வேண்டுதலை

கலதயாசிரியர்: வே.இலையன்பு

ோர இதழ்: ேிகடன்

கலதத்வதாகுப்பு: குடும்பம்

திருவேங்கடம்-சவராஜா தம்பதியினர் மிகவும் சிரமத்துடன் மணோழ்க்லகலய

ஆரம்பித்தனர். யார் துலணயும் இல்ைாமல் காலை உந்தி ேிலச வகாடுத்து, தம்
பிடித்து முன்வனை வேண்டிய ோழ்க்லக. வபாராட்டம், பசி, பட்டினி, ேறுலம
இேற்வைாடு ஆரம்பமான தாம்பத்யம். ஒவ்வோரு லபசாலேயும் வசமிக்க
வேண்டும். எலதயும் ேணாக்கக்
ீ கூடாது. ேியர்லேலயச் சிந்தி, ரத்தம் சுண்ட ஒரு
ேடு
ீ கட்டினார்கள். சிைிய குடியிருப்பு. நீண்ட தாழ்ோரம். உள்வே மூன்று
அலைகள்.

சவராஜா, ட்யூஷன் எடுப்பதற்கு என்வை கட்டப்பட்டதுவபால் இருந்தது அந்தத்

தாழ்ோரம். காலையிலும் மாலையிலும் மாணேர்கள், தனி ேகுப்புக்காகக்
குேிோர்கள். அேர்கலேக் கேனிப்பதிவைவய சவராஜாவும் கலரந்துவபாோள்.
இப்படி ேட்டு
ீ நடப்லபப் பற்ைி அைட்டிக்வகாள்ோமல் இருந்ததற்கு, அேள்
மாமியார் ஒரு காரணம். மாமியார்… சலமயல், பிள்லேகளுக்குச் சாப்பாடு என
எல்ைாேற்லையும் பார்த்துக்வகாள்ோர். இரண்டு மகன்கள், ஒரு மகள். சாகர்,
சந்வதஷ் என மகன்களுக்குப் வபயர். சாஹித்யா என்ை கலடக்குட்டி.

ஒருமுலை, சாஹித்யாவுக்குக் கடுலமயான காய்ச்சல். அருகில் இருந்த

நமச்சிோயம் மருத்துேரிடம் தூக்கிக்வகாண்டு ஓடினார்கள். அேர் ஊசிவயல்ைாம்
வபாட்டார். அப்வபாது இதுவபான்ை வபரிய தனியார் மருத்துேமலனகள் இல்லை.
‘மிக்சர்’ என்று வபாட்டைம் கட்டி டாக்டர் வகாடுத்தார். அப்வபாது சூரமங்கைத்தில்
அேர்தான் பிரபைம். ஆனால், காய்ச்சல்தான் அடங்கேில்லை.

‘வபண் வேண்டும்’ என்று ஆலசயாகப் வபற்றுக் வகாண்ட குழந்லதக்குக்

காய்ச்சல் அடங்கவே இல்லை என்பது, சவராஜாலேக் கன்னத்தில் லகலேக்க
லேத்துேிட்டது. அேள், தன் பள்ேி வேலையில் இருந்து முதல்முலையாக
ேிடுப்பு எடுத்தாள். வேண்டாத கடவுள் இல்லை. நான்காேது நாள், ஜுரம் குலைய
ஆரம்பித்தது. அதுேலர இழவு ேடு
ீ வபாை இருந்த அந்தக் குடியிருப்பு, மீ ண்டும்
கைகைப்பானது.

சாஹித்யா, மீ ண்டும் பள்ேிப் லபலயத் தூக்கிக்வகாண்டு திருவேங்கடத்தின்

மிதிேண்டியின் பின்னால் அமர்ந்து வசல்ேலதப் பார்த்ததும்தான் சவராஜாவுக்கு
உயிர் ேந்தது. அேள் கண்கள் நீரால் ததும்பின. ‘இந்தக் குழந்லதகலே ேேர்க்க,
எவ்ேேவு சிரமப்பட்டிருப்வபன். எத்தலன நாள் காலையில் சாப்பிடாமல்
பள்ேிக்குச் வசன்ைிருப்வபன். கடவுவே!’ என்று எண்ணிக்வகாண்டாள்.

சாஹித்யாவுக்கு உடல் பலழயபடி வதைியது.

இரவு 8 மணிக்கு, திருவேங்கடம் ேந்தார். அேர் ேரும் ேலர ேவட

ீ காத்திருக்கும்.
அேர் ேந்ததும், மிதிேண்டிலய தாழ்ோரத்தின் ஓரமாக நிறுத்திேிட்டு உள்வே
ேந்து முகம், லக, கால்கலேக் கழுேிேிட்டு அமர்ந்தார். அேருக்கும் அலுேைகம்,
ேடு
ீ இரண்வட கதி. அேர் வதயிலை கம்வபனி ஒன்ைின் பிரதிநிதியாக இருந்தார்.
தாரமங்கைம், இேம்பிள்லே என்று பை இடங்களுக்குக் குதிலர ேண்டியில்
சரக்குகவோடு வபாக வேண்டும். எனவே, ேட்டுக்கு
ீ ேந்தால் ஓய்வேடுக்க
வேண்டும் என்று வதான்றுவம தேிர, வேறு சிந்தலனகள் வதான்ைேில்லை.

பக்கத்திவைவய இருக்கும் ஏற்காட்டுக்குக்கூட, அேர் குடும்பத்லத

அலழத்துச்வசன்ைது இல்லை. பசங்களும் அலதப் பற்ைிவயல்ைாம்
கேலைப்பட்டதும் இல்லை.

அன்று திருவேங்கடம் முகம் கழுேி ேந்ததும், தயங்கியோறு சவராஜா, ”ஏங்க…

ஒரு ேிஷயம்..!” என்று இழுத்தாள்.

”என்ன?”

”ஒண்ணுமில்லை. நம்ப சாஹித்யாவுக்கு உடம்பு சரியில்ைாதப்வபா, ‘நல்ைா

ஆயிடுச்சின்னா, திருப்பதிக்குக் குடும்பத்வதாட ேர்வைாம்’னு வேண்டிக்கிட்வடன்.
அதுதான்…” – சவராஜா தயங்கியோவை பயந்தேண்ணம் வசான்னாள்.

”உன்லன யாரு என்லனக் வகட்காம வேண்டிக்கச் வசான்னது? அதுவும் குடும்பத்

வதாட திருப்பதி தரிசனம் என்ன அவ்ேேவு வைசுப்பட்ட ேிஷயமா? அேனேன் 10,
12 மணி வநரம் க்யூவுை நிக்கிைான். நண்டு, சிண்டுகலேக் கூட்டிக்கிட்டுப் வபாைது
அவ்ேேவு ஈஸியா? எல்ைாத்துையும் வபரியத்தனம். இன்லனக்குக் காலையிை
உன்வனாட தம்பி, கம்வபனிக்கு ேந்தான். ‘சாஹித்யாவுக்கு உடம்பு
சரியாயிடுச்சின்னா, வகாட்லட மாரியம்மனுக்குப் பட்டுப்புலடலே சாத்துைதா
வேண்டிக்கிட்வடன். சாத்திடுங்க’னு வசால்ைிட்டுப் வபாைான். அேன்
வேண்டினதுக்கு நாம எப்படிச் சாத்த முடியும்? அேலனத்தான் நாலு சாத்துச்
சாத்தணும். உங்க குடும்பவம ஒரு டுபாக்கூர் குடும்பம்!” – திருவேங்கடத்தின்
முகம் ஜிவ்வேன்று வகாபத்தில் சிேந்தது.

‘திருப்பதிக்குப் வபாகப்வபாவைாம். ேழிவயல்ைாம் வஹாட்டல்ை

சாப்பிடப்வபாவைாம்’ என்று அம்மா வசான்னலதக் வகட்டு, மகிழ்ச்சிக் கனவுகேில்
இருந்த குழந்லதகளுக்கு, வபரிய ஏமாற்ைமாக இருந்தது.
பிைகு, அங்கு வேகுவநரம் அலமதி. சவராஜா மூடிய ோலயக் வகாட்டாேி
ேிடுேதற்குக்கூடத் திைக்கேில்லை.

சவராஜாேின் ட்யூஷன் ேகுப்புகள், சின்னப் பள்ேிக்கூடம் வபாை இருக்கும். ஆைாம்

ேகுப்பில் இருந்து, எட்டாம் ேகுப்பு ேலர தமிழ், ஆங்கிை ஊடகத்து மாணேர்கள்
கைந்திருப்பார்கள். காலையில் ஓர் அணி; மாலையில் ஓர் அணி.

சந்வதஷ், ஆைாம் ேகுப்பு. அேனுக்கு ேகுப்பு ஆசிரிலயவய சவராஜாதான்.

‘அம்மாலே ேகுப்பில் எப்படிக் கூப்பிடுேது?’ என்று எப்வபாதும் அேனுக்குக்
குழப்பம். அதனால் ேகுப்பில் எதுவும் வபசாமல் இருந்துேிடுோன்.

சந்வதஷ் ேகுப்பில் ஸ்ரீதர் என்கிை லபயனும் படித்தான். வசைத்தில் அப்வபாது

பகேதி டிரான்ஸ்வபார்ட் என்ை பஸ் கம்வபனி ஒன்று இருந்தது. அேனுலடய
அப்பாதான் அதற்கு முதைாேி. படிப்பில் அேன் பைேனமானேன்.
ீ தினமும்
காரில்தான் ேந்து இைங்குோன்.

ஸ்ரீதரும் சந்வதஷ§ம் வநருங்கிய நண்பர்கள். காக்காய்க்கடி கடித்து மிட்டாலயப்

பகிர்ந்துவகாள்ேது முதல் ஸ்ரீதருக்குத் வதரியாத பாடங்கலேச்
வசால்ைிக்வகாடுப்பது ேலர வநருக்கமும் சிவநகிதமும் இருந்தன.

ஒருநாள் சந்வதஷ், ”வடய் நாங்க திருப்பதிக்குப் வபாகணும்.”

”வபாைாவம… நல்ைா இருக்கும்டா. வபான மாசம் நாங்க கார்ைவய வபாயிட்டு

ேந்வதாம். ஜாைியா இருந்துச்சு!”

”நீங்க பணக்காரங்க… கார்ை வபாைீங்க. நாங்க காருக்கு எங்கடா வபாைது?”

”என்னடா அப்படிச் வசால்ைிட்ட… நான் காலர அனுப்பிலேக்கிவைன்.

எங்கப்பாகிட்ட வசால்ைி அனுப்பி லேக்கிவைன். என்னிக்குப் வபாைீங்க வசால்லு!”

சந்வதஷ§க்கு ஆச்சரியம் தாங்க முடியேில்லை. அேலன வேகுவநரம்

கட்டிக்வகாண்டான்.

‘வடய்… பிராமிஸா?”

”பிராமிஸா… காட் பிராமிஸா… வபாதுமா?”

”சரிடா… எங்க அப்பாலேக் வகட்டுட்டு ேந்து வசால்வைன்!”

சந்வதஷ், சவராஜாேிடம் அன்று மாலை மகிழ்ச்சியாக ேிஷயத்லதச் வசான்னான்.

முதைில் சவராஜா நம்பேில்லை.
”வபாடா… ேிலேயாட்டுத்தனமா காலர அனுப்பவைன்னு அேன் வசான்னா அது
நடக்குமா? அேங்க அப்பா அதுக்குச் சம்மதிக்கணுவம!”

”அம்மா… நீங்கவே வேணும்னா வகட்டுப் பாருங்க!”

சவராஜா, மறுநாள் ேகுப்பு முடிந்ததும் ஸ்ரீதலர தனியாக அலழத்து, ”ஏம்பா… நீ கார்

அனுப்பவைன்னு வசான்னது உண்லமயா? உங்க அப்பாகிட்ட வசான்னியா?” என்று
வகட்டாள்.

‘வசான்வனன் டீச்சர். ‘அனுப்பி வேக்கிவைன்’னு வசான்னார். ‘அம்பாஸிடர்

வேணுமா, ஃபியட் வேணுமா?’னும் வகட்டார்!”

”ஏம்பா… நீ ஒண்ணும் ேிலேயாட்டாச் வசால்ைைிவய? இது வராம்ப சீரியஸான

ேிஷயம்!”

”இல்ை டீச்சர். நான் அப்பாகிட்ட ஏற்வகனவே வசால்ைிட்வடன்” என்று அேன்

அழுத்தமாகச் வசான்னான். சவராஜாவுக்கும் மகிழ்ச்சி. ஆனால், உள்ளூர ஒரு பயம்.
15 ஆண்டு ஆசிரியப் பணியில் எந்த மாணேன் குடும்பத்திடமும் எந்தச்
சலுலகலயயும் அேள் வபற்ைது இல்லை. ‘ஒருவேலே இது தேவைா!?’ என்றுகூட
நிலனத்தாள்.

அன்று இரவு திருவேங்கடத்திடம் வசான்னாள்.

‘காலர அனுப்புனா, நாம வபட்வரால் வபாட்டுக்கைாம். என்வனாட அத்லத லபயன்

காேியாப்பிள்லே ைாரிதான் ஓட்டிக்கிட்டு இருக்கான். அேலன
ேரவேச்சிடுவோம். காலரத் திருப்பி அனுப்பும்வபாது, வடங்க் முழுக்க வபட்வரால்
வபாட்டுக் குடுத்துடுவோம். வபாதுமா?”

சவராஜாவுக்கு இருந்த குற்ை உணர்வு நீங்கியது.

திருவேங்கடம், எந்த நிகழ்ோக இருந்தாலும் முன்கூட்டிவய வயாசிப்பேர்.

கற்பலன வசய்து சுகம் காண்பேர். அேருலடய இயல்பு அது. பஞ்சாங்கத்லதப்
பார்த்து, நாள்காட்டிலயப் பார்த்து ‘என்று பயணம் வசய்தால் நல்ைது’ என்று
முடிவு வசய்தார்

”அடுத்த ோரம் திங்கட்கிழலம ராத்திரி வபாகைாம். அந்தப் லபயன்கிட்ட

வசால்ைிடுங்க” என்ைார் புருேத்லதக் குறுக்கியோறு. தினமும் இரவு
திருவேங்கடம் ேந்ததும், திருப்பதி பயணத்லதப் பற்ைித்தான் வபச்சு.

”திருப்பதியிை நாம, பீமாஸ்ை தங்கிடைாம். ஏ.சி. ரூம்!”

சாகருக்கும் சந்வதஷ§க்கும் சந்வதாஷம் தாங்க முடியேில்லை.

”ஏ.சி. ரூம் எப்படிப்பா இருக்கும்?”

”ஜில்லுனு இருக்கும்!”

இரண்டு நாள் கழித்து ஸ்ரீதர், சந்வதஷ் ேட்டுக்கு

ீ ேந்தான்.

”காலர அனுப்ப ேழி வதரிய வேண்டும். அதுக்குத்தான்” என்ைான்.

சவராஜா, ”உங்க ேட்டு

ீ வபான் நம்பலரக் குடுப்பா. உங்க அப்பா வபரு என்ன?” என்று
ஸ்ரீதரிடம் வகட்டாள்.

”2234. அப்பா வபரு சாரதி” என்ைான்.

அேள் தன்னுலடய லடரியில் குைித்துக்வகாண்டாள்.

”ஸ்ரீதர்… கவரக்டா திங்கட்கிழலம 8 மணிக்கு காலர அனுப்பிடு. நாங்க வபட்வரால்

வபாட்டுக்கிவைாம். மைக்காம அனுப்பிடுப்பா. ஏன்னா… ேரிலசயா லீவு. உன்லனப்
பார்க்க முடியாது!”

”சரிங்க டீச்சர்.”

ஞாயிற்றுக்கிழலம காேியாப்பிள்லே ேந்தார்.

”அண்வண! கூப்பிட்டு அனுப்பிச்சீங்கோவம!” என்ைார். அேர் வபசும்வபாது ோயில்

இருந்து பீடி நாற்ைம். மடித்துேிடப்பட்ட கறுப்பு முழுக்லக சட்லட. முன்பக்கம்
வசாட்லட. கழுத்தில் ருத்திராட்சக் வகாட்லட. வநற்ைியில் பட்லட. பேபேவேன
முகம். முறுக்கிய மீ லச.

”ஆமாம்பா. திருப்பதி வபாகணும். கார் ஏற்பாடு பண்ணியிருக்வகாம். நாலேக்கு

ராத்திரி நீ ேந்துடணும். நீதான் ஓட்டணும். வேை வேலை இல்லைவய!”

”இந்த ோரம் டியூட்டி இல்ைண்வண. நீங்க வசான்னா, எது இருந்தாலும் உட்டுட்டு

ஓடி ேந்திட மாட்வடனா!” என்ை காேியாப்பிள்லேக்கு, பார்ேதி பாட்டி சாப்பாடு
பரிமாைினாள். அேர் ேிலடவபற்றுக்வகாண்டு வசன்ைார்.

