஜகாண்டு புறப்பட்டெர் அந்த காபைஜ்
காம்பவுண்லடத் தாண்டுெதற்குள் ஒரு நாலைந்து பபரிடம் நின்று ஏபதபதா பபசி,
எல்பைாரும் இெலரத் திரும்பிப் பார்க்கிற மாதிரி அவுட்டுச் சிரிப்புச் சிரித்து ஜெளிபய
ெருெதற்குள், இந்த நல்ை மனிதருக்கு ெட்டிபை
ீ காத்துக் ஜகாண்டிருக்கிற அதிர்ச்சிலய
எண்ணி எண்ணி எனக்கு அடிக்கடி ெயிற்றிபை என்னபொ ஜசய்கிறது. அங்பக படிக்கிற
லபயன்களுக்ஜகல்ைாம் இெர் பமல் ஜராம்பப் பிரியம் பபாைிருக்கிறது. காம்பவுண்டுக்கு
ஜெளியிபை ெந்த பிறகு “மாமா! ஆத்துக்குக் கிளம்பியாச்சா?” என்று ஒரு குரல்
பகட்கிறது. திரும்பிப் பார்த்தால் மாடி ெராந்தாெில் நாலு லபயன்கள் நின்று ஜகாண்டு
பநாட்டுப் புத்தகத்பதாடு லக ஆட்டுகிறார்கள். இெரும் திரும்பிப் பார்த்து “ஆறு மணிக்கு
ெந்துடுபென்” என்று ஜசால்ைிக் லக ஆட்டுகிறார்.ெருகிற ெைியில் அந்த மாணெர்கலளப்
பற்றி ஒபரயடியாகப் புகழ்கிறார்:

“எல்ைாம் ஜபயிைான பசங்கள்… இந்தக் குைந்லதகஜளல்ைாம் ஏன் ஜபயிைாயிடறது

ஜதரியுமா? அொஜளல்ைாம் உன்லன மாதிரி மண்டு இல்லை; மகா புத்திசாைிகள்;
அதனாபைதான் ஜபயிைாயிடறதுகள். நீ ஒரு கிளாஸ்பை கூட ஜபயிைாகாமத்தான்
படிச்பச, என்ன புண்ணியம் ஜசால்லு? படிச்சுப் பாஸாகிற ஒரு காரியத்லதத் தெிர மத்த
எல்ைாக் காரியத்திபையும் மகா ஜகட்டிக்காரன்கள் இந்தப் பசங்கள். ஆமா, நிெத்துக்குச்
ஜசால்பறண்டா, மறந்துட்படபன… அந்த பிரின்ஸிபால் கிட்பட உன்லனப் பத்திச்
ஜசால்ைியிருக்பகன். ‘நல்ை லபயன்… கான்டீன ீபை சர்ெர் பணிக்காெது ெபரன்ங்கிறான்.
நம்ம ஆபிஸ்ை ஏதாெது பெகன்ஸி இருந்தால் மறந்துடப்படாது’ன்னு ஜசால்ைி
ெச்சிருக்பகன். பார்க்கைாம் என்று என்ஜனன்னபொ பபசிக் ஜகாண்பட ெருகிறார். எனக்கு
எதுவுபம மனசில் தங்கெில்லை.அபதா ெடு
ீ ஜதரிகிறது.“எதுக்காக்கும் உங்க அப்பா
இவ்ெளவு அெசரமா என்லன அலைச்சிண்டு ெரச் ஜசான்னாராம்? என்ன ெிஷயம்?” என்று
கண்லணச் சிமிட்டிக் ஜகாண்டு பகட்கிறார். நான் அழுபத ெிடுபென் பபால்
இருக்கிறது.“என்லன ஒண்ணும் பகட்காபதங்பகா. நான் தூங்கிண்டு இருந்பதன். எனக்கு
ஒண்ணுபம ஜதரியாது.” நான் இப்படிச் ஜசான்னது எதனால் என்று அெருக்கு
ெிளங்கெில்லை.

சிரித்துக் ஜகாள்கிறார். எல்ைாத்துக்கும் எப்பபாதும் இந்தச் சிரிப்புத்தான்.“அம்மா

ஜசான்னதும், அப்பா கண்டுபிடித்ததும் ஒருபெலள நிெமாகபெ இருக்கைாபமா என்று
இப்பபாதுதான் நானும் முதல் தடலெயாக நிலனக்கிபறன். இதுெலர இந்த ெிஷயத்தில்
சம்பந்தப்படாதெனாய் இதற்கு ஜெளிபய நின்று பார்த்த அனுபெம் நீங்கி நானும்
இதற்குள் சிக்கிக் ஜகாண்ட மாதிரி எனக்கும் மனசில் ஓர் ஆபெசம் ெந்தது. மங்களம்
 ஜெயகாந்தன் 161

இெருக்கு துபராகம் ஜசய்ொளா? இந்த மணி ஒரு காைிப்பயைா? அப்படியானால் அெலன

அப்பா அடிச்சது ஜநாம்ப சரிதாபன? அப்பா ஜசான்ன மாதிரி இந்த மாமா லகயிபை
ஜசருப்லபக் ஜகாடுத்து அெலன அடிக்க ெச்சா அதுவும் நியாயம் தாபன?… சரி
மங்களத்லத என்ன பண்றது? இந்த மாமாவுக்கும் அெளுக்கும் இருபது ெயசு
ெித்தியாசம்னா… அதுக்காக ஒரு ஜபண் தப்புப் பண்ணுொபளா?… என்னதான் இருந்தாலும்
இப்படி ஒரு துபராகத்லத இந்த மாமாொபை தாங்கிக்க முடியுபமா… சாது மிரண்டால்
காடு ஜகாள்ளாதும்பாபள… அது மாதிரி ஏதாெது நடக்கப் பபாறபதா…” என்ஜறல்ைாம்
நிலனத்துக் ஜகாண்டு குனிந்த தலையுடன் நான் பெகமாக நடக்கிபறன். என் பெகத்தால்
மாமாெின் நலடபெகமும் அதிகரிக்கிறது.“மணியும் மங்களமும் மத்தியானஜமல்ைாம்
தாயம் ெிலளயாடுொர்கள். மணி நன்றாகப் பாடுொன். மாமாகூட அெலனப் பாடச்
ஜசால்ைி பகட்பார். மங்களத்திற்கு ஒத்தாலசயாக எல்ைா பெலைகளும் ஜசய்ொன்.
அெனுக்கும் பாைக்காடுதான் ஜசாந்த ஊராம். மங்களத்திற்கு அெலன அங்பகபய
ஜதரியுமாம்.

ஒருபெலள அங்பகபய அெர்களுக்குள்…? இந்த நல்ை மனுஷர் இந்தத் துபராகத்லத

எப்படித் தாங்கிக் ஜகாள்ொர்? இெருக்கு இப்படி நடந்திருக்க பெண்டாபம…”ெடு
ீ
ெந்தாச்சு.இெலரக் கண்டவுடபனபய இெர் பார்லெயிபை படறதுக்கு முன்பன
ஒளிச்சிக்கணும்னு பயந்து ஓடுகிற மாதிரி, இந்பநரம் ெலரக்கும் முற்றத்திபை கூடி நின்று
பெடிக்லக பார்த்திண்டிருந்தொ எல்ைாரும் அொொ ெலளக்குள்பள சரசரன்னு
நுலையறா. அப்பாதான் லதரியமா அங்பகபய நின்னுண்டு திரும்பிப் பார்க்கிறார்.
அப்பாபொட அந்தத் லதரியம் எனக்கு ஒரு நிமிஷம் ஜபருலமயாக்கூட
இருக்கு.“ொரும்…ொரும்”னு என்னபமா ஜசால்ை ெரார் அெர். அதுக்குள்பள மங்களம்
அைறி அழுதுஜகாண்டு ஓடிெந்து சீதாராமய்யர் காைில் ெிைறாள். அெள் அழுது
ஜகாண்பட என்ஜனன்னபமா ஜசால்ெது ஒன்றுபம புரியெில்லை. மணி ஜெட ஜெட என்று
நடுங்கிக்ஜகாண்டு எழுந்து நின்றான். அப்பாதான் ஜபரிய குரைில்,“நாலு குடித்தனம்
இருக்கிற இடத்திபை…” என்று ஜசால்ெதற்குள் சீதாராமய்யார், “சித்த ொலய மூடிண்டி
இருங்பகா” என்று கடுலமயாகச் ஜசான்னவுடன் அப்பாவுக்கு ொயலடத்துப் பபாகிறது.
ஆனால் பகாபத்தால் பல்லைக் கடிக்கிறார். சீதாராமய்யர் அலதக் கெனிக்காமல்
மங்களத்லத ஒரு குைந்லதலயத் தூக்குெது மாதிரி தூக்கி நிறுத்தி, “என்னத்துக்கு இப்படி
அைறாய்? அைாமல் ஜசால்லு. என்ன நடந்தது?” என்கிறார்.

மங்களத்துக்பகா அை முடிகிற மாதிரி எலதயும் ஜசால்ை முடியெில்லை. அலதயும்

பகட்க ெிடாமல் இந்த அப்பா கத்த ஆரம்பித்து ெிட்டார்.“எனக்கு என்னங்காணும் பபாச்சு?
உம்ம நல்ை மனசுக்கு இொ பண்ற துபராகம் தாங்க முடியாமல் நான் ஓடி ெந்பதன்.
நான் ஜபாய் ஜசால்பறனான்னு இந்த ஆத்திபை இருக்கிறொலள ஜயல்ைாம் பகளும்.
எங்பக யாலரயும் காபணாம்? இப்படி ஒரு ஜபாய் ஜசால்ைி எனக்ஜகன்ன ஆகணும்?
உம்லம எனக்கு இருபது ெருஷமாத் ஜதரியும்… உமக்குப் பண்ற துபராகம் எனக்குப் பண்ற
மாதிரி இருக்கு… ெயிறு எரியறது…”இந்தச் சமயத்தில் அம்மாவும் பசர்ந்து ஜகாள்கிறாள்:
“உங்களுக்கு என்ன தலையிபை எழுத்துன்னு அடிச்சிண்படபன, பகட்படளா…?” என்று
 ஜெயகாந்தன் 162

அைறுகிறாள் அம்மா. இரண்டு பபருக்கும் தாங்கள் ஜபாய் ஜசால்ைி ெிட்படாமா என்ற

பயம் ெந்து ெிட்டது. சீதாராமய்யர் ஜகாஞ்சம் கூடப் பதட்டப்படாமல்,“ராொமணி
அய்யர்ொள் – நீங்க என் பமை ஜெச்சிருக்கிற மரியாலத எனக்குத் ஜதரியாதா? மாமிலய
அலைச்சிண்டு உள்பள பபாங்பகா…” என்று ஜசால்ைி, அப்பாவுக்கு அது காதில் ஏறாமல்
பபாகபெ, “மாமி, நீங்களாெது அெலர அலைச்சிண்டு பபாங்பகா” என்று அம்மாெிடம்
ஜசால்ைிெிட்டு, மங்களத்லதத் பதாளில் தட்டிக்ஜகாண்பட பகட்கிறார்: “அைாமல் ஜசால்லு,
இங்பக என்ன நடந்தது?” மங்களம் ஜபாங்கிப் ஜபாங்கி இப்ஜபாழுது அதிகமாகபெ
அழுகிறாள். அழுது அழுது பதம்பிக்ஜகாண்பட ஜசால்கிறாள்.“நானும் – நம்ப மணியும்…
இபதா அங்பக உட்கார்ந்துண்டு-” ெட்டுக்குள்
ீ கூடத்லதக் காட்டிக் ஜகாண்டு அதற்கு பமல்
ஜசால்ை முடியாமல் – கூடத்லதக் காட்டிய லக அப்படிபய நிற்கிறது; குரல் ெிம்மி
அலடக்கிறது.

அந்த இடத்தில் சற்று முன் நிகழ்ந்த காட்சி அெள் மனசில் ெர மறுபடியும் ஒரு ஜபரிய
அழுலக.“ஸ்.. அைப்படாது… அைாமல் ஜசால்லு” என்று ஒரு குைந்லதலயத் பதற்றுெது
மாதிரித் பதற்றுகிறார் சீதாராமய்யர்.“அங்பக உட்கார்ந்துண்டு தாயம்
ெிலளயாடிண்டிருந்பதாம்… பநரா ஜெய்யில் அடிக்கிறபதன்னு நான்தான் ொசக் கதலெச்
சாத்திபனன். ென்னல் கதஜெல்ைாம் திறந்துதான் இருக்கு… மணி, தலைலய
ெைிக்கிறதுன்னு படுத்துண்டான். நான் காஜயல்ைாம் எடுத்து டப்பாெிபை லெக்கிறச்பச…
இந்த ெட்டுக்கார
ீ மாமா… மாமா… ெந்து… ெந்து…”அதற்குபமல் அெளால் ஜசால்ை
முடியெில்லை. அந்தச் சமயம் சுெபராரமாக நின்று ஜகாண்டிருந்த மணியும்
அழுகிறான்.“மண்டு மண்டு! நீ எதுக்காக்கும் அைறாய்? பபாறும்! நம்ப ராொமணி ஐயருக்கு
என் பமபை இருக்கிற அன்பு உன்பமபை இன்னும் ெரபை… நான் இருபது ெருஷம்
அொபளாட பைகி இருக்பகன். நீ இப்பத்தாபன ெந்திருக்காய்…” என்று ஏபதா ஜசால்ைிக்
ஜகாண்டிருக்கிறார். மங்களம் ஓய்ெதாக இல்லை. ஜதாடர்ந்து ஜசால்கிறாள்: “மணிலயப்
பிடிச்சுத் தரதரன்னு இழுத்துண்டு ெந்து… என்லனப் பத்தி அநியாயமா என்ஜனன்னபமா
ஜசால்றா… நான் லகயிபை ஜநருப்லப அள்ளிண்டு பெணாலும் சத்தியம் பண்பறன்.” என்று
அெள் அழுது அழுது ஜசால்ைிக் ஜகாண்டிருக்கும்பபாது சீதாராமய்யர்
சிரிக்கிறார்.“பபாறுபம… ஜநருப்லபப் பபாய் அள்றாளாம், ஜநருப்லப; ராொமணி அய்யர்ொள்,
இஜதல்ைாம் என்ன கூத்து? மங்களம் என் ஜபண்டாட்டி… மணி எங்க ஆத்துப் லபயன்.

எனக்கு அொலளயும் ஜதரியும், என்லனயும் ஜதரியும், உங்கலளயும் ஜதரியும். மங்களம்

இன்னிக்கு ெந்தெள் தாபன! நான் இருபது ெருஷமா இங்பக இருந்து நீங்க சம்சாரம்
நடத்தும் அைலக எல்ைாம் பார்த்துண்டு இருக்பகபன… எென் தன் ஜபண்டாட்டிலய
நம்பறாபனா அெனாபைதான் ஊரிபை இருக்கிறென் ஜபண்டாட்டிகலளயும் நம்ப முடியும்.
மாமி, சாயங்காைம் கலத பகட்கப் பபாபறபள… மகாபாரதம் ஜசால்றாளாபம. துரிபயாதனன்
ஜபண்டாட்டியும் கர்ணனும் ஜசாக்கட்டான் ெிலளயாடிண்டிருந்தாளாபம… பாதி
ஆட்டத்திபை அெள் எழுந்திருக்கறச்பச கர்ணன் அெள் பமகலைலயப் பிடிச்சு
இழுத்துட்டான். அஜதல்ைாம் பகட்டு இருப்பபபள – துரிபயாதனன் ஜராம்பக் ஜகட்டென்னு
பபர்… ஆனாலும் அென் ஆம்பலள… அதனாபை தான் ஜபண்டாட்டி பமபை சந்பதகம்
 ஜெயகாந்தன் 163

ெரபை. ஜபண்டாட்டிலய நம்பாதென் என்ன ஜபரிய ஆம்பலள? ராொமணி அய்யர்ொள்!

இந்த ஆத்திபை இருக்கிறொலள ஜயல்ைாம் பெற கூப்பிட்டுக் பகட்கச் ஜசால்பறள். என்
ஜபண்டாட்டிலயப் பத்தி… ஜராம்ப நன்னாயிருக்கு என்லனப் பத்தி நீங்க ெச்சிருக்கிற
அபிப்பிராயம்!” என்று ஜசால்ைி “ஓ” ஜென்று சிரிக்கிறார். சிரித்துெிட்டுச் ஜசால்கிறார்:
“இந்த ஆத்திபை இருக்கிறொளுக்ஜகல்ைாம் நான் ஜசால்பறன்; ‘அெனென், அெனென்
ஜபண்டாட்டிலய நம்பினால் பபாறும்.’ அலதச் ஜசய்யுங்பகா.”“ஏண்டா, அழுதுண்டு இருக்பக
நீ? நீ பபாய் முகத்லத அைம்பிக்பகா” என்றதும் மணி குைாயடிக்குப் பபாகிறான். ஆனால்
மங்களம் இன்னும் நின்று அழுது ஜகாண்டிருக்கிறாள்.

“இபதா பார், இொஜளல்ைாம் உன்லன நம்பி உனக்கு என்ன ஆகணும் ஜசால்லு? நான்
நம்பபறன். உள்பள ொ” என்று மறுபடியும் சமாதானம் ஜசால்ைிக் லகத்தாங்கைாக
மங்களத்லத அலைத்துக்ஜகாண்டு பபாகிறார்.“பநக்கு இந்த ஆத்திபை பயமா இருக்கு…
பெற ஏதாெது ெடு
ீ பார்த்துண்டு நாம்ப பபாயிடைாபம” என்று மங்களம் உள்பள
பபாலகயில் அெரிடம் ஜசால்ைி இருப்பாள் பபாைிருக்கிறது. சீதாராமய்யர் ஜசான்ன பதில்
மட்டும்தான் எனக்குக் பகட்டது.“அடி அசபட, எங்பக பபானாலும் பைாகம் இப்படித்தான்
இருக்கும்” என்று அெர் உரக்கச் சிரித்தார்.“சீசரின் மலனெி சந்பதகங்களுக்கு
அப்பாற்பட்டெள்” என்று படித்தது என் நிலனவுக்கு ெந்தது. மங்களம்
எப்படிப்பட்டெளாயிருந்தால் என்ன, சீதாராமய்யர் சீசர்தான் என்று நிலனத்துக்
ஜகாண்படன்.

ஒரு பிடி பசாறு

“பஹய்… பஹய்ன்னானாம்!” – அபதா, ெிரலைச் ஜசாடுக்கிக் ஜகாண்டு குதித்பதாடி
ெருகிறபத, ஒரு ‘கரிக்கட்லட’ – அென்தான் ராசாத்தியின் ஏகபுத்திரனான மண்ணாங்கட்டிச்
சிறுென்.ஜதன்னாற்காடு ெில்ைாொசிகலளத் தெிர மற்றெர்களுக்குப் ஜபயர்
பெடிக்லகயாகத்தானிருக்கும். ராசாத்தியின் இறந்துபபான அப்பனின் ஜபயர் அது. கிைென்
மீ து ஜகாண்ட ஊலமப்பாசம் இப்ஜபாழுது மகன்மீ து ஜசாரிகிறது…இப்ஜபாழுது
மண்ணாங்கட்டிக்கு ஏகக் குஷி – ஏன் ஜதரியுமா? அடுத்த அடுப்பிைிருந்த பசாற்லறத்
திருடித் தின்ற எக்களிப்புத்தான்!பூட்டா, திறப்பா? – பிளாட்பார ொழ்க்லகதாபன? நாய் ெந்து
ொய் லெத்தாலும் அடித்துத் துரத்துொரில்லை. அதுவும் இந்தத் திருட்டுக் ஜகாட்டுப்
பயல் பிறர் காணும்படியா அந்தக் காரிய்த்லத நடத்தியிருப்பான்? – பாலனபயாடு தூக்கிக்
ஜகாண்டு ஜதருக் பகாடியிைிருக்கும் அந்தப் பாழ் மண்டபத்துக்குத்தான் ஓடியிருப்பான் –
அது அென் ொசஸ்தைம்.“ஒன்ஜன ஜெட்டி ஜெக்க… எங்பகடா பபாயிருந்பத, பசாமாறி?”
என்று ெரபெற்றாள் அென் தாய் ராசாத்தி.

“யம்பமாவ்… துட்டும்மா, ஹீம் துட்டு குடும்மா…” என்று அெள் பசலை முந்தாலனலயப்

பிடித்துக் ஜகாண்டு குதித்தான் சிறுென்.ராசாத்தி நிலறமாசக் கர்ப்பிணி. அென்
இழுப்புக்ஜகல்ைாம் அெள் ஈடுஜகாடுக்க முடியுமா? – அென் இழுத்த இழுப்பில் கீ பை ெிைத்
ஜதரிந்தாள்; சமாளித்துக்ஜகாண்டு நின்ற பெகத்தில் ஆத்திரத்துடன் மண்ணாங்கட்டியின்
முதுகில் இரண்டு அலற லெத்தாள்.“ஒன்ஜன பாலடயிபை ஜெக்க… என்ஜன இஸ்துத்
 ஜெயகாந்தன் 164

தள்ளப் பாத்திபய… எங்கனாச்சும் ஒைிஞ்சு ஜதாலையறது தாபன?… துட்டு பெணுமாம்,

துட்டு… இென் அப்பன் இங்பக ஜகாட்டி ெச்சிருக்கான் பாரு!”“ஏம்மா, எங்கப்பன் ஆரும்மா?”-
ராசாத்தி என்ன பதில் ஜசால்லுொள்?… அெளுக்பக ஜதரியாது. இப்ஜபாழுது
ெயிற்றிைிருப்பதற்குத் தகப்பன்?…- ஒரு நிமிஷம் எங்பகா நிலனவு கூர்ந்து, சலடயம்மன்
பகாெில் திருெிைாெில் சந்தித்துச் சிை நாட்கள் உறொடியிருந்த அந்தத் தாடிக்கார
ெலளயல் ெியாபாரிலய, அென் முகத்லத, அென் சிரிப்லப, அெனது
பசஷ்லடகலளஜயல்ைாம் மனசில் நிலனத்து நிறுத்திப் பார்த்தாள்.அெள் முகத்தில்
சிரிப்புக் குைம்பியது… அந்த ரகஸியங்கஜளல்ைாம் மண்ணாங்கட்டிக்குத்
ஜதரியுமா?…“இங்பக ொடா, ொந்தி பபதியிபை பபாறெபன!” என்று பல்லைக் கடித்துக்
ஜகாண்டு அெலன எட்டிப் பிடிக்கக் லகலய ெசினாள்.
ீ

ஒபர பாய்ச்சைில் அெள் பிடியிைிருந்து ெிைகி நின்ற சிறுென், “பஹய்ன்னானாம்!” என்று

இரண்டு லககலளயும் தட்டிக் ஜகாண்டு குதித்தான்.“ொ ொ, புண்டம் ஜகாட்டிக்க ெருபெ
இல்பை” என்று ெிரலை ஆட்டிப் பத்திரம் கூறினாள் ராசாத்தி.“நான்தான் துன்னுட்படபன!”
என்று ெயிற்றில் தாளம் தட்டியொபற ‘ஏவ்’ என்று ஜபரிசாக ஒரு ஏப்பம் ெிட்டுக்
காண்பித்தான்.மண்ணாங்கட்டியின் முதுகில் பின்னாைிருந்து ‘பள ீஜர’ன ஓர் அலற
ெிழுந்தது.“பதெடியா ஜபத்த பயபை… ஜெறவு தூக்கிக்கினு பபாயிருக்கிறெருக்கு பசாறு
எடுத்து ெச்சா அலதத் திருடித் துன்னுட்டு ெந்து குதிக்கறலதப் பாரு?” என்று
உறுமியொபற நின்றிருந்தாள் மாரியாயி.“ொடி, உத்தம பத்தினி… பத்தினி படபடா, பாலன
சட்டி ஜைாட புடா…” என்று பச்லசயான ‘பைஜமாைி’லய நீட்டி முைக்கி, பசலைத் தலைப்லப
ெரிந்துஜகாண்டு ெந்தாள் ராசாத்தி.“ஐய, ஒண்ணுங் ஜகட்ட மூளிக்கி பராசத்துக்குக்
குலறச்சைில்பை… அப்படிபய ஜதாங்கத் ஜதாங்கக் கட்டிக்கினு ஜபத்தெ மாதிரிதான்” என்று
முகொலயத் பதாளில் இடித்துக் ஜகாண்டாள் மாரி.“ஆமா ஒன்பன மாதிரி, ஜதாங்கத்
ஜதாங்கக் கட்டிக்கினு ஊர் பமஞ்சா நல்ைாத்தானிருக்கும்!”என்று திருப்பியடித்தாள்
ராசாத்தி.“ஆமா… நான் பபாவும்பபாது இெதான் ெந்து ஜெளக்குப் புடிச்சா!”- மாரிக்குத்
தன்லனப்பற்றி யாருக்கும் ஜதரியாது என்ற துணிச்சல்.

“ஏண்டி, ஒபரமுட்டா அைட்டிக்கிபற… ஒன் அட்ரஸீ பூரா எங்கிட்பட இருக்குடி… அன்னிக்கு

ஜசாதந்தரத்துக்கு ஜமாத நாளு பமார்மார்க்கட்டுத் துலுக்கபனாட பபானிபய, எனக்குத்
ஜதரியாதுன்னு ஜநனச்சிக்கினியா?”- மாரிக்குச் ‘சுருக்’ஜகனப் ஜபாத்துக் ஜகாண்டு பகாபம்
ெந்துெிட்டது. பமபை எதுவும் பபச முடியாமல், “இன்னாடி ஜசான்பன, அெிசாரி முண்பட!”
என்று உறுமிக் ஜகாண்பட ராசாத்தியின் கன்னத்தில் எட்டி அலறந்தாள்.“அடி, எஞ்
சக்காளத்தி” என்று மாரியாயியின் கூந்தலை எட்டிப் பிடித்துச் சிம்பினாள் ராசாத்தி.ெைி
ஜபாறுக்க மாட்டாமல் ராசாத்தியின் ஜநஞ்சில் குத்தினாள் மாரி. ராசாத்திக்கு ஜெறி
அடங்கெில்லை. கூந்தலைப் பிடித்த பிடிலய ெிடாமல் சிம்பினாள். மாரியின் லக ெச்சு
ீ
காற்லறத் துைாெியது. இரண்ஜடாரு குத்து ராசாத்தியின் ஜநஞ்சில் ெிழுந்தன. மூன்றாெது
குத்து ராசாத்தியின் ெயிற்றில் ெிழுந்தது.“அடிபய புள்ளத்தாச்சிடீ…” என்ற அைறலுடன்
மாரியின் பிடரியில் அலறந்து அெலளப் பிடித்திழுத்தான் அப்ஜபாழுதுதான் அங்கு ெந்த
மாரியின் புருஷன் மாணிக்கம்.ெிைகி நின்ற இருெரின் முகத்திலும் கூந்தல் கலைந்து
 ஜெயகாந்தன் 165

படிந்திருந்தது… ‘மூஸ்’ ‘மூஸ்’ என்று மூச்சு இலளத்தது. ராசாத்தியின் ரெிக்லக கிைிந்து

ஜதாங்க, அங்கஜமல்ைாம் ஜெளிபய ஜதரிந்தன.

தனது ஜபரிய ெயிற்லற அலசக்க முடியாமல் ஜபருமூச்ஜசறிந்தாள்

ராசாத்தி.“இன்னாம்பம, நீ என்னா ஜபாம்பலளயா, பிசாசா?… ொயும் ெவுறுமா இருந்துக்கினு
இப்பிடி பபயா அடிச்சிக்கிறிபய… படாத எடத்துபை பட்டுதுனா இன்னா ஆவுறது…?”“நா
ஒண்ணுபம பண்ணபை, அண்பண!” என்று அை ஆரம்பித்தாள் ராசாத்தி.கர்ப்பிணியான
ராசாத்தி முகம் சிெந்து அைவும் மாணிக்கத்தின் மனசு என்னபொ பபால்
ஆகிெிட்டது.“பபாம்பம, ராச்சஸி!” என்று தன் மலனெிலயப் பிடித்துத் தள்ளிக்ஜகாண்டு
பபானான் மாணிக்கம்.“நீயும் பெற என்ஜன அடிக்கிறியா?… அடி அடி… அந்தத் பதெடியா
ஜபத்தது ஒனக்கு ஜெச்சிருந்த பசாத்லதத் துன்னுட்டுப் பபாயிடுச்சி. அத்ஜதக் பகக்க
ெந்தா… அெ, என்ஜன அங்பக பபானெபள இங்பக பபானெபளன்னு பபசறா… நீ பெற
என்ஜன அடிக்கிபற… நா ஏன்தான் ஜபாண்ணாப் ஜபாறந்பதபனா…” என்று நீட்டி முைக்கி
ஒப்பாரி லெக்க ஆரம்பித்துெிட்டாள் மாரி.“அஜத ொரிக்கிட்டுப் பூட… அதுதான் திருட்டுக்
ஜகாட்டா நிக்குபத. நா, எலும்ஜப முறிச்சிப் பாடுபட்டுக் கஞ்சி ஊத்தபறன். இப்பிடித்
திருடித் துன்னுட்டு ெம்பு ெைிச்சிக்கினு ெருபத. இன்னிக்கு ெரட்டும்.

கழுத்ஜத முறிச்சிக் கூெ ஆத்திபை நுந்திடபறன்” என்று கருெினாள் ராசாத்தி.ராசாத்தியின்

அடி ெயிற்றில் ‘சுருக்’ஜகன ெைித்தது. ெயிற்லற அழுத்திப் பிடித்துக்ஜகாண்டு தனது
கூட்டினுள் பபாய்ப் படுத்துக் ஜகாண்டாள்.சட்லடப் லபயிைிருந்த இரண்டனாலெத் தடெிப்
பார்த்துக் ஜகாண்பட, ‘நாஸ்டா’ பண்ணுெதற்காக டீக்கலடலய பநாக்கி நடந்தான்
மாணிக்கம்.இந்தச் சந்தடியில் மண்ணாங்கட்டிப் பயல் எங்பக பபானான் என்று யாரும்
கெனிக்கெில்லை.2ராசாத்திக்பகா, மாரியாயிக்பகா ெிபசாரம் என்பது ஜதாைிைல்ை;
அெர்கள் ொழும் பிளாட்பாரத்தின் எதிர்ப்புறத்திைிருக்கும் ெிறகுக் கலடயில் ெிறகு
சுமந்து ஜசல்ெது, ைாரியில் ெரும் ெிறகுக் கட்லடகலள இறக்கிக் கலடக்குள் அடுக்குெது
– இலெதான் பிரதான ஜதாைில். அந்த பெலைகள் இல்ைாத சமயத்தில், பெறு ஏதாெது
கூைி பெலை. அதுவும் இல்ைாத சமயத்தில், மிகவும் ெறட்சி ஏற்பட்டு, நல்ை கிராக்கியும்
‘சான்ஸீ’ம் அடித்தால்… பெறு ‘ஏதாெது’…பகாணி + கந்தல் பாய் + மூங்கில் தட்டி +
சினிமா பபாஸ்டர் = ஒரு கூலர! – அந்தக் ‘பகாைிப்புலற’யில் நீட்டிப் படுத்திருந்த
ராசாத்தியின் அடிெயிற்றுக்குள் என்னபொ ‘சுருக்’ஜகன்று குத்திொங்கியது. ராசாத்தி
ஜநௌ¤ந்து ஜகாடுத்தாள். கீ ழுதடு பற்களுக்கிலடபய மடிந்து ஜகாடுத்தது. ஜநற்றி
சுருங்கிற்று.- ெயிற்றில் ெைியா, பசியா?…கால்கலளச் சற்று அகை ெிரித்து இடுப்புச்
சீலைலயத் தளர்த்திெிட்டுக் ஜகாண்டாள்.

இடுப்லப ெலளத்து, ஜநஞ்லச உயர்த்தி உடலை முறுக்கிக் ஜகாடுத்தாள். பாதங்கலளத்

தலரயில் உரசி உரசி எழுப்பிய ஒைி அெளுக்கு இதமாக இருந்தது. திரும்பவும் பதய்த்துத்
பதய்த்துப் பார்த்துக் ஜகாண்டாள்.ெைிலயப் பற்றிய நிலனவு இல்லை. ஏதாெது ஜகாஞ்சம்
சாப்பிட்டால் பதெைாம் பபான்ற எண்ணம்.‘ஜகாஞ்சமா? – ஹ்ம்… கஞ்சிஜயக் கண்டு ஜரண்டு
நாளாச்சு, ஒரு பாலன கஞ்சி இருந்தாலும் ஜநட்டைாம்’ – அெள் கண்கள் மூலையில்
கெிழ்த்து லெக்கப்பட்டிருந்த மூளிப் பாலனலய பநாக்கின. பக்கத்தில் ஓட்லடயான
 ஜெயகாந்தன் 166

அரிசிப் பாலன உருண்டு கிடந்தது.பசி ெயிற்லற ஜமன்றது!அெளுக்கு எரிச்சல்

எரிச்சைாய் ெந்தது. ஒற்லறக் காைில் கிடந்த ஈயக் காப்பு ‘தரதர’ஜெனத் தலரயில்
பதய்ந்து கலரயப் பாதங்கலளத் பதய்த்துக் ஜகாண்டாள்.அடி ெயிற்றின் ஒரு பக்கத்தில்
சிை நிமிஷங்களுக்கு ஒருமுலற ‘சுருக்’ஜகன்ற குத்தல் பெறு…“உஸ்… அம்மாடி!” என்ற
ஜபருமூச்சு…“ராசாத்தி, ராசாத்தி!” என்ற குரல் பகட்கிறது. மல்ைாந்து கிடந்தொபற
தலைலய நிமிர்த்திப் பார்க்கிறாள் ராசாத்தி. மாரியாயி குனிந்து நின்றபடி தலைலய
மட்டும் குடிலசக்குள் நீட்டியொறு, “என்ன ராசாத்தி, இடுப்பு ெைியா?” என்று
பகட்டாள்.“ஊஹீம்… அஜதல்ைாம் ஒண்ணுமில்பை. பசிதான்… பநத்து ஒரு ொய்க் கஞ்சி
குடிச்சதுதான்… இன்னிக்குப் பூரா பட்டினி. அதான் ெயத்லத என்னபமா
பண்ணுது!”மாரியாயிக்கு மனலச என்னபொ ஜசய்தது.

“பாெம், ொயும் ெயிறுமா இருக்கிற ஜபாம்பபள பட்டினி ஜகடக்கைாமா?”ராசாத்தியின்

குடிலசக்குள் நுலைந்து, குனிந்து நின்றபடி, ஒரு மருத்துெச்சிலயப் பபால் அெளுலடய
உடலைப் பரிபசாதித்தாள் மாரியாயி.இடுப்புச் சீலைலயத் தளர்த்தி, அெிழ்த்து, கருச்
சிசுெின் சிரம் முட்டி நிற்கும் அெளுலடய அடி ெயிற்லறத் தடெிப் பார்த்தாள். ெயிறு
கனத்து, உருண்டு திரண்டிருந்தது. பமல் ெயிறு தளர்ந்து பபாய், சுருங்கி, ெிரிந்து பமலும்
கீ ழும் ஏறி இறங்கிக் ஜகாண்டிருந்தது.ராசாத்தியின் அடி ெயிற்லறத் தடெிக்ஜகாண்பட
இருந்தாள் மாரியாயி. அந்த ெயிற்றுக்குள் ஒரு புதிய உயிர், ஒரு பச்லசப் பசும் சிசு
இருக்கிறது என்ற உணர்ச்சியால் மாரியாயிக்கு உடல் முழுெதும் புல்ைரித்தது.“இது
இடுப்புெைி பபாைத்தானிருக்கு. ஆசுபத்திரிக்குப் பபாயிபடன்!” என்று கூறினாள்
மாரியாயி.“அட, நீ ஒண்ணு… எனக்குத் ஜதரியாதா? மாசம் எட்டுத்தாபன ஆச்சி. சலடயம்மா
ஜகாயிலு திருநா அப்பத் தாபன தரிச்சிது… ஆெணி ஒண்ணு, புரட்டாசி ஜரண்டு… என்று
கணக்குப் பபாட்டுப் பார்த்துெிட்டு, “அஜதல்ைாம் ஒண்ணுமில்பை, பசிதான்!” என்றாள்
ராசாத்தி.“நா, என்ன பண்ண? பசாறு கூட இல்லைபய… அரிசி இருக்கு… அடுப்லபப்
பத்தெச்சிக் கஞ்சிகூட காச்சிடைாம்… ைாரி ஜநலறய ஜெறவு ெந்து நிக்குபத… இப்பபா
ெிட்டா இன்னும் ஜரண்டு நாலளக்குக் காலசக் கண்ணாபை காண முடியாது… உம்…” என்று
முனகிக்ஜகாண்பட நின்றாள் மாரியாயி.

“அரிசி இருக்கா?” என்று தலைலய நிமிர்த்தி எழுந்து உட்கார்ந்து ஜகாண்டாள்

ராசாத்தி.“இருக்கு ஒன்னாபை கஞ்சி காச்சிக்க முடியுமா?”“ஓ! அஜதல்ைாம் முடியும்…
சீக்கிரம் ஜகாண்டா!”என்றொறு சரிந்த கூந்தலை முடிந்து ஜகாண்டாள். கணுக்காைில்
ஏறியிருந்த ஈயக் காப்லப இழுத்துெிட்டுக் ஜகாண்டாள். அெிழ்ந்து திறந்து கிடந்த
ரெிக்லகலய இழுத்து முடிந்து உட்கார்ந்தொபற பசலைலயயும் இடுப்பில் சுற்றிக்
ஜகாண்டாள்.- அந்தக் குடிலசயில் நிற்க முடியாது. ராசாத்தி நல்ை உயரம் என்பது
மட்டுமல்ை, குடிலசயும் ஜராம்ப தாழ்ந்தது தாபன?உதட்லட மடித்துக் கடித்துக் ஜகாண்டு
ஜமௌ¢ள நகர்ந்து குடிலசக்கு ஜெளிபய ெந்ததும் நிமிர்ந்து எழுந்து நின்றாள்.‘அம்மாடி!
ெயிறுதான் என்னமாய்க் கனக்கிறது!’மாரியாயி பைம்பாலனயில் இருந்த அரிசிலய ஒரு
தகரக் குெலளயில் ஜகாட்டி ராசாத்தியிடம் ஜகாடுத்துெிட்டு மூலைக்கு ஒன்றாய்க் கிடந்த
அடுப்புக் கற்கலளக் குடிலசக்கு ஜெளிபய பசர்த்து லெத்து, அடுப்புக்குப் பக்கத்தில் கிடந்த
 ஜெயகாந்தன் 167

சுள்ளிக் கட்டிைிருந்து ஒரு பிடி சுள்ளிலய இழுத்து எடுத்து ராசாத்தியிடம் ஜகாடுத்தாள்.

“சீக்கிரம் காச்சிக் குடி… நா பபாயிட்டு ெந்துடபறன்” என்று குரல் ஜகாடுத்துக் ஜகாண்பட,
ெிறகுக் கலடலய பநாக்கி ஓடினாள் மாரியாயி.உருண்டு கிடந்த பசாற்றுப் பாலனலய
எடுத்துக் ஜகாண்டு தண்ண ீர் பிடிக்கப் பபானாள் ராசாத்தி.குைாயடியில் ஒபர
கூட்டம்.ராசாத்தியினால் நிற்க முடியெில்லை. ஒருகால் மட்டும் ‘ஜெட ஜெட’ஜென
நடுங்கிற்று. அடி ெயிற்றில் ‘சுருக்’ஜகன்ற அந்த ெைி…“அம்மா!” என்று ஜபருமூச்சு
ெிட்டபடி உட்கார்ந்து ெிட்டாள்.

“பாெம்! புள்லளத்தாச்சிப் ஜபாம்பபள, ஒரு பாலன தண்ணி ெிபடன்” என்றாள் ஒருத்தி.

தண்ண ீர் பிடித்துக் ஜகாண்டிருந்த ஜபண் ராசாத்திலயப் பார்த்தாள்.“ஒரு பாலன பெணாம்…
பாதி ஜநலறஞ்சா பபாதும்!” என்றாள் ராசாத்தி.- அெள் பசிக்கு அவ்ெளவு பநரம்
காத்திருக்க முடியாது என்பது மட்டுமல்ை; அெள் ெைிக்கு ஒரு பாலன தண்ண ீலரச்
சுமக்கவும் முடியாது அல்ைொ?“சரி இந்தா பாெம்! நீ ஏன் காத்துக் ஜகடக்கணும்?” என்று
தன் பாலனயில் இருந்த தண்ண ீலர ராசாத்தியின் பாலனயில் ஊற்றினாள்
அெள்.பாலனலயத் தூக்கி இடுப்பில் லெக்கும்பபாது, ராசாத்தியின் ஜநற்றி சுருங்கிற்று;
பற்கலளக் கடிக்கும்பபாது ‘ஜநறு ஜநறு’ஜென்று சப்தம் பகட்டது; ஒரு கால் மட்டும் ‘ஜெட
ஜெட’ஜென நடுங்கிற்று…அபதா, இன்னும் பத்தடி லெத்தால் அெளுலடய இடத்திற்குப்
பபாய்ெிடைாம். ஒண்ணு… ஜரண்டு… மூணு… ஊஹீம். இடுப்பில் பாலன நிற்க மாட்படன்
என்கிறது; லக ெைிக்கிறது; காைில் நடுக்கம் அதிகரிக்கிறது.பாலன நழுெிக் கீ பை
ெிழுந்துெிடாமல்……உம்… ஜமௌ¢ள… ஜமௌ¢ள ….“அப்பா!” – பாதி ெைியிபை பாலனலய
இறக்கிக் கீ பை லெத்துெிட்டு உட்கார்ந்து ஜகாண்டாள்.தலைலய அண்ணாந்து ொனத்லத
பநாக்கி ஒரு ஜபருமூச்சு! – ஈயக் காப்பு ‘தர தர’ஜென உரசும்படி பாதங்கலளத் தலரயில்
பதய்த்துக் ஜகாள்கிறாள் – பைசாகத்தான்!“அம்மா!” – ெயிற்றில் என்ன பசியா, ெைியா?-
இரண்டும் தான்… இல்லை, இல்லை… பசிதான்!- ‘அபதா அடுப்பு இருக்கிறது; அரிசி
இருக்கிறது; சுள்ளி இருக்கிறது; தீப்ஜபட்டி…?’‘… அந்தத் தட்டியிபை ஜசாருகி ெச்பசபன…
இருக்கும். பபாய்ப் பத்தெச்சி, அரிசிலயப் பபாட்டுக் காச்சி, அந்தக் கஞ்சிக் கையத்திபை
ஊத்தி உப்பு…?’‘… அதுவும் இருக்கும்.

அரிசிப் பாலனயிபை ஒரு ஜபாட்டணம் பபாட்டு ெச்சது எங்பக பபாயிடும்?… அது கூடபெ,
அந்தப் பாதி எலுமிச்ச ஊறுகாய்த் துண்டு – உம்… அலதயும் கடிச்சிக்கினு சூடா ஒரு
பல்ைா கஞ்சி குடிச்சா…’ – அெள் ொஜயல்ைாம் நீர் சுரந்தது.எழுந்தாள்; தண்ண ீர்ப்
பாலனலய ெிசுக்ஜகனத் தூக்கி இடுப்பில் லெத்துக் ஜகாண்டு நடந்தாள்.அடுப்பின் மீ து
பாலனலய லெத்துச் சுள்ளிகலளப் பற்ற லெத்தாள். அடுப்பு புலகந்தது… கண்ஜணல்ைாம்
எரிச்சல்…‘…குனிஞ்சி ஊதினா தீப்புடிச்சிருக்கும் – ‘ஊஹீம்… அெளால் குனிய
முடியெில்லை!அப்புறம் கஞ்சி…?ெயிறு பூமியில் படாமல் ஒரு காலை மண்டியிட்டு
ஊன்றி ஒரு லகலயத் தலரயில் தாங்கிக்ஜகாண்டு ஒரு மூச்சு இழுத்து ஊதினாள்.
‘தபக்’ஜகன்று அடுப்பில் தீ சுைன்று எரிந்தது; ஒரு கணம் அெள் தலையும் சுைன்றது.-
‘அப்பாடா’. ஒரு ெைியா தண்ணி ஜகாதி ெந்திடுச்சி. அரிசிலயக் கழுெிக் ஜகாட்டி ஒரு
உலடந்த சட்டியினால் பாலனலய மூடினாள். எரிந்து ஜெளித்தள்ளிய ஜநருப்புத்
 ஜெயகாந்தன் 168

துண்டுகலள மீண்டும் அடுப்பின் ொய்க்குள் தள்ளி பமலும் சிை சுள்ளிகலளயும்

முறித்துச் ஜசருகினாள்.‘பட், பட்’ஜடன்று தீப்ஜபாறிகள் ஜெடித்துச் சிதறின. அெள்
முகஜமல்ைாம் ெியர்லெ முத்துக்கள் துளிர்த்து ெைிந்தன.பரட்லடக் கூந்தல் கலைந்து
ஜநற்றியிலும் முகத்திலும் ெைிந்த ெியர்லெயில் ஒட்டிக் ஜகாண்டது.

அெளுக்கு இப்ஜபாழுது அஜதல்ைாம் கெலை இல்லை. ஒரு ொய்க் கஞ்சி, ஒரு பிடி
பசாறு – ‘அப்பாடா’ என்று படுத்துக் ஜகாள்ளபெண்டும். அவ்ெளவுதான்!‘சளபுள’ ஜென்ற
சத்தம் பாலனக்குள்ளிருந்து ஒைித்தது… மூடியிருந்த பசாற்றுப் பாலனயின் ொயிைிருந்து
ஜபாங்கி ெைிந்த நுலரத்த கஞ்சி அடுப்பிற்குள் ெடிந்து ஒழுகியது.‘ஜசார்’ என்ற சப்தம்
பகட்டதும் ராசாத்தி அெசர அெசரமாய்ப் பாலன மூடிலய முந்தாலனயால் பிடித்து
எடுத்துக் கீ பை லெத்தாள்.ஜெண்ணிறக் கஞ்சியில் பசாற்றுப் பருக்லககள் சுைன்று புரண்டு
ஜகாதித்துக் ஜகாண்டிருந்தன.… மட்டமான புழுங்கல் அரிசிக்கஞ்சி ஜகாதிக்கும்பபாது
கமழ்ந்து பரவும் மணம் இருக்கிறபத…ஒருமுலற ஜநஞ்சு ெிரிய மூச்லச இழுத்து அந்த
ொசலனலய அனுபெித்தாள் ராசாத்தி.கஞ்சியின் மணம் அெள் அடிெயிறுெலர ஜசன்று
‘குபு குபு’ஜெனப் பசிலயக் கிளறியது…“கஞ்சி குடிச்சி மூணு நாளாச்பச…!”பரபரஜென்று
உள்பள ஜசன்று அரிசிப் பாலனயில் கிடந்த உப்புப் ஜபாட்டணத்லதயும், ஊறுகாய்த்
துண்லடயும் எடுத்துக்ஜகாண்டு ெந்து அடுப்பின் முன்பன லெத்து ெிட்டு, மூலையில்
உருண்டு கிடந்த கஞ்சிக் கையத்லத எடுத்துப் பாலனயிைிருந்த தண்ண ீலர ஊற்றிச்
சுத்தமாகக் கழுெினாள்.அடுப்பிைிருந்த சுள்ளிஜயல்ைாம் எரிந்து தணிந்து ெிட்டது.

மூங்கில் தட்டி ஓரமாய்ச் சற்று பநரம் சாய்ந்து உட்கார்ந்து ஜகாண்டாள். அங்கஜமல்ைாம்

தளர்ந்து சுைன்று ெிடுெதுபபால் சைித்தது.ெரண்டு உைர்ந்து பபான உதடுகலள நக்கிக்
ஜகாடுத்துக் ஜகாண்டாள்.ஜமௌ¢ள நகர்ந்து பாலனலய இறக்கிக் கையத்தில் கஞ்சிலய
ஊற்றினாள். சற்று ஆறட்டும் என்று கஞ்சிக் கையத்லதக் லகயிஜைடுத்துக் குனிந்து
ஊதினாள். ஊதும் பபாது அெள் ொயில் சுரந்த உமிழ்நீர் உதடுகளில் ெைிந்தது.
பக்கத்திைிருந்த ஊறுகாய்த் துண்டில் ஜகாஞ்சம் ஜதாட்டு நக்கிக் ஜகாண்டாள்.“த்டா” என்று
சப்புக் ஜகாட்டிக்ஜகாண்பட அபத ஜபாழுதில், கீ ழுதட்லட மடித்துக் கடித்து ஜநற்றிலயச்
சுருக்கி இடுப்லப ெலளத்து ஜநௌ¤ந்தாள்…- அஜதன்ன பசியா, ெைியா?‘ஒரு ொய்க்
கஞ்சிலயக் குடிச்சி, ஒரு பிடி பசாத்லதயும் தின்னா எல்ைாம் சரியாப் பபாயிடும் –
‘அப்பாடா’ன்னு நிம்மதியாத் தூங்கைாம்.’ஊறுகாய்ப் ஜபாட்டணத்லதப் பிரித்து லெத்துக்
ஜகாண்டு, கஞ்சி நிலறந்த தகரக் குெலளயில் ொய் லெத்து உறிஞ்சப்பபாகும்
சமயம்…“பஹய்… பஹய்ன்னானாம்!” என்ற குரல் அெளருபக ஒைித்து ஜமன்னிலயப்
பிடித்து அழுத்தியது.“எனக்கும்மா… எனக்கும்மா, கஞ்சி!”என்று அெள் எதிபர நின்று குதிக்க
ஆரம்பித்தான் மண்ணாங்கட்டிச் சிறுென். அென் லகயிைிருந்த கிைிந்த காற்றாடி காற்றில்
அடித்து ஜசன்றது கூட அெனுக்குத் ஜதரியெில்லை.அெலனக் கண்டவுடன் ராசாத்திக்கு
மத்தியானம் நடந்த சம்பெமும், அதன் ெிலளொய் எழுந்த சச்சரவும் நிலனவுக்கு ெரபெ
ஆத்திரம் குமுறிப் ஜபாங்கியது.

“முடியாது, என் லகயாபை ஒனக்கு ஒரு பிடி பசாறு பபாட மாட்படன்… எங்பகயாெது
ஒைிஞ்சு பபா… மூஞ்சியிபை முைிக்காபத!” என்று ராக்ஷஸி பபால் கத்தினாள்.“உம் உம்
 ஜெயகாந்தன் 169

பசிக்குதும்மா… கஞ்சி குடும்மா… ஐய, யம்மா…” என்று முரண்டினான் மண்ணாங்கட்டி.“நீ

என்ன பண்ணினாலும் சரி, ஒனக்கு ஒண்ணும் தர முடியாது. பபா… திருட்டு மூபதெி…
எங்பகயாெது பபாயித் திருடித் துன்னுடா, பபா…”“ஐய, யம்மா…”“முடியாது… இன்லனக்கி
என்ன ஆனாலும் சரி!”என்று கையத்திைிருந்த கஞ்சிலய ஒருபுறம் தள்ளிலெத்து
மூடிெிட்டு, காெலுக்கு உட்கார்ந்து ஜகாண்டாள் ராசாத்தி.“ஐலயபயா, பசிக்குபத… யம்மாடி,
பசிக்குபத!” என்று தலரயில் புரண்டு அழுது கல்லுளிமங்கத்தனம் பண்ணினான்
சிறுென்.ராசாத்தியின் ஆத்திரஜமல்ைாம் பீறிக்ஜகாண்டு ெந்தது. பக்கத்திைிருந்த சுள்ளிக்
குச்சிலய எடுத்துத் தலரயில் ெிழுந்து புரண்டு அழுதுஜகாண்டிருந்த மண்ணாங்கட்டியின்
முதுகில் ெிளாசினாள். சிறுென் ‘குய்பயா, முய்பயா’ என்று கதறிக் ஜகாண்டு
ஓடினான்.“திரும்பி ெந்தா பைி ஜெச்சிடுபென்… எங்பகயாெது ஒைிஞ்சி பபா, ஜபாணபம!”
என்று கருெியொறு குச்சிலய ெிட்ஜடறிந்தாள்.அடிெயிற்றில் ‘சுருக்’ஜகன்றது; பற்கலளக்
கடித்துக் ஜகாண்டாள்.- பசியா, ெைியா?‘சனியன்… தின்றப்பபா எமன் மாதிரி ஜமன்னிஜயப்
புடிக்க ெந்திடுச்சி!” என்று முனகிக்ஜகாண்பட குடிலசயின் தட்டி ஓரமாகத் திரும்பி
உட்கார்ந்து கஞ்சிக் கையத்லத அருகில் இழுத்தாள்.“யம்மா… ஹம்… ஹம்…” என்று
சிணுங்கிக்ஜகாண்பட மறுபடியும் அெள் பின்புறம் ெந்து நின்றான் மண்ணாங்கட்டி.“ஹீம்,
முடியாது!”அெள் அெலனத் திரும்பிக்கூடப் பார்க்கெில்லை.

மண்ணாங்கட்டிக்குக் பகாபம் மூண்டது. அென் கண்கள் தாலயயும் கஞ்சிக் கையத்லதயும்

ஜெறித்து ெிைித்தன.“அம்மா… தர்றியா மாட்டியா?” என்று அதட்டிக் கூெினான்.“முடியாது, நீ
என்ஜனக் ஜகான்னாலுஞ் சரி”- தன் மகனின் அதட்டலை எண்ணி உள்ளூரச் சிரித்துக்
ஜகாண்பட கஞ்சிக் கையத்தில் லகலய ெிட்டுத் துைாெி ஒரு கெளம் பசாற்லற
ொயருபக ஜகாண்டு பபானாள்…“எனக்கும்மா, எனக்கு!” என்று அெள் லகயிைிருந்த
கையத்லதப் பாய்ந்து பிடுங்கினான் மண்ணாங்கட்டி. அெள் தர மறுத்தாள். பசாற்றுக்
லகயால் அெலனத் தள்ளிக் ஜகாண்பட மறு லகயால் ஓங்கி ஓங்கி அடித்தாள். அென்
‘ஓ’ ஜென்று அைறியொபற மண் கையத்லத ெிடாப்பிடியாய்ப் பறிக்க முயன்றான்…இந்த
மல்லுக்கட்டில் கையத்திைிருந்த கஞ்சிஜயல்ைாம் கீ பை கெிழ்ந்து ெிட்டது.- ஒரு கணம்
இருெரும் திலகத்தனர்.அெலன எட்டிப் பிடிக்க ஜெறிஜகாண்டு பாய்ந்தாள் ராசாத்தி;
அென் தப்பி ெிட்டான்…“அபட, நீ அைிஞ்சி பபாயிடுபெ… ஒன்ஜனப் பாம்பு புடுங்கும்… நீ
மண்ணாய்ப் பபாக!… சலடயம்மாவுக்கு ஒன்ஜன ஜெட்டிப் பைி குடுக்க!” என்று அழுதொபற
சபித்தாள் ராசாத்தி.அென் அலதஜயல்ைாம் ஜபாருட்படுத்தாமல், அழுது ஜகாண்பட
தலரயில் சிந்திய கஞ்சிச் பசாற்லறக் லக நிலறய அள்ளிக்ஜகாண்டு எடுத்தான் ஓட்டம்.

“அபட பாெி, நீ அைிஞ்சி பபாபெ!” என்று பற்கலளக் கடித்துக் கூெிக் ஜகாண்பட

லகயிைிருந்த கஞ்சிக் கையத்லத அென் ஓடிய திலசயில் ெசிஜயறிந்து
ீ ‘ஓ’ஜென்று
அைறி அழுதாள். தலரயில் பமாதிய கையம் ஜநாறுங்கியது.“ஜபத்த ெயத்திபை
ஜபரண்லடபய ஜெக்பகாணும்…”என்று ஒப்பாரி லெத்துக்ஜகாண்டு, ‘படார், படார்’ என்று
முகத்திலும் மார்பிலும் அலறந்து ஜகாண்டாள்.ஒரு கணம் அெள் ெிைிகள் ஜெறித்துச்
சுைன்றன…- உயிலரக் லகயில் பிடித்துக் ஜகாண்டு, சிரமப்பட்டுக் காய்ச்சிய கஞ்சிஜயல்ைாம்
தலரயில் சிதறிப் பபாய் ெிட்டபத!‘அட ஜதய்ெபம’ என்று அைறி ‘மடா’ஜரனச் சாய்ந்தாள்;
 ஜெயகாந்தன் 170

புரண்டு புரண்டு அழுதாள்…திடீஜரன இடுப்புக்கு கீ பை அைகு ஜகாண்டு குத்தி ொங்கியது

பபான்ற பெதலன!“ஐபயா!” ஜென்று அைறிய ராசாத்தி நிலைலமலய உணர்ந்து
ஜகாண்டாள்.- ‘இடுப்பு ெைிதான்…’அெளால் நகர முடியெில்லை.மார்பில் என்னபொ
அலடத்தது. பமல் ெயிற்றில் யாபரா மிதிப்பது பபால் மூச்சு முட்டியது. ெயிற்றில் குடல்
எல்ைாம் கைன்று சரிெதுபபால் என்னபமா புரண்டது. காலும் லகயும் ெிலறத்துக்
ஜகாண்டன. கால்கலளத் தலரயில் உலதத்து உலதத்துத் பதய்த்துக் ஜகாண்டாள்.
லககளால் தலரலயப் பிறாண்டினாள். உதட்லடக் கடித்து ொஜயல்ைாம் ரத்தம்!“ஐபயா…
அம்மா… கடவுபள… சலடயம்மா தாபய!” என்று என்ஜனன்னபொ பிதற்றினாள்;
பிரார்த்தித்துக் ஜகாண்டாள்.ெிலறத்த கால்கள் ெிைகி ெிைகிப் பின்னிக் ஜகாண்டன.-
பாதங்கலளத் தலரயில் ஜெறி ஜகாண்டு பதய்க்கும்பபாது காைில் கிடந்த ஈயக் காப்பும்
இழுபட்டது; பதய்ந்தது.

‘இனி பிலைப்பதாெது, ஜசத்துத்தான் பபாயிடுபொம்’ என்று பதான்றியது அெளுக்கு.ஒரு

ொய்க் கஞ்சிக்குத் தான் ஜபற்ற மகலன அடித்து ெிரட்டி ெிட்டா…?தலைலயப் பிய்த்துக்
ஜகாண்டு, “அபட, மண்ணாங்கட்டி! எங் கண்ணூ… நா ஜசத்துப் பபாயிடுபென்டா!” என்று
உரத்த குரைில் ‘ஓ’ ஜெனக் கதறி அழுதாள்.அந்த ஒபர அைறைில், பின்னிக் கிடந்த அெள்
கால்கள் பிய்த்துக் ஜகாண்டு ெிைகின…அந்த பெகத்தில் ஒற்லறக் காைில் கிடந்த அந்த
ஈயக் காப்பு, காலைெிட்டுக் கைன்று உருண்டு ஓடி எங்பகா ெிழுந்தது…ராசாத்தியின்
அைறல் ைாரியில் ெிறகு இறக்கிக் ஜகாண்டிருந்த மாரியாயியின் ஜசெிகளுக்கு எட்டியது.
அவ்ெளவுதான்; லகயில் இருந்த ெிறலகக் கீ பை பபாட்டு ெிட்டு ஓட்டமாய் ஓடி ெந்தாள்
மாரியாயி; அெலளத் ஜதாடர்ந்து ஒரு சிறு கும்பபை ெந்தது.“ராசாத்தி!” என்று கூெிக்
ஜகாண்பட குடிலசக்குள் நுலைந்தாள் மாரியாயி…“ஆம்பஜளப் பசங்ஜகல்ைாம் பபாங்க.
உம்… ஏ குட்டி! நீ ஏன் நிக்கிபற?… பபா…!” என்று சிறுெர்கலள எல்ைாம் ெிரட்டினர் சிை
ஜபண்கள்.“ராசாத்தி, ராசாத்தி” என்ற குரல்கள்!- பதில் இல்லை.“ஐபயா ராசாத்தி!” என்று
அெள் முகத்லதப் பிடித்துக் ஜகாண்டு அைறினாள் மாரியாயி.ராசாத்தியின் கண்கள் சற்பற
திறந்தன; உதடுகள் பகாணிக் பகாணி ெைித்தன.“எங் கண்ணூ மண்ணாங்கட்டி! எங்
கண்ணூ… மண்ணாங்…”‘ஜகாளக்’ஜகனத் தலை சாய்ந்தது.ராசாத்தியின் தலைமாட்டில்
ெிளக்ஜகான்று ஏற்றி லெக்கப்பட்டது.அெள் உடல் மீ தும், அெள் உடைிைிருந்து
ஜபருக்ஜகடுத்த உதிர ஜெள்ளத்தில் குைம்பிக் கிடந்த உயிரற்ற பிண்டத்தின் மீ தும் அந்த
அகல் ெிளக்கின் ஒளியும், அங்பக சூழ்ந்திருந்த மனிதர்களின் நிைலும் ஆடிச் சிலதந்து
படிந்து படர்ந்தன.திடீஜரன “அடி, எம் ஜபாறெி ராசாத்தீ… ஈ… ஈ!” என்ற மாரியாயியின்
ஒப்பாரிக் குரல் பயங்கரமாக ஓைமிட்டது.

இரஜெல்ைாம் எங்பகா கிடந்து தூங்கிெிட்டு – பகஜைல்ைாம் எங்ஜகங்பகா அலைந்து

திரிந்தபின் – மாலையில் தாயிடம் திரும்பிக் ஜகாண்டிருந்தான்
மண்ணாங்கட்டி.ஜதருமுலனயில் ெரும்பபாபத குடிலசக்குப் பக்கத்தில் கூடி நின்ற
கூட்டத்லதப் பார்த்துெிட்டு ஓபடாடி ெந்தான். கூட்டத்லத ெிைக்கிக் ஜகாண்டு தாலயப்
பார்த்ததும், “யம்மாவ்!” என்று அைறி ெழ்ந்தான்.“யம்மா…
ீ யம்மா… யம்மா!” இபத குரல் நாள்
முழுதும் ெிம்மி ெிம்மி ஒைித்தது. மண்ணாங்கட்டி சிலையாய் அமர்ந்திருந்தான். பகெிக்
 ஜெயகாந்தன் 171

பகெி மூச்சு இலளத்தது.பிரலம தட்டிப் ஜபாறி கைங்கி உட்கார்ந்திருந்த அெலனக் கட்டிப்

பிடித்துக் ஜகாண்டு கதறி அழுதாள் மாரியாயி…அெலனக் கதறக் கதற ெிட்டுெிட்டு
அென் தாய் பபாய்ெிட்டாள்…!- இல்லை, தூக்கிக் ஜகாண்டு
பபாய்ெிட்டார்கள்!4இரவு…மாரியாயியின் அடுப்பு புலகந்து அடங்கிெிட்டது. புருஷனுக்குச்
பசாறு பபாட்டாள்.- அெள் மனசில் என்னபொ ‘திக்’ஜகன்றது.“பாெம், இனிபம எங்பக
பபாயி ‘அம்மா, பசிக்குது – பசாறு பபாடு!’ன்னு பகப்பான்?… மண்ணாங்கட்டிலயப் பார்த்துக்
கூட்டியா மச்சான். அெலனப் பார்க்காஜம என்னாபை ஒரு பிடி பசாறு துன்ன முடியாது!”
என்று அழுதாள் மாரி.பசாற்றுத் தட்டில் லகலய உதறிெிட்டு மாணிக்கம் எழுந்து
ஓடினான்.- அபதா… அபதா!“படய், மண்ணாங்கட்டி” என்று கூெிக்ஜகாண்பட
ஓடுகிறான்.ஆனால், அது பெறு யாபரா?- “படய், மண்ணாங்கட்டிஜயப்
பார்த்தியாடா?”“இல்ைிபய…”- “அெலனப் பார்த்தியா?”“ஊஹீம்…”“நீ பாத்தியா?“சுடுகாட்டுக்குப்
பபாபறன்னு பபானான்!”“சுடுகாட்டுக்கா?”-”மண்ணாங்கட்டி, மண்ணாங்கட்டி!”மாணிக்கம்
ஓட்டமும் நலடயுமாகச் சுடுகாட்டுக்குச் ஜசன்று ஜகாண்டிருந்தான்.- பபாகும் ெைியில் –
அபதா, சலடயம்மன் பகாயிைில் யாரது? அெனா? மண்ணாங்கட்டியா?…“மண்ணாங்கட்டி!”-
ஆமாம், அெபனதான்.

ஓடிெந்த மாணிக்கம் அெலன ொரி அலணத்துக் ஜகாண்டான்.“ொடா, பபாபொம்!” என்று

அெலன இழுத்தான் மாணிக்கம்.“அம்…மா…வ்…” என்று உணர்ச்சிகள் ஜெடித்துச் சிதறிக்
குைம்பிய குரைில் அைறியொபற மாணிக்கத்லத இறுகத் தழுெிக்ஜகாண்டான்
மண்ணாங்கட்டி.“எங் கண்ணில்பை, அழுொபதடா!” என்று ஆறுதல் கூறிய மாணிக்கத்தின்
கண்களிைிருந்து நீர் ஜபருகியது.5″சாப்பிடுடா, என் கண்ணில்பை…”சட்டியில் பசாற்லறப்
பிலசந்து ஜகாண்பட ஜகஞ்சினாள் மாரி.அென் ஜமௌனமாய் ொனத்லத ஜெறித்து
பநாக்கியொறு அமர்ந்திருந்தான்.“உம், சாப்பிடும்மா!” என்று ஒரு பிடி பசாற்லற அென்
ொயருபக ஜகாண்டுபபானாள் மாரி. அென் அெள் முகத்லத உற்றுப் பார்த்தான் –
உணர்ச்சியற்ற, ஜெறித்த பார்லெ.அென் லக அெள் லகயிைிருந்த ஒரு பிடி பசாற்லற
ொங்கியது. ெிைிகள் அந்தக் கெளச் பசாற்லற ஜெறித்தன. ஜெறித்த ெிைிகளில் நீர்
சுரந்தது…லகயிைிருந்த பசாற்லற அருபக இருந்த தகரக்குெலளயில் பபாட்டுக் கந்தல்
துணியால் மூடி ஒரு பக்கம் லெத்தான்.“இன்னாடா இது, இது எடுத்துத் துன்னு!”“ஊஹீ…
அது… அது… எங்கம்மாவுக்கு!”குறும்புத்தனமும் துடிதுடிப்பும் குடிபயாடிப்பபாய், சாந்தமும்
ஏக்கமும் நிலறந்த அென் கண்கள் மீ ண்டும் ொனத்லத ஜெறித்தன. கண்களில் நீர்
பளபளத்தது-“என்னடா, அப்படிப் பார்க்கபற?” என்று அெலனப் பிடித்து உலுக்கினாள்
மாரி.“அம்மா…ஆ…ஆ!” – அழுலகயில் குரல் கரகரக்க மாரிலயப் பிடித்து
அலணத்துக்ஜகாண்டு கதறினான் மண்ணாங்கட்டி.“மெபன!” என்று அெலன உச்சிபமாந்து
இறுகத் தழுெிக் ஜகாண்டு அழுதாள் மாரி.“அம்மா…ஆ…!”“மெபன…”

பைெனங்கள்
ீ
ஜபங்களூரில் ஓர் உயர்தர நென
ீ பஹாட்டைின் மாடி அலறயின் உட்புறம். அலறக் கதவு
ஜெளிபய பூட்டியிருக்கிறது. அலறயிைிருப்பென் மத்தியானபம ஜெளிபய பபாயிருக்க
 ஜெயகாந்தன் 172

பெண்டும். ெைது பகாடியில் உள்ள லடனிங் படபிளின் பமல் சாப்பிட்ட தட்டுகள் சுத்தம்
ஜசய்யாமல் கிடக்கின்றன. அது ‘சிங்கிள் ரூம்’ ஆனதால் லடனிங் படபிளுக்குப் பின்னால்
அந்த ஒற்லறக் கட்டில் இருக்கிறது. கட்டிைின் பமல் டிரஸ்ஸிங் கவுனும் நாலைந்து
புத்தகங்களும் இலறந்து கிடக்கின்றன. பநபர சுெரில் உள்ள அல்ைிப்பூ மாதிரி அலமந்த
இரண்டு பல்புகளுக்கடியில் கடிகாரம் மாட்டப்பட்டிருக்கிறது. அலறக்குள் ெிளக்குகள்
ஒன்றும் எரியாததால் இருளில் மணி என்னஜென்று ஜதரியெில்லை. இடது பகாடியில்
உள்ள அலறயின் கதவுக்கு பமலுள்ள ‘ஜென்ட்டிபைட்டரின்’ ெைியாக ஜெளிபய இருந்து
ஒரு துண்டு ஜெளிச்சம் அலறக்குள் கட்டிைின் மீ து ெிழுந்திருக்கிறது. கடிகாரத்துக்குக்
கீ பை ஒரு பமலெயில், படுக்லகயில் படுத்தொபற லக நீட்டி எடுத்துக் ஜகாள்ள ஒரு
கண்ணாடி ொடியில் தண்ண ீரும், அதன் மீ து கெிழ்த்த தம்ளரும் பக்கத்தில் ஜடைிபபானும்,
ஒரு சிறு நாற்காைியும், ஒரு ஈஸி பசரும்… அலறயிலுள்ள ஜபாருட்கள் யாவும் அந்த
ஜெளிச்சத்தில் மங்கைாகத் ஜதரிகின்றன.

அலறயின் ெைதுபுறச் சுெரில் பாத்ரூம் கதவு ஜதரிகிறது!…அலறக்கு ஜெளிபய மாடிப்

படிகளில் இருெர் ஏறி ெரும் ஷீஸ் அணிந்த காைடிச் சப்தம் பகட்கிறது. முதைில்
பைசாக ஆரம்பித்து ஜநருக்கமாய் ஒைிக்கிறது காைடிபயாலச… (ஒரு கரகரத்த ஆணின்
குரல் பகட்கிறது.)ஆண்குரல்: பஹ! ஸ்ஜடல்ைா ொட் ஆர் யூ டூயிங் பதர்? கமான் பபபி
(ஏ! ஸ்ஜடல்ைா, என்ன ஜசய்கிறாய் அங்பக?… ொ பபபி)(அெனுக்குப் பதில் ஜசால்ெது
பபால் சற்று தூரத்திைிருந்து ஒரு ஜபண்ணின் சிரிப்ஜபாைி கிறீச்சிட்டு
ஒைிக்கிறது.)ஆண்குரல்: (அதட்டுகிற ஜதானியில்) உஷ்! படாண்ட் ஷவ்ட், திஸ் இஸ் எ
ஜஹாட்படல். (உஸ்! சப்தம் பபாடாபத, இது ஒரு பஹாட்டல்.)ஸ்ஜடல்ைாெின் குரல்:
பஸா, ொட்? எ ஜஹாட்படல் இஸ் அ ஜஹாட்படல்… டு யூ மீ ன் டு பஸ இட் இஸ் அ
சர்ச்? (அதனால் என்ன, பஹாட்டல் என்ன மாதா பகாயிைா?)(அெளது குைறிய குரல்
ஜநருங்கி ெந்து ஒைிக்கிறது. அலறக் கதெின் பமல் அெள் சாய்ந்த சப்தத்பதாடு கதவு
அதிர்ெது ஜதரிகிறது.)ஸ்ஜடல்ைாெின் குரல்: பஹய்! ராபர்ட்ஸ்! ஸீ… லம ஸ்ைிப்பர்… ஒன்
ஆஃப் லம ஸ்ைிப்பர்ஸ் ஸ்ைிப்டு அபெ (ஏ! ராபர்ட்ஸ்… என் ஸ்ைிப்பரில் ஒன்று கைன்று
ெிழுந்து ெிட்டது.)(மீ ண்டும் சிரிப்ஜபாைியுடன் அெள் சாய்ந்திருக்கும் அலறக்கதவு
அதிர்கிறது.)ராபர்ட்ஸின் குரல்: (அென் மாடிப் படியின் கீ பை கிடக்கும் ஸ்ைிப்பலர
எடுக்கப் பபாய் அங்கிருந்து பபசுெதால் தூரத்திைிருந்து பகட்கிறது.) படாண்ட் ஸிட் பதர்…
பஹய்! (குரல் ஜநருங்கி ெருகிறது.) ொட் இஸ் திஸ்? ஜைட் அஸ் பகா இன்டு தி ரூம்.
ஜகட் அப்.. ம்.. ஜகட் அப்! (அங்பக உட்காராபத! ஏய், என்னது? நாம் அலறக்குள்பள
பபாகைாம்.

எழுந்திரு.. ம்… எழுந்திரு!)(கதெருபக சரிந்து உட்கார்ந்தெலளத் தூக்குகிறான்

பபாலும்)ைிப்ட் யுெர் புட்! பநா, ஜத அதர் ஒன்! (பாதத்லதக் காட்டு; அந்தப்
பாதத்லத…)ஸ்ஜடல்ைாெின் குரல்: தாங்க் யூ… ராபர்ட்ஸ்…அலறக் கதவு திறக்கப்படும்
சப்தம்; கதவு திறக்கிறது. பகாட்டணிந்த ஓர் ஆணுருெம் உள்பள ெந்து பைசாக ெிசில்
அடித்தொறு ெிளக்கின் ஸ்ெிட்லசப் ஜபாருத்துெதற்காக ஒரு தீக்குச்சிலயக் கிைித்துச்
சுெர் முழுெலதயும் பதடி அலறயின் இடது பகாடியின் பக்க ொட்டிலுள்ள ொசற்கதலெ
 ஜெயகாந்தன் 173

ஒட்டியிருக்கும் ஸ்ெிட்லசப் பபாட அலற முழுதும் ஜெளிச்சம் பரவுகிறது.

ொசற்கதலெப் பிடித்துக் ஜகாண்டு தள்ளாடி நிற்கும் அந்த ஆங்கிபைா – இந்தியப் ஜபண்
ஸ்ஜடல்ைா உள்பள ெருகிறாள். இருெரும் அலறலய பநாட்டம் ெிட்ட பின் ஒருெலர
ஒருெர் பார்த்துப் புன்முறுெல் ஜசய்து ஜகாள்கின்றனர்.அெள் தூய ஜெண்லமயில்
‘ஸ்கர்ட்’ அணிந்து கழுத்தில் ஒரு கறுப்பு ‘ஸ்கார்ப்’லப சுற்றியிருக்கிறாள். நல்ை உயரம்;
நல்ை ஜெண்லம; ஜசம்பட்லட முடி, பதாள்ெலர புரள்கிறது. காைில் ஜெள்லள ஸ்ைிப்பர்.
லகயில் ஒரு லகப்லப.அெள் கட்டிலுக்குப் பக்கத்தில் அலறயின் சுெபராரமாக இருக்கும்
டிஜரஸிங் படபிள் கண்ணாடியில் இடமும் ெைமும் திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்துத்
தன்லனத் தாபன ரசித்துக் ஜகாள்கிறாள்.

லகயிலுள்ள சாெிலயச் சுைற்றிக் ஜகாண்பட அென் சற்று உைெி நடக்கிறான்.அெள்

ஸ்கார்லப எடுத்துக் கட்டிைில் எறிந்து ெிட்டுக் லகப்லபலயத் திறந்து ஒரு சின்ன –
லகயகை – டிரான்ஸிஸ்டலர எடுத்து டிரஸிங் படபிளின் பமல் லெத்த பின், சீப்லப
எடுத்துச் சிலகலய ஒதுக்கி ெிட்டுக் ஜகாண்டு திரும்புலகயில் கால் தடுமாறிய பபாது
அென் அெலளப் பிடித்துக் ஜகாண்டு சிரிக்கிறான்.ஸ்ஜடல்ைா: (சிரித்துக் ஜகாண்பட
அெனிடமிருந்து ெிைகி) கிவ் மீ எ சிகஜரட். (எனக்கு ஒரு சிகஜரட்.)(அென் அெளுக்குச்
சிகஜரட்லடத் தந்து, பற்ற லெத்துக் ஜகாள்ள உதெி, அந்தப் பாக்ஜகட்லட அெளிடம்
ஜகாடுக்கிறான்.)ராபர்ட்ஸ்: கீ ப் இட் (லெத்துக் ஜகாள்.)பிறகு அென் கடிகாரத்லதப்
பார்க்கிறான்.ராபர்ட்ஸ்: (அெளிடம் திரும்பி) பபபி, இட்ஸ் லநன் தர்ட்டி; ஐ ஆம் பகாயிங்
(மணி ஒன்பதலர; நான் பபாகிபறன்.)(… என்று கூறியொறு ஒரு பாட்டிலைக் பகாட்டுப்
லபயிைிருந்து எடுத்து ஜடைிபபான் உள்ள பமலெயின் மீ து லெக்கிறான். பாட்டிலைப்
பார்த்ததும் அெள் எழுந்து பமலெயின் அருபக ெந்து மகிழ்ச்சியுடன்
கூறுகிறாள்.)ஸ்ஜடல்ைா: ஓ! ஹவ் லநஸ் இட் ஈஸ்!ராபர்ட்ஸ்: (அெள் கன்னத்லதச்
ஜசல்ைமாகத் தட்டி) ஓ.பக. ஜஷல் ஐ பகா நவ்? (சரிதாபன நான் பபாகைாமா? – என்று தன்
லகயிைிருந்த அலறச் சாெிலய அெளிடம் தருகிறான்.)ஸ்ஜடல்ைா: (கண்கலளச் சிமிட்டி
ஒரு புன்னலகயுடன்) தாங்க்யு ஜெரிமச்! ெில் ஹி கம் ஜெரி பைட் இன் தி லநட்? (நன்றி,
அென் இரவு ஜெகுபநரம் கைித்து ெருொபனா?)ராபர்ட்ஸ்: (பதாள்கலளச் சுருக்கி) ஐ திங்க்
பஸா! பஸா ொட்? யூ ஹாவ் யுெர் கம்ப்பானியன் (அப்படித்தான் நிலனக்கிபறன்.
அதனால் என்ன? நீதான் உனது துலணலயப் ஜபற்றிருக்கிறாபய… என்று பாட்டிலைக்
காட்டுகிறான்.)

ஸ்ஜடல்ைா: (அெலன பைசாக அடிக்கிறாள்) ஏய்! லப தி லப இஸ் ஹி அன் ஆங்கிபைா

– இன்டியன்? (அது சரி. அெனுங்கூட ஒரு ஆங்கிபைா – இந்தியனா?)ராபர்ட்ஸ்: ஹீ
(யார்?)ஸ்ஜடல்ைா: தி பமன் ஹீ ைிவ்ஸ் ஹியர்? (இங்பக இருக்கின்ற அந்த
ஆள்…)ராபர்ட்ஸ்: நவ் எபடஸ் எவ்ரி இன்டியன் இஸ் அன் ஆங்கிபைா – இன்டியன்
டூ!(இப்பபாது, ஒவ்ஜொரு இந்தியனும் ஒரு ஆங்கிபைா – இந்தியன் தான்.)ஸ்ஜடல்ைா: ஐ
படாண்ட் ஃபாபைா யூ (நீ ஜசால்ெது எனக்குப் புரியெில்லை.)ராபர்ட்ஸ்: (சிகஜரட்லடப்
ஜபாருத்தியொறு பகைிக் குரைில்) ஐ பஸ, நவ் எ படஸ் இட் இஸ் இம்ப்பாஸிபில் டு
பஸ, ஹீ இஸ் நாட் அன் ஆங்கிபைா இன்டியன்! அன்ட் ஐ ஸப்பபாஸ், எவ்ரி இன்டியன்
 ஜெயகாந்தன் 174

பஹஸ் பிகம் அன் ஆங்கிபைா இன்டியன் டூ! (இந்தக் காைத்தில் யார் ஆங்கிபைா –
இந்தியன் யார் இந்தியன் என்று இனம் காண்பது ஜராம்பவும் கஷ்டம். எல்ைா இந்தியனும்
ஒரு ஆங்கிபைா இந்தியனாகவும் மாறிெிட்டான் என்பற நான் கருதுகிபறன்!)ஸ்ஜடல்ைா:
(எரிச்சலுடன்) படான் டாக் நான்ஜஸன்ஸ்! லம ஹஸ்பன்ட் ொஸ் அன் இன்டியன்…
அஃப்பகார்ஸ் ஹி ொஸ் எ ட்ரூ கிறிஸ்டியன் டூ! குட் பராமன், எ குட் பமன்! ஓ!
பமாரீஸ்…! (உளறாபத! என் கணெர் ஒரு இந்தியனாகத்தான் இருந்தார். அபத சமயத்தில்
அெர் ஒரு உண்லமயான கிறிஸ்தெராகவும் இருந்தார். ஒரு நல்ை பராமன்… ஒரு நல்ை
மனிதன்… ஓ! பமாரீஸ்…!)(பபசிக் ஜகாண்பட அெள் கண்கள் கிறங்கத் தன் கணெனின்
நிலனெில் ையிக்கிறாள்.)ராபர்ட்ஸ்: ஐ ஆம் ஸாரி! (என்று அெள் பதாலளத்
ஜதாடுகிறான்.)ஸ்ஜடல்ைா: (அென் குரல் பகட்டு அந்த ையம் கலைகிறது.) யூ ஆர்
பகாயிங்…? பஸா, குட்லநட் ராபர்ட்ஸ்.- என்று அெனிடம் லக குலுக்குகிறாள்.ராபர்ட்ஸ்: யு
ஹாவ் டிரங்க் டூ மச்…! ( – என்று எச்சரிப்பது பபால் கூறிெிட்டு)

குட்லநட் பபபி… ஸீ யூ இன் தி மார்னிங்… ஐ ெில் கம் அன் படக் யூ! அலறக் கதலெத்
திறக்கிறான். அெள் கதெருபக பபாய் நின்று அென் ஜெளிபய பபானதும், கதலெ மூடித்
தாைிட்டுெிட்டு உள்பள ெருகிறாள்…)மாடிப் படிகளில் ஷீஸ் அணிந்த பாதங்களின் சப்தம்
ஒைித்துத் பதய்கிறது.அெள் கதெருபகயிருந்து அலறயின் நடுபெ ெந்து நின்று
கண்ணாடியில் ஜதரியும் தனது பதாற்றத்லதப் புலக பிடித்தொபற பார்க்கிறாள். பின்னர்,
திரும்பி அலறயில் பமலும் கீ ழும் சுற்றி உைெி ெருகிறாள்… பிறகு கட்டிைின் ஓர்
ஓரமாய்ச் சிந்தலன பதாய்ந்த முகத்துடன் எங்பகா பார்லெ ஜெறித்தொறு
உட்காருகிறாள். திடீஜரன நிலனவு ெந்தது பபால் கால் பமல் கால் பபாட்டு முைங்கால்
ெலர அெளது பமனியின் நிறத்துக்குப் பபதமில்ைாமல் அணிந்திருந்த லநைான்
ஸாக்லஸ உருெி எடுத்து ஈஸி பசரின் பமல் பபாடுகிறாள். பமலெ மீ து இருந்த
ஆஷ்டிபரயில் சிகஜரட்லட ஜநறித்து அலணத்து ெிட்டு எழுந்து, தனது ஜமலுலடகலளக்
கைற்றி ஈஸி பசரின் மீ து ஒழுங்காக மடித்து லெத்த பின் – பதாள் பட்லடயிைிருந்து
முைங்கால் ெலர இறுக்கமாய் அணிந்திருந்த ஜெண்லமயான உள்ளுலடயுடன்
பமலெயின் பக்கமிருந்த நாற்காைியில் ெந்தமர்ந்து டிரான்ஸிஸ்டலரக் லகயிஜைடுத்துத்
திருப்புகிறாள்.இனிய பமற்கத்திய ‘டுெிஸ்ட்’ இலச ஒைிக்கிறது… முதைில் சற்று பநரம்
உட்கார்ந்த நிலையில் உடலை ஜநௌ¤த்து ெிரலைச் ஜசாடுக்கிக் ஜகாண்டிருந்தெள் எழுந்து
நின்று இலடலய ஜநௌ¤த்து ஜநௌ¤த்து அடி எடுத்துக் கால் மாற்றி முன்னும் பின்னும்
நகர்ந்தும், நிமிர்ந்தும், ெலளந்தும் ஆடுகிறாள்.இலசயின் கதியில் முறுக்பகறுகிறது!சற்று
பநரம் ஆடிக் கலளத்த பின், கட்டிைின் மீது ெிழுகிறாள்… பிறகு பமலெயின் மீ திருந்த
பாட்டிலை எடுத்து அதன் கழுத்லத முறிப்பது பபாைத் திருகித் திறக்கிறாள்.

ஸ்ஜடல்ைா: (தனக்குள்) ஓ லம குட்நஸ்! பஸாடா? என்று சுற்றும் முற்றும் பார்த்துக்

கட்டிைருபகயுள்ள காைிங்ஜபல் ஸ்ெிட்லச அழுத்தச் சிை ெினாடிகளில் கதவு
தட்டப்படுகிறது. எழுந்து கட்டிைின் மீ து கிடந்த டிரஸிங் கவுலன எடுத்து அணிந்து
இடுப்புக் கயிற்லற இறுகச் சுருக்கிட்ட பின் ஜசன்று கதலெத் திறக்கிறாள்.ஜெள்ளுலட
தரித்த பஹாட்டல் பணியாள் ஒருென், உள்பள ெந்து நிற்கிறான்!ஸ்ஜடல்ைா: (அெனிடம்)
 ஜெயகாந்தன் 175

ஒரு அலர டென் பஸாடா பெணும்; ஐஸில் ெச்சது இருக்கா?பணியாள்: பாக்கபறன்…

இல்பைன்னா ஐஸ்பை ஜெக்காதது இருந்தா ஜகாண்டு ெரட்டா…?ஸ்ஜடல்ைா: ஐஸ்பை
ஜெச்சது ஜகடச்சா நல்ைா இருக்கும்; இல்ைாட்டியும் பரொயில்பை, ஜகாண்டு
ொ.ஜெயிட்டர் கதலெ மூடிக் ஜகாண்டு பபாகிறான்.டிரான்ஸிஸ்டரிைிருந்து ஒைித்துக்
ஜகாண்டிருந்த இலசலய அெள் நிறுத்தி ெிட்டு பமலசயின் மீ து இருந்த ஒரு ‘லரட்டிங்
பபலட’யும் சிை சிறிய புத்தகங்கலளயும் எடுத்துப் பார்க்கிறாள். அலெ யாவும் மது
எதிர்ப்புப் பிரசார ஜெளியீடுகள். சிை ஆங்கிைத்திலும் சிை தமிைிலும்
இருக்கின்றன.மீ ண்டும் கதெில் தட்டி ஓலச எழுப்பிய பின்னர், அந்த ஓட்டல் பணியாள்
பசாடா பாட்டில்கலளக் ஜகாண்டு ெந்து பமலெயின் மீ து லெக்கிறான். அெள் அந்தப்
பிரசுரங்களில் ஒன்லற எடுத்துப் புரட்டிப் பார்க்கிறாள். பிறகு லகயிைிருந்த புத்தகத்லத
மூடி அதன் பமல் எழுதியிருந்த தலைப்லபப் படிக்கிறாள்.

ஸ்ஜடல்ைா: (ொய்ெிட்டு) ஒய் ெி கன்டம் ைிக்கர்? ஆல்க்கஹால்… இஸ் – தி –

ஜடெில்!(அந்த பஹாட்டல் லபயலனப் பார்த்துப் புன்முறுெல் காட்டி)ஸ்ஜடல்ைா: உனக்கு
மதராஸா?பணியாள்: ஆமாம்…ஸ்ஜடல்ைா: உனக்குத் தமிழ் படிக்கத் ஜதரியுமா?பணியாள்:
ஜதரியும்…ஸ்ஜடல்ைா: அப்படின்னா, இஜத படி, எனக்கும் மதராஸ் தான்… சரியா ஜசான்னா
திருச்சி… நீ திருச்சி பபாயிருக்கியா? இல்பை…? அங்பக ஜபான்மலை… ரயில்பெயிபை
பெலை ஜசஞ்சுக்கிட்டிருந்தார் என் புருஷன்… சரி; இஜதப்படி…(என்று அந்தப் புத்தகங்களில்
ஒரு தமிழ்ப் புத்தகத்லதத் பதடி எடுத்து அெனிடம் நீட்டுகிறாள்.)பணியாள்: (படித்துக்
காட்டுகிறான்.) நாம் ஏன் மதுலெ எதிர்க்கிபறாம்…ஸ்ஜடல்ைா: ஓ! ஒய் ெி கன்டம்
ைிக்கர்?… நான் இது படிக்கிபறன்… பகளு…(என்று ஒரு புத்தகத்லத எடுத்து ஒவ்ஜொரு
எழுத்தாகப் படிக்கிறாள்.)ஸ்ஜடல்ைா: ம-து-அ-ர-க்-கன்… மது அரக்கன் சரியா…
பசாடாவுக்குப் பணம்?பணியாள்: ரூம் கணக்கிபை பசர்ந்துடும்…ஸ்ஜடல்ைா: இந்தா
உனக்கு…(என்று தனது லகப் லபயிைிருந்து ஒரு நாணயத்லத எடுத்துத்
தருகிறாள்.)பணியாள்: தாங்க் யூ பமடம்…ஸ்ஜடல்ைா: குட் லநட்…(கதலெத் தாைிட்டு
ெிட்டு ெருகிறாள்.)பின்னர் புத்தகங்கலள அடுக்கி லெத்து ெிட்டு எங்பகா பார்த்தொறு
தாபன ொய்ெிட்டுக் பகட்டுக் ஜகாள்கிறாள்.ஸ்ஜடல்ைா: ஒய் ெி கன்டம் ைிக்கர்! ஹீ…
கன்டம்ஸ்… ைிக்கர்…? மீ ? ஹஹஹ! (சிரிக்கிறாள்.)(பமலெயருபக ஜசன்று தம்ளரில் மது
ஊற்றிச் பசாடாலெக் கைக்கிறாள்.)

ஸ்ஜடல்ைா: (தனக்குள்) ஐ படான்ட் கன்டம் ைிக்கர்… ஒய்? ஒய் ஐ படான்ட் கன்டம்

ைிக்கர்? (நான் மதுலெ ஜெறுத்து ஒதுக்கெில்லை? நான் ஏன் மதுலெ மறுத்து
ஒதுக்கெில்லை? – என்று கூறிக் ஜகாண்பட தம்ளலரக் லகயிபைந்தி ஆழ்ந்த
பயாசலனயுடன் நின்றிருக்கிறாள்.)அெள் முகம் மாறுகிறது. உதடுகள் துடிக்கின்றன.
சப்தமில்ைாமல் அெள் உதடுகள் ‘ஒய் ஐ படான்ட் கன்டம் ைிக்கர்?… ஒய்?… ஒய்?’ என்று
அலசகின்றன.ஸ்ஜடல்ைா: பிக்காஸ் ஐ ஆம் ெக்!
ீ ஐ நீட் இட். இட் இஸ் லம ெக்னஸ்.
ீ
(ஏஜனன்றால் அது எனக்குத் பதலெயாய் இருக்கிறது. அதுதான் எனது பைெனம்.)அெள்
ீ
அதலன ஒரு ஜெறியுடன் உறிஞ்சிக் குடித்து ெிட்டுத் தம்ளலர பமலெயின் மீ து
லெக்கிறாள்…தலைலய நிமிர்த்திக் கண்கலள மூடிக் ஜகாண்டு தன்லனபய சபித்துக்
 ஜெயகாந்தன் 176

ஜகாள்ெது பபாைப் பற்கலளக் கடித்தொறு இரண்டு லககலளயும் இறுக முறுக்கிக்

ஜகாண்டு அெள் சப்தமில்ைாமல் அைறுகிறாள்.ஸ்ஜடல்ைா: (கனமான ரகசியக் குரைில்)
ஜைட் தி ஜடெில் கில் மீ ! ஜைட் தி ஜடெில் படக் மீ டூ ஜஹல்! ஓ! பமாரீஸ்… ஐ பஹவ்
பிகம் எ பிட்ச்! எ டிரங்கட்… எ ஸின்னர். ஓ!.. பமாரீஸ்! (இந்த அரக்கன் என்லனக்
ஜகால்ைட்டும்; இந்த அரக்கன் என்லன நரகத்தில் ஜகாண்டு பசர்க்கட்டும். ஓ பமாரீஸ்…
நான் ஒரு பெசியாகிப் பபாபனன். நான் ஒரு குடிகாரியாகிப் பபாபனன். நான் ஒரு
பாபியாகிப் பபாபனன்.)அெள் முகத்லத மூடிக்ஜகாண்டு அழுதொபற கட்டிைில் பபாய்
ெிழுகிறாள்.ஸ்ஜடல்ைா: (புைம்பும் குரைில்) பமாரீஸ்! லம டார்ைிங்! யு ஆர் பநா பமார்…
யு லடட் இன் அன் ஆக்ஸிஜடன்ட்… ஸ்டில் ஐ எக்ஸிஸ்ட் – லப அன் ஆக்ஸிஜடன்ட் (ஓ!
பமாரீஸ், என் கண்மணி! நீ இப்பபாது இல்லை! நீ ஜசத்துப் பபாய் ெிட்டாய் ஒரு
ெிபத்தினால்.

நான் இன்னும் உயிர் தரித்திருக்கிபறன் – ஒரு ெிபத்தினால்…)சற்று பநரம் அலமதி! பிறகு

அெள் ஜமல்ை எழுந்து ெந்து கண்ணாடியில் தன் முகத்லதப் பார்த்துக் கண்கலளத்
துலடத்துக் கூந்தலை ஒதுக்கிச் சரி ஜசய்து ஜகாள்கிறாள். பமலெயருபக ஜசன்று
இன்ஜனாரு முலற தம்ளரில் மதுலெயும் பசாடாலெயும் கைந்து ஏந்தியொறு கட்டிைில்
அமர்கிறாள். அலத அெள் ஜகாஞ்சம் ஜகாஞ்சமாய்ப் பருக -ெிளக்கு மங்கைாகி… சிறிது
சிறிதாய் இருள் படர்கிறது. முற்றிலும் இருளாகிறது.காட்சி – 2இருளில் படுக்லகயில்
அமர்ந்திருக்கும் ஸ்ஜடல்ைா புலக குடிக்லகயில் கனன்று பிரகாசிக்கும் சிகஜரட்டின்
ஜநருப்புக் கனிகிற ஜெளிச்சம் மட்டும் ஜதரிகிறது. அலதத் ஜதாடர்ந்து ஜெளிச்சம் மிகுந்து
அலற முழுலமயும் ஜெளிச்சமாகிறது. ஸ்ஜடல்ைா கட்டிைின் மீ து லகயில் மது நிலறந்த
தம்ளருடன் உட்கார்ந்திருக்கிறாள். இப்பபாது அெள் தலை சற்றுக் கலைந்து, கண்கள்
சிெந்து, பைசான முக மாற்றமும் பபாலத மிகுதியால் உடம்பப சற்றுத் ஜதாய்ந்தும்
காணப்படுகிறாள்.அெள் படுக்லகயிைிருந்து சுெர்க் கடிகாரத்லதப் பார்க்க மணி
பன்னிரண்டாகிறது. பின்னர் தனது லகக் கடிகாரத்லதப் பார்த்துக் ஜகாள்கிறாள்.

டிரான்ஸிஸ்டலர ஒரு லகயால் திருப்புகிறாள்… ஜெறும் சப்தம் மட்டும் ெர எரிச்சலுடன்

அலத நிறுத்தி ெிட்டுக் லகயிைிருந்த மதுலெக் குடித்த பின்னர் மீ ண்டும் அலத நிரப்பிக்
ஜகாள்ளும்பபாது -கதவு தட்டப்படும் சப்தம் பைசாகக் பகட்கிறது. ஸ்ஜடல்ைா அெசர
அெசரமாகத் தம்ளலர பமலெயின் மீ து லெத்து, பின்னர் கண்ணாடியருபக ஓடி,
தலைலய ஒழுங்கு பண்ணிக் ஜகாண்டு திரும்புலகயில் மீ ண்டும் கதவு பைசாகத்
தட்டப்படுகிறது. “எஸ்… கம்மிங்” என்று குரல் ஜகாடுத்தொபற தான் அணிந்திருக்கும்
அெனது டிரஸ்ஸிங் கவுலனக் கலளந்து ெிடைாமா என்று பயாசித்துப் ‘பரொயில்லை’
என்ற நிலனப்புடன் கதலெத் திறக்கிறாள்.சுமார் நாற்பது ெயதுள்ள ஓர் உயரமான
மனிதன் முைங்லகயில் மடித்துப் பபாட்ட ஓெர்பகாட், ஜதாப்பி, லகயிஜைாரு லபல் சகிதம்
உள்பள ெர -ஸ்ஜடல்ைா: ஹபைா!ெந்தென்: ஹபைா! ஐ ஆம் பார்த்தசாரதி.ஸ்ஜடல்ைா:
மிஸஸ் பமாரீஸ்…இருெரும் லக குலுக்கிக் ஜகாண்டதும் அெனிடமிருந்து
ஓெர்பகாட்லடயும் ஜதாப்பிலயயும் ொங்கிக் ஜகாண்டு பபாய்க் கட்டிலுக்குப்
பின்னாைிருந்த ஹாங்கரில் மாட்டுகிறாள். அப்பபாது அந்தப் பார்த்தசாரதி முகம் மாறி
 ஜெயகாந்தன் 177

ஏபதா ஒரு ஜநடிலய பமாப்பம் பிடிப்பென் பபால் சுற்றிலும் பார்த்து பமலெயின் மீ து

இருக்கும் பாட்டிலையும் தம்ளலரயும் அெளது தள்ளாட்டத்லதயும் பார்த்துத் திலகத்துப்
பபாகிறான்.

கர்ச்சிப்லப எடுத்து மூக்லக மலறத்துக் ஜகாண்டு அலறக்குள் ெந்து நின்ற இடத்திபைபய

நின்றிருக்கும் அெலன அெள் திரும்பிப் பார்த்துப் பின்னர் பமலெ மீ திருந்த
பாட்டிலையும் தம்ளலரயும் அென் பார்லெ ெைிபய தானும் பார்த்துப் புன்முறுெல்
ஜசய்கிறாள்.ஸ்ஜடல்ைா: ஹவ் அபவுட் எ டிரிங்க்?பார்த்தசாரதி: ஐ ஆம் ஸாரி… ஐ
படாண்ட் டிரிங்க் (நான் குடிப்பதில்லை.)ஸ்ஜடல்ைா: (சற்றுத் தயங்கி) எஸ்… ஐ ஸா ஸம்
புக்ஜைட்ஸ் ஹியர்! ஆர் யூ கஜனக்டட் ெித் தட் ஜசாலஸடி?… (ஆம்; நான் இங்கு சிை
புத்தகங்கலளப் பார்த்பதன்… நீங்கள் அந்த ஜசாலஸட்டிலயச் பசர்ந்தெரா?)பார்த்தசாரதி:
எஸ்!நறுக்ஜகன்று ஜசால்ைிெிட்டு அெபளாடு பபசிக் ஜகாண்டிருக்க மனமில்ைாமல்,
பாத்ரூமுக்குள் பபாகிறான்… பின்னர் கதலெத் திறந்து ஹாங்கரில் ஜதாங்கிய நீளக்
பகாடுகள் நிலறந்த லபொமாலெயும் சட்லடலயயும் எடுத்துக் ஜகாண்டு மீ ண்டும் கதலெ
மூடிக் ஜகாள்கிறான்… ஸ்ஜடல்ைா தனியாக உட்கார்ந்து குடிக்க ஆரம்பிக்கிறாள்… சிறிது
பநரத்துக்குப் பின் தனது உலடகலளஜயல்ைாம் மடித்து எடுத்துக் ஜகாண்டு நீளக்
பகாடிட்ட லபொமாவும் சட்லடயும் அணிந்து ஜெளிபய ெரும் அென், துணிகலள ஒரு
ஜபட்டியின் பமல் ‘ஜபாத்’ஜதன்று பபாடுகிறான்… பின்னர் ஈஸிபசரில் கிடந்த அெளது
ஆலடகலள அள்ளிக் கட்டிைின்மீ து ஒருபுறம் லெத்து ெிட்டு ஈஸிபசலர இழுத்துப்
பபாட்டு உட்காருகிறான். தனது ஆலடகலள அென் எடுத்தது கண்டு…ஸ்ஜடல்ைா: ஐ ஆம்
ஸாரி… (என்று அெற்லற ஒழுங்குற மடித்து லெக்கிறாள்.)ஸ்ஜடல்ைா: (ஆலடகலள
மடித்துக் ஜகாண்பட) மிஸ்டர் பார்த்தசாரதி… நீங்க ஜமட்ராஸ்தாபன?… (எனத் திடீஜரனத்
தமிைில் பகட்டதும் அென் ஆச்சரியமுறுகிறான்.) என்ன அப்படி பாக்கறீங்க?… இந்தச்
சட்லடக்காரி தமிழ் பபசறாபளன்னா?… எனக்கு ஜசாந்த ஊர் திருச்சி – ஜபான்மலை.

நான் தமிழ் ஜதரிஞ்செங்ககிட்பட எல்ைாம் தமிழ்பை தான் பபசுபென்…. இந்த

ஜபங்களூர்பை பபசற தமிலைெிட என் தமிழ் சுத்தமா இருக்கும்; இருக்கா
இல்லையா?பார்த்தசாரதி: (இதுெலர இருந்த முகச் சுளிப்பு மாறிப் புன்முறுெலுடன்) ஐ
ஜநெர் தாட்… யூ ஸ்பீக் டமில் பஸா லநஸ்ைி!…அெள் சப்தம் பபாட்டுச் சிரிக்கிறாள்.
அெனுக்கு அது எரிச்சைாக இருக்கிறது… அெள் சிரித்தொபற அென் எதிபர கட்டிைில்
சாய்ந்து உட்காருகிறாள்.பார்த்தசாரதி: (தனக்குள்) தமிழ் பபசிட்டா ஒருத்தி தமிைச்சி
ஆய்டுொளா?ஸ்ஜடல்ைா: (சிரிப்படங்கி) என்ன… என்னபமா ஜசான்ன ீங்கபள…பார்த்தசாரதி:
(திலகப்புடன்) பநா! பநா!… ஒண்ணுமில்பை!…ஸ்ஜடல்ைா: நீங்க மட்டும் இங்கிைீ ஷ்பை
பபசின ீங்கபள; அலதப் பார்த்துத்தான் சிரிப்பு ெந்தது எனக்கு… (சிரித்தொபற சிகஜரட்
பாக்ஜகட்லட எடுத்து அெனிடம் நீட்டுகிறாள்.)ஸ்ஜடல்ைா: சிகஜரட்…பார்த்தசாரதி: (ஒரு
சிகஜரட்லட எடுத்துக் ஜகாண்பட, ஜென்ரைி… என்று ஆங்கிைத்தில் ஆரம்பித்து) சாதாரணமா
நான் சிகஜரட் பிடிக்கிறதில்லை… எப்பபாதாெது…(என்று ஜசால்ைிக் ஜகாண்டிருக்லகயில்
ஜநருப்புக் குச்சிலய உரசி, எரிகின்ற குச்சியுடன் ஜநருங்கி ெர அென் சிகஜரட்லடப் பற்ற
லெத்துக் ஜகாண்டு, அெளது ஜநருக்கத்தில் மதுெின் ஜநடி ெச
ீ முகத்லதத் திருப்பிக்
 ஜெயகாந்தன் 178

ஜகாள்கிறான்.)ஸ்ஜடல்ைா: ஸாரி… உங்களுக்கு ைிக்கர்னாபெ ஒரு ‘அஜெர்ஷன்’… ம்?…

இல்ைாட்டி அந்த அளவுக்கு நீங்க ஒரு மாரைிஸ்படா? (என்றொபற தானும் ஒரு
சிகஜரட்லடப் பற்றலெத்துக் ஜகாள்கிறாள்…)பார்த்தசாரதி: மாரைிஸ்ட்!… (ஒரு பைசான
சிரிப்புடன் புலகலய ஊதியொறு) நான், நீ ஜசால்ற மாதிரி, ஒரு மாரைிஸ்டா இருந்தா
உன்லன இந்த பநரத்தில் இங்பக சந்திச்சு இருப்பபனா?ஸ்ஜடல்ைா: மாரல்ங்கிறது…
(ஒழுக்கம்) ஜசக்ஸ் சம்பந்தப்பட்டது மட்டும்தான்னு ஜநலனக்கிறீங்களா?… நான் அந்த
ஜநனப்பிபை ஜசால்ைபை… குடிக்கற ெிஷயத்தில் நீங்க அலத ‘இம்மாரல்’னு
ஜநலனக்கிறீங்கபளான்னு…

பார்த்தசாரதி: (அெலள ஆச்சரியத்துடன் பார்க்கிறான்) ஒரு டிபபட்டுக்கு தயாராகிற

மாதிரி இருக்பக!… நானும் நாலளக்கு நடக்கற ஜஸமினார் ெிஷயமாகத்தான் இவ்ெளவு
பநரம் பபசிக்கிட்டிருந்துட்டு ெந்பதன்… இப்ப நாம்ப பபசறபம இதுதான் சப்ெக்ட்! பிள ீஸ்!
அந்த லபலை எடு… (ஸ்ஜடல்ைா எழுந்து பபாய் லபலைக் ஜகாணர்ந்து தருகிறாள். அலத
ொங்கி அென் புரட்டிப் பார்க்கிறான்.)பார்த்தசாரதி: ஸீ… இதான் என்னுலடய சப்ெக்ட்! ஒய்
ஐ கன்டம் ைிக்கர்?..ஸ்ஜடல்ைா: அலதத் தமிழ்பை ஜசால்லுங்க…பார்த்தசாரதி: நான் ஏன்
மதுலெ – கன்டம் – ஜெறுக்கிபறன் – ஜெறுத்து ஒதுக்குகிபறன்?ஸ்ஜடல்ைா: நானும்
அலதத்தான் பகக்கபறன்… ஒய் டூ யூ – (பபசிக் ஜகாண்பட அெள் பமலெயருபக பபாய்க்
கண்ணாடித் தம்ளரில் நிரப்பி இருந்த மதுலெக் லகயிஜைடுத்துக் ஜகாண்டு அெனிடம்
அனுமதி பகட்கிறாள்.)ஸ்ஜடல்ைா: ஜம ஐ ஹாவ் லம டிரிங்க்!பார்த்தசாரதி:
(தர்மசங்கடத்துடன்) ம்… பகரி ஆன்! நான் இப்பபா லசத்தானிடம் பெதம்
படிக்கிபறன்…ஸ்ஜடல்ைா: என்லனச் லசத்தான்னு ஜசால்றீங்களா!…பார்த்தசாரதி: இல்பை
மிஸஸ் பமாரீஸ்… நான் உன்லன லசத்தான்னு ஜசால்ைபை… உன் உள்பள இருப்பது –
உன் லகயிபை இருக்கிறது – லசத்தான்னு ஜசால்பறன்…ஸ்ஜடல்ைா: உங்கள் நைத்துக்காக
– (என்று கூறிக் குடிக்கிறாள்.) நீங்கள் ஒரு டாக்டர்தாபன?பார்த்தசாரதி: இல்லை… நீபய
கண்டுபிடி… நான் என்னஜென்று?…ஸ்ஜடல்ைா: புரபஸர்?பார்த்தசாரதி: ம்ஹீம்…ஸ்ஜடல்ைா:
பசாஷல் ஒர்க்கர்?…பார்த்தசாரதி: நீ ஜசான்னது எல்ைாபம பாதி சரி….ஸ்ஜடல்ைா: ம்…
மீ திலய நீங்க ஜசால்லுங்க…பார்த்தசாரதி: ஐ ஆம் எ லஸக்கியாட்ரிஸ்ட்!ஸ்ஜடல்ைா:
லஸக்காட்ரிஸ்ட்! ஓ! டாக்டர்னா உடம்புக்கு ெந்த ெியாதிலயக் கண்டு பிடிச்சு அதுக்கு
மருந்து தருொங்க… நீங்க மனசுக்கு ெர பநாலயக் கண்டுபிடிச்சு மருந்து தருெங்க
ீ –
என்ன, சரிதாபன?பார்த்தசாரதி: (பாராட்டும் பதாரலணயில்) ஜராம்பச் சரியாகச்
ஜசால்ைிட்பட…ஸ்ஜடல்ைா: அப்டீன்னா நீங்க ஏன் இலத ஜெறுக்கணும்! (மதுலெக் காட்டி)
இதுதான் மனலசப் பிடிச்ச ெியாதிக்கு மருந்து!…(என்று மதுலெ உறிஞ்சிக் குடிக்கிறாள்.

அென் அெலளப் பரிதாப உணர்ச்சியுடன் பார்த்துக் ஜகாண்டிருக்கிறான். அெள் பபாலத

தலைக்பகறி – தடுமாறியொறு அெனருபக ஒரு நாற்காைிலய இழுத்துப் பபாட்டு
அமர்கிறாள்… மது ஜநடி அெனுக்குத் ஜதாண்லடலய குமட்டுகிறது…)ஸ்ஜடல்ைா: டாக்டர்…
நான் ஒரு பபஷண்ட்! லஸக்பகா பபஷன்ட்! ஸீ… (அெள் முகத்லத, சிெந்து கைங்கும்
கண்கலள ஊடுருெிப் பார்க்கிறான். அெள் ஜதாடர்ந்து பபசுகிறாள்.)ஸ்ஜடல்ைா: டாக்டர்…
இது எனக்கு பெணும்… ஐ நீட் திஸ் ைிக்கர்… யூ பம கால் இட் ஸாட்டன்… நீங்க இலத
 ஜெயகாந்தன் 179

லசத்தான்னு ஜசால்ைைாம்… ஒரு லசத்தான் கிட்ட பபாகறத்துக்கு இன்ஜனாரு

லசத்தானின் துலண பெண்டி இருக்பக டாக்டர். (என்று கூறியொபற அெளும் அென்
முகத்லத ஜெறித்துப் பார்க்கிறாள்… அெள் முகத்தில் ஒருெலகக் கடுலமக் குறி
பதான்றுகிறது. ஜமௌ¢ள ஜமௌ¢ள மாறிச் சிரிப்பு ெிகசிக்கிறது!…)ஸ்ஜடல்ைா: (ஒரு சிறு
ஜமௌனத்துக்குப் பின்) பஹய்!… ைீ வ் இட்!… சந்பதாஷமா இருக்க பெண்டிய பநரத்துபை…
என்னத்துக்கு இந்தப் பபச்ஜசல்ைாம்?… டாக்டர்… வுட் யூ லைக் டு டான்ஸ்?… கமான்.. ஐ…
ஃபீல் லைக் டான்ஸிங்!… கமான் டார்ைிங்!எழுந்து நின்று கண்கலள மூடிக் ஜகாண்டு
அெலன நடனமாட அலைக்கிறாள். அப்பபாது அெளுள்பள இனிய இலச எழுந்து
ஒைிக்கிறது. அதற்பகற்ப ஜசங்குத்தாய் நின்று தன் லககளுக்குள் ஓர் ஆடெனின்
பதாள்கள் இருப்பது மாதிரிக் கரங்கலள ஏந்தி, ஒரு ஆடெனின் லகக்குள் தான் சிக்கி
இருப்பது பபான்ற நளினத்துடன் கண்கலள மூடி அந்தக் கற்பலனத் பதாள்களில் கன்னம்
உரசி உடல் சிைிர்க்க, அெள் மிகுந்த ைாகெத்பதாடு பாதங்கலள எடுத்து லெத்துச் சுற்றிச்
சுைன்று அலற முழுலமயும் ஆடி ெைம் ெருகிறாள். அென் இரண்டு லககளிலும்
பமாொலயத் தாங்கிப் ஜபாறுலமயுடன் அெலளப் பார்த்துக் ஜகாண்டிருக்கிறான்.

அெள் ஆடி அலசந்து ெருலகயில் அென்மீ து ெந்து பமாதிக் ஜகாண்டபபாது அெலளப்

பிடித்து நிறுத்த – திடுஜமன அந்த இலச நின்று ெிடுகிறது.பார்த்தசாரதி: மிஸஸ்
பமாரீஸ்!… மியூஸிக் இல்ைாமல் இது என்ன டான்ஸ்?ஸ்ஜடல்ைா: (கனவு கலைந்தது
மாதிரி சுற்றும் பார்த்து ஒரு சிரிப்புடன்) மியூசிக் இல்லையா? உங்களுக்குக் பகக்கபை…
நான் பகட்படபன… அ… இப்பபாது தூரத்தில்.. ஜராம்ப தூரத்தில் பகக்கபை. ஓ! ொட் எ
ஒண்டர்ஃபுல் மியூசிக்…(என்று சற்று முன் அெளுள் ஒைித்த இலசலய ெிசிைில்
பாடியொறு அெள் மீ ண்டும் ஆட ஆரம்பிக்லகயில் – அந்த இலச தூரத்தில் ஒைிக்கிறது!
அெனுக்கு அது புரியாததால் அெலளப் பார்க்க அெனுக்கு பெடிக்லகயாக இருக்கிறது…
சற்று பநரம் அெள் ஆடிய பிறகு, எழுந்து நின்று லககலளத் தட்டி அெலளப்
பாராட்டுெதாய்ப் பாசாங்கு ஜசய்கிறான். அென் லகதட்டியதும் அெள் ஆட்டத்லத
நிறுத்திப் புன்முறுெலுடன் பமற்கத்திய பாணியில் அெனுக்கு நன்றி ஜதரிெித்த பின்
ஈசிபசரில் ெந்து ஜபாத்ஜதனச் சாய்கிறாள்.)பார்த்தசாரதி: மிஸஸ் பமாரீஸ்! ஃபீைீங்
லடயர்ட்?… கலளப்பா இருக்கா?ஸ்ஜடல்ைா: பநா… பநா… ஒரு லநட் பூரா என்னாபை
டான்ஸ் ஆட முடியும்… பிள ீஸ்… கிவ் மீ எ டிரிங்க்!…(என்று அெள் பமலெலயக் காட்டவும்,
மனமில்ைாமல் பெறு ெைியில்ைாமல் அெபன தம்ளரில் மதுலெக் கைக்குகிறான். அெள்
கண்கலள மூடியொறு ெிசிைில் அந்த இலசலயப் பாடுகிறாள் – அென் மது தம்ளலர
அெளிடம் நீட்டி…)பார்த்தசாரதி: மிஸஸ் பமாரீஸ்!ஸ்ஜடல்ைா: தாங்க்யூ டார்ைிங் (என்று
அதலன ொங்கி அருந்துகிறாள்.)அென் அெள் எதிபர கிடந்த நாற்காைியில் அமர்ந்து
அெளது சிகஜரட் பாக்ஜகட்டிைிருந்து ஒரு சிகஜரட் எடுத்து அெளிடம் தந்து தானும்
ஒன்லற எடுத்து, அெளுக்கும் பற்ற லெத்துத் தானும் ஜகாளூத்திக் ஜகாள்கிறான்.

ஸ்ஜடல்ைா புலகலய ஊத, இருெருக்கும் இலடபய சூழ்ந்த புலகத் திரட்சிலயக் லகயால்

ெிைக்குகிறாள். பின்னர் அெலனபய கூர்ந்து பார்க்கிறாள்.ஸ்ஜடல்ைா: ஆமாம்… நீ ங்க
இங்பக என்லன எதுக்கு அலைச்சுக்கிட்டு ெரச் ஜசான்ன ீங்க?…பார்த்தசாரதி: (சற்றுத்
 ஜெயகாந்தன் 180

தயங்கி) நீதான் ஜசான்னிபய – ஒரு லசத்தான் கிட்பட பபாறதுக்கு உனக்கு இன்ஜனாரு

லசத்தானின் துலண பெண்டி இருக்குன்னு… உனக்பக புரியைியா? – மிஸஸ் பமாரீஸ்!… நீ
இலத மருந்துன்னு ஜநனச்சிக் குடிக்கிபற?… ஆனா இதுதான் உன் ெியாதி!ஸ்ஜடல்ைா:
(குறுக்கிட்டு, தன் லகயிலுள்ள கண்ணாடித் தம்ளலரக் காட்டி) யூ மீ ன் திஸ் – இதுொ
ெியாதின்னு ஜசால்றீங்க?… யூ படாண்ட் பநா!… ஹாவ் யூ எெர் பீன் டிரங்க்!… நீங்க
எப்பொெது குடிச்சிருக்கீ ங்களா?… குடிச்சு இருக்கீ ங்களா?…பார்த்தசாரதி: குடிஜயப் பத்தித்
ஜதரிஞ்சிக்கணும்னா… (என்று ஏபதா ஜசால்ை ெருலகயில் அெள்
குறுக்கிடுகிறாள்.)ஸ்ஜடல்ைா: (உயர்ந்த ஸ்தாயியில்) பகக்கறதுக்குப் பதில் ஜசால்ைணும்.
நீங்க குடிச்சு இருக்கீ ங்களா? இல்பை, குடிச்சது இல்பை… அப்பபா இலதப்பத்திப் பபச
உங்களுக்கு லரட் இல்பை… யூ ஹாவ் பநா லரட் டு டாக் எபவ்ட் ைிக்கர்!(தனது குரைின்
ஸ்தாயியின் உச்சத்லத அெபள உணர்ந்து உயர்த்திய லகயுடன் பிளந்த ொயுடன்
அப்படிபய ஸ்தம்பித்து அந்த அலமதியில் சுற்றிலும் ஒரு முலற பார்த்து…)ஸ்ஜடல்ைா:
உஷ்! பஹய்… யூ பநா?… தி லடம் இஸ் மிட் லநட்! பிபளஸ் இஸ் எ ஜஹாட்படல்! யூ
ஆர் எ பரக் அன்ட் ஐ ஆம் எ பஹார்!.. பநா பமார் ஷவ்டிங்… டார்ைிங், பிள ீஸ் ஹாவ்
யுெர் டிரிங்க். ஜைட் அஸ் பகா டு ஜபட்… படான்ட் பெஸ்ட் யுெர் மணி அன்ட் லடம்…
கமான் டார்ைிங்!… (உஷ்!.. பநரபமா நடுநிசி! இடபமா ஒரு பஹாட்டல். நீபயா ஒரு
ஸ்திரீபைாைன்; நாபனா ஒரு பெசி… சப்தங்கூடாது… ொ… மதுலெக் குடி… நாம் படுக்கப்
பபாபொம்… உனது காைத்லதயும் பணத்லதயும் ெிரயமாக்காபத… ொ.)பார்த்தசாரதி:
(பைசாகச் சிரித்து) நீ ஜசால்றஜதல்ைாம் உண்லமதான்.

ஆனா முழு உண்லம இல்லை… நான் ஒரு டாக்டர்… நீ ஒரு பபஷன்ட்… நீ உன் ஜதாைில்னு
ஜநனச்சி ெந்த இடத்திபை நான் என் ஜதாைிலைச் ஜசய்யபறன்…ஸ்ஜடல்ைா:
(கிளுகிளுத்துச் சிரித்தொபற) ஏய்!.. டாக்டர்… நீ நல்ைா பபசபற! யூ டாக் ஜெரி ைாெிக்கைி
லமபாய்! உன் ஜதாைிலை ஆரம்பி… ம்! ஸ்டார்ட் இட்…பார்த்தசாரதி: ஆல் லரட்… ஐ ஹாவ்
ஸ்டார்ட்டட். மிஸஸ் பமாரீஸ்… யூ லைக் டிரிங்க்ஸ் ஜெரிமச்… பமார் ஜதன் எனிதிங்
எல்ஸ் இன் திஸ் ஓர்ல்ட்…ஸ்ஜடல்ைா: டாக்டர், தமிழ்பை பபசணும்… நான் திருச்சியிபை
ஜபாறந்தெ. என் புருஷன் ஒரு தமிழ்க் கிறிஸ்தெர். ஓ லம பமாரீஸ்…(அெளது நிலனவு
தடம் புரள்கிறது என்பலதப் புரிந்து ஜகாண்ட அென், அெளது பதாள்கலளக்
குலுக்கி)பார்த்தசாரதி: மிஸஸ் பமாரீஸ், நான் தமிழ்பைபய பபசபறன்… உனக்கு
குடிக்கிறதுன்னா ஜராம்ப பிடிக்கும்… இந்த உைகத்திபை அலதெிடப் பிடிச்சது இன்ஜனான்று
இல்பை…ஸ்ஜடல்ைா: என்னா?… உைகத்திபை…பார்த்தசாரதி: (குறுக்கிட்டு) பநா..
பகக்கறதுக்கு மட்டும்தான் பதில்… ம் (புன்னலகயுடன்) உனக்குக் குடிக்கிறதுன்னா ஜராம்பப்
பிடிக்கும்… இல்ைியா?…ஸ்ஜடல்ைா: எஸ்… ஐ ைவ் இட்…பார்த்தசாரதி: அலதெிடப் புடிச்சது
உனக்கு ஏதாெது இருக்கா உைகத்திபை…ஸ்ஜடல்ைா: (தலைலய உலுப்பி) பநா! அட் திஸ்
பமாமண்ட் – நத்திங்! (இல்பை… இந்த நிமிஷத்தில் ஒன்றும் இல்லை.)பார்த்தசாரதி
ஸ்ஜடல்ைாெின் கண்களுக்குள் உற்றுப் பார்க்கிறான். அெள் ஒரு குைந்லத மாதிரிச்
சிரிக்கிறாள்.
 ஜெயகாந்தன் 181

சிரித்துக் ஜகாண்பட ஜநற்றியில் ெிழுந்த கூந்தலை ஒதுக்கிக் ஜகாண்டு அென்

முகத்தருபக ஜநருங்கி ெருகிறாள்.ஸ்ஜடல்ைா: என்னத்துக்கு என்லன இப்படிப்
பார்க்கிறீங்க?… ம்… என்னத்துக்கு… (என்று ஒரு கண்லணச் சிமிட்டுகிறாள்.)பார்த்தசாரதி:
(ஒரு ஜபருமூச்சுடன்) பகெைம்! இந்தக் குடிஜயெிடப் பிடிச்ச ெிஷயம் உைகத்திபை
இன்ஜனாண்ணு இல்பைங்கற ெிதமா இந்தக் குடி ஒரு ஜபாண்லண மாத்திட்ட மாலயலய
ஜநனச்சிப் பார்க்கிபறன்!.. ம்… உன் உடம்பிபை உயிர் இருக்கிறதனாபை இந்தக் குடிஜய
உன்னாபை ரசிக்க முடியுது – உயிர் இனியது இல்ைியா!…ஸ்ஜடல்ைா: (ஒன்றுபம ஜதரியாத
ஒரு அப்பாெிச் சிறுெலனப் பார்க்கிற மாதிரி, பரிகாசமாய்ச் சிரித்தொறு) மிஸ்டர்
பார்த்தசாரதி! நீங்க சரியான ராொ வூட்டுக் கன்னுக்குட்டி பபாை இருக்குது. உங்களுக்கு
உயிர் இனிதா இருக்கும்… எனக்கு உயிர் ஒரு பாரம்! சுலம! அந்தக் கஷ்டத்துக்குத்தான்
குடிக்கிறது.பார்த்தசாரதி: (உதட்லடக் கடித்துச் சூள் ஜகாட்டியொறு அெள் ஜசான்னலதக்
கெனமாய்க் பகட்டபின்) ஓ! ஐ ஆம் ஸாரி! உனக்கு உயிர் ஆரம்பத்தில் இருந்பத
சுலமயாபொ, பாரமாபொ, கஷ்டமானதாகபொ இருந்திருக்க முடியாது. ஆமாம்… உயிர்
இனிதுதான்… இயற்லகயிபை… உனக்கு உன் உயிர் ொழ்பெ சுலமயாப் பபானதுக்கு ஏபதா
ஒரு காரணம் இருக்கணும்… அந்தக் காரணத்துக்கு முன்பன உனக்கு உயிர்பமபை ஆலச
ஜகாள்லளயா இருந்திருக்கும்; உனக்கு அருலமயான சங்கீ த ரசலன இருக்கு. அைகு
உணர்ச்சி இருக்கு… கற்பலனகள் இருக்கு… இஜதல்ைாம் இருக்கிற மனுஷாளுக்கு உயிர்
பமபை ஜெறுப்பு சாதாரணமா ெந்துடாது…ஸ்ஜடல்ைா லகயிைிருந்த மதுலெக் குடித்துத்
தம்ளலரக் காைியாக்குகிறாள்… அெள் தம்ளலர லெப்பதற்காக எழுந்ததும் சற்றுத்
தள்ளாடுகிறாள்…பார்த்தசாரதி: ப்ள ீஸ்… ஸிட்ஜடௌன். ஐ ெில் ஜஹல்ப் யூ… ொண்ட்
ஸம்பமார் டிரிங்க்?… (உட்காரு… உனக்கு என்னும் ஜகாஞ்சம் குடிப்பதற்கு
பெண்டுமா?)ஸ்ஜடல்ைா: பநா!..

இன்னிக்கு நான் ஜராம்ப ஜராம்ப குடிச்சிட்படன்… ஓ! ஹவ் லநஸ் இட் இஸ்! – பஹய்…
யூ!… டாக்டர்… உஷ்! ைிஸன்!… ஜதர்… தட் மியுஸிக்!… ரா… ரான்… ரா… ரரன் ரரரரா!…கண்கலள
மூடியொறு அெள் ையித்து நிற்லகயில், அெளது லகயிைிருந்து நழுெிய கண்ணாடித்
தம்ளலரக் கீ பை ெிழுந்து ெிடாமல் பிடித்து ொங்கி, பமலெயின் மீ து லெக்கிறான்.
அெனது இரண்டு கரங்கலளயும் பற்றியொறு கண்கலள மூடிப் பிதற்றுகிறாள்
ஸ்ஜடல்ைா.ஸ்ஜடல்ைா: ஓ! பமாரீஸ்!…பார்த்தசாரதி: மிஸஸ் பமாரீஸ்… (அெள் கண்
திறந்து பார்க்க) நானும் ெந்ததிைிருந்து பார்க்கிபறன்… நீ ஏன் அடிக்கடி உன் புருஷலனக்
கூப்பிடுகிறாய்?ஸ்ஜடல்ைா: படாண்ட் ஒரி! ஹி ெில் ஜநெர் கம்… (பயப்படாதீர்கள், அெர்
ெரபெ மாட்டார்.)பார்த்தசாரதி: (மன்னிப்புக் பகட்பது பபாை) பநா பநா! நான் தப்பாக்
பகக்கபை… நீ அடிக்கடி உன் புருஷனின் ஜபயலரச் ஜசால்லுகிறாபய… அப்படிப்பட்ட
உணர்ச்சி ஏன் உனக்குத் பதாணுதுன்னு ஜதரிஞ்சிக்கபெ பகட்படன்.ஸ்ஜடல்ைா: (பலைய
நிலனவுகளில் ையித்த ஒரு சிரிப்புடன்) உங்களுக்கு என் புருஷலனப் பத்தித்
ஜதரிஞ்சிக்கணும் பபாை இருக்கா?…பார்த்தசாரதி: உன்லனப் பத்திபய ஜநலறயத்
ஜதரிஞ்சுக்கணும்.ஸ்ஜடல்ைா: என்லனப் பத்தி மட்டுமா? தனியாொ? ம்… அது அவ்ெள்வு
இன்ட்டரஸ்டிங்கா இருக்காது… பயாசிச்சுப் பாத்தா முடியாதுன்பன பதாணுது… அன்
இன்டிெிெீெல்’ஸ் லைப் இஸ் நாட் ெஸ்ட் அன் இன்டிெிெீெல் லைப்! (ஒரு தனி நபரின்
 ஜெயகாந்தன் 182

ொழ்க்லக என்பது ஒரு தனித்த ொழ்க்லகயல்ை.)பார்த்தசாரதி: யு ஆர் லரட்!ஸ்ஜடல்ைா:

நீங்கபளா ஒரு டாக்டர்… மனசுக்கு ட்ரீட்ஜமன்ட் தர்ர டாக்டர்… உடம்லபப் பத்தின பகஸா
இருந்தா ஜசௌகரியம்… இன்டிெிெீெல்னாபை உடம்பு தாபன? ஆனா மனசு?
இன்டிெிெீெபைாட மனசுன்னு ஜசால்ைைாபம தெிர தட் இட்ஜஸல்ப் இஸ் நாட் அன்
இன்டிெிெீெல்! – ஸாரி டாக்டர், ஆம் ஐ டாக்கிங் ஸம் நான்ஜசன்ஸ்?

பார்த்தசாரதி: ஓ! யூ டாக் ரியல் ஜசன்ஸ்!ஸ்ஜடல்ைா: தாங்க் யூ! இவ்ெளவு ஏன்

ஜசால்பறன் ஜதரியுமா? என்லனப் பத்தி எனக்கு எதுவுபம தனியா ஜநனச்சுப் பார்க்க
முடியபை, டாக்டர்… இட் ஸ்டார்ட்ஸ் லைக் திஸ்… மம்மா!… என்னுலடய சின்ன ெயலச
ஜநனக்கறப்பபா… என்பனாட அம்மா அப்பா ஜநனப்பு கூடபெ ெருது… என் அப்பாவுக்கு
ரயில்பெயிபை… பகால்டன் ராக் ஒர்க்ஷாப்பிபை பெலை… ஆர்டினரி பிட்டராகத்தான்
பசர்ந்தாராம்… அெர் சாகறப்பபா… பபார்மனா இருந்தாராம். எனக்கு அப்பபா பத்து ெயசு…
லம மம்மா பிபகம் எ ெிபடா. எனக்குப் ஜபரியெங்க மூணு பிரதர்ஸ் இருக்காங்க. ஐ
ஆம் தி ஒன்ைி டாட்டர்… நான் எல்பைாருக்கும் ஜபட்! என் பிரதர்ஸ்பை ஜபரியெர்
இப்பபாதும் அங்பக தான் பகால்டன்ராக்பை இருக்கார். அெர் ரயில்பெ ஆபீஸ்பை
இருக்கார். டூ ஜமனி சில்ட்ரன்.. ஜபரிய ஃபபமிைி… இப்ப அெபராட ஜசல்ைத் தங்கச்சிஜய
பத்திஜயல்ைாம் ஜநலனக்க பநரம் இருக்குமா?… த்ஜசா… இன்ஜனாரு பிரதர் – ஸம்பெர் இன்
மைபார்… என்னபொ ஜகமிகல் இன்டஸ்ட்ரீஸ்பை பசல்ஸ் மாபனெபரா – ஸ்படார்
சூபரிண்ட்படா ஸம் பிக் பபாஸ்ட்பை இருக்கார்… அெரும் மாரீட் – தி ைாஸ்ட் பிரதர் – ஹி
ொஸ் ஸடடியிங்… இப்ப என்ன பண்றாபரா?… இெர்கலள எல்ைாம் பார்த்து அஞ்சு
ெருஷம் ஆயிடுச்சி. (பார்த்தசாரதி ஜகாட்டாெி ெிடுெலதக் கண்டு) ஃபீல் லைக்
ஸ்ைீ ப்பிங்? (தூக்கம் ெருதா?…)பார்த்தசாரதி: பநா பநா!ஸ்ஜடல்ைா: அஞ்சு ெருஷத்துக்கு
முந்தி நான் அெலரப் பார்த்பதன், நான் இப்பபா பமாரீலஸப் பத்திச் ஜசால்பறன்…
பமாரீஸ்! அெர் ஆங்கிபைா இண்டியன் இல்பை. இண்டியன் கிறிஸ்டியன். அெர் எங்க
கிளப்புக்கு ெருொர். ொைிபால் பிபளயர்… என் ைாஸ்ட் பிரதர்னு ஜசான்பனபனா, அெபராட
கிளாஸ் பமட். ஆனா அெர் லஹஸ்கூல் படிப்பபாட நிறுத்திட்டு, சர்ெஸ்பை
ீ ொயின்
பண்ணிட்டாரு. அெர் பயர்பமனா இருந்தார். ஓ! ஹவ் ஹாண்ட்ஸம் ஹி ொஸ்! நாங்க
ஜராம்ப பிரன்ட்ைியா இருந்பதாம்; அெருக்கும் பகர்ல் பிரண்ட்ஸ் ஜநலறயப் பபர்
இருந்தாங்க… எனக்கும் பாய் பிரண்ட்ஸ் உண்டு.

அப்ப எனக்கு ட்ென்டி திரீ – ட்ென்டி ஃபபார் இருக்கும். அதுக்கு முன்பன எனக்கு ஒரு
பிரண்ட் கிட்பட அட்ராக்ஷன் இருந்திச்சி. அெலனத்தான் நாம்ப ைவ் பண்பறாபமான்னு
கூட ஜநனச்சிருக்பகன். அென் எங்க கம்யூனிட்டி! அெலனத்தான் நான் ைவ் பண்றதா
ெட்டிபை
ீ ஜநனச்சிக்கிட்டிருந்தாங்க. ஆனா – அப்புறம் அது பமாரீஸ்னு ஜதரிஞ்சவுடபன
எல்ைாரும் அப்ஜஸட் ஆயிட்டாங்க!…(அெள் பபசும்பபாது அடிக்கடி கண்கள் ஜசருகின.
இரண்ஜடாரு தடலெ ஜகாட்டாெி ெந்தலத அெள் அடக்கிக் ஜகாண்டாள். அெள்
ஜதாடர்ந்து பபசுெலத, கூறுகின்ற ெிஷயங்கலள அென் கூர்ந்து கெனித்துக்
ஜகாண்டிருந்தான்.)ஸ்ஜடல்ைா: (சற்று பநரம் ஜமௌனமாக பயாசித்தபின்) எனக்ஜகாண்ணும்
அது தப்பா பதாணபை. ஆங்கிபைா – இன்டியன்ஸ்தாபன நம்ப? இன்டியன்ஸ்னா நமக்பகன்
 ஜெயகாந்தன் 183

பகெைம்? அபத சமயத்திபை ஒரு ஈபராப்பியன் ெந்து என்லனக் கல்யாணம்

பண்ணிக்கறதுபை இெங்களுக்கு ஜராம்ப சந்பதாஷமாம். இன்டியன்னா அெமானமாம்.
ஹவ் ஸ்டுபிட் இட் ஈஸ்; சரிதான் பபாங்கடான்பனன்; ஐ ஹாவ் அன்டகலனஸ்ட்
எவ்ரிஒன் இன்லம பபமிைி பார் தி பஸக் ஆப் லம பமாரீஸ்! (என் குடும்பத்தில் உள்ள
எல்ைாலரயும் எனது பமாரீஸின் ஜபாருட்டு நான் பலகத்துக் ஜகாண்படன்.)(ஒரு
சிகஜரட்லட எடுத்து உதடுகளில் லெத்துக் ஜகாண்டு அெள் தீப்ஜபட்டிலயத் பதட, கீ பை
ெிழுந்து கிடந்த ஜபட்டிலய எடுத்து அெள் சிகஜரட்டில் ஜநருப்லபப் ஜபாருத்துகிறான்
அென்.)ஸ்ஜடல்ைா: தாங்க் யூ! (எலதபயா நிலனத்துச் சிரித்தொபற) யூ பநா பமாரீஸ்
ொஸ் அ ஸ்ட்ராங்பமன். (பமாரீஸ் ஜராம்பவும் பைசாைி.) ஸ்பபார்ட்ஸ் பமன். என்
கலடசி பிரதர் என்னபொ ெிஷமம் பண்ணி இருக்கான். அவ்ெளவுதான்… ஹி நாக்டு
ஹிம் அவுட். (என்று ெரீ சாகஸக் கலத ஜசால்கிறெள் மாதிரி முஷ்டிலய மடக்கிக்
ஜகாண்டு அபிநயித்துக் காட்டுகிறாள்.)ஸ்ஜடல்ைா: அதுக்கப்புறம் ெிஷயம் ஜராம்ப
ஸீரியஸா ஆயிடுச்சி.

என்லன பமாரீலஸ பார்க்கக் கூடாதுன்னு ஜசால்ைா ஆரம்பிச்சாங்க.

பபாங்கடான்னுட்படன் நான். அப்டீன்னா ‘யூ ஜகட் அவுட்’னாங்க… ஐ ஜஸட் ஓ.பக… ஐ பகம்
அவுட்! ஜெளிபய ெந்துட்படபன தெிர, என்னா ஜசய்யறதுன்னு புரியபை. எனக்கு
ஒண்ணுபம ஜதரியாது. ெட்லட
ீ ஜமயின்ஜடய்ன் பண்ணத் ஜதரியும். ஐ பகன் ொஷ், ஐ
பகன் குக் மீல்ஸ். எனக்கு அதான் பிடிக்கும். அலதத்தான் என் பிரதர்ஸீக்ஜகல்ைாம் நான்
ஜசய்பதன். அந்த சமயம் பமாரீஸ் டூட்டி பமபை பபாயிருந்தார். டூ படஸ்!… இட் ொஸ்
ஜஹல்! கலடசியிபை அெர் ெந்ததும் நாங்க மாபரெீக்கு ஏற்பாடு பண்ணி அந்த மாசபம
ெ ீ காட் மாரீட். ஜதன். அெருக்கு அந்த மாசபம பெலை இந்த ஊருக்கு மாறிச்சு. இங்பக
ெந்து ஜஸட்டில் ஆபனாம். ஓ! ொட் எ ஒண்டர்புல் லைப்! பெலை மாத்தி ெரப்பபா எங்க
லகயிபை ஆளுக்கு ஒரு ஸீட் பகசும், ஒரு படுக்லகயும் தான்… ஆனா அெர் ஹார்ட்ஸ்
ஜெர் ஃபில்ட் ெித் டிரீம்ஸ் அன்ட் பஹாப்ஸ்! ( எங்கள் இதயங்கள் கனவுகளாலும்,
நம்பிக்லககளாலும் நிலறந்து கிடந்தன.)(அெளது தலை அண்ணாந்து லகயிைிருந்து
எதிர்பாராமல் நழுெி பமபை உயர்ந்து உயர்ந்து பறந்து பபாய்க் ஜகாண்டிருக்கும் காஸ்
பலூலனப் பார்த்து ஏங்குகிற குைந்லத மாதிரி பார்லெ முகட்டில்
அலைகிறது.)ஸ்ஜடல்ைா: (சிகஜரட்லடப் புலகத்தொபற பிதற்றுகிற மாதிரி) நாங்க மூபண
மாசம்தான் ொழ்ந்பதாம்… பதிமூணு ஸண்படஸ்!… ஐ ரிமம்பர்… பதிமூணு
ஞாயிற்றுக்கிைலமயிபையும் நாங்க என்ஜனன்ன ஜசய்பதாம். எங்பக எங்பக பபாபனாம்.

என்ஜனன்ன பபசிபனாம்னு கூட ஜசால்றத்துக்கு முடியும் என்னாபை. ெி ஜென்ட் டு

பிக்சர்ஸ்… என் கஸினும் அெ ஹஸ்பன்ட் ராபர்ட்ஸீம் எங்க ெட்டுக்கு
ீ ெந்தாங்க…
அன்னக்கித் தான் ஃபஸ்ட் லடம் இன் லம லைப், நான் ைிக்கர் சாப்பிட்படன்… எங்க
ெட்டிபை
ீ இருக்கிறபபாது எப்பொெது உண்டுனாலும் நான் சாப்பிட்டபத இல்லை. நான்
அப்பல்ைாம் ஜநனப்பபன்: ‘கடவுபள! எனக்கு இதுபை ஒரு ருசியும், குடிக்கிற பைக்கமும்
ஏற்படாம இருக்கட்டும்’னு பெண்டிக்குபென்… இலத பமாரீஸ் கிட்பட நான் ஜசான்னபபாது
பமாரீஸ் சிரிச்சாபர பார்க்கணும்! நவ் ஐ ஹியர் தட் ைாஃப்டர்! ஓ! பமாரீஸ்! அெர்
 ஜெயகாந்தன் 184

சிரிப்பு… அெர் கடகடன்னு சிரிச்சா அதிபைபய எனக்கு ஒரு எக்லஸட்ஜமன்ட்! சிை

சமயத்திபை – என்ன ஜசால்றது? எனக்கு எல்ைாபம ஆயிடும்.. அப்பிடி ஒரு மான்ைினஸ்!
ஓ! லம பமாரீஸ்.(அெள் சிகஜரட்லடக் கீ பை பபாட்டு மிதித்து
அலணக்கிறாள்.)பார்த்தசாரதி: யூ ஜெர் ஜடல்ைிங். ஃபார் தி ஃபர்ஸ்ட் லடம் யூ ட்பரங் தட்
பட ஜென் யுெர் கஸின் அன்ட் ஹர் ஹஸ்பன் பகம் டு ஸீ யூ. (நீ ஜசால்ைிக்
ஜகாண்டிருந்தது – உன் கஸினும் அெளது புருஷனும் உன் ெட்டுக்கு
ீ ெந்த அன்று முதன்
முதைாக நீ குடித்தலதப் பற்றி.)ஸ்ஜடல்ைா: எஸ்! இட் ொஸ் லம ஃபர்ஸ்ட்
எக்ஸ்பீரியன்ஸ்! எனக்கு என்னபமா புடிக்கல்பை. நான் பமாரீஸ் கிட்பட அப்புறம்
ஜசான்பனன். என்லனக் கம்பல் பண்ண பெணாம். இதுதான் ஃபஸ்ட் அன்ட் ைாஸ்ட்!
இனிபம மாட்படன்; எனக்கு புடிக்கலைன்னு ஜசான்னப்பபா… பமாரீஸ் பகாெிச்சுக்கப்
பபாறார்னு ஜநலனச்பசன்.

ஹி டின்ட்! ஹி ொஸ் அ ‘ஹீ பமன்!’ அெர் ஜபாம்பலளங்க கிட்பட பகாெிச்சுக்க

மாட்டார். அெர் ஜசான்னார்: யூ ஆர் லநன்ட்டி லநன் பர்ஸன்ட் சரியான தமிைச்சின்னு.
அஜதக் பகட்டப்பபா எனக்கு சந்பதாஷமாதான் இருந்தது.சற்று அலமதியாக இருந்த
பின்னர் – அெள் தாபன எழுந்து ஜசன்று மதுலெத் தம்ளரில் நிரப்பி அங்பகபய நின்று
பாதிலய மடமடஜென்று குடித்த பின், மீ ண்டும் தம்ளலர நிரப்பிக்ஜகாண்டு ெந்து
உட்கார்ந்தாள். அெளது முகம் சிெந்து, கனிந்து, உப்பி இருந்தது…ஸ்ஜடல்ைா: பமாரீஸ்
அப்பபெ அெங்கலளப் பற்றி ஜசால்லுொர்… என் கஸினும் அெ ஹஸ்பண்ட் ராபர்ட்ஸீம்.
யூ பநா ஹிம்?பார்த்தசாரதி: ெிச் ராபர்ட்ஸ்? ஹவ் டு ஐ பநா?ஸ்ஜடல்ைா: பஹய்!..
ராபர்ட்ஸ்… என்லன யாருகிட்பட கூட்டியாரச் ஜசான்ன ீங்க? டாைா… ஸீட்
பபாட்டுகிட்டு…பார்த்தசாரதி: ஓ! யூ மீ ன் தட்…ஸ்ஜடல்ைா: எஸ். தட் பிம்ப்! அெங்கலளப்
பத்தி பமாரீஸீம் நானும் பபசுபொம் – எங்களுக்கு அப்பபெ அெங்க நடெடிக்லகயிபை
சந்பதகம். நமக்ஜகன்ன? இட் இஸ் ஜதர் பிஸினஸ்! ஜதரிஞ்செங்கபள இல்ைாத ஊர்பை
ஜசாந்தக்காரெங்கன்னு ஜசால்ைிக்கிற மாதிரி அெ ஒருத்தி இருந்தா லம கஸின்.
ஜகாஞ்சம் ஜகாஞ்சமா ராபர்ட்ஸீம் பமாரீஸீம் ஜராம்ப ஜநருக்கமான பிரண்ட்ஸ்
ஆயிட்டாங்க. எனக்கு மனசுக்குள்பள திக்திக்குனு இருக்கும்… நான் பமாரீஸ்கிட்பட
இத்ஜதப் பத்திப் பபசிபனன். என்பனாட ட்யூடி இல்ைியா அது? ஆனா அெருக்கு
குடிக்கறதுக்கு அென் ஒரு கம்ஜபனிங்கற இன்ட்ரஸ்ட் மட்டும்தான். அஜத அெபர
எங்கிட்பட ஜசான்னாரு… இட் இஸ் ஆல்லரட்னு ெிட்டுட்படன். பமாரீஸ் யூஸ்ட் டு
டிரிங்க் ஜடய்ைி! ொட் இஸ் ராங் இனிட்? ஆப்டர் எ ஹார்ட் பைபர்… கடுலமயா உலைக்கிற
மனுஷன்… நான் கண்டுக்கபை… எல்ைாம் மூணு மாசத்துக்குள்பளதான்… அப்பறம் ஒரு
நாளு… ஓ! லம காட்! அபதா அந்த ஸீன் என் கண்ணிபைபய நிக்குது.

சாயங்காைம் நாலு மணிக்குக் லகயிபை டிபன் பாக்லஸ எடுத்துக்கிட்டு ஹாட்லட

மாட்டிக்கிட்டு ஜதருக் பகாடிக்குப் பபாறதுக்குள்பள நாலு தடலெ திரும்பித் திரும்பிப்
பாத்து லகலய ஆட்டறாரு… நானும் லகலயக் லகலய ஆட்டபறன். அவ்ெளவுதான்… நான்
அெலரக் கலடசியா… ஓ! பமாரீஸ்! தட் ொஸ் தி என்ட்! அதான் கலடசி. அப்புறம் நான்
அந்த முகத்லதப் பார்க்கபெ இல்லை… லம பமாரீஸ்! பெர் ஆர் யூ!(என்று முகத்லத
 ஜெயகாந்தன் 185

மூடிக் ஜகாண்டு அை ஆரம்பிக்கிறாள்… அெள் லகயிைிருந்த தம்ளரிைிருந்து மது தளும்பிச்

சிந்துலகயில் பார்த்தசாரதியின் புறங்லக மீ தும் சிறிது ெைிகிறது. அென் அலதப்
ஜபாருட்படுத்தாமல் துலடத்துெிட்டு அெளது பதாளில் ஆதரொகத் தட்டிக்
ஜகாடுக்கிறான்.)பார்த்தசாரதி: பிள ீஸ்… பிள ீஸ் ஹாவ் யுெர் டிரிங்க்… ம்…குைந்லத மாதிரி
அெள் முகமும், உதடுகளும் அழுலகயில் துடிக்கின்றன… அென் அெள் கூந்தலை
ஜநற்றியிைிருந்து ஒதுக்கி ெிடுகிறான்… அெள் ெிம்மியொபற இரண்டு மிடறு மதுலெ
அருந்திய பின் சற்று அலமதி அலடகிறாள்.பார்த்தசாரதி: ொன்ட் எ சிகஜரட்? (ஸ்ஜடல்ைா
தலை அலசக்கிறாள். அெள் ொயில் சிகஜரட்லட லெத்து இரண்டு மூன்று தீக்குச்சிகலள
ெணாக்கியும்
ீ தன்னால் பற்ற லெத்துக் ஜகாள்ள முடியெில்லை என்பலத உணர்ந்து
சிகஜரட்லட அெனிடம் நீட்டி…)ஸ்ஜடல்ைா: பிள ீஸ்… லைட் இட்…அென் தனது உதடுகளில்
ஈரம் படாமல் லெத்து ஜநருப்லபப் ஜபாருத்திய பிறகு அெளது உதடுகளில் லெத்த பின்
அலத அெள் புலகக்கிறாள். அெள் மனமும், கண்களும் கைங்கி இருக்கின்றன. பார்லெ
எங்பகா ஜெறிக்க முகம் பயங்கரமாய் மாறியிருக்கிறது.

ஸ்ஜடல்ைா: (திடீஜரன்று தாபன பபசுகிறாள்.) எனக்கு அலத யார் ெந்து எப்படி

ஜசான்னாங்க, நான் எப்படி அந்த எடத்துக்குப் பபாபனன் – இஜதல்ைாம் எவ்ெளவு பயாசிச்சு
பயாசிச்சுப் பார்த்தாலும் ஞாபகம் ெரல்பை… ஒரு பிரிட்ெீக்குப் பக்கத்திபை ரயில்பெ டிராக்
பமபை நாலைஞ்சு கம்பார்ட்ஜமண்ட் நிக்குது. ஜரண்டு கம்பார்ட்ஜமண்ட் பிரிட்ெீக்கும்
ஆத்துக்கும் நடுொபை ஜதாங்குது… தண்ணியிபை தலை குப்புற முழுகிப் பாதி இன்ெின்
ஜெளிபய ஜதரியுது… பமாரீஸ் அதுக்கும் கீ பை இருக்காராம். ஓ! இலதத்தான் நான் பபாய்ப்
பார்த்பதன். ஐ ஜநெர் ஸா ஹிம். தட் இஸ் ஆல்! ஐ ஹாட் டு பிைீ வ்… தட் ஹி இஸ் பநா
பமார்!பார்த்தசாரதி: த்ஜசா… த்ஜசா…ஸ்ஜடல்ைா: எனக்கு ஒண்ணுபம புரியபை… எனக்கு அை
முடியபை; தூங்க முடியபை; பசிக்கபை… நான் மரத்துப் பபாயிட்படன். ஐ ஹாவ் பிகம்
நம்ப்… அந்த மாதிரி எத்தினி நாளுன்னு எனக்குத் ஜதரியாது. ஜசத்துப் பபாயிருந்தா நல்ைா
இருக்கும்னு இப்ப பதாணுது. ஆனா அதுகூட அப்ப பதாணபை. உயிபராட இருக்கிற
மாதிரித் பதாணினாக்காத்தாபன சாகணும்னு பதாணும்? அப்பல்ைாம் ராபர்ட்ஸீம் என்
கஸினும் தான் கூட இருந்தாங்க. ஒரு நாள் என் கஸின் என்லனக் கம்பல் பண்ணிக்
குடிக்கச் ஜசான்னாள். அது நல்ைதுன்னு ஜசான்னாள். நான் மறுப்பு ஜசால்ைபை பபாை
இருக்கு… ஐ டிபரங்க்… அதுக்கப்பறம் தூங்கிபனன் – ஆனந்தமா தூங்கிபனன்; கனவு
கண்படன். பமாரீலஸப் பாத்பதன்.

திடீர்னு முைிச்பசன்… ‘ஐ ொன்ட் ஸம் பமார் டிரிங்க்’னு கத்திபனன். அலறக் கதலெத்

திறந்துக்கிட்டு ராபர்ட்ஸ் ஓடி ெந்தான். நான் அெலனக் ஜகஞ்சிபனன். எனக்கு டிரிங்க்ஸ்
பெணும்னு. அப்பபா என் கஸின் இல்பை பபாைிருக்கு – யார் கூடபொ சினிமாவுக்குப்
பபாயிருக்கணும்! ராபர்ட்ஸ் எனக்கு ைிக்கர் ஜகாண்டு ெந்தான். அெனும் குடிச்சான்.
ஜகாஞ்ச நாைிக்கப்புறம் திடீர்னு என் பக்கத்திபை உக்காந்து பமாரீஸ் குடிக்கிற மாதிரி
இருந்தது. உடம்பிபையும் மனசிபையும் எனக்கு திடீர்னு ஜடன்ஷன் ெிண்ெிண்ணுனு
ஜதறிக்க ஆரம்பிச்சுது. நான் ‘பமாரீஸ் பமாரீஸ்’னு ஜசால்ைிக்கிட்பட ராபர்ட்லஸக்
கழுத்லதக் கட்டிக்கிட்டு அழுபதன்; எனக்குத் ஜதரியுது… இது பமாரீஸ் இல்பை –
 ஜெயகாந்தன் 186

ராபர்ட்ஸ்ன்னு… ஆனாலும் அெலன பமாரீஸா ஜநனச்சிக்கிட்டு அலணச்சிக்கிறதுபை ஒரு

சுகம் இருந்தது. அந்த ஜடன்ஷனுக்கு அது பெணும்! ஜதன் ஹி கிஸ்டு மீ … ெ ீ ஸ்ஜைப்ட்
டுஜகதர்…பார்த்தசாரதி: (உதட்லடக் கடித்து ெிரல்கலளச் ஜசாடுக்கி) எக்ஸாக்ட்ைி! திஸ்
இஸ் லம பாயிண்ட்.பார்த்தசாரதி எழுந்து பபாய் ஒரு ஜபட்டிலயத் திறந்து ஒரு படப்
ரிக்கார்டலரக் ஜகாண்டு ெந்து கட்டிைின் மீ து லெக்கிறான்.பார்த்தசாரதி: நீ பகட்டிபய, ஒய்
டு யூ கன்டம் ைிக்கர்னு? இதுக்குத்தான்! இலதப்பத்தி ஜமட்ராஸ்பை நான் ஒரு இடத்திபை
பபசிபனன். அப்ப உனக்கு ஏற்பட்ட மாதிரி அனுபெத்லதக் குறிச்சு நான் ஜசான்பனன்.

ைிஸன்! அது தமிைிபை இருக்கு… உனக்குத்தான் தமிழ் நல்ைா ெருபத…(என்று ஜசால்ைிக்

ஜகாண்பட படப் ரிக்கார்டலர ‘ஸ்ெிட்ச் ஆன்’ ஜசய்கிறான். அெள் மதுலெப் பருகிக்
ஜகாண்பட கன்னத்தில் லகயூன்றி அலதக் கெனிக்கிறாள்.)பார்த்தசாரதியின் குரல்: (படப்
ரிக்கார்டரிைிருந்து)மது மறுப்புச் சங்கத்தினராகிய நமக்ஜகல்ைாம் இந்தியாெின் பை
பகுதிகளில் மது சட்ட ரீதியாகத் தலட ஜசய்யப்பட்டிருப்பதில் ஜராம்ப மகிழ்ச்சிபய.
எனினும் மது மறுப்புக் ஜகாள்லக என்பது இங்கு ஒரு சிந்தனா பூர்ெமான ஜநறியாகப்
பயிைப்படவுமில்லை; பயிற்றுெிக்கப்படவுமில்லை. மது என்பது ஒரு பாெம், ஒரு பதாஷம்
என்ற கருத்தில் சட்டத்தின் துலணயுடன் தடுக்கப்பட்டிருப்பதால், தடுக்கப்பட்ட பெறு
இன்பங்கலளப் பபாைபெ இதுவும் பரெைாகவும் ரகசியமாகவும் மீறப்பட்டு ெருகிறது.
எனபெ மது மறுப்பு என்பலத, ஒவ்ஜொருெர் மனத்திலும் உருொக்க அறிவு ரீதியான –
ெிஞ்ஞானரீதியான – ெிளக்கங்கலள நாம் ஜசய்தல் பெண்டும். அதுதான் நிரந்தரமான
பயலனத் தரும். மது மயக்கம் என்பது எந்த அளவுக்கு ஒவ்ஜொரு தனி மனிதலனயும்
பாைாக்கி, அெனது தனிப்பட்ட சமூக அந்தஸ்லதயும் ஆன்மீ க அந்தஸ்லதயும் சீர்
குலைக்கிறது என்பலத உணர்த்த பெண்டும். இதலன ஜெறும் ஒழுக்கம் என்ற அளவு
பகாைினால் அளந்து பார்ப்பது சரியில்லை. நான் இந்த மது மறுப்புக் ஜகாள்லகலய
ஏற்றுக் ஜகாண்டிருப்பது ஒழுக்கத்தின் அடிப்பலடயில் அல்ை. ஒழுக்கத்லதப் பற்றி எனக்கு
நலடமுலற அர்த்தங்களுக்கு மாறுபட்ட ஜகாள்லககள் உண்டு. ஒழுக்கத்லதப் பாதுகாத்துக்
ஜகாள்ெபதா, அெற்லற மீ றுெபதா ஒரு மனிதனின் சுபயச்லசயான ஜநறியாகும். ஆனால்
மது மயக்கபமா ஒரு தனி மனிதனின் சுபயச்லசத் தன்லமலயத்தான் முதைில்
அைிக்கிறது.

ஒருென் அல்ைது ஒருத்தி ‘தான்’ என்ற தன்லமலய மறந்து ஒரு காரியத்லதச்

ஜசய்யைாகாது. நான் ஜசய்யப்படும் காரியத்தின் தாரதம்மியத்லதக் கணக்கில்
ஜகாள்ளெில்லை. ஒருத்தி அல்ைது ஒருெனால் ஜசய்யப்படும் காரியம் – பாப காரியபமா,
புண்ணிய காரியபமா, ஒழுக்கமானபதா, ஒழுக்கக் பகடானபதா – எதுொயினும் ‘இலத நான்
ஜசய்பதன்’ என்று ஜபாறுப்பபற்றுக் ஜகாண்டு ஜசய்ெது தான் சுபயச்லச என்பது; அது தான்
சுயமரியாலத. அது உயர்ொனதாகவும் இருக்கைாம்; இைிொனதாகவும் இருக்கைாம்.
ஆனால் மது மயக்கம் முதைில் ஒருெலனத் தன்னிலை இைக்கச் ஜசய்கிறது. தன்லன
அறியாமல் ஜசய்த காரியங்களுக்கு – தன்லன இைந்த நிலையில் ஜசய்த காரியங்களுக்கு
யாரும் ஜபாறுப்பபற்க முடிெதில்லை. அது லசத்தானின் ஜசயைாகிப் பபாகிறது. எனபெ
மது மயக்கத்தில் ஜசய்த காரியத்திற்கு ஒருெலரப் ஜபாறுப்பபற்கச் ஜசய்ெது
 ஜெயகாந்தன் 187

நியாயமாகாது என்று நீதியும் கூட மயங்குகிறது. மது மயக்கம் உள்பள நுலைந்து

ெிட்டால், ஆத்மாலெக் ஜகான்று ெிடுகிறது. மது மயக்கம் தலைக்பகறி ெிட்டால்
கணெனின் மீ து உயிலரபய லெத்திருக்கும் ஒரு ஜபண் ஜதய்ெம் தன்லன ஒரு
லசத்தான் கற்பைித்து ெிட்டுப் பபாகக்கூட அனுமதித்து ெிடுகிறாள்…இந்த இடத்தில்
அென் ஜரக்கார்டலர நிறுத்தினான். இவ்ெளவு ஜபாருத்தமாகக் கூறியிருக்கும் தனது
பிரசங்கத்லதப் பற்றி அெள் என்ன நிலனக்கிறாள் என்றறிய அெள் முகத்லதக் கூர்ந்து
பார்த்தான். அெள் அெலனப் பார்த்துக் கிறங்கிய கண்களுடன் புன்முறுெல் ஜசய்தாள்.

ஸ்ஜடல்ைா: இட் இஸ் யுெர் ெியூ… தட் இஸ் ஆல்! (இது உங்கள் கருத்து,
அவ்ெளவுதான்.)பார்த்தசாரதி: தட் இஸ் தி ட்ரூத் டூ! (அது உண்லமயும் கூட.)ஸ்ஜடல்ைா:
ட்ரூத்?… இட் இஸ் பமார் டீப்பர்; (உண்லமயா? அது இன்னும் ஆைமானது.)பார்த்தசாரதி:
உனக்கு நடந்தபத ஒரு உதாரணமில்லையா அந்த உண்லமக்கு?ஸ்ஜடல்ைா: பநா… இட்
இஸ் நாட். ஹி டின்ட் பரப் மீ . (அப்படி இல்லை; அென் என்லனக்
கற்பைிக்கெில்லை.)பார்த்தசாரதி: (அலமதியாக) ஜதன் ஹீ? (பின்பன யாரு?)ஸ்ஜடல்ைா:
இட் இஸ் தி டீப் ரூட்டட் ஜமமரி ஆப் லம ஹஸ்பன்ட் இன் மீ ! தட் பமக்ஸ் மீ எவ்ரி
திங். (அதுதான் என் உள்பள ஆைமாக பெர் ெிட்டிருக்கும் என் புருஷனின் நிலனவு;
அதுதான் என்லன எல்ைாம் ஆக்குகிறது.)அெள் லகயிைிருந்த மதுலெ இறுதியாகக்
குடித்த பின்னர் – தம்ளலர ஈஸி பசரில் எறிந்துெிட்டு எழுந்து நின்று இரண்டு
கரங்கலளயும் அெலன ஏற்றுக் ஜகாள்ெதற்காக ஏந்தி நிற்கிறாள்.ஸ்ஜடல்ைா: (ொய்
குைறுகிறது.) டார்ைிங்! லம பமாரீஸ்! யூ ஆர் ஹியர்! கமான்… ஓ! டார்ைிங்.. ஹவ் ைாங்
ஐ ஆம் ஜெயிட்டிங் டார்ைிங்! கிஸ் மீ !அெள் அென்மீ து தாெி அெலன இறுகத் தழுெிப்
பின்னி அென் உதடுகளிலும் கழுத்திலும் முத்தம் ஜசாரிகிறாள். அென் அெலள
நளினமாக ெிைக்கி அலணத்தொபற படுக்லகயில் கிடத்துகிறான்… அெள் படுக்லகயில்
கிடந்து காலை உலதத்துக் ஜகாண்டு துடிக்கிறாள்.ஸ்ஜடல்ைா: டார்ைிங்! நீ எங்பக பபாபற?
ொ… ொ… பமாரீஸ்… பமாரீஸ்!அென் கட்டிைின் பக்கத்தில் நின்று கண்டிப்பான –
தீர்மானமான – குரைில் அலைக்கிறான்.பார்த்தசாரதி: ஸ்ஜடல்ைா!ஸ்ஜடல்ைா: எஸ்
டார்ைிங்?பார்த்தசாரதி: லுக் அட் மீ ! ஐ ஆம் நாட் யுெர் பமாரீஸ்… நான் பமாரீஸ்
இல்லை.அெள் தலைலய உயர்த்தி அெலன ஜெறித்துப் பார்க்கிறாள்.

அெள் கண்களிைிருந்து தாலர தாலரயாகக் கண்ண ீர் ெைிகிறது.ஸ்ஜடல்ைா: (ஜகஞ்சுகிற

குரைில்) பி லம பமாரீஸ்… திஸ் பமாமன்ட்!… ரிைீ ஸ் மீ ஃப்ரம் திஸ் ஜடன்ஷன்!… ஓ… (என்
பமாரீஸாக இரு… இந்த சமயம்! இந்த ‘ஜடன்ஷனி’ைிருந்து என்லன ெிடுெி!)பார்த்தசாரதி:
பநா! ஐ ஆம் நாட் யுெர் பமாரீஸ்… ஐ ஆம் லமஜஸல்ஃப். (முடியாது! நான் உன் பமாரீஸ்
அல்ை, நான் – நான்தான்.)ஸ்ஜடல்ைா: (தனக்குள் அடங்கிய குரைில்) எஸ், யூ ஆர் நாட்
பமாரீஸ்… பமாரீஸ் இஸ் பநாபமார். ஐ ஆம் அபைான். ஐ ஹாவ் பநாபடி! (ஆமாம், நீ
பமாரீஸ் இல்லை! பமாரீஸ் ஜசத்துப் பபாயிட்டார். நான் தனியா ஆயிட்படன். எனக்கு
யாருபம இல்பை.)ெிம்மியொபற படுக்லகயில் முகத்லத அெள் புலதத்துக் ஜகாள்கிறாள்.
அென் பக்கத்தில் அமர்ந்து ஆதரொக அெளது முதுலகத் தட்டிக் ஜகாடுக்கிறான்.
இரண்ஜடாரு முலற ெிம்முகின்ற சத்தம் ஒைிக்கிறது. பின்னர் அலமதியாக அெள்
 ஜெயகாந்தன் 188

தூங்கிெிட அென் எழுந்து அெள்மீ து பபார்லெலய இழுத்துப் பபார்த்தி ெிடுகிறான். படப்

ஜரக்கார்டலர மூடி எடுத்து லெக்கிறான். கண்ணாடி ொடியிைிருந்து அப்படிபய தண்ண ீலர
எடுத்துக் குடிக்கிறான். ஈஸீ பசரிைிருந்த தம்ளலர பமலெயின் மீ து லெத்துெிட்டு, ஒரு
ஜபட்ஷீட்டுடன் ஈஸி பசரில் படுத்து நாற்காைியில் கால் நீட்டி ஓரளவு சவுகரியமாகப்
படுத்துக் ஜகாள்கிறான். ஒரு ஜபருமூச்சுடன் அெலளப் பார்க்கிறான்.

ொழ்க்லகயின் ெிபரீத ைீ லைகலள எண்ணி ஒரு லகத்த சிரிப்பு உதட்டில்

ஜநௌ¤கிறது.ெிளக்கு மங்கி இருள் படிகிறது.அலற முழுதும் இருளாக இருந்தும் – இடது
புறமுள்ள பாத்ரூம் கதவுக்கு பமல் பதித்திருக்கும் கண்ணாடியினூபட ஜதரியும்
ஜெளிச்சத்தால் அலறயிலுள்ள ஜபாருள்கள் எல்ைாம் மங்கைாகத் ஜதரிகின்றன.
ஈஸிபசரில் படுத்துத் தூங்கிக் ஜகாண்டிருக்கும் பார்த்தசாரதி அதில் பைசாகப் புரள்கிறான்.
பாத்ரூமுக்குள்ளிருந்து ஷெரில் தண்ண ீர் இலரகின்ற சத்தம் பகட்கிறது. பின்னர்
அடங்குகிறது.அெள் கதலெத் திறந்து ஜகாண்டு ஜெளிபய ெந்து ெிளக்லகப்
ஜபாருத்துகிறாள். முதல் காட்சியில் இருந்தது பபால் உலடயணிந்து நிற்கும் அெள்
பதாற்றத்திலும், முகத்திலும் இப்பபாது ஆச்சரியப்படத் தக்க மாற்றம் காண்கிறது. அெள்
நலட அலமதியாக இருக்கிறது. இெள் பெறு ஒருத்தி என்பது பபாை பாெலனகபள மாறி
இருக்கின்றன. அங்பக இலறந்து கிடக்கும் சாமான்கலள ஒழுங்குற எடுத்து
லெக்கிறாள்.கடிகாரத்லதப் பார்க்கிறாள். மணி ஆறு ஆகிறது. ஒரு பக்கம் திரும்பி
மலறொகக் காலுலறகலள அணிந்து ஜகாண்ட பின் ஒரு ெிருந்தினர் ெட்டில்
ீ ெந்து
சிக்கிக் ஜகாண்டு தெிக்கிற குைந்லதமாதிரிக் கட்டில் ஓரத்தில் உட்கார்ந்து ஜகாண்டு
நகத்லதக் கடிக்கிறாள்.அப்பபாது கதவு பைசாக இரண்டு முலற தட்டப்படுகிறது. காைடிச்
சப்தம் பகட்காமல் ஜமதுொக நடந்து பபாய்க் கதலெத் திறக்கிறாள்.

பான்ட்டும் ஸ்ஜெட்டரும் அணிந்த ராபர்ட்ஸ் உள்பள ெருகிறான்.ஸ்ஜடல்ைா: (ஜமதுொன

குரைில்) குட்மார்னிங்!ராபர்ட்ஸ்: ஓ! இட் இஸ் ஜெரி சில் அவுட்லஸட்! (ஓ! ஜெளிபய
ஜராம்பக் குளிராக இருக்கிறது என்றொறு லககலளத் பதய்த்துக்
ஜகாள்கிறான்.ஸ்ஜடல்ைா: ஸிட் ஜடௌன்.அென் கட்டிைின் மீ து உட்கார்ந்து ஈஸிபசரில்
படுத்துறங்கும் அெலன ெிபனாதமாகப் பார்க்கிறான். பின்னர் பாட்டிலைப் பார்க்கிறான்;
அதில் மது பாதி இருக்கிறது. ‘அென் குடிக்கெில்லையா’ என்று லசலகயால் பகட்கிறான்.
அெளும் ‘இல்லை’ ஜயன்று தலை அலசக்கிறாள். அென் கண்கலளச் சிமிட்டி எலதபயா
பகட்கிறான்.ஸ்ஜடல்ைா: ஹி இஸ் அன் ‘ஏ’ கிளாஸ் ஜென்டில்மன்…அென் பரிொகத்
தலைலய ஆட்டிக் ஜகாள்கிறான்.ராபர்ட்ஸ்: ஜஷல் ஐ ஆர்டர் ஸம் காபி? (நான் காப்பி
ஜகாண்டு ெரச் ஜசால்ைொ?.. என்றொறு காைிங் ஜபல்லை அழுத்துகிறான். சற்று
பநரத்தில் கதவு தட்டப்படுகிறது.)ராபர்ட்ஸ்: கம் இன்.பஹாட்டல் பணியாள் உள்பள
ெருகிறான்.ராபர்ட்ஸ்: காபி – திரீ.பணியாள் பபாகிறான்.பார்த்தசாரதி லககலள ெிரித்துச்
பசாம்பலை உதறியொறு தலை நிமிர்த்தி ெிைித்துப் பார்க்கிறான்… நிமிர்ந்து
உட்கார்ந்து…பார்த்தசாரதி: குட்மார்னிங்.ஸ்ஜடல்ைா – ராபர்ட்ஸ்: (இருெரும்)
குட்மார்னிங்.பார்த்தசாரதி எழுந்து பபார்லெலய மடித்து லெத்த பின் பாத்ரூமுக்குள்
பபாய் ெருகிறான். அந்த பநரத்தில் ராபர்ட்ஸ் ஒரு சிகஜரட்லடப் பற்ற லெத்துக்
 ஜெயகாந்தன் 189

ஜகாண்டு பமலெ மீ து கிடக்கும் புத்தகங்கலளப் பார்க்கிறான்.பணியாள் காப்பி ஜகாண்டு

ெருகிறான். அந்த டிபரலய ொங்கி பமலெயின்மீ து லெத்து ஒவ்ஜொருெருக்கும் ஒரு
கப்லப எடுத்துத் தந்து தானும் ஒன்லற எடுத்துக் காப்பிலய அருந்துகிறாள்
ஸ்ஜடல்ைா.காப்பிலயக் குடித்து முடித்த பின் ஸ்ஜடல்ைா பார்த்தசாரதியின் அருபக
ெருகிறாள். அெலன பநாக்கிக் லக நீட்டுகிறாள். அெள் கரத்லதப் பற்றி அென்
குலுக்குகிறான்.

ஸ்ஜடல்ைா: தாங்க் யூ ஜெரி மச்! ஐ வுட் லைக் டு மீ ட் யூ எலகன்!… ஐ ஆம் ஸாரி… ஐ

டின்ட் பநா தட் யூ ஹாவ் ஸச் அன் அஜெர்ஷன் ஃபார் ைிக்கர்… (நன்றி, உங்கலள நான்
மறுபடியும் சந்திக்க ெிரும்புகிபறன். எனக்குத் ஜதரியாது, உங்களுக்கு மதுெின் மீது
இப்படி ஒரு ஜெறுப்பு இருக்கும் என்று…)பார்த்தசாரதி: பம பி – இட்ஸ் லம ெக்னஸ்…
ீ
(ஒருபெலள அது எனது பைெனமாக
ீ இருக்கைாம்…)ஸ்ஜடல்ைா: பநா!… யுெர் ெக்னஸ்
ீ
இஸ் சம்திங் எல்ஸ்… (இல்லை. உங்கள் பைெனம்
ீ மற்ஜறான்று…)பார்த்தசாரதி:
(சிரிக்கிறான்.)ஸ்ஜடல்ைா: (ரகசியமாக) யூ ஆர் தி பஸ்ட் பமன் இன் லம லைப் – ைீ ெிங்
மீ லைக் திஸ் ஈென் ஆப்டர் லம டிரிங்ஸ்! (நான் குடித்துெிட்ட பிறகும் என்லன இப்படி
அனுப்புகின்ற முதல் மனிதன் நீ ங்கள்தான் என் ொழ்க்லகயில்…)பார்த்தசாரதி: தி கிரடிட்
பகாஸ் டு ைிக்கர் – நாட் டு மீ… (அந்தப் ஜபருலம மதுலெச் பசர்ந்தது – என்லனச்
பசர்ந்தது அல்ை…)ஸ்ஜடல்ைா: ஆர் யூ ைீ ெிங் டு பட? (நீங்கள் இன்லறக்குப்
பபாகிறீர்களா?)பார்த்தசாரதி: எஸ்… ஸீ யூ ஸம்லடம். (ஆம், அப்புறம் எப்பபாதாெது
பார்க்கிபறன் உன்லன.)ஸ்ஜடல்ைா: ஐ ெில் டிலர டு கம் ெிதவுட் லம ெக்னஸ்.
ீ ( எனது
பைெனத்துக்கு
ீ ஆளாகாமல் நான் ெருெதற்கு முயல்கிபறன்.)பார்த்தசாரதி: ஓ பக… ஆல்
தி ஜபஸ்ட்…ஸ்ஜடல்ைா: லப…ஸ்ஜடல்ைா ஜெளிபயறுகிறாள். அெலளத் ஜதாடர்ந்து
கதெருபக ெந்து நிற்கிறான் பார்த்தசாரதி.

ராபர்ட்ஸ் அந்த பாட்டிலை எடுத்து பான்ட் பாக்ஜகட்டில் திணித்துக் ஜகாண்டு

புறப்படுகிறான். அருபக ெந்த பபாது அெலன நிறுத்துகிறான் பார்த்தசாரதி.பார்த்தசாரதி:
(ரகசியமாக ராபர்ட்ஸிடம்) ஷீ இஸ் அன் ஏஞ்சல்… படக் பகர் ஆஃப் ஜஹர்! (அெள் ஒரு
பதெலத; அெலள ொக்கிரலதயாகக் கெனித்துக் ஜகாள்!…)ராபர்ட்ஸ்: தாங்க் யூ
ஸார்…ஜெளிபயறுகிறான். மாடிப் படிகளில் ஷீஸ் அணிந்த பாதங்களின் சப்தம் பகட்கிறது.
காைடி ஓலச பதய்ந்து மலறந்த பின், கதலெ மூடிெிட்டு – ஒருமுலற அலறக்குள்
தனிலமயில் சிந்தலனபயாடு நாலு புறமும் உைெி நடக்கிறான் பார்த்தசாரதி. பின்னர்
பாத்ரூமுக்குள் ஜசன்று கதலெ மூடிக் ஜகாள்கிறான். ஷெரிைிருந்து தண்ண ீர்
பிரெகிக்கின்ற சப்தம் பகட்கிறது.

பாெம் பக்தர்தாபன!
ஊரின் நடுபெ அந்தக் பகாயில் இருந்தது. இருந்தாலும் சந்தடியின்றி அலமதியாக
இருந்தது. பகாயிஜைன்றால் ஒரு லமல் தூரத்துக்கு அப்பாைிருந்பத தரிசித்து ‘உயர்ந்த
சிகரக் கும்பம் ஜதரியுது’ என்று பாடத் தகுந்த ஜபரிய பகாபுரங்கள் ஏதும் கிலடயாது.
பார்த்துப் பிரமித்து நிற்காமல், ஜசாந்தத்துடன் நம் ெட்டுக்குள்
ீ நுலைகிற உணர்பொடு
 ஜெயகாந்தன் 190

அந்தக் பகாயிைில் எெரும் பிரபெசிக்கைாம். ஜபரிய கதவுகள் அலடத்துத் தடுக்காது.

