Η εκπαίδευση των παιδιών με νοητική υστέρηση είναι ένα δύσκολο

θέμα που απασχολεί γονείς και εκπαιδευτικούς. Οι ειδικές ανάγκες των

παιδιών με νοητική υστέρηση απαιτούν διαφορετική προσέγγιση στη μάθηση
και τη διδασκαλία. Η συμβολή του εκπαιδευτικού στη τάξη είναι πολύ
σημαντική αφού θα παρατηρεί, θα καταγράφει καθημερινά και θα αξιολογεί το
παιδί βάση των εκπαιδευτικών του αναγκών. Επίσης να μπορεί να φτιάξει ένα
πρόγραμμα στα μέτρα του παιδιού, ώστε να μπορεί να ανταποκρίνεται στις
ιδιαιτερότητες του. Ο εκπαιδευτικός θα ήταν καλό να θέσει στόχους, να
συνεργάζεται με τους γονιούς, να έχει δομημένη οργάνωση των
προγραμμάτων αλλά να μπορεί να τροποποιεί τη διδασκαλία του εκεί που
χρειάζεται. Τελειώνοντας ο εκπαιδευτικός πρέπει συνεχώς να ενημερώνεται
για την ποικιλομορφία της νοητικής υστέρησης και να είναι συνεχώς σε
ενημέρωση με το οικογενειακό περιβάλλον.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αρμπουνιώτη, Β., Κουτσοκλένη, Ι., & Μαρνελάκης, Μ. (2007). Νοητική

υστέρηση. ΕΠΕΑΕΚ: Πρόσβαση για όλους. Αθήνα.

Παρασκευόπουλος Ι.Ν. (1980), Νοητική καθυστέρηση, Αθήνα.

Πολυχρονοπούλου Σ. (2001), Παιδιά και έφηβοι με ειδικές ανάγκες και

δυνατότητες, Τόμος Α, Αθήνα, Ατραπός.

Τσιμπιδάκη, Α. (2013). Παιδί με ειδικές ανάγκες, οικογένεια και σχολείο. Μία

σχέση σε αλληλεπίδραση. Αθήνα: Παπαζήση

Χιτόγλου - Αντωνιάδου Μ., (2010). Αυτισμός – Ελπίδα, Εκδόσεις: University

Studio Press, Αθήνα.