திங்கட்கிழலம மாலையில் இருந்வத சவராஜா ேடு

ீ அல்வைாைகல்வைாைப்பட்டது.
சட்லடகலே எடுத்து லேப்பதும், வசாப்பு, சீப்பு, கண்ணாடிலய அடுக்குேதுமாக
மும்முரமாக இருந்தனர். ‘முதல்முலையாக ேட்லடேிட்டு
ீ வேேிவய
வபாகப்வபாவைாம்’ என்பது மிகப் வபரிய சந்வதாஷம்.

சவராஜா, சாஹித்யாவுக்கு உடம்பு சரியில்ைாதவபாது வேண்டிக்வகாண்டு

முடிந்துலேத்த மஞ்சள் துணிலய, மைக்காமல் எடுத்து லகப்லபயில்
லேத்துக்வகாண்டாள். எடுத்துட்டுப் வபாகவேண்டிய லபகள் எல்ைாம் தயாராகத்
தாழ்ோரத்தின் மூலையில் தேம் இருந்தன. 6 மணியில் இருந்து
காேியாப்பிள்லேலய எதிர்பார்த்து அேர் ேராததற்குக் கன்னாபின்னாவேன்று
திட்டிக்வகாண்டிருந்தார் திருவேங்கடம்.

திருவேங்கடத்துக்கு, திருப்பதி ேழி முழுேதும் அத்துப்படி. அேவர திருப்பதிக்கு

வேண்டிக்வகாண்டு பிைந்தேர்தான். ஐந்து வபண்களுக்குப் பிைகு பிைந்தார். பார்ேதி,
அதற்காக சனிக்கிழலம ேிரதமும், புரட்டாசி வநான்பும் இன்று ேலர இருந்து
ேருபேள்.

காேியாப்பிள்லே ேந்ததும், திருவேங்கடத்தின் வகாபம் காணாமல்வபானது.

7 மணிக்கு எல்வைாருக்கும் சுடச்சுட இட்ைியும், வதாலசயும், தக்காேிக் குழம்பும்

பார்ேதி பாட்டி பரிமாைினாள். ேட்லடப்
ீ பார்த்துக்வகாண்டு பார்ேதி பாட்டிக்குத்
துலணயாக இருக்க, தன் அக்காள் வஜகதாலேயும் திருவேங்கடம்
ேரேலழத்திருந்தார்.

மணி எட்லடத் வதாட்டது. கார் எப்வபாது ேரும் என்று பார்த்துக்வகாண்வட

இருந்தனர் அலனேரும். எட்டலர மணி ஆயிற்று. அேர்களுக்கு இருப்புத்
தாங்கேில்லை.

”ஒருவேலே, டிலரேருக்கு ேழி வதரியலைவயா என்னவமா!” என்ைார்

காேியாப்பிள்லே.

”அந்தப் லபயன் ேந்து ேட்

ீ லடப் பார்த்துட்டுப் வபானாவன!”

சாகர், பள்ேிக்கூடம் ேலர ஒரு நலட வபாய் ‘கார் ேருகிைதா’ என்று பார்த்தான்.
ஏதாேது வமாட்டார் சத்தம் தூரத்தில் வகட்டால் ‘கார் ேருகிைவதா..?’ என்று
காலதத் தூக்கிக்வகாண்டு ஒட்டுவமாத்தக் குடும்பவம கேனித்தது. ஒவ்வோரு
முலையும் ஏமாற்ைம்.

மணி ஒன்பதலர ஆயிற்று. காலரக் காவணாம்.

”இப்ப என்ன பண்ைது? எப்படித் வதரிஞ்சிக்கிைது? அேங்க அட்ரலஸக் வகட்காம

ேிட்டுட்வடாவம!” என்ைார் திருவேங்கடம்.

”அேங்க வபான் நம்பலர நான் ோங்கி வேச்சிருக்வகங்க” என்று லகப்லபலயத்

துழாேினாள் சவராஜா.

”இலத முதல்ைிவய வசால்ைித் வதாலைச்சிருக்கக் கூடாதா? உன்லன என்னா

பண்ைது?” என்று கடிந்துவகாண்டார் திருவேங்கடம். பைமுலை இப்படித் திட்டு
ோங்கி மரத்துப்வபாயிருந்ததாலும், அேற்லைவய பாராட்டாகக் கருதும்
பக்குேத்லதப் வபற்ைிருந்ததாலும் சவராஜா அலதப் பற்ைி சிைிதும்
கேலைப்படாமல் லகப்லபயில் இருந்த சீட்லட எடுத்துக் வகாடுத்தாள். அதில்
‘சாரதி – 2234’ என்று எழுதப்பட்டிருந்தது.

திருவேங்கடம், சாகலர அலழத்தார்.

”வடய்… நம்ப எஸ்.வக.பி. ஸ்வடார்ை வபான் இருக்கு. அங்க நீயும் சந்வதஷ§ம்

வபாயி, ஒரு ரூபாய் வகாடுத்து வபான் பண்ணி ‘என்னா?’னு வகட்டு ோங்கடா”
என்ைார்.

எஸ்.வக.பி. ஸ்வடாரின் கதலே மூடுேதற்கான ஏற்பாடுகள் நடந்து

வகாண்டிருந்தன. சாகர் ஓடிப்வபாய் கலட முதைாேியிடம், ”சார்… ஒரு வபான்”
என்று ஒரு ரூபாலயக் வகாடுத்தான்.

அேர் ’2234’ என்று நம்பலரப் வபாட்டு சாகர் லகயில் வகாடுத்தார். அேன் வபான்
வபசும் முதல் அனுபேம் அது. வேகுவநரம் மணி அடித்தது. பிைகு, கரகரப்பான
குரல் ”ஹவைா” என்ைது.

”சார்… நாங்க ஸ்ரீதர் ஸ்கூல்ை இருந்து வபசுவைாம்!”

”……………………..”’

”சார், நாங்க சவராஜா டீச்சர் பசங்க . . .” என்று சாகர் வபசும்வபாவத, சந்வதஷ் வபான்
வபசவேண்டும் என்ை ஆலசயில் ரிசீேலரத் தரும்படி நச்சரித்தான். அேன்
தலையில் குட்டிேிட்டு உலரயாடலைத் வதாடர்ந்தான் சாகர்.

”அதுக்கு என்ன?”

”சார்… நாங்க திருப்பதிக்குப் வபாக காலர அனுப்பவைாம்னு ஸ்ரீதர் வசான்னான்.

நாங்க எல்வைாரும் கார் ேரும்னு காத்துக்கிட்டு இருக்வகாம். இன்னும் ேரவை!”

”அவதல்ைாம் ேராது. அேன் என்கிட்ட இது பத்திவயல்ைாம் வசால்ைவே

இல்லை. ஒவ்வோரு டீச்சரும் இப்படி கார் வகட்டா, நாங்க என்ன பண்ண
முடியும்?”

வபான் மறுமுலனயில் ‘வடாக்’வகன்று லேக்கப்பட்டது.

சாகரின் கண்கேில் நீர். அதுவும் கலடசி ேரிகள் அேனுக்குப் வபரிய அதிர்ச்சியாக

இருந்தது. நடந்த உலரயாடலை அப்படிவய அேன் சவராஜாேிடமும்
திருவேங்கடத்திடமும் வசான்னான். வநர்லமயில் இருந்து சிைிதும் பிைழாத
சவராஜாவுக்கு, அந்தச் வசாற்கள், முகத்தில் வேந்நீலரக் வகாட்டியதுவபால்
இருந்தது.
”என்வனாட புள்லேங்க என்வனாட கிோஸ்ை படிச்சாலும், ஒரு நாள்…
அேங்களுக்கு வகாஸ்டீன் வபப்பலர முன்கூட்டிவய குடுத்திருப்வபனா? எவ்ேேவு
அேமானம்!” என்று அழுதாள். முந்தாலனலய எடுத்து ோலயப்
வபாத்திக்வகாண்டு அழுதாள்.

”ேிலேயாட்டுப் பசங்க வசால்ைலத எல்ைாம் நம்புவனாவம, நம்மேத்தான்

வசால்ைணும்!” என்று வசான்ன திருவேங்கடம், எதிர்பாராத வநரத்தில் சந்வதஷின்
கன்னத்தில் ஓர் அலைேிட்டார். அேன் அழுதுவகாண்வட உள்வே ஓடினான்.

”உன்லனவயல்ைாம் குடும்பத்வதாட திருப்பதிக்கு ேர்வைாம்னு யாரு வேண்டச்

வசான்னது?” – சவராஜாேின் மீ து பாய்ந்தார்.

காேியாப்பிள்லே, நிைேரத்லதப் புரிந்து வகாண்டு ”அண்வண…

கேலைப்படாதீங்க. ஏதாச்சும் ோடலகக் கார் கிலடக்குமானு பாத்துட்டு
ேர்வைன்” என்று வசால்ைிப் வபானார்.

அந்த நம்பிக்லகயில் வேகுவநரம் ேிழித்திருந்தது அந்தக் குடும்பம். காரும்

ேரேில்லை; காேியாப்பிள்லேயும் ேரேில்லை.

பள்ேி திைந்தது!

”வதா பாரு சவராஜா. நீ அந்தப் லபயன்கிட்வட இது சம்பந்தமா எதுவும் வபசாவத.

நமக்குத்தான் அசிங்கம். நான் ேர்ை மாசம் திருப்பதிக்குப் வபாக பஸ்லஸ ரிசர்வ்
பண்வைன்” என்ைார். பிைகு சந்வதஷிடம் திரும்பி, ”வடய்… இனிவமல் அந்தப்
லபயன்கிட்ட எந்த சகோசமும் வேச்சிக்காத. அேன்கிட்ட இதுபத்தி ஏதாேது
வபசுனா, வதாலை உரிச்சுடுவேன்” என்று முன்கூட்டிவய முதுகில் ஓர்
அடிேிட்டார். ”முழு ஆண்டு லீவுை திருப்பதிக்குப் வபாகைாம்” என்று வசால்ைிட்டு
மிதிேண்டியில் ஏைினார்.

ேகுப்பில் சந்வதஷ், ஸ்ரீதர் பக்கம் திரும்பவே இல்லை. ஸ்ரீதவரா, சவராஜா பாடம்

நடத்தும்வபாது எந்தக் குற்ை உணர்வும் இல்ைாமல் இயல்பாக இருந்தான்.

முழு ஆண்டுத் வதர்வுகள் நடந்தன. ஆைாம் ேகுப்பு கணக்குத் தாள் சவராஜாேிடம்

திருத்த ேந்தன. அேற்ைில் ஸ்ரீதர் ேிலடத்தாளும் இருந்தது. அேனுலடய ேகுப்பு
ஆசிரியர் என்ை முலையில் அேனுலடய லகவயழுத்து அேளுக்குத் வதரியும்.
அேனுலடய ேிலடலயத் திருத்தினாள். அேளுக்கு கார், சத்தியம், ஏமாற்ைம்
எல்ைாம் நிலனவுக்கு ேந்தன.

சந்வதஷ் ஏழாம் ேகுப்புக்குப் வபானவபாது ஸ்ரீதரும் வதர்ோகியிருந்தான். ஆனால்,

வதர்ேில் அேன் ஃவபயில் ஆகியிருக்கவேண்டியது. அேலன ஃவபயில்
ஆக்கினால், ‘கார் வகாடுக்காததால் ஃவபயில் ஆக்கிவனாம்’ என்று மனச்சாட்சிவய
குத்தும் என்ை எண்ணத்தில் இரண்டு மதிப்வபண்கள் கூடுதைாகக் வகாடுத்து
சவராஜா அேலனத் வதர்ச்சி வபைலேத்தாள் என்ை உண்லம,
திருவேங்கடத்துக்குக்கூடத் வதரியாது.

‘நடுத்தரக் குடும்பத்தால் யாலரயும் பழிோங்க முடியாது. அேன் கார்

அனுப்பாதது பற்ைிச் சிைிதும் குற்ை உணர்வு வகாள்ேேில்லை. நாம் அேன்
ோங்கியிருக்கிை மதிப்வபண்ணுக்கு ஃவபயில் ஆக்கக்கூட பயப்படுகிவைாம். பணம்,
குற்ை உணர்லே உைிஞ்சிக்வகாள்கிைது’ என்று அேள் நிலனத்தாள். ‘கார் வகட்ட
பாேத்துக்காக ஒருேலனத் வதர்ச்சி வபைச் வசய்துேிட்வடாம்’ என்று மட்டுவம
அேள் மனத்தில் ேடு தங்கிேிட்டது. முதல்முலையாக அேள் வசய்த முலைவகடு
அது.

வேேியில் ேந்து பேபேவேன்று நிற்கும் வடாவயாட்டா இன்வனாோ காலரப்

பார்த்து பூரிப்பு ஏற்பட்டது. ‘இவ்ேேவு நாள் உலழப்பும் ேண்வபாகேில்லை’
ீ
என்று அேனுக்கு மகிழ்ச்சி. சாதித்த திருப்தி.

‘வடய்… எனக்கும் ஒரு கார். சாதாரண கார் இல்லை. வசாகுசுக் கார்’ என்று
சந்வதஷ் மனம் முழுசும் பூரிப்பு.

”சார்… காலர எங்வகயாேது முதல்தபாோ வராம்பத் தூரத்துக்கு ஓட்டிட்டுப்

வபாணும். அப்பாை சர்ேஸுக்கு
ீ வுடணும். ஒரு வகாயிலுக்கு சோரி வபானா
நல்ைது” என்ைார் டிலரேர் பன்ன ீர்வசல்ேம்.

”திருப்பதிக்குக் குடும்பத்வதாட வபாயிட்டு ேரைாம். எங்க அப்பா-அம்மாலேயும்

கூட்டிக்கிட்டு…” என்ைான் சந்வதஷ்.

அேன் மனத்தில், 20 ஆண்டுகள் கழிந்த பின்பும் அந்த ஏமாற்ைம் ஆைாத

காயமாகவே இருந்தது. திருப்பதி வபாய்ேந்தால் மட்டுவம அது ஆறும்!

- மார்ச் 2014

பக்கத்து ேடு
ீ

கலதயாசிரியர்: வே.இலையன்பு

ோர இதழ்: ேிகடன்

கலதத்வதாகுப்பு: குடும்பம்
முன்குைிப்பு: இது நடந்து நாற்பது ஆண்டுகள் இருக்கும். ஊருக்கு ஒதுக்குப்புைம்
காைியாக ஒருக்கேித்துப் படுத்திருக்கும் நிைங்கலேயும் சுற்ைி
ேலேத்துப்வபாடுகிைேர்கள் இல்ைாத காைத்தில் நடந்தது.

“இதுதான் நாம ோங்கப்வபாை நிைம்’ என்று திருவேங்கடம் காண்பித்த

நிைத்லதப் பார்த்ததும் சவராஜாவுக்கு திக்வகன்று இருந்தது. கண்ணுக்கு எட்டிய
தூரம் ேலரயில் அகைமாக ேிரிந்து ஈ, காக்காகூடத் வதரியாத வேட்டவேேி யில்
வகாேணத்லதப் வபாை ஒரு துண்டு நிைம். சவராஜா எதுவுவம வபசேில்லை.

”நம்மகிட்ட இருக்கிை பணத்துக்கு இதுதான் ோங்க முடியும் சவரா…”

”……………………”

”என்ன வயாசிக்கவை?”

”அக்கம்பக்கத்துை ஒரு ேடுகூட

ீ இல்லைவய. ஆத்திர அேசரத்துக்குக் குரல்
குடுத்தாக்கூட யாரும் ேர மாட்டாங்கவே. நண்டும்சிண்டுமா குழந்லதகலே
வேச்சிக்கிட்டு என்ன பண்ணு வேன்னு வயாசிக்கிவைன்” என்ை அேளுலடய
குரைில் ஏவதா தயக்கம்.

”கேலைப்படாத சவரா… இப்ப அப்படித்தான் இருக்கும். இப்ப நாம இருக்குை தர்ம

நகர் பத்து ேருஷத்துக்கு முன்னாடி எப்படி இருந்துச்சு வதரியுமா? எங்க
பார்த்தாலும் ஒவர ேயக்காடு. ஆனா, இன்னிக்கு எப்புடி இருக்கு? ஒரு
கிரவுண்டுபத்தாயிரம் ரூபாய்க்குப் வபாவுது. ஒருத்தர் கட்டினா மடமடனு
எல்ைாரும் கட்ட ஆரம்பிச்சிடுோங்க.”
திரும்பி ேரும்வபாது அேள் எதுவும் வபச ேில்லை. அேளுக்குள்
எதிர்காைம்பற்ைிய குழப் பம். ஏழ்லம எப்படி எல்ைாம் லகலய ேிரித்து ேிடுகிைது
என்று வயாசித்தாள். கண்கேில் அரும் பிய நீலரக் கணேனுக்குத் வதரியாமல்
துலடத்துக்வகாண்டாள். ேரும்வபாது இருந்தலதேிட, ேட்டுக்குப்
ீ வபாகும் ேழி
திரும்பும்வபாது நீண்டுவகாண்டு இருப்பலதப் வபாை அேளுக்குத் வதான்ைியது.