பகாயிலைச் சுற்றி நாலு அடி அகைத்துக்குப் பிரகாரமும் மதிலும் உண்டு. கருங்கள்
தளெரிலச, பக்கத்தில் அடர்ந்து நிற்கும் புன்லன மரத்தின் பூக்களாலும் நிைைாலும் எந்த
பநரத்தில் கால் லெத்தாலும் சில்ஜைன்று இருக்கும். ெிலுெிலுஜெனக் காற்றும் அடிக்கும்.
அங்பக பக்தர்கள் உள்ள இலுப்லபத் பதாட்டத்தில் மாடுகலள பமயெிட்ட பின், அந்த
மாட்டுக்காரச் சிறுெர்கள் ெிலளயாடும் ஆடு – புைி ஆட்டத்திற்குக் கிைித்த பகாடுகள்
நிரந்தரமாகி ெிட்டிருந்தன. பகல் பெலளகளில் அெர்கள் அங்பக ெிலளயாடிபயா, படுத்து
உறங்கிபயா ஜபாழுலதக் கைிப்பார்கள். அதற்ஜகல்ைாம் பகாயிைில் ஒரு தலடயும்
இல்லை. இதன் நடுபெ, அந்தக் கம்பிக் கதெினூபட லக நீட்டித் ஜதாட்டுெிடும் தூரத்தில்,
ஓரடி உயரத்தில், லக ஏந்தி அலைத்தால் தாெி ெந்து இடுப்பில் உட்கார்ந்து ஜகாள்ளுபமா
என்கிற பாெலனயில் – ஒரு பாைகிருஷ்ணன் சிலை.அந்தப் பகுதியில் உள்ள ஜதலுங்கு
பபசும் ஒரு ெகுப்பினரின் அபிமானத்திற்குரிய அந்தக் பகாயிலுக்கு ஒரு தமிழ்ப்
பிராமணபர அர்ச்சகராய் இருந்தார்.

பகாயிலுக்குச் சுமாரான ஜசாத்து ெசதி இருந்ததால் அங்கு சதா பநரமும் ெிளக்கு எரிந்து
ஜகாண்டிருந்தது. காலையிலும் மாலையிலும் பூலெயும், ெருஷத்துக்கு ஒரு முலற பத்து
நாட்கள் சற்று ஆடம்பரமாகபெ திருெிைாவும் நடந்தது. மாலை பநரங்களில் ஜபண்கள்
ெருொர்கள். அப்பபாது மாட்டுக்காரச் சிறுெர்கள் ெடு
ீ திரும்பியிருப்பார்கள். இலுப்லபத்
பதாப்பில் குயில்கள் கூெிக் ஜகாண்டு இருக்கும். மத்தியானம் பூராவும் நிைெிய
சூழ்நிலைக்கு முற்றிலும் மாறான ஒரு கலள குடிஜகாள்ளும் அப்பபாது. இரவு எட்டு மணி
ெலரக்கும் அந்த அர்ச்சகர் அப்பண்ணா பகாயிைிபை இருந்து, சமயத்தில் ஒன்பது மணிக்கு
பமபை பாைகிருஷ்ணலன சிலற லெத்த மாதிரி அந்தக் கம்பிக் கதவுகலள இழுத்துப்
பூட்டிக் ஜகாண்டு ஜசல்ொர்.இப்பபாஜதல்ைாம் சிை பகாயில்களில் பூசாரிகள் ஏபதா
கடலமக்கு என்று ஜசய்கிறார்கபள – அது மாதிரியில்ைாமல், உண்லமயிபைபய ஒரு
சிரத்லதயும், அதில் ஒரு சுகானுபெமும் ஜகாண்டு அந்த பாைகிருஷ்ணனுக்கு அெர்
அைங்காரம் ஜசய்ொர். ஒரு குைந்லதக்கு அதன் தாய் சிங்காரம் ஜசய்கிற மாதிரி
ஜசய்ொர். அதிபை என்னபொ அெருக்கு அப்படி ஒரு சுகம்.

அப்பண்ணாவுக்குக் குைந்லத இல்ைாத குலறலயப் பாைகிருஷ்ணனிடம் தீர்த்துக்

ஜகாள்ளூகிறார் என்று சிைர் பரிகாசமாகச் ஜசால்லுொர்கள். அதற்காகக் குலறபட்டுக்
கெலைப்பட்டு, ஏக்கப்பட்டு, எதிர்பார்த்திருந்த காைஜமல்ைாம் தீர்ந்துபபாய் ெிட்டது
இப்பபாது. அெருக்கு ஐம்பது ெயதுக்கு பமபையும், அெர் மலனெிக்குக் கிட்டத்தட்ட
ஐம்பது ெயதும் ஆகிெிட்டதால் அந்தக் கெலைகூட அெர்கள் மனத்திைிருந்து கைன்று
பபாய்ெிட்டது.அெர் மலனெி பட்டம்மாளும் சிை நாட்கள் பகாயிலைச் சுற்றியுள்ள
பூச்ஜசடிகளில் பூப்பறிக்க ெருொள். அபநகமாக எல்ைா நாட்களிலும், அப்பண்ணாதான்
காலையில் ெந்து பூப்பறித்துக் ஜகாண்டு பபாொர். அலத அெள் ஜராம்பச் சிரத்லதபயாடு
ெிதெிதமாகத் ஜதாடுத்துத் தருொள்… காலைப் பைகாரத்லதப் பாைகிருஷ்ணனுக்காகபெ
அெள் தயார் ஜசய்ொள். அதலனக் ஜகாண்டு ெந்து அெர் லநபெத்யம் ஜசய்து எடுத்துக்
ஜகாண்டு பபான பிறகுதான் சாப்பிடுொர்கள்.அெர்கள் ெட்டு
ீ ொசைில் ‘பகாயில் பிரசாதம்
 ஜெயகாந்தன் 191

கிலடக்கும்’ என்று தகரத்தில் சுண்ணாம்பால் எழுதிய பபார்டு ஒன்று ஜதாங்கும். அதுதான்

அெர்களின் ெீெபனாபாயம் என்றுகூடச் ஜசால்ைைாம். என்றாலும் அதலன
ெீெபனாபாயம் என்று கருதி ஆசாரமில்ைாமல் அெர்கள் தயாரிப்பதில்லை. அது
உண்லமயிபைபய லநபெத்யம் ஜசய்யப்பட்ட பெித்திரமான பிரசாதம்தான் என்பலத
அவ்வூர் மக்கள் அறிெர்.

கிருஷ்ணன் பகாயில் பிரசாதம், கிருஷ்ணன் பகாயில் அர்ச்சகர், கிருஷ்ணன் பகாயில்

அர்ச்சகரம்மாள் என்ஜறல்ைாம் அந்தக் பகாயிபைாடு சம்பந்தப்பட்டு, ஜபயபரற்றியிருக்கும்
இெர்கலளத் தெிர, கிருஷ்ணன் பகாயிபைாடு எவ்ெித சம்பந்தமுமில்ைாத இன்ஜனாரு
நபரும் உண்டு. அெலளக் கிருஷ்ணன் பகாயில் கிைெி என்று அலைப்பர். அெளது
பூர்பொத்திரம் யாருக்கும் ஜதரியாது. சிை ெருஷங்களுக்கு முன்பு அெலள இந்தப்
பிரபதசத்தில் மக்கள் கண்டனர். ஒரு லகயில் ஊன்றுபகாலும், மாற்றுப் புடலெலயச்
சுருட்டிய ஒரு கந்தல் மூட்லடயுமாய் அெள் ஒரு நாளின் அந்திப் ஜபாழுதில் இந்த
இலுப்லபத் பதாப்பில் பிரபெசித்தாள். ொழ்ந்த ொழ்க்லக பபாதும் என்று ஜசால்ெது
மாதிரி கழுத்துக்கு பமல் அெள் தலை, சதா ஆடிக்ஜகாண்டு இருக்கும்.இந்த இடத்துக்கு
ெந்த பிறகு, ஏபதா இந்த இைக்லக நாடித்தான் அெள் இவ்ெளவு காைம் நடந்து ெந்தது
மாதிரி இங்பக நிரந்தரம் ஜகாண்டுெிட்டாள். அதிகாலை பநரத்திபைபய அங்கிருந்து அெள்
புறப்பட்டு ெிடுொள். உச்சிப்பபாதிபைபயா, பிற்பகைிபைபயா கந்தைில் முடிந்த அரிசிபயாடு
அெள் திரும்பி ெருொள். ெந்த உடபன ஜபாங்கித் தின்றுெிட பெண்டுஜமன்ற
அெசரமில்ைாமல் சாெதானமாகப் படுத்துத் தூங்குொள்.

இரவு ஒன்பது மணிக்குபமல் அர்ச்சகர் அப்பண்ணா பாைகிருஷ்ணலன சிலறலெத்துக்

கம்பிக் கதவுகலளப் பூட்டிக் ஜகாண்டு திரும்பும்பபாது அந்த இலுப்லப மரத்தடியில்
மூன்று கற்கலள லெத்துத் தீ மூட்டிய அடுப்பின் மீ து அந்தக் கிைெி தனது ஒற்லற
ெயிற்றுக்கு உணவு சலமத்துக் ஜகாண்டிருப்பலதப் பார்ப்பார். மறுநாள் காலை அெர்
பூக்ஜகாய்ெதற்காக ெரும்பபாது மரத்தடியில் அந்தக் கரி படிந்த மண் பாத்திரங்கள்
கெிழ்த்து லெக்கப்பட்டிருக்கும். அெள் பகாயிலுக்கும் ெந்து பபாயிருக்கிறாள் என்பதற்கு
அலடயாளமாகக் பகாெில் பிரகாரம் சுத்தம் ஜசய்யப்பட்டு, நீர் ஜதௌ¤க்கப்பட்டு, அெள்
தலையாட்டம் மாதிரிபய ஆடி ஜநௌ¤ந்து அைங்பகாைமாகக் பகாைமும்
இடப்பட்டிருக்கும்.அெலளக் பகாயிலுக்குள்பள அப்பண்ணாபொ அெருலடய
மலனெிபயா, மாட்டுக்காரச் சிறுெர்கபளா யாரும் இதுநாள் ெலர
பார்த்ததில்லை.ஆனாலும் அெளுக்குக் கிருஷ்ணன் பகாயில் கிைெி என்று ஜபயர்
ெந்துெிட்டது.அெள் யாரிடமும் பபச முடியாத ஊலம என்பதால் அெள் ஜபயரும்
யாருக்கும் ஜதரியாது. தனக்கு இட்ட ஜபயலர அெள் ஒப்புக்ஜகாண்டாளா இல்லையா
என்பதும் யாருக்கும் ஜதரியாது.ஒருநாள் அப்பண்ணா பக்கத்து ஊருக்கு ஏபதா காரியமாகப்
பபாயிருந்தார். திரும்பி ெரும்பபாது நடுநிசி ஆகிெிட்டது.

ரயிைடியிைிருந்த இலுப்லபத் பதாப்பின் ெைியாகக் கிருஷ்ணன் பகாயிலைக் கடந்து அெர்

ெந்தஜபாழுது பகாயிைினுள்ளிருந்து மனிதக் குரல் பகட்கபெ, சற்று நின்றார். உள்பள
எட்டிப் பார்க்லகயில் பாைகிருஷ்ணனின் சந்நிதியில் உட்கார்ந்திருக்கும் கிைெியின்
 ஜெயகாந்தன் 192

முதுகுப்புறம் ஜதரிந்தது.‘இந்த நடுநிசியில் இெள் அங்பக என்ன ஜசய்கிறாள்? ஜெளிபய

மலை கூட இல்லைபய!’ என்று ொனத்லத அண்ணாந்து பார்த்துெிட்டுச் சந்தடியின்றிக்
பகாயிலுக்குள் நுலைந்தார் அப்பண்ணா. இப்பபாது கிைெியின் முதுகுப்புறம் மட்டுமல்ைாது
அெளுக்கு முன்னால் பாைகிருஷ்ணனுக்கும் அெளுக்கும் நடுபெ உள்ள இலடஜெளியில்
உலடந்து மூளியாகிப் பபான மண் சட்டியும் அதிபை உள்ள பசாறும் கூட அந்தச் சிறிய
எண்ஜணய் ெிளக்கின் ஒளியில் ஜதரிந்தன.கிைெி சட்டியிைிருந்து ஒரு கெளம் எடுத்துக்
கம்பிக் கதெினூபட பாை கிருஷ்ணனின் முகத்துக்கு பநபர அலதக் காட்டித் தனது
ஊலமப் பாலஷயில் உருகி உருகிக் ஜகஞ்சியபின், கிருஷ்ணன் அலத உண்டுெிட்ட
பாெலனயில் திருப்தி ஜகாண்டு தான் புசிக்கைானாள். இப்படி ஒவ்ஜொரு கெளத்லதயும்
அெள் சாப்பிடுெதற்கு முன் அெனுக்கு ஊட்டிய பாெலனயில் அெள் ஜகாஞ்சிச் சிரித்து
மகிழ்ந்து உண்டாள்.அப்பண்ணாவுக்கு முதைில் பகாபமும், பின்னர் இந்தப் லபத்தியக்காரக்
கிைெியின் ஜசய்லகயிபை ஒருெிதப் பரிதாபமும் பிறந்தது. என்றாலும் அந்தத் ஜதய்ெ
சந்நிதானத்லத இெள் இவ்ொறு அசுத்தப்படுத்துெலதக் காண அெருக்கு மனம்
ஜபாறுக்கெில்லை… அெளது பபச்லச அெர் சற்று உற்றுக் கெனித்தார். அெளது
ஜசய்லகலயப் புரிந்து ஜகாள்ள முடியாதது பபாைபெ அெளது ஜமாைியும் அெருக்குப்
புரியெில்லை. இதுெலர ஒரு கிைெியாக மட்டுபம அறிந்திருந்த அெலள இப்பபாது ஒரு
நான்கு ெயது சிறுமி மாதிரி அெர் கண்டார்.

அந்தக் காரியம் நடக்கிற தினுசிைிருந்து இது ஏபதா இன்று மட்டும் நடக்கிற ஒரு திடீர்
நிகழ்ச்சி அல்ை; கிைெி இந்தப் பிரபதசத்துக்கு ெந்த நாள் ஜதாட்டு தினசரி நடக்கின்ற ஒரு
ெைக்கமான காரியம் என்று அெரால் புரிந்து ஜகாள்ள முடிந்தது. தினசரி அெள் பகாயில்
சந்நிதானத்லதச் சுத்தம் ஜசய்து, நீர் ஜதௌ¤த்துக் பகாைம் இட்டு லெப்பதற்கு இதுதான்
காரணமாயிருக்க பெண்டும் என்று அெரால் ஊகிக்க முடிந்தது.“ஏ கிைெி!” என்று அெர்
அதட்டிய குரல், அெள் ஜசெிகளில் ெிைபெ இல்லை.அெளது ஆனந்தமயமான அந்த
அனுபெத்தில் தான் குறுக்கிட்டு இலடயூறு ஜசய்ெதுகூட ஒரு பாபமாகி ெிடுபமா என்று
பயந்தார் அெர். சற்று பநரம் அங்பகபய நின்று அலதப் பார்த்த பின்னர், தான் ெந்தது
அெளுக்குத் ஜதரியாமல் தன் ெைிபய திரும்பி நடந்த அப்பண்ணாவுக்கு ெட்டுக்குச்
ீ
ஜசன்ற பிறகு கூடத் தூக்கம் ெரெில்லை.அந்தக் பகாயிைின் அர்ச்சகர் என்ற முலறயில்
அெலள தான் அடித்துத் துரத்தாமல் ெந்தது தெபற என்று அெர் மனம்
குலமந்தது.அெள் என்ன என்ன கர்மத்லத எல்ைாம் சலமக்கிறாபளா? அலதஜயல்ைாம்
ஜகாண்டு ெந்து பகொனுலடய சந்நிதியில் இப்படி அசுத்தப்படுத்த அெளுக்கு
எப்படித்தான் மனம் ெருகிறது என்று பைொறு எண்ணிக் குைம்பிய அப்பண்ணா, மறுநாள்
முதல் அந்தக் பகாயிைின் ஜெளிப்புற ொயிற் கதவுகலளயும் தான் ெரும்பபாது இழுத்துப்
பூட்டிக் ஜகாண்டு ெந்துெிடுெது என்று முடிவு ஜசய்தார்.

இப்ஜபாழுஜதல்ைாம் கிருஷ்ணன் பகாயிலுக்குள்பள அதிகாலையில் சிை மணி

பநரங்களிலும், மாலைப்பபாதின் சிை மணி பநரங்களிலும் தெிர பிற சமயங்களில் யாரும்
பிரபெசிக்க முடியாது. பகாயிைின் முன்புறப் பிரகாரக் கதவுகலள – ஜெகு நாட்களாக
அலடயா ஜநடுங் கதொய்த் தலரபயாடு தலரயாய் அழுந்தி, அறுகம்புல் முலளத்து
 ஜெயகாந்தன் 193

அழுந்திப்பபான அந்த இரும்புக் கதவுகலள – ஒருநாள் பூராவும் பிரயாலசப்பட்டுப்

புற்களிைிருந்தும், துருெிைிருந்தும் ெிடுதலை ஜசய்து, கீ ல்களுக்கு எண்ஜணய் பபாட்டுச்
ஜசன்ற ொரத்தில் ஒரு நாள் சாத்திக் பகாயிலைபய சிலற லெத்தார்
அப்பண்ணா.மாட்டுக்காரச் சிறுெர்கள் ஆடு – புைி ஆட்டத்திற்காக இப்பபாது பகாயில்
படிகளில் பகாடு கிைிக்க ஆரம்பித்து ெிட்டனர். இலுப்லபத் பதாப்பில், மாடுகள் பமய்ெதும்,
குயில்கள் கூவுெதும் மட்டும் நிற்கெில்லை. அந்தக் கிைெி மட்டும் இப்பபாது எங்கும்
பபாகாமல் அந்த மரத்தடியிபைபய உட்கார்ந்துஜகாண்டு மூடிய கம்பிக் கதவுகலளப்
பார்த்துப் பார்த்துப் ஜபருமூச்ஜசறிந்து ஜகாண்டு இருந்தாள். சிை சமயங்களில் அங்கிருந்து
எழுந்து ஜசன்று எங்காெது பபாய் யாராெது தரும் எச்சிலைப் புசித்தாள். பநரம் காைம்
ெித்தியாசமில்ைாமல் மரத்தடியிபைபய படுத்துத் தூங்கினாள். இலுப்லப மரத்தடியில்
மூன்று கற்களுக்கிலடபய மூண்ஜடரியும் அெளது அடுப்பு, இப்பபாஜதல்ைாம்
சூனியமாகபெ கிடக்கிறது.பூலெ ஜசய்ெதற்கும், பூப்பறிப்பதற்கும் அப்பண்ணா பகாயிலுக்கு
ெந்து பபாகும்பபாது, கிைெி அெலரப் பரிதாபமாக ஏறிட்டுப் பார்ப்பாள்.

ஏபனா அப்பண்ணாவுக்கு அெள் பக்கம் திரும்பிப் பார்க்கபெ பயம். அெலளக்

கெனிக்காதது மாதிரி பெகமாகப் பபாய்ெிடுொர். அன்று நள்ளிரெில் தான் கண்ட
காட்சிலயப் பற்றித் தன் மலனெியிடம் கூட இன்னும் அெர் ஜசால்ைெில்லை.

பத்து நாட்களுக்குப் பிறகு பாைகிருஷ்ணன் பகாயிலுக்குத் திருெிைா ெந்தது. பகாயில்

முன்னால் ஜகாட்டலக பபாட்டார்கள்; ஜகாடிபயற்றினார்கள். சாதாரண நாட்களிபை
பார்த்துப் பார்த்துப் பாைகிருஷ்ணனுக்கு சிங்காரம் ஜசய்கின்ற அப்பண்ணாபொ திருெிைா
நாளன்று அதிசிரத்லத ஜகாண்டு அைங்காரம் ஜசய்ய ஆரம்பித்தார்.பாைகிருஷ்ணனுக்கு
முன் லகயில் கங்கணத்லத எடுத்துப் பூட்டினார்.‘அட லபத்யபம! இஜதன்ன கால்
தண்லடலய எடுத்துக் லகயில் பூட்டி ெிட்படன்? அதுதான் இவ்ெளவு ஜதாள
ஜதாளஜென்று இருக்கிறது’ என்று தன்லனபய எண்ணிச் சிரித்தொறு அதலனக் கைட்டிப்
பார்த்தார்.அது கால் தண்லடயல்ை; கங்கணம்தான்!‘எப்படி இவ்ெளவு ஜபரிதாகி ெிட்டது?
பபான ெருடம் – அென் லககளில் எவ்ெளவு பதிொய் அைகாக இருந்தது? எப்படிப்
ஜபரிதாகி ெிட்டது’ என்று மனத்துள் ஓர் அரிப்புடன் தண்லடலய எடுத்து
அணிெித்தார்.அதுவும் காைில் பசராமல் தனி ெலளயாமாய்ப் பாதத்தில் ெழ்ந்து
ீ
கிடந்தது…அலரெடத்லத எடுத்துக் கட்டினால் அதுவும் ஜபரிதாகி இருந்தது.‘என்ன
பசாதலன இது?’ என்று ஏக்கத்துடன் அெர் பாைகிருஷ்ணனின் முகத்லதப் பார்த்தார்.ஓ!
அந்த முகம்கூடச் சுண்டிச் சுருங்கி ொடி ெதங்கிப் புன்முறுெல் இன்றித் பதான்றுெலதக்
கண்டார்.

‘பாைகிருஷ்ணன் இலளத்துப் பபாய்ெிட்டானா?’ஆமாம்! பாைகிருஷ்ணன் இலளத்பததான்

பபாய் ெிட்டான்.‘இலதப்பபாய் யாரிடம் ஜசால்ெது? பகுத்தறிவு ொதம் என்கிற பபரில்
நாஸ்திகொதம் ஜபருத்துப்பபான இக்காைத்தில், என்லனப் லபத்தியக்காரன் என்று
அல்ைொ சிரிப்பார்கள்! நாத்திகர்கள் சிரிப்பது இருக்கட்டும். இந்தக் பகாயிலுக்கு ெந்து
பக்திபயாடு பாைகிருஷ்ணலனத் தரிசித்துச் ஜசல்லும் எந்த ஆஸ்திகனாெது நான்
ஜசால்லுெலத நம்புொனா?…’ என்று அப்பண்ணா ஒன்றும் புரியாமல் ஜெறிக்க
 ஜெயகாந்தன் 194

ெிைித்தொறு ஜெகுபநரம் உட்கார்ந்திருந்தார்.இரவு ஒன்பது மணிக்கு அெர் பகாயிலுக்கு

ஜெளிபய ெந்தபபாது, அந்தக் கிைெிலயப் பார்த்தார். திருெிைாக் ஜகாட்டலகயின் ெிளக்கு
ஜெளிச்சத்தில் அக்கம் பக்கத்துக் குைந்லதகள் ஏக அமர்க்களம் ஜசய்து ெிலளயாடிக்
ஜகாண்டிருப்பலதத் தன்லன மறந்த ையத்பதாடு பார்த்து மகிழ்ந்து ஜகாண்டிருந்தாள்
கிைெி.அப்பண்ணா அெள் முகத்லத உற்றுப் பார்த்தார். அெள் ொய் பபசமுடியா ஊலம
எனினும், அந்த முகத்தில் எத்தலன உணர்ச்சி ஜெளிப்பாடுகள்… எத்தலன அனுபெ
பரலககள்! எத்தலன பசாக முத்திலரகள்…!அப்பண்ணா அந்தக் கிைெிலயப் பற்றி
பயாசித்தார்.

‘இெள் இப்பபா இங்பக ஒரு அநாலதக் கிைெியா தனிச்சுக் கிடந்தாலும் இெள் ெயதுக்கு
இெளும் பிள்லளகள் ஜபற்றுப் ஜபருகி ொழ்ந்திருப்பாள், இல்லைபயா? என்ன நடந்தபதா?
யார் ஜசால்ை முடியும்? ஒருபெலளச் சாப்பாட்லடக் கூடத் தனியா சாப்பிட்டு அெளுக்குப்
பைக்கமில்ைாதிருந்திருக்குஜமா? அதனாபைதான் பாைகிருஷ்ணலனத் துலணக்கு ெச்சுண்டு
சாப்பிட்டாபளா? இலதப் பபாயி இெளிடம் பகட்க முடியாது. ஊலமகள் பபசாது…
உணர்த்தும். அப்படி எலதபயா பாைகிருஷ்ணனுக்கு இெள் உணர்த்தி ெிட்டாபளா? –
பாைகிருஷ்ணன் மட்டும் பபசறானா? அெனும் இப்ப எனக்கு எலதபயா உணர்த்தறாபனா?…
இலதஜயல்ைாம் பபசி உணர்த்த முடியாது. அறிவு, பக்திக்குப் பலக! லநபெத்யம்
பண்றலத பகொன் ஏத்துக்கிறார்னு நான் நம்பறதும், பகொன் பிரசாதம்னு ஊர் நம்பறதும்
சரின்னா, அந்தக் கிைெி அந்தரங்கமாயும், அன்பாயும் தர்றலத அென் ஏத்துக்க மாட்டான்னு
நிலனக்க நான் யாரு? அதுக்காக அென் காத்துண்டு இருக்கான்.

பத்து நாளா நான் பாைகிருஷ்ணலன பட்டினி பபாட்படபனா’ என்ஜறல்ைாம்

அப்பண்ணாெின் மனம் குலடந்தது.அன்று ெடு
ீ திரும்பும்பபாது அெர் பகாயிைின் ஜெளிப்
பிரகாரக் கதவுகலள இழுத்து மூடாமல் – நன்கு ெிரியத் திறந்து லெத்துெிட்பட
பபானார்.சிை நாட்களுக்குப் பிறகு இரவு ஒன்பது மணிக்கு பமல் இலுப்லபத் பதாப்பில்
ஒரு மரத்தடியில் அடுப்பு எரிந்து ஜகாண்டிருந்தலத அப்பண்ணா பார்த்துக் ஜகாண்பட
ெட்டுக்குப்
ீ பபானார். அதில் என்னபமா ஜகாதிக்கிறது. அப்பண்ணா பமல் துண்டால்
மூக்லகப் பிடித்துக் ஜகாள்ளுகிறார்.பாெம், அெர் பக்தர்தாபன! பகொனா என்ன?

ஆளுலக
அென் அெளுலடய படத்துக்கு பநபர படுக்லகலய ெிரித்து, மல்ைாந்து படுத்திருந்தான்.
படத்துக்கும் அெனுக்கும் நடுபெ ெிளக்கு எரிந்து ஜகாண்டிருந்தது. அலமதியான இரெில்,
ஓலசயிட்டொறு சுெரிைிருந்த கடிகாரத்தில் மணி அப்பபாது ஒன்பறகால் . . அென்
ெிைிகள் அந்தப் படத்லதபய ஜெறித்துக் ஜகாண்டிருக்க, அென் உதடுகளில் புன்னலகயும்
அெபளாடு பபசுகின்ற தனி ஜமாைிகளும் ஜமௌனமாக ஜநௌ¤ந்துஜகாண்டிருந்தன.அெனுக்கு
அெபள நிலனொகி, அந்தப் படபம அெளாகிப் பதிலனந்து நாட்களாகின்றன.அெளது
இைப்பின் பசாக நிலனவுகளுடன் முன்பநரத்திபைபய உறங்கிப்பபான அெலன, சற்று முன்
அெள் ெந்து அன்புடன் அென் பதாலள ெருடிச் ஜசெியருபக உஷ்ணமிக்க சுொசத்துடன்
குனிந்து, ” என்ன இது, பச்லசக் குைந்லத மாதிரித் தூக்கம் . . .? ம் . . . கண்லணத் ஜதறந்து
 ஜெயகாந்தன் 195

எழுந்து உக்காந்து பாலைக் குடிங்க . . ” என்று எழுப்பினாள்.“ம் . . . ஹ¨ம் . . ” என்று

சிணுங்கியொறு புரண்டு புரண்டு படுக்லகயின் மீ து அென் ஜநௌ¤ந்தபபாது அெள்
கைகைஜெனச் சிரித்து, அென் பிடரியில் லகலயக் ஜகாடுத்து தன் மார்பில் அெனது
முதுலகத் தூக்கி அமர்த்துலகயில், ெலளயல்களின் ஒைி அென் ஜசெியில் ரீங்கரிக்கிறது.
மல்ைிலகயின் பபாலத மணம் சற்றுக் கலைந்த உறக்கத்லதயும் சமன் ஜசய்து
கண்கலளத் திறக்க லெக்கிறது.- அென் உதடுகளில் பால் தம்ளர் அழுந்துகிறது.

அலர உறக்கத்தில் பாைின் சுலெ உதடுகளில் ஊறி நாெில் படிந்து, ொய்க்குள் ெைிந்து
ஜதாண்லடயில் இறங்கியபபாது அென் ஒரு மடங்கு ெிழுங்கினான் … ”அப்பா . . .
பபாதும், பபாதும் . . எனக்குக் குைந்லதயில்ைாத ஜகாலறபய உங்களாபைதான் தீருது . .
ம், ஒரு ஜகாைந்லதயும் ெந்துட்டபதா, ஜரண்டு பபரும் பசர்ந்து மனுஷி உயிலர
ொங்கிடுெங்க
ீ . . .” என்று அலுத்துக்ஜகாண்பட அென் ஜநற்றியில் சரிந்த முடிலய
ஒதுக்கி, அெலன உட்காரலெத்துப் பால் தம்ளலரக் லகயில் ஜகாடுத்து, “உம் . . தம்ளலரப்
பிடிங்க . . நான் பபாயி அடுக்கலளலயச் சுத்தம் பண்ணணும் ” என்று
அெசரப்படுத்துகிறாள்.‘நீ பபாயி . . . நீ தான் பபாயிட்படடி பட்டு . . . நீ
ஜசத்துப்பபாயிடல்பை? மறுபடியும் ஜபாைச்சு ெந்துட்டியா?’ என்று பகட்கும்பபாது ஜநஞ்சில்
ஜபருகிய இன்ப உணர்வு உடபன ெடிந்து ெரண்டது. ‘அது எப்படி? உன் உடம்லபத்தான்
ஜகாளுத்தியாச்பச; நான் தான் பக்கத்திபை இருந்துப் பார்த்பதபன . . . .’ என்று தூரத்து
நிலனபொட்டம் மனஜெளியில் கானல் பபால் அலைகிறது . . .அப்பபாது இரண்டு முலற
மணிபயாலச பகட்கபெ அென் துயில் கலைந்தான் . . . . அதாெது கண் திறந்தான்.
தூக்கத்திைிருந்து ெிைிக்கும்பபாது, படுக்லகயில் தான் உட்கார்ந்திருப்பலதக் கண்டு
திடுக்ஜகன அச்சமுற்றான்.

ெிளக்கு எரிகிறது. கடிகாரம் ஓலசயிடுகிறது. படுக்லகக்கு பநபர அெள் படம் அெலனப்

பார்த்து சிரிக்கிறது. அது அெள் சிரிக்கும்பபாது எடுத்த படம் தான் . . .‘ .. . . .அஜதன்ன
உதடுகள் அலசந்து ஜமௌ¢ள ஜமௌ¢ள புன்னலக ெிகசிக்கிறபத!- அென் படுக்லகயில்
நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தான்.அலறயின் ஒரு மூலையிைிருந்து பைசான ‘களுக்கு’ச் சிரிப்புச்
சிதறிய ஓலச பகட்டு திரும்பினான்.அென் முகஜமல்ைாம் பெர்த்திருந்தது.
கடிகாரத்லதப்பபாை இருதயத்தின் தாளமும் ஜசெியில் பகட்கிறது.மீ ண்டும் படத்லதப்
பார்க்கும்பபாது அெள் முகெிைாசத்தில் உதடுகள் ெிரிந்து ெிைிகள் அலசந்து, அந்தப் படம்
சிரிப்பது எவ்ெளவு பயங்கரமாக இருக்கிறது!அந்த ெட்டின்
ீ தனிலமயில் இந்த நிசியில்
உறக்கம் கலைந்தபின் அெலன யாபரா பெட்லடயாட ெருெதுபபால், அென் அஞ்சி,
உடல் குறுகிப் படுக்லகயில் எழுந்து உட்கார்ந்திருந்தான்.“பட்டு! நீ எவ்ெளவு அைகா
சிரிக்கிபற ஜதரியுமா?” என்று அென் எத்தலனபயா முலற அெளிடம் கூறியதுண்டு.
ஆனால் பட்டு இல்ைாமல் அெள் படம் மட்டும் சிரிப்பஜதன்றால்?அபதா .
.உள்ளலறயிைிருந்து மல்ைிலகப் பூெின் மணம் எப்படிப் ஜபருகி ெந்து ஜநஞ்லசக்
கவ்வுகிறது!‘டக் . . . டக் . . ‘ ஜகன்ற அெளது ஜமட்டியின் சப்தம்.

ெலளகள் குலுங்கும் கிண்கிணிபயாலச . . . .பட்டுப் புலடலெயின் சரசரப்பு! . . .இங்பக

உட்கார்ந்துஜகாண்டு எத்தலன முலற உன் கூந்தைிைிருந்து ெருகின்ற மணத்லதயும்,
 ஜெயகாந்தன் 196

உனது ஜமட்டிஜயாைிலயயும், ெலளயல் குலுக்லகயும், பட்டுப் புடலெயின் மிருதுத்

தன்லமலயயும் ரசித்திருக்கிபறன் . .‘நீ இல்ைாமல் . . நீ இல்லைஜயன்று அறிவு நம்பிய
பின், என் உணர்ச்சிகலள நீ இவ்ெிதம் ஆளுலக ஜகாண்டிருப்பதன் பெதலன, பயங்கரம்,
பீதி , யாவும் என் இரலெபய ஒரு நரகமாக்குகிறபத பட்டு!’அெள் தனது அலறக்குள்
பீபராலெத் திறப்பதுபபாலும், சாெிக்ஜகாத்லதக் குலுக்குெது பபாலும் ஓலச பகட்கபெ,
அென் ஜசெிப் புைலன தீட்சண்யப்படுத்திக்ஜகாண்டு உற்று பகட்டான்.ஆம்; அபதா, அந்தச்
சப்தம் பகட்கிறபத! . . .‘இது ஜபாய் . . . அெள்தான் ஜசத்துெிட்டாபள, இப்பபாது நீ மட்டும்
தனியாய் இந்த ெட்டில்
ீ இருக்கிறாய்! . . பெறு யாருபம இல்லை . .’ என்று பபசுகிறது
அறிவு.‘ஆனால் அபதா பகட்கிறபத அந்தச் சப்தம்! . . ஜமட்டியின், ெலளயைின்,
சாெிஜகாத்தின் ஓலச! அபதா ெருகிறபத மல்ைிலகயின் ொசலன ‘ என்று தெிக்கிறது
உணர்வு.அந்தத் தனிலமயுணர்ெின் குரூரத்லதத் தாங்க முடியாமல் பதகாந்தமும்
நடுநடுங்கப் படுக்லகயில்கூட அெனால் படுத்திருக்க முடியெில்லை.அந்தப் படுக்லகயில்,
ஸ்பரிசம் இலைய இலைய எத்தலன இரவுகள் அெளுடன் கிடந்திருக்கிறான்! . . .அென்
முகஜமல்ைாம் ெியர்லெ துளித்து ஜநஞ்லச அலடக்கிறது.படீஜரன்று அெளின் அலறக்
கதலெப் பாய்ந்து திறக்கிறான்.

இருள்!பிறகு ஜெளிச்சம்!ெிளக்கின் ஜெளிச்சத்தில் . . .அெளுலடய பீபரா!ஜகாடியில்

அெள் உடுத்திக் கலளந்த பசலைகளும் அணிந்து கைற்றிய ரெிக்லககளும்
கிடக்கின்றன.அந்த பீபராெின் கதெில் அெள் கரத்தால் கலடசி முலறயாகத் திறந்து
மூடியபின், அப்படிபய ஜதாங்கிக்ஜகாண்டிருக்கிறது சாெிஜகாத்து.ஜகாடியில் கிடந்த
பசலைகலள ஒவ்ஜொன்றாய் உற்றுப் பார்க்லகயில், அலெ ஒவ்ஜொன்லறயும்
ஒவ்ஜொரு சமயத்தில் உடுத்திக்ஜகாண்டு ெண்ண ெண்ணக் பகாைத்தில் அென் எதிரில்
ெந்து ெந்து அெள் நின்றஜதல்ைாம் மனதில் பதான்றிப் பார்லெயில்
நிைைாடுகின்றன.‘நிலனொயும், நிைைாயும், கனொயும், மருளாயும், பபாய்ெிட்ட அெள்
இனிபமல் இல்லை’ என்ற உணர்வுடன் இைந்துெிட்ட தனது இனிய பாதிலய
எண்ணும்பபாது தாபன குலறபட்டு தலையற்ற கபந்தலனப்பபால் தனித்துத் திரியும்
ஜகாடுலமலய அந்த நிமிஷம் அெனால் தாங்க முடியெில்லை.ஜகாடியில் கிடந்த
பசலைகலளக் லகஜகாள்ளாமல் பசர்ந்து முகத்ஜதாடு அலணத்துக்ஜகாண்டான். அெனது
பதாள்கள் பைசாய்க் குலுங்கின . . .திடுக்கிட்டெனாய், தன்லன யாபரா பின்னால் ெந்து
தழுெியது பபாைிருந்ததால், இலமகளில் படர்ந்த ஈரத்துடன் இருபுறமும் திரும்பிப்
பார்த்தான்.

ஒரு ெிநாடி அப்படிபய நின்று எலதபயா பயாசித்தபின் லகயிைிருந்த புடலெகலள

பமாப்பம் பிடிப்பதில் ஆர்ெம் ஜகாண்டு மீ ண்டும் முகத்தருபக அெற்லற ஏந்திக்
ஜகாண்டான்.‘அெள் இல்லை. அெள் நிலனவு என்லன ஆள்ெதுபபால், இந்தப்
புடலெகளில் ‘அெள் மணம்’ குடிஜகாண்டிருக்கிறது!’ஆமாம்; அெளுக்கு ஒரு மணம்
உண்டு; அது அெனுக்கு மட்டுபக ஜதரியும்.மணி மூன்றடித்தது.தன்லன நிலனக்க அென்
பயம் ஜகாண்டான். தினந்பதாறும் இந்தப் பதிலனந்து நாட்களாக இரஜெல்ைாம்
ெிைித்துக்ஜகாண்டு, அெள் நிலனெில் பித்தலனப்பபால் உைன்றுஜகாண்டிருக்கும் தனது
 ஜெயகாந்தன் 197

பரிதாபத்லத எண்ணும்பபாது தன்னிரக்கத்தால் தாபன அழுதான்.இப்பபாது அெனுக்குப்

பின்னால் சற்று முன் அென் படுத்திருந்த படுக்லகயில் அெள் கிடந்து புரள்ெது பபால்
சைசைப்பும், ‘களுக்கு’ச் சிரிப்பு ஒைியும் பகட்டது.அெனுக்கு மூச்சு முட்டுெதுபபால் அெள்
நிலனபெ அந்த ெட்டினுள்
ீ கெிந்து அெலன அமுக்கிக் ஜகால்ெதுபபால் உயிபர
திணரியது.அென் அங்கிருந்து ஜமல்ை நகர்ந்து மூடியிருந்த அலறயின் ென்னல்
கதவுகலளத் திறந்தான். ஜெளிபய இருளும் ொனத்தில் நட்சத்திரங்களும், தனிலமயில்
ொடி ஜெம்பிபபானதுபபால் ஒைியிைந்த மூளி நிைாவும் தூரத்தில் ஜதரிந்தன. சில்ஜைன
ெசிய
ீ ெிடியற்காலைக் காற்று அென் முகத்தில் துளித்திருந்த உஷ்ணமான ெியர்லெத்
துளிகலளப் பனித்துளிகளாக்கியது. அென் ஜெகுபநரம் அங்பகபய நின்று அந்த
ொனத்லதபய ஜெறித்துப் பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்தான்.

ெட்டிற்குள்
ீ மல்ைிலக மணமும், ெலளயைின் ஓலசயும், ஜமட்டியணிந்த பாதங்களின்
டக்டக் ஓலசயும், பட்டுப் புடலெயின் சரசரப்பும், களுக்குச் சிரிப்பின் குலுக்கலும் ஏகமாய்
அமர்க்களப்பட்டுக் ஜகாண்டிருந்தது.அலசயவும் அஞ்சி உடலும் மனமும் நடுக்கம்
ஜகாண்டு நிற்கும் அெனுக்குத் திரும்பிப் பார்க்கவும் லதரியம் ெரெில்லை.ஜெள்ளி
முலளத்த பநரத்தில் ெதிகளில்
ீ பால்காரர்கள் மாடுகலள ஓட்டிச் ஜசன்று
ஜகாண்டிருந்தபபாது, தூரத்பத பசெைின் ஜகாக்கரிப்லபப் பகட்ட பிறகு அென்
முகஜமங்கும் பயத்தால் ஜபாங்கிப் ஜபாங்கிப் பிரெகித்த பெர்லெ சற்று அடக்கம் கண்டது.
அென் தயங்கித் தயங்கி நடந்து ெந்து மீண்டும் தனது படுக்லகயில் பபாய்ப் படுத்தான்.
ென்னல் ெைிபய சூரியனின் ஜெப்பமான கதிர்கள் முகத்தில் ெசும்ெலர
ீ தூங்கிக்
ஜகாண்டிருந்தான்.பகல் ெந்த பிறகு அென் தனது தனிலமச் சிலறயினின்றும்
ெிடுதலையாகி, ொழ்க்லகச் சந்தடியில் ஜபாதுெியக்கம் ஜகாண்டான்.ஆனால் மீ ண்டும்
இன்று இரவு ெரும் என்ற நிலனெிபைபய அென் மனம் நடுங்கினான்.‘ஐபயா! இனிபமல்
ொழ்க்லக முழுதும் எனக்கு இப்படித்தாபனா? இரஜெல்ைாம் எனக்கு நரகம்தாபனா? நான்
பயந்து பயந்து இரவு முழுெதும் தெிக்கிபறன் என்று நிலனக்கபெ பகைில் எனக்கு
ஜெட்கமாயிருக்கிறது.

என் பயத்லதக்கூட பகிர்ந்துஜகாள்ளத் துலணயற்ற தனிலமயில் எவ்ெளவு காைம் ஏங்கிப்

புைங்குெது! இலதெிட, என்மீ து அெள் இத்தலகய பயங்கரமிக்க ஆளுலகஜகாண்டு
ெலதப்பலதெிட, அெள் தன் ெைியில், தான் பபான பாலதயில், தான் இருக்கும்
சூன்யத்தில் என்லனயும் அலைத்துஜகாண்டால் அந்த மரணத்தில் பூரணமான
நிம்மதியாெது கிலடக்குபம?” என்று அென் ஏங்கினான்.2சிை நாட்களுக்குப் பின் ஒரு நாள்
இரெில் தனது படுக்லகயில் உட்கார்ந்திருந்தான்.படுக்லகக்கு ஜநபர அெள் படம்
இருக்கிறது. நடுெில் ெிளக்கு எரிகிறது. . . . அென் உட்கார்ந்து அந்தப் படத்லத ஆழ்ந்த
சிந்தலனயுடன் பார்த்தொறு இருக்கிறான்.அந்தப் படத்தில் அெளது ெிகஸிக்கும்
புன்னலக மாயம் பபான்பறா, மயக்கம் பபான்பறா இப்பபாது பதான்றெில்லை.
அெளுலடய அந்தப் புன்னலகபய பார்க்க பார்க்க ெிகஸிக்கும் தன்லமயது என்று
அறிவும் உணர்வும் ஒன்றித் ஜதௌ¤வுறுகின்றன இப்பபாது.உள்ளலறயிைிருந்து ஜமட்டியின்
ஓலச பகட்கிறது; ெலளஜயாைி குலுங்கி உதிர்கிறது . . மல்ைிலகயின் மணம் மிதந்து
 ஜெயகாந்தன் 198

ெந்து ஜநஞ்லசத் தழுவுகிறது.அென் அச்சம் ஜகாள்ளெில்லை.ஏஜனனில், இலெ யாவும்

நிலனெல்ை, நிெபம!- ‘என்ன? . . . அெள் இறந்து ஒரு மாதமாகெில்லை! அதற்குள்
இெளா? சீசீ! இென் என்ன மனிதன்!’ஊரும் சுற்றமும் இப்படிப் பபசுெலத அெபன
பகட்டான்.‘பட்டு! உைகம் கிலடக்கிறது, தள்ளு! இது என் பிரச்லன . . . என் சம்பத்தப்பட்ட
உன் பிரச்லன . . . உணர்வுப் பிரச்லன . . . உைகப் பிரச்லனயல்ை . . பட்டு, அெர்கள்
ஜசால்ெலதக் பகட்க எனக்கு சிரிப்புதான் ெருகிறது . . உன் பமபை எனக்கு ஆலசபய
இல்லையாம்; அதனாபை நீ எப்ப சாபென்னு இருந்தமாதிரி ஒரு மாசத்துக்குள்பள நான்
இன்ஜனாரு கல்யாணம் பண்ணிகிட்படனாம் . . பட்டு, எனக்கு ஹிருதயபம இல்லையாம் .
. . அெர்கள் ஜசால்கிறார்கள்.

‘அடீ, பட்டு! அெர்கள் ஜசால்ெதுபபால் எனக்கு உன்பமபை ஆலசயில்ைாமைிருந்தால் . . .

எனக்கு ஹிருதயபம இல்ைாதிருந்தால் . . . இந்தக் கல்யாணபம நடந்திருக்காது!’‘என்
உணர்ச்சிகளிபை, என் ஹிருதயத்திபை உன் ஆட்சி எவ்ெளவு சக்திஜகாண்டு
இருந்ததுங்கறது அந்த சிம்மாசனம் காைியாகிப் பபானப்பறம்தான் ஜதரியுது . .ஓ! சிை
ெிஷயங்கள் ஆளப்படுெதற்காகபெ இருக்கின்றன . . .. . அெற்றின்மீ து ஆளுலக
அற்றுப்பபானால் அலெ அர்த்தமில்ைாமல் பபாயிடும் . . அதுபபாைத்தான் நான் பத்து
ெருஷம் உனது ஆளுலகக்கு உட்பட்டு, அதில் சுகம் கண்டு பைகிப்பபாயிட்படண்டி, பட்டு!
திடீர்னு நீ என்லன அனாதரொய் ெிட்டுட்டுப் பபாயிட்டா, நான் துறவுஜகாண்டு
ெிடணும்னு சம்பந்தமற்றெர்கள் எதிர்பார்க்கிறாங்க.‘எென் ஆளுகிறாபனா அெனுக்பக
தனது ஆளுலகலய உதறிெிட்டுத் துறவு பூணுெதும் சாத்தியம் . . . ஆனால்
ஆளப்பட்டெனுக்கு அந்த சக்தி ஏது? . . .‘பட்டு! . . . தாயின் அரெலணப்பும் அன்பும் எப்படி
இருக்கும் என்கிறலத நான் அனுபெிச்சதில்லை. அனுபெிச்சிருந்தால் ஒரு
மாற்றாந்தாய்க்கு சிறு ெயதில் நான் ஆலசப்பட்டிருப்பபன் . . .‘மலனெி என்பெலள
மிகவும் ஜகாச்லசயாக உைகம் புரிந்து ஜகாள்கிறது . . நான்கூட அப்படித்தான்
நிலனச்சிருந்பதன் . . உடைில் ெிலளந்த உறவு உடபைாபட நின்றுெிட்டால் அது ஜெறும்
ெிபச்சாரம்தான் . . உடல் ஆத்மாெின் ெடு
ீ என்பார்கள் பெதாந்திகள் . . உைகில் மிகப்
பைர் பதாைிபை சுலெக் கண்டுெிட்டெர்கள் . . பதால் சுலளக்குக் காப்பு என்பலத
அறியாதெர்கள் என்பற பதான்றுகிறது . .தாயிடம் ஜபற்று அறியாத அெற்லற எல்ைாம்
தாயாகித் தந்தாய் நீ . . . தாய் தரமுடியாத ஒன்லறயும் தந்தாய் நீ . . .அந்தச்
சுகஜமல்ைாம் ஜெறும் ஜெளி மயக்கமா? ஏமாற்றா? கனொ? மருளா?‘இல்லை . . இல்லை .
. . அலெ ஜமய்யுணர்வுகள்; சத்தியமான சுகங்கள்.

அதனால்தான் அறிவுக்கு நீ இல்ைாமல் பபானெபள எனினும், உணர்வுக்கு ஆயிரம்மடங்கு

அதிக பெகத்துடன் உனது ஆளுலகயின் முற்றுலக எனக்கு பெதலனயும் தெிப்பும்
அளிக்கிறது . .‘தாயற்ற பிள்லள, தாயின் அரெலணப்லபயும் சுகத்லதயும் அனுபெித்த
மதலை, மாற்றுத் தாய்க்கு ஆலசப்பட்டால் அது குற்றமாகுமா? . .‘தன்னால்
தெிக்கெிடப்பட்ட அந்தக் குைந்லதலயத் தாலயப்பபால் பரிவு காட்டி ஒருத்தி அலணத்து
பதற்றுெது காண அந்தத் தாயின் ஆத்மா இந்த மாற்றுத் தாலய ொழ்த்தாபதா? . .
பபாட்டிக்கு இங்கு இடம் உண்டா? . . ஜசால்லுடி பட்டு!‘பட்டு! கலதகளில், சினிமாக்களில்
 ஜெயகாந்தன் 199

கூறுெதுபபால் நான் இறந்துெிட்டால் நீ பெறு கல்யாணம் ஜசய்துஜகாள், அல்ைது

என்லனத் தெிர பெறு யாலரயும் நிலனக்கமாட்படன் என்று சத்தியம் ஜசய்துஜகாடு
என்று நாம் பரஸ்பரம் ொக்குத்தத்தம் ஜசய்து ஜகாண்படாமில்லை. அப்படிப்பட்ட
லபத்தியக்காரர்களாய் நாம் ொைெில்லை. அதுவுமில்ைாமல், நீ இறந்தபிறகு நான்
உன்பனாடு உறங்கிய படுக்லகயில் தனித்துக் கிடந்து, நிம்மதியாக உறங்கமுடியுஜமனில்
உன்பனாடு உறங்கிய இரவுகள் எல்ைாம் அர்த்தமற்ற இரவுகள் என்றல்ைொ ஆகிெிடும் .
.? உனது ஆளுலமக்கு ஒர் அர்த்தமில்லை என்றல்ைொ ஆகிெிடும்! ஆனால்
உண்லமயில் உன்பனாடு கைித்த இரவுகள் எல்ைாம் சுெர்க்கத்தில் கைித்த ெிநாடிகள்
என்றும், உன் மடியில் நான் அனுபெித்த, நீ எனக்கு அருளிய அந்தரங்க சுகஜமல்ைாம்
சகை பபாகங்களிலும் மகத்தானலெ என்றும் நீ இல்ைாத பபாதுதான், உன்லன நான்
இைந்த பின் தான் முழுலமயாக உணர்ந்பதன்.

நீ இல்ைாமல் உனது நிலனவுகபள அவ்ெிதம் உணர்த்த முடிந்தது என்றால் உனது

ஆளுலகயின் அர்த்தம்தான் எவ்ெளவு மகத்தானது!‘சுகத்லதயும் ஆனந்தத்லதயும் தந்த
உனது நிலனவுகளால் நான் மனம் குலைந்பதன் . . அஞ்சிபனன் . .
சித்தம்குலையுற்றென் பபாலும் பபய்ப் பிடித்தெலனப்பபாலும் ஜதாடர்ந்து பை இரவுகள்
உறக்கமின்றி அலைக்கைிந்து ஜகாண்டிருந்பதன் . . இலெத்தானா உனக்கு நான்
ஜசலுத்தும் நன்றி? . .‘யாலர நிலனத்து உடல் புல்ைரிப்பபபனா அெலள நிலனத்து
ஜமய்ெிதிர்க்க ஆரம்பித்தது என்ன ஜகாடுலம! எெளுலடய ெருலக, எெளுலடய
பிரசன்னம், எெளுலடய புன்னலக, எெளுலடய உடல் மணம் எனக்கு சுெர்க்கபமா, அலெ
எல்ைாம் எனக்கு ஒருப் பபய்க் கனொகவும் அசுர பெட்லடயாகவும் மாறுெது எனின்,
நான் என் ஆத்மாவுக்பக துபராகியாகிபறன் என்பலதத் தெிர பெறு என்ன ஜபாருள்,
ஜசால்லுடி பட்டு?‘இது உனக்குச் சம்மதமாகாது என்பலதயும் நான் உணர்ந்பதன் . . .‘நாம்
இருெரும் பரஸ்பரம் ஒருெலர ஒருெர் ஆண்டுஜகாண்டு, ஆள்கிபறாம் என்ற உணர்பெ
அற்று ஆளப்படுகிபறாம் என்ற உணர்வு மட்டுபம ஜகாண்டு ொழ்ந்பதாம் . . உன் பிரச்லன
உனக்குத்தான் தீர்ந்துெிட்டது . . ஆனால் எனக்கு நீ பிரச்லனயானாய் . . அது மட்டுமா? . .
எனக்கு நாபன ஒரு பிரச்லனயாபனன் . .‘உன்லன, உன்மீ து ஜகாண்ட அன்லப, நீ அளித்த
இன்பங்கலள ெைிபடவும், உனது ஆளுலகயிைிருந்து ெிடுபட்டது ஒரு மகிழ்ச்சிகரமான
ெிடுதலையல்ை என்பதனாலும் மீ ண்டும் நான் ஆளப்படபெ தெியாய்த் தெித்பதன்.‘நான்
இெலள மணந்துஜகாண்படன். ஏன், உன்லன நான் காதைிப்பதால் மட்டுபமதான்! ஆம், என்
உணர்ெின் மீ துள்ள உனது ஆளுலக என்லன நிர்ப்பந்தித்தது; கட்டலளயிட்டது.

நான் பணிந்பதன் . . திடீஜரன சகைெற்லறயும் ஜெறுத்து துறவு ஜகாள்ள ஏற்றதான

துன்பமிகுந்த இல்ொழ்க்லகலய எனக்கு நீ அளிக்கெில்லை . . எனக்கு ஹிருதயம்
இருக்கிறதடி, பட்டு! . .‘இெள் உனது பிரதிநிதி! உனக்கு சமர்க்கப்பட்டுெிட்ட என்லன
உனது பிரதிநிதி ஆளுகிறாள் . .‘உைகம் கிடக்கிறது உைகம் . . இது ஒன்றில் இலணயும்
இரண்டு இனிய பாதிகளின் பிரச்லன! யாருக்கும் ஜசாந்தமற்ற உைகத்தின் ஜபாதுப்
பிரச்லனயல்ை! . .- அப்பபாது அென்ருபக மல்ைிலகயின் பபாலதமணமும், பட்டுப்
புடலெயின் சரசரப்பும், ஜமட்டியின் ஜமல்ைிய ஓலசயும் ெந்து சூழ்ந்தன.அென் கண்கலள
 ஜெயகாந்தன் 200

மூடி அமர்த்திருந்தான்.‘களுக்’ஜகனக் குறுஞ் சிரிப்புத் ஜதறித்து உதிர “என்ன இது குைந்லத

மாதிரி உட்காந்தபடி தூக்கம் . . .?” என்று, அடங்கிய குரைில் ெினெியொறு அென்
அருபக அமர்ந்து அன்புடன் அென் பதாலள ெருடி, ஜசெியருபக குனிந்து, உஷ்ணமிக்க
சுொசத்துடன் ” ம் . . பாலைக் . . குடிங்க . . .” என்று பெண்டினாள் அெள்.அென்
பமானமாக உட்கார்ந்திருப்பது கண்டு, ஒரு புன்னலகயுடன் லகயிைிருந்த பால் தம்ளலர
அென் உதடுகளில் ஜபாருத்தி, அெனது பிடரியில் ெலளஜயாைிக்கும் கரத்லதத் தாங்கிப்
பாலை புகட்டினாள்.பாைின் சுலெ உதடுகளில் ஊறி நாெில் படிந்து, ொய்க்குள் ெைிந்து
ஜதாண்லடயில் இறங்கியபபாது அென் கண் திறந்து, எதிரிைிருந்த படம் தன்லன
பநாக்கித் தாய்பபால் கனிவுடன் சிரிப்பலதப் பயமற்றுப் பார்த்தான்.துலணயிருந்தால்
பயபமது?

நந்தெனத்தில் ஓர் ஆண்டி

தூரத்துப் பார்லெக்கு அது ஒரு நந்தெனம் பபால் பதாற்றமளிக்கும். உண்லமயில் அது
ஒரு நந்தெனம் அல்ை; இடுகாடு!பச்லசக் ஜகாடிகள் பற்றிப் படர்ந்த காம்பவுண்ட் சுெரால்
நாற்புறமும் சுற்றி ெலளக்கப்பட்ட அந்த இடுகாட்டின் பமற்கு மூலையில், பலன
ஓலைகளால் பெயப்பட்ட சின்னஞ்சிறு குடிலச ஒன்று இருக்கிறது.அதில் தான் ஆண்டி
ெசிக்கிறான். குடிலசக்கு முன்பன பெப்ப மரக் கிலளயில் கட்டித் ஜதாங்கும் தூளியில்
அென் ஜசல்ை மகன் இருளன் சுக நித்திலர புரிகிறான்.அபதா அென் மலனெி முருகாயி
பெைிபயாரத்தில் சுள்ளி ஜபாறுக்கிக் ஜகாண்டிருக்கிறாள்.ஆம்; ஆண்டிக்கு மலனெியும்
மகனும் உண்டு. அென் ஜபயர் மட்டும் தான் ஆண்டி. அென் இருக்கும் அந்த இடம்
தூரத்துப் பார்லெக்குத்தான் நந்தெனம்.ஆண்டி ஒரு ஜெட்டியான். அென் ொழும் இடம்
இடுகாடு. அந்த மயான பூமிக்கு ெரும் பிணங்களுக்குக் குைி ஜெட்டுெது அென் ஜதாைில்.
அதற்காக முனிசிபாைிடியில் மாதம் ஏழு ரூபாய் சம்பளமும், அந்த இடுகாட்டிபைபய
ெசிக்க ஒரு ெடும்
ீ தந்திருக்கிறார்கள்.

ஆண்டி ‘ஒரு மாதிரியான’ ஆள்; லபத்தியம் அல்ை. மகிழ்ச்சி என்பது என்னஜென்பற

ஜதரியாத மனிதர்கள் எப்ஜபாழுதும் குஷியாகப் பாடிக்ஜகாண்பட இருக்கும் அெலன ‘ஒரு
மாதிரி’ என்று நிலனத்தார்கள். அென் உடம்பில் எப்ஜபாழுதும் அலுப்பபா, பசார்பொ
ஏற்படுெபத இல்லை. ெயது நாற்பது ஆகிறது; இருபது ெயது இலளஞலனப்பபால்
துறுதுறு ஜென்றிருப்பான்.அர்த்தம் புரிந்பதா புரியாமபைா அென் ொய், உரத்த குரைில்
சதா ஒரு பாட்லட அைப்பிக்ஜகாண்பட இருக்கும்.‘நந்தெனத்தில் ஓர் ஆண்டி –
அென்நாைாறு மாதமாய்க் குயெலன பெண்டிக்ஜகாண்டு ெந்தான் ஒரு பதாண்டி –
அலதக்கூத்தாடிக் கூத்தாடிப் பபாட்டுலடத்தாண்டி…’குைி ஜெட்டும் பெலை இல்ைாத
சமயத்தில் அென் நந்தென பெலையில் ஈடுபடுொன். அென் உலைப்பால் தான் அந்த
இடுகாடு கூட ‘நந்தென’ மாகி இருக்கிறது. அெனுக்குச் பசாகம் என்பது என்ன ஜென்பற
ஜதரியாது.ஜசடிகளுக்குத் தண்ண ீர் பாய்ச்சும்பபாதும் சரி, பிணங்களுக்கு குைி பறிக்கும்
பபாதும் சரி – சைனபமா, சங்கடபமா ஏதுமின்றி, உரத்த குரைில் கழுத்து நரம்புகள் புலடக்க
அந்தப் பாட்லட தனது கரகரத்த குரைில் பாடுொன்.
 ஜெயகாந்தன் 201

அெலனப் ஜபாறுத்தெலர அந்தப் பாட்டிற்கு அர்த்தம் கிலடயாது; ஜெறும்

பைக்கம்தான்.அது புலதக்கும் இடமாதைால் ஜபரும்பாலும் குைந்லதகளின் பிபரதம்தான்
அங்கு ெரும்.‘மூன்றடி நீளம் மூன்றடி ஆை’க் குைிகள் ஜெட்டுெது ஆண்டிக்கு ஒரு
பெலைபய அல்ை.தலையின் இறுகக் கட்டிய முண்டாசுடன், ெரிந்து கட்டிய பெட்டியுடன்,
கால்கலள அகட்டி லெத்துக் ஜகாண்டு நிற்பான். அென் லகயிலுள்ள மண்ஜெட்டி
அனாயாசமாகப் பூமியில் ெிழுந்து பமற்கிளம்பும். ஒவ்ஜொரு ஜெட்டுக்கும் ஈர மண்
மடிந்து ஜகாடுக்கும். பூமிபய புரண்டு ஜகாடுக்கும்.‘… ஜகாண்டு ெந்தான் ஒரு பதாண்டி –
அலதக்கூத்தாடிக்… கூத்தாடிப்… பபாட்டுலடத்தாண்டி…’அந்தக் ‘கூத்தாடி’ என்ற ொர்த்லதலய
அழுத்தி அழுத்தி உச்சரித்தொறு பூமியின் மார்லப அென் பிளக்கும்பபாது அெலன
யாராெது கண்டால் அந்தப் பாட்டின் ஜபாருள் ஜதரிந்துதான் அென் பாடுகிறான் என்பற
எண்ணத் பதான்றும்.உண்லமயில் அந்தப் பாட்டுக்கு உரிய ஜபாருள் அெனுக்குத்
ஜதரியபெ ஜதரியாது.அென் அந்தப் பாட்லட, எங்கு எப்ஜபாழுது கற்றுக்
ஜகாண்டான்?நமக்குத் ஜதரிந்த ஒவ்ஜொரு ொர்த்லதலயயும் எங்கு எப்ஜபாழுது நாம்
கற்றுக்ஜகாண்டு முதன்முதைில் உச்சரித்பதாம் என்று ஜசால்ை முடியுமா? ஆனால், ஏபதா
ஒரு ெிபசஷமான ொர்த்லதலயக் குறிப்பாக எண்ணிபனாமானால் நம்மில் எவ்ெளபொ
பபர் ஜசால்ைி ெிடுபொம்.

ஆண்டி இந்தப் பாட்லட எப்ஜபாழுது எங்கு முதன் முதைில் பகட்டான்? சற்றுநிலனவு

கூர்ந்தால் அெனால் ஜசால்ைிெிட முடியும்.—ஃ—ஃ—ஃ—ஃஒரு நாள் காலை, கயிற்றுக்
கட்டிைில் உறக்கம் கலைந்து எழுந்த ஆண்டி, தன் கண்கலளக் கசக்கிெிட்ட பின் கண்ட
காட்சி அெனுக்கு ஆச்சரியமாய் இருந்தது.குடிலச ொசைில், கிைிந்த பகாலரப் பாயில்,
ெைக்கத்திற்கு மாறாக இன்னும் உறக்கம் கலையாமல் தன்லன மறந்து கிடக்கிறாள்
முருகாயி.அென், தான் எழுந்தபின் அெள் தூங்கிக் ஜகாண்டிருப்பலத, கைியாணம் ஆகி
இந்தப் பதிலனந்து ெருஷ காைத்தில் ஒருநாள் கூடப் பார்த்ததில்லை.“ஏ… முருொயி…”
என்று குரல் ஜகாடுத்தான்.அெள் எழுந்திருக்கெில்லை; புரண்டு படுத்தாள்.அென் கயிற்றுக்
கட்டிலை ெிட்டு எழுந்து அெள் அருபக ஜசன்று அமர்ந்தான்.‘உடம்பு சுடுகிறபதா’ என்ற
நிலனப்பில் அெள் ஜநற்றியில் லகலெத்துப் பார்த்தான். அப்படிஜயல்ைாம்
ஒன்றுமில்லை.“முருொயி…” என்று மறுபடியும் உலுப்பினான்.மயங்கிக் கிறங்கிய
நிலையில் முருகாயி கண்கலளத் திறந்தாள். எதிரில் புருஷன் குந்தி இருப்பலதக்
கண்டதும் எழுந்து உட்கார்ந்து பபந்தப் பபந்த ெிைித்தாள்.

“என்ன முருொயி… ஒடம்புக்கு என்னா பண்ணுது?” என்று பதறினான்

ஆண்டி.“ஒண்ணுமில்பை… லகயி காஜைல்ைாம் ஜகாலடச்சைா இருக்கு… ஒடம்பு பூரா
அடிச்சி பபாட்ட மாதிரி… கிர்னு தலை சுத்துது…” என்று ஜசால்லும்பபாபத கறுத்த இலமகள்
ஒட்டி ஒட்டிப் பிரிந்தன.“கனா ஒண்ணு கண்படன்.”“என்ன கனா புள்பள?”முருகாயி
கண்கலளக் கசக்கிெிட்டுக் ஜகாண்பட ஜகாட்டாெி ெிட்டாள்.“கனாெிபை ஒரு பூச்சி…
கறுப்பா… சின்னதா…” அெள் உடல் ஒருமுலற குலுங்கிற்று.“உம்…”“ஜசால்லும்பபாபத
திபரகம் சிலுக்குது மச்சான்… அந்தக் கறுப்புப் பூச்சி நவுந்து ெந்து எங் லகயி பமபை
ஏறுச்சி… ஏறினவுடபன அது மஞ்சளா மாறிச்சி – ஊஹீம் மஞ்ச ஜநறமில்பை… தங்க
 ஜெயகாந்தன் 202

ஜநறம்… அப்பிடி ஒரு ஜசாைிப்பு ஜசாைிச்சது… அது எங் லகயிபை ெந்து குந்திக்கிட்டு…
‘என்ஜனத் தின்னுடு என்ஜனத் தின்னுடு’ன்னு ஜசால்ைிச்சு.”“உம் அப்புறம்?…”“தின்னுடு
தின்னுடுன்னு ஜசால்ைிக்கிட்பட எங்லகஜய ஜகாறிக்க ஆரம்பிச்சது. எனக்கு என்னபொ
புத்திக் ஜகாளம்பிப்பபாய் ஒரு ஆபெசம் ெந்திடுச்சி… சீ, இந்த அல்பப் பூச்சி ெந்து என்ன
லதரியமா நம்மகிட்பட ெந்து ‘தின்னுடு தின்னுடு’ன்னு ஜசால்லுது பாத்தியா?… நாம்ப
திங்கமாட்படாம்கிற லதரியம் தாபனன்னு ஜநலனச்சி…”- அெள் முகம் சிெந்தது,
சுளித்தது!“ஒடம்ஜபல்ைாம் கூசுது மச்சான்.

அந்தப் பூச்சிஜய ஜரண்டு ெிரல்பை தூக்கிப் பிடிச்சி ொயிபை பபாட்டு ‘கச முச’ன்னு
ஜமன்னு…வ் பொ ஓ!…”- அெள் ஜசால்ைி முடிக்கெில்லை, குடலை முறுக்கிக் ஜகாண்டு
ெந்த ஓங்கரிப்பு பிடரிலயத் தாக்கிக் கழுத்து நரம்புகலளப் புலடக்க லெத்தது; தலை
கனத்தது; மூச்சு அலடக்க, கண்கள் சிெக்க,“வ் பொ ஓ!…”“மச்சான்… மச்சான்… அந்தப் பூச்சி
ெவுத்துக்குள்பள ஓடுது மச்சான்…”மறுபடியும் ஓர் பைத்த ஓங்காரம். அடி ெயிற்லறப்
பிலசந்துஜகாண்பட தலை குனிந்து உட்கார்ந்தாள். ொஜயல்ைாம் ஜெறும் உமிழ் நீர் சுரந்து
ஒழுகியது.“மச்சான்… ெவுத்திபை பூச்சி”- ஆண்டி புரிந்து ஜகாண்டான். அென் உடல்
முழுதும் இன்பக் கிளுகிளுப்பு ஓடிப் பரெியது.பதிலனந்து ெருஷமாய்
ொய்க்காதது…எத்தலனபயா காைம் நிலனத்து நிலனத்துப் பார்த்து, ஏமாந்து ஏமாந்து,
இல்லை என்ற தீர்க்கமான முடிெில் மறந்பத பபானபின்…- உடலை குலுக்கி, குடலை
முறுக்கி ஓங்கரித்தாள்… முருகாயி.- “ஆ… அதுதான் ஹாஹா… முருகாயி அதுதான்…
ஹாஹா!” ஆண்டி சிரித்தான்.

“வ்பொ ஓ!…”- குத்திட்டுத் தலை குனிந்து உட்கார்ந்திருந்த முருகாயிலய உடபைாடு

பசர்த்து அலணத்துக் ஜகாண்டு ஆண்டி சிரித்தான்.“ஹாஹாஹ்ஹா… அதுதான் புள்பள,
அது தான்.”பைத்த ஓங்கரிப்புடன் ெந்த சிரிப்லபத் தாங்க முடியாது தெித்தாள்
முருகாயி.“மச்சான் ெவுத்லதப் ஜபாறட்டுபத. தாங்க முடியைிபய ஐபயா!…” என்று
பதறினாள்.“சும்மா, இரு புள்பள, நம்ம ெடிபெலு லெத்தியர் கிட்பட பபாயி எதனாச்சும்
மருந்து ொங்கியாபறன்” என்று பமல் துண்லட உதறித் பதாள்மீ து பபாட்டுக் ஜகாண்டு
கிளம்பினான் ஆண்டி.முருகாயி சிரித்தாள்.“ஏ! சும்மாத்தாபன இரு மச்சான். யாராெது
சிரிக்கப் பபாறாங்க”“நீ படற அெஸ்லதலயப் பார்க்க முடியைிபய புள்பள…”“நீ ஏன்
பாக்கிபற?…அந்தாபை தள்ளிப்பபாய் நின்னுக்க…”ஆண்டி மனசுக்குள் கும்மாளியிடும்
மகிழ்ச்சியுடன் இடுகாட்டின் பகட்டருபக நின்றான்.அப்பபாதுதான் அந்தச் சாலை ெைிபய
ஜசன்ற காெி தரித்த பண்டாரம் ஒருென் தன்லன மறந்த ையத்தில் அந்தப் பாட்லடப்
பாடியொறு நடந்தான்.

“நந்தெனத்தில் ஓர் ஆண்டி – அென்நாைாறு மாதமாய்க் குயெலன பெண்டிஜகாண்டு

ெந்தான் ஒரு பதாண்டி – அலதக்கூத்தாடிக் கூத்தாடிப் பபாட்டுலடத்தாண்டி.”இதுெலர
அனுபெித்தறியாத ஒரு புதிய உணர்ெில் மகிழ்ச்சியில் ையித்து தன் நிலை மறந்து நின்ற
ஆண்டியின் மனத்தில், தாள ையம் தெறாமல் குதித்பதாடி ெந்த அந்தப் பாட்டின்
ஒவ்ஜொரு ொர்த்லதயும் ஆைமாய்ப் பதிந்தன.அலதப் பதிய லெப்பதற்காகபெ
பாடுெதுபபால் அந்தப் பண்டாரம் அந்த நான்கு ெரிகலளபய திரும்பத் திரும்பப்
 ஜெயகாந்தன் 203

பாடிக்ஜகாண்டு நடந்தான்.அன்றுமுதல் தன்லனயறியாமல் ஆண்டியும் அந்தப் பாடலைப்

பாடிக் குதிக்க ஆரம்பித்தான்.“நந்தெனத்தில் ஓர் ஆண்டி”ஆயிரக்கணக்கான மனித
உடல்கள் மாண்டபின் புலதயுண்ட அந்த மயான பூமியில் ஒரு மனிதன்
பிறந்தான்.ஆண்டிக்கு ஒரு மகன் பிறந்தான்.தாயின் கருெில் அென் ெனித்த அந்த நாளில்
பிறந்த குதூகைம் ஆண்டிக்கு என்றும் மலறயெில்லை.ஜபாழுஜதல்ைாம் தன் ஜசல்ெ
மகலனத் தூக்கி லெத்துக் ஜகாண்டு கூத்தாடினான்.நூற்றுக்கணக்கான குைந்லதகளின்
செங்களுக்குக் குைிபறித்த ஆண்டியின் கரங்கள் தன் ஜசல்ெ மகலன மார்பபாடு
அலணத்து ஆரத் தழுெின.- தனது மதலைலய மார்புறத் தழுெி மகிழ்ந்த ஆண்டியின்
கரங்கள் ஊரார் பிள்லளகளின் செங்களுக்குக் குைி பறித்தன.ஊராரின் புத்திர பசாகம்
அெனுக்குப் புரிந்தபத இல்லை.

பராொச் ஜசடிக்குப் பதியன் பபாடும் சிறுெலனப் பபாை பாட்டுப் பாடிக்ஜகாண்பட குைி

பறிப்பான்.அருகிைிருக்கும் அந்தப் பச்லசச் சிசுெின் பிபரதத்லதப் பார்த்தும் – அபதா
பக்கத்தில், பீறிெரும் அழுலகலய அடக்கிக் ஜகாண்டு நிற்கும் அந்தத் தகப்பலனப்
பார்த்தும் – ஜநஞ்சில் ஈரமில்ைாமல் பலச இல்ைாமல் பாடிக் ஜகாண்டிருக்கிறாபன…சீசீ
இெனும் ஒரு மனிதனா!… அதனால்தான் அெலன எல்பைாரும் ‘ஒரு மாதிரி’ என்று
ஜசால்ை ஆரம்பித்தார்கள்.குைி பறித்து முடித்தபின் பநபர தன் குடிலசக்கு ஓடுொன்.
தூளியில் உறங்கும் இருளலனத் தூக்கி லெத்துக் ஜகாண்டு ஜகாஞ்சுொன்;
கூத்தாடுொன்.அந்த மகிழ்ச்சிக்கு, குதூகைத்திற்கு, பாட்டிற்கு, கும்மாளத்துக்ஜகல்ைாம்
காரணம் இருளன்தானா?இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பின்…எத்தலனபயா ஜபற்பறாரின்
ஆனந்தத்துக்கு, கனவுகளுக்ஜகல்ைாம் புலத குைியாயிருந்த அந்த இடுகாட்டில் மரணம்
என்ற மாலய மறந்து, ெனனம் என்ற புதரில் மட்டும் ையித்துக் குதித்துக் ஜகாண்டிருந்த
ஆண்டியின்…ஆண்டியின்… – ஜசால்ை என்ன இருக்கிறது?இருளன் ஒருநாள் ஜசத்துப்
பபானான்.ொடியிருந்து ெரம் பகட்டு, காத்திருந்து தெமிருந்து காைம் பபான ஒரு நாளில்,
எதிர்பாராமல் – நிலனெின் நப்பாலச கூட அறுந்துபபான ஒரு காைமற்ற காைத்தில்
ொராமல் ெந்து அெதரித்து, ஆலச காட்டி ெிலளயாடி கனவுகலள ெளர்த்த
இ���ி ளன், எதிர்பாராமல் திடீஜரன்று இரண்டு நாள் ஜகாள்லளயிபை ெந்ததுபபால்
பபாய்ெிட்டான்.

ஆலசகலளயும் கனவுகலளயும், பாழுக்கும் ஜபாய்லமக்கும் பறி ஜகாடுத்த முருகாயி

ொயிலும் ெயிற்றிலும் அடித்துக் ஜகாண்டு புரண்டு புரண்டு அழுதாள்.எத்தலனபயா
பசாகங்களின் திரடுகள் கரடு தட்டி பமடிட்டுப்பபான அந்த மயான பூமியில் தனது
பங்கிற்காக அந்தத் தாய் ஒப்பாரி லெத்து அழுதாள்.பெப்ப மரத்தடியில், கட்டித் ஜதாங்கும்
ஜெறும் தூளியினருபக, முைங்கால்களில் முகம் புலதத்துக் குந்தி இருக்கிறான்
ஆண்டி.எங்பகா ஜெறித்த ெிைிகள்… என்ஜனன்னபமா காட்சிகள்… எல்ைாம் கண்டலெ… இனி,
காண முடியாதலெ…அபதா இருளன்! -பெைிபயாரத்தில் தெழ்ந்து ஜசன்றதும்…
தூளியிைிருந்து உறக்கம் கலைந்த பின் தலைலய மட்டும் தூளிக்கு ஜெௌிிபய தள்ளித்
ஜதாங்க ெிட்டுக் ஜகாண்டு, கன்னம் குலையும் சிரிப்புடன் ‘அப்பா’ ஜென்று
அலைத்ததும்…ஜசடிக்குத் தண்ண ீர் ஊற்றிக்ஜகாண்டு இருக்கும் பபாது அெனறியாமல்
 ஜெயகாந்தன் 204

பின்பன ெந்து, திடீஜரன்று பாய்ந்து புறம் புல்ைி உடலைச் சிைிர்க்கலெத்து

மகிழ்ெித்ததும்…எதிரிைிருக்கும் தட்டத்துச் பசாற்றில், பெகமாய்த் தெழ்ந்து ெந்து – தனது
பிஞ்சுக் லககலள இட்டுக் குைப்பி ெிரல்களுக்கிலடபய சிக்கிய இரண்ஜடாரு,
பருக்லககலள ொயில் லெத்துச் சுலெத்துச் சப்புக்ஜகாட்டி, லகதட்டிச் சிரித்துக்
களித்ததும்…ஜநஞ்பசாடு ஜநஞ்சாய்க் கிடந்து இரவு பகல் பாராமல் நாஜளல்ைாம்
உறங்கியதும்…- ஜபாய்யா?… கனொ?… மருளா?… பித்தா?… பபலதலமயா?ஆண்டி சித்தம்
குலைவுற்றென் பபால் சிலையாய் உட்கார்ந்திருந்தான்.

இருளன் தெழ்ந்து திரிந்த மண்ஜணல்ைாம், அென் ஜதாட்டு ெிலளயாடிய

ஜபாருஜளல்ைாம், அென் ஜசால்ைிக் ஜகாஞ்சிய ஜசால்ஜைல்ைாம் ஆண்டியின் புைன்களில்
பமாதி பமாதிச் சிைிர்க்க லெத்துக் ஜகாண்டிருந்தன.அபதா குடிலசயினுள்பள அந்தச் சிறு
பாைகனின் சடைம் ஊதிப் புலடத்துக் கிடக்கிறது. ொயிலும் கண்களிலும் ஈக்கள்
ஜமாய்க்கின்றன. ஜநற்றியில் சாந்துப் ஜபாட்டு; கறுத்துப் பபான இதழ்களுக்கிலடபய பால்
மணம் மாறாத இளம் பற்கள் மின்னித் ஜதரிகின்றன. லகலயயும் காலையும் அகை
ெிரித்துக் ஜகாண்டு…- ஆழ்ந்த நித்திலரபயா?…‘இல்லை ஜசத்துப் பபாய்ெிட்டான்.’ஜெகுபநரம்
தன் ஜசல்ெ மகனின் – இனிபமல் பார்க்க முடியாத மகனின் – முகத்லத ஜெறித்துப்
பார்த்தொபற உட்கார்ந்திருந்தான்.பெர்லெத் துளிகள் ஜநற்றியில் சரம் கட்டி
நின்றன.மார்லப அழுத்திப் பிடித்துக் ஜகாண்டு மண்ஜெட்டிலய எடுத்தான். கால்கலள
அகட்டி நின்று, கண்கலள மூடிக் ஜகாண்டு மண்ஜெட்டிலய ஓங்கி, பூமியில்
பதித்தான்.‘நந்தெனத்தில் ஓர் ஆண்டி!’அந்தப் பாட்டு!… அென் பாடெில்லை.ஊரார்
பிணத்துக்குக் குைி பறிக்கும்பபாது மனசில் அரிப்பபா கனபமா இல்ைாமல் குதித்து ெருபம
அந்தப் பாட்டு…‘பாடியது யார்?’…மீ ண்டும் ஒருமுலற மண்ஜெட்டிலய உயர்த்தி பூமிலயக்
ஜகாத்தினான்.

‘நந்தெனத்தில் ஓர் ஆண்டி’- மீ ண்டும் அந்தக் குரல்!…‘யாரது!…’புைன்கலள எல்ைாம்

அடக்கிக் ஜகாண்டு மீ ண்டும் மண்ஜெட்டியால் பூமிலய ஜெட்டினான்.மீ ண்டும் ஒரு
குரல்:“நந்தெனத்தில் ஓர் ஆண்டி – அென்நாைாறு மாதமாய் குயெலன பெண்டி…”‘ஐபயா!
அர்த்தம் புரிகிறபத!’…- ஆண்டி மண்ஜெட்டிலய ெசி
ீ எறிந்துெிட்டுத் திரும்பிப்
பார்த்தான்.தூலணப் பிளந்து ஜெௌிிக் கிளம்பிய நரசிம்மாெதாரம் பபான்று, பூமிலய,
புலதகுைி பமடுகலளப் பிளந்து ஜகாண்டு ஒரு அைகிய சின்னஞ்சிறு பாைகன்
ஜெௌிிெந்தான்.லககலளத் தட்டித் தாளமிட்டொபற ஆண்டிலயப் பார்த்துச் சிரித்துக்
ஜகாண்பட பாடியது சிசு!“நந்தெனத்தில் ஓர் ஆண்டி – அென்நாைாறு மாதமாய்க்
குய���லன பெண்டி…ஜகாண்டு ெந்தான் ஒரு பதாண்டி – அலதக்கூத்தாடிக் கூத்தாடிப்
பபாட்டுலடத்தாண்டி…”குரல்கள் ஒன்றாகி, பைொகி, ஏகமாகிச் சங்கமித்து முைங்கின.அந்த
மயான பூமியில் எத்தலனபயா காைத்திற்கு முன் புலதயுண்ட முதற் குைந்லத முதல்
பநற்று மாண்டு புலதயுண்ட கலடசிக் குைந்லதெலர எல்ைாம் உயிர்ஜபற்று, உருப்ஜபற்று
ஒன்றாகச் சங்கமித்து, ெிம்மிப் புலடத்து ெிகஸித்த குரைில் – மைலை மாறாத மதலைக்
குரைில் – பாடிக்ஜகாண்டு லகத்தாளமிட்டு அெலனச் சுற்றிச் சூை நின்று ஆடின. ொன
ஜெௌிிஜயல்ைாம் திலசஜகட்டு தறிஜகட்டுத் திரிந்து ஓடின.ஆண்டி தன்லன மறந்து
 ஜெயகாந்தன் 205

ொய்ெிட்டுச் சிரித்தான்.அபதா, அென் இருளனும் அந்தப் பாைகர் நடுபெ நின்று நர்த்தனம்

புரிகிறான். தாளம் பபாடுகிறான்.பாட்டுப் பாடுகிறான்.

என்ன பாட்டுத் ஜதரியுமா?…‘நந்தெனத்தில் ஓர் ஆண்டி’அலடத்துப் புலடத்து

ஜநருக்கிக்ஜகாண்டு ஓடும் சிசுக்களின் மகா சமுத்திரத்தில் தன் இருளலன தாெி
அலணக்க ஓடினான்…இருளலனக் காபணாம்… பதடினான், காபணாம்… இருளலன மட்டும்
காணபெ காபணாம்…அந்தச் சிசுக்கள் யாவும் ஒன்றுபபால் இருந்தன.என்னுலடயது
என்றும், இன்ஜனாருெனுலடயது என்றும், அென் என்றும், அதுஜென்றும் இதுஜென்றும்
பபதம் காண முடியாத அந்தச் சமுத்திரத்தில் இருளலன மட்டும் எப்படி இனம்
கண்டுெிட முடியும்!…ஆண்டி தெித்தான்!ஆ!… என்ன தெிப்பு… என்ன தெிப்பு…பன்ன ீர்
மரத்தடியில் பிள்லளயின் பிணத்தருபக முகம் புலதத்து ெழ்ந்து
ீ கிடக்கும் ஆண்டிலயக்
கண்டு பதறியடித்துக் ஜகாண்டு ஓடினாள் முருகாயி.அெலனப் புரட்டி நிமிர்த்தி மடிமீ து
லெத்துக் ஜகாண்டு கதறினாள்.அென் ெிைிகள் ஜமல்ைத் திறந்தன.- ஜதய்ெபம!
அெனுக்கு உயிர் இருந்தது; அென் சாகெில்லை.இன்னும் கூட அென் அந்த
‘நந்தென’த்தில் தான் ொழ்கிறான். ஆனால் முன்பபால் இப்பபாஜதல்ைாம்
பாடுெதில்லை.இடுகாட்டிற்கு ெரும் பிணங்கலளப் பார்க்கும் பபாஜதல்ைாம் ‘பகா’ஜென்று
கதறி அழுகிறான். ஊராரின் ஒவ்ஜொரு பசாகத்திற்கும் அென் பைியாகிறான்! ஆனால்
இப்ஜபாழுதும் ஊரார் அெலன ஒருமாதிரி என்றுதான் ஜசால்லுகிறார்கள்!

அக்ரஹாரத்துப் பூலன
எங்கள் ஊர் ஜராம்ப அைகான ஊர். எங்கள் அக்ரஹாரத் ஜதரு ஜராம்ப அைகானது. எங்கள்
அக்ரஹாரத்து மனிதர்களும் ஜராம்ப அைகானெர்கள். அைகு என்றால் நீங்கள்
என்னஜென்று நிலனத்துக் ஜகாண்டிருக்கிறீர்கபளா எனக்குத் ஜதரியாது. என்லனப்
ஜபாறுத்தெலர ஒன்றின் நிலனபெ சுகமளிக்கிறது என்றால் அது ஜராம்ப
அைகாகத்தானிருக்க பெண்டும். முப்பத்லதந்து ெருஷங்களுக்கு முன்னால் அங்பக, அந்தத்
ஜதருெில் ஓர் பைங்காைத்து ெட்டின்
ீ கர்ப்பக் கிருகம் மாதிரி இருளலடந்த அலறயில்
பிறந்து, அந்தத் ஜதருப் புழுதியிபை ெிலளயாடி, அந்த மனிதர்களின் அன்புக்கும்
ஆத்திரத்துக்கும் ஆளாகி ெளர்ந்து, இப்பபாது பிரிந்து, இருபத்லதந்து ெருஷங்கள் ஆன
பிறகும் அந்த நிலனவுகள், அனுபெங்கள், நிகழ்ச்சிகள் யாவும் நிலனப்பதற்பக சுகமாக
இருக்கிறஜதன்றால், அலெ யாவும் அைகான அனுபெங்களும், நிலனவுகளும் தாபன!நான்
பார்த்த ஊரும் – ‘இலெ என்றுபம புதிதாக இருந்திருக்க முடியாது’ என்று உறுதியான
எண்ணத்லத அளிக்கின்ற அளவுக்குப் பைசாகிப் பபான அந்த அக்ரஹாரத்து ெடுகளூம்,
ீ
‘இெர்கள் என்லறக்கும் புதுலமயுற மாட்டார்கள்’ என்கிற மாதிரி பதாற்றமளிக்கும் அங்கு
ொழ்ந்த மனிதர்களும் இப்பபாதும் அப்படிபயதான் இருக்கிறார்கள் என்று என்னால்
நிச்சயமாகச் ஜசால்ை முடியாது. எனினும், அெர்கள் அப்படிபய இருக்கிறார்கள் என்று
நிலனத்துக் ஜகாள்ெதிபை ஒரு அைகு இருக்கிறது; சுகம் இருக்கிறது.நான் இப்பபாது
ஜராம்பவும் ெளர்ந்து ெிட்படன்; ஜராம்பவும் ெிஷயங்கள் ஜதரிந்து ஜகாண்டு ெிட்படன்.
 ஜெயகாந்தன் 206

என்னிடமிருந்த குறும்புத்தனங்கள் எவ்ெளபொ நீங்கி ெிட்டன. ஆனாலும் கற்பலனயாக

இத்தலன லமல்களூக்கப்பாைிருந்து அந்த ஊரின் ஜதருவுக்குள் பிரபெசிக்கும் பபாது –
கற்பலனயால் தூரத்லத மட்டும்தான் கடக்க முடியுமா? – காைத்லதயும் கடந்து நான் ஒரு
பத்து ெயதுச் சிறுெனாகபெ நுலைகிபறன்.அந்தக் குளத்தங்கலர ஓரமாக நான்
ெரும்பபாது, எனது பிரசன்னத்லதக் ஜகாஞ்சம் கூடப் ஜபாருட்படுத்தாமல் அந்தப் ஜபண்கள்
குளித்து ஜகாண்டிருக்கும்பபாது, குளக்கலரப் படியிபை நான் சற்று உட்கார்ந்து
ஜகாள்கிபறன். அங்கு சுகமாகக் காற்று ெரும். குளத்திபை தண்ண ீருக்கு பமல் ஓர் அடி
உயரத்துக்கு மீ ன்கள் துள்ளிக் குதிக்கும் – கூைாங் கற்கலளப் ஜபாறுக்கிக் குளத்துக்குள்
எறிந்தொறு எவ்ெளவு காைம் பெண்டுமானாலும் உட்கார்ந்திருக்கைாபம – எங்ஜகங்பக
பரந்து என்ன ொரிக் கட்டிக் ஜகாண்படாம்?ஜெங்கிட்டு, உத்தண்டம், சுந்தரம், தண்டபாணி
எல்ைாரும் ஜபண்கள் படித்துலறக்கும் ஆண்கள் படித்துலறக்குமிலடபய உள்ள கட்லடச்
சுெரின் மீ து ெரிலசயாக ெந்து நின்று, ஒவ்ஜொருெராக ‘ஜதாபுக்’ ‘ஜதாபுக்’ என்று குதித்த
பின்னர், ஈரம் ஜசாட்டச் ஜசாட்ட ஒரு ‘ரிப்பன்’ பகாெணத்லத இழுத்துச் ஜசருகிக் ஜகாண்டு
மறூபடியும் சுெரின் மீ து ஏறி ெந்து ெரிலச அலமக்கின்றனர்.

நான் எப்பபாதுபம தனி. என்லன அெர்கள் பசர்த்துக் ஜகாள்ள மாட்டார்கள். நான்

துஷ்டனாம்.நான் அந்தச் சிறுெர்களுடன் பசராமல் அலமதியாக உட்கார்ந்திருப்பலதப்
பார்க்கும் ஜபரியெர்கள் என்லன உதாரணம் காட்டிப் பபசுொர்கள். நான் ெிஷமம்
ஜசய்யாமல் ‘பதபம’ஜனன்றிருக்கிபறனாம். நான் அடக்கமான பதிெிசான லபயனாம்…. ‘சீ,
பாெம்டா! அெலனயும் பசத்துண்டு ஜெலளயாடுங்கபளன். பபானா பபாறது; நீ ொடா
அம்பி. அொ உன்லன பசத்துண்டு ஜெலளயாடபைன்னா ஒண்ணும் ஜகாலறஞ்சு பபாயிட
மாட்பட… நீ ொடா, நான் உனக்கு பட்சணம் தர்பறன்… காப்பிப் ஜபாடி அலரக்கைாம்
ெரயா?…’ என்ஜறல்ைாம் என் மீ து அன்லபச் ஜசாரிகின்ற ஜபரியெர்களின் அரெலணப்பு
எனக்கு மனசுக்கு இதமாக ஜெது ஜெது என்றிருக்கும். நான் அெர்களுக்குக் காப்பிப் ஜபாடி
அலரத்துக் ஜகாடுக்கிறதிைிருந்து சிை பநரங்களில் கால் அமுக்கி ெிடுெது ெலர எல்ைாக்
காரியங்களும் ஜசய்பென். என் அம்மா ஜசான்னால் மட்டும் பகட்க மாட்படன். ‘பபா! பபா!’
என்று ஓடுபென்.எனக்குப் பத்து ெயசாகறதுக்குள்பளபய என் அம்மாவுக்கு ஐந்து
ஜகாைந்லதகள். தாயின் அன்பபா அரெலணப்பபா எனக்கு நிலனவு கூட இல்லை.

என் அம்மா என்லனக் கூப்பிடற பபபர ‘ஏ! கடன்காரா’ தான். ஊருக்கு, ஜதருவுக்கு,
மற்றெர்களுக்குப் பதிெிசாகத் ‘பதபம’ஜனன்று பதாற்றமளிக்கிற நான் ெட்டில்
ீ அவ்ெளவு
ெிஷமங்கள் ஜசய்பென். என்ன ெிஷமம்? ஏதாெது ஒரு குைந்லத ஓடி ெரும்பபாது
‘பதபம’ஜனன்று உட்கார்ந்திருக்கும் நான் ‘பதபம’ஜனன்று குறுக்பக காலை நீட்டுபென்…
கீ பை ெிழுந்து ‘ஓ’ ஜென்று அழும் குைந்லதக்குச் சிை சமயங்களில் பமாொயிைிருந்பதா
பல்ைிைிருந்பதா ரத்தம் ஒழுகும். நான் ‘பதபம’ஜனன்று உட்கார்ந்திருப்பபன். அந்தச்
சனிகள் பபசத் ஜதரியாெிட்டாலும் அழுது ஜகாண்பட, லகலய நீட்டிச் சாலட காட்டி, தான்
ெிழுந்ததுக்கு நான் தான் காரணம் என்று எப்படிபயா ஜசால்ைிக் காட்டிக் ஜகாடுத்து
ெிடும்கள்!“கடன்காரா! ஜசய்யறலதயும் ஜசய்துட்டுப் பூலன மாதிரி உக்காந்திருக்கியா?”
என்று அம்மா ெந்து முதுகில் அலறொள். அலறந்து ெிட்டுக் “லகஜயல்ைாம் எரியறது…
 ஜெயகாந்தன் 207

எருலம மாபட!” என்று ஜநாந்து ஜகாண்டு ெிரட்டுொள்.“ஏண்டி அெலன அடிக்கபற!

பாெம், அென் ‘பதபம’ன்னு தாபன இருக்கான்” என்று யாராெது அடுத்த ெட்டு
ீ – எதிர்
ெட்டு
ீ மாமி ெந்து – அெள் ெந்த பிறகு அை ஆரம்பித்த என்லனச் சமாதானப்படுத்தி
அலைத்துக் ஜகாண்டு பபாொர்கள். பட்சணம் கிலடத்த பிறகு நான் சமாதானம்
அலடபென். ஆனாலும் அங்பகயும் ‘பதபம’ஜனன்று இருந்து ஜகாண்பட ஏதாெது ஜசய்து
ெிடுபென்.

எப்படிபயா பைியிைிருந்து மட்டும் தப்பித்துக் ஜகாள்பென்… காப்பிப் ஜபாடி அலரக்கிற

மிஷின்பை மண்லணக் ஜகாட்டி அலரக்கிறது… திடீர்னு “மாமி… இங்பக ெந்து பாருங்பகா.
யாபரா மிஷின்பை மண்ஜணப் பபாட்டு அலரச்சிருக்கா”ன்னு கத்துபென்.“பெற யாரு?
எங்காத்துக் கடன்காரனாத்தான் இருக்கும்” என்று அெர்கள் ெட்டுக்
ீ ‘கடன்கார’லனத்
பதடிப் பிடித்து நாைலற ொங்கி லெத்துப் பார்த்தால்தான் ஒரு சந்பதாஷம்; ஒரு
நிம்மதி.என் அம்மா மட்டும் என் பமல் அனுதாபம் காட்டுகிற மாமிகலள எச்சரித்துக்
ஜகாண்பட இருப்பாள்: “அெலன நம்பாதீ ங்பகா… பார்த்தா ‘ஜமாசு ஜமாசு’ன்னு பூலன மாதிரி
இருந்துண்டு உடம்பப ஜெஷம்… என்னபமா ஜசால்லுொபள, பூலன ஜசய்யறஜதல்ைாம்
ஜெஷமம்… அடிச்சா பாெம்னு – அந்த மாதிரி…”அலதக் பகட்டு “ஏண்டா, அப்படியா?” என்று
அந்த மாமி என்லனப் பார்ப்பாள். நான் ‘பதபம’ஜனன்று அெலளப் பார்ப்பபன்…“சீ, பபாடி!
என்னத்துக்குக் ஜகாைந்லதஜய இப்படிக் கரிச்சுக் ஜகாட்டபற! நீ ொடா…” என்கிற அந்த
அலணப்பும் அன்பும் எவ்ெளவு இதமாக, சுகமாக இருக்கும்! ஆனால் அந்த அனுதாபம்
காட்டுகிற அெர்களுக்குக் கூட நான் உண்லமயாக, ஜெள்லளயாக இல்லை என்பது
எனக்கல்ைொ ஜதரியும்!சரி! நான் என்ன ஜசால்ைிக் ஜகாண்டிருக்கிபறன்! அந்த
அக்ரஹாரத்துப் பூலனஜயப் பத்தி ஜசால்ை ெந்து – அக்ரஹாரத்து மனுஷாலளப் பத்தியும்
என்லனப் பத்தியும்னா ஜசால்ைிண்டு இருக்பகன்! – இருபத்லதந்து ெருஷத்துக்கு முன்பன
பத்து ெயசு ெலரக்கும் ொழ்ந்திருந்த ஒரு கிராமத்லதயும் ஒரு அக்ரஹாரத்லதயும்
அதிபை ொழ்ந்த மனுஷாலளயும் பத்தி இன்னும் எவ்ெளவு நாலளக்கி பெணும்னாலும்
என்னால் ஜசால்ைிக் ஜகாண்பட இருக்க முடியும். எனக்கு அலுக்காது, சைிக்காது.

பார்க்கப் பபானா, நான் ஜசால்ைிக் ஜகாண்டு, பபசிக் ஜகாண்டு, எழுதிக் ஜகாண்டு இருக்கிற
எல்ைாபம ஒரு ஊலர, ஒரு ஜதருலெச் பசர்ந்தொலளப் பத்திதான். மீ னா, ருக்கு, பட்டு,
ைைிதா, ஜகௌரிப் பாட்டி, ஆனந்த சர்மா, லெத்தா, ராகெய்யர், கணபதி ஐயர், சங்கர சர்மா
இெர்கள் எல்பைாருக்குபம ஒருத்தலர ஒருத்தர்க்குத் ஜதரியும். இொ அப்ப இருந்தது,
இப்ப எப்பிடி இருப்பான்னு நான் இப்பக் கற்பலன பண்றது, இெர்களிபை சிை பபர் எக்கச்
சக்கமா பட்டணத்தின் ‘ஜமர்க்குரி லைட்’ ஜெௌிிச்சத்திபை என்னிடம் ெந்து சிக்கிக்
ஜகாண்டது, காைத்தினுலடய அடிகளினாபை இெர்கள் ெலளஞ்சு பபானது, உலடஞ்சு
பபானது, அடிபடாமல் ஒதுங்கி ஓடிப்பபானது, அடிபட்டும் ‘ஒண்ணுமில்லை’ஜயன்னு
உடம்ஜபத் ஜதாடச்சு ெிட்டுண்டது, எங்பகபயா பட்ட அடிக்கு, எங்பகபயா பபாய்
முட்டிண்டது, சமயத்திபை என்னண்லடபய ெந்து முட்டிக் ஜகாண்டு குட்டு ொங்கிக்
ஜகாண்டது இலதப்பத்திஜயல்ைாம் எழுதறதிபை எனக்குச் சைிப்பப கிலடயாது; அலுப்பப
கிலடயாது. எனக்கு அொ பமபை அப்படி ஒரு பிபரலம. அொ சம்பந்தப்பட்ட எல்ைாபம
 ஜெயகாந்தன் 208

எனக்கு ஜராம்ப ஒஸத்தி!ஆனால், அெர்கள்பை சிைருக்கு இதுபெ அலுத்துப் பபாச்சுப்

பபாபை இருக்கு… ம்ஹ்ம்! பயமா இருக்குப் பபாபை இருக்கு… என்னபமா சங்கடப்
பட்டுக்கறா, ‘என்ன ஸார், அக்ரஹாரத்து மனுஷாலளப் பத்திபய எழுதிண்டு’ன்னு.நான்
என்ன பண்ணுபென்? எனக்குத் ஜதரிஞ்சலதத் தாபன எழுதுபென். சரி. இந்தத் தடலெ
ஒரு மாற்றத்துக்கு அந்த அக்ரஹாரத்து மனுஷாலள ெிட்டுட்டு எனக்குத் ஜதரிஞ்ச ஒரு
பூலனலயப் பற்றி எழுதப் பபாபறன். பூலனகளுக்கு நிச்சயமாய் அலுப்பபா சைிப்பபா
பயபமா சங்கடபமா ெராது.

பூலனகள் கலத படிக்கிறபதா, கலத திருடறபதா இல்பை. பூலனகலளப் பார்த்தா நம்

கண்ணுக்குத் தான் ‘ஆஷாடபூதி’ மாதிரி இருக்குபம தெிர பாெம், அதுகளுக்கு அந்த மாதிரி
குணஜமல்ைாம் நிச்சயம் கிலடயாது.எனக்குப் பூலனகலளக் கண்டால் ஜகாஞ்சம் கூடப்
பிடிக்கிறது இல்லை. ஒரு அஜெர்ஷன்! சாதாரணமா எனக்கு எந்தச் ஜசல்ைப்
பிராணிகலளயும் பிடிக்காது. அருெருப்பா இருக்கும். சிங்கம், புைி இஜதல்ைாம் ஜராம்பப்
பிடிக்கும்! அலதஜயல்ைாம் பார்த்ததில்லையல்ைொ? அதனாபை பிடிக்கும்! பார்த்துப்
பைகிட்டா, எதுவுபம பிடிக்காமல் பபாறது மனுஷ இயல்புதாபன? அதுவும் பூலன, நாய்,
ஜபருச்சாளி இலதஜயல்ைாம் யாருக்குத் தான் பிடிக்கும்? யாருக்குபம ஜபருச்சாளி
பிடிக்காது! – அப்பபாஜெல்ைாம் எனக்கு ஜபாழுதுபபாக்பக ஜகாலை
பண்றதுதான்.‘பதபம’ன்னு உக்கார்ந்துண்டு ஒரு கட்ஜடறும்லபப் பிடிச்சு ஜரண்டு காலைக்
கிள்ளிட்டு அது ஆடற நடனத்லத ரசிக்கிறது… ஒரு குச்சியாபை அதன் நடு முதுகிபை
அழுத்திக் குத்தி, அஜத ஜரண்டாக்கி, அந்த ஜரண்டு துண்டும் எப்படித் துடிக்கிறதுன்னு
ஆராயறது; பல்ைிஜய அடிச்சு, ொல் துடிக்கிறஜதப் பாக்கறது. தும்பிஜயப் பிடிச்சு, ொைிபை
நூல் கட்டி, சங்கீ தம் பாட லெக்கிறது. மரெட்லட, ெலளயல் பூச்சி, ஓணான்
இதுக்ஜகல்ைாம் அந்தக் காைத்திபை நான் ஒரு யமகிங்கரன்! எங்க ஜதருெிபை நுலையற
எந்த நாயும் என்லனப் பார்த்துட்டா அதுக்கப்புறம் லதரியமா முன்பனறி ெராது.
அப்படிபய ொபஸ்தான்!ஜெயா மாமி ெட்டுத்
ீ திண்லணயில் நான் பாட்டுக்குத்
‘பதபம’ன்னு உக்காந்திண்டிருக்பகன்.

பக்கத்துபை ஒரு குெியல் கருங்கல். நாபன ஜசைக்ட் பண்ணிப் ஜபாறுக்கு பசர்த்து ெச்சது.
அபதா! தூரத்திபை ஒரு நாய் ெரது. இதுக்கு முன்பனபய ஒரு தடலெ அலத மூணு
காைிபை ஓட ெச்சிருக்பகன். உடபன நான் தூணிபை மலறயபறன். அடிக்கிறெனுக்பக
இவ்ெளவு உஷார் உணர்ச்சி இருந்தா, அடிபடுகிற அதுக்கு இருக்காதா? இரண்டு காலதயும்
குத்திட்டு நிமிர்த்திண்டு சட்டுனு என்லனப் பார்த்துடுத்து! ‘படய்! அடிப்பியா? நான்
பாட்டுக்குப் பபாயிடபறண்டா’ என்பது பபால் ஒரு பார்லெ. நான் உடபன அலதப் பாக்காத
மாதிரி முகத்லதத் திருப்பிண்டுடபறன். அதுக்குக் ஜகாஞ்சம் லதரியம். அந்த எதிர் ெட்டு
ீ
ெரிலச ஓரமா இரண்டு பின்னங்காலுக்கும் நடுெிபை ொலை இடுக்கிண்டு என் பமபை
ெச்ச கண்லண எடுக்காமபைபய நகர்ந்து ெரது. என் லகஜயல்ைாம் பரபரக்கறது.
பல்லைக் கடிச்சுண்டு என்லன அடக்கிக்கிபறன். இபதா அது எனக்கு பநபர ெந்துட்டது… சீ!
அந்த பெகஜமல்ைாம் இப்ப ெராது. நான் என்ன பண்ணிபனன்னு யாருக்கும் ஜதரியாது.
ஜதருலெபய கூட்டற மாதிரி கத்திண்டு என்ன ஓட்டம் ஓடறது அது! தலையிபை குறி
 ஜெயகாந்தன் 209

ெச்சாதான் காைிபை படும். பட்டுடுத்து! நான் ‘பதபம’ன்னு உக்காந்திருக்பகன்.சத்தம்

பகட்டு ஜெயா மாமி உள்பளருந்து ெரா. ‘சடக்’னு திண்லணயிைிருந்து கல்லைஜயல்ைாம்
கீ பை தள்ளிடபறன்.“ஏண்டா, நாலய யாரு அடிச்சது?”“ஐலயபயா, நான் இல்பை மாமி.”“சரி,
யாலரயாெது கூப்பிடு.

ஜெந்நீர் உள்பள ஒரு ஜபருச்சாளி ஜெௌிிபய பபாக முடியாம நிக்கறது. யாலரயாெது

கூப்பிடுடா அம்பி.”அவ்ெளவுதான் ஒரு ெிறகுக் கட்லடலயத் தூக்கிண்டு நான் பபாபறன்.
மாமி கத்தறா. “பெண்டாண்டா, பெற யாலரயாெது கூப்பிடு. அது உன் பமபை
பாஞ்சுடும்.”ஜெந்நீர் உள் மூலையிபை அலதக் ‘கார்னர்’ பண்ணிட்படன் நான். ஜபருச்சாளி
தலைலயத் தூக்கி என்லனப் பாத்து சீறிண்டு நிக்கறது. தலைலயக் குறிபார்த்து, ‘நச்’னு
ஒரு அடி. சனியன்! தன்லனபய பிரதட்சிணம் பண்ணிக்கிற மாதிரி சுத்திச் சுத்தி
ஜெந்நீருள் பூரா ரத்தம் கக்கிச் ஜசத்துடுத்து. ஜெயா மாமி பயந்துட்டாள். நானும் பயந்த
மாதிரி “மாமி மாமி”ன்னு கத்திபனன். ஜெயா மாமி ஓடி ெந்து என்லனக் கட்டிப்
பிடிச்சிண்டா. “பநாக்கு இந்த பெலை பெண்டாம்னு ஜசான்பனபனான்னா… கருமத்லதப்
பார்க்காபத… ொ. ராக்காயி ெந்தால், கழுெிெிடச் ஜசால்ைைாம்.”பயந்து நின்னுண்டிருக்கிற
என்லன ஆதரொ ஜெயா மாமி அலணச்சுக்கிறாள். ஜபரியொ அலணச்சுண்டா என்ன
சுகமா இருக்கு!அந்தப் ஜபருச்சாளி என்லனப் பார்த்துச் சீறலைன்னா எனக்கு அவ்ெளவு
பகாபம் ெந்திருக்காது. அது மட்டும் என்லனப் பார்த்துச் சீறிட்டுத் தப்பிச்சும்
பபாயிருந்தால் நான் அழுதிருப்பபன்.ஜகாலை ஜசய்யறலதத் தெிர இன்ஜனாரு ஜபாழுது
பபாக்கும் எனக்கு உண்டு. அது என்னன்னா, ஜகாலை பண்றலதயும், கூறு பபாட்டு
ெிக்கறலதயும் பெடிக்லக பார்க்கறது. அந்த அக்ரஹாரத்துக் கலடசீபை ஒரு திடல்
உண்டு. அந்தத் திடல்பை இருக்கிறொஜளல்ைாம் என்னபமா ஒரு பாலஷ பபசுொ.

ஆடு, மாடு, பகாைி எல்ைாம் ெச்சிருப்பா. அங்பக ஒரு கடா மீ லசக்காரன் இருப்பான்.
ஜெங்கிட்டு, சுந்தரம், உத்தண்டம் இெங்களுக்ஜகல்ைாம் அெலனக் கண்டாபை ‘டபிள்ஸ்’
தான். எனக்கு அெலனக் கண்டா பயபம கிலடயாது. அென் எப்பபாடா நம்ம ஜதரு
ெைியா ெருொன்னு காத்துண்பட இருப்பபன். அென் சாயங்காைம் நாலு மணிக்கு எங்க
ஜதரு ெைியா அந்தத் திடலுக்கு திரும்பிப் பபாொன். நான் அெலனபய
பாத்துண்டிருப்பபன். அென் மீ லச எனக்கு ஜராம்பப் பிடிக்கும். ஒரு துருப்பிடிச்ச கறுப்பு
லசக்கிளிபை அென் ெருொன். அந்த லசக்கிளிபை அெலனப் பார்த்தா ஆடு பமபை ஒரு
ஆள் உக்காந்து சொரி பண்றாப்பபை இருக்கும். லசக்கிள் ஹாண்ட் பார்பை ஒரு காக்கி
லப இருக்கும். அதுஜை ரத்தக்கலறயா இருக்கும்; ஈ ஜமாய்க்கும்; அது உள்பள இருக்கற
கத்திபயாட பிடி மட்டும் ஜதரியும். நான் ஜபரியெனானப்புறம் அெலன மாதிரிபய மீ லச
ெச்சுண்டுடுபென். இன்னும் ஜபரிய கத்தியா ஜெச்சுக்குபென். யாரானும் சண்லடக்கு
ெந்தால், ஜெட்டிடுபென். ஜபரியெனானால் நிச்சயமா மனுஷாலளயும் ஜெட்டுபென்.
என்லனக் கண்டு எல்பைாரும் பயப்படணும். இல்ைாட்டா, கத்தியாஜை ஜெட்டுபென். –
நான் என்ன ஜசால்ைிக் ஜகாண்டிருக்கிபறன்? அக்ரஹாரத்துப் பூலனலயப் பத்தியல்ைொ
ஜசால்ை ெந்பதன்? பரொயில்லை.
 ஜெயகாந்தன் 210

பூலனலயப் பத்தி ஜசால்ை இடம் ெந்தாச்சு. ஜசால்ைிடபறன்.எங்க அக்ரஹாரத்திபை ஒரு

பூலனயும் உண்டு. ஜராம்ப ‘ஜநாட்படாரியஸ்!’ பூலனன்னா, ஒரு சின்னப் புைி மாதிரி
இருக்கும். உடம்ஜபல்ைாம் ெரி ெரியா இருக்கும். இந்தச் சனியனுக்கு அக்ரஹாரத்துபை
என்ன ெச்சிருக்பகா? பூலன மாமிச பட்சிணிதாபன! அது மாமிசம் கிலடக்கிற
இடத்லதஜயல்ைாம் ெிட்டுட்டு, இந்த அக்ரஹாரத்துை இருக்கு. அதனாபை இந்த
அக்ரஹாரத்துப் பூலன கம்பல்ஸரியா லசெப் பூலன ஆயிடுத்து. எனக்கும் அதுக்கும் ஓர்
ஒத்துலம உண்டு. நானும் ‘பதபம’ன்னு இருப்பபன். அதுவும் ‘பதபம’ன்னு இருக்கும்.
நானும் ெிஷமம் பண்ணுபென். அதுவும் ெிஷமம் பண்ணும். நானும் எல்ைாராத்துபையும்
பபாய் ெிஷமம் பண்ணுபென். அதுவும் எல்ைார் ஆத்துபையும் பபாய் ெிஷமம்
பண்ணும்.ஒருநாள் ஜெயா மாமி ‘ஓ’ன்னு அைறிண்டு சபிச்சா: “இந்தக் கட்படை பபாற
பூலன ஒரு படி பாலையும் சாச்சுக் ஜகாட்டிடுத்பத…! அந்தப் ஜபருச்சாளிலய அடிச்ச மாதிரி
இலத யாராெது அடிச்சுக் ஜகான்னாக் கூடத் பதெலை.

”ஊஞ்சல்பை படுத்துண்டு ெிசிறிண்டிருந்த மாமா ஜசான்னார்: “ொஜய அைம்புடி… பாெம்!

பாெம்! பூலனலயக் ஜகால்றதுன்னு ஜநலனச்சாபை மகாபாெம்!” – நான் ‘பதபம’ன்னு
நின்னுண்டு பகட்டுண்டிருந்பதன்.ஜபருச்சாளிலய அடிச்ச மாதிரி பூலனலய அடிக்க
முடியாதுன்னு எனக்குத் ஜதரியும். ஜபருச்சாளி சீறித்பத – ஆனா, பூலன பாஞ்சு
ஜகாதறிப்பிடும் ஜகாதறி… பூலன ஜமாதல்பை பயப்படும், கத்தும்; ஓடப் பார்க்கும்; ஒண்ணும்
ெைியில்பைன்னா ஸ்ட்ஜரய்ட் அட்டாக் தான்!… எனக்கு ஞாபகம் இல்ைாத ெயசிபை ஒரு
பூலன என் ெயத்லதக் கீ றின ெடு இப்பவும் அலரஞாண் கட்டற எடத்துபை நீளமா
இருக்பக… சின்னக் குைந்லதயா தெழ்ந்துண்டு இருந்த பருெம்… பூலனலயப் பிடிச்சுண்டு
சர்க்கஸ் பண்ணி இருக்பகன். எக்குத் தப்பா கழுத்ஜதப் புடிச்சுட்படனாம்…. சீறிக் கத்திண்டு
அது என்லனப் ஜபாறண்டறதாம். நான் ‘ஓ’ன்னு அைறிண்டு அதன் கழுத்லத ெிடாம
ஜநருக்கபறனாம்…. அம்மா இப்பவும் ஜசால்லுொ… அந்த ெடு இப்பவும் அடி ெயத்திபை
இருக்கு.அன்னிக்கி சாயங்காைம் எங்க ெட்டுத்
ீ பதாட்டத்திபை அந்தப் பூலனலய நான்
பார்த்பதன். எங்கு ெட்டுக்கும்
ீ அடுத்த ெட்டுக்கும்
ீ நடுபெ பெைிபயாரமாப்
பபாய்க்ஜகாண்டிருந்தது அந்தப் பூலன. பபாற பபாக்கிபை ஒரு தடலெ திரும்பிப்
பார்த்தது. நானும் பார்த்பதன். ஜமாலறச்சுப் பார்த்பதன். உடபன அதுவும் ஜகாஞ்சம்
உஷாராகி நன்னா திரும்பிண்டு என்லனபய ஜமாலறச்சுப் பார்த்தது.

நான் அது பமபை பாய்கிற மாதிரி குதிச்சுப் பயம் காண்பிச்பசன். அது பயப்படபை.
ஜகாஞ்சம் தலரயிபை பம்மி நிமிர்ந்தது; அவ்ெளவுதான். ‘இது என்ன பயப்பட
மாட்படங்கறபத’ன்னு எனக்குக் பகாெம். ஆத்திரத்பதாட நானும் ஜமாலறக்கபறன்.
அைட்சியமா அதுவும் ஜமாலறக்கிறது… அது ஒரு ஜமௌனமான சொல் மாதிரி இருந்தது.
சிெப்பா ொலயத் ஜதறந்து என்லனப் பார்த்துண்பட… ‘மியாவ்!’..ன்னு அது கத்தினப்பபா –
அது தன் பாலஷயிபை என்லன சொலுக்கு அலைக்கிற மாதிரிபய இருந்தது.‘அஜதல்ைாம்
ஜபருச்சாளிக்கிட்பட ஜெச்சிக்பகா… நம்ம லகயிபை நடக்காது.’‘இரு… இரு. ஒரு நாலளக்கு
உன்லனப் பிடிச்சுக் பகாணியிபை அலடச்சுத் துலெக்கிற கல்ைிபை அடிச்சுக்…’‘மியாவ் –
சும்மா பூச்சி காட்டாபத; முதல்பை என்லனப் பிடிக்க முடியுமா உன்னாபை’ – சட்டுன்னு
 ஜெயகாந்தன் 211

பெைிலயத் தாண்டிடுத்து. அடுத்தாத்துத் பதாட்டத்துபை நின்னுண்டு பெைி ெைியா

என்லனப் பார்த்து ஜமாலறக்கிறது.‘எங்பக பபாயிடப் பபாபற? உன்லனப் பிடிக்கபைன்னா
பபலர மாத்தி ஜெச்சிக்பகா’ன்பனன் நான்.அதுக்குப் பதில் ஜசால்ற மாதிரி ஒரு சின்ன
மியாவ் – ‘பார்ப்பபாமா?’ன்னு அதுக்கு அர்த்தம்.‘ம்… பார்க்கைாம்…’ன்பனன். அன்னிக்கு
ராத்திரி பூரா நான் தூங்கலை. அந்தப் பூலனயும் தூங்கலை. ராத்திரிப் பூரா குடுகுடுன்னு
ஓட்டு பமை ஓடறது.

இன்ஜனாரு பூலனலயயும் பொடி பசர்த்துண்டு ஒரு ராட்சஸக் குைந்லத அைற மாதிரி

ஜரண்டும் அைறிண்டு ‘காச்சு மூச்சு’ன்னு கத்தி ஒண்ணு பமபை ஒண்ணு பாஞ்சு
பிறாண்டிண்டு… எங்க ெட்டு
ீ ஓட்டுக் கூலர பமை ஒபர ஹதம். எங்பகபயா ஒரு ஓடு
பெபற சரிஞ்சு ‘ஜபாத்’துனு தலரயிபை ெிைறது. திண்லணயிபை படுத்துண்டிருந்த தாத்தா,
தடிலய எடுத்துத் தலரயிபை தட்டி ‘சூசூ’ன்னு ஜெரட்டறார். ஜரண்டும் ஒண்ணு பின்னாடி
ஒண்ணு குதிச்சுத் ஜதருெிபை குறுக்கா ஓடி ஜெயா மாமி ஆத்துக் கூலரயிபை ஏறினலத
நிைா ஜெௌிிச்சத்திபை நான் நன்னாப் பார்த்பதன்.அடுத்த நாள் அலத
பெட்லடயாடிடறதுன்னு தீர்மானம் பண்ணிட்படன். ஜெயா மாமி ஆத்து ஜெந்நீருள்பள
ஒரு தட்டு நிலறயப் பாலை ஜெச்பசன். ஒரு கதலெ மட்டும் திறந்து ஜெச்சிண்படன்.
ென்னல் கதலெ மூடிட்படன். மத்தியானம் சாப்பிடக்கூட ஆத்துக்குப் பபாகாபம
காத்துண்டிருந்பதன்… கலடசிபை மத்தியானம் மூணு மணிக்குப் ‘பூலனப் ஜபரியொள்’
ெந்தா…. நான் கிணற்றடியிைிருந்து இவ்ெளலெயும் பார்த்துண்பட இருக்பகன்… ஜமதுொ
அடிபமபை அடி ெச்சுப் பூலன மாதிரி பபாபனன். ‘அொ’ பின்னம் பக்கம் மட்டுந்தான்
ஜதரியறது.

ஒரு தட்டுப் பாலையும் புகுந்து ெிளாசிண்டிருக்கா. ‘டப்’னு கதலெ மூடிட்படன்… உள்பள

சிக்கிண்ட உடபன பாலை மறந்துட்டுக் கதலெப் பிறாண்டறபத!“மாமி… மாமி, ஓடி
ொங்பகா, ‘ஜபரியொ’ இங்பக சிக்கிண்டா”ன்னு கத்தபறன். மாமி ெந்து பாக்கறா… பூலன
உள்பளபய கத்திண்டிருக்கு.“என்னடா, ஜெந்நீர் உள்பள பூலனஜய ஜெச்சு மூடிட்டா நாம
எப்படி உள்பள பபாறது? நாம உள்பள பபாறச்பச அது ஜெௌிிபய
பபாயிடாபதா!”“இப்பத்தான் முதல் கட்டம் முடிஞ்சிருக்கு மாமி. அதிபைபய ஜெயம். நீங்க
உள்பள பபாங்பகா… கலடசி கட்டத்திபை கூப்பிடபறன்.”மாமி மனசிபை அந்தப் ஜபருச்சாளி
ெதம் ஞாபகம் ெரது பபாை இருக்கு.“அம்பி பெண்டாண்டா. அலத ஒண்ணும்
பண்ணிடாபத. ென்மத்துக்கும் மகா பாெம், பெண்டாம்.”“நான் அலதக் ஜகால்ைலை மாமி.
பகாணியிபை பபாட்டுக் ஜகாண்டு பபாய் ஜெரட்டி ெிட்டுடபறன்…”“ஆமா… ஜெரட்டிட்டு நீ
திரும்பி ெரதுக்குள்பள அது இங்பக ெந்து நிக்கும்” – ஜெயா மாமி பரிகாசம் ஜசய்து
ெிட்டுப் பபானாள். நான் மனத்திற்குள்பள ஜநனச்சுண்படன்; அலதத் ‘திரும்பி ெராத
ஊரு’க்கு அனுப்பிச்சுட்டுத் தாபன ெரப் பபாபறன்.

அக்ரஹாரத்திபை அன்னிக்கு நான்தான் ஹீபரா! ெிலளயாடும் பபாது என்லனச்

பசர்த்துக்காத லபயன்கஜளல்ைாம் அன்னிக்கு என் பின்னாடி ெரான்கள். நான் பூலனலயக்
பகாணியிபை கட்டிண்டு பபாபறன். ‘பஹா’ன்னு கத்திண்டு என் பின்னாடி
லபயன்கஜளல்ைாம் ெரா. எங்கம்மா ொசல்பை ெந்து நின்னுண்டு திட்டறா.“ஏ, கடன்காரா,
 ஜெயகாந்தன் 212

கட்படபை பபாறெபன…. அைிஞ்சி பபாகாபத; பூலன பாெத்லதக் ஜகாட்டிக்காபத. ஒரு முடி

ெிழுந்தாலும் எலடக்கு எலட தங்கம் தரணும்பா. உங்கப்பா ெரட்டும்… ஜசால்ைி உன்லனக்
ஜகான்னு குைிலய ஜெட்டி…”அலத நான் காதிபைபய ொங்கிக்கலை. பகாணிலயத்
தூக்கிண்டு ஜதருக் பகாடியிபை இருக்கற மண்டபத்திபை பபாய் உக்காந்துட்படாம்
எல்பைாரும்.“பகாணியிபைருந்து பூலனலய எடுத்து ஒரு கயித்திபை கட்டிப் பிடிச்சுண்டா,
பெடிக்லக காட்டைாம்டா”ன்னு உத்தண்டம் பயாசலன ஜசால்றான். ஆனால், பூலனக்கு
யார் கயிறு கட்டறது?“அஜதல்ைாம் ஒண்ணும் பெண்டாம். அந்தக் கடா மீ லசக்காரன்
இப்பபா ெருொன். அென் கிட்பட குடுத்தாப் பபாறும். அப்படிபய பகாணிபயாட ெச்சு ஒரு
‘சதக்’… ஆட்டம் குபளாஸ்!”“அென் கிட்பட நீதான் பகக்கணும்” என்று அென் ெருெதற்கு
முன்னாடிபய பயப்பட ஆரம்பிச்சுட்டான் சுந்தரம். இந்தப் லபயன்கலள ஜெச்சிண்டு இந்தக்
காரியம் ஜசய்யறது சரின்னு பதாணலை; பயந்துடுொன்கள்.“படய்! நீங்கள்ளாம் ஆத்துக்குப்
பபாங்பகா. அென் ஜெட்டறலதப் பாத்து பயப்படுபெள். அப்புறம் உங்கம்மா என்லன
லெொ!” லபயன்கலளஜயல்ைாம் ஜெரட்டபறன்.

“அன்னிக்கு அங்பக ஆட்லட நறுக்கினாபன… நீ காட்டினிபய… நான் பயந்பதனா?… நான்

இருக்பகண்டா.”“ஆனா, ஒண்ணு… இந்த ெிஷயத்லத யாரும் ஆத்துபை பபாய்
ஜசால்ைப்படாது. சத்தியம் பண்ணுங்பகா!”ன்னு பகட்படன்.“சத்தியமா ஜசால்ை மாட்படாம்.”
– எல்பைாரும் பசர்ந்து ஒரு பகாரஸ்.கடா மீ லசக்காரலன நாங்கஜளல்ைாம்
எதிர்பார்த்துண்டிருக்பகாம்.கலடசியிபை சாயங்காைம் நாலு மணிக்கு ஆட்டு பமபை
உட்கார்ந்து ஆள் சொரி பண்ற மாதிரி ஜதருக் பகாடியிபை அென் ெரது ஜதரியறது.
லபயன்கஜளல்ைாம் மண்டபத்துபை ஆளுக்ஜகாரு தூண் பின்னாபை ஒளிஞ்சிண்டான்க.
“நாங்ஜகல்ைாம் இங்பகபய இருக்பகாம். நீ பபாய் பகளுடா”ன்னு என்லனத் தள்ளி
ெிட்டான்கள். எனக்ஜகன்ன பயம்?கடா மீ லசக்காரன் கிட்டக்பக ெந்துட்டான். நான் ஒரு
குட் மார்னிங் ெச்பசன். அெனும் எனக்கு ஒரு சைாம் பபாட்டாபன!அென் என்
பக்கத்திபை ெந்து இரண்டு காலையும் தலரயிபை ஊணிண்டு லசக்கிள்பைருந்து
எழுந்திருக்காமபை நிக்கறான். அம்மாடி… அென் எவ்ெளவு உசரம்! நான் அெலன
அண்ணாந்து பார்த்துச் ஜசால்பறன்:“ஒரு சின்ன உதெி…”“அஜதன்ன பகாணியிபை?” – அென்
குரல் கிருஷ்ண ைீ ைாெிபை ெர்ற கம்சன் குரல் மாதிரி இருந்தது.“பூலன… ஜராம்ப லூட்டி
அடிக்கறது. அதுக்காக அலத ஜகான்னுடறதுக்காகப் பிடிச்சுண்டு ெந்திருக்பகன்.”“நீபயொ
புடிச்பச?” – நான் ஜபருலமயா தலைலய ஆட்டபறன். அென் மண்டபத்திபை
ஒளிஞ்சிண்டிருக்கிற லபயன்கலளஜயல்ைாம் ஒரு தரம் பார்க்கறான். என்லனயும்
பார்க்கறான்.

நான் அந்தக் காக்கிப் லபக்குள்பள இருக்கற கத்திபயாட பிடிலயபய

பார்க்கபறன்.“ஜெட்டறதுக்குக் கத்தி பெணுமா?”ன்னு அென் என்லனப் பார்த்துக்
பகட்கிறான்.“ஊஹீம்…. நீங்கதாபன ஆஜடல்ைாம் ஜெட்டுபெள். அதனாபை நீங்கபள இலத
ஜெட்டணும்.”“ஓ!”ன்னு பயாசிச்சிண்பட அந்தக் கத்திலய எடுக்கறான். ஜபரிய கத்தி!
ெிளிம்பிபை கட்லட ெிரலை ஜெச்சு கூர் பார்த்துண்பட அென் ஜசால்றான்:“பூலனலய
இதுெலரக்கும் நான் ஜெட்டினபத இல்பை… ஏன்னா, நாங்க பூலனலயச்
 ஜெயகாந்தன் 213

சாப்பிடறதுமில்பை… நான் ஜெட்டித் தபரன். நீங்க சாப்பிடுெங்களா?”“உவ்பெ!…

ீ ஜெட்டிக்
குைியிபை புலதச்சுடைாம்.”“அப்பத்தான் பாெம் இல்பை. நான் எதுக்கு ஆட்லட
ஜெட்டபறன்? எல்ைாரும் அலதத் தின்றாங்க. அெங்க சாப்பிடபைன்னா நான் ஜெட்டவும்
மாட்படன். நான் ஆடு ஜெட்டறப்ப நீ பார்த்திருக்கிறியா?”“ஓ, பார்த்திருக்பகபன. நீங்க
ஏபதா மந்திரம் ஜசால்ைி ஜெட்டுெங்க.
ீ அபத மந்திரத்லதச் ஜசால்ைி இலதயும்
ஜெட்டுங்க. அப்பபா பாெமில்பை.”“மந்திரம் ஜசால்றது அதுக்கில்பை தம்பி. ஒரு
ஜதாளிலை ஆரம்பிக்கறப்ப ஆண்டெலனத் ஜதாளுெறது இல்லையா? அதுதான்.
ஜெட்டறது ெிலளயாட்டு இல்பை தம்பி. அதுதான் என் குடும்பத்துக்ஜகல்ைாம் கஞ்சி
ஊத்தற ஜதாளில். அதுக்காெ உங்கிட்பட காசு கீ சு பகக்கபை.

நான் ஜெட்டபறன். யாராெது சாப்பிட்டா சரி. எலதயும் ெணாக்கக்

ீ கூடாது. ெணாக்கினா
ீ
அது ஜகாலை; அது பாெம்! என்னா ஜசால்பற?”“இன்னிக்கு மட்டும் ஒரு தடலெ
ெிலளயாட்டுக்காக இந்தப் பூலனலய ஜெட்டுங்கபளன்.”அென் பைசாச் சிரிச்சு, என்
பமாொலய நிமிர்த்தி, லகயிபை ஏந்திண்பட ஜசான்னான்: (அென் ெிரல் எல்ைாம்
பிசுபிசுன்னு இருந்தது.)“ஜெலளயாட்டுக்குக் ஜகாலை பண்ணச் ஜசால்றியா, த்சு… த்சு…!
ஜெலளயாட்டுக்கு ஜெட்ட ஆரம்பிச்சா, கத்தி பூலனபயாட நிக்காது தம்பி. நான் உன்லனக்
பகக்கபறன்? ெிலளயாட்டுக்கு உன்லன ஜெட்டினா என்ன?…”எனக்கு உடல்
ஜெடஜெடக்கிறது.“ம்… அந்தப் பூலன ெிஷமம் பண்றபத?”“நீ ஜெஷமம் பண்றது இல்ைியா?
பூலனன்னா ஜெஷமம் பண்ணும். ஜெஷமம் பண்ணாத்தான் பூலனன்னு பபரு. அபத
மாதிரி நீயும் ஜெஷமம் பண்ணுபெ. சின்னப் பிள்லளங்கன்னா ஜெஷமம் பண்ணும்தான்.
பூலனயும் ஜெஷமம் பண்ணட்டுபம! ெட்டிபை
ீ அடுப்பங்கலரலயப் பூட்டி ஜெக்கச்
ஜசால்லு”ன்னு ஜசால்ைிண்பட என் லகயிபை இருந்த பகாணிலயப் பிரிச்சு உதறினான்.
ஒபர ெம்ப்! திரும்பிப் பார்க்காபம ஓடிட்டுது பூலன. லபயன்கஜளல்ைாம் சிரிச்சாங்க. கடா
மீ லசக்காரனும் சிரிச்சான். நானும் சிரிச்பசன்.அன்னிக்கு ராத்திரிஜயல்ைாம் நான்
அழுபதன். பூலன தப்பிச்சுப் பபாயிடுத்பதன்னு இல்பை… நான் ெிலளயாட்டா ஜகாலை
ஜசஞ்ச ெலளயல் பூச்சி, மரெட்லட, தும்பி, ஓணான், ஜபருச்சாளி, பாெம்! அந்த நாய்…
எல்ைாத்லதயும் ஜநலனச்சுண்டு அழுபதன்…நான் இப்ப அந்த அக்ரஹாரத்திபை இல்லை.
இப்பவும் அந்த அக்ரஹாரத்திபை அந்த மாதிரி ஒரு பூலன இருக்கும்! இல்லையா?.

நான் என்ன ஜசய்யட்டும் ஜசால்லுங்பகா?

நாற்பது ெருஷம் ஆச்சு… இந்தாத்துக்கு மாட்டுப் ஜபாண்ணா ெந்து… லக ஜநலறய ஒரு
கூலடச் ஜசாப்லப ெச்சுண்டு… அப்பா தூக்கிண்டு ெந்து ெிட்டாபள… அப்பபா அம்மா, –
அெர்தான் எங்க மாமியார் இருந்தார்… மாமியாருக்கு மாமியாரா அம்மாவுக்கு அம்மாொ…
ஜபத்த தாய்க்கு மகளாயிருந்தது அஞ்சு ெருஷ காைந்தாபன!… மிச்ச காைத்துக்கும்
மாமியாருக்கு… மாட்டுப் ஜபாண்தாபன… கூடத்துபை என்லன இறக்கி ெிட்டுட்டு பமல்
துண்டாபை முகத்லத மூடிண்டு அப்பா என்னத்துக்கு அழுதார்னு இப்பவும் பநக்குப்
புரியலை… இபதா இந்த முற்றத்துபை – அப்பபெ அடத்துக்குக் குலறச்சைில்பை. அந்தச்
ஜசங்கல் தலரயிபைதான் பம்பரம் ெிட்டாகணும்னு நாக்லகத் துருத்திக் கடிச்சுண்டு
 ஜெயகாந்தன் 214

ஜசாடுக்கிச் ஜசாடுக்கிப் பம்பரம் ெிட்டுண்டு நிக்கறாபர, இெர் பநக்கு ஆத்துக்காரர்னு,

புரியறதுக்பக ஜராம்ப நாளாச்பச… அதுக்காக ‘நறுக் நறுக்’ குனு ெந்து தலையிபை
குட்டறபதா?… ‘பபாடா’ன்னு ஒரு நாள் நன்னா ஜெசுட்படன்… சலமயலுள்பள காரியமா
இருந்த அெர், ஓடி ெந்தார். “ஐலயபயா… என்னடீது? அென்… இென்னு… அெலன.” “அென்
மட்டும் என்லனக் குட்டைாபமா?”… அம்மாவுக்கு ஒரு பக்கம் சிரிப்பா ெரது… என்லனக்
கட்டி அலணச்சுண்டு எங்க உறலெப் பத்தி ெிளக்கிச் ஜசால்றார்… ஆனால், எல்ைாம்
புரியும் காைம் ெரச்ச தாபன புரியறது….

ஜநலனச்சுப் பார்த்தா, எல்ைாபம ஆச்சரியமா இருக்கு… இெர் கிட்பட பநக்கு எப்படி

இத்தலன பயம் ெந்தது! பயம்னா, அது சந்பதாஷமான பயம்… மரியாலதயான பயம்,
பயம்ங்கறலதகூடச் சரியில்பை… அது ஒரு பக்தின்னு பதாண்றது… எப்படிபயா
ெந்துடுத்பத… ம்..ம்!… நாற்பது ெருஷத்துக்கு பமபை ஆச்சு…‘இந்த மனுசலனக் கட்டிண்டு
நான் என்னத்லதக் கண்படன். ஒரு அது உண்டா, ஒரு இது உண்டா’ன்னு
குளத்தங்கலரபையிருந்து பகாயில் பிரகாரம் ெலரக்கும் அலுத்துண்டு அழுதுண்டு சிை
பபர் அைிச்சாட்டியம் பண்ணிண்டு திரியறாபள, அொஜளல்ைாம் என்ன ென்மங்கபளா
அம்மா!பநக்கு ஒரு குலறயும் இல்லை… ஆமாம்… எந்தக் பகாயிைிபை ெந்து பெணாலும்
நின்னு ஈரத் துணிலயக் கட்டிண்டு ஜசால்பென் – எனக்கு ஒரு குலறயும் இல்லை…
பாக்கறொ ஜசால்லுொ… பநக்கு குைந்லத இல்லைங்கறலதப் ஜபரிய குலறயாச்
ஜசால்லுொ… ஜசால்றா… நாபன பகட்டிருக்பகன். எதுக்கு… ஜபாய் ஜசால்லுொபனன்…
பநக்கும் அப்படி ஒரு குலற ஜகாஞ்ச நாள் இருந்திருக்கு. அது எவ்ெளவு அஞ்ஞானம்னு
அப்பறமாத்தான் புரிஞ்சது… பநக்பக ஜசாந்தமா ஒண்ணும் புரிஞ்சுடலை… அெர் புரிய
ெச்சார். அெராபைதான் அது முடியும்.

பபச ஆரம்பிச்சார்னா எங்பகருந்துதான் அந்தச் சூத்திரங்கஜளல்ைாம் லகலயக் கட்டிண்டு

ெந்து நிக்குபமா! சாஸ்திரங்களிபைருந்தும் பெதங்களிபைருந்தும் நிரூபணங்கள் எடுத்துக்
காட்டி… எப்பபர்ப்பட்ட சந்பதகங்களானாலும் சரி, என்ன மாதிரியான அஞ்ஞானக்
கெலைகளானாலும் சரி, அெபராட பபச்சினாபைபய அடிச்சு ஓட்டற சாமார்த்தியம்… அப்படி
ஒரு ொக்கு பைம்… அப்படி ஒரு ஞானம்… அது அெருக்கு மட்டுந்தான் ெரும்… ஏபதா, எங்க
ஆத்துக்காரர்ங்கறதுக்காக ஒபரயடியாப் புகழ்ந்துடபறன்னு ஜநலனச்சுக்காபதங்பகா…
அெலரப் புகைற அளவுக்கு பநக்கு ஞானம் பபாறாது. அப்பபர்ப்பட்ட ெித்துொனுக்குச்
சரியான நிரட்சரகுஷி ெந்து சகதர்மிணியா ொச்சிருக்பகன் பாருங்பகா. இலதப் பத்தி
நாபன ஒரு தடலெ அெர் கிட்பட ஜசான்பனன். ஜபரிய பிரசங்கபம பண்ணிட்டார்.
அெருக்கு நான் சகதர்மிணியா இருக்கறது எவ்ெளவு பாந்தம்கிறலதப் பத்தி… அெருக்கு…
அதுபை எவ்ெளவு சந்பதாஷம்கிறலதப் பத்தி. அெர் என்கிட்பட ஜசான்னஜதல்ைாம் நான்
எப்படிச் ஜசால்றது? அெருக்குச் சகதர்மிணியாக இருக்கறதுக்கு பநக்குத் தகுதி
இருக்குங்கறது ொஸ்தெமாகபெ இருக்கட்டுபம! அதனாபை அெலரப் புகைற தகுதி
பநக்கு ெந்துடுத்துன்னு அர்த்தமாயிடுமா?மகா ெித்துொன் ஸரீாமான்..னு ஜசான்னா இந்த
ராெதானி பூராத் ஜதரியும். இெபராட பிரக்கியாதி ஜசன்லனப் பட்டணம் என்ன, காசி
ெலரக்கும் பரெி இருந்தது…இெர்கிட்பட படிச்சொள், இந்தாத்துபை பநக்குக் கூடமாட
 ஜெயகாந்தன் 215

பெலை ஜசஞ்சொள் எத்தலன பபர் கஜைக்டராகவும் ஜபரிய ஜபரிய உத்திபயாகத்திபையும்

இருக்கா ஜதரியுபமா?நாபம ஜபத்து, நாபம ெளத்து, நாயும் பூலனயுமா
நின்னிண்டிருந்தாத்தானா?“இபதா, இப்பவும் சங்கர மடத்துத் திண்லணயிபை, எதிபர
ெரிலசயாக் குைந்லதகலள உட்கார்த்தி ெச்சுண்டு அெர் ெித்தியாப்பியாசம் பண்ணி
ெச்சிண்டிருக்கார்… அெர் குரல் மட்டும் தனியா, ஒத்லதயா, கனமா, நாபிபைருந்து கிளம்பி
ஒைிக்கறலதக் பகக்கறச்பச, உடம்ஜபல்ைாம் சிைிர்க்கறது.

அப்புறம் இந்த ொண்டுப் ‘பலட’ கஜளல்ைாம் கூடச் பசர்ந்துண்டு முைங்கறபத… அந்தக்

குைந்லதகள் அத்தலன சிரத்லதபயாட, பக்திபயாட ஜமல்ைீ சுக் குரைிபை அெர் மாதிரிபய
ஜசால்ைணும்னு பிரயாலசப் பட்டு, அந்தக் கனம் இல்ைாம அந்த ஸ்தாயிலய மட்டும்
எட்டறதுக்கு ெயத்லத எக்கிண்டு, மார்பமபை லகலயயும் கட்டிண்டு உச்சாடனம்
பண்றாபள… அது ெந்து காதிபை ெிைறச்பச, ெயத்லத என்னபமா ஜசய்யறபத, அது
ஜபத்தொளுக்கு மட்டுந்தான் ெருபமா?…”அெர்தான் ஜசால்லுொர்… ‘குைந்லதலயப்
ஜபத்துக்கறது ஒண்ணும் ஜபரிய காரியமில்லை; அதுக்கு ெயத்லத அலடச்சு
ெளத்துடறதும் ஒண்ணும் ஜபரிய காரியமில்லை. அறிலெயும் ஒழுக்கத்லதயும் தந்து
அெலன ஞானஸ்தனாக்கறதுதான் ஜபரிய காரியம். நாஜமல்ைாம் சாதாரணக்
குைந்லதகலளப் ஜபத்தொள்ங்கற ஜபயலரெிட இந்த மாதிரி ஞானஸ்தர்கலள உற்பத்தி
பண்ணினொள்ங்கற பபருதான் சிபரஷ்டமானது…’ இன்னும் என்ஜனன்னபமா ஜசால்லுொர்.
பநக்கு எங்பக அஜதல்ைாம் திருப்பிச் ஜசால்ை ெரது?… ஆனா, அது எவ்ெளவு சத்தியம்னு
மனசுக்குப் புரியறது.இெர்ட்பட படிச்சுட்டு இப்பபா பட்டணத்துபை ஏபதா காபைெிபை
ஸம்ஸ்கிருத புரபசரா இருக்காபன சீமாச்சு… இப்பபா பண்டித ஸரீனிொச
ஸாஸ்திரிகள்னு பபராம்… பகக்கறச்பச என்னமா மனசுக்குக் குளிர்ச்சியா இருக்கு…
ஜபத்தாத்தான் ெருபமா… ஜபத்தெள் இங்பகதான் இருக்காள்… தன் பிள்லள தன்லனச்
சரியாகக் கெனிக்கபைன்னு காைத்துக்கும் சபிச்சிண்டு…ஒண்ஜணாண்ணும் அெர்
ஜசால்றச்பச, என்னபமா சமத்காரமா தர்க்கம் பண்ணிச் சாதிக்கற மாதிரித் பதாணும்.

திடீர்னு, அன்னிக்பக அெர் எவ்ெளவு சரியாச் ஜசான்னார்னு ஜநனச்சு ஜநனச்சு

ஆச்சர்யப்படற மாதிரி ஒண்ஜணாண்ணும் நடக்கும்.அன்னிக்குக் பகாயிலுக்குப் பபாயிட்டு
ெரச்பச சீமாச்சுபொட அம்மா, ஒரு நாைி நிறுத்தி ெச்சு, அந்தச் சீமாச்சு இெலளத்
திரும்பிக் கூடப் பார்க்காபம மாமியார் ெபட
ீ கதின்னு பபாய்ட்டலதயும், அெலன
ெளக்கறதுக்கும் படிக்க லெக்கறதுக்கும் அெள் பட்ட கஷ்டத்லதஜயல்ைாம் ஜகாஞ்சங்கூட
நன்றியில்ைாமல் அென் மறந்துட்டலதயும் ஜசால்ைிப் புைம்பிண்டு, அழுதுண்டு அெலனச்
சபிச்சாபள… அப்பபா பநக்குத் பதாணித்து… இப்படிப் ஜபக்கவும் பெண்டாம், இப்படிச்
சபிக்கவும் பெண்டாம்னு… ஏபதா அெள் மனசு சமாதானத்துக்காக நானும் தலைலயத்
தலைலய ஆட்டிண்டிருந்பதபன ஒைிய, பநக்குப் புரிஞ்சது; இந்தக் கிைெி ஜபாறாலமயாபை
கிடந்து எரிஞ்சுண்டிருக்காள்னு… கிைெிக்கு இங்பக ஒரு குலறச்சலும் இல்பை… நன்னா
ஜசௌக்கியமாத்தான் இருக்காள்… இருந்தாலும் தான் ஜபத்த பிள்லளயினாஜை மத்தொ
இன்னும் சுகப்பட்டுடுொபளாங்கற ஆத்திரம், கிைெி மனலச அைக்கைிக்கறது… பாத்யலத
ஜகாண்டாடறொளாபை எப்படிப் பாசம் ஜகாண்டாட முடியறபத இல்பைன்னு—எல்ைாம்
 ஜெயகாந்தன் 216

இெர் ஜசால்ைித்தான் பநக்கும் புரியறது… இல்பைன்னா இந்தக் கிைெிபயாட பசந்துண்டு

நானும் சீமாச்சுலெ ஒரு பாட்டம் பாடிட்டுத்தாபன ெந்திருப்பபன்.இெர் எல்ைாத்லதயும்
எப்பட���த்தான் கறாரா, தீர்க்கமா அைசி அைசிப் பாத்துடறாபரா? தனக்கு அதனாபை
நஷ்டமா ைாபமானுகூட பயாசிக்க மாட்டார்.

எத்தலன பபர் அலத ஒத்துக்கறா, எத்தலன பபர் ஒத்துக்கபைங்கறஜதப் பத்தியும்

கெலைப்பட மாட்டார். அெபராட சாஸ்திரத்துக்கு, தர்க்கத்துக்கு ஒத்துெராத ஒரு
காரியத்லத பைாகபம அெர் பமபை திணிச்சாலும், ‘தூ’னு தள்ளி எறிஞ்சுடுொர் – அப்படி
அலதத் தூர எறிஞ்சது எவ்ெளவு நியாயம்னு, பைாகத்லதபய இழுத்து ெச்சுண்டு ொதம்
பண்ணவும் தயாரா இருப்பார். நானும் இத்தலன காைமா பாத்துண்டிருக்பகபன…
ஒத்தராெது, ‘அஜதன்னபமா, நீங்க ஜசால்றது சரியில்லை ஸ்ொமி’ன்னு ஜசால்ைிண்டு
பபானதில்லை. அப்படிச் ஜசால்ைிண்டு ெருொ.அொபளாஜடல்ைாம் திண்லணயிபை
உக்காந்து இெர் பபசிண்டிருக்கறச்பச, நான் அெர் முதுகுக்குப் பின்னாபை அலறயிபை
உட்கார்ந்து பகட்டுண்டிருப்பபன். அெர் பபசறதிபை ஜராம்ப ெிஷயங்கள் எனக்குப்
புரியறபத இல்லை. அெர் என்னமா இங்கிைிஷ் பபசறார். பநக்குத் ஜதரிஞ்சு இருபது
ெயசுக்கு பமபை இெர் இங்கிைீ ஷ் படிச்சார். ஒத்தருக்கு ஸம்ஸ்கிருத பாடம் ஜசால்ைிக்
ஜகாடுத்துண்டு – அெருக்கு இெலரெிட ெயசு ஜகாஞ்சம் அதிகமாகபெ இருக்கும் –
அெர்கிட்பட இெர் இங்கிைீ ஷ் கத்துண்டார். இங்பகருந்து கும்பபகாணத்துக்குப் பபாயிப்
பபாயி என்ஜனன்னபமா பரீட்லசஜயல்ைாம் எழுதினார்.இப்பபா, இெர் எழுதின
புஸ்தகங்கலள அங்ஜகல்ைாம் படிக்கிறொளுக்குப் பாடமா ஜெச்சிருக்காளாம்.பத்து
ெருஷத்துக்கு முன்பன காசியிபை ஏபதா மகாநாடுனு இெர் பபாறச்பச, நானும் கூடப்
பபாபனன்.

இெருக்கு என்ஜனன்னபமா பட்டம் எல்ைாம் குடுத்தா… பநக்கு ஜராம்பப் ஜபருலமயா

இருந்தது. நான் ஜெள்ளிக் குடத்து நிலறய கங்கா தீர்த்தம் எடுத்துண்டு ெந்து, ஊர்பை
இருக்கிறொளுக்ஜகல்ைாம் குடுத்பதன். பநக்ஜகன்ன குலறச்சல்?அப்பபாதான் காசிபைருந்து
திரும்பி ெரச்பச ஜசன்னப் பட்டணத்துபை சீமாச்சு ஆத்திபை தங்கிபனாம். பட்டணத்துப்
ஜபரிய ரயிைடிக்கு, சீமாச்சு பமாட்டார் காபராட ெந்திருக்கான். ரயிைடியிபைபய எங்கலள
நிறுத்தி ெச்சு சாஷ்டாங்கமாக நமஸ்காரம் பண்ணிண்டான். சமுத்திரக் கலரலய எல்ைாம்
சுத்திக் காட்டினான். ஜசன்னப் பட்டணத்துபை பமாட்டார் கார் இல்ைாபம ஒண்ணும்
முடியாதாம். அப்பவும் முன்பன மாதிரிபய இெர்கிட்பட ெந்து லகலயக் கட்டிண்டு
நின்னுண்டு ஏபதபதா சந்பதகஜமல்ைாம் பகட்டுண்டான். ஆனால், அென் காபைெீக்குப்
பபாறச்பச அெலனப் பாக்கறதுக்கு பநக்பக பயமாயிருந்தது. துலர மாதிரி
என்ஜனன்னத்லதபயா மாட்டிண்டிருக்கான். இெர் என்னடான்னா அலதப் பார்த்துட்டு
‘ஓ’ன்னு சிரிக்கிறார்.அதுக்கு அப்பறந்தான் ஒரு நாள் இந்தாத்துக்கு முன்னாடி ஒரு ஜபரிய
கார் ெந்து நின்றது. யார் யாபரா ஜபரிய மனுஷாள் – சீமாச்சு புரபசரா இருக்காபன அந்தக்
காபைலெ பசர்ந்தொளாம் – எல்ைாம் ெந்து – இந்தாத்துத் திண்லணயிபைதான்
உட்கார்ந்துண்டா… சீமாச்சு மட்டும் ஜசாந்தமா அடுக்கலள ெலரக்கும் ெந்துட்டான்.
 ஜெயகாந்தன் 217

நான் அென்ட்பட அடிக்கடி ஒரு நலட ெந்து தாயாலரப் பார்த்துட்டுப் பபாகப்படாபதான்னு

பகட்படன்… ‘எனக்ஜகங்பக முடியறது… என்பனாட ெந்துடுனு கூப்பிட்டாலும்
ெரமாட்படங்கறாபள’ன்னு ஜசால்ைி ெருத்தப்பட்டுண்டான். அப்பறமா அென் ெந்திருக்கிற
காரியத்லதச் ஜசான்னான்.அென் பெலை பாக்கற காபைெிபை இெலர ஏபதா ஜபரிய
உத்திபயாகத்துபை ெச்சுக்கறதுக்குத் தெம் ஜகடக்கறாளாம். ஆனால், இெலரக்
பகக்கறதுக்குப் பயப்படறாளாம். ‘நான் பகட்டு அெலரச் சம்மதிக்க ஜெக்கபறன்’னு
லதரியம் குடுத்து இென் அலைச்சிண்டு ெந்திருக்கானாம்… இன்னும் என்ஜனன்னபமா
ஜசான்னான்… பநக்குக் கூட ஜராம்ப ஆலசயாத்தான் இருந்தது.இெர் ெந்ததும், எல்ைாரும்
திண்லணயிபை உக்காந்துண்டு பபசினா, பபசினா அப்பிடிப் பபசினா. நா���ி
அலறக்குள்பள உக்காந்து பகட்டுண்பட இருந்பதன். பநக்கு அெர் பபசினது ஒண்ணும்
புரியலை. ஆனால், ஒண்ணு புரிஞ்சது… அொ ெம்பம் இொகிட்பட
சாயலைன்னு…கலடசியிபை அன்னிக்கு அொள்ளாம் பபானப்பறம் நாபன
பகட்டுட்படன்:“உங்களுக்கு இந்த உத்திபயாகத்ஜத ஒத்துண்டா என்ன? அங்பக
படிக்கிறொளும் மாணெர்கள்தாபன?… உங்களுக்கு என்ன இப்படி ஒரு பிடிொதம்? பாெம்!
சீமாச்சு ஜராம்ப ஆலச ஆலசயா நம்பிக்லகபயாட ெந்தான்!” – நான் ஜசான்னஜதக் பகட்டு
அெர் சிரித்தார்.இெருக்கு இது ஒண்ணு. உடம்பபாடபய ஜபாறந்தது அந்தச் சிரிப்பு.
அதுவும் இந்தச் சிரிப்பு இருக்பக என்கிட்பட மாத்திரம்தான்.

சிரிச்சுண்பட ஜசான்னார்:“சீமாச்சு கட்டிண்டு திரியறாபன அந்த மாதிரி என்லன பெஷம்

கட்டிப் பாக்கணும்னு பநாக்கு ஆலசயா இருக்காக்கும்… ெித்தியாப்பியாசம் பண்ணி
ஜெக்கறதுக்கு கூைி ொங்கப் படாதுங்கறது உனக்குத் ஜதரியாதா? ஆசிரியனுக்குக் கூைி
ஜகாடுத்துட்டப்பறம் மாணாக்கனுக்கு அெர் கிட்பட என்ன மரியாலத இருக்கும்? எப்படி
மரியாலத இருக்கும்? இென் கூைி ொங்கறென் ஆயிடறாபன… கூைி பத்தாதுன்னு ஜகாடி
புடுச்சிண்டு ஜகாஷம் பபாட்டுண்டு – என்லனக் ஜகாடி புடிக்கவும் பகாஷம் பபாடவும்
கூப்பிட மாட்டான்னாலும் – அந்தக் கும்பலுக்குத் தலைெரா ொங்பகாம்பா… எனக்கு
இஜதல்ைாம் ஆகிற காரியமா? நீபய ஜசால்லு”ன்னார்.நான் என்னத்லதச் ஜசால்றது?…
பபசாம அெர் பபசிண்டிருந்தஜத ொலய மூடிண்டு பகட்டுண்டு இருந்பதன்.இெர்
உடம்பிபை ஒரு சட்லடஜயப் பபாட்டுண்டு நிக்கற மாதிரி ஜநனச்சுப் பாக்கிறப்பபெ
பநக்குச் சிரிப்புச் சிரிப்பா ெரது? அந்த ஜநனப்பப ஒரு பாந்தமில்ைாம இருக்பக… நானும்
அெபராட சிரிச்சிட்டு, அந்த ெிஷயத்லத அபதாட ெிட்டுட்படன்.அெலரப் பத்தி இவ்ெளவு
ஜதரிஞ்சிருந்தும் நான் பபாயி அெலரக் பகட்டலத ஜநனச்சித்தான் ஜெட்கப்பட்படன்.
ஆனாலும், இந்த நாற்பது ெருஷத்தில் அசடாபெதான் இருக்பகன்… புதுசு புதுசா ஏதாெது
அசட்டுத்தனம் பண்ண பெண்டியது. அெர் சிரிக்க பெண்டியது – இப்படி ஒரு
ென்மமாயிட்படன்.

ஒரு பத்து நாளக்கி முன்பன பாருங்பகா… இப்படித்தான் – இெர்ட்பட படிக்கிற லபயன்

ஒருத்தன்… ஏபதா ஒரு சீட்லட எடுத்துண்டு ெந்து, மாமி மாமி… இது ஜகெர்மண்ட் நடத்தற
பரிசுச் சீட்படா அதிர்ஷ்டச் சீட்படா… என்னபமா ஜசால்ைி, ஒரு ரூபாதான் ொங்கிக்பகாங்க…
ஜகலடக்கறபத கஷ்டம்… உங்களுக்காகச் பசத்து நான் ொங்கிண்டு ெந்பதன்னு தந்தான்…
 ஜெயகாந்தன் 218

நானும் அஜதப் பத்தி ஒண்ணும் பிரமாதமா ஜநனச்சுக்காம, ஏபதா ஜகாைந்லத நம்லம

ஜநனச்சிண்டு அக்கலறபயாட ொங்கி ெந்திருக்பகன்னு ஒரு ரூபாலயக் ஜகாடுத்து
ொங்கிட்படன்.அந்தக் ஜகாைந்லத அஜதப்பத்தி ஜபரிய பிரசங்கபம பண்ணினான்….
எத்தலனபயா பபர் அதிபை பிலரஸ் ெந்து ைட்சாதிபதியா ஆயிட்டாளாம்…
ஏலைகளுக்குத்தான் அதுவும் ெிைறதாம்… இன்னும் என்ஜனன்னபொ ஜசான்னான்…. நான்
சும்மா ஒரு ஜெலளயாட்டுக்குத்தான் ொங்கிபனன்… ஆனாக்க அன்னிக்கி சாயந்திரபம
இெர் திண்லணயிபை உக்காந்துண்டு ஒரு அஞ்சாறு பபர்கிட்பட இந்தப் பரிசுச் சீட்லடக்
கிைிச்சிக் கட்டிண்டிருந்தாபர பார்க்கைாம்.அலறயிபை உக்காந்து பகட்டுண்டு இருக்கறப்ப –
என்லன அப்படிபய ஜசவுள்பை ‘பளார் பளார்’னு பிடிச்சிண்டு அலறயற மாதிரி
இருந்தது.அதுவும் அன்னிக்கி அெர் பபசறச்பச, அது சாதாரணமா எப்பவுபம பண்ணுொபர
அந்த மாதிரி நிதானமா ொதம் மாதிரி இல்பை. இந்த பைாகத்லதபய சபிக்கப்
ஜபாறப்பட்டெர் மாதிரி ஆபெசமா கத்தினார்.

என்னத்துக்கு இெருக்கு இதிபை இவ்ெளவு பகாபம்னு பநக்குப் புரியபெ இல்பை.“இந்த

பதசத்திபை இது நடக்கைாமாங்காணும்… சூதாடி சூதாடட்டும். பசாரம் பபாறொ பசாரம்
பபாகட்டும்… ராெரீகம் பண்றொ, பைாக பரிபாைனம் பண்றொ இ���லிச்
ஜசய்யைாமாங்காணும்… கைி முத்தி, நாம அைியப் பபாஜறாம்கறத்துக்கு இதாங்காணும்
அத்தாட்சி. ஜநறி தெறாம ராெபரிபாைனம் பண்ணின தருமன் எப்பிடி அைிஞ்சான்?…
பயாசிச்சுப் பாரும்… தருமபன சூதினாபைதாபன அைிஞ்சான்…. சூதிபை ஜெயிச்செனும்
ொைறதில்பை, பதாத்தெனும் ொைறதில்பைங்கற சத்யத்லதத்தாபன ஐயா, மகாபாரதம்
பபசறது… சூதாட்டத்துக்கும் ஒரு தர்மம் இருக்கு, பகளும்…. சம அந்தஸ்திபை
இருக்கிறொதான் சூது ஆடைாம்… அதுபெ பாெம்தான்… அந்தப் பாெத்துக்கும் ஓர் அத்து
ஜெச்சிருக்கா… ராெரீகம் பண்றொ, ராஜ்ய பரிபாைனம் ஜசய்யறொ பாமர மக்கலள
எல்ைாம் இப்படி மாயாொைம் பண்ணி சூது ஆடறாபள, இது அடுக்குமா? பபாச்சு… எல்ைாம்
பபாச்சு… இனிபம இந்த ென சமூகத்திபை எந்த ெிெஸ்லதயும் இருக்காது… ஓய
ெறுலமயினாபை அைியறலதெிட சூதினாபைதான் ென சமூகபம அைிஞ்சு பபாயிடும்.
திருெள்ளுெருக்குத் ஜதருத் ஜதருொ சிலை ஜெச்சு பிரதிஷ்லட பண்ணாப் பபாறுமா…
அெர் சூதுன்னு ஜபாருள்பால்பை ஓர் அதிகாரபம எழுதி ஜெச்சிருக்காபர…”ன்னு அந்தப்
பத்துப்பாட்லடயும் எடுத்ஜதடுத்துச் ஜசான்னார். அர்த்தம் ஜசான்னார்…

மகாபாரதத்திபைருந்து ஸ்பைாகங்கள் பாடினார். ‘உருப்படமாட்படள்…

உருப்படமாட்படள்’னு தலையிபை அடிச்சிண்டார்…எனக்கு ெயத்திபை புளி கலரக்க
ஆரம்பிச்சுடுத்து… ஏண்டா, இந்தச் சனியலன ஒரு ரூபா குடுத்து ொங்கிபனாம்னு இருந்தது.
ஆனாலும், என்னத்துக்கு இெர் இதுக்காகப் பபாயி இவ்ெளவு ஆபெசம் காட்டறார்னும்
புரியலை. இெர் சட்லட பபாட்டுக்கறதில்பை; பைாகபம அதுக்காக இெர் மாதிரி
சட்லடயில்ைாம, குடுமியும் ஜெச்சுண்டு, பஞ்சாங்கம் பாத்து க்ஷெரம் பண்ணிண்டு
இருக்கணும்னு ஜசால்ொபரான்னு நான் பண்ணின காரியத்துக்கு ெசதியாக
மனசுக்குள்பள, எதிர்ொதம் பண்ணிண்படன்.அந்தச் சீட்லட ொங்கி ெச்சுண்டதனாபைபய
இப்ப என்ன ஜகட்டுப் பபாயிட்டுதுன்னு சமாதானப்பட்டுண்டாலும், திடீர்னு நம்ம பபாறாத
 ஜெயகாந்தன் 219

பெலள ஒரு நூறு ரூபா ெிழுந்து ஜெக்கறதுன்னு ஜெச்சுக்பகாங்பகா… ஊரு பூரா

இதுன்னா ஒபர அக்கப்பபாராயிடும்!…அதுவும் இெர் இந்த மாதிரிப் பபசிண்டு
இருக்கறச்பச… நான் ொங்கி அது பரசியமா ஆயிடுத்துன்னா, இெபராட நாணயத்லதன்னா,
எல்ைாரும் சந்பதகப்படுொன்னு பநக்கு மனலசக் ஜகாைப்பிண்பட இருந்தது…அந்தக்
ஜகாைந்லத – அென்தான் சீட்டுக் குடுத்தென் – ஜசால்ைித்து. பத்திரிலகக்காரா எல்ைாம்
பபாட்படா பிடிக்கறெலனயும் அலைச்சிண்டு எந்தப் பட்டிக்காடா இருந்தாலும் பதடிண்டு
ெந்துடறாளாம்… ஜசன்னப் பட்டணத்திபை இதுக்காகப் ஜபரிய திருெிைா நடத்தி, ஜராம்பப்
ஜபரிய ஜபரிய மனுஷாள் லகயாபைதான் இஜதத் த்ருொளாம்…அட கஷ்ட காைபம!…சரி,
என்னபமா ொங்கிட்படன்; இஜதல்ைாம் என்ன ெண்
ீ கற்பலனன்னு அெர்கிட்பட இது
ெிஷயமா நான் ஒரு ொர்த்லத கூடப் பபசிக்கபை…பெணும்பன அன்னிக்கு அெருக்கு
சாதம் பபாடறச்பச நாபன பபச்லசக் கிளப்பிபனன்…“என்ன அது? என்னபமா பிலரஸ்
சீட்டாம்… ஒரு ரூபா குடுத்து ொங்கினொளுக்கு ஒரு ைட்சம் ரூபாய் ஜகலடக்கறதாம் –
ஜகெர்ஜமண்டாபர நடத்தறதனாபை ஜபாய், பமாசடி ஒண்ணும் ஜகலடயாதாம். நாணயமா
நடக்கறதாம்.

பக்கத்தாத்துப் ஜபாண்ணு பத்து ரூபாய்க்கு ஒபரயடியா ொங்கி இருக்காளாம். அது என்ன

அது?…”ன்னு பகட்டு ஜெச்பசன்.“அது நம்மாத்து அடுக்கலள ெலரக்கும் ெந்தாச்சா? அது
ராொங்கம் நடத்தற சூதாட்டம் – அவ்ெளவுதான். ொந்தி பபதி மாதிரி ெனங்கலள
ஜெரட்டி ஜெரட்டிப் புடிக்கறது இது. ொந்தி பபதி, லெசூரி ெராம தடுக்கிற காரியத்லதச்
ஜசய்யற ஜகெர்ஜமண்டார் தான் இலதயும் ஜசய்யறா. அதனாபை அொளுக்குப் பணம்
ஜகலடக்கறதாம். ஏலைகள் ைட்சாதிபதியாறாளாம்… எப்படியும் பபாகட்டும். நீயும் நானும்
ைட்சாதிபதியாகபைன்னா அைபறாம்? நமக்ஜகன்ன அலத���ிபத்தி”ன்னார்.“ஒரு
ைட்சத்லதக் ஜகாண்டு ெந்து உங்களண்ட ஜகாடுத்தா, பெணாம்னு
ஜசால்ைிடுபெளா?”ன்பனன்.இெர் என்லனப் பார்த்துச் சிரித்தார். எனக்கு அெமானமா
இருந்தது… உடம்பு கூசித்து.“நாற்பது ெருஷம் என்பனாபட ொழ்ந்த உனக்கா, இப்படி ஒரு
சந்பதகம் ெந்தது”ன்னு பகக்கற மாதிரி இருந்தது அந்தச் சிரிப்பு… நான் தலைலயக்
குனிஞ்சிண்படன்.“நீங்க பெணாம்னு ஜசால்லுபெள்; அது எனக்குத் ஜதரியும். ஏன் அப்படிச்
ஜசால்ைணும்னு பகக்கபறன்?… உங்க ஜகாள்ளூப் பாட்டனாருக்கு மானியமா ஜகடச்ச இந்த
ெட்டுக்கு,
ீ அந்த பமற்கு மூலையிபை மூணுெருஷமா சுெத்திபை ெிரிசல் கண்டு, மலை
பபயறச்பச ஒபர ஜதப்பமா ஆறபத – அஜத சரி பண்றதுக்கு ெைி இல்ைாம இருக்பகாபம –
நமக்கும் பணம் அெசியமாத்தாபன இருக்கு… எதுக்கு அதிர்ஷ்ட ைட்சுமிலய அைட்சியம்
பண்ணணும்னு பயாசிக்கிபறன். அது தப்பா?”ன்னு பகட்படன்.

“ஓ! நீ பபசறஜதப் பாத்தா உனக்கு அந்தச் சீட்டு ொங்க ஒரு ஆலச; அப்படித்தாபன?”ன்னு
பகட்டார்.நான் பபசாம இருந்பதன்.“அசபட… அசபட… ஆலசதான் மானத்துக்குச் சத்ரு.
அதிபை பரிசு ெராதுங்கறதினாபை நான் அது தப்புன்னு ஜசால்ைபை. ெந்தாலும் அது
அதர்மமா ெந்த, பைபபலர ெயிஜறரிய ெச்சு சம்பாதிக்கிற பணம்னு ஜசால்பறன். தரும
ெைியில் சம்பாதிக்காம ெர்ற ஜசல்ெம், பாப மூட்லடன்னா… நீ ஜசான்னபய எங்க
ஜகாள்ளுப் பாட்டனாலரப் பத்தி… அொள்ளாம் உஞ்செிருத்தி பண்ணித்தான் மகா
 ஜெயகாந்தன் 220

பமலதகளா இருந்தா… பநக்கு நன்னா ஞாபகமிருக்கு… அப்பா, இபத சங்கர மடத்திபை

பகஜைல்ைாம் ெித்தியாப்பியாசம் பண்ணி லெப்பார்… சாயங்காைம் காைபக்ஷபம்
பண்ணுொர். காலையிபை உஞ்செிருத்திக்கிப் பபாொர்… மறுபெலளக்கு மீ தி இல்ைாம
பசருகிற அளவுதான் அந்தப் பாத்திரம் இருக்கும். ஸ்பைாகத்ஜதச் ஜசால்ைிண்டு அெர் நடு
ெதியிபைதான்
ீ நடப்பார்… ெட்டுக்குள்பளயிருந்து
ீ அந்தாத்துக் ஜகாைந்லத லகயினாபை
ஒரு பிடி அரிசி அளொ எடுத்துண்டு நடு ெதியிபை
ீ ெந்து அெருக்கு பிலக்ஷ தருொ…
எதுக்குத் ஜதரியுமா ஜகாைந்லதயின் லகலய அளொ ஜெச்சா… ஜபரியொ லக அளொனா
நாலு ெட்படாட
ீ பாத்திரம் ஜநலறஞ்சி பபாயிடும்… மத்தொ ெட்டிபை
ீ ஜெச்சுண்டு
காத்திருப்பாபள, அந்தப் பிக்ஷலயத் தடுத்த பாெம், அதிகமா பபாட்டொளுக்கு
ெந்துடாபதா?… அதுக்காகத்தான். அந்த மாதிரிப் பாத்திரம் ஜநலறஞ்சப்புறமும் யாராெது
ஜகாண்டு ெந்தா, அஜத ொங்க மாட்டார் – பிலக்ஷ பபாட ெந்தொ தலையிபை ஜரண்டு
அட்சலதலய இெர் பாத்திரத்திபைருந்து பபாட்டு ஆசிர்ொதம் பண்ணிட்டு ெருொர்… அந்த
ெம்சத்திபை ெந்த புண்ணியம்தான் இந்த ஞானம் பிடிச்சிருக்கு. இலதெிட அதிர்ஷ்டம்
என்னன்னு எனக்குத் ஜதரியபை… இந்த நிம்மதிலய இந்த மனஸ் ஆபராக்கியத்லத
எத்தலன ைட்சம் தரும்?… சூதாட்டத்துபை, பணத்தாபை ைட்சாதிபதிகலள இந்த அரசாங்கம்
உருொக்கைாம்.

ஒரு ஞானஸ்தலன, ஒரு சதுர்பெத பண்டிதலன உருொக்கச் ஜசால்பைன், பார்க்கைாம்”னு

அன்னிக்குப் பூரா, பபாய் ெந்து பபாய் ெந்து என்னண்ட பபசிக்
ஜகாண்டிருந்தார்.இஜதல்ைாம் நடந்து பத்து நாலளக்கு பமபை ஆயிடுத்து… அந்தச் சீட்டுச்
சமாசாரத்லதபய நான் மறந்துட்படன்…பநத்து அந்தக் ஜகாைந்லத – சீட்டு ஜகாண்டு ெந்து
குடுத்தாபன – ஒரு பபப்பலர எடுத்துண்டு ெந்து ‘பரிசு ஜகலடச்சொ நம்பஜரல்ைாம்
ெந்திருக்கு… உங்க சீட்லடக் ஜகாண்டு ொங்பகா பார்க்கைாம்’னு உற்சாகமாக் கத்திண்டு
ஓடி ெந்தான். நல்ை பெலள! அந்தச் சமயம் அெர் ஆத்துபை இல்லை…எனக்கு ெயத்லத
என்னபமா பண்ணித்து.‘ஈஸ்ெரா, என்லனக் காட்டிக் குடுத்துடாபத’ன்னு பெண்டிண்டப்ப,
ஒரு யுக்தி பதாணித்து.‘அஜத எங்பக ஜெச்பசபனா காபணாம்டா அப்பா’ன்னு அெனண்ட
ஜபாய் ஜசால்ைிட்படன்… அதிபை ஏதாெது நம்பர் ெந்து ஜதாலைஞ்சிருந்தா, ஊபர ெந்து
இங்பக கூடிடாபதா?’அந்தக் ஜகாைந்ஜதக்கு அப்பிடிபய ஜமாகம் ொடிப்
பபாயிடுத்து.பகாெிச்சுக்கற மாதிரி பாத்துட்டு அந்தப் பபப்பலரயும் பபாட்டுட்டுப்
பபாயிட்டான்.அென் பபானப்பறம் நான் அந்தப் பபப்பலர எடுத்துண்டு அலறக்குள்பள
பபாயி, தனியா ஜெச்சிண்டு பார்த்பதன்.பநக்குப் படிக்கத் ஜதரியாதுன்னாலும் எண்கள்
ஜதரியும். அந்த எண்களுக்கு முன்னாபை ஏபதா எழுத்துப் பபாட்டிருக்கு… அது என்னன்னு
ஜதரியலை. ஆனா, அபத மாதிரி இந்தச் சீட்டிபை இருக்கான்னு பதடிப் பார்த்பதன்.

ஜதய்ெபம! எடுத்தவுடபன ஜமாதல் ஜமாதல்பை அபத மாதிரி ஜரண்டு எழுத்து… அப்பறம்

அபத மாதிரி மூணு…ஏழு, சுன்னம்… ஒண்ணு… ஒண்ணு… ஆறு!…அப்படீன்னா, ஒரு ைட்ச
ரூபாய் எனக்பக அதிர்ஷ்டம் அடிச்சிருக்கா?… ஐலயபயா… இப்ப நான் என்ன
ஜசய்பென்?மத்தியானம் அெர் ெந்தப்ப, சீட்லடக் ஜகாண்டு பபாயி அெர் காைடியிபை
ஜெச்சு ‘ என்லன மன்னிச்சுடுங்பகா’ன்னு அழுபதன்.“நான் ஜெலளயாட்டா அந்தக்
 ஜெயகாந்தன் 221

ஜகாைந்லத ெற்புறுத்தினாபனன்னு ொங்கிட்படன். இஜதப்பத்தி நீங்க இவ்ெளவு பகாெமா

இருக்பகள்ன்னு அப்பறம்தான் ஜதரிஞ்சது… நமக்கு எங்பக ெிைப்பபாறதுன்னு அசட்லடயா
இருந்துட்படன்… பிலரஸ் ெிைப்படாதுன்னு ஸ்ொமிய பெண்டிட்படன்…. இப்பபா இப்படி
ஆயிடுத்பத… மன்னிச்சு இலதயும் என்லனயும் ஏத்துண்பட ஆகணும்”னு அழுபதன்.அெர்
அபத மாதிரி சிரிச்சார். சிரிச்சிண்பட என்ஜனத் தூக்கி நிறுத்தினார். முகத்திபை அந்தச்
சிரிப்பு மாறாமபை ஜசான்னார்:“அடிபய!… நீ இப்ப ைட்சாதிபதியாய்ட்பட… சபாஷ்…! இது நான்
சம்பந்தப்படாம நீபய பதடிண்ட சம்பத்து. என்னத்துக்கு என் காைண்லட ஜகாண்டு ெந்து
ெச்சு இந்தப் பாெத்லத என் தலையில் கட்டப் பாக்கபற! பநக்கு ைட்சம் பெண்டாம்னு
ஜசான்னது ஜெலளயாட்டுக்கு இல்பை. ஜநெமாபெ பநக்கு பெண்டாம். பநக்கு இருக்கற
கெலைஜயல்ைாம் முன்பன மாதிரி… இப்ப ெர ெர பெதாப்பியாசம் பண்றொ
ஜகாலறஞ்சிண்டு ெராபளங்கறதுதான்… இன்னும் ஒரு பத்துப்பிள்லளகள் இதுக்குக்
ஜகலடச்சாப் பபாதும்… பணத்தாபை அொ ெரப்படாது… பணத்துக்காகவும் ெரப்படாது… இது
உனக்குப் புரியாது. சரி, இது உன்பனாட பிரச்லன. நான் எப்பவுபம உஞ்செிருத்தி
பிராமணன்தான்.

