Ang Matanda at ang Batang sa pananakali'y di magsisigasig sa
Paruparo Rafael Palma nagniningningang ilaw na marikit."
Nang unang sandaliy' walang naramdaman kundi munting init na Isang paruparo na may katandaan, Sa wari'y pambuhay, ito'y siyang lakad sa mundo ay sanay na sanay; nagpapabuyo pang tunay upang Palibhasa'y di nasisilaw sa ilaw magtiwala't lumapit sa ilaw. Binigyan ang anak ng ganitong aral: Natutuwa pa nga't habang naglalaro Ang ilaw na iyang maganda sa mata ay lapit nang lapit na di nahihinto sa Na may liwanag nang kahali-halina isang pag-iwas ay biglang nasulo Dapat mong layuan, iyo'y palamara, tuloy-tuloy siyang sa ningas nalikmo. Pinapatay bawat malapit sa kaniya. Nang unang sandali'y walang "Ako na rin itong sa pagiging sabik! naramdaman kundi munting init na Pinangahasan kong sa kaniya'y wari'y pambuhay. ito'y siya pa ngang lumapit, ang aking napala'y palad ko nagpabuyong tunay upang pang tikis nasunog ang aking pakpak magtiwala't lumapit sa ilaw. na lumiit." At siya'y hindi na muling makalipad "At kung ako'y itong nahambing sa hanggang sa mamatay ang kahabag- iba na di nagkaisip na layuan siya, habag, ang ganyang parusa'y siyang disin ako ngayo'y katulad na nila, nararapat sa hindi marunong nawalan ng buhay at isang patay na." sumunod na anak. Ang pinangaralang anak ay natakot at pinangako ang kaniyang pagsunod: ngunit sandali lang. Sa sariling loob ibinulong-bulong ang ganitong kutob "Bakit gayon na lang kahigpit ang -Mula sa Diwang Kayumanggi. 1970 bilin ng ina ko upang lumayo sa ningning? Diwa'y ibig niyang ikait sa akin ang sa buong mundo'y ilaw na pang-aliw." "Anong pagkaganda ng kaliwanagan! isang bagay na hindi dapat layuan, itong matanda ay totoo nga namang sukdulan ng lahat nitong karuwagan!" "Akala'y isa nang elepanteng ganid ang alin mang langaw na lubhang maliit, at kung ang paningin nila ang manaig magiging higante ang unanong paslit." "Kung ako'y lumapit na nananagano ay ano ang sama ng mapapala ko? Kahit na nga niya murahin pa ako ay sa hindi naman hangal na totoo."