இரவு அேளுக்குத் தூக்கம் ேரேில்லை. ஒரு ேலகயில் திருவேங்கடம்

வசால்ேது சரி என்வை அேளுக்குப் பட்டது.

இவ்ேேவு அேசரமாக ேடு

ீ கட்டுகிை வநருக் கடி அேளுக்கு ஏற்பட்டதற்கும்
காரணம் இருக் கிைது. அேள்தான் தன் பள்ேியில் பணியாற்றும் இன்வனார்
ஆசிரிலய ேடு
ீ வதடச் சிரமப்பட்ட வபாது, ”என் பக்கத்து ேடு
ீ காைியா இருக்கு.
உங்களுக்கு வேணும்னா ேந்து பாருங்கவேன்” என்று அலழத்துேந்தாள்.

ஆரம்பத்தில் எல்ைாம் நன்ைாகத்தான் வபாய்க் வகாண்டு இருந்தது. அந்த டீச்சர்

வபயர் ைட்சுமி. அேர்கள் சுத்த லசேம். சவராஜாேின் குடும்பம் ோரத்துக்கு ஒரு
முலை ேசதிக்கு ஏற்ை படி மாமிசம் சாப்பிடுகிைேர்கள். ைட்சுமி ேட்டில்
ீ இரண்டு
வபண்கள். சவராஜாவுக்கு மாமியார் இருந்ததால் வசௌகரியம். எனவே, பள்ேி
முடிந்ததும் சவரா ேட்டில்தான்
ீ ஆட்டம் பாட்டம் எல்ைாம். ஒரு நாள் சவராஜாேின்
மாமியார் வகாழிக் குழம்பு லேக்கும்வபாது, ைட்சுமியின் வபண், ”இது என்ன?
எனக்கும் வேணும்…” என்று வகட்டிருக்கிைாள். மாமியார் அந்தக் காைத்து
மனுஷி. சூட்சுமம் எல்ைாம் அேருக்குத் வதரியாது. ஒரு துண்லட எடுத்து
அேேிடம் சாப்பிடக் வகாடுத்தாள். கிேம்பியது பூதம். அதற்குப் பிைகு இரண்டு
ேட்டுக்கும்
ீ மனஸ்தாபம். சவராஜா வராம்ப வசன்சிட்டிவ். ஜாலடமாலடயாக
ைட்சுமி வகாடுத்த பிரச்லன கலே சவராஜாோல் சமாேிக்கவே முடியேில்லை.
வேறு ேடு
ீ பார்க்கைாம் என்ைால் வைசில் கிலடக்கேில்லை.

”எங்வக வபானாலும் இது மாதிரிப் பிரச்லன ேந்துதான் தீரும். வபசாம ேடு

ீ
கட்டிக்கிட்டுப் வபாயிடைாம்” என்பது திருவேங்கடம் வயாசலன.

”இந்த நரகத்தில் இருந்து ேிடுதலை வகலடச்சாப் வபாதும். பாம்பு, பல்ைி

வயாடக்கூடக் குடித்தனம் நடத்தைாம்!” என்றுதான் சவராஜா மனமும் நிலனத்தது.

எவ்ேேவு சிரமப்பட்டு வசகரித்த பணம். பள்ேிக்கூடம் வசார்ணபுரி யில். தினமும்

சவராஜா தர்ம நகரில் இருந்து நடந்வத வசன்று, வபருந்துக் கட்டணத்லத ஓர்
உண்டியைில் வபாட்டுலேப்பாள். திருவேங்கடம் மதியச் சாப்பாட்லடத்
தியாகம்வசய்து அந்தப் பணத்லதத் தனியாகச் வசமித்துலேத்தார். ஒரு ேருக்குத்
வதரியாமல் ஒருேர் வசமித்த பணம். நிைம் ோங்குேது என்று முடிோனதும், ‘இது
என் பங்கு வசமிப்பு’ என்று மலனேி தந்த பணம் அேனுக்கு ஆச்சர்யமாக
இருந்தது. வசாற்ப ேருமானத்லதயும் தன்னிடம் ஒப்பலடக்கும் மலனேி எப்படிச்
வசமிக்க முடியும்? அேள் வசான்ன நிஜம் அேனுக்கு ேைித்தது. தினமும் மாலை
மூத்த மகலே அேள் கால் பிடித்துேிடச் வசான்னதற்கான காரணம்
அப்வபாதுதான் புரிந்தது. ஆனால், அேேிடம் அேர் வசமித்த ேிதத்லத
மூச்சுேிடேில்லை.

ேட்டுக்
ீ கட்டுமானம் வதாடங்கியது. திருவேங் கடம் தனியார் கம்வபனி ஒன்ைில்
பணியாற்ைி னார். என்வனன்ன கடன் ோங்க முடியுவமா அத்தலனலயயும்
வபாட்டு, ஒரு பத்தாயிரம் ரூபாய் திரட்டினார். சவராஜாவுக்கு இருபது பவுன் நலக
இருந்தது. அலத ேங்கியில் லேத்து ஒரு மூோயிரம் வதைியது.
எல்ைாேற்லையும் வபாட்டு ேடு
ீ கட்டத் வதாடங்கினார். முடிந்த அேவுக்குச்
சிக்கனம் பிடித்தார். அப்வபாவதல் ைாம் வேலைக்கு ஆள் கிலடக்காத நிலைலம
இல்லை. எனவே, மேமேவேன்று ேடு
ீ மூன்று மாதத்தில் முடிந்தது. ஓட்டு ேடு.
ீ
முன்பக்கம் நீண்ட ேராண்டா. சுற்ைி மூங்கில் வேைி.

திருவேங்கடத்துக்கும் சவராஜாவுக்கும் லேராக்கியமும் தன்மானமும் அதிகம்.

வசாந்த பந்தங்கள் யாரிடமும் ஒரு லபசா லக நீட்டி ோங்கக் கூடாது என்பதில்
திடமாக இருந்தனர். ேட்டுக்குக்
ீ குடிவபாகும்வபாது வபரிய அேேில் ஒன்றும்
வசய்யேில்லை. பால் காய்ச்சி அேர்கள் இஷ்ட வதய்ேத்லதக் கும்பிட்டுக்
குடிவபயர்ந்து ேிட்டனர். ‘நம்முலடய வசாந்த ேடு
ீ இது. இது நமக்வக
உரிலமயானது’ என்கிை மகிழ்ச்சியில் எந்தக் குலையும் அேர்களுக்குத்
வதன்படேில்லை.
மின்சார ேசதி இல்லை. ைாந்தர் ேிேக்குடன் இருேில் வபாராட வேண்டும்.
வதருேிேக்கு என்று சிைிது வேேிச்சம் கூட இல்ைாத பிரவதசம். மூத்த மகள்
பூங்குழைி நான்காம் ேகுப்பு. இரண்டாேது வபண் இய ைிலச இரண்டாம் ேகுப்பு.
மூன்ைாேது ஆண் குழந்லதக்கு இரண்டு ேயது. சிை வநரங்கேில் பூங்குழைிக்கும்
இயைிலசக்கும் ‘யாருக்கு சிம்னி ேிேக்கு?’ என்று சண்லட ேரும். மற்ைேள்
பக்கம்தான் வேேிச்சம் வதரியுது எனப் புகார் வசய்ோர் கள். ஒருேருக்கு ஒருேர்
ேிேக்லக இழுக்கும் அேசரத்தில், சிம்னி சமயத்தில் உலடந்துேிடும். மாலையில்
அலத மாட்டுேதற்கு பூங்குழைியும் இயைிலசயும் கலடேதிக்கு
ீ எடுத்துச்
வசல்ோர் கள். அேர்கள் சிம்னி மாற்ை ேந்திருப்பலத கூடப் படிக்கும் ேசதியான
மாணேர்கள் பார்த்துேிடக் கூடாது என்று பதுங்கிப் பதுங்கிச் வசல்ோர்கள்.

”கேலைப்படாவத இயல்! நாம படிச்சி வபரிய ஆோ ஆனா, எல்ைா ேசதியும்

நமக்குக் கிலடச்சிடும். இன்னும் வகாஞ்ச நாள்ை எவைக்ட்ரிசிட்டி ேந்துடும். அப்ப
இந்த மாதிரி சிம்னி மாத்தை வேலை இருக்காது” என்று பூங்குழைி ஆறுதல்
வசால்ோள். மூங்கில் வேைி இருந்த தால் ஓரத்தில் ோதநாராயணன்
வகாம்புகலேக் வகாண்டுேந்து நட்டார் திருவேங்கடம். அறு பட்ட முலனயில்
சாணம்லேத்து தண்ணர்ஊற்ைி
ீ யதில் ேிலரோக வேர் பிடித்து வசழுவசழுவேன
ேேர்ந்தன. வகாய்யா மரங்கலேயும், பூஞ்வசடி கலேயும், வேப்பங்கன்றுகலேயும்
வகாண்டுேந்து நட்டார். பல் துைக்குகிை நீலரக்கூட ேணாக்கா
ீ மல் அேற்றுக்காகச்
வசைேழித்து குடும்பவம ேேர்த்தது. மக்கள் குடிவயைாத பகுதி என்பதால் அடிக்கடி
பாம்புகள் நடமாட்டம் இருக்கும். சிை நாட்கேில் அந்த இடம் நிழல் பிரவதசமாக
மாைியது.

”சவரா! நான் எவைக்ட்ரிசிட்டி வபார்டுை ேிசாரிச்வசன். கம்பத்துக்கு நாம பணம்

கட்டினா, கரன்ட் ேந்துருமாம். உன்வனாட நலகலய மீ ட்ட பிைகு பாத்துக்கைாம்.”

மாலை வேலேயில் வபண்கள் இருேரும் ேடு

ீ திரும்பியதும் ேிலேயாட ஆள்
கிலடக்காமல் திண்டாடுோர்கள். இயல் ேிேரம் வதரியாத வபண். பூங்குழைி
வகாஞ்சம் சாமர்த்தியம்.

”கிோஸ்ை எல்வைாரும் பக்கத்து ேடு…

ீ பக்கத்து ேடுங்கைாங்கவே,
ீ நமக்கு
மாத்திரம் ஏன் அது இல்வை?” என்று இயல் வேள்ேந்தியாகக் வகட்பாள். சவராவுக்கு
என்ன பதில் வசால்ேது என்று வதரியாது. உைேினர்கள் யாராேது ேந்தால் ேவட
ீ
மகிழ்ச்சியில் துள்ேிக் குதிக்கும். பூங்குழைியும் இயைிலசயும் அேர்கள்
லககலேப் பிடித்துக்வகாண்டு, ”ஊருக்குப் வபாகாதீங்க இங்வகவய இருங்க…”
என்று அடம்பிடிப்பார்கள். அேர்கள் கிேம்பும்வபாது அழுது ஆர்ப்பாட்டம்
வசய்ோர்கள். அேர்கள் பள்ேிக்குச் வசன்ைதும் உைேினர்கள் லநஸாக
நழுவுோர்கள்.
ஊடகங்கவோ, வபரிய அேேில் வபாழுது வபாக்கு அம்சங்கவோ இல்ைாத காைம்.
பிள்லேகலே ோரம் ஒருமுலை வேேியில் சாப்பிட அலழத்துச் வசல்லும்
நடுத்தரேர்க்கத்தின் இன்லைய பழக்கம் புழக்கத்தில் ேராத நாட்கள். வசைத்தில்
வபருந்து நிலையத்தில் இருக்கும் ஒவர ஒரு ஐஸ்க்ரீம் கலடதான் பரிச்சயம்.
நகரத்துக்குப் வபாேவத ஊருக்குப்வபாேது மாதிரி. குழந்லத கலேத் தனிலம
ோட்டுேது வபற்வைார்களுக் குப் புரிந்தது. திருவேங்கடம் இரவு ஒன்பது, பத்து
மணிக்குத்தான் திரும்புோர். சவரா குழந்லத களுக்கு எல்ைாம் சாப்பாடு வபாட்டு,
தூங்க லேத்துேிட்டு அேள் சாப்பிடாமல் கணேனுக்காகக் காத்திருப்பாள். சிம்னி
ேிேக்கில் பை முலை படித்திருந்தாலும் சிேகாமியின் சபதத்லதவயா,
வபான்னியின் வசல்ேலனவயா புரட்டிக்வகாண்டு இருப்பாள். ோழ்க்லகயில்
வஜயித் தாக வேண்டும் என்கிை வேட்லக அேலேச் சுறுசுறுப்புடன் இயங்க
லேத்தது. மாமியார் அவ்ேப்வபாது வபச்சுத் துலணக்கு இருப்பவத வபரிய ஆறுதல்.

குழந்லதகேின் தனிலமலயப் புரிந்துவகாண்டு திருவேங் கடம் ஒரு நாய்க்குட்டி

எடுத்துேந்தார். சாதி நாவயல்ைாம் இல்லை. நாட்டு நாய்தான். ஆனால், 22 நகம்.
அதிக நகம் இருந்தால் வராஷமாக இருக்குமாம். ‘மணி’ என்று அதற்குப்
வபயரிட்டார்கள். மூன்று குழந்லதகளுக்கும் அந்தக் குட்டிவயாடுதான்
ேிலேயாட்டு. அது ேேரும் ேலர அேர்களுக்கு நல்ை வபாழுதுவபாக்கு. ஆனால்,
ேிைங்குகள் குட்டியாக இருக்கும்வபாதுதான் ேிலேயாடு கின்ைன. மனிதன்
மட்டும்தான் ேேர்ந்த பிைகும் வேவ்வேறு ேிதமாக ேிலேயாடுகிைான். மணி
ேேர்ந்ததும் மறுபடியும் குழந்லதகலேத் தனிலம சுற்ைிக்வகாண்டது. இப்வபாது
மூன்ைாேது குழந்லத சுடரும் நர்சரி பள்ேி வசல்ை வேண்டிய ேயது
ேந்துேிட்டது. இருட்டில் திருவேங்கடத் தின் தாயாருக்கும் சமயத்தில்
தடுமாற்ைம் ஏற்பட்டது.

நிலையப் வபர் அருகில் இருக்கும் நிைங்கலே ோங்குேதற்காகப் பார்க்க

ேருோர்கள். அப்வபாது எல்ைாம் திருவேங்கடமும் சவராவும் ‘யாராேது
குடிேந்துேிடுோர்கள்’ என்று ஆலசயாக எதிர் பார்ப்பார்கள். ஆனால், மின்
ேசதிகூட இல்லை என்பது வதரிந்ததும் அேர்கள் ேந்த வேகத்தில் நலடலயக்
கட்டுோர்கள். ேட்டுக்கு
ீ ேந்து மூன்று ேருடங்கள் ஆகின்ைன. அந்தப் பரந்த
வபாட்டல்காட்டில் அேர்கள் ேடு
ீ மாத்திரம் மினுக்மினுக் என எரியும் சிம்னி
ேிேக்குடன் இரேில் ஒற்லைக்கால் வகாக்காக இருந்தது.

எப்படிவயா சிரமப்பட்டு பணம் வசர்த்து ஈ.பி. ஆபீஸில் மின் கம்பத்துக்கான

பணத்லத திருவேங்கடம் கட்டிேிட்டார். அதற்காக ஓராண்டு அதிகமான
ேிற்பலனலயச் வசய்து ஊக்கத்வதாலகலய அேர் ஈட்டவேண்டியதாக இருந்தது.
கட்டிய பிைகு நலடயாக நடந்து கம்பத்லதக் வகாண்டுேந்தார். ஒரு கட்டத்தில்
அேர் முகத்லதத் தினமும் பார்த்து அலுத்துப்வபானதால், அேசர அேசரமாகக்
கம்பம் நடப்பட்டது. இப்வபாது மின்சாரத்தில் இயங்கும் ோவனாைி, ோசைில்
ேிேக்குகள் என ேட்டுச்
ீ சூழல் ஒேிமயமானது. வகாஞ்சம் இறுக்கம் தேர்ந்தது.