என் பதாப்பன், பாட்டன் – எல்பைாரும் ெந்த ெைி அதுதான். ைட்சாதிபதிக்கு புருஷனா

இருக்கற அந்தஸ்து, ஜகாணம் எதுவும் எனக்குக் ஜகலடயாது…”ன்னு பபசிண்பட பபானாபர
அெர்.“ஏன் இப்படி ஜயல்ைாம் பிரிச்சுப் பிரிச்சுப் பபசபறள்?… இப்ப நான் இதுக்கு என்ன
ஜசய்யணும்னு ஜசால்லுங்பகா… நான் ஜசய்யபறன்… நான் இப்படி ஆகும்னு
எதிர்பார்க்காதது; நடந்துடுத்து… இனிபம நான் என்ன ஜசய்யணும்”னு அெலரத் திரும்ப
திரும்ப நான் பகக்கபறன்…ஜகாஞ்சம்கூட மனசிபை பலச இல்ைாம என்லனப் பார்த்து
அெர் சிரிக்கிறார்.கலடசிபை அெருக்குப் பாடசாலைக்குப் பபாக பநரமாயிடுத்தாம்…
பபாகும்பபாது அபத மாதிரி சிரிச்சுண்பட ஜசால்ைிட்டுப் பபானார்:“இந்த அதிர்ஷ்டச்
சீட்லடப் பயன்படுத்திக்கறதுன்னு முடிவு பண்ணினா அது உன் இஷ்டம். பநராப் பபாயி
படம் புடிச்சுண்டு பத்திரிலகயிபை பபாட்படா பபாட்டுண்டு ெம்னு நீ ொைைாம்… நான்
இன்னார் சகதர்மிணின்னு ஜசால்ைிக்கப்படாது… ம், உன் திருப்திக்கு அந்தப் ஜபாய்லயச்
ஜசால்ைிண்டு காைம் தள்ளிக்பகா. இல்பைன்னா ‘இந்த மாலய ெலையிபை நான்
மாட்டிக்கபை; எனக்கு இது பெண்டாம்’னு அந்தத் தரித்திரச் சீட்லடக் கிைிச்சு எறி. ஆமாம்
கிைிச்சு எறிஞ்சுடு. பெபற யார் கிட்படயாெது குடுத்து அதுக்கு ெட்டி ொங்கிண்டாலும்
ஒண்ணுதான், நன்றிலய ொங்கிண்டாலும் ஒண்ணுதான். சூது மனசுக்கு அஜதல்ைாம்
பதாணும். அதுக்ஜகல்ைாம் பைியாகாம எந்த ெிதத்திையும் அந்தச் சூதுக்கு ஆட்படாபம
அலத கிைிச்சு எறிஞ்சுடு.

இரண்டும் உன்பனாட இஷ்டம். அது பாெமா, பாக்கியமான்னு முடிவு பண்ண பெண்டியது

நீ; எனக்கு நாைியாறது!”ன்னு ஜசால்ைிட்டுப் பபாயிண்பட இருக்காபர!இதுக்கு நான் என்ன
ஜசய்யைாம் ஜசால்லுங்பகா. ஜதய்ெபம! ஒரு ைட்சம்! இந்த ஒரு ைட்சத்லத, அதிர்ஷ்ட
ைட்சுமிலய நிர்த்தாட்சணியமா கிைிச்சு எறியறதா? அெர் லகயிபை குடுத்தா, கிைிச்சு
எறிஞ்சுடுொர். அெர் மாதிரி ஞானிகளுக்கு அது சுைபம்.நம்பலள மாதிரி
அஞ்ஞானிகளுக்கு அது ஆகற காரியமா, ஜசால்லுங்பகா?எத்தலன ைட்சத்லதயும் ெிட
 ஜெயகாந்தன் 222

இெர் உசந்தெர்தான். நான் இல்பைங்கபை. அந்த ைட்சத்லதக் கால்தூசா மதிக்கிறாபர

இந்த மகா புருஷர். உஞ்செிருத்தி பண்ணினார்னா இெருக்கு ஒரு குலறயும் ெந்துடாது.
இப்பபர்ப்பட்டெபராட சம்சாரம் பண்ணினா, அந்த உஞ்செிருத்தி ொழ்க்லகயிபையும்
பநக்குப் ஜபருலம உண்டு.

பணம் ஜபரிசா, ஞானம் ஜபரிசாங்கிறஜதல்ைாம் பநக்குத் ஜதரியாது. ஆனால், பணம் – அது

எவ்ெளவு அதிகம்னாலும் எப்படி நிலையில்லைபயா அபத மாதிரி மனுஷாளும்
எவ்ெளவு ஜபரிய ஞானியாயிருந்தாலும் ொழ்க்லக சாசுெதமில்லைபய!அப்படி
நிலனக்கிறபதா ஜசால்றபதா மகா பாெம். ஆனால் இந்தக் காைத்திபை எப்பபர்ப்பட்ட
பதிெிரலதயும் உடன்கட்லட ஏறிடுறதில்லைபய! இெருக்கு அப்புறம் ஒருபெலள நான்
இருக்க பெண்டி ெந்ததுன்னா… சிெ! சிொ!…உஞ்செிருத்தி பண்றதிபை எனக்ஜகன்ன
ஜபருலம! எல்பைாரும் பிச்லசக்காரின்னு ஜசால்லுொ. கட்டினெலளப் பிச்லசக்காரியா
ெிட்டுட்டான்னு இந்த மகா ஞானிலயப் பத்தியும் பபசுொ.அெர் கிைிச்சு எறியைாம். நான்
அலதச் ஜசய்யைாமா? ஆனால், அெர் அப்படிச் ஜசால்ைிட்டுப் பபாயிட்டார்.நான் லகயிபை
சீட்லட ெச்சுண்டு நிக்கபறன். கனக்கறது. இதுக்கு நான் என்ன ஜசய்யட்டும் –
ஜசால்லுங்பகா?

சிலுலெ
டிரங்க் பராட்டில் பபரிலரச்சபைாடு அந்த பஸ் பபாய்க் ஜகாண்டிருந்தது. தனக்கு பநர்
எதிரில் மூன்று ெரிலசகளுக்கு அப்பால் நான்காெது ெரிலசயில் சன்னபைாரமாக
உட்கார்ந்திருக்கும் அந்த ொைிபனின் பக்கம் தன் பார்லெ திரும்பக் கூடாது என்ற சித்த
உறுதியுடன், ஓடுகின்ற பஸ்ஸின் சன்னல் ெைியாக, சாலைபயாரக் காட்சிகலளப் பார்த்துக்
ஜகாண்டிருந்த அந்த இளம் கன்னிகா ஸ்தீரியின் பார்லெயில் அந்தக் காட்சி
பட்டது.தலையில் புல்லுக் கட்டு இடுப்பிைிருக்கும் லகக்குைந்லத அந்த ெிெசாயப்
ஜபண்ணின் திறந்த மார்பில் உறங்கிக் ஜகாண்டிருந்தது. தாயிடம் பால் குடித்துக்ஜகாண்பட
தூங்கிப்பபாயிருக்கும். சாய்ந்து ெசும்
ீ மாலைஜெயில் கண்ணில் படாதொறு ஒரு
லகயால் குைந்லதலய அலணத்துக்ஜகாண்டு மற்ஜறாரு லகலய ஜநற்றிக்கு பநபர
பிடித்து, சாலையில் ஓடிெரும் பஸ்லஸப் பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்த அெலள பஸ் கடந்த
பின்தான் இந்தக் கன்னிகா ஸ்திரீ பார்க்க முடிந்தது. அந்த இரண்டு கன்னிகா
ஸ்திரீகளுபம பஸ் பபாகிற பக்கம் அல்ைாமல் பின் புறம் பநாக்கி
உட்கார்ந்திருந்தனர்.அந்த ெிெசாயப் ஜபண், குைந்லதபயாடு நின்றிருந்த அந்தக் காட்சி,
இந்த இளம் கன்னிகா ஸ்திரீக்கு என்ன சுகத்லதத் தந்தபதா – முகத்தில் ஒரு புதிய ஒளி
ெச,
ீ சன்னலுக்கு ஜெளிபய ஜகாஞ்சம் தலைலய நீட்டி எட்டிப் பார்த்தாள்.

நீைநிறத் தலையணி ெஸ்திரம் கன்னத்தில் படபடத்தது. தன்லன இெள் பார்ப்பலத

அறிந்த ெிெசாயப் ஜபண் புன்னலக பூத்தாள். இெளும் பதிலுக்குத் தலை
அலசத்தாள்…”கருெிைாக் கருத்தரித்துக்கன்னித் தாயாகிஉருெிைாலன மனித
உருெினில்உைகுக் களித்த…”அெள் உதடுகள் முணுமுணுத்தன. மனசில், அந்த ெிெசாயப்
ஜபண்ணின் பதாற்றம், தங்கள் மடத்து ொயிைில் லகயில் ஜதய்ெ குமரலன
 ஜெயகாந்தன் 223

அரெலணத்து நிற்கும் புனிதபமரிச் சிலைபபால் பதிந்தது. பார்லெயில் அந்த ெிெசாயப்

ஜபண்ணின் உருெம் மலறய மலறய, பார்லெ ஜகாஞ்சம் ஜகாஞ்சமாய் பஸ்ஸின்
பபாக்கில் திரும்பி மீண்டும் நான்காெது ெரிலசயில் உட்கார்ந்திருக்கும் அந்த ொைிபனின்
முகத்தில் ெந்து நின்றது.அென் அெலளபய – அந்தக் கன்னிகா ஸ்திரீயின் ெட்ட
ெடிெமாய், நீைமும் கறுப்பும் கைந்த அங்கிக்கு ஜெளிபய ஜதரியும் முகத்லத மட்டுபம –
பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்தான்.அெளுக்கு உடம்பு சிைிர்த்தது. கண்கள் படபடத்தன.
சடக்ஜகன்று முகத்லதத் திருப்பிக்ஜகாண்டாள்.”ஏன்? அென் அைகாகத்தாபன இருக்கிறான் !
அைகு இருந்தால்? … அதுதான் பாபம்.

பாபத்தின் ெிலளவு – பாபமூட்லடதான் ! மனித உரு உைகில் பிறப்பபத… பிறெிபய…

பாெத்தின் பைன்தாபன? ெிைக்கப்பட்ட கனிலய ெிரும்பித் தின்னாமைிருந்தால்…. ஆதாம்
ஏொளின் சந்ததி ஏது? ஆதாமும் ஏொளும் பிதாொல் புனிதமாகப்
பலடக்கப்பட்டனர்.”ஆனால் அெர்கள்? ெிைக்கப்பட்ட கனிலய உண்டதன் பைனாய்ப்
பாபிகளானார்கள். அெர்களது பாபத்தின் ெிலளொய், ”இந்த மனிதர்கள் அலனெரும்…
நானும், என் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருக்கிறார்கபள … யாபரா ஜபற்ஜறடுத்து எங்பகா
எறிந்துெிட்டுப்பபான மூன்றுநாள் ெயதான அநாலதச் சிசுொன என்லன எடுத்து
மடத்தில் பசர்த்து ெளர்த்துத் தன்லனப்பபால் ஒரு கிறிஸ்துெ கன்னிகா ஸ்திரீயாக்கிய
என் தாய் இன்ெிைடாவும், சற்று பநரத்துக்கு முன்பார்த்த அந்தக் கிராமத்து ஏலைத் தாயும்,
அெள் லகயிைிருந்த சிசுவும், அபதா என்லனபய பார்த்துக் ஜகாண்டிருக்கின்றாபன அந்த
இலளஞன்…அெனும், பிறந்திருக்கிறார்கள். பாெிகள்… மனிதர்கள் பாெிகள் ! ெிைக்கப்பட்ட
ெிஷக்கனியில் புழுத்த புழுக்கள் ! ெிரியன் பாம்புகள் !….பஸ் கடகடத்து ஓடிக்ஜகாண்பட
இருந்தது.அெள் கண்கள் மறுபடியும் பஸ்ஸிற்குள் திரும்பும்பபாது அந்த ொைிபன் மீ து
ெிழுந்து, உடபன ெிைகி மறுபடியும் திரும்பியபபாது அெள் எதிபர அமர்ந்திருந்த ஒரு
ஜபண்ணின் மடியில் உட்கார்ந்திருந்த ஒரு ெயதுக் குைந்லதஜயான்று தன் அைகிய
சிரிப்பால் அெள் ஜநஞ்லசக் குலைத்தது.அெள் குைந்லதலயப் பார்த்துச் சிரித்தாள்.

குைந்லத அெலள பநாக்கித் தாெியது. தாயின் மடிலயெிட்டு இறங்கி அெள்

பக்கத்திைிருந்த கிைெி இன்ெிைடாெின் முைந்தாலளப் பிடித்துக் ஜகாண்டு கிைெியின்
முகத்லதப் பார்த்தது. கிைெி இன்ெிைடா தன் கழுத்திைிருந்து ஜதாங்கும் மணிமாலையில்
பகார்த்திருந்த சிறிய சிலுலெ உருெத்தில் ையித்திருந்தாள்.அெள் எப்ஜபாழுதும்
அப்படிப்பட்ட பைக்கத்லதபய லகஜகாண்டெள் என்று பஸ்ஸில் ஏறியது முதல் அெலளக்
கெனித்துக் ஜகாண்டிருந்தெர்களுக்குத் ஜதரியும். கிட்டத்தட்ட இரண்டு மணி பநரமாய்
அெள் அந்தச் சிலுலெ உருெத்தில் குனிந்த பார்லெலய மாற்றாமல் உட்கார்ந்திருந்தாள்.
அந்த ஜெள்ளிச் சிலுலெயில் ஏசு உருெம் இருந்தது.கிைெி குைந்லதயின் பமாொலய
நிமிர்த்திப் புன்முறுெைித்துக் ஜகாஞ்சினாள். குைந்லத அெள் லகயிைிருந்த சிலுலெலயப்
பிடித்திழுத்தது. சிலுலெலயக் குைந்லதயிடம் ஜகாடுத்துெிட்டு, ”ஸ்பதாத்திரம் ஜசால்,
ஆண்டெபன ! …ஸ்பதாத்திரம் ஜசால்லு…” என்று இரண்டு லககலளயும் −லணத்துக்
கும்பிடக் கற்றுக் ஜகாடுத்தாள்.குைந்லத கும்பிட்டொறு இளம் கன்னிகா ஸ்திரீயின் பக்கம்
திரும்பி, கன்னங்கள் குைியச் சிரித்துக் ஜகாண்டு தாெியது. அெள் குைந்லதலயத் தூக்கி
 ஜெயகாந்தன் 224

மார்புறத் தழுெிக் ஜகாண்டாள். ஜநஞ்சில் என்னபொ சுரந்து ஜபருகி மூச்லச அலடப்பது

பபாைிருந்தது.

கண்கள் பனித்து அெளது இலமகளில் ஈரம் பாய்ந்தது.“காதரின்! மணி என்ன?” –

சிலுலமலயப் பார்த்துக்ஜகாண்பட பகட்டாள் இன்ெிைாடா, அந்தக் குைந்லதயின் ஸ்பாஞ்சு
பபான்ற கன்னத்தில் தன் கன்னத்லதப் புலதத்துக்ஜகாண்டு அந்த இன்பத்தில் தன்லனபய
மறந்திருந்த அெள் காதுகளில் கிைெியின் குரல் ெிைெில்லை.“காதரின்!
காதரின்!…..தூங்குறியா?……… குைந்லதலயப் பபாட்டுடப்பபாபற?…மணி
என்னா?”“அம்மா!…மணி, அஞ்சு” என்று கிைெியிடம் ஜசால்ைிெிட்டு குைந்லதலய
மடிலயெிட்டுக் கீ பை இறக்கி, “ஸ்பதாத்திரம் ஜசால்லு, ஆண்டெபன..” என்று ஜகாஞ்சினாள்
காதரீன். குைந்லத கும்பிட்டது. அெளும் கும்பிட்டாள். அெள் பார்லெ மீண்டும்
எப்படிபயா அந்த நாைாெது ெரிலசயில் சன்னபைாரத்தில் உட்கார்ந்திருக்கும் அந்த
ொைிபன் மீ து ெிழுந்தது……இந்தத் தடலெ, அெள் பார்லெலய மாற்றாமல் அலமதியான
ெிைிகள் அெலன பநாக்கி நிலைத்திருக்க அெனில் ையித்துெிட்டாளா என்ன?அெனுக்கு
இருபது ெயசிருக்கும். நல்ை சிெப்பு நிறமும், உடல் ெைிவும், கம்பீரமும் சாந்தமும் கூடிய
பதாற்றம். சன்னபைாரத்தில் பஸ் பபாகும் திக்குபநாக்கி அமர்ந்திருந்ததால் அெனது
ஜெள்லள ஷர்ட்டின் காைபராடு, அந்த நீை நிற சில்க் லடயும் படபடத்துக் கழுத்தில்
சுற்றியது; கிராப் சிலக கலைந்து ஜநற்றியில் சுருண்ட பகசம் புரண்டது. அெள்
தன்லனபய பார்ப்பது கண்டு அென் உதடுகள் பைாசாக இலடஜெளி காட்டின. அப்ஜபாழுது
அெனது தூய ஜெண் பற்களின் ெசீகரம் அெலளயும் பதிலுக்குப் புன்முறுெல் காட்டப்
பணித்தது.காதரீன் சிரித்தஜபாழுது பதெமகள் பபாைிருந்தாள்.

‘உயிர்களிடஜமல்ைாம் கருலண காட்டபெண்டும். மனிதர்கலளஜயல்ைாம் பநசிக்க

பெண்டும்’ என்ற பண்பினால் ஏற்பட்ட ஜதய்ெகக்
ீ கலள அெள் முகத்தில் அளி
ெசிக்ஜகாண்டிருந்தது.‘அென்
ீ – அந்த மனிதன் – என்லனப்பற்றி என்ன நிலனப்பான்’ என்று
நிலனத்தாள் காதரீன். ‘ஓ!…..அது என்ன பார்லெ…..’ காதரீனின் முகம் ெிசந்து உதடுகள்
துடித்தன. அெளுக்கு அழுலக ெந்தது. உதட்லடக் கடித்துக் ஜகாண்டாள். அெனும்
கீ ழுதட்லட பைசாகக் கடித்துக்ஜகாண்டான். காதரீனின் இலமகளின் ஓரத்தில் உருண்ட
ெந்த இரண்டு முத்துக்கள் யாருக்கும் ஜதரியாமல் அெளது தலையணியில் படிந்தன.
அென் மட்டும் அலதப் பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்தான்.அென் என்லனப்பற்றி என்ன
நிலனப்பான்? இெள் ஏன் இப்படி ஆனாள் என்று நிலனப்பாபனா? உணர்ச்சிகலளக்
கட்டுப்படுத்திக் ஜகாண்டு தனத கடலமலய நிலறபெற்ற முடியாது தெிக்கும் பபலத
என்று நிலனப்பாபனா? பாபத்லதப் பற்றிச் சிந்திக்காமைிருக்கும் ெல்ைலமயில்ைாத
பகாலை என்று நிலனப்பாபனா?’ அெள் சட்ஜடன்று முகத்லதத் திருப்பிக் கிைெி
இன்ெிைடாலெப் பார்த்தாள். அெள் இந்த பிரபஞ்சத்தின் நிலனபெ அற்றெள் பபால்
லகயிைிருந்த சிலுலெலயப் பார்த்துக்ஜகாண்டிருந்தாள். அெள் முகத்தில் பைசான
புன்னலக தெழ்ந்து ஜகாண்டிருந்தது.

சிை சமயங்களில் பிரார்த்திப்பது பபால் உதடுகள் அலசந்து

முனகிக்ஜகாண்டிருந்தன.காதரீனின் மனம் தன்லனயும் தன் தாய் இன்ெிைடாலெயும்
 ஜெயகாந்தன் 225

ஒப்பிட்டுப் பார்த்து‘ஓ!……அெர்கள் எங்பக! நான் எங்பக!——’இந்தப் பதிஜனட்டு ெயசிற்குள்

தான் எத்தலன தடலெ பாெ மன்னிப்புக்காகப் புனிதத் தந்லதயிடம் மண்டியிட்டது
உண்டு என்று எண்ணிப் பார்த்தாள் காதரீன்.“அம்மா?……..”“என்ன காதரீன்…..” – சிலுலெயில்
முகம் குனிந்து ஜகாண்டிருந்த இன்ெிைடா சுருக்கம் ெிழுந்த முகத்லத நிமிர்த்திக்
காதரீலனப் பார்த்தாள்.“அம்மா! நீங்கள் ‘கன்ஜபஷன்’ ஜசய்துஜகாண்டதுண்படா?………” “உம்;
உண்டு மகபள! நாஜமல்ைாம் பாெிகள்தாபன? ஆனால் நமது காெங்கலள மனம் திறந்து
கர்த்தரிடம் கூறிெிட்டால் நாம் ரக்ஷ¢க்கப்படுகிபறாம். நமது பாெங்கலளஜயல்ைாம்
கர்த்தர் சுமக்கிறார் அதனால்தாபன நாம் இரெில் படுக்கச் ஜசல்லுமுன் நமது அன்றாடப்
பாெங்கலளக் கடவுளிடம் ஒப்புெிக்கிபறாம்? அதன் மூைம் நமது ஆத்மா
பரிசுத்தப்படுகிறது. அதற்குபமலும் நம் −தயத்லத நமது பாெங்கள் உறுத்திக்
ஜகாண்டிருப்பதால்தான் நாம் புனிதத் தந்லதயிடம், அெர் ஜசெிஜகாடுக்கும்பபாது நமது
பாெங்கலளக் கூறி மன்னிப்புப் ஜபறுகிபறாம். நமது தந்லத நமக்காகக் கர்த்தலர
ெபிக்கிறார். அப்படிப்பட்ட பாெங்கலள நானும் ஜசய்தது உண்டு……….” என்று கிைெி
கண்கலளத் துலடத்துக் ஜகாண்டாள்காதரீனுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது.

‘இன்ெிைடாவும் ஒரு பிராயத்தில் தன்லனப்பபால் இருந்ததிருக்கிறார்கபளா?’ என்று

ெியந்தாள்.“காதரீன்!…அப்பபா என்க்கு உன் ெயசு இருக்கும்; நான் ஒரு கனவு கண்படான்
– எனக்குக் கல்யானம் நடப்பதுபபால் ஒரு கனவு. என்ன பாெகரமான கனவு!
ெிைித்துக்ஜகாண்டு இரஜெல்ைாம் அழுபதன். கனவு காணும்பபாது அந்தக் கல்யாணத்தில்
நான் குதூகைமாக இருப்பதுபபால் இருந்தது. அலத நிலனத்பத அழுபதன். ஒரு கன்னிகா
ஸ்திரீ அப்படிக் கனவு காணைாமா? மறுநாள் அந்தப் பாெத்திற்காகப் புனிதத் தந்லதயிடம்
மன்னிப்புப் ஜபற்பறன். அன்று பூராவும் தண்ண ீர் குடிக்காமல் ெிரதம் இருந்து கடவுலள
ெபித்துக் ஜகாண்டிருந்பதன்.”கிைெி குரலைத் தாழ்த்திக் காதரீனிடத்தில் ஜமதுொகப்
பபசினாள் “அப்புறம் ஒரு ஜபண்லண ெகுப்பில் அடித்து ெிட்படன்………. கன்னத்தில்
ஸ்பகைால் அடித்து, சிெப்புத் தழும்பு ஏற்பட்டுெிட்டது. அன்று பூராவும் அலத நிலனத்து
நிலனத்து ெருந்திபனன்? அதற்காகவும் ‘கன்ஜபஷன்’ ஜசய்து ஜகாண்படன். −ந்தமாதிரி
ஐந்தாறு தடலெ.”‘இவ்ெளவுதானா? இெர்கள் ஜசய்த பாெஜமல்ைாம் இவ்ெளவு தானா?
நம்பக்கூட முடியெில்லைபய!’ என்று தெித்தாள் கதரீன்.‘ஒருபெலள எலதயுத்
மறக்கறார்கபளா?’ என்ற சந்பதகம் கூட ெந்தது. காதரீனின் சந்பதகத்துக்குப் பதில்
ஜசால்ெதுபபால் இன்ெிைடா கூறினாள்“பாெத்லத மலறப்பதுதான் லசத்தானின் பெலை.
பாெத்லத மனம் திறந்து கடவுளிடம் ஒப்புெிப்பபாம்.

கடவுளிடமிருந்து எலதயும் நாம் மலறக்க முடியாது.”“ஆமாம்; கடவுளிடமிருந்து நாம்

எலதயுபம மலறக்க முடியாது……” என்று காதரினும் தலையாட்டினாள். பிறகு தன்
லகப்லபயிைிருந்து ஒரு புத்தகத்லத எடுத்து லெத்துப் பிரித்துக்ஜகாண்டு படிக்க
ஆரம்பித்தாள் காதரின். அெள் பார்லெ ஒருமுலற சன்னல் பக்கம், நாைாெது
ெரிலசயில்………அென் அெலளபய பார்த்துக்ஜகாண்டிருந்தான்.‘ஓ! அது என்ன பார்லெ!’
அெள் புத்தகத்லதப் படிக்க ஆரம்பித்தாள்.‘ஒரு ஸ்திரிலய −ச்லசபயாடு பார்க்கிற எெனும்
தன் இருதயத்தில் அெளுடன் ெிபசாரஞ் ஜசய்தெனாகிறான். உன் ெைது கண் உனக்கு
 ஜெயகாந்தன் 226

இடறல் உண்டாக்கினால், அலதப் பிடுங்கி எறிந்து பபாடு. உன் சரீரம் முழுெதும்

நரகத்தில் தள்ளப்படுெலதப் பார்க்கிலும் உன் அெயெங்களில் ஒன்று ஜகட்டுப்பபாெது
உனக்கு நைமாயிருக்கும்காதரினால் அதற்கு பமல் படிக்க முடியெில்லை – கண்கலள
மீ டிக் ஜகாண்டாள். புத்தகம் திறந்திருந்தது; கண்கள் மூடி இருந்தன…..‘இஜதன்ன, பாப
எண்ணங்கள்?’ என்று மனம் புைம்பியது. இென் ஏன் இன்னும் இறங்காமல்
உட்கார்ந்திருக்கின்றான்? சாத்தானின் மறு உருொ? என்லனச் பசாதிக்கிறானா
இெலனப்பற்றி எனக்ஜகன்ன கெலை?…ஓ!…..பிதாபெ!’அெள் திடீஜரன்று உடைில்
சிலுலெக் குறியிட்டுக் ஜகாண்டு மனசிற்குள்ளாக ெபிக்க ஆரம்பித்தாள்:
‘பரமண்டைங்களிைிருக்கிற எங்கள் பிதாபெ!…..எங்கலளச் பசாதலனக்குட்பப் பண்ணாமல்
தீலமயினின்றும் எங்கலள இரட்சித்துக்ஜகாள்ளும்…..ஆஜமன்…..’ஆனாலும் என்ன? அெள்
ெிைிகலளத் திறந்தபபாது அெலனபய அெளது பார்லெ சந்தித்தது.

‘மனிதன் பாபத்திைிருந்து தப்பபெமுடியாதா? ஆதாமுக்காகக் கடவுள் பலடத்த சுெர்க்க

நந்தெனமாகிய ஏபதன் பதாட்டத்தில் சர்ப்பமும் ெிைக்கப்பட்ட ெிருட்சமும் எப்படி
உண்டாயின? கடவுள் மனிதலனயும் பலடத்து, பாபத்லதயும் ஏன் பலடத்தார்?……பாபத்தில்
இன்பமிருப்பது ஜெறும் பிரலமயா? −ன்பபம பாபமா?- உைகத்தில் பகாடிக்கணக்கான மக்கள்
நரகத்துக்குத்தான் பபாெல்களா? நான் மட்டும் ஏன் பாபங்களுக்காகப் பயப்படுகிபறன்?
இபதா, இந்த அைகான ொைிபன் தன் உயிலரபய கண்களில் பதக்கி என்லனப்
பார்க்கிறாபன!…..மனிதர்கள் எல்ைாம், ஜபண்கள் எல்ைாம் உருெத்தில் என்லனப்பபால்
தாபன இருக்கிறார்கள்?…………….’காதரின் தனக்கு பநபர இரண்டாெது ெரிலசயில்
உட்கார்ந்திருந்த அந்த இளந்தம்பதிகலளப் பார்த்தாள். அெள் கர்ப்பிணி, மயக்கத்தினாபைா,
ஆலசயினாபைா கண்கலள மூடிக்ஜகாண்டு கணெனின் பதாள்மீ து சாய்ந்திருந்தாள்.
அந்தக் காட்சிலயப் பார்த்தபபாது காதரினின் உள்மனத்தில் லசத்தானின் குரல் பபால் ஓர்
எண்ணம் எழுந்தது.‘அெளுக்கும் எனக்கும் பபதம் இந்த உலடயில்தாபன? இந்தக்
பகாைத்லதப் பியத்ஜதறிந்துெிட்டு ஓடிப்பபாய் அந்த இலளஞானின் பதாளில் சாய்ந்து
ஜகாண்டால்?……….‘ஐபயர் பிதாபெ! நான் அடுக்கடுக்காகப் பாபங்கலளச் சிந்திக்கின்பறபன!
என்லன ரட்சியும்…..’பஸ் நின்றத. பஸ் ஸ்டாண்டில் ஒபர கூட்டம். அந்த இலரச்சைில்
பஸ்ஸிைிருந்து இறங்கிக்ஜகாண்டிருக்கும் கும்பைின் பபச்சுக் குரலும் சங்கமித்தது.
எல்பைாரும் இறங்கும் ெலர கிைெி −ன்ெிைடாவும் காதரினும் காத்திருந்தார்கள்.

கலடசியாக இருெரும் கீ ைிறங்கினர்.ெட்கா ெண்டிக்காரன் ஒருென்

ஓடிெந்தான்.“மடத்துக்குத்தாபன அம்மா? ொங்க ொங்க” என்று ெண்டிக்கருபக
அலைத்துக்ஜகாண்டு பபானான்.அப்ஜபாழுது, மாலை மயங்கும் அந்தப் ஜபான்ஜனாளியில்
நீை நிற சூட்டும், ஜெள்லள ஷர்ட்டும், நீை லடயுமாகக் லகயில் ஒரு சூட்பகசுடன் அென்
– அந்த இலளஞன், அைகன் – சாத்தானின் தூதுென் பபான்று நின்றிருந்தான்.காதரினுக்குக்
காபதாரம் குறுகுறுத்தது. புன்முறுெல் காட்டினாள் அெனும் சிரித்தான். அெர்கலள
ஜநருங்கி ெந்து முதைில் இன்ெிைடாலெ பநாக்கி, “ஸ்பதாத்திரம் மதர்” என்று லக
கூப்பினான்.“ஸ்பதாத்திரம் ஆண்டெபன!”என்று கிைெி லககூப்பினாள்.“ஸ்பதாத்திரம்……”
என்று காதரிலன அென் பார்க்கும் பபாது பதிலுக்கு ெணங்கிய பாதரினின் லககள்
 ஜெயகாந்தன் 227

நடுங்கின“ஸ்பதாத்திரம்..” என்று கூறும்பபாது குரம் கம்மி அலடத்தது. கண்கள் நீலரப்

ஜபருக்கினஇெர்கள் இருெரும் ெண்டியில் ஏறி அலமர்ந்ததும் அென் தலைக்கு பமல்
லககலள உயர்த்தி ஆட்டிய ெண்ணம் ெிலடயளித்தான். அெளும் மனம் திறந்து
சிரித்தொறு லககலள ஆட்டினாள்…..ெண்டி ெிலரந்தது. அென் உருெம் மலறந்தது.
அெள் லககள் துெண்டு ெிழுந்தன் ஜநஞ்சு ெிம்மியது.

“காதரின்! யாரது? எனக்குத் ஜதரியெில்லைபய” என்றாள் −ன்ெிைடா.“ஹ்பஹா…..” என்று

லககலள ஜநரித்தொறு ஒர ஜபாய்ச் சிரிப்புடன் காதரின் ஜசான்னாள்“அம்மா! முதைில்
எனக்கும் கூடத் ஜதரியெில்லை. என் கிளாஸில் படிக்கிறாபள −ஸஜபல் – அெபளாட
அண்ணன்…”“ஓ…..”“பிதாபெ! என்லன ரட்சியும். எவ்ெளவு பாபங்கள்! எவ்ெளவு
பாபங்கள்……” என்று மனசில் முனகிக்ஜகாண்டாலும் காதரினின் கண்கள் அென் புன்னலக
பூத்த முகத்பதாடு லககலள ஆட்டி ெிலட ஜபற்றுக்ஜகாண்ட அந்தக் காட்சிலயபய கண்டு
களித்துக் ஜகாண்டிருந்தன.‘அெர் யாபரா? மறுபடியும் அெலரக் காணும் அந்தப் பாக்கியம்
… பக்கியமா?… இல்ைாெிட்டால் அந்தப் பாபம் – மறுபடியும் எனக்குக் கிட்டுமா?’ என்று
மனம் ஏங்கியது…பாபம் ஜசய்யக்கூடத் தனக்கு நியாயமில்லைபய என்று நிலனத்த
ஜபாழுது கண்கள் கைங்கின் ஜதாண்லடலய அலடத்துக்ஜகாண்டு அழுலக பீறிட்டது.
அெள் அை முடியுமா? அைக்கூட அெளுக்பகது நியாயம்?…தலையணி காற்றில் பறந்து
முகத்தில் ெிழுந்தது ெசதியாய்ப் பபாயிற்று. அந்த நீைத் துணிக்குள் அெள் உடலும்
மனமும் முகமும் பலதபலதத்து அை, ெண்டி ஓடிக் ஜகாண்டிருந்தது.கிைெி இன்ெிைடா
லகயிைிருக்கும் சிறிய சிலுலெயில் ஆழ்ந்து மனசிற்குள் கர்த்தலர
ெபித்துக்ஜகாண்டிருந்தாள்.

அன்று இரஜெல்ைாம் காதரின் உறக்கமில்ைாமல் படுக்லகயில் கிடந்து தனது

பாபங்களுக்காகக் கடவுளிடம் மன்றாடிக் ஜகாண்டிருந்தாள்.சிை பநரங்களில் அந்த
இலளஞனின் முகத்லத, புன்னலகலய எண்ணிப் ஜபருமூச்ஜசறிந்தாள்.பிறகு அயர்ந்து
உறங்கிப்பபான பின் ஒரு கனவு கண்டாள்.கனெில்……ஒரு ஜபரிய சிலுலெ, கிைெி
இன்ெிைடா அலதத் தூக்கித் பதாள் மீ து சுமந்துஜகாண்டு நடக்கிறாள். ஜெகுதூரம்
நடந்தபின் இன்ெிைடாெின் உருெம் மாதாபகாயில் மாதிரி மிகப் ஜபரிய
ஆகிருதியாகிறது. பதாள்மீ து சுமந்து ெந்த பிரம்மாண்டமான சிலுலெ அெள்
உள்ளங்லகயில் இருக்கிறது. அலதப் பார்த்துக் ஜகாண்பட ஜமல்ைிய புன்னலகபயாடு
கர்த்தலர ெபித்துக் ஜகாண்டிருக்கிறாள் இன்ெிைடா…மாதாபகாயில் மணி முைங்குகிறது.
ொனத்திைிருந்து புனித ஒளி பாய்ந்து ெந்து இன்ெிைடாெின் பமனிலயத்
தழுவுகிறது…மாதாபகாயில் மணி முைங்கிக்ஜகாண்டிருக்கிறது…இன்ஜனாரு ஜபரிய
சிலுலெ. அலதத் சுமப்பதற்காகக் காதரின் ெருகிறாள். குனிந்து புரட்டுகிறாள்.

சிலுலெலய அலசக்கக்கூட அெளால் முடியெில்லை…. திணறுகிறாள்…. அெள் முதுகில்

கலசயாைடிப்பது பபால் பெதலன… சிலுலெலயப் புரட்ட முடியெில்லை….அப்ஜபாழுது
தூரத்தில் ஒரு குரல் பகட்கிறது :”காதரின் !… என் அன்பப ! … காதரின்!…”திரும்பிப்
பார்க்கிறாள். அந்த இலளஞன் ஓடி ெருகிறான். காதரினும் சிலுலெலய ெிட்டுெிட்டு
அெலன பநாக்கித் தாெி ஓடுகிறாள். அெனது ெிரித்த கரங்களின் நடுபெ ெழ்ந்து
ீ அென்
 ஜெயகாந்தன் 228

மார்பில் முகம் புலதத்துக்ஜகாண்டு அழுகிறாள். அென் அெள் முகத்லத நிமிர்த்தி

அெளது உதடுகளில் முத்தமிடுகிறான்…ஆ ! அந்த முத்தம் ! …‘இது பாபமா?… நான்
பாபியாகபெ இருக்க ெிரும்புகிபறன்…?’ என்று அெலன இறுகத் தழுெிக்
ஜகாள்ளும்பபாது…மாதாபகாயில் மணி முைங்குகிறது….ெிைிப்பு, கண்ண ீர், குற்றம் புரிந்த
உணர்ச்சி !…தலை குனிந்துஜகாண்டு எல்பைாருடனும் பசர்ந்து முைந்தாளிட்டுக் கர்த்தலர
ெபிக்கும்பபாது…ஐபயா ! பாெம்… மனமாரக் கண்ண ீர் ெடிக்க முடிந்தது.ஜநஞ்சில் கனக்கும்
பாெச் சுலம கண்களில் ெைியாகக் கண்ண ீராய்க் கலரந்து ெந்துெிடுமா?…

அன்று புனிதத் தந்லதயிடம் பாப மன்னிப்புக்காகச் ஜசன்றாள் காதரின்.தூய அங்கி தரித்து,

கண்களில் கருலணஜயாளி தெை, குைந்லத பபால் புன்னலக காட்டி அலைக்கும் அெரது
முகத்லதப் பார்த்து அருகில் ஜநருங்குெதற்குக் கூசிச் ஜசன்றாள் காதரின்.”Kather!””மகபள
!…” – அெர் அெளுக்குச் ஜசெி சாய்த்தார்.”நான் மகாபாபி !… ஜபரிய பாபம் ஜசய்துெிட்படன்
!… நான் பாபி !….””பாபிகலளத்தான் கடவுள் ரட்சிப்பார் மகபள !… இபயசு நீதிமான்கலள
அல்ை – பாபிகலளபய மனம் திரும்புெதற்காக அலைக்க ெந்பதன்” என்றார் – என்று நீ
படித்ததில்லையா? …உன் பாபங்கலள உன் ொயாபைபய கூறி ெருந்தினால் இரட்சிப்பு
ஆயத்தமாயிருக்கிறது மகபள !…”காதரின் அெர் காதுகளில் குனிந்து உடல் பலதக்க,
கண்கள் கைங்கிக் கைங்கிக் கண்ண ீர் ஜபருகக் கூறினாள். ொர்த்லதகள் குலைந்தன்
பாதிரியார் திலகத்தார்.அெள், ”Father …நான் ஜசய்த மகாபாபம், மன்னிக்க முடியத பாபம் !…
ஓ… கன்னிகாஸ்திரீயாக நான் மாறிய பாபம்…ஓஓ !…” – அெள் ெிக்கி ெிக்கி அழுதாள்.
தன்லனபய சிலுலெயில் அலறந்ததுபபால் துடித்தாள்.

குலறப் பிறெி
“சீக்கிரம் ெந்திடு. நீ ெந்துதான் பாலுவுக்குக் கஞ்சி குடுக்கணும்” என்று ரஞ்சிதம்
ஜதருெில் பபாகும் ெலர ஜசால்ைிக்ஜகாண்டிருந்தாள் பங்கெம்.பங்கெத்திற்குச் ஜசாத்பதாடு
சுகத்பதாடு, அன்பும் கனிவும் நிலறந்த கணெனும் இருந்து என்ன பயன்? உடன்பிறந்த
பநாய் அெலள நித்திய பநாயாளியாக்கி இருந்தது. கைியாணம் ஆகி இந்த ஐந்து
ெருஷங்களில் நான்கு குைந்லதகள் ஜபற்றாள். ெயிற்றில் ஒன்று தரித்ததும்,
லகயிைிருக்கும் மற்ஜறான்று குைிலய அலடயும்…இப்படிபய மூன்று குைந்லதகளும்
இறந்தன. இப்ஜபாழுது ெயிற்றில் ஏழுமாதம்.திடீஜரன்று பபானொரம் லகக்குைந்லத
பாலுவுக்கு இரண்டு நாள் ஜ்உரம் கண்டிருந்தது; மறுநாள் ஜநற்றியிலும் முகொயிலும்
ஓரிரு முத்துக்கள் பதான்றின. நான்காம் அலெ ஜபருகின; ஒரு ொரத்திற்குள், அம்லமக்
ஜகாப்புளங்கள் இல்ைா இடபம ஜதரியாத அளவுக்கு உடம்ஜபங்கும் பரந்து….பங்கெத்துக்கும்
அெள் கணென் ராொரமனுக்கும் ‘குைந்லத பிலைக்காது’ என்ற எண்ணம் ெலுெலடந்தது.

பங்கெத்துக்பகா எழுந்து நடமாட முடியாத பைஹீனம்….. அெளுக்கு டி.பி. இருக்கைாபமா

என்று பெறு டாக்டர் சந்பதகிக்கிறார்….பாலு ஸ்மரலணயற்றுக் கிடக்கிறான், அெலனப்
பங்களாெின் காம்பவுண்ட் சுெபராரமாக அலமந்திருக்கும் ‘அவுட் ஹவுஸி’ல் கட்டிைில்
கிடத்தி இருக்கிறார்கள். அெனருபக கூட, பங்கெம் ெரக்கூடாதாம். இது டாக்டரின்
பயாசலன.சலமயல்காரபனா, அென் ஒரு மாயாெி’ அென் எப்ஜபாழுது ெருொன்
 ஜெயகாந்தன் 229

எப்ஜபாழுது சலமப்பான் என்று யாருக்கும் ஜதரியாது. காலையில் காப்பி குடிக்கப்

பபாகும்பபாது ‘இன்று என்ன சலமப்பது?’ என்ற பகள்ெிக்கு ெிலட ஜதரிந்து ஜகாண்டு
ெிட்டால் பபாதும். அதன்பின் சாப்பாட்டு பநரத்தில் அங்கு எல்ைாம் தயாராயிருக்கும்.
மற்ற பநரத்தில் அென் கண்ணில் படமாட்டான்.குைந்லதலயக் கெனித்துக்
ஜகாள்ெதற்காகபெ ரஞ்சிதம் பெலைக்கு அமர்த்தப்பட்டாள். தன் குைந்லதலயத் தாபன
கெனித்துக்ஜகாள்ள பங்கெத்திற்குக் ஜகாள்லள ஆலசயிருந்தும் சக்தி இல்லை’ லெத்திய
சாஸ்திரமும் ொய்த்திருக்கும் கணெனும் அதற்கு அனுமதிக்கெில்லை.‘இப்ஜபாழுதுதான்
ரஞ்சிதம் இல்லைபய, அெள் ெரும் ெலர நான் பபாய்ப் பார்த்துக் ஜகாண்டால்…’பங்கெம்
அலறக்கதலெத் திறந்துக்ஜகாண்டு, பாலு படுத்துக்கிடக்கும் அந்தத் தனி ெட்டில்
ீ
நுலைந்தாள்.

பெப்பிலை சயனத்தில் அலமதியாய் உறங்கிக் ஜகாண்டிருந்தான் பாலு. கட்டிலுக்கு

அருபக இருந்த ஸ்டூைில் உட்கார்ந்து அதன் ெிதிலயக் கணக்கிடுெதுபபால்–குைந்லதயின்
முகத்லதப் பார்த்துக்ஜகாண்டிருந்தாள் பங்கெம்.மணி ஒன்றாயிற்று.இன்னும் ரஞ்சிதத்லதக்
காபணாம்; குைந்லதக்குப் பங்கெபம மருந்து ஜகாடுத்தாள். கஞ்சி ஜகாடுத்தாள்.
பெப்பிலைக் ஜகாடுத்தால் ெிசிறிக்ஜகாண்டு ரஞ்சிதத்தின் ெருலகக்காகக்
காத்திருந்தாள்.ரஞ்சிதத்லதக் காபணாம். பங்கெத்தின் கணென் ராொராமன் மூன்று
மணிக்கு ெந்தான். பங்கெம் பாலுெின் அருகில் உட்கார்ந்திருப்பலதப் பார்த்ததும்
திடுக்கிட்டான்.“பங்கெம், என்ன இது’ ஏன் இங்பக ெந்பத?”“ெட்டுக்குப்
ீ பபான ரஞ்சிதத்லதக்
காபணாம்… குைந்லதக்கு யாரு கஞ்சி குடுக்கறது, மருந்து குடுக்கறது…?”சரி சரி, நீ உள்பள
பபா, நான் பார்த்துக்கபறன்….” என்று பகாட்லடயும் ‘லட’லயயும் கைற்றி அெளிடம்
ஜகாடுத்துெிட்டு, அென் பபாய் பாலுெின் அருகில் உட்கார்ந்து ஜகாண்டான்.ரஞ்சிதமும்
ஜசல்ைியும் சபகாதரிகள். தங்லகயின் குடிலசயில்தான் ஜசல்ைியும் ொழ்கிறாள்.
ரஞ்சிதத்தின் புருஷன் ஜகாத்தனார் பெலை ஜசய்கிறான்.

மூத்தெளாய்ப் பிறந்தும் ஜசல்ைிக்குக் கைியாணம் ஆகெில்லை; ஆகாது.ஜசல்ைிக்கு ெயசு

இருபதுக்குபமல் ஆகிறது என்றாலும் ெளர்ச்சி பன்னிரண்டு ெயபதாடு நின்றுெிட்டது.
முகபமா முப்பதுக்கு பமபை முதுலம காட்டியது…நரங்கிப் பபான உருெம்; நாைடிக்கும்
குலறொன உயரம்; கறுப்புமல்ைாத சிெப்புமல்ைாத பசாலக பிடித்து ஜெௌிிறிப்பபான
சருமம். தலை முடிஜயல்ைாம் ஒன்று பசர்ந்து சிக்குப் பிடித்து, எைிொல் மாதிரி பின்புறம்
ஜதாங்கும். முன் பற்கள் இரண்டும் உதட்லடக் கிைித்துக்ஜகாண்டு
ஜெௌிித்ஜதரியும்…அெலள யாரும் மணக்க முன்ெராததற்குக் காரணம் இந்த அங்க
அெைட்சணங்கள் மாத்திரபமயன்று. அெள் முழுலம ஜபறாத மனித ராசி; குலறப்
பிறெி’குடிலச ொசைில் உட்கார்ந்து முறத்தில் ஜகாட்டிய அரிசியில் ஜநல் ஜபாறுக்கிக்
ஜகாண்டிருந்தாள் ஜசல்ைி.ஜதாடர்ந்து பை மணி பநரம் ஒபர இடத்தில் உட்கார்ந்திருப்பதும்,
அப்படிபய உறங்கிப் பபாெதும் அெளுக்குத் தினசரிப் பைக்கம். ரஞ்சிதத்துக்குத் தன்
தமக்லகயின் மீ து உயிர். ஜசல்ைிக்பகா மனிதர்கள் என்றாபை பாசம்தான். மனிதர்கள்
என்ன, நாயும் பூலனயும்கூட அெளது எல்லையற்ற அன்புக்குப் பாத்திரமாகிெிடும்.
ஜசால்ைப் பபானால் அலெதான் அெளது அன்லப ஏற்றுக் ஜகாண்டன. மனிதர்கள்– அெள்
 ஜெயகாந்தன் 230

தங்லகலயத் தெிர–மற்றெர்கள் அெலளக் கண்டாபை அருெருத்து ஒதுங்கி நடந்தார்கள்.

இப்ஜபாழுதும் கூட அெள் அருபக ஜசாறி பிடித்த ஒரு கறுப்பு நாய்க்குட்டி ொஞ்லசயுடன்
நின்று ொலை ஆட்டிக் ஜகாண்டிருக்கிறது. அெளுக்கும் அதற்கும் அத்யந்த நட்பு.

மணி ஐந்தாகியும் ரஞ்சிதம் பெலைக்குப் பபாகாதலதக் கண்டஜசல்ைி குடிலசக்குள்

எட்டிப் பார்த்தாள்,“ரஞ்சிதம், நீ பெலைக்குப் பபாகைியா’…”“இல்பை….நான் பபாகமாட்படன்.”
“ஏண்டி….என்னா நடந்திச்சு?”“அந்த புள்லளக்கி மாரியாத்தா ொத்திருக்கு…பாத்தாபெ பயமா
இருக்கு…ஸ்…அப்பா” என்று உடம்லபச் சிைிர்த்துக் ஜகாண்டாள்
ரஞ்சிதம்.“யாருக்கு…பாலுவுக்கா?”“டாக்டரு ெந்து, அந்த ஜெௌிிவூடு இருக்கு பாரு அதிபை
ஜகாண்டு பபாயிப் பபாடச் ஜசால்ைிட்டாரு புள்லளஜய…..ஜபத்தெகூட கிட்டப் பபாகக்
கூடாதாம்…என்ஜனப் பாத்துக்கச் ஜசான்னாங்க புள்லளஜய…ெட்பை
ீ பபாயிச் ஜசால்ைிட்டு
ெர்பரன்னு ெந்துட்படன். நான் பபாக மாட்படண்டி அம்மா…எனக்குப் பயமாயிருக்கு….”
என்று கன்னத்தில் லக லெத்துக் ஜகாண்டு தலைலய உசுப்பினாள் ரஞ்சிதம்.“இம்மா
பநரம் புள்லள எப்படித் துடிக்கிறாபனா? ஜபத்தெளும் கிட்ட இல்ைாம அந்த ஐயா எப்படித்
தெிக்கிறாபரா” என்று ஜசால்ைித் தெித்தாள்.அெளது குனிந்த பார்லெயில், பாலுெின்
சிரித்த முகம் ஜதரிந்தது. அெனது பிஞ்சுக் கரங்கள் அெள் முகத்தில் ஊர்ெதுபபால்
இருந்தது.“நான் பபாய்ப் பாலுலெப் பார்த்துக்கிட்டா….சம்மதிப்பாங்களா?….அந்த ஐயா என்ன
ஜசால்லுொபரா?….”இந்த பயாசலனகள் பதான்றியதும் அந்தப் பலைய சம்பெம்
நிலனவுக்கு ெந்தது.பாலுலெப் பார்த்துக்ஜகாள்ளும் ‘ஆயா’ உத்திபயாகம் முதைில்
ஜசல்ைிக்குத்தான் கிலடத்தது.முதல் நாள் அெள் பெலைக்குப் பபாகும்ஜபாழுது
ராொராமன் ெட்டில்
ீ இல்லை.

பங்கெம் மட்டுபம இருந்தாள். அெபள சம்பளம், பெலை பநரம் எல்ைாம்

பபசினாள்.பங்கெம் ஜசான்னது எதுவும் ஜசல்ைியின் காதுகளில் ெிைெில்லை.
பங்கெத்தின் மடியில் உட்கார்ந்து ஜகாண்டு தன்லனப் பார்த்துக் கன்னங்கள் குைியச்
சிரித்து ெரபெற்ற அந்தக் குைந்லதயிடம் ையித்தொபற, அெள் ஜசால்லுெதற்ஜகல்ைாம்
தலையாட்டினாள் ஜசல்ைி.குைந்லத ஜசல்ைியிடம் தாெினான்.ஜசல்ைி குைந்லதலய
ொங்கி அலணத்துக் ஜகாண்டாள்.இத்தலன பநரம் குைந்லதலயத் தூக்கி
லெத்திருந்ததனால் கலளத்துப்பபான பங்கெம், அலறக்குள் பபாய்க் கட்டிைில் படுத்துக்
ஜகாண்டாள்.ஜசல்ைி பாலுலெத் தூக்கி ஜகாண்டு பதாட்டஜமல்ைாம், ெஜடல்ைாம்
ீ சுற்றித்
திரிந்து மகிழ்ந்தாள். ஜபாம்லமகலளயும், ஜசாப்புகலளயும் லெத்துக்ஜகாண்டு
குைந்லதபயாடு ெிலளயாடினாள்.குைந்லதக்குச் பசாறூட்டும்பபாதும் காைில் கிடத்தித்
தாைாட்டும்பபாதும் அந்தக் குலறப் பிறெிக்கும் கூட ஜநஞ்சில் நிலறவு பிறந்தது.அன்று
மத்தியானம் ஜதாட்டிைில் உறங்கிக் ஜகாண்டிருந்த குைந்லத ‘ஆயா’ என்று அலைத்துக்
ஜகாண்பட ெிைித்தான்.கூடத்துத் தூண் ஓரத்தில் கெிழ்ந்த பார்லெயுடன் குந்தி உறங்கிக்
ஜகாண்டிருந்த ஜசல்ைி, தலை நிமிர்ந்து பார்த்தாள். ஜதாட்டிைின் ெிளிம்லபப் பற்றிப்
பிடித்துக்ஜகாண்டு தலைலய மட்டும் ஜெௌிிபய நீட்டி அெலளக் கூப்பிட்டுச் சிரித்த
குைந்லதயின் பதாற்றம் அெலள உள்ளும் புறமும் சிைிர்க்க லெத்தது.
 ஜெயகாந்தன் 231

ஓடிெந்து குைந்லதலயக் லகநிலறய ொரிக் ஜகாண்டாள். குைந்லதலய மடிமீ து இருத்திக்

ஜகாஞ்சினாள்.காைஜமல்ைாம், ஆயுள் முழுெதும் இப்படிபய ஒரு குைந்லதலயக் ஜகாஞ்சிக்
ஜகாண்பட கைித்துெிட்டால்?…அந்த பாக்கியம் யாருக்குக் கிட்டும்? ஜசல்ைிக்குக்
கிட்டும்’பாலு அென் மடிமீ து கிடந்பத ெளர்ொன்; பள்ளிக்கூடம் பபாய் ெருொன்; பிறகு
ஜபரியெனாகி ஆபீசுக்குப் பபாொன்….அப்புறம் கைியாணமாகி, அெனும் ஒரு
குைந்லதலயப் ஜபற்று அெள் மடிமீ து தெைெிடுொன்….ஒரு தாய்க்பக உரிய அர்த்தமற்ற
சிந்தலனகளில் அென் மகிழ்ந்து ஜகாண்டிருந்தாள். கூடத்துச் சுெரிைிருந்த ஒரு பபாட்படா
அெள் கண்ணில் பட்டது.“பாலு…அதாரு….?” என்று பபாட்படாலெக் காட்டினாள்
ஜசல்ைி.“அம்மா அப்பா….” லககலளத் தட்டிக் ஜகாண்டு உற்சாகமாகக் கூெினான்
பாலு.“அம்மா மூஞ்சி எப்படியிருக்கு?” என்றாள் ஜசல்ைி.லபயன் முகத்லதச்
சுளித்துக்ஜகாண்டு மூக்லக உறிஞ்சிக் காட்டினான்.“பபாதும் பபாதும்…” என்று ஜசால்ைி
சிரித்தாள் ஜசல்ைி. குைந்லதயும் சிரித்தான்’“அப்பா மூஞ்சி எப்படியிருக்கு?…”மறுபடியும்
முகத்லதச் சுளித்து மூக்லக உறிஞ்சி…ஜசல்ைி சிரித்தாள்’ குைந்லதயும்தான்.“பாலு மூஞ்சி
எப்படியிருக்கு?”கண்கலள அகைத் திறந்து முகம் முழுதும் ெிகசிக்கப் புன்முறுெல்
காட்டினான் குைந்லத.“என் ராொ’ ” என்று குைந்லதலய அலணத்துக் ஜகாண்டாள் ஜசல்ைி.

“ஆயா மூஞ்சி….”முகம் ெிகசிக்கக் கண்கள் மைரச் சிரித்துக் ஜகாண்பட ஜசல்ைியின்

கழுத்லதக் கட்டிக் ஜகாண்டு கன்னத்தில் முத்தமிட்டான் குைந்லத.அப்ஜபாழுதுதான்
ஆபீசிைிருந்து ெந்த ராொராமன் அெர்களின் பின்னால் ெந்து நின்று புது ‘ஆயா’ வும்
குைந்லதயும் ெிலளயாடுெலத ரசித்துக் ஜகாண்டிருந்தான்.குைந்லதயின் முத்தத்லத
ஏற்றுக் ஜகாண்டவுடன், ஏற்றுப் பிறந்த சாபபம தீர்ந்ததுபபால் அெள் பதகாந்தமும்
புளகமுற்றது. குைந்லதலய முகத்பதாடு அலணத்து முத்தமிட்டாள் ஜசல்ைி.ராொராமன்
அப்ஜபாழுதுதான் அெள் முகத்லதப் பார்த்தான். அென் முகம் அருெருப்பால் ஜநௌிிந்தது;
மனம் குமட்டியது. தனது அைகுச் ஜசல்ைம் இந்த அசிங்கத்தின் மடியில் அமர்ந்து…அென்
கண்கள் இறுக மூடிக்ஜகாண்டு திரும்பி ெிட்டான். அப்ஜபாழுதுதான் அெள் அெலனப்
பார்த்தாள்.ராொராமன் ெிடுெிஜடன்று தன் மலனெியின் அலறக்குச் ஜசன்றான்.
குைந்லதயின் ஜதாந்தரபொ, அழுலகக் குரபைா இல்ைாததால் பங்கெம் நிம்மதியாகத்
தூங்கிக் ஜகாண்டிருந்தாள்.“இந்த பகார ஜசாரூபத்லத யாரு பிடிச்சிட்டு ெந்தது?” என்று
இலரந்தான் ராொராமன்.

பங்கெம் திடுக்கிட்டு எழுந்தாள்.“யாலரச் ஜசால்றீங்க?”“குைந்லதலயப் பாத்துக்க இந்தக்

குட்டிச்சாத்தான் தானா கிலடச்சுது?”“யாரு, ஆயாலெச் ஜசால்றீங்களா?”“ஆமா…..ஆயாொம்
ஆயா….கர்மம், கர்மம்…..பாக்கச் சகிக்கல்பை’ ஜகாைந்லத பயப்படைியா?…மூஞ்சிஜயப் பார்த்தா
ொந்தி ெருது…”“ஜகாைந்லத ஒண்ணும் பயப்படபை….நீங்கதான் பயப்படுறீங்க…” என்றாள்
சிரித்துக்ஜகாண்பட பங்கெம்.–ஜெௌிியா குைந்லத அழும் குரல்
பகட்டது:“ஆயா…ஹம்ம்…ஆயா….ஆ…’ குைந்லதயின் குரல் ெறிட்டது.ராொராமன்
ீ
அலறயிைிருந்து ஜெௌிிபய ஓடி ெந்தான்.பங்களாெின் பகட்லடத் திறந்துஜகாண்டு
ஜெௌிிபயறிய ஜசல்ைி கதவுகலள மூடிெிட்டுத் ஜதருெிைிறங்கிப் பபாய்க்
ஜகாண்டிருந்தாள். அந்தக் ‘குட்டிச்சாத்தா’லன பநாக்கி, இரண்டு லககலளயும்
 ஜெயகாந்தன் 232

ஏந்திக்ஜகாண்டு, அெள் பபாகும் திக்லகப் பார்த்து ெறிட்டு

ீ அைறிக்ஜகாண்டிருந்தான்
பாலு.ராொராமன் குைந்லதலய தூக்கிக்ஜகாண்டபின், அெள் பபாெலதபய பார்த்தொறு
நின்றான்.‘நான் ஜசான்னலதக் பகட்டிருப்பாபளா?….அெள் மனம் எவ்ெளவு
புண்பட்டிருந்தால் இப்படிப் பபாொள்’….சீ’ நான் என்ன மனிதன்….?’குைந்லத அழுதது.அதன்
பிறகு ஜசல்ைி அந்தப் பக்கம்கூட ெந்தது கிலடயாது. மறுநாள் முதல் அெள் தங்லக
ரஞ்சிதம், பாலுவுக்கு ஆயாொனாள்’ஜசல்ைிக்கும் மீண்டும் ஜசாறி நாபய
துலணயாயிற்று’முறமும் லகயுமாய்க் குனிந்திருந்த ஜசல்ைி, கண்களில் ஜபருக்ஜகடுத்த
கண்ண ீலரத் துலடத்துக்ஜகாண்டு எழுந்தாள்…குடிலசக்குப் பின்புறம் ஜசன்றாள். அெலளத்
ஜதாடர்ந்து நாயும் ஓடிற்று.

குைந்லதயின் அருகில் உட்கார்ந்து பெப்பிலைக் ஜகாத்தால் ெிசிறிக்ஜகாண்டிருந்தான்

ராொராமன்.குைந்லத அடிக்ஜகாருதரம் பெதலன தாங்கமாட்டாமல் அைத் ஜதம்பில்ைாமல்
ஈனமான குரைில் சிணுங்கிச் சிணுங்கி அழுதான்.தாயின் அருபக இருக்கக்கூடாத
நிலையில், நிராதரொய்க் கிடந்து பநாயில் துடிக்கும் தன் குைந்லதயின் நிலைலய
எண்ணிப் பார்க்கும்பபாது ராொராமனின் கண்கள் கைங்கின. இறந்து பபான
குைந்லதகளின் பயங்கரக் காட்சி அடிக்கடி மனசில் திலர ெிரித்தது.‘சீ’ காசும் பணமும்
இருந்து பயன் என்ன?’ அெனுக்கு ொழ்லகபய அர்த்தமற்றுத் பதான்றியது.மணி ஆறு
அடித்தது.இன்னும் ஆயாலெக் காபணாம்.ொழ்பெ இருண்டதுபபால் லககளில் முகம்
புலதத்துக் ஜகாண்டு உட்கார்ந்திருந்தான் ராொராமன்: இருள் படரும் பநரத்தில் அெள்
ெந்தாள்.“சாமீ …”‘யாரது? ொசற்படியில் கூனிக் குறுகிக்ஜகாண்டு நிற்கும் அது…யாரது,
ஜசல்ைியா?’“ஜசல்ைி…”“சாமீ ….நான்தானுங்க ஜசல்ைி ெந்திருக்பகன்….”அெள், உடம்ஜபல்ைாம்
மஞ்சள் பூசிக் குளித்து, தலை ொரி முடித்து, ஜநற்றியில் ஜபாட்டிட்டுக்ஜகாண்டு–இயன்ற
அளவு தன்லன அைங்கரித்துத் தன் குரூபத் பதாற்றத்லத மலறக்க முயலும்
புன்னலகபயாடு எலதபயா அெனிடம் யாசிப்பெள் பபால் நின்றிருந்தாள்.

ஜகாளந்லதக்கி ஒடம்பு சரியில்பைன்னு இப்பத்தான் ஜசான்னா ரஞ்சிதம்…அெளுக்குப்

பயமா இருக்காம். எனக்கு மனசு பகக்கபை…பார்க்கைாம்னு ெந்பதனுங்க…நீங்க
பகாெிச்சிக்காஜம…இருந்தா ஜகாளந்லதலய ஒடம்பு ஜகாணமாகற ெலரக்கும் நாபன
பாத்துக்கிட்டுமுங்களா…” அெள் தயங்கித் தயங்கித் ஜதாடர்பில்ைாமல், மனசில் உள்ளலதச்
ஜசால்ைிெிட பெண்டும் என்ற ஆலசயில் பபசினாள்.கட்டிைில் கிடந்த குைந்லத
புரண்டான்; சிணுங்கி அழுதான். ஜசல்ைி உள்பள ஓடி ெந்து அென் அருபக நின்று
ெிசிறினாள், ராொராமன் மீ ண்டும் முகத்லதக் லககளில் புலதத்துக் ஜகாண்டான்.“அென்
உன் குைந்லத’…அென் உன் குைந்லத’….என்று முனகிக்ஜகாண்பட
ஜெௌிிபயறினான்.இரஜெல்ைாம் கண் ெிைித்துக் குைந்லதலயப் பாதுகாத்தாள் ஜசல்ைி,
அந்தக் குைந்லதயின் அருபக தனித்திருந்து தாபன அதன் தாய்பபாைப் பணிெிலட
புரிெதில் ொழ்பெ நிலறவுற்றது பபான்ற திருப்தி பிறந்தது அெளுக்கு.குைந்லதக்கு
தண்ண ீர் ெிடப்பபாகிறார்கள். ஜசல்ைியின் இலடெிடாத கண்காணிப்பினாலும், பரிவு மிக்க
பணி ெிலடகளினாலும் பாலு பநாய் தீர்ந்தான். ஜபற்றெள் கைி தீர்ந்தாள்.ஆனால்
குைந்லதயின் முகஜமல்ைாம் அம்லமயின் குரூர ெடுக்கள் முத்திலர பதித்து அைலகக்
 ஜெயகாந்தன் 233

ஜகடுத்திருந்தன; கரிந்து பபான மரப்பாச்சி பபாைிருந்தது குைந்லத. தனது அைகுச்

ஜசல்ெத்லதக் கண்டு யாபரனும் ‘காணச் சகியாத பகாரச் ஜசாரூபம்; குட்டிச்சாத்தான்’
என்று முகம் சுளிப்பார்கபளா என்று எண்ணியபபாது ராொராமன் மனம் குமுறினான்.

ஜசல்ைியின் கண்களுக்குப் பாலு அைகாய்த்தான் இருந்தான். பிள்லள பதறினாபன, அதுபெ

ஜபரும் பாக்கியம் என்று எண்ணி அெள் ஆனந்தக் கண்ண ீர் ெடித்தாள்.மாலையில்
ஜசல்ைிக்குத் தலைெைித்தது; உடம்ஜபல்ைாம் ெைித்தது. இரெில் காய்ச்சல் ெருெது
பபால் அனத்தியது. பங்களாெின் காம்பவுண்ட் சுெரருபக இருந்த அந்தச் சிறு ெட்டின்
ீ
ெராந்தாெில் பகாணிலய ெிரித்து, பைம் புடலெயால் பபார்த்திக் ஜகாண்டு படுத்து
ெிட்டாள்.மறுநாள் காலை மணி ஒன்பதாகியும் ஜசல்ைி எழுந்து
ெரக்காபணாம்.பதாட்டத்தில் உைாெ ெந்த ராொராமன் ெராந்தாெில் ஜசல்ைி படுத்துக்
கிடப்பலத பார்த்தான். அருகில் ெந்து நின்று “ஜசல்ைி…. ஜசல்ைி…..” என்று
அலைத்தான்.பதில் குரலைக் காபணாம்.முகத்தில் மூடியிருந்தத் துணிலய ஜமல்ை
ெிைக்கினான்—-அெள் முகஜமல்ைாம் அம்லமக் ஜகாப்பளங்கள் முகிழ்ந்திருந்தன.
கண்ணிலமகளும், உதடுகளும் துடித்துச் சிெந்து பார்க்கும்பபாபத அெனுக்கு உடல்
சிைிர்த்தது.அெள் ஜமல்ைக் கண் திறந்து ஏபதா முனகினாள். ஜசல்ைிக்கு அம்லம
கண்டுெிட்டது என்று ஜதரிந்தவுடன் பங்கெம் கூட எழுந்து ஓடி ெந்தாள்.“ஐபயா, நீங்க
ஏம்மா ெந்தீங்க….. பபாங்கம்மா…. உள்பள பபாங்கம்மா…. ” என்று ஜசல்ைி
ஜகஞ்சினாள்.டாக்டர் ெந்தார்; டாக்டலரக் கண்டதும் பங்கெம் ெட்டுக்குள்
ீ நுலைந்தாள்.

டாக்டர் ஜசல்ைிக்கு மருந்து ஜகாடுத்தார். அெள் டாக்டரிடம் பெண்டிக்

ஜகாண்டாள்:“சாமி…. நான் ஆசுபத்திரிக்கிப் பபாயிடுபறனுங்க….. அதுக்கு ஏற்பாடு
பண்ணுங்க….”“பெண்டாம் ஜசல்ைி, பெண்டாம்” என்று ராொராமன்
இலடமறித்தான்.“மிஸ்டர் ராொராமன். அந்தப் ஜபாண்ணு ஜசால்ெதுதான் சரி. ஒடம்பு
நல்ைாகணும்னா, ஆசுபத்திரிக்கு அனுப்பிச்சுடறதுதான் நல்ைது” என்றார் டாக்டர்.அதன்
பிறகு ரஞ்சிதத்துக்குச் ஜசால்ைியனுப்பப்பட்டது.“அடி எம் ஜபாறெி அக்காபெ…. நா அப்பபெ
ஜசான்பனபன பகட்டியாடி….” என்று அழுது புைம்பிக் ஜகாண்பட ஓடி ெந்தாள்
ரஞ்சிதம்.ராொராமன் ஆபீசுக்கு ைீ வு பபாட்டு ெிட்டு ெட்டிபைபய
ீ தங்கியிருந்தான்.
ரஞ்சிதம் தான் ஜசல்ைிலயப் பார்த்துக் ஜகாண்டாள். பாசம் இருந்தா பயம் அற்று
பபாகாதா, என்ன?சாயங்காைம் நாலு மணி சுமாருக்கு ஆசுபத்திரியிைிருந்து, ஜசல்ைிலயக்
ஜகாண்டு ஜசல்ை ‘ொன்’ ெந்து ொசைில் நிற்கிறது’ராொராமனும் பங்கெமும் செம் பபால்
ஜெௌிிறிப் பபாய் நிற்கிறார்கள்; ரஞ்சிதம் பசலைத்தலைப்பால் ொலயப் ஜபாத்திக்
ஜகாண்டு அழுகிறாள். ஜசல்ைி காம்பவுண்ட் சுெரருபக ெந்து நின்றாள்’–என்ன பயங்கரத்
பதாற்றம்’ரஞ்சிதம் ஓடிச் ஜசன்று அெலளக் லகத்தாங்கைாய் அலைத்து ெருகிறாள்.
காரின் அருபக ெந்ததும் ஜசல்ைி ஒருமுலற சுற்றும் முற்றும் பார்க்கிறாள். அெளருபக
ராொராமனும் ரஞ்சிதமும் நிற்கின்றனர்.

காரிபைற முடியாமல் ஜசல்ைி தெிக்கிறாள்; பார்லெ கலைகிறது’“என்ன பெணும் ஜசல்ைி,

என்ன பெணும்?…. பயப்படாமல் பகள்…..’ ” என்கிறான் ராொராமன்.“பாலு….. பாலுலெ
ஒருதடலெ பாத்திட்டு….” அெள் குரல் அலடத்தது; கண்கள்
 ஜெயகாந்தன் 234

கைங்கின.“இபதா….உனக்கில்ைாத பாலுொ….” என்று உள்பள

ஓடினான்….கன்னங்கபரஜைன்று நிறம் மாறி, இலளத்துத் துரும்பாய் உருமாறிப் பபான
குைந்லதயுடன் ெந்து அெளருபக நின்றான்.“பாலு….”“ஆயா”… குைந்லத சிரித்தான்.“பாலு,
அப்பா மூஞ்சி எப்படி இருக்கு?”குைந்லத முகத்லதச் சுளித்து ெைிப்புக் காட்டினான்.“அம்மா
மூஞ்சி?”—மறுபடியும் அபத சுளிப்பு; ெைிப்புக் காட்டினான்.“பாலு மூஞ்சி எப்படி?” கண்கள்
மைரச் சிரித்தான் குைந்லத.“ஆயா மூஞ்சி?”சிரித்துக் ஜகாண்பட அெள் கன்னத்தில்
முத்தமிடத் தாெினான் குைந்லத. அம்லமக் ஜகாப்புளங்கள் நிலறந்த முகத்லத
மூடிக்ஜகாண்டு ெிைகிக்ஜகாண்டாள் ஜசல்ைி.“ரஞ்சிதம், ஜகாளந்லதலயக் கெனமாப்
பாத்துக்க. நான் பபாய் ெபரன் சாமி…ெபரன் அம்மா” என்று கரம் கூப்பி ெணங்கினாள்.
ராொராமன் கண்கலளத் துலடத்துக்ஜகாண்டான்.“பபாய் ொ’…” என்று கூெினாள் பங்கெம்.
அெள் உதடுகள் துடித்தன; அழுலக ஜெடித்தது.ஆசுபத்திரி கார் அெலள ஏற்றிக்ஜகாண்டு
நகர்ந்தது…. கார்மலறயும் ெலர அெர்கள் எல்பைாரும் ஜதரு ொசைிபைபய
நின்றிருந்தனர்.எங்கிருந்பதா ஓடிெந்த அந்தக் கறுப்புச் ஜசாறி நாய், ஆசுபத்திரிக் காலரத்
ஜதாடர்ந்து ஓடியது’

ஒரு பக்தர்
அடால்ப் ஹிட்ைர் ஒரு மன பநாயாளி என்ற உண்லம, நாெி ஜெர்மனி ெழ்ச்சியுற்ற
ீ
பிறகுதான் உைகுக்குத் ஜதரிய ெந்தது. யூதர்கலளயும், ெிப்ஸிகலளயும்,
கம்யூனிஸ்டுகலளயும்- ஏன், ஜெர்மானியர்கள் அல்ைாத அலனெலரயுபம நர
பெட்லடயாடி, மலை மலையாய்ப் பிணக் குெியல்கலளக் குெித்த நாெி ராணுெபம அந்த
ஒருெரின் லபத்தியத்திற்கு ஆட்பட்டது. பகுத்தறிவு உலடய எெனுபம சற்று பயாசித்தால்
கற்பலனயிலும் தாங்க முடியாத காரியங்கலள ஒரு பதசத்தின் ராணுெபம ஜசய்தது. அது
பிற பதச ராணுெங்கலளயும்- தன்னுலடய லபத்தியக்கார ஜெறிலய ஒரு பநாய்பபால்
ஜதாற்ற லெத்துத் ஜதாடர்பும் உறவும் ஏற்படுத்திக் ஜகாண்டது. ஒரு தலைெனின் ஆலண
அல்ைது ராணுெக் கட்டுப்பாடு என்பதன் ஜபயரால் உைகத்லதபய அந்தக் ஜகாலைஜெறி
குலுக்கி லெத்தது. அன்லறய ஜெர்மனியில் ‘அடால்ப் ஹிட்ைருக்குப் லபத்தியம்
பிடித்திருக்கிறது’ என்று ஆராய்ந்து கண்ட லெத்திய நிபுணர்களும் அலத ஜெளிபய
ஜசால்ை அஞ்சினர்.

ஒரு தனி மனிதனின் லபத்தியக்காரத்தனம் அெனது அதிகார பீடத்தால், அெனது

சமுதாய அந்தஸ்தால், அெனது பதசியத் தலைலமயால், ஒரு பதசத்தின், ஒரு காைத்தின்
லபத்தியக்காரத்தனமாயிற்று.முன்பு ஒருமுலற எனது லஸக்கியாட்ரிஸ்ட் நண்பரிடம்
நான் பகட்படபன, அந்தக் பகள்ெிலயயும் அெரது பதிலையும் மீண்டும் இங்பக
நிலனவுபடுத்திக் ஜகாள்பொம்.‘இெர்களின் எண்ணிக்லக அதிகமாகி, நாம் குலறந்து
பபானால், நாம் உள்பளயும் அெர்கள் ஜெளிபயயும் இருக்க பநரிடும் அல்ைொ?’-
’எண்ணிக்லகயில் எவ்ெளவு அதிகரித்தாலும் அெர்கள் ஒன்றிலணந்த பைமாக ஆக
முடியாது… ஏஜனனில், தனித்தனி நியாயங்களும் தனித்தனி நலடமுலறகளும் ஜகாண்ட
அெர்கள் சிதறுண்டு பபான உைகங்கள். அெர்கள் ஒரு உைகத்லத நிர்ெகிக்கபொ, அதன்
 ஜெயகாந்தன் 235

தன்லமலயத் தீர்மானிக்கபொ முடியாதெர்கள்’ என்று நண்பர் ஜசான்னார்.ஹிட்ைலரப்

பற்றிய, நாெி ராணுெத்லதப் பற்றிய இந்த உதாரணம் நமது லஸக்கியாட்ரிஸ்ட் நண்பரின்
கூற்றுக்கு முரணாயிருக்கிறபத என்று பதான்றுகிறதல்ைொ?மனெியல் நிபுணர்கள்
ஹிட்ைருக்கு மட்டும்தான் லபத்தியம் என்று கண்டுபிடித்தார்கள்.

நாெி ராணுெத்லதச் பசர்ந்த அலனெருக்கும் (அெர்களது லபத்தியக்காரத்தனத்தால்

உைகபம பாதிக்கப்பட்டிருப்பினும் கூட) லபத்தியம் என்ற பநாய் முற்றாகப் பிடித்து
ெிட்டது என்று மருத்துெ சாஸ்திரம் ஜசால்ைெில்லை. இங்கு நாம் முக்கியமாகப் புரிந்து
ஜகாள்ள பெண்டியது ஒன்று.‘லபத்தியம்’ என்கிற பநாய் பெறு. ‘லபத்தியக்காரத்தனம்’
என்கிற அறியாலம பெறு.‘ெக்கரிப்பு’ என்கிற மன பநாய்க்கு ஆளான ஒருெலன ஒரு
ென சமூகபம சர்ெ ெல்ைலம ஜபாருந்திய தலைெனாக ஏற்றுக் ஜகாண்ட
‘லபத்தியக்காரத்தனம்’ என்ற அறியாலமயினால் அல்ைது ஜதய்ெத்துக்கு நிகரான சர்ெ
ெல்ைலம ஜபாருந்திய ஒரு தலைெனுக்குப் லபத்தியம் என்ற பநாய் பிடித்த பிறகும்
அலதப் புரிந்து ஜகாள்ளாத ஒரு ென சமூகத்தின் லபத்தியக்காரத்தனம் என்கிற
அறியாலமயினால்தான் அந்தக் காரியங்கள் நடந்பதறின என்று புரிந்து ஜகாண்டால், எனது
லஸக்கியாட்ரிஸ்ட் நண்பரின் கூற்றுக்கு இந்த உதாரணம் முரணல்ை என்பது
ஜதளிொகும்.

ஒரு லபத்தியக்காரனின் மூலளக்பகாளாறு அெனுக்கு இருக்கும் அந்தஸ்தாலும், அென்

மீ து பிறருக்கு இருக்கும் மதிப்பு மரியாலதகளினாலும் பை காைம் மலறந்திருக்கைாம்.
லபத்தியங்கள் புத்திசாைிகளாக – அதீத புத்திசாைிகளாகவும் இருக்க முடியும். அபத
காரணத்தினாபைபய ஒரு மன பநாயாளியின் மீ து அறியாமல் லெத்திருக்கும் மதிப்பு
மரியாலதகளின் காரணமாக அெனது பநாய் மற்றெர்கலளயும் பாதிக்கிறது. சிைருக்குச்
சிை சமயங்களில் அந்த பநாபய ஜதாற்றி ெிடுெதும் உண்டு. சிறுகச் சிறுக அந்பநாய்க்கு
ஒரு பதசபம கூட இலரயாகும்.இந்த ெிதமாக, ஒரு குடும்பத் தலைெனுக்கு ஏற்பட்ட
மனபநாய் ஒரு குடும்பத்லதபய பாதித்த சம்பெத்லத எனது லஸக்கியாட்ரிஸ்ட் நண்பர்
ெிளக்கிக் கூறினார்.அந்தக் குடும்பத்லதச் பசர்ந்த மற்றெர்கள் சிகிச்லசயின் மூைம்
ெிலரொகபெ குணமலடந்து ெிட்டார்கள். ஆனால் அந்தக் குடும்பத் தலைெர் இன்னும்
கூடச் சிகிச்லச ஜபற்றுக் ஜகாண்டிருக்கிறார். ஜராம்பவும் முற்றிய பகஸ்!அெர் ஒரு
இன்கம்டாக்ஸ் ஆபிஸர். ெரீ லெஷ்ணெர். குடும்பபம பக்தி ஜநறியில் தலைத்தது. ெபட
ீ
ஏறத்தாை ஒரு பகாயில் மாதிரி.

இரவு பன்னிரண்டு மணிெலர- சிை பண்டிலக நாட்களில் ெிடியும்ெலர கூட- அெர்

ெட்டில்
ீ பக்தர்களின் கும்பல் நிலறந்திருக்கும். நமது பக்தர், சிப்ளாக் கட்லடயுடன்
தன்லன மறந்த ையத்தில் ராம நாம சங்கீ ர்த்தனத்தில் நர்த்தனமாடிக் ஜகாண்டிருப்பார்.
அெரது இலளய சபகாதரரும், மலனெியும், ஆபிஸ் சிப்பந்திகளும் மற்றும் அெருலடய
தாட்சண்யத்துக்காக, அெர் அலைப்லபத் தட்ட முடியாமல் அங்கு ெந்து மாட்டிக்
ஜகாண்டெர்களும், அெருடன் பசர்ந்து அெரெர் பக்தியின் அளெிற்பகற்ப பகொன்
நாமத்லதப் பூெித்துக் ஜகாண்டிருப்பார்கள்.‘பக்தியினால் ஒருென் அமர நிலை எய்தைாம்’
என்றும், ‘எல்ைா உயிர்களிலும் நாபன இருக்கிபறன்’ என்பதுவும் லெஷ்ணெர்களுக்கு
 ஜெயகாந்தன் 236

மிகவும் உடன்பாடான ஜகாள்லக. ஜசால்ைப்பபானால் அந்தக் ஜகாள்லகபய

அெர்களுலடயதுதான். சமூக ொழ்வுக்கு ஒரு ெலரமுலற உண்டு அல்ைொ?ஒரு
குடும்பத்துக்குரிய ைட்சணபம இல்ைாமல், சதா பநரமும் பக்தி என்ற ஜபயரால் கபளபரம்
மிகுந்த ஆண்டிமடமாக ஆயிற்று அந்த ெடு.
ீ ஜதரு ெைிபய பபாகின்ற எெனும் இந்த
ெட்டிற்குள்
ீ தாராளமாய் நுலையைாம். நுலைந்தென் எெனாயிருந்தாலும் “அடிபயன்
தாஸானுதாஸன்” என்று தன்லன அறிமுகம் ஜசய்துஜகாண்டு, அென் காைில்
சாஷ்டாங்கமாய் ெிழுந்து கும்பிடுொர் ஆபிஸர்.

ஒரு நாலளக்கு ஆறு மணி பநரம் என்றிருந்த பெலன, பன்னிரண்டு மணி பநரம், இருபத்து
நாலு மணி பநரம் என்று ெளர்ந்து, இரண்டு சூரிய உதயங்கலளயும் அஸ்தமனங்கலளயும்
கூடத் தாண்டுகிற அளவுக்கு எல்லை மீறிய பபாது, பக்தருக்கு ஆபிசிைிருந்து அலைப்பு
ெந்தது. காை ெலரயின்றி பெலன ஜதாடர்ந்து நீண்டதால் கூட்டமும் குலறந்து
பபாயிற்று. பெறு ெைியில்ைாது அெரது பியூன் மட்டும் “இது என்ன பக்திபயா? இது
என்ன பெலனபயா!” என்று அலுத்துக் ஜகாண்டு, அங்பகபய கிடந்தான்.ஆபிசரின்
மலனெியும், தம்பியும், அெலர ஒரு சிம்மாசனம் பபான்ற நாற்காைியில் உட்கார லெத்து,
கும்மி அடிப்பது பபால் சுற்றிச் சுற்றி ெந்து, அெர் முகத்திற்கு எதிபர ெர
பநரும்பபாஜதல்ைாம் ஒருமுலற ெணங்கி எழுந்து, அெலர ஜதய்ெ நிலைக்கு உயர்த்திக்
ஜகாண்டிருந்தனர். அெரில் அெர்கள் ராமலனக் கண்டு ெைிபட்டுக் ஜகாண்டிருந்தனர்.
அெர் எதனில், எலதக் கண்டாபரா?… சிலையாய் அமர்ந்திருந்தார், இராமர் பட்டாபிபஷக
பாணியில் அபயஹஸ்தம் காட்டி… லகயிபை பகாதண்டமும் காைடியில்
ஹனுமானும்தான் இல்லை, பபாங்கள்!ஆபிசாெது, அலைப்பாெது?பகெைம், அடிலமத்
ஜதாைில் யாருக்கு பெண்டும்?…தபாைில் ெந்த பெலை நீக்க உத்தரலெச் சற்றுத் ஜதளிந்த
நிலையில் தம்பிதான் ொங்கிப் படித்தார்.‘இராமரின் ஜகாலு மண்டபத்’திற்குச் ஜசன்று
மிகுந்த பணிவுடன் லககட்டி, ொய் ஜபாத்தி, “அண்ணா” என்று அலைத்தார்.“ைட்சுமணா!”
என்று புன்முறுெபைாடு கண் திறந்தார்! “அஜதன்ன ஓலை?”“அண்ணா! உங்க
உத்திபயாகம் பபாயிடுத்து!”“எந்லதயின் ெிருப்பம் அதுஜெனில் இன்னும் ஒரு முலற
ெனம் ஏகைாம்.”

“நான் இல்ைாமைா?” என்று அெர் தர்ம பத்தினியும் கிளம்பி ெிட்டாள்.“ைட்சுமணா!

பிரயாணத்திற்கு ஏற்பாடு ஜசய்!”இந்த நாடகத்லதப் பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்த பெலைக்கார
நாயுடுவுக்குக் லக கால் உதறல் கண்டுெிட்டது. “ஐலயபயா” என்று ஒரு அைறலுடன்
மனுஷன் ஓட்டம் எடுத்திருக்கிறார் பாருங்கள்… பநபர பபாைீ ஸ் ஸ்படஷனில்
பபாய்த்தான் நின்றிருக்கிறார். ஒரு பக்கம் பயம். ஒரு பக்கம் தாங்கமுடியாத பசாகம்.
எப்படிப்பட்ட குடும்பம் எப்படிப்பட்ட ெழ்ச்சி
ீ அலடந்து ெிட்டது…பக்தியின் ஜபயரால்,
பகொனின் ஜபயரால் அந்தக் குடும்பத்தின் ஜசாத்துக்கள் யாவும் சூலறயாடப்பட்டு
ெிட்டன. பக்தி என்ற பபாலதயில் ஏற்பட்ட பரெசத்தால் அெர்கள் தங்கலளத் தாங்கபள
ஏமாற்றிக் ஜகாண்டு நஷ்டப்பட்டு ெிட்டனர்.படித்தெர், ஜசல்ொக்கு மிகுந்தெர், அரசாங்க
உத்திபயாகஸ்தர் என்ற மதிப்புகஜளல்ைாம்- பக்தி என்பதன் ஜபயரால் அெருக்கு ஏற்படும்
ஜதய்ெ சந்நதம் ஒருெித ‘ஹிஸ்டீரியா’ என்று எெருபம சந்பதகிக்க இடமில்ைாமல்
 ஜெயகாந்தன் 237

ஜசய்துெிட்டன.புருஷன் மீ து ஜகாண்ட காதைால் ஒரு மலனெிக்கு அென் ஜதய்ெமாகபெ

இருக்கைாம். அந்தப் புருஷன் தன்லன ராமனாக உணர ஆரம்பித்த பிறகு, எல்ைா
ெிதங்களிலும் அெனது ஆளுலகக்கு உட்பட்ட அெளுக்குத் தானும் சீலதயாக
மாறுெதற்கு கசக்குமா என்ன? அெர்கள் மனப்பூர்ெமாகபெ அவ்ெிதம் பரஸ்பரம்
நம்பினார்கள். அந்த நம்பிக்லகக்கு ஆதாரமான நியாயங்கள் அெர்களுக்கு மட்டுபம
புரிென.மபனாதத்துெ நிபுணர்கள் அெற்றிலன ஆழ்ந்து பரிசீைித்து அெர்களது
நியாயங்கலள ஓரளவுக்கு கணிக்கைாம்.

நமது சமுதாயத்தில் கடவுள் நம்பிக்லகலயெிட, பக்தர்களின் மீ து ஜகாள்ளும் மதிப்பப

அதிகமானது. தனக்கு இருக்கும் இலற நம்பிக்லகலய மிலகயாகக் காட்டிப்
பகிரங்கப்படுத்திக் ஜகாள்ெதில் பக்தர்களுக்குப் பரம சுகம் இருக்கிறது. அடிபணிந்து
அடிபணிந்பத தமது பக்தர்கள் எெலரயும் அடிலம ஜகாள்கின்றனர்.இந்த இன்கம்டாக்ஸ்
ஆபிசரின் பக்தியில் மாசு கிலடயாது. அது ஒரு ஜபாய் பெஷமாக இருந்திருந்தால், அெர்
இந்த நிலைக்கு ஆளாகியிருக்க மாட்டார்.ராமநாம உச்சரிப்பின் மூைம், தாபன ராமனாகி
ெிடும் அளவுக்கு அலத ஒரு மந்திரமாகபெ இெர் லகக்ஜகாண்டு ெிட்டார். இலறெனின்
திருெிலளயாடல்கள் எவ்ெளவு ரசமானலெ. கடவுள் மனித அெதாரம் எடுக்கைாம்
எனில், மனிதன் கடவுள் அெதாரம் எடுக்கக் கூடாதா என்ன?தாளமும், இலசயும், ஆபெசக்
குரல்களும் பசருகின்ற பபாது ஏற்படும் பரெசத்தின் உச்ச கட்டத்தில் ெிலளகின்ற
ஆனந்தம் குடிஜெறி மாதிரி, ஒரு தடலெக்கு ஒரு தடலெ மிகுதியான அளெில் இந்தப்
பக்தர்களுக்கு பதலெப்படுகிறது.நலடமுலற ொழ்க்லகயில் இருந்து ஒருெலன ெிைக்கி,
ஒருெனின் அறிலெ எது மயங்கச் ஜசய்கிறபதா, அதுபெ பபாலத. அது கடவுள்
பக்தியானால் என்ன? கள்ளின் பபாலதயானால் என்ன?ஒரு சம்சாரிக்கு, ஒரு
கிருகஸ்தனுக்கு எந்த அளவு பக்தி இருக்கைாபமா அந்த அளவு இருப்பதுதான் ஜைளகிகம்.
இலத அெருக்கு எடுத்துச் ஜசால்லும் அளவுக்கு அெலரெிட ஞானஸ்தர்கபளா,
கல்ெிமான்கபளா, ஜபரியெர்கபளா யாரும் அெருடன் இல்ைாது பபாயினர்.அந்தத் தம்பி
இந்த அண்ணனால் ெளர்க்கப்பட்டென்.

சிறு ெயதிைிருந்பத அண்ணன் மீ து தம்பிக்கு ஒரு ‘ஹீபரா ஒர்ஷிப்’ – ெரீ ெைிபாட்டுணர்வு

– இருந்திருக்க பெண்டும்.இந்த ெட்டில்
ீ பநரம், காைம் இல்ைாமல் நடந்துெரும்
கபளபரத்லதக் குறித்து ஏற்கனபெ இரண்ஜடாரு புகார்கள் பபாைீ சுக்குப் பபாயிருந்தன.
கலடசியில் அந்த ெட்டிைிருந்பத
ீ ஒரு ஆள் ெந்தவுடன் பபாைீ சார் நடெடிக்லக
எடுத்தனர். இன்ஸ்ஜபக்டலரக் கண்டதும்,“குகபன ெருக! நின்ஜனாடும் ஐெராபனாம்” என்று
தழுெிக் ஜகாண்டார், பக்தர்.மூன்று மாதங்கள் அந்த பெலனக் கூடத்தில் தூண்டாமணி
ெிளக்குகள் எரியாமல் கிடந்தன. அந்தத் ஜதருலெப் ஜபாறுத்தெலர அது ஒரு மங்கை
சூசகமாக இருந்தது.சிை ொரங்களில் ஆபிசரின் மலனெியும், சபகாதரரும் சிகிச்லச
அளிக்கப்பட்டு, குணம் அலடந்து, சாதாரண மனிதர்களாக ெட்டிற்குத்
ீ திரும்பி ெந்து
ெிட்டனர். பாெம்! அெர் இன்னும் உள்பளபய இருக்கிறார். யார் நம்பினால் என்ன, நம்பா
ெிட்டால் என்ன? அெர் உறுதியாக நம்புகிறார். அெர்
ராமாெதாரம்தானாம்!அெருக்குத்தான் அந்த பநாய் பீடித்து முற்றிெிட்டது. அெரது
 ஜெயகாந்தன் 238

மலனெியும் சபகாதரரும் அெர்மீ து ஜகாண்ட நம்பிக்லகயில் அெலரச் சந்பதகிக்காமல்

அெரால் பாதிக்கப்பட்டு ெிட்டனர். நடந்து பபான நிகழ்ச்சிகலள எண்ணி அெர்கள்
இப்பபாது ெருத்தமுறுகின்றனர். அெரது பநாய் இந்த அளவுக்கு முற்றுெதற்குத்
தாங்களும் காரணமாகி ெிட்படா பம என்று எண்ணிஜயண்ணி மனம்
புழுங்குகின்றனர்.அெலரப் பார்க்க ெந்திருந்த அெர்கலளயும் நான் ‘உள்பள’ தான்
சந்தித்பதன்.

என்பனாடு ஜெளிபய ெரும்பபாது- “பகொன் ஜபயலரச் ஜசான்னதுக்கு இப்படி ஒரு பைன்

கிலடக்கக் கூடாது” என்று கண்கைங்கக் கூறினாள் அெர் மலனெி.“இலதப் பத்தி
எழுதுங்க சார்! ஜராம்ப நல்ைது. ஆனால், கடவுள் பமபை பைி பபாட்டுடாபதங்பகா.
நம்பமாட லபத்தியக்காரத்தனத்துக்குக் கடவுள் என்ன பண்ண முடியும்?” என்றார் அெரது
சபகாதரர்.

முற்றுலக
இரண்டு மணி பநரமாய் அந்த எெபளா ஒரு ‘மிஸ்’ஸ க்காகத் தனது மாடியலறயில்
காத்திருந்தான் ொசு. ஜபாறுலம இைந்து முகம் சிெந்து உட்கார்ந்திருந்தென் கலடசில்
பகாபத்பதாடு எழுந்துஜசன்று ‘கப்’பபார்லடத் திறந்தான்.அதனுள் அைகிய ெடிெங்களில்
ெடிக்கப்பட்ட கண்ணாடி மதுக் கிண்ணங்களும், கால் பாகம் குலறொயிருந்த ஸ்காட்ச்
ெிஸ்கி பாட்டிலும் இருக்கின்ற பகாைத்லத ஏபதா ஒரு கலைப்ஜபாருலளப்
காண்பதுபபால் ரசித்துப் பார்த்தான் அென்.அந்த மதுக் குப்பியும், கிண்ணங்களும் மதுெின்
ெிபராதிகலளக்கூடக் குடிக்கத் தூண்டும் அளெிற்கு மயக்கத் தக்க கலையைகு
ஜபற்றிருந்தன.“அதிருஷ்டெசமாகபொ, துரதிருஷ்டெசமாகபொ ஒழுக்கம் என்ற
அளவுபகாைினால் ஒதுக்கித் தள்ளப்பட்டுள்ள ெிஷயங்கஜளல்ைாம் உைகத்தில் மகத்தான
ஜசளந்தர்யங்களாய் மாறியிருக்கின்றன!” என்று முணுமுணுத்தொபற தன்னுள்
கிளர்ந்ஜதரிகின்ற உணர்ச்சிகலளத் தணிக்கபொ ெளர்க்கபொ ஜகாண்ட ஜெறியுடன்
குப்பியிைிருந்தலதக் கிண்ணத்தில் ெடித்துக் கைப்படமற்ற பிரசாதம் பபால் ஒபர
மடக்கில் ெிழுங்கிக் கிண்ணத்லத மீ ண்டும் நிரப்பிக்ஜகாண்டு ெராந்தாவுக்கு ெந்தான்
ொசு.அந்த ெராந்தாவும் அெனது ஏர்கண்டிஷண்ட் அலறயும் முழுக்கவும் பமநாட்டுப்
பாணியில் அைங்கரிக்கப்பட்டிருந்தன. அெனும்கூட சிந்தலனயிலும் ரசலனயிலும்
ெிபதசி மயமாகத்தான் இருந்தான்.

நாணல் தட்லடலயப் பபான்ற பிளாஸ்டிக்கினால் உருொக்கபட்ட தட்டிகள் ஜதாங்க

ெிடப்பட்டிருக்கும் அந்த ெராந்தாெின் ஒரு மூலையிைிருந்த ‘பரடிபயா கிராமி’ன் அருபக
அென் ெந்தான். மதுக் குப்பிலய அதன் மீ து ஒரு புறம் லெத்து ஒரு இலசத் தட்லட
எடுத்து ‘பரடிபயா கிராம்’ ஜபட்டியில் லெத்தான்.அடுத்த ெினாடி ‘ஜநம்பர் ஐம்பத்தி நாலு
மூங்கில் ெடு’
ீ என்ற ஆங்கிை ெரிகலளத் தாளத்பதாடு ஒைிக்கின்ற இலசக்கு ஏற்ப
ெிரலைச் ஜசாடுக்கிக்ஜகாண்டு அந்த ெராந்தாெின் பமலும் கீ ழும்
உைெிக்ஜகாண்டிருந்தான் ொசு.அங்பக நடுெில் இரண்டு குஷன் பசாபாக்களுக்கு
இலடபய இருந்த டீபாயின் மீ து சதுரங்கப் பைலகயில் ெரிலசயாக நிறுத்தி
 ஜெயகாந்தன் 239

லெக்கப்பட்டிருந்த காய்கலள அந்தப் பாடல் முடியும்ெலர அென் கெனிக்கபெயில்லை.

பாட்டு முடிந்ததும் அென் மீ ண்டும் ென்னல் ெைியாக ஜெளியில் எட்டிப்பார்த்தான். பிறகு
ஹாைிைிருந்த கடிகாரத்லதப் பார்த்தான். பின்னர் மத்தியானம் இரண்டு மணியிைிருந்து –
அெனால் நிறுத்தி லெக்கப்பட்டுக் காத்துக்ஜகாண்டிருக்கும் – அந்த சதுரங்கப் பலட
ெரிலசலயப் பார்த்தான். மூண்று மணிக்கு ெருெதாய்ச் ஜசால்ைியிருந்த அந்த மிஸ் . .
.?பநற்றிரவு ஒரு ெிருந்தில் அெலனச் சந்தித்து அெலனக் கெர்ந்தும், அெனால்
கெரப்பட்டும் இங்கு ெருெதாக ொக்களித்திருந்த அெள் ஜபயர்கூட அெனுக்கு
மறந்துபபாய் இருந்தது.அெனுக்கு ஜபயர்கள் முக்கியமல்ை; உறவுகள் ஜபாருட்டல்ை.
அென் உணர்ச்சிகலள ெைிபடுகிறென். அைகுகலள ஆராதிப்பென்; ஜெறும் உருெ
அைகிபைபய அென் மனம் பறி ஜகாடுப்பான். அப்படிப் பறிஜகாடுப்பது தெறல்ை என்று
ொதிப்பான். பிறலரக் கெர தனது உருெத்திலும், நலடயுலட பாெலனயிலும், பபச்சிலும்
ரசலனயிலும் ஒரு ெித அைகிலன ெளர்த்துக் ஜகாள்ெபத ொழ்க்லக என்று
நம்பியிருந்தான். இந்த முப்பத்லதந்து ெருட ொழ்க்லகயனுபெத்தில் அந்த நம்பிக்லக
அெனுக்குப் பயனளித்பத ெந்திருக்கிறது.

அெபனாடு பைகுகின்ற மனிதர்களுக்கு எது பிடிக்குபமா, அதலன எப்பாடு பட்படனும்

அென் பதடிலெப்பான். ஆனால் ஜபரும்பான்லமயான சமயங்களில் அவ்ெிதம்
பதடபெண்டிய அெசியமில்ைாமபை அெனிடம் அலெ லகயிருப்பிபைபய இருந்து
ெிடுெதும் உண்டு.பநற்று அப்படித்தான் அெளிடம் பபசிக்ஜகாண்டிருக்கும்பபாது,
‘அெளுக்கு மிகவும் பிடித்த ஜபாழுதுபபாக்கு என்ன?’ என்று பகட்டு, அெஜளாரு ‘ஜசஸ்
சாம்பியன்’ என்றறிய பநர்ந்ததில் அென் மிகவும் மகிழ்ச்சியுற்றான். ஏஜனனில்
அெனுக்கும் அதில் பரிச்சயம் உண்டு. எனபெ அெளுக்கு அென் ெிலளயாட்டாய் சொல்
ெிடுத்தான்.“என்பனாடு ெிலளயாடி என்லன நீ ஜெயிப்பாயா?” என்று அென்
அகங்காரத்பதாடு பகட்டஜபாழுது, “இயன்றெலர முயன்று பார்ப்பபன்” என்று அெள்
ஆங்கிைத்தில் கூறி, அந்தச் சொலை ஏற்றுக்ஜகாண்டாள்.“ெிலளயாட்டில் ஜெற்றி என்பது
எவ்ெளவு இயல்பானபதா அவ்ெளவு இயல்பானபத பதால்ெியும்” என்று அென்
தத்துொர்த்தமாய்ச் ஜசான்ன பதில் அெளுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது.அெலனப்
ஜபாறுத்தெலற அென் அலைப்லப அெள் ஏற்றுக்ஜகாண்டபத அெனுக்கு ஜெற்றியாய்
இருந்த்து. அெனது நாட்டம் அெளது ெருலகயில்தாபனஜயாைிய அெள் ெந்த பின்
நிகழும் ெிலளயாட்டில் ‘யார் ஜெற்றி ஜபறுகிறார்கள்? யார் பதாற்கிறார்கள்’ என்பதில்
அல்ை. ஒரு ஆணும் ஜபண்ணும் சம்பந்தப்பட்ட ெிலளயாட்டு – அது எத்தலகயதாய்
இருந்தாலும் ஜென்றெர் பதாற்றெராெதும், பதாற்றெர் ஜென்றெராெதும் இயல்பு என்று
அென் அறிந்திருந்தான்.இப்ஜபாழுது அென் மனப் புழுக்கஜமல்ைாம் தன் அலைப்லப
ஏற்றுக்ஜகாண்டு அெள் ெராமைிருப்பதால் ெிலளந்த ஏமாற்றத்தினால்தான்.

பரடிபயாகிராம் மீ து இருந்த மதுலெ எடுத்து ஒரு ஜெறியுடன் அென் உறிஞ்சித்

தீர்த்தான்; அப்பபாது மணி ஐந்தலர அடித்தது.மூன்று மணிக்கு ெருெதாய் இருந்தெள்,
ஐந்தலர மணிெலர ெராததாலும், அெளிடமிருந்து ஜடைிபபான் மூைம் கூட ஒரு
ஜசய்தியும் ஜதரியாததாலும் அெள் தன்னிடம் ஜபாய் ொக்குத் தந்து ஏமாற்றிெிட்டாள்
 ஜெயகாந்தன் 240

என்று ஆத்திரமுற்ற ொசு, ஒரு ஏமாளிலயப்பபால் அெளுக்காக இவ்ெளவு பநரம்

காத்திருந்த அெமானத்தால் திடீஜரனச் சினம் மிகுந்து அந்த இரண்டு பசாபாக்களின்
இலடபய இருந்த டீபாலயக் காைால் எற்றினான்.ஜெள்லளயும் கறுப்புமாய்ச்
சதுரங்கக்காய்கள் ைிபனாைியம் ெிரிக்கப்பட்ட தலரயில் சிதறி உருண்டன.தனது
ஆத்திரத்லதத் தாபன சமனம் ஜசய்துஜகாள்ள பெண்டி அந்த பசாபாெில் சாய்ந்து
கண்கலள மூடினான் ொசு.அலமதியான அந்த ெினாடிகளில் அெனது ஜசெிகளில்
ெலணயின்
ீ இனிய நாதம் ஜமல்ஜைன ெந்து ஒைித்தது.அந்த ெட்டின்
ீ கீ ழ்ப் பகுதியில்
இரண்டுமணி பநரங்களாக அல்ை, இரண்டு ெருஷங்களாக அெனுக்காகக் காத்துக்
கிடக்கும் அந்தப் ஜபண்ணின் – அென் மலனெி சீதாெின் நிலனவு அெனுக்கு இப்பபாது
மிகவும் சாதாரணமாக அந்த ெலணயின்
ீ நாதத்தால் ஏற்பட்டது.இரண்டு ெருஷங்களுக்கு
முன், மனம் பபான பபாக்காய் தனிொழ்க்லக நடத்திக்ஜகாண்டிருக்கும் ொசுலெ ஒரு
குடும்பக் கட்டுக்குள் நிறுத்துெதன் ஜபாருட்டு அெனுக்கு மலனெி என்ற புதிய உறலெ
ஏற்படுத்தினர் அெனது ஜபற்பறார்.அந்த முயற்சிலய மறுக்காமல் அென்
ஏற்றுக்ஜகாண்டான். அந்த அளவுக்கு அென் நல்ைெனாக இருந்ததில் அெனது
ஜபற்பறாருக்கு ஜமத்த மகிழ்ச்சி.

‘நான் சுதந்திர புருஷனாக இருப்பலதத்தெிர எந்த ெிதத்தில் யாருக்குத் தீயென்?’ என்று

பகட்கும் அெனது பகள்ெிக்கு இன்றுெலர அெனது குடும்பத்தில் தக்க பதில் ஜசால்ை
யாரும் முன் ெர ெில்லை.சாமர்த்தியமாகவும் சாதுர்யமாகவும் -பூர்ெகச்
ீ ஜசாத்து
எவ்ெளபொ இருந்தும் அெற்லற எதிர்ப்பார்க்காமல் -சுதந்திரமாக ‘பில்டிங் காண்ட்ராக்ட்’
ஜதாைிைில் இவ்ெளவு சம்பாதித்திருக்கும் தனது மகலன எண்ணி அென் தந்லதக்கு
எவ்ெளவு ஜபருமிதமிருந்தும் ொசுெின் கட்டுப்பாடற்ற ொழ்க்லக முலற ஒன்பற
அெருக்கு ஜபருங் குலறயாக இருந்தது.மலனெிஜயன்று ஒருத்தி ெந்தால் அென்
மாறுொன் என்று நம்பிபய சீதா அெனுக்கு ொழ்க்லகத் துலணயாக்கப்பட்டாள்.
இன்னும்கூட அென் அவ்ெிதபம மாற்றமில்ைாமல் இருக்கிறான் என்றால் அதற்கு
அெபள ஜபாறுப்பு என்று தீர்மானம் ஜசய்து ெிட்டார்கள் அெர்கள்.அெள் என்ன
தீர்மானத்திபைா, தன்லன அென் ஜபாருட்படுத்தாதது பபாைபெ அெனது
நடெடிக்லககலள தானும் ஜபாருட்படுத்தமல் தனி ொழ்க்லக நடத்தி ெருகிறாள்.தனி
ொழ்க்லகயா?இலணந்து கைந்து இரண்டு ஆத்மாக்கள் இருபெறு உைகங்களில் பிரிந்து
கிடந்தாலும் அந்த அனுபெபம தாம்பத்யம் தான்! இரண்டு ஆத்மாக்கள் சஙகமமில்ைாமல்
உடல்கள் என்னதான் ஒட்டிக் கைந்து உறொடியபபாதிலும் அந்த ொழ்பெ ஒரு தனி
ொழ்க்லகதான்.அவ்ெிதம் ஒபர ெட்டில்
ீ ொழ்ந்தும், கணென் கூப்பிட்ட மாத்திரத்தில்,
ஒவ்ஜொரு ெிநாடியும் அலைப்லப எதிர் பநாக்கிக் காத்திருந்தெள் பபான்று ஓடிெந்து
எதிர்நின்றும் அென் ெிரும்புெலத ெிரும்பியெண்ணம் அளித்துப் பணிெிலட ஜசய்தும்
ஒரு ஹிந்து மலனெியின் பண்புகபளாடு ொழ்க்லக நடத்தி ெந்தாலும், அெளது
ொழ்க்லக தனிலமப் பட்டுக் கிடப்பது பபான்ற ஒரு அலமதியான பசாகம் சீதாெின்
ெிைிகளில் நிரந்தரமாகப் படிந்திருந்தது.
 ஜெயகாந்தன் 241

எத்தலனபயா நாட்களில் இரெில் ஜெகுபநரம்ெலர ஆண்களும் ஜபண்களுமாய் அந்த

ெட்டின்
ீ மாடிப் பகுதியில் அெபனாடு குழுமியிருந்து கும்மாளமடித்துக் ஜகாண்டிருந்த
பநரங்களில் சலமயற்காரப் பாட்டி மனம் ஜபாறுக்காமல், “இப்படிக் கூட ஒரு கூத்து
உண்படா ?” என்று ெியப்பது பபால் ஜபாருமியபபாது, ொழ்க்லகயின் பகாைங்கலள ெிைகி
நின்று ரசிக்கும் ஒரு ஞானிலயப்பபால் புன்முறுெல் காட்டிய தல்ைாமல், ஒரு ொர்த்லத
பாட்டிபயாடு பசர்ந்து பபசியதில்லை சீதா.சீதாலெப்பற்றி மிகவும் சாதாரணமாக எண்ணிய
ொசு, சீதா என்ற ஜபயரில் ஒரு சாதாரணப் பபலதலயத் தான் கண்டான். தனக்கு
மலனெியாய் ொய்த்த அந்தப் ஜபயரில் அென் அறியாமல் ரகசியமாய் மலறந்துகிடக்கும்
மகத்தான அர்த்தங்கலள அென் கண்டானில்லை. இப்பபாது அென் அெலள
நிலனத்ததற்கு பநரிலடயான ஒரு காரணமுண்டு.இன்று காலை அென் அலைத்ததன்
பபரில் அெள் மாடிக்கு ெந்திருந்தாள். அெனது உலடகலளஜயல்ைாம் சைலெக்குப்
பபாடுெதற்காக – அந்த அழுக்குகலள சுமந்து ஜசல்ை அெள் ெந்திருந்தாள். அப்பபாது
அழுக்பகாடு அழுக்காய் அெனது பகாட்டுப் லபயில் பநற்று இரவு அந்த எெபளா ஒரு
மிஸ் அெனிடம் பகாடுத்திருந்த ெிசிட்டிங் கார்லட லெத்த நிலனவு – அலத
லெக்கும்பபாது எந்த நிலையில் இருந்தாபனா அபத நிலையில் தற்சமயம் இருக்கும்
அெனுக்கு நிலனெில் ெந்தது.ெலண
ீ ஒைிலயத் ஜதாடர்ந்து சீதாவும், சீதாலெத்
ஜதாடர்ந்து தனது அழுக்குகளும், அந்த அழுக்கில் ஒன்றாய் அந்த மிஸ்ஸின் ெிசிட்டிங்
கார்டும் தனது நிலனவுக்கு ெந்தலதஜயண்ணித் தாபன சிரித்துக் ஜகாண்டான்.

அருகிைிருந்த ‘காைிங்’ ஜபல்லை அென் அழுத்தினான்; ெலண

ீ இலச
நின்றது.மலனெிலயக்கூட மணியடித்து அலைக்கும் பைக்கத்திற்குக் காரணம் அென் எலத
முன்னிட்டும் அந்த ெட்டின்
ீ கீ ழ்பகுதிக்கு பிரபெசிப்பதில்லை என்று தீர்மானம்
ஜசய்திருந்ததுதான். அதற்குக் காரணம், தனக்கு உடன்பாடில்ைாெிட்டாலும் பிறர்
உணர்ச்சிகலள மதிக்கும் நாகரிகம் அெனிடம் இருந்ததுதான்; ஒரு முலற ஜசருப்புக்
காபைாடும், சிகஜரட்டுக் லகபயாடும் உள்பள நுலைந்த ஜபாழுது, இந்திய நாகரிகபம ஒரு
ஜபண்ணுருெில் ெந்து எதிரில் நின்றது பபால் அெள் மிகுந்த பகாபத்பதாடு அெலனத்
தடுத்து நிறுத்தி, ‘இது பூலெ அலற’ என்று கூறியது தான். தனது இங்கிதமற்ற ஜசயலுக்கு
ெருந்தியென் பபால். ‘ஐ யாம் ஸாரி’ என்று முனகிக்ஜகாண்பட திரும்பி ெந்த பிறகு இந்த
இரண்டு ெருஷக் காைத்தில் அெலன யாரும் அங்பக அலைத்ததுமில்லை; அென்
பபானதுமில்லை. அப்படிப் பபாயிருந்தாலும் துளசி மாடமும், பூலெ அலறயும், சாணி
ஜமழுகலும், சாயக்பகாைமும் அெனுக்குப் பிடித்திருக்காது.அெனுக்கு அெள் பதலெயான
ஜபாழுது இருந்த இடத்திைிருந்து அெலள அலைக்க இந்த நென
ீ காைத்தில் ெசதிகளா
இல்ைாமல் பபாயின?அபதா மாடிப்படிகளில் ஜமட்டின் ஒலச ஒைிக்க அெள் ெந்து எதிபர
நிற்கிறாள்.அப்பபாது அங்கு ெசிய
ீ ொலடயிைிருந்து அெனது நிலைலய அெள்
ஊகித்துக்ஜகாண்டாள். முகத்தில் ஒரு சுளிப்பு இருக்கபெண்டுபம! புன்னலகபயாடு எதிபர
நிற்கும் மலனெிலய சிெந்த ெிைி திறந்து பார்த்துப் புன்னலக புரிந்தான் ொசு.

“சைலெக்குத் துணி பபாடறச்பச பாக்ஜகட்ஜடல்ைாம் பார்க்கணும்னு ஜசால்ைி இருக்பகனா

இல்லையா?”“ஆமாம், ஜசால்ைியிருக்பகள்.”“இன்னிக்குப் பார்த்தியா?”“பார்த்பதன் . .
 ஜெயகாந்தன் 242

இதுதான் இருந்தது. பகக்கும்பபாது தருபொம்னு பத்திரமா எடுத்து லெச்பசன் ” என்று

அெனிடம் அெள் நீட்டிய அந்த ெிஸிட்டிங் கார்லட ஒரு முலற பார்த்துெிட்டு அெலள
பநாக்கித் தலைநிமிர்ந்து, “தாங்க்ஸ் . .” என்று அென் நன்றி ஜதரிெித்ததும் ஒரு
புன்முறுெைால் அெனுக்குப் பதிைளித்து ெிட்டு அெள் திரும்பினாள்.“சீதா . . .” என்ன
நிலனத்பதா அெலள அலைத்தான்.அெள் நின்றுத் திரும்பி அெலனப் பார்த்தாள்.“இங்பக
ொ” என்று அென் அெலள அருபக அலைத்தான். அெள் அருபக ெந்ததும், ” நீ தான் உங்க
ஊர்பை பத்தாெது ெலரக்கும் படிச்சிருக்கிபய . . எங்பக இலதப்படி” என்று அெளிடம்
அந்த ெிஸிட்டிங் கார்லடக் ஜகாடுத்தான்.“மிஸ் சுகுணா – இங்கிைீ ஷ் ஜைக்சரர்” என்று
ஜபண்கள் கல்லூரி ஒன்றின் ஜபயலரயும் பசர்த்துப் படித்தபின், அதிைிருந்த அெள் ெட்டு
ீ
ஜடைிபபான் எண்லணயிம் ொசித்துக் காட்டினாள் சீதா.அலதப் படித்த பின்னர் அெள்
முகத்தில் ஏபதனும் சைனமிருக்கிறதா என்று கூர்ந்து பார்த்தான் ொசு. ெைக்கம் பபான்ற
புன்னலகபயாடு எந்த ெிதத்திலும் பாதிக்கப்படாத உணர்ச்சிகபளாடு அெள்
நின்றிருப்பலதப் பார்த்த ொசுவுக்கு, “இெளால் எப்படி இவ்ெிதம் இருக்க முடிகிறது?” என்ற
எண்ணம் முதைாக எழுந்தது.அென் அெள் கண்களுக்குள் கூர்ந்து பார்த்தான். அதிபை
ஆழ்ந்து துயிலும் பசாகம் அெனுக்குக் ஜதரிந்தபதா இல்லைபயா? இெளிடம் தனக்கு ஒர்
ஆழ்ந்த ையிப்பு இல்ைாமல் பபானதன் காரணத்லத அென் எண்ணிப் பார்த்தான். அலதத்
ஜதாடர்ந்து தன்னிடம் இெளுக்கு ஏபதனும் ையிப்பு இருக்கிறதா என்று சிந்தித்துப்
பார்த்தான்.

‘ையிப்பு இருந்தாலும் இல்ைாெிட்டாலும் சட்டபூர்ெமாய் இெள் என் மலனெி,’ என்ற

மூன்றாம் பட்சமான, ஆனால் மிகவும் முரட்டுத் தனமான ஒரு பிடிப்லபப் பற்றி
ஆராய்ந்துப் பார்த்தான்.ஜெகு பநரமாய் ஒரு துலணலய நாடிக் காத்திருந்து ஜெறுப்புத்
தட்டிய அெனுக்கு ஏபதா ஒரு துலண பதலெப் பட்டது. எனபெ அெலள அங்பக
உட்காரச் ஜசால்ைிப் பணிந்தான்.அெள் அென் எதிபர இருந்த மற்ஜறாரு பசாபாெில்
அமர்ந்தாள். கீ பை இலறந்து கிடந்த சதுரங்கக் காய்களில் ஒன்று அெள் பாதத்தில்
தட்டுப்பட்டது. அலத அெள் லகயிஜைடுத்து குனிந்த தலைபயாடு
பார்த்துக்ஜகாண்டிருந்தாள்.“அது என்ன ஜசால்லு, பார்ப்பபாம்?” என்று ஒரு குைந்லதலயக்
பகட்பதுபபால் அென் பகட்டான்.அெள் தனது ஜபரிய ெிைிகலளச் சற்பற உயர்த்தி
அெலனப் பார்த்துப் பதில் ஜசான்னாள்: “ஜசஸ் காய்ன்”.“ம்ஹ்ம், ” என்று அெள் ஞானத்லத
சிைாகித்துெிட்டு, “அது என்ன ‘காய்ன்’னு ஜதரியுபமா?” என்று பகட்டான்.“ெய்ட்
பிஷப்.”“உனக்கு ஜசஸ் ெிலளயாடத் ஜதரியுமா?”“சுமாராகத் ஜதரியும்.”“ஜைட் அஸ் ஸீ.
பபார்லட எடுத்து லெச்சி அடுக்கு பார்ப்பபாம்” என்று கூறியபின் ஒரு சிகஜரட்லடப் பற்ற
லெத்துக்ஜகாண்டான் ொசு.அெள் குனிந்து தலரயில் கிடந்த அந்தச் சதுரங்கக்
காய்கலளப் ஜபாறுக்கிக் ஜகாண்டிருக்லகயில் அெலளபய அென்
பார்த்துக்ஜகாண்டிருந்தான். சிை ெிநாடிகளுக்குப் பிறகு அெள் அைலகத் தான் ரசித்துக்
ஜகாண்டிருப்பதாக அென் உணர்ந்தான்.டீபாயின்மீ து சதுரங்கப்பைலகயில் இரண்டு
தரப்பிலும் காய்கலள அணிெகுத்து நிறுத்திலெத்தபின் ‘அெள் காய்கலளச் சரியாக
அடுக்கிலெத்திறாளா?” என்று ஒரு முலற பரிசீைலன ஜசய்து பார்த்துெிட்டு, ‘உனக்கு எது?
பிளாக் ஆர் ெய்ட்?” என்று பகட்டான்.
 ஜெயகாந்தன் 243

“பிளாக்’ என்று ஜசால்ைி அென் தனது காலய நகர்த்துெதற்காக அெள்

காத்திருந்தாள்.அென் ஒரு முலற காய் நகர்த்தியபின் பதிலுக்கு அெள் நகர்த்தினாள்.
இவ்ெிதம் மாறி மாறி நான்கு ‘மூவ்’கள் ஆயின.அென் அெளிடம் பகட்டான்: “நீ ஏதாெது
தியரி படிச்சிருக்கியா?”“இல்பை . . எப்பபொ ெிலளயாடின பைக்கம்தான்.”அப்பபாது
ஜடைிபபான் மணி அடித்தது. இரண்டு மூன்று முலற அந்த ஓலசலயப்
ஜபாருட்படுத்தாமல் ஆட்டத்தில் முலனந்திருந்தான் ொசு.“அது யாருன்னு பகளு, ” என்று
அெளிடம் ஜசால்ைி அனுப்பினான். சீதா எழுந்துச் ஜசன்று ஜடைிபபான் ரிஸீெலரக்
லகயிஜைடுத்தாள்.“ஹபைா . . எஸ் . . எஸ் . . மிஸ்டர் ொசு’ஸ் ஹவுஸ் . . ஐ ஆம்
ஹிஸ் ெய்ப் . .ஜசால்பறன் . . பநா ஜமன்ஷன் பிளிஸ் ‘ என்று ரிஸீெலர லெத்துெிட்டு
ெந்த சீதா முகத்தில் எவ்ெித சைனமுமில்ைாமல் அெனிடம் ஜதரிெித்தாள்.“மிஸ்
சுகுணா . . பநத்திக்கு எங்பகபயா பார்ட்டியிபை சந்திச்பசளாம். இன்னிக்கு மூணு மணிக்கு
ெர்ரதா ஜசால்ைி இருந்தாளாம். காபைெ பை ஏபதா திடீர்னு பெலை ெந்துடுத்தாம் – இப்ப
உடபன ெராளாம் ” என்று ஜசால்ைிெிட்டு ஆட்டத்லதத் ஜதாடர்ெதற்காகச் பசாபாெில்
அமர்ந்தாள் சீதா.அெள் தன் காலய நகர்த்திய பிறகும்கூட அெலளபய அென் ஜெறித்துப்
பார்த்தொபற உட்கார்ந்திருந்தான்.“உங்க மூவ்தான் ” என்று அெள் அெனுக்கு
நிலனவூட்டினாள். அலத காதில் ஏற்றுக் ஜகாள்ளாமபைபய அென் அெலளக் பகட்டான்.

“நீ என்லனப்பத்தி என்ன நிலனக்கிபற?”“என்ன நிலனக்கணும்? நீங்க என்லனக் கல்யாணம்

பண்ணி இருக்கறெர் – அதாெது என்பனாட புருஷன்னு நிலனக்கிபறன்.”அென்
ஜநற்றிலயச் ஜசாறிந்துஜகாண்டு தலை குனிந்தான். சிறிது பநரம் கைித்து மீண்டும் அென்
பகட்டான்: “என் பமபை உனக்கு ஏதாெது பகாபம் . . ?”“இல்பை . . .”“ெருத்தம்?”“ம்ஹ்ம் .
. ”“கெலை?”“இல்லை.”“ஏன் இல்லை?”“ஏன் இருக்கணும்?”- அெனது
பகள்ெிகளுக்ஜகல்ைாம் அெளால் பதில் ஜசால்ை முடிந்தது. அெனது பகள்ெிகளுக்குப்
பதிைாய் இன்ஜனாரு பகள்ெிலயபய அெள் திருப்பிப் பபாட்டஜபாழுது அந்தக் பகள்ெிக்கு
அெனால் பதில் ஜசால்ை முடியெில்லை.‘இெள் தன்லனப்பற்றி என்னதான்
நிலனக்கிறாள்’ என்று அறியத் துடிக்கும் அெனது ஓர் ஆர்ெத்திற்கு, ‘ஒன்றுபம
நிலனக்கெில்லை’ என்ற பதில் உகந்ததாய் இல்லை. அப்படிஜயாரு பதில் அெளிடமிருந்து
ெரும்ஜபாழுது இெள் தன்னால் எப்படிப்பட்ட மலறொன துயரத்லத அனுபெித்து
எவ்ெளவு ஜகாடிய மர்மமான பலகலமலயயும் ெளர்த்துக் ஜகாண்டிருக்கிறாள் என்று
அறிய முடிந்தது. இன்னும்கூட ‘என்லனப்பற்றி நீங்கள் என்ன நிலனக்கிறீர்கள்?” என்ற
பகள்ெிலய அெள் பகட்பாளா என்று அென் ஏங்கினான். அப்படிக் பகட்கபெண்டுஜமன்ற
ஓர் உணர்வுகூட அெளிடம் இல்லை என்று புரிந்து ஜகாள்லகயில் அதில் ெிலளகின்ற
ஒரு சூன்யமான, கசப்பான உணர்ச்சிலய அெனால் ெிைக்கவும் முடியாமல் ஏற்கவும்
முடியாமல் அென் தெித்தான். உண்லமயில் அந்த உணர்ச்சி அெனால் ஏற்க
முடியாததாகவும் ெிைக்க முடியாததாகவும் அெலன முற்றுலகயிட்டு ெிைகாமலும்
பசராமலும் ெியூகம் அலமத்திருந்தது.

‘நான் அலைத்தபபாது இெள் ெந்திருக்கிறாள் . . நான் அமரச் ஜசான்னால் அமர்கிறாள்.

பபாகச் ஜசான்னால் பபாகிறாள். சிரிக்கச் ஜசான்னால் சிரிக்கிறாள். ஆனால் இெள்
 ஜெயகாந்தன் 244

என்லன எதுவும் ஜசால்ெதுமில்லை . . இெளுக்காக நான் எதுவும் ஜசய்ெதுமில்லை . .

இெள் என்னால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டெள் . . இெளுக்கு என்னிடம் அன்பு இல்லை;
பலகயுமில்லை. அன்பு ஜசலுத்தவும் பலகலம பாராட்டவும் கூட ஒருெலகப் பற்று
பெண்டும். இெள் என்னிடம் பற்றற்று ொழ்கிறாள். . . ”“என்லனப்பற்றி நீ கெலைப்படாத
மாதிரி – உன்லனப் பத்திக் கெலைப் படாம நானும் இருக்கணும்னு ஜநலனக்கிறியா? அது
உனக்கும் ஜராம்ப ஜசளகரியமா இருக்கா? என் இஷ்டப்படி நான் இருக்கிறலதப் பத்தி நீ
கெலைப் படாமல் இருக்கிறதற்கு அர்த்தம் – உன் இஷ்டப்படி நீ இருக்கணும்கிறத்துக்குத்
தாபன?” என்று மது ஜெறியில் அெள் மனலதத் லதப்ப்துபபால் பகட்டான் ொசு.அெள்
கண்கள் அந்த ெிநாடியில் கைங்கின. எனினும் அெள் அைெில்லை. “இதுதான்
ஜபண்ணின் தலைெிதி. எப்படி யிருந்தாலும் ஜகட்ட ஜபயர்தான்!” என்று தனக்குள்
முனகிக்ஜகாண்டாள் சீதா. பின்னர் ஜசான்னாள்: “நான் ஒரு ஹிந்துப் ஜபண். யாரும்
யாலரயும் ஜகட ெிடறதில்ஜை . . .ஜகடறொலள யாரும் ஒண்ணும் பண்ணவும்
முடியாது.”அெளது ொர்த்லதகலளக் பகட்டு அெனது சிந்தலன கிளர்ச்சியுற்றது. எழுந்து
ஜசன்று பமலும் ஒரு கிண்ணம் மது அருந்த எண்ணி எழுந்தான்; பிறகு ஏபனா
‘பெண்டாம்’ என்று முகத்துக்கு பநபர தாபன லக ெசி
ீ அந்த எண்ணத்லத ெிரட்டிெிட்டு
உட்கார்ந்தான் ொசு.

“எஸ் . . ஜைட் அஸ் பிபள . . ” என்று ஜெகுபநர ஜமளமான சிந்தலனக்குப்பின் ஒரு

ஜபருமூச்சுடன் கூறினான் ொசு.“உங்க மூவ்தான்” என்று அலமதியாய்ப் பதில்
ஜசான்னாள்.‘இெலள ஆட்டத்திைாெது ஜெல்ை பெண்டும்’ என்ற முலனப்பில் காலய
நகர்த்தைானான் ொசு.சீதா தனது சக்தி ொய்ந்த காய்கலள எல்ைாம் ஒவ்ஜொன்றாய்
அெனுக்குப் பறி ஜகாடுத்துக் ஜகாண்டிருந்தாள். ொசுெின் காய்கள் முன்பனறி முன்பனறி
அெளது காய்கலள ஜெட்டி ஜெட்டி எடுத்துஜகாண்டிருந்தன.திடீஜரன்று சீதா அெனுலடய
ஒபர ஒரு ‘காய்’லன எடுத்து, “ஜசக் அண்ட் பமட்’ என்று ஆட்டத்லத முடித்தாள்.ொசு,
அெனது ஒவ்ஜொரு காய்க்கும் ஜசக்கிைிருந்து தனது ராொலெ ெிடுெிக்க ஏதாெது ெைி
இருக்கிறதா என்று பார்த்தான். அலெ யாவும் முற்றுலகயில் இருந்தன. அெனது காய்கள்
முன்பனறி இருந்தது உண்லமபய; அெளது சக்தி மிக்க காய்கலள எல்ைாம் அெனிடம்
அெள் பறி ஜகாடுத்திருந்ததும் ொஸ்தெம் தான். ஆனால் அெனது ராொ அெளது
முற்றுலகயில் சிக்கியிருந்தது எல்ைாெற்லறயும் ெிட உண்லம.‘ஜெல்டன் சீதா!” என்று
அெளது பதாளில் உற்சாகமாய்த் தட்டினான் ொசு.அெள் எப்பபாதும் பபால் அலமதியான
புன்னலகபய பூத்தாள்.அப்ஜபாழுது கீ பை இருந்து ‘காைிங் ஜபல்’ைின் ஓலச பகட்டது. சீதா
எழுந்தாள்.“சீதா . . அெளாத்தான் இருக்கும். நான் இல்பைன்னு ஜசால்ைிடு” என்று ொசு
பயந்துஜகாண்டு ஜபாய் கூறியதும், அெள் ஒரு கசந்த புன்னலகபயாடு மாடிப் படி இறங்கப்
பபானாள்.“அெலள அனுப்பிெிட்டு நீ ொ ” என்று கூறியபின் ொசு இரண்டாெது
ஆட்டத்திற்காகச் சதுரங்கப் பைலகயில் காய்கலள அடுக்கைானான்.

சற்று பநரம் கைித்து மாடிப்படிகளில் ஒைித்த ஜமட்டியின் நாதம் பகட்டு அென் உடல்
சிைிர்த்தது. அெள் அென் எதிரில் ெந்து நிற்லகயில் ொசுெின் ெிைிகளில் இதுெலர
அெள் சந்திக்காத ஒரு புதிய உணர்ச்சி மின்னியது. ஆனால் அெளது ெிைிகளில்
 ஜெயகாந்தன் 245

நிரந்தரமாகப் படிந்திருந்த அந்தச் பசாகம் மட்டும் மாறபெ இல்லை.அென் அெலள

ெிலளயாடச் ஜசான்னான்; அெள் ெிலளயாடினாள்.

நான் ென்னைருபக உட்கார்ந்திருக்கிபறன்

ஆமாம்; நான் ென்னைண்லடதான் உக்காந்துண்டிருக்பகன்… அதுக்ஜகன்னொம்?
உட்காரப்படாபதா?… அப்படித்தான் உட்காருபென். இன்னிக்கி பநத்திக்கா நான் இப்படி
உக்காந்துண்டிருக்பகன்… அடீ அம்மா! எவ்ெளபொ காைமா உக்காந்துண்டுதான்
இருக்பகன். இனிபமலும் உக்காந்துண்டுதான் இருப்பபன். என்ன தப்பு? இல்பை, யாருக்கு
என்ன நஷ்டம்? ஜபரீசா எப்பபா பார்த்தாலும் இலதபய ஒரு ெைக்காப் பபசிண்டு
இருக்பகபள… ‘ென்னைண்லடபய உக்காந்துண்டிருக்கா… உக்காந்துண்டிருக்கா’ன்னு.
ென்னைண்லட உட்காரப்படாபதா? ென்னைண்லடபய பபாகப் படாபதா? அப்படீன்னா
ெட்டுக்கு
ீ ென்னல்னு ஒண்ணு எதுக்காக ஜெக்கணும்கபறன்! ஒண்ணா? இந்த ெட்டுக்கு
ீ
ஜரண்டு ென்னல் இருக்கு; பார்த்துக்பகாங்பகா. ஜதருெிபை நின்னு பார்த்தா இந்த ெடு
ீ
ஜராம்ப ைட்சணமா இருக்பகா இல்ைிபயா? அந்த ைட்சணபம இந்த ென்னல்
ஜரண்டினாபைதான். ென்னல் இல்பைன்னா பார்க்கச் சகிக்குபமா? இந்த ெடு
ீ ஜராம்பப்
பைசுதான். பைசுன்னாலும் பைசு, அறஜதப் பைசு… பைசானால் என்ன? அைகாகத்தாபன இருக்கு!
தாத்தாபொட தாத்தாஜெல்ைாம் இங்பகதான் ஜபாறந்தாளாம். இப்பபா இந்த ெட்டுக்கு
ீ
ஜரண்டு பக்கத்திபையும் ஜபரிசு ஜபரிசா மாடி ெடு
ீ ெந்துட்டுது.

ஜரண்டு ஜபரியொ லகலயப் பிடிச்சுண்டு ஒரு சின்னக் ஜகாைந்லத நிக்கற மாதிரி இந்த
ெடுதான்
ீ குள்ளமா நடுெிபை நின்னுண்டு இருக்கு… சின்ன ெடு,
ீ ஓட்டு ெடு;
ீ ெட்டுக்கு
ீ
முன்பன ஜரண்டு பக்கமும் திண்லண; நடுெிபை ொசற்படி; ஜரண்டு திண்லணக்கு
பநராவும் ஜரண்டு ென்னல்; இந்த ெடு
ீ ஜரண்டு கண்லணயும் ஜதறந்துண்டு ஜதருலெப்
பார்க்கற மாதிரி இருக்கும். இந்த ஜரண்டு ென்னலும் இந்த ெட்டுக்கு
ீ ஜரண்டு கண்
மாதிரி. ென்னல் ெட்டுக்குக்
ீ கண்தாபன? யார் ஜசான்னா அப்படி?… யாரும் ஜசால்ைபை.
எனக்பக அப்படித் பதான்றது… நான்தான் ஜசால்பறன்.ெட்டுக்கு
ீ ென்னல் எதுக்கு
ஜெச்சாளாம்? காத்து ெரதுக்கு; ெடு
ீ ஜதருலெப் பாக்கறதுக்கு; ெட்டிை
ீ இருக்கிறொ மூச்சு
ெிடறதுக்கு. ெட்டிஜை
ீ இருக்கிறொ ஜதருெிபை நடக்கிறலதஜயல்ைாம் பாக்கறதுக்கு…ஏன்
பார்க்கணும்னா பகக்கபறள்? நன்னா பகட்படள்! ஏன் பார்க்கப்படாதுன்னு நான் பகக்கபறன்.
அதுக்குப் பதில் ஜசால்லுங்பகா. ஏன் மூச்சு ெிடணும்? ஏன் காத்து ெரணும்னு கூடக்
பகப்பபளா? இஜதல்ைாம் என்ன பகள்ெி? ென்னபை இல்ைாஜமக் கட்டினா அதுக்கு
ெடுன்னா
ீ பபரு? அது சமாதிடீ அம்மா, சமாதி!காைஜமல்ைாம் இது ஒரு பபச்சா?
‘ென்னைண்பட உக்காந்துண்டிருக்கா… ென்னைண்பட உக்காந்துண்டிருக்கா’ன்னு
கரிக்கபறபள…எனக்கு ென்னைண்படதான் சித்பத மூச்சு ெிட முடியறது.

இந்த ெட்டிபை
ீ பெபற எங்பக பபானாலும் மூச்சு முட்டறது; புழுங்கறது; உடம்பு
தகிக்கிறது. இந்த ெட்டிபைபய…
ீ ஏன்? இந்த பைாகத்திபைபய இலதெிட ஜசாகமான இடம்
கிலடயாது. அடீ அம்மா! இங்பகதான் என்னமா ெிலுெிலுன்னு காத்து ெரது! நான்
உக்காந்துண்டிருக்பகபன, இந்த ென்னல் கட்லடதான் என்னமா ெைெைன்னு இருக்கு!
 ஜெயகாந்தன் 246

பசப்புக் கைர் சிமிட்டி பூசி இருக்கா… என்னதான் ஜெய்யல் நாளா இருந்தாலும் இது
மட்டும் ஜதாட்டா ெில்லுனு இருக்கும்! ென்னலுக்கு பநரா ஜதரியறபத ஒரு அரச மரம்…
எப்பப் பார்த்தாலும் அது ‘சைசை’ன்னு என்னபமா பபசிண்பட இருக்கு. இந்த ென்னல்
கட்லடயிபை ஏறி ‘ெம்’னு உக்காந்துண்டு இந்த அரச மரத்லதப் பார்த்துண்பட இருந்தா
பநரம் பபாறபத, காைம் பபாறபத ஜதரியறதில்பை – அப்படித்தான் நான்
உக்காந்துண்டிருக்பகன்! இன்னிக்கி பநத்திக்கா உக்காந்திண்டிருக்பகன்? இதிபை
உக்காந்துண்டா எனக்கு அது ஒரு பாந்தமாத்தான் இருக்கு. ென்னலுக்கு ஜரண்டு பக்கமும்
இருக்கற சுெத்திபை ஒரு பக்கம் முதுலகச் சாச்சுண்டு இன்ஜனாரு பக்கம் ஜரண்டு
பாதத்லதயும் பதிய ெச்சு உலதச்சுண்டா ‘ெிண்’ணுனு எனக்கு ஜராம்பக் கச்சிதமா
இருக்கு. இஜத எனக்காகபெ கட்டி ஜெச்சிருக்கா. இது என்பனாட ென்னல். நான் இந்த
ென்னபைாட நான்! எனக்காக இலதக் கட்டி ெச்சு, இதுக்காக என்லனக் கட்டி ெச்சுட்டா.

யாரும் ஜெக்கல்பை; நாபன ெச்சுண்படன்! எப்படிச் ஜசான்னாத்தான் என்னொம்,

இப்பபா?இந்த மாதிரி ஒரு பக்கம் சாஞ்சுண்டு இன்ஜனாரு பக்கம் காலை உலதச்சுண்டு
உக்காரணும்னு எவ்ெளவு காைம் பிரயாலசப் பட்டிருக்பகன் ஜதரியுமா, நான்?
அப்பபாஜெல்ைாம் எனக்குக் காபை எட்டாது. கால் எட்டினா முதுலகச் சாச்சிக்க
முடியாது! அப்பல்ைாம் ென்னல் கட்லடயிபை ஏறி நின்னுண்டா எனக்கு உசரம் சரியா
இருக்கும்!எப்படி நிக்கணும் ஜதரியுமா? ஜரண்டு கம்பிக்கு நடுபெ ஒரு காலை
ெச்சுக்கணும். ெைது காலை ெச்சுண்டா ெைது லகயாபை கம்பிலய இழுத்துப்
பிடிச்சுண்டுடணும்… அப்புறம் இந்தப் பக்கமா இடது லகலயயும் இடது காலையும் நீளமா
ெசி
ீ ெசி
ீ அலர ெட்டமா சுத்திச் சுத்தி ஆடணும்… ரயில் பபாறதாம்!… பெக பெகமா
பபாறதாம்; தந்திக் கம்பிஜயல்ைாம் ஓடறதாம்! அப்பறம் கும்மாணம் ெரதாம்…
தஞ்சாவூர்பை நிக்கறதாம்; மறுபடியும் பபாறதாம்; திரும்பி இங்பகபய ெந்துடறதாம்…அடீ
அம்மா! இந்த ென்னல் கட்லடயிபை உக்காந்துண்பட நான் எத்தலன பிரயாணம் பண்ணி
இருக்பகன்!…காலையும் லகலயயும் ெசி
ீ ெசிச்
ீ ஜசஞ்ச பிரயாணம்; கண்லணயும்
மனலசயும் ஜெரட்டி ஜெரட்டிச் ஜசஞ்ச பிரயாணம்; ஆடாமல் அசங்காமல் ஜசஞ்ச
பிரயாணம்; அழுதுண்டு ஜசஞ்ச பிரயாணம்; சிரிச்சுண்டு ஜசஞ்ச பிரயாணம்; ஆனந்தமான
பிரயாணம்; பிரயாணத்தின் அலுப்பப இல்ைாமல் ஜசஞ்ச பிரயாணம்…ென்னலுக்குப்
ஜபாருத்தமாகப் ஜபாருந்தி உக்காந்துண்டு நான் எவ்ெளவு பிரயாணம் பபாயிருக்பகன்!
பிரயாணம் பபானொலளயும் பார்த்திருக்பகன்.

எவ்ெளபொ பபர் பபாறா… சும்மா பபாறொ, ஜசாமந்துண்டு பபாறொ, தனியாப் பபாறொ,

கூட்டமாப் பபாறொ, பொடியாய் பபாறொ…இந்த ென்னல் ெைியாக ஜமாதல்பை யார்
பார்த்திருப்பா? ஜமாதல்பை என்னத்லதப் பார்த்திருப்பா?… யாபரா பார்த்திருப்பா… எலதபயா
பார்த்திருப்பா… நான் ஜமாதல்பை என்ன பார்த்பதன்? எனக்கு ஞாபகமிருக்கிற ஜமாதல்
ஜநலனபெ இந்த ென்னல் ெைியாப் பார்த்ததுதான்… என்லனப் ஜபத்தெலள நான் பார்த்த
ஞாபகபம இலை… உயிபராடு பார்த்த ஞாபகமில்லை. எனக்கு ஞாபகமிருக்கிற ஜமாதல்
ெிஷயபம அதுதான்.அம்மாலெத் தூக்கிண்டு பபானாபள அதுதான்!… யார் யாபரா
அழுதுண்டு ொசல் ெலரக்கும் ஓடி ெந்தாபள… அொ அை அை அெசர அெசரமா
 ஜெயகாந்தன் 247

அம்மாலெத் தூக்கிண்டு நாலு பபர் ஓடினாபள… நான் இந்த ென்னல் பமபை நின்னுண்டு,
ென்னல் ெைியாப் பார்த்துண்டிருந்பதபன!…அதுக்கப்பறம் அந்த மாதிரி எத்தலனபயா
பார்த்திருக்பகன். சந்தடியில்ைாமத் தூக்கிண்டு திடுதிடுன்னு ஓடுொ… சிை பபர் தாலர,
தப்பட்லட, சங்கு எல்ைாம் ெச்சுத் ஜதருலெபய அமக்களப்படுத்திண்டு பபாொ. சிை
சமயத்திபை அொ பபானப்புறம் கூடத் ஜதருஜெல்ைாம் ஜராம்ப நாைி ஊதுெத்தி
மணக்கும்…அபத மாதிரி, கல்யாண ஊர்பகாைமும் பார்த்திருக்பகன்! அது ஜராம்ப நன்னா
இருக்கும். அஜதன்னபமா யாருக்குக் கல்யாணம் நடந்தாலும் நமக்குச் சந்பதாஷமா
இருக்கு.

ஊர்பகாைம் ென்னல் கிட்பட ெர்றதுக்கு முன்பன ஜராம்ப நாைிக்கி முன்னபய – திடும்

திடும்னு பமளம் ஜகாட்டற சத்தம் தூரத்திபை பகக்க ஆரம்பிச்சுடும். அதுவும் கல்யாண
பமளச் சத்தம்னா அது மட்டும் தனியாத் ஜதரியறது. அது ெந்து பபாறெலரக்கும் நான்
ென்னலை ெிட்டு நகரபெ மாட்படன்…அந்த ென்னல் ெைியாத் ஜதரியற ஜதரு, அபதா…
அந்த அரச மரத்தடி பிள்லளயார் ஜதரியறபத அங்பக ஆரம்பிச்சு இந்தப் பக்கம்
சிொனந்தம் ெடு
ீ ெலரக்கும் தான் ஜதரியும். அதுவும் இந்தக் பகாடிக்கும் அந்தக்
பகாடிக்கும் தலைலய நன்னா சாச்சுச் சாச்சுப் பார்த்தால்தான் இந்த அளவுக்குத் ஜதரியும்.
கல்யாண ஊர்பகாைம் ெரச்பச, அந்த லைட்டுத் தூக்கிண்டு ெர ஒருத்தன் ஜமாதல்பை
அரச மரத்தடிக்கு ெருொன். சிை பபர் லைட்லட அங்பகபய எறக்கியும் ெச்சுடுொன்.
ஆயிரந்தான் எைக்டிரிக் லைட் இருக்கட்டுபம, கல்யாணம்னா இந்த லைட்தான்
பெண்டியிருக்கு.

‘ஓ’ன்னு பாயிைர் எரியறமாதிரி… நாதசுர சப்தம் பக்கத்திபை பகக்கும். அஜதன்னபமா

கல்யாண நாதசுரத்லதக் பகட்டா மட்டும் ெயத்துக்குள்பள என்னபமா குளு குளுங்கும்.
அப்புறம் ஜநலறய ஜபட்பராமாக்ஸ் லைட்… ெரிலசயா ெந்துடும்… உடம்ஜபல்ைாம் பெர்த்து
நலனய நலனய அந்தத் தவுல்காரனும் நாதசுரக்காரனும் பபாட்டி பபாட்டுண்டு ொசிப்பா.
எனக்கு ஒத்து ஊதறெலனப் பார்த்தாச் சிரிப்பு சிரிப்பா ெரும். பல் ெைிக்காரன் மாதிரி
அென் ொயிபை துணிலய ெச்சுண்டு நிப்பான். அதுக்கப்புறம் கல்யாண
ஊர்பகாைத்துக்காகபெ பசஞ்சு ெச்ச மாதிரி ஒரு கார்… அந்தக் காருக்கும் அன்னிக்கிக்
கல்யாணம்! மாலைஜயல்ைாம் பபாட்டிருக்கும். அந்தக் காரிபை யார் இருந்தாலும்
இல்ைாட்டாலும் ொண்டுப் பலடகள் மட்டும் நிச்சயமா இருக்கும். சிை சமயங்களிபை
மாப்பிள்லள மட்டும் தனியா, ஜகாைந்லதகள் உண்டு; அதாெது ஜபாண் இல்ைாமல்
ெருொர். சிை சமயத்திபை ஜபண்ணும் மாப்பிள்லளயும் பொடியா ெருொ. ஜபாண்ணு
தலைலயக் குனிஞ்சிண்டிருக்கும். ஆனா மனசுக்குள்பள ஒபர சந்பதாஷம்னு
ஜமாகத்திபைபய ஜதரியும்! எல்ைாப் ஜபாண்களும் தலைலயக் குனிஞ்சிண்டுதான்
இருக்கும். ஆனா என்பனாட படிச்சாபள சுமதி அெளுக்கு என்ன லதரியம்! ஊர்ெைம்
ென்னைண்லட ெரும்பபாது என்லனப் பார்த்து சிரிச்சுண்பட லகலய ஆட்டினாபள!
எனக்கு ஜெக்கமாப் பபாயிடுத்து… எல்ைாரும் திரும்பி என்லன பெற பார்க்கறா.
அப்பபாதான் நானும் பார்த்பதன்.
 ஜெயகாந்தன் 248

எல்ைார் ஆத்து ென்னல்பைருந்தும் எல்ைாருந்தான் பார்க்கறா. ஆமா; என்லன மட்டும்

ஜபரீசா ஜசால்றாபள… கல்யாண ஊர்பகாைம் ெந்தா அொளுந்தாபன பெடிக்லக
பார்க்கறா… அொளுக்கு கல்யாண ஊர்பகாைம் மட்டும்தான் பெடிக்லக; எனக்கு எல்ைாபம
பெடிக்லக. நான் பார்க்கத்தான் பார்ப்பபன். காைத்துக்கும் இது ஒரு ெைக்கா; இது ஒரு
பபச்சா?இந்த ெட்டிபைபய
ீ எத்தலனபயா கல்யாணம் நடந்திருக்கு. எவ்ெளபொ
ஊர்பகாைம் ஜபாறப்பட்டிருக்கு. நான் அலதஜயல்ைாம் கூட இந்த ென்னல் ெைியாத்தாபன
பார்த்திருக்பகன். எனக்குத் ஜதரிஞ்ச இந்த ஆத்திபை நடந்த ஜமாதல் கல்யாணம்
அப்பாபொட கல்யாணம். ஆனா அதுக்கு ஏபனா ஊர்பகாைம் இல்லை. சித்தி அப்பபா
ஜராம்ப அைகாயிருந்தா… அப்பபால்ைாம் எனக்கு அெலளக் கண்டா பயபம இல்லை.
ஜமாத ஜமாதல்பை இந்த ொசல்பை ெட்கா ெண்டி ெந்து நின்னு, அதிபைருந்து சித்தி
எறங்கினாபள, அப்பபா நான் இந்த ென்னல் பமபை ஏறி நின்னுண்டுதான் பார்த்பதன்.
சித்தி ஜராம்ப நன்னாயிருந்தா… அப்பறந்தான் பபாகப் பபாக… பாெம், சித்தி! என்னபமா
மாதிரி ஆயிட்டா. அெ அடிக்கடி அெ அம்மா ஆத்துக்குப் பபாயிடுொ. அெ ஊரு
லெத்தீஸ்ெரன் பகாயில். சிை சமயம் அப்பாவும் கூடப் பபாொர். ஆனா, அபநகமா சித்தி
மட்டும் தனியாத்தான் பபாொ; தனியாத்தான் ெருொ… தனியாொ? பிரசெத்துக்காகப்
பபாய்ட்டு ெரச்பச ஜபாறந்த ஜகாைந்லதலயயும் தூக்கிண்டு, துலணக்குப் பாட்டிலயயும்
அலைச்சுண்டுதான் ெருொ. பாபு ஜபாறந்தப்பவும், நாணு ஜபாறந்தப்பவும் அந்தப் பாட்டி
ெந்தா… அப்புறம் ெரல்லை.

ஒரு தடலெ அெ ஜசத்துப் பபாயிட்டான்னு அடிச்சுப் ஜபாரண்டு அழுதுண்டு சித்திதான்

பபாய்ட்டு ெந்தா. அப்புறஜமல்ைாம் சித்தி மட்டும் தனியாப் பபாய்க் ஜகாைந்லதலயப்
ஜபத்துண்டு ெந்துடுொ. அப்பா, நான், மத்த ஜகாைந்லதகள் எல்ைாரும் இங்பகபயதான்
இருப்பபாம். அப்பாதான் சலமப்பா… நான் ஜகாைந்லதகலள ஜயல்ைாம் ென்னல்பை
உக்காத்தி ெச்சுண்டு ஜெலளயாடிண்டிருப்பபன். ஜகாைந்லதகளுக்ஜகல்ைாம் சாதம்
ஊட்டுபென். அப்பா எனக்குச் சாதம் பபாடுொ. ஜகாஞ்ச நாலளக்கி அப்புறம் நாபன
சலமக்க ஆரம்பிச்பசன். நான் சலமச்சு, ஜகாைந்லதகளுக்குப் பபாட்டு, அப்பாவுக்கும்
பபாட்டு, எல்ைாத்லதயும் அலைச்சிண்டு ஸ்கூலுக்குப் பபாய்டுபென். சித்திக்கு ஒண்ணுபம
பண்ண முடியாது. லெத்தீஸ்ெரன் பகாயிலுக்குப் பபாொ. ெந்து கூடத்திபை தூளிலயக்
கட்டிண்டு படுத்துண்டுடுொ; ஜகாஞ்சம் எழுந்து கூடமாட ஒத்தாலச பசஞ்சுண்டு ெலளய
ெருொ. மறுபடியும் தலைலயச் சுத்தறது, ொந்தி ெரதுன்னு படுத்துண்டுடுொ.
அதுக்கப்பறம்… லெத்தீஸ்ெரன் பகாயில்… ெட்கா ெண்டி… கூடத்தில் தூளிலயக் கட்டிண்டு
படுத்துண்டுடுொ.நான் எட்டாங் கிளாஸ் படிச்சிண்டிருந்தப்பபா என்லன ஸ்கூலை ெிட்டு
நிறுத்திட்டா. சித்திதான் பெண்டாம்னுட்டா. அப்புறம் நாள் பூரா அடுக்கலள பெலைதான்.
புலக, கரி, புழுக்கம்… அடி அம்மா! ஜமாகத்லதத் துலடச்சுண்டு ஓடி ெந்து சித்ஜத இந்த
ென்னைண்லட நின்னா, எவ்ெளவு ஜசாகமா இருக்கும்! ஸ்! அப்பாடீ…அப்படி
நிக்கறச்பசதான் ஒரு தடலெ என்பனாட படிச்சாபள சுமதி, அெ கல்யாண ஊர்பகாைம்
ெந்தது. அெளுக்கு என்ன லதரியம்! ென்னைண்லட ெரச்பச என்லனப் பார்த்துச்
சிரிச்சுண்பட லகலய ஆட்டினாபள! எனக்கு ஜெக்கமா பபாய்டுத்து.
 ஜெயகாந்தன் 249

ஜநெமாகபெ எனக்கு ஜெக்கமா இருந்தது, அெமானமா இருந்தது. நான் எட்டாெபதாட

நின்னுட்படன்; அெ அதுக்குபமபை படிச்சா, பத்தாெது பாஸ் பண்ணினா, பாட்டு கத்துண்டா,
ெலண
ீ கத்துண்டா, கல்யாணமும் பண்ணிண்டா; ஊர்பகாைம் ெரா; இப்ப என்லனப்
பார்த்துக் லகலய ஆட்டறா. எனக்கு ஜெக்கமா இருக்காதா? அெமானமா இருக்காதா? ம்…
நான் என்ன பண்ணப் பபாபறன்?பாத்திரம் பதய்க்க பெண்டியது; ஜதனம் ஒரு மூட்லட
துணி பதாய்க்க பெண்டியது. அடுப்படியிபை உக்காந்து நானும் ஜெந்துண்பட எலதயாெது
பெக லெக்க பெண்டியது. லெத்தீஸ்ெரன் பகாயிலுக்குப் பபாய்ட்டுச் சித்தி ஜகாண்டு
ெந்து தந்திருக்காபள அலர டென் தம்பிகள் – அலதஜயல்ைாம் ெளர்க்க பெண்டியது.
இதுக்கு இலடயிபை ஏதாெது ஜகாஞ்சம் அெகாசம் ஜகடச்சா ென்னைண்லட ெந்து
சித்ஜத மூச்சுெிட பெண்டியது. பெற நான் என்ன ஜசய்யப் பபாபறன்?சுமதி லகலய
ஆட்டினாபள! அன்னிக்கிச் சித்தி லெத்தீஸ்ெரன் பகாயிலுக்குப் பபாயிருந்தா. அப்பாவும்
நானும் மாத்திரம் தனியாயிருந்பதாம். பசங்கலளக் கூடக் காபணாம்.‘என்னம்மா
கண்ஜணல்ைாம் ஜசெந்திருக்கு’ன்னு அப்பா பகட்டார். ெைக்கமா நான் அழும்பபாது
யாராெது பார்த்துட்டா, ‘அம்மாலெ ஜநனச்சிண்படன்’னு ஜபாய் ஜசால்லுபென்.

ஏன்னா எனக்குப் பபபர தாயில்ைாப் ஜபாண்ணுதாபன! அதிபை எனக்கு ஒரு ஜசளகரியம்.

ஆனா, அன்னிக்கி நான் அப்படிச் ஜசால்ைலை. நம்ப அப்பாதாபனன்னு ஜகாஞ்சம்
லதரியமா மனலச ெிட்டுக் பகட்படன்: “அப்பா அப்பா… எனக்கு எப்பபாப்பா கல்யாணம்
பண்ணப் பபாபறள்?”னு பகட்படன். என்ன தப்பு அதிபை?…எனக்கு இன்னிக்கும் இது ஒரு
தப்புன்னு பதாணபெயில்லை. ஆனா, நான் பகட்படபனா இல்ைிபயா உடபன அப்பா
ஜமாகம் மாறிடுத்து. என்னத்லதபயா அசிங்கத்லத பார்க்கறமாதிரி ஜமாகத்லத சுளிச்சுண்டு
என்ஜன ஜமாலறச்சுப் பார்த்தார். நான் பயந்து நடுங்கிட்படன். அதுக்கப்புறம் நான் அப்பா
ஜமாகத்லதப் பார்த்தபத இல்லை; ஜசத்துப் பபானப்புறம் கூடப் பார்க்கலை.நான்
பகட்படபன அதுக்குப் பதில் ஜசான்னாபரா மனுஷர்? பகாெம் ெந்துட்டாப் பபாறுமா?
பகாெம் இெருக்கு மட்டுந்தான் ெருபமா? எனக்கு ெராபதா? பகட்டதுக்குப் பதில் ஜசால்ை
ெக்கில்பை. ஜபரிசாப் பபசினா எல்ைாரும். நான் அப்பிடிக் பகட்டிருக்கப் படாதாம், நான்
மானங்ஜகட்டெளாம், எனக்குக் கல்யாணப் பித்தாம், ஆம்பலளப் பயித்தியமாம்.
என்ஜனன்னபமா அசிங்கம் அசிங்கமாப் பபசினா. எல்ைாரும் கூடிக் கூடிப் பபசினா.

எல்ைாத்துக்கும் இந்த அப்பாதான் காரணம். சித்தி ெந்ததும் ெராததுமா அெகிட்ஜடப்

பபாய் இஜதச் ஜசால்ைி ெச்சிருக்கார். எனக்கு பெணும். நன்னா பெணும். ‘நம்ப
அப்பாொச்பச’ன்னு ஜசாந்தமா நான் பகட்படன் பாருங்பகா; அதுக்கு இதுவும் பெணும்.
இந்த மனுஷன் எனக்கா அப்பா? சித்திக்கின்னா ஆம்பலடயான்! அதுக்கப்புறம் இெர்
கிட்பட எனக்ஜகன்ன பபச்சு? இெர் ஜமாகத்லத என்ன பார்க்க பெண்டியிருக்கு?
ஜசத்தப்புறமும் நான் பார்க்கல்பை. இப்ப ஜநனச்சுப் பார்த்தாக்கூட அெர் ஜமாகம் ஞாபகம்
ெரமாட்படங்கறபத!…அப்படி என் மனலச ஜெறுக்கப் பண்ணிப்பிட்டா… ம்!… என்லனக்
ஜகாஞ்சமாொ படுத்தி ெச்சிருக்கா… அடீ அம்மா! ஜபாண்ணாப் ஜபாறந்ததுக்கு எனக்கு ஒரு
ென்மத்துக்கு இது பபாறுபம, பபாறுபம…நான் ென்னைண்லட நின்னுண்டு யாலரபயா
பாக்கபறனாம். குளத்தங்கலர அரச மரத்தடி பமலடயிபை யாபரா ெந்து ெந்து
 ஜெயகாந்தன் 250

உக்காந்துக்கறானாம். அெலனப் பார்க்கறதுக்குத் தான் நான் பபாயிப் பபாயி நிக்கபறனாம்.

அங்பக யாரும் இல்பை. அரச மரத்தடியிபை தும்பிக்லகயும் ஜதாந்தியுமா ஒரு
பிள்லளயார் தான் உக்காந்திருக்கார். பிள்லளயாலரப் பார்த்துண்டுதான் நானும்
உக்கார்ந்துண்டிருக்பகன், பிள்லளயார் மாதிரி. அெர் ஜதய்ெப் பிள்லளயார். நான் மனுஷப்
பிள்லளயார். அெர் ஆம்பிள்லளப் பிள்லளயார். நான் ஜபாம்பிலளப் பிள்லளயார்.அப்புறம்
அங்பக சிை சமயத்துபை நாய்கள் பமஞ்சுண்டு நிக்கும். சண்லட பபாட்டுண்டு நிக்கும்.
ஜெரட்டிண்டு திரியும். சரசமாடிண்டு ஜெலளயாடும். குலரக்கும். அழும்.

மனுஷா மாதிரி படுத்துண்டு தூங்கும். முன்பன ஒரு நாய் அந்த அரசமரத்தடி

பமலடயிபை, அபதா ஒரு மூலை மாதிரி இருக்பக – அங்பக குட்டி பபாட்டு
ெச்சிருந்தது.இலதஜயல்ைாம் பாத்துண்டு நான் உக்கார்ந்திருக்பகன். பநக்கு இஜதல்ைாம்
பிடிக்கறது. பார்க்கபறன். யாருக்கு என்னொம்?நான் ென்னைண்லட உக்காந்திருக்கறச்பச
எனக்குத் ஜதரியாம பூலன மாதிரி அடி பமல் அடி ெச்சு ெந்து என் முதுகு பமஜை
எக்கிண்டு பார்ப்பா சித்தி. ஜதருெிபை யாராெது பபானா அெனுக்காகத்தான் நான் அங்பக
ெந்து நிக்கபறன்னு ஜநலனச்சுக்குொ. அரசமரத்தடியிபை எெனாெது ஒரு பசாம்பபறி
உக்காந்து பீடி குடிச்சிண்டிருப்பான். அெலனப் பார்த்துத்தான் நான் மயங்கிப் பபாபறன்னு
இெ ஜநனச்சுக்குொ. யாராெது இருந்தா, அெலனப் பார்க்கபறனாம். யாருபம
இல்லைன்னா யாருக்காகபொ காத்துண்டு இருக்பகனாம்! அப்படிஜயல்ைாம் பபசிக்குொ.
எனக்ஜகன்ன பபாச்சு? யார் பெணும்னாலும் எலத பெணும்னாலும் ஜநனச்சுண்டு
பபாகட்டுபம! அொ அொ புத்தி; அொ அொ ஜநனப்பு; அொ அொ குணம்…யாபரா
என்லனப் பார்க்கறாளாம். பாக்கட்டுபம! பார்த்தா என்னொம்? ென்னலும்
பாக்கறதுக்குத்தான் இருக்கு. ென்னல்ங்கறது உள்பள இருக்கிறொ ஜெளிபய
பார்க்கறதுக்குத்தான். ஜெளிபய இருக்கிறொ உள்பள பார்த்தா, அதுக்கு நான் என்ன
ஜசய்யறது? ஜநலனக்கறது சரியாயிருந்தா பாக்கறதிபை ஒண்ணும் தப்பபயில்லை.

பபாகப் பபாக எனக்கு மனசிபை பட்டது. யாலரபயா நான் பதடிண்டுதான் இருக்பகனா?

யார் அது? பதடினால் தப்பா? நான் பதடபெ இல்லைபய. சும்மா ஒரு பபச்சுக்குக்
பகக்கபறன்… பதடினாக்க தப்பா? நான் யாலரத் பதடபறன்? நான் யாலரத் பதடபறபனா
அெபன ெந்துட்டா, ென்னல் ெைியாொ நான் அெபனாடு ஓடிப் பபாக முடியும்?
இொள்ளாம் ஜநலனக்கறாபளன்னு நானும் ஜெலளயாட்டா ஒரு நாலளக்கித் பதடிப்
பார்த்பதன். எனக்கு ஒருத்தருபம ஜதன்படபை. பாெம்! ஒவ்ஜொருத்தரும் அொொ
பாட்டுக்கு என்னபொ பபாறா, ெரா; நிக்கறா; பபசறா; என்லன ஒருத்தரும் பார்க்கலை.
இொதான் ஜதருெிபை பபாறென் ெரென் எல்ைாலரயும் என்பனாட முடிச்சுப்
பபாட்டுக்கறா. சீ! எவ்ெளவு அசிங்கமா ஜநலனக்கறா! இந்தச் சித்தி ஒரு நாள் என்லன
என்னபமா அசிங்கமா பகட்டா… பநக்குக் பகாபம் ெந்துட்டுது.“உனக்குப் புத்தி
அப்படித்தான்… ெருஷத்துக்கு ஒரு தடலெ ஓடறிபய லெத்தீஸ்ெரன் பகாயிலுக்கு”ன்னு
என்னபமா நன்னாக் பகட்டுட்படன்… பின்பன என்ன? இெமட்டும் என்ஜனக்
பகக்கைாபமா?நான்தான் ஜநெத்லதச் ஜசால்பறபன, எனக்கு மத்த இடத்திஜைல்ைாம் மூச்சு
 ஜெயகாந்தன் 251

முட்டறது. இங்பக ெந்து நின்னாதான் சித்ஜத மூச்சுெிட முடியறதுன்னு. நான்தான்

ஜெளியிபைபய பபாக முடியாது.

ஜெளிபய பபாறொலளயாெது பாக்கப்படாதா?ஐபயா! அஜத ஜநலனக்கபெ எனக்குப்

பயமாயிருக்கு! ஒரு நாள், என் கழுத்லதப் புடிச்சு அமுக்கின மாதிரி, ஒரு பாலனயிபை
பபாட்டு என்லனத் திணிச்சு அடச்ச மாதிரி, என்லனப் படுக்க ெச்சு என்பமை ஒரு
பாறாங்கல்லை ெச்சு அழுத்தின மாதிரி… இந்த ென்னலை மூடிட்டா!… பநக்குக் கண்பண
குருடாயிடுத்து. அஜதெிட அொ என்ஜனக் ஜகான்னுருக்கைாம். அைறி, பமாதி, அடிச்சுண்டு
அழுதிருக்பகன் பாருங்பகா… இன்னும் ஜகாஞ்ச நாைி ென்னலைத் ஜதறக்காம இருந்திருந்தா
நான் ஜநஞ்சு ஜெடிச்சுச் ஜசத்துப் பபாயிருப்பபன். அப்…பா, ஜதறந்துட்டா, அன்னிக்கி இந்த
ென்னல் கட்லடயிபை ஏறி உக்காந்தெதான்! நான் ஏன் எறங்கபறன்? நான் அந்தப் பக்கம்
பபானா இந்தப் பக்கம் மூடிடுொபள!…ென்னலைத் ஜதறந்து ெிட்டுட்டா… அத்பதாட
பபாச்சா? திண்லண ஜநறய ஒபர ொண்டுப் பலடகள்! எனக்கு ஒண்ணும் புரியலை.
என்லன எதுக்கு எல்ைாரும் இப்பிடி பெடிக்லக பார்க்கறா? நானும் ஜபாறுத்துப் ஜபாறுத்துப்
பாத்து என்னாை தாங்க முடியாம ஒரு நாள் ஜெரட்டிபனன். அடிக்கபை; லெயபை… ‘என்ன
ஏன்டா இப்பிடி எல்ைாருமாப் படுத்தபறள்’னு அழுபதன். அஜதப் பாத்து எல்ைாரும்
‘ஓ’ன்னு சிரிக்கறா…அப்பா ெந்தார். நான் அெர் ஜமாகத்லதப் பார்க்கபை; ஆனா எங்பகபயா
பாத்துண்டு ‘அப்பா’ன்னு அழுபதன். அெரும் எங்பகபயா பாத்துண்டு பக்கத்திபை ெந்து
நிக்கறார்னு புரிஞ்சுது.

“அப்பா! நான் ஜதரியாமக் பகட்டுட்படன். பநக்கு கல்யாணபம பெண்டாம். இந்த

ென்னைண்லடபய நான் உக்காந்திண்டிருக்பகன். அது பபாறும்”னு ஜசான்பனன்.
“ென்னலை மட்டும் மூட பெண்டாம்னு ஜசால்லுங்பகா”ன்னு ஜகஞ்சிபனன்.“இனிபம நான்
கல்யாணம் பெணும்னு பகக்கபெ மாட்படன்… ஏபதா எல்ைார் மாதிரியும் இருக்கணும்கிற
ஆலசயிபை, எனக்குத்தான் அம்மா ஜகலடயாபத, அப்பாகிட்பட பகட்டா தப்பில்லைன்னு
பகட்டுட்படன்… அதுக்காக என்லன இப்பிடிப் படுத்தி ஜெக்கபறபள… ென்னலை மூட
பெண்டாம்னு ஜசால்லுங்பகா”ன்னு அழுபதன்.“உனக்கு ென்னல்தாபன பெணும்?
ென்னலைபய கட்டிண்டு அழு”ன்னு அப்பா ஜசான்னப்பபா எனக்கு எவ்ெளவு ஆறுதைா
இருந்தது!அப்புறம் ஒரு நாள்… “ொடீ என்பனாட லெத்தீஸ்ெரன் பகாயிலுக்கு பபாயிட்டு
ெரைாம்”னு ொசல்பை ெண்டிலயக் ஜகாண்டு ெந்து ெச்சுண்டு அப்பாவும் சித்தியும்
என்ஜன பெண்டி பெண்டி, உருகி உருகி அலைச்சா… நானா பபாபென்?
முடியாதுன்னுட்படன். ென்னல் கம்பிலய இறுக்கமாகப் புடிச்சுண்டு ெரபெ
மாட்படன்னுட்படன்.“பநக்கு லெத்தீஸ்ெரன் பகாெிலும் பெண்டாம்! இன்ஜனாண்ணும்
பெண்டாம். எனக்கு என்பனாட ென்னல் பபாறும். இங்பகருந்பத நான் எல்ைாத்லதயும்
பாத்துக்குபென். என்ஜன சித்ஜத நிம்மதியா மூச்சுெிட ெிட்டுெிட்டு நீங்கள்ளாம் எங்பக
பெணும்னாலும் பபாங்பகா”ன்னு இருந்துட்படன்.

எனக்கு இந்த ென்னபை பபாறும்!அப்புறம் திடீர்னு ஒரு நாள் என்ஜனச் சுத்தி ஒபர
ென்னல்… ஜபரிய ஜபரிய ென்னல்…. சுெபர இல்ைாம ென்னல்… ஐலயபயா இது
கூண்டுன்னா? ஜதய்ெபம! பநக்கு கூண்டு ொண்டாபம! நான் என்ன புைியா? சிங்கமா?
 ஜெயகாந்தன் 252

என்ஜன எதுக்குக் கூண்டுபை பபாட்படள்? எப்படிப் பபாட்படள்? ஏன் பபாட்படள்? எப்பப்

பபாட்டு அலடச்பசள்?… நான் என்னடீ பண்ண?… அடீ அம்மா!…ஜெறும் ென்னல் மட்டுந்தான்
இருந்தது; அரச மரத்லதக் காபணாம்; அதுக்குப் பின்னாபை இருக்கிற குளத்லதக்
காபணாம். சிொனந்தம் ெட்லடக்
ீ காபணாம். கல்யாணமும் இல்பை, சாவும் இல்பை…
ஜெறும் ென்னல். அதுவும் நம்பாத்து ென்னல் மாதிரி அைகா, சின்னதா இல்பை. ென்னல்
கட்லட இல்பை… ஒரு பக்கம் சாஞ்சுண்டு இன்ஜனாரு பக்கம் காலை உலதச்சுண்டு
ம்ஹீம்… ஒண்ணும் முடியாது.அப்பிடி ஒரு இடமா? அப்பிடிக்கூட ஒரு இடம் இருக்குமா?
கூண்டு மாதிரி, குலக மாதிரி, ஜெயில் மாதிரி. ஒரு பெலள அது ஜபாய்பயா, கனவு
கண்டிருப்பபபனா?… பநக்கு ஒண்ணும் ஜதளிொ ஜசால்ைத் ஜதரியலை… ெிடுங்பகா…
இப்பத்தான் ென்னைண்லடபய, மறுபடியும் இங்பகபய ெந்துட்படபன!…ஒரு சமயம் உள்பள
ென்னல் ெைியா ஒரு யாலன ெந்துட்டுது! ஸ்ொமி ஊர்ெைம் பபாறச்பச அந்த
யாலனலய நான் பார்த்திருக்பகன்… அபத யாலன! அடீ அம்மா! எவ்ெளவு ஜபரியா
யாலன! எவ்ெளவு லநஸா ஜமாதல்பை தும்பிக்லகலய நீட்டி ஏந்தி என்ஜனக் கூப்படற
மாதிரி ெந்து நின்னுது.

அலசஞ்சி அலசஞ்சி ஜரண்டு கம்பிக்கும் நடுெிபை தும்பிக்லகலய ெிட்டு என்

கன்னத்துபை ‘சில்’னுனு ஜதாட்டப்பபா நன்னாவும் இருந்தது; பயமாகவும்
இருந்தது.ென்னல் கட்லடயிபை உக்கார்ந்திருந்த நான் எறங்கி ெந்து அலற நடுெிபை
நின்னுண்படன். அந்த யாலன நீளமா தும்பிக்லக முழுலசயும் அலறக்குள்பள நீட்டிண்டு
என்ஜனப் பிடிக்கறதுக்கு துைாெறது… அப்புறம்…அடீ அம்மா! இந்த அதிசயத்லதப்
பாருங்பகாபளன்… பார்க்கறெலரக்கும்தான் அதிசயம்.. இப்ப ஜராம்ப சர்ெ சாதாரனமா
இருக்கு… அந்த யாலனபயாட உடம்பு அப்பிடிபய ஜகாஞ்சம் ஜகாஞ்சமா தட்லடயாகி ஒரு
கறுப்புத் துணி மாதிரி – யாலன உருெத்துக்கு ஒரு படுதாெிபை கத்தரிச்சுப் ஜபரிசா
ஜதாங்க ெிட்டா எப்படி இருக்கும் – அந்த மாதிரி ஆடி ஆடி ென்னல் கம்பிக்கு நடுபெ
ஜநாைஞ்சு முழுக்க உள்பள ெந்துட்டுபத! நடு அலறயிபை கூலரயிபை முதுகு இடிக்கிற
மாதிரி மறுபடியும் முன்பன மாதிரிபய யாலனயா நிக்கறபத… தும்பிக்லகயாபை
‘ெில்’லுனு என்ஜனத் ஜதாடறபத!அடீ அம்மா! என்ன ஜசாகமா இருக்கு!… எவ்ெளவு
சந்பதாஷமா இருக்கு!.. பயமாபெ இல்பை. ஜகாஞ்சம் கூடப் பயபம இல்பை.திடீர்னு சித்தி
ெந்துட்டாள்னா என்ன பண்றதுன்னு ஜநனச்சவுடபன தான் பயம் ெந்துட்டுது.