ஒருநாள் மாலை ஒரு தம்பதியினர் புவராக்கவராடு பக்கத்து நிைத்லதப் பார்க்க

ஆஜரானார்கள். நடுத்தரக் குடும்பம். கணேன், மலனேிக்கு வசாந்த ேடு
ீ கட்ட
வேண்டும் என்று ஆலச. நிைத்லதப் பார்த்தேர்கள் வநராக திருவேங்கடம்
ேட்டுக்கு
ீ ேந்தார்கள். அன்று ஞாயிற்றுக்கிழலம என்பதால், திருவேங்கடம்

ேட்டில்
ீ இருந்தார். அேர்கள் தங்கலே அைிமுகம் வசய்துவகாண்டார்கள். அேர்
வபயர் ோசுவதேன். அந்த அம்மா வபயர் பார்ேதி. திருவேங்கடம் ேட்டில்
ீ இருந்த
இரண்டு இரும்பு நாற்காைிகலே யும் இழுத்துப்வபாட்டு அேர்கலே அமரலேத்
தார். அேர் மர ஸ்டூைில் இடுக்கிக்வகாண்டு உட்கார்ந்தார்.

”நாங்க பக்கத்துை இருக்கிை நிைத்த ோங்க ைாம்னு இருக்கிவைாம். உடனடியா

ேடு
ீ கட்டப்வபாவைாம்” என்று அேர்கள் வசான்னதும் சவராஜாவுக்கு மகிழ்ச்சி
தாங்க முடியேில்லை.

”வகாஞ்சம் குடிக்கத் தண்ணி தர்ைீங்கோ?” என்று பார்ேதி வகட்டாள். உள்வே ஓடி

அேசர அேசரமாகத் தண்ணலரச்
ீ வசாம்பில் வகாண்டு ேந்து வகாடுத்தாள் சவரா.
ேற்புறுத்தி இருே ருக்கும் வதநீர் தயாரித்துக் வகாடுத்தாள். பூங்குழைிக்கும்
இயலுக்கும் ஆனந்தம் தாங்க முடிய ேில்லை.

”நமக்கும் பக்கத்து ேடு

ீ ேரப்வபாகிைது. அேங்கவோட வேலேயாடைாம்.
பல்ைாங்குழி, பாண்டி, தாயம்னு எத்தலன நாளு நமக்குள்வேவய
வேலேயாடிக்கிட்டு இருக்கைது” என்று பூரிப்பலடந்தார்கள்.

இரண்டு நாட்கள் கழித்து நிைத்லத ோங்கிேிட்ட வசய்தியுடன் அேர்கள்

ேந்தார்கள். ேிலரேிவைவய ேடு
ீ கட்டப்வபாேதாகச் வசான்னார்கள்.

”முதல்ை கிணறு வதாண்டிருங்க. அப்பதான் கட்டுமான ேசதிக்குச் சரியா

இருக்கும்” என்று திருவேங்கடம் ஆவைாசலன வசான்னார். அேர் கிணறு
வதாண்டிய அனுபேத்தில் அேவர நல்ை நாள் பார்த்து, நிைத்லத மார்க் வசய்து
கிணறு வதாண்டும் பணியாேர்கலேயும் ஏற்பாடு வசய்தார். கிணறு வதாண்டும்
வபருமாளும் வமாழுக்கனும் குடிக்கத் தண்ணர்ீ முதல் கேிக் குத் வதாட்டுக்கப் பச்ச
மிேகாய், வேங்காயம் ேலர திருவேங்கடத்தின் ேட்டில்தான்
ீ ோங்கு ோர்கள்.
ஏவதா தங்களுக்காகக் கிணறு வேட்டு ேலதப் வபாை அந்தப் பணிலயத் தேைாமல்
திருவேங்கடமும் சவராஜாவும் வமற்பார்லே பார்த்துேந்தார்கள். ஒருநாள்
வேட்டுலேக்கும்வபாது பைந்து ேந்த கல் வபருமாேின் வநற்ைியில் காயம்
ஏற்படுத்த, அேன் ஒழுகும் ரத்தத்துடன் லகலயலேத்து அழுத்திப்
பிடித்துக்வகாண்வட ஓடிேந்தான். நல்ை வேலே அன்று உள்ளூர் தினம் என்பதால்
திருவேங்கடம் வேேியூருக்கு ேிற்பலனக்குப் வபாகாமல் ேட்டில்
ீ இருந்தார்.
பதைிப்வபாய் ேட்டில்
ீ இருக்கும் மருந்லத எடுத்துேந்து வபருமாேின் காயத்லத
வடட்டால் வபாட்டுக் கழுேி மருந்து வபாட்டார்.

ோசுவதேனும் பார்ேதியும் அடிக்கடி ேருோர்கள். கிணற்ைில் தண்ணர்ீ ேந்ததும்

கட்டுமானப் வபாருட்கலேக் வகாண்டு ேந்து இைக்கினார்கள். நிைத்தின் மூலை
யில் ஒரு சின்னக் குடிலச வபாட்டு கட்டு மானப் பணிலய வமற்வகாள்ேவும்,
தங்கிப் பார்த்துக்வகாள்ேவும் ஒரு தம்பதியினலரக் குடியமர்த்தினார்கள்.
கதவுக்குத் வதலேயான மரங்கள், சிவமன்ட் மூட்லடகள் வபான்ை முக்கிய மான
வபாருட்கலே எங்வக லேப்பது என்று வயாசித்தார்கள். திருவேங்கடம் தாவன
முன்ேந்து, ”எங்க நிைத்துை வேச்சிக்கங்க. வேைி இருக்கு. யாரும் எடுக்க
மாட்டாங்க” என்று கூை… தூசியும் தும்புமாக அந்த ேட்டுத்
ீ வதாட்டம்
ஆகிப்வபானது.

சிை நாட்கள் திருவேங்கடம் இல்ைாத வபாதும் ோசுவதேன் ேருோர். மதிய

வேலேயில் சாப்பிடாமல் ேந்தால் பழங்கலேக் வகாடுத்தும், வதநீர்
தயாரித்துக்வகாடுத்தும், சமயத்தில் வபாண்டா வபாட்டும் சவராஜாேின் மாமியார்
உபசாரம் வசய்ோர்கள். நிலையப் வபர் கட்டு மானத்தில் வேலை வசய்தார்கள்.
அேர்கள் உலட மாற்ைிக்வகாள்ேது, முகம் கழுேிக்வகாள்ேது, குடிநீர் அருந்துேது
எல்ைாம் இேர்கள் ேட்டில்
ீ தான். பக்கத்து ேடு
ீ ேரப்வபாகிைது என்கிை
மகிழ்ச்சியில் வகாஞ்சம்கூட மனம் வகாணாமல் அேர்களுக்குத்
வதலேயானவதல்ைாம் அந்தக் குடும்பம் வசய்தது. ோசுவதேன் தம்பதிக்கு
ஆரம்பப் பள்ேியில் படிக்கும் இரண்டு குழந்லதகள் இருப்பது வதரியேந்ததும்
சவராேின் உற்சாக மும் சகிப்புத்தன்லமயும் அதிகரித்தன. பூங்குழைி யும் இயலும்
பள்ேியில் உள்ே வதாழர்கேிடம் ‘எங்க ேட்டுை
ீ இப்ப கரன்ட் ேந்திருச்சி. எங்க
துணிவயல்ைாம் சைலேவசஞ்சிதான் வபாட்டுக் குவைாம்!” என்றும் ”எங்களுக்கும்
பக்கத்து ேடு
ீ ேரப்வபாவுது” என்றும் ஜம்பம் அடித்துக்வகாண்டார்கள்.

ஒருநாள் பார்ேதி மட்டும் நிைத்லதப் பார்லேயிட மாலை வேலேயில் ேர…

மலழ பிடித்துக்வகாண்டது. இரண்டு, மூன்று மணி வநரம் கடுலமயான மலழ.
அப்வபாதுதான் ஒரு பக்கத்து சுேலரப் பூசியிருந்தார்கள். திருவேங்கடம் ேட்டில்
ீ
இருந்த தார்ப்பாலயக் வகாடுத்தனுப்பினார். பூசிய பகுதி பாதிக்கப்படாமல்
தார்ப்பாய் வபார்த்தப்பட்டது. மலழயில் மின்தட்டும் ஏற்பட்டது. பார்ேதி அந்த
இரேில் தனித்துப்வபாேது என்பது சிரமம். அேர்கள் ேடு
ீ அம்மாவபட்லடயில்
இருந்தது. பாட்டி அேசர அேசரமாக உப்புமா கிண்ட, சவராஜா ேற்புறுத்தி
பார்ேதிலயச் சாப்பிடலேத்தாள். ”எங்களுக்கும் உப்புமா” என்று அடம்பிடித்த
பிள்லேகலே அடக்கிேிட்டு பார்ேதிக்குப் பரிமாைினாள். கடுலமயான பசி
இருந்திருக்க வேண்டும். பார்ேதி ரசித்து, ருசித்துச் சாப்பிட்டாள். கணேன்
ேராேிட்டால் அங்வகவய தங்குமாறு சவரா ேற்புறுத்தினாள். ஒன்பதலர
மணிோக்கில் ோசுவதேன் ேர… குலடலயக் வகாடுத்து
ேழியனுப்பிலேத்தார்கள்.

ோசுவதேனும் பார்ேதியும் ேிேரம் வதரிந்த ேர்கோக இருந்ததால் ஒட்டு

ேட்டுக்குத்
ீ திட்ட மிட்டு இருந்தனர். பூங்குழைி அம்மாேிடம், ‘அம்மா… அேங்க
ேடு
ீ மாடி ேடாமா?
ீ நாம ஏம்மா மாடி ேடு
ீ கட்டை?” என்று ேிேரம் புரியாமல்
நச்சரிப்பாள். ‘நாமளும் சீக்கிரம் கட்டிடைாம் கண்ணு!” என்று சவரா சமாதானப்
படுத்துோள்.

ேடு
ீ முடியும் கட்டத்லத வநருங்கியது. ஏற் வகனவே திருவேங்கடம்
மின்கம்பத்லத நட்டு இருந்ததால், எேிதில் மின்ேசதிலய ோசுவதேனால் வபை
முடிந்தது. எனவே, இருட்டில் தடுமாறும் இக்கட்டு அேர்களுக்கு ஏற்படேில்லை.
மாலை வேலேயில் மிச்சவசாச்ச வேலைகலேக் கண் காணிக்க ேந்த
ோசுவதேன், ‘ேடு
ீ முடியப் வபாவுது. ஒரு நல்ை நாோப் பாத்து கிரகப் பிரவேசம்
லேக்கைாம்னு முடிவு பண்ணியிருக் வகாம்!” என்று வசான்னார்.

‘பக்கத்து ேட்டில்
ீ கிரகப்பிரவேசம் என்ைால், எந்தப் பாோலட சட்லடலய
அணிந்துவகாள்ேது’ என்றுகூட பூங்குழைியும் இயைிலசயும் முடிவு
வசய்திருந்தார்கள். இருப்பதிவைவய பேிச்வசன்று உள்ேலத
எடுத்துலேத்திருந்தார்கள். சவராவும் கல்யாணப் பட்டுப் புலடலேலயச் சைலே
வசய்து லேத்துக்வகாண்டாள். அந்தப் புலடலே அேளுக்கு வசன்டிவமன்டாக
நல்ை புலடலே. அது கட்டினால் எல்ைாம் நன்ைாக நடக்கும் என்று நம்புோள்.

திடீவரன ஒருநாள் மாலை பக்கத்து ேட்டுக்கு

ீ இரண்டு ோலழ மரங்கள்
குலையுடன் ேந்து இைங்கின. அேற்லை ஆட்கள் கட்டிக்வகாண்டு இருந்தார்கள்.
ோசுவதேன் உத்தரவுகலேப் பிைப்பித்துக்வகாண்டு இருந்தார். முகப்பில் ேண்ண
சீரியல் ேிேக்குகலே மாட்டினார்கள். சவராவுக்கும் திருவேங்கடத்துக்கும்
அதிர்ச்சி.

‘நம்மகிட்ட வசால்ைாம கிரகப்பிரவேசம் வேச்சிட்டாங்கவோ?’ என்று

அேர்களுக்குத் துக்கம். ”இருக்காது… வசால்ைிட்வடாம்னு நிலனச்சி
மைந்திருப்பாங்க. காலையிை ேந்து கூப்புடுோங்க!” என்று அப்வபாதும்
சமாதானப்படுத்திக்வகாண்டனர். யாராேது ேந்து கூப்பிடுோர்கள் என்று பத்து
மணி ேலர எதிர்பார்த்தார்கள். ஆனால், யாரும் ேரேில்லை.
ேிடியும்வபாது பக்கத்து ேட்டில்
ீ பூலஜக்கான மந்திரங்கள் ஒைிப்பது காதில்
ேிழுந்தன. நல்ை கூட்டம். நிலையப் வபர் அன்பேிப்புகவோடு ேந்தேண்ணம்
இருந்தனர். பூங்குழைிக்கும் இயைிலசக்கும் வபருத்த ஏமாற்ைம். ‘ஒரு நாள்
பள்ேிக்கு மட்டம் வபாட்டுேிட்டு கைர் பாோலடவயாடு ஜாைியாக
இருந்திருக்கைாவம… ஏவதனும் இனிப்பு சாப்பிட்டு இருக்கைாவம’ என்வைல்ைாம்
ஏக்கம்.

திருவேங்கடமும் சவராவும் பக்கத்து ேட்டினர்

ீ நம்லம ஒருவபாருட்டாகவே
மதிக்கேில்லை என்பலத வநரம் வசல்ைச் வசல்ை புரிந்துவகாண் டனர்.
திருவேங்கடம் அன்று சற்று தாமதமாகத் தான் அலுேைகம் கிேம்பினார்.
அவ்ேேவு வசார்வு. மலனேியிடம், ”குழந்லதகலேச் சமா தானப்படுத்து. வராம்ப
எதிர்பார்ப்லப ேேர்த்துக் கிச்சிங்க. நான் ேரும்வபாது அதுங்களுக்கு ஸ்ேட்
ீ
ோங்கியார்வைன்” என்று வசால்ைியோறு மிதிேண்டியில் ஏைினார். சவராவுக்கு
அடிேயிறு எரிந்தது. அேள் மதியம் உணேருந்த ேட்டுக்குத்
ீ திரும்பினாள்.
பள்ேியும் ேடும்
ீ அருகருவக இருப்பதால் மதியச் சாப்பாடு ேட்டில்தான்.
ீ பக்கத்து
ேட்லடக்
ீ கடந்துதான் ேர வேண்டும். யாரும் பார்த்துேிடக் கூடாது என்று
தலைலயக் குனிந்தோவை ேட்டுக்கு
ீ ேந்து வசர்ந்தாள். அேளுக்கு அழுலக
அழுலகயாக ேந்தது. ‘ஏவழட்டு மாசம் எப்படிவயல்ைாம் உபசரிச்வசாம்’ என்று
நிலனத்துக் வகாண்டாள்.

அேள் வேைிப்படலைத் திைந்துவகாண்டு ேட்டுக்குள்

ீ ேந்தவபாது, பக்கத்து ேட்டில்
ீ
மதிய ேிருந்து முடிந்து ேசிவயைியப்பட்ட
ீ எச்சில் இலைகள் நான்லகந்து தங்கள்
ேட்டின்
ீ முன் கிடப்பலதப் பார்த்தாள்!

- மார்ச் 2013

நாய்ப் பிலழப்பு

கலதயாசிரியர்: வே.இலையன்பு

ோர இதழ்: ேிகடன்

கலதத்வதாகுப்பு: சமுகநீதி

முன்குைிப்பு: இது, முழுக்க முழுக்க தனியார் நிறுேனம் ஒன்ைில் நடந்த உண்லம

நிகழ்வு. ஒருவேலே ஏவதனும் அரசு அலுேைகத்தில் நடந்திருந்தால், அதற்கு
இந்தக் கலதயில் ேரும் நாய்கள் எந்தேிதத்திலும் வபாறுப்பல்ை என்று
வதரிேித்துக்வகாள்ேப்படுகிைது!

அந்த நிறுேனத்தில், நிதித் துலை வமைாேர் கவணசனுக்கு எல்வைாரும்

பயப்படுோர்கள். அேருக்கு, ‘கைார்’ கவணசன் என்ை பட்டப்வபயரும் உண்டு.
அேர் வமலசக்கு ஏவதனும் பணப்பட்டியல் வபானால், ‘அது லகவயழுத்தாகி
ேருமா அல்ைது வகாக்கி வபாட்டு ேருமா’ என்று அனுப்பிய அலுேைர்கள், பிரசே
ோர்டில் வேேிவய காத்திருக்கும் அப்பாலேப் வபாைக் காத்திருப்பார்கள்.
அவ்ேேவு வைசில் அது அனுமதியாகி ேராது. கம்வபனியின் நிர்ோக வமைாேவர
கவணசலனக் கண்டு வகாஞ்சம் பயப்படுோர். அேரிடம் வசான்னால்,
‘ேிதிப்படிதான்’ என்று லதரியமாகச் வசால்ைிேிடுோர். சிரமமான பை
கட்டங்கேில் ‘முடியாது’ என்று வசான்ன அேருலடய பதில்கோல்தான் அந்த
நிறுேனம் ஒடுக்கல் ேிழாமல் வசன்றுவகாண்டிருக்கிைது என்பலத அலனேரும்
அைிந்ததால்தான், அேருக்கு அந்த ேிவசஷ மரியாலத.

கவணசன், வேள்ேியால் ஆன வேற்ைிலைப்பாக்கு வபட்டி ஒன்லை எப்வபாதும்

லேத்திருப்பார். வகாழுந்து வேற்ைிலைலய எடுத்து காம்லப மட்டுமில்ைாமல்;
நரம்புகலேயும் ைாகேமாக உருேி, பக்குேமாகச் சுண்ணாம்லபச் வசர்த்து
சீேவைாடு அேர் வேற்ைிலைலய உள்வே தள்ளுகிை அழவக அைாதியானது.
எப்வபாதும் மணக்கும் ோய்; அதிர்ந்து வபச மாட்டார்.
சிக்கைான பட்டியல் ஏவதனும் அேர் வமலசக்கு ேந்தால், ஒரு வேற்ைிலைலய
எடுத்து ோயில் வபாட்டுக்வகாள்ோர். அடுத்த நிமிடவம அதில் இருக்கிை அத்தலன
குலைகலேயும் கண்டுபிடித்துேிடுோர். கூட்டல், கழித்தல் உட்பட எந்த
உபகரணத்தின் உதேியும் இல்ைாமவைவய அேரால் சரியாக யூகிக்க முடியும்.
நிதித் வதாடர்புலடய அத்தலன ேிதிகளும் அேருக்கு அத்துபடி. சிை அலுேைர்கள்,
‘பட்டியல், அேரிடம் வபாய் நிராகரிக்கப்படுேதற்கு முன்பு, அேலரவய வகட்டு
சரியாகத் தயார் வசய்துேிடைாம்’ என்று நிலனப்பதுகூட உண்டு. அடுத்தேர்கள்
காசில் ஒரு வதநீர்கூட அருந்த மாட்டார். ேட்டிைிருந்து
ீ ஃப்ோஸ்க்கில் காபி
எடுத்து ேருோர். மதியம், சின்ன டிஃபன் பாக்ஸ் ஒன்ைில் இரண்டு வதாலசகளும்
தக்காேிச் சட்னியும் இருக்கும். காலை பத்து மணிக்வக தலைோலழ இலையில்
கூட்டுப் வபாரியலுடன் திவ்யமாகச் சாப்பிட்டு ேந்துேிடுோர்.

அன்று காலையில் ேழக்கம்வபால் பக்தி ஸ்வைாகம் ஒன்லை உச்சரித்துேிட்டு

இருக்லகயில் அமர்ந்தேருக்கு, முதைில் தட்டுப்பட்டது வஜாசப்பின் பயணப்
பட்டியல். வஜாசப்புக்கு, ‘லடகர் வஜாசப்’ என்று வபயர். ‘ஏன் அப்படி அலழக்கிைார்?’
என்று புதிதாக ேந்த எேருக்கும் வதரியாது. வதாடக்கத்தில் கம்பீரமான
ராஜபாலேயம் நாய் ஒன்லை அேர் லேத்திருந்தார் என்றும், அதற்கு வபயர்
‘லடகர்’ என்பதால், அேலர அப்படி அலழப்பார்கள் என்றும் வசால்ோர்கள்.

வஜாசப், ஒரு நாய் பிரியர். அேர் எப்வபாதும் நாய்கலேப் பற்ைிவய

வபசிக்வகாண்டிருப்பார். நாய்கள் பற்ைிய அத்தலனேிதமான தகேல்கலேயும்
ேிரல்நுனியில் லேத்திருப்பார். ஆங்கிை இைக்கியம் படித்தேர். திடீவரன
‘வஷக்ஸ்பியருக்குக்கூட நாய்கள்தான் பிடிக்கும்; பூலனகள் பிடிக்காது’ என்று
வசால்ோர். ‘வஷக்ஸ்பியரின் ‘வமக்பத்’தில் ‘எல்ைா நாய்களும் ஒன்ைல்ை!’ என்று
குைிப்பிடுகிைார் பாருங்கள்’ என்றும் வசால்ோர். எதிராேிக்கு நாய் பிடிக்கிைதா
என்பலதப்பற்ைி எல்ைாம் கேலைப்படாமல், உைகத்தில் இருக்கும்
எல்ைாேிதமான நாய்கலேப் பற்ைியும் ேிைாோரியாகப் வபசுோர். நாய்கலே
அதிகமாக வநசித்ததாவைா என்னவோ, அேர் நடந்துேருேது, உட்காருேது
வபான்ை பாேலனகள் எல்ைாம் கம்பீரமான ஒரு நாலயப்வபாைவே இருக்கும். எது
எப்படிவயா, அந்த நிறுேனத்தில் வஜாசப்லபப் வபாை யாரும் ேிசுோசமாக
இல்லை. ஒரு நாளும் வேவைாருேர் வசான்னலத அேர் மற்ைேர்கேிடம்
பகிர்ந்துவகாண்டவத இல்லை.
வஜாசப்பின் பயணப் பட்டியலைப் பார்த்தவுடன் அேலரயும் அைியாமல்
கவணசனுக்கு இந்தச் சம்பேங்கள் எல்ைாம் நிலனவுக்கு ேந்தன. பட்டியைில்
வஜாசப் நான்கு முலை திருேனந்தபுரம் வசன்றுேந்ததாக எழுதப்பட்டு இருந்தது.
கவணசன் புருேத்லதச் சுருக்கினார். வேள்லேவேவேர் என்ைிருந்த அந்த முகம்
சட்வடன்று சிேந்துவபானது. வேள்ேிப் வபட்டிலயத் திைந்து இேம் வேற்ைிலை
ஒன்லை எடுத்து வேட்டியில் தடேி, சீேலை லேத்து சுண்ணாம்பு சிட்டிலக
வசர்த்து ோயில் வபாட்டுக்வகாண்டார் கவணசன். கண்கலே மூடி புருேத்லத
வநைித்துச் சிந்தித்தார்.

‘கம்வபனி வதாடர்பான எந்தக் கிலேயும் திருேனந்தபுரத்தில் இல்லைவய. அங்கு

ஆய்வு வசய்ேதற்காக வசன்றுேந்ததாக வஜாசப் எழுதியிருக்கிைாவர, இலத எப்படி
அனுமதிப்பது’ என்பதுதான் கவணசனுக்கான சந்வதகம். ‘அேர் ஒருவபாதும்
வபாய்ப் பட்டியலை அனுப்பிப் பழக்கப்பட்டேர் அல்ை; ஏன் இவ்ோறு எழுதினார்,
எதற்காக திருேனந்தபுரம் வபானார்’ என்ை வகள்ேிகள் கவணசனுக்குள் எழுந்தன.
வஜாசப்லபவய ேிசாரித்துேிட வேண்டியதுதான் என்று முடிவு வசய்தார்.
வஜாசப்பின் வதாலைவபசி எண்கலேச் சுழற்ைினார். ேிேரம் வகட்டார்.

‘சார் அவதல்ைாம் வபான்ை வசால்ை முடியாது சார். நான் வேணும்னா

கிேம்பிேந்து வநர்ை வசால்வைன்!’

கவணசன் அந்தப் பட்டியலை தூர லேத்துேிட்டு வேலைலயத் வதாடர்ந்தார்.

இரண்டு நாட்கள் கழித்து, அலுேைகம் முடியும் மாலை வேலேயில் கவணசலனச்

சந்திக்க ேந்தார், வஜாசப். இருேரும் அலுேைக வகன்டீனுக்கு வதநீர் அருந்த
வசன்ைனர்.

கம்வபனி எம்.டி-க்கு, ேயது ஐம்பதுக்கு வமல் இருக்கும். பணம், வசாத்து எல்ைாம்

இருந்தும் குழந்லதகள் இல்ைாததால் ஒரு வேறுலம அேர் ோழ்க்லகயில்
இருக்கத்தான் வசய்தது. ஆனால், அேர் கடுலமயாக வேலையில் ஈடுபடுேதன்
மூைம் அலதச் சுமுகமாக மாற்ைிக்வகாண்டார். மாலை வநர நிகழ்ச்சிகளுக்குச்
வசல்லும்வபாது, முடிந்த அேவுக்கு அேருலடய மலனேி ஷீைாலேயும்
அலழத்துச் வசல்ோர். ஷீைா, அப்படி ஓர் அழகு. நடந்து வபாகும்வபாது காற்று
மண்டைத்லதவய சுகந்தமாக்கிேிட்டுச் வசல்லுமேவுக்கு வசார்ண ேிக்கிரகமாக
ேைம் ேந்தாள்.

எம்.டி. சுதீர்குமார் எல்ைா வநரமும் உடனிருக்க சாத்தியமில்லை. ஷீைாேின்

துலணலய அேர் ேேர்த்த வசல்ைப் பிராணிதான் வபாக்கிேந்தது. அேேிடம்
இருந்த நாய் ரகம் ‘பீகில்’ என்பது. பார்க்க மிகவும் அழகாக இருக்கும். அலத
‘ப்யூட்டிஃபுல் பீகில்’ என்றுதான் ஐவராப்பியர்கள் அலழப்பார்கள். அது, ‘வேட்லட
நாய்’ ேலகலயச் சார்ந்ததுதான். சிைிய பிராணிகோன முயல் வபான்ைேற்லை
அமுக்குேதில் அலே கில்ைாடிகள். ஆனாலும் இன்று அலே அழகுக்காகவே
ேேர்க்கப்படுபலே. ஆள்பேர்கேிடம் இருக்கிை நாய் ரகங்களும் பிரசித்தி
ஆகிேிடுகின்ைன. ராணி எைிசவபத் காைத்தில் இைக்கியத்திலும் ஓேியங்கேிலும்
அதிகமாக இடம்வபற்ைலே அந்த ரகங்கள்தான். இப்வபாதுகூட
திலரப்படங்கேிலும், வதாலைக்காட்சித் வதாடர்கேிலும், காமிக் புத்தகங்கேிலும்
அதுதான் பிரசித்தம். ‘உைகப்புகழ் வபற்ை பீகில்’ என்றுதான் அலதச்
வசால்ோர்கள்.

ஷீைாவுக்கு அலத ேேர்ப்பதில் ஒரு வபருலம. நாய்ப் பிரியர்கள், சின்ன

ேயதிைிருந்வத எந்த ரகத்லத ேேர்க்கிைார்கவோ, அலதவயதான் எப்வபாதும்
ேேர்க்க ஆலசப்படுோர்கள். இப்வபாது ஷீைாேிடம் இருப்பது நான்காேது பீகில்
நாய். கிலடத்தது வபண் நாய்தான். இருந்தாலும் வபான இடத்தில் பார்க்க அழகாக
இருந்ததால், குட்டிலயத் தூக்கிக்வகாண்டு ேந்துேிட்டாள். அதற்கு கிவரக்கத்தின்
அழகுக் கடவுோன ‘டயானா’ேின் வபயலரச் சூட்டியிருந்தாள்.

‘பீகில் டயானா’ இப்வபாது ேேர்ந்துேிட்டது. நாய்கள் எப்வபாதும் சிை

மாதங்கேில்தான் பருேத்துக்கு ேரும். அதுவும் ஆண்டுக்கு இருமுலைதான்.
டயானா, பருேத்துக்கு ேந்துேிட்டது. அது வசப்டம்பர் மாதம். 18 நாட்களுக்குள்
இனச்வசர்க்லக நடக்கவேண்டும். ஷீைாலேப் வபாறுத்தேலர ‘டயானா’ ஒரு
நாய் அல்ை; ேேர்ப்புப் வபண். இனச்வசர்க்லகலய ேயதின் காரணமாக இரண்டு
முலை தேிர்த்துேிட்டார்கள். இப்வபாது புஷ்டியாக நன்ைாகக் வகாழுவகாழுவேன
இருக்கிைது டயானா. தாராேமாக இனச்வசர்க்லக வசய்யைாம். வசய்துதான்
தீருேது என்று ஷீைா முடிவேடுத்துேிட்டாள். மலனேியின் இந்தச் சராசரி
ஆலசலயக்கூட நிலைவேற்ைாமல், சுதீர் நிம்மதியாக இருக்க முடியாது.
அலுேைகம் முழுேதும், வஜாசப்பின் நாய் குைித்த நிபுணத்துேம் அத்துப்படி.
வேலையில் இருந்த வஜாசப்லப, தனது அலைக்கு ேரும்படி அலழத்தார் எம்.டி.

‘வஜாசப்… எங்கள் ேட்டிைிருக்கும்

ீ டயானாவுக்கு எப்படியாேது இந்த முலை
வமட்டிங் வசய்யணும். இந்த ேிஷயவமல்ைாம் எனக்குத் வதரியாது. நீங்கதான்
ஏற்பாடு வசய்யணும்’ என்று வபச்லசத் வதாடங்கினார். வஜாசப் தனக்குப்
பிடிக்காத எந்த ஒரு வேலைலயயும் யார் வசான்னாலும் வகட்காத சுபாேம்
உள்ேேர். ஆனால், ேிஷயம் நாலயப் பற்ைியது என்பதால், அேருலடய
ேிழிகளும் வஜாைித்தன.

அன்வை எம்.டி., ேட்டுக்குச்

ீ வசன்ைார். வஜாசப்லபப் பார்த்ததும் அருகில் ேந்து,
கட்லடேிரலுக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் வநடுேிரலை முகர்ந்து பார்த்து
அலடயாேத்லத நிலனேில் லேத்துக்வகாண்டது டயானா. வபாதுோக நாய்ப்
பிரியர்கலே மிக எேிதில் நாய்கள் அலடயாேம் கண்டுேிடும். அதற்குப் பிைகு
டயானா, வஜாசப்புடன் ேிலேயாட ஆரம்பித்தது. அலதப் பார்த்ததும் ஷீைா
கண்கேில் ஒேி மின்னல். கனிோன கரிசனத்துடன் வஜாசப்லப எதிர்வகாண்டாள்.

‘என்ன சாப்பிடுகிைீர்கள்?’

‘இப்பத்தான் டீ சாப்பிட்டு ேந்வதன்!’

‘பரோயில்லை… ஜூஸ் சாப்பிடுங்க!’ என்ைேள், பழரசம் வகாண்டுேரச்வசால்ைி

வேலைக்காரப் வபண்லணப் பணித்தார்.

‘ஹீட்டுக்கு ேந்து எத்தலன நாோகுது!’ என்று ஷீைாேிடம் வகட்டார் வஜாசப்.

‘வரண்டு நாள் ஆகுது!’

‘இது வராம்ப வரர் ப்ரீட். வகாஞ்சம் வதடித்தான் கண்டுபிடிக்கணும். நம்ம ஊர்ை
இது அவ்ேேோ பாப்புைர் இல்லை. நான் பார்க்கிவைன்!’

‘நீங்க என்ன பண்ணுேங்கவோ,

ீ ஏது பண்ணுேங்கவோ
ீ எனக்குத் வதரியாது; இந்த
முலை டயானா கட்டாயம் குட்டி வபாட்வட தீரணும்!’ என்று சற்று அழுத்தமாகவே
ஷீைாேிடம் இருந்து பதில் ேந்தது.

அன்று இரவு முழுேதும் இலணயத்தில் வஜாசப் வதடினார். பீகில்

லேத்திருப்பேர்கள் பட்டியலைத் துழாேியவபாது நான்கு ேயதுள்ே ஆண் பீகில்
ஒன்று, திருேனந்தபுரத்தில் ஒருேரிடம் இருப்பதாகத் வதரிந்தது. அந்தப்
வபண்ணின் வபயர், ேந்தனா. நல்ைவேலே முகேரி கிலடத்துேிட்டது.

அடுத்த நாள், வஜாசப் திருேனந்தபுரத்துக்குச் வசன்ைார். வேகுவநரம் சிரமப்பட்டு

அந்த முகேரிலயக் கண்டுபிடித்தார். அலழப்பு மணிலய அழுத்தியவபாது 60 ேயது
மதிக்கத்தக்க ஒரு வபண் கதலேத் திைந்தாள். முகத்திவைவய வேறுப்பும்
எரிச்சலும் வதரிந்தன. வஜாசப்புக்கு ஓரேவு மலையாேம் வதரியும்.

‘என்ன வேண்டும், யார் நீங்கள்?’ என்று அந்தப் வபண் வகட்டாள்.

இது மாதிரி தகேலை எப்படி ோசைிவைவய நின்றுவகாண்டு வசால்ை முடியும்.