“பபா… பபா”ன்னு நான் யாலனலய ஜெரட்டபறன். அது என் கழுத்லதத் தும்பிக்லகயாபை

ெலளச்சுப் பிடிச்சுண்டு என்லனயும் “ொ ொ”ன்னு இழுக்கறது.ஐலயபயா! எெபனாடபயா
ஓடிட்டாள்னு பைி ெருபமன்னு ஜநனக்கறச்பச ெயத்துபை ‘பகீ ர்’ங்கறது!…“சனியபன! ஏன்
ெந்பத?… என்ஜன எங்பக இழுக்கபற?”ன்னு அந்த யாலனபயாட ஜநத்தியிபை ஜரண்டு
லகயாபையும் குத்தபறன்… யாலன என்லனத் தும்பிக்லகயாபை ெலளச்சுத் தூக்கிண்டு
ஜகாஞ்சம் ஜகாஞ்சமா ெந்த மாதிரிபய பின்னம் பக்கத்திபை துணி மாதிரி அலை
அலையா ஜமதந்துண்டு ென்னல் கம்பிக்குள்பள நுலைஞ்சு பபாயிண்பட இருக்கு. நான்
ென்னைண்லட ெந்ததும் ென்னல் பக்கத்துபை நன்னா முதுலகச் சாச்சுண்டு, ஜரண்டு
பாதத்லதயும் எதிர் சுெத்திபை உலதச்சுண்டு குறுக்கா நாதாங்கி பபாட்டா மாதிரி
 ஜெயகாந்தன் 253

உக்காந்துண்படண். யாலன ஜநாலைஞ்ச மாதிரி நான் ஜநாலைய முடியுமா?…பாெம்! அந்த

யாலன ஜெளியிபை நின்னுண்டு பரிதாபமாப் பார்த்தது. என்ன பண்றது? நானும்தான்
அப்பிடிப் பார்த்துண்டிருக்பகன்… எவ்ெளபொ பபர் அப்பிடித்தான் பார்க்கிறா. அதுக்கு
நான்தான் என்ன பண்றது? அொதான் என்ன பண்றது? பார்த்துண்பட இருக்க
பெண்டியதுதான்…அப்பிடிபய என்ஜனப் பார்த்துண்பட அந்த யாலன பின்னம் பக்கமாபெ
நடந்து பபாயி, அரச மரத்தடியிபை பிள்லளயாரா மாறிடுத்து…அதிசயமாயிருக்கு இல்பை!
எனக்கு இது சர்ெ சாதாரணமா இருக்கு. ஏன்னா, இந்த மாதிரி அடிக்கடி நடக்கிறது.
ஆலன மட்டும் தான் ெரும். நான் பபாறதில்பை – முடியுமா என்ன?இப்பல்ைாம் எனக்கு
ென்னைண்லடபய சாப்பாடு ெந்துடறது. எங்க பாபுபொட ஆம்பலடயாள் இருக்காபள
குஞ்சு, தங்கம்னா தங்கம்.

எனக்கு அப்பிடி சிசுருலஷ ஜசய்யறா பபாங்பகா! நன்னா இருக்கணும்.நாணுவும், அென்

ஜபாண்டாட்டியும் ஜநய்பெைியிபை இருக்கா… பாபு எங்பக இருக்காபனா அங்பகதான்
நானும் இருப்பபன். அெனும் என்ஜன ெிடமாட்டான்.இப்ப சித்தி இல்லை. அெ ஜசத்துப்
பபாயி ஜராம்ப நாளாச்சு!புதுசு புதுசாப் ஜபாறக்கறாபள அந்த மாதிரி மனுஷா பைசு பைசா
ஜசத்தும் பபாறா.நான் மாத்திரம் எப்பவும் ென்னைண்லடபய உக்காந்திருப்பபன்.
உக்காந்துண்பட இருப்பபன். இந்த ெஜடல்ைாம்
ீ இடிஞ்சு பபானாலும் இந்த ென்னல்
மாத்திரம் இருக்கும். நான் இதிபை சாஞ்சுண்டு காலை உலதச்சுண்டு பார்த்துண்பட
இருப்பபன். பைாகத்லத ென்னைாபை பார்த்தா பிரயாணம் பபாற மாதிரி நன்னா
இருக்கு.இந்தப் பிரயாணம் நன்னா இருக்கு. இந்த ெடு
ீ ஒரு ரயில் மாதிரி ஓடிண்பட
இருக்கு. ரயில் ஜபட்டி மாதிரி இந்த அலற ென்னல்பை உக்காந்துண்டு பார்த்துண்பட
நான் பிரயாணம் பபாபறன்… எல்ைாம் ஓடறது. மனுஷா, மரம், ெடு,
ீ பிள்லளயார், ஜதரு, நாய்,
ஜசாந்தக்கார மனுஷா, அந்நிய மனுஷா, ஜசத்தொ, ஜபாறந்தொ எல்ைாரும் ஓடறா.ரயில்பை
பபாகச்பச நாம ஓடிண்டிருக்பகாம். ஆனாக்க தந்திக் கம்பியும் மரமும் ஓடற மாதிரி
இருக்பகான்பனா? அபத மாதிரிதான் இங்பக நான் உக்காந்திண்டிருந்தாலும் ென்னலுக்கு
ஜெளிபய எல்ைாரும் ஓடறதனாபை நாபன ஓடிண்டிருக்கிற மாதிரி இருக்கு, யாராெது
ஒருத்தர் ஓடினா சரிதான்.

நாபம ஓடினாத் தானா?இப்ப யாரும் என்லனப் பாத்து சிரிக்கிறதில்லை; என்ஜன

பெடிக்லக பாக்கறதில்லை. ஆனாலும் எனக்குச் சிை சமயத்திபை அொ சிரிக்கிற மாதிரி
இருக்கு. என்லனப் பத்தி அொ ‘ென்னைண்லட உக்காந்திருக்கா, உக்காந்திருக்கா’ன்னு
ஜசால்ைிண்டிருக்கிற மாதிரி இருக்கு. யாரு ஜசான்னா எனக்கு என்ன? எங்க குஞ்சு
அப்பிடிஜயல்ைாம் ஜசால்ைபெ மாட்டாள். அெ தங்கம்னா தங்கம்தான் குஞ்சு – அதான்
பாபுபொட ஆம்பலடயாள். ஜகாைந்லதகலளக் ஜகாண்டு ெந்து எங்கிட்படதான் ெிட்டுட்டு
அடுக்கலளக் காரியங்கலளப் பார்ப்பா.இப்பல்ைாம் நான் ஒரு பெலையும் ஜசய்யறதில்பை.
என்ஜன பெலை ஜசய்ய ெிடபெ மாட்டா குஞ்சு.நான் ஜகாைந்லதகலள ஜெச்சிண்டு
ென்னல் ெைியா பெடிக்லக காட்டிண்டு இருக்பகன் – இல்பை, பெடிக்லக
பாத்துண்டிருக்பகன்…ென்னலுக்கு அன்னண்லட ஜதரியறஜதல்ைாபம பெடிக்லகயாத்தான்
இருக்கு!“பாட்டி! ென்னைண்லட உக்காந்துண்டு என்ன பார்க்கபற?”அடீ அம்மா! இஜதன்ன
 ஜெயகாந்தன் 254

பெடிக்லக? பாட்டியாபம நான்? “யார் அது யாருடி நீ?”“நான்தான் சபராபொட ஜபாண்ணு –

ஊர்பைருந்து பநத்து ெந்பதபன”ன்னு என்ன ெக்கலணயாய்ப் பபசறது பாருங்பகா.

சபராவுக்குப் ஜபாண்ணா? இவ்ெளவு ஜபரியெளா? சபரா ெந்து… பாபுபொட ஜபாண்ணு…

அப்பபா நீ குஞ்சுபொட பபத்தியா?…அடீ அம்மா! ென்னலுக்கு இந்தப் பக்கம் இவ்ெளவு
பெடிக்லகயா நடந்திருக்கு? நான் கெனிக்கபெ இல்ைிபய…குஞ்சு! அடீ அம்மா! இங்பக
ொபயன்! இந்த பெடிக்லகலய சித்ஜத ெந்து பாபரன்… நான் பாட்டியாபம பாட்டீ…. உன்
பபத்தி ஜசால்றாடி… குஞ்சு… குஞ்சு…!

டீக்கலடச் சாமியாரும் டிராக்டர் சாமியாரும்

பெதகிரி முதைியார் தபால் பார்த்து ெருெதற்காக பஸ்லஸ எதிர்பநாக்கிப் பபாகிறார்.
காலை ஜெயில் சுரீர் என்று அடிக்கிறது. ெதியில்
ீ ஒரு நிைல் இல்லை. இன்னும் ஜகாஞ்ச
நாைியில் ஜதரு மண் பழுக்கிற மாதிரி காய ஆரம்பித்துெிடும். இது ஒன்றும் பகாலட
இல்லை. என்றாலும் அப்படி ஒரு ஜெயில். ஜதருெில் ஒரு பக்கம் மட்டும் ஓர் ஆள்
ஒண்டி நடக்கிற அகைத்துக்கு நிைல். சிை உயரமான ெடுகளின்
ீ ஓரத்தில் ஜகாஞ்சம்
நின்று இன்ஜனாருெபராடு பபசுெதற்கு ஏற்ற அகைமான நிைல். சிை ெட்டின்
ீ முன்னால்
எச்சில் இலை கிடக்கிறது. ஜதருெில் நடமாட்டபம இல்லை. பகைிபைபய இந்த அலமதி.
தூரத்தில் ஜசக்கு ஆடுகிற சத்தம் ‘ஜஙாய்’ ஜயன்று ரீங்காரம் ஜசய்தாலும் கிராமத்து
அலமதிக்கு அது சுருதிபய தெிர பங்கம் இல்லை. அபத மாதிரி குடியானத் ஜதருெில்
‘மாக்கு மாக்’ ஜகன்று ஜநல்பைா மாபொ இடிக்கிற சத்தம் பூமி அதிர்கிற மாதிரிக்
பகட்கிறது.அதிலும் அலமதி ஜகடெில்லை. எதிபர ஆள் ெராெிட்டாலும் இந்த நிைைில்
பபாட்டிக்கு ஒரு நாய் ெருகிறது. சாதாரண கிராமத்து நாட்டு நாய்தான்.

ஊர் ெைக்கப்படி அலதச் ஜசான்னால் இப்பபாஜதல்ைாம் சண்லடக்கு ெந்துெிடுகிறார்கள்.

‘பலற, பள்ளூ’ என்கிற ொர்த்லதகள் மனசால் கூடத் தீண்டப்படாததாக மாறிெிட்ட பிறகு
நாலயக்கூட அப்படிப் பட்டம் கட்டி அலைக்க முடிெதில்லை. ஆனால் இது சரியான
ஹரிெனப் பகுதி நாய்தான். நிைலை மறித்துக்ஜகாண்டு அது நிற்கிறது. அது நிச்சயம்
ெைிெிட்டு ெிைகாது. ெிைகப் பபாெதில்லை என்கிற தீர்மானம் அதன் திடீஜரன உயர்ந்த
காதுகளிலும் ‘உம்’ஜமன்று ெயிற்றுக்குள் அடங்கி ஒைிக்கும் ஜபாருமைிலும் ஜதரிகிறது.
காரணம், நடுெில் இலை கிடப்பதுதான்.அப்பபாதுதான் நிலனத்தார் பெதகிரி முதைியார்:
ஜபாறப்படும் பபாபத அந்தக் ஜகைம் – அம்மாதான் – ஜசால்ைிச்சு, ‘குலடலய எடுத்துக்கிட்டுப்
பபாடா, ஜெயில் ஜகாளுத்துது’ன்னு…பட்டணத்திைிருந்து கிராமத்துக்கு ெந்திருக்கும் இந்த
மூன்று மாத காைமாக பெதகிரி முதைியார் ஜெளிபய பபாெதற்குப் புறப்படுகிற
பபாஜதல்ைாம் அெரது தாயார் ஜசல்ைத்தம்மாள் குலட எடுத்துச் ஜசல்லுமாறும்
ஜெயிைின் ஜகாடுலம குறித்தும் ஒரு பாட்டுப் பாடாமைிருப்பபத இல்லை. சிை
சமயங்களில் அெபள ஜகாண்டு ெந்து அெரிடம் ஜகாடுப்பாள். இருப்பத்தஞ்சு
ெருஷத்துக்கு முன்பு திருக்பகாெிலூருக்கு திருெிைாவுக்குப் பபானபபாது ஆறு
ரூபாய்க்குத் தான் அந்தக் குலடலய ொங்கினலதயும், அதற்குப் பிறகு ஐந்து
ெருஷத்துக்கு முன்னால் ஒரு கம்பியும் புதிசாக பமபை ஜெள்லளத் துணியும் பபாட்டுத்
 ஜெயகாந்தன் 255

லதப்பதற்குத் தான் மூணு ரூபாய் ஜசைெைித்தலதயும் குலறந்தது ஒரு பத்துத்

தடலெயாெது இதுெலர ஜசால்ைி இருப்பாள்.சரி, நாய்க்குப் பயந்து எத்தலன நாைி
இப்படிபய நிற்பது? ஒன்று இெர் ஜெயிலைப் ஜபாருட்படுத்தாமல் ஒதுங்கிப் பபாக
பெண்டும், அல்ைது அலத ெிரட்டி ெிட்டு இெர் தன் ெைிபய ஜதாடர்ந்து நடக்க
பெண்டும்.

இரண்லடயும் ஜசய்யாமல் இெர் நின்றிருந்தால் அதுவும் நின்றிருக்குமா என்ன? அதுபொ

நாய், அதுவும் காய்ந்து ெரண்ட பசரி நாய். எதிபர இலை, இெர் ெிரட்டமாட்டார்,
தயங்குகிறார், பயப்படுகிறார் – என்று ஜதரிந்ததும் அது இெலர ெிரட்டுகிற பதாரலணயில்
ஜகாஞ்சம் குரஜைடுத்து பைசாகப் பற்கலள ஜெளிக்காட்டி ‘உர்’ஜரன்கிறது.பெதகிரி
முதைியாருக்கு நிெமாகபெ உதறல். மிகுந்த மரியாலதபயாடு பத்து அடி நிைைிருந்து
ெிைகி ெதியின்
ீ நடுபெ ஜெயிைில் ெந்து அலரெட்டமாக ஒதுங்கி நாலயக் கடந்து
மீ ண்டும் நிைைில் ஏறி நடந்தார். தான் நாய்க்குப் பயந்து இப்படி ெந்தலத யாரும்
பார்த்திருப்பார்கபளா என்று திரும்பிப் பார்த்தார். ம்ஹீம் யாருமில்லை. அந்த நாய்கூடப்
பார்க்கெில்லை. பார்த்தால் என்ன? ‘பட்டணத்துக்காரன் நாலயக் கண்டு பயப்படறான்’
என்று பரிகாசம் பண்ணுொர்கபள என்கிற பயம் பெதகிரி முதைியாருக்கு.அதிலும் அந்த
சுப்பராம ஐயர் இருக்கிறாபர, சமயத்தில் அெர் பண்ணுகிற பரிகாசத்தில் முதைியாருக்குக்
பகாபம் கூட ெந்துெிடுகிறது. பகாபத்லதக் காட்டிக் ஜகாண்டால் இன்னும் மானக்பகடாகப்
பபாகும். அெபராடு பசர்ந்து ஜகாண்டு முதைியாரின் தாயாரும் சிரிக்கிறாள்.பயாசித்துப்
பார்த்தால் கிராமத்து மனிதர்கள் பார்த்துச் சிரிக்கிற மாதிரிதான் இருக்கிறது பட்டணத்துப்
பைக்கங்கள் என்று முதைியாரின் மனசுக்குப் புரிகிறது. இருந்தாலும், பைக்கம் எளிதில்
பபாகிறதா?கிராமத்துக்கு ெந்து இந்த மூன்று மாதமாக முதைியார் சட்லடபய
பபாடெில்லை. அெருலடய ‘புஷ்’ ஷர்ட்டுகளூம், ஸ்ைாக்குகளூம் கிராமத்துப் ஜபரிய
மனிதர்கள் – ஜகாஞ்சம் மரியாலதலய எதிர்பார்க்கிற ெயதுலடயெர்கள் – பபாடுகிற
பாஷனாக இல்லை. அதுமட்டுமில்ைாமல் ஷர்ட் பபாட பெண்டிய அெசியமும் அெருக்கு
இங்பக பநரெில்லை.

காலையில் எழுந்து குளத்திபைா, கிணற்றடியிபைா குளிக்கிற பபாது, இெர் பிரஷால் பல்

ெிளக்குெலதபயப் பக்கத்து ெட்டு
ீ பெைிபயாரமாய் நின்று குைந்லதகள் பெடிக்லக
பார்க்கிறார்கள். அந்த ஒரு பைக்கத்லத மட்டும் இெரால் ெிட முடியெில்லை. ஒருநாள்
பல்ஜபாடி பபாட்டு ெிரைால் பதய்த்து ஏற்பட்ட ஜகாப்புளம் ஆறித் பதால் உறிந்த ெடு
இப்பபாதும் ஜதரிகிறது. ஜெட்கக்பகட்லட எங்பக பபாய்ச் ஜசால்ெது?ெந்த நாளிைிருந்து
ஒவ்ஜொரு நாளும் பட்டணத்திைிருந்து அெர் ெருலகலயக் பகாரி ெரும் தனது மகனின்
கடிதத்துக்காகத்தான் தினசரி ெட்டிைிருந்து
ீ ஒரு லமல் தூரத்தில் கிராமத்துக்கு ெடக்பக
உள்ள டிரங்க்பராடு ெலர நடந்து ெந்து காத்திருக்கிறார் முதைியார். அங்பக தான் பஸ்
ெரும். ஒரு டீக்கலட இருக்கிறது. ஜபரிய திண்லண. பஸ்ஸில் தபாலும் பத்திரிலகயும்
ெரும். நாள்பதாறும் முதைியாருக்கு ஆங்கிைத் தினசரியும் மகனிடமிருந்து ஒரு
கடிதமும் ெரும்.அெருக்கு தினசரி கடிதம் ெருெலத டீக்கலடச் சாமியாரும், தபால்
ரங்கசாமியும் பகைியாகப் புகழ்ொர்கள். நல்ைபெலள, கடிதம் ஆங்கிைத்தில்
 ஜெயகாந்தன் 256

எழுதப்படுெதால் இெர் இங்பக ெந்து சிக்கிக் ஜகாண்டிருப்பதற்கான ரகசியம் இன்றுெலர

அெர்கள் அறியாமல் பாதுகாக்கப்பட்டிருக்கிறது. இல்ைாெிட்டால் இன்ஜனாருெருக்கு
ெருகிற கடிதமாயிற்பற அலத நாம் படிக்கைாகாது, ‘என்ன எழுதியிருக்கிறது கடிதத்தில்?’
என்று அநாெசியமாக துலளக்கக் கூடாது என்கிற ‘பட்டணத்து மிதப்பு’ எல்ைாம்
இெர்களுக்குத் ஜதரியாது.

ஒவ்ஜொரு நாளும் ஏதாெது கற்பலனயான சமாசாரங்கலளக் கடிதத்திைிருந்து ‘ஜமாைி

ஜபயர்த்து’ அெர்கலள ஏமாற்றுெதற்குள் முதைியாருக்குப் பபாதும் பபாதும்
என்றாகிெிடும்.அெரும் எவ்ெளபொ ஜசால்ைிப் பார்த்தார். ‘ஒண்ணும் முக்கியமான
சமாசாரம் இல்ைீ ங்க. நான் ெரும்பபாது லபயன்கிட்பட ஜசால்ைிட்டு ெந்பதன், தினம்
எனக்கு ஒரு கடுதாசி எழுதிப் பபாட்டுக்கிட்டு இருன்னு. அதான் பெற ஒண்ணும்
இல்ைீ ங்க.”ஆனால், அெர்கள் இெலர அவ்ெளவு சுளுெில் ெிடுெதில்லை. “இருக்கட்டும்
முதைியாபர – முக்கியமான ெிஷயமா இருந்துதான் ஜதரிஞ்சி நாங்க என்ன ஜசய்யப்
பபாகிபறாம். என்ன தான் எழுதி இருக்குதுன்னு ஜசால்லுங்க.”அதிலும் டீக்கலடச்
சாமியார் இருக்கிறாபர – அெர் தான் மட்டுமில்ைாமல் பபாகிற ெருகிற
ஆட்கலளஜயல்ைாம் கூப்பிட்டுக் கூட்டமும் பசர்த்துக் ஜகாள்ளுொர். சாமியார் தஞ்சாவூர்ப்
பக்கம். அெர் பபசுெபத பரிகாசம் பபால் இருக்கும். “ஏபை, நின்னு பகட்டுட்டுப் பபாபை…
பட்டணத்துச் சமாசாரம்… நீங்க படிங்க ஜமாதைியாபர… அவுங்க அப்படித்தான்… பபசிக்கிறபத
இங்கிைீ சுதான்… ஏங்க – தம்பி பி.ஏ. ொ? எம்.ஏ. ொ?”அப்பபாது மட்டும் பெதகிரி
முதைியாருக்கு ஏகப் ஜபருலமயா இருக்கும்.“பி.ஏ.!” என்பார்.சாமியார் குரலை அடக்கிக்
பகட்பார்:“ஜமாதைியாபர எது ஜபரிசு? எம்.ஏ. ொ? பி.ஏ. ொ?”“ஜபரிசு என்ன, ஜபரிசு! எல்ைாம்
ஒரு கழுலததான்.

பெலை ஜகடச்சா மதிப்பு, இந்த படிப்புக்கு… நான் அந்தக் காைத்து இன்டர்தான். இப்ப பி.ஏ.
படிச்சுட்டு எத்தினி பபர் நம்மகிட்ட கிளார்க்காயிருக்கான்! அதுகூடக் கிலடக்காமல் பாெம்,
எத்தினி புள்லளங்க கண்டக்டர் பெலை ஜசய்யுதுங்க…” என்பார்
முதைியார்.“ஜமாதைியாருக்குப் பட்டணத்திபை என்னாங்க உத்திபயாகம்?”“ஒரு
ஜெள்லளக்கார கம்ஜபனியிபை மாபனெர் உத்திபயாகம்.”“இப்பவும் ஜெள்லளக்காரங்க
இருக்கிறாங்களா?”“கம்ஜபனிங்க இருக்குது.”“என்னா சம்பளங்க?”இஜதல்ைாம் பகட்பது
நாகரிகக் குலறச்சல் என்று அெர்களுக்குத் ஜதரியாது. டீக்கலடச் சாமியாருக்குக்
ஜகாஞ்சம்கூடத் ஜதரியாது.“எல்ைாம் பசத்து ஆயிரத்து இருநூறு ரூபா…”“அடி
சக்லகன்னானாம்” என்று சாமியார் நாக்லகக் கடித்துத் துள்ளிக் குதிப்பார்.அதன் பிறகு,
முதைியார் இல்ைாத சமயத்திலும் மற்றெர்களிடமும் ஜபருலமயாகச் ஜசால்லுொர்:
“இங்க ெந்து நம்ம கலடத் திண்லணயிபை உக்காந்து டீ குடிச்சிட்டு பபப்பர் படிச்சிக்கிட்டு
இருந்தாபர, ஜமாதைியாரு… சாதாரண ஆளுன்னு ஜநனச்சிக்காபத; பட்டணத்திபை ஜபரிய
ஆபிசரு. பங்களா என்னா, காரு என்னா… லபயன்களும் அபத மாதிரிப் ஜபரிய ஜபரிய
படிப்புப் படிச்செங்க.

ெபட
ீ ஜெள்லளக்காரங்க பாஷன்பைதான். சும்மா – ஜசாந்த கிராமங்கிற பாசம் – இப்படி
ெந்து ஜசாக்காக்கூட பபாட்டுக்காம நம்ம டீக்கலடயிபை உக்காந்து இருக்கறதிபை ஒரு
 ஜெயகாந்தன் 257

சந்பதாஷம் ஜமாதைியாருக்கு. அெருக்கு எம்மாம் சம்பளம் ஜதரியுமா? ஜசால்பைன்

பாப்பம்” என்று தாடிலய நிமிண்டிக் ஜகாள்ொர்.“ஐந்நூறு ரூபா இருக்குங்குளா – சாமி?”
என்று ஜபருந்ஜதாலகயாகக் பகட்பான் ஒருென்.சாமியார் ‘ஓ’ஜென்று சிரித்து அெலன
முட்டாளாக்குொர்! “அடபபாடா, அறிவு ஜகட்ட இெபன… ஆயிரம் ரூபாடா… ஆயிரம் ரூபா
மாசம் மாசம் – கால் காணி ஜநைம் ொங்கைாம். என்னபை, ொலயப் ஜபாளக்கபற; ஆயிர
ரூபா பார்த்திருக்கியா, நீ? கைப்ஜபதான் பாத்திருப்பப. கைப்பப!” என்று சம்பந்தமில்ைாமல்
யாலரயாெது சாக்கு லெத்துத் தன்லனத்தாபன திட்டிக் ஜகாள்ொர்
சாமியார்.“உத்திபயாகத்துக்கும் சம்பாதலனக்கும்தான் சாமியார் கிட்படகூட மதிப்புபபாை
இருக்கு” என்பார் முதைியார்.“பின்ன என்னங்க? இந்த சாமியார் ஜபாைப்பு ஒரு ஜபாைப்பா?
உத்திபயாகம் சம்பாதலன எதுவுமில்ைாததனாபைதான் ஊருக்குக் ஜகவுருெமா இந்தத்
தாடி, நம்ம மூஞ்சிஜயக் காப்பாத்துது.

தாடி ஜெச்செனுக்கு உங்க பட்டணக் கலரயிபை பிச்லசக்காரன்னு பபரு. இங்பக

சாமியாருன்னு பபரு. ெவுறுன்னு ஒண்ணு இருக்குதுங்குபள. சாமியார்னு பபரு
ஜெச்சிக்கினு காட்டுக்கா பூட்படா ம்? நமக்கும் அஸ்கா பபாட்ட டீ பெணும்னுபத! டீ
சாப்பிடுங்க” என்று பபசிக்ஜகாண்பட கண்ணாடி கிளாஸ்களில் டீலய ஊற்றி
எல்பைாருக்கும் தந்து – முதைியாருக்கு மட்டும் ‘தகதக’ஜென்று ெிளக்கிய ெட்டா
ஜசட்டில் டீ ஜகாண்டு ெந்து லெப்பார்.“ஆமா, ஜமாதைியாபர, ஆயிரமும் இரண்டாயிரமுமா
சம்பாதிச்சுக்கிட்டு மகன் நீங்க இருக்கிறீங்க… ெயசான காைத்திபை உங்கள் தாயார்
மட்டும் ஏன் இங்பக ஜகடந்து அெதிப்படணும்? இப்ப பாத்துக்கற சுப்பராம ஐயரு – அப்ப
மட்டும் ஜெெசாயத்லதப் பாத்துக்க மாட்டாரா?” – இதுமாதிரி சிை நாட்களுக்கு முன்
சாமியார் ஏபதா ஜசால்லும் பபாது பக்கத்தில் நின்றிருந்த சுப்பராம ஐயர் திடீர் என்று ஒரு
குண்லடத் தூக்கிப் பபாட்டார்.“ஓய் சாமியாபர! நான் மட்டும் எவ்ெளவு நாலளக்கு ஐயா
காட்லடயும் பமட்லடயும் கட்டிண்டு நிப்பபன். என் லபயன், அெலளயும் அலைச்சுண்டு
டில்ைிக்பக ெந்துடச் ஜசால்ைி ஒவ்ஜொரு தடலெயும் எழுதறான். நம்ப பகாலர
ொய்க்கால் கலர நஞ்லசக்கும் – நல்ைாந்பதாப்புக்கும் யாராெது நல்ை ெிலை குடுத்தா
நாலள ரயிலுக்பக ஏறிடுபென்… நீர்தான் பாருபம – இருபதினாயிர ரூபா – ொடா எல்ைா
அய்ட்டத்லதயும் இப்பபெ குடுத்துடபறன்.”“இந்தாங்க ஐயபர, யாரும் ஆளு இல்பைன்னு
நீங்க பாட்டுக்குப் பபசிக்கிட்பட பபாறீங்கபள… நாபன இருபதினாயிரத்துக்கு உங்க
ஜசாத்துக்கலளயும் ொங்கிட்டுப் பபசாம கிராமத்திபைபய ‘டிக்கானா’ பபாட்டாலும்
பபாட்டுடுபென்…” என்று ஜசால்ைி லெத்தார் முதைியார்.

“நான் இப்பபெ ஜரடி! சாமியாபர நீர் சாட்சி” என்று லகயடித்துச் ஜசான்னார் சுப்புராம
ஐயர்.“என்னாங்க ஜமாதைியாபர… எதாெது நடக்கிற காரியமா பபசுங்க. ஐயரு பெற
யாருக்காெது தன் நிைத்லதக் குடுத்துட்டுப் பபானாபெ, உங்க நிைத்ஜதப் பாத்துக்க ஆள்
பெணும்… இந்த ஜைச்சணத்திபை அவுபராட நிைத்ஜதயும் நீங்கபள ொங்கிக்கினு
ஆயிரரூபா உத்திபயாகத்லதயும் உட்டுட்டு இந்தக் கிராமத்திபை ஜநரந்தரமா நீங்க
இருக்கப் பபாறீங்களாக்கும்?” என்று சிரித்தார் சாமியார்.தான் கிராமத்துக்கு ெந்து இந்த
மூன்று மாதமாய் அலடந்து கிடக்கிற ரகசியம் ஜதரியாத சாமியாலர நிலனத்து
 ஜெயகாந்தன் 258

முதைியார் சிரித்துக் ஜகாண்டார்.ெிஷயத்லத ஜசான்னால் சாமியார் மூச்சலடத்துச்

ஜசத்துப் பபாகமாட்டாபரா?பெதகிரி முதைியாருக்கு பெலை பபாய்ெிட்டது. இப்பபாது
உத்திபயாகம் இல்லை. ஆறு மாசமாயிற்று. பமைிடத்தில் என்னபமா காரணம் கூறித்
திடீஜரன இெருக்குச் பசரபெண்டிய ஜதாலக இருபதினாயிரம் ரூபாலயக் லகயிபை
ஜகாடுத்து ெட்டுக்கு
ீ அனுப்பி ெிட்டார்கள்.முதைில் இந்தச் ஜசய்திலய முதைியார் தன்
மலனெியின் காதில் மட்டும் தான் பபாட்டு லெத்தார். அெள் அப்படிபய இடிந்து
பபானாள். பிறகுதான் முதைியாருக்கு அெள் சமாதானம் கூறினாள்.“இப்ப என்ன ஜகட்டுப்
பபாச்சு! ெிடுங்க. இதுபெ பத்து ெருஷத்துக்கு முன்பனன்னா ஜராம்ப கஷ்டப்பட்டுப்
பபாயிருப்பபாம். இப்பதான் ஜபரியெனும் சம்பாதிக்கிறான். ஜபாண்ணுக்குக் கல்யாணம்
பண்ணியாச்சு.

சின்னெங்க ஜரண்டு பபருக்கும் இந்த ெருஷம் காபைஜ் படிப்லபப் பல்லைக்

கடிச்சிக்கிட்டு முடிச்சுட்படா ம்னா நம்ப கெலை ெிட்டது…” என்று எவ்ெளபொ கூறினாள்
அெர் மலனெி மங்களம்.“எத்தலன பிள்லளகள் சம்பாதிச்சாலும் அெனென் சம்பாதிக்கிற
ெலரக்கும் தான் அெனுக்கும் அென் ஜபண்டாட்டிக்கும் மதிப்பு இருக்கும்” என்று அெர்
மனஜமாடிந்து பபானார்.தனக்கு பெலை பபாய்ெிட்ட ஜசய்திலயயும் அதனால் ஏற்பட்ட
ெருத்தத்லதயும் அெர் மலனெியிடம் மட்டும் ஒரு ரகசியம் பபால் ஜசால்ைி
லெத்திருந்தார்.ஆனாலும் மறுநாளிைிருந்து முதைியாலரப் பபானிலும் பநரிலும் துக்கம்
ெிசாரிக்கும் நண்பர்களின் ஜதால்லையால் அெரது பிள்லளகளூக்கும் ெிஷயம்
ஜதரிந்துெிட்டது. சிை பபர் ெட்டுக்கு
ீ ெந்து – ஏபதா பெதகிரி முதைியாலர பெலை
நீக்கம் ஜசய்த அந்த முதைாளிமார்கபள இந்த ெட்டில்
ீ இருப்பதாக பாெித்துக் ஜகாண்டு,
‘ஓ’ ஜென்று கூக்குரைிட்டனர்.“இது என்னங்க நியாயம்! பகள்ெி முலற கிலடயாதா? இலத
நீங்க சும்மா ெிடக்கூடாது, இது சட்டெிபராதமானது – பநாட்டீஸ் ெிடுங்க” என்ஜறல்ைாம்
பயாசலன கூறினார்கள்.“ஆமாம்பா – அஜதச் ஜசய்யைாம் – சும்மா ெிடக் கூடாது” என்று
முதைியாரின் ஜபரிய மகனும் அப்பாவுக்கு அனுசரலணயாகப் பபசினான்.ெட்டில்
ீ
எல்பைாருபம அெரெர்கள் சந்பதாஷங்கலளக் கூட அப்பாவுக்கு பெலை இல்லை என்ற
காரணத்லத நிலனத்து ெிைக்கி லெத்தனர்.ெட்டில்
ீ நல்ை சாப்பாடுகூட சலமப்பதற்கு
மங்களத்துக்கு நாட்டமில்லை: “என்ன பெண்டிக் கிடக்கு? அெருக்பகா பெலை
இல்லை!”பரடிபயாலெச் சின்னென் திருப்பினால், ஜபரியென் ெந்து நிறுத்திெிட்டு
ரகசியமாய்ச் ஜசால்லுொன்: “ஸ்!… பபாடா அப்பா பாெம், பெலை பபாச்பசன்னு
ெருத்தப்பட்டுக்கிட்டிருக்கிறார்.

மியூசிக் என்ன மியூசிக்?”உள்ளூரிபைபய இருக்கிற ஜபண்லண ெட்டுக்கு

ீ
அலைப்பதற்குக்கூட ‘அப்பாவுக்கு பெலை இல்லை’ என்கிற காரணம் தடுத்துெிட்டது.நூறு
ரூபாய் சம்பளத்துக்குப் பத்து ெருஷமாய் இெர்கள் ெட்டில்
ீ எல்ைா பெலையும் ஜசய்த
டிலரெர் பைாகநாதலனயும் நிறுத்தியாகி ெிட்டது.பநாயில் படுத்து ெிட்டெலன ெந்து
பார்த்துச் ஜசல்ெது மாதிரி தினசரி மாலை பநரங்களில் ஆபீஸ் ஊைியர்கள் பகாஷ்டி
பகாஷ்டியாக ெந்து பார்க்கைாயினர்.ெட்டில்
ீ சும்மா இருக்க முடியாமலும், பதக
ஆபராக்கியம் கருதியும் அெர் பதாட்ட பெலை ஜசய்ய ஆரம்பித்தார். இரண்டு நாட்களில்
 ஜெயகாந்தன் 259

பதாட்டக்காரனும் நின்று ெிட்டான். காம்பவுண்டுக்குள் காய்கறிகளும், பூச்ஜசடிகளும்

காய்த்துப் பூக்கிற சீஸன் ஆனபடியால் அக்கம்பக்கத்திலுள்ள ஜபண்கள் ெைக்கமாக
எட்டணா பத்தணாவுக்குத் பதாட்டக்காரனிடம் பபரம் பபசி பூ ொங்கிச் ஜசல்கிற மாதிரி
இப்பபாதும் ெந்தனர். அெர்களிடம் தமாஷாகவும் ஜபாழுது பபாக்காகவும் பபரம் பபசி பூ
ெிற்க ஆரம்பித்த முதைியாலர தாங்ஜகாணா ெறுலமயின் ஜகாடுலமயாக பார்ப்பெர்கள்
சிந்திக்க ஆரம்பித்தனர். அெர் மலனெி ‘தலை குனிொகப் பபாகிறது. உங்களுக்கு என்ன
இப்படி புத்தி?” என்று ஒரு நாள் அழுதாள். ‘அப்பாவுக்கு பெலை பபானதிைிருந்து தாழ்வு
மனப்பான்லம ெந்துெிட்டது, புத்திபய ஜகட்டுப் பபாய்ெிட்டது’ என்று பிள்லளகள்
தலையிைடித்துக் ஜகாண்டு பின்னால் ெருத்தமாகவும் பகைியாகவும் பபச
ஆரம்பித்தனர்.பெதகிரி முதைியாருக்கு இந்தச் சூழ்நிலையில்தான் பயித்தியம்
பிடித்துெிடும்பபால் பெதலனகள் பிடுங்கின.கலடசியில்தான் முடிவு ஜசய்தார்: “பபசாமல்
கிராமத்துக்குப் பபாய் அம்மாபொடு ஜகாஞ்சநாள் இருந்து ெிட்டு ெருெது என்று.
அதற்குள் ஏதாெது ஜசய்து அப்பாவுக்கு அந்த பெலைலயபய மீ ண்டும் ொங்கித்
தருெபதா, அல்ைது பெறு பெலை பார்ப்பபதா தன் ஜபாறுப்பு என்று ஜபரிய மகன்
ொக்குறுதி தந்தான்.

அெர் கிராமத்துக்கு ெந்து பசர்ந்தார். ெருஷத்துக்கு ஒருமுலற எப்பபாதாெது காரில்

குடும்ப சகிதமாகக் காலையில் ெந்து தாயாலரப் பார்த்து மாலையில் பபானலதத் தெிர
ஜசன்லனக்குப் பபான இந்த முப்பது ஆண்டுகளில் ஒரு தடலெ கூட இங்கு ெந்து இராத்
தங்கியதில்லை அெர். அதற்குள்ளாக அெர் மலனெி மங்களம் “கிராமம் ‘பபார’டிக்கிறது”
என்று முணுமுணுக்க ஆரம்பித்து ெிடுொள்.ஜசல்ைத்தம்மாள் கிராமத்தின் எல்லைலயத்
தாண்டி காைடி லெப்பபத அபூர்ெம்.பட்டணத்துக்கு ெந்து ஒரு பத்து நாலளக்கி இருக்க
அலைத்தால் கூட அெள் சம்மதிக்க மாட்டாள். இந்த எண்பது ெயதில் ஒற்லறத் தனி
மனுஷியாக அந்த ெட்டில்
ீ ொழ்ந்து எல்ைாக் காரியங்கலளயும் நிர்ெகித்து ெருகிற
அம்மாலெ, உடன் இருந்து பார்க்கப் பார்க்க பெதகிரிக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது.அெள்
ஜபாழுது ெிடியுமுன் எழுந்திருக்கிறாள். பச்லசத் தண்ண ீரில் குளிக்கிறாள். பலையதும்
தயிரும் சாப்பிடுகிறாள். கண்ணாடியில்ைாமல் அரிசியில் கல் ஜபாறுக்குகிறாள். நாள்
முழுெதும் பெலை ஜசய்கிறாள். அெலளப் பார்த்துத் தன் மலனெிலயயும் நிலனப்பார்.
அெளுக்கு ஆஸ்த்துமா. பச்லசத் தண்ண ீலர நிலனத்தாபை உதறல். உட்கார்ந்த இடத்தில்
காய்கறி நறுக்கிச் சலமயல்காரிக்குக் ஜகாடுப்பதற்குள் இடுப்பு பபாய்ெிடுகிறதாம்.
மாதத்துக்கு இரண்டு தடலெ டாக்டர் ெர பெண்டும்; மூன்று பெலளயும் மருந்து, டானிக்,
கண்ணாடி இல்ைாமல் பூசணிக்காய் கூடத் ஜதரியாது. மன நிம்மதிக்காகச் சினிமா,
சங்கீ தம் எல்ைாம் பெண்டும்.

தாபயாடு மலனெிலய ஒத்திட்டுப் பார்த்தால், தன் மலனெிக்குப் பிறகுகூட இெள்

இருப்பாள் பபால் பதான்றுகிறது அெருக்கு.தனக்கு பெலை பபாய்ெிட்ட சமாசாரத்லத
அெர் தாயிடம் கூடச் ஜசால்ைெில்லை. சும்மா ஜரண்டு மாசம் ைீ வு பபாட்டு ெிட்டுக்
கிராமத்தில் தங்க பெண்டும் என்கிற ெிருப்பத்தில் ெந்திருப்பதாகத்தான் கூறினார்…
அலதக் பகட்டுக் கிைெிக்குச் சந்பதாஷம் தாங்க முடியெில்லை. தன் மகன் ெந்து
 ஜெயகாந்தன் 260

தன்பனாடு தங்கியிருக்கிற ஜசய்திலய ஊர் முழுதும் தமுக்கடித்து ெிட்டாள். டவுனுக்குப்

பபாய் காப்பிக் ஜகாட்லட ொங்கி ெரச் ஜசால்ைித் தினசரி மகனுக்காகக் காப்பி பெறு
பபாடுகிறாள். மத்தியானத்தில் ெலக ெலகயான டிபன் ஜசய்கிறாள்.பெதகிரி
முதைியாருக்குத்தான் ஜபாழுபத பபாகெில்லை. காலையில் காப்பி சாப்பிட்டபின் தபால்
பார்க்கிற சாக்கில் புறப்பட்டுச் சாமியார் டீக்கலடக்கு ெந்து மத்தியானம் ெலரக்கும்
பபப்பர் படித்துக் ஜகாண்டு இருப்பார். மத்தியானம் சாப்பாட்டுக்குப் பின் தூங்கி எழுந்து
கடிதம் எழுதுொர். சாயங்காைம் சுப்பராம ஐயருடன் பதாப்பு துரவு சுற்றுொர். மாலையில்
தாயாருடன் உட்கார்ந்து ஜகாண்டு, பலைய கலதகலளப் பபசுொர். தப்பித் தெறிக் கூட
பெலை பபாய்ெிட்ட சமாச்சாரம் ொயில் ெந்துெிடாதபடி ொக்கிரலதயாக
இருப்பார்.அெர் ெந்திருக்கும் இந்த சீஸனில் கிராமத்திபைபய பெலை இல்லை. அடுத்த
மாதம் தான் உைவு ஜதாடங்கும். அதற்குப் பிறகு சிை மாதங்கள் நல்ை பெலை
இருக்குமாம். இப்பபாதும் கூடச் சிை நாட்களில் ஜதன்னந்பதாப்பில் காய் பறிப்பும்,
ொலைத்தார் ெிலை பபசலும் – பெலைகள் நடக்கிறது.

முதைியாருக்கு அதுபற்றிய ெிெரங்கள் ஜதரியாததால் சுப்பராம ஐயருடன் ‘அப்பரண்டிஸ்’

மாதிரி ெந்து நின்று கெனிப்பார்.முதைியாருக்கு சிை சமயங்களில் ொழ்க்லக ஜராம்ப
நிலறொக இருக்கிறது. தன் ெட்டில்
ீ நிைத்தில் ெிலளந்த அரிசியும், பதாட்டத்துக் காலயச்
சாப்பிடுெதும், சுத்தமான காற்லறச் சுொசிப்பதும் சுதந்திரமாக இருக்கிறது. இந்த
நிலறெில் தான் தன் தாய் கெலையற்று எண்பது ெருஷச் சுலமபயாடு இவ்ெளவு
நிலறவுடன் இங்பக இருக்கிறாள் என்றும் பதான்றுகிறது.முப்பது ெருஷத்தில் ஊர்
ஜகாஞ்சம் மாறி இருப்பது உண்லமதான். ‘எஜைக்ட்ரிஸிடி’ ெந்திருக்கிறது. சிை ெடுகளில்
ீ
பரடிபயா பாடுகிறது. பம்ப்ஜசட் தண்ண ீர் இலறக்கிறது. பண்லண பெலை ஜசய்கிற சிை
பபர் சட்லட பபாட்டுக்ஜகாண்டு கண்ணில் ஜதன்படுகிறார்கள். ஊரில் ஒரு லஹஸ்கூல்
ஏற்பட்டு இருக்கிறது. ஜபண் குைந்லதகள் அதிகம் படிக்கின்றன. பட்டணத்து நாகரிகம் சிை
ொத்திமார் உருெில் பஸ்ஸில் ெந்து இறங்கி ஏறிச் ஜசல்கிறது.ஆனாலும் உைகம்
ஓடுகிற பெகத்தில் அதன் லகலயப் பிடித்துக் ஜகாள்ளத் தெறி, அநாலதயாய் நின்றுெிட்ட
மாதிரிதான் இந்தக் கிராமம் இன்னமும் இருக்கிறது.அபதா தபால் ெருகிற பஸ்
ெந்துெிட்டது. பெதகிரி முதைியார் ஜகாஞ்சம் நலடலய எட்டிப் பபாட்டு தார் பராட்டில்
ஏறினார். ஜசருப்பில் மண்டியிருந்த புழுதிலயப் பபாக்குெதற்காகப் பாதங்கலள ‘தட்
தட்’ஜடன்று இரண்டு முலற தார் பராட்டில் மிதித்தார்.

புழுதி பறந்தது.“முதைியார் ஐயா, நமஸ்காரம்” என்று டீக்கலடச் சாமியாரின் குரல்

ஒைித்தது.ரங்கசாமி தபால்கலளச் சரிபார்த்து அடுக்கிக் ஜகாண்பட திரும்பி “ஐயா ொங்க”
என்று ெரபெற்றான்.பஸ், பிரயாணிகலள ஏற்றிக் ஜகாண்டு பபாயிற்று.பஸ்ஸில் இருந்து
இறங்கியெர்கள் அஞ்சாறு பபர். அதில் மூணு பபர் – இரண்டு ஆண்களும் ஒரு
ஜபண்ணுமான லஹஸ்கூல் டீச்சர்கள். ஊருக்குள் பபாகிற மண்சாலையில் இறங்கி
நடந்தனர்.ரங்கசாமி தந்த கடிதத்லதயும் பத்திரிலகலயயும் ொங்கி முதைில் கடிதத்லதப்
பிரித்தார் முதைியார்.“பிள்லள இன்னிக்கு என்ன எழுதியிருக்கார் – படியுங்க” என்று
பாய்ைரிைிருந்து டிக்காஷனுக்காக ஜகாதிக்கிற தண்ண ீலரத் திறந்து பிடித்த சாமியார் -
 ஜெயகாந்தன் 261

“இருங்க. அபதா ஐயர் ெராரு. ொங்க ஐயிபர – நமஸ்காரம்” என்று மீண்டும்

கூெினார்.முதைியார் கடிதத்லத ஒருமுலற மனசுக்குள் தாம் மட்டும் படித்துக்
ஜகாண்டார். அப்பபாதுதாபன கற்பலன ஜமாைி ஜபயர்ப்புக்கு ெசதி.கடிதத்லதப்
படிக்கும்பபாது முதைியாரின் முகத்தில் ஏற்படுகிற மாற்றத்லத மூெரும்
கெனித்தனர்.“என்னபமா முக்கிய சமாசாரம்பபாை எனக்குத் பதாணுது” என்றார்
சாமியார்.“ஒண்ணும் முக்கியம் இல்பை… நாலளக்கி எல்பைாருமாய் ஜபாறப்பட்டுக்
காரிபைபய ெராங்களாம்… உடபன நானும் அெங்கபளாட ஜபாறப்படணுமாம். பெலை
ஜகடச்சுட்டுதாம்.” என்று உளறிய பின், அதற்காக நாக்லகக் கடிந்து ஜகாண்டார்
முதைியார்.“பெலை ஜகடச்சிருக்கா? யாருக்கு?” என்று பிடித்துக் ஜகாண்டார் சாமியார்.

முதைியார் பாெம், ஒரு ெிநாடி திக்குமுக்காடிப் பபானார். கலடசியில் ஒருொறாகச்

சமாளித்தார்.“நம்ப கலடசிப் பயல் – ஒரு இடத்தில் ஏபதா மனு எழுதிப் பபாட்டான். அது
ஜகடச்சிருக்கும் பபாை இருக்கு.”“அப்படியா! சந்பதாஷம் – அந்தத் தம்பியும் ெருதுங்களா?”
என்றார் சாமியார்.“அென் எப்படிங்காணும் ெருொன்? அெனுக்குத்தான் பெலை
ஜகலடச்சிருக்கு இல்பை” என்று அகாரணமாய் அெர்மீ து எரிந்து ெிழுந்தார் சுப்பராம
ஐயர்.“ஜமாதைியாபர, ொரும் பபாகைாம். பபாயி, ஜபரியம்மா கிட்பட, ெிஷயத்லதச்
ஜசான்னாத்தான் நாலளக்பக ஜபாறப்படறதுக்கு ஏற்பாடு பண்ணுொங்க” என்று
முதைியாலர இழுத்தார் ஐயர்.“அெங்க என்ன ஏற்பாடு பண்ண இருக்கு?” என்று
தயங்கினார் முதைியார்.“உமக்கு ஒண்ணும் ஜதரியாது – சரியான பட்டணம் நீர்! – மூணு
மாசம் ெந்து தங்கி இருக்கீ ர். நாலளக்கு ெட்பை
ீ எல்ைாரும் ெரா. உங்கலள
எல்ைாலரயும் ஜபரியம்மா ஜெறுங் லகபயாட அனுப்பிச்சுடுொளா? ஜரண்டு முறுக்குப்
பிைிஞ்சு குடுத்தனுப்புொ… இப்பபெ பபாய்ச் ஜசான்னாதான் நலனச்சு லெப்பா. ொரும்
ொரும்…”“ஜமாதைியார் ஐயா, இப்பபெ ஜசால்ைிட்படன். பட்டணத்துக்குப் பபாயி எனக்கு
ஏதாெது ஒரு பியூன் பெலை பார்த்துக் குடுங்பகா – தாடிஜய எடுத்திட்டு ஓடி
ெந்துடபறன்” என்று சிரிப்பிலடபய கூெிச் ஜசான்னார் சாமியார்.

டிடிடிடிடிடி டிடிடிடிடிடி காலையிபை இருந்து பெதகிரி முதைியார் ெட்டின்

ீ முன் அந்தக்
கறுப்புக் கார் நின்றிருந்தது. கால் சராயும் ஷர்ட்டும் அணிந்து கண்ணாடியுடன்
நின்றிருக்கும் முதைியாரின் மூத்த மகலனத் ஜதருச் சிறுெர்கள் பெடிக்லகயாகப்
பார்த்துச் சிரிக்கிறார்கள்.உள்பள கூடத்தில் மாமியாருக்காக ொங்கி ெந்திருக்கும்
புடலெலயயும் ஒரு கம்பளிப் பபார்லெலயயும் எடுத்துப் பிரித்துக் காண்பித்துக்
ஜகாண்டிருக்கிறாள் முதைியாரின் மலனெி மங்களம்.“இரு, இபதா ெந்துட்படன். உலை
ஜகாதிச்சிருக்கும்” என்று கிைெி எழுந்தபபாது மங்களம் இலடமறிக்கிறாள்.“இன்னிக்கு ஒரு
நாள் நீங்க இருங்க, நான் பாத்துக்கபறன்.”கிைெி சிரிக்கிறாள்: “ஐய, என் அருலம
மருமகபள – பபாதும் பபாதும்! ‘இன்னிக்கு ஒரு நாளு’ன்னு ொக்கிரலதயாச்
ஜசால்ைிக்கறிபய! ஒரு நாலளக்கு நீ ஜசய்தால் பபாதுமா? மீ தி நாலளக்கு யார்
ஜசய்யறதாம்? நீபய இருந்து எப்பவும் பார்த்துக்கறதானா உன் அதிகாரத்லத நான்
பறிக்கல்பை. ஒரு நாளுன்னா பெண்டாண்டி அம்மா! நான் பாத்துக்கபறன்…” என்று
 ஜெயகாந்தன் 262

ெிலளயாட்டாகவும் காரியமாகவும் ஜசால்ைிக் ஜகாண்பட எழுந்து பபாகிறாள்

ஜசல்ைத்தம்மாள்.

“என்ன, அம்மா ஜசால்றமாதிரி இங்பகபய இருந்துடைாமா?” என்று கண்கலளச்

சிமிட்டியொறு மங்களத்லதக் பகட்கிறார் பெதகிரி.“ஐபயாடி, என்னாபை ஆகாதம்மா”
என்கிறாள் மங்களம்.பெதகிரி ெிஷமமாய்ச் சிரித்துக் ஜகாள்கிறார்.அப்பபாது உள்பள ெந்த
அெரது மகன் ஜசான்னான்:“ஜரண்டு மணி பநரத்துக்கு பமபை ஜதாலரகிட்பட நான்
ெிொதம் பண்ணிபனன். ஜகாஞ்சத்திபை அென் மசியல்பை அப்பா… என்ஜனன்னபமா
ஜசான்னான். ஒரு மாசத்துக்கு பமபை இழுத்தடிச்சான். ஆனா, எனக்குத் ஜதரியும், ‘ஹி
ெில் ரீகன்ஸிடர்’னு”பெதகிரி ஜமளனமாகப் ஜபருமூச்ஜசறிந்தார்.அப்பபாது சுப்பராம ஐயர்
ெந்தார். “நமஸ்காரம் அம்மா! ஜசளக்கியமா?” என்று மங்களத்தம்மாலள ெிசாரித்தொபற
அங்கிருந்த ஜபஞ்சில் உட்கார்ந்தார். மங்களத்தம்மாள் எழுந்து நின்று ஜகாண்டாள்.“உடபன
ஜபாறப்படணும்னு எழுதி இருந்பதள். எப்பபொ ெர்றொ ஜரண்டு நாளு இருந்துட்டுப்
பபாகப் படாபதா?”“இல்பை, அப்பாவுக்கு பெலை இருக்கு” என்றான் லபயன்.“ஆமா,
பட்டணத்திபை இருக்கிறெங்க எல்ைாரும் பெலை இருக்கறெங்க. இங்பக கிராமத்திபை
இருக்கறெங்க எல்ைாம் சும்மா பெலையத்து இருக்கிறெங்க. என்ன ஐயபர
அப்படித்தாபன? அதனாபை தான் நீங்களும் பபாகப் பபாறீங்க, இல்பை?”எல்ைாரும்
முதைியாலரப் பார்த்தனர். முதைியார் ஜசான்னார்:“நான் இனிபம இங்பகதான் இருக்கப்
பபாபறன்.

கண்டென் காைிபையும் ெிைற மாதிரி பல்ைிளிச்சி நிக்கிற உத்பயாகப் ஜபருலம பபாதும்

– எனக்கு அது பெணாம். அந்த ஆயிரம் ரூபாய்க்கு இங்பக சம்பாதிக்கிற நூறு ரூபாய்
சமம். ஐயபர, இன்னிக்பக ரூபாய் இருபதினாயிரம் தர்பறன்… உம்ம பகாலர
ொய்க்கால்கலர நஞ்லசலயயும் நல்ைாந்பதாப்லபயும் என் பபருக்குக் கிரயம் பண்ணி
ெச்சிடும்… இனிபம எனக்கு இங்பக நிலறய பெலை இருக்கு.”“அது முதைியாபர…” என்று
இழுத்தார் ஐயர்.“அஜதல்ைாம் ஜசால்ைப்படாது – சாமியார் சாட்சி” என்று முதைியார்
ஜசால்ைிக் ஜகாண்டிருக்கும்பபாது, “அம்மா, நமஸ்காரம் – ஜசளக்கியமா” என்று பகட்டொபற
படிபயறிக் ஜகாண்டிருந்தார் டீக்கலடச் சாமியார். அெர் லகயில் ஒரு சீப்பு பபயன் பைம்
இருந்தது.“சாமியாபர, நீர் சாட்சி” என்று முதைியார் ஜசான்னதும், சாமியார் சிரித்தார். பிறகு
முதைியாபர ஜசான்னார்:“நிச்சயம் சுப்பராம ஐயர் ொக்குத் தெற மாட்டார். அெர் இன்னும்
பட்டணொசி ஆகைிபய!”இப்பபாஜதல்ைாம் டீக்கலடச் சாமியார் – ஆயிரம் ரூபாய் தருகிற
உத்திபயாகத்லதயும் ஜபண்டாட்டி பிள்லளகலளயும் பட்டணொசத்லதயும் உதறிெிட்டுத்
தாய்க்கு உதெியாக கிராம ொசத்லதத் பதர்ந்ஜதடுத்து, சட்லட கூட அணியாமல் டிராக்டர்
லெத்து உழுது ெிெசாயம் பார்க்கிற பெதகிரி முதைியாலர ‘டிராக்டர் சாமியார்’ என்று
அலைத்துச் சிரித்துக் ஜகாண்டிருக்கிறார்.(எழுதப்பட்ட காைம்: 1969)நன்றி: குருபீடம்
(சிறுகலதத் ஜதாகுப்பு), ஜெயகாந்தன் – ஏைாம் பதிப்பு: 1995 – மீ னாட்சி புத்தக நிலையம்,
மதுலர – 1
 ஜெயகாந்தன் 263

யந்திரம்
முத்தாயிலய உங்களுக்குத் ஜதரிந்திருக்க நியாயமில்லை.ஏஜனன்றால் நீங்கள் எங்கள்
காைனியில் ொழ்பெரல்ை; ொழ்ந்திருந்தாலும், அல்ைது ொழ்ந்துஜகாண்டிருந்தாலும்
உங்களுக்கு அெலளத் ஜதரிந்திருக்க பெண்டிய அெசியமில்லை. உங்களுக்கு ஐந்து
ெயதுக்குபமல் பத்து ெயதுக்குள் ஒரு மகன் அல்ைது மகளிருந்தால் அந்தப் பிஞ்சு மனம்
அெலளத் ஜதரிந்து லெத்திருக்கும்.நீ ஜதரிந்துலெத்திருக்கிறாபய என்கிறீர்களா? அது
பெறு ெிஷயம். எனக்குக் கூடுெிட்டுக் கூடுபாயத் ஜதரியும். அதன்படி, நான்–குைந்லத,
ஜபண், தாய், கிைென், கிைெி, மிருகம், பறலெ, அசுரன், பதென்’…அதுபபாகட்டும்? அப்படி
முத்தாயி என்ன பதபெந்திரப் ஜபண்ணா என்று பகட்காதீர்கள்.அெலள என்னஜென்று
ஜசால்பென்’ பாசமும் கனிவும் அன்பும் ஆதரவும் மிக்க ஒரு பாட்டி என்று
கூறைாமா?…அல்ை; அெள் ஒரு யந்திரம்.எங்கள் காைனியில் முப்பது ெடுகளுக்குக்
ீ
குலறெில்லை. சராசரி கணக்ஜகடுத்தால் அெளது துலணயுடன் பள்ளி ஜசல்ைபெண்டிய
பருெத்தில் உள்ள பிள்லளகள் ெட்டுக்கு
ீ ஒன்று பதறும்.இது என் மானசிகக்
கணிப்புத்தான். தெறாக இடமில்லை. ஏஜனன்றால் குைந்லதகலள என்லனப்பபால்
கெனிக்க யாராலும் முடியாது….–எனக்குத்தான் பெறு பெலை’… நாஜளல்ைாம் ெட்டு
ீ
ெராந்தாெில் நின்றுஜகாண்டு–அங்கு நின்று பார்த்தால் எங்கள் காைனியில் இருக்கும்
எல்ைா ெடுகலளயும்
ீ கெனிக்க முடியும்…காய்கறிக்கரிகலள, பிச்லசக்காரர்கலள, பள்ளி
ஜசல்லும் மாணெ மாணெிகலள, சமயா சமயங்களில் குறிப்பாகப் ஜபண்கலளக்
கெனித்தொறு நிற்பது எனக்கு ஓர் அருலமயான ஜபாழுதுபபாக்கு.

சிைர் சிை சமயங்களில் என்லனப் பார்ப்பார்கள்…நானும் பார்ப்பபன்.பார்த்துப் பார்த்துப்

பைகிய சிபநகிதிகள் எனக்கு ஏராளம்’ பபசபொ பைகபொ நான் ெிரும்பியதில்லை.
அெர்களில் சிைராெது ெிரும்பினார்களா என்று எனக்குத் ஜதரியாது.ஆனால் நிச்சயமாக
அந்த ெட்டாரத்தில் நடமாடும் ஜபண்கள் அலனெருக்கும் என்லனத் ஜதரியும். எனக்கும்
அெர்கள் எல்பைாலரயும் ஜதரியும்.ஆனால்?…நான் பார்த்தும் என்லனப் பார்க்காத, நான்
ஒருென் அங்கு நின்று ெிைி ெட்டம் பபாடுெலத அறியாத ஒரு பிறெி அங்கு உண்டு
என்றால், அறுபலதயும் கடந்த அந்த முதுகிைெி முத்தாயி ஒருத்திதான்’நான் அந்தக்
காைனிக்குக் குடிெந்த ஏழு ஆண்டுகளாய் முத்தாயிலய அறிபென்.பஞ்சுபபால் நலரத்த
சிலக; பழுத்து ெதங்கிய சருமம்; குைி ெிழுந்த ஜதாங்கிய கன்னங்கள்; இன்னும் பற்கள்
இருக்கின்றன; நல்ை உயரமானெளாய் இருந்திருக்க பெண்டும்.–இப்ஜபாழுது, ொழ்ந்த
ொழ்ெின் சுலமயால் ெலளந்து பபாயிருக்கிறாள்.அெள் கண்கள்…அெற்லறத்தான் நான்
பார்த்ததில்லைபய…எங்கள் காைனியின் நடுபெ இருக்கும் மணிக்கூண்டு காலை ஒன்பது
மணிக்கு ஒைிக்க ஆரம்பிக்கும்பபாது அெள் ெருொள்.

அெள் நலடயில் சதா ஒரு பெகம்; அெசரம்.–ொழ்லெக் கடக்கப் பறந்பதாடும் அெதியா,

என்ன?…அெளது இயல்பப அப்படித்தான்’–ொழ்வு நடக்க நடக்க மாளாதது. ஏஜனன்றால்
தனிப்பட்ட ஒருெருலடயதா ொழ்க்லக? அது மனித சமூகத்தின் ஆதி அந்தமற்ற
சரிலத’அலதப்பற்றிஜயல்ைாம் அெள் சிந்திப்பதில்லை…ஏன், பநரமில்லையா? பநரம்
உள்ளெர்கஜளல்ைாம் சிந்திக்க முடியுமா? சிந்தலன’ அதன் முழு அர்த்தத்பதாடும்
 ஜெயகாந்தன் 264

ஜசால்கிபறன்…அது ெிளக்க முடியாதது…சிந்தலன ஒரு ெரப் பிரசாதம்’ சிந்தலனயின்

ஆதியும் அந்தமும்…சிந்திக்கச் சிந்திக்க ெியப்பாகத்தான் இருக்கிறது’அெலளப் பார்த்தால்
எலதப்பற்றியும் சிந்திப்பெளாகத் ஜதரியெில்லை.என்ன ஜசான்பனன்’…ஆமாம்;
முத்தாயிலயப்பற்றி…அெள் தினசரி காலை ஒன்பது மணிக்கு ெருொள். அெசரம்
அெசரமாக ெருொள். ெரும்பபாபத…“பாைா…பாைா…நாைியாச்பச….ஜபாறப்படைியா…” என்ற
குரல் நாலு ெடுகளுக்குக்
ீ பகட்கும். பாைா என்ற இளஞ் சிறுென் அந்த ெட்டிைிருந்து
ீ
பதாளில் ஜதாங்கும் லபயுடன் அெசரம் அெசரமாக ஒரு காைில் பமபொடும் மற்ஜறாரு
காைில் ஷ்ஊஸ்உமாக நிற்பான்…அலதஜயல்ைாம் அெள் கெனிக்கமாட்டாள்.ஒரு காைில்
பமபொடும் ஒரு லகயில் ஷ்ஊஸ்உமாக அெலனத் தூக்கிக்ஜகாண்டு, அலத சரியாகபொ
சரியில்ைாமபைா அென் காைில் மாட்டியொபற, அடுத்த ெட்டு
ீ ொசைில் நின்று,
“சங்கர்…சங்கர்” என்று அெள் கூவுொள்.

சங்கர் அப்ஜபாழுதுதான் சாப்பிட்டுக்ஜகாண்டிருப்பான்.“சீக்கிரம்…சீக்கிரம்” என்று முத்தாயி

குரல் ஜகாடுப்பாள். சாப்பிட்ட ொலயக் கழுொமல்கூட அென் ஓடி ெருொன்.
அெலனயும் அலைத்துக்ஜகாண்டு அடுத்த ெட்டுக்குச்
ீ ஜசன்று, “ஜகௌரி…ராமு…” என்று
அெள் கூச்சைிடுொள்.இப்படியாக இருபது முப்பது பிள்லளகள் புலடசூை அலரமணி
பநரத்தில் காைனிலயக் காைி ஜசய்துெிட்டுப் பபாய்ெிடுொள் முத்தாயி.அந்தச் சிை
நிமிஷங்களில், அந்தத் ஜதருெில் ொனத்து பமாகினிபய கீ ைிறங்கி ெந்தாலும் என்
பார்லெ அெள் பக்கம் திரும்பாது.குைந்லதகள்–ஆம்; அந்தக் ஜகாத்துமைர்ப் பூங்ஜகாடிகள்–
கும்பல் கும்பைாகப் பெனி ஜசல்ெலதப் பார்த்துக்ஜகாண்பட நிற்கும்பபாது துன்பத்திலும்
ெிரக்தியிலும் காய்ப்பபறிய எனது ஜநஞ்சத்தில் ொழ்ெின்மீ து நம்பிக்லக சுரக்கும்.
ஜநஞ்சத்தில் காய்த்துப்பபான திரடுகள் இளகிக் கனிவு ஜபறும்.ஆமாம்: குைந்லதகள்’
அெற்றின் அங்கங்கலள, பெள அதரங்கலள, பிரபஞ்ச சிருஷ்டியின்
ரகசியங்கலளஜயல்ைாம், கெிஞனின் கற்பலனகலளஜயல்ைாம் பதாற்பறாடச் ஜசய்யும்
மானிடச் சாதியின் பிஞ்சுப் பருெக் கனவுகள் மின்னும் அந்தக் குைந்லதக் கண்கலள
நீங்கள் கூர்ந்து பார்த்திருக்கிறீர்களா?நீங்கள் பபசும் அறிொற்றலும் பிரதாபங்களும் அந்தக்
கண்ஜணாளியின் முன்பன மண்டியிடத்தான் பெண்டும்.

இல்லையா?… இல்ைாெிட்டால்…அட சீ’ நீ என்ன மனிதன்’…–எனக்கு அந்த

முத்தாயியின்மீ து அளவு கடந்த ஜெறுப்பு’ ஆம்; ஜெறுப்புத்தான்’ அெள் என்ன
மனுஷியா?…ஜபண்ணா?…தாயா?…பச’ யந்திரம்’அந்தக் குைந்லதகளின் முகத்லத ஒருமுலற
அெள் பார்த்திருப்பாளா? கனிவு ததும்ப ஒருமுலற பபசி இருப்பாளா’ சற்பற கனிவுடன்
நயமாக அலைத்துச் ஜசல்கிறாளா? அந்தக் குைந்லதகலள, ஆட்டு மந்லதபபால் ஓட்டிச்
ஜசல்கிறாள். அபத மாதிரி ஜகாண்டுெந்து ெடு
ீ பசர்க்கிறாள். அெர்கலள அைங்பகாைமாக,
அெர்களின் அைகுத் பதாற்றங்கலள எல்ைாம் ஜகடுத்து இழுத்துக்ஜகாண்டு
பபாகிறாபள…இெலள நம்பி, இெள் குரல் பகட்டவுடன் தங்களது குைக் ஜகாழுந்துகலள
அைங்க மைங்கக் கூட்டியனுப்புகிறார்கபள, என்ன ஜபற்பறார்கள்’ஆமாம்; முத்தாயி ஒரு
யந்திரம். அந்த யந்திரம் காலை ஒன்பது மணிக்குப் பிள்லளகலள அள்ளிக்ஜகாண்டு
பபாகும்; மாலை நாைலர மணிக்கு அத்தலன குைந்லதகலளயும் ஜகாண்டு ெந்து
 ஜெயகாந்தன் 265

ஜகாட்டும்’எங்கள் காைனிக்கு அடுத்த ஜதருெில் இருக்கும் ‘கான்ஜென்’டில் அதற்காக

அந்த யந்திரத்திற்குப் பதிலனந்து ரூபாய் மாதச் சம்பளம் ஜகாடுக்கிறார்கள்.ஆயாள் என்ற
பட்டம் ஜபற்ற அந்த யந்திரம்தான் முத்தாயி.அன்று ெைக்கம்பபால் நான் ெராந்தாெில்
நின்றிருந்பதன். அபதா, ஒரு ொனெில் ெருகிறது. அது ஒன்பதாம் நம்பர் ெட்டிைிருந்து
ீ
ெருகிறது…(நான் அந்தக் காைனியில் உள்ள குமரிகளுக்ஜகல்ைாம் மானசிகமாகப்
ஜபயர்கள் லெத்திருக்கிபறன். இெள் எப்ஜபாழுதும் ெர்ண பபதங்கள் நிலறந்த
ஆலடகலளபய அணிொள்.)என்லனக் கடந்து ஜசல்லும்பபாது அெள் நலடயில்
ஜசயற்லகயாக ெருெித்துக்ஜகாண்ட ஒரு பெகமும் ‘படபட’ப்பும்’என்லன ஜநருங்க
ஜநருங்க அெள் தலை தாழ்ந்து தாழ்ந்து குனிந்து பபாகும்.

அெலள எட்டிப் பிடிக்க ெருெதுபபால் ெருகிறாபள, இெள் தான் ‘லைட் ஐஸ்’.–இெள்

என்லனப் பார்க்காத மாதிரிபய மார்பில் அடுக்கிய புத்தகக் குெியலைப் பார்த்தமாதிரி
ெருொள். அருபக ெந்தவுடன் பநருக்கு பநராய் ஒருமுலற ெிைிகலள உயர்த்திப் ‘பளிச்’
ஜசன்ற பார்லெயால் தாக்கி மீண்டும் ெிைிகலளத் தாழ்த்திக் ஜகாண்டு பபாொள்…–
இருளில், சாலையில் ெரும் ஒரு கார்…’திடும்’ என ஒரு சிறு பள்ளத்தில் இறங்கி ஏறினால்
எப்படி நம்மீ து காரின் ஜெௌிிச்சம் ெிழுந்து தாழும்–அது பபான்ற பார்லெ–அத்தலன
ஜபரிய கண்கள்’அபதா, அந்த எதிர்ெட்டுச்
ீ சன்னைில் லகயிஜைாரு பத்திரிலகயுடன்
படிக்கும் பாெலனயில் அமர்ந்து, என்லனபய பார்த்துக் ஜகாண்டிருக்கிறபத–ஓர்
அகைக்கண்–அதுதான் ‘பபாக்கஸ் லைட்’ ‘நடன அரங்கில் ஆடுபெலளச் சுற்றி
ெிழுந்துஜகாண்டு இருக்குபம ஓர் ஔி ெட்டம், அதுபபாை இெளுலடய கண்கள்
என்லனபய துரத்திக் ஜகாண்டிருக்கும்.“பாைா…பாைா…நாைியாச்சு. ஜபாறப்படைியா?…” என்ற
முத்தாயியின் ெறண்ட குரல் பகட்கிறது’இனிபமல் நான் ஏன் இந்தப் ஜபண்கலளப்
பார்க்கப் பபாகிபறன்?இபதா, இப்ஜபாழுது ஓடி ெரப்பபாகிறான் அந்த இளம் மதலை’எனது
பார்லெ முத்தாயி நின்றிருக்கும் ெட்டு
ீ ொசலைபய பநாக்கி நிற்கிறது’“பாைா, பாைா…”–
உள்ளிருந்து பாைனின் தாய் ெருகிறாள்.“ஆயா, அெனுக்கு உடம்பு சரியில்லை; இன்னிக்கு
ெர மாட்டான்…”அெள் ஜசால்ைி முடிக்கெில்லை; “சங்கர்…சங்கர்…”என்று கூப்பிட்டொறு
அடுத்த ெட்டுக்குப்
ீ பபாய்ெிட்டாள்.–சீ, இெள் என்ன ென்மபமா’ ‘குைந்லதக்கு என்ன’ என்று
உள்பள பபாய்ப் பார்க்கமாட்டாபளா?…பார்க்க பெண்டாம், ‘உடம்புக்கு என்ன?’ என்று
பகட்கொெது பெண்டாபமா’‘ஐபயா பாெம்’ பாைனுக்கு உடம்புக்கு என்னபொ’ என்று என்
மனம் பலதத்தது.முத்தாயி ெைக்கம்பபால் மற்றப் பிள்லளகலள இழுத்துக் ஜகாண்டு
பபானாள்.

மறுநாள்…முத்தாயி ெந்தாள்.“பாைா..பாைா…”“இன்னிக்கு ெரமாட்டான்…”முத்தாயியின்

குரல் அடுத்த ெட்டில்
ீ ஒைிக்கிறது.“சங்கர்…நாைியாச்சு…”“மணி’ ”“ஜகௌரி…ராமு…”முத்தாயி
பபாய்ெிட்டாள்.மூன்றாம் நாள்.முத்தாயி ெந்தாள்…“பாைா…பாைா…”“இன்னிக்கும் ஒடம்பு
ஜராம்ப பமாசமாக இருக்கு ஆயா’…”–ஜபற்றெளின் குரல்
அலடத்தது.“சங்கர்…ஜபாறப்படைியா?…”“மணி…”“ஜகௌரி, ராமு..உம், சீக்கிரம்…”–அந்த யந்திரம்
நகர்ந்தது’இப்படிபய, நான்கு, ஐந்து, ஆறு நாட்களும் ஓடின…ஆறாம் நாள் இரவு. நான் ஒரு
கனவு கண்பட. ஜபாழுஜதல்ைாம் மலை ஜபய்துஜகாண்பட
 ஜெயகாந்தன் 266

இருக்கிறது…மலைஜயன்றால்…பிரளய காை ெருண ெர்ஷம்’…ெதிஜயல்ைாம்

ீ ஜெள்ளத்தின்
நீர் அலைகள் சுருண்டு மடிந்து புரள்கின்றன.அந்த ஜெள்ளத்தில் தலைெிரிபகாைமாய்
முத்தாயி ெருகிறாள். முத்தாயியின் பகாைம் முதுலமக் பகாைமாக இல்லை. நடுத்தர
ெயதுள்ள ஸ்தீரியாக முத்தாயி ெருகிறாள்…“ராசா…ராசா…” என்று திக்குகலளஜயல்ைாம்
பநாக்கிக் கதறுகிறாள். ஜெற்றிடங்கலள ஜயல்ைாம் பநாக்கிப் புைம்புகிறாள்…“ராசா…ராசா…”
என்று ொயிலும் ெயிற்றிலும் அடித்துக்ஜகாண்டு நீரில் ெிழுந்து புரண்டு எங்பகா
ஓடுகிறாள்.ஜெள்ளம் சுருண்டு புரண்டு அலைஜகாைித்து பமபைறிச் சீறிப்
ஜபருகுகிறது’அபதா.

முத்தாயி ஓடுகிறாள்…இடுப்பளவு நீர் மார்பளவு உயர்கிறது…லககலள அகட்டி ெசிப்

ீ
பபாட்டுப் பாய்ந்து பாய்ந்து ஜசல்கிறாள்…ஜெள்ளப் ஜபருக்கில் மூழ்கி மூழ்கிப்
பபாகிறாள்…சற்று பநரம் ஒபர நிசப்தம்…ஜபருகி ெந்த ஜெள்ளம், மாயம் பபால்,
இந்திரமாசாைம்பபால் ெடிந்து மலறகின்றது…நீபராடி ஈரம் பரந்து ெரிெரியாய், அலை
அலையாய் ஜெள்ளத்தின் சுெடு படிந்த மணல் ஜெௌிியில், ஓர் இளம் சிறுெலன மார்புற
அலணத்தொறு பிைாக்கணம் லெத்து அழுதுஜகாண்டிருக்கிறாள் முத்தாயி…அெள்
மடியில் கிடக்கும் சிறுென் அடுத்த ெட்டுப்
ீ பாைலனப்பபாைபெ இருக்கிறான்…நீ ரில்
ெிலறத்த அச்சிறுெனின் லகயில் ஒரு தூண்டில்’ ஆமாம்; அென் மீ ன் பிடிக்கச்
ஜசன்றானாம்.“தண்ணியிபை பபாொபத என்தங்கத்ஜதாஜர ராசாபெபன்னிப் பன்னிச்
ஜசான்பனபன இந்தப்பாெி ஜசால்ைக் பகட்டாபயா…ஓ…ஓ…”என்ற முத்தாயியின் ஓைம்
ெயிற்லறக் கைக்கியது…திடுக்கிட்டு ெிைித்பதன்’ கனவு கலைந்தது…எழுந்பதன்; உடல்
நடுங்கியது. சன்னலைத் திறந்பதன்…இருள் ெிைகாத ெிடிவு பநரம்…பாைன் ெட்டு
ீ
ொசைில் முகமறியாத மனிதர் பைர் ெற்றிருக்கக்
ீ கண்படன்…ஜதருஜெல்ைாம் ஏபதா ஒரு
பசாக இருள் கப்பிக் கெிந்து அழுதுஜகாண்டிருந்தது.“பல் ெிளக்கப் பபானாபயாபல்
ெிளக்கப் பபாகயிபை–என் பாைாபெபைெப்படி சறுக்கிச்பசாபைெப்படி சறுக்லகயிபைபாெி
எமன் ெந்தாபனா?…ஜமாகம் கழுெப் பபானாபயாஜமாகம் கழுெப் பபாகயிபை–என்
பாைாபெமுத்துப்படி சறுக்கிச்பசாமுத்துப்படி சறுக்லகயிபைமூர்க்க எமன்
ெந்தாபனா?”என்ற பாைனின் தாயின் குரல் என் ஜநஞ்லச அலறந்து உலுக்கியது…எனக்கு
ஒன்றும் புரியெில்லை…இதுவும் கனொக இருக்கக்கூடாதா என்று மனம் தெித்தது.

மண்லடலயச் சன்னைில் பமாதிபனன்…ெைித்தது–ஆம்; இது கனெல்ை’“ஐபயா’

பாைா’…”எங்கள் காைனியின் நடுபெ உள்ள மணிக்கூண்டு ஒன்பது முலற அடித்து
ஓய்ந்தது.ஜதருெில் ெனங்கள் நடமாடிக்ஜகாண்டிருந்தனர். மயானச் சங்கின் ஓைமும்,
பசகண்டியின் காை நாடியும் சங்கமித்துக் குைம்பி அடங்கின.பாைன் ெட்டில்
ீ மனிதர்கள்
நிலறந்திருந்தனர்.ஆம்; சாவு ெிரித்த ெலையிபை நடந்தொபற, ொழ்கிபறாம் என்று
நிலனத்துக்ஜகாண்டிருக்கும் ெனங்கள்’முத்தாயி ெந்தாள்’…பாைன் ெட்டு
ீ ொசைில் ெந்து
நின்றாள்.–’பாைா’ என்று கூப்பிடெில்லை.–அலசயாமல் ஜெறித்த பார்லெயுடன்
நின்றிருந்தாள்’முத்தாயிலயக் கண்டவுடன் “ஐபயா…ஆயா’…பாைா பபாயிட்டாபன’…நம்ம
பாைா பபாயிட்டாண்டி’…”…அைறியொறு பூமியில் ெிழுந்து புரண்டு கதறினாள் பாைனின்
தாய்’முத்தாயி நின்றுஜகாண்பட இருந்தாள்’சித்த ஜெௌிியில் எத்தலன பமகங்கள்
 ஜெயகாந்தன் 267

கெிந்தனபொ?… கண்களில் கண்ண ீர் மலை ஜபருகிக்ஜகாண்பட இருந்தது.அெள் ஒரு

ொர்த்லத கூடப் பபசாமல் மரமாய் நின்றாள்;..நின்று ஜகாண்பட இருந்தாள்’மலை ஜபய்து
ஜகாண்டிருந்தது…ஜகாட்டுகின்ற மலையில் முத்தாயி நின்றுஜகாண்டிருந்தாள்…பநரம்
ஓடிக்ஜகாண்பட இருந்தது. நான் குமுறும் இதயத்துடன் உள்பள பபாய்ப் படுக்லகயில்
ெழ்ந்பதன்.
ீ பாைாவுக்காக, அென் மரணத்திற்காக ெருந்திபனன். எனக்கு அன்று முழுெதும்
ஒன்றும் ஓடெில்லை.

ஒரு சமயம் அழுலக பைமாக ஒைித்தலத உள்ளிருந்தொபற பகட்படன்…ஆம்; அெலனத்

தூக்கிக்ஜகாண்டு பபாகிறார்கள்…நான் அலதக் காண ெிரும்பெில்லை…ஜெகுபநரம்
கைித்துச் சன்னல் ெைியாக ஜெௌிிபய எட்டிப் பார்த்பதன். முத்தாயி
நின்றுஜகாண்டிருந்தாள்.அெலள யாருபம கெனிக்கெில்லை; நான்தான் கெனித்பதன். அது
அெளுக்கு எப்படித் ஜதரிந்தபதா’ ‘சடக்’ஜகன்று அெள் தலை நிமிர்ந்து என்லனப்
பார்த்தாள்.அெள் கண்கலள நான் அன்றுதான் பார்த்பதன்.குைந்லதயின் கண்கள், கண்ண ீர்
நிரம்பித் தளும்பிற்று.“பாைா…” என்று என் உதடுகள் முணு முணுத்தலத அெள் எப்படித்
ஜதரிந்து ஜகாண்டாபளா?“பாைா மீ ன் பிடிக்கப் பபாயிருக்கான்” என்று என்லனப் பார்த்துக்
கூறினாள்; நான் திடுக்கிட்படன். அந்த ொர்த்லதலயக் கூறிெிட்டு அெள் அடுத்த ெட்லட
ீ
பநாக்கி நடந்தாள்.“சங்கர்…சங்கர்…நாைியாயிடுச்சி; ஜபாறப்படைியா?” என்ற அெளது
குரபைாலச பகட்கும்பபாது காைனி மணிக்கூண்டு நான்கு முலற ஒைித்தது…ஆம்? மாலை
மணி நான்கு’எனக்கு ஒன்றுபம புரியெில்லை…அந்த மணிக் கூண்டின் மணிபயாலச
மட்டும் நன்றாகப் புரிந்தது:“அெள் யந்திரமல்ை; யந்திரமல்ை, யந்திரமல்ை, யந்திரமல்ை’ “

இரண்டு குைந்லதகள்
இரண்டு அடுக்கு மூன்று அடுக்கு மாடிகள் உலடய கட்டிடங்கள் நிலறந்த அந்தத்
ஜதருெில் ஜபரிய உத்திபயாகஸ்தர்கள், டாக்டர்கள், ெக்கீ ல்கள் முதைிபயார் ொழ்ந்தனர்.
அது மட்டுமல்ைாமல், அபநகமாக ஒவ்ஜொரு ெட்டிற்கும்
ீ பக்கத்தில் சற்றுத்தள்ளிபயா
ஜநருங்கிபயா அலமந்துள்ள ஜகாட்டலககளில் மாடுகள், பசுக்கள் ெசித்தன. சிை
ஜகாட்டலககளில் கார்கள் இருந்தன.பசதன அபசதனப் ஜபாருட்கள் யாெற்றுக்கும் இடம்
ஜகாடுத்த அந்தத் ஜதரு சிெப்பிக்கும் அெள் மகன் பசாலணயாவுக்கும் இடம் தந்ததில்
ஆச்சரியம் ஒன்றுமில்லை என்று ஜசால்ைிெிட முடியுமா?….முதைில் ஒவ்ஜொரு ெட்டுத்
ீ
திண்லணயிைிருந்தும் அெலளயும் அெள் குைந்லதலயயும் ெிரட்டினார்கள். பிறகு அந்த
ரிட்லடயர்ட் சப்ரிெிஸ்திரார் சுப்புஐயரின் மலனயாள் தயெின் பபரில், அெர்கள்
ெட்டுக்குப்
ீ பக்கத்திைிருந்த மாட்டுக் ஜகாட்டலகயில் இடம் பிடித்தாள்
சிெப்பி.மலைஜயன்றும் குளிஜரன்றும் இயற்லக ஜதாடுக்கும் தாக்குதல்களுக்கு அரணாய்
அலமந்தது அந்தக் ஜகாட்டலக. தினசரி அந்த மாட்டுக்ஜகாட்டலகலய அெள்
சுத்தம்ஜசய்ொள். அெள் படுத்துக்ஜகாள்ளும் இடத்லத அெள் சுத்தம் ஜசய்து
ஜகாள்ளுகிறாள். அதற்குக் காசு ஜகாடுப்பார்களா, என்ன?….பகல் ஜபாழுஜதல்ைாம் இடுப்பில்
பிள்லளச் சுலமயுடன், அந்தத் ஜதருெின் பகாடியில் உள்ள ெிறகுக் கலடயில் அெலளப்
பார்க்கைாம்.
 ஜெயகாந்தன் 268

ெிறகுச் சுலம கிலடத்துெிட்டால், பிள்லளச்சுலம இறங்கிெிடும். அென் லகயில்

காைணாவுக்கு முறுக்லக ொங்கிக் ஜகாடுத்து அங்பகபய மரத்தடியில் குந்தி இருக்கச்
ஜசால்ைிெிட்டு ஓடுொள். பிள்லளலய ெிட்டுெிட்டுப் பபாகும் துடிப்பில், சுலமயுடன்
ஓட்டமாய் ஓடி ஒரு ஜநாடியில் திருப்புொள். பசாலணயாவும் புத்திசாைித்தனமாய், அம்மா
ெரும் ெைிலயப் பார்த்தொபற உட்கார்ந்திருப்பான். அதுெலர முறுக்லகக்
கடிக்கபெமாட்டான். தாலயக்கண்டதும் ஒரு சிரிப்பு மைரும். அெளும் ஓடி ெந்து
பிள்லளலயத் தூக்கி முத்தமிடுொள். தாயுள்ளம் அந்தப் பிரிலெக் கூடத் தாங்க
முடியாதது என்பது அெள் தெிப்பில் ஜதரியும். லகயிலுள்ள முறுக்லகத் தாயின் ொயில்
லெப்பான் சிறுென். அெள் ஜகாஞ்சம் கடித்து, அலத எடுத்து அென் ொயில் லெத்து, “நீ
தின்னுடா ஐயா….” என்று ஜசான்ன பிறகு தான் தின்பான்.ெிறகுச் சுலம இல்ைாத
பநரங்களில் கலடத்ஜதருெில் ஜசன்று கலடகளில் தானியம் புலடப்பாள்.மாலை
பநரத்தில் அந்தப் ஜபரிய ஜதருெின் ஒரு மூலையில், மரத்தடியில் மூன்று கற்கலளச்
பசர்த்து அடுப்பு மூட்டிச் பசாறு சலமத்துத் தானும் தன் மகனும் உண்டபின் மாட்டுக்
ஜகாட்டலகயில் லெக்பகால் பரப்பில் நித்திலர ஜகாள்ொள்.அந்தத் ஜதருெில் எல்ைா
ெட்டுக்கும்
ீ அெள் பெலை ஜசய்ொள். அதிலும் சுப்பு ஐயர் ெட்டுக்காரர்களுக்கு
ீ அெளிடம்
தனிச்சலுலக. அெளும் மற்ற ெட்டுக்காரர்களிடம்
ீ ஜசய்யும் பெலைக்குக் கூைியாகக் காசு
ஜபறுெது உண்டு.

சுப்பு ஐயர் ெட்டில்…எப்ஜபாழுதாெது

ீ அெர் மலனெி ஜகாடுத்தாலும்கூட ொங்குெதில்லை.
அெள் ஜசய்யும் பெலைகளுக்காக மீ ந்துபபான பசாறு, கறி குைம்பு ெலகயறாக்கள்
அெலளச் சாரும். சுப்பு ஐயர் ெட்டில்
ீ அெளாகக் பகட்டு ொங்குெது, மத்தியான பநரத்தில்
ஒரு குெலள பசாறு ெடித்த கஞ்சி மட்டும்தான்.அந்தக் கஞ்சியில் அெளுக்கு
அபரிமிதமான சுலெ. சுப்பு ஐயர் ெட்டுக்குக்
ீ கிராமத்தில் இருந்து ஜநல் ெருகிறது. நல்ை
ெட்டு
ீ அரிசி; பச்சரிசிக் கஞ்சி மணக்கும்; அெளுக்குக் குடிக்க குடிக்க அது இனிக்கும். எந்த
பெலை எப்படிப் பபானாலும் பத்து பதிபனாரு மணிக்கு ஐயர் ெட்டு
ீ ொசற்படியில் தகரக்
குெலளயும் லகயுமாய் ெந்து நின்று ெிடுொள்.சுப்பு ஐயர் திண்லணயருபக ஈஸிச்பசரில்
சாய்ந்திருக்கிறார். லகயிலுள்ள ெிசிறி பைசாக அலசகிறது.திண்லணயில் தகரக்
குெலளயின் சப்தம் பகட்கபெ ஐயர் நிமிர்ந்து பார்க்கிறார்.“அடிபய…ஒன் ஸ்ெகாரம்
ீ
ெந்திருக்கா; பாரு”சுப்புஐயருக்கு சிெப்பிலயப் பார்த்தால் ஜகாஞ்சமும் பிடிக்காது. மலனெி
அெளிடம் பிரியமாய் இருப்பபத அதற்குக் காரணம். தனது ஜெறுப்லப எப்படிஜயப்படி
ஜயல்ைாபமா காட்டிக் ஜகாள்ொர்.“என்னடா பயபை, ெயசு நாைாகுபதான்பனா? இன்னம்
என்ன ஆயி இடுப்லபெிட்டு எறங்கமாட்படங்கபற. நீயும் பபாயி ஜெறகு தூக்கறதுதாபன….

எப்பப் பார்த்தாலும் சொரிதான்; நாலளக்கு நடந்து ெரபைன்னா ஒன்ஜன என்ன ஜசய்பறன்

பாரு….” என்று பெடிக்லக பபசபெ சிெப்பி மகிழ்ந்து பபானாள். ஐயர் தன் பிள்லளலயக்
ஜகாஞ்சிெிட்டார் என்ற நிலனப்பில் பசாலணயாலெ முத்தமிட்டாள்.அதற்குள் சுப்பு
ஐயரின் மலனெி உள்பள இருந்து கஞ்சியில் உப்லபப் பபாட்டுக் கைக்கிக் ஜகாண்பட
ெந்தாள். திண்லணபயாரமாய் ஒதுங்கி, எட்டி நின்றொபற புடலெலயச் பசர்த்துப்
பிடித்துக்ஜகாண்டு சிெப்பி லகயிபைந்தி நிற்கும் தகரக் குெலளயில் அெள் கஞ்சிலய
 ஜெயகாந்தன் 269

ொர்க்கும்பபாது, ஈஸிச்பசரில் சாய்ந்திருந்த சுப்பு ஐயர் நிமிர்ந்து உட்கார்ந்து கூர்ந்து

கெனித்தார்.கஞ்சியிைிருந்து ஒரு பருக்லக ெிழுெது ஜதரிந்தபதா, பபாச்சு,
அவ்ெளவுதான்’…. ஐயர் ெட்டு
ீ அம்மாள் இருந்த இருப்பும், இந்தக் கஞ்சித்தண்ணிக்குக்கூட
ெக்கில்ைாமல் அெள் அப்பன் அடித்த ‘ைாட்ரி’யும்…. ெம்ச பரம்பலரயாகக் குைமுலற
கிளர்த்த ஆரம்பித்துெிடுொர்.“என்னடி அது ‘ஜைாடக்’னு ஜகாட்டித்பத?…” என்று புருெத்லத
உயர்த்தினார்.அம்மாளுக்கு எரிச்சல் பற்றிக்ஜகாண்டு ெந்தது.“காட்டுடீ…ஐயர்கிட்பட
ஜகாண்டுபபாய்க் காட்டு. லகலயெிட்டுத் துைாெிப் பாருங்பகா… இந்த ஆத்து
ஜசாத்ஜதல்ைாம் ஜகாண்டுபபாய்க் ஜகாட்டிட்படபனன்பனா…. இெர் துப்புக்
கண்டுபிடிக்கிறார்….” என்று இலரந்துெிட்டு உள்பள பபானாள்.“ஒண்ணுமில்பை
சாமி….ஜெறும் கஞ்சி ஆலட” என்று அலத ெிரைால் எடுத்துக் காட்டி தூக்கி எறிந்தாள்
சிெப்பி.

“அடி அசபட….அலத எறிஞ்சுட்டிபய…அதிபைதான் ‘லெடமின் பி’ இருக்கு.”“எனக்கு

அஜதாண்ணும் ொணாம் சாமி….” என்று கஞ்சிக் குெலளயுடன் நகர்ந்தாள் சிெப்பி.அெள்
பபாெலதபய பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்துெிட்டு ஐயர் தனக்குள் ஜசால்ைிக்
ஜகாண்டார்:“ஹ்ம்…கஞ்சித் தண்ணிலயக் குடிச்சுட்டு என்ன ஜதம்பா, இருக்கா’ அதிபைதான்
சத்ஜதல்ைாம் இருக்கு” என்று முணகியபின், உரத்த குரைில்….“அடிபய…இனிபம பசாத்ஜத
ெடிக்காபத. ஜபாங்கிப்பிடு. அதிபைதான் சத்ஜதல்ைாம் இருக்கு. ஒடம்புக்கு ஜராம்ப
நல்ைது….” என்று ஜசான்னார்.“ஆமா…இப்பபா இருக்கற சத்பத பபாறும்” என்று
சைித்துக்ஜகாண்டு உள்பள பபானாள் அம்மாள்.அம்மாள் எத்தலன தடலெகள் சைித்துக்
ஜகாண்டாலும், ஐயருக்கு சிெப்பிலயப் பார்க்கும் பபாஜதல்ைாம் — பைாகத்தில் இருக்கும்
சத்ஜதல்ைாம் தன் ெட்டுக்
ீ கஞ்சித் தண்ண ீரில் தான் இருப்பதாகத் பதான்றும்.ராமநாதபுரம்
ெில்ைாெிைிருந்து “பஞ்சம் பிலைப்ப”தற்காக மதுலர ெந்தெள் சிெப்பி.ஜபயரளெில்
சிெப்பி. கரிய ஆகிருதி…ஆபராக்கியமும் திடமான உடற்கட்டும் உலடய அெள்
பஞ்சத்திைடிபட்டு இந்த நகரத்திற்கு ெந்தெள்தான் என்றாலும், இங்குள்ளெர்கள் கண்டு
ெியக்கும்படிதான் இருந்தது அெள் உடல் ெனப்பு. ஜசைிப்பாக இருக்கும் பூமியில் ெளமாக
ொழும் ொய்ப்பும் கிட்டியிருந்தால் நிச்சயம் இெளால் முறம் ஜகாண்டு புைிலய ெிரட்டி
இருக்க முடியும்’ஆனால் இப்பபாது….முறம் ஜகாண்டு தானியங்கள் புலடப்பதும், கூைிக்கு
ெிறகு சுமப்பதுமாய் உலைத்துத் தானும் —- கருப்லபயாத்பதெனின் ொரிசாக திகழ்ந்து,
தன் சிரிப்பிலும் புன்னலகயிலும் அெள் கணெனின் சாயல் காட்டி, ஆறுதல் தரும் நான்கு
ெயது மகனான — பசாலணயாவும் ெயிறு ெளர்ப்பது தான் அந்த மறத்தியின் உடல் ெலு
புரியும் மகத்தான சாதலன.

இடுப்புக் குைந்லதயும் தாயுமாய் அெலள இங்பக ெிட்டு ெிட்டு, ஏதாெது பெலை பதடி
ெருெதாகச் ஜசால்ைி, ெடக்குச் சீலமக்குப் பபான அெள் புருஷன் கருப்லபயாத்
பதெனின் முகதரிசனம் ஆறு மாசமாகியும் கிலடக்கெில்லை.அன்று ஐயரெர்களுக்கு
பிறந்த தின லெபெம். ெட்டில்
ீ ெிபசஷமானதால் ெிருந்தினர்களும் ெந்திருந்தனர்.
ெந்தெர்களுக்ஜகல்ைாம் பந்தி நடந்ததால் சிெப்பி கஞ்சிக்காகக் காத்திருக்க பெண்டி
இருந்தது.பிள்லள பசியால் துடித்தான்.அெனுக்கு ‘பராக்கு’க் காட்டிப் பபசிச் சிரித்து
 ஜெயகாந்தன் 270

ெிலளயாடியொறு ஜகாட்டலகயின் ஓரத்திைிருந்த மர நிைைில் குந்தியிருந்தாள்

சிெப்பி.“ஒங் ஐயா எங்கபை….” என்று மகனின் முகொலயப் பிடித்துக் ஜகாஞ்சினாள்
சிெப்பி.“ஐயா…ஓ….பபாயித்தாரு…”“எப்பபை ெரும் ஒங்க ஐயா…” என்றதும் அென் அெள்
மடியிைிருந்து இறங்கி நடந்து, ஜதருெில் பபாய் நின்று இரண்டு பக்கமும் மாறி மாறிப்
பார்த்துெிட்டு ெந்தான்.“ஆத்தா…ஐயா….ஊம்” என்று இரண்டு லகலயயும் ெிரித்தான்.
அென் முகத்தில் ஏமாற்றமும் பசார்வும் படர்ந்திருந்தது.

“ஐயா நாலளக்கு ெந்துடும். ொரப்பபா ஒனக்கு முட்டாயி, முறுக்கு, புதுச் சட்லட எல்ைாம்
ஜகாண்ணாந்து குடுத்து…அப்புறம் நாம்ப நம்ம ஊருக்குப் பபாயி, நம்ம ஊட்பை
இருக்கைாம்….” என்று கூறும்பபாது அெள் குரல் தழுதழுத்தது; கண்களில் நீர் துளிர்த்தது.
மகனின் முகத்தில் முத்தம் ஜகாடுக்கும் பபாது அென் முகத்திபைபய கண்ண ீலரயும்
துலடத்துக் ஜகாண்டாள்.இந்த சமயத்தில் ஐயர் ெட்டு
ீ ொசைில் இலை ெந்து ெிழும்
சப்தம் பகட்டது—-“ஆத்தா…கஞ்சி….கஞ்சி…” என்று குைந்லத பறந்தான்.மகலன தூக்கி
இடுப்பில் லெத்துக்ஜகாண்டு, லகயில் தகரக் குெலளயுடன் பபாய் நின்றாள் சிெப்பி.சுப்பு
ஐயர் அப்ஜபாழுதுதான் சாப்பாடு முடிந்து, திண்லணக்கருபக ஈஸிபசரில் ெந்து சாய்ந்து
ஏப்பம் ெிட்டார்.“என்ன பசப்பி?…”“இன்னக்கி ெிபசஸங்களா சாமி?”—அெள் சாதாரணமாய்,
உபசாரத்திற்குத்தான் பகட்டு லெத்தாள்.“என்னத்ஜத ெிபசஷம் பபா….ஊர்பைந்து
ஜபாண்ணு ெந்திருக்காபளான்னா?… அதான்…ஹி…ஹி….”—இெளுக்கு ஏதாெது தரபெண்டி
இருக்குபமா என்ற பயத்தில் பூசி மழுப்பினார் ஐயர்.உள்பளயிருந்து அம்மாளின் குரல்
மட்டும் பகட்டது.“யாரது பசப்பியா….?”“ஆமாங்க.”“சித்ஜத சந்துெைியா ஜகால்ைப்புறம்
ொபயண்டி….ஒன்னத்தான் ஜநனச்சிண்பட இருந்பதன்.

ஜதாட்டியிபை…. ஜரண்டு ொளி ெைம் பசந்தி ஜநரப்பு… சாப்பிட்டொளுக்குக் லகயைம்பக்கூட

ெைம் இல்பை….சீக்கிரம் ொ….” என்று அம்மாெின் குரல் ஒைித்ததும் இடுப்பிைிருந்த
குைந்லதயுடன் உள்பள பபாகும் சிெப்பிலயப் பார்த்து,“இடுப்லபெிட்டு எறங்காபம ஒன்
உசிலர ொங்கறபத, சனி அத்ஜத எறக்கி ெிட்டுட்டுப் பபா’…” என்றார் ஐயர்.குைந்லதலய
இறக்கி மர நிைைில் உட்கார லெத்து “ஆத்தா பபாயி ஜகாஞ்சம் தண்ணி எலறச்சி
ஊத்திட்டு ொபரன்; அழுொபம குந்தி இருக்கியா, ஐயா?…” என்று அெலன முத்தம்
ஜகாஞ்சினாள் சிெப்பி.‘சரி’ என்று சமர்த்தாகத் தலரயில் சம்மணம் கட்டி உட்கார்ந்து
ஜகாண்டான் சிறுென்.சந்துப் பக்கம் பபாகும் பபாது சிெப்பி திரும்பித் திரும்பித் தன்
மகலனப் பார்த்துச் சிரித்துக் ஜகாண்பட ஜசன்றாள். அெனும் சிரித்தொறு
உட்கார்ந்திருந்தான்.லபயன் அைாமல் அடம் பிடிக்காமல் இருந்ததில் ஐயருக்குக் ஜகாஞ்சம்
ஏமாற்றம்; ஆத்திரம் என்று கூடச் ஜசால்ைைாம்.உள்பளயிருந்து ஆபராகண அெபராகண
கதிகளிஜைல்ைாம் குரலை முைக்கிக் ஜகாண்டு ெந்தான் அெர் மகள் ெயிற்றுப் பபரன்.
அெனுக்கும் ெயது நான்குதான் இருக்கும்.

நான்கு ெிரலையும் ொய்க்குள் திணித்தொறு சிணுங்கிக் ஜகாண்பட அெருபக ெந்தான்

பபரன்.“ஏண்டா கண்ணா அைபற? இப்படி ொ…மடியிபை ெந்து தாச்சிக்பகா” என்று பபரலன
அலைத்தார்.“மாத்பதன் பபா….அம்மா…ஆ…ஆ” என்று ொலயப் பிளந்து ஜகாண்டு அை
ஆரம்பித்தான் குைந்லத.“அம்மா சாப்பிடறாடா கண்ணா…சாப்டுட்டு ெந்து ஒன்ஜனத்
 ஜெயகாந்தன் 271

தூக்கிண்டுடுொ. சமத்பதான்பனா?….அபதா பாரு, அந்தப் லபயலன…அெ அம்மாவும்

எங்பகபயா பபாயித்தான் இருக்கா…ஒன்ஜன மாதிரி அென் அைறாபனா?” என்று
பசாலணயாலெக் காட்டினார் ஐயர்.பசாலணயா லகலயத் தட்டிக்ஜகாண்டு ஐயரின்
பபரலனப் பார்த்துச் சிரித்தான்; அெபனா காலை உலதத்துக் ஜகாண்டு அழுதான்’—தனது
பபரனுக்கு அெலன பெடிக்லக காட்டப்பபாய், தன் பபரன் அெனுக்கு பெடிக்லகயாகிப்
பபானாபன என்ற ஊலம ஆத்திரம் ஐயருக்கு…“ஏண்டா சிரிக்கிபற? அப்படிபய
பபாட்படன்னா…” என்று ெிலளயாட்டாய்க் கண்டித்து தம் எரிச்சலைத் தீர்த்துக் ஜகாண்டார்
ஐயர். “அந்தப் லபயன்தான் அசடு….அெலன நன்னா அடிப்பபாமா?”—அெர் பபச்லசக்
காதில் ொங்கிக் ஜகாள்ளாமல் கத்தினான் பபரன்.“இஜதெிட அசடு பைாகத்திபை
உண்படா…. நன்னா ஒலதக்கணும்” என்று கருெிக்ஜகாண்பட ஐயரின் மகள் எச்சில்
இலையுடன் ஜதருப்பக்கம் ெந்தாள். இலைலயப் பபாட்டுக் லகலயக் கழுெிய
பின்,“சனியபன, கத்திப் பிராணலனத் ஜதாலைக்காபத’ ” என்று பல்லைக் கடித்துக் ஜகாண்டு
ெந்து மகலனத் தூக்கிக் ஜகாண்டாள்.“என்னடி ஜபாண்பண, ஒன்னும் சாப்பிடாம
இலைலயக் ஜகாண்டு ெந்து எறிஞ்சிருக்பக… எல்ைாம் அப்படிபய இருக்கு
…ொங்கிரிகூடன்னா அப்படிபய ஜகடக்கு? இப்படி ‘பெஸ்ட்’ பண்ணுொபளா?…” என்று
அரற்றினார் ஐயர்.“இந்த சனி என்ஜன சாப்பிட ெிட்டாத்தாபன…?”“சரி…அெஜனக் கத்த
ெிடாபத’ அெனுக்கு ஒரு ொங்கிரி குடு” என்று ஜசால்ைிெிட்டு பசாலணயாலெப்
பார்த்தார்.

“ஏண்டா பயபை, பநாக்கு ொங்கிரி பெணுமா?” என்றார் கண்கலளச் சிமிட்டிக் ஜகாண்பட.—

லபயனுக்கு புரியெில்லை.“மிட்டாயிடா…மிட்டாய், பெணுமா?”மிட்டாயி என்றதும்
லபயனுக்குப் புரிந்துெிட்டது. சந்பதாஷத்துடன் தலைலய ஆட்டிக் ஜகாண்டு எழுந்து
ெந்தான்.“அபதா, அதான்…மிட்டாயிடா… எடுத்துத் தின்னு பாரு, இனிக்கும்….” என்று நாக்லகச்
சப்புக்ஜகாட்டி ஆலச மூட்டி எச்சில் இலைலயக் காட்டினார் ஐயர்.பசாலணயா தனது
பிஞ்சுக் கரங்களால் எச்சிலையில் கிடக்கும் துண்டு ொங்கிரிலய எடுத்து ொயில்
லெத்துச் சுலெத்தான்….“எபை…எபை…பபாடுபை கீ பள—-தூ….” என்று கூெியொறு
சந்திைிருந்து ஓடிெந்த சிெப்பி அென் லகயிைிருந்த ொங்கிரிலயத் தட்டிெிட்டாள்.
“துப்புபை…. துப்பு…” என்று அென் தலையில் ‘நறுக்’ ஜகன்று குட்டினாள். பசாலணயா
அழுதான்; அென் பிளந்த ொய்க்குள் ெிரலைெிட்டு அந்த ொங்கிரித் துண்லட ெைித்து
எறிந்தாள்.“நா எலும்லப முறிச்சி கஞ்சி ஊத்தபறன்….எச்சப் ஜபாறுக்கறியா?…” என்று
முதுகில் அலறந்தாள்.“ஜகாைந்பதஜய அடிக்காபத பசப்பி…” என்றார் ஐயர்.“இல்பை
சாமி…நாங்க இல்ைாத ஏலளங்க….இப்பபெ கண்டிக்காட்டி நாலளக்கி எச்சிக்கலை
ஜபாறுக்கியாபெ ஆயிடும்…” என்று ஜசால்ைிெிட்டு இடுப்பில் இருக்கும் பசாலணயாெின்
முகத்லதத் துலடத்து “இனிபம எச்சிஜயல்ைாம் எடுக்காபத’ ” என்று சமாதானமாய்க்
பகட்டாள்.லபயன் ெிம்மிக் ஜகாண்பட ஐயலரக் காட்டி, “சாமி….சாமிதான் எடுத்துத் திங்கச்
ஜசால்ைிச்சு…” என்று அழுதான். சிெப்பிக்கு உடம்பு பலதத்தது, கண்கள் சிெக்க ஐயலரப்
பார்த்தாள்.
 ஜெயகாந்தன் 272

“ஏன் சாமி…ஒங்க புள்லளயா இருந்தா ஜசால்லுெங்களா?…

ீ ஒங்க எச்சி ஒஸத்தியா
இருந்தா ஒங்கபளாட, எம் லபயனுக்கு ஏன் அலதத் தரணும்…” என்று பகாபமாய்க்
பகட்டாள்.“என்னடி அது சத்தம்?” என்று பகட்டுக் ஜகாண்பட பாத்திரத்தில் கஞ்சிக் ஜகாண்டு
ெந்தாள் ெட்டு
ீ அம்மாள்.“நீபய பாரும்மா…எம்மூட்டப் புள்லளக்கி எச்சிலைத் திங்கப்
பளக்கிக் ஜகாடுக்கிறாரும்மா, சாமி…” என்று கண்லணத் துலடத்துக் ஜகாண்டாள்
சிெப்பி.“நான் என்ன பண்ணுபெண்டி…பநக்கு அெர் ஒரு பச்லசக் ஜகாைந்லத…ஒன்
ஜகாைந்லதலய நீ அடிக்கபற; நா என்ன பண்றது, ஜசால்லு?”“ஏண்டி பசப்பி, நான்தான்
அெலன எடுத்துத் திங்கச் ஜசான்பனன்னு ஜசால்றபய, நான் ஜசான்னலத நீ
கண்லடயா?….” என்று எழுந்து ெந்தார் ஐயர்.“எம்மென் ெறெனுக்கு ஜபாறந்தென். ஜபாய்
ஜசால்ை மாட்டான் சாமி…” ஆக்பராஷத்பதாடு இலரந்தாள் சிெப்பி.ஐயர் அசந்து
பபானார்’“ஆமா; ஜசான்பனன்னுதான் ெச்சுக்பகாபயன்…எங்க ெட்டுக்
ீ கஞ்சிஜய ஜதனம்
குடிக்கறபய, அது மட்டும் எச்சல் இல்ைியா?… அதுவும் எச்சல்தான் ஜதரிஞ்சுக்பகா…” என்று
பதிலுக்கு இலரந்தார் ஐயர்.

“இந்தாங்க சாமி…ஒங்க எச்சிக் கஞ்சி’ நீங்கபள தான் குடிச்சிக்குங்க… இந்த எச்சில் எனக்கு
ொணாம்…” என்று தகரக் குெலளலயத் ‘தடா’ஜைனச் சாய்த்துெிட்டு, மகலனத் தூக்கி
இடுப்பில் ஜபாத்ஜதன இருத்திக்ஜகாண்டு பெகமாய் நடந்தாள் சிெப்பி; இலதஜயல்ைாம்
பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்து மனம் ஜபாறுக்காமல் “எல்ைாம் என் கர்மம், என் கர்மம்’ ” என்று
தலையிைடித்துக் ஜகாண்டு உள்பள பபானாள் ஐயரின் மலனெி.உள்பள பதாட்டத்தில்
ஜதாட்டி நிலறய—சிெப்பியின் உலைப்பால் நிலறந்திருந்த— தண்ண ீலரயும் பாத்திரம்
நிலறய அெளுக்காக எடுத்து லெத்திருந்த பசாற்லறயும் குைம்லபயும் பார்த்த
அம்மாளுக்குக் கண்கள் கைங்கிப் பபாயின.“அடிபய…பாத்லதபயா, நம்மாத்துக் கஞ்சிஜயக்
குடிச்சு ெந்த ஜகாழுப்புடீ… இனிபம அெளுக்கு கஞ்சி ஊத்தப் படாது ஜசால்ைிட்படன்…
நாலளயிபைருந்து சாத்ஜத ெடிக்காபத…. ஜபாங்கிப்பிடு…. அதிபைதான், சத்து இருக்கு…” என்ற
ஐயரின் ெைக்கமான பல்ைெி திண்லணயிைிருந்து சற்றுக் கண்டிப்பான குரைில்
ஒைித்தது.மறுநாள் ஐயர் ெட்டில்
ீ பசாற்லற ெடித்தார்கபளா, ஜபாங்கினார்கபளா,…. ஆனால்,
ெைக்கமாகக் கஞ்சி ொங்க ெரும் சிெப்பிலய மட்டும் மறுநாள்… மறுநாள் என்ன, அதன்
பிறகு ஒரு நாளும் அந்தத் ஜதருெில் காணெில்லை. சமுகநீதி

பதென் ெருொரா?
ஜபாழுது சாய்ந்து ஜெகு பநரமாகிெிட்டது. கூைி பெலைக்குப் பபாயிருந்த ‘சித்தாள்’
ஜபண்கள் எல்பைாரும் ெடு
ீ திரும்பி ெிட்டார்கள். இன்னும் அைகம்மாலள மட்டும்
காணெில்லை.குடிலசக்குள் —தனக்கும் அைகம்மாளுக்கும் பசாறு ஜபாங்கி, குைம்பு
காய்ச்சும் பெலையில் —அடுப்புப் புலகயில் குனிந்திருந்த கிைெி ஆபராக்கியம்
முந்தாலனயில் முகத்லதத் துலடத்துக்ஜகாண்டு, குடிலசக்கு ஜெௌிிபய ெந்து தலை
நிமிர்ந்து பார்க்கும்பபாது நிைவு கிளம்பி இருந்தது.‘பநரம் இருட்டிப் பபாச்சுபத, இந்தப்
ஜபாண்ணு எங்பக பபாணா?” கிைெிக்கு ஜநஞ்சு படபடத்தது.இவ்ெளவு பநரமாகியும் அெள்
ெடு
ீ ெந்து பசராமைிருந்ததில்லை.பசரித் ஜதருெில் யாபரா பபாெது ஜதரிந்தது.“அதாரு?
 ஜெயகாந்தன் 273

சின்னப் ஜபாண்ணா…ஏ, சின்னப் ஜபாண்ணு’ எங்க அைகம்மா எங்பக? உங்க கூட

ெரைியா?….”“நாங்கல்ைாம் ஒண்ணாத்தான் ெந்பதாம் ஆயா…..ெைியிபை எங்கனாச்சும்
பூட்டாபளா என்னபமா, ஜதரிைிபய…..”குடிலசயின் கதலெ இழுத்து மூடிெிட்டு, ஜதருெில்
இறங்கி நடந்தாள் ஆபராக்கியம். எதிரில் ெரும் ஜபண்கலள எல்ைாம் நிறுத்தி
ெிசாரித்தாள்.“எங்க அைகம்மாலளப் பார்த்தீங்களா, அைகம்மாலெ?”எல்பைாரும்
பார்த்ததாகத்தான் ஜசான்னார்கள். அெள் எங்பக என்றுதான் யாருக்கும்
ஜதரியெில்லை.பசரித் ஜதரு முலனயில் உள்ள சாயபுக் கலடயில் ஒபர கும்பல்…’ அந்தக்
கும்பைில் இருப்பாபளா’ ‘–கிைெி சாயபுக் கலடலய பநாக்கி ஓடினாள்.

கலடயில் ஜபண்கள் கூட்டம் நிலறந்திருந்தது; அைகம்மாலளத்தான் காபணாம்.“ஏ’ ஐபயா,

கலடக்கார ஐயா…எங்க அைகம்மா இந்தப் பக்கம் ெந்தாளா, பாத்திங்களா ஐயா?…”“அட
பபாம்மா, ஒனக்கு பெபற பெலையில்பை…நீ ஒரு லபத்தியம், அந்தப் லபத்தியத்லதத்
பதடிக்கிட்டுத் திரியபற? எங்களுக்கு பெபற பெலையில்ைியா?” என்று எரிந்து ெிழுந்தான்
கலடக்கார சாயபு–அெனுக்கு ெியாபார மும்முரம்.லபத்தியம்;–அந்த ொர்த்லதலயக்
பகட்டதும் கிைெிக்கு ஜநஞ்சில் உலதத்தது பபாைிருந்தது.ஆமாம்; இரண்டு
மாதத்துக்குமுன் அைகம்மாள் லபத்தியமாகத்தான் இருந்தாள். இபத ஜதருெில், குப்லபத்
ஜதாட்டிகலளக் கிளறிக்ஜகாண்டு, எச்சில் இலை நக்கிப் பசி தீர்த்துக் ஜகாண்டு, ‘ஆலட பாதி,
ஆள் பாதி’ க் பகாைத்துடன் லபத்தியமாய்த் திரிந்து ஜகாண்டிருந்தெள்தான்
அைகம்மாள்.“இப்ப இல்ைிபய……இப்பத்தான் அைகம்மாளுக்குப் லபத்தியம் ஜதௌிிஞ்சு
பபாச்சுபத’ ” கிைெியின் உதடுகள் முணுமுணுத்தன. எப்படித் ஜதௌிிந்தது? கிைெிக்கு
மட்டுமல்ை; எல்பைாருக்கும் அது ஓர் புரியாத, நம்ப முடியாத புதிர், பபராச்சரியம்’இரண்டு
மாதங்களுக்கு முன் ஒரு ஞாயிற்றுக்கிைலம காலையில் கிைெி ஆபராக்கியம் மாதா
பகாயிலுக்குப் பபாகும் பபாது, மாதாபகாயில் சாலையின் ஓரத்தில் உள்ள மணல்
திடைில், ஓங்கி ெளர்ந்திருந்த இரண்டு ஒதிய மரங்களுக்கு இலடஜெௌிியில் உடலை
மலறத்துக்ஜகாண்டு ‘ஆயா ஆயா’ என்று பரிதாபமாகக் கூெினாபள, அைகம்மாள்…அதன்
பிறகுமா அெளுக்குப் லபத்தியம்?“ஆயா, நானும் உன்லன மாதிரி ஒரு மனுசப் பிறெி
தாபன?…ஒரு ஜபாம்பலளப் ஜபாண்ணு கட்டத் துணி இல்ைாம முண்டமா நிக்கிபறபன,
பாத்திக்கிட்பட பபாறிபய ஆயா…” என்று கதறியழுதாபள, அைகம்மாள்–அதன் பிறகுமா
அெளுக்குப் லபத்தியம்?அைகம்மாளின் அந்தக் குரல்… பத்து ெருஷங்களுக்கு முன்
தன்லன ஜெறுத்துெிட்டு யாருடபனா எங்பகா ஓடிப்பபாய்ெிட்ட மகள் இஸஜபல்ைாெின்
நிலனலெக் ஜகாண்டுெந்தது.

கிைெி குரல் ெந்த திக்லக ஜெறித்துப் பார்த்தபபாது, இடுப்புக்குக் கீ பை ஒரு முைக்

கந்லதத் துணிலய, எட்டியும் எட்டாமலும் இருந்ததால் பக்கொட்டில் முடிந்து கட்டிக்
ஜகாண்டு, காதைலனத் தழுவுெதுபபால் மரத்பதாடு மார்லபச் பசர்த்து இலணத்து
மலறத்தொறு, தலைலய மட்டும் திருப்பிக் கழுெில் ஏற்றிய குற்றொளி பபால் நின்று
கதறும் அெள் இஸஜபல்ைாொ?…அைகம்மாளா?…யாராயிருந்தால் என்ன? ஜபண்’கிைெி
அன்று மாதா பகாயிலுக்குப் பபாகெில்லை. குடிலசக்கு ஓபடாடியும் ெந்து
தன்னிடமிருந்த கந்தல் புலடலெ ஒன்லற எடுத்துக் ஜகாண்டுபபாய்அெளிடம்
 ஜெயகாந்தன் 274

ஜகாடுத்தாள். உடுத்திக் ஜகாண்டதும் கண்கள் கைங்க, கரம்கூப்பிக் கும்பிட்டொறு, “ஆயா,

நீதான் எனக்குத் தாய், ஜதய்ெம்…” என்று கூெிக் காைில் ெிழுந்தாபள, அைகம்மாள்–அதன்
பிறகுமா அெளுக்குப் லபத்தியம்?ஆபராக்கியம் அைகம்மாலள ொரி அலணத்துக்ஜகாண்டு,
“நீதான் எனக்கு மகள்…” என்று கண்கள் தாலர தாலரயாய்க் கண்ண ீர் ஜபாைியக்
கூறினாபள…“இருெர்க்கும் இருெர் துலணயாகி — நாஜளல்ைாம் மாடாய் உலைத்து, பிச்லச
எடுத்துக் கால்ெயிறு கழுெிக் ஜகாண்டிருந்த கிைெி ஆபராக்கியத்திற்கு முழு ெயிறு
பசாறு பபாடுகிறாபள, அெளா லபத்தியம்?‘இல்லை: என் அைகம்மா லபத்தியமில்லை’
என்று தீர்மானமாய்த் தலைலய ஆட்டிக்ஜகாண்டாள் கிைெி. பிறகு மாதாபகாயில்
சாலைெைிபய தன் அைகம்மாலளத் பதடி நடந்தாள்.அந்த இடம் ஜராம்ப அைகான
பிரபதசம், பிரபைமாகப் பபசப்படும் காஷ்மீ ராகட்டும், கன்னியாகுமரியாகட்டும் அல்ைது
உைகின் பபர்பபான எந்த உல்ைாசபுரியாகட்டும்–அங்ஜகல்ைாம் பிறக்காத ஒரு ையிப்பு,
ஒவ்ஜொரு மனிதனுக்கும் ஏதாெது ஒரு ெரண்ட பிரபதசத்திபைா, சந்து ஜபாந்திபைா
ஏற்பட்டுெிடத்தான் ஜசய்யும்.

மற்றெர் கண்ணுக்கு ‘இது என்ன அைகு’ என்று பதான்றும் இந்த இடம் ஒருெனுக்கு
இந்திரபைாகமாகத் பதான்றும். அைகம்மாளுக்கும் அப்படித்தாபனா? அெள் லபத்தியமாக
இருக்கும்பபாதுகூட அந்த இடத்தில்தான் அடிக்கடிக் காணப்படுொள். மரங்களும், சிறு
கற்பாலறகளுள், மணற் குன்றுகளுக் நிலறந்த அந்தத் திடைில், கண்ணுக்ஜகட்டிய தூரம்
காடாகக் கிடக்கும் அந்தத் திடைின் ஒரு ஓரத்தில், இரண்டு ஒதிய மரங்கள் ஒன்றில்
ஒன்று இலணந்து ெளர்ந்திருக்கும் அந்த இடத்தில் அெள் சாய்ந்தும், கிடந்தும், இருந்தும்,
நின்றும் ஜபாழுலதக் கைிப்பாள்.அபதா…..நிைா ஜெௌிிச்சத்தில் சாலைபயாரத்தில் ஜநருங்கி
ெளர்ந்து நிற்கும் இரட்லட மரத்தில் சாய்ந்திருப்பது யார்….?“அைகம்மா….அைகம்மா….”—
பதிைில்லை.கிைெி மரத்தினருபக ஓடினாள். அைகம்மாபளதான்’ கன்னிபமரித்தாய் பபாை,
ஜதய்ெக
ீ அைகாய் நின்றிருந்தாள் அைகம்மாள். ஆபராக்கியம் ெந்தலதக்கூடக்
கெனிக்காமல் சந்திரனில் என்னத்லதத் பதடுகிறாள்’ அெள் முகத்தில் புன்னலகயும்
நிைவும் ஜபாங்கி ெைிகின்றன.“அைகம்மா….” கிைெி அெள் காதருபக குனிந்து ஜமல்ை
அலைத்தாள்.“ஆயா….” நிைெில் பதிந்த பார்லெ ஜபயராமல் குரல் மட்டும் ெந்தது;
கிைெிக்கு உயிரும் ெந்தது.‘ஜதய்ெபம, அெளுக்கு புத்தி பபதைித்து ெிடெில்லை….’ கிைெி
தன் உடைில் சிலுலெக் குறி இட்டுக் ஜகாண்டாள்.“ஆயா” இப்ஜபாழுதும் பார்லெ
நிைெில்தான் இருந்தது.

“என்னாடி கண்பண….”“அபதா ஜநைாெிபை பாரு….” கிைெியின் ெரி ெிழுந்த முகத்தில்

இடுங்கிக் கிடந்த ஔியிைந்த ெிைிகள் நிைலெ ஜெறித்து ெிைித்தன.“அபதா ஜநைாெிபை
பாரு… நான் ஜதனம் ஒன்லனக் பகப்பபபன, ‘பதென் ெருொரா’ன்னு….”— கிைெிக்குத் தினசரி
தன்னிடம் அெள் பகட்கும் அந்த பகள்ெி ஞாபகத்துக்கு ெந்தது. பை மணி பநரம்
ஜமௌனமாய் இருந்து ெிட்டுத் திடீஜரன அெள் பகட்பாள்— “ஆயா, பதென் மறுபடியும்
ெருொரா….” அதற்கு கிைெி பதில் ஜசால்ொள்; “ெருொர் மகபள, ெருொர்…. ஜபரியெங்க
அப்படித்தான் ஜசால்ைி இருக்காங்க…” என்று.“சரி; அதற்கு இப்ஜபாழுது என்ன
ெந்தது?…”அெள் முகம் புன்னலகயில் மைரக் கண்கள் ஜொைிக்கப்
 ஜெயகாந்தன் 275

பபசிக்ஜகாண்படயிருந்தாள்.“அபதா ஜநைாெிபை பாபரன்….அன்னக்கி என் பதென்

அங்பகருந்துதான், இறங்கி ெந்தார்….ஆயா, அந்தத் பதெபனாட ஒடம்பு தங்கம் மாதிரி
ஜசாைிச்சிது. அெரு ஜநைாெிபைருந்து எறங்கி ெந்து என்கிட்பட பபசினார். நான் இந்த
மரத்தடியிபை படுத்திருந்பதன்—அெலரப் பார்த்துச் சிரிச்பசன்…. ஜநைவுக்கும் தலரக்குமா,
சரிொ ஒரு பாைம் மாதிரி பபாட்டிருந்தது…. அெரு ெரும்பபாது அந்த பாலத மலறஞ்சிப்
பபாச்சு’…. ஒவ்ஜொரு அடி எடுத்து லெக்கும்பபாதும் அந்தப் பாைம் ஒவ்ஜொரு அடி
மலறஞ்சி பபாச்சு… அலதப் பார்க்கும் பபாது கண்ணும் ஜநஞ்சும் ஜநலறஞ்சி எனக்கு
மூச்பச நின்று பபாறமாதிரி இருந்தது…அெரு எனக்குப்பணம் காஜசல்ைாம்
தர்பரன்னாரு…நான் பெணாம்னு ஜசால்ைிட்படன்.

‘ஒனக்கு என்ன பெணும்’னு பகட்டாரு…. ‘நீங்கதான் பெணும்’னு ஜசான்பனன்—

அந்தத்பதெபனாட ஜநைல் என்பமபை ெிழுந்தது; நிைாெிபையும் ெிழுந்தது — நிைா
கறுப்பாயிடுச்சி — என் ஒடம்பும் இருண்டு பபாயிடுச்சு. ‘நான் கண்லண மூடிக்கிட்படன் —
நூறு நூறா,….ஆயிரம், பகாடியா மானத்திபை நட்சத்திரமில்பை, அந்த மாதிரி நிைாக்
கூட்டம் என் கண்ணுக்குள்பள சுத்திச் சுத்தி ெந்தது. ஜெௌிிபய ஒைகம் பூராவும் ஒபர
இருட்டு. என் உடம்புக்குள்பள மட்டும் ஜெௌிிச்சம், ஜெௌிிச்சம், ஒபர ஜெௌிிச்சம்’
ஜெௌிியிபைருந்த ஜெௌிிச்சஜமல்ைாம் என் உள்பள புகுந்துக்கிட்டுது. அந்த ஜெௌிிச்சம்
ஜகாஞ்சம் ஜகாஞ்சமா ஒடம்பு பூரா பரெிக் கிட்டிருந்தது. அப்புறம் பைசாக் கண்லணத்
ஜதறந்து பாத்தா, ஜநைாவும் இல்பை, பதெனும் இல்பை; இருட்டும் இல்பை, சூரியன்
ஜபாறப்படற பநரம்; ஆகாசம் பூரா ஒபர ஜசெப்பு ஜநறம். ஜநருப்பு மாதிரி இருந்தது.
கண்ஜணல்ைாம் எரிச்சல், அப்பத்தான் நான் இருந்த ஜநலைலயப் பார்த்தப்ப எனக்கு
ஜெக்கமா இருந்தது…. அந்தத் தூங்கு மூஞ்சி மரத்திபைருந்து ஜரண்டு மூணு பூவு, முண்டக்
கட்லடயா ஜகடந்த என் உடம்பிபை உதுந்து ஜகடந்தது, எனக்கு ‘ஓ’ன்னு அைணும் பபாை
இருந்தது. அப்ப யாபரா ஒரு சின்ன ஜபாண்ணு அந்த பக்கமா ெந்தது….என்லனப் பாத்து ‘நீ
யாரு’ன்னு பகட்டுது… அது என்னா பகள்ெி?…. ‘நான்தான் அைகம்மா’ன்னு ஜசான்பனன்.
‘ஒனக்கு அப்பா அம்மா இல்ைியா’ன்னு பகட்டுது, அந்தக் பகள்ெிலய யாரும் என்லனக்
பகக்கக் கூடாது, ஜதரியுமா? பகட்டா ஜகான்னுப் பபாடைாம் பபாை ஒரு பகாெம் ெரும்
எனக்கு, ஆமாம்; அப்படித்தான்… அந்தப் ஜபாண்ணு பயந்து பபாயி ஒபர ஓட்டமா ஓடிடுச்சு.
அதுக்கு அப்புறம் நீ ெந்பத, ஆயா…. ஆயா, அந்தத் பதென் இன்ஜனாரு தடலெ
ெருொரா?…..”கிைெிக்கு ஒன்றும் புரியெில்லை’ ‘கிறுக்குக் குட்டி என்னபமா உளறி
ெைியுது’ என்று நிலனத்துக்ஜகாண்டு “சரி சரி, ொ பநரமாச்சு, பபாெைாம்… இந்த மாதிரி
பநரத்தில் நீ தனியா இங்ஜகல்ைாம் ெரக்கூடாது, ொடி கண்ணு பபாெைாம்…” என்று
லகலயப் பிடித்திழுத்தாள்.

அைகம்மாள் அப்ஜபாழுதுதான் சுயநிலனவு ஜபற்றாள்–“ஆயா” என்று உதடுகள் துடிக்க,

பரக்கப் பரக்க ெிைித்து உறக்கம் கலைந்தெள் பபான்று கண்கலளக் கசக்கி
ெிட்டுக்ஜகாண்டாள் அைகம்மாள்.“ஆயா….என்ஜன நீ ஜராம்ப நாைி பதடினியா? என்னபமா
ஒபர மயக்கமா இருந்துது—இங்பகபய உக்காந்துட்படன்….பநரம் ஜராம்ப ஆவுது
இல்பை….இந்தா பணம்….” என்று தனது உலைப்பால் கிலடத்த கூைிலய முந்தாலன
 ஜெயகாந்தன் 276

முடிச்சிைிருந்து அெிழ்த்துக் ஜகாடுத்தாள் அைகம்மாள்.கிைெி, அைகம்மாளின்

ஜநற்றிலயயும் கன்னத்லதயும் ஜதாட்டுப் பார்த்தாள், ‘ஒடம்புக்கு ஒண்ணுமில்பை…. பசி
மயக்கமா இருக்கும்.’“காத்தாபை பலையது சாப்பிட்டதுதாபன….ொ வூட்டுக்குப் பபாயி
பசாறு திங்கைாம்.”ெட்டுக்கு
ீ ெந்ததும், அடுப்பில் பபாட்டுெிட்டுப் பபாயிருந்த ஒரு பாலன
ஜெந்நீலர ஊற்றி அைகம்மாலள ‘பமல் கழுெ’ லெத்து, பெறு உலட ஜகாடுத்து
தட்டத்துக்கு முன் உட்கார லெத்துச் பசாறு பரிமாறினாள் கிைெி.அைகம்மாள் எங்பகா
கூலர முகட்லடப் பார்த்தபடி தட்டிைிருக்கும் பசாற்றில் ெிரைால் பகாைம் பபாட்டொறு
குந்தி இருந்தாள்.“என்னாடி ஜபாண்பண…..பசாறு திங்காம குந்தி இருக்கிபய?” என்றாள்
கிைெி.“ஆயா, என் பதென் ெருொரா?….”“ெருொரம்மா, நீ சாப்பிடு….”“எனக்குச் பசாறு
ொணாம் ஆயா….”“நாள் பூராவும் எலும்லப ஒடிச்சிப் பாடுபட்டுட்டு ொரிபய….
ஒருபெலளகூட நல்ைா சாப்பிடல்பைன்னா இந்த ஒடம்பு என்னாத்துக்கு ஆவும்….. எங்
கண்ணுல்பை, சாப்பிடு” என்று அைகம்மாளின் முகொலயப் பிடித்துக்ஜகாண்டு ஜகஞ்சினாள்
கிைெி.கிைெியின் முகத்லத உற்றுப் பார்த்தாள் அைகம்மாள் ஒரு புன்முறுெல்.

“சரி, சாப்பிடபறன் ஆயா….ஜகாஞ்சம் தண்ணி குடு…..”இரண்டு கெளம் சாப்பிட்டாள்.

மூன்றாெது ொய்க்கு ஒரு குெலள தண்ண ீலரயும் குடித்தாள். அடுத்த கெளம் ொயருபக
ெரும்பபாது குடலை முறுக்கிற்று….அைகம்மாள் ெயிற்லற அழுத்திப் பிடித்துக்ஜகாண்டு
எழுந்து குடிலசக்கு ஜெௌிிபய ஓடிெந்தாள். ஓடி ெந்து குனிந்து நின்று ‘ஓ’ ஜென்ற
ஓங்கரிப்புடன் ொந்திஜயடுத்தாள்.அடுத்த நாள் அைகம்மாள் பெலைக்குப் பபாகெில்லை;
சாப்பிடவுமில்லை. மயங்கிக் கிடந்தாள். இரண்டு மூன்று நாட்களுக்குப் பிறகு ஒருொறு
எழுந்து நடமாடினாள்; பெலைக்குப் பபானாள்.அைகம்மாளுடன் பெலை ஜசய்யும் ஜபண்கள்
தனிபய என்னபொ கூடிப் பபசுகிறார்கபள, அது என்ன பபச்சு?….இெலளக் கண்டவுடன்
பபச்சு நின்றுெிடுகிறபத, ஏன் அப்படி?…..அைகம்மாளுக்கு புரியாத முலறயில் குறும்பாகச்
சிரித்துக் ஜகாண்டு என்ஜனன்னபொ பகட்கிறார்கபள, அஜதல்ைாம் என்ன
பகள்ெிகள்?…..இெளால் முன்பபால் ஓடியாடி பெலை ஜசய்ய முடியெில்லைபய, ஏன்
அப்படி?….இப்ஜபாழுஜதல்ைாம் அைகம்மாள் ெரும் ெலர அெளுக்காகக் காத்திராமல்
எல்பைாரும் ெந்துெிடுகிறார்கள். அெள் மட்டும் கலடசியில் தனியாக ெருகிறாள்.
அைகம்மாளுக்கும் ஜகாஞ்ச நாளாய், இருந்த ொயும் அலடத்துப் பபாயிற்று. அெள்
யாரிடமும் பபசுெதில்லை. பெலை ஜசய்யும்பபாதும், சும்மாயிருக்கும்பபாதும் அெள்
மனம் அந்த ஒபர ொர்த்லதலய ஜெபித்துக்ஜகாண்டிருக்கும் —- ‘என் பதென் ெருொரா?
என் பதென் ெருொரா?’அன்று இரவு ெைக்கம்பபால் ஆபராக்கியத்திடம் பகட்டாள்
அைகம்மாள்: “ஆயா, பதென் ெருொரா?”“பபாடி, புத்தி ஜகட்டெபள’ பதெனாம் பதென்’
அென் நாசமாப் பபாக’ எந்தப் பாெி பயபைா ஒண்ணுந் ஜதரியாத ஜபாண்லணக்
ஜகடுத்துட்டுப் பபாயிருக்கான்.

மானம் பபாவுதுடி ஜபாண்பண, மானம் பபாவுது” என்று தலையிைடித்துக் ஜகாண்டு

அழுதாள் கிைெி.கிைெி பகாபமாகப் பபசியலதத் தாள முடியாமல், அைகம்மாள் முகத்லத
மூடிக் ஜகாண்டு அழுதாள். ெிம்மி ெிம்மி, கதறிக் கதறிக் குைந்லதப் பபால் அழுதாள்.
அெள் அழுெலதப் பார்த்து மனம் ஜபாறுக்காமல் கிைெியும் அழுதாள். கிைெியின்
 ஜெயகாந்தன் 277

நிலனெில் பத்து ெருஷத்துக்குமுன் யாருடபனா, எங்பகா ஓடிப் பபான இஸஜபல்ைா

நின்றாள்.“மகபள….இஸஜபல்’ நீயும் இப்படித்தான் ஏதாெது ஜகட்ட பபருக்கு ஆளாகி என்
ஜமாகத்திபை முைிக்க ஜெக்கப்பட்டுக்கிட்டு ஓடிப் பபானியா?…ஐபயா’…. இெளும் அந்த
மாதிரி ஓடிப்பபாொபளா?’—-கிைெிக்கு மார்பில் பாசம் ஜபருகி ெந்து அலடத்தது.‘என்
இஸஜபல் எங்பகயும் ஓடிப் பபாகல்பை…இபதா இருக்காபள…இபதா, இங்பகபய இருக்கா,—
கிைெியின் பார்லெ அைகம்மாளின் பமல் கெிந்திருந்தது.“மகபள….” என்று அைகம்மாலள
அலணத்துக் பதற்றினாள்’“ெருத்தப்படாபத அைகம்மா…எந்திரிச்சி ெந்து சாப்பிடு…”“பபா’….
நீதான்… நீதான் என் பதெலன நாசமாப் பபாகன்னு திட்டினிபய…. நா, சாப்பிடமாட்படன்…
ஊம்ஊம்” என்று குைந்லதபபால் பகெிக் பகெி அழுது ஜகாண்பட ஜசான்னாள்
அைகம்மாள்.ஜதரியாத் தனமாய் திட்டிட்படன்டி கண்பண…..ொ, எந்திரிச்சி ெந்து சாப்பிடு…
இனிபம உன் பதெலனத் திட்டபெ மாட்படன்.”அைகம்மா அழுது சிெந்த கண்களால்
கிைெிலயப் பார்த்தாள். கண்ண ீருடன் புன்முறுெல் காட்டி “பசாறு தின்னும்மா,” என்று
ஜகஞ்சினாள் கிைெி.“ஜசால்லு ஆயா….

பதென் ெருொரா?”“ெருொன்”“பபா ஆயா, ‘ெருொன்’னு ஜசால்றிபய?”“இல்பையில்பை,

ெருொரு’ ”“ஆயா எம்பமபை பகாெமா?”“இல்பைடி தங்கம்….நீ சாப்பிடு….”“ஜகாஞ்சம்
ஊறுகாய் ஜெச்சாத்தான்…..”“ஜெக்கிபறன், உனக்கு
இல்ைாததா?”“ஆயா…..”“மகபள….”“ஆ…..யா….”“மகபள….”—-இருெர் கண்களிலும் கண்ண ீர்
ெைிய ஒருெலர ஒருெர் இறுகத் தழுெிக்ஜகாண்டு….அ ஜத ன் ன ? அழுலகயா?…..
சிரிப்பா?….அைகம்மாளுக்கு குைந்லத பிறக்கப் பபாகிறது. அந்த மகிழ்ச்சி அல்ைது துயரம்
அைகம்மாளுக்கு இருந்தபதா என்னபொ, ஆபராக்கியத்திற்கு முதைில் இரண்டும் இருந்தது.
பிறகு தனக்கு ஒரு பபரபனா பபத்திபயா பிறக்கப் பபாகும் ஆனந்தம் ஏற்பட்டு, அந்த
ஆனந்தத்திபைபய அெள் இப்ஜபாழுது திலளத்துக் ஜகாண்டிருக்கிறாள் என்பது மட்டும்
உண்லம’ஆமாம்: இஸஜபல்லுக்குப் பிறகு அந்தச் சின்னஞ்சிறு குடிலசயில் சிை
மாதங்களில் ஒரு குைந்லத தெைப் பபாகிறபத’ஜகாஞ்ச நாளாய் அைகம்மாள் பெலைக்குப்
பபாெதில்லை. எப்பாடு பட்படா கிைெி அெளுக்கு மூன்று பெலளயும் ெயிறாரச் பசாறு
பபாடுகிறாள். தனக்கு ஒரு பெலளக்கு இல்ைாெிட்டாலும் சகித்துக்ஜகாண்டு
பிள்லளத்தாய்ச்சிப் ஜபண்லணக் கண்ணுக்குக் கண்ணாகக் காப்பாற்றுகிறாள் கிைெி.“என்
மகள் ஒரு ஜகாலறயுமில்ைாமல் ஜபற்றுப் பிலைக்க பெண்டு” ஜமன்று நாள்பதாறும்
கர்த்தலர ஜெபிக்கிறாள்.அைகம்மாலளக் கூட்டிக்ஜகாண்டு பபாய் தினசரி சர்க்கார்
ஆஸ்பத்திரியில் மருந்து ொங்கிக் ஜகாடுக்கிறாள்.

பசரியிலுள்ளெர்கள் அைகம்மாபளாடு பசர்த்து ஆபராக்கியத்லதயும் லபத்தியம்

என்கின்றனர். அலதப்பற்றிக் கிைெிக்ஜகன்ன கெலை?கிறிஸ்மஸ்உக்கு இரண்டு
நாட்களுக்குமுன் அைகம்மாலளச் சர்க்கார் ஆஸ்பத்திரியில் பசர்த்துெிட்டு அந்தப்
பிரிலெத் தாங்க முடியாமல் கண்லணத் துலடத்துக்ஜகாண்டு, திரும்பித் திரும்பிப்
பார்த்தொறு தனிபய ெந்தாள் கிைெி. அைகம்மாபளா ஆஸ்பத்திரி ஜபஞ்சின் மீ து எங்பகா
ஜெறித்த பார்லெயுடன் சைனமின்றி உட்கார்ந்திருந்தாள். ஜகாஞ்ச நாளாகபெ அெள்
நிலை அப்படித்தான் இருந்தது.கிறிஸ்மஸ்உக்குள் குைந்லத பிறந்துெிடும்… குைந்லதக்கு
 ஜெயகாந்தன் 278

ஒரு புதுச் சட்லட லதக்கணும்” என்று நிலனத்த கிைெிக்கு ஆனந்த பமைீ ட்டால் உடல்
பதறிற்று. கர்த்தலர ஜெபிக்கும் உதடுகள் துடித்தன. உடைில் சிலுலெக் குறி
இட்டுக்ஜகாள்ளும்பபாது ெிரல்கள் நடுங்கின.மாலை மணி நாலுக்கு, பிரசெ ொர்டில்
பபச்சும் கைகைப்புமாக இருந்த பநரத்தில்–பக்கத்தில் இருந்த குைந்லத ‘ெல்
ீ ெல்’
ீ என்று
அைறும் சப்தத்தில் கண் ெிைித்தாள் அைகம்மாள்.ஆமாம்: ெிடியற்காலை பநரத்தில்,
கிறிஸ்மஸ் தினத்தன்று அெளுக்குக் குைந்லத பிறந்திருந்தது: ஆண் குைந்லத’ கழுத்தில்
கிடக்கும் பராொ மாலை சரிந்து கிடப்பது பபால் அந்தப் பச்லசச்சிசு அைகம்மாளின்
மார்பபாடு ஒட்டிக் கிடந்தது.

அைகம்மாளின் பார்லெ ஒரு ெினாடி குைந்லதலய ஜெறித்துச் சுற்றும் முற்றும் பரக்கப்

பரக்க ெிைித்துச் சுைன்றது.“ஏது இந்தக் குைந்லத’ ‘“ஏ ஜபாம்பபள…புள்லள கத்துது பபசாம
பாத்துக்கினு இருக்கிபய…பால் குடு” என்று அதட்டினாள் ஒரு கிைெி.‘இது என் குைந்லதயா?
எனக்பகது குைந்லத?’–அெளுக்கு ஒன்றுபம புரியெில்லை. குைந்லத ெரிட்டது’“ஆமாம்;
ீ
இது என் குைந்லததான்…என் மகன் தான்.” குைந்லதலய எடுத்து மார்பில் அலணத்துத்
துணியால் மூடிக் ஜகாண்டாள்.“லபயலனப் பாரு, அப்பிடிபய அப்பலன உரிச்சிக்கிட்டு
ெந்திருக்கான்” என்ற குரல் பகட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தாள் அைகம்மாள். அடுத்த
கட்டிைினருபக ஒரு கிைெியும் இலளஞனும் நின்றிருந்தனர்.‘அந்தக் குைந்லதக்கு அென்
அப்பனாம்; என் குைந்லதக்கு?’‘ஒவ்ஜொரு கட்டிைினருகிலும் ஒவ்ஜொரு அப்பன், தன்
குைந்லதலயப் பார்க்க ெந்து நின்றிருக்கிறாபன…என் குைந்லதலயப் பார்க்க அென் அப்பன்
ஏன் ெரெில்லை’ என் மகனுக்கு அப்பன் எங்பக? அென் எப்ஜபாழுது ெருொன்?’
கண்ணில்படும் ஒவ்ஜொரு மனிதலனயும் உற்று உற்றுப் பார்த்தொறு உட்கார்ந்திருந்தாள்
அெள்.குைந்லத மீ ண்டு அழுதது.“ஏண்டா அைபற? உன்லனப் பார்க்க உன் அப்பா
ெரபைன்னு அைறியா? இரு இரு; நான் பபாயி உன் அப்பாலெக் கூட்டியாபறன்” என்று
குைந்லதலய எடுத்துப் படுக்லகயில் கிடத்தினாள் அைகம்மாள்.கிறிஸ்மஸ்உக்காகக்
குைந்லதக்குச் சட்லட லதத்துக் ஜகாண்டு ஆஸ்பத்திரிக்கு ெந்த ஆபராக்கியத்திற்குத்
தலையில் இடி ெிைந்தது பபாைிருந்தது.–கட்டிைின் மீ து குைந்லத கிடக்கிறது.
அைகம்மாலளக் காபணாம். எல்பைாரும் பதடுகிறார்கள்.கிைெி ஜநஞ்லசப்
பிடித்துக்ஜகாண்டு உட்கார்ந்து ெிட்டாள். அப்ஜபாழுது திடீஜரன அெளுக்கு முன்ஜபாரு
நாள் அைகம்மாள் காணாமற் பபாய்க் கண்டுபிடித்த நிகழ்ச்சி நிலனவுக்கு ெந்தது.

உடபன எழுந்து மாதாபகாயில் சாலையிைிருக்கும் அந்த இரட்லட மரத்லத

நிலனத்துக்ஜகாண்டு ஓடினாள்.ஆனால்… ஆஸ்பத்திரிலய ெிட்டு ஜெௌிிபய ெந்ததும்
அதற்குபமல் நகர முடியாமல் திலகத்து நின்றாள் கிைெி. எதிரிைிருக்கும் பஸ்
ஸ்டாண்டில் நின்றிருக்கும் அைகம்மாலளக் கண்டுெிட்ட ஆனந்தத்தில் ெிலளந்த
திலகப்பா?பஸ் ஸ்டாண்டில் நின்றுஜகாண்டிருக்கும் அந்த மனிதரிடம் அைகம்மாள் என்ன
பபசிக்ஜகாண்டிருக்கிறாள்?“சீ சீ, பபா” என்று ெிரட்டுகிறாபர அந்த மனிதர்.பிச்லசயா
பகட்கிறாள்? என்ன பிச்லச? கிைெி மகலள ஜநருங்கி ஓடினாள். அதற்குள் அைகம்மாள்
சற்றுத் தள்ளி நின்றிருந்த இன்ஜனாரு இலளஞலன ஜநருங்கி என்னபொ பகட்டாள்.
அெள் குரல் இப்ஜபாழுது கிைெியின் ஜசெிகளுக்குத் ஜதௌிிொகக்
 ஜெயகாந்தன் 279

பகட்டது.“என்னாங்க…என்னாங்க….உங்க மகலனப் பார்க்க நீங்க ஏன் ெரலை?…. அப்பாலெப்

பார்க்காம அென் அழுவுறாபன…. ொங்க; நம்ப மகலனப் பாக்க ொங்க….” என்று அந்த
ொைிபனின் லகலயப் பிடித்துக்ஜகாண்டு ஜகஞ்சுகிறாள். அென் பயந்து பபாய்
ெிைிக்கிறான்.“மகபள….” என்று ஓடி ெந்தாள் கிைெி.திரும்பி பார்த்த அைகம்மாள் கிைெிலய
அலடயாளம் கண்டு ஜகாள்ளாமல் ெிைித்தாள். “என் குைந்லதக்கு அப்பா எங்பக, அப்பா?”
அந்த ஒபர பகள்ெிதான்’“நீ ொடி கண்பண என்பனாட….இபதா பாத்தியா, உன் மகனுக்குப்
புதுச்சட்லட” என்று மடியில் லெத்திருந்த சட்லடலய எடுத்துக் காண்பித்தாள் கிைெி.
அைகம்மாள் ஒரு ெினாடி சட்லடலய உற்றுப் பார்த்தாள்’ “நல்ைா இருக்கு; லபயனுக்குப்
பபாட்டுப் பார்ப்பமா?” என்றாள் புன்னலகயுடன். அடுத்த நிமிஷம் அெள் முகம் ொடிக்
கறுத்தது.“பபா, என் மகனுக்குச் சட்லட பெணாம்; அப்பாதான் பெணும்” என்று
சிணுங்கினாள்.

“மகபள’ உனக்குத் ஜதரியைியா? முன்பன எல்ைாம் நீ ஜசால்லுெிபய ‘பதென்’னு….அந்த

பதென்தான் இப்ப ெந்து உன் ெயித்திபை மகனாப் பிறந்திருக்கான்…. ஆமாண்டி கண்பண’
இன்ஜனாரு ெிஷயம் உனக்குத் ஜதரியுமா… கர்த்தருக்குக் கூட அப்பா கிலடயாது…. நீ
கெலைப்படாபத மகபள’ ”கிைெியின் ொர்த்லதகள் அைகம்மாளுக்கு ஆறுதல்
அளித்திருக்குமா? அெள் பார்லெ….அைகம்மாளின் பார்லெ, உைகத்திலுள்ள ஒவ்ஜொரு
ஆணும் என் குைந்லதக்குத் தகப்பன்தான் என்று கூறுெது பபால் எதிரில் ெரும்
மனிதர்கள் நடுபெ தன் குைந்லதக்பகார் அப்பலனத் பதடி அலைந்து ஜகாண்டுதான்
இருந்தது.

குருபீடம்
அென் ஜதருெில் நடந்தபபாது ெதிபய
ீ நாற்றமடித்தது. அென் பிச்லசக்காகபொ அல்ைது
பெடிக்லக பார்ப்பதற்காகபொ சந்லதத்திடைில் திரிந்து ஜகாண்டிருந்தபபாது அெலனப்
பார்த்த மாத்திரத்தில் எல்பைாருபம அருெருத்து ெிரட்டினார்கள். அெலன
ெிரட்டுெதற்காகபெ சிைபபர் ஏபதா பாெ காரியத்லதச் ஜசய்கிற மாதிரி அெனுக்குப்
பிச்லசயிட்டார்கள்.அென் ஜெயிைிருந்து ெந்திருப்பதாகச் சிை பபர் பபசிக்ஜகாண்டார்கள்.
அென் லபத்தியக்கார ஆஸ்பத்திரியிைிருந்து ஜெளிபயற்றப்பட்டெஜனன்றும் சிைர்
ஜசான்னார்கள்.ஆனால், இப்பபாது அென் பநாயாளிபயா லபத்தியக்காரபனா அல்ை என்று
அெலனப் பார்த்த எல்ைாரும் புரிந்து ஜகாண்டார்கள். உண்லமயும் அதுதான். பசாம்பலும்,
சுயமரியாலத இல்ைாலமயும், இந்தக் பகாைம் அசிங்கஜமன்று உணர முடியாத அளவுக்கு
அெனிடம் ஊறி உலறந்துபபான தாமசத்தின் மதமதப்பினாலும் அென் இவ்ொறு
திரிகிறான். பசிக்கிறபதா இல்லைபயா தன் லகயில் கிலடத்தலதயும் பிறர் லகயில்
இருப்பலதயும் தின்ன பெண்டுஜமன்ற பெட்லக அென் கண்ணில் அலைந்தது. ஒரு
குைந்லத சாப்பிடுெலதக்கூட ஒரு நாய் மாதிரி அென் நின்று பார்த்தான். அெர்களும்
அெலன நாலய ெிரட்டுெது மாதிரி ெிரட்டினார்கள். அவ்ெிதம் அெர்கள் ெிரட்டி அென்
ெிைகிெரும்பபாது அென் தனது பார்லெயால் பிறர் சாப்பிடும் ஜபாருலள எச்சில்
 ஜெயகாந்தன் 280

படுத்திெிட்டு ெந்தான். அென் எப்பபாதும் எலதயாெது தின்றுஜகாண்பட இருந்தான்.

அென் கலடொயிலும் பல்ைிலும் அென் தின்றலெ சிக்கிக் காய்ந்திருந்தது.

யாராெது பீடிபயா சுருட்படா புலகத்துக் ஜகாண்டிருந்தால் அதற்கும் அென்

லகபயந்தினான். அெர்கள் புலகத்து எறிகிற ெலரக்கும் காத்திருந்து, அதன் பிறகு
அெற்லறப் ஜபாறுக்கி அெர்கலள அெமரியாலத ஜசய்கிற மாதிரியான சந்பதாஷத்துடன்
அென் புலகத்தான்.சந்லதக்கு ெந்திருக்கிற நாட்டுப்புறப் ஜபண்கள் குைந்லதகளுக்குப் பால்
ஜகாடுக்கும்பபாதும், குனிந்து நிமிர்லகயில் ஆலட ெிைகும்பபாதும், இென் காமாதூரம்
ஜகாண்டு ஜெட்கமில்ைாமல் அெர்கலள ஜெறித்துப் பார்த்து ரசித்தான்.அெனுக்கு
உடம்பில் நல்ை ெலுவும் ஆபராக்கியமும் இருந்தது. எனினும் எப்பபாதும் ஒரு
பநாயாளிலயப்பபால் பாசாங்கு ஜசய்ெது அெனுக்குப் பைக்கமாகிப் பபாய்ெிட்டது.
அெனுக்கு ெயது நாற்பதுக்குள்தான் இருக்கும். கடுலமயாக உலைக்காததாலும்,
கெலைகள் ஏதும் இல்ைாததாலும் அென் உடம்புொபக ஒரு ஜபாைிகாலள மாதிரி
இருந்தது. இளலமயும் உடல் ெலுவும் ஆபராக்கியமும் இயற்லகயால் அெனுக்கு
அனுக்கிரகிக்கப்பட்டிருந்தும் அென் தன்லனத்தாபன சபித்துக் ஜகாண்டது மாதிரி பசற்றில்
பமய்கிற பன்றியாய்த் திரிந்தான்.சந்லதத் திடலுக்கும் ரயிைடிக்கும் நடுபெயுள்ள
குளக்கலரலய அடுத்த சத்திரத்தில் உட்கார்ந்துஜகாண்டு அங்பக குளிக்கிற ஜபண்கலள
பெடிக்லக பார்ப்பது அெனுக்கு ஒரு ஜபாழுதுபபாக்கு. ஆனால், ஒரு நாளாெது தானும்
குளிக்க பெண்டுஜமன்று அெனுக்குத் பதான்றியபத இல்லை. மற்ற பநரங்களில் அென்
அந்தத் திண்லணயில் அசிங்கமாகப் படுத்து உறங்கிக் ஜகாண்டிருப்பான். சிை
சமயங்களில் பகல் பநரத்தில் கூட உறங்குெது மாதிரி பாெலனயில் பெண்டுஜமன்பற
ஆலடகலள ெிைக்கிப் பபாட்டுக்ஜகாண்டு ஜதருெில் பபாபொர் ெருபொலர அதிர்ச்சிக்கு
உள்ளாக்கி ரகசியமாக மனத்திற்குள் மகிழ்ச்சி அலடொன்.

இரண்டு தினங்களுக்கு முன்பு பைசாக மலை ஜபய்து ஜகாண்டிருந்த இரெில் ஒரு

பிச்லசக்காரி இந்தச் சத்திரத்துத் திண்லணயில் ெந்து படுக்க, அெளுக்கு ஏபதபதா ஆலச
காட்டிக் கலடசியில் அெலள ெைியச்ஜசன்று சல்ைாபித்தான். அதன் பிறகு இெலனப்
பைிொங்கிெிட்ட மகிழ்ச்சியில் தனது குலறபட்டுப்பபான ெிரல்கலளக் காட்டித் தான் ஒரு
பநாயாளி என்று அெள் சிரித்தாள். அதற்காக அருெருப்புக் ஜகாள்கிற உணர்ச்சிகூட
இல்ைாமல் அென் மழுங்கிப் பபாயிருந்தான். எனபெ, இெள் இெனுக்குப் பயந்துஜகாண்டு
இரண்டு நாட்களாக இந்தப் பக்கபம திரும்பெில்லை. இென் அெலளத் பதடிக்ஜகாண்டு
பநற்று இரஜெல்ைாம் சினிமாக் ஜகாட்டலக அருபகயும், சந்லதப்பபட்லடயிலும், ஊரின்
ஜதருக்களிலும் கார்த்திலக மாதத்து நாய் மாதிரி அலைந்தான்.மனித உருக்ஜகாண்டு
அெனிடம் உலறந்துபபான தாமசத் தன்லமயினால், பசாம்பலைச் சுகஜமன்று சுமந்து
ஜகாள்கிற புத்தியின் மந்தத்தினால் அருெருக்கத்தக்க ஒரு புலை நாய் மாதிரி அென்
அங்கு அலைந்து ஜகாண்டிருந்தான். ெயிற்றுப்பசி, உடற்பசி என்கிற ெிகாரங்களிலும்
உபாலதகளிலும் சிக்குண்டு அலைகின்ற பநரம் தெிர, பிற ஜபாழுதுகளில் அந்தச்
சத்திரத்துத் திண்லணயில் அென் தூங்கிக்ஜகாண்பட இருப்பான்.ஃஃஃ ஃஃஃ ஃஃஃ ஃஃஃகாலை
பநரம்; ெிடியற்காலை பநரம் அல்ை. சந்லதக்குப் பபாகிற ெனங்களும், ரயிபைறிப் பக்கத்து
 ஜெயகாந்தன் 281

ஊரில் படிப்பதற்காகப் பபாகும் பள்ளிக்கூடச் சிறுெர்களும் நிலறந்து அந்தத் ஜதருபெ

சுறுசுறுப்பாக இயங்குகின்ற – சுரீர் என்று ஜெயில் அடிக்கிற பநரத்தில், அழுக்கும்
கந்தலுமான இடுப்பு பெட்டிலய அெிழ்த்துத் தலையில் இருந்து கால்ெலர பபார்த்திக்
ஜகாண்டு, அந்தப் பபார்லெக்குள் க்ருப்பிண்டம் மாதிரி முைங்கால்கலள மடக்கிக்
ஜகாண்டு, லககளிரண்லடயும் காைிலடபய இடுக்கியொறு ொயிைிருந்து எச்சில் ஒழுக, ஈ
ஜமாய்ப்பது கூடத் ஜதரியாமல் அென் தூங்கிக் ஜகாண்டிருந்தான்.

ஜதருெிபை ஏற்படுகிற சந்தடியும் இலரச்சலும் ஏபதா ஒரு சமயத்தில் அென்

தூக்கத்லதக் கலைத்தது. எனினும் அென் ெிைித்துக் ஜகாள்ள ெிரும்பாததனால் தூங்கிக்
ஜகாண்டிருந்தான்.- இதுதான் பசாம்பல். உறக்கம் உடலுக்குத் பதலெ. அனால், இந்தத்
பதலெயற்ற நிர்ப்பந்தத் தூக்கம்தான் பசாம்பைாகும். இந்த மதமதப்லபச் சுகஜமன்று
சகிக்கிற அறிவுதான் தாமசமாகும்.ெிலரொக ஏறி ெந்த ஜெயில் அென்மீ து ஜமதுொக
ஊர்ந்தது. அென் ஜதருவுக்கு முதுலகக் காட்டிக் ஜகாண்டு சுெர் ஓரமாகப் படுத்திருந்தான்.
சத்திரத்துச் சுெரின் நிைல் ஜகாஞ்சங் ஜகாஞ்சமாகச் சுருங்க ஆரம்பித்தது. முதைில்
ஜெயிைின் ெிளிம்பு அெனது ெிைாவுக்கும் தலரக்கும் இலடபய ஜமள்ள ஜமள்ளப்
புகுெலத அெனது மதர்த்த பதகம் ஜராம்பத் தாமதமாக உணர்ந்தது. ஜெயிைின்
உலறப்லப உணரக்கூடிய உணர்ச்சிக் குறுகுறுப்பு மழுங்கிப் பபானதால் ஒரு மலைப்பாம்பு
மாதிரி அென் அசிங்கமாக ஜநளிந்தான். அந்த ஜெப்பத்திைிருந்து – அந்த ஜெயிைின்
ெிளிம்பிைிருந்து ஒரு நூல் இலை ெிைகுெதற்கு எவ்ெளவு குலறொன, ஜமதுொன
முயற்சி எடுத்துக் ஜகாள்ளைாபமா, அவ்ெளபெ அென் நகர்ந்து படுத்தான். சற்று பநரத்தில்
மறுபடியும் ஜெயில் அெலனக் கடித்தது. அெனது அசமந்தம் எரிச்சைாகி அென் தூக்கம்
கலைந்தான். ஆனாலும் அென் எழுந்திருக்கெில்லை. இன்னும் ஜகாஞ்சம் நகர்ந்து
சுெபராடு ஒட்டிக் ஜகாண்டான்.

எதிபர இருந்த டீக்கலடயிைிருந்து டீ அடிக்கிற சத்தம் பகட்டது. அந்தச் சத்தத்தில் அென்

டீ குடிப்பது மாதிரி கற்பலன ஜசய்து ஜகாண்டான்.மறுபடியும் ஜெயில் அெலன ெிடாமல்
பபாய்க் கடித்தது. அதற்குபமல் நகர முடியாமல் சுெர் தடுத்தது. ஒரு பக்கம் சுெரும் ஒரு
பக்கம் ஜெயிலும் ஜநருக்க அென் எரிச்சபைாடு எழுந்து உட்கார்ந்தான். அெனுக்குக்
கண்கள் கூசின. ஒரு கண்லணத் திறக்கபெ முடியெில்லை. பீலள காய்ந்து இலமகள்
ஒட்டிக் ஜகாண்டிருந்தன.அென் ஒரு லகயால் கண்லணக் கசக்கிக் ஜகாண்பட இன்ஜனாரு
லகயால், தலைமாட்டில் பசகரித்து லெத்திருந்த துண்டு பீடிகளில் ஒன்லற எடுத்தான்.
பீடிலயப் பற்ற லெத்து அென் புலகலய ஊதிய பபாது அெனது அலரக் கண்
பார்லெயில் மிக அருகாலமயில் யாபரா நின்றிருக்கிற மாதிரி முகம் மட்டும் ஜதரிந்தது.
புலகலய ெிைக்கிக் கண்கலளத் திறந்து பார்த்தான்.எதிபர ஒருென் லககலள கூப்பி,
உடல் முழுெதும் குறுகி, இெலன ெணங்கி ெைிபடுகிற மாதிரி நின்றிருந்தான்.
இெனுக்குச் சந்பதகமாகித் தனக்குப் பின்னால் ஏபதனும் சாமி சிலைபயா, சித்திரபமா
இந்தச் சுெரில் இருக்கிறதா என்று திரும்பிப் பார்த்து நகர்ந்து உட்கார்ந்தான். இெனது
இந்தச் ஜசய்லகயில் ஏபதா ஒரு அரிய ஜபாருலளச் சங்பகதமாகப் புரிந்துஜகாண்டு
ெந்தென் ஜமய்சிைிர்த்து ஜநக்குருகி நின்றான்.” இென் எதற்குத் தன்லன ெந்து கும்பிட்டுக்
 ஜெயகாந்தன் 282

ஜகாண்டு நிற்கிறான் – லபத்தியபமா ? ” என்று நிலனத்து உள்சிரிப்புடன் -” என்னாய்யா

இங்பக ெந்து கும்பிடபற ? இது பகாயிலு இல்பை – சத்திரம். என்லனச் சாமியார்
கீ மியார்னு ஜநனச்சுக்கிட்டியா ? நான் பிச்லசக்காரன் …” என்றான் திண்லணயிைிருந்தென்.”
ஓ !.. பகாயிஜைன்று எதுவுபம இல்லை.. எல்ைாம் சத்திரங்கபள ! சாமியார்கள் என்று
யாருமில்லை.

எல்ைாரும் பிச்லசக்காரர்கபள ! ” என்று அென் ஜசான்னலத உபபதச ஜமாைிகள் மாதிரி

இைக்கண அைங்காரத்பதாடு திரும்பத் திரும்பச் ஜசால்ைிப் புதிய புதிய அர்த்தங்கள்
கண்டான் ஜதருெில் நின்றென்.” சரி சரி ! இென் சரியான லபத்தியம்தான் ” என்று
நிலனத்துக் ஜகாண்டான் திண்லணயிைிருந்தென்.ஜதருெில் நின்றென் இெனிடம்
ெிண்ணப்பித்துக் ஜகாள்கிற பவ்யத்துடன் ‘ சுொமி ‘ என்றலைத்தான்.இெனுக்குச் சிரிப்புத்
தாங்கெில்லை. ெந்த சிரிப்பில் ஜபரும் பகுதிலய அடக்கிக் ஜகாண்டு புன்முறுெல்
காட்டினான்.” என்லனத் தங்களுலடய சிஷ்யனாக ஏற்றுக் ஜகாள்ள பெண்டும்;
தங்களுக்குப் பணிெிலட புரியவும், தாங்கள் அலைத்த குரலுக்கு ஓடி ெரவும் எனக்கு
அனுக்கிரகிக்க பெண்டும். ”திண்லணயிைிருந்தெனுக்கு ஒன்றும் புரியெில்லை. ” சரி,
இப்பபா எனக்கு ஒரு டீ ொங்கியாந்து குடு ” என்றான்.அந்தக் கட்டலளயில் அென்
தன்லனச் சீடனாக ஏற்றுக் ஜகாண்டுெிட்டான் என்று புரிந்துஜகாண்ட மகிழ்ச்சியுடன்
இடுப்புத் துண்டிைிருந்த சில்ைலரலய அெிழ்த்துக் ஜகாண்டு ஓடினான் ெந்தென். அென்
லகயிைிருந்த காலசப் பார்லெயால் அளந்த ‘ குரு ‘, ஓடுகின்ற அெலனக் லகதட்டிக்
கூப்பிட்டு ” அப்படிபய பீடியும் ொங்கியா ” என்று குரல் ஜகாடுத்தான்.அென் டீக்கலடக்குச்
ஜசன்று பார்லெக்கு மலறந்ததும் இென் ெந்து சீடனாக ொய்த்த அதிர்ஷ்டத்லத
எண்ணிப் ஜபருங்குரைில் சிரித்தான் குரு. ” சரியான பயல் கிலடத்திருக்கிறான். இென்
மயக்கம் ஜதளியாதபடி பார்த்துக்கணும்.

திண்ஜணஜய ெிட்டு எறங்காமல் ஜசாகமா இங்பகபய இருக்கைாம். பிச்லசக்கு இனிபம

நாம்ப அலைய பெணாம். அதான் சிஷ்யன் இருக்காபன… ஜகாண்டான்னா ஜகாண்டுெரான்.
முடிஞ்சா சம்பாரிச்சுக் குடுப்பான்… இல்ைாட்டி பிச்லச எடுத்துக்கினு ெரான்.. என்னா
அதிர்ஷ்டம் ெந்து நமக்கு அடிச்சிருக்கு…” என்று மகிழ்ந்திருந்தான் குரு.சற்று பநரத்தில்
சீடன் டீயும் பீடியும் ொங்கி ெந்து நிபெதனம் மாதிரி இரண்டு லககளிலும் ஏந்திக்
ஜகாண்டு குருெின் எதிபர நின்றான்.குரு அெலனப் பார்த்து ஜபாய்யாகச் சிரித்தான்.
அென் லகயிைிருந்த டீலயயும் பீடிலயயும் தனக்குச் ஜசாந்தமான ஒன்று – இதலன
யாசிக்கத் பதலெயில்லை – என்ற உரிலம உணர்ச்சிபயாடு முதன் முலறயாய்ப்
பார்த்தான். அதலன ொங்கிக் ஜகாள்ெதில் அென் அெசரம் காட்டாமல் இருந்தான். தான்
சீடலன ஏமாற்றுெதாக எண்ணிக்ஜகாண்டு சாமர்த்தியமாக நடந்து ஜகாள்ெதற்காக அென்
பீடிலகயாகச் ஜசான்னான்:” என்லன நீ கண்டுபிடிச்சுட்பட. நீ உண்லமயான சிஷ்யன்தான்.
என்லன நீ இன்னிக்குத்தான் கண்டுபிடிச்பச. ஆனால், நான் உன்லன ஜராம்ப நாளாப்
பார்த்துக்கிபன இருக்பகன்.

நான் உன்லனக் ஜகாஞ்சம் பகள்ெிங்கள்ளாம் பகப்பபன். அதுக்ஜகல்ைாம் நீ பதில்

ஜசால்ைணும். அதுக்பகாசரம் எனக்கு ஒண்ணும் ஜதரியாதுன்னு நிலனச்சுக்காபத. எனக்கு
 ஜெயகாந்தன் 283

எல்ைாம் ஜதரியும் ! ஜதரிஞ்சாலும் சிைஜதல்ைாம் பகட்டுத்தான் ஜதரிஞ்சுக்கணும். ”இந்த

ொர்த்லதகலளக் பகட்டு இரண்டு லகயிலும் டீலயயும் பீடிலயயும் ஏந்தி இருந்த சீடன்
அெலனக் கரங்கூப்பி ெணங்க முடியாமல் பார்லெயாலும் முகபாெத்தாலும் தன்
பணிலெக் காட்டினான்.” நீ யாரு ? எந்த ஊரு ? பபரு என்ன? நீ எங்பக ெந்பத? நான்தான்
குருன்னு உனக்கு எப்படி ஜதரிஞ்சது ? … டீ ஆறிப் பபாச்சில்பை ? குடு ” என்று டீலய
ொங்கிக் குடித்துக் ஜகாண்பட சீடன் ஜசால்கிற பதிலை ஜமத்தனமாகத் தலைலய
ஆட்டியொபற பகட்டான்.” குருபெ… நான் ஒரு அனாலத. அபதா இருக்கிறபத முருகன்
பகாயில், அங்பக ஒரு மடப்பள்ளி இருக்குது. அங்பக தண்ணி எலறச்சுக் ஜகாண்டு ெர்ற
பெலை. மடப்பள்ளியிபை இருக்கிற ஐயிரு மூணு பெலளயும் சாப்பாடு பபாட்டுச்
ஜசைவுக்கு நாைணா தினம் குடுக்கிறாரு. எனக்கு ொழ்க்லக ஜெறுத்துப் பபாச்சு. இந்த
ொழ்க்லகக்கு அர்த்தமில்பைன்னு ஜதரிஞ்சும் உடம்லபச் சுமந்துகிட்டுத் திரியற
சுலமலயத் தாங்க முடியபை.. துன்பத்துக்ஜகல்ைாம் பற்று தான் காரணம்னு எல்ைாரும்
ஜசால்றாங்க. எனக்கு ஒரு ெிதப் பற்றும் இல்பை… ஆனாலும் நான் துன்பப்படபறன்…
என்ன ெைியிபை மீ ட்சின்னு எனக்குத் ஜதரியபை… பநத்து என் கனெிபை நீங்க
பிரசன்னமாகி, ‘ இந்தச் சத்திரந்தான் குருபீடம், அங்பக ொ ‘ ன்னு எனக்குக் கட்டலள
இட்டீங்க குருபெ ! நீங்க இஜதல்ைாம் பகட்கிறதனாபை ஜசால்பறன். தாங்கள் அறியாததா
? ெிடியற்காலையிபைருந்து சந்நிதானத்திபை காத்துக்கிட்டிருந்பதன்.

என் பாக்கியம் தங்கள் கடாட்சம் கிட்டியது…. ”” ம்…ம்… ” என்று மீ லசலய ஜநருடிக்ஜகாண்பட

அென் கூறுெலதக் பகட்ட குரு, காைியான தம்ளலர அெனிடம் நீட்டினான்.சீடன்
டீக்கலடயில் காைித் தம்ளலரக் ஜகாடுக்கப் பபானான். கடவுள் இந்தப் பயலை நன்றாகச்
பசாதிக்கிறார் என்று நிலனத்து அெனுக்காக அனுதாபப்பட்டுச் சிரித்தான் குரு. ” ம்..
அதனால் நமக்ஜகன்ன ? நமக்கு ஒரு சிஷ்யன் கிலடத்திருக்கிறான் ” என்று
திருப்திப்பட்டுக் ஜகாண்டான்.சீடன் ெந்தபிறகு அென் ஜபயலரக் பகட்டான் குரு. அென்
பதில் ஜசால்ெதற்குள் தனக்குத் ஜதரிந்த பை ஜபயர்கலளக் கற்பலன ஜசய்த குரு
திடீஜரனச் சிரித்தான். இென் கூறுமுன் இெனது ஜபயலரத்தான் ஜசால்ை முடிந்தால்
இந்த நாடகத்தில் அது எவ்ெளவு அற்புதமான ைீ லையாக அலமயும் என்று நிலனத்பத
அென் சிரித்தான். அந்தச் சிரிப்பினால் சீடன் பதில் ஜசால்ைச் சற்றுத் தயங்கி
நின்றான்.அப்பபாது குருஜசான்னான்: ” பபரு என்னான்னு ஒரு பகள்ெி பகட்டா –
ஒவ்ஜொருத்தனும் ஒவ்ஜொரு பதில் ஜசால்றான் பாத்தியா ? ஒரு பகள்ெிக்கு எம்மாம்
பதில் ! ” என்று ஏபதா தத்துெ ெிசாரம் ஜசய்கிற மாதிரிப் பிதற்றினான். சீடன் அலதக்
பகட்டு மகா ஞானொசகம் மாதிரி ெியந்தான்.” சரி, உன் பபரு என்னான்னு நீ ஜசால்ை
பெண்டாம். நான் குரு. நீ சிஷ்யன் … எனக்குப் பபரு குரு; உனக்குப் பபரு ச ஠ஷ்யன்.
நீதான் என்லன ‘ குருபெ குருபெ ‘ ன்னு கூப்பிட ஆரம்பிச்சுட்பட…. நானும் உன்லன ‘
சிஷ்யா சிஷ்யா ‘ ன்னு கூப்பிடபறன்… என்னா ? சரிதானா ? …” என்று பபசிக்ஜகாண்பட
இருந்தான் குரு.“எல்ைாபம ஒரு ஜபயர்தானா?” என்று அந்தப் பபச்சிலும் எலதபயா
புரிந்துஜகாண்ட சீடனின் ெிைிகள் பளபளத்தன.“நான் என்ன இப்படிஜயல்ைாம்
பபசுகிபறன்…” என்று குரு தன்லனபய எண்ணித் திடீஜரன ெியந்தான். இப்படிபய அெர்கள்
பபசிக்ஜகாண்டிருந்தனர்.
 ஜெயகாந்தன் 284

மத்தியானமும் இரவும் அந்தச் சீடன் மடப்பள்ளியிைிருந்து தனக்குக் கிலடக்கிற

புளிபயாதிலர, சர்க்கலரப் ஜபாங்கல் ஆகியெற்லறப் பயபக்தியுடனும் அன்பபாடும்
ஜகாண்டுெந்து இந்தக் குருவுக்குப் பலடத்தான். அவ்ெளவு ருசியும் மணமும் புனிதமும்
அன்பும் உபசரலணயும் உலடய அமிர்தத்லத இென் ஜென்மத்தில் ருசி பார்த்ததில்லை.
ஆெல் மிகுதியால் தனது நடிப்லபக்கூட மறந்து அெற்லற அள்ளி அள்ளி இென்
உண்பலத அன்பு கனியப் பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்தான் சீடன்.குருவுக்கு எதனாபைா கண்கள்
கைங்கின. சீடன் தண்ண ீலர எடுத்துக் ஜகாடுத்தான்.மறுநாள் காலை அபத மாதிரி
திண்லணக்குக் கீ பை ெந்து காத்து நின்றிருந்தான் சீடன். அெனுக்கு டீயும் பீடியும் ொங்கி
ெந்தான். குருலெ அலைத்துக்ஜகாண்டு ஆற்றங்கலரக்குப் பபாய் அெனது ஆலடகலளத்
துலெத்துக் ஜகாடுத்தான். அெலனக் குளிக்க லெத்து அலைத்து ெந்தான்.உச்சியில்
ஜெயில் ெருகிற ெலர – குருவுக்குப் பசி எடுக்கும்ெலர – அெர்கள் ஆற்றில் நீந்திக்
குளித்தார்கள்.“குளிக்கிறது ஜசாகமாகத்தான் இருக்கு. ஆனா, குளிச்சி என்னா பிரபயாசனம்…
குளிக்க குளிக்க அளுக்கு பசந்துக்கிட்டுத்தாபன இருக்கு?… அது அப்படித்தான். பசிக்குது…
திங்கபறாம்… அப்புறமும் பசிக்கத்தாபன ஜசய்யிது… குளிக்க குளிக்க அளுக்காகும். அளுக்கு
ஆக ஆகக் குளிக்கணும். பசிக்கப் பசிக்கத் திங்கணும்… திங்கத் திங்கப் பசிக்கும்… என்ன
பெடிக்லக!” என்று ஜசால்ைிெிட்டு குரு சிரித்தான்.