எனவே வஜாசப், ‘வகாஞ்சம் உங்களுடன் வபச வேண்டும்’ என்ைார். அேள் அலத
அவ்ேேோக ேிரும்பேில்லை. வஜாசப், தன் அலடயாே அட்லடலயக் காண்பித்த
பிைகு முற்ைத்தில் அமர அனுமதி தந்தாள். இதுேலர வபாலீஸிடம்கூட அந்த
அட்லடலய அேர் காட்டியது இல்லை. வஜாசப், சற்று இங்கிதம் வதரிந்தேர்.
வசன்லனயில் பை புத்தகக் கலடகேில் வதடி பீகில் பற்ைி சுோரஸ்யமான ஒரு
புத்தகத்லத ோங்கிேந்திருந்தார். அலத அந்தப் வபண்ணிடம் வகாடுத்தார். அேள்
முகம் இப்வபாது சகஜ நிலைக்கு மாைியது.

‘அம்மா… என் கம்வபனியின் எம்.டி., அழகான பீகில் நாய் ஒன்லை

ேேர்த்துேருகிைார்.. ..’ என்று அேர் வபச்லச ஆரம்பிப்பதற்குள்
வகாழுவகாழுவேன்று ஒரு நாய் திமுதிமுவேன வேகமாக ஓடிேந்தது. அது
பீகில்தான். அது வஜாசப் மடியின் மீ து காலை லேத்துக்வகாண்டு ோலை
ஆட்டியது.

‘வஹய் டாமி… உள்வே வபா! ேர்ைேங்க வமை எல்ைாம் ஏைக் கூடாதுனு

எத்தலன முலை வசால்ைது. அப்புைம் உனக்கு இன்ஃவபக்ஷன் ஆகிட்டா, நான்தான்
அலையணும்’ என்று ேந்தனா கத்தினாள்.

பிைகு, ‘வடய் பாஸ்கர் நாவய இங்வக ோடா… டாமிலய ஏன் வேேிவய ேிட்வட?’
என்று ஆவேசத்தில் சாமியாட, ஒருேர் பயந்தபடிவய ேந்து அலதக் கஷ்டப்பட்டு
இழுத்துக்வகாண்டு வபானார். வஜாசப், ேிட்ட இடத்திைிருந்து ஆரம்பித்தார்.
ேிஷயத்லதச் சூசகமாகச் வசான்னார்.

‘புள்ேக்குட்டி இல்ைாதேங்க. டயானாலேத்தான் குழந்லத மாதிரி

ேேக்கிைாங்க. உங்க டாமிவயாட வமட் பண்ணா நல்ைா இருக்கும்…’ என்று
இழுத்தோறு நாசூக்காகச் வசான்னார். ேந்தனாவுக்கு ேந்தவத வகாபம்.

‘கண்ட நாவயாட எல்ைாம் என் டாமிலய வமட் பண்ணலேக்க முடியாது. இது

இங்கிருந்த இங்கிலீஷ் லேஸ்ராவயாட ேட்ை
ீ இருந்த வபடிகிரிலயச் வசர்ந்தது.
அவ்ேேவு உசந்த இலத, ஏவதா ஒரு நாவயாட வசரேிட முடியாது!’

வஜாசப்புக்கு என்ன வபசுேது என்று வதரியேில்லை. அந்தப் வபண் ‘நீ வபாகைாம்’

என்பலதப்வபாை எழுந்துேிட்டாள்.

வஜாசப், வசன்லனக்குத் திரும்பினாலும் ஏவதனும் ஒருேலகயில்

எடுத்துக்வகாண்ட காரியத்லத முடித்வத தீருேது என முடிவு வசய்தார்.
ேந்தனாவுக்கு இரண்டு மகன்கள். இருேரும் அவமரிக்காேில் சாஃப்ட்வேர்
இன்ஜின ீயர்கோக இருக்கிைார்கள். கணேன் இைந்து பத்து ேருடங்கள் ஆகின்ைன.
இப்வபாது டாமிதான் துலண. ‘ேயதான காைத்தில் நாமும்
இைந்துவபாய்ேிடுவோம்’ என்ை ஒருேிதமான மனேியல் பார்லேவய
வசல்ைப்பிராணிகள் மீ து பிடிப்லபயும், அலே வேறு எந்த ேிைங்குடனும் சிை
நிமிடங்கள்கூட மகிழ்ச்சியாக இருந்துேிடக் கூடாது என்ை வபாசஸிவ்னலஸயும்
ஏற்படுத்திேிடுகின்ைன.

மறுநாள், மறுபடியும் வஜாசப் ேந்து வசன்ைார். ேந்தனாதான் ேழக்கம் வபால்

கதலேத் திைந்தாள். வஜாசப்லபப் பார்த்ததும் முகத்தில் எள்ளும் வகாள்ளும்
வேடித்தன.

‘நான்தான் ஏற்வகனவே வசால்ைிேிட்வடவன ‘முடியாது’ என்று, ஏன் ேந்து

என்லனத் வதால்லை வசய்ைீங்க?’ என்று மலையாேம் கைந்த தமிழில் வகட்டாள்.

வஜாசப் சுதாரித்துக்வகாண்டு, ‘நான் அதுகுைித்து ேரேில்லை. இங்வக வேவைாரு

ேிஷயமாக ேந்வதன். அப்படிவய உங்கலேப் பார்த்துட்டுப் வபாகைாம்னு
ேந்வதன்’ என்று வசான்னார். அேர் வகாண்டுேந்திருந்த திருவநல்வேைி
அல்ோலேயும் அந்த அம்மாேிடம் வகாடுத்தார்.

‘இவதல்ைாம் எதற்கு?’ என்று முதைில் தயங்கிய அந்தப் வபண்மணிக்கு

உள்ளுக்குள் திருவநல்வேைி அல்ோலேப் பார்த்ததும் முகத்தில் திடீவரன
ஆயிரம் ோட்ஸ் பல்ப் எரிந்தது.

ேந்தனாவுக்கு என்னவேல்ைாம் பிடிக்கும் என்ை தகேலை அேர் ேட்டு

ீ
வேலையாள் பாஸ்கரிடம் வபசிக் கைந்திருந்தார். திருவநல்வேைி அல்ோதான்
ேந்தனாேின் ேக்வனஸ்
ீ என்று வதரிந்ததும் அலத ோங்கிக்வகாண்டு வபானார்
வஜாசப். பிைகு, ‘சரிம்மா, நான் வபாய்ட்டு ேர்வைன். என்னவமா உங்கலே
முதல்முலை பார்க்கும்வபாவத, எங்க அம்மா ஞாபகம் ேந்திருச்சு’ என்று
அண்டப்புளுகு ஒன்லை அேிழ்த்துேிட்டார். இந்த இடத்தில் ஒரு தகேல்…
வஜாசப்புக்வக 58 ேயதுதான் இருக்கும்.

நாட்கள் கடந்துவகாண்டிருக்கின்ைன. ஷீைாேிடமிருந்து வேறு வநருக்கடி. வஜாசப்,

மறுபடியும் திருேனந்தபுரம் வசன்ைார். இந்த முலை அழகான ஒரு பருத்தி வசலை.
இரண்டு முலை வசன்ைவபாதும் வேண்சங்கு நிைத்தில் ேந்தனா உடுத்தியிருந்த
புடலேலயப் பார்த்ததால், அவத ேண்ணத்தில் சரிலக லேத்த புடலே, வகாஞ்சம்
அல்ோ, சாத்தூர் காரா வசவ் ஆகியேற்லையும் எடுத்துச் வசன்ைிருந்தார்.
தனிலமயில் ோடுபேர்களுக்கு, வபாருட்கள் முக்கியம் அல்ை; முகம்
வதரியாதேர்கள் காட்டுகிை அன்பு, அைாதியான மகிழ்ச்சிலயத் தருகிைது. இந்த
முலை, ேந்தனாேின் வபாக்கில் வபரிய மாறுதல்.

‘வஜாசப், பசங்கலே வேேிநாட்டுக்கு அனுப்பிட்டு தனிலமயிை ோடிட்டு

இருக்வகன். உங்க அன்பு பரிசுத்தமானது. இன்லனக்கு நீங்க என்வனாட
சாப்பிட்டுத்தான் வபாகணும்’ என்று ேற்புறுத்தினாள். தனிலமயில் இருக்கும்
ேவயாதிகர்களுக்கு வகாஞ்சம் அன்பு காட்டினால் எப்படி உருகிேிடுகிைார்கள்
என்பது வஜாசப்புக்குப் புரிந்தது. அேரும் மறுக்காமல் ேந்தனா தயாரித்த
அேியலை ேிரும்பிச் சாப்பிட்டார். சிேப்பு அரிசியில் அது மிகவும் ருசியாக
இருந்தது.

வஜாசப், ‘எங்க எம்.டி-க்கு குழந்லதகவே இல்லை. அந்த அம்மா வராம்ப நல்ைேங்க.

அந்த டயானாலேத்தான் புள்ே மாதிரி ேேக்கிைாங்க’ என்று மட்டும் மீ ண்டும்
வசால்ைி நிறுத்திக்வகாண்டார். ேந்தனாேின் கண்கேில் நீர் வசாரிந்தது.

‘வஜாசப், டயானாலேக் கூட்டிட்டு ோங்க. எனக்கு எந்த ஆட்வசபலணயும்

இல்லை. நீங்க என்ன ஜாதி, நான் என்ன ஜாதினு வரண்டு வபருக்குவம வதரியாது.
என்லன அம்மா மாதிரி நிலனக்கிைீங்க. நமக்குள்வேவய ஜாதி இல்ைாதவபாது,
ோயில்ைாத பிராணிகளுக்கு என்ன ஜாதி வேண்டியிருக்கு. டயானா – டாமி. வபயர்
வபாருத்தம்கூட நல்ைாத்தான் இருக்கு!’

அலுேைக வகன்டீனில் வதநீலர உைிஞ்சிக்வகாண்வட கவணசன் வகட்டார்…

”இப்ப என்னய்யா… டயானா வசனயாயிருச்சா?’

‘ஆயிடுச்சி சார்… ஒரு ஏ.சி. கார் வபாட்டு என் வசாந்த வசைவுை திருேனந்தபுரம்
கூட்டிட்டுப் வபாவனன். நல்ைபடியா எல்ைாம் முடிஞ்சது. இப்ப அவநகமா 40 நாள்
ஆகியிருக்கும். இன்னும் 25 நாள்ை குட்டி வபாட்டுடும்!’
”அதுக்வகன்னய்யா நீ அவ்ேேவு வபருலமப்படவை! எல்ைாம் சரி… ஆனா, இதுக்கு
எப்படி கம்வபனி பணத்துை இருந்து டி.ஏ. வகாடுக்க முடியும்? வசால்லு
பார்க்கைாம்!’

வஜாசப் வமௌனம் காத்தார்.

”நா வேணும்னா ஒண்ணு வசய்வைன். எம்.டி-கிட்ட வசால்ைி அதுக்கான வசைலே

அேருகிட்ட ேசூைிச்சிக் வகாடுத்திர்வைன். வபாதுமா?’ என்று அதிரடியாக ஓர்
அணுகுண்லடப் வபாட்டார் கவணசன். வஜாசப் பதைிப்வபானார்.

”வேணாம் சார்… அது வராம்ப வகேைமா இருக்கும். நான் வசாந்தமா நாய்

ேேர்த்திருந்தா எவ்ேேவு வசைவு பண்ணியிருப்வபன்… அந்த மாதிரி இலத
வநலனச்சிக்கிவைன். என்வனாட டி.ஏ., பில்லை ேித்ட்ரா பண்ணிக்கிவைன்!’

வஜாசப் சாப்பிட்டேற்றுக்கும் வதநீருக்கும் ேலுக்கட்டாயமாகப் பணத்லதக்

வகாடுத்துேிட்டு, அேலர அலுேைகத்துக்கு அலழத்துச்வசன்ைார் கவணசன்.

- ஆகஸ்ட் 2013

இப்படிக்கு உைகம்!

கலதயாசிரியர்: வே.இலையன்பு

கலதத்வதாகுப்பு: குடும்பம்

ேழக்கமாகத் வதநீர் அருந்-தும் ராஜகீ தம் வரஸ்டாவரன்ட்டுக்குச் வசன்ைிருந்தான்

ஜீேகாருண்யன். அலுேைகத்தில் ோங்கி ேந்து பருகுேலதத் தேிர்ப்பதற்கு
இரண்டு காரணங்கள்… ஒன்று, கண்ணாடி டம்ேரில் அருந்தும் சுலே,
ஃப்ோஸ்க்கில் ோங்கி ேந்து பருகும் வபாது இருப்பதில்லை. இரண்டாேது,
பரிமாறும் வபரியேர் சங்கரனின் கனிோன உபசரிப்பில் கிலடக்கும் எக்ஸ்ட்ரா
கதகதப்பு!

‘‘சார், சூடா பக்வகாடா இருக்கு. வடஸ்ட் பண்ைீங்கோ?’’ – சங்கரன்தான்.

‘‘டீ மட்டும் வபாதும், வபரியேவர!’’

வகாப்லபலய ோயரு-வக வகாண்டு வபாகும்வபாது, எதிவர ோஷ்வபஸினில் லக

கழுேிேிட்டு ேந்துவகாண்டு இருந்த வபண்லண ஒரு நிமிடம் கூர்ந்து
கேனித்தான் ஜீேகாருண்யன். ‘அட! மிருதுனி!’

அேள் அருகில் ேந்ததும், வகாஞ்சம் தயங்கி, ‘‘ஹாய், மிருது! எப்படி இருக்வக?’’

என்ைான்.

இேன் குரலைக் வகட்டுத் திரும்பியேள், ‘‘வஹய், ஜீோ! எப்படி இருக்கீ ங்க?’’

என்ைபடி அேன் முன் இருந்த நாற்காைியில் அமர்ந்தாள்.

‘‘பார்த்து எவ்ேேவு நாோச்சு? ஒரு வபான்கூட இல்லை!’’

‘‘பண்வணவன… எப்பவும் ஸ்ேிட்ச்டு ஆஃப்னு வசால்லுது உங்க வமாலபல்!’’

‘‘ஆபீஸ் லடம்ை வசல்லை ஆன் பண்ணி லேக்கக் கூடாதுன்னு ஸ்ட்ரிக்ட்

ரூல்ஸ்மா!’’

‘‘ஓ.வக! ேட்டுக்காேது
ீ ேந்திருக்கைாவம?’’

‘‘வகாஞ்ச நாோ வேலை ஜாஸ்தி. வரண்டு மூணு ஸீட் காைி! புதுசா ஆள் வபாடக்
கூடாதுன்னு ஆர்டர். வஸா, அந்த வேலையும் என் தலையிை!’’

‘‘சரி, இப்ப ஏதாேது எழுதின ீங்கோ?’’

‘‘இல்லை. எழுதியிருந்தா நிச்சயம் அனுப்பியிருப்வபவன! சரி, ஏதாேது
சாப்பிடைாமா?’’

‘‘இல்லை, வேணாம்! இப்பதான் காபி சாப்பிட்வடன். அது சரி, இப்பவும் நீங்க

டீதானா?’’

‘‘அவத ஜீேகாருண்யன்தான்! எதுவும் மாைலை. அம்மா, அப்பா நல்ைா

இருக்காங்கோ?’’

‘‘ம்… இருக்காங்க. என்ன வசய்ைது… ேயசாகிடுச்வச! என்லனப் பார்க்கும்வபாது

இன்னும் ேருத்தமாகிடுைாங்க. நான் சந்வதாஷமா இருக்வகன்னு வசான்னா, நம்ப
மாட்வடங்கிைாங்க. சந்வதாஷம்னா குடும்பம், குட்டின்னு இருக்கிைதுதான்னு
அேங்க நிலனப்பு!’’

‘‘சரி ேிடு… வேலை எப்படிப் வபாகுது?’’

‘‘ஓ.வக! இப்ப தன்னார்வு நிறுேனங்கள்ங்கிை வபர்ை நிலைய வபாைிகள்

கேத்தில் இைங்க ஆரம்பிச்சிட்டுது. எங்கவோடது பரோயில்லை, ஓரேவுக்கு
ஸ்வடடியா வபாயிட்டிருக்கு. எனக்கு இந்த வேலையில் ஓர் ஆத்ம திருப்தி
இருக்கு. அந்த ேலகயில் ஐ ஆம் ஹாப்பி! சரி, உங்க ேட்ை
ீ எல்வைாரும் நல்ைா
இருக்காங்கோ?’’

‘‘ம்… இருக்காங்க. நானும் என்னாை முடிஞ்சலதச் வசஞ்சுட்டிருக்வகன்!’’