சிரித்துக் ஜகாண்பட இருக்கும் பபாது “என்ன இது, நான் இப்படிஜயல்ைாம் பபசுகபறன்”

என்று எண்ணிப் பயந்துபபாய்ச் சட்ஜடன நிறுத்திக் ஜகாண்டான்.சீடன் லக கட்டிக்ஜகாண்டு
இென் ஜசால்ெலதக் பகட்டான்.ஃஃஃ ஃஃஃ ஃஃஃ ஃஃஃஅன்றும் அதற்கு மறுதினமும் அதன்
பிறகு ஒவ்ஜொரு நாளும் இபத மாதிரி காலையில் டீயும் பீடியும் ொங்கித் தந்து,
குளிப்பாட்டி, மத்தியானம் உணவு பலடத்து, அெலனத் தனிலமயில் ெிடாமலும், அென்
ஜதருெில் அலையாமலும் இந்தச் சீடன் எப்பபாதும் அென் கூடபெ இருந்தான்.அென்
பபசுகிற எல்ைா ொர்த்லதகளிலும் அெபன புதிதாகப் புரிந்து ஜகாள்ளுகிற மாதிரி
பைெிதமான அர்த்தங்கள் கண்டு இந்தச் சீடன் புளகாங்கிதம் அலடெலதச் சந்லதக்கு
ெருகிற சிைர் சத்திரத்துத் திண்லணயில் ஓய்வுக்காகத் தங்கி இலளப்பாறும்பபாது
பெடிக்லக பார்த்தார்கள்.சிைர் குருலெ அலடயாளம் கண்டு ஜகாண்டு இென் யாபரா ஒரு
சித்தன் என்று அப்பபாபத நிலனத்ததாகவும், அப்படிப்பட்டெர்கள் இப்படிஜயல்ைாம்
கந்தலுடுத்தி, அழுக்கு சுமந்து, எச்சில் ஜபாறுக்கித் திரிொர்கள் என்றும் தன்லனப் பற்றி
இெனுக்குத் ஜதரியாத ஒன்லறத் ஜதரிெித்தார்கள். அலதத் ஜதரிந்து ஜகாள்ெதற்பக
ஒருெருக்குப் பக்குெம் பெண்டுஜமன்றும், அந்தப் பக்குெம் இந்தச் சீடனுக்கு
இருப்பதாகவும் கூறிச் சீடலனப் புகழ்ந்தார்கள்.அதில் சிைர், இப்படிஜயல்ைாம் ஜதரியாமல்
இந்தச் சித்த புருஷலன ஏசி ெிரட்டியடித்ததற்காக இப்பபாது பயமலடந்து இெனிடம்
மானசீகமாவும், கீ பை ெிழுந்து பணிந்தும் மன்னிப்பு பெண்டினார்கள்.இந்த ஒரு சீடலனத்
தெிர குருவுக்குப் பக்தர்கள் நாள்பதாறும் ஜபருக ஆரம்பித்தார்கள்.

சந்லதக்கு ெருகிற ெியாபாரிகளும் மற்றெர்களும் இெலன பெடிக்லக பார்த்து

நின்றுெிட்டு இெனுக்கு டீயும், பீடியும், பைங்களும் ொங்கித் தந்தார்கள்.இென் அெற்லறச்
சாப்பிடுகிற அைலகயும், பதாலை ெசி
ீ எறிகிற ைாெகத்லதயும், பீடி குடிக்கிற
 ஜெயகாந்தன் 285

ஒய்யாரத்லதயும், ெிைி திறந்து பார்க்கிற ஜகாைத்லதயும், ெிைி மூடிப் பாராமைிருக்கிற

பாெத்லதயும், அெர்கள் புகழ்ந்தும் ெியந்தும் பபசினார்கள்.குருவுக்கு முதைில் இது
ெசதியாகவும், சந்பதாஷமாகவும், பின்னர் ஒன்றும் புரியாமலும் புதிராகவும் இருந்து,
ஜகாஞ்ச நாட்களில் எல்ைாம் புரியவும் புதிர்கள் ெிடுபடவும் ஜதாடங்கின.ஒரு நாள் இரவு
குருவுக்குத் தூக்கம் ெரெில்லை. அென் எது எது பற்றிபயா பயாசித்துக்
ஜகாண்டிருந்தான். அதாெது, அந்தச் சிஷ்யபனாடு பபசுகிற மாதிரித் தனக்குள்பள
பபசிக்ஜகாண்டிருந்தான்.அென் நட்சத்திரங்கலளப் பற்றியும், தான் இந்த உைகத்தில்
ெருெதற்கு முன்னால் இருந்த காைத்லதப் பற்றியும், மரணத்லதப் பற்றியும், தனக்குப்
பின்னால் உள்ள காைங்கலளப் பற்றியும் எந்த முடிெிலும் மனம் நிற்க முடியாத
ெிஷயங்கலளப் பற்றிஜயல்ைாம் பயாசித்தான்.அென் தூங்காமபை கனவு மாதிரி ஏபதா
ஒன்று கண்டான். அதில் தன் குரபைா, சீடனின் குரபைா அல்ைது சந்லதயில் திரிகிற
இெலன ெணங்கிச் ஜசல்கிற யாருலடய குரபைா மிகவும் ஜதளிொகப் பபசியலதக்
பகட்டான்.“உனக்கு சிஷ்யனாக ெந்திருக்கிறாபன, அென்தான் உண்லமயிபை குரு…
சிஷ்யனாக ெந்து உனக்குக் கற்றுத் தந்திருக்கிறான்… அப்பபாதுதான் நீ ெசப்படுொய்
என்று ஜதரிந்து சிஷ்யனாய் ெந்திருக்கிறான். எந்தப் பீடத்திபை இருந்தால் என்ன? எென்
கற்றுத் தருகிறாபனா அென் குரு. கற்றுக் ஜகாள்கிறென் சீடன்.

பரமசிெனின் மடி மீ து உட்கார்ந்துஜகாண்டு முருகன் அெனுக்குக் கற்றுத் தரெில்லையா?

அங்பக சீடனின் மடிபய குருபீடம். அெலன ெணங்கு…”பறலெகள் பாடிச் சிறகடித்துப்
பறந்து சந்லதத் திடைின் மரச் ஜசறிெில் குதூகைிக்கிற காலைப்ஜபாழுது புைர்கிற
பநரத்தில் அபத மாதிரியான குதூகைத்துடன் கண் ெிைித்ஜதழுந்த குரு, சீடலன
ெணங்குெதற்காகக் காத்திருந்தான். மானசீகமாய் ெணங்கினான். அென் ெந்தவுடன்
சாஷ்டாங்கமாய் அென் பாதங்களில் தான் ெிைப்பபாெலத எண்ணி
ஜமய்சிைிர்த்தான்.ஆனால், அந்தச் சிஷ்யன் ெரபெ இல்லை. இந்தக் குரு அந்த
மடப்பள்ளிக்கு – தன்லன ரசொதம் ஜசய்து மாற்றிெிட்ட சீடலனத் பதடி
ஓடினான்.மடப்பள்ளியில் உள்ளெர்கள் இெலன ெணங்கி ெரபெற்று உட்காரலெத்து
உபசரித்தார்கள்.குருவுக்கு அப்பபாது சீடனின் ஜபயர் ஜதரியாத குைப்பத்தால் என்னஜென்று
பகட்பது என்று புரியாமல் “என் சிஷ்யன் எங்பக?” என்று ெிசாரித்தான்.அெர்கள்
ெிைித்தார்கள். குரு அலடயாளம் ஜசான்னான். கலடசியில் அெர்கள் ஜராம்ப
அைட்சியமாக “அென் பநற்பற எங்பகா பபாய்ெிட்டாபன” என்றார்கள்.“அென்தான்
நமக்ஜகல்ைாம் குரு!” என்றான் குரு.“அப்படியா!” என்று அெர்கள் ஆச்சரியம்
ஜகாண்டனர்.அதுபற்றி அெனது பெதாந்தமான ெிளக்கத்லத, அெர்கள் எதிர்பார்த்து
நின்றனர். ஆனால், இென் ஒன்றும் பபசெில்லை. அதன் பிறகு, ஒன்றுபம பபசெில்லை.
எழுந்து நடந்தான்.

சந்லதத் திடைிலும் ஊரின் ஜதருக்களிலும் சீடனாகி ெந்த அந்த குருலெத் பதடித்

திரிந்தான் இென். சீடலனக் காபணாம். இென் சிரித்தான். பதடுெலத ெிட்டு
ெிட்டான்.இப்பபாஜதல்ைாம் சந்லதத் திடைில் அழுக்கும் கந்லதயும் உடுத்தி
ஒவ்ஜொருெரிலும் எலதபயா பதடுெது மாதிரியான கூர்த்த பார்லெயுடன் இென் திரிந்து
 ஜெயகாந்தன் 286

ஜகாண்டிருக்கிறான். இெலன யாரும் ெிரட்டுெதில்லை. குைந்லதகள் இெலனப் பார்த்துச்

சிரித்து ெிலளயாடுகின்றன. ஜபண்களூம் ஆண்களும் இெலன ெணங்கி இெனுக்கு
எலதயாெது ொங்கித் தந்து அன்புடன் உபசரிக்கிறார்கள்.அந்தச் சீடனிடம் என்ன
கற்றாபனா அதலன இென் எல்ைாரிடத்தும் எல்ைாெற்றிலும் காண்கிற மாதிரி
நிலறபொடு சிரித்துச் சிரித்துத் திரிந்து ஜகாண்டிருக்கிறான்.

ஒரு ெடு
ீ பூட்டிக் கிடக்கிறது
பெப்ப மரத்தடியில் நிற்கும் பசுெின் பின்னங் கால்கலளக் கட்டி ெிட்டு மடிலயக்
கழுவுெதற்காகப் பக்கத்திைிருந்து தண்ண ீர்ச் ஜசம்லப எடுக்கத் திரும்பிய சுப்புக்
பகானார்தான் முதைில் அெலனப் பார்த்தான். பார்த்த மாத்திரத்திபைபய பகானாருக்கு
அெலன அலடயாளம் ஜதரிந்து ெிட்டது. அபத சமயம் அென் மார்புக்குள் ‘திக்’ஜகன்று
என்னபமா உலடந்து ஒரு பயமும் உண்டாயிற்று. அலடயாளம் ஜதரிந்ததால் தனக்கு
அந்த பயம் உண்டாயிற்றா அல்ைது அெலனக் கண்ட மாத்திரத்திபைபய தன்லனக்
கவ்ெிக் ஜகாண்ட அந்தப் பயத்தினால்தான் அெலன அலடயாளம் கண்டுஜகாள்ள
முடிந்ததா என்று நிச்சயிக்க முடியாத நிலையில் அெலன அலடயாளம் கண்டதும்
அச்சம் ஜகாண்டதும் சுப்புக் பகானாருக்கு ஒபர சமயத்தில் நிகழ்ந்தன.அது
பனிக்காைம்தான். இன்னும் பனிமூட்டம் ெிைகாத மார்கைி மாதக் காலை பநரம்தான்.
அதற்காக உடம்பு திடீஜரன்று இப்படி உதறுமா என்ன? பாதத்தின் ெிரல்கலள மட்டும்
பூமியில் ஊன்றி, குத்திட்டு அமர்ந்திருந்த பகானாரின் இடது முைங்கால் ஏகமாய்
நடுங்கிற்று. எழுந்து நின்று ஜகாண்டான். உடம்பு நடுங்கினாலும் தலையில் கட்டியிருக்கும்
‘மப்ள’ருக்குள்பள திடீஜரன பெர்க்கிறபத!முண்டாலச அெிழ்த்துத் தலைலய நன்றாகச்
ஜசாறிந்து ெிட்டுக் ஜகாண்டான் பகானார்.

காைனி காம்பவுண்டின் இரும்பாைான கதவுகலள ஓலசயிடத் திறந்து ஜபரிய

ஆகிருதியாய் உள்பள ெந்து ஜகாண்டிருந்த அென், தன்லனபய குறி லெத்து முன்பனறி
ெருெது பபாைிருந்தது பகானாருக்கு.அென் கால் ஜசருப்பு ஜராம்ப அதிகமாகக்
கிறீச்சிட்டது. அென் கறுப்பு நிறத்தில் கட்டம் பபாட்ட லுங்கி அணிந்திருந்தான். உள்பள
பபாட்டிருக்கும் பனியனும், இடுப்பிைணிந்த நான்கு ெிரற்கலட அகைமுள்ள பதால்
ஜபல்ட்டும், அந்த ஜபல்ட்டிபை ஜதாங்குகின்ற அடர்ந்த சாெிக் ஜகாத்தின் ெலளயத்லத
இலணத்து இடுப்பில் ஜசருகி இருக்கும் ஜபரிய பபனாக் கத்தியும் ஜதரிய அணிந்த
மஸ்ைின் ெிப்பா; அலதப் பார்க்கும்பபாது சாெிக் ஜகாத்திபை இலணத்த ஒரு பபனாக்
கத்தி மாதிரி பதான்றாமல் கத்தியின் பிடியிபை ஒரு சாெிக் ஜகாத்லத இலணத்திருப்பது
பபால் பதான்றும் அளவுக்கு அந்தக் கத்தி ஜபரிதாக இருந்தது.அென் சுப்புக் பகானாலரச்
சாதாரணமாகத்தான் பார்த்தான். தான் ெருகிற ெைியில் எதிரில் ெருகிற எெலரயும்
பார்ப்பதுபபால்தான் பார்த்தான்.

பபாதாதா பகானாருக்கு? ஓடவும் முடியாமல், நிற்கவும் முடியாமல், பால் கறக்கவும்

முடியாமல், பசுெின் காலை அெிழ்க்கவும் முடியாமல் தன்லனக் கடந்து ஜசல்லும்
அெனது முதுலகப் பார்த்தொறு உலறந்து பபாய் நின்றிருக்கும் பகானாலரப் பார்த்து
 ஜெயகாந்தன் 287

பெப்ப மரத்தில் கட்டிப்பட்டிருந்த அந்தக் கன்றுக்குட்டிக்கு என்ன மகிழ்ச்சிபயா? ஒரு

துள்ளூத் துள்ளிக் கட்லட அெிழ்த்துக் ஜகாண்டு பசுெின் மடியில் ெந்து முட்டியலதக்
கூட அென் பார்க்கெில்லை.ெைக்கம்பபால் படுக்லகயிைிருந்து எழுந்ததும் பசுெின்
முகத்தில் ெிைிப்பதற்காக ென்னல் கதலெத் திறந்த முதல் ெட்டுக்
ீ குடித்தனக்காரரான
குஞ்சுமணி இந்த மஸ்ைின் ெிப்பாக்காரனின் – காக்லக கூடு கட்டிய மாதிரி உள்ள
கிராப்லபயும், கிருதாலெயும் பார்த்து முகம் சுளித்துக் கண்கலள மூடிக் ஜகாண்டார்.
கண்லண மூடிக் ஜகாண்ட பிறகுதான் மூடிய கண்களுக்குள்பள அெலன அெருக்கு
அலடயாளம் ஜதரிந்தது. மறுபடியும் கண்கலளத் திறந்து பார்த்தார்.
அெபனதான்!அெலனத் துரத்திக் ஜகாண்டு யாராெது ஓடி ெருகிறார்களா என்று
பார்ப்பதற்காகக் குஞ்சுமணி ஜெளியில் ஓடி ெந்தார்.அப்பபாது அென் அெலரயும் கடந்து
பமபை பபாய்க் ஜகாண்டிருந்தான். ஜெளியில் ெந்து பார்த்த குஞ்சுமணி, பசுெின் காலைக்
கட்டிப்பபாட்டு ெிட்டுத் தன் கால்கலளயும் பயத்தால் கட்டிப் பபாட்டுக் ஜகாண்டு நிற்கும்
சுப்புக் பகானாலரப் பார்த்தார். பகானாருக்குப் பின்னால் காம்பவுண்டு ‘பகட்’டுக்கு
ஜெளிபய நின்றிருந்த அந்த ெட்கா ெண்டியிைிருந்துதான் இென் இறங்கி ெருகிறானா
என்று குஞ்சுமணியால் தீர்மானிக்க முடியெில்லை.ஏஜனனில் – ஜதருபொடு பபாகிற
ெண்டி தானாகபெ அதன் பபாக்கில் நின்றிருக்கைாஜமன்று பதான்றுகிற ெிதமாக அந்த
ெட்கா ெண்டியின் குதிலர, பின்னங்கால்கலள முைங்கால் ெலளயப் பூமியில் உந்தி
ெிலறத்துக் ஜகாண்டு புழுதி மண்ணில் நுலர கிளம்பச் சிறுநீர் கைித்த பின், கழுத்துச்
சைங்லக அலசய அப்பபாதுதான் நகர ஆரம்பித்திருந்தது.

காலையில் தனக்கு ெரிலசயாகக் காணக் கிலடக்கின்ற ‘தரிசன’ங்கலள எண்ணிக் காறித்

துப்பினார் குஞ்சுமணி. துப்பிய பிறகுதான் ‘அென் திரும்பிப் பார்த்துெிடுொபனா’ என்று
அெர் பயந்தார். அந்தப் பயத்தினால், தான் துப்பியது அெலனப் பார்த்து இல்லை என்று
அெனுக்கு உணர்த்துெதற்காக “தூ! தூ! ொயிபை ஜகாசு பூந்துட்டது” என்று இரண்டு
தடலெ ஜபாய்யாகத் துப்பினார் குஞ்சுமணி.அென் அந்தக் காைணியின் உள்பள நுலைந்து
இரண்டு பக்கமும் ெரிலசயாய் அலமந்த அந்தக் குடியிருப்பு ெடுகலள
ீ ஏறிட்டுக் கூடப்
பார்க்காமல், அெற்றின் உள்பள மனிதர்கள் தான் ொழுகிறார்களா என்றூ அறியக் கூட
சிரத்லதயற்றெனாய், தனது இந்த ெருலகலயக் கண்டபின் இங்பக உள்ள அத்தலன
பபருபம ஆச்சரியமும், அச்சமும், கெலையும், கைக்கமும் ஜகாள்ொர்கள் என்று ஜதரிந்தும்,
அெர்களின் அந்த உணர்ச்சிகலளத் தான் ஜபாருட்படுத்தெில்லை என்று காட்டிக்
ஜகாள்ளுகிற ஓர் அகந்லத மாதிரி, ‘இங்பக இருக்கும் எெலனயும் பபால் எனக்கும் இங்கு
நடமாட உரிலம உண்டு’ என்பலதத் தனது இந்தப் பிரசன்னத்தின் மூைம் ஒரு ஜமளனப்
பிரகடனம் ஜசய்கின்ற பதாரலணயில், பின்னங் லககலளக் கட்டிக் ஜகாண்டு, பின்புறம்
பகாத்த உள்ளங்லககலளக் பகாைிொல் மாதிரி ஆட்டிக் ஜகாண்டு, ‘சரக் சரக்’ என்று
நிதானமாய், ஜமதுொய், பயாசலனயில் குனிந்த தலைபயாடு பமபை நடந்து
ஜகாண்டிருந்தான்.அந்த அகந்லதயும், அெனது ஜமளனமான இந்தப் பிரகடனத்லதயும்தான்
குஞ்சுமணியால் தாங்கிக் ஜகாள்ள முடியெில்லை. ஆனால், தாங்கிக் ஜகாள்ளாமல்
பெஜறன்ன ஜசய்ெது? ஏற்கனபெ ஒரு பக்கம் பயத்தால் படபடத்துக் ஜகாண்டிருக்கும்
 ஜெயகாந்தன் 288

அெர் மனத்துள், அெனது இந்த நலடலயப் பார்த்ததும் பகாபமும் துடிதுடிக்க

ஆரம்பித்தது.

ஆனால், அறிவு நிதானமாக பெலை ஜசய்தது அெருக்கு.“இென் எதற்கு இங்கு

ெந்திருப்பான்! இென் நலடலயப் பார்த்தால் திருடுெதற்கு ெந்தென் மாதிரி இல்லை.
எலதபயா கணக்குத் தீர்க்க ெந்து அதற்காகக் காத்துக் ஜகாண்டிருக்கிற நிதானம் இென்
நலடயில் இருக்கிறபத…. ஆள் அப்பபா இருந்தலத ெிட இப்பபா இன்னும் ஜகாஞ்சம் சலத
பபாட்டிருக்கான். அப்பபா மட்டும் என்ன…. சுெபரறிக் குதிச்ச பெகத்திபை கீ பை ெிழுந்து,
முைங்காலை ஒடிச்சுக்காமல் இருந்திருந்தான்னா அத்தலன பபலரயும் அப்படிபய அள்ளித்
தூக்கித் தூர எறிஞ்சுட்டு ஓடிப் பபாயிருப்பான்… அன்னிக்கு முைங்கால்பைருந்து ஜகாட்டின
ரத்தத்லதயும், பட்டிருந்த அடிலயயும் பார்த்தப்பபா, இெனுக்கு இன்னபம காபை
ெிளங்காதுன்னு பதாணித்து எனக்கு. இப்பபா என்னடான்னா நலட பபாட்டுக் காட்டறான்,
நலட! அது சரி! இப்பபா இென் எதுக்கு இங்பக ெந்திருக்கான்?… என்ன பண்ணினாப்
பபாொன்?… இென் ெந்திருக்கறது நல்ைதுக்கில்லைன்னு பதாணறபத. இன்னிக்கு யார்
ஜமாகத்திபை முைிச்பசபனா? சித்தமின்பன இென் ஜமாகத்திபை தான் முைிச்பசபனா?…”
என்ற கைெரமான சிந்தலனபயாடு சுப்புக் பகானாலரப் பரிதாபமாகப் பார்த்தார்,
குஞ்சுமணி. அந்தப் பார்லெயில் சுப்புக் பகானாரின் உடம்லபயும், அந்த ‘அெனு’லடய
உடம்லபயும் ஒப்பிட்டு அளந்தார்.

‘பகானாருக்கு நல்ை உடம்புதான்… தயிர், பால், ஜெண்ஜணய், ஜநய்யில் ெளர்ந்த

உடம்பாச்பச! சரிதான்! ஆனால், அடி தாங்குபமா? அெனுக்கு அன்னிக்கு முைங்காைிபை
அடி படாமல் இருந்திருந்தா, இந்த சுப்புக் பகானார், கீ பை ெிழுந்திருந்த அென் முதுகிபை
அலணக்கயத்தாபை ெறு
ீ ெறுன்னு
ீ ெறி
ீ இருப்பானா! அந்தக் கயபற ரத்தத்திபை
நலனஞ்சு பபாயிடுத்பத!… அடிபட்டு ரத்தம் ஜகாட்டற அந்த முைங்காைிபை ஒண்ணு
ெச்சான். அவ்ெளவுதான்! பயல் மூர்ச்லச ஆயிட்டான். அதுக்கப்புறம் ஜபாணம்
மாதிரின்னா அெலன இழுத்துண்டு ெந்து, பெப்பமரத்பதாட தூக்கி ெச்சுக் கட்டினா…
அப்புறம் அென் முைிச்சுப் பார்த்தப்பபான்னா உயிர் இருக்கறது ஜதரிஞ்சது… ‘தண்ணி
தண்ணி’ன்னு ஜமானகினான். நான்தான் பால் குெலளயிபை தண்ணி ஜகாண்டு பபாய்க்
குடுத்பதன். குடுத்த பாெி அத்பதாபட சும்மா இருக்கப் படாபதா! ‘திருட்டுப் பயபை!
உனக்குப் பரிதாபப் பட்டா பாெமாச்பச!’ன்னு பால் குெலளயாபைபய கன்னத்திபை ஓங்கி
இடிச்பசன்… தண்ணி குடிச்ச ொயிபைருந்து ஜகாடஜகாடன்னு ரத்தம் ஜகாட்டிடுத்து… அென்
கண்லணத் திறந்து கறுப்பு முைிலயச் ஜசாருகிண்டு என்லனப் பார்த்தான். அதுக்கு
அர்த்தம் இப்பபான்னா புரியறது…’‘எபை பாப்பான், இருடா ெந்து பாத்துக்கபறன்’ங்கற
மாதிரி அன்னிக்பக பதாணித்து. இப்பபா ெந்திருக்கான்… நான் தண்ணி குடுத்பதபன… அலத
மறந்திருப்பானா என்ன? எனக்ஜகன்ன – மத்தொ மாதிரி ‘ஒருத்தன் ெலகயா
மாட்டிண்டாபன, ஜகலடச்சது சான்ஸ்’னு பபாட்டு அடிக்கற ஆலசயா? ‘இப்படித் திருடிட்டு,
ஓடிெந்து, இொ லகயிபை மாட்டிண்டு, அடி ொங்கி, தண்ணி தண்ணின்னு தெிக்கறபய…
பநாக்ஜகன்னடா தலைஜயழுத்து?’ன்னு அடிச்பசன்.
 ஜெயகாந்தன் 289

இல்பைங்கல்லை… அடிச்பசன்… அெனுக்கு அடிச்சது மட்டும்தான் ஞாபகம் இருக்கும்.

இப்பபா திருப்பி அடிக்கத்தான் அென் ெந்திருக்கான். எனக்கு நன்னாத் ஜதரியறது. அென்
நலடபய ஜசால்றபத! நன்னா, ஆறு மாசம் ஜெயில் சாப்பாட்பை உடம்லபத் பதத்திண்டு
ெந்திருக்கான். ெஞ்சம் தீக்கறதுக்குத்தான் ெந்திருக்கான்… பாெம்! இந்த சுப்புக்
பகானாலரப் பார்க்கறச்பசதான் பாெமா இருக்கு.. அப்படிபய சிலை மாதிரி
நின்னுட்டாபன? இென் கணக்குத்தான் அதிகம். என்னமா அடிச்சான்! அடிக்கறச்பச மட்டும்
நன்னா இருந்தபதா?… இப்பபா திருப்பி தரப் பபாறான்… பநக்கும்தான்… என் கணக்கு ஒரு
அடிதான்… ஆனால், அலத நான் தாங்கணுபம!.. இந்தக் காைனிபை இருக்கிறொள்
எல்ைாருபம ஆளுக்கு ஒரு தர்ம அடி பபாட்டா… அப்படி இென் என்ன மகா சூரன்?
எல்ைாலரயுமா இென் அடிச்சுடுொன்?” என்ற எண்ணத்பதாடு மறுபடியும் சுப்புக்
பகானாரின் உடம்லப அளந்து பார்த்தார் குஞ்சுமணி. அென் உடம்பபாடு தன்
உடம்லபயும் – ஏபதா இைங்லகக்குப் பாைம் பபாடும்பபாது அணில் ஜசய்த உதெி மாதிரி
தன் பைத்லதயும் கூட்டி அதன் பிறகு தானும் சுப்புக் பகானாரும் பசர்ந்து பபாடுகிற
கூச்சைில் ெந்து பசருொர்கள் என்று நம்புகிற கூட்டத்தின் பைத்லதயும் பசர்த்துப்
ஜபருக்கிக் ஜகாண்ட லதரியத்பதாடு குஞ்சுமணி பைமாக ஒருமுலற – இருமினார்! அெர்
என்னபமா அெலன மிரட்டுகிற பதாரலணயில் கலனத்து ஒரு குரல் ஜகாடுக்கத் தான்
நிலனத்தார். அப்படிஜயல்ைாம் கலனத்துப் பைக்கமில்ைாத காரணத்தினாபைா, அல்ைது
நாள் முழுெதும் அந்த நடராொ ெிைாஸில் சரக்கு மாஸ்டராக அடுப்படிப் புலகயில்,
கடலை எண்ஜணயில் உருட்டிப் பபாட்ட புளி உருண்லட தீய்கிற கமறைில் இருமி இருமி
நாள் கைிக்கிற பைக்கத்தினாபைா கலனப்பதாக நிலனத்துக் ஜகாண்டு அெரால்
இருமத்தான் முடிந்தது.அென், அெலரபயா, அெர் இருமலைபயா ஜகாஞ்சம்கூட ைட்சியம்
ஜசய்யாமல் பூட்டிக் கிடக்கும் அந்த ெட்டு
ீ ொசற்படிகளில் ஏறினான்.“நல்ை இடம்தான்
பார்த்திருக்கான்.

திண்லணயிபை உக்காந்துக்கப் பபாறான். பக்கத்திபை இருக்கிற குைாயடிக்கு எப்படிப்

ஜபாம்மனாட்டிகள் ெந்து தண்ணி பிடிப்பா?… இபதா! இன்னும் சித்த நாைியிபை எங்க
அம்மா ஜரண்டு குடத்லதயும் ஜகாண்டு ெந்து திண்லணயிபை ெச்சுட்டு, ‘குஞ்சுமணிக்
கண்ணா! என் கண்பணால்ைிபயா? ஜரண்பட ஜரண்டு குடம் தண்ணி ஜகாண்டு ெந்து
குடுத்துடுடா’ன்னு ஜகஞ்சப் பபாறாள். பாெம். அெளுக்கு உக்காந்த இடத்திபை சலமச்சுப்
பபாடத்தான் முடியும். தண்ணிக் குடம் தூக்க முடியுமா என்ன? ஜரண்டு குடத்லதயும்
எடுத்துண்டு நான் குைாயடிக்குப் பபாகப் பபாபறன். அப்படிபய அைாக்கா என்லனத்
திண்லண பமபை தூக்கி… ஜசால்ைிடணும்…. ‘ஒரு அடி தாம்பா தாங்க முடியும். அபதாட
ெிட்டுடணும்… அவ்ெளவுதான் என் கணக்கு’ன்னு ஜசால்ைிடணும். நியாயப்படி பார்த்தா
அென் முதல்பை சுப்புக் பகானாலரத்தாபன அடிக்கணும்? இந்தக் பகானாருக்கு அெலன
அலடயாளம் ஜதரியைிபயா?…”“ஏய், சுப்பு! பாத்துண்டு நிக்கறீபய… ஆலள உனக்கு
அலடயாளம் ஜதரியலையா?” என்று குரலைத் தாழ்த்திச் சுப்புக் பகானாலர ெிசாரித்தார்,
குஞ்சுமணி.“அலடயாளம் எனக்குத் ஜதரியுது சாமி. என்லனயும் அெனுக்குத்
ஜதரிஞ்சிருக்குபமான்னுதான் பயாசிக்கிபறன்” என்று முணுமுணுத்தான் சுப்புக்
பகானார்.அந்த பநரம், லகயில் பால் ஜசம்புடன் ஜெளியில் ெந்த குஞ்சுமணியின் தாயார்
 ஜெயகாந்தன் 290

சீதம்மாள், சுப்புக் பகானார் பாலைக் கறக்காமல் தன் பிள்லளயாண்டானுடன் பபசிக்

ஜகாண்டிருப்பலதப் பார்த்தாள்.

அதுவும் அென் ரகசியமாகப் பபசிக் ஜகாண்டிருப்பலதப் பார்த்து, அலதத் தானும் அறிந்து

ஜகாள்ளும் ஆர்ெத்துடன், காலத மலறத்திருந்த முக்காட்லட எடுத்துச் ஜசெி மடைில்
ஜசருகிக் ஜகாண்டு பெப்பமரத்தடிக்கு ெந்தாள்.சாதாரணமாகக் குஞ்சுமணி யாருடனும்
பபசமாட்டார். காலையில் எழுந்தவுடன் ென்னல் ெைியாகப் பசுலெத் தரிசனம்
ஜசய்துெிட்டுத் திண்லணயில் ெந்து உட்கார்ந்துஜகாண்டு ஜெற்றிலை சீெல் பபாட
ஆரம்பிப்பார். சீதம்மாள் பாலை ொங்கிக் ஜகாண்டு பபாய், காப்பி கைந்து, அெலரக்
கூப்பிடுெதற்கு முன் இரண்டு தடலெயாெது ஜெற்றிலை பபாட்டு முடித்திருப்பார்
குஞ்சுமணி. காப்பி குடித்த பிறகு இன்ஜனாரு முலற பபாடுொர். ஜெற்றிலை, சீெல்,
புலகயிலை அலடத்த ொயுடன் இரண்டு குடங்கலளயும் தூக்கிக் ஜகாண்டு குைாயடிக்கு
ெருொர். அெர் அதிகமாகப் பபசுகின்ற பாலஷபய ‘உம்’, ‘ம்ஹீம்’ என்ற ஹீங்காரங்களும்
லகயலசப்பும்தான். அப்படிப்பட்ட குஞ்சுமணி காலையில் எழுந்து ஜெற்றிலை கூடப்
பபாடாமல் இந்தக் பகானாரிடம் பபாய் ஏபதா பபசுகிறார் என்றால், அது ஏபதா மிக
அெசியமான, சுொரசியமான ெிஷயமாய்த்தான் இருக்க பெண்டும் என்று ஊகித்த
சீதம்மாள், பமாப்பம் பிடிக்கிற மாதிரி முகத்லத லெத்துக் ஜகாண்டு நாலு புறமும்
திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்துக்ஜகாண்டு பெப்பமரத்தடிக்கு ெந்தாள். அவ்ெிதம் அெள்
பார்க்கும்பபாது அந்தப் பூட்டிக் கிடக்கும் ெட்டின்
ீ முன்னால் நின்றிருக்கும் அென்,
இெர்கள் மூெலரயும் திரும்பிப் பார்த்தான்.“இங்பகதான் பார்க்கறான்… அம்மா, நீ ஏன்
அங்பக பார்க்கபற?” என்று பல்லைக் கடித்தார் குஞ்சுமணி.

“யார்ரா அென்? பூட்டிக் கிடக்கற ெட்டண்ட

ீ என்ன பெலை? பகள்ெி முலற கிலடயாதா?
யாரு நீ?” என்று அெலனப் பார்த்த மாத்திரத்தில் குரலை உயர்த்திச் சப்தமிட்டொபற பால்
ஜசம்புடன் லகலய நீட்டி நீட்டிக் பகட்டுக்ஜகாண்டு, அெலன பநாக்கி நடந்த சீதம்மாளின்
லகலயப் பிடித்து இழுத்து நிறுத்தினார் குஞ்சுமணி.“அென் யாரு ஜதரியுபமா? முன்பன
ஒரு நாள் காலையிபை எங்பகபயா திருடிட்டு, அொ துரத்தறச்பச ஓடி ெந்து நம்ப
காம்பவுண்டுச் சுெரிபை ஏறிக் குதிச்சுக் காலை ஒடிச்சிண்டு, இந்தக் பகானார் லகயிபை
மாட்டிண்டு அடிபட்டாபன….”“ஜசால்லு…”“பத்து மணிக்குப் பபாைீ ஸ்காரன் ெரெலரக்கும்
பெப்பமரத்திபை கட்டி ெச்சு, பபாறொ ெரொ எல்ைாரும் ஆளுக்ஜகாரு தர்ம அடி
பபாட்டாபள…”“ஆமா…”“நான் கூடப் பால் குெலளயாபை கன்னத்திபை ஓங்கி இடிச்பசபன…
அென்தான் – அந்தத் திருடன்தான் ெந்திருக்கான்… திருடறதுக்கு இல்பை. எல்ைாருக்கும்
திருப்பிக் குடிக்கறத்துக்கு…”“குடுப்பான்… குடுப்பான். மத்தொ லக
பூப்பறிச்சுண்டிருக்குமாக்கும்… திருடலனக் கட்டி ெச்சு அடிக்காம லகலயப் பிடிச்சு முத்தம்
குடுப்பாளாக்கும்…? என்ன பகானாபர! இந்த அக்கிரமத்லதப் பாத்துண்டு நிக்கறீபர?
மரியாலதயா காம்பவுண்லட ெிட்டு ஜெளிபய பபாகச் ஜசால்லும்… இல்பைன்னா
பபாைீ லஸக் கூப்பிடுபென்னு ஜசால்லும்” என்றூ அந்தக் காைனிலயபய கூட்டுகிற மாதிரி
‘ஓ’ ஜென்று கத்தினாள் சீதம்மாள்.அெளுலடய கூக்குரல் கிளம்புெதற்கு முன்னாபைபய
அந்தக் காைனியில் ஓரிருெர் பால் ொங்குெதற்காகவும், குைாயடியில் முந்திக்
 ஜெயகாந்தன் 291

ஜகாள்ெதற்காகப் பாத்திரம் லெக்கவும் அங்ஜகாருெர், இங்ஜகாருெராய்த்

ஜதன்படைாயினர்.இப்பபாது சீதம்மாளின் குரல் பகட்ட பிறகு, எல்ைாருபம அந்தப் பூட்டி
இருக்கும் ெட்டுத்
ீ திண்லணயின் பமல் ெந்து உட்கார்ந்திருக்கும் அந்த அெலனப்
பார்த்தனர்;

பார்த்ததும் அலடயாளமும் கண்டனர். சுப்புக் பகானார் மாதிரியும், குஞ்சுமணி மாதிரியும்

அெனது பிரசன்னத்லதக் கண்டு அெர்களும் அஞ்சினர்.கூட்டம் பசர்ந்த பிறகு
பகானாருக்குக் ஜகாஞ்சம் லதரியம் ெந்தது. ‘என்ன இென்?… ஜபரிய இென்!… திருட்டுப்
பயல்தாபன? அன்னிக்கு ொங்கின அடி மறந்திருக்கும். என்ன உத்பதசத்பதாட
ெந்திருப்பான்னுதான் பயாசிச்பசன்…’மப்ளலர உதறித் பதாளில் பபாட்டுக் ஜகாண்ட
பகானார், பைமாக ஒரு கலனப்புக் கலனத்தான்.‘ம்…’ என்று குஞ்சுமணி அந்தக் கலனப்லப
மனசுக்குள் சிைாகித்துக் ஜகாண்டார்.பகானார், லதரியமாக, ஜகாஞ்சம் மிரட்டுகிற
பதாரலணயுடபனபய அென் உட்கார்ந்திருந்த அந்தத் திண்லணலய பநாக்கி நடந்தான்.
அெனுக்குத் துலணயாக – ஏதாெது நடந்தால் ெிைக்கி ெிடபொ, அல்ைது கூச்சைிடபொ
ஒரு ஆள் பெண்டாமா? அதற்காக – குஞ்சுமணியும் பகானாரின் பின்னால் கம்பீரமாக
நடந்து ஜசன்றார்.“எபை!… உன்லன யாருன்னு இங்பக எல்ைாருக்கும் ஜதரியும்… இடம்
ஜதரியாம ெந்துட்பட பபாை இருக்கு. பெபற ஏதாெது தகராறு ெரதுக்கு முன்னாடி
இந்தக் காம்பவுண்லட ெிட்டு ஜெளிபய பபாயிடு” என்று பகானார் ஜசால்லும் பபாது -
“ஆமாம்பா… தகராறு பண்ணாம பபாயிடு… பநாக்கு இடமா கிலடக்காது?” என்று
குஞ்சுமணியும் குரல் ஜகாடுத்தார்.அென் ஜமளனமாக ெிப்பா பாக்ஜகட்டிைிருந்து ஒரு
பீடிலய எடுத்துப் பற்ற லெத்துக் ஜகாண்டான்.

பின்னர் சாெதானமாய் இடுப்லப எக்கி ஜபல்ட்படா டு லதத்திருந்த ஒரு லபலயத்

திறந்து, நான்காய் மடித்து லெத்திருந்த ஒரு காகிதத்லதத் பகானாரிடம் ஜகாடுத்துெிட்டு,
அதிைிருந்து ஒரு சாெிலயத் பதடி எடுத்து, அந்தப் பூட்டிய ெட்டின்
ீ கதலெத் திறந்து
ஜகாண்டு உள்பள பபானான்.பகானார் அந்தக் காகிதத்லதக் குஞ்சுமணியிடம் ஜகாடுத்தான்.
குஞ்சுமணி அலத ொங்கிப் பார்த்ததும் ொலயப் பிளந்தார்.“என்னய்யா பகானாபர…
முதைியார் கிட்பட இரண்டு மாச அட்ொன்ஸ் ஐம்பது ரூபாய் கட்டி, ரசீது ொங்கிண்டு
ெந்திருக்கானய்யா…” என்று ஏக்கத்பதாடு ஜபருமூச்சு ெிட்டார்.“நன்னா இருக்பக, நாயம்!
சம்சாரிகள் இருக்கற எடத்துபை திருட்டுப் பயலைக் ஜகாண்டு ெந்து குடி ஜெக்கறதாெது?
இந்த முதைியாருக்ஜகன்ன புத்தி ஜகட்டா பபாயிடுத்து? ஏண்டா குஞ்சுமணி! நானும் இந்த
ெடு
ீ காைியான பதிலனந்து நாளா ஜசால்ைிண்டு இருக்பகபனான்பனா? நம்ப சுப்புணி
பிள்லள பட்டம்பி இங்பக ஏபதா ‘பகாப்பபரட்டி’ பரீட்லச எழுத ெரப் பபாபறன்னு கடிதாசி
எழுதினப்பபெ ஜசான்பனபன…. ‘அந்த முதைியார் மூஞ்சியிபை அம்பது ரூபாக் காலச
‘அடுமாசி’யா ெிட்ஜடறிஞ்சுட்டு இந்த இடத்லதப் பிடிடா’ன்னு ஜசான்பனபனான்பனா?…
பநக்கு அப்பபெ பயம்தான்… ெயசுப் ஜபாண்கள் இருக்கற எடத்துபை எெனாெது கண்ட
கொைிப் பயல் ெந்துடப்படாபதன்னு… பாபரன்…. அெனும் அென் தலையும்…. கட்டாை
பபாறென்… பீடி பெபற பிடிச்சுண்டு… என்ன கிரகசாரபமா?” என்று முடிெற்று முைங்கிக்
ஜகாண்டிருந்த சீதம்மாலள ொலயப் ஜபாத்தி அடக்குெதா, கழுத்லத ஜநரித்து அடக்குெதா
 ஜெயகாந்தன் 292

என்று புரியாத படபடப்பில் பல்லைக் கடித்துக் ஜகாண்டு அெள் முகத்துக்கு பநபர

இரண்டு லகலயயும் நீட்டி -“அென் காதுபை ெிைப் பபாறது. ொலய மூடு…. அென்
லகயாை எனக்கு அடி ொங்கி ஜெக்கறதுன்னு கங்கணம் கட்டிண்டு நிக்கறயா? எெனும்
எங்பகயும் ெந்துட்டுப் பபாறான்.

நமக்ஜகன்ன?” என்று கூறிச் சீதம்மாளின் லகலயப் பிடித்து இழுத்துக் ஜகாண்டு தன்

ெட்லட
ீ பநாக்கி நடந்தார் குஞ்சுமணி.“பநக்கு என்னடா பயம்? பநாக்கு பயமா இருந்தா, நீ
ஆத்துக்குள்பள இரு… புருஷாள்ளாம் ஜெளிபை பபாயிடுபெள்; நாங்க ஜபாம்மனாட்டிகள்னா
ெயத்துபை ஜநருப்லபக் கட்டிண்டு இங்பக இருக்கணும்… இப்பபெ குைாயடியிைிருந்த
தெலைலயக் காபணாம்… ஜகாடியிபை உைர்த்தியிருந்த துணிலயக் காபணாம்…
பபாறாக்குலறக்கு திருடலனபய ஜகாண்டு ெந்து குடி ெச்சாச்சு… காதுபை மூக்கிபை
ஜரண்டு திருகாணி பபாட்டுண்டிருக்கற ஜகாைந்லதகலள எப்படித் லதரியமா ஜெளிபை
அனுப்பறது? ஓய்…. பகானாபர, பபசாம பபாய் பபாைிசுபை ஒரு ‘கம்ப்பளண்டு’ குடும். இபத
எடத்துபை இெலனப் பிடிச்சுக் குடுத்திருக்பகாம்” என்று ெைி ஜநடுக, ொலயப் ஜபாத்துகிற
மகனின் லகலயத் தள்ளித் தள்ளிப் புைம்பியொறு ெட்டுக்குள்
ீ ஜசன்ற சீதம்மாள், உள்பள
இருந்தும் உரத்த குரைில் அந்தத் ஜதருவுக்பக அபாய அறிெிப்புக் ஜகாடுத்துக்
ஜகாண்டிருந்தாள்.இதற்கிலடயில், சுப்புக் பகானார், பெப்ப மரத்தடியில் கட்டியிருந்த
பசுெின் மடியில் பாலை ஊட்டிக் ஜகாண்டிருந்த கன்றுக் குட்டிலயப் பார்த்துெிட்டுக்
பகாபமாக லெது ஜகாண்டு ஓடி ெந்தான். பசுெின் மடியில் ஜகாஞ்சங்கூட மிச்சம்
லெக்காமல், உறிஞ்சிெிட்ட எக்களிப்பில், ொஜயல்ைாம் பால் நுலர ெைியத் துள்ளிக்
ஜகாண்டிருந்தது கன்றுக் குட்டி.

பசு, பகானாலரக் கள்ளத்தனமாகப் பார்த்தது. ஆத்திரமலடந்த பகானார் பசுெின் காலைக்

கட்டியிருந்த அலணக் கயிற்லற அெிழ்த்துச் ‘சுரீர்’ என்று ஒன்று லெத்தான். அடுத்த அடி
கன்றுக் குட்டிக்கு. பசுவும் கன்றும் ஒன்லற ஒன்று துரத்திக் ஜகாண்டு காம்பவுண்டு
பகட்லடத் தாண்டி ஓடின.லகயில் பால் ஜசம்புடன் ஜெளியில் ெந்த சீதம்மாலளப்
பார்த்துச் சுப்புக் பகானார் கத்தினான்: “பாலுமில்லை ஒண்ணுமில்லை, பபாங்கம்மா…
கன்னுக்குட்டி ஊட்டிப்பிடுத்து… இந்தத் திருட்டுப் பய முகத்திபை முைிச்சதுதான்” என்று
ஜசால்ைிக் ஜகாண்பட இது தான் சந்தர்ப்பஜமன்று அெனும் அங்கிருந்து
நழுெினான்.திண்லணயில் உட்கார்ந்து ஜெற்றிலை சீெல் பபாட்டுக் ஜகாண்டிருந்த
குஞ்சுமணி, “மத்தியானத்துக்கு ஜகாஞ்சம் சீக்கிரமா ெந்துடு” என்று குரல் ஜகாடுத்தார்.
‘அதற்குள்பள இங்கு என்ஜனன்ன நடக்கப் பபாகிறபதா?’ என்று எண்ணிப் பயந்தார்.சற்று
பநரத்திற்ஜகல்ைாம் அந்தக் காைனி முழுெதும், ஆறு மாதத்துக்கு முன் ஒரு நாள்
ெிடியற்காலையில், எங்பகா திருடிெிட்டு, தப்பி ஓடிெந்து, சுெபரறிக் குதித்து, இங்பக
சிக்குண்டு, எல்பைாரிடமும் தர்ம அடி ொங்கி, பபாைீ சில் ஒப்பலடக்கப்பட்டு, ஆறு மாதம்
சிலற தண்டலனயும் ஜபற்ற ஒரு பலைய பகடி, இங்குள்ள, இத்தலன நாள் காைியாக
இருந்த, இதற்கு முன் ஒரு கல்லூரி மாணென் தங்கிப் படித்துக் ஜகாண்டிருந்த அந்தக்
கலடசிப் பபார்ஷனில் குடி ெந்திருக்கிறான் என்கிற ஜசய்தி பரெிற்று.திண்லணயில்
உட்கார்ந்திருந்த குஞ்சுமணி, ஜெற்றிலைலய ஜமன்று ஜகாண்பட, அந்தத் திருடலனப்
 ஜெயகாந்தன் 293

பற்றிய பயங்கரக் கற்பலனகலள ெளர்த்துக் ஜகாண்டிருந்தார். அந்தக் காைனியிபை

திரிகின்ற ஒவ்ஜொரு மனிதலரயும் அெர் அெபனாடு சம்பந்தப்படுத்திப் பார்த்தார்.
ஆமாம். அெர்கள் எல்பைாருக்குபம அெனுடன் ஏபதா ஒரு ெிதத்தில் சம்பந்தம்
இருந்திருக்கிறது.

பால் குெலளயால் அென் கன்னத்தில் ஓங்கி இடித்ததன் மூைம் அெபனாடு குலறந்த

பட்சம் சம்பந்தம் ஜகாண்டெர் தான் மட்டுபம என்பதில் அெருக்கு ஜகாஞ்சம் ஆறுதல்
இருந்தது. மற்றெர்கஜளல்ைாம் அெலன எவ்ெளவு ஆலச தீ ர, ஆத்திரம் தீர அடித்தனர்
என்பலத அெர் தனது மனக் கண்ணால் கண்டு, அந்த அடிகள் எல்ைாம் அெர்களூக்கு
ெட்டியும் முதலுமாகத் திரும்பக் கிலடக்கப் பபாெலதக் கற்பலன ஜசய்து
அெர்களுக்காகப் பயந்து ஜகாண்டிருந்தார்.‘அந்த பதிபனைாம் நம்பர் ெட்டிபை
ீ குடி
இருக்காபன, பபாஸ்டாபீஸிபை பெலை ஜசய்யற நாயுடு – லசக்கிளிபை ெந்தென் –
லசக்கிளிபை உக்காந்தபடிபய, ஒரு காலைத் தலரயில் ஊணிண்டு எட்டி ெயத்துபை
உலதச்சாபன… அப்படிபய எருலம முக்காரமிடற மாதிரி அஞ்சு நிமிஷம் மூச்சு அலடச்சு,
ொலயப் பிளந்துண்டு அென் கத்தினப்பபா, இபதாட பிலைக்க மாட்டான்னு ஜநலனச்பசன்…
இப்பபா திரும்பி ெந்திருக்கான்! அெலன இென் சும்மாொ ெிடுொன்? இென் ஜெறும்
திருடனாக மட்டுமா இருப்பான்? ஜபரிய ஜகாலைகாரனாகவும் இருப்பான் பபாை இருக்பக…’
என்ற அெரது எண்ணத்லத ஊர்ெிதம் ஜசய்ெது மாதிரி, அென் அந்தக் கலடசி
ெட்டிைிருந்து
ீ லகயில் கத்தியுடன் இறங்கி ெந்தான். இப்பபாது பமபை அந்த மஸ்ைின்
ெிப்பாகூட இல்லை.

முண்டா பனியனுக்கு பமபை கழுத்து ெலரக்கும் மார்பு பராமம் ‘பிலுபிலு’ஜென

ெளர்ந்திருக்கிறது. பதாளூம் கழுத்தும் காண்டா மிருகம் மாதிரி
மதர்த்திருக்கின்றன.‘ஐலயபயா… கத்திலய பெற எடுத்துண்டு ெராபன… நான் ஜெறும் பால்
குெலளயாபைதாபன இடிச்பசன்… இங்பகதான் ெரான்!’ என்று எண்ணிய குஞ்சுமணி,
திண்லணயிைிருந்து இறங்கி, ஏபதா காரியமாகப் பபாகிறெர் மாதிரி உள்பள ஜசன்று
‘படா’ஜரன்று கதலெத் தாளிட்டு ஜகாண்டார். அெர் மனம் அத்துடன்
நிதானமலடயெில்லை. அலறக்குள் ஓடி ென்னல் ெைியாகப் பார்த்தார்.அென் பெப்ப
மரத்துக்கு எதிபர ெந்து நின்றிருந்தான். பெப்ப மரம் குஞ்சுமணியின் ெட்டுக்கு
ீ எதிபர
இருந்தது. எனபெ, அென் குஞ்சுமணி ெட்டின்
ீ எதிரிலும் நின்றிருந்தான்.‘ஏண்டாப்பா…
எென் எெபனா பபாட்டு மாட்லட அடிக்கிற மாதிரி உன்லன அடிச்சான்.
அெலனஜயல்ைாம் ெிட்டுட்டு என்லனபய சுத்திச் சுத்தி ெரபய?… இந்த அம்மா கடன்காரி
பெற உன் ஆத்திரத்லதக் கிளப்பி ெிட்டுட்டா… பநக்குப் புரியறது… மனுஷனுக்கு
பராஷம்னு ெந்துட்டா பைிக்குப்பைி தீத்துக்காம அடங்காது. அதுவும் உன்லன மாதிரி
மனுஷனுக்கு ஒண்ணுக்கு ஒன்பதாத் தீத்துக்கத் பதாணும்.

நான் பெணும்னா இப்பபெ ஓடிப் பபாயி, அந்தக் பகானார் கிட்பட பால் குெலளலய
ொங்கிண்டு ெந்து உன் லகயிபை குடுக்கபறன். பெணுமானா அபத மாதிரி என்
கன்னத்திபை ‘பைசா’ ஒரு இடி இடிச்சுடு. அத்பதாட ெிடு… என்னத்துக்குக் லகயிபை
கத்திலயயும் கபடாலெயும் தூக்கிண்டு அலையபற?’ என்று மானசீகமாக அெனிடம்
 ஜெயகாந்தன் 294

ஜகஞ்சினார் குஞ்சுமணி.அந்தச் சமயம் பார்த்து, பபாஸ்ட் ஆபீசில் பெலை ஜசய்கிற அந்தப்

பதிபனைாம் நம்பர் ெட்டுக்காரன்,
ீ லசக்கிலள எடுத்துக் ஜகாண்டு ொசைில்
இறங்குெலதயும் பார்த்தார். ‘அடப் பபாறாத காைபம! ஆத்துக்குள்பள பபாயிடுடா. உன்
காலை ஜெட்டப் பபாறான்!’ என்று கத்த பெண்டும் பபாைிருந்தது குஞ்சுமணிக்கு.‘எந்த
ெட்டுக்கு
ீ எென் குடித்தனம் ெந்தால் எனக்ஜகன்ன?’ என்கிற மாதிரி அசட்லடயாய்
லசக்கிளில் ஏறிய பதிபனைாம் நம்பர் ெட்டுக்காரன்,
ீ பெப்ப மரத்தடியில் லகயில்
கத்திபயாடு நிற்கும் இெலனப் பார்த்ததும் ஜபடலைப் பின்புறமாகச் சுற்றினான் –
லசக்கிளின் பெகத்லத மட்டுப் படுத்தினான்; குஞ்சுமணியின் கண்கள் அென் லககளில்
இருந்த கத்திலயபய ஜெறித்தன. அென் அந்தக் கத்தியில் எலதபயா அழுத்த,
‘படக்’ஜகன்று அலர அடி நீளத்துக்கு ‘பளபள’ஜென்று அதில் மடிந்திருந்த எஃகுக் கத்தி
ஜெளியில் ெந்து மின்னிற்று. நடக்கப்பபாகிற ஜகாலைலயப் பார்க்க பெண்டாஜமன்று
கண்கலள மூடிக் ஜகாண்டார் குஞ்சுமணி. அந்தப் பதிபனைாம் நம்பர் ெட்டுக்காரன்
ீ
லசக்கிலளத் திருப்பி ஒரு அலரெட்டம் அடித்து ெட்டுக்பக
ீ திரும்பினான்.

குஞ்சுமணி ஜமள்ளக் கண்கலளத் திறந்து, பதிபனைாம் நம்பர் ெட்டுக்கார

ீ நாயுடு,
லசக்கிபளாடு ெட்டுக்குள்
ீ பபாெலதக் கண்டார்: ‘நல்ை பெலள! தப்பிச்பச… ஆத்லத
ெிட்டு ஜெளிபை ெராபத… பைி பபாட்டுடுொன், பைி!’அென் பெப்பமரத்தடியில் நின்று
லககளால் ஒரு கிலளலய இழுத்து ெலளத்து ஒரு குச்சிலய ஜெட்டினான். பின்னர்
அதிைிருக்கும் இலைலயக் கைித்து, குச்சிலய நறுக்கி, கலடொயில் ஜமன்று, பல் துைக்கிக்
ஜகாண்பட திரும்பி நடந்தான். அென் பார்லெயிைிருந்து மலறந்ததும், குஞ்சுமணி ஜதருக்
கதலெத் திறந்து ஜகாண்டு ெந்து திண்லணயில் அமர்ந்து ஜெற்றிலை பபாடத்
ஜதாடங்கினார்.அெனும் தன் ெட்டுத்
ீ திண்லணயில் அமர்ந்து ஜகாண்டு ஜெகு பநரம்
துைக்கினான். அென் பெப்ப மரத்தடியில் நின்றிருந்த சமயம், சிை ஜபண்கள் அெசர
அெசரமாக அந்தக் கலடசி ெட்டருபக
ீ இருந்த குைாயில் தண்ண ீர் பிடித்துக் ஜகாண்டு
ஓடினார்கள். அென் மறுபடியும் திண்லணயில் உட்கார்ந்து ஜகாண்டதும் குைாயடியில்
தண்ண ீர் நிரம்பி ெைிந்து ஜகாண்டிருக்கும் குடத்லத எடுக்கக் கூட யாரும் ெராதலதக்
கண்டு அெபன எழுந்து உள்பள பபானான்.அங்குள்ள அத்தலன குடித்தனக்காரர்களும்
தண்ண ீர் பிடித்துக் ஜகாண்டு குைாயடிலயக் காைி ஜசய்கிற ெலரக்கும் அென் ஜெளிபய
தலை காட்டபெ இல்லை.அந்த பநரத்தில்தான் குஞ்சுமணி ஒவ்ஜொரு ெடாகச்
ீ ஜசன்று
எல்பைாலரயும் பபட்டி கண்டார். அெர்கள் எல்பைாருபம, சிைர் தன்லனப் பபாைவும், சிைர்
தன்லனெிட அதிகமாகவும், மற்றும் சிைர் ஜகாஞ்சம் அசட்டுத் தனமான லதரியத்பதாடும்
பயந்து ஜகாண்டிருப்பலதக் கண்டார்.

ஒவ்ஜொருெலரயும், “ெட்டில்
ீ ஜபண்டு பிள்லளகலளத் தனிபய ெிட்டு ெிட்டு ஜெளியில்
பபாக பெண்டாம்” என்று பகட்டுக் ஜகாண்டார் குஞ்சுமணி.“ஆமாம் ஆமாம்” என்று அெர்
கூறியலத அெர்கள் ஆபமாதித்தார்கள். சிைர் தங்களுக்கு ஆபீசில் ைீ வு கிலடக்காது என்ற
ஜகாடுலமக்காக பமைதிகாரிகலள லெது ெிட்டு, பபாகும்பபாது ெட்டுக்குள்
ீ பாதுகாப்பாக
இருக்கும்படி ெட்டிலுள்ளெர்களிடம்
ீ ஜசால்ைிெிட்டுப் பயந்து ஜகாண்பட ஆபீசுக்குப்
பபானார்கள்.அப்படிப் பபானெர்களில் ஒருெரான தாசில்தார் ஆபீஸ் தலைலமக்
 ஜெயகாந்தன் 295

குமாஸ்தா ஜதய்ெசகாயம் பிள்லள, தமது நண்பஜராருெர் உள்ளூர் பபாைீ ஸ் ஸ்படஷனில்

லரட்டராக இருப்பது ஞாபகம் ெரபெ, ஆபீசுக்குப் பபாகிற ெைியில் ஒரு புகாரும்
ஜகாடுத்துெிட்டுப் பபானார்.காலை பதிஜனாரு மணி ெலர அென் ஜெளியிபை
ெரெில்லை. குைாயடி காைியாகி மற்றெர்களுக்கு அங்கு பெலை இல்லை என்று
நிச்சயமாகத் ஜதரிந்த பிறகு, அென் குளிப்பதற்காக ஜெளியிபை ெந்தான்.ெட்லடப்
ீ
பூட்டாமபைபய திறந்து பபாட்டு ெிட்டு, அந்தக் காைனி காம்பவுண்டுச் சுெபராரமாக உள்ள
ஜபட்டிக் கலடக்குப் பபாய்த் துணி பசாப்பும், ஒரு கட்டு பீடியும் ொங்கிக் ஜகாண்டு
ெந்தான்.இடுப்பில் துண்லடக் கட்டிக் ஜகாண்டு, லுங்கி, பனியன், ெிப்பா எல்ைாெற்லறயும்
குைாயடி முழுதும் பசாப்பு நுலர பரப்பித் துலெத்தான். துலெத்த துணிகலள பெப்பமரக்
கிலளகளில் கட்டிக் காயப்பபாட்டான்.

காைனியில் ஆளரெபம இல்லை. எல்பைாரும் அெரெர் ெடுகளுக்குள்பள

ீ அலடந்து
கிடந்தனர். துணிகலளக் காயப் பபாட்டுெிட்டு ெந்த அென், குைாயடியில் அமர்ந்து ‘தப
தப’ஜென ெிழும் தண்ண ீரில் ஜநடுபநரம் குளித்தான்.திடீஜரன்று,“மாமா… உங்க பனியன்
மண்ணிபை ெிழுந்துடுத்து…” என்ற மைலைக் குரல் பகட்டுத் திரும்பிப் பார்க்லகயில், நாலு
ெயதுப் ஜபண் குைந்லதஜயான்று அலரயில் ெட்டிபயாடு மண்ணில் கிடந்த அெனது
பனியலனக் லகயிபை ஏந்திக் ஜகாண்டு நின்றிருந்தது.அப்பபாதுதான் அென்
பயந்தான்.தன்பனாடு இவ்ெளவு ஜநருக்கமாக உறொடும் இந்தக் குைந்லதலய யாராெது
பார்த்து ெிட்டார்கபளா? என்று சுற்று முற்றும் திருடன் மாதிரிப் பார்த்தான்.“நீதான் இங்பக
திருட ெந்திருக்கிற புது மாமாொ?… உன்லனப் பார்க்கக் கூடாதுன்னு அம்மா அலறயிபை
பபாட்டு மூடி ெச்சிருந்தா… அம்மா கூடத்துபை படுத்துத் தூங்கிண்டிருக்கறச்பச நான்
ஜமதுொ ெந்துட்படன். எனக்கு மிட்டாய் ொங்கித் தரயா? திருடிண்டு ெந்துடு… அந்தப்
ஜபாட்டிக் கலடயிபை ஜநலறய இருக்கு…”அென் சிரித்தான். அந்தக் குைந்லதயின்
கன்னத்லதத் ஜதாட்டஜபாழுது அெனுக்கு அழுலக ெந்தது. அெசர அெசரமாக உடம்லபத்
துலடத்துக் ஜகாண்டு இடுப்பில் கட்டிய துண்படா டு ஜபட்டிக் கலடக்குப்
புறப்பட்டான்.அென் பபாகும்பபாது அெனது இடுப்புத் துண்லடப் பிடித்து இழுத்து
ரகசியமாகச் ஜசால்ைிற்று, குைந்லத: “அம்மா பாத்தா அடிப்பா… சுருக்கப் பபாய் அெனுக்குத்
ஜதரியாம மிட்டாலய எடுத்துண்டு ஓடி ெந்துடு! நான் உங்காத்திபை
ஒளிஞ்சிண்டிருக்பகன்…”அெனும் ஒரு குைந்லத மாதிரிபய தலைலய ஆட்டிெிட்டுக்
கலடக்கு ஓடினான்.

ஒரு ஜநாடியிபை ஓடிப் பபாய், லக ஜகாள்ளாமல் சாக்ஜைட்லட மடியில் கட்டிக் ஜகாண்டு

அென் ெந்தான்.திருடன் என்கிற ரகசியத்லதப் பகிர்ந்து ஜகாள்ள ஒரு துலண கிலடத்து
ெிட்ட சந்பதாஷம் பபாலும் அெனுக்கு! ‘இது உன் ெடு’
ீ என்ற உரிலமலய இந்தச்
சமூகபம அந்தக் குைந்லத உருெில் ெந்து தந்துெிட்ட ஒரு குதூகைம் அெனுக்கு.அந்த
மகிழ்ச்சியில் ஓடி ெந்த அென், ெட்டுக்குள்
ீ குைந்லதலயக் காணாமல் ஒரு நிமிஷம்
திலகத்தான். ‘யாராெது ெந்து அடித்து இழுத்துக் ஜகாண்டு பபாய் ெிட்டார்கபளா?’ என்ற
நிலனப்பில் அென் ஜநஞ்சு துணுக்குற்றது.“பாப்பா… பாப்பா” என்று ஏக்கத்பதாடு இரண்டு
முலற அலைத்தான்.‘உஸ்’ என்று உதட்டின் மீ து ஆள்காட்டி ெிரலைப் பதித்து ஓலச
 ஜெயகாந்தன் 296

எழுப்பியொறு கதவுக்குப் பின்னால் ஒளிந்து, காத்துக் ஜகாண்டிருந்த குைந்லத ஜெளிபய

ெந்தது.“இங்பகதான் இருக்பகன்… பெற யாபரா ெந்துட்டாளாக்கும்னு நிலனச்சு
பயந்துட்படன். உக்காச்சிக்பகா” என்று அெலன இழுத்து உட்கார லெத்துத் தானும்
உட்கார்ந்து ஜகாண்டது குைந்லத.குைந்லதயின் லக நிலறய ெைிந்து, தலரஜயல்ைாம்
சிதறும்படி அென் சாக்ஜைட்லட நிரப்பினான்.“எல்ைாம் எனக்பக எனக்கா?”“ம்…”இரண்டு
மூன்று சாக்ஜைட்டுகலள ஒபர சமயத்தில் பிரித்து ொயில் திணித்துக் ஜகாண்ட
குைந்லதயின் உதடுகளில் இனிப்பின் சாறு ெைிந்தது.“இந்தா! உனக்கும் ஒண்ணு” என்று
ஜராம்ப தாராளமாக ஒரு சாக்ஜைட்லட அெனுக்கும் தந்தபபாது -“ராெி… ராெி” என்ற குரல்
பகட்டதும் குைந்லத உஷாராக எழுந்து நின்று ஜகாண்டது.

“அம்மா பதடறா…” என்று அெனிடம் ஜசால்ைி ெிட்டு “அம்மா! இங்பகதான் இருக்பகன்”

என்று உரத்துக் கூெினாள் குைந்லத.“எங்பகடி இருக்பக?”“இங்பகதான்… திருட
ெந்திருக்காபள புது மாமா! அொத்திபை இருக்பகன்.”அெனுக்குச் சிரிப்பு ெந்தது.
சாக்ஜைட்லட அள்ளிக் குைந்லத லகயிபை ஜகாடுத்து, “அம்மா அடிப்பாங்க. இப்பபா
பபாயிட்டு அப்புறமா ொ” என்று கூறினான் அென்.“மிட்டாஜய எடுத்துண்டு பபானாதான்
அடிப்பா… இபதா! மாடத்திபை எல்ைாத்லதயும் எடுத்து ெச்சுடு. நான் அப்புறமா ெந்து
எடுத்துக்கபறன். பெற யாருக்கும் குடுக்காபத. ரபமஷீக்குக் கூட…”குைந்லத பபான சற்று
பநரத்துக்ஜகல்ைாம் பெப்ப மரத்தில் கட்டி உைரப் பபாட்டிருந்த துணிகலள எடுத்து
உடுத்திக் ஜகாண்டு அென் சாப்பிடுெதற்காக ஜெளிபய பபானான்.மத்தியானம் இரண்டு
மணிக்கு சாப்பிட்டுெிட்டு ெந்த அென் ொசற்கதலெ ெிரியத் திறந்து லெத்துக் ஜகாண்டு
தலைமாட்டில் சாெிக் ஜகாத்து, கத்தி, பீடிக் கட்டு, பணம் நிலறந்த பதால் ொர்ப்ஜபல்ட்டு
முதைியெற்லற லெத்து ெிட்டுச் சற்று பநரம் படுத்து உறங்கினான்.நான்கு மணி
சுமாருக்கு யாபரா தன்லன ஒரு குச்சியினால் தட்டி எழுப்புெலத உணர்ந்து, சிெந்த
ெிைிகலள உயர்த்திப் பார்த்தான். எதிபர பபாைீ ஸ்காரன் நிற்பலதக் கண்டதும் எழுந்து
நின்று ெணங்கினான்.குைாயடிக்கு பநபர குஞ்சுமணி, பகானார், சீதம்மாள் ஆகியெர்கள்
தலைலமயில் ஒரு கூட்டபம நின்று ஜகாண்டிருந்தது.பபாைீ ஸ்காரலர ெணங்கிய பின்
தன்னுலடய ஜபல்ட்டின் பர்ஸிைிருந்து ஒரு ரசீலத எடுத்து நீட்டினான் அென்.

“ஜதரியும்டா… ஜபால்ைாத ரசீது… ஐம்பது ரூபாக் காலசக் ஜகாடுத்து அட்ொன்ஸ் கட்டினால்

பபாதுமா? உடபன பயாக்கியனாயிடுெியா, நீ? மரியாலதயா இன்லனக்பக இந்த இடத்லதக்
காைி பண்ணனும். என்ன? நாலளக்கும் நீ இங்பக இருக்கறதா பசதி ெந்தபதா,
ஜதாலைச்சுப்பிடுபென், ஜதாலைச்சு… என்லனக்கிடா நீ ரிைீ ஸாபன?” என்று மிரட்டினான்
பபாைீ ஸ்காரன்.“முந்தா நாளுங்க, எெமான்” என்று லகலயக் கட்டிக் ஜகாண்டு, பணிொகப்
பதில் ஜசான்ன அெனது கண்கள் கைங்கி இருந்தன.அப்பபாது ஜதரு ெைிபய ெண்டியில்
பபாய்க் ஜகாண்டிருந்த அந்தக் காைனியின் ஜசாந்தக்காரர் பசாமசுந்தரம் முதைியார், இங்கு
கூடி நிற்கும் கூட்டத்லதப் பார்த்து, ெண்டிலய நிறுத்தச் ஜசான்னார்.முதைியாலரக்
கண்டதும் குஞ்சுமணி ஓபடா டி ெந்தார்.“உங்களுக்பக நன்னா இருக்கா? நாலு குடித்தனம்
இருக்கற எடத்துபை ஊரறிஞ்ச திருடலனக் ஜகாண்டு ெந்து குடி லெக்கைாமா?”‘ொக்கிங்
ஸ்டிக்’லகத் தலரயில் ஊன்றி, எங்பகா பார்த்தொறு மீ லசலயத் தடெிக் ஜகாண்டு
 ஜெயகாந்தன் 297

நின்றார் முதைியார்.“அட அசபட! அெலனப் பத்தி அெருக்ஜகன்னடா ஜதரியும்? திருடன்னு

ஜதரிஞ்சிருந்தா ெடு
ீ குடுப்பாரா? அதான் பபாைீ ஸ்காரன் ெந்து இப்பபெ காைி
பண்ணனும்னு ஜசால்ைிட்டாபன, அபதாட ெிடு… அெர் கிட்பட என்னத்துக்கு புகார்
பண்ணிண்டிருக்பக?” என்று குஞ்சுமணிலயச் சீதம்மாள் அடக்கினாள்.முதைியாருக்குக்
கண்கள் சிெந்தன. அந்தக் கலடசி ெட்லட
ீ பநாக்கி அெர் பெகமாய் நடந்தார். அெர்
ெருெலதக் கண்ட பபாைீ ஸ்காரன் ொசற்படியிபைபய அெலர எதிர் ஜகாண்டலைத்து
சைாம் ஜசய்தான்.“இங்பக உனக்கு என்ன பெலை?” என்று பபாைீ ஸ்காரலனப் பார்த்து
உறுமினார் முதைியார்.

“இென் ஒரு பகடி, ஸார். ஸ்படஷனுக்கு ெந்து புகார் ஜகாடுத்திருந்தாங்க. அதனாபை

காைி பண்ணும்படியா ஜசால்ைிட்டுப் பபாபறன்.”முதைியார் அெலனயும்
பபாைீ ஸ்காரலனயும் மற்றெர்கலளயும் ஒரு முலற பார்த்தார்.“என்னுலடய ‘ஜடனன்லட’
காைி பண்ணச் ஜசால்றதுக்கு நீ யார்? ஜமாதல்பை ‘யூ ஜகட் அவுட்’!”முதைியாரின்
பகாபத்லதக் கண்டதும் பபாைீ ஸ்காரன் நடுநடுங்கிப் பபானான்.“எஸ், ஸார்” என்று
இன்ஜனாரு முலற சைாம் லெத்தான்.“அதிகாரம் இருக்குன்னா அலத துஷ்பிரபயாகம்
ஜசய்யக் கூடாது. திருடினப்பபா ஜெயிலுக்குப் பபானான்; அப்புறம் ஏன் ஜெளியிபை
ெிட்டாங்க? திருடாதப்பபா அென் எங்பக பபாறது? அென் திருடினா அப்பபா ெந்து
பிடிச்சிக்கிட்டுப் பபா” என்று கூறிப் பபாைீ ஸ்காரலன முதைியார் ஜெளிபய அனுப்பி
லெத்தார்.“ஓய், குஞ்சுமணி! இங்பக ொரும். உம்ம மாதிரிதான் இெனும் எனக்கு ஒரு
குடித்தனக்காரன். எனக்கு பெண்டியது ொடலக. அலத நீர் திருடிக் குடுக்கிறீரா, சூதாடிக்
குடுக்கறீராங்கறலதப் பத்தி எனக்கு அக்கலற இல்லை. அபத மாதிரிதான் அெலனப்
பத்தியும் எனக்குக் கெலை இல்லை. நீர் ஜெயிலுக்குப் பபான ஒரு திருடலனக் கண்டு
பயப்படறீர். நான் ஜெயிலுக்குப் பபாகாத பை திருடன்கலளப் பாத்துக்கிட்டிருக்பகன்.
அென் அங்பகதான் இருப்பான். சும்மாக் ஜகடந்து அைட்டிக்காதீர்.” என்று குஞ்சுமணியிடம்
ஜசால்ைிெிட்டுக் பகானாரின் பக்கம் திரும்பினார்.

“என்ன பகானாபர… நீயும் பசர்ந்துகிட்டு பயாக்கியன் மாதிரிப் பபசிறியா?… நாலு

ெருஷத்துக்கு முன்பன பால்பை தண்ணி கைந்ததுக்கு நீ லபன் கட்டின ஆளுதாபன?…”
என்று பகட்டபபாது பகானார் தலைலயச் ஜசாறிந்தான்.கலடசியாகத் தனது புதுக்
குடித்தனக்காரனிடத்தில் முதைியார் ஜசான்னார்:“இந்தாப்பா… உன் கிட்பட நான் லக நீட்டி
ஜரண்டு மாச அட்ொன்ஸ் ொங்கி இருக்பகன். லகஜயழுத்துப் பபாட்டு ரசீது
ஜகாடுத்திருக்பகன். யாராெது ெந்து உன்லன மிரட்டினா எங்கிட்பட ஜசால்லு. நான்
பாத்துக்கபறன்…” என்று கூறிெிட்டு ெண்டிலய பநாக்கி நடந்தார் முதைியார்.அன்று
நள்ளிரவு ெலர அென் அங்பகபய இருந்தன். அென் எப்பபாது ெட்லடப்
ீ பூட்டிக் ஜகாண்டு
ஜெளிபய பபானான் என்று எெருக்கும் ஜதரியாது.காலையில் பால் கறக்க ெந்த பகானார்
அென் உள்பள இருக்கிறான் என்ற பயத்துடபனபய பால் கறந்தான்.குஞ்சுமணி,
இன்லறக்கும் அந்தத் திருட்டுப் பயைின் முகத்தில் ெிைித்துெிடக் கூடாபத என்ற
அச்சத்பதாடு ென்னலைத் திறந்து பசுலெத் தரிசனம் ஜசய்தார்.குைாயடிக்குத் தண்ண ீர்
பிடிக்க ெந்த ஜபண்கள் மட்டும், அந்த ெடு
ீ பூட்டிக் கிடப்பலதக் கண்டு லதரியமாக,
 ஜெயகாந்தன் 298

அெலனப் பற்றியும் முதைியாலரப் பற்றியும் ெிமரிசனம் ஜசய்து பபசிக் ஜகாண்டார்கள்.

சீதம்மாளின் குரபை அதில் மிகவும் எடுப்பாகக் பகட்டது.அந்த ெடு
ீ பூட்டிக் கிடக்கிறது
என்பலத அறிந்த பகானாரும், குஞ்சுமணியும், பநற்று இரவு அடித்த ஜகாள்லளபயாடு
அென் திரும்பி ெரும் பகாைத்லதப் பார்க்கக் காத்திருந்தார்கள்.மத்தியானமாயிற்று;
மாலையாயிற்று.

மறுநாளும் ஆயிற்று…இரண்டு நாட்களாக அென் ெராதலதக் கண்டு, பகானாரும்

குஞ்சுமணியும், அென் திருடப் பபான இடத்தில் மாட்டிக் ஜகாண்டிருக்கக் கூடுஜமன்று
மிகுந்த சந்பதாஷ ஆரொரத்பதாடு பபசிக் ஜகாண்டார்கள்.அந்த நான்கு ெயதுக் குைந்லத
மட்டும் ஒருநாள் மத்தியானம் அந்தப் பூட்டி இருக்கும் ெட்டுத்
ீ திண்லண மீ து ஏறி,
திறந்திருக்கும் ென்னல் ெைிபய உள்பள பார்த்தது.மாடம் நிலறய இருந்த
சாக்ஜைட்டுகலளக் கைங்குகிற கண்கபளாடு பார்த்தது.“ஏ, மிட்டாய் மாமா! நீ ெரபெ
மாட்டியா?” என்று கண்கலளக் கசக்கிக் ஜகாண்டு தனிலமயில் அழுதது
குைந்லத.(எழுதப்பட்ட காைம்: 1969)நன்றி: அலனத்திந்திய நூல் ெரிலசயில் பநஷனல் புக்
டிரஸ்ட், இந்தியா, புது ஜடல்ைி, 1973ல் ஜெளியிட்டு, இதுெலர பை பதிப்புகள்
ஜெளிெந்துள்ள, “ஜெயகாந்தன் சிறுகலதகள், – ஜெயகாந்தன்” ஜதாகுப்பு

முன் நிைவும் பின் பனியும்

கிராமத்துக்பக அெர்களின் ஜபயர் மறந்துெிட்டது. ஜபரிய பகானார் என்பதும் சின்னக்
பகானார் என்பதுபம அெர்களின் ஜபயராகி நிைவுகிறது.சின்னக் பகானாரின் அண்ணன்
என்பதனால் ஜபரியெருக்கு மதிப்பு. ஜபரிய பகானார் மதிப்பபாடு ொழ்ந்திருந்த
காைஜமல்ைாம் எப்ஜபாழுபதா முடிந்துெிட்டது. அந்த ொழ்ெின் எஞ்சிய பகுதிலய
ெட்டுக்குப்
ீ பின்னாலுள்ள முந்திரித் பதாப்பின் நடுபெ அலமந்த தனிக்குடிலசயில்
ொழ்ந்து கைித்து ெிடுெது என்ற தீர்மானத்தில் ஏகாந்த ொசம் புரிகிறார் ஜபரியெர்.
சாப்பாட்டு பநரத்துக்கு மட்டும், லகத்தடியின் ‘டக் டக்’ஜகன்ற சப்தம் ஒைிக்க, கல்
ெட்டிற்குள்,
ீ பதாட்டத்து ொசல் ெைிபய பிரபெசிப்பார் ஜபரிய பகானார். தம்பியின்
குடும்பத்பதாடு அெருக்குள்ள உறவு அவ்ெளபெ. சின்னக் பகானாலரப்பபால் ஜசாத்துக்கள்
என்ற ெிைங்குகபளா, ஜசாந்தங்களினால் ெிலளந்த குடும்பம் என்ற சுலமபயா இல்ைாத
ஜபரியெலர, அந்தக் குடும்பபம அதிகம் மதித்து மரியாலத காட்டுெதற்குக் காரணம்,
குடும்பத் தலைெராய் ெிளங்கும் சின்னக் பகானார் அண்ணன் என்ற உறவுக்காக, அந்தக்
குடும்பத்தின் தலைலமப் பதெிலய ‘ஜகளரெப் பதெி’ யாய்ப் ஜபரியெருக்குத் தந்து
எல்ைாக் காரியத்துக்கும் அெர் அங்கீ காரம் ஜபறப் பணிந்து நிற்பதுதான்.

முப்பது ெருஷங்களுக்கு முன் மலனெி இறந்த அன்பற ஜசாந்தம் என்ற சுலம

ஜபரியெரின் பதாளிைிருந்து இறங்கி ெிட்டது. அெள் ெிட்டுச் ஜசன்ற ஐந்து ெயதுச்
சிறுென் சபாபதிலயத் தனக்ஜகாரு சுலம என்று கருதாமலும் சுமக்காமலும் இருந்து
ெிட்டார் ஜபரியெர். அதற்குக் காரணம், நாபைாடு ஐந்தாக இருக்கட்டுபம என்ற
நிலனப்பில் தனது ‘புத்திரச் சுலம’ பயாடு சபாபதிலயயும் சின்னக் பகானார் ஏற்றுக்
ஜகாண்டதுதான்!ஆனால் சபாபதி, தன் ஜபாறுப்லபத் தான் சுமக்கும் ெயது தனக்கு
 ஜெயகாந்தன் 299

ெந்துெிட்டதாக நிலனத்துக் ஜகாண்ட ெயதில் ஜபரியெரின் எஞ்சி நின்ற ஜசாத்துக்கள்

என்ற ெிைங்குகலளயும் அென் கைற்றி ெிட்டான்.

யாலரயும் மதியாத அென் பபாக்கும், இரண்டாெது உைக யுத்தகாைத்தில் அென் ஜசய்ய

முயன்ற ெியாபாரங்களினால் ெிலளந்த நஷ்டமும், லக நிலறயப் பணமிருக்கிறது என்று
அகம்பாெத்தில் ஆடிய ஆட்டங்களும் ஜபரியெலரப் பாப்பராக்கின.பிறகு ஒருநாள் – தனது
ஏக புதல்ென் பட்டாளத்துக்கு ஓடிப்பபானான் என்ற ஜசய்தி பகட்டுப் ஜபரிய பகானார்
தனது குடிலசயில் ஓர் இரவு முழுெதும் அழுது ஜகாண்டிருந்தார்.தன் பிள்லளயின்
ஜசயைாலும், அென் பிரிொலும் மனமுலடந்த ஜபரிய பகானார் பண்டரிபுரம் பபாகும்
பகாஷ்டியுடன் பசர்ந்துஜகாண்டு ஊர் ஊராய்த் திரிந்து யாசகம் புரிந்து, இறுதியில்
யாருமற்ற அனாலதயாய் பக்தர்களின் உறபொடு பகொலன அலடந்து ெிடுெது என்ற
முடிபொடு பதசாந்திரம் புறப்பட்டுக் கிராமத்தின் எல்லைலயக் கடக்கும்பபாது – பக்கத்து
ஊர் சந்லதக்குப் பபாய்த் திரும்பி ெந்து ஜகாண்டிருந்த சின்னக் பகானார் – தலையில்
லெத்திருந்த ஜபரிய பைாப்பைத்லத அப்படிபய பபாட்டுெிட்டு, அெிழ்ந்த குடுமிலயக்கூட
முடியாமல் ஓடிெந்து பரபதசிக் கூட்டத்தின் நடுபெ இருந்த அண்ணனின் கால்களில்
சாஷ்டாங்கமாய் ெழ்ந்து
ீ கதறினார். அெரது ஜபான் காப்பிட்ட கரங்கள் அண்ணனின் புழுதி
படிந்த பாதங்கலள நகர ெிடாமல் இறுகப் பற்றி இருந்தன.

“அண்பண… நான் உனக்கு என்ன தப்பிதம் பண்ணிபனன்? நான் ஜசத்துப் பபாயிட்படன்னு

நிலனச்சுட்டியா…” என்று அைறினார் சின்னக் பகானார். அந்தக் காட்சி, மனிதனுக்கு ‘ெந்து
ொய்த்ததும்’ ‘ெயிற்றில் பிறந்ததும்’ மட்டும்தான் ஜசாந்தம் என்பதில்லை என்று
ஊராருக்பக உணர்த்தியது.“என்னபொ அைியணும்னு இருந்த ஜசாத்து அென் மூைமா
அைிந்து பபாச்சு… அந்த ெருத்தத்திபை அென் பபாயிட்டான்… அென் ஓடிட்டான்னு உனக்கு
ஏன் ெருத்தம்?… நான் தாபன என் மெனா ெளர்த்பதன், அெலன!… ெளர்த்தெபன
அந்நியமாய்ப் பபாயிட்டான், அெனுக்கு… நான் தாபன உன் பிள்லள… நீயும்
அண்ணியுமாத்தாபன அப்பனும் ஆத்தாளுமா இருந்து என்லன ெளத்தீங்க?… என்லன
ெளத்தெனுமா எனக்கு அந்நியமாகணும்? என் ஜசாத்து உன் ஜசாத்து இல்ைியா?… என்
ஜசாந்தம் உன் ஜசாந்தம் இல்ைியா?…” என்ஜறல்ைாம் ஊலரக் கூட்டி நியாயம் பகட்டார்
சின்னக் பகானார்.அன்று பெறு ெைியின்றி ெிரக்தியுடன் ‘மனசு மரத்துப் பபானப்புறம்
எங்பக இருந்தால் என்ன’ என்று திரும்பி ெந்து ெட்டுக்குப்
ீ பின்னால் முந்திரித்
பதாட்டத்தின் நடுபெயுள்ள குடிலசக்கு ொலக மாற்றிக்ஜகாண்டு, ‘கிருஷ்ணா பகாெிந்தா’
என்று இருபது ெருஷமாய் ொழ்ந்து ெரும் ஜபரிய பகானாருக்கு, பதிலனந்து
ெருஷங்களுக்கு முன்பாகபெ ொழ்க்லகயின் மீ து பற்றும் பாசமும் ஏகமாய் மிகுந்து ெர
ஆரம்பித்து ெிட்டது.ஆமாம்; சபாபதி மனம் மாறி அப்பலனப் பார்க்க பட்டாளத்திைிருந்து
ஒருமுலற திரும்பி ெந்திருந்தான்… பிறகு அடிக்கடி ெந்து பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்தான்.

கண் பார்லெ மங்கிப் பபான ஜபரிய பகானார் மகலனத் தடெிப் பார்த்து உச்சி பமாந்து
கண்ண ீர் உகுத்தார். அப்பபாது தகப்பனின் லகலய அன்புடன் பற்றிக் ஜகாண்டு ஆதரொன
குரைில் ஜசான்னான் சபாபதி: “நீ ஒண்ணும் பயப்படாபத லநனா… இப்பத்தான்
சண்லடஜயல்ைாம் தீந்து பபாயிட்டபத… எனக்கு உசிருக்கு ஒண்ணும் ஆபத்து ெராது.”“அது
 ஜெயகாந்தன் 300

சரிதான்டா தம்பி… ஒனக்குக் கண்ணாைம் கட்டி லெச்சுப் பார்க்கணும்னு இருந்பதன்…”

என்று தன் ஆலசலயத் தயங்கித் தயங்கிக் கூறினார் கிைெர். அதற்குச் சபாபதி
சிரித்தொறு பதிைளித்தான். “அதுக்ஜகன்னா, கட்டிக்கிட்டாப் பபாச்சு… அங்பகபய
‘பகாட்டர்ஸ்’ தராங்க… குடும்பத்பதாட பபாயிருக்கைாம்… ஜபாண்ணு பார்த்து
ஜெச்சிருக்கியா?”“அட பபாடா… ஜபாண்ணுக்குத் தானா பஞ்சம் ெந்திடுச்சி? உன் சின்ன
லநனாகிட்பட ஜசான்னா எத்தினி ஜபாண்ணு பெணும்னு பகட்பாபன!…” என்று ஜபரியெர்
ஜபாக்லக ொய்ச் சிரிப்புடன் ஒரு குஷியில் பபசினார்.“இவ்ெளவு ஆலசலய லெத்துக்
ஜகாண்டு பண்டரிபுரம் பபாகும் பரபதசிக் கூட்டத்பதாடு பபாகக் கிளம்பினாபர மனுஷன்!”
என்று நிலனத்த சின்னக் பகானார் ெந்த சிரிப்லப அடக்கிக் ஜகாண்டார்.அந்த ெருஷபம
தஞ்சாவூரில் ஜபண் பார்த்து, சபாபதிக்குக் கல்யாணம் நடந்தது. அதன் பிறகு சபாபதி
ெருஷத்திற்கு ஒருமுலற தன் மலனெியுடன் ெந்து கிைெலரக் கண்டு ஜசல்ெது
ெைக்கமாகி ெிட்டது.

இந்தப் பத்து ெருஷமாய்க் ஜகாஞ்சம் ஜகாஞ்சமாய் மங்க ஆரம்பித்த கண் பார்லெ

முற்றிலும் இருண்டுெிட்ட பபாதிலும் கிைெரின் மனசில் ஆலசயும் பாசமும் மட்டும்
ஜபருகிக் ஜகாண்டுதான் இருந்தன; இப்பபாது அெர் தன் உடைில் உயிலரச் சிலற லெத்து
ொழ்ெது மகனுக்காகக் கூட அல்ை; நான்கு ெருஷங்களாய் ஆண்டிற்ஜகாரு முலற ெந்து
அெருடன் ஒரு மாதம் முழுக்கவும் தங்கி, பார்லெயிைந்த அெபராடு கண்லணக் கட்டி
ெிலளயாடிச் ஜசல்ெதுபபால் ஜகாஞ்சிப் புரியும், முகம் ஜதரியாத அெர் பபரன்… அந்தப்
பயல் பாபுவுக்காகத்தான். அெபனாடு கைிக்கப் பபாகும் அந்த முப்பது நாட்களுக்காகத்தான்
ெருஷம் முழுலமக்கும் ொழ்கிறார் கிைெர்.‘பாபு’… என்று நிலனத்த மாத்திரத்தில் அெரது
குருட்டுக் கண்கள் இடுங்கி கன்ன மூைங்களில் ெரி ெரியாய்ச் சுருக்கங்கள் ெிரிய
ஜபாக்லக ொய்ப் புன்னலகயுடன் நீண்ட பமாொய் சற்பற ொலன பநாக்கி ொகாகி
நிமிரும்; இருளடித்த பார்லெயில் ஒளி ெசும்
ீ புலகமண்டைஜமான்று உருொகி அதில்
பாபுெின் பதாற்றம்… ஜகாஞ்சும் மைலையுடன், குலுங்கும் சிரிப்புடன், குளிர்ந்த
ஸ்பரிசத்துடன் ஜதரியும்… அந்த உருெம் கனெில் ெருெதுபபால் அெரிடம் தாெிெரும்…
எத்தலனபயா முலற தன்லன மறந்த ையத்தில் கிைெர் லககலள நீட்டிக்ஜகாண்டு
“பாபூ…” என்று துள்ளி நிமிர்ந்து ெிடுொர்… பிறகு அது உண்லமயல்ை; கண்ணில் ஜதரியும்
மாயத்பதாற்றம் என்று உணர்லகயில் இலம ெிளிம்பில் பனித்த நீரும், இதழ்களில்
ெலளந்து துடிக்கும் புன்முறுெலுமாய்த் தலை குனிந்து ெிடுொர்.

தனிலமயில் குடிலசயில் யதார்த்த உண்லமயாய் பாபுபொடு கைிக்கும் ஒரு மாதம்

தெிர… அதற்கு முன்னும் பின்னுமான மாதங்கள் அெருக்கு இப்படித்தான்… இந்த
ையத்தில்தான் கைிகின்றன.அது சரி, அெர்தான் பாபுலெப் பார்த்தபத இல்லைபய? அெர்
கண்களில் அென் உருெம் ஜதரிெஜதப்படி?தன் குைந்லத என்று பந்தம் பிறக்கவும்,
ஜசாந்தம் ஜகாண்டாடவும்தான் தன் குைந்லதயின் முகம் ஜதரிய பெண்டும். குைந்லத மீ து
ஜகாண்ட பாசத்லதக் ஜகாண்டாட, அந்த பக்திலய ெைிபட ஒரு முகம்தான் பெண்டுமா,
என்ன?…ொனத்தில் திரிந்து ஜகாண்டிருந்த கடவுலள மண்ணுக்கிறக்கி மைலை சிந்தும்
குைந்லதயாக்கி ஓட ெிட்டு, ஓடித்துரத்திக் லகலயப் பிடித்திழுத்து, லநயப் புலடத்ஜதடுத்து,
 ஜெயகாந்தன் 301

மடியில் கிடத்தி, மார்பில் அலணத்து, முத்தம் ஜகாடுத்து, முலைப்பால் அளித்து… ஆம்,

கடவுலளக் குைந்லதயாகவும், குைந்லதலயக் கடவுளாகவும் ஜகாண்டாடும் கலைலயபய
பக்தியாகக் ஜகாண்ட லெஷ்ணெ குைத்தில் பிறந்தெராயிற்பற ஜபரிய பகானார்!… அெர்
கண்களிபை ஜதரியும் பதாற்றம் கண்ணன் பதாற்றபம… எனினும் அெர் ெைிபடுெது
பாபுெின் நிலனலெத்தான்!பபான ெருஷம் பாபு ெந்திருந்தபபாது நன்றாக
ெளர்ந்திருந்தான். ‘என்னப் பபச்சுப் பபசுகிறான்?’… ஆனால் ஒரு ொர்த்லதயாெது
கிைெருக்குப் புரியபெண்டுபம! அென் ஹிந்தியிைல்ைொ பபசுகிறான். ‘ஒரு ொர்த்லத
கூடத் தமிழ் ஜதரியாமல் என்ன பிள்லள ெளர்ப்பு’ என்று கிைெர் சிை சமயம் மனம்
சைிப்பார். இருந்தாலும் தன் பபரன் பபசுகிறான் என்பது முக்கியபம தெிர, என்ன
பாலஷயாக இருந்தால் என்ன? -என்ற குதூகைத்துடன் அெலனப் பபச லெத்து ரசித்துக்
ஜகாண்டிருப்பார்.

பாபுலெப் பபால் சுத்தமாய் உலட உடுத்தி, காைில் பொடு அணிந்து, ஒரு பக்கம்
அலமதியாய் உட்கார்ந்திருக்க இங்பக இருக்கும் இந்தப் பிள்லளகளுக்குத் ஜதரியுமா?
ஊஹீம், ஜதரியபெ ஜதரியாதாம். கிைெர் அப்படித்தான் ஜசால்லுொர். தன் குடிலசக்கு
மட்டும் அெலனத் தனிபய அலைத்து ெருொர். பின்னால் ெரும் மற்ற குைந்லதகலளப்
‘பபா பபா’ என்று ெிரட்டிெிட்டு, பாபுலெ நாற்காைியில் உட்காரலெத்து, அென் காைடியில்
அமர்ந்து, ொதுலம, கல்கண்டு, முந்திரிப் பருப்பு பபான்றெற்லற- ஒரு டப்பியில்
அெனுக்காகச் பசர்த்து லெத்திருக்கும் தின்பண்டங்கலளத் தந்து, பாலஷ ஜதரியாத
அெனிடம் பபசி, அென் பபசுெலதயும் ரசிப்பார் கிைெர்.அென் அெலரத் ‘தாதா’ என்றுதான்
அலைப்பான். அெரும் அெனுக்குத் ‘தாத்தய்யா’ என்று அெர்கள் ெைக்கப்படி உச்சரிக்கப்
பைமுலற ஜசால்ைித்தந்தார். அென் அலத மறுத்து “லந… லந… தாதா” என்று அெருக்குக்
கற்றுத் தந்தான். அப்பபாது அங்பக ெந்த அென் தாய் மீ னா கிைெரிடம் ெிளக்கினாள்:
“அெனுக்குத் தமிபை பபச ெரமாட்படங்குது மாமா… இன்னும் இரண்டு ெயசு பபானா
கத்துக்குொன். அங்பக யாரும் தமிைிபை பபசறெங்க இல்லை… அங்பக பக்கத்து ெட்டிபை
ீ
ஒரு சர்தார் தாதா இருக்காரு… நாளு பூரா அெருகிட்டதான் இருப்பான்.

உங்ககிட்ட ெரமாட்படங்கிறாபன… அெருக்கிட்ட பமபை ஏறி அெரு தாடிலயப் புடிச்சி

இழுப்பான். அெலரத்தான் ‘ தாதா தாதா’ன்னு கூப்பிட்டுப் பைகிப்பபாயிட்டான்… அெருக்கும்
பாபுலெப் பார்க்காம இருக்க முடியாது. ஊருக்குப் புறப்படும்பபாது, ‘சீக்கிரம்
ெந்துடுங்க’ன்னு ஒரு பத்து தடலெக்கு பமபை ஜசால்ைிட்டாரு, அந்த சர்தார் தாத்தா” -
என்று அெள் ஜசால்ைிக் ஜகாண்டிருக்கும் பபாது, கிைெருக்குத் தனக்குச் ஜசாந்தமான
பபரக் குைந்லதலய எெபனா லெத்துக்ஜகாண்டு, நாஜளல்ைாம் ஜகாஞ்சி ெிலளயாடி,
தன்லனயும் ெிட அதிக ஜநருக்கமாகி, அென் பாலஷலயக் கற்றுக் ஜகாடுத்து, தன்னால்
தன் பபரனுடன் பபசமுடியாமல் ஆக்கிெிட்ட அந்த முகமறியா சர்தார் கிைென் மீ து
எரிச்சல் எரிச்சைாய் ெந்தது. ஒரு ஏக்கப் ஜபருமூச்சு ெிட்டார்… அந்தப் ஜபருமூச்சில்-
ெருஷத்தில் பதிபனாரு மாதம் பாபுபொடு ஜகாஞ்சுெதற்கு சர்தார் கிைெனுக்கு ெைி
இருந்த பபாதிலும், ெருஷத்திற்ஜகாருமுலற ஒரு மாதம் அெபனாடு கைிக்கத் தனக்கு
ொய்ப்பிருக்கிறபத, இதுபெ பபாதும் என்ற திருப்தி உணர்வும் இருந்தது.ஒவ்ஜொரு
 ஜெயகாந்தன் 302

தடலெ பாபு ெந்து ஜசல்லும்பபாதும், அெனுக்கு ஒரு ெயது கூடுகிறது என்ற

மகிழ்ச்சியும், தனக்கு ஒரு ெயது கைிந்து பபாகிறது என்ற ெருத்தமும் கிைெருக்கு
ஜநஞ்லச அலடக்கும்.‘அடுத்த தடலெ அென் ெரும்பபாது நான் இருக்கிபறபனா ஜசத்துப்
பபாகிபறபனா’ என்ற உணர்ெில் அெர் கண்கள் கைங்கும்.இந்தத் தடலெ மீ னாவுக்குப்
பபறு காைம்.

சபாபதி மலனெிலயப் பிரசெத்திற்காக அெள் தாய்ெடான

ீ தஞ்சாவூருக்கு பநபர
அலைத்துப் பபாய்ெிட்டான் என்று கடிதம் ெந்தபபாது கிைெர் தெியாய்த் தெித்தார்.
ெபல்பூரில் இருந்து தஞ்சாவூருக்கு இந்த ெைியாகத் தாபன அெர்கள் பபாயிருக்க
பெண்டும். முன்கூட்டிபய ஒரு கடிதம் பபாட்டிருந்தால், மூன்று லமலுக்கு
அப்பாைிருக்கும் ரயிைடிக்குப் பபாய், தன் பபரலன ரயிைில் பார்த்து ெந்திருப்பார்
அல்ைொ கிைெர்! அந்த ெருத்தத்லதத் ஜதரிெித்துச் சபாபதிக்குக் கடிதம் கூட எழுதச்
ஜசான்னார், சின்னக் பகானார் மூைம். அெரும் எழுதினார்.மலனெிலய அலைத்துக்
ஜகாண்டு திரும்பி ெருலகயில் ெைக்கம்பபால் கிராமத்துக்கு ெந்து ஒரு மாதம் தங்கிச்
ஜசல்ெதாகச் சமாதானம் கூறிப் பதில் எழுதியிருந்தான் சபாபதி.‘பாபு ெருொன், பாபு
ெருொன்’ என்று ெட்டுக்
ீ குைந்லதகளும், ஜபரிய பகானாரும் நாட்கலள எண்ணிக்
ஜகாண்டு காத்திருந்தனர்.பகானார் ெட்டுக்கு
ீ எதிரில் ஒரு ராந்தல் கம்பம் உண்டு.ராந்தல்
கம்பம் என்றால், சீலம எண்லணலயக் குடித்த பபாலதயில் சிெந்த கண்களுடன்
இரஜெல்ைாம் ஜதருலெக் காெல் புரியும் அசல் பட்டிக்காட்டு ராந்தல் கம்பம்தான்.

சிக்கனம் கருதிபயா, நிைாலெ ரசிக்க எண்ணிபயா, அந்த ராந்தல் கம்பம் நிைாக்

காைங்களில் உபபயாகப்படுத்தப் படாமல் ஜெற்றுடைாய் நிற்கும். இந்த ஓய்வு
நாட்களில்தான் ஜதருக் குைந்லதகள் நிைாலெக் கருதி அங்பக ெிலளயாட ெருொர்கள்.
அெர்களின் கண்ணாம்பூச்சி ெிலளயாட்டில் ராந்தல் கம்பமும் ‘தாச்சி’ யாகக் கைந்து
ஜகாள்ளும்.அறுபது ெருஷங்களுக்கு முன் ஜபரிய பகானாரும், அெருக்குப்பின் சின்னக்
பகானாரும், இந்த ராந்தல் கம்பத்லதச் சுற்றி ெிலளயாடியிருக்கிறார்கள். அதன் பிறகு
முப்பது ெருஷங்களில், அெர்களின் பிள்லளகள், இப்பபாது பன்னிரண்டு ெயதிைிருந்து
ஐந்து ெயது ெலரயிலுள்ள சின்னக் பகானாரின் பபரக் குைந்லதகள் பதிபனாரு பபர்
ராந்தல் கம்பத்லதச் சுற்றி ஓடி ெருகின்றனர். ஒபர ஆரொரம்; சிரிப்பு; கூச்சல்.அப்பபாது
தான் திண்லணயில் படுக்லக ெிரித்தார் சின்னக் பகானார்.எதிர் ெட்டுக்
ீ கூலரகளின் மீ து
பைசான பனிமூட்டமும் நிைா ஜெளிச்சமும் குைம்பிக் ஜகாண்டிருக்கிறது. பின் பனிக்
காைமானதால் பனிப் படைமிருந்தபபாதிலும், குளிரின் ஜகாடுலம இன்னும்
ஆரம்பமாகெில்லை. ஜதருெில் அங்ஜகான்றும் இங்ஜகான்றுமாக ஆள் நடமாட்டம்
காண்கிறது.ஜதருெில் குைந்லதகள் எல்ைாம் ெிலளயாடிக் ஜகாண்டிருக்கிற பநரத்தில்,
சாப்பிட்ட லகலயத் துலடத்துக்ஜகாண்டு அெரருபக திண்லணயின் பமல் ெந்து ஏறினான்
ஓர் ஏழு ெயதுச் சிறுென்.“ஆர்ரா அென்? அடபட தம்லபயாொ?… ஏன்டா கண்ணு, நீ பபாயி
ெிலளயாடைியா?”“ம்ஹீம்… நா ஜெலளயாடபை. கலத ஜசால்லு தாத்தா!”“கலத
இருக்கட்டும்… ஜபரிய தாத்தா பதாட்டத்துக்குப் பபாயிட்டாரா, பாரு…” என்று ஜசால்ைிக்
ஜகாண்பட, தலை மாட்டிைிருந்து சுருட்லடயும் ஜநருப்புப் ஜபட்டிலயயும் எடுத்தார் சின்னக்
 ஜெயகாந்தன் 303

பகானார்.“அவுரு எப்பபொ பபாயிட்டாபர” என்று திண்லணயிைிருந்தபடிபய ெட்டிற்குள்

ீ
தன் குடுமித் தலைலய நீட்டி புைக்கலட ொசல் ெைிபய நிைா ஜெளிச்சத்தில் ஜதரியும்
பதாட்டத்துக் குடிலசலயப் பார்த்தான் தம்லபயா.

தம்லபயா- சின்னக் பகானாரின் ஜசத்துப் பபான ஒபர மகள், அெர் ெசம் ஒப்புெித்து
ெிட்டுப்பபான, பசாகமும் ஆறுதலும் கைந்த அெள் நிலனவு! தாயில்ைாக் குைந்லத
என்பதனால், குடும்பத்திலுள்ள எல்பைாரின் அன்புக்கும் பாத்திரமாயிருந்தான் தம்லபயா.
அெனும் மற்றக் குைந்லதகள் பபால் அல்ைாமல் அறிவும் அடக்கமும் ஜகாண்டு
ெிளங்கினான். ஆனால், ஜபரிய பகானாருக்பகா, சின்னக் பகானாரின் பபரப் பிள்லளகளில்
ஒருெனாய்த்தான் அெனும் பதான்றினான். அெருக்கு அெருலடய பாபுதான்
ஒசத்தி!ஜபரிய பகானார் பதாட்டத்துக்குப் பபாய்ெிட்டார் என்று தம்லபயாெின் மூைம்
அறிந்த சின்னெர் சுருட்லடக் ஜகாளுத்தைானார்.“தாத்தா… உனக்குப் ஜபரிய தாத்தாகிட்ட
பயமா?”“பயமில்பைடா… மரியாலத!?“ம்… அெருக்குத்தான் கண்ணு ஜதரியைிபய… நீ
சுருட்டுக் குடிக்கிபறனு அெரு எப்படிப் பாப்பாரு?”“அெருக்குக் கண்ணு ஜதரியபைன்னா
என்ன?… எனக்குக் கண்ணு ஜதரியுபத… அவுரு எதிபர சுருட்டுக் குடிச்சி எனக்குப் பைக்கம்
இல்லை… சரி, நீ பபாய் ெிலளயாடு!”“ம்ஹீம்… நாளக்கித்தான் ெிலளயாடுபென்.
இன்னிக்கிக் கலததான் பெணும்.”“நாளக்கி என்ன, ெிலளயாட நாள்
பாத்திருக்பக?”“நாலளக்குத்தாபன சபாபதி மாமா ொராங்க. அெங்க ெந்தப்புறம் பாபுபொட
ஜெலளயாடுபென்!” என்று உற்சாகமாய்ச் ஜசான்னான் தம்லபயா.“அடபட, உனக்கு
ெிசயபம ஜதரியாதா?… அந்த இந்திக்காரப் பயலும், அெ அப்பனும் நம்பலளஜயல்ைாம்
ஏமாத்திப் பிட்டானுெ… அவுங்க ெரை… அதான் ஜபரிய தாத்தாவுக்கு ஜராம்ப ெருத்தம்..”
என்று சின்னக் பகானார் ஜசான்னலத நம்ப மறுத்து, தம்லபயா குறுக்கிட்டுக் கத்தினான்.

“ஐயா… ஜபாய்யி, ஜபாய்யி… நீ சும்மானாச்சுக்கும் ஜசால்ற… நாலளக்கு அவுங்க

ெருொங்க!”“ஜபாய்யி இல்பைடா, ஜநசம்தான். சாயங்காைம் கடுதாசி ெந்திச்பச… திடீர்னு
ெரச் ஜசால்ைிக் கடுதாசி ெந்திச்சாம் பட்டாளத்திைிருந்து… அதனாபை இன்னிக்கு
ராத்திரிபய ஜபாறப்பட்டு தஞ்சாவூர்ஜைருந்து பநராப் பபாறாங்களாம்… அடுத்த தடலெ
சீக்கிரமா ெர்ராங்களாம். உங்க சபாபதி மாமா எழுதியிருக்கான்…”“கடுதாசி எங்பக? காட்டு”
என்று பகட்கும்பபாது தம்லபயாெின் குரைில் ஏமாற்றமும் அெநம்பிக்லகயும்
இலைந்தன.“கடுதாசி ஜபரியெர்கிட்பட இருக்கு!”“நான் பபாயி பார்க்கப் பபாபறன்” என்று
ஜசால்ைிக் ஜகாண்பட திண்லணயிைிருந்து குதித்தான் தம்லபயா.“இந்த பநரத்திபையா
பதாட்டத்துக்குப் பபாபற? ெிடிஞ்சி பாத்துக்கைாம்” என்று தடுத்தார் சின்னெர்.“அதுதான்
ஜநைா ஜெளிச்சமிருக்குபத” என்று பதில் ஜசால்ைிெிட்டு, பதாட்டத்துக் குடிலசலய பநாக்கி
ஓட்டமாய் ஓடினான் தம்லபயா.தம்லபயா ஜபரிய பகானாலரத் பதடித் பதாட்டத்துக்
குடிலசயருபக ெந்த பபாது, குடிலசயின் முன், சருகுகலள எரித்துத் தீயில் குளிர்
காய்ந்தொறு ஜநருப்பில் சுட்ட முந்திரிக் ஜகாட்லடகலளச் சிறிய இரும்புைக்லகயால்
தட்டிக் ஜகாண்டிருந்தார் கிைெர்.கிைெரின் எதிரில் ெந்து இடுப்பில் லகயூன்றிக் ஜகாண்டு
தன்லன அெர் கெனிக்கிறாரா என்று பார்ப்பென் பபால் ஜமளனமாய் நின்றான் தம்லபயா.
 ஜெயகாந்தன் 304

கிைெர் முகம் நிமிர்த்தித் தம்லபயாவுக்கு பநபர ெிைி திறந்து பார்த்தார். அெர்

அணிந்திருந்த அலுமினியப் பிபரமில் பதித்திருந்த தடித்த கண்ணாடியினூபட அெரது
கண்களும், இலம பராமங்களும் மிகப் ஜபரியதாய்த் ஜதரிந்தன தம்லபயாவுக்கு. அந்தக்
கண்ணாடியின் பைபன அவ்ெளவுதான் என்று ஜசால்ைிெிட முடியாது. அந்தக்
கண்ணாடியும் இல்ைாெிட்டால், இருளில் எரியும் ஜநருப்லபபயா, ஜெளிச்சத்தில்
நிைலுருொய்த் ஜதரியும் உருெங்கலளபயா கூட அெரால் காணா இயைாது
பபாய்ெிடும்.அெர் பார்லெ எதிரில் நிற்கும் தம்லபயாலெ ஊடுருெி, அெனுக்குப்
பின்னால் எலதபயா கெனிப்பது பபால் இருந்தது. அென் திரும்பிப் பார்த்துக் ஜகாண்டான்.
அென் பின்னால் ொனத்தில் ெட்டமில்ைாத, பிலறயுமில்ைாத நசுங்கிப் பபான முன்
நிைெின் மூளித்பதாற்றம் ஜதரிந்தது. அந்த ஒளிலய பிண்ணனி பபாைக் ஜகாண்டு,
நிைலுருொய்த் ஜதரியும் தம்லபயாெின் உருெில் எங்பகா தூரத்தில் இருக்கும்
பாபுலெத்தான் கண்டார் கிைெர். அெரது இலமகள் படபடத்து மூடித் திறந்தன. மீ ண்டும்
ஜதரிந்த அந்த உருெத்லதக் கண்டு அெர் ெியந்தார்.“குருடரான பக்த பசதா தம்பூலர
மீ ட்டிக் ஜகாண்டு பாடும்பபாது அெரது இலசயில் கட்டுண்ட பரந்தாமன் பாைகிருஷ்ணன்
ெடிெமாய் அெர் அறியாமல் அெஜரதிபர அமர்ந்து பகட்பானாபம, அந்த மாய ைீ லைக்
கலத அெர் நிலனவுக்கு ெர, கிைெரின் உதடுகளில் மந்தஹாஸமான ஒரு புன்னலக
தெழ்ந்தது.

“பாபூ!”“பாபு இல்பை தாத்தா, நான் தான் தம்லபயா.”“தம்லபயாொ?… நீ எங்பக ெந்பத இந்த

இருட்டிபை?”“பாபு நாலளக்கி ெருொனில்பை தாத்தா?… நீ அதுக்குத் தாபன
முந்திரிக்ஜகாட்லட சுடபற?… சின்னத் தாத்தா ஜசால்றாரு, அென் ெரமாட்டானாம்…” என்று
புகார் கூறுெதுபபால் ஜசான்னான் தம்லபயா.பாபுெின் ெருலகக்காகத் தன்லனப்பபால்
அெனும் ஆெலுடன் காத்திருப்பென் என்று பதான்றபெ கிைெருக்கு தம்லபயாெின் மீ து
ஒரு ெிபசஷ ொஞ்லச பிறந்தது. “ஆமாண்டா பயபை, அென் அப்பன் அெசரமாகத்
திரும்பிப் பபாறானாம்… அதனாபை ெரல்பை…” என்று கூறியதும் தம்லபயாெின் முகம்
ொடிப் பபாயிற்று. அென் பதில் பபசாமல் ஜமளனமாய் நிற்பதிலுள்ள பசாகத்லதக் கிைெர்
உணர்ந்தார்.“பின்பன ஏன் தாத்தா நீ இந்த பநரத்திபை முந்திரிக் ஜகாட்லட சுடபற?” –
என்று ெதங்கிய குரைில் பகட்டான் தம்லபயா.முகஜமல்ைாம் மைர ெிலளந்த சிரிப்புடன்
தலையாட்டிக்ஜகாண்டு ஜசான்னார் கிைெர்: “அென் நம்பலள ஏமாத்தப் பார்த்தாலும் நான்
ெிடுபெனா?… படசன்பை பபாயி பார்த்துட்டு ெரப் பபாபறபன… அதுக்காகத்தான் இது.
அந்தப் பாபுப் பயலுக்கு முந்திரிப் பருப்புன்னா உசிரு… ரயிலு நம்ப ஊருக்கு ெிடிய
காலையிபை ெருது… அதனாபைதான் இப்பபெ சுடபறன்… உக்காரு.

நீயும் உரி…” என்று சுட்டு பமபைாடு தீய்ந்த முந்திரிக் ஜகாட்லடகலளத் தம்லபயாெின்

முன் தள்ளினார் கிைெர். தம்லபயாவும் அெர் எதிபர உட்கார்ந்து முந்திரிக்
ஜகாட்லடகலளத் தட்டி உரிக்க ஆரம்பித்தான். திடீஜரன்று கிைெர் என்ன நிலனத்தாபரா,
தம்லபயாெின் லகலயப் பிடித்தார். அென் லககள் உரித்துக் ஜகாண்டுதான் இருந்தன்
என்று நிச்சயமானதும் ஜசான்னார்: “நீ நல்ை லபயனாச்பச… ஜகாட்லட ஜகாஞ்சமாத்தான்
இருக்கு. நீ திங்காபத… நாம்பதான் இங்பக ஜநலறயத் திங்கபறாபம. பாபுவுக்குத்தான் அந்த
 ஜெயகாந்தன் 305

ஊரிபை இது ஜகலடக்கபெ ஜகலடக்காது. நீதான் நல்ைெனாச்பச. இந்தக்

கண்ணுசாமிதான் திருட்டுப் பய… உரிக்கிபறன்னு ெந்து திருடித் திம்பான்…” என்று
தம்லபயாலெ தாொ ஜசய்ெதற்காக, சின்னக் பகானாரின் பபரன்களில் ஒருெலனத்
திட்டினார்.“எனக்கு பெண்டாம், தாத்தா. கண்ணுசாமி என்லனப் பாக்க ஜெச்சி ஜநலறயத்
தின்னான். அதனாபைதான் அெனுக்கு ெயித்து ெைி ெந்து ெயிபற சரியாயில்பை…
சாயங்காைம் கூட பாட்டி அெனுக்குக் கஷாயம் குடுத்திச்பச…” என்று ஜசால்ைிக்
ஜகாண்பட இருந்தென், உரித்து லெத்த பருப்புகள் ஜெள்லள ஜெபளஜரன்று ெிக்கினம்
இல்ைாமல் முழுசாகவும் ஜபரிசாகவும் இருப்பலதக் கண்டு திடீஜரன்று
பகட்டான்.“ஏந்தாத்தா! இலதஜயல்ைாம் நீ பாபுவுக்காகன்னு பாத்துப் பாத்துப் ஜபாறுக்கி
ஜெச்சியா? எல்ைாம் ஜபரிசு ஜபரிசா இருக்பக?”“ஆமா… நிலறய ஜெச்சிருந்பதன்…
கண்ணுசாமி ெந்து நான் இல்ைாத சமயத்திபை திருடிக்கிட்டுப் பபாயிட்டான்…” என்று
ஜசால்லும்பபாபத, தான் ஜராம்ப அல்பத்தனமாய்த் தம்லபயாவும் திருடுொபனா என்று
சந்பதகப்பட்டதற்காக ெருத்தமுற்ற கிைெர் குலைவுடன் ஜசான்னார்:“பரொயில்பை, நீ
ஜரண்டு எடுத்துக்கடா… பாபுவுக்குத் தான் இவ்ெளவு இருக்பக. அப்பிடிபய உள்பள பபாயி
மாடத்திபை ஒரு டப்பா இருக்கு. அஜதக் ஜகாண்ணாந்து இந்தப் பருப்லபஜயல்ைாம்
அதுக்குள்பள அள்ளிப்பபாடு” என்றார்.

தம்லபயாவுக்கு ஒன்றும் புரியெில்லை. முதைில் அெர் அலதத் தின்னக்கூடாது என்று

எச்சரித்துெிட்டு, இப்ஜபாழுது தின்னச் ஜசால்ைி ெற்புறுத்துெது ஏன் என்று ஒரு ெினாடி
பயாசித்தான். பயாசித்துக் ஜகாண்பட உள்பள பபானான். அந்த டப்பாலெக் ஜகாண்டு
ெந்து எல்ைாெற்லறயும் அள்ளி லெத்தான். பிறகு லகயிஜைாரு முந்திரிப் பருப்லப
எடுத்து லெத்துக் ஜகாண்டு பகட்டான்.“ஏந்தாத்தா என்லனத் திங்கச் ஜசால்பற? இல்ைாட்டி
பாபுவுக்கு… நாஜளக்கி ெயித்ஜத ெைிக்கும் இல்பை?” என்று பாபுவுக்கு ெயிற்றுெைி
ெராமல் இருப்பதற்காகத் தின்பென் மாதிரி ஒன்லற எடுத்து ொயில் பபாட்டுக்
ஜகாண்டான் தம்லபயா. கிைெர் தம்லபயாலெத் தலை நிமிர்த்திப் பார்த்தார்.இவ்ெளவு
அறிவும் நல்ை குணமும் அலமந்த தம்லபயா தாயில்ைாக் குைந்லத என்ற எண்ணமும்,
ஜசத்துப்பபான- அெலளப்பபாைபெ அறிவும் குணமும் மிகுந்த அெனது தாயின் முகமும்,
இத்தலன காைம் இெலனப் பற்றிய சிந்தலனபய இல்ைாமல் மற்றக் குைந்லதகளில்
ஒன்றாகபெ கருதி இெலனயும் தான் ெிரட்டியடித்த பாெலனயும், தாயற்ற குைந்லதலய
ெிரட்டிெிட்டுத் தன் பபரன் என்பதால் பாபுலெ இழுத்து லெத்துச் சீராட்டிய குற்ற
உணர்வும் அெரது நிலனெில் கெிந்து கிைெரின் குருட்டு ெிைிகள் கைங்கின.எதிரில்
நின்ற தம்லபயாலெ இழுத்துத் பதாபளாடு அலணத்துக் ஜகாண்டார். அெர் உதடுகள்
அழுலகயால் துடித்தன. அென் முதுகுக்குப் பின்னால் கண்ணாடியின்
இலடஜெளியினூபட ெிரல் நுலைத்து இலம ெிளிம்பில் துளித்த கண்ண ீலரத் துலடத்துக்
ஜகாண்டு பாசம் ஜநஞ்சில் அலடக்க, “உங்கம்மா மாதிரி நீயும் ஜராம்ப
புத்திசாைியாயிருக்பக… பாெம், அெதான் இருந்து அனுபெிக்கக் குடுத்து லெக்கல்பை… நீ
நல்ைா படிக்கிறியா?… நல்ைா படிச்சிக் ஜகட்டிக்காரனா ஆகணும்” என்று ஜதாடர்பில்ைாத
ொக்கியங்கலளச் சிந்தினார்.அெர் கழுத்லத ஜநருடியொறு ொயிைிருந்த முந்திரிப்
 ஜெயகாந்தன் 306

பருப்லபக் கன்னத்தில் ஒதுக்கிக்ஜகாண்டு “தாத்தா, தாத்தா…” என்று ஜகாஞ்சுகின்ற குரைில்

அலைத்தான் தம்லபயா.

“என்னடா பெணும்?”“நானும் உன்கூட படசனுக்கு ெர்பரன் தாத்தா… பாபுலெப்

பாக்கறத்துக்கு…” என்று ஜகஞ்சினான்.“ெிடியக் காைம்பர ெண்டிக்கு நான் இருட்படா ட
எந்திரிச்சுப் பபாபெபன… நீ எந்திருப்பியா? இருட்டிபை எனக்குப் பைக்கம். தடெிக்கிட்பட
பபாயிடுபென்… உன்பன எப்படி கூட்டிக்கிட்டுப் பபாறது?…” என்று தயங்கினார் கிைெர்.“நீ
கூட எதுக்கு தாத்தா இருட்டிபை பபாெணும்? ராந்தல் ஜெளக்பக ஜகாளுத்தி என்
லகயிபை குடு. நான் ஜெளக்பக எடுத்துக்கிட்டு முன்னாபை நடக்கிபறன்… நீ என் லகஜயப்
பிடிச்சிக்கிட்டு ெந்துடு…” என்று மாற்று பயாசலன கூறினான் தம்லபயா.“ஆ!
ஜகட்டிக்காரன் தான்டா நீ… சரி, அப்ப பநரத்பதாட பபாய்ப் படு! ெிடிய காலையிபை ெந்து
எழுப்பபறன்.”“நான் இங்பகதான் படுத்துக்குபென்.”“அங்பக பதடுொங்கபள.”“சின்னத்
தாத்தா கிட்பட ஜசால்ைிட்டுத்தான் ெந்பதன்…”“சரி… கயித்துக் கட்டிலு பமபை படுக்லக
இருக்கு. அதிபைருந்து ஒரு சமுக்காளத்லதயும் ஜெத்திலைப் ஜபட்டிலயயும் எடுத்துக்
குடுத்திட்டுக் கட்டில்பை படுக்லகலய ெிரிச்சி நீ படுத்துக்க…” என்று கிைெர் ஜசான்னதும்
ெமுக்காளத்லத எடுத்து அெருக்குப் படுக்லக ெிரித்தபின், கயிற்றுக் கட்டிைில் ஏறிப்
படுத்துக் ஜகாண்டான் தம்லபயா.கிைெர் இரும்புரைில் ‘ஜடாக் ஜடாக்’ஜகன்று ஜெற்றிலை
இடிக்க ஆரம்பித்தார்.நடுச் சாமம் கைிந்து, முதல் பகாைி கூெியவுடபன ஜபரிய பகானார்
ரயிைடிக்குப் புறப்பட ஆயத்தமாகித் தம்லபயாலெயும் எழுப்பினார். தம்லபயா
குதூகைத்துடன் கண் ெிைித்துக் கயிற்றுக் கட்டிைிைிருந்து துள்ளி எழுந்து, “ஏந் தாத்தா,
நாைியாயிடுச்சா?” என்று கண்கலளக் கசக்கிக் ஜகாண்டான்.

“இப்பபெ ஜபாறப்பட்டாத்தான் பநரம் சரியா இருக்கும். ஜெளியிபை ஜதாட்டிபை தண்ணி

ஜெச்சிருக்பகன். பபாயி ஜமாகத்லதக் கழுெிக்க…” என்றதும் தம்லபயா குடிலசக் கதலெத்
திறந்து ஜகாண்டு ஜெளிபய ெந்தான். “அப்பா…!” என்று பற்கலளக் கடித்து மார்பின் மீ து
சட்லடலய இழுத்து மூடிக் ஜகாண்டு நடுங்கினான் தம்லபயா.ஜெளிபய எதிரிைிருக்கும்
மரங்கள்கூடத் ஜதரியாமல் பனிப்படைம் கனத்துப் பரெிப் பார்லெலய
மலறத்தது…“தாத்தா… ஒபர பனி… குளிருது” என்று குரல் நடுங்கக் கூறினான்
தம்லபயா.தாத்தா குடிலசக்குள் ெிளக்கு ஜெளிச்சத்தில் கிருஷ்ணன் படத்திற்கு எதிபர
அமர்ந்து உள்ளங்லகயில் திருமண்லணக் குலைத்து நாமமிட்டுக் ஜகாண்பட சிரித்தார்.
“பயபை உனக்கு ெயசு ஏழு. எனக்கு எழுெது… பச்லசத் தண்ணியிபை குளிச்சிட்டு
ெந்திருக்பகன். நீ ஜமாகம் கழுவுறதுக்பக நடுங்குறியா? ஜமாதல்பை அப்பிடித்தான்
நடுங்கும். அப்புறம் ஜசாகமா இருக்கும். ஜதாட்டியிபைதான் தண்ணி நிலறய இருக்பக.
ஜரண்டு ஜசாம்பு பமலுக்கும் ஊத்திக் குளிச்சுடு… தலையிபை ஊத்திக்காபத. உன் குடுமி
காய பநரமாகும்… சீக்கிரம் நாைியாவுது” என்று அெசரப்படுத்தபெ, தம்லபயா
சட்லடலயயும் நிொலரயும் அெிழ்த்ஜதறிந்துெிட்டு, ஒபர பாய்ச்சைாய்த் ஜதாட்டியருபக
ஓடினான்.சற்று பநரத்திற்ஜகல்ைாம் தபதபஜென தண்ண ீர் இலரகின்ற சப்தத்பதாடு,
அடிெயிற்றில் மூண்ட கிளுகிளுப்புணர்ொலும் குளிராலும் தம்லபயா பபாடும்
கூக்குரலைக் பகட்டுக் கிைெர் ொய்க்குள் சிரித்துக் ஜகாண்டார்.ராந்தல் ெிளக்லகயும்
 ஜெயகாந்தன் 307

ஜகாளுத்தி லெத்துக் ஜகாண்டு முந்திரிப் பருப்பு டப்பாவுடன் தம்லபயா குளித்து முடித்து

ெரும்ெலர காத்திருந்தார் கிைெர்.

“நான் ஜரடி தாத்தா, பபாகைாமா?” என்று குதூகைத்துடன் அழுந்த ொரிச் சுற்றியிருந்த

குடுமித் தலைலயக் கலைக்காமல் சரிஜசய்து ஜகாண்டு ெந்தான் தம்லபயா. ராந்தலைத்
தம்லபயாெிடம் ஜகாடுத்துெிட்டு, ஒரு லகயில் முந்திரிப் பருப்பு டப்பாவும், இன்ஜனாரு
லகயில் தடியுமாகப் புறப்பட்டு, குடிலசக் கதலெச் சாத்தும்பபாது, என்னபொ நிலனத்து,
“தம்லபயா, இஜதக் ஜகாஞ்சம் புடி… ெர்பறன்” என்று ஜசால்ைிெிட்டுப் பபானார். பிறகு
ஜெளியில் ெந்தபபாது தம்லபயாெிடம் ஒரு நாணயத்லதத் தந்து, “இது ஒரு ரூபா
தாபன?” என்று பகட்டார். தம்லபயா அந்த முழு ரூபாய் நாணயத்லதப் பார்த்து “ஆமாம்”
என்றான். பிறகு, “பாபுலெப் பார்த்து ஜெறுங்லகபயாடொ அனுப்பறது?” என்று ஜசால்ைிக்
ஜகாண்பட அந்த ரூபாலயப் பாபுவுக்காக இடுப்பில் ஜசருகிக் ஜகாண்டார்.ஜமயின்
பராடுக்கும் கிராமத்துக்கும் நடுபெயுள்ள ஒற்லறயடிப் பாலதயின் ெைிபய அெர்கள்
நடந்தனர்.அெர்கள் இருெரும் ஒற்லறயடிப் பாலதயில் ஒரு லமல் நடந்தபின் பிரதான
சாலையான கப்பிக்கல் ரஸ்தாெில் ஏறியபபாது, பனி மூட்டத்தின் கனத்லத அெர்கள்
உணர முடிந்தது. எதிபர சாலைபய ஜதரியாமல் ெைியலடத்ததுபபால் இருந்தது.
தலரஜயல்ைாம் பனி ஈரம். மரங்கபளா காடுகபளா இல்ைாததாலும், சாலை உயர்ந்து
இருப்பதாலும் ஊதல் காற்று ெசுெதாலும்
ீ குளிர் அதிக்மாயிற்று. கிைெர் தன் பதாள்மீ து
கிடந்த துண்லட எடுத்து நான்காய் மடித்துத் தம்லபயாெின் தலையில் பபார்த்தி,
முகொய்க்குக் கீ பை துண்டின் இரண்டு முலனகலளயும் பசர்த்து முடிந்து கட்டி ெிட்டார்.

“தனது பபரலனப் பார்க்க இந்தக் குளிரில் தான் பபாெதுதான் சரி. இெனும் ஏன்
இத்தலன சிரமத்துடன் தன்பனாடு ெருகிறான்” என்று நிலனத்தார் கிைெர். அலத அெர்
அெனிடம் பகட்டபபாது அென் உண்லமலய ஒளிக்காமல் கூறினான். “எனக்கும்
பாபுலெத்தான் பார்க்கணும்… ஆனா, நான் ஜரயிலைப் பார்த்தபத இல்பை தாத்தா…
அதுக்காகத்தான் ெர்பரன். அபதாட கண்ணு ஜதரியாத நீ இருட்டிபை கஷ்டப்படுெிபய,
உனக்கும் ஜதாலணயா இருக்கைாம்னுதான் ெர்பரன்…”-தம்லபயா பபசும் ஒவ்ஜொரு
சமயமும் கிைெருக்கு அென்மீ து உண்டான அன்பின் பிடிப்பு ெலுவுற்றது…அந்த ஜநடிய
சாலையில் இரண்டு லமல் தூரம் நடந்த பின், ரயில் ெருெதற்கு ஒரு மணி பநரத்திற்கு
முன்பாகபெ, இருள் ெிைகுெதற்குள்ளாக, அெர்கள் இருெரும் அந்தச் சிறிய ரயில்பெ
ஸ்படஷலன ெந்தலடந்தனர்.அெர்கள் ெந்த பநரத்தில் ரயில்பெ ஸ்படஷனில் ஒரு
ெீென் இல்லை. ‘பஹா’ ஜென்ற தனிலமயும், பனி கெிந்த ெிடியற்காலை இருளும்,
இதுெலர பார்த்திராத அந்தப் பிரபதசமும் தம்லபயாவுக்கு மனத்துள் ஒரு திகிலைக்
கிளப்பிற்று. அென் தாத்தாெின் லககலள இறுகப் பற்றிக் ஜகாண்டான். அெர்கள்
இருெரும் ஸ்படஷனுக்குள் கிடந்த ஒரு ஜபஞ்சின் மீ து முைங்கால்கலளக்
கட்டிக்ஜகாண்டு அமர்ந்தனர். கிைெர் குளிருக்கு இதமாய் இடுப்பு பெட்டிலய அெிழ்த்து
உடல் முழுெதும் பபார்த்திக் ஜகாண்டார்.

சட்லடயில்ைாத உடம்பு எவ்ெளவு பநரம் குளிலரத் தாங்கும்?ஜெகு பநரத்துக்குப் பின்

பபார்ட்டர் ெந்து மணியடித்தான்.திடீஜரன்று மணிபயாலச பகட்டுத் திடுக்கிட்டான்
 ஜெயகாந்தன் 308

தம்லபயா. கிைெர் சிரித்துக் ஜகாண்பட, “அடுத்த படசன்பைருந்து ெண்டி

ஜபாறப்பட்டுடுத்து. ொ, அங்பக பபாகைாம்” என்று தம்லபயாலெ அலைத்துக்ஜகாண்டு
பிளாட்பாரத்துக்கு ெந்தார். அெர்களுக்கு முன்பாக, அங்பக மூன்று நான்கு கிராமத்துப்
பிரயாணிகள் நின்றிருந்தனர்.இப்பபாது பனிலயத் தெிர, இருள் முற்றாகபெ
ெிைகிெிட்டது. கிைெர் பக்கத்திைிருக்கும் மனிதர்களின் முகத்லத உற்றுக் கெனித்து
பபார்ட்டரிடம் “ெண்டி இங்பக எம்மா நாைி நிற்கும்?” என்று பகட்டார்.“இன்னா, ஒரு
நிமிசம், இல்ைாட்டி ஒன்னலர நிமிசம்” என்று பதிைளித்தான் பபார்ட்டர்.“ஹீம்… இந்தத்
தடலெ நமக்குக் ஜகலடச்சிது ஒன்னலர நிமிசம்தான்” என்று எண்ணிய ஜபரிய
பகானாருக்கு ெருஷம் பூராவும் பாபுபொடு ஜகாஞ்சப் பபாகும் அந்த முகம் ஜதரியாத
சர்தார் கிைெனின் ஞாபகம் ெந்தது. “சீசீ! இதுக்குப் பபாயி ஜபாறாலமப் படைாமா?… பாெம்,
அந்த சர்தார் கிைென். நம்லம மாதிரி எந்த ஊரிபை தன் பபரலன ெிட்டுட்டு ெந்து நம்ப
பாபுலெக் ஜகாஞ்சி திருப்திப் படறாபனா” என்று முதல் முலறயாகச் சிந்தித்துப் பார்த்தார்
ஜபரிய பகானார்.-அப்பபாது பனிப் படைத்லத ஊடுருெிக் ஜகாண்டு தூரத்திைிருந்து ஒளிக்
கதிர்கள் கிைெரின் கண்களில் ெசின.
ீ

“பட… தம்லபயா! ெண்டி ெந்துட்டுது… நீ அந்தக் கலடசியிபை பபாயி நில்லு. ெண்டி

ெந்தவுடபன ஒவ்ஜொரு ஜபாட்டியா பார்த்துக்கிட்பட ஓடியா… நா இங்பகருந்து இஞ்சின்
ெலரக்கும் ஓடிப் பார்க்கிபறன். அங்பகபய அவுங்க இருந்தா என்லனக் கூப்பிடு…” என்று
ஜசால்ைிக் ஜகாண்டிருக்கும்பபாபத, பபரிலரச்சபைாடு ரயில் ெந்து நின்றது.கிைெர்
“பாபூ…பாபூ…” ஜென்று ஒவ்ஜொரு ஜபட்டியருகிலும் நின்று கூெியொறு இஞ்சின்ெலர
ஓடினார். தம்லபயா இன்ஜனாரு பகாடியில் “சொதி மாமாவ்…மீ னா மாமீ …பாபு” என்று
கூெிக் ஜகாண்பட ஓடிெந்தான். எல்ைாப் ஜபட்டிகளின் ென்னல் கதவுகளும் குளிருக்காக
அலடக்கப் பட்டிருந்தன…“பாபூ…பாபூ” என்ற தெிப்புக் குரலுடன் கிைெர் இஞ்சின்ெலர ஓடி
ெந்து ெிட்டார். அெருலடய பாபுலெ அெர் காணெில்லை. அென் எந்தப் ஜபட்டியில்
சுகமாகத் தூங்கிக் ஜகாண்டிருக்கிறாபனா?-இந்தப் பனியிலும் குளிரிலும், பாசம் என்ற
ஜநருப்பில் குளிர் காய்ந்து ஜகாண்டு, ஒரு குருட்டுக் கிைென் தனக்காக ெந்து நிற்பான்
என்று அெனுக்குத் ஜதரியுமா?ெண்டி புறப்படுெதற்காக முதல்மணி அடித்து ெிட்டது.ஒரு
நிமிஷம் தனது குருட்டு ெிைிகளால் தன் பாபுலெக் காணவும், ஒரு தடலெ அந்தப் பிஞ்சு
ெிரல்கலள ஸ்பரிசித்து இன்பமலடயவும், இந்தத் தடலெ தனக்குக் ஜகாடுத்து லெக்க
ெில்லை என்று நிலனத்த மாத்திரத்தில், அந்த ஏமாற்றத்லதத் தாங்க முடியாமல்,
கிைெரின் கண்கள் கைங்கின.

ரயில் முழுெதும் கத்திப் பார்த்துெிட்டு ஓடிெந்த தம்லபயா, ரயிலைப் பார்த்த

மகிழ்ச்சிலயயும் துறந்து, கிைெரின் லகலயப் பிடித்துக் ஜகாண்டு பரிதாபமாய்
நின்றான்.கிைெர் ொனத்லதப் பார்த்தொறு “பாபூ” ஜென்று சற்று உரத்த குரைில் உணர்ச்சி
ெசப்பட்டுக் கூெிெிட்டார். அப்பபாது இஞ்சினுக்குப் பக்கத்திைிருந்து ஓர் இரண்டாம்
ெகுப்புப் ஜபட்டியின் திறந்த ென்னைிைிருந்து ஓர் அைகிய குைந்லத முகம் எட்டிப்
பார்த்துப் ஜபரிய பகானாலரத் “தாதா” ஜென்று அலைத்தது.அந்தப் ஜபட்டி பிளாட்பாரத்லதத்
தாண்டி இருந்ததால், கிைெர் ஆனந்தம் பமைிட்டெராய்க் கீ பை இறங்கி ஓடி ெந்து, அந்தக்
 ஜெயகாந்தன் 309

குைந்லதயிடம் முந்திரிப் பருப்பு டப்பிலய நீட்டினார்.“லந பஹானா, லந” என்று குைந்லத

அலதப் ஜபற மறுத்துக் லககலள ஆட்டினான். கிைெபராடு ஓடி ெந்த தம்லபயா, ஜபட்டி
மிகவும் உயரத்தில் இருந்தபடியால், குைந்லதயின் முகத்லதப் பார்க்க முடியாமல் “பாபு
பாபு” என்று அலைத்து எம்பி எம்பிக் குதித்தான்.கிைெர் டப்பிலயத் திறந்து “உனக்குப்
பிடிக்குபம முந்திரிப் பருப்பு” என்று திறந்து காட்டினார். குைந்லத முந்திரிப் பருப்லபக்
கண்டதும் டப்பியில் லகெிட்டு அள்ளினான்.“எல்ைாம் உனக்குத்தான்” என்று டப்பிலய
அெனிடம் ஜகாடுத்தார் கிைெர்.அப்ஜபாழுது, ெண்டிக்குள்ளிருந்து முக்காடிட்ட ஸ்தூை
சரீரமான ஒரு ெடநாட்டுப் ஜபண்ணின் முகம் “பகான்லஹ” என்றொறு ஜெளிப்பட்டது.
கிைெலனயும் குைந்லதலயயும் பார்த்தபபாது யாபரா கிைென் தன் குைந்லதக்கு அன்புடன்
தந்திருக்கிறான் என்ற நன்றி உணர்ெில் அெள் புன்முறுெல் பூத்தாள்.

இரண்டாெது மணியும் ஒைித்தது. இஞ்சின் கூஜென்று கூெிப் புறப்பட ஆயத்தப்

படுலகயில்- அந்த ெடநாட்டுத் தாய் தன் குைந்லதயிடம் ஜசான்னாள்: “தாதாபகா
நமஸ்பதகபரா பபட்டா.” குைந்லத கிைெலரப் பார்த்து “நமஸ்பத தாதாெி” என்று
ெணங்கினான். கிைெரும் பாசத்தால், பிரிவுணர்ொல் நடுங்கும் லககலளக் குெித்து
அெனுக்குப் புரியும்படி “நமஸ்பத பாபு” என்று ெணங்கினார். அப்பபாது ெண்டி நகர்ந்தது.
ெண்டி நகர்ந்தபபாது தான், அெருக்குத் திடீஜரன்று நிலனவு ெர இடுப்பிைிருந்த ஒரு
ரூபாய் நாணயத்லத அெசர அெசரமாய் எடுத்துக் ஜகாண்படா டி, குைந்லதயிடம்
நீட்டினார்…அலதக் கண்ட அந்த ெடநாட்டுப் ஜபண்மணிக்கு எங்பகா தூரத்தில்
பிரிந்திருக்கும் தன் கிைத்தந்லதயின் நிலனவு ெந்தபதா?… அெள் கண்கள் கைங்கின.
கைங்கிய கண்களுடன் தன் மகனிடம் கிைெர் தரும் ரூபாலய ொங்கிக் ஜகாள்ளும்படி
ஹிந்தியில் கூறினாள். சிறுெனும் அலதப் ஜபற்றுக் ஜகாண்டு, கிைெலர பநாக்கிக் கரம்
அலசத்தான். ெண்டி ெிலரந்தது.“சபாபதி தூங்கறானா மீ னா? எழுந்ததும் ஜசால்லு” என்று
கிைெர் கூறியது அெர்கள் காதில் ெிழுந்திருக்காது.ெண்டி மலறயும் ெலர தம்லபயாவும்
கிைெரும் பிளாட்பாரத்தில் நின்றிருந்தனர். கிைெர், கண்களில் ெைிந்த கண்ண ீலரத்
துலடத்து ெிட்டுக் ஜகாண்டு, ஒரு நிம்மதி உணர்ெில் சிரித்தார்.

“அடுத்த தடலெ பாபு ெரும் பபாது நான் இருக்பகபனா, ஜசத்துப் பபாயிடபறபனா” என்று
ெைக்கம் பபால் நிலனத்துக் ஜகாண்டார். தம்லபயா தும்மினான்.“இஜதன்ன, அபசகுனம்
மாதிரித் தும்முகிறாபன” என்று கிைெர் அெலனப் பார்த்தபபாது, தம்லபயா இரண்டாெது
முலறயும் தும்மி சுப சகுனமாக்கினான்…தம்லபயாலெக் கிைெர் மார்புறத் தழுெிக்
ஜகாண்டார். இனிபமல் பதிபனாரு மாதங்களுக்கு அென்தாபன அெருக்குத்
துலண!…(எழுதப்பட்ட காைம்: ஆகஸ்ட் 1962)நன்றி: யுகசந்தி (சிறுகலதத் ஜதாகுப்பு),
ஜெயகாந்தன் – ஒன்பதாம் பதிப்பு: 1999 – மீ னாட்சி புத்தக நிலையம், மதுலர – 1

இல்ைாதது எது?
‘அலத’ அென் மறந்து ஜெகு நாட்களாயிற்று.இந்தப் பிரபஞ்சத்துக்பக மூை ெித்தான
‘அலத’ மறந்து—ஏன் அலத மறுத்தும்—இந்தப் பிரபஞ்சத்லதபய தனதாக்கிக் ஜகாள்ளப்
பபாட்டியிட்டு முன்பனறி முன்பனறி ஜெற்றி ஜகாள்ளும் அென், ஜெறியும் ஜகாண்டு, அந்த
 ஜெயகாந்தன் 310

ஜெறியில் தன்லன மறந்து தன், பிறெிலய மறந்து, தன் காரியத்தில் கண்ணாய் இருந்து
ஜகாண்டிருப்பலதக் கண்ட ‘அது’ தாபன அென் எதிரில் ெந்து திடீஜரன்று
பிரசன்னமாயிற்று.அப்ஜபாழுதும் அென் ‘அலத’க் கெனிக்கெில்லை.அணுலெப் பிளப்பதில்
ஜெற்றி கண்ட அெனது தீட்சண்ய மிக்க ெிைிகள், அண்டங்கலளஜயல்ைாம் துருெி
ஆராய்ெதில் முலனந்திருந்தன. அெலனச் சுற்றிலும் நெ நெமான, மிக நென
ீ
யந்திரங்களும், பெகத்லத—தூரத்லத—காைத்லதத் துல்ைியமாய் அளக்கும் கருெிகளும்
இருந்தன. கற்பலனக்கும் எட்டாத தூரத்தில் சுைலும் கிரகங்களில் என்ஜனன்ன
நிகழ்கின்றன என்று கண்முன் காட்டும் கருெி ஒன்றில், அென் முகம் குனிந்திருந்தது.
அெனது இரு ஜசெிகலளயும் அலடத்திருந்த கருெியின் ொயிைாக அென் மற்ஜறாரு
உைகத்துச் ஜசய்திகலளக் பகட்டுக் ஜகாண்டிருந்தான்.

அென் எதிரில் ெந்து தனது பிரசன்னத்லத உணர்த்தியும் அென் தன்லன ஏறிட்டுக்

காணாதிருப்பலதக் கண்டு, ‘அது’ பகாபம் ஜகாள்ளும் பநரத்தில்; குனிந்திருந்த அென்
தலையும், அதில் பஞ்சாய் நலரத்திருந்த சிலகயும், ‘அதன்’ பார்லெயில்
பட்டது.‘ம்…..இன்னும் இென் இலத ஜெல்ைக் கற்றுக்ஜகாள்ளெில்லைபய’ ‘ என்ற
நிலனெில் ஜகாஞ்சம் சமாதான முற்றது அது; மூப்லபயும் மரணத்லதயும் ஜெல்ை
இயைாத இந்த மனித ராசியிடம் பபாய் நமது பகாபத்லதக் காட்ட பெண்டாம் என்று
அலமதி அலடந்தது அது.ஒரு காைத்தில் தனது பிரசன்னத்துக்காக, ொழ்க்லகலயயும்,
மனித பந்தங்கலளயும் துறந்து, ெனபமகி, எண்ணற்ற காைம் கண்மூடித் தெமிருந்து
காணமுயன்று பதாற்ற —அல்ைது ஜென்ற அந்த மனிதனின் ொரிசா இென்?……‘எதிரில்
ெந்து—ெலுெில் நிற்கும் என்லன ஏறிட்டுப் பாராத இென் ெிைிகள் குருபடா?….. இல்லை…..
இல்லை;….. இென் பார்லெ, இெனுக்கு எட்டாத தூரத்தில் நான் இருத்திய கிரகங்கலள—
எனது திலரகலளயும் ெிைக்கிப் பார்க்கின்றன…. அந்த ெிஷயத்தில் இென் ஜென்றுதான்
ெிட்டான்…..“ஏ’ ெீொத்மாபெ என்லனப்பார்’….”‘அது’ அலைத்த குரல், அென் ஜசெியுட்
புகாதொறு அந்தக் கருெிதான் அென் காலத அலடத்துக் ஜகாண்டிருக்கிறபத….’

ஔியுருொய், ஒைியுறுொய், உருெற்ற உருொய் அென் எதிபர பிரசன்னமாகியிருந்த

‘அது’, தன் இருப்லப அெனுக்கு உணர்த்த முயன்றது.திடீஜரன்று கண்கலளப் பறிக்கும்
பிரகாசமும், ஜசெிப்புைலனப் பபாக்கும் இடிபயாலசயும்— அெனது காரியத்துக்கு
இலடஞ்சல் ெிலளெித்தன.‘அந்த ஆராய்ச்சிக் கூடத்தின் யந்திரங்களிபைா, அந்தக்
கருெிகளிபைா ஏபதனும் பகாளாறு நிகழ்ந்து ெிட்டிருக்குபமா’ என்ற பலதபலதப்பில்
அெற்றின் இயக்கத்லத அெசர அெசரமாய் நிறுத்திெிட்டு, அந்த ஆராய்ச்சிக் கூடத்தின்
பகந்திர ஸ்தானத்லதப் பரிசீைித்தான், அந்தக் கிைட்டு ெிஞ்ஞானி.எல்ைாம் சரியாகத்தான்
இருக்கின்றன. ‘பின் எங்கிருந்து ெந்தன அந்தப் ஜபரு ஜெௌிிச்சமும், இடி முைக்கமும்’
என்று அென் தனது நலரத்த தலைலய–நரம்புகள் ஜநௌிிந்து சருமம் சுருங்கிய கரத்தால்
ஜசாறிந்து ஜகாண்பட பயாசித்தான். அப்ஜபாழுது….“ஏ ெீொத்மாபெ….” என்ற குரல் பகட்டுத்
தனது நலரத்த சிறிய தாடிலய ஒரு ெிரைால் ஜநருடிக்ஜகாண்பட, புருெத்லதச்
சுளித்தொறு கண்கலள மூடி சிரம் நிமிர்த்தி அந்த ஆராய்ச்சிக் கூடத்தின் நடுெில்
ஒற்லற மரமாய் நின்று திலகத்தான் அென்.
 ஜெயகாந்தன் 311

“ஏ ெீொத்மாபெ, என்லனப்பார்’ ” என்ற அதன் குரல் எட்டுத் திக்குகளிைிருந்தும் பிறந்து

எதிஜராைியின் கனபரிமாணங்களுடன் அவ்ொராய்ச்சிக் கூடத்தின் லமயத்தில் நின்றிருந்த
அந்த மனிதலன ெியூகம் அலமத்துத் தாக்குெது பபால் ஒைித்தது.“யார் நீ?….” என்று
முகட்லட பநாக்கி நிமிர்ந்த தலைலயத் தாழ்த்தாமல், இலமகலளயும் திறக்காமல்
பகட்டான்.“நான்தான் பரமாத்மா’ ”“ஓ’ ெைி தெறி ெந்து ெிட்டாய்….இந்த உன் சுய
அறிமுகம், அபதா பக்கத்திைிருக்கிறபத மாதா பகாயில், அல்ைது தூரத்தில் இருக்கிறபத
ஒரு மசூதி, அல்ைது உன்லனபய கல்ைாக்கி சிலற லெத்திருக்கிறபத கலைக்பகாயில்
ஒன்று, அங்பக ஔித்தால் அெர்கள் சாபல்ய முறுொர்கள்…..பபா, என் காரியத்துக்குக்
குந்தகம் ஜசய்யாபத’ ”“ஏன் ெிஞ்ஞானியான உன்னிடத்தில் பெலை இல்லை
என்கிறாயா?”“ஆம்; எனக்குத்தான் உன்னிடம் பெலை இருக்கிறது” என்றான் அென். அென்
பதில் அதற்குப் புரியெில்லை.அதன் ஜமௌனத்லதக்கண்டு, ொய் அலடத்து நிற்கும்
பரமாத்மாெின் நிலைலயக் கண்டு அந்தக் கிைென் தனக்குள் சிரித்துக் ஜகாண்பட
ஜசான்னான்:“உனக்கு ஜதரியாத பாலஷலய– ஜதரிய அெசியமில்ைாத பாலஷலய நீ ஏன்
பபசுகிறாய்? மனிதனின் பாலஷலய பபச நீ முயன்றால், அதுவும் மனிதனிடபம பபச
முயன்றால், நீ பதாற்றுத்தான் பபாொய். உனது பாலஷலயயும், உனது பபச்லசயும்
உற்றுக் பகட்டு உணர்ந்து ஜகாண்டிருக்கிபறன் நான்.

மலையில் தெழும் அருெியில் உன் பபச்லசக் பகட்டு, அதன் ரகசியத்லத அறிந்து,

அதிைிருந்து மின்சாரம் கண்படாம். இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் ஒரு குறிப்பிட்ட எல்லைெலர
ஊதி ஊதி சுைலும் ொயு மண்டைத்தில் உன் ஜமாைிலயக் பகட்டு இருதயத்தின்
துடிப்ஜபல்ைாம் அதில் பிரதிபைிக்கும் அதிசயத்லதக் கண்டுபிடித்து ொஜனாைிலயயும்,
அலதச் சார்ந்த எண்ணற்ற பை சாதலனகலளயும் சாதித்பதாம்.புரியாதா பாலஷயாய்
எட்டாத் ஜதாலைெிைிருந்து கண் சிமிட்டும் தாரலககள் என்னும் உனது நயன
பாலஷகலளயும் புரிந்து ஜசயல்பட முயன்று, எங்களுக்கு நீ ெிதித்த எல்லைலயயும் மீ றி,
உன்னால் பூட்டி லெக்கப்பட்ட பகாடானு பகாடி ொனத்து ரகசியங்கலள எல்ைாம்
ஜகாண்டு ெந்து, இந்த எளிய புழுதிபடிந்த பூமியில் பபாட்டு உலடத்துக் ஜகாண்டிருக்கும்
எங்கள் பாலஷலய நீ பபச முயல்ெது ெண்.
ீ நீ உனது பாலஷலய பபசிக்ஜகாண்பட இரு.
ஒரு நாள் உன் குரைிைிருந்து நீபய சிக்கிக் ஜகாள்ொய். உன்லனத் பதடி ெந்து உன்லனச்
சிலறப் பிடிப்பபதா, அல்ைது நீபய இல்லை என்று உணர்த்துெதிபைாதான் எனக்குப்
ஜபருலம. உனது பிரசன்னம் எங்களுக்குத் பதலெயற்றது. அலதத்தான் நான்
குறிப்பிட்படன். உனக்கு என்னிடம் பெலையில்லை. எனக்கு உன்னிடம் பெலை
இருக்கிறஜதன்று.”அென் இன்னும் தன் கண்கலள மூடிக்ஜகாண்பட பபசுெது அதற்கு
ெியப்பளித்தது.“என்லனப் பார், பிறகு நம்புொய்” என்றது அது.“முடியாது.

நீ என் கண்களுக்குத் ஜதரிந்தால், அது ஜெறும் ொைமாகிெிடும். கண்ணும், ஜசெியும்,

ொயும், மூக்கும், ஜமய்யுணர்வும் அல்ை உன்லன நிர்ணயிப்பது. இெற்றுக்ஜகல்ைாம்
எெமான் என் அறிவு. அறிெின் கருெிகபள இந்தப் புைன்கள் யாவும், என் கண்ணுக்கு நீ
ஜதரிந்தால், என் அறிவு உன்லன மறுத்து உன்லன பதாலுரித்து நீ யார் என்று எனக்குச்
ஜசால்ைிெிடும்; இந்த நிமிஷம் ெலர நீ, நீயல்ை; நீ எனது பிரலம.”“நீ நாஸ்திகனா?” என்று
 ஜெயகாந்தன் 312

பகட்டது அது.“இல்லை” என்றான் அென்.“நீ ஆஸ்திகன்தாபன?” என்றது

அது.“அதுவுமில்லை” என்றான் அென்.அது மீ ண்டும் ொயலடத்து ஜமௌனமாயிற்று.அென்
சிரித்தொபற ஜசான்னான்:“நான் மீ ண்டும் மீ ண்டும் இலதத்தான் ஜசால்பென். நீ பபாய்
உனக்கு ஜதரிந்த உனது பாலஷயில் பபசிக் ஜகாண்டிரு. அல்ைது அறிெின் பாலஷலய
நம்பாது அர்த்தமற்ற முணுமுணுப்புடன் உன்லன எதிர்பார்த்துக் ஜகாண்டிருக்கும்
‘ஆஸ்திகர்’களிடம் பபாய்ப் பபசு. அல்ைது உன்லன மறுத்து உன்லனப் பற்றிபய
தர்க்கித்துக் ஜகாண்டிருக்கும் ‘நாஸ்திகர்’களிடம் பபாய்ப் பபசு—இருெரும்
நம்பிெிடுொர்கள். அெர்களின் தீராத ெிெகாரமாெது தீர்ந்து ஜதாலையும் ஆம்;
அகண்டத்திலுள்ள பகாளங்கள் ஒன்லற ஒன்று ஈர்த்து–அந்த ஆகர்ஷணத்தில் ஸ்திதி
ஜபற்றிருப்பது பபாைத்தான், இந்த ஆத்திகர்களும் நாத்திகர்களும் ஒருெரின் தர்க்கத்தில்
மற்ஜறாருெர் இழுத்துக் ஜகாண்டும், பறித்துக் ஜகாண்டும் இருப்பதால் இருக்லக
ஜகாண்டுள்ளனர். என் காரியம் அதுெல்ை, அறிவும் கரமும்தான் மனிதருக்குத் பதலெ.
அெற்றின் காரியங்கள் முற்றிலும் முடிந்த பிறகு, ஆத்மாலெப் பற்றி பயாசிக்கைாம்.

நீ பபா’ ”“ஏ’ அறிொத்மாபெ…..உன் அறிெின் ெல்ைலமயும் கரங்களின் நுண்லமயும்

ஒருபுறம் இருக்கட்டும். நீ துருெித் துருெி ஆராய்ெதாகவும் கண்டுபிடிப்பதாகவும்
ஜபருலமயடித்துக் ஜகாள்கிறாபய, அந்தப் பிரபஞ்சத்தின் இயக்கத்லதயும் அெற்றின்
நியதிக்குட்பட்ட பபாக்லகயும் காண உன் மனம் ெியப்பலடய ெில்லையா? அந்த
ெியப்புக்கு மூை ெித்தான அர்த்தமுள்ள ஓர் ெஸ்துலெப் பற்றி எண்ணிப் பார்க்லகயில்,
உனக்ஜகாரு பிரமிப்பு ெிலளயெில்லையா? அந்த பிரமிப்பால் உன் அறிவும் கரமும்
குெிந்து அடக்கமுறெில்லையா? அந்தச் சக்தியின்முன் தாளத்திற்குட்பட்ட சங்கீ தம்பபால்,
பிரபஞ்ச இயக்கத்லதபய ஒரு நியதிக்குட்படுத்தி, இலணத்து இயக்கும் அந்தப்பபராற்றைின்
முன் நீ மிகவும் அற்பம் என்று உனது கண்டுபிடிப்பப உணர்த்தெில்லையா?”“இல்லை,
‘நான்’ எனபது முன்னு மற்ற பின்னு மற்ற இலடநிலை என்று எண்ணி, தனக்கு
இருபுறமும் ஜதாடர்ந்து ெந்ததும் ெருெதுமான சங்கிைிகலளத் துண்டித்துக்ஜகாண்டு,
தன்மயமான ‘நான்’ மட்டுபம ஸ்திரப்படுத்த முயன்று உன்லனத் ஜதாழுதுஜகாண்டு
இருக்கும் மூடாத்மாக்களுக்குத்தான் அவ்ெித பிரமிப்பு உண்டாெது சாத்தியம். ஆனால்
நான், இந்த நூற்றாண்டில் ொழும் ‘நானா’கிய எனக்கு ஜெகு சாதாரணமாய் இருக்கும்
எத்தலனபயா ெிஷயங்கள், எனக்கு முந்லதய நூற்றாண்டுகளில் ொழ்ந்த ‘நான்’களுக்குப்
பிரமிப்பாய்த் பதான்றி, அந்த மயக்கத்தில் உன் காைடியில் அெர்கள் ெழ்ந்தனர்
ீ என்று
அறிந்தென். ஆனால் இன்று எனக்குப் புரியாத புதிர்கள் எத்தலன பகாடி இருப்பினும்
அெற்றுக்காக இந்த ெினாடி நான் பிரமிப்புற்ற பபாதிலும் இலெ யாவும்
ஜதௌிிெலடயும், எனக்குப் பின்னால் ெரும் ‘நான்’களுக்கு ஜராம்ப அற்பமான
உண்லமகளாய் ெிளங்கும் என்று நம்புகிபறன்.

அதனால்தான் எவ்ெித மயக்கத்துக்கும் ஆளாகாமல், உன் காைில் ெிைாமல் என்

காரியத்லத நான் பார்த்துக் ஜகாண்டிருக்கிபறன். இதற்ஜகல்ைாம் அடிப்பலட எங்கள்
அறிவுப் புைன். ஒரு நீண்ட முடிெற்ற சங்கிைியின் ஒரு கண்ணியாக ெிளங்கும் நான்,
எனது கருமத்லத நிலறபெற்றுெலதத் தெிர மற்ற எலதப்பற்றிய பிரலமகலளயும்
 ஜெயகாந்தன் 313

ைட்சியப்படுத்த மறுக்கிபறன். எனக்குப் பின்னால் ெரும் ‘நான்’என்ற கண்ணி

ஒவ்ஜொன்றும் அவ்ெிதபம ஜசயல்படும். இந்த ‘நாஜனன்னும்’ கண்ணிகளில் ஏபதா ஒன்று,
ெரப்பபாகும் ஏபதா ஒரு காைத்தில் ஆற்ற பெண்டிய காரியங்கள் அலனத்லதயும்
முடித்து. பின், ெைி ஜதரியாமல் திலகத்து நின்றுெிடுமானால், அப்பபாது நீ
எதிர்ப்படுொயானால், அந்த ‘நான்’ ஒருபெலள உன் காைில் ெிைைாம். ஆனால் அவ்ெிதம்
நிகைப் பபாெதில்லை. ஏஜனனில் அறிவு என்ற எமது மகத்தான புைன், எந்த அலமப்பிலும்
சிக்கி ‘இவ்ெளபெ’ என்ற ெலரயலறயில் நிற்கத் தகுந்தது அல்ை. இந்தப் பிரபஞ்சம்
எவ்ெளவு ெிரிந்தபதா, அத்தலகய ெிரிவு மிகுந்தது அறிவு. ஆலகயினால் அந்த ‘நான்’
என்ற அறிெின் முன் ‘நீ’ என்ற பிரலமதான் மண்டியிட பெண்டும்—ஆம்; மானுடம்
ஜெல்லும்.

பிரலமகள் நீங்கும்; அல்ைது ெிளக்கப்படும்.”‘அது’ அெனது பிரசங்கத்லதக் பகட்டு, அலர

மனத்துடன் சிரித்துெிட்டு, பின்னர் பகட்டது.“அறிெின் அடிலமபய…உன் சர்ெ ெல்ைலம
ஜபாருந்திய அறிவு, உனது ஊன் ஜபாதிந்த உடம்புக்கு உட்பட்டதுதாபன?”“ஆம்’ ”“சரி, உன்
உடம்புக்கு ஏற்படும் பநாய், மூப்பு, மரணம் என்ற ெிதியின்படி அதுவும் ஜசத்துெிடுகிறது
என்பது ஒருபுறம் இருக்கட்டும்; அந்த அறிொல் இந்த ெிபத்துகலளத் தடுத்துெிட முடியும்
என்றுகூட நீ நம்புகிறாயா?”“இல்லை, நான் அவ்ெிதம் நம்பெில்லை; அதற்கு
அெசியமுமில்லை. ஏஜனனில் என்லன மட்டுபம—எனது அறிலெ மட்டுபம–முன்னுமற்ற
பின்னுமற்ற அனாதியாய் எண்ணித் தெிக்கும் மூடாத்மா அல்ை நான். எனக்கு பநாயும்,
மூப்பும், மரணமும் ஏற்படைாம். அதனால் என்ன? நான் இளலம இைந்து மூப்பலடெதால்
மனித குைபம இளலம இைந்து மூப்பலடந்து ெிடுகிறதா? நான் மரணமுற்று ெிடுெதால்–
உைகபம அஸ்தமித்துெிடப் பபாகிறதா? என் அறிவு லநந்து பபாெதால், மனித குைத்தின்
அறிபெ லநந்துெிடப் பபாகிறதா? அப்படி இருக்கும் பட்சத்தில் எங்கள் அறிவு அதற்கும்
ஒரு மார்க்கம் அலமத்திருக்கும். அது அெசியமில்லை என்பதினாபைபய அந்த
முயற்சியில் நாங்கள் இறங்கெில்லை.

தனி மனிதன் இறந்து படைாம். அெனது அறிவும், அதன் ஆற்றலும்

அைிந்துெிடுெதில்லை. மனித அறிபெ ஸ்திரமாய், சிரஞ்சீெியாய் இந்தப் பிரபஞ்சத்தில்
ொழும் சக்தி ஜபற்றது……”“பபாதும் பபாதும் உங்கள் அறிெின் ஜபருலம’ ெிஷயத்துக்கு
ெருபொம்” என்று ஜசால்ைிெிட்டு, ‘அது’ சிை ெினாடிகள் அலமதியாய் இருந்தது.அந்த
அலமதியான ெினாடிகளில் ‘அது’ மனிதனின் அறிெின் மீ து ஜகாண்டுெிட்ட
ஜபாறாலமயும், அந்த அறிலெ அபகரிக்க ெைி ஜதரியாமல் ஜபாருமும் ஏக்கமும்
ஜெௌிிப்பட்டன.சற்று பநரத்துக்குப் பின் ெஞ்சகமும், தன்னகங்காரமும் மிகுந்து கர
கரக்கும் குரைில் ‘அது’ அெலன மிரட்டியது.“அற்ப மனிதபன, சாகப் பிறந்தெபன இந்த
நிமிஷம் உன் உயிலர நான் எடுத்துக்ஜகாள்ள முடியும். சம்மதம்தானா?”அந்த
ொர்த்லதகலளக் பகட்டு அந்த கிைட்டு ெிஞ்ஞானி ஒரு ெினாடி திலகத்பத பபானான்.
தனது அனுபெத்லத நம்பவும் முடியாமல், தன் உயிலர இைக்கவும் மனமில்ைாமல்,
குைம்பி நின்றென் ‘சரி ெிெகாரம் என்று ெந்தாகிெிட்டது. பார்த்துெிடுபொம்’ என்று
எண்ணி, ஜதௌிிொன குரைில் ஜசான்னான்:“நான் சாெதற்கு அஞ்செில்லை. நான்
 ஜெயகாந்தன் 314

முக்கியமான சிை கண்டுபிடிப்புகலளக் குறித்துக் ஜகாண்டிருக்கிபறன். எனது குறிப்புகலள

ஆதாரமாகக் ஜகாண்டு பை சாதலனகலளப் புரியைாம்; அெற்லற முடித்தபின் நான் சாகத்
தயார்” என்று அெசர பெகமாய் ஓடித் தன் இருக்லகயில் அமர்ந்து, ‘பபாலன’ எடுத்துத்
தலையில் மாட்டிக் ஜகாண்டு அந்தக் கருெிகலள இயக்க ஆரம்பித்தான்.

“நில்….நில்’ சாவு என்றதும் அவ்ெளவு அெசரமா? அப்படி முன்னறிெிப்பபாடு சாவு

ெருெதில்லை. நான் ெந்ததற்கான காரியத்லத உன்னிடம் இன்னும் பபச
ஆரம்பிக்கெில்லை….என்லன நீ கண் திறந்து பார்க்காெிட்டாலும் பபாகிறது. ஜசெி
திறந்து, கெனமாய்க் பகள் நான் உன் உயிலரப் பறித்துச் ஜசல்ை ெரெில்லை. உனக்கு,
மனிதர்களாகிய உங்களுக்கு முன் பயாசலன இல்ைாமல் அதிகப்படியான புைன்கலள
அளித்து ெிட்டதாக நான் உணர்கிபறன். அதனால் நீங்கள் துன்பப்படுகிறீர்கள்.
ஆலகயினால் உனக்கு இருக்கும் புைன்களில் ஒன்லற எடுத்துக் ஜகாண்டு ெிடுெது என்று
தீர்மானித்து ெிட்படன். என் தீர்மானத்தின்படி உனது ஆறு புைன்களாகிய கண், மூக்கு,
ொய்….ஜசெி, ஜமய், அறிவு ஆகியெற்றில் ஒன்லற நான் எடுத்துக் ஜகாள்ளப் பபாெது
நிச்சயம். ஏஜனனில் எலத நீ இைக்கப் பபாகிறாபயா, அது எனக்கு அெசியம் பதலெ.
ஆனால், ஒரு சலுலக தருகிபறன். இெற்றில் எலத நீபய இைக்கச் சம்மதிக்கிறாபயா,
அலதபய நான் எடுத்துக் ஜகாள்பென். சீக்கிரம் ஜசால்” என்றது ‘அது’‘ஒன்லற நான்
எடுத்துக் ஜகாள்ளப் பபாெது நிச்சயம்’ என்ற அதன் குரலும், ‘அது எது என்று நீ தீர்மானம்
ஜசய்’ என்ற சலுலகயும் அெலன ஜெகுொய்ச் சிந்திக்க லெத்தன.‘அறிலெ இைக்கக்
கூடாது. கண்கலள இைக்க முடியாது. அலதப்பபாைபெ ஜசெிப் புைன், ஜமய்யுணர்வு
ொய்—ம். இெற்றில் எலத இைந்தாலும் பயனற்றுபபாகும் ொழ்க்லக.

பெண்டுமானால், மூக்லக இைந்து ெிடைாமா? பமாப்ப உணர்வு இல்ைாெிட்டால் உண்ண

முடியாபத; உண்ணா ெிட்டால் உடல் லநந்து பபாகும்—பநாய், மூப்பு, மரணம்–இவ்ெிதம்
குைம்பிய கிைென் ‘அது’ இவ்ெிதம் பகட்பதில் ஏபதா சூது இருக்கிறது என்று
சந்பதகப்பட்டான்.ஆம்; மனிதனின், அென் அறிெின் மிகச் சிறப்பான அம்சபம இந்தச்
சந்பதகப்படும் குணம்தான். சந்பதகம் ஆராய்ச்சிக் கருெியாய் அலமகிறது. அதிைிருந்பத
யூகம் பிறக்கிறது; ஜசயல் ெிலளகிறது.ஆலகயால் ‘உன் சித்தத்துக்கு ஏற்ப எலதயாயினும்
எடுத்துக் ஜகாள்’ என்று கூறி ெிடைாமா, என்று பயாசித்தான். அவ்ெிதம் ஜசான்னால்
அடுத்த ெினாடிபய தான் இைக்கப் பபாெது தன் அறிவு என்பலதயும் அென்
உணர்ந்தான்….அறிெினும் உயர்ந்த புைன் ஒன்று தனக்கு ெிலளயைாகாதா என்று
கற்பலன ஜசய்தான்.கிைெனின் முகத்தில் புன்னலக ஔிெசிற்று;
ீ “ஏ பரமாத்மாபெ, உனது
சித்தப்படி என்னிடம் இப்பபாதுள்ள ஆறு புைன்களில் எலத பெண்டுமானாலும் நீ
எடுத்துக் ஜகாள்ளைாம். ஆனால்….ஆனால்…..”“சீக்கிரம் ஜசால்….” என்று தன் ெிருப்பத்துக்பக
அென் ெிட்டு ெிட்ட மகிழ்ச்சியில், அெனது அறிவுப் புைன் மீ து எண்ணம் ஜகாண்டுெிட்ட
அது, பபராலசயுடன் பரபரத்தது.அதன் பபராலசலய அறிந்து ஜகாண்ட கிைென் மூடிய
கண்களுடன், முகத்தில் ெிலளந்த ஏளனச் சிரிப்புடன் ஜசான்னான்.“உனக்கு இவ்ெளவு
அெசரம் கூடாது.
 ஜெயகாந்தன் 315

ஜசால்ெலத முழுக்கக் பகள். மனிதன் தானலடந்தலதத் திரும்பத் தர மாட்டான். பகட்பது

நீயாக இருப்பதால் சம்மதிக்கிபறன். சரி, என்னிடம் இருக்கும் புைன் ஒன்லற, எனக்கு அது
தீங்கு பயக்கிறது என்பதாலும், உனக்கு பெண்டுஜமன்பதாலும் நீ எடுத்துக்ஜகாள்ளப்
பபாகிறாய். என்லனபய ‘எது’ என்று தீர்மானித்து நான் தருெலதக் ஜகாள்ெதாகச் சலுலக
தந்தாய். அந்தச் சலுலகலய நான் ெிட்டுக் ஜகாடுக்கிபறன். உன் இஷ்டப்படி எடுத்துக்
ஜகாள்ளைாம். இந்தச் சலுலகலய நான் ெிட்டுக் ஜகாடுப்பதால் எனது ஒரு
பெண்டுபகாலள நீ புறக்கணிக்காமல் இருக்கபெண்டும்” என்றான் அென்.‘இெனுலடய
சர்ெ சக்தியான அறிலெபய நாம் எடுத்துக் ஜகாள்ளப் பபாகிபறாம். இென் பெறு எலத
லெத்துக் ஜகாண்டு என்ன ஜசய்து ெிடப் பபாகிறான்’ என்று எண்ணி “உனது
பெண்டுபகாள் என்ன?” என்றது ‘அது’கிைென் அலமதியாக ஒவ்ஜொரு ொர்த்லதயாய்ச்
ஜசான்னான். “எனது புைலன எடுத்துக் ஜகாள்ள ெந்து ெிட்ட மூை சக்திபய….நான்
அனுமதித்து ெிட்படன். எனது பெண்டுபகாலள நிலறபெறுெதற்கு முன்பப, உனது
காரியத்லத நீ நடத்திக் ஜகாள்ளைாம். எனது புைன்களில் ஒன்லற நீ எடுத்துக்
ஜகாள்ெதற்கு முன், எனது பெண்டுபகாலளத் தீர்க்கமாய்ப் பரிசீைித்துெிட்டுக் காரியம்
ஜசய். எனது பெண்டுபகாலள நிலறபெற்ற முடியாமல் எடுத்துக் ஜகாண்டலதபய
திருப்பித் தந்து ஜபரும் பதால்ெிக்கு உள்ளாகாபத, பகள்; இதுபெ என் பெண்டுபகாள்;
என்னிடம் இருக்கின்ற புைன்களில் ஒன்லற எடுத்துக் ஜகாள்; என்னிடம் இல்ைாத புைன்
ஒன்லற பதிலுக்குத் தா’….”பரமாத்மா பபரலமதியில் ஆழ்ந்து பயாசித்தது: ‘இல்ைாத
புைன்….இல்ைாத புைன்….இல்ைாத புைன்.

இல்ைாதலத எப்படிச் சிருஷ்டிப்பது….?’‘அறிவுப் புைலன எடுத்துக் ஜகாண்டு பதிலுக்கு

என்ன புைலனத் தருெது….தர முடியுமா? தந்தால் அறிெினும் சக்தி மிக்கதாய் அது
மாறினால்?……இல்ைாதது எது?….ம், மானுடன் ஜசால்ொன்; அென் பாலஷலய நான் பபச
முயன்றது சரியன்று…இருக்கிறெனிடம் இருக்கின்றலத பகட்டால், இல்ைாதெனிடம்
இல்ைாதலதக் பகட்டது சரிதான்…’ என்ற என்ற கலடசி முணு முணுப்புடன் ‘அது’ தன்
பிரசன்னத்லதக் கலைத்துக் ஜகாண்டு, அங்கு இல்ைாமைாகி எங்கும் நிலறந்து
கலைந்தது…..கிைென் இடி பபான்ற குரைில் சிரித்தான்.“நீ சாொய்….அலத நீ ஜெல்ை
முடியாது” என்று பதில் குரல் எங்கிருந்பதா ெந்து ஒைித்தது.“என்னால் தான் சாக
முடியும்…..உன்னால் முடியுமா? நான் ஜசத்தால் எனக்கு சந்ததி உண்டு. உனக்கு
யாரிருக்கிறார்கள்” என்று சிரித்தொபற, திடீஜரன்று மார்லப அழுத்திப் பிடித்துக் ஜகாண்டு–
மரணத்திற்கு முன் ஏற்பட்ட இந்த கற்பலனகளிைிருந்து ெிடுபட்டு, அந்த ஆராய்ச்சிக்
கூடத்தில், தன் இருக்லகயினின்றும் கீ பை ெிழுந்தான் அந்தக் கிைட்டு ெிஞ்ஞானி.
முன்னறிெிப்பு இல்ைாமல் ெந்த பகாலை மரணம், ெிஞ்ஞானியின் உடலைக் குளிரத்
தழுெிக் ஜகாண்டது.அந்த ஆராய்ச்சிக் கூடத்தில், கரு கருஜென சுருண்ட சிலகயுடன் ஒரு
இலளஞன்—முன்னெனின் சந்ததி–இப்ஜபாழுது அமர்ந்திருந்தான்.

அென் ெிைிகள் ஏகாந்த ஜெௌிியில் சுைலும் எண்ணற்ற ரகஸியங்களின் புதிய

உண்லமகலளக் கண்டு ஜகாண்டிருக்கின்றன. அென் ஜசெிகலள அலடத்திருந்த
கருெியின் மூைம், புதிய புதிய ஜசய்திகலள முதன் முதைில் அென் பகட்டுக்
 ஜெயகாந்தன் 316

ஜகாண்டிருக்கிறான்.ஆனால் இதுெலர எங்பகயும் ஔியாகபொ, ஒைியாகபொ ‘அது’

இென் ெைியில் குறுக்கிடெில்லை.‘அது’ தன் பாலஷயில் தன் ெிதிலய ஜநாந்து
ஜகாள்கிறது. அந்த பாலஷயின் அர்த்தத்லதயும் இெபன கண்டு பதர்கிறான். அதன்
ஜபருலமலய தானும் அறிந்து, அதற்கும் உணர்த்துகிறான். இெபன மானுடன்’முன்னும்
பின்னும் உள்ள மனிதகுை ெம்சாெளிச் சங்கிைியில் ஒரு கண்ணி இென். இெனுக்கு
இல்ைாதது எது, மரணம் உட்பட?…….

துறவு
“எங்பக, பபானெங்கஜள இன்னங் காணைிபய…..” என்று முனகிக்ஜகாண்பட, ொசற்படிலய
ஒரு லகயால் பற்றியொறு, பாதித்ஜதருெலர உடம்லப ெலளத்து நீட்டித் ஜதருக்பகாடி
ெலர பார்த்தாள் பங்கெம் அம்மாள்.அப்ஜபாழுதுதான் அடுத்த ெட்டு
ீ ொசைில், பசலைத்
தலைப்பில் ஈரக் லகலயத் துலடத்துக்ஜகாண்டு ெந்து நின்றாள் மரகதம்.“என்ன
மரகதம்….பகஜைல்ைாம் காணபெ இல்ைிபய? பெலை சாஸ்திபயா?” என்று ஆரம்பித்தாள்
பங்கெம்.“அஜதல்ைாம் ஒண்ணுமில்பை அக்கா; என்னபொ ஜநனப்பிபைபய பநரம்
பபாயிடுச்சி…”அந்த இரண்டு ெடுகலளயும்
ீ இலணக்கும் அல்ைது பிரிக்கும் அந்தச் சாய்வுத்
திண்லணயின் இரு புறங்களிலும் இருெரும் உட்கார்ந்து ஜகாண்டனர்.—இரண்டு ஜபண்கள்
கூடிப் பபசுெஜதன்றால் அந்தப் பரஸ்பர இன்பம் அெர்களுக்கல்ைொ ஜதரியும்?“மணி
எட்டு இருக்குமா?” என்றாள் பங்கெம்.“இப்பத்தாபன ஏைலர அடிச்சிது? பெலைஜயல்ைாம்
ஆச்சுதா?…”“ஆச்சு…. பெலை ஆயி என்ன பண்றது? ‘ஜபாழுபதாட ெட்டுக்கு
ீ ெந்தமாம்,
சாப்பிட்டமாம்’கிற பபச்பசதான் எங்க வூட்டு ஐயாவுக்கு ஜகலடயாபத’ பகாயிலும்
ஜகாளமும் சுத்திப்பிட்டு ராத்திரி மணி ஒம்பபதா, பத்பதா?—அவுக பபாறதுமில்ைாம அந்தப்
பய பசாமுலெயும் கூட்டிக்கிட்டுப் பபாயிடறாெ….”“பசாமு ெட்டிபை
ீ இல்பை?—குரல்
பகட்டுபத’ ”–மரகதம் பபச்லச ெளர்க்கபெ அப்படிக் பகட்டு லெத்தாள்.“அென் அடிக்கிற
கூத்லத எங்பக பபாயிச் ஜசால்றதம்மா… பக்தி ஜராம்ப மீ ந்து பபாச்சி…ஜெௌக்கு ஜெச்சா
ெட்டிபை
ீ தங்கமாட்படங்கிறான்.

உபந்நியாசம் பகக்கப் பபாயிடறான்….பபான ெருசபம ஜபயில்…எப்பப் பார்த்தாலும்

சாமியும், பாட்டும்தான்…. கறி திங்கமாட்டானாம்; முட்லடகூட
பெண்டாம்கிறான்….அவுகளுக்பகா அந்த ொசமில்ைாம பசாறு எறங்காது. இெபனா,
அலதத் ஜதாட்ட லகலயக் களுொம, பசாத்ஜதத் ஜதாடாபதங்கிறான்…இந்த ஜரண்டு
பபருக்கும் ஜரண்டு சலமயல் பண்ண என்னால் ஆகுமா?…. ஜகடக்குக் களுலதன்னு
ஜெறும் ரஸத்பதாட ெிட்டுட்படன் இன்னக்கி….”“என்ன அக்கா சலமயல்?”“ஆறு
மணிக்குபமபை குப்பம்மா ெந்தா, கலடக்குப் பபாபறன்னா… ஒரு எட்டணாஜெ குடுத்து
அனுப்பிச்பசன், ஆறணாவுக்கு— பதா…இத்தினி இத்தினி நீளத்துக்கு எட்டு ஜகளுத்தி
ொங்கியாந்தா…அபதாட ஜரண்டு மாங்கா ஜகடந்தது, அலதயும் பபாட்டுக் ஜகாளம்பு
ெச்பசன்… அெனுக்குத் ஜதாட்டுக்க என்ன பண்றதுன்னு ஒண்ணுந் பதாணபை… ஜெறும்
ரசத்பதாட ெிட்டுட்படன்… எனக்கு ஒண்ணுபம முடியபை… காத்தாபை இருந்து ஜரண்டுத்
பதாளும் என்னா ஜகாலடச்சல்’ அப்படிபய இத்துப் பபாவுது… சின்னப்லபயன் ரமணி பெபற
 ஜெயகாந்தன் 317

ராெிக்ஜகல்ைாம் இருமித் ஜதாலைக்கறான்… தூக்கமா ெருது? இந்த ஜைட்சணத்திபை

ஜரண்டு கறி, ஜரண்டு ஜகாளம்பு லெக்க யாராபை முடியும்? பிள்லளயா ஜபாறந்ததுெ,
இருக்கறலதச் சாப்பிடணும்…’அது பெணாம், இது பெணாம்’…லசெமாம், லசெம்’…இெனும்
இென் லசெமும்…நான் என்னத்லதப் பண்ண…மூஞ்சிலய மூணு ஜமாளம் நீட்டிக்கிட்டு
ஜெறும் ரசத்லத ஊத்தித்திங்கும்…ஹ்உம்…–பங்கெம் அம்மாள் மூச்சுெிடாமல் ஜகாட்டி
அளந்து சைித்துப்பபாய்ப் ஜபருமூச்ஜசறிந்தாள்’ மரகதம் ஆரம்பித்தாள்:“அலத ஏன்
பகக்கறீங்க அக்கா….எங்க ெட்டிபை
ீ இருக்கறெரு…

மத்தியானம் அப்பிடித்தான், பாருங்க…. காலையிபை ஆபீசுக்குப் பபாகும்பபாது,

‘முருங்லகக்காய் சாம்பார் ெச்சி, உருலளக்கிைங்கு ெறுெல் பண்ணு’ன்னு ஜசால்ைிட்டு
பபானாெ….பதிபனாரு மணி ெலரக்கும் சாம்பாலர ெச்சி, சாதத்லதயும் ெடிச்சிட்டு
உக்காந்திருந்பதன், உக்காந்திருந்பதபனா அப்பிடி உக்காந்திருந்பதன். கட்லடயிபை பபாற
காய் கறிக்காரலனக் காணபெ இல்லை….மணிபயா பதிஜனாண்ணு ஆயிடுச்சி. அதுக்கு
பமபை யாலரப் புடிச்சிக் கலடக்கு அனுப்ப? அவுெ பன்ஜனண்டு மணிக்ஜகல்ைாம் ெந்து
எலைஜயப் பபாடுன்னு பறப்பாெபளன்னு, ஜரண்டு ொளக்காய் ஜகடந்தது; அலத ெறுத்து
ெச்பசன்…எலை முன்பன ெந்து உக்காந்ததும் மனுசனுக்கு ஏன்தான் அப்பிடி ஒரு பகாெம்
ெருபமா, ஆண்டெபன….’எளஜெடுத்த ொலளக்காய்க் கருமந்தானா?ன்னு தட்படாட ெசி,
ீ
எறிஞ்சாெ பாருங்க…நா என்னக்கா பண்ணுபென் என்று ஜசால்லும்பபாபத கண்கலள
முந்தாலனயால் கசக்கிக்ஜகாண்டாள், கலடசியிபை….நானும் அஜதக் லகயாபை
ஜதாடபை…அப்பிடிபய ஜகடக்கு….”மரகதம் எலதஜயலதபயா ஜசால்ைி ெருத்தப்படபெ,
பங்கெம் பபச்லசத் திருப்பினாள்:“அது ஜகடக்கு…ஒன் நாத்தனார் முளுொம இருந்து
‘அபார்ஸ’னாயி ஆசுபத்திரியிபை ஜகடக்கான்னிபய….என்னாச்சு?…காயிதம்
ெந்துதா…”மரகதம் குரைின் ஜதானி இறங்கி ஒைிக்கப் பபசினாள்:“பாத்தீங்களா, மறந்பத
பபாபனபன…அபார்ஸனும் இல்பை, கிபார்ஸனும் இல்பை…. அெளுக்குத்தான் ஏழுமாசம்
ஆயிடுச்பச…என்னாநடந்துபதா….

காத்தாபைருந்பத ெயித்துப் புள்ஜள அலசயிைியாம்—தடபுடைா பபாயி ஆசுபத்திரிக்கிக்

ஜகாண்டு பபாயிருக்காெ…. ெயித்லத அறுத்து…..—-மிகவும் மும்முரமாக சம்பாஷலண
‘கிலளமாக்ஸ்’ அலடயும் தருணத்தில் ொசற்படியில் ஜசருப்பின் மிதிபயாலச பகட்டது’ –
சப்தத்திைிருந்பத, ெருெது தன் கணெர்தான் என்பலதப் புரிந்துக்ஜகாள்ொள் பங்கெம்—
ஜரண்டு ஜபணகளும் எழுந்து நின்றனர்.பங்கெம் அம்மாளின் கணென் சதாசிெம்
பிள்லளயும், மகன் பசாமுவும் திருநீறு துைங்கும் ஜநற்றியுடன் சிெப் பைங்களாய் உள்பள
நுலைந்தனர்.மரகதம் குரலைத் தாழ்த்தி ரகசியம் பபசுெது பபால் கூறினாள்:“ராெிலய
அனுப்புங்க அக்கா…..ொலளக்காய் குடுத்தனுப்பபறன் பசாமுவுக்கு…”“எதுக்கம்மா? என்று
தயங்கினாள் பங்கெம்.“தம்பிக்குத்தான்…ஜகடக்கு, ராெிலய அனுப்புங்க அக்கா…..” என்று
புன்னலகயுடன் கூறிெிட்டு உள்பள பபானாள் மரகதம்.அடுக்கலளக்கு ெந்த பங்கெம்,
மகனுக்கும் கணெனுக்கும் இலையிட்டு, மலணபபாட்டு….“ஏட்டி, ராெி’ அடுத்த ெட்டு
ீ அக்கா,
என்னபமா தாபரன்னா…பபாயி ொங்கியா…” என்றாள்.“என்னது?….என்ன ொங்கியாரச்
ஜசால்பற, இன்பனரத்திபை….” என்று அதட்டல் குரல் பபாட்டார் பிள்லள.
 ஜெயகாந்தன் 318

“அதுொ? நீங்க ஜபத்து ெச்சிருக்கீ ங்கபள லசெப்பளமா, ஒரு பிள்லள, அதுக்கு, சாதத்துக்குத்
ஜதாட்டுக்க ஒண்ணுமில்பை…அதுக்காெத்தான்…இல்ைாட்டி ஜதாலர
பகாெிச்சிக்குொரில்பை….” என்று இலரந்தாள் பங்கெம்.—அெளுக்குத் ஜதரியும்,
பிள்லளயிடம் எந்தச் சமயத்தில் எந்த ஸ்தாயியில், எந்த பாெத்தில் குரலை முடுக்கிப்
பபசினால், ஜசான்னலத அெர் ஏற்றுக்ஜகாள்ொர் என்று.முற்றத்தில் லககால்
அைம்பிக்ஜகாண்டிருந்த பசாமு இந்த அஞ்ஞானிகளுக்காக ெருந்துெதுபபால் ஜமல்ைச்
சிரித்தான். பிறகு, மாடத்திைிருந்த திருநீற்லற அள்ளிப் பூசிக்ஜகாண்டு கூடத்திைிருந்த
திருநீற்லற அள்ளிப் பூசிக் ஜகாண்டு கூடத்திைிருந்த படங்களின் முன் நின்று ‘அருட்பசாதி
ஜதய்ெஜமன்லன’ என்று கசிந்துருக ஆரம்பித்தான்.பசாமுவுக்கு ெயது பதிலனந்துதான்—
அதுதான் மனிதனுக்குப் ‘பித்து’ப் பிடிக்கும் பருெம்.

அது சமயப் பித்தாகபொ, கலைப் பித்தாகபொ, அரசியல் பித்தாகபொ அல்ைது ஜபண்

பித்தாகபொகூடப் பிடிக்கைாம்’பசாமுவுக்கு அங்க ெளர்ச்சிகளும், ஆண்லம
முத்திலரகளும் ஏற்படும் பருெம் அது. முகம் குைந்லத மாதிரிதான் இருந்தது. உடைிலும்
மனசிலும் சதா ஒரு துடிப்பும் பெகமும் பிறந்தது. மனம் சம்பந்தமில்ைாத
ஸ்தாயிகளிஜைல்ைாம் சஞ்சாரம் ஜசய்ய ஆரம்பித்தது. உைலகயும், ொழ்லெயும் அறிய
உள்ளம் பரபரத்தது. ஏபதா ஒரு இடத்லதத் ஜதாட்டவுடபன எல்ைா இடத்லதயும்
ஜதாட்டுெிட்டதாக எண்ணி இறுமாந்தது. ‘தான் புதிதாக அறிந்த ெிஷயங்கள் எல்ைாம்
புதிதாகப் பிறந்தலெ’ என்று நம்பி, அெற்லற மற்றெர்கள் அறியமாட்டார்கள் என்ற
எண்ணத்தினால், மற்றெர்கலளெிடத் தன்லன உயர்த்திப் பாெித்தது. மனசில் ொழ்வும்,
உற்றாரும், உறெினரும் —எல்ைாபம ஜெறுப்புத்தான், சதா பநரமும் ‘சிடுமூஞ்சி’யும்
கைகைப்பின்லமயும், எலதபயா நிலனத்து ஏங்குெதுபபாைவும், ஏகாந்தத்லத நாடுெதும்….
ெபட
ீ ஜெறுத்தது’பசாமுவுக்கு பெதாந்தப் பித்துதான்’ஜபாழுபதாடு ெட்டுக்கு
ீ ெராமல்
பள்ளிக்கூடத்திைிருந்து ஓடக்கலரக்கும், ஜகாய்யாத் பதாப்புக்கும் பபாய் ெிலளயாடிெிட்டு
இரவு ஏழு மணிக்பகா, எட்டு மணிக்பகா ெடு
ீ திரும்பி, ஆடிய கலளப்பில் உண்ட
மயக்கத்துடன் உறங்கிப் பபாெலதபய ெைக்கமாக ஜகாண்டிருந்த பசாமு பபான ெருஷம்
எட்டாம் ெகுப்பில் ‘பகாட்’ அடித்து ெிட்டான்.

ெட்டில்
ீ ெசவுகளும் கண்டிப்பும் அதிகமாகி இனிபமல் பள்ளிக்கூடம் ெிட்டவுடன் பநபர
ெந்து ெட்டு
ீ ொசலைத்தான் மிதிக்கபெண்டும் என்ற கட்டலள பிறந்தது. இரவு சாப்பாடு
ெலர படிக்கபெண்டும் என்ற தண்டலன பெறு.ெட்டுக்
ீ கூடத்தில் அெனது தம்பிகளான
சீனாவும் ரமணியும் ஜகாஞ்ச பநரம் படித்துெிட்டு, மற்ற பநரஜமல்ைாம் தங்லக ராெியுடன்
ெிலளயாடிக்ஜகாண்டிருக்க, பசாமு மட்டும், துயரமும் கெலையும் பதாய்ந்த முகத்துடன்—
புத்தகத்லதயும், சன்னல் ெைிபய ஜெௌிியுைகத்லதயும் பார்த்தொறு — தந்லதயின்
உத்தரலெ மீ ற முடியாமல் படித்துக் ஜகாண்டிருப்பலதக் கண்ட பங்கெம் அம்மாளுக்குப்
பாெமாய் இருந்தது.“பபாதும்’ நீ படிச்சிக் கிளிக்கிறது. ஜகாஞ்சம் காத்தாட ஜெௌிியிபை
பபாயி ொ….உம்…” என்று அென் லகயிைிருந்த புத்தகத்லத பிடுங்கி லெத்தாள்.பசாமு
தந்லதலய எண்ணித் தயங்கி நின்றான்.“நீ பபாயிட்டு ொ….அவுக ெந்தா நா’
ஜசால்ைிக்கிபறன், அவுக மட்டும் ெட்டிபைபயதாபன
ீ இருக்காெ?…. பகாயிலுக்கு பபாொம
 ஜெயகாந்தன் 319

அவுெளாபை, ஒரு நாளு இருக்க முடியுதா?…. நீயும் பபாயி அந்த நடராொ கிட்பட ‘எனக்கு
நல்ை புத்திஜயயும், தீர்க்காயுலசயும், படிப்லபயும் குடுடா ஆண்டெபன’ன்னு
பெண்டிக்கிட்டுொ….அவுெ ெந்தா நான் ஜசால்ைிக்கபறன்.அெள் ஜசால்ைி முடிக்கும் முன்
சட்லடலய மாட்டிக் ஜகாண்டு ஒபர ஓட்டம்….“சீக்கிரம் ெந்துடுடா பசாமு…” என்று
இலரந்து கூெிச் ஜசால்லும் தூரத்துக்குப் பபாய்ெிட்டான் அென்.

காதில் ெிழுந்தபதா, என்னபொ…எட்டு மணிக்கு, சதாசிெம் பிள்லள ெரும்பபாபதா, “பசாமு

எங்பக?….” என்று பகட்டுக்ஜகாண்டு ெந்தார்.“ஆமா…. பசாமு பசாமுன்னு அெலன ெறுத்துக்
ஜகாட்டிக்கிங்க…. அெனுக்கு மட்டும் ெபட
ீ கதியா?….. நான்தான் என்ன பாெம்
பண்ணிப்பிட்படா இந்த ஜெயில்பை ஜகடக்பகன்…. ஒரு பகாயில் உண்டா, ஜகாளம்
உண்டா?…. திருநாள் உண்டா, ஜபருநாள் உண்டா?…. என் தலைெிதி ஒங்களுக்குஜகல்ைாம்
உலளச்சிக் ஜகாட்டிச் சாகணும்னு….. என் ெயித்திபை ஜபாறந்தததுக்குமா, அந்த பாெம்….
பிள்லளயப் பார்த்தா பாெமா இருக்கு…. என்ன தான் அதிகாரம்னாலும் இப்பிடியா?” என்று
கண்லணத் துலடத்து. மூக்லகச் சிந்தி, முந்தாலனலய மடக்கி, முன்லகலய
நீட்டிக்ஜகாண்டு எழுந்து ெந்தாள் பங்கெம்.“எங்பக பசாமுன்னுதாபன பகட்படன்” என்று
பம்மிப் பதில் ஜகாடுத்தார் பிள்லள.—-இனிபமல் ெிஷயத்லதத் ஜதரிெித்தால் ஒன்றும்
ஜசால்ைமாட்டார் என்ற நம்பிக்லக ஏற்பட்ட பிறகு சாந்தமான குரைில் முகத்தில்
புன்னலகலய ெரெலைத்துக் ஜகாண்டு ஜசான்னாள் பங்கெம்;“பகாயிலுக்கு
பபாயிருக்கான்… நான் தான் அனுப்பிச்பசன்.

நீங்க அெலன ஒண்ணும் மூஞ்சிலயக் காட்டாதீங்க. லபயலனப் பார்த்தா பாெமா

இருக்கு….”முற்றத்தில் இறங்கி கால் அைம்பிக்ஜகாண்டிருந்த பிள்லள, “சரி, சரி, நாபன
ஜநனச்பசன்… நாலளயிபைருந்து ெடக்பக இருந்து ஒரு ஜபரிய மகான் ெந்து ‘ஜைக்சர்’
பண்ணப்பபாறார்…. அெர் பபரு அருளானந்தராம்…. ஜபரிய இவுராம்….”பங்கெம் தந்த
டெைில் முகம் துலடத்துக்ஜகாண்டார் மாடத்திைிருந்த திருநீற்லற எடுத்துப்
பூசிக்ஜகாண்டார். “சரி, எலைஜயப் பபாடு…..என்ன ெச்சிருக்பக?….” என்று ஜசால்ைிெிட்டு,
படங்களுக்கு முன்பன கரம்கூப்பி நின்றார்.“கத்திரிக்காய் ெதக்கிக் ஜகாளம்பு….அப்பளம்’ ”—
கண்மூடித் தியானத்தில் ஆழ்ந்திருந்த அெர் முகத்தில் ஒரு சுளிப்பு’…..பசெிப்பு முடிந்தது;
முகம் கடுகடுத்தது’“என்னடி ெச்சிருக்பகன்பன….”“கத்திரிக்காய் ெதக்கிக் ஜகாளம்பு;
அப்பளம்’ ”“சனியன்…..ஜரண்டு கருொடு கூடொ ஜகலடக்கபை….அதுகூடப் பபாட்டுக்
ஜகாதிக்க லெக்க… சீ சீ, நாளு பூரா மனிசன் ஜகாரங்குத் தீனியா திம்பான்….” என்று
சைித்துக் ஜகாண்டார்.—-சதாசிெம் பிள்லள சிெபக்தர்; நர மாமிசம் பகட்காமைிருக்கிறாபர
பபாதாதா?….மறுநாளிைிருந்து பசாமு தந்லதயுடன் பகாயிலுக்குச் ஜசல்ை
ஆரம்பித்தான்.‘சாமி ஆண்டெபன….இந்த ெருஷம் நான் பாஸாகணும்’ என்று ஆரம்பித்த
பக்தி, ெீெகாருண்யபம திறவுபகால் என்று ெளர்ந்து, ‘ொழ்ொெது மாயம், மண்ணாெது
திண்ணம்’ என்று பசாமுெின் மனத்தில் கனியைாயிற்று.

சுொமி அருளானந்தரின் பிரசங்கம் ஜதாடர்ந்து இருபத்திபயழு நாட்கள் ஆர்ப்பாட்டமாக

நலடஜபற்றது அல்ைொ?….பசாமுவுக்கு ஞானம் ஜபாைிய ஆரம்பித்தது.‘ஆமாம்….தாய்
தந்லத, உடன்பிறந்தார், ஜசல்ெம், சுற்றம், உைகம் எல்ைாம் ஜபாய்தாபன…. சாவு ெரும்; அது
 ஜெயகாந்தன் 320

மட்டும்தான் உண்லம. அந்த ஜபரிய உண்லமக்கு பநரில் இலெஜயல்ைாம் அற்பப்

ஜபாய்’‘படிப்பு ஏன்?….சம்பாதலன எதற்கு?…..‘முடிெில் ஒருநாள் ஜசத்துப்பபாபெபன….
அப்ஜபாழுது இெற்றில் ஏதாெது ஒன்று….யாராெது ஒருெர் என்லன மரணத்திைிருந்து
காப்பாற்ற முடியுமா, என்ன?….‘தாய் அல்ைது தந்லத இெர்களில் யாபரனும்.
யாராயிருந்தாலும் முடிெில் எல்பைாரும் ஒருநாள் ஜசத்துப் பபாொர்கள்…இெர்களில்
யாலரயாெது நான், அல்ைது என் கல்ெி, எனது சம்பாதலன காப்பாற்ற இயலுமா
என்ன?….‘முடியாது’ ‘‘அப்படியானால் இெர்களுக்கும் எனக்கும் என்ன உறவு?….நான்
யார்?….இெர்கள் யார்? ெடு
ீ என்பதும், பந்துக்கள் என்பபாரும் அந்நியர் என்பபாரும், இன்பம்
என்பதும் துன்பம் என்பதும்…..‘எல்ைாம் ஜெறும் ஜபாய்’ ‘‘மரணத்லத மனிதன்
ஜெல்ைமுடியாது. ஆனால் ஆலசகலளத் துறப்பதன் மூைம் மனிதன் கடவுலள
அலடயமுடியும்.

கடவுலள அலடெது என்றால்?…..‘கடவுலள அலடெது என்றால்— உயிர்கள் மீண்டும்

மீ ண்டும் பிறந்து இப்படிப்பட்ட பாசபந்தச் சுைைில் சிக்கி, பாெகிருத்தியங்கள் புரிந்து மீ ளா
நரகத்தில் ெிைாதிருக்க, பிறெி நீத்துக் கடவுளின் பாதாரெிந்லதகலள
அலடந்து…..‘ஆமாம்….ஆலசகலளத் துறக்கபெண்டும்’ இந்த அற்ப ொழ்ெில் ஆலசஜகாள்ள
என்ன இருக்கிறது?….’—அந்த இளம் உள்ளம் ஏகாந்தத்லத நாடித் தெித்தது. அென்
கற்பலனயில் ஒரு தெபைாகபம ெிரிந்தது…..….ஹிமொனின் சிகரத்தில், பனிச் ஜசதில்கள்
பாளம் பாளமாய், அடுக்கடுக்காய் மின்னிப் பளபளக்கும் அந்தப் பாழ்ஜெௌிியில், பமகம்
திரண்டு ஒழுகுெதுபபான்ற—ஹிமொனின் புத்திரி பகாதிெிடும் ஜெண் கூந்தல்
கற்லறபபால் ெிழும் — நீரருெியில், அதன் அடிமடியில் ஓங்காரமாய் ெபிக்கும் பிரணெ
மந்திர உச்சாடனம் பபான்ற நீர்ெழ்ச்சியின்
ீ இலரச்சைில், சிெனின் புகழ்பாடும் எண்ணிறந்த
பறலெ இனங்களின் இன்னிலசயில்…. எதிலுபம மனம் ையிக்காமல், பற்றாமல், உைகத்தின்
அர்த்தத்லதபய பதர்ந்த ஜபருமிதத்தில், ஜதௌிிெில் மின்னிப் புரளும் ெிைிகலள மூடி,
இயற்லகயின் கம்பீரத்துடன் நிஷ்லடயில் அமர்ந்திருக்கிறாபர அந்த ரிஷிக் கிைெர்….
அெர்தான் பைாக குரு’—அருளானந்த சுொமிகள்ெிட்ட கெிதாநயம் மிகுந்த சரடு
பசாமுலெப் பின்னிப் பிடித்துக் ஜகாண்டது.அங்பக ஜசன்று பைாக குருலெத் தரிசித்து
அெர் பாதங்களிபை ெழ்ந்து,
ீ அெருக்கு பணிெிலட ஜசய்ய பெண்டுமாம். அலதபய
பிறெியின் பயனாகக் ஜகாள்ள பெண்டுமாம்.

மற்றக் கருமங்கள் யாலெயும் மறந்து ஆலசகலள, பந்தங்கலள, தன்லன, உைலக

யாெற்லறயும் துறந்து…..—துறந்துெிட்டால் பைாக குருொகப்பட்டெர் பசாமுலெ ஒபர
தூக்காகத் தூக்கி, இமயமலைக்கு பமபை, எெரஸ்லடயும் தாண்டி, லகைாயத்திற்கும்
அப்பால் சுெர்க்கத்திற்கு அனுப்பி ெிடுொரல்ைொ?….“சம்பபா மஹாபதொ’…..” என்றொறு
படுக்லகலய ெிட்டு எழுந்தான் பசாமு.“ஏது, பிள்லளயாண்டான் இன்னக்கி இவ்ெளவு
ெிடிய எழுந்திரிச்சிட்டாரு. ொ ொ’ எண்ண பதச்சுக்க….” என்று கூப்பிட்டாள் பங்கெம்.‘இந்த
கட்லடக்கு இஜதல்ைாம் எதற்கு?’ என்று பகட்க பெண்டும் பபால் பதான்றியது.
‘இன்லறக்கு ஒரு நாள்தாபன’ என்ற சமாதானத்தில் அென் ஒன்றும் பபசெில்லை.‘என்ன
நாலளக்கு?…. நாலளக்கு என்ன ஆய்ெிடப்பபாகிறாய்?’அலத நிலனக்கும்ஜபாழுபத மாய
 ஜெயகாந்தன் 321

ொழ்லெ உதறிஜயறிந்த எக்களிப்பு முகத்தில் பதான்றியது.“ஏ, மூதி’ நிொபராட

நிக்கிறலதப் பாரு… பபாயி பகாமணத்லதக் கட்டிக்கிட்டு ொ…”“அப்பா’ தலையிபை
எவ்ெளவு முடி?… முடி ஜெட்டிக்கிட்டா என்னா?…” என்று முனகிக்ஜகாண்பட தலையில்
எண்ஜணலய லெத்துத் பதய்த்தாள்.‘முடி ஜெட்டிக் ஜகாள்ெது என்ன, ஜமாட்லடபய
அடித்துக்ஜகாள்ள பெண்டியதுதான்’ ‘ என்று மனம் முணகியது.–அெனுக்குத் தலைமுடி
ஒபர அடர்த்தி.

சுருள் சுருளாக, ெலளயம் ெலளயமாக, ொரிெிட்டால் ெங்கி ெங்கியாக…“ஒங்க

தாத்தாவுக்குத்தான் இந்த மாதிரி சுருட்லட முடி…”–மகனின் முடிப் ஜபருலமலயப்பற்றி
அெள் அடிக்கடி பபசிக் ஜகாள்ொள்’‘எல்ைாப் ஜபருலமயும் நாலளக்கு…’–”சம்பபா
மகாபதொ” என்று பசாமுெின் மனம் பகாஷித்தது.‘நாலளக்கு…நாலளக்கு’ என்று மனம்
குதூகைித்துக் ஜகாண்டிருந்தது.அந்த ‘நாலள’ யும் ெந்தது.மூன்று மாதங்களுக்குமுன் ஒரு
‘பிளாஸ்டிக் ஜபல்ட்’ ொங்கபெண்டுஜமன்ற ஜபரும் ைட்சியத்திற்காக, பள்ளிக் கூடத்தருபக
ெிற்கும் பெர்க்கடலை, பட்டாணி, நாெற்பைம் இத்தியாதி ெலகயறாக்கலளத் தியாகம்
ஜசய்து கிலடத்த காலசஜயல்ைாம் பசர்த்துலெத்த ஜசல்ெம் பமலெ டிராயரில்
‘புரூக்ைாக்ஸ்’ டப்பிஜயான்றில் இருந்தது, அலத எடுத்து எண்ணிப் பார்த்தான். கிட்டத்தட்ட
ஒரு ரூபாய்’ அந்தப் ‘பாப மூட்லட’ லயச் சுமக்க மனமில்ைாமல் தர்மம் ஜசய்து ெிடுெது
என்று தீர்மானத்தான் பசாமு.ஜகாஞ்ச காைமாகபெ அென் தனது நண்பர்கலள–அெர்கள்
ஞானபமதுமறியா ஈனென்மங்கள் என்பதனால்–ெிட்டு ெிைகி ஒதுங்கி
நடந்தான்.உபாத்தியாயபரா–’மாணெர்கபளாடு பசர்ந்து ஜகாச்லசயாகவும் ெிரசமாகவும்
பகைி பபசி மகிழும் அந்தத் தமிழ் ொத்தியார் இருக்கிறாபர, அெர் ஜரௌத்ரொதி
நரகத்துக்குத் தான் பபாகப்பபாகிறார்’ என்று டிக்கட் ஜகாடுத்த புக்கிங் கிளார்க் மாதிரி
முடிவு கட்டிெிட்டான் பசாமு.

‘ஊலனத் தின்று ஊலன ெளர்க்கும் தகப்பனார் என்ன கதி ஆகப்பபாகிறாபரா?’ என்று

ெருந்தினான்.தாயா?–அது ஒரு மூடாத்மா…‘இந்த அஞ்ஞான இருளில் அமிழ்ந்து கிடக்கும்
மானிடப் பிறெிகளுக்கு ஜமய்ஞ்ஞான தீபத்தின் ஔி என்றுதான் கிட்டுபமா?…’‘ஸ்ொமி
அருளானந்தரும், அெருக்கும் பமைாக ஹிமாையத்தின் அடிொரத்தில் தபஸில்
ையித்திருக்கும் பைாக குருவு இவ்ெிருெருக்கும் அடுத்தபடியாய்த் தானும் ஆகபெண்டிய
பிறெி ைட்சியம்…’‘சம்பபா மஹாபதொ’ ‘அடுத்த நாள் அதிகாலை, சட்லட நிொர்
அலனத்லதயும் துறந்து–இலடயில் ஒரு துண்டு மட்டும் உண்டு–மடியில் தனது ‘மாயா
ஜசல்’ ெத்லத முடிந்துஜகாண்டு, எல்பைாரும் எழுந்திருக்கும் முன்பன சித்தார்த்தன்
கிளம்பிச் ஜசன்றது பபால் நழுெினான் பசாமு.ஜெௌிியிற் கைக்க எண்ணி, ெட்லட
ீ
ஜெௌிிபயறிய பசாமு பநபர பமைச் சந்நிதிக் பகாபுரத்தடிக்குப் பபானான்.அங்பக ஒரு
டென் பண்டாரங்கள் நின்றிருந்தன. அெர்கள் எல்பைாருக்கும் தலைக்கு ஓரணாொகத்
தனது ஜசல்ெத்லதத் தானமிட்டுெிட்டு, தில்லைநாயகனுக்கு ஒரு கும்பிடு பபாட்டுெிட்டு
பநபர குளத்தங்கலரக்கு ஓடினான். அங்பக அரசமரத்தடியில் காலையிைிருந்து
தெமிருக்கும் ‘பைனிநாத’ னிடம், இருந்த சில்ைலரலயக் ஜகாடுத்துெிட்டுக் குரு உபபதசம்
ஜகாள்ெதுபபால் குனிந்து உட்கார்ந்தான்.‘குரு’ அென் காதில் குனிந்து பகட்டார்:“என்ன
 ஜெயகாந்தன் 322

தம்பி…ஜமாட்லடயா?”“ஆமாம்…”பெணாம் தம்பி… கிராப்பு அளகா இருக்பக’…”–மாலயலய

ஜென்ற ஞானிபபால் அெலனப் பார்த்துப் புன்னலக பூத்தான் பசாமு.

‘மகபன’ என்றலைத்து உபபதசம் ஜசய்யப் பபாெது பபால் இருந்தது அென்

பதாற்றம்.“அப்பபன…முடிலய இைக்க பயாசலன ஜசய்கிபறாபம, முடிெில் ஒருநாள் இந்தச்
சடைத்லதபய லெத்து எரிப்பார்கபள அலதப்பற்றிச் சிந்திக்கிபறாமா?… முடிதரித்த
மன்னர்கள் எல்ைாம்கூட முடிெில் ஒருநாள் பிடி சாம்பராய்த்தாபன பபானார்கள்” என்று
‘குரு உபபதசம்’ ஜசய்துெிட்டுக் குனிந்து ஜகாண்டான்.–அெனுக்குத் தான் பபசியலத
நிலனக்கும்பபாது, பபசியது தான்தானா என்பற ஆச்சரியமாய் இருந்தது. ‘என்ன ஞானம்’
என்ன ஞானம்’ ‘ என்று தன்லனபய மனசுக்குள் பாராட்டிக் ஜகாண்டான்.‘பபசிப்
பயனில்லை; ஞானம் முற்றிெிட்டது’நிலனத்த நாெிதன் அெலனப் ‘பக்குெ’ப்படுத்த
ஆரம்பித்தான்.உச்சந்தலைக்குக் கீ பை நாெிதனின் கத்தி ‘கருகரு’ஜென்று ெைிந்து
இறங்கும்பபாது எதிரில் ஜபட்டியின்மீ து சாத்தி லெத்திருந்த கண்ணாடியில் முகம்
பகாரமாய்த் ஜதரிந்தது.அலதப் பார்த்த பசாமுெின் கண்கள் ஏன் கைங்க
பெண்டும்?…..‘சம்பபா மகாபதொ’ என்று மனசுக்குள் முனகி, தன்லன அடக்கிக்
ஜகாண்டான்.பிறகு, குளத்தில் இறங்கி நாலு முழுக்குப்பபாட்டு ெிட்டு ‘ஜெய் சம்பபா’ என்ற
குரலுடன் கலரபயறினான்.பாசம், பந்தம், சுற்றம் ஜசாந்தம், ஜசல்ெம், ஜசருக்கு
யாெற்லறயும் இைந்த ஏகாங்கியாய் அென் ெடதிலச பநாக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான்.—-
ஆமாம்; இமயமலை அங்பகதான் இருக்கிறது’‘இமயமலை இங்கிருந்து ஆயிரம் லமல்
இருக்குமா?…..இருக்கைாம்’ ‘‘ஒரு மனிதன் ஒரு நாலளக்குக் குலறந்தது பத்து லமல் நடக்க
முடியாது?….நிச்சயமாக முடியும்’ ‘‘அப்படியானால் ஜமாத்தம் நூறு நாட்கள்—அதாெது
மூன்று மாதமும் பத்து நாட்களும்….’‘இரண்டாயிரம் லமைாக இருந்தால்…. அதுபபால்
இரண்டு மடங்கு’….

எப்படி இருந்தாலும் பபாய்ெிட பெண்டியதுதாபன’…..பிறகு, என்ன பயாசலன?….’‘பபாகும்

ெைிஜயல்ைாம் எவ்ெளவு புண்ணிய பஷத்திரங்கள்’…. எவ்ெளவு ஜதய்ெ பக்தர்கள்’….
எவ்ெளவு மகான்கள்’…. எவ்ெளவு முனிெர்கள்’……பசாமு தனது புனித யாத்திலரலயத்
துெங்கி ஆறு மணி பநரமாகி இருந்தது. பபாகும் ெைியில்…..ஆம்; ஹிமாையத்லத
பநாக்கிப் பபாகும் ெைியில்தான்—-குறுக்கிடுகிறது பரங்கிப்பபட்லட’அந்த நகரில் அன்று
சந்லத’பசாமு கலடத்ஜதரு ெைியாக நடந்து ெந்துக்ஜகாண்டிருந்தான்.கிராமத்து மக்கள்
கும்பல் கும்பைாகப் பபாெதும் ெருெதுமாய்….ஒபர சந்தடி’மூட்லட முடிச்சுகளுடன் பறந்து
பறந்து ஓடுகிறெர்கள், கூலடச்சுலமகளுடன் ஒய்யாரமாய் லகெசி
ீ நடக்கிறெர்கள்,
பதாளில் உட்கார்ந்து ஜகாண்டு கரும்பு கடிக்கும் பிள்லளச் சுலமயுடன் துள்ளி
நடப்பெர்கள், கட்லட ெண்டிகளில் அைிகம்லபப் பிடித்துக்ஜகாண்டு நகத்லத கடித்தொறு
சிரித்துச் ஜசல்லும் கிராமத்து அைகிகள், ஜதரு ஓரங்களில் குந்தி இருந்து ெியாபாரம்
ஜசய்பெர்கள், கூடியிருந்து பபசி மகிழ்பெர்கள், ெியாபராம் ஜசய்தொறு பெடிக்லக
பபசுபெர்கள், ெிலை கூெியொறு பாட்டுப் பாடுபெர்கள். பெடிக்லக பார்த்தொறு
ெைிெட்டம் பபாடுபெர்கள், பகைி பபசிொறு ‘பகளிக்லக’க்கு ஆயத்தமாகிறெர்கள்—
மனிதர்கள் திருநாள்பபால் மகிழ்ந்திருந்தனர். ொழ்ெின் உயிர்ப்பு எத்தலனபயா
 ஜெயகாந்தன் 323

பகாைத்தில் ெலளய ெந்துஜகாண்டிருந்தது அங்பக.ொய்க்காலைத் தாண்டுெது பபால்

ொழ்க்லகலயத் தாண்டிெிடைாம் என்று எண்ணி ெந்த பசாமு அந்தச் சந்லதலயக்
கடக்கும்பபாது — ொழ்க்லகயின் அந்தக் காட்சிகளில் தன்லன மறந்து
ையித்துெிட்டான்.அபதா, அந்த மர நிைைில் — ஓர் இளம்ஜபண் நாெல் பைத்லத
அம்பாரமாய்க் குெித்து லெத்துக்ஜகாண்டு ெிலை கூெி ெிற்கிறாள்.

நாெல்பை நிற பமனி; அந்தக் கருபமனியில் —அெள் முகத்தில் முத்துப் பற்ற்களும்,

அெற்றிற்கு ெரம்பலமத்த ஜெற்றிலைச் சாறூரும் உதடுகளும் எல்பைாலரயும் ெைிய
அலைத்து நாெற்பைம் தருகின்றன. அெளது கண்கள் ஜெௌபுள்ளிலள ஜெபளஜரன்று.
அெற்றின் நடுபெ இரண்டு நாெற்பைங்கலளப் பதித்து லெத்ததுபபால் புரளும்
கருெிைிகள்…..அந்த ெிைிகள் பசாமுலெ, நாெல்பைத்லத ஜெறித்து பநாக்கிய பசாமுெின்
ெிைிகலள பநாக்கின.“கல்கண்டு பளம்…..கருநாெப் பளம்….படி ஓரணா, படி ஓரணா….” என்று
பாட்டுபாடி அெலன அலைத்தாள்.‘படி ஓரணா…. பரொயில்லைபய …பள்ளிக்கூடத்துக்கு
எதிபர ெண்டியில் லெத்து நாலைந்து பைங்கலளக் கூறுகட்டி கூறு காைணா என்று
ெிற்பாபன….’ என்ற நிலனவும் ெரபெ பசாமுவுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது.—அெனுக்கு
நாெற்பைம் என்றால் உயிர்’ அதுவும் உப்புப் பபாட்டு தின்பஜதன்றால்?….அென்
ொஜயல்ைாம் நீர் சுரந்தது’அதுவும் இந்தப் பைங்கள்’….கன்னங்கபறஜைன்று, ஒரு ஜபரிய
ஜநல்ைிக்காய் அளவு….. கனிந்து பைசாக ஜெடித்த பைங்கள்… ஜெடிப்பின் இலடபய சிை
பைங்களில், கறுலமயும் சிெப்பும் கைந்த பைச்சாறு துளித்து நின்றது, பக்கத்தில் ஒரு சிறு
கூலடயில் உப்பும் லெத்திருந்தாள்…கும்பைில் இருந்தெர்கள் காைணாவும்
அலரயணாவும் ஜகாடுத்துக் லகநிலறய ொங்கிச் ஜசன்றனர். சிைர் உப்லபயும் பசர்த்துக்
குலுக்கித் தின்றனர்.அபதா, ஒரு கிைெர்….அெர் ொலயப் பார்த்ததும் பசாமுவுக்குச் சிரிப்பு
ெந்தது, அெர் மூக்குக்கும் பமாொய்க்கும் இலடபய ஒரு நீளக்பகாடு அலசந்து
ஜநௌிிந்துஜகாண்டிருந்தது. அதுதான் உதடு, ொய், பற்கள் எல்ைாம்….“அலரயணாவுக்கு
பளம் குடு குட்டி’ ” அந்தக் கிைெர் ஜபாக்லக ொயால் ‘பளம்’ என்று ஜசால்லும்பபாது
ஜெௌிிபய ஜதரிந்த நாலெயும் ொயின் அலசலெயும் கண்ட பசாமுவுக்குச் சிர்ப்புப்
ஜபாத்துக்ஜகாண்டு ெந்தது.

ஒரு காகிதத்தில் நாெல்பைத்லதப் ஜபாறுக்கி லெத்து ஒரு லக உப்லபயும் அள்ளித்

தூெிக் கிைெரிடம் ஜகாத்தாள் நாெற்பைக்காரி.“ஏ, குட்டி, ஜகௌென்னு ஏமாத்தப் பாக்கிறியா?
இன்னம் ஜரண்டு பளம் பபாடுடி…ெயசுப் புள்லளெளுக்கு மட்டும் ொரி ொரிக்
குடுக்கிறிபய…” என்று கண்லணச் சிமிட்டிக் ஜகாண்பட பகட்டார் கிைெர்.“அடி
ஆத்பத….இந்தக் ஜகைெனுக்கு இருக்கற குறும்லபப் பாரடி அம்மா’ ” என்று லகலயத்
தட்டிக் கன்னத்தில் லெத்துக்க்ஜகாண்ட நாெர்பைக்காரி கண்கலள அகை ெிரித்தொறு
சிரித்தாள்.“மீ தி சில்ைலற குடு குட்டி…என்னபமா ஆம்பலடயான் சம்பாதிச்சுக் குடுத்த காசு
கணக்கா ொங்கிப் பபாட்டுக்கிட்டு நிக்கறிபய….” என்றார் கிைெர்.“ஏ, தாத்தா…என்னா ொய்
நீளுது….” என்று கிைெர் கன்னத்தில் பைசாக இடித்தாள் பைக்காரி.“பாத்தியா…ஒரு
ஆம்பிலள கன்ஜனத்ஜத ஜதாட்டுட்டா…எம்பமபை அம்மாம் பிரியமா, குட்டி…?
ஒங்கப்பங்கிட்பட ஜசால்ைி நாளு பாக்கச் ஜசால்பறன்…எந்தப் பய கால்பையாெது சீக்கிரம்
 ஜெயகாந்தன் 324

கட்டாட்டி நீ எம்பின்னாபை ெந்துடுபெ பபாை இருக்பக…” என்று ஜசால்ைிக் கிைெர்

அனுபெித்துச் சிரித்தார். பைக்காரி ஜெட்கத்தினால் இரண்டு லககளினாலும் முகத்லத
மூடிக்ஜகாண்டாள்.“பபா…தாத்தா’ ” என்று கண்டிப்பதுபபால் கிைெலரப் பார்த்தாள்.

கிைெர் சிரித்துக்ஜகாண்பட, லகயிைிருந்த பைங்களில் ஒன்லற எடுத்து–உப்பில் நன்றாக

அழுத்தி எடுத்து–இரண்டு ெிரல்களால் ொய்க்கு பநர உயர்த்திப் பபாட்டுக் குதப்பிச் சப்பிக்
ஜகாட்லடலயத் துப்பினார்…‘அஜட, இத்தினூண்டு ஜகாட்லட’ பைம், நல்ை பைம் தான்’ –
கிைெரின் ொயலசப்லபயும் சுலெ ரசிப்லபயும் கெனித்து அனுபெித்த பசாமு ொயில்
சுரந்த எச்சிலைக் கூட்டி ெிழுங்கினான்.இந்த ஜமாட்லடத்தலைச் சிறுென் தன்லனபய
கெனித்துக்ஜகாண்டு நிற்பலதப் பார்த்த கிைெர்.“இந்தாடா, லபயா…” என்று பசாமுெிடம்
ஒருலக பைத்லத அள்ளிக் ஜகாடுத்தார்.பசாமுவுக்குச் ஜசெிட்டில் அலறந்ததுபபால்
இருந்தது’ அந்த நாெற்பைக்காரி அெலனப் பார்த்தாள். பசாமு, கிைெலனயும்,
நாெற்பைக்காரிலயயும் மாறி மாறிப்பார்த்தான். அெனுக்கு ஆத்திரம் ஜபாங்கி ெந்தது’“நா
ஒண்ணும் எச்சப் ஜபாறுக்கி இல்பை…” என்று அெனிடம் நீட்டிய கிைெரின் லகயிைிருந்த
பைத்லதத்தட்டிெிட்டான்.கிைெர் சிரித்தார்:“அட, சுட்டிப்பயபை…என்னபமா ஒன்ஜனப் பாத்தா
ஆலசயா இருந்தது…எம் பபரப்லபயன் மாதிரி…பகாெிச்சிக்கிட்டிபய…நான் ஒன் தாத்தா
மாதிரி இல்பை…” என்று ொஞ்லசயுடன் அென் தலைலயத் தடெிக்
ஜகாடுத்தார்.பசாமுெின் கண்களில் கண்ண ீர் ெைிந்தது.“ஒங்க தாத்தாவுக்குத்தான்
இந்தமாதிரி சுருட்லட மயிர்” என்று ஜசால்லும் அென் தாயின் குரல் ஜசெிகளில்
ஒைித்தது.“இந்தாடா லபயா…ஏதுக்கு அளுவுபற? நீ யாரு வூட்டுப் லபயன்…” என்றார்
கிைெர்.பசாமு ஒன்றும் பதில் பபசெில்லை.“

ஒனக்கு என் கிட்பட பகாெம், இல்பை?…பரொயில்பை…தாத்தாதாபன…இந்தா, பைம்

தின்னு…”“ஊஹ்உம்…எனக்கு பெணாம்’“பசச்பச… அப்பறம் எனக்கு ெருத்தமா இருக்கும்.
ஒண்பண ஒண்ணு’ ” என்று அென் லகயில் லெத்தார். அெனால் மறுக்க முடியெில்லை.
அலத ொங்கி ொயில் பபாட்டுக் ஜகாண்டு அந்த இடத்தில் நிற்க முடியாமல்
நகர்ந்தான்.“பாெம்…யாபரா அனாலத’ ஜமாகத்லதப் பாத்தா பாெமா இருக்கு…”‘நான்
அனாலதயா?…பிச்லசக்காரனா?…’ ொயிைிருந்த பைத்லதச் சுலெத்துக் ஜகாட்லடலயத்
துப்பினான். ‘அந்தக் கிைெனின் முகத்தில் அலறெதுபபால் நானும் ஒரு காைணாவுக்குப்
பைம் ொங்கித் தின்றால்?…’‘திங்கைாம்…காசு?…’–அென் தனது ஜமாட்லடத் தலைலயத்
தடெிக் ஜகாண்பட நடந்தான்.அபதா, அந்த மரத்தடியில் பெர்க்கடலை, பட்டாணி
ெறுக்கிறார்கள். அப்பா’…என்ன ொசலன?…–திடீஜரன அென் மனசில் மின்னல்பபால் அந்த
எண்ணம் ெிசிறி அடித்தது.‘நாம் எங்பக பபாகிபறாம்?…நமது ைட்சியம் என்ன?–அெனுக்கு
ஜநஞ்சில் ‘திகீ ல்’ என்றது. அெபன பதர்ந்துஜகாண்ட அந்த முடிவு அெலன இப்ஜபாழுது
முதல் தடலெயாக மிரட்டியது’ ஒருகணம் சித்தம் கைங்கியது; உணர்ெற்று நின்றான்,
உடைிலும் ஜநஞ்சிலும் ஒரு துடிப்புப் பிறந்தது.

தன்லன ஏபதா ஒன்று பின்னாைிருந்து திரும்ப அலைப்பதுபபால் உணர்ந்தான். அந்த

அலைப்பின் பாசம், பிடிப்பு…அதிைிருந்து பிய்த்துக்ஜகாண்டு ெிைகிெிட எண்ணிக் கண்லண
மூடிக்ஜகாண்டு ஒபர ஓட்டமாய்ச் சந்லதத் திடலைெிட்டு ஓடினான்…கலடத்ஜதருலெக்
 ஜெயகாந்தன் 325

கடந்து சாலை ெைிபய ெந்தபின் தன் பயணத்லதத் ஜதாடர்ந்தான்.ஜெகுதூரத்தில்,

ொழ்ெின் கீ தம்பபால் ஒைிக்கும் சந்லத இலரச்சல் அென் காதுகளில் ஜமல்ஜைனக்
பகட்டுக் ஜகாண்பட இருந்தது.அென் ஏன் அழுதுஜகாண்பட
நடக்கிறான்?…சிதம்பரத்திைிருந்து கடலூர் ஜசல்லும் சாலையில் கிட்டத்தட்ட,
பதிலனந்தாெது லமைிலுள்ள ஆைப்பாக்கத்தருபக புழுதி படிந்த உடலுடன் நடக்க
முடியாமல் தளர்ந்து தள்ளாடி நடந்து ெருெது–ஹிமாையத்லத நாடிச் ஜசல்லும் ஞானச்
ஜசம்மல் பசாமுதான்.நடக்க முடியெில்லை; ெயிற்லறப் புரட்டுகிறது ஒரு சமயம்,
ெைிக்கிறது மறுசமயம்…பசிதான்’–சுலமகலள உதறி எறிந்துெிட்டு ெந்த
பசாமுவுக்கு,பசாறில்ைாமல் ஜெற்றுடல் சுலமயாய்க் கனக்கிறது’இனிபமல் ஒரு அடி
எடுத்து லெக்க முடியாது என்ற ஸ்தம்பிப்பு’ நிற்கிறான்…பார்லெ ஜெகுதூரம் ெலர ஓடி
ெைிலய அளக்கிறது….பார்லெ மலறகிறபத…..கண்ண ீரா? பசிக்
கிறுகிறுப்பா?….இமயமலைக்கு இன்னும் ஜராம்ப தூரம் இருக்கிறது’சிரமப்பட்டு ஒரு அடி
எடுத்து லெக்கக் காலை அலசத்தவுடன் காைில் ஜபருெிரைிைிருந்து அடித்ஜதாண்லட
ெலரக்கும் ஒரு நரம்பு–ஜகாரக்குப் பிடித்து சுண்டி இழுப்பது பபால்….“ஆ?….என்ன ெைி’…..”
பல்லைக் கடித்துக்ஜகாண்டு தலரயில் ஜமல்ை உட்காருகிறான்.—-எத்தலன
நாைி?….எழுந்திருக்க மனமும் ெரெில்லை; உடலும் ெரெில்லை.

இருள் பரெ ஆரம்பித்தது;பமற்குத் திலசயில் ொனம் சிெந்து கறுத்தது. அந்தச்

சாலையின் ஜநடுகிலும் ெளர்ந்து படர்ந்திருந்த ஆை ெிருக்ஷத்தின் ெிழுதுகள்
சலடசலடயாய் ஆடிக்ஜகாண்டிருந்தன. இருலளக் கண்டதும்…. பாெம், பிள்லளக்குப்
பயத்தால் மனத்தில் உதறல் கண்டுெிட்டது.அந்தச் சாலையில் ெிளக்குகளும் கிலடயாது.
‘இன்று நிைாவும் இல்லை’ என்று ஜசால்ெதுபபால் நான்காம் பிலற கலடொனில்
தலைக்காட்டிெிட்டு கீ ைிறங்கிக் ஜகாண்டிருந்தது. ‘எங்காெது ஒரு குடிலச கண்ணுக்குத்
ஜதரிகிறதா?’ என்று பார்த்தான்….ஹஉம், இன்னும் இரண்டு லமைாெது நடக்க
பெண்டும்.‘இரவு படுக்லக?…..’—ெட்டில்
ீ படுக்கும் ஜமத்லதயும், பஞ்சுத் தலையலணயும்,
கம்பளிப் பபார்லெயும் நிலனவுக்கு ெந்தன…. ‘இஜதல்ைாம் என்ன
ெிதி’…..’‘பசிக்கிறபத’….’‘யார் ெட்டிபையாெது
ீ பபாயி, சம்பபா மகாபதொன்னு நிக்கிறதா
என்ன?’‘யாராெது பிச்லசக்காரன்னு ஜநலனச்சி ஜெரட்டினா?….’ெட்டில்–ஜமய்ஞ்ஞானம்
ீ
லகெரப்ஜபறாத அம்மா, பாசத்லத ெிைக்க முடியாமல், மகஜனன்ற மாலயயில் சிக்கி
பக்கத்தில் அமர்ந்து பரிந்து பரிந்து பசாறிட்டுப் பறிமாறுொபள—அந்த அம்மா, ஆலச
அம்மா—அெள் நிலனவு ெந்ததும்….“அ…ம்….மா…” என்று அழுலகயில் உதடுகள் ெிம்மித்
துடித்தன’‘சீ’ இஜதன்ன லபத்தியக்காரன்பபால் ஓடிெந்பதபன’ இஜதன்ன கிறுக்கு?….’ என்று
தன்லனபய சினந்துஜகாண்டான்.

இந்பநரம் ஊரில், ெட்டில்

ீ அம்மா, தன்லனக் என்ஜனன்ன நிலனத்து, எப்படிஜயப்படிப்
புைம்பி அழுொள்…..அப்பா? அெர் ஊஜரல்ைாம் ஜதருத் ஜதருொய் அலைந்து திரிந்து
எல்பைாரிடத்திலும் ‘பசாமுலெப் பார்த்தீர்களா பசாமுலெ…’ என்று ெிசாரித்தொறு
சாப்பிடாமல் ஜகாள்ளாமல் ஓடிக் ஜகாண்டிருப்பார்…‘ஐபயா’ என்னால் எல்ைாருக்கும்
எவ்ெளவு கஷ்டம்’ ‘ என்று எண்ணிய பசாமு.“அம்மா’…நா ெட்டுக்கு
ீ ெந்துட்பறன்
 ஜெயகாந்தன் 326

அம்மா…ஆ…ஹ்உ…ம்…” என்று ென நடமாட்டபம இல்ைாத அந்தச் சாலையில், திரண்டு

ெரும் இருளில் குரஜைடுத்துக் கூெி அழுதான்.சிறிது பநரம் மனம் குமுறி அழுது
பசார்ந்தபின், மனம் ஜதௌிிந்து புத்தி ஜசயல்பட ஆரம்பித்தது.பநரபமா இருட்டுகிறது,
நடந்துெந்த ெைிலய எண்ணினான். ‘மீ ண்டும் திரும்பி நடப்பஜதன்றால் ெட்டுக்குப்
ீ
பபாய்ச் பசருெது எப்பபாது?……எப்படியும் ெிடியற்காலையிைாெது ெட்டுக்குப்
ீ பபாயாக
பெண்டுபம…இந்த இருட்லட, ராத்திரிலயக் கைிப்பது எங்பக?…அெனுக்கு அழுலக
ெந்தது.‘இஜதல்ைாம் என்ன ெிதி?’“ெிதியல்ை ஜகாழுப்பு’ ” என்று பல்லைக் கடித்துக்
ஜகாண்டு ொய்ெிட்டுச் ஜசான்னான்.பக்தி ஜெறியும் பெதாந்தப் பித்தும் சற்றுப் பிடி
தளர்ந்தன.‘ஜபற்பறார்க்கும் எனக்கும் என்ன பந்தம்?’‘ஜபற்ற பந்தம்தான்’ பந்தமில்ைாமைா
என்லன ெளர்த்தார்கள்? நான் சிரிக்கும்பபாது சிரித்து, அழும்பபாது அழுது…’‘பாசத்லத
யாரும் ெைியச் ஜசன்று ஏற்காமபை பிறக்கிறபத…அதுதாபனபந்தம்’ ‘‘ஆமாம் பந்தங்கள்
இருந்தால்தான், பாசம் ஜகாைித்தால்தான் பக்தியும் நிலைக்கும்.’

‘பந்தமும் பாசமும் ஜபாய்ஜயன்றால், ஸ்ொமி அருளானந்தரின் மீ தும், பைாக

குருெின்மீ தும், பரம்ஜபாருளின் மீ தும் ஜகாண்டுள்ள பக்தி…அதுவும் ஒரு
பாசம்தாபன?’சாலையில் கெிந்திருந்த இருளில் மரத்தடியில் அமர்ந்து தன்லனச் சூழ்ந்து
பின்னிக்ஜகாண்டிருந்த பெதாந்தச் சிக்கல்கலளயும், தத்துெ முடிச்சுகலளயும் அெிழ்த்து,
சிக்கறுத்துத் தள்ளித்தள்ளித் தன்நிலை உணர்ந்துஜகாண்டிருந்த பசாமு, இருளும் நன்றாகப்
பரெிெிட்டது என்று உணர்ந்தான்.கண்ணுக்ஜகட்டிய தூரம் இருளின் கனம்தான் ஜதரிந்தது.
ஜெகு ஜதாலைெில் ரயில் சப்தம் பகட்டது. ொனத்தில் சிதறிக் கிடக்கும் நட்சத்திரச்
சிலதவு இருளின் கருலமலய மிலகப்படுத்திக் காட்டின. யாபரா ஒரு பிரம்ம
ராக்ஷஸனின் ெரவுக்காக ‘பாரா’க் ஜகாடுத்து திண்டுமுண்டான ராக்ஷசக் கூட்டம்
அணிெகுத்து நிற்பதுபபால் அலசயாமல் பதான்றும் மரங்களின் கரிய ஜபரிய பரட்லடத்
தலைகளின் மீ து ெிகினா பெலை ஜசய்ததுபபால் மின்மினிப் பூச்சிகள் கூட்டமாய்
ஜமாய்த்தன…..திடீஜரன் ‘சரசர’ஜென்ற அந்தச் சப்தம்’…..எங்கிருந்து ெருகிறது?….பசாமுெின்
கண்கள் இருலளக் கிைித்து ஊடுருெின…. காதுகள்
கூர்லமயாயின….‘எங்பக’….என்னது?…..’‘அபதா….அதுதான்; அதுபெதான்’ ‘—சாலையின் ெைது
புறத்தில்—பசாமு உட்கார்ந்திருக்கும் இடத்துக்கு பநபர பத்தடி தூரம் தள்ளி—கடலைக்
ஜகால்லையிைிருந்து பமபை உயரும் சாலைச் சரிெில், உதிர்ந்து நிரெிக் கிடக்கும்
ஆைிலைச் சருகுக் குெியைின் நடுபெ, ஜநல்லுக் குத்தும் மர உைக்லக ஒன்று ைாகெம்
ஜபற்று ஜநௌிிெலதப்பபாை நகர்ந்து ெந்தது….இருளில்கூட என்ன
மினுமினுப்பு’“பாம்பு’….தப்பு….தப்பு…..சர்ப்பம்…. சர்ப்ப ராென்….” ொய் குைறிற்று.

காலும் லகயும் தன் ெசமிைந்து உதறின. சாய்ந்து உட்கார்ந்திருந்த அடிமரத்தில் முதுலக

ஒட்டிக் ஜகாண்டு எழுந்தான். எழுந்திருக்கும்பபாது ஜமாட்லடத் தலையில் ‘நறுக்’ஜகன்று
மரத்தின் முண்டு இடித்தது.-அந்த ‘உைக்லக’ பமட்டில் ஏறி, சாலையின் குறுக்பக நீண்டு
நகர்ந்தது. நீளக் கிடந்து நகர்ந்த அந்த உைக்லக ஒரு துள்ளுத் துள்ளிச் சாடி
ஜநௌிிந்தது.“வ்பொ….ஜமா….ஜைா….ஜைா….” ஜென்று பயந்தடித்துக் குளறினான் பசாமு.
உைக்லகயின் சாட்டத்லதத் ஜதாடர்ந்து கிளம்பிய தெலள ஒன்றின் பரிதாப ஓைம் சிை
 ஜெயகாந்தன் 327

ெினாடிகளில் ஓய்ந்து பபாயிற்று.‘ஏறுமயில்….ஏறிெிலளயாடு முகம் ….ஒன்று” என்று ‘பய-

பக்தி’க் குரைில் முருக ஸ்பதாத்திரம் ஜசய்தான் பசாமு.அந்த ‘உைக்லக’ சாலையின் மறு
இறக்கத்தில் ‘சரசர’ஜென்ற ஓலசயுடன் இறங்கி மலறந்தது.திடீஜரன அெனுக்கு உடம்பு
சிைிர்த்தது. ‘திடீஜரன மரத்தின் மீ திருந்து ஒரு ‘உைக்லக’ சுருண்டு ெிழுந்து தன் மீ து
புரண்டு சாடி….’“ஐபயா’….”தலைலயத் ஜதாட்டொறு ஜதாங்கும் ஆை ெிழுது. நாக்லக
நீட்டித் தலைலய நக்கும் பாம்புபபால்….இன்னும் ஜகாஞ்ச பநரத்தில் பாம்பின் படம்
ஜமாட்லடத்தலையின் மீ து கெிந்து, ‘ஜபாத்’ஜதன அடித்து, பமஜைல்ைாம் புரண்டு, சுற்றி,
இறுக்கி….திடுதிடுஜென இருண்ட சாலையின் நடுபெ ஓடினான். கால் நரம்புகள் ஜநாந்து
பெதலன தந்தன….முைங்காலுக்குக் கீ பை ஒபர பதட்டம்…ஓடிெந்த பெகத்தில் முைங்கால்
மடங்க, குப்புற ெிழுந்தான்.முன்காைில் அடிபட்டவுடன் கண்கள் இருண்டன….அென் தன்
நிலனெின்றி, பசி மயக்கத்தில், நடந்த கலளப்பில் மிருதுொன ஜசம்மண் புழுதியில்
அலசெின்றிக் கிடந்தான்.அடுக்கடுக்காய்த் திரண்டு ெந்த இருள் திரட்சி அென் மீ து
கனமாகக் கெிந்தது

’ெல்….ெல்….ெல்…..ெல்…..‘அது என்ன சப்தம்? லகையங்கிரியில் தாண்டெமாடும்

சர்பெச்ெரனின் கைஜைாைி நாதமா?….’‘தூரத்தில், ொன்முகட்டில்
பகட்கிறபத…’‘ெல்….ெல்…’“தா…தா…பஹய்….” ‘ெல்…ெல்….ெல்….’“ஹாவ்….ஹாவ்…..அதார்ரா
அென், நடுபராட்டிபை படுத்துக் ஜகடக்கிறது?….” என்ற ெண்டி ஓட்டுபெனின் குரலைத்
ஜதாடர்ந்து,“எறங்கிப் பபாயிப் பாபரண்டா….நில்லு, நானும் ொபரன்….” என்ற மற்ஜறாரு
குரலும் பசாமுெின் ஜசெியில் ெிைத்தான் ஜசய்தன….அனால் அலெ எங்பகா சந்லதயில்
ஒைிக்கும் தூரத்துக் குரல்கள்பபால் பதான்றின.ெண்டியிைிருந்து இறங்கிய மனிதர்,
ெண்டிக்குக் கீ பை புலக மண்டி எரியும் ராந்தல் ெிளக்லக அெிழ்த்துக் ஜகாண்டு அெலன
ஜநருங்கினார்.பசாமுெின் மூடிய இலமகளினூபட ஜெௌிிச்சத்தின் சாலய படரபெ,
கனத்து அழுத்திக்ஜகாண்டிருக்கும் இலமகலளத் திறந்தான்….ஔிபட்டுக் கண்கள் கூசின.
இலமகள் பிரிந்து பிரிந்து ஒட்டின. அென் லககலள ஊன்றி எழுந்து உட்கார்ந்தான்.
உட்கார்ந்ததும் கண்கலளக் கசக்கிக் ஜகாண்டு ெிம்மி ெிம்மி
அழுதான்….“அடபட….சந்லதயிபை பாத்த லபயனில்பை நீ …..”பசாமு அழுெலத
நிறுத்திெிட்டு ஜெௌிிச்சத்தில் அெர் முகத்லதப் பார்த்தான்.—ஆமாம்; சந்லதயில்
நாெற்பைம் தந்த ஜபாக்லக ொய்க் கிைெர்’“ஒனக்கு இெலனத் ஜதரியுமா, தாத்தா?”
என்றான் ெண்டி ஓட்டி ெந்த ொைிபன்.

“ஜதரியாம என்னா? ஒன்ன மாதிரி ஒரு பபரன்’ ”“நீ யாருடா, பயபை… இங்பக எப்படி
ெந்பத?….அதுவும் இந்பநரத்திபை…எந்த ஊரு… என்னாடா லபயா, எல்ைாத்துக்கும்
அளுவுபற…. பசச்பச…. ஆம்பிலளப்புள்பள அளுெறதாெது… எனக்கு ஜெக்கமா இருக்கு…..சரி,
நீ எங்கூட ொ….பதா, பக்கத்திபைதான் வூடு இருக்கு; பபாயிப் பபசிக்கைாம்…ெவுத்ஜதப்
பசிக்குதடா, ஜகைெனுக்கு…உம் ொ’….” என்று அருபக இழுத்து அலணத்துக்ஜகாண்டார்
கிைெர்.இருக்கும் ஜசாந்தத்லத உதறிெிட எண்ணிய பசாமுவும், எல்ைாரிடமும் ஜசாந்தம்
பாராட்டும் கிைெரும் ஒருெலரஜயாருெர் ஒரு கணம் பார்த்துக்ஜகாண்டனர். கிைெர்
சிரித்தார்.அந்த இரட்லட மாட்டுக் கட்லட ெண்டியில் கூலடகளும், ொலையிலைச்
 ஜெயகாந்தன் 328

சருகுகளும் குப்லபபபால் நிலறந்திருந்தன. உயரமான ெண்டியின் சக்கரங்களில் காலை

லெத்துத் தாெிபயறினார் கிைெர்.பசாமுொல் ஏற முடியெில்லை; கிைெர் லகஜகாடுத்தார்.
கிைெரின் பபரன் ெண்டிலய ஓட்டினான். மடியிைிருந்து சுருட்லட எடுத்துப் பற்ற
லெத்துக்ஜகாண்பட பசாமுெிடம் பபச்சுக் ஜகாடுத்தார் கிைெர்:“லபயா….நீ எங்பகருந்து
ொபர….எங்பக பபாபற….பகக்கறத்துக்குச் ஜசால்லு…..”“நா….நா’….ெந்து….இமயமலைக்குப்
பபாைாமின்னு….” அெனுக்குத் ஜதாண்லட அலடத்தது.“இமயமலையா?….அது
எங்பகை’யிருக்கு?…..”“அதான் தாத்தா…நீ லகைாசம்னு ஜசால்லுெிபய….” என்று
குறுக்கிட்டான் அெர் பபரன்.

“அஜட லபத்தியக்காரப் புள்பள….அந்த மலைக்கி இந்தச் சரீரத்பதாட பபாெ முடியுமா’பை….

காலரக்காைம்லமயாபர தலையாபை நடந்தில்பை பபானாெ….நாஜமல்ைாம்
ஜசத்தப்புறம்தான் பபாெமுடியும்…நீ பசலை…இன்னம் எவ்ெளபொ அனுபெிக்கக்
ஜகடக்கு…படிச்சி, சம்பாதிச்சு, கைியாணம் காச்சின்னு கட்டிக்கிட்டு, புள்ஜளக் குட்டிஜயல்ைாம்
ஜபத்து, என்ஜன மாதிரி ஆனப்புறம் இந்தப் புத்தி ெந்தா சரிதான்….இப்பபெொ?….இது
என்னடா, கிறுக்குத்தனமால்பை இருக்கு….எனக்குக்கூட இல்பை அந்த மாதிரிப் புத்தி
ெரமாட்படங்குது…” என்று ஜசால்ைிக்ஜகாண்டிருந்த கிைெர் ஏபதா பலைய நிகழ்ச்சியில்
ையித்தெர்பபாைச் சிரித்துக் ஜகாண்டார்.“தாத்தா’….’ என்று பசாமுெின் குரல்
ஒைித்தது.“என்னபை…” என்று கிைெர் அென் பதாள்மீ து லகலெத்தார்.அென் ெிம்மி
ெிம்மி அழுதான்.“தாத்தா இனிபம….நா’ எங்பகயும் பபாகமாட்படன், தாத்தா…ெட்டிபை
ீ
இருந்துகிட்பட சாமிஜயல்ைாம் கும்பிட்டுக்குபென் தாத்தா….அம்மா அப்பாகிட்பட
ஜசால்ைிக்காம இனிபம எங்பகயும் பபாகமாட்படன்… நீங்க மட்டும்….என்ஜன எப்படியாச்சும்
ஜசதம்பரத்திபை ஜகாண்டுபபாய் பசர்த்திடணும்….தாத்தா….நாலளக்பக, நான் வூட்டுக்குப்
பபாயிடணும் ஒங்கஜள நா’ மறக்கபெ மாட்படன் தாத்தா….” என்று ஜகஞ்சிக் ஜகஞ்சி
அழுதான் பசாமு.கிைெர் சிரித்தார்.“என்ன தாத்தா சிரிக்கிறீங்க….என்ஜனக் ஜகாண்டு பபாயி
ெிடமாட்டீங்களா?…. ஜசதம்பரத்துக்கு பெண்டாம், புெனகிரியிபை ெிட்டாகூட பபாதும்.
அங்பகருந்து பபாயிடுபென்…..”பசாமுவுக்கு தான் ெந்த
ெைிலய…தூரத்லத….நிலனக்கும்பபாது மலைப்பாய் இருந்தது.

ெந்ததுபபால் திரும்பி நடந்து பபாய்ெிடமுடியாது என்று பதான்றிற்று.‘கிளாஸ் டீச்சர்

ராதாகிருஷ்ணய்யர் எவ்ெளவு அன்பாகப் பபசுொர்…. எவ்ெளவு ஜசல்ைமாகக்
ஜகாஞ்சுொர்….ஒருநாள் கூட ‘ஆப்ஸன்ட்’ ஆகாதென் என்று புகழ்ந்து பபசுொபர…. இரண்டு
நாட்கள் ெராெிட்டால் ெட்டிைிருந்து
ீ பபாய் அெலரக் பகட்கமாட்டார்களா?…. அெரும்
ெருத்தப்படுொபர… ஸார், நா’ இனிபம இப்படிச் ஜசய்யபெ மாட்படன்….’‘….ஐபயா’ ெண்டி
இன்னும் ெடக்பக பபாய்க்ஜகாண்டிருக்கிறபத’ யார் இந்தக் கிைென்? என்லன
ஜகாண்டுெிடவும் மாட்படன் என்கிறான்…இன்னும் அதிக தூரத்துக்கு இழுத்துக் ஜகாண்டு
பபாகிறாபன….’“தம்பி…ெணா
ீ மனலசப் பபாட்டுக் ஜகாளப்பிக்காபத’ மூணு மணிக்கு
எெனாெது ஜசதம்பரத்துக்கு எலைக்கட்டு ஏத்திக்கிட்டுப் பபாொன்…அப்பபா உன்லனயும்
எளுப்பி ெண்டியிபை ஏத்திவுடபறன்…. நீ பபாயிடைாம்…ராெிக்கு எங்கவூட்பை
சாப்பிட்டுட்டுப் படுத்துக்க… நானும் ஒன் ெயசிபை இப்படி ஓடியிருக்பகன்….அப்புறம்தான்
 ஜெயகாந்தன் 329

ஜதரியும் அந்த சுகம்’….” என்று ஜசால்ைிெிட்டுக் கிைெர் பலைய நிலனவுகளில் ையித்துக்

தனக்குள் சிரித்துக்ஜகாண்டார்…..—அென் முகத்திலும் ொழ்ெின் சுலெபபால் சிரிப்புப்
பூத்தது’ெிடிவுக்காை இருள் ஜமல்ை ஜமல்ை ெிைகிக்ஜகாண்டிருந்தது.புெனகிரியின்
எல்லையில் ‘கடக் கடக்’ ஜகன்று இரட்லட மாட்டுக் கட்லட ெண்டிஜயான்று ஏற்றியிருந்த
இலைக்கட்டுச் சுலமயுடன் நகர்ந்துக்ஜகாண்டிருந்தது. கழுத்து மணி ‘சைசை’த்தது;
சக்கரத்தின் ஓலச ெிட்டுெிட்டுக் கிறீச்சிட்டது.

இலைக்கட்டுகளின்பமல், குளிருக்குக் பகாணிப்லபலயப் பபார்த்தியொறு உறக்கமும்

ெிைிப்புமாய் உட்கார்ந்திருந்த பசாமுவுக்கு ஊர் ஜநருங்குெதில் பயமும் மகிழ்ச்சியும்
பதான்ற உறக்கம் கலைந்தது.‘சிதம்பரம் 1 லமல்’ ‘ —-என்ற லகக்காட்டி மரத்லதக்
கண்டவுடன்,“ஐபயா’—-” என்று குதூகைிக்கும் குரைில் கூப்பிட்டான் பசாமு.ெண்டிக்காரன்
நுகத்தடியில் கால்கலள உந்திக் ஜகாண்டு, மாடுகளின் மூக்கணாங்கயிற்லற
ெைிந்திழுத்தான்; ெண்டி நின்றது.ெண்டியிைிருந்து, சக்கரத்லதப் பற்றித் ஜதாத்திக் கீ பை
இறங்கிய பசாமு ெண்டிக்காரனின் முன் லககூப்பி நின்றான்.“ஐயா, ஒனக்குக் பகாடி
நமஸ்காரம்…இந்த உதெிலய நான் மறக்கபெ மாட்படன். தாத்தாகிட்ட பபாயி இலதச்
ஜசால்லு….அவுரு தங்கமான தாத்தா…” பசாமுெின் குரல் தழுதழுத்தது….கண்களில் கண்ண ீர்
மல்கியது.ெண்டிக்காரன் ொய்ெிட்டு, மகிழ்பொடு சிரித்தான்:“தம்பி….ெண்டி ஒறவு.
ெண்டிபயாடப் பபாயிடக் கூடாது…நா’ ொரா ொரம் சந்லதக்கு ெருபென்….தாத்தாகூட
ெருொரு….மாருகட்டுபை அந்த பமக்காை பகட்டு இருக்குல்ை…. அங்கதான்….ெந்து
பாக்கிறியா?….”“அெசியம் ொபரன்…தாத்தாவுக்கு என் நமஸ்காரத்லதச் ஜசால்றியா?…நா’
பபாயிட்டு ொபரன்” என்று ொர்த்லதகலளச் ஜசால்ைி முடிக்காமல் லெகலற ொனத்லத
புைர் ஜபாழுதின் ஜெள்ளிிிய ொன்ஜெௌிிலய, இருளிைிருந்து ஔிலய பநாக்கி ஓடி
மலறந்தான் பசாமு.ஜதருக்களின் நடுபெ ெரும்பபாது ெடுகளின்
ீ முன்பன ஜபண்கள்
சாணம் ஜதௌிித்துக் ஜகாண்டிருந்தனர்.

இலடயில் ஒரு முைத் துண்டு மட்டும் தரித்த பசாமு, குளிருக்கு அடக்கமாய், லககலள
மார்பின் குற்க்காகத் பதாளில் பசர்த்துக் கட்டியொறு பெக பெகமாய் ெடு
ீ பநாக்கி நடந்து
ஜகாண்டிருந்தான்.அென் ெட்டருபக
ீ ஜநருங்கும்பபாது, பங்கெத்தம்மாள் ொசைில்
பகாைமிட்டுெிட்டு உள்பள நுலைந்தாள். ொசைில் நின்று, பகாைத்லத ஒருமுலற
கெனித்துெிட்டு…உள்பள திரும்பும்பபாது பசாமு ஓட்டமாய் ஓடிெந்து ொசைில் நின்று
“அம்மா’ ” என்று ெிக்கும் குரைில் கூப்பிட்டான்.அந்தக் குரல் அெள் ஜசெியில்
அலரகுலறயாகபெ ெிழுந்தது…..“பபா பபா….ெிடிஞ்சுதா–அதுக்குள்பள…..?” என்று
திரும்பினாள்’பிரஷ்டம் ஜசய்யப்பட்ட பாபிலயப்பபால் ொசைில் நின்று,“அம்மா….
நாம்மா…பசாமு” என்று கூறிய பசாமு ‘ஓ’ஜென்று
அழுதுெிட்டான்.“அடப்பாெி….இஜதன்னடா பகாைம்’….” என்று லகயிைிருந்த பகாைப் ஜபாடி
டப்பாலெப் பபாட்டு ெிட்டு ஓடிெந்து பிள்லளலய ொரியலணத்துக் ஜகாண்டாள்
பங்கெம்’“நா’….நா’…..பண்டாரமா பபாயிடைாம்னு…ஜநலனச்சி…ஜநலனச்சி…பபாபனம்மா…
பபானா..பபானா ெைியிபை ஒன் ஞாபகம் ெந்திடுச்சிம்மா…ஆ…ஆ…” என்று குரஜைடுத்து
அழுதொறு தாலய இறுக அலணத்துக்ஜகாண்டு ெிக்கினான் பசாமு.“லபத்தியக்காரப்
 ஜெயகாந்தன் 330

புள்பள…. என்ஜன ெிட்டுட்டு நீ பபாைாமா?… ‘தாயிற் சிறந்த பகாயிலுமில்பை’ன்னு நீ

படிச்சதில்லையா?….ொ… உள்பள ொடா….” என்று ஒரு லகயில் அெலன அலணத்துக்
ஜகாண்டு, மறு லகயால் கண்கலளத் துலடத்துக் ஜகாண்டான் பங்கெம்.

உள்பள—-பபாகும்பபாபத, “பாத்தீங்களா, உங்க பிள்லளலய….அத்லத ெட்டுக்குப்

ீ
பபாயிருப்பான்ன ீங்கபள —-சந்நியாசம் பபாயிட்டுத் திரும்பி இருக்கு….” என்று கண் கைங்க
சிரித்துக்ஜகாண்பட கூெினாள் அென் தாய்.“ஏண்டா, ஒனக்கு நல்ை எளுத்து நடுபெ
இருக்லகயிபை பகாண எளுத்து குறுக்பக பபாச்சி?…. அட, பரபதசிப்பய புள்பள…. அளகா
இருந்த கிராப்லப எடுத்துப்பிட்டு….சரி சரி, அந்த மட்டிபை ெந்து பசந்திபய… கண்ணும்
மூஞ்சியும் பார்க்க சகிக்கபை….பபா…. பபாயி, பல்லை ஜெௌக்கி மூஞ்சி ஜமாகத்லதக்
களுெிப்பிட்டுச் சாப்பிடு….அடிபய, ெட்டிஜை எடுத்துெச்சி பலையலதப் பபாடு….இந்தா,
நானும் ெந்துட்படன்” என்று சாமி கும்பிடக் கூடத்துக்குச் ஜசன்றார் சதாசிெம்
பிள்லள.அண்ணலனக் கண்டதும், அப்ஜபாழுதுதான் படுக்லகயிைிருந்து எழுந்த இரண்டு
தம்பிகளும், ராெியும் அெனிடம் ஓடிெந்து அெலனக் கட்டிப்
பிடித்துக்ஜகாண்டு,“எங்பகண்ணா பபாயிட்பட பநத்ஜதல்ைாம்?….” என்று ெிசாரித்தனர்.ராெி
அென் ஜமாட்லடத் தலைலயப் பார்த்து ொலயப் ஜபாத்திக்ஜகாண்டு சிரித்தாள்.அெனுக்கு
ஜெட்கமாயும், ெருத்தமாயும் இருந்தது’“இங்பக பாரும்மா, ராெிலய…என்லனப் பார்த்துப்
பார்த்துச் சிரிக்கறா” என்று கத்திக்ஜகாண்பட அெலனப் பிடிப்பதற்கு ஓடினான்…..கூடத்தில்
சுொமி படத்தருபக நின்று, ஜநற்றியில் திருநீற்லற அள்ளிப் பூசிக்ஜகாண்டு. கண்மூடி
கரம்கூப்பி,“ஆங்காரம் தலன அடக்கி ஆணெத்லதச் சுட்ஜடரித்துத் தூங்காமல் தூங்கிச்
சுகம்ஜபறுெ ஜதக்காைம்’ ” என்று உருகிக்ஜகாண்டிருந்த சதாசிெம் பிள்லளயின் கால்கலள
ஓடிச் ஜசன்று கட்டிக்ஜகாண்டு, பசாமுலெ எட்டிப் பார்த்துப் பல்லைக் காட்டிப்
பரிகாசித்தாள், ராெி.

குைந்லதலய ஒரு லகயால் அலணத்துப் பிடித்துக் ஜகாண்டு, ஆண்டெலனப்

பிரார்த்தித்துக் ஜகாண்டிருந்தார் பிள்லள.அதற்குள் அடுக்கலளயிைிருந்து தாயின் குரல்
பகட்கபெ பசாமு சாப்பிடப் பபானான்.ெட்டிைில் பலையலதப் பிைிந்துலெத்து, முதல்நாள்
மீ ன் குைம்புச் சட்லடலய அகப்லபயால் துைெிக்ஜகாண்பட,‘என்ன ஊத்தொ?’ எனப்துபபால்
பசாமுலெப் பார்த்தாள் பங்கெம்.

டிஜரடில்
‘டிரிங்… டிரிங்… டிங்…’- லம பிபளட் சுற்றுகிறது.லம பராைர்கள் பமலும் கீ ழும்
ஓடுகின்றன.‘டங் – டட்டங்க்!’- இம்ப்ரஷன்!‘டடக்… டடக்… டடக்… டடக்…’- மூங்கில் குச்சி
பபான்ற ஒரு கால் ஜபடலை மிதிக்கிறது. ஆம் – அந்த இயந்திரத்தின் உயிர் அதில்தான்
இருக்கிறது!இந்தச் சப்தபமள சம்பமளத்தின் அர்த்தம்? – இருண்ட குலக பபான்ற அந்தச்
சிறிய அச்சுக்கூடம் இயங்கிக் ஜகாண்டிருக்கிறது என்பதுதான்!அந்த அச்சுக்கூடத்திற்கு
ெயசு இருபதுக்குபமல் ஆகிறது. அங்பக நடக்கிற சராசரி பெலை கைியாணப்
பத்திரிலகதான். சமயா சமயங்களில் ‘பில் புக்’குகள், ‘ஜைட்டர் பபடு’கள், ‘ெிஸிட்டிங்
கார்டு’கள் இத்யாதி பெலைகளும் இடம் ஜபறும். அங்கிருப்பஜதல்ைாம் அந்த
 ஜெயகாந்தன் 331

‘டிஜரடி’லைத் தெிர நாலைந்து ‘ொப் லடப்பகஸ்’களும் ஒரு சிறிய ‘கட்டிங்

மிஷி’னும்தான்! – சின்ன பிரஸ்தாபன? அப்படி என்ன பிரமாத ைாபம் கிலடத்துெிடப்
பபாகிறது?ஆனால் பிரஸ்ஸின் முதைாளியான முருபகச முதைியார் மட்டும் இருபது
ெருஷங்களூக்குப் பின் எப்படிபயா தமக்ஜகன்று ஒரு சின்ன ெடு
ீ கட்டிக் ஜகாண்டு
ெிட்டார்.கம்பாஸிட்டர் + லபண்டர் + ஜமஷின்பமன் எல்ைாம் – அபதா, டிஜரடிைின் அருபக
நின்று ‘ெதக் ெதக்’ஜகன்று காலை உலதத்துக் ஜகாள்ளுகிறாபன, ெினாயகமூர்த்தி –
அென்தான்!மாதம் இருபது ரூபாய்க்குப் பஞ்சமில்லை. சிை சமயங்களில் முதைியாரின்
‘மூடு’ நன்றாக இருந்தால் டீ குடிக்க, ‘நாஸ்டா’ பண்ண என்ற பபரில் கிலடக்கும் எக்ஸ்ட்ரா
ெரும்படிலயயும் பசர்த்தால் நிச்சயம் மாதம் முப்பது ரூபாய்க்கு
பமாசமில்லை!ெினாயகமூர்த்தி அந்த அச்சுக்கூடத்தில் ‘ஸ்டிக்’ பிடித்துக் ‘கம்பபாஸ்’
ஜசய்ய ஆரம்பித்தது பன்னிரண்டு ெருடங்களுக்கு முந்தி. அென் முதன்முதைில் ஜசய்த
முதல் கம்பபாஸ் ஒரு கைியாணப் பத்திரிலகதான்.

அன்று முதல் எத்தலனபயா பபருக்கு அென் லகயால் எத்தலனபயா ெிதமான

கைியாணப் பத்திரிலககள் அச்சடித்துக் ஜகாடுத்திருக்கிறான். ஆனால் தனக்கு..?‘எத்தினி
பபருக்கு நம்ப லகயாபை கைியாண பநாட்டிஸ் அடிச்சிக் குடுத்திருக்பகாம்…
ஹ்ம்…’இவ்ெிதம் நிலனத்துப் ஜபருமூச்சு ெிடும் ெினாயகத்துக்கு இப்பபாது ெயது
முப்பது ஆகிறது.‘இந்த ஓட்டல்பை பபாடற ஆறணா பசாத்லத எவ்ெளவு நாலளக்கு
துன்னுகிட்டுக் ஜகடக்கிறது?…’ெினாயகத்தின் லக ‘பிபரக்’லக அழுத்திற்று. ‘ஜபட’லை
உலதத்த கால் நின்றது. டிஜரடிைின் ஓட்டம் நின்றது…- அருகிலுள்ள லம டின்கள்
லெக்கும் ஸ்டாண்டின் சந்தில் அென் ெிரல்கள் எலதபயா துைாெின. ெிரைில் சிக்கிய
ஜபாடி மட்லடலயப் பிரித்து ஒரு சிமிட்டா ஜபாடிலய உறிஞ்சியவுடன், ஜபாடிலயத்
துலடத்த புறங்லக அென் மூக்கின் மீ து லமலயப் பூசியது!அலதக் கெனிக்காமல் அருபக
காயப்பபாட்டிருக்கும் பத்திரிலககளில் ஒன்லற அென் எடுத்துப் பார்த்தான்.‘மய்யிதான்
இன்னா ஈெனா சப்லள ஆயிருக்கு… எதுக்கும் அந்தக் கீ ழ் பராைலர மாத்திட்டா
‘ஸம்’முனு இருக்கும்… இம்ப்ரஷன் ஜகாஞ்சம் ஜகாலறக்கைாமா?… த்ஸ் உம் பரொயில்ை…
ஐயய்பயா!… இந்த எழுத்து இன்னா படலைபய! ஜமாக்லகயா, இன்னா எைவு? ஜகாஞ்சம்
ஒட்டிக்கினா சரியாப் பூடும்.”இந்தச் சமயத்தில் ‘ஏய், இன்னாடா மிசிலன நிறுத்திட்பட?
அந்த ஆளு இப்ப ெந்துடுொன்டா!” என்று முதைியார் குரல் ஜகாடுத்தார்.“ஒரு நாைணா
குடு ஸார்! காத்தாபை நாஸ்டா பண்பை; பபாயிட்டு ெந்து மிச்சத்லதப்
பபாடபறன்…”“சீக்கிரம் ொ. பெஜை ஜநலறய ஜகடக்கு!” என்று நாைணாலெ எடுத்து
பமலசமீ து லெத்தார் முதைியார்.“ஆெட்டும், சார்!”- இது அெனது ெைக்கமான பதில்.காலச
எடுத்துக்ஜகாண்டு டீக்கலடக்கு நடந்தான்

ஒரு நாள் -பிரஸ்ஸில் ெினாயகத்லதத் தெிர பெறு யாருமில்லை.அன்லறய

பெலையில், இரண்டு கல்யாணப் பத்திரிலககலளக் கம்பபாஸ் ஜசய்து ‘புரூப்’ பபாட்டு
லெப்பதும், திருத்தி லெத்திருக்கும் ொழ்த்துப் பத்திரத்லதக் ‘கஜரக்ஷன்’ ஜசய்து அச்பசற்ற
பெண்டியதுதான் பாக்கி.‘அதுக்கு பெற பபப்பர் ஜெட்டணும்’ என்று முனங்கியபடிபய
டிஜரடிைில் மாட்டியிருந்த ‘ஜசஸ்’லஸக் கைற்றும்பபாது அெனுக்குத் திடீஜரன ஓர் ஆலச
 ஜெயகாந்தன் 332

– சாதாரண ஆலச, சிறுபிள்லளத்தனமான ஆலச – முலளத்தது.ஜசஸ்லஸக் கைற்றி

ஸ்படான் மீ து பபாட்டான் – அதுவும் ஒரு கைியாணப் பத்திரிலகதான் – பமட்டரில்
மாப்பிள்லளயின் ஜபயலர அடுக்கியிருந்த லடப்கலளப் பிரஷ்ஷால் துலடத்தான். லம
நீங்கிய அச்சுக்கள் பளபளத்தன…- ‘சிரஞ்சீெி ஸரீதரனுக்கும்’ என்ற எழுத்துக்கள்
கண்ணாடியில் பிரதிபைிப்பது பபால் இடம் ெைம் மாறித் ஜதரிந்தன.‘சிரஞ்சீெி
ஸரீதரனுக்கும்…’- ‘ஷீட்டிங் ஸ்டிக்’லக ஓரத்தில் நிறுத்தி ‘மல்டி’க் கட்லடயால் ‘மடார்
மடார்’ என்று இரண்டு பபாடு பபாட்டு, ொல் கட்லடகலளச் சற்று தளர்த்திய பின்
‘பிஞ்ச்ச’லர எடுத்து, பார்டலர அடுத்திருந்த ‘குொடு’கலள அழுத்தி, லடப்புகலள ஜநம்பி,
‘சிரஞ்சீெி ஸரீதரனுக்கும்’ என்ற பன்னிரண்டு எழுத்துக்கலள ைாகெமாக ெரிலச
குலையாமல் தூக்கிக் பகஸ்கட்லட மீ து லெத்தான்.- அென் உதடுகளில் பைசாக ஒரு
குறும்புச் சிரிப்பு ஜநௌிிந்தது.அென் லககள் ‘பரபர’ஜென பெறு பன்னிரண்டு
எழுத்துக்கலளக் பகஸிைிருந்து ஜபாறுக்கி ெிரைிடுக்கில் நிறுத்தின.- பயல், சிரஞ்சீெிலய
சாப்பிட்டுெிட்டான்!‘கி. ெினாயகமூர்த்திக்கும்’ என்று பசர்த்துப் பார்த்துத் தனக்குள்
சிரித்துக் ஜகாண்டான்.- ‘சிரஞ்சீெி ஸரீதரனுக்கும்’ இருந்த இடத்தில் ‘கி.
ெினாயகமூர்த்திக்கும்’ என்ற எழுத்துக்கள் இடம் ஜபற்றன!ஸ்படான் மீ து கிடந்த
ஜசஸ்லஸ முடுக்கி, இரண்டு முலற தூக்கித் தூக்கித் தட்டிப் பார்த்துெிட்டு டிரடிைில்
மாட்டினான்.

சற்று பநரம் லம இலைத்தபின் ‘பெஸ்ட்ஷீட்’ ஒன்லற எடுத்து டிஜரடிைில் ‘ஜபட்’டின் மீ து

லெத்துச் சுருக்கம் நீங்குெதற்காக இரண்டு முலற ெிரைால் தடெி ெிட்டான்.காகிதத்தின்
சுருக்கம் இல்ைாெிட்டால் கூட, பபப்பலர ‘ஜபட்’டின் மீ து லெத்ததும் டிஜரடிைின்
தாளகதிக்பகற்ப அெசரத்பதாடு அெசரமாய்க் காகிதத்லத ஒருமுலற தடெிக் ஜகாடுப்பது
அென் ெைக்கம்!அடுத்தாற்பபால் இடது லக பிபரக்லக மாற்றியதும் ‘டங்… டட்டங்க்’ என்ற
இம்ப்ரஷன் சப்தம் எழுந்தது.- ‘ஜபட்’டிைிருந்த காகிதத்லத எடுத்துப் பார்த்தான்.‘கி.
ெினாயகமூர்த்திக்கும் – ஜசௌபாக்கியெதி அனுசூயாவுக்கும்’ என்ற எழுத்துக்கலளப் பார்த்து
ெிழுந்து ெிழுந்து சிரித்தான்.பத்திரிலகயிைிருந்து ஜபற்பறார் ஜபயபரா, ொதிப் பட்டபமா
அென் பிரக்லஞயில் இடம் ஜபறபெ இல்லை!“சரி. லகபயாட இலத ‘டிஸ்ட்ரிபூட்’
பபாட்டுடுபொபம…”- ஜசஸ்லஸக் கைற்றித் துலடத்துச் சுத்தம் ஜசய்து, பமட்டலர எடுத்துக்
‘காைிப்’ பைலகயில் லெத்துக் ஜகாண்டு ‘டிஸ்டிரிபூட்’ பபாட முலனந்தான்.“இன்னாடா, நீ
பண்ற பெலைபய ஏடாபகாடமா கீ பத. உன்ஜன யார்ரா ‘டிஸ்டிரிபூட்’ பபாடச்
ஜசான்னாங்க?… நான் இன்னா பெஜை ஜசால்ைிட்டுப் பபாபனன். நீ இன்னா பெஜை
ஜசஞ்சிக்கினு கீ பற! அஜத முடிச்சிப்பிட்டு அந்த ொய்த்துப் பத்திரத்லத கஜரக்ஷன் ஜசஞ்சி
மிஷின்பை ஏத்திக்க. ஆமா, அது அெசரம்!” என்று முதைியார் இலரந்தார்.“ஆெட்டும், ஸார்”
என்று பெலையில் ஆழ்ந்தான் ெினாயகம்.“மணி இன்னா ஆனாலும் சர்த்தான், இன்னிக்கு
அத்ஜத முடிச்சிடணும்…”- இது முதைியாரின் உத்தரவு.

மணி மூன்றுக்கு பமைாகி ெிட்டது. அச்பசற்றி முடித்த கைியாணப் பத்திரிலக பமட்டர்

டிஸ்டிரிபூட் பபாட்டாகி ெிட்டது. ொழ்த்துப் பத்திர பெலை ஆக பெண்டும்.கரங்கள்
மும்முரமாய் பெலையில் முலனந்திருக்கின்றன; மனம் தனக்கும் ஒரு கைியாணப்
 ஜெயகாந்தன் 333

பத்திரிக்லக அச்சடிக்கும் ‘அந்த நாளி’ல் ையித்திருக்கிறது…‘சூலள அக்கா லகயிபை

ஜசான்னா, ஜசாந்தத்திபை ஒரு ஜபாண்ஜணப் பாத்து முடிச்சிடும்…”சூலளயில்
ெினாயகத்தின் ஒன்றுெிட்ட தமக்லக ஒருத்தி இருக்கிறாள்.ஹீம்… ஜபாண்ணுக்கா பஞ்சம்?
ஜபாைப்புக்குத்தான் பஞ்சம்! ஜமாதல்ை ஒரு நூறு ரூபாயாச்சும் பெணும்; அப்புறம்
மாசாமாசம் நாற்பது ரூபா பெணாம்?…’- திடீஜரன அெனுக்குச் சிரிப்பு ஜபாத்துக்ஜகாண்டு
ெந்துெிட்டது! சிரித்துெிட்டான்!“இன்னாடா, பித்துக்குளியாட்டமா நீபய சிரிச்சிக்கிபற”
என்றார் முதைியார்.“நீதான் பாரு ஸார்…!” என்று ொழ்த்துப் பத்திரத்தின் புரூப்லப
அெரிடம் காட்டினான் அென்.அலதப் பார்த்த முதைியாரும் குலுங்கக் குலுங்கச்
சிரித்தார்.‘ொழ்ெின் இன்ப துன்பங்கலளப் பகிர்ந்து ஜகாள்ள மனிதனுக்கு அெசியம் ஒரு
துலண பதலெ’ என்ற ொசகத்தில் உள்ள ‘துலண’யில் ‘லண’க்குப் பதிைாக…- அச்சுப்
பபயின் அந்தக் கூத்லத என்னஜென்று ஜசால்ை?…தரக்குலறொன இந்த ஹாஸ்யத்தில்
கைந்து ஜகாண்டு சிரித்த முதைியாருக்குத் திடீஜரன, தாம் ஒரு முதைாளி என்பது
ஞாபகத்துக்கு ெந்துெிட்டது.“சிரிப்பு இன்னடா, சிரிப்பு? காைிப்பயபை! பெலைலயப் பாருடா,
கய்பத!” என்று அெருலடய ‘ஜகௌரெம்’ குரல் ஜகாடுத்தது.“ஆெட்டும், ஸார்!” என்ற அந்தத்
ஜதாைிைாளியின் ‘சிறுலம’ அதற்கு அடங்கிப் பணிந்தது!

இரவு மணி ஏழு!டிஜரடில் ஓடிக் ஜகாண்டிருக்கிறது. இன்னும் ொழ்த்துப் பத்திரம்

‘ஸ்டிலரக்’ ஆகி முடியெில்லை. ெட்டுக்குப்
ீ புறப்பட்ட முதைியார் ெினாயகத்தின் அருபக
ெந்து நின்று பெலைலயக் கெனிக்கிறார். அென் பமஜைல்ைாம் ெியர்லெத் துளிகள்
அரும்பி உதிர்ந்து ெைிகின்றன.‘டடக்… டடக்… டடக்.. டடக்..’கால் ‘ெதக், ெதக்’ஜகனப்
ஜபடலை உலதக்கிறது. லககள் பறந்து பறந்து டிஜரடிைில் பபப்பலரக் ஜகாடுப்பதும்
ொங்குெதுமாக இருக்கின்றன.‘பாெம், மாடு மாதிரி பெலை ஜசய்கிறான்!’ என்று மனசில்
முனகிக்ஜகாண்பட முதைியார், “இந்தா, இலத ராத்திரி சாப்பாட்டுக்கு ஜெச்சிக்க… இந்தா
சாெி, ெரும்பபாது பூட்டிக்கினு ொ… நா பபாபறன்!” என்று சாெிபயாடு ஒரு எட்டணா
நாணயத்லதயும் பசர்த்துக் ஜகாடுத்தார்.- முதைாளியின் மனலசப் புரிந்து ஜகாள்ெதில்
ெினாயகம் அதி சமர்த்தன்.“ஸார்…!” என்று பல்லைக் காட்டினான்.“இன்னாடா, சும்மா
ஜசால்லு!” என்று முதைியார் சிரித்தார்.“ஞாயித்திக்ஜகயலம, எங்க அக்கா வூட்டுக்குப்
பபாயிருந்பதன்.. அங்பக ஒரு ஜபாண்ணு இருக்காம்…”அதற்கு பமல் அெனால் ஜசால்ை
முடியாமற் பபானதற்குக் காரணம், ெிஷயம் ஜபாய் என்பதல்ை – ஜெட்கம்தான்!‘அடபட,
கைியாண சமாச்சாரமா?… அடி சக்லக, நடக்க பெண்டியதுதான்!” என்று முதைியாரும்
குதூகைித்தார்.“அதுக்கு அட்ொன்ஸா ஒரு நூறு ரூபா…”“உம்… உம் – அதுக்ஜகன்னா,
பார்ப்பபாம். நீ மத்த ெிஷயஜமல்ைாம் பபசி முடி!” என்று ஜசான்னதும் ெினாயகத்தின்
மகிழ்ச்சிக்கு ஓர் எல்லை இல்லை.ஜெளியில் பபாகும்பபாது முதைியார் தமக்குள்
ஜசால்ைிக் ஜகாண்டார்!‘பாெம், பயலுக்கு ெயசாச்சி – பதிஜனட்டு ெயசிபை நம்மகிட்பட
ெந்தென் – நம்லமத் தெிர அெனுக்குத்தான் பெபற யாரு? – ஒரு கைியாணம்னு ஜசஞ்சி
லெக்க பெண்டியதுதான்!’

பிரஸ்ஸில் டிஜரடில் ஓடிக் ஜகாண்டிருக்கிறது!‘டக் – டக் – டடக் – டடக் -டடக் – ‘திடீஜரன

ெினாயகத்தின் ஜபருந்ஜதாலடக்கு பமபை அடி ெயிற்றுக்குள்பள, குடல் சரிந்து கனன்றது
 ஜெயகாந்தன் 334

பபால், குடற் குைாய் அறுந்து ஜதாய்ந்ததுபபால் ஒரு பெதலன…- “ஆ!” என்று அென் ொய்
பிளந்தது. அென் கால் டிஜரடிைின் ஜபடைிைிருந்து ‘படீ’ஜரன ெிைகியது.கால் ெிைகிய
பெகத்தில், தாபன ஓடிய டிஜரடிைின்ஜபடல் ‘தடதட’ஜென அதிர்ந்து
ஓய்ந்தது!ெினாயகத்துக்கு மூச்சு அலடத்தது. பகஸ்மீ து சாய்ந்து பற்கலளக் கடித்தொறு
அடி ெயிற்லற அழுத்திப் பிடித்துக் ஜகாண்டான். ஜநஞ்சில் என்னபொ உருண்டு
அலடப்பது பபாைிருந்தது – மூச்சுெிடபெ திணறினான். ஜமள்ள ஜமள்ள நகர்ந்து
அருகிைிருந்த பாலனயிைிருந்து ஒரு தம்ளர் தண்ண ீர் எடுத்துக் குடித்தான்.- ெைி
குலறந்தது; ஆனால், ெைித்தது!‘இன்னம் ஜகாஞ்சம்தான்; பபாட்டு முடிச்சிட்டுப்
பபாயிடைாபம?…’முக்கி, முனகி,கால்மாற்றி, ஜபருமூச்ஜசறிந்து, பல்லைக் கடித்தொறு,
நிறுத்தி நிறுத்தி ஒருொறாக ொழ்த்துப் பத்திரம் பூராவும் அடித்து முடித்து
ெிட்டான்.டிஜரடிைிருந்து ஜசஸ்லஸக் கைற்றக்கூடப் ஜபாறுலமயில்லை…- கதலெ
இழுத்துப் பூட்டிக் ஜகாண்டு நடந்தான்.நடக்க முடியெில்லை; ெைி அதிகரித்தது…ெயிற்றில்
ஏபதா ஒன்று, இருக்க பெண்டிய இடத்திைிருந்து பெறு எதனுலடய இடத்திற்பகா இடம்
மாறி, இடம் பிறழ்ந்து, பெறு எதனுலடய ெைியிபைா ெந்து அலடத்துக் ஜகாண்டது
பபாை…“அம்…மா”- அெனால் ெைிலயப் ஜபாறுக்க முடியெில்லை.பக்கத்திைிருந்த டாக்டர்
ெட்டுக்கு
ீ ஓடிப்பபாய்… இல்லையில்லை… துடித்துத் துடித்துச் சாடிப்பபாய் ெிழுந்தான்.

ெினாயகத்திற்கு ‘ஜஹர்ன்யா’ொம். டாக்டரும் முதைியாரும் பசர்ந்து அெலனச் சர்க்கார்

ஆஸ்பத்திரியில் பசர்த்தார்கள்.அெனுலடய உடல், லெத்திய மாணெர்களின் ஆராய்ச்சிப்
ஜபாருளாகியது. டாக்டர்கள் அெலனப் பரிசீைிப்பதற்குப் பதிைாகத் தங்கள் புதிய
முலறகலள அென் மீ து பிரபயாகம் ஜசய்து தங்களுலடய திறலமகலளப் பரிசீைித்துக்
ஜகாண்டனர்…- பநாய்… பெதலன… அெமானம்!நாட்கள் ஓடின. கலடசியில் அெனுக்கு ஒரு
சுபபயாக சுபதினத்தில் ஆப்பரஷன் நடந்தது. அலதத் ஜதாடர்ந்து காய்ச்சல் ெந்தது.
கலடசியில் ஒரு மாதத்துக்குப் பின் ஒருொறாக அெனுக்கு ெிடுதலை
கிலடத்தது.ஆஸ்பத்திரிலய ெிட்டு ஜெௌிிபயறும்பபாது அெனுக்கு டாக்டர் ஜசான்ன
புத்திமதி அென் ஹிருதயத்தினுள்பள சப்தமில்ைாமல் ஒரு அதிர்பெட்லட ஜெடித்தது.‘நீ
கல்யாணம் ஜசய்து ஜகாள்ளாபத!.. உனக்பக பதாணாது… யாராெது
கட்டாயப்படுத்தினாலும்…’- அென் காதுகள் அதற்குபமல் எலதயும் கிரகிக்கெில்லை!

ெினாயகம் மீ ண்டும் பெலைக்கு ெந்து ெிட்டான். இருண்ட குலக பபான்ற அந்தப்

பிரஸ்ஸீக்குள் புகுந்து ஒரு மாசமாய்ப் பிரிந்திருந்த டிஜரடிலைப் பார்த்தான்; பகலஸப்
பார்த்தான்; ஸ்டிக்லகப் பார்த்தான்..- மனசில் என்ன பதான்றியபதா? – டிஜரடிலைக் கட்டிக்
ஜகாண்டு ஜபருமூச்ஜசறிந்தான்…“அபதா, அந்தக் கைியாணப் பத்திரிலக முடுக்கி ெச்சிருக்கு.
அலத மிஷின்பை ஏத்திக்பகா. நீ இல்ைாம ஒரு பெலையும் நடக்கபைடா!… மத்தப் பசங்க
எல்ைாம் பிரபயாசனமில்பை; ஒனக்கு அடுத்த மாசத்திபைந்து சம்பளத்திபை பத்து ரூொ
கூட்டியிருக்பகன். நீ பகட்டிபய கைியாணத்துக்குப் பணம் பதிலனஞ்சாம் பததிக்கு பமபை
ொங்கிக்க… இன்னடா, சந்பதாஷம்தாபன?” என்று முதைியார் கண்கலளச்
சிமிட்டினார்.அென் தலைலயத் திருப்பிக் ஜகாண்டான். அெலனயறியாமல்
லககளிரண்டும் முகத்லதப் புலதத்தன; உடல் குலுங்கிற்று -அழுதானா?…“பயலுக்கு ஜராம்ப
 ஜெயகாந்தன் 335

ஜெக்கம்!” என்று சிரித்தார் முதைியார்.அென் ஜமௌனமாக டிஜரடிைின் அருபக ஜசன்று

யாபரா கம்பபாஸ் ஜசய்து லெத்திருந்த யாபரா ஒருெருலடய கைியாணப் பத்திரிலகலய
மனசில் ெிருப்பபா ஜெறுப்பபா சற்றுமின்றி, யந்திரம்பபால் ஜமஷினில் ஏற்றி,
காகிதங்கலள ஸ்டான்டின்மீ து எடுத்து லெத்துக் ஜகாண்டு, லம இலைக்க ஆரம்பித்தான்…

’டடக்… டடக்…’அெனது கால் ஜபடலை மிதித்தது.‘டங்… டட்டங்..!’- இம்ப்ரஷன்…அச்சில்

ெந்தது ஒரு கைியாணப் பத்திரிலகதான்!மிஷிலன நிறுத்திெிட்டு, பகஸ்களுக்கிலடயில்
ஜசருகி லெத்திருந்த ஒரு காகிதத்லத எடுத்துப் பார்த்தான்…கி.ெினாயகமூர்த்திக்கும் –
ஜசௌபாக்கியெதி அனுசூயாவுக்கும்…- ஆமாம்; அந்த ‘பெஸ்ட் ஷீட்’ தான்…அன்று ெயிறு
குலுங்க அெலனச் சிரிக்க லெத்த அந்த ெிலளயாட்டுப் பத்திரிலகதான்…அதன் மீ து,
அென் கண்களில் ஊற்றுப் பபால் சுரந்து கரித்த இரண்டு ஜெப்பமிக்க கண்ண ீர்த்துளிகள்
ெிழுந்து ஜதறித்தன!..- “இன்னாடா ெினாயகம், மிஷின் நிக்குது… அென் ெந்துடுொபன…
அதுக்குள்பள முடிச்சிடணும்!” என்றார் முதைியார்.“ஆெட்டும் ஸார்…”“டடக்… டடக் – டடக்…
டடக்…”- ஆம்; இரண்டு ‘டிஜரடில்’களும் இயங்க ஆரம்பித்து ெிட்டன!

அக்கினிப் பிரபெசம்
மாலையில் அந்தப் ஜபண்கள் கல்லூரியின் முன்பன உள்பள பஸ் ஸ்டாண்டில்
ொனெில்லைப் பபால் ெர்ண ொைம் காட்டி மாணெிகளின் ெரிலச ஒன்று
பஸ்ஸ க்காகக் காத்து நின்று ஜகாண்டிருக்கிறது. கார் ெசதி பலடத்த மாணெிகள் சிைர்
அந்த ெரிலசயினருபக கார்கலள நிறுத்தித் தங்கள் ஜநருங்கிய சிபநகிதிகலள ஏற்றிக்
ஜகாண்டு ஜசல்லுகின்றனர். ெைக்கமாகக் கல்லூரி பஸ்ஸில் ஜசல்லும் மாணெிகலள
ஏற்றிக்ஜகாண்டு அந்த சாம்பல் நிற ‘பெனு’ம் ெிலரகிறது. அலர மணி பநரத்திற்கு
அங்பக ஹாரன்களின் சத்தமும் குளிரில் ெிலறத்த மாணெிகளின் கீ ச்சுக் குரல் பபச்சும்
சிரிப்ஜபாைியும் மலையின் பபரிலரச்சபைாடு கைந்ஜதாைித்து த் பதய்ந்து அடங்கிப்
பபானபின் – ஐந்தலர மணிக்கு பமல் இருபதுக்கும் குலறொன மாணெிகளின் கும்பல்
அந்த பஸ் ஸ்டாண்டு மரத்தடியில் ஜகாட்டும் மலையில் பத்துப் பன்னிரண்டு குலடகளின்
கீ பை கட்டிப் பிடித்து ஜநருக்கியடித்துக் ஜகாண்டு நின்றிருக்கிறது.நகரின் நடுெில்
ெனநடமாட்டம் அதிகமில்ைாத, மரங்கள் அடர்ந்த பதாட்டங்களின் மத்தியில், பங்களாக்கள்
மட்டுபம உள்ள அந்தச் சாலையில் மலைக்கு ஒதுங்க இடமில்ைாமல், பமைாலட
ஜகாண்டு பபார்த்தி மார்பபாடு இறுக அலணத்த புத்தகங்களும் மலையில் நலனந்து
ெிடாமல் உயர்த்தி முைங்காலுக்கிலடபய ஜசருகிய புடலெக் ஜகாசுெங்கபளாடு அந்த
மாணெிகள் ஜெகுபநரமாய்த் தத்தம் பஸ்கலள எதிர்பநாக்கி நின்றிருந்தனர்.-ெதியின்
ீ
மறுபகாடியில் பஸ் ெருகின்ற சப்தம் நற நற ஜென்று பகட்கிறது.

“பஹய்…. பஸ் இஸ் கம்மிங்!” என்று ஏக காைத்தில் பை குரல்கள் ஒைிக்கின்றன.ெதியில்

ீ
பதங்கி நின்ற மலை நீலர இருபுறமும் ொரி இலறத்துக் ஜகாண்டு அந்த ‘டீஸல்
அநாகரிகம்’ ெந்து நிற்கிறது.”லப… லப”“ஸீ யூ!”“சீரிபயா!”-கண்டக்டரின் ெிசில்
சப்தம்.அந்தக் கும்பைில் பாதிலய எடுத்து ெிழுங்கிக் ஜகாண்டு ஏப்பம் ெிடுெதுபபால்
ஜசருமி நகர்கிறது அந்த பஸ்.பஸ் ஸ்டாண்டில் பத்துப் பன்னிரண்டு மாணெிகள் மட்டுபம
 ஜெயகாந்தன் 336

நின்றிருக்கின்றனர்.மலைக் காைமாதைால் பநரத்பதாபட ஜபாழுது இருண்டு

ெருகிறது.ெதியில்
ீ மலைக் பகாட்டணிந்த ஒரு லசக்கிள் ரிக்ஷாக்காரன் குறுக்பக ெந்து
அைட்சியமாக நின்று ெிட்ட ஓர் அநாலத மாட்டுக்காகத் ஜதாண்லட கம்மிப் பபான
மணிலய முைக்கிக் ஜகாண்டு பெகமாய் ெந்தும் அது ஒதுங்காததால் – அங்பக ஜபண்கள்
இருப்பலதயும் ைட்சியப் படுத்தாது அசிங்கமாகத் திட்டிக்ஜகாண்பட ஜசல்கிறான். அென்
ஜெகு தூரம் ஜசன்ற பிறகு அெனது ெலச ஜமாைிலய ரசித்த ஜபண்களின் கும்பல் அலத
நிலனத்து நிலனத்துச் சிரித்து அடங்குகிறது.அதன் பிறகு ஜெகு பநரம் ெலர அந்தத்
ஜதருெில் சுொரசியம் ஏதுமில்லை. எரிச்சல் தரத்தக்க அலமதியில் மனம் சைித்துப்
பபான அெர்களின் கால்கள் ஈரத்தில் நின்று நின்று கடுக்க ஆரம்பித்து
ெிட்டன.பஸ்லஸக் காபணாம்!அந்த அநாலத மாடு மட்டும் இன்னும் நடுத்
ஜதருெிபைபய நின்றிருக்கிறது; அது காலள மாடு; கிை மாடு; ஜகாம்புகளில் ஒன்று
ஜநற்றியின் மீ து ெிழுந்து ஜதாங்குகிறது. மலை நீர் முதுகின் மீ து ெிழுந்து ெிழுந்து முத்து
முத்தாய்த் ஜதறித்து, அதன் பழுப்பு நிற ெயிற்றின் இரு மருங்கிலும் கரிய பகாடுகளாய்
ெைிகிறது. அடிக்கடி அதன் உடைில் ஏபதனும் ஒரு பகுதி – அபநகமாக ெைது ஜதாலடக்கு
பமல் பகுதி குளிரில் ஜெடஜெடத்துச் சிைிர்த்துத் துடிக்கிறது.

எவ்ெளவு நாைி இந்தக் கிைட்டு மாட்லடபய ரசித்துக் ஜகாண்டிருப்பது; ஒரு ஜபருமூச்சுடன்

அந்தக் கும்பைில் எல்ைாெிதங்களிலும் ெிதி ெிைக்காய் நின்றிருந்த அந்தச் சிறுமி தலை
நிமிர்ந்து பார்க்கிறாள்.…ெதியின்
ீ மறு பகாடியில் பஸ் ெருகின்ற சப்தம் நற நறஜென்று
பகட்கிறது.பஸ் ெந்து நிற்பதற்காக இடம் தந்து ஒதுங்கி அந்த மாடு ெதியின்
ீ குறுக்காகச்
சாெதானமாய் நடந்து மாணெிகள் நிற்கும் பிளாட்பாரத்தருபக ஜநருங்கித் தனக்கும் சிறுது
இடம் பகட்பது பபால் தயங்கி நிற்கிறது.“பஹய்.. இட் இஸ்லம பஸ்!…” அந்தக்
கூட்டத்திபைபய ெயதில் மூத்தெளான ஒருத்தி சின்னக் குைந்லத மாதிரிக்
குதிக்கறாள்.“லப… லப….””டாடா!”கும்பலை ஏற்றிக் ஜகாண்டு அந்த பஸ் நகர்ந்த பிறகு,
பிளாட்பாரத்தில் இரண்டு மாணெிகள் மட்டுபம நிற்கின்றனர். அதில் ஒருத்தி அந்தச்
சிறுமி. மற்ஜறாருத்தி ஜபரியெள் – இன்லறய ஜபரும்பாைான சராசரி காபைஜ் ரகம். அெள்
மட்டுபம குலட லெத்திருக்கிறாள். அெளது கருலணயில் அந்தச் சிறுமி ஒதுங்கி
நிற்கிறாள். சிறுமிலயப் பார்த்தால் கல்லூரியில் படிப்பெளாகபெ பதான்றெில்லை.
லஹஸ்கூல் மாணெி பபான்ற பதாற்றம். அெளது பதாற்றத்தில் இருந்பத அெள் ெசதி
பலடத்த குடும்பப் ஜபண் அல்ை என்று ஜசால்ைிெிட முடியும். ஒரு பச்லச நிறப்
பாொலட, கைர் மாட்பச இல்ைாத… அெள் தாயாரின் புடலெயில் கிைித்த – சாயம் பபாய்
இன்ன நிறம் என்று ஜசால்ை முடியாத ஒருெலக சிெப்பு நிறத் தாெணி.

கழுத்தில் நூைில் பகாத்து ‘பிரஸ் பட்டன்’ லெத்துத் லதத்த ஒரு கருப்பு மணிமாலை;
காதில் கிளாெர் ெடிெத்தில் எண்ஜணய் இறங்குெதற்காகபெ கல் லெத்து இலைத்த –
அதிலும் ஒரு கல்லைக் காபணாம் – கம்மல்… ‘ இந்த முகத்திற்கு நலககபள பெண்டாம்’
என்பது பபால் சுடர் ெிட்டுப் பிரகாசித்துப் புரண்டு புரண்டு மின்னுகின்ற கலற படியாத
குைந்லதக் கண்கள்…அெலளப் பார்க்கின்ற யாருக்கும், எளிலமயாக, அரும்பி, உைகின்
ெிலை உயர்ந்த எத்தலனபயா ஜபாருள்களுக்கு இல்ைாத எைிபைாடு திகழும், புதிதாய்
 ஜெயகாந்தன் 337

மைர்ந்துள்ள ஒரு புஷ்பத்தின் நிலனபெ ெரும். அதுவும் இப்பபாது மலையில் நலனந்து,

ஈரத்தில் நின்று நின்று தந்தக் கலடசல் பபான்ற கால்களும் பாதங்களும் சிைிர்த்து, நீைம்
பாரித்துப் பபாய், பைந்துணித் தாெணியும் ரெிக்லகயும் உடம்பபாடு ஒட்டிக் ஜகாண்டு,
சின்ன உருெமாய்க் குளிரில் குறுகி ஓர் அம்மன் சிலை மாதிரி அெள் நிற்லகயில்,
அப்படிபய லகயிபை தூக்கிக் ஜகாண்டு பபாய் ெிடைாம் பபாைக் கூடத் பதான்றும்…“பஸ்
ெரைிபய; மணி என்ன?” என்று குலட பிடித்துக் ஜகாண்டிருப்பெலள அண்ணாந்து பார்த்துக்
பகட்கிறாள் சிறுமி.“ஸிக்ஸ் ஆகப் பபாறதுடீ” என்று லகக்கடிகாரத்லதப் பார்த்துச்
சைிப்புடன் கூறிய பின். “அபதா ஒரு பஸ் ெரது. அது என் பஸ்ஸாக இருந்தால் நான்
பபாயிடுபென்” என்று குலடலய மடக்கிக் ஜகாள்கிறாள் ஜபரியெள்.

“ஓ எஸ்! மலையும் நின்னுருக்கு. எனக்கும் பஸ் ெந்துடும். அஞ்பச முக்காலுக்கு

ஜடர்மினஸ்பைந்து ஒரு பஸ் புறப்படும். ெரது என் பஸ்ஸானா நானும் பபாயிடுபென்”
என்று ஒப்பந்தம் ஜசய்து ஜகாள்ெது பபால் அெள் பபசுலகயில் குரபை ஓர்
இனிலமயாகவும், அந்த ஜமாைிபய ஒரு மைலையாகவும், அெபள ஒரு குைந்லதயாகவும்
ஜபரியெளுக்குத் பதான்ற சிறுமியின் கன்னத்லதப் பிடித்துக் கிள்ளி…“சமத்தா
ொக்கிரலதயா ெட்டுக்குப்
ீ பபா” என்று தன் ெிரல்களுக்கு முத்தம் ஜகாடுத்துக்
ஜகாள்கிறாள்.பஸ் ெருகிறது… ஒன்றன் பின் ஒன்றாய் இரண்டு பஸ்கள் ெருகின்றன்.
முதைில் ெந்த பஸ்ஸில் ஜபரியெள் ஏறிக் ஜகாள்கிறாள்.“லப.. லப!”“தாங்க் யூ! என்
பஸ்ஸ ம் ெந்துடுத்து” என்று கூெியொறு ஜபரியெலள ெைி அனுப்பிய சிறுமி, பின்னால்
ெந்த பஸ்ஸின் நம்பலரப் பார்த்து ஏமாற்றமலடகிறாள். அெள் முக மாற்றத்லதக்
கண்பட இெள் நிற்பது இந்த பஸ்ஸ க்காக அல்ை என்று புரிந்து ஜகாண்ட டிலரெர், பஸ்
ஸ்டாண்டில் பெறு ஆட்களும் இல்ைாததால் பஸ்லஸ நிறுத்தாமபை ஓட்டிச்
ஜசல்லுகிறான்.அந்தப் ஜபரிய சாலையின் ஆளரெமற்ற சூழ்நிலையில் அெள் மட்டும்
தன்னந் தனிபய நின்றிருக்கிறாள். அெளுக்குத் துலணயாக அந்தக் கிை மாடும் நிற்கிறது.
தூரத்தில் – எதிபர காபைஜ் காம்பவுண்டுக்குள் எப்ஜபாழுபதனும் யாபரா ஒருெர்
நடமாடுெது ஜதரிகிறது. திடீஜரன ஒரு திலர ெிழுந்து கெிகிற மாதிரி இருள் ெந்து
படிகிறது. அலதத் ஜதாடர்ந்து சீறி அடித்த ஒரு காற்றால் அந்தச் சாலையில் கெிந்திருந்த
மரக் கிலளகளிைிருந்து படபடஜென நீர்த் துளிகள் ெிழுகின்றன. அெள் மரத்பதாடு ஒட்டி
நின்று ஜகாள்கிறாள். சிறிபத நின்றிருந்த மலை திடீஜரனக் கடுலமயாகப் ஜபாைிய
ஆரம்பிக்கிறது.

குறுக்பக உள்ள சாலைலயக் கடந்து மீண்டும் கல்லூரிக்குள்பளபய ஓடிெிட அெள்

சாலையின் இரண்டு பக்கமும் பார்க்கும்பபாது, அந்தப் ஜபரிய கார் அெள் ெைியின்
குறுக்பக பெகமாய் ெந்து அெள் பமல் உரசுெது பபால் சடக்ஜகன நின்று, நின்ற
பெகத்தில் முன்னும் பின்னும் அைகாய் அலசகின்றது.அெள் அந்த அைகிய காலர,
பின்னால் இருந்து முன்பனயுள்ள டிலரெர் ஸீட் ெலர ெிைிகலள ஓட்டி ஓரு ஆச்சரியம்
பபாைப் பார்க்கிறாள்.அந்தக் காலர ஓட்டி ெந்த இலளஞன் ெசீகரமிக்க புன்னலகபயாடு
தனக்கு இடது புறம் சரிந்து படுத்துப் பின் ஸீட்டின் கதலெத் திறக்கின்றான்.“ப்ளிஸ் ஜகட்
இன்… ஐ பகன் டிராப் யூ அட் யுெர் ப்பளஸ்” என்று கூறியொறு, தனது ஜபரிய ெிைிகளால்
 ஜெயகாந்தன் 338

அெள் அந்தக் காலரப் பார்ப்பபத பபான்ற ஆச்சரியத்பதாடு அென் அெலளப்

பார்க்கிறான்.அெனது முகத்லதப் பார்த்த அெளுக்கு காபதாரமும் மூக்கு நுனியும் சிெந்து
பபாகிறது; “பநா தாங்க்ஸ்! ஜகாஞ்ச பநரம் கைிச்சு.. மலை ெிட்டதும் பஸ்ஸிபைபய
பபாயிடுபென்..””ஓ! இட் இஸ் ஆல் லரட்.. ஜகட் இன்” என்று அென் அெசரப்
படுத்துகிறான். ஜகாட்டும் மலையில் தயங்கி நிற்கும் அெலளக் லகலயப் பற்றி இழுக்காத
குலற…அெள் ஒரு முலற தன் பின்னால் திரும்பிப் பார்க்கிறாள். மலைக்குப் புகைிடமாய்
இருந்த அந்த மரத்லத ஒட்டிய ெலளலெ இப்பபாது அந்தக் கிை மாடு ஆக்கிரமித்துக்
ஜகாண்டிருக்கிறது.அெளுக்கு முன்பன அந்தக் காரின் கதவு இன்னும் திறந்பத
இருக்கிறது. தனக்காகத் திறக்கப்பட்டிருக்கும் அந்தக் கதெின் ெைிபய மலை நீர் உள்பள
சாரைாய் ெசுெலதப்
ீ பார்த்து அெள் அந்தக் கதலெ மூடும்பபாது, அெள் லகயின் மீ து
அெனது லக அெசரமாக ெிழுந்து பதனமாக அழுந்துலகயில், அெள் பதறிப்பபாய்க்
லகலய எடுத்துக் ஜகாள்கிறாள். அென் முகத்லத அெள் ஏறிட்டுப் பார்க்கிறாள். அென்
தான் என்னமாய் அைஜகாைகச் சிரிக்கிறான்.இப்பபாது அெனும் காரிைிருந்து ஜெளிபய
ெந்து அெபளாடு மலையில் நலனந்தொறு நிற்கிறாபன..“ம்… ஜகட் இன்.”இப்பபாது அந்த
அலைப்லப அெளால் மறுக்க முடியெில்லைபய…அெள் உள்பள ஏறியதும் அென் லக
அெலளச் சிலறப்பிடித்தபத பபான்ற எக்களிப்பில் கதலெ அடித்துச் சாத்துகிறது.
அலையில் மிதப்பது பபால் சாலையில் ெழுக்கிக் ஜகாண்டு அந்தக் கார்
ெிலரகிறது.அெளது ெிைிகள் காருக்குள் அலைகின்றன.

காரின் உள்பள கண்ணுக்குக் குளிர்ச்சியாய் அந்த ஜெளிறிய நீை நிறச் சூைல் கனவு
மாதிரி மயக்குகிறது. இத்தலன பநரமாய் மலையின் குளிரில் நின்றிருந்த உடம்புக்கு,
காருக்குள் நிைெிய ஜெப்பம் இதமாக இருக்கிறது. இந்தக் கார் தலரயில் ஓடுகிற
மாதிரிபய ஜதரியெில்லை. பூமிக்கு ஓர் அடி உயரத்தில் நீந்துெது பபால்
இருக்கிறது.’ஸீட்ஜடல்ைம் எவ்ெளவு அகைமா இருக்கு! தாராளமா ஒருத்தர்
படுத்துக்கைாம்’ என்ற நிலனப்பு ெந்ததும் தான் ஒரு மூலையில் மார்பபாடு தழுெிய
புத்தகக் கட்டுடன் ஒடுங்கி உட்கார்ந்திருப்பது அெளுக்கு ஜராம்ப அநாகரிகமாகத்
பதான்றுகிறது. புத்தக அடுக்லகயும் அந்தச் சிறிய டிபன் பாக்லசயும் ஸீட்டிபைபய ஒரு
பக்கம் லெத்த பின்னர் நன்றாகபெ நகர்ந்து கம்பீரமாக உட்கார்ந்து ஜகாள்கிறாள்.“இந்தக்
காபர ஒரு ெடு
ீ மாதிரி இருக்கு. இப்படி ஒரு கார் இந்தா ெபட
ீ பெண்டாம். இெனுக்கும்
– ஐலயபயா – இெருக்கும் ஒரு ெடு
ீ இருக்கும் இல்லையா?… காபர இப்படி இருந்தா இந்தக்
காரின் ஜசாந்தக்காரபராட ெடு
ீ எப்படி இருக்கும்! ஜபரிசா இருக்கும்! அரண்மலன மாதிரி
இருக்கும்… அங்பக யாஜரல்ைாபமா இருப்பா. இெர் யாருன்பன எனக்குத் ஜதரியாபத?..
லஹ, இது என்ன நடுெிபை?… ஜரண்டு ஸீட்டுக்கு மத்தியிபை இழுத்தா பமலெ மாதிரி
ெரபத! இது பமபை புஸ்தகத்லத ெச்சுண்டு படிக்கைாம். எழுதைாம் – இல்பைன்னா இந்தப்
பக்கம் ஒருத்தர் அந்தப் பக்கம் ஒருத்தர் தலைலய ெச்சுண்டு ‘ெம்’னு படுத்துக்கைாம்.
இந்தச் சின்னெிளக்கு எவ்ெளவு அைகா இருக்கு, தாமலர ஜமாட்டு மாதிரி இருக்கு.
ம்ஹூம். அல்ைி ஜமாட்டு மாதிரி! இலத எரிய ெிட்டுப் பார்க்கைாமா? சீ! இெர் பகாபித்துக்
ஜகாண்டார்னா!”-”அதுக்குக் கீ பை இருக்கு பாரு ஸ்ெிட்ச்” அென் காலர ஓட்டியொபற
முன்புறமிருந்த சிறிய கண்ணாடியில் அெலளப் பார்த்து ஒரு புன்முறுெபைாடு
 ஜெயகாந்தன் 339

கூறுகிறான்.அெள் அந்த ஸ்ெிட்லசப் பபாட்டு அந்த ெிளக்கு எரிகிற அைலக ரசித்து

பார்க்கிறாள்.

பின்னர் ‘பெலரஇ பெஸ்ட் பண்ணப்படாது’ என்ற சிக்கன உணர்பொடு ெிளக்லக

நிறுத்துகிறாள்.பிறகு தன்லனபய ஒரு முலற பார்த்துத் தலையிைிருந்து ெிழுகின்ற நீலர
இரண்டு லககளினாலும் ெைித்து ெிட்டுக் ஜகாள்கிறாள்.‘ஹ்ம்! இன்னிக்கின்னு பபாய்
இந்த தரித்திரம் பிடிச்ச தாெணிலயப் பபாட்டுண்டு ெந்திருக்பகபன’ என்று மனதிற்குள்
சைித்துக் ஜகாண்பட, தாெணியின் தலைப்லபப் பிைிந்து ஜகாண்டிருக்லகயில் – அென்
இடது லகயால் ஸ்டியரிங்கிற்குப் பக்கத்தில் இருந்த ஜபட்டி பபான்ற அலறயின் கதலெத்
திறந்து – ‘டப்’ என்ற சப்தத்தில் அெள் தலை நிமிர்ந்து பார்க்கிறாள் – ‘அட! கதலெத்
திறந்த உடபன உள்பள இருந்து ஒரு சிெப்பு பல்ப் எரியறபத’ – ஒரு சிறிய டர்க்கி டெலை
எடுத்துப் பின்னால் அெளிடம் நீட்டுகிறான்.“தாங்ஸ்” – அந்த டெலை ொங்கித்
தலைலயயும் முைங்லகலயயும் துலடத்துக் ஜகாண்டு முகத்லதத் துலடக்லகயில் –
‘அப்பா, என்ன ொசலன!’ – சுகமாக முகத்லத அதில் அழுந்தப் புலதத்துக் ஜகாள்கிறாள்.ஒரு
திருப்பத்தில் அந்தக் கார் ெலளந்து திரும்புலகயில் அெள், ஒரு பக்கம் “அம்மா” என்று
கூெிச் சரிய ஸீட்டின் மீ திருந்த புத்தகங்களும் மற்ஜறாரு பக்கம் சரிந்து, அந்த ெட்ட
ெடிெ சின்னஞ்சிறு எெர்சில்ெர் டிபன் பாக்ஸ ம் ஒரு பக்கம் உருள்கிறது.“ஸாரி” என்று
சிரித்தொபற அெலள ஒருமுலற திரும்பிப் பார்த்தபின் காலர ஜமதுொக ஓட்டுகிறான்
அென். தான் பயந்துபபாய் அைறியதற்காக ஜெட்கத்துடன் சிரித்தொபற இலறந்து
கிடக்கும் புத்தகங்கலளச் பசகரித்துக் ஜகாண்டு எழுந்து அமர்கிறாள் அெள்.ென்னல்
கண்ணாடியினூபட ஜெளிபய பார்க்லகயில் கண்களுக்கு ஒன்றுபம புைப்படெில்லை.

கண்ணாடியின் மீ து புலக படர்ந்ததுபபால் படிந்திருந்த நீர்த் திெலைலய அெள் தனது

தாெணியின் தலைப்பால் துலடத்துெிட்டு ஜெளிபய பார்க்கிறாள்.ஜதருஜெங்கும்
ெிளக்குகள் எரிகின்றன. பிரகாசமாக அைங்கரிக்கப்பட்ட கலடகளின் நிைல்கள்
ஜதருெிலுள்ள மலை நீரில் பிரதிபைித்துக் கண்கலளப் பறிக்கின்றன. பூபைாகத்துக் கீ பை
இன்ஜனாரு உைகம் இருக்கிறதாபம, அது மாதிரி ஜதரிகிறது…!“இஜதன்ன – கார் இந்தத்
ஜதருெில் பபாகிறது?”“ஓ! எங்க ெடு
ீ அங்பக இருக்கு” என்று அெள் உதடுகள் ஜமதுொக
முனகி அலசகின்றன்.“இருக்கட்டுபம, யாரு இல்லைன்னா” என்று அெனும்
முனகிக்ஜகாண்பட அெலளப் பார்த்துச் சிரிக்கிறான்.”என்னடி இது ெம்பாப் பபாச்சு” என்று
அெள் தன் லககலளப் பிலசந்து ஜகாண்ட பபாதிலும் அென் தன்லனப் பார்க்கும்பபாது
அெனது திருப்திக்காகப் புன்னலக பூக்கிறாள்.கார் பபாய்க்ஜகாண்பட இருக்கிறது.நகரத்தின்
ென நடமாட்டம் மிகுந்த பிரதான பொலரக் கடந்து, ஜபரிய ஜபரிய கட்டிடங்கள் நிலறந்த
அகைமான சாலைகலளத் தாண்டி, அைகிய பூங்காக்களும் பூந்பதாட்டங்களூம் மிகுந்த
அஜென்யூக்களில் புகுந்து, நகரத்தின் சந்தடிபய அடங்கிப்பபான ஏபதா ஒரு டிரங்க் பராடில்
கார் பபாய்க் ஜகாண்டிருக்கிறது.இந்த மலையில் இப்படி ஒரு காரில் பிரயாணம் ஜசய்து
ஜகாண்டிருப்பது அெளுக்கு ஒரு புதிய அனுபெமானபடியால் அதில் ஒரு குதூகைம்
இருந்த பபாதிலும், அந்தக் காரணம் பற்றிபய அடிக்கடி ஏபதா ஒரு ெலக பீதி உணர்ச்சி
அெளது அடி ெயிற்றில் மூண்டு எழுந்து மார்பில் என்னபொ ஜசய்து
 ஜெயகாந்தன் 340

ஜகாண்டிருக்கிறது.சின்னக் குைந்லத மாதிரி அடிக்கடி ெட்டுக்குப்

ீ பபாக பெண்டும் என்று
அெலன நச்சரிக்கவும் பயமாயிருக்கிறது.

தன்லன அந்த பஸ் ஸ்டாண்டில் தனிலமயில் ெிட்டுெிட்டுப் பபானாபள, அெலளப்

பற்றிய நிலனவும், அெள் தன் கன்னத்லதக் கிள்ளியொறு ஜசால்ைிெிட்டுப் பபானாபள
அந்த ொர்த்லதகளும் இப்பபாது அெள் நிலனவுக்கு ெருகின்றன: “சமத்தா ொக்கிரலதயா
ெட்டுக்குப்
ீ பபா.”’நான் இப்ப அசடாயிட்படனா? இப்படி முன்பின் ஜதரியாத ஒருத்தபராட
கார்பை ஏறிண்டு தனியாகப் பபாறது தப்பில்லைபயா?.. இெலரப் பார்த்தால் ஜகட்டெர்
மாதிரித் ஜதரியைிபய? என்ன இருந்தாலும் நான் ெந்திருக்கக் கூடாது – இப்ப என்ன
பண்றது? எனக்கு அழுலக ெரபத. சீ! அைக் கூடாது.. அழுதா இெர் பகாபித்துக் ஜகாண்டு
‘அசபட! இங்பகபய கிட’ன்னு இறக்கி ெிட்டுட்டுப் பபாயிட்டா? எப்படி ெட்டுக்குப்
ீ பபாறது?
எனக்கு ெைிபய ஜதரியாபத.. நாலளக்கு ெூொைெி ஜரக்கார்ட் பெற ஸப்மிட்
பண்ணனுபம! பெலை நிலறய இருக்கு.’”இப்ப நாம எங்பக பபாபறாம்” – அெளது
படபடப்பான பகள்ெிக்கு அென் ஜராம்ப சாதாரணமாகப் பதில்
ஜசால்கிறான்.“எங்பகயுமில்ை; சும்மா ஒரு டிலரவ்..”“பநரம் ஆயிடுத்பத – ெட்டிபை
ீ அம்மா
பதடுொ…”“ஓ எஸ் திரும்பிடைாம்”-கார் திரும்புகிறது. டிரங்க் பராலட ெிட்டு ெிைகிப்
பாலைெனம் பபான்ற திடலுக்குள் பிரபெசித்து, அதிலும் ஜெகு தூரம் ஜசன்று அதன்
மத்தியில் நிற்கிறது கார். கண்ணுக்ஜகட்டிய தூரம் இருளும் மலையும் பசர்ந்து அரண்
அலமந்திருக்கின்றன. அந்த அத்துொனக் காட்டில், தெலளகளின் கூக்குரல்
பபபராைமாகக் பகட்கிறது. மலையும் காற்றும் முன்லனெிட மூர்க்கமாய்ச் சீறி
ெிலளயாடுகின்றன.

காருக்குள்பளபய ஒருெர் முகம் ஒருெருக்குத் ஜதரியெில்லை.திடீஜரன்று கார்

நின்றுெிட்டலதக் கண்டு அெள் பயந்த குரைில் பகட்கிறாள்: “ஏன் கார் நின்னுடுத்து?
பிபரக் ஜடௌனா?”அென் அதற்குப் பதில் ஜசால்ைாமல் இடி இடிப்பது பபால் சிரிக்கிறான்.
அெள் முகத்லதப் பார்ப்பதற்காகக் காரினுள் இருந்த பரடிபயாெின் ஜபாத்தாலன
அமுக்குகிறான். பரடிபயாெில் இருந்து முதைில் பைசான ஜெளிச்சமும் அலதத்
ஜதாடர்ந்து இலசயும் பிறக்கிறது.அந்த மங்கிய ஜெளிச்சத்தில் அெள் அெலன என்னபொ
பகட்பதுபபால் புருெங்கலள ஜநறித்துப் பார்க்கிறாள். அெபனா ஒரு புன்னலகயால்
அெளிடம் யாசிப்பது பபால் எதற்பகா ஜகஞ்சுகிறான்.அப்பபாது பரடிபயாெிைிருந்து ஒரு
‘ட்ரம்ப்பட்’டின் எக்காள ஒைி நீண்டு ெிம்மி ெிம்மி ஜெறி மிகுந்து எழுந்து முைங்குகிறது.
அலதத் ஜதாடர்ந்து படபடஜென்று நாடி துடிப்பதுபபால் அமுத்தைாக நடுங்கி அதிர்கின்ற
காங்பகா ‘ட்ரம்’களின் தாளம்… அென் ெிரல்களால் ஜசாடுக்குப் பபாட்டு அந்த இலசயின்
கதிக்பகற்பக் கழுத்லத ஜெட்டி இழுத்து ரசித்தொபற அெள் பக்கம் திரும்பி ’உனக்குப்
பிடிக்கிறதா’ என்று ஆங்கிைத்தில் பகட்கிறான். அெள் இதழ்கள் பிரியாத புன்னலகயால்
‘ஆம்’ என்று ஜசால்ைித் தலை அலசக்கிறாள்.பரடிபயாவுக்கு அருபக இருந்த ஜபட்டிலயத்
திறந்து இரண்டு ‘காட்பரீஸ்’ சாக்ஜைட்டுகலள எடுத்து ஒன்லற அெளிடம் தருகிறான்
அென். பின்னர் அந்த சாக்ஜைட்டின் பமல் சுற்றிய காகிதத்லத முழுக்கவும் பிரிக்காமல்
ஓர் ஓரமாய்த் திறந்து ஒவ்ஜொரு துண்டாகக் கடித்து ஜமன்றொறு கால் பமல் கால்
 ஜெயகாந்தன் 341

பபாட்டு அமர்ந்து ஒரு லகயால் கார் ஸீட்டின் பின்புறம் பரடிபயாெிைிருர்ந்து ஒைிக்கும்

இலசக்ஜகற்பத் தாளமிட்டுக்ஜகாண்டு ஹாய்யாக உட்காந்திருக்கும் அெலன, அெள்
தீர்க்கமாக அளப்பது மாதிரிப் பார்க்கிறாள்.அென் அைகாகத்தான் இருக்கிறான்.

உடலை இறுகக் கவ்ெிய கபிை நிற உலடபயாடு, ‘ஒட்டு உசரமாய்’. அந்த மங்கிய
ஒளியில் அெனது நிறபம ஒரு பிரகாசமாய்த் திகழ்ெலதப் பார்க்லகயில், ஒரு ஜகாடிய
சர்ப்பத்தின் கம்பீர அைபக அெளுக்கு ஞாபகம் ெருகிறது. பின்னாைிருந்து பார்க்லகயில்,
அந்தக் பகாணத்தில் ஓரளபெ ஜதரியும் அெனது இடது கண்ணின் ெிைிக்பகாணம்
ஒளியுமிழ்ந்து பளபளக்கிறது. எவ்ெளவு புயைடித்தாலும் கலைய முடியாத குறுகத் தரித்த
கிராப்புச் சிலகயும் காபதாரத்தில் சற்று அதிகமாகபெ நீண்டு இறங்கிய கரிய கிருதாவும்
கூட அந்த மங்கிய ஜெளிச்சத்தில் மினுமினுக்கின்ரன. பக்கொட்டில் இருந்து
பார்க்கும்பபாது அந்த ஒளி ெசும்
ீ முகத்தில் சின்னதாக ஒரு மீ லச இருந்தால்
நன்றாயிருக்குபம என்று ஒரு ெிநாடி பதான்றுகிறது. ஓ! அந்தப் புருெம்தான் எவ்ெளவு
தீர்மானமாய் அடர்ந்து ஜசறிந்து ெலளந்து இறங்கி, பார்க்கும்பபாது பயத்லத
ஏற்படுத்துகிறது! அென் உட்கார்ந்திருக்கும் ஸீட்டின் பமல் நீண்டு கிடக்கும் அெனது
இடது கரத்தில் கனத்த தங்கச் சங்கிைியில் பிணிக்கப்பட்ட கடிகாரத்தில் ஏழு மணி ஆெது
மின்னி மின்னித் ஜதரிகிறது. அெனது நீளமான ெிரல்கள் இலசக்குத் தாளம்
பபாடுகின்றன. அெது புறங்லகயில் ஜமாசு ஜமாசுஜென்று அடர்ந்திருக்கும் இள மயிர்
குளிர் காற்றில் சிைிர்த்ஜதழுகிறது.“ஐலயபயா! மணி ஏைாயிடுத்பத!” சாக்ஜைட்லடத்
தின்றொறு அலமதியாய் அெலன பெடிக்லக பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்த அெள், திடீஜரன்று
ொய்ெிட்டுக் கூெிய குரலைக் பகட்டு அெனும் ஒரு முலற லகக்கடிகாரத்லதப் பார்த்துக்
ஜகாள்கிறான்.

காரின் முன்புறக் கதலெ அென் பைசாகத் திறந்து பார்க்கும்பபாது தான், மலையின் ஓைம்
பபபராலசயாகக் பகட்கிறது. அென் ஒரு ஜநாடியில் கதலெத் திறந்து கீ பை இறங்கி
ெிட்டான்.“எங்பக?” என்று அெள் அெனிடம் பதற்றத்பதாடு பகட்டது கதலெ மூடிய
பிறபக ஜெளிபய நின்றிருக்கும் அெனது ஜசெிகளில் அமுங்கி ஒைிக்கிறது. “எங்பக
பபாறீங்க?”“எங்பகயும் பபாகபை.. இங்பகதான் ெபரன்” என்று ஆங்கிைத்தில் கூறியொறு
அந்தச் சிறுபபாதில் ஜதப்பைாய் நலனந்துெிட்ட அென் பின் ஸீட்டின் கதலெத் திறந்து
ஜகாண்டு உள்பள ெருகிறான்.அெள் அருபக அமர்ந்து, ஸீட்டின் மீ து கிடந்த – சற்று முன்
ஈரத்லதத் துலடத்துக் ஜகாள்ெதற்காக அெளுக்கு அென் தந்த டெலை எடுத்து
முகத்லதயும் பிடரிலயயும் துலடத்துக் ஜகாண்டபின், லகயிைிருந்த சாக்ஜைட்
காகிதத்லதக் கசக்கி எறிகிறான். அெள் இன்னும் இந்த சாக்ஜைட்லடக் ஜகாஞ்சம்
ஜகாஞ்சமாக சுலெத்துக் ஜகாண்டிருக்கிறாள். அென் சட்லடப் லபயிைிருந்து ஒரு சிறிய
டப்பாலெ எடுக்கிறான். அதனுள் அடுக்காக இருக்கும் மிட்டாய் பபான்ற ஒன்லற எடுத்து
ொயிைிட்டுக் ஜகாண்டு அெளிடம் ஒன்லறத் தருகிறான்.“என்ன அது?”“சூயிங்கம்.”“ஐபய,
எனக்கு பெண்டாம்!””ட்லர.. யூ ெில் லைக் இட்.”அெள் லகயிைிருந்த சாக்ஜைட்லட
அெசர அெசரமாகத் தின்றுெிட்டு அென் தருெலத மறுக்க மனமின்றி ொங்கக் லக
நீட்டுகிறாள்.“பநா!” – அெள் லகயில் தர மறுத்து அெள் முகத்தருபக ஏந்தி அெள்
 ஜெயகாந்தன் 342

உதட்டின் மீ து அலதப் ஜபாருத்தி பைசாக ஜநருடுகிறான்.அெளுக்குத் தலை பற்றி

எரிெதுபபால் உடம்ஜபல்ைாம் சுகமான ஒரு ஜெப்பம் காந்துகிறது.

சற்பற பின்னால் ெிைகி, அென் லகயிைிருந்தலதத் தன் லகயிபைபய ொங்கிக்

ஜகாள்கிறாள்: “தாங்க் யூ!”அெனது இரண்டு ெிைிகளும் அெளது ெிைிகளில் ஜசருகி
இருக்கின்றன. அெனது கண்கலள ஏறிட்டுப் பார்க்க இயைாத கூச்சத்தால் அெளது
பைஹீனமான பார்லெ அடிக்கடி தாழ்ந்து தாழ்ந்து தெிக்கிறது. அெளது கெிழ்ந்த
பார்லெயில் அெனது முைந்தாள் இரண்டும் அந்த ஸீட்டில் ஜமள்ள ஜமள்ள நகர்ந்து
தன்லன ஜநருங்கி ெருெது ஜதரிகிறது.அெள் கண்ணாடி ெைிபய பார்க்கிறாள். ஜெளிபய
மலையும் காற்றும் அந்த இருளில் மூர்க்கமாய்ச் சீறி ெிலளயாடிக் ஜகாண்டிருக்கின்றன.
அெள் அந்தக் கதபொடு ஒண்டி உட்கார்ந்து ஜகாள்கிறாள். அெனும் மார்பின் மீ து
லககலளக் கட்டியொறு மிகவும் ஜகௌரெமாய் ெிைகி அமர்ந்து, அெள் உள்ளத்லதத்
துருெி அறியும் ஆர்ெத்பதாடு அெலளப் பயில்கிறான்.“டூ யூ லைக் திஸ் கார்?” – இந்தக்
கார் உனக்குப் பிடித்திருக்கிறதா?” என்று ஆங்கிைத்தில் பகட்கிறான். அெனது குரல்
மந்த்ரஸ்தாயில் கரகரத்து அந்தரங்கமாய் அெளது ஜசெி ெைி புகுந்து அெளுள் எலதபயா
சைனப்படுத்துகிறது. தனது சைனத்லத ஜெளிக்காட்டிக் ஜகாள்ளாமல் ஒரு புன்னலகயுடன்
சமாளித்து அெளும் பதில் ஜசால்கிறாள்: “ஓ! இட் இஸ் லநஸ்.”அென் ஆழ்ந்த
சிந்தலனபயாடு ஜபருமூச்ஜசறிந்து தலை குனிந்தொறு ஆங்கிைத்தில் ஜசால்கிறான்:
“உனக்குத் ஜதரியுமா? இந்தக் கார் இரண்டு ெருஷமாக ஒவ்ஜொரு நாளும் உன்
பின்னாபைபய அலைஞ்சிண்டிருக்கு – டூ யூ பநா தட்?” என்ற பகள்ெிபயாடு முகம்
நிமிர்த்தி அென் அெலளப் பார்க்கும்பபாது, தனக்கு அென் கிரீடம் சூட்டிெிட்டது மாதிரி
அெள் அந்த ெிநாடியில் ஜமய் மறந்து பபாகிறாள்.

“ரியைி..?”“ரியைி!”அெனது ஜெப்பமான சுொசம் அெளது பிடரியில் பைசாக இலைகிறது.

அெனது ரகசியக் குரல் அெளது இருதயத்லத உரசிச் சிைிர்க்கிறது. “டூ யூ லைக் மீ ?”
‘என்லன உனக்குப் பிடிச்சிருக்கா?’”ம்” ெிைக இடமில்ைாமல் அெள் தனக்குள்ளாகபெ
ஒடுங்குெலதக் கண்டு அென் மீண்டும் சற்பற ெிைகுகிறான்.ஜெளிபய மலை ஜபய்து
ஜகாண்டிருக்கிறது. பரடிபயாெிைிருந்து அந்த ‘ட்ரம்ப்பட்’டின் இலச புதிய புதிய
ையெிந்நியாசங்கலளப் ஜபாைிந்து ஜகாண்டிருக்கிறது.“ஜராம்ப நல்ைா இருக்கு இல்பை?” –
இந்தச் சூழ்நிலைலயப் பற்றி, இந்த அனுபெத்லதக் குறித்து அெளது உணர்ச்சிகலள
அறிய ெிலைந்து அென் பகட்கிறான்.“நல்ைா இருக்கு.. ஆனா பயம்மா இருக்பக…”“பயமா?
எதுக்கு.. எதுக்குப் பயப்படணு?” அெலளத் பதற்றுகின்ற பதாரலணயில் பதாலளப் பற்றி
அென் குலுக்கியபபாது, தன் உடம்பில் இருந்து நயமிக்க ஜபண்லமபய அந்தக் குலுக்கைில்
உதிர்ந்தது பபான்று அெள் நிலை குலைந்து பபாகிறாள்: “எனக்குப் பயம்மா இருக்கு;
எனக்கு இஜதல்ைாம் புதுசா இருக்கு…”“எதுக்கு இந்த ஸர்டிபிபகட் எல்ைாம்? “ என்று
தன்னுள் முனகியொபற இந்த முலற பின்ொங்கப் பபாெதில்லை என்ற தீர்மானத்பதாடு
மீ ண்டும் அெலள அென் ஜநருங்கி ெருகிறான்.“பம ஐ கிஸ் யூ?”அெளுக்கு என்ன பதில்
ஜசால்ெது என்று புரியெில்லை. நாக்கு புரள மறுக்கிறது. அந்தக் குளிரிலும்
முகஜமல்ைாம் ெியர்த்துத் பதகம் பதறுகிறது.திடீஜரன்று அெள் காபதாரத்திலும்
 ஜெயகாந்தன் 343

கன்னங்களிலும் உதடுகளிலும் தீயால் சுட்டுெிட்டத்லதப் பபால் அெனது கரங்களில்

கிடந்த அெள் துடிதுடித்து, ‘ப்ள ீஸ் ப்ள ீஸ்” என்று கதறக் கதற, அென் அெலள
ஜெறிஜகாண்டு தழுெித் தழுெி… அெள் கதறல் ஜமைிந்து பதய்ந்து அடங்கிப் பபாகிறது.
அெலனப் பைி தீர்ப்பது பபாை இப்பபாது அெளது கரங்கள் இெனது கழுத்லத இறுகப்
பின்னி இலணந்திருக்கின்றன.

ஜெளிபய…ொனம் கிைிந்து அறுபட்டது! மின்னல்கள் சிதறித் ஜதறித்தன! இடிபயாலச

முைங்கி ஜெடித்தது!ஆ! அந்த இடி எங்பகா ெிழுந்திருக்க பெண்டும்.“நான் ெட்டுக்குப்
ீ
பபாகணும், ஐபயா! எங்க அம்மா பதடுொ…”காரின் கதலெத் திறந்து ஜகாண்டு பின்
ஸீட்டிைிருந்து அென் இறங்குகிறான். அந்த லமதானத்தில் குைம்பி இருந்த பசற்றில்
அெனது ஷூஸ் அணிந்த பாதம் புலதகிறது. அென் காலை உயர்த்தியபபாது ‘சளக்’ என்று
ஜதறித்த பசறு, காரின் மீ து கலறயாய்ப் படிகிறது. திறந்த கதெின் ெைிபய இரண்ஜடாரு
துளிகள் காருக்குள் இருந்த அெள் மீ தும் ஜதறிக்கின்றன.உடைிபைா மனத்திபைா
உறுத்துகின்ற பெதலனயால் தன்லன மீறிப் ஜபாங்கிப் ஜபாங்கி பிரெகிக்கும் கண்ண ீலர
அடக்க முடியாமல் அெனறியாதொறு அெள் ஜமௌனமாக அழுது
ஜகாண்டிருக்கிறாள்.முன்புறக் கதலெத் திறந்து டிலரெர் சீட்டில் அமர்ந்த அென் பசறு
படிந்த காைணிலயக் கைற்றி எறிகிறான். பரடிபயாவுக்கருகில் உள்ள அந்தப் ஜபட்டிலயத்
திறந்து அதிைிருந்து ஒரு சிகஜரட்லட எடுத்துப் பற்ற லெத்துக் ஜகாண்டு, மூசு மூஜசன்று
புலக ெிட்டொறு ‘சூயிங்கம்’லம ஜமன்று ஜகாண்டிருக்கிறான்.இந்த ெிநாடிபய தான்
ெட்டில்
ீ இருக்க பெண்டும் பபாைவும், அம்மாெின் மடிலயக் கட்டிக்ஜகாண்டு ‘பஹா’
ஜென்று கதறி அழுது இந்தக் ஜகாடுலமக்கு ஆறுதல் பதடிக் ஜகாள்ள பெண்டும்
பபாைவும் அெள் உள்பள ஓர் அெசரம் மிகுந்து ஜநஞ்சும் நிலனவும் உடலும்
உணர்ச்சியும் நடுநடுங்குகின்றன.அெபனா சாெதானமாக சிகஜரட்லடப் புலகத்துக்
ஜகாண்டு உட்கார்ந்து ஜகாண்டிருக்கிறான்.அலதப் பார்க்க அெளுக்கு எரிச்சல் பற்றிக்
ஜகாண்டு ெருகிறது. அந்தக் காருக்குள்பள இருப்பது ஏபதா பாலறகளுக்கு இலடபயயுள்ள
ஒரு குலகயில் அகப்பட்டது பபால் ஒரு சமயம் பயமாகவும் மறு சமயம்
அருெருப்பாகவும் – அந்த சிகஜரட்டின் ஜநடி பெறு ெயிற்லறக் குமட்ட- அந்த
லமதானத்தில் உள்ள பசறு முழுெதும் அெள் மீ து ொரிச் ஜசாரியப்பட்டது பபால் அெள்
உடஜைல்ைாம் பிசுபிசுக்கிறபத….நரி ஊலளமாதிரி பரடிபயாெிைிருந்து அந்த ‘ட்ரம்ப்பட்’டின்
ஓலச உடலைபய இரு கூறாகப் பிளப்பது பபால் ஜெளிபயறிப் பிளிறுகிறபத…அெள்
தன்லன மீ றிய ஓர் ஆத்திரத்தில் கிறீச்சிட்டு அழுலகக் குரைில் அைறுகிறாள்.

“ என்லன ெட்டிபை
ீ ஜகாண்டு பபாய் ெிடப்பபாறீங்களா, இல்லையா?”அெனது லக “டப்”
என்று பரடிபயாலெ நிறுத்துகிறது.“படாண்ட் ஷவ்ட் லைக் தட்!” அென் எரிச்சல் மிகுந்த
குரைில் அெலள எச்சரிக்கிறான். “கத்தாபத!”அெலன பநாக்கி இரண்டு கரங்கலளயும்
கூப்பிப் பரிதாபமாக அழுதொறு அெள் ஜகஞ்சுகிறாள். “எங்க அம்மா பதடுொ; என்லனக்
ஜகாண்டுபபாய் ெட்டிபை
ீ ெிட்டுட்டா உங்களுக்குக் பகாடிப் புண்ணியம்” என்று ஜெளிபய
கூறினாலும் மனதிற்குள் “என் புத்திலயச் ஜசருப்பாை அடிக்கணும். நான் இப்படி
ெந்திருக்கபெ கூடாது. ஐபயா! என்ஜனன்னபொ ஆயிடுத்பத” என்ற புைம்பலும் எங்காெது
 ஜெயகாந்தன் 344

தலைலய பமாதி உலடத்துக் ஜகாண்டால் பதெலை என்ற ஆத்திரமும் மூண்டு தகிக்கப்

பற்கலள நறநறஜென்று கடிக்கிறாள். அந்த ெிநாடியில் அெள் பதாற்றத்லதக் கண்டு
அென் நடுங்குகிறான்.“ப்ள ீஸ்… படாண்ட் க்ரிபயட் ஸீன்ஸ்” என்று அெலளக் ஜகஞ்சி
பெண்டிக் ஜகாண்டு, சைிப்பபாடு காலரத் திருப்புகிறான்…அந்த இருண்ட சாலையில்
கண்கலள கூசலெக்கும் ஒளிலய ொரி இலறத்தொறு உறுமி ெிலரந்து
ஜகாண்டிருக்கிறது கார்.“சீ! என்ன கஷ்டம் இது! பிடிக்கபைன்னா அப்பபெ ஜசால்ைி
இருக்கைாபம. ஒரு அருலமயான சாயங்காைப் ஜபாழுது பாைாகி ெிட்டது. பாெம்!
இஜதல்ைாம் காபைெீபை படிச்சு என்ன பண்ணப் பபாறபதா? இன்னும் கூட அைறாபள!”
அென் அெள் பக்கம் திரும்பி அெளிடம் மன்னிப்பு பகட்டுக் ஜகாள்கிறான். “ஐ ஆம்
ஸாரி.. உனது உணர்ச்சிகலள நான் புண்படுத்தி இருந்தால், தயவு ஜசய்து மன்னித்துக்
ஜகாள்.”…அெலள அெளது இடத்தில் இறக்கி ெிட்டுெிட்டு இந்த நிகழ்ச்சிலயபய மறந்து
நிம்மதி காண பெண்டும் என்கிற அெசரத்தில் அென் காலர அதிபெகமாக
ஓட்டுகிறான்.இன்னும் மலை ஜபய்துஜகாண்டு இருக்கிறது.

சந்தடிபய இல்ைாத ட்ரங்க் பராட்லடக் கடந்து, அைகிய பங்களாக்களும் பூந்பதாட்டங்களும்

மிகுந்த அஜென்யூக்களில் புகுந்து, ஜபரிய ஜபரிய கட்டிடங்கள் மிகுந்த அந்தப் பிரதான
பொரில் பபாய்க்ஜகாண்டிருந்த கார் ஒரு குறுகைான ஜதருெில் திரும்பி அெளது ெட்லட
ீ
பநாக்கிப் பபாய்க்ஜகாண்டிருந்தது.‘இஞ்பக நிறுத்துங்கள். நான் இறங்கிக் ஜகாள்ளுகிபறன்’
என்று அெளாகச் ஜசால்லுொள் என்று அெளது ஜதரு ஜநருங்க ஜநருங்க அென்
பயாசித்துக் காலர ஜமதுொக ஓட்டுகிறான். அெள் அந்த அளவுக்குக்கூட ெிெரம்
ஜதரியாத பபலத என்பலதப் புரிந்துஜகாண்டு அெபன ஓரிடத்தில் காலர நிறுத்திக்
கூறுகிறான். “ெடு
ீ ெலரக்கும் ஜகாண்டு ெந்து நான் ெிடக்கூடாது. அதனாபை நீ
இங்பகபய இறங்கிப் பபாயிடு…. ம்” அெலளப் பார்க்க அெனுக்பக பரிதாபமாயும்
ெருத்தமாயும் இருக்கிறது. ஏபதா குற்ற உணர்ெில், அல்ைது கடன் பட்டுெிட்டது பபான்ற
ஜநஞ்சின் உறுத்தைில் அெனது கண்கள் கைங்கி ெிெஸ்லதயற்ற கண்ண ீர் பளபளக்கிறது.
அெபன இறங்கி ெந்து ஒரு பணியாள் மாதிரி அெளுக்காகக் காரின் கதலெத் திறந்து
ஜகாண்டு மலைத் தூறைில் நின்றுக் ஜகாண்டிருக்கிறான். உணர்ச்சிகள் மரத்துப்பபான
நிலையில் அெள் தனது புத்தகங்கலளச் பசகரித்துக் ஜகாண்டு கீ பை ெிழுந்திருந்த அந்தச்
சிறிய ெட்ட ெடிெமான எெர்சில்ெர் டிபன் பாக்லஸத் பதடி எடுத்துக்ஜகாண்டு ஜதருெில்
இறங்கி அென் முகத்லதப் பார்க்க முடியாமல் தலை குனிந்து நிற்கிறாள்.அந்தச் சிறிய
ஜதருெில், மலை இரொனதால் ென நடமாட்டபம அற்றிருக்கிறது. தூரத்தில் எரிந்து
ஜகாண்டிருக்கும் ஜதரு ெிளக்கின் மங்கிய ஜெளிச்சத்தில் தன் அருபக குள்ளமாய்
குைந்லத மாதிரி நின்றிருக்கும் அெலளப் பார்க்கும்பபாது அென் தன்னுள்பள தன்லனபய
ஜநாந்து ஜகாள்கிறான்.

தனக்கிருக்கும் அளெிறந்த சுதந்திரபம எவ்ெளவு பகெைமான அடிலமயாக்கி இருக்கிறது

என்பலத அென் எண்ணிப் பார்க்கிறான்.“ஆம். அடிலம! – உணர்ச்சிகளின் அடிலம!” என்று
அென் உள்ளம் உணருகிறது. அென் அெளிடம் ரகஸியம் பபால் கூறுகிறான்: “ஐ ஆம்
ஸாரி!”அெள் அெலன முகம் நிமிர்த்திப் பார்க்கிறாள்… ஓ! அந்தப் பார்லெ!அெளிடம்
 ஜெயகாந்தன் 345

என்னபொ பகட்க அென் உதடுகள் துடிக்கின்றன. “என்ன..” என்ற ஒபர ொர்த்லதபயாடு

அெனது குரல் கம்மி அலடத்துப் பபாகிறது.“ஒண்ணுமில்பை” என்று கூறி அெள்
நகர்கிறாள்.அெளுக்கு முன்னால் அந்தக் கார் ெிலரந்து ஜசல்லகயில் காரின் பின்னால்
உள்ள அந்தச் சிெப்பு ஜெளிச்சம் ஓடி ஓடி இருளில் கைந்து மலறகிறது.கூடத்தில்
ஜதாங்கிய அரிக்பகன் ெிளக்கு அலணந்து பபாயிருந்தது. சலமயைலறயில் லக
பெலையாக இருந்த அம்மா, கூடம் இருண்டு கிடப்பலதப் பார்த்து அலணந்த ெிளக்லக
எடுத்துக்ஜகாண்டு பபாய் ஏற்றிக் ஜகாண்டு ெந்து மாட்டியபபாது, கூடத்துக் கடிகாரத்தில்
மணி ஏைலர ஆகிெிட்டலதக் கண்டு திடீஜரன்று மனசில் என்னபொ பலதக்கத் திரும்பிப்
பார்த்தபபாது, அெள் படிபயறிக் ஜகாண்டிருந்தாள்.மலையில் நலனந்து தலை ஒரு பகாைம்
துணி ஒரு பகாைமாய் ெருகின்ற மகலளப் பார்ததுபம ெயிற்றில் என்னபமா ஜசய்தது
அெளுக்கு: “என்னடி இது, அைங்பகாைம்?”அெள் ஒரு சிலை அலசெது மாதிரிக்
கூடத்துக்கு ெந்தாள்; அரிக்பகன் ெிளக்கு ஜெளிச்சத்தில் ஒரு சிலை மாதிரிபய
அலசெற்று நின்றாள்.

“அம்மா!” என்று குமுறி ெந்த அழுலகலயத் தாயின் பதாள்மீ து ொய் புலதத்து

அலடத்துக் ஜகாண்டு அெலள இறுகத் தழுெியொபற குலுங்கிக் குலுங்கி
அழுதாள்!அம்மாெின் மனசுக்குள், ஏபதா ெிபரீதம் நடந்துெிட்டது புரிெது பபாைவும்
புரியாமலும் கிடந்து ஜநருடிற்று.”என்னடி, என்ன நடந்தது? ஏன் இவ்ெளவு பநரம்? அைாமல்
ஜசால்லு” தன்மீ து ெிழுந்து தழுெிக்ஜகாண்டு புழுமாதிரித் துடிக்கும் மகளின்
பெதலனக்குக் காரனம் ஜதரியாெிட்டாலும், அது பெதலன என்ற அளெில் உணர்ந்து,
அந்த பெதலனக்குத் தானும் ஆட்பட்டு மனம் கைங்கி அழுது முந்தாலனபயாடு
கண்கலளத் துலடத்தொறு மகளின் முதுகில் ஆதரபொடு தட்டிக் ஜகாடுத்தாள்: “ஏண்டி,
ஏன் இப்படி அைபற? ஜசால்லு”தாயின் முகத்லதப் பார்க்க முடியாமல் அெள் பதாளில்
முகம் புலதத்தொறு அெள் காதில் மட்டும் ெிழுகிற மாதிரி ஜசான்னாள். அழுலக
அடங்கி ஜமதுொக ஒைித்த குரைில் அெள் ஜசால்ை ஆரம்பித்த உடபனபய தன்மீ து
ஒட்டிக் கிடந்த அெலளப் பிரித்து நிறுத்தி, ெிைகி நின்று சபிக்கப்பட்ட ஒரு நீசப்
ஜபண்லணப் பார்ப்பதுபபால் அருெருத்து நின்றாள் அம்மா.அந்தப் பபலதப் ஜபண்
ஜசால்ைிக் ஜகாண்டிருந்தாள். “மலை ஜகாட்டுக் ஜகாட்டுனு ஜகாட்டித்து! பஸ்பஸ ெரல்பை.
அதனால்தான் காரிபை ஏறிபனன் – அப்புறம் எங்பகபயா காடுமாதிரி ஒரு இடம்….
மனுஷாபள இல்லை… ஒபர இருட்டு. மலையா இருந்தாலும் எறங்கி ஓடி ெந்துடைாம்னு
பார்த்தா எனக்பகா ெைியும் ஜதரியாது..

நான் என்ன பண்ணுபென்? அப்புறம் ெந்து ெந்து… ஐபயா! அம்மா…அென் என்ஜன….”-அெள்

ஜசால்ைி முடிப்பதற்குள் பார்லெயில் மின்னல் பூச்சிகள் பறப்பதுபபால் அந்த அலற
அெளது காதிபைா, ஜநற்றிப் ஜபாருத்திபைா எங்பகபயா ெசமாய் ெிழுந்தது. கூடத்து
மூலையில் அெள் சுருண்டு ெிை, லகயில் இருந்த புத்தகங்கள் நாற்புறமும் சிதறி டிபன்
பாக்ஸ் கீ பை ெிழுந்து கணகணத்து உருண்டது.“அடிப்பாெி! என் தலையிபை ஜநருப்லபக்
ஜகாட்டிட்டாபய..” என்று அைறத் திறந்த ொய், திறந்த நிலையில் அலடபட்டது.அது நான்கு
குடித்தனங்கள் உள்ள ெடு.
ீ சத்தம் பகட்டுப் பின் கட்டிைிருந்து சிைர் அங்பக ஓடி
 ஜெயகாந்தன் 346

ெந்தார்கள்.“என்னடி, என்ன ெிஷயம்?” என்று ஈரக்லகலய முந்தாலனயில் துலடத்துக்

ஜகாண்டு சுொரசியமாய் ெிசாரித்த ெண்ணம் கூடத்துக்பக ெந்து ெிட்டாள் பின் கட்டு
மாமி.“ஒண்ணுமில்லை. இந்தக் ஜகாட்டற மலையிபை அப்படி என்ன குடி முழுகிப்
பபாச்சு? ஜதப்பமா நலனஞ்சுண்டு ெந்திருக்காள். காலசப் பணத்லதக் ஜகாட்டிப் படிக்க
ஜெச்சு, பரீட்லசக்கு நாள் ஜநருங்கறப்பபா படுத்துத் ஜதாலைச்சா என்ன பண்றது? நல்ை
பெலள, அெ அண்ணா இல்பை; இருந்தால் இந்பநரம் பதாலை உரிச்சிருப்பான்” என்று
ஜபாய்யாக அங்கைாய்த்துக் ஜகாண்டாள் அம்மா.”சரி சரி, ெிடு. இதுக்குப் பபாய்
குைந்லதபய அடிப்பாபளா?” பின் கட்டு அம்மாளுக்கு ெிஷயம் அவ்ெளவு சுரத்தாக
இல்லை. பபாய்ெிட்டாள்.ொசற் கதலெயும் கூடத்து ென்னல்கலளயும் இழுத்து மூடினாள்
அம்மா. ஓர் அலறயில் பூலனக்குட்டி மாதிரிச் சுருண்டு ெிழுந்து – அந்த அடிக்காகக்
ஜகாஞ்சம் கூட பெதலனப் படாமல் இன்னும் பைமாகத் தன்லன அடிக்க மாட்டாளா,
உயிர் பபாகும் ெலர தன்லன மிதித்துத் துலெக்க மாட்டாளா என்று எதிர்பார்த்து
அலசெற்றுக் கிடந்த மகலள எரிப்பது பபால் ஜெறித்து ெிைித்தாள் அம்மா.