அேன் லககலேச் சட்வடன்று எடுத்துத் தன் லககேில் லேத்துக்வகாண்டாள்

அேள். இருேரும் சிைிது வநரம் வமௌனமாக இருந்தார்கள். இருேர் ேிழிகேிலும்
மைர்ச்சி, கசிவு, கனிவு. வமௌனத்லத அேள்தான் உலடத்தாள்… ‘‘சரி, நான்
கிேம்பட்டுமா? லடம் ஆச்சு!’’
‘‘சரி!’’ கனத்த வமௌனம் இருேரது கண்கேிலும் ஒேிர்ந்து மீ ண்டது. அேலே
ேழியனுப்பி லேத்துேிட்டுத் திரும்ப ேந்து அமர்ந்தான். அதற்குள் வதநீர்
ஆைிப்வபாயிருந்தது.

‘‘நீங்கள் இருேரும் ேிோகரத்து வசய்ேது என முடிவு வசய்துேிட்டீர் கோ?’’ –

குடும்ப நை நீதிமன்ை நீதிபதி தன்சிங் வகட்டார்.

‘‘ஆமா! நாங்க பரஸ்பரம் வபசி, அந்த முடிவுக்கு ேந்துட்வடாம்!’’

ேிோகரத்தின் ேிேிம்பு ேலர ேந்துேிட்டேர்கலேக்கூடச் வசர்ந்து ோழச்

சம்மதிக்க லேப்பதில் சமர்த்தர், தன்சிங். மண முைிவுக்கு ேருபேர்கேின் மன
முைிவுக்கு லேத்தியம் பார்ப்பேர் அேர். அேரால் வசர்ந்து ோழ்பேர்கள், பின்னர்
தங்கள் குழந்லதகளுடன் ேந்து அேருக்குத் தனிப்பட்ட முலையில் நன்ைி
கூைிேிட்டுச் வசல்ேது உண்டு.

‘‘ஏன் இப்படி ஒரு முடிவு?’’

‘‘எங்களுக்குள் ஒத்துப்வபாகலை!’’

‘‘என்ன ஒத்துப்வபாகலை? அேர் உங்கலே டார்ச்சர் வசய்யைாரா? அல்ைது,

வேறு ஏதாேது எதிர்பார்ப்பில் குலைகள் இருக்கா?’’

‘‘அவதல்ைாம் ஒண்ணுமில்லை!’’

‘‘இது நீதிமன்ைம்மா! இப்படித் தந்தியடிக்கிை மாதிரி பதில் வசான்னா, அலத

நாங்க அப்படிவய ஏத்துக்கணும்னு எந்த நியதியும் இல்லை.’’
‘‘ஸாரி சார், எங்கள் இருேருலடய வநரமும் கருத்துக்களும் ஒத்துப்வபாகலை.
நாங்க வரண்டு வபரும் ஒவர ேட்ை
ீ வசர்ந்து ோழ முடியும்னு வதாணலை. நாங்க
ேருத்தத்வதாட வசர்ந்து ோழ்ைலதேிட, மகிழ்ச்சிவயாடு பிரியைது நல்ைதுன்னு
நிலனக்கிவைாம்.’’

‘‘இப்படி வமச்சூர்டா வயாசிக்கிை நீங்க, ஒருத்தலரயருத்தர் புரிஞ்சுக்கிட்டு

அனுசரலணயா இருக்க முடியாதா?’’

‘‘நிலைய முயற்சி பண்ணிட்வடாம்.அதனாைதான் முன்னாடிவய ேிோகரத்து

வகட்டு ேரலை.’’

‘‘உங்க திருமணம் எப்வபா நடந்தது?’’

‘‘மூணு ேருஷத்துக்கு முன்னாடி!’’

‘‘ேட்ை
ீ பார்த்ததா… காதல் கல்யாணமா?’’

‘‘காதல் கல்யாணம். நாங்கவே சுயமா வயாசிச்சு துணிந்து எடுத்த முடிவு அது.

அதனாைதான் இப்வபா துணிந்து உலடக்கவும் முடியுது.’’

‘‘குழந்லதகள்..?’’

‘‘இல்லை.’’

நீதிபதி தன்சிங்குக்கு வமைவகாண்டு என்ன வபசுேவதன்று வதரியேில்லை.

முரட்டுப் பிடிோதமாக இருக்கும் இேர்கலே நிச்சயம் சமாதானப்படுத்த
முடியாது என்பது மட்டும் புரிந்தது.
‘‘சரி! உங்களுக்கு ஆறு மாத காைம் அேகாசம் தருகிவைன். அதற்குப் பிைகும்
நீங்கள் இருேரும் பிரிலேவய நாடினால் ேிோகரத்து தந்துேிடுவோம்!’’

டிசம்பர் எட்டாம் வததி.

நீதிபதி இருக்லகயில், தன்சிங். ஜீேகாருண்யனும் மிருதுனியும் வஜாடியாக,

சிரித்துக்வகாண்வட வபசியபடி ேருேலதப் பார்த்தார். காைம் காயங்கலே ஆற்றும்
என்ை பழவமாழி சரிதான் என நிலனத்துக் வகாண்டார். அேர்கலேப் பார்த்து, ‘‘நீங்க
உங்க முடிலே மாத்திக்கிட்டீங்க. ஆம் ஐ கவரக்ட்?’’ என்று உற்சாகமாகக் வகட்டார்.

‘‘ஸாரி யுேர் ஹானர்! எங்க முடிேில் எந்த மாற்ைமும் இல்லை. நாங்க

பிரியைலதத்தான் ேிரும்பவைாம்.’’

அேருக்குள் அதிர்ச்சியும் வகாபமும் குழப்பமும் அலையடித்தது.

‘‘வரண்டு வபரும் சிரிச்சுட்வட ேந்தீங்க. இப்வபா பிரியவைாம்னு வசால்ைீங்கவே!’’

‘‘ஆமா சார்… நாங்க வரண்டு வபரும் ஒவர லபக்ைதான் ேந்வதாம். அேர்

ேட்டுக்குப்
ீ வபாய் நான்தான் அேலர அலழச்சுட்டு ேந்வதன். இந்த ேழக்கு
முடிஞ்சும்கூட நாங்க ஒண்ணாதான் வபாவோம். இன்னிக்கு ைன்ச் வரண்டு வபரும்
வசர்ந்து சாப்பிடைதா ப்ோன் பண்ணியிருக்வகாம்.’’

‘‘குழப்புைீங்கவே…’’ என்ைார் தன்சிங்.

ேிோகரத்து ேழக்குகேில் ஒருேருக்வகாருேர் முலைப்பாக

நடந்துவகாள்ேதுதான் சகஜம். ேழக்கு முடிந்ததும், ‘இனி வஜன்மத்துக்கும் உன்
மூஞ்சியிை முழிக்க மாட்வடன்’ எனச் சீறுேதுதான் அேர் இதுநாள் ேலர பார்த்த
க்லேமாக்ஸ் காட்சி. இது என்ன புதுசாக இருக்கிைவத என்று குழம்பினார்.

‘‘இதில் குழப்பம் ஒண்ணுவம இல்லை. நாங்க கணேன் – மலனேியா

இல்லைன்னாலும் நண்பர்கோகத் வதாடர்வோம். ஒருத்தர் ேேர்ச்சியில் ஒருத்தர்
சந்வதாஷப்படுவோம். எங்வகயாேது சந்திச்சா அன்பு மாைாம, புன்னலக மாைாம
வபசுவோம். வமாலபல்ை வபசிக்குவோம். அதில் எல்ைாம் எந்த மாற்ைமும்
இல்லை. எங்க கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி நாங்க அப்படித்தாவன இருந்வதாம்!
எங்கள் அன்பு நன்ைியைிதைாக எப்வபாதும் இருக்கும்.’’

‘‘வராம்பத் வதேிோ இருக்கீ ங்க. என்னிக்காேது மனம் மாைி இருேரும் வசர்ந்து

ோழ்ந்தா, எனக்குச் சந்வதாஷம்தான். இப்வபாது உங்கள் ேிோகரத்லத
அனுமதித்து ஆலண ேழங்குகிவைன்.’’

நான்கு ஆண்டுகள் ஆகிேிட்டன. என்னவோ ஒரு தயக்கம். வதாடர்புவகாள்ேதில்

சுணக்கம். இன்று நடந்த சந்திப்பு, அேர்கள் நீதிபதி முன்பு அேித்த
ோக்குமூைத்தில் எந்த மீ ைலும் இல்லை என்பலத உறுதிப்படுத்தியது.

மூன்று ஆண்டுகள் பழகிய நாட்கேில் எத்தலன மகிழ்ச்சியான அனுபேங்கள்…

ஒருேர் லக பிடித்து ஒருேர் வமௌனம் காத்த காதல் வபாழுதுகள்..! இருேரும்
இனிலமயாக ரசித்த இலச, படித்துப் பகிர்ந்துவகாண்ட புத்தகங்கள், ஒருேர்
மடியில் ஒருேர் சாய்ந்து தன்லன மைந்திருந்த கணங்கள்… எல்ைாவம சத்தியம்!
அேற்லை எப்படி முழுலமயாக உதைிேிட முடியும்? அலே உண்லமயாக
இருக்கும்வபாது, அலதப் பகிர்ந்துவகாண்டேர்கள் மட்டும் ேிவராதிகோகிேிட
முடியுமா? அன்று ோழ்ந்தலே உண்லமவயன்ைால், இந்தக் கணமும்
உண்லமதான். அந்த நிலனவுகள் எப்வபாதும் மனத்தில் ேண்டல் வபாை ஈரமாகப்
படிந்திருக்கும். புன்னலகயால் இன்றும் ஒருேலர ஒருேர் புதுப்பித்துக்வகாள்ே,
அது துலண நிற்கும்.

ஜீேகாருண்யன் நிலனவுகள் உருக, வதநீலரப் பருகினான். மிருதுனிக்குக் கடிதம்

எழுத வேண்டும். அடுத்த புத்தகத்லத அேளுக்குத்தான் காணிக்லகயாக்க
வேண்டும். அேவோடு ோழ்ந்தது வகாஞ்ச காைவமன்ைாலும், அது
உண்லமயானது… அேலேப் வபாைவே! அதுவே அேர்கள் ோழ்ந்ததற்கும்
ோழ்ேதற்கும் அர்த்தமுள்ே சாட்சி!

- 10th அக்வடாபர் 2007

சந்யாஸ்

கலதயாசிரியர்: வே.இலையன்பு

கலதத்வதாகுப்பு: சமுகநீதி

அேர் ஒரு துைேியாக இருந்தார். இைக்கின்ைித் திரிபேராக, அங்கிங்வகனாதபடி

பரேிக்கிடக்கும் இலைலமலய இரு லககோலும் அள்ேிப் பருகுபேராக.
வபயரின்ைி, இடமின்ைி, அதனால் முகேரியின்ைி. எங்கும் அதிக நாட்கள்
இருந்ததில்லை. கண் மூடி அமர்ந்து மலைகேில், அருேிகேின் அருகில், அடர்ந்த
பசுந்வதாட்டத்தில் தியானிப்பதும் அேராகக் வகட்காமல் யாவரனும் நன்ைி
உணர்வுடன் தந்தால் உண்பதுமாக அேரது வதடல் வதாடர்ந்தது.

லககலே நீட்டி உணவுக்காக உடல் குனியும்வபாது, முழுலம யாகத் தன்முலனப்பு

ேிடுபடும் அதிசயம் நடக்கும். ‘தான்’ எனும் எண்ணத்லத
மாற்ைிக்வகாள்ளும்வபாது, பிரபஞ்சம் நம்லமத் தன்னில் முழுலமயாகக்
கிரகித்துக்வகாள்ளும். ‘பிக்கு’ என்பதற்கும் ‘பிச்லச’ என்பதற்கும் வபறுகிை
மனப்பான்லமயில்தான் வேறுபாடு. ஒரு நாள்கூட அேர் பட்டினிவயாடு இருந்தது
இல்லை. ‘எல்வைாருக்கும் வதலேயானேற்லைத் தருேதற்குத்தான் இயற்லக
தயாராக இருக்கிைவத… அப்புைம் எதற்காக இேர்கள் அடித்துக்வகாள்கிைார்கள்?’
என நிலனத்துக்வகாள்ோர்.

ஓரிடத்தில் தங்கினால் ‘யாருமற்ை’ நிலையிைிருந்து ேழுே வநரிடும் என்பதன்

அபாயங்கள் அேருக்குப் புரிந்தன. பிைகு, காைில் ேிழுேதற்கு முற்படுோர்கள்.
பாதாரேிந்தங்கள் என்பார்கள். தீர்த்தம் வகாடுங்கள், திருநீறு தாருங்கள்
என்பார்கள். மைலர ேரேலழயுங்கள் என்பது ேலர வகாரிக்லகயாக
முன்லேக்கப்படும். தங்கள் கஷ்டங்கலேக் வகாட்ட ஆரம்பிப்பார்கள்.
அருள்ோக்கு ேருமா என்று காத்திருப்பார்கள். ஒவ்வோருேருவம தங்கள்
எதிர்காைம் குைித்த தீர்வுக்காக ேந்து வசருோர்கள். அேருக்கு இேற்ைில் எல்ைாம்
ேிருப்பம் இல்லை.

சிை வநரங்கேில் அேலரத் தாண்டிச் வசல்பேர்கள், அேர் காதுபடவே லபத்தியம்

என்பார்கள்; அேர் அேர்கலேக் கடிந்தது இல்லை. சிைர் அேர் ேிழிகேில் உள்ே
தீட்சண்யத்லதப் பார்த்துேிட்டு, ஞானி என்பார்கள். அேர் அதற்காக மகிழ்ந்ததும்
இல்லை.

அேரிடம் நியமங்கள் எதுவும் இல்லை. அடுத்த வநாடிவய அழுக்காேது உடம்பு.

மனம் தூசி தட்டிக்வகாண்வட இருக்கத் துைங்குேது. யார் வகாடுத்தாலும் உண்பார்.
காய், பழம் என உயிர் ேலதயற்ை எலதக் வகாடுத்தாலும் உண்பார். எல்ைாத்
திருக்வகாயில்கேின் அருகிலும் வதன்படுோர். வேேிவய மட்டும் அமர்ோர்.

அப்படி அமர்ந்திருக்கும் ஒரு காலை வேலேயில், அந்தப் வபண்மணிக்கு அேர்

தட்டுப்பட்டார். அேள் தினமும் அந்தக் வகாயிலுக்குத் தேைாமல் வசன்றுேரும்
பக்லத. எல்ைாத் திருஉருேங்கேின் முன்பும் ஒவர பட்டியலைத் தினம் தினம்
லேக்கும் நச்சரிப்பு மிகுந்த ஆன்மிகோதி. அலே வதாடர்ந்து அேற்லைக் வகட்டும்
அங்கிருந்து ஓடிேிடாமல் ஒவர இடத்தில் இருப்பது வபரிய உைக அதிசயம்தான்.
பக்தி என்பது சுயநைமாகவும், பிரார்த்தலன என்பது வபராலசயாகவும் மாைிேிட்ட
அேைங்கள்.

அேளுக்கு அேருலடய முகத்தில் இருந்த வதஜஸ் பிடித்திருந்தது. அேரிடம் ஒரு

சக்தி இருப்பலத உணர்ந்தாள். அேள் லககேில் பழத்தட்டு இருந்தது. அர்ச்சலன
வசய்துேிட்டுக் வகாண்டுேந்த பழங்கள். அேளுக்கு அேரிடம் அலதக் வகாடுக்க
வேண்டும் எனத் வதான்ைியது. எடுத்துக் வகாடுத்தாள். வபற்ைேர் ஏவதா அலே
மரத்திைிருந்து தம் லககேில் ேிழுந்தது வபாை அேற்லைப் பாேித்து,
உடனடியாகத் வதாலுரித்து உண்ண ஆரம்பித்தார். கண்கலே மூடி சிைிது
வயாசித்தேர், ேயிற்லைத் தடேினார். பிைகு அேலேப் பார்த்துச் சிரித்தார்.
அேளுக்குள் திடீவரன மின்சாரம் ஒன்று ஊடுருேியலதப் வபான்ை உணர்வு
ஏற்பட்டது.
அன்று முழுேதும் அேளுக்கு மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. காதுக்குள் திவ்யமான
இலசயும், மூக்கில் இனிய சுகந்தமும், ோயில் வதனூைிய பைாவும், ேிழியில்
அழகிய மைரும், வமனி முழுேதும் மயிைிைகால் தடேிய சுகமும் ஏற்பட்டால்,
எப்படி மனம் ஆனந்தத்தால் திலேக்குவமா, அப்படியரு உணர்வு ஏற்பட்டது. அேர்
தன் கஷ்டத்லதவயல்ைாம் தீர்த்துேிடுோர் என்று அேளுக்குப்பட்டது.

அடுத்த நாள் அேரிடம் ேிரிோகப் வபச வேண்டும் என நிலனத்தாள்.