‘இெலள என்ன ஜசய்யைாம்?… ஒரு ஜகௌரெமான குடும்பத்லதபய

கலறப்படுத்திட்டாபள?… ஜதய்ெபம! நான் என்ன ஜசய்பென்?” என்று திரும்பிப்
பார்த்தாள்.அம்மாெின் பின்பன சலமயைலறயிபை அடுப்பின் ொய்க்குள்பள
தீச்சுொலைகள் சுைன்ஜறரியக் கங்குகள் கனன்றுக் ஜகாண்டிருந்தன….‘அப்படிபய ஒரு
முறம் ஜநருப்லப அள்ளி ெந்து இெள் தலையில் ஜகாட்டினால் என்ன’ என்று
பதான்றிற்று.-அெள் கண் முன் தீயின் நடுபெ கிடந்து புழுலெப் பபால் ஜநளிந்து கருகிச்
சாகும் மகளின் பதாற்றம் ஜதரிந்தது.‘அப்புறம்? அத்துடன் இந்தக் களங்கம் பபாய் ெிடுமா?
ஐபயா! மகபள உன்லன என் லகயால் ஜகான்ற பின் நான் உயிர் ொைொ?… நானும் என்
உயிலரப் பபாக்கிக் ஜகாண்டால்?’‘ம்… அப்புறம்? அத்துடன் இந்தக் களங்கம் பபாயிடுமா?’
அம்மாவுக்கு ஒன்றும் புரியெில்லை. மகளின் கூந்தலைப் பற்றி முகத்லத நிமிர்த்தித்
தூக்கி நிறுத்தினாள் அம்மா.நடுக் கூடத்தில் ஜதாங்கிய அரிக்பகனின் திரிலய உயர்த்தி
ஒளி கூட்டி அலதக் லகயில் எடுத்துக் ஜகாண்டு மகளின் அருபக ெந்து நின்று அெலளத்
தலை முதல் கால்ெலர ஒவ்பொர் அங்குைமாக உற்று உற்றுப் பார்த்தாள். அந்தப்
பார்லெலயத் தாங்க மாட்டாமல் அெள் முகத்லத மூடிக் ஜகாண்டு “ஐபயா அம்மா!
என்லனப் பார்க்காபதபயன்” என்று முதுகுப் புறத்லதத் திருப்பிக் ஜகாண்டு சுெரில் முகம்
புலதத்து அழுதாள்….“அட கடவுபள! அந்தப் பாெிக்கு நீ தான் கூைி ஜகாடுக்கணும்” என்று
ொலயப் ஜபாத்திக் ஜகாண்டு அந்த முகம் ஜதரியாத அெலனக் குமுறிச் சபித்தாள்
அம்மா. அெலளத் ஜதாடுெதற்குத் தனது லககள் கூசினாலும், அெலளத் தாபன
தீண்டுெதற்குக் கூசி ஒதுக்கினால் அெள் பெறு எங்பக தஞ்சம் புகுொள் என்று எண்ணிய
கருலணயினால் சகித்துக் ஜகாண்டு தனது நடுங்கும் லககளால் அெலளத் ஜதாட்டாள்.

‘என் தலைஜயழுத்பத’ என்று ஜபருமூச்ஜசறிந்தொறு, இெலளக் பகாபிப்பதிபைா

தண்டிப்பதிபைா இதற்குப் பரிகாரம் காண முடியாது என்று ஆைமாய் உணர்ந்து அெலளக்
லகப்பிடியில் இழுத்துக் ஜகாண்டு அரிக்பகன் ெிளக்குக்டன் பாத்ரூலம பநாக்கி
நடந்தாள்.‘இப்ப என்ன ஜசய்யைாம்? அெலன யாருன்னு கண்டு பிடிச்சுட்டா?….. அென்
 ஜெயகாந்தன் 347

தலையிபைபய இெலளக் கட்டிடறபதா? அட ஜதய்ெபம… ொழ்க்லக முழுதும்

அப்படிப்பட்ட ஒரு மிருகத்பதாட இெலள ொை ெச்சுடறதா? அதுக்கு இெலளக்
ஜகான்னுடைாபம? என்ன ஜசய்யறது!’ என்று அம்மாெின் மனம் கிடந்து
அரற்றியது!பாத்ரூமில் தண்ண ீர்த் ஜதாட்டியின் அருபக அெலள நிறுத்தி மாடத்தில்
ெிளக்லக லெத்துெிட்டு, தானறிந்த ஜதய்ெங்கலளஜயல்ைாம் ெைிபட்டு இந்த
ஒன்றுமறியாப் பபலதயின்மீ து பட்டுெிட்ட கலறலயக் கழுெிக் களங்கத்லதப்
பபாக்குமாறு பிரார்த்தித்துக் ஜகாண்டாள் அம்மா.குளிரில் நடுங்குகிறெள் மாதிரி
மார்பின்மீ து குறுக்காகக் லககலளக் கட்டிக்ஜகாண்டு கூனிக் குறுகி நின்றிருந்தாள்
அெள்.கண்கலள இறுக மூடிக்ஜகாண்டு சிலை மாதிரி இருக்கும் மகளிடம் ஒரு ொர்த்லத
பபசாமல் அெளது ஆலடகலள ஜயல்ைாம் தாபன கலளந்தாள் அம்மா. இடுப்புக்குக் கீ ழ்
ெலர பின்னித் ஜதாங்கிய சலடலயப் பிரித்து அெளது ஜெண்லமயான முதுலக
மலறத்துப் பரத்தி ெிட்டாள். முைங்கால்கலளக் கட்டிக் ஜகாண்டு ஒரு யந்திரம் மாதிரிக்
குறுகி உட்கார்ந்த அெள் தலையில் குடம் குடமாய் ஜதாட்டியிைிருந்த நீலர எடுத்துக்
ஜகாட்டினாள். அெள் தலையில் சீயக்காய்த் தூலள லெத்துத் பதய்த்தொறு ஜமல்ைிய
குரைில் அம்மா ெிசாரித்தாள்: “உனக்கு அெலனத் ஜதரியுபமா?…”“ம்ஹூம்…”“அைிஞ்சு
பபாறென்.

அெலன என்ன ஜசய்தால் பதெலை!”- பற்கலளக் கடித்துக் ஜகாண்டு சீயக்காய் பதய்த்த

ெிரல்கலளப் புைி மாதிரி ெிரித்துக் ஜகாண்டு கண்களில் ஜகாலை ஜெறி ஜகாப்பளிக்க
ஜெறித்த பார்லெயுடன் நிமிர்ந்து நின்றாள்.’ம்…. ொலை ஆடினாலும் ொலைக்குச் பசதம்,
முள் ஆடினாலும் ொலைக்குத்தான் பசதம்’ – என்று ஜபாங்கி ெந்த ஆபெசம் தணிந்து,
ஜபண்ணினத்தின் தலை எழுத்லதபய பதய்த்து அைிப்பது பபால் இன்னும் ஒரு லக
சீயக்காலய ஆெள் தலையில் லெத்துப் பரபரஜென்று பதய்த்தாள்.ஏபனா அந்தச் சமயம்
இெலள இரண்டு ெயசுக் குைந்லதயாக ெிட்டு இறந்து பபான தன் கணெலன
நிலனத்துக் ஜகாண்டு அழுதாள். ‘அெர் மட்டும் இருந்தாஜரன்றால் – மகராென், இந்தக்
ஜகாடுலமஜயல்ைாம் பார்க்காமல் பபாய்ச் பசர்ந்தாபர?’“இது யாருக்கும் ஜதரியக் கூடாது
ஜகாைந்பத! ஜதரிஞ்சா அபதாட ஒரு குடும்பபம அைிஞ்சு பபாகும். நம் ெட்டிபையும்
ீ ஒரு
ஜபாண் இருக்பக, அெளுக்கு இப்படி ஆகி இருந்தா என்ன பண்ணுபொம்னு பயாசிக்கபெ
மாட்டா. பரம்பலர துபெஷம் மாதிரி குைத்லதபய பாழ் பண்ணிடுொ… மத்தொலளச்
ஜசால்பறபன. இன்ஜனாருத்தருக்குன்னா என் நாக்பக இப்படிப் பபசுமா? பெற மாதிரித்தான்
பபசும். எவ்ெளவு பபசி இருக்கு!” என்று புைம்பிக் ஜகாண்பட ஜகாடியில் கிடந்த துண்லட
எடுத்து அெள் தலைலயத் துெட்டினாள். தலைலய துெட்டியபின் அெலள முகம்
நிமிர்த்திப் பார்த்தாள்.

கழுெித் துலடத்த பீங்கான் மாதிரி ொைிபத்தின் கலறகள் கூடப் படிெதற்கு ெைியில்ைாத

அந்தக் குைந்லத முகத்லதச் சற்று பநரம் உற்றுப் பார்த்து மகளின் ஜநற்றியில்
ஆதரபொடு முத்தமிட்டாள். “நீ சுத்தமாயிட்படடி குைந்பத, சுத்தமாயிட்பட. உன் பமபை
ஜகாட்டிபனபன அது ெைமில்பைடி, ெைம் இல்ை. ஜநருப்புன்னு ஜநலனச்சுக்பகா. உன்
பமபை இப்பபா கலறபய இல்பை. நீ பளிங்குடீ. பளிங்கு.. மனசிபை அழுக்கு
 ஜெயகாந்தன் 348

இருந்தாத்தான்டி அழுக்கு. உம் மனசு எனக்குத் ஜதரியறது. உைகத்துக்குத் ஜதரியுபமா?

அதுக்காகத்தான் ஜசால்பறன். இது உைகத்துக்குத் ஜதரியபெ கூடாதுன்னு. என்னடீ
அப்படிப் பார்க்கபற? ஜதரிஞ்சுட்டா என்ன பண்றதுன்னு பார்க்கறியா? என்னடி ஜதரியப்
பபாறது? எெபனாடபயா நீ கார்பை ெந்பதன்னுதாபன ஜதரியப் பபாறது? அதுக்கு பமபை
கண்ணாபை பார்க்காதஜதப் பபசினா அந்த ொலயக் கிைிக்க மாட்டாளா? ம்… ஒண்ணுபம
நடக்கபைடி, நடக்கபை! கார்பை ஏறிண்டு ெந்தலத மட்டும் பார்த்துக் கலத கட்டுொபளா?
அப்பிடிப் பார்த்தா ஊர்பை எவ்ெளபொ பபரு பமை கலத கட்ட ஒரு கும்பல் இருக்கு.
அொபள ெிடுடி.. உன் நல்ைதுக்குத்தான் ஜசால்பறன்.

உன் மனசிபை ஒரு கலறயுமில்பை. நீ சுத்தமா இருக்பகன்னு நீபய நம்பணும்கிறதுக்குச்

ஜசால்பறன்டி… நீ நம்பு.. நீ சுத்தமாயிட்பட, நான் ஜசால்றது சத்யம், நீ சுத்தமாயிட்பட….?
ஆமா – ஜதருெிபை நடந்து ெரும்பபாது எத்தலன தட்லெ அசிங்கத்லதக் காைிபை
மிதிச்சுடபறாம்… அதுக்காகக் காலையா ஜெட்டிப் பபாட்டுடபறாம்? கழுெிட்டு பூலெ
அலறக்குக் கூடப் பபாபறாபம; சாமி பெண்டாம்னு ஜெரட்டொ ஜசய்யறார் – எல்ைாம்
மனசுதான்டி… மனசு சுத்தமா இருக்கணும்… ஒனக்கு அகைிலக கலத ஜதரியுபமா? ராமபராட
பாத துளி பட்டு அெ புனிதமாயிட்டாள்ன்னு ஜசால்லுொ, ஆனா அெ மனசாபை ஜகட்டுப்
பபாகலை. அதனாபைதான் ராமபராட பாத துளி அெ பமபை பட்டுது. எதுக்குச்
ஜசால்பறன்னா… ெணா
ீ உன் மனசும் ஜகட்டுப் பபாயிடக் கூடாது பாரு.. ஜகட்ட கனவு
மாதிரி இஜத மறந்துடு.. உனக்கு ஒண்ணுபம நடக்கல்பை..”ஜகாடியில் துலெத்து
உைர்த்திக் கிடந்த உலடகலள எடுத்துத் தந்து அெலள உடுத்திக் ஜகாள்ளச் ஜசான்னாள்
அம்மா.“அஜதன்ன ொயிபை ‘செக் செக்’ன்னு ஜமல்ைபற?’“சூயிங்கம்.”

“கருமத்லதத் துப்பு… சீ! துபுடி. ஒரு தடலெ ொலயச் சுத்தமா அைம்பிக் ஜகாப்புளிச்சுட்டு
ொ” என்று கூறிெிட்டுப் பூலெ அலறக்குச் ஜசன்றாள் அம்மா.சுொமி படத்தின் முன்பன
மனம் கசிந்து உருகத் தன்லன மறந்து சிை ெிநாடிகள் நின்றாள் அம்மா. பக்கத்தில் ெந்து
நின்ற மகலள “ஜகாைந்பத, ‘எனக்கு நல்ை ொழ்க்லகலயக் ஜகாடு’ன்னு கடவுலள
பெண்டிக்பகா. இப்படி எல்ைாம் ஆனதுக்கு நானுந்தான் காரணம். ெய்சுக்கு அந்த
ஜபாண்லண ஜெளிபய அனுப்பறபம, உைகம் ஜகட்டுக் ஜகடக்பகன்னு எனக்கும் பதாணாபம
பபாச்பச? என் ஜகாைந்பத காபைெீக்கும் பபாறாபளங்கற பூரிப்பிபை எனக்கு ஒன்னுபம
பதாணல்பை. அதுவுமில்ைாம எனக்கு நீ இன்னும் ஜகாைந்லத தாபன! ஆனா நீ இனிபம
உைகத்துக்குக் ஜகாைந்லத இல்பைடி! இலத மறந்துடு என்ன, மறந்துடுன்னா ஜசான்பனன்?
இல்பை, இலத மறக்காம இனிபம நடந்துக்பகா. யார்கிட்படயும் இலதப் பத்திப் பபசாபத.
இந்த ஒரு ெிஷயத்திபை மட்டும் பெண்டியொ, ஜநருக்கமானொன்னு கிலடயாது.
யார்கிட்படயும் இலதச் ஜசால்ைபைன்னு என் லகயில் அடிச்சு சத்தியம் பண்ணு, ம்: ஏபதா
தன்னுலடய ரகசியத்லதக் காப்பாற்றுெதற்கு ொக்குறுதி பகட்பதுபபால் அெள் எதிபர
லகபயந்தி நிற்கும் தாயின் லக மீ து கரத்லத லெத்து இறுகப் பற்றினாள் அெள்:
“சத்தியமா யார்கிட்டயும் ஜசால்ை மாட்படன்…”“பரீட்லசயிபை நிலறய மார்க் ொங்கிண்டு
ெராபள, சமத்து சமத்துன்னு நிலனச்சிண்டிருந்பதன். இப்பத்தான் நீ சமத்தா ஆகியிருக்பக.
எப்பவும் இனிபம சமத்தா இருந்துக்பகா” என்று மகளின் முகத்லத ஒரு லகயில் ஏந்தி,
 ஜெயகாந்தன் 349

இன்ஜனாரு லகயால் அெள் ஜநற்றியில் ெிபூதிலய இட்டாள் அம்மா.அந்தப் பபலதயின்

கண்களில் பூலெ அலறயில் எரிந்த குத்து ெிளக்குச் சுடரின் பிரலப மின்னிப்
பிரகாசித்தது.

அது ஜெறும் ெிளக்கின் நிைைாட்டம் மட்டும் அல்ை. அதிபை முழு ெளர்ச்சியுற்ற

ஜபண்லமயின் நிலறபெ பிரகாசிப்பலத அந்தத் தாய் கண்டு ஜகாண்டாள்.அபதா, அெள்
கல்லூரிக்குப் பபாய்க்ஜகாண்டிருக்கிறாள். அெள் ஜசல்லுகின்ர பாலதயில்
நூற்றுக்கணக்கான டாம்பீகமான கார்கள் குறுக்கிடத்தான் ஜசய்கிறன. ஒன்லறயாெது
அெள் ஏறிட்டுப் பார்க்க பெண்டுபம! சிை சமயங்களில் பார்க்கிறாள். அந்தப் பார்லெயில்
தன் ெைியில் அந்தக் காபரா அந்தக் காரின் ெைியில் தாபனா குறுக்கிட்டு
பமாதிக்ஜகாள்ளக் கூடாபத என்ற ொக்கிரலத உணர்ச்சி மட்டுபம இருக்கிறது.

நீ இன்னா ஸார் ஜசால்பற?

நான் ஒண்ணும் ‘லூஸ்’ இல்பை. அதுக்காக என்ஜன நான் புத்திசாைின்னு ஜசால்ைிக்கறதா
இன்னா… எனக்குக் குடுத்திருக்கிற பெலைலய ஒழுங்காகத்தான் ஜசய்யிபறன். அதிபை
ஒரு சின்ன மிஷ்படக் ஜசால்ை முடியாது. எங்க முதைாளிக்கு மாபனெர் ஸாருக்கு
எல்ைாருக்கும் என்கிட்பட ஜராம்பப் பிரியம்.அதான் ஸார்… நெபொதி ஓட்டல்னு ஜசான்னா
ஜதரியாதெங்க யாரு? அந்த ஓட்டல்பை மூணாெது மாடியிபை நான் இருக்பகன்… பபரு
பாண்டியன். சும்மா பராட்டுக்கா பபாய்க்கிட்டிருக்கும் பபாபத அப்படிப் பார்த்தா நா உங்க
கண்ணிபை ஆம்பிட்டுக்குபென்… ஆனா நம்பகிட்பட ஒரு பைக்கம்… அது நல்ைபதா,
ஜகட்டபதா… யாருக்கிட்படயும் அனாெசியமா பபசிக்க மாட்படன்.

நான் பபசறபத இல்பை… பின்பன என்னா ஸார், பபசறதுக்கு இன்னா இருக்குது! ஜராம்பப்
பபசறெஜன நம்பபெ கூடாது ஸார்! அெனுக்குப் புத்திபய இருக்காது. பபசாம
இருக்கிறெலனயும் நம்பக் கூடாது… ஏன்னா அென் ஜபரிய ஆளு ஸார்… சமயம் ொச்சா
ஆலளபய தீர்த்துப் பிடுொன்.“அந்தா ஜபரிய ஓட்டல்பை நீ இன்னாடா பண்பற
பாண்டியா?”ன்னு பகப்பீங்க. ஐயாதான் மூணாெது மாடியிபை ஜெயிட்டர் பாய்.

இன்னா ஸார், ஜெயிட்டர் பாயின்னா பகெைமா பூடுச்சா… நீ கூடப் பபாட மாட்பட ஸார்,
அந்த மாதிரி ‘ஒயிட் டிரஸ்’; இடுப்பிபை கட்டியிருக்கிற ஜபல்டு இருக்பக, அசல் சில்க், சார்
சில்க்! ஜபாத்தாஜனல்ைாம் சும்மா பளபளன்னு… ஒரு தடலெ ெந்து நம்ஜம கண்டுகினு
பபா சார்…

யார் பெண்ணாலும் ெரைாம்… ரூம் ொடலகதான் பதிலனஞ்சு ரூபா… மாசத்துக்கான்னு

பகக்காபத… இென் யாபரா சுத்த நாட்ஜபாறம்னு பகைி பண்ணுொங்க… ஒரு நாலளக்குப்
பதிலனஞ்சு ரூபா லநனா; ரூஜமல்ைாம் படா டமாசா இருக்கும்… பசாபாவுங்க இன்னா,
கட்டிலுங்க இன்னா… கண்ணாடிங்க இன்னா – பாத்ரூம்பை கண்ணாடிங்க பெற – ஷெர்பாத்,
‘சுட்’ தண்ணி, ‘பஸ்’ தண்ணி – பெற இன்னா பொணும்! மணி அடிச்சா நா
ஓடியாந்துருபென்… ஒரு தடலெ ெந்து தங்கிப் பாரு சார். படா மொொ இருக்கும்… ெந்தா
மூணாெது மாடியிபை தங்கு சார்… அப்பத்தான் நான் கண்டுக்குபென் – மத்த பசங்க
 ஜெயகாந்தன் 350

மாதிரித் தலைலய ஜசாறிஞ்சிக்கினு ‘பக்சிஸ்’ பகக்க மாட்படன்… குடுத்தாலும் ொங்கிக்க

மாட்படன் – அதிபை நா ஜராம்ப ஸ்டிரிக்ட்!மூணாெது மாடியிபைருந்து ‘ரூப் கார்டனு’க்கு
பபாறது ஜராம்ப சுளுவு… நான் ஏன் இம்மா ‘கம்பல்’ பண்ணிக் கூப்ட்பறன்னு பயாசிக்கிறியா
சார்? ஒரு ெிசயம், ஒண்ணு பகக்கணும்; அதுக்குத்தான்.

இன்னா ெிசயம்னு பகப்பீங்க… ெந்தாத்தாபன ஜசால்ைைாம்…மின்பன மாதிரி இல்பை

இப்பபா… மின்பனல்ைாம் புச்சா யார்னாச்சம் ெந்துட்டா, ‘சார் ஒரு கடுதாசி எழுதணும் ஒரு
கடுதாசி எழுதணும்’னு காயிதத்லதக் லகயிபை ஜெச்சிக்கினு படா பபொர் குடுப்பபன்…
இப்ப அப்படி எல்ைாம் இல்பை, நீங்க பயப்படாம ெர்ைாம்.கடுதாசின்னு ஜசான்னப்புறம்
ஞாபகம் ெருது சார், எங்கிட்ட அந்த மாதிரி எல்ைாருகிட்டயும் எழுதி ொங்கின கடுதாசி
ஜநலறய ஜகடக்குது… எல்ைாம் நலனஞ்சு, எழுத்ஜதல்ைாம் கலைஞ்சி பூட்டுது சார்… எப்பிடி
நலனஞ்சிது?… அழுது அழுது நலனஞ்சி பபாச்சி. இப்பல்ைாம் நா அழுெறபத இல்பை –
அஜதல்ைாம் ஜநனச்சா சிரிப்பு ெருது. அப்பல்ைாம் எனக்கு என்னபமா ஒரு பெகம்
ஜபாறந்துடும்.

கடுதாசி எழுதபைன்னா தலைஜெடிச்சிப் பபாற மாதிரி.கடுதாசி யாருக்குன்னு பகக்கறியா?

ஊர்பை இருக்கிற எங்க மாமனுக்குத்தான். எங்க மாமலன நீங்க பார்த்ததில்ைிபய சார்…
அெரு ஜபரிய ெொன்… மீ லசஜயப் பாத்தாபெ நீங்க பயந்துடுெங்க.
ீ அெஜர ஜநனச்சா
இப்பக்கூட எனக்குக் ஜகாஞ்சம் ‘தில்’லுதான்… பதா, இம்மா ஒசரம், நல்ை பாடி… அந்த ஆளு
பட்டாளத்துக்குப் பபானெரு ஸார்… சண்லடயிபை ஜகாலை ஜயல்ைாம்
பண்ணியிருக்காராம். பத்து ெப்பான்காரன்கலளக் லகயாபை புடிச்சு அப்படிபய கழுத்லத
ஜநரிச்சிக் ஜகான்னுப் பபா���ிடாராம். அெருதான் சார் எங்க மாமன்! – ஏன் சார்!…
எனக்கு ஒரு ெிசயம் ஜராம்ப நாளா பகக்கணும்னு – ஜகாலை பண்ணா ஜெயில்பை
பிடிச்சிப் பபாடறாங்கபள… பட்டாளத்துக்குப் பபாயி ஜகாலை பண்ணா ஏன் சார் ஜெயில்பை
பபாடறதில்பை? மாமலனப் புடிச்சி ஜெயில்பை பபாடணும் சார். அப்பபா பாக்கறத்துக்கு
ஜராம்ப நல்ைாயிருக்கும்! கம்பிக்கு அந்தப் பக்கம் மாமன் நிக்கும்.

நான் இந்தப் பக்கம் நின்னுக்கிட்டு, ‘பெணும் கட்லடக்கு பெணும்; ஜெங்கைக் கட்லடக்கு

பெணும்’னு ஒழுங்கு காட்டிக்கிட்டுச் சிரிப்பபன்… அம்மாடி! அப்பபா பாக்கணும் மாமன்
மூஞ்சிலய… மீ லசஜய முறுக்கிட்டுப் பல்லைக் கடிச்சிக்கினு உறுமினார்னா –
அவ்ெளவுதான்… நான் நிப்பனா அங்பக? ஒபர ஓட்டம்! பஹா; எதுக்கு ஓடணும்? அதுதான்
நடுொபை கம்பி இருக்பக… பயப்படாம… நின்னுக்கிட்டுச் சிரிப்பபன்.

மாமனுக்கு ஜெறி புடிச்சி, பகாெம் தாங்காம கம்பியிபை முட்டிக்கும் – ஜெயில் கம்பி

எம்மா ஸ்ட்ராங்கா பபாட்டிருப்பாங்க? இவுரு பைம் அதுக்கிட்பட நடக்குமா? மண்லட
ஒலடஞ்சி ரத்தம் ஜகாட்டும்…சீ! இது இன்னா ஜநலனப்பு?… பாெம் மாமன்… என்னபமா
பகாெத்திபை என்லன ஜெட்டறதுக்கு ெந்துட்டது. அதுக்கு எம்பமபை ஜராம்ப ஆலச.
அம்மா, அப்பா இல்ைாத என்லன ெளர்த்து ஆளாக்கினது அதுதாபன… மாமன் கிட்பட
ஒனக்கு ஏண்டா இம்மாம் பகாெம்னு பகப்பீங்க.இதான் சார் ெிசயம் – மாமனுக்கு ஒரு
மெ இருக்கா சார். அெஜள நான்தான் கண்ணாைம் கட்டிக்கணும்னு மாமன் ஜசால்ைிச்சி.
நா மாட்படன்னிட்படன். அது இன்னா சார் கண்ணாைம் கட்டிக்கிறது? முடியபெ
 ஜெயகாந்தன் 351

முடியாதுன்னு ஜசால்ைிட்படன். அென் இன்னா ஆளு? படா கில்ைாடியாச்பச, உடுொனா?

ஆச்சா பபாச்சா அறுத்துப் புடுபென்; ஜெட்டிப் புடுபென்னு ஜமரட்னான் – அென் பிளான்
இன்னா ஜதரியுமா? கத்திஜயக் லகயிபை ஜெச்சிக்கினு ‘கட்டுடா தாைிஜய’ன்னு ஜசால்றது.

இல்பைன்னா ஒபர ஜெட்டு; கைியானப் பந்தல்ைிபய என்ஜனப் பைி குடுத்துடறதுன்னு…

இஜதக் பகட்டவுடபன எனக்குக் லகயும் ஓடபை, காலும் ஓடபை… அென் ஜசய்ொன் சார்,
ஜசய்ொன்… இந்த நியூஸ் எனக்கு யாரு குடுத்தான்னு பகளுங்க… எங்க மாமன் மெதான்.
அதுக்கு எங்கிட்பட ஜராம்பப் பிரியம் சார். ஜரண்டு பபரும் சின்னத்திைிருந்து ஒன்னா
ஜெலளயாடினெங்க சார். அது ெந்து அழுதுகிட்பட ஜசால்ைிச்சி ‘மச்சான் என்ஜனக்
கண்ணாைம் கட்டிக்க ஒனக்கு இஸ்டம் இல்ைாட்டிப் பபானாப் பரொயில்பை;
இஸ்டமில்ைாம கட்டிக்கிட்டு இன்னா பிரபயாசனம்? மாட்படன்னு ஜசான்னா ஒன்ஜன
ஜெட்டிப் பபாடுபென்னு அப்பன் ஜசால்லுது, அப்பன் ஜகாணம்தான் ஒனக்குத் ஜதரியுபம. நீ
எங்பகயாெது பபாயிடு மச்சான்’னு ெள்ளி அழுவும்பபாது – அதான் அது பபரு – ஒரு
நிமிசம் எனக்குத் பதாணிச்சி; இவ்ெளவு ஆலச ஜெச்சிருக்காபள, இெலளபய கட்டிக்கினா
இன்னான்னு. ஆனா அந்தக் ஜகாலைகாரன் மெலளக் கட்டிக்கிட்டா, அென் ‘ஆன்னா
ஊன்னா’ ஜெட்டுபென் குத்துபென்னு கத்திஜயத் தூக்கிட்டு ெருொபனன்னு
ஜநலனச்சிக்கிட்படன்.

அன்லனக்கு ராபொட ராொ ரயிபைறி ஜமட்றாஸீக்கு ெந்துட்படன். ரயில் சார்ெீக்கு

லகயிபை ஜகாஞ்சம் பணம் ஜகாடுத்தது ெள்ளிதான். பாெம் ெள்ளி! எங்கனாச்சும்
கண்ணாைம் கட்டிக்கினு நல்ைபடியா ொைணும்…. அந்த ெிசயம் ஜதரிஞ்சிக்கிறதுக்குத்தான்
சார் கடுதாசி எழுதணும். அடிக்கடி பதாணும். பதாணும் பபாஜதல்ைாம் யாருகிட்படயாெது
பபாயி, ஜசால்ைி எழுதச் ஜசால்றது. எழுதி எங்பக அனுப்பறது? அப்புறம் மாமனுக்குத்
ஜதரிஞ்சிதுன்னா என்ஜனத் பதடிக்கிட்டு ெந்துட்டா இன்னா பண்றதுன்னு
ஜநலனச்சிக்கிட்டு பபசாம ஜெச்சிக்குபென். ஆனா பாெம், ெள்ளிப் ஜபாண்லண ஜநனச்சா
ெருத்தமா இருக்கும். அெலளக் கண்ணாைம் கட்டிக்காம பபாபனாபமன்னு ஜநனச்சா
அழுலக அழுலகயா ெரும். நாபன கண்ணாைம் கட்டிக்காம ஓடியாந்துட்படபன.

பெற எென் ெந்து அெலளக் கட்டிக்கப் பபாறான்?யாருபம கண்ணாைம் கட்டாம அெ

ொழ்க்லகபய ெணாப்பூடுச்பசா?
ீ ஜநனச்சா ஜநஞ்பச ஜெடிச்சிப் பபாற மாதிரி ெருத்தமா
இருக்குது சார். ஹம்… ஜபாண்ணுன்னு ஒருத்தி ஜபாறந்தா அெளுக்குப் புருசன்னு
ஒருத்தன் ஜபாறக்காமைா பூட்றான்!… எல்ைாத்துக்கும் கடவுள்னு ஒருத்தன் இருக்கான்
சார்…அந்தக் கடுதாசியிபை ஒண்லண எடுத்துப் படிக்கிபறன் பகக்கிறியா சார்?“பதெரீர்
மாமாவுக்கு, சுபம். உன் சுபத்லதயும் உன் மெள் அன்புமிக்க ெள்ளியின் சுபத்துக்கும் எழுத
பெண்டியது. உன் மெலள நான் கட்டிக்கபைன்னு மனசிபை ஒண்ணும் ெருத்தம்
ஜெச்சிக்காபத! இவ்ெளவு நாளு ெள்ளிக்குக் கண்ணாைம் காச்சிஜயல்ைாம் நடந்து,
புள்லளக்குட்டிபயாட புருசன் வூட்பை ொழும்னு ஜநலனக்கிபறன்.

இன்னா பண்றது? நா ஜகாடுத்து ஜெக்கபை… அதுக்காக எனக்கு ஒண்ணும் ெருத்தம்

ஜகலடயாது. இந்த ஜசன்மத்திபை இல்ைா காட்டியும் அடுத்த ஜசன்மத்திபை நான்
ெள்ளிஜயத்தான் கண்ணாைம் கட்டிக்குபென். ஆனா அப்பவும் அெளுக்கு அப்பனா ெந்து
 ஜெயகாந்தன் 352

நீபய ஜபாறக்காம இருக்கணும். இங்பக நான் ஏதாெது நல்ை ஜபாண்ணா

பாத்துக்கிட்டிருக்பகன். ஜகலடச்சதும் ஒனக்குக் காயிதம் பபாடபறன். சமாச்சாரம் ெந்ததும்
பநரிபை ெந்து எனக்குக் கண்ணாைம் கட்டிஜெக்க பெணும்னு பகட்டுக் ஜகாள்கிபறன்…
இப்படிக்கு, உன் அக்கா மென் பாண்டியன்…”- நான் ஜசான்னலத அப்படிபய எழுதிக்
ஜகாடுத்தார் சார், அெரு.

யாருன்னு பகக்கிறியா?… எத்தினிபயா பபரு எழுதிக் குடுத்தாங்க. யாருன்னு ஜசால்றது.

எனக்கு எழுதப் படிக்கத் ஜதரியாது. கடுதாசி எழுதும்பபாது ஜசான்னலதத்தான் அப்பிடிபய
ஞாபகம் ஜெச்சுக்கிட்டு திருப்பிச் ஜசான்பனன். இல்பைன்னா, நான் ஜராம்பப் படிச்சிக்
கிைிச்பசன்... ஜநனச்சிப் பாத்தா ெள்ளிப் ஜபாண்ணுக்கு என்னம்பமா துபராகம் பண்ணிட்ட
மாதிரித் பதாணுது. அந்த சமயத்திபை தனியா குந்திக்கினு அழுபென்.நம்ம மாபனெர்
இல்பை சார் – ஐயிரு அவுரு என்ஜனப் பாத்து ஒருநாள் ஜசான்னாரு ‘இென் ஒரு
பகரக்டர்’னு… அப்படின்னா என்னான்னு எனக்குத் ஜதரியலை.நான் ஜராம்ப அைகு சார்.

ஜநசமாத்தான்… என்லன மாதிரி இன்ஜனாரு அைகான மனுசலன நான் இதுெலரக்கும்

பார்த்ததில்பை. நான் அவ்ெளவு அைகு சார் – என்ஜனப்பத்தி நாபன எப்படி சார் ஒபரயடியா
ஜசால்ைிக்கிறது? அதுக்குத்தான் ஜசால்பறன் ஒரு தடலெ இங்பக ெந்துட்டுப்
பபாங்கன்னு.கடுதாசி எழுதற பைக்கத்லத எப்படி உட்படன்னு பகளுங்க, சுகுணா இல்பை
சார், சுகுணா – சினிமாெிபை ‘ஆக்டு’ குடுப்பாங்கபள, ஜபரிய ஸ்டார் – அந்த அம்மாலெ
நீங்க பார்க்காமயா இருந்திருப்பீங்க? படத்திபையாெது பாத்து இருப்பீங்கபள… அதான் அந்த
அம்மா படம் எல்ைா பத்திரிலகயிபையும் ெந்துச்பச – கார் ஆக்சிடன்டுபை ஜசத்துப்பபான
உடபன – அதுக்கு முதல் நாளு நம்ம பஹாட்டல்பை இங்பகதான் மூணாெது மாடியிபை
ஒன்பதாம் நம்பர் ரூம்பை தங்கி இருந்தாங்க.

பாெம்! பத்து ெருசத்துக்கு முந்தி அந்த அம்மாவுக்கு இருந்த பபரும் பணமும்… ஹ்ம்!
எல்ைாம் அவ்ெளவுதான் சார். ஆனா பநர்பை பாத்தா அடாடாடா! ‘ஸம்’னு இருப்பாங்க
சார். அெங்களுக்கு கலடசி காைத்திபை சான்பஸ இல்ைிபய, ஏன் ஸார்?நான் யாரு
கிட்படயும் பபசாதென். ஆனா அவுங்க கிட்பட மட்டும் ஏபனா ஜராம்பப் பபசுபென்.
அவுங்களுக்கும் எங்கிட்பட ஜராம்ப ஆலச – அதுக்காகத்தான் இங்பக ெந்திருந்தாங்களாம்.
எதுக்கு? – அதான் பலைய மாதிரி மறுபடியும் பபரும் பணமும் எடுக்கிறதுக்காக…
என்ஜனன்னபமா திட்டஜமல்ைாம் பபாட்டாங்க… யார் யாபரா ெருொங்க, பபசுொங்க…
நமக்கு அஜதல்ைாம் இன்னா ஜதரியுது? அவுங்க யார் யாலரபயா புடிச்சி சினிமா படம்
பிடிக்கறதுக்குப் பிளான் பபாட்டாங்க சார். அதிபை ஒரு ஆளு என்லனக் பகட்டான் சார்:
‘ஏம்பா, நீ படத்திபை ஆக்ட் குடுக்கிறியா, ஹீபரா பர்சனாைிடி இருக்பக’ன்னு.
நானும்‘ஈஈ’ன்னு இளிச்சிக்கிட்டு நின்பனன். அப்புறம் அந்த சுகுணா அம்மாதான்
ஜசான்னாங்க: ‘பாண்டியா, நீ குைந்லத. சினிமாஜெல்ைாம் உனக்கு பெணாம்; அது
உன்லனப் பாைாக்கிடும்’ – அப்படீன்னு. அவ்ெளவுதான்! நமக்கு ஒதறல் எடுத்துக்கிச்சி.
அந்த ஆலசலய ெிட்டுப் பிட்படன்

.ஜரண்டு மூணு நாளிபை நான் ஜராம்ப சிபனகம் ஆயிட்படன். அெங்கபளாட, ெள்ளி

பமபை ெந்த ஆலச மாதிரி அெங்க பமபையும் பைசா ஒரு ஆலச உண்டாயிடுச்சி.
 ஜெயகாந்தன் 353

ென்னல் ெைியா அவுங்க ஜமாகம் ஜதரியற இடத்திபை நின்னு அெங்கலளபய

பாத்துக்கிட்டிருப்பபன். அவுங்களும் பாப்பாங்க. அவுங்க சிரிப்பாங்க; நானும்
சிரிப்பபன்.அன்னக்கிப் பாத்து எனக்கு மாமாவுக்குக் கடுதாசி எழுதணுமிங்கிற ஆலச
ெந்தது. காயிதத்லத எடுத்துக்கிட்டு, சுகுணா அம்மாகிட்பட பபாபனன். அந்த அம்மா
சந்பதாசமா கூப்பிட்டு உக்காரச் ஜசால்ைிக் கடுதாசி எழுத ஆரம்பிச்சாங்க. அப்ப அவுங்க
பக்கத்திபை ஒரு புஸ்தகம் இருந்தது. அது இங்கிைீ ஷ் புஸ்தகம். எனக்குப் படிக்கத்
ஜதரியாபத ஒைிய, எது இங்கிைீ சு எழுத்து, எது தமிழ் எழுத்துன்னு நல்ைாத் ஜதரியும்.
இங்கிைீ சு எழுத்துத்தான் சார் ஜராம்ப அைகு; தமிழ் நல்ைாபெயில்பை, என்னபமா புழு
ஜநௌிியற மாதிரி… அந்த சுகுணா எப்பவுபம ஏதாெது ஜபாஸ்தகத்லதப் படிச்சிகிபன
இருப்பாங்க – நா அெங்கலளக் பகட்படன்: “நம்ம ஐயிருல்பை – பமபனெர் – அெரு
என்லனப் பார்த்து, ‘இென் ஒரு பகரக்டர்’னு ஜசான்னார், அப்படின்னா என்னா அர்த்தம்”னு.

சுகுணா சிரிச்சிக்கிட்பட ஜசான்னாங்க: “அெரு ஜசான்னதிபை ஒண்ணும் தப்பில்பை”

அப்படீன்னா…… அெங்க ஜசான்ன அர்த்தத்லத அப்படிபய எனக்குத் திருப்பிச் ஜசால்ை
ெரல்பை. அனா அர்த்தம் மட்டும் புரிஞ்சு பபாச்சு. நான் இன்னா சார் அப்பிடியா?அந்தச்
சுகுணா ஜசால்ொங்க. என் கண்ணு ஜராம்ப அைகாம்; என் உதடு கீ ழ்உதடு இல்பை. அது
ஜராம்ப ஜராம்ப அைகாம்; நான் மன்மதனாம். எனக்கு அவுங்க அப்படிச் ஜசால்லும்பபாது
உடம்ஜபல்ைாம், என்னபமா ஜசய்யும். எனக்கு அவுங்க பமபை ஆலச – ஆலசன்னா, காதல்
உண்டாயிருச்சி; பபா சார், எனக்கு ஜெக்கமா இருக்கு.அன்னக்கிக் கடுதாசி எழுதறப்பபா
நான் என் மனசுக்குள்பள இருந்த ஆலசலயச் ஜசால்ைிப்பிட்படன். ஜகாஞ்சம்கூடப்
பயப்படபை! அவுங்க முகத்லதப் பார்த்தப்பபா அப்படி ஒரு துணிச்சல்; ஆனா எல்ைாம்
ஜபாசுக்குனு பபாயிடுச்சி சார். என் மூஞ்சிலயபய பார்த்துக்கிட்டிருந்துட்டு திடீர்னு
என்ஜனக் கட்டிப் புடிச்சி, அவுங்க – அந்த சுகுணா – ‘ஓ’ன்னு அழுெ ஆரம்பிச்சுட்டாங்க சார்.
எனக்கும் அை ெந்திடுச்சு.

நானும் அழுெபறன். அவுங்களும் அழுெறாங்க… எனக்கு ‘ஏன்’பன புரியபை. அப்புறம்

அவுங்க ஜசான்னாங்க… அது எனக்கு நல்ைா ஞாபகம் இருக்கு.“நான் பாக்கியசாைிதான்!
ஆனா என்பனாட இந்த ஜெௌிிபெஷத்லதக் கண்டு நீ மயங்காபத. நான் ஜெறும் சக்லக…
ெிஷச் சக்லக… ஒரு மனுஷனுக்குத் தரக்கூடிய இன்பம் எதுவும் எங்கிட்பட இல்பை.
உன்லன அலடயறதுக்கு நான் குடுத்து ஜெக்கபை… அந்தப் பாக்கியம் இருந்தும் இல்ைாம
பபான மாதிரி, அடுத்த ஜென்மத்திைாெது நாம்ப ஒருத்தலர ஒருத்தர் அலடயைாம்…”.
இன்னும் என்ஜனன்னபமா ஜசால்ைிக்கிஜன என் லகயிபை ஜமாகத்லதப் ஜபாலதச்சுக்கிட்டு
கதறிட்டாங்க கதறி – யாரு அெங்க? – ஜபரிய சினிமா ஸ்டாரு சார்!… பாெம் அடுத்த நாளு
அநியாயமா பூட்டாங்கபள சார்! அவுங்க குடுத்த பமாதிரம் ஒண்ணு – பதா- ெிரல்பை
ஜகடக்கு… ஆனா, அந்த அம்மா ஐயிரு என்லனச் ஜசால்றமாதிரி – அெங்கபள ஒரு
பகரக்டருதான் சார். ஆனா,அவுங்க ஜசத்தப்பபா நான் ெருத்தப்படபெ இல்லை சார்! நான்
எப்ப சாகறதுன்னுதான் அடிக்கடி பயாசிக்கிபறன் சார்; இதிபை இன்ஜனாரு கஷ்டமும்
இருக்கு.
 ஜெயகாந்தன் 354

அடுத்த ஜென்மத்திபை நா யாலரக் கண்ணாைம் கட்டிக்கறது? ெள்ளிலயயா,

சுகுணாலெயா?…இந்த ஜென்மத்திபை நான் ஜசாகமாத்தான் இருக்பகன். அடுத்த
ஜென்மத்லத ஜநலனச்சிக்கினா ஒண்ணுபம புரியலை சார்…இஜதப்பத்தி உங்கலள ஒரு
ொர்த்லத பகக்கைாம்னுதான் சார் இந்தப் பக்கம் ெந்தா ொங்கன்னு ஜசால்பறன். இங்பக
இருக்கிறெங்க, பகட்டா சிரிக்கிறாங்க சார்…“நீ ஒரு ‘பகரக்டர்” தான்”னு ஜசால்றாங்க.
பார்க்கப் பபானா ஒைகத்திபை ஒவ்ஜொரு மனுஷனும் ஒரு ‘பகரக்டர்’ தான்! நீ இன்னா
சார் ஜசால்பற…?

ஹீ பராவுக்கு ஒரு ஹீபராயின்

கண்ணாடியின் முன்பன நின்று படிய ொரிய கிராப்பின்பமல் சீப்பின் பின்புறத்லத
லெத்து அழுத்தி அழுத்தி ெலளவுகள் ஏற்படுத்தும் முயற்சியிபைபய கடந்த பதிலனந்து
நிமிஷமாய் முலனந்திருக்கிறான் சீதாராமன்.பஹர் ஆயில், ஸ்பனா, பவுடர், ஜசன்ட்
ஆகியெற்றின் கைலெ மணம் ஒரு ஜநடியாய்க் கமழ்கிறது அந்த
அலறயில்.கண்ணாடிக்குப் பக்கத்தில் அந்த சிறிய பமலெயின்பமல் அெனது அைங்கார
சாதனங்கள் நிலறந்து கிடக்கின்றன. அெற்றின் நடுபெ அெனது ‘பஷெிங் ஜஸட்’ சுத்தம்
ஜசய்யப்படாமல் அப்படிபய பசாப்பு நுலரயுடன் கிடக்கிறது.

அைங்காரம் ஜசய்துஜகாள்ள அலரமணிபநரத்துக்கு பமல் ஜசைெைிக்கும் சீதாராமனுக்கு

அந்த பஷெிங் ஜஸட்லடக் கழுெி லெக்க பநரபமா, ஜபாறுலமபயா இருப்பதில்லை.
அதற்கு அெசியமும் இல்லை. அப்படிப்பட்ட காரியங்கலள ஜயல்ைாம் ஜசய்ெதற்பக
தெம் கிடந்து ெந்தெள் பபால் அபதா காத்து நிற்கிறாள் மதுரம் . . .மதுரத்துக்குத் தன்
கணென் சீதாராமலனப் பற்றி உள்ளூர எத்தலனபயா ெிதமான ஜபருலமகள்! . .காபி
தம்ளருடன் காலை பநரத்தில் அென் கட்டிைருபக நின்று எழுப்பும்பபாது . . . இவ்ெளவு
பநரம் தூங்கும் கணெலனப் பார்த்து ஒருெலக ஜபருமிதம்!பெலைகலளஜயல்ைாம்
முடித்துெிட்டுக் குைாயடியில் நின்று, ஜகாஞ்சமும் மடிப்புக் கலையாத அெனது
சட்லடகலள மீ ண்டும் ஒரு முலற துலெக்கும்பபாது – அதனுள்ளிருந்து தண்ண ீரில்
நலனந்து அகப்படும் சிகரட் பாக்ஜகட்லட எடுத்துப் பார்க்கும்பபாது – தன் எதிபர இல்ைாத
கணெலன எண்ணிச் சிரித்த முகத்பதாடு கண்டிருக்கிறாபள – அப்பபாது ஒருெலக பூரிப்பு.

ஒவ்ஜொரு நாளும் ஆபீசுக்குப் புறப்படும்பபாது ஒரு கர்ச்சிப்லபக் ஜகாடுத்து, முதல் நாள்

ஜகாடுத்த கர்சிப் என்னொயிற்று என்று பகட்லகயில் அென் அசடு ெைிய சிரிக்கிறாபன –
அப்பபாது ஒரு மகிழ்ச்சி.இரண்டு குைந்லதகளுக்குத் தகப்பனான தன் கணெனின்
இதுபபான்ற ஜபாறுப்பில்ைாத ஜசயல்களில் அலுப்பபா சைிப்பபா இல்ைாமல் ஒவ்ஜொரு
நாளும் பூரிப்பும் ஜபருமிதமும் ஜகாண்டு ஜதாடர்ந்து பணிெிலட புரிகிறாபள இதன்
ரகசியம்தான் என்ன?இரண்டு உள்ளங்களுக்குத் ஜதரிந்த எந்த ெிஷயமும் ஒரு
ரகஸியமாகாது. ஆகபெ அது அெளுக்கு மட்டும்தான் ஜதரியும்! ஆம், அெனுக்குக் கூட
ஜதரியுமா என்பது சந்பதகம்தான். அதுபற்றிய ஞானபமா சிந்தலனபயா இருந்தால்,
தன்னருபக நின்று பார்த்துப் பார்த்துப் பூரித்துப்பபாகும் அெளது உலைப்லபயும்
பணிெிலடகலளயும் ஜபற்றுக்ஜகாண்டு தன் பபாக்கில் பபாய்க்ஜகாண்டிருக்க முடியுமா
 ஜெயகாந்தன் 355

அெனால்?ஆனால் அெனது பபாக்லக அைட்சியம் என்று கருதமாட்டாள் மதுரம். அென்

எப்ஜபாழுதுபம அப்படித்தானாம். அெனது நலட, பபச்சு, பார்லெ, பதாரலண – எல்ைாபம
மிடுக்காக, கம்பீரமாக இருப்பதால் ஒரு அைட்சியம் பபால் பதான்றுமாம்! . .
அெலனப்பற்றி அெளுக்கு ஜராம்பத் ஜதரியுமாம் . . . .“சீதாராமன் மகா அதிர்ஷ்டசாைி”
என்று அென் ஆபீசில் பெலை ஜசய்கிறெர்கள் கூறுெது, அென் மலனெிலயப் பற்றி
இவ்ெளவும் ஜதரிந்ததனால் அல்ை.

ஆபீசில் ‘ஹீபரா சீதாராமன்’ என்றுதான் எல்பைாரும் அெலன அலைப்பார்கள்.அென்

ஆபீஸ் ரிக்ரிபயஷன் கிளப் நாடகங்களில் நடிப்பான்; ஹீபராொகத்தான் நடிப்பான். அந்தத்
தகுதி அெலனத் தெிர பெறு யாருக்கும் இல்லை என்று அெனும் நிலனக்கிறான்;
ஆபீசில் உள்ள மற்றெர்களும் ஜசால்கிறார்கள்.‘ஹீபரா சீதாராம’னுக்கு இருக்கும்
அைகுக்கும் அதிர்ஷ்டத்திற்கும் அெனுக்கு நிச்சயமாக சினிமாெில் ஒரு சான்ஸ்
அடிக்கத்தான் பபாகிறதாம்.அந்த ஆபீசில், தான் ஒரு குமாஸ்தாொக இருப்பதில் தன்னால்
ஆபீசுக்பக ஒரு ஜபருலம என்ற பதாரலணயுடன்தான் அென் தனது இருக்லகயில்
உட்கார்ந்திருப்பான். பெலை ஏதும் ஜசய்யாமல் அவுட்டுச் சிரிப்பும் அட்டகாசப் பபச்சுமாய்
அென் அரட்லட அடித்துக்ஜகாண்டிருப்பலத எல்பைாருபம அனுமதிக்கிறார்கள்.

பெலை ஏதும் ஜசய்யாமல் பபசிக்ஜகாண்டிருக்கும் அெனிடம் முதுகு ஒடிய உட்கார்ந்து

எழுதிக்பகாண்பட பல்ைிளித்துப் பபசிக்ஜகாண்டிருப்பதில் மற்ற குமாஸ்தாக்களுக்கும் ஒரு
சுகம்!அங்பக பெலை ஜசய்யும் ெூனியர் கிளார்க்குகள் – கைியாணமாகாத தனிக்
கட்லடகள்கூட – இரண்டு குைந்லதகளுக்குத் தகப்பனும் கிட்டத்தட்ட நாற்பது
ெயதானெனுமான சீதாராமலனப் பபால் உலடயணிந்துஜகாள்ளவும், சினிமா பார்க்கவும்,
ஜசைவுகள் ஜசய்யவும் முடியெில்லைபய என்று ஜபாருமுெது உண்டு.அெர்களுக்குத்
ஜதரியுபமா இென் இப்படிஜயல்ைாம் இருப்பதற்குக் காரணபம – இரண்டு
குைந்லதக்களுக்குத் தகப்பனாகவும், மதுரத்லதப் பபான்ற ஒருத்திக்குக் கணெனாகவும்
அென் இருப்பதனால்தான் என்று . . .?அெர்கள் அலத உணரபெண்டிய
அெசியமுமில்லை; உணராதிருந்தால் ஒரு ஜபாருட்டுமில்லை. ஆனால் மதுரத்லதப்
ஜபாருத்தெலர அென் கூட அெற்லற உணரபெண்டிய அெசியபமா அென்
உணராதிருந்தால் ஒரு ஜபாருட்படா அல்ைதான்; எனினும் அெலனப்ஜபாருத்தெலர-
அெனது ஆத்ம உயர்வுக்கு அென் அலத உணர்ந்திருக்க பெண்டாமா?‘ஹீபரா
சீதாராமலன’ப் ஜபாருத்தெலர ொழ்க்லகயும் உத்திபயாகமும், குடும்பமும் மலனெியும் –
எல்ைாபம ஜராம்ப அைட்சியமாகத்தான் இருக்கின்றன . . . . அெனுக்கிருக்கும்
ைட்சியஜமல்ைாம் ஒன்றுதான்! சினிமாெில் கிலடக்கப் பபாகும் அந்த ஹீபரா
சான்ஸ்!அென், ஆபீசில் சம்பளம் ொங்கிக்ஜகாண்டு, அதில் தன்லன ஒரு நெயுக
ொைிபலனப்பபால் அைங்கரித்துக்ஜகாண்டு திடீர் என்று ஒரு நாள் ெரெிருக்கும் அந்த
சினிமா சான்ஸ§க்காகக் காத்திருப்பெனாகபெ தன் இருக்லகயில் அமர்ந்திருக்கிறான்.

ஜராம்பப் பபர் ொழ்க்லகயில் அப்படி ெந்திருக்கிறதாபம! . . .அென் கண்களில் மற்ற

எலதப்பற்றியுபம-சதா ஒர் அைட்சிய பாெபம மின்னிக்ஜகாண்டிருக்கிறது.அந்தக் கண்கள்
ஜராம்ப அைகாய் இருக்கின்றன என்று எண்ணி அென் அைகிலும் புகைிலும் மயங்கிப்
 ஜெயகாந்தன் 356

ஜபருமூச்ஜசறிந்து ஜகாண்டிருக்கும் லடபிஸ்ட் கமைா இந்த ஹீபராவுக்குப் ஜபாருத்தமான

ஹீபராயினாக, சிை மாதங்களுக்கு முன் நடந்த ரிக்ரிபயஷன் க்ளப் டிராமாெில் நடித்தாள்.
. . .இபதா, இப்பபாது அலறயில் கண்ணாடியின் முன்னால் நின்று அைங்காரம்
ஜசய்துஜகாள்ளும் இந்த ஹீபராலெப் பார்ந்து மகிழ்ந்து நிற்பதுபபாைத்தான், அன்றும் அந்த
நாடகத்தில் அெபளாடு அெலனப் பார்த்து புளகாங்கிதம் அலடந்தாள் மதுரம்.

கழுத்தில் கிடக்கும் லமனர் ஜசயின் ஜெளித் ஜதரிய அணிந்த ஸில்க் ெிப்பா, காைிலுள்ள
அைகிய ஜசருப்லப மலறத்துப் புரளும் பெட்டி இத்தியாதி அைங்காரங்களுடன்
கண்ணாடியின் அருகிைிருந்து சற்றுப் பின்னால் ெந்து தன் முழுத் பதாற்றத்லதயும்
பார்த்துக்ஜகாண்டபபாது – அலறயின் ஒரு மூலையில், புலகயும் ெியர்லெயும் படிந்த
முகத்லதயும், ஈரக் லககலளயும் முந்தாலனயில் துலடத்தொறு நின்றிருக்கும்
மதுரத்லதக் கண்ணாடியினூபட பார்த்தான் சீதாராமன்.அென் தன்லனப் பார்ப்பலதக்
கண்ட மதுரம் கண்ணாடியில் ஜதரியும் அென் முகத்லத பநாக்கிச் சிரித்தாள்.

சிரித்துக்ஜகாண்பட அெனருகில் ெந்த மதுரம் ஆதரொன குரைில் ஜசான்னாள், “பாருங்க,

நான் இந்த மாசத்திைிருந்து சாப்பாட்டுக்காரிலய ஏற்பாடு பண்ணப்பபாபறன். நீங்க
காலையிபைபய சாப்பிட்டு பபாங்கன்னாலும் பகக்கறதில்பை . . .காலையிபை டிபன்
சாப்பிட்டபதாடப் பபாயி கண்ட ஓட்டல்பையும் சாப்பிட்டா உடம்பு என்னத்துக்காகும்?”
என்று அெள் ஜசால்ைிக்ஜகாண்டிருந்தபபாது, அெள் ஜசால்லும் ொர்த்லதகபள காதில்
ெிைாதென் பபால் அெள் பக்கம் திரும்பிய சீதாராமன், எதிரில் நிற்கும் மதுரத்தின்
பதாள்களின் மீ து இரண்டு லககலளயும் ஊன்றி அெள் முகத்லதபய கூர்ந்து
பநாக்கினான் . . அந்தப் பார்லெயில், ெைக்கத்திற்கு மாறாக ஆைமானஜதாரு சிந்தலன
பதங்கியிருந்தது.“என்ன அப்படிப் பார்க்கறீங்க?” என்று நாணமுற்றெள் பபால் சற்றுத்
தலைகுனிந்தாள் மதுரம்.“ம் . . நீ என்னபமா ஜசான்னிபய. நான் கெனிக்கல்பை . . ” என்று
தன் மனதில் இருப்பலத, ஜசால்ை ெந்த ெிஷயத்லதச் ஜசால்ை முடியாமல் ஒரு
பபச்சுக்குக் பகட்டுலெத்தான் சீதாராமன்.

“அப்படி என்ன பயாசலன? ஏதாெது புது நாடகத்துக்கு ஏற்பாபடா” என்று சிரித்தொபற

அெள் பகட்டபபாது, அலத மறுத்து அென் தலையாட்டுலகயில் அெனது ஜநற்றியில்
படிந்த சுருண்ட பகசம் அலசகின்ற அைலக ரசித்தொபற மதுரம் ெிளக்கினாள்:“நீங்க
எதுக்கு ஓட்டல்ஜை சாப்பிட்டு உடம்லபக் ஜகடுத்துக்கணும்னு நான் ஒரு
சாப்பட்டுக்காரிலய ஏற்பாடு பண்ணியிருக்பகன். நாலளயிைிருந்து ஆபீசுக்பக சாப்பாடு
ெந்துடும் . . என்ன சரிதாபன என் ஏற்பாடு?” – அென் தன் பயாசலனலயப் பாராட்டுொன்
என்று அெள் எதிர்பார்க்கெில்லை. அெனும் ஜராம்ப அைட்சியமாக, “சாப்பாட்டுக்கு என்ன,
ஏதாெது ஜசய் . . ” என்று அந்த ெிஷயத்லத ஒதுக்கிெிட்டு, மீ ண்டும் என்னபொ
ஜசால்ெதற்குத் தயங்குகிறெனாகபெ அெள் பதாள் மீ து லெத்த லககலள எடுக்காமல்
“மதுரம் . . ” என்று கனிந்த குரைில் அலைத்தான்.“என்ன பெணும்?” என்று அன்புடன்
பகட்டாள். அென் பதிலுக்குப் புன்னலக காட்டினாள்.ஆபீசுக்குப் பபாகிற பநரத்தில் அெசர
அெசரமாக சீட்டியடித்தொறு அெலளக் கெனிக்காமல் ஓடுகின்ற சீதாராமன், இன்று
ெைக்கத்திற்கு மாறாய், தன்னிடம் தயங்கித் தயங்கி நிற்பதற்கான காரணம் புரியாமல்
 ஜெயகாந்தன் 357

நின்றிருந்தாள் மதுரம்.சீதாராமன் ஜமௌனமான சிந்தலனபயாடு தன் லகப் லபலயத்

திறந்தான்.

பநற்பற ெட்டுச்
ீ ஜசைவுக்குக் ஜகாடுத்திருக்க பெண்டிய சம்பளப் பணம் அதிைிருக்கும்
நிலனவு அப்பபாதுதான் ெந்தது அெனுக்கு. அந்த ரூபாய்கலள எடுத்து அெளிடம்
நீட்டினான். அெள் அதலன ொங்கி எண்ணிப்பார்த்தாள்! ஐம்பது ரூபாய்கள்
இருந்தன.‘என்ன இது? இவ்ெளவுதானா?’ என்பதுபபால் அெள் அெலனப் பார்த்தாள். அென்
மீ ண்டும் சிரித்தான்; அெளும் திருப்தியலடந்து சிரித்துெிட்டாள்.அவ்ெளவுதான்! அந்த
ெிஷயம் முடிந்துெிட்டது.இப்படிப்பட்ட புருஷனின் சம்பளப் பணத்லத நம்பியா ஒருத்தி
குடும்பம் நடத்த முடியும்? . .மதுரத்தின் தாய் சாகும்பபாது இந்த ெட்லட
ீ மகளுக்குக்
ஜகாடுத்துெிட்டுக் கண்லண மூடினாள். அதன் ஒரு பகுதிலயத் தங்களுக்கு
லெத்துஜகாண்டு பின்கட்டு முழுெலதயும் மூன்று பபார்ஷன்களாக்கி ொடலகக்கு
ெிட்டிருக்கிறாள்; இரண்டு மாடுகள் ொங்கி லெத்து ெட்டுக்குள்ளிருக்கும்
ீ
குடித்தனகாரர்களுக்கு ொடிக்லகப் பால் அளக்கிறாள்.

தன் இரண்டு குைந்லதகலளயும் இந்தப் புருஷலனயும் லெத்துப் பபாஷிக்க அெள்படும்

கஷ்டங்கலள அெள் கஷ்டமாகபெ நிலனப்பதில்லை. அெளுக்கு அதுபெ சுகமாக
இருப்பினும் ‘நூத்தி எழுெது ரூபாய் சம்பளத்லத இெர் என்னதான் பண்ணுகிறார்!’ என்ற
நிலனப்பு உள்பள எைந்தாலும், ‘ம், ஆண்பிள்லளகளுக்கு எவ்ெளபொ ஜசைவு, பபாகட்டும்’
என்று அந்தப் புன்னலகயிபைபய எல்ைாெற்லறயும் மறந்துெிடுகிறாள் மதுரம். எனினும்
அலத பைசாகொெது அெனுக்கு உணர்த்தாெிட்டால்
சரியில்லையல்ைொ?“இதுக்குத்தான் ஜசால்பறன் – காசுக்குக் காசும் ஜசைவு; ஒடம்பும்
ஜகட்டுப் பபாகும். மத்தியான சாப்பாடு நீங்க ஜெளிபய சாப்பிட ஆரம்பிச்சதிைிருந்து
உடம்பப பாதியா பபாச்சு – நாலளயிைிருந்து சாப்பாட்டுக்காரிலய நான் ஏற்பாடு
பண்ணிடபறன் . . ” என்று அெள் திரும்பத் திரும்ப அந்த ெிஷயத்லதபய கூறுெலதக்
பகட்டதும் சைிப்புற்ற அென், திடீஜரனப் ஜபாறுலம இைந்து கத்தினான்!“சரி, சரி, சரி! . . .
அதுதான் ஒரு தடலெ ஜசான்னிபய . . . நீ அனுப்பறலதபய திங்கபறன்; இனிபம
ஓட்டலுக்குப் பபாயித் தின்னு ஜதாலையபை – சரிதாபன – ” என்றுக் கத்திக்ஜகாண்பட
புறப்பட்டான் சீதாராமன்.

தான் ஜசான்னலதத் தப்பாய் எடுத்துக்ஜகாண்டு அென் பபாெலதக் கண்டு – ஆபீசுக்குப்

புறப்படுகிற பநரத்தில் அெனுக்குக் பகாபம் ெருெதுபபால் தான் நடந்து ஜகாண்டலத
எண்ணி – மதுரம் கண்கைங்கி நின்றாள்.ஆனால் பகாபித்துக் ஜகாண்டு பெகமாய்
ஜெளிபயறிய சீதாராமன், ெைக்கத்திற்கு மாறாக, அெள் ஆச்சரியம் ஜகாள்ளும் ெிதத்தில்
அலற ொசைில் ஒரு ெிநாடி நின்றான். அந்த ஒரு ெிநாடியில் அலமதியலடந்து
திரும்பிப் பார்த்தான்.மதுரம் கைங்கிய கண்களுடன் தலை குனிந்து நின்றிருந்தாள்.அென்
அெளருபக ெந்து அெள் பதாலள ஜநருக்கி அலணத்து ஒரு சிறு குலுக்கலுடன்
பகட்டான்: ‘ெருத்தமா?’மதுரத்துக்கு பமலும் பமலும் ெியப்பாக இருந்தது.“எனக்கு
என்னத்துக்கு ெருத்தம்?” என்று நலனந்த இலமகளுடன் சிரித்தாள் மதுரம். தன் கணென்
ஏபதா ஒரு காரியத்துக்காகத்தான் இவ்ெளவு பீடிலகயும் பபாடுகிறான் என்று உணர்ந்த
 ஜெயகாந்தன் 358

அெள் ‘என்னிடம் காரியம் சாதிக்க இஜதல்ைாம் எதற்கு’ என்று பயாசித்தெளாகக்

லகயிைிருந்த ரூபாய் பநாட்டுகலள ஜெறித்துப் பார்த்தொறு நின்றிருந்தாள்.

“மது . . . மது . . உள்பள ொபயன் – உன்கிட்ஜட ஒரு ெிஷயம் ” என்று ஒருெலகப்

ஜபாய்க் குதூகைத்துடன் அெள் பதாள்மீது பபாட்ட லகயுடன் அெலள அலணத்தொறு
அலறக்குள் ெந்தான் சீதாராமன். அெலள அலைத்தபபாதும் அலறக்குள் நுலைந்தபபாதும்
இருந்த ஆர்ெமும் பெகமும் திடீஜரன்று தணிந்து, ஆைமான பயாசலன
ெயப்பட்டெனாய்க் கட்டிைின் மீ து அமர்ந்தான் அென்.“என்ன ெிஷயம், ஜசால்லுங்பகா”
என்று அென் எதிபர இடுப்பில் லககலள ஊன்றி நின்று மதுரம் பகட்டபபாது அெள்
லகப்பிடியில் அந்த ரூபாய் பநாட்டுகள் இருந்தன. அலததான் அென் பகட்கப்பபாகிறான்,
‘இந்தாங்க’ என்று ஜகாடுத்து ெிடைாம் என்று தயாராய் நின்றிருந்தாள்
அெள்.“ஒண்ணுமில்ஜை . . . நான் ஜராம்ப பயாசிச்சுப் பார்த்துத் தான் . . . . அதனாஜை
உனக்கும்கூட நல்ைதுதான்” என்று ஜசால்ை ெந்த ெிஷயத்லதச் ஜசால்ை முடியாமல்
அென் தெிப்பலதக் கண்டு, ஒரு புன்னலகயுடன் அென் பக்கத்தில் ஜநருக்கமாய்
உட்கார்ந்தாள் மதுரம்.“என்னத்லத இப்படி ஜமன்னு ஜமன்னு முழுங்கறீங்க . . ம் . . என்ன
பெணும்” என்று அென் பமாொலயத் தன்பக்கம் திரும்பினாள். ‘பகட்டலதக் தருகிபறன் ‘
என்ற நம்பிக்லக தரும் நல்லுணர்ச்சி அெள் கண்களில் மின்னிற்று. அென் அப்பபாதும்
ஜமௌனமாய்த் தலை குனிந்து இருப்பலதக் கண்டதும், “சரி, சரி . . எனக்கு பெலை
ஜகடக்குது . . ” என்று ஜகாஞ்சம் பிகுவுடன் எழுந்தாள்.

“இரு . . இரு ” என்று அெள் லகலயப் பிடித்து அருபக இழுத்து அெலளத் தழுெிக்
ஜகாண்ட சீதாராமன் உணர்ச்சி ெயப்பட்டென் பபாை அெள் முகத்தருபக குனிந்தான்.“மது
. . நீ ஜசால்ெிபய . . என் சந்பதாஷம்தான் உன் சந்பதாஷம்னு, ஜநெம்தாபன?” என்று
பகட்லகயில் அெனது சுொசம் அெள் கன்னத்லத தகித்தது.“அதுக்கு இப்ப என்ன?
ஆபீசுக்குப் புறப்படற பநரத்திபை சட்லடஜயல்ைாம் கசக்கிக்கிட்டு . . .” என்று அென்
பிடியிைிருந்து ெிைக முயன்றாள் மதுரம்.அெள் மனத்துள் “இந்த மாசம் ஐயா ஜராம்ப
தாராளமா ஜசைவு பண்ணிட்டார் பபாை இருக்கு . . லகயிபை இருந்த பணத்லத
ஒப்புக்குக் காட்டிட்டுத் திரும்பவும் ொங்கிக்கறத்துக்கு இவ்ெளவு சாகஸமா? ஓ! இந்த
ஐம்பது ரூபாய் இல்ைாட்டித்தான் என்ன? கஷ்டத்பதாட கஷ்டமா நான் கெனிச்சுக்குபென்.
இெர் தயங்கறலதயும் ஜகாஞ்சறலதயும் பார்த்தா பாெமா இருக்கு! சரி, இப்படி சம்பளம்
பூரா என்னதான் ஜசைவு பண்றார்? . . ” என்று எண்ணினாலும், ஒரு ஆண்பிள்லளலய,
அதுவும் புருஷலன, அென் சம்பாதிக்கும் பணத்லதப்பற்றி அப்படிக் கணக்கு பகட்பதற்கு,
தனக்கு அதிகாரமில்லை என்றும், அப்படிக் பகட்பது அைகில்லை என்றும் அெள் உணர்ந்த
பண்பினால் ஒரு துயரத்துடன் அெலனப் பார்த்து சிரித்தாள்.

அென் அெளது காபதாரத்லத உதடுகளால் பைசாக ஸ்பரிசித்தொறு ஜசால்ைிக்

ஜகாண்டிருந்தான்!“நீ ஒரு உதெி ஜசய்யணும் . . உதெின்னா அது எனக்குச் ஜசய்யற
உதெி மட்டும் இல்ஜை; அதனாபைதான் தயக்கமா இருக்கு . . . உனக்குத்தான் ஜதரியுஜம
– எங்க ஆபீஸ் லடபிஸ்ட் கமைா இல்ஜை, கமைா . . .” என்று கூறுலகயில் ஜதாண்லட
அலடத்துக் ஜகாண்டது அெனுக்கு.“யாரு – உங்க ஹீபராயின் கமைாொ” என்று பகைியாக
 ஜெயகாந்தன் 359

ெிசாரித்தாள் மதுரம்.“- ம்ஹ்ம் . . . இந்த மனுஷன் பண்ற ஜசைவு பபாதாதுன்னு

அெளுக்கும் இெளுக்கும் பெபற லகமாத்து ஜகாடுத்தாகிறது பபாை இருக்கு . . .
எல்ைாம் ெண்
ீ ெம்பம்!” என்று மனத்துள் முனகிக்ஜகாண்டாள். அபத பநரத்தில் ‘உங்க
ஹீபராயின் கமைாொ?’ என்று பகட்ட தன் பகள்ெிக்கு அெனிடமிருந்து ஒரு பதிலையும்
எதிர்பார்த்தாள் மதுரம்.அன்று -நாடகம் முடிந்து ெட்டிக்கு
ீ ெந்ததும் ‘எப்படி நம்ப
ஹீபராயின்’ என்று மதுரத்லத அென் பகட்டபபாது! . .“பகள்ெிலயப் பாரு, நம்ப
ஹீபராயினாம்!”என்று மதுரம் ஜபாய்க் பகாபத்பதாடு முகம் திருப்பிக் ஜகாண்டவுடன் -
“மது . . . நாடகத்திபை அெள் எனக்கு ஹீபராயின் . . . ொழ்க்லகயிபை எனக்கு நிெமான
ஹீபராயின் நீ தாபன?” என்று ஜசான்னாபன, அந்தப் பதிலைத்தான் மீ ண்டும் ஒரு முலற
எதிர்ப்பார்த்து இப்பபாதும் அெள் அவ்ெிதம் பகட்டாள்.ஆனால் அெபனா பதிபைதும்
ஜசால்ைாமல் எலதபயா சற்று பநரம் தலை குனிந்து பயாசித்துெிட்டு “ம் . .
அெளுக்குத்தான், இன்னக்கி மத்தியானம் அெ ெருொ . . . இங்பக! . . நீபய அெள்
பகட்கிற உதெிலய தாராள மனத்பதாட ஜசய்யணும் . . . எனக்காகச் ஜசய்ெியா? அெள்
உன்லனத்தான் நம்பியிருக்கா, அந்த உதெிக்குத் தகுந்த மாதிரி உன்கிட்ஜட அெ
நடந்துக்குொ . . . பாெம், அெ ஜராம்ப நல்ைெ . . . அெளுக்கு யாருமில்ஜை . . ” என்று
அென் இவ்ெளவு கரிசலனயுடன் பகட்கும்பபாது, அந்தக் கரிசலன மதுரத்துக்கு
பிடிக்கெில்லை; ஜகாஞ்சம் எரிச்சல்கூட ெந்தது.“சரி . . சரி, அெள் ெரட்டும் . . .
உங்களுக்கு நாைியாகைியா?” என்று பபச்லச மாற்றினாள் மதுரம்.

“அப்பபா நான் ெரட்டா?” என்று அெளிடமிருந்து பிரியாெிலடப்ஜபற்றுச் ஜசல்பென் பபால்

அென் ஜெளிபயறினான்.மதுரத்துக்கு ஒன்றுபம புரியெில்லை. அெள் மனத்தில் அன்று
நாடகத்தில் சீதாராமனின் ஹீபராயினாக நடித்த கமைாெின் குைந்லத முகம் பதான்றியது
. . . இெருக்கு ஏன் இெளுக்கு கடன் ஜகாடுக்க இவ்ெளவு கரிசலன என்ற பகள்ெிக்கு
எழுந்த பதில்கலள ஜயல்ைாம் எண்ணி ‘சீ, சீ! நான் எவ்ெளவு பமாசமாக ஒரு
ஜபண்லணப்பற்றி நிலனக்கிபறன்’ என்று தன்லனத் தாபன கண்டித்துக் ஜகாண்டாள்.அது
அெள் சுபாெம்.

தன் புருஷன் ெிெகாரமாகட்டும், ெட்டுப்

ீ பிரச்லனயாகட்டும், குைந்லதகளின்
ஜதால்லையாகட்டும் – எல்ைாெற்றுக்கும் ஏபதா ஒரு ெலகயில் ஒரு சமாதானம்
பதடிக்ஜகாள்ள முடியும் அெளால்.இல்ைாெிட்டால் இதுபபான்ற நிலனவுகளிபைபய
அெள் நின்றிருக்க முடியுமா? இன்னும் ஒரு மணி பநரத்தில் அெளது இரண்டு ஜபண்
குைந்லதகளும் பள்ளிக்கூடத்திைிருந்து பசிபயாடு ஓடிெந்து நிற்குபம . . . .பசாப்புப்
பவுடரில் ஊறலெத்த – கணெனின், குைந்லதகளின் – துணிமணிகலளஜயல்ைாம்
அைசிப்பபாட பெண்டுபம . . . .அடுப்பில், உலை ஜகாதித்துக் ஜகாண்டிருக்கிறபத . . .
.மாடுகளுக்குத் தீெனம் லெக்கபெண்டும் . . .‘எவ்ெளவு பெலைகள் இருக்கின்றன’ என்ற
மலைப்பும், பெலைகலளச் ஜசய்யபெண்டும் என்ற துடிப்பும் பிறந்தது அெளுக்கு. உடபன
அெள் மற்ற எல்ைாெற்லறயும் மறந்தாள். முதல் பெலையாக கணென் அப்ப்டிபய
பபாட்டுெிட்டுப் பபான பஸெிங் ஜஸட்லட எடுத்துக்ஜகாண்டு பாத்ரூலம பநாக்கிப்
பபானாள் மதுரம்.
 ஜெயகாந்தன் 360

மத்தியானம் இரண்டு மணிக்குபமல்தான் மதுரத்துக்கு சிறிது ஓய்வு. அந்த ஒரு மணி

பநரத்துக்கும் குலறொன சந்தர்ப்பத்தில் ஹால் நடுபெ, பின்கட்டு ொசற் கதவுக்கு பநபர
நன்றாகக் காற்று ெரக்கூடிய ெைியில் ொசற்படியில் தலைலெத்து முந்தாலனலய
ெிரித்துப் படுப்பாள் . . . ஜகாஞ்ச பநரத்துக்ஜகல்ைாம் பபாதுஜமன்றாகிெிடும். எழுந்துபபாய்
முகம் கழுெிக்ஜகாண்டு ெந்து தலைொர உட்கார்ந்துஜகாள்ொள். அந்த பநரத்லத
ெிட்டால் அெளுக்குத் தலைொரிக்ஜகாள்ளும் சந்தர்ப்பபம இல்ைாமற் பபாய்ெிடும்.
அதனாஜைன்னஜென்று இருந்துெிட முடிகிறதா அெளால்? சாயங்காைம் அெர்
ெரும்பபாது என்னத்தான் ஜெட்டி முறிக்கும் பெலை கிடந்தாலும், தலை ஒரு பெஷம்
துணி ஒரு பகாைமாய் நின்றால் ெடு
ீ உருப்படுமா? . . . அதற்காகத்தான் மூண்று மணிக்பக
தனது அைங்காரத்லத முடித்துக் ஜகாள்ொள் மதுரம்.. . . .அதற்கு என்ன அர்த்தம்? அென்
ெருலகலய மூன்று மணியிைிருந்பத எதிர்பார்க்கிறாள் என்பது தானா? நாலு மணிக்குப்
பூக்காரி ெருொள்! அது ொடிக்லக! இரண்டு ஜபண் குைந்லதகள் இருக்கின்றனபெ!
அெர்களுக்கும் பசர்த்துதான் ொங்குகிறாள்; ஆனால் அெர்களுக்காகபெ ொங்குெதாகச்
சிை சமயங்களில் ஜசால்ைிக் ஜகாள்கிறாபள, அது அவ்ெளவு உண்லமயல்ை.

ஜபாழுது சாய்ந்ததும் அெள் ொசற்படியில் ெந்து ெந்து பார்த்துெிட்டு

திரும்பிக்ஜகாண்டிருப்பாள்; அென் காலையில் அைங்காரம் ஜசய்துஜகாண்டு பபாகும்பபாது
பரட்லடத் தலையும் அழுக்குத் துணியுமாய் நின்று ஜகாண்டிருந்தாபள, ‘அெள் தானா
இெள் ‘ என்று ெட்டுக்குள்
ீ நுலைந்தவுடன் ஒரு ெிநாடி நின்று அென்
பார்க்கபெண்டாமா?அென் பை சமயங்களில் அெலளக் கெனிக்காமபைபய பபாொன்;
அெள் அந்த அைட்சியத்லதப் ஜபாருட்படுத்த மாட்டாள். சிை சமயங்களில் அெளது
அைங்காரத்லதக் கண்டு அென் சிரிப்பான்; அந்தக் பகைிலய அெள் புரிந்துஜகாள்ள
மாட்டாள்.மத்தியானம் மூன்று மணிக்குக் கூடத்து ஹாைில் கண்ணாடிலயச் சுெர்
அருபக சாய்த்து லெத்துக்ஜகாண்டு அெள் தலைொர ஆரம்பித்தபபாது , ெைக்கமாகக்
கெனிக்கின்ற அந்த முன்புற நலரலய, கூந்தலை ெகிடாய்ப் பிரித்து ஒரு முலற
பார்த்துக்ஜகாண்டாள் மதுரம் . . . எண்ஜணய் தடெி ொரிெிட்டால் அந்த நலரதான்
மலறந்து ஜகாள்கிறபத!அெள் எண்ஜணய் தடெிக்ஜகாள்ளும்பபாதுதான் அெள் ெந்தாள்.

அந்த ஹீபராயின் கமைா, தனது நலரத்த கூந்தலைப் பார்க்கக்கூடாது என்ற பலதப்பில்,

சீப்லப எடுத்துக்ஜகாண்டு ெிடுெிஜடன்று உள்பள நுலைந்து, அலறயிலுள்ள
நிலைக்கண்ணாடியில் அெசர அெசரமாய்த் தலைலய ொரிக் ஜகாண்லடயிட்டுக்
ஜகாண்டபபாது மதுரம் தன்னுள் பபசிக்ஜகாண்டாள்: ‘ஏன்? இெள் பார்த்தால் என்ன? எதற்கு
இெள் எனது நலரலயப் பார்க்கக்கூடாது என்று நிலனக்கிபறன் . . .’‘ . . . . அந்த
ஹீபராவுக்குப் ஜபாருத்தமான ஹீபராயினாய் பமலடயில் பதான்றிய கமைா,
ொழ்க்லகயில் இப்படிப் ஜபாருத்தமில்ைாத ஒரு ஹீபராயிபனாடு அென் ொழ்கிறான்
என்று நிலனத்துெிடக் கூடாது என்ற அச்சத்தினாைா? . . . .அெள் உள்பள ெந்தாள்.“ொம்மா
. . . அன்னிக்கி நாடகத்திபை பார்த்ததுதான். எங்க ெட்டுப்
ீ பக்கம் ெரக்கூடாபதா . .
உட்காரு, இபதா ெந்துட்படன்!” என்று முன்புற கூந்தலை ஒரு தடலெக்கு மூன்று தரம்
சீப்பால் அழுந்த ொரிக் ஜகாண்லடயிட்டுக் ஜகாண்டபின், நட்பு முலறயில் புன்னலக
 ஜெயகாந்தன் 361

தெழும் முகத்துடன் ஹாலுக்கு ெந்தாள் மதுரம்.“உட்காரம்மா . . நிற்கிறாபய . . . ” என்று

ஹாைில் கிடந்த பிரம்பு பசாபாக்களில் ஒரு இரட்லடச் பசாபாலெ அெளுக்குக் காட்டி,
தானும் ஒன்றில் அமர்ந்துஜகாண்டாள் மதுரம்.- யாராெது புதிய மனிதர்கள்
ெரும்பபாஜதல்ைாம் அெள் அங்பக உட்கார்ந்து பபசிக் ஜகாண்டிருப்பாள்.அெள் எதிபர
இரட்லடச் பசாபாெில் உட்கார்ந்திருந்த கமைா, ஹாலை ஒரு முலற சுற்றிலும்
திரும்பிப்பார்த்து, “எங்பக குைந்லதகலளக் காணபை” என்றாள்.“இன்னும்
பள்ளிக்கூடத்திைிருந்து ெரல்ஜை.”“ஓ! சின்னெளும் பபாறாளா ஸ்கூலுக்கு?”“ஆமாம் . . .
இப்பத்தான் பசர்த்பதன் . . . ஒரு நாலளக்குப் பபாொ; ஒரு நாலளக்கு ‘மாட்படன்’னு
அடம் பிடிப்பாள் . . .” என்று கூறி சிரித்தாள் மதுரம். பதிலுக்கு அெளும் சிரித்தாள். அதன்
பிறகு ஒரு ெிநாடி என்ன பபசுெது என்று புரியாமல் திலகத்த மதுரம், ஜதாடர்ந்து தன்
இலளய மகலளப் பற்றிக் கூறினாள்: “பள்ளிக்கூடம் பபாகபைன்னா ெிட்டிபை அெ பண்ற
அட்டகாசம் தாங்க முடியறதில்பைம்மா . . . ஜபரியெ ஜராம்ப சாது.

இது என்னபொ இப்படி ெந்திருக்கு . . உடம்பிபை சட்லட இருக்கப்படாதுங்கறா . .

பள்ளிக்கூடத்திைிருந்து ெந்ததும் கவுலன ஒரு மூலையிபை, ெட்டிலய ஒரு மூலையிபை
அவுத்து எறிஞ்சுட்டுத்தான் சுத்தி சுத்தி ெரா . . .நானும் எவ்ெளபொ அடிச்சுப் பார்த்தாச்சு;
ம்ஹ§ம் ” என்று சிரிப்பிற்கிலடபய ெிெரித்தாள்.“ஜகாைந்லததாபன ” என்று கூறியொபற
தன் லகப்லபயிைிருந்து ஒரு பிஸ்கட் டின், இரண்டு ஜபரிய சாக்ஜைட் பாக்ஜகட்
முதைியெற்லற எடுத்து பசாபாெின்பமல் லெத்தாள் கமைா.‘கடன் பகட்க ெந்தெள்
இலதஜயல்ைாம் ஏன் ொங்கி ெந்திருக்கிறாள்’ என்று பயாசித்தாள் மதுரம்.‘முதல் தடலெ
ெட்டுக்கு
ீ ெரும்பபாது ஜெறுங்லகபயாட ெரைாமா?’ – என்று, எதிலுபம ஒரு சமாதானம்
பதடிக் ஜகாள்ளும் தன் இயல்புக் பகற்ப பயாசித்துக் ஜகாண்டிருந்த மதுரம், “இஜதல்ைாம்
எதுக்கம்மா? . . . ெண்
ீ ஜசைவு’ என்றாள்.“நீங்க என்ன அக்கா, யாபரா ெிருந்தாளிகிட்ஜட
ஜசால்ற மாதிரி ஜசால்றீங்கபள!” என்று உரிலமயான பாெலனயில் மதுரத்லதப் பார்த்தாள்
கமைா.

மதுரம் நன்றி கைந்த புன்னலகயுடன் கமைாலெ, அெளது அைங்காரத்லத, உலட

பமாஸ்தலர, கூந்தல் சிங்காரத்லதஜயல்ைாம் – தங்க நலகலய எத்தலன மாற்று என்று
எலடபபாடும் ஜபாற்ஜகால்ைன் மாதிரிப் பரிசீைித்துக் ஜகாண்டிருந்தாள். நடுெில் ஒரு
முலற உள்பள எழுந்து பபாய்க் காப்பிக்கு அடுப்பு மூட்டிெிட்டு மீண்டும் ெந்து
உட்கார்ந்துஜகாண்டாள்.இவ்ெளவு பநரமாய் ெந்த காரியத்லதப் பபச கமைா தயங்கிக்
ஜகாண்டிருப்பலதக் கண்டதும் தாபன ஆரம்பித்தாள் மதுரம்.“அெர் காலையிபைபய
ஜசால்ைிெிட்டுப் பபானார் ” என்றதும் கமைா, முகத்தில் ஒரு மாற்றத்துடன், “என்ன
ஜசால்ைிட்டுப் பபானார்?” என்று பகட்டாள்.

“ஒண்ணுமில்ஜை, நீ ெருபென்னு ஜசான்னார்; ம் . அப்புறம் உனக்கு யாருபம இல்பைன்னு

ஜசான்னாபர . . நான் அெர்கிட்படபய பகக்கணும்னு நிலனச்பசன்; பநரமில்பை அப்பபா.
ஆமா, நீ இப்பபா யார் ெட்டிஜை
ீ இருக்பக . ஜசாந்த ஊர் எது? தாய் தகப்பன் இல்ைாட்டியும்
ஜசாந்தக்கார மனுஷாள் இருப்பாங்க இல்பை?” என்று ஒரு அடுக்கு ெிஷயத்லத இரண்டு
மூன்று பகள்ெிக்குள்பள திணித்துக் பகட்டாள் மதுரம்.கமைா மதுரத்தின் பகள்ெிகளுக்கு
 ஜெயகாந்தன் 362

உடபன பதில் ஜசால்ைிெிடெில்லை. ஒரு நிமிஷம் ஜமௌனமாய்த் தலைக்குனிந்து

உட்கார்ந்திருந்தாள். . . . . . குனிந்த தலை குனிந்து, குனிந்து தாழ்ந்தது. கழுத்து நரம்புகள்
புலடத்துப் புலடத்து ெிம்மின. காபதாரம் சிெந்தது . . .அெள் தலை நிமிர்ந்து
பார்த்தபபாது கமைாெின் கண்கள் கைங்கிச் சிெந்திருப்பது கண்ட மதுரம்
திலகத்தாள்.‘நாம் ஏதாெது தப்பாகக் பகட்டு ெிட்படாபமா?” என்ற அச்சத்துடன் அெளருபக
ெந்து ‘ஏம்மா ெருத்தப்படபற? ..” என்று ஆறுதைாகக் பகட்டாள் மதுரம்.‘என்கூடப் ஜபாறந்த
சபகாதரிலயப்பபாை நிலனச்சுத்தான் உங்கலளப் பார்க்க ெந்பதன்” என்று உணர்ச்சியால்
அலடத்த குரலுடன் கூறி, அதற்குபமல் ஜசால்ைமுடியாமல் உதட்லடக்
கடித்துக்ஜகாண்டாள் கமைா. . .“ஜபத்தெங்கலளச் சின்ன ெயதிபைபய பறிஜகாடுத்திட்டு
மாமா ெிட்டிபை படாதபாடுபட்டு எப்படிபயா படிச்சு முடிச்சுட்டு ஒரு பெலை
கிலடச்சதும் அந்த நரகத்திபைருந்து ெிடுதலையாபனன்.

ஒரு ஹாஸ்டல்பை தங்கி – ஒரு அனாலதயாகபெ துலணயில்ைாத ொழ்க்லக எவ்ெளவு

காைத்துக்கு ொைறது?” என்று சிெந்த நாசி ெிரிந்து துடிக்க அெள் பகட்டபபாது,
மதுரத்துக்கு அந்த நிலைலமயின் பசாகத்லதப் புரிந்துஜகாள்ள முடிந்தது.“ஏன்? ஒரு
கல்யாணத்லதப் பண்ணிகிட்டு, குடியும் குடித்தனமுமா ராணி மாதிரி இருக்கைாபம நீ ?
உனக்ஜகன்ன குலறச்சல்? என்லனமாதிரி எழுத்துொசலன இல்ைாதெள்னாலும்
ஜசால்ைைாம்? . . இதுக்கா ெருத்தப்படபற?” என்று லதரியம் கூறினாள் மதுரம்.கமைா ஒரு
ஜபருமூச்ஜசறிந்தாள்.“அதுக்ஜகல்ைாம் ஜசாந்தக்காரர்கபளா, பெபற ஜபாறுப்பான
ஜபரியெங்கபளா இருந்தாத்தாபன நடக்கும் . . அப்பிடி எனக்கு யாரும் இல்ைிபய . . .
இந்த இரும்பத்தாறு ெயசுக்குள்பளபய எனக்கு அஜதல்ைாம் குடுத்து லெக்கபைங்கற
தீர்மானத்பதாட இப்படிபய ொழ்ந்துடைாம்னுதான் இருந்பதன்.

ஒரு ஆதரவுமில்ைாத எனக்கு எல்ைாெிதமான உதெியும் ஜசய்யறதுக்கு அன்பா, ஆதரொ

இருக்கிறெர் ஆபீஸிபைபய இெர் – மிஸ்டர் சீதாராமன் – ஒருத்தர்தான் . . .” என்று அெள்
கூறி நிறுத்தியதும் இருெரும் கெனமாய் ஒருெலர ஒருெர்
பார்த்துக்ஜகாண்டனர்.மதுரத்துக்கு திடீஜரன என்னபொ ெிபரீதமாய் ஒரு கற்பலன, ஒர்
எண்ணம் – ஒரு தீர்மானம் உள்ளூற எழுந்தது. அது ஜகாஞ்சம்கூட ஜெளிபய
ஜதரியெில்லை. ஜெளிபய ஜதரியாத, சைனம் காட்டாத அது, அெலளச் சிலைப்பபால்
ஸ்தம்பிக்க நிறுத்தி, கமைாெின் உள்பள ஊடுருவுெது பபால் அெலளப் பார்க்க லெத்தது.
தான் ஜசால்ைெந்த ெிஷயத்லதச் ஜசால்ைாமபைபய இெள் புரிந்துஜகாண்டுெிட்டாபளா
என்ற திலகப்பில், கமைாவும் அெலளபய ஜெறித்துப் பார்த்தாள்.‘இெள் மறுத்துெிட்டால்?
தன்லனத் தூஷித்துத் துரத்தி ெிட்டால்? . . . தன் மானத்லதக் ஜகடுப்பதுபபால் ஊர் கூட்டி
நியாயம் பகட்டுெிட்டால்?’ என்ற திகில்கள் படிப்படியாய் ெிலளயபெ, திடீஜரனக் குமுறி,
ொய்ெிட்டுக் கதறியொறு மதுரத்தின் கரங்களில் முகம் புலகத்துக்ஜகாண்டாள்
கமைா.இப்பபாது ‘ஏன் அழுகிறாய்? எதற்கு ெருந்துகிறாய்?’ என்ஜறல்ைாம் மதுரம்
பகட்கெில்லை.

அெள் நின்றிருக்கும்பபாது ஜெறித்ததுபபாைபெ, அந்த இடத்லதெிட்டு ெிைகி ெந்து தன்

கரத்தில் முகம் புலதத்தழும்பபாதும்-அெள் பார்லெ ஜெறித்து நிலைகுத்தியிருந்தது . .
 ஜெயகாந்தன் 363

.மதுரத்தின் லககலள இறுகப்பற்றி அழுதுஜகாண்பட அெள் ஜதௌ¤ொன குரைில்

ஜசால்ைிெிட்டாள்: “உங்க ொழ்க்லகயில் பங்கு பகட்கிபறன், அக்கா!”- அழுலகஜயன்ற
பகடயத்லத ஏந்திக்ஜகாண்டு அந்தக் கூரிய ொலள ‘சபர’ஜைன மதுரத்தின் இருதயத்தில்
ஆைமாகச் ஜசருகிெிட்டாள் கமைா.“இந்த அனாலதக்கு ொை ெைிகாட்டணும் . . . என்
மானபம உங்க லகயிபை இருக்கு. உங்களுக்கு நான் ஜசஞ்ச துபராகத்லத மன்னிச்சு நீங்க
என்லனக் காப்பாத்தணும் . . உங்க குைந்லத பெபற, என் ெயித்திபை இருக்கிறது பெபற
இல்பை அக்கா!”ஜசருகிய ொலள உருெி, மீ ண்டும் பாய்ச்சியபபாது, தன் மபனாபைம்
முழுெலதயும் திரட்டி, பல்லைக் கடித்துக் கண்கலள மூடித் தாங்கிக்ஜகாண்டாள்
மதுரம்.“இந்த நன்றிலய உயிர் உள்ளெலரக்கும் நான் மறக்கமாட்படன் . . .உங்களுக்கும்
– நம்ப குடும்பத்துக்கும்” என்று கமைா கூறுெலத இலடமறித்து அலமதியான குரைில்
மதுரம் முனகினாள்.“பபாதும் கமைா . . . பபாதும் . . ஐபயா, என்னாபை, தாங்கமுடியபைடி
அம்மா . . .” என்று படுகாயமுற்றெள்பபால் அந்தச் பசாபாெில் கிடந்து அண்ணாந்த
தலைலய இடமும் ெைமும் புரட்டிப் புரட்டி உலுப்பியொறு துடித்தாள் மதுரம்.

அலரமணி பநரம் ெலர மதுரம் அலசயெில்லை; ெிைிகலளத்

திறக்கெில்லை.ஜசால்ைபெண்டியலதச் ஜசால்ைிெிட்ட பிறகு, அெளது சம்மதிப்லப,
பதிலை எதிர்பநாக்கி உள்ளூர ஒரு தெிப்பும், பார்லெயில் ஒரு திலகப்பும் ஜகாண்டு
உட்கார்ந்திருந்தாள் கமைா.மதுரத்தின் நிலைலயப் பார்க்கும்பபாது, அெளுக்குப்
பயமாகவும் ெருத்தமாகவும் இருந்தது. தான் நிலனத்து எதிர்ப்பார்த்ததுபபால் அெள்
ஆத்திரபமா ஜெறுப்பபா ஜகாண்டு தன்லனத் தூஷிக்கபொ, சபிக்கபொ ஜசய்யாததால் –
இந்த நல்ைெளின் இதயத்லத ஜநாறுக்கிெிட்ட, குற்றம் புரிந்துெிட்ட உணர்ச்சியில்
அெளுக்குக் குமுறிக் குமுறி அழுலக ெந்தது.ஜெகுபநரம் ஜமௌனமாய்
அழுதுஜகாண்டிருந்த பின் இெளருபக ெந்து “அக்கா . . அக்கா . . .” என்று
அழுதுஜகாண்பட உசுப்பினாள் கமைா.ஒன்றுபம நடக்காததுபபால் ஜதௌ¤ொன முகத்பதாடு,
உறுதியான பார்லெபயாடு நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தாள் மதுரம்.

அெள் கண்களிரண்டும் தாமலர இதழ்ப்பபால் சிெந்திருந்தன.“நீ ஏம்மா இப்படி அைபற?

லதரியமாய் இரு” என்று ஜசால்ைிெிட்டு எழுந்து அலறக்குள் பபானாள். அெளுக்கு ஏபனா
சற்றுத் தனிலமயிைிருக்க பெண்டும் பபாைிருந்தது. அலறயில் கிடந்த கட்டிலையும்,
ஸ்டாண்டில் கிடந்த அெனுலடய துணிமணிகலளயும் அெள் பார்லெ ஜெறித்தது.அெள்
அலறக்குள் புறங்லககலளக் கட்டியொறு ஜமலும் கீ ழும் நடந்து நடந்து திரும்பி
உைாவுெலத ஹாைிைிருந்துப் பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்தாள் கமைா.அெள் அலறயின்
நிலைக்கண்ணாடியின் முன் நின்றாள். அெளது ஆலசக்கணென் அைங்காரம்
ஜசய்துஜகாள்ொபன அபத இடத்தில் நின்று தன்லனப் பார்த்துக்ஜகாண்டாள். அெசரமாக
ொரியதால் சரியாக மலறயாத அந்த முன்புறம் நலரத்த சிலக ஒரு ஜகாத்தாய் இப்பபாது
ஜெளிபய கிளம்பி இருந்தது. முகத்தில் சுருக்கம் கண்டுெிட்டது, உடம்பு ஸ்தூைப்பட்டு,
ெயதுக்கு மீ றிய பதாற்றம் தட்டிெிட்டது.அெர் எப்படி இருக்கிறார்! ‘அன்னிக்கிப் பார்த்தது
பபாைபெ . . .’ என்று எண்ணியொபற அெள் ஹாைில் உட்கார்ந்திருக்கும் கமைாலெ
ஓரக்கண்ணால் பார்த்தாள்.
 ஜெயகாந்தன் 364

‘இெள் அெருக்குப் ஜபாருத்தம்! நான்தான் கிைடாகிெிட்படன்! . . . அது எப்படி?

அெலரெிட ெயசு குலறந்த நான் எப்படி அெலரெிடக் கிைமாபனன்? ஆமாம்; என்
கிைெியானது முதுலமயினால் அல்ை; என் மூடத்தனத்தால் . . . அறிெில்ைாத,
புத்தியில்ைாத ‘ — அெள் நறநறஜெனப் பற்கலளக் கடித்துக்ஜகாண்டாள்.– ொழ்க்லக
முழுெதும் அெலனப் பற்றிய நிலனெில் அெள் தன்லன மறந்திருந்தாள். அென்
அைங்காரம் ஜசய்துஜகாண்டு இளலமபயாடு திகழ்ெலதப் பார்த்துக்ஜகாண்டு
நிற்கின்றபபாபத, தான் முதுலமயலடந்து ஜகாண்டிருப்பலத அெள் அறியாமல்
பபானாள்.அெள் அெற்லறஜயல்ைாம் இப்பபாது சிந்தித்துப் பார்த்தாள். அெள் மனதில்
இப்பபாது குலடந்து ஜகாண்டிருந்த உணர்ச்சி, தன் புருஷலன பெறு ஒருத்தி
அபகரித்துக்ஜகாண்டாபள என்பதல்ை.

தான் எவ்ெளவு ஏமாளியாய் ஒரு ஜபாய்லய நம்பி, ொழ்க்லகயின் இனிய

பகுதிகலளஜயல்ைாம் ெணாயும்
ீ ெிைலுக்குலைத்த பெதலனயாகவும்
மாற்றிக்ஜகாண்படாம் என்ற கசப்பான உண்லம அெலள ஒரு ஜெறிச்சிலயப் பபால்
ெிைிக்க லெத்தது.அெள் நின்று நின்று ஜபருமூச்ஜசறிந்தாள். ொயால் பபச
ொர்த்லதயில்லை – எனினும் பபசினாள்.‘குடும்பத்தின் சுலமஜயல்ைாம் நான்
சுமந்துஜகாண்டால் ஏன் தலை நலரக்காது? அெலரப்பபால் ஒரு கெலையும் இல்ைாமல்
இருந்பதனா? எல்ைாெற்றுக்கும் குறுக்பக நின்று நான் பாதுகாத்தால் அெர் என்லறக்குபம
ஹீபராொக இருக்க மாட்டாரா என்ன? . .. எனக்குத்தான் என் நிலனபெயில்லை;எனக்கு
அெர் நிலனபெ பபாதும். அெருக்கு அப்படியா? அெர் நிலனவுக்கு நான் பபாதுமா? ஆ!
எவ்ெளவு ஜபரிய பமாசடி? எவ்ெளவு பமாசமான சுரண்டல்? ொழ்ந்தலத நிலனத்தால்
குடலைப் புறட்டுகிறபதடி, அம்மா! சீ, இனிபமல் அெர் முகத்லதப் பார்க்கும் பாபம் எனக்கு
பெண்டாம். அந்தக் ஜகட்ட ஜசாப்பனம் தீர்ந்தது ‘ என்ஜறல்ைாம் ொய்ெிட்டு
முனகிக்ஜகாண்டாள்.அெள் பநபர ஹாலுக்கு ெந்து கமைாெின் எதிபர உட்கார்ந்து
அெலள அனுதாபத்பதாடு உற்றுப்பார்த்துெிட்டுச் ஜசான்னாள்:“கமைா! உன் தலை
எழுத்துக்கு நான் என்ன ஜசய்யமுடியும்? . . . நீ என் ொழ்க்லகயிபை பங்கு பகக்கபற! நான்
ொழ்ந்பதனா என்ன? நான் உன்லனக் லகஜயடுத்துக் கும்பிட்டுக் பகட்டுக்கபறன் – தயவு
ஜசய்து முழுக்க எடுத்துக்பகா! பதிலனஞ்சு ெருஷம் நான் அெபராட ொழ்ந்தெ.

இந்தப் ஜபரிய கணக்குக்கு ெிலட – பூஜ்யம்னு இப்பத்தான் ஜதரிஞ்சிருக்கு . . . ஓ! நான்

என்ஜனன்ன பாடு பட்டிருக்பகன்! பபாகட்டும்! நீ சீக்கிரம் பபாயி, அெலர . . . இனிபமபை
இந்த ெட்டில்
ீ அெருக்கு இடமில்பைன்னு ஜசால்ைிடம்மா! அந்த முகத்லத நான்
பார்த்பதன்னா அைறிச் ஜசத்துடுபென்! துபராகத்லத அனுபெிக்கிறதுகூடக்
கஷ்டமில்பைம்மா . . துபராகியின் சிரிப்லபச் சந்திக்கிறது ஜராம்பக் ஜகாடுலம! நானும்
என் குைந்லதகளும் யாலரயும் நம்பி இல்பைன்னு நீயும் புரிஞ்சுக்பகா! ஆமா, இந்தப்
பதிலனஞ்சு ெருஷமா அெர் பமபை இருந்த நம்பிக்லகயிபை நான் ொழ்ந்திருக்கைாம்;
ஆனா அெலர நம்பி இங்பக யாரும் ொைபை, ொை முடியாது . . . அெர் அப்படி! சிக்கிரம்
பபாயி அெலர இங்பக ெரபெண்டாம்னு ஜசால்ைிடு . . ம், பபா! . . . மத்தபடி உன் தலை
எழுத்துக்கு நான் என்ன ஜசய்யமுடியும் – இந்த ஹீபராயின் கலத முடிஞ்சுது – அெருக்கு
 ஜெயகாந்தன் 365

இன்ஜனாரு ஹீபராயின் பெண்டாமா என்ன?” என்று ஜசால்ைிெிட்டு எழுந்தாள்

மதுரம்.அெள் குரைில் இருந்த ஜதௌ¤வும், அெள் ொர்த்லதகளில் பதான்றிய நிதானமும் –
அெள் கூறுெது ஜெறும் உணர்ச்சி ெயப்ப்ட்ட முடிவு அல்ை என்று கமைாவுக்குப்
புரிந்தது.

கமைா தலை குனிந்து லக ெிரல்களின் நகங்கலளப் பிய்த்தொறு உட்கார்ந்திருந்தாள்.

எழுந்து நின்ற மதுரம் இரக்க உணர்ச்சியால் கண்கைங்கக் கமைாலெப்
பார்த்தாள்.சற்றுமுன் ‘என்கூடப் ஜபாறந்த சபகாதரி . . இந்த அனாலதக்கு ொை ெைி
காட்டுங்க – அக்கா’ என்ஜறல்ைாம் அெள் மன்றாடிக் பகட்ட ொர்த்லதகலள எண்ணிப்
பார்த்தாள் மதுரம்.“கமைா . . . என்லனச் சபகாதரியா நீ ஜநலனச்சிருக்பக . . . உனக்கு
ொை ெைிகாட்டச் ஜசால்பற . . நான் எப்படியம்மா அலதச் ஜசய்யமுடியும்? என் தாய்
அப்ஜபா இருந்தாங்க, ‘இெலரத்தான் கல்யாணம் ஜசய்துஜகாள்பென்’னு நான் பிடிொதமாய்
இருந்தப்ஜபா, எங்கம்மா எவ்ெளபொ புத்தி ஜசான்னாங்க – எனக்கு ஏறைிபய – அம்மா ”
என்று கூறித் தனது இறந்துபபான தாலய எண்ணிக் கண் கைங்கினாள்
மதுரம்.“இப்படிஜயல்ைாம் ெரும்னு ஜநலனச்சித்தாபனா என்னபொ, தனக்குச் ஜசாந்தமான
இந்த ெட்லட
ீ பெற பிள்லளகளுக்குத் தராஜம எனக்குத் தந்துட்டுப் பபானாங்க. எனக்கும்
என் குைந்லதகளுக்கும் கஞ்சி ஊத்தரது இந்த ெடு
ீ தானம்மா. இந்த ெடும்
ீ அந்த ஜரண்டு
மாடுகளும் தான்.

கமைா, அந்தமாட்டின் பமபை லெக்கபெண்டிய பாசத்லத, இந்த ெட்டின்

ீ பமபை
லெக்கபெண்டிய பக்திலய, இத்தலன ெருஷமா ெணடிச்சிருக்பகன்”
ீ என்று தாபன
பபசிக்ஜகாள்ெதுபபால் ஜசால்ைிக்ஜகாண்டிருந்த மதுரம் திடீஜரனக் கடுலமயான குரைில்
பகாபாபெசமாகக் கத்தினாள்: “இது என் ெடு!
ீ இந்த ொசற்படிலய யாரும்
மிதிக்கக்கூடாது.”அந்தச் சத்தலதயும் அெள் பதாற்றத்லதயும் கண்டு கமைா திலகத்துப்
பபானாள்.தான் அங்பகபய இருந்தால் கமைாெின் முன்பன இன்னும் என்ஜனன்ன
அந்தரங்க தாம்பத்திய ெிஷயங்கலளஜயல்ைாம் ஆத்திரத்திபை பபசிெிடுபொபமா என்ற
அச்சத்துடன், மதுரம் எழுந்து ஜசன்று அலறக்குள் பபாய்க் கதலெ
மூடிக்ஜகாண்டாள்.கமைா அந்த அலறயின் மூடிய கதலெ ஜெறிக்கப் பார்த்தாள்.
முகத்லத மூடிக்ஜகாண்டு குலுங்க குலுங்க அழுதாள்.அெள் இப்பபாது எதற்காக
அழுகிறாள்? தன் தலை எழுத்துக்கா?‘இந்த ஹீபராயின் கலத முடிஞ்சுது; அந்தக் ஜகட்ட
ஜசாப்பனம் தீர்ந்தது’ என்று இவ்ெளவு லெராக்கியத்பதாடு அெலன நிராகரித்துெிட்ட
மதுரத்லத அெள் எண்ணிப் பார்த்தாள்.‘ஆ! இெளல்ைபொ ஜபண்’ என்று கமைாெின்
ஹிருதயம் ெிம்மிற்று.

தன்லனப்பபால் படித்தெபளா, ‘எங்பக ஜசன்று ஒரு லடப்லரட்டரின் முன்னால்

உட்கார்ந்தாலும் மாதம் நூத்லதம்பது ரூபாய்’ என்ற ொழ்க்லக உத்தரொதபமா இல்ைாத
அெளுக்கு இருக்கும் அந்த உறுதிலயக் கண்ட பிறகுதான், தான் ஒரு அனாலதயுமல்ை,
யாரிடமும் பபாய் எலதயும் யாசிக்கபெண்டிய நிலையிலும் தான் இல்லை என்பலத
உணர்ந்து தன்னம்பிக்லக ஜகாண்டாள் கமைா.‘ தன் ொழ்க்லக பமலும் ஜகட்டுப்பபாக
பெண்டுமா?’ – என்ற பகள்ெிக்கு பதிைாய் அென் உருெபம அெள் மனத்தில் பதான்றியது.
 ஜெயகாந்தன் 366

அந்த அைட்சிய உணர்ச்சி மிகுந்த கண்கள் என்ன ஜசால்கின்றன? என்று இப்பபாது

அெளுக்குப் புரிந்தது.இவ்ெளவு நல்ை மலனெிலய, இெள் உைப்லப, இெள் அன்லப,
இெள் ஜபருந்தன்லமலய எல்ைாம் பயன்படுத்திக்ஜகாண்டு அென் என்ன காரியம்
ஜசய்திருக்கிறான் – என்று ஒரு மூன்றாெது மனுஷியாகபெ நின்று பார்க்லகயில்
அென்மீ து அெளுக்கு திடீஜரன்று ஒரு ஜெறுப்பப உண்டாயிற்று!அந்த ஜெறுப்பு
ெிஷம்பபால் ஏறி ெளர்ந்தது.ஆம்; அென்மீ து ெிருப்பம் ஜகாள்ெதற்குத்தான்
காரணமில்லை, அது ஒரு பைஹீனம் . . . அெலன ஜெறுப்பதற்கு நிலனத்து நிலனத்துப்
பார்க்க ஆயிரம் காரணங்கள் – இந்த சிை மாதப் பைக்கத்திபைபய – அெளுக்கு
ஏற்பட்டிருந்தன.‘ம் . . . மதுரம் நல்ைாச் ஜசான்னாங்க ஒரு ொர்த்லத- எவ்ெளவு
பமாசமான சுரண்டல்!ொழ்ந்தலத ஜநலனச்சா குடலைப் புரட்டரபதடி, அம்மா. . . என்று.’
அந்த ொர்த்லதகளின் ஆைமும் அர்த்தமும் உணர்ந்து பயாசிக்லகயில் தனக்கும் கண்கள்
திறந்ததுபபால் இருந்தது கமைாவுக்கு.கமைா தலை நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தாள்.

அெள் கண்களில் ஒர் அைட்சியபம சுடர்ெிட்டது.‘ம் . . . இரண்டு குைந்லதகளும்

தாயுமாய் இருப்பெளுக்கு இல்ைாத கெலையா, பிறக்காத குைந்லதக்கும் எனக்கும்
ெந்துெிடப் பபாகிறது?அப்படி ெருெலத இெரா தாங்கி தடுத்துெிடப்பபாகிறார்?’ என்று
எண்ணி ‘இரண்டாெது ஹீபராயின் கலதயும் முடிந்தது’ என்று முணுமுணுத்துக்ஜகாண்பட
தன் லகப்லபலயத் திறந்து காகிதமும் பபனாவும் எடுத்துத் திடமான தீர்மானத்பதாடு
கீ ழுதட்லட அழுத்திக் கடித்துக்ஜகாண்டு கடிதம் எழுத ஆரம்பித்தாள் கமைா.இரவு
ஏழுமணிெலர அந்த பார்க்கில் கமைாவுக்காகக் காத்திருந்தான் சீதாராமன்.

ஆறு மணிக்கு நல்ை ஜசய்தியுடன் தன்லன ெந்து சந்திப்பதாகச் ஜசால்ைியிருந்த

கமைாலெ இன்னும் காணாததால் அென் சற்றும் பதட்டப்படெில்லை. ொழ்க்லகயில்
ஜெற்றிகலளத் தெிர பெஜறதுவும் தனக்கு ஏற்படப் பபாெதில்லை என்ற உறுதியான
அசட்டு நம்பிக்லகயுடன் இருப்பெனாலகயால், இந்த ெிஷயத்திலும் அென் பூரண
நம்பிக்லகயுடனிருந்தான்.‘சம்பாதிக்க ஒரு மலனெி, பணிெிலட ஜசய்ய ஒரு மலனெி’
என்ற சுயநைம் நிலறபெறப் பபாகிற மகிழ்ச்சியில் ெைக்கம்பபாைபெ
சீட்டியடித்துக்ஜகாண்டு இரவு எட்டு மணிக்கு அென் ெடு
ீ ெந்து பசர்ந்தான். இன்று
தன்லன இரண்டு பபர் இனிய முகத்பதாடு ெரபெற்பார்கள் என்ற குதூகைம்!அென்
ெட்டின்
ீ முன் ஹாலுக்கு ெந்தபபாது அென் எதிர்பார்த்தபடி அங்பக கமைாலெயும்
காபணாம்; மதுரத்லதயும் காபணாம். அெனது இரண்டு ஜபண் குைந்லதகள் மட்டுபம
இருந்தனர். ஜபரியெள் உமா, பசாபாெில் உட்கார்ந்து பாடம் படித்துக்ஜகாண்டிருந்தாள்.
சின்னெள் ைதா – பிறந்த பமனியாய் – பஸாபாெின் பின்புறம் ெந்து நின்று உமாெின்
பின்னலை இழுத்துக் குறும்பு ஜசய்துஜகாண்டிருந்தாள்.அந்த பசாபாெின் ஒரு பகுதியில்
பிஸ்கட் பாக்ஜகட் பிரிந்து கிடந்தது; பிஸ்ஜகட்டுகள் இலறந்து கிடந்தன.சீதாராமன்
ெட்டிற்குள்
ீ நுலைந்ததும் ‘படீ’ஜரன சலமயலறக் கதலெ அலறந்து சாத்திய சப்தம் –
அெனுக்கு ஜநஞ்சில் உலதத்தது பபாைிருந்தது.அென் சலமயலறக் கதலெ பநாக்கி
நடந்தான்.
 ஜெயகாந்தன் 367

மூடிய கதெின்பமல் பைசாகத் தட்டி, “மது . . மது . .” என்று அலைத்தான்.உட்புறம்

கதெின்பமல் முதுலகச் சாய்த்து அெள் திரும்பி நின்றுக்ஜகாண்டிருக்கிறாள் என்று
கதெிடுக்கில் ஜதரிந்தது.உள்பளயிருந்து அெள் குரல் ஸ்பஷ்டமாக ஒைித்தது!“மானமுள்ள
ஆம்பிலளயா இருந்தா – என் ெட்லடெிட்டு
ீ கீ பை இறங்கிடணும். இங்பக உங்களுக்கு
இடமில்லை! இது என் ெடு!”“மது!
ீ கதலெத் திற! ஜசால்பறன் ” என்று அழுெதுபபான்ற
குரைில் ஜகஞ்சினான் அெள் கணென்.“முடியாது . . உங்கள் முகத்லதப் பார்த்தா – ஐபயா!
பெணாம் . . .புருஷனின் முகத்திபை காறித் துப்பினெங்கறபபர் எனக்கு பெணாம்! . . .”–
சீதாராமனுக்குச் ஜசெிட்டில் அலறந்தது பபாைிருந்தது. முகஜமல்ைாம் ெியர்த்தது. தன்
ொழ்க்லகயிபை முதல் தடலெயாய் ஒரு முதல்தரமான ெிபரீதம் நிகழ்ந்திருப்பலத
அென் அனுபெித்தான்.அெனுக்குக் பகாபமும் ெந்தது.“என்னடீ பபசபற? . . பபாகல்பைனா
என்ன ஜசய்பெ?” என்று அந்தக் கதலெ எட்டி உலதத்தான்.கண்ணாடிப் பாத்திரம்
ஜநாறுங்கியதுபபால் உள்பள இருந்து அெள் ஒரு ஹிஸ்டீரியா சிரிப்புச் சிரித்தாள். பிறகு,
கைகைத்துப் ஜபருகிெரும் அந்தச் சிரிப்பிலடபய ஜசான்னாள்: ” நல்ைது, இங்பகபய
இருங்க. அந்த ஜரண்டு குைந்லதகளுக்கு ஒண்ணு அப்பன் இருக்கணும், இல்பை அம்மா
இருக்கணும் . . நீங்கபள இருங்க . . ” என்று அெள் கூறிக்ஜகாண்பட ஜகாடிக் கயிற்லற
‘படா’ஜரன்று இழுத்து அறுக்கும் சப்தம் பகட்டது சீதாராமனுக்கு.அெனுக்குக் லகயும்
காலும் நடுங்கி ெிலறத்தன.

‘எக்ஸ்பர’ சித்திரம்பபால் மூடிய கதவுக்குப் பின்னால் நடக்கும் காரியம் அென்

கண்களுக்குத் ஜதரிந்தது. தனது ஒவ்ஜொரு நிமிஷப் பிரசன்னமும் அெள் கழுத்தில்
இறுகப் பபாகிறது என்றறிந்ததும் அென் ‘ஓ’ஜென்ற குரைில் அைறினான்.“மதுரம், நான்
பபாயிடபறன்! நான் பபாயிடபறன் . . . இபதா நான் பபாயிடபறன் . . ” என்று
கதெின்பமல் இரண்டு கரத்தாலும் தடதடஜெனக் குத்திக்ஜகாண்டு கத்தினான்
சீதாராமன்.‘பபா!’ என்று ஒருலமயில் கூறிக் லகயிைிருந்த ஜகாடிக் கயிற்றால் மூடிய
கதெின்பமல் ‘சவுக்’ஜகன்று அெள் அடித்ததன் பெகமும் ஜெறுப்பும் அெனுக்குப்
புரிந்தது.‘தான் சாகிபறன் என்று ஜசான்னதும் அென் இப்படி அைறுெதற்குக் காரணம் தன்
மீ து ஜகாண்ட பாசமல்ை; இந்த இரண்டு குைந்லதகளின் சுலமயும் தன் தலையில்
ெிடியுபம என்ற பகாலைத்தனம்தான்’ என்ஜறண்ணிய மதுரம், ‘சீ’ என்று அருெருத்து உடல்
சிைிர்த்தாள்.– இப்பபாதுதான் முதல் தடலெயாக – அெளது சுபாெப்படி எந்த ஒரு
‘சமாதான’மும் பதடிக்ஜகாள்ளாமல் அெனது பைஹீ னத்லதப் பச்லசயாய் – அெள்
புரிந்துஜகாண்டாள்.சீதாராமன் தன் அலறக்குள் ஓடி அெசர அெசரமாகத் தனது
துணிமணிகலளஜயல்ைாம் ொரி இரண்டு சூட்பகசுக்குள் அலடத்துக்ஜகாண்டு ஹாலுக்கு
ெந்தான்.

அப்பபாது கடிதப்ஜபட்டியில் ஒரு கடிதம் நீண்டிக்ஜகாண்டிருப்பலதப் பார்த்து இரண்டு

சூட்பகசுகலளயும் கீ பை லெத்துெிட்டு நடுெில் நின்று கடிதத்லத எடுத்துப்
பிரித்தான்.குைந்லதகளிரண்டும் தங்கலளச் சுற்றி என்ன நடக்கிறது என்று புரியாமல்
கமைா ொங்கி ெந்த பிஸ்ஜகட்டுகலளயும் சாக்ஜைட்டுகலளயும் தின்றுஜகாண்டிருந்தனர்.
ஒரு ஜபரிய ‘காட்பரீஸ்’ சாக்ஜைட்லடக் கடித்துப் பக்கத்தில் லெத்துெிட்டு சிபைட்டில்
 ஜெயகாந்தன் 368

என்னபொ மும்முரமாய் எழுதிக்ஜகாண்டிருந்தாள் ஜபரியெள்.சின்னெள் பதுங்கிப் பதுங்கி

அெளருபக ெந்து அெள் கடித்து லெத்த சாக்ஜைட்லட, அெளறியாமல் தானும் எடுத்து
ஒரு கடி கடித்தாள்.

“ஏண்டி என்பனாடலத எடுக்கபற? அப்பா, இங்பக பாரு” என்று அருகிைிருந்த தகப்பலன

அலைத்தாள் உமா.அெள் கத்தியதும் சின்னெள் ைதா தான் கடித்த சாக்ஜைட்லட மீ ண்டும்
அெளருபக லெத்துெிட்டுட் தள்ளி நின்றாள். உமா அலத எடுத்து, திருப்பித் திருப்பிப்
பார்த்து “சீ! எச்சில், எனக்கு பெணாம்” என்று சின்னெளிடபம அலதத் திருப்பிக்
ஜகாடுத்தாள்.சின்னெள் ைதா அலத ொங்கிக்ஜகாண்டு ெிைித்தாள்.அெள் அலதத் தனக்பக
திருப்பித் தந்ததும் எச்சிலைத் தின்னக்கூடாது என்றும், சற்றுமுன் அெள் எச்சிலைத்தான்
தின்பறாம் என்று அறிந்ததும், ைதாவும் தன் லகயில் மூளியாய்க் கடிக்கப்பட்டு இருந்த
அபத சாக்ஜைட்லடத் திருப்பித் திருப்பி அசூலயயுடன் பார்த்து,“தூ! எச்சில்! . . . ” என்று
தன் லகயிைிருந்தலத ெசி
ீ எறிந்தபின், ொயிைிருந்தலதயும் துப்பிெிட்டு ொலயத்
துலடத்துக்ஜகாண்டாள்.

அந்த எச்சில் சாக்ஜைட் சீதாராமனில் காைடியில் ெந்து ெிழுந்தது.அென் அலதப்

பார்த்தான். லகயிைிருந்த கடிதத்லதப் பிடித்தபிடியில் கசக்கி எறிந்துெிட்டுத் தனது
சூட்பகசுகலள இரண்டு லககளிலும் தூக்கிக்ஜகாண்டு ொசற்படியில் ெிடுெிடுஜென
இறங்கினான்.‘இங்பக ொடி உமா – அப்பா ‘ஓ’ பபாறார்’ என்றுக் கத்திக்ஜகாண்பட
பிறந்தபமனியாய் ஜதரு ொசற்படிக்கு ஓடிெந்தாள் ைதா. அெள் பின்னாபைபய உமாவும்
ெந்து நின்றாள்.ஜதருெில் இறங்கிய சீதாராமன் திரும்பிப் பார்த்தவுடன் அந்தக்
குைந்லதகள் இருெரும் தங்கள் ெைக்கப்படி தலைக்குபமல் லகலய உயர்த்தி “அப்பா ……..
டாட்டா” என்று கூெி ெிரைலசத்தனர்.சீதாராமனின் கண்களில் – சதா ஒர் அைட்சியபம
மின்னி அந்த அைட்சியத்லதபய ஒரு அணியாக அணிந்து அதுபெ ஒர் அைகாக அலமந்து
பைர் நடுபெ அெலன ஹீபராொக்கிய அபத கண்களில்தான் – குளமாய் கண்ண ீர்
நிலறந்தது.

உண்லம சுடும்
அது பசாமநாதனின் கண்கலள உறுத்திற்று. பரமஹம்சரும் ெிபெகானந்தரும்
இருபுறமும் இருக்க, அந்த ெரிலசயில் தனது படத்லதயும் லெத்திருக்கும் பகாைத்லத
முகம் சுளித்து பயாசித்தொறு மூக்குக் கண்ணாடிலய நன்றாக உயர்த்திெிட்டுக் ஜகாண்டு
எழுந்து, சுெரருபக ஜசன்று கூர்ந்து பநாக்கினார் பசாமநாதன்.அப்பபாது ஹார்ைிக்ஸ்
கைக்கிக் ஜகாண்டு ெர உள்பள ஜசன்றிருந்த அெரது மருமகள் பகாலத, லகயிபைந்திய
கப் அண்ட் ஸாஸருடன் ஹாலுக்குள் ெந்தாள். பசாமநாதன் அெலளத் திரும்பிப்
பார்த்தார்.

“இஜதல்ைாம் யாருலடய பெலை?” என்று தன் படத்லத ஆள் காட்டி ெிரைால்

சுட்டியொறு பகட்டார்.லகயிைிருந்தலத டீபாயின் மீ து லெத்துெிட்டு அெரருபக ெந்து
நின்று அந்தப் படங்கலளப் பார்த்தொறு பகாலத ஜசான்னாள்: “நான் இந்த ெட்டுக்கு
ீ
ெர்ரதுக்கு முன்னாைிருந்பத இந்தப் படம் இங்பக இருக்கு. தன் ெணக்கத்துக்குரிய
 ஜெயகாந்தன் 369

பமலதகளின் திருவுருெங்கள் இலென்னு நண்பர்களுக்கு அறிமுகம் ஜசய்து லெக்கிறார்

அெர். என் கிட்படயும் அப்படித்தான் ஜசான்னார்?…” அெள் அலதச் ஜசால்ைி முடிக்குமுன்,
மூக்குக் கண்ணாடிலயக் கைட்டி பமபை பபார்த்தியிருந்த சால்லெயில் துலடத்தொறு
கிளுகிளுத்த சிரிப்புடன் அெர் ஜசான்னார்: “என்ன ெிசித்திரமான இலணப்பு… ஆஸ்திகச்
ஜசம்மல்களான அெர்கள் நடுபெ, நிரீச்ெரொதியான என் படமா?…” என்று முனகியொபற,
முைங்லகயில் ஜதாங்கிய லகத் தடிலய ெைது லகயில் எடுத்து ஜமௌள ஊன்றி நடந்து
பசாபாெில் ெந்தமர்ந்தார் பசாமநாதன்.பகாலத ஹார்ைிக்லஸ எடுத்து அெர் லகயில்
தந்தாள்.

ெபயாதிகத்தால் தளர்ந்த லககள் நடுங்க அெர் அலதப் பருகினார். சூடான பானத்லதப்

பருகியவுடன் அெரது ஜநற்றி பெர்த்திருப்பலதக் கண்ட பகாலத, மின்சார ெிசிறிலயச்
சுைை ெிட்டாள். காற்றில் அெரது நலரத்த அடர்ந்த கிராப்புச் சிலக ஜநற்றியில் ெிழுந்து
ஜகாத்தாய்ப் புரண்டது. பசாமநாதனின் பார்லெ ஹாலை பநாட்டமிட்டு அங்கிருந்த
பரடிபயா, அந்த மூலை ஸ்டாண்டில் உள்ள புத்தர் சிலை, ென்னலுக்குப் பபாட்டிருந்த
ஜெளிறிய நீை நிறத் திலரச் சீலை முதைிய ஜபாருட்கலளக் குறிப்பாகக் கெனித்த பின்,
பகாலதயின் பமல் ெந்து நிலை ஜபற்றது. அெர் ெிைிகளில் அன்புணர்ச்சி மின்னிப் புரள
ஒரு குைந்லதபபால் புன்னலக காட்டினார்.அந்தப் புன்னலக ‘அடி, சமர்த்துப் ஜபண்பண,
ெட்லட
ீ ஜராம்ப அைகா ஜெச்சிருக்பக’ என்று பாராட்டுெது பபாலும்,
‘சந்பதாஷமாயிருக்கிறாயா மகபள’ என்று ெிசாரிப்பது பபாலும், ‘உன்லனப் பார்க்க எனக்கு
மிகத் திருப்தியாயிருக்கிறது’ என்று ஜபருமிதத்பதாடு குதூகைிப்பது பபாலும்
அலமந்திருந்தது.

அத்தலன அர்த்தங்களுக்கும் பதில் உலரப்பதுபபால் அடக்கமாய், ஜபண்லம நைன் மிகுந்த

அலமதிபயாடு பதில் புன்னலக சிந்தினாள் பகாலத. அெர் தனது லகக் கடிகாரத்லதப்
பார்த்து, “ஓ! மணி அஞ்சாகிறபத… காபைெிைிருந்து ெர இவ்ெளவு பநரமா! எனக்கு ஏழு
மணிக்கு ரயில்…” என்றொறு ஜெளிபய எட்டிப் பார்த்தார்.அபத பநரத்தில் காம்பவுண்ட்
பகட் திறக்கப்படும் ஓலச பகட்டுக் பகாலத ஆெலுடன் ஜெளிபய நடந்தாள்.
பரபமஸ்ெரலன இரு லககளிலும் அலணத்துக் ஜகாள்ள பரபரத்த உடலுடன் எழுந்து
நின்றார் பசாமநாதன்.“அெர் இல்லை… பபாஸ்ட்பமன் – அெருக்கு ஏபதா ஒரு கடிதம்”
என்று கூறியொறு, அந்தக் கெலரத் திருப்பித் திருப்பிப் பார்த்தொபற உள்பள பபானாள்
பகாலத. பசாமநாதன் அருகிைிருந்த பபாட்படா ஆல்பத்லத எடுத்துப் புரட்டியொறு
பரபமஸ்ெரனின் ெருலகக்குக் காத்திருந்தார்.

பரபமஸ்ெரன் தற்பபாது தமிழ்ப் பபராசிரியராய்ப் பணியாற்றும் அபத கல்லூரியில்தான்

பத்தாண்டுகளுக்கு முன் ஆங்கிைப் புரபஸராகப் பணியாற்றினார் பசாமநாதன். அெரிடம்
ஒரு மாணெனாக இருந்து அெர் ஓய்வு ஜபறுெதற்குள் அபத கல்லூரியில் பரபமஸ்ெரன்
ெிரிவுலரயாளராகப் பணிபயற்கும் அந்த இலடக்காைத்தில், பெறு எெரிடமும் ஏற்பட்ட
உறெினும் ெலுமிக்க பாந்தவ்யமும் நட்பும் அெர்களிலடபய உருப்ஜபற்றது.பசாமநாதன்
கல்லூரியிைிருந்து ஓய்வு ஜபற்றுச் ஜசாந்தக் கிராமத்துக்குப் பபாய்ெிட்ட பிறகு
 ஜெயகாந்தன் 370

பரபமஸ்ெரனுக்கும், பசாமநாதனுக்குமிலடபய ஏபதா சிை சமயங்களில் கடிதப்

பபாக்குெரத்து இருந்தது.

இரண்டாண்டுகளுக்கு முன் பசாமநாதன் ஏபதா காரியமாகச் ஜசன்லனக்கு ெந்தபபாது

பத்தாண்டுகளுக்குப் பிறகு பசாமநாதனும் பரபமஸ்ெரனும் சந்திக்க பநர்ந்தது.
பரபமஸ்ெரலனக் கண்ட பசாமநாதன் ஒரு ெிநாடி திலகத்பத பபானார். அதற்குக்
காரணம் மாணெராய் இருந்து, ெிரிவுலரயாளரான பரபமஸ்ெரன் பபராசிரியராய்
உயர்ந்திருப்பது மட்டுமல்ை; புஷ் பகாட்டும், கண்ணாடியும் தரித்த, காபதாரம் சிலக
நலரத்த – பசாமநாதன் எதிர்பாராத – பரபமஸ்ெரனின் முதிர்ந்த பதாற்றம்தான். அதனினும்
முக்கிய காரணம் நாற்பது ெயதாகியும் அெர் பிரம்மச்சாரியாய் ொழ்ந்து ெருெது…தன்
அன்பிற்கும் மதிப்பிற்குமுரிய ஆசாலனக் கண்டதும் அெரது லககலளப் பற்றி அன்புடன்
கண்களில் ஒற்றிக் ஜகாண்டு நின்ற பரபமஸ்ெரலனப் பாசத்துடன் முதுகில் தட்டிக்
ஜகாடுத்தொறு, “நீங்கள் இன்னும் பிரம்மச்சாரியாக இருந்து ெருெலதக் காணா ஏபதா
ஒரு குற்ற உணர்வு என் மனத்லத உறுத்துகிறது… இந்த உறுத்தல் அர்த்தமற்றது என்று
நீங்கள் கருதுகிறீர்களா?” என்று ஆங்கிைத்தில் பகட்டார் பசாமநாதன்.

பசாமநாதன் எப்பபாதும் தனது அபிப்பிராயத்லத அழுத்தமாகக் கூறிெிடுொர். ஆனால்

அத்துடன் நிறுத்திக் ஜகாள்ள மாட்டார். யாரிடம் தன் அபிப்பிராயத்லதக் கூறுகிறாபரா
அெரிடபம ஒரு ெலக ஆபமாதிப்லப, அல்ைது உடன்பாட்லட, ெிரும்புகிற ெலகயில்
மற்றெரின் அபிப்பிராயத்லதயும் எதிர்பார்ப்பார். அது அெரது சிறப்பான பண்புகளில்
ஒன்று என்பலதப் பரபமஸ்ெரனும் அறிொர்.பரபமஸ்ெரனுக்குப் ஜபற்பறாபரா மிக
ஜநருங்கிய பந்துக்கபளா யாரும் தற்பபாது இல்லை. அெர் தனியன். பரபமஸ்ெரலனப்
பபான்ற அடக்கமான தனியர்களின் ொழ்க்லகயில் ‘திருமணம்’ என்ற ொழ்ெின் திருப்பம்
நிகழ்ெஜதனின், நமது இன்லறய சமூகத்தில் நண்பர்களின் – ஜபாறுப்பும் அந்தஸ்தும்
மிகுந்த நண்பர்களின் – உதெியால்தாபன நடந்பதற பெண்டும்! அப்படிப்பட்ட நண்பனாய்,
ெைிகாட்டியாய், ஞானாசிரியனாய் இருந்து ெந்த பசாமநாதனின் கடலமயல்ைொ அது? –
என்பனெற்லறஜயல்ைாம் நிலனத்துத் தான் அெர் தன்னிடம் இவ்ெிதம் பகட்கிறார்
என்பலதப் பரபமஸ்ெரன் உணர்ந்தார்.“ஏன்? பிரம்மசரியம் ஒரு குற்றமா?” என்று சிரித்த
ெண்ணம் பகட்டார் பரபமஸ்ெரன்.“அது குற்றமுமில்லை; சரியுமில்லை.

குலறயற்ற ஓர் ஆண் பிரம்மச்சரிய ெிரதத்லத அனுஷ்டிக்க ஒரு ைட்சியம் பெண்டும்.

இப்படி ஒரு காரியத்பதாடு இருந்தால் அந்தப் பிரம்மச்சரியம் சரியானது ஆகும்.
இல்ைாமல் பிரம்மச்சரியத்துக்காகபெ ஒருென் பிரம்மசாரியாயிருந்தால் அது
சரியற்றதும், பின்னால் ஒரு காைத்தில் குற்றமும் ஆகும். எதற்குபம ஓர் அர்த்தம்
பெண்டும்; அர்த்தபம இல்லைஜயன்றால் அதுக்குப் ஜபயபர அனர்த்தம்! உங்கள்
பிரம்மச்சரிய ெிரதத்துக்கு ஒரு அர்த்தம் உண்டுன்னா, நான் என் அபிப்பிராயத்லத
மாத்திக்கிபறன்” என்றார் பசாமநாதன்.பரபமஸ்ெரன் ஒரு ெிநாடி பயாசித்தார்; அது
பயாசலனயல்ை; அது ஒருெலக பிரமிப்பு. பிறகு புன்னலக புரிந்தார். அது புன்னலகயல்ை!
அது ஒருெலக சரணாகதி.அந்தச் சந்திப்பின்பபாது அெர்கள் இருெரும் ஜெகுபநரம்
சம்பாஷித்தனர்.
 ஜெயகாந்தன் 371

பத்து ெருஷங்களுக்கு முன்பு பசாமநாதனுடன் பைகியபபாது அெலர எந்த அளவுக்குப்

புரிந்து ஜகாண்டு எந்த அளவுக்கு அெரிடம் மதிப்பு லெத்திருந்தாபரா, அலத ெிடவும்,
பத்தாண்டு முதிர்ச்சியின் பிறகு தனது முதிர்ந்த அறிபொடு அெருடன் சம்பாஷிக்லகயில்
பன்மடங்கு அதிகம் புரிந்து ஜகாண்டு பசாமநாதனிடம் முதிர்ந்த மதிப்பும் முழுலமயான
சரணும் அலடந்தார் பரபமஸ்ெரன்.பரபமஸ்ெரலனப் பிரிந்து ஊர் திரும்பும்பபாது
பசாமநாதன் ைீ ெில் தனது கிராமத்துக்கு ெரபெண்டுஜமன்று அெலர அலைத்தார்.“இந்த
அலைப்லபக் கடலம உணர்ச்சிபயாடு ெிடுக்கிபறன்” என்று ஆங்கிைத்தில் கூறிப் பின்
தமிைில் ஜதாடர்ந்து ஜசான்னார்: “சிறு ெயதிைிருந்பத தாய் தகப்பனில்ைாம என் தங்லக
மகள் ஒருத்தி என் கிட்பட ெளர்ப்புப் ஜபண்ணாய் இருக்கா… அெளும் கல்யாணபம
பெணாம்னு இருந்தெ… இப்ப அெள் மனம் அதற்குப் பக்குெப்பட்டிருக்கிற மாதிரி
பதாணுது. எதுக்கும் நீங்க ஒரு தடலெ ொங்க.

பரஸ்பரம் சரின்னா நடத்தி லெக்கிறது என் கடலம…” – குைம் பகாத்திரம் ெிசாரிக்காமல்,

மனிதனின் தரத்லதயும் நட்லபயும் உத்பதசித்து நடக்கும் அெரது உயரிய பண்லப
உள்ளூரப் பபாற்றினார் பரபமஸ்ெரன்.இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன் அந்தத் திருமணம்
நடந்தது. திருமணம் நிகழுமுன் பரபமஸ்ெரனுக்கு ஒபர ஒரு ெிஷயம் மனத்லத
உறுத்திக் ஜகாண்பட இருந்தது.பகாலதக்கு இருபது ெயது. பரபமஸ்ெரனுக்கு நாற்பது
ெயது.பரபமஸ்ெரனின் இந்தத் தயக்கத்லத உணர்ந்தபபாது பசாமநாதன் ெிளக்கினார்:
“ெயதில் இவ்ெளவு ெித்தியாசம் பெணாம்னு நீங்கள் ஜநனச்சா உங்கள் தனிப்பட்ட
ெிருப்பம்ங்கற முலறயில் அது சரிதான். அதற்கு பெபற காரணம் இல்பைன்னாலும்
அப்படி ஒரு தனிப்பட்ட மபனாபாெலன உங்களுக்கு இருக்குங்கற ஒரு காரணத்லத
உத்பதசிச்பச இந்த பயாசலனலயக் லகெிட்டு ெிடைாம்; நீங்கபள பயாசிச்சு முடிவு
ஜசய்ய பெண்டியது இது.”கறாராக, முடிொக என்ன கூறுெது என்று பரபமஸ்ெரனுக்குப்
புரியெில்லை.

பசாமநாதன் தனது அபிப்பிராயத்லத ெற்புறுத்துகிறெருமில்லை. அெரது பயாசலனலய

மறுத்துெிட்டால் ெருத்தப்படக் கூடியெருமில்லை என்று பரபமஸ்ெரன் நன்கு
உணர்ந்ததனாபைபய, இதில் என்ன முடிஜெடுப்பது என்று புரியாமல் குைம்பினார்.அெரது
பமபைாட்டமான குைப்பத்லதயும் உள்ளார்ந்த சம்மதத்லதயும் புரிந்துஜகாண்ட பசாமநாதன்
பரபமஸ்ெரனிடம் தீர்மானமான பதாரலணயில் பகட்டார்: “ஆமாம், உங்கள்
தயக்கத்திற்கான பிரச்லனதான் என்ன?”பரபமஸ்ெரன் – தனது நாற்பது ெயலத மறந்து –
ஒரு ொைிபனுக்பக உரிய சங்பகாெத்துடன் தலைகுனிந்து ஜமல்ை இழுத்தொறு
கூறினார்: “ெயது ெித்தியாசம்தான்…”“ஓ!” என்று கூறிச் சிரித்தார் பசாமநாதன்: “நான் தான்
ஜசான்பனபன, இந்த ெித்தியாசம் அதிகம்னு நீங்க ஜநலனச்சா, இந்த முயற்சிலயக்
லகெிட்டுடைாம்னு… உங்க மனசிபை ெிருப்பம் இருந்து, பார்க்கறெங்க என்ன
ஜசால்லுொங்கபளாங்கற பபாைிக் கூச்சத்திற்காக ஒரு காரியத்திபை தயக்கம் காட்டறது
அெசியமில்ைாதது; அர்த்தமில்ைாதது…”“உைகத்திற்காகவும் ஜகாஞ்சம் பயாசிக்க
பெண்டியிருக்கு இல்லையா?” என்று உள்ளங்லகயில் பகாடு கீ றினார்
பரபமஸ்ெரன்.“ஆமாம் ஆமாம்; உைகத்திற்காகக் ஜகாஞ்சம் என்ன, முழுக்க முழுக்க
 ஜெயகாந்தன் 372

பயாசிக்கணும். ஆனால், பரபமஸ்ெரன்… உைகம்ங்கறது உங்கலளச் சுத்தியுள்ள சிறு

ெட்டம் மட்டுமில்லை; அது எத்தலனபயா கண்டங்களாய், நாடுகளாய்ப் பரந்து கிடக்கு…
பயாசிச்சுப் பார்த்தா அங்ஜகல்ைாம் இந்த ெித்தியாசம் ஒரு ஜபாருட்டில்லை; நியாயமானது
கூட! உங்கள் ெசதிக்கு உங்கள் உைகத்லதச் சுருக்கிக் ஜகாள்ள நீங்கள் ெிரும்பினா – ஒரு
சின்ன அரட்லடக் கூட்டபம உைகம்னு பார்க்காதீங்க – அந்த உைகத்லத
உங்களுக்குள்பளபய உங்க ஹிருதயத்துக்குப் பக்கத்திபை எளிலமயா ஒரு மனிதனின்
உைகம்னாெது பாருங்கபளன்! அதன்படி சுயமான முடிவு ஜசய்யுங்கபளன்..” என்று
ஜசால்ைி, ஜமௌனமாய்ச் சற்று கண்மூடி பயாசலனயில் ஆழ்ந்தார் பசாமநாதன்.‘இந்த
மனிதர்தான் மனுஷனின் மனத்துக்குள் நுலைந்து எப்படி தீர்க்கமாய்ப் பார்க்கிறார்!’ என்று
ெியந்து பநாக்கினார் பரபமஸ்ெரன்.கண்கலளத் திறொமபை ஜதாடர்ந்து பபசினார்
பசாமநாதன்.

“ஒரு ஆண் கல்யாணம் ஜசய்து ஜகாள்ளும்பபாது தனக்காகபெ ஜசய்து ஜகாள்ெதாக

நிலனக்கிறான்; ஜபண்ணும் அப்படிபய நிலனக்கிறாள். தனக்காகச் ஜசய்து ஜகாள்கிற எந்தக்
காரியமும் அதிருப்தியாய்த்தான் முடியும். கல்யாணத்தின் உண்லமத் தாத்பரியம்
அதுெல்ை. தனக்காக ொழ்ந்துகிட்டிருந்த ஒருெபனா ஒருத்திபயா இன்ஜனாருெர்க்காக
ொைறதின் ஆரம்பபம திருமணம். சமூக ொழ்ெின் சிறு ெட்டம் – அடிப்பலட ெட்டம் –
தாம்பத்யம். இந்த அடிப்பலடக் கூட்டுறெிபைபய இந்தத் தியாக உணர்வு ஏற்பட்டாத்தான்
சமூக ொழ்பெ சிறப்பாய் அலமயும். ஆனால், ‘எனக்காக, என் சுகத்துக்காக’ங்கற
பநாக்கிபைபய ஆணும் ஜபண்ணும் கல்யாணம் பண்ணிக்கிற ஒரு சுயநைப்
பபாக்கினாபைதான், தனி மனுஷனின் குடும்ப ொழ்க்லகயும் சரி, சமூக ொழ்க்லகயும் சரி,
அதிருப்தியும் துன்பமுமா மாறிப்பபாகுது… நீங்க உங்களுக்காக அெலளக் கல்யாணம்
ஜசய்து ஜகாள்றதாக நிலனக்கக் கூடாது… அெளுக்காக…! இலதபயதான் நான் அெளுக்கும்
ஜசால்ைியிருக்பகன்… உறெின் அடிப்பலடபய இந்த பரஸ்பர உணர்வுதான்னு நீங்க
நிலனக்கிறீங்களா…?”பரபமஸ்ெரன் ஒரு ெிநாடி பயாசித்தார். அது பயாசலனயல்ை…இந்த
இரண்டு ெருட மணொழ்க்லக, ொழ்க்லகயின் அர்த்தத்லத அெருக்கு உணர்த்திற்று.

பகாலதயில்ைாமல் அெரால் இனி ொை இயைாது என்ற உணர்லெ, ஒரு பந்தத்லத –

அெர் ஏற்படுத்திக் ஜகாண்டு ெிட்டார் – அல்ைது அெள் ஏற்படுத்தி ெிட்டாள்.தன்லன ஒரு
முழு மனிதனாகச் பசாமநாதனும், தனது ொழ்க்லகக்கு ஒரு முழு அர்த்தத்லதக்
பகாலதயும் உருொக்கி ெிட்டலத உணர்ந்து அெலரத் தனது ெணக்கத்துக்குரிய
ெைிகாட்டியாகவும் அெலளத் தனது உயிருக்கிலணயான துலணயாகவும் ஸ்ெகரித்தார்
ீ
பரபமஸ்ெரன்.தங்களது தாம்பத்ய ொழ்க்லக ஆனந்தமாயிருப்பலத, பரஸ்பரத் திருப்தியும்
நிலறவும் மிகுந்து ெிளங்குெலத ஒருநாள், இந்த ெயது ெித்தியாசம் குறித்துக்
பகாலதயிடம் அெர் பகட்டு, அெளுலரத்த பதிைில் அெர் நன்கு உணர்ந்தார்.

மங்கிய ஒளி ெசும்

ீ சிறு ெிளக்கின் ஜெளிச்சத்தில் சயன அலறயின் அந்தரங்கச்
சூழ்நிலையில் அெரது மார்பில் சித்திரம் ெலரந்தொறு சாய்ந்து, ஜசெியருபக இதழ்கள்
ஜநருங்க, ஆத்மார்த்தமான ரகசியக் குரைில் அெள் பபசிய பபாது அெருக்கு பராமாஞ்சைி
ஜசய்தது…“நீங்க பகட்டது மாதிரி, ஆரம்பத்திபை எனக்கும் இப்படி ஒரு ஜநலனப்பு
 ஜெயகாந்தன் 373

இருந்தது… ஆனா, ஆனா… இப்ப பதாணுது; எல்பைாருபம உைகத்திபை இந்த

ெித்தியாசத்பதாட கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா எல்ைாருலடய ொழ்க்லகயும்
ஜசார்க்கமாயிருக்கும்னு… ஒத்த ெயசாயிருந்தா ெிட்டுக் குடுக்கற குணபமா இணக்கமாகிற
குணபமா இருக்காதுன்னு பதாணுது… இந்த ெித்தியாசத்தினாபைபய ஒரு
அந்நிபயான்யமும், ஒரு… ஒரு… எனக்குச் ஜசால்ைத் ஜதரியல்பை… நான் ஜராம்ப
சந்பதாஷமாயிருக்பகன். அவ்ெளவுதான் ஜசால்ை முடியுது” என்று அெரது பகள்ெிக்குப்
பதிைாக அெள் ஜெகு பநரம் சிரமப்பட்டு ொர்த்லதகலளத் பதடிப் பிடித்துத் தன்
மனத்லதத் திறந்து அெர் மனத்துள் ஜகாட்டியபபாது, இருெர் உள்ளமும் நிலறந்பத
ெைிந்தன…காஷ்மீ ரத்து ஏரிகளிைிருந்து கன்னியாகுமரி முக்கடல் ெலர, பின்னணியாகக்
ஜகாண்டு அெர்கள் இலணந்து காட்சி தரும் பபாட்படாக்கள் நிலறந்த அந்த ஆல்பத்தின்
மூைபம அெர்களின் ஆனந்தமயமான குடும்ப ொழ்க்லகலய உணர்ந்தார்
பசாமநாதன்.ஆல்பத்தின் கலடசி ஏட்லடப் புரட்டி அலத மூடியபபாது, தன் எதிபர “எப்பபா
ெந்தீங்க?” என்று ஆர்ெமாய்ப் புன்னலக பூத்து, கரம் குெித்து நிற்கும் பரபமஸ்ெரலன
ஹால் ொசற்படியில் கண்டு, இரண்டு லககலளயும் ெிரித்தொறு எழுந்து நின்ற
பசாமநாதன் குைந்லதபபால் சிரித்தார். பிறகு அருகில் ெந்த பரபமஸ்ெரனின் லகலயக்
குலுக்கித் பதாளில் தட்டிக் ஜகாடுத்தார்.“திடீர்னு ஒரு அெசர பெலையா ெந்பதன்.

இப்ப ஏழு மணி ரயில்பை பபாகணும்” என்று அெர் கூறியது பகட்டு பரபமஸ்ெரனின்
முகம் சுருங்கிற்று; “இப்பபெ மணி அஞ்சலர ஆகுது. சரி, நான் உங்கபளாட ஸ்படஷன்
ெலர ெபரன்” என்று கடிகாரத்லதப் பார்த்துக் ஜகாண்டார்.“ஆஹா! அதற்ஜகன்ன அெசரம்?
இன்னும் ஒண்ணலர மணி பநரம் இருக்கு. நீங்க உலட மாத்தி, காபி சாப்பிட்டுட்டுப்
புறப்படைாம்.”அந்த பநரத்லதக் கூட ெணாக்க
ீ மனமில்ைாமல் ஹாைில் நின்று
பசாமநாதலனப் பார்த்தொபற பகாட்லடக் கைற்றினார் பரபமஸ்ெரன். பக்கத்தில் ெந்து
தயாராய்க் லக நீட்டி அலத ொங்கிக் ஜகாண்டு உள்பள பபான பகாலத திரும்பி
ெரும்பபாது டெலுடன் ெந்தாள்.

டெலைத் பதாள்மீ து பபாட்டுக் ஜகாண்டு பசாபாெிைமர்ந்து பூட்ஸ்கலளக் கைற்ற

ஆரம்பித்த பரபமஸ்ெரனிடம், ஹாைில் இருந்த அந்தப் படங்கலளப் பார்த்தொறு
கூறினார் பசாமநாதன்: “இந்த ெிபனாதமான இலணப்லபப் பார்க்க எனக்கு பெடிக்லகயாக
இருக்கு!”பரபமஸ்ெரனும் தலை நிமிர்ந்து பார்த்தார்: “இதில் என்ன பெடிக்லக? – ஒருத்தர்
எனக்கு அலசக்க முடியாத இலறநம்பிக்லக தந்தெர். இன்ஜனாருத்தர் பிரம்மச்சரியத்தின்
பமன்லமலய எனக்கு உணர்த்தியெர். நடுெில் இருக்கிறெர் பிரம்மச்சரியத்தின்
அர்த்தத்லத உணர்த்தி ொழ்க்லகக்கு ெைி காட்டியெர்… தாயும் தகப்பனும் இல்ைாத
எனக்கு இரண்டுமாகிய குருநாதர். என் ஜபற்பறாரின் படம் என் கிட்பட இல்ைாத
குலறலயயும் இந்தப் படம் தீர்த்து ெச்சிருக்கு… இந்த மூெரும் எனது ெணக்கத்துக்குரிய
ஞானிகள்…”“ஓ! டூ மச்! நீங்கள் என்லன அதிகமாய்ப் புகைறீங்க” – என்று பதாலளக்
குலுக்கிக் ஜகாண்டு எளிலமயுணர்பொடு சிரித்தார் பசாமநாதன்.“- இல்லை, நான் உங்கலள
எளிலமயாய் ெைிபடுகிபறன்” என்று புனித உணர்வுடன் எழுந்து நின்றார்
 ஜெயகாந்தன் 374

பரபமஸ்ெரன்.“ெைிபாடா?” என்று புருெங்கலளச் சுளித்தார் பசாமநாதன். “அதில் எனக்கு

நம்பிக்லகயில்லை” என்றார்.

“ெைிபாட்டில் நம்பிக்லக, ெைிபடுகிறெனுக்குத்தாபன பதலெ! அதன் மூைம் எனக்ஜகாரு

மபனாபைம் உண்டாகுது… உங்களுக்கு அதில் ஆட்பசபலணயா?” என்று பகட்டுக் ஜகாண்பட
உள்பள பபானார் பரபமஸ்ெரன்.“மிகவும் உணர்ச்சி ெயப்பட்ட மனிதர்!” என்று முனகிக்
ஜகாண்டார் பசாமநாதன்.சற்று பநரத்திற்குப்பின் தூய பெட்டியும் முழுக்லகச் சட்லடயும்
அணிந்து, ஜநற்றியில் பள ீஜரனத் தீட்டிய ெிபூதியுமாய் ெந்த பரபமஸ்ெரன் பசாபாெில்
ெந்து அமர்ந்தார். பகாலத ஹார்ைிக்ஸ் ‘கப்’புடன், சற்று முன் ெந்த கடிதத்லதயும்
ஜகாண்டு ெந்து நீட்டினாள். பரபமஸ்ெரன் அலமதியாய் ஹார்ைிக்லஸக் குடித்தபின்
கெலரப் பிரித்துக் கடிதத்லதப் படித்தார்.“பபராசிரியர் பரபமஸ்ெரன் அெர்களுக்கு!இது
ஒரு ஜமாட்லடக் கடிதம் என்று தூக்கி எறிந்து ெிட முடிவு ஜசய்ெதற்கு முன், ஜமாட்லடக்
கடிதங்களும் உண்லமகலளக் கூற முடியும் என்றறியவும்.உமது ொழ்க்லகபய ஒரு
மகத்தான ஜபாய்லய அடித்தளமாகக் ஜகாண்டு எழுந்து நிற்கிறது.

நீர் ெணங்கத் தகுந்த ஜதய்ெமாகக் கருதியிருக்கிறீபர, அந்த பசாமநாதன் – அெர்

எத்தலகய பபர்ெைி என்பலத நீர் அறிய மாட்டீர்! பகாலதலயப் பபான்ற குணெதி உமக்கு
மலனெியாக ொய்த்தது குறித்து குதூகைப்படுகிறீபர, அந்தக் பகாலதயின் கடந்த காைம்
பற்றியும் நீர் அறிய மாட்டீர்! திருமணொெதற்கு முன் அெள் ஒருெனின் காதைியாய்
இருந்து, கர்ப்பமுற்ற பின் லகெிடப்பட்டெள். ஜதய்ொதீனமாகபொ, அந்தப் ஜபரியெரின்
ஆபைாசலனயின் ெிலளொகபொ அது குலறப் பிரசெமாகப் பபாயிற்று. உம்லம
ஏமாற்றி அெலளக் கட்டி லெத்து ெிட்டார் உமது குருநாதர். நீர் அெளுடன் மகிழ்ச்சியாக
ொழ்க்லக நடத்தைாம். உம்லம நீபர ஏமாற்றிக் ஜகாள்ெதன் ெிலளபெ இந்த
மகிழ்ச்சி.”லகஜயழுத்தில்ைாத அந்தக் கடிதத்லதப் படித்து முடித்தவுடன் அலதக்
கிைித்ஜதறிந்துெிட அெரது ெிரல்கள் துடித்தன. ஒரு ெிநாடி தயக்கத்துக்குப் பின், ஏபனா
அக்கடிதத்லத மடித்துச் சட்லடப் லபக்குள் லெத்துக் ஜகாண்டார்.“ஏதாெது ெிபசஷமான
ஜசய்தியா?” என்று பகட்டார் பசாமநாதன்.“ம்… அதில் ஒண்ணுமில்லை…” என்று ஜபாய்யாகச்
சிரித்தார் பரபமஸ்ெரன். அந்தக் கடிதத்லத ஒரு ஜபாருட்டாக்காமல் மனத்திைிருந்து
ஒதுக்கி ெிடபெ முயன்றார் அெர். அெர் பார்லெ ஹாைில் மாட்டியிருந்த அந்தப்
படங்களின் மீ தும், பிறகு சுெபராரமாகக் லகயில் ஒரு பத்திரிலகயுடன் பதெலத பபால்
நின்றிருக்கும் பகாலதயின் மீ தும், இறுதியாகத் தனது ஜமௌனத்லதயும், தெிப்லபயும்
எலட பபாடுெது பபால் தன்லனபய கெனித்துக் ஜகாண்டிருக்கும் பசாமநாதன் மீ தும்
மாறி மாறித் திரும்பியபபாது, திடீஜரன அெருக்கு ‘இந்த மனிதர் தனது உள்ளத்து
உணர்வுகலளக் கண்டுபிடித்து ெிடுொபரா’ என்ற அச்சம் பிறந்தது.

அெர் முகம் திடீஜரனக் கைெரமுற்றிருப்பலதக் பகாலத உணர்ந்து ஜகாண்டாள். அருகில்

ெந்தாள். “ஏன் தலை ெைிக்கிறதா?” என்றாள்.“இல்லை…” என்று அெர் ெிைிகலள உயர்த்தி,
அெலளப் பார்த்தபபாது, அெரது கண்கள் சிெந்து பளபளத்தன.“கண்ஜணல்ைாம் திடீர்னு
ஜசெந்து இருக்பக” என்று ஜநற்றியில் லக லெத்துப் பார்த்தாள். “பைசாச் சூடும்
இருக்கு.”“எங்பக பார்ப்பபாம்” என்று எழுந்து ெந்த பசாமநாதன் பரபமஸ்ெரனின்
 ஜெயகாந்தன் 375

ஜநற்றிலயத் ஜதாட்டுப் பார்த்து, “ஒண்ணுமில்பை… கலளச்சுப் பபாயிருக்கீ ங்க. நீங்க ஜரஸ்ட்

எடுத்துக்குங்க… நான் புறப்படபறன். அடுத்த ொரம் நான் ெரும்பபாது ஜரண்டுநாள்
தங்குபென்…” என்று பதாளில் தட்டிக் ஜகாடுத்தார்.“எனக்கு ஒண்ணுமில்பை… ஜகாஞ்சம்
ஜெளிபய பபானாலும் நல்ைாத்தானிருக்கும்… நான் உங்களுடன் ஸ்படஷன் ெலர
ெருபென்… பநரம்தான் இன்னும் இருக்பக… இபதா ெபரன்” என்று மிகுந்த சிரமத்பதாடு
புன்னலக காட்டி ெிட்டு எழுந்து ஜசன்று, கண்ணாடியில் தாபன தன்லன ஒரு முலற
பார்த்துக் ஜகாண்டார் பரபமஸ்ெரன். பிறகு சற்று பநரம் தனியாக இருக்க பெண்டி,
மாடியில் பபாய் ொனத்லத ஜெறித்துப் பார்த்தொறு நின்றிருந்தார்.

சட்லடப் லபயிைிருந்த கடிதத்லத மீ ண்டும் எடுத்துப் பார்த்தார். ‘ஜமாட்லடக் கடிதங்களும்

உண்லமகலளக் கூற முடியும் என்றறியவும்… உமது ொழ்க்லகபய ஒரு மகத்தான
ஜபாய்லய அடிப்பலடயாய்க் ஜகாண்டு எழுந்து நிற்கிறது’ என்ற இரண்டு ொக்கியங்களும்,
அந்தக் கடிதத்லத நம்பவும் முடியாமல் ஒதுக்கவும் முடியாமல் அெலர
ெலதத்தன.திடீஜரன அெர் அந்தக் கடிதத்திடம் பகட்டார்.‘சரி, அப்படிபய இருந்தால்தான்
என்ன? பகாலதயின் கடந்த காைம் எத்தலகயது என்பது பற்றி எனக்ஜகன்ன கெலை?
இன்று அெள் எனக்கு ஏற்ற மலனெி. அப்பழுக்கில்ைாத தாம்பத்தியம் நடத்துகிபறாம்
நாங்கள்… ஒரு தெபற நடந்திருந்தாலும் அதனால் ஒருெருக்கு ொைபெ உரிலம அற்றுப்
பபாகுமா, என்ன?…’ என்று ொைத் ஜதரிந்த ஜதம்புடன் பகட்டபபாது, காற்றில் அந்தக் கடிதம்
படபடத்தது. அெர் தன் ெிரல்கலளச் சற்றி ஜநகிழ்த்தினால் அது பறந்பத பபாயிருக்கும்…
ஆனால் அெர் ெிரல்கள் அலத இறுகப் பிடித்திருந்தன. அலதச் சுக்கல் சுக்கைாய்க்
கிைித்ஜதறிய, ஒரு ஜெறியும், அலதச் ஜசய்ய முடியாமல் ஓர் உணர்வும் அெலரத்
தடுத்தன.‘இந்தக் கடிதம் என் மலனெிலயப் பற்றிப் பபசுகிறது… இது கூறுெது
உண்லமயாயினும் சரி, ஜபாய்யாயினும் சரி, எங்கள் உறவு எவ்ெலகயிலும் ஊனமுறாது.
ஆமாம், அெள் இல்ைாமல் என்னால் ொை இயைாது. நடந்தது பற்றிக் கெலையில்லை’
என்று ஆன்ம உறுதிபயாடு தலை நிமிர்ந்து ொனத்லதப் பார்த்தார். அடுத்த ெிநாடி அெர்
ஜநற்றி சுருங்கிற்று… கண்கள் இடுங்கின… உள்ளில் ஒரு குரல் ரகசியமாகக் பகட்டது.

‘எனினும் நடந்ததா என்று ஜதரிய பெண்டுபம! உண்லம எனக்குத் ஜதரிய பெண்டுபம!’

என்ற ஓர் எண்ணம் ஜபருகி ெந்து சித்தம் முழுெதும் கெிந்தது. ‘சீ, இந்த அற்பத்தனமான
கடிதம் என்லன இவ்ெளவு நிலைகுலையச் ஜசய்ெதா?…’ என்று எண்ணி அலத எடுத்துக்
கிைிக்லகயில், பாதியில் அெர் லககள் தலடப்பட்டு நின்றன. கடிதம் சரிபாதியில் கால்பாதி
கிைிக்கப்பட்டிருந்தது. அதில்…‘ஜமாட்லடக் கடிதங்களும் உண்லமகலளக் கூற முடியும்!…’
என்று ெரிகள்!‘ம்… உண்லமயா? நீ கூறுெது அலனத்தும் சிை ஜபாறாலமக்காரர்களின்
ெிஷமத்தனம் என்று அறிந்தபின் நானும் பகாலதயும் பசர்ந்து உன்லனக்
கிைித்ஜதறிபொம். அல்ைது ‘கடந்த காைத்தின் நிலனபெ, எங்கள் ொழ்ெிைிருந்து ெிைகிப்
பபா’ என்று இருெரும் பசர்ந்து உன்லனக் ஜகாளுத்துபொம்’ என்று தீர்மானம் ஜசய்து
ஜகாண்டார்.‘ஆனால், உண்லமலய யார் மூைம் அறிெது? இந்தக் கடிதத்லத
நிர்மூைமாக்கபெ இன்று அெர் ெந்திருக்கிறாபரா?’ என்று எண்ணிய ஆர்ெத்தில், பெகமாய்
மாடியிைிருந்து இறங்கினார் பரபமஸ்ெரன்.
 ஜெயகாந்தன் 376

ஒரு டாக்ஸியில் ஸ்படஷலன பநாக்கி இருெரும் பபாய்க் ஜகாண்டிருக்லகயில்,

ஜமௌனம் கலைந்து பபசினார் பரபமஸ்ெரன்.“உங்களுக்கு என்லனத் ஜதரியும்… நாங்கள் –
நானும் பகாலதயும் உங்கள் ஆசிர்ொதத்தால் எவ்ெளவு புனிதமான ொழ்க்லகலய
நடத்தபறாம்னு ஜதரியும்” என்று ஜசால்ைிெிட்டு, பமபை பபசமுடியாமல்
பாக்ஜகட்டிைிருந்து அந்தக் கெலர எடுத்தார்.பசாமநாதனுக்கு ஒரு ெிநாடி
திலகப்பு.பரபமஸ்ெரன் டாக்ஸிக்குள்ளிருக்கும் சிறு ெிளக்கின் ஸ்ெிட்லசப் பபாட்டு, அந்த
ஜெளிச்சத்தில் அக்கடிதத்லத நீட்டியொறு ஜசான்னார்: “சுத்தி ெலளக்காமல் ‘இது
உண்லம’ அல்ைது ‘ஜபாய்’… ஜரண்டில் ஒண்ணு சுருக்கமாகச் ஜசான்னாப் பபாதும். நீங்க
ஜசால்ற உண்லமயான பதில் – எதுொயிருந்தாலும் – யாலரயும் எலதயும்
பாதிக்காதுங்கறது உறுதி” என்று கடிதத்லதத் தன்னிடம் நீட்டும் பரபமஸ்ெரனின் கரம்
நடுங்குெலதக் கெனித்தார் பசாமநாதன். பின்னர் அலமதியாய் முகத்தில் எவ்ெிதச்
சைனமுமில்ைாமல், பாதி கிைிந்த அக்கடிதத்லதப் படித்தார். அெர் முகத்லதபய
ஜெறித்திருந்த பரபமஸ்ெரன் “எனக்கு உண்லம ஜதரிய பெணும். ஆமாம்!…
அவ்ெளவுதான்” என்று படபடத்தார்.

பசாமநாதன் அெலரப் பார்த்துக் குைந்லதபபால் சிரித்தார். அந்தச் சிரிப்பு ‘உங்கள்

பைஹீனம் இந்த உண்லமலய அறியத் துடிக்கும் துடிப்பில் ஒளிந்து கிடக்கிறது’ என்பது
பபால் இருந்தது.பரபமஸ்ெரலனத் தட்டிக் ஜகாடுத்தொறு சமாதானப்படுத்தினார்
பசாமநாதன்: “நீங்க இவ்ெளவு உணர்ச்சி ெயப்பட்டெரா இருப்பீங்கன்னு நான்
நிலனச்சதில்பை; இது ஜகடுதி… இப்படி இருந்தா உங்களுக்கு ‘பிளட் பிரஷர்’ ெந்துடும்.”“நான்
உண்லமலயத் பதடித் தெிக்கிபறன்” என்று ஜகஞ்சினார் பரபமஸ்ெரன்.“உண்லமலயத்
பதடியா? அது எதுக்கு நமக்கு? அது சகைமும் துறந்த துறெிகளின் ஜதாைிைாச்பச!” என்று
சிரித்தார் பசாமநாதன்.பரபமஸ்ெரனுக்கு பசாமநாதனிடம் ஜகாஞ்சம் பகாபம் கூட ெந்தது,
அெரது ெிலளயாட்டுப் பபச்லசக் பகட்க. எனினும் ஜமௌனமாயிருந்தார்.“மிஸ்டர்
பரபமஸ்ெரன்! முதல்பை இந்தக் கடிதத்தின் பநாக்கம் கீ ழ்த்தரமானதுங்கறஜத நீங்க
புரிஞ்சு ஜகாள்ளணும்” – ஏபதா ஜசால்ை ஆரம்பித்தார் பசாமநாதன். பரபமஸ்ெரன்
குறுக்கிட்டுப் பிடிொதமான குரைில் ஜசான்னார்: “இது சம்பந்தமா எனக்கு ஒரு
ொர்த்லதயில்தான் பதில் பெணும் – உண்லம அல்ைது ஜபாய்.

”அந்தக் குரைின் கண்டிப்லபயும், அந்தக் குரல் ெைிபய அெரது மன நிலைலயயும்

உணர்ந்த பசாமநாதன் “ஒரு ொர்த்லதயிைா?” என்று பகட்டுெிட்டு அெர் முகத்லதப்
பார்த்தார்.“ஆமாம், ஒபர ொர்த்லதயில் – அலத நீங்க ஜசான்னா நான் நிச்சயம்
நம்புபென்.”ஒரு குைந்லதயின் அல்ைது ஒரு குடிகாரனின் ொக்குறுதிலயக் பகட்டெர்
பபால் நம்பிக்லகயற்றுச் சிரித்தார் பசாமநாதன்.“எனக்கு ெருத்தமாக இருக்கிறது. இந்தக்
கடிதம் உங்கலள இவ்ெளவு தூரம் மாற்றிெிட்டலதக் காண… சரி பகளுங்கள் எனது
பதிலை! ஒபர ொர்த்லதயில் ஜசால்லுகிபறன். ஜபாய்!” என்று உதடுகள் துடிக்கக் கூறி
அந்தக் கடிதத்லத அெரிடபம தந்தார் பசாமநாதன்.அதன் பிறகு இருெருபம ஒரு
ொர்த்லத கூடப் பபசெில்லை.பசாமநாதலன ரயிபைற்றி ெிலட தந்து அனுப்பும்பபாது
கூட, அெர் பரபமஸ்ெரனிடம் அந்தக் கடிதம் குறித்துப் ‘ஜபாய்’ என்ற அந்த ொர்த்லதக்கு
 ஜெயகாந்தன் 377

பமல் ஒரு ொர்த்லத கூடப் பபசெில்லை.ஆனால் பரபமஸ்ெரனுக்பகா பசாமநாதன்

தன்னிடம் இதுெலர பபசிய எவ்ெளபொ பபச்சுக்களில் அெர் கூறிய அந்த ஒரு
ொர்த்லததான் – ‘ஜபாய்’ என்ற அந்த ஒரு பதம்தான் ஜபாய்ஜயனத் பதான்றியது.

அடுத்த நிமிஷம் தன் மனத்தில் அவ்ெிதம் பதான்றுெதற்காகத் தன்லனபய அெர் ஜநாந்து

ஜகாண்டார்.‘சீ! எவ்ெளவு அற்பமாக, பகெைமாக இந்தக் கடிதம் என்லன மாற்றி ெிட்டது!
இலத நான் அெரிடம் காட்டி இது பற்றி பகட்டபத தப்பு… என்லனப் பற்றி அெர் எவ்ெளவு
பமாசமான முடிவுக்கு ெந்திருப்பார்…!’ என்று தனது ஜசய்லகக்காக ெருந்திக்
குைம்பியொறு ெடு
ீ ெந்து பசர்ந்தார் பரபமஸ்ெரன்.அெர் ெட்டுக்குள்
ீ நுலையும் பபாது
பகாலத மாடியிைிருந்தாள். அவ்ெிதம் இருக்க பநர்ந்தால் பரபமஸ்ெரன் பநபர மாடிக்குப்
பபாெதுதான் ெைக்கம். ஆனால் இன்று ஹாைிபைபய பசாபாெில் உட்கார்ந்து எதிபர
இருந்த அந்தப் படங்கலள ஜெறித்துப் பார்த்தொறிருந்தார்.அெலர மாடியில் எதிர்பார்த்து,
அெர் ெராததால் பகாலத ஹாலுக்கு இறங்கி ெந்தாள்.‘ஏன்? என்ன உடம்புக்கு?’ என்று
அருபக ெந்து ஜநற்றிலயத் ஜதாட்டாள். இப்பபாது சூடு இல்லை. தன் ஜநற்றியின் மீ து
லெத்த அெள் கரத்லத இறுகப் பற்றினார் பரபமஸ்ெரன்; அெர் லக நடுங்கியது.“என்ன…
என்ன உங்களுக்கு?” என்று பதறியொறு அெர் முகத்லத நிமிர்த்தியபபாது, அெரது
உதடுகளில் அழுலக துடித்தது. பார்லெ பரிதாபமாய்க் ஜகஞ்சியது. அபத பபாழ்தில் அெர்
மனத்துள் ஒரு குரல் ஒைித்தது! ‘நான் ஒரு மூடன்; இபதா சத்தியத்தின் ஜசாரூபமாய் என்
மலனெி நிற்கிறாள்.

இெளிடபம அந்தக் கடிதத்லதக் காட்டி உண்லமலயக் பகட்பலத ெிடுத்து – நான் ஏன்

இப்படித் தெிக்க பெண்டும்?’அெர் முகத்தில் திடீஜரன ஒரு மைர்ச்சியும் புன்னலகயும்
ஒளிெிட, “எனக்கு ஒண்ணுமில்லை, இப்படி உட்கார்… என் மனத்திபை ஒரு பிரச்லன…
நீதான் தீர்க்க முடியும்… என்லன உனக்குத் ஜதரியும்… நீ இல்ைாமல் என்னால் ொை
முடியாதுங்கறதும் உனக்குத் ஜதரியும்…” அெருக்குத் ஜதாண்லடயில் என்னபொ
அலடத்தது… “இலதப்படி… சுத்தி ெலளக்காமல் ‘உண்லம’ – அல்ைது ‘ஜபாய்’ இரண்டில் ஒரு
பதில் – அவ்ெளவு பபாதும். நீ ஜசால்ற பதில் எதுொயிருந்தாலும் அது யாலரயும்,
எலதயும் பாதிக்காது… இது சத்தியம்… எனக்கு உண்லம ஜதரியணும்… என் ொழ்க்லகயின்
அடிப்பலட ஒரு ஜபாய் இல்லைன்னு எனக்பக ஜதரியணும்…” என்று கடிதத்லத அெளிடம்
தந்து அெர் பபசிக் ஜகாண்படயிருக்லகயில் அந்தக் கடிதத்லத அலமதியாய்ப் படித்து
முடித்துெிட்டுக் கண்கலள மூடி மனத்லத இரும்பாக்கிக் ஜகாண்டு, உறுதியான குரைில்
அடக்கமாய் அெள் ஜசான்னாள்: “உண்லம.”அெர் அப்படிபய ஸ்தம்பித்து நின்றிருந்தார்.
அெள் நிஷ்களங்கமான குரைில் ஜதாடர்ந்து ஜசான்னாள்:“அது என் ொழ்க்லகயில்
ஏற்பட்டுெிட்ட ஒரு தெறு. அதுக்காக நான் யாலரயும் குற்றம் ஜசால்ைத் தயாராக
இல்லை… என் ொழ்க்லகபய மூளியாகிப் பபாச்சுன்னு அப்படிபய ொழ்ந்துெிடத்தான்
தீர்மானிச்பசன். அது சரியில்பைன்னு சந்தர்ப்பம் கிலடக்கும் பபாஜதல்ைாம் எனக்கு
அறிவுறுத்தினார் மாமா. அப்படி ஒரு சந்தர்ப்பத்திபைதான் நான் உங்கலள மணக்கச்
சம்மதிச்பசன்.“மாமா ஜசான்னார். ‘ஜபாய்யாய்ப் பபான ஒரு ெிஷயத்துக்கு நாம் உயிர்
ஜகாடுக்கிறது அெசியமில்பை… இறந்த காைம் இறந்துெிட்ட காைமாகபெ பபாகட்டும்.
 ஜெயகாந்தன் 378

உண்லமங்கறதின் பபராபை ஒரு ஜபாய்க்கு உயிரூட்ட பெணாம். சிை உண்லமகள்

ஜநருப்பு மாதிரி, அலதத் தாங்க ஒரு பக்குெம் பெணும். ஜநருப்பபாட தன்லமபய
சுடறதுதான். அலதத் தாங்கிக் ஜகாள்ள எல்ைா மனிதர்களுக்கும் மபனாபைம்
இருக்காது’ன்னார் மாமா. இலத மலறக்க பெணாம்பனா, இந்தக் கடிதத்திபை இருக்கிற
மாதிரி உங்கலள ஏமாத்தணும்பனா யாருக்கும் எண்ணமில்லை. நான் உங்கள் மலனெி.
இந்த உணர்வு ெந்தப்பறம் உங்ககிட்பட எலதயும் மலறக்கிறது
சரியில்லைங்கிறதனாபைபய இந்தச் சந்தர்ப்பத்திபை இவ்ெளவும் ஜசால்ைிெிட்படன்.
இந்த உண்லம சுடைாம். எனக்குத் ஜதரியும். அலதத் தாங்கிக்கிற பக்குெம் உங்களுக்கு
உண்டு” என்று அெள் ஜசால்லும்பபாது, பரபமஸ்ெரனின் கண்களிைிருந்து கண்ண ீர்
ெைிந்தது. அெர் உடல் பதறிற்று.

பசாமநாதன் தன்னிடம் ஜபாய்யுலரத்த துபராகத்லத எண்ணிய பபாது, தன்

இருதயத்லதபய சுட்டதுபபால் அெர் அைறினார்: “நான் உன்லன மன்னிக்கிபறன்…
பகாலத!… ஆனால், ஒரு மணி பநரத்துக்கு முன்பன கூட… இந்தக் கடிதத்லதக்
காட்டினப்பபா ‘ஜபாய்’ன்னு மனமாரப் ஜபாய் ஜசான்னாபர, அந்தப் ஜபரிய மனுஷன் –
அெபராட நயெஞ்சகத்லத என்னாபை மன்னிக்க முடியாது… முடியபெ முடியாது…!” என்று
கூெியொறு பசாபாெிைிருந்து துள்ளிக் குதித்து எழுந்து ஓடினார் பரபமஸ்ெரன்.
சுெரிைிருந்த படங்களில் – அந்த ெரிலசயின் நடுபெ இருந்த, அெரது ெணக்கத்துக்குரிய
ஸ்தானத்திைிருந்த பசாமநாதனின் படத்லத இழுந்து ெசி
ீ எறிந்தார்…ஹாைின் மூலையில்
ெிழுந்து ஜநாறுங்கியது அந்தப் படம். “சீ! இென் பமலதயாம்… ஞானியாம்” என்று
அவ்ெிதம் எண்ணியிருந்த தன்லனத்தாபன ஜநாந்துஜகாண்டு மாடிலய பநாக்கி
ஓடினார்.அெர் தன் அலறக்குச் ஜசன்று கதலெ அலறந்து சாத்தித் தாைிடும் ஓலச
ஹாைில் நின்றிருந்த பகாலதக்குக் பகட்டது.“ஓ! உண்லம சுட்டுெிட்டது” என்று முனகிக்
ஜகாண்டாள் பகாலத.ஒன்றும் புரியாத பிரமிப்பில், உைகத்தின் மாய்மாைத் பதாற்றத்தில்
கசப்பும் ெிரக்தியும் ஜகாண்டு யாலரயும் பார்க்க மனமின்றித் தனிலமயில் குமுறிக்
ஜகாதித்து அடங்கிய மனநிலைபயாடு அலறக்குள் கட்டிைில் பிபரதம் பபாைக் கிடந்தார்
பரபமஸ்ெரன்.… அப்பபாது அலறக் கதவு பைசாகத் தட்டப்பட்டது.அந்தச் சப்தத்லதக்
பகட்டும் சைனமற்று முகட்லட ஜெறித்துப் பார்த்தொறு படுத்துக் கிடந்தார். மீண்டும்
தட்டப்படும் என்று எதிர்பார்த்தார்.

அடுத்தமுலற தட்டப்படாததால், பமலும் ஒரு நிமிஷம் காத்திருந்தார். பிறகு எழுந்து ெந்து

தானாகபெ கதலெத் திறந்தார் பரபமஸ்ெரன்.அங்பக லகயிஜைாரு சிறு ஜபட்டியுடன்,
ெிலடஜபற்றுக் ஜகாள்ெதற்காகக் காத்து நின்றாள் பகாலத. சிை ெிநாடிகள் இருெரும்
ஒருெலர ஒருெர் தீர்க்கமாகப் பார்த்துக் ஜகாண்டனர். – அெள் அெரிடம் ஜதௌ¤ொன
குரைில் பபசினாள்!“மாமாெின் பமல் நீங்கள் அர்த்தமற்ற பக்தி ஜெச்சிருக்கறதா நானும்
ஜநலனச்சதுண்டு. அந்தப் படத்லத நீங்க எடுத்து எறிஞ்சப்பறம்தான் அெர்
உண்லமயிபைபய ஜபரிய பமலத – மனுஷ மனத்தின் எல்ைா இருண்ட மூலைகலளயும்
பார்க்கத் ஜதரிஞ்செர்னு புரிஞ்சுக்க முடிஞ்சுது. உண்லம சுடும்னு ஜசான்ன அந்த பமலத –
உங்களாபை அலதத் தாங்க முடியாதுன்னும் ஜதரிஞ்சு லெச்சிருந்தார்… நீங்க என்ஜன
 ஜெயகாந்தன் 379

மன்னிக்கிறதாகச் ஜசால்றதுதான் உங்கலள நீங்கபள ஏமாத்திக்கிறது. அந்தக் காரியம் என்

குற்றம்னு ஜநனச்சா என்லனத் தண்டிக்க பெண்டியதுதாபன நியாயம்?… உங்களாபை
என்லனத் தண்டிக்க முடியாது… உங்க ஜநஞ்சுக்கு அவ்ெளவு உரம் இல்பை. அந்தக்
குற்றத்துக்கு யாலரயாெது தண்டிக்காம இருக்க உங்களாபை முடியாது. அதனாபைதான்
நீங்க மாமாலெத் தண்டிக்கிறீங்க. தாய்கிட்பட அடி ொங்கின குைந்லத தம்பிலயக்
கிள்ளிெிடற மாதிரி, நீங்க என்லனத் தண்டிக்காதது உங்க பைெனம்;
ீ சுயநைம்.
இல்ைாெிட்டாலும் நாம் பசர்ந்து ொைற ொழ்க்லகபய நம்ம ஜரண்டு பபருக்குபம ஒரு
தண்டலனதான் இனிபமபை… எனக்கு உங்க பமபை ஜகாஞ்சமும் ெருத்தமில்பை.

உண்லம சுடும்னு ஜசான்னாபர, அந்தப் ஜபரியெர் கிட்படப் பபாயி, ‘உண்லம சுடுகிறது

மட்டுமில்பை – சிைலரச் சுட்டுப் ஜபாசுக்கிடும்கிற உண்லம எனக்குத் ஜதரியாம
ஒருத்தலரச் சுட்டு எரிச்சுட்டு ெந்துட்படன்’னு மன்னிப்புக் பகட்டுக்க நான் பபாபறன்…”
என்று ஜசால்ைிெிட்டு, அெரது பதிலைக் கூட எதிர்பாராமல், மாடிப்படிகளில் அெள்
இறங்கிச் ஜசல்ெலதப் பார்த்தொறு ஜமௌனமாக நின்றார் பரபமஸ்ெரன்.‘உண்லமலயத்
பதடியா? அது எதுக்கு நமக்கு? அது சகைமும் துறந்த துறெிகளின் ஜதாைிைாச்பச!” என்ற
பசாமநாதனின் ெிலளயாட்டான ொர்த்லதலய எண்ணிப் பார்த்து – அதன் அர்த்தங்கலள
பயாசித்தார் பரபமஸ்ெரன்.அது பயாசலனயல்ை, அது ஒரு பிரமிப்பு. பிறகு தனக்குள்ளாக
பைசாகப் புன்னலக ஜசய்து ஜகாண்டார். அது புன்னலகயல்ை, அது ஒரு சரணாகதி.

தடதடஜென மாடிப்படிகளில் இறங்கி ஹாலுக்குள் ஓடிெந்தார்.அப்பபாது பகாலத ஜெளிக்

கதெருபக ெந்து கம்பிக் கதலெத் திறந்து ஜகாண்டிருந்தாள்.“பகாலத!” என்ற
பரபமஸ்ெரனின் ஜதௌ¤ொன குரல் பகட்டு அெள் திரும்பிப் பார்த்தாள்.அங்பக…சுெரில்
மூளியாய் இருந்த அந்த இடத்தில் தனது ெைிபாட்டுக்கும் மரியாலதக்கும் உரிய அந்தப்
படத்லத எடுத்து மாட்டிக் ஜகாண்டிருந்த பரபமஸ்ெரன், அெலளத் திரும்பிப் பார்த்து
மனம் திறந்த புன்னலக பூத்து நின்றார்.தன் ொழ்க்லகயின் அஸ்திொரம் என்று அெர்
கருதிய ஒரு பிரச்லனயில் ஜபாய்யுலரத்த பசாமநாதலனபய தன் ெைிபாட்டிற்குரிய
பமலதயாக மீ ண்டும் அெரால் ஏற்றுக் ஜகாள்ள முடியுமானால், அபத பிரச்லனயில்
உண்லமலயக் கூறிய தன் அன்பு மலனெிலய அெரால் துறந்துெிட முடியுமா என்ன?

கண்ணாமூச்சி
அெள்தான் அெலனப் படத்துக்குக் கூப்பிட்டாள். இஜதான்றும் முதல் தடலெயல்ை;
பதெகி, நடராெலன எத்தலனபயா தடலெ சினிமாவுக்கு அலைத்துப் பபாயிருக்கிறாள்.
நடராெலன மட்டுமா? அெலன அலைத்துக் ஜகாண்டு பபானது பிறர் கண்கலள
உறுத்துபமா என்கிற அச்சத்தில், தனது டிபார்ட்ஜமண்டில் பெலை பார்க்கும்
கண்ணப்பபனாடும், ரங்கசாமிபயாடும் தனித்தனியாகவும் சிை சமயங்களில் கும்பைாகப்
பைபராடு பசர்ந்தும் அெள் சினிமாவுக்குப் பபாெதுண்டு.ஆனால் அஜதல்ைாம் பெறு.

நடராெபனாடு சினிமாவுக்குப் பபாகும் அனுபெம் பெறு என்பது அெள் மனசுக்குத்

ஜதரியும்; நடராெனுக்கும் ஜதரியும். அதலன ஜெளிப்பலடயாக நடராெனிடம்
ஒப்புக்ஜகாள்ள அெளுக்குத் லதரியமில்லை. இதற்கு என்ன லதரியம் பெண்டும்?
 ஜெயகாந்தன் 380

என்னபொ ஒன்று அெலள உள்ளூரத் தடுக்கிறது. அெனும் அெள் மனத்லதத் திறந்து

பார்த்துெிட என்ஜனன்னபொ முயற்சிகள் ஜசய்து பார்த்திருக்கிறான். எல்ைாம் பரஸ்பர,
சமத்காரப் பபச்சாகவும், ொர்த்லதகளில் மூடி மலறத்துத் பதடிப் பிடிக்க, ஓடி ஒளியும்
ெிலளயாட்டுக்களாய் ெியர்த்தமானது தெிர, உண்லமயான உணர்ச்சிகலள ொர்த்லத
மூைம் பரிெர்த்தலன ஜசய்து ஜகாள்ள ஒரு லதரியம் பெண்டுபம அது அெளுக்குப்
பிறந்தபத இல்லை.நடராென் இன்று கூட நிலனத்தான்.

‘ஒருபெலள ஜபண்கபள இப்படித்தாபனா? இதிபைபய அெர்கள் சுகம் கண்டு

ெிடுகிறார்கபளா! ஒருபெலள என்லன பதெகி நம்பெில்லைபயா? நம்பா ெிட்டால்
என்பனாடு ஏன் பைக பெண்டும்? இந்த அளவு ஏன் ஜநருக்கம் ஜகாள்ள பெண்டும்? இப்படி
ஓர் ஆலண ஏங்க லெப்பதில் பை ஜபண்கள் தங்கள் ஜபண்லமக்கு அர்த்தம்
காண்கிறார்கபளா? இதற்கு நான் தானா கிலடத்பதன்? என்லனத்தான் சரியான அசடு;
லகக்பகற்ற ெிலளயாட்டுப் ஜபாம்லம என்று நிலனத்தாபளா?… இன்லறக்கு நான் அெலள
பநரிலடயாகபெ பகட்டு ெிடட்டுமா? பகட்டால் மட்டும் என்ன? அபத கண்ணாமூச்சி
ெிலளயாட்டுப் பபச்சுதான்! உதடு கடிப்புத்தான்; முகச் சிெப்புத்தான்! – இன்னும்
குைந்லதன்னு நிலனப்புப் பபாை இருக்கு! முப்பது ெயசாகுது… தலையிபை நலர கூட
ஆரம்பிச்சுடுத்து… எப்படியும் பபாறா… எனக்ஜகன்ன? இெளுக்காக நான் ஏன் காத்துக்
கிடக்கணும்? ஊருக்குப் பபாயி – அம்மா அழுது அழுது, பமாொலயப் புடிச்சிக்கிட்டுக்
ஜகஞ்சினாங்கபள, ஒவ்ஜொரு தடலெயும்… அெங்க மனசாெது திருப்தியாகட்டுபம –
அெலள, ெத்சைாபொ ெள்ளியம்மாபொ? எெலளயாெது கட்டிக்கிட்டு ெந்துட்டா இெள்
சள்லளயாெது ெிடும்! இன்னிக்கு என்கிட்பட ஏதாெது பபச ெரட்டும்… ஆபீஸ் ெிஷயம்
இருந்தா பபசுங்க, இல்ைாட்டி பெலைலயப் பார்த்துக்கிட்டுப் பபாங்கன்னு ஜசால்ைிட
பெண்டியதுதான்’ என்று ஜராம்ப பராசமாக முடிவு ஜசய்து ஜகாண்டுதான் நடராென்
ஆபிசுக்கு ெந்திருந்தான்.அந்த முடிவு, பராசம் எல்ைாம் அெலளப் பார்த்தபபாது பமலும்
ஜகாஞ்சம் உறுதிப்பட்டு, அெள் அெனிடம் ‘என்ன மிஸ்டர்! உங்கபளாட பபாகணும்னுதான்
காத்துக் கிட்டிருக்பகன்.

ஒரு ொரமா, லடபம கிலடக்கலை…. ‘அனுபமா’ பார்க்கைாம் ெர்றீங்களா?’ என்று அெள்

அலைக்கும்பபாது, அெனது முடிவுகள் எல்ைாம் உலடபட்டுப் பபாயின.அெர்கள் இருெரும்
சினிமாவுக்குப் பபாகிறார்கள் என்றால், படம் எதுொனாலும் முக்கியமில்லை; இருெரில்
யாருபம படம் பார்க்கப் பபாெதில்லை என்று இருெருக்குபம ஜதரியும்.அந்த மங்கிய
ஜெளிச்சத்தில் இருெரும் பளபளக்கும் ெிைிகலள அடிக்கடி சந்தித்துக் ஜகாள்ெர். சிை
சமயங்களில் ஜெள்லளப் பல் ெரிலச பள ீரிடும். அப்பபாதுகூட அெள் தன் கீ ழுதட்லட
ஓரமாய் பைசாகக் கடித்துக் ஜகாள்ெது அெனுக்குத் ஜதரியும். அென்
ஜபருமூச்ஜசறிொன்.எவ்ெளவு நாட்களுக்கு இந்த ெிலளயாட்டு? எவ்ெளவு நாட்களுக்கு
இந்த ஏமாற்று?ஒரு நாள் நடராென் “நீ என்லன காதைிக்கெில்லையா?” என்று அெளிடம்
பகட்டான்.

“படாண்ட் யூ ைவ் மீ?”அெள் ஏன் அதற்கு அப்படிச் சிரித்தாள்? அெனுக்கு அழுலக

ெருகிற மாதிரி அெள் சிரித்தாள்!“இஜதல்ைாம் என்ன? சினிமாெிபை, டிராமாெிபை
 ஜெயகாந்தன் 381

பகட்கிற மாதிரி பகட்டுக்கிட்டு… ஜெக்கமா இல்பை?… ஐ லைக் யூ! அவ்ெளவுதான்

எனக்குச் ஜசால்ைத் ஜதரியும்.”அதன் பிறகு நடராென் மனசுக்குள்பள ஜராம்ப ஜெட்கப்பட்டு
ெிட்டான்? ‘என்ன அசட்டுத்தனமாய் நான் அெளிடம் பகட்படன்? லஹஸ்கூல் மாணென்
மாதிரி நடந்து ஜகாண்படபன!’ இரண்டு நாட்கள் அெள் கண்ணில் பட்டாலும் அெளிடம்
சிக்கிக் ஜகாள்ளாமல் நழுெி ஓடினான்.ஒருமுலற ஊர் ஜசன்று ெந்தபபாது கல்யாணம்
ஜசய்து ஜகாள்ள பெண்டுஜமன்று தன் தாய் ஜராம்பவும் தன்லன ெற்புறுத்துெதாகத்
பதெகியிடம் ெந்து அலுத்துக் ஜகாண்டான் நடராென்.“பாெம், ெயசான காைத்திபை
ஜபத்தெங்களுக்கு இருக்காதா ஆலச!” என்று ஜராம்பச் சாதாரணமாக அெள்
கூறினாள்.நடராெனுக்கு ஒன்றுபம புரியெில்லை.

தானாக ஏபதா கற்பலன ஜசய்து ஜகாண்டு தெிக்கிபறாம் என்று நிலனத்து ஒதுங்கி

ெிடும்படியாகவும் இல்லை அெளுலடய பைக்கம்!ஏழு ெருஷமாக இபத ெிதமான
ஒளிந்து பிடிக்கும் ெிலளயாட்டு அெனுக்கு அலுத்துப் பபாய் ெிட்டது. அெளுக்கு அதுபெ
ொழ்க்லக என்றாகி ெிட்டது பபாலும்!மணிக்கணக்கில் தனித்திருந்து இெபனாடு அெள்
பபசுொள். சினிமாவுக்கு, கடற்கலரக்கு, பஹாட்டலுக்கு எங்கும் எெருடனும் பபாொள்.
அெலளத் தடுக்கபொ, அெள் பபாக்கில் குறுக்கிடபொ, அெளுக்கு யாருமில்லை.
அெளுலடய தாய் மகளுக்கு மூன்று பெலள சலமத்துப் பபாடவும், எப்பபாதாெது
ெருஷத்துக்கு ஒரு மாசம் திருஜநல்பெைியில் இருக்கும் மகன் ெட்டில்
ீ பபாய் இருந்து
ெிட்டு ெரவுபம உரிலம ஜபற்றிருந்தாள்.பதெகி கைியானபம ஜசய்து ஜகாள்ள மாட்டாள்
என்று திருஜநல்பெைியில் இருக்கும் அெளது அண்ணன் – கல்யாணம் ஜசய்து ஜகாண்டு,
ஒரு டென் குைந்லதகலளப் ஜபற்று, ஏழு குைந்லதகலளப் பறிஜகாடுத்த பின் காச
பநாபயாடு அெதியுறும் மலனெியுடன் – தாம்பத்திய ொழ்க்லகயின் பகார முகங்கலளபய
தரிசித்து மனம் பகாணிப் பபான அெளது அண்ணன் – மகிழ்ச்சிபயாடு முடிவு ஜசய்து
ஜகாண்டான்.எனபெ, பதெகி அெர்கள் கண்களில், அன்புள்ளம் ஜகாண்ட அெர்களின்
எண்ணத்தில், மிகவும் ஜகாடுத்து லெத்த பாக்கியசாைியாக, மிகவும் மகிழ்ச்சியும்
சுதந்திரமும் ஜகாண்ட ொழ்க்லக நடத்துகிறெளாகபெ உருெகம்
ஜகாண்டாள்.அெளுக்ஜகன்ன, பட்டதாரி! மாதம் அறுநூறு ரூபாய் சம்பாதிக்கிறெள்.

பிக்கைா, பிடுங்கைா? நம்முலடயா ொழ்க்லகதான் இப்படி ஆயிற்று. அெளாெது

மகிழ்ச்சியாக இருக்கட்டும் என்று எண்ணிய பபாக்கினால், அெளுக்குத் திருமணம் என்கிற
நிலனப்பப, அெலளத் துன்புறுத்தக்கூடிய சாத்தானின் பெலை என்று, அது பற்றிய
பபச்லசபய எெரும் எடுப்பதில்லை.பமலும் கைியாணம் ஜசய்து ஜகாள்ளாமல் கன்னி
ொழ்க்லக நடத்துெது அெளது மதத்தில் ஜராம்பவும் அங்கீ கரிக்கப்பட்ட, அதிகப்
பரிச்சயமுள்ள ஒரு பைக்கம்.ஆம், பதெகி கிறிஸ்துெ மதத்லதச் பசர்ந்தெள். அெளது
முழுப்ஜபயர் பதெ இரக்கம்! கூப்பிட ெசதியாக இருக்கவும், ஜகாஞ்சம் ஜைௌகிகமாக
ெிளங்கவும், பதெகி என்று அெபள மாற்றிக் ஜகாண்டாள்.அப்படி அெபள ஒருெலன
ெிரும்பினாலும், தான் அெலன மணந்து ஜகாள்ளப் பபாகிபறன் என்று ஜசால்லுகின்ற
அளவுக்கு அெளது குடும்பத்தில் அெளுக்குச் சுதந்திரம் இருப்பதால் பதெகியின்
அண்ணபனா தாபயா அந்த முயற்சியில் இறங்கெில்லை.அந்த அளவுக்குச் சுதந்திரபம
 ஜெயகாந்தன் 382

அெளுக்குப் ஜபரிய தலடயாகி நிற்கிறபதா?அந்தச் சுதந்திரத்லத பதெகியால் இவ்ெளவு

தூரம்தான் பயன்படுத்திக் ஜகாள்ள முடிந்தது. அதற்காக அவ்ெளவுதான் அெளுக்குத்
பதலெயாயும் இருந்தது என்று முடிவு கட்டி ெிடைாமா?அெள் இவ்ெளவு தூரத்துக்குச்
சுதந்திரமான, தன்னிச்லசயான, பைக்க ெைக்கங்கள் ஜகாண்டிருந்த ஒரு
காரணத்தினாபைபய அெபளாடு பைக பநர்ந்த ஆண்கள் இதற்கு பமல் அதிகமான உரிலம
எடுத்துக் ஜகாண்டு அெலளத் தம் ெைியில் இழுக்க அஞ்சினர். ‘அெளிடமிருந்பத முதல்
சமிக்லஞ ெரட்டும். இெளுலடய தன்லமக்கு ெரபெண்டுபம’ என்று காத்திருந்து, அது
ெராமல் பபாகபெ, அது இல்லை என்பதாக மனம் மாறி அெர்கள் ெிைகினர்.

பதெகியின் முப்பது ெயதில், நான்கு ெருஷக் கல்லூரி ொழ்க்லகயின் பபாதும், இந்த

எட்டு ெருஷ உத்திபயாக ொழ்க்லகயின் பபாதும் இந்த மாதிரி அெலள ஜநருங்கி ெந்து,
பின்னர் நீங்கிப் பிரிந்த நல்ை நண்பர்கள் எத்தலனபயா பபர்.அந்த நட்பப அெளுக்கு
நிலறொகவும் மகிழ்ொகவும் இருந்தது. எனினும், அந்தப் பிரிவுகள் எல்ைாபம ஜபரும்
பசாகங்கள் தான். அந்தச் பசாகங்கலள மனம் எண்ணாத அளவு பெகத்பதாடு புதிய
நட்புகள் முலளத்து ெிடுகின்றன.ொழ்க்லக ஜராம்பவும் உல்ைாசமான பிரயாணமாகவும்,
சிை சமயங்களில் ஓடி மலறந்து ெிலளயாடும் ஜபாழுதுபபாக்காவும் பபாய்க்
ஜகாண்டிருந்தது.அெள் சந்தித்த எத்தலனபயா பபரில் இந்த நடராென் தான் – அெளுக்கு
ஒத்த ெயபதா அல்ைது சிறிபத இலளயெனாகபொ இருக்கைாம். இந்த ஒருென்தான் ஏழு
ெருஷமாக இந்தக் கண்ணாமூச்சி ெிலளயாட்டில் இதுெலர சைிப்பின்றி இெபளாடு
ஜதாடர்ந்து ஈடுபட்டுக் ஜகாண்டிருக்கிறான்.

முதைில் பதெகி இெலன இங்பக, தான் பெலைக்கு ெந்த ஓராண்டுக்குப் பிறபக

சந்தித்தாள். இெனுக்கு இந்த ஜசக்ஷனில் பெலை ஜசால்ைிக் ஜகாடுத்தெபள பதெகிதான்.
முதைில் நடராென் அெளிடம் நடுங்குொன். ஒரு ொர்த்லத பபசுமுன், பெர்த்து பெர்த்து
நலனந்து பபாொன்.அப்பபாது அெனுக்குச் சரியாக மீ லசகூட முலளக்கெில்லை.ஏழு
ெருஷங்களுக்குப் பிறகு இெலனப் பபாைபெ இெர்களில் ஒருெனாகப் பைகி, இென்
அளவுக்குத் தன்னிடம் பமாகம் ஜகாண்டு, பின்னர் பின்ொங்கி பெறு யாலரபயா
கைியாணம் ஜசய்து ஜகாண்டு இப்பவும் கூட மூங்லகத்தனமான அந்த பமாகத்லத
எப்பபாதாெது அசிங்கமாக உளறிக் ஜகாண்டு, தன்பனாடு பணியாற்றும் கண்ணப்பலனயும்
கந்தசாமிலயயும் எண்ணிப் பார்த்த ஏளனத்தில்தான் அன்று நடராென் ‘படாண்ட் யூ ைவ்
மீ ?’ என்று பகட்டபபாது, அவ்ெளவு அர்த்தத்பதாடு ஆண்களின் உருெில் ஜதரியும் இந்த
ஆன்ம நபும்சகர்கலள எண்ணி அெள் சிரித்தாள்.

அெள் முதன்முதைாக இந்த ஆபீசில் ெந்து பெலை ஏற்றுக் ஜகாண்டபபாது அெபளாடு

மிக ஜநருக்கம் ஜகாண்டு அெள் மனலசக் கெர்ந்திருந்தென் கண்ணப்பன் தான்.அதன்
பின்னர் பதெகியிடம் தானும் மனத்லதப் பறி ஜகாடுத்து, அதற்குபமல் ெரத் லதரியம்
இல்ைாமல் நின்றென் கந்தசாமி.இப்பபாது இந்த நடராென்!மனலசக் கெர ஒருென்,
மனலசக் கெர்ந்ததும் தன்னிடம் மனம் பறி ஜகாடுக்க ஒருென், மனம் கெர்ந்து மனம்
பறிஜகாடுத்து, ‘நீ என்லனக் காதைிக்கெில்லையா?’ என்று மனம் ெிட்டு, அதுவும்
எதிர்மலறயாகக் பகட்க ஒருென்!‘இப்படிபய ஒவ்ஜொருெனும் ஒவ்ஜொரு அங்குைமாக
 ஜெயகாந்தன் 383

முன் ெந்து முன் ெந்து… என்லன எெபனா ஒருென் முழுலமயாக அலடெதற்குள் நாபன
முழுலம கண்டு முடிந்து பபாய் ெிட மாட்படனா?’ என்ற நிலனப்பில்தான் அெள்
சிரித்தாள்.‘என்ன காதல் பெண்டியிருக்கிறது, காதல்! எலதக் காதல் என்று நாபன நம்பிச்
ஜசால்ை முடியும்?’ என்று புதிர் புரியாத குைப்பத்தினாலும் அெளால் சிரிப்பலதத் தெிர
பெஜறான்றும் ஜசய்ய முடியெில்லை.

முதன் முதைாகக் காதல் ெசப்படுகின்ற எல்பைாரும் நிலனத்துக் ஜகாள்கின்ற மாதிரி

இதுபெதான் ொழ்க்லக என்ற நம்பிக்லகயும், இனிலமயான கனவுகள் பைவும் அெள்
கன்னி மனத்தில் ஜசைிக்கக் காரணமாயிருந்த அந்தக் கண்ணப்பனின் ஜதாடர்லபக் காதல்
என்பதா? அல்ைது மனசின் கன்னித்தன்லம ஒருமுலற கண்ணப்பனுக்குப் பறிபபானதால்
ஜகட்டுப்பபாய், ‘நட்பு’ என்ற ெசதியான ஜசாற்ஜறாடரில் ெிருப்பத்பதாடு தன்லன ஏமாற்றிக்
ஜகாண்டு அது காதைாகபெ கனியுஜமன்று காத்திருந்து, அது கனியாமபை ஜெம்பிப் பபாய்,
இப்பபாதும் அந்த ெசதியான ஜசாற்ஜறாடரான ‘நட்பு’ என்கிற முடிவு ஜபறாத
நாடகமாகபெ நிலைஜபற்றிருக்கிறபத அந்த ரங்கசாமியின் ஜதாடர்பு. அலதக் காதல்
என்பதா?ஒபர ஒரு அம்சத்தில் மட்டும் – அதாெது இந்த உறெில் சைிப்புற்று
இன்ஜனாருத்திலயக் கைியாணம் ஜசய்து ஜகாள்ள முடிவு ஜசய்து, அெளுக்கு ஓர்
அலைப்பிதலைக் ஜகாண்டு ெந்து நீட்டுகின்ற அந்த ஒரு ெிஷயத்தில் மட்டும் இந்த
நிமிஷம் ெலர பெறுபட்டு இருக்கின்ற இந்த நடராென், ‘நீ என்லனக்
காதைிக்கெில்லையா?’ என்று பகட்டும், அந்த எதிர்மலறக் பகள்ெிகூட ஒருநாள் ‘மிஸ்
பதெகிக்கு’ என்று எழுதிக் ஜகாண்டு ெந்து நீட்டப் பபாகும் அந்தக் கைியாண அலைப்பிதழ்
எங்பகா தயாராகிக் ஜகாண்டு இருக்கிறது என்று உணர்த்துெதற்கான சமிக்லஞபயா என்று
எண்ணிபய அெள் சிரித்தாள்.

‘ஐ ைவ் யூ’ என்று தன் காதலைத் லதரியமாகத் தான் காதைிக்கும் ஒருத்தியிடம்

ஜசால்ெபத அெளுக்குத் தான் ஜசய்யும் மரியாலத என்பபத இந்த ஆண்களுக்கு ஏன்
ஜதரியெில்லை?அெள் அதற்குச் சம்மதிக்காெிட்டால் தங்களுக்கு அது ஒரு
அெமானஜமன்று ஆண்கள் கருதுெபத சரிஜயன்றால் அவ்ெிதபம ஓர் ‘அெள்’ கருதுெது
எவ்ெிதம் தெறாகும்? அந்த ‘அெமான’த்திற்குத் தயாராகாத காதல் என்ன காதல்? அந்த
அெமானத்திற்கு ஓர் அெபன தயாராகாெிட்டால் ஓர் அெள் எப்படித் தயாராக
முடியும்?உண்லமயான காதல் சம்பந்தப்பட்ட இன்ஜனாருெரின் சம்மதத்திற்குக்
காத்திருக்காது. ஏஜனனில் சம்பந்தப்பட்ட இன்ஜனாருெரின் சம்மதம் ஜபறப்பட்ட பிறபக
அது பிறக்கிறது. என் சம்மதத்லதத் தந்த பிறகும் அலதப் புரிந்து ஜகாள்ள முடியாத
அளவுக்கு எதிபைபயா உணர்ச்சிகள் இருண்டுபபான இெர்களுக்கு அலதச் ஜசால்லுெதன்
மூைமாகொ ஜெளிச்சம் பிறந்துெிடப் பபாகிறது என்ற முடிெிபைபய எல்ைா
சந்தர்ப்பங்களிலும் தன் சம்மதத்லதத் தருெதற்கு அெள் மறுத்திருக்கிறாள். அது கூடச்
சரியில்லை; ஏற்கனபெ தந்திருந்த தன் சம்மதத்லத ‘இல்லை’ என்று மறுக்கிற மாதிரி
அெள் திரும்பப் ஜபற்றிருக்கிறாள்.ஆனால் நடராென் ெிஷயத்தில் அெள் இன்னும்
அவ்ெிதம் ஜசய்யெில்லை.ஏஜனனில் இென் ஒருென்தான் “நீ என்லனக்
காதைிக்கெில்லையா?” என்று எதிர்மலறயாகக் பகட்கும் அளவுக்காெது
 ஜெயகாந்தன் 384

ஜநருக்கமுற்றென். அென் அவ்ெிதம் பகட்கின்ற அளவுக்கு அென் சந்பதகமும்

ஜகாண்டிருக்கிறாபன என்பதனால்தான் தனது சந்பதகத்லதயும், தனது சம்மதத்லத,
சந்பதகிக்கின்ற முலறயிபைபய ஒரு சிரிப்புடன் ‘நான் உன்லன ெிரும்புகின்பறன்’ என்று
தன் ெிலளயாட்லட ொர்த்லதபயாடு நிறுத்திக் ஜகாண்டு ெிட்டாள் பதெகி.ஆனால் அந்த
ொர்த்லத ெிலளயாட்டிபைபய ெடுப்பட்டு அென் தன்னிடமிருந்து ெிைக முயலும்
பபாக்கிலனத் தடுப்பதற்காகபெ அெலன அெபள இன்று ெைிய அலைத்திருந்தாள்
சினிமாவுக்கு.

திடீஜரனத் திலரயில் பதான்றிய பதசியக் ஜகாடிலயக் கண்டு படம் முடிந்துெிட்டலத

உணர்ந்தார்கள் இருெரும்.இரண்டு மணி பநரமாய்ப் படம் பார்க்கிபறாம் என்ற பபரில்
இருளில் ஒருெலர ஒருெர் பார்த்துக் ஜகாள்ெதிலும், ஒருெலரப் பற்றி ஒருெர்
எண்ணமிடுெதிலும் படம் ஜதாடர்பற்றுத் துண்டு துண்டாக மனசில் பதியாமல்
பார்லெயில் மட்டும் ஓடிக் ஜகாண்டிருந்தது.திபயட்டரிைிருந்து ஜெளியில் ெரிலசயாக
நகர்ந்து ஜகாண்டிருந்த கும்பைில் பதெகி முன் ஜசல்ை, அெள் பின்னால் ஒட்டி ெந்து
ஜகாண்டிருந்த நடராென், உயர்த்தி முடிந்த ஜகாண்லடக்குக் கீ பை மிருதுொன பராமம்
நிலறந்த ஜெண்லமயான அெளது அைகிய கழுத்தில் முகம் புலதத்துக் ஜகாள்ெதாய்க்
கற்பலன ஜசய்து உடல் சிைிர்த்தான்.அெளிடமிருந்து மிதந்த மணம் அென் மனலசக்
கிறுக்கிற்று.திபயட்டலர ெிட்டு ஜெளியில் ெரும்பபாது பைசான மலைத் தூறல்கள்
ெிழுந்து ஜகாண்டிருந்தன.

சில்ஜைன்று ெசிய
ீ காற்றில் பறந்த பதெகியின் பட்டுப் புடலெயின் தலைப்பு நடராெனின்
முகத்தில் ெிழுந்து மலறத்த பபாது…“ஓ! ஸாரி!” என்று பதெகி சிரித்து உடம்லபப்
பபார்த்திக் ஜகாண்ட பபாது -“எஸ், ஸாரிதான்!” என்றான் நடராென்.“பபாதும், ஜபரிய ‘ெிட்’
தான்!” என்று அெலனக் பகைி ஜசய்தாள் பதெகி.“என்ன அசட்டுத்தனமாய் நடந்து
ஜகாண்படன்?” என்று நாக்லகக் கடித்துக் ஜகாண்டான் நடராென்.ஜெளியில் ெந்து டாக்சி
பிடித்துக் ஜகாண்டு புறப்பட்ட பபாது மணி ஒன்பதலர ஆகியிருந்தலதப் பார்த்தாள்
பதெகி.“ஹவ் ொஸ் தி பிைிம்?” என்று பதெகி தலை சாய்த்து அெலனக் பகட்டபபாது -
“எஸ், குட்!” என்றூ சம்பிரதாயமாகச் ஜசான்னான்.

“நான் படத்லதபய பார்க்க முடியபை!” என்று ஜகாஞ்சைாக, முகத்தில் ஒரு ொட்டத்துடன்

ஜசான்னாள் பதெகி.“ஏன்?”அெள் அென் ஜசெியருபக ஜநருங்கி ெந்தாள்:“ஏனா!
பகள்ெிலயப் பார்க்கபை? படம் பார்க்க ெிட்டாத்தாபன? – என்லனபய நீங்க
பார்த்துக்கிட்டிருந்தீங்க!… நான் மட்டும் எப்படிப் படம் பார்க்கிறது?” என்று அெள் டாக்சி
டிலரெர் காதில் ெிைாமல் கூறினாள்.நடராெனுக்கு உடம்ஜபல்ைாம் ஒரு நடுக்கம் பரெி
மனம் தெிக்க ஆரம்பித்தது.“பநா பநா, நீ ங்க என்னபொ தப்பா ஜநனச்சி… நான்
சாதாரணாமா நீங்க படத்லத எப்படி ரசிக்கிறீங்கன்னு பார்த்பதன்!” என்று முகம் சிெந்து
கூறினான் நடராென்.சற்று முன் தன் ஜசெியருபக குனிந்து அெனது கன்னத்லதத்
ஜதாடபெண்டுஜமன்று துடித்த அெளது ெிரல்கள் இப்பபாது நடுங்கித் தளர்ந்தன.

“திருெல்ைிக்பகணியில் என்லன ெிட்டுட்டு நீங்க பபாகணும்… ஆமா, இந்பநரத்துக்கு உங்க

ஜமஸ்ஸிபை மீ ல்ஸ் இருக்குமா? ஏன் எங்க ெட்டிபைபய
ீ சாப்பிட்டுட்டுப் பபாயிடைாபம!…
 ஜெயகாந்தன் 385

மணி ஒன்பதலர தாபன ஆச்சு?… அப்புறம் பஸ்கூடக் கிலடக்கும் உங்களுக்கு அங்பக

இருந்து!” என்று மிகுந்த பரிவுடன் கூறினாள் பதெகி.“அதனால் என்ன, பரொயில்லை.
உங்க மதர் உங்கலள மட்டும்தாபன எதிர்பார்த்துச் சலமச்சி இருப்பாங்க?… நான் எப்படியும்
மாபனஜ் பண்ணிக்குபென்.”“எங்க மதர் எல்ைாம் ஜரடியா எடுத்து ெந்து லடனிங்
படபிளில் ஜெச்சுட்டு இந்பநரம் தூங்கியிருப்பாங்க…. என்ன இருக்பகா அலத ஜரண்டு
பபரும் ‘பஷர்’ பண்ணிக்குபொம்… என்ன?” என்று அெள் மிகுந்த ஜசாந்தத்பதாடு
ஜசான்னபபாது அெனுக்கு மறுக்கத் பதான்றெில்லை. மனசுக்கு இதமாக இருந்தது அந்த
அலைப்பு.திடீஜரன அென் உள்ளூறப் பயந்தான்.

‘இெள் சாதாரணமாக, இயல்பாக, ஜபருந்தன்லமயாக சமத்துெமாகப் பைகுெலத நான்

தெறாகப் புரிந்து ஜகாள்கிபறபனா?” என்ற அச்சம் ெரும்பபாது -நடராெனும் பதெகியும்
ஜநருங்கிப் பைகுெலதக் கண்ட கண்ணப்பனும் ரங்கசாமியும், “பபாகப் பபாகத் ஜதரியும்,
அசட்டு பிசட்டுன்னு உளறி லெக்காபத!” என்று இெலன ொலட மாலடயாக
எச்சரித்ததும் அென் நிலனவுக்கு ெந்தன.ஆபீசில் தன் டிபார்ட்ஜமண்டுக்கு
சூப்பிரண்ஜடண்டான அெலள, அந்தப் பதெிக்குரிய நாற்காைியில் உட்கார லெத்து,
மனசால் கண்டான் நடராென். அெளுக்கு ஆபிசிைிருக்கின்ற மரியாலதகளும், அந்தஸ்தும்,
அெலள ஜநருங்க முடியாமல் நீங்கி ெந்த கண்ணப்பன், ரங்கசாமி அனுபெங்களூம்
ஒன்றன்பின் ஒன்றாய் நடராென் நிலனெில் கெிந்து, அெலள ஜநருங்க ெிடாமல்
பின்னுக்கு இழுத்தன.‘அெர்களுக்ஜகல்ைாம் இல்ைாத தனிச் சிறப்பு எனக்ஜகன்ன
இருக்கிறது?’ என்று எண்ணியபபாது, டாக்சியில் இரண்டு முைங்கால்கலளயும் பசர்த்து
லெத்துக் ஜகாண்டு குறுகி உட்கார்ந்து, தன்லனயறியாமல் ஓர் ஓரமாய் அென் உடம்பு
நகர்ந்தது.“ஜசௌகரியமாக உட்காருங்கள், மிஸ்டர் நடராென்!” என்று அெனுக்குத் தள்ளி
நகர்ந்து, தன் அருபக ெர ெசதியாக இடம் தந்த பதெகி கனிொக அெலனப் பார்த்துச்
சிரித்தாள். அந்தச் சிரிப்பு அெனுக்கு ஒரு லதரியத்லதத் தந்தது. இருந்தாலும் உள்ளூரப்
பயமும் இருந்தது.“அபதா… அந்த லைட் பபாஸ்ட் கிட்பட!” என்று டாக்சி டிலரெருக்கு
ெட்லட
ீ அலடயாளம் காட்டுெதற்காக அெள் ஒரு பக்கமாகச் சாய்ந்தபபாது, அெளது
மிருதுொன பதாள் அென்பமல் உரசிற்று. அப்பபாது மிக ஜநருக்கமாக அென் முகத்லத
அெள் பார்த்தாள்.

அென் அந்த ஸ்பரிசத்லத உணராதென் மாதிரி பாெலன புரிந்தான்.கீ பை இறங்கியதும்

டாக்சிக்கு அென் பணம் ஜகாடுக்கப் பபானபபாது, “பநா” என்று அெள் அென் கரத்லதப்
பிடித்தாள். பிடித்தபின் சற்று அழுத்திக் கூறினாள். “நான் தான் தருபென்!”நடராெனுக்கு
ஒன்றும் புரியெில்லை. ‘இது பசாஷைாகப் பைகுெதா? அல்ைது காதைா? இந்தப் ஜபண்கள்
திடீஜரன்று எப்படி பெண்டுமானாலும் மாறுொர்கபள! அதனால் நாம் ஜகாஞ்சம்
ொக்கிரலதயாகத்தான் இருக்க பெண்டும்’ என்று நிலனத்துக் ஜகாண்டான்.டாக்சிக்காரலன
அனுப்பிெிட்டு நடராெனின் பக்கம் திரும்பிக் கண்கலளச் சிமிட்டியொபற பதெகி
ஜசான்னாள்: “அந்த டாக்சிக்காரன் நம்பலளப்பத்தி ஏபதா ஃபிஷ்ஷியாக நிலனச்சிட்டுப்
பபாறான்!” அதற்கு என்ன ெிதமாய்ப் பதில் கூறுெது என்று ஜதரியாமல் தூரத்தில்
பபாகும் டாக்சிலயப் பார்த்து ஒரு ஜபாய்யான பகாபத்துடன் முனகிக் ஜகாண்டான்
 ஜெயகாந்தன் 386

நடராென்: “ராஸ்கல்!”பதெகி ெட்டின்

ீ கதலெத் தட்டியபின் பத்து ெயதுள்ள அந்த
பெலைக்காரச் சிறுமி கதலெத் திறந்தாள்.“ஏண்டி, நீ இன்னிக்கி ெட்டுக்குப்
ீ
பபாகைியா?”“மலையா இருந்திச்சம்மா!… ஜபரியம்மா இங்பகபய படுத்துக்கச்
ஜசான்னாங்க.”“சரி சரி, கலடக்குப் பபாய் நாலு மலைப்பைம் ொங்கிட்டு ொ?” என்று
லகப்லபயிைிருந்த சில்ைலறலய எடுத்துச் சிறுமியிடம் தந்தாள் பதெகி.அந்தத் ஜதருெில்
எதிர்ெரிலசயில் உள்ள அந்த ஜெற்றிலை பாக்குக் கலடலய பநாக்கிச் சிறுமி நகர்ந்தாள்.

“உள்பள ொங்க!” என்று நடராென் பின்ஜதாடர ெிளக்கில்ைாத ஹாலுக்குள் இருெரும்

நுலைந்தனர். அந்த நிமிஷம் -நடராெனுக்கு மின்னைடித்தது மாதிரி மனசில் ஒரு
லதரியம் பிறந்தது. அந்தத் லதரியத்திற்குச் சாதகமாக இப்பபாது அெர்கள்
பிரபெசித்திருக்கும் ஹாைின் இருட்டு, அந்தச் சிறுமிலய அெள் ொலைப்பைம் ொங்க
அனுப்பியது, அந்த டாக்சிக்காரலனப் பற்றிக் கூறியது என்று ஒரு நூறு காரணங்கள் ஒபர
சமயத்தில் சரசரஜென ெண்டியிைிருந்து மணல் சரிெது மாதிரி அென் உள்பள குெிந்த
சுலமபயாடு அெனுக்கு மிக ஜநருக்கமாய்ச் சுெரருபக நின்று ெிளக்கின் சுெிட்லசத்
பதடிக் ஜகாண்டிருந்த பதெகியின் பதாலளப் பின்னாைிருந்து இறுகப் பற்றினான்
அென்.அந்த ஹாைின் மங்கிய இருளில் உயர்த்தி முடிந்த ஜகாண்லடக்குக் கீ பை
மிருதுொன பராமம் நிலறந்த ஜெண்லமயான அெளது கழுத்து பள ீஜரனத்
ஜதரிந்தது.அதிபை முகம் புலதத்துக் ஜகாள்கிற கற்பலன, நலடமுலற
அனுபெமாக….அெளால் அந்த ெிநாடிகலளக்கூட எண்ணிக் கணக்கிட முடிந்தது. அெள்
மனசும் ஜநஞ்சமும் அந்தத் திடீர் ஸ்பரிசத்தில் ெிம்மி ெிம்மிக் கனத்தபபாது, அெளது
ஹிருதயத்தின் தாள கதியில் அலை அலையாக எழுந்த துடிப்லபபய தன்லனயறியாமல்
தன்னுள் அெள் கணக்கிடைானாள்.

ஒன்… டூ… திரீ – எப்பபாபதா ஒருமுலற சிறுெயதில் அெளுக்கு நடந்த டான்ஸில்ஸ்

ஆபபரஷனுக்கு முன் மயங்க லெப்பதற்காக ‘ஈதர்’ ஜகாடுக்கும்பபாது ஒன்… டூ… திரீ என்று
எண்ணிக் ஜகாண்பட தன்லன இைந்தாபள, அது மாதிரி…அந்த மயக்கத்தில் என்னபமா
குைறினாள். தன்லன இைந்த அந்தத் தெிப்பில் எப்படிபயா திமிறினாள். அந்த
உணர்ச்சியின் ஜநருப்புத் தீண்டிய சுகத்தில் அெள் எப்படிபயா துடித்துப் பபானாள்!
அெளிடம் ஏற்பட்ட இந்த சைனங்களினால் பயந்து, தீப்பிடித்த ஆலடலய உதறுெது
மாதிரி, “ஐ யாம் ஸாரி” என்று ெிைகி நின்று உடல் நடுங்கினான் நடராென்.கண்கலள
மூடிய இலமகள் பனிக்க, ெிளக்கின் சுெிட்லசப் ஜபாருத்தி, உயர்ந்த கரம் தாழ்த்தாமல்,
ெிரல்கலளக் கூட நீக்காத நிலையில் சுெரில் சாய்ந்து, உடல் முழுதும் ெியர்க்க, உயர்த்தி
முடிந்த ஜகாண்லட அெிழ்ந்து கழுத்தில் சரிய உதட்லடக் கடித்துக் ஜகாண்டு நின்றிருந்த
அெளது பகாைத்லதக் கண்டதும் நடராெனுக்கு அழுலகபய ெந்து ெிட்டது.அென்
இரண்டாெது முலறயாக “ஐ யாம் ஸாரி… என்லன மன்னிச்சிடுங்க!” என்று குரல் நடுங்கக்
கூறிய பபாதுதான் ஏபதா சம்பந்தமில்ைாத உைகத்தின், அர்த்தமில்ைாத பாலஷலயக்
பகட்ட மாதிரி அெள் இலம திறந்து அெலனப் பார்த்தாள்.

ஜெளிச்சத்தில் அெலனப் பார்க்கும் ஜபாழுது தனது முழுச் சம்மதத்லதயும் ஜெளிப்படுத்த

அெளது இதழ்களில் பிறந்த புன்னலக அெனது பகாைத்லதக் கண்டதும் அலரகுலறயாக
 ஜெயகாந்தன் 387

ெதங்கிச் ஜசத்தது.அந்த ஏழு ெிநாடியில் ஜபருகிய மயக்கம் ஒபர ெிநாடியில் ஜதௌ¤ந்தது.

சரிந்த கூந்தலைச் சட்ஜடன உயர்த்தி முடிந்து ஜகாண்டாள்.லகயில் நாலு ொலைப்
பைங்களுடன் பெலைக்காரச் சிறுமி உள்பள ெந்ததால் இருெருக்கும் ெசதியாகப்
பபாயிற்று.ஒன்றுபம நடக்காதது மாதிரி “ொங்க, உள்பள ொங்க! உட்காருங்க!” என்று
அெலன அலைத்தபின் தனது அலறக்குள் பபானாள் பதெகி.உள்பளயிருந்து அெள்
ெிம்முகிற மாதிரி நடராெனுக்குத் பதான்றிற்று. அது உண்லமதாபனா?‘அெள் ஜெளிபய
ெருெதற்குள் பபசாமல் எழுந்து பபாய் ெிடைாமா?’ என்று ஒரு ெிநாடி பயாசித்தான்
நடராென். ‘இல்லை, நான் ஜசய்த தெறுக்கு என்ன தண்டலனபயா, அலத அெளிடம்
ஜபற்றுக் ஜகாண்டு பபாெதுதான் அதற்குப் பிராயச்சித்தம். சீ! நான் எவ்ெளவு மட்டமான
மனிதன்! இப்பபாது பபசாமல் இருந்து ெிட்டு, நாலளக்கு ஆபீசிபை என் மானத்லத ொங்கி
ெிடுொபளா?’ என்று நிலனக்க நிலனக்க அெனுக்கு அழுலக ஜநஞ்லச அலடத்தது.
‘எவ்ெளவு ஆனந்தமான மாலை பநரத்லத அெள் எனக்குத் தந்தாள்! அதற்குத்
தகுதியில்ைாத நான், தரமில்ைாத நான், எவ்ெளவு அசிங்கமான இரொக
முறித்துெிட்படன்?’ என்று அென் தன்லனத் தாபன மனத்தில் சபித்துக்
ஜகாண்டிருக்கும்பபாது அெள் ஜெளிபய ெந்தாள்.ஜமௌனமாக இருெரும் சாப்பிட
அமர்ந்தனர்.

முதல் கெளத்லத ொயருபக ஜகாண்டு பபாகும் பபாது அெலள ஒரு முலற கைங்கிய
கண்கபளாடு ஏறிட்டு பநாக்கினான் நடராென். “ஐ யாம் ஸாரி!”“ஷட் அப்!” என்று அலடத்த
குரைில் அலமதியாகச் ஜசான்னாள் பதெகி. அெனது தெிப்லபயும், இதற்காக அென்
ெருந்துெலதயும் பார்க்கும் பபாது அெளுக்கு பெதலனயாக இருந்தது. அந்த ஏழு
ெிநாடிகளில், எப்படிப்பட்ட ஒருெனுக்காக அெள் காத்திருந்தாபளா அென் இென்
தாஜனன்று திடம் ஜகாண்டது எவ்ெளவு பபலதலம என்று நிரூபித்துக் ஜகாண்டிருக்கும்
அெலனப் பார்க்க பார்க்க அெளுக்கு எரிச்சைாய் ெந்தது.‘எனக்குச் சம்மதம்’ என்று
ஒருத்தி எழுந்து ஆடொ முடியும்? அப்படி ஒருத்தி ஆடினால் அலதத் தாங்கிக் ஜகாள்ள
எத்தலன ஆண் பிள்லளகள் இருப்பார்கள்?’ என்று எண்ணும் பபாது அெளுக்குச் சிரிப்பு
ெந்தது.அந்தச் சிரிப்பு, ‘ஏ, அசபட! உனக்கு ைவ் ஒரு பகடா?’ என்று அெள் தன்லனப்
பார்த்து இளிப்பது மாதிரி இருந்தது நடராெனுக்கு.அெள் ஒரு ெிநாடி பயாசித்தாள். ‘என்
மனலசத் திறந்து காட்டி இதற்காக அென் ெருந்துெது எவ்ெளவு அறிெனம்
ீ என்று
அெனுக்கு உணர்த்தித் தனக்கு இது இவ்ெளவு மகிழ்ச்சி அளித்த அனுபெம் என்பதலன
ெிளக்கி, இது இப்படிபய நீடிக்க பெண்டும் என்று தனது ஆலசலயப் பரசியமாகப் பபாட்டு
உலடத்தால்தான் என்ன? ம்… அப்பபாது மட்டும் அென் அலதச் சரியாக ெிளங்கிக்
ஜகாள்ொனாக்கும்! இதுமாதிரி எத்தலன அனுபெபமா இெளுக்கு? அதனால்தான் இெளால்
இலத இவ்ெளவு சாதாரணமாக எடுத்துக் ஜகாள்ள முடிகிறது என்று நிலனப்பான்.

ஐபயா, எனது இந்த முதல் அனுபெத்லத இென் அவ்ெிதம் நிலனப்பது எவ்ெளவு ஜபரிய
ஜகாடுலம! இவ்ெிதம் இெலன நான் நிலனக்க ெிடுெது எவ்ெளவு ஜபரிய மடலம.
மனசின் பாலஷகலள ொய் ொர்த்லதகளா ஜமாைி ஜபயர்த்துெிட முடியும்? அலதப் புரிந்து
ஜகாள்ள முடியாதெர்களிடபம என் மனசு பபாய்ப் பபாய்ப் பபசிப் பபசித் பதாற்கிறபத!’
 ஜெயகாந்தன் 388

என்ற கசப்லபபய உண்ணுகின்ற உணபொடு பசர்த்து ெிழுங்கினாள் பதெகி.அெள்

அெனிடம் சாப்பிட்டு முடியும் ெலர எதுவுபம பபசெில்லை. அெனுக்கு அெளிடம் பபச
இனி எதுவுபம இல்லை. அென் ெிலடஜபறும் ஜபாழுது மட்டும் ஜதரு ொசற்படியில்
நின்று சற்றுத் தயங்கிய பின்னர் அெளிடம் எலதபயா யாசிப்பது மாதிரிச்
ஜசான்னான்:“நான் ஜசய்த தப்லப மறந்திடுங்க!”“ஓ, என்னால் அது முடியாது!” என்று
பதெகி ஜசால்லும்பபாது அெளது மனசின் பாலஷ அெனுக்கு இப்ஜபாழுதும் புரியாததால்,
தன் தெற்லற இெள் மன்னிக்கெில்லை என்பதாக எண்ணி ெருத்தம் தீராமபை
ெிலடஜபற்றுப் பபானான்.அென் பபாகும் ெலர அலமதியாகத் ஜதரு ொசைில்
நின்றிருந்த பதெகி, புயல் மாதிரி உள்பள பபானாள்.

ஜதருக் கதலெ அலறந்து தாைிட்டு ெிட்டு ஓடிப் படுக்லகயில் குப்புற ெிழுந்தாள்;

அழுதாள்.தன்லனத் தனது ஆளுலமயால் ஜசாந்தத்பதாடு ஆளுகின்ற ஆண் மகன் ெரபெ
மாட்டாபனா என்ற ஏக்கத்தில் அெள் ெிைிகள் பரிதாபமாக, ெறட்சிபயாடு ஜெகு பநரம்
உறக்கமின்றிக் கூலர முகட்லட ஜெறித்தொறிருந்தன.அடுத்த இரண்டு நாட்கள் நடராென்
ஆபீசுக்கு ெரெில்லை. அென் ெர மாட்டான் என்பலதத் பதெகி எதிர்பார்த்பத இருந்தாள்.
இலதக் கூட எதிர்பார்க்கெில்லைஜயன்றால் பதெகியின் அனுபெங்களுக்குத்தான் என்ன
அர்த்தம்?மூன்றாம் நாள் பதெகி சற்றுத் தாமதமாக ஆபீசுக்கு ெந்தாள். அெளது
டிபார்ஜமண்டுக்குள் அெள் நுலைந்த பபாது, அெள் ெருெலதக் கண்ட நடராென்
தலைலயக் குனிந்தொறு தனது இருக்லகயில் அமர்ந்திருந்தான்.

இருமருங்கிலும் ெரிலசயாகப் பபாடப்பட்டிருந்த பமலெகளின் நடுபெ நடந்து ெந்த

பதெகியின் பாதரட்லசகளின் சத்தத்லத நடராெனின் ஜசெிகள் துல்ைியாகக் பகட்டன.
அந்தக் காைடிபயாலச தன்லன ஜநருங்கி ஜநருங்கி ெருெலத அறிந்து, அது தன்லனக்
கடந்து பபாகிற ெலரக்கும் தலை நிமிரக் கூடாது என்ற தீர்மானத்துடன் ஒரு ஜபரிய
ஜைட்ெரில் அென் முகம் கெிந்திருந்தான். ஆனால், அென் எதிர்பார்த்தபடி அெள் காைடி
ஓலச அெலனக் கடந்து பபாய்த் பதய்ந்து மடியாமல் அென் அருபக ெந்து உறுதியாக
நின்றது.“குட்மார்னிங், மிஸ்டர் நடராென்!”“குட்மார்னிங், பமடம்!” என்று எழுந்தான்
நடராென்.“சி.எல். ரிப்பபார்ட் பண்ணியிருந்பதபன?” என்று ஜராம்ப உத்திபயாகத்
பதாரலணயில் பதில் ஜசான்னான் நடராென்.பதெகி சிரித்தாள்: “ஸிட்
டவுன்!”பாதரட்லசகள் சப்திக்கத் தனது இருக்லகலய பநாக்கி நடந்த பதெகி மனசுக்குள்
நிலனத்துக் ஜகாண்டாள்:‘மிஸ் பதெகிக்கு – என்று ெிைாசம் எழுதிக்ஜகாண்டு ெந்து
என்னிடம் இந்த நடராென் மிக ெிலரெிபைபய நீட்டப் பபாகின்ற அந்தக் கைியாண
அலைப்பிதழ் எங்பகபயா தயாராகிக் ஜகாண்டிருக்கிறது!

தரக்குலறவு
“இதுக்பகாசரமாம்பம இருட்பை தனிபய ெந்து ரயில் பராட் பமபை குந்திக்குணு
அய்வுபற… ‘சீ சீ!… அெங் ஜகடக்கறான் ொட்டான்’னு ஜநன்சிகினு எந்திரிம்பம…”-ஐந்தாறு
பிரிவு தண்டொளங்கள் நிலறந்த அந்த அகைமான ரயில்பெ லைன் மீ து இருட்டில்,
கப்பிக்கல் குெியைின் மீ து அமர்ந்து அழுது ஜகாண்டிருந்த அெள், இந்தக் குரலையும்
 ஜெயகாந்தன் 389

இதற்குரியெலனயும் எதிர்பாராதெளாய், இெலனக் கண்டு திலகத்தெள் பபான்றும்,

அஞ்சியெள் பபான்றும் பலதத்ஜதழுந்து நின்றாள்.அப்பபாது கலனப்புக் குரலை
முைக்கியொறு சடசடத்து ஓடிெந்த மின்சார ரயிைின் ஜெளிச்சத்தில் அடிபட்டு, உதடுகள்
ெங்கிய
ீ அெளது முகமும், அழுது கைங்கிய ஜபரிய கண்களும் அெனுக்குப் பிரகாசமாய்த்
ஜதரிந்தன. அென் தனது பகாைத்லதப் பார்க்கின்ற கூச்சத்தாலும், தன் கண்கலள பநாக்கிப்
பாய்கின்ற ஜெளிச்சத்தின் கூச்சத்தாலும் முகத்லத மூடிக்ஜகாண்டாள் அெள்.

ரயில் பபான பிறகும் முகத்லத மூடியிருந்த கரங்கலள எடுக்காமல் இன்னும் அழுந்தப்

புலதத்துக் ஜகாண்டு குமுறிக் குமுறி அழுதாள். அழுலகயினூபட அெள்
புைம்பினாள்.“பபா! நீ இன்னாத்துக்கு ெந்பத? நானு இப்டிபய பபாபறன்… இல்ைாகாட்டி
ரயில்பை தலைஜயக் குடுத்து சாெபறன்… உனக்குப் பண்ண துபராகத்துக்கு எனக்கு
இதுவும் ஓணும், இன்னமும் ஓணும்…” என்று அழுது புைம்பிய ஜபாழுது அெள்
தனக்கிலைத்த துபராகத்லத எண்ணிபயா, அலத உணர்ந்து அெள் கதறுெலதக் கண்ட
பசாகத்தாபைா அெனும் தன் கண்கலளத் துலடத்துக் ஜகாண்டான். குமுறி ெரும்
அழுலகலய அடக்கிக் ஜகாள்ெதற்காக ொனத்லத பநாக்கித் தலை நிமிர்ந்து ஜபருமூச்சு
ெிட்டான்.- அெள் அழுது ஜகாண்பட நின்றாள். அென் அழுலகலய அடக்கிக் ஜகாண்பட
நின்றான்.“இப்படிஜயல்ைாம் ெரும்னு எனக்குத் ஜதரியும்… ஆமாம்பம! எனக்குத் ஜதரியும்…
ம்… இன்னா ஜசய்யைாம்; பபானது பபாெட்டும். அதுக்பகாசரம் நீ ஒண்ணும் ரயில்பை
தலைஜய வுட பெணாம். எங்பக பபாெணும்னு பிரியப் படறிபயா அந்த எடத்லதச்
ஜசால்லு… உன்ஜன இஸ்தாந்த பதாஷத்துக்கு.. ஜரண்டு ெருஷம் உன்பனாட
ொய்ந்தத்துக்கு பர்த்தியா அங்பகபய இட்டுக்கினு பபாயி உட்டுட்பறன். உனக்கு பட்டணம்
ஆொதும்பம; இந்தப் ஜபாயப்பு ஓணாம்பம; இங்பகபய இருந்தா இன்னம் நீ பாயாப்பூடுபெ…
ஆமாம்பம; நீ ஊருக்குப் பூடும்பம…”இப்பபாது அெனுக்கு எதிர்ப்புறத்திைிருந்து கலனப்பு
குரலை முைக்கியொறு சடசடத்து ஓடிெரும் மின்சார ரயிைின் கண் கூச லெக்கும்
ஜெளிச்சத்தில், அெள் அென் முகத்லதத் தீர்க்கமாகப் பார்த்தாள்.

தன்லனக் கண்டு அருெருத்து அென் முகம் சுளிப்பது பபால் அெள் அெனது முகத்
பதாற்றத்லத, ஜெளிச்சத்லதக் கண்டு கூசும் அென் ெிைிகலளக் கற்பலன ஜசய்து
ஜகாண்டாள்.அென் தன்லன அருெருத்து ஒதுக்கவும் ஜெறுத்து ெிைக்கவும் நியாயம்
இருக்கிறது என்ற உணர்ெில் அெள் தலை குனிந்து நின்றாள். ஆனால் தனக்கு ஆறுதல்
கூறவும் தன் ெிஷயத்தில் இன்னும் சிரத்லத காட்டித் தனது நிராதரொன நிலையில்
துலணயாய் ெந்து நிற்கவும் என்ன நியாயம் இருக்கிறது அெனுக்கு? தனக்குத்தான் அலத
ஏற்றுக் ஜகாள்ள என்ன நியாயம் இருக்கிறது என்று பயாசித்தபடி, மண் தலரயில் ெைது
காைின் முன் பாகத்லதத் பதய்த்தொறு நின்றிருந்தாள் அெள்.கணென் மலனெி என்ற
நியாயத்தின் பாற்பட்படா, ெஞ்சிக்கப்பட்டெனும் ெஞ்சித்தெளும் என்கிற முலறயிபைா
அல்ைாமல் ஜெறும் மனித நியாயத்தினால் உந்தப்பட்டு, அெள் நிலைலய மனித
இதயத்தால் மட்டுபம உணர்ந்து அங்கு ெந்து நின்றிருக்கும் அென் அெளிடம்
ஜசான்னான்:“நீ ஜநசத்துக்குத்தான் ஜசால்றிபயா? சும்மனாச்சியும் தான் ஜசால்றிபயா?
ரயில்பை தலைலய வுட்டுக்குபென்னு… ஜசத்த மின்பன நீ தலைஜய ெிரிச்சுப்
 ஜெயகாந்தன் 390

பபாட்டுக்கினு அயுதுக்கிபன ஓடியாந்திபய, அத்ஜதப் பாத்தப்ப அப்பிடித்தான் நீ என்னபமா

ஜசய்துக்கப் பபாபறன்னு ஜநனச்சிக்கிபனம்பம… ஆமாம்பம… எனுக்கு ‘பக்’குனு ெயித்திபை
என்னபமா ஆயிடுச்சிம்பம…

உம் பின்னாபை நா ஓடியாந்தா கும்பலு ெந்துடும்னு ெண்டிஜய ஜமறிச்சிக்கினு ஜகங்கு

ஜரட்டி பராடு லகக்கா ஓடியாபறன்… நல்ை பெலள… பகட்டு சாத்தபை… அப்பக்கூட
இன்னா?… பகட்டாண்பட ெரும்பபாது ‘ஜைப்டு’க்காத்தான் பார்த்துக்கபறன்… பாத்தா, நீ
ஒம்பாட்டுக்கு ரயில் பராட்டு பமபை பபாயிக்கிபன கீ பற… பசத்துப்பட்டு
படசனாண்டயாெது புடிச்சிட மாட்டமான்னு பெகமா ஜரண்டு ஜமறி ஜமறிச்சனா – இது
ஒரு ஜதண்ட கருமாந்தர ெண்டி – பூந்தமல்ைி ஐபராட்டாண்ட ெரும்பபாது ‘மடார்’னு
ஜசயின் கயண்டுக்கிச்சு… அத்ஜத ஒரு இஸ்ப்பு இஸ்து மாட்டிக்கினு ெந்தா… பநரு
பார்க்காண்ட ெரும்பபாபத இங்பக நீ நின்னுக்கினு இருக்கறஜதப் பாத்ஜதனா? அப்பிடிபய
ெண்டிஜயப் பபாட்டுட்டு ஓடியாபறன்… ‘இென் எதுக்பகாசரம் ெரான்’னு நீ
ஜநனச்சிக்குபெனு எனக்குத் ஜதரியும். நீ இன்னா ஜநனச்சா இன்னாம்பம எனக்கு? நாட்டுப்
ஜபாறத்திபைருந்து உன்ஜனஜய தாைிகட்டி பட்ணத்துக்கு இஸ்த்தாந்தென் நானு.. உனக்கு
இன்னா நடந்தாலும் அதுக்குக் காரணம் நாந்தான்னு எனக்குப் படுது… அதாபனம்பம
நாயம்.”” ‘அது இன்னாடா நாயம், நீ இஸ்த்தாந்பத… நாந்தான் உன்ஜன உட்டுட்டு
இன்ஜனாருத்தங் கூடப் பூட்படபன. அப்பாபை இன்னாடா உனக்கு லரட்டு’ன்னு நீ
ஜநனப்பப… ஊர்பை உள்ளெனுங்க அதாம்பம பகக்கறானுெ. அெனுங்களுக்கு இன்னாபம
ஜதரியும் என்ஜனப் பத்தி… உனக்காெது ஜதரியும். ஜதரியபைன்னாலும் இப்ப ஜசால்பறன்…
பகளூம்பம… நீ எெங்கூடப் பபானாதான் இன்னாம்பம – இப்பப ெந்து உன்ஜன
இஸ்த்துக்கினு பபாயி இன்ஜனாரு தடலெ ொயணும்னா ஓடியாபறன்?… அப்படி
ஜநனச்சிக்கினு ‘பபா பபா’ன்னு நீ ஜெரட்டாபத….

நீ என்பனாட ொய்ந்தாலும் ொயாட்டியும் உங் கய்த்திபை ஜதாங்கற தாைி நாங்கட்னது

தாபன? அது உங் கய்த்திபை இருக்கறெலரக்கும் எனக்கு லரட்டு இருக்கும்பம…
அநியாயமா எங்கனாச்சும் உய்ந்து எங்கண்ணு மின்னாடி நீ சாெறஜதப் பாத்துக்கினு
இருந்தா நாலளக்கு எெனும் ெந்து என்ஜன ஒண்ணும் பகக்கப் பபாறதில்பை… ஆனா எம்
மனசு பகக்குபமம்பம… ‘அெதான் பட்டிக்காட்டுப் ஜபாண்ணு; அறிவு ஜகட்டுப் பபாயி –
இஸ்டத்துக்கும் பபாயி – ஜகட்டுப் பபானா… அந்தப் பாெத்துக்கு நல்ைா கஸ்ட்டமும்
பட்டா… அதுக்ஜகல்ைாம் நீ தான்டா காரணம். அநியாயமா இப்ப பூட்டாபள… எல்ைாம்
உன்னாபை தாபன?’ன்னு நாலளக்கி எம் மனபச என்ஜனக் பகக்காதாம்பம… அப்பபா
இன்னா பதில் ஜசால்லுபென்? அதுக்பகாசரம் தாம்பம ஓடியாந்பதன்.”“இந்த ஜரண்டலர
ெருசத்திபை இப்ப ஆறு மாசமா தாபனம்பம நீ எங்கூட இல்பை… ஜரண்டு ெருசம்
ொய்ந்தபம.. அப்ப ஒரு சண்லட பபாட்டு இருப்பனா! சாடி பபாட்டு இருப்பனாம்பம? நீ
தான் ஒரு நாளு பசாத்துக்குப் பணம் தரபைன்னு கூெியிருப்பியா? அங்பக பபாயி
குடிச்சிபய, இங்பக பபாயி சுத்துனிபயன்னு எங்கிட்பட ெந்து பகட்டிருப்பியாம்பம?
சந்பதாசமாத்தாபனம்பம ொய்ந்பதாம்… பிரியமாத்தாபனம்பம இருந்பதாம், எந்தப் பாெி
கண்ணு பட்டுச்பசா? திடீர்னு என்னான்னபமா ஆயிடுச்சி, சரித்தான்! ம்!… இப்பபா பபசி
 ஜெயகாந்தன் 391

இன்னா பண்றது? நடந்தது நடந்து பபாச்சு…”“கய்த்திபை கட்ன ஒரு கய்த்ஜத ஜெச்சுக்கினு

பிரியமில்ைாத ஜரண்டு பபரும் கய்த்திபை சுருக்கிக்கினு சாெறதாம்பம? என்னபமா
புடிக்கபை, அெ பூட்டா… நாம்பளும் இன்ஜனாருத்திஜய பாத்துக்குபொம் – அப்படீன்னு கூட
நான் பயாசிச்பசன்…”“ஆனா இன்னா?… எனக்கு உன்னியுந் ஜதரியும்… நீ பபானிபய அென்
பின்னாபை… அந்த பசாமாறிஜயயும் ஜதரியும்.

உனக்கு இன்னாம்பம ஜதரியும் ஒைகம்?… ம், நீ ஜகாய்ந்ஜதம்பம. பட்ணம் பளபளப்பா

இருக்குது உங் கண்ணுக்கு; அத்ஜதப் பாத்து நீ பல்ஜைக் காட்டிக்கினு நின்னுக்கிபன… நீ
என்ஜன ஒண்ணும் ஏமாத்தபைம்பம… உன்னிபய நீ ஏமாத்திக்கிபனம்பம… ஆமாம்பம!”அென்
இலடயிபைபய பபச்லச நிறுத்திப் ஜபருமூச்ஜசறிந்தும், சூள் ஜகாட்டியும், ‘ம்ம்’ என்று
உணர்ச்சி பமைிட்டு உள்ளூறக் குமுறிக் குமுறிக் கூறிய அந்த ொர்த்லதகள், அெள்
ஜநஞ்லசக் குத்திக் குலைத்து, உடம்லப நாணிச் சிைிர்க்க லெத்து, அென் பாதங்களில்
அெளது ஆத்மாலெ ெழ்ந்து
ீ பணிய லெத்தது.“ஐபயா… நா இன்னாத்துக்கு இன்னும்
உசிபர ஜெச்சிக்கினு இருக்கணும்?” என்று தனக்குக் கிலடக்கஜொண்ணாதலதப்
ஜபற்றிைந்த பபரிைப்லப எண்ணிக் குமுறியொபற தலையில் லக லெத்தொறு தலரயில்
உட்கார்ந்தாள்.“அய்ொபதம்பம…” என்று ஜசால்ைிக் ஜகாண்பட அெனும் சற்று நகர்ந்து
பக்கத்தில் குெித்திருந்த கப்பிக்கல் குெியைின் பமல் ஏறிக் குத்துக்காைிட்டு உட்கார்ந்து
சட்லடப் லபயிைிருந்து ஒரு பீடிலய எடுத்தான். பிறகு ெியர்லெயில் நலனந்து மார்பின்
பமல் நீளமாய்க் கிைிந்திருந்த சட்லடயின் மறுபுறப் லபயில் தீப்ஜபட்டிலயத் பதடி, அது
கிலடக்காமல் கப்பிக் கற்குெியைின் பமல் உயரமாய் எழுந்து நின்று, அலரக்கால் சட்லடப்
பாக்ஜகட்டிைிருந்து தீப்ஜபட்டிலய எடுத்துப் பீடிலயப் பற்ற லெத்துக் ஜகாண்டான். பீடிப்
புலகலய ஜநஞ்சுக்கு இதமாக ஆழ்ந்து ஒரு மூச்சு இழுத்து, ொயிலும் மூக்கிலும் புலக
பறக்க, கூரிய சிந்தலனபயாடு அெலளப் பார்த்தான். அெள் பூமியில் குத்துக்காைிட்டுக்
குறுகி உட்கார்ந்து முைங்கால் மூட்டுக்களின் பமல் முகம் புலதத்துச் சிறு குரல் பாய்ச்சி
அழுது ஜகாண்டிருந்தாள்.

அெலளப் பார்க்கும்பபாது இந்த ஆறு மாதமாக அெளுக்காகப் பட்ட பெதலனகலளப்

பபாைபெ – இப்ஜபாழுது சற்று அதிகமாக அென் மனம் பெதலனயுற்றது. அழுலகலயயும்
உணர்ச்சி பமைீ ட்லடயும் அடக்கி அடக்கி அெனுக்கு ஜநஞ்ஜசல்ைாம் புண்ணாகிப் பபானது
பபான்ற உணர்வு ஜதாண்லடக் குைிெலர ஜபருகி ெந்து ஜநாந்தது.அென் கரகரத்த குரைில்
பபசினான்:“நானு உனக்குத் தாைி கட்ன புருசன்ஜறஜத மறந்துட்டுதாம்பம பபசபறன்; இந்த
ஒறவு இப்பத்தானம்பம, ஜரண்டு ெருசமாத்தானபம? அதுக்கு மின்பன உன்ஜன ஜதம்மாங்
ஜகாயந்ஜதபைருந்து எனக்குத் ஜதரியுபமம்பம. ‘மாஜம, மாஜம’ன்னு கூப்பிட்டுக்கினு கம்பங்
ஜகால்ைியிைியும், மல்ைாக் ஜகாட்ஜட காட்ைியும் ஓடியாருெிபய… அப்ப இன்னாம்பம
ஒறவு நமக்கு? நானு பட்ணத்பைருந்து ெந்பதன்னா, நீயும் ஒன் தங்கச்சியும் ஓடியாந்து
காசி ொங்க்கிக்கினு, கஜத ஜசால்ைணும்னு பராதலன பண்ணுெங்கபள..
ீ அப்ப நானு
உங்கிட்பட காட்டின பிரியஜமல்ைாம் இன்னா ஒறவுபைம்பம? உன்ஜனக் கண்ணாைங்
கட்டிக்கிணும்னு நானு ஜநனச்சது கூட இல்பைம்பம. அப்பபா ஏபதா, கூடப் ஜபாறந்தது
இல்ைாத ஜகாலறயிபை ஜெச்ச பாசந்தானம்பம? அப்புறம்… ஊர்பை ஜபரியெங்களாப் பாத்து
 ஜெயகாந்தன் 392

இன்னாபர நீ கட்டிக்கணும்னு ஜசால்றப்ப நானு இன்னா ஜசால்றது?… பட்ணத்திபை

ஜகடக்கற கய்திங்கஜளப் பாக்கும்பபாது சீ சீ இந்த மாதிரி நமக்கு பொணாம்… நம்ப
பக்கத்திபை நல்ை மாதிரி ஒரு ஜபாண்லணப் பாத்துக் கட்டிக்கணும்னு நானு எண்ணம்
ஜெச்சிருந்தது ஜமய்தான்… ஆனா ஜசால்பறன்… அய்யனாரப்பன் பமபை ஆலணயாச்
ஜசால்பறன்… ஊர்பை ெந்து மித்தெங்க ஜசால்றதுக்கு மின்னாடி நானு உன்ஜன
ஜநனக்கபெ இல்பைம்பம… அப்பாபை பயாசிச்பசன்; நம்பகிட்பட ஜராம்பப் பிரியமா
இருக்குபம அந்தப் ஜபாண்ணு.

கட்டிகினாத்தான் இன்னா… அத்ஜதங்காட்டியும் நல்ை ஜபாண்ணு, எங்பக ஜகலடக்கும்னு

பயாசிச்சி, உன்ஜன கட்டிக்கிபனன்… அவ்ெளவு தாபனம்பம? கட்டிக்கினு ொய இஸ்டம்
இல்பைன்னா பபா… அதுக்கு மின்னாடி இருந்த பிரியம் எங்பகம்பம பூடும்? ஒண்ணா
ொய்ந்தப்பபா காட்ன ஆலசஜயல்ைாம் ஜபாய்யா ொம்பம பூடும்?… அந்த மாதிரி ஒறவுபை
தாம்பம இப்ப இங்க ெந்து நிக்கிபறன்…”“இன்னாத்துக்குபம இப்ப நீ சாெறது? இன்னாம்பம
நடந்துடிச்சி இப்ப… பூபைாகத்தில் நடக்காதது? பபானதுதான் பபானிபய, ஒரு
ஒயுங்கானெஜனப் பாத்து அெபனாட பபானியா? சரி, எங்கனாச்சும் நல்ைா இருக்கட்டும்னு
நானு நிம்மதியா இருப்பபன்… அென் ஒரு எச்சப் ஜபாறுக்கி! நல்ைா ொயறெஙபள
இஸ்த்துக்கினு ெந்து, ஜரண்டு மாசம் மூணு மாசம் ஜெச்சிருந்து அப்பாபை ஜதருவுபை
வுடறபத அெனுக்குத் ஜதாயிலு… தன் ெவுத்துக்குத் தன் லகஜய நம்பாத பசாமாறி; ஒடம்பு
ெலளஞ்சு பெலை ஜசய்யாத ஜபாறுக்கி; அென் உன்ஜன ெச்சு காப்பாத்துொன்னு
ஜநனச்சிப் பபானிபயம்பம நீ? எனக்கு அய்வுறதா, சிரிக்கிறதானு
ஜதரியல்பைம்பம…”“அதுக்பகாசரந்தாம்பம நானும் ஆறு மாசமா ஒபர ஜகாயப்பத்திபை
இருக்பகன். இன்னா ஜகாயப்பம்னு பகளு… இப்ப நீ அறிவு ஜகட்டுப் பபாயி, மின்பன
பின்பன பயாசிக்காம அந்த பசாமாறி கூட பூட்பட… எனக்குத் ஜதரியுது.. நாலளக்கி நீ
ஜதருவுபை நிக்கப் பபாபறன்னு… உன்ஜன ெச்சுக்கினு நானு ொயப் பபாறதில்பைன்னாலும்
உன்ஜனப் பத்தி ஒரு முடிவு ஜதரியாம இன்ஜனாருத்திலயக் ஜகாண்ணாந்து ஜெச்சிக்கினு
நானு எப்படிம்பம ொயறது? அப்படி ொய்ந்தா இப்ப இங்பக ெருெனாம்பம? ெர்பைன்னா, நீ
ரயில்பை வுய்ந்து சாெபறன்னு ஜெச்சிக்பகா… அந்தப் பாெம் யாருக்கும்பம? அந்த
பசாமாறிக்கா? அெஜனத் ஜதரிஞ்சிருந்தும் உன்ஜன இங்பக ஜகாண்ணாந்து அெங்லகயிபை
உட்டுட்ட எனக்கா? நல்ைா பயாசிச்சுப் பாரும்பம…”அென் பபசப் பபச அெனது
ொர்த்லதகள் அெளது மன இருளில் எத்தலனபயா முலற ஒளி மலை ஜசாரிந்து
தன்லனத் தான் உணரத் தன்லம தந்து ஜகாண்டிருந்தன அெளுக்கு.

அப்ஜபாழுது புற இருலளக் கிைிக்கும் ஈட்டிகள் பபான்று ஒளிக் கதிர்கலள எறிந்தொறு

எதிர் எதிபர ஓடிக் ஜகாண்டிருந்த ரயில் ெண்டிகளின் சப்தத்தால் மட்டுபம அென் பபச்சு
பை முலற நின்று ஜதாடர்ந்தது.அென் ஜமௌனமாக, அெளுக்குத் ஜதரியாமல் தனது
நிலைக்கு இரங்கி, தன் மீ து ஜகாண்ட சுய அனுதாபத்தில் அழுதான். இருளில் அென்
கன்னங்களில் ெைிந்த கண்ண ீலர அெள் காணாெிடினும், பீடிலயப் புலகக்கும் பபாது அந்த
ஜெளிச்சத்தில் அெள் கண்டு ஜகாள்ொபளா என்ற நிலனெில் முகத்லத அழுத்தித்
துலடத்து, இடது பக்கம் சற்று சாய்ந்து மூக்லகச் சிந்தி ெிட்டுக் ஜகாண்டான் அென். சிை
 ஜெயகாந்தன் 393

ெிநாடிகள் அலமதியாய்ப் பீடிலயப் புலகத்தொபற, தூரத்தில் பூந்தமல்ைி ஐபராட்டில்

நிற்கும் தனது லசக்கிள் ரிக்ஷாலெபய ஜெறித்துப் பார்த்திருந்து ெிட்டு, ஒரு
ஜபருமூச்சுடன் பபசினான்.“இந்த ஆறு மாசமா நானு ஒண்ணும் சம்பாரிக்கல்பைம்பம.
இன்னாத்பத சம்பாரிக்கறது? இன்னாத்துக்குச் சம்பாரிக்கறது? ெண்டிஜய ரிப்பபருக்கு
உடணும். மூணு மாசத்துக்கு மிந்திபய…. சர்த்தான் பபா! பசி தாங்கல்பைன்னா ஒரு
சொரி… சொரி பபாறதுக்கு மனசு இல்பைன்னா பட்டினி! ம்… இப்படியாம்பம நா இருந்பதன்
இதுக்கு மிந்தி?… இந்த மாதிரிக் கியிஞ்ச சட்ஜட பபாட்டுகினு இருப்பபனாம்பம?” என்று
அென் நிமிர்ந்தபபாது, ஒரு ெிநாடி அென் மீ து ெசிய
ீ தூரத்து ரயிைின் ஜெளிச்சத்தில்
அெள் அெலன ந்ன்றாகப் பார்த்தாள்.பரட்லடத் தலையும், முகஜமல்ைாம் கட்லட பாய்ச்சி
நின்ற தாடியும், ெியர்லெயில் ஊறிக் கிைிந்த சட்லடயும் கிைசைினூபட ஜதரிந்த
எலும்ஜபடுத்த மார்பும்…அெள் ஒரு ெிம்மலைபய தனது பதிைாகச் ஜசால்ைித் தலைலயப்
பிடித்துக் ஜகாண்டு சற்றுக் குரலை உயர்த்தி அழுதாள்.

“இதுக்பகாசரம் இன்னும் ஜகாஞ்சம் அயுொபதம்பம… என்னபமா, பபானது பபாச்சு… ஜநதம்

ராவும் பகலும் அந்தப் ஜபாறுக்கி குடிச்சிட்டு ெந்து, ஒன்பன மாட்பட அடிக்கிற மாதிரி
அடிக்கிறப்பபா ‘அடப்பாெி, உன் தலை எயுத்தா’ன்னு உனக்பகாசரம் எத்தினி நாளு நா
அய்திருக்பகன் ஜதரியுமா? ‘எவ்ெளவு சீரா ொய்ந்தா இப்படி மெ சீரைியிறாபள’ன்னு ஒரு
அப்பங்கார மாதிரி, ஒரு அண்ணங்கார மாதிரி. ஆபரா ஒரு பரபதசி மாதிரி ஒனக்காக
அய்து இருக்பகன், ஜதரியுமாம்பம?”“அந்த மாதிரி தான் இப்பவும் ெந்திருக்பகன்… உனக்குத்
தாைி கட்னென்ற ஜமாலறயிபை ெரபை… உன் நல்ை காைம், இவ்ெளவு சீக்கிரபம உன்ஜன
அென் ஒலதச்சி ஜெரட்டிப் பிட்டான். உன்ஜன ஊர்பை ஜகாண்டு பபாயி உட்டுடபறன்…
நம்ப சாதி ெயக்கப்படி பஞ்சாயத்துக் கூடி பபசி ரத்துப் பண்ணிட்டு ெந்துடபறன்…
அப்பாபை உம்பாடு. நானும் பெற யாலரயாெது பாத்துக்கினு நிம்மதியா ொய்ந்துடுபென்.
ஜரண்டு பபரும் ொய்நாஜள ெணாக்கிக்க
ீ பெணாம்…. இன்னா ஜசால்பற? ஜசால்றது
இன்னா, எந்திரி பபாெைாம்; பத்தலர மணிக்கு இருக்கு ரயிலு… அது தான் நல்ைது.
இல்பைன்னா உன்பன எனக்கு நல்ைாத் ஜதரியும்.. உம் மனசுக்கு…. நீ இன்னிக்கு
இல்பைன்னா இன்ஜனாரு நாளு ெந்து இந்த ரயில்பை தலைஜய வுட்டுக்குபெ… ஆமாம்,
உனக்கு ஒைகம் ஜதரியாதும்பம… நீ ஜகாயந்பதம்பம.. அதனாபை தான் எனக்கு ஒம்பமபை
பகாெம் ெரபைம்பம.”“

பெணாம்… நான் ஊருக்குப் பபாக மாட்படன்… உன் லகயாைிபய என்ஜன ரயில் முன்பன
புடிச்சுத் தள்ளிடு… சத்தியமா, சந்பதாசமா சாபென்… ஆமா… உன் லகயாபை” என்று அென்
எதிபர எழுந்து நின்று கதறி அழுதொறு லக கூப்பிக் ஜகஞ்சினாள் அெள்.“இன்னாம்பம,
சுத்தப் லபத்தியமா இருக்பக! உன்ஜன ரயில்பை தள்றத்துக்கா, ஒங்க ஆத்தாளும்
அப்பனும் எனக்கு கட்டி ஜெச்சாங்க?” என்று அெலளக் கண்டிப்பது பபால் சற்றுக் குரலை
உயர்த்திக் கத்தினான் அென்.“இல்பை, எம் பாெத்துக்கு அதான் சரி…. நான் ஜசால்பறன்…
என்ஜனத் தள்ளிடு…”“சீ சீ! கம்னு ஜகட! நீ ஜசான்பனன்னு தள்பனன்னா உடுொனாம்பம
பபாைிசுபை… ஜபாறப்படு ஜபாறப்படு… பபாெைாம்” என்று கப்பிக்கல் குெியைின் மீ திருந்த
அென், இன்னும் இங்பகபய நின்றிருந்தால் அெளது தற்ஜகாலை எண்ணபம ெலுக்கும்
 ஜெயகாந்தன் 394

என்ற உணர்ெில், அெசரப்பட்டுக் கீ பை இறங்கினான்.அென் தன்னருபக ெந்தவுடன்

எழுந்து நின்ற அெள், முகத்லதத் தாங்ஜகாணாத் துயரத்பதாடும், ஏக்கத்பதாடும் பார்த்தாள்.
அந்தப் பார்லெயில் ெிலளந்த பசாகம் கண்ண ீராய்ப் ஜபருகிப் பார்லெலய மலறத்தது.
அெளால் தனது தெிப்லபத் தாங்கிக் ஜகாள்ள முடியெில்லை. திடீஜரன அென்
கரங்கலளப் பிடித்துக்ஜகாண்டு ‘ஓ’ஜென்று கதறினாள்.

“என்ஜனக் ஜகாண்டு பபாயி நீ ஊர்பை ெிட்டாலும்… இங்பகபய ரயிலு முன்னாபை

தள்ளினாலும் ஒண்ணுதான். நானு பாயாபூட்டெ” என்று அழுது ஜகாண்பட அெள்
புைம்பினாள்.“இன்னாம்பம, இதுக்பகாசரமா அய்வுபற! இப்ப இன்னா நீ மட்டும் ஜபஸைா
பாயாபூட்பட? மனுசாள்னா தப்பப பண்றதில்ைியா? அப்படிப் பாத்தா இது தப்பப இல்ைிபய…
புடிக்காத ஒருத்தபனாட ொய முடியபைனு ஒருத்தி பூட்டா அது தப்பா? பபான எடமும்
சரியில்பைன்றது தான் நீ ஜசஞ்ச தப்பு… சர்தான்.. ஊருக்பக பபாயி உனக்குப்
புடிச்செனாகப் பார்த்துக் கட்டிக்கறது.”“ஐபயா! என்ஜனக் ஜகால்ைாதிபயன்… நானு உன்ஜனப்
புடிக்காம ஒண்ணும் ஓடிப் பபாெபை… ஏன்.. ஓடிபபாபனன்னு எனக்பக புரியபை…
அல்பத்தனமா இன்னா இன்னாத்துக்பகா ஆலசப்பட்படன். நீ இன்னா ரிக்ஷாக்காரன்
தாபன? என்லனக்கும் அபத கதிதான் உனக்குன்னு யார் யாபரா ஜசான்னஜதக் பகட்டு… நீ
ஜசான்னது மாதிரி பளபளப்புக்கு ஆஜசப்பட்டுப் பல்லைக் காட்டி நானு பாயாப்பூட்படன்.
நான்… பாெி பாெி…”அப்பபாது சிக்னல் இல்ைாததால் ஜமதுொக ெந்து நின்ற மின்சார
ரயிைின் ஜெளிச்சத்தில் இருெருபம பரஸ்பரம் ஒருெலர ஒருெர் முழுலமயாகக்
கண்டனர்.கண்கள் சிறுத்து, முகஜமல்ைாம் அழுலகயில் சுருங்கித் துடிக்க, ெறண்ட
உதடுகள் அலசய அென் பகட்டான்.

“அப்டியா?… ஜநசம்மாொ?… என்ஜனப் புடிக்காம, என்பனாட ொயப் பிரியமில்ைாம நீ என்ஜன

வுட்டுப்புட்டுப் பபாெைியா? ஜநசம்மாொ? ஜசால்லும்பம! இன்னம் உனுக்கு எம்பமபை
பிரியந்தானா? என்பனாட ொய இஸ்டந்தானா?” என்று ஒவ்ஜொரு பகள்ெிலயயும்
குரலைத் தாழ்த்தித் தாழ்த்தி கலடசியில் ரகசியமாக அெள் முகத்தருபக குனிந்து
‘இஸ்டந்தானா?’ என்று அெளது பதாலள இறுகப் பற்றினான்.அந்தக் பகள்ெிக்கும் அந்த
ஸ்பரிசத்துக்கும் காத்திருந்தெள் பபான்று ஜமய் சிைிர்த்து, இதயங் கனிந்து ஆர்ெமும்
ஆபெசமும் ஜகாண்டு அென் மீ து சாய்ந்து அெலனத் தழுெிக் ஜகாண்டு அெள்
அழுதபபாது…சிக்னலுக்காகக் காத்திருந்த ரயிலுக்கு சிக்னல் கிலடத்து நகர…அங்பக
இரண்டு இதயங்கள் மிக ஜநருக்கமாய் இலணந்து ஒன்லற ஒன்று புரிந்து ஜகாண்டு,
ஒன்றில் ஒன்று கைந்து, ஒன்லற மற்ஜறான்று ஆதரொக்கி, ஆதாரமாக்கி ஒன்றிய பபாது -
ரயில் நகர்ந்தபின் ெிலளந்த இருளில் இருந்து ொர்த்லதகள் ரகசியமாக
இதயங்களுக்குள்ளாக ஒைித்தன.

“மாமா… என்ஜன நீ மன்னிப்பியா? நானு உனக்கு துபராகம் பண்ணிட்டுப் பாயாப்

பூட்டெளில்ைியா?”“இன்னா கய்பத! ஜபரிசா கண்டுப்பிட்பட… மனசு தங்கமாயிருந்தாப்
பபாதும்பம… நானு கூடத்தான் எவ்ெளபொ பாயாப் பபானென், உன்லனக்
கட்டிக்கிறத்துக்கு மிந்தி…”“மாமா!….ம்…”“அட கய்பத… அய்ொபதம்பம…”“அப்பிடி கூப்புடு
மாமா! நீ கய்பதன்னு மின்ன மாதிரி கூப்பிட்டப்புறம் தான் எனக்கு மின்னமாதிரி
 ஜெயகாந்தன் 395

ஜநனப்பும் ஆலசயும் ெருது. நடுப்புற நடந்தஜதல்ைாம் மறந்பத பபாவுது.”“அட கய்பத.

இதுக்குத்தான் கய்பத ஜசான்பனன் நீ ஜகாய்ந்பத இன்னு.”“மாமா”“அட, கய்பத!…”அெலள
அென் காதல் ஜமாைிப் பபசிக் ஜகாஞ்சுகிறான்.அந்த பாலஷ மிகவும் தரம்
குலறந்திருக்கிறதா?ஆமாம்; பாலஷ மட்டுபம மட்டமாக இருக்கிறது.தரம் என்பது
பபசுகின்ற பாலஷலய மட்டும் லெத்துக் கணிக்கப்படுெதா என்ன?

அந்தரங்கம் புனிதமானது
“ஒரு நிமிஷம் இருங்கள்; கூப்பிடுகிபறன்… நீங்கள் யார் பபசறது?” என்ற பகள்ெி ெந்ததும்
பல்லைக் கடித்துக் ஜகாண்டு பதில் ஜசான்னான்: “நான் – அெர் மகன் பெணு!”சற்றுக்
கைித்து அெனது தந்லதயின் குரல் பபானில் ஒைித்தது. “ஹபைா! நான் தான் சுந்தரம் …”-
அதுெலர இருந்த லதரியம், ஆத்திரம், ஜெறுப்பு யாவும் குைம்பி பெணுவுக்கு உதடுகளும்
ஜநஞ்சும் துடித்தன. அெனது பபச்சு குைறிற்று; இருந்தாலும் சமாளித்துக் ஜகாண்டு
பபசினான்: “நான் பெணு பபசபறன்… நான் உங்கபளாடு ஜகாஞ்சம் பபசணும்… ம் … தனியாப்
பபசணும்.”“சரி… இன்னும் ஜகாஞ்ச நாைிபை நான் ெட்டுக்கு
ீ ெந்துடுபென்…”“இல்பை…
அலதப்பத்தி… ெட்டிபை
ீ பபச எனக்கு ெிருப்பமில்பை… நீங்க அங்பகபய இருக்கிறதானா,
இப்பபெ பத்து நிமிஷத்திபை நான் அங்பக ெபரன்…”“ஓ ஐஸீ! சரி… ொபயன்…”“தாங்க்ஸ்…”-
ரிஸீெலர லெத்துெிட்டு ஜநற்றியில் ஜபாங்கி இருந்த ெியர்லெலயத் துலடத்து
ெிட்டுக்ஜகாண்டான் பெணு. இன்னும் கூட அெனுக்கு ஜநஞ்சு படபடத்துக்
ஜகாண்டிருந்தது. அென் என்ஜனன்னபொ பபசத் தன்லனத்தாபன ஒரு மகத்தான
காரியத்திற்குத் தயார் ஜசய்து ஜகாள்கிற பதாரலணயில் உள்ளங்லகயில் குத்திக் ஜகாண்டு
ஜசருமினான்.“ம்… இது என்பனாட கடலம! இந்தக் குடும்பம் சீர் குலையாம பாதுகாக்க
பெண்டியது என்பனாட கடலம! ஒரு சின்னப்லபயன் – தன் மகபன – தன்லனக்
கண்டிக்கிற அளவு தான் நடத்லத ஜகட்டுப் பபானலத அெர் உணர பெணாமா?
மானக்பகடான ெிஷயம்தான்!… நான் ஆத்திரப்படாமல் நியாயத்லதப் பபசி, அெபராட பகடு
ஜகட்ட ரகசியத்லத அெருக்பக ஜமாதல்பை அம்பைப்படுத்தணும்….

‘அஜதல்ைாம் இல்லை; அப்படி இப்படி’ன்னு அெர் மழுப்பப் பார்ப்பார்…. ம்ஹ்ம்! அெபராட

பமலெ டிராயர்பை இருந்த அந்தக் கடுதாசிலய… கர்மம்… காதல் கடிதம்… அஜத ஞாபகமா
எடுத்துக்கபறன்… என் பமலெ டிராயருக்குக் கள்ளச்சாெி பபாட்டபயான்னு அெர்
ஆத்திரப்படைாம். இெர் கள்ளக் காதலைக் கண்டுபிடிக்க நான் ஜசய்த இந்தக் கள்ளத்தனம்
ஒன்றும் ஜபரிய தப்பில்லை… முந்தாநாள் ராத்திரிகூட அெபளாட ஜரண்டாெது
பஷாவுக்குச் சினிமாவுக்குப் பபாயிருந்தலதப் பார்த்த அப்புறம்தாபன இந்தத் ஜதாடர்பின்
முழு உண்லமலயயும் கண்டு பிடிக்கணும்னு நாபன அெர் அலறலயச் பசாதலன
பபாட்படன்!….”-பெணு அெசர அெசரமாக உலடயணிந்து ஜெளிபய புறப்படுகிற
சமயத்தில், பைடீஸ் கிளப்புக்குக் கிளம்பிக் ஜகாண்டிருந்த அென் தாய் ரமணியம்மாள்
எதிர்ப்பட்டாள்.சிை நாட்களாகபெ அெனது பபாக்கும் பபச்சும் ஒரு மாதிரியாக இருப்பலத
அெளது தாயுள்ளம் உணர்ந்தது.இப்பபாது அெலனத் திடீஜரனப் பார்த்ததும் அெனது
பதாற்றத்லதக் கண்டு அெள் கைெரமலடந்தாள்.“அென் சரியாகச் சாப்பிடாமல் தூக்கம்
 ஜெயகாந்தன் 396

கூட இல்ைாமல் இருக்கிறாபனா?” என்று, அெனது பசார்ந்திருக்கும் பதாற்றத்லதக் கண்டு

சந்பதகம் ஜகாண்டாள். இென் இலளத்துக் கறுத்துப் பபாயிருந்தான்.

க்ஷெரம் ஜசய்து ஜகாள்ளாததால் பமல் உதட்டிலும் பமொயிலும் கன்ன மூைங்களிலும்

இளபராமம் அடர்ந்திருந்தது… அென் எலதக் குறித்பதா மிகுந்த மபனாெியாகூைத்திற்கு
ஆளாகி இருக்கிறான் என்று அென் கண்களில் கைங்கிய பசார்ெிலும், கீ ழ்
இலமகளுக்கடியில் படிந்திருந்த கருலமயிலும் அெள் கண்டு ஜகாண்டாள்.அென் ெயது
ெந்த ஆண்மகன். அெனுக்கு ஏபதனும் அந்தரங்கமான பிரச்லனகள் இருக்கைாம். அதில்
தான் தலையிடுெது நாகரிகமாகாது என்ற கட்டுப்பாட்டுணர்வுடன் அெள் அெலன
ஜநருங்கி ெந்தாள்.“என்னடா பெணு… எங்பக கிளம்பிட்பட?” என்று ஆதரொக அென்
பதாள்கலளப் பற்றினாள். அெனுக்கு உடம்பு கூசிற்று.“ஜகாஞ்சம் பெலை இருக்கு” என்று
அழுத்தமாக அென் பதில் ஜசான்னான்.“ொட் இஸ் ராங் ெித் யூ? சரி… என்னொக
இருந்தாலும் – நான் உனக்கு உதெ முடியும்னா ஜசால்லு…” என்று ஆங்கிைத்தில்
கூறினாள்.“தாங்க்ஸ்” என்று அெலளக் கடந்து பபாக யத்தனிக்லகயில் அெலன
நிறுத்தினாள் அம்மா.“பபா… பபாயி… என்னபொ ஸ்ஜபஷைா டிபன் பண்ணி இருக்கா
சலமயல்காரப் பாட்டி… சாப்பிட்டுட்டுப் பபாபயன்” என்று ஜகாஞ்சி உபசாரம் ஜசய்துெிட்டு,
தனக்கும் நாைியாெலதக் லகக்கடிகாரத்தில் பார்த்துெிட்டு அெள் ஜெளிபயறினாள்.

பெணு ஒரு ெிநாடி தலை குனிந்து பயாசித்து நின்றான்.“இந்த அசட்டு அம்மாலெ இந்த
அப்பாதான் எப்படி ஏமாற்றித் துபராகம் புரிந்து ஜகாண்டிருக்கிறார்” என்று பதான்றியது
பெணுவுக்கு. அதன் பிறகு, இந்த ெயதிலும் இெள் ஜசய்து ஜகாள்ளுகிற அைங்காரமும்
பவுடர் பூச்சும் உதட்டுச் சாயமும் லகயுயர்ந்த ரெிக்லகயும் கீ ச்சுக் குரைில் பபசுகிற
இங்கிைீ ஷ் பபச்சும் காண ெயிற்லறப் பீறிக்ஜகாண்டு ஆத்திரமும் அருெருப்பும்
ஜபாங்கிற்று அெனுக்கு.ஹாைில், அப்பபாதுதான் கான்ஜென்ட்டிைிருந்து ெந்திருந்த
அெனது இரண்டு தம்பிகளும் ஆறு ெயதுத் தங்லகயும் பசாபாெில் அமர்ந்து ஷீலசயும்
ஸாக்லசயும் கைற்றிக் ஜகாண்டிருந்தனர். அெர்கலளப் பார்க்கும்பபாது பெணுெின்
ஜநஞ்சில் துக்கமும் பரிவும் ஜபாங்கியலடத்தன.“இந்தப் ஜபாறுப்பற்ற தாயும்
ஒழுக்கங்ஜகட்ட தந்லதயும் இந்தக் குைந்லதகளின் எதிர்காைத்லதக் குட்டிச்
சுெராக்கிெிடப் பபாகிறார்கள்” என்று நிலனத்தபபாது… இதற்குத் தான் என்ன ஜசய்ய
முடியும் என்று குைம்பினான் அென்.“இதற்கு நான் ஏதாெது ஜசய்தாக பெண்டும்! அது
என் கடலம… நான் என்ன இன்னும் சின்னக் குைந்லதயா? எனக்கு இருபத்திஜயாரு
ெயதாகிறது… ைீ கைி, ஐ ஆம் அன் அடல்ட்!”திடீஜரன்று அென் தன்லன ெளர்த்த
தாத்தாலெயும் பாட்டிலயயும் நிலனத்துக் ஜகாண்டான்.

“நல்ை பெலள! இந்தக் பகடுஜகட்ட சூழ்நிலையில் ெளராமல் பபாபனபன

நான்!”2பெணுெின் தந்லத சுந்தரமும் தாய் ரமணியும் இருபத்லதந்து ெருடங்களுக்கு
முன் கல்லூரியில் படித்துக் ஜகாண்டிருந்த காைத்தில் காதைித்துத் திருமணம் ஜசய்து
ஜகாண்டெர்கள். இருெரும் ஜெவ்பெறு ொதியினர் என்பதால் ஜபற்பறாலர
ெிபராதித்துக்ஜகாண்பட அெலளக் லகப்பிடித்தார் சுந்தரம்.ரமணியம்மாள் சிறு ெயதில்
கான்ஜென்ட்டில் படித்து ஜெள்லளக்காரப் பாணியில் ெளர்க்கப்பட்டெள். பமற்கத்திய
 ஜெயகாந்தன் 397

கைாசாரத்தில் அெளது குடும்பபம திலளத்தது. அக்காைத்தில் சுந்தரத்திற்கு அெளிடம்

ஏற்பட்ட ஈடுபாட்டிற்கு அதுபெ கூடக் காரணமாக இருந்திருக்கைாம்.அந்த ஈடுபாட்டின்
காரணமாகப் ஜபற்பறாலரயும் ெிபராதித்து அெலளக் கைப்பு மணம் புரிந்து ஜகாண்ட பின்
இரண்டாண்டுக் காைம் ஜபற்பறாருடன் ஜதாடர்பப இல்ைாதிருந்தார் சுந்தரம். இரண்டு
ெருஷங்களுக்குப் பின் பெணு பிறந்தான்.புத்திர பாசத்லதத் துறந்திருந்த சுந்தரத்தின்
தந்லத கணபதியாப் பிள்லளயும் அெர் மலனெி ெிசாைமும் பபரக் குைந்லதலயப் பார்க்க
கிராமத்திைிருந்து ரயிபைறிப் பட்டணத்துக்கு ஓடி ெந்தார்கள்; ஜகாஞ்சம் ஜகாஞ்சமாய்ப்
பலகலம ெிைகி சுந்தரத்திற்கும் அென் ஜபற்பறாருக்கும் உறவுப் பாைம் அலமத்தென்
பெணுதான்.

பெணுவுக்கு ஆறு ெயதாகும்பபாது கணபதியாப் பிள்லள பபரலனத் தான் அலைத்துச்

ஜசல்ெதாகக் கூறினார். எெபளா ஒருத்திக்கு, ஏபதா ஒரு நாகரிகத்துக்குத் தாங்கள்
ஆசாரமாக ெளர்த்த பிள்லளலயப் பறி ஜகாடுத்து ெிட்படாபம என்ற நிரந்தர ஏக்கத்திற்கு
ஆளாகிப் பபான கணபதியாப் பிள்லள அலத ஈடுஜசய்து ஜகாள்ெலதப்பபால் பபரலன
ஸ்ெகரித்துக்ஜகாண்டார்.
ீ பெணு தாத்தாெின் ெட்டிபைபய
ீ ெளர்ந்து படித்துக்
ஜகாண்டிருந்தான். ஜபற்பறாரின் ெடு
ீ என்பது அெனுக்கு எப்பபாதாகிலும் ைீ ெிபை ெந்து
தங்கிச் ஜசல்லும் உறவுக்காரர்களின் குடும்பம் பபாைாயிற்று.சுந்தரத்தின் தந்லத
கணபதியாப் பிள்லள ெரீ லசெம்; தமிழ்ப் புைலமயுலடயெர். சிெ பக்தர். அெர் மலனெி
ெிசாைம் ஜசன்ற நூற்றாண்டுத் தமிழ்ப் ஜபண்லமயின் கலடசிப் பிரதிநிதி. புருஷனின்
முன்பன உட்கார்ந்து பபச மாட்டாள்.பெணு எப்பபாபதனும் ைீ வுக்குத் தாய் தந்லதயரிடம்
ெரும்பபாது அெர்களின் ொழ்க்லகமுலற, நலட உலட யாவும் ஓர் அந்நியத் தன்லம
ஜகாண்டு அெர்கபள தனக்கு மிகவும் அந்நியமானெர்கள் பபாை உணர்ந்தான். சிறு
ெயதில் எல்ைாம் அந்த அனுபெம், தாத்தா-பாட்டியிடம் பபாய்ச் சிரிக்க சிரிக்க ெிளக்கிச்
ஜசால்ைிப் பரிகசிக்கபெ அெனுக்கு உதெிற்று. பின்னர் ெயது ஏற ஏற அென் தாத்தா-
பாட்டிபயாடு, தாய் தந்லதயலர ஒப்பிட்டுப் பார்க்க ஆரம்பித்தான். அென் மனத்தில்
தாத்தாவும் பாட்டியும் ைட்சியத் தம்பதியாகவும், நமது பண்பாட்டின் ஆதர்சமாகவும் ஏற்றம்
ஜபற்றனர்.என்னதான் பாசமிருந்த பபாதிலும் அெனுக்குத் தன் தாய் தந்லதயர் மீது
உயரிய மதிப்புத் பதான்றெில்லை.

பெணு லஹஸ்கூல் படிப்லப முடித்துெிட்டுப் பக்கத்து டவுனாகிய சிதம்பரத்தில்

கல்லூரியிலும் பசர்ந்தான். அென் கல்ெி எவ்ெளவுதான் நென
ீ முற்றிருந்த பபாதிலும்
அெனது ொழ்க்லக நென
ீ முலறகளுக்கு இைக்காகெில்லை.இப்பபாது கல்லூரிப் படிப்பு
முடிந்த பின் அென் ஜசன்லனக்கு ெந்து சிை மாதங்கள் தான் ஆயின…அெனால்
தாத்தாலெயும் பாட்டிலயயும் பிரிந்து ெரபெ முடியெில்லை.“நான் ஒண்ணும்
உத்திபயாகம் பார்க்க பெணாம்… படிச்செங்க எல்ைாம் நகரத்துக்கும் உத்திபயாகத்துக்கும்
பபாறதனாபைதான் நம்ப பதசம் இப்படி இருக்கு. நான் இங்பகபய இருந்து ெிெசாயத்லதப்
பார்த்துக் ஜகாள்கிபறபன” என்று அென் தாத்தாெிடம் எவ்ெளபொ ஜசால்ைிப் பார்த்தான்;
அென் பயாசலன பாட்டிக்கும் கூடப் பிடித்திருந்தது.ஆனால், ஜெகுபநரம் கண்கலள
மூடிக்ஜகாண்டு சாய்வு நாற்காைியில் உட்கார்ந்திருந்த தாத்தா பாட்டியிடம் பதில்
 ஜெயகாந்தன் 398

ஜசான்னார்: “நீயும் என்ன அெபனாட பசர்ந்து பபசபற? நம்ம லபயலன ெிட்டுட்டு

இருந்தப்பபா உன் மனசு பகட்டுதா? அது மாதிரிதாபன அெலனப் ஜபத்தெளுக்கும்
இருக்கும். படிப்புன்னு ஒரு காரணத்லத ஜெச்சி இவ்ெளவு காைம் இருந்தாச்சு. இப்ப
அென் ஜபத்தெங்களுக்குப் பிள்லளயா அங்பக பபாயி இருக்கறதுதான் நியாயம்.”

“நான் ெரபைன்னு அங்பக யாரும் அைபை!” என்று மறித்துச் ஜசான்னான் பெணு.“பெணு!

நீ எங்கபளாட இருக்கறதிபை உன்லனெிட எங்களுக்கு சந்பதாஷம்னு நான்
ஜசால்ைணுமா? இப்ப நீ ஜகாஞ்ச நாள் பபாய் இரு. அப்புறம் பபாகப் பபாகப் பாப்பம்…
இவ்ெளவும் ஜசால்பறபன… நீ அந்தப் பக்கம் ரயிபைறிப் பபானப்பறம் நானும் உன்
பாட்டியும் எப்படி நாலளத் தள்ளப் பபாறபமா?… அதுக்ஜகன்ன, நீ ைீ ெிபை பபாெிபய அந்த
மாதிரிப் பபாயி ஜகாஞ்ச நாள் அங்பக இரு… என்ன நான் ஜசால்றது?” என்று அெர்
எவ்ெளபொ சமாதானங்கள் கூறிய பின்னபர அென் ஜசன்லனக்கு ெரச்
சம்மதித்தான்.முன்ஜபல்ைாம் ைீ வு நாட்களில் ெந்து முழுசாக இரண்டு மாதங்கள் தன்
தாய் தந்லதபயாடு தங்கி இருந்தபபாது ஏற்படாத சைிப்பு இப்பபாது இரண்பட ொரங்களில்
ஏற்பட்டது! அெனுக்கு ஒன்றுபம பிடிக்கெில்லை.தன் தாயும் தந்லதயும் லடனிங்
படபிளில் எதிர் எதிபர உட்கார்ந்துஜகாண்டு சாப்பிடுெதும், காலையில் எட்டு மணி
ெலரக்கும் அெள் தூங்குெதும், தன் தந்லத ஓடி ஓடித் தாய்க்கு ஊைியம் ஜசய்ெதும்
அெனுக்கு அருெருப்பாக இருந்தன.அென் மனதில், அறுபது ெயதாகியும் அதிகாலையில்
எழுந்து நீராடி மஞ்சளும் குங்குமமுமாய்த் திகழும் பாட்டியின் உருெபம அடிக்கடி
எழுந்தது. அெள் தாத்தாவுக்கு இந்த ெயதிலும் பணிெிலட புரியும் மகத்துெத்லத
எண்ணி எண்ணி ஒவ்ஜொரு நிகழ்ச்சியாகக் கற்பலனயில் கண்டு இெர்களின்
நலடமுலறபயாடு அென் ஜபாருத்திப் பார்த்தான்.‘இந்த அப்பா சரியான
ஜபண்டாட்டிதாசன்!’ என்று பதான்றியது அெனுக்கு. இந்த அம்மா பாட்டுக்குச்
சினிமாவுக்குப் பபாெதும் பைடீஸ் கிளப்புக்குப் பபாெதும் அலதப் பற்றி அெர் ஒன்றுபம
பகட்காமைிருப்பதும், அபத மாதிரி அெலரப் பற்றி இெளும் அக்கலறயில்ைாமைிருப்பதும்
– ஐபய! என்ன உறவு? என்ன ொழ்க்லக? என்று மனம் சைித்தது.

“சரி! நமக்ஜகன்ன பபாயிற்று. தாத்தாெின் ொர்த்லதக்குக் கட்டுப்பட்டுக் ஜகாஞ்ச நாள்

இருந்து ெிட்டுக் கிராமத்பதாடு பபாய்ெிட பெண்டியதுதான்” என்றிருந்த பெணுவுக்கு
பமலும் அதிர்ச்சிலயயும் ஆத்திரத்லதயும் அருெருப்லபயும் மூட்டத்தக்க அந்தச் சம்பெம்
ஜசன்ற ொரம் நடந்தது.இரவு எட்டு மணி இருக்கும். ஜடைிபபான் மணி அடித்தது. சுந்தரம்
அப்பபாது மாடியில் இருந்தார். பெணு ரிஸீெலர எடுத்தான்.“ஹபைா!” – அென் பபான்
நம்பலரயும் ஜசான்னான்.“நான்தான் ெத்ஸைா பபசபறன்… காபைெிபைபய மீ ட்
பண்ணனும்னு ெந்பதன்… நீங்க அதுக்குள்பள பபாயிட்டீங்க… ‘ஸவுண்ட் ஆப் ம்யூஸிக்’
இன்னிக்கித்தான் கலடசியாம்… லநட் பபாைாமா?… என்ன ஒண்ணும் ஜசால்ை
மாட்படங்கறீங்க!”பெணுவுக்கு ஒன்றும் புரியெில்லை. அது ஒரு ‘ராங் ஜநம்பர் கால்’
என்று அென் ஆரம்பத்தில் ஜகாண்ட சந்பதகம், காபைெில் மீட் பண்ண ெந்ததாகக்
கூறியதில் அடிபட்டுப் பபாயிற்று! எதுவும் ஜசய்யத் பதான்றாமல் ரிஸீெலர ஜடைிபபான்
மீ து லெத்து ெிட்டு, அந்த அலறலய ெிட்பட ஓடிப் பபாய்ெிட்டான் பெணு. பக்கத்தலறத்
 ஜெயகாந்தன் 399

தனிலமயில் பபாய் உட்கார்ந்து ஜகாண்ட பெணுெின் மனம் அலை

பாய்ந்தது.‘அப்பாலெத் தெிர ெயது ெந்த ஓர் ஆணின் குரல் பெறு யாருலடயதாகவும்
இருக்காது’ என்ற லதரியத்தில் ெைக்கமாகப் பபசுகின்ற ஒருத்தியாகத்தான் அெள் – அந்த
ெத்ஸைா – இருக்க பெண்டும் என்று அென் உறுதியாக நம்பினான்.சற்று பநரத்தில்
மீ ண்டும் மணி அடித்தது. அடித்துக் ஜகாண்பட இருந்தது! பெணு இருந்த இடத்லத ெிட்டு
நகரெில்லை.மாடியிைிருந்து இறங்கி ெந்த சுந்தரம் தாபன பபாய் ரிஸீெலர எடுத்தார்.

“ஹபைா?”- ஜடைிபபான் நம்பலரச் ஜசான்னார்.பெணு ஜமௌ¢ள எழுந்து ஜசன்று

ஜடைிபபான் இருக்கின்ற ஹாலுக்கும் அென் இருந்த அலறக்கும் இலடபயயுள்ள
பைலகயில் காலத லெத்துக்ஜகாண்டு உலரயாடலைக் கெனித்தான்; ஆம்; ஒட்டுக்
பகட்டான். அென் தந்லத ஆங்கிைத்தில் ஜசால்ைிக் ஜகாண்டிருந்தார்.“இல்லைபய, நான்
மாடியில் இருந்பதன்…ம்…த்ஜசா…”“……..”“இட் இஸ் ஆல்லரட்…”“…….”“ஒரு பெலள என்
மூத்த மகனாக இருக்கைாம்… ஆமா! அென் ஊர்பைபய இருந்தான்… இப்பதான்….
ஆமாம்…”“…….”“பெறு யாரும் ‘அடல்ட்’ இல்லைபய!”“…….”“சரி… நான் சமாளித்துக்
ஜகாள்கிபறன்… ஓ.பக!….”“…….”“படாண்ட் ஒரி!”“…….”“ஓ… ொட் ஆர் யூ
டாக்கிங்?…”“…….”“லப….”சம்பாஷலண முடிெலடகின்ற தருொயில் பெணு அலறயிைிருந்து
நழுெி ஜெளிபயறி ெிட்டான்.அந்தச் சம்பெத்துக்குப் பிறகு இன்றுெலர அென் அெர்
முகத்தில் ெிைிக்கெில்லை. ஒபர ெட்டில்
ீ இருந்தும் மிக சாமர்த்தியமாக அெர் கண்ணில்
படாமல் அென் தப்பித்துக் ஜகாண்டிருந்தான்.சிை நாட்களுக்கு முன் ெட்டில்
ீ
யாருமில்ைாத பநரத்தில் அென் மாடியில் உள்ள தன் தந்லதயின் தனியலறக்குச்
ஜசன்றான். தனது ஐயத்லத உறுதிப்படுத்திக்ஜகாள்ள அெனுக்கு பமலும் சிை துப்புகள்
பதலெப்பட்டன.மாற்றுச் சாெிகள் பபாட்டு அெரது பமலெ, அைமாரி முதைியெற்லறத்
திறந்து துருெினான். அவ்ெிதம் ஒரு திருடலனப்பபால் நடந்து ஜகாள்ெதில் அெனுக்கு
அெமானபமதும் ஏற்படெில்லை. அதனினும் ஜபருத்த அெமானத்துக்கு அெலன
ஆளாக்கத்தக்க சிை துப்புகள் கிலடத்ததால் அந்தத் தனது காரியம் சரிபய என்று அென்
நிலனத்தான்.

“நான் ஏன் பயப்பட பெண்டும்? தப்பு ஜசய்கிற அப்பாலெக் கண்டு நான் ஏன் ஒளிய
பெண்டும்… இலதப்பற்றி அெர் புத்தியில் உலறக்கிற மாதிரி நான் எடுத்துக் கூறி
அெலரத் திருத்த பெண்டும்… இது என் கடலம… எப்படி எங்பக அெரிடம் இலதப் பற்றிப்
பபசுெது?… ெட்டில்
ீ பபசினால் அம்மாவுக்கு ெிஷயம் ஜதரிந்து பபாகுபம!… அெலர
ஜெளியில் எங்காெது சந்தித்துப் பபச பெண்டும்…. என் பபச்லச அெர்
ஏற்றுக்ஜகாள்ளாெிட்டால்?… அலதப் பற்றி பிறகு பயாசிக்கைாம். முதைில் லதரியமாக
இது ெிஷயமாய் அெரிடம் உலடத்துப் பபசிெிட பெண்டும்…” என்று இரவு பகைாக இந்த
ெிெகாரம் குறித்து ஜநஞ்சு ஜபாருமி, நிலனவு குைம்பி இறுதியாக பநற்று அென் ஒரு
தீர்மானத்துக்கு ெந்தான்.“எப்படியும் நாலளக்கு அெரிடம் பநருக்கு பநர் உலடத்துப்
பபசிெிடுெது. இதில் நான் பயப்பட என்ன இருக்கிறது? நான் என்ன குைந்லதயா? ஐ ஆம்
அன் அடல்ட்!”3கடற்கலரலய ஒட்டிப் புதிகாகப் பபாடப்பட்டுள்ள உட்புறச் சாலையில்
அந்த பமாரீஸ் லமனர் காலர நிறுத்தினார் சுந்தரம். அெர் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்த
 ஜெயகாந்தன் 400

பெணு முதைில் கதலெத் திறந்து ஜகாண்டு கீ பை இறங்கினான். அென் பார்லெ தூரத்துக்

கடலை ஜெறித்தது… காற்றில் அலைபாய்ந்த பெட்டிலய மடித்துக் கட்டிக் ஜகாண்டு
சற்றுத் தள்ளி மணைில் பபாய் நின்று ஜகாண்டான் அென். அென் மனதில் கடந்த பத்து
நிமிஷமாய் – த்ன் தந்லதலயக் கல்லூரியில் சந்தித்து இங்கு ெந்து பசர்ந்தது ெலர –
எப்படிப் பபச்லச ஆரம்பிப்பது என்ற குைப்பம்தான் குடிஜகாண்டிருந்தது. என்னதான் தப்பு
ஜசய்திருந்தாலும் ஒரு தந்லதயிடம் மகன் பபசக்கூடாத முலறயில், தான் ஆத்திரத்தில்
அறிலெ இைந்துெிடக் கூடாபத என்ற அச்சம் பெறு எழுந்தது.

காரிைிருந்து இறங்கிய சுந்தரம் தனது பகாட்லடக் கைட்டி காருக்குள் மடித்து ஸீட்டின்

பமல் பபாட்டுக் கண்ணாடிகலள உயர்த்திக் காரின் கதவுகலளப் பூட்டி ெிட்டு
ெந்தார்.அென் பக்கத்தில் ெந்து நின்று லகக்கடிகாரத்லதப் பார்த்து “மணி ஐந்துதான்
ஆகிறது” என்று அென் காதில் படுகிற மாதிரி தாபன ஜசால்ைிக் ஜகாண்டார்
சுந்தரம்.“அதுதான் கூட்டத்லதக் காபணாம்” என்று ெைிந்த புன்னலகயுடன் அெனும்
கூறினான்.கடற்கலர மணைில் இன்னும் நிைல் இறங்கெில்லை.அெர்கள் இருெரும்
திடீஜரன ஜமௌனமாகிச் சற்று மணைில் கடலை பநாக்கி நடந்தனர். அந்த இருெலரயும்
பார்க்கும் யாருக்கும் அெர்கள் தந்லதயும் மகனும் என்று பதான்றாது. அண்ணனும்
தம்பியும் பபாைபொ, ஆசிரியரும் மாணெனும் பபாைபொதான் அெர்கள் இருந்தனர்.
முகச் சாயைில் இருெருக்கும் நிலறய ஒற்றுலம இருந்தது. தந்லதயின் அளபெ
உயரமிருந்தும் அெலரப் பபால் சலதப் பற்றில்ைாத அெனது உருெம் அெலர ெிடவும்
ஜநடிதாய்த் பதான்றியது.அென் தலைகுனிந்து நடக்லகயில் மணைில் அழுந்திப் புலதயும்
தனது பாதங்கலளபய பார்த்தான்.மனசில் இருந்த கனம் ெிநாடி பதாறும் மிகுந்தது;
ஜநஞ்சில் குமுறுகிற ஆத்திரம் திடீஜரன்று ஜதாண்லடக்கு ெந்து அலடக்கிறது. முகம்
சிெந்து சிெந்து குைம்புகிறது.

உதட்லட இறுக இறுகக் கடித்துக் ஜகாள்கிறான்…அென் தலைநிமிர்ந்து தூரத்துக் கடல்

அலைலய ஜெறித்தபபாது அெனது கண் இலமகளின் இரண்டு கலடக்பகாடியிலும்
கைங்கிய கண்ண ீர் ெசியடித்த
ீ காற்றால் சில்ஜைன இலமக் கலடயில் பரந்து
படர்கிறது…அெர் அெலன மிகுந்த ஆதரபொடு பார்த்தார். ஒருமுலற ஜசருமினார். அென்
அெலரத் திரும்பிப் பார்த்தபபாது அெலனச் சாந்தப்படுத்தும் பதாரலணயில் அெர்
புன்முறுெல் ஜசய்தார். அெனது உதடுகள் துடித்தன.“இங்பக உட்காரைாமா?” என்றார்
அெர்.அென் பதில் ஜசால்ைாமல் உட்கார்ந்துஜகாண்டான்.- எப்படி ஆரம்பிப்பது?அென்
அெர் முகத்லத ஜெறித்துப் பார்ப்பதும், பின்னந்தலை குனிந்து பயாசிப்பதும், மணைில்
கிறுக்குெதுமாகக் ஜகாஞ்சம் பநரத்லதக் கைித்தான்…அென் எது குறித்துத் தன்னிடம்
தனிலமயில் பபச ெந்திருக்கிறான் என்று சுந்தரம் அறிந்பத லெத்திருந்தார். அந்த
‘ஜடைிபபான் கால்’ சம்பெத்துக்குப் பிறகு இந்த ஒரு ொரமாய்த் தான் அெலனப்
பார்க்கபெயில்லை என்ற பிரக்லஞ அெருக்கும் இருந்தது.

எனினும் அென் அதனால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தும், ெயது ெந்த இலளஞன் என்ற

காரணத்தால் நாகரிகமாக அது ெிஷயமாய் ஒரு சந்திப்லபத் தெிர்த்து ெருகிறான்
என்றும் அெர் கருதி இருந்தார்.ஆனால், இப்பபாது அது சம்பந்தமாய் அென் மிகவும்
 ஜெயகாந்தன் 401

ஆைமாகப் பாதிக்கப்பட்டு அது குறித்துத் தன்னிடம் பபசபெ தயாராகி ெந்திருக்கின்ற

நிலைலம அெருக்கு அவ்ெளவு திருப்திகரமாக இல்லை என்றாலும், ஒரு பகாலை பபால்
அந்தச் சந்திப்லபத் தெிர்க்க முயல்ெது சரியல்ை என்பதனாபைபய அெனிடம் அெர்
இப்பபாது எதிர்ப்பட்டு நிற்கிறார்.எனினும் அெர் தானாகபெ எதுவும் பபச
ெிரும்பெில்லை.அென் திடீஜரன்று தனக்குத்தாபன பபசிக்ஜகாள்கிற மாதிரி முனகினான்:
“ஐ ஆம் ஸாரி! – இது ஜராம்பவும் ஜெட்கப்படத்தக்க அெக்பகடான ெிஷயம்” என்று
ஆங்கிைத்தில் கூறினான். அலதத் ஜதாடர்ந்து அென் அெரிடம் பகட்டான்: “நான் எலதக்
குறித்துச் ஜசால்கிபறன் என்று உங்களுக்குப் புரிகிறதா?”அெர் ஜகாஞ்சமும்
பதற்றமில்ைாமல் ‘புரிகிறது’ என்பதாகத் தலைலய ஆட்டினார்.அெரது பதற்றமின்லமலயக்
கண்டபபாதுதான் அெனுக்கு ஓர் ஆபெசபம ெந்துெிட்டது.“நீங்கள் இப்படிப்பட்ட
மனிதராக இருப்பீர்கள் என்று நான் கற்பலனகூடச் ஜசய்ததில்லை…”- அென் உணர்ச்சி
மிகுதியால் முறுக்பகறிய தனது லககலளப் பிலசந்து ஜகாண்டான். காற்றில் தலை
கலைந்து பரக்கக் குமுறுகின்ற உள்ளத்து உணர்ச்சிகலள அடக்கிக் ஜகாண்டு மார்பு பலத
பலதக்க, சீறிச் சீறி மூச்சு ெிட்டான்.“பெணு! படாண்ட் பி ஸில்ைி… நீ என்ன சின்னக்
குைந்லதயா?… ஜபாறுலமயா பயாசி” என்று அெனது பதாளில் தட்டிக் ஜகாடுத்தார்
சுந்தரம்.“எஸ்…எஸ்… ஐ ஆம் அன் அடல்ட்” என்று பல்லைக் கடித்தொபற ஜசான்னான்.

பிறகு ஜதாடர்ந்து ஆங்கிைத்திபைபய கூறினான்.- அந்த அந்நிய ஜமாைியில்தான் ஒரு

தகப்பனும் மகனும் இதுபபான்ற ெிஷயங்கலள ெிொதிக்க முடியும் என்று எண்ணினான்
பபாலும்!“உங்களுக்கு அந்த ஜடைிபபான் சம்பெம் நிலனெிருக்கிறதா? அன்றிைிருந்து
உங்கலள நான் கெனித்பத ெருகிபறன்… என்னுலடய தந்லத இப்படி ஒரு ஸ்திரீ
பைாைனாக இருப்பார் என்று நான் நிலனத்தபத இல்லை. இது நம் குடும்பத்லதப் பற்றிய
பிரச்லன அல்ைொ?… உங்கள் ெயதுக்கும் தரத்துக்கும் உகந்த ஜசயைா இது?… இந்த அம்மா
இருக்பக அது ஒரு அசடு! நீங்கள் அெங்கலள ொழ்க்லக பூராவும் இப்படிபய ெஞ்சித்து
ெந்திருக்கிறீர்கள்!…” அென் பபசும்பபாது குறுக்கிடாமல் சிகஜரட்லடப் பற்றலெத்துப்
புலகத்துக் ஜகாண்டிருந்த அெர், திடீஜரன இப்பபாது இலடமறித்துச் ஜசான்னார்:“ப்ள ீஸ்!
உன் அம்மாலெ இது சம்பந்தமாய் இழுக்காபத! உனது அபிப்பிராயங்கள் – அது எவ்ெளவு
ெலரமுலறயில்ைாமைிருந்தாலும் நீ ஜசால்லு – நான் பகட்கிபறன்… உன் அம்மாலெ
இதில் ஜகாண்டு ெராபத! உன்லனெிட எனக்கு அெலளத் ஜதரியும். உனக்கு என்லனத்
ஜதரிந்திருக்கிறபத, அதற்கு பமைாக அெளுக்கு என்லனத் ஜதரியும் – நாங்கள்
இருபத்லதந்து ெருஷங்கள் தாம்பத்தியம் நடத்தியெர்கள்; எங்கள் இறுதிக்காைம் ெலர
ஒன்றாக ொழ்க்லக நடத்துபொம்… நீ பமபை ஜசால்லு!”“நீங்கள் அம்மாலெ ெஞ்சித்து
ஏமாற்றி ஒரு பபாைி ொழ்க்லக ொழ்ந்து ஜகாண்டிருக்கிறீர்கள்! நீங்கள் என்லன ஏமாற்ற
முடியாது…”உன்லன ஏமாற்ற பெண்டிய அெசியபம எனக்கு இல்லை என்பதுபபால் அெர்
சிரித்துக் ஜகாண்டார்.“அந்த பபான் நிகழ்ச்சிலய மட்டும் லெத்து உங்கலளப் பற்றி இந்த
முடிவுக்கு நான் ெந்துெிடெில்லை… இரண்டாெது முலற நீங்கள் பபானில் பபசின ீர்கபள
அந்தப் பபச்லச நான் பகட்டுக் ஜகாண்டுதானிருந்பதன்…
 ஜெயகாந்தன் 402

அதன் பிறகு இரவு ஒன்பது மணிக்கு பமல் காலர எடுத்துக்ஜகாண்டு ஓடின ீர்கபள…
உங்கள் இருெலரயும் நான் திபயட்டரிலும் பார்த்பதன். இதனால் மட்டும் ஒருெலரச்
சந்பதகித்துெிட முடியுமா?… அதனால்தான் உங்கள் அலறயில் புகுந்து உங்கள் பமலெ
டிராயர், அைமாரி யாெற்லறயும் நான் பசாதித்துப் பார்த்பதன்… உங்களின் காதல்
கடிதங்கள் – ஒரு லபபை இருக்கிறபத- அதில் ஒன்று இபதா!” என்று அென்
ஆத்திரத்துடன் பாக்ஜகட்டிைிருந்து ஒரு காகிதத்லத எடுத்து அெர் பமல்
ெிட்ஜடறிந்தான்…பிறகு அென் பெறு புறம் திரும்பிக்ஜகாண்டு கண் கைங்கினான்.
ஜதாண்லடயில் அழுலக அலடத்தது.கடற்கலரச் சாலையில் நீை ெிளக்குகள் எரிய
ஆரம்பித்தன. மணல் ஜெளியில் ெனக் கும்பல் குழுமி இருந்தது… ஒரு சிறு கும்பல்
அெர்கலள பநாக்கி ெந்து ஜகாண்டிருந்தது. அந்தக் கும்பல் அெர்கலளக் கடந்து ஜசல்லும்
ெலர அெர்கள் ஜமௌனமாக அமர்ந்திருந்தனர். பின்னர் பெணுதான் பபச்லச
ஆரம்பித்தான்:“நீங்கள் என்லனப் ஜபற்ற தகப்பன். உங்களுக்கு நான் இலதஜயல்ைாம்
ஜசால்ை பெண்டிய நிர்ப்பந்தம் ஏற்பட்டு ெிட்டலத எண்ணினால் எனக்கு ெருத்தமாகத்
தானிருக்கிறது… இனிபமைாெது நீங்கள் உங்கள் தெறுகலளத் திருத்திக் ஜகாள்ள
பெண்டும்… அதற்காகத்தான் ஜசால்கிபறன்…”அதற்கு பமல் என்ன பபசுெஜதன்று புரியாமல்
அென் ஜமௌனமானான். சுந்தரம் ஜமௌனமாகப் ஜபருமூச்ஜசறிந்தொறு ொனத்லதப்
பார்த்தொறிருந்தார்… இெனிடம் இது குறித்துத் தான் என்ன பபசுெது என்பலதெிட, என்ன
பபசக்கூடாது என்பதிபைபய அெர் கெனமாக இருந்தார

அென் திடீஜரன அெலரப் பார்த்துக் பகட்டான்:“தாத்தா ஜசால்ைியிருக்கிறார் – நீங்களும்

அம்மாவும் காதைித்துக் கைியாணம் ஜசய்து ஜகாண்டீர்கள் என்று… இந்தக் காதல்
ெிெகாரங்கள் எல்ைாம் கலடசியில் இப்படித்தான் ஆகுபமா?” என்று சிறிது குத்தைாகவும்
பகைியாகவும் பகட்டு அெர் முகத்லதக் கூர்ந்து பார்த்தான்.சுந்தரம் சிகஜரட்லடப்
புலகத்தொறு சற்றுக் குனிந்த தலையுடன் பயாசித்தொறிருந்தார். ஒரு ஜபருமூச்சுடன்
முகம் நிமிர்ந்து பெணுலெப் பார்த்தார். எலதப்பற்றிபயா அெனிடம் ெிளக்கிப் பபச
நிலனத்து, ‘ெயது பெறு; அனுபெம் பெறு; அதிைிருந்து ஜபறுகின்ற முதிர்ச்சி பெறு!’ என்று
அெருக்குத் பதான்றியதால், அெர் அெனுக்கு ெிளக்க நிலனத்த ெிஷயத்லத ெிடுத்து
பெஜறான்லறப் பற்றிப் பபசினார்.“சரி, இதுபற்றிஜயல்ைாம் உன்லனப் பாதிக்கின்ற
ெிஷயம் என்ன? அலதச் ஜசால்லு.”அெர் இப்படிக் பகட்டதும் அெனுக்கு ஒரு பக்கம்
பகாபமும் இன்ஜனாரு பக்கம் இந்த மனிதர் என்னதானாகி ெிட்டார் என்ற பரிதாபமும்
ஏற்பட ஒரு சிறு புன்னலகயுடன் ஜசால்ை ஆரம்பித்தான்.“அப்பா!… நீங்கள் ஒரு புரபசர்;
ஜகௌரெமான குடும்பத்தில் பிறந்தெர்.

நான்கு குைந்லதகளின் தந்லத. இத்தலன ெயதுக்குபமல் நீங்கள் ஒரு ெிடலைபபால்

திரிெதனால் உங்கள் குடும்ப அந்தஸ்து, சமூக அந்தஸ்து இலெ யாவும் சீர்குலைந்து
ெிடுகிறபத – என்று உங்களின் ெயது ெந்த மகன் கெலைப்படுெது தப்பு என்கிறீர்களா?
அதில் அெனுக்குச் சம்பந்தமில்லை என்கிறீர்களா?”அென் பபசும்பபாது அெர் மகனின்
முகத்லத பநருக்கு பநர் கூர்ந்து பார்த்தார். அென் முகத்தில் ஒரு பக்கம் ஜெளிச்சமும்
மறுபக்கம் இருளும் படிந்திருந்த பபாதிலும் தன் முகத்லத பநருக்கு பநர் பார்க்க
 ஜெயகாந்தன் 403

முடியாமல் அெனுலடய பார்லெ நாலு புறமும் அலைெலத அெரால் கெனிக்க

முடிந்தது.“பெணு… நீ ெயது ெந்தென் என்று ஜசால்லுகிறாய். அது உண்லமயும் கூட.
ஆனால், ெயது ெந்த ஒரு மனிதனுக்குரிய ெளர்ச்சிலய உன்னிடம் காபணாபம… முதைில்
ஒரு தகப்பன் என்ற முலறயில் என்னுலடய ‘பர்ஸனல்’ ெிெகாரங்கலள – அந்தரங்க
ெிெகாரங்கலள – உன்னிடம் பரிமாறிக் ஜகாள்ெது அெசியம் என்று எனக்குத்
பதான்றெில்லை. நீ எனது சமூக அந்தஸ்து, குடும்ப அந்தஸ்து முதைியலெ பற்றிக்
கெலைப்படுெதாகச் ஜசால்கிறாய். ஜராம்ப நல்ைது. அந்த எனது தகுதிகளுக்கு ஒரு
குந்தகமும் ெராது. அதலனக் காப்பாற்றிக் ஜகாள்ெதில் உன்லனெிட எனக்கு அக்கலற
உண்டு. அெற்றுக்கு இழுக்கு ெரும் பட்சத்தில் அதலன எதிர்த்துச் சமாளிக்கும் ெைிலம
எனக்கு உண்டு என்பலத உனக்கு நான் எப்படி நிரூபிப்பது? ஏன் நிரூபிக்க பெண்டும்?…”-
அெர் குரல் தீர்மானமானதாகவும் கனமானதாகவும் இருந்தது.

அெர் ஜகாஞ்சம்கூடப் பதட்டபமா குற்ற உணர்ச்சியின் குறுகுறுப்பபா இல்ைாமல்

தன்னிடம் பபசுகிறலதக் பகட்லகயில் பெணுவுக்குத் தான் ஜசய்ெதுதான் தப்பபா என்ற
சிறு பயம் ஜநஞ்சுள் துடித்தது. இருந்தாலும் ‘இத்தலன ெயதுக்குபமல் இவ்ெளவு
பகெைமாக ஒரு ஜபண்ணுடன் உறவு லெத்துக் ஜகாண்டிருந்தும் என்ன லதரியத்துடன்
தன்னிடம் ொய்ச் சாதுரியம் காட்டுகிறார் இெர்’ என்ற நிலனப்பு பமபைாங்கி ெர, அென்
பகாபமுற்றான்.“எனக்கு ஏன் நிரூபிக்க பெண்டும் என்றா பகட்கிறீர்கள்? நான் உங்கள்
மலனெியின் மகன். நீங்கள் அெளுக்குத் துபராகம் ஜசய்கிறீர்கள்” என்று பல்லைக்
கடித்துக் ஜகாண்டு ஆங்கிைத்தில் கூறினான்.“ம்… அெள் என்லனப்பற்றி உன்னிடம் புகார்
ஜசய்தாளா, என்ன?” என்று அெர் அலமதியாகக் பகட்டார்.“இல்லை…”“பின் எதற்கு நீ
அத்துமீ றி எங்கள் தாம்பத்திய ெிெகாரத்தில் குறுக்கிடுகிறாய்?…”“ஐ ஆம் யுெர் ஸன்!…
நான் உங்கள் மகன் – இது என் கடலம.”“பநா ஸன்… இது உன் கடலம இல்லை! இதில்
தலையிடும் அதிகாரம் ஒரு மகனுக்கு இல்லை மகபன!”பெணு உதட்லடக் கடித்துக்
ஜகாண்டான். அெனுக்கு அழுலக ெந்தது… அெலர ொய்க்கு ெந்தபடி லெது தீர்த்து
ெிட்டு இனிபமல் அெர் முகத்திபைபய ெிைிக்கக் கூடாத அளவுக்கு உறலெ முறித்துக்
ஜகாண்டு ஓடி ெிடைாம் என்று பதான்றியது.அெனுலடய தெிப்லபயும் மனப்
புழுக்கத்லதயும் கண்டு அெருக்கு ெருத்தமாக இருந்தது.

தனக்குச் சம்பந்தமில்ைாத, தன்னால் தாங்கமுடியாத ெிஷயங்கலளப் ஜபாருட்படுத்தாமல்

ஒதுக்க முடியாத பைெனத்தால்
ீ அந்த இளம் உள்ளம் இப்படி ெலதபடுகிறபத என்ற
கனிவுடன் அென் லகலயப் பற்றினார் அெர்.“பெணு…”சிறு குைந்லத மாதிரி
பிணங்கிக்ஜகாண்டு அென் அெர் லகலய உதறினான். இப்பபாது அெனுக்கு அழுலகபய
ெந்துெிட்டது. அழுலக அலடக்கும் குரைில் அென் ஜநஞ்சு இளகக் பகட்டான்…“அப்பா…
எனக்கு இந்த ெிஷயம் ஜராம்ப அெமானமா இருக்பக… நீங்க… என்னத்துக்கு…
இப்படிஜயல்ைாம் நடந்து ஜகாள்ளணும்…”அெர் தன்னுள் சிரித்துக் ஜகாண்டார்.“லம பாய்,
ெயது ெந்த ஆண் பிள்லள என்று மீ லச முறுக்கற நீ இப்படி பகட்கைாமா? உன்பனாட
நல்ை உணர்ச்சி எனக்குப் புரியுது. என்லனப் பத்தித் தப்பாத் பதாணினால், அலத
மனசிபைபய அடக்கி லெ… காைப் பபாக்கிபை எது சரி, எது தப்பு – எந்த அளவுக்கு எது
 ஜெயகாந்தன் 404

தப்பு எது சரின்னு உனக்க்குப் பபாகப் பபாகப் புரியும்… நீ ஜசய்த காரியங்கலள எல்ைாம்
உன்பமல் பாசமுள்ள ஒரு தகப்பன்கிற முலறயிபை நான் மன்னிக்கபறன்.

பயாசிச்சுப் பார்… தகப்பனின் தனிப்பட்ட ெிஷயங்கலளத் ஜதரிஞ்சுக்கறதுக்காக ஒரு

மகபன அெலன உளவு பாக்கறதும், கள்ளத்தனமா அெனது அந்தரங்கங்களில்
பிரபெசிக்கிறதும் ஜராம்பவும் அெமானகரமானது இல்லையா?… நான் உன்னுலடய
ஸ்தானத்தில் இருந்தா இந்தச் ஜசயலுக்காக ொழ்க்லக முழுெதும்
ஜெட்கப்படுபென்…”அெர் அெலன மன்னித்து ெிட்டதாகவும், அென் ஜசய்த குற்றத்துக்கு
அெலன ஜெட்கப்படும்படியாகவும் கூறுெலத அெனால் புரிந்து ஜகாள்ளபெ
முடியெில்லை. எனினும், ஜதாடர்ந்து அெரிடம் தான் பபசி அெலரத் திருத்துெபதா, அெர்
குற்றத்லத ஒப்புக்ஜகாள்ளச் ஜசய்ெபதா தனது சக்திக்கு அப்பாற்பட்டது என்று அென்
உணர்ந்தான்.4“அம்மா!”அெர்கள் ஜபற்ற பிள்லளகளிபைபய ரமணியம்மாலள
அம்மாஜென்றும், சுந்தரத்லத அப்பாஜென்றும் அலைப்பென் பெணு ஒருென் தான்.
மற்றெர்கள் அலனெரும் ‘மம்மி’ ‘டாடி’ தான்.மாடி ெராந்தாெில் ெந்து நின்ற பெணு
“அம்மா”ஜென்று அலைத்தபபாது, ரமணி அம்மாள் சாெகாசமாக ஈஸிபசரில் சாய்ந்து,
‘ெீைியன் ஹக்ஸ்ைி’ எழுதின ஒரு புத்தகத்லதப் புரட்டி சுொரஸ்யமான ஒரு பாராலெப்
படித்துக் ஜகாண்டிருந்தாள்.

பெணு அந்தப் புத்தகத்தின் அட்லடலயக் கூர்ந்து பார்த்து ொய்க்குள் படித்துக்

ஜகாண்டான்.‘நாஜைட்ஜ், ஜமாராைிட்டி, அன்ட் ஜடஸ்டினி!’“அம்மா! நீ படிக்கறதுக்கு
இலடஞ்சைா ெந்துட்படனா?”“சீ சீ! இஜதன்ன ஃபார்மாைிட்டி? ொ… இப்படி உக்காரு…” என்று
கனிவுடன் அலைத்தாள் ரமணி அம்மாள்.பெணு ெராந்தாெில் கிடந்த ஒரு நாற்காைிலய
இழுத்துப் பபாட்டு அமர்ந்தான்.அெனுக்கு என்ன பபசுெஜதன்பற ஜதரியெில்லை.
ரமணியம்மாள் அெலன ொஞ்லசபயாடும், தனக்கு இவ்ெளவு ஜபரிய பிள்லள
இருப்பலதத் திடீஜரன உணர்ந்த ஜபருமிதத்பதாடும் பார்த்துக் ஜகாண்டிருந்தாள். அென்
லக ெிரல்களின் நகத்லத பிய்த்தொறு குனிந்த தலைபயாடு ஏபதா பயாசித்துக்
ஜகாண்டிருந்தான்.இத்தலன நாட்களுக்குப் பிறகு அென் தன் மனத்தில்
உறுத்திக்ஜகாண்டிருக்கும் ஏபதா ஓர் அந்தரங்கமான அெனது பிரச்சிலன குறித்துத்
தன்பனாடு ெிொதிக்கபொ பயாசலன பகட்கபொ ெந்திருக்கிறான் என்பதாக எண்ணி
ஒருெலகப் பூரிப்புக்கு ஆளாகி ெிட்டிருந்தாள் அெள்.எனினும் அென் பபசத்
தயங்குெலதக் கண்டு அெபள ஆரம்பித்தாள்.“என்ன பெணு… இங்பக உனக்கு லைஃப்
ஜராம்ப பபார் அடிக்கிறபதா?”“ம்…” என்று தலை நிமிர்ந்த பெணு “பபார் அடிக்கறதுங்கறது
இல்பை… எனக்கு இந்த லைஃப் பிடிக்கபை… நான் என்ன இருந்தாலும் ஒரு ஜமாபஸல்
லடப்தாபன? நீங்கள்ளாம் ஜராம்ப நாகரிகமா – அல்ட்ரா நாகரிகமா – ொைற ொழ்க்லக
எனக்குச் சரிப்பட்டு ெரபை…” என்று ஜசால்ைிெிட்டு மீ ண்டும் தலை குனிந்து
உள்ளங்லகயில் ெிரைால் சித்திரம் ெலரய ஆரம்பித்தான்.

சற்று பநர ஜமௌனத்துக்குப் பின் ரமணியம்மாள் ஜசான்னாள்:“உன்னுலடய குைப்பம்

என்னன்னு எனக்குச் சரியா புரிஞ்சுக்க முடியபை… நாங்க இத்தலன ெருஷமா எப்படி
ொழ்ந்து ெபராபமா அப்பிடித்தான் இருக்பகாம்னு நான் நிலனக்கிபறன். புதுசா
 ஜெயகாந்தன் 405

ஜபாருத்தமில்ைாத ‘அல்ட்ரா’ நாகரிகம் ஏதும் ெந்துட்டதா எனக்குத் பதாணபை… உன்

மனசிபை இருக்கிறஜத ஜெளிப்பலடயா ஜசான்னாத்தாபன எனக்குப் புரியும்…” என்றூ
அெனிடம் பகட்டுக் ஜகாண்டிருக்லகயிபைபய இென் மனசில் என்னத்லத லெத்துக்
ஜகாண்டு இவ்ெிதம் குைம்புகிறான் என்றறிய அெளும் பிரயாலசப்பட்டாள்.“எனக்கு இங்பக
ஏண்டா ெந்பதாம்னு இருக்கு… யாபரா அந்நியர் ெட்டிபை
ீ இருக்கிற மாதிரி இருக்கு.
இங்பகயுள்ள பைக்க ெைக்கங்களும் எனக்கு ஜராம்ப அந்நியமா இருக்கு… உங்க
உறவுகளும் பாசமும் எல்ைாம் ஜெளிப்பூச்சா இருக்கு. நீங்க ஜராம்பவும் ஜபாய்யானஜதாரு
ொழ்க்லக ொைறீங்க. நான் திரும்பவும் தாத்தா ெட்டுக்குப்
ீ பபாயிடைாம்னு
ஜநலனக்கிபறன்…” அென் நிறுத்தி நிறுத்தித் ஜதௌ¤ொகக் கூறியெற்லற அெளும்
ஜபாறுலமயாகக் பகட்டுக் ஜகாண்டிருந்தாள்.பிறகு இருெருபம சற்று அலமதியாக
இருந்தனர். அப்பபாது மத்தியான பநரம். மணி பதிஜனான்றாகி இருந்ததால், ெடு
ீ
அலமதியாக இருந்தது.

கீ பை சலமயல் அலறயில் சலமயற்காரப் பாட்டிகூடத் தூங்கிக் ஜகாண்டிருந்தாள். ெடும்

ீ
ெதியும்
ீ ஓஜென்று ஜெறிச்பசாடிக் கிடந்தது.“பெணு… திடீர்னு உனக்கு இப்பபா இது ஒரு
பிரச்லனயாகிப் பபான காரணம் என்ன?… தாத்தா ெட்டு
ீ ொழ்க்லகக்கும், நம்ப ெட்டுச்
ீ
சூழ்நிலைக்கும் ஜநலறய ெித்தியாசம் இருக்கும்னு எனக்கும் புரியுது. ஆனா உன்
ெயசுக்கு நியாயமா அந்த ொழ்க்லகதாபன ‘பபார’டிக்கணும்! – சரி – ருசிகள்ங்கறபத
பைக்கத்தினால் படிகிற பயிற்சிதாபன… ஆனாலும் இதுதாபன உன் ெடு.
ீ உனக்குப்
பிடிச்சமாதிரி நீ இங்பக ொைறஜத யாராெது தடுக்கிறாங்களா என்ன? எது இருந்தாலும்
இல்பைன்னாலும் இன்ஜனாருத்தர் சுதந்திரத்திபை மற்றெர் தலையிடற, அதிகாரம் பண்ற,
ஆட்டிப் பலடக்கிற பபாக்கு மட்டும் நம்ப ெட்டிபை
ீ யாருக்கும் ஜகலடயாது… உனக்கு
ஞாபகம் இருக்குபதா, என்னபமா?… உங்க பாட்டியும் தாத்தாவும் இங்பக ெந்துட்டுப்
ஜபாறப்பட்டப்பபா – அெங்கபளாட பபாகணும்னு நீ அடம் பிடிச்பச!… அெங்களுக்கும்
உன்லனக் கூட்டிக்கிட்டுப் பபாயி ஜெச்சிக்கணும்னு ஆலச!… உன் ஆலசக்காகபெ தான்
மனஜசாப்பி அனுப்பிபனன்… அந்த அளவுக்கு இந்த ெட்டிபை
ீ குைந்லதகளின்
சுதந்திரத்துக்குக் கூட அவ்ெளவு மதிப்பு என்லனக்கும் உண்டு… உனக்கும் இங்பக உன்
ெிருப்பப்படி இருக்கறதுபை என்ன தலட… ம்… ஜசால்லு பெணு!” என்று முகத்லதப்
பார்த்தபபாது அென் ஜமௌனமாக அெலள ஜெறித்துப் பார்த்தான்.

“அதனாபை – உனக்கு ஊருக்பக பபாகணுங்கறதுக்கு பெற ஏபதா காரணம் இருக்கணும்னு

எனக்குத் பதாணுது… என்ன சரிதாபன?” என்று பைசான சிரிப்புடன் பகட்டாள் ரமணி
அம்மாள்.“ஆமாம்…பெற காரணம் இருக்கு…” என்று கூறித் தன் மனத்துள் கிடந்து அரிக்கும்
தந்லதலயப் பற்றிய உண்லமகலள அெளிடம் கூறுெதற்கு ொர்த்லதகள் கிலடக்காமல்
அென் தெித்தான்.“பெணு!… அதுவுமில்ைாமல் நீ என்ஜனன்னபொ ஜசால்றிபய; ஏபதா
ஜெளிப்பூச்சுன்னும் ஜபாய்யின்னும் இந்த ொழ்க்லகலயப் பத்தி ஏபதா ஜசான்பன… என்ன
ெிஷயம்? நீ எப்படி எங்கலளப் பத்தி அப்படி அெசரப் பட்டு ஒரு முடிவுக்கு ெரைாம்… நீ
எலத ஜெளிப்பூச்சுன்னு ஜநலனக்கிபற? எல்ைா ொழ்க்லகயிலும் ஏபதா ஒரு அளவுக்கு
ஏபதா ஒருெிதமான ஜெளிப்பூச்சு இருக்கத்தான் ஜசய்யும் பெணு. நீ எலதப்பத்தி
 ஜெயகாந்தன் 406

ஜசால்பற? உன் மனசு ஜராம்ப ஆைமாக் காயப்பட்டுத்தான் இப்படி ஒரு ொர்த்லத உன்
ொயிைிருந்து ெருதுன்னு எனக்குத் பதாணுது… என்ன நடந்தது ஜசால்பைன்…”இப்பபாது
அென் சட்லடப் லபயிைிருந்து கர்சீப்லப எடுத்து மூக்லகயும் கண்கலளயும் அழுந்தத்
துலடத்துக் ஜகாண்டான். முகபம சிெந்து குைம்பியிருந்தது.

“அம்மா… எனக்கு அப்பாெின் நடத்லத புடிக்கபை…” என்று ொனத்லத ஜெறித்தொறு முகம்

திரும்பிக் கூறினான். அெளிடமிருந்து பதிைில்லை. அந்தத் லதரியத்தில் அெள்
முகத்லதத் திரும்பிப் பாராமல் ஜதாடர்ந்து ஜசான்னான்:“உனக்கும் அப்பாவுக்கும்
மனஸ்தாபம் ெருபம, உங்கள் குடும்பத்தின் அலமதி என்னாபை ஜகட்டுப் பபாகுபமன்னு
ஜநனச்சி ஜநனச்சித்தான் நான் இத்தலன நாளா குைம்பிக்கிட்பட இருந்பதன்.
ஜகட்டுப்பபாகிற ஒரு குடும்பத்தின், அலமதி மட்டும் ஜகடாமைிருப்பது எத்தலன
நாலளக்கு முடியும்?… அெர் உனக்குத் துபராகம் பண்றாரு அம்மா. இது எனக்குத்
ஜதரிஞ்சும் நான் இலத உன்னிடம் மலறச்சு ஜெச்சா அந்தத் துபராகத்துக்கு நானும்
உடந்லதன்னு அர்த்தம்… அதனால் தான் இந்த அெமானகரமான குடும்பத்திபை இருக்க
எனக்குப் புடிக்கபை… அெலர நானா திருத்த முடியும்?… முடிஞ்சா நீ திருத்து… இது உங்க
ெிஷயம்… நான் பபாபறன்” என்று படபடஜென்று கூறிெிட்டு அதற்குபமல் அந்தத் தாயின்
முகத்லதப் பார்க்கத் லதரியமில்ைாமல் அென் அங்கிருந்து ஓடிெிடத் துடித்தான்.அென்
மனசில், அெள் அழுொபளா, அழுதுஜகாண்பட அெலரப்பற்றிக் குத்திக் குலடந்து
எலதயாெது பகட்பாபளா, ஆத்திரப்பட்டு அந்தத் துபராகமிலைத்த கணெலனச் சபிப்பாபளா,
தான் பை காைம் சந்பதகப்பட்டு மனசில் லெத்திருந்த ெிஷயம் மகன் ெலரக்கும்
ஜதரிந்து ெிட்டபத என்று அெமானத்தால் சாம்பி ெிடுொபள என்று அஞ்சிபய ஒரு
குற்றொளி மாதிரி அென் அெளிடமிருந்து தப்பிபயாட யத்தனித்தான்.

“பெணு!” என்று அலமதியான, உணர்ச்சி மிகுதியால் சற்றுக் கனத்துெிட்ட அெனது

தாயின் குரல் அெலனத் தடுத்தது.அெள் முகத்தில் தான் எதிர்பார்த்த எந்தக்
குறியுமில்ைாமல் அெள் மிகுந்த கனிவுடன் புன்னலக காட்டி “உட்காரு” என்றதும்
நாற்காைியிைிருந்து எழுந்த பெணு மீண்டும் உட்கார்ந்தான்.“நீ ஏபதா உன் ொழ்க்லக
சம்பந்தப்பட்ட பிரச்லன எலதபயாப் பபசப் பபாபறன்லு நான் ஜநலனச்பசன். அப்பாலெப்
பத்திய பிரச்லனயா அது!… நல்ை பெடிக்லக!” என்று அெள் கசிந்து சிரித்தாள்.“அப்படின்னா
உனக்கு ஏற்கனபெ அஜதப் பத்திஜயல்ைாம் ஜதரியுமா?” என்று முனகுெது பபால்
பகட்டான் அென்.“நான் அஜதப்பத்திஜயல்ைாம் ஜதரிஞ்சிக்க ெிரும்பினதில்பை பெணு…”
என்று ஆழ்ந்த சிந்தலனயுடன் கூறினாள் அெள்.அெள் ஜதாடர்ந்து ஜசான்னாள்:“இபதா
பார். அெர் உன் அப்பாங்கிறது எவ்ெளவு உண்லமபயா – என் புருஷன்ங்கிறது எவ்ெளவு
உண்லமபயா – அவ்ெளவு உண்லம அெர் ஒரு புரபசர்ங்கிறதும், அெர் ஒரு ஜபரிய
அறிொளி, படிப்பாளி, சமூக அந்தஸ்து மிக்கெர்ங்கறதும்… இல்ைியா?…”அென் ஒன்றும்
பதில் ஜசால்ைெில்லை.அெபள ஜசான்னாள்:“நீ எது எதுக்காக ஜெல்ைாம் உன் அப்பாலெ
நிலனச்சுப் ஜபருலமப்படைாபமா அலதஜயல்ைாம் ெிட்டுட்டு, எலதப் பத்தி உனக்கு
முழுசாத் ஜதரியாபதா, எது ஜராம்பவும் அந்தரங்கமானபதா அலதக் குலடஞ்சு
 ஜெயகாந்தன் 407

ெருத்தப்படறதும் அெமானப்படறதும் சரின்னு பதாணுதா உனக்கு?”அென் திடீஜரன்று

ஜகாதித்துப் பபாய்ச் ஜசான்னான். “முழுசாத் ஜதரிஞ்சுதான் அம்மா பபசபறன்.

ஐ ஹாவ் புரூப்ஸ்! என்னால் நிரூபிக்க முடியும்… அெருக்கு ெந்த பபான்கால்… அெர்

பபசறலத நான் என் காதாபை பகட்படபன… அன்னிக்கி ராத்திரி திபயட்டர்பை
அதுக்காகபெ பபாயி இந்தக் கண்ணாபை பார்த்பதபன… அெர் ரூமில் இருக்கிற டிராயர்பை
அெருக்கு ெந்த ைவ் ஜைட்டர்ஸ் ஒரு லபபை இருக்பக… அெர் முகத்திபைபய அலத ெசி
ீ
எறிஞ்சப்ப அெராபைபய அலத மறுக்க முடியபை…. அம்மா!”“ஓ! இட் ஈஸ் எ பஷம் ஆன்
யூ! புரூப்ஸ் இருக்காம் புரூப்ஸ்! பெணு, ஜபரிய மனிதர்கலளயும்
பிரபைமானெங்கலளயும் அெதூறு ஜசய்யறபத ஜதாைிைாகக் ஜகாண்டிருக்பக சிை மஞ்சள்
பத்திரிலகங்க… அெங்ககிட்படயும் அதுக்ஜகல்ைாம் புரூப் இருக்கும். அதுக்ஜகல்ைாம் புரூப்
இருக்காதுன்னா அலத மஞ்சள் பத்திரிலகன்னு ஜகௌரெமானெங்க ஒதுக்கறாங்க? அது
ஒரு மனுஷனுலடய ஜபருலம திறலம எல்ைாத்லதயும் ெிட்டுட்டு அெனுலடய
அந்தரங்கமான பைெனங்கலளப்
ீ பத்திப் பபசறலத ஒரு பிலைப்பா ஜெச்சிருக்கிறதனாபை
சமுதாயத்துக்பகா நாகரிகத்துக்பகா பகடுதாபன ஒைிய, ைாபமில்பை. அதனாபை தான் நாம
மஞ்சள் பத்திரிலககலளக் கண்டா அருெருத்து ஒதுக்கபறாம்?… இப்ப நீ பண்ணி
இருக்கிபய இதுக்கும் அதுக்கும் என்ன ெித்தியாசம் ஜசால்லு. நீயும் அெங்க மாதிரிதான்
‘புரூப்’ இருக்கு என்கிபற…. பெணு… எனக்கு உன்லன ஜநனச்சி ஜராம்ப ெருத்தமா இருக்கு….
பஷம். இட் ஈஸ் அ பஷம் ஆன் யூ!” என்று ரமணியம்மாள் காதுகலளப் ஜபாத்திக்
ஜகாண்டாள்.“நீ ஜநெமா, இப்படிஜயல்ைாம் ஜசய்தியா… பெணு… எவ்ெளவு உயர்ந்த
மனுஷலன எவ்ெளவு பகெைமா நடத்திட்பட!” என்று கூறுலகயில் உடலும் மனமும்
அெளுக்குப் பதறின.

“இெள் என்ன மனுஷி! இெள் என்ன மலனெி!” என்று புரியாமல் திலகத்தான்

பெணு.“அம்மா – உன்னுலடய நல்ைதுக்கும் இந்தக் குடும்பத்பதாட நன்லமக்கும்தான்
தப்புன்னு ஜதரிஞ்சும் நான் அெர் ெிஷயத்திபை அப்படி நடந்துகிட்படன்…” என்று
அெளுலடய நிலைலயப் பார்த்து அென் சமாதானம் கூற முயன்றான்.“பெணு… எனக்கு
ஜராம்ப ெருத்தமா இருக்குடா…. அெலர ஜநனச்சி இல்பை… உன்லனப் பாக்கறப்பபா எனக்கு
ஜராம்ப ெருத்தமா இருக்குடா… நீ அப்படி நடந்துக்கைாமா? ஒரு தகப்பன்கிட்பட ஒரு
மகன்…. ஐபயா! என்னாபை கற்பலன ஜசய்து பார்க்கக்கூட முடியபை பெணு!”“அெர்
உனக்குத் துபராகம் ஜசய்யறார்னு ஜதரிஞ்சும்…”“இட் இஸ் லம பிராப்ளம்!” என்று அெள்
இலடமறித்துக் கூெினாள்: “அது என் ெிெகாரம்!… உனக்கு எங்க தாம்பத்தியம் பற்றிய
அந்தரங்கத்தில் தலையிட என்ன உரிலம?” என்று அருெருத்து உடல்
சிைிர்த்தாள்.“ஜசால்பறன் பகள். நாங்க இருபத்லதஞ்சு ெருஷம் அலமதியா
ொழ்ந்திருக்பகாம். கலடசிெலரக்கும் அப்படிபய ொழ்பொம்… அதனால்தான் அந்த
அலமதிலய – அந்தச் சந்பதாஷத்லதக் ஜகடுத்துக்கற எந்த ெிஷயத்திபையும் நான்
தலையிட ெிரும்பறது இல்பை… எனக்கும் பைசாத் ஜதரியும்… அதனால் என்ன? என்லன
ெிட அெருக்கு இனிய துலண யாரும் இருக்க முடியாது… நீ ஜசால்றிபய அலதப் பத்தி
எனக்கு மனசுக்குள்பள ஆழ்ந்த ெருத்தம் உண்டுதான்.
 ஜெயகாந்தன் 408

” இலதச் ஜசால்லும்பபாது எவ்ெளவு அடக்கியும் அடங்காமல், அெளது இதயத்தில்

பாலறயாய் ரகசியமாய்க் கனத்துக் கிடக்கும் ஓர் ஆழ்ந்த துயரம் உருகிற்று… கண்களில்
தாலர தாலரயாய் ெடியும் கண்ண ீலர – மூக்குக் கண்ணாடிலயக் கைற்றித் துலடத்தொபற
அங்கிருந்து எழுந்து ஜசன்று ெராந்தாெில் ஒரு நிமிஷம் நின்று தன்லனத் திடப்படுத்திக்
ஜகாண்டு மீ ண்டும் மகனின் எதிபர அமர்ந்தாள்.“பெணு! நீ நிலனக்கிற மாதிரி ொழ்க்லக
அவ்ெளவு ‘ஸிம்ப்பிள்’ இல்பைடா… அது ஜராம்ப சிக்கைானது. குைப்பமானது பெணு.
அந்தச் சிக்கைிலும் அந்தக் குைப்பத்திலும் எப்படி ஒரு குடும்பத்லத அலமதியாகவும்
சந்பதாஷமாகவும் நடத்தறதுங்கறதுதான் ொழ்க்லகக் கலை!… ஜபாறுலமயும் சகிப்புத்
தன்லமயும் இல்பைன்னா – அன்பு காதல்ங்கறதுக்ஜகல்ைாம் அர்த்தபம இல்லை. உன்லன
மாதிரி நான் நடந்துகிட்டிருந்தா இந்தக் குடும்ப அலமதியும் அெபராட ஜகௌரெமும்
குலைஞ்சு பபாறதுக்கு நாபன காரணமாகிப் பபாயிருப்பபன்… என்னுலடய
‘ஜபாஸஸ்ஸிவ்னஸ்’காக – என்னுலடய பிடியில் அெர் இருக்கணும்கறதுக்காக, இந்தக்
குடும்பத்பதாட அலமதிலயயும், அெபராட ஜகௌரெத்லதயும், என் குைந்லதகளின்
எதிர்காைத்லதயும் ெிலையாக் ஜகாடுக்கிற அளவு நான் சுயநைக்காரியாகறது எவ்ெளவு
பகெைமானது!… இப்படிஜயல்ைாம் நான் ஜசால்றலதக் பகட்டு நான் ஏபதா ரகசியமான
பசாகத்லத அனுபெிச்சிக்கிட்டு ொைபறன்னு நீ கற்பலன ஜசய்து ஜகாள்ளாபத! ஆனால்,
என் மனசிபை ஒரு சின்னத் துயரம் இல்ைாமல் இல்லை.

முழுலமயான ஆனந்தம் என்பது அவ்ெளவு சுைபமானதா என்ன?…”“பபச எனக்கு உரிலம

இருக்கா இல்ைியாங்கறது பிரச்லனபய இல்பை… அதனாபை என்ன பைன்னு பயாசிக்க
பெண்டாமா? இப்பபா என்ன நஷ்டம்னு நான் பயாசிச்பசன்… நான் அலதப் பத்தி பபசாதது
ஒரு பண்பு பெணு… ஆமாம், ஒருத்தலர நாம் மதிக்கிபறாம்கறதுக்கு என்ன அர்த்தம்?
அெங்கபளாட அந்தரங்கத்லத – பிலரெஸிலய – ஜதரிஞ்சுக்கறதுக்குப் பைெந்தமா முயற்சி
ஜசய்யாபம இருக்கறதுதான். ஒருத்தர் பமபை அன்பு ஜசலுத்தறதுன்னா என்ன?
அெங்கபளாட அந்தரங்கமான ஒரு பைெனம்
ீ நமக்குத் ஜதரிஞ்சபபாதிலும், அதுக்காக
அெங்கபளாட மத்த தகுதிகலளயும், ஜபருலமகலளயும் குலைக்காமல், அந்தப் பைெனமும்
ீ
பசர்ந்தது தான் அெங்கன்னு புரிஞ்சுஜகாள்றது தான்…”“ஓ! ஒருெரின் அந்தரங்கம்
எவ்ெளவு புனிதமானது! இட் இஸ் ஸம்திங் பஸக்ரட் பெணு! இதிபை இன்ஜனாரு
இரண்டாெது நபரின் பிரபெசம் – அது யாராயிருந்தாலும் ஜராம்பக்
காட்டுமிராண்டித்தனமானது… அசிங்கமானது…”“அம்மா…நீ அெபராட மலனெி!”“பஸா
ொட்? அந்த உரிலமலய நான் துஷ்பிரபயாகம் ஜசஞ்சா அந்த உரிலமபய எனக்கு
மறுக்கப்படைாம் இல்லையா?”“உன் ெிஷயத்தில் அெர் அப்படி
இருப்பாரா?”“இருப்பாரான்னா பகட்பட? இருக்கிறார் பெணு… ஒரு புருஷன் தன்
மலனெிலயபயா, ஒரு மலனெி தன் புருஷலனபயா சந்பதகப்படறதுக்கும், பரஸ்பரம்
அந்தரங்கமான ெிெகாரங்கலள எல்லை கடந்து ஆராயறதுக்கும் காரணபம ஜகலடயாது.

ஒபர ஒரு காரணம் தான். அெங்க தங்களுக்கு அந்த உரிலம இருக்கிறதா

நிலனச்சிக்கறதுதான் காரணம்…”“புருஷன்… மலனெி – மகன் – தாய் – தகப்பன் எல்ைாருபம
ஒரு உறவுக்கு உட்பட்டெங்கதான் – ஆனா ஒவ்ஜொருெரும் ஒரு ஜஸபபரட்
 ஜெயகாந்தன் 409

இண்டிெிெிெல் – தனி யூனிட் இல்ைியா? ஒவ்ஜொரு தனி மனுஷனுக்கும் ஒரு தனிப்பட்ட

அந்தரங்கம் உண்டு. அலத ஜகௌரெிக்கணும் பெணு… யார் பமபை நமக்கு ஜராம்ப
மதிப்பபா அெங்க அந்தரங்கத்லத நாம் ஜராம்ப ொக்கரலதயா ஜகௌரெிக்கணும்… உன்
அப்பாலெ நீ என்னன்னு ஜநலனச்பச?… என்னாபை நீ பகட்ட மாதிரி அெலரக் பகட்க
முடியுமா? கற்பலன பண்ணக்கூடச் சக்தி இல்பைப்பா எனக்கு… ஓ! நீ என்ன
ஜசஞ்சுட்பட?”“பரொயில்லை. உங்க அப்பா ஜராம்ப ஸ்ட்ராங் பமன்! இலதத்
தாங்கிக்குொர்… அெர் தனது பைெனங்கலளயும்
ீ தாண்டி ெருொர்… நிச்சயம் தாண்டி
ெந்துடுொர்.

ொழ்க்லக ஜநாம்பச் சிக்கைானது பெணு. ொழ்க்லகலயப் புரிஞ்சுக்கணும். இந்தப்

புத்தகத்லதப் படிச்சுப் பார் – உனக்கு இது மாதிரி சிந்தலனகள் ெிசாைமான பார்லெலயத்
தரும்.”பெணுவுக்கு ஒபர குைப்பமாக் இருந்தது. அென் மனத்தில் தாத்தாவும் பாட்டியும்
மட்டும்தான் ைட்சியத் தம்பதியாய்த் பதான்றினர்.அெனுக்கு புரியபெ இல்லை – அெர்கள்
தாத்தாவும் பாட்டியுமாகபெ கைியாணம் ஜசய்து, தாத்தாவும் பாட்டியுமாகபெ தாம்பத்யம்
நடத்தி ொழ்ந்திருக்கெில்லை என்பது.5சிை நாட்களுக்குப் பின் ஒருநாள் மாலை.
கல்லூரியிைிருந்து ெந்த சுந்தரம் உலடகலளக் கலளந்து ஜகாண்டிருந்தபபாது, இரண்டு
நாட்களுக்கு முன்பு ஜசால்ைிக் ஜகாள்ளாமல் ெட்லட
ீ ெிட்டுக் கிளம்பிப் பபாய்ெிட்ட
பெணுெிடமிருந்து ெந்த கடிதத்லதக் ஜகாண்டு ெந்து அெரிடம் தந்தாள் ரமணி
அம்மாள்.அதில் முக்கியமான கலடசி ெரிகள் இலெதான்:“நான் தாத்தாெின்
பபரனாகத்தான் இருக்க ைாயக்கானென். ெந்துெிட்படன். உங்கள் ொழ்க்லக ஜநறிகள்
புரியாமல் தெறு ஜசய்திருந்தால் மன்னிக்கவும்.இப்படிக்கு,பெணு.”கடிதத்லதப் படித்து
முடித்ததும் அெர்கள் இருெரும் ஒருெலரஜயாருெர் அர்த்தத்பதாடு பார்த்துக்
ஜகாண்டனர்…“பலைலமொதிகள் என்பெர்கள் எழுபது ெயதுக்கு பமல்தான்
இருக்கணும்கறது இல்பை… இருபது ெயசிபையும் இருக்கைாம்…” என்று அெர் சிரித்துக்
ஜகாண்பட ஜசான்னார்.ரமணி அம்மாள் சற்று பநரம் அெர் முகத்லதபய ஏக்கத்பதாடு
ஜெறித்து பநாக்கினாள்… அெள் கண்கள் சிெந்து கைங்கின…அெள் தனது ஆழ்ந்த
துயரத்லதபய ஒரு புன்முறுெைாக்கி அெரிடம் பகட்டாள்: “இன்னுமா… நீங்கள்… நீங்கள்….”
என்று துடித்த அெள் உதடுகள் தனது கன்னத்தில் அழுந்தும்படி அெர் அெலளத் தழுெிக்
ஜகாண்டார்.அதன் பிறகு நடந்தலெ, அெர்களின் அந்தரங்க ெிெகாரங்கள்!