ேிடியற்காலைவய எழுந்து தயாரானாள். மணக்க மணக்க ேரிலசயாக
ஸ்வைாகங்கள் வசால்ைி, லககேில், கழுத்தில் சந்தனம் பூசி, பூக் கூலடயுடன்
கிேம்பினாள். இன்று அேரிடம் ஆசி ோங்க வேண்டும் என்று ஆலசப்பட்டாள்.
பாேம், அேர் அப்படிப்பட்ட சந்நியாசி அல்ைர் என்பது அேளுக்குத்
வதரியேில்லை. அழுக்கானால் அதிகம் வேேிவய வதரியாது என்பதற்காகவும்,
பழுத்தலத உணர்ேதற்காகவும் மட்டுவம காேி அணிந்திருப்பேர் அேர் என்பது
யாருக்கு எேிதில் புரியும்?

அேள் ஏமாந்து வபானாள். அேர் அமர்ந்திருந்த இடம் காைியாக இருந்தது. அேள்

அன்று எந்த ேிக்ரகம் முன்பும் முலையாகத் வதாழேில்லை. எங்வகயாேது
அமர்ந்திருப்பார் என்று பிராகாரங்கேில் வதடினாள். ஒவ்வோரு தூணுக்குப்
பின்பும் துழாேினாள். அந்தப் பிரமாண்டமான வகாயிைில், அப்படி ஒருேர்
இருந்தால்கூடத் வதடிக் கண்டுபிடிப்பது அரிது. அதனால்தான், வகாயில்கேில்
காணாமல் வபாேது எேிது. ‘அேர் ேடிேத்தில் கடவுள்தான் காட்சியேித்தாவரா’
என்றுகூட எண்ணிக்வகாண்டாள். அழுதாள். மனவமல்ைாம் துக்கவம ேடிோக
ஆனாள். அேள் தன்லனத் வதடுோள் என்பதற்காகவே, அேர் அகப்படாமல்
வபாய்ேிட்டாவரா என்னவோ!

அேள் அன்ைாட ேழிபாடுகேில், சடங்குகேில் அேலர மைந்துவபானாள். அேலரச்

சந்தித்த சம்பேம்கூட கனவு வபால் அகன்றுேிட்டது. தன் கஷ்டங்களுக்கு
இன்னும் தீேிரமாகப் பிரார்த்திக்க ஆரம்பித்தாள். அப்படியரு அதிகாலையில்,
பிரார்த்தலனக்காகவே பிரார்த்திக்கச் வசன்றுவகாண்டு இருந்த அேளுக்கு,
ேழியில் ஒரு பாழலடந்த மண்டபத்தில் அந்த உருேம் தட்டுப்பட்டு, அேளுலடய
ஞாபகப் புலதயலைக் கிேைியது. சட்வடன நின்ைேள், அேலர அலடயாேம் கண்டு
வகாண் டாள்.
ஆம்… அேர்தான். அேவரதான்! அன்று அழுது அழுது வதடிக் கிலடக்காதேர்,
இங்கு அமர்ந்திருக்கிைார். அேள் ேிழிகள் ேிரிந்தன. அேலர வநாக்கி ஓடினாள்.
வமதுோகச் சிரித்தார். அேர் லகயில் இன்று ஒரு புஷ்பம் இருந்தது. அலத
அேேிடம் தந்தார். அேள் கண்கேில் ஒற்ைிக்வகாண்டாள். ‘இலத எதற்குக்
கண்கேில் ஒற்ைிக்வகாள்கிைாள்? இதுதான் அந்த மலை உச்சியில் நிலையப்
பூத்திருக்கிைவத!’ என்று நிலனத்துக்வகாண்டார்.

”சுோமி! உங்கேிடம் நான் வபச வேண்டும்!” வபாைவபாைவேன அழுதாள்.

”எனக்கு ஒன்றும் வபசத் வதரியாதம்மா! நான் ஒரு பரவதசி.”

”இல்லை சுோமி! நீங்கள் அனுமதி அேிக்காதேலர, இந்த இடத்லத ேிட்டு அகை

மாட்வடன்!”

அேர் சிரிப்பு சாந்தமாகக் காற்ைில் கலரந்தது.

”அன்று உங்கலேப் பார்க்கணும்னு ஓடி ேந்வதன். உங்கலேக் காணாம எவ்ேேவு

கஷ்டப்பட்வடன் வதரியுமா?”

”நீ வகாயிலுக்குப் வபாயிட்டு ோம்மா. நான் இங்வகவய இருப்வபன். ஏன்னா,

இன்னிக்குப் பூரா எனக்கு இங்வகதான் ஜாலக.”

”நம்பைாமா ஸ்ோமிஜி!”

”நம்பாதேங்கவோடு வபசி என்னா ஆகப்வபாகுதும்மா!”

அேள் அங்கிருந்து வசன்ைாலும், அேளுலடய முழுக் கேனமும் அேர் மீ வத

இருந்தது. ‘கடவுள் மனிதர்கள் மூைமாகத்தான் உதேி பண்ண முடியும்’ என்பதில்
அேள் திடமாக இருந்தாள். ‘கடவுவே! நான் திரும்பை ேலரக்கும் அேர் அவத
இடத்தில் இருக்கணும்’ என்று ஒவ்வோரு மாடத்திலும் வேண்டிக்வகாண்டாள்.

அேர் அங்வகவயதான் அமர்ந்திருந்தார். அேளுக்குப் பரேசம். ”என்னம்மா! நான்

எங்வகயும் வபாயிடக் கூடாதுன்னுதான் இன்னிக்குப் பிரார்த்தலனயா?”

”ஆமாம் ஸ்ோமி!”

”ஒரு பிரார்த்தலனலய ேண்

ீ பண்ணிட்டிவயம்மா!”

”ஸ்ோமி! நீங்க எங்க ேட்டுக்கு

ீ ேரணும்.”

”ஓ… ேர்வைவன! நிரந்தரமாத் தங்கணுமா? தங்கிட்டாப்வபாச்சு!” அேர் அப்படிச்

வசான்னவுடன், பயந்துேிட்டாள். ‘என்னடா இது வபரிய ேம்பாப்வபாச்சு! இேர்
உண்லமயான ஸ்ோமிஜியா, ஆண்டிப் பண்டாரமா?’ என்று உள்ளுக்குள் உறுத்தல்
ஏற்பட்டது.

”பயப்படாதம்மா! நான் ஒரு நாளுக்கு வமை எங்வகயும் தங்குைதில்வை!”

அப்பாடா! அேளுக்குப் வபரிய நிம்மதி ஏற்பட்டது.

”ோங்க ஸ்ோமி, வபாகைாம்!”

அேளும் அேரும் அங்கிருந்து கிேம்பினார்கள். பத்து நிமிடத்தில் அேளுலடய

ேடு
ீ ேந்தது. நடுத்தரக் குடும்பத்து ேடு.
ீ முற்ைத்தில் அமர்ந்தார். அேள் உள்வே
ஓடினாள். ஒரு குேலேயில் தண்ணர்ீ வகாண்டுேந்து வகாடுத்தாள். இரு
லககோலும் அலத ஏந்தினார். கண்கலே மூடித் தியானித்துேிட்டுப் பருகினார்.
அேர் அந்த நீலரப் பருகுேவத அமிர்தத்லதப் பருகுேது வபான்ை சிரத்லதயுடன்,
வமன்லமயாக, கேனத்துடன் வசய்ேலதப் வபாை இருந்தது.
அேராக ோய் திைந்து அேள் பற்ைிவயா, கணேன் பற்ைிவயா, குடும்ப
உறுப்பினர்கள் பற்ைிவயா ேிசாரிக்கேில்லை.

”ஸ்ோமி! நீங்கள் எங்கள் ேட்டில்

ீ சாப்பிட வேண்டும்!”

”நன்ைாகச் சாப்பிடைாவம!”

அதற்குப் பிைகு, ஒரு மணி வநரம் அேர் தனிலமயில் அமர்ந்திருந்தார்… தன்னில்

தாவன கலரந்த தனிலமயில்.

”ஸ்ோமி! மன்னிக்கணும். ோருங்கள், சாப்பிடைாம்!”

வபரிய தலைோலழ இலை. முழுக்க ேிதேிதமான உணவு ேலககள். அேர்

அமர்ந்ததும், ஆலசயாகப் பரிமாைினாள். அேர் அலதச் சாப்பிட்டார். ஒவ்வோரு
உணலேயும் வமதுோக ரசித்து அேர் உண்டேிதம் அவ்ேேவு வநர்த்தியாக
இருந்தது. சாப்பிடும்வபாது அேர் கேனம் முழுேதும் இலை மீ வத இருந்தது. அேர்
ஒவ்வோரு பருக்லகலயயும் பிரசாதம் என எண்ணிச் சாப்பிடுேது வபால்
இருந்தது.

அேர் முற்ைத்துக்குச் வசன்றுேிட்டார். அேள் இலைலய அகற்ைி, இடத்லதத்

தூய்லம வசய்துேிட்டு அேர் முன் ேந்தாள்.

”வபாய் நீ சாப்பிட்டுட்டு ோம்மா! என்லனேிட உனக்குத்தான் அதிகமாகப்

பசிக்கணும். ஏன்னா, நீதாவன இவ்ேேவு பதார்த்தங்கலேப் பண்ணியிருக்வக!”

”…………….”
”நான் காத்திருக்வகன்! எனக்கு என்னம்மா வேலை… சும்மா இருக்கிைவத சுகம்!”

அேருக்குப் பரிமாைியதிவைவய அேளுக்கு ேயிறு நிலைந்துேிட்டது என்று

வசான்னால், அேர் ஒப்புக்வகாள்ே மாட்டார். எனவே, உள்வே வசன்று வபருக்கு
எலதவயா சாப்பிட்டுேிட்டு, உடவன ேந்தாள்.

”என்னம்மா, அதுக்குள்ே ேந்துட்வட? சாப்பிடும்வபாது நல்ைாச் சாப்பிடவைன்னா,

பிரார்த்தலன பண்ணும்வபாது ஒழுங்கா பிரார்த்தலன பண்ண முடியாதும்மா!”

”ஸ்ோமி! வராம்ப நாோ எனக்கு ஒரு குலை! உங்ககிட்ட வசால்ைணும்.”

”ஏம்மா, இத்தலன ேருஷமா நாள் தேைாம வகாயிலுக்குப் வபாவை!

கடவுோவைவய தீர்க்க முடியாத குலைலய நான் தீர்க்க முடியுமா? என்கிட்வட
அப்படி சக்திவயல்ைாம் கிலடயாதும்மா!”

அப்வபாது, பதிலனந்து ேயதுள்ே சிறுேன், ேட்டுக்குள்

ீ ேந்தான். ஸ்ோமிஜிலயக்
கண்டுவகாள்ோமல், வநவர உள்வே வபானான். அேள் எழுந்து பின்னாவைவய
வபானாள். உள்வே ஏவதா சத்தம் வகட்டது.

சிறுேன் வேேிவய ேந்தான். ஸ்ோமிஜிலயப் பார்த்து ேணக்கம் வசான்னான்.

காைில் ேிழ முற்பட்டேலன அேர் தடுத்தார்.

”ஸ்ோமிஜி! என் பிரச்லனவய இேன்தான். ஒவர மகன்னு ஆலசலயக் வகாட்டி

ேேர்த்வதன். ஆனா, இேனுக்கு என் வமை வகாஞ்சம்கூடப் பாசம் இல்லை. படிக்க
மாட்வடங்கிைான். வசான்ன வசால்லைக் வகட்க மாட்வடங்கிைான். எதுக்கும்
உபவயாகமா இருப்பான்னு வதாணலை. ைாயக்கில்ைாதேன். எதுக்கும்
பிரவயாஜனமில்ைாதேன்!” அேள் தன் மகலனப் பற்ைிச் வசால்ைச் வசால்ை,
அந்தப் லபயனின் முகம் பாம்பு படவமடுப்பலதப் வபால் மாறுேலதப் பார்த்தார்
ஸ்ோமி.
அேலன வேறுப்வபற்ைச் வசான்னாோ, பயமுறுத்தச் வசான்னாோ…
வதரியேில்லை. ”வபசாம இேலனக் கூட்டிக்கிட்டுப் வபாய் சந்நியாசம் ோங்கிக்
குடுத்துடுங்க.”

”ஏம்மா, எதுக்கும் பிரவயாஜனம் இல்ைாதேங்கதான் சந்நியாசி ஆகணுமாம்மா?”

சிரித்துக்வகாண்வட அந்தச் சிறுேலன அலழத்தேர், ”தம்பி! நானும் உன்லன
மாதிரி ஒரு காைத்துை இருந்தேன்தான்” என்று ோஞ்லசயாகத் தடேிக்
வகாடுத்தார்.

”சரி, அப்ப நான் ேரட்டுமா?” என்று வசால்ைிேிட்டுக் கிேம்பினார்.

‘இேலரப் வபாய் அலழத்து ேந்வதாவம. சுத்தப் பரவதசியா இருப்பார் வபாை

இருக்வக’ என்று அேள் நிலனத்துக்வகாண்டாள்.

அேர் வபாகும் ேழியில் நிலனத்துச் சிரித்துக்வகாண்டார். ‘பாேம் அந்தப் வபண்!

சந்நியாசம் என்பது தப்பிக்கிைதுன்னு வநலனச்சிருக்கா. அேளுக்கு அது
ேிடுதலைன்னு வதரியலை. ேிஞ்ஞானம் புரியாதேன் சந்நியாசியில்வை.
ேிஞ்ஞானம் எங்வக முடியும்னு அேனுக்குத் வதரியும். கணக்கு ேராததாவை,
காேி உடுத்தைேன் இல்வை. கணக்கு எல்ைா வநரத்திவையும் ஒவர ேிலடலயத்
தராதுன்னு அேனுக்குத் வதரியும். அேனுக்குக் கலைகள் பற்ைிய புரிதல் அதீதம்.
அேனால் சிைந்தி ேலையிலும் இருத்தைின் இனிலமலய உணர முடியும்.
முடியாததால் ேிைகுேது அல்ை துைவு. லகக்கு அருகில் ேந்தலத வேண்டாம்
என்று ேிைக்கும் மனநிலை அது. உைகத்திைிருந்து ஓடி ஒதுங்குதல் அல்ை
சந்நியாசம். அது, உைகத்தில் உள்ே ஒவ்வோன்லையும் இன்னும் ஆழமாக,
ஒவ்வோரு துேியாக உள்வே ோங்கி, நாவம உைகமாக மாைிப்வபாேது. இப்படி
எதுவும் ேராதேர்கள் மீ து துைவு திணிக்கப்படுேதால்தான், காேியுலட
வகேைப்பட்டுப் வபானது. அது அேைங்கலே மலைக்கும் வகடயமாகவும்
கேசமாகவும் மாைிப்வபானது.
பாேம்! என்வனன்னவோ எதிர்பார்த்திருப்பாள். மடங்கள் முட்டாள்கேின்
கூடாரமாகவும், ேணங்காதேர்களுலடய இருப்பிடமாகவும் மாைினால், துைவு
தூஷிக்கப்படுவம அல்ைாமல் வதாழப்படுமா? ோழ்க்லகயின் மீ து உள்ே
வேறுப்பாலும் ேிரக்தியாலும் ேந்தால், அது எப்படி சந்நியாசமாகும்? அது
ஆனந்தத்தால் அல்ைோ முகிழ்க்க வேண்டும். ேிஞ்ஞானிகலேக் காட்டிலும்
திைந்த உள்ேத்துடனும், கலைஞர்கலேக் காட்டிலும் கைாரசலனயுடனும்,
இைக்கியோதிகலேக் காட்டிலும் வமாழியின் வமன்லமயுடனும்,
வைாகாயதோதிகலேக் காட்டிலும் வபாருள்முதல் ோதத்லதப்
புரிந்துவகாண்டேர்கள்தாம் முழுலமயான துைேிகோக இருக்க முடியும். மகலன
பயமுறுத்தக்கூட அேள் அப்படிக் கூைியிருக்கக் கூடாது. இப்வபாது ஒரு வேலே
உணலே ேணடித்துேிட்வடாம்
ீ என நிலனத்திருப்பாள். அேள் குடும்பம்
உண்டாலும், அது ேண்தான்.
ீ அந்தத் தானியங்கேின் மீ து யாரும் அேள் வபயலர
எழுதேில்லைவய!”

அேர் நடந்துவகாண்டு இருந்தார். அந்த ஊலரத் தாண்டி அேருலடய கால்கள்

வபாய்க்வகாண்டு இருந்தன. எந்த மரம் அேருக்கு அடுத்த அமர்வுக்கு நிழல்
தரப்வபாகிைவதா!

- 02nd ஜனேரி 2008